2307 lines
1.2 MiB
2307 lines
1.2 MiB
Ukończył studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji Wyższej Szkoły Ekonomicznej. od 1976 do rozwiązania należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, później był członkiem SdRP i od 1999 Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Od 1972 do 1990 pracował na różnych stanowiskach w Fabryce Lin i Drutu "Drumet", m.in. jako dyrektor naczelny. Później do 1994 prowadził własną działalność gospodarczą.
|
||
Uczestniczył jeszcze w dwóch kolejnych Olimpiadach. W Montrealu w 1976 zajął 5-6 miejsce w drużynie floretowej. W 1980 z Igrzysk Olimpijskich w Moskwie przywiózł brązowy medal w turnieju drużynowym floretu (skład medalistów to oprócz Koziejowskiego: Adam Robak, Bogusław Zych i Marian Sypniewski).
|
||
"Olympic" został zbudowany w stoczni Harland and Wolff w Belfaście w Irlandii Północnej, zwodowany 20 października 1910 roku. Był pierwszym z trzech liniowców typu "Olympic", które White Star Line zamówiła w irlandzkiej stoczni jako odpowiedź na największe, najszybsze i najbardziej luksusowe statki świata linii Cunard – "Mauretanię" i "Lusitanię". Tonaż nowego statku White Star Line wynosił 45 324 ton, kadłub mierzył 269 metrów długości, a parowe maszyny zdolne były do rozpędzenia tej jednostki do prędkości ponad 22 węzłów.
|
||
Na pasażerski szlak transatlantycki powrócił w 1920 roku. Na początku 1934 roku został przetransferowany do konsorcjum Cunard - White Star. Wkrótce później, nocą 15 maja w gęstej mgle przeciął na pół i zatopił amerykański latarniowiec "Nantucket" nr 117, powodując śmierć 7 z 11 członków załogi (4 osoby zginęły na miejscu, a 3 rozbitków zmarło później z powodu ran).
|
||
Po tym wydarzeniu, w 1935 roku "Olympic" został wycofany z obsługi pasażerskiej i przeznaczony na złom. Niektóre elementy dekoracyjne z transatlantyku trafiły do hoteli i pubów, w większości w Londynie. Część dekoracji (panele ścienne, żyrandole) została następnie odzyskana i przy ich pomocy restaurację z "Olympica" (identyczną z restauracją z "Titanica") odtworzono w zmniejszonej nieco wersji na statku wycieczkowym "Celebrity Millenium" zbudowanym przez armatora Celebrity Cruises w 2000 r.
|
||
W III RP przystąpił do Socjaldemokracji RP, gdzie od 1990 do 1991 był wiceprzewodniczącym rady wojewódzkiej. W 1993, 1997 i 2001 z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej uzyskiwał mandat poselski (w 1993 i 1997 jako członek SdRP z okręgu zamojskiego, w 2001 jako członek SLD z okręgu chełmskiego). W marcu 2004 wraz z m.in. Markiem Borowskim był wśród współzałożycieli Socjaldemokracji Polskiej. W Sejmie IV kadencji zasiadał w Komisji Kultury i Środków Przekazu (jako wiceprzewodniczący) i w Komisji Łączności z Polakami za Granicą.
|
||
Według danych z 1 stycznia 2010 r. powierzchnia miasta wynosiła 18,30 km². Trzcianka stanowi 4,89% powierzchni gminy.
|
||
Według danych z 2010 r., miasto zajmuje obszar 18,3 km², w tym: użytki rolne – 42,28%, lasy – 45,95%.
|
||
Wybudowano wysypisko odpadów, oczyszczalnię ścieków miejskich o przepustowości 4000 m³.
|
||
W Trzciance są zlokalizowane przedsiębiorstwa z branży handlowej, filie i oddziały banków, towarzystw ubezpieczeniowych i leasingowych. W mieście zlokalizowanych jest kilka sklepów wielkopowierzchniowych (Piotr i Paweł, POLOmarket, Netto, Biedronka). W grudniu 2010 r. została otwarta pierwsza w mieście galeria handlowa.
|
||
Na turnieju zostało rozegranych 31 meczów. Zagrało w nich 14 drużyn narodowych wyłonionych w kwalifikacjach, w których brało udział 51 państw między sierpniem 2010 a listopadem 2011, oraz 2 ekipy gospodarzy. Był to ostatni turniej rozegrany w tym systemie, gdyż od 2016 roku w 51 meczach rywalizować będą 24 drużyny.
|
||
Oficjalne maskotki mistrzostw – Slavek i Slavko – zostały zaprezentowane 16 listopada 2010 roku o godzinie 11:00 w Teatrze Polskim w Warszawie. Za projekt i wykonanie odpowiedzialna jest firma Warner Bros. Postacie to bliźniacy, Polak i Ukrainiec, ubrani w stroje piłkarskie w barwach narodowych swoich drużyn. Oraz włosy na żel farbowane na kolory swoich flag państwowych.
|
||
Imiona maskotek, podobnie jak w przypadku Euro 2008, wybrali kibice z całego świata spośród trzech propozycji wytypowanych wcześniej przez UEFA oraz Lokalne Komitety Organizacyjne. Głos można było oddać poprzez oficjalną stronę UEFA, w restauracjach McDonald's w Polsce i na Ukrainie, bądź na specjalnych pokazach maskotek w ośmiu miastach-gospodarzach Euro 2012. Głosowanie odbywało się od 16 listopada do 3 grudnia 2010 roku. Wynik został ogłoszony 4 grudnia 2010 roku w Kijowie. Zwycięska propozycja otrzymała 56% głosów, Siemko i Strimko – 29%, Klemek i Ladko – 15%. W głosowaniu wzięło udział 39 223 osób.
|
||
Drużyna Hiszpanii – zwycięzcy poprzedniej edycji turnieju Euro – otrzymała na ręce kapitana reprezentacji Ikera Casillasa nową wersję Pucharu Henriego Delaunay'a. Druga wersja trofeum jest oparta na pierwowzorze nazwanym na cześć Henriego Delaunay'a, zaprojektowanym przez Arthusa-Bertranda w 1960 roku, byłego prezesa Francuskiego Związku Piłki Nożnej i pierwszego sekretarza generalnego UEFA.
|
||
Do rozgrywek Euro 2012 zakwalifikowało się 16 krajowych męskich reprezentacji seniorskich, które zostały – metodą losowania – podzielone na cztery czterozespołowe grupy. Losowanie odbyło się 2 grudnia 2011 w Kijowie o godzinie 18:00 czasu środkowoeuropejskiego (godz. 20:00 czasu miejscowego). Rywalizacja dwóch grup toczyć się będzie w Polsce, a dwóch pozostałych na Ukrainie. Początkowo zakładano, że schemat rozgrywkowy (tzw. drabinka) ułożony zostanie w ten sposób, by aż do zakończenia półfinałów żadna z drużyn nie musiała przemieszczać się pomiędzy oboma państwami. Tylko kibice reprezentacji, która awansuje do finału turnieju, mieliby przemieścić się z Polski na Ukrainę. Plany te nie zostały jednak uwzględnione przy ustalaniu terminarza opublikowanego przez UEFA 4 października 2010 roku.
|
||
Eliminacje grupowe do Euro 2012 rozpoczęły się 11 sierpnia 2010 i trwały do 11 października 2011. Mecze eliminacyjne rozgrywane były we wtorki, piątki i soboty.
|
||
Uczył się grać pod okiem swego ojca Johanna Aloysa Becka oraz Johanna Stamitza w Mannheim. Potem pracował w Wenecji i Neapolu. Od 1750 przebywa najpierw w Marsylii a potem w Bordeaux. Najbardziej znanym jego utworem jest "Stabat Mater" z 1783.
|
||
Ogółem wyprodukowano ponad 1200 samolotów wielozadaniowych LVG C.V. Oprócz nich w zakładach LVG do końca wojny produkowano następne wersje samolotów wojskowych: od 1917 roku samolot rozpoznawczy LVG C.VI, od 1918 roku samoloty rozpoznawcze LVG C.VII, LVG C.VIII i LVG C.IX; jednomiejscowe samoloty myśliwskie: w 1917 roku LVG D.II, LVG D.III i LVG D.IV, w 1918 – LVG D.V i LVG D.VI oraz dwumiejscowe samoloty bombowe: w 1915 roku LVG G.I, w 1917 – LVG G.II i w 1918 – LVG G.III.
|
||
Po zakończeniu I wojny światowej w 1919 roku oddziały polskie na terenie Małopolski przejęły od Niemców 7 samolotów LVG C.V. W 1920 roku w warsztatach na lotnisku Ławica w Poznaniu ze zdobytych części zmontowano jeszcze w lipcu i sierpniu 42 samoloty tego typu.
|
||
4 lipca 1920 na froncie północnym do natarcia przeszły armie Michaiła Tuchaczewskiego. Ofensywa Rosjan spowodowała załamanie całego frontu polskiego. 9 Dywizja wycofywała się w kierunku Mozyrza. Pułk wrócił do swych zimowych stanowisk obronnych nad Ptyczę. 9 czerwca opuszczono stanowiska. Znad Ptyczy pułki rozpoczęły dalszy odwrót 9 lipca. 16 lipca pułk odszedł od odwodu Naczelnego Wodza i zgrupował się w okolicach Grodna.
|
||
3 września 1939 po walkach w rejonie Terespola Pomorskiego większość żołnierzy pułku dostała się do niewoli niemieckiej. Z rozbitków został sformowany batalion, który następnie wszedł w skład Grupy ppłk. dypl. Jana Maliszewskiego osłaniającego od północy działania w bitwie nad Bzurą. Dowódca pułku, ppłk dypl. Wacław Budrewicz dwukrotnie ranny w walkach na Pomorzu został przewieziony do szpitala w Brześciu nad Bugiem. Po dostaniu się do sowieckiej niewoli został zamordowany w 1940 r.
|
||
Urząd Gdańsk 1 stał się od 1930 głównym polskim urzędem pocztowym w Gdańsku. Mieściła się w nim między innymi centrala telefoniczna z bezpośrednim połączeniem z Polską. Szacuje się, że w 1939 na Poczcie Polskiej pracowało nieco ponad 100 osób.
|
||
Do 28 sierpnia 1991 r. nie było znane miejsce egzekucji obrońców Poczty Polskiej. Na zbiorowy grób 38 pocztowców natrafili przypadkowo robotnicy prowadzący prace ziemne przy budowie garaży banku na osiedlu Zaspa (między ulicą Burzyńskiego a aleją Jana Pawła II). Ekshumowane szczątki zostały ponownie pochowane na znajdującym się w pobliżu Cmentarzu Ofiar Hitleryzmu w Gdańsku, gdzie spoczywają także pomordowani kolejarze i celnicy z Szymankowa oraz działacze polscy Wolnego Miasta Gdańska zamordowani w Wielki Piątek 22 marca 1940 r. w Stutthofie.
|
||
Od 1900 kierował szpitalem w Varese, a od 1908 był profesorem na uniwersytecie w Pawii. W 1896 opisał ostateczną wersję aparatu służącego do pomiaru ciśnienia tętniczego nazwanego sfigmomanometrem. Urządzenie to w krótkim czasie rozpowszechniło się na całym świecie i jest używane do dziś. Dominującą metodą pomiaru nie jest jednak metoda Riva-Rocciego, lecz jej modyfikacja dokonana przez Mikołaja Korotkowa – metoda Korotkowa.
|
||
Podczas nauki w Chongqing po raz pierwszy zetknął się z działalnością polityczną związaną z Ruchem 4 Maja. Deng nawiązał znajomości z członkami Ruchu, brał także udział w wiecach i bojkocie japońskich towarów. Po ukończeniu kursu we wrześniu 1920 wyjechał na studia do Francji. 19 października, po prawie czterdziestodniowej podróży statkiem, dotarł do portu w Marsylii.
|
||
Latem 1929 roku Deng skierowany został do prowincji Guangxi gdzie działając pod przybranym imieniem "Deng Bin" w październiku tego samego roku zorganizował wybuch powstania w Baise i utworzył VII Korpus Robotniczo-Chłopskiej Chińskiej Armii Czerwonej. W lutym 1930 zorganizował kolejne powstanie w Longzhou i VIII Korpus. Deng nie brał bezpośredniego udziału w tych dwóch powstaniach. Latem 1931 skierowany został do głównej kwatery zbrojnej KPCh w prowincji Jiangxi, gdzie stanął na czele partyjnego komitetu propagandy. Ciąg awansów Denga przerwała działalność członków lewackiego skrzydła partii, którzy doprowadzili w maju 1933 do odwołania go z pełnionych funkcji. Otrzymał także naganę partyjną i został skierowany do pracy w strukturach terenowych. Dzięki wstawiennictwu Wang Jiaxianga, Deng został niedługo potem przeniesiony na stanowisko kierownicze do Głównego Zarządu Politycznego Armii Czerwonej, został także redaktorem naczelnym jednej z partyjnych gazet.
|
||
Nikołaj Siergiejewicz Korotkow (ros. Николай Сергеевич Коротков, ur. 13 lutego 1874 w Kursku, zm. 1920 w Leningradzie) – rosyjski chirurg, który w 1905 roku zmodyfikował metodę pomiaru ciśnienia tętniczego metodą Riva-Rocciego. Od jego nazwiska pochodzą terminy metody Korotkowa i faz Korotkowa.
|
||
Następnie do wybuchu I wojny światowej Korotkow pracował jako lekarz na Syberii. Otrzymał również w 1910 należny mu doktorat. Podczas wojny kierował sanatorium dla rannych żołnierzy w Carskim Siole. W momencie wybuchu rewolucji październikowej poparł bolszewików po czym objął kierownictwo nad jednym z leningradzkich szpitali. Funkcję tę sprawował do śmierci.
|
||
Od 1970 do rozwiązania działał w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Sprawował mandat posła od 1993 do 2005. Związany był z Socjaldemokracją RP, następnie przystąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej (zasiadał w radzie krajowej partii). W 2004 przystąpił do Socjaldemokracji Polskiej (był członkiem konwentu krajowego tego ugrupowania). Był zastępcą przewodniczącego Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, a także członkiem Komisji Łączności z Polakami za Granicą. W wyborach w 2005 bezskutecznie ubiegał się o reelekcję. Od 2006 do 2007 sprawował mandat radnego powiatu międzychodzkiego.
|
||
Teren na którym leży Kenmare został przyznany angielskiemu naukowcowi Sir Williamowi Petty przez Oliver Cromwella jako częściowa zapłata za sporządzenie map Irlandii. Ten w 1670 założył tu nowoczesne miasto.
|
||
W 2000 miasto otrzymało wyróżnienie jako najczystsze miasto w kraju.
|
||
Bombowce B-52 weszły na wyposażenie amerykańskiego lotnictwa w roku 1955 zastępując Convair B-36 Peacemaker i Boeing B-47 Stratojet. Na początku swojej służby były trzonem amerykańskich sił strategicznych. W szczytowym okresie służby samolotu, w 1963, lotnictwo strategiczne USA miało 650 B-52, zgrupowanych w 42 dywizjonach na 38 lotniskach. W latach 60. rakiety międzykontynentalne przejęły główną rolę w amerykańskich siłach jądrowych, a nieustannie ulepszana radziecka obrona przeciwlotnicza postawiła pod znakiem zapytania skuteczność B-52. Tylko częściowym lekarstwem było wyposażenie B-52 w pociski samosterujące, które pozwalały atakować z większych odległości. Z tych powodów z biegiem czasu B-52 zaczęły odgrywać coraz większą rolę jako bombowce konwencjonalne. W chwili obecnej w lotnictwie USA nadal służą 93 egzemplarze wersji B-52H, budowanej między 1960 i 1962. Armia amerykańska nie zamierza wycofać tego modelu z użytkowania przed rokiem 2050, co będzie swoistym rekordem.
|
||
W październiku 1939 roku przewieziono jeńców z Pomorzan do Wołoczysk, a następnie przetransportowano bydlęcymi wagonami do Kozielska, gdzie 1 listopada zostali umieszczeni w częściowo zniszczonych zabudowaniach Monasteru Kozielskiego. Już w grudniu 1939 roku rozpoczęto wywożenie i mordowanie pierwszych przetrzymywanych - duchownych. W kwietniu 1940 kontynuowano dalsze wywózki jeńców. Nikt wówczas nie przypuszczał, że oficerowie polscy wywożeni są do katyńskiego lasu i tam mordowani. 12 maja 1940 roku w ostatnim transporcie 232 osób był Zdzisław Peszkowski. Ten transport nie trafił do Katynia, lecz przez stację Babino do obozu w Pawliszczew-Borze, gdzie trafili także jeńcy z analogicznie ostatnich transportów z Ostaszkowa i Starobielska (łącznie było ich 448). Następnie w czerwcu przewieziono ich do Griazowca. Zagłada więźniów w ramach zbrodni katyńskiej została wstrzymana decyzją władz sowieckich w okresie rozpoczęcia zwycięskiej ofensywy niemieckiego Wehrmachtu na Francję 10 maja 1940 roku. Ponadto 22 czerwca 1941 roku nastąpił atak Niemiec na ZSRR, co spowodowało zwrot w sojuszach i działaniach wojennych. 2 września 1941 roku żołnierze wyruszyli z Griazowca do miejsc formowania Armii Polskiej. W ten sposób Peszkowski i kilkuset innych więźniów nie podzieliło losu ponad 20 tysięcy zamordowanych przez NKWD oficerów polskich, doczekało napaści niemieckiej na ZSRR, zawarcia porozumienia "Sikorski-Majski" i utworzenia w Związku Radzieckim polskiej armii pod dowództwem gen. Władysława Andersa.
|
||
W 1997 roku został odznaczony Medalem Polonia Mater Nostra Est. W 2000 roku z jego inspiracji powstał Międzynarodowy Motocyklowy Rajd Katyński.
|
||
31 sierpnia 2010 roku na terenie Polskiego Seminarium Świętych Cyryla i Metodego w Orchard Lake w stanie Michigan w Stanach Zjednoczonych odsłonięto pomnik upamiętniający ks. prałata Zdzisława Peszkowskiego, ofiary zbrodni katyńskiej i ofiary katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku.
|
||
17 września 2010 roku w parku im. Henryka Jordana w Krakowie (V.3) odsłonięto popiersie ks. Zdzisława Peszkowskiego zrealizowane w ramach projektu "słynni Polacy XX w.". 17 września 2012 roku w Grudziądzu odsłonięto popiersie ks. Zdzisława Peszkowskiego przy ulicy Mickiewicza.
|
||
W 1980 wstąpiła do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Była delegatką na X Zjazd PZPR, a także matką chrzestną statku "Lublin II". W 1988 bez powodzenia ubiegała się o mandat radnej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie. Od 1989 do 2005 pełniła funkcję posłanki: w 1989 została wybrana z rekomendacji PZPR, w latach 1991, 1993, 1997 i 2001 uzyskiwała mandat z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Należała do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, w której pełniła funkcję wiceprzewodniczącej, od 1999 do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Zasiadała w zarządzie krajowym SLD. Pełniła również funkcję wiceprzewodniczącej klubu parlamentarnego tej partii. W 2004 przystąpiła do Socjaldemokracji Polskiej. W IV kadencji Sejmu sprawowała funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej oraz członka Komisji Zdrowia. W 1996 była współautorką ustawy liberalizującej tzw. przepisy dotyczące aborcji.
|
||
W wyborach parlamentarnych w 2007 powróciła do Sejmu. Kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci w okręgu lubelskim, otrzymała 24 870 głosów. Od 22 kwietnia 2008 zasiadała w Kole Poselskim SDPL (do września 2009 działającym pod nazwą SDPL-Nowa Lewica). W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 kandydowała z listy komitetu Porozumienie dla Przyszłości – CentroLewica, który nie osiągnął progu wyborczego. W wyborach w 2010 ponownie ubiegała się bez powodzenia o urząd prezydenta Lublina, uzyskując w I turze trzecie miejsce z wynikiem 17,92% głosów. W 2011 bezskutecznie ubiegała się o mandat senatora.
|
||
W czasie przelotu Voyagera 2 w kierunku Słońca zwrócony był południowy biegun Trytona. Zdjęcia z tego przelotu pokazały czapę polarną złożoną z zamarzniętego azotu i metanu, pokrywającą prawie całą południową półkulę. Ciśnienie atmosferyczne było równe ok. 1,4 Pa. W 1998 roku, wykorzystując zakrycie przez Trytona odległej gwiazdy, stwierdzono, że gęstość atmosfery podwoiła się, co może sugerować, że czapa polarna powoli sublimuje. Pomiary wykonane w 2010 roku dzięki teleskopowi VLT wskazują, że ciśnienie wzrosło do wartości 4,0-6,5 Pa.
|
||
Tryton jest jednym z niewielu aktywnych geologicznie księżyców w Układzie Słonecznym. Skutkiem tej aktywności jest obecność w atmosferze Trytona takich gazów jak amoniak, metan i dwutlenek węgla. Pierwszy raz atmosfera księżyca została zbadana w 1989 roku przez sondę Voyager 2. Wykonane w 2010 roku pomiary z wykorzystaniem spektrografu pasma podczerwonego "CRIRES" pozwoliły na dokładny wgląd w aktualny stan atmosfery Trytona.
|
||
Choć otrzymane wyniki istotnie się różnią nie oznacza to błędu w poprzednich pomiarach. Różnice te mogą wynikać z występujących na Trytonie pór roku, trwających po 40 lat ziemskich. Obecne pomiary miały miejsce, gdy na południowej półkuli księżyca panuje lato, natomiast przelot Voyagera miał miejsce późną wiosną. Wyniki nowych badań wskazują, że ciśnienie atmosferyczne wynosi obecnie na Trytonie 4,0-6,5 Pa, a nie 1,4 Pa jak zmierzył tę wartość Voyager. Potwierdza to hipotezę, zgodnie z którą latem dodatkowo zasila atmosferę sublimacja gazów takich, jak dwutlenek węgla czy metan, których w 2001 roku wykryto znacznie więcej niż przed 20 laty. Z przeprowadzonych badań wynika też, że stężenie dwutlenku węgla jest wyższe w górnych warstwach atmosfery niż przy powierzchni. Obecność pór roku potwierdziły w kwietniu 2010 roku badania preprowadzone przy użyciu teleskopu VLT. W momencie obserwacji na księżycu panowało lato, które rozpoczęło się w roku 2000.
|
||
Jako Small Heath klub był założycielem oraz pierwszym mistrzem Football League Second Division. Najwięcej sukcesów zespół osiągnął w latach 50. i 60. W sezonie 1955/1956 zajął najwyższe, szóste miejsce w First Division oraz doszedł do finału Pucharu Anglii. W roku 1960 i 1961 grał w finałach Pucharu Miast Targowych. Dwa lata później zdobył Pucharu Ligi.
|
||
Ignacy Jan Skorupka (ur. 31 lipca 1893 w Warszawie, zm. 14 sierpnia 1920 pod Ossowem) – ksiądz katolicki, kapelan Wojska Polskiego. Jego śmierć stała się jednym z symboli bitwy warszawskiej.
|
||
We wrześniu 1919 roku ks. Skorupka został przeniesiony przez władze kościelne do Warszawy i objął stanowisko notariusza i archiwisty Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. Jednocześnie był kapelanem Ogniska Rodziny Maryi przy ul. Zamoyskiego 30, prowadzonego przez siostry franciszkanki dla sierot i prefektem w kilku szkołach. Głosił kazania w kościołach warszawskich, m.in. w Wielkim Poście w 1920 roku w katedrze warszawskiej św. Jana Chrzciciela.
|
||
W początku lipca 1920 roku, wobec zbliżania się wojsk bolszewickich, poprosił władze kościelne o zgodę na objęcie funkcji kapelana wojskowego. Początkowo jej nie uzyskał, dopiero dzięki poparciu biskupa polowego Wojska Polskiego Stanisława Galla został, w końcu lipca, kapelanem garnizonu praskiego. W koszarach i na dworcach spowiadał żołnierzy ruszających na front. Dnia 7 lub 8 sierpnia został, na własną prośbę, mianowany kapelanem lotnym 1 batalionu 236 Pułku Piechoty Armii Ochotniczej. Batalion ten formował się w budynku szkoły im. Władysława IV na warszawskiej Pradze i składał się głównie z młodzieży gimnazjalnej i akademickiej.
|
||
13 sierpnia wymaszerował na front wraz z batalionem, który został ostatecznie włączony do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. Wieczorem batalion dotarł do wsi Ossów (powiat wołomiński), leżącej na linii frontu. 14 sierpnia 1920 roku Ignacy Skorupka zginął od postrzału kulą ekrazytową w głowę podczas toczącej się pod tą wsią bitwy, będącej częścią bitwy warszawskiej.
|
||
W 1921 roku w Ossowie w domniemanym miejscu śmierci kapłana postawiono krzyż z tablicą informacyjną, a na powązkowskim cmentarzu wojskowym uroczyście poświęcono jego nagrobek. W tym samym roku w Nowym Jorku odsłonięto upamiętniającą go tablicę, ufundowaną przez Polonię amerykańską. Postać ks. Skorupki widniała na płaskorzeźbie (zniszczonej po 1945 roku) pomnika bohaterów wojny polsko-sowieckiej na cmentarzu wojskowym. W 1930 powstał w Łodzi pierwszy pomnik Ignacego Skorupki, także w Warszawie zawiązano komitet budowy pomnika. W czerwcu 1939 w Ossowie odsłonięto obelisk upamiętniający ks. Skorupkę i innych obrońców Warszawy (zniszczony po 1945, odbudowany po 1989). W Warszawie (1921), Łodzi i Poznaniu (1931) oraz kilku podwarszawskich miejscowościach nazwano jego imieniem ulice.
|
||
11 sierpnia 2010 roku Ignacy Skorupka został pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego. Uroczystość wręczenia orderu na ręce bratanicy księdza odbyła się 14 sierpnia 2010 roku. W ceremonii, będącej fragmentem mszy ku uczczeniu pamięci ks. Skorupki i poległych razem z nim żołnierzy, brał udział prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław Komorowski, sprawujący jednocześnie honorowy patronat obchodów rocznicy bitwy warszawskiej.
|
||
W wyniku trzęsienia, śmierć poniosło około 1570 osób, a ponad 11 tys. zostało rannych. Wstrząs zniszczył około 35 tys. budynków w całym kraju, ale najbardziej ucierpiała sama stolica, gdzie w gruzach legło m.in. 33 duże, historyczne budynki. Wykorzystane to zostało przez Nicolae Ceauşescu jako pretekst do wyburzenia w następnych latach wielu kolejnych zabytków, w celu przebudowy miasta (szczególnie budowy wielu monumentalnych gmachów rządowych, m.in. gigantycznego Domu Ludowego).
|
||
Terapii odchudzającej nie przetrzymało serce zapaśnika sumo Rodney Anoa'i. We śnie zmarł 40-letni Hawk ze słynnego tag-teamu Legion Of Doom/Road Warriors. W wyniku uduszenia zmarł również Crash Holly. 4 grudnia 2009 zmarł samoański zapaśnik Umaga – przyczyną był atak serca. Żona znalazła go nieoddychającego i zakrwawionego, miał krwotok z nosa. 13 sierpnia 2010 w wieku 29 lat zmarł na zawał serca wrestler Lance Cade.
|
||
Po zakończeniu wojny wrócił do West Point, gdzie pracował w departamencie taktycznym, dopóki nie został komendantem kadetów (1932-1936). W lipcu 1940 roku awansowano go do stopnia brigadier general (odpowiednik polskiego generała brygady); jako komendant wojskowy Alaski miał za zadanie ufortyfikować ten obszar i przygotować do obrony. W lipcu 1944 roku, już w stopniu generała porucznika, został skierowany na Hawaje, gdzie otrzymał zadanie zorganizowania 10.Armii i jej przygotowanie do zdobycia Tajwanu. Później plan zmieniono i armię tę skierowano na Okinawę. Podobnie jak w przypadku jego japońskiego przeciwnika było to największe zadanie bojowe w jego karierze. 18 czerwca 1945 roku Buckner stał pomiędzy dwoma głazami, obserwując walkę 8.pułku piechoty morskiej, kiedy trafiło go kilka odłamków po uderzeniu w pobliską skałę japońskiego pocisku artyleryjskiego. Zmarł po kilku minutach. Był najwyższym rangą amerykańskim oficerem, który zginął w wyniku działań wojennych podczas II wojny światowej. Dowództwo po nim objął gen. Roy Geiger.
|
||
Adam Burski, znany także jako: "Bursius, Adam Alberti Borczinski, Brzezinensis" (ur. ok. 1560 w Brzezinach, zm. 15 lutego 1611 w Zamościu) – filolog, logik, filozof, mówca, wydawca, przedstawiciel myśli filozoficznej polskiego renesansu.
|
||
Syn Wojciecha i Barbary, cioteczny brat Szymona Szymonowica. Pierwsze nauki pobierał w lwowskiej szkole katedralnej. Od 1579 student Akademii Krakowskiej, gdzie w 1580 uzyskał stopień bakałarza (bakałarzował zapewne po szkołach prowincjonalnych). Przebywał też we Lwowie jako nauczyciel w szkole katedralnej, w której wcześniej był uczniem. W latach 1587-1590 był prawdopodobnie jej rektorem. W międzyczasie kształcił się we Włoszech. W 1593 uzyskał magisterium i doktorat z filozofii. W tym samym roku został seniorem Bursy Jerozolimskiej w Krakowie i wykładowcą na wydziale "artium". W 1595 dostał się jako profesor do Kolegium Mniejszego. Na początku 1597, na wezwanie Jana Zamoyskiego, objął w Akademii Zamojskiej katedrę filozofii moralnej. Parę miesięcy później został rektorem Akademii Zamojskiej - funkcję tę powierzano mu jeszcze kilkukrotnie. Jeden z głównych przedstawicieli renesansowej filozofii polskiej, należał do czołowych profesorów Akademii, był gł. kierownikiem drukarni i przedsięwzięć naukowo-wydawniczych. Zwolennik empiryzmu i metody indukcyjnej w nauce. Walczył o świeckość i autonomię szkoły przeciw hegemonii władz duchownych.
|
||
Wiktor Alter (jid. וויקטאר אלטער; ur. 7 lutego 1890 w Mławie, zm. 17 lutego 1943 w ZSRR) – żydowski działacz socjalistyczny związany z organizacją Bund, publicysta. Członek egzekutywy II Międzynarodówki.
|
||
Zespół japoński był już w tej fazie bitwy praktycznie rozbity - samoloty torpedowe z trzeciej grupy dokończyły tylko dzieła zniszczenia. W "Yamato" trafiły dalsze 2 bomby i 4 torpedy. Po wybuchu ostatniej okręt przechylił się i zatonął wraz z większością załogi, liczącej około 2500 osób (z czego uratowało się tylko 280 marynarzy). Zatonął także krążownik lekki "Yahagi". Z całego zespołu ocalały 4 niszczyciele, choć również z uszkodzeniami. Łącznie zginęło ponad 3700 Japończyków. Straty Amerykanów wyniosły natomiast zaledwie 10 samolotów (3 myśliwce, 3 bombowce i 4 samoloty torpedowe) oraz 12 lotników.
|
||
Bolesław Szarecki (ur. 17 marca 1874 w Mińsku, zm. 23 lutego 1960 w Warszawie) – polski wojskowy lekarz-chirurg, generał dywizji Wojska Polskiego, szef Departamentu Służby Zdrowia MON, Naczelny Chirurg WP (1949–1957), profesor nauk medycznych, prezes Polskiego Związku Łowieckiego (1946–1953).
|
||
W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 współorganizował zabezpieczenie medyczne działań bojowych. W 1933 przeszedł w stan spoczynku w stopniu pułkownika.
|
||
W momencie odkrycia znajdowała się w odległości 90 j.a. i tym samym okazała się najdalszym obserwowanym obiektem w Układzie Słonecznym. Obecnie Sedna zbliża się do Słońca i w 2075 roku osiągnie peryhelium, znajdując się wtedy w odległości 76 j.a. od naszej Dziennej Gwiazdy (ponad dwa razy dalej niż Pluton). Następnie przez ok. 6300 lat będzie się oddalać, aż osiągnie aphelium w odległości ok. 1000 j.a. od Słońca (ok. 20 razy dalej niż Pluton).
|
||
Sedna jest prawdopodobnie pierwszym odkrytym obiektem z wewnętrznej części Obłoku Oorta i zarazem pierwszym bezpośrednim dowodem jego istnienia. Jest to drugi po Marsie najczerwieńszy obiekt w naszym Systemie. Sedna jest jednym z niewielu tak dużych obiektów odkrytych w Układzie Słonecznym od 1930 roku, kiedy to po raz pierwszy zaobserwowano Plutona.
|
||
Liczba ludności i powierzchnia gmin wg stanu na 31 grudnia 2010 r.
|
||
Nassau – początkowo hrabstwo, później księstwo niemieckie o pow. około 4700 km² ze stolicą w mieście o tej samej nazwie, leżącym nad rzeką Lahn.
|
||
1940
|
||
20 czerwca 1990 roku podpisał kontrakt z Nottingham Forest F.C., który zapłacił za Keane'a 20 000 funtów. Wiąże się z tym następująca anegdota: mając 14 lat, wysyłał do angielskich klubów prośby o różne pamiątki. Dostał je tylko z Nottingham Forest i podobno to właśnie wpłynęło na przyjęcie oferty tego klubu i tym samym odrzucenie propozycji z Brighton i Tottenhamu. Duży wpływ na transfer miał też ówczesny trener Forest, Brian Clough, który był pewien słuszności sprowadzenia do jednego z najbardziej utytułowanych klubów w Anglii piłkarza półzawodowego.
|
||
Po powrocie do wysokiej dyspozycji przyczynił się do kolejnych sukcesów Manchesteru. W 1999 "Czerwone Diabły" zdobyły mistrzostwo Anglii, Puchar Anglii i Puchar Mistrzów. W półfinale Ligi Mistrzów Keane został ukarany żółtą kartką, która uniemożliwiła mu występ w finale. W 2000 Keane został uznany Piłkarzem Roku w Premiership.
|
||
Pierwsza wersja rdzenia, nazwana K7 Argon, była taktowana od 500 do 700 MHz. Wprowadzona później odmiana K75 Pluto występowała w wersjach od 550 do 850 MHz, a ostatnia - K75 Orion - od 900 do 1000 MHz. Procesory te używały gniazdo Slot A niekompatybilne z gniazdem Slot 1 używanym przez Pentium II.
|
||
Druga generacja Athlonów - nazwa kodowa "Thunderbird" - zadebiutowała w specyfikacji Slot A, później została zastąpiona formatem Socket A i była taktowana zegarem od 650 do 1400 MHz (650 Mhz - 1 Ghz dla Slot A). Główną różnicę w porównaniu z pierwszymi athlonami stanowiła struktura pamięci podręcznej. W czasie kiedy Intel zastąpił Pentium III Katmai znacznie szybszą wersją Coppermine P-III, AMD wymieniło 512 kB pamięci podręcznej taktowaną o połowę wolniej niż zegar procesora, na 256 kB pamięci podręcznej taktowanej z pełną szybkością i umiejscowioną na jednym chipie z procesorem (według ogólnej zasady: im więcej pamięci podręcznej, tym lepiej - ale szybsza pamięć podręczna jeszcze bardziej poprawia wydajność).
|
||
Thunderbird był najbardziej popularnym procesorem AMD od czasu Am386DX-40 dziesięć lat wcześniej. W tym czasie znacznie poprawiono jakość budowanych płyt głównych i po początkowym okresie, kiedy dostępnych było tylko kilka modeli płyt z Socket A, prawie wszyscy główni producenci płyt głównych zaczęli wypuszczać na rynek modele obsługujące Athlona. W tym czasie AMD otworzyło nową fabrykę w Dreznie, pozwalając na zwiększenie produkcji i przy okazji na ulepszenie procesu wytwarzania procesorów – podobnie jak Intel, AMD zaczęło używać miedzianych połączeń. W październiku 2000 wprowadzono na rynek Athlon "C" z częstotliwością taktowania magistrali FSB 133 MHz (pozwalając na użycie pamięci DDR266), poprawiając wydajność tej wersji Athlona o około 10% w porównaniu z pierwszymi modelami Thunderbirda.
|
||
Czwarta generacja Athlona, druga generacja Athlona XP, jądro Thoroughbred, została wypuszczona 10 czerwca 2002 i była taktowana zegarem 1,43 GHz - 1700+ w skali PR. Nieco później stały się dostępne wersje 2400+ i 2600+ taktowane zegarem 2000 i 2133 MHz (przy FSB 133/266 MHz). AMD wyprodukował także wersje 2700+ i 2800+, ale były one dostępne tylko w śladowych ilościach.
|
||
W pracy opublikowanej przez Boka i E.F. Reilly postawili oni hipotezę, że chmury te są "kokonami", w których rodzą się gwiazdy. Hipoteza ta była trudna do weryfikacji z powodu problemów obserwacyjnych w ustaleniu, co dzieje się wewnątrz gęstych ciemnych mgławic, które zasłaniają całe emitowane w ich wnętrzu światło. Analiza promieniowania podczerwonego wysyłanego przez te obiekty potwierdziła w 1990 roku tę hipotezę. Dalsze obserwacje ujawniły, że niektóre globule Boka zawierają zatopione w nich źródła ciepła, inne zawierają obiekty Herbiga-Haro, a niektóre jeszcze wykazują wypływ gazu molekularnego. Analiza linii milimetrowej długości dostarczyła dowodu spadku materii w dysku akrecyjnym protogwiazdy.
|
||
Mircea Ion Snegur (ur. 17 stycznia 1940 we wsi Trifăneşti, Rejon Floreşti, Mołdawia), polityk mołdawski. Od 3 września 1990 do 1 grudnia 1996 pełnił urząd prezydenta Mołdawii.
|
||
Miejscowość została po raz pierwszy wzmiankowana w dokumencie protekcyjnym biskupa wrocławskiego Wawrzyńca z dnia 25 maja 1223 roku wydanym na prośbę księcia opolsko-raciborskiego Kazimierza dla klasztoru premonstrantek w Rybniku, w którym to wymieniono około 30 miejscowości mających im płacić dziesięcinę. Pośród 14 miejsowości kasztelanii cieszyńskiej wymieniona jest również "Vizla". Około 1290 roku najpewniej na rzece Wiśle została ustanowiona granica pomiędzy nowym księstwem cieszyńskim a księstwem raciborskim, pozostawiając Wisłę po stronie raciborskiej. W 1327 książę raciborski Leszek złożył hołd lenny królowi czeskiemu, odtąd również okręg pszczyński i Wisła Wielka pozostawały w granicach Królestwa Czech.
|
||
Własną szkołę tutejsza miejscowość posiadała od 1880 roku. W 1864 zbudowano kaplicę, którą rozbudowano do rozmiarów kościoła w roku 1884. W 1924 wioska oderwała się od starej parafii Matki Bożej Szkaplerznej w Brzeźcach i utworzyła własną parafię pw. Trójcy Przenajświętszej.
|
||
Klasztor Nowodziewiczy (ros. Новодевичий монастырь) – wybudowany w 1524 roku w Moskwie, dla uczczenia zdobycia Smoleńska. We wrześniu 1610 roku hetman Stanisław Żółkiewski rozlokował w klasztorze Nowodziewiczym cztery polskie chorągwie pod dowództwem Jana Chluskiego, Jana Hreczynina, Olszańskiego i Kotowskiego.
|
||
Do NSDAP wstąpił w 1930 (nr legitymacji partyjnej 190002), należał do najbardziej zagorzałych zwolenników ideologii rasistowskiej. W 1933 obronił doktorat, na podstawie rozprawy "„Frage der Jodresorption und der therapeutischen Wirkung sog. Jodbäder“" ("Przyczynek do zagadnienia resorpcji jodu i znaczenia leczniczego tzw. kąpieli jodowych"). W tym samym roku wstąpił do SA i aktywnie włączył się w działalność narodowo socjalistyczną.
|
||
Po wojnie osiedlił się w Gladbeck, pracując tam jako lekarz sportowy. W 1950 rozpoznano go w Halle, kiedy wystąpił o pozwolenie na broń. Gdy ujawniono jego przeszłość, uciekł z Niemiec do Japonii, a następnie pracował jako lekarz okrętowy, często zmieniając statki. W końcu osiedlił się w Afryce, pracując jako lekarz w Sudanie 1955-1959. Zwrócono na niego ponownie uwagę w 1959 po reportażu na temat jego pracy w Sudanie, którą porównywano do działalności Alberta Schweitzera. Wtedy Schumann uciekł do Liberii, a stamtąd do Ghany. Władze Ghany w lutym 1966 przekazały Schumanna władzom niemieckim. We wrześniu 1970 rozpoczął się jego proces we Frankfurcie nad Menem. Nigdy się jednak nie zakończył; ze względu na zły stan zdrowia Schumann został wypuszczony z więzienia i pozostawał pod nadzorem policji. Na wezwania sądu nie zgłaszał się z powodu złego stanu zdrowia, uciekając w ten sposób przed wymierzeniem mu kary (Schumann symulował chorobę upuszczając sobie krew z żyły, a następnie ją pił, w ten sposób symulując krwawienie z wrzodu dwunastnicy). Zmarł 5 maja 1983 we Frankfurcie. Przedtem jednak odebrano mu prawo wykonywania zawodu lekarskiego i pozbawiono tytułu lekarza medycyny.
|
||
Marian Bublewicz (ur. 25 sierpnia 1950 w Olsztynie, zm. 20 lutego 1993 w Lądku-Zdroju) – polski kierowca wyścigowy i rajdowy, ojciec posłanki Beaty Bublewicz.
|
||
Od sezonu '94 RSMP Rajd Zimowy nosi nazwę „Memoriału Mariana Bublewicza”. W 1993 roku, nakładem Wydawnictwa J&J Wrocław, ukazała się książka pt. Odcinek specjalny, poświęcona pamięci kierowcy i jego sukcesów. W 2000 w plebiscycie czytelników miesięcznika „Auto Moto i Sport” został wybrany najlepszym polskim kierowcą rajdowym XX wieku. Obecnie w miejscu wypadku, przy drodze wojewódzkiej nr 390 znajduje się tablica poświęcona pamięci Mariana Bublewicza.
|
||
W 1910 roku powstała młodzieżowa organizacja partii, Cukunft ("Przyszłość").
|
||
Tuż przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości, Bund zorganizował na jej terenie dwie nielegalne konferencje partyjne: w 1917 i 1918 roku. Partia wzięła także udział w pierwszych wyborach parlamentarnych w 1919 roku. W 1920 miała miejsce kolejna konferencja krajowa, podczas której doszło do zjednoczenia z Żydowską Partią Socjal-Demokratyczną. W tym czasie w łonie organizacji zaczęły rysować się silne podziały ideologiczne. Przedmiotem sporu był stosunek żydostwa do takich kwestii jak np. dyktatura proletariatu, demokracja parlamentarna, II Międzynarodówka. Z tego powodu na początku lat 20. oderwała się od partii tzw. grupa kombundowska, która następnie wstąpiła w szeregi Komunistycznej Partii Polski. Pomimo tego spory programowe miały miejsce także później, w latach 30.
|
||
Bund należał do Paryskiego Biura Rewolucyjnych Socjalistycznych Partii, jednak w czerwcu 1930 roku, na zjeździe partyjnym w Łodzi zadecydowano, iż przystąpi on do II Międzynarodówki Socjalistycznej. 14 lutego to data uchwalenie rezolucji ideowej, będącej programem partii. ""Bund uznawał się w niej za socjalistyczną partię żydowskiej klasy robotniczej i organiczną część ruchu socjalistycznego w Polsce i na świecie. Krytykowano Związek Radziecki i politykę komunistów, równocześnie wzywając do współpracy z nimi. Bund uznawał, że narodowe i społeczne wyzwolenie mas żydowskich nastąpi wraz z upadkiem kapitalizmu. Syjonizm postrzegano jako utopię, zaś w środowiskach ortodoksyjnych widziano przeszkodę w drodze do postępu. Żądano zniesienia wszelkich ograniczeń wobec ludności żydowskiej, domagając się jej pełnego równouprawnienia, a także swobodnego rozwoju świeckiej kultury żydowskiej"".
|
||
Miejscowość została po raz pierwszy wzmiankowana w dokumencie protekcyjnym biskupa wrocławskiego Wawrzyńca z dnia 25 maja 1223 roku wydanym na prośbę księcia opolsko-raciborskiego Kazimierza dla klasztoru premonstrantek w Rybniku, w którym to wymieniono około 30 miejscowości mających im płacić dziesięcinę. Pośród 14 miejsowości kasztelanii cieszyńskiej wymieniona jest również "Vizla". Około 1290 roku najpewniej na rzece Wiśle została ustanowiona granica pomiędzy nowym księstwem cieszyńskim a księstwem raciborskim, pozostawiając Wisłę po stronie raciborskiej.
|
||
W następnym stuleciach ujawniają się już dwie miejscowości o nazwie Wisła. Jako pierwsza ujawnia się "Wisła Niemiecka", a właściwie miejscowa parafia, która zostaje wzmiankowana w spisie świętopietrza z 1326. Początkowo należała ona do dekanatu Oświęcim a od ok. 1350 do obwodu dekanalnego pszczyńskiego, przy czym oba były podległe diecezji krakowskiej. Pomimo tego, że w XII i XIII wieku tutejsza granica pomiędzy diecezjami wrocławską i krakowską ciągle się zmieniała, można założyć, że okolice późniejszej Pszczyny, w tym więc i Wisły Małej zostały podarowane wraz z Oświęcimiem i Bytomiem około 1177 Mieszkowi I Plątonogiemu, powiększając jego księstwo raciborskie.
|
||
W miejscowości funkcjonuje klub sportowy LKS Wisła Mała. Powstał w 2000 roku, jego barwy są niebiesko-białe. Obecnie gra w B klasie, podokręgu Tychy.
|
||
Liczba ludności i powierzchnia gmin wg stanu na 31 grudnia 2010 r.
|
||
Wilhelmina Helena Pauline Maria van Oranje-Nassau (ur. 31 sierpnia 1880 w Hadze, zm. 28 listopada 1962 w zamku Het Loo k. Apeldoorn) – królowa Holandii w latach 1890-1948, potem abdykowała i żyła jako Królowa Matka z tytułem księżnej.
|
||
10 maja 1940 wojska hitlerowskich Niemiec uderzyły na Holandię. Królowa Wilhelmina chciała zostać w kraju – planowała przeniesienie się na południe, do Zelandii, gdzie mogłaby koordynować działania własnych wojsk w oparciu o bazę w miejscowości Breskens, w oczekiwaniu na nadejście alianckiej odsieczy tak, jak król Belgii, Albert I zrobił w czasie I wojny światowej. Opuściła więc Hagę na pokładzie brytyjskiego niszczyciela, który miał ją zawieżć na południe, jednakże gdy była w morzu, Zelandia znalazła się pod silnymi nalotami Luftwaffe i uznano, że jej powrót będzie zbyt niebezpieczny. Wilhelminie nie pozostało nic innego niż skorzystać z oferty Jerzego VI i przyjąć azyl w Wielkiej Brytanii. Udała się więc do Zjednoczonego Królestwa gotowa wrócić do kraju tak szybko, jak się tylko da.
|
||
W 1940 atol został przejęty przez Ministerstwo Marynarki USA, które w czasie II wojny światowej zorganizowało na niej bazę lotnictwa morskiego. Ze zbudowanego na największej wyspie lotniska startowały samoloty zwiadowcze wykonujące dalekie loty nad Pacyfikiem. Po zakończeniu wojny, wyrokiem sądu z 1947, została zwrócona byłemu właścicielowi, rodzinnej firmie Fullard-Leo, która posiadała ją od 1922, aż do wybuchu wojny. Po uznaniu Hawajów za kolejny stan USA w 1959, atol, który dotychczas formalnie wchodził w skład Terytorium Hawajów, otrzymał odrębność administracyjną. Tragiczne wydarzenie miało miejsce na wyspie w 1974, kiedy to zostało zamordowane małżeństwo, które przybyło jachtem na wyspę (historia ta stała się kanwą powieści Vincenta Bugliosi "And the Sea Will Tell" z 1991, na podstawie której nakręcono miniserial telewizyjny, emitowany również w polskiej telewizji).
|
||
W 1998 atol został wystawiony na sprzedaż, pojawiły się, zagrażające prawie że dziewiczej przyrodzie atolu, koncepcje jego zagospodarowania jako składowiska odpadów promieniotwórczych lub urządzenia na nim luksusowego ośrodka turystycznego czy kompleksu kasyn. Aby uniemożliwić takie działania, w styczniu 2000 Palmyra została zakupiona za kwotę 37 mln dolarów przez istniejącą od 1951 międzynarodową organizację "The Nature Conservancy" zajmującą się ochroną przyrody. Teren miał podlegać ochronie na zasadzie rezerwatu przyrody. Od 2001 wody terytorialne otaczające atol, o szerokości 12 mil morskich, również podlegają ochronie jako "Palmyra Atoll National Wildlife Refuge".
|
||
W 1940 roku zamiary aneksji rumuńskich ziem, dawniej władanych przez carów, zostały zrealizowane i Besarabia wraz z północną Bukowiną – główne części historycznej Mołdawii, obecnie stanowiące podstawę obszaru Republiki Mołdawii, zostały przyłączone do Związku Radzieckiego. Z większości tego obszaru (po dołączeniu około połowy dotyczas istniejącej Mołdawskiej ASRR) utworzono Mołdawską Socjalistyczną Republikę Radziecką. Republika ta otrzymała flagę wzorowaną na innych radzieckich flagach, przypominającą flagę Mołdawskiej ASRR – czerwoną, z sierpem i młotem i ze skrótem nazwy kraju.
|
||
Liczba ludności i powierzchnia gmin wg stanu na 31 grudnia 2010 r.
|
||
W 1283 roku opat tyniecki Tomasz założył w Opatowcu klasztor dominikanów. W Kazimierzy Małej w XV w. Długosz wymieniał istnienie "kościoła pw. Wniebowzięcia NMP". Kościół drewniany został zbudowany w 1698 roku. W XV w. powstała parafia małoszowska, z drewnianym kościołem. W 1500 roku w Opatowcu, przy kościele parafialnym, biskup krakowski Fryderyk założył bractwo literackie, skupiające mężczyzn umiejących czytać. W połowie XVI w. w Rogowie jej właściciele - Szafrańcowie oddali go pod zastaw Włochowi Prosperowi Provanie. Był on gorliwym wyznawcą kalwinizmu, a później poglądów Fausta Socyna. Wspólnie z Szafrańcami Provana przekształcił miejscowy kościół parafialny w zbór ariański (braci polskich). W 1562 roku w Rogowie odbył się zjazd przywódców ruchu antytrynitarskiego. W 1836 roku został wystawiony kolejny kościół drewniany w Kazimierzy Małej, który został później przeniesiony do miejscowości Topola, a na jego miejscu stanął wzniesiony w latach 1958–1973 obecny, murowany kościół.
|
||
Wilhelm III Holenderski, właściwie: "Aleksander Paweł Fryderyk Ludwik", z domu Oranje-Nassau (ur. 19 lutego 1817 w Brukseli, zm. 23 listopada 1890 w Het Loo koło Apeldoorn) – od 1849 król Holandii i wielki książę Luksemburga.
|
||
Lej mołdawski został wprowadzony jako oficjalna waluta Mołdawii 29 listopada 1993, dwa lata po uzyskaniu przez ten kraj niepodległości. Nazwa waluty nawiązuje do przeszłości kraju i do okresu sprzed włączenia do ZSRR w 1940 r., kiedy w użyciu były rumuńskie leje.
|
||
Według badań, Maorysi są potomkami klanów Polinezyjczyków z wysp wschodniej części Oceanu Spokojnego (m.in. Tahiti), którzy jako pierwsi ludzie dotarli do brzegów Wyspy Północnej około roku 1280 naszej ery. Jak głosi legenda, przybyli na 7 olbrzymich łodziach żaglowych, każda z nich dała początek jednemu plemieniu. Dowódca najwcześniej przybyłej łodzi – "Kupe" uchodzi za odkrywcę "Aotearoa" (czyli „kraju białej chmury”, jak Maorysi nazywają Nową Zelandię). Wykopaliska archeologiczne dowodzą jednak, że pierwsi Maorysi osiedlili się na Wyspie Południowej. Stosunkowo szybko opanowali obydwie wyspy, zdecydowanie jednak preferując cieplejszą i bardziej gościnną Wyspę Północną.
|
||
Zbiory puławskie uległy częściowemu rozproszeniu i zniszczeniu po upadku powstania listopadowego i konfiskacie majątku Czartoryskich przez Rosjan, większość jednak udało się uchronić i następnie przewieźć do Paryża do Hôtelu Lambert. W 1870 roku książę Władysław Czartoryski zdecydował o przeniesieniu zbiorów do Krakowa, gdzie ostatecznie trafiły w roku 1876. W tym samym roku Czartoryscy przekazali również swój wielki księgozbiór do użytku publicznego w Krakowie (Biblioteka Czartoryskich). Muzealne zbiory Czartoryskich początkowo zostały umieszczone w Arsenale Miejskim, który został przekazany na cele muzealne przez władze miejskie. Następnie ks. Władysław Czartoryski zakupił wschodnią część klasztoru Pijarów (tzw. klasztorek pijarski) i trzy kamienice na rogu ulic Pijarskiej i św. Jana, które zostały scalone i przekształcone w jednolitą budowlę pałacową przez architektów: Alberta Bitnera, Wandalina Beringera i Zygmunta Hendla. Przebudowa miała miejsce w l. 1879-1901. W jej wyniku powstała rezydencja z attyką i renesansowym dziedziińcem ozdobionym kolumnadą. Przebudowy pałacu na muzeum dokonał Maurycy Ouradou, uczeń Viollet le Duc'a. Architekt ten zaprojektował fasady od strony ul. Pijarskiej i od strony baszty Pasamoników oraz ozdobiony herbami kryty ganek przerzucony nad ul. Pijarską, łączący budynek główny pałacu z "klasztorkiem" i dalej z Arsenałem oraz z częścią murów miejskich z basztami Stolarską i Ciesielską. W ten sposób powstał zespół pałacowo-muzealny. Samo Muzeum Książąt Czartoryskich zostało otwarte w 1880 roku i początkowo zajmowało tylko część pomieszczeń późniejszego kompleksu muzealnego. Po wybuchu II wojny światowej najcenniejsza część zbiorów została ewakuowana i ukryta w pałacu w Sieniawie, lecz mimo tego Niemcy zdołali je częściowo rozgrabić lub wywieźć. Po wojnie większość eksponatów odzyskano. Do zaginionych należy m.in. obraz "Portret młodzieńca", przypisywany Rafaelowi. W 1950 roku Muzeum Czartoryskich zostało przejęte przez państwo i włączone do krakowskiego Muzeum Narodowego jako jeden z jego oddziałów.
|
||
Obecnie pieczę nad zbiorami pełni Fundacja Książąt Czartoryskich powstała w 1991 roku z inicjatywy Adama Karola Czartoryskiego. 11 stycznia 2010 roku rozpoczęto gruntowny remont muzeum, który ma potrwać 2-3 lata; przez ten czas muzeum będzie zamknięte.
|
||
Podczas I wojny światowej służył w piechocie, później studiował medycynę w Kilonii, Hamburgu i Grazu, w 1925 obronił doktorat. Był m.in. ordynatorem uniwersyteckiego szpitala dla kobiet w Kilonii. W 1933 wstąpił do NSDAP (nr legitymacji partyjnej 2733970) i bez zastrzeżeń podpisywał się pod ideologią nazistowską; doszedł do stopnia SS-Brigadeführera. 30 sierpnia 1937 mianowany został profesorem ginekologii i położnictwa uniwersytetu w Królewcu; opublikował wiele prac naukowych w swej dziedzinie, do 1940 miał na swoim koncie ponad 50 publikacji naukowych i kilka książek, m.in. "Die weiblichen Sexualhormone" (1933) oraz "Sekretion der Ovarien und der Placenta", która została przetłumaczona na hiszpański i angielski.
|
||
Na wypuszczonych banknotach znajdowały się podobizny rosyjskiego dowódcy Aleksandra Suworowa, który był założycielem Tyraspola, będącego stolicą republiki, oraz ukraińskiego hetmana Bohdana Chmielnickiego. Galopująca hiperinflacja doprowadziła do bardzo szybkiego spadku wartości waluty: w 2000 r. najmniejszy pozostający w obrocie banknot miał wartość 10 000 rubli.
|
||
Piotr Abakanowicz pseud. "Barski" (ur. 21 czerwca 1890 w Warszawie, zm. 1 czerwca 1948 w więzieniu we Wronkach) – podpułkownik lotnictwa polskiego, członek Narodowych Sił Zbrojnych.
|
||
W styczniu 1918 ppłk Abakanowicz zgłosił się do służby w I Korpusie Polskim gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, w którym sformował i dowodził eskadrą 16 samolotów (o nazwie Awiacja I Korpusu). W czerwcu 1918, gdy I Korpus został zmuszony do złożenia broni, rozkazał spalić samoloty, aby nie zostały przejęte przez wojska niemieckie. Podczas próby przedostania się do Francji został aresztowany przez bolszewików, ale uwolniono go pod warunkiem wstąpienia do lotnictwa sowieckiego. Wcielono go do zgrupowania Aleksjeja Szyrinkina. Po skierowaniu jego eskadry na front polski, 1 maja 1920 podczas lotu odłączył się od grupy i wylądował myśliwcem Nieuport 24bis na polskim lotnisku wojskowym w Żodzinie koło Borysowa. Polski Oficerski Trybunał Orzekający uwolnił go od zarzutu zdrady i przywrócił stopień pułkownika, otrzymał także za to Polową Odznakę Pilota. W latach 1921-1930 służył w lotnictwie polskim, m.in. dowodził 11., a potem 5. pułkiem lotniczym. W 1921 został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. W 1930 z powodów zdrowotnych (przeżył dwie katastrofy lotnicze), został przeniesiony do rezerwy.
|
||
W latach 1921 - 1930 pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji, min. kierował Wyższą Szkołą Lotniczą w Grudziądzu, dowodził najpier 11, a potem 5 pułkiem lotniczym. w 1930 roku z powodów zdrowotnych został przeniesiony do rezerwy. Być może na ten stan zaważyły inne względy - Abakanowicz krytycznie odnosił się do niektórych decyzji władz lotnictwa wojskowego (min. stanu technicznego sprzętu lotniczego). wiadomo też, że ówczesne władze wojskowe pomijały go w awansach.
|
||
Nazwa miejscowości pochodzi od staropolskiego słowa "drzeń" oznaczającego "drewno". Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1305 pod nazwą "Dronkow". Następna wzmianka, która pochodziła z 1376 roku, odnosiła się do drzonkowskiego kościoła i właścicielem wsi był w tym czasie ród von Kittlitz. Później część Drzonkowa zakupili Rothenburgowie i do 1611 obydwa rody utrzymywały swoje własności. Od Kittlitzów majątek kupił Hans von Kalkreuth, a po niedługim czasie odsprzedał go rodzinie von Knobelsdorf. Drzonków od 1688 roku dzielił się na dwie części, a od 1722 roku na trzy. Wspomniano wówczas jako właścicieli dóbr: Christiana Ernesta von Rothenburga, Sigmunda von Knobelsdorfa i Ottona Sigfrieda von Unruha. Baron Gottlieb von Cersdorf w 1743 scalił dwie części, a trzecia pozostawała we władaniu Gustava Christiana von Prittwitza. Cześć majątków została w drugiej połowie XVIII stulecia połączona przez hrabiego Ludwiga von Schlabrendorfa, który w 1782 roku sprzedał je hrabinie Friderice von Cosel. Majątek został w 1785 przejęty przez jej syna, a w 1789 przedstawiciela rodziny von Johnstohn. W tej partii wsi znajdowały się w tym czasie m.in. 2 folwarki i 5 młynów wodnych, a w 102 gospodarstwach mieszkało 546 osób. Należąca w 1743 do Gustava von Prittwitza część wsi była już w 1761 własnością barona Gelsdorfa, a od 1768 przedstawicielki rodu von Knobelsdorf. Znajdował się tutaj około 1790 folwark, a także 13 gospodarstw, w których mieszkało 68 osób.
|
||
Latem 2010 roku dała szereg koncertów charytatywnych, wspierając chore dzieci z okolic swojej rodzinnej miejscowości.
|
||
Ostatecznie w 1900 dobudowano od strony ulicy Chmielnej niewielki eklektyczny dworzec przyjazdowy, nazwany „Nową Poczekalnią”. Nowy budynek dworca miał 62 m długości i 13,5 m szerokości. Stary budynek dworca służył głównie osobom wyjeżdżającym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości dworzec nazwano Warszawa Główna.
|
||
31 maja 2010 roku Anna Jarucka została skazana na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 5 lat przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Uznano ją za winną wszystkich przedstawionych jej zarzutów tj.
|
||
Luboszyce (dodatkowa nazwa w j. niem. Luboschütz) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie opolskim, w gminie Łubniany, nad rzekami Małą Panwią i Jemielnicą, na północ od Opola. Miejscowość liczy ok. 1000 mieszkańców.
|
||
26 grudnia 2004 na granicy między płytą birmańską i indoaustralijską nastąpiło przesunięcie na odcinku o długości blisko 1200 km. Przesunięcie pionowe na granicznym uskoku tektonicznym wyniosło około 15 metrów. Trzęsienie ziemi, którego magnituda osiągnęła 9,0 stopni, wywołało przesunięcie znacznego obszaru dna oceanicznego oraz fale tsunami, które zabiły ponad 150 tys. osób na wybrzeżach Oceanu Indyjskiego.
|
||
Protekcjonizm często prowadził do wojny celnej: pomiędzy Francją i Włochami (1887-1898), pomiędzy Francją i Szwajcarią (1893-1895), pomiędzy Niemcami a Rosją (1893) oraz ostatnia najbardziej odczuwalna dla Europy, pomiędzy Ameryką a państwami Europejskimi (1930) tj."Ustawa Smoota-Hawleya" podpisana 17 czerwca 1930 roku w Stanach Zjednoczonych zwiększała do rekordowych poziomów cła na ponad 20 tysięcy towarów importowych czego min. efektem było spowolnienie gospodarcze i wzrost bezrobocia i jedną z kilku głównych przyczyn depresji w Niemczech.
|
||
Ukończył Uniwersytet Tokijski w 1951, od 1970 był wieloletnim profesorem tej uczelni. Doktorat obronił w 1955 na Uniwersytecie Rochester w stanie Nowy Jork. Na Uniwersytecie Tokijskim pracował w Międzynarodowym Centrum Fizyki Cząstek Elementarnych.
|
||
Jezioro Winnipeg jest pozostałością po istniejącym do ok. 8000 lat temu w tej części kontynentu amerykańskiego ogromnym (o powierzchni szacowanej na ok. 134 tys. km²) lodowcowym jeziorze Agassiz.
|
||
W latach 1990 - 1996 redagował i wydawał akademickie pismo ""Sowizdrzał - Listy Bractwa Sowizdrzalskiego AR w Krakowie"" (ukazywało się nieregularnie). W 1985 rozpoczął wydawanie pisma "Inclusion" (pol. "Wrostek") w języku angielskim, poświęconego badaniu życia zastygłego w bursztynie. Zainicjował także wydawanie kwartalnika "Meganeura" (dotyczącego śladów życia w żywicach kopalnych), ukazującego się nakładem Fundacji Nauki Rady Europy w Strasburgu. W 2001 Stowarzyszenie Bursztynników w Polsce nadało mu tytuł "Bursztynnika Roku 2000". Był też autorem licznych artykułów publicystycznych (między innymi w Forum Akademickim) i pośmiertnie wydanej książki dotyczącej problemu niepełnosprawności ("1981 Rok Niepełnosprawnych"; Rafael, 2008).
|
||
Król Alfred zmarł 26 października 899 r. Data podana w "Kronice anglosaskiej", rok 901, jest uważana za mało prawdopodobną. Przyczyna jego śmierci jest nieznana. Początkowo został pochowany w Old Minster w Winchesterze. Później jego ciało zostało przeniesione do New Minster, a stamtąd w 1110 r. do opactwa Hyde. Grób został zniszczony w 1788 r., kiedy budowano tam więzienie. W latach 60. XIX w. odkryto tam ludzkie kości, które uznano za szczątki Alfreda. Zostały one pogrzebane w Hyde. W 1999 r. odsłonięto pozostałości grobu Alfreda.
|
||
Przywiązywał wagę do protokołu i ceremoniału dworskiego, przywrócił praktykę nepotyzmu. Kardynałami mianował m.in. swojego wuja Giovanniego Bandiego i bratanka Romoaldo Braschi-Onesti, wystawił okazały pałac Braschi na rzymskim Piazza Navone. Zarządził czterokrotnie obchody Roku Jubileuszowego – 1775, 1782, 1790 i 1792. W 1784 mianował Johna Carolla (byłego jezuitę) pierwszym biskupem w USA.
|
||
Od 1 listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. Dowódca Okręgu Generalnego "Białystok" w Łapach i dowódca Grupy "Łapy". Ułatwił tam ewakuację wojsk niemieckich do Prus Wschodnich. Organizator zamachu stanu na rząd Jędrzeja Moraczewskiego (w nocy z 4 na 5 stycznia 1919 roku), firmowanego przez ks. Eustachego Sapiehę. Mimo początkowego powodzenia zamach po 8 godzinach wygasł, a płk Januszajtis został zawieszony w czynnościach. Po zamachu przeniesiony do rezerwy. 1 lutego 1920 roku powołany do czynnej służby i mianowany dowódcą Obozu Warownego "Chełmno". Od 19 marca 1920 do sierpnia 1924 roku dowódca 12. Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Dywizją dowodził podczas wojny polsko-bolszewickiej, wyróżniając się w bitwach pod Mikulińcami, Przemyślanami i Lwowem.
|
||
22 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia tego roku. 28 lutego 1921 roku Naczelny Wódz mianował go generałem podporucznikiem z dniem 1 kwietnia 1920. 3 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku.
|
||
John Bennett Fenn (ur. 15 czerwca 1917 w Nowym Jorku, zm. 10 grudnia 2010 w Richmond w stanie Wirginia) - chemik amerykański, laureat Nagrody Nobla 2002.
|
||
Kadłub wykonany był z żelaza i podzielony grodziami na 5 przedziałów wodoszczelnych. Pancerz burtowy rozciągał się od górnego pokładu na 90 cm poniżej linii wodnej i miał grubość 114 mm na śródokręciu – od wieży artyleryjskiej do maszynowni. Na dziobie i rufie jego grubość spadała do 64 mm. Pancerz umieszczony był na poszyciu na drewnianej podkładce. Śródokręcie było ponadto chronione pokładem pancernym, opancerzona była też wieża artyleryjska i umieszczone za nią stanowisko dowodzenia. Dziób okrętu był wykonany w formie taranu. Główny napęd okrętu stanowiła pozioma maszyna parowa pojedynczego rozprężania, o mocy 1200 KM. Okręt posiadał też pomocnicze ożaglowanie typu bryg, które jednak ostatecznie zdjęto przed 1879 wraz z przednim masztem i bukszprytem, jako niepraktyczne.
|
||
Po przejęciu "Huáscar" został wyremontowany w Valparaiso i wcielony do marynarki wojennej Chile, biorąc udział w dalszych działaniach wojennych przeciwko Peru. Początkowo uczestniczył w blokadzie portu Arica. 27 lutego 1880 został tam uszkodzony w pojedynku z bateriami nadbrzeżnymi i powolnym, ale silnym monitorem "Manco Cápac" (amerykańskiego typu "Canonicus"; było to prawdopodobnie pierwsze starcie monitorów). "Huáscar" został trafiony 12 pociskami, w tym dwoma kalibru 381 mm z "Manco Cápac", w momencie gdy usiłował staranować peruwiański monitor, przy czym poniósł śmierć dowódca "Huáscara", komandor porucznik Manuel Thomson Porto Mariño.
|
||
17 marca 1880 "Huáscar" pod nowym dowódcą ostrzeliwał baterie nadbrzeżne w Arica, a następnie blokował Callao, walcząc 22 kwietnia i 10 maja z bateriami nadbrzeżnymi. Podczas drugiego starcia, został trafiony trzy razy, w tym raz poniżej linii wodnej. Po remoncie, od listopada ponownie blokował Callao. 11 grudnia wraz z innymi jednostkami walczył tam z peruwiańskim monitorem "Atahualpa". 13 stycznia 1881 wspierał wojska lądowe w zwycięskiej bitwie pod Chorillos na przedpolu Limy, a następnie pod Miraflores. Na skutek zwycięstw Chile na lądzie, zakończyły się działania morskie wojny.
|
||
W 1882 okręt został zmodernizowany, m.in. wymieniono działa artylerii głównej na nowocześniejsze odtylcowe działa kaliber 203 mm o dłuższej lufie i lepszych własnościach balistycznych, a na skutek zastąpienia ręcznego mechanizmu obrotu wieży parowym skrócił się czas jej pełnego obrotu z 15 do 5 minut. Wymieniono też na nowe kotły. W 1885 na odtylcowe wymieniono działa artylerii średniej, zamontowano też nowe stanowisko dowodzenia i wymieniono śrubę. W 1890 okręt przeszedł do rezerwy.
|
||
W 1950 r. otrzymał tytuł mistrza międzynarodowego, a w 1981 r. Międzynarodowa Federacja Szachowa nadała mu honorowy tytuł arcymistrza. Występował nadal w turniejach, ale bez większych sukcesów. Był znanym działaczem FIDE, organizował m.in. młodzieżowy turniej "Arnold Denker Tournament of High School Champions". Był współautorem (z Larry Parrem) książki "The Bobby Fischer I Knew, and other stories", a także innych publikacji o tematyce szachowej.
|
||
19 czerwca 2000 roku naukowcy z Dubnej zaobserwowali pojedynczy rozpad atomu pierwiastka 116. W 2001 roku udało się im otrzymać dwa kolejne atomy. Wyniki te zostały potwierdzone w 2003 roku w kolejnych eksperymentach. Otrzymany atom został pierwotnie zidentyfikowany jako , co później skorygowano na .
|
||
W 1942 roku Niemcy rozpoczęli pracę nad zaprojektowaniem karabinka automatycznego, który miał połączyć cechy pistoletu maszynowego z karabinem maszynowym tj. charakteryzować się stosunkowo niską masą, możliwością strzelania ogniem ciągłym na odległość do 1000 m, dużą siłą ognia i szybkostrzelnością.
|
||
Jako poeta debiutował w 1910 roku, w piśmie "Apollon". Sławę zyskał trzy lata później zbiorem wierszy "Kamień", a wydany w 1922 tom "Tristia" umocnił jego pozycję w środowisku poetów. Inspiracją wierszy z tego okresu była przede wszystkim kultura starożytna oraz mistyczny świat dawnej kultury rosyjskiej. Napisany przez niego w 1913 i wydany w 1919 roku manifest "Świt akmeizmu" określał ramy tej poezji.
|
||
Najstarszy haft został wykonany 2300 lat temu.
|
||
Łyżwiarze synchroniczni, jeżdżący w kategorii seniorów, mają od niedawna własne Mistrzostwa Świata (wcześniej występowali na nieoficjalnych mistrzostwach zw. challengami). Juniorom wciąż pozostają na razie tylko mistrzostwa nieoficjalne ("World Challenge Cup for Juniors"). Wszystkie kategorie wiekowe, oprócz mistrzostw świata, mają możliwość startów także w wielu innych zawodach międzynarodowych i krajowych. Prawdopodobnie w 2010 roku łyżwiarstwo synchroniczne zostanie wprowadzone do programu Zimowej Uniwersjady, a 2014 będzie dyscypliną pokazową na Igrzyskach Olimpijskich.
|
||
Henryk Pietrzak (ur. 6 marca 1914 w Rudzie Pabianickiej, zm. 28 stycznia 1990 w Wielkiej Brytanii) – chorąży pilot Wojska Polskiego, major (ang. "Squadron Leader") Królewskich Sił Powietrznych, as myśliwski II wojny światowej.
|
||
We wrześniu 1939 został ewakuowany do Rumunii, skąd przedostał się do Francji, gdzie został powołany do odtwarzanego lotnictwa polskiego. W czerwcu 1940 walczył w składzie Groupe de Chasse III/9 (Grupa Pościgowa III/9) w rejonie Lyonu. Po klęsce Francji poprzez Afrykę północną ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Po przeszkoleniu latał w dywizjonie 306, w którym 16 sierpnia 1941 uzyskał swoje pierwsze zestrzelenie (Bf-109) a kolejny samolot uszkodził. 1 czerwca został promowany na stopień oficerski.
|
||
Pochodził ze spolonizowanej rodziny inżyniera kolejowego Hermana. Ukończył gimnazjum we Lwowie, następnie studiował polonistykę, germanistykę i filozofię na Uniwersytecie Lwowskim. Pomiędzy 1905 a 1908 był stypendystą Ossolineum. W 1908 uzyskał doktorat z polonistyki i germanistyki i rozpoczął pracę w szkolnictwie średnim. W latach 1910-1911 studiował w Niemczech i Francji. W 1912 habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1916-1920 był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1920 Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie kierował Oddziałem Filologii Polskiej Nowszej Zakładu Filologii Polskiej. Od 1919 był członkiem PAU, od 1933 Polskiej Akademii Literatury, od 1951 PAN. W czasie okupacji radzieckiej Lwowa (1939-1941) był zatrudniony na lwowskim Uniwersytecie, który wówczas nosił okupacyjną nazwę im. Iwana Franki, broniąc zajęć po polsku. 17 września 1940 roku wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. W czasie okupacji niemieckiej (1941-1944) ukrywał się jako Jan Zalutyński na Lubelszczyźnie – Stefania Skwarczyńska, uratowana przezeń z Kazachstanu, umieściła go u pp. Fudakowskich, Teleżyńskich i Żółtowskich (Krasnobród, Wilkołaz k. Kraśnika, Milejów). Po wojnie zamieszkał w Lublinie. W latach 1944-1947 był tam profesorem KUL, zaś w 1947 przeniósł się do Krakowa, gdzie był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. W Krakowie mieszkał już do śmierci.
|
||
Pracę naukową rozpoczął wcześnie. W 1906 ukazała się w czasopiśmie "Biblioteka Warszawska" pierwsza jego rozprawa pt. "Patriotyzm Słowackiego". W 1910 wyszła jego pierwsza książka "Studia o Słowackim", a w dwa lata później dwutomowa monografia "Zygmunt Krasiński. Dzieje myśli". Podczas swej pracy naukowej koncentrował się na poetach romantycznych, a najwięcej czasu poświęcił Słowackiemu. Owocem tego jest wielka monografia o Słowackim. Tom pierwszy pt. "Twórczość młodzieńcza" ukazał się w 1919, tom drugi pt. "Od Balladyny do Lilli Wenedy" w 1920, tom trzeci pt. "Okres Beniowskiego" w 1923, natomiast tom czwarty "Poeta mistyk" w 1927. Wiele lat poświęcił również badaniu twórczości Mickiewicza. W 1934 ukazał się pierwszy tom monografii pt. "Dzieje Gustawa". Został on wznowiony po wojnie w 1948, w tym samym roku ukazał się tom drugi "Dzieje Konrada". Inny dział jego twórczości naukowej obejmują studia z zakresu teorii literatury. Pierwsza - teoretyczna rozprawa - nosi tytuł "Charakter i przedmiot badań literackich". W 1925 wydał obszerny tom pt. "Studia z zakresu teorii literatury i filozofii", zawierający m.in. rozprawy: "Romantyzm, Treść i forma w poezji, Z zagadnień bergsonizmu i romantyzmu".
|
||
20 października 2006 roku ukazał się siódmy album Slums Attack pt. "Szacunek ludzi ulicy". Wydawnictwo uzyskało status złotej płyty sprzedając się w nakładzie 15 000 egzemplarzy. Kompozycje zostały zarejestrowane w Druga Strefa Records w Poznaniu. Głównym producentem był DJ Decks, beaty przygotowali również Sqry, DJ-a Zela, Barka, Zielonego i DJ Story. 31 października 2008 wystąpił podczas koncertu charytatywnego "Hip-Hop Dzieciom" w poznańskim klubie Eskulap. Natomiast 5 grudnia ukazał się pierwszy solowy album rapera zatytułowany "Styl życia G'N.O.J.A.". Wkrótce wydawnictwo uzyskało status złotej płyty. 17 września 2009 ukazał się drugi album solowy Andrzejewskiego pt. "Na serio". Peja do współpracy zaprosił m.in. takich wykonawców jak Pih, który wystąpił w utworze "Zbyt dużo bólu", Mrozu w utworze "Poszukując ideału", Kaczor w utworze "Śmiertelna pasja rap" czy Marek Pospieszalski w utworze "Kochana mamo". Nagrania wyprodukowali m.in. Magiera, Brahu i Sqra, którzy zawarli w kompozycjach wpływy takich stylów muzycznych jak west coast hip hop czy crunk. W tekstach Andrzejewski opisuje m.in. wolny styl życia, refleksje nad sławą, moralność czy miłość. W lutym 2010 roku raper został wyróżnionym tytułem freestyleowca roku w plebiscycie Podsumowanie 2009 serwisu Poznanskirap.com.
|
||
6 kwietnia 2010 Sąd Rejonowy w Zielonej Górze wydał wyrok w sprawie zajścia w Zielonej Górze. Raper został ukarany grzywną w wysokości 6 tys. złotych, nawiązką na cel społeczny oraz kosztami procesu i odszkodowaniem dla poszkodowanego nastolatka.
|
||
Pod koniec 2009 roku zawiadomienie do prokuratury w sprawie o nawoływanie do zabijania policjantów złożył szef Ogólnopolskiego Komitetu Obrony przed Sektami Ryszard Nowak. Zdaniem Nowaka raper publicznie w trakcie wykonywania utworu pt. "997" nawoływał do popełnienia zbrodni, za co grozi kara do lat 3 pozbawienia wolności. W lutym 2010 roku prokuratura odmówiła wszczęcia postępowania w sprawie.
|
||
W 2010 roku Peja powołał wytwórnię płytową RPS Enterteyment, którą prowadzi m.in. wraz z żoną. Pierwsza w katalogu wytwórni była płyta poznańskiego rapera Kobry zatytułowana "Na żywo z miasta grzechu". Rok później nakładem RPS ukazał się pierwszy legalny album hypemana Pei - Gandziora, a także Vixen i Veffekt Viruz. W 2012 roku z firmą związali się kolejni wykonawczy w tym HZOP, Śliwa, Kroolik Underwood, LudwiK oraz Tewu.
|
||
Simone Simon (ur. 23 kwietnia 1910 w Béthune, Francja, zm. 22 lutego 2005 w Paryżu) – francuska aktorka filmowa.
|
||
Maksymilian Fajans (ur. w 1825 w Sieradzu, zm. 28 lipca 1890 w Warszawie) – polski rysownik żydowskiego pochodzenia, specjalista w dziedzinie litografii i fotografii.
|
||
Roman Cieślewicz (ur. 13 stycznia 1930 roku we Lwowie, zm. 21 stycznia 1996 w Paryżu), polski artysta grafik, czołowy przedstawiciel polskiej szkoły plakatu.
|
||
W 1971 r. zostało przeprowadzono spotkanie miejscowego społeczenstwa z władzą lokalną, powiatową i wojewódzką. Podjęto szereg decyzji dotyczących życia gospodarczego i społecznego, jednak nie wydzielono miasta z terytorium powiatu, co było jednym z postulatów. W 1972 r., do pracy i do szkół w Poznaniu dojeżdżało ponad 1200 osób. Stopniowe wychodzenie z 30-letniego marazmu nastąpiło dopiero po likwidacji powiatów w 1975 r.
|
||
Maria Jeżowska, znana jako Majka Jeżowska (ur. 25 maja 1960 w Nowym Sączu) – polska piosenkarka, kompozytorka, reżyser.
|
||
W 1978 zdobyła nagrodę ZAKR-u na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. W 1979 na Festiwalu w Opolu uczestniczyła w konkursie premier, na którym otrzymała wyróżnienie za "interesującą interpretację wykonywanych piosenek" za "Nutka w nutkę". Po tym sukcesie wydała swoją pierwszą płytę autorską "Jadę w świat", na której znalazły się jej przeboje "Od rana mam dobry humor", tytułowa "Jadę w świat" oraz "Najpiękniejsza w klasie". Na Festiwalu w Opolu w 1980 uczestniczyła w konkursie premier, na którym otrzymała III nagrodę za piosenkę "Reggae o pierwszych wynalazcach".
|
||
Ashton-Tate - amerykańskie przedsiębiorstwo software'owe założone w 1980 r. przez Hala Lashlee i George'a Tate'a, którego głównym produktem był system obsługi baz danych dBASE II, opracowany przez C. Wayne'a Ratliffa. Przedsiębiorstwo rozwijało też inne produkty, m.in. pierwszy pakiet biurowy dla MS-DOS Framework, MultiMate i dBASE dla Macintosha. W połowie lat 80 Ashton-Tate był jednym z czołowych producentów oprogramowania dla maszyn PC, jednak w 1991 r. przedsiębiorstwo wykupił Borland, który zrezygnował z wszystkich produktów z wyjątkiem dBASE i InterBase.
|
||
Aleksander Farnese, Alessandro Farnese (ur. 5 października 1520 w Valentano - zm. 2 marca 1589 w Rzymie), kardynał-protektor Królestwa Polskiego przy Stolicy Apostolskiej.
|
||
W początku lat pięćdziesiątych odsunięty od wpływów Farnese mało przebywał w Rzymie, jednak już wkrótce jego pozycja wzmocniła się na tyle, że od następnej dekady regularnie podczas kolejnych konklawe była wysuwana - bezskutecznie - jego kandydatura na papieża. W 1580 został dziekanem Kolegium Kardynalskiego (biskupem Ostii i Velletri).
|
||
W 1260 roku wszedł w skład poselstwa florenckiej komuny miejskiej do króla Kastylii, Alfonsa X Mądrego, które miało spowodować wystąpienie tego władcy przeciwko Manfredowi Hohenstaufowi. Misja zakończyła się jednak niepowodzeniem.
|
||
Małże (Bivalvia, z gr. "bi" – dwa + łac. "valva" – skorupka), dawniej również blaszkoskrzelne (Lamellibranchiata) – takson w randze gromady obejmujący około 8000 gatunków mało aktywnych lub osiadłych, wyłącznie wodnych, bentosowych mięczaków (Mollusca) o bocznie spłaszczonym ciele okrytym dwuklapową muszlą. Ciało małża składa się z tułowia (zwanego workiem trzewiowym) i nogi. Jest pozbawione głowy, szczęki i tarki. Małże pełzają, żyją w dnie, ryją, pływają lub przytwierdzają się bisiorem do podłoża. Liczne gatunki, np. ostrygi, wenerydowate i omułki, są jadalne. Z niektórych pozyskuje się cenne perły oraz masę perłową. Małże są znane od kambru. W wodach śródlądowych Polski stwierdzono występowanie 34 gatunków – m.in.: szczeżuja pospolita ("Anodonta piscinalis"), kilka gatunków skójek ("Unio") i racicznica zmienna ("Dreissena polymorpha") – a w Morzu Bałtyckim 9 gatunków.
|
||
W 1999 roku grupa wydała trzeci album: "Las Maquinas de la Muerte". W połowie 2000 roku zespół opuścił Robert Friedrich (zastąpił go Olaf "'Off" Deriglasoff). W 2002 roku wyszła ostatnia płyta - wydawnictwo podsumowujące działalność koncertową zespołu pt.: "Występ".
|
||
Dokonania i sukcesy w polskiej sztuce plakatu sprawiły, że stał się również inicjatorem, komisarzem i uczestnikiem I Międzynarodowego Biennale Plakatu w Warszawie w 1966. W 1978 założył Muzeum Karykatury w Warszawie. Był jego pierwszym dyrektorem, funkcję tę sprawował do śmierci w 1991. W 1987 założył Stowarzyszenie Polskich Artystów Karykatury (SPAK), którego był pierwszym prezesem. W 1980 był jednym z założycieli Społecznego Komitetu Opieki nad Cmentarzami i Zabytkami Kultury Żydowskiej w Polsce. W 1991 został uhonorowany tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
|
||
Jako podporucznik we wrześniu 1939 został zmobilizowany do służby w lotnictwie. Dowodził Plutonem Łącznikowym nr 10 przydzielonym Armii "Łódź". 6 września został pilotem łącznikowym Naczelnego Wodza i w tej służbie został zestrzelony 10 września. Poprzez Rumunię przedostał się do Francji. Od marca 1940 r. przebywał w Algierze, zaś po kapitulacji Francji (22 czerwca 1940 r.) przedostał się do Casablanki, skąd drogą morską trafił do Wielkiej Brytanii.
|
||
We wrześniu 1939 r. bronił rejonu Dęblina. Poprzez Rumunię i Francję przedostał się do Wielkiej Brytanii. Od 6 sierpnia 1940 służył w 501 Dywizjonie Myśliwskim RAF (razem ze Stanisławem Skalskim), w którym walczył w okresie Bitwy o Anglię uzyskując 4 i ½ zestrzelenia pewne oraz uszkadzając dwa samoloty .
|
||
17 listopada 1940 przeszedł do dywizjonu 306, w którym dowodził eskadrą A (od 22 listopada).
|
||
Hipolit Orgelbrand (ur. 29 stycznia 1843 w Warszawie - zm. 13 września 1920 w Warszawie), syn Samuela i starszy brat Mieczysława, wydawca, księgarz, drukarz. Nieznane są szkoły, do których uczęszczał, wiadomo natomiast, że na początku 1865 miał tytuł magistra prawa i administracji. Od śmierci ojca w 1868 kierował wraz z matką jego zakładem drukarnią, odlewnią czcionek i księgarnią nakładową. W 1871 zaznajamiał się za granicą z najnowszymi osiągnięciami technicznymi w dziedzinie poligrafii, a od 1 stycznia 1872 objął wraz z bratem Mieczysławem poojcowską firmę jako współwłaściciel, przy czym zajmował się głównie sprawami związanymi z drukiem, pozostawiwszy Mieczysławowi rozwój technologii i sprawy odlewni czcionek. W 1896 wspólnie z bratem przekształcili firmę w "Towarzystwo Akcyjne", której był jednym z głównych akcjonariuszy posiadając w 1902 114 (Mieczysław miał 122) spośród 871 akcji. Po śmierci brata w 1903 nadal prowadził ""Towarzystwo Akcyjne Odlewni Czcionek, Drukarni i Litografii"", wciąż pod niezmienioną firmą ""... S. Orgelbranda Synów"", które pozostawało największym przedsiębiorstwem tej branży w Warszawie.
|
||
Robert Scott, oficer brytyjskiej marynarki wojennej zdobył rozgłos jako badacz Antarktydy. W 1900 roku został dowódcą angielskiej wyprawy antarktycznej, a w 1901 roku, na pokładzie statku "Discovery", wyruszył na południe ze szkockiego miasta Dundee. Jego wyprawa powróciła po dwóch latach dotarłszy na południe dalej niż ktokolwiek inny w tym czasie. W 1910 roku kpt. Scott udał się na wyprawę na Antarktydę, tym razem z zamiarem osiągnięcia jako pierwszy z ludzi bieguna południowego. Dotarł tam jednak dopiero drugi po Amundsenie. W drodze powrotnej zmarł z zimna i głodu. Na bohaterską choć feralną ekspedycję zabrał sanie, kucyki, psy i piłkę, mecz rozegrano na zamarzniętym morzu.
|
||
Następnie służył w 123 Eskadrze Myśliwskiej 2 Pułku Lotniczego w Krakowie. Od jesieni 1937 roku był instruktorem – dowódcą plutonu w szkolnego w Dęblinie. We wrześniu 1939 ewakuował się do Rumunii, a następnie do Francji a w 1940 do Wielkiej Brytanii, gdzie przeszkolił się w lataniu na samolotach brytyjskich. 1 września wstąpił do 17 Dywizjonu RAF, w którym latał do lutego 1941 uzyskując jedno pewne – jedno zespołowe zestrzelenie oraz uszkadzając dwie kolejne maszyny wroga.
|
||
6 czerwca 1794 doszło do bitwy pod Szczekocinami. Siły polskie liczyły 16 batalionów, 47 szwadronów i 33 działa oraz ponad 15 tysięcy żołnierzy. Natomiast wojska prusko-rosyjskie określa się na ponad 27 tys. żołnierzy i 134 działa. Polska bateria 6-działowa zajęła pozycje przy lasku, asekurowana z tyłu przez Regiment Grenadierów Krakowskich płk. Jana Krzyckiego, wśród których znajdował się również i Wojciech Głowacki. O wiele mniejsze siły polskie poniosły klęskę. Straty w ludziach ocenia się na ok. 1200 zabitych i rannych. Wśród 346 poszkodowanych, których niebywałym wysiłkiem uratowano z pola bitwy, był Wojciech Bartosz Głowacki. Niestety stan jego okazał się bardzo ciężki, zbyt ciężki, ażeby go uratować.
|
||
Innym argumentem potwierdzającym to jest zeznanie z 9 listopada 1929, wdowy po inżynierze – technologu S. Teraszkiewiczowej. Ofiarowała ona różaniec i krzyż stanowiące własność śp. Bartosza Głowackiego, wraz z następującym oświadczeniem: "W 1870 przy restauracji katedry kieleckiej i pod nią grobów biskupich, odrestaurowano również i Ogrójec przy katedrze. Ojciec mój – Franciszek Pantoczek (...) pamiętając z opowiadania ojca swego, a dziadka mego – Szymona Pantoczka, dawnego i stałego mieszkańca Kielc, że Wojciech Bartosz Głowacki, ciężko ranny w czasie cofania się Tadeusza Kościuszki spod Szczekocin do Małogoszczy przesłany był do Kielc, wkrótce zmarł i pochowany został w Kielcach w Ogrójcu koło kościoła katedralnego w skromnej chłopskiej trumnie, pomalowanej żółtą lubryką, zapragnął przekonać się, czy opowiadania te zgodne są z rzeczywistością, znalazł tam skromną, prostą trumnę, malowaną żółtą lubryką, po otwarciu której ukazały się zasuszone zwłoki, ubrane w chłopską sukmanę, gęsto pokrytą ciemnymi plamami (zacieki od krwi z ran); ręce, owinięte różańcem, złożone były na piersiach. Różaniec ten z krzyżem i przywartym doń kawałkiem sukmany, ojciec mój wziął sobie na pamiątkę".
|
||
W pobliżu jeziora Lubień znajduje się miejsce bitwy pod Grunwaldem. W nocy z 14 na 15 lipca 1410 roku król Władysław Jagiełło ruszył z armią polsko-litewską spod Dąbrówna.
|
||
Persistence Of Time – wydany 21 sierpnia 1990 roku (w USA), to piąty studyjny album zespołu Anthrax. W czasie sesji nagraniowej tej płyty zespół przeżył trzęsienie ziemi i pożar.
|
||
Pierwsze kronikarskie wzmianki o Trzebieży pochodzą z ok. 1280 r., kiedy to ks. pomorski Bogusław IV nadał wieś mieszczaninowi ze Szczecina. Osada poniosła duże straty w czasie wojen trzydziestoletniej i siedmioletniej. W następnych wiekach Trzebież rozwijała się jako typowa osada nad Zalewem Szczecińskim. W XVIII w. wieś uzyskała własny samorząd. W końcu XIX w. powstał tu port żeglugi pasażerskiej, tranzytowy oraz stocznia. Po roku 1898 Trzebież uzyskała połączenie kolejowe z Policami a w 1910 r. uruchomiono regularne połączenie pasażerskie. Do 1930 r. wody zalewu odsłoniły plażę o czystym piasku. Zapoczątkowało to rozwój ruchu turystycznego.
|
||
Klub został założony w 1892 roku po fuzji dwóch miejscowych klubów, Newcastle East End i Newcastle West End. Siedzibą klubu jest stadion Sports Direct Arena. Ośrodki szkoleniowe znajdują się na Darsley Park oraz w Little Benton. Newcastle UTD od dawna walczy z lokalnym rywalem Sunderland A.F.C. w znanych na całą Anglię The Tyne-Wear Derby. W roku 2010 Newcastle powróciło do Premier League.Pierwszy swój tytuł mistrzowski Newcastle wygrało w roku 1905. Na drugi tytuł kibice czekali 2 lata, kolejne rozgrywki wygrywali w latach 1908-1909 i 1926-1927. Klub może także pochwalić się sporą ilością Pucharów Angli, a jest ich 6. Udawało im się także wygrywać Superpuchar Anglii, czy Puchar Miast Targowych. W sezonie 2011/12 z zespołu odeszło kilka piłkarzy min:Kevin Nolan, Alan Barton i Jose Enrique. Do klubu dołączyli Yohan Cabaye i Demba Ba. Newcastle w tym sezonie nie odniosło porażki przez 11 meczów, przegrywając dopiero z Manchester City F.C.. Później klub zaczął tracić punkty w lidze i spadli z 3 na 7 miejsce. Jednak w styczniu 2012 roku Sroki pozyskały Papisa Cisse. Newcastle znów zaczęło grać dobrze i awansowało o kilka pozycji w górę. Na koniec sezonu klub pokonał Chelsea 2-0 po dwóch trafieniach Papisa Cisse. Ostatecznie klub zajął 5 miejsce w lidze wyprzedzając Chelsea i Everton, dwa kluby pozostające w europejskich pucharach.
|
||
Barwy klubu są białe i czarne. Na początku Newcastle grało w czerwonych strojach z białymi szortami. Stroje klubu bardzo często się zmieniały. W latach 1914-1961 grali w białe koszule i czarne spodenki. W roku 2003 Newcastle podpisało umowę z Nothern Rock. W styczniu 2010 roku na koszulkach klubu pojawił się znak Puma. Od sezonu 2012/13 klub sponsoruje firma Virgin Money.
|
||
Najstarszy i największy stadion w północno-wschodniej Anglii oddany został do użytku w 1880 roku. Stadion ma pojemność 52 387 widzów, jest on trzecim pod względem wielkości stadionem Premier League i siódmym co do wielkości stadionem piłkarskim w Wielkiej Brytanii. Położony w centrum Newcastle; białe skrzydło dachu jest widoczne w całym mieście i jest największym wspornikowym dachem w Europie.
|
||
Od roku 2010 Newcastle jest prowadzone przez Alana Pardewa. Obecny szkoleniowiec razem z klubem występuje w Premier League.
|
||
Alpy Gailtalskie (niem. "Gailtaler Alpen" lub "Drauzug") – część Alp Wschodnich w Austrii, między doliną górnej Drawy i jej prawym dopływem Gail. Leżą na terytorium dwóch krajów związkowych: Karyntii i Wschodniego Tyrolu. Zachodnia część pasma, nazywana "Dolomitami Lienzkimi" od pobliskiego miasta Lienz, jest wyższa i bardziej okazała niż wschodnia. Najwyższym szczytem wschodniej części jest Reißkofel (2371 m), jeszcze tylko parę szczytów osiąga ponad 2000 m. W całym paśmie najwyższym szczytem jest Große Sandspitze (2770 m).
|
||
Druga pod względem wielkości wyspa Seszeli. Francuski podróżnik Lazare Picault odkrył tę wyspę w 1774 roku i nazwał ją "Ile de Palmes", zauroczony widokiem lasów i mnogością palm kokosowych. Później Mation Dufresne przemianował wyspę na Praslin w uznaniu zasług Césara Gabriela de Choiseula, księcia de Praslin. Na wyspie znajduje się tylko kilka małych wiosek, a pięć tysięcy mieszkańców to głównie rybacy, rolnicy albo osoby obsługujące turystów. Główną atrakcją wyspy jest rezerwat przyrody Valle de Mai. Wyspa jest atrakcyjnym miejscem dla nurków ze względu na występujące wokół niej rafy koralowe liczące ponad 8000 lat.
|
||
Karierę sportową rozpoczął od uprawiania gimnastyki sportowej. W 1960 za namową dr. Augustyna Dziedzica, ówczesnego trenera Waldemara Baszanowskiego, rozpoczął treningi ciężarowca.
|
||
W 2009 r. przegrał konkurs na stanowisko trenera reprezentacji Polski w podnoszeniu ciężarów. Po wygraniu w 2010 konkursu w USA Zygmunt Smalcerz został trenerem amerykańskich sztangistów w Colorado Springs.
|
||
Po pożarze w 1530 roku rozpoczęto przebudowę zamku. Trwała 7 lat, w jej trakcie kamienny dom przebudowano w stylu renesansu w dwupiętrową budowlę z dwuspadowym dachem i wieżą zegarową. Dobudowano także wschodnie skrzydło.
|
||
Po wymarciu dynastii Gryfitów, od 1637 roku zamek był siedzibą namiestnika szwedzkiego, a od roku 1720 − garnizonu pruskiego. W 1752 roku Fryderyk II Wielki założył w skrzydle muzealnym mennicę.
|
||
Była jedyną kobietą, której utwór znalazł się klasycznej antologii Bruce’a Sterlinga "Mirrorshades: The Cyberpunk Anthology" (1986). Zdobyła dwukrotnie Nagrodę Arthura C. Clarke'a, w 1992 za powieść "Synners" ("Wgrzesznicy") oraz w 1995 za powieść "Fools", także dwukrotnie Nagrodę Locusa za zbiór "Wzory" w 1990 r. i krótkie opowiadanie "Anioł" ("Angel", wyd. pol. w: "Don Wollheim proponuje 1988", Alfa 1989). Była także wielokrotnie nominowana do innych nagród.
|
||
12 sierpnia 2010 odbyło się w niej nadzwyczajne posiedzenie Sejmu poświęcone pomocy dla poszkodowanych podczas powodzi na Dolnym Śląsku w sierpniu 2010 roku. Nie mogło się ono odbyć w Sali Posiedzeń, gdyż była ona wówczas remontowana.
|
||
Samorząd osiedla Osów został ustanowiony w 1990 roku.
|
||
Zinedine Zidane i Ronaldo z okazji trzęsienia ziemi na Haiti zorganizowali mecz rozpoczęty 25 stycznia 2010 roku, zebranych gwiazd piłkarskich przeciwko klubowi SL Benfica. Na stadionie Benfiki Estádio da Luz pojawiło się ponad 50 000 widzów i 60 piłkarzy z różnych krajów. Przed rozpoczęciem gry minutą ciszy uczczono pamięć ofiar trzęsienia ziemi, które nawiedziło Haiti 12 stycznia. W meczu zagrali też piłkarze długo po zakończeniu kariery. Również sam 38-letni Zidane wziął udział w tym meczu. Wydarzenie było częścią Programu Rozwoju ONZ, wspieranego przez UEFA.
|
||
W 2004 roku miesięcznik Forbes umieścił Zidane’a na 42. miejscu wśród najlepiej opłacanych sportowców na świecie. Jego zarobki wyniosły wówczas 15,8 miliona dolarów rocznie. Od 2000 roku Zidane regularnie wybierany był jedną z najpopularniejszych francuskich osobistości jednej z gazet. W plebiscycie tym zajmował pierwsze miejsce w latach 2000, 2003, 2004 i 2006, drugie miejsce w 2005 roku i czwarte miejsce w 2001 i 2002 roku.
|
||
W XIX wieku przynależność Bukaresztu do Wołoszczyzny, a później Rumunii, była powodem licznych sporów małego państwa z Imperium osmańskim, Austrią/Austro-Węgrami i Rosją. Rosjanie okupowali miasto dwa razy, w latach 1828 oraz 1853-1854. W 1854 roku garnizon rosyjski został zastąpiony austriackim, który pozostał w mieście do marca 1857. Dodatkowo, 23 marca 1847 roku pożar zniszczył około 2000 budynków, niszcząc tym samym jedną trzecią miasta.
|
||
Po roku 2000 miasto unowocześnia się i rozbudowuje. W północnej części miasta rozwijanych jest wiele ekonomicznych projektów, podczas gdy historyczne centrum podlega stopniowej restauracji.
|
||
W Bukareszcie znajduje się także kilkanaście parków, z których najbardziej znanym jest Park Herăstrău ("Parcul Herăstrău"). Dużą popularnością cieszy się także Ogrody Cişmigiu ("Parcul Cişmigiu") - najstarszy w stolicy, założony w 1860 w klasycznym stylu angielskim.
|
||
24 lutego 1981 ogłoszono zaręczyny pary, a pięć miesięcy później odbył się ślub. Wieczór przed ślubem Karol spędził u swojej przyjaciółki, mężatki Camilli Parker Bowles. Na ślub przybyło zaproszonych 3500 gości – koronowane głowy (z wyjątkiem Jana Karola I króla Hiszpanii – spór o Gibraltar), następcy tronów z całego świata. Transmisję telewizyjną oglądało około miliarda osób. Para zamieszkała w Highgrove w Gloucestershire.
|
||
Po ukończonej państwowej szkole średniej wstąpił do wojska w 1962. Zdobywając kolejne stopnie wojskowe, w 1984 awansował do stopnia generała-majora i został członkiem Najwyższej Rady Wojskowej. W niedługim czasie został mianowany dowódcą armii. Pełnił ten urząd do 1985, kiedy poparł wojskowy zamach stanu swego przyjaciela Ibrahima Babangidy i objął stanowisko szefa sztabu. W 1990 został ministrem obrony. 17 listopada 1993 po obaleniu rządu cywilnego Ernesta Shonekana (rządzącego od 27 sierpnia tego samego roku) przejął władzę. Mimo fali strajków demonstracyjnych zdelegalizował wszystkie demokratyczne instytucje państwowe, a strajki załagodził wycofując się ze swych drakońskich decyzji (m.in. podwyższenia cen paliw o 600%). Zawiesił konstytucję, rozwiązał parlament, prześladował opozycję oraz łamał prawa człowieka. Oparł się wzrastającym międzynarodowym wezwaniom, by położyć kres brutalnemu reżimowi, który zaostrzył się po egzekucji Kena Saro-Wiwy i innych aktywistów demokratycznych. Międzynarodowe protesty nie odniosły skutku gł. dlatego, że zachodnie sankcje nie obejmowały najistotniejszego towaru nigeryjskiego eksportu – ropy naftowej. Pomimo krajowych i międzynarodowych nacisków trzymał się kurczowo władzy. Zmarł w swoim biurze na zawał serca.
|
||
Kształciła się w szkole muzycznej w Essen, w 1963 debiutowała w Gelsenkirchen partią tytułową w "Aidzie" Verdiego. Do 1970 występowała w teatrze operowym w Gelsenkirchen, koncertując gościnnie na innych scenach RFN i w Berlinie Zachodnim. Od 1970 związana z nowojorską Metropolitan Opera, występowała także w La Scali, operach w Montrealu, Paryżu, Wiedniu i Amsterdamie oraz na festiwalach w Bayreauth, Edynburgu i Salzburgu.
|
||
Dane historyczne na temat czasów najdawniejszych są bardzo skąpe. Przyjmuje się, że w latach 1200-400 r. p.n.e., okres łużycki, tereny te były zamieszkane. Świadczą o tym znalezione w dolinie Raby skorupy naczyń, krzesiwo i kamienny toporek, znajdujący się w Muzeum Archeologicznym w Krakowie. Z nieznanych powodów ok. 400 r. p.n.e tereny te opustoszały. W czasach piastowskich prowadzona była mniej lub bardziej intensywna kolonizacja w kierunku Tatr. W XIV wieku król Kazimierz Wielki przeprowadził zakrojoną na szeroką skalę akcję lokacyjną na prawie magdeburskim. Została wtedy przeprowadzona lokacja wsi Lubnia (1360 i Rabki (1364). Prawdopodobnie również wtedy (1364 rok) lokowano Skomielną). Nie można jednak wykluczyć, że początkowo stanowiła jedynie przysiółek dla Rabki i lokowana była dopiero na początku XVI wieku przez ród Jordanów z Zakliczyna, założycieli miasta Jordanowa (patrz Spytek Jordan). Za pierwsze znane udokumentowane użycie nazwy Skomielna przyjmuje się wzmiankę w dokumencie lokacyjnym wsi Rabka (prawo magdeburskie) wystawionym przez Mikołaja, dziedzica z Niewiarowa dla Andrzeja i Piotra, synów kmiecia Jakusza z Olszówki w dniu 16 marca 1446 roku. Znajduje się tam nazwa potoku granicznego miejscowości: "usque ad verticem Skomylna","od nurtu Glynyasty, aż do nurtu Skomylna"). W 1550 z fundacji Jana Spytka Jordana powstaje pierwszy kościół i "fara" (istniała do 1565). W 1565 roku dokonuje się przeniesienie Skomielnej z parafii Łętownia do parafii Rabka.
|
||
Przewodnikiem stada jest zazwyczaj stary doświadczony samiec. Areały jednego stada mogą liczyć ponad 4000 km², mimo to likaony nie są aż tak terytorialne jak inne ssaki drapieżne.
|
||
Według danych z 30 czerwca 2004 gminę zamieszkiwały 17 743 osoby, natomiast w roku 2010 populacja gminy osiągnęła 20 000 mieszkańców.
|
||
Czynnik aktywujący płytki został odkryty przez francuskiego immunologa Jacques'a Benveniste'a w 1970 roku.
|
||
Oprócz tego największego w swojej karierze triumfu wygrała także jeden turniej zawodowy w singlu (Gold Coast w styczniu 2003) i jeden deblowy (2002, turniej halowy w Paryżu, w parze z Amerykanką Meilen Tu). Wystąpiła ponadto w trzech przegranych finałach turniejowych. Reprezentowała Francję na igrzyskach olimpijskich w 2000 i 2004, a także w Pucharze Federacji od 2000. W 2003 wraz z ekipą narodową zdobyła Puchar Federacji, rok później grała w finale (porażka z Rosją).
|
||
Ponieważ torpedy kalibru 450 mm były bronią przestarzałą i o małej mocy, zespół CAGI opracował w 1930 kolejny, nieco powiększony kuter, oznaczony G-5. Zachowując ogólne cechy ANT-4, był on uzbrojony w dwie torpedy kaliber 533 mm i karabin maszynowy. Mogły one również alternatywnie zabierać 4 bomby głębinowe lub 3 miny morskie. Do produkcji okręt został skierowany w 1930 roku.
|
||
Tunel średnicowy w Warszawie – kolejowy tunel średnicowy o całkowitej długości 2310 metrów poprowadzony pod centrum Warszawy na trasie warszawskiej linii średnicowej łączącej trzy główne dworce kolejowe: Wschodni, Centralny i Zachodni. Wewnątrz podwójnego tunelu biegną dwa tory linii dalekobieżnej (od strony północnej) i dwa tory linii podmiejskiej. Długość właściwego tunelu, liczona od stacji Powiśle do stacji Śródmieście, wynosi 1175 metrów.
|
||
Christiaan Eijkman (ur. 11 sierpnia 1858 w Nijkerk, zm. 5 listopada 1930 w Utrechcie) – lekarz holenderski, laureat Nagrody Nobla 1929.
|
||
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 1237 mieszkańców.
|
||
Miasto Nowe Warpno zostało lokowane najprawdopodobniej w 1295 roku. Lokacja odbyła się na zasadzie translokacji z terenów dzisiejszej dzielnicy Podgrodzie, gdzie znajdował się dawny gród słowiański. Miasteczko znalazło się w granicach Księstwa Zachodniopomorskiego, aż do 1648 roku, kiedy to pokój w Osnabrück po wojnie trzydziestoletniej przyznał tereny te Szwecji, która panowała nad Nowym Warpnem do 1720 roku.
|
||
W 1720 roku zostało wcielone do państwa pruskiego. Podczas wojny siedmioletniej zajęte przez wojska carskiej Rosji. W 1759 roku, 10 września, na Zalewie Szczecińskim w okolicach Nowego Warpna rozegrała się bitwa morska pomiędzy Szwedami a Prusakami. Była to pierwsza bitwa morska w historii pruskiej floty. Zakończyła się ona zwycięstwem Szwecji, której flotyllą dowodził kapitan Rutensparne.
|
||
W 2007 r. wydano monografię (w serii czas przestrzeń tożsamość) miasta Nowe Warpno autorstwa dr Wojciecha Łopucha, w 2010 r. ukazało się II wydanie, zatytułowane Nowa Warpno i okolice. Autorem zdjęć współczesnych był szczeciński artysta fotograf Andrzej Łazowski.
|
||
Organizacja utworzona została w sierpniu 1940 jako „Chłopska Straż” kryptonim konspiracyjny „Chłostra”.
|
||
Utworzenie „Chłostry”, a następnie masowe przechodzenie do niej ludowców z szeregów ZWZ spotkało się z ostrą krytyką Komendy Głównej ZWZ. Ponieważ jej porządkowo-policyjne zadania i nazwa nie spełniały aspiracji działaczy ruchu ludowego, wiosną 1941 z inicjatywy działaczy okręgu kieleckiego nazwa formacji została przemianowana na Bataliony Chłopskie, chociaż formalnie zatwierdzona oficjalnie przez KG BCh zmiana nazwy nastąpiła dopiero w maju 1944. Organizacja była zbrojnym ramieniem Stronnictwa Ludowego – członkowie SL i ZMW oraz częściowo działacze CZMW "Siew" stanowili trzon organizacji. Zwierzchnictwo nad nią na szczeblu centralnym sprawowało Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego reprezentowane przez Józefa Niećkę, a w terenie okręgowe, obwodowe, rejonowe, gminne i gromadzkie trójki SL -„Roch”. Do organizacji wstępowali głównie mieszkańcy wsi, nie posiadała ona natomiast oddziałów bojowych w wielkich miastach. Komendantem głównym od 8 października 1940 do końca wojny był Franciszek Kamiński. Inicjatorem powołania BCh a później zwierzchnikiem z ramienia Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego „Roch” był Józef Niećko „Zgrzebniak”. Szefem sztabu Komendy Głównej był Kazimierz Banach „Kamil”. Centralny organ prasowy BCh nosił nazwę „Żywią i bronią”. Negatywnie nastawiona do Narodowych Sił Zbrojnych, które obarczała za napady na chłopów.
|
||
Stowarzyszenie powstało w 1950 roku z inicjatywy angielskiego policjanta Arthura Troopa, polscy policjanci przystąpili do niego w 1992 roku. Dzisiaj jest to potężna międzynarodowa organizacja skupiająca ponad 60 krajów świata i kilkaset tysięcy członków. W każdym z krajów członkowskich działa jako sekcja narodowa – w Polsce jest to IPA Sekcja Polska. Najliczniejsze są sekcje narodowe w Niemczech ( 58 642 członków – dane z 2001), Austrii (33 630 członków), Izraelu (20 000 członków). W Polsce w końcu 2004 roku było 6 200 członków IPA.
|
||
Wyspa Bouveta jest uważana za najbardziej samotną wyspę świata. Najbliższym lądem jest Ziemia Królowej Maud na Antarktydzie, oddalona o 1600 km w kierunku południowym.
|
||
Wyspa nie była odwiedzana aż do 1808, kiedy to zawitał tam statek wielorybniczy dowodzony przez niejakiego Lindsaya, ale nikt nie wyszedł na ląd. Pierwsze pomyślne zbliżenie do lądu nastąpiło w 1822, kiedy kapitan Morrell pomyślnie wylądował, polując na foki. W 1825 niejaki kapitan Norris lądował na wyspie nazywanej odtąd "Wyspą Liverpool" i przyłączył ją dla Wielkiej Brytanii. W 1898 niemiecka wyprawa Carla Chuna, płynąca statkiem "Valdivia", dotarła do wyspy, ale nie wysadziła załogi. Pierwszy dłuższy pobyt na wyspie miał miejsce w 1927, kiedy to norweska załoga przebywała na niej około miesiąca, co stało się powodem terytorialnych pretensji Norwegii względem wyspy. Wielka Brytania zrzekła się praw do wyspy na rzecz Norwegii w następnym roku i w 1930 roku wyspa została przyłączona do Norwegii.
|
||
W Poznaniu cech malarsko - snycerski wyodrębnił się dopiero w 1571 roku. Rozkwit ludwisarstwa warszawskiego szacuje się na lata 1520 - 1575. Spośród znanych mistrzów: rodzina Mrugawczyków, których najwybitniejszym przedstawicielem był Maciej (zm. 1564) wykonawca licznych dzwonów między innymi do kolegiaty Św. Jana w Warszawie. Działali też Wojciech i Wawrzyniec Łyszczowie i Aleksy Gocz oraz Maciej Drewno i jego syn Stanisław. Warsztaty te zaspokajały zapotrzebowanie na wyroby odlewnicze z obszaru Mazowsza.
|
||
Syn Andrzeja Kuchara, byłego trenera kadry koszykarzy. Rozpoczął karierę w 1995, zdobył 4 tytuły Mistrza Polski (klasa N-3 w 1998, F-2 w 1999 i 2000, Super 2000 2009). Jest zwycięzcą Volkswagen Sport Trophy '99, w sezonie 2002 był fabrycznym kierowcą zespołu Hyundai-Castrol World Rally Team. W latach 1999-2003 startował w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Zasiadał za kierownicą takich samochodów rajdowych jak: Volkswagen Golf Kit-Car, Toyota Corolla WRC, Hyundai Accent WRC, Ford Focus WRC, Mitsubishi Lancer Evo VI, Evo VII (gr.N), Subaru Impreza spec C (gr.N), Fiat Punto Super 1600, Peugeot 207 Super 2000, Peugeot 307 WRC.
|
||
W 2001 roku za kierownicą Toyoty Corolli WRC wygrał wraz z pilotem Maciejem Szczepaniakiem Rajd Karkonoski zaliczany do rajdowych Mistrzostw Polski. W sezonie 2007 zwyciężył, tworząc załogę z Jakubem Gerberem, w Rajdzie Magurskim. W sezonie 2010 wraz z Danielem Dymurskim wygrał Rajd Elmot – I Rundę RSMP.
|
||
W 2001 roku na zaproszenie zespołu Gładysz Racing Team wystartował w wyścigu na Torze w Miedzianej Górze Volkswagenem Golfem Kit-car zajmując 2. miejsce w klasie do 2000 cm³ oraz 7. w klasyfikacji generalnej Grand Prix Polski. W 2005 roku wystartował gościnnie na Torze w Poznaniu w pucharze VW Castrol Cup, wyścigu nie ukończył.
|
||
Przyczyną choroby są mutacje genu, odpowiedzialnego za syntezę błonowego kanału chlorkowego CFTR (cystic fibrosis transmembrane conductance regulator). Gen "CFTR" umiejscowiony jest na długim ramieniu chromosomu 7. Do stycznia 2009 roku znanych było ponad 1500 mutacji, odpowiedzialnych za chorobę, do września 2011 roku poznano ponad 1600 takich mutacji. Są to najczęściej mutacje punktowe typu "missens", albo o charakterze małych insercji, rzadziej mutacje typu nonsens i na złączach intron-ekson. Tylko wyjątkowo są to duże delecje.
|
||
Od 1986 wprowadzono zwykłą kontrolę wzrokową na granicy dokonywaną w stosunku do pojazdów przekraczających ją ze zmniejszoną prędkością. Natomiast 26 marca 1995 całkowicie zniesiono kontrolę na granicach. W 1995 na mocy układu z 1990 również Hiszpania i Portugalia stały się pełnoprawnymi członkami Grupy. Włochy, Grecja, Austria oraz pięć krajów nordyckich (Dania, Finlandia, Szwecja, Norwegia, Islandia) uzyskały wówczas status obserwatorów.
|
||
Ważną kategorią są papirusy literackie. Zaliczamy do nich oprócz literatury: komentarze, streszczenia utworów, słowniki, prace naukowe (z większości dziedzin), prawnicze, astrologie, horoskopy, teksty magiczne, modlitwy. Zawierają one piśmiennictwo pisarzy pogańskich i chrześcijańskich (np. apokryfy). Do tej pory odkryto ponad 3000 fragmentów takich zwojów. Zapoznają one nas z dziełami, które nie dotarły do naszych czasów.
|
||
Pierwsze papirusy odkryto w 1752 roku w Herkulanum, willi Kalpurniusza Pizona. Za początkową datę w historii papirologii należy uznać rok 1788, kiedy to profesor uniwersytetu w Kopenhadze N. Schow opublikował pierwszy grecki dokument papirusowy Egiptu (tzw. Charta Borgiana). Około 1820 roku znaleziono szereg dokumentów papirusowych w Memfis i Tebach. Pierwszy literacki papirus, zawierający XXIV pieśń Iliady znaleziono w 1821. Największą ilość tekstów greckich znaleźli: w latach 1884-1890 wybitny egiptolog angielski W.M. Flinders Petrie, po nim Frederic George Kenyon, wreszcie dwaj wybitni uczeni angielscy B.P. Grenfell i A. S. Hunt. Papirologia jako odrębna nauka pomocnicza występuje od końca XIX wieku, kiedy rozpoczęto planowe poszukiwanie papirusów w Oksyrynchos, Elafantynie, Aphrodito, Fajum i w wielu innych miejscowościach. Bardzo duża ilość tekstów opublikowanych przez uczonych tej miary, co C. Wessey, U. Wilcken, B.P. Grenfell, A.S. Hunt, W. Schubert i L. Mittels zwróciła na tę dyscyplinę baczniejszą uwagę historyków i pozwoliła określić jej istotne zadania.
|
||
Samolot "Mitsubishi G4M" miał kadłub o konstrukcji metalowej, o przekroju eliptycznym, półskorupowy. W dziobie kadłuba mieściło się oszklone stanowisko nawigatora, który równocześnie pełnił funkcję bombardiera i obsługiwał mieszczący się w dziobie ruchomy karabin maszynowy. Za tym stanowiskiem, w górnej części kadłuba, znajdowała się kabina pilotów, w której lewy fotel zajmował pierwszy pilot, a prawy – drugi. Za kabiną pilotów znajdowała się górna wieżyczka strzelecka, w której strzelec pokładowy obsługiwał ruchomy karabin maszynowy. W środkowej części kadłuba – z prawej i lewej strony – mieściły się stanowiska bocznych strzelców pokładowych, obsługujących ruchome karabiny maszynowe – wystawiane na zewnątrz przez okienka. Na końcu kadłuba zamocowano całkowicie metalowe usterzenie klasyczne. Na końcu kadłuba znajdowało się zakryte, tylne stanowisko strzeleckie z umieszczonym w nim działkiem kalibru 20 mm, obsługiwane przez strzelca pokładowego. Płat metalowy o trapezowym obrysie, dwudźwigarowy, kesonowy, wewnątrz którego umieszczony był integralny zbiornik paliwa o pojemności 4900 litrów. Płat zamontowany był do boków kadłuba tuż za kabiną pilotów. Do płata zamontowano dwie gondole z silnikami gwiazdowymi "Kasei 11 MK4/A". Podwozie główne było całkowicie wciągane w locie do gondoli silnikowych.
|
||
W kwietniu 1941 r. uruchomiono produkcję seryjną wersji "G4M1 Model 11", która przenosiła ładunek bomb do 800 kg lub jedną torpedę. Do grudnia 1941 r. wyprodukowano 200 samolotów tej wersji. W 1942 r. zbudowano 370 samolotów wersji "G4M1 Model 12" z silnikami "Kasei 15" o mocy 1280 KM (942 kW) i z samouszczelniającymi się po przestrzeleniu zbiornikami paliwa. Kolejne wersje samolotu "Mitsubishi G4M" różniły się w zasadzie mocą silników i uzbrojeniem. W 1942 r. wyprodukowano wersję "G4M2" i jej odmiany w 1943 r.: "G4M2a", "G4M2b", "G4M2c", "G4M2d". W 1944 r. wyprodukowano wersję "G4M2e", przystosowaną do przenoszenia pod kadłubem bomby latającej "MXY-7 Ohka" – pilotowanej przez pilotów – samobójców (kamikaze). W 1945 r. wyprodukowano wersję "G4M3" z opancerzonymi stanowiskami załogi i silnikami wyposażonymi w turbosprężarki.
|
||
Ogółem w latach 1940 – 1945 zbudowano łącznie 2479 samolotów "Mitsubishi G4M" we wszystkich odmianach i wersjach, z tego 1200 wersji "G4M1", 1154 wersji "G4M2" i 60 wersji "G4M3".
|
||
W przeszłości w NHL grało trzech rodowitych Polaków legitymującym się polskim obywatelstwem: Peter Sidorkiewicz (1987-1994), Mariusz Czerkawski (1993-2006), Krzysztof Oliwa (1996-2006). Peter Sidorkiewicz jako pierwszy wystąpił w NHL All-Star Game w 1993 roku. Najwięcej meczów rozegrał Mariusz Czerkawski (745), strzelił w nich 215 bramek i zaliczył 220 asyst oraz wystąpił w NHL All-Star Game w 2000 roku. Krzysztof Oliwa w całej swojej karierze w NHL rozegrał 410 meczów i przesiedział aż 1447 minut na ławce kar oraz jako jedyny Polak zdobył Puchar Stanleya w 2000 roku.
|
||
Urodził się w Bukareszcie i tam też ukończył akademię wojskową jako oficer artylerii. Naukę kontynuował w Niemczech i Belgii. W 1908 roku powrócił do Rumunii i tam przez krótki czas służył w wojsku, lecz wkrótce porzucił służbę i w 1909 roku podjął studia we Francji na nowo powstałej Wyższej Szkole Inżynierów Lotniczych ("École Nationale Superieure d'Ingenieurs en Construction Aeronautique") w Paryżu, którą ukończył w 1910 roku.
|
||
Po przeprowadzeniu dużej liczby badań oraz pionierskich eksperymentów w tunelu aerodynamicznym odkrył nowy efekt aerodynamiczny nazwany później efektem Coandy. W 1910 roku skonstruował zaś samolot znany jako "Coandă 1910". W samolocie tym silnik tłokowy napędzał sprężarkę, która pompowała powietrze do dwóch komór spalania, gdzie następował zapłon paliwa. Była to niedoskonała konstrukcja, lecz jednocześnie był to pierwszy samolot odrzutowy, napędzany energią gazów wylotowych. Coanda zademonstrował go publicznie na 2. Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu. Samolot ten rozbił się po starcie na skutek utraty kontroli podczas swojego pierwszego lotu 16 grudnia 1910 roku. Oblatujący go Coanda wyszedł z katastrofy bez większych obrażeń. Po tym incydencie zarzucił rozwój samolotu odrzutowego.
|
||
W 1982 roku wyprodukowano krótką serię (200 szt.) wersji sportowej Trophee. W 1983 roku wprowadzono modele Visa Chrono i Visa GT. GT produkowany był seryjnie, zaś obydwa wyposażono w silniki czterocylindrowe typu X o pojemności 1360 cm³ i mocach: Chrono - 67 kW, GT - 57,1 kW. Produkowana była również wersja Plen Aire (1983-1985) ze składanym dachem, oraz Enterprise - bagażowa pozbawiona tylnych siedzeń.
|
||
W 1985 Visa przeszła kolejny facelifting - przekonstruowano deskę rozdzielczą. "Visa 10" z silnikiem o pojemności 1000 cm³ pojawiła się w 1987 i zrezygnowano w niej z przełączników typu PRN.
|
||
W Polsce pierwsze schody ruchome pojawiły się dopiero w cztery lata po II wojnie światowej, na otwartej 22 lipca 1949 roku w Warszawie Trasie W-Z. Ich producentem była radziecka firma "Метрострой" (Metrostroj). Jednak pierwszymi schodami na obecnym terytorium Polski były te zamontowane w 1930 roku we wrocławskim domu towarowym Wertheim.
|
||
Guillaume Albert Vladimir Alexandre Apollinaire de Kostrowitzky ("fr." ) właściwie Wilhelm Apolinary Kostrowicki (ur. 26 sierpnia 1880 w Rzymie, zm. 9 listopada 1918 w Paryżu) – francuski poeta polskiego pochodzenia. Jeden z głównych przedstawicieli francuskiej awangardy poetyckiej.
|
||
W 1954, po krótkotrwałym drugim małżeństwie, Farmer przeprowadziła się do Eureki w Kalifornii, gdzie pracowała anonimowo przez 3 lata jako sekretarka, a następnie recepcjonistka hotelowa w San Francisco. W 1957 ponownie zainteresowano się jej osobą; wystąpiła w kilku programach telewizyjnych, jak Ed Sullivan Show. Zagrała też w jednym przeciętnym filmie, lecz przemysł filmowy wkrótce stracił nią zainteresowanie. Od 1958 zaczęła prowadzić w Indianapolis własny popołudniowy program telewizyjny "Frances Farmer Presents", lecz w 1964 została zwolniona z powodu alkoholizmu. Zmarła 1 sierpnia 1970 w Indianapolis na raka przełyku.
|
||
Rodło stało się znane pośród innych organizacji i środowisk harcerskich z całej Polski z przeprowadzanego w latach 1993 do 2000 biwaku-rajdu Nalot. Przygotowania każdej edycji zajmowały członkom OHR wiele miesięcy. Specyficzną cechą Nalotów było zasięganie jego organizatorów do metodyki zuchowej. Tematyka zazwyczaj pochodziła ze świata fantastyki, zaś cały plan biwaku był podporządkowany ściśle tematowi przewodniemu.
|
||
Nowe milenium przyniosło pierwszy w historii regres Organizacji. Jego bezpośrednią przyczyną był spadek ilości aktywnych instruktorów, co z kolei przełożyło się negatywnie na ogólną liczbę członków. Odnotowano spadek ilośsci aktywnych członków ze 120 do 40. Krótkotrwały kryzys przetrwały cztery jednostki (31 JŚDHS, 1 JDH, 1 JDZ i 2 JDZ). Zaprzestano przeprowadzania Nalotów – ostatnia edycja z 2000 roku była przeznaczona tylko dla drużyn z Organizacji. Pojawił się także zalążek 4 Świerklanieckiej Środowiskowej Drużyny Harcerskiej.
|
||
W dniach 15-17 października 2010 roku odbył się biwak funkcyjnych członków organizacji. Podczas spotkań roboczych podjęto wiele ważnych decyzji, m.in. określono kierunki dalszego rozwoju organizacji, stworzono szkic systemu sprawności, dyskutowano obsadzenie niektórych funkcji instruktorskich.
|
||
Wymiernym efektem prac było uchwalenie 28 listopada 2010 przez Radę Naczelną trzech regulaminów: Stopni harcerskich, Stopni instruktorskich i Musztry. Szerokim echem odbił się również Rozkaz L10/2010 Komendanta OHR, odczytany 22 października. Wprowadzał zmianę na funkcji drużynowego 31 JŚDHS, dotychczas niemal nieprzerwanie pełnionej przez Komendanta OHR. Awansowano również na pierwsze stopnie nowych instruktorów.
|
||
Nawet spadek liczebności członków z lat 2006-07 nie zmniejszył zapału, z jakim harcerze i instruktorzy remontowali siedzibę swojej organizacji. Zgodnie ze sprawozdaniem z działalności OHR z lat 2003-2008, na rzecz harcówki przepracowano 8000 godzin.
|
||
Obecnie w drużynie używa się również chust z zielonym obszyciem, zgodnie z wolą założycieli drużyny. Chusty takie noszą członkowie patrolu, który wygrał rywalizację na Biwaku Rocznicowym 31 w 2010 roku, patrz Relacja- Biwak Rocznicowy 31 JŚDHS 26-29.06.2010r.</ref>
|
||
Dokumenty źródłowe określające system stopni harcerskich, uchwalone jeszcze przez Radę Drużynowych i Przybocznych, uległy zniszczeniu w trakcie pożaru harcówki na początku 2008. Po tym wydarzeniu, stopnie zdobywano coraz rzadziej, by wkrótce zupełnie je porzucić. Na restytucję systemu nie trzeba było jednak długo czekać, i w 2010 roku władze organizacji wspólnie podjęły się opracowania i uchwalenia nowych regulaminów, w oparciu o zachowane informacje. Po miesiącach konsultacji, Regulamin stopni harcerskich został przyjęty przez Radę Naczelną na posiedzeniu z dnia 28 listopada 2010.
|
||
Rodło posiada własny Regulamin stopni instruktorskich, uchwalony 28 listopada 2010 przez Radę Naczelną. Wcześniej, w Rodle obowiązywał regulamin stopni pochodzący ze Związku Harcerstwa Polskiego.
|
||
Urodził się w Syrii. Stamtąd wyjechał do Rzymu i od 97 pracował dla cesarza Trajana. Pierwsze sukcesy odniósł jako inżynier wojskowy. W czasie I wojny dackiej (101-102 n.e.) wsławił się zbudowaniem mostu pontonowego przez Dunaj. Podczas II wojny dackiej przerzucił przez tę rzekę, niedaleko Żelaznej Bramy, drewniany most stały o długości 1100 metrów, który opierał się na betonowych filarach (ich pozostałości zachowały się do początku XX wieku). Oba mosty zostały uwiecznione na Kolumnie Trajana.
|
||
Od 1958 roku mieszka w Szczecinie. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową (jako jej uczeń, w 1970 debiutował w szczecińskim tygodniku "Jantar") i Technikum Budowlane im. Kazimierza Wielkiego.
|
||
Strona francuska współpracowała przy budowie i wyposażeniu fabryki (w latach 1977-1981) oraz skonstruowała ten samochód. Wzorem dla tego francusko-rumuńskiego samochodu był Citroën Visa, chociaż nadwozie nie ma z Visą ani jednej wspólnej części oraz inne są jego wymiary. Silniki o pojemności skokowej 1129 cm³ oraz 1299 cm³ z drobnymi zmianami są przejęte z samochodu Citroën GSA. Z wersji GSA 1130 przejęto także skrzynię przekładniową i przednie hamulce tarczowe. Na rynek rumuński była produkowana również wersja z silnikiem dwucylindeowym o pojemności 654cm³, który montowano również w modelach Visa i 2CV. Przednie i tylne zawieszenie skonstruowano specjalnie z myślą o nowym samochodzie. Zawieszenie tylne wzorowano na rozwiązaniu tego zespołu w samochodzie Peugeot 205.
|
||
W sieci handlowej Citroëna samochody sprzedawano pod nazwą Citroën Axel od lipca 1984 do czerwca 1990 roku. Różnią się one od samochodów Oltcit Club przede wszystkim zastosowaniem zespołów wyłącznie francuskiej produkcji oraz plastikowych zderzaków, odchylanych tylnych szyb i ozdobnych listew we wszystkich wersjach. Ponadto większość modeli była oferowana z felgami aluminiowymi i oponami Michelin TRX.
|
||
Powiat Średzki należy do obszarów o najstarszym osadnictwie na Śląsku. Najdawniejsze ślady odkryto w Głosce i szacuje się, że pochodzą z końcowego okresu paleolitu, czyli 8-13 tys. lat temu. Naukowcy twierdzą, że Słowianie przybyli na tereny Powiatu Średzkiego w VI w., zaś do państwa Polan przyłączono je pod koniec X w., za panowania Bolesława Chrobrego. W XII w. na szlaku handlowym pojawiła się osada targowa - Środa Śląska, przemianowana sto lat później na miasto. Lokacja Środy Śląskiej nastąpiła na prawie niemieckim, które po dostosowaniu do miejscowych potrzeb i warunków zaczęto nazywać "prawem średzkim". W 1335 r. region Średzki został włączony do Czech, a w latach 1526 - 1740 z całym Śląskiem, przeszedł pod panowanie Habsburgów. W 1740 r. powiat został przyłączony do Prus. Przechodzenie kolejno pod panowanie czeskie, austriackie i pruskie skutkowało wieloma wojnami wyniszczającymi okolice, ale również wieloma wpływami kulturowymi i religijnymi. Pierwszym starostą średzkim był w latach 1742-1749 Karl Friedrich von Poser - właściciel dóbr w Radkowicach i Zakrzycach. W okresie wojen napoleońskich Środę Śląską odwiedził sam cesarz Napoleon Bonaparte, który w czerwcu 1813 r. oczekiwał tu na zawarcie rozejmu. Pod koniec II wojny światowej region został zajęty przez wojska radzieckie, stając się ich zapleczem w walkach o Wrocław. Po wojnie na mocy postanowień konferencji w Jałcie i Poczdamie, Śląsk - a wraz z nim powiat średzki, powrócił do Polski, kończąc siedmiowiekowe, obce panowanie. Pierwszym starostą po wojnie został Romuald Czapliński, a przewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej utworzonej w 1946 r. - Szczepan Koralewicz..
|
||
Wówczas Anna zawarła ugodę z Kantakuzenem, a Jan V został ożeniony z córką Kantakuzena - Heleną Kantakuzen. Jan V miał wówczas 15 lat. Do wybuchu kolejnego konfliktu doszło, gdy Jan V osiągnął pełnoletność. Kantakuzen z pomocą Turków pokonał młodego cesarza, który został wysłany do Tesaloniki, a potem do Tracji. W 1352 Jan V wszczął bunt przeciwko Janowi VI, ale został zesłany na wyspę Tenedos. W marcu rok później znowu wystąpił przeciwko Kantakuzenowi i jego synowi Mateuszowi (który został przez Jana VI ogłoszony współczesarzem), ale ponownie bezskutecznie. Mając 22 lata podjął kolejną próbę obalenia Jana VI tym razem udaną. 29 listopada 1354 roku wraz z dwutysięcznym oddziałem i wspomagany przez Genueńczyków przybył do Konstantynopola. Jan VI 9 grudnia abdykował. Joanna Sabaudzka doczekała upadku Kantakuzena, zmarła 6 lat później w 1360 roku.
|
||
Jednym z najsłynniejszych osadników w tym regionie był Joseph Ernst Seppelt, który wyemigrował do Australii ze Śląska w 1850 roku. Urodzony w 1813 roku Joseph przyjechał do Australii ze swoją żoną Charlotte, dwoma synami Benno i Hugo, córką Otylie, 13 innymi rodzinami i grupą młodych mężczyzn, którzy dla niego pracowali. Początkowo osiedlił się w rejonie Klemzig, ale wkrótce przeprowadził się do Seppelrsfield gdzie Joseph zapoczątkował plantacje tytoniu, zboża i winorośli. W połowie 60. zaczął też budowę dużej tłoczni win, po jego śmierci w 1868 roku budowę dokończył jego syn Benno.
|
||
Od 1363 Biała Cerkiew należała do Wielkiego Księstwa Litewskiego, a od 1569 do województwa kijowskiego Korony Królestwa Polskiego. W roku 1550 wojewoda kijowski Fryderyk Proński wybudował w tym miejscu obronny zamek i twierdzę.
|
||
Prawa miejskie Biała Cerkiew otrzymała przywilejem królewskim w roku 1620 podpisanym w Warszawie.
|
||
W 1880 roku miasto liczyło 8961 prawosławnych, 9808 Żydów (w ostatnich latach XIX wieku udział procentowy Żydów w mieście przekroczył 50% ogółu mieszkańców), 412 katolików. W mieście znajdowały się trzy cerkwie, 2 synagogi oraz kościół parafialny rzymskokatolicki oo jezuitów, należący do dekanatu kijowskiego, wybudowany z fundacji Stanisława Wincentego Jabłonowskiego w roku 1743. W 1911 w Białej Cerkwi urodziła się Stefania Knispel-Wróblowa - polska bibliotekarka, historyk literatury polskiej.
|
||
Powiat milicki - jednostka samorządu terytorialnego w Polsce, w północno-wschodniej części województwa dolnośląskiego, utworzona w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jej siedzibą jest miasto Milicz. Ze względu na położenie w parku krajobrazowym i jakość powietrza (prowadzone w 2004 r. przez Państwową Inspekcję Ochrony Środowiska badania jakości powietrza stwierdziły niski w porównaniu do całego obszaru województwa dolnośląskiego poziom zanieczyszczeń dwutlenkami azotu i siarki) powiat swoją przyszłość upatruje w turystyce i agroturystyce. Od 2000 r. organizator Święta Karpia Milickiego - Dni Doliny Baryczy, a od 2007 r. Parady Konstytucji.
|
||
Powiat milicki położony jest w północno-wschodniej części Dolnego Śląska przy granicy z Wielkopolską, w dolinie rzeki Baryczy. Jest jednym z najmniejszych obszarowo powiatów w Polsce. Złożony jest jedynie z trzech gmin. Na jego krajobraz w przeważającej części składają się zróżnicowane kompleksy leśne i stawowe. "Stawy Milickie" stanowią największy ośrodek hodowli karpi w Polsce i Europie. Powstawały przez wieki. Gospodarka stawowa rozwijała się na tych terenach już na początku wieku XI. Dzięki zakonowi cystersów, który osiedlił się tu w 1136 r. wybudowano ponad 2000 ha stawów. Dynamiczny rozwój gospodarki stawowej przypada na XVI i początek XVII wieku. W tym okresie w samym powiecie milickim było 8443 ha stawów.
|
||
Obecnie powierzchnia wszystkich stawów przekracza 8 tys. ha. Zasilane są woda z Baryczy i jej dopływów. Unikatowa flora i fauna tego obszaru, bogactwo krajobrazowe i historyczne były powodem, dla którego utworzono tu Park Krajobrazowy Dolina Baryczy. Milicka Dolina Baryczy jest największym parkiem krajobrazowym w Polsce. Jego powierzchnia wynosi 87 tys. ha. Powstał w 1996 r. Składają się nań wielkie kompleksy leśne i wodne. Samych ptaków rozpoznano tu 270 gatunków. Spośród najrzadszych warto wymienić: czaplę purpurową, bąka, bociana czarnego, perkoza rdzawoszyjego, zausznika, żurawia i orła bielika. W 2000 roku "Stawy Milickie" znalazły się wśród 13 obszarów wodnych, objętych światowym programem ochrony jezior Living Lakes, obok takich miejsc jak Jezioro Bodeńskie, jezioro Bajkał czy Morze Martwe.
|
||
"Stawy Milickie" to nie tylko nazwa akwenów w powiecie milickim, ale również państwowego zakładu budżetowego prowadzącego swoją działalność na obszarze 7600 ha, w tym około 6500 ha zajmują właśnie stawy. Obecnie w skład PZB "Stawy Milickie" wchodzi pięć zakładów rybackich: Krośnice, Potasznia, Radziądz, Ruda Sułowska i Stawno.
|
||
Święto Karpia Milickiego – doroczna impreza plenerowa organizowana w od 2000 r. przez Starostwo Powiatowe w Miliczu. W 2007 r. pojawił się w nazwie drugi człon "Dni Doliny Baryczy". Związana z głównym produktem regionu. Tradycją święta jest gotowanie wielkiego gara (kilka tysięcy litrów) zupy rybnej, zwanej "Polewką Rybną z Doliny Baryczy", którą następnie rozdaje się pośród chętnych smakoszy. Od 2008 r. święto wpisane w obchody Dni Dolnego Śląska. Odbywa się w zabytkowym parku w stylu angielskim przy pałacu Maltzanów na tle ruin średniowiecznego piastowskiego zamku książąt oleśnickich.
|
||
W 1570 roku Ieyasu Tokugawa zbudował zamek Hamamatsu. Miasto uzyskało prawa miejskie 1 lipca 1911 roku.
|
||
Australia – w przeciwieństwie do Wielkiej Brytanii – posiada spisaną konstytucję. Jej tekst został opracowany przez konstytuantę pracującą w latach 1897-98. Następnie – po pewnych modyfikacjach wprowadzonych podczas ostatnich negocjacji między rządami sześciu kolonii – został przyjęty w referendach przez obywateli każdej z nich. W 1900 parlament brytyjski przyjął ustawę o konstytucji Związku Australijskiego, która oficjalnie przyznawała Australii status dominium i nadawała konstytucję.
|
||
Naomi Klein (ur. 5 maja 1970 r. w Montrealu) − kanadyjska dziennikarka, pisarka i aktywistka społeczna.
|
||
Naomi Klein karierę dziennikarską rozpoczęła dosyć wcześnie, bo już na początku lat 90. podczas studiów filologicznych. Była to współpraca z gazetą studencką "The Varsity", wydawaną na Uniwersytecie Toronto, pełniąc funkcję redaktora naczelnego. Pisząc dla studenckiej gazety skupiała się na tematach feministycznych, stopniowo angażując się w problematykę społeczną, ewoluującą w stronę „anty” markowości czy „anty” brandingowi. Początkowa niechęć do feminizmu, wynikająca z aktywności na tym polu jej matki oraz związanych z tym przykrości ze strony rówieśników, uległa całkowitej zmianie pod wpływem narodowej traumy, jaka również i jej się udzieliła w wyniku wydarzeń na Uniwersytecie w Montrealu w 1989 roku, gdzie szaleniec Marc Lépine zabił czternaście osób, drugie tyle ranił, następnie popełnił samobójstwo. W 1990 roku Naomi Klein w studenckiej gazecie "The Varsity" opublikowała artykuł zatytułowany „Victim do Victimizer”, będący odpowiedzią na brutalną politykę Izraela w Strefie Gazy. Klein pomimo korzeni żydowskich, wezwała w nim Izrael do zaprzestania szykanowania nie tylko Palestyńczyków, ale również izraelskich kobiet. Metaforyczne porównanie przemocy, oskarżenie izraelskich mężczyzn o rasizm i mizoginizm wywołało wściekłość społeczności żydowskiej w Toronto. Po opublikowaniu artykułu otrzymywała liczne pogróżki bombowego zamachu. W 1994 roku Naomi Klein przerwała studia na Uniwersytecie Toronto dla pracy w lokalnej gazecie „Toronto Globe and Mail”. Równocześnie współpracowała z lewicowym periodykiem „This Magazine”, poświęconym polityce, będącym kanadyjskim odpowiednikiem „The Nation”. Dzięki ostrym tekstom o tym, jak młodzi ludzie pozbawiani są przestrzeni w oficjalnych mediach zdobyła uznanie czytelników, co wkrótce zaowocowało awansem na stanowisko redaktora naczelnego. W wieku 24 lat Naomi Klein otrzymała propozycje od Johna Hondericha, wydawcy „The Toronto Star” (jednej z największych gazet w Kanadzie) pisania stałych felietonów. Było to ogromne wyróżnienie z tego względu, iż w USA oraz w Wielkiej Brytanii autorami felietonów są praktycznie tylko doświadczeni dziennikarze. W felietonach poruszała kwestie współzależności między kulturą i polityką, prawami wielkich korporacji i ich wpływem na życie konsumentów, zmianom zachodzącym pod wpływem marketingu w kulturze i społeczeństwie. W 1996 roku powróciła na studia, aby w następnym semestrze ponownie je przerwać. Zmiany, jakie zaszły w przeciągu kilku lat na uniwersytecie, związane z wszechobecną i nachalną reklamą wielkich korporacji, zainspirowały ją do pracy reporterskiej. Naomi Klein podkreślała, że przede wszystkim jest pisarką, a nie reporterką.
|
||
W 2000 roku, po czteroletniej pracy, opublikowała "No Logo. Taking Aim at the Brand Bullies". Książka była i jest uznawana za manifest ruchów alterglobalistycznych i antyglobalistycznych. Klein opisała tam negatywny wpływ strategii marketingowych zorientowanych na markę wywierany na życie społeczeństw krajów rozwiniętych oraz działania korporacji w krajach biednych, przyczyniające się do ich dalszego zubożenia. Symbolem obu tych zjawisk stała się korporacja Nike. Samej autorce książka przyniosła ogromną popularność w kręgach alterglobalistycznych. Pomimo stanowczego sprzeciwu zainteresowanej, jej poglądy zaczęto identyfikować jako ideologiczny głos tego ruchu, stawiając je na równi z takimi intelektualistami, jak Noam Chomsky, Octavio Ianni, Manuel Vázquez Montalbán czy Joseph E. Stiglitz. "No logo" w krótkim czasie zyskało status światowego bestsellera. Klein spotkała się z licznymi pozytywnymi recenzjami znanych ekonomistów, jak również z ogromną krytyką, w szczególności dziennikarzy skupionych wokół czasopisma „The Economist”. Gazety takie jak „Financial Times” nazwały tę książkę „Wezwaniem do broni”, „The New York Times” „antykorporacyjnym Kapitałem”, „The Guardian” „Inteligentną książką” a liberalno-lewicowy „The Observer” podsumował swoją recenzję jako: „Inteligentna złość”. Wywołana burza wokół książki Klein została wkrótce nazwana pojedynkiem „No logo kontra Pro logo”, który wypromował także samą autorkę i pozwolił jej, pomimo młodego wieku, stać się bardzo wpływową osobą w anglosaskim dziennikarstwie. Książka Naomi Klein „No logo” w 2003 roku została przeniesiona na ekrany przez Sut Jhally w formie 40-minutowego dokumentu filmowego pod tytułem "No Logo - Brands, Globalization & Resistance".
|
||
W 2007 roku wydała książkę "Doktryna szoku. Jak współczesny kapitalizm wykorzystuje klęski żywiołowe i kryzysy społeczne" (ang. "The Shock Doctrine. The Rise of Disaster Capitalism"), w której krytykuje współczesny kapitalizm. Od momentu wydania książka Naomi Klein doczekała się licznych recenzji, komentarzy i artykułów. Podobnie jak w przypadku "No Logo", także i "Doktrynę" odebrano pozytywnie, a często entuzjastycznie, szczególnie w środowiskach młodych i lewicowych. Przychylnie do książki odniosły sie takie osobistości, jak laureat ekonomicznej nagrody Nobla Joseph E. Stiglitz czy John N. Gray z London School of Economics, który na łamach „The Guardian” stwierdził, że niewiele jest książek, które naprawdę pomagają nam zrozumieć teraźniejszość, a „Doktryna szoku” jest jedną z nich. Krytyka pojawiła się głównie ze strony establishmentu, w kręgach liberalnych czy libertarialnych, wśród znanych ekonomistów wywodzących się z tzw. „szkoły chicagowskiej”, w tym Leszka Balcerowicza, jak również przez czasopisma finansowe, jak np. „Financial Times” czy „The Economist”. Za "Doktrynę szoku" autorka otrzymała interdyscyplinarną nagrodę Warwick Prize w wysokości 50 tysięcy funtów. Nagroda została ufundowana przez University of Warwick w Wielkiej Brytanii, wyróżniająca co dwa lata anglojęzyczne książki, które przyczyniają się do intelektualnego i naukowego postępu, wyjaśniając zachodzące zjawiska na świecie w sposób jasny i klarowny. "Doktryna szoku" została także przeniesiona na ekran w formie dokumentu reżyserowanym przez Jonasa Cuaróna. Polska premiera tego filmu odbyła się 16 kwietnia 2010 roku.
|
||
W rejonie wsi znane są stanowiska górnego paleolitu . Teren Wysokiej był zasiedlony w okresie średniowiecza. Potwierdza to odkryte tutaj grodzisko z XIII wieku. Pierwszy raz Wysoka została wymieniona w dokumencie Henryka Brodatego z 1234 roku jako „Visoka”. Należała ona wtedy do klasztoru w Czarnowąsach. Kościół w Wysokiej po raz pierwszy wzmiankowano w 1371 roku. W 1421 roku właścicielem Wysokiej był Petrasz Stral. Około roku 1444 wybudowano tutaj drugi kościół. W 1474 roku ówcześni właściciele wsi zostali powieszeni w lesie koło Wysokiej, a ich zamek zburzono. Była to kara za dokonywane przez nich na drogach rabunki, których ofiarą padali kupcy. Wysoka była od 1630 roku przez następne 100 lat własnością rodziny von Gaschin. W 1799 roku właścicielem wioski został Baltazar von Thun.
|
||
Od powstania php w 1998 miesięczna liczba postów rosła dosyć równomiernie aż po lata 2002-2003 (z wyjątkiem listopadowo-grudniowego wybuchu aktywności w 1999r), po czym wyraźnie obniżyła się i odtąd raczej opadała gdzieś od czerwca roku 2004, w którym to miesiącu wyniosła (wg. Google'a) 1986 postów, i miesięczna liczba postów progu 2000 nigdy już nie osiągnęła.
|
||
Gwiazdozbiory z gwiazdami mającymi heliakalne wschody były wykorzystywane w starożytności do budowy kalendarzy i rachuby czasu. W starożytnym Egipcie początek roku astronomicznego przypadał na heliakalny wschód Syriusza i zbiegał się raz na 1460 lat (okres Sotisowy) z początkiem przyboru wód Nilu, czyli początkiem roku kalendarzowego (datowanie sotisowe).
|
||
Led Zeppelin III – trzeci album brytyjskiej grupy rockowej Led Zeppelin, wydany w 1970 roku.
|
||
W okresie dochodzenia do władzy Hitlera odbywał służbę wojskową jako pilot i podjął później pracę w przedsiębiorstwie chemicznym IG Farben. Jego młodszy brat Aschwin publicznie poparł politykę Hitlera i NSDAP. On sam – co ujawniono w 1941 i potwierdzają to odtajnione w 2010 roku dokumenty – był członkiem SS. W połowie lat 30. książę Bernhard – protestant, pochodzący z rodu książęcego – został zaakceptowany przez królową Holandii Wilhelminę jako kandydat na męża jej córki Juliany, następczyni tronu. Wybór ten wzbudził w Holandii kontrowersje, przyszły mąż Juliany uchodził za zwolennika polityki niemieckiej, która groziła wybuchem wojny na skalę europejską. W czasie spotkania z Bernhardem Hitler wskazywał na szanse sojuszu niemiecko-holenderskiego, którego osoba księcia miała być gwarantem.
|
||
Teneryfa znajduje się pomiędzy 28° i 29° N i 16° i 17° W. Znajduje się na północ od Zwrotnika Raka, zajmując centralne miejsce między innymi wyspami archipelagu: Gran Canaria na wschodzie oraz La Gomera i La Palma na zachodzie. Wyspa znajduje się około 300 km od kontynentu afrykańskiego (państw: Maroka i Sahary Zachodniej) oraz około 1000 km od Półwyspu Iberyjskiego (państw: Hiszpanii i Portugalii kontynentalnej).
|
||
Teide – masyw wulkaniczny o wysokości 3718 m n.p.m. i wysokości od dna morza 7500 metrów. Jest najwyższym szczytem w Hiszpanii, najwyższym punktem Oceanu Atlantyckiego oraz 13 najwyższym szczytem Unii Europejskiej (jest najwyższym szczytem nie leżącym w Alpach). Ostatnia erupcja wulkanu ("Chinyero") miała miejsce w 1909 roku.
|
||
Na wysokości około 2000 m n.p.m. rozłożone są równiny "Cañadas". Teren ten ukształtowany jest przez działalność wulkanu – pokrywają go bazaltowe, pumeksowe i obsydianowe formacje skalne, a przez całą długość zbocza wulkanicznego stożka ciągną się zastygłe strumienie lawy.
|
||
Na wysokości 2356 m n.p.m. ma swój początek kolej linowa "Teleférico del Teide" ze stacją końcową na wysokości 3555 m n.p.m. Na wysokości 2400 m n.p.m. znajduje się obserwatorium astrofizyczne "Teide". Na terenie parku znajduje się też schronisko oraz hotel. Na tym obszarze znajdują się także inne szczyty, m.in. "Pico Viejo" ("Montaña Chahorra") o wysokości 3134 m n.p.m., "Montaña Blanca" o wysokości 2750 m n.p.m., "Alto de Guajara" o wysokości 2718 m n.p.m., "Roque de la Grieta" o wysokości 2576 m n.p.m. czy "Chinyero" o wysokości 1561 m n.p.m.
|
||
Masyw Teno (hiszp. "Macizo de Teno") położony jest w północno-zachodniej części wyspy między gminami Santiago del Teide, Los Silos, El Tanque i Buenavista del Norte. Najwyższym szczytem jest "Montaña de Gala" mający 1342 m n.p.m. Podobnie jak w przypadku masywu Anaga, jest to obszar głębokich wąwozów i skał, które powstały w znacznym stopniu pod wpływem erozji. Powstał od 5 do 7 milionów lat temu. Charakterystyczną częścią masywu są klify Los Gigantes, z pionowymi ścianami, które mogą osiągnąć w niektórych miejscach do 500 metrów wysokości. W górskich wioskach: Masca, Teno Alto, Carrizales, El Palmar, Las Portelas nadal praktykowane są stare tradycje rolnicze z Wysp Kanaryjskich. Istnieje tutaj park wiejski "Teno" o powierzchni 8063 hektarów. Masyw ten charakteryzuje się dużą różnorodnością flory i fauny. Jest to również ważny obszar zasobów morskich i jedno z najlepszych miejsc do nurkowania w archipelagu. Są tu też archeologiczne pozostałości osadnictwa Guanczów wskazujące, że obszar Wysp Kanaryjskich był zamieszkany od czasów antycznych. Pierwsze osadnictwo miało miejsce około 3000 lat p.n.e.
|
||
Teneryfa pomimo niewielkiej powierzchni ma zróżnicowana faunę i florę. Wynika to z panujących tu różnych mikroklimatów. Flora na wyspie liczy około 1400 gatunków, w tym 200 gatunków endemicznych Wysp Kanaryjskich, z czego 140 występuje tylko i wyłącznie na Teneryfie. Fauna obejmuje około 400 gatunków ryb, 56 gatunków ptaków, 5 gatunków gadów, 2 gatunki płazów, 13 gatunków ssaków lądowych i kilka tysięcy gatunków bezkręgowców.
|
||
Większość bananów na Wyspach Kanaryjskich pochodzi z Teneryfy. Roczna produkcja wynosi około 150 000 ton. Plantacje bananów obejmują 4200 hektarów. Nieco ponad 90% uprawy przeznaczonych jest na rynek międzynarodowy.
|
||
Teneryfa w ostatnich latach notowała znaczny wzrost liczby ludności – znacznie powyżej średniej państwa. W roku 1990 mieszkało tu 663 306 osób natomiast w 2000 roku 709 365 – wzrost liczby ludności – 46 059 osób. W latach 2000-2007 również zanotowano dużą stopę wzrostu ludności – 155 705 osób w 2000 roku, aby zamknąć się liczbą 865070 mieszkańców w 2007. Łącznie od 1990 roku do 2008 liczba mieszkańców wyspy wzrosła o 222 727 osób.
|
||
Początki systemu edukacji na Teneryfie sięgają XVI wieku. W 1530 roku w zakonie Dominikanów zaczęto studiować filozofię. Rozwój edukacji nastąpił w XVIII i XIX wieku. Dzięki pracy "Económica Real Sociedad de Amigos del País" powstawały nowe instytucje oraz szkoły. Jednym z nich był instytut szkolnictwa średniego utworzony w 1846, który wypełnił lukę po zamknięciu Universidad de San Fernando. W 1850 roku powstała pierwsza elementarna szkoła na Wyspach Kanaryjskich która w 1866 roku została przemieniona w kolegium nauczycielskie. Punktem zwrotnym było powstanie II Republiki Hiszpańskiej ("Segunda República Española"). W latach 1929-1933 liczba szkół wzrosła prawie dwukrotnie.
|
||
Najstarszą spośród miejscowości powiatu jest Czersk – dawna siedziba książąt mazowieckich. Uzyskał prawa miejskie ok. połowy XIV w., potwierdzone w 1386 r. (utracił je w 1869 r.) Tarczyn jest miastem od 1353 r., Piaseczno od 1429 r., a Góra Kalwaria od 1670 r.
|
||
Przez wieki miejscowa ludność trudniła się głównie rzemiosłem, rolnictwem i handlem. Wzdłuż Jeziorki pracowały młyny wodne. W 1760 r. w Jeziornie powstał młyn zbożowo-papierniczy, który dał początek fabryce papieru. W majątkach uruchamiano browary, gorzelnie i cegielnie, które zaopatrywały lokalny rynek..
|
||
Okres drugiej wojny światowej ponownie odcisnął się bolesnym piętnem na terenach obecnego powiatu. Przetoczyły się tędy wojska polskie i niemieckie w czasie kampanii wrześniowej. Jesienią 1940 r. miejscowych Żydów uwięziono w gettach w Piasecznie i Górze Kalwarii. W lutym 1941 wszyscy zostali przesiedleni do getta warszawskiego. Na ich miejsce władze okupacyjne przesiedliły rodziny polskie z Pomorza wcielonego do Rzeszy. Lasy Chojnowskie stały się schronieniem dla oddziałów partyzanckich, a podczas powstania warszawskiego jego zapleczem. Tragiczne epizody wojny upamiętniają liczne pomniki i tablice.
|
||
Ava Lavinia Gardner (ur. 24 grudnia 1922 w Smithfield, zm. 25 stycznia 1990 w Londynie) – amerykańska aktorka.
|
||
23 maja 1940 przyjął święcenia kapłańskie. Był osobistym sekretarzem papieża Jana XXIII. Po śmierci papieża Jana XXIII ojciec św. Paweł VI mianował prałata Capovillę biskupem Chieti (26 czerwca 1967) i sam udzielił mu sakry biskupiej 16 lipca 1967.
|
||
Po starciach roku 1864 pod Wilderness w których zginęło 17000 żołnierzy Unii oraz 7000 konfederatów żadnej ze stron nie udało się uzyskać znaczniejszej przewagi.
|
||
Następnie żołnierze północy pod dowództwem Emory Uptona obeszli drugą linie obrony konfederatów i uderzyli na nich od tyłu biorąc do niewoli ok. 1000 ludzi. Jednak kontratak południowców zmusił Granta do wycofania się przy dużych stratach. Powodem niepowodzenia było nie nadejście w porę posiłków dla unionistów.
|
||
Granice kary grzywny wyznacza Kodeks karny w Art. 33 § 1. "Grzywnę wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki; jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, zaś najwyższa 540." oraz Art. 33 § 3. stanowiący, że: "stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2000 złotych". Zgodnie z hierarchią wyrażoną w katalogu kar Kodeksu karnego, grzywna jest najłagodniejszą karą przewidzianą przez polskie prawo karne. Sąd wymierza karę w dwóch niezależnych od siebie etapach. W pierwszym etapie sąd wymierza ilość stawek dziennych na podstawie czynu, który popełnił sprawca. Bierze także pod uwagę winę i społeczną szkodliwość czynu. W drugim etapie sąd określa wysokość jednej stawki dziennej. Tu znaczenie mają możliwości płatnicze sprawcy (ile zarabia, jakie ma dochody), jego warunki osobiste i rodzinne. Grzywna, którą skazany musi uiścić, wynika więc z przemnożenia ilości stawek dziennych przez wysokość jednej stawki. Zgodnie z powyższym, grzywna może wynieść od 100 zł do 1 080 000 zł (a w przypadku zastosowania art. 309 kk do 6 mln zł).
|
||
Obok kary grzywny samoistnej w polskim systemie karnym występuje także grzywna obok kary pozbawienia wolności (kumulatywna). Cele jak i funkcje grzywny obok kary pozbawienia wolności różnią się od kary grzywny samoistnej. Kara ta jest uzupełnieniem stosowanym wobec osób, które popełniły przestępstwo z chęci zysku i zostały skazane na karę pozbawienia wolności. Karę grzywny obok kary pozbawienia wolności sąd może orzec jeżeli: 1) sprawca dopuścił się czynu w celu uzyskania korzyści majątkowej (niezależnie od tego czy korzyść ta została osiągnięta przez sprawcę), 2) sprawca faktycznie osiągnął korzyść majątkową z popełnienia przestępstwa (nie ma tu znaczenia czy korzyść majątkowa była celem sprawcy) (art. 33 § 2 kk) . To, że sprawca dopuścił się czynu w celu korzyści majątkowej nie powinno być przypuszczeniem, powinno wynikać ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego . Grzywna orzekana obok kary pozbawienia wolności jest fakultatywna, co daje większą gwarancję zarządzenia sprawcy rzeczywistej dolegliwości, a nie tylko zamaskowanej wyższej kary pozbawienia wolności . Jeżeli sprawca dopuścił się przestępstwa określonego w art. 296 § 3, 297 § 1 lub 299 wówczas kara grzywny obok kary pozbawienia wolności może zostać orzeczona do 3000 stawek dziennych (art. 309 kk). Niektóre pozakodeksowe przepisy prawa karnego przewidują obligatoryjne orzekanie grzywny obok kary pozbawienia wolności. Przykładowo prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi za podawanie nieprawdziwych istotnych informacji w prospekcie emisyjnym przewiduje karę pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5 i karę grzywny do 5 000 000 zł. Obecny kodeks karny nie przewiduje orzekania grzywny obok kary dożywotniego pozbawienia wolności i 25 lat pozbawienia wolności.
|
||
Pochodził ze spolszczonej rodziny francuskiej. Absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. W Berlinie studiował filologię klasyczną i filozofię, w 1840 r. uzyskał doktorat. Od 1843 r. do 1896 r. zajmował się pracą pedagogiczną w Poznaniu. Był nauczycielem m.in. w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Zajmował się również pracą społeczną w Towarzystwie Pomocy Naukowej i Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk.
|
||
Marceli Motty spoczywa w Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan na stoku Wzgórza Św. Wojciecha. W 1920 r. jedna z ulic na poznańskim Łazarzu otrzymała imię Marcelego Mottego.
|
||
W 1960 roku na północnym brzegu jeziora powstał ośrodek wypoczynkowy z trawiasto-piaszczystą plażą, wypożyczalnią sprzętu wodnego i polem kempingowym.
|
||
Studiował prawo na uniwersytetach we Fryburgu, Zurychu i Genewie oraz w Instytucie Stosunków Międzynarodowych w Genewie, miał tytuł doktora praw. Od 1950 prowadził praktykę adwokacką w kantonie Sankt Gallen, jednocześnie rozpoczął działalność polityczną w szeregach Chrześcijańsko-Demokratycznej Partii Ludowej. Był kolejno sekretarzem i przewodniczącym kantonalnej organizacji partyjnej w Sankt Gallen. W latach 1954-1971 był członkiem Rady Narodowej (jednej z izb parlamentu), brał udział w pracach kilku komisji (wojskowej, spraw zagranicznych, specjalnej śledczej) oraz kierował frakcją parlamentarną Chrześcijańsko-Demokratycznej Partii Ludowej.
|
||
Na tej podstawie prawnej zaczęto na nowo organizować władze kościelne. Już w 1945 roku w Łodzi doszło do zebrania żyjących pastorów, którzy powołali ks. Jana Szerudę na tymczasowego zwierzchnika Kościoła. Jego główne wysiłki skierowane były na zwołanie Synodu Kościoła, który dokonać miał wyboru stałych organów kościelnych. Jednak zanim doszło do zwołania Synodu, zorganizowano na nowo diecezje, powołano władze tych diecezji, zapewniono opiekę duszpasterską w nowych parafiach. Pierwszy Synod zebrał się 29 czerwca 1950 roku, dokonano wtedy wyboru Konsystorza. Kolejny Synod w 1951 roku wybrał na Biskupa Kościoła ks. Karola Kotulę.
|
||
Wewnętrzną strukturę Kościoła reguluje Zasadnicze Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej z 26 października 1996 r., uchwalone przez Synod Kościoła. W 1992 roku powołano do życia Ośrodek Wydawniczy Augustana w Bielsku-Białej, który wydaje literaturę ewangelicką. W 2010 w wyniku tajnego głosowania Synod Kościoła opowiedział się przeciwko ordynacji kobiet na księży.
|
||
W 1932 r. powstała "West Stand", czyli zachodnia trybuna stadionu. Kosztowała 45 tys. funtów, a jej otwarcie 10 grudnia uświetnił następca tronu, Książę Walii. Pierwszy raz na trybunę wpuszczono kibiców dwa dni później, podczas meczu przeciwko Chelsea Londyn, wygranym przez Arsenal 1:0. Była to wówczas największa konstrukcja w całej lidze angielskiej, w której mogło pomieścić się ponad 24 tys. widzów (w tym 4100 na miejscach siedzących na wyższym poziomie, do którego dojeżdżała winda).
|
||
Komitet planowania ds. ropy naftowej (ang. "Petroleum Planning Committee" - PPC) został powołany na mocy Trakatu Północnoatlantyckiego w 1950 roku. Jest jednym z dziewięciu specjalnych komitetów NATO, wykonujących działania z zakresu planowania obrony cywilnej na sytuację zagrożeń (CEP). Podlega bezpośrednio pod Wysoki komitet planowania centralnego na sytuacje nadzwyczajnych zagrożeń (SCEPC).
|
||
Według szacunków FWC (2008) 1500 kg jest każdego tygodnia eksportowana poprzez port lotniczy Tampa.
|
||
Wodnosamolot "Friedrichshafen FF.49" miał płaty dwudźwigarowe o konstrukcji drewnianej, pokryte płótnem. Lotki znajdowały się na obu płatach. Płaty były usztywnione trzema parami słupków stalowych oraz cięgnami stalowymi. W kadłubie z przodu mieścił się silnik rzędowy chłodzony cieczą. Za silnikiem rozmieszczono jedną za drugą dwie kabiny odkryte, osłonięte małym wiatrochronem. W wersji patrolowej "FF.49C" kabina przednia była kabiną pilota, tylna obserwatora, w wersji bombowej "FF.49B" zaś w przedniej kabinie siedział bombardier lub podczas szkolenia uczeń, tylna stanowiła kabinę pilota z urządzeniami sterowniczymi i podstawowymi przyrządami pokładowymi. W kadłubie znajdowały się również zbiorniki paliwa o pojemności maksymalnej 6600 litrów. W tylnej części kadłuba zamontowane było usterzenie klasyczne o konstrukcji drewnianej i pokryciu płóciennym. Kadłub miał konstrukcję kratownicową drewnianą, krytą płótnem. Podwozie stanowiły dwa pływaki drewniane o dwóch redanach, przytwierdzone do dolnego płata i bocznej ściany kadłuba rurami stalowymi.
|
||
Jeden wodnosamolot "Friedrichshafen FF.49B" został w 1920 roku zakupiony w niemieckiej prywatnej firmie inż. Utgoffa. Skierowano go na wyposażenie Bazy Lotnictwa Morskiego w Pucku. Gdzie używany był do szkolenia w Szkole Lotnictwa Morskiego w Pucku. Eksploatowano do 1924 roku.
|
||
Równolegle ze studiami pracował najpierw w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Margoninie, a od 1971 w branży turystycznej, w której ostatnio był dyrektorem Przedsiębiorstwa Turystycznego Noteć. W 1980 założył rzemieślniczą firmę utylizacji odpadów rolno-hodowlanych Farmutil H.S. w Śmiłowie.
|
||
Nazwę "Kościół greckokatolicki" wprowadziła cesarzowa Maria Teresa w 1774 dla odróżnienia wiernych tej wspólnoty od wiernych Kościoła rzymskokatolickiego oraz Kościoła ormiańskokatolickiego. Natomiast nazwa "Ukraiński Kościół Katolicki" w dokumentach figuruje od 1960 roku. W 1999 zaproponowano by nazwać Kościół: kijowskim, kijowskokatolickim czy Kijowskim Kościołem katolickim.
|
||
Również w 1774 biskup lwowski Lew Szeptycki rozpoczął starania o odnowienie metropolii halickiej, uwieńczone sukcesem w 1808. Pierwszym arcybiskupem został biskup przemyski Anton Anhełłowycz. W 1850 powołano diecezję stanisławowską (której podlegali również wierni z Bukowiny), jednak rozpoczęła ona działalność dopiero w 1885, po decyzji papieża Leona XIII. Jej pierwszym biskupem był Julian Pełesz.
|
||
W 1945 wszyscy biskupi ukraińskiej Cerkwi greckokatolickiej zostali aresztowani i skazani na długie wyroki więzienia. Na początku 1946 we Lwowie odbył się pseudosynod, w którym udział wzięło 214 z 1270 duchownych greckokatolickich, a który pod nadzorem tajnej policji politycznej zjednoczył grekokatolików z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym. W 1949 podobny pseudosynod miał miejsce na Zakarpaciu. W komunistycznej Polsce kres działalności ukraińskiej Cerkwi greckokatolickiej jako zorganizowanej całości przyniosła Akcja „Wisła” w 1947. Po wysiedleniu do ZSRR w 1946 r. biskupów i kurii przemyskiej Stolica Apostolska wyposażyła w nadzwyczajne uprawnienia kardynałów Hlonda i Sapiehę, a następnie papież Pius XII mianował kard. A.Hlonda delegatem specjalnym dla obrządków wschodnich w Polsce, po jego śmierci analogiczne uprawnienia uzyskał kardynał Stefan Wyszyński. Prymas Stefan Wyszyński umożliwił funkcjonowanie Cerkwi greckokatolickiej w ramach struktury administracyjnej Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce, w 1967 ustanowił on funkcję Wikariusza Generalnego Prymasa Polski dla wiernych obrządku greckokatolickiego. Jednak cenzura nakazywała „eliminować wszelkie informacje o istnieniu – aktualnie w Polsce – obrządku greckokatolickiego, jego podporządkowaniu ks. Wyszyńskiemu oraz jakiejkolwiek działalności unitów w naszym kraju”. W 1981 delegatem apostolskim dla wiernych obrządków wschodnich w Polsce z prawami ordynariusza miejsca został Prymas Polski, kardynał Józef Glemp, który następnie powołał dwu Wikariuszy Generalnych dla wiernych obrządku greckokatolickiego – dla Polski północnej i Polski południowej. W 1989 Prymas Polski kardynał Józef Glemp ponownie ustanowił jednego Wikariusza Generalnego dla całego obszaru Polski.
|
||
4100 pracowników w 240 biurach zaopatruje w wiadomości około 6000 stacji radiowych i telewizyjnych oraz 1700 gazet w USA. Poza USA ma około 8500 klientów.
|
||
Serwisy Associated Press dostarczają dziennie ok. 10.000 wiadomości (łącznie ok. 20 milionów wyrazów i 1000 zdjęć). Wiadomości są tłumaczone na 5 języków obcych: hiszpański, niemiecki, francuski, niderlandzki i szwedzki.
|
||
Komitet planowania ds. żywności i rolnictwa ("Food and Agriculture Planning Committee" - FAPC) został powołany na mocy Trakatu Północnoatlantyckiego w 1950 roku. Jest jednym z dziewięciu specjalnych komitetów NATO, wykonujących działania z zakresu planowania obrony cywilnej na sytuację zagrożeń (CEP). Podlega bezpośrednio pod wysoki komitet planowania centralnego na sytuacje nadzwyczajnych zagrożeń (SCEPC).
|
||
W 1498 roku przez Grabownicę przeszła nawała turecka, docierając do Pakoszówki i Lalina. Przed 1533 r. Grabownicę posiadał Jan Bobola (zm. w 1533 r.). Wydarzeniem, które nie miało dotąd przykładu w Grabownicy, był najazd Tatarów w czerwcu 1624 roku na tereny ziemi przemyskiej i sanockiej. 15 czerwca tegoż roku oddział Kantymira Murzy jechał i zniszczył Grabownicę, gdzie oprócz domów spłonął również dom parafialny i kościół. Na domiar złego, Grabownicę nawiedziła trzykrotnie zaraza (1633, 1652, 1653) a w 1650 roku powódź zniszczyła całkowicie zasiewy i dobytek.
|
||
W 1636 roku zmarł Hieronim Nagórski, herbu Ostoja dzieląc uprzednio Grabownicę między swoje córki. Najstarsza z nich, Katarzyna, poślubiła Jacka Krasowskiego i objęła wraz z mężem w posiadanie dwór górny, natomiast młodsza, Salomea, otrzymała dwór dolny i po śmierci rodziców (Jadwiga zmarła w 1640 roku) wychowywała się w domu Mikołaja Pełki. Wspomniane wyżej osoby były głównymi postaciami romantycznego, a zarazem tragicznego w skutkach, wesela grabownickiego: "Niezmiernie romantyczne było porwanie panny Salomei Nagórskiej z Grabownicy przez Stanisława Przedwojowskiego towarzysza roty husarskiej Aleksandra Koniecpolskiego. Panna była posażną sierotą, a fakt porwania był tylko epilogiem intrygi rodzinnej. Panna Salomea po stracie rodziców wychowywała się w domu swego dziadka Mikołaja Pełki, który w 1650 roku odegrał także czynną rolę w krwawym dramacie familijnym, bo przychwytawszy macochę swoją na romansach z rękodajnym sługą Janem Nakielskim, przy pomocy swego brata przyrodniego, a rodzonego syna wiarołomnej, Nakielskiego, porwał, uwiązał do drzewa, rozstrzelał, a zwłoki spalił".
|
||
29 lipca 1772 roku do Grabownicy weszły wojska austriackie, ustanawiając rządy zaborcze do 1918 roku. Od 1760 roku Piotr Starzeński był samodzielnym właścicielem Grabownicy. Ze związku z Marianną Rogalińską miał syna Ksawerego. Wielką pasją życiową Ksawerego była ichtiologia. Wokół pałacu, wybudowanego przez jego ojca, Piotra, zakładał stawy i sadzawki. Sprowadzał różne gatunki ryb morskich – nawet te najbardziej egzotyczne – i wpuszczał je do słodkiej wody, a następnie krzyżował ze sobą poszczególne gatunki. Wnętrze pałacu zastawione było akwariami różnej wielkości. Nie poprzestając na badaniach i doświadczeniach, zajmował się także teorią, zgromadził w pałacu ogromny, specjalistyczny księgozbiór – jedyny tego rodzaju w Polsce – oraz liczne kolorowe atlasy ryb. Będąc już po trzydziestce pojął za żonę 17-letnią Katarzynę Jaworską z Góry Ropczyckiej. Ślub odbył się w 1799 roku, po czym młoda para zamieszkała w Grabownicy. Katarzyna Starzeńska, nazywana La Belle Gabrielle, znana była ze swej rozwiązłości obyczajowej, napisano o niej: "była matką czworga nieślubnych dzieci, zaś w swym kalendarzu, skromnie licząc, miała zarejestrowanych ponad sześćdziesiąt ofiar naiwnej miłości". W 1803 roku państwo Starzeńscy wyjechali do Paryża. Katarzyna zaczęła bywać w wytwornych salonach paryskich. Najwytworniejszym był salon Julii Recamier, przyjaciółki Józefiny. Pojawienie się w tym salonie piękności z Grabownicy zrobiło na wszystkich olbrzymie wrażenie, szczególnie zaś na płci męskiej. Podczas jednego z przyjęć Katarzyna poznała Eugeniusza Beauharnais, syna Józefiny i pasierba Napoleona, późniejszego wicekróla Italii. Państwo Starzeńscy bywali również u Napoleona i Józefiny. W czasie jednego z przyjęć, Napoleon zainteresował się ichtiologicznymi badaniami Ksawerego, po rozmowie na ten temat zaproponował Starzeńskiemu osiedlenie się we Francji na stałe i kontynuowanie pracy badawczej. Miłość Katarzyny i Eugeniusza stała się głośna, w akcję postanowiła więc wkroczyć Józefina, która nie chciała, aby ten związek przeszkodził synowi w zrobieniu kariery politycznej. Zaprosiła zatem Katarzynę na szczerą rozmowę, w wyniku której Starzeńscy po kilku dniach opuścili Paryż. Po przybyciu do Grabownicy La Belle Gabrielle urodziła syna, pochodzącego ze związku z Eugeniuszem. Dziecko to jednak wkrótce zmarło. Kolejnym obiektem Katarzyny był angielski dyplomata Artur Paget. Owocem tego związku był urodzony w 1809 roku syn Kazimierz. Na liście uwiedzionych przez Katarzynę znaleźli się również: rosyjski generał Teodor Korff, a także o młodszy jedenaście lat kapitan Stanisław Prek z Nozdrzca, uczestnik wojen napoleońskich, brat pamiętnikarza Ksawerego Preka. Między tym ostatnim a Starzeńskim doszło do pojedynku, skutkiem którego właściciel Grabownicy został poważnie ranny. W 1828 roku Ksawery Starzeński zmarł. Żałoba Katarzyny nie trwała długo. W dwa lata po śmierci Ksawerego była już żoną Józefa Benedykta Pawlikowskiego z Medyki.
|
||
W następnych latach Grabownica była własnością Józefa Patrycego Gniewosza, który był synem Piotra i Joanny z Borkowskich. Oźeniony w 1820 r. z Łucją Ostaszewską (1802-1894) Józef Patrycy Gniewosz sprzedał w 1845 r. grabownickie dobra swemu szwagrowi Teofilowi Ostaszewskiemu (1807-1889) z Wzdowa, po którym dziedziczył je syn Kazimierz Ostaszewski, znany hodowca koni wyścigowych.
|
||
Ostatnim właścicielem Grabownicy był Paweł Tyszkowski z Huwnik. Zmarł 17 września 1920 roku. Uprzednio testamentem opatrzonym datą 19 października 1912 roku uczynił Krakowską Akademię Umiejętności jedyną dziedziczką i spadkobierczynią jego dóbr, obejmujących osiemnaście miejscowości.
|
||
Przed budynkiem szkoły podstawowej stoi pomnik, wybudowany w 1910 roku przez społeczeństwo wsi. Na kamiennej podstawie pomnika została umieszczona figura Matki Boskiej, a u jej podnóża rzeźba orła z rozpiętymi skrzydłami i skutego w kajdany oraz tablica pamiątkowa z napisem "1410-1910 Grunwald".
|
||
Dom lub budynek mieszkalno-gospodarczy pełnił najważniejszą funkcję w gospodarstwie. Najstarszy grabownicki dom został wybudowany około roku 1760 i był jedynym reprezentantem XVIII-wiecznego budownictwa mieszkalnego. Pozostałe budynki zostały wykonane w latach (1840 - 1914). Łączna liczba domów zbudowanych do I wojny światowej wynosiła pięćdziesiąt dwa. Pod wieloma kwestiami budynki te były bardzo zróżnicowane. Ich całkowita powierzchnia oscylowała w granicach 25,4-133,0 m². Długość domów również była różnorodna (7,8-19,8 metrów). Przybliżona wysokość najniższego budynku wynosiła 4,6 m, najwyższego – 6,2 m.
|
||
Augustyn Wincenty Locci herbu Lew (ur. ok. 1640 w Warszawie, zm. 22 października 1732) – polski architekt, sekretarz i doradca artystyczny króla Jana III Sobieskiego.
|
||
Miarą jego sukcesu na dworze Sobieskiego było otrzymanie dożywotniej pensji 2000 zł na żupach wielickich oraz urzędów ziemskich – podczaszy trembowelski, podczaszy nowogródzki i stolnik wyszogrodzki. Otrzymał również dobra ziemskie – wójtostwo Mokotów, Rakowiec, Witkowiec, Wyględów, Grotów i Grotówek na terenie woj. warszawskiego. W 1706 roku poślubił Annę Szymanowską, która w posagu wniosła mu dobra – Słubica i Bukówka w powiecie tarczyńskim. Cały majątek zapisał swemu bratankowi Franciszkowi, synowi Kazimierza, nie posiadał własnych dzieci. Zmarł 22 października 1732 roku, pochowany w kościele karmelitów na Lesznie w Warszawie.
|
||
Komitet planowania lotnictwa cywilnego ("Civil Aviation Planning Committee" - CAPC) został powołany na mocy Trakatu Północnoatlantyckiego w 1950 roku. Jest jednym z dziewięciu specjalnych komitetów NATO, wykonujących działania z zakresu planowania obrony cywilnej na sytuację zagrożeń (CEP). Podlega bezpośrednio pod wysoki komitet planowania centralnego na sytuacje nadzwyczajnych zagrożeń (SCEPC).
|
||
Komitet planowania przemysłowego ("Industrial Planning Committee" - IPC) został powołany na mocy Trakatu Północnoatlantyckiego w 1950 roku. Jest jednym z dziewięciu specjalnych komitetów NATO, wykonujących działania z zakresu planowania obrony cywilnej na sytuację zagrożeń (CEP). Podlega bezpośrednio pod wysoki komitet planowania centralnego na sytuacje nadzwyczajnych zagrożeń (SCEPC).
