daut2021-po16/TaskA03/polish_wiki_excerpt.exp

Firma powstała w 1992 r., z połączenia Authorware, Inc. (twórców pakietu Authorware) i MacroMind-Paracomp (producenta Macromind Director). W 1999 r. Macromedia zakupiła firmę Allaire i jej biznesowe oprogramowanie sieciowe, w tym edytor HomeSite. W 2003 zakupiono eHelp Corporation, produkującą oprogramowanie do tworzenia systemów pomocy, jak RoboHelp, RoboDemo (obecnie Captivate) i RoboInfo.
Authorware - firma powstała w 1987 r., założona przez Michaela Allena, jak również projekt multimedialny opracowany przez tę firmę. Allen był współtwórcą PLATO Learning Management System (PLM) - systemu nauczania rozwijanego w latach 70. Firma Authorware połączyła się w 1992 r. MacroMind-Paracomp, tworząc firmę Macromedia. Macromedia została w roku 2005 zakupiona przez Adobe Systems.
27 stycznia 1945 Trzciankę zajęły wojska radzieckie i po 173 latach powróciła ona w granice państwa polskiego. Ludność miasta została wysiedlona do Niemiec i zastąpiona polskimi osadnikami. Na początku 1945 r., w związku z działaniami Pełnomocnika Rządu na Obwód Trzcianecki, przywrócono również przedrozbiorową nazwę miasta – Trzcianka.
34 Pułk Piechoty powstał 7 grudnia 1918 z 2 Pułku Piechoty PSZ ("Polnische Wehrmacht") oraz członków POW i ochotników z Podlasia. Już 1 listopada 1918 r. na rozkaz władz wojskowych polskich do Dęblina przybył na czele niewielkiego oddziału mjr Aleksander Jerzy Narbutt-Łuczyński. Zażądał i wyegzekwował on tego samego dnia od komendanta twierdzy – austriackiego mjr. Nemansky'ego wydanie twierdzy w ręce polskie. Wycofujący się w popłochu Austriacy przekazali twierdzę Dęblin ze wszystkimi magazynami i składami wojskowymi. Początkowo Pułk przyjął nazwę "4 Pułk Piechoty" (powstał tylko 1 batalion kpt. Ludwika Bittnera). Z rozkazu Sztabu Generalnego z dnia 7 grudnia 1918 4 Pułk Piechoty został przemianowany na 34 Pułk Piechoty. Mjr Aleksander Łuczyński został zatwierdzony na stanowisku dowódcy pułku. Nowo tworzący się pułk otrzymał jako kadrę oficerską od Dowództwa Okręgu Generalnego – Lublin 36 oficerów z kursów oficerskich dla oficerów z byłej armii carskiej w Zajezierzu k. Dęblina. Inni oficerowie i podoficerowie rekrutowali się spośród Legionów oraz z armii austriackiej. Mjr Aleksander Łuczyński aby ułatwić trud organizacyjny stworzył 15 grudnia baon etapowy nr 34 przeznaczony do służby garnizonowej i wartowniczej w twierdzy Dęblin. Jednocześnie stworzył 3 półbataliony o pełnej kadrze oficerskiej (zamierzał je w przyszłości rozwinąć do pełnych etatów). W końcu grudnia DOG – Lublin zażądało bezzwłocznego wystawienia przynajmniej jednego pełnego batalionu na potrzeby frontu lwowskiego. Z kadry oficerskiej III półbaonu oraz z szeregowych pozostałych półbatalionów został zorganizowany naprędce III batalion pod dowództwem kpt. Bębenkowskiego. 31 grudnia III batalion został przetransportowany z Dęblina do Białej Podlaskiej, opuszczonej dopiero przez Niemców. Po kilku dniach pobytu w Białej Podlaskiej został na rozkaz DOG – Lublin zawrócony do Dęblina. W międzyczasie I i II półbataliony zostały już uzupełnione przez napływających ochotników. W dniach 7-14 stycznia 1919 r. cały pułk stopniowo przetransportowano do Białej Podlaskiej, gdzie został włączony do Grupy gen. Listowskiego. W tym okresie pułk czerpał uzbrojenie i umundurowanie z dęblińskiej twierdzy. Bataliony pułku zostały wyposażone w karabiny włoskie i austriackie zaś umundurowanie i ekwipunek były poniemieckie.
Obsada personalna pułku w 1924 r.
Obsada personalna pułku w 1928 r.
Obrona Poczty Polskiej w Gdańsku – jedno z pierwszych starć zbrojnych II wojny światowej, obrona gmachu Poczty Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku przez zorganizowaną grupę polskich pocztowców. Trwała od rana do wieczora 1 września 1939 r.
W 1995 r. Sąd Krajowy w Lubece przeprowadził rewizję procesu pocztowców, stwierdzając m.in. pogwałcenie reguł postępowania sądowego i naruszenia postanowień IV konwencji haskiej (1907). W jej wyniku zostali oni przez sąd uniewinnieni. Do rozpoczęcia procesu przyczyniła się wydana w tym samym roku książka Dietera Schenka ""Polska Poczta w Gdańsku - historia pewnego niemieckiego morderstwa sądowego"". Wyrok oprócz znaczenia moralnego pozwolił na wystąpienie do rządu niemieckiego o odszkodowanie (zostało ono wypłacone w roku 2001).
Po wojnie dawny Plac Heweliusza otrzymał nazwę Placu Obrońców Poczty Polskiej. Z okazji 40. rocznicy bohaterskiej obrony, 1 września 1979 r. na placu odsłonięto Pomnik Obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku. W tym samym dniu, w bronionym w 1939 budynku, uruchomiono Urząd Pocztowy Gdańsk 1 oraz Muzeum Poczty i Telekomunikacji. To ostatnie stanowiło przez długi czas oddział Muzeum Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu, a od 1 stycznia 2003 r. włączono je w struktury Muzeum Historycznego Miasta Gdańska pod nazwą Muzeum Poczty Polskiej w Gdańsku.
Do 28 sierpnia 1991 r. nie było znane miejsce egzekucji obrońców Poczty Polskiej. Na zbiorowy grób 38 pocztowców natrafili przypadkowo robotnicy prowadzący prace ziemne przy budowie garaży banku na osiedlu Zaspa (między ulicą Burzyńskiego a aleją Jana Pawła II). Ekshumowane szczątki zostały ponownie pochowane na znajdującym się w pobliżu Cmentarzu Ofiar Hitleryzmu w Gdańsku, gdzie spoczywają także pomordowani kolejarze i celnicy z Szymankowa oraz działacze polscy Wolnego Miasta Gdańska zamordowani w Wielki Piątek 22 marca 1940 r. w Stutthofie.
Na Cmentarzu Centralnym w Sanoku znajduje się Pomnik Golgota Wschodu upamiętnia pochodzące z Sanoka i Ziemi Sanockiej ofiary zbrodni katyńskiej, powstały z inicjatywy ks. Zdzisława Peszkowskiego. Głównym jego elementem jest Krzyż Pamięci Ofiar Polskiej Golgoty Wschodu, poświęcony 10 listopada 2008 roku. Stanowi go krzyż brzozowy z tabliczką o treści: "Ofiarom polskiej Golgoty Wschodu". U podstawy krzyża umieszczono kamienie, na których widnieją trzy tabliczki. Pierwsza zawiera inskrypcję "Krzyż wzniesiono z inicjatywy Ks. Prałata Zdzisława J. Peszkowskiego staraniem Hufca ZHP Ziemi Sanockiej. A.D. 2008.", druga – "W 40-stym nas Matko na Sybir zesłali. Sanok, 04.2009.", ufundowana przez Związek Sybiraków, zaś trzecia, upamiętniająca por. Zbigniewa Czekańskiego zawiera cytat ks. Zdzisława Peszkowskiego i informację pamiątkową "Sercem i modlitwą otaczam postać dh Z. Czekańskiego, umiłowanego harcerza, konspiratora, bohatera i męczennika, ks. Z. Peszkowski / por. Zbigniew Czekański ur. 4.VII.1907 zginął 30.VI.1941. Z-ca komendanta hufca harcerzy w Sanoku. Dowóca Harcerskiej Kompanii Obrony Lwowa w 1939 r. Instruktor Chorągwi Lwowskiej Szarych Szeregów. Sanok, 18.04.2009". 18 kwietnia 2009 roku, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w tzw. Alei Katyńskiej wokoło krzyża zostało zasadzonych 21 Dębów Pamięci. W drugą rocznicę śmierci księdza, 8 października 2009 roku, posadzono trzy następne Dęby Pamięci, a w piątą rocznicę w 2012 roku dwa kolejne. Jeden z nich upamiętnia krewnego Zdzisława Peszkowskiego, płk Edwarda Zygmunta Peszkowskiego (1891-1940).
Najbardziej znany śmiertelny wypadek miał miejsce jeszcze przed walką. Brat wielokrotnego mistrza świata Breta Harta, Owen, podczas gali Over the Edge w 1999 r. zjeżdżał na ring przyczepiony liną do sufitu. Mechanizm zatrzaskowy otworzył się, gdy był na wysokości 22 metrów. Uderzył głową w narożnik, po czym z dużą siłą runął plecami na matę. Zmarł w drodze do szpitala.
Armeńska Socjalistyczna Republika Radziecka, Armenia (ros. "Армянская Советская Социалистическая Республика", orm. Հայկական Սովետական Սոցիալիստական Հանրապետություն) była jedną z 15 republik ZSRR w latach 1936-1991, od 1922 do 1936 r. wchodziła w skład Zakaukaskiej FSRR łącznie z Gruzińską SRR i Azerbejdżańską SRR. W 1991 r. odzyskała niepodległość jako Armenia.
W kwietniu 1945 r. Okinawa stała się celem ostatniego, amerykańskiego desantu morskiego II wojny światowej. Japończycy nie mieli szans się obronić. Marsz amerykański, chociaż spowolniony zaciekłym oporem Azjatów, postępował.
Okręty wypłynęły 6 kwietnia 1945 r. o godzinie 16.00. Celem zespołu było obezwładnienie amerykańskich okrętów, zniszczenie floty desantowej i zaopatrzenia oraz wsparcie artyleryjskie działań na lądzie. Ponadto, zaokrętowano oddziały piechoty, które po osadzeniu okrętów na plaży miały być wysadzone na brzeg dla zaatakowania amerykańskich oddziałów lądowych od tyłu. Dlatego jednostki zabrały zapas paliwa na rejs jedynie w jedną stronę. Dowództwo japońskie żywiło przekonanie, że grupa okrętów dysponuje wystarczającą siłą ognia artyleryjskiego i mobilnością aby obronić się przed atakami lotniczymi. Podobnie w przypadku konfrontacji z okrętami liniowymi przeciwnika działa artylerii głównej "Yamato" miały z bezpiecznie dużej odległości umożliwić ich zniszczenie.
Rano 7 kwietnia 1945 r. z lotniskowców amerykańskiej 58. Grupy Taktycznej wysłano samoloty rozpoznawcze, mające za zadanie wykrycie japońskich jednostek. Udało się tego dokonać około godziny 10.00, w odległości około 450 km od Okinawy. Następnie dowódca 58. Grupy Taktycznej, wiceadmirał Mitscher, wysłał przeciwko zespołowi japońskiemu grupę samolotów bombowych i torpedowych pod eskortą myśliwców w łącznej liczbie 386 maszyn.
Pierwsze obozy koncentracyjne zostały zorganizowane w III Rzeszy w 1933 r., a więc przed II wojną światową, na mocy „rozporządzenia wyjątkowego o ochronie narodu i państwa” z dnia 28 lutego 1933 r. Rozporządzenie to umożliwiało m.in. zawieszenie wolności osobistej obywateli posiadających niemieckie obywatelstwo i zezwalało na aresztowanie i osadzanie bez wyroku sądowego na czas nieograniczony wszystkich osób uznawanych za wrogów państwa i narodu niemieckiego. W pewnym sensie sankcjonowało ono praktykę bojówek nazistowskich SA i SS (jeszcze sprzed zdobycia władzy w wyborach w 1933 r.) – tworzenia „prywatnych odosobnień”, w których przetrzymywano siłą osoby niechętne rodzącemu się reżimowi, zwłaszcza działaczy partii opozycyjnych.
Po zdobyciu władzy służyły one przede wszystkim wyniszczeniu opozycji antyhitlerowskiej oraz odizolowaniu ludzi uznanych za groźnych bądź „nieprzydatnych”. 20 marca 1933 r., na podstawie zarządzenia Heinricha Himmlera, zorganizowano pierwszy obóz koncentracyjny w Dachau (niektóre źródła wskazują, że pierwszym niewielkim obozem, założonym 12 marca 1933 r. był obóz Dürrgoy (Tarnogaj, obecnie dzielnica Wrocławia). Jeszcze w roku 1933 SA i SS oraz policja zorganizowały kolejne obozy, m.in. w Oranienburgu, Berlinie (tzw. Columbia-Haus), Królewcu (Quednau), Papenburgu, Esterwegen, Kemna bei Wuppertal, Sonnenburgu, Sachsenburgu, Lichtenburgu. W 1934 r. obozy koncentracyjne podporządkowano SS, a obóz w Dachau stał się obozem wzorcowym. Sztab tych obozów od 1936 (do końca wojny) mieścił się w Oranienburgu. W następnych latach założono obozy w: Sachsenhausen (1936), Buchenwaldzie (1937), Mauthausen (1938), Flossenbürgu (1938) oraz obóz dla kobiet w Ravensbrück (1939). Szacuje się, że jeszcze przed wojną przez obozy niemieckie przeszło 165-170 tysięcy więźniów.
Podczas wojny niemieccy naziści wprowadzili nowe typy obozów, zgodnie z rozszerzeniem ich roli w przeprowadzaniu założeń polityki nazistowskiej oraz konkretnych celów natury ekonomiczno-militarnej. Obozy zaczęły służyć jako miejsca przetrzymywania inteligencji krajów podbitych (w szczególności polskiej), kleru (w szczególności katolickiego), osób związanych z ruchem oporu i podziemiem, ofiar łapanek ulicznych oraz jeńców wojennych. W obozach masowo wykorzystywano więźniów do niewolniczej i wyczerpującej pracy na rzecz niemieckich firm, w tym przede wszystkim koncernów przemysłu wojennego. Eliminacja elit polskich, jak również masowe mordy na zwykłej ludności miały miejsce w ramach przygotowanego projektu Generalnego Planu Wschodniego, mającego na celu kolonizację ziem słowiańskich. Po 1939 r. znacznie rozbudowano dotychczas istniejące obozy koncentracyjne na terenie przedwojennej III Rzeszy, a w miarę zdobyczy terytorialnych w okupowanych krajach organizowano nowe obozy i ośrodki zagłady. Największymi nowo powstałymi tego typu obozami były (w kolejności ich powstawania): Stutthof (sierpień 1939), Auschwitz (wiosna 1940), Neuengamme (czerwiec 1940), Natzweiler-Struthof (lipiec 1940), Gross-Rosen (1940), Bergen-Belsen (październik 1940), Majdanek (październik 1941), Hertogenbosch (styczeń 1942), Ryga-Kaiserwald (Salaspils – maj 1943), Mittelbau-Dora (koniec 1943). Przy lokalizacji obozów brano m.in. pod uwagę położenie dogodne ze względów komunikacyjnych, sąsiedztwo wielkich zakładów produkcyjnych lub kamieniołomów w celu wykorzystania pracy niewolniczej więźniów (np. Mittelbau-Dora, Gross-Rosen).
Osobnym torem potoczyła się historia obozów przeznaczonych dla wymordowania milionów Żydów z całej Europy. Wraz z atakiem Niemiec na ZSRR specjalne szwadrony rozpoczęły akcję masowych mordów na Żydach, najpierw mężczyznach i chłopcach, potem również kobietach i dzieciach. W obliczu problemów organizacyjnych, wysokich kosztów oraz trudności psychologicznych dla katów, związanych z tak licznymi egzekucjami, już w 1941, a szerzej od 1942 r., wybrane placówki zaczęto przygotowywać pod kątem nowej metody masowej eksterminacji. Instalowano całe systemy komór gazowych i krematoriów, które miały służyć mordowaniu i paleniu tysięcy zwłok dziennie – głównie Żydów. Zgodnie z planem zagłady Żydów (tzw. "Endlösung", pl. "ostateczne rozwiązanie"), którego techniczne szczegóły przyjęto na Konferencji w Wansee, 20 stycznia 1942, w wyselekcjonowanych obozach prowadzono masową zagładę podbitej ludności żydowskiej. W obozach Niemcy mordowali również masowo Romów oraz Sinti.
Południowe skrawki Wisły Wielkiej zostały w 1955 r. zalane wodami Jeziora Goczałkowickiego.
Z 1802 r. pochodzi sygnaturka odlana przez J. G. Knoblocha z Bańskiej Bystrzycy. Z pracowni tego samego rzemieślnika pochodził odlany w 1807 r. dzwon ufundowany przez Teresę Wielopolską, ale został on zarekwirowany przez okupanta niemieckiego w 1942 r. Nowe dzwony umieszczono w dzwonnicy zbudowanej obok kościoła.
Potencjał biotyczny - podstawową charakterystykę gatunku, zdefiniował Chapman (1925) jako "nieodłączną moc organizmów do reprodukcji i przetrwania". W 1931 r. Chapman rozwinął tę myśl: "Jest to rodzaj sumy algebraicznej liczby młodych rodzących się podczas każdej reprodukcji, liczba reprodukcji w danym okresie, stosunek płci gatunków i ich ogólna zdolność do przetrwania w danych warunkach fizycznych".
W trakcie II wojny światowej w pobliżu wsi toczyły się ciężkie walki pomiędzy wojskami rosyjskimi i niemieckimi. 12 sierpnia 1944 r. miała miejsce ofensywa niemieckiej 16. Dywizji Pancernej na Staszów, zakończona druzgocącą klęską i zniszczeniem łącznie 14 sztuk najnowszych czołgów PzKpfw VI B Königstiger. Przez ewakuowane z ludności cywilnej Niemścice (oznaczane na wojskowych mapach jako "Nemetsine") przeszła 53. Brygada Pancerna Gwardii płk. Wasyla Archipowa, należąca do 6. Korpusu Pancernego Gwardii, złożona z 2. oraz 3. Batalionu Czołgów. Na rozdrożu prowadzącym do przyczółka Zaraś st. por. Gwardii Kimenkow z 71. Samodzielnego Pułku Czołgów Ciężkich Gwardii unieruchomił jeden z niemieckich czołgów Königstiger.
Lej mołdawski został wprowadzony jako oficjalna waluta Mołdawii 29 listopada 1993, dwa lata po uzyskaniu przez ten kraj niepodległości. Nazwa waluty nawiązuje do przeszłości kraju i do okresu sprzed włączenia do ZSRR w 1940 r., kiedy w użyciu były rumuńskie leje.
Rubel naddniestrzański - oficjalna jednostka płatnicza w nieuznawanej Republice Naddniestrzańskiej. Wprowadzona jako oficjalna waluta republiki w sierpniu 1994 r. W związku ze statusem Naddniestrza, waluta nie posiada kodu ISO 4217 dla waluty, choć niektóre instytucje naddniestrzańskie (Agroprombank i Gazprombank) używają kodu PRB, a Bank Republiki Naddniestrzańskiej niekiedy określa go jako RUP.
W 1918 r., część a w 1922 r. wszystkie zabudowania przekazano Państwowemu Muzeum Ermitaż. Obecnie Pałac Zimowy i Plac Pałacowy stanowi rdzeń współczesnego miasta i jest jednym z głównych obiektów rosyjskiej i międzynarodowej turystyki.
W latach 30. XX wieku rozpoczęto budowę linii średnicowej. Wymagało to odsunięcia przyszłego dworca na zachód oraz zburzenia skrzydła zachodniego dworca „wiedeńskiego”, aby zmieścić przed nim głowice torową wschodnią wychodzącą spod Al. Jerozolimskich. Wyłączono go z eksploatacji, a na czas do wybudowania nowego dworca wybudowano prowizoryczny dworzec czołowy (przejął on funkcje dworca Warszawa Główna) przy ulicy Chmielnej. Częściowo na miejscu zburzonego skrzydła zachodniego (z wieżą telegrafu) rozpoczęto budowę nowoczesnego Dworca Głównego nad torami linii średnicowej. Pozostała część budynku została spalona we wrześniu 1939, a ruiny rozebrano przed 1944. W czasie budowy placu Defilad w 1955 r. niedaleko miejsca wieży wschodniej (znajdowała się tam, gdzie znajduje się jezdnia poszerzonej ul. Marszałkowskiej) pojawiła się tablica pamiątkowa. Tekst brzmiał: tu stała wieża zegarowa dworca Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Zaginęła ona przy budowie stacji metra. Dziś w tym miejscu znajduje się zagłębiony plac przed stacją metra „Centrum”. Istnieje propozycja nazwania placu narożnego po zabudowie „pl. Warszawsko-Wiedeński”.
Przed II wojną światową do miejscowości jeździł z Opola autobus miejski linii nr 4. 8 czerwca 1936 r. w miejsce nazwy Luboschütz wprowadzono niemiecką nazwę Liebtal. 15 marca 1947 r. nadano miejscowości nazwę Luboszyce. W latach 1954–1972 Luboszyce były siedzibą Gromadzkiej Rady Narodowej. W skład gromady wchodziły oprócz Luboszyc pobliskie miejscowości: Zawada, Gosławice i Biadacz. W tym czasie w Luboszycach funkcjonowała dwuletnia Szkoła Przysposobienia Rolniczego.
Z wykształcenia prawnik. Działał w ruchu niepodległościowym, w 1942 r. był krótko więziony. Wieloletni członek Indyjskiej Partii Kongresowej, przez siedem kadencji deputowany do zgromadzenia stanowego Radżastanu, minister w kilku gabinetach stanowych. W 1985 r. (luty-marzec) był premierem rządu stanowego Radżastanu.
Król Alfred zmarł 26 października 899 r. Data podana w "Kronice anglosaskiej", rok 901, jest uważana za mało prawdopodobną. Przyczyna jego śmierci jest nieznana. Początkowo został pochowany w Old Minster w Winchesterze. Później jego ciało zostało przeniesione do New Minster, a stamtąd w 1110 r. do opactwa Hyde. Grób został zniszczony w 1788 r., kiedy budowano tam więzienie. W latach 60. XIX w. odkryto tam ludzkie kości, które uznano za szczątki Alfreda. Zostały one pogrzebane w Hyde. W 1999 r. odsłonięto pozostałości grobu Alfreda.
W 1999 r. badacze z "Lawrence Berkeley National Laboratory" ogłosili odkrycie pierwiastków 116 i 118 w publikacji w czasopiśmie "Physical Review Letters". Rok później ukazała się publikacja, w której autorzy opisywali niemożność powtórzenia otrzymania tych pierwiastków. Po przeprowadzonym dochodzeniu, w lipcu 2002 r. dyrektor laboratorium w Berkeley przyznał, że rzekome odkrycie zostało sfabrykowane przez Wiktora Ninowa, głównego autora publikacji z 1999 roku.
Lisa okazała się największą porażką finansową firmy Apple od czasu niepowodzeń Apple III z roku 1980. Za sprawą wysokiej ceny przegrywała konkurencję z tańszymi komputerami IBM PC, które już wtedy zaczynały dominować na rynku komputerów biurowych. Lisa postrzegana była jako komputer powolny, co było związane z interfejsem użytkownika. Apple Lisa z racji tego interfejsu wymagała układu generującego grafikę kolorową w stosunkowo wysokiej (jak na owe czasy) rozdzielczości. Okazało się jednak, że nie udało się opracować układu wystarczająco szybkiego i jego współdziałanie z procesorem powodowało częste konflikty o pamięć obrazu (procesor próbował zapisywać do niej nowe dane zanim układ graficzny zdążył pobrać dane zapisane wcześniej) — konstruktorzy Lisy byli zmuszeni po pierwsze użyć procesora o niskiej częstotliwości zegara (5 MHz, a w 1982 r. były już dostępne procesory o częstotliwości 12,5 MHz), a po drugie wprowadzić do kodu systemu programowe pętle opóźniające, aby procesor za często nie próbował odwoływać się do pamięci obrazu. Ostatnim gwoździem do trumny Lisy był Apple Macintosh, zaprezentowany w 1984 roku, który także miał graficzny interfejs użytkownika (wybrano tutaj grafikę monochromatyczną, co umożliwiło skonstruowanie układu generującego obraz wystarczająco szybkiego, aby nie spowalniać pracy procesora) i mysz, a który był znacznie tańszy. Wyprodukowano jeszcze dwa modele Lisy (Lisa 2 i Macintosh XL), po czym w roku 1986 zaprzestano produkcji tej linii komputerów.
Pomysłodawcą krzyżówki jest Amerykanin Arthur Wynne, pracownik "działu sztuczek i kawałów" gazety New York World. Pierwszą krzyżówkę zamieścił w niedzielnym dodatku "Fun" ("Zabawa") do "New York World" z dnia 21 grudnia 1913 r. Była ona wzorowana na grze towarzyskiej, w którą grywał jego dziadek - "Magiczny kwadrat albo podwójny akrostych". "Original crossword puzzle" zawierała 32 hasła. Rubryki oddzielone były czarnymi odstępami. Pomysł spotkał się z tak dużym entuzjazmem ze strony czytelników, że w 1924 r. ukazała się książka "Crossworld puzzle". Zawierała wybór 50 krzyżówek publikowanych dotychczas w "Fun". Okazała się bestsellerem. W ciągu miesiąca rozeszła się w nakładzie przeszło pół miliona egzemplarzy. Wynalazek nie został opatentowany. W kilka miesięcy potem nowinka trafiła do Brytyjczyków, którzy rozprzestrzenili ją na inne kraje Europy.
W "Kurierze Warszawskim" z 31 stycznia 1925 r. w dziale zadań redagowanym przez autora licznych szarad, Karola Hoffmana, opublikowana została anonimowo "łamigłówka krzyżowa". Redakcja ufundowała 5 nagród dla osób, które nadeślą poprawne rozwiązanie. W tydzień po tym krzyżówkę autorstwa Kazimierza Makarczyka załączono do warszawskiego tygodnika "Ilustracja". To ten szachista właśnie jako pierwszy podał nazwę "krzyżówka" będącą tłumaczeniem angielskiego wyrażenia "cross word puzzle". Wkrótce krzyżówki zaczęły publikować kolejne polskie gazety.
Według retrospektywnego systemu Chessmetrics, najwyższy ranking osiągnął w styczniu 1935 r., z wynikiem 2677 punktów zajmował wówczas 8. miejsce na świecie.
W 1950 r. otrzymał tytuł mistrza międzynarodowego, a w 1981 r. Międzynarodowa Federacja Szachowa nadała mu honorowy tytuł arcymistrza. Występował nadal w turniejach, ale bez większych sukcesów. Był znanym działaczem FIDE, organizował m.in. młodzieżowy turniej "Arnold Denker Tournament of High School Champions". Był współautorem (z Larry Parrem) książki "The Bobby Fischer I Knew, and other stories", a także innych publikacji o tematyce szachowej.
Po zakończeniu II wojny światowej StG.44 znajdował się na wyposażeniu niektórych oddziałów podziemia antykomunistycznego w Polsce, był również używany przez milicję Niemieckiej Republiki Demokratycznej oraz jugosłowiańskich spadochroniarzy. Broń trafiła także w ręce członków rozmaitych organizacji zbrojnych w krajach trzeciego świata. Zakończenie w 1961 r. produkcji amunicji 7,92 mm x 33 Kurz w NRD (milicja enerdowska zastąpiła StG.44 karabinkiem AK) spowodowało spadek użyteczności tego pierwszego jako konstrukcji wojskowej. Nadal był używany m.in. w Afryce i jest cenioną bronią kolekcjonerską w USA. Przez lata amunicję produkowano w Jugosławii w zakładach Prvi Partizan, zaś liczba w pełni sprawnych egzemplarzy StG.44 okazała się tak duża, że w 2004 r. niemiecka firma SM Chemnitzer Sportwaffen und Munitionfabrik GmbH ponownie uruchomiła produkcję amunicji 7,92 x 33 mm.
Wchodziła w skład Hali Jaworzyna Rusinowa, która od dawna była miejscem wypasu owiec i krów. Nazwę hali i polany wywodzi się od nazwiska Rusinów, sołtysów z Gronia, którym została nadana przez króla Zygmunta III Wazę w roku 1628. Na Rusinowej Polanie zlokalizowana była osada pasterska, licząca w połowie XX wieku 20 obiektów drewnianych – szałasów i szop. Według zachowanych informacji wypasano tam nawet do 400 owiec, choć bliższa wydaje się liczba 200. Osada ta zamieszkiwana była w części przez cały rok. Po utworzeniu Tatrzańskiego Parku Narodowego uznano, że wypas bydła i owiec na terenie parku stanowi zagrożenie dla roślinności i stopniowo wprowadzono zakaz wypasu (ostatnie owce wypasał Jan Murzański nielegalnie w 1973 r.). Zabudowania osady pasterskiej zostały uznane za obiekty zabytkowe, co nie uchroniło ich od zniszczenia, dewastacji lub pożaru. Obecnie zachowało się w różnym stanie około 6 obiektów. W 1981 r. przywrócono ponownie wypas owiec – do 200 sztuk.