|
||
W tym samym miesiącu wstąpił do odradzającego się Wojska Polskiego, po czym został skierowany na kilkunastodniowy kurs oficerski do Dęblina, który ukończył w stopniu podporucznika. Początkowo pozostawał w dyspozycji Departamentu Technicznego Ministerstwa Spraw Wojskowych jako oficer do zleceń. W połowie grudnia 1918 roku otrzymał przydział do 3 Pułku Artylerii Ciężkiej, z którym w kwietniu 1919 roku wyruszył na front. Za męstwo na polu walki został odznaczony Krzyżem Walecznych i awansowany do stopnia porucznika. Na froncie pozostawał do września 1919 roku, a następnie otrzymał skierowanie na dwumiesięczny kurs dla dowódców baterii artylerii w Rembertowie. Po jego ukończeniu powrócił do pułku, który w międzyczasie przemianowany został na 1 Pułk Artylerii Ciężkiej Legionów. W pułku objął stanowisko pierwszego oficera baterii. W styczniu 1920 roku uczestniczył w ciężkich walkach pod Dyneburgiem. Od lutego tego roku zaliczono go do korpusu oficerów służby stałej. Od 17 marca tego roku pełnił obowiązki dowódcy 5 baterii. 7 grudnia tego roku II dywizjon został przemianowany na 21 Dywizjon Artylerii Ciężkiej. W tym dywizjonie był pierwszym oficerem 2 baterii (dawna 5 bateria), a następnie dowódcą 3 baterii (dawna 6 bateria). 21 grudnia 1920 roku dywizjon został dyslokowany z Fordonu do Niepołomic.
|
||
W II połowie października 1939 przedostał się do Warszawy. Związał się z niedawno powstałą Służbą Zwycięstwu Polski, na czele której stał gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski. Już w listopadzie tego roku został wysłany na Wileńszczyznę w celu podporządkowania lokalnych siatek konspiracyjnych SZP. Przybył na miejsce prawdopodobnie na początku 1940 roku. Na przełomie marca i kwietnia tego roku został szefem sztabu i zastępcą komendanta Okręgu, ppłk. Nikodema Sulika. Wkrótce wileńskie SZP przemianowano na ZWZ. 31 marca 1941 roku Naczelny Wódz awansował go na stopień podpułkownika .
|
||
3 lipca podczas narady dyrektorów został aresztowany, tym razem przez UB. Pod koniec lipca został osadzony w więzieniu w Warszawie na Mokotowie. W październiku 1950 roku – bardzo chory – uczestniczył jako świadek w procesie przeciwko członkom Mobilizacyjnego Ośrodka Wileńskiego Okręgu AK.
|
||
Założenie Ruptawy datować można na schyłkowy okres kolonizacji na prawie zachodnim tj. koniec XIII wieku. Ruptawę ujęto w dokumencie "Liber fundationis episcopatus vratislaviensis" . Do roku 1526 Ruptawa znajdowała się pod panowaniem czeskim. Po roku 1526 przechodzi pod panowanie austriackie. W tym czasie Ruptawa należała do Wodzisławskiego Państwa Stanowego. W 1780 roku właścicielem Ruptawy był Jerzy Mikołaj De Gotschalkowski, który założył kolonię Ruptawiec. Po II wojnie światowej Ruptawa należała do powiatu wodzisławskiego. W roku 1975 Ruptawa została przyłączona administracyjnie do miasta Jastrzębie-Zdrój jako sołectwo Ruptawa z Cisówką.
|
||
Zduństwo – dział rzemiosła zajmujący się budową i naprawą pieców (pokojowych, kuchennych, chlebowych, pieco-kominków, ostatnio (po 1990 r.) także kominków). Rzemieślnik uprawiający to rzemiosło to zdun.
|
||
Jest pierwszym polskim trenerem, który pokonał z Polską reprezentację Brazylii 3 razy podczas Ligi Światowej w 2002, przy czym jako jedyny triumfował nad tym zespołem w jego kraju; w 2012 roku udało się ten wynik powtorzyć Andrea Anastasiemu, który czterokrotnie triumfował nad drużyną "canarinhos". W 2000 jedno zwycięstwo nad "Canarhinios" w edycji LŚ zanotował z reprezentacją Polski Ireneusz Mazur.
|
||
Obecnie rekord należy od 23 stycznia 2010 roku do Szwajcara Simona Ammanna i wynosi 140,5 metra.
|
||
Komitet planowania łączności cywilnej ("Civil Communications Planning Committee" - CCPC) został powołany na mocy Trakatu Północnoatlantyckiego w 1950 roku. Jest jednym z dziewięciu specjalnych komitetów NATO, wykonujących działania z zakresu planowania obrony cywilnej na sytuację zagrożeń (CEP). Podlega bezpośrednio pod Wysoki komitet planowania centralnego na sytuacje nadzwyczajnych zagrożeń (SCEPC).
|
||
Joint Medical Committee - "Wspólny komitet medyczny", "JMC", został powołany na mocy Trakatu Północnoatlantyckiego w 1950 roku. Jest jednym z dziewięciu specjalnych komitetów NATO, wykonujących działania z zakresu planowania obrony cywilnej na sytuację zagrożeń (CEP). Podlega bezpośrednio pod Wysoki komitet planowania centralnego na sytuacje nadzwyczajnych zagrożeń (SCEPC).
|
||
Centrum Chrześcijańskie "Miecz Ducha" w Kaliszu - wspólnota początkowo należąca do Kościoła katolickiego (Ruch Odnowy w Duchu Świętym), a od 1997 r. niezależna, zarejestrowała się 14 stycznia 1998 r. Jako kościół odrzuciła nieomylność papieża, doktrynę czyśćca i kult świętych oraz przyjęła charakter neo-zielonoświątkowy/charyzmatyczny. Jest to jedna z liczniejszych grup katolików w Polsce które wystąpiły z tego Kościoła od 1980 r. W 2005 r. podawała swą liczebność w wysokości 360 osób. Wcześniej wspólnota nosiła nazwę Kościół Chrześcijański "Miecz Ducha".
|
||
Treningi rozpoczął w Dynamie Lwów. W 1990 wyszukał go trener polskiej kadry narodowej Ryszard Szewczyk i sprowadził do Polski. W Polsce reprezentował barwy Budowlanych Opole. Dzięki polskim korzeniom (dziadek był Polakiem) w 1992 r. otrzymał polskie obywatelstwo.
|
||
Używana była od XVI wieku na Bliskim Wschodzie. Wywodzi się prawdopodobnie od greckiej machairy znanej już w starożytności. Większość zachowanych okazów pochodzi z XVII i XIX wieku. Znane są okazy puginałów z podobną rękojeścią nawet z Luristanu (ok. 2600 r. p.n.e.) oraz bagnetów z krajów bałkańskich (np. z Serbii) z XX wieku.
|
||
Smocza Jama – jaskinia w Tatrach Zachodnich, właściwie krótki, stromy korytarz jaskiniowy przebijający skałę na wylot, znajdujący się w dolnej części Wąwozu Kraków w Dolinie Kościeliskiej. Jaskinia ma długość 37 m i jest tunelem wznoszącym się o 16,5 m. Otwór wejściowy znajduje się na wysokości ok. 1100 m n.p.m.
|
||
Metoda Sainte-Laguë jest stosowana m.in. w systemach wyborczych w Nowej Zelandii, Norwegii, Szwecji, Danii, Bośni i Hercegowinie, Łotwie oraz Kosowie, a od 2009 roku również w Niemczech. Jest stosowana, także w Niemczech w wyborach do Landtagów: Badenii-Wirtembergii, Hamburga, Bremy, Nadrenii Północnej-Westfalii oraz Nadrenii-Palatynatu. Użyto jej również w wyborach w Boliwii w 1993 roku, wyborach do Rady Legislacyjnej Autonomii Palestyńskiej w 2006 roku i w wyborach parlamentarnych w Nepalu w 2008 roku. Zastosowano ją także (w wersji zmodyfikowanej) w Polsce podczas wyborów parlamentarnych w 2001 roku oraz w wyborach do rad gmin (w gminach liczących powyżej 20 tys. mieszkańców) w 1990 i 1994 r.
|
||
Ścieżka dźwiękowa animowanej komedii "Shrek 2", która została wydana w maju 2004 roku w Stanach Zjednoczonych, towarzysząc premierze filmu. Soundtrack uplasował się w pierwszej dziesiątce zestawienia Billboard 200, a także na 1 miejscu sprzedaży ścieżek dźwiękowych oraz w czołówce 40 najlepiej sprzedających się albumów w Australii. Singel "Accidentaly in Love" zespołu Counting Crows, promujący wydawnictwo, znalazł się w pierwszej dziesiątce zestawienia Billboard Adult Top 40 i w dwudziestce piosenek promujących ścieżki dźwiękowe. Dodatkowo utwór został nominowany do Oscara za najlepszą oryginalną piosenkę filmową ("Academy Award for Best Original Song"). Ścieżka zawiera również dwie wersje hitu Bonnie Tyler z 1980 roku, "Holding Out for a Hero".
|
||
Zwyczaj palenia cygar rozprzestrzenił się po Europie z Hiszpanii, gdzie cygara z kubańskiego tytoniu były produkowane w Sewilli od 1717 roku. Do 1790 roku manufaktury cygar rozprzestrzeniły się na północ od Pirenejów – do Francji i Niemiec. Palenie cygar nie było popularne we Francji i Wielkiej Brytanii aż do wojny na półwyspie (1806-1812) przeciw Napoleonowi, kiedy to powracający brytyjscy i francuscy weterani spopularyzowali zwyczaj palenia cygar, którego nauczyli się w Hiszpanii. W tym czasie fajkę zastąpiła tabaka, a cygara stały się modną metodą palenia tytoniu. Produkcja cygar ruszyła w Anglii w 1820 roku.
|
||
Przemysł cygarowy prosperował doskonale aż do 1960 roku, kiedy to Amerykanie (a za nimi cały świat) na przykładzie papierosów zdali sobie sprawę ze szkodliwego wpływu palenia na zdrowie. W tym samym czasie Stany nałożyły embargo na Kubę, zakazujące przywozu dóbr z Kuby do Stanów Zjednoczonych.
|
||
W 2010 r. rozpoczęto konsultacje społeczne dotyczące budowy tzw. obwodnicy metropolitalnej Trójmiasta, którą w przyszłości ma przebiegać trasa S6. Trasa ta ma przebiegać od węzła w Borkowie przez Lublewo, Żukowo do Chwaszczyna, a jej budowa miała się w myśl pierwotnych planów skończyć w 2016.
|
||
Założycielami Inkluza są "Paweł Montwiłł" i "GTS". Ten pierwszy prowadził go jako redaktor naczelny do 62 numeru włącznie. Ostatnie 8 numerów zostało wydanych pod przewodnictwem kolejnego rednacza, którym był "Marek 'Rasgan' Bednarczuk". Przez przeszło sześć lat ukazywania się magazynu, na jego łamach opublikowano około 2750 artykułów.
|
||
Region jest zamieszkany przez około 2,5 miliona amazońskich gatunków owadów, dziesiątki tysięcy gatunków roślin i około 2000 gatunków ptaków i ssaków. Do dzisiaj sklasyfikowano tam naukowo co najmniej 40 000 gatunków roślin, 3000 gatunków ryb, 1294 gatunków ptaków, 427 gatunków ssaków, 428 gatunków płazów i 378 gatunków gadów. W samej Brazylii naukowcy opisali od 96 660 do 128 843 gatunków bezkręgowców.
|
||
Amazonia znajduje się głównie na terenie dorzecza Amazonki i jej ponad 1100 dopływów. Dorzecze zostało ukształtowane w czasie paleozoiku, pomiędzy 500 a 200 milionów lat temu.
|
||
Panuje tam wilgotny klimat równikowy o wysokiej średniej sumie opadów (do 4000 mm), ze średnimi rocznymi temperaturami od 24 do 27 °C.
|
||
Przy trzeciej płycie Robbie rozpoczął pracę nad utworami nieco bardziej rytmicznymi. Współpracował przy tym ze swoimi dawnymi znajomymi ze Stoke-on-Trent z grupy Sound 5. Część tego materiału pojawiła się w sierpniu 2000 roku na płycie "Sing When You're Winning", jednak ostatecznie na albumie przeważały utwory napisane wyłącznie przez Robbie'ego i Guya Chambersa (największe przeboje: "Rock DJ", "Kids", "Supreme" i "Let Love Be Your Energy". Piąta piosenka – "A Road to Mandalay" ukazała się w lipcu 2001 na podwójnym singlu razem z premierowym utworem "Eternity". Duet z Kylie Minogue "Kids" pojawił się również na płycie tej wokalistki – "Light Years", na którą Robbie i Guy Chambers napisali jeszcze dwie inne piosenki). Podobnie do swoich dwóch poprzedniczek, płyta "Sing When You're Winning" sprzedała się w samej Wielkiej Brytanii w ponad dwóch milionach egzemplarzy.
|
||
Kolisty Żleb – boczna, wschodnia odnoga Doliny Kościeliskiej w polskich Tatrach Zachodnich, mająca wylot na wysokości około 1000 m, naprzeciwko skały Sowa. Orograficznie lewe obramowanie Kolistego Żlebu tworzy Czarny Mur mający swój początek w Czarnym Zworniku (ok. 1530 m), prawe grań, która od Czarnego Zwornika poprzez Organy opada w północno-zachodnim kierunku i kończy się turnią Okręt.
|
||
Havok jest dostępny na różne platformy sprzętowe, między innymi na Xbox, Nintendo GameCube, PlayStation 2, PlayStation 3 oraz PC. Pierwsza wersja Havoka została zaprezentowana na "Game Developers Conference" w 2000 roku. Wersja druga zaś w 2003.
|
||
W 1999 roku otrzymał od Free Software Foundation FSF Award for the Advancement of Free Software, nagrodę Innowatora Roku 1999 przyznaną przez [magazyn wydawany przez Massachusetts Institute of Technology "Technology Review" oraz został uznany we wrześniu 2000 przez "Time" jednym ze stu największych innowatorów nadchodzącego stulecia.
|
||
Na początku roku 2010 otrzymał tytuł Microsoft MVP.
|
||
W marcu 2010 roku został uznany za jeden z pięciu „najważniejszych głosów społeczności Open Source”.
|
||
Przedstawiciel oświecenia. Od 1770 był profesorem matematyki i nauk przyrodniczych na uniwersytecie w Getyndze. Twórca niemieckiej fizyki eksperymentalnej i jeden z najwybitniejszych przedstawicieli niemieckiej aforystyki. Ukazał się m.in. zbiór "Bemerkungen vermischten Inhalts" (1800-1806). W Polsce wydano wybór "Aforyzmy" (1970) oraz "Pochwała wątpienia" (2005).
|
||
Wyreżyserował ponad dwadzieścia filmów fabularnych, z czego sześć o Górnym Śląsku. Zrealizował m.in. filmową trylogię śląską "Sól ziemi czarnej" (1970), "Perła w koronie" (1972), "Paciorki jednego różańca" (1979), za który otrzymał Grand Prix Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w 1980 na 7. FPFF. Drugi raz Grand Prix dostał w 1994 na 19. FPFF za film "Zawrócony". Kazimierz Kutz zrealizował także wiele przedstawień dla Teatru Telewizji.
|
||
W wyborach parlamentarnych w tym samym roku po raz trzeci został senatorem. Startował z ramienia własnego komitetu wyborczego KWW Kazimierza Kutza, otrzymując 111 907 głosów w okręgu katowickim. W wyborach w 2007 kandydował do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej w tym samym okręgu, otrzymując 113 280 głosów. W październiku 2010 opuścił klub parlamentarny PO w geście solidarności z Januszem Palikotem, wspierając tworzone przez niego ugrupowanie.
|
||
W 2010 Kazimierz Kutz zadebiutował jako powieściopisarz książką "Piąta strona świata", wydaną nakładem wydawnictwa "Znak".
|
||
W 1906 r. Kapteyn zainicjował zakrojony na szeroką skalę program badań rozmieszczenia gwiazd w Galaktyce. Plan zakładał pomiar jasności, typu widmowego, prędkości radialnej, ruchów własnych i paralaks gwiazd w 206 polach, równomiernie rozmieszczonych na sferze niebieskiej (tzw. polach kapteynowskich) oraz 46 fragmentach nieba w pobliżu płaszczyzny Galaktyki. Ten nietypowy, jak na tamte czasy, projekt zaangażował ponad 40 obserwatoriów w różnych krajach i był pierwszą analizą statystyczną w astronomii. Opublikowane w 1920 (artykuł w "Astrophysical Journal") i 1922 ("Pierwsza próba teorii położenia i ruchu systemu gwiezdnego") roku wyniki prac pozwoliły na stworzenie modelu soczewkowatego wszechświata (na początku XX stulecia nie wiedziano, czym w istocie jest Galaktyka) o średnicy 40 tys. lat świetlnych, którego gęstość maleje z dala od centrum. Słońce ulokowano 2000 lat świetlnych od środka. Teoria częściowo sprawdzała się, lecz zafałszowywała rzeczywiste rozmiary Drogi Mlecznej i położenie w niej Słońca.
|
||
Pepys urodził się w Londynie, jako syn Jana (ur. 1601, zm. w 1680 r.); z zawodu krawca i Małgorzaty (z domu Kite – zm. w 1667 r.); według jednych źródeł praczki, według innych była służącą – słabo umiejącą czytać i pisać. Najstarszy z czwórki żyjącego rodzeństwa (Pepysowie mieli w sumie jedenaścioro dzieci), pozostali to: Tomasz (ur. 1635, zm. 1664), Paulina (ur. 1640, po mężu Jackson, jej syn John Jackson był jedynym spadkobiercą Samuela), Jan (ur. 1641). Uczył się w przykatedralnej szkole św. Pawła w południowo-zachodnim Londynie, a potem w Kolegium św. Magdaleny Uniwersytetu Cambridge.
|
||
W 1655 Pepys ożenił się z Elizabeth Marchant de St Michel, córką Aleksandra, emigranta – hugenoty z Francji. Zaczął wtedy też służbę u swego protektora Edwarda Montagu. W przededniu przewrotu rojalistycznego był jego sekretarzem. W 1660 został sekretarzem Urzędu Marynarki (Clerk of the Acts to the Navy Board), co zapoczątkowało jego karierę. Samuel Pepys był też szefem kancelarii Tajnej Rady Królewskiej.
|
||
1 stycznia 1660 zaczął pisać swój „Dziennik”. Zgodnie z planem, codziennie zapisywał wszystko to, co przykuło jego uwagę, a gdy nie udawało mu się to, szybko nadrabiał zaległości następnego dnia. Opisywał wydarzenia, takie jak powrót Karola II, plotki dotyczące rodziny królewskiej, jak i własną karierę, i nadzieje związane z przyszłością, relacje z członkami rodziny, znajomymi, służbą. Dzięki „Dziennikowi” mamy możność poznania życia Samuela Pepysa, jego intymnych przeżyć dzień po dniu.
|
||
Za życia Pepysa w 1690 r. ukazała się jego historia marynarki, pt. Memories of the Navy.
|
||
John Smith, nieświadomy, że w bibliotece Pepysa znajduje się klucz do szyfru, jakim zostały zapisane „Dzienniki”, podjął trud zdekodowania zapisków. Udało mu się to w latach 1819–1822. Dziennik po raz pierwszy został wydany w 1825, ale w skróconej formie. Skróty wydawane były też między innymi w 1828, 1848–1849 i 1854. Cały tekst (ponad 3800 stron) został wydany dopiero w 1893 przez Henry B. Wheatleya. Najbardziej nam współczesne pełne wydanie to londyńskie, jedenastotomowe wydanie R. Lathama, R. Matthewsa z lat 1970-1983. Nie jest ono jednak dostępne w języku polskim.
|
||
W Polsce „Dziennik” ukazał się w wyborze w dwóch tomach (prawie 1000 stron tekstu) w tłumaczeniu Marii Dąbrowskiej, nakładem wydawnictwa PIW w 1952 r.; II wydanie w1954 r.; III wydanie w 1966 r. ostatnie IV wydanie, pochodzi z 1978 r.
|
||
Damon Graham Devereux Hill OBE (ur. 17 września 1960 w Londynie) – były brytyjski kierowca wyścigowy, Mistrz Świata Formuły 1 w sezonie 1996.
|
||
Take That – nagrodzony nagrodami BRIT's brytyjski boysband, który powstał w 1990 r. w Manchesterze. Członkami grupy są Mark Owen, Jason Orange, Howard Donald, Gary Barlow i Robbie Williams. Do roku 1996 grupa wydała cztery płyty, po czym zespół zawiesił swoją działalność, a jego członkowie rozpoczęli solowe kariery. Niepełne 10 lat później, bo w roku 2005 zespół reaktywował się (już bez Robbiego Williamsa). W listopadzie 2006 r. wydał nową studyjną płytę "Beautiful World", która okazała się sukcesem. Single z tej płyty – "Patience" oraz "Shine" przez długi czas utrzymywały się na 1. miejscach list przebojów. W grudniu 2008 pojawiła się ich najnowsza płyta "The Circus". Singlem, który poprzedził wydanie płyty był utwór "Greatest Day".Jego premiera miała
|
||
Nigel Martin – Smith postanowił założyć angielski odpowiednik amerykańskiego zespołu New Kids On The Block. Jedna z ciotek Gary'ego Barlowa doradziła mu, by zgłosił się do agencji Nigela. W agencji pojawił się następnego dnia z kasetami demo, zaprezentował umiejętności swoje i swojego kolegi – Marka Owena, z którym w przeszłości tworzyli duet Cutest Ruch. Obaj spodobali się Nigelowi. Tymczasem Jason Orange i Howard Donald założyli grupę breakdance o nazwie Street Beat. Jason w 1988 r. został zaangażowany jako tancerz w telewizyjnym show, gdzie poznał Nigela. Przez dwa lata jednak nic z tego nie wynikło. W marcu 1990 r. Jason przyszedł z Howardem do Nigela Martin – Smitha i zapytał czy ten nie mógłby im pomóc w zrobieniu kariery. Nigel Martin – Smith poznał ich z Markiem i Garym. Do kompletu brakowało jeszcze jednej osoby. Nigel dał ogłoszenie w gazecie. Babcia szesnastoletniego Robbiego Williamsa wysłała go na casting. Robbie zaśpiewał piosenkę Jasona Donovana. "Pamiętam jak otworzyłem okno i krzyknąłem do ludzi w sąsiednim pubie: będę sławny" – wspomina. I tak oto, we wrześniu 1990 r., powstała grupa Take That.
|
||
Take That po raz pierwszy pokazali się w telewizji podczas "The Hitman & Her" w 1990 roku, gdzie wykonali jeszcze nie zrealizowane utwory "Love" oraz "My kind of girl". W późniejszym czasie pokazali się tam jeszcze raz, śpiewając "Waiting around", który stał się B-sidem do singla "Do what u like". Ich rozpoznawalność w Wielkiej Brytanii jednak była dalej mała.
|
||
15 lipca 2010 roku Robbie Williams ogłosił powrót do Take That co zostało potwierdzone przez zespół w oficjalnym wystąpieniu. Singlem promującym album został wydany 8 listopada utwór „The Flood”, który zajął 2 miejsce na UK Singles Chart, odnosząc również duży sukces w Europie. Natomiast wydany 15 listopada album „Progress” stał się najszybciej sprzedającym się albumem stulecia, ze sprzedanymi 235 000 kopii jednego dnia, a w ciągu tygodnia liczba ta urosła do 520 000 co spowodowało, że Progress stał się drugim najlepiej sprzedającym się albumem w historii Angielskiej muzyki.
|
||
Tasman brał udział w kolejnych wyprawach organizowanych przez kompanię. W 1639 wysłano go pod komendą Mathijsa Quasta na wschód celem odkrycia legendarnych "Wysp Złota i Srebra", które miały leżeć na wschód od Japonii. Wyprawa zakończyła się fiaskiem. W 1640 i 1641 popłynął do Japonii, a w 1642 na Sumatrę, gdzie podpisał traktat handlowy z sułtanem.
|
||
Tomasz "Lipa" Lipnicki (ur. 26 sierpnia 1969 w Gdańsku) – polski muzyk muzyk, kompozytor, wokalista i autor tekstów, gitarzysta. Członek Akademii Fonograficznej ZPAV. Trzykrotny laureat nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyka. Tomasz Lipnicki znany jest przede wszystkim z występów w grupie muzycznej Illusion w której występował z przerwami w latach 1992-2012. W zespole pełnił funkcję lidera, wokalisty, autora tekstów i głównego kompozytora. Wcześniej grał w zespołach She i Skawalker. W 2000 roku utworzył solowy projekt pod nazwą Lipali, przekształcony w latach późniejszych w zespół. Przez krótki okres był także członkiem Acid Drinkers.
|
||
W 1986 roku wraz z perkusistą Radosławem Zblewskim i basistą Ireneuszem Mazurkiem tworzy zespół She. Formacja ta nagrała dwie płyty: "Miejsce którego wszyscy szukamy..." i anglojęzyczną "Big City Lights". W 1990 Lipnicki pojawił się na krótko w składzie zespołu Skawalker, którego liderem był Grzegorz Skawiński.
|
||
W 2000 zaprezentował swój kolejny projekt pod nazwą Lipali, który przekształcił się w zespół w stałym składzie: Tomasz Lipnicki, Adrian Kulik, Łukasz Jeleniewski pod koniec 2003. W 2003 pojawił się także w oficjalnym składzie Acid Drinkers i nagrał z tym zespołem nagrodzoną Fryderykiem płytę "Rock Is Not Enough". Uczestniczył ponadto w nagraniach zespołów Flapjack, KarmaComa oraz Ametria.
|
||
W 2008 został uhonorowany Fryderykiem w kategorii "wokalista roku". W 2008 nagrał piosenkę "Każda chwila" promująca Ogólnopolską Kampanię Społeczno-Edukacyjną pt. "Hospicjum to też życie". Pomysłodawcą kampanii był Fundacja Hospicyjna. W utworze "Każda chwila" wraz z Tomaszem Lipnickim śpiewa również Krystyna Prońko. W lutym 2010 roku muzyk uzyskał nominację do nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyka w kategorii "kompozytor roku".
|
||
Wkład Otleta popadł częściowo w zapomnienie po tym, jak w czasie II wojny naziści zniszczyli jego najbardziej ambitny projekt, Mundaneum. Po wojnie, już po śmierci Otleta, ciężar prac przeniósł się do świata anglojęzycznego, gdzie największy wkład w pierwszych dziesięcioleciach wnieśli tacy naukowcy, jak Vannevar Bush i Douglas Engelbart. Prace Belga powróciły w postaci reprintów, m.in. w 1990 prof. W. Boyd Rayward opublikował angielskie tłumaczenie najważniejszych dzieł Otleta.
|
||
Myrosław Iwan Lubacziwśkyj, ukr. Миросла́в Іва́н Любачі́вський, pol. Mirosław Jan Lubaczewski (ur. 24 czerwca 1914 w Dolinie, zm. 14 grudnia 2000 we Lwowie) – ukraiński duchowny katolicki, arcybiskup większy Lwowa, od 1984 zwierzchnik Kościoła greckokatolickiego na Ukrainie, kardynał.
|
||
13 września 1979 został mianowany arcybiskupem Filadelfii rytu greckokatolickiego, przyjął sakrę biskupią 12 listopada 1979 w Watykanie z rąk papieża Jana Pawła II. 27 marca 1980 otrzymał nominację na koadiutora arcybiskupa większego Lwowa (kardynała Slipyja); 7 września 1984, po śmierci Slipyja, został arcybiskupem większym Lwowa i zwierzchnikiem Kościoła Greckokatolickiego na Ukrainie. Wielokrotnie brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, a w maju 1985 został wyniesiony do godności kardynalskiej, z tytułem prezbitera S. Sofia a Via Boccea.
|
||
Klub powstał w 1880 roku jako St. Marks (West Gorton), w 1887 został przemianowany na Ardwick A.F.C., a obecną nazwę nosi od 1894. Zdobył trzy tytuły Mistrza Anglii, pięć razy wygrał Puchar Anglii, dwa razy – Puchar Ligi Angielskiej, a raz – Puchar Zdobywców Pucharów. Największe sukcesy osiągnął w latach 60. i 70. XX wieku, pod kierunkiem trenerów Joe Mercera i Malcolma Allisona mających do dyspozycji między innymi takich piłkarzy jak Colin Bell i Francis Lee.
|
||
Manchester City został założony w 1880 roku jako St. Marks (West Gorton) przez Annę Connell, córkę proboszcza kościoła pod wezwaniem św. Marka w dystrykcie Gorton i dwóch strażników z tegoż kościoła, zarazem pracowników pobliskiej huty. W roku 1887 Manchester City zaczął grać na nowym stadionie Hyde Road, położonym w dystrykcie Ardwick, na wschód od centrum miasta, i zmienił nazwę na Ardwick A.F.C., by odzwierciedlić przeprowadzkę. Pod tą nazwą w 1892 roku dołączył do the Football League jako członek-założyciel Second Division, drugiej ligi. Problemy finansowe w sezonie 1893/1894 doprowadziły do reorganizacji klubu, w ramach której jego nazwa została zmieniona na Manchester City F.C.
|
||
W kolejnych sezonach klub musiał stawić czoła oskarżeniom o nieprawidłowości finansowe, które ostatecznie doprowadziły do zawieszenia siedemnastu graczy, w tym kapitana, Billy'ego Mereditha, w 1906 roku; Meredith wkrótce odszedł do Manchesteru United. W 1920 roku pożar na Hyde Road zniszczył główną trybunę, a trzy lata później klub przeniósł się na nowy, specjalnie dlań wybudowany stadion – Maine Road w Moss Side.
|
||
Nie jest jasne dlaczego klub gra w takim zestawie kolorów, są jednak dowody, że błękit jest kolorem Manchesteru co najmniej od 1892 roku. Według jednej z plotek przywiązanie do tego koloru jest łączone z ruchem wolnomularskim. Według broszury zatytułowanej "Famous Football Clubs – Manchester City", opublikowanej w 1940 roku zespół pierwotnie, jeszcze jako West Gorton (St. Marks) nosił szkarłat i czerń. Według relacji datowanych na rok 1884 zawodnicy nosili czarne koszulki z białym krzyżem, podkreślające chrześcijańskie korzenie klubu. Pomysł na czerwono-czarne stroje wyjazdowe wyszedł od ówczesnego asystenta menedżera Malcolma Allisona, który twierdził, że użycie barw A.C. Milan natchnie zespół do zwycięstw.
|
||
W przeszłości City miało dwa inne herby. Pierwszy, zaprezentowany w 1970 roku, bazował na wzorze używanym w oficjalnych korespondencjach klubu od późnych lat 60. Herb ten był okrągły, na obwodzie znajdowała się nazwa klubu, w środku zaś tarcza, identyczna z tą używaną współcześnie. Emblemat ten został zastąpiony w roku 1972 w wersję, w której górną część tarczy zastąpiono czerwoną różą z Lancashire. W wypadku występów w finałach ważnych imprez klub nie używa oficjalnego loga zespołu, zastępując je herbem miasta, co ma podkreślić dumę z reprezentowania Manchesteru. Ta tradycja pochodzi z czasów, gdy na koszulkach nie było herbu, jednak przetrwała do czasów współczesnych.
|
||
W przeszłości Manchester City występował na wielu innych boiskach. W latach 1880-1887, po występach na pięciu różnych obiektach klub w końcu osiadł na Hyde Road, gdzie grał przez 36 lat. Po pożarze, który zniszczył główną trybunę w roku 1920 zaczęto rozglądać się za nowym stadionem. W 1923 klub przeniósł się na Maine Road, nazywanym przez projektantów "Wembley Północy". Stadion ten mógł pomieścić 84 tysięcy ludzi i był świadkiem najwyższej frekwencji w historii meczów drużyn klubowych w Anglii, kiedy to 84,569 kibiców oglądało zwycięstwo ze Stoke City w ramach Pucharu Anglii. Maine Road było kilkukrotnie rozbudowywane w ciągu 80 lat, jednak w 1995 jego pojemność została ograniczona do 32 tysięcy co zmusiło zespół do przeprowadzki na City of Manchester Stadium. Pojemność nowego stadionu to 47 726 co plasuje obiekt na piątym miejscy w Premier League.
|
||
Członek NSDAP od 1920 - wstąpił do partii w tym samym czasie co Adolf Hitler (nr NSDAP – 53, nr SS – 5, Blutorder nr 349). W 1921 był jednym z założycieli SA. W marcu 1923 na polecenie Hitlera zorganizował niewielki oddział do ochrony wodza – tzw. Stabswache (warta sztabowa), 16 maja 1923 przemianowaną na Stosstrupp Adolf Hitler (oddział uderzeniowy Adolfa Hitlera). Była to zaledwie 12-osobowa grupa bojówkarzy, jednakże starannie wyselekcjonowana i bezwzględnie lojalna wobec fuehrera.
|
||
Najwyższe zwycięstwo:11-0 ze Scarborough F.C. - 4 października 1890 roku
|
||
Drużyna West Bromwich Albion swoje mecze rozgrywa na The Hawthorns. Stadion ten został oddany został do użytku w 1900 roku. Został wtedy szóstym kolejnym obiektem używanym przez klub. Po przebudowie obiektu w roku 2001 roku, jego obecna pojemność wynosi 28 003 miejsc. Rekordową frekwencję, wynoszącą 64 815 osób, odnotowano w 1937 roku podczas meczu ligowego pomiędzy West Bromwich Albion F.C. a Arsenalem.
|
||
Na początku pojemność stadionu wynosiła 35,500 miejsc. Pierwszy mecz odbył się 3 września 1900 r., gdy WBA zremisowało z Derby County. Na meczy zjawiło się 20,104 ludzi. Pierwsza bramka została zapisana na konto Steve'a Bloomera z Derby a pierwszą dla West Brom ustrzelił Chippy Simmons.
|
||
Po 8 sezonach w Division Two Steve Coppell wprowadził Palace na najwyższy poziom rozgrywek, wygrywając w 1989 roku 3-0 baraż z drużyną Blackburn Rovers. W 1990 roku drużyna awansowała po raz pierwszy w historii do finału pucharu Anglii. Pierwsze spotkanie z Manchesterem United na Wembley zakończyło się wynikiem 3:3. W powtórzonym spotkaniu Palace przegrali 0:1. W sezonie 1990/91 drużyna zajęła 3. miejsce w pierwszej lidze, co było najlepszym osiągnięciem w historii Crystal Palace. W tym sezonie piłkarze Orłów wrócili także na Wembley, gdzie pokonali Everton, zdobywając Zenith Data Systems Cup. Po sezonie 1992/93 zespół spadł z nowo powstałej Premier League, aby po roku do niej powrócić, wygrywając tytuł First Division. Sezon 1994/95 Palace ukończyli na 19 miejscu, które oznaczało spadek z Premier League. Rok 1997 przyniósł kolejny awans do najwyższej klasy rozgrywkowej po wygraniu na Wembley finału baraży z Sheffield United 1:0. Pomimo wzmocnienia drużyny takimi piłkarzami jak Attilio Lombardo i Tomas Brolin drużyna zajęła ostatnie miejsce w Premier League. Na końcu tego sezonu drużyna zaliczyła jedyny w historii start w europejskich pucharach, przegrywając dwa razy 0:2 z tureckim zespołem Samsunspor w trzeciej rundzie Pucharu Intertoto. Sezon Crystal Palace zakończyli z poważnymi problemami finansowymi i weszli na dwa lata pod zarząd administracyjny. W lipcu 2000 roku nowym właścicielem klubu został Simon Jordan, wyprowadzając Palace z zarządu administracyjnego.
|
||
W 2004 roku drużyna awansowała do finału baraży o Premier League, gdzie na stadionie Millenium w Cardiff pokonała 1:0 West Ham United. Pobyt w Premier League zakończył się znowu po roku. Od sezonu 2005/06 drużyna nieprzerwanie występuje na drugim stopniu rozgrywek. W 2006 i 2008 roku Palace zakwalifikowali się do baraży o Premier League, jednak w półfinałach przegrali odpowiednio z Watford w 2006 roku i z Bristol City w 2008. W sezonie 2009/2010 do klubu ponownie wszedł pod zarząd administracyjny. W połowie rozgrywek drużynie odjęto 10 punktów, co zmusiło Palace do heroicznej walki o utrzymanie do ostatniej kolejki, gdzie w decydującym starciu na stadionie Hillsborough z ekipą Sheffield Wednesday zremisowali 2:2 zapewniając sobie utrzymanie po bramkach Alana Lee i Darrena Ambrose'a. W lecie 2010 klubowi groziła likwidacja. Został on jednak przejęty przez konsorcjum CPFC2010, co pozwoliło Palace przetrwać. W sezonie 2011/2012 Orły po zwycięstwie 2:1 nad Manchesterem United na Old Trafford awansowały do półfinału Carling Cup, gdzie jednak musiały uznać wyższość Cardiff City po rzutach karnych. Sezon ten drużyna zakończyła na bezpiecznym 17. miejscu w tabeli.
|
||
8 listopada 1958 Olszowski został mianowany biskupem tytularnym Atrybi i administratorem apostolskim "pro catholicis urbem Kiev eandemque Rempublicam Ucrainam". Władze radzieckie uznały nominację za nielegalną i wydaliły biskupa nominata do PRL w marcu 1959. Olszowski spędził pierwsze miesiące w Krakowie, następnie w czerwcu 1959 osiadł we Wrocławiu, gdzie został wikariuszem i prefektem religii parafii katedralnej oraz diecezjalnym duszpasterzem niewidomych. Od 1 września 1960 pełnił funkcję dziekana dekanatu Głogów oraz administratora parafii św. Mikołaja w Głogowie.
|
||
Erwin Feliks Wilczek (ur. 20 listopada 1940 w Wirku, Ruda Śląska), piłkarz polski, reprezentant Polski, wielokrotny mistrz Polski, trener. Nadano mu przydomek boiskowy "Biba"; z wykształcenia technik górniczy.
|
||
Był uczestnikiem wojny polsko-ukraińskiej, wziął udział w walkach o Lwów i Przemyśl, był dwukrotnie ranny. W 1919, w randze porucznika, był wykładowcą na kursach dla przyszłych oficerów Wojsk Łączności, a rok później, jako szef łączności 11 Dywizji Piechoty, uczestniczył w bitwie o Warszawę. We wrześniu 1920 został awansowany na kapitana.
|
||
Specyfiką spotkań kabaretowych "Zielonego Balonika" było połączenie słowa i rysunku – wiele programów konstruowano kojarząc świadomie prezentację satyrycznych grafik i pisanych do nich tekstów. Rysunki powstawały w pierwszej kolejności, a teksty były nimi inspirowane, stanowiąc słowny komentarz. Grafiki tworzone były w większości przez karykaturzystów współpracujących z czasopismem „Liberum Veto”. Rysunki te służyły również do zdobienia ścian lokalu. Główny litograf tego grona, Zenon Pruszyński, wydał w 1930 r. broszurę-przewodnik po Jamie pt. "Jama Michalika. Lokal Zielonego Balonika". Publikacja zawiera inwentarz lokalu wraz z informacjami dotyczącymi sensu i genezy większości obrazów i rysunków.
|
||
Po powrocie do Polski w 1946 r. kontynuował naukę. Już maju 1950 uzyskał maturę w Liceum Pedagogicznym w Morzysławiu koło Konina, po czym podjął studia historyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ukończył je w 1955 magisterium pod kierunkiem prof. Kazimierza Piwarskiego. Następnie przez dwa lata przebywał na aspiranturze na Uniwersytecie Państwowym im. Łomonosowa w Moskwie, doktoryzował się jednak w Poznaniu w 1959 u prof. Janusza Pajewskiego. Dysertację habilitacyjną obronił w 1963, uzyskując stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1968 otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1976 – profesora zwyczajnego.
|
||
Karin Boye (ur. 26 października 1900 w Göteborgu, zm. 24 kwietnia 1941 w Alingsås), szwedzka poetka i powieściopisarka.
|
||
20 lipca 2010 zrealizował projekt jurajskiej "łańcuchówki" - w ciągu jednego dnia przeszedł samotnie, bez asekuracji, 50 różnych dróg skalnych w stopniu trudności od III do VI+.
|
||
W latach 1912-1926 był kolejno inżynierem i naczelnym inżynierem w firmie Siemens-Schuckert w Norymberdze; pełnił tam także funkcje zastępcy kierownika i kierownika laboratorium elektrotechnicznego. Laboratorium to sam zaprojektował, wzór ten wykorzystano w tworzeniu analogicznego laboratorium Głównego Urzędu Miar w Warszawie. Od 1920 Krukowski był doradcą naukowym i członkiem Komisji Elektrycznej przy Głównym Urzędzie Miar. W latach 1926-1930 wchodził w skład dyrekcji Polskich Zakładów Siemens-Schuckert w Warszawie, z racji tej pracy odbył serię podróży naukowych po Niemczech i Włoszech.
|
||
Zajmował się także pracą dydaktyczną. W latach 1928-1930 prowadził zlecone wykłady z liczników elektrycznych na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1930 przeniósł się do Lwowa, gdzie został profesorem pomiarów elektrotechnicznych Politechniki Lwowskiej oraz kierownikiem Laboratorium Elektrotechnicznego. Od 1934 był członkiem-korespondentem Akademii Nauk Technicznych (od 1936 członkiem czynnym), od 1937 członkiem Towarzystwa Naukowego we Lwowie.
|
||
Jej pierwszy i jedyny syn, Jan, urodził się w Blois w lipcu 1530 roku, kiedy Małgorzata miała 38 lat i według szesnastowiecznych standardów wkraczała już w wiek podeszły. Dziecko zmarło jednak w Dzień Bożego Narodzenia tego samego roku. Uczeni wierzą, że to właśnie jej żal spowodował rozpoczęcie prac nad jej najbardziej kontrowersyjnym dziełem, "Miroir de l'âme pécheresse" ("Zwierciadło grzesznej duszy") w roku 1531. Teolodzy z Sorbony potępili utwór jako herezję, a jeden z mnichów powiedział, że Małgorzata powinna zostać zamknięta w torbie i wrzucona do Sekwany. Studenci z Uczelni Nawarry wyszydzali ją w sztuce jako "wściekłość piekieł". Jej brat wymusił jednak unieważnienie zarzutu i przeprosiny z Sorbony.
|
||
Od roku 1898 swoje mecze domowe rozgrywa na stadionie Fratton Park. Od czerwca 2010 roku szkoleniowcem klubu jest Steve Cotterill. Klub dwukrotnie był mistrzem kraju (w roku 1949 i 1950) oraz tyle samo razy zdobył Puchar Anglii (w roku 1939 oraz 2008).
|
||
[UNDP Human Development Report Quartiles .png|thumb|400px|Państwa świata według wskaźnika rozwoju społecznego, podzielonego na kwartyle, według danych na rok 2010
|
||
Wskaźnik rozwoju społecznego (ang. "Human Development Index, HDI"; czasem tłumaczony jako „wskaźnik rozwoju ludzkiego”) – syntetyczny miernik opisujący efekty w zakresie społeczno-ekonomicznego rozwoju poszczególnych krajów (stąd czasem nazywany wskaźnikiem rozwoju społeczno-ekonomicznego). System ten wprowadzony został przez ONZ dla celów porównań międzynarodowych. Wskaźnik został opracowany w roku 1990 przez pakistańskiego ekonomistę Mahbuba ul Haqa. Od 1993 wykorzystuje go w swoich corocznych raportach oenzetowska agenda ds. rozwoju (UNDP).
|
||
W październiku 1996 został biskupem pomocniczym arcybiskupa wiekszego lwowskiego, z tytułem koadiutora i nadzwyczajnymi pełnomocnictwami duszpasterskimi. Po śmierci kardynała Myrosława Lubaczewskiego 23 grudnia 2000 został mianowany administratorem apostolskim archidiecezji lwowskiej.
|
||
Agnetha Åse Fältskog (ur. 5 kwietnia 1950 w Jönköping) – piosenkarka szwedzka. Światową sławę uzyskała współtworząc z Anni-Frid Lyngstad, Björnem Ulvaeusem i Bennym Anderssonem zespół ABBA.
|
||
W 1960 r. założyła ze swymi przyjaciółkami Leną Johansson i Elisabeth Strub trio muzyczne The Chambers, które występowało w lokalnych klubach.
|
||
Według danych z 31 grudnia 2010 r. powiat miał 60 056 mieszkańców.
|
||
Był wychowankiem Międzyzakładowego Górniczego Klubu Sportowego (MGKS) Mikulczyce (późniejsza Sparta Mikulczyce Zabrze). Od 1967 grał w Górniku Zabrze. Zaliczył dwanaście sezonów w ekstraklasie i jeden w II lidze (1979), występując łącznie w 220 meczach i strzelając 18 bramek. Miał udział zarówno w wielkich sukcesach Górnika – mistrzostwo Polski 1971 i 1972, pięć Pucharów Polski (1968-1972), finał Pucharu Zdobywców Pucharów 1970 – jak i porażkach (spadek z ligi 1978).
|
||
W latach 70. był czołowym piłkarzem kadry narodowej. Występował jeszcze jako piłkarz Mikulczyc w reprezentacji juniorskiej , a w zespole seniorskim zadebiutował w 1970 w meczu z Irlandią. Do 1978 zaliczył 55 oficjalnych spotkań w kadrze, w jednym pełnił funkcję kapitana. Miał swój udział we wszystkich wielkich sukcesach zespołu selekcjonera Kazimierza Górskiego – złocie olimpiady w Monachium (1972, strzelił dwie bramki w grupowym meczu z NRD), meczu na Wembley, medalu mistrzostw świata (1974), wicemistrzostwie olimpijskim z Montrealu (1976). Znalazł się także w kadrze Jacka Gmocha na mundial w Argentynie w 1978; trener nie wystawił go jednak w kluczowym meczu z gospodarzami mistrzostw, co niektórzy znawcy piłki uznali za pomyłkę i przyczynę porażki. Po występie w mistrzostwach Gorgoń zakończył reprezentacyjną karierę.
|
||
Drugi powiat słupecki istniał w latach 1919-1932. Na podstawie tymczasowej ustawy o organizacji władz administracyjnych II Rzeczypospolitej utworzono m.in. województwo łódzkie, w skład którego wszedł powiat słupecki. W 1930 roku województwo łódzkie było podzielone na 13 powiatów ziemskich oraz 1 miejski. W skład województwa wchodziło 46 miast (1930) i 232 gminy.
|
||
1 stycznia 1960 roku zniesiono gromadę Graboszewo (włączono do gromady Strzałkowo) a w 1961 roku gromadę Kąty (włączono do gromady Słupca). W 1971 roku zlikwidowano gromady Brudzewo i Ostrowo Kościelne a ich terytorium włączono do gromady Strzałkowo.
|
||
Po zakończeniu wojny, w sezonie 1948/1949 klub wygrał rozgrywki Second Division i awansował do najwyższej ligi piłkarskiej w Anglii. Po trzech latach ponownie spadł do drugiej ligi, a po siedmiu kolejnych sezonach powrócił do First Division. Pod koniec lat 60. klub przeżył spadek formy – w ciągu dwóch lat trafił do trzeciej ligi. Szybko jednak awansował do Second Division, gdzie grał do 1980 roku, kiedy to ponownie został zdegradowany do niższej ligi. Po kilkunastu latach gry, Fulham w 1994 roku spadł do czwartej ligi. Trzy lata później zdołał awansować o ligę wyżej, a w sezonie 1999/2000 występował już w drugiej lidze. Rok później klub wygrał rozgrywki ligowe i awansował do Premier League, w któej występuje do dziś. W sezonie 2009/2010 Fulham zajęło 12. miejsce w lidze oraz dotarło do finału Ligi Europy, w którym przegrało 1:2 z Atlético Madryt.
|
||
Mecze z Chelsea to dla kibiców jedne z najważniejszych pojedynków w sezonie. Pierwsze oficjalne spotkanie pomiędzy tymi drużynami odbyło się 3 grudnia 1910 roku w ramach rozgrywek English Division 2. Fulham wygrało ten mecz 1:0. Pierwsze zwycięstwo Chelsea miało miejsce cztery miesiące później - 8 kwietnia 1911 roku. "The Blues" wygrali tamto spotkanie 2:0.
|
||
Konrad Emil Bloch (ur. 21 stycznia 1912 w Nysie, zm. 15 października 2000 w Burlington, Massachusetts) – niemiecko-amerykański biochemik pochodzenia żydowskiego. Laureat Nagrody Nobla z fizjologii i medycyny z 1964 roku.
|
||
26 października 1990 solidarnościowe władze miasta, na fali rozliczeń z czasami PRL-u i "Czerwonego Zagłębia", podjęły decyzję o zburzeniu pomnika. Realizację tej decyzji ułatwił okres przełomu oraz widok rur podtrzymywanych przez dźwig, co tłumaczono możliwością zawalenia wykonanej z prototypowej stali konstrukcji.
|
||
Władysław Kopaliński podaje, że wyrażenie "polskie piekło" spopularyzowane zostało przemówieniem Tadeusza Mazowieckiego, który 31 marca 1990 r. w przemówieniu na posiedzeniu Komitetu Obywatelskiego powiedział: "Abyśmy tej zaczynającej się polskiej demokracji nie zamienili w polskie piekło (...) swarów, podgryzań i walk."
|
||
Pojęcie "polskie piekło" jako "polityczną diagnozę polskich kłótni, swarów" podaje również "Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny" wydany w 2000 r.
|
||
Jedynym Polakiem grającym obecnie w NFL jest urodzony w Wałbrzychu Sebastian Janikowski, grający od roku 2000 w drużynie Oakland Raiders na pozycji kopacza. W latach siedemdziesiątych na tej samej pozycji grali Czesław Marcol i Ryszard Szaro. W latach dziewięćdziesiątych na pozycji defensive tackle grał Zbigniew Maniecki.
|
||
W roku 1920 utworzono zawodową ligę "American Professional Football Association". Siedzibą "APFA" był salon samochodowy w Canton, w stanie Ohio, a pierwszym prezydentem (prezesem) ligi wybrano legendarnego zawodnika Jima Thorpe’a. Grupa jedenastu stowarzyszonych klubów, z których wszystkie oprócz jednego miały siedziby na Środkowym Zachodzie kraju, z początku mniej przypominała prawdziwą ligę a bardziej była układem partnerów przystających do umowy o wzajemnym niezabieraniu sobie zawodników. W pierwszych latach ligi, jej członkowie rozgrywali mecze z zespołami nie należącymi do APFA.
|
||
Gdy pod koniec lat 50. NFL odmówiła prośbie promotora sportowego i wizjonera, Lamara Hunta, o pozwolenie na zakup istniejącej lub wprowadzenie nowej franczyzy do ligi, Hunt zawiązał w roku 1960 konkurencyjną American Football League (AFL). Udało mu się zjednać siedmiu innych przedsiębiorców do zaangażowania się w nowe przedsięwzięcie. Grupę tych ośmiu założycieli ligi nazywano „Klubem Durniów” („Foolish Club”), ponieważ właściciele klubów AFL byli mniej stabilni finansowo od rywali z NFL, co w powszechnym mniemaniu skazywało ich na porażkę podobną do upadku AAFC.
|
||
Między NFL i AFL rozpoczęła się wojna o zawodników, doprowadzająca niemal do upadku obu lig. Dlatego w roku 1966 obie organizacje postanowiły połączyć się przed sezonem roku 1970. Dziesięć drużyn AFL oraz trzy drużyny NFL weszły w skład konferencji AFC, zaś pozostałe trzynaście zespołów NFL uformowało konferencję NFC w ramach nowej ligi NFL. Dodatkowo, od roku 1966, pomiędzy obiema – już współpracującymi ze sobą – organizacjami rozgrywano "Finał o Mistrzostwo Świata AFL-NFL" ("AFL-NFL Championship"), który przed połączeniem lig wyłaniał tzw. "Mistrza Świata Futbolu Zawodowego" ("World Championship of Professional Football"). Po roku 1970 finał stał się meczem o mistrzostwo NFL i przemianowany został na Super Bowl.
|
||
Z kolei AFL chętnie zaciągała obiecujących zawodników z uczelni murzyńskich i obsadzała ich na pozycjach „zabronionych” w NFL. I tak w roku 1963 zespół ligi, Kansas City Chiefs, został pierwszą drużyną w historii futbolu zawodowego, która w pierwszej turze zaciągu sięgnęła po zawodnika z małej uczelni murzyńskiej – liniowego obrony Bucka Buchanana (z college’u Grambling State), który wcześniej nie został wybrany przez kilkanaście tur zaciągu w NFL. W roku 1990 Buchanan trafił do "Galerii Gwiazd Futbolu Zawodowego". Ten wybór uruchomił lawinę wybitnych czarnoskórych zawodników starających się o zaciąg do AFL, w której mieli zdecydowanie większe szanse na grę w porównaniu z konkurencyjnymi ligami. Chiefs zatrudnili także Willie Laniera (także wybrany do "Galerii Gwiazd"), który został pierwszym czarnoskórym środkowym wspomagającym. Z kolei Marlin Briscoe, grający w innej drużynie AFL – Denver Broncos, był pierwszym Murzynem na pozycji rozgrywającego z pierwszego składu.
|
||
W 1978 wstąpił do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i zasiadł w jego władzach wojewódzkich. Pełnił funkcję posła w latach 1989–1991 (X kadencja) z puli przeznaczonej dla tej partii. Równocześnie od 1990 do 1991 zasiadał w Krajowej Radzie Sądownictwa. Przez następnie dwa lata pełnił funkcję członka Trybunału Stanu. W 1990 został przewodniczącym władz wojewódzkich Polskiego Stronnictwa Ludowego. Pełnił też m.in. funkcję rzecznika prasowego oraz wiceprezesa tego ugrupowania. W 1993, 1997 i 2001 uzyskiwał z ramienia tego ugrupowania mandat poselski. Od 1997 do 2001 przewodniczył klubowi parlamentarnemu PSL. W Sejmie IV kadencji był zastępcą przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych oraz przewodniczącym sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PZU.
|
||
Wykopaliska na Górze Oliwnej przeprowadzili w roku 1910 ojcowie biali (ruiny bazyliki bizantyjskiej – "Eleona") oraz w 1959 franciszkanie na terenie swojej posesji przy sanktuarium Wniebowstąpienia. Wykazano, że góra nie była zamieszkana w czasach Chrystusa.
|
||
Państwo Przylądkowe (Capensis) - najmniejsze państwo florystyczne na świecie. Obejmuje terytorium o powierzchni ok. 85000 km2 na południowym krańcu Afryki (RPA). Mimo małego terytorium, to miejsce charakteryzuje się nadzwyczaj bogatą florą, liczącą ponad 8500 gatunków. 6 rodzin endemicznych. Bardzo licznie reprezentowane są m.in. rodzaje: pelargonia (2300 gatunków) i przypołudnik (2500 gatunków). Te ostatnie zwane są "żywymi kamieniami". Owocem tych roślin jest torebka, która otwiera się podczas deszczu.
|
||
1000 gatunków roślin ozdobnych z rodzajów takich jak: kliwia, pelargonia ("Pelargonium"), gerbera ("Gerbera"), mieczyk ("Gladiolus"), amarylis ("Amaryllis"), frezja ("Freesia") i liczne rośliny gruboszowate.
|
||
Studiował na Uniwersytecie i Politechnice w Wiedniu. Służył w wojsku podczas I wojny światowej (m.in. jako przewodnik górski), był ranny, a krótko przed końcem wojny trafił do niewoli włoskiej. Po wojnie dokończył studia i pracował jako wykładowca na politechnice w Grazu; w Wiedniu obronił doktorat. Od 1927 był zastępcą profesora na politechnice w Innsbrucku, w latach 1928-1930 profesorem politechniki wiedeńskiej. Od 1930 pracował jako profesor w Innsbrucku.
|
||
18 września 1990 roku podczas 96. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Tokio, jako gospodarza igrzysk w 1996 wybrano Atlantę. Innymi kandydatami do goszczenia igrzysk były: Ateny (Grecja), Toronto (Kanada), Melbourne (Australia), Manchester (Wielka Brytania) i Belgrad (Jugosławia).Wygrana Atlanty w finałowym starci z Atenami wywołała sporo kontrowersji.Słynne było wówczas powiedzenie przeciwników tego wyboru którzy twierdzili że "Olimpijska tradycja przegrała z coca-colą".
|
||
W 1888 Knut O. Vole wybudował na Galdhøpiggen niewielki, drewniany schron w kształcie prostej budki. Służył on za schronienie turystom, których zastało w górach załamanie pogody. W 1925 obok stanął drugi obiekt, który wybudował Lars Sulheim, właściciel Spiterstulen – drewniany domek nazwano "Steinarstugu", od Steinera Sulheima, jednego z pierwszych zdobywców Galdhøpiggen. Knut Vole, który był właścicielem schroniska Juvasshytta, w następnym roku postawił nowe "Vole-hytta". W latach 50. XX wieku "Steinarstugu" doczekało się własnego stempla pocztowego, z kolei w 1960 "Vole-hytta" zaczęło serwować posiłki.
|
||
Po przyjęciu do uzbrojenia w 1930 roku pistoletu TT i amunicji 7,62 x 25 mm prace wznowiono. Początkowo rezultaty nie były zbyt zachęcające. Nowe konstrukcje były skomplikowane i zawodne, w konsekwencji kolejno odrzucane w trakcie prób. Konstrukcją przełomową okazał się pistolet maszynowy Diegtariewa PPD-34, przyjęty do uzbrojenia w styczniu 1935 roku. Produkcja początkowo niewielka (do 1936 roku wyprodukowano tylko 67 sztuk), na większą skalę rozpoczęła się w 1937 roku. Zaczęto wtedy produkować ulepszoną wersję PPD-34/38 wyposażona między innymi w bagnet.
|
||
Produkcję PPD-34/38 zakończono w 1939 po wyprodukowaniu ok. 4100 egzemplarzy, ponieważ uznano pistolety maszynowe za broń nieperspektywiczną. Miały je zastąpić karabiny samoczynne na nabój pośredni. Decyzja okazałą się przedwczesna. Nowy nabój, ani broń nim strzelająca, nie powstały i Armia Czerwona przystąpiła do wojny z Finlandią bez indywidualnej broni maszynowej. Efekty były opłakane. O ile na dużych dystansach piechota obu stron miała porównywalną siłę ognia, to przy dystansach poniżej 200 metrów przewaga Finów, uzbrojonych w pistolety maszynowe Suomi, była olbrzymia. Z tego powodu Armia Czerwona musiała sięgnąć po wycofany z uzbrojenia w 1925 roku i zalegający w magazynach karabin Fiodorowa.
|
||
Doświadczenia wojny radziecko-fińskiej otrzeźwiły radzieckich decydentów i w styczniu 1940 roku wznowiono produkcję zmodernizowanego PPD zasilanego z magazynków identycznych z magazynkami Suomi. Pistolety PPD miały dwupozycyjne wyprowadzenie nabojów z magazynka, natomiast Suomi jednopozycyjne. Aby magazynek bębnowy mógł być zastosowany w PPD należało przekonstruować zamek lub obciąć jedną szczękę magazynka (inaczej zamek nie domykał się). Pod presją czasu Diegtariew wybrał drugie rozwiązanie, co skutkowało częstszymi zacięciami. Pomimo tej wady do końca roku wyprodukowano około 80 tysięcy pistoletów maszynowych PPD-40. Jednocześnie ogłoszono konkurs na nowy pistolet maszynowy. Nowa konstrukcja miała być łatwiejsza i tańsza w produkcji niż PPD-40. Diegtariew kolejny raz zmodernizował swój pistolet maszynowy jednak, jego broń okazała się pod każdym względem słabsza od pistoletu maszynowego skonstruowanego przez G. S. Szpagina, który został przyjęty do uzbrojenia jako PPSz. Mimo to wyprodukowane już pistolety pozostały w uzbrojeniu wojska. Niewielkie ilości PPD znalazły się nawet w uzbrojeniu polskiej 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. Pistolet maszynowy PPD nie był eksportowany, ale zdobyczne egzemplarze tej broni znalazły się na uzbrojeniu armii fińskiej i Wehrmachtu (niemieckie oznaczenia MP 716(r) (PPD-34/38) i MP 715(r) (PPD-40)).
|
||
Pistolet maszynowy PPD wz. 1940 jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odrzut swobodny zamka. Strzelanie z zamka otwartego, ogniem pojedynczym lub seriami. Zasilanie magazynkowe (magazynki 71-nabojowe bębnowe lub 34-nabojowe łukowe). Przyrządy celownicze składają się z muszki i nastawnego celownika krzywiznowego.
|
||
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 2867 mieszkańców.
|
||
Miejscowość znajduje się na Pobrzeżu Szczecińskim. Południowo-zachodnia cześć miasta leży na wyspie Wolin, natomiast północno-wschodnia na części Mierzei Dziwny, należącej do mezoregionu Wybrzeże Trzebiatowskie. Według danych z 1 stycznia 2010 powierzchnia miasta wynosi 4,97 km².
|
||
W 2010 roku w mieście wdrożony został System Informacji Mobilnej, oparty o kody 2d, który swoim zasięgiem obejmuje wszystkie miejscowości gminy.
|
||
Od 2000 r. działa Ludowy Uczniowski Klub Sportowy "Bałtyk", który specjalizuje się w lekkiej atletyce. Ponadto, organizuje wiele imprez sportowych o zasięgu międzynarodowym /Międzynarodowy Bieg "Cztery mile Jarka"/, krajowym /Młodzieżowe Mistrzostwa Polski w Biegach na Przełaj, "Kwietny Bieg"/wojewódzkim /"Sportowa Majówka"/i lokalnym /zawody sportowo - pożarnicze, regaty żeglarskie, biegi przełajowe, festyny rekreacyjno - sportowe i zawody dla dzieci i młodzieży/. Klub został wielokrotnie wyróżniony m.in. znakiem Omega - wyróżnieniem centralnym za organizowanie imprez sportowych.
|
||
W 1950 otrzymał Nagrodę Nobla, razem z Tadeuszem Reichsteinem i Edwardem Kendallem, za odkrycia dotyczące budowy chemicznej i działania hormonów kory nadnerczy, a także za zastosowanie tych hormonów w walce z chorobami reumatycznymi.
|
||
Jan Woleński, właściwie Jan Hertrich-Woleński (ur. 21 września 1940 w Radomiu) – polski filozof analityczny, logik i epistemolog, teoretyk prawdy oraz filozof języka, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
|
||
Jan Woleński jest uważany za kontynuatora tradycji Szkoły Lwowsko-Warszawskiej. Do lutego 2008 był autorem lub współautorem 1540 publikacji naukowych i popularnych, z czego 493 były napisane w ośmiu językach obcych. W tym: książki – 14, skrypty – 5, artykuły naukowe – 368, autoreferaty i abstrakty – 84, głosy w dyskusjach, polemiki, artykuły informacyjne, artykuły słownikowe, artykuły okolicznościowe, artykuły popularno–naukowe, przedmowy, posłowia i listy – 363, recenzje – 195, prace edytorskie – 30, przedruki – 15, przekłady – 6.
|
||
Od 1980 współpracował z duetem fortepianowym Marek i Wacek. W połowie lat 80. grał w zespole Woo Boo Doo, którego był także menedżerem, a po jego rozpadzie od 1986 do 1998 był basistą i menedżerem zespołu Voo Voo (kilkanaście płyt). W 1993 wydał z rodziną autorskie opracowanie kolęd - "Kolędy Pospieszalskich". W 1999 skomponował i nagrał z polskimi wokalistami płytę "Osiem Błogosławieństw", wydaną z okazji wizyty papieża w Polsce.
|
||
Opracował zbiór 60 piosenek dla potrzeb kształcenia początkowego, komponował wiele piosenek religijnych oraz muzykę filmową (m.in. film animowany "Odwrócona góra albo film pod strasznym tytułem", reż. Leszek Gałysz). W 2000 ukazała się druga część "Kolęd Pospieszalskich" (wspólnie m.in. z Anną Marią Jopek i Arką Noego), a w 2003 płyta "Najcieplejsze Święta".
|
||
W 2010 Jan Pospieszalski nakręcił wraz z Ewą Stankiewicz film dokumentalny "Solidarni 2010", w którym zebrane zostały wypowiedzi ludzi składających hołd parze prezydenckiej, która poniosła śmierć w wyniku katastrofy lotniczej w Smoleńsku w 2010. Wypowiedzi osób uwiecznionych w filmie oraz sposób relacjonowanie obserwowanych zdarzeń przez Pospieszalskiego wywołały kontrowersje w wyniku czego Rada Etyki Mediów niejednogłośnie uznała, że Jan Pospieszalski w prowadzonych przez siebie relacjach przeżyć ludzi przychodzących w dniach żałoby pod Pałac Prezydencki naruszył zapisane w Karcie Etycznej Mediów zasady obiektywizmu, a także szacunku i tolerancji (z orzeczeniem nie zgodzili się członkowie Teresa Bochwic i Tomasz Bieszczad). Jest także współautorem scenariusza i współreżyserem dokumentu "Lista pasażerów". Był współtwórcą Stowarzyszenia Solidarni 2010.
|
||
W 1955 Polska zakupiła licencję na wytwarzanie radzieckiego myśliwca MiG-17, będącego wówczas podstawowym samolotem tej klasy państw Układu Warszawskiego. Wytwarzane w Polsce, w WSK-Mielec samoloty, otrzymały oznaczenie Lim-5 (skrót od "licencyjny myśliwiec"), kryptonim "samolot CF". Pierwszy Lim-5 został wyprodukowany 28 listopada 1956, zastępując w produkcji model Lim-2 (MiG-15bis). Do końca produkcji w 1960, zbudowano 477 Limów-5, które stały się najliczniejszymi myśliwcami lotnictwa polskiego. Część z nich zbudowano w wersji samolotów rozpoznawczych Lim-5R, z aparatem fotograficznym AFA-39. Od 1959 budowano także licencyjne myśliwce przechwytujące MiG-17PF z radarem RP-5 Izumrud-5, oznaczone Lim-5P. Do końca 1960 zbudowano ich 129.
|
||
Jotunheimen (w wolnym tłumaczeniu "Dom Gigantów") – łańcuch górski położony na południu Norwegii, zajmujący powierzchnię około 3500 km². Znajdują się tam dwa najwyższe szczyty Skandynawii, w tym najwyższy szczyt Europy Północnej – Galdhøpiggen (2469 m n.p.m.) i Glittertind (2452 m n.p.m.) – drugi najwyższy szczyt Półwyspu Skandynawskiego. Jotunheimen znajduje się w regionie Oppland i Sogn og Fjordane. Od 1980 roku 1145 km² łańcucha górskiego zostało wydzielone i objęte ochroną w ramach Parku Narodowego Jotunheimen.
|
||
Po raz pierwszy rezonans magnetyczny został zaobserwowany w 1938 roku, w związku z techniką wiązek molekularnych. Przez analogię poszukiwano podobnego zjawiska w układzie spinów jądrowych. Próbował to osiągnąć Cornelius Gorter, ale udało się dopiero Jewgienijowi Zawojskiemu w 1944 roku. Zawojski w swoich badaniach w Kazaniu po raz pierwszy zaobserwował absorpcję rezonansową w solach metali przejściowych. Wyniki doświadczeń Zawojskiego objaśnił Jakow Frenkel jako elektronowy rezonans paramagnetyczny (1945). Już w pierwszych swoich pracach Zawojski stwierdził, że rezonansowa częstotliwość zmian pola jest proporcjonalna do częstotliwości pola mikrofalowego. Dla CrCl3 przy dwóch różnych częstotliwościach mikrofalowych: pierwszej = 2190 MHz i drugiej = 2760 MHz, uzyskano rezonans odpowiednio w polach o natężeniu 0,08 T i 0,1 T. Stąd uzyskano bardzo ważny związek między częstotliwością pola wysokich częstotliwości i natężeniem rezonansowego pola magnetycznego:
|
||
Autorstwo melodii nie jest pewne: według jednych skomponował ją około 1820 roku wodewilista i dyrygent krakowskiej orkiestry teatralnej Józef Wygrzywalski, według innych kompozytor i dyrygent Franciszek Mirecki. Marsz ten jest bardzo podobny do pierwszej części Marsza Sobieskiego roku granego przez Polaków wracających z „odsieczy wiedeńskiej” w 1683 roku.
|
||
Historyczne początki pochodu nie są znane; wiadomo jednak, że urządzali go zwierzynieccy włóczkowie, którzy od XIII lub XIV wieku tworzyli bractwo zajmujące się m.in. spławianiem drewna na potrzeby kopalń soli w Bochni i Wieliczce. Włóczkowie przez długi czas brali udział w procesji Bożego Ciała organizowanej przez ss. norbertanki w kościele Najświętszego Salwatora w Zwierzyńcu. Najstarsza wzmianka potwierdzająca ten fakt pochodzi z 13 czerwca 1700 roku – w aktach klasztoru zapisano pod tą datą, że po procesji Bożego Ciała w Zwierzyńcu "włóczkowie zwyczajnie na podworcu grali". Natomiast pierwsza wzmianka o pochodzie konika zwierzynieckiego pochodzi z roku 1738. Jest to informacja o bójce, która wybuchła wśród włóczków podczas uczty na Kazimierzu.
|
||
Przez pierwszą połowę XIX stulecia, finansowo wspierały obchód norbertanki. W drugiej połowie tego wieku, finansowania uroczystości podjął się magistrat, a samą organizacją zajmowali się Micińscy – rodzina ogrodników z Półwsia Zwierzynieckiego, potomków dawnych włóczków. W ostatnich latach XIX wieku władze miejskie zobowiązały nowo powstałe Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa do czuwania nad pochodem i uregulowała zasady współpracy z rodziną Micińskich przy jego organizacji. Ustalono, że w skład zespołu obok samego lajkonika, kapeli i chorążego wchodzić będzie 14 członków asysty, a rekwizyty będą przechowywane w Archiwum Akt Dawnych Miasta Krakowa. Opieka towarzystwa zaczęła przynosić dobre rezultaty. W roku 1900 sprawiono nową chorągiew, z herbem miasta na niebieskim tle z jednej strony, i z białym orłem z drugiej. W roku 1901 roku Tatarzyn otrzymał nowego "konika". Drewniany korpus ofiarowała firma Rudolf Weil i Sp. w Krakowie, a rzeźbiarz z Dębnik za 8 florenów dorobił doń głowę i szyję.
|
||
Spory dotyczące początków pochodu lajkonika sprowokowane zostały przez pisarza Konstantego Majeranowskiego, który 9 czerwca 1820 roku opublikował w wydawanym przez siebie piśmie "Pszczółka Krakowska" artykuł pt. "Konik". W tekście tym po raz pierwszy pojawia się legenda o zwierzynieckich włóczkach, opisująca wydarzenia, które według autora miały dać początek tradycji corocznych lajkonikowych harców.
|
||
Pochodził z niezamożnej rodziny, ukończył poznańskie gimnazjum Marii Magdaleny. W 1849 ukończył prawo na Uniwersytecie Wrocławskim; w trakcie studiów należał do Towarzystwa Literacko-Słowiańskiego. Po studiach powrócił do Poznania i podjął prywatną praktykę adwokacką. Bronił oskarżonych o udział w rewolucji 1848. W latach 1870 – 1873 był zatrudniony jako syndyk (rzecznik prawny) Bazaru Poznańskiego, dla którego opracował ustawę Spółki Akcyjnej Bazaru (1872).
|
||
W 1838 rozpoczął samodzielną działalność na rynku księgarskim. Otworzył w Poznaniu księgarnię, a w 1840 także drukarnię. Przez krótki czas wydawał pismo gospodarczo-społeczne "Postęp" (1842), rychło zamknięte przez cenzurę, w latach 1845-46 redagował i wydawał pismo miesięczne "Obrona prawdy" o tematyce religijnej i literackiej. Działał w Związku Plebejuszy, przygotowującym w porozumieniu z innymi zaborami zbrojne powstanie. W 1845 założył kasyno rzemieślnicze w Poznaniu ("Gospoda Miejska"). Wkrótce został aresztowany, ale bez konsekwencji karnych. Po zwolnieniu (z braku dowodów) powrócił do działalności konspiracyjnej i brał udział w przygotowaniach wydarzeń Wiosny Ludów w Wielkopolsce.
|
||
Początków firmy Zentiva, a.s. Praha (Léčiva) należy poszukiwać w piętnastowiecznej praskiej aptece „Pod Czarnym Orłem”, zakupionej w 1857 roku przez Benjamina Fragnera. Pierwsze, produkujące ma masową skalę, zakłady wytwórcze zostały uruchomione w 1930 roku. Firma została nazwana „Léčiva a.s.” po prywatyzacji w 1993 roku.
|
||
Bieg na 5000 metrów
|
||
Bieg na 5000 metrów – konkurencja lekkoatletyczna, zaliczana do biegów długich. Zawodnicy pokonują 12,5 okrążeń bieżni stadionu bądź 25 okrążeń w hali, choć ten dystans nie jest rozgrywany na najważniejszych imprezach halowych.
|
||
Konkurencja rozgrywana jest przez mężczyzn od Igrzysk w Sztokholmie w 1912, natomiast przez kobiety dopiero od 1996 (wcześniej na Igrzyskach w 1984, 1988 i 1992 biegały na krótszym dystansie 3000 metrów).
|
||
Poniższa tabela przedstawia listę 10 najlepszych biegaczy na 5000 m w historii tej konkurencji (stan na 6 lipca 2012).
|
||
Poniższa tabela przedstawia listę 10 najlepszych biegaczek na 5000 m w historii tej konkurencji (stan na 29 lipca 2011).
|
||
3 października 1990 r. RFN i NRD zjednoczyły się. Ten dzień uznawany jest za formalny koniec istnienia Berlina Wschodniego.
|
||
W 1920 Towarzystwo „Warta” przekazało swoje zbiory książkowe i pomoce naukowe poznańskim szkołom powszechnym. Aniela Tułodziecka w uznaniu zasług została mianowana honorowym inspektorem szkolnym; kilka lat później w 1927 zrezygnowała z funkcji przewodniczącej „Warty”.
|
||
W maju 1830 powrócił do Warszawy i podjął pracę w mennicy. Wkrótce wziął udział w powstaniu listopadowym, po którego upadku udał się na emigrację. Kolejne 25 lat życia spędził w Paryżu, gdzie stał się głównym rzeźbiarzem Wielkiej Emigracji. Wykonał szereg pomników i nagrobków przedstawicieli polskiego środowiska emigracyjnego, m.in. Maurycego Mochnackiego w Auxerre, Ludwika Michała Paca w Smyrnie, Juliana Ursyna Niemcewicza i Karola Kniaziewicza w Montmorency, Juliusza Słowackiego na paryskim Montmartre, Klementyny z Tańskich Hoffmanowej na Pere Lachaise w Paryżu. Był także twórcą wielu statuetek portretowych (m.in. Niemcewicza, Mickiewicza, Józefa Hoene-Wrońskiego), wykonywał odlewane w brązie medaliony portretowe (brata Antoniego, Słowackiego, Mickiewicza, Józefa Bohdana Zaleskiego, Augusta Cieszkowskiego, Henryka Dembińskiego) oraz medale (m.in. króla Francji Ludwika Filipa I).
|
||
Gustaw Potworowski herbu Dębno, (ur. 3 czerwca 1800 w Bielewie, powiat kościański - zm. 23 listopada 1860 w Poznaniu), wielkopolski działacz polityczny i gospodarczy, założyciel Kasyna w Gostyniu.
|
||
Został pochowany 27 listopada 1860 roku w Lesznie. Całe życie pozostawał członkiem tamtejszej ewangelicko-reformowanej parafii św. Jana (braci czeskich).
|
||
Konkurencja ta w wykonaniu mężczyzn rozgrywana jest już od drugich Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu (z wyjątkiem Igrzysk w Sztokholmie). Na Igrzyskach w 1900 i 1904 rozgrywano ponadto bieg płotkarski na dystansie 200 m. Historia kobiecych występów na Igrzyskach w biegu na 400 m przez płotki jest o wiele krótsze. Po raz pierwszy została rozegrana na Igrzyskach w 1984. Podobnie ma się rzecz jeżeli chodzi o mistrzostwa Europy: mężczyźni startowali w biegu na 400 m ppł już od pierwszych mistrzostw w 1934, kobiety dopiero o mistrzostw w 1978.
|
||
W szeregach Legii Cudzoziemskiej zginęło 35 781 legionistów, podoficerów i oficerów we wszystkich wojnach, w których Francja brała udział. Ostatnią ofiarą poległą w boju jest legionista 1. klasy Goran Franjkovic. Został zastrzelony 14 listopada 2011 w prowincji Kapisa. Służył w 2REP, wstąpił do Legii w 2010 po podpisaniu pięcioletniego kontraktu. Był 76. żołnierzem francuskim poległym w Afganistanie, z pochodzenia Serbem, miał 25 lat.
|
||
W 1990 roku do Borysewicza, Panasewicza i Szlagowskiego dołączyli Piotr Urbanek i Kostek Joriadis. Nowemu wydaniu Lady Pank początkowo wiodło się różnie, dali świetny koncert podsumowujący dekadę na Rock Opolu, ale przed meczem Legia – Lech Poznań na stadionie Wojska Polskiego w Warszawie w pobliżu sceny kręciło się tylko kilkanaście osób. Niedługo potem zespół wypromował kolejny przebój – balladę "Zawsze tam gdzie ty". "Zawsze tam gdzie ty" dało tytuł kolejnemu albumowi i zadecydowało o jego popularności. Na nowej płycie wydanej również w USA wszystkie teksty napisał Jacek Skubikowski. "Zawsze tam gdzie ty" brzmiało nieco ciężej niż poprzednie płyty zespołu. Koncertowy program zespołu uzupełniał pierwszy przebój Borysewicza napisany jeszcze dla Budki Suflera "Nie wierz nigdy kobiecie".
|
||
Wydana w 2000 roku "Nasza reputacja" okazała się nie tak udana jak poprzednie płyty, choć przyniosła długo notowany na listach przebojów utwór "Słońcem opętani". Inną piosenkę z tej płyty zespół przedstawił w konkursie premier w Opolu ("Na granicy" ulokowało się na trzecim miejscu). Następnie zespół występował na Morawach i odbył tournée po całej Polsce z okazji 18 rocznicy urodzin. Galowy koncert trasy odbył się pod koniec listopada w Hali Filmów Fabularnych we Wrocławiu, gdzie z zespołem gościnie zagrali i zaśpiewali: Szlagowski i Stasiak ("Du du"), Zbigniew Hołdys ("Mała wojna"), Urszula ("Zawsze tam gdzie ty"), Lech Janerka ("Kryzysowa narzeczona"), Paweł Kukiz ("A to ohyda"), Kasia Nosowska ("Zamki na piasku") i Olaf Lubaszenko ("Nie wierz nigdy kobiecie"). Część materiału z tego trzy godzinnego koncertu zarejestrowała telewizja.
|
||
W Polsce do 1990 roku istniały 2 tytuły naukowe profesora: profesor nadzwyczajny i profesor zwyczajny, oba przyznawane przez Przewodniczącego Rady Państwa. Obecnie oba te tytuły zostały zastąpione tytułem profesora, a terminy "profesor zwyczajny" i "profesor nadzwyczajny" są jedynie nazwami stanowisk pracy pracowników naukowych.
|
||
"25 grudnia 1940 r. sprowadzili się do nas p. Jadwiga i prof. Marceli Handelsman. Profesora znaliśmy od jego studenckich czasów, kiedy był sekretarzem Stanisława Posnera, przyjaciela mego Ojca. Profesor prowadził w Podkowie seminarium ze swymi dawnymi słuchaczami, którzy do Niego przyjeżdżali. Profesorostwo zwracali nam za swoje utrzymanie, ale mieszkali zaledwie z 1,5 roku. Profesorowa mówiła mi już po wojnie, że wyprowadzili się ze względu na mnie, krępowało ich to bowiem, że gotowałam wówczas sama na 12 osób. Zamieszkali u naszej przyjaciółki Janiny Futasewiczowej, również w Podkowie, a na koniec w Milanówku. Niestety, profesora nie udało się uratować, mimo że nasz szwagier Tadeusz Sokołowski, uczeń profesora, przypadkiem widział jego nazwisko na liście osób przeznaczonych do aresztowania. Natychmiast zawiadomił Podkowę i siostra moja dr Wanda Walcowa, która pracowała w Warszawie, a jedynie urlop spędzała w Podkowie, pojechała uprzedzić i proponowała powrót do nas. Profesor jednak nie chciał się zgodzić. Przewidywał rychły koniec okupantów i nie chciał się już tułać. Było to może zaledwie na tydzień przed Powstaniem. Gdyby mój brat nie był wówczas bardzo ciężko chory, na pewno zabrałby Go siłą, ale siostra nie miała tej energii. W parę dni później Profesor został aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Niemczech. Zginął w obozie od bomby alianckiej. Śmierć Jego była dla mnie bardzo bolesna, bo Profesor bardzo serdecznie zajmował się moim synem i uczył go historii."
|
||
Roman Szymański (ur. 4 sierpnia 1840 w Kostrzynie koło Poznania, zm. 18 grudnia 1908 w Poznaniu) – działacz polityczny, publicysta, redaktor „Orędownika”.
|
||
Problem roku 2000
|
||
Problem roku 2000, Y2K (z ang. "year 2 kilo bug"), pluskwa milenijna (z ang. "millenium bug") – potencjalnie katastroficzne skutki, jakie miał z nastaniem roku 2000 wywołać przyjęty kilkadziesiąt lat wcześniej sposób zapisu daty w programach komputerowych.
|
||
Problem Y2K dotyczył głównie starszych programów – nie przewidziano, że będą one używane w XXI wieku. Jednak różne firmy informatyczne sztucznie nagłośniły problem, widząc w tym okazję do zarobienia pieniędzy i oferowały instalację "nowego oprogramowania i sprzętu zgodnego z Y2K", tudzież przetestowanie istniejącego oprogramowania na zgodność z rokiem 2000. Straszono także nastaniem wielkiego chaosu, wyłączeniem ważnych komputerów, elektrowni itp. Jednak, gdy nadszedł 1 stycznia 2000 nic takiego się nie stało. Pewne problemy odnotowano, ale były to przypadki sporadyczne i o niewielkim zasięgu. Apokalipsa, którą straszono, nie nastąpiła.
|
||
Tak naprawdę pierwsze kłopoty związane z Y2K pojawiły się już kilka lat wcześniej. Przykładem może być np. problem z autoryzacją karty płatniczej, której data ważności (wyrażona dwucyfrowo) przekraczała rok 2000 lub z nieprawidłowo odczytaną datą przydatności do użycia wybranych produktów spożywczych. Co więcej, nawet po roku 2000 niektóre firmy ignorują problem Y2K tak dalece, że nadal używają dla oznaczenia roku tylko dwóch cyfr. Ma to miejsce szczególnie właśnie w przypadku kart płatniczych i produktów o określonej trwałości. Oznaczenie np. "09/07" jest dla odbiorcy bardzo mylące. Nie wie on bowiem, czy data jest zapisana w stylu amerykańskim (najpierw rok, później miesiąc) czy odwrotnie – w stylu europejskim.
|
||
Historię PATH można liczyć od 1900 roku, kiedy dom towarowy Eaton Centre połączył podziemnym przejściem swój aneks. Właściwa sieć podziemnych ulic powstała wraz z rozwojem Financial District, stworzonym głównie w czasie boomu lat 70. Każdy nowy biurowiec przeznaczał jedno lub dwa piętra pod ziemią na ciąg handlowy i przyłączał się do sąsiednich biurowców.
|
||
Przez Dolinę Żabią poprowadzony jest znakowany szlak turystyczny na Rysy. Jego trasa prowadzi obok Wielkiego Żabiego Stawu, przez Kotlinkę pod Wagą, w której znajduje się położone najwyżej w Tatrach niewielkie schronisko pod Rysami ("chata pod Rysmi"), nieczynne po sezonowym zamknięciu szlaku. Schronisko oddano do użytku w 1933 r. Wielokrotnie było naprawiane i odbudowywane po zniszczeniach spowodowanych lawinami (m.in. w 2000 r.).
|
||
Rozciągają się na długości 270 km od łuku Rodanu powyżej Lyonu na pd-zach po dolinę Renu powyżej Bazylei na pn.-wsch. Największą szerokość, ok. 70 km, osiągają pomiędzy jeziorem Neuchâtel a Besançon. Najwyższy szczyt (Crêt de la Neige) osiąga wysokość 1720 m n.p.m.
|
||
Obszar, na którym położone jest miasto, zasiedlony był najprawdopodobniej już w XIII wieku. Dopiero jednak w 1555 roku powstał tu ruski ośrodek obronny. Na koniec XVII wieku przypadło zwiększenie znaczenia miejscowości, jako jednego z ośrodków handlowych na Powołżu. Czeboksary otrzymały status miasta w 1781 r. Należały wtedy do guberni kazańskiej. Następne lata nie przyniosły większych oznak rozwoju miasta. Na początku XX wieku straciło ono swoje handlowe znaczenie, stając się wtedy raczej centrum pielgrzymkowym, ze względu na dużą liczbę cerkwi i rozwinięte życie monasterskie. W 1920 roku Czeboksary ogłoszono centrum Czuwaskiego Obwodu Autonomicznego. Pierwsze lata istnienia państwa radzieckiego nie były jednak łatwe zarówno dla Czeboksar, jak i całej Czuwaszji. W 1922 roku obszary te nawiedziła tragiczna w skutkach klęska głodu. Wkrótce jednak tempo rozwoju miasta zwiększyło się. W 1925 roku stało się ono stolicą Czuwaskiej ASRR. Od 1992 roku Czeboksary są stolicą Republiki Czuwaszja, jednego z 89 podmiotów Federacji Rosyjskiej.
|
||
Jednakże Kodeks karny, uwzględniając fakt, że przestępstwo zostało popełnione nie z własnej winy, i że w momencie zamachu trudno jest określić granice obrony koniecznej, przewiduje, że w razie przekroczenia granic obrony koniecznej sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia. A w sytuacji, gdy przekroczenie granic byłoby wynikiem strachu lub wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami zamachu, a więc w warunkach tzw. afektu astenicznego, ustawodawca przewidział iż sprawca nie podlega karze (nowelizacja z 2010 r. – wcześniej obligatoryjne odstąpienie od wymierzania kary), co ma istotne znaczenie na gruncie prawa procesowego, albowiem niepodleganie przez sprawcę karze jest negatywną przesłanką procesową (art. 17 § 1 ust. 4 kpk), czyli postępowania karnego nie wszczyna się a wszczęte umarza.
|
||
Klimat Irlandii określa się jako typ klimatu umiarkowanego morskiego wilgotnego. Na jego kształtowanie największy wpływ mają napływające z południowego zachodu masy powietrza znad Oceanu Atlantyckiego i łagodząca działalność Prądu Północnoatlantyckiego (Zatokowego). W obrębie wyspy klimat nie jest zbytnio zróżnicowany. Średnie temperatury powietrza wahają się między 4 a 7 °C w styczniu i lutym (najzimniejsze miesiące w roku) natomiast w najcieplejszych miesiącach (lipcu i sierpniu) wynoszą od 14 do 16 °C (średnia roczna ok. 10 °C). Ilość opadów jest różna: od 760 mm na wschodzie do 2540 mm na zachodnim wybrzeżu (w górach). Średnia dla całej wyspy wynosi 1100 mm. Zróżnicowanie rozmieszczenia opadów, wynika z kierunku mas powietrza – góry zachodniego wybrzeża stanowią barierę dla chmur deszczowych i tam są największe opady, tereny położone na wschód od nich pozostają w cieniu opadowym i opady są niższe. Dni z opadem występują przeciętnie 200-250 razy w roku (część zachodnia). Opady śniegu zdarzają się rzadko, zazwyczaj tylko w górach. Największe dzienne nasłonecznienie jest w maju i czerwcu i wynosi wtedy 5,5 do 6,5 godziny/dobę.
|
||
Powstało jako Panormos (grec.), kolonia fenicka. Od V wieku p.n.e. miasto kartagińskie, a od 254 p.n.e. rzymskie. Palermo zostało w V wieku opanowane przez Wandalów, Gotów, w 535 przez Bizancjum. W roku 831 znalazło się pod panowaniem Arabów, od 1072 Normanów, 1194 Hohenstaufów i później Andegawenów. Palermo było centrum kulturowym królestwa Sycylii. W 1282 doszło do antyfrancuskiego powstania (tzw. Nieszpory sycylijskie), które oddało miasto pod rządy aragońskie i potem hiszpańskie. Palermo podupadało aż do utworzenia w czasie rewolucji (1848-49) tymczasowego rządu. Sytuacja miasta poprawiła się po 1860 gdy doszło do zjednoczenia Włoch.
|
||
W roku 2007 47,6% mieszkańców Palermo stanowili mężczyźni, a 52,4% stanowiły kobiety. Osoby niepełnoletnie stanowiły 21,64% populacji, a emeryci stanowili 16,54% populacji. Wiek przeciętnego mieszkańca Palermo wynosił 37 lat. Pomiędzy rokiem 2002 a 2007 populacja Palermo zmniejszyła się o 2,92%. Przyczyną tego spadku jest ucieczka mieszkańców Palermo terenów podmiejskich i północnych Włoszech. Obecny współczynnik urodzeń w Palermo wynosi 10,75 urodzeń na 1000 mieszkańców.
|
||
W tym okresie partia prowadziła bardzo aktywną działalność bojową. Według informacji partyjnych w 1907, w czasie zamachów Organizacji Bojowej PPS zabito po stronie rządowej 181 osób, w tym 45 policjantów, oraz dokonano 92 zamach celem zdobycia środków finansowych. Organizacja ponosi jednak olbrzymie straty: aresztowano i skazano na karę śmierci m.in. Józefa Montwiłł-Mireckiego, Henryka Barona, Jana Kwapińskiego (zamieniono mu wyrok na katorgę). Liczne aresztowania i odpływ fali rewolucyjnej spowodowały zmniejszenie się liczby członków partii do ok. 3000 członków.
|
||
Po kasacie majątków kościelnych przez władze pruskie majątek kupili Objezierscy herbu Nałęcz. Wieś stanowiła posag Pauliny Objezierskiej (1809-1872) przy jej ślubie w 1823 r. z baronem Wilhelmem von Richthofenem (1799-1882). Po śmierci Wilhelma Lusowo trafiło w posiadanie rodziny von Palm, a później, w początku XX w., w ręce Komisji Kolonizacyjnej. Po I wojnie światowej majątek został rozparcelowany. W Lusowie mieszkał w latach 1920-1937 generał Józef Dowbor-Muśnicki, pochowany na tutejszym cmentarzu. W październiku 1940 Niemcy wysiedlili mieszkańców Lusowa na teren Generalnego Gubernatorstwa.
|
||
Poniższa tabela przedstawia listę 10 najlepszych zawodników na 100 m w historii tej konkurencji biorąc pod uwagę wyłącznie rezultaty uzyskane po 31 grudnia 2000 roku. (stan na 30 września 2012).
|
||
Poniższa tabela przedstawia listę 10 najlepszych zawodniczek na 100 m w historii tej konkurencji biorąc pod uwagę wyłącznie rezultaty uzyskane po 31 grudnia 2000 roku. (stan na 30 września 2012).
|
||
Poniższa tabela przedstawia listę 10 najlepszych biegaczy na 400 m w historii, biorąc pod uwagę wyłącznie wyniki uzyskane po 31 grudnia 2000 roku.
|
||
Poniższa tabela przedstawia listę 10 najlepszych biegaczek na 400 m w historii, biorąc pod uwagę wyłącznie wyniki uzyskane po 31 grudnia 2000 roku.
|
||
Royal Bank Plaza - jeden z charakterystycznych biurowców w kanadyjskim mieście Toronto, położony naprzeciw BCE Place. Szyby biurowca pokryte są 2500 uncji złota
|
||
Podczas rejsu szkolnego w związku z awarią maszyny ORP "Wilia" zawinął do portu w Casablance, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. W październiku 1939 okręt przeprowadzono wspólnie z ORP "Iskra" do Port Lyautey, a następnie w lipcu 1940 do Wielkiej Brytanii. Polska Marynarka Wojenna nie potrzebowała w tym okresie transportowca, więc 30 lipca 1940 roku jednostkę przekazano Polskiej Marynarce Handlowej, gdzie otrzymała nazwę s/s "Modlin". Morska służbę okręt zakończył 6 czerwca 1944, gdy został umyślnie zatopiony u brzegów Normandii jako element sztucznego portu inwazyjnego. W 1958 roku wrak został wydobyty i pocięty na złom.
|
||
Bieg na 1500 metrów
|
||
Bieg na 1500 metrów – lekkoatletyczna konkurencja biegowa, zaliczana do biegów średnich. Na otwartym stadionie zawodnicy biegną najpierw 300 m odcinek, a później trzy pełne okrążenia stadionu.
|
||
Bieg na 1500 m mężczyzn pojawił się już w programie olimpijskim pierwszych igrzysk w Atenach. Za to kobiety biegają 1500 m na Igrzyskach dopiero od 1972. W programie mistrzostw Europy bieg na 1500 m rozgrywany jest od 1934 (I ME) dla mężczyzn i od 1969 (IX ME) dla kobiet.
|
||
Poniższa tabela przedstawia listę 10 najlepszych biegaczy na 1500 m w historii tej konkurencji (stan na 20 lipca 2012).
|
||
Poniższa tabela przedstawia listę 10 najlepszych biegaczek na 1500 m w historii tej konkurencji (stan na 10 października 2006).
|
||
Poniższa lista przedstawia 10 najszybszych zawodniczek na 1500 metrów w hali.
|
||
Obiekt może służyć także jako sala koncertowa "Sears Theatre" na 5200 osób. Ogólnodostępna "Galleria" to pasaż, gdzie oprócz restauracji znajdują się pamiątki po budynku poczty. Obiekt można zwiedzać z "Air Canada Centre Tours". Jest tu także mikrobrowar, którego mistrzem piwowarskim jest kobieta.
|
||
II dywizjon 12 Kresowego Pułku Artylerii Polowej (m.p. Gaje Wielkie k. Tarnowa). Dywizjon trzybateryjny, baterie czterodziałowe wyposażone w armaty francuskie 75 mm. Przybył do Polski w lipcu 1919 r. wraz z 6 Dywizją „Błękitnej Armii” gen. Hallera. Oba dywizjony zapisały się chwalebnie w czasie działań wojennych 1920 r. III dywizjon zakończył swój szlak bojowy pod Chmielnikiem, a II dywizjon pod Zbarażem.
|
||
Ze zgrupowania resztek pułku w Brzuchowicach i po boju o Hołosko część artylerzystów trafiła do niewoli niemieckiej, część została ogarnięta przez sowietów (odnalezieni na listach katyńskich). Niektórzy po licznych perypetiach przedostali się na Zachód, gdzie kontynuowali walkę z Niemcami. M.in. ppłk Obtułowicz dowodził 6 PAL-em w II Korpusie, a kpt. Korabiowski w 1940 roku dowodził 4 baterią Warszawskiego Pułku Artylerii Lekkiej w 2 DSP we Francji.
|
||
Polegli w kampanii wrześniowej i pomordowani w 1940
|
||
W 2010 roku z inicjatywy Braci Mniejszych Kapucynów oraz ludzi świeckich powołana została w Warszawie Fundacja Kapucyńska im. bł. Aniceta Koplińskiego, która stanowi przystań dla ludzi ubogich i bezdomnych. Przy warszawskim klasztorze działa także Jadłodajnia Miodowa, gdzie bezdomni otrzymują oprócz pożywienia również wsparcie duchowe i pomoc psychologiczną, w ramach prowadzonego przez Braci Mniejszych Kapucynów Duszpasterstwa Bezdomnych.
|
||
Z dniem 1 stycznia 2010 gmina powiększyła się o obszar miejscowości: Jodoziory, Polimonie, Kleszczówek, Smolniki, z gminy Wiżajny, o powierzchni 1105,40 ha.
|
||
Był jednym z pionierów katolickiego ruchu społecznego w Polsce. W 1892 założył Katolickie Towarzystwo Robotników Polskich, wokół którego w ciągu kilku lat skupił jeszcze kilka mniejszych organizacji i po zjednoczeniu przez wiele lat był prezesem (od 1900 do końca życia). W latach 1898–1914 zasiadał w sejmie pruskim, a 1904–1918 w parlamencie Rzeszy Niemieckiej. W 1908 wysuwano jego kandydaturę na prezesa Koła Polskiego w parlamencie (z ramienia narodowej demokracji). Zasłynął w parlamencie Rzeszy jako dobry mówca, zdecydowanie występujący w obronie polskości, m.in. w sprawie dzieci wrzesińskich. Podczas I wojny światowej wchodził w skład tajnego Międzypartyjnego Komitetu Obywatelskiego; w 1918 prowadził w Szwajcarii rozmowy z paryskim Polskim Komitetem Narodowym.
|
||
Studiował na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Był trenerem klasy mistrzowskiej narciarstwa zjazdowego, prowadził kadrę narodową polskich alpejek w latach 80. m.in. odnoszące sukcesy międzynarodowe siostry-bliźniaczki Tlałkówny (Dorotę i Małgorzatę). W 2000 został szefem wyszkolenia Polskiego Związku Snowboardowego.
|
||
Przez Dolinkę Spadową nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny. Korzystają z niej natomiast często polscy taternicy, przez nią prowadzi bowiem najkrótsze połączeniem między Morskim Okiem a Doliną Ciężką. Nazwę doliny wprowadzono dopiero ok. 1930 r., jej autorami są taternicy. Pochodzi od progu oddzielającego ją od Doliny Ciężkiej, zwanego „spadami”. Widoki z dolinki są stosunkowo ograniczone.
|
||
Od około 1860 dolinę zaczęli z rzadka odwiedzać polscy turyści, jako pierwszych znanych wymienia się Edwarda Homolacsa juniora wraz z towarzyszami i przewodnikiem Jędrzejem Walą młodszym (1860). Zimą pierwszy był tutaj Zbigniew Korosadowicz, również w 1860 r.
|
||
Gdy w lipcu 1944 roku Lwów został ponownie zajęty przez ZSRR, powstał projekt, by Sobieskiego przerobić na Bohdana Chmielnickiego. W roku 1950 przekazano jednak pomnik władzom polskim. Przez 16 lat stał w parku w Wilanowie, po czym przewieziono go do Gdańska. Pomnik, atrakcyjny w swojej formie, starały się pozyskać Kraków i Wrocław. Ustawiono go na jednym z głównych placów Starego Miasta - Targu Drzewnym i 26 czerwca 1965 roku ponownie odsłonięto. Pomnik usytuowano tak, że król zwrócony jest w kierunku zachodnim. Oryginalna tablica z tekstem ""Królowi Janowi III miasto Lwów"" została ukryta i zamontowana dopiero po roku 1989.
|
||
Około 1360 ożenił się z Elżbietą, córką księcia kozielsko-bytomskiego Bolesława, co dało mu dodatkowe prawa do odziedziczonej jeszcze przez Kazimierza I w 1357, po Piastach bytomsko-kozielskich, połowie księstwa. Podział jednolitego dotąd księstwa bytomskiego dokonany pomiędzy książętami oleśnickimi a Przemysłem, został potwierdzony ostatecznie w 1359. Książę cieszyński został wtedy opiekunem córek Bolesława bytomskiego Eufemii i Bolki, które też miały się zrzec z tego tytułu wszelkich pretensji do spadku po ojcu, dzięki czemu książę cieszyński mógł przejąć całość spadku po Bolesławie (z wyjątkiem Koźla, w którym utrzymali się książęta oleśniccy). Niestety nabytek bytomski nie okazał się trwały.
|
||
W 1380 cieszyński książę rozpoczął wielką karierę polityczną o wymiarach ogólnoeuropejskich. W Paryżu próbował utrzymać zagrożony sojusz czesko-francuski, a następnie udał się do Anglii, gdzie prowadził rokowania w sprawie małżeństwa córki Karola IV, Anny, z angielskim królem Ryszardem II. W nagrodę za pomyślne załatwienie sprawy otrzymał od Ryszarda II coroczne uposażenie w wysokości 500 funtów. Wziął też udział w paryskich rokowaniach pokojowych pomiędzy Anglią i Francją, które od niemal stu lat toczyły ze sobą wojnę. Przy okazji doprowadził do poprawy stosunków króla Francji z Wacławem IV, który przejął po ojcu czeską koronę. Wacław IV, noszący tytuł króla rzymskiego, mianował Przemysława wikariuszem na kraje niemieckie. Zadaniem księcia była pacyfikacja napiętej atmosfery w Rzeszy. Udało mu się doprowadzić walczące strony do rozejmu w Heidelbergu, a następnie do pokoju w Koblencji. Przemysław Noszak pośredniczył też w sporze Związku Miast z książętami niemieckimi w 1389 oraz w rokowaniach dotyczących ustalenia granicy pomiędzy Czechami a Miśnią.
|
||
Za panowania księcia Przemysława znacznie poszerzyły się granice posiadłości Piastów cieszyńskich. Odziedziczył po ojcu księstwo cieszyńskie i księstwo siewierskie (zakupione przez jego ojca Kazimierza w 1337 r. od Władysława II księcia bytomskiego. Zostało ono następnie sprzedane w 1359 za 2300 grzywien księciu świdnickiemu Bolkowi II. Do Cieszyna wróciło parę lat po po bezpotomnej śmierci Bolka ( 1368 ), ok. 1372 r.) oraz połowę księstwa kozielsko-bytomskiego. O to ostatnie stoczył w latach 1355-1369 ostry spór z Konradem II, który zakończył się ponownym podziałem tych ziem i utrzymaniem się Przemysława w południowej części księstwa.
|
||
Informacja niejawna – termin prawniczy, który w prawie Rzeczypospolitej Polskiej został zdefiniowany w Ustawie o ochronie informacji niejawnych z 5 sierpnia 2010 roku. Oznacza informację, która wymaga ochrony przed nieuprawnionym ujawnieniem, niezależnie od formy i sposobu jej wyrażenia, także w trakcie jej opracowania.
|
||
Kontrolę ochrony informacji niejawnych prowadzą ABW i SKW w zakresie opisanym w Ustawie o ochronie informacji niejawnych z 5 sierpnia 2010 roku.
|
||
Na początku 1452 Wacław zamienił swą część Księstwa Bytomskiego z bratem Bolesławowi II, w zamian za Bielsko. Po śmierci Bolesława II w tym samym roku, objął opiekę nad jego dziećmi. Umożliwiło to najstarszemu synowi Bolesława I ponowne przejęcie Bytomia. Stan ten utrzymał się do 1459, kiedy to sprzedał Księstwo Bytomskie księciu oleśnickiemu Konradowi IX za 1700 grzywien.
|
||
W 1910 większość współczesnego obszaru Hawierzowa obejmowało 6 ówczesnych gmin: Nieder Dattin, Nieder Bludowitz, Nider Suchau, Mittel Suchau, Schumbarg i Žywotitz. Łącznie zamieszkiwało je 10409 osób, z czego 10257 było zameldowanych na stałe, 7825 (76,3%) było polsko-, 2241 (21,8%) czesko-, 180 (1,7%) niemieckojęzycznymi a 11 (0,1%) posługiwało się jeszcze innym językiem, 4552 (43,7%) było katolikami, 5693 (54,7%) ewangelikami, 20 (0,2%) kalwinistami, 96 (0,9%) wyznawcami judaizmu a 48 (0,5%) innej religii lub wyznania.
|
||
Najgęściej zaludnione były miejscowości w północnej części, w Suchej Średniej i Dolnej, gdzie większy wpływ wywarła industrializacja w Zagłębiu Ostrawsko-Karwińskim. Zaś miejscowości na południe dłużej zachowywały charakter rolniczy. Właśnie w tej części po wojnie postanowiono wybudować nowe osiedla robotnicze, do których wyprowadzano mieszkańców starszych kolonii górniczych. Nowe mieszkania oferowano również dotychczasowym mieszkańcom tych obszarów, których domy następnie burzono dzięki czemu socrealistyczne osiedle mogło się dalej rozprzestrzeniać. Do nowych mieszkań przybywali również ludzie z terenów całej Czechosłowacji. Liczba mieszkańców szybko rosła, w 1961 miasto liczyło już ich 51103 (więcej niż Karwina - 49418), w 1970 82068, w 1980 wraz z Suchą Górną 89920. W następnych latach liczba ta zaczęła spadać. W 1991 Hawierzów już bez Suchej Górnej miał jedynie 86297 mieszkańców, a w 2009 81700.
|
||
Pierwsze wzmianki o osadach na terenie dzisiejszego Hawierzowa sięgają początków XIV wieku, kiedy to w spisie dziesięcin biskupstwa wrocławskiego z około 1305 roku wspomina się Szonów (Schönhof) oraz Suchą Górną i Dolną. W dokumentach z 1335 roku spotykamy zapis o Błędowicach, a w 1438 roku po raz pierwszy wzmiankowany jest Szumbark, który najprawdopodobniej istniał już w XIV wieku. Przez następne kilkaset lat, aż do połowy XX wieku, nie działo się tu nic, co zasługiwałoby na większą uwagę. Nawet po zakończeniu II wojny światowej nic nie wskazywało, że na obszarze tych kilku śląskocieszyńskich wsi powstanie wkrótce miasto. Miejscowa ludność utrzymywała się głównie z rolnictwa, a jej spokojny tryb życia kontrastował z atmosferą pobliskich miast i kolonii górniczych. Jednak rozwijający się po wojnie w okolicach Ostrawy przemysł górniczy i hutniczy spowodował ogromne zapotrzebowanie na siłę roboczą. Odbudowa przemysłu ciężkiego zależała w dużej mierze od pozyskania znacznej liczby pracowników, a decydującym o tym czynnikiem była możliwość otrzymania mieszkania. Dlatego też w 1947 rozpoczęto budowę pierwszych osiedli górniczych na terenie Szumbarku, które w następnych latach rozrosło się również na obszar ówczesnego Szonowa, Suchej Średniej ale najdalej w głąb Błędowic Dolnych. Teren, na którym miało powstać nowe miasto, leżał na granicy trzech powiatów. Gminy Szonów, Datynie Dolne i Szumbark należały w 1949 do powiatu ostrawskiego, z kolei Błędowice Dolne i Żywocice do powiatu czesko-cieszyńskiego, a Sucha Górna i Dolna do powiatu karwińskiego. W ciągu kilku następnych lat nastąpił znaczny rozwój urbanistyczny wspomnianych terenów, a dnia 4 grudnia 1955 decyzją rządu czechosłowackiego ogłoszono powstanie nowego miasta - Haviřova (Hawierzowa). Z początku rozłożone było na 3,44 km² wynikłych z połączenia 230 hektarów Błędowic Dolnych, 61 ha Szonowa i 53 ha Szumbarku. 31 grudnia 1955 nowe miasto liczyło 16640 mieszkańców, a gęstość zaludnienia wyniosła 4837,2 os./km². Nazwę wybrano w trakcie otwartego konkursu z wielu, często niewiarygodnych i karkołomnych językowo propozycji, np. Bezručov, Gottwaldův Hornikov, Stalin, czy Budosociokolektivov. Nazwę "Hawierzów" można wolno przetłumaczyć jako ""miasto górników"" (""haviř"" po czesku to po prostu górnik; w gwarze cieszyńskiej górnik to ""hawiyrz"", dlatego stosuje się polskie tłumaczenie nazwy miasta na Hawierzów). Charakter ""miasta socjalistycznego"" oraz szybkość rozbudowy określiły charakter Hawierzowa jako miasta sypialni, a także miejsca wypoczynku, posiadającego m.in. kina i domy kultury. Od połowy lat 50. nastąpił rozwój przestrzenny miasta, kiedy to sukcesywnie przyłączano do niego resztę Szumbarku i Błędowic Dolnych oraz Żywocice, Suchą Średnią i Dolną (1960), a w połowie lat 70. Datynie Dolne i Suchą Górną. W tym czasie miasto osiągnęło największą powierzchnię i liczyło prawie 42 km² powierzchni. W 1990 usamodzielniła się Sucha Górna, a obszar Hawierzowa zmalał do 32 km². Do dnia dzisiejszego charakter miasta odpowiada założeniom jego twórców, gdyż znaczna część mieszkańców codziennie wyjeżdża do pracy poza Hawierzów. W porównaniu do okolicznych miast jest on uznawany za miejsce o najlepszych warunkach mieszkaniowych, posiadające stosunkowo czyste środowisko i dobre zaplecze wypoczynkowe. Jednak w związku z postępującym upadkiem przemysłu ciężkiego w Zagłębiu Hawierzów systematycznie pustoszeje.
|
||
Około roku 1750 coraz więcej przeciwników tortur występowało otwarcie przeciwko ich stosowaniu. Było to oczywiście po części podyktowane względami humanitarnymi, z drugiej zaś argumentami nieprawdziwości zeznań wymuszonych cierpieniem.
|
||
Bolesław I cieszyński (ur. po 1363, zm. 6 maja 1431) – książę cieszyński, od 1405 w pd. Bytomiu i Siewierzu, od 1406 w Oświęcimiu i Toszku, od 1410 w Cieszynie, Strzelinie, połowie Głogowa i Ścinawy, 1410-1414 w Oświęcimiu, Toszku i Strzelinie (który przetrzymywał do 1416) tylko jako regent, od 1414 w wyniku podziału w Cieszynie, połowie Bytomia, Siewierzu, połowie Ścinawy i Głogowa.
|
||
Po śmierci ojca w 1410 Bolesław objął władzę w Cieszynie, w połowie Głogowa i Ścinawy, Strzelinie, oraz ponownie się ożenił (1412): tym razem jego wybranką została Eufemia, córka Siemowita IV mazowieckiego i Aleksandry Olgierdówny, siostry Władysława Jagiełły. Prawdopodobnie inicjatorem tego małżeństwa był sam polski król, widząc w tym szansę na bliższe związanie Górnego Śląska z Krakowem. Eufemia była ponoć tak urodziwa, że Bolesław nie wzbraniał się przed tym związkiem, ale na zawarcie małżeństwa zgodę musiał wyrazić sam papież, bowiem pomiędzy księciem i księżniczką istniało pokrewieństwo trzeciego stopnia.
|
||
Zabiegi Jagiełły przyniosły szybko efekty, bowiem już w 1414 Bolesław wziął aktywny udział w wojnie polsko-krzyżackiej po stronie króla. Nie pojawił się natomiast w 1420 na zjeździe wrocławskim, gdzie król Czech Zygmunt Luksemburski, jako rozjemca pomiędzy Zakonem i Polską, wydał niekorzystny dla Polski wyrok.
|
||
U schyłku rządów księstwo należące do Bolesława stało się widownią gwałtownych wydarzeń związanych z ruchem husyckim. W 1430 pod ich władzę dostały się m.in. Bytom i Gliwice.
|
||
Kazimierz I cieszyński (ur. między 1280 a 1290, zm. 1358) – książę cieszyński w wyniku podziału w 1315, od 1327 dziedziczny lennik czeski, od 1337 w Siewierzu, od 1357 w Bytomiu.
|
||
Kazimierz początkowo pozostawał w dobrych stosunkach z księciem, a od 1320 królem polskim Władysławem Łokietkiem. Dobre stosunki zostały zaprzepaszczone w latach w 1321-1324, kiedy księstwo cieszyńskie zostało kilkakrotnie splądrowane przez najazd wojsk litewskich- sojuszników Łokietka. W konsekwencji Kazimierz w odróżnieniu od starszego brata Władysława I oddalił się od Łokietka, zbliżając się politycznie do króla Czech Jana Luksemburskiego, któremu 18 lutego 1327 złożył hołd lenny w Opawie (krok ten już w 1327 przyniósł księciu znaczne profity w postaci obietnicy odziedziczenia księstwa oświęcimskiego po wymarciu tamtejszej linii Piastów). Mocą dyplomu z 23 lutego 1327 Kazimierz otrzymał zapewnienie dziedzicznego posiadania Księstwa Cieszyńskiego oraz daleko idącej suwerenności wewnętrznej. Od tego momentu nastąpiło związanie Cieszyna z Królestwem Czeskim, mające głębokie konsekwencje nawet w dalekiej przyszłości. Polska uznała ten stan prawny ostatecznie w pokoju namysłowskim w 1348.
|
||
Wzorem swojego ojca Kazimierz dbał także o rozwój miast. Przebudował cieszyński zamek, a około 1320 lokował Bielsko na prawie niemieckim.
|
||
Aston Villa zdobył w roku 1920 po raz szósty Puchar Anglii; wkrótce po tym klub stracił miejsce w światowej czołówce i w roku 1936 spadł do drugiej ligi. Villa pobiła przy tym ponury rekord: straciła 110 goli, w tym siedem od gracza Arsenalu Londyn, Teda Drake'a w porażce 1:7 na Villa Park. Podobnie jak wszystkie angielskie drużyny klub stracił siedem sezonów z powodu II wojny światowej. W efekcie czego wielu piłkarzy było zmuszonych przedwcześnie zakończyć swa karierę. Aston Villa została przebudowany pod wodzą jej byłego piłkarze, Alexa Massiego i w roku 1957 drużyna zdobyła swoje pierwsze trofeum od 37 lat. Klub zdobył wówczas Puchar Anglii, po pokonaniu w finale Manchesteru United prowadzonego przez Matta Busby'ego. Dwa lata później Aston Villa spadła do Second Division. W roku 1960 powrócił do pierwszej ligi, zaś w następnym sezonie zdobył Puchar Ligi Angielskiej.
|
||
W roku 1992 klub był jednym z założycieli Premier League i w inauguracyjnym sezonie zajął drugą lokatę w tabeli. Późne lata 90. były okresem nierównej gry drużyny, w tym czasie grali pod kierunkiem trzech różnych szkoleniowców, przez co mieli znaczne wahania formy oraz pozycji w tabeli. Mimo to, Aston Villa świętowała dwa razy zdobycie Pucharu Ligi. W roku 2000 po raz pierwszy od 43 lat dotarli do finału Pucharu Anglii, w którym przegrali 0:1 z Chelsea Londyn. W wieku XXI pozycja ligowa drużyny również bardzo się wahała. Kolejni trenerzy nie mogli ustabilizować formy zespołu. W roku 2006 szkoleniowcem zespołu przestał być David O'Leary, zaś jego miejsce zajął Martin O'Neill. Zmieniono również współwłaściciela. Po 23 latach Doug Elis sprzedał swoje 38% udziałów w klubie Randy'emu Lernerowi. Klubowy herb również uległ zmianie. Latem 2007 roku do klubu wszedł nowy sponsor. W sezonie 2007/08 Aston Villa zajęła 6. miejsce w lidze oraz wygrała Puchar Intertoto i awansowała do Pucharu UEFA. W lutym 2010 roku klub wystąpił w finale Pucharu Ligi, w którym przegrał z Manchesterem United.
|
||
Od stycznia 1940 należał do ZWZ-AK. Od sierpnia 1942 r. pracował w Wydziale Informacji Biura Informacji i Propagandy (BIP) Komendy Głównej AK, używając pseudonimu "Rafał". Od stycznia 1944 r. równocześnie kierował działem dochodzeniowo-śledczym w Okręgowym Kierownictwie Walki Podziemnej Warszawy, używając pseudonimu "Maurycy". Oprócz tego bezpośrednio uczestniczył w kilku akcjach bojowych m.in. w uwolnieniu więźniów ze Szpitala Jana Bożego przy ulicy Bonifraterskiej 11 czerwca 1944.
|
||
W latach 1972-74 opublikował w odcinkach w miesięczniku Odra "Rozmowy z katem", później wydane jako książka w 1977 roku (pełna, nieocenzurowana wersja ukazała się drukiem dopiero w 1993 roku). Książka ta została przetłumaczona na niemal wszystkie języki europejskie, a także na japoński. W Polsce przez pewien czas była obecna na liście obowiązkowych lektur szkolnych. W 1990 ukazały się, również pośmiertnie, jego "Zapiski" (ISBN 83-06-01861-3) w opracowaniu i z obszernym szkicem biograficznym Andrzeja Kunerta.
|
||
W 2010 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
|
||
Księstwa cieszyńskiego zostało kilkakrotnie splądrowane przez armie biorące udział w wojnie trzydziestoletniej. W 1620 zniszczony został Skoczów i Strumień przez przybyłe z Rzeczypospolitej oddziały Lisowczyków, którzy uznali protestanckich mieszkańców tych miast za swoich wrogów. W roku następnym księstwo zostało dotkliwie zniszczone przez stacjonujące tutaj cesarskie wojska pod dowództwem pułkownika Karola Spinellego. Wreszcie w 1622 Cieszyn stał się terenem walk pomiędzy wojskami protestantów Jana Jerzego Hohenzollerna i katolików Karola Hannibala von Dohna. Obie armie prześladowały innowierców zamieszkujących księstwo cieszyńskie.
|
||
Fryderyk Wilhelm nie zdążył się ożenić, a jedynym jego potomkiem była nieślubna córka Magdalena, legitymizowana przez cesarza Ferdynanda III w 1640 i wydana za marszałka dworu w Cieszynie Tlucka von Toschonowitz, a po jego śmierci za Mikołaja Rudzkiego z Rudz. Fryderyk Wilhelm okazał się być ostatnim męskim potomkiem cieszyńskich Piastów i jednym z ostatnich Piastów w ogóle.
|
||
W 1460 po śmierci kolejnego brata, Władysława, Przemysław objął też dział głogowski. W tym samym roku pojął za żonę księżniczkę Annę, córkę Bolesława IV, księcia mazowieckiego. Z małżeństwa tego nie doczekał się upragnionego syna, tylko córkę Jadwigę, późniejszą żonę Stefana z rodu Zapolyów.
|
||
Ussuri (ros. Уссури; ) – rzeka w Azji. Płynie w Rosji i Chinach. Źródła na wysokości 1682 m n.p.m. na stokach góry Śnieżnej w górach fałdowych Sichote Aliń i uchodzi do Amuru, jako jego prawy dopływ. Długość 897 km przy powierzchni dorzecza 193 000 km². Przepływ u ujścia 1150 m³/sek.
|
||
Kazimierz II cieszyński (ur. 1448-1453, zapewne ok. 1449 – zm. 13 grudnia 1528) – książę cieszyński, w latach 1452- 1460 tylko formalnie, od 1460 współrządy z Przemysławem II, od 1477 w całości księstwa, 1479-1509 w Koźlu, od 1493 w Wołowie, 1498-1517 w Pszczynie, od 1506 w Opawie, od 1506 księstwo głogowskie (dożywotnio). Starosta generalny Śląska w latach 1497-1504, 1507-1517 i tylko Górnego Śląska w latach 1517-1528.
|
||
W związku z wczesną śmiercią ojca (w 1452) wychowywali go stryjowie. W 1460 książę Przemysław II cieszyński dopuszczając Kazimierza do formalnych współrządów nadał mu Bielsko z okolicznymi miejscowościami.
|
||
Nie mogąc przejąć Głogowa siłą, Kazimierz II rozpoczął pertraktacje z władcą węgierskim, Maciejem Korwinem. Wtedy też na mocy układu z 10 października 1479 zrezygnował z księstwa głogowskiego w zamian za Koźle i 2000 florenów. Dodatkowo ceną było również złożenie hołdu lennego, co nastąpiło 12 sierpnia tegoż roku w Ołomuńcu.
|
||
Pomimo formalnej rezygnacji z dóbr na Dolnym Śląsku, Kazimierz II nie rezygnował i w 1480 ożenił się z Joanną, córką Wiktoryna z Podiebradów, księcia opawskiego (w posagu otrzymał wówczas ziemię pszczyńską, choć w praktyce przejął ją Kazimierz dopiero w 1498), co miało mu pomóc w odzyskaniu Głogowa, oblężonego przez Jana II Żagańskiego. Kolejna klęska, tym razem w bitwie pod Górą skłoniła Kazimierza do rezygnacji ze spornego terytorium ostatecznie 7 czerwca 1481.
|
||
W następnych latach Kazimierz II zbliżył się do narodowego króla Czech, Władysława Jagiellończyka. Dzięki temu po śmierci Macieja Korwina w 1490 i zajęciu przez króla Władysława Śląska, dla Kazimierza II nastał czas awansów w służbie publicznej. Jagiellończyk mianował cieszyńskiego księcia starostą generalnym na Śląsku. Urząd ten piastował Kazimierz do 1504, kiedy król postanowił mianować starostą swego brata, Zygmunta Jagiellończyka. Jednak już w 1506, po śmierci brata Aleksandra, Zygmunt został królem Polski, a godność starosty śląskiego wróciła w ręce księcia cieszyńskiego. Tym razem urząd ten Kazimierz II piastował aż do śmierci. Z poręczenia Zygmunta Kazimierz uzyskał również od Władysława Jagiellończyka wówczas dożywotnio księstwo głogowskie.
|
||
Od około 1510 Kazimierz II zaangażował się w rozgrywkę o spadek po bezdzietnym księciu opolskim, Janie II Dobrym. Kazimierz czynił tak pomimo tego, iż stał za śmiercią brata ostatniego księcia opolskiego - Mikołaja II. Początkowo wydawało się, że sprawa sukcesji jest na dobrej drodze, zwłaszcza gdy Kazimierzowi udało się uzyskać w 1517, wraz Fryderykiem II Legnickim, dokument potwierdzający prawa do dziedziczenia posiadłości po starzejącym się i schorowanym opolskim kuzynie. Niestety ostatecznie okazało się, że Jan II przeżył Kazimierza, a jego księstwo dostało się w ręce Jerzego Hohenzollerna (być może zresztą Kazimierz II przed swoją śmiercią przelał wszelkie swoje prawa właśnie na rzecz Jerzego, zwłaszcza mogło się to wydarzyć po ślubie w 1518 syna księcia cieszyńskiego Wacława II z siostrą Jerzego, Anną).
|
||
Kazimierz był nie tylko zręcznym politykiem, ale także bardzo dobrym gospodarzem. Za jego panowania Księstwo Cieszyńskie przeżywało stabilizację gospodarczą. Dzięki przywilejom, które nadawał, miasta prężnie się rozwijały, szczególną zaś troską otaczał Kazimierz Cieszyn, dzięki czemu miasto szybko podniosło się ze zgliszczy po wielkim pożarze u schyłku XV wieku. To właśnie Kazimierz II w 1496 założył obecny rynek i przekazał dwa domy na zbudowanie nowego ratusza. Majątek księcia cieszyńskiego szacowano w 1527 na astronomiczną sumę 670000 florenów, co jednak nie dorównało dochodowi sąsiedniego księstwa opolskiego. Do dochodów księcia cieszyńskiego należała jednak również wysoka pensja starosty generalnego - 1200 guldenów rocznie, oraz dochody z uzyskanych od Zygmunta Starego żup solnych pod Krakowem. Wysokie dochody umożliwiły Kazimierzowi w 1527 wykupienie z rąk biskupa ołomunieckiego miast Mistka i Frydlantu nad Ostrawicą.
|
||
X Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej odbyły się w dniach 13 czerwca – 7 lipca 1974 roku, w RFN i Berlinie Zachodnim. Pierwsze miejsce zajęła reprezentacja RFN, drugie Holandia, trzecie Polska a na czwartym miejscu uplasowali się obrońcy trofeum z Meksyku z roku 1970 piłkarze Brazylii.
|
||
Już od średniowiecza Bielsko i okoliczne wsie tworzyły niemiecką wyspę językową. Według niemieckich danych z 1910 r. dla 81,5% mieszkańców językiem domowym był niemiecki. W dobie kontrreformacji miasto zachowało wyraźnie protestancki charakter i pozostało ważnym ośrodkiem Kościoła ewangelickiego także po wydaniu patentu tolerancyjnego. Liczna tu była również społeczność żydowska (około 16%).
|
||
Od 1448 Bolko II był żonaty z Anna, siostrzenicą żony Władysława Jagiełły, Sońki, a córką księcia bielskiego Iwana. Ślub ten spotkał się z aprobatą polskiego monarchy Kazimierza Jagiellończyka, który w prezencie ślubnym ofiarował sporą sumę pieniędzy - 2000 florenów.
|
||
Akwen jako jezioro przymorskie stanowi siedlisko przyrodnicze chronione w obszarze Natura 2000 (specjalnym obszarze ochrony siedlisk) o nazwie Trzebiatowsko-Kołobrzeski Pas Nadmorski. Wody jeziora zostały ocenione jako pozaklasowe, a samo jezioro za nieodporne na degradację biologiczną.
|
||
Najstarsze informacje piśmienne dotyczące jeziora dotyczą świadczeń w naturze w postaci ryb, jakie mieszkańcy wsi rybackiej nadanej w 1180 roku norbertanom i położonej nad jeziorem Resko Przymorskie, dostarczać mieli do klasztoru.
|
||
Nazwa jeziora została odnotowana w 1680 roku jako "Campische See" oraz 1789 jako "Campsche See".
|
||
Jangada (inne wersje tytułów polskich tłumaczeń: Jangada czyli 800 mil na falach Amazonki, 2000 mil po Amazonce)
|
||
Po podziale Śląska Cieszyńskiego w 1920 r. Trzyniec znalazł się w granicach Czechosłowacji, chociaż 69% mieszkańców stanowiła ludność polskojęzyczna. (potem liczba ta szybko zaczęła się zmniejszać). 1 stycznia 1931 r. miejscowość otrzymała prawa miejskie. W październiku 1938 r. na skutek aneksji Zaolzia Trzyniec został włączony w skład Polski, jednak już rok później ponownie zmienił przynależność państwową, stając się częścią III Rzeszy.
|
||
Preferuje klimat umiarkowany, łagodny i wilgotny. Tworzy czyste dąbrowy i lasy mieszane z innymi gatunkami dębów, kasztanem, bukiem i grabem. Najlepiej rośnie na glebach piaszczysto-gliniastych, lekko kwaśnych. Najwyżej stwierdzone występowanie - Alpy i Pireneje - 1800 m n.p.m., góry Elbrusu w Azji - 2400 m n.p.m. W Polsce na ogół nie przekracza wysokości 550 m n.p.m. Najwyżej odnotowano go w Gorcach – 750 m n.p.m.
|
||
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 3453 mieszkańców.
|
||
. Po raz pierwszy wieś Strumień wzmiankowana została w 1407. Następnie Strumień stał się własnością niejakiego "Sobka" z Kornic (1430-1446) i "Machna Ogrozieńskiego" (1450-1480). W 1480 księstwo pszczyńskie zostaje nabyte przez Kazimierza II – księcia cieszyńskiego, ten z kolei podarował je swojemu marszałkowi Mikołajowi Brodeckiemu, który był w jego posiadaniu do swojej śmierci w 1518. Pod panowaniem Brodeckiego dotychczasowa wieś wkrótce otrzymało prawa miejskie (1482) oraz podstawowe prawa i przywileje (1491). Po zatwierdzeniu praw miejskich przez Władysława Jagiellończyka w 1503, co pozwoliło na używanie pieczęci i herbu Strumień stało się pełnoprawnym, choć prowincjonalnym, miastem Księstwa Cieszyńskiego, w którym organizowane były cotygodniowe targi, oraz dwa razy do roku jarmark. Dostał też zezwolenie na budowę murów obronnych, jednak nigdy do tego nie doszło. Dzięki położeniu na skrzyżowaniu szlaków handlowych: z Krakowa do Moraw i z Raciborza do Bielska miasto nieustannie rozwijało się. Dodatkowo w okolicznych miejscowościach hodowano duże ilości ryb (pierwszy staw rybny w Strumieniu powstał w 1416 roku), które sprzedawane były nawet do dalekiego Wrocławia i Krakowa. Natomiast w samym mieście licznie osiedlali się rzemieślnicy.
|
||
Rozwój miasta został częściowo zahamowany przez klęski żywiołowe jak pożar w 1572, który prawie doszczętnie zniszczył miasto, odbudowa trwała 30 lat. Spokój trwał zaledwie 20 lat, gdyż już w 1623 miasto dopada zaraza, później liczne powodzie (1678 do 1680), w 1688 ponownie pożar, o wcale nie mniejszej sile niż poprzedni. Brzemienne w skutkach były także wojna trzydziestoletnia i prześladowania luteran za czasów Habsburgów. W XVIII wieku nastały wojny śląskie, które poza oczywistymi stratami materialnymi spowodowały też oddzielenie Śląska Cieszyńskiego od Górnego Śląska granicą państwową, przez co przestały też istnieć dotychczasowe szlaki handlowe. W 1793 miasto znów nękane było przez pożar. Warto jednak zaznaczyć, że mimo tylu klęsk, liczba ludności wciąż wzrastała, w 1790 liczyła 1300 mieszkańców. A pod koniec XVIII wieku zaczęto budowę wielu murowanych budynków. Jednak przez protesty mieszkańców w połowie XIX wieku władze miasta nie zgodziły się na budowę Kolei Północnej, co nie polepszyło sytuacji prowincjonalności miasteczka. Dopiero w 1911 roku Strumień doczekał się połączenia kolejowego (wąskotorowego) z Chybiem, mającego cechy tramwaju parowego.
|
||
Według austriackiego spisu ludności z 1900 w 183 budynkach w Strumieniu na obszarze 925 hektarów mieszkało 1505 osób, co dawało gęstość zaludnienia równą 162,7 os./km². z tego 1431 (95,1%) mieszkańców było katolikami, 20 (1,3%) ewangelikami a 54 (3,6%) wyznawcami judaizmu, 905 (60,1%) było polsko-, 497 (33%) niemiecko- a 9 (0,6%) czeskojęzycznymi. Do 1910 roku liczba budynków wzrosła do 212 a mieszkańców do 1579, z czego 1484 (94%) było katolikami, 28 (1,8%) ewangelikami, 67 (4,2%) żydami, 824 (54,5%) niemiecko-, 681 (45%) polsko- a 8 (0,5%) czeskojęzycznymi.
|
||
Strumień jest jednym z najmniejszych miast województwa śląskiego. Liczące 3600 mieszkańców miasto jest lokalnym ośrodkiem przemysłowym. Na terenie miasta i gminy rozwija się głównie rolnictwo i turystyka, związana z bliskością ośrodków turystycznych Beskidów, oraz przebiegiem ważnych szlaków drogowych. W mieście istnieje piekarnia, składy budowlane, spółdzielnia mieszkaniowa, Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”, Przedsiębiorstwo Prefabrykacji Betonów „Befabet”, Zakład Wyrobów Metalowych „Strumet”, Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej, firmy: Wesob, Orka, Ledan, F.H.U Decor. Istnieją stacje benzynowe, punkty usługowe i serwisowe, istnieją filie banków: Spółdzielczego w Jasienicy i PKO BP.
|
||
K-141 Kursk – rosyjski okręt podwodny z napędem jądrowym projektu "949A" (seria: "Antej", kod NATO "Oscar II") przeznaczony do zwalczania dużych jednostek nawodnych, zwłaszcza zachodnich lotniskowców. Budowę jednostki ukończono w maju 1994 roku, 12 sierpnia 2000 roku zaś zatonął wraz z całą, liczącą 118 osób załogą. Nazwa okrętu pochodziła od rosyjskiego miasta Kursk, w pobliżu którego w 1943 roku rozegrała się bitwa na Łuku Kurskim - jedna z największych bitew II wojny światowej.
|
||
"Kursk" zatonął podczas wielkich letnich manewrów Floty Północnej na Morzu Barentsa, w których uczestniczyło około 30 jednostek. Jego rola miała polegać na odpaleniu dwóch torped ćwiczebnych - w tym prawdopodobnie torpedy 298A PV kalibru 650 mm, która do zasilania napędu wykorzystuje stężony nadtlenek wodoru tzw. HTP i naftę. Prawdopodobnie to wyciek nadtlenku wodoru spowodował 12 sierpnia 2000 o 11:28 czasu moskiewskiego (7:28 czasu uniwersalnego) eksplozję o sile 100 kilogramów trotylu, która wywołała wstrząs o sile 1,5 stopnia Richtera.
|
||
Dopiero w poniedziałek 14 sierpnia 2000 roku władze rosyjskie informują media o katastrofie, początkowo twierdząc, że miała ona miejsce w niedzielę, nie w sobotę. Informowano też, że jest łączność radiowa z załogą, a następnie, że porozumiano się z nią stukaniem w kadłub.
|
||
W czwartek rano brytyjski batyskaf ratunkowy LR5 wraz z brytyjsko-norweską załogą wyrusza na Morze Barentsa - na miejsce przybywa w sobotę wieczorem. Do tego czasu Rosjanie podejmują wiele nieudanych prób dotarcia do wnętrza "Kurska". Dopiero w niedzielę zezwolono norweskim nurkom na sfilmowanie wraku, a następnie opuszczenie się w dzwonie nurkowym i zbadanie kadłuba. W poniedziałek, 21 sierpnia 2000 roku Norwegowie docierają do wnętrza "Kurska" przez właz awaryjny dziewiątego przedziału. Znajdują tam ciała marynarzy i stwierdzają, że cały pokład jest zatopiony i nie ma szans, by ktoś przeżył. Akcja ratunkowa kończy się.
|
||
Wacław III Adam, w starszej literaturze Wacław II Adam (ur. w grudniu 1524, zm. 4 listopada 1579) – książę cieszyński w latach 1528-1579, od 1545 samodzielnie, od 1560 rezygnacja z Frysztatu, od 1565 z Bielska (przekazane synowi).
|
||
Jednym z ważniejszych wydarzeń podczas panowania Wacława III Adama była trwająca na terenie księstwa od ok. 1525 reformacja. Książę już u progu swoich samodzielnych rządów zagarnął majątki dominikanów i franciszkanów. W 1560 wyrzucił ze swojego księstwa benedyktynów z Orłowej. Dotychczasowe kościoły i klasztory katolickie zostały zmienione wtedy na kościoły luterańskie, bądź zniszczone. Większość możnowładztwa i ludności księstwa bez oporu przyjęła nową wiarę. Nowsze badania wykazują jednak, że reformacja nie odniosła tak zdecydowanego sukcesu, jak przyjmowała starsza literatura.
|
||
Największym problemem okazała się jednak dla księcia rozrzutność jego najstarszego syna, Fryderyka Kazimierza, którego w 1560 uczynił udzielnym władcą we Frysztacie i Skoczowie, a 1565 dodatkowo w Bielsku. Młody Wacławowicz tak zadłużył swoje księstwo, że gdy niespodziewanie w 1571 zmarł, ojciec musiał sprzedać wiele dóbr książęcych w ręce prywatne. W ten sposób Wacław III pozbył się z domeny Piastów Cieszyńskich m.in. Bielska, Frydka i Frysztatu.
|
||
Pomimo tych wad, w 1938 roku rozpoczęto produkcję seryjną. Łącznie wyprodukowano 139 "Matyld", nie licząc prototypu. Produkcję zakończono w 1940 roku, gdy stwierdzono, że czołg nie spełnia wymagań ówczesnego pola walki.
|
||
We wrześniu 1939 roku 4 pułk czołgów skierowano do Francji w składzie Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego, a w maju 1940 roku skierowano tam również 7 pułk czołgów. Tam też przeniesiono 1 Armijną Brygadę Czołgów, choć jej trzeci pułk (8 pułk czołgów) pozostał w Wielkiej Brytanii.
|
||
W czasie kampanii francuskiej w dniu 21 maja 1940 roku brygada wzięła udział w bitwie pod Arras. Dzięki atakowi brygady oddziałom brytyjskim udało się wyjść z okrążenia i wycofać w kierunku Dunkierki. W trakcie ewakuacji Brytyjskiego Korpusu Interwencyjnego wszystkie czołgi pozostawiono na plażach.
|
||
W związku z doświadczeniami, jakie wyniesiono z udziału tych czołgów w walkach w 1940 roku zaniechano ich produkcji, a w roku 1942 pozostałe egzemplarze wycofano z jednostek liniowych, przekazując je do szkolenia. Między innymi na czołgach tych szkolono Polaków w 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej w latach 1941-42. Dokładna liczba czołgów użytkowanych przez Polaków nie jest znana. Waha się w różnych opracowaniach od 6 do 18 .
|
||
Kadra uczelni liczy ok. 120 osób, z czego 12 osób z naukowym tutułem profesora. W uczelni, w roku akademickim 2004/2005 kształciło się blisko 3500 osób.
|
||
Piastowie cieszyńscy – linia dynastii Piastów śląskich, wywodząca się od Mieszka cieszyńskiego, syna Władysława opolskiego. Od około 1290 roku do 1653 roku panowała w Księstwie Cieszyńskim oraz na czasowo podległych mu ziemiach. W linii męskiej wygasła na Fryderyku Wilhelmie (1625), a w linii żeńskiej na Elżbiecie Lukrecji (1653).
|
||
Początki FIS-u sięgają 18 lutego 1910 roku. Wtedy to podczas kongresu narciarskiego w Oslo z udziałem Anglii, Austrii, Czech, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Szkocji i Szwecji powołano Międzynarodową Komisję Narciarską. Początkowo komisja miała się składać z dwóch członków - reprezentacja Skandynawii i Europy Środkowej. Ostatecznie w komisji zasiadło dwóch Skandynawów. W 1911 kongres odbył się w Sztokholmie. Wtedy komisję powiększono do pięciu członków, siedzibę ustalono w Oslo. Na tym kongresie ustalono również regulamin międzynarodowych zawodów narciarskich. W 1913 liczbę członków komisji powiększono do siedmiu. W lutym 1922 podczas kongesu w Sztokholmie zdecydowano, że dyscypliny narciarskie będą rozgrywane na igrzyskach olimpijskich, jednak tylko nieoficjalnie. Wtedy również zadecydowano o powstaniu Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (Fédération Internationale de Ski). Na kolejnym kongresie w Pradze podjęto już uchwałę o powstaniu federacji.
|
||
Segowia (hiszp. "Segovia") − miasto w środkowej Hiszpanii, w regionie Kastylia i León, stolica prowincji Segovia, ok. 56 tys. mieszkańców (2003). Położone u podnóża gór Sierra de Guadarrama, na wysokości 1000 m n.p.m.
|
||
Symon Petlura urodził się w Połtawie, w rodzinie o tradycjach kozackich. Uczył się w połtawskim seminarium duchownym. Pracował jako dziennikarz. W 1900 roku został członkiem Ukraińskiej Partii Rewolucyjnej, był socjalistą uznającym odrębność narodową Ukrainy, jednym liderów Ukraińskiej Socjal-Demokratycznej Partii Robotniczej (nazwa Ukraińskiej Partii Rewolucyjnej od grudnia 1905). W czasie I wojny światowej pracował we Wszechrosyjskim związku ziemstw i miast (tzw. "Ziemgorze"), ogólnorosyjskiej organizacji samorządowej utworzonej w 1914 w celu pomocy państwu rosyjskiemu w organizacji zaopatrzenia i zaplecza szpitalnego dla armii.
|
||
Po upadku Hetmanatu Rosja Sowiecka ogłosiła, że w związku z anulowaniem traktatu brzeskiego przestaje uznawać niepodległość Ukrainy. W grudniu 1918 na terytorium Ukraińskiej Republiki Ludowej wkroczyły z kierunku Kurska oddziały Armii Czerwonej, posuwając się w głąb kraju. 3 stycznia 1919 zajęły Charków, instalując tam marionetkowy Tymczasowy Robotniczo-Chłopski Rząd Ukrainy, który proklamował 29 stycznia 1919 powstanie Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. 5 lutego rząd Ukraińskiej Republiki Ludowej pod naporem nacierającej Armii Czerwonej opuścił Kijów udając się kolejno do Winnicy, Równego i Kamieńca Podolskiego. Z Dyrektoriatu Ukraińskiej Republiki Ludowej ustąpił wówczas Wołodymyr Wynnyczenko, a Symon Petlura zawiesił członkostwo w Ukraińskiej Socjal-Demokratycznej Partii Robotniczej i 13 lutego 1919 objął funkcję prezesa Dyrektoriatu URL, którą pełnił aż do śmierci (od 19 listopada 1920 roku wykonywał obowiązki na uchodźstwie). Dyrektoriat sprawował faktyczną władzę na pasie Wołynia i części Podola - pomiędzy pozycjami Wojska Polskiego a liniami Armii Czerwonej, a później przejściowo armii gen. Denikina, która we wrześniu - grudniu 1919 zajmowała Kijów i Naddnieprze. W 1919 przez Ukrainę pod wszystkimi administracjami sprawującymi władzę na jej terytorium przetoczyła się fala pogromów antyżydowskich, w której życie straciło blisko 100.000 ludzi, w tym większość padła ofiarą napadów rabunkowych przeprowadzanych przez lokalne bandy chłopskie, oddziały podporządkowane URL, Kozaków dońskich z oddziałów Armii Ochotniczej gen. Antona Denikina lub oddziałów Armii Czerwonej (Armia Konna Budionnego) sukcesywnie sprawujących faktyczną władzę na obszarze Ukrainy w latach 1919–1921. Do połowy grudnia 1919 terytorium zajmowane przez Armię URL było pasem buforowym pomiędzy Wojskiem Polskim a Armią Czerwoną i wojskami Denikina na południe od błot poleskich. W konsekwencji front wojny polsko-bolszewickiej przebiegał wówczas tylko na Białorusi.
|
||
Od sierpnia 1919 toczyły się w Warszawie poufne rokowania polsko-ukraińskie, początkowo wojskowe (o zawarcie rozejmu, który zaczął obowiązywać 1 września 1919 - w dzień po zajęciu Kijowa przez armię Denikina), a następnie polityczne - w sprawie rozgraniczenia terytorialnego pomiędzy Ukraińską Republiką Ludową a Polską i wzajemnej współpracy skierowanej przeciw Armii Czerwonej i Rosji Sowieckiej. 2 grudnia 1919 delegacja URL pod przewodnictwem Andrija Liwickiego zawarła porozumienie terytorialne i graniczne z Polską, w formie deklaracji, które 7 grudnia 1919 zaaprobował przybyły do Warszawy Petlura. 21 kwietnia 1920 roku Petlura zawarł układ sojuszniczy z Polską i od polsko-ukraińskiej ofensywy na Kijów do zawieszenia broni w wojnie polsko-bolszewickiej (12 października 1920 r.) był jedyną uznawaną międzynarodowo głową państwa Ukrainy.
|
||
Mieszko cieszyński (ur. 1252/1256, zm. 1314 lub 1315) – od 1281/2 wspólnie z bratem Przemysławem w Cieszynie, Oświęcimiu i Raciborzu, od 1290 po podziale samodzielny książę cieszyńsko-oświęcimski, sojusznik (być może także lennik w latach 1292-1305) króla Czech Wacława II. Założyciel linii Piastów cieszyńskich.
|
||
Do ostatecznego podziału dzielnic między braci doszło w 1290 roku. Przemysław przejął księstwo raciborskie, Mieszko zasiadł na Cieszynie, obejmując we władanie dawne kasztelanie cieszyńską, oświęcimską, chrzanowską i zatorską. Po raz pierwszy jako książę cieszyński figuruje na dokumencie wystawionym 1 stycznia 1290 roku.
|
||
Mieszko cieszyński rozpoczął intensywną kolonizację terenów swego księstwa, potrajając liczbę osad. Nadał m.in. przywileje handlowe Cieszynowi, Oświęcimowi (w 1291 roku nadał skład solny), Bielsku i Frysztatowi. 10 listopada 1292 roku nadał prawa miejskie Zatorowi. W 1290 roku nadał rycerzowi Boguszowi 10 łanów frankońskich w pobliżu Cieszyna, dając w sposób początek wsi Boguszowice (obecnie w granicach Cieszyna).
|
||
W 1300 wziął udział w koronacji Wacława II w Gnieźnie na króla Polski. Polityka współpracy z czeskimi Przemyślidami była kontynuowana także po śmierci Wacława II. Jego syn i następca, Wacław III, 5 października 1305 roku poślubił córkę Mieszka - Wiolę Elżbietę, dzięki czemu cieszyński książę miał stać się niebawem jedną z najważniejszych postaci w Królestwie Polskim. Niewykluczone, że dzięki tym zabiegom Mieszko próbował sięgnąć nawet po polską koronę. Dobrze zapowiadającą się karierę cieszyńskiego władcy przerwało jednak zamordowanie Wacława III w Ołomuńcu 4 sierpnia 1306. Ponieważ młody król nie pozostawił po sobie potomstwa, królewska linia Przemyślidów wygasła, a Mieszko stracił wypracowane dzięki niej wpływy, których później już nie odzyskał.
|
||
Joey Belladonna (ur. 13 października 1960 w Nowym Jorku) - amerykański muzyk, wokalista. W latach 1985-1992 wokalista grupy Anthrax. Jako oficjalny powód wyrzucenia go z zespołu podano brak zaangażowania w jego działalność. Po odejściu rozpoczął karierę solową. Powrócił do Anthraxu w 2005 roku, aby opuścić go w styczniu 2007 i wrócić ponownie w maju 2010.
|
||
Ustawa z 19 (31) grudnia 1866 r. o zarządzie gubernialnym i powiatowym w guberniach Królestwa Polskiego powołała do życia powiat makowski. Powiat ten znalazł się w zachodniej części guberni łomżyńskiej. W jego skład weszły trzy miasta: Maków, Różan i Krasnosielc oraz osiem gmin wiejskich: Karniewo, Perzanowo, Płoniawy, Sielc I, Sielc II, Sieluń, Smrock i Sypniewo. W 1868 r. gminę Sielc I przemianowano na gminę Sielc, zaś gminę Sielc II na gminę Białosielc. Kolejne zmiany nastąpiły w 1870 r. Wraz z odebraniem praw miejskich Różanowi i Krasnosielcowi, miejscowości te jako osady wcielono do sąsiadujących z nimi gmin. Różan przyłączono do gminy Sieluń, natomiast Krasnosielc do gminy Białosielc. Mocą tego samego postanowienia gminę Białosielc przemianowano na gminę Krasnosielc.
|
||
Ustawą z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej zniesiono samorząd terytorialny w Polsce. Powiaty jako jednostki administracyjne funkcjonowały nadal, lecz organizacja władz powiatowych uległa daleko posuniętym zmianom. Na terenie powiatu makowskiego powołano do życia powiatową radę narodową. Jej organem wykonawczym stało się prezydium powiatowej rady narodowej. Na czele prezydium stał przewodniczący, będący odpowiednikiem wcześniejszego starosty. Ustawą z dnia 22 listopada 1973 r. o zmianie ustawy o radach narodowych wprowadzono instytucję naczelnika powiatu. Powiat makowski istniał do momentu wejścia w życie ustawy z dnia 28 maja 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych. W wyniku przeprowadzenia wspomnianej reformy administracyjnej z dniem 1 czerwca 1975 r. powstało 49 województw, które zastąpiły 17 dotychczasowych, podzielonych na powiaty. Prawie całe terytorium powiatu makowskiego znalazło się na obszarze województwa ostrołęckiego, jedynie gmina Karniewo znalazła się w województwie ciechanowskim.
|
||
Krzysztof Sas Buchowski - cenił się zaufaniem samego króla.Zygmunt III powierzył mu tytuł łowczego przemyskiego 8 marca 1590 roku. (źródło: ISBN 83-03-02520-1)
|
||
Łączna liczba żołnierzy – ok. 308,4 tys. (2000); zasadnicza służba wojsk. we wszystkich rodzajach wojsk trwa 9 mies.; siły lądowe liczą 211,8 tys. żołnierzy, marynarka – 26 tys., lotnictwo – 70,5 tys.; od 1955 czł. NATO; po zjednoczeniu Niemiec (1990) rozpoczął się proces włączania Nar. Armii Lud. NRD (wraz z jej uzbrojeniem) do Bundeswehry; podpisany 1990 w Moskwie układ między Niemcami a ZSRR o ostatecznej regulacji, zw. układem „2+4”, określił stan sił zbrojnych zjednoczonych Niemiec na poziomie 370 tys. (łącznie siły lądowe, mor. i powietrzne) i zobowiązał ZSRR do wycofania swoich wojsk z terenu Niemiec do końca 1994; Niemcy są sygnatariuszem układu w sprawie konwencjonalnych sił zbrojnych z 1990 i układu o liczbie żołnierzy z 1992, zgodnie z którymi liczebność wojsk będzie wynosić 350 tys. żołnierzy; Niemcy będą mogły posiadać: 4166 czołgów bojowych, 3446 bojowych wozów opancerzonych, 2707 jednostek artylerii o kalibrze powyżej 100 mm, 900 samolotów bojowych, 306 helikopterów uderzeniowych. W realizowanej od 1992 reformie, p.n. Bundeswehra 2000, siły zbrojne Niemiec będą się składać z 2 kategorii: większej części przeznaczonej do obrony terytorium Niemiec i obszaru NATO oraz mniejszej – maksymalnie mobilnych i utrzymujących stałą gotowość bojową sił szybkiego reagowania (7 brygad lądowych, część sił powietrznych i mor.). Budżet wojsk. wynosi 1,5% PKB (2003). W skład wyposażenia wchodzą np. uznane za jedne z najlepszych na świecie czołgi Leopard 2A6.
|
||
Przywódcy ZURL prezentowali postawę bezkompromisową, której podstawą była granica na Sanie (hasło "Lachy za San"), nie do przyjęcia dla strony polskiej. Lekceważyli też niebezpieczeństwo ze strony czerwonej Rosji, mimo że Symon Petlura nalegał na rozejm z Polakami, a delegaci Ukraińców galicyjskich brali udział w negocjacjach Andrija Liwickiego prowadzonych jesienią 1919 r. w Warszawie i zakończonych sojuszem polsko-ukraińskim z kwietnia 1920 r. Delegaci rządu ZURL upełnomocnieni przez Jewhena Petruszewycza ze Stepanem Wytwyckim na czele wycofali się z rozmów w grudniu 1919 r. po zgodzie Petlury na cesje terytorialne na rzecz Polski w Galicji, pomimo deklaracji strony polskiej o autonomicznym statusie Galicji i wzajemnych gwarancjach dla ochrony praw Polaków i Ukraińców w obu państwach.
|
||
Odmowa ukraińskich działaczy państwowych i wojskowych ZURL zawarcia w roku 1919 kompromisu terytorialnego z Polską i wsparcia organizacyjnego i kadrowego Ukraińskiej Republiki Ludowej w czasie wyprawy kijowskiej 1920 r była jedną z najistotniejszych przyczyn tego, że niepodległe demokratyczne państwo ukraińskie (URL) po 1920 r. nie przetrwało.
|
||
Duchowieństwo greckokatolickie narodowości ukraińskiej poparło czynnie utworzenie Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, zajmując również stanowiska świeckie, m.in. w radach narodowych, komisariatach powiatowych i gminnych ZURL, czy komisariatach poborowych UHA. Ukraińscy duchowni nawoływali do wstępowania do Ukraińskiej Armii Halickiej, zdarzały się z ich strony przypadki organizacji antypolskich wieców i agitacji do walki z Polską. O wrogiej postawie wobec narodu polskiego kleru ukraińskiego pisał m.in. w swoim liście z dnia 31 marca 1920 roku arcybiskup lwowski obrządku łacińskiego Józef Bilczewski, oraz dowódca wojsk polskich w Małopolsce Wschodniej gen. Tadeusz Rozwadowski, który zapisał: "W czasie trwania walk zbrojnych duchowni greckokatoliccy całkowicie solidaryzowali się zarówno z organizatorami życia politycznego, jak i z ludem dokonującym mordów i rabunków na ludności i mieniu polskim. Ze strony duchowieństwa unickiego nie padł ani jeden głos protestu przeciwko gwałtom i okrucieństwom, nie został podjęty ani jeden krok zmierzający do położenia kresu bezmyślnemu pastwieniu się nad cywilną ludnością polską i polskimi jeńcami.".
|
||
W maju 1980 ustanowił rekord świata w dziesięcioboju w Götzis w Austrii wynikiem 8648 pkt (w czerwcu tego roku stracił go na rzecz Guido Kratschmera). Zdobył złoty medal w tej konkurencji na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie. W maju 1982 w Götzis odzyskał rekord świata uzyskując 8730 pkt, ale w sierpniu ponownie go utracił; tym razem nowym rekordzistą został Jürgen Hingsen z RFN. We wrześniu 1982 Thompson zdobył złoty medal na mistrzostwach Europy w Atenach i jednocześnie poprawił rekord świata na 8774 pkt. Zwyciężył również w igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1982 w Brisbane.
|
||
Podczas II wojny światowej brał czynny udział w walce zarówno z sowieckim, jak i hitlerowskim okupantem. W maju 1940 roku wstąpił jako ochotnik do Armii Polskiej we Francji, gdzie służył jako podchorąży artylerii w 3 Dywizji Piechoty. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 1 Brygadzie Strzelców w Szkocji oraz w Dywizjonie Artylerii Lekkiej Motorowej. Ukończył także, z drugą lokatą, Szkołę Podchorążych Artylerii w Szkocji ze stopniem podporucznika. Później został instruktorem w tej szkole.
|
||
Modraszkowate (Lycaenidae) − rodzina motyli dziennych, licząca około 2700 gatunków (z czego na terenie Polski wykazano 49 gatunków). Są to motyle małe lub średniej wielkości (od 1,5 cm do 8 cm rozpiętości skrzydeł), występujące we wszystkich zoogeograficznych krainach świata.
|
||
Do roku 1910 istniały już tysiące sal kinowych w Ameryce i Europie, a w 1912 roku nakręcono pierwsze filmy pełnometrażowe.
|
||
Listy wyborcze wystawiały poszczególne ugrupowania polityczne samodzielnie lub w zjednoczonym bloku wyborczym. Polska Partia Socjalistyczna z reguły przystępowała do wyborów samorządowych razem z klasowymi związkami zawodowymi. Ugrupowania narodowe (ND, NPR i inne) łączyły się w tzw. Blok Narodowy. Komunistyczna Partia Polski jako nielegalna ( zdelegalizowana za to że: w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. popierała bolszewików a nie Polaków oraz posiadała siedzibę poza granicami Polski co było niezgodne z konstytucją ) nie mogła oficjalnie wystawić swych list wyborczych toteż zbojkotowała wybory samorządowe w 1919 r. Ugrupowania narodowe stanowiły siłę we wspólnym bloku wyborczym. W wyborach 1919 i 1922 zdobyły po 6 mandatów, w 1927 – 5 mandatów, natomiast w 1939 samej endecji przypadły tylko 2 mandaty (na 24 miejsca w Radzie Miejskiej). Także Chrześcijańska Demokracja przystępując do wyborów jako samodzielna siła polityczna w 1922 i 1927 r. uzyskała po 2 mandaty. Tymczasem z pięciokrotnie przeprowadzonych wyborów pięć razy zwycięstwo jako samodzielna partia odnosiła Polska Partia Socjalistyczna (1919 r. – 9 mandatów; 1922 r. – 3; 1927 r. – 9; 1934 r. – 9; 1939 r. – 12 mandatów). Dwukrotnie utworzyła socjalistyczny magistrat w latach 1919-1922 i 1927-1931. Pod naciskiem kół prawicowych tzw. "czerwone magistraty" zostały rozwiązane na mocy decyzji administracyjnych.
|
||
Rada Miejska składała się z 24 członków. Pierwsza jej uchwała dotyczyła przywrócenia miastu dawnej, historycznej nazwy Radomsko. Przeciwko temu wystąpiły władze miasta Radomia argumentując możliwością omyłek. Sprawa przywrócenia byłej nazwy trwała ponad 3 lata (1919-1922). O wiele dłużej kształtowała się nazwa powiatu: przez pierwsze lata radomski, potem radomskowski, dopiero w połowie lat trzydziestych radomszczański. Samorząd miejski ograniczony był przez samorządowe władze powiatowe, stąd też czyniono kilkakrotnie starania, aby Radomsko stało się miastem wydzielonym. Kiedy spełniało już wszystkie wymogi, m.in. przekroczyło 25 tys. mieszkańców, nadszedł wrzesień 1939 r. Z działalności Rady Miejskiej na uwagę zasługuje budowa robotniczego osiedla na Kowalowcu oraz budownictwo komunalne: cegielnia, rzeźnia, łaźnia, elektrownia, tabor miejski itp. Na kilka lat przed wojną opracowany został i przyjęty perspektywiczny plan rozwoju miasta do 1970 r. Wielkość inwestycji komunalnych uzależniona była od możliwości finansowych miasta. Tymczasem budżet z roku na rok był mniejszy. Gdy w 1928 r. sięgał prawie milion złotych to w 1934 mniej niż połowę tej sumy. Wzrastało natomiast zadłużenie Radomska, co było typowym zjawiskiem dla wszystkich miast w Polsce. W 1928 r. dług wynosił 230 tys. zł, tymczasem w 1934 r. już 625 tys. Z tych względów nie powiodły się próby rozwiązania najważniejszych spraw dla mieszkańców miasta, jak chociażby przeprowadzenie kanalizacji.
|
||
Ważnym problemem dla władz miejskich było szkolnictwo. W 1920 r. czynnych było 7 szkół powszechnych, ale ani jednej siedmioklasowej; w 1924 r. 9 szkół, w tym 4 o siedmiu oddziałach. W 1927 r. w wyniku połączenia małych szkół powstało 5 szkół siedmiooddziałowych. Radomszczańskie szkoły przyjmowały imiona znanych Polaków: Królowej Jadwigi, M. Konopnickiej, T. Kościuszki, St. Jachowicza, E. Plater, A. Mickiewicza, E. Orzeszkowej, Wł. Reymonta. Dla pracujących zorganizowano szkołę popołudniową. Warunki lokalowe szkół nie były najlepsze. Podjęto decyzję o wybudowaniu kosztem miasta szkoły im. J. Piłsudskiego. Ostatni etap budowy przerwała wojna. Pomimo czynionych wysiłków nie udało się osiągnąć pełnej powszechności nauczania. Główną przeszkodę stanowiły warunki bytowe rodzin robotniczych i bezrobotnych. Doraźna pomoc udzielana przez Magistrat i instytucje opieki społecznej chwilowo łagodziły problem, ale go nie rozwiązywały. Przez okres dwudziestolecia międzywojennego, w poszczególnych jego latach czynne były następujące szkoły średnie: gimnazjum męskie St. Niemca, gimnazjum żeńskie J. Chomiczówny, gimnazjum koedukacyjne L. Weitraubówny oraz gimnazjum męskie im. F. Fabianiego prowadzone przez Towarzystwo im. F. Fabianiego. Ponadto czynna była koedukacyjna szkoła handlowa prowadzona przez Polską Macierz Szkolną. Rada Miejska finansowała działalność dokształcającej szkoły zawodowej. Trudu uporania się z analfabetyzmem, obejmującym po 1918 r. 35% dorosłej ludności Radomska, podjęły się takie organizacje i instytucje jak: czytelnie Polskiej Macierzy Szkolnej, Związek Chrześcijańsko-Młodzieżowy, Uniwersytet Ludowy, Towarzystwo Uniwersytetu Robotniczego, a także Klub Robotniczy prowadzony przez Polską Partię Socjalistyczną.
|
||
12 września 1944 rozegrała się największa bitwa na ziemi radomszczańskiej bitwa pod Ewiną. Oddziały III Brygady AL im. gen. Bema przyjęły bitwę z 10-krotnie liczebniejszym wojskiem niemieckim. Siły hitlerowskie określano na 200 samochodów z wojskiem (około 6000 ludzi) oraz samochody pancerne. Nieprzyjaciel kilkakrotnie uderzał ze wszystkich stron na zgrupowanie żołnierzy Armii Ludowej. Dzięki bohaterskiej postawie, plan nieprzyjacielski nie powiódł się. Straty wroga oceniano na ok. 100 zabitych i 200 rannych. Na założone przez partyzantów miny najechało kilka pojazdów nieprzyjaciela, a w jednym z samochodów zginęła grupa oficerów niemieckich. Gdy wszystkie jednostki brygady zebrały się w punkcie koncentracji stwierdzono, że straty wyniosły 12 zabitych partyzantów, 11 rannych i kilkunastu zaginionych. Nazwa miejscowości Ewina została wyryta na pomniku Czynu Partyzanckiego w Polichnie wśród nazw największych walk partyzanckich w Polsce.
|
||
Równocześnie z walką zbrojną prowadzona była walka o polska oświatę i kulturę oraz o utrzymywanie i wzbogacanie narodowych wartości. Bohaterami tej walki byli przede wszystkim nauczyciele. Władze okupacyjne pozamykały szkoły średnie, a w szkołach podstawowych zabroniły nauczania historii i geografii Polski. Niszczyły polskie księgozbiory. Tylko w jednej ze szkół radomszczańskich zdewastowano 580 tomów z biblioteki uczniowskiej i 200 z nauczycielskiej. W marcu 1940 r., w ramach tzw. akcji AB, wymierzonej przeciwko inteligencji, aresztowano i wywieziono z Radomska do obozów koncentracyjnych 53 osoby. Nie zahamowało to jednak konspiracyjnej pracy oświatowej. Już pod koniec 1939 r. w mieście i powiecie rozpoczęto tajne nauczanie. Powstało ono samorzutnie – narodziło się z inicjatywy nauczycieli, szczególnie działaczy Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz rodziców. Na początku 1940 r. powstała Tajna Organizacja Nauczycielska, obejmująca swą działalnością szkolnictwo podstawowe, średnie ogólnokształcące i zawodowe oraz oświatę dorosłych. Efektem pracy kompletów tajnego nauczania było otrzymanie w 1943 r. świadectwa dojrzałości przez 30 maturzystów. W tajnym nauczaniu pracowało w Radomsku i powiecie ponad 190 nauczycieli, w tym ponad 80 na szczeblu szkolnictwa średniego.
|
||
Kapustowate, krzyżowe ("Brassicaceae" Burnett, "Cruciferae" Juss.) – rodzina roślin zielnych, rzadziej drzew i krzewów, należąca do rzędu kapustowców ("Brassicales"). Liczy 381 rodzajów i około 3700 gatunków.
|
||
Pochodziła z prowincji Syczuan. Związana z ruchem komunistycznym od 1936, rok później została członkiem Komunistycznej Partii Chin. Pracowała we władzach lokalnych i centralnych, dochodząc w 1980 do stanowiska wiceministra zdrowia. Była deputowaną do Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych w latach 1954-1975 (kadencje I, II, III), wchodziła także w skład Komitetu Krajowego Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin w latach 1983-1993 (kadencje VI i VII).
|
||
Elbert Nortland Carvel (9 lutego 1910 - 6 lutego 2005 w Laurel, Delaware), polityk amerykański, działacz Partii Demokratycznej.
|
||
Najwcześniejsze archeologiczne dowody osadnictwa na terenach miasta pochodzą z roku 3000 p.n.e. Gdy 2 listopada 1769 roku przybyli na te tereny hiszpańscy kolonizatorzy pod dowództwem Gaspara de Portolà, zamieszkiwał je szczep Yelamu ludu Ohlone, który skupił się tu w kilkunastu wsiach. Była to pierwsza udokumentowana wizyta Europejczyków w okolicach Zatoki San Francisco. Siedem lat później, 28 marca 1776 roku, Hiszpanie założyli na tych terenach fort, a następnie misję imienia św. Franciszka z Asyżu (Mission Dolores).
|
||
Kalifornijska gorączka złota spowodowała napływ poszukiwaczy tego kruszcu na tereny stanu. Przybysze osiedlali się masowo w San Francisco, preferując je ponad rywalizujące z nim miasto Benicia. Wizja wzbogacenia się była tak silna, że załogi statków przybywających do portu często porzucały swoje jednostki i masowo udawały się na pola złotonośne. Port miejski wypełnił się opuszczonymi statkami. Do grudnia 1849 roku liczba mieszkańców San Francisco wzrosła z 1000 do 25000. Z tych czasów wywodzi się też jedna z ikon miasta – chleb na zakwasie, będący podstawą wyżywienia XIX-wiecznych górników i robotników.
|
||
Średnia najwyższa temperatura w San Francisco to 21 °C, która jest o 9 °C niższa niż dla miejsc położonych bardziej w głąb lądu, jak Livermore. Najwyższa zanotowana temperatura w San Francisco to 39 °C, odnotowana 17 lipca 1988 roku i 14 czerwca 2000 roku. Zimy w mieście są łagodne z najwyższymi temperaturami dziennymi sięgającymi 15 °C. Najniższe rzadko kiedy osiągają 0 °C i mniej, jakkolwiek rekordowa najniższa temperatura to −3 °C odnotowana 11 grudnia 1932 roku. Od maja do września, w okresie letnim, jest bardzo sucho, ale z kolei od listopada aż do marca opady deszczu są bardzo częste. Opady śniegu są niezwykle rzadkie, z około dziesięcioma przypadkami odnotowanymi od 1852. Największy opad śniegu zaobserwowany 5 lutego 1887, wyniósł od 9,4 cm w centrum miasta do 17,8 cm poza nim. Ostatni odnotowany opad śniegu w mieście miał miejsce 5 lutego 1976 roku, gdy spadło go ok. 2,5 cm.
|
||
Największym (410 ha) i najczęściej odwiedzanym parkiem w mieście jest Golden Gate Park, który rozciąga się od środka miasta w kierunku Pacyfiku. Pierwotnie teren parku zajmowały wydmy porośnięte miejscowymi trawami, ale w 1870 roku, gdy zakładano park, teren obsadzono tysiącami odmian drzew i innych roślin pochodzących z całego świata. W parku znajdują się liczne dodatkowe obiekty jak: Conservatory of Flowers, Japoński Ogród Herbaciany i Arboretum Strybing. Dodatkowo w mieście rozsianych jest szereg mniejszych parków, skwerów i terenów rekreacyjnych, otoczonych zwykle przez osiedla mieszkalne.
|
||
Na początku XX wieku miasto stało się głównym centrum bankowym i finansowym na Zachodnim Wybrzeżu. Montgomery Street w Financial District była znana jako „Wall Street Zachodu” ze znajdującymi się przy niej m.in.: Bankiem Rezerw Federalnych, główną siedzibą korporacji Wells Fargo, a także obecnie już nie działającą Pacific Coast Stock Exchange (Giełda Papierów Wartościowych Wybrzeża Pacyficznego). W San Francisco powstał także Bank of America, pionier usług dla klasy średniej, który na swoją siedzibę wybudował w 1960 roku nowoczesny budynek na 555 California Street. W mieście mają swoje siedziby lub oddziały także inne instytucje finansowe, banki i spółki venture capital, jak m.in.: Charles Schwab Corporation, Bank of the West, Union Bank of California, VISA czy United Commercial Bank. Z ponad trzydziestoma międzynarodowymi instytucjami finansowymi, sześcioma firmami z listy Fortune 500 i rozbudowaną infrastrukturą oraz profesjonalnym rynkiem usług w sektorach takich jak: prawo, public relations, architektura i projektowanie, San Francisco jest uważane za jedną z metropolii globalnych. Miasto w 2005 roku zajmowało piętnastą pozycję na świecie i ósmą w kraju na liście miast z najwyższym PKB.
|
||
Małe przedsiębiorstwa zatrudniające mniej niż 10 pracowników oraz przedsięwzięcia jednoosobowe stanowiły w 2006 85% wszystkich firm, a liczba mieszkańców pracujących w przedsiębiorstwach zatrudniających więcej niż 1000 pracowników spadła od 1977 roku o połowę. Miasto świadomie ogranicza rozwój dużych sieci handlowych, hurtowni i hipermarketów w mieście. Rada Nadzorcza wykorzystała w tym celu plan zagospodarowania, by zawęzić tereny, na których dozwolona by była taka działalność gospodarcza, co spotkało się z poparciem mieszkańców.
|
||
Swoją siedzibę w San Francisco ma występująca w lidze NFL drużyna 49ers. Początkowo grali w All-America Football Conference, jednak w 1950 roku awansowali do NFL, a na obecnym stadionie Candlestick Park, rozgrywają swoje mecze dopiero od 1971 roku. Podczas występów w NFL, 49ers zgromadzili na swoim koncie 5 tytułów Super Bowl.
|
||
San Francisco ma swojego reprezentanta w Major League Baseball, którym jest zespół Giants. Do Kalifornii drużyna trafiła w 1958 roku z Nowego Jorku. W 1989 roku zespół dotarł do finału ligi MLB, jednak po 3. meczu miasto nawiedziło trzęsienie ziemi. W 2000 roku Giants zaczęli grać na słynnym AT&T Park, który jest ich siedzibą również obecnie. Na Kezar Stadium swoje mecze rozgrywa San Francisco Bay Seals, który także występuje w lidze United Soccer League.
|
||
Stacja powstała 1 kwietnia 2000 w wyniku fuzji Naszej TV (1998-2000) i Polsatu 2 w pierwotnej formie (1997-2000) – kodowana od 20 września 2005 na satelicie. Dostępna naziemnie (analogowo w 24 miastach Polski – samodzielnie lub na zachodzie kraju retransmitowana przez TV Odra, cyfrowo w MUX-2 DVB-T), a także na platformie Cyfrowy Polsat, CYFRA+ oraz platformie cyfrowej N. Do 27 kwietnia 2005 stacja nadawała analogowo na satelicie Hot Bird.
|
||
Tower Bridge ("Most Wieżowy") – most zwodzony w Londynie (mylony niekiedy z sąsiednim mostem Londyńskim "London Bridge", przeprowadzony przez Tamizę, w pobliżu Tower of London, od której bierze swą nazwę). Jeden z najbardziej znanych obiektów w Londynie, zbudowany w stylu wiktoriańskim. Jego historia zaczęła się w roku 1872, kiedy to parlament angielski rozpatrzył projekt ustawy dotyczącej budowy drugiego mostu nad Tamizą. Mimo zastrzeżeń zgłaszanych przez zarząd zamku Tower of London ustawa została uchwalona. Postawiono jednak warunek, który został spełniony, styl mostu miał harmonizować ze stylem zamku. Architektem jego był Horace Jones, który zastosował modną podówczas konstrukcję: stalowy szkielet obłożony kamieniem w stylu neogotyckim. Most został ukończony w 1894. Jest mostem zwodzonym, umożliwiającym przepływanie statków oceanicznych do około 40,5 m wysokości powyżej poziomu wody. Przez pierwsze lata był otwierany nawet 6000 razy rocznie, teraz jedynie 1000 razy na rok.
|
||
Tower Bridge przecina Tamizę na wschodnim końcu Londynu. Od początku swojego istnienia uznawany był za arcydzieło ówczesnej inżynierii. Porównywano go ze słynną już wieżą Eiffla, zbudowaną pięć lat wcześniej. Potężny, ważący ponad 2000 ton, napędzany parą mechanizm mostu, regulował otwarcie jego środkowej części. Umożliwiał swobodne przepływanie wielkich statków. Stary mechanizm mostu obecnie nie jest już używany. Zastąpiono go nowoczesnym elektrycznym urządzeniem. Nocą most jest oświetlony i widać z niego London Eye oraz budynki, które są budowane w różnych kształtach np. cygara.
|
||
Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka powstała w wyniku rewolucji październikowej w 1917. Bolszewicy próbowali przejąć władzę w Kijowie równolegle do przewrotu w Piotrogrodzie, zostało to jednak uniemożliwione przez oddziały lojalne wobec Ukraińskiej Centralnej Rady, która 20 listopada 1917 proklamowała niepodległość Ukraińskiej Republiki Ludowej. W konsekwencji 24-25 grudnia 1917 roku w Charkowie bolszewicy stworzyli marionetkową Ukraińską Ludową Republikę Rad (nazwa podobna do Ukraińskiej Republiki Ludowej). Oddziały bolszewików 8 lutego 1918 roku zajęły Kijów. Po traktacie brzeskim terytorium Ukrainy znalazło się pod okupacją wojsk niemieckich i austro-węgierskich, zaś RFSRR była zmuszona uznać niepodległość Ukraińskiej Republiki Ludowej i 12 czerwca 1918 zawrzeć z Państwem Ukraińskim (Hetmanatem) zawieszenie broni, preliminaryjne do traktatu pokojowego. W latach 1918-1920 Kijów znajdował się kolejno we władaniu Ukraińskiej Republiki Ludowej, Hetmanatu, ponownie URL, bolszewików, Armii Ochotniczej gen.Antona Denikina, ponownie URL, bolszewików, władz URL sprzymierzonych z Polską, by od czerwca 1920 ostatecznie znaleźć się pod administracją sowiecką. 5-12 lipca 1918 roku utworzono ukraiński oddział RKP(b)- KPU(b).
|
||
3 stycznia 1919 r. Armia Czerwona zajęła Charków, który stał się pierwszą siedzibą rządu i stolicą Ukraińskiej SRR. 25 stycznia 1919 Rząd Tymczasowy uchwalił połączenie Ukrainy z Rosją na zasadach "radzieckiej federacji", a 29 stycznia został przemianowany na Radę Komisarzy Ludowych USRR. 10 marca 1919 roku uchwalono konstytucję USRR. Jej stolicą został Charków. USRR brała udział w negocjacjach pokojowych z Polską prowadzonych w Mińsku i Rydze w 1920 roku. W wyniku traktatu ryskiego rząd Polski uznał USRR za jedynego reprezentanta ludności ukraińskiej, tym samym przekreślając wcześniejsze sojusznicze zobowiązania wobec URL, mimo iż nie zostały one faktycznie nigdy ratyfikowane przez parlament polski. Żołnierze armii URL zostali internowani, nadal natomiast istniał i funkcjonował rząd Ukraińskiej Republiki Ludowej na emigracji.
|
||
Poza czystkę polityczną USRR wstrząsnęła w latach trzydziestych sztucznie wywołana przez Stalina klęska głodu po rozpoczęciu kolektywizacji. Oblicza się, że zginęło wówczas ok. 5 mln obywateli republiki (choć te dane są trudno weryfikowalne). Rozprawiono się również z duchownymi oraz przedstawicielami mniejszości narodowych, szczególnie Polakami. Zlikwidowano polski obwód autonomiczny na Wołyniu (tzw. Marchlewszczyzna), mniejszość polską masowo mordowano i zsyłano w głąb Rosji. Represje dotknęły także polskich komunistów przebywających na obszarze państwa (m.in. Tomasza Dąbala). Począwszy od 1930 przez całe lata trzydzieste OGPU a następnie NKWD prowadziło na terenie USRR masowy terror policyjny, którego ofiarami padli także ukraińscy intelektualiści, a następnie działaczom ukraińskiej partii komunistycznej (sekcji WKP(b)).
|
||
W 1940 roku Rumunia została zmuszona do zrzeczenia się na rzecz ZSRR pewnych obszarów, spośród których Bukowinę i południową Besarabię włączono w skład Ukraińskiej SRR. Jednocześnie z obszaru Ukraińskiej SRR wyłączono część terenów wchodzącej dotąd w skład Ukraińskiej SRR Mołdawskiej ASRR. Obszary te wraz z pozostałymi częściami ziem odebranych Rumunii utworzyły Mołdawską SRR.
|
||
Nazwa rasy pochodzi od posiadłości książęcej Zweibrucker, gdzie od XVI wieku hodowano konie. W 1755 roku założono tam stadninę, w której do hodowli używano ogierów orientalnych i klaczy angielskich. Stadnina bardzo ucierpiała na skutek wojen. Najpierw wskutek kampanii napoleońskiej uprowadzili konie Francuzi, w czasie późniejszych wojen trafiały one do Prus i Austrii. Konie te nie należały do najlepszych. Nowe możliwości hodowlane stworzyła pomoc finansowa ze strony Bawarii w 1890 roku. Obecnie hoduje się konie do rekreacji i sportu, używając do krzyżowania koni trakeńskich, hanowerskich i westfalskich.
|
||
Ludwig Karl Martin Leonhard Albrecht Kossel (ur. 16 września 1853 w Rostocku, zm. 5 lipca 1927 w Heidelbergu) – niemiecki biochemik, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 1910 roku.
|
||
Zajmował się badaniami substancji białkowych, zwłaszcza aminokwasów i kwasów nukleinowych. W 1896 roku odkrył aminokwas histydynę. Za prace nad białkami, szczególnie nukleinami, otrzymał w 1910 Nagrodę Nobla z medycyny.
|
||
Bułat Okudżawa był synem Ormianki i Gruzina. Jego rodziców, zagorzałych bolszewików i działaczy komunistycznych, spotkał los podobny do losu wielu ludzi żyjących w epoce terroru stalinowskiego. Ojciec (pierwszy sekretarz lokalnego komitetu partii w Niżnym Tagile) został rozstrzelany w 1937 roku, natomiast matka (pełniąca funkcję sekretarza rajkomu) skazana na dziesięć lat w obozie (łącznie spędziła 18 lat w łagrze). Razem z bratem wychowywał się u babki, w niełatwym czasie i trudnych warunkach życiowych. Po okresie wielkiej czystki, naznaczony stygmatem wroga ludu starał się o zaufanie władzy. Podczas II wojny światowej, w wieku 18 lat przerwał naukę i podjął, jako ochotnik, służbę wojskową. W 1942 roku został wysłany na front. Był kilkakrotnie ranny. Po zakończeniu wojny był pracownikiem fizycznym, zaliczył eksternistycznie pozostałe klasy szkoły średniej i rozpoczął studia na wydziale filologicznym uniwersytetu w Tbilisi. Wtedy też debiutował na łamach gazety "Leninowski sztandar" ("Ленинское знамя"). W 1950 roku, po ukończeniu studiów, rozpoczął pracę jako nauczyciel w wiejskiej szkole w okolicach Kaługi (Калугa). Na fali odwilży wstąpił do partii. Po powrocie w 1956 roku matki z zesłania (została zrehabilitowana) powrócił do Moskwy. Tam też, najpierw w gronie przyjaciół, później już publicznie, zaczął śpiewać swoje wiersze, akompaniując sobie na gitarze.
|
||
Zakładowy Klub Sportowy Unia Tarnów – polski wielosekcyjny klub sportowy z Tarnowa, założony w 1928 roku. Do najbardziej znanych sekcji należą sekcja żużlowa (od 2003 Żużlowa Sportowa Spółka Akcyjna) oraz sekcja piłki nożnej. Ponadto istnieje sekcja koszykówki, piłki ręcznej, lekkoatletyczna i sekcja pływacka. W wyniku restrukturyzacji dokonanej w sierpniu 2010 roku w klubie pozostają sekcje: piłkarska oraz lekkoatletyczna. Gmina Miasta Tarnowa wykupiła halę widowiskowo-sportową „Jaskółka”, krytą pływalnię wraz z przyległymi terenami. W pierwszym etapie restrukturyzacji (30 grudnia 2004 r.) stadion piłkarsko-żużlowy stał się obiektem miejskim. W posiadaniu klubu pozostały boiska treningowe oraz stadion lekkoatletyczny.
|
||
Jak wielu innych ze swego środowiska, w 1950 roku wstąpił (pod wpływem swojego mentora Althussera) do Francuskiej Partii Komunistycznej i był jej członkiem do 1953 (wg innego źródła przez 5 lat) – wg historyka Emmanuela Le Roy Ladurie nie uczestniczył jednak nigdy w pracach organizacji partyjnej. Wystąpił z partii, gdy okazało się, że prominentni członkowie partii nie chcą wyciągnąć żadnych konsekwencji z przedostających się wówczas na Zachód informacji o systemie represji stalinowskich.
|
||
Foucaultowi nie udało się w 1950 roku uzyskać agregacji (agrégation), ale powiodło mu się to gdy ponowił starania rok później – tak więc w 1951 roku złożył egzamin państwowy z filozofii, natomiast w 1952 roku zdobył dyplom z psychopatologii. Krótko wykładał w École Normale a następnie (w latach 1953–1954) pracował jako asystent na wydziale psychologii uniwersytetu w Lille (Université Lille Nord de France). Wówczas Foucault nie był zainteresowany karierą nauczycielską i zdecydował się na wyjazd z Francji na dłużej. Poza Francją przebywał w latach 1955-1960 pracując jako wykładowca literatury i języka francuskiego. Dzięki poparciu Georges'a Dumézila – swego przyjaciela i mentora, który zaaranżował mu stanowisko delegata kulturalnego mógł podjąć pracę na uniwersytecie Uppsala w Szwecji. Kierował tam "Maison de France" – placówką zajmującą się propagowaniem kultury francuskiej za granicą (w czasie jego pobytu bywali tam m.in. Albert Camus i Roland Barthes) W latach 1958-1959 był dyrektorem Centrum Francuskiego na Uniwersytecie Warszawskim. Pobyt w Polsce pogłębił jego rozczarowanie ideologią partii komunistycznej. Warszawę musiał opuścić nagle w wyniku prowokacji ubeckiej na tle seksualnym (Służba Bezpieczeństwa sprowokowała intrygę wykorzystując homoseksualizm Foucaulta). Następnie pracował jakiś czas w Hamburgu w Niemczech, gdzie stanął na czele Instytutu Francuskiego.