W czasie I wojny światowej ziemie te były pod okupacją cesarskich Niemiec i powiat kolski został włączony do gubernatorstwa we Włocławku. Ustawą sejmową z 2 sierpnia 1919 r. utworzono województwo łódzkie, w skład którego wszedł powiat kolski. W 1921 r. powiat ogółem zamieszkiwało 112 280 osób, z czego Polacy stanowili 86,5%, Żydzi 7,71% i Niemcy 5,75%. Stan taki utrzymywał się do 1 kwietnia 1938 r., kiedy powiat kolski – pomniejszony o gminy Koźmin i Brudzew – włączono do województwa poznańskiego. W okresie okupacji hitlerowskiej powiat kolski znalazł się w Kraju Warty.
Po wyzwoleniu spod panowania niemieckiego przywrócono stan sprzed 1 września 1939 r. W okresie II wojny światowej i w pierwszych latach po wyzwoleniu nastąpiły ogromne zmiany demograficzne, tak pod względem liczby mieszkańców, jak i składu narodowo-wyznaniowego. Ludność żydowska w znacznej większości zginęła w obozie zagłady w Chełmnie nad Nerem. Według spisu z 1 lutego 1945 r. powiat zamieszkiwało ogółem 89 220 osób, w tym 90% Polaków i 9,5% Niemców. W tym czasie nie odnotowano żadnego mieszkańca obywatelstwa żydowskiego. Pod względem wyznaniowym znaczną większość stanowili rzymscy katolicy. Powierzchnia wynosiła 1097 km². Powiat kolski w niezmienionym kształcie (od 1938 r.) funkcjonował do 28 maja 1975 r., kiedy to wprowadzono nowy podział administracyjny, likwidując powiaty i tworząc nowe 49 województw. Wówczas większa część obszaru dawnego powiatu kolskiego znalazła się w województwie konińskim, jedynie okolice Izbicy Kujawskiej weszły w skład województwa włocławskiego.
Powiat kolski ponownie utworzono 1 stycznia 1999 r. Obecnie administracyjnie jest częścią województwa wielkopolskiego. Zamieszkuje go ponad 88 tys. mieszkańców. Obejmuje powierzchnię 1011 km². W skład powiatu wchodzi 11 gmin (7 wiejskich: Babiak, Chodów, Grzegorzew, Koło, Kościelec, Olszówka i Osiek Mały; 3 miejsko-wiejskie: Dąbie, Kłodawa i Przedecz; 1 miejska: miasto Koło).
Głównymi stacjami kolejowymi powiatu są Koło i Kłodawa, które powstały w 1922 r. Położone są przy linii kolejowej nr 3: Frankfurt nad Odrą-Warszawa. Oprócz nich, na tej linii znajdują się jeszcze stacje: Budki Nowe, Barłogi i Turzynów. 
W 1971 r. zostało przeprowadzono spotkanie miejscowego społeczenstwa z władzą lokalną, powiatową i wojewódzką. Podjęto szereg decyzji dotyczących życia gospodarczego i społecznego, jednak nie wydzielono miasta z terytorium powiatu, co było jednym z postulatów. W 1972 r., do pracy i do szkół w Poznaniu dojeżdżało ponad 1200 osób. Stopniowe wychodzenie z 30-letniego marazmu nastąpiło dopiero po likwidacji powiatów w 1975 r.
W 1981 wyjechała do Stanów Zjednoczonych. W 1982 r. poślubiła gitarzystę Toma Logana i osiadła w Chicago. W USA mieszkała do 1993 r. jednocześnie kontynuując karierę w Polsce. W 1987 zdobyła na koncercie premier Festiwalu w Opolu I nagrodę, śpiewając w trio z Krystyną Prońko i Piotrem Szulcem piosenkę "Czekamy na wyrok". W 1988 ponownie zdobyła I nagrodę na koncercie premier w Opolu, tym razem za solowe wykonanie piosenki "Edek". 
Ashton-Tate - amerykańskie przedsiębiorstwo software'owe założone w 1980 r. przez Hala Lashlee i George'a Tate'a, którego głównym produktem był system obsługi baz danych dBASE II, opracowany przez C. Wayne'a Ratliffa. Przedsiębiorstwo rozwijało też inne produkty, m.in. pierwszy pakiet biurowy dla MS-DOS Framework, MultiMate i dBASE dla Macintosha. W połowie lat 80 Ashton-Tate był jednym z czołowych producentów oprogramowania dla maszyn PC, jednak w 1991 r. przedsiębiorstwo wykupił Borland, który zrezygnował z wszystkich produktów z wyjątkiem dBASE i InterBase.
8 września 1939 r. w rejonie Brzezin miała miejsce bitwa oddziałów Armii Łódź z niemiecką 10. Dywizją Piechoty. Wówczas, podobnie jak pod koniec wojny, Brzeziny zostały zbombardowane. Niemcy włączyli miasto w granice Rzeszy, przemianowali je na "Löwenstadt" i rozpoczęli brutalne prześladowania ludności żydowskiej. Likwidacja utworzonego przez Niemców brzezińskiego getta nastąpiła w maju 1942 roku – jego mieszkańców wywieziono do obozów zagłady w Chełmnie i Oświęcimiu. W dniach 18 i 19 stycznia 1945 roku wojska radzieckie wyparły Niemców. W toczonych wówczas walkach zginęło około 200 żołnierzy radzieckich, których podobnie jak polskich żołnierzy „września”, pochowano na cmentarzu przy ul. Łódzkiej. W czasie wojny zniszczeniu lub poważnemu uszkodzeniu uległo prawie 60% budynków, a liczba ludności zmalała do ok. 6000. Obecnie Brzeziny liczą ok. 13 tys. mieszkańców.
dBASE nie został nigdy w pełni przyjęty w środowisku Windows, gdzie został szybko wyparty przez nowe produkty, jak Paradox, Clipper i FoxPro. Ashton-Tate została w 1991 r. sprzedana firmie Borland, która z kolei w 1999 r. sprzedała prawa do bazy nowo utworzonej firmie dBASE Inc.
W 1978 r. C. Wayne Ratliff, inny programista z JPL i przyjaciel Jeba Longa, napisał w asemblerze program bazodanowy dla systemu operacyjnego CP/M, który został nazwany Vulcan (nazwa pochodząca z filmu Star Trek). Program miał początkowo pomagać w obstawianiu zakładów piłkarskich w biurze, potem został wykorzystany w obliczaniu podatków, aż autor uznał, że program mógłby być użyty w innych, komercyjnych zastosowaniach.
W październiku 1979 r. i przez kilka kolejnych miesięcy w magazynie BYTE ukazywały się reklamy Vulcana, który był sprzedawany po 50 USD za kopię. Odzew nie był bardzo duży, ale i tak większy niż spodziewał się autor, który zaczął mieć kłopoty z obsługą sprzedaży – reklamy zostały wycofane i Ratliff ograniczył się do obsługi już istniejących klientów.
Pierwotne wersje dBASE były pisane bezpośrednio w asemblerze, ale wkrótce program tak się rozrósł, że konieczne stało się przejście na język wysokiego poziomu C. Skutek tego był fatalny – dBASE III, opublikowany w czerwcu 1984, był wystarczająco szybki na nowych maszynach, ale zbyt wolny na starszych komputerach PC, więc większość użytkowników zignorowała go. Ukazały się więc jeszcze poprawki dla wersji dBASE II, natomiast firma pracowała nad wydajnością wersji III, co zakończyło się sukcesem dopiero pod koniec 1985 r.
W 1986 r. Ashton-Tate poddała się panującej wówczas "macowej gorączce" i rozpoczęła prace nad aplikacjami dla Macintosha. W tym celu wykupiła niewielką firmę Ann Arbor Softworks projektującą aplikacje biznesowe, w tym arkusz kalkulacyjny Full Impact, procesor tekstu FullWrite Professional, a po przejęciu przez Ashton-tate także system bazodanowy dBASE Mac.
dBASE IV ukazał się w październiku 1988 r., zawierając mnóstwo błędów. Sprzedaż zaczęła się załamywać, m.in. wskutek pojawienia się na rynku klonów dBASE'a, jak FoxBase i Clipper. Ashton-Tate zdecydował się nawet wnieść pozew przeciwko FoxBase, ale proces szybko się zakończył niepowodzeniem.
W 1991 r. Ashton-Tate został wykupiony przez firmę Borland. Błędy dBASE IV zostały w końcu poprawione, a sam produkt przeniesiony na inne platformy, jak Sun SPARC, IBM-owski AIX i DEC VMS. dBASE IV pozostał głównym produktem aż do 1993 r.
dBASE 5.0 powrócił do swoich korzeni, jako produkt wyłącznie dla komputerów PC, zarówno w DOS, jak i Windows. Sprzedaż programu jednak sukcesywnie malała i ostatecznie w 1999 r. Borland zdecydował się sprzedać prawa do programu powstałej firmie dBASE Inc., która podtrzymuje go przy życiu na platformie Windows (zorientowana obiektowo aktualizacja dBASE Plus), ale dBASE jest już produktem marginalnym, nie stanowiącym konkurencji dla współczesnych programów zgodnych ze standardem SQL.
W mieście działa klub piłkarski o nazwie OKS "OLSZA" OLSZYNA obecnie występujący w Jeleniogórskiej Klasie Okręgowej Klub powstał w 1946 r. (Barwy klubu Biały-Niebieski-Zielony). Drużyna popularnie nazywana jest Olszą. Klub posiada trzy zespoły młodzieżowe i jeden seniorów.
JDBC (ang. "Java DataBase Connectivity" - łącze do baz danych w języku Java) - interfejs programowania opracowany w 1996 r. przez Sun Microsystems, umożliwiający niezależnym od platformy aplikacjom napisanym w języku Java porozumiewać się z bazami danych za pomocą języka SQL. Interfejs ten jest odpowiednikiem standardu ODBC opracowanego przez SQL Access Group.
W Polsce rozwojem tej dziedziny zajmuje się między innymi Polskie Towarzystwo Psychoonkologiczne oraz czasopismo naukowe "Psychoonkologia" wydawane od 1997 r. przez to towarzystwo.
Uzyskał maturę w gimnazjum im. Ziemi Mazowieckiej w 1933 r. W 1934 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. W 1935 r. podjął studia na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, na kierunku grafika użytkowa. Ponadto odbywał loty w 1 pułku lotniczym w Warszawie i w ciągu kolejnych lat korzystał z tej możliwości, latając na Potezach XV i XXVII. W 1936 r. awansowany został na podporucznika pilota.
Jako podporucznik we wrześniu 1939 został zmobilizowany do służby w lotnictwie. Dowodził Plutonem Łącznikowym nr 10 przydzielonym Armii "Łódź". 6 września został pilotem łącznikowym Naczelnego Wodza i w tej służbie został zestrzelony 10 września. Poprzez Rumunię przedostał się do Francji. Od marca 1940 r. przebywał w Algierze, zaś po kapitulacji Francji (22 czerwca 1940 r.) przedostał się do Casablanki, skąd drogą morską trafił do Wielkiej Brytanii.
Po przeszkoleniu na samolotach brytyjskich latał jako tzw. "ferry pilot", dostarczając samoloty do walczących jednostek, zaś w październiku 1941 r. został przydzielony do 306 Dywizjonu Myśliwskiego "Toruńskiego". W dywizjonie tym służył do lutego 1943 r. Następnie wszedł w skład Polskiego Zespołu Myśliwskiego. W Afryce zestrzelił pierwszy samolot niemiecki (20 kwietnia – 1 Bf-109) oraz zaliczono mu 1 zestrzelenie prawdopodobne i dwa samoloty uszkodzone.
W lipcu 1943 r. powrócił do Dywizjonu 306 w Wielkiej Brytanii. 11 sierpnia został dowódcą eskadry B w Dywizjonie 303. 17 sierpnia uzyskał kolejne zestrzelenie – tym razem FW-190.
31 stycznia 1944 r. został przydzielony do Dowództwa Obrony Powietrznej Wielkiej Brytanii ("Air Defence of Great Britain").
Obejmując dowództwo nad 316 Dywizjonem Myśliwskim (26 czerwca 1944 r.) został pierwszym oficerem rezerwy w polskim lotnictwie na takim stanowisku. Trzecie zestrzelenie uzyskał 14 sierpnia 1944 r. (Bf-109), lecz już 6 września po awarii silnika skakał nad terytorium Holandii i dostał się do niemieckiej niewoli, gdzie przebywał do końca wojny.
Fasolki – dziecięcy zespół wokalno-taneczny z Warszawy, który powstał dla potrzeb Telewizji Polskiej w 1983 r., a działa i nagrywa do dzisiaj. Ich twórczość cieszy się dużą popularnością. Występowali regularnie w programach dziecięcych, takich jak: "Fasola", "Tik-Tak", "Ciuchcia", "teleferiach" i "Jedyneczka", a obecnie w programie TVP1 w programie Budzik".
We wrześniu 1939 r. bronił rejonu Dęblina. Poprzez Rumunię i Francję przedostał się do Wielkiej Brytanii. Od 6 sierpnia 1940 służył w 501 Dywizjonie Myśliwskim RAF (razem ze Stanisławem Skalskim), w którym walczył w okresie Bitwy o Anglię uzyskując 4 i ½ zestrzelenia pewne oraz uszkadzając dwa samoloty .
"Lewiatan" to także tytuł powieści detektywistycznej autorstwa Borisa Akunina z 1998 r., będącej trzecią częścią cyklu o Eraście Fandorinie.
Wieś powstała w I połowie XIX wieku. Na północ od dzisiejszej wsi funkcjonowały dwa folwarki: Zimna Woda Stara (do XX wieku) i Zimna Woda Nowa. W 1933 r. wieś liczyła 771 mieszkańców. 
Pierwsze kronikarskie wzmianki o Trzebieży pochodzą z ok. 1280 r., kiedy to ks. pomorski Bogusław IV nadał wieś mieszczaninowi ze Szczecina. Osada poniosła duże straty w czasie wojen trzydziestoletniej i siedmioletniej. W następnych wiekach Trzebież rozwijała się jako typowa osada nad Zalewem Szczecińskim. W XVIII w. wieś uzyskała własny samorząd. W końcu XIX w. powstał tu port żeglugi pasażerskiej, tranzytowy oraz stocznia. Po roku 1898 Trzebież uzyskała połączenie kolejowe z Policami a w 1910 r. uruchomiono regularne połączenie pasażerskie. Do 1930 r. wody zalewu odsłoniły plażę o czystym piasku. Zapoczątkowało to rozwój ruchu turystycznego.
W czasie II wojny światowej osada ucierpiała w ok. 40% w zabudowie (głównie port oraz tartak). Istniał tu także przejściowy obóz dla polskich robotników przymusowych. Trzebież została zajęta 27 kwietnia 1945 r. przez wojska radzieckie (2 Front Białoruski – 2 Armia Uderzeniowa) i polskie a została oddana pod administrację polską we wrześniu 1946 r. po likwidacji tzw. Enklawy Polickiej. 
Przez kilka powojennych miesięcy miejscowość była nazywana przez pierwszych polskich osadników "Zatoką". W 1946 powstał tu Zarząd Lasów Zaodrzańskich, przekształcony później w Nadleśnictwo Trzebież. Do 1948 r. uruchomiono ponownie port, stocznie, tartak, powstała spółdzielnia rybacka. Osada zaczęła się rozwijać dynamicznie. Największy rozkwit Trzebieży przypada na lata 70. XX wieku. 
W Trzebieży na terenie portu jachtowego Zarząd Główny Polskiego Związku Żeglarskiego powołał 1 stycznia 1959 r. do istnienia Centralny Ośrodek Żeglarstwa Polskiego Związku Żeglarskiego im. Andrzeja Benesza. Obecnie dwa baseny portowe ośrodka mogą pomieścić ok. 90 jachtów. COŻ dysponuje też własnymi jednostkami (jachtami) morskimi (min. SY Kapitan Głowacki, SY Boliński i inne).
W 1962 r. wstąpił do seminarium "de Saint-Sulpice" w Issy-les-Moulineaux. Ukończył studia w zakresie teologii moralnej w Institut Catholique w Paryżu. 28 czerwca 1969 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała François Marty (arcybiskupa Paryża) i został inkardynowany do archidiecezji paryskiej.
25 czerwca 1988 r. został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem pomocniczym w Paryżu z biskupią stolicą tytularną Tibili. Święcenia biskupie przyjął 14 października z rąk kolejnego arcybiskupa paryskiego, kardynała Jeana-Marie Lustigera. 21 kwietnia 1999 r. został mianowany metropolitą Tours. Jego ingres odbył się 16 maja.
Stare Czarnowo uzyskało połączenie kolejowe w 1898 r. po wybudowaniu linii ze stacji Szczecin Lotnisko. W 1905 r. linia została przedłużona do Sobieradza położonego na linii Gryfino - Pyrzyce. W ten sposób cała Puszcza Bukowa otoczona została torami. Po 1966 r. linia została zamknięta, a ok. 1992 r. część od Płonii do Sobieradza rozebrana.
W trakcie II wojny światowej wieś nie ucierpiała. Ostatecznie miejscowość została zajęta w 1945 r. przez Armie Czerwoną i została przekazana administracji polskiej.
Studiowała na Uniwersytetach Stanowych University of Massachusetts i University of Kansas, studia ukończyła w 1975 r. Zadebiutowała opowiadaniem "Death from Exposure" na łamach czasopisma "Shayol", który współredagowała (jako współredaktorka pisma otrzymała World Fantasy Award w 1981 r.). Po raz pierwszy jej prace zostały opublikowane w 1981. W 1996 przeniosła się do Anglii. 
Była jedyną kobietą, której utwór znalazł się klasycznej antologii Bruce’a Sterlinga "Mirrorshades: The Cyberpunk Anthology" (1986). Zdobyła dwukrotnie Nagrodę Arthura C. Clarke'a, w 1992 za powieść "Synners" ("Wgrzesznicy") oraz w 1995 za powieść "Fools", także dwukrotnie Nagrodę Locusa za zbiór "Wzory" w 1990 r. i krótkie opowiadanie "Anioł" ("Angel", wyd. pol. w: "Don Wollheim proponuje 1988", Alfa 1989). Była także wielokrotnie nominowana do innych nagród. 
Jan Radtke (ur. 10 lutego 1872 r. w Dębogórzu na Kępie Oksywskiej, zm. 22 grudnia 1958 r. w Gdyni) – pierwszy polski wójt Gdyni. 
„ABC” (od 1935 r. „ABC – Nowiny Codzienne”) – dziennik związany z polskim ruchem narodowym, wydawany w Warszawie w latach 1926–1939, programowo antysemicki.
Renée Kathleen Zellweger (ur. 25 kwietnia 1969 r. w Katy w Teksasie) – aktorka amerykańska pochodzenia szwajcarsko-norweskiego. Laureatka Oscara za drugoplanową rolę w filmie "Wzgórze nadziei".
Rejestr zbiorów danych osobowych - ogólnokrajowy, jawny rejestr zbiorów danych osobowych zgłoszonych przez administratorów danych, prowadzony przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych na podstawie art. 42 ustawy z dnia 22 stycznia 1997 r. o ochronie danych osobowych.
"Rejestr" prowadzony jest w formie ksiąg rejestrowych według wzoru ustalonego w Zarządzeniu nr 11 Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia 8 grudnia 1998 r. w sprawie rejestru zbiorów danych osobowych. Księga rejestrowa prowadzona jest osobno dla każdego zarejestrowanego zbioru i zawiera numer porządkowy, nazwę zbioru danych oraz datę jej założenia. Z każdą księgą rejestrową związane są osobne akta rejestrowe zawierające wszelkie dokumenty stanowiące podstawę wpisów do "rejestru".
Przykłady: Ustawa z 26.01.1982 r. – Karta Nauczyciela ( z późn. zm.) modyfikuje znaczenie terminu "nauczyciel". W myśl tej ustawy, "nauczycielami" są także osoby, które nie zajmują się bezpośrednio przekazywaniem wiedzy (np. bibliotekarze lub logopedzi zatrudniani w szkołach), a równocześnie nie są nimi dla ustawodawcy np. prywatni korepetytorzy.
W tym samym roku poszedł za Albertem Einsteinem na Uniwersytet Karola w Pradze, a następnie w 1913 – na Politechnikę w Zurychu. W Szwajcarii zawarł znajomość z takimi wybitnymi fizykami jak Ehrenfest i Laue. W tym czasie jego finansowa niezależność pozwoliła mu obrać miejsce pracy bez oglądania się na osiąganie większych korzyści materialnych. W 1913 r. otrzymał w Wyższej Szkole Technicznej w Zurychu "venia legendi", czyli prawo prowadzenia własnych odczytów. Stał się tym samym tzw. "Privatdozent", co uprawniało go do prowadzenia wykładów na uniwersytetach jednak bez prawa do wynagrodzenia za przeprowadzane wykłady. W latach pierwszej wojny światowej od sierpnia 1914 r. do zakończenia, służył w armii pruskiej jako żołnierz szeregowy w różnych jednostkach technicznych. Po klęsce Prus powrócił do Frankfurtu, gdzie nadal poświęcał się pracy naukowej. Habilitował się we Frankfurcie w 1915. Od 1919 współpracował z Maxem Bornem.
W 1921 r. Stern otrzymał stanowisko profesora fizyki teoretycznej na Uniwersytecie w Rostocku. Tutaj dołączył do swego przyjaciela Maxa Volmera. Pobyt w Rostocku pozwolił mu na poszerzenie swych horyzontów myślowych i na zawarcie nowych znajomości. Nie trwał on jednak długo. W 1923 objął stanowisko dyrektora w nowo powstałym Instytucie Chemii Fizycznej na Uniwersytecie w Hamburgu. Z powodu swojego częściowego pochodzenia żydowskiego po dojściu Hitlera do władzy w 1933 wyemigrował do USA. Do 1945 roku był profesorem na Carnegie Institute of Technology w Pittsburghu. Tam też przystąpił do budowy laboratorium molekularnego, choć ze względu na trudności gospodarcze nie był w stanie rozbudować swej pracowni do tego poziomu jaką posiadał w Hamburgu. Następnie już jako "professor emeritus" osiadł na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Sporadycznie utrzymywał kontakty z miejscowymi fizykami, lecz unikał już publicznych wystąpień. Do końca swego życia Otto Stern pozostał kawalerem.
Zmarł na zawał serca 17 sierpnia 1969 r. w czasie przedstawienia teatralnego i pochowany został w Berkeley.
18 września 1997 r. podczas sesji wyjazdowej 34. Zjazdu Fizyków Polskich została odsłonięta tablica pamiątkowa, poświęcona Ottonowi Sternowi. Tablicę odsłonili zagraniczni goście – nobliści: Herbert A. Hauptman (Nagroda Nobla z chemii 1985 r.) i Rudolf Mössbauer (Nagroda Nobla z fizyki 1961 r.), a także polski fizyk prof. dr hab. Jerzy Warczewski oraz przedstawiciele miasta Żory Zygmunt Łukaszczyk i Ryszard Ostrowski. Tablica odlana z mosiądzu według projektu Stanisława Szwarca wisi na ścianie frontowej budynku Urzędu Miasta Żory.
Przed II wojną światową istniała linia kolejowa prowadząca z Gumieniec przez Stobno, Dołuje, Dobrą, Buk (dziś w Polsce), Glashütte, Hintersee i Rieth w Niemczech do Nowego Warpna. Została ona w 1945 r. rozebrana na odcinku Dobra – Nowe Warpno, wskutek przecięcia jej przez nowowytyczoną granicę państwową.
Na koniec sezonu kierowcy mogli przesłać kupony do biura organizatorów; ten z nich, który zgromadził kupony na największą ilość kilometrów wygrywał i otrzymywał jakąś cenną nagrodę, inne nagrody rozlosowywano pomiędzy pozostałymi uczestnikami akcji. "Akcja Autostop" w tej zinstytucjonalizowanej formie cieszyła się w Polsce dużym powodzeniem do końca lat siedemdziesiątych. Później popularność tej formy gwałtownie spadła, ale książeczki można było nabywać do 1995 r.
19 października 1993 r. Kongregacja do spraw kultu Bożego przy stolicy Apostolskiej nadała miastu Chorzów patrona św. Floriana, gdzie otaczany jest szczególnym kultem.
Samolot "Mitsubishi G4M" (amerykańskie oznaczenie kodowe "Betty") został zaprojektowany w 1937 r. dla dowództwa cesarskiej marynarki wojennej jako następca bombowca G3M.
W kwietniu 1941 r. uruchomiono produkcję seryjną wersji "G4M1 Model 11", która przenosiła ładunek bomb do 800 kg lub jedną torpedę. Do grudnia 1941 r. wyprodukowano 200 samolotów tej wersji. W 1942 r. zbudowano 370 samolotów wersji "G4M1 Model 12" z silnikami "Kasei 15" o mocy 1280 KM (942 kW) i z samouszczelniającymi się po przestrzeleniu zbiornikami paliwa. Kolejne wersje samolotu "Mitsubishi G4M" różniły się w zasadzie mocą silników i uzbrojeniem. W 1942 r. wyprodukowano wersję "G4M2" i jej odmiany w 1943 r.: "G4M2a", "G4M2b", "G4M2c", "G4M2d". W 1944 r. wyprodukowano wersję "G4M2e", przystosowaną do przenoszenia pod kadłubem bomby latającej "MXY-7 Ohka" – pilotowanej przez pilotów – samobójców (kamikaze). W 1945 r. wyprodukowano wersję "G4M3" z opancerzonymi stanowiskami załogi i silnikami wyposażonymi w turbosprężarki.
Samolot "Mitsubishi G4M" był podstawowym samolotem bombowo-torpedowym japońskiej marynarki wojennej startującym z baz lądowych w latach 1941 – 1945. Po raz pierwszy został użyty w dniu 8 grudnia 1941 r., gdy 27 samolotów G4M zbombardowało amerykańską bazę lotniczą Clark Field na Filipinach. W dniu 10 grudnia 1941 r. wzięły udział w ataku na eskadrę floty brytyjskiej na Malajach, zatapiając m.in. pancernik „Repulse”. W 1942 r. brały udział w licznych atakach na lotniskowce amerykańskiej. Od kwietnia 1942 brały udział w nalotach na Port Moresby na Nowej Gwinei. Następnie uczestniczyły w walkach w rejonie Wysp Salomona, a w szczególności w atakach na wojska amerykańskie na wyspie Guadalcanal. Po wprowadzeniu przez lotnictwo amerykańskie do akcji w 1943 r. samolotów myśliwskich "F6F Hellcat" i "P-38 Lighting", znacznie zmalała skuteczność działania samolotów "Mitsubishi G4M".
Do czasu wprowadzenia samouszczelniających się zbiorników paliwa w 1942 r., bombowiec ten był określany przez pilotów amerykańskich jako "jednostrzałowa zapalniczka" lub "latające cygaro" ze względu na delikatność konstrukcji i podatność na zapalenie, bez względu na miejsce trafienia.
18 kwietnia 1943 r. na pokładzie samolotu "G4M1" zginął japoński admirał Isoroku Yamamoto, głównodowodzący japońską marynarką wojenną, zestrzelony w rejonie wyspy Bougainville przez samoloty myśliwskie "P 38 Lighting". W listopadzie 1944 r. samolot "G4M2e" przystosowano do transportowania bomb latających MXY-7 Ohka, pilotowanych przez kamikaze (pilotów – samobójców). Pierwszy atak kamikaze przy użyciu bomb "MXY 7 Ohka" nastąpił w dniu 20 marca 1945 r. Po początkowych sukcesach ta forma ataku na okręty przeciwnika nie przynosiła później spodziewanych efektów.
W dniu 19 sierpnia 1945 r. na pokładzie samolotu "Mitsubishi G4M2" przybyła na Iwo-Jimę japońska delegacja w celu podpisania aktu kapitulacji.
World Brain – książka z esejami i przemówieniami opublikowana w 1938 r. przez angielskiego pisarza Herberta George'a Wellsa.
Jeden z esejów, zatytułowany "The Idea of a Permanent World Encyclopaedia" (Idea stałej światowej encyklopedii), był szczególnie godny uwagi ze względu na zaprezentowanie wizji podobnej do dzisiejszych Wikipedii. Esej ukazał się pierwotnie w sierpniu 1937 r. w Encyclopédie Française.
Zasada "pacta sunt servanda" miała pierwotnie zastosowanie w stosunkach cywilistycznych, ale ze względu na swoje kluczowe znaczenie oraz obecność w każdym niemal systemie prawnym stanowi także podstawową zasadę prawa międzynarodowego oraz prawa konstytucyjnego, gdzie wypływa z zasady państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP z 1997 r.). Jedna z podstawowych norm w stosunkach międzynarodowych, potwierdzana w wielu aktach prawa międzynarodowego publicznego, począwszy od deklaracji londyńskiej z 1871, Paktu Ligi Narodów, do Karty Narodów Zjednoczonych z 1945 i Deklaracji zasad prawa międzynarodowego z 1970. Zasada uregulowana w prawie międzynarodowym publicznym w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów.
Powiat wałbrzyski – powiat w południowo-zachodniej Polsce, w województwie dolnośląskim, utworzony w 1999 r. w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Wałbrzych.
Obszar powiatu obejmuje centralną część Niziny Śląskiej, a dokładniej jej trzy mezoregiony fizyczno-geograficzne: Dolinę Odry, Wysoczyznę Średzką i Równinę Kostomłotów. Takie usytuowanie sprawia, że znajduje się w dwóch krajobrazowo odmiennych obszarach. Wysoczyzna Średzka leżąca w centrum regionu jest lekko pagórkowata i bezleśna. Wzniesienia na niej występujące są typowymi wzgórzami morenowymi, pokrytymi cienką warstwą lessu. Zbliżony charakter krajobrazowy ma przylegający do niej płaskowyż, noszący nazwę Równina Kostomłotów. Położona w północnej części regionu Dolina Odry składa się przede wszystkim z piaszczystych wzgórz i równin poprzecinanych głębokimi dolinami dawnych rzek, gdzie utworzyły się zatorfione obniżenia porośnięte liściastymi lasami łęgowymi i trzcinami. Duży stopień naturalności lasów sprawił, że w 1959 r. utworzono tu rezerwat przyrody "Zabór".
Powiat Średzki należy do obszarów o najstarszym osadnictwie na Śląsku. Najdawniejsze ślady odkryto w Głosce i szacuje się, że pochodzą z końcowego okresu paleolitu, czyli 8-13 tys. lat temu. Naukowcy twierdzą, że Słowianie przybyli na tereny Powiatu Średzkiego w VI w., zaś do państwa Polan przyłączono je pod koniec X w., za panowania Bolesława Chrobrego. W XII w. na szlaku handlowym pojawiła się osada targowa - Środa Śląska, przemianowana sto lat później na miasto. Lokacja Środy Śląskiej nastąpiła na prawie niemieckim, które po dostosowaniu do miejscowych potrzeb i warunków zaczęto nazywać "prawem średzkim". W 1335 r. region Średzki został włączony do Czech, a w latach 1526 - 1740 z całym Śląskiem, przeszedł pod panowanie Habsburgów. W 1740 r. powiat został przyłączony do Prus. Przechodzenie kolejno pod panowanie czeskie, austriackie i pruskie skutkowało wieloma wojnami wyniszczającymi okolice, ale również wieloma wpływami kulturowymi i religijnymi. Pierwszym starostą średzkim był w latach 1742-1749 Karl Friedrich von Poser - właściciel dóbr w Radkowicach i Zakrzycach. W okresie wojen napoleońskich Środę Śląską odwiedził sam cesarz Napoleon Bonaparte, który w czerwcu 1813 r. oczekiwał tu na zawarcie rozejmu. Pod koniec II wojny światowej region został zajęty przez wojska radzieckie, stając się ich zapleczem w walkach o Wrocław. Po wojnie na mocy postanowień konferencji w Jałcie i Poczdamie, Śląsk - a wraz z nim powiat średzki, powrócił do Polski, kończąc siedmiowiekowe, obce panowanie. Pierwszym starostą po wojnie został Romuald Czapliński, a przewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej utworzonej w 1946 r. - Szczepan Koralewicz..
Rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych uregulowana jest w ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (jedn. tekst ze zm.)
Poza wypadkami przewidzianymi wprost w ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (jedn. tekst ze zm.) rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych jest wyłączona w sytuacji, gdy w chwili zbycia dla nieruchomości prowadzone są dwie księgi wieczyste, w których wpisani są różni właściciele (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2003 r., III CZP 70/03).
Obecnie powierzchnia wszystkich stawów przekracza 8 tys. ha. Zasilane są woda z Baryczy i jej dopływów. Unikatowa flora i fauna tego obszaru, bogactwo krajobrazowe i historyczne były powodem, dla którego utworzono tu Park Krajobrazowy Dolina Baryczy. Milicka Dolina Baryczy jest największym parkiem krajobrazowym w Polsce. Jego powierzchnia wynosi 87 tys. ha. Powstał w 1996 r. Składają się nań wielkie kompleksy leśne i wodne. Samych ptaków rozpoznano tu 270 gatunków. Spośród najrzadszych warto wymienić: czaplę purpurową, bąka, bociana czarnego, perkoza rdzawoszyjego, zausznika, żurawia i orła bielika. W 2000 roku "Stawy Milickie" znalazły się wśród 13 obszarów wodnych, objętych światowym programem ochrony jezior Living Lakes, obok takich miejsc jak Jezioro Bodeńskie, jezioro Bajkał czy Morze Martwe. 
Naomi Klein (ur. 5 maja 1970 r. w Montrealu) − kanadyjska dziennikarka, pisarka i aktywistka społeczna.
Seagate Technology () – firma produkująca nośniki danych, głównie dyski twarde, założona w 1979 r. w Kalifornii przez Alana Shugarta i Finisa Connera. Spółka notowana na NYSE.
W wyniku I wojny światowej ród utracił panowanie w księstwie. Książę Bernhard spędził młode lata w pruskiej Prowincji Poznańskiej, później Marchii Granicznej Poznańsko-Zachodniopruskiej, w dobrach rodzinnych Reckenwalde w Nowej Marchii, obecnie Wojnowo koło Sulechowa ("Züllichau") w Polsce. Tam też zdobył podstawowe wykształcenie; gimnazjum ukończył w Berlinie w 1929 r. Studiował prawo na uniwersytetach w Lozannie (Szwajcaria) i Berlinie. Prowadził rozrywkowy tryb życia, był znany jako miłośnik szybkich samochodów, jazdy konnej i wypraw myśliwskich safari.
Po powstaniu styczniowym władze carskie pozbawiły praw miejskich Piaseczno w 1869 r., a Górę Kalwarię w 1883 r. Ponownie zostały podniesienie do rzędu miast przez okupacyjną administrację niemiecką w 1916 r. Na mocy ukazu carskiego z 1864 r. zniesiono pańszczyznę, a włościanie otrzymali ziemię na własność, dlatego obszar majątków ziemskich uległ okrojeniu.
Na przełomie XIX i XX w. zbudowano linie wąskotorowych kolejek dojazdowych z Warszawy m.in. do Góry Kalwarii, z których do dziś pozostała, wpisana do rejestru zabytków, linia z Piaseczna przez Grójec do Nowego Miasta nad Pilicą w powiecie grójeckim o długości 72 km. (regularny ruch osobowy zawieszono na niej w 1991, a towarowy w 1996 r.).
W XX w. teren dzisiejszego powiatu piaseczyńskiego przecięły dwie linie kolejowe Warszawa – Radom – Kraków w 1934 r. i Skierniewice – Łuków (z mostem na Wiśle w Górze Kalwarii) w 1953 r.
Ciężkie walki na tych terenach toczyły się też w czasie I wojny światowej. Po starciach rosyjsko-niemieckich jesienią 1914 i ponownie w lecie 1915 r. pozostały liczne cmentarze wojskowe rozproszone na obszarze całego powiatu.
Okres drugiej wojny światowej ponownie odcisnął się bolesnym piętnem na terenach obecnego powiatu. Przetoczyły się tędy wojska polskie i niemieckie w czasie kampanii wrześniowej. Jesienią 1940 r. miejscowych Żydów uwięziono w gettach w Piasecznie i Górze Kalwarii. W lutym 1941 wszyscy zostali przesiedleni do getta warszawskiego. Na ich miejsce władze okupacyjne przesiedliły rodziny polskie z Pomorza wcielonego do Rzeszy. Lasy Chojnowskie stały się schronieniem dla oddziałów partyzanckich, a podczas powstania warszawskiego jego zapleczem. Tragiczne epizody wojny upamiętniają liczne pomniki i tablice.
Terytorium dzisiejszego powiatu należało do rozbiorów do województwa mazowieckiego, w latach 1796-1806 do departamentu warszawskiego w prowincji Prusy Południowe, w okresie Księstwa Warszawskiego od 1807 do 1814 r. nadal pozostawało w departamencie warszawskim. W latach 1815-1837 znajdowało się w województwie mazowieckim w Królestwie Polskim, w latach 1837-1845 w guberni mazowieckiej, a w latach 1845-1915 w guberni warszawskiej. W okresie okupacji niemieckiej podczas I wojny światowej (1915-1918) należało do Generał-Gubernatorstwa Warszawskiego. W odrodzonej Polsce znajdowało się w granicach województwa warszawskiego, a w latach II wojny światowej w dystrykcie warszawskim Generalnego Gubernatorstwa. Od 1945 do 1975 r. stanowiło część województwa warszawskiego, w latach 1975-1998 województwa stołecznego warszawskiego, a od początku 1999 r. znajduje się w województwie mazowieckim.
Powiat Piaseczyński utworzony został z dniem 1 lipca 1952 r. jako jeden z czterech powstałych po zniesieniu powiatu warszawskiego. W jego skład weszły miasta: Piaseczno i Skolimów-Konstancin (który otrzymało prawa miejskie w 1952 roku) oraz gminy: Falenty, Jeziorna (otrzymała prawa miejskie w 1962 roku, od 1969 roku jako miasto Konstancin-Jeziorna) i Lesznowola z dawnego powiatu warszawskiego. Włączono też Górę Kalwarię z gminami: Czersk, Głosków, Jazgarzew, Kąty, Sobików i Wola Wągrodzka, które należały dotąd do powiatu grójeckiego oraz gminę Mroków z powiatu grodzisko-mazowieckiego (dawnego błońskiego). Powiat zlikwidowano w wyniku reformy administracyjnej 31 maja 1975 r., a reaktywowano w dawnych granicach bez gminy Raszyn z dniem 1 stycznia 1999 r.
Wbrew panującej powszechnie opinii, autorem pojęcia "grindcore" nie był Mick Harris – ex-perkusista Napalm Death, lecz nieżyjący już Jesse Pintado – gitarzysta Napalm Death w latach 1989–2004. Jesse Pintado użył po raz pierwszy terminu "grindcore" ok. 1983 r. na określenie uprawianej przez niego wówczas muzyki (mieszanki "chaosu i hałasu" wg jego własnych słów), ale na szerszą skalę grindcore, jako odmiana ekstremalnego metalu, został spopularyzowany dopiero przez Micka Harrisa. Pierwszym grindcore'owym albumem był nagrywany w latach 1986–87 "Scum" Napalm Death. Od początku zaczęto wyróżniać dwa nurty w stylu grind: "polityczny" (mincecore), poruszający problemy współczesnego świata, muzycznie jest w miarę lekki i ma podobieństwa z crustpunkiem, reprezentowany m.in. przez zespoły Brutal Truth, Napalm Death i Agathocles, Cauterized i tzw. "gore'owy" (Goregrind), opisujacy krwawe i odrażające historie, niekiedy prawdziwe, reprezentowany m.in. przez wczesny Carcass, Repulsion, Impetigo i Meat Shits.
Open eBook - jest to inicjatywa wspierana przez kilkadziesiąt firm komputerowych, której celem jest rozwinięcie standardu publikowania materiałów elektronicznych w oparciu o ustalenia języka XML, uniwersalnego standardu wymiany danych w Internecie. Pierwsza specyfikacja, Open eBook Publication Structure, została opublikowana w 1999 r.
Marceli Motty spoczywa w Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan na stoku Wzgórza Św. Wojciecha. W 1920 r. jedna z ulic na poznańskim Łazarzu otrzymała imię Marcelego Mottego.
Jezioro powstało w 1943 r. poprzez spiętrzenie wód Bogdanki. Do wykonania prac ziemnych związanych z utworzeniem zbiornika zostali zmuszeni Żydzi osadzeni w hitlerowskich obozach pracy przymusowej na terenie Poznania.
Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP był spadkobiercą Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Królestwie Polskim, który działał na terenie zaboru rosyjskiego. Po odrodzeniu Rzeczypospolitej Polskiej objął swym zasięgiem również parafie z innych regionów kraju. Trudnego dzieła złączenia i budowy struktur Kościoła podjął się pierwszy superintendent generalny, ks. Juliusz Bursche. W 1936 roku, na mocy Dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z 25 listopada 1936 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej, wprowadzono nową Ustawę Kościelną. Zgodnie z jej zapisami na czele Kościoła stał Biskup Kościoła, władzę administracyjną sprawował Konsystorz, władze ustawodawczą Synod. Kościół został podzielony na 10 diecezji, na których czele stali seniorowie. Ustawa gwarantowała również wewnętrzną niezależność Kościoła oraz dała prawną podstawę do jego rozwoju. W okresie międzywojennym powstał diakonat „Eben Ezer” w Dzięgielowie. Utworzono Wydział Teologii Ewangelickiej na Uniwersytecie Warszawskim. Istniało 5 szpitali ewangelickich, kilka domów opieki, rozwijał się diakonat „Tabita”.
Na mocy ustawy z 13 maja 1994 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego uregulowano funkcjonowanie Kościoła w Polsce. Na początku lat dziewięćdziesiątych Kościół Ewangelicko-Augsburski liczył 90 000 wiernych. Nowa regulacja prawna doprowadziła do powstania różnych nowych form działania Kościoła. Powołano do życia Diakonię Kościoła, zajmującą się udzielaniem pomocy osobom potrzebującym. Kościół prowadzi domy opieki dla dorosłych w Dzięgielowie, Konstancinie-Jeziornie, w Bytomiu-Miechowicach, w Mikołajkach, Zagórowie, Węgrowie i Bielsku-Białej. Działają przyparafialne świetlice środowiskowe, wypożyczalnie sprzętu rehabilitacyjnego. Powrotem do przedwojennej tradycji było powołanie w 1995 roku Ewangelickiego Duszpasterstwa Wojskowego. Dzięki inicjatywie ewangelickich towarzystw edukacyjnych, powołano do życia szkoły podstawowe, gimnazja, licea oraz szkoły policealne we Wrocławiu, Krakowie, Bielsku-Białej, Cieszynie, Olsztynie i Gliwicach. Nie zapomniano również o środowiskach polonijnych za granicą, szczególnie w Niemczech i Wielkiej Brytanii.
Wewnętrzną strukturę Kościoła reguluje Zasadnicze Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej z 26 października 1996 r., uchwalone przez Synod Kościoła. W 1992 roku powołano do życia Ośrodek Wydawniczy Augustana w Bielsku-Białej, który wydaje literaturę ewangelicką. W 2010 w wyniku tajnego głosowania Synod Kościoła opowiedział się przeciwko ordynacji kobiet na księży.
Przenosiny Arsenalu, który pierwotnie grał w południowym Londynie, nastąpiły w roku 1913. Klub wydzierżawił od St. John's College of Divinity nowy teren za 20 tys. funtów na 21 lat pod dodatkowymi warunkami – mecze nie mogły być rozgrywane w Wielki Piątek i Wigilię Bożego Narodzenia. Te ograniczenia zniesiono dopiero w 1925 r., po ostatecznym wykupieniu gruntów za kwotę 64 tys. funtów. Budowa rozpoczęła się w 1914 r. Do najważniejszych zadań należało przede wszystkim wyrównanie terenu, co wymagało wyniesienia północnej części boiska o ponad trzy metry i obniżenia południowej o półtora. Wybudowanie trybuny i bram wejściowych kosztowało 80 tys. funtów – klub był jednak w tak fatalnej kondycji, że nie mógł zapłacić za roboty i dopuścił wykonawcę do udziału w zyskach ze sprzedaży biletów.
W 1932 r. powstała "West Stand", czyli zachodnia trybuna stadionu. Kosztowała 45 tys. funtów, a jej otwarcie 10 grudnia uświetnił następca tronu, Książę Walii. Pierwszy raz na trybunę wpuszczono kibiców dwa dni później, podczas meczu przeciwko Chelsea Londyn, wygranym przez Arsenal 1:0. Była to wówczas największa konstrukcja w całej lidze angielskiej, w której mogło pomieścić się ponad 24 tys. widzów (w tym 4100 na miejscach siedzących na wyższym poziomie, do którego dojeżdżała winda).
W 1945 wszyscy biskupi ukraińskiej Cerkwi greckokatolickiej zostali aresztowani i skazani na długie wyroki więzienia. Na początku 1946 we Lwowie odbył się pseudosynod, w którym udział wzięło 214 z 1270 duchownych greckokatolickich, a który pod nadzorem tajnej policji politycznej zjednoczył grekokatolików z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym. W 1949 podobny pseudosynod miał miejsce na Zakarpaciu. W komunistycznej Polsce kres działalności ukraińskiej Cerkwi greckokatolickiej jako zorganizowanej całości przyniosła Akcja „Wisła” w 1947. Po wysiedleniu do ZSRR w 1946 r. biskupów i kurii przemyskiej Stolica Apostolska wyposażyła w nadzwyczajne uprawnienia kardynałów Hlonda i Sapiehę, a następnie papież Pius XII mianował kard. A.Hlonda delegatem specjalnym dla obrządków wschodnich w Polsce, po jego śmierci analogiczne uprawnienia uzyskał kardynał Stefan Wyszyński. Prymas Stefan Wyszyński umożliwił funkcjonowanie Cerkwi greckokatolickiej w ramach struktury administracyjnej Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce, w 1967 ustanowił on funkcję Wikariusza Generalnego Prymasa Polski dla wiernych obrządku greckokatolickiego. Jednak cenzura nakazywała „eliminować wszelkie informacje o istnieniu – aktualnie w Polsce – obrządku greckokatolickiego, jego podporządkowaniu ks. Wyszyńskiemu oraz jakiejkolwiek działalności unitów w naszym kraju”. W 1981 delegatem apostolskim dla wiernych obrządków wschodnich w Polsce z prawami ordynariusza miejsca został Prymas Polski, kardynał Józef Glemp, który następnie powołał dwu Wikariuszy Generalnych dla wiernych obrządku greckokatolickiego – dla Polski północnej i Polski południowej. W 1989 Prymas Polski kardynał Józef Glemp ponownie ustanowił jednego Wikariusza Generalnego dla całego obszaru Polski.
Udział w wojnie obronnej 1939 r..
Z chwilą wybuchu wojny obronnej 1939 r. 26 DP wchodziła w skład Armii "Poznań" pod dowództwem gen. Tadeusza Kutrzeby. Początkowo zajmowała ona pozycje na płd. brzegu Noteci, następnie została wycofana pod Inowrocław. 6 września przeszła do Armii "Pomorze" gen. Władysława Bortnowskiego jako jej odwód. Żołnierze 26 DP, a wśród nich mjr Krzyżanowski, uczestniczyli w bitwie nad Bzurą, m.in. w uderzeniu na Łowicz. Po rozbiciu polskich jednostek przez Niemców mjr Krzyżanowski zebrał grupę ocalałych żołnierzy, przedostał się z nią w Góry Świętokrzyskie i tam ponownie podjął walkę z wojskami niemieckimi. Jego oddział został jednak rozbity w połowie października w rejonie Świętej Katarzyny.
Z ważniejszych znajdujących się tu obiektów wymienić można murowany kościół parafialny wybudowany w 1949 r., w którym część wyposażenia (m.in. chrzcielnica) pochodzi z XVII-wiecznego drewnianego kościoła pw. św. Bartłomieja, przeniesionego stąd do pobliskich Kaczyc w 1972 (kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Kaczycach), budynek szkoły z 1885 r. oraz dwa kościoły ewangelickie – z 1912 r. i nowszy, zbudowany w latach 1988-1994.
Zduństwo – dział rzemiosła zajmujący się budową i naprawą pieców (pokojowych, kuchennych, chlebowych, pieco-kominków, ostatnio (po 1990 r.) także kominków). Rzemieślnik uprawiający to rzemiosło to zdun.
Michalina Anna Wisłocka (ur. 1 lipca 1921 r. w Łodzi, zm. 5 lutego 2005 r. w Warszawie) — polska lekarka, ginekolog, cytolog i seksuolog.
Dyplom lekarza uzyskała 1 września 1952 r., natomiast tytuł naukowy doktora n. med. uzyskała 24.04.1969 r.
Urodzona w rodzinie inteligenckiej. Ojciec – Jan Tymoteusz Braun, był nauczycielem w szkole powszechnej przy ul. Klonowej 11, a następnie (od XII 1926 do IX 1939 r.) kierownikiem Szkoły Powszechnej Nr 30, przy ul. Wspólnej 5/7 w Łodzi; matka – Anna z Żylińskich herbu Ciołek, zajmowała się domem oraz udzielała lekcji języka polskiego. Rodzeństwo – dwóch młodszych braci: Andrzej, znany pisarz i Jan. Jej bratanicą jest Ewa Braun, scenograf i kostiumolog, laureatka Oscara.
Narodową drużynę USA reprezentował trzykrotnie: na olimpiadach: Seul 88' (brąz), Barcelona 92' (złoto) i Atlanta 96' (złoto). Był także członkiem drużyny, która zdobyła tytuł mistrza świata na mistrzostwach w Hiszpanii w 1986 r.
Jest jednym z czterech koszykarzy w historii NBA którzy uzyskali Quadruple-double notując 34 pkt., 10 zb., 10 as., 10 bl. Wydarzenie to miało miejsce 17 lutego 1994 r. w meczu San Antonio Spurs vs. Detroit Pistons. W 1996 r. został wybrany w poczet 50 najwybitniejszych koszykarzy w historii NBA.
Centrum Chrześcijańskie "Miecz Ducha" w Kaliszu - wspólnota początkowo należąca do Kościoła katolickiego (Ruch Odnowy w Duchu Świętym), a od 1997 r. niezależna, zarejestrowała się 14 stycznia 1998 r. Jako kościół odrzuciła nieomylność papieża, doktrynę czyśćca i kult świętych oraz przyjęła charakter neo-zielonoświątkowy/charyzmatyczny. Jest to jedna z liczniejszych grup katolików w Polsce które wystąpiły z tego Kościoła od 1980 r. W 2005 r. podawała swą liczebność w wysokości 360 osób. Wcześniej wspólnota nosiła nazwę Kościół Chrześcijański "Miecz Ducha".
Treningi rozpoczął w Dynamie Lwów. W 1990 wyszukał go trener polskiej kadry narodowej Ryszard Szewczyk i sprowadził do Polski. W Polsce reprezentował barwy Budowlanych Opole. Dzięki polskim korzeniom (dziadek był Polakiem) w 1992 r. otrzymał polskie obywatelstwo.
Jaskinia udostępniona jest do zwiedzania. Prowadzi do niej niewielka ścieżka z drabiną i łańcuchami. W samej jaskini przejście jest również ubezpieczone łańcuchem. Smocza Jama jest kręta i ciemna, do zwiedzania potrzebna jest latarka. Zimą szlak bywa oblodzony, co znacznie utrudnia przejście. Istnieje możliwość obejścia fragmentu szlaku prowadzącego jaskinią – ubezpieczone łańcuchami wejście po skale, w której się ona znajduje. Wariant ten został wytyczony w 1967 r.
Smocza Jama od dawna jest znana i użytkowana turystycznie. Pierwsza pisana wzmianka pochodzi z przewodnika Karla Kolbenhayera z 1876 r. Początkowo była zwiedzana w odwrotną stronę, co zwiększało efektowność przejścia. Pierwotnie szlak był ubezpieczony drewnianymi konstrukcjami, w 1949 r. zmieniono je na stalowe.
Metoda Sainte-Laguë jest stosowana m.in. w systemach wyborczych w Nowej Zelandii, Norwegii, Szwecji, Danii, Bośni i Hercegowinie, Łotwie oraz Kosowie, a od 2009 roku również w Niemczech. Jest stosowana, także w Niemczech w wyborach do Landtagów: Badenii-Wirtembergii, Hamburga, Bremy, Nadrenii Północnej-Westfalii oraz Nadrenii-Palatynatu. Użyto jej również w wyborach w Boliwii w 1993 roku, wyborach do Rady Legislacyjnej Autonomii Palestyńskiej w 2006 roku i w wyborach parlamentarnych w Nepalu w 2008 roku. Zastosowano ją także (w wersji zmodyfikowanej) w Polsce podczas wyborów parlamentarnych w 2001 roku oraz w wyborach do rad gmin (w gminach liczących powyżej 20 tys. mieszkańców) w 1990 i 1994 r.
Większość skamieniałych szczątków nie zachowało się dobrze. Wiele kości było zniekształconych i potrzeba było żmudnej pracy paleontologów aby właściwie je poskładać. Najlepiej zachowane kości są znajdywane od 1974 r. w Araripe Plateau, w Brazylii.
Syn Teresy Janette i Petera Williamsa, dorastał w Stoke-On-Trent. Bardzo szybko ujawniły się jego zdolności sceniczne. W 1991 roku zgłosił się na przesłuchanie do Take That. Była to jedna z najsłynniejszych brytyjskich grup popowych na początku lat dziewięćdziesiątych, gdyż aż osiem singli Take That dotarło na szczyt brytyjskiej listy przebojów. Jednak Robbiemu coraz mniej odpowiadały oczekiwania i ograniczenia, które mu narzucano. W czerwcu 1995 roku odszedł z zespołu, a Take That rozpadło się niecały rok później, na początku 1996 r.
Republika Raguzy (czasami Republika Dubrownicka) – wolna republika kupiecka istniejąca w latach 1204-1809, o ustroju arystokratycznym, pod zwierzchnością kolejno: Wenecji (do 1358), Węgier i Turcji. Rozciągała się od Kleku na północnym zachodzie do Zatoki Kotorskiej na południu, ze stolicą w Raguzie (w 1909 r. nazwa miasta została zmieniona na Dubrownik).
Jacobus Cornelius Kapteyn (ur. 19 stycznia 1851 r. w Barneveld, zm. 18 czerwca 1922 r. w Amsterdamie) był holenderskim astronomem, najbardziej znanym z dogłębnych badań Drogi Mlecznej, które doprowadziły do odkrycia jej ruchu obrotowego.
Od roku 1868 Kapteyn studiował matematykę i fizykę na uniwersytecie w Utrechcie. Po ukończeniu w 1875 r. pracy dyplomowej na temat drgań membrany przez trzy lata pracował w obserwatorium w Lejdzie, nim został pierwszym profesorem astronomii i mechaniki teoretycznej na Uniwersytecie w Groningen, gdzie pozostawał do przejścia na emeryturę w 1921 r.
W 1902 r. otrzymał Złoty Medal Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego.
W 1904 r., badając ruchy własne gwiazd, Kapteyn zauważył, że nie są one przypadkowe, jak wówczas sądzono. Spostrzegł, że wszystkie gwiazdy można podzielić na dwie grupy, poruszające się w niemal przeciwnych kierunkach. Zebrane przez niego dane okazały się pierwszym świadectwem rotacji Galaktyki i pozwoliły na późniejsze udowodnienie przez Bertila Lindblada i Jana Oorta ruchu obrotowego wszystkich galaktyk.
W 1906 r. Kapteyn zainicjował zakrojony na szeroką skalę program badań rozmieszczenia gwiazd w Galaktyce. Plan zakładał pomiar jasności, typu widmowego, prędkości radialnej, ruchów własnych i paralaks gwiazd w 206 polach, równomiernie rozmieszczonych na sferze niebieskiej (tzw. polach kapteynowskich) oraz 46 fragmentach nieba w pobliżu płaszczyzny Galaktyki. Ten nietypowy, jak na tamte czasy, projekt zaangażował ponad 40 obserwatoriów w różnych krajach i był pierwszą analizą statystyczną w astronomii. Opublikowane w 1920 (artykuł w "Astrophysical Journal") i 1922 ("Pierwsza próba teorii położenia i ruchu systemu gwiezdnego") roku wyniki prac pozwoliły na stworzenie modelu soczewkowatego wszechświata (na początku XX stulecia nie wiedziano, czym w istocie jest Galaktyka) o średnicy 40 tys. lat świetlnych, którego gęstość maleje z dala od centrum. Słońce ulokowano 2000 lat świetlnych od środka. Teoria częściowo sprawdzała się, lecz zafałszowywała rzeczywiste rozmiary Drogi Mlecznej i położenie w niej Słońca.
W Polsce „Dziennik” ukazał się w wyborze w dwóch tomach (prawie 1000 stron tekstu) w tłumaczeniu Marii Dąbrowskiej, nakładem wydawnictwa PIW w 1952 r.; II wydanie w1954 r.; III wydanie w 1966 r. ostatnie IV wydanie, pochodzi z 1978 r.