|
||
Foucault wrócił do Francji, by ukończyć pracę doktorską pisaną poza krajem. Od 1960 roku pracował jako docent psychologii na uniwersytecie w Clermont-Ferrand. W sobotę 20 Maja 1961 r. 35-letni Foucault stanął przed szczelnie wypełnionym amfiteatrem Sorbony i komisją egzaminacyjną. Błyskotliwa obrona rozprawy doktorskiej składającej się z dwóch części (głównej – "Folie et déraison: Histoire de la folie à l'âge classique" i pomocniczej – tłumaczenie i opracowanie Antropologii Kanta) stanowiło punkt zwrotny w karierze Foucaulta. W roku 1962 Foucault otrzymał nominację profesorską – objął katedrę w Clermont-Ferrand – tam również poznał swego towarzysza życia, Daniela Deferta. W latach 1966-1968 był profesorem filozofii w Tunisie – był tam świadkiem buntu studentów, z którym sympatyzował, ściągając na siebie niechęć władz. W 1968 roku objął stanowisko organizatora Wydziału Filozoficznego na powołanym właśnie do życia w wyniku wydarzeń majowych Uniwersytecie w Vincennes.
|
||
W roku 1970 (niewielką większością głosów) otrzymał utworzoną specjalnie dla siebie katedrę "historii systemów myślenia" w Collège de France. W 1970 roku Foucault po raz pierwszy wybrał się do USA – miał tam odtąd wracać wielokrotnie z wykładami (zwłaszcza na Uniwersytet w Berkeley) – to właśnie na ziemi amerykańskiej w Zabriskie Point w Death Valley National Park w 1975 roku eksperymentował z LSD – później miał to określić mianem "najlepszego przeżycia w całym życiu".
|
||
W roku 1969 w Collège de France wygłosił wykład pod tytułem "Czym jest autor?" – wystąpienie to stało się ważnym przyczynkiem w dyskusji na temat roli autora w literaturze współczesnej. W wydanej w 1969 roku rozprawie "L'archéologie de savoir" ("Archeologia wiedzy") rozwijał zastosowaną wcześniej metodę. W 1970 roku w Collège de France w wykładzie inauguracyjnym "L'ordre du discours" ("Porządek dyskursu") nakreślił program badań odwołujący się do tez wyłożonych wcześniej w "Archeologii wiedzy".
|
||
Późniejszy okres życia mieszkańców przebiegał raczej spokojnie, jeżeli nie liczyć odparcia najazdu wojsk Mikołaja księcia opolskiego w 1474 roku. Z kronik wiemy, że los nie oszczędził miastu pożarów, które kilkakrotnie niszczyły nieomal doszczętnie zabudowania. W okresie umacniania władzy królewskiej w Polsce, przywiązywano dużą uwagę Kłobuckowi, czego dowodem były aż trzy wizyty Króla Władysława Jagiełły w tym mieście (w roku 1416, 1420 i 1426).
|
||
W roku 1658, decyzją Sejmu Warszawskiego, wyłączono Kłobuck z starostwa krzepickiego i oddano pod Zarząd Zakonowi Paulinów. Wskutek tej ostatniej decyzji Kłobuck zyskał miano starostwa w powiecie lelowskim. W okresie II rozbioru (1796 r.), odebrano Paulinom starostwo Kłobuckie i tym samym włączono do dóbr rządowych. Wówczas to z nadania króla pruskiego prywatnym właścicielem miasta stał się Chrystian hrabia Luttichau. W cztery lata później miasto dostaje się w ręce pruskiego ministra Christiana hr. Haugwitza. Po przemarszu wojsk napoleońskich, Kłobuck znalazł się w powiecie częstochowskim, departamentu kaliskiego, a po ich klęsce ziemie te znalazły się w województwie kaliskim, obwodzie wieluńskim, powiecie częstochowskim. Kolejna reorganizacja była po upadku powstania listopadowego, wówczas to ziemie te przypisano do guberni warszawskiej. W 1866 roku, na mocy ukazu carskiego, Kłobuck jest w powiecie częstochowskim – guberni piotrkowskiej. Reperkusją po klęsce powstania styczniowego była utrata praw miejskich Kłobucka na mocy postanowienia rosyjskiego Komitetu Urządzającego z dnia 23 stycznia 1870 roku, a następnie włączenie do gminy Kamyk (decyzja gubernatora piotrkowskiego z dnia 30.09.1870 r.).
|
||
Dyski DVD+RW mogą być ponownie nagrywane około 1000 razy, mniej więcej tyle samo co dyski CD-RW. DVD+RW są dosyć często wykorzystywane do zapisywania często zmieniających się danych i wykonywania kopii zapasowych. Nie są jednak tak często wykorzystywane do domowych nagrywarek wideo DVD jak DVD-RW, głównie dlatego, iż były zaprojektowane do przechowywania danych, nie materiałów wideo.
|
||
Biafra (Republika Biafra) - państwo, które istniało w południowo-wschodniej Nigerii od 30 maja 1967 do 15 stycznia 1970 i obejmowało obszar w okolicy wybrzeży Nigerii i Kamerunu. Jego nazwa pochodzi od Zatoki Biafra, części Zatoki Gwinejskiej.
|
||
W 1970 Biafra, całkowicie spustoszona przez wojnę, była już na granicy upadku. Generał Ojukwu uciekł z kraju, a reszta terytorium Biafry powróciła do Nigerii. Ocenia się, że w trakcie konfliktu zginęło około miliona osób, głównie z powodu głodu i chorób.
|
||
Estońska Socjalistyczna Republika Radziecka, Estonia (est. "Eesti Nõukogude Sotsialistlik Vabariik", rus. "Эстонская Советская Социалистическая Республика") – republika utworzona w sierpniu 1940 roku w wyniku agresji ZSRR na Estonię w czerwcu 1940 i aneksji jej terytorium w sierpniu 1940. Przyjęta w skład ZSRR 6 sierpnia 1940, po ataku III Rzeszy na ZSRR w czerwcu 1941 roku zajęta przez Wehrmacht, pod okupacją niemiecką do 1944. Nadzieje na odbudowę państwowości estońskiej w 1941 roku i po 1945 roku nie ziściły się, jakkolwiek USA i część innych państw nie uznało aneksji Estonii przez ZSRR.
|
||
W Saragossie znajduje się fabryka koncernu Opel zatrudniająca 6700 osób, w której produkowane są modele Corsa, Meriva i Combo.
|
||
Utworzono ją w 1920 roku jako Kirgiską ASRR. W 1925 przemianowano ją na Kazachską ASRR, a w 1936 r. zmieniono jej status i jako Kazachską SRR włączono bezpośrednio w skład ZSRR.
|
||
Po wybudowaniu elektrowni wodnej w Żurze w 1930 r. w wyniku spiętrzenia Wdy i zalania ujściowych odcinków jej dopływów powstał Zbiornik Żurski o powierzchni 440 ha. Spowodowało to podniesienie poziomu wody i połączenie rzeki Wdy z dwoma zalanymi obniżeniami terenu, tj. obecnymi jeziorami Wierzchy i Mukrza. W ten sposób na Zalewie Żurskim powstały liczne, malownicze wyspy. Najbardziej znana z nich to Madera.
|
||
W 1991 r. Kirgiska SRR zyskała niepodległość jako Kirgistan, a nazwa stolicy kraju, Frunze została przemianowana na Biszkek. Prezydent Kirgiskiej SRR (od 1990 r.), Askar Akajew był także prezydentem niepodległego Kirgistanu do 2005 r.
|
||
Atlantyk jest zbiornikiem bardzo wydłużonym południkowo i stosunkowo wąskim: odległość pomiędzy Freetown w Sierra Leone a przylądkiem São Roque w Brazylii wynosi zaledwie 2840 km. Ten wydłużony a przewężony kształt tworzy wyraźny podział na Atlantyk Północny ze znaczną liczbą należących doń mórz (Śródziemne, Północne, Bałtyk, Celtyckie i in.) i Atlantyk Południowy ze słabo urzeźbioną linią brzegową.
|
||
Katastrofa "Titanica" 14 kwietnia 1912 r. była najtragiczniejsza w historii żeglugi transatlantyckiej (ponad 1500 ofiar), jednakże już dwa lata później miała miejsce podobna "Empress of Ireland" zatonął 29 maja 1914 r. z ponad 1000 ofiar wskutek zderzenia na rzece Świętego Wawrzyńca w rejsie do Europy.
|
||
Kolejnymi rekordowymi statkami były wybudowane w połowie lat trzydziestych XX w. "Queen Mary" i "Normandie". Były największymi statkami świata, o wyporności około 80.000 ton. "Queen Mary" zbudowana została dzięki brytyjskiej subwencji rządowej, której warunkiem było połączenie Cunard Line i White Star Line w linię "Cunard White Star" - potocznie jednak używano nadal nazwy Cunard. "Normandie" była statkiem francuskiego Companie Generale Transatlantique. Oba statki odbierały sobie kilkakrotnie rekord prędkości. Trzeci olbrzym, "Queen Elizabeth" ukończony został już w 1940 r., podczas II wojny światowej.
|
||
W 1881 został mianowany członkiem korespondentem Królewskiej Akademii Nauk w Turynie. W 1893 przyznano mu Nagrodę Riberiego (premio Riberi) Akademii Medycznej w Turynie. Odznaczony Pour le Mérite w klasie pokojowej (1914). W 1900 roku został mianowany senatorem przez króla Włoch Humberta I. W 1923 uroczyście obchodzono 80. urodziny Golgiego, z tej okazji został wyróżniony nagrodą Insignito del Gran Cordone Mauriziano, wręczoną mu osobiście przez Mussoliniego.
|
||
W 1962 pierwszy znaczek pocztowy z Golgim wydała poczta kubańska (Scott no 757). W 1994 poczta włoska wydała pamiątkowy znaczek z portretem Golgiego (Scott no 1976). W 1977 znaczek z Golgim wydała poczta Komorów (Scott no A52), 1995 roku znaczek z Golgim wydała poczta Togo, w 1995 Dominika (Scott no 2003), Butan w 2000 (Scott no A171). Znaczek honorujący Golgiego, Cajala i Moissana został wydany w Szwecji w 1966 (Scott no. 711).
|
||
W myśl postanowień unii brzeskiej od 15 grudnia 1596 roku legalnie istniała w Kijowie tylko metropolia unicka. W październiku 1620 roku zaczęła nieoficjalnie funkcjonować prawosławna metropolia, prawnie zatwierdzona dopiero 14 marca 1633 roku przez sejm elekcyjny w 1632 roku i nowo wybranego króla Władysława IV.
|
||
Na terenie Rubinkowa znajdują się dwa forty - Fort I (Jan III Sobieski, do 1920 König Wilhelm) z lat 1888-92, jedyny w tej części Europy pruski fort pancerny; oraz Fort II (Stefan Czarniecki, do 1920 Bülow) z lat 1878-82.
|
||
Na przestrzeni wieków losy Knurowa toczyły się podobnie jak całego Górnego Śląska, który przechodząc z rąk do rąk ostatecznie po wojnach śląskich znalazł się w granicach Królestwa Prus. Jednym z najstarszych obiektów w mieście jest XVI-wieczny drewniany kościół pw. św. Wawrzyńca (znajdujący się obecnie w Chorzowie). Na oryginalny wystrój kościółka składały się między innymi cenne rzeźby św. Anny Samotrzeciej, św. Wawrzyńca oraz Pięknej Madonny z Knurowa pochodzące z XV wieku. Szczególnie ta ostatnia, powstała około 1420 roku, jest obok Madonny z Krużlowej jedną z najwspanialszych w Polsce rzeźb przedstawiających średniowieczne Madonny. Obecnie wszystkie knurowskie figury można podziwiać w Muzeum Archidiecezjalnym w Katowicach. Z roku 1655 pochodzą dzwony kościelne wykonane w ludwisarni z Lotaryngii.
|
||
Knurów współpracuje także z miejscowym ośrodkiem artystycznym m.in. chórami "Slavica Musa", Schola Cantorum, Męskim Zespołem Wokalnym "Calvi Cantores", orkiestrą dętą KWK Knurów oraz tenorem Adamem Sobierajskim. Od 1996 roku funkcjonuje Zespół Folklorystyczny „Wrazidloki” – zdobywca wielu krajowych i międzynarodowych nagród, a od 2000 roku działa Zespół Taneczny „Fantazja”.
|
||
Dzięki zasobom środowiska naturalnego, bogatym w złoża węgla koksującego wysokiej jakości, w Knurowie rozwinął się głównie przemysł wydobywczy reprezentowany przez KWK „Knurów” i KWK „Szczygłowice”. Te dwa największe zakłady w mieście zatrudniają łącznie ponad 7 tysięcy pracowników. Od kilkunastu lat Knurów zmierza jednak do przekształcenia się w ośrodek o zróżnicowanej strukturze gospodarczej. Dobrze rozwinięta jest sieć usług finansowych, dostępnych m.in. w pięciu bankach, agencjach kredytowych oraz Śląskiej Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej. Jednym z wiodących sektorów gospodarki miasta jest mieszkalnictwo reprezentowane przez dwie spółdzielnie mieszkaniowe posiadające łącznie przeszło 50% ogólnej liczby zasobów mieszkaniowych. Starszą z nich jest Lokatorsko-Własnościowa Spółdzielnia Mieszkaniowa założona w 1959 roku. Zarządza ona 134 budynkami mieszkalnymi na 5 osiedlach, zrzeszając ponad 6200 członków. Młodsza z nich to spółdzielnia „Knurowianka” założona w 1982 roku, zarządzająca 598 mieszkaniami i zrzeszająca 532 członków. Obie spółdzielnie stale modernizują swoje zasoby, przy czym LWSM zrealizowała inwestycje termomodernizacji z równoczesną likwidacją azbestu na wszystkich zarządzanych przez siebie budynkach mieszkalnych.
|
||
William Higinbotham (25 października 1910 - 10 listopada 1994), fizyk amerykański, który zasłynął głównie dzięki stworzeniu prekursora gry Pong o nazwie Tennis for Two.
|
||
Pojęcie to stworzone zostało przez Manfreda Clynesa i Nathana Kline'a, którzy po raz pierwszy użyli go w swoim artykule z 1960 roku, opublikowanym w czasopiśmie "Astronautics". Publikacja ta zawierała rozważania o możliwości integracji człowieka z maszyną oraz przedstawiała zalety takiego podejścia w dziedzinie przyszłej eksploracji kosmosu. Inspiracji dla ukutego pojęcia "cyborg" dostarczyła autorom dynamicznie rozwijająca się wówczas dziedzina nauki cybernetyka. Termin "cyborg" szybko podchwycony został przez autorów książek, filmów i komiksów fantastycznonaukowych. Do najbardziej znanych cyborgów należą: Darth Vader, Generał Grievous oraz Robocop. Występowanie cyborgów jest elementem charakterystycznym literatury nurtu cyberpunk (np. książki Williama Gibsona - "Neuromancer", "Johnny Mnemonic").
|
||
W 2006 wydała świąteczną płytę "Henkäys Ikuisuudesta", która w Finlandii zyskała status platynowej płyty. Promował ją singel "You Would Have Loved This". Turunen występowała również w telewizji – w programie poświęconym środkom transportu i w fińskim "Idolu". 9 listopada 2007 wydała album "My Winter Storm", który w dniu premiery zdobył status złotej płyty. Pierwszy singel promujący tę płytę "I Walk Alone" został wydany 26 października 2007. Poza tym Turunen podpisała kontrakt z wytwórnią płyt Universal Music. Na podstawie piosenki "I Walk Alone" powstały dwie wersje teledysku: single version i artist version. W 2009 roku zaśpiewała gościnnie w piosence Walking with the Angels na płycie niemieckiej wokalistki Doro Fear No Evil, a w 2010 roku zaśpiewała gościnnie w kawałku "The Good Die Young", pochodzącym z ostatniej – według zapowiedzi – studyjnej płyty zespołu Scorpions.
|
||
Na mocy traktatu wersalskiego z 28 czerwca 1919 powiat został przyłączony do Polski. Polskie władze przejęły powiat 19 stycznia 1920). W okresie międzywojennym powiat lubawski należał do województwa pomorskiego z siedzibą w Toruniu i był powiatem przygranicznym (na odcinku ok. 100 km). Również po II wojnie światowej przejściowo (do 1950 roku) podlegał władzom w Bydgoszczy. Na krótko, siedzibą powiatowej rady ludowej przejściowo została Lubawa, jako najsilniejszy ośrodek polski.
|
||
W 1948 zmieniono nazwę powiatu na "powiat nowomiejski", który w 1950 przeniesiono do województwa olsztyńskiego (po raz pierwszy w dziejach Lubawy i Nowego Miasta Lubawskiego, miasta te podlegały pod Olsztyn). W 1975 roku, w związku z nową reformą administracyjną (utworzenie 49 województw i likwidacja powiatów), oba silnie ze sobą związane miasta rozdzielono przez nowe województwo olsztyńskie i województwo toruńskie.
|
||
W wyniku łamania przez obóz sanacyjny zasad obowiązujących w państwie demokratycznym ugrupowania opozycyjne wywodzące się z kręgów lewicowych i centrowych postanowiły się zjednoczyć. W ten sposób w 1929 powstał Centrolew, który dążył do obalenia rządów autorytarnych i przywrócenia w Polsce rządów parlamentarnych. W czerwcu 1930 koalicja Centrolewu na Kongresie Obrony Prawa i Wolności Ludu w Krakowie, proklamowała m.in. "walkę o usunięcie dyktatury Józefa Piłsudskiego, aż do zwycięstwa" oraz chciała powołania "rządu zaufania" Sejmu i społeczeństwa.
|
||
Władze sanacyjne zaczęły zdecydowanie przeciwdziałać. 25 sierpnia 1930 powołano nowy rząd którego premierem został sam Piłsudski. 30 sierpnia prezydent Ignacy Mościcki rozwiązał Sejm i Senat i zarządził nowe wybory, wskutek czego parlamentarzyści opozycyjni zostali pozbawieni immunitetu. 10 września nastąpiły aresztowania aktywnych polityków opozycji, oraz dalsze represje. Miało to wpływ na wybory, które przyniosły Centrolewowi dotkliwą porażkę. Spowodowało to całkowity rozpad Centrolewu. Aresztowanych działaczy osadzono w twierdzy brzeskiej nad Bugiem. Proces brzeski odbywał się w Warszawie od 26 października 1931 do 13 stycznia 1932.
|
||
Miasto położone jest w zachodniej części kraju, na wysuniętym w morze półwyspie Freetown. Powierzchnia półwyspu jest pagórkowata, pokryta tropikalnymi lasami deszczowymi, dochodzącymi niemal do piaszczystych plaż, otaczających cały półwysep. Większość obszaru lasu pierwotnego została zniszczona w wyniku wycinki, pozostałą część objęto w 2010 r. ochroną, tworząc na terenie półwyspu rezerwat leśny, który ma pomóc w zachowaniu lasów. W południowej części półwyspu, jak również w ujściach rzek występują lasy namorzynowe oraz moczary.
|
||
Przy takich zasadach zarządzania funduszem pojawiają się nowe formy funduszy, np. wprowadzone do obrotu na GPW w roku 2010 Exchange Traded Funds (ETF) na indeks WIG20.
|
||
Od połowy lat 2000 fundusze inwestycyjne otwarte w Polsce coraz częściej przyjmują postać pojedynczego funduszu (mającego osobowość prawną) z wydzielonymi subfunduszami.
|
||
Od roku 2010 w Polsce zaczęły działać fundusze ETF (Exchange Traded Funds) – fundusze odwzorowujące indeks (Lyxor ETF WIG 20 – WIG20). Tytuły uczestnictwa tych funduszy są handlowane na giełdzie, jak zwykłe akcje.
|
||
Wyceny jednostek funduszu – po początkowym okresie, gdy sesje na giełdzie w Warszawie odbywały się co tydzień – były ustalane w cyklu tygodniowym, przez wyceny dwukrotne w tygodniu, dziś odbywają się zwykle codziennie. W historii zdarzył się jeden przypadek wstrzymania okresowego wycen – po wrześniu 2001, gdy fundusz inwestycyjny inwestujący na rynku giełdowym w USA nie miał możliwości wyceny swoich akcji. Spółka, która utworzyła pierwszy w Polsce wówczas fundusz powierniczy (Pioneer Pierwsze Polskie Towarzystwo Funduszy Powierniczych S.A.), po kilku zmianach właścicielskich i organizacyjnych istnieje do dziś (Pioneer Pekao Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A.) i zarządza w Polsce funduszami o łącznej wartości majątku 15 mld zł (ca 1/6 rynku – według danych instytucji samorządowej Izba Zarządzających Funduszami i Aktywami). Wartość środków zgromadzonych w funduszach inwestycyjnych przekraczała 100 mld zł (po kryzysie w latach 2008-2009 spadła, by w pierwszej połowie 2010 powrócić do 100 mld zł).
|
||
Na stronie Izby Zarządzających Funduszami i Aktywami można znaleźć podsumowania okresowe zebranych środków, sald wpłat oraz szereg informacji analitycznych dotyczących funduszy. Na koniec kwietnia 2010 wartość aktywów netto 525 funduszy (zebrane dane z 30 TFI) wyniosła: 104 691,8 tys zł.
|
||
Lista towarzystw funduszy inwestycyjnych zarejestrowanych w Komisji Nadzoru Finansowego liczy obecnie (w 2010 roku) 46 pozycji.
|
||
Rządzący z Bagdadu kalifowie dość szybko utracili jednak kontrolę na Afryką Północną, w której władzę przejęły lokalne islamskie dynastie. Egipt stanowił odrębne państwo od 868 roku. W 969 Egipt opanowali szyiccy Fatymidzi. W 971 założyli oni Kair, przyszłą stolicę oraz centrum handlowe i naukowe. Już w 988 powstał tam jeden z pierwszych uniwersytetów średniowiecza i biblioteka, licząca 1600 tys. tomów.
|
||
Do najcenniejszych dzieł rzeźby architektonicznej należy zespół romańskich kapiteli z przedstawieniami figuralnymi, roślinnymi, zoomorficznymi i dekoracją ornamentalną. Wśród nich m.in. głowice kolumn z paryskiego Saint-Germain-des-Prés, kościoła Sainte Geneviève, opactwa Saint-Denis, kapitele z obejścia prezbiterium kościoła opackiego w Cluny oraz kilka kapiteli z Katalonii. Ponadto w zbiorach znajdują się inne elementy rzeźby architektonicznej, głównie gotyckie z XII-XIV w., m.in. konsole, wsporniki, zworniki sklepień. Eksponowane są również fragmenty rzeźb pochodzących z paryskich kościołów, w tym głowy posągów z galerii królewskiej katedry Notre-Dame (XII-XIII w.), odnalezione w 1977 roku i tzw. Adam z Notre Dame, głowy królów z dekoracji opactwa Saint-Denis. Ponadto monumentalne figury apostołów z paryskiej Sainte-Chapelle datowane na ok. 1. poł. XIII wieku, anioł z kolegiaty w Poissy z 1297, marmurowa Madonna z Dzieciątkiem pochodząca z opactwa w Lorchamp z połowy XV w.; późnogotycka Grupa Zwiastowania, wykonana w Normandii, odkryta w 1900 w Rouen. Do plastyki sepulkralnej należą m.in. płyty nagrobne Dieudonné de Gozona i Jacques'a de Milly.
|
||
Jednym z najstarszych dzieł snycerskich w zbiorach jest krucyfiks z Owernii z 2. poł. XII wieku. Do gotyckiej plastyki drewnianej należą m.in. zespół kilkunastu Madonn z Dzieciątkiem z XIV-XVI wieku (wyroby francuskie, niemieckie oraz niderlandzkie); pozłacany i polichromowany relikwiarz popiersiowy Św. Mabilli (wyrób sieneński ze schyłku XIV w.); dębowa figura Marii Magdaleny z 1500 (wyrób brukselski); XV-wieczna Madonna szafkowa z Trójcą Świętą wewnątrz i Jezusek Palmowy, (wyrób południowoniemiecki z XV w.). Eksponowane są również zespoły gotyckich retabulów ołtarzowych, m.in. przypisywany Arntowi z Kalkaru tryptyk z tej dolnoreńskiej miejscowości z rzeźbionymi i malowanymi przedstawieniami Pasji Chrystusa z Grupą Ukrzyżowania w polu centralnym. Ponadto tryptyk pasyjny z bazyliki Saint-Denis, dzieło artystów antwerpskich z pocz. XVI w.
|
||
Musée de Cluny zawiera jedną z największych na świecie kolekcji tapiserii. Są to głównie dzieła gotyckie od XIV do XVI wieku. W oddzielnej rotundzie prezentowane jest sześć tapiserii typu "mille-fleurs" tworzących cykl "Damy z jednorożcem" o bogatej treści dotyczącej ludzkich zmysłów i sfery uczuciowej, charakterystycznej dla sztuki dworskiej. Sześć tapiserii południowoniderlandzkich z pocz. XVI w. tworzy cykl "Życie damy dworu". Temat miłości dworskiej przedstawia kilka innych dzieł, m.in. "Dwie pary miłosne" z 3. ćw. XV w. tkanina wykonana w Górnej Nadrenii. Z flamandzkich i brabanckich tapiserii prezentowane są m.in. cykl 12 tapiserii z 1500 r. wykonanych w Brukseli dla katedry w Auxerre przedstawiający żywot św. Szczepana. Z katedry w Beauvais pochodzą tapiseria "Uwolnienie Św. Piotra" wykonana w Tournai w 1461. Cennym przykładem angielskiego tkactwa artystycznego jest tapiseria heraldyczna z przedstawieniem dwóch par lwów angielskich, utkana ze złotej nici na czerwonym tle.
|
||
Aktualny podział administracyjny Czech obejmuje 13 krajów samorządowych + miasto wydzielone Praga (czes. "Samosprávné kraje"), które są jednostkami samorządu terytorialnego z własną administracją (odpowiednik polskiego województwa) oraz 7 okręgów terytorialnych (+ Praga) (czes. "Územní kraje") z 1960 r. dla licznych instytucji państwowych (sądy, státní zastupitelství i niektóre inne urzędy państwowe). Czeskie "kraje" (czes. "kraj" - odpowiednik województw) są do języka polskiego tłumaczone też jak "kraje" lub "województwa" lub "okręgi" lub "regiony".
|
||
Obecny podział na kraje obowiązuje od 2000 roku, wcześniej obecne okręgi terytorialne były jednocześnie jednostkami samorządowymi. Kraje były podzielone na mniejsze jednostki zwane okresami (czes. "okres" - odpowiednik powiatu
|
||
Od 2000 ma drogowe i kolejowe połączenie z Kopenhagą przez most nad Sundem. Rok później Malmö zostało połączone z Kopenhagą, w jeden zespół portowy liczący około 2,4 miliona mieszkańców, nazwany Oresund. Dworzec kolejowy Malmö centralstation.
|
||
Znajduje się tu klub piłkarski "Malmö FF", założony w 1910 roku.
|
||
6 października 2009 prokurator Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie przedstawił mu zarzuty m.in. przekroczenia uprawnień i popełnienia przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów w związku z tzw. aferą gruntową, do popełnienia których Mariusz Kamiński nie przyznał się. 13 października 2009 premier Donald Tusk odwołał go ze stanowiska. We wrześniu 2010 został przeciwko niemu skierowany do sądu akt oskarżenia. Z tego powodu na podstawie art. 64 znowelizowanej ustawy o CBA, we wrześniu 2010, Mariusz Kamiński został zwolniony ze służby. 20 czerwca 2012 Sąd Rejonowy Warszawa-Śródmieście uwzględnił wnioski obrońców i nieprawomocnie umorzył postępowanie przeciwko Mariuszowi Kamińskiemu i jego podwładnym (w której byli oskarżeni o nadużycia uprawnień i przestępstwa przeciwko dokumentom przy tzw. afery gruntowej), stwierdzając brak znamion czynów zabronionych. Postanowienie to na skutek zażalenia złożonego przez prokuratora postanowieniem sądu okręgowego z 6 grudnia 2012 zostało uchylone, co skutkuje koniecznością przeprowadzenia rozprawy.
|
||
Od 18 do 24 kwietnia 1920 odbywała się Wszechrosyjska Konferencja Maksymalistów, na której wydano oświadczenie o wejściu w skład RKP(b). Ostateczny kres partii nastąpił w połowie lat 20, kiedy rozwiązano ją.
|
||
W 1975 roku książkę odkryła Raffaela De Laurentiis, córka Silvany Mangano i Dino De Laurentiisa (producenta filmowego). Zarekomendowała ją swojemu ojcu, który w 1980 roku nabywa prawa autorskie do całej sagi Herberta. Początkowo reżyserię powierza on Ridleyowi Scottowi, pamiętając o sukcesie jego filmu "Obcy - ósmy pasażer Nostromo". Ale wskutek nieporozumień w rok później Scott zrezygnował z realizacji. Tym razem reżysera proponuje Raffaella De Laurentiis, a proponuje Davida Lyncha, autora głośnego wtedy filmu "Człowiek-słoń".
|
||
"Zespół Bazexa" może być związany z różnymi typami nowotworów. Pierwszy, opisany przez A. Bazexa pacjent miał raka krtani; później donoszono o zmianach skórnych tego typu u chorych na raki górnych dróg oddechowych, raki języka, błon śluzowych jamy ustnej, płuc, przełyku, a także okrężnicy. Zespół został opisany w 1980 roku przez Bazexa i Griffithsa.
|
||
Sub Pop wydała pierwszy 1000 kopii na białym winylu, następne 2000 na czarnym, dalsze wydania znajdowały się na czerwonych i niebieskich płytach. Pierwsze 3000 kopii zostało wydanych wraz z fotografią Jasona Evermana. Wersje winylowe nie zawierają utworów "Big Cheese" i "Downer". Album został wydany w Wielkiej Brytanii za pośrednictwem Tupelo Records w czerwcu 1989 - pierwsze 300 kopii zostało wydanych na białym winylu, następne 2000 - na ciemnozielonym. Reszta wydanych kopii to czarne winyle. Wersja brytyjska również nie zawierała utworu "Downer". W Australii Bleach został wydany za pośrednictwem Waterfront Records i w latach 1990 - 1992 wydany kilkakrotnie z różnymi kolorami płyt i okładek. Sub Pop wydała zmasterowaną wersję albumu na CD i kasecie magnetofonowej w kwietniu 1992.
|
||
Józef Maroszek (ur. 18 października 1950 w Białymstoku) – polski historyk. W 1974 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim, w 1981 uzyskał tam stopień naukowy doktora. W 2000 habilitował się na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 2002 jest profesorem Uniwersytetu w Białymstoku, gdzie pracuje w Instytucie Historii.
|
||
W 2005 roku wiceprezes Epic Games Mark Rein przyznał, że prace nad Unreal Engine 4 trwają od 2003 roku. Na konferencji DICE Summit w 2010 roku również on powiedział, że silnik nie jest w stanie pracować na obecnej generacji konsol do gier i komputerów oraz że prawdopodobnie będzie wykorzystany w konsolach nowej generacji. W związku z tym wydanie silnika jest planowane na 2014 rok. Pierwszą grą opartą na tym silniku będzie Fortnite. Oficjalnie wsparcie dla silnika Unreal Engine 4 zapowiedziało Sony wraz z konsolą Playstation 4. Grą opartą na tym silniku jest Deep Down..
|
||
Obwód został utworzony w 1940 roku z północnej części Bukowiny oraz części Besarabii (razem z Chocimiem).
|
||
W maju 2010 roku zmieniono lata rozgrywania Pucharu Narodów Afryki. Od 2013 roku turniej będzie rozgrywany w latach nieparzystych. W związku z tym w latach 2012 i 2013 odbędą się turnieje mistrzowskie.
|
||
Władysław Bodnicki (ur. 7 kwietnia 1910 w Krakowie, zm. 12 czerwca 1983 we Wrocławiu) – pisarz polski.
|
||
W 1980 aktor wziął ślub z Cassandrą Harris, która zmarła w 1991 roku na raka jajników. Od 2001 jego żoną jest Keely Shaye Smith. Pierce Brosnan ma trójkę dzieci: Seana (ur. w 1983), Dylana Thomasa (1997) i Parisa Becketta (2001).
|
||
Edmund Nowicki (ur. 13 września 1900 w Trzemesznie, zm. 10 marca 1971 w Warszawie) – polski biskup rzymskokatolicki, administrator apostolski w Gorzowie Wielkopolskim w latach 1945–1951, biskup koadiutor diecezji gdańskiej w latach 1951–1964, biskup diecezjalny gdański w latach 1964–1971.
|
||
Po powrocie do Polski, od 1 lipca 1930 zajmował stanowiska notariusza, referenta kurii arcybiskupiej, adwokata, a następnie wiceoficjała Metropolitarnego Sądu Duchownego w Poznaniu. Obowiązki te pełnił do 2 października 1939. Do wybuchu II wojny światowej pracował jako prefekt w Państwowej Szkole Budownictwa, Wyższej Szkole Budowy Maszyn oraz Wyższej Szkole Ogrodnictwa w Poznaniu. Aktywnie uczestniczył w działalności duszpasterstwa akademickiego. Już w okresie międzywojennym był autorem kilkunastu publikacji z zakresu prowadzenia duszpasterstwa, prawa kanonicznego i administracyjnego. Od 1938 aż do 1964 był członkiem Rady Nadzorczej Drukarni i Księgarni św. Wojciecha w Poznaniu.
|
||
3 października 1939 został aresztowany przez władze hitlerowskie i osadzony w więzieniu w Poznaniu, z którego 9 listopada 1939 internowano go do klasztoru Bernardynów w Kazimierzu Biskupim. Po kilkumiesięcznym odosobnieniu ponownie został osadzony w Poznaniu, a 4 maja 1940 został więźniem obozu w Dachau. W sierpniu tego roku przeniesiono go do Gusen, a w grudniu 1940 ponownie stał się więźniem Dachau. W lutym 1941 został zwolniony z obozu pod warunkiem porzucenia kapłaństwa. Warunku nie dopełnił.
|
||
Uprawianie tej dyscypliny odbywało się wówczas w trudnych warunków, na otwartym terenie, bez odpowiedniego zaplecza, a dodatkowo przy braku sprzętu sportowego. Mimo tego hokej zyskiwał w mieście coraz więcej sympatyków, którzy tłumnie przychodzili na mecze i treningi drużyny. W październiku 1970 roku z klubu odszedł trener Chmura, a jego miejsce zajął były reprezentant Polski, Andrzej Wołkowski. Rok później (sezon 1970/1971) z rozgrywek ligowych wycofały się drużyny z byłego województwa rzeszowskiego i w tej sytuacji zespół Stali Sanok został zgłoszony do rozgrywek okręgu krakowskiego. Do zespołu dołączyło kilku zawodników z Podhala oraz Wisły, a także z Cracovii Kraków. Wzmocniona kadrowo drużyna Stali wywalczyła wicemistrzostwo okręgu i dzięki temu uzyskała awans do turnieju barażowego, którego stawką był awans do II ligi. Hokeiści Stali w swojej grupie eliminacyjnej rywalizowali z zespołami Elektro Łaziska, LZS Czarny Dunajec oraz Podhale II Nowy Targ. O awansie decydować miał ostatni mecz, w którym Stal zmierzyła się z zespołem Elektro (w Łaziskach górą byli gospodarze, którzy wygrali 7:5). W meczu rewanżowym, który rozegrany został w Sanoku 21 marca 1971 roku goście z Łazisk wygrali pierwszą tercję 4:1, drugą 2:1 i przed ostatnią odsłoną wynik brzmiał 2:6 na niekorzyść Stali. Jednak w ostatniej tedrcji sanoczanie zagrali koncertowo, wygrywając ją 8:0 i cały mecz 10:6, a tym samym zapewniając sobie historyczny awans do II ligi. W mieście nastała wielka radość, na ulicach świętowało ok. 10 tys mieszkańców, rozbrzmiewały śpiewy, asystowała im orkiestra dęta. Awans wywalczyła kadra Stali w składzie: Ryszard Giera, Zbigniew Baran (bramkarze), Mieczysław Ćwikła, Adam Łakus, Tadeusz Glimas, Witold Szlendak, Franciszek Bryniarski (obrońcy) oraz Tadeusz Radzki, Tadeusz Garb, Wojciech Mrugała, Jan Paszkiewicz, Zbigniew Krawczyk, Zbigniew Buczek, Jan Łakus, Jan Błażowski (napastnicy).
|
||
W sezonie 1982/1983 Stal zajęła 4. miejsce w Grupa Południowej II ligi, w sezonie 1983/1984 3. miejsce, w sezonie 1984/1985 4. miejsce, w sezonie 1985/1986 4. miejsce, w sezonie 1986/1987 3. miejsce, w sezonie 1987/1988 5. miejsce, w sezonie 1988/1989 3. miejsce, w sezonie 1989/1990 ponownie 3. miejsce. Po tym sezonie pojawiły się trudności finansowe (odwoływano mecze wyjazdowe, drużyna była karana walkowerami). Na skutek kryzysu gospodarczego, a następnie transformacji ustrojowej stale pogorszała się sytuacja klubu. W lutym 1990 roku wypowiedzenia pracy otrzymali piłkarze i hokeiści Stali Sanok, zatrudniani dotąd przez lata na fabrycznych etatach w Autosanie. Sanocka Fabryka Autobusów Autosan zaprzestała finansowania sportu i klubu. W związku z tym Zarząd klubu zdecydował o zawieszeniu działalności sekcji hokeja na lodzie. Wiosną 1990 roku na płycie i trybunach lodowiska Torsan rozpoczęło działalność targowisko i zaistniała realna groźba końca hokeja w Sanoku. Mimo to drużyna wystartowała w kolejnej edycji rozgrywek 1990/1991. Drużyna awansowała do rywalizacji o awans do ekstraklasy, w półfinale której uległa w dwumeczu Polonii Bydgoszcz (3:4 i 3:6). Był to zarazem ostatni mecz hokeistów w Sanoku jako Stal Sanok.
|
||
Przed nowym sezonem 2010/2011 klub poczynił znaczące wzmocnienia. Zaangażował m.in. duet trenerski Milan Jančuška wraz z asystentem Markiem Ziętarą, prowadzący dotąd Podhale Nowy Targ. Już po kilku miesiącach, 29 grudnia 2010 w Oświęcimiu, drużyna wywalczyła Puchar Polski, pokonując w finale edycji 2010/11 zespół Aksam Unii Oświęcim. Tym samym sanocki klub odniósł największy sukces w swojej dotychczasowej historii. Po rundzie zasadniczej sezonu 2010/11 drużyna uplasowała się na piątej pozycji, w rywalizacji play-off została wybrana do pary przez JKH Jastrzębie i przegrała tę rywalizację w stosunku 2:4 W rywalizacji o miejsca 5.-8. KH Sanok zwyciężył najpierw Zagłębie Sosnowiec, zaś w batalii o 5. miejsce uległ MMKS Podhale Nowy Targ i ostatecznie zajął 6. pozycję.
|
||
Był synem pisarza Edwarda Wojciecha i Rozalii z Karasińskich. Po ukończeniu gimnazjum w Suwałkach (1865) rozpoczął studia na wydziale filologiczno-historycznym Szkoły Głównej (1865-1869). Od 1870 pracował jako nauczyciel prywatny w Warszawie.
|
||
Liczba ludności i powierzchnia gmin wg stanu na 31 grudnia 2010 r.
|
||
Miasto zostało rezydencją biskupów chełmskich, drugą po Kumowie. Nieco później powstał zamek biskupi na wzgórzu za miastem, otoczony rozlewiskami, bagnami. W roku 1540 król Zygmunt I wydał dla miasta przywilej na pobór mostowego.
|
||
W wyniku reformy administracyjnej w 1975, Skierbieszów znalazł się w województwie zamojskim. W 1980 otworzono przedszkole samorządowe.
|
||
Kościół skierbieszowski bogaty za czasów biskupich został w 1828 r. doszczętnie okradziony z wszelkich pamiątek i kosztowności. Na chórze muzycznym znajdują się organy 10-głosowe, wykonane przez Antoniego Szydłowskiego z Wrocławia, prospekt organów i prospektowe piszczałki z 2 połowie XVIII wieku. Aparat brzmieniowy z 1860 r. wykonany przez Stanisława Romańskiego z Lublina.
|
||
Dawna posiadłość biskupów chełmskich z XVIII w. znajduje się w miejscu (obecnie Os. POM). Została zbudowana przez Władysława Jagiełłę. Rezydencja była siedzibą Biskupów, drugą po Kumowie. Pozostałości folwarku-piwnice, spichlerz murowany z końca XVIII w. Budowniczym był biskup Jerzy Zamoyski ok. 1610 r.
|
||
Do 2020 roku przez Skierbieszów ma przebiegać droga krajowa.
|
||
Pierwsze próby ratowania puszczy podjęto dopiero po 1880 roku. Na nowo urządzaniem lasu zajęto się dopiero w 20-lecju międzywojennym i po II wojnie światowej.
|
||
Liczba ludności i powierzchnia gmin wg stanu na 31 grudnia 2010 r.
|
||
Według danych z roku 2010 średni dochód na mieszkańca wynosił 4 588,29 zł (tj. — stan na 31 XII; przy 4 569,13 zł w zestawieniu na 30 VI); jednocześnie średnie wydatki na mieszkańca kształtowały się na poziomie 5 065,52 zł (tj. — stan na 31 XII; przy 5 044,37 zł w zestawieniu na 30 VI).
|
||
Według danych z roku 2010 średni dochód na mieszkańca wynosił 994,15 zł (tj. — stan na 31 XII; przy 990,00 zł w zestawieniu na 30 VI); jednocześnie średnie wydatki na mieszkańca kształtowały się na poziomie 1 060,89 zł (tj. — stan na 31 XII; przy 1 056,46 zł w zestawieniu na 30 VI).
|
||
Liczba ludności i powierzchnia gmin wg stanu na 31 grudnia 2010 r.
|
||
Od tego czasu Strzelcami do końca istnienia dowodził płk Jewhen Konowalec. Po zdobyciu Kijowa 1 marca 1918 1 Kureń SS zatrzymał się w Kijowie w celu ochrony porządku i rozrósł się w pułk w składzie 2 pieszych kureni i jednego zapasowego, zwiadu konnego i baterii armat. Liczył 3000 podoficerów i żołnierzy ( w tym 1/3 Naddnieprzańców).
|
||
4 grudnia 1919 w Nowej Czantorii koło Lubara odbyła się odprawa, której przewodniczył Symon Petlura. Postanowiono na niej, że ataman Petlura wraz z rządem URL przejdzie na stronę polską. Część wojska pod dowództwem gen. Omelianowycza-Pawłenki miała stworzyć samodzielną grupę, przeznaczoną do działań partyzanckich na tyłach armii Denikina i Armii Czerwonej. Pozostała część wojska, w tym 6-tysięczna grupa Strzelców Siczowych, miała przeprowadzić samodemobilizację. 5 grudnia rząd z atamanem wyjechał do Warszawy, i zaraz po wyjeździe, w nocy z 5/6 grudnia, wojska polskie łamiąc rozejm wkroczyły do Lubara i Nowej Czantorii, rozbroiły i aresztowały Strzelców Siczowych, internując ich w obozach w Łucku i Równem na Wołyniu. Wiosną 1920 roku zezwolono na opuszczenie obozu tym żołnierzom, którzy zrezygnowali ze służby wojskowej.
|
||
Długość ok. 1800 km, szerokość do 600 km.
|
||
Był synem Karola i Marii z domu Szotowski. Studiował w seminarium w Braniewie, święcenia kapłańskie przyjął 31 stycznia 1904. Na pierwszą placówkę duszpasterską został skierowany w charakterze kapelana (wikariusza) do Klebarka Wielkiego, skąd już 26 marca 1904 przeszedł do Barczewa; tam był najpierw drugim, a od sierpnia 1907 pierwszym wikariuszem, a 20 grudnia 1910 przejął zarząd parafią jako komendariusz. Od października 1912 był proboszczem w Wielbarku, gdzie pozostawał również w czasie wejścia wojsk rosyjskich. Nominację na proboszcza ełckiego otrzymał 12 grudnia 1919.
|
||
Po przegranym przez Polskę plebiscycie w Ełku w 1920 r. udzielał pomocy i pomagał ukrywać się polskim aktywistom plebiscytowym z powiatu ełckiego zagrożonym represjami oraz deportacją do Polski. W okresie II wojny światowej pomagał polskim robotnikom zbiegłym z robót przymusowych i niemieckim dezerterom. Kontaktował się z nim wywiad AK.
|
||
Liczba ludności i powierzchnia gmin wg stanu na 31 grudnia 2010 r.
|
||
29 lipca 2000 poślubił aktorkę Jennifer Aniston, ale pięć lat później, 7 stycznia 2005, ogłosili separację i 2 października 2005 rozwiedli się.
|
||
Niska gęstość księżyca świadczy o tym, że zbudowany jest on w 4/5 z lodu. Księżyc jest dość duży, żeby być w równowadze hydrostatycznej i mieć kształt bliski kulistemu, jednak ze względu na spłaszczenie i niezwykły grzbiet ciągnący się wzdłuż równika, przypomina on kształtem raczej orzech włoski. Grzbiet ten ma do 13 km wysokości, 20 km szerokości i 1300 km długości. Znajduje się głównie po ciemnej stronie księżyca, z przedłużeniem w postaci kilkudziesięciokilometrowej wysokości gór po jasnej stronie. Jego pochodzenie jest nieznane, ale ze względu na dużą liczbę kraterów można stwierdzić, że jest utworem geologicznie starym.
|
||
Nadolbrzym – gwiazda o masie od około 10 do 50 mas Słońca i promieniu dochodzącym nawet ponad 1500 promieni Słońca. Ich czas istnienia jest krótki, od 10 do 50 milionów lat, mogą więc być obserwowane w młodych strukturach, takich jak gromady otwarte, ramiona galaktyk spiralnych, czy galaktyki nieregularne. Nie obserwujemy ich w jądrach spiralnych galaktyk ani w galaktykach eliptycznych.
|
||
W latach 2001–2002 był sekretarzem stanu w Ministerstwie Skarbu Państwa w rządzie Leszka Millera. 23 lutego 2002 został wybrany na sekretarza generalnego SLD (ponownie powoływano go na tę funkcję w 2003 i w 2004), wówczas zrezygnował ze stanowiska wiceministra. 29 maja 2005 złożył dymisję z funkcji sekretarza generalnego. W 2006 został wybrany radnym sejmiku województwa dolnośląskiego z ramienia koalicji Lewica i Demokraci. We wrześniu 2007 odszedł z SLD, w 2008 przystąpił do klubu radnych PSL. W styczniu 2010 powrócił do SLD, a w lutym tego samego roku wystąpił z klubu PSL w sejmiku. W tym samym roku ponownie został radnym województwa.
|
||
Pamela Beryl Harriman, z domu Digby (ur. 20 marca 1920 w Farnborough, Hampshire, zm. 5 lutego 1997 w Paryżu), Angielka, amerykańska działaczka polityczna, autorka wspomnień. Obok działalności publicznej znana była z wielu głośnych romansów. Córka arystokraty Edwarda Kenelma Digby'ego, 11. barona Digby of Geashill i Constance Pameli Alice z domu Bruce, córki 2. barona Aberdare.
|
||
Pamela wychodziła za mąż jeszcze dwukrotnie; w maju 1960 poślubiła znanego hollywoodzkiego producenta Lelanda Haywarda, a po jego śmierci 27 września 1971 polityka amerykańskiego, b. gubernatora stanu Nowy Jork Averella Harrimana (podobno romans Pameli i Averella był główną przyczyną jej rozwodu).
|
||
Współczesna architektura krajobrazu jest młodą dziedziną nauk artystycznych jak i zawodowych, powstałą w XIX wieku. W 1899 roku założono Amerykańskie Stowarzyszenie Architektów Krajobrazu (ASLA), a możliwość studiowania tego rodzaju kierunku zrodziła się w 1900 roku na Uniwersytecie Harvarda. W Polsce głównymi ośrodkami dla jej rozwoju stały się trzy ośrodki naukowe zlokalizowanych w Krakowie na Politechnice Krakowskiej, we Wrocławiu na Uniwersytecie Przyrodniczym oraz Warszawie w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.
|
||
Elefantyna (arab. "Dżazirat Aswan") − wyspa na rzece Nil, poniżej pierwszej katarakty. Współcześnie stanowi część miasta Asuan, w południowym Egipcie. Wyspa ma około 1200 m długości i 400 m szerokości w najszerszym miejscu.
|
||
Stary Cmentarz próbowano zlikwidować kilkakrotnie, między innymi w 1820 r. (Prusacy), w latach II wojny światowej, oraz w 1962 r. (komuniści). Ta ostatnia decyzja o likwidacji została formalnie anulowana dopiero w 1982 r.
|
||
W lipcu 1920 w Pucku zorganizowana została Baza Lotnictwa Morskiego. Pod koniec 1921 Baza Lotnictwa Morskiego i Szkoła Lotników Morskich przekształcone zostały w jednostkę noszącą nazwę Lotnictwo Morskie i podporządkowaną dowódcy Floty. W maju 1922 Lotnictwo Morskie podporządkowane zostało dowódcy 2 Pułku Lotniczego jako Detaszowany Dywizjon Lotniczo-Wywiadowczy. W połowie 1923 pododdział przemianowany został na Morski Dywizjon Lotniczy, który pod względem personalnym i zaopatrzenia w sprzęt podlegał szefowi Departamentu IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych, a pod względem taktycznym i wyszkolenia dowódcy Floty. 6 października 1923 podczas lotu nad Zatoką Pucką kadłub jednego z testowanych samolotów Nieuport Macchi M 9 przełamał się na pół i spadł do morza. W wyniku tej katastrofy zginęła załoga: kpt. obs. Wiktor Karczewski i por. pil. Ludwik Patalas. 9 grudnia 1932 dywizjon włączony został w skład Marynarki Wojennej.
|
||
Bogumił Labusz, niem. Gottlieb Labusch (ur. 24 sierpnia 1860 w Rumach, powiat Szczytno, zm. 13 marca 1919 w Jezioranach koło Reszla), działacz polski na Mazurach, rolnik ze wsi Hozębark, Hozembark (od 1948 Labuszewo).
|
||
Był synem rolnika Jakuba (1820-1901). Kształcił się w niemieckiej szkole ludowej, następnie odbył służbę wojskową w armii pruskiej. Po zakończeniu służby zajął się pracą na roli w Hozębarku (powiat Szczytno). Zaangażował się także w działalność publiczną - był w gronie założycieli Mazurskiej Partii Ludowej (1896, od 1907 prezes) oraz czasopism "Gazeta Ludowa" i "Mazur". W 1898 kierował Związkiem Wyborczym Mazurskiej Partii Ludowej i prowadził akcję na rzecz kandydującego do parlamentu niemieckiego Zenona Lewandowskiego. W 1903 i 1908 o miejsce w parlamencie Rzeszy ubiegał się (bez powodzenia) sam Labusz. W 1910 zakładał Bank Ludowy w Szczytnie, wszedł do jego zarządu. Tworzył kółka rolnicze (jedno z nich prowadził w Hozębarku); zajmował się także biblioteką Towarzystw Ludowych, a w jego domu mieścił się skład wydawniczy serii "Czytelnia Mazurska Lewandowskiego". W 1914 został na krótko uwięziony przez władze pruskie.
|
||
W 1980 w Kruszynianach zamieszkiwało 289 osób, z tego 33 wyznania muzułmańskiego, reszta wyznania prawosławnego (we wsi funkcjonuje parafia prawosławna) i katolickiego. Do dzisiaj mieszka tutaj niewielka mniejszość tatarska. Ludność mówiła specyficzną gwarą – mieszanką białoruskiego i polskiego.
|
||
Julian Bartoszewicz (ur. 17 stycznia 1821 w Białej Podlaskiej wówczas Radziwiłłowskiej, zm. 5 listopada 1870 w Warszawie), historyk polski.
|
||
Gerard Labuda (ur. 28 grudnia 1916 w Nowej Hucie koło Kartuz, zm. 1 października 2010 w Poznaniu) – polski historyk, mediewista. Specjalność naukowa: historia powszechna i historia Polski; historia słowiańszczyzny zachodniej w tym historia Pomorza i Kaszub; wydawca źródeł skandynawskich i anglosaskich do historii Słowian zachodnich; historia kultury i cywilizacji, metodologia badań historycznych. Rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w latach 1962-1965. W latach 1984-1989 wiceprezes PAN; w latach 1989-1994 prezes PAU, następnie jej prezes honorowy. Członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL. Mieszkał w Poznaniu.
|
||
Od 1950 profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Poznańskiego; od 1951 członek korespondent PAU, a od 1953 także w Instytucie Historii PAN – tamże na czele Zakładu Historii Pomorza. Profesor zwyczajny 1956, w latach 1958-1961 dyrektor Instytutu Zachodniego, rektor UAM 1962-1965. Do jego zasług organizacyjnych należało powołanie rady doradczej w postaci kolegium rektorskiego oraz istniejącego do dziś Kolegium Rektorów Miasta Poznania. Od 1964 roku członek korespondent PAN, od 1969 członek rzeczywisty, w latach 1972-1994 członek prezydium PAN, 1972-1980 prezes oddziału poznańskiego PAN, 1984-1989 wiceprezes PAN. Członek i wieloletni sekretarz, w latach 1972-1975 i 1980-1981 prezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności po jej reaktywacji w 1989, prezez PAU w latach 1989-1994, potem jej prezes honorowy. Był przewodniczącym Rady Naukowej Biblioteki Kórnickiej, redagował m.in. "Historię dyplomacji", "Słownik starożytności słowiańskich" i "Polski Słownik Biograficzny". Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu im. O. Kolberga 1960-2008. Członek komisji UNESCO, PRL i RFN ds. podręczników szkolnych 1972-1989.
|
||
W 1968 jego czterej synowie wzięli udział w "protestach marca 1968" na UAM. Wezwany do ministerstwa w celu wyjaśnienia tej sprawy odparł, że jego (jako "dawnego rektora") synowie stanęli w marcu 1968 roku po właściwej stronie. W rezultacie działań komisji wiceministra Mistewicza, z dniem 1 września 1970 r., w ramach "polityki jednoetatowości", zaprzestał pracy na UAM, pozostając w Instytucie Historii PAN. Dzięki wsparciu ze strony ministra szkolnictwa wyższego Henryka Jabłońskiego uzyskał jednak bezterminowy urlop bezpłatny, co umożliwiło mu formalnie zachowanie stanowiska na UAM. Dzięki temu mógł (choć już bez wynagrodzenia) nadal kierować do emerytury w 1986 roku pracami Zakładu Historii Powszechnej i Polski do XV w. Instytutu Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, a okresowo prowadzić również wykład kursowy. Nieudane próby przerwania owego urlopu w celu przywrócenia pełnego etatu profesorskiego podjęte zostały w latach 1974-1975 przez ówczesnego rektora UAM Benona Miśkiewicza.
|
||
9 października 2010 został pochowany w Luzinie na Kaszubach. W pogrzebie wziął udział prezes Rady Ministrów Donald Tusk. Homilię wygłosił Prymas Polski senior, arcybiskup Henryk Muszyński.
|
||
28 czerwca 1994 roku przyznano mu tytuł Honorowego Obywatela Miasta Gdańska, a 5 lipca 2007 z inicjatywy Stowarzyszenia Czas Przestrzeń Tożsamość ze Szczecina – Honorowego Obywatela Miasta Szczecina. Był także Honorowym Obywatelem miasta Poznania. W 2000 nagrodzony został medalem "Palmae Universitatis Studiorum Posnaniensis". 29 października 2008 roku nadano mu tytuł "Honorowy Obywatel Miasta Gniezna".
|
||
Naukowe dokonania G. Labudy zostały przedstawione m.in. w pracy pod red. J. Dobosza, "Naukowe dzieło Profesora Gerarda Labudy". Łącznie opublikował ponad 2000 prac, w tym ponad 30 książek i kilkaset rozpraw i artykułów.
|
||
Od 1972 do 1990 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Po jej rozwiązaniu należał do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej. Od 1991 zasiadał w radzie naczelnej i wojewódzkiej tej partii, był przewodniczącym rady miejskiej w Katowicach. W 1999 znalazł się wśród założycieli Sojuszu Lewicy Demokratycznej, zasiadał we władzach krajowych tego ugrupowania.
|
||
Syn Bernarda Napieralskiego, etatowego instruktora w szczecińskim Komitecie Wojewódzkim PZPR. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 1, a następnie do Technikum Mechanicznego. W 2000 ukończył studia politologiczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Szczecińskiego, uzyskując tytuł zawodowy magistra nauk politycznych z dwiema specjalizacjami w zakresie integracji europejskiej oraz administracji i marketingu politycznego.
|
||
22 kwietnia 2008 został posłem klubu Lewica. 17 czerwca 2009 został wybrany na jego przewodniczącego, zastępując wybranego do Parlamentu Europejskiego Wojciecha Olejniczaka. Pod koniec września 2010 klub został przemianowany na KP Sojuszu Lewicy Demokratycznej.
|
||
22 kwietnia 2010 został ogłoszony kandydatem w przyspieszonych wyborach prezydenckich w tym samym roku, po śmierci Jerzego Szmajdzińskiego w katastrofie lotniczej. 6 maja 2010 został zarejestrowany jako kandydat przez PKW. Szefem sztabu wyborczego Grzegorza Napieralskiego został Marek Wikiński, zaś na czele komitetu honorowego stanął Aleksander Kwaśniewski. Kandydaturę Grzegorza Napieralskiego wsparły Partia Regionów (27 kwietnia 2010), generał Wojciech Jaruzelski (7 maja 2010), Unia Pracy (15 maja 2010) oraz Stowarzyszenie Ordynacka (15 maja 2010).
|
||
20 maja 2010 został powołany przez tymczasowo wykonującego obowiązki Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego.
|
||
W wyborach prezydenckich w 2010 Grzegorz Napieralski kandydował na urząd Prezydenta RP; w I turze zdobył 2 299 870 głosów (13,68%), zajmując 3. miejsce spośród 10 kandydatów.
|
||
Jednostka została utworzona rozkazem dowódcy 4 Pułku Lotniczego Augustyna Menczaka z dnia 1 lipca 1929 roku. Organizację eskadry powierzono jej pierwszemu dowódcy kapitanowi pil. Kazimierzowi Benzowi. Początkowo utworzono dwa plutony po trzy samoloty oznaczane odpowiednio I/43 i II/43. Jednostka wyposażona była w samoloty różnych typów m.in. Potez XV oraz Potez XXVII. 25 października 1930 roku dowództwo eskadry przejął kapitan pil. Jerzy Bohuszewicz. W drugiej połowie 1930 roku przystąpiono do organizacji trzeciego plutonu III/43.
|
||
W 1904 został powołany przez Piusa X na sekretarza Komisji Kodyfikacyjnej, której zadaniem było stworzenie nowoczesnego kodeksu prawa kanonicznego. Odegrał ogromną rolę w przygotowaniu kodeksu prawa kanonicznego z 1917. 16 grudnia 1907 został kardynałem, a w październiku 1914 papieskim sekretarzem stanu (z nominacji Benedykta XV). W imieniu papieża był sygnatariuszem traktatów laterańskich. Przeszedł na emeryturę w 1930 (zastąpił go kardynał Pacelli, późniejszy papież Pius XII). Jego grób znajduje się w Ussita. Odznaczony Orderem Orła Białego.
|
||
Jej głębokość na tych obszarach, na których przetrwała od plejstocenu waha się w granicach od 150-300 metrów w północnej Kanadzie (maksymalnie dochodzi tam do 700 m), we wschodniej Syberii dochodzi do 1500 m. Przeważnie ma kilkadziesiąt metrów. W miesiącach letnich wierzchnia warstwa gruntu – do około 2 metrów – ulega rozmarznięciu, wskutek czego staje się on często grząskim bagnem, w głąb którego nie może (z powodu zamarzniętych głębszych warstw) wsiąknąć nadmiar wody. Sytuacja ta utrudnia rozwój roślinności, uniemożliwiając m.in. zasiedlanie pokrytych wieczną zmarzliną obszarów drzewom o głębszym systemie korzeniowym, także z powodu niedostatecznej spoistości gleby w miesiącach letnich. Dawniej, zmarzlina znacząco utrudniała wznoszenie budynków. Oparcie fundamentów na zmarzlinie powoduje stopniowe wtapianie się budynku i osiadanie, nieraz o kilka metrów. Typowym przykładem są starsze budynki w Irkucku, których pierwsze piętro znajduje się obecnie na poziomie gruntu.
|
||
Według austriackiego spisu ludności z 1900 w 226 budynkach w Kończycach Małych na obszarze 1194 hektarów mieszkało 1406 osób, co dawało gęstość zaludnienia równą 117,8 os./km². z tego 1399 (99,5%) mieszkańców było katolikami, 2 (0,1%) ewangelikami, 5 (0,4%) wyznawcami judaizmu, 1388 (98,7%) było polsko-, 11 (0,8%) niemiecko- a 1 (0,1%) czeskojęzycznymi. Do 1910 roku liczba budynków wzrosła do 244 a mieszkańców do 1633, z czego 1618 (99,1%) było katolikami, 11 (0,7%) ewangelikami, 4 (0,2%) żydami, 1602 (98,1%) polsko-, 18 (1,1%) niemiecko- a 12 (0,7%) czeskojęzycznymi.
|
||
Według danych z 4 maja 2010 w osiedlu na pobyt stały zameldowanych było 21 252 osób.
|
||
Samorząd osiedla Centrum został ustanowiony w 1990 roku.
|
||
Dzień Kobiet – coroczne święto obchodzone 8 marca jako wyraz szacunku dla ofiar walki o równouprawnienie kobiet. Ustanowione zostało w 1910 roku. Dzień Kobiet w Polsce był obchodzony na szeroką skalę do 1993 roku.
|
||
Wersja, jakoby miało ono upamiętniać odbywający się rok wcześniej nowojorski strajk pracownic przemysłu odzieżowego przeciwko złym warunkom pracy i śmierć 126 z nich zamkniętych tam przez właściciela nie znajduje potwierdzenia w źródłach. Prawdopodobnie doszło do pomieszania faktów, gdyż 8 marca 1908 roku na ulicach Nowego Jorku odbył się marsz 15 000 pracownic zakładów odzieżowych (upamiętniających z kolei podobny marsz z 1857 roku), domagających się praw politycznych i ekonomicznych dla kobiet. Zainspirowane tym marszem pracownice zakładów odzieżowych (głównie imigrantki) podjęły trzymiesięczny strajk zimą na przełomie 1909 i 1910 roku przeciwko wyzyskującym je właścicielom fabryk, tzw. "Powstanie dwudziestu tysięcy". Do pożaru natomiast doszło w nowojorskiej fabryce tekstyliów Triangle Shirtwaist 25 marca 1911 roku. Zginęło wtedy 146 osób (129 kobiet i 17 mężczyzn), z czego w większości ofiarami były żydowskie i włoskie imigrantki, w wieku od czternastu do czterdziestu ośmiu lat. Jedną z przyczyn tak dużej ilości ofiar było zamknięcie przez właścicieli większości wyjść z budynku, w tym na zewnętrzne klatki schodowe - powszechnie stosowana praktyka w tamtym czasie, mająca na celu uniemożliwienie dostania się na teren zakładu osób niepowołanych oraz kradzieży. W konsekwencji dwaj właściciele stanęli przed sądem oskarżeni o zabójstwo pierwszego i drugiego stopnia. Wydarzenie to przyczyniło się do powstania kilku komitetów i stowarzyszeń mających na celu poprawę bezpieczeństwa w publicznych zakładach pracy.
|
||
W 1910 roku Międzynarodówka Socjalistyczna w Kopenhadze ustanowiła obchodzony na całym świecie Dzień Kobiet, który służyć miał krzewieniu idei praw kobiet oraz budowaniu społecznego wsparcia dla powszechnych praw wyborczych dla kobiet. W konferencji udział wzięło ponad 100 uczestniczek z 17 krajów, w tym trzy kobiety po raz pierwszy wybrane do Parlamentu Fińskiego. Ustanowienie Dnia Kobiet zostało przyjęte w drodze anonimowego głosowania, bez ustalania dokładnej daty jego obchodów.
|
||
W 1900 roku Kończyce Wielkie stanowiły samodzielną gminę obejmującą również Rudnik o powierzchni 1854 hektarów i liczbie mieszkańców 1561 zamieszkałych w 248 budynkach, z tego w samych Kończycach Wielkich bez Rudnika mieszkało 1257 osób w 199 domach. 1252 (99,6%) mieszkańców było katolikami a 5 (0,4%) wyznawcami judaizmu, 1226 (97,5%) polsko-, 28 (2,2%) niemiecko- a 2 (0,2%) czeskojęzycznymi. Wg spisu z 1910 roku Kończyce Wielkie (bez Rudnika) miały już 1286 mieszkańców zamieszkałych w 207 budynkach na obszarze 1562 hektarów, co dawało gęstość zaludnienia równą 82,3 os./km², z czego 1279 było zameldowanych na stałe, 1236 (96,6%) było polsko-, 31 (2,4%) niemiecko-, 10 (0,8%) czeskojęzycznymi, a 2 osoby posługiwały się jeszcze innym językiem, 1280 (99,5%) było katolikami, 1 osoba była ewangelikiem, 3 żydami a 2 jeszcze innej religii lub wyznania.
|
||
26 stycznia 1919 w ramach polsko-czechosłowackiego konfliktu granicznego o Śląsk Cieszyński miała tutaj miejsce przegrana przez polską stronę bitwa, w której zginął kapitan Cezary Haller (1875-1919) – oficer, działacz polityczny i poseł na Sejm w Wiedniu. W lipcu 1920 roku w wyniku decyzji Rady Ambasadorów miejscowość znalazła się w granicach Polski.
|
||
Według austriackiego spisu ludności z 1900 w 165 budynkach w Drogomyślu (w tym 26 w Knaju) na obszarze 1466 hektarów mieszkało 1207 osób (w tym 220 w Knaju), co dawało gęstość zaludnienia równą 97,3 os./km². z tego 565 (39,6%) mieszkańców było katolikami, 846 (59,3%) ewangelikami a 16 (1,1%) wyznawcami judaizmu, 1374 (96,3%) było polsko- a 46 (3,2%) niemieckojęzycznymi. Do 1910 roku liczba mieszkańców wzrosła do 1285, z czego 461 (35,9%) było katolikami, 807 (62,8%) ewangelikami a 17 (1,3%) żydami, 1108 (87%) było polsko- a 165 (13%) niemieckojęzycznymi.
|
||
Wiesław Andrzej Szczepański (ur. 1 czerwca 1960 w Chrośnicy) – polski polityk, poseł na Sejm II, III, V i VI kadencji, były wiceminister infrastruktury.
|
||
W latach 1994–1998 był radnym rady miejskiej w Lesznie, pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego. Od 1999 do 2000 zasiadał w sejmiku wielkopolskim, od 2002 do 2005 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku. Należał do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej od 1995, następnie do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Od 19 grudnia 2004 do 1 czerwca 2008 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego partii.
|
||
W 2005 powrócił do Sejmu po czteroletniej przerwie. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz czwarty został posłem, kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci w okręgu kaliskim i otrzymując 10 579 głosów. W kwietniu 2008 zasiadł w Klubie Poselskim Lewica, który we wrześniu 2010 przekształcono w KP SLD. W 2011 nie został ponownie wybrany.
|
||
Wacław krośnieński (urodzony pomiędzy 1389 a 1397 – zmarł w 1430 lub 1431 roku), książę głogowski od 1412/3 z braćmi Henrykiem IX i X, od 1417/8 samodzielnie w Krośnie, Świebodzinie i Bytnicy.
|
||
Wacław Krośnieński zginął w 1430 lub 1431 w wyniku wybuchu armaty, z którą się nieostrożnie obchodził. Ponieważ pozostawał w stanie bezżennym i nie pozostawił potomstwa – całość dziedzictwa po nim otrzymał starszy brat Henryk IX.
|
||
W eliminacjach do Mistrzostw Świata w piłce nożnej w 2010 roku Australia zakwalifikowała się do finałów rozgrywek ze strefy azjatyckiej, już jako pełnoprawny członek Azjatyckiej Federacji Piłkarskiej.
|
||
Kwiaty są przedprątne, co utrudnia samozapylenie. Roślina kwitnie od kwietnia do sierpnia, zapylana jest przez owady. Nasiona roznoszone przez wiatr na duże odległości. Jedna roślina wydaje w ciągu roku ok. 3000 nasion. W wieloletnich uprawach rolnych, na użytkach zielonych oraz w sadach i ogrodach jest uciążliwym chwastem.
|
||
W kampanii wrześniowej 1939 dowodził lotnictwem i OPL Armii "Łódź", a następnie Armii "Warszawa". Przez Węgry przedostał się do Francji, tam pełnił funkcję szefa Oddziału III Operacyjnego Dowództwa Lotnictwa. Od 17 czerwca 1940 kierował faktycznie ewakuacją lotnictwa polskiego w dniach upadku Francji, w miejsce dowódcy lotnictwa gen. Józefa Zająca. Przez Casablancę ewakuował się w lipcu 1940 do Gibraltaru. W latach 1940-1942 dowódca Polskiego Oddziału Transportowego w Afryce, 1942-1943 delegat Polskich Sił Powietrznych na Środkowym Wschodzie. 14 września 1943 został mianowany Inspektorem Polskich Sił Powietrznych, pełnił funkcję do stycznia 1948 (odpowiednia ranga brytyjska RAF: Vice Air Marshal).
|
||
Wieczorem 12 maja siły rządowe liczyły ok. 1700 żołnierzy, podczas gdy oddziały Piłsudskiego stanowiły 3500 żołnierzy, plus 800 członków Związku Strzeleckiego.
|
||
Od godz. 2:30 nad ranem do Warszawy przybyły pierwsze transporty wojsk Piłsudskiego z Wilna, a o godzinie 8:30 na Dworcu Gdańskim rozpoczął się wyładunek sześciu batalionów 3 Dywizji Piechoty Legionów, liczących razem ok. 1700 żołnierzy. Mniej więcej w tym samym czasie na stronę rządu przeszła, licząca ok. 130 żołnierzy, Oficerska Szkoła Inżynierii.
|
||
W tym czasie wojska Piłsudskiego w Warszawie liczyły już ok. 8500 żołnierzy (plus ok. 800 członków Związku Strzeleckiego), podczas gdy strona przeciwna dysponowała jedynie ok. 2200 żołnierzami. Wojska marszałka ponadto posiadały czołgi i samochody pancerne, a wobec braku artylerii po stronie rządowej, szybko zaczęły uzyskiwać przewagę.
|
||
Oddziały „wielkopolskie” walczące na linii ul. Pięknej, po odparciu kilku ataków między Wisłą a Marszałkowską, wycofały się na linię ul. Nowowiejskiej. Walki przeniosły się w bezpośrednie sąsiedztwo Belwederu. Tam oczekiwano na wieści od generała Michała Żymierskiego, którego wysłano na zachodnie obrzeża Warszawy, na spotkanie nadjeżdżających koleją 56 pułku piechoty, 68 pułku piechoty i 15 pułku artylerii lekkiej. Siły te liczyły ok. 1500 żołnierzy. Żymierski wstrzymał pochód części oddziałów, oczekując na przyjazd reszty sił i próbując w ten sposób uformować całą grupę. Wkrótce został jednak odcięty od Belwederu, ponieważ zamachowcy opanowali lotnisko mokotowskie. Wobec tego wycofał się w rejon Ożarowa, gdzie połączył się z grupą gen. Kazimierza Ładosia.
|
||
W czasie wojny polsko-bolszewickiej był szefem sanitarnym kolejno Obozu Warownego „Grodno”, Grupy Operacyjnej Edwarda Rydza-Śmigłego, 3 Armii, Frontu Środkowego, 2 Armii (od 18 sierpnia 1920). 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w Korpusie Lekarskim, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”.
|
||
Od listopada 1920 do listopada 1921 był szefem Wydziału Organizacyjnego Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Zasłużył się dla rozwoju wojskowego szkolnictwa sanitarnego. Był komendantem Wojskowej Szkoły Aplikacyjnej Sanitarnej, a od listopada 1922 komendantem Wojskowej Szkoły Sanitarnej. Od 1 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym była Kompania Zapasowa Sanitarna Nr I, która w następnym roku została przeformowana w 1 Batalion Sanitarny. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. 23 października 1925 Minister Spraw Wojskowych mianował go II Inspektorem Służby Zdrowia. 11 września 1926 Prezydent RP, Ignacy Mościcki mianował go komendantem Oficerskiej Szkoły Sanitarnej w Warszawie.
|
||
25 września 1929 Prezydent RP mianował go podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. W związku z wyznaczeniem na stanowisko poza wojskiem złożył prośbę o długoterminowy urlop. Z dniem 1 października 1929 Minister Spraw Wojskowych przeniósł go w stan nieczynny. 5 grudnia 1930 roku został ministrem pracy i opieki społecznej w rządzie Walerego Sławka. W 1931 został przeniesiony w stan spoczynku.
|
||
Przewodniczył jury, które wybrało ostateczną wersję Orderu Uśmiechu, autorstwa 9-letniej Ewy Chrobak. 21 marca 1969 roku przyznano mu Order Uśmiechu, a odznaczenie i legitymację z numerem 16 odebrał 18 czerwca 1970 roku w Opolu z rąk Wandy Chotomskiej. Był następnie członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu.
|
||
W skład Towarzystwa wchodzi Komitet opieki nad kopcem Józefa Piłsudskiego. Komitet powstał w czerwcu 1980 w skład TMHiZK znalazł się formalnie w wyniku uchwały Wydziału z dnia 9 stycznia 1981 r.
|
||
Międzynarodowe Stowarzyszenie Rozwoju (ang.: "International Development Association", "IDA") - organizacja utworzona 24 września 1960 jako organ wspomagający Bank Światowy. Władze Banku są jednocześnie władzami Stowarzyszenia. Siedziba IDA mieści się w Waszyngtonie. Organizacja ma na celu pomoc najbiedniejszym krajom świata poprzez udzielanie im bardzo korzystnych pożyczek.
|
||
Od roku 1960 IDA przeznaczyła na pomoc najuboższym krajom w sumie 182 mld USD, z czego prawie 50% trafiło do Afryki.
|
||
Po zajęciu Belgii i Holandii w maju 1940 roku Hitler mianował Seyss-Inquarta Komisarzem Rzeszy ("Reichskommissar") okupowanej Holandii i uczynił odpowiedzialnym za kierowanie administracją cywilną oraz współpracę gospodarczą z Rzeszą. W okresie tym Holandia wpłacała do kasy Rzeszy 50 milionów marek tytułem kosztów okupacji.
|
||
Klemens XII "(łac. Clemens XII)", właściwie Lorenzo Corsini, (ur. 7 kwietnia 1652 we Florencji – zm. 6 lutego 1740 w Rzymie), papież w okresie od 12 lipca 1730 do 6 lutego 1740.
|
||
Zgodnie z ówczesnymi obyczajami nabył wysoką godność w Komnacie Apostolskiej. 10 kwietnia 1690 został mianowany arcybiskupem tytularnym Nicomedia, otrzymał sakrę biskupią 18 czerwca 1690 w Rzymie z rąk kardynała Flavio Chigiego, nadano mu także tytuł asystenta Tronu Papieskiego. Wysłany z misją nuncjusza do Austrii, nie został przyjęty przez cesarza Leopolda, który pozostawał w konflikcie z papieżem Aleksandrem VIII (papież odmówił wcześniej mianowania kardynałami kandydatów cesarskich).
|
||
W grudniu 1695 został skarbnikiem i generalnym poborcą Komnaty Apostolskiej, a także superintendentem Zamku Św. Anioła oraz komisarzem Państwa Papieskiego ds. morskich. 17 maja 1706 papież Klemens XI mianował go kardynałem, z tytułem prezbitera S. Susanna. Pełnił misję legata w Ferrarze, urząd kamerlinga Św. Kolegium Kardynalskiego oraz prefekta Trybunału Sygnatury Apostolskiej. W 1725 został podniesiony do godności kardynała-biskupa Frascati. W 1721 i 1724 brał udział w konklawe, z racji pełnionych funkcji uchodził za kandydata na papieża. Został wybrany ostatecznie 12 lipca 1730 jako następca Benedykta XIII, po burzliwym, czteromiesięcznym konklawe. W oczach elektorów uchodził za papieża "przejściowego", w chwili wyboru miał już 78 lat i chorował na podagrę (wkrótce także utracił wzrok). Mimo to jego pontyfikat – pod imieniem Klemensa XII – trwał 10 lat (dokładnie 9 lat, 6 miesięcy i 25 dni).
|
||
W latach 1828-1830 dokonano przebudowy tzw. "traktu napoleońskiego" przechodzącego przez Czersk wyznaczając tę szosę na trasę poczty królewskiej. W 1867 we wsi powstała pierwsza apteka, w 1870 uruchomiono ekspedycję pocztową z telegrafem zajmującą się również przewozem podróżnych, a w latach 1871-1873 przez Czersk wybudowano dwutorową linię kolejową z Berlina do Królewca i Gdańska w ramach sieci "Preußische Ostbahn". Czersk uzyskał połączenie ze Szlachtą, a przez nią Laskowicami i Skórczem. Do Szlachty pierwszy pociąg ruszył 20 sierpnia 1908. Czersk stał się ośrodkiem przemysłu drzewnego. Jego rozwój ekonomiczny zaowocował tym, że w 1880 w Czersku był już Bank Ludowy, Spółka Rolniczo-Handlowa, a obok młyna wodnego - tartak (zwany wówczas piłą), cegielnia i browar. W ciągu roku odbywały się cztery wielkie targi kramne i na bydło.
|
||
Istotną część mieszkańców Czerska stanowili Niemcy - w 1910 r. 30% ogółu ludności, w 1934 r. około 12%. Zajmowali oni w mieście silną pozycję ekonomiczną, będąc w posiadaniu około połowy jego zakładów przemysłowych. Sytuacja ta, szczególnie w kontekście złych stosunków polsko-niemieckich i bliskości granicy, powodowała poważne napięcia społeczne.
|
||
1930 - "Brak"
|
||
1950 - "Nie grały"
|
||
1970 - Maroko
|
||
1990 - Egipt, Kamerun
|
||
2010 - Kamerun, Nigeria, Ghana, WKS, RPA, Algieria
|
||
Tytus Chałubiński (ur. 29 grudnia 1820 w Radomiu, zm. 4 listopada 1889 w Zakopanem, syn Szymona i Teodozji z Wnorowskich) – polski lekarz, profesor patologii, miłośnik przyrody. Był współtwórcą Towarzystwa Tatrzańskiego i jednym z pierwszych badaczy przyrody tatrzańskiej. Na jego cześć nazwano Wrotami Chałubińskiego jedną z przełęczy w głównej grani Tatr. Popularyzator Zakopanego, w dużym stopniu przyczynił się do rozwoju tej miejscowości. Jeden z prekursorów polskiego klimatolecznictwa; jego staraniem Zakopane zyskało pod koniec XIX wieku status stacji klimatycznej jako kurort wspomagający leczenie chorób płucnych.
|
||
Pomorze Gdańskie zostało na krótko opanowane i przyłączone do Polski w 1090 przez Sieciecha. W ważniejszych grodach pomorskich umieszczono polskie załogi, resztę spalono w celu pozbycia się oporu Pomorzan. W kilka miesięcy później doszło do buntu miejscowych elit, co doprowadziło do przywrócenia stanu niezawisłości od Księstwa Polskiego. W następnym roku zorganizowana próba podporządkowania Polsce ziem Pomorza Gdańskiego nie przyniosła efektu; w bitwie nad Wdą oraz kolejnej jesiennej wyprawie Władysław Herman wspomagany przez załogi czeskie poniósł klęskę.
|
||
W 1210 roku książę Mściwoj I złożył hołd lenny królowi Danii Waldemarowi II. Zależność ta trwała krótko i skończyła staraniem Leszka Białego w 1211. W kolejnych latach książę Świętopełk II Wielki podejmował kolejne próby usamodzielnienia, do którego doszło po śmierci Leszka Białego (1227). W 1231 Świętopełk uzyskał dla siebie, swojej rodziny i swojego księstwa protekcję papieską. Stolica państwa (Gdańsk) uzyskała w tym okresie prawa miejskie według prawa lubeckiego.
|
||
W 1282 między księciem gdańskim Mściwojem II a księciem wielkopolskim Przemysłem II zawarty został układ w Kępnie; umowa głosiła, że ten z książąt, który przeżyje drugiego, będzie po nim dziedziczył. Od śmierci Mściwoja II w 1294 roku datuje się ponowne podporządkowanie Pomorza Gdańskiego Polsce. Zjednoczenie dwu dzielnic umożliwiło Przemysłowi II koronację na króla Polski; został on zamordowany w 1296 roku, wskutek czego przez następne kilkanaście lat Pomorze przechodziło z rąk do rąk. Kolejnymi władcami stał się książę Władysław Łokietek, w roku 1300 królem Polski został panujący w Czechach Wacław II; w 1305 roku jego następcą został Wacław III, który zginął w zamachu w 1306 roku. Wówczas Pomorze przejął ponownie Władysław Łokietek, jednak wkrótce je utracił. W roku 1308 stolica, Gdańsk, została zajęta przez Brandenburczyków. Wezwani przez Łokietka do pomocy przy usunięciu Brandenburczyków Krzyżacy zajęli w tym samym roku część grodu i po nadejściu posiłków zaatakowali miasto. 13 listopada 1308, po wycofaniu się Brandenburczyków, doszło do rzezi Gdańszczan i zajęcia miasta przez zakon na okres niemal 150 lat.
|
||
12 marca 1950 został mianowany wikariuszem apostolskim Kapsztadu, z biskupią stolicą tytularną Stefforio. Otrzymał sakrę biskupią 18 maja 1950, a już 11 stycznia 1951 wraz z podniesieniem Kapsztadu do rangi metropolii został pierwszym arcybiskupem. 4 października 1962 papież Jan XXIII nadał mu tytuł asystenta Tronu Papieskiego.
|
||
Założone przez kupców indyjskich na początku XVIII w. Dynamiczny rozwój nastąpił po 1947 r., kiedy miasto stało się stolicą Pakistanu (do 1966 roku, straciło ten status na rzecz Islamabadu). W Karaczi często wybuchają zamieszki etniczne i religijne między hindusami i muzułmanami (w 1994 r. w ich wyniku zginęło ok. 1000 osób) oraz między sunnitami i szyitami (w tym wypadku jednak najczęściej ma miejsce podkładanie bomb w meczetach).
|
||
W latach 1948- 2010 w Karaczi istniało polskie przedstawicielstwo konsularne, do roku 2000 w randze Konsulatu a w latach 2000 - 2010 Konsulatu Generalnego.
|
||
John Draper zyskał pseudonim "Captain Crunch" - nadany żartobliwie od nazwy płatków śniadaniowych, w których znalazł gwizdek. Później opracował on instrukcję budowy urządzenia "blue box", które - tak jak gwizdek - emitowało sygnał o częstotliwości 2600 Hz, wykorzystywany w komunikacji między automatycznymi centralami firmy telefonicznej AT&T. Instrukcję tę opublikował magazyn Esquire, a ujawnione w nim informacje spowodowały, że "Captain Crunch" (John Draper) został skazany i trafił do więzienia.
|
||
W 1980 dziewczyna Simona, pracująca jako barmanka w Rum Runner, gdzie Duran Duran wtedy grali, poleciła zespołowi swojego chłopaka jako wokalistę. Ten, jak legenda głosi, przyszedł na przesłuchanie w różowych spodniach w lamparcie cętki, trzymając w ręku książkę z poezją własnego autorstwa. Zaśpiewał kilka już istniejących piosenek, ale do instrumentalnego utworu ("Sound of Thunder") dodał własny tekst. Zespół przyjął Simona, który zgodził się śpiewać przez sześć letnich tygodni, pozostał jednak wokalistą Duran Duran do dnia dzisiejszego, do aktorstwa zaś nigdy nie wrócił.
|
||
25 października 1960 mianowany biskupem pomocniczym Mediolanu, z biskupią stolicą tytularną Filippoli di Arabia; otrzymał sakrę biskupią 7 grudnia 1960 z rąk ówczesnego arcybiskupa Mediolanu, Giovanniego Battisty Montiniego (późniejszego papieża Pawła VI). Brał udział w obradach Soboru Watykańskiego II. 10 sierpnia 1963 został następcą kardynała Montiniego na stolicy arcybiskupiej Mediolanu, a 22 lutego 1965 kardynałem (z tytułem prezbitera SS. Silvestro e Martino a Monti). We wrześniu 1977 był specjalnym wysłannikiem papieża na XIX Narodowy Kongres Eucharystyczny w Pescarze.
|
||
Jest to jedna z większych imprez żeglarskich na świecie, gromadzi obecnie około 5000 żeglarzy startujących na łodziach klas olimpijskich, międzynarodowych, narodowych oraz na jachtach morskich – łącznie prawie w 30 klasach. Wraz z regatami odbywają się festyny, koncerty oraz parady jachtów i żaglowców.
|
||
Proponowanym następcą bombowca Łoś miał być PZL-49 Miś. Projekt opracował Jerzy Dąbrowski przy wydatnej współpracy inż. Piotra Kubickiego. Podstawowym kierunkiem rozwoju było poprawienie osiągów, zwłaszcza prędkości lotu przez zwiększenie mocy zespołu napędowego oraz poprawienie aerodynamiki płatowca. Wzmocnieniu uległo uzbrojenie obronne. Normalny ładunek bomb 2200 kg mógł być zwiększony do 3000 kg, w zamian za zmniejszenie zapasu paliwa. Zasięg normalny wynosił 2000 km, a maksymalny z dodatkowymi zbiornikami paliwa 3000 km. W konstrukcji płatowca wykorzystano około połowy elementów pochodzących z PZL.37. Kadłub został troszkę wydłużony. Aby poprawić opływ, linię grzbietową kadłuba zastosowano bez uskoku dla tylnego górnego stanowiska k.m. Wieża grzbietowa oraz kołyska podkadłubowa były wysuwane tylko na czas akcji bojowej. Kółko ogonowe było również chowane w locie. Zrezygnowano przy tym z wydatnego, ale mało skutecznego przejścia aerodynamicznego skrzydło-kadłub, sięgającego w Łosiu od części spływowej płata aż do połowy tylnej części kadłuba. Podwozie główne jednogoleniowe było konstrukcji inż. Piotra Kubickiego (patent 29 090), wielodźwigniowe dla cięższych samolotów. Napęd stanowiłyby zapewne silniki Bristol Hercules II 14-cylindrowe, w układzie podwójnej gwiazdy, o mocy startowej 949 kW (1290 KM) i maksymalnej na wysokości 1500 m 810-846 kW (1100-1150 KM). Osłonę stanowił pierścień NACA. Licencję na te silniki zakupiła PZL-WS w 1939 r. Grzbietowa wieża obrotowa konstrukcji Jerzego Dąbrowskiego miała być uzbrojona w prototypie Misia w działko Hispano-Suiza typ 404 kal. 20 mm, zakupione jeszcze w 1937 r., dla którego zamówiono w 1938 r. obrotnicę Hispano z terminem dostawy na czerwiec 1939 r. Stanowisko dolne w gondoli wysuwanej pod wpływem masy strzelca, było wzorowane na modelu wypróbowanym w samolotach PZL.42 i PZL.46.
|
||
Samolot powstał w odpowiedzi na konkurs USAAC nr. "X-608" z 1937 na dwusilnikowy myśliwiec przechwytujący, do konkursu zostały zaproszone firmy Boeing, Consolidated, Curtiss, Douglas oraz Vultee. Przed nową konstrukcją postawiono następujące wymagania – prędkość maksymalna przynajmniej 360 mil na godzinę na wysokości 20.000 stóp i 290 mph przy powierzchni ziemi (odpowiednio 580 km/h na wysokości 6100 m i 466 km/h przy powierzchni ziemi), przy czym na pułapie 20.000 stóp miał być zdolny do lotu z prędkością maksymalną przez przynajmniej godzinę. Przy starcie miał być w stanie pokonać przeszkodę o wysokości 50 stóp 2200 stóp od stojącego startu (przeszkoda 15 m z odległości 670 m). W celu ułatwienia obsługi naziemnej samolot miał mieć podwozie z kołem przednim.
|
||
Jako jednostki napędowe użyto silników Allison V-1710 wyposażonych w sprężarki. Zespół projektowy kierowany przez Clarence’a Johnsona opracował unikatowy sposób rozmieszczenia silników w dwóch długich belkach i umieszczenia kabiny pilota oraz uzbrojenia pośrodku pomiędzy nimi. W późniejszych wersjach maszyny śmigła samolotu kręciły się w przeciwnych kierunkach, co eliminowało momenty reakcyjne i żyroskopowe od śmigieł. Zastosowano też nowatorski pomysł trzypunktowego wciąganego podwozia. Zwrotność miały zapewniać wysuwane podczas walki klapy Fowlera. Zamówiony w 1937 roku prototyp ukończono w grudniu 1938, a oblatano 27 stycznia 1939. Początkowe oznaczenie fabryczne „Model 22” zmieniono na XP-38. Niestety podczas próbnego przelotu z Kalifornii do Nowego Jorku prototyp został zniszczony, zanim przeprowadzono wszystkie próby. Pomimo tego dowództwo lotnictwa złożyło zamówienie na 13 przedprodukcyjnych YP-38. Pierwszy samolot tej serii ukończono dopiero we wrześniu 1940 r. a ostatni w czerwcu 1941. W YP-38 zastosowano silniki Allison V-1710-27 i V-1710-29 o mocy 1150 KM (858 kW) każdy. W dziobowej części samolotu planowano umieszczenie działko Oldsmobile kalibru 37 mm, 2 karabiny maszynowe 12,7 mm i 2 karabiny maszynowe 7,62 mm.
|
||
W maju 1940 misje wojskowe Francji i Wielkiej Brytanii zamówiły odpowiednio 417 i 250 tych myśliwców, jednak w obawie przed dużymi opóźnieniami zarówno Francuzi, jak i Brytyjczycy postanowili, wbrew zaleceniom inżynierów Lockheeda, zamówić do swoich samolotów silniki bez sprężarek. W związku z kapitulacją Francji w 1940 r. cały kontrakt przejęła Wielka Brytania. Po dostarczeniu pierwszych 3 egzemplarzy oznaczonych Lightning Mk I wobec niezadowalających osiągów realizację dalszej części zamówienia odwołano, a przeznaczone do Europy samoloty skierowano do jednostek szkolnych jako RP-322.
|
||
W lipcu 1940 roku lotnictwo armii USA zamówiło 66 egzemplarzy samolotu, oznaczono je po prostu jako P-38. Pierwsze seryjne egzemplarze, miały napęd taki sam jak YP-38, ale były uzbrojone w 37 mm działko i 4 wielkokalibrowe karabiny maszynowe (12,7 mm) Browning. Dodano dla ochrony pilota kuloodporne oszklenie kokpitu i płyty stalowe oraz fluorescencyjne oświetlenie przyrządów w kabinie do lotów nocnych. Wstępna seria liczyła 30 maszyn, te samoloty nigdy nie były przeznaczone do walki, dzięki nim wykryto za to kilka wad myśliwca. Pozostałych 36 należało do wersji P-38D. Bazując na raportach z walk w Europie na wiosnę i w lecie 1941 roku, postanowiono wprowadzić w samolocie zmiany, które uczyniłyby go bardziej dostosowanym do walk powietrznych. Postanowiono oznaczyć tak zmodyfikowane maszyny jako P-38D, rezygnując z rozwijania wersji P-38B i P-38C. Nowa wersja, P-38D, w porównaniu do P-38, miała niskociśnieniową instalację tlenową, samouszczelniające się zbiorniki paliwa, chowane światła do lądowania, na wiatrochronie zamontowano lusterko do obserwacji do tyłu, w aerodynamicznej osłonie. Zastosowano też zamiast działka Oldsmobile działko Madsen kal. 23 mm. Zmieniono też konstrukcję ogona i rozłożenie mas, co z kolei zmniejszyło tendencję do drgań i poprawiło własności samolotu. Pierwotnie planowano nazwać tę wersję i następne jako P-38 „Atlanta”, ale ostatecznie nadano im nazwę „Lightning”. Ta wersja również nie wzięła udziału w walkach, ponieważ uznano, że pomimo tych zmian nie nadaje się do walki. Zbudowano łącznie 66 egzemplarzy P-38. W 1942 roku oznaczenia wersji P-38 i P-38D zmieniono na RP-38 i RP-38D. Litera „R” oznaczała tu „restricted to non-combat role” i używano ich do szkolenia.
|
||
Pierwsza wersja „bojowa” – P-38E powstała pod koniec 1941 roku. W wersji tej dokonano ponad 2000 zmian. Zastąpiono w niej stalowe śmigła Hamilton Standard duraluminiowymi Curtiss Electric. Uzbrojenie stanowiło działko Hispano 20 mm z zapasem 150 pocisków, zamiast 15 jak przy działku 30 mm i oczywiście 4 km Browning 12,7 mm. Zmiana uzbrojenia pociągnęła za sobą zmianę kształtu nosa. Wprowadzono również szereg innowacji w wyposażeniu samolotu, w tym przyrządów w kabinie pilota, instalacji hydraulicznej, elektrycznej, zainstalowano nowe radio SCR-274N. Wersja ta była napędzana silnikami Allison V-1710-27/29. Powstało 210 P-38E. Wersję tę uznano również za nie do końca gotową do udziału w walce, powodem tego były drgania usterzenia samolotu i z tego powodu wiele maszyn tej wersji przemianowano na RP-38E. Liczne egzemplarze tej wersji wykorzystano też do różnych testów, dzięki którym powstały potem wersje P-38F, J i K. Interesującą propozycją modyfikacji było powstanie na początku 1942 wobec szybkiej ekspansji Japonii na południowo-zachodnim Pacyfiku, wyposażenie P-38 w dwa pływaki pod kadłubem, które miałby być odrzucane tuż przed walką. Zachowane miało być normalne podwozie. Problem stanowił tutaj ogon, który aby nie dotykał wody, miał zostać podniesiony do góry o 3 stopy (ok. 1 metr). Zbudowano i oblatano jeden egzemplarz tej wersji, ale bez pływaków. W końcu 1941 i w roku następnym przystosowano 99 P-38E do prowadzenia rozpoznania fotograficznego (maszyny te otrzymały oznaczenie F-4).
|
||
601 egzemplarzy wersji P-38H było napędzane silnikami Allison V-1710-89/91 o mocy startowej 1425 KM każdy. Wyposażono ją też w automatyczny system sterowania zasłonkami chłodnicy oleju, aby rozwiązać chroniczny problem z ich przegrzewaniem się i co też pozwoliło zwiększyć dopuszczalną moc silnika na większych wysokościach (z 1150 KM do 1240 KM na 7600 m). Zastosowano też w tej wersji nowe ulepszone działko M-2C, zamiast M-1, o tym samym kalibrze 20 mm, a udźwig bomb na każdym zaczepie pod skrzydłem zwiększono do 736 kg. Poza tym wersja ta była identyczna z P-38G-10. Zbudowano 226 sztuk odmiany P-38H-1. W odmianie P-38H-5 (375 sztuk) zastosowano nowe turbosprężarki B-33, co poprawiło osiągi na dużych wysokościach.
|
||
Wersję P-38J zaczęto wprowadzać w sierpniu 1943 r. W wersji tej przekonstruowano i powiększono wloty powietrza, co pozwala ją łatwo odróżnić od wcześniejszych wersji („brody” pod silnikami). Dotychczasowy układ chłodzenia, złożony z chłodnic umieszczonych w skrzydłach i skomplikowanego układu rur powodował, że silniki, kiedy osiągały moc ponad 1000 KM, przegrzewały się. Piloci nie mogli więc podczas lotów bojowych korzystać z pełnej mocy silnika, co ograniczało osiągi samolotu. Powiększono też zbiorniki paliwa, wykorzystując wolne miejsce wewnątrz skrzydeł. Wprowadzono też kilka zmian w aerodynamice, likwidując problem blokowania sterów podczas nurkowania w dużej prędkości. Pilotując tę wersję, pilot mógł w razie niebezpieczeństwa zwiększyć na krótko moc silnika do 1600 KM. Pierwszą odmianą była P-38J-1, zbudowana w liczbie 10 sztuk. W następnej P-38J-5 w zwolnione w skrzydłach miejsca po chłodnicach zamontowano dodatkowe zbiorniki paliwa. Zbudowano 210 sztuk. Odmiana P-38J-10 (790 sztuk) miała płaski wiatrochron ze zintegrowaną szybą kuloodporną. W P-38J-15 (1400 sztuk) zmodyfikowano system elektryczny i opancerzenie kabiny pilota. W P-38J-20 (350 sztuk) poprawiono system sterowania turbosprężarką. W odmianie P-38J-25 (210 sztuk) dokonano zmian w aerodynamice samolotu, m.in. sterowanie lotkami było hydrauliczne, dodano małe klapki pod skrzydłami sterowane elektrycznie, które pomagały wyjść z nurkowania. Maszyny te potrafiły osiągnąć podczas lotu nurkowego nawet 970 km/h. Zmiany te ogólnie poprawiły zwrotność maszyny.
|
||
Ostatnią wersją były 3923 egzemplarze P-38L (z czego 113 wyprodukowano w fabryce Consolidated-Vultee w Nashville pod oznaczeniem P-38L-VN). P-38L były przystosowane do przenoszenia początkowo 7, a później 10 rakiet 127 mm pod każdym skrzydłem. Początkowo podczepiano je bezpośrednio pod skrzydłami na szynach, ale ponieważ ogień z ich silników niszczył pokrycie skrzydła, potem zastosowano specjalne podwieszenie w kształcie odwróconej choinki. Dokonano też zmian w wyposażeniu kabiny pilota – m.in. nowe radio SCR-522. Wersja ta była napędzana silnikami Allison V-1710-111/113 o mocy startowej 1495 KM i maksymalnej bojowej 1622 KM. Miała nową turbosprężarkę, nowy system paliwowy i nowe pompy paliwa do silników. Pilot miał w też więcej możliwości ustawienia ręcznego mocy silników, jak też mogło się to odbywać automatycznie. Zmieniono reflektor do lądowania na stały zamontowany w krawędzi skrzydła, zamiast dotychczasowego chowanego. Zbudowano 1290 sztuki odmiany P-38L-1, które były takie same jak P-38J-25, oprócz silników. W P-38L-5 (2520 sztuk) dokonano zmian w systemie paliwowym i podwieszeniach rakiet. Wzmocniono też zaczepy, także teraz można było podwieszać dwie bomby po 907 kg lub zbiorniki po 1364 litry każdy. Zamontowano też radar AN/APS-13 ostrzegający o ataku z tylnej półsfery samolotu, sygnałem dźwiękowym o optycznym.
|
||
Część samolotów pozbawiono uzbrojenia zastępując je sprzętem fotograficznym i skierowano do rozpoznania jako F-4 i F-5. W sumie wybudowano od zera lub przebudowano do wersji rozpoznawczej ponad 1400 samolotów P-38.
|
||
O świcie 17 kwietnia 1943 roku wysłano 16 P-38 w ramach operacji „I” nad wyspę Bougainville, aby zestrzelić bombowiec z admirałem Isoroku Yamamoto na pokładzie – była to jedna z najbardziej znanych operacji lotniczych na Pacyfiku. Grupą dowodził major John W. Mitchell. Czterech pilotów pod dowództwem kapitana Thomasa G. Lanphiera miało atakować bombowce (leciały tam 2 Mitsubishi G4M), a pozostali mieli zająć się osłoną (6 Mitsubishi A6M). O godzinie 9.34 czasu miejscowego lecące tuż nad wodą P-38 dostrzegły samoloty japońskie. Grupa Mitchella zaczęła wznosić się na 6000 m z wyjątkiem czterech pilotów (Lanphier oraz porucznicy Rex Barber, Raymond Hine i Besby Holmes), którzy ruszyli ku bombowcom. Jeden z japońskich myśliwców osłony zwiększył nagle prędkość i wysunął się przed bombowce, sygnalizując niebezpieczeństwo. G4M „Betty” zaczęły gwałtownie nurkować ku ziemi, a „Zera” z osłony ruszyły do kontrataku, lecz Amerykanie zdawali się nie zwracać na nie uwagi. Lanphier i Barber mknęli za lecącym nieco z tyłu bombowcem i po chwili zostali zaatakowani przez 3 „Zera”. Do jednego z nich, skręcającego z zamiarem przeprowadzenia ataku czołowego, Lanphier oddał krótką serię, dostrzegł że samolot japoński wybucha i zaczął strzelać z całej broni pokładowej do bombowca. Po kilku seriach prawy silnik „Betty” eksplodował i jednocześnie oderwała się końcówka płata. Bombowiec zahaczył lewym skrzydłem o korony palm i zwalił się na ziemię, by po chwili eksplodować. W tej maszynie leciał Yamamoto. W tym czasie Barber atakował drugi bombowiec przewożący kontradmirała Matomi Ugaki. Pilot tego samolotu ocalał i po wojnie udzielił wywiadu o przebiegu akcji. Dużą rolę w tej operacji miały dodatkowe, odrzucane zbiorniki na paliwo, pozwalające na znaczne wydłużenie zasięgu maszyny. Pomimo problemów z niedopracowanym systemem ich odrzucania piloci poradzili sobie w tym zadaniu.
|
||
W 2009 roku nielegalnie zbudowana posiadłość Michaela Cretu na Ibizie zostaje zburzona zgodnie z rozporządzeniem władz. Artysta przeniósł się do Niemiec. W jakim mieście mieszka, tego dokładnie nie wiadomo. W tym roku także swoją premierę będzie miała składanka największych przebojów Enigmy pod tytułem Platinum Collection. Na trzecim dysku znajdą się chillout-owe utwory wcześniej nie publikowane z okresu Enigmy 7. Pod koniec roku 2010 miało miejsce uczczenie rocznicy 20 - lecia projektu Enigma. Na tą okazję powstała strona "enigmasocialsong.com" na którą fani mogli przesyłać na początku swoje wokale, potem (gdy wybrano wokal) mogli wybrać ostateczną wersję utworu "MMX social song".
|
||
Molowce zwane też motylami mniejszymi (Microlepidoptera) – jedna z największych grup motyli, obejmująca kilka rodzin. W samej Europie Środkowej występuje około 3000 gatunków. Jest to grupa bardzo niejednorodna, złożona z wielu różnych bezpośrednio niespokrewnionych rodzin. Należy tu wiele bardzo małych gatunków, które jednak ze względu na swą specjalizację pokarmową i zdolność do szybkiego rozmnażania się mają istotne znaczenie gospodarcze. Wśród molowców znajdują się też formy przejściowe między motylami, a ich najbliższymi krewniakami chruścikami.
|
||
Największym ośrodkiem sportu jest centrum sportowe Gundadalur umiejscowione opodal serca miasta. Najważniejszym obiektem jest jedno z dwóch narodowych boisk Wysp Owczych – Tórsvøllur, mieszczące 6000 widzów. Oprócz niego znajdują się tam jeszcze dwa inne boiska do piłki nożnej, kryte korty tenisowe, badmintonowe oraz pływalnia. W mieście ma siedzibę kilka klubów piłkarskich, między innymi dwa pierwszoligowe HB Tórshavn i B36 Tórshavn. Jest tu też siedziba jednego z klubów szachowych – Havnar Talvfelag.
|
||
Budowę pierwszej warowni na Wyspach Owczych zapoczątkowano dopiero w 1580 z inicjatywy Magnusa Heinasona, jednego z ludzi uznawanych przez Farerczyków za swych bohaterów narodowych. Nazwano go Fortem Skansin. Swą funkcję obiekt wypełnił celująco, odstraszając grabieżców jeszcze przez około sto lat. Warownię przebudowano w czasach napoleońskich.
|
||
Kolejnym, bardzo ważnym wydarzeniem dla rozwoju miasta było zniesienie w 1856 duńskiego monopolu handlowego, co spowodowało, znaczny wzrost handlu klipfiszami, tj. suszonymi rybami, z których słynął wtedy archipelag. W 1870 zaczął pracę pierwszy punkt pocztowy na Wyspach.
|
||
Wiek XX niesie dla Thorshavn wiele zmian. Pierwszą, niezwykle ważną było nadanie praw miejskich w 1909, kiedy liczba ludności przekroczyła 1800 osób. Rozpoczęto też w latach 20. rozbudowę portu, albowiem stary nie był w stanie obsłużyć wzrastających potrzeb i dobrze funkcjonować przy tak dużej liczbie ludności.
|
||
Jesienią 1917 roku dowództwo Królewskiego Korpusu Lotniczego (RFC) zamówiło w 15 wytwórniach lotniczych ponad 4000 samolotów DH.9. Do końca 1918 roku udało się wyprodukować 3204 samoloty tego typu.
|
||
W 1919 roku polskie lotnictwo wojskowe otrzymało 20 samolotów DH.9 jako dar od króla angielskiego Jerzego V. Samoloty te dostarczono do Polski na początku 1920 roku (przybyły do Gdańska: 2 sztuki w kwietniu, 8 sztuk 4 maja, 10 sztuk 11 maja 1920). Samoloty były w bardzo złym stanie. Z pierwszych dwóch maszyn jedną rozbito podczas oblotu a drugiej już nie montowano. Kolejne 8 równie zniszczonych nie montowano, tylko przekazano do Centralnych Składów Lotniczych (uruchomiono po remontach już po zakończeniu działań wojennych). Kolejna partia 10 sztuk przeznaczona była pierwotnie dla rosyjskiej armii białych gen. Antona Denikina, była montowana w czerwcu - 3 samolotów nie uruchomiono, jeden rozbito podczas oblotu a po 3 sprawne przydzielono do eskadr wywiadowczych: 5. i 6. Stosowano je m.in. do celów rozpoznawczych w wojnie polsko-bolszewickiej. Cieszyły się one dobrą opinią.
|
||
Pod koniec I wojny światowej, gdy rozpadała się monarchia Habsburgów, dowództwo wojsk austriackich we Lwowie sprzyjało dążeniom kół ukraińskich do przejęcia władzy w mieście. Skutkiem tego w październiku 1918 w mieście stacjonowało kilka tysięcyW książce Macieja Krotofila pt. Ukraińska Armia Halicka 1918-1919 podano: "Większość tych jednostek jesienią 1918 r. znajdowała się na frontach: włoskim i serbskim. Niektóre były na Ukrainie Naddnieprzańskiej. W Galicji nie było w tym czasie oddziałów bojowych składających się w znaczącej mierze z Ukraińców. Stacjonowały tu tylko jednostki zapasowe (kadry), oraz pododdziały asystencyjne, wartownicze i gospodarcze." strona 29. 2. We Lwowie stacjonowało ok. 1500 żołnierzy narodowości ukraińskiej przed wybuchem wojny polsko-ukraińskiej. Kolejny fragment z pracy M. Krotofila, strona 40: "Przejęcia władzy we Lwowie dokonali ukraińscy żołnierze z batalionów zapasowych 15 Pułku Piechoty (ok. 500 ludzi) i 19 Pułku Piechoty Lenwehry (ok. 400 ludzi), 30 Batalionu Strzelców Polowych (ok. 90 ludzi), Batalionu Asystencyjnego 41 Pułku Piechoty (ok. 350 ludzi) oraz pododdziałów wartowniczych i pomocniczych. W sumie na początku walk ukraińskie dowództwo dysponowało ok. 1500 żołnierzy.</ref> żołnierzy narodowości ukraińskiej, przy braku we Lwowie żołnierzy narodowości polskiej wysłanych na inne, odległe od Lwowa odcinki frontu.
|
||
Po wstępnych pracach rozwojowych, w 1970 powierzono wytwórni Rockwell International zadanie zbudowania nowego bombowca. Pierwszy z czterech prototypów, oznaczony jako B-1A, oblatano 23 grudnia 1974 roku. Maszyna ta miała być zdolna do długodystansowych lotów z prędkościami naddźwiękowymi na niskim pułapie i osiągania prędkości 2,5 Macha na dużych wysokościach.
|
||
5 sierpnia 1940 ożenił się z ukochaną z czasów studenckich Mary Grace Slattery, katoliczką, córką sprzedawcy ubezpieczeń (mieli 2 dzieci, Jane i Roberta, późniejszego pisarza, dyrektora i producenta, m.in. filmowej wersji "Czarownic z Salem" z 1996), a 11 czerwca 1956 rozwiódł.
|
||
Trzęsienie ziemi w Chile, zwane też wielkim trzęsieniem chilijskim – silne trzęsienie ziemi o magnitudzie 9,5 które nawiedziło południowe Chile 22 maja 1960 o 19:11 UTC (wczesne popołudnie czasu lokalnego). Trzęsienie to uznawane jest za najsilniejszy wstrząs tektoniczny odnotowany w dotychczasowej historii pomiarów sejsmicznych. Dzień wcześniej odnotowano serię wstrząsów wstępnych o sile do 8 stopni około 160 km na północ.
|
||
31 grudnia 1959 roku prawa miejskie (utracone w 1870 roku) odzyskał Karczew, 18 lipca 1962 roku status miasta otrzymały osiedla Józefów i Sulejówek a 1 stycznia 1969 roku w poczet miast zaliczono także Wesołą.
|
||
Proces powstawania KBW trwał do 22 sierpnia 1945 roku, czyli do czasu przekazania go przez resort obrony narodowej do MBP. W 1945 KBW liczył 29 tys. żołnierzy, w 1950 – 41 tys., a w 1956 – 25 tysięcy. Od marca 1946 terenowe jednostki KBW wraz z UB, MO, ORMO podporządkowane były wojewódzkim komisjom bezpieczeństwa, podległym Państwowej Komisji Bezpieczeństwa.
|
||
Przyjął święcenia kapłańskie 20 lutego 1932. W listopadzie 1960 został mianowany biskupem diecezji Vĩnh Long, otrzymał sakrę biskupią 22 stycznia 1961. W lipcu 1968 zrezygnował z rządów diecezją, otrzymując jednocześnie biskupią stolicę tytularną Hispellum.
|
||
W połowie 1930 roku zaprojektowali oni samolot rozpoznawczo-bombardujący oznaczony symbolem "PWS-19". Samolot ten miał mieć dwie wersje: rozpoznawczą – "PWS-19A2" i bombową – "PWS-19B2". Do jego napędu użyto amerykańskiego silnika "Pratt & Whitney Hornet T2". Dwa prototypy samolotu zostały ukończone na początku 1931 roku. Jeden z nich w kwietniu 1931 roku przeszedł udane próby statyczne. Drugi we wrześniu 1931 roku został oblatany na lotnisku w Białej Podlaskiej przez fabrycznego pilota Franciszka Rutkowskiego. Także ta próba była udana.
|
||
Pennybridge Pioneers jest czwartym albumem szwedzkiego punk rockowego zespołu Millencolin. Został wydany 22 lutego 2000 roku (zob. 2000 w muzyce). W Australii album ten sprzedał się w 35000 kopii i został nagrodzony złotą płytą. Było to pierwsze wyróżnienie tego zespołu w tej kategorii.
|
||
Imię Łomonosowa nosi od 1940 r. Uniwersytet Moskiewski. Na jego cześć został nazwany także podwodny grzbiet Łomonosowa na Oceanie Arktycznym oraz kratery uderzeniowe na Księżycu i Marsie.
|
||
22 maja 1960 miasto zostało zniszczone przez najsilniejsze odnotowane współcześnie trzęsienie ziemi, zwane wielkim trzęsieniem chilijskim. Jego magnituda wyniosła 9,5 stopnia.
|
||
Dili zostało założone około 1520 przez Portugalczyków. Od 1596 stanowiło stolicę kolonii Timor Portugalski. Podczas II wojny światowej zajęte zostało przez wojska japońskie. 28 listopada 1975 Timor Wschodni ogłosił jednostronnie swoją niepodległość, ale już 9 dni później, 7 grudnia, do stolicy kraju wkroczyły wojska indonezyjskie. 17 lipca 1976 Indonezja dokonała oficjalnej aneksji Timoru Wschodniego jako 27. prowincji kraju ze stolicą w Dili.
|
||
O jego życiu przed 1570 wiadomo niewiele. Według tradycji, urodził się w wiosce Nakamura (historyczna prowincja Owari) jako syn rolnika. W wieku piętnastu lat miał wyruszyć z rodzinnego domu. Następnie służył kilku możnowładcom, aż powrócił w rodzinne strony, aby robić karierę w armii Nobunagi Ody. Dzięki niebywałym zdolnościom przywódczym, szybko stał się jednym z najważniejszych ludzi w obozie człowieka, który zapoczątkował zjednoczenie kraju. Wsławił się przede wszystkim walkami z armią klanów Asai i Asakura na północ od prowincji Mino, Takeda na równinie Kantō i Mōri na zachodzie Honsiu.
|
||
W 1590 Hideyoshi był zaprzątnięty kolejnymi podbojami. Ponoć pod koniec życia stał się niesamowicie pyszny i chciał sobie zapewnić boską cześć. Zapragnął podboju Korei, a potem Chin, co też szybko zaczął realizować. Jedna z teorii głosi, że wysyłając wojska feudalnych władców (daimyō) na kontynent, chciał osłabić wewnętrzną opozycję.
|
||
Obecnie (2005) jest profesorem na gościnnych wykładach w Oxford University i filozofem, który pracuje na polach informacji, komputerów i interfejsów człowiek-maszyna. W 1960 był twórcą projektu Xanadu. Swoje główne koncepcje na temat hipertekstu oraz Xanadu - idealnej przestrzeni literackiej pamięci - zawarł w książkach "Literary Machines" 1981 (Maszyny literackie) i "Computer Lib/Dream Machines" 1974 (Maszyny snów). W Dream Machines opisuje różnorodne odmiany hipertekstu: hipergramy (rozgałęziające się obrazy), hipermapy (złożone z nawarstwionych na siebie, przeźroczystych nakładek) oraz rozgałęziające się filmy. Większość swojego życia zawodowego poświęcił pracy nad Xanadu i jego promowaniu.
|
||
Od południa do Gór Stołowych przylegają metamorficzne i granitowe Góry Orlickie, tworzące słabo rozczłonkowany wał górski z poziomem wierzchowinowym na wysokości ok. 1000 m n.p.m., ponad którym wyrastają kopulaste kulminacje szczytów. Na zachód od nich znajduje się Pogórze Orlickie, obejmujące zbudowane z granitu, skał paleozoicznych i kredowych wzgórza (Grodczyn 803 m n.p.m.). Na wschodzie rozciągają się Góry Bystrzyckie, z najwyższym szczytem – Jagodną (978 m n.p.m.), mające postać stoliwa rozciętego siecią rzadkich dolin równoległych do głównego grzbietu. W części północnej zbudowane są z kredowych, grubych piaskowców ciosowych i margli, zalegających płasko na cokole kambryjskich gnejsów i łupków mikowych.
|
||
Perspektywy demograficzne dla powiatu kłodzkiego na najbliższe lata nie są dobre, ponieważ zakładają one dalsze zmniejszanie się liczby ludności oraz starzenie się społeczeństwa. Według szacunków do 2030 roki liczba ta spadnie aż o 20 tysięcy osób. Ludność zamieszkująca wsie stanowi obecnie tylko około 1/3 ogólnej liczby mieszkańców powiatu. Zauważalne jest szybsze starzenie się ludności wiejskiej. W 2006 r. 60% właścicieli gospodarstw indywidualnych było powyżej 40. roku życia.
|
||
Następcą Karola IV był jego syn – Wacław IV (1378-1400), który poprzez swoją nieudolność, został zdetronizowany przez elektorów Rzeszy. Zastawił on w 1380 roku ziemię kłodzką swojemu powinowatemu – Jodokowi Morawskiemu. Kraina ta wykupiona z zastawu w 1419 roku przeszła na przyrodniego brata Wacława – Zygmunta. Ten ostatni władca z dynastii Luksemburgów przyczyniwszy się do śmierci Jana Husa w 1415 roku, rozpętał długotrwałe i krwawe wojny husyckie, mające miejsce w latach 1419-1436.
|
||
Pierwsza połowa XVIII wieku przyniosła ze sobą kolejne zmagania wojenne tzw. wojny śląskie. Pierwsza z nich została rozpętana w 1740 roku przez Fryderyka II Wielkiego, króla Prus, który wkroczył do Wrocławia w 1741 roku. Po dalszych porażkach nieudolnie dowodzonych wojsk cesarskich zawarto pokój wrocławski w 1742 roku na mocy którego 80% Śląska wraz z hrabstwem kłodzkim znalazło się w graniach Prus
|
||
Drugą pod względem znaczenia trasą kolejową w powiecie jest linia kolejowa nr 309 z Kłodzka Nowego (p.odg.) do Kudowy-Zdroju. Jest to linia jednotorowa, niezelektryfikowana. Powstała w latach 1886-1905. Znajdują się na niej następujące stacje i przystanki osobowe takie jak: "Kłodzko Główne" → Kłodzko Miasto → Kłodzko Książek → Kłodzko Zagórze → Stary Wielisław → Polanica Zdrój → Szczytna → Duszniki Zdrój → Kulin Kłodzki → Lewin Kłodzki → "Kudowa Zdrój". Od 15 marca 2010 roku pociągi przestały kursować, z uwagi na zbyt niską prędkość szlakową (20km/h). Zastąpiono je komunikacją autobusową.
|
||
Istotną rolę w tych działaniach odgrywa podjęta w 2000 roku idea wskrzeszenia hrabstwa kłodzkiego, które jest inspiracją dla wielu cennych inicjatyw, w ramach których odbywają się m.in. liczne imprezy i wydarzenia kulturalne. Hrabstwo jest też doskonałą platformą integracji osób i społeczności działających na rzecz rozwoju ziemi kłodzkiej.
|
||
W latach 1978–1980 należał do PZPR. W 1980 wraz z Piotrem Baumgartem założył szczecińskie struktury NSZZ "Solidarność" Rolników Indywidualnych. Od początku zasiadał we władzach tego związku. Wchodził w skład komitetu strajkowego protestu w Ustrzykach Dolnych, którego uczestnicy domagali się rejestracji rolniczej "Solidarności". Następnie był sygnatariuszem porozumień rzeszowsko-ustrzyckich. W stanie wojennym został internowany. Był przetrzymywany m.in. w Goleniowie. Zwolniono go w lipcu 1982.
|
||
Geminidy (GEM) – rój meteorów, o radiancie w okolicy Kastora, jednej z najjaśniejszych gwiazd w gwiazdozbiorze Bliźniąt, powstały w wyniku rozpadu planetoidy 3200 Phaethon.
|
||
Piątym albumem był "Telling Stories" wydany w 2000 r., na którym pojawiło się więcej brzmień rockowych niż folkowych. Kolejnym albumem był "Let It Rain" z 2002 r., promowany na trasach koncertowych w USA i Europie w roku 2003. "Where You Live" to siódmy studyjny album Tracy Chapman; ujrzał światło dzienne we wrześniu 2005 r. Na tej płycie dzięki współpracy z Chadem Blake'em muzyka Tracy zyskała nowocześniejsze brzmienie. W listopadzie 2008 roku ukazał się najnowszy album artystki, zatytułowany "Our Bright Future".
|
||
Dominujący substrat w etnogenezie Rosjan stanowiły plemiona wschodniosłowiańskie (Krywicze, Radymicze, Siewierzanie, Słowienie, Wiatycze i inne), którym współcześni Rosjanie zawdzięczają swój język i podstawy kultury ludowej. Południowo-Zachodnia Rosja była zasiedlona przez Słowian już w V w. n.e. Niektóre regiony europejskiej części Rosji, zwłaszcza obszary północno-wschodnie, zostały zasiedlone przez ludność słowiańską po 1000 r. Wraz z powstaniem państwa ruskiego, zamieszkujące go niektóre ludy ugrofińskie (Meria, Mieszczera i Muroma), bałtowskie (Goladź) oraz germańscy Waregowie ulegli całkowitej asymilacji z ludnością słowiańską. W tym okresie na kulturę ruską silnie oddziaływała kultura Słowian Południowych (szczególnie bułgarska i serbska), a także kultura bizantyjska i grecka. W wyniku tych kontaktów przyjęto na Rusi chrześcijaństwo wschodniego rytu, zaadaptowano wzorce prawosławnej literatury, architektury i ikonografii oraz zapoznano się z mitologią starożytnej Grecji i Bliskiego Wschodu.
|
||
Nazwa dynastii pochodzi od zamku Wittelsbach koło Aichach w Górnej Bawarii. W 1180 roku Otto V otrzymał księstwo Bawarii (jako Otto I). Jego syn Ludwik I Bawarski w 1214 roku otrzymał także Palatynat Reński. Dynastia kilkakrotnie się dzieliła. Po raz pierwszy w 1253 roku. Młodsza linia dolnobawarska uzyskała w osobie Ottona III w latach 1305-1308 tron Węgier. Linia ta wygasła w 1340 roku na Janie I. Jej ziemie przejęła linia starsza, górnobawarska. Ta ostatnia linia już w drugim pokoleniu podzieliła się na kolejne dwie główne linie. Starsza przejęła dobra w Palatynacie, młodsza w Bawarii.
|
||
Jedyną wersją seryjną była Fw 56A-1. Wyprodukowano do 1940 roku około 1000 egzemplarzy tej wersji, z których większość użytkowano w Niemczech, część natomiast w Austrii i na Węgrzech. Samolot był użytkowany nie tylko przez siły zbrojne, lecz także przez prywatne osoby; jeden egzemplarz kupił np. Gerd Achgelis, który wraz z Heinrichem Focke skonstruował później śmigłowiec Fw 61.
|
||
Od czasu do czasu Slow Food dokonuje bezpośrednich interwencji w transakcje rynkowe, na przykład chroniąc cztery tradycyjne rasy indyków amerykańskich poprzez zakup 4000 jaj i zlecenie wyhodowania z nich dorosłych zwierząt, które następnie trafiły na rynek.
|
||
Na początku lat 90. pracował m.in. jako dyrektor biura w Polskim Komitecie Olimpijskim i doradca ministra edukacji narodowej. Wkrótce przeszedł do pracy w biznesie, był wicedyrektorem gabinetu prezesa Banku Handlowego w Warszawie. W latach 1996–1997 wchodził w skład zarządu Nafty Polskiej. Następnie przez trzy lata był dyrektorem zarządzający ds. prywatyzacji w Banku Handlowym. W 2000 objął stanowisko dyrektora generalnego ds. bankowości przedsiębiorstw w Citibanku w Pradze. W latach 1996–2001 był współorganizatorem i pierwszym prezesem zarządu Fundacji Bankowej im. Leopolda Kronenberga.
|
||
Carl Gustaf Verner von Heidenstam (ur. 6 lipca 1859 w Olshammar w gminie Askersund, zm. 20 maja 1940 na dworze Övralid w gminie Motala) – szwedzki poeta i prozaik, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1916.
|
||
Verner von Heidenstam zmarł w 1940 na dworze Övralid. Co roku w rocznicę urodzin Heidenstama w Övralid przyznawane są nagrody pisarkom, pisarzom lub innym osobowościom świata kultury.
|
||
W parę lat po powrocie do Francji był już tam Stefan Drzewiecki cenionym wynalazcą w dziedzinie żeglugi morskiej (wspomniane wyrzutnie torped). Tymczasem już w Rosji rozpoczął się okres fascynacji Polaka aeronautyką. Drzewiecki był pierwszym naukowcem (co jest faktem mało znanym), który stwierdził, że możliwy jest lot maszyny cięższej od powietrza. Miał to być według niego płatowiec poruszający się z odpowiednią prędkością i tworzący z kierunkiem ruchu kąt natarcia. W 1887 (jeszcze w Petersburgu) napisał pierwszą pracę z dziedziny lotnictwa - "Aeropłany w prirodie" ("Samoloty w przyrodzie"), która nie spotkała się ze szczególnym uznaniem rosyjskiego środowiska naukowego. W roku 1892 wydana została po francusku (jak wszystkie następne prace Polaka) kolejna, tak jak poprzednia będąca efektem obserwacji ptaków - "Les oiseaux considérés comme des aeroplanes animés" ("Ptaki jako żywe samoloty"). Zawiera pogłębione matematycznie uzasadnienie poglądów wyrażonych przez autora w pracy poprzedniej, omawia kwestie oporu powietrza i daje pojęcie o optymalnym kącie nachylenia skrzydeł. Jedno z ostatnich większych dzieł naukowych wynalazcy - "L'aviation de demain" ("Lotnictwo dnia jutrzejszego") - wielu zainteresowanych uważa za pierwsze podstawy współczesnej aerodynamiki. W roku 1909 wydał Drzewiecki pracę "Les hélices aériennes. Théorie générale des propulseur hélicoidaux" ("Śmigła powietrzne. Teoria ogólna napędów śmigłowych"), będącą rozwinięciem opublikowanej w 1892 metody rachunkowego wyznaczania śrub napędowych. Prekursorska teoria napędów śmigłowych Drzewieckiego została ogólnie przyjęta w nauce i nagrodzona przez francuską Akademię Nauki w 1920 roku. W tym samym roku Drzewiecki opublikował swoją kolejna pracę ""Ogólna teoria pędnika śrubowego"".
|
||
Przez terytorium powiatu przebiegają ważne szlaki komunikacyjne umożliwiające dogodne połączenia z krajami Europy południowej (Praga, Wiedeń) oraz zachodniej (Berlin, Paryż), ponadto drogi krajowe do Wrocławia, Opola, Warszawy, Częstochowy, Zielonej Góry, Gorzowa Wlkp., Szczecina (DK3) i Poznania. Ważnym węzłem komunikacyjnym jest Ścinawa, przez którą przebiega magistrala kolejowa Górny Śląsk-Szczecin, a także drogi krajowe do Rawicza i dalej do Poznania (DK5) i Ostrowa Wielkopolskiego (DK36). Dzięki położeniu wzdłuż Odry Ścinawa w najbliższych latach ma także szansę stać się ważnym wodnym węzłem komunikacyjnym, co wiąże się z ogólnopolskim programem kompleksowego zagospodarowania Odry – program ODRA 2006. W Lubinie funkcjonuje międzynarodowe lotnisko z asfaltobetonowym pasem startowym o długości 1000 m, umożliwiającym uruchomienie komunikacji pasażerskiej i towarowej.
|
||
Urodził się w Brandenburgii jako syn pruskiego oficera. Do armii pruskiej wstąpił w 1900. W czasie I wojny światowej służył w adiutanturze Groenera. W 1920 awansował na łącznika politycznego wojska niemieckiego.
|
||
Wierzył, że armia niemiecka ma także zadania socjalne. Swoją karierę polityczną rozpoczynał w Prusach. Od 1930 był prawą ręką ministra obrony narodowej Republiki Weimarskiej Wilhelma Groenera (w obu rządach Heinricha Brüninga). Stanowisko ministra objął w rządzie von Papena, doprowadzając uprzednio intrygami personalnymi do utraty zaufania prezydenta Hindenburga do Groenera. 3 grudnia 1932 został powołany na urząd kanclerza. Za główne zadania Schleicher stawiał sobie poprawę warunków życia Niemców i powstrzymanie zagrożeń dla demokracji. 28 stycznia 1933 po naciskach von Papena, prezydent odwołał Schleichera. 30 stycznia powstał nowy rząd z Adolfem Hitlerem jako kanclerzem i Franzem von Papenem jako wicekanclerzem. Schleicher sprzeciwiał się budowanemu w Niemczech systemowi totalitarnemu opowiadając się za rządami autorytarnymi opartymi na wojsku (Reichswehrze).
|
||
NSDAP w kolejnych wyborach od 1930 zdobywała od 30 do 37% głosów, stając się w 1932 najliczebniejszą frakcją parlamentarną w Reichstagu. Tak znaczne poparcie sugerowało konieczność sformowania rządu z udziałem NSDAP. Adolf Hitler konsekwentnie zaś domagał się funkcji kanclerza Rzeszy, na co nie zgadzał się przez długi czas prezydent Paul von Hindenburg. W grudniu 1932 r. Schleicher doprowadził do odwołania Papena ze stanowiska kanclerza, twierdząc na forum Reichstagu, że dalsze jego rządy doprowadzą do wojny domowej w Niemczech, a Reichswehra straciła zaufanie do kanclerza i nie stanie po jego stronie.
|
||
Z kolei pobliska Osiecznica jest miejscem urodzenia Abrahama G. Wernera – słynnego geologa i mineraloga, profesora Akademii Górniczej we Freibergu, zaś Nowogrodziec – popularnego kompozytora i pedagoga Józefa Schnabla, nazywanego „Śląskim Haydnem”. Swoją działalność zamknął liczbą 1100 koncertów, zaś katalog jego dzieł obejmuje aż 219 kompozycji. W listopadzie 1830 r. poprowadził koncert, w którym wystąpił młody Fryderyk Chopin.
|
||
Gimnazjum zostało wzniesione w latach 1861-1864 według projektu architekta Oppermanna. Charakterystyczna smukła, strzelista budowla z jasnego piaskowca (któremu po roku 2000 przywrócono jego dawny wygląd) nawiązuje do najlepszych wzorów neogotyku angielskiego i jest jedną z najciekawszych realizacji tego typu na Dolnym Śląsku. Główną atrakcją, oprócz samej architektury, jest piękna, wysoka na dwie kondygnacje aula w zachodnim skrzydle. Jej wnętrze było bogato dekorowane – m.in. popiersiami wybitnych postaci kultury i nauki starożytnej oraz niemieckiej.
|
||
Zbudowana w 1920 r. według projektu Georga Wolffa, wyposażona jest w dwie turbiny o mocy 0,48 MW. W celu spiętrzenia wody wybudowano jaz i kanał doprowadzający wodę do elektrowni. Do 1945 r. równolegle z elektrownią działał młyn.
|
||
Klasztor został ufundowany w 1217 r. przez św. Jadwigę Śląską, a w 1247 r. przekazany zakonowi magdalenek, które przebywały w nim aż do 1810 r. W 1495 r. zakon stał się właścicielem miasta Nowogrodziec. Klasztor był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany, m.in. w latach 1726-1729 i 1788-1794. Częściowo uszkodzony w 1813 r. oraz w czasie działań II wojny światowej. Od 1945 r. pozostaje w trwałej ruinie.
|
||
Dwór renesansowy z 1540 r. wybudowany przez rodzinę von Zedlitzów, otoczony fosą, wielokrotnie przebudowywany. Do dworu przylega bardzo dobrze zachowana dawna zabudowa folwarczna i park krajobrazowy ze stawem. Dwór pozostający od wojny w ruinie, od 2006 r. przywracany jest przez prywatnego właściciela do dawnej postaci.
|
||
W 1551 został daimyō klanu Oda, który przejął kontrolę nad prowincją Owari, znajdującą się na zachód od równiny Kantō i dziedzin rodzin Imagawa, Takeda i Hōjō. W 1560 pod Okehazama pokonał armię Imagawa Yoshimoto, który poległ. Tym samym na służbę do Nobunagi trafił Tokugawa Ieasu (wcześniej był zakładnikiem na dworze Imagawa), który obok Hideyoshiego Toyotomi okazał się najważniejszym dowódcą wojsk klanu Oda.
|
||
Wyróżniona tytułem Polki Roku 2009 w plebiscycie tygodnika "Wysokie Obcasy" (dodatku do "Gazety Wyborczej"). W 2010 roku została laureatką "Kowadła" przyznawanego przez stowarzyszenie "Kuźnica". Jest stałą felietonistką „Gazety Wyborczej”, tygodnika "Wprost" oraz internetowego wydania "Radio TOK FM". Jest członkinią Rady Programowej Kongresu Kobiet i organizatorką I, II i III Kongresu. Sprawuje także funkcję Minister Edukacji, Nauki i Sportu w Gabinecie Cieni Kongresu Kobiet. W 2012 dołączyła do think-tanku Ruchu Palikota.
|
||
25 września 1924 r. ukazuje się pierwszy numer dwutygodnika popularnonaukowego "Radjo-Amator", w latach późniejszych liczne, podobne tytuły wydawane są nieprzerwanie do wybuchu II wojny światowej. Po wojnie prasa radiotechniczna zaczyna się ukazywać bardzo szybko, pierwszy numer miesięcznika "Radio" ukazuje się już w marcu 1946 r. i jest wydawany do roku 1950 włącznie. W 1950 r. pojawia się miesięcznik "Radioamator", którego tytuł zostaje w 1961 r. zmieniony na "Radioamator i Krótkofalowiec" i jest wydawany do roku 1978 (później kontynuowany jako "Radioelektronik"). Wymienione czasopisma są cennymi źródłami informacji o najnowszych osiągnięciach radiotechniki, a także o organizacji radiofonii i ruchu radioamatorskiego w Polsce i na świecie.
|
||
Od 1816 roku powiat znajdował się w prowincji Śląsk w rejencji dzierżoniowskiej, z którą w 1820 roku, został włączony do rejencji legnickiej (niem. "Regierungsbezirk Liegnitz"), powiat jeleniogórski znajdował się w jej granicach aż do 1945 roku. W czasach pruskich, nosił on nazwy "Kreis Hirschberg" (pol. "powiat Jelenia Góra"), a od 1927 r. "Landkreis Hirschberg im Riesengebirge" (pol. "powiat ziemski Jelenia Góra w Karkonoszach"). W latach 1919-1938 i 1941-1945 obecny powiat jeleniogórski należał do prowincji Dolny Śląsk, która dwukrotnie tworzona była poprzez podział prowincji Śląsk na dwie prowincje: Dolny i Górny Śląsk.
|
||
W powiecie działa 2700 podmiotow gospodarczych, z czego 93% to podmioty prywatne. 2000 podmiotów prowadzą osoby fizyczne. Ważną rolę pełni handel, działalność przemysłowa i budowlana. Dominująca funkcję pełni rolnictwo. Użytki rolne stanowią 64% powierzchni powiatu, z czego 74% to grunty rolne, 13% łąki i 9% pastwiska.
|
||
W USA jako kutry ("cutter") klasyfikowane są także średniej wielkości okręty patrolowe Straży Przybrzeżnej ("Coast Guard") - nawet do 2000 t wyporności.
|
||
Pocisk został zaprojektowany jako konstrukcja dwustopniowa. Pierwszy stopień, A-10, miał wynosić drugi, A-9, na wysokość ok. 24 km z maksymalną prędkością 1200 m/s. Na tej wysokości miała następować separacja po której A-9 miał osiągać pułap do 55 km przy maksymalnej prędkości 2900 m/s. Inne źródła podają maksymalne prędkości jako: 2400 m/s (A-10) i 2800 ms (A-9) oraz maksymalny pułap 160 km. Całkowita wysokość pocisku miała wynosić 25,8 m.
|
||
W 1594 roku był studentem Akademii Wileńskiej, w pierwszych latach XVII wieku studiował też w Ingolstadt, a później w Padwie. Po studiach wileńskich przebywał jakiś czas na dworze Zygmunta III. W 1600 roku był posłem na sejm z województwa pomorskiego. W listopadzie 1600 roku walczył w Inflantach na czele oddziału złożonego ze 100 husarzy i 50 kozaków, który wcześniej zyskał nie najlepszą reputację ze względu na szkody, których dopuścił się na Litwie.
|
||
Herman Diamand (ur. 30 marca 1860 we Lwowie, zm. 26 lutego 1931 tamże) – polski prawnik i polityk socjalistyczny, poseł do Rady Państwa w Wiedniu XI i XII kadencji, w okresie w II RP poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm I i II kadencji.
|
||
Pierwszy udany start rakiety A4/V2 przeprowadzono 13 czerwca 1942 roku, ale rakieta eksplodowała po przeleceniu 1300 m. Całkowicie udana próba odbyła się 3 października tego samego roku.
|
||
Powstało także wiele projektów, które były bazowane na podstawie V2. Między innymi dwustopniowa wersja, mająca zasięg na ponad 5500 km oraz obsadzona załogą wersja kamikaze tej rakiety. Zbudowano także specjalne okręty podwodne, które miały wystrzeliwać pociski V2 w zanurzeniu. Były to okręty podwodne, które położyły podwaliny pod rozwój okrętów podwodnych przenoszących pociski balistyczne z okresu zimnej wojny. Kryptonim tego projektu nazywał się "Prüfstand XII", czasami nazywany rakietowym U-Bootem. Istniały nawet plany ataku na Nowy Jork za pomocą V2, które miały zostać wystrzelone właśnie z okrętu podwodnego tego typu.
|
||
W lipcu i sierpniu 1944 Amerykanie dokonali trzech nalotów na Peenemünde, podczas których około 1200 samolotów B-17 latających fortec zrzuciło 3000 ton bomb. Pierwszy z tych nalotów (dzienny) odbył się 18 lipca 1944 roku. 379 ciężkich bombowców pod osłoną lotnictwa myśliwskiego zrzuciło 920,6 ton bomb na Peenemünde.
|
||
Ostatecznie rakiety V2 wystrzeliwano z terenu Holandii z okolic Hagi. Ponieważ stałe wyrzutnie V2 zostały całkowicie zniszczone przez alianckie lotnictwo bombowe, a plan rozmieszczenia 45 ruchomych wyrzutni na wybrzeżu Normandii nie powiódł się, V2 miały być wystrzeliwane z ruchomych ramp. Każda ruchoma jednostka rakietowa składała się z 25 specjalnych pojazdów, które przemieszczały się tylko podczas nocy żeby uniknąć ataku ze strony alianckiego lotnictwa. Rakiety były wystrzeliwane w lasach, aby chronić je zarówno przed wiatrem, jak i nieprzyjacielskim lotnictwem. Pierwsza rakieta V2 odpalona została 7 września 1944 o godz. 8.30 na Paryż. Do 27 marca 1945 roku z Holandii odpalono około 5500 rakiet, z których 2894 trafiły Londyn, a około 1600 Antwerpię. Celem były także inne miasta, m.in. Liège i Bruksela w Belgii, Lille i Paryż we Francji, Maastricht w Holandii i most w Remagen (już po zajęciu przez wojska alianckie). Przeciwko ostatnio wymienionemu celowi wystrzelono 11 rakiet, ale żadna z nich nie trafiła w cel. Od 12 października Hitler wydał rozkaz atakowania rakietami tylko Londynu i Antwerpii (jedynego w 1944 dużego portu aliantów zaopatrującego front zachodni).
|
||
Do zakończenia działań bojowych przez jednostki rakietowe ogółem odpalono 5500 rakiet V2. Około 70% z nich trafiło w cele. Ostatnią rakietę odpalono 27 marca 1945. Ogółem ataki rakiet V2 spowodowały śmierć 7250 żołnierzy i cywilów.
|
||
W 1937 przystąpiono do produkcji wersji seryjnej Spitfire Mk I. Bazowała ona ma maszynie prototypowej. Wzmocniono w niej konstrukcję skrzydła, zwiększono zapas paliwa oraz zmodyfikowano kąt wychylenia klap. Napęd stanowił silnik Rolls-Royce Merlin II o mocy 1030 KM oraz dwułopatowe drewniane śmigło, takie samo jak w prototypie. Silnik ten, w porównaniu do silnika głównego przeciwnika, czyli silnika Daimler-Benz DB601 w Messerschmitt Bf109E, miał jedną podstawową wadę, ze względu na konstrukcję gaźnika, nie mógł pracować przy ujemnych przeciążeniach, co z kolei odbijało się na zdolnościach manewrowych samolotu. Podpisano kontrakt na produkcję 1000 samolotów. Pierwszy seryjny egzemplarz oblatano 15 maja 1938 roku. Do końca października 1939 zamówiono łącznie 4000 egzemplarzy. Jeden samolot tego typu zakupiła w celach badawczych i porównawczych także Polska. Maszyna wysłana w sierpniu 1939 nigdy jednak do Polski nie dotarła. Już na początku produkcji zamiast ręcznego chowania podwozia wprowadzono mechanizm chowania elektryczny i zmieniono rozrusznik. Od 78 wyprodukowanego egzemplarza w samolotach Spitfire zaczęto stosować trójłopatowe, metalowe śmigła deHavilland, o zmiennym skoku. A od 175 egzemplarza silniki Rolls-Royce Merlin III o tej samej mocy, które mogły napędzać trójłopatowe śmigła deHavilland albo Rotol. Oba śmigła poprawiły osiągi maszyny, a maszyny ze śmigłem Rotol dodatkowo miały lepsze wznoszenie niż ze śmigłem deHavilland. Podczas produkcji samolotów Spitfire wprowadzono wypukłą osłonę kabiny, co bardzo poprawiło widoczność i komfort pilota. Dodano także szybę pancerną z przodu osłony kabiny i płytę stalową chroniącą tył głowy i barki pilota oraz aparaturę IFF, rozpoznania swój-obcy. Wytwarzano dwie odmiany wersji Mk I z względu na dwa typy stosowanych skrzydeł. Odmiana Mk IA miała skrzydła typu A które pozwalały na uzbrojenie maszyny w 8 karabinów maszynowych Browning 7,7 mm z zapasem 300 pocisków na km. Odmianę Mk IB miała typ skrzydła B, w której uzbrojenie stanowiło 2 działka 20 mm (zapas 60 sztuk amunicji na działko) i 4 karabiny 7,7 mm (zapas 350 sztuk na km). Ogółem wyprodukowano 1566 samolotów Spitfire Mk I, z których 30 przebudowano na wersję IB.
|
||
Jeszcze w 1939 roku zaproponowano stworzenie rozpoznawczej wersji samolotu poprzez usunięcie uzbrojenia oraz zamontowanie aparatów fotograficznych i trzykrotne zwiększenie zapasów paliwa. Już na jesieni 1939 roku w paru maszynach wersji Mk I usunięto 2 wewnętrzne km i tam zamontowano aparaty, oznaczono je jako PR Mk IA. Poza tym maszyny były identyczne z myśliwcami. W styczniu 1940 dokonano następnej modyfikacji, za pilotem zamiast balastu umieszczono zbiornik z paliwem. Te maszyny oznaczono jako PR Mk IB. Następnie powstała wersja PR Mk IC z dodatkowym zbiornikiem paliwa pod lewym skrzydłem i owiewką z aparatami pod prawym. Następna wersja PR.ID miała już zbiorniki paliwa w krawędziach skrzydeł i aparaty za kabiną pilota. Wersja PR.IE miała dodatkowe aparaty w owiewce pod skrzydłem i mogła robić zdjęcia z małej wysokości. Wersja PR.IF miała dodatkowy zbiornik za kabiną pilota i dwa zbiorniki pod skrzydłami. Do tego standardu przebudowano wszystkie maszyny wersji B i C. Wersja PR.IG była oparta o wersję E, ale zachowała uzbrojenie z 8 km oraz opancerzony wiatrochron.
|
||
Od połowy lipca do końca października 1940 roku Spitfire'y Mk I walczyły nad niebem Anglii z Messerschmittami Bf 109 i Bf 110 o panowanie na niebie Anglii. Pomagali im też piloci Hurricane'ów Mk I, których było w RAF o 3/4 więcej niż Spitfire'ów (chodzi o późne lato 1940 roku). Głównym zadaniem Spitfire'ów było ściąganie na siebie eskorty myśliwskiej (gdyż były szybsze od Hurricane'ów), tak aby Hurricane'y mogły bez przeszkód atakować bombowce Do 17, He 111, Ju 87 i Ju 88.
|
||
W 1940 pojawiła się wersja Mk II napędzana dwunastocylindrowym widlastym silnikiem tłokowym Merlin XII. Silnik wyposażono w mechaniczną sprężarkę (kompresor) z regulacją ciśnienia doładowania o mocy 1175 KM. Spitfire wyposażono w trójłopatowe śmigło o zmiennym skoku typu de Havilland lub Rotol. Dzięki temu prędkość maksymalna maszyny wzrosła o 28 km/h, jak też prędkość wznoszenia. Zależnie od konstrukcji płata i zamontowanego w nim uzbrojenia wytwarzano dwie odmiany : A i B.
|
||
Do brytyjskich dywizjonów myśliwskich samoloty Spitfire Mk I zaczęto przekazywać od czerwca 1938, w wersji Mk II od połowy 1940 roku.
|
||
Wersja Mk III miała zmienioną i wzmocnioną konstrukcję. Wzmocniono podwozie główne, które teraz miało klapy całkowicie je zakrywające po schowaniu oraz zastosowano całkowicie chowane kółko ogonowe oraz grubsze opancerzenie o masie 40 kg. Zastosowano silnik Merlin XX o mocy 1390 KM z dwubiegową sprężarką oraz nowe śmigło. Obcięto końcówki skrzydła, co zmniejszyło rozpiętość do 9,3 m i powierzchnię nośną do 20,4 m.kw., ale poprawiło szybkość wykonywania beczki. Szybę pancerną montowaną dotychczas na zewnątrz, na wiatrochronie przeniesiono do środka kabiny i zintegrowano z wiatrochronem, co poprawiło widoczność. Opracowano całkiem nowe skrzydło, typ C, bardziej uniwersalne, w którym można było montować albo 8 km 7,7 mm albo 2 działka 20 mm i 4 km 7,7 mm albo 4 działka 20 mm. Zbudowano tylko jeden prototyp, przebudowany z wersji Mk I, oblatany 16 marca 1940 roku, anulowano zamówienie na 1000 sztuk. Wystąpiły braki w dostawach silnika Merlin XX z uwagi na priorytet dla Hurricane Mk II, a ponadto Rolls Royce opracował kolejny wariant silnika Merlin 45, który mógł być montowany na płatowcach wersji Mk I i II, co dało w rezultacie wersję Mk V, podczas gdy produkcja wersji Mk III wymagała zmian w zakładach produkcyjnych z powodu zmienionej konstrukcji. Zmiany wypróbowane na tej wersji, nie poszły na marne i zastosowano je potem w innych wersjach. Konstrukcję płatowca wykorzystano przy pracach nad wersjami Mk VII i VIII, a skrzydło typu C już w wersji Mk V.
|
||
Planowano również uruchomienie produkcji wersji Mk IV bazującej na płatowcu wersji Mk III ale z silnikiem Griffon o mocy 1500 KM. Uzbrojenie miało stanowić aż 6 działek. Z powodu przystąpienia do produkcji wielkoseryjnej wersji Mk V od zamiaru produkcji wersji z silnikiem Griffon jednak chwilowo odstąpiono i potem powrócono w wersji XII.
|
||
Oznaczenie Mk IV ostatecznie nosiły samoloty rozpoznania fotograficznego powstałe z przebudowy wersji Mk V. W sumie w 1941 powstało 229 egzemplarzy tego rodzaju samolotów oznaczonych PR Mk IV, znanych również pod nazwą Spitfire D. Napędzane były silnikami Merlin 45 lub 46. Maszyny nie były uzbrojone, a w to miejsce w skrzydłach zamontowano dodatkowe zbiorniki paliwa o pojemności aż 518 litrów (118 galonów). Ten typ skrzydła oznaczano literą D. Dzięki temu maszyny te miały zasięg aż 3220 km, co pozwalało im wykonywać lot aż do Szczecina. Weszły do służby w październiku 1940 roku. Zbudowano 229 sztuk tej wersji.
|
||
Pod koniec 1940 roku, piloci latający na wersji Mk II zaczęli spotykać nową wersję Messerschmitta Bf 109F, która przewyższała wersję Mk II pod każdym względem, w tym w osiągach na dużych wysokościach. Ponieważ wersja Mk IV z silnikiem Griffon nie była gotowa do produkcji, z uwagi na problemy z silnikiem, a wersja Mk III, nie weszła do produkcji z uwagi na braki w dostawach silnika Merlin XX, postanowiono szukać tymczasowego środka zaradczego. W tym czasie firma Rolls-Royce, opracowała kolejną wersję silnika Merlin 45, która mogła być z łatwością zamontowana na płatowcach wersji Mk I lub II. Postanowiono więc tak zrobić i w styczniu 1941 roku, na płatowcu wersji Mk II wzmocniono konstrukcję łoża silnika i zamontowano silnik Merlin 45 o mocy startowej 1440 KM (później stosowano jego odmianę Merlin 46, 50 i 50A). Silnik ten miał nową jednostopniową sprężarkę, która poprawiła osiągi maszyny na dużych wysokościach. Nowy silnik pozwalał osiągać większą prędkość maksymalną oraz prędkość wznoszenia. Wprowadzono też metalowe pokrycie lotek, zamiast jak w poprzednich wersjach z płótna, poprzez co zmniejszyły się siły potrzebne do sterowania maszyną. Dzięki tym zmianom samolot okazał się co najmniej równorzędnym przeciwnikiem dla nowej wersji Bf 109F i miał porównywalne osiągi z wersją Mk III. W marcu 1941 roku postanowiono rozpocząć produkcję seryjną tak zmodyfikowanej maszyny. Początkowo stosowano dwa typy skrzydeł, na których można było montować różne uzbrojenie, stąd powstały dwie podwersje: Mk Va (skrzydło typ A) - 8 km kal. 7,7 mm i Mk Vb (skrzydło typ B) - 2 działka 20 mm i 4 km 7,7 mm. Od października 1941 roku zaczęto stosować całkiem nowe skrzydło typ C (pierwotnie opracowane dla wersji Mk III), w podwersji Vc, w której wzmocniono główny dźwigar oraz przesunięto go do przodu o 2 cale (5,08 cm). Można było w tym typie stosować różne warianty uzbrojenia: 4 działka 20 mm albo kombinacje uzbrojenia z typu A lub B. W praktyce stosowano 2 działka kal. 20 mm, ale z zapasem 120 sztuk na każde działko oraz 4 km z zapasem 350 na km. Ponadto można było pod każdym skrzydłem podwieszać bombę o masie do 113 kg. Łącznie wyprodukowano 6478 maszyn tej wersji (od wiosny 1941 roku), 94 jako Va, 3923 jako Vb i 2447 jako Vc.
|
||
W wersji Mk VIII zrezygnowano z ciśnieniowej kabiny pilota. Zwiększono zapas paliwa, powiększając zbiornik paliwa w kadłubie do 96 galonów (436 litrów) oraz dodano w każdym skrzydle zbiornik o pojemności 14 galonów (ok. 64 litrów). Tak jak w wersji Mk VII, kółko ogonowe było wciągane do kadłuba, długość maszyny w związku z nowym silnikiem uległa wydłużeniu i zastosowano nowy system chłodzenia z dwiema chłodnicami pod skrzydłami. Zastosowano też skrzydło typu C, z 2 działkami 20 mm i 4 km 7,7 mm. Ponadto mogła ona przenosić jedną bombę 226 kg pod kadłubem albo 2 (do 113 kg) pod skrzydłami. Napęd stanowił silnik Merlin 61 o mocy 1565 KM albo Merlin 63 o mocy 1710 KM, z 4-łopatowym śmigłem. Część pierwszych wyprodukowanych maszyn miała zwiększoną rozpiętość skrzydeł. Późne egzemplarze tej wersji miały powiększony ster kierunku jak Mk IX. Produkowana była, oprócz wersji podstawowej jeszcze w dwóch odmianach: LF Mk VIII napędzana silnikiem Merlin 66 (1705 KM), przeznaczona do operowania na mniejszych wysokościach i HF Mk VIII z silnikiem Merlin 70 (1655 KM), do operowania na większych wysokościach. Ostatnie serie tej wersji przebudowano obniżając kadłub za kabiną i montując kroplową osłonę kabiny, co radykalnie poprawiło widoczność do tyłu. Wersja ta miała stać się główną wersją w produkcji Spitfire, ale tak się nie stało ze względu na sukces wersji Mk IX. Zbudowano 1652 sztuk. Pierwsze egzemplarze wyprodukowano już w listopadzie 1942 roku, ale pierwszy dywizjon wyposażono w nią dopiero w czerwcu 1943 roku.
|
||
Ponieważ aby wprowadzić wersje Mk VII i VIII do produkcji, wobec zmian w konstrukcji, należało dokonać dość poważnych zmian linii produkcyjnych, postanowiono szukać tymczasowego środka zastępczego. Postanowiono zamontować na płatowcu wersji Mk V ten sam silnik co w wersji Mk VII i VIII, z jak najmniejszą ilością zmian. Zabudowano więc na dwóch płatowcach wersji Mk VC silnik Merlin 61 z 4-łopatowym śmigłem, po wzmocnieniu łoża silnika. Zmiana okazał się tak dobra, że postanowiono rozpocząć produkcję seryjną natychmiast. Maszyna była szybsza od wersji Mk V o 64 km/h, na 1219 metrów wznosiła się w 1 minutę, a pułap wzrósł z 11034 m do 13106 m. Pełna produkcja rozpoczęła się w czerwcu 1942 roku, a maszyny trafiły do jednostki bojowej już w następnym miesiącu. Wyprodukowano łącznie, razem z siostrzaną wersją Mk XVI, 7180 maszyn tej wersji. Z testów ze zdobycznym FW190 wynikało, że maszyny te są równorzędnym dla siebie przeciwnikiem.
|
||
Od wiosny 1943 zaczęto montować na Mk IX, zamiast silnika Merlin 61, nowe jego wersje Merlin 63, 66 i 70, które miały m.in. tryb bojowy, pozwalający na 5 minut, poprzez zwiększenie doładowania silnika, zwiększyć znacznie jego moc, co mogło np. pozwolić oderwać się od przeciwnika. Silnik Merlin 66 był zoptymalizowany do działań na niższych wysokościach niż Merlin 61 i 63. Maszyny te oznaczono jako Mk IXB, a maszyny z poprzednimi wersjami silnika, jako Mk IXA. Pod koniec 1943 zmieniono oznaczenia i maszyny z silnikami Merlin 61 i 63 oznaczono jako F.IXC (łącznie zbudowano 1255 maszyn tej odmiany), z silnikiem Merlin 66 jako LF.IXC (najliczniej produkowana odmiana, 4010 maszyn), a z silnikiem Merlin 70, zoptymalizowanym do działań na dużych wysokościach, HF.IXC (410 sztuk). Wszystkie produkowane w tym czasie maszyny wersji IX miały skrzydło typu C z 2 działkami 20 mm i 4 km 7,7 mm.
|
||
Wersja rozpoznawcza powstała w oparciu o wersję Mk IX. Pozbawiona uzbrojenia i w to miejscu, poprzez uszczelnianie płata, stworzenie integralnego kesonu, powstały dodatkowe zbiorniki paliwa. Z tyłu kadłuba zamontowano uniwersalny uchwyt na aparaty, co pozwalała montować je w różnych kombinacjach, zależnie od potrzeb. Napędzana silnikiem Merlin 61, 63 lub 70. Ponadto miała powiększony zbiornik oleju w nosie, co spowodowało lekką modyfikację osłony oraz chowane kółko ogonowe. Większość egzemplarzy tej wersji przystosowano do działań w warunkach tropikalnych. Osiągała prędkość maksymalną 664 km/h na 7400 m, prędkość przelotową 632 km/h na 9450 m, pułap 13410 m i zasięg 3200 m. Produkowana seryjnie od listopada 1942 roku. Zbudowano 471 sztuk. W jednostkach często montowano pod skrzydłami, w niewielkiej owiewce dodatkowe aparaty. Na jednej maszynie podjęto próby osiągnięcia maksymalnej prędkości w nurkowaniu. Osiągnięto prędkość aż 975 km/h.
|
||
Ostatnia wersja rozpoznawcza, powstała w oparciu o wersję Mk XIV - płatowiec i silnik i Mk XI - zbiorniki paliwa w skrzydłach i aparatura fotograficzna. Nie miała uzbrojenia. Pierwsze 25 maszyn oznaczono jako typ 389. Od 26 maszyny wprowadzono ciśnieniową kabinę oraz jeszcze bardziej zwiększono pojemność zbiorników paliwa, do 387 litrów każdy, co dało w tych egzemplarzach pojemność 3,5 raza większą (łącznie 1152 litrów) niż w prototypie z 1935 roku. Te maszyny miały oznaczenie Typ 390. Zbudowano 225 maszyn. Pierwsze maszyny weszły do służby w maju 1944 roku i zastąpiły tam wersję Mk XI. Służyły do 1954 roku. Maszyna zazwyczaj wykonywała loty z prędkością 595 km/h na wysokości 12200 m, co skutecznie chroniło ją przed myśliwcami przeciwnika. Samolot mógł osiągać pułap nad Europą do 13000 m, a w tropikach jeszcze więcej. Po wojnie, na tej wersji osiągano pułap nawet 14900 m. A 5 lutego 1952 roku, na maszynie z 81 dywizjonu z Hongkongu, osiągnięto pułap 15710 m i prędkość maksymalną 1110 km/h, czyli 0,97 Macha.
|
||
Kiedy na samolocie Spitfire zamontowano silnik Griffon, stało się jasne, że aby wykorzystać w pełni jego możliwości należy zmienić konstrukcję samolotu, i to zasadniczo. Stało się to w wersji Mk 21. W 1942 roku drugą z maszyn prototypowych Mk IV z silnikiem Griffon, DP851, potem oznaczonych jako Mk XX, wyposażono w silnik Griffon 61 zamiast Griffon IIB i oznaczono w grudniu 1942 roku jako Mk 21. Miała ona jeszcze zwykłe skrzydło, ale o zmienionej, wzmocnionej konstrukcji i grubszym poszyciem. Zmieniono dalej wiatrochron i ster kierunku, na taki jak w Mk XIV. Początkowo maszyna ta miała śmigło czterołopatowe, ale po pewnym czasie zastąpiono je pięciołopatowym. Masa startowa tej maszyny wynosiła 4080 kg. Rozwijał prędkość maksymalną 732 km/h na wysokości 7800m. Prędkość wznoszenia na wysokości 2350 m wynosiła 24,5 m/s a czas wznoszenia na 9000 m - 7 min 51 sekund. Pułap wynosił 13000 m. Maszyna ta została złomowana w maju 1943 r. 24 lipca 1943 r. został oblatany właściwy prototyp wersji Mk 21, PP139. Powiększono w nim lotki o 5% i były one dłuższe. Skrzydła się wydłużyły i ich powierzchnia wzrosła. Spowodowało to zdecydowaną zmianę obrysu skrzydła w stosunku do pozostałych wersji Spitfire. Zwiększono pojemność zbiorników paliwa w skrzydłach do 153 litrów. Rozsunięto podwozie o 39 cm i jego golenie wydłużono o 11,5 cm oraz było całkowicie osłonięte osłonami, oraz wprowadzono mechanizm jego skracania o 20 cm, tak aby mieściło się we wnękach w skrzydle. Zastosowano dzięki temu śmigło 5-łopatowe Rotol o większej średnicy, 3,35 m. Uzbrojenie stanowiły 4 działka 20 mm, usunięto karabiny maszynowe. Początkowo maszyna ta miała usterzenie jak w prototypach wersji Mk XIV, ale potem zamontowano na niej powiększone usterzenie jak w seryjnych Mk XIV. Samolot przechodził próby jesienią 1943 r., ale z uwagi na problemy z silnikiem nie udało się ich ukończyć. Pierwszą seryjną maszynę tej wersji (LA187) oblatano w 15 marca 1944 roku. Miała ona ostro zakończone końcówki skrzydeł i usterzenie jak w wersji Mk XIV. Wszystkie powyższe zmiany spowodowały jednak pogorszenie właściwości lotnych samolotu. Próby maszyny LA201 przeprowadzono pod koniec 1944 i wykazały jeszcze gorsze właściwości niż maszyna PP139. Kolejne badania potwierdziły złe charakterystyki samolotu i nie dopuszczono wersji Mk 21 do lotów bojowych do czasu rozwiązania tych problemów. Wywołało to zamieszanie w wytwórni, ponieważ była już gotowa linia produkcyjna tej wersji na 3000 sztuk. Aby to wyeliminować, wprowadzono zmiany w konstrukcji usterzenia, poprzez zmianę trymera na usterzeniu pionowym oraz wzmocnienie konstrukcji usterzenia poziomego. Próby przeprowadzone w marcu 1945 roku na maszynie LA215, wykazały zdecydowaną poprawę właściwości samolotu i uznano go z tymi zmianami za zdatny do służby. Zbudowano 120 sztuk tej wersji, resztę zamówienia z uwagi na koniec wojny anulowano. Kilka egzemplarzy miało silnik Griffon 85 z przeciwbieżnymi trójłopatowymi śmigłami. Loty na nich wykazały zdecydowaną poprawę stateczności maszyny, tak iż nie trzeba było używać w ogóle trymera na usterzeniu pionowym. Silnik z tymi śmigłami jednak nie nadawał się jeszcze do produkcji seryjnej, dochodziło bowiem często do awarii śmigła.
|
||
W roku 1950 Główny Zarząd Polityczny Wojska Polskiego, któremu podlegało Muzeum Wojska Polskiego wydał rozkaz zezłomowania samolotów.
|
||
Pod koniec 1950 roku grupa podoficerów z Technicznej Szkoły Lotniczej na Boernerowie otrzymała rozkaz zdemontowania eksponatów i przewiezienia na złomowisko, jako reliktów kapitalizmu. Część przyrządów pokładowych udało się jednak uczniom szkoły wynieść z terenu, gdzie pocięte już samoloty były składowane.
|
||
W 1809 awansowany na majora, 1813 na pułkownika. Uczestniczył w kolejnych kampaniach napoleońskich, w 1814 po kolejnej kampanii pozostał przez jakiś czas we Francji, czekając na wyjaśnienie statusu ziem byłego Księstwa Warszawskiego. Powrócił do Warszawy w październiku 1815, w utworzonej armii polskiej został dowódcą 4. pułku piechoty. Na jesieni 1820 mianowany komendantem Korpusu Kadetów w Kaliszu, pozostał na tym stanowisku do wybuchu powstania listopadowego. We wrześniu 1826 otrzymał nominację cara Mikołaja I na generała brygady.
|
||
X-4 został zaprojektowany w celu prostego wykonania, przez mało wykwalifikowanych robotników. Do początku 1945 zakłady Ruhrstahl wyprodukowały ponad 1000 płatowców pocisku (podawana jest często liczba 1300), które oczekiwały następnie na silniki rakietowe, jednakże produkująca silniki fabryka BMW w Stargardzie Meklemburskim została zbombardowana. Niewykluczone, że nieliczne X-4 mogły zostać użyte bojowo podczas ostatnich tygodni wojny w Europie, lecz brak jest na to dowodów, a pociski nie zostały dostarczone jednostkom Luftwaffe.
|
||
W 1350 roku została odsprzedana Janowi II z Wassenaar. W 1403 roku dziedziczka jego linii -
|
||
Podczas Wojny osiemdziesięcioletniej Breda została opanowana podstępem przez Hiszpanów w 1581 roku, ale 1590 przeszła z powrotem w ręce Maurycego Orańskiego, Księcia Nassau (dzięki brawurowej akcji 68 ochotników, którzy zdołali się przedostać do miasta w łodziach przykryci darnią). Breda ponownie została zdobyta przez Hiszpanów w roku 1625 po około 10-miesięcznym oblężeniu. Poddanie się obrońców miasta Hiszpanom dowodzonym przez generała Ambrosio Spinola zostało uwiecznione przez Diego Velázqueza na obrazie "Poddanie Bredy". W 1637 Fryderyk Henryk Orański odbił miasto po 4-miesięcznym oblężeniu. Breda została ostatecznie przyłączona do Republiki Zjednoczonych Prowincji w roku 1648 na mocy pokoju westfalskiego.
|
||
Podczas II wojny światowej Breda było pod niemiecką okupacją. Została zajęta przez niemiecką 9 Dywizję Pancerną 13 maja 1940 r. Zostało wyzwolone 29 października 1944 roku przez 1 Dywizję Pancerną (1 DPanc.) dowodzoną przez generała Stanisława Maczka w ramach natarcia kanadyjskiej 1 Armii w kierunku ujścia Mozy. W czasie walk o miasto przed frontem 1 DPanc broniły się niemieckie 256, 711, 719 DP. oddziały 1 DPanc. opanowały 28 października Molenschot, Lijndonk, Raaleind, Bavel, w nocy 28/29 października rejon Dorst. rankiem 29 października ruszyły do natarcia główne siły dywizji: 3 Brygada Strzelców (3 BS) wzmocniona czołgami zdobyła Ginneken, wdarła się na przedmieścia miasta i uchwyciła nie uszkodzony most; 10 Brygada Kawalerii Pancernej (10 BKPanc), działając patrolami w rejonie Dorst, oczyszczała teren na północ od toru kolejowego Breda - Tilburg. Pododdziały 3 BS opanowały południowo-zachodnią część Bredy i przeprawy w rejonie Oranienboom. 1 ppanc. zajął północno-wschodnią część Bredy oraz prowadził rozpoznanie stacji kolejowej. 30 października dywizja oczyściła rejon miasta i prowadziła walki o przyczółek na kanale. Po zdobyciu miasta toczono walki o Moerdijk i ujście Mozy.
|
||
W okresie międzywojennym armia niemiecka posiadała 3700 pistoletów maszynowych (głównie MP 18 I i MP 28 II), nie były one jednak przepisowym uzbrojeniem. Dopiero doświadczenia wojen toczonych na świecie w latach 30. XX wieku spowodowały zwiększenie zainteresowania tym rodzajem broni.
|
||
Ponieważ używane już typy pistoletów maszynowych uznano za przestarzałe, postanowiono skonstruować nowy pistolet maszynowy. 29 czerwca 1938 roku nowy pistolet został przyjęty do uzbrojenia jako M.P.38. Była to konstrukcja nowoczesna, ale dość kłopotliwa i skomplikowana w produkcji. Najbardziej kłopotliwym w produkcji elementem broni była komora zamkowa. Skomplikowana technologia powodowała że do końca 1940 roku wyprodukowano zaledwie 40 000 egz. MP 38. Było to o wiele za mało jak na potrzeby stale rozwijającego się Wehrmachtu.
|
||
Produkcję nowego pistoletu maszynowego uruchomiono na początku 1940 roku. Nowa broń otrzymała oznaczenie MP 40. Pistolet został zaprojektowany przez niemieckiego konstruktora Heinricha Vollmera. Poza zakładami wcześniej produkującymi MP 38 czyli Erfurter Maschinenfabrik B. Geipel GmbH i Waffen- und Fahrradfabrik C.G. Haenel, produkcję MP 40 uruchomiono także w austriackich zakładach Steyr (wcześniej produkujące MP 34(ö), z czasem stały się największym producentem MP 40). Wprowadzono także nowe magazynki wyposażone w pionowe rowki mające zwiększyć sztywność magazynka i jego odporność na zanieczyszczenia. Podobnie jak MP 38, nowy pistolet maszynowy strzelał tylko ogniem seryjnym, ale niska szybkostrzelność umożliwiała doświadczonemu żołnierzowi prowadzenie ognia pojedynczego. Etatowo w pistolety maszynowe uzbrojeni mieli być dowódcy: drużyn, plutonów, kompanii. Zadziwia fakt, że sztab generalny opracował szczegółowe zasady użycia MP dopiero w 1940.
|
||
Ponad 3000 pocisków zostało zniszczonych przez samoloty myśliwskie lub balony zaporowe.
|
||
Jednym z pierwszych ludzi, którzy zaczęli hodować szynszyle dla zysku był Jezuita Juan Ignacjo Molina, dzięki któremu w 1810 roku powstał dokładny opis szynszyli. Wielokrotnie próbowano hodować gryzonie w niewoli. Pierwszy rzetelny raport, dotyczący próby hodowli, pochodzi od Federico Alberta, dyrektora zoologiczno-botanicznej stacji badawczej w Chile. W artykule „La Chinchilla” opisał on przypadek Francisco Irrazavala z Santiago, który w 1895 roku otrzymał parę szynszyli, która jeszcze tego samego roku wydała na świat potomstwo. Para kontynuowała reprodukcję aż do wybuchu epidemii w lecie 1896, będącej przyczyną wyginięcia całej hodowli gryzoni.
|
||
Firma Lycoris powstała w 2000 r. 15 czerwca 2005 ogłoszono jej wykupienie przez Mandrivę i zapowiedziano integrację Desktop/LX Personal z Mandriva Discovery.Ta Dystrybucja nie jest rozwijana.
|
||
Siedziba Muzeum Narodowego Polskiego, założonego 23 października 1870 przez Władysława Platera w celu zabezpieczenia polskich zabytków historycznych i propagowania spraw polskich.
|
||
Grecka część Epiru jest dziś podzielona na cztery prefektury ("nomoi"): Arta, Janina, Preweza i Tesprotia. Graniczy z regionami: Macedonia Zachodnia, Grecja Zachodnia, Grecja Środkowa i Tesalia. Ma powierzchnię 9200 km², około 350 000 mieszkańców. Największym miastem jest Ioannina (Janina), licząca 100 000 mieszkańców. Ludność Epiru stanowią głównie Grecy, są także dwie małe mniejszości etniczne – Albańczycy i Wołosi (Arumuni).
|
||
Epir jest krainą górzystą; szczyty pasma górskiego Pindos sięgają 2600 m i oddzielają Epir od Macedonii i Tesalii. Większość Epiru leży po zawietrznej stronie Pindos i wiatry znad Morza Jońskiego przynoszą do Epiru znacznie więcej opadów w porównaniu z resztą Grecji, co częściowo niweluje niedostateczną żyzność gleb górskich. Z powodu nieurodzajności ziemi produkcja rolna w Epirze zawsze była jedną z najniższych w Grecji; istotną rolę odgrywało natomiast pasterstwo. W okolicach Janiny uprawia się tytoń. Na niewielką skalę uprawia się też pszenicę, winorośl, oliwki i kukurydzę, ale większość żywności jest importowana z innych regionów kraju. Pomimo wielu atrakcji do Epiru nie przyjeżdża tylu turystów co do innych części Grecji.
|
||
Stanisław Szczepanowski (ur. 12 grudnia 1846 w Kościanie, zm. 31 października 1900 w Nauheim) – polski ekonomista, inżynier, przedsiębiorca naftowy, od 1886 poseł do parlamentu austriackiego, od 1889 do Sejmu Krajowego galicyjskiego.
|
||
W Galicji włączył się intensywnie do budowy przemysłu naftowego. W 1879 założył własną kopalnię ropy naftowej w Słobodzie Rungurskiej. Dowiercił się dużych, jak na tamte czasy, ilości ropy naftowej. Słoboda stała się wkrótce największą kopalnią ropy w Galicji. W 1880 założył w Słobodzie pierwszą w Galicji fabrykę maszyn górniczych, a w 1881 założył Pierwsze Towarzystwo Eksploatacji Nafty i Wosku Ziemnego w Słobodzie. W tym samym roku ożenił się z Heleną z Wolskich. Miał z nią dwóch synów i cztery córki. W 1883 wybudował w Peczeniżynie najnowocześniejszą wówczas i największą rafinerię. W 1886 zbudował linię kolejową Peczeniżyn–Kołomyja oraz rurociąg naftowy Słoboda Rungurska–Peczeniżyn. Niestety, w 1887 został wyrugowany ze wszystkich tych interesów przez wspólników.
|
||
Do prowadzenia "Wiadomości" w TVP1 wrócił w grudniu 2009. W 2010 w tej samej stacji prowadził programy publicystyczne "Z refleksem" i "Polskie sprawy" oraz program "Niepokonani". Od stycznia 2011 był gospodarzem programu interwencyjnego "Celownik", a od lutego 2011 razem z Markiem Zającem prowadził talk-show publicystyczny "Mam inne zdanie".
|
||
W 2010 otrzymał Tulipana Narodowego Dnia Życia – nagrodę przyznawaną z okazji Narodowego Dnia Życia.
|
||
We wczesnych latach XVIII wieku populację bielików amerykańskich szacowano na 300-500 tysięcy osobników, ale w 1950 zostało tylko 412 gniazdujących par w 48 kontynentalnych stanach USA. Innymi czynnikami zanikania ich populacji było zmniejszanie się ich naturalnego siedliska i tępienie ptaków, które przedstawiano jako „wiodący powód bezpośredniej śmiertelności u zarówno dorosłych, jak i niedojrzałych osobników bielików amerykańskich” w raporcie zamieszczonym w "Endangered Species Technical Bulletin" z 1978 roku. W 1984, National Wildlife Federation zapisała polowania, linie wysokiego napięcia (ze względu na śmiertelne porażenia prądem elektrycznym) i zderzenia w locie, jako główne powody śmierci orła. Na populacje bielika amerykańskiego negatywny wpływ miały także zanieczyszczenia olejami, ołowiem i rtęcią oraz człowiek i drapieżniki.
|
||
Gatunek był początkowo chroniony w USA i Kanadzie przez Ustawę o ptakach wędrownych z 1918 r., która zabraniała ścigania, polowania, łapania, trzymania w niewoli, zabijania lub sprzedawania tego gatunku (i około 800 innych). Od 1936 r. został objęty ochroną w Meksyku, przez co był odtąd chroniony w całej Ameryce Północnej. W 1940 r. w USA weszła w życie Ustawa o ochronie bielika amerykańskiego, która chroni przed łapaniem w pułapki, posiadaniem oraz handlem dwa gatunki ptaków – bielika amerykańskiego i orła przedniego. Bielika amerykańskiego ogłoszono w USA gatunkiem zagrożonym w 1967 r., a między 1962 i 1972 r. wprowadzono dalsze ograniczenia w wykorzystaniu tego ptaka w handlu. W 1972 r. w Stanach Zjednoczonych zabronione zostało stosowanie DDT. Używanie DDT zostało całkowicie zakazane w Kanadzie w 1989, choć jego wykorzystywanie było ograniczone już od 1970.
|
||
Kiedy przepisy dotyczące stosowania DDT zmieniły się, populacja orła wróciła do normy. Bielik amerykański jest dziś spotykany w znacznej części Stanów Zjednoczonych i w Kanadzie, szczególnie blisko dużych zbiorników wodnych. Na początku roku 1980 szacowana ogólna liczba osobników wynosiła 100 tys. ptaków, natomiast w 1992 r. od 110 do 115 tysięcy. W USA stanem z największą stałą populacją jest Alaska, gdzie występuje około 40-50 tys. ptaków. Druga pod względem wielkości populacja znajduje się w kanadyjskiej prowincji Kolumbii Brytyjskiej – 20-30 tys. ptaków w 1992 r..
|
||
Jego książka "Seks, mydło i powidło" została wyróżniona nagrodą Krakowska Książka Miesiąca (za listopad 2008). W 2010 Andrzej Mleczko otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa za wybitne dokonania twórcze w dziedzinie kultury i sztuki. W tym samym roku został laureatem Nagrody Kisiela w kategorii publicysta. W 2005 minister kultury Waldemar Dąbrowski odznaczył go Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
|
||
Schronisko powstało w roku 1931, a wybudował je mistrz krawiecki Julius Dinter. Po drugiej wojnie światowej było nieużywane, w roku 1950 przejął je FWP. W roku 1968 zostało oddane w ajencję a od 1992 jest formalnie sprywatyzowane. Od początku pozostaje w rękach tej samej rodziny.
|
||
Stanisław ze Szczepanowa (ur. ok. 1030 w Szczepanowie, zm. 11 kwietnia 1079 w Krakowie) – polski duchowny katolicki, biskup krakowski, męczennik, święty Kościoła katolickiego, jeden z głównych patronów Polski.
|
||
Pochodzenie i data urodzin Stanisława nie są znane. Według tradycji uznaje się, że urodził się 26 lipca 1030 w Szczepanowie, jako syn Wielisława i Bogny. Odebrał staranne wykształcenie, najpierw w gnieźnieńskiej szkole katedralnej, a w późniejszym czasie we Francji lub w Belgii w Liege. Zasłynął jako kaznodzieja i misjonarz Małopolski, pracował także w kancelarii panującego ówcześnie biskupa krakowskiego Lamberta, który wyznaczył go na swego następcę. Po śmierci Lamberta obrany został ordynariuszem diecezji, a w 1072 za zgodą księcia Bolesława Szczodrego został konsekrowany na biskupa krakowskiego.
|
||
Od 1894 członek PPS. Za udział w ruchu rewolucyjnym kilkukrotnie więziony (m.in. w Cytadeli Warszawskiej), a także i zesłany na Syberię wschodnią (1895-1899). W 1899 zbiegł do Lwowa, gdzie rozpoczął działalność publicystyczną i naukową. Zajął się socjologią, historią ruchów społecznych XIX wieku i zagadnieniami prawno-państwowymi. Utracił zaufanie współtowarzyszy i został odsunięty od władz partii. W 1900 dokonał secesji i utworzył III Proletariat, bardzo aktywny w latach 1904–1905. Po 1910 odszedł od ruchu socjalistycznego. W czasie I wojny światowej członek Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1917 roku rozpoczął pracę w polskiej służbie państwowej pracując w departamencie spraw wewnętrznych i ministerstwie pracy i opieki społecznej.
|
||
Od 1920 związany z Narodową Partią Robotniczą.
|
||
Hugo popadł w konflikt dotyczący granic burgundzko-francuskich z królem Francji - Ludwikiem VII Młodym. Kiedy w 1180 Ludwik zmarł i na tronie zastąpił go syn - Filip II August, Hugo wykorzystał okazję i przeciągnął kilku możnych na swoją stronę. Filip August stracił kilku wasali - w odwecie najechał Burgundię i zaczął oblężenie Chatillon. Miasto padło, a do francuskiej niewoli dostał się najstraszy syn Hugona. Hugo zmuszony był do zapłacenia wysokiego okupu za syna i zrezygnowania ze swoich ambicji, w zamian Filip August zawarł z Burgundią pokój. W 1187 Hugo przeniósł stolicę Burgundii do Dijon.
|
||
Początki ruchu zielonoświątkowego na ziemiach polskich sięgają początków XX wieku. Pośród wyznawców Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego na Śląsku Cieszyńskim działających w ramach ruchu neopietystycznego, tzw. Społeczności Chrześcijańskiej, powstało przebudzenie religijne o charakterze zielonoświątkowym. Wykluczenie tych osób z macierzystej wspólnoty luterańskiej owocowało zawiązaniem się Związku Stanowczych Chrześcijan – pierwszej niezależnej społeczności zielonoświątkowców na ziemiach polskich. Związek zarejestrowany został w Cieszynie dn. 15 lipca 1910 r. przez władze austriackie. W konsekwencji podziału Śląska Cieszyńskiego w 1920 r. między Polskę a Czechosłowację zwierzchnikiem zielonoświątkowców na ziemiach czeskich został Karol Kaleta. W Polsce ruchowi pentekostalnemu przewodzili: Karol Śniegoń (do 1929 r. i po 1937 r.), Karol Kupka (1927–1931) oraz Adolf Małysz (1931–1935). Przed II wojną światową Związek liczył 2 tysiące wiernych. W momencie wkroczenia wojsk niemieckich nabożeństwa zielonoświątkowe zostały zakazane, zaś od 1947 r. wspólnoty pentekostalne ziemi cieszyńskiej zostały włączone do Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego.
|
||
Drugi nurt polskiego ruchu zielonoświątkowego, tzw. chrześcijanie wiary ewangelicznej, powstał w maju 1929 r. w Starej Czołnicy, niedaleko Łucka. Kościół ten zrzeszał zbory pentekostalne z Polski centralnej, wschodniej oraz kresów. Przed II wojną światową ruch chrześcijan wiary ewangelicznej był największą wspólnotą zielonoświątkowców w Polsce, zrzeszając 20 tysięcy wiernych w ok. 500 zborach (parafiach) i placówkach. Działał prężnie prowadząc m.in. Dom Sierot, Gdański Instytut Biblijny, którego otwarcie nastąpiło w 2 marca 1930 r., a także organizując konferencje. Nocą 20 września 1950 r. aresztowano wszystkich duchownych zielonoświątkowych przez władze PRL. W roku 1953 nastąpiło ich zwolnienie oraz włączenie chrześcijan wiary ewangelicznej do Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego pod naciskiem władz.