Take That – nagrodzony nagrodami BRIT's brytyjski boysband, który powstał w 1990 r. w Manchesterze. Członkami grupy są Mark Owen, Jason Orange, Howard Donald, Gary Barlow i Robbie Williams. Do roku 1996 grupa wydała cztery płyty, po czym zespół zawiesił swoją działalność, a jego członkowie rozpoczęli solowe kariery. Niepełne 10 lat później, bo w roku 2005 zespół reaktywował się (już bez Robbiego Williamsa). W listopadzie 2006 r. wydał nową studyjną płytę "Beautiful World", która okazała się sukcesem. Single z tej płyty – "Patience" oraz "Shine" przez długi czas utrzymywały się na 1. miejscach list przebojów. W grudniu 2008 pojawiła się ich najnowsza płyta "The Circus". Singlem, który poprzedził wydanie płyty był utwór "Greatest Day".Jego premiera miała
Nigel Martin – Smith postanowił założyć angielski odpowiednik amerykańskiego zespołu New Kids On The Block. Jedna z ciotek Gary'ego Barlowa doradziła mu, by zgłosił się do agencji Nigela. W agencji pojawił się następnego dnia z kasetami demo, zaprezentował umiejętności swoje i swojego kolegi – Marka Owena, z którym w przeszłości tworzyli duet Cutest Ruch. Obaj spodobali się Nigelowi. Tymczasem Jason Orange i Howard Donald założyli grupę breakdance o nazwie Street Beat. Jason w 1988 r. został zaangażowany jako tancerz w telewizyjnym show, gdzie poznał Nigela. Przez dwa lata jednak nic z tego nie wynikło. W marcu 1990 r. Jason przyszedł z Howardem do Nigela Martin – Smitha i zapytał czy ten nie mógłby im pomóc w zrobieniu kariery. Nigel Martin – Smith poznał ich z Markiem i Garym. Do kompletu brakowało jeszcze jednej osoby. Nigel dał ogłoszenie w gazecie. Babcia szesnastoletniego Robbiego Williamsa wysłała go na casting. Robbie zaśpiewał piosenkę Jasona Donovana. "Pamiętam jak otworzyłem okno i krzyknąłem do ludzi w sąsiednim pubie: będę sławny" – wspomina. I tak oto, we wrześniu 1990 r., powstała grupa Take That.
PageMaker dla komputerów Macintosh został pokazany w lipcu 1985 r. – opierał się na języku opisu stron Adobe PostScript, a do wydruku używał postscriptowych drukarek laserowych Apple LaserWriter. Rok później ukazała się wersja dla komputerów PC. Innym produktem Aldusa był FreeHand (licencjonowany od przedsiębiorstwa Altsys, znanego z edytora fontów Fontographer), przejęty potem przez Macromedia.
W latach 90. rynek został zdominowany przez konkurencyjny program DTP, QuarkXPress firmy Quark. Przedsiębiorstwo Adobe Systems, twórca PostScriptu, zdecydowało się przejąć Aldusa, co nastąpiło we wrześniu 1994 r.
Na początku pojemność stadionu wynosiła 35,500 miejsc. Pierwszy mecz odbył się 3 września 1900 r., gdy WBA zremisowało z Derby County. Na meczy zjawiło się 20,104 ludzi. Pierwsza bramka została zapisana na konto Steve'a Bloomera z Derby a pierwszą dla West Brom ustrzelił Chippy Simmons.
Codex Iuris Canonici, Pii X Pontificis Maximi iussu digestus, Benedicti Papae XV auctoritate promulgatus (pol. kodeks prawa kanonicznego) to pierwsza nowoczesna kodyfikacja prawa kanonicznego Kościoła katolickiego obrządku łacińskiego promulgowana 27 maja 1917 r. przez Benedykta XV bullą "Providentissima Mater Ecclesia". Kodeks wszedł w życie 19 maja 1918.
Specyfiką spotkań kabaretowych "Zielonego Balonika" było połączenie słowa i rysunku – wiele programów konstruowano kojarząc świadomie prezentację satyrycznych grafik i pisanych do nich tekstów. Rysunki powstawały w pierwszej kolejności, a teksty były nimi inspirowane, stanowiąc słowny komentarz. Grafiki tworzone były w większości przez karykaturzystów współpracujących z czasopismem „Liberum Veto”. Rysunki te służyły również do zdobienia ścian lokalu. Główny litograf tego grona, Zenon Pruszyński, wydał w 1930 r. broszurę-przewodnik po Jamie pt. "Jama Michalika. Lokal Zielonego Balonika". Publikacja zawiera inwentarz lokalu wraz z informacjami dotyczącymi sensu i genezy większości obrazów i rysunków.
Mimo ataków krytyki na łamach prasy (zgorszenie, unikanie konfrontacji z zaborcą w repertuarze, autocenzura) popularność "Zielonego Balonika" była ogromna – odczuwano bowiem wielką potrzebę tego typu rozrywki. Dowodzi tego masowe zakładanie nowych kabaretów: "Figlików" (Kraków) czy kabaretu "Momus" (Warszawa, 1909 r.), których inicjatorem był Arnold Szyfman, a także setek innych kabaretów zakładanych na prowincji, które jednak niewiele miały wspólnego z ideą "Zielonego Balonika". Zjawisko to jest łudząco podobne do mody na kabarety we Francji po sukcesie paryskiego "Chat Noir". I tam, i na ziemiach polskich wszystkie naśladownicze instytucje nie prezentowały swoim programem wysokiego poziomu, a ich komercyjny charakter był sprzeczny z intencjami założycieli "Zielonego Balonika".
Ojciec Czubińskiego był działaczem przedwojennej Polskiej Partii Socjalistycznej, z zawodu szewcem. W Koninie Antoni Czubiński rozpoczął edukację szkolną, przerwaną przez wybuch wojny. W marcu 1942 r., wieku niespełna 14 lat, został wywieziony na roboty przymusowe do III Rzeszy, gdzie pozostał i pracował w gospodarstwie rolnym w Westerstede do końca wojny. Następnie uczęszczał do szkoły powszechnej w Brual-Rhede, rozpoczynając naukę od klasy piątej.
Po powrocie do Polski w 1946 r. kontynuował naukę. Już maju 1950 uzyskał maturę w Liceum Pedagogicznym w Morzysławiu koło Konina, po czym podjął studia historyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ukończył je w 1955 magisterium pod kierunkiem prof. Kazimierza Piwarskiego. Następnie przez dwa lata przebywał na aspiranturze na Uniwersytecie Państwowym im. Łomonosowa w Moskwie, doktoryzował się jednak w Poznaniu w 1959 u prof. Janusza Pajewskiego. Dysertację habilitacyjną obronił w 1963, uzyskując stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1968 otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1976 – profesora zwyczajnego.
Przynależność do PZPR nie przeszkodziła mu w opublikowaniu w 1973 roku pracy "Kraj Rad. Lata zmagań i zwycięstw", w której zakwestionował fragment dotyczący kolektywizacji rolnictwa, co stało się powodem usunięcia A. Czubińskiego z Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR w Warszawie na wniosek władz Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich z inspiracji prof. Janusza Gołębiowskiego. Praca ta miała zresztą pierwotnie podtytuł "lata klęsk i zwycięstw" ("klęski" na "zmagania" Czubiński musiał zmienić na skutek ingerencji cenzury prewencyjnej już w wydawnictwie). W 1973 r. z kolei przeforsował zatrudnienie w swoim Zakładzie Historii Powszechnej XIX i XX wieku UAM dra Edmunda Makowskiego, zwolnionego z Wydawnictwa Poznańskiego za dopuszczenie kontrowersyjnej pod względem politycznym książki.
W 1971 wystąpił, jako kierownik Zakładu Historii Niemiec, z inicjatywą wydawania czasopisma naukowego poświęconego dziejom Niemiec i szeroko rozumianym stosunkom słowiańsko-germańskim. Pierwszy zeszyt Studiów Historica Slavo-Germanica ukazał się w 1972, a jego komitet redakcyjny tworzyli: Antoni Czubiński, Hubert Orłowski, Bernard Piotrowski, Jerzy Strzelczyk. W 1973 r. przeforsował zatrudnienie w Instytucie Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza wyrzuconego z Wydawnictwa Poznańskiego Edmunda Makowskiego i przyjął go do swojego Zakładu Historii Niemiec.
W III RP zachował silnie lewicowe poglądy i sympatię dla PRL (jednakże złagodzoną). Na konferencjach, w publikacjach i polemikach konsekwentnie bronił dorobku PRL. Według jego historiozofii, w latach 1944-1989 Polska stopniowo uniezależniała się od ZSRR, przechodząc od pełnej zależności do daleko posuniętej autonomii, jej sytuacja była lepsza aniżeli innych "demoludów", a zasługę w tym oprócz nieokiełznanego narodu ma również wielu ówczesnych przywódców. Pozytywnie o stosunkach wytworzonych w Polsce w latach 1944-1989 miał świadczyć też przebieg historii po 1989 r. - to dzięki nim według Czubińskiego możliwe było przejście "ze stanu demokracji ludowej do stanu demokracji parlamentarnej" i "od stanu pseudosocjalizmu do stanu gospodarki rynkowej". Podkreślał też zasługi krajowej lewicy dla utrzymania państwowości polskiej (która w myśl porozumienia Hitlera i Stalina miała zniknąć całkowicie), chwalił podjęcie odbudowy państwa polskiego w ramach kurateli radzieckiej ("innej alernatywy wówczas nie było"). Przekonywał też, że ogólny bilans rozwoju ekonomiczno-społecznego PRL jest pozytywny i prognozował, że teza ta z czasem będzie zyskiwać coraz więcej zwolenników. Jego wypowiedzi w tym zakresie spotykały się z dezaprobatą wielu innych historyków epoki.
Mąż Barbary z domu Sikorskiej, z którą miał dwójkę dzieci: syna Piotra i córkę Annę. Powracając wraz synem w 1974 r. do Poznania, rozstał się z żoną (która wraz z córką pozostała w Warszawie) i w 1975 r. poślubił Barbarę Szulc, zatrudnioną od 1968 r. na stanowisku administracyjnym w Instytucie Historii UAM (w latach 1972-1989 jako wicedyrektor instytutu ds. administracyjnych). W 1993 r. owdowiał.
W 1960 r. założyła ze swymi przyjaciółkami Leną Johansson i Elisabeth Strub trio muzyczne The Chambers, które występowało w lokalnych klubach.
Izoterma DR, czyli izoterma Dubinina i Raduszkiewicza (1947 r.) opisuje adsorpcję w niewielkich porach, tzw. mikroporach, o średnicach porównywalnych z rozmiarami cząsteczki adsorbatu (< 2nm wg IUPAC). Adsorpcja w małych porach jest znacznie silniejsza niż na takiej samej chemicznie powierzchni płaskiej (większa ilość atomów adsorbatu oddziałuje z bliska z adsorbatem) i najczęściej jest opisywana za pomocą równania Dubinina-Raduszkiewicza, izotermy Dubinina-Astachowa (DA) – uogólnienia izotermy DR i Freundlicha – lub równań pochodnych. 
Adobe PageMaker (dawniej "Aldus Pagemaker") – pierwszy program typu DTP, zaprojektowany w 1985 r. przez Aldus Corporation, pierwotnie dla komputerów Macintosh, ale wkrótce także dla komputerów PC na procesorach Intela.
W 1994 r. Aldus Corporation została kupiona przez Adobe Systems, która rozwija program jako Adobe PageMaker, obecnie w wersji 7 istniejącej od 9 lipca 2001, ale kilkakrotnie aktualizowanej - użytkownicy programu mogą dokonać aktualizacji do Adobe InDesign. PageMaker jest kierowany do małego biznesu, natomiast InDesign do korporacji. Program jest przeznaczony przede wszystkim do tworzenia broszur i ulotek, chociaż zawiera narzędzia do tworzenia złożonych czasopism - wiele polskich tytułów czasopism było składanych w latach 90. XX wieku właśnie za pomocą PageMakera.
Podstawowym utworem literackim nawiązującym do "polskiego piekła", i poniekąd je definiującym, jest opublikowany w 1926 r. w "Cyruliku Warszawskim" (nr 18 z 1926 r.), wiersz Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego pt. "Piekło polskie". Autor poruszał kwestie narodowych przesądów, zawiści i uprzedzeń (Żydzi, masoni, cykliści), pisząc: "a ja nad Piekłem z masonem latałem".
Władysław Kopaliński podaje, że wyrażenie "polskie piekło" spopularyzowane zostało przemówieniem Tadeusza Mazowieckiego, który 31 marca 1990 r. w przemówieniu na posiedzeniu Komitetu Obywatelskiego powiedział: "Abyśmy tej zaczynającej się polskiej demokracji nie zamienili w polskie piekło (...) swarów, podgryzań i walk."
Józef Marian Franciszek Czapski herbu Leliwa (właśc. hrabia Hutten-Czapski, przydomka i tytułu nie używał, pseud. "Marek Sienny", "J. Cz.", "jcz", ur. 3 kwietnia 1896 r. w Pradze, zm. 12 stycznia 1993 r. w Maisons-Laffitte) – polski artysta malarz i pisarz.
Rozpoczął studia prawnicze w Petersburgu. We wrześniu 1917 r. na krótko w 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, formowanym w Mińsku. W październiku 1918 r. zapisał się do warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, ale wkrótce potem wyjechał do Petersburga, z misją poszukiwania zaginionych ułanów 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1921 i otrzymał Order Virtuti Militari. W latach 1921-1924 kontynuował naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, m.in. u Józefa Pankiewicza. Od 1924 do 1931 r. przebywał z grupą kapistów (m.in. z Janem Cybisem i Zygmuntem Waliszewskim) w Paryżu. W latach 30. w Warszawie, współpracował m.in. z "Głosem Plastyków" i "Wiadomościami Literackimi".
We wrześniu 1939 r. zmobilizowany, 27 września wzięty do niewoli w miejscowości Chmielek. W czasie II wojny światowej więziony w obozach jenieckich ZSRR – internowany w Starobielsku, Pawliszczew Borze i Griazowcu pod Wołogdą. Zwolniony w 1941 r. na mocy układu Sikorski-Majski, wstąpił do tworzonych w Tockoje Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR (Armia Andersa), gdzie zajmował się (do kwietnia 1942 r.) bezskutecznym poszukiwaniem "zaginionych" oficerów polskich w ZSRR, jak się okazało w kwietniu 1943 – ofiar zbrodni katyńskiej. Następnie szef przysztabowego Wydziału Propagandy i Informacji, odpowiedzialny za sprawy kulturalno-oświatowe w armii. Współredagował pierwsze numery "Orła Białego". Przewędrował szlakiem 2. Korpusu przez Bliski Wschód do Włoch, gdzie brał udział w kampanii włoskiej. Uczestniczył, jako delegat rządu RP na emigracji, w międzynarodowej komisji badającej zbrodnię katyńską. Przeżycia z pobytu w Sowietach opisał w książkach "Wspomnienia starobielskie" i "Na nieludzkiej ziemi". Od 1946 r. w Paryżu, współtworzył paryską "Kulturę" (od 1947 r. do śmierci mieszkał w domu – redakcji "Kultury" w Maisons-Laffitte przy Avenue de Poissy 91). Swoje artykuły i eseje umieszczał ponadto w pismach francuskich, m.in. "Le Figaro Littéraire", "Preuves", "Gavroche", "Nova et Vettera", "Carrefour". Współorganizował Kongres Wolności Kultury w Berlinie (1950).
Swoje obrazy pokazywał na wystawach we Francji, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Brazylii, Belgii. W Polsce jego twórczość była praktycznie niedostępna – po przełomie października 1956, w 1957 r. odbyły się wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu i TPSP w Krakowie, ale zorganizowanie kolejnej było możliwe dopiero w 1986 r. w Muzeum Archidiecezjalnym w Warszawie. Jego twórczość malarska i pisarska została upowszechniona w Polsce dopiero po 1989 r.
Pochowany 15 stycznia 1993 r. na cmentarzu w sąsiadującej z Maisons-Laffitte miejscowości Le Mesnil-le-Roi, obok zmarłej w 1981 r. siostry Marii.
Na obrazie, na stole leży list z datą 1514 r. donoszący o utracie Smoleńska przez Rzeczpospolitą. Smoleńsk został odbity Polsce przez Rosję. Twarz błazna to autoportret samego Matejki. Stańczyka Matejko przedstawił jeszcze kilkakrotnie w swojej twórczości m.in. w obrazach "Hołd pruski" i "Zawieszenie dzwonu Zygmunta" i na wszystkich tych obrazach, konsekwentnie twarz Stańczyka to autoportret artysty. Obraz "Stańczyk" został w 1944 r wywieziony do ZSRR i odzyskany przez Polskę dopiero w 1956 r.
W 1906 r. bojówka PPS dokonała udanego ataku na kwatery rosyjskich żandarmów w Suchedniowie. Żandarmów rozbrojono.
W mieście ma swoją siedzibę Dziwnowski Klub Sportowy "Jantar" Dziwnów, który został założony w 1977 r. i ma barwy klubowe niebiesko-żółte. W sezonie 2009/2010 zespół piłkarski grał A-klasie, w grupie szczecińskiej I.
W roku 1968 obronił pracę doktorską z analitycznej teorii prawa ("Filozofia lingwistyczna a jurysprudencja analityczna") na Wydziale Prawa UJ, zaś w 1972 r. przeprowadził przewód habilitacyjny z teorii prawa ("Logiczne problemy wykładni prawa") na tej samej uczelni.
Jan Woleński był członkiem PZPR od 1965 r. Opuścił szeregi tej partii po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 r. W latach 1980-1990 był członkiem NSZZ „Solidarność”. 
Wina w polskim Kodeksie karnym z 1997 r..
Obecnie obowiązujący polski Kodeks karny z 1997 r. nie definiuje pojęcia winy. Ustawodawca w uzasadnieniu projektu stwierdził, że nie jest w powołany do przecięcia sporów doktrynalnych i pozostawił pojęcie winy do zdefiniowania doktrynie.
Polskie przedstawicielstwo firmy Léčiva powstało w 1996 r. 
Spółka SLOVAKOFARMA-POLSKA powstała w 1996 r.
6 września 1948 r. członkowie SED zajęli Ratusz Miejski, nie dopuszczając do zebrania się dotychczasowej Rady Miejskiej. Wtedy to większość radnych zadecydowała o przeniesieniu jej siedziby z sektora radzieckiego do amerykańskiego (Ratusz Schöneberg). 30 listopada 1948 zgromadzenie radnych pozostających w starej siedzibie, zdominowane przez członków SED wybrało nowy zarząd miejski, na którego czele stanął Friedrich Ebert jr., który objął stanowisko tzw. nadburmistrza Berlina Wschodniego. 
5 grudnia 1948 r. władze radzieckie nie dopuściły do wyborów miejskich na terenie swojego sektora. Natomiast w tym samym czasie w sektorach zachodnich SPD odniosła zwycięstwo a Ernst Reuter objął stanowisko tzw. burmistrza Berlina Zachodniego. Od tego czasu Berlin faktycznie został podzielony na dwa niezależne miasta. 
3 października 1990 r. RFN i NRD zjednoczyły się. Ten dzień uznawany jest za formalny koniec istnienia Berlina Wschodniego.
Największa liczba mieszkańców zamieszkiwała Berlin Wschodni w 1988 roku tj. ok. 1 280 000 os., natomiast najniższa była w 1961 r. tj. ok. 1 060 000 os. w okresie budowy muru berlińskiego.
Polska Partia Socjalistyczna - Lewica — partia socjalistów polskich powstała w 1906 r. po IX zjeździe PPS w Wiedniu. Jej działacze odrzucili program natychmiastowego odzyskania niepodległości Polski, stawiając na drogę rewolucji robotniczej w sojuszu z organizacjami rosyjskimi na rzecz obalenia caratu rosyjskiego, zbudowania republiki demokratycznej z uzyskaniem autonomii. 
Na IX Zjeździe PPS w Wiedniu w listopadzie 1906 r. doszło do rozłamu pomiędzy częścią działaczy PPS a przedstawicielami Wydziału Bojowego PPS na tle strategii i taktyki PPS. Przedstawiciele Wydziału Bojowego usunięci z PPS utworzyli PPS Frakcję Rewolucyjną. Pozostali na IX Zjeździe delegaci wydali specjalną odezwę, w której wyjaśniając przyczyny rozłamu stwierdził:.
W grudniu 1917 r. na konferencji w Warszawie doszło do ujawnienia się podziałów w PPS-Lewicy odnośnie postulatu niepodległości Polski. 
W grudniu 1918 r. po XII Zjeździe, połączyła się z SDKPiL w Komunistyczną Partię Robotniczą Polski. 
Royal York – historyczny budynek na Front Street w Toronto, zbudowany w 1929 r. W budynku mieści się luksusowy hotel o nazwie Fairmont Royal York (dawniej Royal York Hotel). 
Polki od początku należały do ścisłej czołówki światowej tej konkurencji. Ustanawiały rekordy świata (po trzy razy Teresa Sukniewicz i Grażyna Rabsztyn), wygrywały wiele międzynarodowych zawodów z mistrzostwami Europy (Lucyna Langer-Kałek w 1982 r.). Aż trudno uwierzyć, że plonem olimpijskich zmagań Polek na tym dystansie jest tylko jeden brązowy medal ostatniej z wymienionych zawodniczek, wywalczony podczas igrzysk w Moskwie (1980). 
Był zwolennikiem PPS i Józefa Piłsudskiego oraz gorącym orędownikiem współpracy polsko-francuskiej. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w latach 1919–1920, po wojnie pełnił funkcję rzeczoznawcy strony polskiej podczas rewindykacji dóbr polskich z ZSRR. W latach późniejszych krytykował proces brzeski, naruszanie przez władze autonomii szkół wyższych oraz wprowadzenie getta ławkowego. Za swe przekonania i żydowskie pochodzenie w 1934 r. został pobity przez antysemicko nastawionych studentów.
"25 grudnia 1940 r. sprowadzili się do nas p. Jadwiga i prof. Marceli Handelsman. Profesora znaliśmy od jego studenckich czasów, kiedy był sekretarzem Stanisława Posnera, przyjaciela mego Ojca. Profesor prowadził w Podkowie seminarium ze swymi dawnymi słuchaczami, którzy do Niego przyjeżdżali. Profesorostwo zwracali nam za swoje utrzymanie, ale mieszkali zaledwie z 1,5 roku. Profesorowa mówiła mi już po wojnie, że wyprowadzili się ze względu na mnie, krępowało ich to bowiem, że gotowałam wówczas sama na 12 osób. Zamieszkali u naszej przyjaciółki Janiny Futasewiczowej, również w Podkowie, a na koniec w Milanówku. Niestety, profesora nie udało się uratować, mimo że nasz szwagier Tadeusz Sokołowski, uczeń profesora, przypadkiem widział jego nazwisko na liście osób przeznaczonych do aresztowania. Natychmiast zawiadomił Podkowę i siostra moja dr Wanda Walcowa, która pracowała w Warszawie, a jedynie urlop spędzała w Podkowie, pojechała uprzedzić i proponowała powrót do nas. Profesor jednak nie chciał się zgodzić. Przewidywał rychły koniec okupantów i nie chciał się już tułać. Było to może zaledwie na tydzień przed Powstaniem. Gdyby mój brat nie był wówczas bardzo ciężko chory, na pewno zabrałby Go siłą, ale siostra nie miała tej energii. W parę dni później Profesor został aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Niemczech. Zginął w obozie od bomby alianckiej. Śmierć Jego była dla mnie bardzo bolesna, bo Profesor bardzo serdecznie zajmował się moim synem i uczył go historii."
W czasie I wojny światowej znajdował się tam obóz dla internowanych żołnierzy Legionów Polskich, w którym polscy jeńcy grali szmacianą piłką w grę, która obecnie znana jest jako piłka ręczna. Właśnie tą drogą ta dyscyplina sportowa została spopularyzowana w Polsce i stąd jej potoczna nazwa "szczypiorniak". W 1918 w Szczypiornie stacjonował kaliski Batalion Pograniczny, który w czasie powstania wielkopolskiego odegrał znaczącą rolę w wyzwoleniu południowo zachodniej części Kaliskiego. Po I wojnie w 1918 r. w Szczypiornie powstał obóz dla więźniów niemieckich.
Restytucja od 1986 r..
Przez Dolinę Żabią poprowadzony jest znakowany szlak turystyczny na Rysy. Jego trasa prowadzi obok Wielkiego Żabiego Stawu, przez Kotlinkę pod Wagą, w której znajduje się położone najwyżej w Tatrach niewielkie schronisko pod Rysami ("chata pod Rysmi"), nieczynne po sezonowym zamknięciu szlaku. Schronisko oddano do użytku w 1933 r. Wielokrotnie było naprawiane i odbudowywane po zniszczeniach spowodowanych lawinami (m.in. w 2000 r.).
Towarzystwo Oświaty Niepodległościowej (TON) – konspiracyjna organizacja Związku Nauczycielstwa Polskiego powstała w październiku 1939 r. w Warszawie (założyciele: Zygmunt Nowicki, Kazimierz Maj, Wacław Tułodziecki, Teofil Wojeński i Czesław Wycech).
W dniu 22 października 2012 r. zmarł w wieku 108 lat najstarszy więzień KL Auschwitz. Członek Tajnej Organizacji Nauczycielskiej. Aresztowany w 1942 r. w Rzeszowie, za nielegalne nauczanie polskich dzieci. Osadzony najpierw w KL Auschwitz, następnie stąd wywieziony do KL Gross Rosen, po jakimś czasie wywieziony do KL Sachsenhausen i tu doczekał wyzwolenia w maju 1945 roku.
Polska Partia Socjalistyczna (Frakcja Rewolucyjna) – partia socjalistów polskich utworzona w 1906 w wyniku rozłamu w PPS podczas IX Zjazdu PPS w Wiedniu 19–25 listopada 1906 r. Od sierpnia 1909 r. ponownie pod nazwą Polska Partia Socjalistyczna.
Według danych na Zjazd po stronie Frakcji Rewolucyjnej opowiedziało się ok. 19,5 tys. członków PPS (z 46 tys. przed rozłamem). Najsilniejsze okręgi pozostające we Frakcji to Łódź, Zagłębie, Częstochowa i częściowo Warszawa. Doszło również do podziałów w Komitecie Zagranicznym PPS. Za Frakcją Rewolucyjną opowiedziały się sekcje w Galicji oraz Lozannie i Fryburgu, pozostałe zaś za PPS (Lewica). Pomimo propozycji federacyjnego zjazdu PPS (Lewica) w styczniu 1907 r. odmówiła domagając się rozwiązania Frakcji Rewolucyjnej.
W okresie I wojny światowej w Warszawie działalność PPS początkowo zamarła. Po stronie austriackiej dotychczasowe kierownictwo włączyło się w działania wojskowe. Niebawem powstał Tymczasowy Komitet Robotniczy w składzie: Artur Śliwiński, Konstancja Jaworowska, oraz od 1915 r. Bolesław Czarkowski. Komitet był podporządkowany kierownictwu (CKR) na obszarze okupacji austriackiej (z dotychczasowej PPS Opozycji w składzie: Feliks Perl, Tomasz Arciszewski "Stanisław", Marian Malinowski "Wojtek".
Rzecznik Praw Obywatelskich (RPO) – jednoosobowy organ władzy państwowej, pełniący funkcję ombudsmana. Urząd ten powstał w Polsce z dniem 1 stycznia 1988 roku. Pierwszym rzecznikiem została prof. Ewa Łętowska, obecnie urząd ten pełni prof. Irena Lipowicz. Działalność Rzecznika reguluje Konstytucja RP i "Ustawa z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich".
II dywizjon 12 Kresowego Pułku Artylerii Polowej (m.p. Gaje Wielkie k. Tarnowa). Dywizjon trzybateryjny, baterie czterodziałowe wyposażone w armaty francuskie 75 mm. Przybył do Polski w lipcu 1919 r. wraz z 6 Dywizją „Błękitnej Armii” gen. Hallera. Oba dywizjony zapisały się chwalebnie w czasie działań wojennych 1920 r. III dywizjon zakończył swój szlak bojowy pod Chmielnikiem, a II dywizjon pod Zbarażem.
Kalevi Nikolai Hämäläinen (ur. 13 grudnia 1932 r. - zm. 10 stycznia 2005 r.) - fiński biegacz narciarski, złoty medalista olimpijski oraz trzykrotny medalista mistrzostw świata. 
Reprezentował klub Evon Metsäpojat. Jego olimpijskim debiutem były igrzyska w Cortina d'Ampezzo w 1956 roku, gdzie zajął 20 miejsce w biegu na 30 km. Cztery lata później, podczas igrzysk olimpijskich w Squaw Valley osiągnął swój największy sukces olimpijski zdobywając złoty medal w biegu na 50 km techniką klasyczną. Na tych samych igrzyskach zajął także 12 miejsce w biegu na 30 km. Startował także na igrzyskach olimpijskich w Grenoble w 1968 r. zajmując 16 miejsce w biegu na 50 km stylem klasycznym.
Jest zawodnikiem leworęcznym. Przeszedł na zawodowstwo w 1991 r., jeszcze jako Kanadyjczyk odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe (na kortach trawiastych w Newport w 1993, w finale z Javierem Franą). W 1995 r. przyjął obywatelstwo brytyjskie. Najlepszym jego osiągnięciem jest awans do finału US Open w 1997 r., gdzie przegrał z Patrickiem Rafterem oraz wygranie turnieju o Puchar Wielkiego Szlema dwa lata później. Triumfował również w halowym turnieju w Paryżu w 1998 r. (w finale pokonał Pete Samprasa), a w roku 1997 osiągnął ćwierćfinał Wimbledonu. Reprezentował Wielką Brytanię w Pucharze Davisa.
Przez Dolinkę Spadową nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny. Korzystają z niej natomiast często polscy taternicy, przez nią prowadzi bowiem najkrótsze połączeniem między Morskim Okiem a Doliną Ciężką. Nazwę doliny wprowadzono dopiero ok. 1930 r., jej autorami są taternicy. Pochodzi od progu oddzielającego ją od Doliny Ciężkiej, zwanego „spadami”. Widoki z dolinki są stosunkowo ograniczone.
Pierwszymi turystami w Dolince Spadowej byli Janusz Chmielowski, Károly Jordán, Adam Kroebl, Stanisław Krygowski i Tadeusz Łopuszański z przewodnikami Jakubem Bachledą, Klemensem Bachledą, Janem Karpielem, Jędrzejem Marusarzem Jarząbkiem i Janem Stopką Ceberniakiem młodszym. Zimą pierwsze były tu Zofia Wysocka i Stefania Bernadzikiewicz 1 stycznia 1935 r.
Syn Jana Damazego (nauczyciela, dyrektora gimnazjum) i Michaliny Franciszki z domu Wodzinowskiej, nauczycielki. Świadectwo maturalne uzyskał w 1926 w gimnazjum Michała Kreczmara i podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Równocześnie w latach 1928-1932 studiował w Wyższej Szkole Dziennikarskiej. W 1931 r. odbył praktykę konsularną w Paryżu.
Od stycznia 1940 należał do ZWZ-AK. Od sierpnia 1942 r. pracował w Wydziale Informacji Biura Informacji i Propagandy (BIP) Komendy Głównej AK, używając pseudonimu "Rafał". Od stycznia 1944 r. równocześnie kierował działem dochodzeniowo-śledczym w Okręgowym Kierownictwie Walki Podziemnej Warszawy, używając pseudonimu "Maurycy". Oprócz tego bezpośrednio uczestniczył w kilku akcjach bojowych m.in. w uwolnieniu więźniów ze Szpitala Jana Bożego przy ulicy Bonifraterskiej 11 czerwca 1944.
W trakcie powstania warszawskiego kierował działalnością stacji informacyjno-radiowej, redagował dziennik AK "Wiadomości Powstańcze", a od kwietnia 1945 r. był szefem BIP. Jeszcze w trakcie trwania powstania został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po upadku powstania próbował wznowić działalności BIP AK w Częstochowie i Krakowie.
Bielsko (śl. "Biylsko", czes. "Bílsko", niem. "Bielitz") – dawne miasto na Śląsku Cieszyńskim, które 1 stycznia 1951 r. zostało połączone z małopolską Białą Krakowską w jeden organizm pod nazwą Bielsko-Biała.
Już od średniowiecza Bielsko i okoliczne wsie tworzyły niemiecką wyspę językową. Według niemieckich danych z 1910 r. dla 81,5% mieszkańców językiem domowym był niemiecki. W dobie kontrreformacji miasto zachowało wyraźnie protestancki charakter i pozostało ważnym ośrodkiem Kościoła ewangelickiego także po wydaniu patentu tolerancyjnego. Liczna tu była również społeczność żydowska (około 16%).
Po podziale Śląska Cieszyńskiego w 1920 r. Trzyniec znalazł się w granicach Czechosłowacji, chociaż 69% mieszkańców stanowiła ludność polskojęzyczna. (potem liczba ta szybko zaczęła się zmniejszać). 1 stycznia 1931 r. miejscowość otrzymała prawa miejskie. W październiku 1938 r. na skutek aneksji Zaolzia Trzyniec został włączony w skład Polski, jednak już rok później ponownie zmienił przynależność państwową, stając się częścią III Rzeszy.
W 1945 r. Trzyniec ponownie znalazł się granicach Czechosłowacji. W latach 50. w południowej części miasta zbudowano monumentalną socrealistyczną dzielnicę, która przejęła funkcję śródmieścia. Późniejszy rozwój przestrzenny to przede wszystkim budowa kilku osiedli bloków mieszkalnych, głównie w części południowo-zachodniej, a także rozbudowa huty (która stała się największą w kraju, co doprowadziło do zniszczenia historycznego centrum Końskiej, stanowiącej przed 1949 r. osobną gminę.
Z uwagi na niezgodne z prawem międzynarodowym stwierdzenie przez Niemcy i ZSRR zaprzestania istnienia państwa polskiego w z 28 września 1939 zarówno żołnierze polscy wzięci do niewoli przez Armię Czerwoną podczas najazdu sowieckiego na Polskę od 17 września 1939 r. jak i żołnierze Armii Krajowej w czasie całych działań wojennych w tym zwłaszcza powstania warszawskiego nie byli uznawani zarówno przez Wehrmacht i inne oddziały niemieckie jak i Armię Czerwoną za stronę wojującą. Dopiero po otwartej deklaracji brytyjskiej z 30 sierpnia 1944 r. uznającej Armię Krajową za stronę wojującą, otwarte naruszanie przez Niemców zasad konwencji haskiej wobec powstańców warszawskich zostało ograniczone – czego konsekwencją były postanowienia układu kapitulacyjnego pomiędzy gen. Tadeuszem "Bór"- Komorowskim a Obergruppenführerem Erichem von dem Bach w przedmiocie kapitulacji garnizonu warszawskiego AK i statusu żołnierzy AK jako jeńców wojennych.
Początkowo Leunis postawił na niezależność w wyborze kierownictwa stowarzyszenia. Jednakże generał Klaudiusz Aquaviva ("Reguły wspólne", 1587) wypracował model bardziej scentralizowany Sodalicji. Po kasacie jezuitów kongregacje były pod opieką biskupów. Nowe Reguły Sodalicji (1910) przewidywały funkcję dyrektora, co przekreślało ich dawną autonomię. W celu koordynacji działań poszczególnych stowarzyszeń generał Włodzimierz Ledóchowski w 1922 r. utworzył w Rzymie Centralny Sekretariat Kongregacji Mariańskich. Podobnie Pius XII chciał zunifikować cały ruch. W tym celu powołano Światową Federację Kongregacji Mariańskich (1953), której przewodził abp Józef Gawlina. Po II Soborze Watykańskim Sodalicje Mariańskie przeobrażały się stopniowo głównie we Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego.
Od sierpnia 1919 toczyły się w Warszawie poufne rokowania polsko-ukraińskie, początkowo wojskowe (o zawarcie rozejmu, który zaczął obowiązywać 1 września 1919 - w dzień po zajęciu Kijowa przez armię Denikina), a następnie polityczne - w sprawie rozgraniczenia terytorialnego pomiędzy Ukraińską Republiką Ludową a Polską i wzajemnej współpracy skierowanej przeciw Armii Czerwonej i Rosji Sowieckiej. 2 grudnia 1919 delegacja URL pod przewodnictwem Andrija Liwickiego zawarła porozumienie terytorialne i graniczne z Polską, w formie deklaracji, które 7 grudnia 1919 zaaprobował przybyły do Warszawy Petlura. 21 kwietnia 1920 roku Petlura zawarł układ sojuszniczy z Polską i od polsko-ukraińskiej ofensywy na Kijów do zawieszenia broni w wojnie polsko-bolszewickiej (12 października 1920 r.) był jedyną uznawaną międzynarodowo głową państwa Ukrainy.
Rezerwat został założony 15 września 1967 r. na powierzchni 12683,76 ha, w powiatach ówczesnego województwa bydgoskiego: inowrocławskim, radziejowskim, mogieleńskim oraz w powiecie konińskim woj. poznańskiego.
14 sierpnia 1919 r. na mocy ustawy tymczasowej o organizacji władz administracyjnych II instancji powołano do życia województwo warszawskie. Na obszarze tego województwa utworzono powiat makowski.
8 października 1939 r. Adolf Hitler wydał dekret o organizacji i administracji wschodnich terytoriów włączonych do Rzeszy. Zgodnie z tym dekretem 1 listopada 1939 r. (w rzeczywistości stało się to już 26 października) wcielono do III Rzeszy obszar o powierzchni 91 974 km². Wśród dawnych ziem II RP na terenie Rzeszy znalazła się m.in. północna część województwa warszawskiego. Powiat makowski (niem. Landkreis Mackeim) znalazł się w Rejencji ciechanowskiej (niem. Regierungsbezirk Zichenau), która weszła w skład prowincji Prusy Wschodnie (niem. Ostpreußen).
22 sierpnia 1944 r. na mocy dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego przywrócono przedwojenny podział administracyjny Polski, natomiast samorząd terytorialny zorganizowano dekretem Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 23 listopada 1944 r. o organizacji i zakresie działania samorządu terytorialnego. Powiat makowski, jako jeden z powiatów województwa warszawskiego reaktywowano po wyzwoleniu ziem północnego Mazowsza w zimie 1945 r. Ze względu na zniszczenia wojenne Makowa Mazowieckiego władze powiatu zmuszone były tymczasowo urzędować w Krasnosielcu.
Ustawą z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej zniesiono samorząd terytorialny w Polsce. Powiaty jako jednostki administracyjne funkcjonowały nadal, lecz organizacja władz powiatowych uległa daleko posuniętym zmianom. Na terenie powiatu makowskiego powołano do życia powiatową radę narodową. Jej organem wykonawczym stało się prezydium powiatowej rady narodowej. Na czele prezydium stał przewodniczący, będący odpowiednikiem wcześniejszego starosty. Ustawą z dnia 22 listopada 1973 r. o zmianie ustawy o radach narodowych wprowadzono instytucję naczelnika powiatu. Powiat makowski istniał do momentu wejścia w życie ustawy z dnia 28 maja 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych. W wyniku przeprowadzenia wspomnianej reformy administracyjnej z dniem 1 czerwca 1975 r. powstało 49 województw, które zastąpiły 17 dotychczasowych, podzielonych na powiaty. Prawie całe terytorium powiatu makowskiego znalazło się na obszarze województwa ostrołęckiego, jedynie gmina Karniewo znalazła się w województwie ciechanowskim.
Ustawą z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa przeprowadzono reformę administracyjną w Polsce. Z dniem 1 stycznia 1999 r. powstało 16 województw, które zastąpiły 49 dotychczasowych. Na obszarze województwa mazowieckiego zorganizowano 37 powiatów ziemskich, w tym powiat makowski składający się z 10 gmin. Pierwszym starostą makowskim został Kazimierz Adam Białobrzeski, a przewodniczącym rady powiatu I kadencji Józef Andrzej Stopa.
Andrzej Tymowski herbu Sas – Socjolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Pracownik Ośrodka Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowowschodniej UW, Dyrektor Programów Międzynarodowych. Urodzony 22 grudnia 1922 r. w Łodzi, zm. 15 października 2002 r.
W maju 1919 Ukraińska Armia Galicyjska wspólnie z oddziałami URL wyruszyły, aby wesprzeć antybolszewickie powstanie na Naddnieprzu. Równolegle na Ukrainę uderzyły wojska Białych Rosjan (Armia Ochotnicza) Denikina, które walczyły zarówno z bolszewikami, jak i z wojskami ukraińskimi (Armia Czynna URL). Po załamaniu się w październiku 1919 r. ofensywy Denikina na Moskwę pod Orłem nastąpił rozpad armii białych Rosjan i ich szybki odwrót na południe. W konsekwencji w grudniu 1919 r. Armia Czerwona ponownie zajęła Kijów, przejmując go z rąk Białych. Oddziały URL tworzyły wówczas enklawę państwowości ukraińskiej w rejonie Kamieńca Podolskiego, zaś UHA najpierw połączyła się z wojskami Denikina (listopad 1919,), a następnie została wcielona do Armii Czerwonej jako tzw. CzUHA.
ZURL zakończyła istnienie 16 lipca 1919, kiedy ostatnie oddziały Ukraińskiej Armii Galicyjskiej zostały wyparte po ciężkich walkach (Jazłowiec) przez ofensywę Wojska Polskiego za Zbrucz. Emigracyjny rząd ZURL działał w Wiedniu do 1923 roku, kiedy stało się jasne, że starania o korzystną dla Ukraińców decyzję Ententy są bezskuteczne. Warto dodać, że przywódcy ZURL nie wykazywali chęci znalezienia rozwiązania kompromisowego z rządem polskim, odrzucając wszystkie proponowane linie podziału Galicji Wschodniej, pozostawiające Lwów po stronie polskiej, nawet gdy pozostawiały jednocześnie większość terytorium spornego (i ludności) po stronie ukraińskiej. Propozycja misji gen. Barthelemy z lutego 1919 r. pośredniczącej w rozmowach o polsko-ukraińskie zawieszenie broni została odrzucona z tego względu przez ZURL, pomimo że jej konsekwencją byłoby uznanie przez mocarstwa Ententy (w trakcie trwającej wówczas paryskiej konferencji pokojowej) ZURL jako niepodległego państwa.
Przywódcy ZURL prezentowali postawę bezkompromisową, której podstawą była granica na Sanie (hasło "Lachy za San"), nie do przyjęcia dla strony polskiej. Lekceważyli też niebezpieczeństwo ze strony czerwonej Rosji, mimo że Symon Petlura nalegał na rozejm z Polakami, a delegaci Ukraińców galicyjskich brali udział w negocjacjach Andrija Liwickiego prowadzonych jesienią 1919 r. w Warszawie i zakończonych sojuszem polsko-ukraińskim z kwietnia 1920 r. Delegaci rządu ZURL upełnomocnieni przez Jewhena Petruszewycza ze Stepanem Wytwyckim na czele wycofali się z rozmów w grudniu 1919 r. po zgodzie Petlury na cesje terytorialne na rzecz Polski w Galicji, pomimo deklaracji strony polskiej o autonomicznym statusie Galicji i wzajemnych gwarancjach dla ochrony praw Polaków i Ukraińców w obu państwach.
Odmowa ukraińskich działaczy państwowych i wojskowych ZURL zawarcia w roku 1919 kompromisu terytorialnego z Polską i wsparcia organizacyjnego i kadrowego Ukraińskiej Republiki Ludowej w czasie wyprawy kijowskiej 1920 r była jedną z najistotniejszych przyczyn tego, że niepodległe demokratyczne państwo ukraińskie (URL) po 1920 r. nie przetrwało.
Wydarzenia te znalazły także odbicie w późniejszej literaturze. Pisali o nich m.in. Kornel Makuszyński w "Radosnych i smutnych" (Warszawa 1922) oraz Jan Brzoza w "Polskim Roku 1919" (Londyn 1988), wydawano także publikacje upamiętniające wydarzenia z roku 1919 np. "Z krwawych dni Złoczowa 1919 r." wydaną przez Komitet Budowy Pomnika-Grobowca dla Ofiar Mordów Ukraińskich.
Znany był ze swojego niepokornego charakteru i natury showmana. Podczas dekoracji medalowej na igrzyskach w Los Angeles gwizdał pod nosem brytyjski hymn. Na Igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1982 r. odmówił niesienia flagi podczas ceremonii otwarcia, tłumacząc, że zmniejszyłoby to jego szanse na zdobycie złota. Mimo to w 1983 został udekorowany Orderem Imperium Brytyjskiego.
Po powrocie do Londynu Chciukowi powierzono funkcję kierownika kurierów w MSW. Równocześnie został członkiem zespołu redakcyjnego tajnej Rozgłośni Polskiej Świt z siedzibą w Anglii. W kwietniu 1944 wziął udział w kolejnej akcji spadochronowej i został zrzucony w kraju, tym razem jako osobisty emisariusz premiera Stanisława Mikołajczyka, a zarazem jako oficjalny przedstawiciel Naczelnego Komitetu Harcerskiego. Jednym z zadań Chciuka podczas tej operacji była opieka nad innym cichociemnym wysłannikiem rządu RP – dr Józefem Retingerem. Chciuk powrócił do Londynu w lipcu tego samego roku tzw. „Trzecim Mostem”. Jego podwójny skok cichociemnego, za każdym razem zakończony szczęśliwym powrotem do centrali w Londynie, był jedynym takim przypadkiem w dziejach tej formacji. Operację „Trzeci Most” opisał w nieukończonej książce o tym tytule. Po powrocie do Londynu w grudniu 1944 r. został dopuszczony do próby na stopień harcmistrza przez hm. RP Olgę Małkowską, Przewodniczącą Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny.
Po ucieczce z kraju przebywał przez kilka lat we Francji, gdzie m.in. wstąpił do PSL na Uchodźstwie. Zajmował się redagowaniem Biuletynu informacyjnego PSL. Powierzono mu także funkcję prezesa PSL w Okręgu Paryż. Jako przedstawiciel Rady Naczelnej PSL wyjeżdżał kilkakrotnie w sprawach organizacyjnych do Belgii, Szwajcarii i Niemiec. Ponadto udzielał się w harcerstwie jako instruktor oraz jako naczelnik „Sokoła” w Paryżu. W 1966 mianowany harcmistrzem rozkazem L7/66 Naczelnika Harcerzy hm. Jerzego Wittinga z dn. 21 lipca 1966 r.
W wyniku działań wojskowych, zniszczeniu uległo szereg urządzeń miejskich i fabrycznych. Wszystkie większe fabryki zaprzestały produkcji, co pogarszało sytuację materialną mieszkańców. W miarę przedłużania się wojny społeczeństwo Radomska coraz dotkliwiej odczuwało brak żywności i opału. Pogarszał się stan sanitarny miasta. W 1917 r. wybuchła epidemia tyfusu.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, przez całe dwudziestolecie międzywojenne, Radomsko wchodziło w skład województwa łódzkiego. Według spisu z 1912 miasto liczyło 18 732 mieszkańców, 10 lat później ich liczba wzrosła do 23 tys. i osiągnęła 25 tys. w 1937 r.
Radomsko nabrało charakteru przemysłowego. W 1927 r. czynnych było 59 większych i mniejszych zakładów przemysłowych zatrudniających 3,5 tys. osób. Pod koniec lat 30. zatrudnienie w przemyśle przekroczyło 4,5 tys. Ponad 50% mieszkańców utrzymywało się z przemysłu i rzemiosła, ok. 18% z handlu, 25% z pozostałych zajęć jak: rolnictwo, administracja, wolne zawody, służba dozoru itd. Zdecydowaną przewagę miał przemysł meblarski, po nim metalurgiczny i szklarski. Pomimo rozwijającej się gospodarki nie dla wszystkich wystarczało pracy. W okresie przednówków liczba bezrobotnych sięgała 2,5 tys. Niskie zarobki, częste redukcje robotników stwarzały sytuacje konfliktowe, w wyniku których dochodziło do strajków. Przybierały one różne formy: od pojedynczych do grupowych i powszechnych, od zwykłych do okupacyjnych. Podczas kryzysu gospodarczego w 1923 r. w ramach ogólnopolskiego strajku powszechnego doszło w mieście do przerwania pracy we wszystkich zakładach. Niskie płace i galopująca inflacja sprawiły, że dzienna przeciętna płaca wynosiła 8-10 tysięcy marek, gdy bochenek chleba kosztował 11-14 tysięcy marek.
Listy wyborcze wystawiały poszczególne ugrupowania polityczne samodzielnie lub w zjednoczonym bloku wyborczym. Polska Partia Socjalistyczna z reguły przystępowała do wyborów samorządowych razem z klasowymi związkami zawodowymi. Ugrupowania narodowe (ND, NPR i inne) łączyły się w tzw. Blok Narodowy. Komunistyczna Partia Polski jako nielegalna ( zdelegalizowana za to że: w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. popierała bolszewików a nie Polaków oraz posiadała siedzibę poza granicami Polski co było niezgodne z konstytucją ) nie mogła oficjalnie wystawić swych list wyborczych toteż zbojkotowała wybory samorządowe w 1919 r. Ugrupowania narodowe stanowiły siłę we wspólnym bloku wyborczym. W wyborach 1919 i 1922 zdobyły po 6 mandatów, w 1927 – 5 mandatów, natomiast w 1939 samej endecji przypadły tylko 2 mandaty (na 24 miejsca w Radzie Miejskiej). Także Chrześcijańska Demokracja przystępując do wyborów jako samodzielna siła polityczna w 1922 i 1927 r. uzyskała po 2 mandaty. Tymczasem z pięciokrotnie przeprowadzonych wyborów pięć razy zwycięstwo jako samodzielna partia odnosiła Polska Partia Socjalistyczna (1919 r. – 9 mandatów; 1922 r. – 3; 1927 r. – 9; 1934 r. – 9; 1939 r. – 12 mandatów). Dwukrotnie utworzyła socjalistyczny magistrat w latach 1919-1922 i 1927-1931. Pod naciskiem kół prawicowych tzw. "czerwone magistraty" zostały rozwiązane na mocy decyzji administracyjnych.
Rada Miejska składała się z 24 członków. Pierwsza jej uchwała dotyczyła przywrócenia miastu dawnej, historycznej nazwy Radomsko. Przeciwko temu wystąpiły władze miasta Radomia argumentując możliwością omyłek. Sprawa przywrócenia byłej nazwy trwała ponad 3 lata (1919-1922). O wiele dłużej kształtowała się nazwa powiatu: przez pierwsze lata radomski, potem radomskowski, dopiero w połowie lat trzydziestych radomszczański. Samorząd miejski ograniczony był przez samorządowe władze powiatowe, stąd też czyniono kilkakrotnie starania, aby Radomsko stało się miastem wydzielonym. Kiedy spełniało już wszystkie wymogi, m.in. przekroczyło 25 tys. mieszkańców, nadszedł wrzesień 1939 r. Z działalności Rady Miejskiej na uwagę zasługuje budowa robotniczego osiedla na Kowalowcu oraz budownictwo komunalne: cegielnia, rzeźnia, łaźnia, elektrownia, tabor miejski itp. Na kilka lat przed wojną opracowany został i przyjęty perspektywiczny plan rozwoju miasta do 1970 r. Wielkość inwestycji komunalnych uzależniona była od możliwości finansowych miasta. Tymczasem budżet z roku na rok był mniejszy. Gdy w 1928 r. sięgał prawie milion złotych to w 1934 mniej niż połowę tej sumy. Wzrastało natomiast zadłużenie Radomska, co było typowym zjawiskiem dla wszystkich miast w Polsce. W 1928 r. dług wynosił 230 tys. zł, tymczasem w 1934 r. już 625 tys. Z tych względów nie powiodły się próby rozwiązania najważniejszych spraw dla mieszkańców miasta, jak chociażby przeprowadzenie kanalizacji.
Ważnym problemem dla władz miejskich było szkolnictwo. W 1920 r. czynnych było 7 szkół powszechnych, ale ani jednej siedmioklasowej; w 1924 r. 9 szkół, w tym 4 o siedmiu oddziałach. W 1927 r. w wyniku połączenia małych szkół powstało 5 szkół siedmiooddziałowych. Radomszczańskie szkoły przyjmowały imiona znanych Polaków: Królowej Jadwigi, M. Konopnickiej, T. Kościuszki, St. Jachowicza, E. Plater, A. Mickiewicza, E. Orzeszkowej, Wł. Reymonta. Dla pracujących zorganizowano szkołę popołudniową. Warunki lokalowe szkół nie były najlepsze. Podjęto decyzję o wybudowaniu kosztem miasta szkoły im. J. Piłsudskiego. Ostatni etap budowy przerwała wojna. Pomimo czynionych wysiłków nie udało się osiągnąć pełnej powszechności nauczania. Główną przeszkodę stanowiły warunki bytowe rodzin robotniczych i bezrobotnych. Doraźna pomoc udzielana przez Magistrat i instytucje opieki społecznej chwilowo łagodziły problem, ale go nie rozwiązywały. Przez okres dwudziestolecia międzywojennego, w poszczególnych jego latach czynne były następujące szkoły średnie: gimnazjum męskie St. Niemca, gimnazjum żeńskie J. Chomiczówny, gimnazjum koedukacyjne L. Weitraubówny oraz gimnazjum męskie im. F. Fabianiego prowadzone przez Towarzystwo im. F. Fabianiego. Ponadto czynna była koedukacyjna szkoła handlowa prowadzona przez Polską Macierz Szkolną. Rada Miejska finansowała działalność dokształcającej szkoły zawodowej. Trudu uporania się z analfabetyzmem, obejmującym po 1918 r. 35% dorosłej ludności Radomska, podjęły się takie organizacje i instytucje jak: czytelnie Polskiej Macierzy Szkolnej, Związek Chrześcijańsko-Młodzieżowy, Uniwersytet Ludowy, Towarzystwo Uniwersytetu Robotniczego, a także Klub Robotniczy prowadzony przez Polską Partię Socjalistyczną.
Wśród 25-tysięcznej ludności przedwojennego Radomska można było wyodrębnić trzy podstawowe grupy wyznaniowe: rzymskokatolicką, ewangelicką i żydowską. Katolicy posiadali jedną parafię, do której obok mieszkańców Radomska należała ludność ze Stobiecka Miejskiego, Bartodziejów, Bogwidzów, Wymysłówka, Zakrzówka, Folwarków, Suchej Wsi, Sanik, Szczepocic, Borowa. Ewangelicy także posiadali rozległą parafię przynależną do kościoła wybudowanego w 1925 r. w stylu neogotyckim przy ul. Reymonta (po wojnie kościół został rozebrany). Do Żydów należała synagoga wybudowana w 1908 r. (zburzona podczas II wojny światowej). W początkach lat 20. rozebrana została cerkiew prawosławna zniszczona podczas I wojny.
Od 1937 r. w życiu miasta zaczęła pojawiać się problematyka związana z przygotowaniem do nadchodzącej wojny. Powołany został komitet obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej. Organizowano drużyny sanitarne i przeciwpożarowe. Na murach budynków i słupach ogłoszeniowych coraz częściej widniały plakaty zawierające instrukcje i zarządzenia powszechnej samoobrony. Odbywały się także wiece protestacyjne, jako odpowiedź na żądania niemieckie pod adresem Polski.
Każdy dzień okupacji naznaczony był terrorem i gwałtem. Już 4 września 1939 r. hitlerowcy rozstrzelali kilkanaście osób na Folwarkach, Bartodziejach, w Stobiecku Miejskim. W 1941 r. aresztowanych zostało w Radomsku 151 osób. Egzekucje były dokonywane na tzw. kopcu oraz w pobliskich miejscowościach jak: na Wygodzie, w Dmeninie, Pławnie, Strzałkowie. Dla zastraszenia ludności stosowano publiczne egzekucje. Barbarzyńskiemu wyniszczeniu uległa przede wszystkim ludność żydowska. Między 10 a 12 października 1942 wywieziono do obozu zagłady w Treblince ok. 7 tys. Żydów – mieszkańców radomszczańskiego getta, a miejscowy kirkut stał się miejscem masowych zbrodni.
Równocześnie z walką zbrojną prowadzona była walka o polska oświatę i kulturę oraz o utrzymywanie i wzbogacanie narodowych wartości. Bohaterami tej walki byli przede wszystkim nauczyciele. Władze okupacyjne pozamykały szkoły średnie, a w szkołach podstawowych zabroniły nauczania historii i geografii Polski. Niszczyły polskie księgozbiory. Tylko w jednej ze szkół radomszczańskich zdewastowano 580 tomów z biblioteki uczniowskiej i 200 z nauczycielskiej. W marcu 1940 r., w ramach tzw. akcji AB, wymierzonej przeciwko inteligencji, aresztowano i wywieziono z Radomska do obozów koncentracyjnych 53 osoby. Nie zahamowało to jednak konspiracyjnej pracy oświatowej. Już pod koniec 1939 r. w mieście i powiecie rozpoczęto tajne nauczanie. Powstało ono samorzutnie – narodziło się z inicjatywy nauczycieli, szczególnie działaczy Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz rodziców. Na początku 1940 r. powstała Tajna Organizacja Nauczycielska, obejmująca swą działalnością szkolnictwo podstawowe, średnie ogólnokształcące i zawodowe oraz oświatę dorosłych. Efektem pracy kompletów tajnego nauczania było otrzymanie w 1943 r. świadectwa dojrzałości przez 30 maturzystów. W tajnym nauczaniu pracowało w Radomsku i powiecie ponad 190 nauczycieli, w tym ponad 80 na szczeblu szkolnictwa średniego.
Chlubnie zapisała się młodzież harcerska Szarych Szeregów – organizacji, którą powołano w Radomsku na przełomie 1939/1940 r. Miejscowy hufiec ("Rój") przyjął nazwę "Metal". W 1944 r. liczył on 187 osób, w tym 19 instruktorów, 32 członków "Grup Szturmowych" (od 18 lat), 66 członków "Bojowych Szkół" (od 14 do 17 lat) oraz 70 "Zawiszaków" – najmłodszych wiekiem harcerzy (od 12 do 14 lat). Członkowie Szarych Szeregów brali udział w małym sabotażu, w obserwacji okupanta i dostarczaniu informacji wywiadowi AK, czynni byli w akcji "N". Ogromną wagę przykładano do pracy wychowawczej w duchu patriotycznym. Najstarsi wiekiem przechodzili szkolenie wojskowe.
Armia Czerwona wkroczyła do Radomska 16 stycznia 1945. W raporcie o sytuacji miasta na dzień 22 stycznia 1945 r. napisanym przez szefa Zarządu Politycznego I Frontu Ukraińskiego można przeczytać m.in.: "Miasto nie ucierpiało od strzału, paniczna ucieczka Niemców uniemożliwiła im zburzenie budynków i przedsiębiorstw nawet gdzie były miny (fabryka "Metalurgii", budynek żandarmerii). Nie udało się również wywieźć do Niemiec urządzeń fabryk i przedsiębiorstw".