|
||
Uchwałą XII Synodu Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego podjętą dn. 22 maja 1987 r. zdecydowano rozwiązać powołaną po II wojnie światowej federację kościołów ewangelicznych (Zjednoczony Kościół Ewangeliczny). Decyzję tę zatwierdzono 1 lutego 1988 r. w Urzędzie do Spraw Wyznań. Jednocześnie powołano samodzielny Kościół Zielonoświątkowy, w skład którego weszły zbory zielonoświątkowe na Śląsku Cieszyńskim, dawne społeczności stanowczych chrześcijan oraz zbory przedwojennego Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej (oprócz tzw. grupy lubelskiej, która zachowała poprzednią nazwę i stanowi odrębną wspólnotę). Kościół Zielonoświątkowy po usamodzielnieniu się liczył 82 zbory. Do 2010 r. Kościół Zielonoświątkowy był członkiem Aliansu Ewangelicznego w RP.
|
||
W Niderlandach i północnych Niemczech działalność misyjną rozwinął kaznodzieja Melchior Hofmann, który głosił nadejście w roku 1533 tysiącletniego Królestwa Bożego. Po uwięzieniu Hofmanna jego zwolennicy: piekarz Jan Matthijs i 24-letni krawiec Jan z Lejdy uznali się za narzędzie do ustanowienia Królestwa orężnie. Ośrodkiem ich agitacji było Münster w Westfalii, gdzie pozyskali miejscowego kaznodzieję i ochrzcili ponad 1400 dorosłych mieszkańców. Miejscowy biskup Franz von Waldeck wysłał wojsko przeciwko rebelii i obległ miasto, ale został odparty. Po śmierci Matthijsa Jan z Leidy obwołał się królem "Nowego Królestwa Syjonu" i zaprowadził teokratyczną dyktaturę, obowiązek pracy fizycznej i wielożeństwo. Własność prywatna i różnice stanowe były zniesione; zamykanie drzwi od domów było karane śmiercią. Zagrożeni władcy niemieccy wysłali ponownie wojska i zdobyli miasto w czerwcu 1535, przywracając władzę katolickiego biskupa. Jan z Leidy został stracony.
|
||
Piotrkowska Kolej Dojazdowa - kolej wąskotorowa uruchomiona w 1902 roku. W roku 1986 zamknięto ruch pasażerski, a trzy lata później towarowy. W roku 1990 powołano Towarzystwo Kolejki Wąskotorowej Piotrków-Sulejów. Kolejka kursowała pomiędzy Piotrkowem Trybunalskim, a Sulejowem.
|
||
Najważniejszym elementem miasta jest kompleks skoczni narciarskich Čerťák zbudowany na zboczu Čertovej hory. Pierwsza skocznia narciarska została w Harrachovie zbudowana w 1920 roku. Obecnie w mieście funkcjonuje osiem skoczni wraz z największymi obiektami o punktach konstrukcyjnych K-120 i K-90 oraz mamucia K-185. W Harrachovie ma swoją szkołę skoczków narciarskich Pavel Ploc. Miasto oferuje narciarzom 7 km tras zjazdowych. Narciarzy wożą na szczyt Čertovej hory dwa wyciągi krzesełkowe. Miasto jest też ośrodkiem narciarstwa biegowego (ośrodek narciarski Rýžoviště), a latem bazą wypadową w Karkonosze i Góry Izerskie dla turystów pieszych i rowerzystów.
|
||
Stela sępów – pomnik z wapienia o wysokości ok. 1,80 m, pochodzący z ok. 2450 roku p.n.e., znaleziony w Girsu, do naszych czasów przetrwał we fragmentach. Stela z dwustronnym przedstawieniem figuralnym i opisem zwycięstwa Eanatuma, władcy sumeryjskiego miasta-państwa Lagasz, nad sąsiednim miastem-państwem Umma. Znajduje się obecnie w zbiorach Luwru.
|
||
W 1929 został oddany do użytku tor saneczkowy, na którym w 1930 rozegrano pierwsze Mistrzostwa Polski. W 1938 na szczycie została wybudowana w miejscu starej-drewnianej, nowa, betonowa wieża rozbiegowa. Wieża była wykorzystywana w celach sportowych do końca lat siedemdziesiątych XX wieku. W latach osiemdziesiątych zawodnicy startowali z nieznacznie niżej położonych części toru saneczkowego - było to spowodowane ewolucją sprzętu. Tor nie był przystosowany do coraz szybszych sanek i w związku z tym, aby zapewnić bezpieczeństwo zawodników w końcowej części toru, zdecydowano się na obniżenie miejsc startów. Po zaprzestaniu użytkowania wieży w celach sportowych, wykorzystano ją do uruchomienia rajskich zjeżdżalni – wielkiej atrakcji dla dzieci.
|
||
Z dniem 1 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora. Był uczestnikiem wojny polsko-ukraińskiej we Lwowie. W marcu 1919 przeszedł do pracy w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Do lipca 1920 zajmował stanowisko w I Departamencie MSW, gdzie stał na czele Samodzielnej Sekcji Wyznań Niekatolickich. W lipcu 1920 awansowano go na stopień podpułkownika, a następnie otrzymał przydział do Kwatery Głównej Naczelnego Wodza. W okresie od 1 listopada 1923 do 15 października 1924 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.
|
||
Od 1929 zajmował różne stanowiska rządowe. Od kwietnia 1929 roku wiceminister spraw wewnętrznych w rządach Kazimierza Świtalskiego, V rządzie Kazimierza Bartla, I rządzie Walerego Sławka i II rządzie Józefa Piłsudskiego. Odpowiedzialny za realizację tzw. pacyfikacji Małopolski Wschodniej. Od grudnia 1930 do czerwca 1931 minister bez teki w randze wicepremiera w rządzie Walerego Sławka oraz Aleksandra Prystora. W latach 1931–1934 minister spraw wewnętrznych w rządach Aleksandra Prystora, Janusza Jędrzejewicza i Leona Kozłowskiego. Jako szef resortu był zwolennikiem zwalczania sił antypaństwowych, szczególnie komunistów. Opowiadał się także za porozumieniem z umiarkowanymi grupami ukraińskimi, z pominięciem kierownictw radykalnych, nacjonalistycznych organizacji. Powołał m.in. Komitet ds. Narodowościowych (w 1934). Prowadził zdecydowaną politykę, ale potępiał rasizm i terroryzm.
|
||
Srebrna waza Enmeteny – waza Enmeteny, władcy sumeryjskiego miasta-państwa Lagasz (ok. 2450 p.n.e.), zdobiona reliefem (motywy zwierzęce w układzie pasowym), opatrzona inskrypcją wotywną poświęcającą ten przedmiot bogu Ningirsu. Obecnie znajduje się w muzeum w Luwrze.
|
||
Po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej był jednym z najaktywniejszych działaczy na rzecz odrodzenia ZHP na Białostocczyźnie, od stycznia 1945 do września 1948 pełnił funkcję komendanta Białostockiej Chorągwi ZHP. W 1950 odszedł z harcerstwa po podporządkowaniu ZHP Związkowi Młodzieży Polskiej, ale powrócił po październiku 1956.
|
||
Zoe (ur. ok. 978 - zm. 1050) - cesarzowa bizantyjska. Między 15 listopada 1028 a 1050 rokiem współrządziła, a od 19 kwietnia do 11 czerwca 1042 roku rządziła samodzielnie.
|
||
Enmetena (odczytywane wcześniej Entemena) – sumeryjski władca miasta-państwa Lagasz, panujący ok. 2450 r. p.n.e.; syn Enanatuma I, ojciec Enanatuma II. Pokonał Ur-Lummę, króla sąsiedniego miasta-państwa Umma, przywracając ustalony wcześniej przebieg granicy między obu miastami. W swych inskrypcjach przedstawia siebie jako wielkiego budowniczego, wznoszącego liczne świątynie i inne budowle. Jego największym przedsięwzięciem budowlanym była budowa kanału łączącego Eufrat z Tygrysem. Wydał dekret uwalniający ludność od długów. W Girsu (obecne Telloh w Iraku) odkryto srebrną wazę z inskrypcją wotywną Enmeteny oraz posąg tego władcy. Wszystko to zdaje się wskazywać, iż za czasów jego panowania miasto-państwo Lagasz przeżywało okres prosperity i rozwoju,
|
||
W dniu 7 września 1954 ZSRR założył tutaj swój poligon nuklearny. Pierwszą bombę zdetonowano w 1955, 30 października 1961 zdetonowano tam największy jak do tej pory ładunek nuklearny na świecie – "Car Bombę" (ros. "Царь-бомба") o mocy 58 megaton. Od 1963, kiedy to zawarto porozumienie ze Stanami Zjednoczonymi o ograniczeniu prób nuklearnych, przeprowadzano tutaj tylko wybuchy podziemne, o znacznie mniejszej mocy ładunków. W sumie od 21 września 1955 r. do 24 października 1990 na poligonie tym przeprowadzono 135 prób atomowych, z czego nad powierzchnią ziemi 87, 1 – naziemny, 2 – nadwodne, 3 – podwodne i 42 podziemne.
|
||
Najgorsze jednak wieści dochodziły do Konstantynopola z prowincji małoazjatyckich. Około roku 1080 pojawił się tam kolejny pretendent – Nikefor Melisen, który w tym samym roku obwołał się cesarzem. Ponadto podobnie jak wcześniej Nicefor III, sprzymierzył się on z Sulejmanem. Ten ostatni korzystając z powstałego zamieszania, którego powstanie było zresztą w niemałym stopniu jego własnym udziałem, opanował całą Bizantyjską Azję Mniejszą – od Cylicji do Hellespontu. Jak podaje G. Ostrogorski: Sulejman „"(...) na tej prastarej bizantyńskiej ziemi założył sułtanat Rumu, czyli rzymski."” Taki był ostateczny rezultat nieudolnej polityki następców Bazylego II, która doprowadziła do rozprężenia się systemu militarnego i administracyjnego Anatolii oraz zaniknięciu instytucji stratiotów-rolników stworzonej jeszcze przez cesarza Herakliusza.
|
||
Druga płyta zespołu pt. "Inquisition Symphony" została wydana 22 września 1998 roku. Płyta dotarła do 10. miejsca fińskiej listy sprzedaży. Wszystkie utwory na płycie zaaranżował Eicca Toppinen, poza "One" który przygotował Max Lilja. Nagrania wyprodukowali Otto Donner i Hiili Hiilesmaa. Album nagrał i zmiksował Juha Heininen z Millbrook Studio. Na albumie "Inquisition Symphony" po raz pierwszy ukazały się autorskie kompozycje zespołu. Pozostałe utwory to interpretacje utworów grup Faith No More, Sepultura, Pantera i Metallica. W 1999 roku Manninen opuścił zespół, a zastąpił go Perttu Kivilaakso. 28 kwietnia 2000 roku ukazał się trzeci album studyjny grupy pt. "Cult". 30 lipca 2010 roku ukazało się pierwsze wydawnictwo DVD formacji zatytułowane "Live".
|
||
28 kwietnia 2010 roku ukazał się singel "End of Me" zapowiadający siódmy album formacji. Do kompozycji został zrealizowany również teledysk. W sierpniu została wydana płyta "7th Symphony". Nagrania zostały zarejestrowane w dwóch studiach: Sonic Pump Studios w Helsinkach i JHOC Studios w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych. Podczas sesji Apocalyptica współpracowała z dwoma producentami muzycznymi Joe Barresim i Howardem Bensonem. Gościnnie w nagraniach wzięli udział perkusista formacji Slayer - Dave Lombardo, wokalistka Lacey Mosley z zespołu Flyleaf, wokalista i gitarzysta Gavin Rossdale lider grupy Bush, Joe Duplantier z zespołu Gojira oraz wokalista grupy Shinedown - Brent Smith. Pod koniec miesiąca został opublikowany drugi obraz promujący płytę do utworu "Sacra". 24 lutego 2011 roku zespół ponownie wystąpił w Krakowie, tym razem w teatrze "Łaźnia Nowa".
|
||
Szczerbiec powstał najprawdopodobniej w Polsce na przełomie XII i XIII wieku lub w kręgu nadreńskiej sztuki złotniczej. Pierwszym udokumentowanym źródłowo jego posiadaczem był książę mazowiecki Bolesław I (1208-1248). Pierwszy raz został użyty w 1320 roku podczas koronacji Władysława Łokietka.
|
||
Był synem Manuela Komnenosa Erotikosa, oficera pod rządami cesarza Bazylego II Bułgarobójcy, i jednej z jego dwóch żon (o nieznanych imionach). Manuel na łożu śmierci w 1020 powierzył dwóch synów Izaaka i Jana opiece cesarza. Jedynym militarnym przedsięwzięciem Izaaka jako cesarza była wyprawa przeciwko Węgrom i Pieczyngom, którzy pustoszyli północne pogranicze cesarstwa. Wkrótce po zakończeniu zwycięskiej kampanii cesarz ciężko zachorował. Uważając chorobę za śmiertelną, wyznaczył na swego następcę Konstantyna Dukasa, pomijając przy tym swego brata Jana.
|
||
Karl Landsteiner (ur. 14 czerwca 1868 w Baden, zm. 26 czerwca 1943 w Nowym Jorku) – austriacki lekarz patolog i immunolog, laureat Nagrody Nobla w 1930 roku.
|
||
W 1901 roku odkrył, że w krwinkach czerwonych występują dwa antygeny, które warunkują zjawisko aglutynacji (zlepiania się krwinek) w zetknięciu z krwinkami o odmiennej strukturze antygenowej. Na podstawie tych obserwacji wyróżnił trzy grupy krwi, za co otrzymał w 1930 roku Nagrodę Nobla. W 1940 roku z Alexandrem Wienerem odkrył czynnik Rh.
|
||
Znany jest również ze swojego zaangażowania (od 2003 roku) w działalność zespołu Rhapsody of Fire. W ramach tego włoskiego powermetalowego zespołu był lektorem oraz „wokalistą pobocznym” (ze względu na jego niezwykły niski głos). W marcu 2010 roku ukazała się nagrana przez niego płyta w klimatach symfoniczno-metalowych zatytułowana "Charlemagne: By the Sword and the Cross". W tym samym roku z zespołem Manowar nagrał płytę "Battle Hymns MMXI" gdzie zastąpił nieżyjącego Orsona Wellesa w utworze „Dark Avenger”. W grudniu 2012 roku opublikowany został EP "A Heavy Metal Christmas" z wykonywanymi przez niego heavymetalowymi coverami dwóch piosenek bożonarodzeniowych. Na rok 2013 planowane jest wydanie jego heavymetalowej płyty "Charlemagne: The Omens of Death".
|
||
Gough (ang. "Gough Island", port. "Gonçalo Alvares") – wulkaniczna wyspa na południowym Oceanie Atlantyckim, której najwyższy szczyt (Edinburgh Peak) sięga 910 m n.p.m.. Znajduje się około 350 km na południowy wschód od brytyjskich wysp Tristan da Cunha, 2700 km od Kapsztadu i ponad 3200 km od najbliższego lądu Ameryki Południowej, na wysokościach 40°19S 9°55W.
|
||
Wyspa ma 13,9 km długości i 8 km szerokości. Leży na szlaku silnych wiatrów, tzw. ryczących czterdziestek. Roczny opad przekracza 2500 mm deszczu. Należy do Wielkiej Brytanii, a jedynymi mieszkańcami są pracownicy stacji meteorologicznej, którą Republika Południowej Afryki utrzymuje nieustannie na wyspie od 1956. Obszar zajmowany przez stację należy administracyjnie do RPA i stanowi część miasta Kapsztad.
|
||
Działająca do dziś stadnina krajowa w Dillenburgu powstała w 1770 r. jako stadnina dworska. Początkowo hodowano tu ciężkie konie robocze, wprowadzając często krew oldenburską i wschodniofryzyjską. W 1962 r. rozpoczęto hodowlę ukierunkowaną na uzyskanie nowoczesnych koni do sportu jeździeckiego, zwłaszcza do ujeżdżenia i skoków przez przeszkody. W tym celu krzyżowano je nie tylko z pełną krwią angielską, ale także z rasą hanowerską i westfalską. Wywarły one duży wpływ na konie heskie. Następnie powrócono do używania ogierów holsztyńskich, oldenburskich, co powiększyło kaliber tych koni. Dzisiejsze konie z Dillenburga są rozpowszechnione w prywatnej hodowli na wsi.
|
||
Orlean jest węzłem drogowym i kolejowym. W centrum miasta, w pobliżu centrum handlowego Place d'Arc znajduje się dworzec kolejowy SNCF i dworzec autobusowy. Komunikację miejską w całej aglomeracji zapewnia SEMTAO ("Société d'exploitation des transports de l'agglomération orléanaise") poprzez sieć autobusów i jedną linię tramwajową. Linia A tramwaju (północ-południe) otwarta została w 2000 roku; linia B (wschód-zachód) jest w trakcie budowy. Uruchomienie linii planowane jest na czerwiec 2012 r. Od 2007 roku w mieście wprowadzany jest system wypożyczania rowerów "Vélo'+".
|
||
Hôtel Groslot to renesansowa rezydencja, wznosząca się przy placu de l'Etape, w pobliżu katedry i merostwa. Niegdyś prywatna rezydencja, potem siedziba merostwa, dziś jest udostępniany zwiedzającym i pełni funkcje reprezentacyjne. Budynek został wzniesiony w latach 1549-1555 dla Jakuba Groslot, miejscowego sędziego, prawdopodobnie według projektu Jacques'a Androuet du Cerceau Starszego. W rezydencji gościli królowie Francji; tu zmarł Franciszek II w 1560 roku. W połowie XIX wieku budynek został odrestaurowany. Przed budynkiem stoi pomnik Joanny d'Arc, wyrzeźbiony przez Marię Orleańską.
|
||
Hôtel des Créneaux (ul. Sainte Catherine) został wniesiony w latach 1503-1513, łącząc w sobie elementy renesansowe i gotyckie. Do 1790 był tu ratusz, potem Muzeum Sztuk Pięknych, a dziś konserwatorium.
|
||
Na terenie żywiecczyzny Niemcy dokonywali masowych wysiedleń ludności polskiej. Najbardziej znana była tzw. Akcja Saybusch (niem.Aktion Saybusch) przeprowadzona przez wojska niemieckie i hitlerowską policję w czasie okupacji Polski. Podczas pierwszej akcji która odbyła się 22 września 1940 wysiedlono ok. 20 000 mieszkańców powiatu żywieckiego na tereny Generalnego Gubernatorstwa i wprowadzono w ich miejsce w ramach niemieckiej akcji kolonizacyjnej Heim ins Reich ponad 3200 osadników niemieckich,głównie chłopów przesiedlonych z rumuńskiej Bukowiny. Do końca wojny z Żywiecczyzny i jej okolic wysiedlono w sumie około 50 000 osób, czyli blisko jedną trzecią mieszkańców.
|
||
Pistolet maszynowy PPSz został opracowany przez Gieorgija Szpagina na konkurs na nową broń tej klasy w celu zastąpienia zbyt skomplikowanego w produkcji pistoletu maszynowego PPD-40 Diegtariewa. Oprócz PPSz do konkursu stanął ulepszony PPD-40 i pistolet maszynowy konstrukcji Szpitalnego. Próby toczyły się w drugiej połowie 1940 roku i zakończyły zwycięstwem pistoletu PPSz, który najlepiej przeszedł próby niezawodności. 21 grudnia 1940 roku został przyjęty na uzbrojenie Armii Czerwonej pod nazwą "pistolet-pulemiot Szpagina obrazca 1941 goda" - "pistolet maszynowy Szpagina wzór 1941", w skrócie PPSz-41. Popularna nazwa "pepesza" pochodzi od rosyjskich nazw liter inicjału nazwy broni.
|
||
Po wojnie PPSz był produkowany także w Polsce (od czerwca 1950 roku, wyprodukowano ok. 111 tys. sztuk), w ChRL (oznaczony jako "Type 50"), Jugosławii ("M-49"), KRL-D ("Model 49"), Iranie ("Model 22"), na Węgrzech ("48M"). W Wietnamie Północnym powstał wzorowany na pepeszy pistolet maszynowy K50.
|
||
Rozbiór Armenii między Bizancjum i państwo Turków Seldżuków w roku 1080 spowodował masową emigrację Ormian z ojczyzny, m.in. na Ruś. Prawdopodobnie po najazdach mongolskich w XIII wieku kolonie ormiańskie na Rusi zostały zasilone nową falą emigrantów z Armenii zakaukaskiej. W państwie polskim Ormianie znaleźli się w połowie XIV wieku, po przyłączeniu przez Kazimierza Wielkiego Rusi Halickiej ze Lwowem, gdzie istniało ich znaczące skupisko. W 1356 r. król Kazimierz zatwierdził odrębność religijną, samorządową i sądowniczą Ormian lwowskich, a w 1367 r. zezwolił ich biskupowi Grzegorzowi na wykonywanie jurysdykcji biskupiej i budowę katedry w mieście.
|
||
Nie brakło tendencji unijnych wśród samych Ormian. Wydaje się, że zwolennikiem unii był arcybiskup Grzegorz (1562-1568) i jego następca arcybiskup Barsumas Bogdanowicz (1575-1584). Na początku 1626 r. przybył do Lwowa eks-katolikos Eczmiadzynu Melchizedech, otwarty zwolennik unii z Kościołem rzymskim. On to udzielił sakry biskupiej ks. Mikołajowi Torosowiczowi na ormiańskie arcybiskupstwo we Lwowie (8 stycznia 1627). Arcybiskup ten (1627-1681), przyjąwszy sakrę biskupią wbrew woli kleru i reszty Ormian, szukał oparcia u katolików. Dlatego w 1629 r. złożył prywatne wyznanie wiary na ręce metropolity łacińskiego J. A. Próchnickiego, a 24 października 1630 r. powtórzył to uroczyście w kościele karmelitów lwowskich. Zastrzegł się jednak, że zachowa tradycyjne ceremonie i liturgię oraz ormiański kalendarz kościelny. Tego samego dnia odprawił uroczystą mszę św. w obrządku ormiańskim w archikatedrze łacińskiej we Lwowie.
|
||
Ten gest nie zjednał mu jednak wszystkich Ormian, a do swej katedry mógł wejść tylko z pomocą magistratu. Otoczony opieką nuncjusza papieskiego H. Viscontiego i króla Zygmunta III udał się on w 1634 r. do Rzymu, gdzie wobec Urbana VIII powtórzył wyznanie wiary katolickiej i otrzymał od papieża tytuł arcybiskupa metropolity z jurysdykcją na Polskę, Mołdawię i Wołoszczyznę. Zawarta w ten sposób unia kościelna natrafiła na olbrzymie trudności ze strony Ormian. Unię natomiast wspomagali walnie jezuici, a także teatyni, którzy po 1664 r. zajęli się wychowaniem ormiańskiego kleru. Sam arcybiskup, niezwykle konfliktowy, wybrał się powtórnie do Rzymu w 1643, by szukać tam pomocy materialnej i moralnej. Podróże te, wznawiane później, nie przyniosły pełnego rozwiązania sporu wśród Ormian lwowskich. Na pełną akceptację unii przez kler i resztę Ormian wpłynęli teatyni, a zwłaszcza o. Klemens Gołano, niegdyś misjonarz wśród Ormian w Azji Mniejszej. W 1664 r. otworzył on we Lwowie papieskie kolegium dla Ormian. On to wpłynął decydująco na recepcję unii wśród wszystkich Ormian, a ugruntował ją następca arcybiskupa Torosowicza, arcybiskup Wartan Hunanian. Szacuje się, że około 1660 r. Kościół katolicki obrządku ormiańskiego w Polsce liczył około 3500 wiernych, 20 księży i 15 kościołów. Wierni już wówczas byli bardzo mocno spolonizowani.
|
||
W 1980 r. w Krakowie powstało Koło Zainteresowań Kulturą Ormian przy oddziale Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Podobne koła zawiązały się także w Warszawie i Gdańsku. Obecnie w Krakowie działa również Ormiańskie Towarzystwo Kulturalne. Zebrania krakowskich i warszawskich organizacji odbywają się w lokalnych Muzeach Etnograficznych.
|
||
Odbył studia prawnicze na Uniwersytecie Wiedeńskim (w latach 1886–1887), Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (w latach 1887–1888) oraz ponownie na Uniwersytecie Wiedeńskim (w latach 1888–1890), gdzie otrzymał absolutorium w 1891. Jednocześnie był (wraz z bratem Janem Piotrem) słuchaczem Instytutu Katolickiego w Lille. W 1890 rozpoczął studia teologiczne na uniwersytecie jezuickim w Innsbrucku i uzyskał inkardynację do archidiecezji lwowskiej, gdzie w 1892 został wpisany na trzeci rok studiów w seminarium duchownym. Studia teologiczne ukończył w 1894.
|
||
Mimo oczekiwań społecznych po utworzeniu niepodległego państwa polskiego Sapieha nie otrzymał nominacji kardynalskiej, tradycyjnie związanej z godnością biskupa krakowskiego. 23 września 1920 papież Benedykt XV mianował go asystentem tronu papieskiego i hrabią rzymskim.
|
||
W okresie dwudziestolecia międzywojennego zaangażował się silnie w działalność charytatywną. W 1924 utworzył Ratunkowy Komitet Biskupi dla Niesienia Pomocy Biednym, w 1926 Komitet Pomocy dla Dotkniętych Klęską Bezrobocia, a w 1934 Caritas Archidiecezji Krakowskiej (sprzeciwiał się następnie kontrolowaniu tej instytucji przez władze świeckie). Po aresztowaniu we wrześniu 1930 przywódców opozycji i osadzeniu ich w twierdzy brzeskiej wraz z arcybiskupem Józefem Teodorowiczem, a w przeciwieństwie do kardynała Aleksandra Kakowskiego i prymasa Augusta Hlonda, ostro potępił działania władz.
|
||
W lipcu 1950 poważnie zachorował. W październiku tego roku przeszedł zawał serca. Po chwilowej poprawie stanu zdrowia w pierwszych miesiącach 1951 powrócił do aktywności duszpasterskiej. 19 kwietnia 1951 po raz ostatni przewodniczył mszy świętej. 3 maja tego roku przekazał rządy w archidiecezji wikariuszowi generalnemu, arcybiskupowi Eugeniuszowi Baziakowi, który jako arcybiskup metropolita lwowski obrządku łacińskiego na wygnaniu od 23 marca 1951 był formalnie – przy zachowaniu swoich dotychczasowych funkcji – biskupem koadiutorem kardynała Sapiehy. 10 maja 1951 Sapieha odbył ostatnie spotkanie z prymasem Wyszyńskim.
|
||
Około roku 1930 zbudowano drugą, modernistyczną, kaplicę. Nie doczekała jednak do naszych czasów i rozebrana została w 1984 roku.
|
||
Do grudnia 1940 roku na cmentarzu pochowano ponad 117 tysięcy zmarłych. Znaczny przyrost pochówków nastąpił w czasie II wojny światowej wskutek nalotów bombowych na miasto. Po 1945 roku Polaków chowano początkowo na wolnych kwaterach, a następnie w miejscu starych likwidowanych grobów. W teren cmentarza włączono też cmentarz garnizonowy oraz teren wojskowy. Od 1945 r. do końca 2000 r. pochowano 139 tys. osób.
|
||
W 2010 r. we wschodniej – historycznej części Cmentarza wytyczony został trakt historyczny umożliwiający poznanie najbardziej interesujących miejsc tej części nekropolii. Na trasie traktu zlokalizowano 21 stacji wyposażonych w dwujęzyczne tablice informacyjne. Tablice te osadzono na kamiennych, prostopadłościennych postumentach nawiązujących swoim wyglądem do pierwotnych form małej architektury Cmentarza. Trakt rozpoczyna się i kończy przy bramie głównej cmentarza, a jego przejście zajmuje ok. 1,5-2 godz.
|
||
Nagrobek urnowy (zdjęcie) z ok. 1910 r. ozdobiony płaskorzeźbionymi figurami mężczyzny i kobiety z dzieckiem. Forma pomnika nawiązuje do sztuki staroegipskiej. W pobliżu znajdują się nagrobki aktorki Stanisławy Engelówny i zasłużonych dla życia muzycznego Szczecina Czesławy i Wacława Piotrowskich.
|
||
Stacja 18. Grupa nagrobków przy Alei Okólnej, ok. 1920 r.
|
||
Nagrobek rodziny Kissling (zdjęcie) składa się z ustawionych półkoliście filarów podpierających poziomą belkę z napisem (w tłumaczeniu) "Działaj, dopóki trwa dzień, gdy nadejdzie noc, nikt nie jest w stanie działać". Oba nagrobki powstały ok. 1910 r.
|
||
W październiku 2010 wytyczono we wschodniej części Cmentarza ścieżkę botaniczną. Ustawiono przy niej 32 tablice z opisem interesujących drzew i krzewów rosnących na Cmentarzu. Ścieżka zaczyna się i kończy przy bramie głównej cmentarza. Ścieżkę opracował dr Marcin Kubus (ZUT).
|
||
Masur występował w reprezentacji w Pucharze Davisa w latach 1985-1993. Dwukrotnie przyczynił się znacznie do awansu Australii do finału tych rozgrywek (1990, 1993), ale w obu przypadkach kapitan Neale Fraser nie wystawiał go w meczach finałowych, ze względu na nawierzchnię ziemną, na której Masur nie grał najlepiej. Mimo tych decyzji Australia finał zarówno w 1990 (z USA), jak i w 1993 (z Niemcami) przegrała. Wally Masur bronił barw Australii także w drużynowym Pucharze Świata oraz w mikstowym Pucharze Hopmana. Na igrzyskach olimpijskich w Seulu (1988) przegrał w II rundzie z Niemcem Carlem-Uwe Steebem, a cztery lata później w Barcelonie odpadł w I rundzie z Amerykaninem Samprasem.
|
||
W latach 1981–1984 przewodniczył Zarządowi Wojewódzkiemu Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej w Białej Podlaskiej, w okresie 1985–1990 był zatrudniony w Komitecie Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Białej Podlaskiej. Od 1990 należał do Socjaldemokracji Rzeczpospolitej Polskiej, w latach 1992–1997 zasiadał w centralnym komitecie wykonawczego tej partii. W 1999 przystąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej, pełnił w nim m.in. funkcję zastępcy sekretarza SLD.
|
||
Od grudnia 1982 współtworzył podziemny Komitet Helsiński w Polsce. Był współautorem jego pierwszych raportów na temat naruszeń praw i wolności człowieka w PRL, przekazywanych Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. Po upadku komunizmu w Polsce członkowie Komitetu Helsińskiego założyli Helsińską Fundację Praw Człowieka. Marek Nowicki stał na jej czele od 1990 . HFPC jest obecnie jedną z najbardziej doświadczonych i profesjonalnie działających organizacji pozarządowych w Europie.
|
||
Urodził się 7 grudnia 1896 w Poznaniu. Jego rodzicami byli Wiktor, wicedyrektor Zakładu Ubezpieczeń, oraz Zofia z domu Korzbok-Tuchołka. Uczył się w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, jednak nie ukończył tam nauki z powodu wybuchu I wojny światowej. Podczas nauki w tej placówce należał do Towarzystwa Tomasza Zana. W 1915 powołany został do armii niemieckiej, w której służył do końca I wojny światowej. Następnie wziął udział w powstaniu wielkopolskim, uczestnicząc między innymi w walkach o lotnisko na Ławicy. W czynnej służbie w Wojsku Polskim pozostał do 1920 roku. Jeszcze podczas służby w armii niemieckiej w 1919 zdał maturę w Koblencji, a następnie rozpoczął studia medyczne na uniwersytecie w Berlinie. Po opuszczeniu armii w 1920 wznowił przerwane studia na Uniwersytecie Warszawskim, a 1922 przeniósł się na Wydział lLekarski Uniwersytetu Poznańskiego, na którym uzyskał tytuł doktora wszechnauk lekarskich w 1924.
|
||
W listopadzie 1937 Wiktor Dega był ordynatorem zbudowanego i zorganizowanego według jego planów Oddziału Ortopedycznego Szpitala Wojewódzkiego w Bydgoszczy. Funkcję tę pełnił do 31 sierpnia 1939, kiedy został zmobilizowany. W stopniu kapitana służył w Armii Pomorze, został ranny w bitwie pod Kutnem, a 17 września 1939 wraz ze szpitalem polowym, w którym pracował, dostał się do niewoli. W kwietniu 1940 został zwolniony, po czym objął stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgii Dziecięcej w warszawskim Szpitalu Karola i Marii. Podczas powstania warszawskiego był chirurgiem w punkcie opatrunkowym "Sano" przy ul. Lwowskiej. Po kapitulacji ewakuował się ze szpitalem Karola i Marii do Włodzimierzowa koło Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie pracował aż do wkroczenia Armii Czerwonej.
|
||
Zaraz po wojnie Wiktor Dega powrócił do Poznania, gdzie podjął nauczanie na Uniwersytecie. W grudniu 1945 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego i posadę kierownika Katedry i Kliniki Ortopedycznej. Po reformie w 1950 wraz z kierowaną przez siebie katedrą i kliniką przeszedł do nowo utworzonej Akademii Medycznej w Poznaniu. Zorganizowanie pracy kliniki od podstaw pozwoliło mu na wdrożenie własnego programu kompleksowego leczenia chorych z upośledzoną czynnością narządu ruchu. W 1956 został mianowany profesorem zwyczajnym. W latach 1957-1967 był ekspertem WHO w zakresie readaptacji, a w okresie 1959-1962 - rektorem AM. W 1960 jako jednemu ze światowych pionierów rehabilitacji udało mu się w Poznaniu utworzyć pierwszą na świecie Katedrę Medycyny Rehabilitacyjnej. Jego sukcesy sprawiły, że w 1969 Ministerstwo Zdrowia włączyło rehabilitację w ramy organizacji opieki medycznej. W tym samym roku otrzymał doktorat Honoris Causa swojej uczelni. W następnym roku Europejskie Biuro WHO uznało jego program kompleksowej rehabilitacji obecnej na każdym etapie leczenia za modelowy. Zmarł 16 lutego 1995 roku w Poznaniu.
|
||
Brał udział w wyprawie zimowej na K2 w sezonie 2002/2003. Wraz z Denisem Urubką dotarł wówczas do wysokości 7650 m, co stanowi najwyższy punkt, jaki kiedykolwiek osiągnięto zimą na tej górze. Podczas wyprawy zimowej na Sziszapangmę w sezonie 2003/2004 dokonał pierwszego zimowego przejścia południowej ściany. Sam szczyt został zdobyty rok później: 14 stycznia 2005 Morawski i Simone Moro jako pierwsi himalaiści w historii zdobyli zimą Sziszapangmę.
|
||
Zginął podczas polsko-słowackiej wyprawy, której głównym celem było wejście nową drogą na zachodniej ścianie Manaslu w Nepalu. Uczestnicy wyprawy mieli zaplanowane wyjście aklimatyzacyjne normalną drogą na Dhaulagiri. Podczas tego wyjścia, na wysokości ok. 5760 metrów, Morawski spadł w 25-metrową szczelinę i zaklinował się na 20. metrze. Został wydobyty ze szczeliny przez swojego partnera Petera Hámora, Justynę Szepieniec oraz zespół wspinaczy z TOPR-u, którzy w czasie wypadku przebywali na tym masywie. Reanimacja okazała się nieskuteczna i lekarz stwierdził zgon. Zgodnie ze swoją wolą został pochowany w Himalajach. Jego ciało zostało opuszczone na linach do szczeliny lodowej na wysokości 5700 m n.p.m. 13 kwietnia 2009; w ceremonii uczestniczyli: słowacki partner himalaisty, Peter Hámor, Justyna Szepieniec oraz Grzegorz Bargiel, Edward Lichota, Andrzej Mikler i Ryszard Gajewski z zespołu TOPR.
|
||
Od 2010 roku jego imię nosi memoriał "Miej odwagę", wspierający nowe projekty górskie, badawcze i podróżnicze. Do pierwszej edycji Memoriału im. Piotra Morawskiego zgłoszono 120 wypraw. Zwyciężył Stefan Czerniecki i jego projekt "Śladem szeptu amazońskiego potoku". Ponadto powołano Alpinus Test Team i wsparto 5 dalszych wypraw.
|
||
Syn Władysława Nielubina, drugiego kolarza Wyścigu Pokoju w 1972. Dmitrij Nielubin próbował także swoich sił jako kolarz szosowy, ale bez większym sukcesów. Przeszedł do historii jako najmłodszy mistrz olimpijski w kolarstwie torowym, zdobył złoto w ekipie radzieckiej w wyścigu drużynowym na 4000 m (1988). Partnerowali mu Wiaczesław Jekimow, Artūras Kasputis i Gintautas Umaras. W czasie igrzysk w Seulu miał 17 lat.
|
||
Pisarz urodził się w Lublinie, pomiędzy 1460 a 1467 rokiem. Był wykształcony, nie wiadomo jednak gdzie pobierał nauki. Pracował jako sekretarz lub pisarz na dworach lub u mieszczan. W wieku osiemnastu lat (a więc w okresie pomiędzy 1478 a 1485) podjął pracę u starosty łukowskiego, Jana Zieleńskiego. Pracował następnie u Gotarda Bystrama, starosty w Rogoźnie, a po jego śmierci ok. 1486, przez rok służył (być może jako kapelan) u jego żony, Marty. Następnym jego pracodawcą był poeta i humanista Filip Buonaccorsi, nazywany Kallimachem (szacuje się, że mogło to mieć miejsce w latach 1487–1490. Kolejnymi pracodawcami Biernata byli: kupiec z Lublina Łazarz, Mikołaj Bystram, wojewoda ruski Jan Pilecki (od 1492) oraz, aż do 1516, syn wojewody, również Jan.
|
||
Rodzina Dmytra pochodziła z Słobodzkiej Ukrainy, jednak jego ojciec odziedziczył 1500 dziesięcin ziemi w guberni taurydzkiej, przeprowadził się z rodziną do Melitopola, i zajął sprzedażą maszyn rolniczych. Rodzice zmarli w roku 1894 i 1895, musiał więc wcześnie się usamodzielnić. Ukończył szkołę średnią w Carskim Siole, i w 1900 roku rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Petersburgu, tam też działał w Hromadzie i w Rewolucyjnej Partii Ukrainy.
|
||
W roku 1905 aresztowany za działalność rewolucyjną, wyszedł na wolność w styczniu 1906 na mocy powszechnej amnestii. Przeniósł się do Kijowa, gdzie wstąpił w szeregi Ukraińskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej (USDRP), z którą to partią był związany do 1914 roku. Ponownie aresztowany trafia na osiem miesięcy do aresztu. W 1906 na łamach moskiewskiej "Ukrainskoj Żyzni" opublikował pierwszy artykuł, w 1910 wydał pierwszą książkę "Szkoła i relihija".
|
||
Studiował architekturę na Politechnice w Helsinkach w latach 1916-1921 u Armasa Lindgrena. Wrócił do Jyväskylä, gdzie otworzył swoje pierwsze biuro architektoniczne w 1923. Rok później ożenił się z architektką Aino Marsio. W 1927 przeniósł biuro do Turku, a w 1933 do Helsinek. W 1934 bierze pierwszy raz udział w wystawie wzornictwa przemysłowego, a rok później wraz z żoną Aino, Maire Gullichsen i Nilsem Gustavem Hahlem założył firmę Artek, produkującą wyposażenie wnętrz, przede wszystkim meble i lampy. Aalto opatentował pierwsze krzesło zawieszone o ramie ze sklejki. W 1940 został profesorem architektury na Massachusetts Institute of Technology w Cambridge, gdzie wykładał do 1949. W 1949 zmarła Aino Aalto. W 1952 Alvar Aalto ożenił się ze znacznie od siebie młodszą Elissą Mäkiniemi i wziósł swój dom letni na wyspie Muuratsalo. W 1955 został członkiem Akademii Fińskiej, a w latach 1963-1968 był jej prezesem.
|
||
Krzyże pokutne to monolityczne, proste i surowe kamienne formy w kształcie krzyża wznoszone przez zabójców w miejscu, w którym dokonało się morderstwo. Zwyczaj ten przywędrował do Polski z zachodu, a panował w niej prawdopodobnie od XIII w. do poł. XIX w. Na przestrzeni wieków krzyże zmieniały swój wygląd oraz formę. Obszar ich występowania sięga od północy Włoch po Skandynawię. W Europie występuje ok. 7000 krzyży, w tym. ok. 4000 w Niemczech. Największym tego typu obiektem w Europie jest krzyż pokutny w Stargardzie Szczecińskim. Niektóre źródła podają informacje o rzekomych trzech tysiącach zaginionych krzyży. Część została zniszczona podczas wojen oraz w wyniku kradzieży, zaniedbania i wandalizmu. Krzyże były również używane jako materiał budowlany. Na terenie samej Polski znajduje się ok. 600 krzyży, w większości średniowiecznych, choć zdarzają się także XVII-wieczne. Około 400 krzyży umiejscowionych jest na terenie województwa dolnośląskiego, a największy spośród nich to Krzyż pokutny w Kijowicach. Pozostałe są w województwach lubuskim, opolskim i śląskim. W województwach pomorskim, świętokrzyskim, wielkopolskim i zachodniopomorskim są pojedyncze sztuki. Krzyże były również przenoszone ze swoich pierwotnych miejsc na cmentarze, do parków, ogrodów i innych miejsc.
|
||
Bratoszewice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim, w gminie Stryków. Według stanu na 2005 r. w Bratoszewicach mieszka ok. 2000 osób.
|
||
Tadeusz Łomnicki, Zbigniew Zapasiewicz oraz Gustaw Holoubek uznali wspólnie w 1990 roku podczas dyskusji w programie TV, że wśród studentów od 1965 roku Piotr Fronczewski należy do pierwszej trójki najwybitniejszych aktorów teatralnych i dramatycznych w Polsce obok Andrzeja Seweryna, z którym Fronczewski studiował i Wojciecha Pszoniaka.
|
||
Powiat bielski powstał w roku 1850 jako jedna z siedmiu podstawowych jednostek administracyjnych Śląska Austriackiego. Składał się z trzech powiatów (obwodów) sądowych – bielskiego, którego podstawą było zniesione właśnie księstwo bielskie (17 gmin), skoczowskiego (35 gmin) i strumieńskiego (15 gmin), które w latach 1855-1868 stanowiły samodzielne powiaty polityczne. W 1870 roku wyłączono z terenu powiatu jego siedzibę – Bielsko, które stało się miastem wydzielonym.
|
||
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w wyniku rozpadu Austro-Węgier cała Galicja, a z nią powiat bialski wszedł w skład województwa krakowskiego (utworzonego 3 grudnia 1920 roku).
|
||
1 października 2010 w rejestrze REGON zarejestrowanych było 71 tys. stowarzyszeń (nie licząc Ochotniczej Straży Pożarnej).
|
||
W pierwszych miesiącach niemieckiej okupacji Selbstschutz aktywnie uczestniczył działaniach eksterminacyjnych wymierzonych w polską inteligencję, a brutalność i samowola jego członków momentami budziła zaniepokojenie nawet w kierownictwie SS. Członkowie tej organizacji byli dla Polaków szczególnie niebezpieczni ze względu na doskonałą znajomość lokalnych stosunków i uwarunkowań społecznych. Ponadto działając w szeregach Selbstschutzu, mogli uregulować wiele zadawnionych sąsiedzkich sporów i porachunków, jak również zagarnąć mienie należące do aresztowanych i mordowanych Polaków. Do końca 1939 roku z rąk bojówek Selbstschutzu zginęły dziesiątki tysięcy Polaków, z czego najwięcej na terenach Pomorza. Zdaniem Jochena Böhlera do końca 1939 Selbstschutz wraz z Policją Bezpieczeństwa zamordował ponad 40 tys. osób – około 30 tysięcy na obszarze Pomorza Gdańskiego, 10 tysięcy w Wielkopolsce, 1500 na Górnym Śląsku i 1000 w rejencji ciechanowskiej (w tym samym czasie w Gemeralnym Gubernatorstwie zgładzono 5000 Polaków). Szczególnie okrutnie zbrodnie miały miejsce w organizowanych przez Selbstschutz aresztach i prowizoryczne obozach koncentracyjnych. Na okupowanym Pomorzu istniało ich 19. Znajdowały się one w następujących miejscowościach: Bydgoszcz, Brodnica, Chełmno, Dorposz Szlachecki, Kamień Krajeński, Karolewo, Lipno, Łobżenica, Nakło nad Notecią, Nowy Wiec k. Skarszew, Nowe nad Wisłą, Piastoszyn, Płutowo, Sępólno Krajeńskie, Solec Kujawski, Tuchola, Wąbrzeźno, Wolental k. Skórcza, Wyrzysk. Polacy i Żydzi więzieni w obozach Selbstschutzu byli torturowani i mordowani w najbrutalniejszy sposób. Relacje świadków mówią m.in. o nagminnych przypadkach gwałtów na kobietach i dziewczynkach, dobijaniu rozstrzeliwanych za pomocą łopat czy zakopywaniu ich żywcem. Bywało, iż matki zmuszano do układania w wykopanych dołach swoich dzieci.
|
||
Ze względu na niesubordynacje organizacja została rozwiązana na przełomie 1939 i 1940 r. Po rozwiązaniu Selbstschutzu Hans Frank utworzył na bazie jego członków tzw. Sonderdienst (zwany "prywatną policją Hansa Franka"), działającą do końca wojny na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Używana ona była m.in. do ściągania kontyngentów, zwalczania partyzantów, a także brała czynny udział w akcjach represyjnych i eksterminacyjnych. Większość członków Selbstschutzu nie poniosła kary za popełnione w Polsce zbrodnie. Po wojnie wielu byłych działaczy tej organizacji zrobiło w Niemczech kariery w lokalnych władzach CDU lub CSU albo w Ziomkostwach i Związku Wypędzonych.
|
||
Dawniej wzgórze nazywane było Sokolą Górą (niem. "Falkenberg"). Dzisiejszą nazwę zawdzięcza siedmiometrowemu żelaznemu krzyżowi, który ufundowała księżna Maria Anna Amalie von Hessen-Homburg, dla upamiętnienia rocznicy urodzin jej męża Wilhelma von Hohenzollerna. Krzyż odlano w hucie gliwickiej w 1830 r., poświęcony został 28 maja 1832 r. Napis na krzyżu (po niemiecku) głosi: "Krzyża błogosławieństwo dla Wilhelma, jego potomnych i całej doliny".
|
||
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1900
|
||
II Igrzyska Olimpijskie odbyły się w 1900 roku w Paryżu we Francji. Patronem igrzysk był Alexandre Millerand.
|
||
Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1900 rozegranych zostało 89 konkurencji w 20 dyscyplinach, choć czasem pływanie i piłka wodna są podawane pod jedną kategorią jako sporty wodne. W porównaniu do Letnich Igrzysk Olimpijskich 1896 zniknęły dwie dyscypliny: podnoszenie ciężarów oraz zapasy, natomiast kolejnych 13 zostało dodanych.
|
||
W czasie wojny z bolszewikami dowodził kolejno: XXIX Brygadą Piechoty (lipiec 1919 - lipiec 1920), XIII Brygadą Piechoty (lipiec - sierpień 1920) i XXIV Brygadą Piechoty (wrzesień 1920 - październik 1921). 11 czerwca 1920 Naczelny Wódz zatwierdził go w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”, a 21 czerwca 1920 Minister Spraw Wojskowych zezwolił mu „korzystać tytularnie ze stopnia pułkownika”. Dowodząc XXIV Brygadą Piechoty pozostawał w ewidencji 54 pułku piechoty.
|
||
Podczas kampanii wrześniowej ochotniczo organizował formacje rezerwowe. Był dowódcą obrony Grodna przed nacierającą Armią Czerwoną. 23 września 1939 wydał podległym sobie oddziałom rozkaz przekroczenia granicy litewskiej. Przekroczył granicę Litwy i został tam internowany. W 1940 został wywieziony przez NKWD i umieszczony w obozie kozielskim. Na rozkaz Berii został przewieziony do Moskwy i osadzony w więzieniu na Łubiance. Otrzymał propozycję podjęcia się utworzenia polskiej armii u boku Armii Czerwonej. Po uwarunkowaniu przyjęcia propozycji od uzyskania zgody rządu polskiego rozmowy przerwano, a generała przewieziono do Griazowca.
|
||
"Quarter Horse" powstały z mieszaniny krwi koni hiszpańskich i importowanych z Anglii. Swoją nazwę zawdzięcza popularnym wyścigom na ćwierć mili organizowanym na ulicach osad. Rasa ta zyskała sławę, gdyż odznaczała się zwrotnością, spokojem, inteligencją i "wyczuciem bydła". Dziś opiekę nad rasą "Quarter Horse", w celu popularyzacji i zachowania jej wzorca, sprawuje powstała w 1940 roku organizacja zrzeszająca hodowców "American Quarter Horse Association" z siedzibą w Amarillo w Teksasie oraz oddziały regionalne na całym świecie, również w Polsce.
|
||
W Niemczech chleb jest bez wątpienia podstawowym artykułem spożywczym. Podróżując po tym kraju, możemy znaleźć około 300 różnych gatunków chleba i około 1200 mniejszych jego części jak np. bułki, rogaliki, paluszki lub precelki.
|
||
W 2010 roku startowała z rekomendacji partii Zielonych 2004 z listy SLD w wyborach samorządowych w okręgu warszawskiego Mokotowa.
|
||
Dyrektywa Siedliskowa wymienia typy europejskich siedlisk przyrodniczych, które są zagrożone wyginięciem w Europie i zobowiązuje państwa Unii Europejskiej do ich ochrony w obszarach Natura 2000. W Polsce zakaz "podejmowania działań mogących w znaczący sposób pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych" w obszarach Natura 2000 zapisany został w art. 33 ustawy o ochronie przyrody. Zakaz nie obowiązuje tylko w określonych sytuacjach i pod określonymi w ustawie wyjątkami. Zakres koniecznych działań ochronnych określa plan ochrony obszaru Natura 2000. Przepisy dają możliwość wsparcia finansowego lub wypłaty odszkodowań użytkownikom gruntów w przypadku strat związanych z ochroną siedlisk (m.in. w ramach programu rolnośrodowiskowego).
|
||
Wykaz siedlisk wymagających ochrony w obszarach Natura 2000 w Polsce.
|
||
Choć na srebrnym ekranie po raz pierwszy pojawiła się w 1982 roku, grając u boku swego ojca Jona Voighta w filmie "Szukając wyjścia", prawdziwą karierę filmową rozpoczęła dekadę później od niskobudżetowej produkcji pt. ' (1993). Jej pierwszą znaczącą rolą była postać Kate Libby w "Hakerach" (1995). Następnie wystąpiła w docenionym przez krytyków filmie biograficznym "George Wallace" (1997) oraz w obrazie pt. "Gia" (1999). W roku 2000 Jolie otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w dramacie "Przerwana lekcja muzyki" (1999). Międzynarodową sławę zyskała dzięki roli bohaterki popularnej serii gier komputerowych Lary Croft w filmie ' (2001). Od tamtej pory stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych i najlepiej opłacanych aktorek Hollywood. Jej największym sukcesem komercyjnym był udział w komedii sensacyjnej "Mr. & Mrs. Smith" (2005), a także w filmie animowanym pt. "Kung Fu Panda" (2008). W 2003 roku zagrała w teledysku do piosenki "Did my Time" zespołu Korn.
|
||
Niespełna rok później, 5 maja 2000 roku, Jolie wyszła za aktora Billy’ego Boba Thorntona, którego poznała podczas kręcenia zdjęć do filmu "Zmęczenie materiału" (1999). W wyniku częstych deklaracji namiętnej miłości i publicznego jej okazywania m.in. poprzez noszenie na szyi flakoników z krwią partnera, związek obojga aktorów stał się jednym z ulubionych tematów prasy brukowej. Jolie i Thornton rozwiedli się 27 maja 2003 roku. Zapytana o nagły rozpad małżeństwa aktorka odpowiedziała: „Mnie również to zaskoczyło, ponieważ w ciągu jednej nocy całkowicie się zmieniliśmy. Jednego dnia się kochaliśmy, a następnego już nic nas nie łączyło. Wiem, że to straszne, ale... wydaje mi się, że to się może zdarzyć, gdy jesteś zaangażowany, choć jeszcze do końca nie znasz samego siebie”.
|
||
Angelina Jolie pojawiała się w mediach od najmłodszych lat, co wynikało z faktu, że jest córką znanego hollywoodzkiego aktora Jona Voighta. Gdy była siedmioletnią dziewczynką, zagrała niewielką rolę u boku swego ojca w filmie "Lookin' to Get Out", a w latach 1986 i 1988 brała z nim udział w ceremoniach rozdania Oscarów. Jednakże, gdy rozpoczynała karierę aktorską, zdecydowała się nie używać nazwiska „Voight”, nie chcąc być posądzaną o to, że role w filmach zawdzięcza jedynie sławnemu ojcu. Angelina nigdy nie wstydziła się być osobą kontrowersyjną i w początkowym okresie kariery tworzyła wokół siebie image nastoletniej skandalistki, m.in. podczas przemowy na uroczystości wręczenia Oscarów w 2000 roku wyznała: „Jestem zakochana w swoim bracie.”. Fakt, iż pocałowała swego brata tej samej nocy w usta, wywołał spekulacje wśród tabloidów na temat ich rzekomego kazirodczego związku. Zarówno aktorka, jak i jej brat, jednoznacznie zaprzeczyli tym plotkom, wyjaśniając później w licznych wywiadach, że po rozwodzie rodziców jako rodzeństwo byli zdani tylko na siebie, a to wzmocniło ich wspólne więzi emocjonalne.
|
||
Jolie uważana jest za „jedną z największych gwiazd, która nie zatrudnia specjalistów od marketingu”, a jednocześnie zyskała zainteresowanie prasy brukowej, będąc bardzo „wylewną” w wywiadach, m.in. opisując swe życie intymne i fascynację BDSM oraz twierdząc, że chciałaby się przespać z jedną ze swych fanek. Najbardziej wyróżniająca cecha fizyczna aktorki, usta, stały się tematem wielu komentarzy prasy oraz „standardem piękna na Zachodzie” wśród kobiet poddających się operacjom plastycznym. Jolie pojawiła się na nagłówkach wielu gazet również z powodu szeroko komentowanego związku z Billym Bobem Thorntonem oraz późniejszej przemiany w aktywistkę na rzecz działalności humanitarnej. Gdy została Ambasadorem Dobrej Woli UNHCR, zaczęła wykorzystywać status gwiazdy w lobbowaniu w sprawach ważnych dla świata. Od 2004 aktorka brała lekcje pilotażu, zdała egzamin na licencję pilota i kupiła prywatny samolot Cirrus SR22. Media wielokrotnie spekulowały, że Jolie wyznaje buddyzm, ale aktorka przyznała, że uczy jedynie buddyzmu swego syna Maddoxa, ponieważ jest to część jego kultury. Jolie nie określiła jednoznacznie, czy wierzy w Boga. Zapytana w 2000 czy istnieje Bóg, powiedziała: „Wydaje mi się że istnieje dla ludzi, którzy w Niego wierzą. Ja natomiast Go nie potrzebuję”.
|
||
Obecnie Jolie jest jedną z najlepiej rozpoznawalnych na świecie gwiazd Hollywood. Według badań Q score po otrzymaniu Oscara w 2000 Angelinę rozpoznawało około 31% Amerykanów, w 2006 natomiast było to już 81% respondentów. W 2006 badania marketingowe firmy ACNielsen, przeprowadzone w 42 państwach, wykazały, że Angelina Jolie i Brad Pitt są w opinii przedsiębiorstw z całego świata najbardziej pożądanymi promotorami ich marek i produktów. Jolie w latach 2006 i 2008 znalazła się na liście stu najbardziej wpływowych ludzi świata wg magazynu „Time”. W roku 2006 została wybrana najpiękniejszą kobietą świata w rankingu magazynu "People" oraz wygrała głosowanie wśród widzów brytyjskiej stacji Channel 4 na symbol seksu wszech czasów w 2007 roku. W latach 2006-2008 zajmowała czołowe miejsca w sporządzanej corocznie liście najbardziej wpływowych gwiazd mediów "Celebrity 100" wg czasopisma "Forbes". Jolie została również wpisana do mającej ukazać się w 2009 księgi rekordów Guinnessa jako najbardziej wpływowa aktorka.
|
||
Leonard Skierski (ur. 26 kwietnia 1866 w Stopnicy, zamordowany w kwietniu 1940 w Charkowie) – generał-major Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego.
|
||
W grudniu 1931 został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie. Działał w stowarzyszeniach Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Polsce. W 1936 został wybrany przewodniczącym Synodu Kościoła. 17 września 1939 przebywał gościnnie u gen. S. Sołłohuba-Dowoyno w majątku Ziołowo k. Kobrynia. Po agresji sowieckiej 17 września 1939 i aneksji wschodnich terenów II Rzeczypospolitej, pomimo pozostawania w stanie spoczynku został przez NKWD aresztowany i wywieziony do obozu w Starobielsku, a następnie w 1940 zamordowany w siedzibie NKWD w Charkowie.
|
||
Od 1990 mieszka w Phoenix w stanie Arizona, posiada obywatelstwo amerykańskie. Z żoną Glorią ma dwóch synów: Zyona i Igora Amadeusa. Obaj udzielili się gościnnie na płycie "Omen" zespołu Soulfly z 2010. Są członkami grupy Mold Breaker (Igor - gitarzysta, Zyon - perkusista), która w 2011 występuje jako support przed grupą ich ojca i stryja Cavalera Conspiracy.
|
||
Według urzędowej statystyki z 1890 roku, w ówczesnym powiecie cieszyńskim ludności polskojęzycznej było 39.258, natomiast ludności czeskiej znacznie mniej - 4.912.
|
||
18 kwietnia 2010 w Seattle podczas I Dorocznej Konferencji Zjednoczonego Kościoła Chrześcijańskiego w Stanach Zjednoczonych Ameryki został ordynowany przez biskupa Davida Stronga na pastora i wyznaczony na Dziekana Misji Zjednoczonego Kościoła Chrześcijańskiego w Europie.
|
||
Wyżyna Armeńska zajmuje powierzchnię ok. 400 000 km²; a jej średnia wysokość wynosi 1700 m n.p.m. Na jej terenie leżą państwa takie jak Turcja, Armenia, Gruzja, Iran i Azerbejdżan. Od południa wyżynę ograniczają Góry Kurdystańskie, a od północy Góry Pontyjskie i Mały Kaukaz. Na zachód od niej leży Wyżyna Anatolijska.
|
||
Klimat podzwrotnikowy suchy kontynentalny. Region Wyżyny Armeńskiej charakteryzują częste opady w rejonach górskich (do 800 mm) zwłaszcza w półroczu chłodnym. Na pozostałym obszarze suma opadów nie przekracza 300 mm. Średnia temperatura powietrza w lipcu wynosi 19 °C, jednak dochodzi nawet do 40 °C, a w styczniu spada poniżej zera i wynosi od -15 °C do -3 °C. Teren wyżyny jest bardzo urozmaicony, przecinają go liczne pasma górskie oraz płaskowyże, urozmaicają go stożki wygasłych wulkanów. Charakterystyczną cechą krajobrazu są także wysokie masywy zrębowe i pokrywy law bazaltowych. Rozdzielają je kotliny tektoniczne, których dna wypełniają jeziora: Wan, Urmia i Sewan. Na obszarze Wyżyny Armeńskiej można dostrzec wyraźną piętrowość klimatyczną i roślinną: jego większą część stanowią stepy leżące do 1400 m n.p.m., mniej jest lasów (głównie dębowych i sosnowych), które leżą poniżej 2300 m n.p.m. oraz wysokogórskich łąk (leżących na wysokości nie przekraczającej 3000 m n.p.m.). Powyżej 4000 m n.p.m. znajdują się niewielkie lodowce. Większą cześć wyżyny tworzą gleby płowe oraz brunatne. Z Wyżyny Armeńskiej wypływa wiele rzek o zmiennych przepływach, m.in. Eufrat, Kura i Araks.
|
||
W 1550 kapituła lombardzkiej prowincji dominikanów mianowała go inkwizytorem diecezji Como. Jego niezłomna postawa w sporze z miejscową kapitułą katedralną, którą podejrzewał o sprzyjanie reformacji, zwróciła uwagę kardynała Gian Pietro Carafy, Wielkiego Inkwizytora Rzymskiej Inkwizycji, który zaczął wykorzystywać Ghisleriego jako delegata Rzymskiej Inkwizycji do poszczególnych zadań. W listopadzie i grudniu 1550 i ponownie w kwietniu i maju 1551 Ghisleri działał z ramienia Inkwizycji Rzymskiej w Bergamo, gdzie zebrał dowody mocno obciążające miejscowego biskupa Vittore Soranzo i doprowadził do jego aresztowania. W marcu 1551 przebywał z kolei w Ferrarze, gdzie przesłuchiwał i ostatecznie skazał na śmierć Giorgio Rioli, zwanego "il Siculo", jednego z najbardziej znanych przedstawicieli włoskiej reformacji. 3 czerwca 1551 papież Juliusz III mianował go komisarzem generalnym Inkwizycji Rzymskiej (sprawował tę funkcję do 1557). Ghisleri prawdopodobnie zachował jednak urząd inkwizytora Como aż do 1555, gdyż dopiero z tego roku pochodzi wiadomość o nominacji jego następcy.
|
||
4 września 1556 Carafa, już jako papież Paweł IV, mianował Ghislieriego biskupem Nepi i Sutri (konsekracja 14 września 1556), a w marcu 1557 kardynałem, z tytułem S. Maria sopra Minerva. W grudniu 1558 Ghislieri otrzymał także godność najwyższego inkwizytora. Papież Pius IV przeniósł go w marcu 1560 na stolicę biskupią Mondovi. Stosunki Ghislieriego z Piusem IV nie układały się najlepiej, kardynał m.in. skutecznie zablokował nominację kardynalską 13-letniego Ferdynanda Medyceusza. Mimo to w 1564 uzyskał nominację na nowo utworzony urząd sekretarza Świętego Oficjum.
|
||
Pius V zdecydowanie wspierał katolików we Francji. Był także inicjatorem Świętej Ligi przeciwko Turcji i krótko przed śmiercią świętował sukces – flota Ligi złożona z okrętów weneckich i hiszpańskich 7 października 1571 odniosła pod Lepanto zwycięstwo nad siłami sułtana Selima II. W 1570 papież ekskomunikował królową Anglii Elżbietę I.
|
||
W 1567 Pius V ogłosił św. Tomasza z Akwinu Doktorem Kościoła oraz nakazał w 1570 publikację dzieł wszystkich teologa (17 tomów). Staraniem tego papieża wydane zostały odnowione, główne księgi liturgiczne rytu rzymskiego: mszał ("Missale Romanum", 1570) i brewiarz ("Breviarium Romanum", 1568) oraz pierwszy katechizm katolicki ("Catechismus Romanus", 1566). W okresie pontyfikatu Piusa przeprowadzono trzy lokalne synody w państwach włoskich, m.in. w Neapolu i Mediolanie.
|
||
Bruno Apitz (ur. 28 kwietnia 1900 w Lipsku - zm. 7 kwietnia 1979 w Berlinie) - pisarz niemiecki tworzący w Niemieckiej Republice Demokratycznej.
|
||
Do 10 października 2010 r. Królestwo Niderlandów składało się z Holandii, Antyli Holenderskich i Aruby. Tego dnia nastąpiła likwidacja Antyli, Curaçao i Sint Maarten stały się krajami składowymi królestwa, a Bonaire, Saba i Sint Eustatius gminami zamorskimi kraju Holandia.
|
||
Piotr Skuratowicz (ur. 1 sierpnia 1891 w Mińsku, zamordowany w kwietniu 1940 w Charkowie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawalerzysta, ofiara zbrodni katyńskiej. Odznaczony Orderem Virtuti Militari.
|
||
Służył przed 1917 jako oficer kawalerii w Armii Imperium Rosyjskiego, następnie do maja 1918 w I Korpusie Polskim w Rosji, a po przedostaniu się przez Murmańsk do Armii gen. Hallera we Francji powrócił z nią w czerwcu 1919 do kraju. W armii Hallera służył w latach 1919 – 1920 dowodząc dyonem strzeleckim, szwadronem instruktorskim szwoleżerów oraz szwadronem zapasowym szwoleżerów . Zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem 1 czerwca 1919. Pełnił służbę w 6 Pułku Strzelców Konnych (1920-1922), 8 Pułku Ułanów (1922-1924) jako dowódca dywizjonu i Centrum Wyszkolenia Kawalerii (1924-1929). Awansowany na pułkownika 15 sierpnia 1924 . W kwietniu 1929 został dowódcą 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie, a w lutym 1934 dowódcą XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce. W latach 1937-1939 był szefem Departamentu Kawalerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 19 marca 1939 został mianowany generałem brygady.
|
||
Podczas kampanii wrześniowej dowodził grupą "Dubno". Po agresji radzieckiej na Polskę (17 września 1939) i aneksji wschodnich terenów II Rzeczypospolitej, został zatrzymany przez NKWD i wywieziony do obozu w Starobielsku. W 1940 zamordowany w siedzibie NKWD w Charkowie.
|
||
Podczas I wojny światowej Stany Zjednoczone ostatecznie podjęły decyzję o rozbudowie bazy, tak by stała się jedną z głównych baz amerykańskiej floty, porównywalną wielkością i infrastrukturą do baz na zachodnim wybrzeżu kontynentalnych Stanów Zjednoczonych. W 1917 rząd amerykański kupił wyspę Ford w środku zatoki Pearl Harbor w celu zbudowania na niej lotniska, z początku używanego przez lotnictwo armii USA, następnie od 1932 przez lotnictwo floty. W 1919 ukończono pierwszy suchy dok. Do 1934 roku wydano 47 mln dolarów na budowę bazy, która stała się zdolna do pomieszczenia całej Floty Pacyfiku z wyjątkiem największych lotniskowców typu Lexington), dla których wejście do zatoki było jeszcze za płytkie (wejście pogłębiono w następnych latach). Ciężkie okręty floty często odwiedzały Pearl Harbor podczas ćwiczeń, lecz były nadal bazowane na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych w San Diego. Wraz z pojawieniem się na horyzoncie wojny amerykańskie wydatki na budowę bazy gwałtownie wzrosły, sięgając 100 mln dolarów do 1940 roku. W maju 1940 roku Stany Zjednoczone podjęły decyzję o przebazowaniu głównych sił floty do Pearl Harbor, w celu wywarcia presji na Japonię i w dalszym czasie zorganizować jej daleką blokadę.
|
||
Od 1980 roku na wodach zatoki znajduje się również Arizona Memorial, który upamiętnia japoński atak z 1941 roku. Muzeum, które zostało zbudowane ponad zatopionym wrakiem okrętu jest udostępnione do zwiedzania. W muzeum można obejrzeć archiwalne filmy, a także wysłuchać licznych komentarzy dotyczących japońskiej agresji na Hawaje. W 2010 baza została połączona z bazą lotniczą i przemianowana na Joint Base Pearl Harbor-Hickam.
|
||
Tytułowym bohaterem serialu jest ożywiona mumia dziewięcioletniego faraona. Tutenstein zostaje obudzony z wiecznego snu w niezwykły sposób. Będąc eksponatem w jednym ze współczesnych muzeów zostaje ożywiony poprzez uderzenie pioruna. I choć przez 4000 lat wiele się zmieniło, to dziewięciolatek pozostaje w przekonaniu, że wciąż jest wielkim faraonem. A ponieważ wyperswadowanie mu tego jest niełatwe, mamy do czynienia z serialem pełnym prześmiesznych gagów i osobliwych przygód. Tutowi towarzyszy dwunastoletnia Cleo i jej kot Luksor.
|
||
Jules Jean Baptiste Vincent Bordet (ur. 13 czerwca 1870 w Soignies, zm. 6 kwietnia 1961 w Brukseli) – mikrobiolog i immunolog belgijski, laureat Nagrody Nobla w 1919 roku.
|
||
W młodośći przebył gruźlicę kości, wskutek czego kulał; jednak choroba wyzwoliła zainteresowanie medycyną. W 1900 obronił doktorat i podjął pracę w szpitalu miejskim we Frankfurcie nad Menem; później pracował w klinice psychiatrycznej Kraepelina, klinice chirurgicznej Gussenbauera (Wiedeń), klinice laryngologicznej prof. Politzera. Od 1917 (do końca życia) był profesorem na Uniwersytecie w Uppsali.
|
||
Bolko II borykał się z ciągłymi kłopotami finansowymi z powodu swojej rozrzutności. W 1337 r. został zmuszony do zastawienia Karolowi Luksemburskiemu Ząbkowic Śląskich, a wkrótce potem za sumę 2300 grzywien Strzelina i Kątów. Ostatecznie wolna od zastawów pozostała tylko stolica księstwa Ziębice. Pomimo rozrzutności Bolko II dbał o rozwój gospodarczy swoich włości, dzięki czemu cieszył się dość dużą popularnością wśród mieszczaństwa.
|
||
Na Litwie internowano ok. 5000 osób i osadzono w czterech obozach: w Wiłkomierzu, w V Forcie Kowieńskim, w Kalwarii koło Wilna i Wyłkowyszkach. Na Łotwie internowanych było ok. 1500, część z nich było osadzonych w obozie w Ulbroce, natomiast dla większości osób reżim internowania w tym kraju miał charakter wyłącznie formalny i po zarejestrowaniu pozostały one na wolności. Pewna grupa polskich internowanych znajdowała się również w Estonii, ale była ona niewielka i jest obecnie trudna do ustalenia. Po aneksji przez ZSRR krajów nadbałtyckich latem 1940 roku ujęci internowani zostali wywiezieni do obozów w Rosji i stali się drugą grupą polskich jeńców w ZSRR.
|
||
Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1650 roku i znajduje się w kronikach Bractwa Różańcowego w Mysłowicach. W 1706 roku, za przyzwoleniem króla Augusta II Mocnego, osada została przemianowana w miasto o nazwie Modrzewo (od nazwiska właściciela). Obecnej nazwy zaczęto używać od 1711 roku. Modrzejów był drugim po Będzinie, głównym skupiskiem ludności żydowskiej w Zagłębiu Dąbrowskim. Tutaj osiedlili się Żydzi z okolic Olkusza, Żarek, Częstochowy i Pilicy, uciekający przed zarazą. W roku 1713 posiadali już kahał, synagogę i własny cmentarz. Według danych z 1849 roku w Modrzejowie mieszkało 310 Żydów, co stanowiło prawie 84% ogółu mieszkańców miasta.
|
||
Miasto leży u zbiegu rzek Sacramento i American River, w północnej części Doliny Kalifornijskiej. Sacramento zyskało status miasta w wyniku starań szwajcarskiego imigranta Johna Suttera, Sr., jego syna Johna Suttera, Jr. oraz przedsiębiorcy Jamesa W. Marshalla. Rozwój tych obszarów następował pierwotnie głównie za sprawą działalności Sutter's Fort, czyli handlowej i rolniczej kolonii, założonej w 1839 roku. Dzięki szybkiemu wzrostowi, w 1848 roku utworzona została osada, która w roku 1850 zyskała oficjalnie prawa miejskie. W okresie wielkiej gorączki złota w Kalifornii, Sacramento stanowiło strategiczny punkt dystrybucyjny, centrum komercyjne i gospodarcze, miejsce postoju karawan, dyliżansów oraz łodzi rzecznych, a także jeden z przystanków na drodze Pierwszej Kolei Transkontynentalnej; Sacramento dysponowało ponadto telegrafami oraz pocztą konną Pony Express.
|
||
Mieszkańcy Sacramento zdecydowali o przyjęciu charakteru miejskiego w 1849 roku, co zostało zatwierdzone przez władze stanowe w roku 1850. Sacramento jest najstarszym poddanym inkorporacji miastem Kalifornii (27 lutego 1850 roku). Na początku lat 50. XIX wieku Dolina Sacramento była nawiedzana przez silne powodzie, pożary, a także epidemie cholery. Jednak pomimo tych kataklizmów, nowo powstałe miasto przeżywało szybki wzrost, głównie ze względu na sąsiedztwo Sierra Nevada, w których wydobywano złoto i srebro.
|
||
W 1850, a następnie 1861 roku mieszkańcy Sacramento musieli stawić czoła ogromnym powodziom, które zatopiły całe miasto. Po kataklizmie z 1850 roku, w Sacramento zapanowały epidemie cholery oraz grypy, paraliżując jego funkcjonowanie na kilka kolejnych lat. Inauguracja gubernatora Lelanda Stanforda, który objął tę funkcję w 1861 roku, odbyła się na łodziach wiosłowych. Ilość wody w mieście była na tyle duża, że, wedle opowieści, Stanford po powrocie do domu dostał się do środka za pośrednictwem okna na drugim piętrze budynku. Powodzie zmusiły władze oraz społeczność do podjęcia różnych działań, aby zapobiec tak wielkim szkodom w przyszłości. W tym celu dotychczasowe pierwsze piętra budynków zostały przemienione w piwnice, wszystkie chodniki zostały "wyłożone", zaś ubytki w ścianach kompleksowo wypełnione.
|
||
Obecny statut Sacramento został przyjęty przez mieszkańców w 1920 roku, kiedy to ustanowiono obowiązującą do dziś formę rządów burmistrz-menedżer. Jako miasto posiadające własny statut, Sacramento jest zwolnione z wielu ustaw i przepisów uchwalanych przez legislaturę stanową. Wraz z biegiem czasu, granice miasta systematycznie się rozszerzały. W 1964 roku dotychczas niezależne North Sacramento zostało włączone do Sacramento, a niedługo później w jego ślady poszło Natomas. Dzięki temu, populacja miasta znacząco rosła na przestrzeni lat 60., 70., 80. i 90.
|
||
Pomimo zamknięcia baz wojskowych oraz spadku znaczenia branży przetwórstwa produktów rolnych w regionie, w Sacramento notowano stałe wzrosty populacji. Wpływ na to miało osiadanie w mieście dotychczasowych mieszkańców pobliskiego obszaru metropolitalnego San Francisco Bay Area, a także napływ imigrantów z Azji i Ameryki Łacińskiej. W okresie od 1990 do 2000 roku populacja Sacramento zwiększyła się o 14,7%, zaś w okresie od 2000 do 2007 roku miasto miało 164 tysięcy nowych mieszkańców.
|
||
Roczna średnia opadów w Sacramento wynosi 455 mm, rozłożonych przeciętnie na 62 dni w roku, głównie w miesiącach zimowych. Średnie opady deszczu w styczniu wynoszą 98 mm, czyli stanowią niemalże 1/4 wszystkich rocznych opadów w mieście. W lutym 1992 roku w Sacramento odnotowano 16 nieprzerwanych deszczowych dni, które zaskutkowały łącznie 163 mm opadów. Rekordowa fala deszczu z 20 kwietnia 1880 roku przyniosła w sumie 184 mm wody. W rzadkich przypadkach monsunowa wilgoć płynąca z pustynnego południa podnosi latem wilgotność powietrza w regionie Sacramento, co prowadzi do zachmurzeń, a nawet lekkich opadów deszczu i burz. Takie zjawiska mają miejsce głównie w okresie od końca lipca do początków września. Sacramento jest drugim najbardziej podatnym na powodzie miastem w Stanach Zjednoczonych, tuż za Nowym Orleanem.
|
||
Rekordowe temperatury, jakie odnotowano w Sacramento, to –8 °C (18 °F) z 22 grudnia 1990 roku oraz 46 °C (115 °F) z 15 czerwca 1961 roku.
|
||
Zgodnie z danymi spisu powszechnego z 2010 roku, populacja Sacramento wynosiła 466 488 mieszkańców, zaś gęstość zaludnienia 1 799,2/km². Kompozycja rasowa prezentowała się wówczas następująco: 45% ludności reprezentowało rasę białą, 16.6% stanowili Afroamerykanie, 17,8% Amerykanie pochodzenia azjatyckiego, 1,4% przybysze z wysp Pacyfiku, zaś 1,1% Indianie. Amerykanie pochodzenia latynoskiego lub hiszpańskiego stanowili 26,9% mieszkańców miasta; 22,6% całej ludności Sacramento ma korzenie meksykańskie. 12,3% populacji reprezentowało inne rasy, natomiast 7,1% co najmniej dwie rasy.
|
||
Sacramento podzielone jest na kilka publicznych okręgów szkolnych, z których największe to Sacramento City Unified oraz Twin Rivers Unified. W 2009 roku należące do nich szkoły podstawowe zatrudniały 9600 nauczycieli, zaś szkoły średnie 7410 (nie licząc nauczycieli kształcenia specjalnego lub zawodowego).
|
||
W Sacramento działa kilka dużych muzeów. Jednym z najważniejszych jest Crocker Art Museum, czyli najstarsze publiczne muzeum sztuki na zachód od rzeki Mississippi. W 2010 roku zakończono trzyletni proces rozbudowy muzeum, który zwiększył jego powierzchnię trzykrotnie.
|
||
Innym ważnym obiektem jest Narodowy Pomnik Historyczny Governor's Mansion State Historic Park, wielka wiktoriańska posiadłość, która w przeszłości była domem dla 13 gubernatorów Kalifornii. W Leland Stanford Mansion State Historic Park, gruntownie odnowionym w 2006 roku, odbywają się dyplomatyczne i biznesowe przyjęcia o randze stanowej. W mieście znajduje się The California Museum for History, Women, and the Arts, poświęcone bogatej historii stanu Kalifornia oraz wpływowi, jaki wywarł na świat innowacji, sztuki i kultury. W tymże obiekcie zlokalizowana jest ponadto California Hall of Fame. California State Railroad Museum w dzielnicy Old Sacramento oferuje historyczne ekshibicje, a także przejażdżki oryginalnymi pociągami parowymi. Natomiast Sacramento History Museum, położone w samym sercu Old Sacramento, skupia się na historii miasta, począwszy od czasów sprzed wielkiej gorączki złota, do okresu obecnego. California Automobile Museum poświęcone jest historii motoryzacji i autom produkowanym od 1880 roku; jest to jednocześnie najstarsze non-profitowe muzeum poświęcone motoryzacji w zachodnich Stanach Zjednoczonych.
|
||
Sacramento Solons, drużyna Minor League Baseball (MLS) z dywizji Pacific Coast League, grała w Sacramento kilkukrotnie (1903, 1905, 1909–1914, 1918–1960, 1974–1976), a jej domowym obiektem był Edmonds Field. W 2000 roku miasto doczekało się kolejnego przedstawiciela w MLS za sprawą Sacramento River Cats, z domowym stadionem w postaci Raley Field.
|
||
W 1927 roku Włochy rozpoczęły budowę nowych ciężkich krążowników typu "Trento" dla swojej marynarki wojennej, a w 1929 roku nowszych typu Zara. Planowano zbudować okręty posiadające wyporność 15 000 ton i pancerz burtowy 200 mm. Ograniczenia traktatu waszyngtońskiego spowodowały jednak zmiany w projekcie nieco zmniejszające grubość pancerza. Pierwszym krążownikiem typu Zara był krążownik „Fiume”, a następne to „Zara”, „Pola” i „Gorizia”. W 1940 roku krążowniki te zmodernizowano zmieniając im uzbrojenie, które zostało dostosowane do wymogów jakie ukształtowały się w toku II wojny światowej. W toku tej modernizacji zwiększono liczbę środków obrony przeciwlotniczej.
|
||
Niespełnienie przez Irak ultimatum Rady Bezpieczeństwa ONZ z 29 listopada 1990 roku w sprawie wycofania wojsk z Kuwejtu stało się oficjalną przyczyną I wojny nad Zatoką Perską.
|
||
Najwcześniejsze ślady bytności człowieka w tym miejscu sięgają końca paleolitu, natomiast pierwsza źródłowa wzmianka o Podgórzu pochodzi z roku 1555. Zamek zbudowano w 1422 na przeciwnym brzegu Wisły od miasta Torunia, po zniszczeniu przez Krzyżaków zamku w Nieszawie. Osada była częściowo kontynuacją narosłego w latach 20. XV wieku wokół Zamku Dybów osadnictwa, tzw. Dybowa-Nieszawy. Wskutek interwencji Torunia, zamek przenoszono dwukrotnie (w 1460 w górę rzeki i w 1555). 7 listopada 1611 roku król Zygmunt III Waza nadał Podgórzowi prawa miejskie. Podczas wojen napoleońskich, 21 stycznia 1813 roku na rozkaz marszałka Davout miasteczko zostało spalone – zniszczony został m.in. drewniany kościółek św. Anny. W 1771 roku do osiedla włączono część wsi Piaski. Po oddaniu do użytku fragmentu linii kolejowej Berlin-Warszawa (1862) i powstaniu licznych fortyfikacji, Podgórz przeżywał okres gwałtownego rozwoju. W roku 1876 Rada Miasta zrezygnowała z praw miejskich (błędnie licząc na niższe podatki). W tym samym roku do Podgórza przyłączono osadę Kluczyki. W efekcie osiedle uzyskało powierzchnię 822,35 ha (8,22 km²). 1 stycznia 1925 roku Podgórz odzyskał prawa miejskie, a w 1934 osada została połączona z Toruniem linią tramwajową biegnącą po nowo wybudowanym moście (linia przetrwała do roku 1984). Odpowiednio w maju i lipcu 1934 roku Podgórz powiększył się o część gminy Piaski oraz o wieś Stawki. 1 kwietnia 1938 roku Podgórz utracił prawa miejskie stając się dzielnicą Torunia. Do 1954 roku istniała wiejska gmina Podgórz.
|
||
Spośród 469 osób, które zamieszkiwały Podgórz w 1840 roku, było 60,6% Polaków oraz 39,4% Niemców. Z biegiem czasów relatywnie powiększała się ta druga grupa narodowościowa, co spowodowane było napływem urzędników, kolejarzy i żołnierzy. Ostatnich, w podgórskich koszarach, stacjonowało w 1895 roku 305. Po zakończeniu I wojny światowej znaczna część mieszkańców narodowości Niemieckiej opuściła Podgórz. W jej miejsce zaczęli napływać Polacy, którzy w 1927 roku stanowili już 97,9% a w 97,2% ludności miasta. Niemcy stanowili odpowidnio 2,5% oraz 2,7% mieszkańców.
|
||
Obecnie silnie rozwija się budownictwo jedno- i wielorodzinne. W ostatnim czasie poczyniono wiele inwestycji drogowych, które usprawniły komunikację na tym osiedlu. Najważniejsze to: modernizacja ul. Poznańskiej, budowa trasy średnicowej gen. Andersa, budowa południowej obwodnicy Torunia zwanej "trasą poligonową", która wyprowadziła ruch tranzytowy z osiedla. W roku 2009 ukończona została budowa Wyższej Szkoły Filologii Hebrajskiej (w okolicach klasztoru franciszkanów). Inwestycja pochłonęła 24 milionów złotych, z czego 19 milionów na budynek. Jest to pierwsza lewobrzeżna uczelnia toruńska. Od początku 2008 roku, kiedy to spłonęła hala produkcyjna zakładów drobiarskich, na Podgórzu nie istnieją wielkie zakłady przemysłowe. Od 2010 roku w dzielnicy znajduje się Centrum Sportowo-rekreacyjne składające się m.in. z boiska "ORLIK2012", 2 boisk piłkarskich, boiska piłkarskiego z trawą syntetyczną, kortów tenisowych, boiska do badmintona i piłki plażowej.
|
||
W Szawlach rozpoczęły się działania insurekcji kościuszkowskiej (1794) na ziemiach Rzeczypospolitej. W dniu 8 lipca 1831 roku miejsce nieudanego ataku wojsk polskich pod dowództwem gen. Antoniego Giełguda na garnizon rosyjski. W Powstaniu listopadowym w 1830 i Powstaniu styczniowym w 1863 brali również udział mieszkańcy ziemi szawelskiej.
|
||
Z wykształcenia mechanik samochodowy. Do 1980 pracował w Zakładach Naprawczych w Pabianicach. Później działał w NSZZ „Solidarność”. W stanie wojennym został internowany na okres kilku tygodni.
|
||
W 1990 objął stanowisko wiceprzewodniczącego zarządu Regionu Łódzkiego NSZZ „Solidarność”, a w latach 1992-1997 pełnił funkcję przewodniczącego tego regionu związku. Od 1995 był wiceprzewodniczącym Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Należał do najbliższych współpracowników Mariana Krzaklewskiego, a w 1996 do inicjatorów utworzenia Akcji Wyborczej Solidarność, w ramach której został pełnomocnikiem Krajowego Komitetu Wyborczego AWS.
|
||
Fińską Republikę Demokratyczną wcielono do utworzonej Karelo - Fińskiej SRR, powstałej w 1940 roku z przekształcenia Karelskiej ASRR, a Kuusinen objął stanowisko Przewodniczącego Prezydium Rady Najwyższej Karelo-Fińskiej SRR. Po ponownym wcieleniu Karelo-Fińskiej SRR do RFSRR w 1956 roku pełnił urząd członka Rady Najwyższej ZSRR i członka Politbiura KC KPZR.
|
||
W 1980 został doradcą NSZZ „Solidarność”, był współautorem statutu związku. W 1981, po 21 latach odmowy wpisania na listę, został dopuszczony do wykonywania zawodu adwokata. Współpracował z Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności.
|
||
W 1989 był jednym z założycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, do 1994 pełnił funkcję prezesa zarządu głównego tej partii. Od 12 stycznia 1991 do 23 grudnia 1991 obejmował urząd ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W wyborach parlamentarnych w 1991 został wybrany na posła w okręgu Lublin z listy Wyborczej Akcji Katolickiej. W Sejmie I kadencji zajmował stanowisko marszałka Sejmu. W 1992 jego nazwisko znalazło się na tzw. liście Macierewicza, w 2000 Sąd Lustracyjny uznał, że Wiesław Chrzanowski nie był agentem SB. W latach 1997–2001 zasiadał w Senacie IV kadencji, wybrany z listy Akcji Wyborczej Solidarność w województwie lubelskim. W 2001 wycofał się z polityki i nie ubiegał się o reelekcję.
|
||
W listopadzie 2010 został odznaczony Orderem Świętego Grzegorza Wielkiego, przyznanym przez papieża Benedykta XVI.
|
||
Podczas II wojny światowej miasto nie ucierpiało. Po zajęciu przez Niemców terytorium Norwegii, norweski rząd miał tutaj swoją siedzibę. W zatoce Håkøybotn, w pobliżu Tromsø został zatopiony przez RAF, w 1944 roku, niemiecki pancernik Tirpitz. Zginęło wtedy ponad 1000 niemieckich marynarzy.
|
||
Tromsø Forsvarsmuseum powstało na bazie zbudowanej przez Niemców w 1940 roku baterii dział dużego kalibru, które broniły dostępu do miasta. Odrestaurowane po wojnie, poza sześcioma działami, prezentuje również doskonale zachowany bunkier dowodzenia oraz wystawę poświęconą niemieckiemu pancernikowi Tirpitz. W mieście tym istnieje polski klasztor Karmelitanek Bosych.
|
||
Gudea (sum. gu3-de2-a, tłum. ""powołany"") – sumeryjski władca miasta-państwa Lagasz, panujący w 2 połowie XXII w. p.n.e., zięć i następca Ur-Baby, ojciec Ur-Ningirsu. Dokładne lata panowania Gudei nie są znane - niektórzy naukowcy umieszczają jego panowanie w okresie rządów ostatnich władców gutejskich (ok. 2130 r. p.n.e.), zdaniem innych panować miał on już po pokonaniu Gutejów przez Utuhengala (po 2116 roku p.n.e.).
|
||
W 1979 ukończył studia na Wydziale Ekonomicznym Politechniki Świętokrzyskiej, a w 1986 studia podyplomowe w Wyższej Szkole Inżynierskiej im. Kazimierza Pułaskiego w Radomiu. W 1990 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w dziedzinie finansów i statystyki.
|
||
Od 1986 działał w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym, następnie w Polskim Stronnictwie Ludowym. Od marca 2004 był wiceprezesem Naczelnego Komitetu Wykonawczego PSL. W lutym 2006 za złamanie statutu (przejście do frakcji UEN bez zgody władz partii) został wykluczony z PSL, przystąpił do nowego ugrupowania pod nazwą Polskie Stronnictwo Ludowe "Piast". W kwietniu 2009 opuścił tę partię i związał się z Prawem i Sprawiedliwością, został członkiem i kandydatem tej partii w wyborach do Parlamentu Europejskiego, nie uzyskując reelekcji (otrzymał 19 230 głosów). W 2010 został wybrany z listy PiS w skład sejmiku mazowieckiego. W styczniu 2011 wszedł w skład komitetu politycznego PiS.
|
||
Charles Robert Richet (ur. 26 sierpnia 1850 w Paryżu, zm. 4 grudnia 1935 tamże) – lekarz i fizjolog francuski, laureat Nagrody Nobla w 1913 roku.
|
||
Od 2010 roku firma "Sulimar" koncentruje się na promocji marki "Cornelius" w dużych sieciach handlowych na terenie Polski. W związku z rozszerzeniem oferty i polityką ekspansji podjęto się rozbudowy zakładu. Inwestycja zrealizowana w latach 2010-2011 pozwoli docelowo produkować w browarze maksymalnie do 1 000 000 hl piwa rocznie.
|
||
Browar Cornelius wykorzystuje w swojej ikonografii symbol koguta. Początkowo wizerunek koguta umiejscowiony był na beczce, a od 2010 r. na trwale połączony jest z logotypem browaru. Symbol koguta nawiązuje do średniowiecznych tradycji piwowarskich w Piotrkowie Trybunalskim. Piotrkowscy piwowarzy używali tego znaku wywieszając go u drzwi, co miało symbolizować obecności dobrego piwa w domu.
|
||
Struna sprężająca - cięgno wykonane ze stali wysokowęglowej (o wytrzymałości na zerwanie 1370 – 2160 MPa) lub materiału kompozytowego w postaci pojedynczego (rzadziej) drutu o małej (2 – 7 mm średnicy) lub ich splotu służące do sprężenia konstrukcji - konstrukcja sprężona, konstrukcja strunobetonowa. Struna sprężająca jest naciągana pomiędzy uchwytami na końcach formy, następnie forma jest wypełniana betonem, a po uzyskaniu przez beton wymaganej wytrzymałości następuje zwolnienie uchwytów i przekazanie siły naciągu na beton przez przyczepność. Naciąg struny przed ułożeniem mieszanki betonowej odróżnia ją od kabla sprężającego.
|
||
Formuła 1 Sezon 1990
|
||
Artykuł dotyczący sezonu 1990 Mistrzostw Świata Formuły 1.
|
||
Pierwszy wyścig sezonu 1990 odbył się w Phoenix w Stanach Zjednoczonych, 11 marca. Ostatni wyścig w sezonie odbył się 4 listopada podczas Grand Prix Australii. Łącznie odbyło się 16 eliminacji. Alain Prost po przejściu ze stajni McLaren-Honda do Ferrari nie zdołał obronić tytułu mistrzowskiego. Swój drugi tytuł zdobył brazylijski kierowca, Ayrton Senna, a McLaren ponownie zdobył tytuł Mistrza Świata Konstruktorów.
|
||
Wiosną 1673 roku naczelny wódz floty holenderskiej Michiel de Ruyter próbował zablokować główną flotę angielską na Tamizie, co się w końcu nie udało. Gdy Anglicy wreszcie wyszli w morze, de Ruyter wycofał się 15 maja do Shooneveld, na przybrzeżne wody przy ujściu rzeki Skaldy, by nie dopuścić do wysadzenia na wybrzeżach Holandii przygotowanych już do desantu 6000 żołnierzy czekających w Yarmouth. Flota francuska i angielska połączyły się 26 maja koło Beachy Head. W pierwszej połowie czerwca doszło do podwójnej bitwy pod Schooneveld, w której de Ruyter zmierzył się z silniejszymi od siebie flotami, zadając sprzymierzonym tak poważne straty, że byli zmuszeni zlikwidować blokadę holenderskich wybrzeży i wycofać się.
|
||
RC5 stosuje zmienną długość bloków (32, 64 lub 128 bitów), kluczy (od 0 do 2040 bitów) oraz liczbę rund (od 1 do 255).
|
||
Syn pastora anglikańskiego. Jako dziecko przeszedł gruźlicę. Kłopoty ze zdrowiem przeszkodziły mu w kontynuowaniu nauki w szkole ponadpodstawowej. W roku 1870 wyjechał do Natalu, kolonii w w Afryce Południowej, gdzie jeden z jego braci miał plantację bawełny. W rok później został zarządcą jednej z działek diamentowych w pobliżu Kimberley, których właścicielem był jego brat Herbert. W 1873 r. wyjechał do Anglii, gdzie zarobione pieniądze zainwestował w budowę domków czynszowych oraz zakupił posiadłość ziemską.
|
||
Na terenie obozu powstał pomnik oraz niewielkie muzeum, którego otwarcie odbyło się 17 czerwca 1990 roku. W muzeum udostępniane są nieliczne przedmioty świadczące o dziejach tego terenu oraz kopie relacji i sądowych dokumentów powojennych. Pomnik reprezentuje "ścianę pamięci" z napisem: "Pamięci Żydów pomordowanych w Chełmnie 1941–1945". Odtworzono również zarys fundamentów krematorium odsłonięty w czasie wykopalisk.
|
||
Siły włoskie liczyły 10 596 Włochów i ponad 7000 Erytrejczyków z wojsk kolonialnych, wyposażonych w nowoczesne karabiny i 56 najnowocześniejszych dział. Siły etiopskie liczyły 60 000 żołnierzy, głównie pospolitego ruszenia, słabo uzbrojonych, wspieranych przez 42 przestarzałe działa, ale ogarniętych zapałem i wierzących we własne siły po pierwszych, zwycięskich dla siebie, walkach (m.in. bitwa pod Amba Alagi).
|
||
Na początku XX wieku na Akademię w Dublanach zapisywało się blisko 1500 studentów rocznie, w większości z Królestwa Kongresowego.
|
||
Mieściły się w nim sale wykładowe, gabinety profesorskie, parę sal ćwiczeniowych i kancelaria. W pozostałych, wybudowanych w 1900 roku mieściły się: laboratoria chemii rolnej, gleboznawstwa, technologii rolniczej, a także stacja chemiczno-rolnicza oraz "internat" ("dom mieszkalny słuchaczów" – pisownia oryginalna). Istniał także Ogród Botaniczny ze szklarnią i okazałym stawem.
|
||
W związku z niemieckimi planami stopniowej redukcji, a właściwie likwidacji stolicy Polski, gdzie na obszarze lewobrzeżnej Warszawy planowano miejsce dla około 100 000 "Herrenvolk", a w prawobrzeżnej części mieli zamieszkiwać Polacy i Żydzi stanowiący siłę roboczą dla Niemców, zaszła konieczność założenia w centrum miasta obozu koncentracyjnego KL Warschau. Plan Pabsta z 1940 roku nie został od razu zrealizowany, w związku z większym oporem mieszkańców niż się spodziewano.
|
||
Przed wybuchem powstania warszawskiego w 1944 roku hitlerowcy zaczęli ewakuować obóz. Zorganizowali wymarsz ok. 4000 więźniów do Dachau – był to marsz śmierci, gdzie wielu zginęło po drodze z wyczerpania, głodu, chorób, a zbyt słabych, żeby iść, rozstrzeliwano.
|
||
Pierwsze dochodzenie w sprawie KL Warschau prowadzono już w 1945, jednak niespodziewanie zostało ono przerwane z powodu utworzenia w budynkach poobozowych po wojnie obozu pracy wykorzystywanego przez NKWD do więzienia i eksterminacji Polaków, głównie ze środowisk AK, sprzeciwiających się uzależnieniu Polski od ZSRR. Na początku 1945, od stycznia do maja, przy ul. Gęsiej funkcjonował obóz NKWD. W straszliwych warunkach przetrzymywano tam żołnierzy Armii Krajowej, jeńców niemieckich i "innych przestępców". Zachowały się fragmentaryczne przekazy o egzekucjach w tym obozie, dokonywanych przez NKWD. W obozie tym poniosło śmierć ok. 1800 osób.
|
||
W 1800 roku poślubił najmłodszą siostrę Napoleona – Karolinę Bonaparte. Murat wsławił się jako dowódca kawalerii w 1800 pod Marengo, był w przeciągu swojej kariery jednym z najbardziej brawurowych dowódców napoleońskich.
|
||
Większość Asyryjczyków posługuje się dialektami nowoaramejskimi języka aramejskiego, współcześnie także zwanym językiem asyryjskim, zapisywanym pismem syriackim. Język aramejski jest dialektem wywodzącym się od języka akkadyjskiego, używanego na terenach Mezopotamii, już 3000 lat p.n.e. Część Asyryjczyków używa także języka arabskiego, tureckiego i perskiego.
|
||
Formowanie 2 szwadronu l dywizjonu rozpoczęto w listopadzie 1918 w Lubomlu na Wołyniu. Początkowo przyjął on nazwę "Lubomiski Szwadron Marszowy 1 Pułku Ułanów". Jego organizatorem był pchor. Bolesław Niklewicz. W grudniu oddział liczył 50 szabel. Jego dowódcą został został por. Gustaw Grzybowski. 21 marca 1919 do szwadronu wcielono oddział jazdy zorganizowany w Zamościu przez pchor. Dezyderiusza Zawistowskiego, a w kwietniu - pluton pod dowództwem ochotnika Gorzkowskiego z Włodzimierza Wołyńskiego. W tym czasie ppor. Bolesław Wolicki zorganizował pluton karabinów maszynowych na taczankach. Dowództwo szwadronu objął por. Zbigniew Brochwicz-Lewiński. W sierpniu 1919 szwadron detaszowany do 1 pułku szwoleżerów odszedł do Warszawy, a w październiku przemianowany został na szwadron l pułku dragonów. W styczniu 1920 z 1 szwadronu wyodrębniono 2 szwadron l psk.
|
||
Dywizjon "Huzarów Śmierci" sformowano jako oddział jazdy ochotniczej w okresie bitwy warszawskiej latem 1920. Organizował go por. Józef Siła-Nowicki. W skład dywizjonu weszli żołnierze z oddziałów mjr. Jaworskiego, z pułku jazdy tatarskiej i ochotnicy. Zaprzysiężenie dywizjonu nastąpiło w Prostyni pod Małkinią. Liczył on wówczas 511 szabel i 20 karabinów maszynowych. Dywizjon walczył w dniach 14-16 sierpnia 1920 pod Radzyminem, a następnie kontynuował pościg za uchodzącymi oddziałami nieprzyjacielskimi, odznaczając się brawurowo wykonaną szarżą pod Myszyńcem. W wyniku pokojowej organizacji wojska wszedł w skład 3 psk.
|
||
Daty: 1807 – 1921 nawiązują do wydarzeń związanych z historią pułku. Rok 1807 miał nawiązywać do tradycji Armii Księstwa Warszawskiego. Druga data - 1921 - nawiązuje do powołania pułku do życia już na stopie pokojowej Wojska Polskiego. W 1930 czyniono starania o zmianę roku 1921 na rok 1918. Chciano tym nawiazać do utworzenia we Włocławku "Szwadronu Ziemi Kujawskiej". MSWojsk. nie wyraziło jednak zgody na zmianą.
|
||
Konrad Guderski ps. ""Konrad"" (ur. 19 lutego 1900 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 1 września 1939 w Gdańsku) – polski inżynier wodny, dowódca obrony Poczty Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego.
|
||
Gdy w Niemczech w 1919 r. zniesiono tytuły arystokratyczne (art. 109 konstytucji weimarskiej i ustawa z 23 czerwca 1920 o zniesieniu przywilejów stanowych szlachty) stały się one częścią nazwiska rodowego, natomiast w Austrii znikły zupełnie (ustawa z 3 kwietnia 1919 o uchyleniu szlachectwa) i tak zamiast "Freiherr Werner von Braun" stosuje się "Werner Freiherr von Braun" (Werner baron von Braun) czy też zamiast "Graf Anton von Magnis" pisze się "Anton Graf von Magnis" (Antoni hrabia Magnis). Również w Polsce konstytucja marcowa w 1921 zniosła tytuły arystokratyczne. W Polsce szyk "imię-tytuł-nazwisko" był zwyczajem jeszcze przedrozbiorowym, jednak ograniczonym do ceremonialnych uroczystości i podpisów itp. Wskutek snobizmu czy też mody konstrukcję tę zaczęto naśladować i stosować szerzej także w języku polskim; stąd czasem zamiast mówić "hrabia Wojciech Dzieduszycki" używa się dość pretensjonalnej w codziennych sytuacjach lub w zwykłym tekście formy "Wojciech hr. Dzieduszycki" czy też "Adam Karol książę Czartoryski".
|
||
Po śmierci ojca w 1253 roku Przemysł został królem Czech. Rok później zawarł układ pokojowy z Węgrami, na mocy którego doszło do podziału posiadłości Babenbergów: król Węgier Bela IV zatrzymał Styrię, natomiast Przemysł zawładnął resztą dziedzictwa Babenbergów. Jako sojusznik zakonu krzyżackiego brał udział w latach 1254-1255 w krucjatach w Prusach. Wówczas to na jego cześć został założony zamek nazwany Królewcem. Gdy w Niemczech nastał czas tzw. wielkiego bezkrólewia, Przemysł początkowo poparł wybór na króla Niemiec króla Kastylii Alfonsa X, jednak później zmienił front i opowiedział się za Ryszardem, księciem Kornwalii, w zamian za co uzyskał potwierdzenie swych roszczeń do krajów austriackich. Wtedy rozpoczęły się kolejne walki z Węgrami, których Przemysł pokonał w bitwie pod Kressenbrunn w 1260 roku, dzięki czemu opanował Styrię. Zamierzając opanować resztę ziem austriackich, Przemysł musiał zmierzyć się z książętami Bawarii, którzy zgłosili pretensje do ziem arcybiskupstwa Salzburga. Dzięki układowi ze swoim krewnym Bernardem, księciem Karyntii w 1269 roku zajął Karyntię. W 1273 roku Przemysł chciał sięgnąć po koronę króla Niemiec, jednak elektorowie, którzy obawiali się potęgi króla Czech, powołali na tron niemiecki słabego wówczas Rudolfa I Habsburga. Początkowo Przemysł, wobec niezadowolenia z jego rządów szlachty czeskiej, pogodził się z porażką o tron Niemiec, zawarł w 1276 roku układ z Rudolfem, na mocy którego zrzekł się władztwa w krajach austriackich i złożył hołd lenny z Czech i Moraw. Mimo że elekcję Rudolfa I poparł papież Grzegorz X, Przemysł nie pogodził się z wyborem Habsburga na króla Niemiec i podjął z nim walkę, nawiązując wcześniej sojusze m.in. z książętami Bawarii, polskimi (Leszek Czarny, Bolesław V Wstydliwy, Henryk IV Prawy). W 1278 roku Przemysł wszczął wojnę z Habsburgiem, najechał Austrię, gdzie 25 sierpnia 1278 doszło do bitwy pod Suchymi Krutami. Wojska czeskie i ich sprzymierzeńcy ponieśli całkowitą klęskę, król Przemysł Ottokar, mimo że przeżył walkę, wkrótce (jeszcze na polu bitwy) został zabity.
|
||
Po wojnie zgłosił się do WP. W stopniu majora brał udział w Akcji Wisła dowodząc oddziałem 7 DP. W 1950 roku zajmował stanowisko szefa sztabu 11 Zmotoryzowanej Dywizji Piechoty w Żarach, potem kolejno był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie, dowódcą 3 Brygady Obrony Wybrzeża w Kołobrzegu (od 6 lipca 1957 roku do 13 listopada 1958 roku), dowódcą 23 Dywizji Piechoty, a następnie 23 Dywizji Desantowej. W lipcu 1960 roku został awansowany do stopnia generała brygady (nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki). Wieloletni szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Katowicach. Od 1970 roku w stanie spoczynku.
|
||
Kołobrzeg uzyskał połączenie kolejowe w 1859 r. po wybudowaniu odcinka linii do Białogardu, w 1878 r. wydłużoną do Szczecinka, a rok później do Poznania. W 1882 r. otwarto kolejną linię z Gryfic (wcześniej zbudowano część do Goleniowa), a w 1899 r. wydłużono ją do Koszalina. Pod koniec lat 80. XX wieku linie z Kołobrzegu do Poznania i Koszalina zostały zelektryfikowane. W 1895 r. do miasta doprowadzono także kolej wąskotorową o szerokości 1000 mm z Gościna. W latach 60. linia została zamknięta, a wkrótce później rozebrana. Obecnie w gminie czynnych jest 5 stacji: w kierunku Gryfic: Korzystno, Stary Borek, Głowaczewo i Karcino oraz w kierunku Białogardu: Stramnica.
|
||
Mutacja M17 powstała prawdopodobnie 6500 lat temu i pochodzi od mutacji M173 dominującej na zachodzie Europy.
|
||
Od 1 stycznia 1960 wprowadzono korektę podziału administracyjnego. Dzielnicę „Bałuty” powiększono, przez włączenie do niej dzielnicy „Staromiejska”. W ten sposób wschodnia granica dzielnicy administracyjnej Bałuty oparła się o ulicę Strykowską oraz odcinek łącznicy kolejowej Widzew – Zgierz, zaś cały obszar historycznych Bałut znalazł się w granicach dzielnicy administracyjnej o tej nazwie.
|
||
Jego ojciec był urzędnikiem kolejowym, a on sam ukończył z wyróżnieniem Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W latach 1883-1888 studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, tytuł doktora uzyskał za pracę: „Najdawniejsze stosunki Inflant z Polską do r. 1393”. W latach 1889-1890 prowadził badania w archiwach watykańskich. Po powrocie pracował naukowo w Archiwum Akademii Umiejętności. Następnie pracował w bibliotekach Akademii Umiejętności i Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednocześnie działał m.in. w Klubie Słowiańskim, Towarzystwie Szkoły Ludowej i Uniwersytecie Ludowym. W tym czasie publikował liczne artykuły w czasopismach: „Czas”, „Przegląd Polski”, „Przegląd Powszechny”, „Głos Narodu” i miesięczniku „Świat Słowiański”, którego był redaktorem. Od 1919 r. pracował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie jako zastępca profesora, gdzie habilitował się w 1920 r. pracą "Dzieje Rosji do r. 1449". W 1922 r. uzyskał tytuł profesora. W latach 1922-1929 kierował katedrą historii Europy Wschodniej. Został zmuszony do udania się na przedwczesną emeryturę z powodu nieprzychylnego nastawienia sanacji do jego dzieł. Filister honoris causa korporacji akademickiej Conradia Po wojnie zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim, lecz odsunięty od działalności dydaktycznej, w latach 1946-1948 publikował liczne artykuły poświęcone głównie kwestiom samorządu i historii gospodarczej w „Niedzieli”.
|
||
Podejmował decyzje o rozstrzelaniu łącznie 25 700 osób spośród grupy polskich wojskowych i cywilów znajdujących się w obiektach NKWD. Decyzję podjęli członkowie Biura: Ławrientij Beria, Józef Stalin, Kliment Woroszyłow, Wiaczesław Mołotow, Anastas Mikojan, Michaił Kalinin, Łazar Kaganowicz. Zgodnie z nią wiosną 1940 zamordowano 21 857 osób. Patrz: zbrodnia katyńska.
|
||
Po niepowodzeniu w wojnie radziecko-fińskiej odwołany ze stanowiska ludowego komisarza obrony. W maju 1940 został powołany na stanowisko zastępcy przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych (rząd ZSRR) i jednocześnie przewodniczącego Komitetu Obrony przy Radzie Komisarzy Ludowych.
|
||
W 1960 za wystąpienie przeciwko Nikicie Chruszczowowi i poparcie "grupy antypartyjnej" Wiaczesława Mołotowa został pozbawiony wszystkich funkcji partyjnych i państwowych. Po dojściu do władzy Leonida Breżniewa powrócił do łask, ponownie członek KC KPZR od 1966.
|
||
Towarzystwo posiada bogate zbiory pochodzące z zakupów, darów i depozytów. Najmniejszą ich grupę stanowią dzieła sprzed 1850 r. Wśród nich m.in.: dwie marmurowe główki antyczne, fragment posadzki bizantyjskiej z mozaiką, Chrystus (szkoła bolońska XV w.), „Wyjazd rodziny E.” Joosa Moompera, kopia obrazu Quentina Massysa „Zdjęcie z krzyża” autorstwa Triciusza oraz prace Dominika Östreichera.
|
||
Tradycyjnym formatem w jakim walczą zawodnicy jest cykl K-1 World Grand Prix (bez limitów wagowych), na który składają się regionalne turnieje eliminacyjne oraz będący zwieńczeniem sezonu coroczny Finał K-1 World Grand Prix. W 2002 roku wprowadzono kategorię do 70 kg (K-1 MAX), a w 2010 do 63 kg. Od 2007 roku K-1 przyznaje również tytuły mistrza świata w kategoriach ciężkiej i superciężkiej. Oprócz tego, na całym świecie organizowane są przez lokalnych promotorów turnieje na licencji K-1 (np. z cyklu K-1 Fighting Network i K-1 Collizion).
|
||
W latach 2002–2007 mistrz K-1 MAX był wyłaniany w analogicznym do Finału K-1 World GP 8-osobowym turnieju finałowym (wszystkie walki były toczone jednego dnia), który był poprzedzony eliminatorem Final 16. W 2008 i 2009 roku turniej ten podzielono na dwie, rozgrywane w różnych terminach fazy: "Final 8" (ćwierćfinały) oraz "Final" (półfinały i finał). W 2010 roku powrócono do dawnego formatu.
|
||
W Polsce odbyły się trzy oficjalne imprezy K-1. W 2008 roku Warszawa gościła turniej K-1 Max Europe GP. W 2009 roku odbyły się się zawody z cyklu World Grand Prix w Łodzi, mające rangę prestiżowego GP Europy. 28 marca 2010 roku w Warszawie odbyła się druga gala WGP w Polsce, tym razem będąca eliminacją do GP Wschodniej Europy w Bukareszcie.
|
||
Międzynarodowa Rada Oświęcimska – rada powołana przez premiera Jerzego Buzka w 2000 roku, która stała się ciałem opiniodawczo-doradczym Prezesa Rady Ministrów. Zastąpiła wcześniejszą Międzynarodową Radę Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau działającą od roku 1990 na wniosek ministra kultury i sztuki. Rada zajmuje się przede wszystkim kwestiami związanymi z byłym hitlerowskim obozem Auschwitz-Birkenau, ale również w miarę potrzeby innymi b. obozami zagłady pozostawionymi przez nazistowskie Niemcy na terenie Polski. Rada pełni też funkcję wspomagającą prace Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau.
|
||
Wg danych z 31 grudnia 2010 r. sołectwo miało 1905 mieszkańców.
|
||
Zbigniew Franciszek Wassermann (ur. 17 września 1949 w Krakowie, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski polityk, prawnik, prokurator. W latach 2005–2007 minister-członek Rady Ministrów w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego, poseł na Sejm IV, V i VI kadencji.
|
||
W 2000 otrzymał od nowego ministra sprawiedliwości Lecha Kaczyńskiego propozycję objęcia funkcji szefa Prokuratury Krajowej. Jego nominacji miał sprzeciwiać się Urząd Ochrony Państwa. Zbigniew Wassermann zaprzeczał jednak, jakoby nie uzyskał od UOP certyfikatu dostępu do informacji niejawnych, co miało być przeszkodzą w nominacji. Mimo to, premier Jerzy Buzek nie mianował go na to stanowisko, w związku z czym był jedynie pełniącym obowiązki prokuratora krajowego.
|
||
Od listopada 2009 zasiadał w Komisji śledczej ds. tzw. afery hazardowej. W grudniu został wyłączony z prac tej komisji w związku z planowanym przesłuchaniem go w charakterze świadka. Po odebraniu zeznań w styczniu 2010 decyzją Sejmu został przywrócony do składu komisji.
|
||
10 kwietnia 2010 zginął w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku. 16 kwietnia 2010 pośmiertnie odznaczono go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
|
||
20 kwietnia 2010 został pochowany na cmentarzu na krakowskich Bielanach.
|
||
10 grudnia 2010 przy ul. Brackiej w Krakowie odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową.
|
||
Pierwsze zastosowanie dla nowego wynalazku znaleźli hodowcy bydła na zachodzie Stanów Zjednoczonych, gdzie wypasano wielkie stada na ogromnych obszarach, których nie sposób było grodzić w sposób tradycyjny, tzn. drewnianymi płotami. John W. Gates zaprezentował drut kolczasty w San Antonio w Teksasie w roku 1876. Prezentacja, która wywołała zrozumiałe zainteresowanie hodowców, zakończyła się zaproszeniem do składania zamówień. Gates nawiązał kontakt z firmą "Washburn, Moen & Ellwood" i założył "Southern Wire Company", która to kompania stała się największym producentem drutu. W roku 1880 federalny sąd okręgowy wydał decyzję potwierdzającą ważność patentu Gliddena i uznając jego monopol. To potwierdził w roku 1892 Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych. W tej sytuacji 1898 roku Gates odkupił prawo własności od Gliddena i Ellwooda, przejął kontrolę nad "Washburn and Moen" tworząc koncern "Steel and Wire", który po jakimś czasie został wchłonięty przez United States Steel Corporation, na czele której stał jeden z najbogatszych obywateli USA Andrew Carnegie.
|
||
Sławę zapewnił mu zbiór ponad 1200 liryków zatytułowany "Hesperides" (1648). Większość postaci kobiet obecnych w jego poezji uważa się za fikcyjne.
|
||
Czerwone Brygady (wł. "Brigate Rosse") – włoskie ugrupowanie terrorystyczne, utworzone 20 października 1970 przez Renato Curcio, Margherite Cagol, Franco Triano, Giorgio Semeria, Corado Simoni, w związku z brakiem (według nich) skuteczności działania mniej radykalnych organizacji lewicowych.
|
||
W styczniu 2010 roku, pod zarzutem próby reaktywacji Czerwonych Brygad, aresztowano Manolo Morlacchi’ego (syn współzałożyciela organizacji terrorystycznej) oraz Costantino Virgilio.
|
||
Udostępniona po raz pierwszy dla zwiedzających w 1956 roku. Spadkobierczyni kolekcji roślin - przede wszystkim palm - z oranżerii fabrykantów i carskich urzędników. Zawiera ok. 4,5 tys. okazów należących do ponad 1100 taksonów (czyli gatunków i odmian) z 65 rodzin botanicznych, a unikalna kolekcja ogromnych palm ściśle wiąże się z dziejami miasta.
|
||
Kolejna modernizacja i podwyższenie dachu miało miejsce w 1970 roku, ponieważ rosnące rośliny napierały na dach. Została też przeszklona górna kondygnacja.
|
||
W całych zbiorach palmiarni jest ok. 4,5 tys. okazów roślin należących do ponad 1100 taksonów (gatunków i odmian) z 65 rodzin botanicznych, m.in.:
|
||
Dujiangyan () – miasto na prawach powiatu w środkowych Chinach, w prowincji Syczuan, w zespole miejskim Chengdu. W 2000 roku liczyło ok. 622 tys. mieszkańców.
|
||
Rozwinęło się w związku ze zbudowanym w III w. p.n.e. na rzece Min systemem irygacyjnym, który zapewnił mu zasobność przez ponad 2000 lat, a obecnie jest wielką atrakcją turystyczną. W 2000 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
|
||
Od 1980 wiele krajów uwzględniło szczepienie przeciwko "Haemophilus influenzae" typu B w kalendarzach rutynowych szczepień dzieci. Dzięki temu w tych krajach praktycznie wyeliminowano tę bakterię jako przyczynę zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych wśród małych dzieci. Jednak w krajach, w których obciążenie chorobą jest najwyższe, szczepionka jest nadal zbyt droga. Podobnie, szczepienie przeciwko wirusowi świnki doprowadziło do gwałtownego spadku liczby przypadków zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych spowodowanych wirusem świnki, które występowało w 15% przypadków tej choroby.
|
||
Boeing 777 – dwusilnikowy szerokokadłubowy samolot pasażerski produkowany przez amerykańską wytwórnię Boeing Commercial Airplanes. Jest to największy na świecie samolot dwusilnikowy. Mieści na swoim pokładzie ponad 300 pasażerów, a jego zasięg wynosi w zależności od wersji od 9 695 do 17 370 km (5235 – 9380 mil morskich). Cechami charakterystycznymi maszyny są: największa średnica silnika zamontowanego kiedykolwiek w samolocie i sześciokołowe wózki główne. Maszyna, rozwijana przy udziale ośmiu linii lotniczych, została zaprojektowana, aby zastąpić starsze szerokokadłubowe odrzutowce i uzupełnić lukę w ofercie pomiędzy modelami 767 i 747. Jako pierwszy samolot firmy Boeing, "Worldliner" został wyposażony w elektroniczny system sterowania statkiem powietrznym (ang. Fly-by-wire), a jako pierwszy samolot komercyjny został w całości zaprojektowany przy użyciu komputera.
|
||
Amin zbiegł najpierw do Libii, a następnie pomiędzy grudniem 1979 a początkiem 1980 uzyskał azyl w Arabii Saudyjskiej, gdzie mógł przebywać i korzystać z ochrony władz pod warunkiem całkowitego wycofania się z polityki. Ciągle snuł plany powrotu do Ugandy. Zmarł w 2003 po kilku nieudanych próbach przeszczepu nerek. Pomimo próśb rodziny, aby sprowadzić jego ciało do Ugandy, został pochowany w Arabii Saudyjskiej.
|
||
W 1930 roku samoloty PWS-5t2 zostały przekazane po jednym egzemplarzu do różnych jednostek, m.in. do 63 eskadry obserwacyjnej we Lwowie i Rzecznej Eskadry w Pińsku. W jednostkach liniowych były eksploatowane krótko, ponieważ ich własności lotne były nie najlepsze. Samoloty wycofano i skierowano do szkół lotniczych, gdzie służyły jeszcze przez kilka lat do holowania rękawów i szkolenia strzelców pokładowych.
|
||
Program Mariner został zapoczątkowany przez NASA w 1960 roku i realizowany był przez Jet Propulsion Laboratory. W latach 1962 - 1973 zostało wysłanych łącznie 10 sond Mariner, spośród których 3 uległy zniszczeniu lub awarii podczas startu. Sondy Mariner dokonały pierwszych udanych przelotów obok najbliższych Ziemi planet i wykonały pierwsze fotografie z bliska powierzchni Marsa i Merkurego. Mariner 9 stał się pierwszym sztucznym satelitą innej planety. Mariner 10 wykonał pierwszy manewr wspomagania grawitacyjnego.
|
||
Akcent - czasopismo literacko-artystyczne, wydawane od 1980 w Lublinie.
|
||
Początkowo "Akcent" ukazywał się jako almanach. Po Sierpniu 1980 został zalegalizowany jako czasopismo poświęcone literaturze, sztukom plastycznym i naukom humanistycznym. W latach osiemdziesiątych na skutek restrykcji politycznych był dwukrotnie zawieszany, ale środowisku artystycznemu udawało się odzyskać tytuł w niezmienionej postaci.
|
||
Biblioteka Narodowa na zlecenie Ministra Kultury. Od 1 kwietnia 2010 Instytut Książki
|
||
Kiernów - siedziba wielkich książąt, uważany jest za najstarszą stolicę Litwy. Według legendy gród założył książę Kiernus w 1040 r. (wnuk Palemona). Tu znajdowało się też centrum religijne pogańskiej Litwy. Kiernów był stolicą do 1230 r., kiedy książę Ryngold przeniósł ją do Nowogródka. Pomimo tego gród nadal miał wielkie znaczenie, wynoszono tutaj na tron litewski wielkich książąt (w 1242 Mendoga, w 1295 jego syna Wojsiełka), tutaj odbywały się też główne narady państwa. Do czasów Giedymina był rezydencją książąt.
|
||
W 1998 odszedł z PSL, zakładając Partię Ludowo-Demokratyczną, w której objął funkcję przewodniczącego. W wyborach prezydenckich w 2000 poparł kandydaturę Aleksandra Kwaśniewskiego, rok później podpisał akcesję do koalicji SLD-UP, z ramienia której w 2001 po raz czwarty został posłem z okręgu piotrkowskiego. W kwietniu 2002 wystąpił z klubu parlamentarnego SLD i współtworzył koło poselskie PLD, a w 2004 był przewodniczącym i założycielem Federacyjnego Klubu Parlamentarnego, formacji powstałej z posłów, którzy odeszli z innych ugrupowań (m.in. Samoobrony RP). W 2004 ze wspólnej listy KPEiR i PLD kandydował do Parlamentu Europejskiego. Później na bazie PLD organizował Stronnictwo Gospodarcze.
|
||
Od 1650 mieszkał w Madrycie. Był uczniem Francisca Pacheca i Luisa Fernándeza.
|
||
Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Założyciel art-rockowego zespołu Iluzjon. W latach 1993-2001 brał udział w licznych projektach muzycznych niezależnej sceny warszawskiej, takich jak m.in.: Dym, Nediam, F.M.F. Od 1998 do 2000 współtworzył zespół Lifeline, który dał się poznać szerszej publiczności na przeglądach i festiwalach.
|
||
Po wojnie większość okrętów klasy pozostała w służbie czynnej. 14 z nich poważnie zmodyfikowano według programów SCB 27C i SCB 125, by umożliwić przenoszenie samolotów odrzutowych – poza wymianą wyposażenia zmiany polegały przede wszystkim na wzmocnieniu wytrzymałości pokładów i katapult oraz poszerzeniu pokładu do lądowania i odchyleniu go w kierunku lewej burty. Trzy okręty przebudowano w latach 60. na śmigłowcowce desantowe, przystosowane do przenoszenia 40 śmigłowców i zakwaterowania 1650 żołnierzy desantu (USS "Boxer", "Princeton" i "Valley Forge"). Większość jednostek wycofano ze służby na przełomie lat 60. i 70. Lotniskowiec "Lexington" służył jako okręt szkolny aż do 1991.
|
||
Od 1976 do rozwiązania należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1978 do 1980 był instruktorem w Komitecie Wojewódzkim PZPR. W 1993 i 1997 uzyskiwał mandat poselski. Po raz trzeci został wybrany w 2001 z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej w okręgu piotrkowskim liczbą 9164 głosów. W IV kadencji był członkiem Komisji śledczej w sprawie PKN Orlen.
|
||
Po bezpotomnej śmierci Piotra Komorowskiego w 1640 r. państwo suskie odziedziczył jego bratanek Krzysztof, syn Mikołaja Komorowskiego. Niespodziewana śmierć Krzysztofa w 1647 r. pozostawiła majątek bez męskiego dziedzica. Małoletnia w chwili śmierci ojca córka Krzysztofa, Konstancja Krystyna, wniosła w 1665 r. państwo suskie w wianie małżeńskim Janowi Wielopolskiemu, kanclerzowi wielkiemu koronnemu, dziedzicowi m.in. Pieskowej Skały. Podział dóbr Jana Wielopolskiego w 1688 r. między jego spadkobierców uczynił właścicielem dóbr suskich (wraz z Pieskową Skałą i Bobrkiem pod Oświęcimiem) Jana II Wielopolskiego.
|
||
Historia tej Tradycji sięga roku 1200 p.n.e., kiedy to w starożytnym Egipcie kapłan Mentu-Hetep otrzymał wizję idealnej harmonii boskiej pieśni. Został poinstruowany, by zgromadzić chór głosów zdolnych śpiewać tę pieśń, a na jego wezwanie stawili się mistycy z całego świata. Jednak po pierwszych sukcesach, Chór szybko się rozpadł, pozostali w nim mistycy szybko nadali mu wymiar najpierw wyłącznie europejski, później - w pierwszych wiekach naszej ery - wyłącznie chrześcijański. Wyznawcy innych nurtów religijnych byli marginalizowani, a nawet wprost wykluczani (na przykład podczas krucjat). Wielka Konwokacja, na której powstały nowożytne Tradycje, stała się okazją do ponownego przyjęcia innych wyznań. Jednak dopiero fala New Age w drugiej połowie XX w. spowodowała, że wszystkie te wyznania są traktowane jak równe.
|
||
Ukończył XLI LO im. Joachima Lelewela w Warszawie, a w 1993 studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Działał w podziemnym Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, w którym współtworzył rodzaj "lotnych brygad", zajmujących się zdobywaniem personaliów osób aresztowanych w czasie manifestacji, które następnie przekazywano ich rodzinom. Od 1989 po legalizacji NZS, był najpierw członkiem Komisji Krajowej, a następnie jej przewodniczącym w latach 1990–1991. W 1990 zaangażował się wraz z grupą działaczy NZS w tworzenie struktur terytorialnych Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprzewodniczącego KLD.
|
||
W styczniu 2010 prokurator przedstawił mu zarzut posłużenia się podrobionym dokumentem (umową z antykwariuszem) w postępowaniu podatkowym. Paweł Piskorski nie przyznał się do popełnienia tego czynu.
|
||
13 grudnia 2010 Sąd Okręgowy w Warszawie wykreślił Pawła Piskorskiego z ewidencji partii politycznych jako przewodniczącego Stronnictwa Demokratycznego i wpisał w to miejsce Krzysztofa Góralczyka. Po odwołaniu się przez Pawła Piskorskiego od tej decyzji, Sąd Apelacyjny zdecydował 7 marca 2011 o ponownym wpisaniu go do rejestru jako przewodniczącego partii.
|
||
Łuna 3 – bezzałogowa sonda kosmiczna wystrzelona w 4 października 1959 roku przez ZSRR. 18 października tego samego roku przesłała pierwsze zdjęcia niewidocznej strony Księżyca. Minęła Srebrny Glob w odległości 6200 km, 6 października 1959, o godz. 14:16 GMT.
|
||
Naukowcy uzyskali 17 nadających się do użytku fotografii z 29 zrobionych. Obejmowały one około 70% powierzchni półkuli niewidocznej. Zdjęcia wykonane przez Łunę 3 były bardzo niewyraźne, jednakże pozwoliły na rozróżnienie kilku krain selenograficznych. Wtedy też po raz pierwszy przekonano się, że strona niewidoczna zdominowana jest przez wyżyny, z bardzo niewielką ilością "mórz", "jezior" i "zatok". Dzięki zdjęciom Łuny 3 odkryto niezwykłą wielopierścieniową formację, którą nazwano "Morzem Wschodnim", i ponadto dwa inne morza – Moskiewskie ("Mare Moscovrae") i Morze Snów ("Mare Desiderii"). Pierwsze fotografie pozwoliły także na wyodrębnienie kilku dużych formacji kraterowych i nadanie im nazw (m.in. Ciołkowskiego, Łomonosowa czy Mendelejewa). Kontakt z Łuną 3 został utracony 22 października. 29 kwietnia 1960 statek wszedł w górne warstwy atmosfery i spalił się.
|
||
13 listopada 2000 na rynek trafiła płyta "5" poprzedzona singlem "Nobody". Miesiąc po premierze album uzyskał status złotej płyty, następnie ukazały się kolejne single: "Być tak blisko" i "Będę jak".
|
||
7 listopada 2010 r. Kasia wraz z zespołem towarzyszącym wystąpiła w studiu im. Agnieszki Osieckiej gdzie zaprezentowała swoje interpretacje utworów Grzegorza Ciechowskiego, nieżyjącego już lidera zespołu Republika. Koncert ukazał się na płycie "Kowalska-Ciechowski-Moja krew".
|
||
Lista OLiS istnieje od 2000 roku, dlatego albumy wydane wcześniej nie są na niej odnotowane.
|
||
Tak jak w wypadku lądowania w Anzac Cove, tureckim obrońcom udało się zatrzymać siły inwazyjne przed wtargnięciem w głąb lądu, ale nie udało im się zepchnąć atakujących do morza. Przy plaży W królewskiemu regimentowi z Lancashire udało się pokonać siły obrońców, pomimo bardzo wysokich strat własnych (zginęło lub zostało rannych 600 z 1000 atakujących). Batalion, który lądował na plaży V, stracił około 70% stanu.
|
||
Pierwsza próba działań ofensywnych w zatoce Anzac miała miejsce wieczorem 2 maja, kiedy australijska 4. brygada i nowozelandzka brygada piechoty zaatakowały "Baby 700". Atakującym udało się pokonać w nocy niewielki dystans, zdobywając nieco "ziemi niczyjej", po tym drobnym sukcesie zaczęli się okopywać w nowym terenie, starając się go utrzymać, ale zostali zmuszeni do wycofania się w nocy 3 maja, tracąc przy tym około 1000 żołnierzy.
|
||
Trzecia bitwa o Krithia z 4 czerwca zakończyła już wszystkie marzenia wysokiego dowództwa o wojnie manewrowej i obie strony powróciły do okopowej, pozycyjnej wojny, w której ewentualne zyski czy straty terenu liczyło się najwyżej w setkach metrów, a były one opłacane wysokimi stratami w ludziach. Obie strony odniosły około 25% strat, Brytyjczycy stracili 4500 żołnierzy z armii liczącej 20.000.
|
||
W 1990 roku, w 75 rocznicę lądowania na Gallipoli, przedstawiciele rządów Australii i Nowej Zelandii wraz z ostatnimi weteranami, którzy walczyli na Gallipoli, a także wielu turystów z Australii i Nowej Zelandii, którzy przybyli tam specjalnie na tę okazję, wzięło udział w specjalnym apelu, który odbył się przed świtem na cmentarzu wojskowym Ari Burnu. Od 1999 roku apel odbywa się na „północnej plaży” przy wybudowanym tam pomniku żołnierzy Anzac. Z roku na rok coraz więcej osób przybywa do Gallipoli z okazji tej uroczystości.
|
||
Podczas deportacji sowieckiej w nocy z 13 na 14 kwietnia 1940 został wywieziony ze Lwowa wraz z rodziną do Kazachstanu. Jego matka, Janina Kilian Stanisławska (krytyk sztuki, ilustratorka, literatka) stworzyła tam domowy teatr lalek "Niebieskie migdały", który po powrocie do kraju prowadziła w Warszawie.
|
||
Jako architekt zaprojektował w 1680 kościół pielgrzymkowy Nuestra Señora del Pilar w Saragossie, pierwszą znaczącą światynię barokową w Hiszpanii. Był też twórcą fresków m.in. w kościele "San Felipe el Real" w Madrycie. Malował wyłącznie obrazy o tematyce religijnej.
|
||
Tradycje eskadry kontynuował sformowany 2 sierpnia 1940 303 Dywizjon Myśliwski "Warszawski" im. Tadeusza Kościuszki.
|
||
SS "River Clyde" był 4000 tonowym węglowcem zwodowanym w Glasgow w 1905, którego nazwa pochodziła od rzeki Clyde w Szkocji. 25 kwietnia 1915 "River Clyde" został użyty jako "koń trojański" w desancie na Helles w czasie kampanii o Gallipoli.
|
||
Statek, na którym znajdowało się 2000 żołnierzy, głównie z 1. batalionu królewskich fizylierów należącego do brytyjskiej 29. dywizji, został celowo umieszczony na mieliźnie poniżej fortecy Sedd el Bahr, na plaży "V" przy przylądku Helles leżącym na skraju półwyspu Gallipoli. Plan zakończył się fiaskiem, żołnierze wychodzący pojedynczo z wąskich luków byli łatwymi celami dla tureckich karabinów maszynowych.
|
||
Jeremy Charles Robert Clarkson (ur. 11 kwietnia 1960 w Doncaster) – angielski dziennikarz telewizyjny, zajmujący się motoryzacją oraz prezenter programu "Top Gear" (razem z Jamesem Mayem i Richardem Hammondem), a także publicysta i podróżnik.
|
||
Studiował w seminarium Nuestra Senora de Lujan w La Plata, przyjął święcenia kapłańskie 5 grudnia 1943. W październiku 1970 został mianowany przez Pawła VI biskupem Oranu (Argentyna), przyjął sakrę biskupią 8 grudnia 1970 z rąk biskupa Eduardo Pironio (późniejszego kardynała). 20 marca 1981 został przeniesiony na biskupstwo Santiago del Estero.
|
||
Był współtwórcą seminarium międzydiecezjalnego w Santiago. W 1994 wchodził w skład komitetu wykonawczego IX Narodowego Kongresu Eucharystycznego. W listopadzie tego samego roku, po osiągnięciu wieku emerytalnego, złożył rezygnację z rządów diecezją Santiago del Estero. Od lutego 1999 do lipca 2000 był administratorem apostolskim diecezji Chascomus, wakującej po przejściu biskupa Juana Carlosa Maccarone do Santiago del Estero (bezpośredni następca biskupa Guirao w Santiago del Estero, Gerardo Sueldo, zmarł w 1998).
|
||
Liczący 1400 wersów zbiór elegii o treści politycznej, biesiadnej i erotycznej wydany pod imieniem Teognisa powstał w IV wieku p.n.e.. Ocenia się jednak, że około połowa tych wersów pochodzi od Solona, Tyrteusza i Mimnermosa. Na pewno od Teognisa pochodzi 254 pierwszych wierszy, poświęcone są Kyrnosowi, młodemu arystokracie i mają postać udzielanych mu rad. Teognis zdradza w nich swe arystokratyczne przekonania pouczając młodzieńca, by trzymał się z dala od "złych" czyli zwolenników demokracji, a przestawał z "dobrymi" czyli arystokratami. Przestrzeganie norm etycznych obowiązuje jedynie wobec "dobrych", wobec "złych" normy etyczne nie obowiązują.
|
||
W osiemnastym i dziewiętnastym wieku piesza wędrówka stała się popularnym sportem widowiskowym, tak jak obecnie jazda konna w Wielkiej Brytanii czy w Stanach Zjednoczonych. Jednym z najsłynniejszych pieszych był kapitan Robert Barclay Allardice, znany jako "Sławny Pieszy" ("The Celebrated Pedestrian") ze Stonehaven. Jego najbardziej godnym podziwu wyczynem był trwający 1000 godzin spacer w tempie mili na godzinę, który wykonał między 1 czerwca i 12 lipca 1809 roku. Udało mu się w ten sposób przemówić do wyobraźni społeczeństwa i zmobilizować 10 000 widzów, by uczestniczyli w wydarzeniu. Do końca XIX wieku wiele osób usiłowało powtórzyć jego sukces. Wśród nich była słynna Ada Anderson, która poszła w ślady Sławnego Pieszego i maszerowała przez 1000 godzin w tempie ćwierć mili na kwadrans.
|
||
Jednak od XIX wieku zainteresowanie pieszą wędrówką znacznie zmalało. Mimo, że zalicza się do sportów olimpijskich, nie wzbudza już porównywalnych emocji. Niemniej jednak piesi nadal uczestniczą w takich popularnych wędrówkach z Land's End do John o' Groats w Wielkiej Brytanii, czy przemierzają Amerykę Północną od morza do morza. Pierwszą osobą, która obeszła kulę ziemską był Dave Kunst. 20 czerwca 1970 r. rozpoczął swą wędrówkę z miasteczka Waseca w stanie Minnesota na wschód. 5 października 1974 r. zakończył wyprawę, wchodząc do miasta od strony zachodniej. Tego typu pokazy wytrzymałości są często powiązane z akcjami charytatywnymi czy zbiórką pieniędzy. Biorą w nich udział zarówno takie sławy, jak Sir Jimmy Savile czy Ian Botham jak i zwyczajni obywatele, którzy inaczej nie znaleźliby się w centrum uwagi opinii publicznej.
|
||
Według tradycji chrześcijańskiej i muzułmańskiej grób Jana Chrzciciela znajduje się w Wielkim Meczecie Umajjadów w Damaszku. Poczerniałe relikwie prawej ręki, tzw. Prawica-która-ochrzciła-Pana, która była przez wieki główną relikwią zakonu joannitów znajduje się w Chramie Chrystusa Zbawiciela w Moskwie. Skrzynka do dziś ozdobiona jest krzyżami maltańskimi, a do Rosji trafiła po zajęciu Malty przez Napoleona Bonaparte. Relikwie palców Jana Chrzciciela przechowywane są w Sienie i Stambule. W 2010 fragmenty szczątków świętego znaleziono w ruinach prawosławnego klasztoru na wysepce Świętego Iwana niedaleko Sozopola, na południowym wybrzeżu Morza Czarnego w Bułgarii. Relikwie wraz z alabastrowym relikwiarzem były zamurowane w ołtarzu nieczynnego od stuleci klasztoru. .
|
||
Pierwsze wzmianki o Głotowie (1290 r.) związane są z pojawieniem się we wsi sołtysa z Ornety, Wilchela, a pierwszymi mieszkańcami byli Prusowie. W 1300 r. nastąpił najazd Litwinów. Mieszkańcy wynieśli wówczas z kościoła Najświętszy Sakrament by uchronić go przed profanacją, zakopując go w znacznej odległości od świątyni. Wieś została zniszczona, a kościół spalony. Po wielu latach pewien rolnik znalazł ukryty w ziemi kielich, a w nim nienaruszoną hostię. Jak głosi legenda woły ciągnące pług uklękły, podkreślając tym samym niezwykłość tego wydarzenia. Wiadomość o cudownym znalezieniu hostii rozeszła się wśród ludu, kielich przeniesiono w procesji do kościoła w Dobrym Mieście. Tymczasem hostia po raz kolejny wracała do Głotowa na miejsce, gdzie była zakopana. Wobec woli bożej wzniesiono kościół ku czci Bożego Ciała. Glotowo lokowane było w 1313 r. W połowie XIV w. zbudowano drugi kościół z kamienia i cegły i od tego czasu Głotowo stało się miejscem pielgrzymkowym. W połowie XIV w. zbudowany został kościół ku czci Bożego Ciała (wcześniejszy, pierwszy kościół powstał ok. 1290 r., zniszczony w czasie najazdu Litwinów. Kamień węgielny pod sanktuarium został wmurowany dn. 22 sierpnia 1722 r. przez biskupa Teodora Potockiego, a 24 lipca 1726 kościół był konsekrowany przez biskupa Krzysztofa Szembeka. Historia Kalwarii Warmińskiej wiąże się z mieszkańcem Głotowa, "Janem Mertenem", który po powrocie z Ziemi Świętej postanowił wybudować kalwarię wzorowaną na jerozolimskiej. Przywiózł nawet małe kamyczki z Jerozolimy traktując je jako relikwie, umieszczone w późniejszych kaplicach. Terenem wokół kalwarii oraz kapliczkami zajmują się poszczególne rodziny we wsi, osoby starsze, siostry zakonne.
|
||
23 listopada 1990 Sąd Wojewódzki w Warszawie wpisał do rejestru stowarzyszeń "ZHP (rok założenia 1918)". Do rejestru osób uprawnionych do reprezentowania stowarzyszenia wpisani zostali Przewodniczący ZHP r.z. 1918 Kazimierz Wiatr, Naczelnik Harcerzy Wojciech Hausner, Naczelniczka Harcerek Małgorzata Rohleder, Sekretarz Generalny Zbigniew Wilk, Skarbnik Henryk Baniowski, Naczelny Kapelan o. Adam Studziński, członkowie Naczelnictwa Marcin Ślęzak i Piotr Szczypiński. 1 grudnia 1990 odbył się zgodnie z historycznym zapisem XVIII Walny Zjazd ZHP, zorganizowany przez ZHP-1918, na którym wybrano nowe władze.
|
||
Znana dzięki licznym znaleziskom szczątków karłowatych mamutów, należących do ostatnich przedstawicieli tego gatunku - "Mammuthus wranglensis". Wyginęły około 3800 lat temu.
|
||
Götz von Berlichingen, właściwie "Gottfried von Berlichingen" (ur. 1480 w Wirtembergii, zm. 1562 w Hornbergu w Niemczech) – rycerz niemiecki.
|
||
Od 1500 dzięki swej waleczności i umiejętnościom uczestniczył w licznych kampaniach rycerskich. Wraz ze swym oddziałem brał udział w walkach toczonych pomiędzy poszczególnymi książętami i miastami Niemiec. Celem tych walk było przywracanie naruszonego prawa. Pomimo skomplikowanej sytuacji politycznej von Berlichingen dał się poznać jako lojalny i waleczny rycerz. Służąc księciu Bawarii Albertowi IV Mądremu w czasie landshuckiej wojny sukcesyjnej pomiędzy Palatynatem a Bawarią w 1505 podczas oblężenia Landshut wskutek wystrzału z kolubryny stracił prawą rękę. Nie chcąc porzucić rycerskiego rzemiosła kazał wykuć sobie z żelaza protezę ręki i nadal ze swoim oddziałem był do dyspozycji lokalnych władców.
|
||
Von Berlichingen trzymał się z dala od polityki, ale w trakcie wojny chłopskiej w Niemczech w 1525 obwołano go przywódcą powstańców rejonu Odenwald, który należał do Ligi Szwabskiej. Ponieważ wystąpienie przeciwko Lidze było złamaniem przysięgi – po miesiącu Götz uciekł do swojego zamku. Pomimo to Liga oskarżyła go o niedotrzymanie przyrzeczenia. W 1526 zdecydował się pojechać do Augsburga aby oczyścić się z zarzutów. Podobnie jak Cesarz, Liga Szwabska udzieliła mu gwarancji nietykalności, ale gdy tylko przybył do miasta wtrącono go do lochu (listopad 1528). W 1530 potwierdził Lidze złożoną w 1522 przysięgę i został zwolniony. Nałożono na niego areszt domowy co oznaczało, iż nie mógł opuszczać swojego zamku Hornberg nad rzeką Neckar. W 1540 cesarz Karol V zwolnił go, jako kalekiego starca, z przysięgi i zakazów. Götz opuścił areszt w 1542 i brał udział w wojnie przeciwko Turkom na Węgrzech oraz wspomagał cesarza Karola V w 1544 w walkach we Francji. Podupadłszy na zdrowiu powrócił do Hornbergu, gdzie dożył 82 lat.
|
||
W 1910 w Paryżu od Wielkiego Mistrza Zakonu Martynistów Papusa otrzymał nominację (nr Charty 291) na Suwerennego Generalnego Delegata Zakonu Martynistów na Rosję i Polskę. Przyjął imię zakonne Punar Bhawa. 1 lutego 1912 ustanowił Wielką Narodową Lożę O.T.O. (Ordo Templi Orientis – Zakon Świątyń Wschodu) dla krajów słowiańskich. Przed I wojną światową przebywał w Petersburgu. Przedstawiał się niekiedy jako Lubicz-Czyński lub Rollin-Czyński.
|
||
Prezydium Sejmu X kadencji od 1 stycznia 1990 do 1991
|
||
Prezydium Sejmu VIII kadencji do 1980 do 1985
|
||
Prezydium Sejmu VII kadencji od 1976 do 1980
|
||
16 kwietnia 2010 r. Spółka opublikowała prospekt emisyjny. 12 maja 2010 roku spółka zadebiutowała na GPW. Wartość oferty publicznej PZU wyniosła ok. 8,07 mld zł i była najwyższa w historii polskiego rynku kapitałowego. Sprzedano blisko 30% proc. akcji z puli udostępnionej przez Skarb Państwa w tym wszystkie akcje dotąd należące do Eureko.
|
||
Pierwszego października 2009 roku rząd zawarł ugodę z spółką Eureko, na podstawie której holenderska spółka sprzedała większość akcji na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie. W ramach oferty publicznej PZU przeprowadzonej 10 maja 2010 roku, Kappa S.A. (spółka celowa należąca do Eureko oraz Skarbu Państwa, utworzona na potrzeby oferty) zaoferowała akcje stanowiące 14,9 proc. kapitału zakładowego PZU, a Eureko walory stanowiące 10 proc. kapitału zakładowego spółki. Dodatkowo Skarb Państwa zaoferował papiery reprezentujące 5 proc. kapitału zakładowego PZU. Łącznie w kwietniowej ofercie Skarb Państwa i Eureko sprzedały 25 819 337 akcji serii A i B, stanowiących 29,9 proc. kapitału PZU. Oferta zakończyła się dziewięciokrotną nadsubskrypcją w transzy inwestorów instytucjonalnych. W transzy detalicznej akcje otrzymało 250 tys. inwestorów w ramach programu Akcjonariatu Obywatelskiego. Wśród inwestorów 59 proc. stanowią krajowi, a 41 proc. - zagraniczni. Wartość oferty wyniosła ok. 8,07 mld zł i była najwyższa w historii polskiego rynku kapitałowego.
|
||
Apeniny (wł. "Appennini") – łańcuch górski we Włoszech, rozciągający się na długości 1350 km z północy na południe wzdłuż całego Półwyspu Apenińskiego i na szerokość od 40 do 200 km. Wyróżnia się Apeniny Północne (w tym Apenin Liguryjski i Toskański), Środkowe i Południowe.
|
||
Gmina Lelów (do 1870 "gmina Sokolniki") – gmina wiejska w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie częstochowskim.
|
||
Kolejnym starym antyseptykiem jest jodoform, stosowany od 1880 r. do połowy XX wieku i wprowadzony przez Jana Mikulicz-Radeckiego. Mimo dużej skuteczności wycofany ze względu na toksyczność oraz możliwość alergii. Mikulicz wprowadził do aseptyki także bawełniane rękawiczki operacyjne. Prawdopodobnie jako pierwszy stosował bawełniane maski zasłaniające usta i nos, noszące dawniej nazwę "maska Mikulicza". Wprowadził do lecznictwa maść zawierającą roztwór azotanu srebra i balsam peruwiański (tzw. maść Mikulicza – "Unguentum Argenti nitratis compositum"). .
|
||
Nizina Amazonki leży w wilgotnym klimacie równikowym, gdzie występuje niska amplituda temperatur. Roczna suma opadów wynosi średnio 2000 mm.
|
||
W początkowym okresie Ateny, podobnie jak Sparta były monarchią. W okresie tym władzę sądowniczą sprawował król. Z czasem arystokracja przejęła władzę sądowniczą od króla na rzecz, znajdujących się w jej rękach najwyższych urzędników – archontów. Powstał Areopag, organ, który składał się z byłych archontów i orzekał w sprawach o najcięższe zbrodnie np. umyślne zabójstwo. Sąd Efetów w składzie 51 sędziów orzekał w sprawach zabójstw. Zgromadzenie Ludowe, było właściwe w sprawach o przestępstwa przeciwko państwu. Sąd jedenastu (hendeka), właściwy ds. rozbójników, nocnych złodziei, świętokradców itp. Sąd Czterdziestu (tetrakonta) właściwy w sprawach drobnych oraz Sąd Heliastów, wprowadzony przez Solona o powszechnym charakterze, złożony z 6000 członków losowanych spośród obywateli ateńskich o dobrej opinii, którzy ukończyli 30 lat.
|
||
Nigel John Taylor (ur. 20 czerwca 1960 w Birmingham) – brytyjski gitarzysta basowy, współzałożyciel grupy Duran Duran.
|
||
Kazimierz Antoni Dzierżanowski (ur. 24 października 1872 w Hałuszczyńcach, w powiecie skałackim, prawdopodobnie zamordowany w maju 1940 na Ukrainie) – podpułkownik artylerii Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego.
|
||
Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, odznaczając się zwłaszcza w walkach o Mińsk i Bobrujsk. W marcu 1920 został szefem sekcji personalnej wydziału artylerii w Departamencie Broni Głównych Ministerstwa Spraw Wojskowych. 29 maja 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia tego roku w stopniu pułkownika. Za bohaterstwo w czasie wojny z Rosją Sowiecką został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.
|
||
We wrześniu 1939 z powodu wieku i choroby nie wziął czynnego udziału w obronie Lwowa. 3 października 1939 został zatrzymany przez NKWD i osadzony w więzieniu na Zamarstynowie. W drugiej połowie kwietnia 1940 przetransportowany został do więzienia w Kijowie. Według Zdzisława Nicmana generał zmarł na skutek skrajnego wyczerpania. Nazwisko generała figuruje na "Liście ukraińskiej".
|
||
Komsomoł był młodzieżowym zapleczem KPZR, a jego celem była indoktrynacja młodzieży w Związku Radzieckim ideałami komunistycznymi. Mówią o tym słowa Lenina wygłoszone na III Zjeździe Komsomołu (2-10 X 1920 r.) aby młodzież "uczyła się z komunizmu". Mieli to być budowniczowie społeczeństwa Socjalistycznego ("Młodzież – Budowniczym Socjalizmu" L. Breżniew). Utworzona została na I Ogólnozwiązkowym Zjeździe Związków Młodzieży Robotniczej i Chłopskiej w dniach 29 X-4 XI 1918. Pod nazwą Rosyjski Komunistyczny Związek Młodzieży. Organizacja miała wpływ na władze. Konstytucja ZSRR z 1977 r. dała jej nawet prawo występowania z inicjatywą ustawodawczą, wysuwania kandydatów na radnych i ta sama Konstytucja ZSRR stawiała tę organizację zaraz po Partii i Związkach Zawodowych. W 1977 r. 32,4% składu rad terenowych stanowiła młodzież do lat 30, z czego większość stawała się później członkami elity partyjnej w ZSRR.
|
||
W styczniu 2010 roku po czteroletniej przerwie wystąpił w Mistrzostwach Europy w Tallinnie. Już podczas programu krótkiego nie pozostawił złudzeń rywalom, ustanawiając wynikiem 91.30 pkt nowy rekord świata. 21 stycznia, po znakomitym programie dowolnym zdobył po raz szósty złoty medal ME.
|
||
Nazwa "Grampians" po raz pierwszy została użyta do określenia całego pasma w 1520 r. przez szkockiego historyka Hectora Boece. Nazwa ta wywodzi się od nazwy "Mons Grapious" (M. Graupius), miana nadanego przez Tacyta miejscu sromotnej klęski wojsk Calgacusa z Kaledończkami ok. 83 r. n.e. Położenie "Mons Graupius", dosłownie "Góry Graupian", jest kwestią dyskusji wśród historyków. Przeważa pogląd, że nazwa ta odnosi się do któregoś ze wzniesień w Grampianach: Raedykes, Megray Hill lub Kempstone Hill.
|
||
Deszcze są szczególnie częste w zimie i jesieni, często zdarzają się ulewy, choć dotyczy to głownie rejonów nadmorskich. W głębi lądu ulewy mogą występować w lecie i na wiosnę. Przemożny wpływ wywiera tutaj morze. Innym czynnikiem wpływającym na opady jest wysokość. Wilgoć wznosząca się ponad szczyty ochładza się tworząc chmury i opady deszczu. Dlatego też mapa rocznych opadów jest bardzo zbliżona do mapy topograficznej. Najwięcej opadów w tym rejonie Szkocji przypada na jesień i zimę, szczególnie od października do stycznia. Najsuchszymi miesiącami są natomiast kwiecień, maj i czerwiec. Na wyżynach roczna średnia opadów wynosi ponad 4000 mm.
|
||
Najmniej słonecznym miesiącem, tak jak w zachodniej części pasma, jest grudzień. Najwięcej słońca przynoszą maj i czerwiec. Większość wschodniej Szkocji jest chroniona przez góry od wilgotnych wiatrów zachodnich. Szczególnie chronione są rejony wybrzeża East Lothian, Fife i Moray Firth, gdzie roczna suma opadów wynosi mniej niż 700 mm. Najwięcej deszczu otrzymują wyżynne rejony położone na południu (ok. 1500 mm).
|
||
Emma Goldman (ur. 27 czerwca 1869 w Kownie - zm. 14 maja 1940 w Toronto) była anarchistką znaną ze swych radykalnych wolnościowo-socjalistycznych oraz feministycznych pism i wypowiedzi.
|
||
Pierwszy przełom w badaniach pojawił się w kwietniu 1930 roku, kiedy to asystent Carothersa, Arnold M. Collins zdołał otrzymać pierwsze tworzywo włóknotwórcze – neopren. Polimer ten okazał się bardzo drogi w produkcji, co ograniczało jego potencjalne zastosowania. Prawdziwy przełom przyniosło dopiero odkrycie Juliana Hilla. Julian Hill zajmował się badaniami poliamidów. To właśnie Hill dokonał przełomowego odkrycia, stwierdzając, że badana przez niego próbka tzw. poliamidu 6-6 rozciąga się, zachowując jednocześnie swój jedwabisty połysk. Początkowo jednak próby opracowania technologii produkcji tego poliamidu zakończyły się niepowodzeniem.
|
||
W listopadzie 1918 roku polskie oddziały wojskowe w Małopolsce zdobyły 10 samolotów "Lloyd CII". Zostały one wcielone do polskiego lotnictwa i służyły one do rozpoznania i treningu załóg. Przetrwały na wyposażenia polskich eskadr do pierwszych miesięcy 1920 roku, kiedy z uwagi na zużycie zostały wycofane z eksploatacji.
|
||
Pierwsze znaki drogowe wprowadzono w Szwajcarii w 1790 roku. Większość krajów europejskich posługuje się jednolitym systemem powszechnie zrozumiałych znaków (symboli). Różnice między poszczególnymi krajami nie są znaczne i wynikają raczej z lokalnej specyfiki (np. znak ostrzegający przed reniferami w krajach skandynawskich albo różnice wynikające z ruchu lewostronnego w W. Brytanii i Irlandii). System stosowany w USA i wielu innych krajach jest odmienny, często polegający na informacjach tekstowych, a nie na symbolach jak w Europie.
|
||
Pozycję zespołu ugruntowały kolejne przeboje: Dressed For Success, Listen to Your Heart oraz Dangerous. Na całym świecie album "Look Sharp!" został sprzedany w nakładzie ponad 8 milionów sztuk. W 1990 roku duet podbił świat balladą It Must Have Been Love, nagraną do filmu "Pretty Woman". Trzy lata wcześniej utwór ten był wydany bez powodzenia na singlu w niektórych krajach europejskich, pod zmienionym tytułem "Christmas for the Broken Hearted".
|
||
W sierpniu 2010 zespół rozpoczął pierwszą od 9 lat własną trasę koncertową. Pierwsze koncerty zorganizowano w Szwecji, Danii, Norwegii w sierpniu i Rosji we wrześniu. Organizację kolejnych uzależniono od samopoczucia Marie Fredriksson po pierwszych występach.
|
||
31 grudnia 2010 roku Roxette wystąpił w Warszawie na placu Konstytucji podczas imprezy "Sylwestrowa Moc Przebojów".
|
||
Motorola 6809 to 8-bitowy mikroprocesor firmy Motorola wprowadzony na rynek w 1979. 6809 był technologicznie znaczniej bardziej zaawansowany niż jego poprzednik Motorola 6800 oraz późniejszy klon 6800 – MOS Technology 6502.
|
||
Procesor 6809 był kompatybilny z 6800 na poziomie kodu źródłowego, jednak ten ostatni miał 78 pozycyjną listę rozkazów procesora, natomiast 6809 miał 59 instrukcji. Niektóre instrukcje zostały zastąpione przez bardziej ogólne, natomiast asembler zamieniał je na odpowiedniki tych operacji. Inne instrukcje zostały zastąpione trybami adresowania. Zestaw instrukcji oraz rejestrów był wysoce ortogonalny, co sprawiało, że 6809 był łatwiejszy w programowaniu od pozostałych podobnych mikroprocesorów w tamtym czasie.
|
||
W 1945 w ramach repatriacji lwowskie seminarium przeniesiono do Kalwarii Zebrzydowskiej; ks. Nowicki objął w nim w 1946 funkcję rektora. W 1950 podjął współpracę z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim jako profesor nadzwyczajny, wykładając historię źródeł prawa kanonicznego i prawa kościelnego publicznego na Wydziale Prawa Kanonicznego. Wyboru Nowickiego na rektora KUL na jesieni 1951 nie zatwierdziły władze państwowe; przeniósł się on wówczas do pracy w Sądzie Biskupim w Lublinie (audytor). Jednocześnie prowadził wykłady z prawa kanonicznego w Prymasowskim Studium Społeczno-Prawnym dla zakonnic w Lublinie (potem przeniesionym do Warszawy) oraz specjalistyczne kursy dla sióstr zakonnych i spowiedników. W latach 1955-1965 ponownie był profesorem KUL. Działał w Towarzystwie Naukowym KUL, przy którym pełnił obowiązki sekretarza generalnego. Był także kanonikiem gremialnym i papieskim prałatem domowym (10 kwietnia 1959).
|
||
Robert Głębocki (ur. 2 stycznia 1940 w majątku Trepałów na Wileńszczyźnie (obecnie Białoruś), zm. 21 lutego 2005 w Gdańsku) – polski astrofizyk, rektor Uniwersytetu Gdańskiego, działacz NSZZ "Solidarność", minister edukacji narodowej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego.
|
||
Po studiach pracował w Zakładzie Astrofizyki PAN, od 1970 związany z Uniwersytetem Gdańskim. W 1972 uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 1979 otrzymał tytuł naukowy profesora. Objął stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 1989 profesora zwyczajnego. W latach 1972–1978 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Gdańskiego. W 1981 został wybrany na rektora tej uczelni, już w kwietniu 1982 odwołano go jednak jako działacza "Solidarności".
|
||
Według danych z 31 marca 2010 liczba bezrobotnych mieszkańców Sławna obejmowała 865 osób.
|
||
W miejscowości swoją siedzibę ma Miejski Klub Sportowy Sława Sławno, założony 13 maja 1946 roku. Rozgrywa swoje mecze na Stadionie Miejskim w Sławnie, który ma pojemność 2.500 miejsc (250 siedzących) oraz wymiary murawy 100 x 60 m. Sława Sławno ma barwy biało-czerwono-czarno-niebieskie. W latach 2001-2006 zespół piłkarski występował w klasie okręgowej (okręg koszaliński grupa północna). W latach 2006-2008 zespół grał w IV lidze w grupie zachodniopomorskiej. W sezonie 2008/2009 klub grał w III lidze pomorskiej i zakończył rozgrywki na 13 miejscu które dawało przez sezonem utrzymanie jednak po zmianie regulaminu IV ligi i wycofaniu się z rozgrywek II ligi Kotwicy Kołobrzeg Sława spadła do IV ligi W 2010 roku Sława spadła do V ligi. W sezonie 2010/2011 Klub z powrotem awansował do IV ligi , trenerem wówczas był, były 5-krotny Reprezentant Polski Grzegorz Lewandowski. Obecnie Sława ABWood Sławno gra w wojewódzkiej lidze okręgowej, a trenerem jest Tadeusz Żakieta.
|
||
Tybald V z Szampanii (ur. 1238, zm. 4 grudnia 1270 w Trapani), był hrabią Szampanii oraz, jako Tybald II, królem Nawarry. Był najstarszym synem Tybalda I Pogrobowca i jego trzeciej żony Małgorzaty de Burbon. Odziedziczył tytuły ojca po jego śmierci w 1253 r. Jego matka rządziła jako regentka między 1253 a 1256 r., dopóki Tybald nie osiągnął pełnoletności.
|
||
Tybald ożenił się z Izabelą (2 marca 1241 - 28 stycznia 1271), córką Ludwika IX i Małgorzaty Prowansalskiej, córki Rajmunda Berengara IV, hrabiego Prowansji. Ślub odbył się 6 kwietnia 1255 r. Zbliżył się przez to do swojego teścia, stając się jednym z jego najbliższych doradców. Towarzyszył mu podczas wyprawy krzyżowej do Tunezji w 1270 r. Zmarł bezdzietnie w Trapani na Sycylii podczas drogi powrotnej.
|
||
Syn Walentego i Katarzyny. Był członkiem PPR, potem PZPR. Działał w związku zawodowym kolejarzy, w latach 1950–1951 pełnił funkcję sekretarza generalnego . W okresie 1951–1957 podsekretarz stanu w Ministerstwie Kolei, 1957–1960 w Ministerstwie Komunikacji. Od lutego 1960 do listopada 1963 w rządzie Józefa Cyrankiewicza był ministrem komunikacji. Był także posłem na Sejm PRL I kadencji.
|
||
Wraz z II rozbiorem Rzeczypospolitej w 1793 r. Sulmierzyce przeszły pod administrację pruską (z przerwą 1807-1815). Od 1819 roku miasto należało do rodu von Thurn-Taxis. Mieszkańcy brali aktywny udział w Wiośnie Ludów 1848 roku. Sulmierzycki batalion liczący 300 osób odznaczył się, 22 kwietnia w bitwie o Odolanów, a okoliczni chłopi rozbili pruski oddział spieszący na odsiecz z garnizonu w Ostrowie. W 1862 odbyła się tu manifestacja narodowa, w której wzięło udział 7000 osób. Odsłonięto podczas niej pomnik Sebastiana Klonowica, powstały z fundacji Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Działały tu między innymi Towarzystwo Oświaty Ludowej i Towarzystwo Czytelni Ludowych. W 1895 r. miasto zostało połączone wąskotorową linią kolejową z odległym od 20 km Miliczem.
|
||
Traktat Wersalski przywrócił w 1920 r. Sulmierzyce Polsce, ponownie wytyczając granicę wzdłuż zachodnich przedmieści. W konsekwencji jedyne połączenie kolejowe miasta uległo zawieszeniu aż do 1945 r. W 1932 miasto włączono, razem z całym powiatem odolanowskim do powiatu ostrowskiego, a w 1934 roku, wraz z wsią Chwaliszew, do powiatu krotoszyńskiego. Podczas II wojny światowej hitlerowcy zniszczyli pomnik Sebastiana Klonowica. Nowy odsłonięto w roku 1957. Przejęcie Śląska przez Polskę i utrata pozycji miasta granicznego po 1945 roku przyczyniła się do znacznego ograniczenia roli Sulmierzyc do tego stopnia, że 1 stycznia 1973 straciły prawa miejskie, przywrócone 9 grudnia 1973 (a więc już po jedenastu miesiącach) dzięki staraniom mieszkańców. W 1984 roku Sulmierzyce uzyskały w konkursie "Mistrz Gospodarności" drugie miejsce, a w latach 1985 i 1986 miejsce pierwsze. W 1988 roku miasto zostało odznaczone, "w uznaniu zasług położonych dla rozwoju gospodarczego i kulturalnego kraju", Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1991 r. połączenie kolejowe z Miliczem zostało ponownie zawieszone; tory zostały ostatecznie rozebrane ok. 2000 r.
|
||
Funkcjonariusz policji indyjskiej, doszedł do stanowiska zastępcy szefa jej wywiadu kryminalnego. Od 1924 do 1931 był dyrektorem Indyjskiego Biura Wywiadowczego (Indian Intelligence Bureau); w 1940 został mianowany przez Winstona Churchilla następcą założyciela i pierwszego Dyrektora Generalnego MI5, generała majora Vernona Kella. Motywem wyboru Petriego, którego doświadczenia zawodowe ograniczały się do Indii, było zapewne przekonanie premiera o istnieniu w Wielkiej Brytanii rozbudowanej piątej kolumny. Niekonwencjonalne metody działania Davida Petriego, zwłaszcza masowe zatrudnianie w MI5 wybitnych intelektualistów i uczonych najrozmaitszych specjalności i wszelkiego rodzaju ekscentryków, okazały się nad wyraz skuteczne i wydatnie przyczyniły się do wzrostu prestiżu kierowanej przez niego agencji. Dokonał także gruntownej reorganizacji służby i upowszechnił w niej nowoczesne metody ekspertyzy technicznej. W czasie II wojny światowej nawiązał ścisłą współpracę z Tajną Służbą Wywiadowczą - MI6.
|
||
Obecnie "Przewodnik Katolicki" koncentruje się na sprawach dotyczących wiary a także życia Kościoła lokalnego i powszechnego. Zamieszczane są w nim również felietony pisane przez polskich i zagranicznych komentatorów oraz artykuły o tematyce społecznej, psychologicznej, młodzieżowej i kulturalnej. W każdym numerze znajduje się również dodatek diecezjalny (poznańsko-kaliski, gnieźnieński, włocławski, bydgoski, a od kwietnia 2010 także krakowski), redagowany odpowiednio przez oddziały w Poznaniu, Gnieźnie, Włocławku, Bydgoszczy i Krakowie.
|
||
Nie jest prawdą, że po zastosowaniu anteny o zysku 30 dBi z nadajnika o mocy 1 W wypromieniowana zostanie moc 1000 W, czyli o 30 dB większa. Zysk anteny jest bezpośrednio związany z jej właściwościami kierunkowymi. Im jest wyższy, tym antena jest bardziej kierunkowa, a więc moc promieniowana jest w węższej wiązce.
|
||
Kurozwęki – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Staszów. Do 1870 roku miasto.
|
||
Od co najmniej XV wieku Kurozwęki posiadały prawa miejskie. Dokładna data nadania praw nie jest znana. Przyjmuje się, że nastąpiło to przed rokiem 1400. Miasto było własnością Kurozwęckich, a później Lanckorońskich, Sołtyków i Popielów. Na przełomie XVII i XVIII wieku było ośrodkiem kalwinizmu. W 1870 roku Kurozwęki utraciły prawa miejskie. W latach 90. XX wieku pałac w Kurozwękach wraz z otaczającymi go gruntami powrócił do swych prawowitych właścicieli – rodu Popielów herbu Sulima. Obecny właściciel pałacu, najmłodszy z rodu Popielów mieszka w dawnym budynku gospodarczym obok pałacu.
|
||
W 2011 roku w ogrodzie szkolnym Kurozwękach odsłonięto Dąb Pamięci ku czci posterunkowego Stefana Müllera, zamordowanego w 1940 roku przez NKWD w Kalininie (ob. Twer).
|
||
Pałac i miejscowe plenery posłużyły za plan filmowy przy realizacji 65. odcinka serialu „Ojciec Mateusz”, zatytuowanego " Taka spokojna niedziela". Zdjęcia realizowano w grudniu 2010 r.
|
||
Na scenie zadebiutowała w lutym 1976 w poznańskim klubie "Aspirynka", występując z Markiem Jackowskim i Milo Kurtisem w zespole Maanam, grającym wtedy alternatywną, inspirowaną Bliskim Wschodem muzykę. Grupa ta, już w nowym rozszerzonym składzie, pod koniec lat 70. zaczęła grać rocka. Od 1980 była jednym z najważniejszych i najpopularniejszych przedstawicieli tego gatunku. Maanam wydał 11 studyjnych albumów i po 32 latach działalności zawiesił ją w grudniu 2008. W tym czasie wylansował rekordową ilość kilkudziesięciu przebojów z takimi klasykami na czele, jak: "Boskie Buenos", "O! Nie rób tyle hałasu", "Kocham Cię, kochanie moje", "To tylko tango" czy "Lucciola" w latach 80. oraz "Wyjątkowo zimny maj", "Zapatrzenie" czy "Po to jesteś na świecie" w latach 90.
|
||
W 1987 artystka wystąpiła podczas Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. W ramach galowego koncertu, poświęconego twórczości Agnieszki Osieckiej, wykonała piosenki "Okularnicy" oraz "Kochankowie z ulicy Kamiennej". Wówczas narodził się pomysł na pierwszą solową płytę wokalistki, z piosenkami Jerzego Wasowskiego i Jeremiego Przybory z Kabaretu Starszych Panów. Rozpoczęte wówczas prace zostały jednak odłożone do 1990 i trwały trzy lata. Korze towarzyszyli bracia Marcin i Mateusz Pospieszalscy. Płyta "Ja pana w podróż zabiorę" ukazała się w 1993.
|
||
W 2000 Kora zaśpiewała temat przewodni serialu TVP "Sukces", zatytułowany "Magiczne słowo – sukces". W lipcu 2001 na rynek trafiła kompilacja najciekawszych solowych nagrań Kory "Złota Kolekcja. Magiczne słowo - sukces".
|
||
Od 2009, po zawieszeniu działalności Maanamu artystka występuje pod szyldem Kora. Początkowo koncertowała wraz z większością muzyków ostatniego składu tego zespołu. Obok premierowych nagrań solowych na jej koncertach prezentowane były głównie przeboje Maanamu. W lipcu 2010 Kora była jedną z gwiazd rockowego festiwalu w Jarocinie.
|
||
W czerwcu 2010 odbyła się premiera jej nowej solowej piosenki "Zabawa w chowanego", wzbudzającej kontrowersje ze względu na poruszaną w niej tematykę pedofilii wśród księży. Tekst do niej oparty był na osobistych przeżyciach wokalistki. Do utworu powstał jej pierwszy od sześciu lat teledysk. Zdobył on główną nagrodę festiwalu operatorów filmowych Camerimage, czyli Złotą Żabę. Był także nominowany do nagrody Grand Prix festiwalu Yach Film, nagradzającego najlepsze teledyski.
|
||
W listopadzie 2010 Kora zaprezentowała nowego singla, nagranego przy udziale Stanisława Soyki, "Nigdy nie zamknę drzwi przed Tobą".
|
||
W czerwcu 1980 roku Maanam wystąpił na festiwalu polskiej piosenki w Opolu, wykonując utwory "Boskie Buenos" i "Żądza pieniądza" oraz wielokrotnie bisując. Występ ten sprawił, że zespół stał się powszechnie znany, zyskując sobie ogromne rzesze fanów. Oba nagrania stały się od razu wielkimi przebojami i zostały wydane na singlu. W sierpniu Maanam przystąpił do nagrywania pierwszej płyty, przyjmując na miejsce Kupidury nowego perkusistę, Pawła Markowskiego. Wkrótce sukces odniosły kolejne utwory grupy, "Szare miraże" oraz "Stoję, stoję, czuję się świetnie", które zostały wydane na kolejnym singlu. W efekcie Maanam został zaproszony w październiku tego samego roku na plan głośnego filmu Krzysztofa Rogulskiego "Wielka majówka". Film trafił do kin w 1981 roku, a z ekranu obok kilku piosenek z pierwszej płyty przedstawił nowe, w tym przede wszystkim balladę "Ta noc do innych jest niepodobna", która została wówczas wydana na kolejnym singlu grupy.
|
||
W 1990 roku zespół wyruszył na tournée po Stanach Zjednoczonych po klubach polonijnych, a za zarobione tam pieniądze Kora otworzyła wraz z Sipowiczem własną wytwórnię płytową Kamiling Co. Ogromny sukces trasy oraz wyjście wcześniejszych członków grupy z nałogu alkoholowego doprowadziło do reaktywowania Maanamu w poprzednim składzie w 1991 roku. Na rynku pojawiły się najpierw liczne składanki największych przebojów zespołu z lat 80. W marcu i maju dwie części "The Best Of Kora & Maanam", w sierpniu zbiór niepublikowanych w większości na płytach singlowych hitów "The Singles Collection", a we wrześniu jeszcze kaseta "Nie bój się... '91".
|
||
W 1998 roku Maanam powrócił do stylistyki rockowej i we wrześniu wydał album "Klucz", na którym nie zabrakło jednak piosenek lirycznych. Płytę promował utwór "Puerto Rico", ale największy sukces odniosła ballada "Miłość od pierwszego spojrzenia" (muzyka i słowa Olga Jackowska), wykorzystana również w filmie Jana Hryniaka "Przystań". W porównaniu z poprzednimi bestsellerami album osiągnął jednak słabe wyniki sprzedaży, przekraczając nakład 40 tysięcy sztuk. Od tamtej pory zespół koncertował już tylko na darmowych plenerowych imprezach. W marcu 2000 roku na rynek trafiła kompilacja największych przebojów Maanamu "Złota Kolekcja - Kocham Cię kochanie moje", także sprzedana w nakładzie ponad 40 tysięcy kopii.
|
||
W kwietniu 2000 roku Maanam zagrał dwa koncerty w Sali Kongresowej w Warszawie z okazji dwudziestopięciolecia istnienia zespołu. Na scenie pojawiło się wielu gości: Milo Kurtis, John Porter, Robert Brylewski, Zbigniew Namysłowski, Sławek Wierzcholski, Muniek Staszczyk, Justyna Steczkowska, Kasia Nosowska, Artur Rojek, Stanisław Soyka, Bogusław Łyszkiewicz. Koncert był bezpośrednio transmitowany przez TVP 2 i Radio ZET, po czym ukazał się na pierwszej płycie DVD zespołu. Obok koncertu na płytę trafił film "Epoka Maanamu" ukazujący historię zespołu.
|
||
Karierę Bußa przerywały niestety liczne kontuzje, z powodu których stracił sezony olimpijskie 2000 i 2004, zaś w 2006 ostatecznie zakończył karierę.
|
||
Gatunek odkryty został w 1772 przez ekspedycję Rosyjskiej Akademii Nauk prowadzoną przez Johanna Güldenstädta, podczas której zebrano okaz zielnikowy. Jednak na pierwszy opis naukowy gatunek czekał do 1944. Wówczas to jego diagnozę taksonomiczną opublikowała Ida P. Mandenowa. Gatunek nazwała na cześć Dmitrija Sosnowskiego – rosyjskiego badacza flory Kaukazu. Wcześniej okazy tego gatunku rozpowszechniane w kolekcjach i parkach nazywano "Sphondylium pubescens" Hoffm. (Hoffmann, 1814), "Heracleum giganteum" Spr., "Heracleum giganteum" (Spr.) Hornemann 1819, a później "Heracleum pubescens" (Hoffm.) M. Bieb. (Marschall von Bieberstein, 1819). Mandenowa w 1950 zaliczyła barszcz Sosnowskiego wraz z dziesięcioma innymi gatunkami do sekcji "Pubescentia" w obrębie rodzaju "Heracleum" (później powiększoną przez innych badaczy o dwa kolejne gatunki), która została w badaniach molekularnych potwierdzona jako grupa monofiletyczna (wszystkie taksony pochodzą od wspólnego przodka).
|
||
Motorola 6800 był pierwszym procesorem, którego instrukcja maszynowa "HCF" stała się powszechnie znana. Instrukcja ta powoduje, że w procesorze włącza się tryb testowania fabrycznego – rozpoczyna on nieustannie czytać zawartość pamięci z kolejnych komórek bez wykonywania żadnych rozkazów. W takiej konfiguracji szyna adresowa zaczyna zachowywać się jak licznik co pozwala na szybkie zweryfikowanie czy wszystkie linie adresowe działają prawidłowo. Według niepotwierdzonych informacji, w niektórych sytuacjach wykonanie tej komendy w pewnych systemach komputerowych powoduje uszkodzenie układów scalonych obsługujących szynę adresową z powodu konfliktu.
|
||
Płomyczek – popularne czasopismo dla starszych dzieci i (obecnie) młodzieży młodszej, ukazujące się od 1917 roku. Początkowo ukazywał się jako „młodszy brat” nieistniejącego już „Płomyka”, który zlikwidowany został w 75. roku swego istnienia, w 1991 roku. Od 1 września 1927 r. wydawany jako samodzielne czasopismo. W latach 1917-1952 ukazywał się jako tygodnik, dalej do 1989 jako dwutygodnik, od 1990 jest to miesięcznik. Nie był drukowany w czasie wojny. Z dniem 1 marca 2013 roku wydawca zawiesił wydawanie "Płomyczka".
|
||
Najstarsze wzmianki dotyczące Radzionkowa pochodzą z lat 1326-1357. Są to przechowywane w Watykanie listy opłat podatku zwanego „świętopietrze”. Płynie stąd wniosek, że Radzionków jako osada powstał co najmniej kilkadziesiąt lat wcześniej. Około 1430 roku osada została ograbiona i spalona przez Husytów. Po owym najeździe prawdopodobnie zbudowano stary kościół istniejący do końca XIX wieku. W okresie reformacji Radzionków przeszedł w ręce protestanckiego dziedzica Hornig de Horna (1540) i w myśl zasady „czyja władza tego religia” ("cuius regio, eius religio") kościół został oddany pastorowi (do ok. połowy XVII wieku), a część mieszkańców przyjęła nowe wyznanie. W czasie wojny trzydziestoletniej przez okolice osady 5 razy przeciągnęły wojska czego efektem było jej spustoszenie: z 37 istniejących gospodarstw 10 utraciło właściciela i nie odnaleziono żadnych spadkobierców. Ziemie należące do tych gospodarstw przejął tutejszy dziedzic.
|
||
W wyniku podziału Śląska po I wojnie światowej Radzionków w 1922 znalazł się w granicach państwa polskiego, wielu mieszkańców brało udział w powstaniach śląskich (1919, 1920, 1921), a w plebiscycie w marcu 1920 roku większość mieszkańców głosowała za Polską – 4778 głosów (za Niemcami 862 głosy). W czasie II wojny Radzionków znalazł się w granicach III Rzeszy. Uczestnicy powstań śląskich trafiali do obozów koncentracyjnych, gdzie zginęło 43 mieszkańców, a dwóch (Kużaj, Szymała) stracono publicznie za działalność konspiracyjną. Rosjanie z kolei pięciu mieszkańców zamordowali w Katyniu i Twerze w 1940 (policjanci i wojskowi). W 1945 radzieccy żołnierze bez skrupułów zamordowali na ulicach miejscowości trzy osoby. Po wojnie władze komunistyczne przeprowadziły repatriacje mieszkańców narodowości niemieckiej na zachód za Odrę (m.in. proboszcza ks. Józefa Knosałę). W 1951 roku Radzionków uzyskał prawa miejskie – nastąpiła wówczas szybka urbanizacja: wybudowano Dom Kultury (oficjalnie oddany do użytku w 1966 roku), basen wraz z obiektami rekreacyjnymi oraz powstało liceum ogólnokształcące będące do dziś najpoważniejszą placówką edukacyjną gminy.
|
||
W 1230 r. Tybald podjął krzyż i zobowiązał się wyruszyć na Wschód. Na wyprawę wyruszył jednak dopiero w 1239 r. Tybald sfinansował wyprawę z własnej kieszeni. Papież Grzegorz IX w liście z 29 listopada 1238 r. informował, że hrabia "przymuszony okolicznościami" wymusił poważne sumy od swych kościołów, miast, Żydów i lichwiarzy. Krucjata wyruszyła z Lyonu i we wrześniu 1239 r. dotarła do Akki. Zwołana tam rada wojenna powierzyła Tybaldowi naczelne dowództwo wyprawy. 2 listopada Frankowie wyruszyli w kierunku Askalonu. Dotarli do Jaffy, gdy od głównej armii odłączył się Piotr Mauclerc, który zdobył bogatą karawanę.
|
||
Pozostali baronowie, zazdrości o sukces Piotra, rozpoczęli napady na własną rękę. Niewielki oddziałek straży przedniej został pod Gazą zaatakowany i rozbity przez Egipcjan. Tybald nie podjął walki i wycofał się do Akki. Po kilku tygodniach bezczynności poprowadził armię na północ, po czym zawarł rozejm z sułtanem Damaszku as-Salihem Ismailem, który oddawał Frankom okolice Sydonu, Beaufortu, Tyberiady i Safadu. Frankowie zawarli z Damaszkiem przymierze antyegipskie. Wspólna wyprawa na południe nie doszła jednak do skutku, gdyż żołnierzy Ismaila odmawiali walki u boku Franków. Tybald rozpoczął więc negocjacje z sułtanem Egiptu na temat uwolnienia jeńców wziętych do niewoli pod Gazą. Następnie udał się na pielgrzymkę do Jerozolimy i 15 września 1240 r. odpłynął do Europy.
|
||
Ostatnie lata rządów upłynęły Tybaldowi na podróżach między Nawarrą a Szampanią. Pod koniec panowania popadł w konflikt z biskupem Pampeluny, który w 1250 r. ekskomunikował króla. Tybald uzyskał jednak w tym sporze poparcie papieża Innocentego IV.
|
||
W roku 1930 emerytowany lekarz marynarki wojennej USA, dr Joseph G. Thompson, mieszkający w San Francisco, sprowadził z Birmy brązową kotkę i nadał jej imię "Wong Mau". Kotkę początkowo uważano za nową odmianę kota malajskiego, Wong Mau okazała się być kotem tonkijskim, tj. syjamsko-burmańską hybrydą. W USA nie było kota podobnego do "Wong Mau", zatem dr Thomson (wraz z trójką wybitnych hodowców: Virginią Cobb, Billym Gerstem i dr Clydem E. Keelerem) sprowadził z Tajlandii kocura syjamskiego o imieniu "Tai Mau". Niektóre koty z tego miotu były podobne do matki, a niektóre były typowymi kotami syjamskimi . Dopiero skrzyżowanie "Wong Mau" z jej synem "Yen Yen" zaowocowało powstaniem trzeciego typu kolorystycznego, o ciemnobrązowej barwie. Od tej pory można mówić o powstaniu nowej hodowli kotów – kotów burmskich.
|
||
Za nazwę rozmiłowanym w punk rocku i horrorach młodzieńcom posłużyła nazwa ostatniego filmu z udziałem Marilyn Monroe "Skłóceni z życiem". Pierwszy koncert The Misfits odbył się 18 kwietnia 1977 w znanym klubie w Nowym Jorku – CBGB. Skład zespołu, co jakiś czas ulegał zmianie, głównie po tym jak Glenn robił "czystki" w zespole. Zespół rozpadł się w Halloween roku 1983, kiedy to odbył się jego ostatni koncert. Przez 9 lat Jerry walczył z Glenem o prawa do nazwy. W 1995 roku udało mu się z Danzigiem wygrać. Od tej pory Jerry mógł używać nazwy, a Glenn zachował prawa do starszych utworów zespołu. Do zespołu obok Jerry'ego i Doyle'a (gitara, brat Jerry'ego) znaleźli się Michale Graves (śpiew) oraz Dr. Chud (perkusja). Po odejściu z zespołu Gravesa i Dr.Chuda w 2000 roku oraz Doyle'a w roku 2002, Jerry zaprosił do współpracy Deza Cadenę z Black Flag (gitara) oraz Marky'ego Ramone'a z Ramones (perkusja), a wokal (oraz niezmiennie bas) powierzył samemu sobie. W 2005 roku funkcję perkusisty ponownie objął ROBO, który grał z The Misfits w latach 1982-83.
|
||
W roku 1929 utworzono sześć nowych łagrów OGPU: Wiszerski, Północny, Kazachstański, Dalekowschodni, Syberyjski i Środkowo-Azjatycki. W 1930 roku zostały one razem z Sołowkami podporządkowane jednolitej centrali Zarządowi Obozów OGPU (Управление лагерями ОГПУ, УЛАГ), przemianowanym w następnym roku w Główny Zarząd Obozów - Gułag, którego nazwa stała się symbolem sowieckiego aparatu masowego terroru. Od lipca 1929 roku do stycznia 1930 liczba więźniów obozów OGPU wzrosła z 22 do 95 tysięcy i dalej szybko wzrastała (w styczniu 1934 wynosiła ponad 500 tysięcy).
|
||
W 1934 Gułag został włączony w strukturę NKWD ZSRR przy jednoczesnym wcieleniu obozów, będących dotychczas pod zarządem ministerstw sprawiedliwości republik związkowych. W 1939 do GUŁagu włączono także tzw. kolonie pracy dla małoletnich oraz więzienia tranzytowe. Niektóre obozy były jednak podporządkowane innym instytucjom. W marcu 1953 GUŁag podporządkowano Ministerstwu Sprawiedliwości ZSRR, a następnie Ministerstwu Spraw Wewnętrznych ZSRR. W styczniu 1935 roku system obejmował milion więźniów, w 1938 przekroczył 2 miliony, a najwyższą liczebność osiągnął w 1950 roku: 2,6 miliona. Centrala Gułagu stała się także ważnym ośrodkiem administracji gospodarczej, przejmując nadzór nad przemysłem drzewnym, budownictwem kolejowym, drogowym, wodnym oraz przemysłowym.
|
||
Pierwsze zapiski fenologiczne pojawiły się w 1490 r. na Akademii Krakowskiej w Polsce. Karol Linneusz zapoczątkował nowoczesne obserwacje fenologiczne w połowie XVIII wieku i od tego czasu rozwija się w Europie sieć stacji fenologicznych. W połowie XIX wieku Adolphe Quételet ujednolicając metody fenologiczne opisał jednocześnie około 300 gatunków roślin i zwierząt będących obiektem obserwacji fenologicznych.
|
||
W grudniu 1270 r. Henryk odziedziczył po swoim najstarszym bracie, Tybaldzie II, królestwo Nawarry oraz hrabstwo Szampanii.
|
||
Urodził się w środkowej części Rosji w Ziemi Rostowsko-Suzdalskiej (obecnie tzw. Podmoskowie) między 1360 a 1370 (dokładna data jego urodzin nie jest znana, tak samo jak dokładnie nie jest znane miejsce jego urodzin oraz środowisko, z którego się wywodzi).
|
||
Był uczniem św. Sergiusza z Radoneża. Brak źródeł pisanych powoduje, że chronologia jego prac ustalana jest przez ich analizę stylistyczną. Za pierwsze dzieło Rublowa uznaje się freski soboru Zaśnięcia Matki Bożej na Gorodku w Zwieniogorodzie (ok. 1400 rok) zachowane do dziś w niewielkich fragmentach. Wraz ze swoimi mistrzami, Teofanem Grekiem i Prochorem z Gorodca, dekorował sobór Zwiastowania Matki Bożej na Kremlu w 1405. W 1408 razem z Teofanem wykonał freski do soboru Zaśnięcia Matki Bożej we Włodzimierzu nad Klaźmą. Z tych prac zachowają się fragmenty z zachodniej części cerkwi oraz dwa rzędy ikon z ikonostasu. 1410-1420 to czas prac znów w Zwienigorodzie. Zachowały się trzy ikony z rzędu Deesis i freski soboru Narodzenia Matki Boskiej klasztoru Sawino-Starożewskiego, ocalałe we fragmentach.
|
||
Zmarł około 1430 i został pochowany w monasterze Spaso-Andronikowskim w Moskwie. Dane biograficzne o Rublowie są niezwykle skąpe. Nie zachował się żaden portret artysty ani jego opis. Brak również jego podpisu na dziełach. Jedynym tropem jest ilustracja z miniatury szesnastowieczna przedstawiająca "Żywot świętego Sergiusza z Radoneża", pokazująca Rublowa i Daniłę przy pracy nad ikonami. Widać na nich mnicha z rozłożystą brodą. Na rozwój jego legendy miały wpływ także jego przymioty charakteru. Rublow ponoć słynął z pobożności, pokory, łagodności i mądrości.
|
||
Pierwsza wzmianka o Myśliborzu występuje w dokumencie z 1238 r., w którym mowa jest o nadaniu przez Władysława Odonica templariuszom 1000 łanów ziemi nad rzeką Myślą. Myślibórz prawa miejskie otrzymał w latach 1262-1270 (jako miasto brandenburskie). Pod koniec XIII i na początku XIV wieku nastąpił intensywny rozwój miasta, które w latach 1298–1537 było stolicą Nowej Marchii i wiodącym centrum gospodarczym regionu. Stołeczny charakter sprawił, że miasto wznosiło liczne reprezentacyjne budowle oraz zostało ufortyfikowane silnymi murami miejskimi. W 1433 r. miasto spalili husyci. W tym czasie Myślibórz znajdował się w rękach Krzyżaków 1402–1455. W 1473 r. zdobycia i zniszczenia miasta dokonał książę zachodniopomorski Bogusław X. W XVI wieku dwukrotnie Myślibórz padał pastwą ogromnego pożaru 1539 r. i 1590 r. Wojny toczone w XVII i XVIII wieku (zwłaszcza tzydziestoletnia i siedmioletnia) spowodowały ogromne zniszczenia miasta, przez co nastąpiło osłabienie w rozwoju gospodarczym Myśliborza i regionu. Nadzieję na poprawę przyniosło dopiero uruchomienie połączeń kolejowych z Kostrzynem nad Odrą i Stargardem Szczecińskim w 1882 r., Barlinkiem w 1883 r. i Gorzowem Wielkopolskim w 1912 r. W wyniku działań zbrojnych w końcowym okresie II wojny światowej miasto zostało zniszczone w ok. 40%. Zdobyte przez wojska radzieckie 2 lutego 1945 r., a następnie 23 maja 1945 r. przekazane zostało administracji polskiej.
|
||
- w 2000 r.: Myślibórz-Stargard Szczeciński.
|
||
Ukończył studia na Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Przez wiele lat pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego – Państwowe Zakłady Lotnicze w Krakowie, dochodząc w 1989 do stanowiska dyrektora naczelnego. Działał w "Solidarności", od września 1980 był członkiem Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego związku w Krakowie. Zasiadał w zarządzie Regionu Małopolskiego NSZZ "S". W stanie wojennym został internowany na okres od maja do listopada 1982, później współpracował ze strukturami podziemnymi związku.
|
||
W 1990 z ramienia Krakowskiego Komitetu Obywatelskiego został mianowany przez premiera Tadeusza Mazowieckiego wojewodą krakowskim. W okresie swojej pracy na tym stanowisku m.in. na rzecz odnowienia Teatru im. Juliusza Słowackiego, odbudowy po pożarze budynku Filharmonii Krakowskiej, dokończenia budowy Szpitala Rydygiera w Nowej Hucie oraz Centrum Rehabilitacyjnego na Woli Justowskiej.
|
||
Ukończył w 1976 studia na Wydziale Humanistycznym białostockiej filii Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1978 do 1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Działał następnie SdRP i od 1999 w SLD (kierował wojewódzkimi strukturami partii).
|
||
Pracował jako nauczyciel, wicedyrektor i dyrektor Zespołu Szkół Budowlanych w Ełku, pedagog i dyrektor Medycznego Studium Zawodowego w Ełku. Od 1994 do 1997 pełnił funkcję wiceprezydenta miasta. W wyborach w 1997 uzyskał mandat poselski z listy SLD. Po raz drugi został wybrany w wyborach w 2001 z ramienia tego samego ugrupowania w okręgu olsztyńskim liczbą 9580 głosów. W IV kadencji Sejmu był przewodniczącym Komisji Europejskiej i zastępcą przewodniczącego sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PZU.
|
||
W wyborach w 2005, 2007 i 2011 bez powodzenia ubiegał się o ponowny wybór do krajowego parlamentu. W wyborach w 2006 i 2010 uzyskiwał mandat radnego rady miasta Ełk.
|
||
Bardzo obiecującym kierunkiem badań, mającym znaczące zastosowanie np. w przemyśle farmaceutycznym, jest teoretyczna chemia kwantowa. Zajmuje się ona samymi podstawami chemii i jej celem ostatecznym jest możliwość precyzyjnego przewidywania własności fizycznych, chemicznych i biologicznych związków chemicznych, głównie na podstawie ich struktury elektronowej. Badania na tym polu były bardzo długo traktowane podejrzliwie przez społeczność chemików i wiele z kluczowych osiągnięć nie zostało nigdy docenionych Nagrodą Nobla. Dopiero w 1998, za wieloletnie badania w tej dziedzinie Nagrodą Nobla zostali uhonorowani Walter Kohn i John A. Pople. Jednym z ważniejszych historycznie polskich wkładów w zbliżenie się chemii praktycznej oraz chemii teoretycznej były prace z 1968 roku Kołosa i Wolniewicza dotyczące energii dysocjacji (rozerwania wiązania) cząsteczki wodoru. Ich obliczenia były dokładniejsze niż praktyczne pomiary dokonane przez laureata nagrody Nobla Gerharda Herzberga. Dopiero dwa lata później, w 1970 roku, przyznał on, poprawiając pomiary, że uzyskał pierwotnie błędny wynik i wynik Polaków był właściwy...
|
||
Minister sprawiedliwości był od 31 marca 1990 do 30 marca 2010 roku jednocześnie prokuratorem generalnym, a od 29 grudnia 1989 roku jest jednym z członków Krajowej Rady Sądownictwa. 31 marca 2010 roku powstał urząd Prokuratora Generalnego, który jest odrębny od Ministra Sprawiedliwości i administracji rządowej. Prokurator Generalny powoływany jest przez Prezydenta RP na 6-letnią kadencję spośród dwóch kandydatów przedstawionych przez Krajową Radę Sądownictwa i Krajową Radę Prokuratury.
|
||
Juliusz Konstanty Ordon (ur. 16 października 1810 w Warszawie, zm. 4 maja 1887 we Florencji) – oficer wojska polskiego, powstaniec listopadowy, ewangelik.
|
||
Od 1833 przebywał w Dreźnie, następnie osiadł w Szkocji. Około 1840 wstąpił do wolnomularstwa angielskiego, a w październiku 1847 do polskiej loży narodowej w Londynie. Związał się z Towarzystwem Demokratycznym Polskim. W 1848 wyjechał do Mediolanu, chcąc wstąpić do legionu Mickiewicza. Źle przyjęty, ostatecznie znalazł się w Legii Lombardzkiej.
|
||
W październiku 1848 wstąpił do armii sardyńskiej, gdzie służył do 1855. Jesienią 1856 wyjechał do Francji i osiadł w Paryżu. W 1858 otrzymał posadę profesora języków nowożytnych w Kolegium Rządowym w Meaux. Od 1860 w oddziałach Giuseppe Garibaldiego, następnie w armii włoskiej do 1867. Po samobójczej śmierci we Florencji jego zwłoki sprowadzono do Lwowa (władze rosyjskie nie zezwoliły na pochówek w grobie rodzinnym na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie, al. 2 nr 45). Tam dokonano spalenia zwłok według ostatniej woli Ordona i uroczyście pochowano jego prochy na Cmentarzu Łyczakowskim, w Alei Zasłużonych.
|
||
ZX – kodowa nazwa sportowych motocykli japońskiej firmy Kawasaki Heavy Industries. Produkowane od 1988 o pojemnościach od 250 cm³ do 1400 cm³. Modele ostatniej generacji noszą przydomek "Ninja".
|
||
"dane według modelu z 1990 roku"
|
||
Z zawodu żołnierz, od 1989 startuje w zawodach międzynarodowych, początkowo w barwach ZSRR, potem WNP, wreszcie Rosji. Startował na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer (1994, 9. miejsce), Salt Lake City (2002, 5. miejsce) i Turynie (2006, srebrny medal, za Włochem Zöggelerem), wielokrotnie brał udział w innych wielkich imprezach - mistrzostwach świata i Europy. Zajął m.in. 5. miejsce na mistrzostwach Europy w Oberhofie w 2004, zarówno w rywalizacji jedynek mężczyzn, jak i rywalizacji drużynowej. W styczniu 2006 wywalczył w Winterbergu tytuł mistrza Europy w jedynkach. Kolejne tytuły wywalczał w 2010 roku (w jedynkach) i w 2012 (w drużynie).
|
||
Pierwszą znaną osobą w Dolinie Ciemnosmreczyńskiej był Georg Pongrátz, który około 1750 r. mierzył głębokość Niżniego Ciemnosmreczyńskiego Stawu. 26 sierpnia 1751 r. był nad tym stawem także Jakob Buchholtz z dwoma pomocnikami. Zimą jako pierwsi pojawili się w dolinie W. Skórczewski i Stanisław Gąsienica Byrcyn 7 lutego 1914 r.
|
||
W wyniku działalności autonomicznego ruchu flamandzkiego w 1962 ustalono granicę językową francusko-niderlandzką tworząc w ten sposób region francuskojęzyczny. W 1970 utworzono wspólnotę francuską, obejmującą instytucje i osoby w Walonii oraz instytucje francuskojęzyczne w Brukseli, a także Wspólnotę Niemieckojęzyczną dla wschodniej Walonii. W 1980 określono obszar regionu autonomicznego Walonii, który początkowo nie pokrywał się z podziałem administracyjnym Belgii na prowincje. Dlatego po utworzeniu w 1989 Regionu Stołecznego Brukseli, w 1995 wydzielono z Brabancji francuskojęzyczną Brabancję Walońską. Od 1993 Walonia jest regionem federalnym.
|
||
Po raz pierwszy wystąpił w obronie chorych na AIDS w TVP w 1989. W 1990 w Konstancinie otworzył pierwszy dom opieki dla osób zakażonych wirusem HIV, a następnie podobny ośrodek w Piastowie oraz placówkę hospicyjną w Karczewie i kolejny ośrodek w Otwocku.
|
||
Jest pierwszą kobietą objętą reformą konstytucji z 1990 i nowymi zasadami następstwa tronu. Dzięki wprowadzeniu równouprawnienia płci jest druga w linii następstwa tronu Norwegii po swoim ojcu. Norwegia, w odróżnieniu od Szwecji, przyznała prawa do następstwa kobietom urodzonym dopiero po reformie konstytucji, wskutek czego książę Haakon i jego córka zachowali pierwszeństwo przed najstarszą córką króla Haralda V, księżniczką Marthą Louise.
|
||
Grand Theft Auto III (GTA 3) – komputerowa gra akcji wyprodukowana przez Rockstar North i wydana przez Rockstar Games w październiku 2001 na konsolę PlayStation 2, w maju 2002 na Microsoft Windows, w listopadzie 2003 na konsolę Xbox, a dla systemu OS X – 12 listopada 2010 w Europie i 22 listopada 2010 w Ameryce Północnej. Jest czwartą częścią serii "Grand Theft Auto". W Polsce została wydana przez firmę Play-It w roku 2002. Do dystrybucji gra trafiła w wersji oryginalnej, dopiero po jej premierze w Internecie pojawiła się oficjalna łata, spolszczająca grę do wersji kinowej (przetłumaczone napisy, dialogi pozostawione zostały w wersji oryginalnej). Aktualizacja zawierała także mapę metropolii, po której poruszał się gracz.
|
||
W latach 20. XX wieku na Bielanach zostali osadzeni Redemptoryści, powstała kaplica, następnie zaś około 1960 Kościół Świętego Józefa, wchodzący w skład Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W latach 60. XX wieku został oddany do użytku Wojewódzki Szpital Zespolony im. Ludwika Rydygiera.
|
||
Obszar miasta Gazy jest zamieszkany co najmniej od V tysiąclecia p.n.e.. Na przestrzeni swojej historii obszar ten był podbijany przez różne narody i imperia. Po Starożytnym Egipcie powstało tutaj jedno z pentapolis należące do Filistynów. W czasach Cesarstwa rzymskiego i Cesarstwa bizantyńskiego Gaza rozwijała się gospodarczo jako duże miasto portowe położone na wybrzeżu Morza Śródziemnego. W 635 była pierwszym miastem Palestyny zdobytym przez Arabów i włączonym do Kalifatu. Bardzo szybko przekształciło się w ważne centrum prawa muzułmańskiego. Pod koniec XI wieku zostało zdobyte i zniszczone przez krzyżowców. W późniejszych wiekach doświadczyło pustoszącego najazdu Mongołów, i w XVI wieku zmalało do wielkości wioski, którą przyłączono do Imperium osmańskiego. Pod tym panowaniem Gaza mogła ponownie rozwijać się jako ważny ośrodek handlowy. W wyniku I wojny światowej stała się częścią brytyjskiego Mandatu Palestyny. Po I wojnie izraelsko-arabskiej, na początku 1949 znalazła się na terytorium będącym pod kontrolą Egiptu. Egipcjanie przeprowadzili liczne ulepszenia w mieście, jednak po wojnie sześciodniowej w 1967 Gaza znalazła się pod okupacją izraelską. Po zawartych w 1993 Porozumieniach z Oslo, miasto weszło w skład utworzonej Autonomii Palestyńskiej. Po palestyńskich wyborach w 2006 doszło do wybuchu konfliktu o władzę pomiędzy ugrupowaniami Al-Fatah i Hamas. W jego wyniku Hamas przejął kontrolę nad całą Strefą Gazy. Po nasilających się przypadkach ostrzału rakietowego prowadzonego przez Hamas ze Strefy Gazy, Izrael i Egipt nałożyły w 2006 blokadę na całą strefę. W 2010 Izrael złagodził blokadę, zezwalając na dostawy dóbr konsumpcyjnych, a w 2011 Egipt otworzył przejście graniczne dla ruchu osobowego.
|
||
Badania archeologiczne dowodzą, że pierwsze ślady osadnictwa ludzkiego w obszarze dzisiejszej Gazy pochodzą z V tysiąclecia p.n.e. Pojawiły się wówczas tutaj pierwsze osady rolnicze. Znalezione liczne rękodzieła garncarstwa i kości słoniowej dowodzą, że ludzie ci posiadali wyraźnie wykształconą kulturę. Pod koniec IV tysiąclecia p.n.e. na ziemie Kanaanu zaczęły napływać pierwsze fale ludności egipskiej. Około 3400 p.n.e. Egipcjanie wznieśli twierdzę Taur Ikhbanah, która znajdowała się na południe od dzisiejszego miasta Gaza. Była to pierwsza starożytna twierdza egipska wzniesiona na zewnątrz Egiptu. Z tego okresu pochodzą znalezione przedmioty wykonane z miedzi wydobywanej w rejonie Petry. Dowodzi to utrzymywania więzi handlowych pomiędzy tymi ziemiami. Około 3300-3000 p.n.e. Gaza rozwinęła się w duży ośrodek miejski, który wraz ze wzrostem handlu odgrywał coraz większą rolę na lądowym szlaku handlowym „"Via Maris"”. Jednak z czasem interesy gospodarcze Egiptu przesunęły się na północ do dzisiejszego Libanu, skąd zaczęto sprowadzać drogą morską drzewo cedrowe. Rola Gazy została wówczas zredukowana do niewielkiego portu morskiego, do którego zawijały jedynie statki z podstawowymi towarami. Cały region zaczął wówczas cierpieć z powodu upadku gospodarki, a niepotrzebna już twierdza Tell es-Sakan została porzucona przez Egipcjan.
|
||
Około XXV wieku p.n.e. rejon Gazy przeżył znaczny wzrost populacji związany z osiedleniem się ludności kananejskiej, jednak już w XXIII wieku p.n.e. nastąpiła zapaść gospodarcza i upadek tutejszych miast. Na miejscu opuszczonych miejscowości pojawiły się obozy nomadów przemieszczających się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu żywności, wody, opału albo pastwisk dla zwierząt hodowlanych. Ponowne ożywienie koniunkturalne i rozwój społeczny pojawiły się w XX wieku p.n.e. Pojawiły się ośrodki miejskie Tell es-Sakan, Tell el-Ajjul i Gaza. Przed 1650 p.n.e. część Egiptu została przejściowo zajęta przez Kananejczyków. Wydarzenia te przyczyniły się do rozwoju międzynarodowego handlu. W 1484 p.n.e. egipski faraon Totmesa III podbił obszar Gazy. Samo miasto Gaza zaczęło wówczas pełnić rolę egipskiej stolicy administracyjnej w Kanaanie. Pochodzące z około 1310 p.n.e. Listy z Amarna wymieniają nazwę miasta „Azzati” (współczesna Gaza), które zostało ufortyfikowane przez faraona Seti I. Przez obszar Gazy przebiegała wówczas strategiczna droga lądowa (tzw. "Droga Horusa"), przy której odkryto pozostałości kilku starożytnych egipskich fortec.
|
||
Około 1200 p.n.e. zaczęli napływać tutaj Filistyni, którzy zajęli nadmorskie miasta kanaanejskie (Gaza, Ekron, Aszdod, Aszkelon i Gat). Filistyni zdołali także przejściowo osiedlić się w części Egiptu, jednak faraon Ramzes III wypędził ich. Nie był on jednak w stanie wyprzeć ich z pasa nadmorskiego Kanaanu. Według Biblii największym tutejszym miastem była Gaza, która była miastem kananejskim, w sensie politycznym zależnym od Egiptu. Miasto było wówczas dobrze prosperującym portem morskim i stolicą pięciu satrapii filistyńskich (Gaza, Ekron, Aszdod, Aszkelon i Gat). Stary Testament wspomina historię izraelskiego sędziego Samsona, który został wzięty do niewoli przez Filistynów i przyprowadzony do Gazy. Poniósł on śmierć burząc świątynię filistyńskiego boga Dagona. Przez długie lata pentapolis filistyńska cieszyło się względną niezależnością, płacąc jednak daniny potężniejszym sąsiadom. W 1000 p.n.e. kontrolę nad tymi ziemiami zdobył król izraelski Dawid.
|
||
W 1100 krzyżowcy zajęli rejon Gazy, który włączyli w granice Królestwa Jerozolimskiego. W 1149 król Baldwin III ufortyfikował Gazę i oddał ją w ręce templariuszy. Nastąpił wówczas rozwój miasta dolnego, pełniącego rolę służebną wobec fortecy, która była wykorzystywana do atakowania pobliskiego arabskiego miasta Aszkelon. W 1178 wojska muzułmańskie Saladyna zdobyły miasto Gazę. W następnych latach sułtan Saladyn kontynuował swoje podboje i w 1187 zajął Jerozolimę, doprowadzając do upadku Królestwa Jerozolimskiego. Siły angielskie i francuskie (III wyprawa krzyżowa) odzyskały część ziem, w tym Gazę, którą zajął w 1191 król Ryszard I Lwie Serce. Odbudowano wówczas fortyfikacje Gazy, jednak już w 1193 musiano je rozebrać w wyniku zawartych porozumień "Traktatu Jaffy". Krzyżowcy przebudowali wielki meczet w Gazie na Katedrę św. Jana Chrzciciela (obecnie meczet Great Omari). W 1250 obszar Gazy znów powrócił pod panowanie muzułmanów.
|
||
W 1260 Gaza została całkowicie zniszczona przez najazd mongolski Hulagu-chana. W 1277 rozpoczął się okres bujnego rozwoju rejonu Gazy pod panowaniem mameluków z Damaszku. Był on przerwany w 1294 przez trzęsienie ziemi, które spustoszyło Gazę. W 1340 odbudowano "Wielki Meczet". Arabski podróżnik Ibn Batutta odwiedził Gazę w 1355 i opisał ją jako „"miasto duże i ludne, posiadające wiele meczetów. Nie było jednak żadnych murów wokół niego. Był tam stary wspaniały meczet"”.
|
||
W 1516 obszar Gazy został przyłączony do Imperium osmańskiego. Gaza była wówczas już małą miejscowością, z nieczynnym portem, zniszczonymi budynkami i podupadłą gospodarką. Wojska tureckie szybko zdławiły mały opór i Region Gazy (tur. "Sanjak Gazy") wszedł w skład prowincji Syrii. W 1660 Gaza została uznana stolicą Palestyny, co dało początek okresu świetności miasta. Odnowiono stary meczet i wybudowano kilkanaście nowych meczetów. Pojawiły się łaźnie i targowiska tureckie. W 1799 przez obszar Gazy przeszły wojska francuskie dowodzone przez Napoleona Bonaparte. Jednak obecność Francuzów była tak krótka, że nie wywarła większego śladu na tutejszą kulturę. Po kilku miesiącach Gaza wróciła pod panowanie tureckie. Na początku XIX wieku obszar Gazy został zdominowany kulturowo przez Egipt. W 1832 Muhammad Ali (Pasza) dążąc do stworzenia egipskiego imperium podbił Gazę z większą częścią Palestyny. Od tego czasu mieszkańcy tych ziem korzystali czerpiąc zyski z handlu karawan wędrujących między Syrią a Egiptem. W 1840 w pobliżu Gazy doszło do bitwy wojsk tureckich z egipskimi, która położyła kres egipskiemu panowaniu nad Palestyną.
|
||
W wyniku zawartego 13 września 1993 Porozumienia z Oslo nastąpiło utworzenie w Strefie Gazy Autonomii Palestyńskiej. Jaser Arafat wybrał Gazę jako swoją pierwszą stolicę. W marcu 1996 w Gazie odbyła się inauguracyjna sesja "Palestyńskiej Rady Narodowej". Palestyńska populacja w Strefie Gazy cierpiała z powodu złego zarządzania i wysokiej korupcji. Większość inwestycji budowlanych i przemysłowych w Strefie było uzależnionych od wysokich łapówek, których wymagała administracja oraz palestyńskie siły bezpieczeństwa. Powodowało to wzrost niezadowolenia społecznego. Gdy we wrześniu 2000 wybuchło palestyńskie powstanie Intifada Al-Aksa, zbrojne organizacje Hamas i Islamski Dżihad przeprowadziły ze Strefy Gazy wiele ataków terrorystycznych na Izrael. Był to także początek ostrzału rakietowego i moźdżieżowego żydowskich osiedli oraz terenów przygranicznych ze Strefą. 25 stycznia 2006 odbyły się palestyńskie wybory parlamentarne, które niespodziewanie wygrał "Hamas". Izrael i społeczność międzynarodowa (Stany Zjednoczone i Unia Europejska) odmówiły jednak uznania prawa "Hamasu" do sprawowania rządów w Autonomii Palestyńskiej. "Hamas" jest powszechnie spostrzegany jako organizacja terrorystyczna, która odmawia uznania prawa do istnienia państwa Izrael. Z tego powodu przerwano bezpośrednią pomoc dla palestyńskiego rządu i skierowano ją do niezależnych organizacji humanitarnych. Wywołało to zamieszanie polityczne i gospodarczą zapaść, zmuszając wielu Palestyńczyków do emigracji zarobkowej.
|
||
Gaza, poza Starym Miastem, posiada jedenaście dzielnic. Pierwsze poszerzenie miasta miało miejsce w XIII wieku, kiedy to na wzgórzu położonym na wschód od Starego Miasta wybudowano dzielnicę Szuja’ijja. W latach 1930-1940 na wydmach na zachód od centrum miasta powstała dzielnica Rimal, a wzdłuż południowych i południowo-zachodnich granic Starego Miasta powstała dzielnica Zeitoun. Równocześnie dzielnica Szuja’ijja rozszerzyła się na wschód, tworząc nowe dzielnice al-Judeide i al-Turukman. Obszar położony pomiędzy Rimal a Starym Miastem zajęły dzielnice al-Sabra i al-Daraj. Na początku 1950, na północy powstała dzielnica al-Nasser, nazwana na cześć egipskiego prezydenta Nassera. Na północnym wschodzie znajduje się dzielnica Tuffah, która dzieli się na dwie części: wschodnią i zachodnią. W odległości 3 km na północ od Starego Miasta jest dzielnica Szeik Radwan, której nazwa pochodzi od grobowca szejka Radwana. Miasto wchłonęło również nadmorską wioskę al-Szati. W granicach miasta znajduje się także obóz uchodźców al-Szati, jest on jednak poza jurysdykcją miejską. Po 1990 na południowym skraju dzielnicy Rimal powstała najbardziej zamożna Tel al-Hawa, a na południowej krawędzi miasta powstała dzielnica Szeik Ijlin.
|
||
W maju 2010 w mieście otworzono aquapark, jednak już we wrześniu został spalony przez zamaskowanych mężczyzn. Organizacja Hamas oświadczyła, że park wodny był miejscem demoralizacji, ponieważ mężczyźni i kobiety kąpali się tam razem.
|
||
Ludność Gazy w przeważającej większości składa się z muzułmanów, z których większość jest zwolennikami sunnizmu. Obok nich istnieje niewielka społeczność chrześcijan, licząca około 3500 osób. Większość z nich należy do cerkwi prawosławnej, a pozostali do kościoła katolickiego i baptystów. Do 1948 w Gazie istniała społeczność żydowska. Pozostała po nich jedynie starożytna synagoga.
|
||
Największym szpitalem w Gazie jest założony w 1940 szpital al-Szifa. Haidar Abdel Shafi założył w 1950 klinikę medyczną Bandar Gaza, która zapewnia ograniczoną opiekę zdrowotną. Chrześcijańskie towarzystwa misyjne prowadzą od 1907 szpital Southern Baptist Hospital. Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca zarządza drugim pod względem wielkości szpitalem w mieście, szpitalem Al-Quds. Wszystkie szpitale cierpią na niedobór energii elektrycznej.
|
||
16 grudnia 2010, po 25 latach pracy dla CNN, przeszedł na emeryturę. Kończąc ostatni odcinek Larry King Live powiedział: "Good night and thank you all for watching". 17 grudnia 2010 został wyemitowany ostatni odcinek popularnego programu. Decyzję o zakończeniu kariery argumentował tym, że chce teraz dużo czasu spędzać z rodziną. Zarówno Bill Clinton jak i Barack Obama pożegnali dziennikarza.
|
||
Jako źródło pierwszych fascynacji filmem Jarman podawał w biografii film "La Dolce Vita" Federico Felliniego, który obejrzał mając 18 lat. Podczas studiów w Slade poznał niezależne, undergroundowe kino, a duże wrażenie zrobiły na nim wtedy takie filmy jak "Scorpio Rising" Kennetha Angera i nieco później filmy Andy’ego Warhola. Z filmem na gruncie profesjonalnym po raz pierwszy spotkał się na planie "Diabłów" Kena Russella, gdzie zajmował się scenografią. W 1970 r. przypadek zetknął go z tym reżyserem: w pociągu z Paryża poznał przyjaciółkę Russela, która skojarzyła ze sobą obydwu artystów. Z tym samym reżyserem Jarman pracował jeszcze przy realizacji scenografii do "Dzikiego Mesjasza". Przyznawał później, że ta współpraca wiele go nauczyła, a Russell był najlepszym nauczycielem filmu, na jakiego mógł trafić.
|
||
W 1990 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (filia w Rzeszowie).
|
||
Od 1981 należał do Związku Młodzieży Wiejskiej. Od 1990 do 1996 był prezesem Zarządu Krajowego ZMW. Od 1997 do 2001 pełnił funkcję prezesa spółki z o.o.
|
||
Schack August Steenberg Krogh (ur. 15 listopada 1874 w Grenie, zm. 13 września 1949 w Kopenhadze) – fizjolog duński, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny z 1920 roku.
|
||
Od 1916 roku był profesorem fizjologii zwierzęcej na uniwersytecie kopenhaskim. Przy tej uczelni założył w 1910 roku pierwsze laboratorium badawcze fizjologii zwierząt. W badaniach naukowych współpracował z żoną, Marią Krogh (1874-1943).
|
||
Najważniejsze prace Krogha dotyczyły fizjologii oddychania i krążenia. Badał krążenie krwi w drobnych naczyniach oraz zaopatrzenie tkanek w krew, odkrył zależność produkcji energii od ilości pochłanianego przez organizm tlenu. Za odkrycie regulacyjnego mechanizmu naczyń włosowatych otrzymał w 1920 roku Nagrodę Nobla.
|
||
Francuskie wojska zdobyły szereg twierdz w Niderlandach, m.in. Lille (zdobyte dnia 17 sierpnia 1667 r.), Courtrai, Tournai, Douai i Audenarde (Oudenaarde), a w lutym 1668 r. wkroczyły na terytorium Hrabstwa Burgundii (Franche-Comté). Uwikłane w konflikt Anglia i Holandia porozumiały się w końcu i zawiązały antyfrancuski układ do którego włączyła się także Szwecja. Bojąc się rozszerzenia konfliktu król francuski zaprzestał prowadzenia działań zbrojnych i poprosił o rozejm. Dnia 2 maja 1668 roku w Akwizgranie podpisano porozumienie pokojowe na mocy którego Maria Teresa zrzekła się praw do tronu hiszpańskiego, a niewielkie terytoria hiszpańskie pozostały po stronie Francji. Sprawa tronu hiszpańskiego pozostała jednak nierozwiązana i z nową siłą wybuchła w roku 1700 - wojna o sukcesję hiszpańską.
|
||
Polscy pionierzy pochodzący z Dąbrówki Wielkopolskiej i Zbąszynia przybyli do Adelaide 7 sierpnia 1856 roku, ich podróż zaczęła się w maju tego samego roku kiedy zaokrętowali się w statku płynącym do nowo powstałej kolonii w Hamburgu. Już rok później polscy koloniści zakupili pierwszą posesję w miejscu nazywanym Hill River (w późniejszym czasie przemianowanym właśnie na Polish Hill River). W tym samym roku założono Komitet Budowy Kościoła w Sevenhill, jeden z osadników Jan Nykiel przekazał ziemię na której ma on być wybudowany i oddał zarządzanie całym projektem w ręce swoich synów Jana i Jakuba oraz Lukasowi Małychowi i Paulowi Połomce. W 1870 roku do Sevenhill przyjechał ksiądz Leon Rogalski, pierwszy polski ksiądz w Australii Południowej, od razu zaczął prowadzić pracę duszpasterską wśród Polaków w Hill River i okolicach, a także w Barossa Vallley. Kościół pod wezwaniem św. Stanisława Kostki zostaje konsekrowany przez biskupa Shiela w 1871 roku, w tym samym roku prasa katolicka w Polsce publikuje artykuł księdza Rogalskiego opisujący sytuację osadników w Australii oraz, że "Polacy...w Sevenhill i Hill River... mają swoją własną szkołę prowadzącą zajęcia w polskim i angielskim języku".
|
||
W 1872 roku przykościelna szkoła zostaje opisana w "Directory of South Australia", w tym okresie Polacy stanowią bardzo aktywną część społeczeństwa, są często wybierani do różnego typu władz okręgowych. W 1874 do Hill River przybyły siostry św. Józefa i rozpoczęły pracę w szkole. Dwa lata później biskup Reynolds poświęcił główny ołtarz i zainstalował relikwie św. Stanisława Kostki. Pierwszy oficjalny spis parafian został przeprowadzony w 1890 roku przez księdza Rogalskiego, odnotował on 322 osoby składające się na 62 polskie rodziny zamieszkujące okolice Hill River, Sevenhill i Penwortham.
|
||
W 1893 Polacy przekazali tytuł do ziemi na której stał kościół i szkoła na ręce Arcybiskupa Adelajdy. 6 czerwca 1906 zmarł ksiądz Rogalski. Z powodu braku zainteresowania i postępującej integracji społeczeństwa polskiego z Australijczykami, szkoła zostaje zamknięta w 1925 roku, na początku 1950 roku kościół zostaje dekonsekrowany i następuje jego powolna dewastacja, sam budynek kościoła używany jest jako magazyn.
|
||
Renowacja rozpoczęła się w 1971 roku, Polonia zakupuje dodatkowych 9 akrów ziemi przylegającej do pierwotnej dwu akrowej własności. Kościół św. Stanisława został wciągnięty na listę zabytków w Australii Południowej w 1980 roku. W 1988 roku Monsinior Horgan oficjalnie otwiera muzeum Polish Hill River Church Museum.
|
||
Ukończył w 1970 studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, następnie w 1977 studia podyplomowe na Akademii Ekonomicznej w Krakowie w zakresie organizacji i zarządzania. Kierował studenckim klubem "Nowy Żaczek", działał w radzie uczelnianej Zrzeszenia Studentów Polskich UJ, należał do grupy założycieli czasopisma "Student" (w latach 1968–1972 był kierownikiem działu krajowego).
|
||
W 1980 został redaktorem naczelnym ośrodka Telewizji Polskiej w Krakowie, odwołano go z tej funkcji w 1983. Od 1984 pracował w miesięczniku "Zdanie", najpierw jako zastępca redaktora naczelnego, a w latach 1989–1990 jako redaktor naczelny. W 1990 przez kilka miesięcy pełnił funkcję redaktora naczelnego "Gazety Krakowskiej". W lutym 2000 został redaktorem naczelnym "Trybuny". Prowadził również zajęcia dydaktyczne ze studentami dziennikarstwa i filmoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Na początku lat 90. prowadził firmę wydawniczą "BUS" s.c.
|
||
Od 1972 do rozwiązania był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Brał udział w organizacji Ruchu 8 Lipca. Był delegatem na IX i XI (ostatni) zjazd PZPR. W 1990 znalazł się wśród założycieli Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, w 1999 wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej, zasiadał we władzach krajowych obu tych partii.
|
||
W latach 1972–1982 należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (m.in. od 1977 jako członek zarządu głównego i od 1980 członek rady głównej). Od 1983 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. Był pomysłodawcą Krakowskiej Nocy Poetów w 1972. Związany z grupą inicjatorów odbudowy Pomnika Grunwaldzkiego. Współorganizator działalności Klubu Twórców i Działaczy Kultury "Kuźnica", po jego reaktywowaniu w 1989 był wiceprzewodniczącym, a od 1993 prezesem. W tym samym roku wszedł w skład Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa.
|
||
Wielka Wyspa Piaszczysta, Wyspa Fraser (ang. "Fraser Island") – największa na świecie wyspa piaskowa, położona jest na wschodnim wybrzeżu Australii, około 200 km na północ od Brisbane w stanie Queensland, ma 120 km długości i do 25 km szerokości. Zajmuje obszar o powierzchni 1600 km kwadratowych, piaszczyste pagórki osiągają wysokość do 240 m. Wyspa Fraser, tworząca część regionu pod nazwą Wielki Rejon Piaszczysty (ang. "Great Sandy Region"), w 1992 wyspa została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
|
||
W 1657 Św, Wincenty de Paul przekonał Bossueta do przeprowadzki do Paryża i poświęceniu się wyłącznie kazaniom. W stolicy Bossuet szybko zyskał poważanie dworu. Od 1660 regularnie wygłaszał kazania w kaplicy królewskiej. W roku 1662 wygłosił kazanie "O obowiązkach Królów" w Luwrze.
|
||
13 września 1670 Bossuet został wychowawcą Wielkiego Delfina, lecz nie mógł sobie poradzić z kapryśnym niesubordynowanym młodzieńcem.
|
||
W roku 1668 Bossuet konwertował Turenne'a. W 1670 opublikował "Exposition de la foi catholique", a w 1688 "Histoire des variations des Églises protestantes", w której przekonywał, że bez hierarchii i organizacji Kościół zaniknie. Od 1691 do 1701 Bossuet korespondował z Leibnitzem by przekonać go do ponownego zjednoczenia protestantów z Rzymem. Leibniz uznał, że doktryna katolicka może zostać przyjęta przez nich, lecz uważał, ze niemożliwe jest by religia w ogóle się nie zmieniała.
|
||
W miejscu tym postawiono w 1430 r. kapliczkę upamiętniającą przyjęcie przez Żmudzinów chrztu. Nad kapliczką górował wielki krzyż. Po upadku powstania listopadowego w 1831 r. zaczęto tam masowo przynosić i stawiać kolejne krzyże i od tego czasu przybywa ich stale. Stawiane są, bądź podwieszane na już stojących, różnej wielkości, od ogromnych kilkumetrowych aż po całkiem miniaturowe, w intencji nadziei, przyszłości, jako symbole zadumy, wiary bądź jako wota dziękczynne.
|
||
Ukończyła studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. W 2010 z listy Platformy Obywatelskiej uzyskała mandat radnej sejmiku małopolskiego. Rok później z ramienia tej samej partii została wybrana do Sejmu VII kadencji, otrzymując w okręgu krakowskim 7289 głosów.
|
||
Wojtkiewicz był jednym z czołowych łotewskich szachistów, uczniem byłego mistrza świata Michaiła Tala. W 1988 roku przeprowadził się do Polski. Wkrótce otrzymał polskie obywatelstwo i od razu znalazł się na czele polskiej listy rankingowej. W 1989 roku w swoim pierwszym występie w finale indywidualnych mistrzostw Polski w przekonującym stylu wygrał turniej i zdobył tytuł mistrza kraju. W finałach mistrzostw Polski startował jeszcze trzykrotnie (w 1992, 1995 i 1996 roku), raz zajmując pierwsze miejsce (1995) i dwa razy drugie. Reprezentował Polskę na dwóch olimpiadach, w 1990 i 1992 roku, z ogólnym wynikiem 16 pkt w 28 partiach (57,1%) na pierwszej szachownicy. Dwukrotnie (w 1989 i 1992 roku) brał udział w drużynowych mistrzostwach Europy. W swoim pierwszym występie rezultatem 7 pkt w 9 partiach zdobył srebrny medal na drugiej szachownicy. W 1990 roku Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu tytuł arcymistrza.
|
||
Wojtkiewicz brał udział w ogromnej liczbie turniejów na całym świecie, często zdobywając nagrody w otwartych turniejach szwajcarskich. Do najbardziej spektakularnych jego sukcesów należy zwycięstwo w turnieju internetowym, zorganizowanym przez Internet Chess Club, którego stawką było zaproszenie na prestiżowy turniej z udziałem dwóch najsilniejszych szachistów świata. W rozegranym w kwietniu 2000 roku w Islandii turnieju Wojtkiewicz zajął trzecie miejsce za Garrim Kasparowem i Viswanathanem Anandem (w półfinale przegrał z Kasparowem ½ - 1½). Od końca lat dziewięćdziesiątych skoncentrował się na turniejach rozgrywanych w Stanach Zjednoczonych, zamieszkał w Baltimore i podjął studia na Uniwersytecie Marylandu, gdzie został członkiem najsilniejszej w historii uczelni drużyny szachowej. W 2004 roku jako reprezentant USA brał udział w mistrzostwach świata FIDE rozgrywanych systemem pucharowym. Awansował do drugiej rundy, gdzie został wyeliminowany przez Wadima Zwiagincewa.
|
||
Big Cyc tworzył następne utwory, wszystkie w niepowtarzalnej poetyce wielkiej zgrywy i parodii atmosfery schyłkowego PRL-u. Pierwsza płyta, zatytułowana ""Z partyjnym pozdrowieniem. 12 hitów w stylu lambada hardcore"" ukazała się w 1990 roku, już w zmienionych warunkach ustrojowych, czego dowodem był zarówno tytuł, jak i okładka – portret Lenina z punkowym "irokezem" (autorstwa Piotra Łopatki). Płyta przyniosła następne przeboje grupy: "Piosenkę góralską", "Berlin Zachodni" (reminiscencje z pierwszych występów na Zachodzie) i "Balladę o smutnym skinie", a zespół zdobył sławę wykraczającą poza granice Polski.
|
||
Lata 2000 -.
|
||
Dokumenty wspominają tę dolinę od 1670 r. Miała tradycje pasterskie i górnicze. W jej dolnej części znajduje się duża Polana pod Jaworem, która dawniej była ośrodkiem gospodarczym Hali Tomanowej Liptowskiej. W znajdujących się na niej szałasach w czasie II wojny światowej odpoczywali kurierzy wędrujący na trasie Zakopane–Budapeszt. Powyżej tej polany w kwietniu 1940 r. w trakcie ucieczki na Węgry w czasie śnieżnej zawieruchy zmarł z wycieńczenia polski naukowiec i taternik Włodzimierz Gosławski wraz z towarzyszącą mu Adą Kopczyńską. Polscy naukowcy mieli udział w badaniu tej doliny. Antoni Rehman w 1893 r. opisał jej moreny, Jerzy Młodziejowski w latach 1932–1934 zbadał jej stawki. Ludwik Zejszner w latach 1839–1840 badał źródło pod Tomanową Przełęczą.
|
||
Misje petersberskie zostały włączone do zadań Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej przez Traktat Amsterdamski. Po tym, jak sygnatariusze zmodyfikowanego traktatu brukselskiego zdecydowali w 2010 r. o rozwiązaniu Unii Zachodnioeuropejskiej, UE przejęła jej składniki materialne i kompetencje. Zadania petersberskie są nadal podstawą prawną decyzji o wysłaniu misji w ramach WPBiO.
|
||
Debiutował w czerwcu 2000 roku w miesięczniku Świat Gier Komputerowych tworząc rubrykę "Grao Story". Publikował teksty publicystyczne w "Nowej Fantastyce" w cyklu "Co w duszy gra". W "Nowej Fantastyce" 11/2002 ukazało się jego pierwsze opowiadanie z cyklu o gamedecu ("gierczanym detektywie") Torkilu Aymorze - "Gamedec. Małpia pułapka". Jego debiutem książkowym był zbiór dwunastu opowiadań "Gamedec. Granica rzeczywistości", wydany przez wydawnictwo SuperNOWA w 2004. W kwietniu 2006 ukazał się tom drugi, tym razem powieść, pt. "Gamedec. Sprzedawcy lokomotyw".
|
||
Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1997 r., z wynikiem 2540 punktów zajmował wówczas trzecie miejsce (za Michałem Krasenkowem i Aleksandrem Wojtkiewiczem) wśród polskich szachistów.
|
||
Pierwszy prototyp został oblatany 31 sierpnia 1947 roku. Produkcję seryjną rozpoczęto w 1949. Od 1957 produkowany na licencji w Chinach jako Y-5, a od 1960 również w Polsce w wytwórni w Mielcu, gdzie zbudowano większość maszyn tego typu. Samoloty An-2 znalazły zastosowanie w lotnictwie rolniczym, sportowym, wojskowym i pasażerskim w takich krajach jak ZSRR, Afganistan, Bułgaria, Czechosłowacja, Chiny, NRD, Egipt, Grecja, Indie, Jugosławia, Kuba, KRLD, Mongolia, Mali, Nepal, Polska, Rumunia, Sudan, Węgry, Wietnam, Tunezja, Turcja, a nawet USA.
|
||
W 1970 w Instytucie Lotnictwa w Warszawie, dokonano przeróbki seryjnego samolotu An-2R (rolniczego), numer seryjny 1G12832, na latające laboratorium „LALA-I”. Oprócz silnika tłokowego ASz-62 w samolocie umieszczono silnik turboodrzutowy AI-25 o ciągu statycznym 14,7 kN z silnikiem rozruchowym AI-9. Samolot „LALA-1” służył do badania możliwości wykorzystania silnika turboodrzutowego do napędu samolotu rolniczego. Odcięto tylną część kadłuba, który zastąpiono konstrukcją kratownicową Zastosowano podwójne usterzenie pionowe i nowe tylne podwozie. Samolot oblatano z silnikiem tłokowym 10 lutego 1972 i 26 kwietnia 1972 z obydwoma pracującymi silnikami. Wyniki prób posłużyły następnie do projektowania i budowy samolotu PZL M –15.
|
||
Wykorzystywano go do przewozu ludzi, na lokalnych liniach pasażerskich, poczty, różnych ładunków, jako sanitarny, do prac agrolotniczych, do badań meteorologicznych i geofizycznych, w poszukiwaniu ławic ryb, do gaszenia pożarów leśnych, szkolenia skoczków spadochronowych i wielu innych zadań. Jednym słowem samolot mógł przewozić wszystko, co można było załadować przez drzwi bagażowe i nie przekraczało masy 1500 kg.
|
||
Tylko do ZSRR przekazano do 1968 roku 3000 samolotów, do 1973 – 5000. 11 maja 1984 z WSK w Kaliszu przekazano 20-tysięczny silnik do samolotu An-2, a 25 września 1984 wysłano 10-tysięczny samolot odbiorcy radzieckiemu.
|
||
Słuck (biał. "Слуцк" lub "Слу́цак", ros. "Слуцк") – miasto na Białorusi, w obwodzie mińskim, centrum administracyjne rejonu słuckiego. Leży 105 km na południe od Mińska, nad rzeką Słucz; dawna polska rezydencja magnacka. W 2010 liczył 61,4 tys. mieszkańców.
|
||
Po raz pierwszy wzmiankowany w 1116 w Powieści minionych lat jako jedno z miast Księstwa Turowskiego. W 1160 został stolicą odrębnego Księstwa Słuckiego, którego pierwszym znanym księciem był Włodzimierz Mścisławowicz, wnuk Włodzimierza II Monomacha. Od lat 1320-1330 aż do 1793 pozostawał częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego (od 1507 do województwa nowogródzkiego). Od 1395 Słuck stanowił własność rodu Olelkowiczów.
|
||
W 1617 po śmierci księżnej słuckiej, miasto przeszło z rąk Olelkowiczów w ręce Janusza Radziwiłła. W 1617 działała już w Słucku szkoła kalwińska. W 1624 otwarto Gimnazjum w Słucku. W 1648 fortecę nieskutecznie próbowali dwoma szturmami zdobyć Kozacy. W 1650 po raz drugi miasto otrzymało prawo magdeburskie. W czasie wojny z Moskwą, w 1654 na rozkaz Bogusława Radziwiłła wzmocniono wały miasta. Pracami kierował Wilhelm Paterson.
|
||
Wtedy też powstała cytadela słucka zwana Nowym Zamkiem (w miejscu wcześniejszej fortyfikacji). Całe miasto otrzymało też nowe wały w systemie staroholenderskim (oprócz przedmieść Ostrowskiego i Trojczańskiego). Wały miały szerokość 266 m, wysokość 8 m i posiadały 12 bastionów. Całość wałów miała długość 3840 m. Znajdowały się w nich cztery bramy (trzy murowane).
|
||
W czasie wojny z Moskwą dzięki tym wzmocnieniom wojska moskiewskie pod dowództwem Aleksego Trubeckiego nie były w stanie zdobyć miasta podczas szturmów 2-6 i 27-30 września 1655. Miasto ustawą sejmową zostało zwolnione z podatków na okres sześciu lat. Gubernatorem Słucka był wówczas Szkot Wilhelm Paterson. Niedługo później twierdzę zaczęto znowu wzmacniać. W 1659 Sejm wziął na służbę Rzeczypospolitej cały garnizon w Słucku. W 1660 twierdzą dowodzili prawdopodobnie komendant Klosing oraz komisarze Kazimierz Kłokocki i Władysław Huryn. Aby powiększyć garnizon, utworzono ze zgromadzonej w twierdzy szlachty chorągwie szlacheckie, które podlegały komendantowi i mogły zostać wykorzystane do obrony twierdzy albo podjazdów, której rotmistrzem został stolnik orszański Hieronim Władysław Brzuchański, porucznikiem Jan Słąski, a chorążym Jan Wołk. Po zakończeniu wojny z Moskwą twierdzę rozbudowano także w latach 1667–1669. Do obrony miasta służył regiment piechoty w sile ok. 1000 ludzi, dragoni i piechota wybraniecka.
|
||
Od XVII do XIX wieku był jednym z głównych centrów kalwinizmu na Litwie, znajdowało się w nim słynne Gimnazjum Słuckie założone w 1617 przez Janusza Radziwiłła, przejęte przez władze rosyjskie w 1830 w ramach represji po wybuchu powstania listopadowego.
|
||
Na mocy traktatu ryskiego stało się częścią Białoruskiej Republiki Rad. W listopadzie i grudniu 1920 w Słucku i okolicach odbyło się zbrojne antybolszewickie powstanie słuckie, którego celem była obrona niepodległości Białoruskiej Republiki Ludowej. Powstanie zostało krwawo stłumione przez bolszewików.
|
||
Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 października 2004 r., z wynikiem 2520 punktów dzielił wówczas 12. miejsce (wspólnie z Pawłem Blehmem) wśród polskich szachistów.
|
||
Zyskał popularność wieloletnim procesem z rządem pruskim o rewindykację dóbr filipinów gostyńskich, skonfiskowanych przez władze; wygraną w sprawie przyniósł dopiero upadek zwierzchnictwa pruskiego. W 1910 został członkiem rady konserwatywnego Związku Narodowego. W kwietniu 1913 wybrano go na prezesa Rady Narodowej, organizacji, mającej koordynować działalność polską na terenie zaboru pruskiego. W działaniach Rady, przedstawionych w mowie programowej z 10 października 1913, kładł nacisk na działania na tzw. kresach zaboru (Warmia i Mazury, Śląsk). Ostatecznie Rada Narodowa nie zdążyła w większy sposób zaznaczyć swojej działalności wobec wybuchu I wojny światowej.
|
||
W 1807 wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego, odznaczył się w bitwie pod Raszynem w 1809, brał udział w walkach o Sandomierz oraz wyzwoleniu Lwowa. Mianowany pułkownikiem w sztabie generalnym, a w 1811 został adiutantem ks. Józefa Poniatowskiego. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego. W kampanii rosyjskiej 1812 roku odznaczył się w bitwach o Smoleńsk, pod Borodino, pod Winkowem, gdzie z Kamienieckim wybawili osaczonego przez kozaków Poniatowskigo i nad Berezyną, gdzie siły polskie zatrzymały atak rosyjski, ocalając Napoleona od ostatecznej klęski. W bitwie pod Lipskiem towarzyszył ks. Józefowi, aż ranny osunął się z konia. Służył w armii Królestwa Polskiego jako adiutant wielkiego księcia Konstantego, ale w 1820 podał się do dymisji.
|
||
Kiedy 15 września 1830 otwierano kolej L&MR, uroczystość ta była znaczącym wydarzeniem, przyciągając czołowych przedstawicieli rządu i przemysłu, łącznie z premierem Dukem Wellingtonem. Uroczystość tego dnia zepsuła śmierć Williama Huskissona (Przedstawiciela Parlamentu z Liverpoolu), który został śmiertelnie potrącony przez parowóz – Rocket. Mimo to kolej była dużym sukcesem. Stephenson stał się bardzo sławnym człowiekiem, zaoferowano mu pozycję głównego inżyniera ds. kolei.
|
||
Traktat ryski (ros. Рижский мирный договор 1920 года, "Riżskij mirnyj dogowor"; łot. Latvijas – Krievijas miera līgums) – traktat pokojowy podpisany między Łotwą a Rosją Radziecką 11 sierpnia 1920, ustanawiający oficjalnie stosunki państwowe, kończący wojnę między dwoma krajami oraz regulujący kwestię graniczną.
|
||
Bzie – sołectwo miasta Jastrzębie-Zdrój. Stanowi wschodni obszar miasta, graniczący z gminą Pawłowice. 31 grudnia 2010 r. sołectwo miało 3547 mieszkańców, zajmuje obszar o powierzchni 1728,73 ha, co stanowi 19% powierzchni miasta. Bzie położone jest nad potokiem Bzianką.
|
||
Płomyk. Tygodnik ilustrowany dla dzieci i młodzieży – czasopismo wydawane od 1917 do 1991 roku. Pierwszym wydawcą był Związek Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych, a od 1930 r. Związek Nauczycielstwa Polskiego. W ostatnich dziesięcioleciach działalności dwutygodnik; ukazywały się 24 numery w roku, lecz wydania wakacyjne było łączone jako numery 11/12 i 13/14.
|
||
Założycielką pisma była Janina Porazińska. W okresie dwudziestolecia międzywojennego z czasopismem współpracowali m.in. Józef Czechowicz , Aleksander Kamiński, Franciszka Themerson czy Wanda Wasilewska. "Płomyk" już w 1915 roku zaczął się ukazywać jako dodatek do "Zorzy" Pauliny Krakowowej, potem w 1918 roku wydawany był już jako samodzielne czasopismo. Było to czasopismo bardzo nowoczesne, miało charakter różnotematyczny. Poszczególne numery nawiązywały do pór roku, jakichś szczególnych wydarzeń. Stopniowo, od lat 30. "Płomyk" nabrał charakteru monotematycznego i stał się tygodnikiem. Wprowadził bogaty dział korespondencji - były listy do redakcji pisane przez dzieci i listy od redakcji. Czasopismo to było bardzo cenne, gdyż podobnie jak "Szkółka dla dzieci" było skorelowane z programem szkolnym. Od 1929 roku wychodził jako dodatek do "Płomyka", "Płomyczek" (od 1930 r. jako samodzielne czasopismo). W 1936 ukazał się specjalny numer "Płomyka" idealizujący ZSRR, co spowodowało reakcję polskich władz i strajk nauczycielski w 1937.
|
||
Płomyk został "zgaszony" z numerem 12/1991. W 1990 roku ukazało się już tylko 14 numerów. Jak wyjaśniono w ostatnim, pożegnalnym numerze, likwidacja miała związek ze zbyt dużą utratą czytelników na rzecz "nowych i bardziej komercjalnych" czasopism dla młodzieży, które pojawiły się po 1989 roku, oraz ze sprywatyzowaniem wydawnictwa Nasza Księgarnia, które nie chciało ponosić strat. W ostatnim roku sponsorem czasopisma było PKO i temat oszczędzania pojawiał się często na łamach.
|
||
31 grudnia 2010 r. osiedle miało 4544 mieszkańców.
|
||
Obecną jednostkę pomocniczą utworzono w 2002 r. W 2010 r. zmieniono nazwę osiedla z "Pszczyńska" na "Jastrzębie Górne i Dolne".
|
||
Wieś dawniej nazywana była Sycynka, później Syczyna. Istniała już w XV wieku jako mała wieś leżąca na trasie Warszawa-Moskwa. W 1537 r. była własnością Jana Rawicza Witanowskiego, dworzanina królewskiego. Około 1630 r. prawem zastawczym Sycynę dzierżył Piotr Krzysztof Witanowski. Wieś wraz z dworem i folwarkiem w Worońcu w 1789 r. należała do wojewody wileńskiego Radziwiłła, była w zastawie u W. Frankowskiego wicestarosty mielnickiego. Miała wówczas 34 domów, jeden dom należał do szlachcica Nowickiego. W 1836 r. Tomasz Mirski kapitan wojska Napoleona ożenił się z Konstancją Wołoszowską, kupił od Wittgensteinów dobra Woroniec i Sycynę.
|
||
W ołtarzu cerkwi znajdował się duży obraz, świętego Mikołaja. Karol Stanisław Radziwiłł ufundował w 1694 r. nową cerkiew unicką w Sycynie. W 1798 proboszczem był ks. Mikołaj Kościukiewicz Wizytacja cerkwi była w 1769 r., w 1813 r., 28 maja 1830 r. Katarzyna ze Skolimowskich Sroczkowska ofiarowała 600 zł na naprawę cerkwi. W aktach przed 1860 roku znajduje się świadectwo o cudownym uzdrowieniu za przyczyną Matki Boskiej znajdującej się w obrazie w cerkwi unickiej w Sycynie.
|
||
Rokowania polsko-sowieckie rozpoczęły się w sierpniu 1920 w Mińsku, w sytuacji zagrożenia przez wojska sowieckie niepodległości Polski. Delegacji polskiej przewodniczył wiceminister spraw zagranicznych, Jan Dąbski, a delegacji sowieckiej Kārlis Daniševskis. Jesienią 1920 negocjacje zostały przeniesione na grunt neutralny do Rygi (Łotwa), a Daniszewskiego zastąpił Adolf Joffe. Po zwycięstwie w bitwie warszawskiej i kampanii niemeńskiej polska delegacja miała znacznie korzystniejsze karty w swych rękach. Jako przedstawicieli RP do Rygi wysłano Jana Dąbskiego, Henryka Strasburgera i Leona Wasilewskiego.
|
||
Endecja, która zdominowała skład delegacji była przeciwna koncepcji federacyjnej Józefa Piłsudskiego, preferując bezpośrednie wcielenie (inkorporację) terenów etnicznie mieszanych dawnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów w skład odrodzonego państwa polskiego, zgodnie z zasadami sformułowanymi przez Romana Dmowskiego na paryskiej konferencji pokojowej (→ Linia Dmowskiego). Politycy Narodowej Demokracji byli przekonani o tymczasowości rządów bolszewików w Rosji i możliwości dwustronnej, skierowanej przeciwko Niemcom, współpracy z wkrótce przywróconym rządem postkomunistycznej Rosji, w oparciu o podział ziem Białorusi i Ukrainy pomiędzy Polskę a niekomunistyczną Rosję. Było to połączone z przekonaniem o możliwości asymilacji narodowej (polonizacji i rusyfikacji) przez Polskę i Rosję Białorusinów i Ukraińców (traktowanych przez Narodową Demokrację jako „narody niehistoryczne”) w obrębie tak wytyczonej granicy państwowej. Konsekwencją była np. jednostronna rezygnacja delegacji polskiej z włączenia w granice RP Mińska, przeforsowana przez Stanisława Grabskiego – dla uniemożliwienia stworzenia białoruskiego kantonu sfederowanego z Polską. Granicę wytyczono w odległości ok. 30 km na zachód i północny zachód od miasta, pozostawiając je bolszewikom. Ostatnią próbą realizacji przez Piłsudskiego programu federacyjnego drogą faktów dokonanych był przeprowadzony 8 października 1920 tzw. bunt Żeligowskiego i utworzenie Litwy Środkowej.
|
||
W rezultacie na terenach na wschód od granicy określonej w traktacie ryskim, mimo podejmowanych prób pomocy w umożliwieniu repatriacji np. przez Cinę Orlikowską w Kijowie, pozostało według różnych szacunków od 1,2do 2 mln Polaków; same władze polskie szacowały liczbę pozostałych Polaków na 1,5 mln. Natomiast zaniżony oficjalny radziecki spis ludności z 1926 wykazywał 771 760 Polaków, z tego tylko w Ukraińskiej SRR blisko 0,5 mln Polaków skupionych w większości na Żytomierszczyźnie. W 1930 granicę przekraczało ponad 10 uchodźców dziennie.
|
||
Zmarł 19 lutego 1980 wskutek zadławienia się własnymi wymiocinami po wypiciu ogromnej ilości alkoholu.
|
||
Podniesienie bandery nastąpiło 27 kwietnia 2000 w Gdyni, matką chrzestną została Hanna Gronkiewicz-Waltz. Pierwszym kapitanem zaś kpt. ż. w. inż. Julian Witkowski.
|
||
Eksploatacja statku rozpoczęła się w maju 2000 roku, już w czerwcu 2000 statek wyruszył w pierwszą podróż na Spitsbergen z zaopatrzeniem dla Polskiej Stacji Polarnej Instytutu Geofizyki Polskiej Akademii Nauk w Hornsundzie i stacji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Calypsobyen, Uniwersytetu Mikołaja Kopernika na Kaffiøyrze.
|
||
Aleksiej Nikołajewicz Kosygin, ros. Алексей Николаевич Косыгин (ur. 21 lutego 1904 w Sankt Petersburgu, zm. 18 grudnia 1980 w Moskwie) – radziecki polityk i działacz komunistyczny.
|
||
W 1993 roku po raz pierwszy awansował do finału indywidualnych mistrzostw Polski oraz zdobył tytuł mistrza Polski w szachach szybkich i błyskawicznych. Od tego czasu należy do ścisłej czołówki polskich szachistów. W latach 1993 - 2007 czternaście razy brał udział w finałach mistrzostw Polski, zdobywając 8 medali: 5 złotych (1993, 1998, 1999, 2003, 2007), srebrny (2000) i 2 brązowe (1995, 2002). Brał udział w pięciu kolejnych olimpiadach szachowych od 1994 do 2002 roku. W 2002 roku na olimpiadzie w Bled z pozycji pierwszego rezerwowego uzyskał rezultat +7 -0 =3 (85%) - najlepszy wynik procentowy w powojennej historii występów polskich szachistów na olimpiadach. Trzykrotnie reprezentował Polskę na drużynowych mistrzostwach Europy. W 2000 roku zdobył brązowy medal na indywidualnych mistrzostwach Europy w Saint-Vincent. Dwukrotnie zajął pierwsze miejsce na międzynarodowych turniejach w Genewie (w 1995 i 2000 roku). W roku 2001 podzielił II miejsce w otwartym turnieju w Biel. W 2003 zajął III miejsce w silnie obsadzonym turnieju na Bermudach (za Giovannim Vescovim i Piotrem Swidlerem). W 2004 podzielił IV miejsce w otwartym turnieju "Aerofłot Open" w Moskwie, natomiast w 2007 zdobył w Warszawie tytuł wicemistrza Europy w szachach szybkich (w finale przegrywając z Aleksiejem Aleksandrowem). W 2008 r. zwyciężył w Neustadt an der Weinstrasse. W 2011 r. podzielił I m. (wspólnie z Dariuszem Świerczem) w rozegranym w Warszawie memoriale Mieczysława Najdorfa.
|
||
Jacek Gdański (ur. 30 listopada 1970 w Szczecinku) – polski szachista, arcymistrz, urzędnik państwowy.
|
||
W latach 1990–2010 wielokrotnie awansował do finałów indywidualnych mistrzostw Polski. W 1992 r. w Częstochowie zdobył tytuł mistrza kraju. Wygrał turniej finałowy w 1997 r. w Sopocie, wspólnie z Robertem Kempińskim i Michałem Krasenkowem, jednak w dogrywce zajął trzecie miejsce. Kolejny medal zdobył w 2010 r. w Warszawie, zajmując trzecie miejsce za Mateuszem Bartlem i Radosławem Wojtaszkiem. Dwukrotnie był mistrzem Polski w szachach szybkich (1995 i 2000) oraz błyskawicznych (1998 i 2000). Uczestniczył w trzech olimpiadach szachowych: w Nowym Sadzie (1990), Manili (1992) i Moskwie (1994). Łącznie w 20 partiach rozegranych na olimpiadach uzyskał rezultat +13 -5 =14 (62,5%). Dwukrotnie reprezentował Polskę w drużynowych mistrzostwach Europy. W 1997 r. Międzynarodowa Federacja Szachowa FIDE przyznała mu tytuł arcymistrza.
|
||
Zwyciężył lub podzielił I miejsca w turniejach międzynarodowych m.in. w Krakowie (1993/94, turniej "Cracovia"), w Koszalinie (1997) oraz Helsinkach i Rio de Janeiro (1999). W 2001 r. zakwalifikował się do mistrzostw świata FIDE rozgrywanych systemem pucharowym w Moskwie, gdzie przegrał w I rundzie z Wadimem Zwiagincewem. Reprezentując klub Polonia Plus GSM Warszawa, sześciokrotnie zdobył tytuł drużynowego mistrza Polski. Kolejne złote medale w tych rozgrywkach wywalczył w latach 2007, 2008 i 2010 w barwach klubu WASKO HetMaN Szopienice Katowice.
|
||
Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 lipca 2000 r., z wynikiem 2557 punktów zajmował wówczas 4. miejsce (za Michałem Krasenkowem, Aleksandrem Wojtkiewiczem i Tomaszem Markowskim) wśród polskich szachistów.
|
||
Dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski juniorów: w 1980 w Chełmnie (w kategorii do lat 17) oraz w 1985 we Wrocławiu (do lat 20). Oprócz tego w 1983 z Katowicach zajął II miejsce (za Leszkiem Węglarzem) w grupie do lat 17. W latach 1985 - 2001 szesnastokrotnie uczestniczył w finałach mistrzostw Polski. W 1987 roku zdobył tytuł indywidualnego mistrza kraju, poza tym dwukrotnie (1989 i 1993) - tytuł wicemistrza. W 1986 roku udanie zadebiutował na olimpiadzie szachowej w Dubaju, wynikiem 7½ pkt w 10 partiach zdobywając indywidualnie brązowy medal na V szachownicy. Brał udział w kolejnych pięciu olimpiadach, w tym raz (Moskwa, 1994) na I szachownicy. Reprezentował Polskę w dwóch finałach drużynowych mistrzostw Europy, w 1992 roku w Debreczynie zdobywając brązowy medal na II szachownicy.
|
||
Przy powierzchni ok. 7,8 km² należy do większych odnóg Doliny Cichej. Nieznane jest pochodzenie nazwy doliny. Prawdopodobnie jednak pochodzi po prostu od słowackiego słowa "hlina", czyli glina. Dawniej dolinę odwiedzali kłusownicy i była ona wypasana. Na Rówience pod Hlinikiem, na wysokości ok. 1350 m (w miejscu, gdzie dolina rozgałęzia się na Zawrat Kokawski i Szeroki Żleb) stał dawniej szałas należący do mieszkańców Wychodnej. Używany był przez nich do 1953 r. W czasie II wojny światowej bazowali w nim partyzanci z oddziału "Vysoké Tatry".
|
||
Wieś Baranowicze po raz pierwszy wzmiankowano w 1706 jako prywatną własność rodziny Rozwadowskich. W 1870 przez miejscowość przeprowadzono linie kolejowe Brześć nad Bugiem–Moskwa i Równe–Wilno, co doprowadziło do gospodarczego ożywienia wioski. W 1897 Baranowicze (jidysz באראנאוויטש, "Baranowicz") liczyły 4 tysiące mieszkańców (w tym 50% Żydów).
|
||
Wycofując się z Warszawy książę Józef Poniatowski zostawił w umocnionej Pradze 600 żołnierzy, a sam z resztą sił wycofał się do Modlina. Arcyksiążę Ferdynand d'Este po zajęciu Warszawy wysłał na prawy brzeg Wisły część sił pod wodzą generała Mohra (5 baonów i 6 szwadronów - łącznie 5000 żołnierzy). Grupa ta przeprawiła się przez rzekę koło Karczewa, a jej straż przednia zbliżyła się do Pragi 24 kwietnia. Następnego dnia Austriacy rozpoczęli oblężenie praskiego garnizonu.
|
||
Doktryna obronna Rzeczypospolitej Polskiej, przyjęta przez Komitet Obrony Kraju 21 lutego 1990 r., jest dokumentem państwowym, którego celem było zarysowanie nowej polityki obronnej Polski w świetle przemian regionu Europy Środkowej w 1989 r. Była to pierwsza powojenna jawna próba określenia i deklaracji publicznej podstawowych elementów narodowej strategii obronności. Dokument stanowi kontynuację tajnego dokumentu "Węzłowe założenia obronne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej", którego ostatnia edycja była przyjęta w 1987 r.
|
||
Leon Wasilewski (ur. 24 sierpnia 1870 w Petersburgu, zm. 10 grudnia 1936 w Warszawie) – działacz PPS, bliski współpracownik Piłsudskiego, architekt polskiej polityki wschodniej u progu niepodległości, ojciec Wandy.
|
||
Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody Stojące (pdf 1840 kb)
|
||
Pierwszy numer powojenny ukazał się z datą 11 lutego 1945. Początkowo redagowany przez kolegium, od 22 lipca 1945 jego redaktorem naczelnym był ks. Klemens Kosarczyk. Pismo kolportowano również na Dolnym Śląsku i Śląsku Opolskim. W skład redakcji wchodzili m.in. Irena Świda, Stanisław Czech, Kazimierz Gołba, ks. Ludwik Kosyrczyk, ks. Józef Gawor i ks. Jerzy Stroba. Na początku lat 50 jego nakład wynosił ok. 100000 egzemplarzy. W sierpniu 1950 kolejnym redaktorem naczelnym został ks. Józef Gawor. Po wygnaniu z diecezji biskupa Stanisława Adamskiego w listopadzie 1952 władze komunistyczne nakazały zawieszenie wydawania pisma. Od stycznia 1953 wydawanie pisma wznowił narzucony przez władze wikariusz generalny ks. Filip Bednorz. Pismo było bojkotowane przez znaczną część księży i diecezjan. Kierowało nim kilku księży, najdłużej ks. Franciszek Wilczek. W 1954 kuria biskupia przekazała wydawanie pisma Stowarzyszeniu "PAX". Wśród dziennikarzy "Paxu" pracujących w "Gościu" byli m.in. Rudolf Buchała, Tadeusz Jańczak, Jerzy Skwara, Jerzy Nowakowski. W listopadzie 1956 pismo zwrócono katowickiej kurii biskupiej, a na czele redakcji stanęło kolegium w składzie ks. Józef Gawor (redaktor naczelny), ks. Klemens Kosyrczyk, Irena Świda i ks. Franciszek Blachnicki. Ten ostatni od października 1957 zaczął wydawać dodatek do "Gościa" pod nazwą "Niepokalana zwycięża" poświęcony ruchowi abstynenckiemu, ale z redakcją związany był tylko do 1959. Wśród członków kolegium redakcyjnego byli także przez pewien czas ks. Stanisław Szymecki oraz ks. Czesław Domin. W praktyce pismo redagował samodzielnie (a także pisał większość tekstów) ks. Franciszek Gawor, które mu od 1966 do 1973 pomagał ks. Andrzej Sapiński. Przeciętny nakład pisma wynosił w latach 60. ok. 120000, w latach 79. ok. 80000 egzemplarzy, przy czym był on limitowany przez władze państwowe. Było skierowane przede wszystkim do mniej wykształconych czytelników, silnie obecne były w nim teksty o walorach wychowawczych.
|
||
Wyrzeźbiona została w łupkach krystalicznych. Ma prosty przebieg. Była zlodowacona, jej żłób polodowcowy jest jednym z bardziej typowych w Tatrach. Lodowce pokryły jej dno zwałami moren. To dlatego nazywa się Kamienista, gdyż jak twierdził zoolog Maksymilian Nowicki: "W Dolinie Kamienistej nie ujrzysz prawie ani piędzi równego murawnika; wszystko szczery kamieniec". Ludwik Zejszner badający ją w 1950 pisał: "W tych rozpadlinach granitu zastaje zwiedzający niejeden piękny, a dziki widok". Jest bardzo głęboka – stojąc na grani Bystrej możemy dostrzec ogromny kontrast w głębokości jej dna w porównaniu z leżącą po drugiej stronie grani Doliną Bystrą; jej dno znajduje się ok. 400-450 m niżej niż dno Doliny Bystrej. Dnem doliny spływa Kamienisty Potok.
|
||
Służył w Wehrmachcie, skąd w 1938 przeszedł do formacji Waffen-SS. Dowodził kompanią wartowniczą w KL Sachsenhausen w 1938. W 1939 był komendantem obozu w Niederhagen-Wewelsburg. Od 1940 do 1942 służył w formacjach frontowych SS-Totenkopf. Był funkcjonariuszem Głównego Urzędu Administracji i Gospodarki SS (WVHA Wirtschaftsverwaltungshauptamt). Podlegały mu sprawy zatrudnienia więźniów. We wrześniu 1942 Hartjenstein został skierowany do służby w kompleksie obozowym Auschwitz-Birkenau, gdzie początkowo do listopada 1943 sprawował funkcję dowódcy batalionu wartowniczego. Następnie od listopada 1943 do 8 maja 1944 był komendantem obozu w Brzezince. Stąd przeniesiono go na stanowisko komendanta obozu Natzweiler-Struthof, które piastował do lutego 1945.
|
||
Urodził się w Monachium. Członek NSDAP od 1931 (nr legitymacji partyjnej 733597) i SS od 1932 (nr identyfikacyjny 32217). W 1934 rozpoczął w Dachau służbę w obozach koncentracyjnych. Od listopada 1934 do czerwca 1936 Kramer należał do komendatury obozu w Esterwegen, następnie powrócił do Dachau. Od czerwca 1937 do sierpnia 1938 był adiutantem komendanta Sachsenhausen. W sierpniu 1939 Kramer został adiutantem komendanta Mauthausen Franza Ziereisa. Taką samą funkcję pełnił od maja do listopada 1940 w Auschwitz, gdzie sprawował funkcję adiutanta Rudolfa Hössa.
|
||
Union Cycliste Internationale (UCI) zwróciła uwagę na ten sport jesienią 1990 roku i włączyła do katalogu swoich oficjalnych zawodów wcześniej rozgrywane nieformalnie od paru lat mistrzostwa świata, które miały miejsce w Purgatory w stanie Kolorado w USA. W następnym roku pod egidą UCI rozegrano pierwszy cykl zawodów pucharu świata. Składał się on z 8 zawodów rozgrywanych w Europie i USA i był oficjalnie sponsorowany przez firmę Grundig, jako "Grundig-UCI Cross-Country World Championships". W 1992 roku do pucharu świata doszły jeszcze zawody rozgrywane w Australii. Puchar ten był w 1991 i 1992 roku rozgrywany tylko w kategorii Cross-Country (XC). W 1993 roku po raz pierwszy zorganizowano serię sześciu zawodów w ramach pucharu świata w downhillu. W 1996 roku zawody w XC stały się oficjalnie konkurencją rozgrywaną na letniej olimpiadzie.
|
||
W 1900 roku Brenna, Górki Wielkie i Małe miały łączną powierzchnię 9561 ha (95,61 km²) a liczbę ludności 4301 (gęstość zaludnienia 45 os./km²) zamieszkałych w 555 budynkach, z czego 4270 (99,3%) było polsko-, 15 czesko- a 14 niemieckojęzycznymi, 3614 (84%) było katolikami, 655 (15,2%) ewangelikami a 32 (0,7%) wyznawcami judaizmu.
|
||
Wiesław Chrzanowski (ur. 15 grudnia 1880 w Gruszczynie, zm. 5 grudnia 1940 w Warszawie) - polski inżynier i konstruktor silników cieplnych, profesor politechnik we Lwowie i Warszawie, działacz państwowy. Ojciec Wiesława Mariana Chrzanowskiego, marszałka Sejmu, adwokata i polityka.
|
||
Urodził się w Gruszczynie koło Swarzędza, studiował i obronił doktorat w Niemczech (Politechnika w Charlottenburgu). Od 1912 był wykładowcą Politechniki Lwowskiej a od 1919 Politechniki Warszawskiej. W Warszawie kierował Katedrą Turbin i Maszyn Parowych, a także był rektorem (1932-1933); 26 października 1919 wygłosił wykład inauguracyjny w Politechnice Warszawskiej ("Czynniki warunkujące rozwój naszego przemysłu"). Przyczynił się do założenia Fabryki Wagon w Ostrowie Wielkopolskim. W 1920 sprawował funkcję ministra przemysłu i handlu. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1930), członkiem-założycielem (1920), przewodniczącym Wydziału Nauk Mechanicznych (1920-1928) i wiceprezesem (1933-1936) Akademii Nauk Technicznych.
|
||
Əbülfəz Elçibəy (polskie media często używają transkrypcji z pisowni rosyjskiej: Abulfaz Elczibej; ur. 24 czerwca 1938 w Nachiczewaniu, zm. 22 sierpnia 2000 w Ankarze) – polityk azerski, prezydent Azerbejdżanu w latach 1992-1993.
|
||
Zawody w skokach narciarskich w ramach zimowych igrzysk olimpijskich są rozgrywane od 1924 roku. Do igrzysk w 1960 roku w Squaw Valley rozgrywano jeden konkurs indywidualny na skoczni dużej. W 1964 roku na zimowych igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku po raz pierwszy rozegrano dwa konkursy indywidualne – na skoczni dużej i normalnej. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1988 w Calgary do kalendarza włączono także konkurs drużynowy na dużej skoczni.
|
||
Syn Karola, Władysław Szajnocha (1857-1928) był znanym geologiem, twórcą monumentalnego "Atlasu geologicznego Galicji", a w 1920 r. jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Geologicznego i jego pierwszym przewodniczącym. W latach 1911-1912 i 1916-1917 był rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego.
|
||
W lipcu 1920 roku, po zajęciu będącego przed tym pod kontrolą polską Mińska przez Armię Czerwoną, dokonano reaktywacji BSRR obejmującej już tylko wschodnią część Litewsko-Białoruskiej SRR (osiemnaście powiatów guberni mińskiej, grodzieńskiej i wileńskiej). Stolicę republiki usytuowano w Mińsku.
|
||
Po agresji radzieckiej na Polskę w 1939 roku dokonano powiększenia BSRR o obszar tzw. zachodniej Białorusi (dawne polskie województwa nowogródzkie, białostockie, poleskie bez części południowej, część wileńskiego i warszawskiego), na której utworzono obwody brzeski, piński, baranowicki, wilejski i białostocki. W składzie Białoruskiej SRR znalazły się ziemie etnicznie polskie, m.in. rejon Łomży i znaczna część Wileńszczyzny z ludnością mówiącą w języku polskim. W 1940 roku na mocy porozumienia z Litewską SRR Białoruska SRR utraciła na rzecz Litwy Druskieniki i Święciany.
|
||
Po drugiej wojnie światowej BSRR przyznano status członka-założyciela Organizacji Narodów Zjednoczonych. W lipcu 1990 roku BSRR ogłosiła deklarację suwerenności. 8 grudnia 1991 roku dokonano w Wiskulach koło Brześcia nad Bugiem rozwiązania ZSRR na podstawie układu białowieskiego, tym samym swe istnienie zakończyła Białoruska Socjalistyczna Republika Radziecka, która została przekształcona w niepodległą Białoruś.
|
||
Bartosz Opania (ur. 6 grudnia 1970 w Puławach) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny.
|
||
Urodził się we Floß w Górnym Palatynacie (Bawaria). Został wychowywany w katolickiej rodzinie. Z zawodu był cukiernikiem. Po utracie pracy w 1930 r. został bezrobotnym. W lutym 1931 wstąpił do NSDAP (nr legitymacji partyjnej 454991), a w lipcu 1932 do SS (nr identyfikacyjny 44225). W 1933 rozpoczął służbę jako wartownik w obozie Dachau, gdzie pozostał do 1939. W 1939 Baer został przydzielony do dywizji SS Trupie Główki ("SS-Totenkopf") i brał udział w walkach frontowych. W 1942 został ranny i, jako niezdolny do służby na froncie, skierowany do Neuengamme, gdzie sprawował stanowisko adiutanta komendanta obozu. Od listopada 1943 kierował Urzędem DI w ramach WVHA oraz pełnił funkcję adiutanta Oswalda Pohla. 11 maja 1944 Baer został komendantem Auschwitz i stanowisko to pełnił aż do ewakuacji obozu pod koniec stycznia 1945. Był odpowiedzialny za zbrodnie popełniane na więźniach podczas marszu śmierci z Auschwitz i jego podobozów. Następnie mianowano go komendantem obozu Mittelbau-Dora (Nordhausen), gdzie między innymi kierował masowymi egzekucjami jeńców radzieckich. Z powodu kontuzji nogi Baer wyjechał przed kapitulacją III Rzeszy do Styrii w Austrii.
|
||
Po wojnie do grudnia 1960 r. ukrywał się w okolicach Hamburga pod nazwiskiem Karl Neumann i pracował jako robotnik leśny. Zdemaskowany – został aresztowany i osadzony w więzieniu śledczym we Frankfurcie nad Menem. Baer miał być głównym oskarżonym w drugim procesie oświęcimskim, ale zmarł niespodziewanie w areszcie 17 czerwca 1963.
|
||
Nazwiskiem Ciołkowskiego został nazwany jeden z większych kraterów księżycowych, Ciołkowski o średnicy 185 km oraz planetoida 1590 Tsiolkovskaja.
|
||
Od 1920 roku był na emeryturze; w znacznym stopniu stracił słuch.
|
||
Camorra (kamorra) - tajna włoska organizacja przestępcza zawiązana w 1820 w Królestwie Neapolu, dopuszczająca się oszustw, zabójstw i rabunków, wykorzystywana dla celów politycznych w okresie rządów absolutystycznych. Kolebką Camorry były neapolitańskie więzienia, a jej głównym celem była ochrona więźniów (członków) przed innymi wrogimi gangami.
|
||
Podobnie jak wielu Sycylijczyków członkowie Camorry wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych (wiązało się to z planem unicestwienia mafii sycylijskiej i Camorry przez włoskiego dyktatora Benito Mussoliniego). Jeszcze przed rokiem 1920 nieliczni żyjący camorristi wstąpili w szeregi istniejących amerykańskich rodzin mafijnych.
|
||
W 1900 roku zaginęła jego żona. Istniała hipoteza, że została porwana dla okupu.
|
||
W 1910 roku robotnicy zburzyli jego domu. W trakcie prac remontowych za tzw. fałszywą ścianą odkryli szkielet żony Basile (została żywcem zamurowana). Najprawdopodobniej zginęła z rozkazu męża, który nie mógł znieść jej narzekań.
|
||
Friedrich Dürrenmatt (ur. 5 stycznia 1921 w Konolfingen koło Berna, zm. 14 grudnia 1990 w Neuchâtel) - szwajcarski dramaturg, prozaik, eseista i teoretyk teatru, piszący w języku niemieckim. Jego dramaty szczególnie charakteryzuje groteska, deformacja rzeczywistości i stawianie w swych utworach ważnych pytań moralno-filozoficznych. Twórca słuchowisk (znanych także w Polsce), powieści i nowel kryminalnych.
|
||
Jako autor zajmujący w swoich esejach i rozprawach krytyczne stanowisko wobec społeczeństwa, podejmował się także oceny polityki międzynarodowej, czego przykładami są: "Ameryka", tekst prasowy "Wstawiam się za Izraelem" (1973) oraz rozprawa z okazji setnej rocznicy urodzin Albert Einsteina w Zurychu. W 1990 wygłosił dwie przemowy o Václavie Havlu i Michaile Gorbatschowie, które ukazały się pod tytułem "Nadzieja Kanta".
|
||
29-tomowe wydanie jego dzieł ukazało się w 1980 w wydawnictwach "Arche Verlag" oraz w "Diogenes Verlag". Wiele książek było przez Dürrenmatta opracowywanych ponownie. Swojej twórczości autorskiej nigdy nie uważał za zakończonej. W ramach przygotowań do obszernego wydania jego dzieł w roku 1980, Dürrenmatt rozmyślał intensywnie nad swoją pracą twórczą, stworzonymi literackimi figurami i miejscami. Wynikiem tego było 9 -częściowe dzieło "Geschichte meiner Schriftstellerei bzw. Stoffes", opublikowane w dwóch tomach. Kontynuacja została wydana posthum w 1992 pod tytułem "Gedankenfuge eine Fortsetzung der Stoffe".
|
||
W roku 1983 umarła jego żona Lotti. W roku 1984 Dürrenmatt poślubił aktorkę, producentkę filmową i dziennikarkę Charlotte Kerr. Wspólnie wydali film "Porträt eines Planeten" i sztukę teatralną "Rollenspiele". Dürrenmatt zmarł 14 grudnia 1990 roku w Neuenburgu w wieku 69 lat. Charlotte Kerr opublikowała wspomnienia z ich wspólnego okresu w książce pod tytułem "Kobieta w czerwonym płaszczu". Za zgodą wdowy Dürrenmatt został pośmiertnie przyjęty do "Loży Lorda Jima".
|
||
Dom ten, położony nad miastem, Friedrich Dürrenmatt nabył w roku 1952 i mieszkał tam aż do swojej śmierci 14 grudnia 1990 roku. W niektórych dziełach wspominał on życie w zachodniej Szwajcarii, blisko granicy niemiecko-francuskiej, szczególnie jednak fakt, że od roku 1952 żył w części francuskojęzycznej, tworząc jednak w języku ojczystym - niemieckim. Po jego śmierci rezydencja została przystosowana i rozbudowana na potrzeby muzeum, które zostało oficjalnie otwarte we wrześniu 2000 roku. Samo centrum Dürrenmatta jest wzniesione wokół jego domu. Można tam obejrzeć między innymi jego bibliotekę. W muzeum jest prezentowana twórczość literacka i malarska autora. Oprócz licznych eksponatów (jak odręczne szkice dzieł czy liczne obrazy) oferuje ono zwiedzającym regularne wydarzenia kulturalne i wystawy sztuki.
|
||
W 1998 podjęto decyzję o rozpoczęciu nowego, czwartego, śledztwa, którego celem była weryfikacja wniosków poprzednich komisji. Przydzielono je starszemu pomocnikowi prokuratora wojskowego Białorusi, Wiktorowi Somawowi. Badania zakończyły się w 1999 i potwierdziły, że masowe rozstrzeliwania dokonywane były przez organy NKWD od drugiej połowy lat 30. do początku wojny niemiecko-radzieckiej (1941). Wersja o winie nazistów po raz kolejny nie została potwierdzona. Podczas śledztwa odkryto największą do tej pory kuropacką mogiłę, w której znajdowały się szczątki ponad 300 osób. Po raz pierwszy znaleziono też dowody rzeczowe z konkretnymi datami i nazwiskami, świadczące o tym, że rozstrzeliwania odbyły się przed wybuchem wojny. W mogile N30 znaleziono więzienne pokwitowania odebrania wartościowych przedmiotów na czas aresztu, wydane 10 czerwca 1940 Mouszy Kramerowi i Mordechajowi Szuleskiesowi.
|
||
Kuropaty często wymienia się obok Bykowni, oraz trzech znanych miejsc spoczynku ofiar zbrodni katyńskiej: Katynia, Miednoje i Charkowa. Według tzw. listy białoruskiej może tutaj spoczywać 3872 Polaków wymordowanych tylko podczas dwóch miesięcy (kwietnia i maja) 1940 roku. Poza tym spoczywają tutaj prawdopodobnie także ofiary tzw. operacji polskiej NKWD, oraz pomordowani po 1940 roku.
|
||
18 stycznia 1989 na podstawie wyników prac komisji rządowej ds. przypadków masowego rozstrzeliwania ludzi na uroczysku pod Mińskiem Rada Ministrów Białoruskiej SRR przyjęła postanowienie nr 42, które przewidywało przeprowadzenie otwartego konkursu na pomnik ofiar masowych represji w Kuropatach, a także jego budowę. Wydawnictwu "Biełaruskaja sawieckaja encyklapedyja" zarekomendowano przygotowanie specjalnego wydania poświęconego ofiarom stalinizmu, zaś Prezydium Akademii Nauk Białoruskiej SRR zorganizowanie "wielostronnego zbadania przyczyn i skutków masowych represji". Według słów Ihara Kuzniacoua, członka Międzynarodowego Historyczno-Oświatowego, Dobroczynnego i "Prawoobrończego" Towarzystwa „Memoriał”, cieszącego się największym autorytetem na Białorusi badacza sowieckiego totalitaryzmu, żadne z postanowień Rady Ministrów od 1989 do 2010 nie zostało wykonane.
|
||
W podręcznikach szkolnych wydanych na Białorusi po roku 2000 temat Kuropat jest całkowicie przemilczany.
|
||
13 kwietnia 2010 roku w Kuropatach podczas wspólnej modlitwy uczczono pamięć ofiar represji stalinowskich oraz ofiar katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku.
|
||
Po podziale terytoriów, do których rościła sobie pretensje także Białoruska Republika Ludowa, przez Polskę i RFSRR Rada Białoruskiej Republiki Ludowej nie zaprzestała działalności, przenosząc się na terytorium Litwy, a od 1920 rezydując w czeskiej Pradze. Po zajęciu przez Niemców Czechosłowacji władze białoruskie przeniosły się do Paryża, zaś od 1950 kontynuują swą działalność w kanadyjskim Toronto.
|
||
Pierwszy wyścig zjazdowy miał miejsce w Fairfax w Kalifornii, 21 października 1976 roku, na drodze pożarowej dzisiaj znanej jako Repack Road z powodu potrzeby uzupełniania (z ang. "repack" - uzupełniać) piast po zjeździe (hamulce w piastach które były wtedy używane przegrzewały smar który był w środku i psuły się, więc trzeba go było uzupełniać). Dziesięciu startujących przejechało 1300 stóp w około 5 minut, zwycięzca Alan Bonds, był jedynym który dojechał do mety. Pierwsze rowery użyte do zjazdu były znane jako "trzaskacze" (z ang. "clunkers") albo "rowery gazeciarzy" (z ang. "coaster brake cruisers") wyposażone w opony dętkowe po raz pierwszy sprowadzone do Ameryki przez Ignatza Schwinna. W 1979 dwóch organizatorów i zarazem uczestników (Charlie Kelley i Gary Fisher) wyścigu Repack założyło firmę MountainBikers, od której nazwy nazwano sport.
|
||
Pierwsze mistrzostwa sygnowane przez UCI w downhillu odbyły się w 1990 roku, w Durango, w Kolorado. Wygrał je owiany już legendą Greg Herbold.
|
||
Konstrukcja żyroskopu została opatentowana już w 1885 przez Martinusa van den Bosa, ale nie zdołał on nigdy wybudować prawidłowo działającego modelu. Natomiast pierwszy działający model żyroskopu (pokazujący północ) został skonstruowany przez Hermanna Kaempfego w 1903, jednak wcześniej bo w 1890 Arthur Krebs zbudował eksperymentalny żyroskop (który nie wskazywał geograficznej północy).
|
||
Jest autorem 50 wynalazków i kilkuset opatentowanych pomysłów technicznych z dziedziny fotografii barwnej, telewizji, barwnego tkactwa i innych. W 1897 opatentował telektroskop, urządzenie do przesyłania na odległość ruchomego obrazu kolorowego wraz z dźwiękiem, protoplastę dzisiejszej telewizji. W roku 1900 Szczepanik przedstawił na Wystawie światowej w Paryżu udoskonalone urządzenie do przenoszenia obrazu na odległość -"telefot".
|
||
Z początku von Stauffenberg nie był przeciwnikiem polityki Hitlera – popierał m.in. wypowiedzenie traktatu wersalskiego i aneksję Austrii. Po wydarzeniach nocy kryształowej z 1938 zdystansował się wobec reżimu, lecz po sukcesie kampanii francuskiej w 1940 uległ ogólnonarodowej euforii. Do opozycji przeszedł rok później po ataku Niemiec na ZSRR. Zdawszy sobie sprawę z niekompetencji Hitlera w prowadzeniu wojny, wzywał do ratowania Niemiec.
|
||
Stefan Jędrychowski (ur. 19 maja 1910 w Warszawie, zm. 26 maja 1996 w Warszawie) – polski publicysta i polityk.
|
||
Wyznaczony na posła do KRN (1944–1947), później regularnie pełnił mandat w Sejmie Ustawodawczym oraz PRL I, II, III, IV i V kadencji (1947–1972). 7 Grudnia 1970 roku wraz z Józefem Cyrankiewiczem podpisał Układ PRL-RFN o podstawach normalizacji wzajemnych stosunków.
|
||
W 1946 uchwałą Prezydium KRN odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy. W 1950 odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy.
|
||
W 1860 r. osiadł na powrót w guberni grodzieńskiej, gdzie zajmował się pracą rewolucyjną. Zaczął wydawać pismo "Mużyckaja Prauda", jedno z pierwszych czasopism w języku białoruskim (pisany łacinką), oraz dwa inne czasopisma w języku polskim.
|
||
Po zakończeniu działań wojennych, Komenda TOW znalazła się w Budapeszcie, skąd koordynowano tworzenie struktur w okupowanej Polsce oraz opiekowano się szlakami przerzutowymi kraj - Budapeszt - Paryż. Zadania TOW uzgadniane były bezpośrednio z Wodzem Naczelnym gen. Władysławem Sikorskim. Od czerwca 1940 r. Komenda TOW przeniosła się do kraju. W marcu 1943 r. nastąpiło scalenie TOW z Armią Krajową, w ramach której struktury TOW przeszły do Kedywu.
|
||
Pierwsze badania, które przyczyniły się do jej powstania zapoczątkowano w 1980 r. na "Vrije Universiteit Amsterdam". Były one czynione przy współudziale "Centrum voor Wiskunde en Informatica" w Amsterdamie. Amoeba ujrzała światło dzienne w 1987 r. W jej rozwój zaangażowała się finansowo Wspólnota Europejska oraz, naukowo, partnerzy z Anglii i Norwegii. Rozwój Amoeby zatrzymał się w 1998 r. na wersji 5.3. W tym też czasie stała się ona wolnym oprogramowaniem.
|
||
Piotr Pustelnik jest doktorem inżynierii chemicznej, pracownikiem naukowym Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska Politechniki Łódzkiej. Jako trzeci z polskich himalaistów zdobył wszystkie 14 szczytów liczących powyżej 8000 m n.p.m. Koronę zamknęło wejście na Annapurnę (8091 m n.p.m.) w dniu 27 kwietnia 2010 r. o 13:45 czasu lokalnego. Dokonał tego jako trzeci Polak w historii po Jerzym Kukuczce i Krzysztofie Wielickim. Pustelnik jest twórcą projektu "Trzy Korony", czyli pomysłu na zdobycie Korony Ziemi, Koronki Ziemi (drugie co do wysokości szczyty kontynentów) i Korony Himalajów i Karakorum.
|
||
Virginia Mayo, właśc. Virginia Clara Jone, ur. 30 listopada 1920 w St. Louis - zm. 17 stycznia 2005 w Los Angeles, amerykańska aktorka i gwiazda filmowa.
|
||
Klub rozpoczął działalność w 1910 roku z inicjatywy naczelnika Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” Adama Biedy. Nazwa klubu pochodzi od łacińskiej nazwy miasta "Nova Civitas Sandecz". Pierwszym prezesem klubu był Józef Damse.
|
||
1 maja 1970 roku odbyło się oficjalne otwarcie obecnego stadionu. Z tej okazji rozegrano mecz młodzieżowych reprezentacji Polski i Węgier. Mecz zakończył się wynikiem 2:3 a jedną z bramek strzelił Kazimierz Kmiecik. Na stadionie było ok. 10 tysięcy widzów. Do 1998 roku stadion nosił nazwę XXV-lecia PRL, zaś 2 czerwca 2001 przyjął imię Ojca Władysława Augustynka (1915-1997).
|
||
W 2001 roku podczas próby zdobycia Lhotse na wysokości 8000 metrów przerwał wspinaczkę, aby odszukać i ratować brytyjskiego alpinistę Toma Mooresa. Za ten wyczyn Moro został nagrodzony przez UNESCO nagrodą Fair Play.
|
||
29 maja 1969 roku na pokazach lotniczych w Le Bourget we Francji podpisano umowę inicjującą projekt "A300" - pierwszego dwusilnikowego szerokokadłubowego samolotu pasażerskiego na świecie. Konsorcjum "Airbus Industry" zostało oficjalnie założone w 1970 roku w celu konkurowania z amerykańskimi korporacjami takimi jak Boeing, Lockheed czy McDonnell Douglas. W skład konsorcjum weszło przedsiębiorstwo francuskie "France’s Aerospatiale" oraz cztery przedsiębiorstwa niemieckie skupione w grupie Deutsche Airbus: "Messerschmittwerke", "Hamburger Flugzeugbau", "VFW GmbH" oraz "Siebelwerke ATG". Kilka lat później do spółki dołączyło hiszpańskie przedsiębiorstwo "Construcciones Aeronauticas SA".
|
||
Następnym samolotem wyprodukowanym przez firmę był Airbus A310, w którym zastosowano nowe elektroniczne systemy kontroli lotu. W 1984 roku oficjalnie ogłoszono rozpoczęcie projektu A320 - samolotu średniego zasięgu wyposażonego, jako pierwszy na świecie, w technologię fly-by-wire. Uroczyście samolot zaprezentowano w Tuluzie lutym 1987 roku. Na ceremonii obecnych było około 1400 gości, w tym książę i księżna Walii oraz ówczesny premier Francji Jacques Chirac. Samolot osiągnął spektakularny sukces na rynku, stając się najliczniej zamawianym modelem.
|
||
1 maja 1996 roku firma oficjalnie ogłosiła rozpoczęcie prac nad dużym samolotem pod nazwą "Airbus A3XX". Nad projektem pracowało około 600 osób, wzięło w nim udział 1000 firm z całego świata, w tym 800 ze Stanów Zjednoczonych, Rosji i Azji. Efektem projektu był samolot Airbus A380 - największy samolot pasażerski na świecie - który został publicznie zaprezentowany 18 stycznia 2005 roku, a swój pierwszy lot odbył 27 lipca.
|
||
W styczniu 2010 roku firma dostarczyła swój 6000 samolot - był to Airbus A380 przeznaczony dla linii Emirates. W grudniu tego samego roku firma udostępniła wersje samolotów A319, A320 i A321 wyposażone w silniki Pratt & Whitney PW1100G lub CFM International LEAP-1A ze mniejszym o 15% zużyciem paliwa. Rodzinę tak wyposażonych samolotów nazwano "A320neo" ("New Engine Option"). Do końca 2012 roku Airbus uzyskał zamówienie na ponad 1500 sztuk A320neo, pierwsze dostawy powinny rozpocząć się w 2016 roku.
|
||
Szerokokadłubowe samoloty dalekiego zasięgu - dwusilnikowy A330 i czterosilnikowy A340 - posiadają skrzydła wyposażone w tzw. winglety. Airbus A340-500 ma zasięg działania 16 700 km (9000 mil morskich), drugi wśród samolotów komercyjnych (po Boeingu 777-200LR - zasięg 17 446 km lub 9420 mil morskich). Spółka jest szczególnie dumna z wykorzystania technologii fly-by-wire oraz wspólnych systemów kokpitu w całej swojej rodzinie samolotów, co znacznie ułatwia szkolenie załogi.
|
||
Od 1994 roku (za wyjątkiem 2001) Airbus zwiększał produkcję, równolegle ze wzrostem portfela zamówień. W latach 2003-2011 Airbus produkował więcej samolotów niż jego rywal w segmentach samolotów dla ponad 100 pasażerów, amerykański Boeing Commercial Airplanes. Między 2010 a 2012 Airbus dostarczył 1632 samoloty komercyjne, o jeden więcej niż w dekadzie 1990-1999. Po latach dominacji Boeinga w segmencie szerokokadłubowym obaj producenci stworzyli duopol z ofertą samolotów o podobnych parametrach. Od 2008 do 2012 dostawy samolotów szerokokadłubowych A330/A340 wynosiły kolejno 85, 86, 91, 87 i 103 egzemplarze i w latach 2008 i 2010 były większe niż konkurencyjnych Boeing 767/777. Model A330 od wypuszczenia na rynek przez koncern z Seattle w 2003 nowego "Dreamlinera" zdobył zamówienia na prawie 800 sztuk. A340 nie zdołał konkurować z dwusilnikowym Boeingiem 777, przez co 10 listopada 2011 europejski koncern ogłosił, 20 latach po oblocie, oficjalne zakończenie programu A340. W 2013 roku Airbus przeprojektuje skrzydła modelu A380 i wprowadzi je do produkcji w 2014. Producent ma nadzieję osiągnąć próg rentowności A380 na poziomie operacyjnym w 2015 roku (cały program wymaga 420 sztuk).
|
||
W Europie Środkowej i Wschodniej, zmiany polityczne doprowadziły w roku 1989 do pokojowego ustąpienia, pod wpływem nacisków, wieloletniego komunistycznego przywódcy Bułgarii, Todora Żiwkowa. Tym samym Bułgaria wkroczyła na drogę rozwoju demokratycznego. Pierwsze wolne wybory parlamentarne odbyły się w czerwcu 1990 roku. Nie wygrała ich demokratyczna opozycja, ale wywodząca się z partii komunistycznej Bułgarska Partia Socjalistyczna. Bułgaria jako pierwsza wśród krajów Europy Środkowo-Wschodniej uchwaliła i wprowadziła w życie nową, niekomunistyczną, opartą na liberalno-demokratycznych zasadach konstytucję.
|
||
W roku 1960 E. Ziegler na zjeździe Gesellschaft Deutscher Chemiker zaproponował policykliczną strukturę polimeru (C3O2)n zawierającą skondensowane pierścienie α-pironu (2"H"-piran-2-onu), co zostało wkrótce potwierdzone w innych laboratoriach, jednak w roku 1984 struktura ta została zakwestionowana. W roku 2004 opublikowane zostały badania rentgenograficzne (C3O2)n w roztworze dowodzące, że związek ten rzeczywiście zawiera jednostki α-pironu, a stopień polimeryzacji wynosi ok. n ≈ 40 (co jest niezgodne z wcześniejszymi wynikami n = 6–8 i wymaga potwierdzenia).
|
||
Centralne Biuro Śledcze ("CBŚ") – komórka organizacyjna polskiej Komendy Głównej Policji, mająca za zadanie zwalczanie przestępczości zorganizowanej, transgranicznej, narkotykowej i ekonomicznej oraz rozpoznawanie i rozpracowywanie szczególnie groźnych grup przestępczych. Pracuje w niej 1800 osób.
|
||
Centralne Biuro Śledcze zostało powołane 15 kwietnia 2000 roku przez Komendanta Głównego Policji. Powstało ono z połączenia działającego od 1994 roku Biura do Walki z Przestępczością Zorganizowaną oraz działającego od 1997 roku Biura do Spraw Narkotyków.
|
||
Wieś Płonia została założona w 1274 przez cystersów z Kołbacza. Po wprowadzeniu na Pomorzu w 1534 reformacji należała do domeny książęcej w Kołbaczu. Później właścicielami Płoni byli m.in szwedzki generał-major Helm Wrangel (lata: 1630-53), elektor brandenburski (lata: 1653-1701), król Prus. Wieś podupadła po wojnie trzydziestoletniej. W drugiej połowie XVIII wieku osada liczyła 34 budynki mieszkalne, były tu także niewielkie cegielnie, młyn, kościół oraz szkoła. W 1836 wybudowana została brukowana droga łącząca Dąbie z Pyrzycami. Około 1870 r. wieś liczyła 61 chałup (zamieszkałych przez ok. 660 osób) oraz 76 budynków gospodarczych . Funkcjonowało tu też 10 cegielni oraz wiatrak. Do wsi należało 3193 mórg ziemi (w tym: 1939 mórg pól uprawnych, 253 mórg łąk, 63 mórg pastwisk, 750 mórg lasów pod wyrąb, 36 mórg ogrodów przydomowych).
|
||
Na przełomie XIX i XX w. rozpoczęto zabudowę dzisiejszych ulic: Uczniowskiej, Balińskiego, Deszczowej, Mokradłowej, Trzcinowej, Piasecznej. W 1925 w Płoni znajdowało się 167 budynków mieszkalnych i 374 gospodarczych. Wieś liczyła ok. 1400 mieszkańców
|
||
W 1990 rozpoczęto budowę nowej szkoły przy ul. Piasecznej. Budynek oddano do użytku w 1993. Aktualnie (2010 r.) mieści się w nim zespół szkół nr 11 składający się ze szkoły podstawowej nr 28 (liczącej ok. 280 uczniów) i gimnazjum nr 39 (ok. 140 uczniów). W obu placówkach zatrudnionych jest łącznie 40 nauczycieli.
|
||
Pierwszy cmentarz w Płoni znajdował się na nawsiu przy kościele (obecna ul. Klonowa). Pełnił on swoją funkcję od średniowiecza do drugiej połowy XIX w., kiedy to utworzono nowy cmentarz przy ul. Ceramicznej. Na cmentarzu tym wybudowano ok. 1900 roku kaplicę pogrzebową (zachowały się z niej tylko fundamenty), a w 1924 odsłonięto pomnik poległych w I wojnie światowej mieszkańców wsi. Pomnik ma kształt niewysokiego obelisku ozdobionego krzyżem żelaznym. Na pomniku umieszczono imiona i nazwiska poległych oraz napis: "Unseren Gefallenen zum Gedächtnis" (pol. Pamięci naszych poległych). Pomnik zachował się do dnia dzisiejszego.
|
||
4 stycznia 1919 r. Pułk został wcielony do Grupy operacyjnej "Podlasie" gen. dyw. Antoniego Listowskiego (w skład Grupy Podlaskiej wchodziły: 22 pp, 34 pp, szwadron 2 p.uł oraz bateria 6 pal). W tym czasie Grupa Podlaska liczyła: 102 oficerów, 205 podoficerów, 2164 szeregowych, 4 działa, 19 cekaemów oraz pociąg pancerny "Kaniów" (później także "Generał Antoni Listowski"). Grupa ta obsadzała fragment odcinka linii demarkacyjnej z wojskiem niemieckim, okupującym teren tzw. "Ober-Ostu" (tereny za Bugiem). Pod dowództwem płk. Kazimierza Chromińskiego pułk w sile I batalionu oraz dwóch komp. II batalionu przyjechał z Siedlec do Białej Podlaskiej. W dniach 9-19 stycznia I batalion 22 pp obsadził linię demarkacyjną polsko-niemiecką na odcinku Janów Podlaski-Sławatycze, po czym powrócił na postój do Białej Podlaskiej. Ten okres pułk wykorzystał na szkolenie i dalszą organizację. Po zdobyciu ciężkich karabinów maszynowych (były, to poniemieckie cekaemy Maxim MG 08 7,92 mm oraz zdobyczne rosyjskie Maximy wz. 10 kal. 7,62 mm) zorganizowano i przeszkolono 1. i 2. komp. karabinów maszynowych. Miesiąc później oddziały 22 pułku brały udział w zajęciu Brześcia n. Bugiem (9 lutego żołnierze 22 pp zajęli forty Terespola i Brześcia tłumiąc pożary wzniecane przez uciekających Niemców; wcześniej w nocy z 5 na 6 lutego brali udział w nieudanym ataku (dowodził dca 34. pp mjr Aleksander Narbutt-Łuczyński) na forty Terespola, gdzie dostali się razem z 34. pp pod krzyżowy ogień niemieckich karabinów maszynowych – płk Kazimierz Chromiński miał pokierować odwrotem oddziałów polskich spod Kobylan). 17 lutego 1919 r. Komendantem garnizonu w Brześciu został płk Kazimierz Chromiński. W swoim pierwszym boju przeciw Rosjanom opanowali (3. komp. w składzie kolumny mjr.Władysława Dąbrowskiego) w dniu 24 lutego 1919 r. stację kolejową w Pińsku (zdobyto 1 parowóz i 200 wagonów). 9 marca 1919 r. II batalion (uzupełniony do stanu czterech komp. przez 1. komp. I batalionu) został przerzucony z rozkazu Naczelnego Dowództwa do walk w Małopolsce Wschodniej. 11 marca II batalion walczył jako odwód 12 pp z Ukraińcami pod Przemyślem (okolice fortów Jaksmanice i Mogiłki) – stracił 6 zabitych (w tym pchor. Teodora Wierzbickiego) i 3 wziętych do niewoli. Następnie batalion od 24 marca w grupie płk. Józefa Beckera bronił Dołhomościsk i walczył w Grupie płk. Władysława Sikorskiego pod Dębową Doliną i folwarkiem Karolówką. 22 kwietnia, na skutek zatargu pomiędzy płk. Kazimierzem Chromińskim, a gen. Antonim Listowskim (ten drugi wystawił kłamliwą i krzywdzącą opinię o dcy 22 pp w meldunku do Naczelnego Dowództwa; płk Kazimierz Chromiński wyrokiem Sądu Wojskowego z dn. 5 sierpnia 1919 r. z postawionych zarzutów został oczyszczony) dowództwo pułku objął młody i doskonale wykształcony ppłk hr. Władysław Grabowski (były oficer Gwardii Petersburskiej). II batalion w dniach 31 maja - 1 czerwca 1919 r. zwyciężył pod Horodyszczem i pod Poczapińcami (zagarnął, wtedy 4 działa i 18 karabinów maszynowych). Po walce z piechotą i kawalerią przeciwnika zajął Tarnopol, gdzie zdobył wielkie składy materiałów i sprzętu wojennego. Po uderzeniu Ukraińców II batalion wycofał się do Gołogór. Wziął udział w pierwszej fazie polskiej kontrofensywy czerwcowej. Po tym wydarzeniu II batalion został przetransportowany na Wołyń, gdzie 20 lipca opanował szturmem Strzelsk, odparł nieprzyjacielskie przeciwuderzenie i zajął Sarny. W tym okresie I batalion 22 pp wyruszył na front poleski. W maju 1919 r. batalion wyróżnił się w działaniach obronnych nad Jasiołdą oraz w walkach na południe od Prypeci. W dniach 2 - 11 lipca 1919 r. współdziałał z innymi oddziałami piechoty, kawalerii oraz z Flotyllą Pińską w ataku na Łuniniec. Batalion odniósł szczególne sukcesy pod Płotnicą, Łachwą i Turowem. W czasie obrony Łunińca I batalion bronił się nieustępliwie przed trzykrotną przewagą bolszewików. 2 sierpnia na linii Olszany – Remel – Moczule odparł aż 8 ataków przeciwnika. W drugiej połowie sierpnia na Polesiu doszło do połączenia dowództwa oraz wszystkich trzech btalionów 22 pp – pułk wszedł w skład XVIII Bryg. 9 DP. 22 pp stoczył szereg walecznych bojów jesienią i zimą 1919 r., zwłaszcza nad Ptyczą i Uborcią. Oddziały pułku okryły się chwałą i niepowszednim męstwem bijąc się w styczniu i lutym 1920 r. w śmiałych wypadach pod Pawłówką, Remiesami, Łuczenkami i Kazimierówką. W okresie 4-6 marca oddziały 22 pp brały udział w operacji na Mozyrz. Opór nieprzyjaciela został złamany, Mozyrz, Barbarów i Jelsk zostały opanowane – w ręce Polaków wpadły 22 statki rzeczne. W walkach o Kalenkowicze 22 pp uczestniczył poszczególnymi batalionami – I batalion bił się pod Jełaniem (razem z II batalionem) i Strakowiczami, a III batalion w rejonie Sławeczna. Wskutek wysiłków oddziałów polskich bolszewikom nie udała się próba odbicia Kalenkowicz. Pod koniec kwietnia 1920 r. Naczelny Wódz – Marszałek Józef Piłsudski zainicjował operacje zaczepne na Ukrainie. Głównym zadaniem 9 DP było osiągnięcie Dniepru pomiędzy Berezyną, a Prypecią. 22 pp działając w tej akcji w dwóch grupach złamał z łatwością opór wroga i doszedł w rejon Rzeczycy. Najwspanialszego czynu bojowego pułk dokonał 12 czerwca 1920 r. W tym dniu oddziały siedleckiego pułku broniły przedmieścia Rzeczycy na Dnieprze (pod Unożną i Ozierszczyzną) potężnymi i pełnymi poświęcenia przeciwuderzeniami. Nieprzyjaciel poniósł ciężkie straty w żołnierzach i sprzęcie – ogień Polaków zniszczył oddziały czterech pułków wroga. Dzień bitwy pod Rzeczycą był obchodzony uroczyście jako święto pułkowe. Podczas postoju w Rzeczycy nastąpiły zasadnicze zmiany w obsadzie oficerskiej stanowisk w 22 pp: ppłk hr. Władysław Grabowski odszedł do 4 Armii (objął dowództwo w detaszowanym 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej), a nowym dowódcą pułku został odważny w boju mjr Henryk Krok-Paszkowski. Dowódcą I batalionu został ppor. Mieczysław Janowski, dcą II batalionu por. Stanisław Małek, a dowódcą III batalionu kpt. Aleksander Gembal. W tym samym okresie pozostałe jednostki 22 pp gromiły nieprzyjaciela, który wdarł się do stanowisk polskich pod Karpiłówką i Kopaczami nad Uszą. W czasie odwrotu armii polskich pułk cofając się przez Polesie wykazał w toczonych ciągle walkach wysokie morale i tężyznę fizyczną. Pomimo krwawych strat 22 i 23 lipca pułk szturmem wyparł bolszewików poza Styr. Następnie Siedlczanie odznaczyli się w obronie linii Bugu. Pułk dotarł do Łukowa, skąd został przetransportowany do Modlina, gdzie wszedł w skład 5 Armii. Podczas Bitwy warszawskiej 1920 22. pp najchlubniej zapisał się udziałem w zdobyciu Nasielska, Pułtuska, Ciechanowa i Mławy. Swój ostatni wielki bój pułk stoczył 5 września 1920 r. w rejonie Hrubieszowa z konnicą Siemiona Budionnego. 4 szarże kawalerii rosyjskiej rozbiły się o nieustępliwą zaporę pułku pod Teratynem, Mojsławicami i Jankami. Następnie po tym wydarzeniu 22 pp walczył z bolszewikami na Wileńszczyźnie, a na końcu z Litwinami (w wojsku Litwy Środkowej). Po przerwaniu działań wojennych z Litwą pułk wchodzący w skład 9 DP został przerzucony w rejon Mołodeczna. Zakwaterowany po wsiach w fatalnych warunkach mieszkaniowych i zaopatrzeniowych pełnił straż na kresach Rzeczypospolitej w tzw. "korytarzu łotewskim". Pomimo tych ciężkich warunków pułk został zorganizowany na etat pokojowy, stworzono kadrę zawodową, przeszkoloną wg nowych polskich regulaminów, a także wyszkolono kilka roczników żołnierzy rezerwy i rekrutów. We wrześniu 1922 r. nastąpił powrót 22 pp do Siedlec, z których, to przed czterema laty pułk wyruszył na wojnę.
|
||
22 pp wziął ok. 5000 jeńców, zdobył: 3 sztandary pułkowe,18 dział i ok. 300 karabinów maszynowych, 300 koni z siodłami, 7 statków wodnych, 10 lokomotyw, kilkaset wagonów z materiałami wojennymi, wiele wozów i kuchni polowych, kilkadziesiąt aparatów telegraficznych i telefonicznych, kilka kompletnych kancelarii wyższych dowództw, dużo broni ręcznej i amunicji.
|
||
Na piersiach żołnierzy pułku (3 września 1920 r. pod Chełmem Naczelny Wódz osobiście udekorował dowódcę oraz kilku żołnierzy 22 pp) zabłysło 56 srebrnych krzyży Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy (tym samym odznaczeniem 4 grudnia 1920 r. w Łazdunach k. Lidy Marszałek Józef Piłsudski udekorował sztandar Pułku) i 484 Krzyże Walecznych (w tym 68 zdobyli oficerowie).
|
||
W lutym 1919 r. rozkazem Dowództwa Siedleckiego Okręgu Wojskowego powstał w Siedlcach batalion zapasowy 22 pp. Pierwszym dowódcą batalionu został kpt. Wacław Kostek-Biernacki. Pełnił on tę funkcję w okresie 06.02.1919-08.10.1920. Zadaniem batalionu zapas. oprócz pełnienia służby garnizonowej było szkolenie rekrutów i uzupełnianie nimi stanu 22 pp na froncie. W okresie najtrudniejszych walk z bolszewikami (lipiec-sierpień 1920 r.) batalion zapas. 22 pp wraz z siedleckim Komitetem Obrony Narodowej zorganizował w Siedlcach ochotniczy 222 pp, którego dowództwo objął kpt. Wacław Kostek-Biernacki. 222 pp nie osiągnął stanu większego niż 3 komp. Pod koniec lipca 1. komp. 222 och. pp pod dowództwem ppor. Wacława Hankiewicza wysłano nad Bug do obrony odcinka koło Niemirowa i została ona wcielona do 18 pp. 4 sierpnia pozostałe 2 komp. pułku (d-cą 3. komp. był ppor. Otton Pawłowicz) wraz z całym siedleckim garnizonem zostały ewakuowane w kierunku na Dęblin, gdzie przekroczyły Wisłę. Po dotarciu do Radomia żołnierze zostali załadowani do wagonów towarowych i wyruszyli na Śląsk Cieszyński w celu zabezpieczenia granicy z Czechosłowacją. 222 och. pp zakwaterowany został w budynku szkolnym w Skoczowie, po czym po miesiącu powrócił do garnizonu w Siedlcach. Od września do grudnia 1920 r. pułk pełnił służbę kordonową oczyszczając teren Podlasia z bolszewickich niedobitków oraz pełnił służbę wartowniczą w siedleckiej Stacji Koncentracyjnej dla jeńców i dezerterów. W grudniu 222 och. pp został rozwiązany, a jego żołnierze zostali wysłani jako uzupełnienie dla 22 pp. Żołnierzem 222 pp był m. in. znany aktor Jacek Woszczerowicz i Zygmunt Michałowski. Pod komendą kpt. Biernackiego żołnierze batalionu zapas. 22 pp oraz 222. och pp z polecenia "lotnych wojskowych sądów doraźnych" wykonywali na terenie Siedlec wyroki śmierci na dezerterach z Wojska Polskiego oraz ludności sprzyjającej bolszewikom. Kolejnym dowódcą batalionu zapas. został kpt. Jerzy Józef „Oskierka” Kramarczyk i pełnił tę funkcję w okresie 23.10.1920 - 13.01.1922. W tym czasie batalion zapas. przygotowywał siedleckie koszary na powrót 22 pp ze wschodu oraz pełnił służbę garnizonową. Ostatnim dowódcą batalionu zapasowego był mjr Ludwik Stankiewicz, który objął dowództwo batalionu 21 stycznia 1922 aż do czasu rozwiązania i likwidacji batalionu do stanu kadry na jesieni 1922 r., kiedy to do Siedlec powrócił na stałe 22 pp.
|
||
Po wojnie przeciw bolszewikom, w końcu 1920 r., Korpus Oficerski postanowił stworzyć pułkową odznakę pamiątkową dla oficerów i szeregowych 22 pp. Odznaka ta została wykonana wg projektu prof. Ferdynanda Ruszczyca i przedstawiała podłużny srebrny krzyż nałożony na wieniec z liści laurowych. Na środku krzyża znajdował się orzeł jagielloński a pod nim dwa (obnażone) złote skrzyżowane (ostrzami do góry) miecze. Na górnym ramieniu krzyża była umieszczona cyfra "22", na prawym ramieniu pierwsza połowa roku w którym Pułk powstał – "19", na lewym ramieniu druga część roku – "18" a na dolnym ramieniu litery "P.P.". Surowy statut Pułku postanawiał iż odznaka pułkowa należy się tylko tym żołnierzom którzy spędzili co najmniej pół roku na froncie.
|
||
Frank Plumpton Ramsey (ur. 22 lutego 1903 w Cambridge, zm. 19 stycznia 1930 w Londynie) – angielski matematyk, logik, ekonomista i filozof.
|
||
Na początku roku 1930 Ramsey udowodnił twierdzenie z teorii grafów, nazywane dziś twierdzenie Ramseya i opracował teorię Ramseya dotyczącą podobnych zagadnień. Zdecydowanie sprzeciwiał się intuicjonizmowi Brouwera i formalizmowi Hilberta w matematyce, był też przekonany, że matematyka daje się sprowadzić do logiki (porównaj logicyzm).
|
||
Kołyma (ros. Колыма́) – rzeka w azjatyckiej części Rosji, w obwodzie magadańskim i Jakucji; długość 2129 km, długość ciągu rzecznego Kułu-Kołyma 2600 km; powierzchnia dorzecza 644 000 km²; średni roczny przepływ przy ujściu 3800 m³/s.
|
||
Powstaje z połączenia rzek Kułu i Ajan-Juriach; w górnym biegu płynie przez Góry Czerskiego opływając od południa wyższe pasma, przepływa przez Kołymski Zbiornik Wodny i zaporę Kołymskiej Elektrowni Wodnej, dalej płynie w kierunku północnym pomiędzy górami Czerskiego i Omsukczańskimi; następnie wschodnim skrajem Niziny Kołymskiej, opływając łukiem od zachodu Płaskowyż Jukagirski; uchodzi do Morza Wschodniosyberyjskiego deltą o powierzchni 3000 km².
|
||
Zasilanie śniegowo-deszczowe; zamarza od października do maja - czerwca; zimą tworzą się często zatory lodowe; rocznie niesie około 5,5 mln. ton osadów. Żeglowna na długości około 2000 km od ujścia.
|
||
Budynek został wybudowany w latach 1970 - 1973 kosztem 150 milionów dolarów dla korporacji handlowodetalicznej Sears. Od momentu budowy do 15 lipca 2009 nosił nazwę Sears Tower. W marcu 2009 brytyjska firma Willis Group Holdings, Ltd. wykupiła prawa do nazwy budynku. Formalnie nowa nazwa zaczęła obowiązywać 16 lipca 2009, jednak zmiana spotkała się z pospolitą dezaprobatą mieszkańców Chicago, którzy masowo zamierzają używać oryginalnej nazwy. Przy jego budowie pracowało ponad 2400 robotników. Jego projektantami byli Bruce Graham i Fazlur Khan z firmy Skidmore, Owings and Merrill.
|
||
19 Czerwca 2010 podczas silnej burzy wiatr wiejący z prędkością ponad 110 km/h wytłukł szyby w pomieszczeniach biurowych na 25 piętrze i w pomieszczeniu obsługi klimatyzacji na 29 piętrze.
|
||
Częste spekulacje dotyczą życia prywatnego księcia. Prasa wymieniała wiele kobiet, jako potencjalne partnerki księcia. Jedną z nich była Kristina Schwarz, córka brytyjskiego miliardera. Najbardziej znaną "dziewczyną" księcia jest Chelsy Davy, urodzona w Zimbabwe dziedziczka posiadłości ziemskich. W wywiadzie udzielonym we wrześniu 2005 r., Henryk nazwał Chelsy "swoją dziewczyną". W 2006 r. opublikowano zdjęcie całującej się pary podczas Cartier Polo International Tournament. W styczniu 2009 rozstał się z swoją partnerką. W tym samym roku para została sfotografowana razem na meczu rugby, pozornie ukazując swój 'związek'. W 2010 roku po wyjeździe Chelsy z Londynu, para znów się rozstała. W 2011 roku Harry potwierdził plotki mówiąc, że jest '100%' singlem.
|
||
Mitralieza (franc. "mitrailleuse", ze starofrancuskiego "mistraille" – drobniaki, grosiwo) została skonstruowana we Francji w drugiej połowie 60. XIX wieku, a jej idea przypomina organki. Kartaczownica Reffye posiadała kilkanaście (najczęściej 25, maksymalna spotykana liczba to 37) oddzielnych luf zamontowanych na podwoziu artyleryjskim, ładowanych odtylcowo za pomocą dysku wypełnionego nabojami w ten sposób, że ich rozmieszczenie pasowało do rozstawu luf. Po odsunięciu tylnej części zamka, do broni wsuwano magazynek, po czym ponownie zamykano blok zamka. Po naciśnięciu dźwigni spustowej następował wystrzał z wszystkich luf (stąd nazwa kartaczownica salwowa). Z broni tej można było wystrzelić maksymalnie 300 pocisków minutowo. Teoretycznie mitralieza powinna prowadzić celny ogień na odległość około 1800 metrów.
|
||
Przyjęcie do uzbrojenia armii francuskiej kartaczownicy Reffye było utrzymywane w ścisłej tajemnicy. Dzięki temu zastosowanie kartaczownic podczas wojny francusko-pruskiej w 1870 roku było dużym zaskoczeniem dla wojsk pruskich, ale jednocześnie nie opracowano taktyki użycia nowej broni. Mitraliezy były najczęściej traktowane jako działa polowe, co powodowało, że skuteczność prowadzonego ognia była niska, a obsługi odnosiły duże straty od ognia klasycznych dział. W nielicznych przypadkach, kiedy kartaczownice Reffye zostały ustawione w szykach piechoty i prowadziły ogień flankujący do atakujących kolumn wojsk pruskich, okazały się bronią bardzo skuteczną. Po wojnie francusko pruskiej o przypadkach skutecznego zastosowania kartaczownic zapomniano, a po roku 1885 zostały one zastąpione karabinami maszynowymi.
|
||
Klub został założony w 1943 (z połączenia czterech innych klubów) i przez lata występów w ekstraklasie francuskiej ośmiokrotnie świętował mistrzostwo kraju (1965, 1966, 1973, 1977, 1980, 1983, 1995, 2001). W latach 1979, 1999 i 2000 zdobywał Puchar Francji. Wielokrotnie zespół kwalifikował się do europejskich rozgrywek, także do prestiżowej Ligi Mistrzów; w edycji 1995/1996 piłkarze Nantes dotarli do półfinału Ligi Mistrzów (wyeliminowali m.in. Spartaka Moskwa, ulegli Juventusowi), w edycji 2001/2002 – w znacznie rozbudowanych rozgrywkach Ligi Mistrzów – odpadli na etapie drugiej fazy grupowej. Byli także w półfinale Pucharu Zdobywców Pucharów (1979/1980) oraz w ćwierćfinale Pucharu UEFA (1994/1995).
|
||
W dalszej części rząd zobowiązał się m.in. do wniesienia do Sejmu ustawy o ograniczeniu cenzury. Władze zobowiązały się do ponownego zatrudnienia osób zwolnionych z pracy po wydarzeniach 1970 i 1976. W kwestii gospodarczej władze zobowiązały się do opublikowania podstawowych założeń reformy i umożliwienia nad nią publicznej dyskusji. Reforma miała opierać się na zwiększonej samodzielności przedsiębiorstw i udziale samorządu robotniczego w zarządzaniu.
|
||
Był synem językoznawcy Jana i Marii z Cinciałów, wnukiem etnografa i śląskiego działacza społecznego Andrzeja Cinciały. W 1910 ukończył gimnazjum w Krakowie i podjął studia filologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim; wśród jego profesorów byli m.in. Ignacy Chrzanowski i Kazimierz Morawski. W 1914 obronił na UJ doktorat na podstawie pracy "Teoria rzeczywistości społecznej". W międzyczasie odbył także studia etnograficzne w Ecole des Hautes Etudes w Paryżu (1912–1913). W 1918 uzyskał stopień docenta etnologii na UJ (na podstawie pracy "Zwyczaje żniwiarskie w Polsce").
|
||
W 2008 roku Maurizio Carelli, włoski inżynier ds. programowania i elektroniki, wynalazł dla firmy Kromalaser przenośną harfę laserową, zwaną „KromaLASER KL-250”, która miała jedynie 80-100mW promienia laserowego. To był prototyp. Po tym doświadczeniu udoskonalił również ostateczną, mocniejszą wersję harfy laserowej zwanej „KromaLASER KL-450”. Urządzenie zawiera konfigurowalną pełną oktawę z zielonymi wiązkami dla dźwięków diatonicznych oraz z czerwonymi dla każdych chromatycznych dźwięków w skali diatonicznej oraz chromatycznej. W drugiej połowie 2010 roku wynalazł kolorową wersję tego urządzenia, w pełni „plug&play” oraz modele wolnostojące KromaLASER KL-PRO, z laserem o mocy 1W , pracujące niezależne od światła dziennego. Wynalazł również skanery laserowe, obsługujące stację dysków ILDA. Używając również koloru niebieskiego wynalazł pierwszy kontroler multikolorowej harfy laserowej KL-Kontrol (nazwa prototypu to KL-ILDA). Ta harfa zawiera czujnik (wynaleziony również przez M. Carellego), obojętny na światło dzienne i sztuczne.
|
||
Reprezentacja Polski kilkakrotnie była triumfatorem tych turniejów – między innymi w grudniu 2004 w Krynicy-Zdroju. Turniej odbywał się ponadto w Polsce trzykrotnie w Sanoku (2008, 2010 i 2011).
|
||
Stwierdzenie zasiedzenia następuje w postępowaniu nieprocesowym, uregulowanym w Kodeksie postępowania cywilnego w art. 609-610. Wpis sądowy od wniosku o stwierdzenie nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie wynosi 200 zł a w przypadku nieruchomości 2000 zł ("ustawa z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" ()).
|
||
Absolwentka Kolegium Europejskiego (College of Europe) na warszawskim Natolinie i Lingwistyki Stosowanej UW, studiowała też dziennikarstwo na Uniwersytecie Bostońskim. Odbyła staż w dziale Prasy i Komunikacji Komisji Europejskiej w Brukseli. Pracowała w redakcji Pegaza w TVP1 i w TVP Polonia. W TVN24 od 2002. Była współautorką i wydawcą magazynu "Studio Europa", a od lutego 2006 również prezenterką programu. Od grudnia 2003 prowadzi "serwisy informacyjne". Wcześniej była reporterką TVN24 oraz od 2007 do 2010 prowadziła magazyn Polska i świat (razem z Łukaszem Grassem)
|
||
W 1915 r. ukończył szkołę kościelną, zaś w 1917 r. – 2 lata seminarium duchownego w Niżnym Nowogrodzie. W 1919 r. zakończył naukę w XI niżnonowogrodzkiej szkole robotniczej 2 klasy, po czym rozpoczął studia na wydziale rolniczym uniwersytetu państwowego w Niżnym Nowogrodzie. Na pocz. maja 1920 r. został zmobilizowany do Armii Czerwonej. W październiku tego roku zakończył kurs piechoty dla kadry dowódczej, po czym został skierowany na front. Uczestniczył w walkach z wojskami gen. Piotra N. Wrangla. Następnie tłumił bunty chłopskie. Udział w wojnie domowej zakończył w lipcu 1922 r., jako dowódca kompanii.
|
||
W 1930 r. wstąpił do Wszechzwiązkowej Partii Radzieckiej (bolszewików). Od lutego 1933 r. służył w sztabie Leningradzkiego Okręgu Wojskowego jako zastępca naczelnika 1 sektora 2 oddziału. W 1935 r. objął funkcję zastępcy naczelnika oddziału przygotowania wojskowego, zaś w 1936 r. – naczelnika szkoleniowego oddziału kursów tłumaczy wojskowych. Od lipca 1937 r. dowodził 215 pułkiem strzeleckim, zaś od listopada tego roku – 133 pułkiem strzeleckim. W maju 1938 r. został odkomenderowany do sztabu Kijowskiego Samodzielnego Okręgu Wojskowego, w którym objął funkcję naczelnika 2 oddziału. We wrześniu tego roku został dowódcą 72 Dywizji Strzelców. Jednocześnie w latach 1937-1938 jako członek trybunału wojskowego najpierw Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a potem Kijowskiego Samodzielnego Okręgu Wojskowego wydał kilkaset wyroków śmierci w sfabrykowanych procesach stalinowskich kadry oficerskiej Armii Czerwonej.
|
||
Pod koniec 1938 r. został wysłany wraz z kilkoma innymi oficerami do Chin jako doradca wojskowy. W grudniu 1939 r. powrócił do ZSRR. W styczniu 1940 r. objął dowództwo 99 Dywizji Strzelców stacjonującej w Przemyślu. 4 czerwca tego roku awansował do stopnia generała majora. Pod koniec września dywizja była inspekcjonowana przez ludowego komisarza obrony marszałka Siemiona K. Timoszenkę, uzyskując dobre oceny. 3 października w gazecie "Krasnoje znamia" został opublikowany artykuł gen. A. A. Własowa pt. "Nowyje mietody uczeby". Od 17 stycznia 1941 r. dowodził on 4 Korpusem Zmechanizowanym. 6 lutego tego roku odznaczono go Orderem Lenina.
|
||
Janowice Wielkie, a w nich Stare i Nowe Janowice wraz z Mniszkowem i Trzcińskiem oraz byłym miastem Miedzianką stanowią obecnie jednolity zwarty zespół urbanistyczny zamieszkały przez około 4000 osób.
|
||
Zamek Bolczów nigdy już nie został w pełni odbudowany. W roku 1800 Rodzina niemiecka Stolberg – Wernigerode (ówcześni właściciele janowickich dóbr) zleciła odbudowę zamku w formie schroniska w stylu szwajcarskim. Do końca 1946 roku funkcjonowało tu właśnie schronisko turystyczne. Po przymusowym przesiedleniu jego ówczesnych właścicieli na tereny Niemiec schronisko zostało rozebrane, zas zamek powrócił do stanu z końca XVII w., kiedy to właśnie popadł w ruinę.
|
||
W latach 1608-1609 wzniesiono nad rzeką Bóbr rezydencję, dla Daniela Schaffgotscha (według tradycji – na miejscu starszego zamku, jednak ani zachowane detale architektoniczne, ani dokumenty tego nie potwierdzają). Został on spalony przez Szwedów w 1642 r. i w 2 poł. stulecia odbudowany przez wdowę po Danielu – Jadwigę. Gruntowna przebudowa miała miejsce w 1775 r., następne w latach 1830-1840 (wówczas dla Wilhelma Stolberga) założono piękny, dobrze zachowany do dziś park krajobrazowy z widokiem na Janowice, Rudawy Janowickie i pobliskie Góry Sokole. Do dziś w parku zachowało się blisko siedemset drzew. W 1910 r. powstały stylowe, drewniane, przysłupowo-ryglowe budynki gospodarcze. Z renesansowego detalu zachował się kominek w dawnej sali balowej. Dziś dwór funkcjonuje jako Dom Pomocy Społecznej i należy do jednych z najlepiej utrzymanych obiektów z tego okresu. Pałac wchodzi w skład Parku Kulturowego Kotliny Jeleniogórskiej.
|
||
Schaffgotschowie byli właścicielami wsi do 1669 r., kiedy drogą dziedziczenia przeszła w inne ręce. W 1748 r. stała się siedzibą rodową Promnitzów, a potem rodu Stolberg-Wernigerode (od 1800 r. jako ordynacja). Janowice były co najmniej od XVI w. (a przypuszczalnie już wcześniej) ośrodkiem przeróbki wydobywanych w najbliższej okolicy (Miedzianka, Mniszków, Ciechanowice) rud ołowiu i miedzi. Działały tu kruszarnie, huty i kuźnice. Ciekawostką techniczną jest fakt, że już w XVI w. Żużlowej Dolinie nad Janowicami działała ługownia, w której otrzymywano siarczan miedzi metodą hydrometalurgiczną z odpadów – hałd skały płonej i żużla z dawniejszych robót górniczych i hutniczych, co przynosiło właścicielom – braciom Hellman znaczny dochód. Jeszcze zanim wydobycie zamarło podczas wojny trzydziestoletniej (1618-1648), powstała tu już w 1610 r. pierwsza papiernia. Później mieszkańcy Janowic zajmowali się głównie chałupniczym tkactwem, zaś ok. poł. XIX w. powstały tartak i fabryka papieru, dziś już nie istniejące.
|
||
Hellcaty w liczbie około 1300 różnych wersji zakupiła także Wielka Brytania. W 1943 roku nadano im nazwę Gannet, ale w 1944 wrócono do oryginalnych nazw amerykańskich. Gannety / Hellcaty wykorzystywane były głównie do wspierania działań inwazyjnych na kontynencie.
|
||
Uzbrojenie – sześć karabinów maszynowych Colt-Browning M2 kal. 12,7 mm z zapasem amunicji 200 lub 400 szt. każdy zamontowanych po trzy w każdym skrzydle. Alternatywne uzbrojenie strzeleckie: 2 działka Colt Browning M2 kal. 20 mm z zapasem amunicji 250 szt. każde i 4 karabiny maszynowe Colt-Browning M2 kal. 12,7 mm z zapasem 200 (maksymalnie 400) szt. amunicji każdy. Pod centropłatem trzy zaczepy do bomb umożliwiające przenoszenie 2 bomb 500 funtowych lub jednej 1000 funtowej. Pod każdym skrzydłem trzy zaczepy do niekierowanych pocisków rakietowych HVAR kal. 127 mm.
|
||
W 1989 roku Adrian zajął się solową karierą, czego owocem został A.S.A.P. (skrót od: "Adrian Smith And Project"), który jednak nie odniósł sukcesu. Wkrótce, w 1990 roku opuścił Maiden, a jego miejsce zajął Janick Gers. W 1996 Adrian założył zespół Psycho Motel, z którym nagrał dwie płyty "State of Mind"(1996) i "Welcome To The World" (1997). Niedługo potem Smith rozpoczął współpracę z Bruce'em Dickinsonem (wówczas byłym wokalistą Iron Maiden). Nagrał z nim kilka płyt, które zebrały bardzo wysokie noty: "Accident of Birth", "The Chemical Wedding", "Scream for Me Brazil".
|
||
Przemysław Edgar Gosiewski (ur. 12 maja 1964 w Słupsku, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski polityk, poseł na Sejm IV, V i VI kadencji z listy Prawa i Sprawiedliwości, minister-członek Rady Ministrów oraz wiceprezes Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, przewodniczący klubu parlamentarnego PiS.
|
||
W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskał w okręgu kieleckim najlepszy indywidualny wynik w tymże okręgu (138 405 głosów). 13 listopada tego samego roku został ponownie przewodniczącym KP PiS. W styczniu 2010 zrezygnował z tej funkcji i został jednym z wiceprezesów PiS.
|
||
10 kwietnia 2010 zginął w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku. 21 kwietnia tego samego roku został pochowany w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. W związku z wątpliwościami w dokumentacji sądowo-medycznej na polecenie prokuratora prokuratury wojskowej prowadzącego śledztwo w sprawie katastrofy w Smoleńsku 19 marca 2012 przeprowadzono ekshumację jego ciała.
|
||
16 kwietnia 2010 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. 29 kwietnia 2010 Rada Miasta w Ostrowcu Świętokrzyskim nadała mu tytuł honorowego obywatela tego miasta.
|
||
razem z Bucharinem przeciwko kolektywizacji rolnictwa i forsownej industrializacji, co nazwano "odchyleniem prawicowym". W 1930 został odwołany z funkcji szefa rządu oraz z Biura Politycznego. Jego miejsce w rządzie zajął Wiaczesław Mołotow. W latach 1931-1936 ludowy komisarz łączności. Został aresztowany w lutym 1937 w czasie plenum KC WKP(b), a następnie osądzony w marcu 1938 w procesie pokazowym wraz z Bucharinem, Gienrichem Jagodą, Nikołajem Krestinskim i innymi, skazany na śmierć i rozstrzelany.
|
||
Mimo przedrewolucyjnej przyjaźni z Leninem rewolucję październikową przyjął z niechęcią, publikował antybolszewickie felietony, próbował ratować aresztowanych pisarzy. W 1920 roku jego druga żona, Maria Fiodorowna Andrejewa, aktorka, została komisarzem politycznym do spraw teatru i ministrem sztuki. Skonfliktowany z władzami i chory na gruźlicę na polecenie Lenina wyjechał 6 października 1921 r. na leczenie za granicę. W latach 1921-1924 mieszkał na emigracji w Niemczech, w Berlinie, Bad Saarow i Heringsdorfie (gdzie leczył gruźlicę), później do 1927 we Włoszech (Sorrento).
|
||
Początki samolotu Ła-5 sięgają 1940 roku, kiedy w biurze konstrukcyjnym kierowanym przez Siemiona Aleksiejewicza Ławoczkina, przy współpracy W. P. Gorbunowa i M. I. Gudkowa powstał samolot ŁaGG-1. Po przejściu drobnych modyfikacji i zmianie silnika powstał nowy typ samolotu ŁaGG-3, który podobnie jak poprzednik został wyprodukowany w niewielkich ilościach.
|
||
Napęd: czternastocylindrowy silnik tłokowy w układzie podwójnej gwiazdy, chłodzony powietrzem M-82. Moc 1700 KM przy prędkości obrotowej 2400 obr/min. 1540 KM na wysokości 2000 m (M-82FN – 1850 KM). Okapotowanie silnika zawierało żaluzje regulujące przepływ powietrza chłodzącego. Śmigło metalowe WISz-1058, trójłopatowe o średnicy 3,1 m. Piasta śmigła osłonięta kołpakiem. Chłodnica oleju zamontowana pod silnikiem u nasady płata.
|
||
Trasa turystyczna o długości 5,5 km zajmuje tylko 1,5 godziny, gdyż 4-kilometrowy odcinek tzw. Starego Korytarza pokonuje się kolejką elektryczną. Do przejścia pozostaje 1700 m. Przewodnicy posługują się wszystkimi podstawowymi językami obcymi i swoim językiem słoweńskim.
|
||
Źródło mineralne - źródło wyprowadzające na powierzchnię terenu wodę mineralną, tj. zawierającą ponad 1000 mg/dm3 rozpuszczonych składników stałych pochodzenia geogenicznego.
|
||
Podczas wojny polsko-bolszewickiej 9 lutego 1920 na bazie Brygady Górskiej została sformowana Dywizja Górska. Jej dowódcą został płk Andrzej Galica, a szefem sztabu kpt. Rudolf Kawiński. W jej skład weszły: I Brygada Górska – dowódca płk Stanisław Wróblewski (1 i 2 Pułk Strzelców Podhalańskich), II Brygada Górska – dowódca płk Wacław Fara (3 i 4 Pułk Strzelców Podhalańskich), Brygada Artylerii – dowódca płk Józef Plisowski (21 Pułk Artylerii Polowej, 1 Pułk Artylerii Górskiej i 21 Dywizjon Artylerii Ciężkiej), II dywizjon 3 Pułku Strzelców Konnych, 1 i 2 kompania XXI Batalionu Saperów, Górska Kompania Telegraficzna i 12 Kolumna Taborowa.
|
||
10 sierpnia 1920 Dywizja Górska została przemianowana na 21 Dywizję Piechoty. Jej dowódcą pozostał gen. ppor. Andrzej Galica. Skład: XLI Brygada Piechoty – dowódca płk S. Wróblewski (1 i 2 Pułk Strzelców Podhalańskich), XLII Brygada Piechoty – dowódca płk W. Fara (3 i 4 Pułk Strzelców Podhalańskich), Artyleria Dywizji – dowódca płk J. Plisowski (1 Pułk Artylerii Górskiej i I dywizjon 21 Pułku Artylerii Polowej), II dywizjon 3 Pułku Strzelców Konnych, 3 kompania XXI Batalionu Saperów.
|
||
Jednak grupa wkrótce się rozpadła. Następne poważniejsze muzyczne doświadczenia Nicko to: dołączenie w 1975 roku do zespołu Streetwalkers i później (w 1980 roku), do francuskiej formacji rockowej Trust.
|
||
Venus Ebone Starr Williams (ur. 17 czerwca 1980 w Lynwood) – amerykańska tenisistka, zwyciężczyni siedmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, zdobywczyni niekalendarzowego Wielkiego Szlema w grze podwójnej (wraz z Sereną), podwójna mistrzyni olimpijska z Sydney (2000) (gra pojedyncza i podwójna) oraz mistrzyni olimpijska w grze podwójnej z Pekinu (2008) i Londynu (2012).
|
||
Pierwszy turniej wygrała w 1998 w Oklahoma City. Do lipca 2005 triumfowała w 32 turniejach w grze pojedynczej i w 10 w deblu. Wśród jej trofeów były m.in. Puchar Wielkiego Szlema (1998), Miami (1998, 1999, 2001), Rzym (Italian Open, 1999), Hamburg (1999, 2001). W 2000 wygrała dwa turnieje wielkoszlemowe – Wimbledon i US Open, powtórzyła osiągnięcia rok później. W latach 2002–2003 pięć razy zmierzyła się w finałach wielkoszlemowych z młodszą siostrą Sereną i wszystkie te mecze przegrała. Wspólnie z siostrą wygrywała natomiast turnieje wielkoszlemowe w deblu – French Open 1999 i US Open 1999, Wimbledon 2000, Australian Open 2001, Wimbledon 2002, Australian Open 2003.
|
||
Venus Williams, grając zaledwie 9 turniejów w sezonie, na koniec 2010 roku uplasowała się na 5. miejscu w rankingu singlowym, oraz na 11. w rankingu deblowym.
|
||
Urodziła się w San Sebastiano (dziś w gminie Bisegna), ale potem wraz z rodziną przeniosła się do Goriano Sicoli. Jako młoda dziewczyna była pasterką owiec. Podobno przechodziła różne próby, między innymi chciano ją nakłonić do czynów nieczystych, ale swą postawą potrafiła przekonać napastujących ją. Jeden z nich hrabia Ruggiero, wybudował jej celkę obok kościoła świętego Jana Chrzciciela z oknem wychodzącym na ołtarz. Tak przeżyła 43 lata. Kult zaaprobował w 1890 roku papież Leon XIII. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w "dies natalis". Jest otoczona szczególnym kultem w Abruzji.
|
||
We wczesnych stadiach rozwoju (ZSRR w latach 20, PRL lat 60. i początku 70. XX w.) wydawnictwa podziemne były tworzone spontanicznie, przez osoby prywatne lub niewielkie grupy osób. Również w latach 1944-1953, pod rządami komunistycznymi w Polsce, podziemie niepodległościowe wydawało niezależne publikacje. Najczęściej odbywało się to przy użyciu bardzo prymitywnej techniki (maszyna do pisania z kilkoma kopiami, ew. ręczne przepisywanie), a publikowane teksty były tworzone samorzutnie, bądź przedrukowywane np. z wydawnictw emigracyjnych. Jednym z takich przedsięwzięć było wydawany przez nielegalną organizację Ruch od września 1969 do czerwca 1970 czasopismo "Biuletyn".
|
||
W Polsce wydawnictwa drugiego obiegu zaczęły ukazywać się w połowie lat 70-tych XX wieku. Były one inspirowane powstającymi wówczas niezależnymi organizacjami i partiami politycznymi (Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, Konfederacja Polski Niepodległej, Komitet Obrony Robotników). Do istniejącyh wczesniej pism "Tu Polska", "Spotkania", "Robotnik" niezależne organizacje i partie dodawały swoje - "Opinia", "Droga", "Gospodarz", "Bratniak", "Komunikat KOR". W latach 1976 - 1980 wydano prawie 200 tytułów czasopism. W latach 1980 - 1981 w okresie działalności legalnej "Solidarności" na rynku funkcjonowało około 160 wydawnictw i drukarzy, którzy wydali ogółem około 2,5 tysiąca tytulów książek oraz ponad 3 tysiące tytułów czasopism.Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku ruch wydawniczy nie zamarł, a wprost przeciwnie - powiększył się. Od 1981 do 1988 roku ukazało się ponad 4,5 tysiąca tytułów książkowych oraz około 2 tysięcy tytulów czasopism. Najwięcej książek i broszur (636 pozycji)ukazało się w 1983 roku.
|
||
Dalsze dzieje Zendka są ściśle związane z losami samego księstwa. W 1790 roku decyzją Sejmu Wielkiego ziemie księstwa zostały formalnie włączone do Rzeczypospolitej (do województwa krakowskiego). Po trzecim rozbiorze Polski w 1795 roku ziemie dawnego księstwa znalazły się w granicach Prus i zostały włączone do prowincji Nowy Śląsk.
|
||
Po zakończeniu II wojny światowej Zendek wraz z reaktywowaną gminą Mierzęcice i całym powiatem zawierciańskim znalazł się w granicach województwa śląsko-dąbrowskiego (potem jego nazwę zmieniono na śląskie, w 1950 – katowickie, przejściowo w latach 1953-1956 – stalinogrodzkie).
|
||
W 1925 roku Herbert Chapman został trenerem Arsenalu. Wcześniej dwukrotnie został mistrzem Anglii z Huddersfield Town (w sezonach 1923/1924 i 1924/1925). Poprowadził on klub do pierwszych znaczących sukcesów zmieniając taktykę Arsenalu. Sprowadził do klubu Alexa Jamesa i Cliffa Bastina. Arsenal w 1930 roku zdobył Puchar Anglii, zaś w sezonach 1930/1931 oraz 1932/1933 został mistrzem kraju. Poza tym dzięki inicjatywie Chapmana, lokalna stacja metra zmieniła swoją nazwę z "Gillespie Road" na "Arsenal".
|
||
Po zakończeniu wojny, następcą Allisona został Tom Whittaker. Arsenal w sezonach 1947/1948 i 1952/1953 ponownie został mistrzem Anglii, a w 1950 roku wygrał rozgrywki o puchar kraju. Po tych sukcesach forma zespołu spadła i klub w latach 50. i 60. nie osiągał już sukcesów. W 1962 roku zatrudniono byłego kapitana reprezentacji Anglii, Billy'ego Wrighta, jednak nie poprawił on sytuacji klubu.
|
||
W 1966 roku trenerem Arsenalu został były fizjoterapeuta klubu, Bertie Mee. Po dwóch niewygranych finałach Pucharu Ligi, zespół w sezonie 1969/1970 zdobył Puchar Miast Targowych, swoje pierwsze europejskie trofeum. Rok później Arsenal zdobył dublet – został mistrzem Anglii oraz zdobył Puchar Anglii. Później klub nie osiągał już sukcesów, mimo że był ich bardzo blisko. W sezonie 1972/1972 został wicemistrzem Anglii, a w 1972, 1978 i 1980 roku doszedł do finału Pucharu Anglii, którego nie zdołał wygrać. W sezonie 1979/1980 grał również w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, który przegrał po serii rzutów karnych. Jedynym osiągnięciem w tym czasie było zdobycie pucharu kraju w 1979 roku po zwycięstwie w końcówce meczu z Manchesterem United.
|
||
Rozwój Highbury został ograniczony, ponieważ wschodnia trybuna stała się zabytkiem, zaś trzy inne były blisko posiadłości mieszkalnych. Po rozważeniu wielu możliwości, w 2000 roku klub postanowił wybudować nowy stadion, Emirates Stadium, który miał mieścić się w Ashburton Grove, 500 metrów na północny wschód od Highbury. Pojemność nowego stadionu miała wynosić 60 355. Projekt budowy nowego obiektu został opóźniany przez biurokrację i rosnące z czasem koszty. W lipcu 2006 roku budowa została ostatecznie zakończona. Stadion został nazwany Emirates Stadium z powodu sponsora Arsenalu, linii lotniczych Emirates, z którymi umowę podpisano na rekordową w Premier League sumę 100 milionów funtów. Niektórzy kibice stadion określają jako Ashburton Grove lub Grove, ponieważ nie akceptują nazw obiektów, w których znajduje się nazwa sponsora. Obiekt będzie nosił nazwę Emirates Stadium do 2012 roku, zaś linie lotnicze będą sponsorem koszulek do końca sezonu 2013/2014.
|
||
Centrum treningowe Arsenalu znajduje się w Shenley w Hertfordshire i zostało otwarte w 2000 roku. Wcześniej klub trenował na obiekcie pobliskiego University College London, zaś do 1961 roku robił to na Highbury. Akademia swoje mecze rozgrywa w Shenley, zaś zespół rezerw gra na Underhill, stadionie klubu Barnet.
|
||
Feliks Wojtkun (ur. 1 marca 1940 w Miednikach w województwie wileńskim, zm. 27 stycznia 2005 w Warszawie) – uczony polski, specjalista materiałoznawstwa, obróbki cieplnej i odlewnictwa, działacz państwowy.
|
||
Należał do Stronnictwa Demokratycznego. W lipcu 1981 został powołany na stanowisko wojewody radomskiego na miejsce Romana Maćkowskiego. Zaledwie pół roku później, po wprowadzeniu stanu wojennego, został w grudniu 1981 zastąpiony przez pułkownika Alojzego Wojciechowskiego. W grudniu 1989 objął funkcję przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu SD w Radomiu. Na przełomie 1989 i 1990 bezskutecznie ubiegał się o ponowną nominację na stanowisko wojewody. W wyborach 1991 bez powodzenia kandydował z radomskiej listy SD.
|
||
W 1945 roku władze PRL przywróciły podział administracyjny sprzed okupacji, z tą różnicą, że gmina znalazła się w granicach województwa śląsko-dąbrowskiego (później śląskiego, od 1950 roku katowickiego, przejściowo w latach 1953-1956 nazwanego województwem stalinogrodzkim). W 1950 roku zlikwidowano gminę Ożarowice, powołując w jej miejsce gminę Sączów, odłączając jednocześnie od gminy wieś Wymysłów.
|
||
W następnych dniach po wydarzeniach w Brzegach Dolnych zaczęły się rozruchy w kolejnych wsiach bieszczadzkich – w Łobozwie około 2000 chłopów starło się z policją - zginęło 5 osób, lecz wieś znalazła się w rękach chłopów. Zajęto wkrótce Brzegi Dolne. Znów policja wezwała chłopów do rozejścia, lecz bezskutecznie. Chłopi oświadczyli, że rozejdą się, gdy odejdzie policja. Wówczas komendant policji z Leska zapewnił, że będzie ona wycofana i rzeczywiście o wyznaczonej godzinie policja opuściła wieś. Był to podstęp, gdyż zluzowały ją inne oddziały. Chłopi rozbroili je, a policjantów uwięzili, co spowodowało, że starosta zaalarmował wojewodę lwowskiego.
|
||
Radio założył 1 czerwca 1992 roku Tomasz Stachaczyk przy współpracy Wojciecha Dąbrowskiego oraz Janusza Surmy. Początkowo nadawano na amatorskim sprzęcie, na częstotliwości 70,1 MHz. W 1993 roku zmieniono częstotliwość na 69,9 MHz. 31 marca 1994 r. Radio Piotrków znalazło się wśród wśród 16 stacji lokalnych, które jako pierwsze otrzymały koncesję na nadawanie.W drugą rocznicę swojego powstania, rozgłośnia zorganizowała trzydniowe święto (koncerty, pokazy pirotechniczne, imprezy sportowe). Uroczystości te dały początek oficjalnym Dniom Piotrkowa, które organizowane są odtąd co roku na początku czerwca. Od 1 stycznia 2000 r. stacja nadawała tylko w górnym paśmie UKF, na częstotliwości 98,2 MHz. Wiosną 2006 r. Radio Piotrków wystąpiło do KRRiTV o zmianę nazwy programu.
|
||
Z roku na rok liczba jego członków rośnie, zrzeszając miłośników narciarstwa wysokogórskiego z całej Polski. W roku 2010 jest to najliczniejszy Klub w Polsce, jego członkami jest znaczna część reprezentacji Polski w skialpinizmie. Klub corocznie organizuje zawody "Puchar Pilska", których baza znajduje się w schronisku na Hali Miziowej, pod Pilskiem, a od roku 2008 dodatkowo drugie zawody "Puchar Czantorii", rozgrywane pod wieczór, ostatnie zjazdy odbywają się w świetle czołówek.
|
||
W 2010 roku członkami Towarzystwa Chrystusowego było 398 kapłanów, 21 braci zakonnych, 39 kleryków i 9 nowicjuszy.
|
||
Burren ("The Burren", irl. "Boireann", "Boirinn") – płaskowyż w północno-zachodniej części hr. Clare (zachodnia Irlandia) zbudowany z ilastych łupków i wapienia, znany z unikatowego krajobrazu krasowego. Gaelicka nazwa "Boireann" oznacza po prostu „skalistą ziemię”. Płaskowyż ma powierzchnię ok. 260 km², obszar wyznaczają miejscowości Ballyvaughan, Kinvara, Tubber, Corofin, Kilfenora i Lisdoonvarna; zachodnią i północną granicę stanowią Ocean Atlantycki i Zatoka Galway. Jest to obszar niemalże bezludny, a większe miejscowości znajdują się głównie na krańcach krainy. Mimo tego płaskowyż usiany jest śladami osadnictwa ludzkiego nawet sprzed 3800 r. p.n.e.
|
||
W Burren można znaleźć sporo grobowców klinowych, dolmenów, fortów kamiennych i innych obiektów historycznych. Najstarsze z nich pochodzą sprzed 2-3 tys. lat p.n.e. Najsłynniejszym z dolmenów jest Poulnabrone, w którym odnaleziono szczątki 33 osób sprzed prawie 6 tys. lat. Z innych ciekawych obiektów wymienić można XVI-wieczny zamek Newtown, port Doolin, fort Caherconnel czy kamienny kopiec grobowy Poulawack Cairn, w którym pochowano 4 osoby żyjące 3400 lat p.n.e.
|
||
Kolno pierwotnie znajdowało się wśród bagien nad rzeką Pisą, gdzie zachowało się grodzisko Stare Kolno. Najstarsze znaleziska w tym miejscu pochodzą sprzed 3000 lat, natomiast osadnictwo wczesnośredniowieczne datuje się na VIII wiek. Gród powstał w tym samym lub następnym stuleciu.
|
||
Według danych z 2010 gminę zamieszkiwały 7093 osób.
|
||
Historia odzwierciedla przekonania polityczne Wellsa, a także jego pogląd na życie, dostatek i współczesną obawę o stosunki przemysłowe. Na fabułę miały także wpływ teorie Raya Lankestera o degeneracji społeczeństwa. W tym okresie powstały również inne prace z gatunku science fiction o podobnych motywach takie jak, W roku 2000 Edwarda Bellamy’ego lub Wieści znikąd Williama Morrisa.
|
||
W rejonie Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego od 1940 roku powstał szereg obozów pracy ("Arbeitslager"), z których większość stanowiła część niemieckiego programu modernizacji rolnictwa regionu. Najważniejsze okoliczne obozy pracy były w Krychowie, Lucie, Osowie, Rudzie Opalin, Sawinie, wsi Sobibór, Sajczycach, Tomaszówce, Ujazdowie i Włodawie. W obozach tych pracowali więźniowie - Polacy, Żydzi, również w mniejszym zakresie Romowie. Dla części Żydów, obozy te były przedsionkiem Sobiboru. Na rampie w obozie zagłady dokonywano czasem selekcji i przewożono wybranych więźniów do tych obozów pracy.
|
||
W latach 2003–2010 siły międzynarodowe prowadziły operacje zbrojne przeciwko partyzantom i terrorystom. 19 sierpnia 2010 roku amerykańskie wojska bojowe ostatecznie opuściły Irak. Wycofanie wszystkich sił zbrojnych nastąpiło w grudniu 2011 roku. W walkach i zamachach zginęło ponad 4800 żołnierzy koalicyjnych (w większości Amerykanów), kilkadziesiąt tysięcy cywilów i trudna do oszacowania liczba partyzantów.
|
||
Pomimo ich odkrycia, nikt nie zdecydował się na przybicie do żadnej z tych wysp, aż do marca 1855, kiedy zrobili to myśliwi ze statku "Corinthian" pod dowództwem kapitana Erasmusa Darwina Rogersa. W latach 1855-1880 na wyspach przebywali amerykańscy marynarze polujący na foki. Do 1880 większość mieszkających tam fok została wybita i myśliwi opuścili te tereny.
|
||
Miasto zostało pierwszą stolicą Górnej Kanady, późniejszej prowincji Ontario. Pierwszy parlament prowincjalny spotkał się w mieście w 1792. Niedługo potem, w 1796, stolicę przeniesiono do Yorku, późniejszego Toronto. Wtedy miasto zmieniło nazwę z Newark na Niagara. Około roku 1900 oficjalnie zmieniono nazwę na obecną, by uniknąć pomyłek z nazwą pobliskiego miasta Niagara Falls.
|
||
Pochodził z rodziny robotniczej. Po śmierci ojca jako 17-latek wyjechał do Westfalii w poszukiwaniu pracy; był robotnikiem górniczym i hutniczym w Dortmundzie. Od 1910 działał w emigracyjnym Zjednoczeniu Zawodowym Polskim. Podczas I wojny światowej walczył na froncie francuskim.
|
||
W 1920 powrócił do Polski. Nadal działał w Zjednoczeniu Zawodowym Polskim, wchodził w skład jego władz lokalnych. W 1930 z ramienia Katolickiego Bloku Ludowego (jako reprezentant Narodowej Partii Robotniczej, w której klubie zasiadał i do której programu od 1933 pozostawał w opozycji) został wybrany na posła na Sejm RP, w parlamencie występował wielokrotnie w sprawach robotniczych.
|
||
Król Stanisław August Poniatowski założył pułk ułanów królewskich jako część swojej gwardii przybocznej, noszących rogatywki, kurtki z wyłogami, spodnie z lampasami, uzbrojonych w lance, pistolety oraz szable. Te elementy umundurowania i uzbrojenia stały się tradycyjnie charakterystyczne dla tej formacji. Pod koniec XVIII w. w armiach państw zaborczych, Austrii, Prus i Rosji, zaczęły pojawiać się pułki ułańskie wzorowane na polskich ułanach. W okresie wojen napoleońskich polscy ułani na służbie francuskiej (ułani Legionów Polskich we Włoszech oraz później ułani Legii Nadwiślańskiej) rozpowszechnili strój ułański w Europie, gdzie powstały formacje lansjerów umundurowane oraz uzbrojone na polski wzór. Do krajów, w których pojawiły się tego rodzaju jednostki, zaliczyć można: Wielką Brytanię, Rzeszę (od 1870 Niemcy) Francję, Hiszpanię, Włochy i kilka państw południowoamerykańskich. Od 1795 Prusy posiadały słynny pułk Towarzyszy, którego zalążkiem był pułk Tatarów litewskich pod dowództwem Janusza Murzy Tuhan-Baranowskiego.
|
||
Od 2010 wszystkie pistolety są modernizowane i wyposażane w nowy szkielet z podlufową szyną montażową , w celu poprawienia niezawodności powiększono także okno do wyrzucania łusek oraz zmieniono system ryglowania zamka.
|
||
W latach 1908-1918 pracownik Banku Anglii wysokiego szczebla. Zasłynął pełnymi humoru powieściami "The Golden Age" ("Złoty wiek") (1895) i "Dream Days" ("Dni marzeń", której częścią jest "Opieszały smok") (1898); współcześnie ceniony przede wszystkim za baśń "O czym szumią wierzby" ("The wind in the willows") (1908), opowiadającej o przygodach Ropucha i jego przyjaciół - Kreta, Pana Borsuka, Szczura, Wydry i Myszy. Na jej podstawie powstały filmy i seriale telewizyjne, w tym w latach 1984 - 1990 uważany za najwierniejszą adaptację serial animowany.
|
||
Jan Popowski (ur. 22 sierpnia 1880 w Goniądzu nad Biebrzą, zm. 20 grudnia 1934 w Guayaquil, Ekwador) – salezjanin polski, misjonarz w Ekwadorze.
|
||
Ok. 1895 rozpoczął naukę w zakładzie salezjańskim w Valsalice koło Turynu. 16 sierpnia 1898 wstąpił do nowicjatu w Foglizzo, 30 sierpnia 1900 złożył pierwsze śluby zakonne. 6 maja 1901 został skierowany do pracy w Ekwadorze.
|
||
Pierwsze trzy lata pracował jako wychowawca w kolegium salezjańskim w Quito. Od 1904 był wychowawcą w kolegium salezjańskim im. Kolumba w Guayaquil, jednocześnie kontynuował studia filozoficzne i teologiczne. 26 czerwca 1910 przyjął święcenia kapłańskie.
|
||
Na posiedzeniu Riksdagu jesienią 1680 roku wyłoniła się kwestia redukcji ziem zaproponowana przez króla. Stwierdził on, że potęga Szwecji jest zagrożona, czego dowiodły wojny z Polską, Danią i Rosją. Szukał więc pieniędzy w celu zmodernizowania i unowocześnienia armii i floty, które miałby zapewnić obronę królestwa i jego prowincji. Riksdag uchwalił ustawę o redukcji nadań, których roczny dochodów przewyższał 600 srebrnych talarów. Ograniczyło to wpływy magnaterii szwedzkiej. Wielkie redukcje rozpoczęto w roku 1680. Były one konsekwentnie realizowane, w przeciwieństwie do poprzednich redukcji z 1655 roku za czasów Karola X Gustawa i Krystyny. Redukcje, poza donacjami objęły również dobra zastawione lub nabyte.
|
||
Drużynowy mistrz świata w 1978. Dwukrotny uczestnik igrzysk olimpijskich w 1980 i 1988. W Moskwie w konkursie drużynowym wraz z Lechem Koziejowskim, Adamem Robakiem i Marianem Sypniewskim wywalczył brązowy medal, wygrywając w meczu o 3 miejsce z ekipą NRD. Na olimpiadzie w Seulu wziął udział zarówno w turnieju drużynowym we florecie oraz szpadzie. Lepszy wynik osiągnął w swojej koronnej broni zajmując 5 miejsce.
|
||
Uczestnik letnich igrzysk w 1980 w Moskwie, gdzie dotarł do w ćwierćfinału, w którym przegrał przez nokaut w 3 rundzie z Teófilo Stevensonem z Kuby.
|
||
Na Wydziale Prawa na Uniwersytecie Lwowskim rozpoczął tu studia historyczne na seminarium Oswalda Balzera i Ludwika Finkla. Skałkowski od samego początku był zaangażowany w życie studenckie. Ta działalność społeczna i zdolności organizacyjne przyczyniły się do stanowiska bibliotekarza, a w 1898 roku prezesa Czytelni Akademickiej. W tymże roku został też przyjęty do Związku Młodzieży Polskiej tzw. „Zetu”. Za zachętą kolegi z organizacji zapisał się w 1898 roku na seminarium profesora Szymona Askenazego. W 1900 roku z polecenia S. Askenazego wyjechał na semestr do Getyngi. Tam studiował u słynnego profesora M. Lehmanna, który był promotorem pracy doktorskiej S. Askenazego. Świadczy to jak bardzo sobie cenił sobie profesor Askenazy Skałkowskiego, skoro wysłał go do jednego ze swoich mistrzów. Mimo krótkiego pobytu w Niemczech, Skałkowski po powrocie przez pewien czas utrzymywał kontakt listowny z prof. M. Lehmanem.
|
||
W 1911 roku ożenił się Antoniną Marią z Przesmyckich – malarką, z którą poznali się w Paryżu. Miał z nią trójkę dzieci – córkę Elżbietę (1913-1984), syna Tadeusza (1915-1993) i syna Tomasza (1917-1918). Maria Antonina umarła w roku 1917 po urodzeniu trzeciego dziecka. W 1920 roku ożenił się po raz drugi – ze Stanisławą z Karpińskich (1885-1977) – nauczycielką.
|
||
Jeszcze przed zwolnieniem z wojska, 4 lipca 1919, otrzymał propozycję objęcia stanowiska na nowo utworzonym Uniwersytecie Poznańskim. Skałkowski zgodził się i przeniósł się do Poznania. Tam został kolejno 19 listopada 1920 roku profesorem nadzwyczajnym, a 1 października 1921 roku profesorem zwyczajnym. Skałkowski w Poznaniu był kierownikiem katedry historii nowożytnej. Zerwał wtedy całkowicie z działalnością polityczną.
|
||
Był aktywny w wielu towarzystwach naukowych. Od 1913 roku był członkiem Komisji Historycznej Akademii Umiejętności, do 1930 członkiem Komisji Historii Wojskowości PAU, działał w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk, przewodniczył tam komisji Historycznej. Był również członkiem od 1939 roku Towarzystwa Naukowego w Toruniu. Oprócz tego był członkiem redakcji „Kwartalnika Historycznego” i od samego początku był w składzie Komitetu Redakcyjnego i Radzie Polskiego Słownika Biograficznego. Ten okres przyniósł wiele cennych publikacji. Seminarium prof. A. Skałkowskiego cieszyło się ogromną popularnością na Uniwersytecie Poznańskim. W 1937 uczęszczało na nie 101 studentów.
|
||
W 1939 roku po wybuchu wojny wyjeżdża z Poznania do Warszawy. Następnie w czerwcu 1940 przybywa na zaproszenie Wielopolskich do Chrobrza w kieleckiem, gdzie współpracuje ze swoim cenionym uczniem Gerardem Labudą, opiekuje się córką i wnuczką. Pozostaje tam do końca wojny prowadząc tam na zlecenie rodziny badania w archiwum rodzinnym Wielopolskich. Równocześnie Skałkowski brał udział w tajnym nauczaniu w Częstochowie na Uniwersytecie Ziem Zachodnich. Spisał w tym czasie wspomnienia.
|
||
Od 1930 członek Polskiej Akademii Umiejętności.
|
||
Bucharina "zrehabilitowano" w ZSRR dopiero w 1988 roku. Wówczas również opublikowano w Moskwie ów "list do partii". Maleńki synek Bucharinów był wychowywany przez siostrę Anny i przez dwadzieścia lat nie wiedział nic o swoich prawdziwych rodzicach. Pierwszą żonę Bucharina Nadieżdę, która kilkakrotnie pisała w jego obronie do Stalina, aresztowano, okrutnie torturowano i w roku 1940 zamordowano wraz z braćmi, szwagrem i innymi krewnymi.
|
||
Rola zamku lipowieckiego jako więzienia kościelnego wzrosła jednak dopiero od XVI wieku, co niewątpliwie związane było z rozwijającą się reformacją. Nie więziono tutaj tylko innowierców, ale także duchownych, za przestępstwa pospolite, jak np. braci zakonnych - franciszkanów z Krakowa - za zabójstwo Alberta Fontiniego – komisarza franciszkańskiej prowincji czesko-polskiej. Do najznaczniejszych więźniów Lipowca należał jednak Franciszek Stankar, Włoch z pochodzenia, wykładowca Akademii Krakowskiej. Został osadzony na zamku w 1550 roku za szerzenie poglądów heretyckich. Zdołał jednak zbiec z zamku i już w dwa lata po uwięzieniu wydać dzieło o reformie Kościoła w Polsce, rozpoczęte jeszcze w więzieniu lipowieckim.
|
||
W 1789 roku, po śmierci biskupa krakowskiego Kajetana Sołtyka, zamek Lipowiec przeszedł na rzecz skarbu państwa na mocy reformy cesarza Józefa II, a następnie dostał się w ręce prywatne. W roku 1800 na zamku wybuchł bardzo duży pożar, który obok zniszczeń wnętrz, strawił znaczną część dachu.
|
||
Jak z każdym niemal zamkiem i z tym wiążą się legendy. Jedna dotyczy uwięzionego Franciszka Stankara w 1550 roku i jego ucieczki z Lipowca, w której miała mu pomóc, zakochana w nim, córka dozorcy więzienia, dostarczając mu sznurów, po których Stankar spuścił się z okna.
|
||
gdzie: B, C... i B', C'... są zwane drugim, trzecim itd. współczynnikiem wirialnym i zależą tylko od temperatury. Pierwszy współczynnik wirialu równy jest 1 lub też RT, co oznacza gaz doskonały. Z reguły człon przy potędze (k+1) jest mniej ważny niż człon przy potędze (k). Dla gazu doskonałego te współczynniki są równe 0. Ogólnie rzecz biorąc drugi współczynnik wirialny B odpowiada ze oddziaływania w obrębie par cząsteczek, a trzeci współczynnik wirialny za oddziaływania w obrębie trójek cząsteczek etc. W praktyce inżynierskiej często ogranicza się tylko do dwóch (jeżeli ciśnienie nie przekracza 1500 kPa) lub trzech (do 5000 kPa) pierwszych członów, zachowując zadowalającą dokładność obliczeń.
|
||
W 1990 film uwzględniono w National Film Registry.
|
||
Aby wybudować schronisko VGE musiało zaciągnąć pożyczkę oraz wyemitować papiery wartościowe - ogólny koszt konstrukcji wyniósł 12 tysięcy marek (dwukrotnie więcej niż zakładano). Cały czas trwały prace przy obiekcie: najpierw ocieplono ściany i zamontowano okiennice, w 1900 doprowadzono wodę oraz zainstalowano piorunochron. W 1910 schronisko rozbudowano poprzez dobudowanie oszklonego pomieszczenia. W 1914 "Eulenbaude" częściowo strawił pożar.
|
||
Po odzyskaniu niepodległości nastąpił dalszy rozwój urbanistyczny i gospodarczy. Powstały nowe szlaki komunikacyjne, linia elektryczna i budynki użyteczności publicznej. Okres międzywojenny to czas silnego rozwoju działalności samorządowej, której kontynuacja nastąpiła dopiero w 1990 roku.
|
||
Kościół został wybudowany w latach 1904 - 1911 według projektu bardzo znanego polskiego architekta - Teodora Talowskiego, który był zwolennikiem stylów historycznych, rysownikiem i specjalistą w opracowywaniu skrajnie romantycznych fasad. Kościół w Libiążu należał do jednych z jego ostatnich projektów. Architekt zmarł w 1910 roku. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Walerego Eliasza-Radzikowskiego
|
||
Po wojnie intensywnie rozwijało się budownictwo mieszkaniowe. Rok 1960 był początkiem budowy bloków mieszkalnych, które powstawały na terenie zniszczonej starówki. We wschodniej części Pyrzyc, przy ulicy Słonecznej, stanęło osiedle mieszkaniowe Kombinatu Państwowych Gospodarstw Rolnych. W kolejnych latach zbudowano osiedla przy ul. Narutowicza i ul. Obrońców Stalingradu (późniejsza ul. Stargardzka), przy ul. Dworcowej i ul. Rejtana, osiedle Pod Lipami, a także usytuowane z dala od centrum miasta osiedle domów jednorodzinnych przy ul. Mickiewicza.
|
||
Pierwsze próby stworzenia w Pyrzycach gazety pojawiły się w 1832 roku, kiedy drukarz Jantzen ze Schwedt/Oder zaproponował władzom wydawanie tygodnika wówczas burmistrzowi udało się pozyskać jedynie kilku prenumeratorów. W 1840 Jantzen znów zabiegał o wydawanie gazety w Pyrzycach i Stargardzie. 21 grudnia wydał jeden numer "Pyritzer Kreisblatt". Dalej zbierano oferty od drukarzy (m.in. z Halle (Saale), Berlina czy Myśliborza). W 1842 pozyskano w Pyrzycach 141 prenumeratorów i Jantzen wydawał od lipca co jakiś czas "Wochen u. Kreisblattes in Pyritz", a od 14 sierpnia 1845 tygodnik "Wochen und Kreisblattes f. Stadt u. Kreis Pyritz". Gdy w radzie miejskiej wzmocniły się walki frakcyjne swoje zabiegi o wydawanie czasopisma rozpoczął M. W Siebert z Myśliborza, jednak ze względu na przedłużające się rozmowy z prezydentem rejencji zrezygnował. Powrócił w 1848 roku gdy rozpoczęła się walka Pyrzyc o przeniesienie siedziby powiatu ze Stargardu. Swoją gazetę "Kreis - Wochenblattes" wydał już 24 marca, ale szybko przeniósł sie do Berlina i drukarnię prekazał pyrzyckiemu lekarzowi Dawidsonowi. Siebert wrócił od miasta w po przeniesienu wład powiatowych, gdy 2 lipca 1849 otrzymał zgodę na wydawanie tygodnika "Oeffentlichen Anzeiger". Drukarnię w 1850 sprzedał Janowi Spanierowi ze Stargardu. Wydawał on od 8 czerwca 1850 do stycznia 1852 "Pyritzer Kreis-Wochenblatt". Od 1 stycznia 1852 wydawał w każdą sobotę tygodnik dla Pyrzyc, Barlinka, Lipian i Bań "Wochenblatt f. Pyritz, Berlinchen, Lippehne und Bahn". 20 lipca 1853 pyrzycki Kreistag podjął uchwałę o wydawaniu od 1 października gazety powiatowej "Pyritzer Kreisblatt". Zadanie to zlecił painerowi, który natychmiast je przyjął. Od 2 października w drukarni Backe w Pyrzycach drukowano wychodzący dwa razy w tygodniu "Kreis-Blatt für den Pyritzer Kreis", później pod tytułem "Pyritzer Kreisblatt". Od 1862 wychodził 3 razy w tygodniu w formacie 24x19 cm. W 1859 wydawnictwo, drukarnię i gazetę przejął Hesse. Jego zainteresowanie ambitną publicystyką społeczno-polityczną sprawiło, że od 25 marca 1862 wydawał 3 razy w tygodniu konserwatywną gazetę "Allgemeine Pyritzer Zeitung". Samodzielnie działał tylko kwartał i od lipca był dodatkiem do Kreisblattu. Od stycznia 1862 3 razy w tygodniu wychodził "Der Bote aus dem Weizacker".
|
||
Wyznawcy judaizmu w mieście stanowili w 1862 roku 299 osób. 5 lat później było ich już 356. W miejsce synagogi z 1794 roku w 1870 wybudowano nową przy ulicy Małej Tkackiej (ob. Krótka).