Po przejściu przez Radomsko Armii Radzieckiej bolszewicy z NKWD rozpoczęli liczne aresztowania żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, podobnie jak robili to w całej Polsce. Nie godząc się z komunistyczną zależnością od ZSRR i sowieckim terrorem, wspieranym przez Armię Ludową, milicję, ORMO i działaczy PPR a później PZPR, Stanisław Sojczyński i jego podkomendni wcześniej walczący z hitlerowcami teraz ponownie musieli powrócić do konspiracji. Na bazie 27 batalionu pp Armii Krajowej Sojczyński zorganizował największą podziemną organizację o nazwie Konspiracyjne Wojsko Polskie. KWP działało na terenie woj. łódzkiego, kieleckiego, śląskiego i poznańskiego walcząc komunistycznym bezprawiem. Kapitan Sojczyński wydał rozkaz określający zadania KWP w zakresie walki z przestępczą działalnością władz komunistycznych i ochrony społeczeństwa oraz żołnierzy podziemia niepodległościowego przed terrorem organów bezpieczeństwa. Pierwszą osobą, która zginęła z jego rozkazu, był Jankiel Jakub Cukierman, szef sekcji śledczej Państwowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Radomsku. Zastrzelono go na ulicy w sierpniu 1945 r. W 1946 r. Sojczyński Pod pseud. „Warszyc” z wiernymi mu żołnierzami z AK KWP, ponownie wsławia się brawurową akcją na to samo więzienie w Radomsku ale już nie pod panowaniem Gestapo a Urzędu Bezpieczeństwa i uwalnia z niego 57 ludzi, w tym wielu kolegów z AK i żołnierzy z NSZ. Rozwścieczone UB wzorując się na hitlerowskim SS i gestapo, po licznych aresztowaniach oraz torturach na żołnierzach z KWP i wykonanych wyrokach śmierci, schwytało dzięki swoim agentom niestety także bohaterskiego „Warszyca”, oraz wielu jego dowódców. Ludowa władza z zemsty poddaje schwytanego kapitana Sojczyńskiego i jego sztabowców ciężkim torturom a w 1947 r wykonuje na nich wyrok śmierci, śpiesząc się z jego wykonaniem przed mającą wejść amnestią. Podobnie postąpiono w przypadku innych antykomunistycznych żołnierzy z podziemia niepodległościowego w całym PRL-u, a także wobec licznych katolickich kapłanów oraz wielu harcerzy z Szarych Szeregów i innych organizacji młodzieżowych. Ich nieustraszoną wiarę w Boga, prawość, patriotyzm oraz umiejętności i doświadczenie konspiracyjne z okupacji, komuniści uznawali za niebezpieczeństwo dla "władzy ludowej". Ostatni żołnierze z KWP schwytani zostali przez komunistów w 1951 r i wielu z nich równie bestialsko zamordowano. Tych co przeżyli z całymi rodzinami inwigilowało i prześladowało UB/SB do końca PRL-u, podobnie jak wszystkich kapłanów czy ludzi z opozycji antykomunistycznej. „Warszyc” i jego koledzy z KWP w PRL-u byli „żołnierzami wyklętymi”. Dopiero po 1989r wywalczona niepodległość Polski przez miliony Polaków z „Solidarności”, w której szeregach nie brakowało byłych żołnierzy z AK, KWP, WiN, NSZ, SzSz a także kapłanów czy innych org. niepodległościowych, przynosi „Warszycowi” i jego żołnierzom pełną rehabilitację. Jednak miejsce grobu legendarnego dowódcy KWP AK kap. Sojczyńskiego do dziś jest nieznane.
Smith, który często posługiwał się przydomkami "the incredible" (niewiarygodny) lub "the amazing" (cudowny), spopularyzował w jazzie brzmienie organów Hammonda (po raz pierwszy zagrał na organach w 1951 r.).
W 1963 r. Smith przeniósł się do wytwórni Verve Records i stał się jej faworyzowanym artystą. Dla firmy Normana Granza nagrał takie standardy jak "Walk On The Wild Side", "Hobo Flats" czy "Who's Afraid Of Virginia Woolf". Jazzowe przeboje Smitha zwracały uwagę świetnymi aranżacjami orkiestrowymi autorstwa Olivera Nelsona (które w pewnym stopniu tłumiły brzmienie Smitha). Kolejne szlagiery to "The Cat", "The Organ Grinder's Swing" i "Got My Mojo Working" z chrapliwym głosem Smitha.
Nie tylko single sprzedawały się znakomicie: w latach 1963-66 muzyk umieścił na listach bestsellerów dwanaście albumów, z których wiele dotarło do pierwszej dwudziestki, co jak na jazzmana było sukcesem niewiarygodnym. Popularność Smitha miała ścisły związek z ogromnym zainteresowaniem w latach 60. stylistyką rhythm and bluesa. W 1966 r. sporą popularnością cieszyły się dwa albumy nagrane wraz z Wesem Montgomerym ("Jimmy & Wes The Dynamic Duo" oraz "Further Adventures Of Jimmy And Wes"). Z końcem lat 60. Smith coraz częściej tworzy muzykę środka, w latach 70. zaś skłonił się ku mieszance soulu i funky (sporadycznie używał wtedy elektronicznego syntezatora). Przez wiele lat organowy jazz pozostawał w stagnacji i chociaż Smith był jego czołowym przedstawicielem, to stał się z czasem liderem niemodnego stylu.
Po serii mało znaczących nagrań, w 1982 r. na rynku ukazała się udana płyta "Off The Top". Ponownie wzrosło zainteresowanie muzyką genialnego organisty, a organy Hammonda znów stały się modnym instrumentem jazzu.
Turkmeńska Socjalistyczna Republika Radziecka, Turkmenia (ros. "Туркменская Советская Социалистическая Республика", turkm. "Түркменистан Совет Социалистик Республикасы") – jedna z byłych republik nieistniejącego dziś Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. 7 sierpnia 1921 została włączona do ZSRR jako obwód turkmeński w Turkiestańskiej ASRR, 13 maja 1925 została jedną z republik jako Turkmeńska Socjalistyczna Republika Radziecka. 27 października 1991 r. uzyskała niepodległość jako Turkmenistan. Stolicą był Aszchabad.
3 stycznia 1919 r. Armia Czerwona zajęła Charków, który stał się pierwszą siedzibą rządu i stolicą Ukraińskiej SRR. 25 stycznia 1919 Rząd Tymczasowy uchwalił połączenie Ukrainy z Rosją na zasadach "radzieckiej federacji", a 29 stycznia został przemianowany na Radę Komisarzy Ludowych USRR. 10 marca 1919 roku uchwalono konstytucję USRR. Jej stolicą został Charków. USRR brała udział w negocjacjach pokojowych z Polską prowadzonych w Mińsku i Rydze w 1920 roku. W wyniku traktatu ryskiego rząd Polski uznał USRR za jedynego reprezentanta ludności ukraińskiej, tym samym przekreślając wcześniejsze sojusznicze zobowiązania wobec URL, mimo iż nie zostały one faktycznie nigdy ratyfikowane przez parlament polski. Żołnierze armii URL zostali internowani, nadal natomiast istniał i funkcjonował rząd Ukraińskiej Republiki Ludowej na emigracji.
Foucault wrócił do Francji, by ukończyć pracę doktorską pisaną poza krajem. Od 1960 roku pracował jako docent psychologii na uniwersytecie w Clermont-Ferrand. W sobotę 20 Maja 1961 r. 35-letni Foucault stanął przed szczelnie wypełnionym amfiteatrem Sorbony i komisją egzaminacyjną. Błyskotliwa obrona rozprawy doktorskiej składającej się z dwóch części (głównej – "Folie et déraison: Histoire de la folie à l'âge classique" i pomocniczej – tłumaczenie i opracowanie Antropologii Kanta) stanowiło punkt zwrotny w karierze Foucaulta. W roku 1962 Foucault otrzymał nominację profesorską – objął katedrę w Clermont-Ferrand – tam również poznał swego towarzysza życia, Daniela Deferta. W latach 1966-1968 był profesorem filozofii w Tunisie – był tam świadkiem buntu studentów, z którym sympatyzował, ściągając na siebie niechęć władz. W 1968 roku objął stanowisko organizatora Wydziału Filozoficznego na powołanym właśnie do życia w wyniku wydarzeń majowych Uniwersytecie w Vincennes. 
Foucault zaangażował się w ruch praw dla więźniów. W 1971 roku powołał nieformalną organizację zajmującą się obserwacją warunków w więzieniach. W 1978 roku Foucault wybrał się do Iranu – w cyklu reportaży z podróży pisanych na zamówienie "Corriere della Sera" (nie kryjąc entuzjazmu) opisywał upadek reżimu szacha Rezy Pahlaviego i ostatnie przygotowania do rewolucji islamskiej (jej losami i wypaczeniami miał się później wielokrotnie zajmować podczas rozmów m.in. z najważniejszymi politykami irańskimi goszczącymi w Paryżu). Na początku lat 80. Foucault aktywnie zaangażował się w pomoc dla Polski. Po wprowadzeniu stanu wojennego opublikował wraz z Pierre'em Bourdieu list protestacyjny "Les randez-vous manqués" w "Liberation", a następnie brał udział w wielu inicjatywach, mających na celu wspieranie polskiej opozycji. W 1982 r. Foucault przyjechał do Polski z konwojem żywności i pomocą medyczną zorganizowanym przez Lekarzy Świata, wyrażając poparcie dla ruchu społecznego Solidarność. 
Powstał też czwarty tom "Les aveux de la chair" – owoc studiów nad literaturą wczesnego chrześcijaństwa dotyczący seksualności w chrześcijaństwie. Tom był prawie kompletny przed śmiercią autora, ale nie został nigdy opublikowany z uwagi na zastrzeżenie w testamencie Foucaulta; obecnie przechowywany jest w jego archiwum. Ostatecznie dwa kolejne tomy "Historii seksualności": "L usage des plaisirs" ("Użytek z przyjemności") i "Le souci de soi" ("Troska o siebie") zostały opublikowane przed śmiercią Foucaulta w 1984 r. To ostatnie dzieło Foucaulta, dzieło będące przesłaniem (bądź swoim panem a nie niewolnikiem, zostań swoim własnym dziełem). Tak traktowane było i przez samego autora, który redagując ostatnie tomy zdawał sobie sprawę, że niebawem umrze.
Utworzono ją w 1920 roku jako Kirgiską ASRR. W 1925 przemianowano ją na Kazachską ASRR, a w 1936 r. zmieniono jej status i jako Kazachską SRR włączono bezpośrednio w skład ZSRR. 
W 1991 r. uzyskała niepodległość jako Kazachstan. Stolica Kazachskiej SRR, Ałma-Ata, była do 1998 r. stolicą niepodległego Kazachstanu. Później przeniesiono stolicę do Astany. 
Wdecki Park Krajobrazowy – jeden z młodszych polskich parków. Został utworzony na mocy "Rozporządzenia Nr 52/93 Wojewody Bydgoskiego" z dnia 16 lutego 1993 r. Położony na Pojezierzu Południowopomorskim, w środkowo-wschodniej części Borów Tucholskich, w dorzeczu rzeki Wdy i jej dopływów Prusiny, Ryszki i Sobińskiej Strugi. Pod względem administracyjnym Wdecki Park Krajobrazowy znajduje się w całości na obszarze województwa kujawsko-pomorskiego. Swoim zasięgiem obejmuje dwa powiaty: świecki, w tym gminy Drzycim, Jeżewo, Lniano, Osie i Warlubie oraz powiat tucholski, w tym gminy Cekcyn i Śliwice (łącznie 7 gmin). Ok. 70% powierzchni parku leży na terenie Gminy Osie. Siedziba Zarządu Wdeckiego Parku Krajobrazowego znajduje się w Osiu.
Po wybudowaniu elektrowni wodnej w Żurze w 1930 r. w wyniku spiętrzenia Wdy i zalania ujściowych odcinków jej dopływów powstał Zbiornik Żurski o powierzchni 440 ha. Spowodowało to podniesienie poziomu wody i połączenie rzeki Wdy z dwoma zalanymi obniżeniami terenu, tj. obecnymi jeziorami Wierzchy i Mukrza. W ten sposób na Zalewie Żurskim powstały liczne, malownicze wyspy. Najbardziej znana z nich to Madera.
Park został utworzony dnia 16 lutego 1993 na podstawie "Rozporządzenia Nr 52/93 Wojewody Bydgoskiego z dnia 16.02.1993 r. w sprawie powołania Wdeckiego Parku Krajobrazowego"
Kirgiska Socjalistyczna Republika Radziecka, Kirgizja (ros. "Киргизская Советская Социалистическая Республика", kirg. "Кыргыз Советтик Социалисттик Республикасы") – była republiką ZSRR w latach 1936-1991. Powstała z przekształcenia istniejącej od 1926 r. Kirgiskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, która z kolei została utworzona z powstałego w 1924 r. Kara-Kirgiskiego Obwodu Autonomicznego. 
W 1991 r. Kirgiska SRR zyskała niepodległość jako Kirgistan, a nazwa stolicy kraju, Frunze została przemianowana na Biszkek. Prezydent Kirgiskiej SRR (od 1990 r.), Askar Akajew był także prezydentem niepodległego Kirgistanu do 2005 r. 
W roku 1838 Isambard Kingdom Brunel zbudował dla specjalnie utworzonej firmy "Great Western Steamship Company" statek "Great Western", którego dwie maszyny parowe o łącznej mocy 750 KM dawały prędkość do 10 w. Ten pierwszy prawdziwy transatlantyk miał kabiny dla 120 pasażerów w klasie I, 20 w klasie II, a mógł przewieźć jeszcze dodatkowo 100 osób. Załoga liczyła 60 ludzi. "Great Western" miał być pierwszym statkiem, który przepłynie Atlantyk bez użycia żagli - tylko przy pomocy silnika parowego. Konkurencyjna firma "British and American Steam Navigation Company" zamówiła w tym samym celu statek "British Queen", ale jego budowa się przedłużyła. Wyczarterowała więc mały bocznokołowiec "Sirius" i wysłała go do Nowego Jorku 4 kwietnia 1838 r., cztery dni przed rozpoczęciem podróży przez "Great Western", którego zatrzymał na Tamizie pożar maszynowni. 22 kwietnia 1938 r. "Sirius", którego załoga paliła już pod kotłami drewnianym wyposażeniem statku, ponieważ zabrakło węgla, wszedł do portu w Nowym Jorku jako pierwszy w historii statek, który pokonał Atlantyk samą siłą maszyn. Powitany został salwami honorowymi okrętów. Dużo szybszy "Great Western" wszedł do portu kilka godzin po nim, tracąc prestiż pierwszego transatlantyku, chociaż oczywiście od razu pobił oceaniczny rekord prędkości.
Cunard Line odzyskała "wstęgę" dopiero w 1907, kiedy to na atlantycki szlak ruszyła "Lusitania". Statek ten, podobnie jak bliźniacza "Mauretania" napędzany był już jednak turbinami parowymi, co dawało większe możliwości osiągania dużych prędkości. Te dwa statki doprowadziły rekord prędkości na Atlantyku do 30 węzłów. Konkurencyjna White Star Line zamówiła zaś większe o połowę statki "Olympic" i "Titanic", które miały napęd mieszany (dwie śruby napędzane silnikami parowymi, jedna - środkowa, pracująca tylko przy biegu naprzód - turbiną). Były więc wolniejsze, a słynna katastrofa "Titanica" w 1912 r. dowiodła słabej manewrowości mieszanego napędu, przy którym trudno było uzyskać bieg wstecz. 
Katastrofa "Titanica" 14 kwietnia 1912 r. była najtragiczniejsza w historii żeglugi transatlantyckiej (ponad 1500 ofiar), jednakże już dwa lata później miała miejsce podobna "Empress of Ireland" zatonął 29 maja 1914 r. z ponad 1000 ofiar wskutek zderzenia na rzece Świętego Wawrzyńca w rejsie do Europy.
Wojnę przetrwał też jedyny francuski czterokominowiec "France", któremu po wojnie jako partnera wybudowano nowszy statek "Ile de France" - pierwszy transatlantyk, który miał stałą kaplicę. Ten drugi pływał przez wiele lat i jeszcze w 1956 r. zasłynął w czasie ratowania rozbitków ze statku "Andrea Doria".
Kolejnymi rekordowymi statkami były wybudowane w połowie lat trzydziestych XX w. "Queen Mary" i "Normandie". Były największymi statkami świata, o wyporności około 80.000 ton. "Queen Mary" zbudowana została dzięki brytyjskiej subwencji rządowej, której warunkiem było połączenie Cunard Line i White Star Line w linię "Cunard White Star" - potocznie jednak używano nadal nazwy Cunard. "Normandie" była statkiem francuskiego Companie Generale Transatlantique. Oba statki odbierały sobie kilkakrotnie rekord prędkości. Trzeci olbrzym, "Queen Elizabeth" ukończony został już w 1940 r., podczas II wojny światowej. 
14 października 1924 r. powstała Tadżycka Autonomiczna Socjalistyczna Republika Radziecka, znajdująca się w obrębie Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. 
5 grudnia 1929 r. zmieniono status Tadżyckiej ASRR i ogłoszono powstanie Tadżyckiej SRR - pełnoprawnej republiki ZSRR. Pozostała ona w składzie Związku Radzieckiego do 26 grudnia 1991 r., kiedy to uzyskała niepodległość jako Republika Tadżykistanu.
Zgodnie z Art. 98c. pkt. 3) Ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej tytuł elewa otrzymywali (z dniem rozpoczęcia pełnienia służby przygotowawczej) żołnierze służby przygotowawczej kształcący się na szeregowego. Tytuł wojskowy elewa został zniesiony Rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 23 lutego 2011 r. w sprawie tytułów wojskowych żołnierzy w czynnej służbie wojskowej (Dz. U. 2011 r. Nr 50, poz. 257).
Od 13 maja 1925 r. Uzbecka SRR jako pełnoprawna republika ZSRR, pozostała w jego składzie do 26 grudnia 1991 r., kiedy to uzyskała niepodległość jako Republika Uzbekistanu.
14 października 1924 r. na części terytorium Uzbeckiej SRR utworzono Tadżycką Autonomiczną Socjalistyczną Republikę Radziecką, która w 1929 została ostatecznie odłączona od Uzbeckiej SRR i weszła skład ZSRR jako Tadżycka Socjalistyczna Republika Radziecka. 
W 1936 r. do Uzbeckiej SRR przyłączono powstałą w 1932 r. w ramach Rosyjskiej FSRR 
Powiat pszczyński – powiat w Polsce (województwo śląskie), utworzony w 1999 r. w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Pszczyna.
Po zagarnięciu Śląska przez Prusy dawna ziemia pszczyńska, a później wolne państwo stanowe przekształcone zostało w 1742 r. w powiat, do którego włączono również ziemię wodzisławską. Powiat ten obejmował rozległy teren od Mysłowic na północnym wschodzie po rzekę Olzę, Wodzisław i przedmieścia Bogumina na południowym zachodzie. W wyniku reformy administracyjnej w latach 1916 – 1917 odłączono od powiatu pszczyńskiego okręg mysłowicki i ziemię wodzisławską. Kolejne zmniejszenia powierzchni powiatu miały miejsce w 1954 r., kiedy powstał nowy powiat tyski, a następnie w 1957 r., w którym pd.-zach. kraniec powiatu pszczyńskiego Bzie włączono do powiatu wodzisławskiego.
Gruzińska Socjalistyczna Republika Radziecka, Gruzja (ros. "Грузинская Советская Социалистическая Республика", "Грузия", gruz. საქართველოს საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკა, საქართველო) - była jedną z 15 republik ZSRR w latach 1936-1991, od 1922 do 1936 r. wchodziła w skład Zakaukaskiej FSRR łącznie z Azerbejdżańską SRR i Armeńską SRR. W 1991 r. odzyskała niepodległość jako Gruzja.
Powiat lidzbarski - powiat w Polsce (województwo warmińsko-mazurskie), utworzony w 1999 r. w ramach reformy administracyjnej. Jego stolicą jest miasto Lidzbark Warmiński.
Fundusze inwestycyjne otwarte są jedną z trzech podstawowych kategorii funduszy, których działalność reguluje ustawa o funduszach inwestycyjnych z 2004 r. Otwarte fundusze inwestycyjne są kontynuatorami prawnymi funduszy powierniczych, których działalność regulowała ustawa o publicznym obrocie papierami wartościowymi z 1991 r., i które działają w Polsce od 1992 r. Pod względem liczebności i wartości zgromadzonych aktywów fundusze otwarte są zdecydowanie najbardziej popularnym typem funduszy inwestycyjnych w Polsce. Fundusze otwarte mogą zbywać nieograniczoną liczbę jednostek uczestnictwa i są zobowiązane do ich odkupienia na każde żądanie uczestnika. Gotowość do odkupienia jednostek uczestnictwa oznacza, że fundusz otwarty musi być w stanie dokonać szybkiej zamiany posiadanych lokat na gotówkę. Lokaty funduszy otwartych charakteryzują się więc znacznie większą płynnością niż w przypadku funduszy zamkniętych. Fundusz otwarty jest również zobowiązany do prowadzenia rejestru uczestników. Czynność ta jest najczęściej powierzana wyspecjalizowanej firmie zwanej agentem transferowym. Do zadań agenta transferowego należy też ewidencjonowanie w rejestrach wszelkich zmian, które wynikają ze zleceń składanych przez uczestników funduszu.
W niektórych krajach wykształciło się specyficzne ustawodawstwo dotyczące "cybersquattingu", uzupełniające prawo o znaku handlowym. Na przykład w USA funkcjonuje U.S. Anticybersquatting Consumer Protection Act (ACPA) z 29 listopada 1999 r.
Aktualny podział administracyjny Czech obejmuje 13 krajów samorządowych + miasto wydzielone Praga (czes. "Samosprávné kraje"), które są jednostkami samorządu terytorialnego z własną administracją (odpowiednik polskiego województwa) oraz 7 okręgów terytorialnych (+ Praga) (czes. "Územní kraje") z 1960 r. dla licznych instytucji państwowych (sądy, státní zastupitelství i niektóre inne urzędy państwowe). Czeskie "kraje" (czes. "kraj" - odpowiednik województw) są do języka polskiego tłumaczone też jak "kraje" lub "województwa" lub "okręgi" lub "regiony".
Początki partii sięgają 1904 roku, kiedy utworzono grupę na łonie eserów. W czasie I Zjazdu Związku Socjalistów-Rewolucjonistów w styczniu 1906 r. doszło do wystąpienia maksymalistów z partii. 
Ataki bolszewickie doprowadziły w 1919 r. do rozpadu partii, część członków wstąpiła do RKP(b), część na stanowiska antybolszewickie, reszta starała się legalną drogą ograniczać rolę leninowców.
Wiesław Tupaczewski (ur. 7 czerwca 1963 r. w Ostrowi Mazowieckiej), satyryk polski, założyciel Kabaretu OT.TO, absolwent Wydziału Elektroniki Politechniki Warszawskiej, basista.
Operacja, która ostatecznie stała się dziesięciomiesięczną wojną na wyniszczenie, rozpoczęła się o 7.30 rano, 19 lutego 1915 r. Dwa niszczyciele zostały wysłane na zwiady, w ich kierunku otworzyła ogień bateria dział 24 cm z baterii Kum Kale o godzinie 7.58. Dwa pancerniki podeszły bliżej baterii i rozpoczęły z nią pojedynek ogniowy, pierwsze brytyjskie strzały padły o 9.51 z okrętu HMS „Cornwallis”. Dzień ten nie przyniósł jednak tak spektakularnego rezultatu jak test z 3 listopada.
Sobór trydencki obradujący w latach 1545-1563, uporządkował prawo kanoniczne. Obowiązywało ono do wydania kodeksu z 1917 r.. Nowa wersja, w duchu Soboru watykańskiego II, została opracowana na polecenie Jana Pawła II w 1983 r.
W 1995 r. został utworzony Skierbieszowski Park Krajobrazowy. Skierbieszów leży w centralnej części parku. Celem utworzenia parku było zachowanie unikatowych walorów przyrodniczych, historycznych, kulturowych i krajobrazowych Działów Grabowieckich. Powierzchnia parku wynosi 35 488 ha.
W 1915 r. zbudowano z Skierbieszowa do Zamościa drogę z inicjatywy Ignacego Mościckiego.
W 1924 r. z inicjatywy lekarza Kapuścińskiego i aptekarza mgr Tadeusza Bortnowskiego powstała w Skierbieszowie mleczarnia.
W 1927 r., 19 czerwca był dla Skierbieszowa dniem bardzo pamiętnym. Tego dnia przyjechał Prezydent Ignacy Mościcki
W 1939 roku Zamojszczyzna była miejscem walk z wojskami niemieckimi, które zakończyły się dzień przed kapitulacją Warszawy. Po zakończeniu wojny obronnej 1939 r. Zamojszczyzna została podzielona pomiędzy Niemcy (większość regionu) a Związek Radziecki (południowo-wschodnia część). W południowo-wschodniej części regionu do dziś pozostały resztki umocnień zwanych Linią Mołotowa.
Akcja wysiedleńcza rozpoczęła się w nocy z 27 na 28 listopada 1942 r. Wysiedleniem Skierbieszowa oraz okolicznych wsi: Lipina Nowa, Suchodębie, Sady i Zawoda. Trwała ona do marca 1943 r. Objęła powiaty: biłgorajski, hrubieszowski, tomaszowski i zamojski.
Wysiedloną ludność kierowano do obozów przejściowych (pozbawionych najbardziej elementarnych warunków do życia) w Zamościu, Zwierzyńcu, Budzyniu. Nędzy obozowej towarzyszył terror ze strony SS-manów. Szczucie psami, bicie za zbliżanie się do drutów, strzelanie do ludzi w celu zabicia wszy masowo występujących na więźniach – należało do zjawisk powszechnych. W miejscu wysiedlonych i wywiezionych mieszkańców gminy Skierbieszów hitlerowcy sprowadzili w ramach akcji kolonizacyjnej Heim ins Reich niemieckich osadników ze Śląska, Serbii, Chorwacji, Rosji i rumuńskiej Besarabii. Po wysiedleniu ludności Skierbieszowa w 1942 r. Niemcy urządzili w kościele Wniebowzięcia NMP magazyn zbożowy.
Od 1997 r. we wsi znajduje się 14 gospodarstw agroturystycznych. Na ul. Wąskiej mieści się punkt informacji turystycznej. W 2006 roku została otwarta „Skierbieszowska Trasa Rowerowa” o długości 42km.
Jedyny w miejscowości działający klub sportowy to Gminny Klub Sportowy Ostoja Skierbieszów. Został założony w 1962 r. Stadion Ostoi mieści się przy ulicy Nadrzecznej. W sezonie 2009/2010 klub występuje w Klasie okręgowej w grupie Zamość. Trenerem zespołu jest Dariusz Kmiecik.
Rezerwat znajduje się w miejscowości Złoty Potok, gmina Janów, powiat częstochowski, województwo śląskie. Ma charakter leśno-krajobrazowy. Zarządzany jest przez Nadleśnictwo Złoty Potok. Został utworzony 3 września 1957 r. dla zachowania wzgórz wraz z fragmentami doliny Wiercicy, a także form skalnych i starodrzewia. Powierzchnia 155,22 ha.
Po przegranym przez Polskę plebiscycie w Ełku w 1920 r. udzielał pomocy i pomagał ukrywać się polskim aktywistom plebiscytowym z powiatu ełckiego zagrożonym represjami oraz deportacją do Polski. W okresie II wojny światowej pomagał polskim robotnikom zbiegłym z robót przymusowych i niemieckim dezerterom. Kontaktował się z nim wywiad AK. 
28 września 1918 r. poświęcony został uroczyście pierwszy gmach szkolny przy ul. Kapucyńskiej 21 w Warszawie. Pierwszym dyrektorem szkoły został wybitny pedagog Zdzisław Rudzki, rekomendowany przez ministra Ponikowskiego. Warunki lokalowe nie pozwalały na efektywne prowadzenie wielu zajęć, np. nauk matematyczno-przyrodniczych, dlatego też, już w 1922 rozpoczęto budowę nowego, znacznie większego gmachu przy ul. Myśliwieckiej 6. Projektantem obiektu był wybitny architekt prof. Tadeusz Tołwiński. Przez cztery lata po rozpoczęciu nauki w nowym budynku (15 września 1924), porządkowano i zagospodarowywano teren wokół niego (stworzono m.in. ogród botaniczny). W tym samym czasie laboratoria szkoły zostały wyposażone w bardzo nowoczesny, jak na tamte czasy, sprzęt. Unikatowe było obserwatorium astronomiczne, umieszczone w wieżyczce w północnym skrzydle budynku (obecnie zamknięte). W podziemiach szkoły znajdował się również dostępny dla uczniów basen, przez wiele lat pozostający jedyną w Polsce wewnętrzną pływalnią szkoły średniej.