|
||
Gdy w XVI wieku Pomorze stało się krajem protestanckim katolicyzm nie posiadał własnych świątyń, ani kapłanów. Katolicy zaczęli się pojawiać na początku XVIII wieku w garnizonach, w których obecnych było wielu Polaków. W 1783 roku komendant garnizonu szczecińskiego prosił władze kościelne o zezwolenie na odprawianie nabożeństw w kaplicy św. Ducha. W 1812 roku w liczących 2855 mieszkańców Pyrzycach katolicy stanowili 0,63% (18 osób), w roku 1831 było ro 0,7% (31 wyznawców), a w 1834 42 osoby natomiast w 1840 r. 37 osób. Od lat 60. XIX wieku Pyrzyce obsługiwała nowo powstała parafia katolicka pw. św. Jana w Stargardzie należąca do diecezji wrocławskiej. Msze Święte były odprawiane osiem razy w roku w sali ratuszowej. Na przełomie XIX i XX wieku zaczęli przyjeżdżać robotnicy sezonowi, których większość stanowili Polacy. Wówczas brakowało duchownych potrafiących mówić w języku polskim. Wiernych od kościoła odstraszały niemieckie kazania i modlitwy, a około roku 1906 zaczęli oni bojkotować kościoły. Wymuszali strajkami obsługę duszpasterską przez polskich duchownych. W 1910 r. katolików było już 103 i stanowili oni 1,2% ogółu mieszkańców Pyrzyc, natomiast w okolicach szacowano ich liczbę na 1800. Powstały wówczas warunki do organizacji parafii, która powinna mieś 100 katolików lokalnych i 200 sezonowych. Wobec naporu Polaków magistrat w 1909 roku wypowiedział używanie sali ratuszowej. Wobec tego robotnicy z uzbieranych składek zaadaptowali na kaplicę stodołę przy ulicy Myśliborskiej (ob. Lipiańskiej).
|
||
Miasto jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej. Mieszkańcy Pyrzyc wybierają 10 radnych z 15-osobowej Rady Miejskiej w Pyrzycach. Pozostałych 5 radnych wybierają mieszkańcy terenów wiejskich gminy Pyrzyce. Przewodniczącym rady miejskiej jest Mariusz Majak. Organem wykonawczym jest burmistrz w osobie Jerzego Marka Olecha, który piastuje ten urząd od 2010 roku.
|
||
Według danych z 30 czerwca 2009 roku, gmina miała 6570 mieszkańców.
|
||
Pocisk podkalibrowy – pocisk przeciwczołgowy zbudowany z osłony, która odpada po opuszczeniu lufy oraz z rakietokształtnego rdzenia ze zubożonego uranu lub wolframu. Pociski podkalibrowe najczęściej używane są przez czołgi do niszczenia pojazdów pancernych. Osiągają one prędkość nawet do 1800 m/s (6480 km/h), a zgromadzona w związku z tym ich energia kinetyczna pozwala na przebicie pancerza rdzeniem pocisku. Wewnątrz kadłuba pocisk rozpryskuje się rażąc załogę atakowanego pojazdu.
|
||
Wyspy stanowią obecnie rezerwat przyrody. "Ashmore Reef Marine National Nature Reserve" obejmujący rafę i 583 km² otaczającego morza został utworzony w 1983, natomiast w 2000 utworzono "Cartier Island Marine Reserve" obejmujący 172 km².
|
||
Wyspy były znane od stuleci indonezyjskim rybakom. Dla Europejczyków wyspa Cartier została odkryta w 1800 (kapitan Nash), a rafy Ashmore w 1811 (kapitan Samuela Ashmore). Przez długi czas wyspami nie interesowano się. Dopiero w 1878 Wielka Brytania zaanektowała rafy Ashmore, natomiast wyspa Cartier została zaanektowana, również przez Wielką Brytanię, dopiero w roku 1909. W 1931 wyspy zostały przekazane Australii i w 1938 włączono je w skład Terytorium Północnego. W 1978 roku zostały z niego wydzielone i od tego czasu stanowią terytorium zamorskie (zewnętrzne). Obrona terytorium należy do obowiązków australijskich sił zbrojnych, a ich aktywność sprowadza się często do wyławiania nielegalnych imigrantów z Indonezji.
|
||
W 2010 roku zawiązało się Stowarzyszenie Polska Szkoła Surwiwalu z siedzibą w Łodzi mające ogólnopolski charakter. Jego zadaniem jest m.in. popularyzacja survivalu i krzewienie wiedzy przetrwaniowej, organizowanie imprez i szkoleń, ale także działania na polu nauki.
|
||
Klemens XI "(łac. Clemens XI)", właściwie Giovanni Francesco Albani (ur. 23 lipca 1649 w Pesaro - zm. 19 marca 1721 w Rzymie) – papież w okresie od 23 listopada 1700 do 19 marca 1721.
|
||
Był synem patrycjusza z Urbino. Pochodził z rodu Arboreszów, który w XV wieku wyemigrował do Włoch z północnej Albanii. Z rodu tego wywodziło się kilku włoskich kardynałów. W 1660 Albani rozpoczął naukę w Kolegium Rzymskim, następnie został zaproszony przez królową Szwecji Krystynę do studiów w ufundowanej przez nią akademii. Obronił doktorat obojga praw. Był kanonikiem kapituły rzymskiej bazyliki S. Lorenzo in Damaso, prałatem papieskim (1677), referendarzem Trybunału Sygnatury Apostolskiej. Pełnił także godności w administracji Państwa Papieskiego, był gubernatorem Rieti, Sabiny i Orvieto. Od 1687 sekretarz Listów Apostolskich, 1688 wikariusz patriarchalnej Bazyliki Watykańskiej.
|
||
13 lutego 1690 papież Aleksander VIII wyniósł go do godności kardynalskiej; otrzymał tytuł diakona S. Maria in Aquiro. W 1691 brał udział w konklawe po śmierci papieża Aleksandra. Pozostał bliskim współpracownikiem kolejnego papieża Innocentego XII, przyczynił się do ogłoszenia przez Innocentego bulli "Romanum decet pontificem" (1692), potępiającej i znoszącej praktyki nepotyzmu. Dopiero we wrześniu 1700 przyjął święcenia kapłańskie.
|
||
23 listopada 1700 konklawe po śmierci Innocentego XII wybrało kardynała Albaniego na papieża, jako kandydata kompromisowego wobec starć frakcji francuskiej i austriackiej. Elekt przez trzy dni wzbraniał się przed przyjęciem wyboru, ostatecznie zgodził się i przyjął imię Klemensa XI. W Bazylice Watykańskiej został prywatnie konsekrowany na biskupa 30 listopada 1700, a 8 grudnia 1700 koronowany. 10 kwietnia 1701 odbył uroczysty ingres do Bazyliki Laterańskiej.
|
||
Oladowski urodził się w zaborze rosyjskim. Służył w armii rosyjskiej, w której osiągnął stopnia kapitana. Dołączywszy do powstańców listopadowych w 1830 roku został schwytany i skazany na dożywotnią katorgę na Syberii. Udało mu się jednak uciec przy pomocy polskiej szlachcianki, która użyczyła mu swojego ubrania.
|
||
Aleksander VIII "(łac. Alexander VIII)", właściwie Pietro Vito Ottoboni (ur. 22 kwietnia 1610 w Wenecji, zm. 1 lutego 1691 w Rzymie), włoski duchowny katolicki, od 1689 papież.
|
||
W 1573 Nobunaga pozbawił władzy ostatniego z siogunów Ashikaga. Jego wojska posuwały się dalej na zachód i rozpoczęły podbój ziem najsilniejszego w tamtym rejonie rodu Mōri. W tym samym czasie wrogo nastawiony do religii Nobunaga walczył w centralnej części Honsiu ze stawiającymi opór mnichami buddyjskimi. Pokonanie bogatych i popieranych przez ludność klasztorów stanowiło ogromny problem, jednak ostatecznie zakończyło się zwycięstwem dyktatora – 3000 kompleksów klasztornych i świątyń zostało doszczętnie spalonych (czasem włącznie z mnichami), a Nobunaga wpisał się do historii jako bezwzględny władca. Nie zdołał jednak doprowadzić do zjednoczenia całego kraju. W 1582 został zmuszony do popełnienia samobójstwa, oblężony w Kioto przez wojska wcześniejszego sojusznika Mitsuhide Akechiego. Do tego momentu opanował 33 (wg PWN – 20) z 66 historycznych prowincji japońskich.
|
||
Po śmierci Nobunagi wybuchła walka o schedę po dyktatorze. Wygrał ją człowiek o jeszcze silniejszej osobowości – Hideyoshi Toyotomi. Jest to jeden z niewielu przykładów – w podzielonym na klasy społeczeństwie japońskim – awansu z nizin społecznych na sam szczyt władzy. Ojciec Hideyoshiego był chłopem, walczył też w wojsku rodu Oda. Toyotomi (nazwisko to przyjął dopiero pod koniec życia, wcześniej, jak inni ludzie epoki, zmieniał je kilkakrotnie) jako piętnastolatek opuścił dom rodzinny i rozpoczął karierę wojskową. Był pojętny i szybko awansował. W latach siedemdziesiątych został głównym sojusznikiem Nobunagi (drugim był Ieyasu Tokugawa). Hideyoshi kontynuował podboje Ody: zajął Sikoku i większą część Kiusiu. W końcu 1590 pokonał ostatnią przeszkodę na drodze do dominacji na wschodzie – ród Hōjō.
|
||
W okresie tzw. "schizmy Anakleta II" wspierał papieża Innocentego II i działał jako jego legat w Nadrenii (1131-1132). Między 3 kwietnia 1130 a 21 grudnia 1133 podpisywał bulle papieskie jako diakon S. Maria in Via Lata, jednak w grudniu 1133 został promowany do rangi prezbitera S. Marco i między 11 stycznia 1134 a 16 maja 1143 podpisywał bulle jako "S.R.E. indignus sacerdos". W 1137 był członkiem komisji kardynalskiej badającej legalność wyboru opata Rainaldo z Monte Cassino oraz uczestniczył w rozmowach z kardynałami z obediencji Anakleta II w Salerno (listopad 1137). W 1139 działał jako legat Innocentego II w Lombardii. Był już człowiekiem w podeszłym wieku, kiedy 26 września 1143 został wybrany jako następca Innocentego II, w czasie rozruchów w Rzymie.
|
||
W 1993 roku Badalamenti podjął współpracę z zespołem trash metalowym Antrax przy tworzeniu "Black Logde", utworu inspirowanego "Miasteczkiem Twin Peaks" z albumu "Sound of White Noise". W 1995 roku skomponował, napisał aranżacje i wyprodukował płytę Marianne Faithful "A Secret Life". W 1996 roku Badalamenti razem z Timem Boothem założyli zespół James. Jako Booth and the Bad Angel wydali album dla Mercury Records. W 2000 roku razem z zespołem Orbital napisał utwór "Beached" do filmu "Niebiańska plaża". W 2004 roku napisał muzykę do filmu "Morderca ze wschodu" z Dolores O'Riordan, która zaśpiewała tytułową piosenkę i z którą ciągle współpracuje.
|
||
Polska jest drugim po Chinach najważniejszym producentem mebli sprzedawanych w sklepach IKEA na całym świecie. Pierwszy kontrakt na produkcję mebli IKEA zawarła z przedsiębiorstwem państwowym Fameg w 1961, w 2010 współpracowała z 60 polskimi producentami mebli.
|
||
Na koniec roku 2010 było 316 sklepów Ikea w 44 krajach.
|
||
Klemens X "(łac. Clemens X)", właściwie Emilio Bonaventura Altieri, (ur. 13 lipca 1590 w Rzymie - zm. 22 lipca 1676 w Rzymie) - papież w okresie od 29 kwietnia 1670 do 22 lipca 1676.
|
||
Konklawe, rozpoczęte w grudniu 1669, stanęło przed trudnym zadaniem. Kilkakrotnie weto zgłaszali przedstawiciele Francji i Hiszpanii, wreszcie po pięciu miesiącach 29 kwietnia 1670 wybrano starszego wiekiem kardynała Altieriego, uchodzącego za kandydata kompromisowego. Przyjął on na cześć poprzednika imię Klemens X i został koronowany 11 maja 1670.
|
||
Sainz zadebiutował na rajdowych trasach w 1980 roku, startując w Rajdzie Shalymar za kierownicą Renault 5 TS. W 1985 roku, już jako oficjalny kierowca hiszpańskiego oddziału Renault, brał udział w cyklu mistrzostw Hiszpanii za kierownica B-grupowego Renault 5 i ukończył sezon na drugiej pozycji. Po kilku latach startów za kierownicą Renault 5, w 1987 roku El Matador został kierowcą zespołu Forda i przesiadł się do A-grupowego Forda Sierrę. W pierwszym sezonie startów tym autem zdołał zdobyć tytuł mistrza Hiszpanii, a oprócz tego wziął udział w trzech rundach rajdowych Mistrzostw Świata. W roku 1988 ponownie zdobył mistrzostwo Hiszpanii.
|
||
Wstępne prace badawcze w dziedzinie ręcznej broni rakietowej rozpoczęto w USA w 1933 roku. W 1942 roku rozpoczęto produkcję seryjną 60 mm (2,36-calowych) granatników M1 Bazooka i stabilizowanych brzechwowo 60 mm kumulacyjnych pocisków rakietowych M6A3. Wyrzutnia była cienkościenną, obustronnie otwartą rurą o długości 1550 mm i masie 5,71 kg, wyposażoną w (początkowo) dwa chwyty pistoletowe, proste mechaniczne przyrządy celownicze i elektryczny układ odpalający zasilany z suchej baterii. Dla zwiększenia manewrowości, rura była skręcana z dwóch części i rozkładana na czas marszu. Etatową obsługę wyrzutni stanowiło dwóch żołnierzy: celowniczy i amunicyjny.
|
||
Zmarł na zawał serca 29 października 1993, wygłaszając przemówienie na pogrzebie Wacława Felczaka – swojego dowódcy z czasów okupacji – na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem, około godziny 15. Na cmentarzu tym został później pochowany. W Zakopanem przy ulicy Andrzeja Struga 18, w dawnym domu Marusarza, mieści się obecnie galeria trofeów, na którą składają się puchary i trofea sportowe, emblematy i sportowe legitymacje. Wkrótce w pawilonie na Wielkiej Krokwi ma powstać izba pamięci Stanisława Marusarza, która potem ma stać się częścią Muzeum Sportów Zimowych. Marusarz jest też patronem kilku szkół, m.in. Szkoły Podstawowej w Wojciechowie. W 2010 prezydent Lech Kaczyński pośmiertnie odznaczył go Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. 13 sierpnia 2011, podczas X Festiwalu Gwiazd Sportu, w Alei Gwiazd Sportu przy ul. Reymonta w Dziwnowie odsłonięto dziewięć replik medali polskich sportowców, w tym Marusarza.
|
||
W 1999 roku Grönholm został członkiem zespołu Peugeota. W lutym 2000 roku podczas Rajdu Szwecji 2000 po raz pierwszy w karierze stanął na podium w rajdzie mistrzostw świata i jednocześnie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo. W sezonie 2000 wywalczył swój pierwszy tytuł mistrza świata jadąc Peugeotem 206 WRC, a w 2002 roku ponownie został mistrzem. W latach 2006–2007 był członkiem zespołu Forda. W 2006 i 2007 roku jadąc Ford Focus WRC został dwukrotnie z rzędu wicemistrzem świata.
|
||
Grönholm urodził się w mieście Kauniainen. Swoją karierę w sportach motorowych rozpoczął wzorując się na ojcu, Ulfie Grönholmie, dwukrotnym rajdowym mistrzu Finlandii. W 1981 roku Grönholm rozpoczął starty w motocrossie, jednak pięć lat później doznał kontuzji kolana i musiał zaprzestać jazdy motorem. W 1987 roku otrzymał licencję rajdową i zaczął startować w lokalnych fińskich rajdach, a jego pierwszym rajdowym samochodem był Ford Escort. W 1988 roku jadąc Oplem Asconą z siostrą Mią jako pilotem wywalczył rajdowe mistrzostwo Finlandii juniorów. W sierpniu 1989 roku zadebiutował w mistrzostwach świata. Jadąc z pilotem Ilkką Rippinenem Lancią Deltą HF Integrale zajął dwudzieste trzecie miejsce w Rajdzie Finlandii. W 1990 roku Grönholm startował już N-grupową Toyotą Celiką GT-Four. Wystartował nią m.in. w sierpniowym Rajdzie Finlandii, którego nie ukończył na skutek wypadku. W 1991 roku wywalczył tytuł mistrza Finlandii w grupie N, a w 1992 roku przesiadł się do A-grupowej Toyoty Celiki Turbo 4WD. W sierpniu 1992 wystartował w Rajdzie Finlandii 1992 i wygrał pierwszy odcinek specjalny, jednak na piątym uległ wypadkowi i wycofał się z rajdu. W 1993 roku zdobył swój pierwszy punkt w mistrzostwach świata, gdy zajął dziesiątą pozycję w Rajdzie Finlandii 1993.
|
||
Sezon 2000, w którym Grönholm miał startować we wszystkich rajdach, rozpoczął od wycofania się na piątym odcinku specjalnym ze styczniowego Rajdu Monte Carlo z powodu awarii samochodu. W lutym 2000 odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w karierze w mistrzostwach świata. Po drugim odcinku specjalnym objął prowadzenie w klasyfikacji Rajdu Szwecji i nie oddał go do końca rajdu. Wygrał o 6,8 sekundy przed Tommim Mäkinenem i 13,7 sekundy przed Colinem McRae. Kolejnego rajdu, Rajdu Safari, Grönholm nie ukończył na skutek awarii sprzęgła w Peugeocie. W marcu 2000 Grönholm po raz drugi w sezonie stanął na podium. Był drugi w Rajdzie Portugalii i przegrał jedynie z Anglikiem Richardem Burnsem. Na podium dojechał także w majowym Rajdzie Argentyny. Ponownie był drugi i ponownie przegrał pierwsze miejsce z Burnsem. W czerwcu Fin wygrał po raz drugi w sezonie. Był pierwszy na mecie Rajdu Nowej Zelandii przed Colinem McRae i Carlosem Sainzem. Na skutek odpadnięcia z rajdu lidera mistrzostw świata Burnsa Grönholm zmniejszył do niego stratę w klasyfikacji generalnej do czterech punktów. W kolejnym rajdzie, sierpniowym Rajdzie Finlandii Burns ponownie nie dojechał do mety, a Grönholm odniósł drugie zwycięstwo z rzędu (wygrał z Colinem McRae i rodakiem Harrim Rovanperą). Fin tym samym awansował na pierwsze miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. W kolejnych trzech rajdach Grönholm nie stanął na podium. Rajdu Cypru nie ukończył (awaria silnika), w Rajdzie Korsyki był piąty, a w Rajdzie San Remo – czwarty. W listopadowym Rajdzie Australii Grönholm przyjechał na drugiej pozycji Tommim Mäkinenem. 24 godziny po zawodach Mäkinen został zdyskwalifikowany za używanie nieprzepisowej turbosprężarki w jego Mitsubishi Lancerze Evo 6. Zwycięzcą rajdu został Grönholm, który przed ostatnim rajdem sezonu powiększył przewagę w klasyfikacji mistrzostw nad Burnsem do dziewięciu punktów. Rajd Wielkiej Brytanii wygrał Burns, ale Grönholm przyjechał na drugiej pozycji, dzięki czemu został po raz pierwszy w karierze mistrzem świata. W klasyfikacji generalnej zdobył 65 punktów, o 5 więcej niż Brytyjczyk.
|
||
W kwietniu 2009 roku Grönholm wystartował w mistrzostwach świata, w Rajdzie Portugalii 2009. Pojechał w nim samochodem Subaru Impreza WRC przygotowanego przez zespół Prodrive. Do 8. odcinka specjalnego Grönholm jechał na czwartej pozycji, jednak na skutek awarii silnika w Subaru musiał wycofać się z zawodów. W lutym 2010 roku Grönholm ponownie wziął udział w rajdzie mistrzostw świata. W Rajdzie Szwecji pojechał samochodem Ford Focus WRC w barwach zespołu Stobart. Szwedzki rajd ukończył na dwudziestej pierwszej pozycji.
|
||
Na początku XIV w. na terenie posesji według dzisiejszej numeracji 3–5 zbudował wójt Henryk (brat wójta Alberta) wieżę obronną. Stoi ona w rogu ulic Brackiej i Gołębiej, zachowała się częściowo, gdyż w połowie XIV w. wtopiono ją w mury gotyckie domu nazwanego od jego właściciela – Melsztyńskim. Dom ten został później przebudowany przez uniwersytet i od 1470 mieściła się w nim Bursa Węgierska, przekazana studentom węgierskim, którzy licznie przybywali wtedy do Krakowa po naukę. Seniorem bursy był m.in. sławny uczony Wojciech z Brudzewa. Gdy zainteresowanie Węgrów studiami w Krakowie zmalało – bursa została w 1558 zamknięta. Po reformie Kołłątajowskiej uniwersytetu kamienicę sprzedano prywatnym właścicielom. Obecny jej wygląd jest wynikiem przebudowy, polegającej na połączeniu jej z dwiema sąsiednimi kamieniczkami. Na domu znajduje się granitowa tablica w języku polskim i węgierskim z następującym napisem: "Budynek ten stał się domem dla węgierskich żaków studiujących w Krakowie w XV i XVI wieku, którzy na polskiej ziemi ku chwale węgierskiej kultury dla dobra ojczyzny powiększali swoje wiadomości na wielkiej sławy Uniwersytecie Jagiellońskim". W 1904 Zygmunt Sarnecki otworzył w tej kamienicy pierwszy w Krakowie salon sprzedaży dzieł sztuki – ARS.
|
||
Oddany został do użytku na otwarcie mistrzostw świata w piłce nożnej w 1950 r. Po 1950 r. wykorzystywany był głównie do rozgrywania meczów piłkarskich pomiędzy największymi klubami Rio de Janeiro: Flamengo, Botafogo, Fluminense i Vasco da Gama. Stadion bywał również gospodarzem innych wydarzeń sportowych oraz wielu koncertów.
|
||
28 września 1947 r. w Paryżu Komitet Organizacyjny zaakceptował rok 1950 na finały MŚ. Była to propozycja Brazylijczyka Sotero Gomesa z 29 czerwca tego roku.
|
||
30 kwietnia 1950 r. w Londynie Komitet Organizacyjny uchwalił kilka postanowień technicznych: słupki i poprzeczki bramki muszą mieć przekrój kwadratowy, boiska nie mogą przekraczać wymiarów: 108 m długości i 72 m szerokości, zakazano gry przy sztucznym świetle, wszyscy piłkarze muszą grać w butach.
|
||
Pierwszy mecz zaplanowano na 24 czerwca 1950 r., więc czasu do zakończenia budowy było niewiele, niespełna dwa lata i chociaż prace posuwały się szybko, ich harmonogram zaczął się chwiać. Wówczas to FIFA nakłoniła Ottorino Barassiego, przewodniczącego Włoskiej Federacji Piłkarskiej, mającego doświadczenie nabyte podczas organizacji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w 1934. we Włoszech, aby udzielił on pomocy Rio de Janeiro, co też się stało.
|
||
W 2000 roku postanowiono dokonać gruntownej renowacji stadionu. Po latach planowania i dziesięciu miesiącach zamknięcia między 2005 i 2006, stadion z 95 000 miejsc siedzących otwarto ponownie w styczniu 2007.
|
||
Inauguracyjny mecz na nowym stadionie rozegrany został 16 czerwca 1950 r. pomiędzy juniorami São Paulo i Rio de Janeiro (3:1). Napastnik gości Didi został piłkarzem, który jako pierwszy wpisał się na listę strzelców stadionu.
|
||
Mistrzostwa świata w 1950 r..
|
||
W "meczu otwarcia" 24 czerwca 1950 r. o godz. 15, na którym honory pełnił prezydent kraju, gen. Enrico Gaspar Dutra, gospodarze pokonali Meksyk 4:0. Mecz poprzedziła uroczystość otwarcia. Brazylijski piłkarz Ademir zdobył w 31 min. pierwszą bramkę, zostając później królem strzelców tych mistrzostw z liczbą 7 strzelonych goli. Mecz oglądało ok. 85 tysięcy widzów.
|
||
Po pokonaniu 9 lipca Szwecji (ok. 150 tysięcy widzów) i 13 lipca Hiszpanii (ok. 165 tysięcy widzów), Brazylia awansowała do finału. Powstała końcowa grupa: Brazylia, Hiszpania, Szwecja i Urugwaj. Po meczach Brazylii ze Szwecją (7:1) i Hiszpanią (6:1) oraz Urugwaju z Hiszpanią (2:2) i Szwecją (3:2), 16 lipca 1950 r. doszło w ostatnim meczu turnieju, do spotkania Brazylii z Urugwajem. Ten ostatni pojedynek decydował jednocześnie o tytule mistrza.
|
||
Ewaryst Estkowski (ur. 26 października 1820 w Drzązgowie koło Kostrzyna, zm. 15 sierpnia 1856 w Soden, Niemcy) – pedagog, działacz oświatowy.
|
||
Petter Solberg (ur. 18 listopada 1974 w Askim) – norweski kierowca rajdowy. Od sezonu 2012 jest członkiem zespołu Ford World Rally Team i startuje w Rajdowych Mistrzostwach Świata samochodem Ford Fiesta RS WRC. Jego pilotem od lipca 2010 roku jest pochodzący z Irlandii Północnej Brytyjczyk Chris Patterson. Petter Solberg jest młodszym bratem Henninga Solberga, również kierowcy rajdowego, startującego w swojej karierze w Mistrzostwach Świata. Nosi przydomek "Hollywood".
|
||
Swoją karierę sportową Solberg rozpoczął w 1992 roku, gdy startował w rallycrossie. Dwukrotnie został mistrzem kraju w tej konkurencji, podobnie jak w wyścigach górskich. W 1998 roku zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata, jadąc samochodem Toyota Celica GT-Four. W debiucie zajął 16. miejsce w Rajdzie Szwecji. W 1999 roku został członkiem fabrycznego zespołu Forda i zaliczył w nim starty w kolejnych dwóch sezonach. Jeszcze w 2000 roku podpisał kontrakt z zespołem Subaru World Rally Team i rozpoczął starty w Mistrzostwach Świata samochodem Subaru Impreza WRC. W 2001 roku podczas Rajdu Grecji po raz pierwszy w karierze stanął na podium w rajdzie Mistrzostw Świata (2. miejsce), a swoje pierwsze zwycięstwo odniósł rok później w Rajdzie Wielkiej Brytanii. W 2002 roku wywalczył rajdowe wicemistrzostwo świata, przegrywając w klasyfikacji generalnej z Finem Marcusem Grönholmem. W 2003 roku został mistrzem świata, a w latach 2004 i 2005 ponownie zdobywał wicemistrzostwo. Od 2009 do 2011 roku startował w barwach założonego przez siebie zespołu Petter Solberg World Rally Team.
|
||
Przez pierwszą połowę sezonu 2000 Solberg startował Fordem Focusem WRC. Do ważniejszych sukcesów w tym okresie należą: zajęcie 5. miejsca w Rajdzie Safari 2000, 6. miejsca w Rajdzie Argentyny i 4. miejsca w Rajdzie Nowej Zelandii, przegrywając miejsce na podium jedynie z Finem Marcusem Grönholmem w Peugeocie 206 WRC oraz partnerami z zespołu Forda Colinem McRae i Carlosem Sainzem. W sierpniu 2000 roku Solberg wraz ze swoim pilotem Millsem ogłosili, że opuszczają zespół Forda i przechodzą do zespołu Subaru World Rally Team. Swojego pierwszego rajdu, Rajdu Francji, w Subaru Imprezie WRC norwesko-walijska załoga nie ukończyła na skutek awarii skrzyni biegów. Startowała także w trzech innych: Rajdzie San Remo, Rajdzie Australii i Rajdzie Wielkiej Brytanii, ale ukończyła jedynie ten pierwszy.
|
||
W sezonie 2010 Solberg ponownie zaplanował starty samochodem Citroën C4 WRC, po tym jak zakupił dwa egzemplarze w specyfikacji 2009 od Citroën Racing. W swoim pierwszym starcie w sezonie, w Rajdzie Szwecji, Solberg był dziewiąty. W Rajdzie Meksyku do ostatniego odcinka specjalnego walczył o zwycięstwo z Sébastienem Loebem, lecz ostatecznie przyjechał drugi. Także w kolejnych dwóch rajdach, Jordanii i Szwecji, Norweg stawał na podium (był odpowiednio trzeci i drugi). Z kolei nie ukończył Rajdu Nowej Zelandii z powodu wypadku. W następnej rundzie WRC w Portugalii punktował, dzięki zajęciu 5. miejsca.
|
||
W czerwcu 2010 roku Solberg zakończył jedenastoletnią współpracę z pilotem Philem Millsem, który zdecydował się poświęcić życiu prywatnemu i rodzinie. Nowym pilotem Norwega został pochodzący z Irlandii Północnej Chris Patterson. Z Pattersonem Solberg wystartował w Rajdzie Bułgarii i był tam trzeci. W kolejnych dwóch rajdach Solberg był czwarty i piąty, natomiast w czterech ostatnich rundach sezonu zajmował miejsca na podium: drugie w Japonii, Katalonii i Wielkiej Brytanii oraz trzecie we Francji. Ostatecznie znalazł się na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej Mistrzostw Świata.
|
||
Pierwszym potwierdzonym turystą w Dolinie Złomisk był B. Łoś z przewodnikiem Jędrzejem Walą starszym w 1860 r. Częściej turyści zaczęli się tu pojawiać po 1874 r., kiedy to odkryto przejście przez Żelazne Wrota. Zimą jako pierwsi dolinę odwiedzili Harry Berceli, Károly Jordán, Johann Franz senior i Paul Spitzkopf senior 11 kwietnia 1903 r. w drodze na Wysoką.
|
||
Utworzono natomiast, odpowiadające potrzebom gospodarki rynkowej Ministerstwo Gospodarki, Skarbu Państwa, Spraw Wewnętrznych i Administracji, Komitet Integracji Europejskiej, Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast oraz Rządowe Centrum Studiów Strategicznych. Ugruntowano, występującą od 1990 r., tendencję przekazywania bardziej technicznych części zadań ministerstw centralnym organom administracji, podległym Prezesowi Rady Ministrów bądź odpowiednim ministrom.
|
||
Według danych z 31 grudnia 2009 miasto liczyło 3560 mieszkańców.
|
||
Febe (Phoebe, Saturn IX) – dziewiąty pod względem wielkości księżyc Saturna, odkryty w 1899 roku przez Williama Pickeringa. Był to pierwszy satelita odkryty metodą fotograficzną i ostatni nowo zaobserwowany księżyc Saturna przed 2000 rokiem. Jego nazwa pochodzi od Fojbe (Febe), która była tytanidą w mitologii greckiej.
|
||
Owen Chamberlain (ur. 10 lipca 1920 w San Francisco, zm. 28 lutego 2006 w Berkeley) – fizyk amerykański, laureat Nagrody Nobla z fizyki w 1959 roku.
|
||
Początkowo popiersia ustawiano wokół centralnego, zadrzewionego, kolistego placu w środku parku. Nieco dalej, w południowo-wschodniej części zieleńca, usytuowany był tylko pomnik Tadeusza Kościuszki, który stał na lewo od wejścia, na dnie osuszonego stawu. Popiersia kute były w marmurze tyrolskim z Lass, odpornym na krakowskie warunki atmosferyczne. Gotowe biusty umieszczano na wysokich czworobocznych cokołach. Pomniki zaczęto ustawiać na przełomie lat 80. i 90. XIX w., ale niektóre z nich wykonano już wcześniej. W roku 1900 było ich 31. Autorami popiersi byli m.in. rzeźbiarze: Alfred Daun (zachowane pomniki jego dłuta to popiersia: Jana Długosza, Stefana Czarnieckiego, Fryderyka Chopina, ks. Piotra Skargi, Jana Zamoyskiego i Tadeusza Kościuszki), Michał Stefan Korpal który wykonywał biusty wybitnych Polaków w l. 1897-1907 (jego autorstwa były pomniki: Zygmunta Krasińskiego, Artura Grottgera, Józefa L. Hauke-Bosaka, ks. Augustyna Kordeckiego, Jana Matejki, Tadeusza Rejtana, ks. Stanisława Staszica), Aleksander Korpal, syn Michała Stefana, który pomagał ojcu w pracy i inni, mniej znani artyści. Wykonane przez Szczepkowskiego duże popiersie Henryka Jordana zostało ustawione w parku w roku 1914. Pomnik umieszczono przy głównej alei, pośrodku klombu, na centralnym miejscu kolistego placu, w otoczeniu wcześniej powstałych popiersi sławnych Polaków. Monument składa się z masywnego cokołu o podstawie w formie półkoliście wygiętych ku przodowi stopni, na którym stoi czworoboczny postument z popiersiem. Całość obwiedziona jest szerokim, płaskim kamiennym krawężnikiem. Na frontowej ścianie postumentu widnieje napis: "Henrykowi Jordanowi wdzięczni rodacy" oraz daty urodzin i śmierci Doktora. Natomiast na tylnej ścianie postumentu umieszczono następujące słowa: "Żeś o siły i zdrowie młodzieży serdecznie się troszczył nie szczędząc mienia i trudu, błogosławić Ci będą przyszłe pokolenia narodu". Poniżej widnieje data MCMXIV i łacińska sentencja: "Fortes Creantur Fortibus et Bonis" (Z dzielnych rodzą się dzielni i zacni).
|
||
Po I rozbiorze Huta Komorowska przeszła na własność skarbu Austrii. Początkowo dobra kasztelanii sandomierskiej dzierżawił hrabia Józef Kajetan Ossoliński. Na początku XIX wieku Huta wraz z innymi miejscowościami stała się własnością Kulczyckich. W roku 1835 byłe królewszczyzny, czyli tzw. dobra kameralne, sprzedane zostały podczas licytacji. Hutę Komorowską wraz z Majdanem, Komorowem i Brzostową Górą zakupił Jan Dolański z Baranowa, a po nim dobra te przejął Stefan Dolański. Ostatecznie drogą rodzinnych koligacji Hutę Komorowską i Majdan z Porębami odziedziczył wnuk Szczepana Dolańskiego, Czesław Kozłowiecki, który żeniąc się z Marią z Kaczkowskich otrzymał Komorów. Wybudował we wsi Huta Komorowska okazały dwór wraz z zabudowaniami folwarcznymi, a wokół niego założył park - arboretum. Po nim właścicielem Huty został jego syn Adam z żoną Marią z domu Janocha. Mieli oni troje dzieci: Czesława rozstrzelanego w 1940 r. przez hitlerowców; Jerzego, który po działaniach wojennych w czasie II wojny światowej wyemigrował do Kanady oraz Adama - późniejszego arcybiskupa i kardynała. Adam Kozłowiecki senior przy dworze wybudował tartak, cegielnię, zakład wyrobu dachówek i kręgów betonowych, a nieopodal na rzece Korzeń młyn wodny. Wraz z żoną powołał Fundację Naukowo-Wychowawczą, której celem miało być wybudowanie w Hucie Komorowskiej obiektów szkolnych służących kształceniu młodzieży z zakresu leśnictwa, rolnictwa i prawa. Wybuch II wojny światowej przerwał ich plany.
|
||
uzyskanie nawet dość niewielkiego stopnia polimeryzacji wymaga osiągnięcia bardzo wysokiego stopnia przereagowania. Na przykład przy 98% przereagowaniu stopień polimeryzacji wynosi zaledwie 50. Aby osiągnąć stopień polimeryzacji rzędu 1000 potrzeba osiągnąć stopień przereagowania 99.9%, przy 99.99% przereagowania stopień polimeryzacji wynosi dopiero 10000.
|
||
Andrzej Hiolski (ur. 1 stycznia 1922 we Lwowie, zm. 26 lutego 2000 w Krakowie) – polski śpiewak operowy, baryton.
|
||
Od 1848 roku, z przerwą w latach 1877-1893 Siostry Miłosierdzia św. Wincentego á Paulo (szarytki) prowadziły w byłym klasztorze sierociniec. W latach 1899-1900 przeprowadziły rozbudowę budynku o skrzydło północne, które utrzymano w identycznym stylu co skrzydło zachodnie, oraz kaplicę. Po II wojnie światowej na parterze umieszczono przychodnię zdrowia. Szarytki prowadziły przedszkole na piętrze, na poddaszu zakwaterowano kilka rodzin. W 1990 roku na Śródkę wrócili filipini. Kongregacja ze Świętej Góry koło Gostynia postanowiła umieścić w pomieszczeniach opuszczonych wtedy przez szarytki dom formacyjny dla kleryków.
|
||
Od 1900 do 1908 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Józefa Mehoffera, Floriana Cynka, Leona Wyczółkowskiego, Józefa Pankiewicza oraz Jana Stanisławskiego, który wywarł duży wpływ na jego twórczość. Debiutował w 1899 serią pejzaży tatrzańskich wystawionych w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Wystawiał tam oraz we Lwowie, a od 1903 w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych którego był członkiem. Od 1905 był członkiem wiedeńskiej „Secesji”. Od 1908 roku był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Uczestniczył w wystawach secesji w Berlinie (1904), Monachium (1903, 1907, 1909) i Wiedniu (1905, 1911, 1913), a także w wielu międzynarodowych ekspozycjach i wernisażach m.in. w Dreźnie (1912), Rzymie (1911) i Wenecji (1905, 1907, 1910, 1914, 1920, 1926). Brał udział w zbiorowych prezentacjach polskiej sztuki w Stanach Zjednoczonych (1906), Londynie (1906), Wiedniu (1908, 1915) i Paryżu (1921).
|
||
Od 1913 prowadził kurs malarstwa dekoracyjnego w Szkole Przemysłowej w Krakowie, ale po roku wstąpił do Legionów Polskich, zaprojektował wzór munduru legionistów i tarcze legionowe. Ze względu na zły stan zdrowia nie brał udziału w walce czynnej, był zatrudniony w Biurze Techniczno-Bojowym Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1916 skierowano go do Centralnego Biura Wydawnictw, a w 1917 przeniesiono do rezerwy. Powrócił do pracy pedagogicznej, a w wolnym czasie tworzył. W 1929 roku otrzymał złoty medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. Od 1930 roku wykładał na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie w 1936 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W 1933 roku został nagrodzony przez Polską Akademię Umiejętności za całokształt twórczości. W czasie II wojny światowej brał udział w ruchu oporu i działalności konspiracyjnej. Był Wiceprezesem Komitetu Obywatelskiego do Spraw Opieki nad Uchodźcami Polskimi w Budapeszcie - przedstawicielstwa Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie.
|
||
Uczęszczał do gimnazjum w Jarosławiu (finansowo wspomagany przez Czartoryskich), należał jednocześnie w latach 1909-1913 do Polskich Drużyn Strzeleckich i organizacji skautowskiej w Jarosławiu. Od 1910 był także członkiem Organizacji Młodzieży Narodowej. Po ukończeniu w 1913 gimnazjum podjął studia medyczne na Uniwersytecie Lwowskim. Od 1 sierpnia 1914 służył jako lekarz w armii austriackiej. Walczył na froncie rosyjskim, rumuńskim, włoskim. Od 6 listopada 1918 służył w Wojsku Polskim – był uczestnikiem Obrony Lwowa w 1918 i wojny bolszewickiej 1920 oraz kampanii litewskiej. Po demobilizacji w 1921 (a także z przerwami wcześniej - od 1917) kontynuował we Lwowie studia medyczne, uzyskując w 1922 doktorat. W latach 1921-1928 był asystentem, a po habilitacji w 1928 docentem Katedry i Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1931 odbył praktykę ortopedyczną w Bolonii i w Nowym Jorku, zaś od 1938 był profesorem tytularnym UJK. W latach 1931-1939 pracował jako ordynator Oddziału Chirurgicznego Szpitala Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie. W kampanii wrześniowej brał udział w obronie Lwowa - był naczelnym chirurgiem szpitala wojskowego mieszczącego się w gmachu głównym Politechniki Lwowskiej. W okresie pierwszej okupacji sowieckiej (1939-1941) był kierownikiem Kliniki Chirurgii Ogólnej Lwowskiego Instytutu Medycznego, pełniąc jednocześnie funkcję szefa sanitarnego w Komendzie Obszaru ZWZ. W czasie okupacji niemieckiej (od lipca 1941) pracował jako wykładowca medycznych kursów zawodowych we Lwowie. Zagrożony aresztowaniem przez Niemców i śmiercią ze strony UPA we wrześniu 1943 opuścił Lwów i ukrywał się w Kalwarii Zebrzydowskiej.
|
||
Polski Związek Filatelistów (PZF) – założona w 1950 roku organizacja zrzeszająca polskich filatelistów i filumenistów.
|
||
Kazimierz II Zatorski zmarł w 1490 i został pochowany w wspomaganym przez niego finansowo kościele Mariackim w Krakowie. Wschodnią część księstwa zatorskiego na mocy umowy o wzajemnej dziedziczenie rodzeństwa z 1477 przejął Jan V.
|
||
Miasto zostało założone w 1101 roku. Dużym centrum administracyjnym stało się za czasów Turków osmańskich i za panowania brytyjskiego. W 1920 wybuchło tu powstanie przeciw Brytyjczykom, w którym 300 z nich poległo.
|
||
W 1939 roku Urząd Techniczny Luftwaffe opracował wstępne założenia taktyczno-techniczne dla nowej kategorii samolotów bombowych – średnich bombowców o dużym zasięgu i udźwigu. Nowy samolot miał być następcą używanych bombowców Luftwaffe Heinkel He 111 i Junkers Ju 88. Według tych założeń miał to być dwusilnikowy samolot bombowy o prędkości maksymalnej 600 km/h, udźwigu 2000 kg bomb i zasięgu 3600 km. Dodatkowo wymagano aby samolot miał pułap większy od zasięgu artylerii przeciwlotniczej. W samolocie przewidywano użycie silników rzędowych chłodzonych cieczą "Daimler-Benz DB 604" lub "Junkres Jumo 222".
|
||
Do opracowania nowego samolotu bombowego przystąpiły cztery niemieckie wytwórnie lotnicze: Arado, Focke-Wulf, Junkers i Dornier. Wytwórni Dornier opracowała model oznaczony jako Dornier Do 317. Samolot ten był kontynuacją samolotu bombowego Dornier Do 217, będącego jeszcze w fazie prototypu. Nowy samolot był dwusilnikowym wolnonośnym górnopłatem o konstrukcji całkowicie metalowej, z ciśnieniową kabiną załogi i chowanym w locie trójkołowym podwoziem z kółkiem ogonowym. W przedniej części kadłuba znajdowała się przeszklona ciśnieniowa kabina czteroosobowej załogi. W środkowej części płata oraz dodatkowo w kadłubie mieściły się zbiorniki paliwa o łącznej pojemności 5200 litrów, w komorze bombowej można było jeszcze dodatkowo umieścić odrzucany zbiornik paliwa o pojemności 1000 litrów. Podwozie główne było dwugoleniowe, jednokołowe, chowane w gondole silników, kółko ogonowe chowane było w specjalnej wnęce w tylnej części kadłuba. Do napędu samolotu "Dornier Do 317" przewidziano 12-cylindrowy silnik rzędowy "Daimler-Benz DB 603A" o mocy 1900 KM (1297 kW).
|
||
Studiował w latach 1891 – 1900 pod okiem Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, a w 1901 i 1902 roku w Paryżu. W trakcie I wojny światowej służył w I Brygadzie Legionów Polskich. Mieszkał w Krakowie i Zakopanem, gdzie posiadał własną pracownię. Od roku 1919 kierował katedrą pejzażu w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1937 roku został mianowany profesorem zwyczajnym. Od roku 1942 uczył malarstwa w zakopiańskiej Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" (od 1906 roku), Wiedeńskiej Secesji (1911 – 1918), warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Towarzystwa "Sztuka Podhalańska". Został pochowany na starym cmentarzu w Zakopanem.
|
||
Plebiscyt na Górnym Śląsku (niem. "Volksabstimmung in Oberschlesien") – jeden z dwóch1) na Górnym Śląsku2) na Warmii, Mazurach i Powiślu3) na Śląsku Cieszyńskim, Spiszu i Orawie.Od tego ostatniego, na skutek nacisków premiera Czechosłowacji Edwarda Benesza, Polska odstąpiła w lecie 1920 r., w związku z fatalną sytuacją w wojnie polsko-bolszewickiej.</ref> plebiscytów dotyczących etnicznego pogranicza polsko-niemieckiego, które wyznaczono w 1919 w wersalskim traktacie pokojowym kończącym I wojnę światową. Plebiscyt był przeprowadzony 20 marca 1921 i poprzedzony dwoma powstaniami ludności Śląska domagającej się przyłączenia regionu do Polski (powstania śląskie).
|
||
Przygotowania zabezpieczały po stronie polskiej Polska Organizacja Wojskowa, a następnie Centrala Wychowania Fizycznego i Dowództwo Obrony Plebiscytu, a po stronie niemieckiej Kampforganisation Oberschlesien (Organizacja Bojowa Górnego Śląska). W związku z nasilającym się terrorem niemieckim w trakcie przygotowań do plebiscytu wybuchło II powstanie śląskie. Po jego zakończeniu Komisja Międzysojusznicza opracowała regulamin plebiscytowy, który został ogłoszony w częściach, w dniu 30 grudnia 1920 oraz 23 i 28 lutego 1921 (regulamin opublikowano w nr 12, 14 i 15 „Gazety Urzędowej Górnego Śląska”). Po drugim powstaniu utworzono także polsko-niemiecką policję plebiscytową – Abstimmungspolizei, tzw. Apo.
|
||
Przygotowania do plebiscytu odbywały się w atmosferze terroru. Wiosną 1919 roku została utworzona niemiecka policja bezpieczeństwa – Sicherheitspolizei, w skrócie Sipo, powszechnie zwana „zycherką”. W rzeczywistości była to jedna z organizacji stworzonych w obawie przed ewentualnymi postanowieniami konferencji pokojowej, które mogły zabronić Niemcom posiadania własnej armii. Jej zadaniem było zakamuflowanie kadry wojskowej. Policja ta przejęła niektóre zadania wojskowe, m.in. strzegła granicy z Polską. Sipo utrudniało kontakty na tejże granicy, a jednocześnie ułatwiało napływ niemieckich bojówkarzy i transport broni na Górny Śląsk poprzez linię demarkacyjną oddzielającą ten teren od Rzeszy. Po zawarciu traktatu wersalskiego aliancka Rada Najwyższa nakazała Niemcom rozwiązanie Sipo do kwietnia 1920 roku. Decyzję tę jednak zignorowano, zaś po przybyciu Komisji Międzysojuszniczej i opuszczeniu Śląska przez znienawidzone przez Polaków oddziały Grenzschutzu, Sicherheitspolizei stała się jedyną zorganizowaną siłą wojskową strony niemieckiej na obszarze plebiscytowym. Zgodnie z tajnymi dyrektywami płynącymi z Berlina jej funkcjonariusze dopuszczali się aktów przemocy wobec działaczy polskich, utrudniali ich legalne działanie, stosowali terror i zastraszanie.
|
||
Napięcie wzrastało od połowy kwietnia 1920 roku. W dniu 25 kwietnia 1920 roku odbyły się wiece protestacyjne ludności polskiej w Bytomiu, Gliwicach, Katowicach, Królewskiej Hucie (Chorzowie), Mysłowicach, Pszczynie, Radzionkowie, Rudzie, Rybniku, Wirku, Wodzisławiu, Zaborzu i Zabrzu. Domagano się m.in. likwidacji Sipo. W kilka dni później doszło do starć bojówek niemieckich z ludnością polską uczestniczącą w wiecach rocznicowych upamiętniających uchwalenie Konstytucji 3 maja. Równocześnie młodzież szkolna w kilku powiatach podjęła strajk domagając się równouprawnienia języka polskiego w szkołach. W nocy 27/28 maja niemieckie bojówki, przy braku reakcji Sipo, dokonały zbrojnej napaści na Hotel Lomnitz, siedzibę PKPleb. Atak został odparty przez grupę pracowników komisariatu, ale budynek uległ uszkodzeniu. Podobne ataki miały miejsce na siedzibę Polskiego Komisariatu Plebiscytowego, a następnie gmach konsulatu Rzeczypospolitej w Opolu. Zdemolowano lokale powiatowych Polskich Komitetów Plebiscytowych (m.in. w Głogówku i Koźlu), wskutek czego ich siedziby trzeba było przenieść odpowiednio do Strzeleczek i do Ciska. Niemcy reagowali też żywiołowo na restrykcje wprowadzane wobec nich przez gen. Le Ronda. Organizowali wiece antyfrancuskie, np. w Opolu, gdzie 14 kwietnia Komisja Międzysojusznicza ogłosiła stan wojenny.
|
||
W sierpniu 1920 r. niemieckie władze plebiscytowe zaostrzyły działalność antypolską, a Polacy antyniemiecką. 17 sierpnia 1920 rząd niemiecki zażądał od Międzysojuszniczej Komisji Plebiscytowej ogłoszenia neutralności Górnego Śląska w związku z toczącą się wojną polsko-bolszewicką, które to żądanie zostało spełnione. Wiadomości o zbliżaniu się wojsk bolszewickich pod Warszawę jeszcze bardziej ośmieliły Niemców. Bojówki niemieckie zaatakowały siedzibę powiatowego inspektora Międzysojuszniczej Komisji – pułkownika Blancharda, przy ul. Warszawskiej w Katowicach. Żołnierze francuscy użyli broni, zabijając 10 napastników. W odwecie Niemcy w bestialski sposób zamordowali działacza polskiego, doktora Andrzeja Mielęckiego, który niósł pomoc rannym.
|
||
W dniu 30 grudnia 1920 r. Międzysojusznicza Komisja Rządząca i Plebiscytowa na Górnym Śląsku postanowiła, że uprawnionym do głosowania zastaną osoby, które dnia 1 stycznia 1921 r. miały ukończony 20 rok życia i
|
||
W 1920 powrócił do Poznania. Był członkiem rady miejskiej, kontynuował działalność gospodarczą - wchodził w skład rad nadzorczych wielu spółek, m.in. Towarzystwa Akcyjnego H. Cegielski, Towarzystwa Przemysłu Naftowego Bracia Nobel w Polsce Spółka Akcyjna, Towarzystwa Akcyjnego "Kabel Polski".
|
||
Po zakończeniu edukacji w 1915 w gimnazjum w Monachium uczestnik I wojny światowej. Pełnił służbę na froncie zachodnim. Po wojnie studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie w Monachium. Od 1920 członek Niemieckiej Partii Robotniczej (Deutsche Arbeiterpartei, DAP), założonej przez ślusarza Antona Drexlera i dziennikarza Karla Harrera, a następnie przemianowanej na Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partię Robotników (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, (NSDAP), w której posiadał numer partyjny 750. Pełnił kolejno funkcję II kasjera i I kasjera NSDAP, aż do wystąpienia z partii 29 lipca 1921.
|
||
Wiele Live CD, bazujących na jądrze Linuksa, używa skompresowanego obrazu systemu plików, często wraz z "cloop" skompresowanym urządzeniem blokowym loop, co generalnie podwaja efektywną pojemność. Dzięki czemu typowy Knoppix zawiera około 1200 pakietów oprogramowania.
|
||
Na pierwszej konferencji ustalono nazwy dla miejscowości liczących powyżej 5000 mieszkańców, podczas drugiej ustalone zostały nazwy miejscowości do 5000 mieszkańców oraz niektórych stacji kolejowych, trzecia konferencja ustaliła nazwy reszty stacji kolejowych oraz miejscowości liczących 500 do 1000 mieszkańców, na czwartej konferencji ustalone zostały nazwy miejscowości liczących od 250 do 500 mieszkańców (dla byłych Prus Wschodnich również części osad liczących 500 do 1000 mieszkańców), piąta konferencja ustaliła nazwy dla wsi liczących poniżej 250 mieszkańców (w przypadku Prus 250 do 500). Resztę nazw ustaliła ostatnia, szósta konferencja. W latach 1946-1951 przywrócono lub ustalono nowe nazwy polskie dla ok. 32 tys. miejscowości oraz ok. 3 tys. obiektów fizjograficznych. Opracowany wówczas materiał nazewniczy Ziem Odzyskanych ujęty został w publikacji "Słownik Nazw Geograficznych Polski Zachodniej i Północnej" pod redakcją prof. Stanisława Rosponda (również przewodniczącego podkomisji śląskiej).
|
||
Komisja Ustalania Nazw Miejscowości ustalała nazwy na na Ziemiach Północnych i Zachodnich do 1960 roku. Obecnie W Polsce działają dwie komisje standaryzacyjne. Standaryzacją nazw geograficznych w Polsce zajmuje się Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych, działająca przy Ministrze Spraw Wewnętrznych i Administracji. Drugim organem nazewniczym jest Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Polski, umocowana przy Głównym Geodecie Kraju. W Komisji Ustalania Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych z mocy ustawy przewodniczącym jest językoznawca.
|
||
Stępkę pod niszczyciel "Yukikaze" położono 2 sierpnia 1938 roku w stoczni w Sasebo. Wodowany w dniu 24 marca 1939, wcielony do służby 20 stycznia 1940 roku.
|
||
6 lipca 1947 roku przekazany Chinom w ramach reparacji i wcielony do służby w flocie chińskiej otrzymał nazwę Tan Yang. W aktywnej służbie do 1956 roku. W maju 1970 uszkodzony przez tajfun i złomowany.
|
||
Podczas studiów Steve Reich interesował się instrumentami perkusyjnymi. Zainteresowanie to wróciło pod koniec lat 60. i zaowocowało długoletnimi badaniami rytmu. W 1970 kompozytor przez 3 miesiące przebywał w Afryce studiując miejscową muzykę perkusyjną pod okiem uznanego perkusisty plemienia Ewe, Gideona Alorwoye oraz w Instytucie studiów afrykańskich na Uniwersytecie w Akrze. Podróż ta była przejawem fascynacji inną niż zachodnią tradycją muzyczną, która znalazła odbicie w dalszej twórczości kompozytora.
|
||
W 1988 napisał "Different Trains", zainspirowany przeżyciami z dzieciństwa związanymi z podróżami koleją z Nowego Jorku do Kalifornii odbywanych w latach 1939-1942. Odwołuje się również do pociągów transportujących w Europie, dokładnie w tym samym czasie, Żydów do obozów koncentracyjnych. Utwór kompozycyjnie odwołujący się do początków twórczości Reicha opiera się na zapisanych na taśmie dźwiękach i słowach tworzących tło dla kwartetu smyczkowego. Składa się on z trzech części, na taśmach zaś utrwalono pocięte na krótkie odcinki wspomnienia guwernantki towarzyszącej Reichowi w podróżach koleją, wspomnienia emerytowanego kolejarza, wypowiedzi ocalałych z Holocaustu i dźwięki parowozów z tamtego okresu. Skomplikowana struktura utworu wymagała licznej grupy inżynierów dźwięku przy nagraniu jak i wykonaniu utworu. Sygnalizowała kierunek monumentalnych utworów, w którym kompozytor podążył w swych późniejszych utworach. Krytyka okrzyknęła "Different Trains" dziełem przełomowym, kolejnym dowodem uznania była Nagroda Grammy w 1990 dla Reicha za ten utwór w wykonaniu Kronos Quartet.
|
||
W 1610 r. korony Francji i Nawarry zostały połączone, od tego momentu król Francji był jednocześnie królem Nawarry.
|
||
Oficerem, a potem komendantem niewymienionego wyżej "statku wojennego" (nomenklatura ówczesna) Flotylli Wiślanej "Wisła" był od kwietnia 1919 r. do do końca 1920 r. Heliodor Laskowski.
|
||
Statystyka powiatu wolsztyńskiego za rok 2010
|
||
W 1330 r. było już przy ul. Floriańskiej co najmniej 10 domów, zaś pod koniec XV w. większość jej zabudowy była już murowana. Początkowo zabudowa ulicy miała charakter w przeważającej części mieszkalny. Tutejsze domy należały zazwyczaj do zamożnych warstw mieszczaństwa, a także szlachty. Od końca XVIII wieku powstawały przy ul. Floriańskiej liczne domy zajezdne i hotele, restauracje i muzea, stopniowo wypierające tradycyjną funkcję mieszkalną. W 1882 r. uruchomiono na ul. Floriańskiej linię tramwaju konnego przekształconą następnie (w 1901 r.) w linię elektryczną (dziś już nieistniejącą).
|
||
Nr 14. Hotel "Pod Różą" – obecna nazwa pochodzi z końca XIX w. Ze znanych osobistości mieszkali tu m.in.: Franciszek Liszt, car Aleksander I, wielki książę Konstanty Pawłowicz. Wejście do hotelu zdobi wykonany z piaskowca portal kolumnowy z ok. 1550 r. z łacińską sentencją ""STET DOMUS HAEC, DONES FLUCTUS FORMICA MARINOS EBIBET ET TOTUM TESTUDO PERAMBULET ORBEM"", która po polsku brzmi: ""Niech dom ten przetrwa w tak odległe lata, dopóki mrówka morza nie wypije, a żółw całego nie obieży świata"". W gotyckich piwnicach hotelowych odkryto mur z XIII w. W końcu XVI w. kamienica należała do Prospera Provano – założyciela pierwszej polskiej poczty w Krakowie.
|
||
Nr 17. Kamienica "Molendowska" – pierwszym znanym z nazwiska właścicielem był Krzysztof Trecjusz, sekretarz królewski (na dworze Stefana Batorego) i przewodniczący gminy kalwińskiej. W XVI wieku pani Kotlicka prowadziła w pięknych gotyckich piwnicach znaną winiarnię (i pewno zajazd). Od połowy XVII w. przez sto lat kamienica należała do rodziny Molendów, pasamoników. Z końcem XIX wieku właścicielem stał się Anastazy Froncz, znany kupiec krakowski i automobilista. Jemu kamienica zawdzięcza współczesny wygląd (elewacje i tympanon od Floriańskiej) oraz wiele istotnych zmian wewnątrz. Po jego śmierci w 1940 roku, kamienica przechodzi w ręce licznych spadkobierców i podupada. Od 1997 roku ponownie w rękach jednego właściciela, który prowadzi pensjonat TRECIUS.
|
||
Nr 22. Kamienica "Pod Barankiem" – zbudowana została dopiero w XVII w., swój obecny wygląd zawdzięcza przebudowie w 1880 roku.
|
||
Nr 24. Kamienica "Podedzwony" – nad wejściem do niej znajduje się godło – trzy dzwony. W 1510 r. kamienica ta była własnością odlewnika Marcina Kannegisera, później przez wiele lat mieszkali tu konwisarze, odlewnicy, ślusarze, kotlarze. Na początku XIX w. kamienica zmieniła właściciela przez licytację. Kupił ją Józef Weiss, który w 1830 r. odnowił ją, a na znak, że teraz mieszka tu kupiec win – otoczył dzwony w godle obramieniem z winogron, liści i kotwic, a na samych dzwonach dał datę 1830 i monogram.
|
||
Nr 41. Kamienica ta to "Dom Jana Matejki" – została zbudowana w XVI w. i po niewielkich zmianach i nadbudowach II i III piętra na przełomie XVII i XVIII w. oraz w XIX w. dotrwała do naszych czasów. W 1794 r. stała się własnością krakowskiej rodziny Rossbergów, z której pochodziła matka Jana Matejki – Katarzyna. Tu urodził się, żył, tworzył i umarł polski malarz historyczny Jan Matejko. Gdy został właścicielem tej kamienicy, zaprojektował wspólnie z architektem Tomaszem Prylińskim w 1872 r. nową fasadę domu. 2 września 1880 r. cesarz Franciszek Józef odwiedził Jana Matejkę w jego tutejszej pracowni. Cesarzowi towarzyszyli namiestnik Andrzej Potocki i prezydent Krakowa Mikołaj Zyblikiewicz. Wizytę tę sportretował na akwareli Juliusz Kossak. Po śmierci Matejki, przyjaciele mistrza wykupili kamienicę i urządzili w niej muzeum pamiątek po artyście. W roku 1904 stało się oddziałem Muzeum Narodowego.
|
||
Śmigło – urządzenie napędowe, przetwarzające energię w postaci momentu obrotowego na pracę ciągu. Zamiana ta jest efektem oddziaływania śmigła na ośrodek go opływający (w zastosowaniach lotniczych – powietrze). Po raz pierwszy zostało użyte jako śruba okrętowa do napędzania statków, a począwszy od 1903 roku służy do napędu statków powietrznych (do napędu sterowców szkieletowych od 1900 roku).
|
||
Akcja filmu rozgrywa się w Paryżu we Francji w 1830 roku. Trwają ostatnie chwile monarchii Burbonów, lecz rewolucja lipcowa zacznie się dopiero za kilka dni. Miasto nękane jest przez tajemniczego mordercę, o pseudonimie "Alchemik". Plotki głoszą, że kto zobaczy swe odbicie w złotej masce zabójcy, traci duszę. François Eugène Vidocq (postać historyczna, 1775-1857), były galernik, następnie szef Brygady Bezpieczeństwa w policji, wreszcie słynny paryski prywatny detektyw, nazywany ojcem kryminalistyki, prowadzi śledztwo w sprawie dziwnych morderstw. Podczas prowadzenia dochodzenia ginie. Młody biograf, Etienne Boisset, postanawia pomścić jego śmierć oraz dokończyć śledztwo. Wyniki jego dochodzeń i nieoczekiwane zwroty akcji zaskakują wszystkich.
|
||
W latach 1896-1900 prowadził badania flory wyspy Jawy. Prowadził tam badania nad paprociami jawajskimi i pasożytami trzciny cukrowej, które przyniosły mu międzynarodowe uznanie. Jego pobyt na Jawie doczekał się literackiego opisu w powieści biograficznej Bolesława Mrówczyńskiego pt. "Dutur z Rajskiego Ogrodu" (wyd. 1958 r.). Po powrocie do kraju w latach 1900-1909 był kierownikiem katedry Akademii Rolniczej w Dublanach. Od 1909 r. profesor botaniki Uniwersytetu Lwowskiego, organizator Instytutu Biologiczno-Botaniczego uniwersytetu. Od 1912 r. profesor botaniki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1900 r. członek korespondent, od 1913 (zatwierdzony w 1914 r.) członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności; od 1886 r. współpracownik (od 1900 członek) – Komisji Fizjograficznej AU, a wlatach 1915-1917 – jej przewodniczący. W 1912 został dyrektorem Ogrodu Botanicznego w Krakowie, szybko podnosząc tę instytucję z upadku. W 1913 utworzył Instytut Botaniczny. W 1914 zaangażował się w działalność polityczną, popierając czyn zbrojny Józefa Piłsudskiego.
|
||
West Ham United - TSV 1860 Monachium 2:0 (0:0)
|
||
29 kwietnia 1970 (Praterstadion, Wiedeń)
|
||
14 maja 1980 (Stadion Heysel, Bruksela)
|
||
9 maja 1990 (Ullevi, Goeteborg)
|
||
Na skutek reformy administracyjnej PRL w 1950 roku, dotychczasowe Starostwo Powiatowe zostało zastąpione przez Powiatową Radę Narodową z Prezydium PPRN (z przewodniczącym na czele) jako organem wykonawczym. Do 1954 roku rady narodowe nie były owocem wyborów; ich skład stanowiły osoby delegowane przez partie polityczne i organizacje społeczne.
|
||
1 stycznia 2000 roku prawa miejskie (utracone w 1793 roku) odzyskała Nekla, co sprawiło że gminę wiejską Nekla przekształcono w gminę miejsko-wiejską.
|
||
W 1908 Rose Wilder przeniosła się do San Francisco, a rok później poślubiła dziennikarza Claire'a Gillette'a Lane'a. W 1910 przyszedł na świat ich syn (urodził się martwy lub zmarł krótko po urodzeniu). Więcej dzieci nie mieli.
|
||
W kolejnych latach, młodzi Lane'owie dużo podróżowali, pracując w rozmaitych miejscach. Świadoma braków w wykształceniu, Lane uczyła się w tym czasie kilku języków. Ok. 1910 zaczęła zarabiać pisaniem, początkowo do gazet. Imała się także innych zajęć. W latach 1912-1914 była jedną z niewielu kobiet-agentów nieruchomości w Kalifornii. Z mężem sprzedali wtedy farmę, zlokalizowaną na terenie dzisiejszych: San José i Silicon Valley (północna Kalifornia). Małżeństwo ich przeżywało wtedy trudności, aż ostatecznie się rozpadło w 1918.
|
||
Fryderyk Pautsch (ur. 22 września 1877 w Delatynie koło Stanisławowa, zm. 1 lipca 1950 w Krakowie) – polski malarz reprezentujący nurt folklorystyczno-ekspresjonistyczny w sztuce Młodej Polski.
|
||
Giovanni Virginio Schiaparelli (ur. 14 marca 1835 w Savigliano, zm. 4 lipca 1910 w Mediolanie) – włoski astronom.
|
||
Giovanni Schiaparelli jako pierwszy wykazał, że roje Perseidów i Leonidów związane są z kometami. W 1889 roku podał, że Merkury, a w 1890 roku, że Wenus, są zwrócone do Słońca stale tą samą stroną. Obserwacje radarowe w 1965 roku dowiodły, że się mylił. Badał również gwiazdy podwójne, interesował się astronomią średniowieczną i starożytną. 26 kwietnia 1861 r. odkrył planetoidę 69 Hesperia.
|
||
W XVI-XIX wieku na terytorium Katangi istniały państwa Luba i Lunda, w 1884 włączone zostały do belgijskich posiadłości kolonialnych, oficjalnie jako prowincja Katanga w Wolnym Państwie Kongo. Po wycofaniu się Belgów z Konga, proklamowała niepodległość 11 lipca 1960 roku. Secesję inspirował kontrolujący kopalnie prowincji belgijsko-brytyjski koncern "Union Minière du Haute-Katanga". Prezydentem niepodległej Katangi (Shaby) został Moise Czombe, dowódcą armii pułkownik Mukégo, a dowódcą sił powietrznych Jan Zumbach. 15 stycznia 1963 roku w wyniku interwencji wojsk ONZ prowincja została ponownie włączona w skład Konga, które pod rządami Mobutu Sese Seko w 1971 zmieniło nazwę na Zair. Część sił secesjonistów schroniła się w Angoli, skąd w 1977 i 1978 podejmowano próby inwazji na Katangę, tłumione przez siły francuskie. Na mocy nowej konstytucji z 2005 roku Katangę podzielono między prowincje: Górna Katanga, Górne Lomami, Lualaba i Tanganika. Ze względu na 36-miesięczny okres "vacatio legis" nowy podział zaczął obowiązywać w 2009 roku.
|
||
Urodził się w Getyndze, gdzie jego ojciec, profesor języków obcych, kierował biblioteką. Stopień doktora uzyskał w 1830 r. po dwóch latach studiów. Najpierw pracował w Kassel, następnie od 1839 w Marburgu na tamtejszym uniwersytecie. W Marburgu odkrył kakodyl oraz jego pochodne, między innymi cyjanek kakodylu, którego planowano użyć jako gazu bojowego. W Marburgu, w wypadku w laboratorium, Bunsen stracił wzrok w prawym oku. W 1852 objął katedrę chemii w Heidelbergu, którą zarządzał przez kolejnych 37 lat. W opuszczonym budynku klasztornym urządził bardzo dobrze wyposażone laboratorium. Mając 78 lat przeszedł na emeryturę i zajął się swoim hobby – geologią.
|
||
Jednak największą popularność zapewnił mu skonstruowany przez niego w 1850 laboratoryjny palnik gazowy (znany obecnie jako "palnik Bunsena"). Palnik ten jest do dziś stosowany w laboratoriach, szczególnie do analiz w chemii jakościowej-nieorganicznej oraz w preparatyce laboratoryjnej. Używa się go również w budownictwie do lutowania miedzianych rur.
|
||
Lumumba urodził się w Onalua prowincji Kasai na terenie Konga Belgijskiego. Ukończył szkołę prowadzoną przez misjonarzy, a następnie podjął pracę jako urzędnik i dziennikarz w Leopoldville (obecnie Kinszasa) oraz Stanleyville (obecnie Kisangani). W 1955 wstąpił do Belgijskiej Partii Liberalnej. Został aresztowany w 1957 i spędził rok w więzieniu. W 1960 Belgia zgodziła się na niepodległość Konga. Po wyborach Lumumba został premierem i utworzył rząd 23 czerwca 1960, prezydentem został Joseph Kasavubu.
|
||
We wrześniu 1960 Lumumba został usunięty z rządu przez prezydenta Kasavubu. 14 września, wspierany przez Kasavubu, pułkownik Joseph Mobutu przejął władzę i aresztował swojego poprzednika. Przy pomocy przyjaciół udało się Lumumbie uciec z aresztu domowego jednak został schwytany przez żołnierzy Mobutu na początku grudnia 1960 w okolicach Port Francqui. Następnie był przetrzymywany w więzieniu wojskowym w Thysville. W styczniu 1961 Lumumba i jego dwaj współpracownicy, Maurice Mpolo i Joseph Okitowas, zostali przewiezieni do Jadotville na terenie Katangi. Tam został stracony przez katangijskich żandarmów na rozkaz belgijskich oficerów służących w armii Katangi. Ciało zostało poćwiartowane, a resztki spalone i rozpuszczone w kwasie. W roku 1966 Mobutu ogłosił go bohaterem narodowym.
|
||
Rok 1950 to apogeum stalinizmu. W więzieniach siedzieli wybitni narodowcy tacy jak: Leon Mirecki, Kazimierz Kobylański, ks. Piotr Stępień, i wielu innych.
|
||
Obiekt zaprojektowany przez inżyniera prof. Stanisława Kusia, Macieja Krasińskiego i architekta prof. Macieja Gintowta został przekazany do użytkowania 16 grudnia 1972 gdańskiemu klubowi hokeja na lodzie Stoczniowiec. Konstrukcja ma kubaturę 80 000 m³ i jest wysoka na 12 m. Składa się z dwóch krytych lodowisk na 3867 i 800 widzów. W dużej hali można organizować imprezy do 5500 osób (z możliwością zwiększenia do 6500). Budynek został zaprojektowany tak, aby przypominać łódź mierzącą się z falami morskimi.
|
||
"Ausserordentliche Befriedungsaktion" miała charakter ludobójstwa i stanowiła kontynuację tzw. akcji „Inteligencja” ("Intelligenzaktion") prowadzonej na okupowanych ziemiach polskich od września 1939. W ramach Akcji AB funkcjonariusze SS i policji niemieckiej zamordowali co najmniej 6500 Polaków – w tym ok. 3500 przedstawicieli polskich elit politycznych i intelektualnych oraz ok. 3000 przestępców kryminalnych. Najbardziej znaną zbrodnią popełnioną przez Niemców w ramach „Nadzwyczajnej Akcji Pacyfikacyjnej” były masowe egzekucje w Palmirach.
|
||
Wiosną 1940 roku Niemcy zorientowali się jednak, że społeczeństwo polskie otrząsnęło się z szoku po klęsce wrześniowej, a ruch oporu intensyfikuje swoją działalność. Rozpoczęcie niemieckiej ofensywy na Zachodzie odwróciło uwagę światowej opinii publicznej od wydarzeń w Polsce, stąd władze Generalnego Gubernatorstwa postanowiły wykorzystać tę okoliczność do przeprowadzenia zakrojonej na szeroką skalę akcji terrorystycznej – ponownie wymierzonej w polską inteligencję i elity społeczne.
|
||
2 marca 1940 miało miejsce w Warszawie zebranie tzw. Rady Obrony Generalnego Gubernatorstwa. W spotkaniu udział wzięli m.in.: Hans Frank – generalny gubernator okupowanych ziem polskich, SS-Obergruppenführer Friedrich Wilhelm Krüger – wyższy dowódca SS i policji w Generalnym Gubernatorstwie ("HSSPF „Ost”"), SS-Brigadeführer Bruno Streckenbach – dowódca SD i policji bezpieczeństwa (BdS) w Generalnym Gubernatorstwie, gubernatorzy wszystkich czterech dystryktów GG, jak również dowódcy SS i policji z Krakowa, Warszawy, Radomia i Lublina. Obecni byli także generałowie Jaenecke, Bührmann i Borckhausen reprezentujący Naczelne Dowództwo na Wschodzie (niem. "Oberkommando Ost"). Podczas zebrania rozważano sytuację polityczną i bezpieczeństwa w Generalnym Gubernatorstwie w kontekście przewidywanej ofensywy na Zachodzie. Frank stwierdził wówczas, że obrona Rzeszy wymaga twardego trzymania w ryzach podbitego narodu, a zwłaszcza rodzących się organizacji podziemnych. Oświadczył jednocześnie: „żyjemy w czasie wojny, żyjemy również w stanie niesłychanie ciężkiego konfliktu z fanatycznym narodem, który poprzysiągł nam śmierć”. W dalszej części swojego wystąpienia generalny gubernator wskazał, że zasadniczym warunkiem zachowania kontroli nad okupowaną Polską będzie kontrolowanie lub eliminacja trzech sfer: inteligencji, Kościoła i tzw. aktywnej polskości. SS-Standartenführer Josef Meisinger – komendant policji bezpieczeństwa i służby bezpieczeństwa (KdS) w Warszawie – stwierdził z kolei, że naród polski po klęsce wrześniowej szybko przeszedł po wstrząsie do równowagi, a niemieckie służby bezpieczeństwa odnotowują „gwałtowny rozwój ruchu podziemnego, powstawanie licznych organizacji konspiracyjnych, buntownicze postawy, świetną organizację społeczeństwa”. Wyraził również obawę, że „pewnego pięknego dnia organizacje te faktycznie zaleją nas, jeśli w ciągu najbliższych dni nie przejdziemy do ataku na wielką skalę, który umożliwiłby nam przynajmniej zlikwidowanie przywódców, względnie pojedynczych organizacji”. Występujący w imieniu Wehrmachtu generał Jaenecke podkreślał natomiast, że w kontekście planowanej ofensywy na Zachodzie trzeba się liczyć z możliwością wybuchu polskiego powstania, w którym kluczową rolę odegrałby zorganizowany ruch oporu. Wyraził przy tym opinię, iż należy unikać zbędnego pośpiechu, tak aby bezmyślnymi aresztowaniami nie utrudnić infiltracji organizacji podziemnych. W odpowiedzi SS-Brigadeführer Streckenbach wskazał, że ograniczona akcja, wymierzona w przywódców ruchu oporu, może znacząco osłabić podziemne organizacje. Jak się później okazało, zebranie w dniu 2 marca 1940 nadało bezpośredni impuls do przeprowadzenia Akcji AB.
|
||
„Nadzwyczajna Akcja Pacyfikacyjna” nie była wyłącznie oddolną inicjatywą władz Generalnego Gubernatorstwa. Podczas posiedzenia „rządu” GG 8 marca 1940 Frank ujawnił bowiem, iż Hitler osobiście polecił mu: „niech pan dołoży starań, żeby było tam Generalnym Gubernatorstwie zupełnie cicho. Wszelkie pociągnięcia zakłócające spokój na Wschodzie są mi nie na rękę”. Jednocześnie Frank przestrzegł zgromadzonych: „trzeba wziąć pod uwagę, że coraz częściej będziemy się spotykali z przejawami oporu ze strony inteligencji, kleru i byłych oficerów. Uformowały się już organizacje skierowane przeciwko naszemu panowaniu w tym kraju. Nie musimy z tego powodu wpadać w panikę, możemy z całym spokojem oczekiwać rozwoju wypadków. Najmniejsza podjęta przez Polaków próba jakiegokolwiek wystąpienia pociągnie za sobą potężną akcję likwidacyjną przeciwko nim. Nie zawahałbym się wówczas przed żadną metodą terroru i nie cofnąłbym się przed żadnymi następstwami”.
|
||
Zaraz po tym posiedzeniu SS-Brigadeführer Streckenbach polecił podległym sobie służbom izolować kilkuset członków tajnych organizacji. Jednocześnie nakazał wstrzymać zwalnianie z więzień Polaków, których zatrzymano podczas akcji represyjnych jesienią 1939. W efekcie 30 marca 1940 przez Generalne Gubernatorstwo przeszła fala masowych aresztowań. Podczas roboczej konferencji nt. stanu bezpieczeństwa w GG, która odbyła się w Krakowie 25 kwietnia 1940, Streckenbach poinformował, że policji bezpieczeństwa udało się wówczas aresztować 1000 osób z grona 2200-2400 poszukiwanych „członków ruchu oporu”. Jednocześnie zwrócił uwagę, że na skutek działań wojennych prowadzonych we wrześniu 1939 tysiące polskich przestępców kryminalnych znalazło się na wolności, z czego ok. 15 000 – 20 000 przebywa na terytorium Generalnego Gubernatorstwa, stwarzając poważne zagrożenie dla porządku i bezpieczeństwa.
|
||
30 maja, a więc już po rozpoczęciu Akcji AB, odbyła się w Krakowie kolejna konferencja, w trakcie której doprecyzowano założenia operacji pacyfikacyjnej oraz dokonano pierwszych podsumowań. Frank oświadczył zgromadzonym przedstawicielom aparatu okupacyjnego, że „gdy na Zachodzie leje się krew niemiecka, narodowi socjaliści mają obowiązek baczyć, aby naród polski nie podniósł się kosztem tych ofiar niemieckich. Nadeszła zatem chwila odpowiednia do przeprowadzenia nadzwyczajnego programu pacyfikacyjnego”. Wskazał następnie, że celem "Ausserordentliche Befriedungsaktion" będzie „przyspieszona likwidacja znajdującej się w naszym ręku większości buntowniczych polityków, głoszących opór i innych osobników politycznie podejrzanych, jak również równoczesne położenie kresu tradycyjnej polskiej przestępczości”. Generalny gubernator przyznał otwarcie, że w wyniku tej akcji „będzie się musiało rozstać z życiem kilka tysięcy Polaków, głównie z warstwy ideowych przywódców polskich”. Stwierdził również, że: „dla nas wszystkich narodowych socjalistów nakazem chwili jest podjęcie zobowiązania, że dołożymy wszelkich starań, by w narodzie polskim nie wykrystalizował się już żaden opór. Nie ulega wątpliwości, że jesteśmy w stanie wykonać to zadanie, że jest naszym to nawet obowiązkiem ze względu na konieczność osłaniania Rzeszy od Wschodu”. Następnie głos zabrał Streckenbach, który poinformował zebranych, że w momencie rozpoczęcia Akcji AB w niemieckich rękach znajdowało się 2000 mężczyzn i kilkaset kobiet stanowiących „kwiat polskiej inteligencji i ruchu oporu”, podczas gdy kolejne 2000 osób jest cały czas poszukiwanych przez policję bezpieczeństwa. Streckenbach liczył, że "Sicherheitspolizei" zdoła zatrzymać 75% poszukiwanych. Wyraźnie zaznaczył przy tym, że Akcja AB stanowić będzie kolejną fazę "Intelligenzaktion", gdyż samo istnienie „polskiej warstwy przywódczej” stanowi zagrożenie dla III Rzeszy. W trakcie konferencji postanowiono, że aresztowani Polacy nie będą deportowani do obozów koncentracyjnych, lecz „likwidowani na miejscu w najprostszy sposób”. Polecono także, aby więźniów politycznych z Generalnego Gubernatorstwa, którzy przebywali w obozach koncentracyjnych na terenie Rzeszy, sprowadzić do GG celem objęcia Akcją AB lub zamordować na miejscu, gdyż jak to uzasadniał Frank: „nie możemy obciążać naszymi sprawami obozów koncentracyjnych Rzeszy”. Generalny gubernator zauważył przy tym: „było za dużo zawracania głowy z krakowskimi profesorami. Gdybyśmy sprawę tę załatwili na miejscu, miałaby ona całkiem inny przebieg”.
|
||
"Ausserordentliche Befriedungsaktion" miała w założeniu stanowić zaledwie pierwszy etap całej serii operacji specjalnych, których celem było spacyfikowanie polskiego społeczeństwa i zabezpieczenie „porządku okupacyjnego”. Władze okupacyjne bynajmniej nie zakładały, że zdołają w jej wyniku rozbić polski ruch oporu. Niemcy liczyli raczej, że dzięki nagłej i zmasowanej akcji represyjnej zdołają zadać podziemiu silny cios uniemożliwiający przeprowadzenie operacji dywersyjnych w momencie wybuchu walk na froncie zachodnim, a także zlikwidować przywódców organizacji niepodległościowych. „Nadzwyczajna Akcja Pacyfikacyjna” miała także zastraszyć polskie społeczeństwo oraz pozbawić ruch oporu bazy społecznej, którą zdaniem Niemców była w pierwszym rzędzie polska inteligencja. Ponadto Akcją AB objęto również „elementy aspołeczne”, tj. blisko 3000 kryminalistów. Powiązanie likwidacji elementów przestępczych z uderzeniem w „warstwę przywódczą” miało w założeniu organizatorów akcji zdyskredytować polską inteligencję, jako „wichrzycieli ustanowionego porządku” oraz poprawić stan bezpieczeństwa w Generalnym Gubernatorstwie. Zwraca uwagę fakt, iż podczas narady 30 maja 1940 gubernator dystryktu lubelskiego Ernst Zörner postulował, aby ze względów ekonomicznych Akcją AB nie obejmować robotników i chłopów. Zdaniem profesora Zygmunta Mańkowskiego mogło to sugerować, że pierwotnie rozważano nadanie "Ausserordentliche Befriedungsaktion" znacznie szerszego zasięgu.
|
||
„Nadzwyczajna Akcja Pacyfikacyjna” została zainicjowana falą masowych aresztowań, które policja bezpieczeństwa przeprowadziła we wszystkich dystryktach Generalnego Gubernatorstwa już pod koniec marca 1940 roku. Obławy i zatrzymania były kontynuowane w następnych miesiącach – w szczególności w maju i czerwcu 1940. Jednym z elementów Akcji AB stały się masowe deportacje polskich więźniów politycznych do obozów koncentracyjnych w Rzeszy, czego nie przewidywano w jej pierwotnych założeniach. Najprawdopodobniej impulsem do przeprowadzenia wywózek stała się wizyta Reichsführera-SS Heinricha Himmlera w Warszawie (29 kwietnia 1940), w trakcie której polecił on skierować do kacetów „kontyngent 20 000 Polaków”. Do obozów koncentracyjnych przybyło wówczas wiele transportów z Generalnego Gubernatorstwa, liczących często ponad tysiąc osób. Najsłynniejszy z owych transportów odszedł 13 czerwca 1940 z więzienia w Tarnowie. 728 wywiezionych wówczas Polaków stało się pierwszymi więźniami nowoutworzonego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz.
|
||
Zgodnie z ustaleniami z krakowskiej konferencji w dniu 30 maja 1940 w obozach koncentracyjnych na terenie Rzeszy rozpoczęto masowe rozstrzeliwania polskich więźniów politycznych z Generalnego Gubernatorstwa. Z wspomnień Stanisława Grzesiuka wynika, że jesienią 1940 roku tego typu egzekucje miały miejsce m.in. na terenie KL Mauthausen, a ich ofiarą padali więźniowie polityczni z Warszawy. Wśród więźniów krążyły plotki, że ofiary były wybierane przez oddelegowanych do obozu oficerów warszawskiego Gestapo.
|
||
Deportacje do obozów koncentracyjnych objęły jednak tylko część osób aresztowanych w ramach „Nadzwyczajnej Akcji Pacyfikacyjnej”. W ślad za wytycznymi Franka tysiące polskich działaczy społecznych i politycznych, nauczycieli, duchownych i twórców zostało poddanych bezpośredniej eksterminacji. Zazwyczaj po krótszych lub dłuższych przesłuchaniach byli oni potajemnie rozstrzeliwani w specjalnie wybranych w tym celu ustronnych i lesistych okolicach. Masowe egzekucje w ramach Akcji AB miały miejsce we wszystkich dystryktach Generalnego Gubernatorstwa. Chcąc nadać zbrodniom pozory praworządności Niemcy uruchomili w dystryktach policyjne sady doraźne (niem. "Standgericht") pod przewodnictwem miejscowych komendantów SD i policji bezpieczeństwa. Postępowania prowadzone przed sądami doraźnymi stanowiły jednak parodię przewodu sądowego. Odpowiedzialni za akcję zadbali także o emocjonalną równowagę katów. Kierownik głównego wydziału administracji wewnętrznej w „rządzie” GG wydał rozporządzenie obligujące organa policyjne do: „uwzględniania psychicznej sytuacji osób, którym powierzono dokonywanie egzekucji”. Z kolei 14 sierpnia 1940 SS-Obergruppenführer Krüger wydał „polecenie ws. przeprowadzenia egzekucji”, w którym m.in. zalecał, aby po zakończeniu rozstrzeliwań „zapewniać oddziałom rozrywkę o duchowo wartościowej treści”.
|
||
Warszawa stanowiła centrum polskiego życia politycznego, społecznego i kulturalnego stąd duża liczba ofiar Akcji AB pochodziła właśnie z tego miasta. Już pod koniec marca 1940 roku Warszawę i okoliczne miejscowości dotknęła fala masowych aresztowań, których ofiarą padli przede wszystkim działacze polityczni i społeczni, urzędnicy, nauczyciele, duchowni, lekarze oraz prawnicy. Wśród zatrzymanych znaleźli się m.in. Maciej Rataj (wybitny działacz ruchu ludowego, marszałek sejmu w latach 1922–1928), Jan Pohoski (przedwojenny wiceprezydent Warszawy) oraz ksiądz Jan Golędzinowski (proboszcz parafii pw. Chrystusa Króla na warszawskim Targówku). Aresztowania były kontynuowane w następnych tygodniach. 20 kwietnia w lokalu warszawskiej Izby Adwokackiej zatrzymano 42 adwokatów. Z kolei 10 maja aresztowano kilkunastu kierowników warszawskich szkół powszechnych, którzy wbrew zarządzeniom władz niemieckich zwolnili dzieci ze szkół z okazji polskiego święta narodowego w dniu 3 maja. Aresztowania i obławy organizował w pierwszym rzędzie warszawski komendant SD i policji bezpieczeństwa (KdS), SS-Standartenführer Josef Meisinger. Już w czasie konferencji w dniu 2 marca 1940 zwracał on uwagę, że w Warszawie znaczną rolę w środowiskach konspiracyjnych odgrywa inteligencja i nauczycielstwo, a w szczególności studenci, byli kadeci i podoficerowie. Zagrożenia nie stwarzali natomiast jego zdaniem profesorowie uniwersyteccy.
|
||
Mimo iż "Ausserordentliche Befriedungsaktion" została oficjalnie zakończona w lipcu 1940, akcja eksterminacyjna w Palmirach była nadal kontynuowana. 30 sierpnia rozstrzelano tam 87 osób, w tym pięć kobiet. Kolejna wielka egzekucja miała miejsce 17 września 1940. Funkcjonariusze "Sicherheitspolizei" zamordowali wówczas w Palmirach około 200 więźniów Pawiaka (w tym 20 kobiet). Śmierć ponieśli m.in. adwokaci Tadeusz Panek i Zbigniew Wróblewski, ksiądz Zygmunt Sajna (proboszcz parafii w Górze Kalwarii), Jadwiga Bogdziewicz i Jan Borski (dziennikarze), Eugeniusz Bańkowski i Henryk Rudowski (pracownicy ZUS) oraz Sebastian Chorzewski i Antoni Motz (lekarze). Najmłodsza ofiara egzekucji miała 16 lat, a najstarsza – ponad 70. Najprawdopodobniej również w listopadzie i grudniu 1940 miały miejsce egzekucje w Palmirach. W gronie zamordowanych wówczas Polaków znaleźli się m.in.: Jan Laszkiewicz (działacz harcerstwa), Czesław Sadkowski i Roman Żochowski (działacze Obozu Narodowo-Radykalnego) oraz major rezerwy Maksymilian Lewin. Ofiary „Nadzwyczajnej Akcji Pacyfikacyjnej” rozstrzeliwano także pod Sitnem i Żelechowem.
|
||
Ponadto w czasie trwania "Ausserordentliche Befriedungsaktion" odeszły z Warszawy liczne transporty do obozów koncentracyjnych. Już 2 maja 1940 z więzienia na Pawiaku deportowano do KL Sachsenhausen około 1500 więźniów (w tym wielu adwokatów, działaczy politycznych, duchownych i naukowców). Z kolei 14 sierpnia odszedł z Warszawy wielki transport do KL Auschwitz, w którym znalazło się 513 więźniów Pawiaka (nauczycieli, adwokatów, działaczy społecznych) oraz 1153 warszawiaków złapanych dwa dni wcześniej podczas serii ulicznych łapanek. Kolejne transporty z Warszawy dotarły do Auschwitz 22 września (1705 osób) i 23 listopada 1940 (300 osób).
|
||
Obławy i zatrzymania w większości miast dystryktu krakowskiego rozpoczęły się wkrótce po konferencji w dniu 30 maja 1940 i były kontynuowane aż do września. Po krótkim pobycie w miejscowych więzieniach i aresztach (zwykle przepełnionych po wcześniejszych aresztowaniach) zatrzymanych Polaków przewożono do większych więzień pełniących funkcję punktów etapowych (m.in. Tarnów, Sanok), po czym deportowano ich stamtąd do obozów koncentracyjnych bądź wywożono na egzekucje.
|
||
W Krakowie masowe aresztowania rozpoczęły się już 30 marca. Policja bezpieczeństwa zatrzymała wówczas blisko 1000 osób. Z kolei 3 maja Niemcy aresztowali setki krakowian opuszczających kościoły po zakończeniu niedzielnych nabożeństw. Doszło także do szeregu indywidualnych zatrzymań. Zazwyczaj aresztantów osadzano w więzieniu przy ul. Montelupich. W tych dniach na parterze gmachu obradował policyjny sąd doraźny, któremu przewodniczył komendant SD i policji bezpieczeństwa w Krakowie (KdS) – SS-Sturmbannführer Ludwig Hahn. Tylko w maju 1940 krakowski "Standgericht" skazał za „zdradę stanu” 290 Polaków (bez rozprawy). „Osądzonych” w ten sposób więźniów politycznych rozstrzeliwano licznie w podkrakowskich lasach. 11 więźniów z zakładu przy ul. Montelupich rozstrzelano w czerwcu 1940 w lesie Glinnik pod Przegorzałami. Z kolei w nocy z 5 na 6 czerwca rozstrzelano w Nowym Wiśniczu 10 Polaków. Głównym miejscem straceń stał się jednak Fort 49 „Krzesławice”, gdzie już od października 1939 Niemcy rozstrzeliwali więźniów politycznych z Krakowa. Do masowych egzekucji w forcie krzesławickim doszło w dniach: 29 czerwca oraz 2 i 4 lipca 1940. Miały tam także miejsce liczne przypadki rozstrzeliwania pojedynczych skazańców. Łącznie na terenie fortu krzesławickiego zamordowano ponad 150 Polaków aresztowanych w czasie Akcji AB. W gronie ofiar znaleźli się liczni nauczyciele, prawnicy oraz wojskowi. W forcie krzesławickim zamordowani zostali m.in. major Walery Krokay z synem Karolem, podpułkownik Piotr Sosialuk (dowódca katowickiego 73. pułku piechoty), Marian Lubaczowski i Józef Wawrzeczko (nauczyciele Gimnazjum nr V w Krakowie), Józef Janta (sekretarz Centralnego Okręgu Związku Górników w Katowicach), Henryk Schabenbeck (burmistrz Zakopanego) oraz Bolesław Karwaciński (aplikant sądowy).
|
||
Egzekucje polskich więźniów politycznych przetrzymywanych w więzieniu na zamku w Rzeszowie odbywały się w lesie koło wsi Lubzina pod Ropczycami. 27 czerwca 1940 rozstrzelano tam dużą grupę więźniów przywiezionych z zamku rzeszowskiego (źródła podają liczbę 83 lub 104 ofiar). W gronie zamordowanych znalazło się m.in. 42 członków podziemnych organizacji młodzieżowych. Z kolei 28 czerwca w lesie pod wsią Trzetrzewina Niemcy rozstrzelali 93 osoby przywiezione z więzienia w Nowym Sączu. Większe egzekucje miały też miejsce pod Baligrodem, Bukowiną Tatrzańską, Krzemienną, Porębą Radlną, Rdziostowem, Rychwałem, Wałem Rudą, Wolą Gręboszowską, Wolą Komborską, Zabłociem i Zakopanem. Charakterystyczną cechą Akcji AB w dystrykcie krakowskim były zwłaszcza liczne egzekucje osób schwytanych podczas próby nielegalnego przekroczenia granicy ze Słowacją lub Węgrami. W kwietniu 1940 w samym tylko więzieniu w Sanoku przebywało 619 zatrzymanych ten sposób osób. Po rozpoczęciu "Ausserordentliche Befriedungsaktion" Niemcy przystąpili do „opróżniania” sanockiego więzienia. 5 lipca 1940 na wzgórzu Gruszka pod Tarnawą Dolną rozstrzelano 112 więźniów. W ich aktach jako przyczynę śmierci wpisano „samobójstwo”. Z kolei 6 lipca w lesie pod wsią Sieklówka koło Jasła zamordowano 93 Polaków. Większość ofiar egzekucji stanowili oficerowie i żołnierze Wojska Polskiego, którzy po przekroczeniu granicy planowali dołączyć do polskich oddziałów we Francji.
|
||
Akcję AB w dystrykcie lubelskim zainicjowały masowe aresztowania miejscowych działaczy społecznych i politycznych, nauczycieli, duchownych, prawników i urzędników, które w czerwcu 1940 przeprowadzono niemal we wszystkich miejscowościach dystryktu. 24 czerwca Niemcy przeprowadzili wielką obławę w Lublinie, w trakcie której zatrzymano 814 Polaków w wieku od 18 do 60 lat. Zostali oni osadzeni w wiezieniu na zamku lubelskim. Tego samego dnia w Białej Podlaskiej 40 polskich nauczycieli wezwano pod pretekstem narady do siedziby miejscowego starostwa, gdzie zostali oni aresztowani. W Zamościu między 20 a 22 czerwca aresztowano ponad 200 przedstawicieli tamtejszej inteligencji, których osadzono w więzieniu śledczym policji bezpieczeństwa w rotundzie zamojskiej. Z kolei 26 czerwca zatrzymano w Lubartowie blisko 500 Polaków. Masowe aresztowania miały także miejsce w Chełmie (10-11 czerwca oraz 3-4 lipca), Puławach, Janowie Lubelskim, Radzyniu Podlaskim oraz mniejszych miejscowościach dystryktu.
|
||
Po krótkim pobycie w lokalnych więzieniach i aresztach zatrzymanych przewożono zazwyczaj do więzienia na zamku lubelskim. W czerwcu i lipcu 1940 wywieziono stamtąd do KL Sachsenhausen blisko 1000 więźniów. W październiku kolejnych 65 aresztantów deportowano do KL Auschwitz. Ponadto część więźniów została skazana na śmierć przez policyjny sąd doraźny. Głównym miejscem egzekucji stały się tzw. Doły koło wsi Rury Jezuickie (3,5 km na południe od Lublina). Między 29 czerwca a 15 sierpnia 1940 w pięciu egzekucjach zamordowano tam od 450 do 500 osób. Podczas ekshumacji przeprowadzonej w październiku 1945 udało się zidentyfikować zaledwie 100 zamordowanych. W Rurach Jezuickich zginęli m.in.: Stefan Lelek-Sowa (sędzia sądu apelacyjnego w Lublinie, współorganizator lubelskiego okręgu SZP i ZWZ) wraz z córką Haliną, Józef Dederko (sędzia sądu okręgowego w Lublinie), Tadeusz Eysmont (lekarz, współzałożyciel komendy okręgu lubelskiego „Związku Orła Białego”), Bolesław Wnuk (poseł na Sejm RP), Zbigniew Klaudel (adwokat i dziennikarz z Zamościa), Błażej Dzikowski (poseł na Sejm RP), ks. Władysław Bocian (proboszcz z Suchowoli), Kazimierz Sierakowski (komendant policji w Janowie Lubelskim), Bolesław Rachoń (sekretarz gminy Dzierzkowice), Bolesław Salamacha (nauczyciel z Dzierzkowic).
|
||
Miejscem masowych egzekucji stała się również Kumowa Dolina koło Chełma. W dniach 3 i 4 czerwca 1940 funkcjonariusze niemieckiej policji bezpieczeństwa rozstrzelali tam co najmniej 115 osób aresztowanych w powiatach chełmskim i zamojskim. W gronie ofiar znaleźli się m.in.: Tadeusz Tomaszewski (prezydent Chełma), Michał Nowacki (wiceburmistrz Zamościa), Józef i Kazimierz Janisławscy (ziemianie), Jan Sztaba (dyrektor cukrowni w Rejowcu), Jerzy Stępniewski (nauczyciel gimnazjalny), Stefania Szwed (działaczka harcerska) oraz kilku oficerów Wojska Polskiego.
|
||
W dystrykcie radomskim masowe aresztowania nastąpiły już pod koniec marca 1940. Zatrzymano wówczas 42 przedstawicieli „polskiej warstwy przywódczej” z Częstochowy oraz ponad 100 osób z Radomska i Piotrkowa Trybunalskiego. Akcję AB zainicjowała jednak w tym regionie fala aresztowań z połowy czerwca 1940. Dotknęła ona większość miast dystryktu. 63 osoby zostały zatrzymane przez Niemców w Częstochowie podczas obław przeprowadzonych w nocy z 3 na 4 czerwca oraz 12 czerwca. Z kolei 11 czerwca zatrzymano w Radomsku 53 nauczycieli tamtejszych szkół. Następnego dnia w Piotrkowie Trybunalskim aresztowano około 120 osób. W trakcie dwudniowej akcji w Tomaszowie Mazowieckim (12-13 czerwca) niemiecka policja wsparta przez miejscowych volksdeutschów zatrzymała 280 Polaków. Ponad 100 osób (nauczycieli, wojskowych, sędziów, uczniów, członków Związku Powstańców Śląskich i lekarzy) aresztowano w Sulejowie, a kolejne 20 – w Rawie Mazowieckiej. Masowe obławy policja bezpieczeństwa przeprowadziła także w Skarżysku-Kamiennej i okolicznych miejscowościach, gdzie zatrzymano sto kilkadziesiąt osób. Kolejna fala aresztowań miała miejsce w połowie sierpnia 1940 i objęła przede wszystkim miasta zachodniej części dystryktu. W Piotrkowie Trybunalskim aresztowano wówczas 130 osób (8-10 sierpnia), a w Radomsku i Częstochowie – ponad 150.
|
||
Większość Polaków zatrzymanych w dystrykcie radomskim podczas Akcji AB deportowano do obozów koncentracyjnych. Blisko 1000 osób aresztowanych wiosną 1940 w Skarżysku-Kamiennej, Piotrkowie Trybunalskim, Tomaszowie Mazowieckim i Częstochowie zostało wywiezionych do KL Sachsenhausen. 16 czerwca z więzienia w Piotrkowie Trybunalskim zesłano do Auschwitz, Groß-Rosen i Dachau 121 więźniów. Kolejne deportacje z piotrkowskiego więzienia miały miejsce 29 czerwca (40 osób) i 2 lipca (38 osób). Ponadto w dniach 10 i 15 lipca oraz 20 sierpnia i 9 listopada skierowano do KL Auschwitz transporty z zakładu karnego Radomiu. Polaków zatrzymanych podczas obław w sierpniu 1940 kierowano natomiast do KL Buchenwald lub KL Ravensbrück (kobiety).
|
||
Wielu więźniów zostało zamordowanych na miejscu – zazwyczaj na podstawie wyroków policyjnego sądu doraźnego, któremu przewodniczył radomski KdS, SS-Hauptsturmführer Fritz Liphardt. Polaków przetrzymywanych w więzieniach w Częstochowie i Radomsku rozstrzeliwano zazwyczaj w lasach koło Olsztyna pod Częstochową. Egzekucje polskich więźniów politycznych miały tam miejsce w dniach 11, 12, 28 i 29 czerwca, jak również w lipcu i październiku 1940. Według niektórych źródeł zamordowano tam łącznie około 400 osób – urzędników, kierowników szkół i nauczycieli, adwokatów, policjantów, kupców, rzemieślników, farmaceutów, inżynierów, studentów i uczniów. Ponadto w lasach Apolonka niedaleko Janowa funkcjonariusze policji bezpieczeństwa mieli zamordować blisko 60 Polaków przywiezionych z Częstochowy – w tym około 20 harcerek. Z obliczeń Jana Pietrzykowskiego wynika natomiast, że między 28 czerwca a 25 września 1940 na Ziemi Częstochowskiej i Radomszczańskiej zamordowano 92 osoby – z czego 44 rozstrzelano pod Olsztynem, a 43 w egzekucjach pod Apolonką.
|
||
Więźniów z Piotrkowa Trybunalskiego rozstrzeliwano na terenie dawnej prochowni w Lesie Wolborskim na północ od Piotrkowa. 29 czerwca 1940 Niemcy zamordowali tam 42 Polaków – oficerów rezerwy, uczniów i studentów, nauczycieli oraz farmaceutów. Z kolei Polaków przetrzymywanych w więzieniu w Skarżysku-Kamiennej wywożono na egzekucję do lasu Brzask. Kilkaset osób zatrzymanych w ramach Akcji AB rozstrzelano tam podczas całodziennej egzekucji 29 czerwca. Ponadto nieustalonego dnia w czerwcu 1940 w lesie tym zamordowano 19 mieszkańców wsi Królewiec (w odwecie za działalność oddziału majora „Hubala”). Po wojnie w lesie Brzask odnaleziono ciała 760 osób rozstrzelanych w lutym i czerwcu 1940. Ofiary pochodziły ze Skarżyska-Kamiennej, Kielc, Sandomierza i Buska.
|
||
Egzekucje miały również miejsce w innych rejonach dystryktu. 12 czerwca 1940 na stadionie leśnym w Kielcach rozstrzelano 63 Polaków przywiezionych z kieleckiego więzienia. W lasku koło wsi Góry Wysokie rozstrzelano 117 więźniów przywiezionych z Sandomierza (17 czerwca). Od pierwszych dni maja do 10 lipca 1940 przeprowadzane były natomiast egzekucje więźniów z Radomia. W siedmiu zbiorowych oraz kilku indywidualnych egzekucjach rozstrzelano wówczas 248 więźniów radomskiego zakładu karnego (ustalono tożsamość 210 Polaków i 18 Żydów), z czego część w związku z działalnością oddziału „Hubala”.
|
||
Niemcy wstępnie planowali zakończyć „Nadzwyczajną Akcję Pacyfikacyjną” do 15 czerwca 1940 i ten dzień jest czasami uznawany za jej graniczną datę. Dopiero 10 lipca SS-Brigadeführer Streckenbach zameldował jednak o zakończeniu Akcji AB. Generalny gubernator Frank obwieścił z kolei jej zakończenie w trakcie narady w dniu 23 lipca.
|
||
W rzeczywistości aresztowania, wywózki i egzekucje zapoczątkowane podczas "Ausserordentliche Befriedungsaktion" były kontynuowane w lipcu i sierpniu, a także jesienią 1940 roku. Między sierpniem 1940 a lutym 1941 z samej tylko Warszawy deportowano do obozów koncentracyjnych około 4770 osób. Krzysztof Dunin-Wąsowicz za symboliczny koniec Akcji AB był więc skłonny uważać 17 stycznia 1941, tj. datę odwołania Streckenbacha z Generalnego Gubernatorstwa.
|
||
Mimo upływu ponad 70 lat nie powstała żadna całościowa monografia naukowa poświęcona Akcji AB, a polscy historycy nadal nie zdołali wyjaśnić szeregu podstawowych faktów dotyczących jej przebiegu. Dotyczy to w szczególności dokładnej liczby ofiar. Zazwyczaj w ślad za raportem Streckenbacha historycy podają, że w trakcie „Nadzwyczajnej Akcji Pacyfikacyjnej” zamordowano około 3500 polskich intelektualistów oraz działaczy społecznych i politycznych, jak również około 3000 przestępców kryminalnych. Nie jest to jednak pewna informacja, gdyż liczby przedstawione w raporcie Streckenbacha nigdy nie zostały zweryfikowane. W szczególności brakuje informacji na temat represji wymierzonych w środowiska przestępcze. Nie sposób na przykład stwierdzić, ilu rzeczywistych kryminalistów znalazło się w gronie 3000 ofiar zaliczonych do tej kategorii. Mówiąc o ofiarach Akcji AB należy także pamiętać, że tysiące przedstawicieli polskiej inteligencji deportowano wówczas do obozów koncentracyjnych, gdzie końca wojny doczekał tylko znikomy procent.
|
||
Od pierwszych dni okupacji zarówno niemiecki, jak i sowiecki terror był wymierzony przede wszystkim w polską inteligencję oraz szeroko rozumiane warstwy wyższe. Niewyjaśniona pozostaje kwestia, czy obaj okupanci koordynowali prowadzone przez siebie działania eksterminacyjne. Pomimo tego uwagę zwraca zbieżność czasowa "Ausserordentliche Befriedungsaktion" oraz zbrodni katyńskiej – dwóch najbardziej znanych akcji eksterminacyjnych wymierzonych w polską inteligencję. Zebranie „Rady Obrony Generalnego Gubernatorstwa”, które nadało bezpośredni impuls do przeprowadzenia „Nadzwyczajnej Akcji Pacyfikacyjnej” odbyło się 2 marca 1940 – trzy dni przed posiedzeniem Biura Politycznego KC WKP(b), podczas którego podjęto decyzję o wymordowaniu polskich oficerów przetrzymywanych w obozach specjalnych w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Obu zbrodni również dokonano w stosunkowo niewielkim odstępie czasu. Ponadto według niektórych źródeł w okresie poprzedzającym Akcję AB oraz mord katyński (przełom pierwszego i drugiego kwartału 1940) nastąpiło wyraźne zacieśnienie współpracy na linii Gestapo-NKWD. Odbyły się bowiem wówczas dwustronne konferencje w Zakopanem i Krakowie, w trakcie których funkcjonariusze niemieckich i sowieckich służb specjalnych mieli rzekomo dokonać wymiany informacji i doświadczeń na temat zwalczania polskiego ruchu oporu. Brakuje jednak jednoznacznych dowodów, które świadczyłyby, iż podczas tych spotkań rzeczywiście prowadzono rozmowy nt. koordynacji działań represyjnych przeciw polskiemu społeczeństwu. Z tego względu nie można przesądzać, iż obie akcje eksterminacyjne zostały uzgodnione i bezpośrednio skoordynowane przez Berlin i Moskwę.
|
||
Gekonowate, gekony (Gekkonidae) – najbogatsza w gatunki rodzina małych i średniej wielkości jaszczurek. Obejmuje ponad 100 rodzajów i blisko 1200 gatunków opisanych naukowo. Gekony są gadami o najbardziej prymitywnej wśród jaszczurek budowie. Są też popularnymi wśród terrarystów zwierzętami domowymi.
|
||
Abdullah od samego początku swojej działalności politycznej poszukiwał sposobów wyzwolenia Arabów spod panowania Turków. Przebywając w Konstantynopolu, uważnie przyglądał się rozwojowi nacjonalistycznego i modernistycznego ruchu tureckiego Młodoturków. W 1910 przekonał ojca, aby uczynił go deputowanym Mekki w parlamencie Ottomańskim. W następnym roku zasiadł w tureckim parlamencie, działając jako pośrednik między ojcem a rządem osmańskim.
|
||
Arabowie sprzeciwili się tym planom i 7 marca 1920 Fajsal I został ogłoszony królem Wielkiej Syrii. Dokonał tego rząd Haszima al-Atasi, wyłoniony przez Syryjski Kongres Narodowy. Tymczasem 19 kwietnia zebrała się w Sanremo "Naczelna Rada Koalicji". Wielką Brytanię reprezentował George Curzon, a Francję – Milleard. Obydwa państwa zgodziły się na realizację deklaracji Balfoura, przy czym miały być zagwarantowane wszystkie prawa religijne i obywatelskie Arabów. Umowa ta została włączona do traktatu pokojowego z Turcją. Francji oficjalnie powierzono terytorium mandatowe Syrii, co doprowadziło do wojny francusko-syryjskiej. W bitwie pod Majsalun 24 lipca 1920 Francuzi zwyciężyli, a Fajsal musiał uciec z Syrii do Wielkiej Brytanii. Na wieść o tym, Abdullah przegrupował swoje siły z zamiarem wyzwolenia Damaszku. Winston Churchill zaprosił go wówczas na spotkanie i przekonał, aby Abdullah nie atakował brytyjskiego sojusznika – Francji. Churchill przekonał Abdullaha, że siły francuskie są silniejsze od arabskich, a Brytyjczycy nie chcą żadnego konfliktu z Francuzami. Abdullah zgodził się ustąpić. W marcu 1921 na konferencji w Kairze Brytyjczycy podjęli decyzję, że Fajsal będzie rządził w brytyjskim terytorium mandatowym w Iraku, mimo że miejscowa ludność nic bliższego na jego temat nie wiedziała. Utworzenie monarchii w Iraku i wycofanie się z rządów bezpośrednich zdaniem Brytyjczyków miało pomóc w zaprowadzeniu pokoju w tym kraju. W plebiscycie 96% głosów padło za uczynieniem Fajsala królem Iraku. Fajsal został królem Iraku sierpniu 1921.
|
||
Brytyjczycy nagrodzili Abdullaha za jego ustępstwo utworzeniem odrębnego protektoratu dla niego, który później stał się osobnym państwem. Z terytorium Mandatu Palestyny wydzielono wówczas 78% obszaru, który był położony na wschód od rzeki Jordan. W listopadzie 1920 przybył tutaj Abdullah, jednak faktyczną władzę sprawował brytyjski kapitan Alex Kirkbride. 1 kwietnia 1921 Abdullah rozpoczął panowanie jako emir Transjordanii. 11 kwietnia utworzył własny rząd. Datę tę uznaje się za powstanie Emiratu Transjordanii.
|
||
Już w młodości, jako dworzanin Lwa Sapiehy, zaangażowany był w istotne dla państwa sprawy. W 1600 roku, będąc członkiem poselstwa Lwa Sapiehy, odegrał niemałą rolę w rokowaniach z Rosją, redagując akty planowanego przymierza Rzeczypospolitej z państwem moskiewskim. W 1602 roku, już jako starosta wieliski, brał udział wytyczaniu granicy między Polską a Rosją - zasłynął wtedy odparciem ataku wojsk rosyjskich na jego starostwo. Następnie, podczas wojny Zygmunta III Wazy ze Szwecją, służył w wojsku litewskim. W roku 1605 walczył w bitwie pod Kircholmem. W 1606 roku, jako drugi wielki poseł obok Mikołaja Oleśnickiego, odprowadził Marynę Mniszchównę do Moskwy, gdzie prowadził pertraktacje dotyczące przymierza z Dymitrem Samozwańcem.
|
||
Był gorącym zwolennikiem polskiej interwencji zbrojnej w Moskwie w okresie wielkiej smuty. W lipcu 1609 roku przeprowadził na własną rękę wyprawę na Wielkie Łuki. Następnie wsławił się podłożeniem petardy pod mury twierdzy w trakcie oblężenia Smoleńska. W 1610 roku na czele sporego oddziału przeprowadził samodzielnie operację wojskową w północnej części Smoleńszczyzny, której zwieńczeniem było zdobycie twierdzy Biała. Następnie dotarł do Moskwy, którą po bitwie pod Kłuszynem zajął Hetman Żółkiewski. W 1610 został wyznaczony przez Żółkiewskiego na dowódcę wojsk polskich na Kremlu moskiewskim. W 1611 po zdradzie rosyjskich protektorów, stojąc na czele pięciotysięcznego oddziału doprowadził do wielkiego pożaru Moskwy. W roku 1612 przekazał dowództwo nad polskim garnizonem Mikołajowi Strusiowi i wrócił na Litwę. Mieszkańcy miasta pod przywództwem kupca Kuźmy Minina i księcia Dymitra Pożarskiego rozpoczęli blokadę Kremla.
|
||
Śmierć wojewody upamiętnił jego wieloletni klient - Jan Kunowski, który w 1640 r. napisał szereg utworów poetyckich poświęconych zmarłemu patronowi.
|
||
Był prawdopodobnie samoukiem. Wiedzę zdobywał początkowo na dworze Janusza, księcia mazowieckiego. Później, jako dworzanin Piotra Kmity, mógł korzystać z bogatego księgozbioru swego chlebodawcy. Uczestniczył w walkach z Tatarami w 1524 i 1534. Pełniąc służbę w obronie potocznej wziął udział w bitwie z Wołochami pod Obertynem (1531). Przez dłuższy okres mieszkał w Krakowie. Tu uległ wpływom reformacji i żywił doń sympatię do końca życia, choć nigdy nie zerwał z kościołem katolickim. W 1540 opuścił Kraków, osiadł we wsi rodzinnej, gdzie wkrótce poślubił dziedziczkę dóbr (p. Siemikowska-Okszycówna) w Białej Szlacheckiej (dzisiejszy powiat pajęczański). Od nazwy wsi przyjął nazwisko Bielski. Więcej czasu poświęcał zajęciom literackim niźli gospodarskim. W wieku 80 lat pracował jeszcze nad IV wydaniem swej kroniki, którą syn Joachim uzupełniał i kontynuował. Zmarł 18 grudnia 1575, pochowany został w pobliskim Pajęcznie.
|
||
OGame – internetowa gra strategiczna z rodzaju tzw. "massively multiplayer online strategic game" ("MMOSG"). Twórcą gry, istniejącej od 2003 roku (w Niemczech od 2002), jest niemiecka firma Gameforge GmbH. Gra została przetłumaczona i uruchomiona w wielu krajach. Polska edycja ruszyła 20 stycznia 2005 r., kiedy to powstało pierwsze "universum". Od roku 2007 do 2010 gra funkcjonowała pod patronatem portalu Onet. Sama rejestracja jest darmowa, płatna natomiast jest "antymateria", która pozwala na zakup dodatkowych, opcjonalnych funkcji, ułatwiających grę, takich jak "komandor" czy "oficerowie". Co jakiś czas tworzone są nowe universa.
|
||
Debiutowała opowiadaniem "The Secret of Santa Titicaca" w magazynie "Worlds of Fantasy" na przełomie 1970 i 1971 roku. Jej pierwsza powieść "Water Witch" ukazała się w 1982 roku. Napisała ją wspólnie z Cynthią Felice.
|
||
Po śmierci Sobieskiego w 1696 pałac był własnością jego synów, a następnie – od 1720 – siedzibą znanych rodów magnackich: Sieniawskich, Czartoryskich, Lubomirskich, Potockich i Branickich. W latach 1730–1733 był rezydencją króla Augusta II Mocnego. Każda z rodzin dokonywała zmian we wnętrzach pałacu, w ogrodzie i najbliższym otoczeniu zgodnie z aktualną modą i potrzebami.
|
||
Po powrocie do kraju rozpoczął praktykę medyczną a także ok. 1500 został wykładowcą i profesorem Akademii Krakowskiej, gdzie ufundował m.in. drugą katedrę medycyny. Na Akademii Krakowskiej 8-krotnie sprawował funkcję rektora (1501–1519), dwukrotnie wybierany był podkanclerzem Akademii, przynajmniej raz był dziekanem wydziału medycyny. W Krakowie był lekarzem nadwornym Zygmunta I Starego. Był jednym z najsławniejszych astrologów krakowskich. Miechowita był także fundatorem szkół parafialnych, szpitali, kaplic, kościołów.
|
||
W 1764 r. odnaleziono w Tivoli inskrypcję, przechowywaną dziś w Muzeum Laterańskim, z której zdaje się wynikać, że Kwiryniusz dwa razy był legatem Syrii. Autor Encyklopedii (loc.cit. str.570) uważa, że po raz pierwszy w latach oznaczonych na liście cyfrą cztery, zaś sir William Ramsay (podręczna Encyklopedia Biblijna Poznań 1960 t. I str.232) na podstawie inskrypcji na dwóch kamieniach pochodzących z Antiochii Pizydyjskiej (odkrytych w 1912 i 1913 r.) że w 10–8 p.n.e.
|
||
Kościół kolegialny św. Mikołaja jest największym średniowiecznym kościołem w Irlandii. Należy on do Church of Ireland. Został on ufundowany w 1320 roku, a przez kolejne dwa wieki był rozbudowywany.
|
||
Przez Galway przebiegają cztery ważne drogi Irlandii: N17 (łącząca miasto z północnymi hrabstwami), N18 (biegnąca na południe) i N6 (biegnąca na wschód oraz autostrada łącząca Galway z Dublinem, otwarta w 2010 roku.
|
||
W 1920 r. do budynków sprowadzono benedyktynki, które z powodu I wojny światowej musiały opuścić klasztor w Ypres. Uszkodzone w pożarze w 1959 r. zabudowania zostały odbudowane, lecz kilka dziesięcioleci zaniedbań spowodowało silną ich erozję. Budynki z szarego wapienia są restaurowane począwszy od lat 90. XX w. i mieszczą obecnie ekskluzywną międzynarodową szkołę żeńską prowadzoną przez siostry zakonne.
|
||
Był uczniem V Gimnazjum Miejskiego w Warszawie. W młodości należał do czołówki polskich średniodystansowców (w 1936 zdobył brązowy medal mistrzostw Polski w biegu na 1500 metrów), uprawiał też pływanie. Trenował w Robotniczym Klubie Sportowym "Skra" (później był tam instruktorem sportu). Jako szesnastoletni uczeń organizował robotnicze kluby sportowe, gdzie pełnił funkcje kierownicze. Związany był z Polską Partią Socjalistyczną, działał też w "Akcji Socjalistycznej". Założył na Żoliborzu klub RKS Siła, z sekcjami lekkoatletyki i gier zespołowych.
|
||
W 1950 wyszedł z ukrycia i zaczął pracować na rzecz lekkiej atletyki, pobierając naukę od takich osób jak Maurice Bacquet. Od 1951 był trenerem biegów długich. W 1954 został przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Sportowego. Zastosował szkolenie specjalistyczne w lekkiej atletyce i dzięki współpracy w procesie szkoleniowym z pracownikami naukowymi uczelni wychowania fizycznego stworzył słynny "Wunderteam". Trenował polskich długodystansowców, m.in. Zdzisława Krzyszkowiaka i Jerzego Chromika.
|
||
We wrześniu 1909, na zaproszenie od biskupa starokatolickiego Austrii, udała się delegacja księży mariawitów – ks. Jan Maria Michał Kowalski, ks. Roman Maria Jakub Próchniewski, ks. Leon Maria Andrzej Gołębiowski – na kongres starokatolików do Wiednia. Tam podczas obrad, dnia 7 września 1909, uczestnicy kongresu, po zapoznaniu się z zasadami ruchu mariawickiego, przyjęli Kościół Katolicki Mariawitów do Unii Utrechckiej Kościołów Starokatolickich, a 5 października tego roku w starokatolickiej katedrze w Utrechcie ks. Jan Kowalski otrzymał święcenia biskupie. Po powrocie z Holandii biskup Jan Kowalski rozpoczął pierwszą wizytację biskupią parafii mariawickich. W 1910 w Łowiczu sakrę biskupia przyjęli dwaj księża: Roman Maria Jakub Próchniewski i Leon Maria Andrzej Gołębiowski. W późniejszym okresie (rok 1919) Kościół Katolicki Mariawitów dając wyraz swej przynależności do starokatolicyzmu zmienił swoją nazwę na Staro-Katolicki Kościół Mariawitów.
|
||
Na początku 1920 Feliksa Kozłowska, wyniszczona postami, odprawiająca od wybuchu I wojny światowej coroczne, ścisłe, czterdziestodniowe rekolekcje, zachorowała na wodną puchlinę. Zmarła 23 sierpnia 1921 na nowotwór wątroby. W dniu Jej śmierci Kościół Mariawitów liczył 3 biskupów, 30 kapłanów i 57 braci zakonnych, 244 sióstr zakonnych i około 43 tysiące wiernych. Posiadał 67 parafii, 38 filii, 77 kościołów, 58 kaplic, 72 domy parafialne, 25 szkół, 1 progimnazjum, 45 przedszkoli, 14 czytelni, 28 sal zajęć, 32 zakłady rękodzielnicze, 4 internaty dla sierot, 13 domów starców, 7 piekarni, 2 straże ogniowe, 22 gospodarstwa rolne oraz 3 towarzystwa pożyczkowo-oszczędnościowe i 43 związki wspomagania ubogich. Poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, na Litwie i Rusi było 6 parafii, 3 filie, 3 kościoły, 7 kaplic i 3 domy parafialne.
|
||
W związku z oskarżeniem o pochodzenie żydowskie przez Gestapo, z kraju wyjechał biskup naczelny Kościoła Maria Filip Feldman, który objął placówkę Kościoła Starokatolickiego w Niemczech w Blumbergu. Biskup Feldman wrócił z Republiki Federalnej Niemiec w 1957, zamieszkał w klasztorze płockim i przez wiele lat redagował miesięcznik "Mariawita". O ile przed 1939 Kościół liczył 46 tysięcy wiernych, 67 parafii i ponad 30 filii parafialnych, 70 kościołów i około 60 kaplic to w 1970 miał 24 tysiące wiernych, 41 parafii i 33 kapłanów. Ze względu na nieobecność biskupa naczelnego w kraju, zaszła konieczność wyboru nowego zwierzchnika. Dokonała tego w dniach 3-5 lipca 1945 pierwsza po wojnie Kapituła Generalna Kapłanów Mariawitów. Na wakujące stanowisko Biskupa Naczelnego wybrano biskupa Romana Marię Jakuba Próchniewskiego. W latach 1945–1948 wydano akty normatywne regulujące położenie prawne i stosunek państwa do Starokatolickiego Kościoła Mariawitów. Po soborze watykańskim II nastąpiło ocieplenie relacji pomiędzy Kościołem rzymskokatolickim a mariawitami.
|
||
Od 1997 pracuje Komisja Mieszana do spraw Dialogu Teologicznego między Kościołem Rzymskokatolickim i Kościołem Starokatolickim Mariawitów, której współprzewodniczą biskupi obu Kościołów: mariawicki biskup Michał Maria Ludwik Jabłoński i rzymskokatolicki biskup włocławski Bronisław Dembowski. 23 stycznia 2000 roku nastąpiło podpisanie wspólnej deklaracji o wzajemnym uznawaniu sakramentu Chrztu Świętego przez sześć Kościołów należących do Polskiej Rady Ekumenicznej i Kościół Rzymskokatolicki. Wcześniej dwustronne dokumenty w sprawie sakramentów pomiędzy Kościołem rzymskokatolickim a Kościołem Starokatolickim Mariawitów zostały podpisane w 1974, a potwierdzone w 1978.
|
||
W wyniku rozłamu w Kościele Mariawickim, zapoczątkowanego jesienią 1934, a zakończonego formalnie uchwałą kapituły generalnej z dnia 29 stycznia 1935, nastąpił podział wśród duchowieństwa, sióstr zakonnych i wiernych na dwie grupy. Po stronie dotychczasowego zwierzchnika Jana Marii Michała Kowalskiego opowiedziało się 9 biskupek, 10 kapłanów (w tym 5 za granicą), 50 kapłanek, 80 sióstr zakonnych oraz około 7000 wiernych. Podział liczbowy wiernych w parafiach ukształtował się w stosunku 4:1 na korzyść grupy płockiej, z tym, że około 30% wyznawców odeszło w ogóle od mariawityzmu. Po rozłamie w łonie mariawityzmu za arcybiskupem Kowalskim opowiedzieli się wszyscy duchowni przebywający poza granicami Polski, w wyniku czego Kościół Katolicki Mariawitów posiadał placówki we Francji, na Litwie i w Wielkiej Brytanii. Arcybiskup Kowalski, pod wpływem również płockich administracyjnych organów państwowych, zrzekł się urzędu, Świątyni i klasztoru w Płocku. Został przewieziony z grupą stu dwunastu zwolenników z Płocka do odległego o 18 km Felicjanowa. W okresie sporu o utrzymanie dotychczasowej nazwy "Starokatolicki Kościół Mariawitów", grupa felicjanowska powróciła do nazwy z okresu życia Założycielki, to jest "Kościół Katolicki Mariawitów".
|
||
Po wybuchu II wojny światowej w 1939 arcybiskup Jan Maria Michał Kowalski wystosował list do Kanclerza III Rzeszy Adolfa Hitlera, w którym między innymi sprzeciwiał się aneksji Gdańska oraz wzywał go do uznania w mariawityzmie Dzieła Miłosierdzia Bożego i zaprzestania przelewu krwi. Spowodowało to zainteresowanie się okupanta niemieckiego tą niewielką wspólnotą religijną i zakwalifikowania jej jako niebezpiecznej dla planów politycznych III Rzeszy na ziemiach polskich. 25 stycznia 1940 arcybiskup Jan Maria Michał Kowalski został aresztowany przez Gestapo i uwięziony w Płocku, a następnie 25 kwietnia 1941 wywieziony do obozu w Dachau "za nienawiść do narodu niemieckiego". Chodziło o napisane przed wybuchem wojny artykuły polityczne "Gdańsk i Prusy Wschodnie powinny wrócić do Polski" oraz "Lucyfer".
|
||
W 1946 na czele Kościoła Katolickiego Mariawitów stanął biskup Józef Maria Rafael Wojciechowski, natomiast przełożoną Zgromadzenia Sióstr Mariawitek została biskupka Maria Dilekta Rasztawicka. Na początku 1950 utworzona została Rada Przełożonych z nowo wybranym ministrem generalnym, arcybiskupem Wojciechowskim, jako przewodniczącym. W 1960 Urząd do Spraw Wyznań zatwierdził statut Zgromadzenia Sióstr Mariawitek w Felicjanowie, a w 1968 statut Kościoła Katolickiego Mariawitów, uchwalony przez Kapitułę Generalną w dniu 14 maja 1967.
|
||
W Kościele Katolickim Mariawitów w Polsce pracuje 11 duchownych: 3 biskupki i 8 kapłanek. Reszta to kapłani ludowi. W Polsce żyje około 2,5 tysiąca mariawitów felicjanowskich, z czego 1980 przypisanych jest do konkretnych parafii. Największe skupiska mariawitów znajdują się w okolicy Łodzi, Strykowa, Łowicza, Płocka, Warszawy i Sulejówka. W powiecie brzezińskim, jako jedynym w Polsce, działają 4 parafie Kościoła (na ogólną liczbę 14). Diaspora Kościoła zamieszkuje m.in. Kraków, Gdańsk, Szczecin i Będzin.
|
||
Skoki narciarskie na mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym (znane też jako mistrzostwa świata w skokach narciarskich) są częścią mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym odbywających się co 2 lata. Pierwszy konkurs odbył się w 1925 roku w Jańskich Łaźniach (Czechosłowacja). Przed II wojną światową impreza rozgrywana była praktycznie corocznie, a od 1950 roku wprowadzono czteroletni cykl, na przemian z sezonem olimpijskim. Dopiero w 1985 roku zdecydowano o 2 letniej przerwie między mistrzostwami.
|
||
Do roku 1980 każdy medalista igrzysk olimpijskich zostawał automatycznie medalistą mistrzostw świata. Tym samym pierwszym Polakiem, który został mistrzem świata w skokach narciarskich jest Wojciech Fortuna, który wygrał złoto na olimpiadzie w Sapporo w 1972 roku. W poniższej statystyce nie uwzględniono jednak tego faktu, traktując te dwie imprezy niezależnie.
|
||
Henryk Mosing – "Ojciec Paweł" (ur. 27 stycznia 1910 we Lwowie, zm. 27 listopada 1999 we Lwowie) – polski lekarz, epidemiolog, bliski współpracownik prof. Rudolfa Weigla w badaniach nad szczepionką przeciwtyfusową, po wygnaniu Polaków ze Lwowa nie opuścił miasta aż do śmierci, potajemnie wyświęcony na kapłana przez kardynała Stefana Wyszyńskiego, człowiek o silnym charakterze, wielkiej charyzmie i wielkim sercu, Sługa Boży.
|
||
Urodził się we Lwowie w rodzinie, w której zawód lekarza dziedziczyło się z pokolenia na pokolenie. Lekarzami byli jego pradziad, dziad i ojciec. Od 1920 uczęszczał do III, później IV gimnazjum we Lwowie, zaś od 1921 (po przeprowadzce rodziny do Przemyśla) do II Państwowego Gimnazjum im. Kazimierza Morawskiego w Przemyślu. Maturę zdał w Przemyślu w 1928, po czym rozpoczął studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Ukończył je w 1934. W 1937 uzyskał tytuł doktora medycyny.
|
||
Równocześnie ze studiami i działalnością religijno-społeczną od 1930 kolejno jako woluntariusz, asystent a następnie starszy asystent, pracował w laboratorium duru plamistego przy Zakładzie Biologii Ogólnej Uniwersytetu Jana Kazimierza, utworzonym w 1921 i kierowanym przez prof. dr Rudolfa Weigla, znanego lwowskiego zoologa i bakteriologa, wynalazcę szczepionki przeciw tyfusowi plamistemu.
|
||
Od połowy XVIII w. datuje się w Miastku gwałtowny rozwój przemysłu – głównie włókienniczego (będącego kontynuacją miasteckich tradycji sukienniczych) i drzewnego. W 1840 r. otworzono pierwszy w mieście młyn parowy. W 1878 r. przez miasto przebiegła pierwsza linia kolejowa, a w 1909 r. – druga. Do wybuchu II wojny światowej w Miastku funkcjonowały cztery zakłady włókiennicze i jeden zakład drzewny.
|
||
26 sierpnia 1939 r. ogłoszono w Miastku stan wojenny. Miastko przetrwało wojnę bez większych zniszczeń, ale zdobyte 3 marca 1945 r. przez żołnierzy radzieckich doznało z ich ręki zniszczeń sięgających 70% istniejących w mieście budowli. Już 14 marca 1945 r. utworzono powiat miastecki. Reforma z 1946 r. umieściła Miastko w województwie szczecińskim, z kolei w 1950 r. powiat miastecki znalazł się województwie koszalińskim. Następna reforma administracyjna w 1975 r. zniosła podział na powiaty i umieściła Miastko w województwie słupskim. Rok 1998 przyniósł w Miastku powstanie Społecznego Komitetu Obrony Powiatu Miasteckiego i wielkie protesty, mimo których po kolejnej reformie w 1999 r. Miastko pozostało jedynie gminą i znalazło się w powiecie bytowskim.
|
||
Miastem partnerskim Miastka jest niemieckie Bad Fallingbostel; umowę o partnerstwie miast podpisano 7 października 2000 r.
|
||
W okolicy Bełżca już od 1940 roku istniały stworzone przez Niemców obozy pracy ("Arbeitslager"). Więźniowie osadzeni w tych obozach pracowali przy budowie obronnych konstrukcji granicznych (linia Ottona) oraz przy rozbudowie sieci kolejowej. Więźniami byli najczęściej Polacy podejrzewani o udział w ruchu oporu, inteligencja, Cyganie i Żydzi z Zamojszczyzny. Obozy pracy nie były bezpośrednio powiązane z założonym później obozem zagłady w Bełżcu.
|
||
Reputacja Soho jako "czerwonej dzielnicy" powstała 200 lat temu, jednak wyraźnie wzrosła w połowie XX stulecia. Już od lat 50. istniały tam domy publiczne, zaś od 1970 zaczęto notować prawdziwą falę powstawania nowych "przybytków rozkoszy" – doliczono się wtedy 250 sex-shopów, odnotowano porno-kina, kafejki i liczne uliczne prostytutki. Na przestrzeni lat władze z różnym skutkiem walczyły z płatną miłością. Po głośnej policyjnej pacyfikacji w 1991, sexbiznes w dzielnicy nieco zmalał, wzmocniły się za to sex shopy. Dziś dodatkowo problemem są niewątpliwie narkotyki, wszechobecne w ciemnych uliczkach Soho.
|
||
Debiutował jeszcze jako licealista (1987 rok) na łamach młodzieżowego tygodnika Na przełaj reportażem o szkolnej szatni. W 1990 roku do pracy w dziale reportażu Gazety Wyborczej przyjęła go Hanna Krall. Pierwszym tekstem Tochmana była "Bajka o dobrym księgowym". W Gazecie pracował do 2004 roku.
|
||
Od lutego 2010 roku prowadzi z Pawłem Goźlińskim i Mariuszem Szczygłem w radio TOK FM audycję "Wrzenie świata" poświęconą literaturze faktu. We wrześniu 2010 założył z nimi kawiarnię o tej samej nazwie przy ulicy Gałczyńskiego 7.
|
||
W latach 1793-1799 studiował medycynę, w 1800 obronił doktorat nauk medycznych; uczeń L. N. Vauquelina. Od 1806 był dyrektorem laboratorium chemicznego i wykładowcą na Uniwersytecie w Getyndze, od 1817 profesorem chemii i farmacji w Hanowerze. Pełnił także funkcję inspektora generalnego aptek hanowerskich. W 1817 odkrył pierwiastek kadm w popiołach pozostałych po wytapianiu cynku z jego węglanu.
|
||
Grupy te działały do 1940 roku, część uczestniczyła w organizacji niemieckich struktur sił bezpieczeństwa na obszarach Polski.
|
||
Do tworzenia oddziałów przystąpiono przed inwazją niemiecką na Związek Radziecki w maju 1941 r. w szkole policyjnej w Pretzsch (Elbe) w Saksonii. Sformowano cztery "Einsatzgruppen", oznaczone literami A, B, C i D, które podzielone zostały na "Einsatzkommanda" i "Sonderkommanda". "Einsatzgruppen" liczyła od 600 do 1000 SS-manów, SD-manów, członków Gestapo, Kripo, policjantów z 9 rezerwowego batalionu policyjnego i elitarnej jednostki tajnej policji Leitende Dienst. W literaturze przedmiotu podaje się informację, że dwie trzecie członków "Einsatzgruppen" miało wyższe wykształcenie prawnicze lub ekonomiczne, a jedna trzecia doktoraty. Jeden z dowódców "Einsatzkommando 6" z "Einsatzgruppen C", Ernst Biberstein, był pastorem i teologiem, inny z kolei z Sonderkomamando 7a, Einsatzgruppe B, Eugen Steimle, nauczycielem, a osądzony w Norymberdze Otto Ohlendorf był doktorem prawa, który skończył trzy fakultety uniwersyteckie. Oprócz wspomnianego Ohlendorfa tytuł doktora posiadali między innymi Franz Six (filozofia), Otto Rasch (prawo i ekonomia polityczna), Walter Blume (prawo), Martin Sandberger (prawo), Werner Braune (prawo), Eduard Strauch (prawo).
|
||
Występujące w filmie maszyny to Harleye Hydraglide z 1949, 1950 i 1952 - zbudowano po dwa, na wypadek awarii - przebudowane przez Cliffa Vaughsa i Bena Hardy'ego według pomysłu Fondy. To właśnie ten film spopularyzował, dziś już uznany za klasyczny, wygląd "custom choppera" z charakterystycznym długim widelcem.
|
||
Benedykt XIII (łac. "Benedictus XIII)", właściwie Vincenzo Maria Orsini de Gravina, imiona chrzestne Pietro, Francesco (ur. 2 lutego 1649 w Gravina in Puglia, archidiecezja Bari, zm. 21 lutego 1730 w Rzymie), włoski duchowny katolicki, od 1724 papież.
|
||
Pochodził z arystokratycznego rodu, który dał Kościołowi kilku papieży. Zrezygnował z praw dziedzicznych i w 1667 wstąpił do zakonu dominikanów. W 1668 złożył śluby zakonne, w lutym 1671 przyjął święcenia najpierw diakonatu, następnie kapłaństwa. Chciał prowadzić pobożne, skromne życie w klasztorze, jednak zabiegi rodziny dały mu w młodym wieku miejsce w Kolegium kardynałów (1672, prezbiter S. Sisto) oraz arcybiskupstwo Manfredonia (konsekrowany 3 lutego 1675 przez kardynała Paluzzo Paluzzi Altieri). W 1680 został biskupem Ceseny (z tytułem personalnym arcybiskupa), w marcu 1686 – ze względu na niesprzyjający jego zdrowiu klimat w Cesenie – przeniesiony na arcybiskupa Benewentu. W styczniu 1701 został kardynałem-biskupem Frascati, a w 1715 kardynałem-biskupem Porto e Santa Rufina. Przez cały czas utrzymywał jednocześnie stolicę Benewentu.
|
||
Portland – miasto w Stanach Zjednoczonych, port nad Atlantykiem, największe miasto stanu Maine. Zgodnie ze spisem z roku 2010 jego populacja wynosi 66 194 osób.
|
||
Po wojnie Falmouth otworzyło się na handel, a zwłaszcza jego nadmorska część zwana "The Neck", gdzie szybko rozwinął się doskonale prosperujący port handlowy. W 1786 z inicjatywy mieszkańców Falmouth, "The Neck" stało się odrębnym miastem nazwanym Portland. Miasto przeżywało ekonomiczny rozkwit aż do roku 1807, czyli do czasu wprowadzenia embarga na handel z Brytyjczykami, które w połączeniu z Wojną brytyjsko-amerykańską spowodowało recesję całej gospodarki miasta. Po wojnie zaczęto stopniowo odbudowywać struktury gospodarcze miasta. W roku 1820 Portland zostało wybrane na stolicę stanu Maine, ale utrzymało tę pozycję jedynie na 12 lat - w 1832 stolica została przeniesiona do Augusty, która piastuje tę funkcję do dziś.
|
||
Ukończył w 1954 Szkołę Główną Planowania i Statystyki. Tytuł profesora nauk ekonomicznych uzyskał w 1988. Do 1990 roku dyrektor do spraw finansowych Instytutu Nauk Ekonomicznych PAN (dyrektorem naczelnym był (1981-1990) prof. zw. dr hab Józef Pajestka, i prof. dr hab. Cezary Józefiak). W latach 1994-1997 był dyrektorem do spraw naukowych (dyrektorem był wówczas prof. dr hab. Marek Belka).
|
||
W trudnej sytuacji finansowej miasto nie mogło odbudować świątyni do jej pierwotnego wyglądu. Rozebrano wszystkie trzy wieże, kościół obniżono o ponad 6,5 metra i założono barokowe sklepienia żaglaste. Dach trójkalenicowy zastąpiono dwuspadowym. Próbowano nadać wtedy kościołowi wygląd barokowy, poprzez otynkowanie ścian i filarów oraz przemalowanie białą farbą wszystkich polichromowanych w poprzednim okresie rzeźb. W 1790 został zrekonstruowany ołtarz główny. W kościele stopniowo pojawiało się nowe wyposażenie. W 1850 położono w kościele nową marmurową posadzkę. Materiał był sprowadzony z Belgii, z kopalni w Namur i w Dinant.
|
||
Największa inwestycją tamtego okresu było dobudowanie w latach 1906-1907(w miejscu zniszczonego przez pożar w 1777 trójwieżowego masywu) nowej wieży. Uroczyste położenie kamienia węgielnego odbyło się 24 października 1906. Z wysokością 95 metrów dołączyła ona do najwyższych wież w całych wschodnich Niemczech, a dziś jest najwyższa kościelną wieżą po prawej stronie Wisły. W jej wnętrzu na pierwszym piętrze urządzono bibliotekę parafialną, mieszczącą około 1500 woluminów w tym wiele z okresu średniowiecza. Wyższe piętra zajmował system napędzający zegar oraz 6 brązowych dzwonów.
|
||
W czasie rządów Adolfa Hitlera w Niemczech ks. Arthur Kather był zagorzałym przeciwnikiem ideologii hitlerowskiej (m.in. odprawiał zakazane nabożeństwa dla mieszkających w Elblągu i okolicach robotników przymusowych), przez co w 1940 został wydalony z Prus Zachodnich na polecenie gauleitera Alberta Forstera.
|
||
31 grudnia 1947 przybył nowy proboszcz parafii św. Mikołaja i dziekan w Elblągu, ks. Wacław Hipsz, którego celem była m.in. odbudowa kościoła. 7 maja 1948 ks. Hipsz zorganizował Komitet Odbudowy Zabytkowego Kościoła św. Mikołaja w Elblągu, z zadaniem odbudowy katedry. 25 lipca 1948 rozpoczęto odgruzowywanie świątyni. W kościele ułożono szyny, po których wagonikami wywieziono około 7000 metrów sześciennych gruzu. Codziennie społecznie pracowało po około 25 osób, pomagali uczniowie szkół podstawowych nr 4 i 6, gimnazjum i Liceum Handlowego. Pracowała również młodzież ze Służby Polsce. Z funduszów państwowych wykonano prace przygotowawcze do szalowania pod płytę betonową, która miała w przyszłości stanowić strop katedry. W 1950 zabetonowano strop i uszczelniono go papą bitumiczną. Ważnym wydarzeniem tego roku było zamontowanie trzech dzwonów z uszkodzonego kościoła św. Anny w Elblągu w wyremontowanej konstrukcji stalowej wieży kościoła św. Mikołaja. Otynkowano również w tym roku 1/3 wnętrza tego kościoła. Prześladowanie duchowieństwa nie pozwoliło na kontynuowanie tych prac. 10 lutego 1952 ks. Hipsz otrzymał nakaz opuszczenia Elbląga w ciągu trzech dni i został przeniesiony do Ostródy. Nowego proboszcza długo nie zatwierdzano.
|
||
Wiadomo, że w 1777 spłonęły w pożarze kościoła. Po katastrofie zbudowano mały prowizoryczny instrument. W 1803 ówczesny proboszcz kościoła św. Mikołaja - Valentinus Ganswindt pragnąc zbudować nowe organy, sprzedał wiele cennych części wyposażenia kościoła ukrytych w skarbcu. Prawdopodobnie do budowy nowych organów nie doszło. Dopiero następny proboszcz Andreas Rehaag począł starania o nowsze i lepsze organy. Pierwotnie próbowano nabyć organy z rozbieranego właśnie kościoła pojezuickiego w Braniewie, lecz odstąpiono od tej koncepcji zamawiając w Gdańsku u Arendta nowe 35 - głosowy instrument. Prace nad budową trwały od 1818 do 1821. Finansowała je kasa kościelna, lecz i społeczność całego miasta Elbląga, która w formie zbiórki uzbierała 993 talary. Protestancki kupiec Gottfried Schiplick ofiarował na ten cel ogromną sumę 2000 talarów. Dzięki temu proboszcz Rehaag mógł w dniu 21 października 1821 uroczyście poświęcić nowe organy.
|
||
Kasper Tochman, także Kacper (Gaspar) Tochman (ur. 1797 w Łętowni, powiat Leżajsk, zm. 20 grudnia 1880 w Spotsylvanii, Wirginia) – polski prawnik, uczestnik powstania listopadowego (1830-1831), działacz polonijny w USA.
|
||
Początkowo pracował w Nowym Jorku jako nauczyciel języka francuskiego. W 1840 przyjął obywatelstwo amerykańskie i podjął naukę prawa amerykańskiego, co pozwoliło mu w 1845 uzyskać prawa adwokackie i otworzyć w Waszyngtonie kancelarię, wspólnie z Levim Woodburym. Pozostawał nieprzerwanie zaangażowany w działalność polonijną; w latach 1840-1844 prowadził aktywnie akcję propagandową, głosząc około 100 wielkich odczytów na temat sytuacji w Polsce, z czego część przed delegatami kongresów stanowych. Efektem tej akcji było wydanie kilkunastu korzystnych dla polskich emigrantów uchwał przez stanowe legislatury. Wybór przemówień z tego okresu Tochman ogłosił drukiem w 1844 w pracy "Na temat społecznych, politycznych i literackich stosunków w Polsce i perspektyw na przyszłość w powiązaniu z polityką Rosji wobec Stanów Zjednoczonych Ameryki".
|
||
Całkowitą liczbę wyprodukowanych samolotów Si 204 wszystkich wersji ocenia się na 1250 do 1300 egzemplarzy.
|
||
Bjørnstjerne Martinus Bjørnson (ur. 8 grudnia 1832 w Kvikne, Norwegia, zm. 26 kwietnia 1910 w Paryżu) – norweski pisarz, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1903). W laudacji doceniono jego „wzniosłą i różnorodną poezję, która zawsze odznaczała się świeżością natchnienia i niezwykłą czystością ducha” oraz „talent epicki i dramatyczny”. Przez wydawnictwo Gyldendal, a później także przez światowych krytyków, uznany za jednego z czterech najwybitniejszych pisarzy norweskich (wraz z Henrikiem Ibsenem, Jonasem Lie i Alexandrem Lange Kiellandem).
|
||
Z równą żarliwością Bjørnstjerne Bjørnson dyskutował o kwestiach językowych, kiedy porównywano wady i zalety obu odmian norweskiego. Od pierwszej połowy XVIII wieku posługiwano się w Norwegii językiem riksmål (od 1929 zwanym bokmål), wywodzącym się bezpośrednio z pisanej duńszczyzny. W roku 1850 powstał drugi język narodowy – landsmål, skodyfikowany przez Ivara Aasena i oparty na dialektach norweskich (od 1929 nazywany nynorsk). Bjørnson opowiedział się dość niespodziewanie za riksmålem, mimo że z samym Aasenem wielokrotnie jednoczył siły w politycznych zmaganiach. Swoje próby pisarskie w landsmålu ograniczył do stylizacji w niektórych wierszach i żałował, że nigdy nie udało mu się dogłębnie poznać tego języka.
|
||
Choć pod koniec życia Bjørnson uchodził za klasyka, którego uczczono (wraz z Ibsenem) pomnikiem przed Teatrem Narodowym, to nadal nie przestawał budzić kontrowersji. Kolejnej wolty dokonał w roku 1903, w chwili zakończenia unii ze Szwecją. Poparł wtedy konserwatystów, postulując umiarkowanie i ugodowość, co sprawiło, że przez liberałów został natychmiast uznany za sprzedajnego renegata. Przyznaną mu w tym samym roku Nagrodę Nobla interpretowano w kategoriach ściśle politycznych, zwłaszcza że w ubiegłych latach Bjørnson był członkiem Komitetu Noblowskiego, a zdaniem wielu krytyków na wyróżnienie zasługiwał raczej Henrik Ibsen. Sam pisarz dodatkowo podgrzał atmosferę opatrując swój kolejny dramat, "Daglannet" (1904), dedykacją „dla Akademii Szwedzkiej, z wyrazami wdzięczności”. Kiedy w 1905 roku dyskutowano w niezależnej Norwegii o ustroju państwa, Bjørnson, dawniej zagorzały republikanin, opowiedział się za monarchią, aby jego kraj był równy Danii i Szwecji. Zmarł w roku 1910 w Paryżu, gdzie od wielu lat spędzał wszystkie zimy. Ostatnią podróż odbył już poważnie chory, mając nadzieję, że francuscy medycy będą umieli leczyć jego dusznicę bolesną i zaradzą kłopotom z krążeniem. Ciało pisarza przewieziono do ojczyzny na pokładzie pancernika "Norge". Uroczysty pogrzeb odbył się w Christianii na cmentarzu Vår Frelsers.
|
||
To proste równanie opisuje zasadniczą cechę procesów polimeryzacji stopniowej, która powoduje trudności w otrzymywaniu polimerów o dużym stopniu polimeryzacji. Na przykład przy 98% przereagowaniu stopień polimeryzacji wynosi raptem 50. Aby osiągnąć stopień polimeryzacji rzędu 1000 potrzeba osiągnąć stopień przereagowania 99,9%, przy 99,99% przereagowania stopień polimeryzacji wynosi dopiero 10000. W przypadku polimerów syntetycznych duży stopień polimeryzacji ma kluczowe znaczenie dla własności użytkowych tworzyw sztucznych opartych na tych polimerach.
|
||
Miejscowość w 1325 wymieniana w kronikach pod nazwą "Serokomla". Zmiana nazwy na Janowiec (na pamiątkę poprzednich właścicieli) i otrzymanie praw miejskich nastąpiło w 1537 r., na podstawie przywileju otrzymanego od króla Zygmunta Starego. Miasto miało w założeniach (wykorzystując dogodne położenie leżącej naprzeciw przeprawy wiślanej z Mięćmierza wsi Serokomli) obsługiwać i czerpać spodziewane zyski z ważnego w XVI w. szlaku handlu wołami prowadzącego z Rusi przez Małopolskę na Śląsk. Ostatecznie, zamierzenia Piotra Firleja – starosty radomskiego i założyciela miasta – nigdy nie miały się spełnić. Po Firlejach Janowiec przeszedł w ręce Tarłów a następnie Lubomirskich. W 1655 r. Jerzy Lubomirski potwierdził stare i nadał nowe przywileje miastu. Z czasów potopu szwedzkiego datuje się ograbienie miasteczka i zniszczenie zamku (wkrótce odbudowanego). W 1732 r. król August II rozszeżył dotychczasowe przywileje dla Janowca. Wiek dziewiętnasty to stopniowy upadek gospodarczy miasteczka, które najpierw przegrało spory z właścicielami zamku o prawo do pastwisk i lasów (1812-1813), w 1820 r. właściciele zamku rozebrali ratusz, a w 1869 r. władze carskie po rewizji miast pozbawiły Janowiec praw miejskich. W okresie międzywojennym Janowiec należał do Gminy Oblasy. W latach 1929-1931 proboszczem janowieckim był poseł na sejm konstytucyjny (1919-1921, pierwszy po odzyskaniu niepodległości) ks. dr Władysław Chrzanowski (1886-1933), działacz społeczny, oświatowy i polonijny.
|
||
Latem 1940 roku grupa należąca organizacyjnie do Komendy Obrońców Polski pod dowództwem dr Koperskiego "Szymka" zaatakowała pod Janowcem oddział niemieckiej żandarmerii. Akcja miała zapobiec wykryciu przez Niemców tajnego magazynu broni. W 1941 r. miejscowość została spacyfikowana przez hitlerowców, zginęło wtedy 210 mieszkańców. Po wojnie została odbudowana.
|
||
Podczas powodzi w czerwcu 2010 wezbrane wody Wisły przerwały wał przeciwpowodziowy. W wyniku tego zdarzenia zalana została niżej położona część Janowca.
|
||
W 1950 roku Minister Żeglugi ustalił granice terytorialne morskiego portu handlowego w Gdańsku.
|
||
Największą atrakcją turystyczną są ruiny zamku joannitów z XIII wieku położone za wsią nad Jeziorem Grodziskim. Zamek został wzniesiony w II połowie XIV wieku i pełnił funkcję siedziby komandorii. Składał się z prostokątnego domu mieszkalnego oraz potężnej wieży wbudowanej w mury obronne. W połowie XVII w. po wojnie trzydziestoletniej zamek przejęła królowa szwedzka. W 1680 r. zakupiony został przez żonę elektora brandenburskiego Dorotę. Na jej zlecenie zamek zostaje poddany gruntownej przebudowie i zamienia się w trójskrzydłową barokową rezydencję. Prace prowadzone były najpierw pod nadzorem Ryckwaerta (prowadził budowę m.in. zamku w Schwedt, Oranienbaum i Zerbst), a po roku 1682 Michaela Smidsa i Johanna Neringa (autor pałacu Charlottenburg w Berlinie). To z tego właśnie okresu pochodzi całkowicie zachowane, jedyne w swoim rodzaju na terenie Pomorza Zachodniego, wspaniałe barokowe wyposażenie wnętrz, na które składają się stiukowe sufity, kominki, posadzki, klatki schodowe oraz malowidła ścienne na drugim piętrze. Pod koniec XIX dokonano niewielkich przeróbek zamku (zlikwidowano tympanon w głównej osi pałacu), ale poza tym obiekt przetrwał w niezmienionej postaci do chwili obecnej. Od 1872 r. Swobnica stała się rezydencją domu królewskiego. Opuszczony na początku XX wieku, po 1945 roku przeszedł w posiadanie PGR, które urządziło tu najpierw swoje biura, a potem spichlerz.
|
||
W latach 80. XX wieku najmniejszym samochodem w ofercie koncernu FIAT był model 126, którego produkcja rozpoczęła się w 1972 roku, a koncepcja pojazdu sięgała lat 50. i wywodziła się z modelu 500. Konstrukcja Fiata 126 odbiegała pod względem zastosowanych rozwiązań od ówczesnych standardów, z tego powodu rozpoczęto prace nad jego następcą o oznaczeniu X1/79. Nowe auto zasadniczo różniło się od poprzednika. Miało nowoczesne 3-drzwiowe nadwozie typu hatchback oraz umieszczony z przodu silnik chłodzony cieczą. W 1985 roku opracowano prototypy nazwane "Topolino", które zbliżone były do modelu seryjnego. W Polsce już w drugiej połowie lat 70. rozpoczęto negocjacje z Fiatem, które dotyczyły zakupu licencji nowego modelu, mającego stopniowo zastępować starzejącego się "Malucha". Umowa została podpisana 18 czerwca 1979 roku i przewidywała rozpoczęcie montażu, a później produkcji Fiata Panda w FSM. Z powodu niestabilnej sytuacji politycznej i ekonomicznej w Polsce na początku lat 80. umowa ta została zawieszona na 3 lata. Po tym okresie powrócono do rozmów z Fiatem i rozpoczęto prace nad Beskidem 106, który zostałby wprowadzony do produkcji w przypadku niepowodzenia rozmów z włoskim koncernem. Ostatecznie umowę przewidującą rozpoczęcie produkcji nowego modelu X1/79 w FSM zawarto 9 września 1987 roku. Według planów strony polskiej oprócz Cinquecento produkowany miał być również polski samochód o konstrukcji pochodnej od włoskiego auta. W 1988 roku wykonano makietę Beskida 1760 o długości 3,48 m. W grudniu 1988 roku za sprawą ministra przemysłu Mieczysława Wilczka, pojawił się pomysł połączenia FSM i FSO oraz produkcji tego modelu w obydwu zakładach. Zbudowano wówczas kolejne makiety pochodnych aut zunifikowanych z konstrukcją Cinquecento – 3-drzwiowego hatchbacka o oznaczeniu Beskid 1702 i 5-drzwiowego Beskida 1703, który miał być produkowany w FSO. W późniejszym czasie zbudowano jeżdżący prototyp modelu 1703 jednak z nadwoziem 4-drzwiowym.
|
||
W latach 1992-1996 FIAT produkował odmianę modelu Cinquecento z silnikiem elektrycznym o nazwie "Elettra". Samochód wyposażony był w silnik elektryczny prądu stałego o mocy do 9,2 kW/12,5 KM przy 2500 obr/min, moment obrotowy wynosił 35 Nm. Pojazd dostępny był w dwóch wariantach, z bateriami ołowianymi lub niklowo-kadmowymi. Wersja z bateriami ołowiano-żelowymi miała masę własną 1110 kg i zasięg w mieście do 70 km, poza miastem do 100 km przy prędkości średniej 50 km/h, żywotność baterii wynosiła 600 cykli ładowania. Drugi wariant zapewniał 3-krotnie większą trwałość, masa własna pojazdu wynosiła 1020 kg, a zasięg wzrastał do 100 km w mieście i 150 km poza nim. Cinquecento Elettra wykorzystywał dwa zestawy akumulatorów, jeden pod maską silnika, drugi pod tylną kanapą - w miejscu zbiornika paliwa. Powstało ponad 100 egzemplarzy elektrycznej wersji Cinquecento.
|
||
Wersja Abarth bazowała na modelu Cinquecento Sporting. Do napędu użyto tego samego silnika, zmiany objęły wyłącznie wygląd pojazdu. Zastosowano zderzaki przednie i tylne z dokładkami, boczne progi, tylny spoiler z wbudowanym trzecim światłem stop oraz przednie światła przeciwmgłowe. W standardowym wyposażeniu znajdowały się: zestaw audio, immobiliser, centralny zamek, elektrycznie sterowane szyby, 5-ramienne felgi Speedline o średnicy 13 cali ze stopów lekkich oraz wnętrze o sportowym wystroju. Za dopłatą samochód można było doposażyć w poduszkę powietrzną kierowcy, napinacze pasów bezpieczeństwa oraz szklany dach. Prędkość maksymalna wynosiła 150 km/h, tak jak w przypadku wersji Sporting. Cena na rynku brytyjskim na początku roku 1997 wynosiła około 7000 funtów szterlingów.
|
||
W roku 1993 Abarth rozpoczął coroczną serię wyścigów dedykowanych modelowi Fiat Cinquecento, nosiła ona nazwę "Fiat Cinquecento Trophy". W 1993 roku na Rajdzie Monte Carlo Fiat przedstawił wersję Cinquecento Trofeo. Konstrukcyjnie pojazd opierał się na standardowym Cinquecento 900, zmiany objęły m.in: układ zawieszenia, wewnątrz zamontowano klatkę bezpieczeństwa, a z przodu zamontowano dodatkowe światła. Pierwsze wersje pojazdu przygotowane przez Fiat Auto Corse osiągały moc maksymalną około 66 KM (49 kW). W następnych latach zespół opracowywał wzmocnioną wersję Cinquecento Sporting, którą wystartował w Rajdowych Mistrzostwach Europy 1996. Samochód osiągał moc około 90 KM (66 kW), zastosowano w nim hamulce z Fiata Uno Turbo. W styczniu 1997 roku 14 pojazdów Grupy A wzięło udział w Rajdzie Monte Carlo. Z silnika 1100 możliwe było uzyskanie ponad 160 KM (118 kW) przy 9500 obr./min.
|
||
Ukończył "Christian Society High School" w Karaczi. W 1893 wyjechał do Londynu do pracy. W 1894 zaczął tam studia prawnicze. Miał 2 siostry: Fatimę Jinnah i Szirin Bai. Od 1897 odbywał praktykę adwokata w Bombaju. Od 1910 należał do Zgromadzenia Prawodawczego przy wicekrólu. Od 1913 do 1928 prowadził działania na rzecz współpracy między Indyjskim Kongresem Narodowym (INC, był również jego członkiem) a Ligą Muzułmańską (wstąpił do niej w 1913).
|
||
Pakistański bohater narodowy. Przywódca muzułmanów w Indyjskim Kongresie Narodowym oraz długoletni przewodniczący Ligi Muzułmańskiej. W 1930 roku zerwał współpracę z Gandhim i stworzył koncepcję utworzenia z północnych prowincji indyjskich oddzielnego państwa dla muzułmanów - Pakistanu. Został jego założycielem i od 1947 pierwszym gubernatorem (aż do swojej śmierci).
|
||
W maju 1918 ochotniczo wstąpił do Armii Czerwonej. Od 21 sierpnia 1918 w Armii Czerwonej na stanowiskach administracyjnych: komendant rejonowy Krymskiej Komendantury Wojennej od sierpnia do listopada 1918, komisarz wojskowy komendantury wojennej miasta Mozyrz – od listopada 1918 do czerwca 1920 uczestnik wojny domowej w Rosji. Od czerwca do września 1920 szef sztabu 17. Dywizji Piechoty, od września 1920 do czerwca 1921 – dowódca 48. Odesskiego Pułku Piechoty w Mińsku. Przez 4 miesiące przebywał w areszcie. Od października 1921 do maja 1922 – dowódca 33. Jeleckiego Pułku Piechoty, od maja 1922 do lutego 1923 – pomocnik dowódcy 11. Pułku Piechoty, od marca 1923 do stycznia 1924 – komendant dywizyjnej szkoły młodszych dowódców, Od stycznia 1924 do grudnia 1932 – dowódca 6., następnie 33. Pułku Piechoty. W 1929 ukończył Wyższą Szkołę Oficerską w Moskwie. Następnie od grudnia 1932 do lipca 1937 szef sztabu – kolejno: 18. Dywizji Piechoty, 52. Dywizji Piechoty oraz 17. Dywizji Piechoty. Od lipca do grudnia 1937 pozostawał w rezerwie. W grudniu 1937 aresztowany w ramach wielkiej czystki. Po uwolnieniu w marcu 1940 z nieznanych zarzutów dalej w służbie, wykładowca taktyki na kursach "Wystrieł" w Sołniecznogorsku.
|
||
Od 19 sierpnia 1943 do 22 stycznia 1944 dowódca 166. Dywizji Piechoty na froncie radziecko-niemieckim, m.in. na Froncie Woroneskim. Jesienią 1943 został ciężko ranny pod Achtyrką. Generał major od 16 sierpnia 1943. Dwukrotnie wstępował do partii komunistycznej – RKP(b) – w 1918 (wykluczony w 1921 w związku z aresztowaniem) oraz WKP(b) w 1940 po oczyszczeniu z zarzutów.
|
||
Po zakończeniu I wojny światowej oddziały polskie na terenie byłej Kongresówki i w Małopolsce przejęły od Niemców w listopadzie 1918 roku 21 samolotów "Rumpler C.I", a ponadto w warsztatach Stacji Lotniczej w Poznaniu na lotnisku Ławica ze zdobytych podzespołów i części zmontowano jeszcze w 1920 roku 6 samolotów tego typu.
|
||
W samoloty "Rumpler C.I" wyposażono eskadry wywiadowcze nr 2., 5., 6., 8., 12. i 14. Stosowano je w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku do rozpoznania, po jej zakończeniu niektóre ocalałe egzemplarze stosowano do szkolenia i treningu załóg.
|
||
W mieście znajduje się skocznia narciarska o nazwie Lugnet, na której kiedyś rozgrywane były zawody Pucharu Świata w skokach narciarskich. Miasto czterokrotnie było organizatorem mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym: w latach 1954, 1974, 1980 (nieoficjalne) oraz 1993. Kolejny raz będzie gościć imprezę tej rangi w 2015 roku. Miasto było kandydatem do organizacji zimowych igrzysk olimpijskich w 1988 oraz 1992 roku.
|
||
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 11 303 mieszkańców.
|
||
W I poł. XIV w. na jego miejsce wzniesiono gotycki zamek, u stóp którego rozwinęła się osada. Nosiła ona początkowo nazwę "Piędziców" (1405 – "Pandziczow", około 1470 "Pyandzyczow"). Od XVI w. używana jest współczesna nazwa. Nie zachowały się informacje o pierwszych właścicielach Pińczowa. Wiadomo, że w 1424 r. osada stała się własnością rodu Oleśnickich. Wybudowali oni na Górze Zamkowej nową rezydencję, a w osadzie ufundowali klasztor Paulinów. 21 września 1428 r. król Władysław Jagiełło na zamku w Lublinie nadał Pińczowowi prawa miejskie.
|
||
W 1939 w Pińczowie mieszkało 3500 Żydów. W październiku 1942 Niemcy deportowali 3000 Żydów do obozu zagłady w Treblince.
|
||
W 1939 r. miasto zostało zniszczone przez oddziały niemieckie. Podczas II wojny światowej rejon Pińczowa był miejscem aktywnej działalności partyzanckiej. Od lipca do sierpnia 1944 r. miasto było przejściowo wyzwolone przez partyzantów z AK, AL i Batalionów Chłopskich. Obszar o powierzchni 1000 km², wyzwolony spod okupacji hitlerowskiej, który obejmował tereny od Pińczowa po Działoszyce i od Nowego Korczyna po Nowe Brzesko, nosił nazwę Republiki Pińczowskiej.
|
||
Od października 2010 jest również dostępne boisko wielofunkcyjne "Orlik", zaraz przy pływalni "Delfinek"
|
||
Suwmiarka jest jednym z podstawowych warsztatowych przyrządów pomiarowych służącym do szybkiego pomiaru wytwarzanych elementów. Zakresy pomiarowe suwmiarek obejmują przedział od 150 mm (standardowo) do nawet 3000 mm.
|
||
Karol Szwedowski był żonaty i miał pięcioro dzieci. Córki – Irena i Maria oraz syn – Józef przeżyli wojnę. Ryszard został rozstrzelany przez hitlerowców 26 lutego 1940 w Palmirach, a Karol (junior) został zamordowany w Auschwitz.
|
||
W czerwcu 1940 roku, po zajęciu Francji, w ręce Niemców dostał się zatopiony w Sekwanie prototyp miniaturowego pojazdu gąsienicowego dzieła Adolphe'a Kegresse'a. Na jego podstawie w zakładach Borgwarda w Bremie powstała podobna konstrukcja przeznaczona dla Wehrmachtu. W kwietniu 1942 roku wyprodukowano pierwszych 15 egzemplarzy, a później wykonywano od 100 do 200 pojazdów miesięcznie.
|
||
W 1945 roku w magazynach niemieckich było wciąż ponad 2,5 tys. sztuk tej broni. W sumie do końca wojny wyprodukowano 2650 Goliathów o napędzie elektrycznym i 5079 o napędzie spalinowym.
|
||
W Pucharze Świata zadebiutował 30 grudnia 1979 w Oberstdorfie, gdzie zajął 27. miejsce. Pierwsze punkty zdobył 1 stycznia 1980 w Garmisch-Partenkirchen za zajęcie 14. miejsca. Po raz pierwszy na podium PŚ stanął 6 stycznia 1980 w Bischofshofen, pierwszy raz zwyciężył 27 stycznia tego samego roku w Zakopanem.
|
||
Dziesięciokrotnie stawał na podium zawodów Pucharu Świata, w tym trzy razy na najwyższym stopniu (wśród polskich skoczków ustępuje w tej klasyfikacji tylko Adamowi Małyszowi i Kamilowi Stochowi), punktował zaś 47 razy – wedle stosowanej obecnie skali zdobyłby 1920 punktów. Jest byłym nieoficjalnym rekordzistą świata w długości skoku. Od rekordu Mattiego Nykänena z 1985 kolejne "rekordy" mają, nadawany przez FIS, status nieoficjalnych jako "najlepsze wyniki na świecie".
|
||
27 stycznia 1980 wygrał konkurs PŚ na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Warunki atmosferyczne były bardzo dobre, co przyciągnęło wielu kibiców. Dzień wcześniej był 11. na Średniej Krokwi. Za zwycięstwo w nagrodę dostał kożuch. Uzyskał odległości 113 m i 113,5 m. Na drugim miejscu uplasował się Stanisław Bobak. 9 lutego w Saint-Nizier Fijas wygrał po raz drugi w karierze, wyprzedzając Hansa Wallnera i Bobaka, po skokach na 99 m i 101 m.
|
||
W 1352 r. Jan herbu Syrokomla kupił wzgórze Korzkiew, gdzie wybudował zamek, który pełnił funkcję obronną i mieszkalną rodu Zaklików do II połowy XV w. Kolejnymi właścicielami byli: Szczepan Świętopełk z Irządz, kupiec Piotr Krupka, rodzina Zborowskich i Ługowskich. Pod koniec XV w. oraz 1720 r. (właścicielami byli wówczas Jordanowie), budowla została przebudowana. Zamek znajdował się następnie w rękach Wesslów i Wodzickich, a pod koniec XIX wieku popadł w ruinę. Od 1997 roku zamek jest stale zamieszkany przez jego właścicieli – rodzinę Donimirskich (architekt Jerzy Donimirski z żoną i dziećmi), który podjęli się odnowienia i odbudowania zamku. Obecnie ciągle trwają prace budowlane polegające na konserwacji i rekonstrukcji. Zagospodarowywane jest również całe wzgórze zamkowe, a również podnóże warowni. Planowana jest także odbudowa mieszczącego się dawniej w pobliżu zamku dworu, odtworzenie stawów oraz stworzenie małego muzeum i skansenu.
|
||
Powstał ruseński komitet rewolucyjny, który w 1874 r. stał się centralnym komitetem krajowym. Działalność miała na celu wyzwolenie Bułgarii spod zaboru tureckiego – stało się to w lutym 1878 r., kiedy rosyjskie wojska pod dowództwem gen. Totlebena wkroczyły do miasta. Przed i po wyzwoleniu powstało wiele fabryk (stocznia, garbarnia, browar i inne). W 1890 r. było już 14 fabryk, a w 1907 r. powstała największa w Bułgarii fabryka produkująca maszyny. W okresie międzywojennym miasto dotknął ogólnoświatowy kryzys gospodarczy – wiele firm i banków upadło lub wycofało się.
|
||
Słucka wprowadziła do zawodów łyżwiarskich podwójny piruet Biellmann ze zmianą nogi. Podczas zawodów w 2000 jako pierwsza zawodniczka w historii wykonała kombinację potrójnego lutza z potrójnym rittbergerem, a rok później – kombinację potrójnego lutza z potrójnym toeloopem.
|
||
W średniowieczu pełniła funkcję wielkiego repozytorium relikwii; oprócz relikwii Chrystusowych, dla których zastrzeżono górną kondygnację, w dolnej kaplicy znalazły się relikwiarze na relikwie świętych patronów Francji, m.in. świętych: Marcina, Ludwika z Tuluzy, Seweryna. Dwukondygnacyjny podział ten odzwierciedla się również w wyglądzie głównej, zachodniej fasady. W 1630 r. część wnętrza zniszczył pożar. W czasie rewolucji francuskiej kaplicę zamieniono na magazyn mąki. Został zniszczony przede wszystkim zespół relikwiarzy, w tym główny, złoty relikwiarz mieszczący pamiątki po męce i śmierci Chrystusa. Tenże został przetopiony.
|
||
Jest to kaplica podwójna, dwukondygnacyjna na planie prostokąta z przedsionkiem i poligonalną apsydą, zwieńczona smukłą iglicą. Dolną kaplicę, przeznaczoną pierwotnie dla zwykłych uczestników nabożeństw, (trójnawową) zdobi bogata polichromia pochodząca z XIX wieku, pierwotny wystrój wnętrz został zniszczony przez powódź w 1690 roku.
|
||
Hjalmar Schacht (ur. 22 stycznia 1877 w Tinglev, Północny Szlezwik, zm. 3 czerwca 1970 w Monachium) – ekonomista niemiecki, od 1923 komisarz walutowy Niemiec i prezes Banku Rzeszy ("Reichsbank").
|
||
Odsunięty w 1930 od prezesury Reichsbanku Schacht uczestniczył w dojściu do władzy Adolfa Hitlera pośrednicząc w jego kontaktach z kręgami przemysłowymi i finansowymi Niemiec, niechętnymi do początku lat 30. wobec NSDAP. Po dojściu Hitlera do władzy został w 1934 ministrem gospodarki Rzeszy i ponownie prezesem Reichsbanku. Organizował rozbudowę przemysłu zbrojeniowego poprzez system tzw. weksli MeFo (niem. Metallurgische Forschungsgesellschaft mbH) umożliwiających bezgotówkowe rozliczanie wierzytelności w przemyśle ciężkim Niemiec. W 1938 został usunięty ze stanowiska (zastąpiony przez Waltera Funka) po naradzie u Hitlera (opisanej w protokole Hossbacha), gdy uświadomił sobie, że polityka Hitlera prowadzi bezpośrednio do wojny światowej i wyraził swoje obiekcje wobec takiej polityki. Po zamachu na Hitlera w lipcu 1944 internowany w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen (w tzw. "Zellenbau") jako tzw. "Ehrehäftling".
|
||
Z zasad państwa prawa wynika, że dla ważności aktu normatywnego powszechnie obowiązującego wymagane jest, obok wydania go przez umocowany do tego organ w przepisanym trybie, także ogłoszenia (promulgacji) w dzienniku urzędowym. W polskim prawie regulowane jest to ustawą z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych. Ogłoszenie aktu normatywnego w dzienniku urzędowym jest obowiązkowe. Natomiast odrębne przepisy mogą wyłączyć obowiązek ogłoszenia aktu normatywnego niezawierającego przepisów powszechnie obowiązujących. Co do zasady akty normatywne ogłasza się niezwłocznie.
|
||
Rzeka Iguaçu wypływa z Serra do Mar, niedaleko brazylijskiego wybrzeża, na południe od Sao Paulo, źródła znajdują się w pobliżu Kurytyby i płynie w głąb lądu (na zachód) ok. 1320 km. Przez Wyżynę Brazylijską wije się zakolami, aż wzbogacona wodami dopływów, opada po blisko 275 progach skalnych, rozbijających jej nurt. Największy z wodospadów, wodospad Garganta del Diablo ("Gardło Diabła") ma wysokość 72 m, wyższą niż wodospad Niagara.
|
||
Shenyang (chin. trad.: 瀋陽; chin. upr.. 沈阳; pinyin: "Shěnyáng"; mandż.: "Mukden" ) – miasto w północno-wschodnich Chinach, ośrodek administracyjny prowincji Liaoning, stolica Mandżurii. W 2010 roku liczba mieszkańców strefy zurbanizowanej wynosiła 3 559 349. Zespół miejski w 1999 roku liczył 8 726 655 mieszkańców.
|
||
W X wieku hrabstwo francuskie. Od 1154 jest posiadłością Plantagenetów. W 1205 roku odzyskana dla Francji przez Filipa II Augusta. Od 1360 znajdowała się jako księstwo w rękach dynastii Andegawenów neapolitańskich. W 1487 została ostatecznie włączona do Francji.
|
||
Układy IT prądu przemiennego do 1000 V w Polsce bywają zwykle uziemiane przez bezpiecznik iskiernikowy, który w czasie normalnej pracy sieci zapewnia przerwę izolacyjną, pomiędzy punktem neutralnym N, a ziemią. Z uwagi na polepszenie się jakości izolacji stosowanej między uzwojeniem pierwotnym transformatora, co raz częściej jednak spotyka się układy IT uziemione poprzez impedancję.
|
||
Fushun (chin.: 抚顺; pinyin: "Fǔshùn") – miasto o statusie prefektury miejskiej w północno-wschodnich Chinach, w prowincji Liaoning, w pobliżu miasta Shenyang. W 2010 roku liczba mieszkańców miasta wynosiła 1 417 054. Prefektura miejska w 1999 roku liczyła 2 269 093 mieszkańców. Największy w kraju ośrodek odkrywkowej eksploatacji węgla kamiennego, łupków bitumicznych i glin ogniotrwałych. Huty żelaza, aluminium, zakłady ekstrakcji łupków bitumicznych, rafineria ropy naftowej. Rozwinięty przemysł chemiczny, maszynowy, elektroniczny i materiałów budowlanych. W zachodniej części miasta wydzielono specjalną strefę ekonomiczną o powierzchni 3,6 km², ze specjalnymi udogodnieniami prawnymi w zakresie rozwoju ekonomicznego i technologicznego.
|
||
W mieście Fushun do 1950 roku więziony był przez chińskie władze ostatni cesarz Puyi.
|
||
Henryk był najmłodszym synem księcia ziębickiego Bolka III i Eufemii Bytomskiej. Z powodu nie zachowania się wielu źródeł o życiu Henryku mamy znikome wiadomości. Osoba księcia jest obecna wyłącznie jako współwystawca dokumentów starszego brata Jana. Nie zdążył się ożenić - zmarł 11 marca 1420 roku i został zapewne pochowany w klasztorze w Henrykowie.
|
||
W 1990 podpisał kontrakt zawodowy i wziął udział w Mistrzostwach Świata w Japonii. Jesienią tego roku wynikły problemy zdrowotne (arytmia serca), które spowodowały, że musiał zrezygnować ze sportu. Podejrzewano, że przyczyną problemów było nadużywanie środków dopingujących (EPO). Odmiennego zdania jest prof. Romuald Lewicki z Zakładu Medycyny Sportowej WAM w Łodzi, który uważa, że doniesienia na temat EPO są nieprawdziwe. Zawodnik nie miał wrodzonej ani nabytej choroby serca, a arytmia mogła być następstwem nieleczonych infekcji dróg oddechowych.
|
||
Conciergerie zdobyło złą sławę w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej, kiedy zyskało potoczną nazwę "przedpokoju gilotyny". Od 2 kwietnia 1793 r. do 31 maja 1795 r. Wielka Sala mieściła Trybunał Rewolucyjny, natomiast piętra budynku przeznaczono dla więźniów. Większość osadzonych przebywała w salach zbiorowych, lepsze warunki miały jedynie nieliczne osoby, które mogły kupić sobie pojedynczą celę oraz szczególnie ważni więźniowie, jak Maria Antonina, Danton czy Robespierre. Łącznie przez więzienie przewinęło się około 1200 osób.
|
||
Według danych państwowej komisji wyborczej, frekwencja wyniosła 59%. Oficjalnie było to 14 milionów Irakijczyków, ale listy wyborców powstawały głównie na podstawie wcześniejszych list, służących do przyznawania kartek zapomogowych. Lokale wyborcze funkcjonowały najlepiej na terenach zamieszkanych przez ludność kurdyjską i szyitów. Na tych terenach mówiło się o prawdziwym przewrocie w świadomości Irakijczyków i entuzjazmie związanym z wyborami. Inaczej było na terenach sunnickich. W Bagdadzie w dzielnicach sunnickich wiele lokali było zamkniętych, a w otwartych ruch był niewielki. W dwustutysięcznym sunnickim mieście Samarra oddano zaledwie 1400 głosów, wliczając w to głosy szyickich policjantów pilnujących urn wyborczych.
|
||
Reguły są zalecane i publikowane przez Międzynarodową Izbę Handlową (ICC). Oficjalną wersją Incoterms 2000 jest oryginalny tekst angielski, który został zaaprobowany przez Komisję Prawa Handlu Międzynarodowego (UNCITRAL) Organizacji Narodów Zjednoczonych. Autoryzowane tłumaczenia w 31 językach są dostępne w lokalnych komitetach ICC.
|
||
Reguły ujęte w Incoterms 2000 podzielone zostały na grupy, zróżnicowane ze względu na wspólne dla poszczególnych grup warunki, m.in. opłaty za transport i ubezpieczenie, moment przeniesienia ryzyka (a tym samym zrealizowania dostawy, co jest bezpośrednio związane z zagadnieniami dotyczącymi płatności za zrealizowany kontrakt), odpowiedzialności za formalności oraz koszty związane z odprawami celnymi eksportowymi i importowymi.
|
||
Z zawodu inżynier mechanik, od 1978 pełnił funkcję dyrektora fabryki budowy maszyn im. Kirowa w Mińsku. Podczas pierestrojki zaangażował się w politykę i 7 kwietnia 1990 objął stanowisko szefa rządu Białoruskiej SRR. Jako premier opowiadał się przeciwko likwidacji ZSRR, a później był zwolennikiem integracji gospodarczej i politycznej Białorusi z Rosją.
|
||
24 lipca 1992 na inaugurację Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie ukazało się pierwsze kolorowe wydanie. 6 października 2000 ukazał się pierwszy numer piątkowego dodatku – "Magazynu Sportowego". Obecnie wydawany w Warszawie – do 2 listopada 2007 przez "Marquard Media Polska Sp. z o.o.", a od 3 listopada 2007 przez Axel Springer Polska. Do końca marca 2000 ukazywał się pięć razy w tygodniu (od poniedziałku do piątku), zaś od Od 1 kwietnia 2000 – sześć razy (dodatkowo w soboty w tzw. wydaniu weekendowym sobotnio-niedzielnym). Po połączeniu się z krakowskim dziennikiem „Tempo” (a następnie całkowitej likwidacji krakowskiej redakcji), co piątek ukazuje się wraz z "Magazynem Sportowym" z dopiskiem "Tempo", jako jego dodatek ze zmienioną formułą (od 12 września 2008).
|
||
Cobh (dawna nazwa Queenstown; irl. "An Cóbh") – niewielkie miasto (ok. 6500 mieszkańców) i port morski w hrabstwie Cork (Irlandia) leżące na południowy wschód od miasta Cork. Miasto jest miejscowością letniskową i uzdrowiskową.
|
||
W 1720 powstał tu pierwszy w Irlandii klub żeglarski. W mieście znajduje się neogotycka katedra św. Kolmana (wzniesiona w latach 1868-1918). W latach 1848-1950 z miasta wypływały statki z emigrantami, głównie do Ameryki. Migracje te miały miejsce szczególnie w czasie wielkiego głodu, gdzie wypłynęło stąd ok. 2,5 miliona Irlandczyków.
|
||
Miasto zostało założone przed 2000 rokiem p.n.e. przez lud Hatti. W XIX i XVIII w. p.n.e. znajdowała się tu faktoria handlowa związana z kupiecką kolonią asyryjską w Kanesz, położonej w pobliżu dzisiejszego Kültepe. Około 1700 r. p.n.e. miasto zostało zdobyte przez króla Anitta, wywodzącego się z miasta Kussary, który zrównał miasto z ziemią, przestrzegając następców, by, pod groźbą boskiej kary, nie ważyli się go odbudować. W połowie XVII w. p.n.e. król Labarna z Kussary, który przybrał imię Hattusilis I, otoczył kamiennym murem obszar zrujnowanego miasta i w ich obwodzie wzniósł nowe budynki. Hattusa stała się stołecznym miastem hetyckiego państwa. Miasto założono na ściętym wierzchołku, obronnego z natury, wzgórza o powierzchni ok. 1,8 km². Składało się z dwóch jednostek: wewnętrznej cytadeli z budynkami administracyjnymi i świątyniami, i właściwego miasta opasanego murami z trzema potężnymi bramami, do których prowadziły platformy flankowane zewnętrznymi murami. Zachodnia brama była ozdobiona reliefem lwa, wschodnia reliefem wojownika, południowa reliefem sfinksa. Na terenie miasta wzniesiono cztery zespoły świątynne. W trakcie badań odnaleziono w Hattusie jedną z najstarszych królewskich bibliotek z terenów Bliskiego Wschodu, liczącą 1300 tabliczek.
|
||
Hattusa została zdobyta ok. 1200 r. p.n.e. prawdopodobnie przez tak zwane Ludy Morza, i to wydarzenie stanowi końcową cezurę istnienia państwa hetyckiego.
|
||
Place zbudowano w latach 1755-1775 według projektu Jacques'a Ange Gabriel'a. Na jego środku ustawiono pomnik Ludwika XV, a sam plac otrzymał jego imię. W czasach rewolucji francuskiej usunięto pomnik króla, a na placu ustawiono gillotynę. Swoje stałe miejsce gilotyna znalazła przy wejściu do Ogrodów Tuilerie. Tu pozbawiła życia ponad 1300 osób. Między innymi w 1793 roku ścięto na placu króla Ludwika XVI oraz królową Marię Antoninę.
|
||
Współczesną nazwę nadano placowi po Rewolucji mając nadzieję, że czasy krwawego terroru nigdy nie wrócą. W centralnej części placu znajduje się egipski obelisk podarowany w 1831 roku przez kedywa (wicekróla) Egiptu, Muhammada Alego. Obelisk ma ponad 3300 lat (w 2006 r.) i pochodzi ze świątyni w Luksorze. Waży 230 ton i mierzy 23 metry wysokości. W ostatnich latach Egipt żąda jego zwrotu.
|
||
Podczas swojego marszu z Peenemünde na Wolin w dniach 14–19 lipca 1630 w "Kaseburgu" nocował wraz z oddziałem kawalerii król szwedzki Gustaw II Adolf.
|
||
Karsibór w przeszłości nie był ani mało znaczącą, ani położoną na uboczu osadą czy wsią. Dopiero w wieku XIX, gdy wybudowano w 1880 roku Kanał Piastowski radykalnie zmienił jego sytuację. Powstała wyspa Karsibór, na którą uruchomiono przeprawę promem linowym, a później łańcuchowym. Most, który dziś łączy wyspy Karsibór i Wolin zbudowano dopiero w roku 1967.
|
||
Od 1959 służył w milicji. Początkowo był inspektorem ochrony przeciwpożarowej w Wydziale Spraw Wewnętrznych rejonu pliskiego w obwodzie witebskim. Od początku lat 60. pracował w organach milicji Witebska i obwodu witebskiego. W latach 1981–1985 pełnił funkcję naczelnika wydziału ochrony porządku publicznego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Białoruskiej SRR. Od 1985 do 1990 kierował Wydziałem Spraw Wewnętrznych obwodu witebskiego. W 1993 otrzymał nominację na generała-porucznika milicji.
|
||
Od 1973 do 1981 zasiadał w rejonowych i miejskich radach deputowanych. Od 1985 był deputowanym rady obwodowej. W 1990 został wybrany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR, która w 1991 przekształciła się w Radę Najwyższą Republiki Białoruś. Zasiadał w Prezydium Rady, przewodniczył komisji bezpieczeństwa narodowego, obrony i walki z przestępczością oraz komisji praw człowieka przy Prezydium Rady Najwyższej. 28 stycznia 1994 został wybrany na stanowisko przewodniczącego Rady Najwyższej. Pełnił obowiązki głowy państwa do momentu zaprzysiężenia pierwszego prezydenta. Pod jego przewodnictwem 15 marca 1994 Rada Najwyższa przyjęła Konstytucję Republiki Białoruś. W 1995 uzyskał reelekcję do Rady Najwyższej kolejnej kadencji.
|
||
Stefan Lindemann (ur. 30 września 1980 w Erfurcie) – niemiecki łyżwiarz figurowy, wielokrotny mistrz kraju w jeździe indywidualnej.
|
||
Stanisław Bobak (ur. 12 marca 1956 w Zębie, zm. 12 listopada 2010 w Zakopanem) – polski skoczek narciarski, reprezentant Polski i klubu WKS Legia Zakopane, dwukrotny olimpijczyk, zdobywca trzeciego miejsca w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata sezonu 1979/1980.
|
||
26 stycznia 1980 w Zakopanem wygrał swój pierwszy i jedyny konkurs Pucharu Świata. Skoczył wówczas 81,5 m i 82 m. Konkurs odbywał się w bardzo trudnych warunkach atmosferycznych. Padał mocny śnieg, a serie kilkakrotnie przerywano i powtarzano. Dzień później także stanął na podium, zajmując 2. miejsce (za swoim zespołowym kolegą Piotrem Fijasem). We francuskim Saint-Nizier uplasował się na trzeciej i dziesiątej pozycji. Za swoje sukcesy nie otrzymał nagrody finansowej, mimo przesłania jej przez FIS do Polskiego Związku Narciarskiego.
|
||
Po sezonie 1980/81 zakończył karierę sportową. Na skutek intensywnych treningów wybił sobie czwarty i piąty krąg, dodatkowo cierpiał na ucisk lędźwiowego odcinka kręgosłupa, co powodowało promieniujący ból na odcinku całej nogi. Leczono go w Piekarach Śląskich, ale nie wykonano na nim operacji, gdyż była zbyt ryzykowna. Skoczkiem zainteresowała się fundacja "Gloria Victis"; w 1983 zorganizowano w Nowym Targu mecz, z którego dochody przekazano Bobakowi. Później zamieszkał w Zębie razem z żoną Stanisławą i dziećmi: Haliną, Małgorzatą i Andrzejem (również skoczkiem narciarskim). Renta Bobaka wynosiła 500 zł, więc w 2005 wyjechał w celach zarobkowych do Francji, gdzie zachorował ciężko. 11 czerwca przeszedł operację, następnie przez kilka dni był nieprzytomny, po czym został przewieziony do Polski, gdzie trafił do szpitala w Zakopanem, a następnie na Oddział Kliniczny Żywienia i Chirurgii w Warszawie. Nie mógł jeść, leżał podłączony do kroplówki, prawdopodobnie cierpiał na wielopoziomową niedrożność jelit lub niedokrwienie jelit. Po długiej chorobie zmarł 12 listopada 2010 w szpitalu w Zakopanem. Pochowano go na cmentarzu w jego rodzinnym Zębie. Na pogrzeb przyszło kilkaset osób.
|
||
Plac Bastylii (fr. "Place de la Bastille") – plac we wschodniej części Paryża na północnym brzegu Sekwany. W latach 1370-1789 stał tu zamek obronny, przebudowany w XVII wieku na więzienie - Bastylia. Jej zdobycie 14 lipca 1789 r., oraz późniejsze zburzenie stało się początkiem rewolucji francuskiej. Obecnie na placu stoi Kolumna Lipcowa, zbudowana z przetopionych armat Napoleona Bonaparte, ustawiona na pamiątkę ofiar rewolucji lipcowej 1830 roku. Obok znajduje się Opéra Bastille otwarta w dwusetną rocznicę rewolucji 1789 roku.
|
||
Paryż od dawna cieszy się dużą swobodą obyczajową i otwartością, co dotyczy również LGBT. W czerwcowych gay pride w stolicy Francji uczestniczy co roku blisko milion ludzi, cywilne związki cywilno-prawne par homoseksualnych (PACS) istnieją od 2000 r., a w marcu 2001 r. merem Paryża został Bertrand Delanoë otwarcie przyznający się do tego, że jest homoseksualistą. Geje korzystali i korzystają bez problemów z lokali w całym Paryżu i nigdy nie istniała potrzeba budowania przez nich wspólnoty na zasadzie oblężonej twierdzy. Z tego powodu nigdy nie powstała tu dzielnica gejowska taka, jak typowe gay village w Ameryce.
|
||
Nadszedł rok 2000. Ruud van Nistelrooy był już znany w całej Europie. Nie chciał jednak spędzić całego piłkarskiego życia w silnym w Holandii, ale przeciętnym wtedy na arenie europejskiej PSV. Jak się okazało, o przyszłość nie musiał się długo zamartwiać. Od kilku miesięcy bacznie obserwował go sir Alex Ferguson, trener Manchesteru United. Kiedy już wszystko było ustalone, van Nistelrooyowi przydarzyła się poważna kontuzja, która opóźniła jego transfer do ""Czerwonych Diabłów"". Uraz wykluczył go też z udziału w EURO 2000 w jego ojczyźnie.
|
||
32-letni zawodnik 13.11.2008 r. przeszedł w USA operację kontuzjowanego kolana, zabieg przeprowadził doktor Richard Steadman, który operował już prawe kolano Van Nistelrooya w 2000 roku, gdy był on jeszcze piłkarzem PSV Eindhoven. Wówczas usunięto mu część uszkodzonej łąkotki. Król strzelców ligi hiszpańskiej w 2007 roku kontuzji doznał podczas meczu Ligi Mistrzów z Juventusem Turyn rozegranego listopada w którym triumfowali 2:0 (1:0) piłkarze z Turynu. Jak donosi oficjalna strona Realu Madryt van Nistelrooy będzie musiał pauzować od sześciu do dziewięciu miesięcy.
|
||
Dnia 23 stycznia 2010 przeniósł się do Hamburger SV. W styczniu 2011 roku w związku z kontuzją Gonzalo Higuaina, Real Madryt postanowił sprowadzić Holendra z powrotem w swoje szeregi. Hamburger SV nie wyraził jednak zgody na transfer holenderskiego napastnika, mimo że ten zaoferował sfinansowanie części kosztów z własnej kieszeni. W związku z tym van Nistelrooy zapowiedział, że w Niemczech będzie grał tylko do końca sezonu 2010/2011.
|
||
Ruud van Nistelrooy w reprezentacji Holandii zadebiutował 18 listopada 1998 r., w meczu przeciwko Reprezentacji Niemiec. Kontuzja Holendra praktycznie przekreśliła mu udział na Euro 2000 w swej ojczyźnie. Van Nistelrooy odbudował się jednak i na Euro 2004 był już gotowy. Reprezentacja Holandii zajęła na portugalskim turnieju 3.-4. miejsce, a Ruud (wraz z Wayne’em Rooneyem) zdobył 4 bramki, zostając wicekrólem strzelców.
|
||
3 września 2010 Ruud van Nistelrooy w meczu eliminacji do Euro 2012 w meczu z San Marino zdobył bramkę w doliczonym czasie gry na 0:5
|
||
Jerzy Waldorff-Preyss h. Nabram (ur. 4 maja 1910 w Warszawie, zm. 29 grudnia 1999 tamże) – polski pisarz, publicysta, krytyk muzyczny i działacz społeczny, w XX-leciu międzywojennym luźno związany z obozem "młodokonserwatystów".
|
||
W 1974 Waldorff założył Społeczny Komitet Opieki na rzecz Ochrony Starych Powązek. Z jego inicjatywy corocznie odbywa się tam 1 listopada kwesta na ten cel prowadzona przez znane osobistości kultury i mediów. Honorowy obywatel Słupska od 1986 i Warszawy od 1992. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach 1988-1990, a także po 1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.
|
||
W 2009 roku otrzymała Nagrodę im. Janusza A. Zajdla za opublikowane w 2008 r. opowiadanie "Światy Dantego". W 2010 r. została uhonorowana tą nagrodą za powieść "Przedksiężycowi", a w 2011 r. za opowiadanie "Duchy w maszynach".
|
||
Ponieważ Armand de Rancé nie zgadzał się na kontemplację i czytanie zamiast pracy, w 1785 r. doszło do rozłamu. Augustin de Lestrange opuścił klasztor zabierając ze sobą do Szwajcarii 21 mnichów podobnie myślących. W okresie rewolucji Francuskiej trapiści musieli opuścić Francję a przy okazji powstało kilka ich ośrodków w Europie. Po upadku Napoleona część mnichów wróciła do La Trappe. Ok. 1830 r. do trapistów należało 10 klasztorów męskich i 4 żeńskie. Formalnie jednak wszyscy należeli wciąż do cystersów. W 1847 r. papież Pius IX oficjalnie uznał dwie osobne kongregacje zakonne: jedną stosującą się do reguł ustalonych przez Armand de Rancé i drugą stosującą się do zasad Augustina Lestranga. W 1892 r. za papieża Leona XIII połączono obie kongregacje w zakon zreformowanych cystersów. W 1894 r., po połączeniu trzech kongregacji (dołączono kobiecą), oficjalnie powstał odrębny zakon kontemplacyjny.
|
||
Od 13. roku życia mieszkał u rodziny w USA, w 1900 ukończył wydział prawa na uniwersytecie stanowym Oregonu. Po studiach powrócił do Japonii i rozpoczął pracę w dyplomacji. W 1904 został konsulem w Szanghaju, w okresie wojny rosyjsko-japońskiej pracował we władzach guberni Dairen. W 1907 został sekretarzem w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Po krótkim czasie ponownie na placówkach zagranicznych - był III sekretarzem ambasady w Belgii, II sekretarzem ambasad w Chinach i Rosji (1912-1913), I sekretarzem ambasady w USA (1916-1917). W 1917 powrócił na stanowisko sekretarza w MSZ, a w 1918 został sekretarzem premiera. Był członkiem ważnego komitetu rządowego ds. finansowania przedsięwzięć gospodarczych na Syberii. W lutym 1919 jako członek delegacji japońskiej brał udział w konferencji pokojowej w Wersalu.
|
||
W lipcu 1940 Matsuoka objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie księcia Fumimaro Konoe. Był jednym z inicjatorów japońskiej polityki ekspansji w Azji, którą określił mianem "nowego ładu w wielkiej Azji Wschodniej". Był autorem, podpisanego we wrześniu 1940 roku w Berlinie, Paktu Trzech między faszystowskimi Niemcami i Włochami a Japonią. Dążył do wprowadzenia do grona państw Osi także ZSRR i podziału świata na cztery strefy wpływów - Europę, Związek Radziecki, Azję Wschodnią i kontynent amerykański. Po niepowodzeniu tych starań zawarł 13 kwietnia 1941 w Moskwie pakt japońsko-radziecki o neutralności.
|
||
Inspektor ochrony danych (czasami określany również jako Urzędnik ds. ochrony danych) jest osobą powoływaną przez każdą instytucję lub organ Unii Europejskiej w celu zapewnienia stosowania przepisów Rozporządzenia Nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych. Ponadto doradza administratorom danych w kwestii wypełniania przez nich obowiązków w zakresie ochrony danych osobowych. W zakresie wykonywania swoich obowiązków jest niezależny.
|
||
18 maja 1190 niemiecka armia pokonała wojska seldżuckie w bitwie pod Ikonium. Jednak wkrótce zdarzył się tragiczny wypadek. Podczas kąpieli w rzece Salef (Kalykadnos) Fryderyk I Barbarossa utopił się (podczas kąpieli miał na sobie zbroję i to było przyczyną jego utonięcia). Komendę przejął jego syn Fryderyk Szwabski, jednak nie był on w stanie utrzymać dyscypliny i jedności armii. Doprowadził wojska do Antiochii, gdzie pochował ojca w kościele Św. Piotra, ale i tu pech prześladował niemiecką wyprawę i wielu rycerzy dosięgła zaraza.
|
||
Ryszard wraz z wojskami zdobył Akkę i kontynuował swoje podboje. Nie posiadał dużej armii (ok. 8000 zbrojnych). W pewnym momencie Saladyn zaatakował Akkę. Ryszard, który szedł wtedy na Jerozolimę, zmuszony został do powrotu. Razem ze swoją armią przedostał się do garnizonu, znajdującego się w centrum miasta i obleganego przez wroga. Ryszard odepchnął armię Saladyna. Wyruszył znowu na Jerozolimę, ale Saladyn znowu ruszył na Akkę. Ryszard tym razem dotarł pierwszy do tej warowni. Żołnierzom brakowało jedzenia i picia, ich morale było niskie. Ryszard wyciągnął swoją armię na „ostateczne starcie”, lecz nie spodziewał się zwycięstwa, jakie odniósł. Zmierzyły się autorytety władców, a nie armie. Muzułmanie przestraszyli się wielkiego króla, wyjeżdżającego poza mury miasta. Uznali, że Allah stanął po ich stronie. Kiedy Ryszard wbił się w jednostki wroga, razem ze swoimi rycerzami tak ich przestraszył, że uciekli w popłochu.
|
||
Chorobę jako pierwsi opisali niezależnie od siebie Alfons Jakob (1884-1931) z Uniwersytetu w Hamburgu w 1921 roku i Hans Gerhard Creutzfeldt (1885-1964) z Uniwersytetu we Wrocławiu w 1920 roku. Pięć przypadków opisanych przez Jakoba zostało zweryfikowanych histopatologicznie w latach 60. przez Mastersa i Gajduska; trzy z nich nie odpowiadały CJD we współczesnym rozumieniu. Przypadek opisany przez Creutzfeldta nie był przypadkiem sCJD. Rodzinną postać CJD opisał Walter Kirschbaum w 1924 roku, a sześć lat później Friedrich Meggendorfer (1880-1953) przedstawił pracę opisująca rodzinę Backer, do której należał przypadek Kirschbauma. W 1929 roku Adolf Heidenhain opisał trzy przypadki CJD, którym towarzyszyła ślepota korowa; historycznie wyróżniano te przypadki jako tzw. zespół Heidenheina. Pierwsze przypadki jatrogennej CJD miały miejsce w latach 80., a etiologię choroby wyjaśniono pod koniec dekady. Ogłoszenie nowego wariantu CJD (nvCJD, potem vCJD) miało miejsce w marcu 1996 roku podczas III Sympozjum Chorób Wywołanych przez Priony w Paryżu.
|
||
W powstaniu wzięli również udział mieszkańcy Sardynii, ale widząc, że nie obronią się przed kartagińskim korpusem ekspedycyjnym, zwrócili się do Rzymu o pomoc. Rzymianie wystosowali stanowcze ultimatum, w którym żądali od Kartaginy zrzeczenia się Sardynii i Korsyki oraz wypłacenia 1200 talentów srebra, grożąc nową wojną. Kartagińczycy przyjęli te warunki i w 238 p.n.e. utracili obie wyspy. Ostatnie oddziały rebeliantów zostały pokonane w 237 p.n.e.
|
||
Do 2000 pracował na różnych stanowiskach w państwowych przedsiębiorstwach transportowych. Kierował m.in. narodowym przedsiębiorstwem kolejowym Ukrzaliznycia. Od 2000 do 2001 był wiceministrem transportu. W 2002 uzyskał mandat deputowanego (z listy koalicji Za Jedyną Ukrainę), nie złożył jednak ślubowania z uwagi na objęcie stanowiska ministra transportu. Urząd ten pełnił do lipca 2004. Wcześniej w tym samym roku założył własne ugrupowanie pod nazwą Partia Odrodzenia.
|
||
Ma długość 3830 m, szerokość 1660 m, posiada dobre warunki do kąpieli gdyż jego dno opada łagodnie. Otoczone jest borami sosnowymi. Jest uznanym ośrodkiem żeglarskim, z uwagi na sąsiedztwo innych jezior, z którymi ma połączenia, stanowi ważny punkt dla wycieczek kajakowych.
|
||
Irena Eris, właśc. Irena Szołomicka-Orfinger (ur. 1950 w Warszawie) – doktor farmacji, przedsiębiorca.
|
||
Maurowie władali Półwyspem Iberyjskim, którego ziemie nazywali "Al-Andalus", z wyjątkiem ziem położonych na północnym zachodzie (Asturia, gdzie zostali pobici w bitwie pod Covadonga) oraz większości Kraju Basków w Pirenejach; przez kilka dziesięcioleci władali też nad prawie całą Afryką północno-zachodnią. I jakkolwiek liczba etnicznych "Maurów" pozostała w mniejszości, wiele lokalnych plemion, które przeszły na islam, zaczęło uważać się za ich współziomków. Według Ronalda Segala , około 5,6 miliona spośród 7 milionów mieszkańców dzisiejszej Hiszpanii przeszło do roku 1200 (bez stosowania bezpośredniego przymusu) na islam.
|
||
Prześladowania mahometan i zmuszanie do przejścia na katolicyzm w czasach rekonkwisty do końca XVI wieku, co spowodowało masową ucieczkę ludności muzułmańskiej na kontynent afrykański, są uważane za bezpośrednią przyczynę zmniejszenia się liczby hiszpańskich Maurów do roku 1600 o ponad dwie trzecie. Znacznie jednak wcześniej wyraźną oznaką ich upadku był podział kraju na liczne, a niewielkie islamskie państewka, zwane taifami, z których znaczna część uznawała zwierzchnictwo kalifatu kordobańskiego.
|
||
Powstała w roku 1480 z inicjatywy pary monarszej hiszpańska inkwizycja skierowana była swym ostrzem przede wszystkim przeciw tym muzułmanom i żydom, którzy - jak podejrzewano - tylko pozornie przeszli na katolicyzm, w rzeczywistości sekretnie wyznając swoją dawną religię (nazywano ich wówczas Moryskami), jak również przeciwko wszelkiego typu heretykom odrzucającym chrześcijaństwo w myśl zasad Kościoła katolickiego i praktykującym mistycyzm lub spirytualizm. Na znacznych obszarach w Aragonii i Andaluzji Moryskowie stanowili znaczny odsetek ludności rolniczej nim po nieudanym powstaniu zostali, w latach 1609-1614,wygnani z kraju. Przypuszcza się, że los ten spotkał około 300 000 osób. Uciekinierzy zasilili rosnące wówczas w siłę emiraty Algieru i Oranu.
|
||
Ossendowskiemu światową sławę przyniosła książka: „Zwierzęta, ludzie, bogowie”, która na przełomie 1920 i 1921 r. ukazała się w Nowym Jorku, w 1922 r. w Londynie a w 1923 r. w Warszawie. Łącznie osiągnęła ona rekordową liczbę dziewiętnastu tłumaczeń na języki obce. Ossendowski opisał w niej wspomnienia z ucieczki z Rosji ogarniętej chaosem rewolucji. Opis obejmuje ucieczkę z Krasnojarska opanowanego przez bolszewików, zimę w tajdze, przeprawę do Mongolii i pobyt w niej u boku barona Ungerna.
|
||
W 1955 ukończył V Liceum Ogólnokształcące im. Augusta Witkowskiego w Krakowie. W 1954 został usunięty z organizacji młodzieżowej ZMP za żarty z władz. W latach 1955–1960 studiował na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Szkoły Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie, gdzie uzyskał tytuł magistra z zakresu międzynarodowego prawa publicznego na podstawie pracy o nieważności układu monachijskiego z 1938. Następnie studiował w studium dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego (1960–1962). W 1969 uzyskał stopień doktora nauk prawnych na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego na podstawie dysertacji o prawie narodów do samostanowienia w systemie współczesnego prawa międzynarodowego. W 1990 został doktorem habilitowanym nauk humanistycznych w oparciu o monografię zatytułowaną "Europejski system bezpieczeństwa in statu nascendi", a w 2001 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych.
|
||
W latach 1992–1993 był Osobistym Przedstawicielem przewodniczącego KBWE ds. politycznego rozwiązania konfliktu w Naddniestrzu, a wynikiem jego pracy było przyjęcie końcowego raportu dającego podstawy do pokojowego rozstrzygnięcia konfliktu. W 2000 został mianowany przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego członkiem Rady Bezpieczeństwa Narodowego. 15 listopada 2001 objął stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w rządzie Leszka Millera, od 30 czerwca 2003 pełnił funkcję sekretarza stanu w tym resorcie. 5 stycznia 2005, po objęciu urzędu marszałka Sejmu przez Włodzimierza Cimoszewicza, Adam Rotfeld przejął stanowisko ministra spraw zagranicznych. Sprawował tę funkcję do 31 października 2005.
|
||
Hong Hu (; ur. w czerwcu 1940 w powiecie Jinzhai w prow. Anhui) − chiński działacz państwowy.
|
||
Istnieje druga teoria na temat etymologii słowa "paulicjanie" i pochodzenia tego odłamu. Możliwe bowiem że nazwa pochodzi po prostu od świętego Pawła Apostoła a autorzy greccy słysząc paulicjańską legendę o Pawle i Janie zbyt pochopnie stwierdzili że kwestia pochodzenia nazwy sekty jest oczywista. Zwolennicy tej teorii przytaczają słowa lady Mary Wortley Montagu z 1717 roku, piszącej iż napotkani przez nią paulicjanie szczególną czcią otaczali Pawła Apostoła. Jednak i tu pojawia się problem bowiem jej relację od pierwszych wzmianek o paulicjanach dzieli około 1000 lat a w tym czasie wiele poglądów czy też legend, mogło przejść daleko idącą ewolucję, zwłaszcza że nie znamy żadnych paulicjańskich tekstów religijnych. Możliwe więc że nauki przekazywane były wyłącznie drogą ustną. Entuzjaści drugiej teorii tłumaczą nazwę "paulicjanie" w ten sposób iż Ormianie widząc praktyki paulicjan i ich uwielbienie dla Pawła Apostoła nazywali ich pogardliwie maluczkimi naśladowcami Pawła. Potwierdzeniem tej teorii jest wiele praktyk paulicjańskich.
|
||
Lucjusz Flawiusz Silwa, jego pełne nazwisko (według jednego napisu CIL 10, 243) brzmiało: "Lucius Flavius Silva Nonius Bassus". Rzymski namiestnik Judei w latach 73 (lub 74) - 81 n.e. Wcześniej, od 72 r. n.e. dowodził oblężeniem cytadeli Masada, stanowiącej ostatni punkt oporu po upadku Jerozolimy. Dowodził wojskiem liczącym 5 tys. żołnierzy rzymskich, 9 tys. niewolników i jeńców wojennych przeciwko około 1000 obrońcom cytadeli (w tym kobiet i dzieci). Do zdobycia twierdzy przyczyniły się zastosowane przez niego rozwiązania inżynieryjne: mur, uniemożliwiający ucieczkę z twierdzy, a następnie rampa (zachowana do dzisiaj), która umożliwiła machinom i wojsku dojście do murów twierdzy i dokonanie wyłomu. Wcześniej jednak niemal wszyscy obrońcy popełnili samobójstwo. W 81 sprawował urząd konsula (drugim był Asinius Pollio Verrucosus).
|
||
Bruce Boa (ur. 1930 w Calgary, zm. 17 kwietnia 2004 w Londynie) – aktor angielski, pochodzenia kanadyjskiego.
|
||
Wieliczki istniały już w roku 1540. Była to wieś czynszowa, założona na 40 włókach na prawie chełmińskim. Parafia Wieliczki powstała około 1552 roku. Wkrótce założono też we wsi szkołę parafialną. W 1600 roku w Wieliczkach mieszkała wyłącznie ludność polskiego pochodzenia. Jeszcze w roku 1833 do szkół na terenie parafii uczęszczało 613 dzieci polskich i 23 narodowości niemieckiej. Wśród tych pierwszych znajdował się Krystyn Lach z Wojnasów, późniejszy pisarz i filozof, który na przełomie XVIII i XIX wieku uczył się w szkołach w Wojnasach i Wieliczkach. W 1938 roku Wieliczki liczyły 616 mieszkańców i otrzymały w ramach akcji germanizacyjnej niemiecką nazwę "Wallenrode".
|
||
Kuna została ponownie wprowadzona w czerwcu 1994 po okresie przejściowym 1991-1994, kiedy na miejscu jugosłowiańskiego dinara obowiązywał dinar chorwacki. Kurs wymiany dinara na kunę wynosił 1000 do 1.
|
||
Powyżej Hawraniego Działu dno doliny i jej zbocza zajmują dwie duże hale, które dawniej były jednym z większych ośrodków pasterskich. Wypasała tutaj miejscowość Biała Spiska. Gleba jest tutaj bardzo żyzna, jak na tatrzańskie warunki, a porost trawy bardzo dobry. Początkowo wypasano tylko woły (ok. 1900 r. 400 sztuk), później również owce (w 1926 r. 2600 sztuk). Feliks Berdau w 1855 r. pisał: ""Wegetacja na tych ogromnych łąkach tak bujna, że trawa prawie po pas, a tysiące wołów węgierskich wypasa się corocznie tamże"". Sąsiedzi zazdrościli mieszkańcom Białej Spiskiej tych hal, zachowały się informacje o napadach na ich trzody i szałasy w latach 1562, 1578 i 1596 przez poddanych zamku w Niedzicy (do niego należały tereny poniżej własności bielskich) i mieszkańców Frankowej. Po zniesieniu pasterstwa hale te zarastają stopniowo lasem.
|
||
Richard Kuhn (ur. 3 grudnia 1900 w Wiedniu, Austria, zm. 1 sierpnia 1967 w Heidelbergu, Niemcy) – biochemik niemiecki, laureat Nagrody Nobla z chemii w 1938 roku.
|
||
W październiku 2000 wraz z bratem Ollantą był liderem nieudanej próby przewrotu wojskowego, mającego na celu obalenie prezydenta Alberto Fujimori. Bracia, kierujący ruchem "Movimiento Etnocacerista", nie ponieśli większych konsekwencji, ponieważ wkrótce Fujimori został zmuszony do ustąpienia.
|
||
Pierwotna rezydencja w postaci wieży obronnej znajdująca się na terenie istniejącego dziś założenia, zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich i jest datowana na 2 poł. XVI wieku. Zamek około 1610 roku został rozbudowany przez Stadnickich i jego plan przybrał kształt podkowy. Najpoważniejsza rozbudowa wg projektu którego autorem był Maciej Trapola nastąpiła w latach 1629-1641 gdy jego właścicielem był wojewoda Stanisław Lubomirski. Stąd często stosowana nazwa "Zamek Lubomirskich w Łańcucie". Zamek został wtedy otoczony potężnymi fortyfikacjami bastionowymi, które uchroniły zamek przed zdobyciem przez Szwedów w 1655 i Węgrów w 1657 roku. W roku 1745 właścicielem zamku w Łańcucie został marszałek wielki koronny Stanisław Lubomirski, którego żoną była Izabela Lubomirska z Czartoryskich (powszechnie nazywana "księżną marszałkową"). Po śmierci Stanisława Lubomirskiego pełne władanie nad zamkiem uzyskała jego żona, która po 1783 roku tereny fortyfikacji ziemnych zamieniła na ogrody. Po jej śmierci w roku 1816 Łańcut przeszedł w ręce jej wnuków Alfreda i Artura Potockich. W roku 1830 Łańcut stał się ordynacją z Alfredem Potockim jako pierwszym ordynatem. Artur Potocki otrzymał Krzeszowice.
|
||
W nawiązaniu do tradycji zapoczątkowanych przez księżnę Izabelę Lubomirską zamek prowadzi ożywioną działalność muzyczną. Od 1960 roku nieprzerwanie do dziś, zawsze w maju, organizowana jest impreza, która nosiła pierwotnie nazwę Dni Muzyki Kameralnej. W 1981 roku przekształcono ją w Festiwal Muzyki, którego dyrektorem artystycznym został Bogusław Kaczyński. Festiwal jest jedną z najważniejszych imprez muzyki poważnej w kraju. Od 1975 roku organizowane są tu również mistrzowskie kursy interpretacji muzycznej.
|
||
Pierwotna wieża obronna znajdująca zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich i jest datowana na 2 poł. XVI wieku. Powstała jako obiekt najstarszy w całym założeniu i była później częścią obronnego fortalicjum z pocz. XVII wieku należącego do rodu Stadnickich. Stadniccy po 1610 roku rozbudowali fortalicjum w zamek na planie podkowy z krużgankami i czterema małymi bastejami w narożach. W latach 1629-1641 wojewoda Stanisław Lubomirski całkowicie przebudował zamek na założenie w typie ""pallazzo in fortezza"" otaczając zamek potężnymi ziemno-murowanymi fortyfikacjami bastionowymi na planie gwiazdy oraz fosą. Plan zamku był autorstwa Macieja Trapola, a fortyfikacje zaprojektował Krzysztof Mieroszewski. Fortyfikacje były na tyle potężne, że w 1655 roku Szwedzi pod dowództwem gen. Douglasa nawet nie próbowali szturmu i po odmowie kapitulacji przez komendanta Adama Dzierżaka wycofali się spod zamku. W 1657 roku twierdza obroniła się także przed siedmiogrodzkimi wojskami Rakoczego. W 2 poł. XVII wieku przeprowadzono remont i unowocześnienie fortyfikacji. Po 1783 roku księżna Izabela Czartoryska rozpoczęła poszerzanie ogrodów w związku z czym zniwelowano częściowo fortyfikacje bastionowe przez co straciły one funkcje obronne. Do dzisiaj jednak widoczny jest ich zarys w terenie.
|
||
Prawdopodobnie pierwszy drewniany kościół wybudowano w miejscu obecnego jeszcze w XII w. Dokładniejsze informacje pojawiają się w dokumentach z 1370 r. z których dowiadujemy się, że był on pod wezwaniem św. Marcina i św. Piotra w Okowach. Jego fundatorami byli najprawdopodobniej Drogosławowie, którzy wówczas dziedziczyli Konarzewko. Miejsce drewnianego kościoła zastąpił na przełomie XVI/XVII wieku murowany kościół wzniesiony przez rodzinę Ostaszewskich. Został on poświęcony św. Marcinowi w roku 1636 r.
|
||
Opieką duszpasterską nad parafianami zajął się po śmierci proboszcza ksiądz Czesław Sibliski z Dopiewa. Jego posługa nie trwała długo. Hitlerowcy aresztowali go 21 stycznia 1940 roku i więzili najpierw w Forcie VII, później w Chludowie i Lublinie. Życie zakończył w obozie Dachau, w którym zmarł 2 grudnia 1942 roku.
|
||
Po aresztowaniu ks. Sibliskiego ówczesna dziedziczka Konarzewa Teresa Czartoryska poprosiła ks. Józefa Molskiego ze Skórzewa, aby co 2 tygodnie przyjeżdżał do Konarzewa i odprawiał Msze święte. 25 września 1940 roku z polecenia bpa Walentego Dymka przybył do Konarzewa nowy kapłan ks. Stanisław Waraczewski, który gorliwie troszczył się o ducha swoich parafian. Podczas próby śpiewów kościelnych 9 grudnia 1940 roku został wraz z młodzieżą aresztowany. Parafian po kilku dniach zwolniono, natomiast ks. Stanisław nie powrócił już do Konarzewa, którego osadzono najpierw w Forcie VII, a później wywieziono do Oświęcimia, gdzie zmarł 10 września 1941 roku.
|
||
W reprezentacji Polski rozegrał 17 spotkań w latach 1947-1950. W 1947 obok debiutanckiego meczu z Rumunią grał przeciwko Jugosławii i ponownie Rumunii, w 1948 – z Bułgarią, Czechami, Danią, Jugosławią, Węgrami, Rumunią i Finlandią, w 1949 – z Danią, Węgrami, Bułgarią, Albanią, w 1950 – z Albanią, Rumunią i Węgrami. Pożegnalny mecz w kadrze rozegrał 4 czerwca 1950, chociaż jeszcze na jesieni tego roku był rezerwowym na spotkaniu reprezentacji z Bułgarią.
|
||
Za Królestwa Polskiego gmina Białaczów należała do powiatu opoczyńskiego w guberni radomskiej. 13 stycznia 1870 do gminy przyłączono pozbawiony praw miejskich Białaczów.
|
||
Oryginalny, "pałaco-zamek", udający warowną rezydencję, neogotycki, jednak ze zdobieniami secesyjnymi. Powstał w 1900 r. dla ówczesnego właściciela wsi, Hansa von Treskowa, o czym świadczy herb umieszczony nad głównym wejściem. Złożony z wielu przylegających do siebie brył, nad którymi góruje umieszczona centralnie masywna wieża. Remontowany w 2004 r., leży nad brzegiem jeziora i jest otoczony parkiem. Obecnie w rękach prywatnych - restauracja i hotel.
|
||
W roku 1989 światło dzienne ujrzał debiutancki longplay "Syndroms of the Cities" wydany przez włoską wytwórnię Metalmaster w całej Europie. Polskojęzyczna wersja płyty pojawiła się w roku następnym tylko pod postacią kasety wydanej przez firmę Polmusic. Współpracę z katowickim Metal Mind Productions kończy nagrana w roku 1990 płyta "Przeznaczenie". Rok później zarejestrowana jako "The Destiny". Zastój we współpracy spowodowany był – jak twierdził – MMP "brakiem koniunktury" na prezentowaną przez zespół muzykę, przyczynił się do wygaśnięcia współpracy. W roku 1992 zespół wydał kasetę z nowymi propozycjami w Carnage Records "Garage'92 – Live Sesion". Po kilku występach na deskach jarocińskiego festiwalu to w roli gwiazdy bądź zespołu konkursowego (taki to był wówczas muzyczny rynek) Alastor stanął do konkursu festiwalowego w sierpniu 1993 roku. Zwycięstwo w Jarocinie przyniosło płytę "Zło" wydaną przez Loud Out Records. Czas płynął, Alastor stał się kwartetem i już bez Osieckiego stworzył w 1997 roku płytę "Żyj, gnij i milcz", którą wydał label firmy Morbid Noizz – Sound Factory Records. Dobre recenzje płyty nie poparte promocją sprawiły, że materiał przepadł metalowym tyglu, a zespół zawiesił działalność.
|
||
W 2010 roku nowym wokalistą został Mish Jarski, który zastąpił Roberta Stankiewicza. Latem 2011 roku nasąpiła kolejna zmiana w składzie - Radka Zwolińskiego zastąpił Jakub Kubasiński. W tym składzie (Bryłka - Matuszewski - Bilicki - Jarski - Kubasiński), po serii udanych koncertów, jesienią 2011 roku zespół nagrał w podolkuskim ZED Studio materiał na kolejną płytę pod roboczym jak dotąd tytułem "Out of Anger". Płyta w całości anglojęzyczna będzie miała swoją premierę w pierwszej połowie 2012 roku.
|
||
Mills zajmował się głównie tematyką struktury społecznej oraz refleksją nad intelektualną, moralną i polityczną rolą nauk społecznych (sam preferował określenie "badania społeczne") we współczesnym świecie. Podejmował również problematykę stosunków politycznych, otwarcie krytykując zarówno amerykański model liberalno-kapitalistyczny, jak i radziecki socjalizm państwowy. W obu konsekwentnie poddawał krytyce etos biurokratyczny. Nie stronił od ujawniania wartości inspirujących jego pracę intelektualną, wśród których były postulaty takie, jak poszukiwanie możliwości zmiany w kierunku bardziej sprawiedliwego systemu społeczno-gospodarczego czy konieczność zażegnania groźby nowego światowego konfliktu zbrojnego między dwoma blokami geopolitycznymi okresu zimnej wojny. Mills wyrażał poparcie dla sił politycznych i ruchów społecznych gotowych podjąć te wyzwania. Z 1960 roku pochodzi jego słynny "List do Nowej Lewicy" opublikowany w brytyjskim czasopiśmie "New Left Review".
|
||
W miejscu dzisiejszego zamku w XI wieku istniał drewniano ziemny gród o konstrukcji izbicowej zbudowany w czasach panowania Bolesława Śmiałego lub Władysława Hermana. Gród ten był głównym ośrodkiem administracyjnym księstwa czerskiego. W 1224 roku wymieniono w źródłach kasztelana czerskiego Piotra Pilcha. W 1229 książę Konrad mazowiecki uwięził w tutejszym lochu księcia Henryka Brodatego. Wypuścił go dopiero po interwencji przybyłej ze Śląska księżnej Jadwigi. W 1239 Konrad uwięził w grodzie Bolesława Wstydliwego. Z 1350 roku pochodzi wzmianka z dokumentu księcia Kazimierza Trojdenowicza o obowiązku wsi biskupich do budowy izbic na grodzie czerskim uszkodzonych podczas najazdu Litwinów. W XIV wieku książę mazowiecki Janusz I, rozkazał w miejscu przestarzałego grodu wznieść ceglany zamek, który wybudowano w latach 1388 - 1410. Była to jedna z najważniejszych rezydencji księcia Janusza I, który zmarł na tym zamku w dniu 8 grudnia 1429 roku.
|
||
Laureat wielu nagród m.in. w 1990 Nagrody Miasta Krakowa, we wrześniu 1995 Nagrody "Krakowska Książka Miesiąca" (za książkę "Wawel i Skałka. Panteony polskie").
|
||
Karierę wojskową rozpoczął w Virginia Military Institute, z którego przeniósł się rok później do West Point. Ukończył tę szkołę po pięciu latach (zamiast zwyczajowych czterech – głównie z powodu dysleksji), w 1909. Uplasował się na 46. pozycji rankingu absolwentów tego rocznika. Żonaty od 26 maja 1910 z Beatrice "Beą" (Ayer) Patton.
|
||
George Patton był tytułowym bohaterem powstałego w 1970 filmu "Patton" (odtwórca głównej roli George C. Scott otrzymał Oscara za najlepszą rolę męską). Film ten stał się bardzo popularny. Przedstawiona w nim sylwetka generała, a zwłaszcza słynne przemówienie z jego początku (oparte na prawdziwym przemówieniu Pattona do jego żołnierzy przed inwazją na Normandię) wykreowała postać Pattona jako agresywnego, żądnego krwi bojownika. Historycy wojskowości krytykują ten film za fałszywy obraz generała. Zdaniem krytyków, jest to efektem wpływu, jaki na film wywarł Omar Bradley jako doradca do spraw wojskowych i współautor scenariusza. Współpraca Pattona i Bradleya w czasie wojny była momentami bardzo burzliwa. Sam Bradley miał bardzo niskie zdanie o samym Pattonie, jak i o jego metodach, a film pokazuje Bradleya w sposób wybitnie hagiograficzny, często przekręcając fakty i czyniąc z Pattona bohatera negatywnego.
|
||
Krzysztof Jan Skubiszewski (ur. 8 października 1926 w Poznaniu, zm. 8 lutego 2010 w Warszawie) – polski polityk, profesor, minister spraw zagranicznych w latach 1989–1993. Kawaler Orderu Orła Białego.
|
||
13 września 1989 został powołany na stanowisko ministra spraw zagranicznych w gabinecie Tadeusza Mazowieckiego. Utrzymał tę tekę w kolejnych gabinetach – Jana K. Bieleckiego, Jana Olszewskiego, Waldemara Pawlaka i Hanny Suchockiej (do 25 października 1993). 14 listopada 1990 wraz z Hansem-Dietrichem Genscherem podpisał układ graniczny między Polską a Niemcami, gwarantujący uznanie przez RFN granicy na Odrze i Nysie. W okresie jego urzędowania zapoczątkowane zostały rokowania dotyczące członkostwa RP w NATO. Negocjował także zawarty 17 czerwca 1991 traktat polsko-niemiecki o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy. W 1992 jego nazwisko pojawiło się na tzw. liście Macierewicza.
|
||
Zmarł 8 lutego 2010 po krótkiej chorobie związanej z kontuzją stawu biodrowego. Został pochowany 18 lutego tego samego roku w Panteonie Wielkich Polaków w Świątyni Opatrzności Bożej .
|
||
Doskonałość jest wskaźnikiem teoretycznym i określa jak daleko zaleciałby statek powietrzny z wysokości 1 km (czyli 1000 m) w nieruchomym powietrzu przy warunkach standardowych oraz prędkości optymalnej, przy której stosunek Cz do Cx osiąga wartość maksymalną. Praktyczny zasięg statku bez napędu jak szybowiec, lotnia, paralotnia istotnie zależy od zjawisk zachodzących w atmosferze, przede wszystkim od ruchów powietrza (poziomych, tj. wiatru, oraz pionowych prądów termicznych), a także ewentualnego oblodzenia, zmieniającego kształt profilu skrzydła. Zasięg w mniejszym stopniu zależy również od zanieczyszczeń (przyklejone owady lub kurz) na powierzchni płatowca, które powodując zawirowania zwiększają opór. Zasięg zależy również od prędkości z jaką porusza się szybowiec względem powietrza. Przy większej prędkości zasięg się zmniejsza. Zależności te opisuje biegunowa prędkości.
|
||
W 1940 w obawie przed aresztowaniem opuścił Europę na statku rzecznym "Penczo", docierając po wielu przejściach (m.in. zatopienie łodzi) do Palestyny. Został szefem wyszkolenia organizacji samoobrony żydowskiej Hagana, szkolił uczestników, a także sam brał udział w akcjach grup specjalnych Palmach. Po utworzeniu państwa Izrael (1948) Lichtenfeld został szefem wyszkolenia fizycznego i walki wręcz Izraelskich Sił Obrony (powstałych z przekształcenia Hagany) i pracował nad udoskonalaniem systemu walki Krav Maga. W 1968 przeszedł w stan spoczynku.
|
||
Według założeń systemu, 5 września 2020 potężny system komputerowy zyskał świadomość, uznał ludzi za wrogów i sprowokował wybuch III wojny światowej, podczas której maszyny użyły arsenału chemicznego i biologicznego (broń masowego rażenia użyli sami ludzie), zabijając znaczną część populacji USA oraz powodując śmiertelne skażenie ziemi, wody i powietrza. Lata po wojnie, w roku 2054 ludzkość próbuje się odrodzić. Formują się nowe państwa, jednak zagrożenie stanowią zarówno inni ludzie (np. Gangersi), jak i twór utworzony przez sztuczną inteligencję, zwany przez ludzi Molochem.
|
||
Ukończył kurs w Korpusie Kadetów w Jarosławlu oraz Szkołę Junkrów w Wilnie. Służył w armii rosyjskiej, od 1887 był oficerem zawodowym piechoty. Jako dowódca kompanii walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905. W 1910 ukończył szkołę strzelań w Oranienburgu i objął stanowisko dowódcy batalionu. W lipcu 1914 został awansowany do stopnia podpułkownika. Dowodził batalionem na froncie, następnie objął dowództwo pułku piechoty. Pułkownik z 1915. Walczył na frontach I wojny światowej, m.in. jako dowódca 56 Pułku Piechoty. Odznaczył się w boju, był kilkakrotnie ranny i kontuzjowany.
|
||
Od czerwca do grudnia 1919 dowodził 12 Pułkiem Strzeleckim (później: 54 Pułk Strzelców Kresowych) armii gen Hallera i krótko – 24 Brygadą Piechoty. Od grudnia 1919 do sierpnia 1920 sprawował stanowisko dowódcy Ekspozytury Okręgu Generalnego Lublin w Kowlu. Następnie do listopada był okręgowym inspektorem Armii Ochotniczej w Lublinie, a potem – do kwietnia 1921 – dowódcą XXVIII Brygady Piechoty Wielkopolskiej. Od kwietnia do września dowodził 20 Dywizją Piechoty. Później – do marca 1923 był zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu IX w Brześciu. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszwickiej, dowodząc XXVIII Brygadą Piechoty i 2 Dywizją Litewsko-Białoruską.
|
||
14 października 1920 zatwierdzono go w stopniu generała podporucznika z dn. 1 kwietnia 1920. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Od marca 1923 do maja 1927 wchodził w skład Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 5 lutego 1927 został mianowany tytularnym generałem dywizji z dn. przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927.
|
||
Przez gminę przebiega droga krajowa nr 5 łącząca Poznań z Wrocławiem oraz droga na Zieloną Górę. Gmina jest złożona z miasta Stęszew (prawa miejskie od 1370 r.) liczącego ponad 5000 mieszkańców oraz 19 sołectw obejmujących 23 wsie zamieszkanych przez ponad 8000 osób.
|
||
Największą miejscowością, będącą zarazem siedzibą organów gminy (burmistrza i rady gminy), jest miasto Stęszew. Największą wsią w gminie jest Strykowo (ponad 1000 mieszkańców). Miejscowością, która niegdyś posiadała prawa miejskie jest wieś Modrze. Po wybudowaniu linii kolejowej z Poznania do Grodziska Wielkopolskiego w 1905 r. Modrze utraciło znaczenie na rzecz Strykowa.
|
||
14 maja 1999 na ul. Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto jego gwiazdę w Alei Gwiazd (w okolicach Hotelu Grand). Dnia 10 września 2010 odsłonięto popiersie Bogumiła Kobieli w Galerii Artystycznej na placu Grunwaldzkim w Katowicach.
|
||
Stęszew dawniej leżał na ważnym szlaku handlowym ze Śląska. W 1370 roku Kazimierz Wielki nadał prawa miejskie. W XV wieku w Stęszewie powstała szkoła parafialna. Miasto rozwijało się dynamicznie aż do najazdu Szwedów i wojny 7-letniej. Stęszew był miastem prywatnym i często zmieniał właścicieli. W 1793 roku miasto dostało się pod panowanie pruskie. W 1799 roku Dorota Jabłonowska sprzedała miasto księciu Wilhelmowi VI Orańskiemu, przyszłemu królowi zjednoczonej Holandii i Belgii, a następnie trafiło do spadkobiercy. Od 1922 roku Stęszew należał do powiatu poznańskiego. W okresie okupacji hitlerowskiej stęszewską ludność wywożono do robót przymusowych i do obozów koncentracyjnych. Wyzwolenie Stęszewa i okolic nastąpiło w styczniu 1945 roku.
|
||
Według danych z 1 stycznia 2010 r. powierzchnia miasta wynosiła 11,08 km².
|
||
Dawniej w Dolinie Batyżowieckiej istniało pasterstwo, ale w dość skromnym zakresie. Próbowano tu także wydobywać złoto. Od długiego czasu dolinę odwiedzali myśliwi ze Stwoły i innych miejscowości. Do najlepszych znawców tych okolic należeli Ján Ruman Driečny młodszy i Ján Pastrnák. Pierwszymi znanymi osobami, które przeszły przez dolinę, byli B. Łoś z przewodnikiem Jędrzejem Walą starszym w 1860 r. Zimą dotarł tu jako pierwszy Miklós Szontagh senior w latach 1873-1880.
|
||
Dolina Wielkiej Huczawy ma dwie odnogi. W stronę północno-wschodnią na wysokości ok. 1300 m odbiega płytka dolina Ryniczki ("Ryničky"), natomiast niżej w tym samym kierunku odgałęzia się Dolina Małej Huczawy ("dolina Malej hučavy"), łącząca się z główną doliną już poza granicami Tatr.
|
||
Dolną częścią doliny płynie potok Wielka Huczawa ("Veľká hučava"), którego źródła położone są na wysokości ok. 1600 m. Jedynym jej większym dopływem jest Mała Huczawa ("Malá hučava"), płynąca z Doliny Małej Huczawy. Nazwy dolin pochodzą bezpośrednio od nazw potoków, te zaś od huku płynącej wody.
|
||
Według danych z 30 czerwca 2010 gminę zamieszkiwało 32 958 osób.
|
||
W 1927 roku Richard Byrd był jednym z kilku pilotów, którzy zamierzali zdobyć nagrodę "Orteig Prize" ($25,000) ustanowioną przez milionera Raymonda Orteiga za przelot bez lądowania ze Stanow Zjednoczonych do Francji. Wyprawa Byrda sponsorowana była przez właściciela sklepów wielobranżowych Rodmana Wanamakera, wizjonera lotów komercyjnych przez Atlantyk. Do lotu został użyty Fokker C-2 (wersja cywilna) o nazwie "America" (nr. rejstr. NX-206) zbudowany w USA przez Atlantic Aircraft Corp., była to ulepszona wersja samolotu Fokker F-VIIA. W dniu 16 kwietnia podczas startu do lotu testowego samolot rozbił się raniąc poważnie załogę w wyniku czego lot przez Atlantyk został opóźniony. W czasie naprawy samolotu okazało się, że lotnik Charles Lindbergh 20 maja 1927 wystartował z Garden City w stanie New York i po 33,5 godzinach wylądował w Paryżu, zdobywajac tym samym nagrodę Orteiga. Fakt ten nie zniechęcił Byrda i przygotowania do lotu trwały dalej. Samolot został obficie wyekwipowany co sprawiło, że wyprawa miała charakter raczej ekspedycji naukowej niż sportowej. Jednym z najważniejszych zaplanowanych zadań było zbadanie warunków w jakich tworzy się szron na skrzydłach samolotu. W skład załogi oprócz komandora Richarda E. Byrda wchodzili: pilot por, Bernt Balchen (Norweg), pilot Bert Acosta oraz inż.Georg Otto Noville- radiotelegrafista. Samolot zabrał ze sobą 5400 litrów paliwa i 160 litrów smarów, dwie tratwy ratunkowe zaopatrzone w żywność, co najmniej na trzy tygodnie i urządzenie do destylacji wody. Płatowiec posiadał również radiostację o zasięgu około 800 km. Do samolotu załadowano także worek z pocztą. W dniu 29 czerwca 1927 roku o godzinie 5.25 samolot "America" wystartował z lotniska Roosevelt Field East Garden City celem przelotu przez Atlantyk i wylądowania w Paryżu. O godz. 15.50 sygnalizowano jego przelot nad Saint-Jean, miasto we wschodniej Kanadzie, w południowo-wschodniej części wyspy Nowa Fundlandia, nad Oceanem Atlantyckim. Pogoda była fatalna, silny wiatr i gęstniejąca w miarę posuwania się samolotu nad oceanem mgła, towarzyszyły załodze przez cały czas lotu. Następnego dnia 30 czerwca, rano francuski parowiec transatlantycki "Paris" nie widząc samolotu, sygnalizował jego obecność w odległości około 600 km od brzegów Irlandii. O godz. 20.30 meldowano jego przelot nad miastem Brest około 22 nad Rennes. Na nieszczęście już w locie nad ziemią, busola w samolocie uległa uszkodzeniu. Zapadł zmrok i zaczął padać silny deszcz tak, że załoga absolutnie nic przed sobą nie widziała.
|
||
Dolina zbudowana jest ze skał krystalicznych: granitów i granodiorytów. Pod samą Stwolską Przełęcz podchodzi górne piętro doliny, piarżysta Stwolska Łąka ("Lúka"). Poniżej biegnącej na wysokości ok. 1860 m Magistrali Tatrzańskiej dolina zmienia kierunek na południowy wschód. Obszar na południe od tego szlaku pokryty jest rumowiskami i kosodrzewiną. Jeszcze niżej Dolina Stwolska jest zalesiona, kończy się już poza Tatrami. Długość tatrzańskiej części wynosi ok. 5 km.
|
||
Chłopcy z ferajny (ang. "Goodfellas") – amerykański film fabularny z 1990 roku w reżyserii Martina Scorsese.
|
||
Roger Taylor (ur. 26 kwietnia 1960 w Birmingham) – perkusista zespołu Duran Duran. Rozpoczął naukę grania na perkusji około 12. roku życia wzorując się na swoich ulubionych wykonawcach Paul Thompson z Roxy Music, Charlie Watts z The Rolling Stones i Tony Tompson z Chic. Grał razem z lokalnymi zespołami, ale dopiero w 1979 roku przystąpił do profesjonalnego zespołu Duran Duran.
|
||
Od 1970 był zatrudniony w administracji publicznej. Do początku lat 90. zajmował m.in. kierownicze stanowiska w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą i Urzędzie Rady Ministrów. W latach 1989–1992 pełnił funkcję radcy Ambasady RP w Kanadzie.
|
||
Od 1992 pracował w zarządzie Banku Pekao S.A., w latach 1995–1998 jako jego wiceprezes. W 1998 został prezesem zarządu Powszechnego Towarzystwa Emerytalnego Nationale-Nederlanden, w czerwcu 2000 prezesem zarządu Banku Śląskiego S.A. Zasiadał też w licznych radach nadzorczych, m.in. w Polskiego Koncernu Naftowego Orlen S.A.
|
||
Disko (grl. "Qeqertarsuaq", duń. "Disko Ø") – wyspa na Morzu Baffina u zachodnich wybrzeży Grenlandii, oddzielona od niej cieśniną Vaigåt i zatoką Disko Bugt (Qeqertarsuup Tunua). Powierzchnia wynosi 8600 km², wyspa jest górzysta (najwyższy szczyt ma 1919 m n.p.m.), występują lodowce. Klimat subpolarny. Obszary wolne od lodu (wybrzeża) zajmuje tundra.
|
||
Wojciech Julian Kostrzewa (ur. 18 października 1960 w Warszawie) - polski ekonomista, od stycznia 2005 roku prezes i dyrektor generalny Grupy ITI.
|
||
W latach 1979 - 1981 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a po studiach rozpoczętych w roku 1982 ukończył w 1987 ekonomię na Uniwersytecie Kilońskim (Niemcy). W roku 1981 wraz z czterema studentami z Niemiec (RFN), Austrii oraz Węgier założył Europejskie Stowarzyszenie Studentów Prawa (ELSA), które obecnie zrzesza około 30 tys. studentów prawa i młodych prawników z 220 uniwersytetów z 41 krajów Europy. W latach 1988-1991 pracownik naukowy w Institut fuer Weltwirtschaft w Kilonii. Był doradcą Leszka Balcerowicza od grudnia 1989 do grudnia 1991. W 1990 roku w wieku 30 lat został powołany na stanowisko prezesa Polskiego Banku Rozwoju SA. W listopadzie 1995 r. odszedł z PBR i objął posadę w Banku Rozwoju Eksportu SA. BRE Bankiem kierował od maja 1998 roku do listopada 2004 roku. Wcześniej był wiceprezesem (od lutego 1996 roku) i pierwszym wiceprezesem (od maja 1997 roku) tego banku. Od stycznia 2002 do listopada 2004 członek Zarządu Regionalnego Commerzbank AG (Frankfurt) odpowiedzialny za całość operacji w Europie Centralnej i Wschodniej. Od 1999 roku związany z Grupą ITI jako członek Rady Dyrektorów, od stycznia 2005 pełni funkcję jej Prezesa i Dyrektora Generalnego. Aktywny uczestnik World Economic Forum. W latach 2004 - 2007 Prezes Polsko-Niemieckiej Izby Przemysłowo-Handlowej. Od 2007 Wiceprezydent PKPP "Lewiatan". Członek Polskiej Rady Biznesu. Od 2005 roku zasiada w Radzie Nadzorczej TVN SA, a od 2007 roku pełni funkcję jej Przewodniczącego. W czerwcu 2012 został powołany do Rady Nadzorczej (Verwaltungsrat) szwajcarskiej Grupy Stadler Rail, europejskiego producenta pojazdów szynowych. Członek rad nadzorczych firm krajowych i zagranicznych.
|
||
Obszar doliny zbudowany jest z granitów, a jej rzeźbę ukształtowały lodowce. Świadczą o tym dobrze zachowane moreny boczne i środkowe, progi dolinne oddzielające kolejne piętra doliny, wyraźnie ukształtowane kotły lodowcowe i wygładzone przez lodowiec bule skalne. W okresie swojego największego rozwoju lodowiec wypełniający Dolinę Mięguszowiecką łączył się z lodowcem sąsiedniej Doliny Młynickiej w wielki lodowiec piemoncki. Miał on powierzchnię 3900 ha, grubość 200 m i wyniósł na swoje przedpole największe w całych Tatrach zwały aluwiów i moren. Zajmują one powierzchnię 20 km², a ich łączna objętość wynosi 1,7 km³.
|
||
Ilulissat leży około 2 km na północ od ujścia fiordu Ilulissat do zatoki Qeqertarsuup Tunua. Fiord ten ma ok. 40 km długości, 7 km szerokości i do 1200 m głębokości. U jego nasady leży Sermeq Kujalleq ("Jakobshavn Isbræ") – najszybciej przesuwający się lodowiec świata. Przemieszcza się on w tempie do 19 m dziennie w kierunku zachodnim. Odłamują się od niego przy tym ogromne góry lodowe, mogące mieć do kilku kilometrów długości i do kilometra wysokości. Wystają na 150 m ponad powierzchnię wody. Wraz z pływami morskimi przesuwają się one wzdłuż fiordu, aż trafią na wypiętrzenie dna u wylotu fiordu o głębokości ok. 300 m. Większe góry lodowe zatrzymują się w tym miejscu, co powoduje gromadzenie się lodu. W 2004 roku fiord wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
|
||
W 30. rocznicę powstania Solidarności oraz 200-lecia urodzin Fryderyka Chopina w ramach Solidarity of Arts 2010 na Targu Węglowym w Gdańsku kompozytor przygotował widowisko jazzowe.
|
||
W latach 2005-2009 spotykał się z mistrzynią Włoch Valentiną Marchei. Pojawiały się plany wspólnego występu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 w Vancouver. Para zdecydowała się na rozstanie w styczniu 2009, najprawdopodobniej związane to było z ich karierami sportowymi.
|
||
Pierwszym znanym odpustem jest odpust udzielony w 1019 przez biskupa Poncjusza z Arles dla pielgrzymów przybywających do opactwa w Montmajour. Następnie, ok. 1063 papież Aleksander II i w 1095 Urban II udzielili odpustu dla wszystkich uczestników wypraw krzyżowych. W 1300 Bonifacy VIII ogłosił pierwszy Rok Jubileuszowy, w związku z którym na mocy bulli "Atiquorum habet" udzielił odpustu wszystkim pielgrzymującym do grobu Piotra Apostoła.
|
||
Pierwszy rok jubileuszowy spełnił oczekiwania duszpasterskie i w związku z tym Klemens VI ogłosił rok 1350 kolejnym jubileuszem. Z tego powodu wydał w 1343 bullę Unigenitus Dei Filius. Bulla ta była nie tylko ogłoszeniem jubileuszu, ale również pierwszym wykładem teologicznym dotyczącym odpustów. Od tamtej pory lata jubileuszowe i odpusty z nimi związane obchodzone są w Kościele regularnie.
|
||
Pod wpływem uniwersytetów w Kolonii i Louvanium Leon X wydał w 1520 kolejną bullę – "Exsurge Domine". Bulla ta uznawała za nieprawowierne 41 zdań Lutra i wzywała go do ich odwołania w ciągu 60 dni. Wśród tych zdań sześć dotyczyło odpustów.
|
||
Paweł Bryliński (ur. 21 czerwca 1814 w Wieruszowie, zm. 18 kwietnia 1890 w Masanowie k. Ostrowa) – wielkopolski rzeźbiarz ludowy.
|
||
Rzeźbiarz cieszył się w południowej Wielkopolsce dużą sławą, stąd dzieło jego dłuta dodawało wsi splendoru. W okolicach Odolanowa i Ołoboku niemal w każdej wsi znajdował się krzyż lub słup autorstwa Brylińskiego. Swą trwającą czterdzieści pięć lat wędrówkę artystyczną (data 1840 wyryta jest na najstarszym znanym słupie pochodzącym z Ołoboku, a 1885 na krzyżu z Masanowa) rzeźbiarz zaznaczył ponad pięćdziesięcioma dziełami. Zmarł w 1890 roku. W ostatnich pięciu latach życia nie miał już sił zmagać się z potężnymi dębowymi klocami. Zajmował się struganiem zabawek, drobnych sprzętów, skrzypiec i fujarek. Został pochowany na cmentarzu przy dawnym kościele parafialnym pod wezwaniem świętego Jana Chrzciciela w Ołoboku.
|
||
Od początku lat 80. stała się w ZSRR obiektem swoistego kultu. Poświęciła się wówczas także pracy kompozytorskiej, tworząc wiele sławnych piosenek, zwłaszcza we współpracy z poetą Ilją Rieznikiem. Od 1985 zwróciła się ku muzyce rockowej. W 1997 reprezentowała Rosję na konkursie Eurowizji w Dublinie. W 1998 roku zaprezentowała jubileuszowy program "Izbrannoje". Występowała z koncertami w większości krajów europejskich, także w USA, Izraelu i Indiach. Jest m.in. laureatką przyznawanego przez International Biographical Centre w Cambridge imiennego medalu 2000 Outstanding Musicians, nagród w plebiscytach popularności. Szacuje się, że płyty Pugaczowej osiągnęły na całym świecie łączny nakład 250 mln egzemplarzy, co stawia ją w gronie absolutnych liderów światowego show-biznesu zaraz po The Beatles, grupie ABBA i Elvisie Presleyu.
|
||
Atari TT 030 - zaprezentowany w 1990 roku podczas targów CeBIT w Hanowerze wyposażony był w procesor MC68030 @ 32 MHz (pierwotnie 16 MHz) i nowy chipset. Komputer ten posiadał standardowo zainstalowany koprocesor FPU 68882 @ 32Mhz. 2 MB RAM i kontroler SCSI. System operacyjny TOS w nowej wersji 3.0. Elegancka obudowa desktop. Była to linia tzw. HighEnd – komputer przeznaczony dla profesjonalistów z ogromnymi możliwościami rozbudowy dzięki SCSI i złączom VME (umożliwiające rozbudowę m.in. o zaawansowane karty graficzne, sieciowe). Komputer dostępny był w cenie 2995 dolarów za model wyposażony w 2 MB pamięci i dysk twardy o pojemności 50 MB. Pierwszy model serii Atari ST z fabrycznie zamontowanym procesorem wyższym niż MC68000. Istniała wersja TT/X pracująca pod kontrolą systemu UNIX. Projekt komputera opierał się na rozwiązaniach tworzących linię Atari ST, lecz wprowadzono do niego szereg usprawnień, które stworzyły silną jednostkę.
|
||
Zakończyła rok na 16. miejscu po sezonie, w którym największym osiągnięciem było wygranie drugiego turnieju singlowego w Sydney. Pokonała numer 5 Mary Pierce, numer 1 Martinę Hingis i numer 2 Lindsay Davenport w ostatnich trzech rundach (została czwartą kobietą w historii, której udało się pokonać trzy zawodniczki z czołowej piątki w turnieju niewielkoszlemowym). Jako jedynej w okresie od września 1999 do kwietnia 2000 udało jej się wygrać z Lindsay Davenport. Doszła do finału w Bol (przegrała z Tatianą Pisnik) i Rzymie (pokonała numer 5 Mary Pierce i numer 10 Arantxę Sánchez Vicario, przegrała z Monicą Seles). Osiągnęła półfinał w Hanowerze (przegrała 6:7 w trzecim secie z Sereną Williams) i Moskwie (przegrała z Martiną Hingis). Doszła do czwartej rundy we French Open (przegrała z Seles). Odpadła w drugiej rundzie Australian Open i w pierwszych rundach Wimbledonu i Olimpiady w Sydney. W Linz wygrała swój pierwszy turniej deblowy (grała w parze z Chandą Rubin). Skreczowała podczas meczu drugiej rundy w Indian Wells z powodu kontuzji pleców. Później przez siedem tygodni nie występowała. Podczas turnieju w Rzymie przekazała 6750 dolarów nagrody uzyskanej za dojście do półfinału w deblu włoskiemu dziecku, które odniosło szereg obrażeń w wypadku samochodowym. W lipcu i sierpniu ponownie wycofała się z szeregu turniejów (w tym z US Open) z powodu kontuzji pleców oraz z kończącego sezon Turnieju Mistrzyń z powodu kontuzji nogi.
|
||
Po raz kolejny zakończyła rok w czołowej piątce rankingu. Wygrała cztery turnieje, w tym po raz pierwszy WTA Tour Championships. Do Turnieju Mistrzyń zakwalifikowała się po raz siódmy z rzędu (nie wystartowała w nim w 2000 i 2002 z powodu kontuzji). Po raz trzeci z rzędu osiągnęła tam półfinał lub więcej. Wyszła z grupy z wynikiem 2:1 (przegrała z Mary Pierce). Następnie pokonała Marię Szarapową w półfinale i zrewanżowała się za porażkę grupową Pierce. W trwającym trzy godziny i sześć minut finale zwyciężyła 5:7, 7:6, 6:4 (jest to drugi najdłuższy finał w historii turnieju, odkąd rozgrywa się go do dwóch wygranych setów, najdłuższym jest finał z 2007). Została pierwszą zwyciężczynią z Francji w pierwszym całkowicie francuskim finale. Wygrała zacięte mecze finałowe w trzech innych turniejach: w Antwerpii (pokonała Venus Williams 4:6, 7:5, 6:4, po tym jak przegrywała 3:5 w drugim i 2:4 w trzecim secie), Rzymie (pokonała Patty Schnyder 2:6, 6:3, 6:4, był to jej szósty wygrany turniej kategorii I) i Filadelfii (pokonała Jelenę Diemientjewą 7:5, 2:6, 7:5, po raz pierwszy wygrała jeden turniej trzy razy z rzędu). Trzykrotnie osiągnęła finał: w Open Gaz de France, New Haven i Filderstadt. Cztery razy odpadła w półfinale: w Ad-Dausze (przegrała z Alicią Molik, powróciłaby na pierwsze miejsce w rankingu, gdyby wygrała mecz), Miami, na Wimbledonie i w Toronto. Osiągnęła trzy ćwierćfinały: w Australian Open, Berlinie i US Open. Nie osiągnęła ćwierćfinału w 5 z 19 startów, w tym we French Open (przegrała z Aną Ivanović w trzeciej rundzie). Spędziła cały rok w czołowej czwórce rankingu. Na Wimbledonie doszła do pierwszego finału wielkoszlemowego w deblu (grała w parze ze Swietłaną Kuzniecową). W finale Pucharu Federacji uzyskała wynik 1:2 (pokonała Anastazję Myskinę, przegrała z Jeleną Diemientjewą oraz przegrała w decydującym meczu deblowym z Diemientjewą i Dinarą Safiną, jej partnerką była Mary Pierce). Francja przegrała finał 2:3.
|
||
Mike Vallely, znany też jako Mike V (ur. 29 czerwca 1970 w Edison, New Jersey)- profesjonalny skater mieszkający w Long Beach w Kalifornii. Karierę rozpoczął w 1986 roku i jest jednym z najdłużej jeżdżących skaterów w historii. Mike znany jest z motywowania młodzieży do uprawiania sportów. Sławę zyskał dzięki niecodziennym, teraz już "oldschoolowym" trikom. Szybko zyskał sponsorów, co pozwoliło mu na dalsze rozwijanie kariery. Najsławniejszy film, w którym wystąpił, nosi nazwę "Drive - my life in skateboarding". Mike opisuje w nim swój stosunek do skateboardingu.
|
||
Karl Wilhelm Feuerbach (ur. 30 maja 1800 w Jenie, zm. 12 marca 1834 w Erlangen) – matematyk niemiecki, zajmował się geometrią. Syn Paula Johanna Anselma von Feuerbacha (prawnika), brat Ludwiga Feuerbacha (filozofa).
|
||
Wrzeszcz – część miasta Gdańska, znajdująca się na północ od Śródmieścia, nad strugą Strzyżą. Od 2010 roku jej terytorium jest podzielone pomiędzy dwie dzielnice: Wrzeszcz Dolny i Wrzeszcz Górny.
|
||
W drugiej połowie XIX wieku powstała tu linia kolejowa z dworcem Gdańsk Wrzeszcz. W 1904 roku założono Królewską Wyższą Szkołę Techniczną ("Königliche Technische Hochschule zu Danzig"), istniejącą do dziś jako Politechnika Gdańska. Od 1910 roku funkcjonowało tu pierwsze lotnisko (lotnisko Gdańsk-Wrzeszcz) na terenie Gdańska oraz pierwsze w granicach współczesnych Polski. We Wrzeszczu w 1927 roku urodził się i mieszkał wybitny niemiecki pisarz, laureat literackiej Nagrody Nobla Günter Grass.
|
||
W 1995 przyznano jej tytuł „Kobiety Roku w Biznesie” w Edmonton, w 1999 została odznaczona Orderem Kanady. 10 lutego 2000 została mianowana gubernatorem porucznikiem Alberty, pełniła tę funkcję do końca życia. Była także kanclerzem Uniwersytetu Alberty, odebrała doktoraty "honoris causa" Uniwersytetu Athabasca (1983) oraz Uniwersytetu Alberty (2000).
|
||
Polska jest piątym na świecie i trzecim w Europie producentem chmielu po Niemczech, Stanach Zjednoczonych, Czechach i Chinach. W 2009 r. zbiory chmielu w Polsce wyniosły prawie 3 700 t i były o ponad 7 proc. większe od zbiorów w 2008 r. Chmiel uprawiany jest na obszarze 2 166 ha. Produkcją tą zajmuje się ok. 1000 gospodarstw. W samej gminie Wilków (województwo lubelskie) ponad 600 gospodarstw uprawia 40 proc. całej krajowej produkcji chmielu.
|
||
W 1980 przystąpił do zespołu muzycznego Duran Duran jako najbardziej doświadczony muzyk. Jednak nie był zadowolony z przewagi syntezatorów, gdy sam preferował ostrzejszą muzykę. W trakcie przerwy w działalności Duran Duran wziął udział w projekcie Power Station razem z basistą Johnem Taylorem. Rok 1985 zakończył udziałem w Live Aid. Z zespołem Duran Duran ostatecznie rozstał się w trakcie sesji nagraniowej płyty "Notorious".
|
||
Lokowana na prawie wołoskim przez Kmitów w początku XVI wieku. Podawane są dwie daty lokacji 1502 i 1526. Piotr Kmita Sobieński do 1553 dziedziczy Chmiel, a po jego śmierci bezdzietna wdowa Barbara Kmita z Herburtów. W dobrach Kmitów pozostawała do 1580 a następnie była własnością rodu Stadnickich do 1653. W końcu XVI wieku zbudowano pierwszą cerkiew greckokatolicką, która spłonęła. W 1709 wioska została spalona przez cofających się Szwedów W 1795 wysiłkiem mieszkańców obok XVII-wiecznej dzwonnicy postawiono nową cerkiew pod wezwaniem św. Mikołaja. Cerkiew ta przetrwała do 1904, w którym ze względu na zły stan techniczny rozebrano ją wznosząc kolejną w 1906 poświęconą temu samemu patronowi.
|
||
Wiek XVIII i XIX przynosił stałe zmiany właścicieli aż do 1900 gdy Chmiel nabył Mendel Rand. W 1930 majątek przeszedł na Arona Jarmusza. W tym czasie zamieszkiwało go ok. 300 osób, z czego 98% grekokatolicy i 2% żydzi. W 1939 wraz z innymi terenami II RP został anektowany przez ZSRR. Do Polski powrócił dopiero po korekcie granicy w 1951. Chmiel ponownie został zasiedlony osadnikami z Nowosądecczyzny i innych regionów kraju. Wróciło do niego też wielu autochtonów, których wojenne losy rzuciły w odległe zakątki Polski. Obecnie w Chmielu zamieszkuje 130 osób. Znajdują się trzy placówki handlowe, przystanek PKS, oraz kilka gospodarstw agroturystycznych.
|
||
Atrakcją jest cerkiew pw. św Mikołaja, od 1970 służąca jako kościół rzymskokatolicki. Na cmentarzu znajduje się nagrobek z 1641 z inskrypcją w języku starocerkiewnym. Kolejnym zabytkiem jest nagrobek Emanuela Ricci, właściciela dóbr ziemskich z pierwszej połowy XIX w. z napisem w języku polskim, oraz kilkadziesiąt krzyży greckokatolickich. Ród Riccich posiadał na tym terenie kilka dóbr, mimo że największe skupisko tej rodziny było aż we Lwowie (zob. Księga adresowa miasta Lwowa 1904).
|
||
Kim Antonie Lode Clijsters () (ur. 8 czerwca 1983 w Bilzen) – belgijska tenisistka, była liderka rankingu światowego w singlu i w deblu, ośmiokrotna finalistka turniejów wielkoszlemowych, triumfatorka US Open 2005, US Open 2009, US Open 2010 i Australian Open 2011 w singlu oraz Wimbledonu 2003 i Roland Garros 2003 w deblu. W sumie wygrała 41 turniejów w grze pojedynczej i 11 w grze podwójnej (2012-07-09). Wchodziła także w skład reprezentacji Belgii, która w roku 2001 zwyciężyła w rozgrywkach Fed Cup.</ref>, jednak po prawie dwóch latach (26 marca 2009) zapowiedziała powrót jeszcze tego roku na letni sezon twardych kortów. 11 sierpnia 2009 opodal Cincinnati rozegrała swój pierwszy mecz po ponaddwuletniej przerwie, związanej m.in. z urodzeniem dziecka. Zawodniczka określa ten nowy etap mianem "drugiej kariery". W trzecim turnieju po przerwie wygrała swoje drugie mistrzostwo wielkoszlemowe w grze pojedynczej.
|
||
2000 – 2001.
|
||
Na początku 2000 zwyciężyła w Hobart. Wygrała tam z takimi zawodniczkami jak Ruxandra Dragomir czy Chanda Rubin. W Australian Open i French Open odpadła w I rundzie, w Wimbledonie i US Open w drugiej. Osiągnęła II rundę turnieju w Hannoverze i IV rundy BNP Paribas Open oraz Sony Ericsson Open. W Belgian i UNICEF Open dotarła do II rundy. Turnieje w Stanford i San Diego zakończyły się dla niej porażkami w pierwszym meczu.
|
||
Zadebiutowała w roku 2000 w Moskwie, gdzie odbywały się pojedynki grupy C. Belgia w składzie Clijsters, Justine Henin, Dominique Monami i Els Callens rywalizowała z Francją, Rosją i Australią. Drużyna belgijska wszystkie pojedynki wygrała 2:1 w setach i awansowała do półfinału rozgrywek. Kim wygrała dwa (z Anną Kurnikową i Nathalie Tauziat) spośród trzech spotkań gry singlowej, jakie rozegrała. Porażki doznała z Jeleną Dokić.
|
||
2010
|
||
Na początku lutego 2010 firma Mattel pokazała w Norymberdze trzy unikatowe lalki Barbie. Jedną z nich była Clijsters wraz z córką, pozostałe dwie przedstawiają J. K. Rowling oraz księżniczkę Wiktorię. Lalki nie zostały wystawione na sprzedaż.
|
||
W marcu 2010 Belgijka została ambasadorem linii zegarków Citizen Signature Collection. Z tej okazji otrzymała wysadzany 65 diamentami zegarek.
|
||
Przed turniejem w Brisbane w 2010 roku odwiedziła Brisbane’s Royal Children’s Hospital. Tydzień później, po zwycięskim pojedynku nad Justine Henin w finale rozgrywek, postanowiła przekazać całą wygraną, czyli 37 tysięcy dolarów na ten szpital.
|
||
Gorce (513.52) – pasmo górskie leżące w Beskidach Zachodnich. Nazwa ""Gorce"" związana jest prawdopodobnie ze słowem ""gorzeć"" (palić się, płonąć) i pochodzi od sposobu uzyskiwania polan śródleśnych metodą żarową. Spotykana jest już w aktach z 1254 r. ("item mons Gorcz nuncupatus"), używał jej Jan Długosz w 1480 r. ("in monten Gorcz"). W innych źródłach można też spotkać nazwę Górce, która by mogła oznaczać niskie góry.
|
||
Klimat jest typowo górski. W najwyższym piętrze klimatycznym, znajdującym się powyżej 1100 m n.p.m. jest to klimat chłodny. Średnia temperatura roczna wynosi tu +3 °C, roczna suma opadów 1200 mm, a okres wegetacyjny trwa zaledwie 160 dni. Grubość pokrywy śnieżnej w niektórych miejscach sięga 1,5 m, w głębokich dolinach potoków w wyższych partiach utrzymuje się ona bardzo długo, szczególnie na północnych zboczach.
|
||
Z większych ssaków w Gorcach spotkać można także dzika, jelenia, sarny, wydry, borsuka, gronostaja. Występuje 9 gatunków nietoperzy, 130 gatunków ptaków (w tym 100 gniazdujących na terenie parku), 7 gatunków płazów. W potokach występują 2 gatunki ryb: pstrąg potokowy i głowacz pręgopłetwy. Stwierdzono występowanie ponad 1000 gatunków bezkręgowców, w tym 23 endemity karpackie lub karpacko-sudeckie. Liczne są gatunki bezkręgowców górskich i borealnych (ok. 100 gatunków). Sporo gatunków chrząszczy, a na polanach liczne motyle (m.in. rusałka admirał, rusałka pokrzywnik, perłowiec większy)
|
||
Urodzony w Kaliszu jako syn Ludwika Scholtza, tamtejszego przemysłowca oraz Malwiny z Rogozińskich, córki znanego warszawskiego adwokata. W 12 roku życia rozpoczął naukę w szkole niemieckiej, we Wrocławiu. W 1878 roku wstąpił, wbrew woli ojca, jako ochotnik do akademii marynarki wojennej w Kronsztadzie. 29 kwietnia 1880 roku zdał egzamin i otrzymał stopień oficera. Wkrótce wypłynął w pierwszy rejs, do Władywostoku , na pokładzie żaglowca krążownika "Generał Admirał". W maju 1881 r., po przybyciu do Paryża, został przyjęty do Paryskiego Towarzystwa Geograficznego. W Neapolu opracował plany wyprawy w głąb Kamerunu. Święta Bożego Narodzenia w 1881 r. spędził w rodzinnym Kaliszu. Próbował uzyskać pomoc finansową od ojca, nie udało mu się jednak. Przeznaczył na wyprawę pieniądze ze spadku po matce, która zmarła w 1877 r.
|
||
Według danych z 30 czerwca 2010 gminę zamieszkiwało 23 716 osób.
|
||
16 sierpnia 1890 r. miał miejsce debiutancki występ w rozgrywkach ligowych, rozgrywanych w ramach Scottish Football League, zakończony zwycięstwem 5:2 nad Hearts. Po rozegraniu zaplanowanych osiemnastu pojedynków na pierwszym miejscu "ex-aequo" uplasowały się drużyny Rangers i Dumbarton, więc o tytule miał zadecydować dodatkowy mecz. Zakończył się on jednak wynikiem remisowym (2:2) w związku z czym mistrzostwo przyznano obu klubom.
|
||
Wkrótce po tym, jak „The Gers” zdobyli swoje drugie Mistrzostwo Szkocji, 27 maja 1899 roku doszło do przełomowego wówczas zebrania klubowych przedstawicieli, na którym Rangers formalnie zostali przejęci przez powołaną dwa miesiące wcześniej spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością ("limited liability company") – The Rangers Football Club Ltd. W takiej formie klub pozostawał nieprzerwanie do 2000 roku. Tego samego dnia podjęte zostały również inne kluczowe decyzje, na czele z powołaniem Jamesa Hendersona na stanowisko prezesa nowo wybranego zarządu, a także powierzono Williamowi Wiltonowi, ówczesnemu sekretarzowi i niespełnionemu zawodnikowi funkcję pierwszego w dziejach Rangers menadżera.
|
||
Mistrzostwo Szkocji z 1911 roku zapoczątkowało okres trzyletniej dominacji Rangers na froncie ligowym, a kolejne triumfy przypadły na sezony 1917/1918 i 1919/1920, w którym „The Gers” rekordowo, 106 razy wpisywali się na listę strzelców. Jak się później okazało, sukces z tamtego roku był ostatnim, ósmym pod wodzą Wiltona. 2 maja 1920 r. menadżer Rangers, w wieku 54 lat uległ śmiertelnemu wypadkowi, tonąc podczas żeglugi u zachodnich wybrzeży Szkocji, niedaleko Gourock.
|
||
Wskutek wybuchu II wojny światowej rozgrywki piłkarskie w całym kraju zostały zawieszone 2 września 1939 r. Przez sześć lat odbywały się jedynie lokalne zawody piłkarskie, które choć niezaliczane do oficjalnych klubowych osiągnięć, zakończyły się sukcesem Rangers, którzy triumfowali w 1940 r. w Emergency War League i Emergency War Cup, a także sześciokrotnie triumfowali w Southern League i czterokrotnie w Southern League Cup.
|
||
W sezonie 1990/1991 głównym rywalem Rangers w walce o mistrzostwo Szkocji był Aberdeen. 16 kwietnia 1991 r., gdy liga wkraczała w decydującą fazę, rezygnację złożył Souness, który postanowił pomóc swojemu byłemu klubowi – Liverpoolowi. Murray, w podziękowaniu za pracę jaką Szkot wykonał dla Rangers, pozwolił mu odejść do Anglii, a trzy dni później nowym menadżerem ogłosił Waltera Smitha, asystującemu do tej pory byłemu szkoleniowcowi. Ostatnim trofeum wywalczonym za kadencji Sounessa był Puchar Ligi zdobyty w listopadzie 1990 r. po finałowej wygranej 2:1 nad Celtikiem.
|
||
Latem 2010 r. Smith przedłużył o jeden sezon wygasający wówczas kontrakt, zaznaczając jednocześnie, że po jego zakończeniu w wieku 63 lat przejdzie na sportową emeryturę. Mimo zwycięstw w pierwszych dziewięciu ligowych spotkaniach to ekipa Celticu przez dłuższą część rozgrywek zajmowała pozycję lidera. Niezwykle udany ostatni etap walki o mistrzostwo sprawił jednak, że Rangers wrócili do gry, a majowa porażka „The Bhoys” w zaległym pojedynku ze znacznie niżej notowanym Inverness Caledonian Thistle dała ekipie Smitha okazję na zdobycie trzeciego z rzędu tytułu. Pewnie odniesione zwycięstwa w ostatnich meczach i objęcie trzybramkowego prowadzenia po upływie niespełna siedmiu minut decydującego o ligowym triumfie starcia z Kilmarnock rozwiały wszelkie nadzieje lokalnego rywala. W sezonie 2010/2011 na Ibrox, oprócz trofeum za zwycięstwo w SPL, trafił Puchar Ligi, dzięki finałowej wygranej nad Celtikiem, a łącznie we wszystkich rozgrywkach obie ekipy spotkały się aż siedmiokrotnie, co nigdy wcześniej nie miało miejsca w ponad stuletniej rywalizacji obu klubów.
|
||
Nowy właściciel, zdając sobie sprawę z trudnej sytuacji klubu z Glasgow, postanowił od początku swojego panowania na Ibrox nie rozliczać się z Urzędem Skarbowym. Po miesiącach negocjacji na własną prośbę Sąd Najwyższy w Edynburgu wyznaczył 14 lutego 2012 roku londyńską firmę Duff & Phelps jako zarząd komisaryczny klubu. Poskutkowało to automatyczną karą odebrania dziesięciu punktów w ligowej tabeli (a więc "de facto" mistrzostwem Szkocji dla Celticu). Konsekwencje dla Rangers okazały się jednak znacznie poważniejsze. Opublikowany przez Zarząd raport finansowy wykazał, w przypadku porażki w sądzie, szacowane zadłużenie na ponad 130 milionów funtów, co wobec braku inwestorów oznaczałoby likwidację klubu. Ostatecznie po wielu nieudanych próbach do porozumienia z Duff & Phelps doszło konsorcjum Sevco, dowodzone przez Charlesa Greena. Jego oferta dla wierzycieli w wysokości 8,5 mln została odrzucona w procesie Company Voluntary Arrangement, więc za 3 mln mniej zakupił on 14 czerwca 2012 r. klubowe aktywa (stadion, ośrodek treningowy, herb, nazwę, historię, kontrakty pracowników itp.) i przetransferował je do nowej spółki – The Rangers Football Club Ltd, która oficjalnie przejęła kontrolę nad klubem i prawa do wszystkich jego osiągnięć z przeszłości. Tego samego dnia powołane zostały również nowe władze z prezesem Malcolmem Murrayem na czele. Stara spółka założona w 1899 r. i przekształcona w 2000 r., zostanie wkrótce zlikwidowana przez wyznaczoną na tą okoliczność firmę BDO Stoy Hayward LLP, której zadaniem będzie także postawienie przed odpowiedzialnością byłych dyrektorów i właścicieli, którzy doprowadzili do jej upadku.
|
||
27 maja 1899 roku, kontrolę nad klubem przejęła spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ("The Rangers Football Club Ltd"). W takiej formie Rangers pozostawał niezmiennie do 2000 r., gdy ówczesny właściciel – David Murray – zadecydował o debiucie klubu na giełdzie papierów wartościowych (zmiana w "The Rangers Football Club plc"). W wyniku stale rosnącego zadłużenia, odmowie zapłaty podatków i widma porażki w sądzie w sporze z Urzędem Skarbowym, 14 lutego 2012 r. do Rangers na wniosek rządzącego na Ibrox od dziewięciu miesięcy Craiga Whyte'a wprowadzony został zarząd komisaryczny, który choć nie uchronił spółki przed likwidacją, sprzedał w czerwcu tego samego roku wszystkie klubowe aktywa konsorcjum Sevco (zarejestrowane jako "Sevco Scotland Ltd", zmieniło ono po kilku tygodniach nazwę na "The Rangers Football Club Ltd"), a reprezentujący je Charles Green przejął wówczas tym samym kontrolę nad Rangers. Tego typu działanie nie ma wpływu na historię i wcześniejsze dokonania klubu.
|
||
Założony w 1874, zespół ma głębokie tradycje patriotyczne – szesnastu piłkarzy służyło w trakcie I wojny światowej, z czego siedmiu poległo. W 1890 Hearts był jednym z założycieli Scottish Football League. We wczesnej fazie rozwoju klub odnosił sukcesy na arenie narodowej – był mistrzem Szkocji w latach 1895 i 1896, czterokrotnie triumfował w Pucharze Szkocji. W niedokończonym sezonie w 1914 zespół znajdował się na 1. miejscu w lidze, do 1954 klub nie odniósł żadnych sukcesów. Najlepszy okres dla Hearts przypadł w latach 1954-1963 – zespół zdobył Puchar Szkocji (1956), dwukrotnie mistrzostwo Szkocji (1958, 1960) oraz czterokrotnie Puchar Ligi Szkockiej. W latach 70. zespół kilkakrotnie spadał do niższych rozgrywek ligowych, by w 1984 powrócić do ekstraklasy. Hearts kilkakrotnie awansowali do Pucharu UEFA (np. w 1987 ulegli Dukli Praga; najlepszym wynikiem klubu w tych rozgrywkach jest ćwierćfinał w sezonie 1988/1989). W latach 90. władze klubu zatrudniały kilku trenerów, zespół zaś awansował do finału Pucharu Szkocji (1996), zdobył Puchar (1998) oraz odpadł w 1. rundzie Pucharu UEFA (1999). W 2006 klub został wicemistrzem Szkocji oraz zdobył Puchar Szkocji.
|
||
W grudniu 2000 były kapitan zespołu – Craig Levein, zastąpił Jima Jefferiesa na stanowisku trenera. Nowy menedżer powtórzył sukces poprzednika, doprowadzając Hearts do trzeciego miejsca w lidze w sezonie 2002/2003, dającego kwalifikacje do Pucharu UEFA. Tam "Serca" trafiły na francuski klub Girondins Bordeaux. Mimo że na Parc Lescure Hearts wygrali 1:0, to na Tynecastle Stadium zespół z Bordeaux odrobił straty, wygrywając 2:0. Kolejny sezon przyniósł ponownie trzecie miejsce w lidze oraz start w Pucharze UEFA, tym razem w nowej formule. W pierwszej rundzie drużynie z Edynburga przyszło się zmierzyć z portugalskim klubem SC Braga. W meczu na Tynecastle Jambos pokonali SC Bragę 3:1. W rewanżu zaś uzyskali korzystny dla siebie remis 2:2. W fazie grupowej Pucharu UEFA klub wylosował: Feyenoord, Schalke 04, Ferencvárosi TC oraz FC Basel. W czterech meczach klub odnotował zaledwie jedną wygraną – z FC Basel – oraz 3 porażki. Z powodu słabej postawy swojej drużyny do dymisji podał się trener Craig Levein, który odszedł do Leicester City. Stało się to w październiku 2004, w trakcie rywalizacji o Puchar UEFA.
|
||
Z powodu postawy piłkarzy Hearts w lidze (6 miejsce w SPL), 29 stycznia 2010 roku zwolniono Csabę László i zatrudniono nowego trenera – Jima Jefferiesa.
|
||
Obecnie klub występuje w rozgrywkach Scottish Premier League. Trenerem drużyny od października 2010 jest Szkot Colin Calderwood.
|
||
Hibernian Football Club został założony w sierpniu 1875 przez parafian rzymskokatolickiego kościoła pod wezwaniem Świętego Patryka, położonego przy ulicy Cowgate w Edynburgu. Głównymi założycielami Hibernian byli: Canon Edward Joseph Hannan oraz przewodniczący miejscowego stowarzyszenia "Catholic Young Men's Association", Michael Whelahan, który stał się również pierwszym kapitanem klubu. Klub początkowo, tak jak większość edynburskich drużyn, rozgrywał swoje mecze w parku The Meadows, położonym na południe od centrum miasta. W 1880 klub przeniósł się do wschodniej dzielnicy Edynburga – Leith, budując Hibernian Park. Stadion znajdował się w miejscu, gdzie obecnie rozciąga się Bothwell Street. W 1891 "Hibees" przenieśli się na obecny stadion – Easter Road, położony kilkadziesiąt metrów od miejsca, w którym znajdował się poprzedni obiekt klubu.
|
||
W 1890 dziesięć zespołów ze Szkocji założyło Scottish Football League – system rozgrywek ligowych, wzorowany na angielskiej The Football League założonej w 1888. Wśród dziesięciu założycieli ligi nie znalazł się Hibernian F.C., był za to lokalny rywal "Hibs" – Heart of Midlothian F.C.. Przez początkowe trzy lata istnienia Scottish Football League składała się z jednego szczebla rozgrywkowego, w wyniku czego drużyna zajmująca ostatnie miejsce w lidze nie miała możliwości spadku. Wzrost popularności piłki nożnej w Szkocji oraz naciski pozostałych klubów niezrzeszonych w Scottish Football League (w tym m.in. Hibernianu) spowodowały, że w sezonie 1893/1894 rozszerzono je o jedną klasę rozgrywkową. Wskutek tych działań powstały: Scottish Division One oraz Scottish Division Two, będąca odpowiednikiem II ligi.
|
||
W sezonie 1948/49 Szkotowi nie powiódł się plan obrony mistrzowskiego trofeum, które wywalczyli Rangersi. Ostatecznie Hibernian zakończył rozgrywki ligowe na trzeciej pozycji, którą poprawił w następnym sezonie, zdobywając tytuł wicemistrza Szkocji. O tytule mistrzowskim, który znów przypadł Rangersom, zadecydował jeden punkt różnicy. To właśnie w trakcie sezonu 1949/50 został ustanowiony rekord frekwencji obiektu. 2 stycznia 1950 derby Edynburga przeciwko Hearts obejrzało 65 860 osób.
|
||
Sezon 1950/51 przyniósł klubowi trzeci tytuł Mistrza Szkocji. Na zakończenie sezonu "Hibs" zgromadzili 48 punktów, wyprzedając drugich w tabeli Rangersów 10 punktami. Oprócz wysokiej pozycji w lidze, klub wystąpił również w finale Pucharu Ligi Szkockiej. Mecz rozegrany 28 października 1950 był debiutem "Hibees" w finale tych rozgrywek. Pojedynek finałowy zakończył się porażką Hibernianu z zespołem Motherwell F.C. 0:3. Rozgrywki ligowe sezonu 1951/52 udowodniły prawdziwą siłę zespołu, który obronił mistrzowskie trofeum. "Hibees" zwieńczyli sezon z pulą 45 punktów, pokonując na finiszu rozgrywek Rangers F.C. Triumfując w sezonie 1951/52, Hibernian został czwartą drużyną, która w 55-letniej historii rozgrywek ligowych obroniła tytuł mistrzowski. Jak się miało potem okazać, był to zarazem ostatni triumf "Hibees" w rozgrywkach ligowych.
|
||
W pięć lat później Hibees ponownie wystąpili w europejskich pucharach, tym razem były to już jednak rozgrywki Pucharu Miast Targowych. Przeprawa przez 1/8 nie nastręczyła Hibernianowi poważniejszych problemów. Szwajcarski Lausanne Sports, przegrywając pierwszy mecz 0:2, następny oddał walkowerem. W kolejne rundzie klub natknął się na FC Barcelona. W pierwszym meczu rozegranym 27 grudnia 1960 obie drużyny zmierzyły się na Camp Nou. Hibernian już po 18 minutach spotkania prowadził 2:0, po bramkach Bakera i MacLeoda. FC Barcelona doprowadził do remisu, po bramkach Kocsisa w 36. i 53. minucie. Kolejne trafienia Bairda oraz Bakera spowodowały, że Hibees na szesnaście minut przed końcem prowadzili 4:2. Barcelona odpowiedziała w 83. minucie trafieniem Kocsisa, który skompletował hat-tricka. "Duma Katalonii" nie dała jednak za wygraną i na minutę przed zakończeniem meczu doprowadziła do remisu, za sprawą gola Evaristo.
|
||
Herb klubu zmieniał się co kilka lat. Jednym z głównych czynników jest tożsamość klubu i jego identyfikacja z Irlandią, albo obawa o oskarżenie o sekciarstwo. Irlandzka harfa została po raz pierwszy usunięta w latach 50. XX wieku, następnie ponownie wprowadzona do herbu w 2000 roku. Dyrektor Scottish Football Museum, Ged O’Brien w 2001 powiedział, iż obecny projekt herbu jest zgodny ze wszystkimi aspektami klubowej tradycji.
|
||
Po tych wydarzeniach nowym stadionem, na którym rozgrywają mecze do dziś piłkarze Hibernian F.C., został Easter Road Stadium popularnie zwanym przez kibiców "The Leith San Siro". Inauguracja stadionu odbyła się 1892. Najlepszy okres w historii klubu przypadł na lata 40. i 50., kiedy to "Hibees" święcili swoje największe triumfy. W trakcie sezonu 1949/50 został ustanowiony rekord frekwencji obiektu. 2 stycznia 1950 derby Edynburga przeciwko Hearts obejrzało 65 860 osób. W owym okresie dokonnano również przebudowy obiektu. Skutkiem tego była większa pojemność stadionu, na którym mogło być jednocześnie ponad 60 000 widzów. Natomiast po wydaniu Raportu Taylora, nakazano, by wszystkie miejsca na stadionach były siedzące, skutkiem tego była przebudowa i zmniejszenie pojemności obiektu, która wynosi obecnie około 14 000 miejsc.
|
||
Schronisko powstało 8 kwietnia 1950 na miejscu zbudowanej w 1927 gospody "Turmsteinbaude". Początkowo bardzo popularne, później praktycznie nieodwiedzane z powodu zanieczyszczenia rzeki Bóbr, której skażone wody doprowadziły do nazwania przez okolicznych mieszkańców i turystów schroniska "Perłą Smrodu". Obecnie wraz ze znaczną poprawą sytuacji ekologicznej obiekt zdobywa popularność. Związane jest to również z wyremontowaniem ścieżki rowerowej oraz wytyczeniem i rozbudową sieci szlaków rowerowych w Dolinie Bobru.
|
||
Valentine skonstruowano na bazie czołgu szybkiego Cruiser Mk II (A10) w korporacji Vickers-Armstrong. Został zatwierdzony do produkcji przez brytyjskie Ministerstwo Wojny 14 lutego 1940 roku. Jak wiele innych projektów, budowa pojazdu została przyspieszona po stracie dużej ilości sprzętu pod Dunkierką.
|
||
Był to najliczniej produkowany brytyjski czołg podczas II wojny światowej, z łączną liczbą 6855 sztuk oraz 1420 sztuk wersji wyprodukowanej w Kanadzie. Wiele z tych czołgów trafiło do ZSRR w ramach Lend-Lease Act. Armia Czerwona otrzymała 2394 brytyjskich i 1388 kanadyjskich czołgów (pozostałe 32 służyło do treningu w Kanadzie).
|
||
Na Berlin Zachodni składały się przede wszystkim peryferyjne dzielnice południowe i zachodnie, wcielone do miasta dopiero w 1920 roku, ponadto park Tiergarten i niewielka południowa część historycznego centrum.
|
||
Po podpisaniu traktatu czterech mocarstw między USA, Wielką Brytanią, Francją i ZSRR w dniu 3 września 1971 potwierdzającym status quo nastąpiło pewne odprężenie. Traktat ten umożliwił dalsze umowy między Senatem Berlina a rządem NRD, ułatwiające ruch tranzytowy do RFN oraz pozwalające mieszkańcom zachodniej części miasta na regularne wizyty w Berlinie Wschodnim. W 1987 Ronald Reagan powiedział "Panie Gorbaczow, niech pan zburzy ten mur". W wyniku rewolucji w NRD mur upadł 9 listopada 1989 roku, zaś połączenie miasta nastąpiło wraz ze zjednoczeniem Niemiec w 1990 roku.
|
||
Loth założył Kata wraz z Piotrem Luczykiem na przełomie 1979 i 1980 roku. Początkowo wykonywali muzykę instrumentalną, po przyjściu wokalisty Romana Kostrzewskiego zwrócili się w stronę New Wave of British Heavy Metal oraz thrash metalu. Zespół przechodził perturbacje i zmiany w składzie, ale Loth brał udział w nagraniu każdej płyty.
|
||
Jan Ziębicki (ur. między 1370 a 1390, zm. 27 grudnia 1428 w Starym Wielisławiu) – książę ziębicki w latach 1410-1428.
|
||
Jan był drugim pod względem starszeństwa (a najstarszym, który przeżył ojca) synem księcia ziębickiego Bolka III i księżniczki bytomskiej Eufemii. W chwili śmierci ojca Jan był już pełnoletni, w związku z czym bez przeszkód przejął władzę. Do 1420 rządy sprawował wspólnie z bratem Henrykiem. Podobnie, jak jego ojciec wiernie stał u boku swojego suwerena – rodu Luksemburgów.
|
||
6 stycznia 1420 Jan był obecny na zjeździe we Wrocławiu, gdzie wydano niekorzystny dla Polski wyrok w procesie z Krzyżakami.
|
||
Idea powstania ZDF narodziła się w 1960 roku, przy okazji budowy sieci nowych nadajników telewizyjnych. Program wystartował 1 maja 1961 roku pod nazwą ARD 2, ale nazwę ZDF (i zupełnie nowy status) uzyskał dopiero 1 kwietnia 1963 roku. Początkowo ZDF nadawała z prowizorycznego ciasnego studia w Eschborn, następnie z przyczyn ekonomicznych siedzibę przeniesiono do Wiesbaden, tam jednak nie znajdowała się ona w jednym budynku, a agendach rozrzuconych po całym mieście.
|
||
Zwołanie Stanów Generalnych sprawiło, że Marat porzucił zajęcia badawcze i zdecydował się zostać lewicowym dziennikarzem. We wrześniu 1789 r. zaczął wydawać gazetę, która ostatecznie przyjęła tytuł "Przyjaciel ludu". Gazeta wyróżniała się ultraradykalizmem, nawoływaniem do krwawej rozprawy z "wrogami ludu", atakami zarówno na arystokrację, jak i na bardziej umiarkowanych rewolucjonistów. Marat krytykował zarówno absolutyzm, jak i monarchię konstytucyjną na wzór angielski, domagając się proklamacji republiki. Bezkompromisowość w krytykowaniu najbardziej wpływowych osób we Francji szybko naraziła Marata na odpowiedzialność karną. Uciekając przed uwięzieniem w styczniu 1790 znowu znalazł się w Anglii. Wrócił w maju, wstąpił do klubu kordelierów i ponownie zaczął redagować gazetę. Obdarzony gigantyczną energią, niekiedy wydawał nawet dwa numery czasopisma dziennie, a przez swoje apele do masowego mordowania arystokratów (słynne wezwanie do ścięcia pięciuset głów) wielokrotnie musiał się ukrywać.
|
||
Homo antecessor – kości kilku hominidów tego gatunku, o mózgu objętości ok. 1000 cm³, odkryto w latach 1996-1997 w jaskini Cueva Mayor w Atapuerca koło Burgos. Datuje się je w oparciu o metodę paleomagnetyczną na 780 tys. lat.
|
||
W małej komorze jaskini, na dnie głębokiego na 15 m szybu, znaleziono ok. 1300 kości i zębów należących przynajmniej do 30 ludzi. Szczątki te wykazują mieszaninę wcześniejszych cech "Homo erectus" i bardziej progresywnych. Kości palców, ramieniowe, biodrowe i nóg przypominają kości ich następców w Europie, czyli neandertalczyków.
|
||
W 1971 został wybrany członkiem MKOl; w latach 1967-1993 brał udział w pracach Komisji Medycznej MKOl (od 1980 jako jej wiceprzewodniczący). W 1991 nadano mu członkostwo honorowe MKOl. Był ponadto członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Olimpijskiej oraz prezydentem Panamerykańskiej Konfederacji Medycyny Sportowej.
|
||
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 roku polskie oddziały wojskowe zdobyły w Wielkopolsce i Małopolsce 15 samolotów "Albatros C.X". Po ich wyremontowaniu w 1919 roku przez warsztaty Stacji Lotniczej w Poznaniu na lotnisku Ławica znalazły się one na wyposażeniu 12 eskadry wywiadowczej. Załogi polskie na samolotach "Albatros C.X" walczyły w latach 1919 – 1920 w wojnie polsko-bolszewickiej. Na kilku z nich prowadzono również szkolenie w Szkole Lotniczej na lotnisku Ławica. W lotnictwie wojskowym samoloty "Albatros C.X" używane były do 1923 roku.
|
||
Budowa Tadź Mahalu trwała dwadzieścia dwa lata (1632–1654) i pracowało przy niej, według różnych podań, od 20 do 25 tysięcy robotników. W budowie mogli mieć swój udział dwaj Europejczycy: Włoch pochodzący z Wenecji (Geronimo Veroneo) oraz Francuz. Wzmianka o tym pochodzi od hiszpańskiego księdza, który ok. 1640 roku odwiedził Agrę. Brak jest jednak pewniejszych historycznych źródeł, by potwierdzić ten przekaz. Oficjalne kroniki dworskie nie podają imienia architekta, sugerując, że projekt był dziełem samego władcy, i poprzestają na osobach Makramat-chana i Mir Abd al-Karima, którzy byli odpowiedzialni za prowadzenie robót. Z odnalezionych dokumentów wynika jednak, że właściwym architektem był Ustaz Ahmad Lahori, który m.in. zaprojektował niektóre komnaty w Czerwonym Forcie.
|
||
W latach trzydziestych XIX wieku, mający dwieście lat Tadź Mahal, był zaniedbany i zarośnięty, niemalże popadł w ruinę. Lord William Bentinck, generalny gubernator Bengalu, wysunął propozycję rozebrania tego wyjątkowego monumentu, przesłania marmuru statkiem do Londynu i tam sprzedania go. Zamiar ten nie doszedł do skutku tylko dlatego, że marmur zerwany z Czerwonego Fortu nie znalazł nabywców. W roku 1900 kolejny wicekról Indii, lord George Curzon, nakazał odrestaurować podupadłe mauzoleum.
|
||
Gejzery na Enceladusie są źródłem co najmniej większości materii pierścienia E Saturna. Materia taka opada na planetę w ciągu najwyżej kilku tysięcy lat, co dowodzi aktywności księżyca, choć możliwe jest też, że pierścień jest zasilany również odłamkami powstałymi podczas zderzeń księżyców z niewielkimi meteoroidami. Gejzery wyrzucają cząsteczki lodu z prędkością ok. 400 m/s, 1500 km ponad powierzchnię Enceladusa. Ich rozmiary są bardzo niewielkie, porównywalne z grubością ludzkiego włosa. Sonda Cassini stwierdziła istnienie dwóch rodzajów tych cząsteczek. Jeden to czysty lód wodny, a drugi to lód wymieszany z innymi substancjami (w tym z solami). Z obserwacji struktury księżyca wynika, że czysty lód pochodzi z powierzchni, a ten zabrudzony z wnętrza satelity.
|
||
W maju 1670 na papieża został wybrany kardynał Emilio Altieri, który przyjął imię Klemensa X. Będący w podeszłym wieku nowy papież uczynił spowinowaconego kardynała Paluzziego najbliższym współpracownikiem, przyjmując go jednocześnie do swojej rodziny (wówczas przy nazwisku kardynała pojawił się człon Altieri) i mianując kardynałem-nepotem. Paluzzi był przedostatnim oficjalnym kardynałem-nepotem (tj. bliskim krewnym urzędującego papieża sprawującym oficjalną władzę w Państwie Kościelnym) w dziejach Kościoła.
|
||
W 1984 rozpoczął studia specjalistyczne na Wydziale Nauk Społecznych Papieskiego Uniwersytetu Świętego Tomasza z Akwinu w Rzymie, gdzie w 1987 na podstawie pracy "Prawa związków zawodowych" uzyskał stopień licencjata. W 1990 dzięki rozprawie "Prawa rodziny w nauczaniu społecznym Kościoła" uzyskał doktorat nauk społecznych. Po powrocie do kraju w 1991 rozpoczął wykłady z nauki społecznej w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach. 2 sierpnia 1994 roku objął rektorat w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach, który to urząd pełnił przez cztery lata.
|
||
Wraz z zespołem narodowym zdobył mistrzostwo Europy w 1992 (ekipa Danii awansowała do turnieju finałowego w awaryjnym trybie, po wykluczeniu Jugosławii). Brał także udział w mistrzostwach świata we Francji w 1998, które Dania zakończyła na ćwierćfinale po porażce z obrońcą tytułu Brazylią 2:3. Wystąpił łącznie w 129 meczach reprezentacji, strzelając 1 bramkę – z rzutu karnego w meczu towarzyskim z Belgią 3 czerwca 2000 roku (2:2). W 30 spotkaniach był kapitanem drużyny.
|
||
Mieczysław Jaworski (ur. 29 lipca 1930 w Morawicy, zm. 19 sierpnia 2001 w Kielcach) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy kielecki w latach 1982–2001.
|
||
Urodził się w rodzinie Jana i Stanisławy z d. Stramskiej. Dzieciństwo spędził we Włoszczowie. W 1945 rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum św. Stanisława Kostki w Kielcach, a po utworzeniu Gimnazjum we Włoszczowie tam kontynuował naukę i uzyskał maturę. W 1950 wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach. 17 czerwca 1956 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Franciszka Bardy.
|
||
Po śmierci Ramony Iglesias-Jordan, uznawanej za najstarszą osobę na świecie przez "Księgę Guinessa" (maj 2004), został prawdopodobnie najstarszym mieszkańcem Portoryko. Był znany badaczom długowieczności od 2001, kiedy jako 110-latek wziął udział w paradzie wojskowej. Po śmierci Freda Hale (19 listopada 2004) zostały zgłoszone dokumenty, udowadniające wiek Mercado del Toro (akt urodzenia, akt chrztu, adnotacja ze spisu powszechnego z 1910 oraz dokumentacja wojskowa z 1918), co pozwoliło badaczom z amerykańskiego Gerontology Research Group przyznać mu tytuł najstarszego żyjącego mężczyzny. W styczniu 2005, kiedy na liście Gerontology Research Group wśród najstarszych osób figurował na pozycji nr 7, także "Księga Guinessa" zatwierdziła jego tytuł.
|
||
W 1930 r. Koło Wiedeńskie rozpoczęło intensywną działalność wydawniczą i propagandową. Przejęty kwartalnik filozoficzny przemianowano na "Erkenntnis"; pismo to, redagowane przez Carnapa i Reichenbacha, stało się główną trybuną nowej filozofii. W latach 1928-1937 wydano dziesięć książek w serii "Schriften zur wissenschaftlichen Weltauffassung", m. in. Schlicka Zagadnienia etyki (1930), Neuratha Empirische Soziologie (1931), Carnapa Logiczną składnię języka (1934), a także Logikę odkrycia naukowego (1934) Karla Poppera (który nie należał do Koła i ani razu nie uczestniczył w czwartkowym seminarium Schlicka). Opublikowano też w latach 1933-1939 dziewięć broszur w redagowanej przez Neuratha serii "Einheitswissenschaft". Zaczęto organizować kongresy nowej filozofii; pierwszy w Pradze w 1929 r., drugi rok później w Królewcu. Począwszy od kongresu w Pradze w 1934 r. poczęli w nich uczestniczyć, oprócz Austriaków i Niemców, Polacy, Skandynawowie, Amerykanie i inni. Jeśli chodzi o Amerykanów, to współpracę z Kołem nawiązali Charles Morris (1901-1979), Ernest Nagel (1901-1985) i Willard van Orman Quine (1908-2000). W Anglii empiryzm logiczny miał tylko jednego wybitnego przedstawiciela, Alfreda J. Ayera (1910-1989), który po pobycie w Wiedniu przedstawił - we własnym ujęciu - podstawowe założenia tej filozofii w książce Language, Truth and Logic (Język, prawda i logika, 1936). Bliscy nowej filozofii byli Skandynawowie Jørgen Jørgensen, Eino Kaila, Arne Naess, Åke Petzäll. Kolejne kongresy odbyły się w Paryżu (1935), Kopenhadze (1936), znów w Paryżu (w ramach Dziewiątego Międzynarodowego Kongresu Filozofii, 1937), w Cambridge (1938), a we wrześniu 1939 r. w Harvardzie.
|
||
Kres działalności empirystów logicznych w Europie położyła ekspansja niemieckiego faszyzmu. Feigl, Neurath, Reichenbach i Waismann byli bezpośrednio zagrożeni jako Żydzi, dla pozostałych (inaczej niż dla Heideggera) faszyzm był nieakceptowalny. W 1934 r. niespodziewanie umarł Hahn. W 1936 r. Schlick został zastrzelony przez umysłowo chorego studenta, co położyło kres regularnym spotkaniom Koła (jego zabójca po włączeniu Austrii do Niemiec został wypuszczony z więzienia jako członek partii faszystowskiej, ponownie uwięziony przez Rosjan wyszedł rychło na wolność jako świeżo nawrócony komunista). W tym samym roku Carnap, który jeszcze w 1931 r. przeniósł się z Wiednia do Pragi, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych (pracował kolejno na uniwersytetach w Chicago i w Los Angeles), gdzie od paru lat przebywał już Feigl; dołączyli do nich Gödel, Kaufmann, Menger i Zilsel. Neurath przeniósł się do Holandii, skąd w 1940 r. zdołał przeprawić się do Anglii. Wyemigrował tam też Waismann. Reichenbach w 1933 r. opuścił Niemcy i przez pięć lat wykładał na Uniwersytecie w Stambule, później pracował w Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Od 1937 r. w Yale, a potem w Princeton wykładał Hempel. W 1938 r., gdy zakazano rozpowszechniania publikacji empirystów logicznych w krajach niemieckojęzycznych, Neurath przeniósł "Erkenntnis" do Hagi; wydawał to pismo do 1940 r. pod tytułem zmienionym na "Journal of Unified Science".
|
||
W ponad czternastoletniej historii Niebiesko-Czarni nagrali 8 płyt długogrających oraz 24 single i czwórki o łącznym nakładzie 3,5 mln szt.; dali ponad 3000 koncertów; przejechali ponad 245 000 kilometrów w trasach koncertowych.
|
||
27 czerwca 1980 został mianowany sekretarzem Papieskiej Rady "Iustitia et Pax"; jako asystent grupy francuskojęzycznej brał udział w obradach VI sesji zwykłej Światowego Synodu Biskupów w Watykanie (1983). 20 grudnia 1983 został biskupem tytularnym Silli i wiceprezydentem Rady "Iustitia et Pax". Sakry biskupiej udzielił mu 6 stycznia 1984 Jan Paweł II.
|
||
W czerwcu 1910 w Kownie, w swojej małej, domowej pracowni Starewicz dokonał oryginalnego eksperymentu. Zafascynowany różnorodnością i bogactwem form i kształtów świata owadów postanowił najciekawsze i najwspanialsze okazy filmować. Wybór padł na unikalne żuki jelonki, mieszkańców puszczy litewskiej, których zwyczajami interesował się od dawna.
|
||
Próbował także zainteresować producenta "Stworzeniem Świata", apokaliptyczną wizją opartą na motywach biblijnych. Zrealizować jednak udało mu się tylko jeden film pełnometrażowy, kukiełkową "Opowieść o Lisie" ("Le Roman de Renart"), na podstawie średniowiecznego cyklu "Powieść o lisie". Pracę nad scenariuszem rozpoczął w 1926, a ukończył film w 1930 brakowało mu jednak pieniędzy na sfinansowanie jego udźwiękowienia. Dla zarobku, z udziałem lalek z tego filmu, nakręcił krótkie bajki według La Fontaina "Lew i mucha" i "Lew starzeje się" oraz całą serię filmów z malutkim pieskiem Fetichem – maskotką, wierząc ciągle w zmianę losu. Wreszcie po siedmiu latach nieustannych zabiegów gotowy obraz wykupiła niemiecka wytwórnia filmowa "UFA" i udźwiękowiła go. 28 kwietnia 1937 odbyła się w Berlinie uroczysta premiera z udziałem Starewicza.
|
||
Mackenzie – najdłuższa rzeka w Kanadzie i drugi system rzeczny w Ameryce Północnej (po Missisipi-Missouri). Jej długość wynosi 4241 km, a powierzchnia dorzecza 1760 tys. km2.
|
||
Rzeka jest żeglowna na odcinku 2000 km przez około 5 miesięcy (od maja do września). Zimą można podróżować po zamarzniętym lodzie. Ważniejsze porty rzeczne to Fort Simpson i Fort Providence.
|
||
Utworznie powiatu białobrzeskiego spowodowało znaczną zmianę granicy województw kieleckiego i warszawskiego, ponieważ aż 5 gromad zmieniło przynależność wojewódzką. Na uwagę zasługuje też fakt, iż w momencie utworzenia powiatu białobrzeskiego jego stolica była wsią; prawa miejskie, które Białobrzegi utraciły w 1870 roku, zostały im ponownie przyznane dopiero 1 stycznia 1958 roku ; tego dnia do powiatu białobrzeskiego przyłączono również gromadę Dobieszyn z powiatu kozienickiego .
|
||
"Tony Hawk's Pro Skater 2" – komputerowa gra zręcznościowa wyprodukowana przez Neversoft i Treyarch oraz wydana w 2000 przez Activision. Jest to druga gra z serii "Tony Hawk's Pro Skater". Początkowo została wydana na PlayStation, z której potem przekonwertowano ją na platformy Nintendo 64, Dreamcast, Mac OS i komputery osobiste.
|
||
Założone jako forteca Chabarowka (na cześć rosyjskiego odkrywcy Jerofieja Chabarowa) w 1858 roku. Prawa miejskie od 1880 roku. Od 1893 roku miasto nosi obecną nazwę. W roku 1905 do Chabarowska doprowadzono linię Kolei Transsyberyjskiej. W okresie wojny domowej w Rosji w latach 1918–1920, ważny ośrodek rewolucyjny na Syberii.
|
||
Scopus powstał w 2002 r. jako odpowiedź wydawnictwa Elsevier na wzrastającą popularność i oddziaływanie analogicznego serwisu Instytutu Filadelefijskiego ("ISI Web of Science"). Według twórców, baza Scopus obejmuje 16 000 czasopism (w porównaniu z 16 725 w ISI – dane na koniec listopada 2008), łatwiejsza i przyjemniejsza w obsłudze i lepiej zintegrowana z elektronicznymi bazami danych wydawców poszczególnych czasopism. Posiada ona podobny system indeksowania cytowań jak baza ISI, który obejmuje także cytowania patentowe, podobnie jak w bazie ISI. ISI posiada jednak indeks cytowań od 1900 r., podczas gdy Scopus dopiero od 1996. Baza Scopus reklamuje się także jako mniej "amerykocentryczna". W bazie ISI ponad 70% indeksowanych czasopism jest wydawana w USA, podczas gdy w Scopus jest to 60%.
|
||
Telewizja Polska, finansująca serial zdecydowała o zakończeniu realizacji I części serialu w 1979 r. W tym czasie w studio przygotowano produkcję czterech kolejnych odcinków. Zostały one ukończone w 1980 roku pod ogólnym tytułem "Nowe przygody Misia Uszatka" z przeznaczeniem do kin na seanse "porankowe" dla dzieci. W filmach tych Miś nie żegnał dzieci w piżamce i nie było końcowej, dobranockowej piosenki. Produkcja została sfinansowana z pieniędzy otrzymanych przez Studio z Ministerstwa Kultury. Później kontynuowano produkcję serialu telewizyjnego do roku 1987.
|
||
W czerwcu 2010 roku Mennica Polska na zlecenie wyspy Niue, terytorium stowarzyszonego z Nową Zelandią, wybiła 8000 sztuk monet jednodolarowych z wizerunkiem "Misia Uszatka" i jego przyjaciół. Moneta wchodzi w skład serii "Bohaterowie kreskówek" emitowanej na wyspie Niue wykonano ją ze stopu srebra.
|
||
Jerzy Wojnar (ur. 7 października 1930 we Lwowie, zm. 2 lutego 2005 w Warszawie) – polski pilot szybowcowy i saneczkarz, z zawodu inżynier-ceramik. Pilot szybowcowy Aeroklubu Krakowskiego. Trzykrotny rekordzista świata w szybownictwie (1954-1955).
|
||
W 1990 grupa sponsorów postanowiła przejąć opiekę nad III-ligową drużyną Włocławii. Utworzono również kierownictwo sekcji w składzie: Andrzej Dulniak, Artur Radke i Zbigniew Polatowski. Pierwszymi zagranicznymi wzmocnieniami w historii byli: Jewgienij Pustogwar oraz Siergiej Staniewski. Drużyna wygrywając rywalizację na szczeblu regionu oraz nie ponosząc żadnej porażki w półfinałach i finałach, wywalczyła awans do II ligi.
|
||
Między 28 sierpnia a 2 września 1859 obserwowano na Słońcu liczne plamy, zaś 1 września - rozbłysk, który potem, jako pierwszą taką obserwację, opisano w czasopiśmie naukowym. Olbrzymi koronalny wyrzut masy (CME) skierowany w stronę Ziemi dotarł wtedy do naszej planety po zaledwie 18 godzinach, podczas gdy zwykle pojawia się w tej okolicy po 3 lub 4 dniach. 1 i 2 września zarejestrowano burzę magnetyczną, w czasie której zmiana składowej poziomej pola magnetycznego sięgnęła chwilowo 1600 nT (pomiary w obserwatorium Colaba w pobliżu Bombaju w Indiach); taki sam wynik uzyskano też rok przed początkiem ostatniej wojny w jednym z obserwatoriów europejskich.
|
||
W sierpniu 2010 roku został wprowadzony na rynek Red Bull w butelce plastikowej o pojemności 330 ml. W większych placówkach handlowych w sprzedaży są również Red Bull'e w 4 Pack'ach (wyłącznie puszki 250 ml)
|
||
W styczniu 2010 r. wprowadzono na rynek Red Bull Energy Shot. Jego pojemność wynosi 60ml, a zawartość kofeiny to 133mg/100ml. Zawartość kofeiny wynosi 80mg – tyle co w 250 ml tradycyjnego Red Bulla (o zawartości 32 mg kofeiny na 100ml).
|
||
Firma Red Bull od początku swojej działalności sponsorowała sporty ekstremalne, organizowała także różnego rodzaju imprezy. Od roku 1995 zaangażowała się w Formułę 1, sponsorując stajnię Sauber. Gdy w 2004 r. Ford postanowił sprzedać zespół Jaguar Racing, kupcem okazał się Dietrich Mateschitz (właściciel Red Bulla). Stajnia Red Bull Racing zadebiutowała w sezonie 2005. W tym samym roku Red Bull kupił włoski zespół Minardi, którego nazwa została zmieniona na Scuderia Toro Rosso (wł. Stajnia Czerwonego Byka) . Zespół Red Bull Racing był wicemistrzem świata konstruktorów z sezonu 2009, a w sezonie 2010 zdobył mistrzostwo świata. Markę tego napoju reklamowała m.in. amerykańska piosenkarka pop-rockowa Kelly Clarkson.
|
||
Red Bull obecny jest także w skokach narciarskich. Kask z logo firmy w myśl sloganu: "Red Bull doda ci skrzydeł" noszą podopieczni austriackiego menadżera Ediego Federera: Thomas Morgenstern i Gregor Schlierenzauer. Podczas konkursów w Japonii w ramach LGP 2010 kask z Red Bullem nosił reprezentant Japonii - Daiki Ito. Wcześniej byli to Adam Małysz i Andreas Goldberger, jednakże zakończyli już oni swoje sportowe kariery.
|
||
Tocząca się wojna trzynastoletnia przyczyniła się do opróżnienia kasy królewskiej i w związku z tym wiele dóbr należących do króla polskiego była przedmiotem zastawu w zamian za liczne przysługi. Takimi dobrami były też liczne wsie na Żuławach Wiślanych. W 1457 r. król Kazimierz Jagiellończyk nadał w zastaw za pożyczone 700 dukatów, mieszczaninowi gdańskiemu, Rudolfowi Feldstedt, okręg szkarpawski. W 1472 w zamian za liczne dostawy sukna dla wojska jeszcze wieś Jeziernik. W 1510 r. król Zygmunt Stary w zamian za kolejną pożyczkę powiększa zastaw o wsie: Ostaszewo, Lubieszewo, Orłowo i Tuja. W 1515 r. król zatwierdza dożywotni charakter zastawu dla wsi Orłowo, Tuja i Lubieszewo i prawo do wykupu wsi Ostaszewo. Obszar ekonomii był w późniejszych latach staraniem kolejnych dzierżawców powiększany. Doszły do niej m.in.: okolice dzisiejszego Stawca, Żelichowo, Cyganek, a w XVII wieku tereny położone nad Zalewem Wiślanym. W 1548 r. Michael Loitz przeniósł siedzibę swojej rodziny z Gdańska i wybudował na terenie dzisiejszego miasta Nowy Dwór Gdański dwór, przebudowany następnie na zamek. W okresie dzierżawy ziem przez Wejherów ze względu na bogactwo miejsca zwano też obszar ekonomii starostwem. W 1680 r. decyzją sejmu dzierżawa stała się własnością króla Jana III Sobieskiego, a następnie jego synów - Jakuba i Konstantego. Ostatnia właścicielka terenu, Józefa Antonina Zamojska, przepisała w testamencie żuławskie dobra na rzecz utworzonego przez siebie w 1745 r. Zakonu Kanoniczek Świeckich w Warszawie. Kres istnienia ekonomii nowodworskiej przyniósł I rozbiór Polski w 1772 r. Dobra królewskie zostały skonfiskowane przez Prusy, a dwa lata później Zakon Kanoniczek wynegocjował rekompensatę za utracone tereny w wysokości 47345 talarów i 16 groszy.
|
||
2. ceremonia wręczenia Orłów za rok 1999, miała miejsce 11 kwietnia 2000 roku w Teatrze Wielkim w Warszawie.
|
||
W wieku 17 lat wyjechał do Paryża, do swojego starszego brata Giorgio. Tam zgłosił się na ochotnika do służby wojskowej. Potem pomagał swojemu bratu w pracy w restauracji. Pracował w dyskotekach i domach publicznych. Mając 19 lat w jednym z paryskich lokali poznał słynnego w latach 70. i 80. XX wieku francuskiego gwiazdora filmów pornograficznych Gabriela Pontello, redaktora magazynu "Supersex" i rozpoczął swoją karierę w pornobiznesie jako fotomodel. Następnie skontaktował się z francuskim producentem Markiem Dorcelem i reżyserem Michelem Ricaudem i zadebiutował w filmie pornograficznym "Piękna miłość" ("Belle d'Amour", 1985). Wyróżniał się wśród innych odtwórców ról erotycznych wielkością penisa (ok. 23 cm we wzwodzie). Przez jakiś czas mieszkał w Margate ze swoją przyjaciółką Louise Germaine. W grudniu 1990 roku pojawił się na okładce miesięcznika dla pań "Playgirl".
|
||
Jako reżyser rozpoczął od włoskiego "Prawdziwe opowieści Rocco" ("Rocco e le storie vere", (1993). Realizował filmy pornograficzne w stylu gonzo na Węgrzech (Budapeszt jest siedzibą firmy "Rocco Siffredi Produzioni"), Montrealu, Rosji, Brazylii, Los Angeles, Kenii, Australii i Filipinach oraz różnych wschodnioeuropejskich krajach (w tym w Polsce: "Rocco Invades Poland"). Wystąpił w ponad 1300 filmowych produkcjach pornograficznych. Zagrał także w dwóch kontrowersyjnych filmach kinowych w reżyserii Catherine Breillat – "Romans X" ("Romance X", 1999) jako Paolo i "Anatomia piekła" ("Anatomie de l'enfer/Anatomy of Hell", 2004) oraz zagrał postać Antochta w thrillerze włoskim "Miłość ekstremalna" ("Amore Estremo", 2001) Marii Martinelli. We wrześniu 2006 ukazała się autobiografia pt. "Io, Rocco" (wyd. Mondatori).
|
||
Do 1967 należała do Związku Młodzieży Socjalistycznej. Była aktywną uczestniczką strajków studenckich w 1968, za co czasowo relegowano ją ze studiów. W okresie PRL zaangażowana w działalność opozycyjną, od 1976 współpracowała z Komitetem Obrony Robotników. Była współpracowniczką Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. W 1977 brała udział w założeniu i do 1981 redagowała pismo „Robotnik”. Z przyczyn politycznych została zwolniona z pracy w Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Zamoyskiego w Warszawie, zajmowała się następnie zarobkowo tłumaczeniami. Od 1980 do 1981 była korespondentką „Daily Telegraph”. W 1981 została redaktor naczelną Agencji Prasowej „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego przez ponad rok pozostawała w ukryciu. Po śmierci Jerzego Zieleńskiego została w 1982 redaktorem naczelnym „Tygodnika Mazowsze”, największego pisma podziemnej „Solidarności”, funkcję tę pełniła do 1989. W tym samym roku uczestniczyła jako przedstawicielka strony opozycyjnej w obradach zespołu ds. mediów w ramach rozmów Okrągłego Stołu.
|
||
"Sezon w teatrze lalek" to zbiór, na który składają się teksty napisane między rokiem 2000 a 2003. Można tam znaleźć większość esejów publikowanych na łamach "Ha!artu" oraz teksty wcześniej nie drukowane (w tym prawie cały cykl "pocztówki patafizyczne" pojawiający się w internetowym miesięczniku "Ha!art" w latach 2001-2003). Poruszają one taką tematykę jak: urbanizacja, ewolucja wiedzy naukowej, konsumpcja, ruchy rewolucyjne, media niezależne, neoliberalizm ekonomiczny, polityka, współczesne postacie kontrkultury, Internet, terroryzm, globalizacja oraz ruchy anty- i alterglobalistyczne.
|
||
Autor kontrastuje demokrację parlamentarną z modelem greckiej demokracji uczestniczącej i z demokracją radykalną. Zastanawia się nad możliwością demokratyzacji reżimów autorytarnych oraz nad dalszym rozwojem demokracji w krajach zwanych już demokratycznymi. Rozważa wpływ kolonializmu i globalizacji na społeczno-polityczną kondycję społeczeństw peryferyjnych. Obszernie omawia też przemiany społeczno-polityczne w Polsce po 1980 roku.
|
||
U zarania swej działalności ośrodek stał się najpierw miejscem zagłady ludności żydowskiej z okolicznych powiatów. Następnie łódzkich Żydów, w tym ok. 5000 Cyganów, którzy przeszli przez łódzkie getto oraz ok. 15 000 Żydów z Europy zachodniej, uprzednio przywiezionych do łódzkiego getta.
|
||
Po południowej stronie pomnika utworzono lapidarium nagrobków ze zniszczonego w latach 1941–1943 cmentarza żydowskiego w Turku. W głębi lasu - obok zrekonstruowanych fragmentów krematorium i zbiorowych mogił - ustawiono w 1990 r. Ścianę Pamięci. Przy niej znajdują się liczne tablice i pomniki upamiętniające ofiary Holocaustu.
|
||
Gra w życie (Life, The game of life) – jeden z pierwszych i najbardziej znanych przykładów automatu komórkowego, wymyślony w roku 1970 przez brytyjskiego matematyka Johna Conwaya.
|
||
Puffery są najbardziej efektownymi strukturami gry w życie. Przykładowo, mają one możliwość przeprowadzenia algorytmu wyznaczającego liczby pierwsze. Jednocześnie, ich tworzenie jest tak trudne, że nawet doświadczeni informatycy traktują je jako wymagające nie lada poświęcenia. Wpływa na to między innymi fakt, że niektóre z tych struktur mają po 5000 komórek żywych w stadium początkowym. Do tej pory wynaleziono około setki pufferów.
|
||
Puffera, który zostawia za sobą statki, nazywamy rake'iem (ang. grabie, hulaka). Najprostszy rake składa się z 2 LWSS-ów i B-Heptomina, w skład wszystkich innych również wchodzą WSS-y. Najbardziej złożona struktura tego typu, Spider-Rake, składa się z około 1000 komórek w pierwotnym stadium. Istnieje kilkadziesiąt odkrytych rake'ów.
|
||
Chad Channing (ur. 31 stycznia 1967 w Santa Rosa w USA) to amerykański muzyk i instrumentalista (perkusista). Chad początkowo grał na gitarze basowej, lecz zaniepokojeni postępującym zanikiem mięśni nóg syna rodzice postanowili kupić perkusję, która stała się lekarstwem na dolegliwości Channinga. Znany przede wszystkim z występów w grupie muzycznej Nirvana (1988 - 1990). W 1989 roku z Nirvaną nagrał debiutancki album grupy "Bleach". Na własną prośbę opuścił zespół w czerwcu 1990 roku, a jego miejsce zajął Dave Grohl. Po odejściu Chad Channing brał jeszcze udział w nagrywaniu płyty Incesticide - jego perkusję można usłyszeć w "Big Long Now", "Dive" i "Stain". Obecnie Channing gra w zespole East of the Equator.
|
||
Gauge (ur. 24 lipca 1980 w Hot Springs w stanie Arkansas) - amerykańska aktorka pornograficzna. Zaczęła pracować w przemyśle filmów dla dorosłych w wieku dziewiętnastu lat. Jej pierwszy oficjalny film to "More Dirty Debutantes #129" z Edem Powersem.
|
||
Na wiosnę 1939 inż. Żurakowski opracował nowy płat dla RWD-17, o zmienionym cieńszym profilu i zwężających się końcówkach w obrysie z góry, oraz większej o 1 metr rozpiętości, w celu polepszenia własności akrobacyjnych samolotu. Z powodu problemów z samolotem PWS-35, polskie lotnictwo wojskowe zainteresowało się zmodyfikowanym RWD-17 jako następcą samolotu szkolno-treningowego PWS-26. Planowano zbudować od 50 do 120 samolotów, z dostawami od początku 1940 roku. Wariant ten miał prawdopodobnie otrzymać oznaczenie RWD-17bis. Samolotów tych nie zbudowano z powodu wybuchu wojny.
|
||
W 1960 ukończył studia na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1952-1980 pracował jako publicysta ekonomiczny w wielu polskich gazetach i czasopismach, a w latach 1968-1972 był korespondentem w Bonn, ówczesnej stolicy Niemiec (RFN)
|
||
Jesienią 1928 przeniesiony w stan nieczynny. Objął stanowisko dyrektora departamentu administracyjnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1930 był dyrektorem departamentu konsularnego MSZ. We wrześniu 1933 otrzymał nominację na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu. Od lutego 1934 zajmował stanowisko ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (w rządach Janusza Jędrzejewicza, Leona Kozłowskiego i Walerego Sławka). W październiku 1935 ustąpił ze stanowiska. Pełnił funkcje sekretarza generalnego Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości. W 1937 prezes Polskiego Komitetu Międzynarodowej Wystawy w Paryżu.
|
||
Ogromny wpływ na młodego studenta wywarła w 1880 r. lektura "Kapitału" Karola Marksa. Odtąd stał się gorącym zwolennikiem i propagatorem zawartych tam idei. W końcu 1882 r. uformowała się na uniwersytecie grupa młodzieży socjalistycznej „krusińszczyków”, do której obok przywódcy Stanisława Krusińskiego, zdolnego publicysty Bronisława Białobłockiego należał również Krzywicki. Im zawdzięczamy pierwszy polski przekład 1 tomu "Kapitału" Marksa, oni też podjęli legalną publicystykę socjalistyczną na łamach dotychczasowego organu pozytywistów, "Przeglądu Tygodniowego". Krzywicki zadebiutował w dziedzinie piśmiennictwa politycznego artykułem "Jeszcze o program", atakując program pracy organicznej przedstawiony przez Bolesława Prusa.
|
||
Za swoją działalność Ludwik Krzywicki został uhonorowany m.in. nagrodą im. Natansona, Kasy im. Mianowskiego oraz w 1934 r. Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy za całokształt działalności. W 1940 roku Uniwersytet w Kownie przyznał mu doktorat honoris causa, chcąc w ten sposób wyrazić uznanie za prowadzone przez Krzywickiego niemal od początku wieku badania nad litewskimi grodziskami. Wiele jego prac poświęconych temu tematowi zostało przetłumaczonych na język litewski.
|
||
13 sierpnia 2010 roku Steven Stallion opublikował na swoim blogu informacje o zakończeniu rozwoju systemu OpenSolaris ze względu na politykę firmy Oracle.
|
||
Wizards of the Coast (często nazywana WotC lub Wizards) – przedsiębiorstwo wydawnicze założone w 1990 roku przez Petera D. Adkisona. Przejęte przez Hasbro Inc. we wrześniu 1999.
|
||
W 1937 został aresztowany przez NKWD z grupą innych konstruktorów lotniczych i oskarżony o założenie tajnej partii faszystowskiej. W więzieniu przebywał do lipca 1941, przy czym w 1940 został skazany na karę 10 lat więzienia za prowadzenie rzekomej działalności antyradzieckiej. W czasie pobytu w więzieniu na polecenie NKWD prowadził dalej badania nad samolotami w ramach tzw. Centralnego Biura Konstrukcyjnego 29 (CKB-29) – był to specjalny oddział więzienia w Moskwie, gdzie przebywali zatrzymani konstruktorzy lotniczy. To właśnie w więzieniu powstała konstrukcja bombowca nurkującego Tu-2. W roku 1956 został oczyszczony z zarzutów.
|
||
We wrześniu 1939 w mieście nie były prowadzone żadne poważniejsze działania wojenne. Zajęcie Świętochłowic nastąpiło w nocy z 2 na 3 września. Na terenie miasta powstało filie obozów koncentracyjnych. Najbardziej znany był utworzony w 1943 r. obóz Eintrachthütte w dzielnicy Zgoda. Był on filią obozu KL Auschwitz, na terenie którego zginęło kilkaset więźniów. 27 stycznia 1945 miasto zostało zajęte przez Armię Czerwoną. Natychmiast po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną ponownie otwarto Obóz Zgoda. Komendantemi zostali Aleksy Krut i Salomon Morel. W ciągu 300 dni istnienia obozu zmarło lub zostało zamęczonych do 2500 przetrzymywanych osób. Obóz zlikwidowano 16 listopada 1945.
|
||
W odległości około 35 km na północ od Świętochłowic znajduje się międzynarodowy port lotniczy Katowice-Pyrzowice z asfaltobetonową drogą startową o długości 2800 metrów i szerokości 60 metrów.
|
||
Prezydentem Świętochłowic jest od 2010 roku Dawid Kostempski reprezentujący PO. W Radzie Miejskiej zasiada 23 radnych (po 6 z okręgów: Centrum, Chropaczów, Lipiny-Piaśniki oraz 5 ze Zgody). Prezydent Świętochłowic w latach 2000-2010, Eugeniusz Moś, odpadł w pierwszej turze wyborów uzyskując 11,54% głosów.
|
||
W wyborach samorządowych w 2010 wygrał w II turze Dawid Kostempski uzyskując 54,89% głosów i pokonując Rafała Świerka (45,11%). Najwięcej mandatów w Radzie Miasta zdobył Ruch Ślązaków – osiem. Platformę Obywatelską, Platformę Świętochłowicką, Aktywnych dla Świętochłowic oraz Prawo i Sprawiedliwość reprezentować będzie po trzech radnych. Dwa mandaty uzyskało Porozumienie Świętochłowickie, jeden Nasze Miasto.
|
||
W 2005 roku w Świętochłowicach funkcjonowało 25 central telefonicznych o łącznej pojemności ok. 15000 abonentów, wykorzystywanych w 80%. W ostatnich latach w Świętochłowicach nastąpiła wyraźna dynamika w rozwoju telekomunikacji i jej dostępności dla mieszkańców (np. w 1995 r. były 3 centrale telefoniczne o pojemności 5680 w 100% abonenci wykorzystywali te możliwości).
|
||
Po kongresie wiedeńskim na terenach byłego Księstwa Warszawskiego (oprócz departamentu bydgoskiego i poznańskiego) utworzono Królestwo Polskie połączone z Rosją unią personalną. Cesarz Aleksander I oktrojował konstytucję, lecz po jakimś czasie przestała ona być przestrzegana, co było jednym z powodów wybuchu powstania listopadowego w 1830 r.
|
||
Zabór rosyjski obejmował w 1815 r. 82% terytorium dawnej Rzeczypospolitej w granicach z 1772, tj. ziemie litewsko-ruskie tzw. ziemie zabrane oraz inne ziemie rdzennie polskie. Utworzone na części terytorium zaboru Królestwo Polskie straciło swą autonomię w wyniku powstań narodowych 1830 i 1863 r.
|
||
Pod koniec 1828 roku, powstała tajna organizacja przy Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. Za zadanie postawiła sobie wywołanie powstania. Przewodził jej ppor. Piotr Wysocki. Podchorążówka dopięła celu, rozpoczynając wieczorem 29 listopada 1830 roku powstanie. Na rozkaz Wysockiego cywilni spiskowcy zaatakowali Belweder – siedzibę wielkiego księcia Konstantego, któremu jednak udało się zbiec. Wojskowi podążyli ulicami Warszawy pod Arsenał, gdzie zdobyli broń. Władzę w mieście objęła Rada Administracyjna, która prowadziła rozmowy pokojowe z Konstantym. Wkrótce przekształciła się w Rząd Tymczasowy. Jego członkiem był m.in. Joachim Lelewel. 5 grudnia 1830 roku nowy rząd powierzył gen. Józefowi Chłopickiemu funkcję dyktatora. Ponieważ prowadził on politykę mającą na celu porozumienie z Rosją, 18 stycznia 1831 roku musiał podać się do dymisji. Sejm powołał Rząd Narodowy. Jego prezesem został książę Adam Jerzy Czartoryski, zaś na czele armii stanął gen. Michał Radziwiłł. Regularne działania wojenne rozpoczęły się na początku lutego 1831 roku. Licząca 115 tysięcy ludzi armia rosyjska pod dowództwem Iwana Dybicza wkroczyła do Królestwa, kierując się na stolicę. Wojsko polskie składało się z 50 tysięcy żołnierzy. Pierwszą zwycięską potyczkę stoczono pod Stoczkiem (14 lutego), gdzie dowodził gen. Józef Dwernicki, a generalną bitwę o Olszynkę Grochowską (25 lutego 1831). Sprawujący wówczas faktyczne dowództwo gen. Józef Chłopicki został ciężko ranny. Kolejnym naczelnym wodzem mianowano gen. Jana Skrzyneckiego. Na szefa sztabu powołano natomiast gen. Ignacego Prądzyńskiego. Wkrótce polskie wojska stoczyły trzy zwycięskie bitwy: pod Iganiami, Wawrem i Dębem Wielkim. Skrzynecki nakazał jednak wstrzymać ofensywę i wycofał wojska.
|
||
W nocy z 15 na 16 lipca 1251 w Aylesfort w hrabstwie Kent w Anglii św. Szymon Stock, przełożony generalny zakonu karmelitów, miał otrzymać od Matki Bożej obietnice dotyczące noszenia karmelitańskiego habitu - szkaplerza. Od tamtej pory szkaplerz karmelitański stał się jedną z form pobożności Maryjnej w całym Kościele. Klemens VII bullą "Ex Clementi" z dnia 12 sierpnia 1530 zatwierdził i obdarzył duchowymi przywilejami karmelitańskie Bractwo Szkaplerzne. Przywileje szkaplerzne zatwierdzali również papieże: Paweł II w 1534 i 1539, Pius V w 1564, Grzegorz XIII w 1577, Paweł V w 1613, Klemens X w 1637, Pius XI w 1922.
|
||
Św. Pius X 16 grudnia 1910 dekretem Świętego Oficjum zezwolił używać medalik szkaplerzny, którym można zastąpić noszenie szkaplerza sukiennego. Medalik szkaplerzny musi mieć koniecznie z jednej strony wizerunek Najświętszego Serca Jezusa, a z drugiej strony wizerunek Matki Bożej ze szkaplerzem w dłoni. Szkaplerz sukienny i medalik szkaplerzny mają taką samą wartość duchową.
|
||
Alfred Tschirschnitz datuje przybycie Józefa do Egiptu na ok. 1660 p.n.e., a więc na czas Drugiego Okresu Przejściowego. Egipt znajdował się wówczas pod panowaniem Hyksosów, którzy chętnie otaczali się przybyszami z Syropalestyny. Innym argumentem przemawiającym za takim datowaniem jest sugerowana przez Biblię niewielka odległość stolicy od ziemi Goszen. Warunek ten spełnia jedynie Awaris.
|
||
Chorobę jako pierwszy opisał sir Jonathan Hutchinson w 1886 roku na łamach "Lancet". Kolejnym, który przedstawił opis progerii, był angielski chirurg Hastings Gilford w 1886 roku. Pacjent Gilforda zmarł w wieku 18 lat z powodu zawału serca. Gilford wprowadził do medycyny określenie "progeria". Terminu zespół Hutchinsona-Gilforda pierwszy użył DeBusk w 1972 roku. Do 9 czerwca 2010 chorują na nią 53 osoby
|
||
Ayalon był pierwszym szefem Szin Bet, którego nominację na to stanowisko podano do wiadomości publicznej oraz pierwszym oficerem marynarki na czele tej instytucji. Objął tę funkcję w styczniu 1996, po dymisji Karmiego Gilona, który wziął na siebie pełną odpowiedzialność za niezapobieżenie zabójstwu premiera Icchaka Rabina (4 listopada 1995). Po odejściu z Shin Betu w 2000 Ayalon został politykiem partii Awoda. Po przegranej rywalizacji o przywództwo z Ehudem Barakiem wycofał się w 2008 roku z życia politycznego.
|
||
SS Great Eastern posiadał podwójne stalowe poszycie oraz dwa pędniki – czterołopatkową śrubę napędową i dwa koła łopatkowe średnicy 17 m. Jako napęd pomocniczy posiadał także możliwość rozpięcia ożaglowania. Umożliwiał przewiezienie w rejsie dookoła świata bez zawijania do portów 4000 pasażerów.
|
||
Kłopoty ze znalezieniem dostatecznej liczby pasażerów sprawiły, że został przerobiony na statek towarowy do kładzenia telegraficznego kabla podmorskiego i posłużył w 1865 do ułożenia 4200 kilometrów kabla na dnie Atlantyku. Zezłomowany w 1889.
|
||
Gra stworzona została przez fanów "Gwiezdnych wojen" w 1999 roku, obecnie (kwiecień 2008) jest ponad 4000 aktywnych graczy z całego świata.
|
||
Karol VI Habsburg (ur. 1 października 1685 w Wiedniu, zm. 20 października 1740 tamże) – cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, król Węgier i Czech oraz arcyksiążę Austrii od 1711 r., ostatni męski przedstawiciel dynastii Habsburgów. Był drugim synem Leopolda I Habsburga i Eleonory Magdaleny z Wittelsbachów. Jego żoną była Elżbieta Krystyna Welf, z którą miał czworo dzieci.
|
||
W 1699 r. zawarto kolejny traktat, w którym Karol otrzymywał Hiszpanię, Belgię i kolonie, zaś Francja posiadłości włoskie. Hiszpanie jednak wciąż chcieli zachować jedność swojego imperium. Grandowie uznali, że zapewni im to tylko potęga Ludwika XIV. Po naleganiach ze strony Rady Królewskiej, Karol II 2 października 1700 r. podpisał testament na rzecz Filipa. Zmarł 1 listopada. Na wieść o postanowieniach testamentu Ludwik wysłał swojego wnuka do Madrytu, gdzie został koronowany jako Filip V.
|
||
Przeciwko Karolowi rozpętała się wojna partyzancka (guerilla), gdyż Kastylijczycy nienawidzili otaczających Karola Katalończyków. Wskutek tych działań Karol został wyparty z Madrytu jeszcze przed końcem roku. W 1707 r. Berwick wyparł stronników Karola z Walencji i Aragonii. Karol utrzymał się tylko w Barcelonie. W 1710 r. Karol ponownie zajął Madryt, ale guerilla raz jeszcze zmusiła go do odwrotu.
|
||
Korzystając z zaangażowania cesarza w wojnę z Turcją, w 1717 r. flota hiszpańska zajęła Sardynię. Rok później hiszpański desant opanował Sycylię. Wtedy jednak zainterweniowały Francja, Anglia i Holandia. Cesarz zawarł pokój z Turcją i przyłączył się do sojuszu. Flota hiszpańska została zniszczona przez Anglików, a armia Berwicka wkroczyła do Hiszpanii. Filip w 1720 r. ugiął się i zawarł pokój z Karolem, który uznał go królem Hiszpanii. Karol zamienił z Wiktorem Amadeuszem Sardynię na Sycylię.
|
||
Karol zmarł w 1740 r. W październiku wybrał się na polowanie podczas którego zjadł danie z grzybów. Wkrótce po zjedzeniu potrawy poczuł się niedobrze. Kiedy przyjechał do Wiednia był już o krok od śmierci. Zmarł 20 października. Przed śmiercią zdążył jeszcze upomnieć swojego szambelana, że cesarzowi rzymskiemu przy ostatnich sakramentach przysługują cztery świeczniki. Jego dziedziczką została jego najstarsza córka, Maria Teresa. Pogrzeb Karola odbył się 24 października w Wiedniu. Cesarz, wielki legalista, uważał, że umowy międzynarodowe zapewnią jego córce bezproblemowe objęcie tronów w krajach dziedzicznych monarchii. O niepodzielności tych krajów miał jednak zadecydować oręż.
|
||
Microsoft Works - tani pakiet zintegrowany firmy Microsoft, będący znacznie uproszczonym odpowiednikiem biurowego zestawu Microsoft Office. Program był przeznaczony dla domowego użytkownika, ale był też w stanie obsłużyć potrzeby niewielkiej, zwłaszcza rodzinnej firmy. Został zastąpiony w 2010 roku pakietem Microsoft Office 2010 w wersji Starter.
|
||
Długość potoków i rzek sięga na ziemi sądeckiej 1900 km. Największą rzeką jest Dunajec a dalej: Poprad, Kamienica Nawojowska. Na terenie powiatu brak jest jezior naturalnych, ale na skutek działalności człowieka powstało sztuczne – jezioro Rożnowskie (nazwę swą wzięło od Pogórza Rożnowskiego), o długości dochodzącej do 20 km.
|
||
Franciszka Cegielska (ur. 2 sierpnia 1946 w Miluzie we Francji, zm. 22 października 2000 w Krakowie) – polski polityk, samorządowiec, prezydent Gdyni w latach 1990–1998, minister zdrowia w latach 1999–2000, posłanka na Sejm III kadencji.
|
||
W 1970 ukończyła studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Szczecińskiej, a w 1975 studia podyplomowe na Politechnice Gdańskiej. Do 1987 wykładała w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni.
|
||
W lutym 2000 rada miasta Gdyni przyznała jej Medal im. Eugeniusza Kwiatkowskiego. We wrześniu 2000 otrzymała Medal Honorowy Związku Miast Polskich. Zmarła na raka trzustki, została pochowana na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
|
||
Liczba ludności i powierzchnia gmin wg stanu na 31 grudnia 2010 r.
|
||
Ryszard Zbigniew Stanibuła (ur. 24 października 1950 w Rachaniach) – polski polityk, poseł na Sejm II, III i IV kadencji.
|
||
Państwo Muszyńskie należało do biskupów krakowskich do 1781 roku, kiedy przeszło na własność rządu austriackiego jako dobra kameralne; znajdujące się tam majątki przeznaczono na tzw. fundusz religijny. Wcześniej, w sierpniu 1770 roku, tereny te oderwano od Polski i przyłączono do Węgier. Po I rozbiorze Polski włączono je do Galicji.
|
||
W 1958 roku w Muszynie otwarto Muzeum Regionalne PTTK Państwa Muszyńskiego; posiada ono przeszło 2000 eksponatów, w tym podróżny sepet biskupi z XVI wieku; na jego zewnętrznej ściance namalowano wizerunek Świętej Rodziny, a na wieku od wewnątrz herb Pomian i insygnia biskupie (do motywu insygniów biskupich nawiązuje również herb Muszyny). W 2010 roku podjęto przebudowę budynku muzeum.
|
||
Stanisław Łubieński herbu Pomian (ur. 1574 w Łubnej koło Kalisza, zm. 16 kwietnia 1640 w Warszawie) – biskup płocki, podkanclerzy koronny, sekretarz królewski; brat Macieja.
|
||
Za rolę główną w filmie "Rewers" została wyróżniona nagrodą dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej na Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni oraz Nagrodą Publiczności im. Zbyszka Cybulskiego. W 2010 roku otrzymała nagrodę za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą "Orły 2010". W marcu tego samego roku dostała nominacje do nagrody Viva! Najpiękniejsi w kategorii Najpiękniejsza Polka, a w maju nominację do nagrody Wiktory w kategorii "Najpopularniejszy Aktor Telewizyjny 2009". W 2010 roku zajęła sześćdziesiąte pierwsze miejsce w rankingu "Forbes" na sto najcenniejszych gwiazd polskiego show-biznesu.
|
||
Palmiarnia Wałbrzyska – palmiarnia o powierzchni ok. 1900 m², znajdująca się na terenie wałbrzyskiego osiedla Lubiechów. Jest to jeden z najstarszych obiektów tego typu w Polsce, wybudowany w latach 1911-1913 z polecenia Henryka XV von Pless. Palmiarnia, przy której funkcjonuje kawiarnia i sklep z roślinami, jest dostępna dla zwiedzających. Zgromadzono w niej około 80 gatunków roślin z całego świata, a dodatkową ciekawostką jest fakt, iż ściany palmiarni od wewnątrz pokrywa tuf wulkaniczny z Etny.
|
||
W 1910 r. Zygmunt Freud założył Międzynarodowe Towarzystwo Psychoanalityczne (IPA), które wydaje certyfikaty uprawniające do wykonywania zawodu psychoanalityka. Warunkiem uzyskania takiego certyfikatu są wieloletnie studia w Towarzystwie, składające się m.in. z własnej psychoanalizy, pracy klinicznej przebiegającej pod ścisłym nadzorem superwizorskim i szkoleń teoretycznych. W Polsce działa Polskie Towarzystwo Psychoanalityczne (zarejestrowane w 1997 r.). W 2004 r. zrzeszało ono 24 członków posiadających kwalifikacje uznawane przez Międzynarodowe Towarzystwo Psychoanalityczne.
|
||
W 1947 habilitował się na podstawie rozprawy "Rodzaje i motywy reakcji negatywnych". W 1949 otrzymał profesurę na UMCS. W latach 1950-1968 był kierownikiem Katedry Psychologii Ogólnej Wydziału Humanistycznego UW, a od 1968 do 1978 roku - dyrektorem Instytutu Psychologii na Wydziale Psychologii i Pedagogiki. Zmarł w wieku 89 lat. Został pochowany 24 marca 2000 na Cmentarzu Ewangelicko Reformowanym.
|
||
W 1980 roku UMCS przyznał mu tytuł "doktora honoris causa".
|
||
Z końcem roku 2010 NKIH "Leśna Szkółka" stała się organizacją pożytku publicznego.
|
||
Wydzielenie się kręgu ze struktur ZHP nastąpiło 8 stycznia 1990 - powstał Niezależny Krąg Instruktorów Harcerskich "Leśna Szkółka" im. Henryka Wieczorkiewicza. Wpis do rejestru sądowego nastąpił w dniu urodzin Henryka Wieczorkowicza - 22 czerwca. Rok później, w czerwcu 1991, przy pomocy Kręgu "Leśna Szkółka" powstał Niezależny Hufiec Harcerstwa Polskiego "Leśna Szkółka - Kaszuby" w Szwecji.
|
||
Utworzenie Jeziora Nasera groziło zalaniem wielu zabytków starożytnego Egiptu. Wskutek protestów archeologów, UNESCO rozpoczęło w 1960 roku operację ratowania tych zabytków. 24 większe obiekty zostały bądź przeniesione do wyżej położonych miejsc (najbardziej znanym przykładem jest Abu Simbel) lub oddane krajom, które brały udział w tej operacji.
|
||
Hachette Polska Sp. z o.o. (pierwotnie Hachette Livre Polska Sp. z o.o.) powstała w 2000 r. w wyniku zakupu przez Groupe Hachette Livre polskiego wydawnictwa Wiedza i Życie, posiadającego wieloletnie doświadczenie na rodzimym rynku. Przez lata Hachette Polska budowało i umacniało swoją pozycję na polskim rynku książki w segmencie przewodników turystycznych i poradników. Od 2009 oferta spółki została rozszerzona o serię „Pisane przez życie”.
|
||
Sintra jest miastem powiatowym w Portugalii, koło Lizbony liczącym około 9300 mieszkańców.
|
||
4 grudnia 1960 kursujące dotychczas do Porąbki tramwaje, poprzez wydłużenie torowiska obok linii kolejowej, dotarły do nowej pętli w pobliżu Kazimierza Górniczego, gdzie ponownie napotkały tę samą przeszkodę; tutaj jednak zakończenie trasy stało się mało praktyczne.
|
||
Lata 70. XX wieku, oznaczające wielką przebudowę całego Zagłębia Dąbrowskiego, przyniosły również modernizację sieci tramwajowej, która uzyskała wówczas współczesny kształt. W 1970 zreorganizowano układ torowisk w śródmieściu, oddając do użytku nowe odcinki (przy ul. St. Małachowskiego i ul. H. Sienkiewicza) oraz łączniki torowe umożliwiające zmiany kierunków; w latach 1974–1977 część tras przebudowano na dwutorowe, zmieniając przy tym w lutym 1975 przebieg przez Pogoń; w 1975 wybudowano ponadto nowe pętle torowe: w Pogoni i Milowicach. W 1979 oddano do użytku trójkąt torowy w Środuli, na którym tramwaje zmieniają kierunek jazdy cofając; jednocześnie na przełomie lat 70. i 80., podczas budowy dwupoziomowego skrzyżowania w Sielcu, przez kilka lat tramwaje nie dojeżdżały do tego miejsca.
|
||
W 1980 przystąpiono do ostatniej inwestycji rozwijającej sieć tramwajową – budowy trasy do Zagórza, opatrzonej niefortunnym zakończeniem. Na całej długości oddano ją do użytku w 28 października 1982, jednak ruch tramwajowy do Środuli uruchomiono jeszcze w trakcie budowy 21 lipca 1980.
|
||
Andrzej Maksymilian Fredro z Pleszowic, herbu Bończa, ps. "Błażej Lipowski" (ur. ok. 1620 w ziemi przemyskiej, zm. 25 kwietnia 1679 w Przemyślu) – dworzanin królewski, kasztelan lwowski od 1654, starosta krośnieński, wojewoda podolski od 1676, senator, poseł i marszałek sejmu z 1652 roku. Polityk i filozof, fundator klasztoru i kościoła w Kalwarii Pacławskiej, projektodawca reform wojskowych, pisarz barokowy podejmujący tematykę polityczną, gospodarczą i wojskową, nazywany polskim Tacytem; moralista, pedagog, mówca, historyk.
|
||
W 1660 roku Fredro wydał swój kolejny utwór pt. "Scriptorum seu togae et belli notationum fragmenta". Wypowiedział się w nim na temat liberum veto, broniąc tej zasady. Poglądy na temat weta są najbardziej osławionym elementem w twórczości autora. Według niego chęć zniesienia weta wypływa z tych kręgów, które nie rozumieją, na czym polega specyfika Rzeczypospolitej. Krytykował postulaty wprowadzenia w państwie metody głosowania większością. Podstawą dla takiego stanowiska w "Scriptorum" było przekonanie o bezmyślności wśród większości ludzi. W konsekwencji weto dawało szansę mądrym jednostkom decydować o losie państwa. Aprobując w "Scriptorum" ustrój Rzeczypospolitej, Fredro rezygnował z czerpania z obcych wpływów kulturalnych, chociaż godził się tak jak i w "Przysłowiach mów potocznych" na peregrynacje zagraniczne.
|
||
Andrzej Dziuba (ur. 1 grudnia 1956 we Wrocławiu) – polski samorządowiec, od 2000 prezydent Tychów.
|
||
W 2000 został wybrany na urząd prezydenta Tychów (z ramienia Unii Wolności), dwa lata później został pierwszym prezydentem tego miasta wybranym w wyborach bezpośrednich (w drugiej turze uzyskał ponad 63% głosów). 26 listopada 2006 uzyskał reelekcję na to stanowisko, kandydując z poparciem Platformy Obywatelskiej, otrzymując w drugiej turze wyborów samorządowych 15 913 głosów (52% głosów). Cztery lata później po raz kolejny został wybrany, tym razem wygrywając w pierwszej turze.
|
||
Obejmował funkcje przewodniczącego rady powierniczej Wyższej Szkoły Zarządzania i Nauk Społecznych w Tychach, członka zarządu Stowarzyszenia Gmin Górniczych w Polsce oraz rady nadzorczej Katowickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. 8 marca 2010 na XXXI Zgromadzeniu Ogólnym ZMP został wybrany na członka zarządu tej organizacji.
|
||
W latach 90. był prezesem klubu hokejowego GKS Tychy. Jest honorowym członkiem tego klubu. W 2000 otrzymał Złotą Odznakę Polskiego Związku Hokeja na Lodzie.
|
||
Pierwszymi znanymi osobami w Dolinie Koprowej byli Georg Pongrátz ok. 1750 r. oraz Jakob Buchholtz 26 sierpnia 1751 r. Zimą jako pierwsi dolinę odwiedzili E. Baur i Alfred Martin 18 marca 1906 r.
|
||
Gatling wykorzystał pojawienie się nabojów zespolonych z metalową łuską i opracował nowatorski system odpalania ładunków z poszczególnych luf, połączony z ruchem samych luf, podajnika i zamka. Dzięki temu jego broń miała teoretyczną szybkostrzelność około 1200 strzałów na minutę, a szybkostrzelność praktyczna dochodziła do 200 strz./min. Obsługę karabinu stanowiło 4 żołnierzy.
|
||
Idea broni wielolufowej odżyła w latach pięćdziesiątych XX wieku w szybkostrzelnych działkach i karabinach lotniczych oraz systemach antyrakietowych stosowanych na okrętach wojennych. Zespół luf obracany jest dziś silnikiem elektrycznym – dzięki temu sześciolufowe działko M61 Vulcan kalibru 20 mm osiąga szybkostrzelność 6000 strzałów na minutę i jest używany do dziś w US Air Force.
|
||
Do I wojny światowej przy starej drodze stanisławowskiej istniał duży kompleks koszarów dla potrzeb wojsk rosyjskich, w czasach II Rzeczypospolitej przekształcony w zaplecze poligonowe. W maju 1939 przeniesiono z Torunia 2 Dywizjon Pomiarów Artylerii, dla którego wybudowano sztab, budynek orkiestry i WAK-u, a także trzy budynki mieszkalne. W czerwcu 1946 do koszar przeniesiono Szkołę Oficerów Informacji w związku z czym obiekt został objęty ścisłą tajemnicą. Od 1957 w koszarach stacjonował 1 Pułk Piechoty 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Na terenie jednostki wybudowano wiele bloków,szkołę podstawową, amfiteatr, ogród działkowy "Zachęta", pawilon handlowy, Klub "Kościuszkowiec". Powstaje tam nowa kaplica, która będzie się znajdować na terenach starych basenów. Osiedle liczy 2000 mieszkańców i stanowi teren otwarty.
|
||
W 1977 roku został członkiem Biura Politycznego Partii, a w kwietniu 1980 wicepremierem. W sierpniu 1980 roku zastąpił Hua Guofenga na stanowisku premiera, które piastował do 1987 roku. W okresie od 20 grudnia 1982 do 11 stycznia 1983 roku odbył podróż po 11 krajach afrykańskich, która przyniosła zacieśnienie relacji handlowych pomiędzy Chinami i Afryką. 19 grudnia 1984 roku podpisał z premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher porozumienie o zwrocie Chinom Hongkongu.
|
||
Po tej wyprawie zaczął współpracować z czasopismem „Life”, a następnie "Time and Life", "Sport Magazine" oraz ze stacjami telewizyjnymi. Od 1950 roku zaczął pracować dla amerykańskiej sieci telewizyjnej NBC. Wtedy po raz pierwszy nazwano go zdrobnieniem "Tony" – i tak już zostało.
|
||
Najsłynniejszą podróż odbył z żoną Pierrette jeepem z Ziemi Ognistej do Alaski. Rozpoczęła się ona w 1957 roku i trwała 1536 dni – przemierzyli 182 624 km (ponad czterokrotna długość równika Ziemi) i wydali ponad 80 tysięcy dolarów. Zwiedzili wówczas 21 krajów, przekroczyli 140 rzek i bagien, wybudowali 14 mostów i zmienili 8 kompletów opon. Najwyżej dotarli na 5200 m n.p.m., podróżowali w temperaturach od –50 do +60 °C. Podczas podróży używali namiotu "Turin" z nieprzemakalną podłogą i podwójnym dachem, który rozbijali 684 razy i spędzili w nim 1253 noce. Na zakończenie podróży (w 1962 roku), za kręgiem polarnym, wbili w ziemię dwie flagi: polską i argentyńską.
|
||
Tony Halik otarł się o śmierć wiele razy podczas: wojny, rejsów na morzu, polowań na dzikie zwierzęta, napadów rabusiów i wrogich Indian, w zatrutych strzałach i jadzie węży. Był zmuszony wyskoczyć na spadochronie z płonącego samolotu. Na wysokości 1370 metrów podczas filmowania gór Hondurasu ich śmigłowiec uległ awarii. Halik nie utracił zimnej krwi, tylko kontynuował filmowanie, wnioskując, że przynajmniej nagrany film może się uratować. Pilot był jednak w stanie uniknąć rozbicia – Halik zawisnął na pasach, łamiąc sobie obojczyk. Innym razem do spokojnie bawiącego się syna skradał się jaguar. Halik, nie tracąc opanowania, zastrzelił go jednym strzałem.
|
||
W 2003 roku w Toruniu powstało Muzeum Podróżników im. Tony Halika – większość eksponatów, pochodzących z ich wspólnych wypraw, podarowała Elżbieta Dzikowska, która stale je uzupełnia. W Chałupach i Pucku odbywają się doroczne regaty łodzi kaszubskich jego imienia. Od 2010 roku w Obornikach Śląskich odbywa się "Festiwal Kultur Świata im. Tony'ego Halika" którego celem jest przybliżanie widzom interesujących obrazów codziennego i niecodziennego życia mieszkańców różnych zakątków świata.
|
||
Japonia miała w czasie pokoju armię w sile 180 tys. żołnierzy (przy 46 mln ludności) i dysponowała rezerwami ok. 850 tys. ludzi. Po mobilizacji Japonia miała 13 dywizji piechoty i 13 rezerwowych brygad piechoty (ponad 375 tys. żołnierzy i 1140 dział polowych). Razem siły zbrojne po mobilizacji liczyły ok. 1,2 mln żołnierzy. Marynarka Wojenna Japonii miała 6 nowych i 1 stary pancernik, 8 krążowników pancernych (2 z nich budowane za granicą, przybyły po rozpoczęciu wojny), 17 krążowników pancernopokładowych w tym kilka starego typu, 19 niszczycieli, 28 torpedowców, 11 kanonierek. Dowodzenie wojskami japońskimi powierzono szefowi Sztabu Generalnego marszałkowi Iwao Ōyama, który od czerwca został naczelnym dowódcą wojsk lądowych w Mandżurii. Japonia zorganizowała cztery armie (działające w kolejności od wschodu): 1 Armia – dowódca gen. Tamemoto Kuroki, 4 Armia dowódca – gen. Michitsura Nozu, 2 Armia – dowódca gen. Yasukata Oku i 3 Armia – dowódca gen. Maresuke Nogi. Flotą japońską dowodził admirał Heihachirō Tōgō. Okręty japońskie przewyższały rosyjskie parametrami i osiągami takimi jak szybkość, zasięg działania, jakość opancerzenia i pocisków dział (ekwiwalent materiału wybuchowego w pociskach 12", 8" i 6" rosyjskich i japońskich był jak 1:1,2), waga salwy (Flota Zjednoczona Japonii – 12 418 kg, Eskadra Port Artur – 9111 kg).
|
||
Zwycięstwo Japonii w wojnie spowodowało przebudowę na wielką skalę kraju i dążenie do budowy struktur państwa na europejskim poziomie rozwoju. Wzrosły tendencje militarystyczne w polityce wewnętrznej oraz militaryzacja gospodarki. Już 17 listopada 1905 Japonia zmusiła Koreę do podpisania traktatu o protektoracie, a w 1910 włączyła Koreę do Imperium Japońskiego.
|
||
19 grudnia 2000 roku rada nadzorcza Airbusa przegłosowała rozpoczęcie wartego 8,8 mld euro programu budowy A3XX, przemianowanego na A380 – nazwa ta była zerwaniem z tradycją nadawania kolejnych numerów kolejnym samolotom, ale zdecydowano się na ten krok, gdyż cyfra 8 przypomina poprzeczny przekrój dwupokładowej maszyny, a ponadto w niektórych kulturach oznacza szczęście. Firma otrzymała wówczas zamówienie na 55 maszyn od sześciu klientów.
|
||
Do grudnia 2006 w powietrze wzniosło się osiem A380. Pięć spośród nich, które wyznaczono do prób, wylatały łącznie ponad 2300 godzin w trakcie 730 lotów. W ich trakcie odwiedził osiemnaście krajów: Australię, Kanadę, Chiny, Kolumbię, Etiopię, Francję, Niemcy, Islandię, Irlandię, Japonię, Malezję, Singapur, RPA, Koreę Południową, Hiszpanię, Tajlandię, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Wielką Brytanię. 12 grudnia 2006 roku odbyła się ceremonia wręczenia certyfikatów EASA i FAA.
|
||
W 2010 w skrzydłach samolotów wykryto dwa rodzaje pęknięć: w żebrach oraz wspornikach mocujących pokrycie skrzydeł. Pęknięcia były spowodowane błędami konstrukcyjnymi. W 2013 roku Airbus przeprojektuje skrzydła A380, ale wprowadzenie zmian w produkcji spowolni dostawy do 25 egzemplarzy w 2013, pierwsze maszyny po zmianach będą dostarczone w 2014, naprawy objęły też wszystkie wyprodukowane egzemplarze. W 2012 roku koszty poniesione przez producenta na naprawę ożebrowania skrzydeł w większości przekazanych egzemplarzach wyniosły 251 mln euro, a w roku 2013 mają wynieść 85 milionów.
|
||
Zajdyci liczą ok. 12 mln. wyznawców (szacunek na 2006, wg innych danych zaledwie 8-9 mln.), niemal wyłącznie w Jemenie, gdzie stanowią 48% populacji kraju (nowsze dane sugerują zaledwie 25%) oraz Arabii Saudyjskiej. Zanikają w wyniku presji wahhabitów i salafitów, którzy prowadzą w Jemenie intensywną akcję zwalczania "herezji zajdyckiej" oraz rządowego programu antyzajdyckiego prowadzonego w Arabii Saudyjskiej od 2000 roku (zamknięto wtedy wszystkie meczety zajdyckie w tym kraju i przekazano je imamom sunnickim). Większość nauczycieli zajdyckich w Jemenie przeniosła się w latach 90. XX wieku na wieś, gdzie mieszka obecnie większość zajdytów. Zajdycka partia Hizb-al-Haqq poniosła druzgocącą klęskę w wyborach do jemeńskiego parlamentu w 1993 (zdobywając 2 mandaty), a od wyborów w 1997 nie jest już reprezentowana w parlamencie.
|
||
Michelle Wing Kwan (; ur. 7 lipca 1980 w Torrance, Kalifornia) – amerykańska łyżwiarka figurowa chińskiego pochodzenia.
|
||
Andrea Palladio (ur. 30 listopada 1508 w Padwie, zm. 19 sierpnia 1580 w Maser) – włoski architekt i teoretyk architektury.
|
||
W okresie od 1560 do 1580 Palladio zbudowal kilka kościołów w Wenecji, w tym San Francesco della Vigna, San Giorgio Maggiore i Il Redentore. W 1567 zbudował słynny drewniany (z galerią krytą dachem) most w Bassano nad rzeką Brentą (odbudowany po zniszczeniach II wojny światowej). Ponadto zbudował murowany ceramiczny most wsparty na kamiennych kolebkach nad rzeką Tesiną w Torri di Quartesolo w 11 lat od pierwszych szkiców w 1569 (most wzorowany na antycznych rzymskich).
|
||
Miasto zawdzięczało swój rozwój korzystnemu położeniu na skrzyżowaniu szlaków handlowych, łączących Anatolię, Mezopotamię i Egipt. Było ośrodkiem kultu bogini Kubaby (hetycka "poprzedniczka" frygijskiej bogini Kybele). Nazwa Karkemisz po raz pierwszy pojawiła się na tabliczkach z Mari, datowanych na 1800 r. p.n.e. W tym okresie władzę w mieście, stanowiącym zarazem stolicę królestwa obejmującego okoliczne ziemie sprawował król Aplachanda i jego syn Jatarami.
|
||
W połowie 1919 roku przebywająca we Włoszech Polska Misja Wojskowa gen. Kątkowskiego zakupiła kilka samolotów SVA-5 dla lotnictwa polskiego. Samoloty te dotarły do Polski w styczniu 1920 roku. Jeden z tych samolotów używany był do szkolenia i treningów w krakowskiej szkole pilotów. Co do pozostałych brak jest wiarygodnych informacji.
|
||
Łobez znalazł się wśród miejscowości, które jako pierwsze otrzymały prawa miejskie – już w 1295 roku figuruje jako „miasto”, w 1348 zaś dostał potwierdzenie swoich praw miejskich według prawa lubeckiego. W XIV wieku występuje już burmistrz i rada miejska. Wtedy też Łobez otoczono murami, które przetrwały do XVIII wieku. W 1460 uzyskał własne sądownictwo. Borkowie wznieśli też w Łobzie zamek, który przetrwał do XVIII wieku. W 1648 miasto weszło w skład Brandenburgii. W latach 1818-1945 miasto administracyjnie należało do powiatu Regenwalde, początkowo z siedzibą w Resku, a od roku 1860 z siedzibą w Łobzie.
|
||
W 1960 roku Łobez miał 6255 mieszkańców.
|
||
Pierwszym autonomicznym dziełem Sergia Leone był nakręcony w 1960 roku, osadzony w czasach starożytnych kostiumowy film przygodowy "Kolos z Rodos". Kręcony w Hiszpanii i we Włoszech film traktował o pięciu żołnierzach greckich, którzy dostają zadanie zniszczenia Kolosa Rodyjskiego. Recenzent pisma „The New York Times”, Howard Thompson, ocenił "Kolosa z Rodos" jako film dobrze wykonany pod względem wizualnym, ale absurdalny pod względem fabuły.
|
||
Powiat w 1999 roku zawarł umowy partnerskie z chorwackimi miejscowościami: Karlobag, Senj, Novalija a w 2010 z niemieckim miastem Ochtrup.
|
||
W kampanii francuskiej 1940 walczył w składzie I/145 Dywizjonu Myśliwskiego "Warszawskiego". 8 czerwca zestrzelił dwa myśliwce Bf-110.
|
||
Ewakuowany do Wielkiej Brytanii 23 lipca 1940 wszedł w skład 302 Dywizjonu Myśliwskiego Poznańskiego, w którym 15 września 1940 został dowódcą Eskadry B. Walczył w bitwie o Anglię. 2 lutego 1941 został odznaczony Krzyżem Walecznych z jednym okuciem. 3 maja 1941 został instruktorem w 55 OTU w Osworth, a od listopada 1941 – instruktorem w 58 OTU w Grangemouth.
|
||
Mołdawska Socjalistyczna Republika Radziecka, Mołdawia (ros. "Молдавская Советская Социалистическая Республика", mołd., "Република Советикэ Сочиалистэ Молдовеняскэ") powstała 2 sierpnia 1940 r. W jej skład weszła większość ziem przyłączonych w 1940 r. do ZSRR kosztem Rumunii, oraz około połowy obszaru istniejącej od 1924 r. na wschodnim, należącym do ZSRR, brzegu Dniestru Mołdawskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (w składzie Ukraińskiej SRR).
|
||
Pojawił się w teledysku zespołu Blank & Jones do piosenki pt. "Beyond Time" (2000). Powodzeniem cieszyła się rola Rocka Fertiga Ausa w komedii sci-fi "" ("(T)Raumschiff Surprise – Periode 1", 2004), za którą zdobył nagrodę specjalną Bambi i German Comedy Award w Kolonii. Zagrał tytułową postać rezolutnego kowboja Lucky'ego Luke'a w komediowym westernie "Lucky Luke" ("Les Dalton", 2004). W 2010 gościnnie wystąpił w teledysku Keri Hilson do jej singla "I Like". Klip promował komedię romantyczną z udziałem Schweigera zatytułowaną "Zweiohrküken" (2009).
|
||
W maju 2000 roku, Sakaguchi otrzymał wyróżnienie w Galerii Sław podczas Trzeciego Dorocznego Rozdania Nagród za Osiągnięcia Interaktywne w Los Angeles podczas targów Electronic Entertainment Expo (E3). Uzasadnieniem wyróżnienia był jego "długotrwały, powalający i inspirujący wkład w świat interaktywnej rozrywki". W tym samym roku, został on reżyserem filmu interaktywnego Final Fantasy: The Spirits Within. Niestety, okazał się on ogromną finansową klapą, przez co w lutym 2001 roku, Sakaguchi zrezygnował ze swojej pozycji wiceprezesa Square, Co. Ltd.
|
||
Bronowice Wielkie – obszar Krakowa, dawna podkrakowska wieś. Przyłączona do Krakowa 19 października 1910 jako XXXVI dzielnica katastralna.
|
||
Pierwszym szeroko pojętym westernem opublikowanym we Włoszech była opera Giacoma Pucciniego z 1910 roku pod tytułem "Dziewczyna ze Złotego Zachodu". Bezpośrednie narodziny włoskiej odmiany westernów filmowych miały przyczynę w filmach europejskich (eurowesternach) kręconych od lat 20. XX wieku, początkowo głównie w Niemczech i we Francji. Przykładem eurowesternów sprzed epoki spaghetti westernów jest "" (1963). Tworzenie westernów w Europie nasiliło się po II wojnie światowej w związku z postępującą amerykanizacją Europy Zachodniej.
|
||
W 1990 roku Raab zaczął pracować jako niezależny producent i kompozytor jingli i komercyjnych piosenek w swoim własnym studiu muzycznym w Kolonii. Od 1994 roku wyprodukował wiele popularnych utworów: "Böörti Böörti Vogts" (piosenkę o Berti Vogts), "Hier kommt die Maus", "Maschendrahtzaun", "Wir kiffen", "Gebt das Hanf frei!" (z Shaggym), "Hol' mir ma' 'ne Flasche Bier" i "Space Taxi" (z soundtracku filmu "Traumschiff Surprise - Periode 1"
|
||
Napisał utwór dla reprezentanta Niemiec do Konkursu Piosenki Eurowizji 1998 Guildo Horna - "Guildo hat euch lieb!", a w 2000 roku sam wystąpił w konkursie, z piosenką "Wadde hadde dudde da?". Raab zorganizował również selekcje do konkursu w 2004 roku "SSDSGPS" ("Stefan sucht den Super-Grand-Prix-Star", "Stefan seeks the super Grand-Prix star", satyryczna wersja tytułu niemieckiego "Idola" - "Deutschland sucht den Superstar"). Zwycięzca, Maximilian Mutzke, zajął 8. miejsce na festiwalu. W 2005 roku wymyślił nowy festiwal - Bundesvision Song Contest. W konkursie uczestniczyli reprezentanci wszystkich 16 landów niemieckich.