W stanie wojennym, w lutym 1982 r. uczniowie szkoły zasłynęli ze zorganizowania protestu oficjalnie potępiającego pacyfikację strajku w kopalni "Wujek". Trzynastego każdego miesiąca uczniowie przychodzili ubrani na czarno i na dużych przerwach milczeli. W 1982 ówczesna dyrektor szkoły Teresa Garncarzyk wezwała do szkoły funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, którzy na oczach kolegów wyprowadzili skutego w kajdanki ucznia Piotra Cichockiego. Wraz z nim zatrzymano również jego koleżankę Ewę Bogaczyk. Cichocki był następnie sądzony za dystrybucję ulotek "Solidarności". W sądzie bronił go wybitny adwokat Edward Wende, któremu udało się doprowadzić do uniewinnienia chłopca pomimo obciążających zeznań składanych przez dyrektorkę Liceum.
Wychowywała ją guwernantka w rodzinnej rezydencji Digbych, Minterne Magna w Dorset. Jako 17-latka spędziła pół roku szkole z internatem w Monachium. Podobno została przedstawiona Hitlerowi. Po powrocie do Anglii pracowała w służbie zagranicznej jako tłumaczka z języka francuskiego. Poznała tam Randolpha Churchilla (syna Winstona), z którym 4 października 1939 r., po zaledwie kilkunastodniowej znajomości, wzięła ślub. Z tego związku urodził się syn Winston (10 października 1940). Pamela pracowała później w ministerstwie zaopatrzenia. Małżeństwo zakończyło się w 1946 rozwodem, z powodu licznych romansów Pameli.
Jeszcze przed rozpoczęciem działań wojennych w połowie lipca 1939 r. samolot eskadry z załogą – płk. pil. Bolesław Stachoń ( ówczesny dowódca 4 Pułku Lotniczego w skład którego wchodziła eskadra), por.obs. Czesław Malinowski oraz pchor. obs. Jan Klocek – z rozkazu dowódcy Armii "Pomorze" dokonali rozpoznania wojsk niemieckich w okolicach Królewca i Olsztyna (Prusy Wschodnie) oraz nad granicą z Wolnym Miastem Gdańskiem.
Stary Cmentarz próbowano zlikwidować kilkakrotnie, między innymi w 1820 r. (Prusacy), w latach II wojny światowej, oraz w 1962 r. (komuniści). Ta ostatnia decyzja o likwidacji została formalnie anulowana dopiero w 1982 r.
Monograficzną pracą o Starym Cmentarzu jest ilustrowana zdjęcia autora publikacja "Stary cmentarz w Ostrowie Wielkopolskim" (Marian Kostrzewski Ostrów Wlkp. 1982 r., wyd. O.T.K.).
W latach międzywojennych znowu znalazła się w Polsce. Od września 1939 r. Huculszczyzna przestała należeć do Polski. Osiedli tam Polacy i inne nieruskie mniejszości narodowe zostali stamtąd wysiedleni. Między innymi to właśnie było powodem spadku zainteresowania tym obszarem ze strony polskich etnografów.
Jednak nieprzerażeni tymi proroctwami młodzi monarchiści z księciem Feliksem Jusupowem na czele zawiązali spisek na życie przyjaciela carskiej rodziny. Plan był prosty: 30 grudnia 1916 r. Rasputin został potajemnie zwabiony do pałacu Jusupowa pod pretekstem poznania słynącej z urody Iriny Aleksandrowny. Tam poczęstowano go zatrutym winem i ciastem. Ku zaskoczeniu zamachowców trucizna jedynie osłabiła starika (prawdopodobnie użyty cyjanek potasu, przez złe przechowywanie, uległ hydrolizie, przez co w użytej truciźnie nie było wystarczającej ilości jonów cyjankowych). Wtedy Jusupow zdecydował się zastrzelić Rasputina. Pierwszy strzał ranił ofiarę w pierś. Jeszcze po 50 latach książę Jusupow wspominał, jak to Rasputin - otruty i z przestrzeloną piersią - próbował go udusić. Gwałtownie odepchnięty przez księcia wybiegł na dziedziniec i dopiero kiedy deputowany Władimir Puryszkiewicz oddał w niego kolejne strzały, upadł. Dla pewności książę zmiażdżył mu pałką czaszkę. Następnie spiskowcy związali Rasputina i zawieźli nad Newę, gdzie wielki książę Dimitr Pawłowicz osobiście go utopił. Późniejsza sekcja wykazała wodę w jego płucach - oznacza to, że Rasputin jeszcze żył gdy wrzucano go do wody. Przypadkowy świadek zameldował policji o wydarzeniach. Początkowo nikt nie chciał uwierzyć w zeznania, jednak wkrótce rozpoczęto śledztwo. Wyłowione z Newy zwłoki Rasputina nosiły ślady świadczące, że w momencie wrzucenia do rzeki nadal żył - prawa ręka była uwolniona z więzów, a w płucach znajdowała się woda.
W 1968 jego czterej synowie wzięli udział w "protestach marca 1968" na UAM. Wezwany do ministerstwa w celu wyjaśnienia tej sprawy odparł, że jego (jako "dawnego rektora") synowie stanęli w marcu 1968 roku po właściwej stronie. W rezultacie działań komisji wiceministra Mistewicza, z dniem 1 września 1970 r., w ramach "polityki jednoetatowości", zaprzestał pracy na UAM, pozostając w Instytucie Historii PAN. Dzięki wsparciu ze strony ministra szkolnictwa wyższego Henryka Jabłońskiego uzyskał jednak bezterminowy urlop bezpłatny, co umożliwiło mu formalnie zachowanie stanowiska na UAM. Dzięki temu mógł (choć już bez wynagrodzenia) nadal kierować do emerytury w 1986 roku pracami Zakładu Historii Powszechnej i Polski do XV w. Instytutu Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, a okresowo prowadzić również wykład kursowy. Nieudane próby przerwania owego urlopu w celu przywrócenia pełnego etatu profesorskiego podjęte zostały w latach 1974-1975 przez ówczesnego rektora UAM Benona Miśkiewicza.
Jednostka sformowana została w dniu 31 sierpnia 1939 r. na podstawie rozkazu L.dz. 143/Mob/S/Lot Sztabu Głównego WP. Dowództwo brygady zorganizowano w oparciu o dowództwo Zgrupowania Bombowego 1 Pułku Lotniczego. 31 sierpnia 1939 r. dowódca brygady zmienił numerację pododdziałów. Dowództwo brygady stacjonowało w Warszawie, a wysunięty rzut sztabu skierowany został do Dęblina. 
Był synem Henryka Raabego, zoologa i Julii z Wyleżyńskich. Studiował na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Wileńskiego. Od 1928 r. działał w młodzieżowych stowarzyszeniach socjalistycznych, jak Związek Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej (przewodniczący Związku w Warszawie), Organizacja Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, Czerwone Harcerstwo TUR. Był też członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. Publikował artykuły w piśmie „Akademik Socjalista”.
Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. Od końca 1939 r. przewodził grupie konspiracyjnej Gwardia skupionej wokół pisma o tej samej nazwie. Reprezentował ideę zjednoczenia różnych grup socjalistycznych, aby zyskać odpowiednią bazę dla swojej koncepcji prowadzenia czynnej walki z Niemcami.
We wrześniu 1941 r. na podziemnej konferencji w Warszawie był współzałożycielem Polskich Socjalistów (członek Komitetu Centralnego), pełnił też funkcję komendanta Formacji Bojowo-Milicyjnych Polskich Socjalistów.
Jako członek Komitetu Centralnego Polskich Socjalistów opowiadał się za współpracą z PPS-WRN. Kiedy jednak nie doszło do porozumienia wraz z częścią PS przeszedł do PPS-WRN i powołał w marcu 1943 r. Socjalistyczną Organizację Bojową, zostając jej komendantem. Podporządkował ją pod względem wojskowym AK. W kwietniu tego roku uczestniczył w akcjach niesienia pomocy Żydom walczącym w getcie warszawskim.
We wsi miały miejsce walki w czasie starć z wojskimi czeskimi w 1919 r. w trakcie których zginął kpt. Cezary Haller (brat generała Józefa Hallera).
Przy rondzie współczesny kościół parafialny pw. św. Maksymiliana Maria Kolbe (projektował Jerzy Okniński, 1981-82) oraz pomnik (odsłonięty w 1975 r.) poświęcony żołnierzom polskim 2 Dywizji Piechoty I Armii WP walczącym podczas II wojny światowej.
Początki Międzynarodowego Dnia Kobiet wywodzą się z ruchów robotniczych w Ameryce Północnej i Europie. Pierwsze obchody Narodowego Dnia Kobiet odbyły się 28 lutego 1909 r. w Stanach Zjednoczonych. Zapoczątkowane zostały one przez Socjalistyczną Partię Ameryki.
Mur berliński upadł po 28 latach istnienia, w czasie pokojowej rewolucji w Niemczech, tzw. Wendy, będącej częścią Jesieni Ludów w 1989 r. Wraz z upadkiem muru, 22 grudnia 1989 roku odbyło się uroczyste otwarcie Bramy Brandenburskiej, w którym uczestniczyło ponad 100 tys. osób. Krótko po tym usunięto całkowicie także pozostałe umocnienia graniczne.
W 1995 r. na terenie miasta i gminy odbyło się referendum na podstawie którego Rada Miejska wystapiła do Szefa Urzędu Rady Ministów z prośbą o zmianę nazwy. Zarządzenie Rady Ministrów wydano w 1996, dzięki czemu przymiotnik "Wielkopolski" został dodany do nazwy miejscowosci 1 stycznia 1997.
Ustawa "zmieniająca i uzupełniająca Konstytucję Rzeczypospolitej z 17 marca 1921 r." została uchwalona 2 sierpnia 1926 roku głosami parlamentarzystów od prawicy do Stronnictwa Chłopskiego i PSL „Wyzwolenie”. Przeciwko była PPS, lewica rewolucyjna i mniejszości narodowe.
Zdaniem Antoniego Czubińskiego, zamach majowy miał czysto antydemokratyczne oblicze: "Otwierając możliwości rozwoju faszyzmu w Polsce, wyrażającego się w autokratyzowaniu państwa, elitarnym podziale społeczeństwa, likwidacji zdobyczy socjalnych – przewrót majowy jednocześnie zahamował rozwój sił demokratycznych i rewolucyjnych w Polsce". Zupełnie inny pogląd prezentował Leszek Moczulski. Jego zdaniem zamach był wymierzony przeciwko zarówno siłom skrajnie lewicowym, jak i prawicowym, których działania zagrażały istnieniu Polski. Jak pisał, "Tylko stanowcze działanie mogło zapobiec najgorszemu. [Piłsudski] ratował Rzeczpospolitą przed śmiertelnym konfliktem, może wojną domową i upadkiem państwa. Ratował też demokrację. Gdyby zwyciężyła prawica – musiałaby okiełznać lewicę; gdyby zwyciężyła lewica – doszłoby do rewolucji społecznej. Każdy z tych przypadków oznaczał koniec demokracji". Jak wskazywał natomiast Czubiński, "Przewrót majowy oznaczał więc klęskę polityczną tak głównej partii prawicy społecznej, tj. Związku Ludowo-Narodowego, jak i ugrupowań lewicy sejmowej. Miejsce ZLN zajęli piłsudczycy, tworzący od maja 1926 r. szeroki obóz sanacji, w której ramach obok dawnych piłsudczyków skupiali się przedstawiciele klas posiadających oraz prawicy w ogóle. Nastąpiła swego rodzaju nowa konsolidacja tych sił i grup wokół Piłsudskiego".
Był żonaty z Danutą Will, z którą miał syna Macieja. Palił fajkę. W 1992 r. otrzymał tytuł "Fajczarza Roku" od Rady Polskich Klubów Fajki. Był autorem znaku graficznego Pipe Club Warszawa.
W skład Towarzystwa wchodzi Komitet opieki nad kopcem Józefa Piłsudskiego. Komitet powstał w czerwcu 1980 w skład TMHiZK znalazł się formalnie w wyniku uchwały Wydziału z dnia 9 stycznia 1981 r.
Po niemieckiej inwazji na Polskę Seyss-Inquart został zarządcą południowych terenów Polski, a od utworzenia Generalnego Gubernatorstwa do 1941 r. pełnił funkcję jego szefa rządu.
Istotną część mieszkańców Czerska stanowili Niemcy - w 1910 r. 30% ogółu ludności, w 1934 r. około 12%. Zajmowali oni w mieście silną pozycję ekonomiczną, będąc w posiadaniu około połowy jego zakładów przemysłowych. Sytuacja ta, szczególnie w kontekście złych stosunków polsko-niemieckich i bliskości granicy, powodowała poważne napięcia społeczne.
Założone przez kupców indyjskich na początku XVIII w. Dynamiczny rozwój nastąpił po 1947 r., kiedy miasto stało się stolicą Pakistanu (do 1966 roku, straciło ten status na rzecz Islamabadu). W Karaczi często wybuchają zamieszki etniczne i religijne między hindusami i muzułmanami (w 1994 r. w ich wyniku zginęło ok. 1000 osób) oraz między sunnitami i szyitami (w tym wypadku jednak najczęściej ma miejsce podkładanie bomb w meczetach).
Proponowanym następcą bombowca Łoś miał być PZL-49 Miś. Projekt opracował Jerzy Dąbrowski przy wydatnej współpracy inż. Piotra Kubickiego. Podstawowym kierunkiem rozwoju było poprawienie osiągów, zwłaszcza prędkości lotu przez zwiększenie mocy zespołu napędowego oraz poprawienie aerodynamiki płatowca. Wzmocnieniu uległo uzbrojenie obronne. Normalny ładunek bomb 2200 kg mógł być zwiększony do 3000 kg, w zamian za zmniejszenie zapasu paliwa. Zasięg normalny wynosił 2000 km, a maksymalny z dodatkowymi zbiornikami paliwa 3000 km. W konstrukcji płatowca wykorzystano około połowy elementów pochodzących z PZL.37. Kadłub został troszkę wydłużony. Aby poprawić opływ, linię grzbietową kadłuba zastosowano bez uskoku dla tylnego górnego stanowiska k.m. Wieża grzbietowa oraz kołyska podkadłubowa były wysuwane tylko na czas akcji bojowej. Kółko ogonowe było również chowane w locie. Zrezygnowano przy tym z wydatnego, ale mało skutecznego przejścia aerodynamicznego skrzydło-kadłub, sięgającego w Łosiu od części spływowej płata aż do połowy tylnej części kadłuba. Podwozie główne jednogoleniowe było konstrukcji inż. Piotra Kubickiego (patent 29 090), wielodźwigniowe dla cięższych samolotów. Napęd stanowiłyby zapewne silniki Bristol Hercules II 14-cylindrowe, w układzie podwójnej gwiazdy, o mocy startowej 949 kW (1290 KM) i maksymalnej na wysokości 1500 m 810-846 kW (1100-1150 KM). Osłonę stanowił pierścień NACA. Licencję na te silniki zakupiła PZL-WS w 1939 r. Grzbietowa wieża obrotowa konstrukcji Jerzego Dąbrowskiego miała być uzbrojona w prototypie Misia w działko Hispano-Suiza typ 404 kal. 20 mm, zakupione jeszcze w 1937 r., dla którego zamówiono w 1938 r. obrotnicę Hispano z terminem dostawy na czerwiec 1939 r. Stanowisko dolne w gondoli wysuwanej pod wpływem masy strzelca, było wzorowane na modelu wypróbowanym w samolotach PZL.42 i PZL.46.
Według memoriału gen. bryg. dr. Józefa Zająca z 28 XI 1938 r., PZL-49 Miś znajdował się w studiach, to znaczy w fazie opracowania projektu, przy czym rysunki samolotu były ukończone. Prace nad projektem przebiegały powoli, bowiem biuro konstrukcyjne PZL jako priorytet traktowało wówczas projekty samolotów myśliwskich. Latem 1939 r. Komisja Dowództwa Lotnictwa, ITL przy udziale przedstawicieli PZL akceptowała makietę użytkową PZL-49. Umożliwiło to ukończenie projektu konstrukcyjnego. Wobec przewidywanego zaangażowania Jerzego Dąbrowskiego przy projekcie myśliwca PZL.62 kierownictwo zespołu Misia miał objąć inż. Piotr Kubicki. Przewidywano przy tym, że produkcja seryjna podjęta będzie przez PZL WP-2 w Mielcu, gdzie miało powstać również biuro konstrukcyjne. Dalsze prace przerwała wojna. Znaczną część dokumentacji przewieziono na początku września 1939 r. do mieszkania Jerzego Dąbrowskiego przy ul. Kazimierzowskiej, a następnie z obawy przed dostaniem się w ręce wroga, spalono w pobliskiej piekarni. Po wojnie do kraju napłynęły od Jerzego Dąbrowskiego skąpe informacje o tym projekcie, jak również szkic koncepcyjny rzutu bocznego projektowanego bombowca.
W 1999 r. Miejskie wieże strażnicze beffroi w północnej Francji wspólnie z Belgią we Flandrii, i Walonii – zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Jako jednostki napędowe użyto silników Allison V-1710 wyposażonych w sprężarki. Zespół projektowy kierowany przez Clarence’a Johnsona opracował unikatowy sposób rozmieszczenia silników w dwóch długich belkach i umieszczenia kabiny pilota oraz uzbrojenia pośrodku pomiędzy nimi. W późniejszych wersjach maszyny śmigła samolotu kręciły się w przeciwnych kierunkach, co eliminowało momenty reakcyjne i żyroskopowe od śmigieł. Zastosowano też nowatorski pomysł trzypunktowego wciąganego podwozia. Zwrotność miały zapewniać wysuwane podczas walki klapy Fowlera. Zamówiony w 1937 roku prototyp ukończono w grudniu 1938, a oblatano 27 stycznia 1939. Początkowe oznaczenie fabryczne „Model 22” zmieniono na XP-38. Niestety podczas próbnego przelotu z Kalifornii do Nowego Jorku prototyp został zniszczony, zanim przeprowadzono wszystkie próby. Pomimo tego dowództwo lotnictwa złożyło zamówienie na 13 przedprodukcyjnych YP-38. Pierwszy samolot tej serii ukończono dopiero we wrześniu 1940 r. a ostatni w czerwcu 1941. W YP-38 zastosowano silniki Allison V-1710-27 i V-1710-29 o mocy 1150 KM (858 kW) każdy. W dziobowej części samolotu planowano umieszczenie działko Oldsmobile kalibru 37 mm, 2 karabiny maszynowe 12,7 mm i 2 karabiny maszynowe 7,62 mm.
W maju 1940 misje wojskowe Francji i Wielkiej Brytanii zamówiły odpowiednio 417 i 250 tych myśliwców, jednak w obawie przed dużymi opóźnieniami zarówno Francuzi, jak i Brytyjczycy postanowili, wbrew zaleceniom inżynierów Lockheeda, zamówić do swoich samolotów silniki bez sprężarek. W związku z kapitulacją Francji w 1940 r. cały kontrakt przejęła Wielka Brytania. Po dostarczeniu pierwszych 3 egzemplarzy oznaczonych Lightning Mk I wobec niezadowalających osiągów realizację dalszej części zamówienia odwołano, a przeznaczone do Europy samoloty skierowano do jednostek szkolnych jako RP-322.
Wersję P-38J zaczęto wprowadzać w sierpniu 1943 r. W wersji tej przekonstruowano i powiększono wloty powietrza, co pozwala ją łatwo odróżnić od wcześniejszych wersji („brody” pod silnikami). Dotychczasowy układ chłodzenia, złożony z chłodnic umieszczonych w skrzydłach i skomplikowanego układu rur powodował, że silniki, kiedy osiągały moc ponad 1000 KM, przegrzewały się. Piloci nie mogli więc podczas lotów bojowych korzystać z pełnej mocy silnika, co ograniczało osiągi samolotu. Powiększono też zbiorniki paliwa, wykorzystując wolne miejsce wewnątrz skrzydeł. Wprowadzono też kilka zmian w aerodynamice, likwidując problem blokowania sterów podczas nurkowania w dużej prędkości. Pilotując tę wersję, pilot mógł w razie niebezpieczeństwa zwiększyć na krótko moc silnika do 1600 KM. Pierwszą odmianą była P-38J-1, zbudowana w liczbie 10 sztuk. W następnej P-38J-5 w zwolnione w skrzydłach miejsca po chłodnicach zamontowano dodatkowe zbiorniki paliwa. Zbudowano 210 sztuk. Odmiana P-38J-10 (790 sztuk) miała płaski wiatrochron ze zintegrowaną szybą kuloodporną. W P-38J-15 (1400 sztuk) zmodyfikowano system elektryczny i opancerzenie kabiny pilota. W P-38J-20 (350 sztuk) poprawiono system sterowania turbosprężarką. W odmianie P-38J-25 (210 sztuk) dokonano zmian w aerodynamice samolotu, m.in. sterowanie lotkami było hydrauliczne, dodano małe klapki pod skrzydłami sterowane elektrycznie, które pomagały wyjść z nurkowania. Maszyny te potrafiły osiągnąć podczas lotu nurkowego nawet 970 km/h. Zmiany te ogólnie poprawiły zwrotność maszyny.
Pod koniec I wojny światowej, gdy rozpadała się monarchia Habsburgów, dowództwo wojsk austriackich we Lwowie sprzyjało dążeniom kół ukraińskich do przejęcia władzy w mieście. Skutkiem tego w październiku 1918 w mieście stacjonowało kilka tysięcyW książce Macieja Krotofila pt. Ukraińska Armia Halicka 1918-1919 podano: "Większość tych jednostek jesienią 1918 r. znajdowała się na frontach: włoskim i serbskim. Niektóre były na Ukrainie Naddnieprzańskiej. W Galicji nie było w tym czasie oddziałów bojowych składających się w znaczącej mierze z Ukraińców. Stacjonowały tu tylko jednostki zapasowe (kadry), oraz pododdziały asystencyjne, wartownicze i gospodarcze." strona 29. 2. We Lwowie stacjonowało ok. 1500 żołnierzy narodowości ukraińskiej przed wybuchem wojny polsko-ukraińskiej. Kolejny fragment z pracy M. Krotofila, strona 40: "Przejęcia władzy we Lwowie dokonali ukraińscy żołnierze z batalionów zapasowych 15 Pułku Piechoty (ok. 500 ludzi) i 19 Pułku Piechoty Lenwehry (ok. 400 ludzi), 30 Batalionu Strzelców Polowych (ok. 90 ludzi), Batalionu Asystencyjnego 41 Pułku Piechoty (ok. 350 ludzi) oraz pododdziałów wartowniczych i pomocniczych. W sumie na początku walk ukraińskie dowództwo dysponowało ok. 1500 żołnierzy.</ref> żołnierzy narodowości ukraińskiej, przy braku we Lwowie żołnierzy narodowości polskiej wysłanych na inne, odległe od Lwowa odcinki frontu.
Katakumby leżą poniżej kaplicy i schodzi się do nich szerokimi, kamiennymi schodami. W ośmiu ich kryptach spoczywa 72 bohaterów, których ekshumowano z różnych odcinków frontu polsko-ukraińskiego. Spoczęli w nich wybrani przez specjalną komisję, którą stanowili: bryg. Mączyński, prezydium Związku Obrońców Lwowa z listopada 1918, prezydium Straży Mogił Polskich Bohaterów i przedstawiciel władz wojskowych. Komisja ta orzekła, że w katakumbach mają spocząć zwłoki obrońców Lwowa poległych w pierwszych dniach listopada 1918 r., i że mają to być kobiety i mężczyźni, różnego wieku, różnych stanów, rodzajów broni, odcinków obrony Lwowa, dzielnic Polski i odsieczy.
Po bokach kamiennej figury znajdują się nazwiska 16 Francuzów. Pomnik przedstawia wykutego w kamieniu piechura francuskiego, opartego o karabin, z gałązką wawrzynu. Sąd konkursowy, zebrany 18 XI 1936 r. uznał jednomyślnie za najpiękniejszy i najbardziej odpowiadający celowi, projekt prof. J.Różyskiego i według tego projektu, pod kierownictwem autora, przy pomocy rzeźbiarza Kazimierza Sokolskiego, został wzniesiony pomnik. 
Zwłoki tego Nieznanego Żołnierza po uroczystościach we Lwowie przewieziono uroczyście koleją do Warszawy. W miejscu, gdzie spoczywał we Lwowie, położono płytę projektu Kazimierza Sokalskiego z napisem: "Zwłoki zabrano dnia 29 października 1925 r. i uroczyście przewieziono w dniach 30–31 października i 1 listopada do Warszawy, gdzie pochowano w mogile na placu Marsz. Józefa Piłsudskiego, dawniej Saskim, jako zwłoki Nieznanego Żołnierza".
Mandrakesoft został założony w 1998 r. i ma biura w USA i Francji.
W okresie od 27 stycznia 2003 do 30 marca 2004 Mandrakesoft działał pod ochroną ustawy o bankructwie - pomimo wysiłków zmierzających do likwidacji strat i osiągnięcia zysków firma została zmuszona, wskutek serii kwartalnych strat, do wystąpienia o ochronę pod reżimem francuskiego prawa "déclaration de cessation de paiement" (podobnego do amerykańskiego "Chapter 11"), co dało jej ochronę przed wierzycielami. Pierwsze zyski od 1999 r. pojawiły się ponownie w kwartale X-XII 2003. Akcje Mandrakesoft są ponownie notowane na francuskiej giełdzie Euronext Marché Libre i amerykańskiej OTC.
Digital Equipment Corporation (DEC) - amerykańska firma informatyczna założona w 1957 r. przez Kena Olsena. Nazwa handlowa - Digital.
Zgodnie z zarządzeniem premiera z 24 czerwca 1965 roku Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego do końca 1965 r. uległ rozwiązaniu, a jego jednostki, przemianowane na oddziały Wojsk Obrony Wewnętrznej weszły w skład tworzącego się systemu Obrony Terytorium Kraju. Część jednostek weszła natomiast w skład Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSW.
Stan na 29 września 1961 r.
Stan osobowy wojsk KBW na 1.01.1962 r.: etatowo – 26 314 faktycznie – 25 470
Do 1933 r. w dolinie były wypasane owce przez górali z Jurgowa. Przy górnej granicy lasu stał prymitywny szałas pasterski. W dolinie znajdują się dwie koleby skalne: jedna za północny zachód od Wyżniego Żabiego Stawu, druga na wschód od północnego brzegu Niżniego Żabiego Stawu. Jako pierwsi zimą dolinę odwiedzili Józef Lesiecki i Józef Oppenheim 4 lutego 1914 r. Obecnie Dolina Żabich Stawów Białczańskich jest położona na obszarze ochrony ścisłej. Nie ma w niej wytyczonych szlaków turystycznych i wstęp do niej jest zabroniony.
Imię Łomonosowa nosi od 1940 r. Uniwersytet Moskiewski. Na jego cześć został nazwany także podwodny grzbiet Łomonosowa na Oceanie Arktycznym oraz kratery uderzeniowe na Księżycu i Marsie.
Projekt został zaproponowany w 1999 r. przez Richarda Stallmana i oficjalnie uruchomiony w styczniu 2001.
Powiat kłodzki – powiat w Polsce, w województwie dolnośląskim, utworzony w 1999 r. w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Kłodzko. Ma on kształt czworokąta, wcinającego się w obszar Czech. Pod względem liczby ludności (ok. 166 tys. osób) zajmuje drugie miejsce wśród powiatów Dolnego Śląska. Gęstość zaludnienia wynosi 100 mieszkańców na 1 km².
Przemysł na ziemi kłodzkiej został dotknięty przez kryzys w końcu lat 70. XX wieku, który pogłębił się znacznie wraz z transformacją gospodarczą kraju po 1989 r. W jego wyniku zlikwidowano większość tutejszych fabryk i zakładów pracy, które niedoinwestowane w okresie PRL nie mogły sprostać wymogom gospodarki wolnorynkowej. W końcu lat 90. XX wieku całkowitemu załamaniu uległ przemysł wydobywczy, co było efektem zamknięcia deficytowych kopalń w dzielnicy Nowej Rudy – Słupcu, ponadto: włókienniczy, elektromaszynowy i przetwórczy. Likwidacja wielu wielkich zakładów pracy wytworzyła zjawisko masowego zakładania własnej działalności gospodarczej, głównie w dziedzinie handlu, który prowadzony był nie tylko w powstających sklepach, ale także na targowiskach sezonowych jak i stałych, których obecnie w powiecie kłodzkim jest 16, a zajmują one łączną powierzchnię 30 835 m². Na przełomie XX i XXI wieku ziemia kłodzka jako region przygraniczny była chętnie odwiedzana przez turystów z Czech, którzy przyjeżdżali w te strony na zakupy, co wpłynęło znacznie na rozwój handlu w powiecie. Początek XXI wieku i rozwój turystyki doprowadził do doprowadził dalej do rozbudowy bazy handlowej i gastronomicznej oraz innych usług związanych z branżą turystyczną.
Powiat kłodzki ze względu na swoje strategiczne położenie ma długą tradycję wojskową. Po zakonczeniu II wojny światowej w jego stolicy stacjonowały dwie jednostki wojskowe: Sudecka Brygada Wojsk Ochrony Pogranicza i pułk pancerny. W 1992 r. zostały one zastąpione odpowiednio przez straż graniczną i 22 Brygadę Piechoty Górskiej Obrony Terytorialnej, przekształconą następnie w 2008 r. w 22 Batalion Piechoty Górskiej. Jej koszary zajmują spore tereny we wschodniej części Kłodzka.