|
||
W 2009 roku kanał NDR, członek stacji ARD, zaproponował mu współorganizację krajowych preselekcji do Konkursu Piosenki Eurowizji 2010. ProSieben zaakceptował ofertę pracy Raaba w ARD/NDR. W rezultacie, 2 lutego 2010 roku zorganizowano eliminacje "Unser Star für Oslo", które podzielono na 8 odcinków. Raab pełnił funkcję przewodniczącego komisji sędziowskiej. 12 marca zorganizowano finał, który wygrała Lena Meyer-Landrut. 29 maja Meyer-Landrut wygrała Konkurs Piosenki Eurowizji 2010 z piosenką "Satellite", przynosząc Niemcom pierwsze zwycięstwo od 28 lat.
|
||
W roku 1980 rozpoczęła karierę muzyczną nawiązując współpracę z Budką Suflera. W tym okresie lider tego zespołu, Romuald Lipko, skomponował dla niej osiem piosenek, które stały się przebojami. Przełomowy był hit "Tyle samo prawd ile kłamstw". Wkrótce na KFPP w Opolu artystka wylansowała kolejny przebój "Wszystko czego dziś chcę". Za interpretację obu tych utworów została uhonorowana jedną z dwóch głównych nagród. W tym czasie oba te utwory wydano na dwóch singlach, zawierających dodatkowe przeboje: "Komu więcej, komu mniej" oraz "Tydzień łez". Kolejne utwory: "Jestem twoim grzechem", "Sobie na złość", "Nic za nic" i "Pytanie o siebie", wydano wkrótce na dwupłytowej EP-ce. Wszystkie wydane dotąd osiem nagrań zebrano na początku 1981 roku na debiutanckim albumie Trojanowskiej, "Iza". Płyta została zamówiona w rekordowym nakładzie blisko miliona egzemplarzy, jednak z przyczyn technicznych na rynek trafiło zaledwie 50 tys. egzemplarzy oraz kaseta magnetofonowa. Promujące ją single rozeszły się jednak w nakładzie ponad 300 tys. sztuk.
|
||
W 1990 roku, Microsoft wypuścił na rynek Word, Excel oraz PowerPoint pod wspólną nazwą Microsoft Office, najpierw dla Apple, a później dla Windows.
|
||
W roku 1970 na VIII Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu Maryla Rodowicz zdobyła nagrodę TVP za wykonanie piosenki "Jadą wozy kolorowe" (muz. Stefan Rembowski, sł. Jerzy Ficowski).
|
||
W 1970 r. występowała także w wielu innych festiwalach: Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, w Sopocie (III nagroda za "Jadą wozy kolorowe"), w Palermo i kubańskim kurorcie Varadero.
|
||
W roku 1970 ukazał się pierwszy album Maryli Rodowicz „Żyj mój świecie” (Polskie Nagrania "Muza" – Muza SXL0598, zdobył status złotej płyty) oraz single na rynek brytyjski i czechosłowacki. Piosenka "Jadą wozy kolorowe" została Radiową Piosenką Roku. Artystka w tym czasie zagrała swoje pierwsze koncerty w Czechosłowacji. Została również nagrodzona po raz drugi Srebrnym Gwoździem Sezonu Plebiscytu Popularności Czytelników "Kuriera Polskiego".
|
||
W latach 1988-1990 wzięła udział w kolejnych dwóch festiwalach w Opolu (XXV KFPP i XXVII KFPP). Uczestniczyła też w Międzynarodowym festiwalu Radiowym (1989), w San Remo w Jubileuszowym 40. Festiwalu Piosenki Włoskiej oraz w 1988 w pierwszym Festiwalu Piosenki Polskiej w Witebsku. Koncertowała w Izraelu i Chinach. W 1990 r. wydała longplay pt. „Absolutnie nic”, który był jej jedenastym albumem na polskim rynku. Na tej płycie wziął udział gościnnie w piosence „To już było” jako gitarzysta Wojciech Waglewski, w piosence „Gonią wilki za owcami” na trąbce zagrał Tomasz Stańko.
|
||
W marcu 2000 r. Maryla Rodowicz koncertowała w Stanach Zjednoczonych (m.in. Nowy Jork, Chicago) oraz miała nagrania z chórem gospel w Los Angeles. W tym samym roku brała udział w koncercie „Tyle słońca” pamięci Anny Jantar. Uczestniczyła w koncercie w Wadowicach z okazji 80. urodzin Jana Pawła II.
|
||
4 września 2010 r. Maryla Rodowicz, Lech Wałęsa, Robert Korzeniowski i Józef Młynarczyk zostali oficjalnymi przyjaciółmi EURO 2012 (ogółem ma zostać wybranych 50 przyjaciół z Polski i Ukrainy). Ich zadaniem będzie promocja turnieju. W 2011 r. na Festiwalu TOPtrendy w Sopocie zajęła 5. miejsce w konkursie TOP za sprzedaż płyty "50", natomiast na 48. KFPP w Opolu otrzymała Superjedynkę w kategorii "Superpłyta" (za płytę "50") oraz Superjedynkę Superjedynek za najlepszy festiwalowy występ. 25 listopada 2011 ukazał się album "Buty 2", na którym znalazły się utwory z tekstami Agnieszki Osieckiej.
|
||
Maryla Rodowicz w swoim dorobku ma ok. 2000 piosenek, ponad 20 płyt polskich, a także po jednej angielskiej, czeskiej, niemieckiej, rosyjskiej.
|
||
Sancho III z Nawarry, zwany Wielkim (ur. ok. 985, zm. 18 października 1035) był królem Nawarry od ok. 1000 oraz hrabią Aragonii
|
||
W 1978 r. zoo liczyło ok. 2000 okazów zwierząt reprezentujących 380 gatunków. W latach 1970-1978 frekwencja wynosiła ok. 900 000 zwiedzających rocznie. W latach 80. XX wieku zoo znalazło się w planie inwestycyjnym miasta i nastąpiła poprawa - powstały nowe budynki i poprawiły się warunki bytowe zwierząt.
|
||
W 26 września 2008 został otwarty pawilon dla małp człekokształtnych. Wprowadzono tam: dwa goryle sprowadzone z Zurychu (Azizi został przywieziony do Warszawy 28 sierpnia, urodził się w 2000 roku.) oraz z Holandii (M’Tongé został przywieziony do Warszawy 3 września). W drugiej części budynku zamieszkują szympansy. Oba gatunki mają do dyspozycji wybiegi wewnętrzny i zewnętrzny.
|
||
Ogród Zoologiczny wpisany jest do rejestru zabytków wraz z Parkiem Praskim, nr rej.: 1434-A z dnia 3 lipca 1990 r.
|
||
Prawo ciśnień cząstkowych zostało opublikowane przez Daltona w 1810 r. Głosi ono:
|
||
W 1200 roku poprowadził ekspedycję do Afryki. Korzystając z jego nieobecności, królowie Kastylii i Aragonii najechali Nawarrę, odbierając jej prowincje Alavy, Guipuzcoa i Vizcaya. Wyróżnił się jako przywódca podczas bitwy pod Las Navas de Tolosa w 1212.
|
||
W 1990 pełnił funkcję rzecznika prasowego Ministerstwa Edukacji Narodowej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W latach 1992–1995 był dziennikarzem Radia Wolna Europa.
|
||
W 1919 związał się z Uniwersytetem Warszawskim, a także z Wyższą Szkołą Handlową w Warszawie, już jako profesor zwyczajny. Pełnił wówczas przez pewien czas funkcje publiczne, z których jednak szybko zrezygnował (w kwietniu 1920 został ministrem rolnictwa i dóbr państwowych w rządzie Władysława Grabskiego).
|
||
W 1940 roku Bułgaria otrzymała jeszcze jeden egzemplarz tego samolotu od Niemców. Był to samolot, który Niemcy zdobyli w Warszawie, a następnie w październiku 1939 roku wywieźli do Instytutu Technicznego Luftwaffe w Rechlinie, a po jego zbadaniu i wyremontowaniu w wytwórni PZL w Mielcu, przekazali do Bułgarii.
|
||
Łyżwy drewniane z metalowym usztywnieniem pojawiły się w XIV w. Łyżwy zrobione całkowicie z żelaza wprowadzono w XVII wieku. Stalowe łyżwy z klamrami i zaciskami, przypinającymi je do butów, zostały sprzedane w 1850 r. i później przerodziły się w łyżwy na stałe przytwierdzone do butów.
|
||
8008 był stosunkowo wydajny w urządzeniach, do użycia w których został zaprojektowany, ale był bardzo trudny do użycia w innych zadaniach. Zaledwie kilka wczesnych komputerów było bazowało na tym chipie, jego następca 8080 był w porównaniu z nim znacznie lepszym produktem do tych celów.
|
||
W 1960 wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie. Zajął na nich 5 miejsce. Kolejne lata to pasmo sukcesów. W 1961 został po raz pierwszy w karierze mistrzem świata oraz mistrzem Europy. Na kolejnych zawodach mistrzowskich (mistrzostwa świata i w Europy 1962 i 1963) zdobył cztery medale - wszystkie srebrne.
|
||
W lipcu 1969 prowadzony przez niego samochód wpadł pod Łowiczem w poślizg i stoczył się do rowu, w wyniku czego śmierć poniosła jego żona Anita, a on sam i 6 letni syn zostali ranni. Mimo wypadku sezon uwieńczył ponownym zdobyciem tytułu mistrza świata i Europy w Warszawie, ustanawiając przy okazji cztery rekordy świata, a rok 1970 i dwa lata później 1971 na mistrzowskich imprezach sklasyfikowany został dwa razy na drugim miejscu na świecie i dwukrotnie na pierwszym w Europie.
|
||
Od habilitacji do lat 80. XIX w. trwała ożywiona działalność naukowa i dydaktyczna Michała Bobrzyńskiego. W tym czasie jego uczniami byli: Władysław Abraham, Bolesław Ulanowski, Stanisław Estreicher, Oswald Balzer, Alfred Halban. Był współtwórcą krakowskiej szkoły historycznej, od 1878 członkiem Akademii Umiejętności. Od 1880 roku był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.Od 1893 został honorowym profesorem historii prawa polskiego i niemieckiego na Uniwersytecie Lwowskim. Był także dyrektorem Archiwum Krajowego Aktów Grodzkich i Ziemskich w Krakowie.
|
||
W 1952 roku obrano go na siedzibę Agencji Bezpieczeństwa Sił Zbrojnych (Armed Forces Security Agency - AFSA. Podczas II wojny światowej większość jednostek kryptoanalitycznyh skoncentrowana została w Waszyngtonie. Po jej zakończeniu zorientowano się, że skuteczny atak na stolicę, może całkowicie zniszczyć potencjał Stanów Zjednoczonych w dziedzinie przechwytywania i łamania szyfrów. W związku z tym połączony "Komitet Szefów Sztabu" postanowił skonsolidować biura AFSA i przenieść je poza obszar sąsiadujący bezpośrednio z Waszyngtonem. W 1950 roku, na nową siedzibę AFSA wybrano Fort Knox w stanie Kentucky. Okazało się jednak że wielu spośród 5 tysięcy pracowników nie ma zamiaru przeprowadzić, a utrata nawet niewielkiej części, wysoko wykwalifikowanego personelu mogłaby sparaliżować pracę agencji. Więc już dwa lata później w roku 1952,rozpoczęto poszukiwania nowej siedziby, położonej nie dalej niż w promieniu 40 kilometrów Waszyngtonu. Wybór padł na "Biuro Laboratorium Dróg Publicznych" (Bureau of Public Roads Laboratory) w Langley, w stanie Wirginia oraz '"Fort George G. Meade". Langley stało się ostatecznie siedzibą Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA). Założony w 1917 roku fort nazwano imieniem bohatera spod Gettysburga, gen. płk. George’a Gordona Meade’a. W latach I wojny światowej przeszło w nim przeszkolenie ponad 100 tysięcy żołnierzy piechoty, którzy zostali następnie wysłani do Europy.
|
||
wrzesień 2010 – otwarcie internetowego forum dyskusyjnego KARTY www.forum.karta.org.pl
|
||
Był to powrót do pierwszych doświadczeń Ośrodka z nagrywaniem świadków historii XX w. W latach 1987-1993, w ramach Archiwum Wschodniego, nagrano ok. 1200 relacji Polaków i obywateli polskich represjonowanych przez ZSRR – głównie deportowanych z Kresów Wschodnich oraz więźniów łagrów – a także żołnierzy powojennego podziemia antykomunistycznego.
|
||
W bazie danych Internetowego Centrum „Indeksu Represjonowanych” znajdują się informacje ze zweryfikowanych i opublikowanych dwudziestu zestawień, a także nie opublikowanego jeszcze zestawienia biogramów osób deportowanych w 1940 roku z obwodu brzeskiego do obwodu archangielskiego (6713 biogramów).
|
||
Baza danych zawiera 3970 biogramów ofiar „konfliktu polsko-ukraińskiego” z lat 1942–1944 z terenu czterech gmin: Chotiaczów, Korytnica, Mikulicze i Werba przedwojennego powiatu włodzimierskiego województwa wołyńskiego. Są to osoby narodowości polskiej (2974 biogramy) i ukraińskiej (964 biogramy) oraz osoby o innej lub nieustalonej narodowości (32 biogramy).
|
||
Pelton studiował na Indiana University, gdzie przez rok uczył się języka rosyjskiego. Następnie w 1960 wstąpił do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (US Air Force). Wysłano go do Pakistanu do Agencji Wywiadu Łączności (Signal Intelligence Agency), gdzie prowadził nasłuch radzieckiej łączności. Z Sił Powietrznych Pelton został zwolniony w 1964; następnie podjął pracę w telewizji jako monter. Po kilku miesiącach pracy w telewizji został przyjęty do Agencji Bezpieczeństwa Narodowego NSA.
|
||
Zatrzymanie i skazanie Ronalda Peltona jako szpiega było uwieńczeniem akcji, która zaczęła się od podsłuchania 14 stycznia 1980 przez Federalne Biuro Śledcze rozmowy telefonicznej przeprowadzonej z urzędnikiem ambasady Związku Radzieckiego w Waszyngtonie. Rozmówca powiedział radzieckiemu dyplomacie – "Zgłaszam się z ..., jestem związany z administracją Stanów Zjednoczonych". Dyplomata odpowiedział – "Ach... administracja Stanów Zjednoczonych, może złoży pan nam wizytę". Rozmówca zgodził się przyjść do ambasady następnego dnia wieczorem, po zapadnięciu zmroku. Jednakże 15 stycznia o godzinie 14:32 ponownie zatelefonował do ambasady radzieckiej i zapowiedział swoją wizytę w ciągu 2 minut. Tego FBI się nie spodziewało; mimo że ambasada była pod stałą obserwacją agentów FBI, nie rozpoznano wchodzącego gościa. Ówczesny Dyrektor Centrali Wywiadu (m.in. dyrektor CIA) i były dyrektor Federalnego Biura Śledczego FBI) William Webster powiedział: "Widzieliśmy jak wchodzi do środka, widzieliśmy jego plecy, ale nie zaobserwowaliśmy jak z stamtąd wychodzi."
|
||
Okazało się później, że gość, a był nim Ronald Pelton, zgolił rudą brodę i opuścił budynek tylnym wyjściem razem z pracownikami placówki. Grupa wsiadła do mikrobusu ambasady. Taśma z nagraniami rozmów trafiła na półki archiwum FBI i nic więcej się nie działo w tej sprawie, aż do sierpnia 1985, kiedy Witalij Jurczenko, oficer Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego Związku Radzieckiego (KGB) zdezerterował do USA. Wrócił do Związku Radzieckiego po trzech miesiącach, niemniej wśród przekazanych przez niego informacji była także uwaga dotycząca spotkania z byłym pracownikiem NSA w Waszyngtonie w 1980. Ów mężczyzna był rudy. Sprawdzając listę ok. 500 nazwisk agenci kontrwywiadu FBI wyselekcjonowali kilku podejrzanych. Po indentyfikacji głosowej nagrania z 1980 ślad zaprowadził ich do Ronalda Peltona. W rozmowie z oficerem KGB Witalijem Jurczenką, Pelton popisał się fotograficzną pamięcią, odtwarzając z posiadanych informacji swego rodzaju wywiadowczą mozaikę.
|
||
Początki Nowego Tomyśla sięgają XIII w., choć pierwsze ślady osadnictwa na tych obszarach pochodzą sprzed 11 tys. lat (m.in. pozostałości grobów skrzynkowych koło Wytomyśla i smolarni pod Jastrzębskiem Starym). Od średniowiecza znana była wieś Tomyśl, położona pośród wielkich kompleksów leśnych. W XVIII w. okolice Tomyśla zaczęli zagospodarowywać osadnicy olęderscy, sprowadzani przez właścicieli tych ziem, rodzinę Szołdrskich. Wśród nowych mieszkańców dominowali protestanccy Niemcy z Brandenburgii, Śląska i Pomorza, toteż wkrótce koniecznością stała się budowa zboru ewangelickiego. Świątynia powstała w osadzie "nova colonia Glinki" w 1780 r., a kilka lat później Feliks Szołdrski postanowił lokować koło kościoła nowe miasto. Ostatecznie osadzie nadano prawa miejskie i nazwę Nowy Tomyśl 8 kwietnia 1786 r. przywilejem wydanym przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wieś dla odróżnienia nazwano Starym Tomyślem. Pod koniec XIX wieku było to jedyne miasto w Wielkopolsce bez kościoła katolickiego, a wszyscy katolicy należeli do parafii w odległym o 8 km Wytomyślu. W 1905 r. Nowy Tomyśl liczył 1985 mieszkańców, z czego 86,1% stanowili Niemcy, 8,2% – Polacy, zaś Żydzi – 5,7%. Ludność niemiecka dominowała w mieście aż do lat 20. XX w.
|
||
Z wydawnictwa nowotomyskiego magistratu z 1873 roku "Wiadomości o chmielu w Nowym Tomyślu" wynika, że obszar plantacji chmielu w okolicy Nowego Tomyśla był największy w całych Prusach i stanowiły one jedyne źródło utrzymania dla ok. 10 tysięcy ludzi. W 1860 roku dochody z uprawy chmielu w tym regionie wyniosły 2,2 mln talarów.
|
||
Władysław Tatarkiewicz (ur. 3 kwietnia 1886 w Warszawie, zm. 4 kwietnia 1980 tamże) – filozof i historyk filozofii, estetyk i etyk, historyk sztuki, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk.
|
||
Tradycyjnie, w Anglii przyjmowany jest nieco inny podział okresu romańskiego na style architektoniczne niż w pozostałych państwach Europy. Czas do bitwy pod Hastings 1066, związany z panowaniem anglo-saskim, zaliczany jest do okresu przedromańskiego, w którym duży wpływ na budownictwo wywierała architektura karolińska propagowana przez francuskich mistrzów. Lata panowania Normanów przypadają na okres rozkwitu sztuki romańskiej na kontynencie. Po 1189 (podawane są także daty: 1170 i 1180) rozpoczyna się nowy etap, nazywany też okresem staroangielskim ("Early English"), odpowiada końcowej fazie sztuki romańskiej i początkom gotyku.
|
||
Najwcześniejsze rekonstrukcje ichtiozaurów pomijały płetwę grzbietową, która nie nie była usztywniona elementami kostnymi. Dopiero odnalezienie świetnie zachowanych okazów w 1890 w Fossillagerstätte w Holzmaden w Niemczech ujawniło ślady płetwy grzbietowej.
|
||
Zaprojektował go Arnolfo di Cambio w kształcie masywnego bloku na planie czworokąta. Trzykondygnacyjną budowlę zwieńczoną blankami zdobi charakterystyczna, wysoka (94,0 m) wieża z tarasem. Budowę pałacu rozpoczęto w 1299 r. Wieżę ukończono w 1310 r. W latach 1343-1592 wprowadzono wiele zmian (najwięcej w 1540 na polecenie Kosmy I, który zajmował pałac od 1537 do momentu przeprowadzki do Pałacu Pitti). Początkowo Pałac Vecchio był siedzibą republiki florenckiej, w okresie późniejszym pełnił rolę ratusza.
|
||
W roku 2000 sprywatyzowano gospodarstwo rolne należące do Bogusławic oraz stadninę koni. Stado poddano restrukturyzacji, liczyło ono 90 sztuk koni i obsługiwało w celach hodowlanych województwo łódzkie i województwo świętokrzyskie. W roku 2002 rozpoczął działalność 100-dniowy Zakład Treningowy dla ogierów ras szlachetnych i hodowli zagranicznej. W 2007 roku uruchomiono 60-dniowy Zakład Treningowy dla klaczy.
|
||
Gianfrancesco (Giovanni Francesco) Poggio Bracciolini (ur. 11 lutego 1380 w Terranuova, zm. 30 października 1459 we Florencji), włoski humanista i historyk.
|
||
Od 2003 w Polsce jest sukcesywnie prowadzona informatyzacja ksiąg wieczystych. W większości sądów wieczystoksięgowych nowe księgi są od razu zakładane i prowadzone w formie elektronicznej. Pozostałe księgi, prowadzone dotychczas w formie pisemnej są sukcesywnie informatyzowane. 16 czerwca 2010 na stronach Ministerstwa Sprawiedliwości uruchomiono publiczny system dostępowy. W tym dniu w bazie danych zapisanych było 12,1 mln spośród 18,8 mln wszystkich ksiąg wieczystych. Zakończenie przenoszenia wszystkich ksiąg wieczystych planowane jest na rok 2013. Dostęp do systemu możliwy jest tutaj: http://ekw.ms.gov.pl/
|
||
SD (ang. "Secure Digital") – jeden ze standardów kart pamięci opracowany przez firmy Panasonic, SanDisk i Toshiba w 2000 roku. Karty SD charakteryzują się niewielkimi wymiarami (24 × 32 × 2,1 mm) i masą (ok. 2 gramów). Poza grubością, ich wymiary są identyczne jak kart MMC.
|
||
Architektura romańska we Francji rozwijała się od X wieku do ok. 1140 r., w którym w północnej Francji rodzi się nowy kierunek – gotyk. Cechują ją dość duża różnorodność, stąd często wprowadzany jest podział na poszczególne szkoły.
|
||
W sierpniu 1964 r. Stanleyville było miejscem rzezi przeprowadzonej przez Ludową Armię Wyzwolenia, która 5 sierpnia po zajęciu miasta, rozpoczęła mordowanie czarnych mieszkańców miasta i wzięła jako zakładników 1600 obcokrajowców (Belgów, Brytyjczyków, Francuzów, Włochów, Austriaków, Greków, Portugalczyków, Pakistańczyków, Indusów i Amerykanów). W wyniku trwającej od 24 listopada operacji "Czerwony Smok" (Dragon Rouge) miasto zostało wyzwolone przez białych najemników majora Mike Hoare wspieranych przez oddziały belgijskie i amerykańskie. Podczas komunistycznej rebelii wymordowanych zostało 8 tys. czarnych mieszkańców Stanleyville i 185 białych zakładników.
|
||
Na swojej oficjalnej stronie Rowling podaje, że Dumbledore żył w latach 1881-1996. Na tej samej jednak stronie podaje, że Harry Potter urodził się w 1980 roku, co podaje w wątpliwość datę śmierci Dumbledore'a.
|
||
Jeżeli Harry urodził się w 1980 roku, to jedenaście lat skończył w roku 1991 – i to byłby rok, w którym rozpoczyna pierwszy rok nauki w Hogwarcie i w którym zaczyna się właściwa akcja serii. Podążając tym tropem, akcja szóstego tomu, kończącego się śmiercią Dumbledore'a, rozpoczyna się w lipcu 1996 roku – dacie śmierci Dumbledore'a według Rowling. Jednakże według tych rachunków, Dumbledore umiera w czerwcu 1997 roku, a nie 1996. Obliczenia wydają się być poprawne, zgadzają się z najsolidniejszym dostępnym punktem odniesienia w serii (czyli datą śmierci Prawie Bezgłowego Nicka zamieszczoną w drugim tomie) i z innymi ujawnionymi przez Rowling datami.
|
||
Urodził się 2 października 1851 w Tarbes – miejscowości leżącej w rejonie Midi-Pyrénées, w departamencie Hautes-Pyrénées u podnóża Pirenejów. Syn urzędnika, prawnuk oficera z armii Napoleona Bonaparte, wychowywany był w atmosferze kultu tradycji napoleońskich. Kształcił się w jezuickich kolegiach św. Michała w Saint-Étienne i św. Klemensa w Metz. Po rozpoczęciu wojny francusko-pruskiej w 1870 wstąpił ochotniczo do wojska do 4. Pułku Piechoty, ale nie brał udziału w działaniach bojowych. Zdemobilizowany w marcu 1871 rozpoczął naukę w politechnice w Paryżu.
|
||
Ukończył Oficerską Szkołę Inżynieryjną Artylerii. Stopień oficerski otrzymał we wrześniu 1874, służąc w 24. Pułku Artylerii. W 1887 ukończył Akademię Sztabu Generalnego (ASG). W latach 1887–1889 służył w 3. Oddziale Sztabu Generalnego. Od 1890 był wykładowcą strategii ogólnej w ASG. Napisał szereg rozpraw wojskowo teoretycznych o wykorzystaniu taktyki Napoleona we współczesnych warunkach. W latach 1895–1901 profesor ASG, w 1901 odwołany za klerykalizm. Potem pomocnik dowódcy 20. Pułku Artylerii.
|
||
Przed II wojną światową ulicę marsz. Ferdynanda Focha posiadała również Warszawa. Po blisko 60 latach stolica Polski ma ponownie ulicę, której patronem jest marszałek – taką decyzję w styczniu 2010 r. podjeli stołeczni radni, a 1 czerwca 2010 prezydent Hanna Gronkiewicz-Waltz i ambasador Francji Francois Barry Delongchamps uroczyście nadali nazwę ulicy Focha przedłużeniu ul. Trębackiej do Ossolińskich.
|
||
Na wniosek francuskiego personelu kopalni Knurów w dniu 17 września 1922 r. szyb IV nazwano imieniem marszałka. Kopalnie tę po 2000 roku połączono z sąsiednią Kopalnią Węgla Kamiennego Szczygłowice. Obecnie jako Knurów-Sczygłowice, wchodzi w skład Kompanii Węglowej S.A.
|
||
Syn Stanisława Centkiewicza i Stanisławy Bresteczer. Ukończył Gimnazjum św. Kazimierza w Warszawie (1924), następnie Institut Superieur w Liege (Belgia). W 1920 r. jako żołnierz Armii Ochotniczej brał udział w wojnie przeciw bolszewikom. Z zawodu inżynier elektryk. Był autorem prac naukowych z zakresu radiometeorologii i elektrotechniki. W 1932/1933 r. kierował pierwszą polską wyprawą polarną na Wyspę Niedźwiedzią. W latach 1934-1939 pracował w Obserwatorium Aerologicznym Państwowego Instytutu Meteorologicznego w Legionowie.
|
||
Po powstaniu warszawskim trafił do obozu koncentracyjnego Neuengamme koło Hamburga. Pracował po wojnie jako dyrektor techniczny Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Dolnośląskiego w Jeleniej Górze oraz w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym. W 1950 r. osiadł w Legionowie, gdzie podjął pracę w Obserwatorium Meteorologicznym PIHM. W drugiej połowie 1955 r. przeprowadził się wraz z żoną na Saską Kępę w Warszawie. Działał w Związku Literatów Polskich, pełnił m.in. funkcję jego wiceprezesa. Był autorem szeregu powieści młodzieżowych i reportażowych poświęconych terenom podbiegunowym; większość z utworów napisał wspólnie z żoną Aliną (1907–1993). Otrzymał wiele nagród literackich – nagrodę Prezesa Rady Ministrów (1955), nagrodę marynistyczną im. Zaruskiego (1963), nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki (1969).
|
||
Zasiłek pogrzebowy przysługuje rodzinie zmarłego w wysokości 200% przeciętnego wynagrodzenia. W okresie od marca do maja 2008 jego wysokość wynosiła 5799,66 zł a od grudnia 2010 do lutego 2011 wynosi 6406,16 złotych. Od 1 marca 2011 wynosić będzie 4000 zł.
|
||
John Werner Kluge (ur. 21 września 1914 w Chemnitz, Niemcy, zm. 7 września 2010 w Charlottesville) – amerykański przedsiębiorca, potentat mediowy, klasyfikowany na 35. miejscu na liście najbogatszych ludzi na świecie.
|
||
W roku 2000 John Kluge przekazał Bibliotece Kongresu 60 milionów dolarów, ustanawiając nagrodę Biblioteki Kongresu USA, która nosi imię fundatora i ma ambicję stać się „humanistycznym Noblem”.
|
||
Studiował prawo w Neapolu i w Rzymie, obronił doktorat praw pod kierunkiem znanego prawnika kanonisty i cywilisty Cesare Costy. W 1557 poznał przyszłego świętego, Filipa Neri, założyciela zakonu oratorian. Wkrótce Baronius wstąpił do zakonu, pozostając bliskim współpracownikiem Neriego. W grudniu 1560 przyjął święcenia subdiakonatu, w maju 1561 diakonatu; 27 maja 1564 otrzymał święcenia kapłańskie. Nie przyjął nominacji na opata w rodzinnej Sorze, chcąc pozostać blisko osoby Neriego. Kontynuował pracę duszpasterską przy kościele S. Giovanni de' Fiorentini w Rzymie, a po zatwierdzeniu papieskim zakonu oratorian (1575) przy kościele rzymskim S. Maria in Vallicella.
|
||
W 1790 roku na 4 000 000 mieszkańców Stanów Zjednoczonych, 750 000 (blisko 20 procent ludności) stanowili Murzyni (w zdecydowanej większości - niewolnicy), a 90 procent z nich mieszkało na Południu. W Wirginii, Karolinie Południowej i Północnej, Georgii oraz Maryland – na ogólną liczbę 1 793 000 mieszkańców, aż 641 600 (ok. 36 procent) stanowili niewolnicy, a 32 000 - wolni Murzyni. W samej Wirginii niewolnicy stanowili 40 procent populacji.
|
||
Ponowne zapotrzebowanie na tanią siłę roboczą (niewolników) wzrosło po skonstruowaniu w 1793 przez Eliego Whitneya odziarniarki bawełny. Rewolucja przemysłowa w Anglii i nowe wynalazki, jak maszyny do tkania i przędzenia, zmniejszyły koszty produkcji i wpłynęły na rozwój przemysłu tekstylnego i wzrost zapotrzebowania na surowiec – bawełnę. Nowa uprawa w szybkim tempie zdominowała gospodarkę południowych stanów USA, rosła także liczba niewolników, w 1810 było ich 1 200 000, a w 1860 już blisko 4 000 000.
|
||
W 1803 roku Stany Zjednoczone zakupiły od Francji tereny leżące na zachód od rzeki Missisipi. Na tych terenach powstały nowe stany, których konstytucje sankcjonowały niewolnictwo, Luizjana (przyjęta do Unii w 1812 roku), Missisipi (1817), Alabama (1819) potem Floryda, Teksas, Arkansas, Tennessee, Kentucky i Missouri. Ekspansja niewolnictwa następowała pomimo uchwalenia przez Kongres w 1807 roku zakazu przywozu niewolników od 1 stycznia 1808. Mimo iż ustawa z marca 1819 upoważniała prezydenta do wykorzystania okrętów do kontroli czy amerykańskie statki prowadzą handel niewolnikami, a ustawa z maja 1820 uznawała handel niewolnikami za akt piractwa, nie zdołano zatrzymać przemytu niewolników do Stanów Zjednoczonych. Rosło także znaczenie wciąż legalnego rynku wewnętrznego, Wirginia zyskała miano stanu zajmującego się hodowlą niewolników.
|
||
Jednym z problemów, przed którym stały Stany Zjednoczone w początkach XIX wieku, było dopuszczenie niewolnictwa w nowo przyjmowanych do Unii stanach. Ekspansja jednego z dwóch rodzajów gospodarki oznaczała, poprzez przewagę w Kongresie oraz w kolegium elektorskim wybierającym prezydenta, możliwość realizacji własnych interesów w polityce rządu federalnego. Konflikt między Północą a Południem zaostrzył się w roku 1819. Po przyłączeniu do Unii Alabamy na dwadzieścia dwa stany jedenaście było stanami niewolniczymi, a jedenaście wolnymi od niewolnictwa. Gdy w 1819 roku o przyłączenie do Unii zwróciło się Missouri, powstał problem czy przyjąć ten stan jako niewolniczy, jak żądało tego Południe, czy wolny od niewolnictwa, za czym opowiadała się Północ. Kompromis uchwalony przez Kongres 3 marca 1820 roku przewidywał, że stan Missouri zostanie przyłączony jako stan niewolniczy, ale dla równowagi podniesiono do rangi stanu terytorium na północnym wschodzie Massachusetts – Maine. W ten sposób na dwadzieścia cztery stany połowa miała charakter niewolniczy, a w drugiej połowie obowiązywał zakaz niewolnictwa. Umowna granica pomiędzy jednymi i drugimi przebiegała wzdłuż Linii Masona-Dixona oraz rzeki Ohio.
|
||
Kompromis 1850 roku.
|
||
Problem niewolnictwa powrócił w 1849 roku w związku z przyjęciem do Unii Kalifornii. Kalifornia we wniosku o przyjęcie do Unii chciała, aby na jej terenie obowiązywał zakaz niewolnictwa. Dotąd istniała równowaga między stanami wolnymi a niewolniczymi (po piętnaście stanów), przyjęcie Kalifornii naruszałoby równowagę. W Senacie ścierały się cztery poglądy. Niektórzy żądali wydłużenia aż do Pacyfiku ustalonej w Kompromisie Missouri granicy niewolnictwa. Inna propozycja przewidywała wprowadzenie zakazu niewolnictwa na wszystkich terytoriach leżących na zachodzie i niemających praw samodzielnych stanów. Część senatorów uważała, że Kongres w ogóle nie ma prawa zakazywać niewolnictwa. Ostatnie stanowisko przewidywało, że to mieszkańcy każdego terytorium powinni rozstrzygać o charakterze swojego terytorium. Aby uchronić Unię przed secesją i wojną senatorowie, pod przewodnictwem Henry’ego Claya i Daniela Webstera, zaproponowali rozwiązanie kompromisowe. Tzw. „Kompromis 1850 roku” zakładał przyjęcie Kalifornii do Unii jako stanu, w którym obowiązywał zakaz niewolnictwa, ale na terenach Nowego Meksyku i Utah sami osadnicy mieli zdecydować o charakterze przyszłych stanów. Zadecydowano, że w stołecznym okręgu Kolumbia niewolnictwo będzie dozwolone, ale handel niewolnikami zabroniony. Równolegle przyjęto także ustawę nakazującą surowe karanie osób, które udzielają pomocy zbiegłym niewolnikom.
|
||
Ponownie konflikt wybuchł podczas przyjmowania do Unii stanu Nebraski. Ustawa Kansas-Nebraska z maja 1854 odwoływała kompromis Missouri z 1820, uznając, że jest sprzeczny z zasadą wprowadzoną w ustawie z 1850 roku o nieinterwencji Kongresu w sprawy niewolnictwa w poszczególnych stanach i terytoriach. Wszystkie sprawy dotyczące niewolnictwa winny być rozpatrywane przez właściwe sądy lokalne oraz Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych. Z obszaru Nebraski wydzielono jego południową część i przyjęto do Unii jako wolny stan Kansas.
|
||
Sprawą, która wywołała kontrowersje i niezadowolenie na północy, był wyrok w marcu 1857, w którym Sąd Najwyższy odrzucił pozew Murzyna – Dreda Scotta. Wystąpił on do sądu o uznanie go za wolnego, ponieważ mieszkając wraz ze swoim panem na północy, w wolnym stanie, przestał być niewolnikiem. W uzasadnieniu Sąd uznał, iż nawet Kongres nie ma prawa znieść niewolnictwa (kompromis Missouri z 1820 roku Sąd Najwyższy uznał za niezgodny z V poprawką do konstytucji). Konstytucja zabrania pozbawiania osób ich własności, a jednym z rodzajów własności, która podlega ochronie konstytucyjnej, jest własność niewolników. Sąd uznał, że Murzynom nie przysługuje obywatelstwo Stanów Zjednoczonych, a więc nie mogą oni występować przed sądem federalnym.
|
||
Po studiach w Kielcach i Petersburgu 5 marca 1911 otrzymał święcenia kapłańskie. Był wikariuszem w Kielcach, kapelanem bp. Augustyna Łosińskiego i profesorem seminarium duchownego. Aktywnie działał społecznie, zasiadał w kapitule katedralnej, od 1930 pełnił funkcję proboszcza parafii św. Wojciecha w Kielcach.
|
||
Józef Bilczewski (ur. 26 kwietnia 1860 w Wilamowicach, zm. 20 marca 1923 we Lwowie) – polski święty Kościoła katolickiego, arcybiskup lwowski obrządku łacińskiego, profesor teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, rektor tego Uniwersytetu.
|
||
W 1890 na bazie rozprawy pt. "Archeologia chrześcijańska wobec historii Kościoła i dogmatu" habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim z dogmatyki fundamentalnej. W 1891 mianowany został profesorem nadzwyczajnym dogmatyki specjalnej i objął Katedrę Dogmatyki Szczegółowej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1893 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W roku akademickim 1896/1897 był dziekanem Wydziału Teologii, a w 1900 rektorem Uniwersytetu Jana Kazimierza.
|
||
17 grudnia 1900 papież Leon XIII ustanowił go metropolitą arcybiskupem lwowskim obrządku łacińskiego.
|
||
Zasiedla środowiska bardzo zróżnicowane, w tym wilgotne. Można tu wymienić wilgotne łąki, torfowiska, zwłaszcza wysokie. Wedle innych źródeł żyje przede wszystkim w lasach. Żyje też w wilgotnych, najlepiej widnych lasach, na skrajach cienistych lasów, na małych słabo nasłonecznionych polankach, często nad wodami, na brzegach lasów, na wilgotnych terenach porosłych roślinnością krzewiastą, na zakrzewionych skarpach, na łąkach i innych terenach trawiastych, w okolicach strumieni, zwłaszcza silnie zarosłych. Zajmuje też wybrzeża morskie, zarówno klifowe, jak i z piaszczystymi wydmami. Zamieszkuje też wysokie góry. Jaszczurka ta zajmuje tereny położone od poziomu morza aż do wysokości 2900 m nad nim, a wedle niektórych źródeł nawet 3000. Lubi siedliska górskie. Rekordową wysokość osiąga w Bułgarii. W polskich górach występuje najczęściej w piętrze dolnego regla, lecz sięga aż do pasa kosodrzewiny, do wysokości 1700 m. Jest najpospolitszym gadem tatrzańskim. W Karpatach w ogóle osiąga 2400 m. Spotyka się ją również na żywopłotach i w ogrodach wiejskich. Unika terenów suchych.
|
||
Już w 1890 r. na IV Kongresie Międzynarodowym Karnym i Penitencjarnym w Petersburgu stwierdzono, że zbyt swobodne posługiwanie się rejestrem karnym stanowi rzeczywistą przeszkodę pomocy więźniom, utrudnia znalezienie im pracy i jest niekiedy powodem recydywy zwolnionych więźniów. Problematyka ta była także przedmiotem dyskusji na późniejszych kongresach. W okresie powojennym szeroko dyskutowano nad tym zagadnieniem na XII Kongresie Karnym i penitencjarnym w Hadze w 1950 r.
|
||
Obecnie według B. Goffineta, W.R. Bucka i A.J. Shawa klasa płonników jest taksonem monotypowym obejmującym jeden rząd płonnikowców, z jedyną rodziną płonnikowatych. W systemie Bucka i Goffineta z 2000 r. do klasy płonników zaliczono także rząd "Tetraphidales", który następnie został rozdzielony na osobne klasy "Tetraphidopsida" i "Oedipodiopsida", zaś rodzina bezlistowatych klasyfikowana wcześniej w tym rzędzie została przeniesiona do klasy prątników.
|
||
Miał długość 245 m, i średnicę 41 m, zawierał 200 tys. m³ wodoru w 16 zbiornikach. Napędzały go cztery silniki diesla o mocy 1200 KM każdy. Osiągał prędkość maksymalną 135 km/h.
|
||
Resztki aluminiowej konstrukcji statku zostały przewiezione do Niemiec i użyte do produkcji samolotów wojskowych dla Luftwaffe, podobnie jak szkielety LZ 127 Graf Zeppelin i LZ 130 Graf Zeppelin II zezłomowanych w 1940 r. we Frankfurcie nad Menem.
|
||
Z woli ojca został wysłany w roku 1757 na dalsze nauki do Anglii. Po powrocie do Polski posłował na sejmy w latach: 1758, 1760 i 1762. W tym okresie (1758) został generał ziem podolskich i przedstawiciel obozu reform. W roku 1759 wyjechał do Petersburga dla zjednania sobie poparcia politycznego dla familii Czartoryskich. Jego ojciec przygotowywał go do przyszłej roli króla polskiego. W roku 1761 poślubił zamożną Izabelą Flemming. Był posłem na sejm 1762 roku.W 1764 roku, jako marszałek Sejmu Konwokacyjnego, podpisał elekcję Stanisława Augusta Poniatowskiego, za co otrzymał order Św. Andrzeja. W roku 1767, jako poseł na Sejm Repninowski, wszedł w skład delegacji, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej. Jeden z głównych, późniejszych przeciwników króla Stanisława Augusta Poniatowskiego wśród magnaterii.
|
||
Decyzja o budowie samolotu bojowego opartego na demonstratorze Have Blue została podjęta 16 listopada 1978 roku. Pierwszy testowy egzemplarz F-117 został oblatany 18 czerwca 1981 r. Pierwszy egzemplarz produkcyjny został oblatany 15 stycznia 1982 r, w tym samym roku pierwszy egzemplarz F-117A został dostarczony USAF. Gotowość bojową osiągnięto w październiku 1983. W 1990 roku zakończono produkcję F-117A. Łącznie wyprodukowano 59 sztuk tego samolotu.
|
||
Efektem zastosowania technologii stealth w F-117 Nighthawk jest uzyskanie współczynnika odbicia fal radarowych 2500 razy mniejszego niż w myśliwcu F-15 Eagle.
|
||
Uzbrojenie przenoszone jest w dwóch wewnętrznych komorach bombowych. Masa uzbrojenia przenoszonego przez F-117 wynosi 2000 kg. Gama uzbrojenia obejmuje praktycznie cały zestaw uzbrojenia myśliwca Sił Powietrznych USA oraz broń jądrową. Samolot nie ma uzbrojenia strzeleckiego.
|
||
Urodził się w bogatej rodzinie w Musumba w Kongu Belgijskim. W 1950 zaangażował się w życie polityczne i utworzył partię CONAKAT, która broniła spraw katangijskiego plemienia Lunda. Opowiadał się za współpracą z belgijską administracją kolonialną. W 1960 Kongo stało się niepodległym państwem. Czombe i CONAKAT, po wygraniu wyborów w prowincji Katanga, ogłosili jej niezależność. W wyniku interwencji ONZ i przegranej wojny Czombe uciekł do kolonialnej Angoli w 1963. Później został uprowadzony do Algierii i skazany na karę śmierci. Zmarł na atak serca w więzieniu algierskim.
|
||
7 kwietnia 1910 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji kieleckiej. Sakrę biskupią przyjął 5 czerwca 1910 w Petersburgu z rąk bp. Stefana Denisewicza, a ingres do katedry kieleckiej odbył 29 czerwca 1910. Ustanowił nowy podział administracyjny diecezji, erygował wiele nowych parafii, w 1924 reaktywował kolegiatę w Wiślicy. Erygował muzeum, założył „Przegląd Diecezjalny”, w 1927 przeprowadził w Kielcach I synod diecezjalny. Wspierał działalność wydawniczą, szkolnictwo katolickie i działalność charytatywną. Za jego rządów w 1925 diecezja została włączona do metropolii krakowskiej.
|
||
Pochodził z Asyżu w Umbrii. Był najpierw kanonikiem katedralnym u św. Rufina w Asyżu. Za przykładem Bernarda z Quintavalle rozdał swoje mienie i przystał do św. Franciszka z Asyżu. W roku 1219 brał udział w wyprawie misyjnej do Syrii i na Bliski Wschód. W roku 1220 został mianowany przez Franciszka swoim następcą, tzw. wikariuszem. Wiązało się to praktycznie z pełnieniem funkcji generała. Pełniąc urząd rozwinął działalność charytatywną w klasztorze Matki Bożej Anielskiej – kolebce zakonu franciszkańskiego. Po śmierci, w roku 1221 relikwie jego otoczone były wielką czcią wiernych. Nigdy nie został oficjalnie ogłoszony świętym.
|
||
Lotnictwo wojskowe Wielkiej Brytanii i Francji zamówiło ponad 1000 samolotów tego typu, jednakże do końca I wojny światowej zdołano wyprodukować zaledwie kilkadziesiąt sztuk, które nie wzięły praktycznie w walkach. Produkcję jednak kontynuowano i w sumie do 1920 roku wyprodukowano 370 samolotów Martinsyde F.4 Buzzard Mk I.
|
||
W 1920 roku w zakładach Martinsyde rozpoczęto produkcję dwumiejscowej wersji samolotu myśliwsko-rozpoznawczego oznaczonej "F.4A Buzzard Mk IA". W wersji tej za kabiną pilota dodano odkrytą kabinę obserwatora wyposażoną w umieszczony na obrotnicy ruchomy karabin maszynowy kal. 7,69 mm Lewis. Samolot ten miał ponadto w wyposażeniu radiostację nadawczo-odbiorczą, fotokarabin i aparat fotograficzny.
|
||
Polska Misja Zakupów, która na przełomie 1919 – 1920 roku przebywała w Wielkiej Brytanii zakupiła obok innych samolotów także jeden samolot "Martinsyde F.4 Buzzard Mk I" w celu sprawdzenia jego przydatności w polskim lotnictwie wojskowym. Samolot ten został dostarczony do Polski w sierpniu 1920 roku. Pomimo dobrych osiągów nie zakupiono więcej samolotów tego typu, prawdopodobnie z powodu zakupienia już wcześniej we Francji innych typów samolotów myśliwskich.
|
||
Rodzice Helena i Raymond Manczarek, oboje będący dziećmi emigrantów z Polski, od najmłodszych lat dbali o muzyczne wykształcenie ich syna, ucząc go gry na pianinie. Studiował muzykę w chicagowskim konserwatorium muzycznym. Poza studiami na brzmienie jego muzyki wpływ miały przede wszystkim jazz i blues. W Los Angeles studiował na University of California w Los Angeles na wydziale filmu; w czerwcu 1965 z bardzo dobrymi wynikami ukończył go. Przed założeniem The Doors grał i śpiewał w zespołach: "Rick And The Ravens" i "The White Trash Quintet". Po śmierci Jima Morrisona kontynuował karierę muzyczną. Solową karierę rozpoczął wydaniem płyty "Golden Scarab". Po trzech latach znudził się graniem w pojedynkę i z nowo sformowaną grupą "Nite City" nagrał dwie płyty. Po dziesięciu latach przerwy w 1993 stworzył muzykę do wierszy amerykańskiego poety Michaela McClure'a. W 1980 został producentem biorąc pod opiekę nagranie krążka punkowego zespołu X zatytułowanego "Los Angeles". W 2001 wrócił do reżyserowania obrazem "Love Her Madly". Poza wspomnieniami "Light My Fire: My Life with The Doors" opublikował również powieść "The Poet In Exile". Od września 2002 wraz z Robbiem Kriegerem grają w towarzystwie Iana Astbury'ego i Tya Dennisa jako The Doors of the 21st Century.
|
||
Po rezygnacji urzędującej premier Margaret Thatcher w wyborach na lidera konserwatystów w 1990 r. Major został jednym z kandydatów w drugiej turze głosowań. Jego kontrkandydatami byli Michael Heseltine i Douglas Hurd. 27 listopada obyło się głosowanie, które wygrał Major uzyskując 185 głosów. Następnego dnia nowy lider Partii Konserwatywnej udał się do Pałacu Buckingham, gdzie królowa Elżbieta II powołała go na premiera Wielkiej Brytanii.
|
||
3 października 1970 r. poślubił Normę Johnson (ur. 12 lutego 1942), córkę Normana Wagstaffa i Edith Johnson. Norma była nauczycielką i członkinią Młodych Konserwatystów. Mają razem dwoje dzieci – syna Jamesa (ur. 1975) i córkę Elizabeth. Małżonkowie mieszkają niedaleko Weybourne w północnym Norfolk.
|
||
Scynkowate, scynki, śligi (Scincidae) – najbogatsza w gatunki rodzina jaszczurek, obejmująca ponad 1500 gatunków.
|
||
W 1939 po kampanii wrześniowej, został internowany w Rumunii, w latach 1940 – 1945 walczył tam jako zawodowiec. Po powrocie do Polski w 1945 roku został zdyskwalifikowany za przekroczenie praw amatorskich. Powrócił na ring w 1947 walcząc jako amator do zakończenia swojej kariery.
|
||
Największe znaczenie i świetność miasto przeżywało w średniowieczu – dogodne położenie sprzyjało bogaceniu się na handlu, wysokie mury chroniły przed najeźdźcami. Rijeka należała początkowo do Chorwacji, następnie przeszła we władanie węgierskie, a w XV wieku pod rządy Habsburgów. W 1723 proklamowana "wolnym portem". W XIX wieku rozwój gospodarczy; od 1870 samodzielna jednostka administracyjna wchodząca w skład Krajów Korony Świętego Stefana – węgierskiej części dualistycznych Austro-Węgier.
|
||
W 1920 Włochy i SHS porozumiały się i powstało Wolne Miasto Rijeka (Fiume), jednak w 1924 uległo ono podziałowi – większość terytorium i samo miasto zostało przyłączone do Królestwa Włoch. Granica pomiędzy Rijeką a miejscowością Sušak biegła jak dawna granica pomiędzy terytorium Rijeki i Królestwem Chorwacji (autonomicznym regionem w węgierskiej części Austro-Węgier).
|
||
Puklerz stosowany był w znacznie szerszym wymiarze niż jest to powszechnie znane. Stanowił bowiem prostą, lecz efektywną broń często używaną wraz z krótkim mieczem, tasakiem lub rapierem. Był popularny od ok. 1100 do ok. 1600 r.
|
||
Według danych z 30 czerwca 2012 miasto miało 2490 mieszkańców.
|
||
Za datę powstania miasta uznaje się 8 grudnia 1580 r. Tego dnia został wystawiony w pobliskim Grodnie przez wielkiego księcia Stefana Batorego (Lipsk do rozbiorów leżał w Wielkim Księstwie Litewskim, a nie w Koronie, Batory występował zatem jako wielki książę) przywilej nadający prawa magdeburskie oraz herb – łódź z żaglem.
|
||
31 maja 1870 Lipsk traci prawa miejskie i wraz z częścią gminy Kurjanka tworzy nową gminę Petropawłowsk.
|
||
W 1939 r. z tego terenu wyrusza oddział majora Henryka Dobrzańskiego – Hubala. W mieście znajduje się tablica upamiętniająca te wydarzenie. Od 1940 r. w okolicy Lipska jest budowany system umocnień radzieckich. We wrześniu 1941 r. hitlerowcy wywieźli 99 osób pochodzenia żydowskiego do getta w Grodnie. Tragiczną datą w historii Lipska jest 13 lipca 1943 r., kiedy to wojska hitlerowskie rozstrzelały 50 mieszkańców Lipska na fortach w Naumowiczach koło Grodna. W wyniku działań wojennych miejscowość została mocno zniszczona.
|
||
Przyszły patriarcha urodził się w 1951 w Woskehat koło Eczmiadzyna jako Krticz Nersisjan. W 1971 ukończył seminarium duchowne w Eczmiadzynie, a następnie przez rok w nim wykładał. W 1970 został wyświęcony na diakona, a w 1972 – na kapłana zakonnego, przy czym przyjął imię "Karekin". Następnie studiował w Wiedniu, potem w Bonn, gdzie posługiwał w tamtejszej wspólnocie ormiańskiej. Po powrocie do Armenii został wysłany na studia podyplomowe do prawosławnej Moskiewskiej Akademii Duchownej w Zagorsku. Naukę tam zakończył w 1979.
|
||
W marcu 1980 został kapłanem w stołecznej i patriarchalnej diecezji Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego – Ararat. W czerwcu 1983 zaczął pełnić obowiązki biskupa tej diecezji, a 23 października tego roku patriarcha Wasken I Baldżian udzielił mu sakry biskupiej. W listopadzie 1992 został podniesiony do godności arcybiskupiej. Jako biskup i arcybiskup Karekin Nersisjan odznaczył się aktywnością przy podnoszeniu Armenii z ruin po trzęsieniu ziemi w 1988, a także przy duchowej odbudowie Armenii po okresie sowieckim.
|
||
Pierwszy prototyp tego samolotu oznaczony He 70a został zbudowany pod koniec listopada 1932 roku i został oblatany w dniu 1 grudnia 1932 roku. Drugi prototyp oznaczony He 70b z dwuosobową załogą i z miejscami dla 4 pasażerów ukończono w lutym 1933 roku. Na tym prototypie pilot kpt. Untuckt osiągnął rekord prędkości lotu - 357 km/h z obciążeniem 500 i 1000 kg. Prędkość ta przewyższała ówczesne samoloty myśliwskie w związku z tym w 1933 roku opracowano kolejny prototyp oznaczony jako He 70c z otwartym stanowiskiem ruchomego karabinu maszynowego na grzbiecie kadłuba jako konstrukcja wyjściowa dla wersji lekkiego samolotu bombowego oraz wersji kurierskiej i rozpoznawczej.
|
||
W latach 1978–1980 był współpracownikiem KSS KOR. W 1980 wstąpił do „Solidarności”, kierował związkiem w Ursusie, od 1981 wchodził w skład Komisji Krajowej. W czasie stanu wojennego ukrywał się, zasiadał w podziemnych władzach związku. W latach 1985–1989 był działaczem podziemnej Solidarności Polsko-Czechosłowackiej, a w 1989 założycielem Solidarności Polsko-Węgierskiej. W drugiej połowie lat 80. pracował w Spółdzielni Pracy Unicum, był też założycielem i udziałowcem Loran CKM Sp. z o.o.
|
||
27 lipca 1990 roku Białoruś ogłosiła niepodległość, a 19 września 1991 roku państwo przyjęło nazwę Republika Białorusi i nowe symbole państwowe - godło Pogoń i flagę biało-czerwono-białą. W pierwszych latach istnienia państwa narastał kryzys polityczny i gospodarczy. Aby zahamować pogarszanie się sytuacji, w 1993 roku parlament białoruski rozważał przeprowadzenie referendum, które określiłoby dalszą drogę rozwoju państwa. Już wtedy ówczesny poseł Łukaszenka wnioskował zmianę symboli państwowych. Idea nie zyskała poparcia wśród posłów.
|
||
Przez dolinę płynie Szpani Potok ("Špania voda"), dopływ Cichej Wody Liptowskiej ("Tichý potok"). U wylotu doliny (ok. 1140 m n.p.m.) przebiega umowna granica pomiędzy Tatrami Wysokimi i Zachodnimi.
|
||
Dymitr Wiśniowiecki (ukr. Дмитро Іванович Вишневе́цький (Dmytro Iwanowycz Wyszneweckyj)) herbu Korybut (ur. przed 1535, zm. 1563) – przez kozaków zwany Bajdą. kozacki ataman. Kniaź, po Fiodorze Sanguszce, starosta bracławski i winnicki, a od 1550 roku także czerkaski i kaniowski, sławny awanturnik, książę-kozak.
|
||
Samoloty "Yokosuka B4Y1" służyły na pokładach japońskich lotniskowców "Akagi", "Hōshō", "Kaga", "Ryūjō" i "Sōryū" do 1940 roku. Zostały użyte bojowo w trakcie wojny japońsko-chińskiej w latach 1937 – 1940. W 1940 roku, będąc już przestarzałe, zostały skierowane do rezerwy i używane były do szkolenia. Zostały zastąpione w służbie przez nowoczesne dolnopłaty z chowanym podwoziem "Nakajima B5N".
|
||
Na obszarze obecnego powiatu radziejowskiego już od XIII wieku istniał ośrodek władzy jakim była kasztelania. Powiat radziejowski jako jednostka administracyjna istniał od drugiej połowy XIV wieku (w XVII wieku starostą radziejowskim był Stefan Czarniecki) aż do 1870 roku, kiedy to na skutek represji carskich po powstaniu styczniowym został zlikwidowany.
|
||
1 stycznia 1992 roku dokonano podziału "wspólnych organów" działających w mieście i gminie Radziejów a 27 listopada 1996 roku miasto Radziejów określono jako "gmina miejska". 1 stycznia 1998 roku prawa miejskie (utracone w 1870 roku) odzyskał Piotrków Kujawski, co sprawiło że gminę wiejską Piotrków Kujawski przekształcono w gminę miejsko-wiejską.
|
||
CAS powstała w 1907 r. w Columbus w stanie Ohio w USA, z inicjatywy kilkunastu członków ACS. Obecnie zatrudnia ona ok. 1000 pracowników oraz korzysta z usług kilkudziesięciu tysięcy współpracowników na całym świecie. Instytucja ta jest formalnie biorąc przedsiębiorstwem, które jest w 100% własnością ACS.
|
||
W odróżnieniu od innych tego rodzaju serwisów (ISI, Scopus, Beilstein) "Chemical Abstracts" nie stosują selekcji źródeł, lecz starają się gromadzić wszelkie dostępne dane. Drukowana wersja "Chemical Abstracts" jest nadal wydawana. Ukazuje się w formie zeszytów, które są wydawane raz na tydzień. W co czwartym numerze znajduje się indeks miesięczny, zaś raz do roku wydawany jest indeks roczny. Pojedynczy rocznik "Chemical Abstracts" zawiera ok. 800 000 streszczeń z ok. 9 500 czasopism naukowych i ok. 50 biur patentowych. Indeks roczny jest sam w sobie opasłym tomem liczącym obecnie ok. 1000 stron. Jeden rocznik "Chemical Abstracts" zajmuje obecnie ok. 1 metra bieżącego półki bibliotecznej. "Chemical Abstracts" w formie drukowanej były przez lata dostępne w niemal wszystkich szanujących się naukowych bibliotekach chemicznych, zajmując w nich całe jedno pomieszczenie. Na koniec 2004 r. liczba wszystkich zgromadzonych od 1907 r. streszczeń przekroczyła 24 miliony.
|
||
Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej jesienią 1920 r., powrócił na ziemie białoruskie. W listopadzie-grudniu tego roku brał udział w antybolszewickim powstaniu słuckim. Po niepowodzeniu walk przeszedł wraz z resztkami wojsk białoruskich na terytorium Polski. Wznowił swoją aktywność polityczną wśród Białorusinów mieszkających we wschodniej Polsce. Został administratorem pomocy amerykańskiej. W latach 1924-1936 był dyrektorem gimnazjum białoruskiego w Wilnie. W lutym 1924 r. zainicjował powstanie pro-polskiego Polsko-Białoruskiego Towarzystwa, ale po jego rozpadzie jeszcze w tym samym roku nawiązał współpracę z nielegalną Komunistyczną Partią Zachodniej Białorusi, wstępując w 1926 r. w jej szeregi. Założył i stanął na czele nielegalnego komsomołu w swoim gimnazjum. W 1925 r. został zastępcą przewodniczącego Białoruskiej Włościańsko-Robotniczej Hromady. Należał też do kierownictwa Towarzystwa Szkoły Białoruskiej, Białoruskiego Towarzystwa Dobroczynności, Białoruskiego Towarzystwa Naukowego i był dyrektorem banku spółdzielczego w Wilnie, przez który przechodziły pieniądze na finansowanie Hromady. Po rozpoczęciu działań przeciw Hromadzie na pocz. 1927 r., Ostrowskiego aresztowano, a następnie wydalono do centralnej Polski.
|
||
W 1928 r. powrócił do działalności politycznej, reprezentując postawę lojalną wobec władz państwowych, dbając przy tym o interesy ludności białoruskiej. W 1929 r. był współzałożycielem Białoruskiego Zawodowego Związku Nauczycielskiego. W 1930 r. wszedł w skład prezydium Centralnego Związku Białoruskich Kulturalno-Oświatowych oraz Gospodarczych Organizacji i Instytucji (Centrasajuzu). W II poł. lat 30. publikował pod pseudonimem "Эра" liczne artykuły w białoruskich pismach, w tym w gazecie ""Родны край"". W 1936 r. został zmuszony do opuszczenia Wilna i zamieszkał w Łodzi.
|
||
PGE Górnictwo i Energetyka Konwencjonalna S.A. Oddział Elektrownia Turów – trzecia co do wielkości w Polsce elektrownia cieplna, kondensacyjna, blokowa z międzystopniowym przegrzewem pary i zamkniętym układem wody chłodzącej. Elektrownia znajduje się w Bogatyni (powiat zgorzelecki). Jej moc osiągalna wynosi 1900 MW. Roczna produkcja energii elektrycznej brutto to 13 144 008 MWh. podczas której zużycie węgla brunatnego na jej produkcję i produkcję energii cieplnej wynosi 11 991 500 ton.
|
||
Zatrudnia około 1800 osób.
|
||
Syn Michała Kocjana i Franciszki Żurawskiej, urodzony we wsi Skalskie k. Olkusza. W 1923 ukończył Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego w Olkuszu. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Studiował następnie na Politechnice Warszawskiej na wydziale elektrycznym i lotniczym i w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Zawarł związek małżeński z Elżbietą Zanussi 30 listopada 1929 roku w Warszawie. Podczas studiów był aktywnym członkiem Sekcji Lotniczej Koła Mechaników Studentów Politechniki Warszawskiej. Nadzorował powstawanie wszystkich samolotów sportowych, jakie powstały w Sekcji (JD-2, WR-1, SP-1), ściśle współpracował z kolegami, którzy później stworzyli Zespół RWD. W 1929 roku ukończył kurs pilotażu i w 1930 zdobył II nagrodę na Zawodach Młodych Pilotów (pierwszej nie przyznano). Później uczestniczył w biciu rekordów wysokości na samolotach RWD-2 i RWD-7.
|
||
W 1932 Kocjan został głównym konstruktorem Warsztatów Szybowcowych na Polu Mokotowskim w Warszawie. Tu, w bardzo skromnych warunkach, opracował wiele doskonałych szybowców. Poprzez szybowiec szkolny "Wrona", następnie w 1933 szybowiec treningowo-wyczynowy "Komar". Te trzy udane szybowce, oraz ich ulepszone wersje "Czajka-bis", "Wrona-bis" i "Komar-bis", były budowane w Polsce w dużej serii, a także w mniejszej ilości na licencji za granicą, m.in. w Estonii, Finlandii, Jugosławii, Bułgarii i Palestynie. W 1934 roku opracował szybowiec treningowy "Sroka", zbudowany również w znacznej ilości. W 1935 roku opracował szybowiec akrobacyjny "Sokół", zbudowany w niewielkiej ilości, a w 1936, z inż. Szczepanem Grzeszczykiem, dwumiejscowy szybowiec wyczynowy "Mewa". W 1937 roku powstał najbardziej znany jednomiejscowy wyczynowy szybowiec "Orlik" konstrukcji Kocjana. Jego wersja "Orlik 3" zajęła w 1939 drugie miejsce w konkursie na standardowy szybowiec przewidywanych Letnich Igrzysk Olimpijskich 1940 roku, a na zmodyfikowanym "Orliku 2" w latach 1948-49 odnosił sukcesy oraz ustanowił światowy rekord wysokości 9600 m amerykański szybownik Paul McCready. W 1937 inż. Kocjan zaprojektował ponadto motoszybowiec "Bąk", zbudowany w serii ok. 10 sztuk.
|
||
Po wybuchu II wojny światowej Kocjan został kontuzjowany odłamkiem bomby. Po klęsce Polski w kampanii wrześniowej został żołnierzem ZWZ, a następnie Armii Krajowej. Należał do głęboko zakonspirowanej organizacji wywiadowczej "Muszkieterzy", powstałej na przełomie października i listopada 1939 roku. 19 września 1940 roku zatrzymany w łapance na ulicach Warszawy, został wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz (nr 4267), z którego jednak został zwolniony po 10 miesiącach. Cechował się wybitną śmiałością w planowaniu działań polskiego ruchu oporu, niepospolitą odwagą i przebiegłością. Widać to było szczególnie w akcjach związanych z organizacją konspiracyjnej produkcji broni, Antoni Kocjan na podstawie fałszywych dokumentów zamawiał części do broni dla A.K. w niemieckich warsztatach. W skrytce jego warsztatów szybowcowych w Warszawie działała największa drukarnia konspiracyjna. Wniósł duży wkład w rozpoznanie niemieckiego ośrodka badań rakietowych w Peenemünde oraz rozpracowanie wywiadowcze pocisków rakietowych V-2. Części V-2 i własne analizy miał dostarczyć do Londynu w ramach operacji "Most III". Jednak w dniu 2 czerwca 1944 roku został wraz z żoną przypadkowo aresztowany i uwięziony na Pawiaku. Zamordowany 13 sierpnia 1944 w grupie czterdziestu ostatnich więźniów Pawiaka.
|
||
Yvonne Sherman-Tutt (ur. 3 maja 1930 – 2 lutego 2005 w Colorado Springs, Kolorado) – amerykańska łyżwiarka figurowa.
|
||
W ciągu kariery zdobyłą trzy tytuły mistrzyni USA – w 1949 i 1950 w kategorii solistek, w 1947 w parach sportowych (z Robertem Swenningiem). W 1948 w parze ze Swenningiem zdobyła wicemistrzostwo USA.
|
||
Holmenkollen - położone na zalesionym wzgórzu przedmieście Oslo, stanowiące ważną część norweskiej i międzynarodowej historii narciarstwa. Znajdująca się tu ponad 100-letnia skocznia Holmenkollbakken była narodowym pomnikiem i jedną z największych atrakcji turystycznych: ponad milion osób każdego roku przebywało krótką drogę z centrum Oslo, aby ją zobaczyć. Została zburzona pod koniec 2008 roku. Jednak na jej miejscu została zbudowana nowa skocznia specjalnie na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011. Pierwszy oficjalny skok na nowej skoczni 3 marca 2010 oddała Anette Sagen.
|
||
Oslo-Holmenkollen pięciokrotnie było gospodarzem mistrzostw świata w biathlonie (w latach 1986, 1990, 1999, 2000 oraz 2002).
|
||
Mullit jest minerałem wytrzymującym temperatury do 1800 stopni C.
|
||
W miejscu drewnianej kaplicy, w latach 1658-1687, zbudowano dzisiejszy kościół. Autorem projektu i kierownikiem budowy był Krzysztof Bonadura Starszy, a po jego śmierci pracę przejął jego syn, Krzysztof Bonadura Młodszy oraz Jerzy Catenazzi. Przyjmuje się, że poznańska świątynia miała architektonicznie nawiązywać do rzymskich wzorców, mianowicie karmelitańskich kościołów Santa Maria della Scala oraz Santa Maria della Vittoria. W 1801 roku, pomimo czynnego oporu wiernych, którzy przez osiem dni okupowali świątynię, władze pruskie usunęły zakonników, a kościół zmieniono najpierw na szpital wojskowy, następnie na koszary, a w końcu na magazyn słomy i siana. W dalszej kolejności kościół przekazano starokatolikom, a w 1804 luteranom. Od 1830 pełnił rolę kościoła ewangelicko-augsburskiego garnizonowego. Protestanci w 1831 zamurowali w fasadzie nisze przeznaczone dla figur świętych, dodali sygnaturkę, usunęli ołtarze a dodali empory. Pracami tymi kierował . Po I wojnie światowej kościół przejęli ponownie katolicy, którzy rozebrali empory. W latach 1934-1939 świątynia ponownie przejęła na siebie funkcję kościoła garnizonowego.
|
||
W 1945 świątynia został ponownie przejęta przez karmelitów bosych, którzy w 1950 ukończyli odbudowę zniszczonej podczas walk o Cytadelę świątynię przywracając jej barokowy wygląd. Odbudowa trwała przez ponad 20 lat. W latach 1952-1993 klasztor był siedzibą Kolegium Filozoficznego dawnej Prowincji Polskiej. Od roku 1984 trwały tu prace nad całkowitą renowacją kościoła, którego poświęcenie odbyło się 19 marca 1990 r. Dnia 15 października 1990 r. przy klasztorze rozpoczął działalność Instytut Duchowości Carmelitanum. Od września 1993 roku w klasztorze poznańskim mieści się Wyższe Seminarium Duchowne Prowincji Warszawskiej. Od kwietnia 2006 r. kościół został podświetlony. Przy klasztorze ma także obecnie siedzibę Wydawnictwo Warszawskiej Prowincji Karmelitów Bosych "Flos Carmeli".
|
||
Zgodnie z kan. 1230 Kodeksu Prawa Kanonicznego ks. Arcybiskup Metropolita Stanisław Gądecki dekretem z dnia 21 września 2009 r. ustanowił kościół Karmelitów Bosych w Poznaniu SANKTUARIUM DIECEZJALNYM ŚW. JÓZEFA, OBLUBIEŃCA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.
|
||
Gumka do ścierania została wynaleziona w 1770 roku przez odkrywcę tlenu Josepha Priestleya.
|
||
Połączenie ołówka z gumką nastąpiło około 1850 roku za sprawą amerykańskiego wynalazcy Hymana Lippmana. Ołówek z gumką opatentowano w marcu 1858 roku.
|
||
Początkowo płynie w kierunku południowym, poniżej miasta Witebsk (Białoruś) przyjmuje kierunek północno-zachodni. Przepływa północnym skrajem Wyżyny Białoruskiej, uchodzi do Zatoki Ryskiej, na terytorium Łotwy. Długość 1020 km, powierzchnia dorzecza 87,9 tys. km²
|
||
Od 1994 do 2000 był przewodniczącym stworzonego przez siebie Estońskiego Związku Ludowego. W 1995 wybrano go w skład Riigikogu, którego został wiceprzewodniczącym. 21 września 2001 wybrano go na urząd prezydenta, w ostatniej rundzie głosowania pokonał Toomasa Saviego. Jako głowa państwa opowiadał się za wejściem Estonii do Unii Europejskiej oraz sojuszem z NATO. 23 września 2006 ubiegając się o reelekcję przegrał z Toomasem Hendrikiem Ilvesem.
|
||
Powstało przy nim w 1990 czasopismo „Kamerton”, które, podobnie jak towarzystwo, koncentruje się na dokumentacji i propagowaniu twórczości kompozytora Zygmunta Mycielskiego.
|
||
Po listopadzie 1918 roku jeden samolot LVG C.VI został zdobyty na terenie Małopolski przez polskie oddziały, a w czerwcu 1920 roku jeden taki samolot wyremontowano w Poznaniu w Warsztatach Sekcji Lotniczej na lotnisku Ławica. W 1920 roku kilkanaście samolotów zostało zakupionych w niemieckiej firmie prywatnej.
|
||
W 1930 jako student Politechniki Lwowskiej wstąpił do nielegalnego Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Ukończył Politechnikę ze stopniem magistra inżyniera budowy maszyn. Biegle znał język francuski, rosyjski i niemiecki. W 1934 aresztowany i skazany na 4 lata więzienia za działalność polityczną. W czasie II wojny światowej wstąpił jako ochotnik do wojska. Aresztowany przez gestapo w Warszawie i pod fałszywym nazwiskiem więziony w obozie Gross-Rosen do 1945.
|
||
Według danych z 31 grudnia 2010 miasto miało 4343 mieszkańców.
|
||
Wincenty Kadłubek rozpoczął swą pracę pisarską najprawdopodobniej w 1190 roku i trwała ona jeszcze z pewnością w 1205 roku (w IV księdze można znaleźć informacje dotyczące bitwy pod Zawichostem, która rozegrała się 19 kwietnia 1205 roku), a została przerwana w 1208 roku, kiedy Kadłubek objął godność biskupa krakowskiego.
|
||
Źródła średniowieczne dosyć lakoniczne wspominały postać Wincentego. Istnieje o nim krótka zapiska nekrologiczna w "Kalendarzu katedry krakowskiej". Podobnie rzecz się ma ze wzmianką w "Roczniku kapituły krakowskiej" i "Katalogu biskupów krakowskich". Inne wzmianki znajdują się w "Kronice wielkopolskiej" i bulli papieża Innocentego III z 1208 roku. Są to niemal wszystkie współczesne źródła wspominające mistrza Wincentego. W samej "Kronice..." imię Wincenty występuję w trzech miejscach, w rozdziałach 4, 17 i 13. Nie znamy dokładnej daty urodzenia mistrza Wincentego. W dokumencie z 1189 roku określany był tytułem mistrza, czyli nauczyciela musiał mieć przynajmniej 30 lat. Przypuszcza się więc, że Wincenty urodził się między 1150 a 1160 rokiem. Imię Wincenty było popularne po sprowadzeniu relikwii św. Wincentego do Wrocławia w 1145 roku. Przynależność rodowa kronikarza jest również kwestią hipotez. Jan Długosz zaliczał go do rodu Różyców, Barbara Kürbis za krewnego Lisów lub Łabędziów. W swoim dziele Wincenty nie podaje o tym wiadomości. Tradycja z czasów przed Długoszem podaje, że urodził się w miejscowości Kargów pod Stobnicą.
|
||
O jego dziesięciu latach rządów nad diecezją nie wiadomo wiele. Był wówczas drugim dostojnikiem Kościoła w Polsce po arcybiskupie gnieźnieńskim. Dokumenty przekazały wiadomości o jego udziale w wielu zjazdach kościelnych: w 1210 roku w Borzykowie, w 1212 roku w Mstowie jak i też w Mąkolnie, w 1214 roku w Wolborzu na synodzie prowincjonalnym. Biskup Wincenty znajduję się też na liście uczestników IV soboru laterańskiego, który odbył się w 1215 roku był soborem powszechnym. Podczas swoich rządów biskup Wincenty prowadził też działalność fundacyjną. Już wcześniej nadał on dwie wsie Czerników i Gojców pod Opatowem, opactwu Cystersów w Sulejowie. Podarował też Cystersom z Koprzywnicy wieś Niekisałkę. Nadania te świadczyły o dużych względach dla Cystersów jak i też o stosunkach rodzinnych Wincentego. Wszystkie nadane bowiem wsie były położone blisko jego rodzinnych włości lub też należały do jego ojcowizny. Biskup Wincenty wystawiał też dokumenty dla wielu kościołów w tym rejonie, rozstrzygając przy tym spory o prawo patronatu, dziesięciny, darowizny.
|
||
Nic niestety nie wiadomo o powodach rezygnacji Wincentego ze stolicy biskupiej w Krakowie. Istnieje wiele hipotez na ten temat. Czy pociągała go surowa asceza u Cystersów i miał naturę kontemplacyjną? Czy poszedł za czyimś przykładem? Czy zmusiły go to tego zewnętrzne okoliczności? Jedno jest pewne zrezygnował z funkcji biskupa i osiadł jako zakonnik w klasztorze Cystersów w Jędrzejowie. "Kalendarz katedry krakowskiej" podaję jako datę jego śmierci 8 marca 1223 roku. Pochowany został w konwencie, przed wielkim ołtarzem. 26 kwietnia 1633 roku odnaleziono jego miejsce pochówku i przeniesiono jego zwłoki spod posadzki kościoła do jego ściany. Rok później na synodzie prowincjonalnym w Warszawie polski episkopat wyniósł Wincentego jako kandydata na błogosławionego i wysłał w tej sprawie pismo do Stolicy Apostolskiej. Dopiero w 1680 roku wszczęto proces beatyfikacyjny, który toczył się z przerwami i wielkimi trudnościami, nic dziwnego do dziś większość wiadomości, które o nim posiadamy są w sferze hipotez a jego dzieło nic nam w tej kwestii nie przynosi. Kult Wincentego jako błogosławionego ogłoszono dopiero 18 lutego 1764 roku przez papieża Klemensa XIII.
|
||
W 1990 spośród działaczy oraz środowiska Solidarności Walczącej powstała Partia Wolności. Kandydat Partii Wolności na prezydenta, Kornel Morawiecki, po zgłoszeniu swej kandydatury nie zebrał wymaganych 100 tys. podpisów. W czasie telewizyjnej kampanii wyborczej przed kamerami telewizyjnymi demonstracyjnie wywrócił okrągły stół.
|
||
Odznaka pamiątkowa wprowadzona 16 kwietnia 2010 przez Przewodniczącego Solidarności Walczącej Kornela Morawieckiego dla upamiętnienia wysiłku członków i współpracowników organizacji w latach 1982–1991 oraz osób szczególnie zasłużonych w walce o "Wolność i Solidarność między ludźmi i narodami". Nadawany jest działaczom i współpracownikom Solidarności Walczącej.
|
||
16 grudnia 2010 w stanie Oklahoma użyto podczas egzekucji pentobarbitalu - środka stosowanego do usypiania zwierząt (oprócz niego użyto również dwóch innych substancji). Skazaniec - John David Duty - w 2001 roku dopuścił się uduszenia współwięźnia prześcieradłem. Pentobarbital zastąpił stosowany wcześniej tiopental. 22 listopada 2010 Sąd federalny w Oklahomie udzielił pozwolenia na stosowanie tego środka podczas egzekucji jako substytutu tiopentalu.
|
||
Żółw słoniowy ("Chelonoidis nigra") – gatunek jednego z największych żółwi na świecie. Podobny rozmiarem do żółwi olbrzymich z wysp Oceanu Indyjskiego. Jego pancerz grzbietowy może mieć 150 cm długości, a największy znaleziony osobnik mierzył prawie 3 metry i ważył 1000 kg. Na ogół za duże uważa się osobniki, których waga przekracza 200 kg, a wysokość dochodzi do 1 metra. Samce są zwykle większe od samic. Liczba jego podgatunków jest niepewna - wyróżnia się ich do 15, z czego 5 jest już wymarłych; nie jest pewne, czy podgatunki te nie stanowią w istocie odrębnych gatunków (patrz niżej). Żółwie słoniowe żyją na wyspach Galapagos.
|
||
Nie wiadomo dokładnie, ile żółwi słoniowych żyło pierwotnie na wyspach, ale szacuje się, że więcej niż 100 000 było zabitych przez ludzi. W wyniku tego dzisiaj cztery podgatunki żółwia słoniowego są wygasłe. Żółwie obecnie przeniosły się dalej od brzegów i żyją w pobliżu zboczy wulkanów. Nielegalne polowania trwają, ale już w dużo mniejszej skali; mimo to od 1990 roku kłusownicy zabili ponad 120 żółwi słoniowych.
|
||
Żółwie z Galapagos nie są jeszcze wolne od zagrożeń. Domowe zwierzęta przywiezione na wyspy przez osadników zdziczały i żyją w Parku Narodowym powodując poważne problemy w ochronie populacji żółwi. Szczury, psy i świnie pożerają jaja i młode żółwie. Kozy i osły wyjadają szatę roślinną, bydło i konie tratują grunt zgniatając żółwie gniazda. Zdarzają się wypadki kłusownictwa, szczególnie na wyspie Isabela - w ten sposób zabito ok. 120 żółwi od 1990 r.
|
||
Astoria zajęła 4 miejsce w lidze po sezonie zasadniczym, tym samym awansowała do rozgrywek play-off. Wygrała 18 pojedynków a 8 przegrała (w spotkaniach domowych bilans 12-1, podczas wyjazdowych 6-7), zdobyła przy tym 2210 punktów a straciła 2084 (stosunek 1.06).
|
||
Władysław Bobowski (ur. 19 marca 1932 w Tropiu) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy tarnowski w latach 1974–2010, od 2010 biskup senior diecezji tarnowskiej.
|
||
Sakrę biskupią przyjął 2 lutego 1975 w katedrze tarnowskiej. Jego dewizą biskupią są słowa: „To, co ludzkie, przebóstwiać”, a tytularną stolicą Abernethia. 2 lutego 2010 przeszedł na emeryturę.
|
||
W latach 1942-46 służył w wojsku jako technik-radiolokator w rejonie Indiach i Birmy. Uczył sztuki aktorskiej w High School of Professional Arts. Od 1950 pracował w telewizji CBS (początkowo jako asystent reżysera, później samodzielny realizator), dla której zrealizował około 350 programów, w tym seriale, sztuki, między innymi: "You Are There", "Omnibus", "Best of Broadway", "Goodyear Playhouse", "Alcoa Theater". W 1955 debiutował na Broadwayu reżyserując sztukę Bernarda Shawa "The Doctor's Dilemma".
|
||
Był czterokrotnie żonaty; jego żonami były kolejno: Rita Gam (od 1949 do 1954), Gloria Vanderbilt (od 1956 do 1963), Gail Jones (od 1963 do 1978) i Mary Gimbel (od 1980 do śmierci w 2011). Ze związku z Jones miał 2 córki: Amy (ur. 1964) i Jenny (ur. 1967).
|
||
W 1976 PaFaWag dostarczył DOKP Kraków 20 jednostek serii EN71. W 1980 włączono do tej serii dwie sztuki EN57, które kursowały w zestawieniu czterowagonowym. Od 1984 w ZNTK "Mińsk Mazowiecki" i lokomotywowniach dokonywano zestawiania EN71 z członów EN57.
|
||
W każdym z wagonów znajdują się trzy przedziały ze środkowym przejściem między siedzeniami dostępne dla podróżnych, rozdzielone dwoma przedsionkami – każdy z parą rozsuwanych automatycznie, napędzanych pneumatycznie drzwi o szerokości 1300 mm. Skrajne przedziały wagonów rozrządczych są nieco inaczej urządzone (przy ścianach bocznych są rozkładane siedzenia, obok nich znajduje się dodatkowa para ręcznie otwieranych drzwi) i w zależności od potrzeb mogą służyć za pomieszczenie dla kierownika pociągu lub przedziały służbowe, bagażowe, do przewozu rowerów, wózków itp. większych bagaży. Do kabiny maszynisty można dostać się z nich przez otwierane drzwi. W odróżnieniu od EN57, seryjne jednostki EN71 (numery 001-020) wyposażone są w stojaki na narty umieszczone przy drzwiach w środku przedziałów w miejscu siedzeń. Reszta wyposażenia jest tożsama z wyposażeniem zespołów EN57.
|
||
Każdy z wagonów skrajnych jest oparty na dwóch wózkach tocznych o rozstawie osi 2700 mm, średnicy czopów 130 mm, średnicy wału 160 mm i rozstępie oparcia resorów między czopami 1980 mm. Koła wózków tocznych są wykonane ze stali St65P, mają średnicę 940 mm, szerokość 135 mm i grubość 65 mm w stanie nowym (30 mm w stanie zużytym). Każdy z wagonów środkowych oparty jest na dwóch wózkach napędnych o rozstawie osi 2700 mm, średnicy czopów 130 mm, średnicach wału 170 mm i 175mm oraz rozstępie oparcia resorów między czopami 1980 mm. Koła wózków napędnych są wykonane ze stali 70P, mają średnicę 1000 mm, szerokość 135 mm i grubość 75 mm w stanie nowym (35 mm w stanie zużytym). Wózki te są wyposażone w obręczowe zestawy kołowe, amortyzatory hydrauliczne, resory piórowe i sprężyny śrubowe. Rozstawy czopów skrętu wynoszą dla wagonów skrajnych i wagonów środkowych odpowiednio 14 900 mm i 15 870 mm.
|
||
Prąd stały o napięciu 3000 V, przesyłany linią napowietrzną, odbierany jest przez cztery odbieraki prądu zamontowane na dachach członów środkowych. Napędza on osiem silników trakcyjnych, znajdujących się na osiach wózków napędnych wagonów środkowych. Szafy niskiego napięcia umieszczone są wewnątrz wagonów środkowych, wzdłuż jednej ze ścian bocznych.
|
||
Modernizacja "EN71KM" objęła 4 sztuki jednostek EN71, które w 2010 ZNTK "Mińsk Mazowiecki" kupił od kolei chorwackich ( "Hrvatske željeznice"), a następnie zmodernizował i odsprzedał Kolejom Mazowieckim. Składy otrzymały nowe czoła, wnętrze dostosowane do przewozu rowerów i osób niepełnosprawnych oraz zmodernizowane wózki, pozostawiono w nich jednak stare silniki i rozruch oporowy.
|
||
Trener i autor wielu artykułów o tematyce szachowej oraz autor dwóch książek szachowych wydanych w języku angielskim. W roku 2000 jako pierwszy z Polaków pokonał poziom 2700 punktów rankingowych, uzyskując w lipcu i październiku tego roku 2702 i zajmując 10. miejsce w klasyfikacji światowej.
|
||
Wenger bardzo często rywalizował z Alexem Fergusonem, zarówno w Premiership, jak i w Pucharze Anglii między 1990 a 2006 rokiem. Poza tym, Wenger nie darzył specjalną sympatią Ruuda van Nistelrooy'a. Boss Kanonierów musiał zapłacić 15000 funtów za telefon, w którym oskarżał go o oszustwo w wywiadzie, którego udzielił po jednym z meczów. Gdy Boss zapłacił tę karę zadzwonił do Ruuda ponownie, i powiedział mu, iż jest oszustem i bardzo podkolorował jego wypowiedź. Obaj trenerzy pogodzili się w końcu i "zawarli pokój".
|
||
Ogólnie znana jest też historia finału Carling Cup w 2007 roku, po którym Wenger musiał zapłacić 2500 funtów, za nazwanie sędziego liniowego kłamcą. Został też ostro skrytykowany przez Federację Angielską i przestrzeżony przed robieniem takich rzeczy ponownie.
|
||
Po odejściu z Górnika w 1978 przez krótki czas występował w Kanadzie (Toronto Falcons), następnie (1978-1984) w Górniku Knurów. W 1984 wyjechał do Niemiec, gdzie występował jeszcze do 1990 w zespołach niższych lig Eintracht Hamm i SVA Bockum Hoevel. W lidze niemieckiej próbował także występów jego syn Dariusz.
|
||
Kresy Zachodnie – obszar Rzeczypospolitej, który po 1815 roku znalazł się poza Królestwem Polskim - w zaborze pruskim, tj. Pomorze Gdańskie, Poznańskie i Warmia; termin wprowadzony w 1860 przez Jana Zachariasiewicza.
|
||
W 1920 roku została odłączona od Rzeszy Niemieckiej i przekazana pod zarząd Ligi Narodów jako Terytorium Saary.
|
||
W 1990 na stałe wyjechał do Niemiec (dokąd wcześniej udały się jego dwie córki i żona), tam też zmarł.
|
||
Najstarsza zachowana pieczęć z Nałęczem (nieznanego właściciela) pochodzi z 1293 roku. Kolejne, młodsze pieczęcie pochodzą m.in.: z 1343 (Tomisława z Szamotuł i Piotrowa, kasztelana gnieźnieńskiego – chusta jest tu niezwiązana), 1382 (Sędziwoja wojewody kaliskiego), 1383 (Sędziwoja Świdawy z Galew i z Żydowa, Mikołaja z Pierska (wtedy pisanego jako "Pietersko") sędziego kaliskiego i Jana z Czarnkowa sędziego poznańskiego), 1387 (Tomisława kasztelana żońskiego), 1389 (biskupa poznańskiego Dobrogosta z Nowego Dworu), 1399 (sędziego Mikołaja i arcybiskupa Dobrogosta z Nowego Dworu), 1403 (Sędziwoja z Ostroroga – chusta niezwiązana, klejnot), 1412 (Sędziwoja Ostroroga), 1419 (Wojciecha z Małej "Malskiego" – z klejnotem), 1430 (Jana de Lanszenicze i Dobrogosta z Szamotuł), 1433 (Wincentego z Szamotuł – chusta niezwiązana, także klejnot i Niemierzy z Przewieczerzyna), 1439 (Stanisława z Ostroroga – chusta niezwiązana), 1451 (Wojciecha z Małej "Malskiego"), 1473 (Piotra Świdwy Szamotulskego).
|
||
Nadal można spotkać zachowane XVI-wieczne wizerunki klejnotu Nałęcza z samymi rogami. Tak ukształtowany klejnot pojawia się w "J. Zamoyskiego notatach", s. 60, nr. 522 (rok 1506), pieczęci Andrzeja z Szamotuł (1501 i 1504) i Ł. Raczkowskiego (1591) oraz na portalu na zamku w Osiecznej (około 1600). Pojawił się jednak wzbogacony klejnot, w którym między rogami umieszczono męża w szacie srebrnej (przedstawienie to sklasyfikował później Ostrowski jako odmianę Nałęcz II). Takie przedstawienie znalazło się w "Gnieździe..." i "Herbach..." Paprockiego, "Kronice" Bielskiego, rękopisie Ossolińskiego 4510 III, karta 151v, obrazie Św. Anny w Szamotułach, nagrobkach w Środzie i Sobocie, pieczęci H. Gostomskiego i nagrobku P. Samostrzeleckiego z lat 1560-80 w Sadkach k. Wyrzyska.
|
||
W bitwie pod Grunwaldem w 1410 wzięły udział dwie chorągwie pod znakiem Nałęcz. Były to chorągwie Sędziwoja z Ostroroga (wojewody poznańskiego) i Dobrogosta Świdwa z Szamotuł.
|
||
W 2000 wydała zbiór 24 baśni ludowych z Mazur "Opowieści mazurskie"; drugie wydanie, poszerzone o kolejne dwie baśnie, ukazało się już po śmierci Jadwigi Tressenberg wiosną 2005. Była również współautorką, m.in. z Ireną Kwinto, "Kiermaszu bajek" (1957) i "Nowego kiermaszu bajek" (1969), a w pracy zbiorowej "Siła życia" (1973) ogłosiła swoje wspomnienia.
|
||
Kazimierz I Oświęcimski (ur. ok. 1396, zm. 1433 lub 1434) – książę cieszyński i oświęcimski od 1410 (tylko formalnie), w wyniku podziału w 1414 w Oświęcimiu, Toszku, w latach 1416-1427 w Strzelinie.
|
||
Kazimierz I był jedynym synem księcia oświęcimskiego Przemysława Młodszego (a wnukiem najwybitniejszego księcia cieszyńskiego Przemysława Noszaka) i nieznanej z imienia jego małżonki. W związku z tragiczną śmiercią ojca 1 stycznia 1406 Kazimierz początkowo znalazł się pod opieką dziadka Przemysława, a od 1410 stryja Bolesława I.
|
||
W 1424 Kazimierz wziął udział w Krakowie w koronacji Zofii Holszańskiej na królową Polski. Nie oznaczało to jednakże propolskiej polityki księcia, który w tym samym czasie utrzymywał kontakty z królem czeskim Zygmuntem Luksemburczykiem, u którego często przebywał na dworze (zachowały się informacje, że książę oświęcimski z nieznanych powodów pobierał nawet rentę od króla w wysokości 3000 złotych, być może była to zapłata za pośrednictwo z zakonem krzyżackim, z którym, jak wiemy skądinąd, Kazimierz miał dobre stosunki).
|
||
W 1430 książę oświęcimski nadał prawa miejskie Wadowicom.
|
||
Czesław Nalborski (ur. 22 lutego 1910 w Grajewie, zm. 28 października 1992 w Ełku) – oficer Armii Krajowej ps. ""Dzik"" i harcmistrz Szarych Szeregów.
|
||
Hubert Jerzy Kostka ur. 27 maja 1940 w Markdorf (Markowitz), w powiecie Ratibor – polski piłkarz (bramkarz), reprezentant Polski (także kapitan reprezentacji), mistrz olimpijski 1972, trener piłkarski.
|
||
Karierę sportową rozpoczął w klubie LZS Markowice. W 1957 przeszedł do Unii Racibórz, a jesienią 1960 do Górnika Zabrze. W barwach Górnika występował przez 14 sezonów ligowych, rozegrał 301 meczów oficjalnych, w tym 221 w ekstraklasie. Zdobył jako piłkarz 8 tytułów mistrza Polski (1961, 1963-1966, 1970-1972) i 6 Pucharów Polski (1965, 1968-1972), grał także w wiedeńskim finale europejskiego Pucharu Zdobywców Pucharów, przegranym 1:2 z Manchesterem City.
|
||
Według stanu na grudzień 2010 Opera Software zatrudnia 747 pracowników, jest notowana na giełdzie papierów wartościowych w Oslo, ma silną pozycję na rynku przeglądarek dla urządzeń mobilnych. Szacuje się, że z wersji Opery dla komputerów biurkowych korzysta około 50 milionów użytkowników na całym świecie.
|
||
Od 1900 francuska firma Pathé przeprowadzała pokazy projekcji filmowych zsynchronizowanych z dźwiękiem odtwarzanym z płyt gramofonowych. Dwa lata później Léon Gaumont opracował urządzenie synchronizujące, w którym mechanizmy napędowe gramofonu i projektora były synchronizowane za pomocą wspólnego wału napędowego. Początkowo takie rozwiązania "filmów mówionych", z dźwiękiem osobno utrwalanym na płycie gramofonowej, zdobyły sporą popularność, ale na skutek dynamicznego rozwoju kinematografii szybko (około roku 1914) zeszły z rynku. Główną przyczyną był zbyt krótki czas odtwarzania ówczesnych płyt gramofonowych.
|
||
W 1931 Alan Dower Blumlein zaproponował dwukanałowy zapis stereofoniczny na dwóch zboczach tego samego rowka, pod kątem 45 stopni do powierzchni płyty (tak zwany system 45/45). Pierwsze płyty wyprodukował dwa lata później. Uzyskał separację kanałów około 20 dB i pasmo przenoszenia do 4000 Hz. Ze względu na trudności technologiczne i brak urządzeń do odtwarzania takich płyt nie był w stanie podjąć produkcji komercyjnej.
|
||
W 1982 w Japonii i 1983 w Europie współpracujące firmy Philips i Sony wprowadziły na rynek Compact Disc, cyfrową technologię zapisu dźwięku w oparciu o laserowy odczyt optyczny. W przeciągu paru lat nowa technologia praktycznie wyparła z rynku tradycyjne płyty gramofonowe. Szczególne załamanie sprzedaży płyt gramofonowych nastąpiło na przełomie lat 80 i 90 XX w. W 1990 sprzedano 11.7 miliona płyt gramofonowych, a 286 milionów płyt CD.
|
||
W 1904 roku powstaje "Łódzka Pierwsza Fabryka Gramofonów" Józefa Amsela, a w 1908 "Pierwsza Warszawska Fabryka Gramofonów". Pojawiają się również rodzime patefony oraz urządzenia przeznaczone do odtwarzania obu rodzajów płyt. W 1910 w Warszawie funkcjonowało już 10 wytwórni gramofonów.
|
||
Zachowany jako pierwszy w Polsce opis pasowania odnosi się do Bolesława Krzywoustego, który odebrał swój pas i miecz od ojca, księcia Władysława Hermana. Uroczystość odbyła się 15 sierpnia 1100 roku, w święto Wniebowzięcia NMP; wraz z synem Władysław Herman pasował jeszcze tego dnia wielu jego rówieśników.
|
||
Davos (romansz "Tavau", wł. "Tavate") – miasto we wschodniej Szwajcarii, w kantonie Gryzonia, nad rzeką Landwasser. Położone na wysokości 1560 m n.p.m. jest najwyżej położonym miastem w Europie. Ludność: 11 248 osób (2009).
|
||
Sir Henry Mill Pellatt, właściciel i pomysłodawca willi, był przemysłowcem, finansistą i żołnierzem w służbie Korony Brytyjskiej. Należał do regimentu "Queen's Own Rifles", jednego z najstarszych istniejących w Kanadzie, a król Edward VII nadał mu tytuł szlachecki. W 1910 Sir Henry na własny koszt wysłał cały regiment, 600 żołnierzy, na manewry do Anglii. Po paru latach fortuna odwróciła się i musiał opuścić swój dom. Dziś jest to własność miasta, a od 1937 roku nadzorem zajmuje się "Kiwanis Club". Zarówno willa jak i wiktoriańskie ogrody są atrakcją i odwiedzane są przez ponad 400 tysięcy turystów rocznie. Często obiekt jest wynajmowany na bale, śluby lub ekipom filmowym.
|
||
Willa ma 98 pokoi i pomieszczeń na 3 poziomach oraz część podziemną. "Casa Loma" ma 22 kominki i pierwszą zainstalowaną w Toronto windę – "Otis I". Na zewnątrz najbardziej charakterystyczne są dwie wieże, nadające budynkowi wygląd zamku, a do zespołu należą także luksusowe stajnie (są tam mahoniowe boksy, hiszpańskie kafelki i złocone tabliczki z imionami koni), połączone z domem tunelem o długości 244 m. Stajnie zostały zbudowane na 4 lata przed powstaniem willi, w 1906, kosztem 250 000 dolarów. Przy stajni mieści się powozownia, gdzie zgromadzono wiele z używanych w epoce powozów. W części podziemnej znajduje się między innymi piwniczka winna, gdzie zgromadzono ponad 1800 butelek win. Odpowiednia temperatura była utrzymywana przez urządzenia chłodzące (w owych czasach nowość). Piwniczka była połączona tajnym przejściem bezpośrednio ze studiem Sir Henry'ego.
|
||
Na zewnątrz znajduje się zadbany formalny ogród, który odrestaurowano w 1990 kosztem 1,5 miliona dolarów, starając się zachować pierwotny kształt i podział.
|
||
Urodził się w Kłodnicy k. Bełżyc. Gimnazjum lubelskie ukończył w 1860 r. Powstanie styczniowe przerwało mu rozpoczęte studia w Warszawie. Walczył w oddziale gen. Langiewicza, biorąc udział w bitwach pod Wąchockiem, na Świętym Krzyżu i w Staszowie. Pod Małogoszczem dostał się do niewoli i przebywał w więzieniach do stycznia 1864 r, kiedy to został zesłany na Sybir. Po powrocie do domu w Niezabitowie zajął się gospodarowaniem. Zrujnowany, osiedlił się w 1880 r. w Nałęczowie, prowadząc działalność naukowo-publicystyczną. W 1915 r. przeniósł się do Lublina. Położył duże zasługi w obronie polskości Chełmszczyzny, gromadząc i publikując materiały dotyczące tego regionu. W czasie I wojny światowej zorganizował Biuro Statystyczne, które rejestrowało straty wojenne w 27 powiatach będących pod okupacją austro-węgierską. Autor "Opisu statystycznego guberni lubelskiej" i "Pamiętników". W Lublinie jedna z ulic (boczna ul. Głębokiej, biegnąca wzdłuż cmentarza) nosi jego imię.
|
||
W sąsiedztwie w budowie jest kompleks rozrywkowy z 30 salami kinowymi. Po jednej stronie stanął obiekt "Olympic Spirit" licencjonowany przez MKOL, budynek o powierzchni ponad 4500 m² z wieżą w kształcie pochodni olimpijskiej, mającej na celu popularyzację ducha olimpijskiego.
|
||
Powiat kluczborski w marcu 2000 r. podpisał akt partnerstwa z niemieckim powiatem Bad Dürkheim, a w maju 2000 r. deklarację o wzajemnej współpracy z powiatem brzeżańskim na Ukrainie.
|
||
Jak wynika z badań archeologicznych Dakowie (lub też ich bezpośredni przodkowie) pojawili się na tych terenach już ok. 1700 r. p.n.e. i zamieszkiwali je aż do schyłku starożytności, ale już w nieco zmienionym składzie etnicznym, z domieszką innych nacji, najpierw po wojnach z Rzymianami na przeł. I i II w. n.e. (zakończonych podbiciem tych terenów przez Rzym w roku 106 n.e.) i kolonizacji rzymskiej, a następnie w wyniku tzw. "Wędrówki ludów", który to ruch migracyjny spowodował perturbacje etniczne w niemal całej Europie kontynentalnej. Stopniowo resztki Daków rozpłynęły się w napływowej ludności gockiej, germańskiej i później słowiańskiej.
|
||
"Tinclads" były znacznie tańsze od jednostek pancernych (ok. 9000 USD w porównaniu do 89.000 USD za kanonierkę typu "City"). Mogły też transportować na niewielkie odległości pewną liczbę żołnierzy i wysadzić ich jako desant. 19 czerwca 1863 (niedługo przed upadkiem Vicksburga) okręty otrzymały numery, z wyjątkiem dwóch największych (i utraconego wcześniej pierwszego "Glide").
|
||
1 października 1905 w Pilaszkowie doszło do zjazdu nauczycieli, na którym powołano do życia Związek Nauczycieli Ludowych. W krótkim czasie do tego związku przystąpiło ponad 1000 nauczycieli polskich. Przystępujący musieli podpisywać deklaracje, że będą dokładać wszelkich starań, aby nauczać dzieci języka polskiego i w duchu polskim. Tego typu deklaracja spowodowała, że władze carskie wystąpiły z represjami wobec działaczy związku, część z nich straciła pracę i została zmuszona do ucieczki do Galicji.
|
||
lipiec 1930 – podczas wspólnego zjazdu ZZNPSŚ i ZPNSP, który odbył się w Krakowie następuje połączenie obu organizacji w jednolity Związek Nauczycielstwa Polskiego działający do dnia dzisiejszego.
|
||
Oprócz zabytków kultury materialnej w 1990 roku w porcie w Herkulanum odkopano również szkielety ludzkie pochodzące z pierwszego wieku naszej ery. Odkryto ogółem około 200 szkieletów osób różnych płci, wieku i pochodzenia społecznego. Znalezisko to jest tym cenniejsze, że aż do III wieku Rzymianie kremowali zwłoki i do naszych czasów zachowało się niewiele szczątków ludzkich z tamtego okresu.
|
||
Pierwszym odkrytym ferroelektrykiem była sól Seignette'a, stąd też dawna nazwa ferroelektryków - segnetoelektryki. Odkrycia tego dokonał w 1920 J.Valasek. W tym czasie były już znane ferromagnetyki – dlatego użyto przedrostka ferro który oznacza żelazo mimo że ferroelektryki zawierające żelazo są bardzo nieliczne.
|
||
Po zakończeniu II wojny światowej Bradley został szefem agencji ds. weteranów wojennych, a w 1948 został szefem sztabu armii amerykańskiej. Rok później awansował na szefa Sztabu Połączonych Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych (najwyższe stanowisko w siłach zbrojnych USA). 22 września 1950 został awansowany do stopnia "pięciogwiazdkowego generała" ("general of the army"). Był piątą osobą która otrzymała ten stopień w XX wieku i ostatnią do tej pory. Odszedł z aktywnej służby w 1953.
|
||
Innocenty X wspierał działalność misyjną, podniósł znaczenie Kongregacji Rozkrzewiania Wiary ("Propaganda Fide"), kolegium dominikańskiemu w Manili (Filipiny) nadał rangę uniwersytetu. Wsparł decyzję Kongregacji Rozkrzewiania Wiary zabraniającą misjonarzom jezuickim w Chinach używanie w liturgii miejscowych rytuałów; ta decyzja została zmieniona przez jego następcę. 31 maja 1653 papież ogłosił bullę "Cum occasione", w której zdecydowanie potępił tezy jansenistyczne, zawarte w dziele Jansena "Augustinus". W 1650 Innocenty patronował obchodom w Rzymie Roku Jubileuszowego.
|
||
Był protektorem sztuki. W okresie pontyfikatu Innocentego X ukończono zdobienie wnętrza Bazyliki Watykańskiej, odbudowano Piazza Navona, wybudowano Villa Doria Pamphili. Słynny portret papieża namalował Diego Velázquez w 1650 roku.
|
||
Na podstawie eksperymentu reżyser niemiecki Oliver Hirschbiegel nakręcił w 2001 film "Eksperyment", natomiast w roku 2010 ukazał się film "The Experiment", którego reżyserem jest Paul Scheuring, a w główne role wcielili się Adrien Brody i Forest Whitaker.
|
||
Oprócz imprez sportowych stadion służy jako arena na wielkie koncerty gwiazd muzyki czy inne masowe imprezy. W 2000 roku w obiekcie odbyło się największe w historii spotkanie literackie. Autorka Harry Pottera, Joanne K. Rowling, czytała fragmenty swojej powieści ponad 25-tysięcznemu tłumowi poprzebieranych za czarodziei dzieci i ich rodziców.
|
||
Według danych z 4 maja 2010 w osiedlu na pobyt stały zameldowanych było 17 678 osób.
|
||
Samorząd osiedla Niebuszewo został ustanowiony w 1990 roku.
|
||
Niebuszewo - Bolinko jest osiedlem secesyjnych i modernistycznych kamiennic, które otulają parki i skwery np. Park Kasprowicza, Ogród Dendrologiczny im. Stefana Kownasa oraz park Majdański (dawny cmentarz). Okolica jest znana ze swojej mrocznej przeszłości, co nadal da się odczuć, spacerując wieczorem tutejszymi ulicami. W miarę upływu czasu kamienice są remontowane, a ulice modernizowane, pojawia się coraz więcej inwestycji. Od marca 2010 roku działa tu Zajezdnia Sztuki Niemierzyn, a rozwija swoją działalność OFFicyna.
|
||
Po działalności w latach 1984-1987 kabaret Potem rozpadł się. Bezpośrednią przyczyną rozpadu było powołanie do zasadniczej służby wojskowej dwóch członków grupy, ale pośrednio także spadek formy artystycznej kabaretu w kolejnych programach. Potem reaktywował się w 1989, a w nowym składzie znaleźli się byli członkowie kabaretu Drugi Garnitur Joanna Chuda (obecnie Kołaczkowska) i Adam Nowak (późniejszy lider zespołu Raz, Dwa, Trzy). Od około 1990 tworzyli go: Joanna Kołaczkowska, Mirosław Gancarz (od 1986), Leszek Jenek, Dariusz Kamys, Adam Pernal (pianista) i Władysław Sikora (kierownictwo).
|
||
Klemens IX "(łac. Clemens IX)", właś. "Giulio Rospigliosi", (ur. 27 lub 28 stycznia 1600 w Pistoia - zm. 9 grudnia 1669 w Rzymie) – papież w okresie od 20 czerwca 1667 do 9 grudnia 1669.
|
||
Powiat brzeski istniał również w latach 1945-1975. Bezpośrednio po II wojnie światowej należał do II okręgu administracyjnego "Dolny Śląsk" Ziem Odzyskanych. 28 czerwca 1946 r. wszedł w skład nowo utworzonego woj. wrocławskiego. W skład woj. opolskiego należał od 6 lipca 1950 r. aż do 1 czerwca 1975 r., kiedy w ramach ogólnopolskiej reformy zlikwidowano powiaty.
|
||
Wraz z otaczającym je zabagnionym obszarem objęte jest ochroną w ramach Parku Narodowego Aszkal. Park ten wpisano na listę światowych rezerwatów biosfery (w 1980 roku także na listę listę światowego dziedzictwa UNESCO). Jezioro leży na trasie przelotów ptaków migrujących z Europy do Afryki.
|
||
Jako uczeń siedmioklasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców m. Lublina uczestniczył od 1904 r. w pracach kółek samokształcących, był wiceprzewodniczącym Związku Młodzieży Narodowej w Lublinie. Jako jednemu z organizatorów strajku szkolnego w 1905 r. uniemożliwiono mu kontynuowanie nauki w szkołach lubelskich. Edukację uzupełnił w Warszawie, gdzie w 1910 r. ukończył prywatną Szkołę Przemysłowo-Techniczną (bez matury). Jesienią powołano go do armii carskiej celem odbycia trzyletniej służby wojskowej.
|
||
Urodził się w Laskach Wielkich pod Żninem jako syn mieszczański (ojciec Jakub, matka Dorota Ninińska). Po zdobyciu wykształcenia w cenionym gimnazjum humanistycznym Valentina Trozendorfa w Goldbergu (Złotoryi na Śląsku) odbył w latach 1554–1558 studia na uniwersytecie w Królewcu (tzw. Albertyna). Przez kilka lat był duchownym kalwińskim, by ostatecznie przejść na luteranizm. Od 1556 roku przebywał na dworze księcia Albrechta Hohenzollerna, po 1560 roku propagator luteranizmu w Polsce, od 1565 superintendent ewangelicko-augsburski w Wielkopolsce; następnie kaznodzieja ewangelicki przy kościele Marii Panny w Toruniu w latach 1567-1569. W latach 1569-1589 działał pod opieką rodziny Ostrorogów w Grodzisku Wielkopolskim, gdzie uruchomił szkołę, drukarnię i kursy teologiczne, od 1591 aż do 26 stycznia 1603 był ministrem zboru w Brodnicy, pełniąc jednocześnie funkcje pastora miejskiego i nadwornego kaznodziei Zofii Działyńskiej. Uczestniczył w zjeździe w Sandomierzu i był jednym z twórców ugody sandomierskiej z 1570.
|
||
Human Error (właściwie "Rafał Kuczyński") (ur. 21 maja 1982) - polski undergroundowy twórca młodego pokolenia, zajmujący się muzyką elektroniczną, głównie ambientem. Komponuje przy użyciu komputera oraz klawiatury sterującej. Pierwsze produkcje datuje się około 2000 roku, zaś pierwszy oficjalny album ukazał się w roku 2002 nakładem wydawnictwa Requiem Records.
|
||
W roku 1950 ukończył szkołę podstawową imienia Jamesa Monroe’a, razem z przyszłym psychologiem społecznym – Philipem Zimbardo. Absolwent Queens College. W trakcie studiów na Harvardzie, uczył się pod okiem Gordona Allporta, który wywarł silny wpływ na jego późniejsze prace oraz Solomona Ascha.
|
||
Miasto jest położone ok. 4700 km na wschód od Moskwy i ok. 301 km na wschód od Ak-Dowurak – innego ważnego ośrodka miejskiego w Tuwie. Kyzył znajduje się w geograficznym centrum Azji i łączą się tu, tworząc główny nurt Jeniseju (po tuwińsku "Uług-Chem"), dwa jego dopływy: Wielki Jenisej (tuw. "Bij-Chem") i Mały Jenisej (tuw. "Kaa-Chem"). Niedaleko miejsca połączenia obu rzek nad brzegiem stoi obelisk z napisami po: tuwińsku, rosyjsku i angielsku wskazujący środek Azji.
|
||
Jan II Dobry (ur. ok. 1460 - zm. 27 marca 1532 w Raciborzu) – książę opolsko-niemodlińsko-strzelecki, w wyniku podziału w 1476 książę na Opolu, Strzelcach i Namysłowie, w Brzegu w latach 1476-1481, od 1494 Gliwice, od 1495 Toszek, od 1497 Niemodlin, od 1498 Bytom, od 1509 Koźle, od 1521 Racibórz.
|
||
Pierwsze lata rządów księcia opolskiego nie zapowiadały jednak tak dużego sukcesu. Wprawdzie już w 1477 r. razem z Mikołajem kupili od książąt oleśnickich ziemię prudnicką, lecz cztery lata później w 1481 r. na skutek nacisku książąt legnickich bracia musieli wyrazić zgodę na wykup zastawionego w 1450 r. ich ojcu Brzegu.
|
||
Carl van Vechten (ur. 17 czerwca 1880 w Cedar Rapids, zm. 21 grudnia 1964 w Nowym Jorku) – amerykański pisarz i fotograf.
|
||
Hurghada powstała nad Zatoką Sueską z brytyjskiej osady poszukiwaczy ropy naftowej (od ok. 1913 r.) i początkowo odgrywała rolę osady rybackiej. Miasto zostało założone na początku XX w. W roku 1930 powstała osada mieszkaniowa pracowników "Narodowego Instytutu Oceanografii i Rybołówstwa". Od wczesnych lat 80. XX w. po pokoju egipsko-izraelskim podpisanym w Camp David zaczęła się rozwijać jako wielki międzynarodowy ośrodek turystyczny dzięki arabskim i zagranicznym inwestorom.
|
||
Miasto to również baza wypadowa do innych atrakcji turystycznych, m.in. Kairu, Gizy, Luksoru, Karnaku, Doliny Królów, Abu Simbel, Pustynie Arabską, wysp na Morzu Czerwonym. Do Szarm el-Szejk można dostać się katamaranem lub samolotem, zwiedzając regionu Synaju (m.in. górę Synaj i Klasztor Świętej Katarzyny). Według "ULC" w 2010 roku był to najpopularniejszy kierunek lotniczej podróży turystycznej z Polski - 558,5 tys. turystów.
|
||
Wyciek ropy w 2010 roku.
|
||
14 czerwca 2010 w okolicach miasta - prawdopodobnie z tankowca - nastąpił wyciek ropy. Wybrzeże zostało tam zanieczyszczone na długości 150 kilometrów. W pięciu miejscach ropa uszkodziła rafy koralowe. Powstało też zagrożenie dla pobliskiego rezerwatu przyrody morskiej.
|
||
Pierwszy organizm państwowy na terytorium południowej Syberii powstał około IV-III w. p.n.e. Kroniki starochińskie jego założycieli określali mianem ludu Dinlin, a samo państwo Dinlin-go. Około 201 r. p.n.e. państwo ludu Dinlin zostało rozbite przez wojska Xiongnu. Na obszar kotliny Chakasko-Minusinskiej zaczęli zaś napływać tureckojęzyczni Kirgizi. Stali się oni arystokracją w nowym społeczeństwie, zdominowanym dotąd przez ludność chińską. Mimo licznych napaści ze strony agresywnych sąsiadów (kaganatów tureckich i ujgurskich), państwo Kirgizów jenisejskich zdołało obronić niezależność aż do XIII w. Ich państwo, a wraz z nim oryginalną kulturę zniszczyło dopiero imperium mongolskie, rządzone przez Czyngis-chana i jego potomków. Autochtoniczna ludność poddawana była wyniszczeniu. W XVII wieku, kiedy zaczęli pojawiać się tu Rosjanie, ziemie należące do dzisiejszej Chakasji podzielone były na cztery niewielkie księstwa. Za oficjalną datę wejścia Chakasji w skład Imperium Rosyjskiego można uważać 20 sierpnia 1727, kiedy między Chinami a Rosją zawarty został pakt graniczny, mówiący o tym, iż wszystkie ziemie na północ od Sajanów przechodzą we władanie Rosji, a na południe- Imperium Chińskiego. Faktyczną kontrolę nad Chakasją Rosja przejęła dopiero w latach 60. XVIII w., kiedy zaczęła tam rozmieszczać kozackie garnizony. Miały one stanowić obronę przed Chinami, które w 1758 zawładnęły Dżungarią i stanowiły realne niebezpieczeństwo dla ziem rosyjskich. W 1923 powstał ujezd chakaski. W 1930 stworzono Chakaski Obwód Autonomiczny, w 1991 przekształcony w Chakaską ASRR. Od 1992 istnieje Republika Chakasji, mająca status jednego z podmiotów Federacji Rosyjskiej.
|
||
Obok 6 wind biegną najdłuższe stalowe schody świata, z 2579 stopniami, jednak oprócz specjalnych okazji, nie są dostępne dla turystów. Jedną z okazji jest coroczny bieg "United Way", z którego dochód przeznaczony jest na cele charytatywne. Około 8 tysięcy osób wchodzi wtedy na sam szczyt, po dostępnych 1769 stopniach. Rekordowe podejście z 1989 roku trwało 7 minut i 52 sekundy. Do swojego rekordu schody wykorzystał także kaskader Roger Brown – w 1990 "spadał" po nich przez 1 godzinę 51 minut.
|
||
Samą CN Tower może pochwalić się paroma niepobitymi rekordami wysokości. W 2000 roku odpalono tu najwyższe sztuczne ognie. Obrotowa restauracja 360, wykonująca pełny obrót co 72 minuty, znajduje się na wysokości 351 metrów i posiada najwyżej położoną "piwnicę winną". Kawiarnia "Horizon's Cafe" położona jest na 346 metrach i gości 500 osób jednorazowo, a "Sky Pod" to najwyżej położona galeria obserwacyjna – znajduje się na wysokości 447 metrów. Widok z galerii sięga na odległość 160 km. Na 342. metrze wysokości znajduje się z kolei szklana podłoga o powierzchni 23,8 m², przez którą widać powierzchnię. Szklana posadzka skonstruowana jest z materiału o wytrzymałości pięciokrotnie przekraczającej normy.
|
||
24 kwietnia 1970 został mianowany biskupem pomocniczym Sieny, ze stolicą tytularną Bitylius. Konsekracji dokonał 13 czerwca 1970 kolejny arcybiskup sieneński, dominikanin Ismaele Castellano. Po pięciu latach Giglioni został przeniesiony na samodzielną diecezję, od 7 października 1975 łączył w sobie unią personalną Chiusi-Pienza oraz Montepulciano. W nowych diecezjach aktywnie wspierał działalność Akcji Katolickiej oraz misje. Za jego rządów biskupich nastąpiła reforma administracyjna i obie diecezje zostały 30 września 1986 połączone w diecezję Montepulciano-Chiesi-Pienza.
|
||
Po zwycięstwie rewolucji francuskiej i straceniu króla Francji jakobini upaństwowili wszelkie majątki kościelne w tym własności połączonych zakonów. Wydano rewolucyjny dekret o likwidacji wszystkich religijnych i rycerskich zakonów (co oczywiście nie likwidowało ich jako takich bo to uczynić mógł jedynie papież a nie władze antykościelnej rewolucji). W okresie jakobińskiego terroru i władzy Napoleona Bonapartego wielki mistrz połączonych zakonów Ludwik Burbon, Hrabia Prowansji i tytularny król Francji przebywał na wygnaniu. Starał się kontynuować rekrutację, przyjmując w zakonne szeregi kandydatów z najznakomitszych rodów Europy, w tym m.in.: króla Szwecji Gustawa IV Adolfa, cara Rosji Pawła I – wielkiego mistrza Zakonu Maltańskiego – oraz jego dwóch synów: Aleksandra i Konstantego. Po przywróceniu monarchii Burbonów we Francji, zakony na krótko powróciły do przedrewolucyjnej świetności. Wielki mistrz Ludwik XVIII objął władzę w Królestwie Francji i jako urzędujący suweren zrzekł się tytułu wielkiego mistrza (tak jak to robili jego świetni poprzednicy, gdy zostawali królami Francji) szanując niezależność i uniwersalność zakonu św. Łazarza. Kolejne zaburzenia społeczne i polityczne, zakończone proklamowaniem tzw. Monarchii Lipcowej w 1830 roku, spowodowały uchylenie wcześniejszych dekretów i rozwiązanie wszystkich francuskich królewskich zakonów rycerskich w tym Królewskiego Rycerskiego Zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel. Nie dotyczyło to jednak jerozolimskiego zakonu św. Łazarza, bowiem – choć korzystał on przez dwa wieki z protektoratu suwerennych królów Francji – pozostał jednak ponadnarodową organizacją militarną i szpitalną, zachowując pełnię swoich uprawnień.
|
||
Rycerze św. Łazarza utraciwszy opiekę królów Francji, zwrócili się w 1841 o objęcie protektoratem do ówczesnego patriarchy Jerozolimy. Był nim – wówczas jedyny sprawujący ten urząd de facto, rezydujący w Ziemi Świętej i zatwierdzony przez papieża Grzegorza XVI katolicki melchicki patriarcha Jerozolimy, Antiochii, Aleksandrii i całego Wschodu – Maksymos III Mazloum. Dzięki przywilejowi nadanemu w 1837 przez Portę Osmańską, korzystał on za zgodą Ojca Świętego z prawa "rum millet" – prawa do świeckiej jurysdykcji, na przyznanym mu obszarze patriarchatu. Jak przed wiekami, protektorem zakonu znów stał się każdorazowy patriarcha Jerozolimy, któremu przysługiwało prawo nominowania rycerzy i powoływania kapelanów świętego Łazarza. W tym okresie wśród najznakomitszych kawalerów zakonu dali się poznać m.in.: admirał Alfons Hamelin, dowódca francuskiej Flotylli Śródziemnomorskiej w okresie wojny krymskiej, później minister floty i wielki kanclerz Legii Honorowej; admirał Ludwik Edward Bouet Willaumer, senator cesarstwa Francji; oraz hrabia d'Anselme de Puisaye, żuaw armii papieskiej i założyciel Stowarzyszenia Zielonego Krzyża w Tunisie, powołanego dla opieki nad chorymi. W latach 1844–1867 rycerze św. Łazarza wspomagali odbudowę klasztoru na górze Karmel w Ziemi Świętej, macierzystego opactwa Zakonu Karmelitańskiego. W 1910 – za radą Polaka, księdza kanonika Jana Tańskiego z Paryża, kapelana i jałmużnika Zakonu, sprawującego praktycznie funkcję pełnomocnika do spraw europejskich – patriarcha Cyryl VIII restytuował kapitułę Zakonu. W tym samym roku zarejestrowano w Republice Francuskiej charytatywne Stowarzyszenie Szpitalników i Rycerzy Świętego Łazarza, jako, że w tym czasie rząd francuski nie uznawał żadnych zakonów rycerskich (joannitów, Krzyżaków, bożogrobców, lazarytów) poza napoleońską Legią Honorową. W 1927 unowocześniono reguły i statuty zakonu (biorąc za podstawę Fundamentalne Statuty Zakonu Św. Łazarza z roku 1841). Rok później Pius XI przyjął dowód oddania kapituły, przekazując swoje błogosławieństwo i życzenia dalszego rozwoju zakonu św. Łazarza.
|
||
W 1930 patriarcha Jerozolimy, widząc, że organizacja powraca do dawnej świetności, zrezygnował ze swojej zaszczytnej funkcji administratora. Decyzja patriarchy została zaakceptowana przez kapitułę, która nadała tytuł generalnego namiestnika zakonu ówczesnemu, wielkiemu baliwowi Hiszpanii, Franciszkowi Burbonowi, księciu Sewilli. Zakon otrzymał wtedy suwerenny protektorat króla Hiszpanii Alfonsa XIII. Patriarcha został najwyższym dostojnikiem duchownym Zakonu z tytułami: protektora duchowego, wielkiego duchowego przeora i dziekana. W 1935 książę Sewilli po 100 latach administrowania zakonem przez namiestników został zatwierdzony jako 44. wielki mistrz. Wkrótce wielki mistrz wsławił się na polu walki z bolszewizmem w ojczystej Hiszpanii, zyskując przydomek "Bohatera spod Malagi". Wtedy też opublikowane zostały unowocześnione prawa i regulaminy Zakonu Świętego Łazarza, obowiązujące – z pewnymi zmianami – do dzisiaj. W 1934 reaktywowano polską jurysdykcję Zakonu na czele z Janem hr. Zamoyskim. W czasie II wojny światowej rycerze Zakonu pełnili swoją szpitalną służbę w wielu miejscach, przynosząc pomoc ofiarom bombardowań i bitew. Co ciekawe we Francji w oddziałach partyzanckich działał specjalny korpus Świętego Łazarza Corps Lazaristes w tzw. grupie "Lorda Denysa". Po zakończeniu wojny – mimo doznanych strat – zakon kontynuował działalność w krajach całego świata. Intensywność działań szpitalnych i charytatywnych sprawiła, że szeregi Zakonu zaczęły szybko wzrastać. Przełożenie tradycyjnych zadań na czasy współczesne okazało się sukcesem.
|
||
Znany jest wiersz śląskiego anonimowego poety z XIII w. wymieniający zwierzchników zakonów rycerskich na Śląsku, w tym brata Kunratha (Konrada) jako zwierzchnika lazarytów. Za swoją dobroczynną działalność zakon został doceniony przez władców Polski. Ludwik I Wielki, król Polski i Węgier wspierał rycerzy św. Łazarza jak tylko mógł. Kolejny król, Władysław III Warneńczyk, protektor Zakonu Św. Łazarza we wspólnocie polsko-węgierskiej, oddał swoje życie za Wiarę Chrześcijańską pod Warną w 1444, w czasie krucjaty przeciwko Turkom. Rycerze Św. Łazarza towarzyszyli władcy w tej nieudanej kampanii. Na przełomie wieków XV i XVI w Polsce jak i w całej Europie trąd stał się chorobą coraz rzadszą, (przede wszystkim z powodu intensywnej pracy zakonu). Lazaryci zaczęli więc troszczyć się o innych chorych. Niestety w związku z rozszerzaniem się protestantyzmu także w Europie Środkowej wielu z nich przyjęło nowe wyznanie. W wielu krajach Europy, jak w Niemczech, Czechach i w Polsce zakon praktycznie przestał istnieć. Jeszcze w 1526 ostatni rycerze Św. Łazarza ze środkowej Europy brali udział po wodzą Ludwika II Jagiellończyka w bitwie pod Mohaczem. W wiekach późniejszych Polacy do zakonu należeli sporadycznie (m.in.: Prokop Odrowąż-Pieniążek 1564, Franciszek Granowski z Granowa 1699, kawaler Przyborowski 1699, Jacek Dunin-Borkowski 1701, major Antoni Urbański 1726, ojciec i syn Lipscy 1699 i 1738, Ludwik Konarski 1738, ksiądz kanonik Jan Tański (kapelan Kapituły i jałmużnik zakonu) 1887). To za radą księdza Tańskiego ówczesny zwierzchnik i protektor zakonu Patriarcha Cyryl VIII Geha restytuował w 1910 Wielką Kapitułę w Europie. Od tego czasu Polacy coraz liczniej zostawali członkami Zakonu Św. Łazarza. Wielu Polaków przyjmowało także zaszczytny tytuł rycerza sabaudzkiego Zakonu Świętych Maurycego i Łazarza. Oficjalna jurysdykcja Rycerskiego i Szpitalnego Zakonu św. Łazarza z Jerozolimy została przywrócona w Polsce w roku 1934 przez wielkiego mistrza księcia Franciszka Burbona, księcia sewilskiego. Polskim zwierzchnikiem (Wielkim Przeorem) był najpierw hr. Jan Kanty Zamoyski GCLJ-J, po nim zmarły w 1968 ordynat dawidgródzki książę Karol Radziwiłł, GCLJ-J, a duchownym przeorem watykański ks. biskup Ignacy Dubowski (były biskup Łucka i Żytomierza). Po II wojnie światowej wielu polskich uchodźców wstępowało do Zakonu św. Łazarza na emigracji. Istniała jurysdykcja polska tzw. obediencji paryskiej, na czele której stał jako referendarz hr. Krystian Poniński, GCLJ-J. Organizacja hrabiego Ponińskiego pomagała głównie potomkom uchodźców polskich zamieszkałym w Adampolu w Turcji.
|
||
W 1990 powołano Komandorię Polską obediencji maltańskiej, na czele z Juliuszem Sokolnickim, w 1999 komandorem został Krzysztof Konstanty Radziwiłł. Kapitułę Komandorii tworzyli: Igor Wójcik, vice-komandor; Paweł Suchoński, kanclerz; Henryk Wójcik, sekretarz; Agata Dąbrowska-Suchońska, skarbnik; o. Grzegorz Badziąg, kapelan (przeor duchowy).
|
||
W 1608 doszło do połączenia na stanowisku wielkich mistrzów zakonów św. Łazarza i Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel. Właściwymi insygniami połączonych zakonów stały się ordery, które składały się z krzyża ośmiorożnego, z jednej strony zielono emaliowanego, w środku którego znajdowała się okrągła tarcza z przedstawieniem wskrzeszenia Łazarza. Na drugiej zaś stronie z krzyża purpurowego z wizerunkiem Najświętszej Marii Panny. Pomiędzy skrzydłami krzyża znajdowały się złote lilie. Osiem końców krzyża obsadzone było złotymi kulkami. Komandorowie nosili ten krzyż na szerokiej wstędze zwieszanej z szyi. Kawalerowie na piersi, przy dziurce od guzika. Krzyż połączonych zakonów noszono na wstęgach purpurowych, aż do 1778, kiedy to rozdzielono insygnia obu zakonów. Krzyż większy symbolizujący tradycję św. Łazarza noszono na zielonej wstędze, a mały krzyż z wizerunkiem Najświętszej Marii Panny przy dziurce od guzika na wstążce purpurowej (tzw. krzyż Nowicjatu, przyznawany absolwentom zakonnej Akademii Wojskowej). Od 1830 po zniesieniu unii personalnej z zakonem NMP z Góry Karmel insygniami lazarytów stał się emaliowany zielony krzyż z białą bordiurą, w środku którego znajdowała się okrągła tarcza z wizerunkiem wskrzeszenia Łazarza. Na rewersie emaliowanym w te same barwy znajdowało się wyobrażenie Najświętszej Marii Panny. Między ramionami krzyża znajdowały się złote lilie. Krzyż zawieszano na wstędze koloru zielonego.
|
||
Ustanowiony w 1980 przez Wielkiego Mistrza ks. de Brissaca krzyż honoru i zasługi posiada pięć stopni według schematu Legii Honorowej. Insygnia są identyczne z oznaką orderową (bez inicjałów między ramionami), ale zamiast białej bordiury posiadają czarną. Zawieszką jest emaliowany na zielono i czarno wieniec laurowy otaczający splecione litery SL. Krzyż noszony jest na zielonej wstążce z czarnym i białym obustronnym paskiem. Posiadacze nie są członkami Zakonu, ale członek może otrzymać to odznaczenie za wybitne zasługi.
|
||
1 listopada 1610 Paweł V kanonizował kardynała Karola Boromeusza (zm. 1584) i Franciszkę Rzymską (zm. 1440).
|
||
W latach w 1927 – 1929 w Morskim Dywizjonie Lotniczym eksploatowano 7 samolotów "LeO H.135B3", w 1930 – 6, w 1931 – 4 oraz w latach 1932 – 1934 – 2 samoloty. W 1934 roku ostatni latający egzemplarz samolotu "LeO H.135B3" o numerze bocznym 6.4 wykorzystano do filmowania samolotów w locie za pomocą kamery zamontowanej na przednim stanowisku strzeleckim.
|
||
Pod koniec 1940 "Zo" przeniesiono do Warszawy – dostała przydział do Wydziału Łączności Zagranicznej Komendy Głównej Armii Krajowej "Zagroda". Od połowy 1941 r. jeździła między Warszawą a Berlinem przewożąc w obie strony pocztę, która kursowała przez Szwecję do Londynu i z powrotem. Dodatkowym zadaniem Zawackiej było zorganizowanie szlaków kurierów podążających do Londynu przez Niemcy. W latach 1939–1945 korzystając z fałszywych dokumentów przekraczała granice Rzeszy ponad sto razy przenosząc meldunki i informacje, zaś w przerwach między wyprawami uczyła się na tajnych kompletach.
|
||
Jeszcze w latach sześćdziesiątych Elżbieta Zawacka zajęła się gromadzeniem materiałów historycznych dokumentujących działalność Armii Krajowej w czasie wojny, jako emerytka powróciła do tej pracy. Działała w ruchu kombatanckim „Solidarności”, w 1986 współzakładała w Toruniu Klub Historyczny AK (działający następnie jako Klub Historyczny im. Antoniego Antczaka). Dzięki jej zaangażowaniu grono kilku osób w Toruniu zainicjowało, w końcu 1988 r., powstanie ogólnopolskiego stowarzyszenia byłych żołnierzy Armii Krajowej (obecnie Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej). W pierwszym zarządzie głównym tej organizacji, który kładł podwaliny pod jej dalszy rozwój, pełniła funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego. W 1990 współtworzyła Fundację "Archiwum Pomorskie Armii Krajowej" – była jej honorowym przewodniczącym.
|
||
W 1989 została laureatką Medalu Stolema – wyróżnienia przyznawanego w Zrzeszeniu Kaszubsko-Pomorskim osobom które w szczególny sposób przyczyniły się do pomnożenia dorobku i osiągnięć kultury i Pomorza lub do jej spopularyzowania. W 1990 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 1993. Krzyżem Komandorskim tego orderu z gwiazdą. Od 1995 była profesorem nauk humanistycznych.
|
||
W 1990 z jej inicjatywy powstała Fundacja Archiwum i Muzeum Pomorskie AK oraz Wojskowej Służbie Polek w Toruniu, obecnie Fundacja Generał Elżbiety Zawackiej.
|
||
Z dniem 19 marca 2010 imię gen. bryg. prof. Elżbiety Zawackiej przyjęła Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 1 i Technikum nr 1 w Zespole Szkół Ekonomicznych w Toruniu.
|
||
Wybrano ponad 1500 chłopców i dziewcząt urodzonych około 1910 roku, uczęszczających do klas od trzeciej do ósmej. Za kryterium wyboru przyjęto wyniki w testach inteligencji na poziomie bardzo wysokim. Od tamtej pory byli regularnie testowani w odstępach czasu. Najpierw po to, by sprawdzić, jak grupa badanych wypada w porównaniu z młodzieżą w ogóle, a potem by odkryć warunki i doświadczenia, które miały wpływ na satysfakcję z życia i style radzenia sobie z problemami.
|
||
W 1610 r. właścicielem Swarzędza został wojewoda inowrocławski i kaliski – Zygmunt Grudziński herbu Grzymała, by 28 sierpnia 1638 r. wystawić na zamku w Kórniku dokument lokacyjny na prawie magdeburskim, potwierdzony przez króla Władysława IV, nadając miastu nazwę Grzymałów. W kolejnych latach nazwę tę wyparła dawna nazwa wsi Swarzędz.
|
||
W 1910 r. Swarzędz liczył 3 459 mieszkańców, tym: 1 927 Polaków (55,7%), 1 371 Niemców (39,6%) i 161 Żydów (4,7%).
|
||
Oba "Enchiriadis" ("Musica" i "Scolia") są przede wszystkimi traktatami omawiającymi koncepcję matematycznej budowy skal, opartą na teoriach wzajemnych stosunków między dwoma tetrachordami. W "Musica enchiriadis" opisana jest zapewne praktyka, która miała miejsce już wcześniej – być może miała nawet kilkusetletnią tradycję. Głos lub głosy dodane ("vox organalis") rozpoczynają, poruszają się i kończą w tym samym interwale – kwarty, kwinty lub oktawy (lub ich stosownej kombinacji) – względem głosu głównego ("vox principalis") wykonującego chorał. Ścisłe organum paralelne nie pojawia się we wczesnych traktach jako twór samodzielny: traktaty omawiają paralelizm jako fundament i następnie przechodzą do kolejnych – już innych – sposobów konstruowania organum. W rzeczywistości większość przykładów muzycznych w traktatach wykorzystuje interwały sekundy, tercji, kwarty, kwinty i seksty, by osiągnąć lepszy rezultat artystyczny. To bardziej urozmaicone organum było szerzej opisane przez Guidona z Arezzo w traktacie "Micrologus" ok. 1020 roku i określane jest najczęściej jako organum swobodne.
|
||
John Joseph "Black Jack" Pershing (ur. 13 września 1860 w Laclede w stanie Missouri, zm. 15 lipca 1948 w Waszyngtonie) – amerykański wojskowy.
|
||
W 1940 r., jeszcze przed przystąpieniem Ameryki do wojny, był zwolennikiem udzielenia jak najdalej idącej pomocy dla Wielkiej Brytanii. Jego podobizna zdobi "Army of Occupation of Germany Medal".
|
||
W 1940 r. około 100 Łemków emigrowało z Powroźnika na Ukrainę, pod naciskiem Niemców. Następnie w ramach Akcji Wisła w 1947 r. wysiedlono z Powroźnika kolejne 451 osób. Na wyludnione tereny napłynęła ludność polska z Kresów Wschodnich i z innych wiosek Podkarpacia. W 1951 r. decyzją biskupa tarnowskiego, zlikwidowano parafię greckokatolicką w Powroźniku i erygowano parafię rzymsko-katolicką.
|
||
Główna wieża kościoła jest późniejsza, i pochodzi z 1780 r. Oryginalnie cerkiew zbudowana była na innym miejscu. Została przeniesiona w 1813 r. ze względu na zagrożenie powodziowe.
|
||
Mimo sprowadzenia handlarzy wełną oraz sukienników Stryków pozostawał ciągle miasteczkiem o charakterze rzemieślniczo-rolniczym i w 1870 utracił prawa miejskie. W 1902 Stryków uzyskał połączenie kolejowe z Łodzią i Warszawą. Również na początku XX wieku stał się dużym ośrodkiem mariawitów. Dzięki ponownemu rozwojowi rzemiosła, zwłaszcza krawiectwa, szewstwa i garbarstwa w 1923 Stryków odzyskał prawa miejskie.
|
||
Nie wiadomo dokładnie, jak długo studiował. Jego nazwisko zniknęło z list studentów w 1800. Schinkel był jednak jednym z pierwszych, którzy złożyli egzaminy do służby państwowej, zdobywając tytuł kierownika budowy (niem. "Bauleiter"). Pozwoliło mu to na samodzielne prowadzenie budów. 3 sierpnia 1800 zmarł na gruźlicę w wieku 28 lat Friedrich Gilly, który swoje wszystkie rozpoczęte projekty zostawił do ukończenia Schinklowi. Schinkel kontynuował realizację prac Friedricha Gilly’ego pod kierunkiem Davida Gilly'ego, m.in. klasycystycznego pałacu w Owińskach pod Poznaniem. Jednak głównym źródłem dochodu okazały się drobne zlecenia, m.in. projektowanie naczyń.
|
||
Ponadto Schinkel działał jako ekspert budowlany. W 1815 pojechał do Nadrenii, skąd właśnie wycofały się wojska francuskie, by sporządzić raport o stanie budowli państwowych. W raporcie "Die Grundsätze zur Erhaltung alter Denkmäler und Altertüme in unserem Lande" Schinkel rekomendował powołanie do życia instytucji państwowej zajmującej się konserwacją zabytków. W październiku 1815 król wydał rozporządzenie, by wszystkie większe przebudowy obiektów państwowych były konsultowane z główną dyrekcją budów, co zapoczątkowało politykę konserwacji zabytków na terenie Prus. Sam Schinkel sporządził wiele ekspertyz, m.in. katedry św. Piotra i NMP w Kolonii, w której zachowanie i dalszą budowę angażował się osobiście. Popierał ochronę historycznych budowli, działał przeciwko ich wyburzaniu i zlecił sporządzenie listy zabytków. W 1830 pracował nad rekonstrukcją zamku Stolzenfels nad Renem koło Koblencji. W 1820 został mianowany członkiem Akademii Sztuk w Berlinie i objął stanowisko wykładowcy w Akademii Budowlanej.
|
||
Pod koniec lat 30. XIX w. Schinkel zapadł na zdrowiu. We wrześniu 1840 przeszedł udar mózgu, po którym był prawostronnie sparaliżowany, cierpiał na zaburzenia mowy, a następnie zapadł w śpiączkę, z której się nigdy nie obudził. Zmarł 9 października 1841 w swoim mieszkaniu służbowym w berlińskiej Akademii Budownictwa. Przeprowadzona obdukcja jako przyczynę udaru wykazała zaawansowaną miażdżycę tętnic mózgowych.
|
||
Początkowe działania malarskie Schinkla pozostawały pod wpływem prac Friedricha – Schinkel malował głównie pejzaże. W pracach malarskich Schinkel częściowo rozwijał rozwiązania architektoniczne, które później wykorzystywał w swoich projektach. Jego obrazy często ukazywały miasta idealne. Na berlińskiej wystawie sztuki w 1810 Schinkel przedstawił litografię "Gotycka katedra za drzewami". W 1811 został członkiem Królewskiej Pruskiej Akademii Sztuki.
|
||
Według azteckich legend do Mictlanu zstąpił bóg Quetzalcoatl po stworzeniu Słońca Ruchu ("Nahui Ollin"), czyli piątej epoki świata, aby z kości ludzi znajdujących się w świecie umarłych stworzyć nowych mieszkańców ziemi macehuales ("ci, którzy zawdzięczają swoje istnienie pokucie"). Quetzalcoatl prosił władców Mictlanu, Mictlantecuhtli i Mictlancihuatli o wydanie szczątków ludzi z poprzednich, nieistniejących już światów – te mitologiczne wydarzenia opisane są w "Annales de Cuauhtitlan", indiańskim dokumencie spisywanym między 1519 a 1570 r. n.e. w języku nahuatl;
|
||
Po rozbiorach Rzeczypospolitej znalazło się ono w granicach guberni mińskiej Imperium Rosyjskiego. W okresie wojny polsko - bolszewickiej od sierpnia 1919 do ok. 10 lipca 1920 miasto pozostawało w polskich rękach. Nosiło nazwę Kojdanów (biał. "Койданава"), do 1932, kiedy sowieci zmienili nazwę miasta na Dzierżyńsk, na cześć Feliksa Dzierżyńskiego, czyniąc je jednocześnie stolicą Polskiego Rejonu Narodowego im. Feliksa Dzierżyńskiego - autonomicznej polskiej jednostki administracyjnej. Starą nazwę zachowała okoliczna stacja kolejowa.
|
||
Największy znany: samica – 5,1 m; samiec – 6,2 m, 1600 kg
|
||
Przed 1990 rokiem Akajew był niezaangażowanym politycznie naukowcem (profesorem fizyki) i prezesem Kirgiskiej Akademii Nauk, raczej nieprzychylnie nastawionym do partii komunistycznej, aczkolwiek prowadził potem promoskiewską politykę – był też autorem pomysłu Wspólnoty Niepodległych Państw. W 1991 roku został przewodniczącym Rady Najwyższej Kirgistanu, prowadząc swój kraj do ogłoszenia niepodległości 31 sierpnia 1991 roku. Nie mając żadnych kontrkandydatów zwyciężył w wyborach prezydenckich w 1991 r., zdobywając 95% głosów. Był powtórnie wybierany w latach 1995 i 2000, choć wskazywano wtedy na naruszenia procedury wyborczej.
|
||
W 1950 roku zdobył Mistrzostwo Polski w hokeju na lodzie. W latach 1950-1955 używano nazwy Związkowiec Krynica (pod tą nazwą wywalczono tytuł Mistrzów Polski) i Unia Krynica. W latach osiemdziesiątych (od 1982 roku), po rozwiązaniu sekcji hokejowej CWKS Legia Warszawa i przeniesieniu kilku zawodników do Krynicy, klub nosił nazwę CWKS Legia KTH Krynica. Pod nazwą KTH działy także sekcje saneczkarstwa, narciarstwa, tenisa ziemnego, lekkoatletyczna, piłkarska (sekcja pod nazwą Zuber) i szachowa. Przedstawicielami klubu byli liczni olimpijczycy i reprezentanci Polski w hokeju i saneczkarstwie.
|
||
344 tys. mieszkańców ( 2000 )
|
||
Jeszcze w 1989 wyszedł na rynek EP "Penikufesin". Chociaż w czasie sesji nagraniowej zespół przeżył pożar i trzęsienie ziemi to jednak w sierpniu 1990 roku udało się wypuścić na rynek album "Persistance Of Time" i wyruszyć na trasę wraz z Iron Maiden (trasa nazywała się "No Prayer On The Road Tour") dołączył również do Slayera, Megadeth i Alice In Chains w serii koncertów Clash Of The Titans.
|
||
Kolejnym sukcesem był minialbum "Attack Of The Killer B`s", który zawierał wspólne nagranie z Public Enemy - "Bring The Noise". Zespół ten towarzyszył później Anthraxowi na wspólnej trasie koncertowej (wraz z Primus i Young Black Teens). Po jej zakończeniu zespół podpisał nowy kontrakt płytowy, z Elektra Records (współpraca z Island przestała się układać ze względu na słabą promocję ostatniego albumu). We wrześniu 1990 roku wraz z grupami Megadeth, Slayer, Testament, Alice in Chains oraz Suicidal Tendencies zespół ruszył w trasę Clash of the Titans. W 1992 z zespołu został również wyrzucony Joey Belladonna. Jako powód podano mały wkład pracy w działalność Anthraxu. Na jego miejsce został przyjęty John Bush z Armored Saint.
|
||
Zespół planował skończyć i wydać nowy materiał w roku 2009, jednak jego wydanie się opóźniło. W maju 2010 do grupy powrócił Joey Belladonna. 16 czerwca 2010 w ramach Sonisphere Festival zespół wystąpił w Polsce w Warszawie (Lotnisko Bemowo).
|
||
Wychował się w północnej Kalifornii. Zaczął pisać w siódmej klasie. Marzył, by zostać pilotem Phantoma F-4, ale ostatecznie trafił do oddziałów specjalnych US Marine Corps (3rd Marine Recon Battalion). Wojskową karierę podjął syn Glena, natomiast autor przez kilkadziesiąt lat pracował w różnych fabrykach koncernu General Motors. Uczęszczał na Uniwersytet Missouri i warsztaty dla pisarzy Clarion. Pierwszy utwór opublikował w 1970 roku.
|
||
Występował na deskach Teatru Nowego (1949–1960) i Teatru 7.15 (1960–1961), a następnie na scenach warszawskich: Teatru Dramatycznego (1961–1963), Teatru Powszechnego (1963–1969), Teatru Narodowego (1969–1974) i ponownie Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera (1974–2010). 31 sierpnia 2010 wycofał się z życia artystycznego z uwagi na postępującą utratę wzroku.
|
||
Intel 8080
|
||
Intel 8080 jest jednym z pierwszych mikroprocesorów, wyprodukowany przez Intela w kwietniu 1974. Jest 8-bitowym mikroprocesorem wykonanym w technologii n-MOS, pracującym z częstotliwością taktowania 2 MHz. Jest on uniwersalną jednostką centralną złożoną z jednostki arytmetyczno-logicznej, rejestrów roboczych i układu sterowania. Dane i instrukcje są przesyłane do i z pamięci za pośrednictwem 8-bitowej szyny danych, pamięć jest adresowana 16-bitową szyną adresową.
|
||
Wyprodukowany w 1978 roku 16-bitowy procesor 8086, który jest protoplastą wszystkich stosowanych w komputerach zgodnych z PC, zawiera wszystkie instrukcje procesora 8080 (chociaż mają one inne kody maszynowe) i dlatego jest zgodny na poziomie programu źródłowego w kodzie asemblera z procesorem 8080. Początkowo układ sprzedawano w cenie 360 USD; cena ta – wraz z pojawianiem się na rynku wersji układu innych producentów – malała do poniżej 2 USD w roku 1991.
|
||
W Polsce pod koniec lat 70. zakłady półprzewodnikowe CEMI produkowały mikroprocesor o nazwie MCY7880 w pełni zgodny z 8080 oraz dodatkowe układy wspomagające zgodne z układami Intela.
|
||
McKinley, Mount McKinley, Mount Denali (6194 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Ameryki Północnej, położony w górach Alaska (USA). McKinley zbudowany jest ze skał krystalicznych (głównie granitów i łupków krystalicznych). Jego masyw pokryty jest wiecznym śniegiem i lodowcami, a największy z nich - o długości ok. 50 km - to lodowiec Muldrow. Względem otaczających go dolin występuje u jego stoków jedna z największych deniwelacji na świecie - ponad 5 kilometrów. Ciśnienie na szczycie odpowiada ciśnieniu na wysokości 6900 m n.p.m. na terenach bliżej równika. Na szczycie notuje się bardzo niskie temperatury i wiatry dochodzące do 160 km/h.
|
||
Pierwszym Polakiem na szczycie McKinley był Marek Głogoczowski, który zdobył górę w 1970 r.
|
||
Męska linia Romanowów wygasła wraz ze śmiercią Piotra II w 1730 roku. W 1762 r. wnuk Piotra I Wielkiego, książę Holsztynu Karol Piotr Ulryk z dynastii Oldenburgów zasiadł na tronie imperatorów Rosji jako Piotr III Holstein-Gottorp-Romanow. Po okresie panowania jego żony Katarzyny II (1762-1796), jego potomkowie zasiadali na tronie rosyjskim do 1917 r. Od panowania Piotra III Holstein-Gottorp-Romanow niektórzy mówią o dynastii Holstein-Gottorp-Romanow (porównaj: Habsburgowie/Dom Habsbursko-Lotaryński) pomimo, że Piotr III wraz ze swymi potomkami przyjął nazwisko Romanow rezygnując z nazwiska rodowego.
|
||
Bardzo obszerna nowelizacja nastąpiła w 1990 r. w związku z transformacją ustrojową w Polsce. Przejście z gospodarki centralnie sterowanej na gospodarkę kapitalistyczną wywołało potrzebę dokonania głębokich zmian w kodeksie cywilnym, głównie w zakresie własności oraz umów (wprowadzono do kodeksu cywilnego np. zasadę swobody umów, która jest jednym z fundamentów gospodarki wolnorynkowej – mówi o niej art. 3531 kodeksu cywilnego).
|
||
Samolot w wersji rozpoznawczej oblatany 21 maja 1973 roku. Oznaczenie SF od "Spanings Foto" - "samolot rozpoznania fotograficznego". Dostawy do jednostek rozpoczęły się w 1977 i do początku 1980 dostarczono 28 maszyn tego typu. SF-37 Viggen zastąpił w roli rozpoznawczej samolot S 35E Draken.
|
||
Początkowo nie przewidywano budowy dwumiejscowej wersji Viggena, ale Szwedzkie Siły Powietrzne zdecydowały o powstaniu takiej odmiany. Nowy samolot oznaczony jako SK 37 ("SK" od "Skol" - "szkolny") został oblatany 2 lipca 1970 roku, a pierwszy z 17 egzemplarzy seryjnych dostarczono w czerwcu 1972.
|
||
Myśliwiec przechwytujący JA 37 ("J" od "Jakt" - "myśliwiec") został oblatany 27 września 1974 roku, a pierwsza maszyna produkcyjna 4 listopada 1977. Myśliwce JA 37 zaczęły trafiać do jednostek w 1980 roku, a do czerwca 1990 wyprodukowano 149 maszyn tego typu.
|
||
W górnej części doliny znajdują się Teriańskie Stawy, w tym dość duży i o regularnym kształcie Niżni Teriański Staw ("Nižné Terianske pleso" (ok. 1940 m n.p.m., o powierzchni 4,9 ha i ok. 43,0 m głębokości). Wyżej znajdują się dwa znacznie mniejsze stawy: Wyżni Teriański Staw ("Vyšné Terianske pleso", ok. 2124 m) oraz Mały Teriański Stawek ("Malé Terianske pleso", ok. 2115 m).
|
||
Po wybuchu II wojny światowej Metaksas zdołał zachować neutralność kraju mimo coraz bardziej skomplikowanej sytuacji politycznej na Bałkanach. Kulminacyjnym punktem włoskich prowokacji było storpedowanie krążownika "Elli" w porcie Tinos 15 sierpnia 1940. Mimo oczywistych dowodów (szczątki włoskiej torpedy) Grecja i na tę prowokację nie zareagowała. Wkrótce jednak Włochy przedstawiły Grecji ultimatum, które w swej istocie pozbawiało niepodległości państwo greckie (m.in. postulat swobodnego przemarszu wojsk włoskich przez terytorium Grecji). 28 października 1940 Metaksas odrzucił je, co stało się pretekstem włoskiej agresji.
|
||
W sierpniu 1919 powrócił do służby w żandarmerii. Zajmował kolejno stanowiska: oficera do zleceń Dowództwa Żandarmerii Polowej, dowódcy Żandarmerii Polowej od 27 września 1920 i dowódcy 3 Dywizjonu Żandarmerii w Grodnie od 7 lipca 1922 do 22 grudnia 1927. W latach 1927–1928 był komendantem Miasta Brześć. W lutym 1928 przydzielony do Komendy Miasta Warszawy z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego. Od 12 grudnia 1928 do 1 marca 1939 pełnił służbę na stanowisku komendanta głównego Straży Granicznej. 19 marca 1938 został awansowany do stopnia generała brygady. 1 marca 1939 przeniesiony w stan spoczynku.
|
||
Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii, w obozie w Ploeszti. Następnie przedostał się na Bliski Wschód, gdzie od grudnia 1940 do kwietnia 1943 przebywał w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie. Od kwietnia 1943 do 1947 pozostawał bez przydziału. Za zgodą władz polskich, a na zlecenie władz brytyjskich organizował i kierował szkoleniem służb porządkowych w Palestynie.
|
||
Od listopada 2010 do swojej śmierci był członkiem Faculty of 1000.
|
||
Klimzowiec powstał w latach 1850-1866 wokół młyna wybudowanego przez Jacka Klimzę (stąd też nazwa, pochodząca od niem. "Klimsawiese", "Łąka Klimzy"). W roku 1860 ludność Klimzowca liczyła ok. 1200 mieszkańców, a w 1866 roku już ponad 2000. W 1868 roku Klimzowiec wszedł w skład nowotworzonego miasta Koenigshuette-OS (Królewska Huta).
|
||
Mother Earth – drugi studyjny album holenderskiej grupy Within Temptation, wydany w Holandii 4 grudnia 2000 roku. W innych częściach Europy płytę wydano 21 sierpnia 2001. Zespół zbliża się tu do metalu symfonicznego ze sporą domieszką motywów gotyckich, celtyckich i chórów. Płyta odniosła wielki sukces, co wstrzymało na jakiś czas prace grupy nad następnymi wydawnictwami. W styczniu 2003 roku w Niemczech i krajach sąsiednich nakładem wytwórni GUN Records wydano reedycję albumu uzupełnioną o 4 dodatkowe utwory. Ta sama edycja została wydana także w Wielkiej Brytanii we wrześniu 2004 roku przez wytwórnię Sanctuary Records. 28 września 2007 roku w Wielkiej Brytanii nakładem wytwórni Roadrunner Records wydano kolejną reedycję płyty, tym razem z 4 bonusowymi utworami wykonywanymi na żywo. Tę samą edycję pomniejszoną o jeden utwór bonusowy wydano w USA 5 sierpnia 2008 roku razem z albumem "The Silent Force". Płyta sprzedała się w Europie w ilości ponad 350,000 egzemplarzy. Uzyskała status platynowej w Holandii i Niemczech oraz złotej w Belgii.
|
||
30 grudnia Judenicz rozpoczął operację erzurumską. Natarcie zaskoczyło wojska tureckie. Część wojsk wyszła na tyły przeciwnika. Wojska tureckie rozpoczęły odwrót na Erzurum. Pokonując wysokie szczyty gór zimą, 1 lutego wojska Judenicza rozpoczęły oblężenie Erzurum i po 5-dniowym szturmie, 16 lutego zajęły twierdzę. W czasie operacji wzięto do niewoli ponad 8 tys. żołnierzy 9 sztandarów i 315 dział. 3 Armia Turecka straciła ponad połowę stanu osobowego i prawie całą artylerię. Straty wojsk Judenicza wyniosły: 2300 zabitych, 14700 rannych i odmrożonych.
|
||
Od 2 października do 28 listopada 1919 był naczelnym dowódcą Białej Armii Północno-Zachodniej. W końcu listopada, kiedy wojska Armii Czerwonej przeszły do natarcia, zmuszony był do odwrotu i wycofania się do Estonii, gdzie armia została rozbrojona. Główną bazą jego działalności był jeszcze za okupacji niemieckiej Psków. Jego priorytetowym celem było zdobycie Piotrogrodu, nigdy mu się to jednak nie udało, gdyż za każdym razem był powstrzymywany przez jednostki 6 i 7 Armii Czerwonej stacjonujących w okolicy miasta. W sumie miasto atakował parokrotnie, zawsze był odrzucany przez bolszewików do Estonii, która tolerowała obecność jego armii dopóty, dopóki istniały realne szanse na zwycięstwo białych w wojnie domowej. Kiedy jednak na początku roku 1920 było jasne, że czerwoni zwyciężą, Estonia chcąc uniknąć wkroczenia armii bolszewickiej na swoje terytorium i uniknąć otwartego opowiedzenia się po którejś ze stron, oznajmiła białym, że nie mogą dłużej stacjonować w Estonii i muszą się z niej ewakuować, w przeciwnym razie zostaną przez armię estońską rozbrojeni i wydani bolszewikom. W takiej sytuacji Judenicz postawił wszystko na jedną kartę i pośpiesznie zorganizował atak na Piotrogród i Psków. Dzięki czynnikowi zaskoczenia prawie udało mu się zdobyć oba miasta, jednak na skutek olbrzymiej przewagi liczebnej czerwonych, biali zostali odrzuceni i przygwożdżeni do granicy estońskiej. Od masakry uratowała ich brytyjska flota, która część armii przewiozła w bezpieczne miejsce. W styczniu 1920 został aresztowany przez gen. majora Stanisława Bułak-Bułachowicza. Zwolniony, udał się na emigrację do Francji, w której mieszkał do końca życia. Zmarł w 1933 roku. Możliwe, że został otruty przez GRU. Odznaczony Orderem Świętego Jerzego.
|
||
Od 2000 członek, a w latach 2000–2006 Sekretarz Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej. Od 1 września 2006 Dyrektor Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau. Współtwórca Międzynarodowego Centrum Edukacji o Auschwitz i Holokauście i wiceprezes Rady tego Centrum. W 2009, współtwórca i prezes Fundacji Auschwitz-Birkenau.
|
||
Od 2009 roku jest członkiem Rady Muzeów przy Ministrze Kultury (kadencja IV i V), a w 2010 roku został powołany na 4-letnią kadencję jako członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Ponadto jest wiceprzewodniczącym Rady Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi, członkiem pierwszej kadencji Rady, a od 2012 roku Rady Powierniczej Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku. Członek Rady Fundacji na rzecz Maximilian-Kolbe-Werk, założonej przez Konferencję Episkopatu Niemiec. Od 2011 r. członek zarządu stowarzyszenia Pamięci Maison d'Izieu we Francji.
|
||
W 2006 roku został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Złotym Krzyżem Zasługi w 2006. 15 kwietnia 2008 został również przez niego odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a 20 stycznia 2010 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
|
||
Michaił Jefimowicz Fradkow, ros. "Михаил Ефимович Фрадков" (ur. 1 września 1950 we wsi Kurumocz k. Samary) – rosyjski ekonomista i polityk; przez wiele lat pracował w radzieckich instytucjach handlu zagranicznego; w latach 90. był szefem rosyjskich Ministerstw – Zagranicznych Stosunków Gospodarczych oraz Handlu; w latach 2001-2003 kierował policją podatkową; od 5 marca 2004 do 14 września 2007 Premier Federacji Rosyjskiej; od 9 października 2007 stoi na czele Służby Wywiadu Zagranicznego.
|
||
31 maja 2000 został pierwszym zastępcą sekretarza Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej odpowiedzialnym za bezpieczeństwo gospodarcze, a 28 marca 2001 stanął na czele Federalnej Służby Policji Podatkowej, odpowiedzialnej za ściganie przestępstw podatkowych i kierował nią do jej rozwiązania w marcu 2003. W maju tego samego roku został pełnomocnym przedstawicielem Rosji przy Unii Europejskiej w randze ministra z siedzibą w Brukseli. Dodatkowo, w czerwcu został także mianowany specjalnym przedstawicielem prezydenta Rosji ds. rozwoju stosunków z Unią Europejską.
|
||
Początki miejscowości sięgają X wieku. Pierwotnie Mikstat nosił nazwę Mixstadt (niem. "Mücke" – komar, "Stadt" – miasto). Nazwa wywodzi się od pobliskiej wsi Komorów. Prawa miejskie otrzymał około roku 1366. Wydano wówczas przywilej, w którym Janko – syn Mikołaja Zaremby, pan i dziedzic na Komorowie – sprzedaje wójtostwo w mieście Mixtad. Po pożarze (1479) odbudowane w roku 1528 otrzymało od Zygmunta Starego powtórny akt lokacyjny co przyczyniło się do ożywienia gospodarczego w mieście. W 1590 Zygmunt III Waza nadaje miastu przywilej na cztery jarmarki w roku. Od czasów zaborów stopniowo tracił na znaczeniu. W 1942 roku landrat ostrowski podjął decyzję o przesiedleniu w okolicę miasta ok. 2000 Polaków (tzw. Polenreservat) – robotników przymusowych. W 1943 akcję zarzucono. Obecnie związany z powiatem ostrzeszowskim, w przeszłości także z powiatem ostrowskim (1934-1955) i kępińskim (przed 1934 – przejściowo należał do niego Ostrzeszów wraz z okolicami). W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. kaliskiego. Z Mikstatem związani są także poseł Andrzej Grzyb i pedagog i budowniczy Bogdan Toboła, w Mikstacie urodził się także Rafał Dutkiewicz – prezydent Wrocławia.
|
||
Brał udział w powstaniu 1794 na Litwie. Później był agentem polskim w Konstantynopolu i w Paryżu. W 1802 r. po rozwodzie z Izabelą Lasocką, ożenił się z włoską śpiewaczką Marią de Neri. W 1810 r. wycofał się z działalności emigracyjnej i został senatorem rosyjskim. Odziedziczył po swoim stryju Franciszku Ksawerym Ogińskim (1742–1814) piękną posiadłość Zalesie – położone w połowie drogi między Wilnem a Mińskiem. W 1822 r. przeniósł się na stałe do Włoch i w 1823 zamieszkał we Florencji.
|
||
[[Plik:Henryk Zielinski IDphoto July1970.jpg|thumb|180px|prof. Henryk Zieliński, 1970 ]]
|
||
Henryk Zieliński (ur. 22 września 1920 r. w Szembruczku koło Grudziądza, zm. 6 marca 1981 we Wrocławiu) – historyk, profesor zwyczajny Uniwersytetu Wrocławskiego. Syn nauczyciela języka polskiego na pograniczu polsko-niemieckim na Pomorzu, żołnierz kampanii wrześniowej w 1939, ranny w bitwie nad Bzurą, jeniec oflagów i stalagów. Po zwolnieniu z obozu i przybyciu do Krakowa w 1944 student tajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego, a po zakończeniu wojny absolwent tej uczelni. Wieloletni pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego (w latach 1970-1972 – profesor Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
|
||
W 1950 obronił doktorat z historii, w 1955 powołano go na stanowisko docenta. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1962. W latach 1965-1966 był dziekanem Wydziału Filozoficzno-Historycznego UWr. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1971 – w okresie, kiedy od 1970 do 1972 roku mieszkał w Katowicach i pracował na Uniwersytecie Śląskim; piastował tam funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego i dyrektora Instytutu Historii. Po powrocie do Wrocławia objął na Uniwersytecie Wrocławskim kierownictwo Zakładu Historii Polski i Powszechnej XX wieku; funkcję tę pełnił do śmierci.
|
||
W tym samym okresie działacze Klubów Inteligencji Katolickiej brali coraz bardziej aktywny udział w formowaniu opozycji demokratycznej w Polsce. Wojciech Ostrowski i Wojciech Onyszkiewicz zostali członkami KOR, wielu członków współpracowało z KOR, Andrzej Wielowieyski członkiem grupy "Doświadczenie i Przyszłość", a Bohdan Cywiński wykładowcą TKN. W sierpniu 1980 5 członków KIK z Tadeuszem Mazowieckim, Andrzejem Wielowieyskim i Bohdanem Cywińskim zostało ekspertami gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, biorąc udział w negocjacjach z rządem, czego efektem było podpisanie porozumienia z "Solidarnością".
|
||
Struktury poziome - w latach 1980 - 1981 ruch społeczny inspirowany przez „Solidarność” zmierzający do zastąpienia hierarchicznego, scentralizowanego zarządzania państwem - w tym także strukturami PZPR - porozumieniami na szczeblach najniższych, lokalnych.
|
||
Uczestnik licznych wypraw naukowych, m.in. do Chin i Wietnamu (1957, 1965) i Indii (1967). W 1958 brał udział w pierwszej powojennej polskiej wyprawie na Spitsbergen a w latach 1958/1959 stanął na czele polskiej grupy w czasie ekspedycji radzieckiej na Antarktykę. Brał udział w przejęciu przez Polskę byłej radzieckiej stacji badawczej "Oazis" w Oazie Bungera i nadaniu jej imienia Antoniego Bolesława Dobrowolskiego. W szczególności przypadł mu w udziale zaszczyt podniesienia polskiej flagi nad stacją. W 1970 został zaproszony do francuskiej ekspedycji na Saharę w poszukiwaniu śladów staropaleozoicznego zlodowacenia kontynentalnego.
|
||
Dzieci kapitana Granta (W 1910 i 1925 powieść została wydana pod tytułem Między niebem i ziemią .) (fr. "Les Enfants du capitaine Grant" 1868) – trzytomowa powieść przygodowa Juliusza Verne'a z cyklu literackiego "Niezwykłe podróże". Pierwsza część tzw. dużej trylogii vernowskiej ("Dzieci kapitana Granta", "Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi", "Tajemnicza wyspa").
|
||
Studia zakończył w roku 1977. Po ich ukończeniu przez dwa lata pracował w Procter & Gamble jako asystent menedżera produktu, gdzie dzielił biuro z Jeffreyem Immeltem – późniejszym prezesem GE. Mimo dobrych wyników w pracy postanowił kontynuować naukę na Stanford Graduate School of Business. Jednak kiedy w 1980 roku dostał propozycję współpracy od Gatesa w rozwijającym się dopiero Microsofcie, porzucił studia. Na początku miał pracować tylko przez okres letnich wakacji, jednak po długich namowach zgodził się przyjąć propozycję pracy na stałe. Został zatrudniony jako 24 pracownik Microsoftu z pensją w wysokości 50000 USD rocznie. Otrzymał także 8% udziałów w przedsiębiorstwie, które w 1981 zostało przemianowane na spółkę. Ballmer zajmował się budową struktury finansowej firmy, później pracował między innymi w dziale sprzedaży oraz dziale systemów operacyjnych. W 1998 uzyskał awans na stanowisko głównego dyrektora, a po dwóch latach, 13 stycznia 2000 roku, zastąpił Gatesa na stanowisku CEO. Uzyskał dzięki temu pełną kontrolę nad finansami firmy, jednak to Gates nadal kierował technologiczną wizją spółki i przez to często dochodziło między nimi do spięć. W 2003 sprzedał 2/3 swoich udziałów w Microsofcie, pozostawiając sobie jedynie 4%.
|
||
Wybuch drugiej wojny światowej zastał go na "Darze Pomorza" w czasie rejsu szkolnego. Na polecenie władz udał się do Sztokholmu, a potem do Szkocji. Następnie wrócił do GAL-u i pływał na statkach pasażerskich przekształconych w transportowce. Został starszym oficerem polskiego flagowego statku pasażerskiego "MS Piłsudski" i w listopadzie 1939 r., przeżył jego zatopienie, podczas którego został poważnie ranny w głowę. Po wyleczeniu został starszym oficerem kolejnego transatlantyka, "MS Chrobry" i w 1940 r. przeżył jego zbombardowanie i zatopienie w kampanii norweskiej. Został ponownie ranny, odnowił mu się ciężki uraz z poprzedniego wydarzenia i wskutek tego stan zdrowia utrudniał mu potem służbę na morzu.
|
||
Od 1958 roku publikował artykuły w czasopismach "Morze", "Tygodnik Morski", "Litery". W 1960 roku wydał książkę "Znaczy Kapitan", która cieszyła się dużą popularnością i przyniosła autorowi wiele nagród i wyróżnień. Pozycja ta była wielokrotnie wznawiana i przekładana na języki obce.
|
||
Początkowo jedyną czcionką dostępną dla Notatnika był Fixedsys. W systemach Windows NT 4.0 i 98 dodano możliwość zmiany czcionki, natomiast w Windows 2000 czcionkę Fixedsys zastąpiono czcionką Lucida Console.
|
||
Notatnik dołączony do systemów Windows 2000 i Windows XP rozpoznaje pliki wykorzystujące Unicode nawet w przypadku braku znacznika kolejności bajtów. Funkcja odpowiedzialna za ten proces jest jednak niedoskonała, skutkiem czego Notatnik rozpoznaje niektóre zapisane małymi literami w kodowaniu ASCII teksty jako UTF-16. W rezultacie aplikacja odczytuje i wyświetla plik o treści np. "xxxx xxx xxx xxxxx" jako zapisany w Unikodzie (istotne jest tutaj użycie małych liter oraz pogrupowanie znaków w 4 wyrazy o odpowiedniej długości tj. 4, 3, 3 i 5 znaków; przy czym działają tylko niektóre kombinacje). Jeśli w systemie zainstalowana jest odpowiednia czcionka, Notatnik wyświetli ciąg znaków pisma chińskiego.
|
||
W grudniu 2000 r. NVIDIA Corporation wykupiła 3dfx włączając patenty oraz własność intelektualną.
|
||
Firma nVidia wprowadzając chipsety 780i, 780a i 790i udostępniła technologię 3-way SLI pozwalająca łączenie trzech kart graficznych. Z technologii 3-way SLI można korzystać też nieoficjalnie na płytach z nForce 680i. Karty które można łączyć w 3-Way SLI to: 8800 GTX, 9800 GTX/GTX+, GTX 260/260 Core 216, GTX 280, GTX 285. Powstała też karta Asus 9800 GT która miała wspierać 3-way SLI.
|
||
27 maja 2010 pojawił się obszerny poradnik dotyczący uruchomienia trybu SLI, na płytach głównych, które wstępnie go nie obsługują.
|
||
W roku 1940 w Paryżu rozpoczęły się pierwsze manifestacje studentów i uczniów skierowane przeciwko okupacji niemieckiej i rządowi w Vichy, który został utworzony w celu kolaboracji z nazistowskim rządem Niemiec i na którego czele stanął polityk francuski marszałek Philippe Pétain. Ruch oporu rozwinął się silniej w strefie nieokupowanej przez Niemcy a słabiej w strefie okupowanej. W Armii Rozejmowej utworzonej po kapitulacji Francji rozwinęła działalność Organizacja Ruchu Oporu Armii. W listopadzie 1942 Niemcy wkroczyli do strefy dotychczas nieokupowanej-tym samym prawie całe terytorium Francji znalazło się pod okupacją.
|
||
Według danych z 31 grudnia 2010 r. powiat miał 76 168 mieszkańców.
|
||
Pierwsze pogłoski o konsoli, początkowo znanej pod nazwą roboczą Dolphin, ukazały się w 1999 roku. Po raz pierwszy konsola została pokazana na targach SpaceWorld w 2000 roku. Po wydaniu konsola, według oficjalnych danych Nintendo do końca marca 2008, została sprzedana w liczbie około 21,7 mln sztuk.
|
||
Chaoit ("biały węgiel") – rzadki biało-szary minerał odkryty w przeobrażonym graficie w kraterze Nördlinger Ries w Bawarii. Na podstawie badania dyfrakcji elektronowej zasugerowano, że chaoit może mieć strukturę karbinu (alotropowej odmiany węgla o strukturze polialkinu -(C:::C)n-). Potwierdzeniem tych wniosków mogą być doniesienia o uzyskaniu identycznych struktur poprzez sublimację grafitu w temperaturze 2400 – 2700 °C lub poprzez naświetlanie grafitu laserem w wysokiej próżni (otrzymane w ten sposób substancje nazwano cerafitem). Jednak późniejsza publikacja zakwestionowała karbinową budowę chaoitu, przypisując uzyskane wyniki dyfrakcji zanieczyszczeniu minerału gliną; nie udało się też ww. eksperymentów otrzymywania cerafitu i istnienie "białego grafitu" uznane zostało za wysoce nieprawdopodobne.
|
||
Syn rzeźnika, studiował filologię na Uniwersytecie Lwowskim. Działacz konspiracyjnych związków demokratyczno-niepodległościowych w Galicji. W 1846 roku za działalność spiskową skazany na karę śmierci, ułaskawiony zamieszkał we Lwowie i podjął prace w Bibliotece Pawlikowskich. Zagrożony ponownym aresztowaniem w 1846 udał się do Francji, po ogłoszeniu amnestii w 1865 roku wraca. Od 1870 roku członek rady szkolnej krajowej. W latach 1860-1883 był członkiem honorowym Poznańskego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
|
||
Jedyna święta księga Samarytan – Pięcioksiąg (podobny do żydowskiego, a nazywany przez nich Zwojem Abisza) jest spisana w języku samarytańskim hebrajskim w alfabecie samarytańskim. Jego najstarsza wersja ma mieć podobno znacznie ponad 3000 lat i została spisana 12 lat po zawładnięciu ziemią Kanaan przez Żydów. W liturgii Samarytanie używają sporadycznie również języka samarytańskiego aramejskiego oraz hebrajskiego standardowego i arabskiego (te dwa ostatnie nie są uznawane za „języki święte”). Co ciekawe najbardziej wyraźne różnice w wymowie samarytańskiej i hebrajskiej dotyczą imion i określeń Boga. Za jednego z głównych twórców liturgii samarytańskiej uznawany jest żyjący na przełomie III i IV wieku rabin Baba Rabba.
|
||
W grupie z Kiryat Luza istnieje ruch pragnący stworzyć całkowicie samowystarczalne osiedle na Gerazim. Obecnie Samarytanie zajmują się głównie handlem – przewożą towary między Izraelem a Autonomią, co ułatwiają im specjalne przepustki i izraelskie paszporty. Wspólnota boryka się z jednym z najwyższych na świecie odsetkiem wad genetycznych, co wywołane jest zawieraniem od 2400 lat małżeństw wyłącznie wewnątrz niewielkiej wspólnoty. Zapobieganiu tym chorobom służy specjalne prawo małżeńskie, które nakazuje każdej samarytańskiej młodej parze otrzymanie zgody genetyka ze "Szpitala Tel HaShomer" przed rozpoczęciem pierwszego etapu procedury ślubnej – propozycji (hebr. Kidduszin). Religia i tradycja nakazują spisanie specjalnego kontraktu (hebr. ketuba) przed zawarciem małżeństwa i podpisanie go przez narzeczonych. Rozwód następuje wraz z wręczeniem przez męża żonie listu (dokumentu) rozwodowego (hebr. Sefer krytet).
|
||
Do lat 70. XIX w. Widzew stanowił względem Łodzi głównie zaplecze surowcowe i żywnościowe oraz miejsce, w którym pomieszkiwali nieraz po kilka lat wiejscy przybysze – pracownicy łódzkich fabryk. Ten stan rzeczy zmienił się za sprawą Juliusza Kunitzera. Szukając terenów pod budowę zakładów bawełnianych trafił on do Widzewa. Miejsce to okazało się wprost idealne dla inwestorów. Doskonała lokalizacja tuż przy Szosie Rokicińskiej zapewniała, podobnie jak linia kolejowa fabrycznołódzka, swobodny dowóz surowców i wywóz produkcji. Ponadto przez wieś przepływała rzeczka Jasień, mogąca zaopatrzyć fabryki w wodę wykorzystywaną w procesie produkcji włókienniczej, zaś w okolicy było mnóstwo taniej siły roboczej. W 1879 Kunitzer odkupił od Ludwika Meyera, zakupione przez tego drugiego rok wcześniej od chłopów Widzewa, grunty położone pomiędzy dzisiejszymi ulicami Niską i Szpitalną. W stosunkowo szybkim czasie J. Kunitzer wespół z J. Heinzlem zbudowali sporych rozmiarów kompleks fabryczny, nazwany później Widzewską Manufakturą. W cieniu fabrycznych murów fabrykant pobudował domy robotnicze przy widzewskiej fabryce tzw. "Domki Kunitzerowskie". Parterowe, drewniane, tandetnie wykonane, przypominały budynki rzemieślnicze wznoszone w 1. połowie XIX wieku. Osiedle powstawało stopniowo w ostatnich latach XIX w. W 1900 liczyło 158 domów drewnianych i 8 murowanych, ulokowanych w kilku długich szeregach, głównie przy ulicach: Niciarnianej, Kunitzera, Józefa, i po obu stronach Szosy Rokicińskiej. Był to jedyny, unikatowy przykład tego typu zabudowy w Łodzi. Tzw. "Domki Kunitzerowskie" zostały rozebrane w większości po 1945, kilkanaście z nich przetrwało do lat 60. a nawet 70. XX w.
|
||
Rozwojowi przemysłowemu Widzewa towarzyszył wzrost liczby mieszkańców. Podczas gdy w 1880 zamieszkiwało ten obszar niespełna 500 osób, to w 1901 już ponad 4 tysiące.
|
||
Oddziały partyzanckie liczyły około 18 tysięcy osób, zaś armia słowacka po mobilizacji około 46 tysięcy żołnierzy. Oddziały te utworzyły 1 Armię Czechosłowacką. Powstańcy uzyskali wsparcie z ZSRR – na tereny opanowane przez powstańców przerzucona została 2 Czechosłowacka Samodzielna Brygada Desantowa, zrzuty broni oraz czechosłowacki pułk lotnictwa, który wylądował na zajętym przez nich lotnisku. Dysponowali 46 tysiącami karabinów, 4 tysiącami pistoletów maszynowych, 2700 karabinami maszynowymi, 200 działami i moździerzami, 24 czołgami, 4 działami pancernymi, 3 improwizowanymi pociągami pancernymi i pułkiem lotnictwa liczącym 34 samoloty – 1/4 żołnierzy 1 Armii Czechosłowackiej nie miała broni. Siły powstańcze podzielone były na 6 grup taktycznych.
|
||
W nakręconym w 1940 roku niemieckim filmie propagandowym Kampfgeschwader Lützow o kampanii wrześniowej samoloty "Avia B-534" odtwarzały polskie samoloty myśliwskie, latając z polskimi znakami rozpoznawczymi.
|
||
Według danych z 31 grudnia 2010 r. powiat miał 62 948 mieszkańców.
|
||
Dla każdego pierwiastka istnieją charakterystyczne poziomy temperatury i gęstości, przy których wytwarzanie widzialnych linii absorpcyjnych jest najbardziej efektywne. W krańcowo wysokich temperaturach, jak w gwiazdach typu O, atomy gazu ulegają jonizacji, czyli tracą elektrony. Ponieważ w takich warunkach mogą przetrwać tylko atomy o najsilniejszym wiązaniu między jądrem a elektronami, takie jak pojedynczo zjonizowany hel, w widmie dominują linie atomów zjonizowanych. Przy temperaturze około 5800 K, jak w gwiazdach typu G, np. na Słońcu, atomy takich metali jak żelazo i nikiel nie ulegają rozerwaniu i pozostają neutralne. W temperaturach poniżej 3500 K, w gwiazdach typu M, mogą istnieć nawet cząsteczki, jak np. tlenek tytanu.
|
||
Klasy R i N zawierają gwiazdy o temperaturach efektywnych bliskich tym z klas G, K i M, ale ich widma pokazują bardzo dużą zawartość molekuł węgla. Obecnie te dwie klasy są połączone w jedną klasę C, właśnie z powodu linii węgla w widmie. Teraz wiemy, że w ponad 3000 gwiazd, zawierających olbrzymie zespoły molekularne CN, C2 i CH, obfitość węgla w odniesieniu do zawartości tlenu, jest cztery albo pięć razy większa niż w gwiazdach o takiej samej temperaturze efektywnej. Czynione są próby wyjaśnienia pochodzenia tych obiektów, w oparciu o ewolucję gwiazd. Istnieje możliwość, że to duże obiekty, o masie równej kilku masom Słońca, w których spalanie helu dało początek produkcji węgla, który osadzał się w pobliżu jądra gwiazdy. Ruchy spowodowane różnicami temperatur mogłyby przenosić produkty reakcji jądrowych, głównie węgiel, w pobliże powierzchni gwiazdy, dlatego jest on dostrzegalny w składzie widma. Ten mechanizm mógłby wyjaśnić jakościowy skład (wygląd) widma, ale nie odnosi się on do pomiarów ilościowych.
|
||
Polskie Towarzystwo Juliusza Verne'a (PTJV) - społeczna organizacja założona w 2000 roku dla popularyzowania dorobku dziewiętnastowiecznego pisarza i poety Juliusza Verne'a. Siedzibą stowarzyszenia jest Warszawa. Obecnie PTJV zrzesza ponad stu członków mieszkających w Polsce oraz w Europie i Australii.
|
||
Na przełomie 2009 i 2010 r. przy współpracy PTJV ukazała się w Wydawnictwie Zielona Sowa seria "Podróże z Verne'em", składająca się z 14 powieści Juliusza Verne'a w 17 tomach, w nowych tłumaczeniach, z kompletem XIX-wiecznych ilustracji i wnikliwymi przypisami.
|
||
W związku z utratą przez bolszewików poparcia społecznego potrzebna była zmiana polityki wewnętrznej państwa radzieckiego i realizacje przynajmniej niektórych obietnic. Już od 1920 roku Lew Trocki domagał się zniesienia kontyngentów w rolnictwie. Ostatecznie w 1921 roku, chcąc uniknąć obalenia rządu i utrwalić swą władzę, na X Zjeździe Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików) uchwalono przedstawioną przez Lenina nową doktrynę polityki gospodarczej – NEP.
|