Kazimierz Tarnowski (ur. 1915, zm. 1986) – hodowca psów myśliwskich: wyżłów niemieckich i pointerów. W 1936 r. w Tarnowie założył istniejącą do dzisiaj hodowlę psów myśliwskich "Brutar". W latach siedemdziesiątych podjął próbę stworzenia polskiej rasy wyżła, jednak choroba pokrzyżowała te plany. Od 1988 r. co dwa lata w Tarnowie odbywają się Field Trialsy im. Kazimierza Tarnowskiego. Amatorsko zajmował się malarstwem.
W czasie studiów zaczęła występować w małych klubach i kawiarniach. Wkrótce podpisała kontrakt z wytwórnią płytową Elektra Records. Swój pierwszy album zatytułowany po prostu "Tracy Chapman" wydała w 1988 r., zdobywając popularność wśród publiczności, ale także uznanie wśród krytyków.
Wkrótce po jej występie na koncercie z okazji siedemdziesiątych urodzin Nelsona Mandeli w czerwcu 1988 r., singel "Fast Car" zaczął szybko piąć się do góry na amerykańskich listach przebojów. Jej pierwszy album zdobył status platynowej płyty i 4 nagrody Grammy, w tym dla najlepszego nowego artysty (Best New Artist).
Jej drugi album "Crossroads" z 1989 r. nie zdobył już takiej popularności, a jej trzecia płyta "Matters of the Heart" (1992) przeszła prawie bez echa wśród szerokiej publiczności. Niemniej Chapman osiągnęła status kultowej wśród małej, ale oddanej grupy słuchaczy.
W okresie radzieckim przesiedlono na tereny Estonii, Łotwy i Litwy bardzo wielu Rosjan oraz przedstawicieli innych grup etnicznych. Po uzyskaniu niepodległości przez kraje bałtyckie w 1991 r., rządy tych państw podjęły decyzję o przyznaniu obywatelstwa tylko tym mieszkańcom, którzy lub których przodkowie, byli obywatelami tych państw przed ich włączeniem do ZSRR. Działania te wynikały z obaw przed utratą większości przez etnicznych Łotyszy i Estończyków w swoich republikach. Wszyscy mieszkańcy osiedleni w okresie radzieckim oraz ich potomkowie nie otrzymali obywatelstwa Estonii i Łotwy i muszą się o nie ubiegać jak obcokrajowcy. W praktyce oznacza to, że większość Rosjan mieszkających w krajach bałtyckich została pozbawiona praw obywatelskich. Ze względu na brak znajomości języków estońskiego i łotewskiego znaczna liczba Rosjan nie może absolwować egzaminu decydującego o przyznaniu obywatelstwa. Po wejściu Litwy, Łotwy i Estonii do Unii Europejskiej nastąpił pewien paradoks. Wielu z tamtejszych Rosjan, którym nie przyznano obywatelstwa stało się obywatelami Unii Europejskiej, jednak wielu z nich wciąż nie jest obywatelami żadnego z krajów Unii Europejskiej.
Tron bawarski Wittelsbachowie utracili w 1918 r. w wyniku rewolucji listopadowej. Byli zdecydowanymi przeciwnikami narodowego socjalizmu, za co więziono ich w obozach koncentracyjnych. Od 1996 roku spadkobiercą tytułu króla Bawarii jest książę Franciszek von Bayern (ur. 1933 r.), przez współczesnych jakobitów uznawany także za króla Anglii, Szkocji i Irlandii.
Samolot został skonstruowany zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy ("Reichsluftfahrtministeriums"), jako propozycja konkurencyjna wobec konstrukcji Arado Ar 76 i Heinkel He 74. Miała to być konstrukcja łącząca zastosowania lekkiego pomocniczego myśliwca obrony powietrznej i samolotu treningowego dla pilotów myśliwskich. W praktyce używany był jedynie jako samolot treningowy. W listopadzie 1933 r. odbyły się pierwsze loty prototypu, po których samolot został oddany do wytwórni dla wniesienia niezbędnych poprawek. Latem 1935, po serii lotów, w trakcie których porównywano zgłoszone do konkursu projekty, podjęto decyzję o skierowaniu samolotu do produkcji seryjnej.
W zespole Niebiesko-Czarni od początku 1964 r. do 30 czerwca 1976 r. (czyli do chwili rozwiązania). Następnie występował w duecie z Adą Rusowicz (prywatnie żoną Kordy) w zespole ADA-KORDA i HORDA. W latach 80. i 90. występował w klubach krajów skandynawskich i USA. Po powrocie kontynuował występy wraz z Tomaszem Dziubińskim (z którym współpracuje z przerwami od 1959 roku) i jego zespołem.
Jest laureatem "Złotej Dziesiątki" Festiwalu Muzycznych Talentów w Szczecinie (1962 r.), Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu (1965 r.) oraz "Złotego Kamertonu" w 1991 r., nagrody ustanowionej przez redakcję "Music News".
NSDAP w kolejnych wyborach od 1930 zdobywała od 30 do 37% głosów, stając się w 1932 najliczebniejszą frakcją parlamentarną w Reichstagu. Tak znaczne poparcie sugerowało konieczność sformowania rządu z udziałem NSDAP. Adolf Hitler konsekwentnie zaś domagał się funkcji kanclerza Rzeszy, na co nie zgadzał się przez długi czas prezydent Paul von Hindenburg. W grudniu 1932 r. Schleicher doprowadził do odwołania Papena ze stanowiska kanclerza, twierdząc na forum Reichstagu, że dalsze jego rządy doprowadzą do wojny domowej w Niemczech, a Reichswehra straciła zaufanie do kanclerza i nie stanie po jego stronie.
Na początku lat osiemdziesiątych w Biurze Programowania i Projektowania Rozwoju Łodzi zrodziła się koncepcja ochrony obszaru w dorzeczu Moszczenicy, na terenie gminy Nowosolna, pod roboczą nazwą „Park Krajobrazowy Górnej Moszczenicy”. Wkrótce opracowana została nowa koncepcja ochrony większego obszaru obejmującego także część dorzecza Mrożycy. W końcu 1993 roku została opracowana dokumentacja projektowa PKWŁ zawierająca pełną argumentację naukową. Projekt ten uzyskał pozytywną opinię Państwowej Rady Ochrony Przyrody oraz Ministerstwa Środowiska. Ostateczny kształt granic Parku ustalony został w 1994 r., kiedy to pod patronatem Wojewódzkiej Komisji Ochrony Przyrody doszło do uzgodnień pomiędzy grupą projektantów oraz przedstawicielami samorządów gminnych i władz wojewódzkich. Uzgodniono, że Park obejmie ochroną najcenniejszy pod względem przyrodniczym i krajobrazowym fragment strefy krawędziowej Wzniesień Łódzkich na terenie ówczesnego województwa łódzkiego i skierniewickiego. W procesie delimitacji granic Parku bardzo istotne znaczenie miało rozwiązanie problemu związanego z projektowanym przebiegiem przyszłej autostrady, której wstępna lokalizacja biegła nieomal dnem doliny Moszczenicy. Na wniosek WKOP w Łodzi dokonano korekty przebiegu autostrady przez teren projektowanego parku krajobrazowego, w celu zminimalizowania negatywnych oddziaływań na przyrodę i krajobraz. Usunięta została w ten sposób ostatnia przeszkoda na drodze formalnego uzgodnienia decyzji o powołaniu Parku.
O tamtym okresie przypomina również płaskorzeźba przedstawiająca Rosalie von Bonin, będąca dziełem Jenny von Barry-Pousin z 1913 r. umieszczona na wschodniej elewacji miejskiego ratusza. Ukazuje ona wydarzenia z 10 lutego 1807 r., kiedy to dzielna 26-letnia bolesławianka wraz z kilkoma kawalerzystami pojmała stacjonującego w mieście napoleońskiego generała le Brun i przejęła kasę wojskową o wartości 70 tys. talarów.
Zbudowana w 1920 r. według projektu Georga Wolffa, wyposażona jest w dwie turbiny o mocy 0,48 MW. W celu spiętrzenia wody wybudowano jaz i kanał doprowadzający wodę do elektrowni. Do 1945 r. równolegle z elektrownią działał młyn.
Zamek wybudowany przez Mikołaja von Bibran w latach 1564-1567, powiększony przez rodzinę Rittbergów w roku 1767. Od 1945 r. pozostaje w ruinie. Obok zamku zachowały się fragmenty zabudowy dworskiej i pozostałości po parku krajobrazowym. Przy pobliskim kościele pw. Matki Boskiej Różańcowej znajduje się mauzoleum rodu Rittberg – największy obiekt tego typu na terenie powiatu.
Klasztor został ufundowany w 1217 r. przez św. Jadwigę Śląską, a w 1247 r. przekazany zakonowi magdalenek, które przebywały w nim aż do 1810 r. W 1495 r. zakon stał się właścicielem miasta Nowogrodziec. Klasztor był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany, m.in. w latach 1726-1729 i 1788-1794. Częściowo uszkodzony w 1813 r. oraz w czasie działań II wojny światowej. Od 1945 r. pozostaje w trwałej ruinie.
Od momentu odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 r. do połowy roku 1924 absolutny monopol na korzystanie z urządzeń radiowych w kraju miało wojsko oraz Ministerstwo Poczt i Telegrafów. Nieliczni pasjonaci spoza kręgów wojskowych i pocztowych mieli możność legalnie zobaczyć z bliska urządzenia radiowe w ramach klubów, tworzonych pod patronatem wojska przez harcerzy i studentów uczelni technicznych.
Przełomowym wydarzeniem dla radioamatorów było ogłoszenie w dniu 3 czerwca 1924 r. ustawy sejmowej o poczcie, telegrafie i telefonie. Na jej podstawie minister przemysłu i handlu w porozumieniu z ministrami spraw wewnętrznych i spraw wojskowych wydał w dniu 10 października 1924 r. rozporządzenie, omawiające warunki udzielania zezwoleń na posiadanie i używanie urządzeń radiotechnicznych. Od tego czasu pełnoletni obywatel mógł uzyskać ""upoważnienie do zakupu i założenia radiostacji odbiorczej i korzystania z niej"". Upoważnienie takie uzyskiwało się po złożeniu pisemnego wniosku i wniesieniu opłaty a warunki używania "stacji odbiorczej" - czyli dzisiejszego odbiornika radiowego, zajmowały kilka stron drobnego druku.
Mała dostępność odbiorników fabrycznych i ich wysokie ceny spowodowały duże zainteresowanie samodzielną budowa odbiorników. Od końca 1923 r. zaczęły się pojawiać się w Polsce pierwsze książki, przeznaczone dla radioamatorów. Wydawnictwa dotyczące techniki radiowej w języku polskim spotykane były wprawdzie już w roku 1917, czyli przed odzyskaniem niepodległości, były to jednak materiały, pisane przez polskich specjalistów wojskowych dla polskich żołnierzy, wcielonych do służby radiotelegraficznej w armiach zaborców. Polska literatura radiotechniczna z lat 1918 - 1923 dotyczyła również niemal wyłącznie radiotelegrafii wojskowej.
25 września 1924 r. ukazuje się pierwszy numer dwutygodnika popularnonaukowego "Radjo-Amator", w latach późniejszych liczne, podobne tytuły wydawane są nieprzerwanie do wybuchu II wojny światowej. Po wojnie prasa radiotechniczna zaczyna się ukazywać bardzo szybko, pierwszy numer miesięcznika "Radio" ukazuje się już w marcu 1946 r. i jest wydawany do roku 1950 włącznie. W 1950 r. pojawia się miesięcznik "Radioamator", którego tytuł zostaje w 1961 r. zmieniony na "Radioamator i Krótkofalowiec" i jest wydawany do roku 1978 (później kontynuowany jako "Radioelektronik"). Wymienione czasopisma są cennymi źródłami informacji o najnowszych osiągnięciach radiotechniki, a także o organizacji radiofonii i ruchu radioamatorskiego w Polsce i na świecie.
Od 1816 roku powiat znajdował się w prowincji Śląsk w rejencji dzierżoniowskiej, z którą w 1820 roku, został włączony do rejencji legnickiej (niem. "Regierungsbezirk Liegnitz"), powiat jeleniogórski znajdował się w jej granicach aż do 1945 roku. W czasach pruskich, nosił on nazwy "Kreis Hirschberg" (pol. "powiat Jelenia Góra"), a od 1927 r. "Landkreis Hirschberg im Riesengebirge" (pol. "powiat ziemski Jelenia Góra w Karkonoszach"). W latach 1919-1938 i 1941-1945 obecny powiat jeleniogórski należał do prowincji Dolny Śląsk, która dwukrotnie tworzona była poprzez podział prowincji Śląsk na dwie prowincje: Dolny i Górny Śląsk.
Kiedy na samolocie Spitfire zamontowano silnik Griffon, stało się jasne, że aby wykorzystać w pełni jego możliwości należy zmienić konstrukcję samolotu, i to zasadniczo. Stało się to w wersji Mk 21. W 1942 roku drugą z maszyn prototypowych Mk IV z silnikiem Griffon, DP851, potem oznaczonych jako Mk XX, wyposażono w silnik Griffon 61 zamiast Griffon IIB i oznaczono w grudniu 1942 roku jako Mk 21. Miała ona jeszcze zwykłe skrzydło, ale o zmienionej, wzmocnionej konstrukcji i grubszym poszyciem. Zmieniono dalej wiatrochron i ster kierunku, na taki jak w Mk XIV. Początkowo maszyna ta miała śmigło czterołopatowe, ale po pewnym czasie zastąpiono je pięciołopatowym. Masa startowa tej maszyny wynosiła 4080 kg. Rozwijał prędkość maksymalną 732 km/h na wysokości 7800m. Prędkość wznoszenia na wysokości 2350 m wynosiła 24,5 m/s a czas wznoszenia na 9000 m - 7 min 51 sekund. Pułap wynosił 13000 m. Maszyna ta została złomowana w maju 1943 r. 24 lipca 1943 r. został oblatany właściwy prototyp wersji Mk 21, PP139. Powiększono w nim lotki o 5% i były one dłuższe. Skrzydła się wydłużyły i ich powierzchnia wzrosła. Spowodowało to zdecydowaną zmianę obrysu skrzydła w stosunku do pozostałych wersji Spitfire. Zwiększono pojemność zbiorników paliwa w skrzydłach do 153 litrów. Rozsunięto podwozie o 39 cm i jego golenie wydłużono o 11,5 cm oraz było całkowicie osłonięte osłonami, oraz wprowadzono mechanizm jego skracania o 20 cm, tak aby mieściło się we wnękach w skrzydle. Zastosowano dzięki temu śmigło 5-łopatowe Rotol o większej średnicy, 3,35 m. Uzbrojenie stanowiły 4 działka 20 mm, usunięto karabiny maszynowe. Początkowo maszyna ta miała usterzenie jak w prototypach wersji Mk XIV, ale potem zamontowano na niej powiększone usterzenie jak w seryjnych Mk XIV. Samolot przechodził próby jesienią 1943 r., ale z uwagi na problemy z silnikiem nie udało się ich ukończyć. Pierwszą seryjną maszynę tej wersji (LA187) oblatano w 15 marca 1944 roku. Miała ona ostro zakończone końcówki skrzydeł i usterzenie jak w wersji Mk XIV. Wszystkie powyższe zmiany spowodowały jednak pogorszenie właściwości lotnych samolotu. Próby maszyny LA201 przeprowadzono pod koniec 1944 i wykazały jeszcze gorsze właściwości niż maszyna PP139. Kolejne badania potwierdziły złe charakterystyki samolotu i nie dopuszczono wersji Mk 21 do lotów bojowych do czasu rozwiązania tych problemów. Wywołało to zamieszanie w wytwórni, ponieważ była już gotowa linia produkcyjna tej wersji na 3000 sztuk. Aby to wyeliminować, wprowadzono zmiany w konstrukcji usterzenia, poprzez zmianę trymera na usterzeniu pionowym oraz wzmocnienie konstrukcji usterzenia poziomego. Próby przeprowadzone w marcu 1945 roku na maszynie LA215, wykazały zdecydowaną poprawę właściwości samolotu i uznano go z tymi zmianami za zdatny do służby. Zbudowano 120 sztuk tej wersji, resztę zamówienia z uwagi na koniec wojny anulowano. Kilka egzemplarzy miało silnik Griffon 85 z przeciwbieżnymi trójłopatowymi śmigłami. Loty na nich wykazały zdecydowaną poprawę stateczności maszyny, tak iż nie trzeba było używać w ogóle trymera na usterzeniu pionowym. Silnik z tymi śmigłami jednak nie nadawał się jeszcze do produkcji seryjnej, dochodziło bowiem często do awarii śmigła.
Znany od 1444 roku. Znajdował się wówczas w granicach parafii ostrowskiej (utworzonej w 1434). Początkowo wieś rycerska. W latach międzywojennych majątek, należący do Radziwiłłów rozparcelowano. W 1934 r. włączono do Ostrowa część wschodnią Zacharzewa, dalsze tereny wsi miasto wchłonęło w roku 1979. Obecnie poza granicami Ostrowa znajduje się tylko licząca ok. 400 mieszkańców część zachodnia.
Podczas II wojny światowej Breda było pod niemiecką okupacją. Została zajęta przez niemiecką 9 Dywizję Pancerną 13 maja 1940 r. Zostało wyzwolone 29 października 1944 roku przez 1 Dywizję Pancerną (1 DPanc.) dowodzoną przez generała Stanisława Maczka w ramach natarcia kanadyjskiej 1 Armii w kierunku ujścia Mozy. W czasie walk o miasto przed frontem 1 DPanc broniły się niemieckie 256, 711, 719 DP. oddziały 1 DPanc. opanowały 28 października Molenschot, Lijndonk, Raaleind, Bavel, w nocy 28/29 października rejon Dorst. rankiem 29 października ruszyły do natarcia główne siły dywizji: 3 Brygada Strzelców (3 BS) wzmocniona czołgami zdobyła Ginneken, wdarła się na przedmieścia miasta i uchwyciła nie uszkodzony most; 10 Brygada Kawalerii Pancernej (10 BKPanc), działając patrolami w rejonie Dorst, oczyszczała teren na północ od toru kolejowego Breda - Tilburg. Pododdziały 3 BS opanowały południowo-zachodnią część Bredy i przeprawy w rejonie Oranienboom. 1 ppanc. zajął północno-wschodnią część Bredy oraz prowadził rozpoznanie stacji kolejowej. 30 października dywizja oczyściła rejon miasta i prowadziła walki o przyczółek na kanale. Po zdobyciu miasta toczono walki o Moerdijk i ujście Mozy. 
Ministerstwo ds. Współpracy z Organizacjami Politycznymi i Stowarzyszeniami - resort zajmujący się dialogiem politycznym między organizacjami i stowarzyszeniami politycznymi, zlikwidowany w 1993 r. 
Po wybuchu I wojny światowej i upadku Albanii, Włosi przejęli jej północne tereny, a Grecja zyskała południową część tego kraju, tzw. Północny Epir. Wewnętrzne podziały wśród Greków spowodowały, że siły greckie zostały wycofane z tego regionu w 1916 r. i zajęte przez Włochów. Konferencja Pokojowa w Paryżu w 1919 r. przyznała te tereny Grecji, ale przegrana tego kraju z wojnie grecko-tureckiej w latach 1919-1922 spowodowała, że Grecja nie mogła ich utrzymać i przeszły pod władanie Albanii.
W 1939 Albanię wraz z północnym Epirem zajęli Włosi, którzy rok później zaatakowali Grecję. W wyniku kontrataku Grecy ponownie zajęli północny Epir, ale niemiecka inwazja w 1941 zakończyła się kapitulacją Grecji i Epir znalazł się pod włoską okupacją do 1943 r., kiedy został przejęty przez Niemców. Górskie wyżyny Epiru stanowiły świetny teren dla działań partyzanckich i wkrótce powstało tam wiele oddziałów greckich, aktywnie stawiających opór okupantowi. Epir był wtedy jedyną prowincją Grecji, zdominowaną przez partyzantów rojalistycznego ugrupowania EDES, dowodzonego przez Napoleona Zerwasa, a nie lewicowo-republikańskiego ELAS.
Jeszcze w 1993 r. Albania deportowała wysokiego dostojnika kościoła greckiego za "działania wywrotowe", co spowodowało krótkotrwały konflikt polityczny. Aktualnie sytuacja ludności greckiej uległa poprawie, zarówno w zakresie szkolnictwa, jak i ekonomicznej, wobec emigracji zarobkowej większej części tej ludności do Grecji (co dotyczy także ok. 800 tysięcy rdzennych Albańczyków). Grecy dysponują już w Albanii prawami mniejszości, niemniej nie we wszystkich miejscowościach, zamieszkałych przez nich oraz wciąż dochodzi do lokalnych zadrażnień, a w mieszanych szkołach do tolerowanych, jeśli nie inspirowanych rękoczynów, np. w dni greckich świąt narodowych. Policja często nie reaguje na zgłoszenia. Sporadycznie dochodzi do mordów na tle czysto narodowościowym., ostro i publicznie potępianych następnie przez albańskie władze państwa. Grecja, kierując się danymi Greckiego Kościoła Prawosławnego, ocenia liczebność swej mniejszości w Albanii na ok. 12% ludności kraju. Albańskie władze uznają, że jest to 3%. Grecki Komitet Helsiński wskazuje na liczącą 300-400 tysięcy osób mniejszość prawosławną, składającą się głównie z Greków i Arumunów. Co potwierdza dane strony greckiej, ponieważ Arumuni w Grecji od co najmniej stuleci, w większej części identyfikują się także jako Grecy. Kwestia Epiru i zamieszkujących ją mniejszości, wciąż kontrowersyjna dla obu krajów, wydaje się zmierzać w stronę dobrosąsiedztwa. Jednocześnie widoczne są szybka modernizacja i zdecydowany wzrost poziomu życia, także w albańskiej części tej prowincji.
Gatunek był początkowo chroniony w USA i Kanadzie przez Ustawę o ptakach wędrownych z 1918 r., która zabraniała ścigania, polowania, łapania, trzymania w niewoli, zabijania lub sprzedawania tego gatunku (i około 800 innych). Od 1936 r. został objęty ochroną w Meksyku, przez co był odtąd chroniony w całej Ameryce Północnej. W 1940 r. w USA weszła w życie Ustawa o ochronie bielika amerykańskiego, która chroni przed łapaniem w pułapki, posiadaniem oraz handlem dwa gatunki ptaków – bielika amerykańskiego i orła przedniego. Bielika amerykańskiego ogłoszono w USA gatunkiem zagrożonym w 1967 r., a między 1962 i 1972 r. wprowadzono dalsze ograniczenia w wykorzystaniu tego ptaka w handlu. W 1972 r. w Stanach Zjednoczonych zabronione zostało stosowanie DDT. Używanie DDT zostało całkowicie zakazane w Kanadzie w 1989, choć jego wykorzystywanie było ograniczone już od 1970.
Kiedy przepisy dotyczące stosowania DDT zmieniły się, populacja orła wróciła do normy. Bielik amerykański jest dziś spotykany w znacznej części Stanów Zjednoczonych i w Kanadzie, szczególnie blisko dużych zbiorników wodnych. Na początku roku 1980 szacowana ogólna liczba osobników wynosiła 100 tys. ptaków, natomiast w 1992 r. od 110 do 115 tysięcy. W USA stanem z największą stałą populacją jest Alaska, gdzie występuje około 40-50 tys. ptaków. Druga pod względem wielkości populacja znajduje się w kanadyjskiej prowincji Kolumbii Brytyjskiej – 20-30 tys. ptaków w 1992 r..
Bielik amerykański został oficjalnie zdjęty z listy gatunków zagrożonych rządu federalnego USA 12 lipca 1995 r. przez U.S. Fish and Wildlife Service, gdy gatunek przeklasyfikowano z rangi „Endangered” (zagrożony wyginięciem) na „Threatened” (narażony na wyginięcie). 6 lipca 1999 r. zapoczątkowana została inicjatywa, by usunąć bielika amerykańskiego z listy gatunków zagrożonych na terenie 48 stanów USA. Ptak został ostatecznie zdjęty z tej listy 28 czerwca 2007 r. Został również zmieniony poziom ryzyka jego wyginięcia w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych – na „gatunek najmniejszej troski”. Orłan jest także chroniony przez „Konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem” (ang. "Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora", CITES).
Historiografia tematu jest bardzo rozwinięta. Tadeusz Wojciechowski w swojej pracy z 1904 r. "Szkice historyczne jedenastego wieku" wysuwa tezę, iż św. Stanisław został skazany za zdradę narodu. Twierdzenie to opiera się na "Kronice Galla Anonima", gdzie sam autor nazywa go "traditor episcopus" – zdrajca. Słowo "traditor" jest wieloznaczne. Sam Gall używał go w kilku znaczeniach. W Kronice zastosował je w sumie 13 razy, ale tylko trzykrotnie na określenie zdrady polegającej na konszachtach z nieprzyjacielem zewnętrznym. W średniowiecznej łacinie zdrajców określano częściej słowem "proditor". Według tej tezy przedmiotem sporu pomiędzy Bolesławem Szczodrym a św. Stanisławem były nie "niewierne żony", lecz władza w młodym państwie polskim. Wojciechowski stwierdził, że Stanisław reprezentował inną frakcję polityczną – przeciwną królowi, a pochlebną interesom Cesarstwa i być może frakcjom wspierającym Władysława Hermana. Spisek został odkryty, a Stanisław, na mocy sądu arcybiskupiego, został za zdradę króla skazany na śmierć przez poćwiartowanie członków.
Kościół Zielonoświątkowy w obecnej formie powstał w wyniku rozwiązania federacji wspólnot chrześcijańskich o nazwie Zjednoczony Kościół Ewangeliczny, która w okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zrzeszała większość ewangelicznych społeczności protestanckich, zarówno zielonoświątkowych, jak i niezielonoświątkowych. Rozpad federacji w 1988 r. spowodował usamodzielnienie się Kościołów, w tym Kościoła Zielonoświątkowego, który stał się największą wspólnotą pentekostalną.
Początki ruchu zielonoświątkowego na ziemiach polskich sięgają początków XX wieku. Pośród wyznawców Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego na Śląsku Cieszyńskim działających w ramach ruchu neopietystycznego, tzw. Społeczności Chrześcijańskiej, powstało przebudzenie religijne o charakterze zielonoświątkowym. Wykluczenie tych osób z macierzystej wspólnoty luterańskiej owocowało zawiązaniem się Związku Stanowczych Chrześcijan – pierwszej niezależnej społeczności zielonoświątkowców na ziemiach polskich. Związek zarejestrowany został w Cieszynie dn. 15 lipca 1910 r. przez władze austriackie. W konsekwencji podziału Śląska Cieszyńskiego w 1920 r. między Polskę a Czechosłowację zwierzchnikiem zielonoświątkowców na ziemiach czeskich został Karol Kaleta. W Polsce ruchowi pentekostalnemu przewodzili: Karol Śniegoń (do 1929 r. i po 1937 r.), Karol Kupka (1927–1931) oraz Adolf Małysz (1931–1935). Przed II wojną światową Związek liczył 2 tysiące wiernych. W momencie wkroczenia wojsk niemieckich nabożeństwa zielonoświątkowe zostały zakazane, zaś od 1947 r. wspólnoty pentekostalne ziemi cieszyńskiej zostały włączone do Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego.
Drugi nurt polskiego ruchu zielonoświątkowego, tzw. chrześcijanie wiary ewangelicznej, powstał w maju 1929 r. w Starej Czołnicy, niedaleko Łucka. Kościół ten zrzeszał zbory pentekostalne z Polski centralnej, wschodniej oraz kresów. Przed II wojną światową ruch chrześcijan wiary ewangelicznej był największą wspólnotą zielonoświątkowców w Polsce, zrzeszając 20 tysięcy wiernych w ok. 500 zborach (parafiach) i placówkach. Działał prężnie prowadząc m.in. Dom Sierot, Gdański Instytut Biblijny, którego otwarcie nastąpiło w 2 marca 1930 r., a także organizując konferencje. Nocą 20 września 1950 r. aresztowano wszystkich duchownych zielonoświątkowych przez władze PRL. W roku 1953 nastąpiło ich zwolnienie oraz włączenie chrześcijan wiary ewangelicznej do Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego pod naciskiem władz.
Po włączeniu zarówno stanowczych chrześcijan, jak i chrześcijan wiary ewangelicznej w struktury Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego, polscy zielonoświątkowcy nie stanowili odrębnego wyznania w okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Zjednoczony Kościół Ewangeliczny zrzeszał ewangelicznych protestantów, zarówno o orientacji zielonoświątkowej, jak i niezielonoświątkowej. Jednym z pierwszych autonomicznych wyznań zielonoświątkowych była Protestancka Wspólnota Regionu Bieszczadzkiego (rejestracja: styczeń 1981), obecna Ewangeliczna Wspólnota Zielonoświątkowa. Rozpad federacji nastąpił w 1988 r. przez co Kościół Zielonoświątkowy odzyskał samodzielność.
Sytuacja po 1988 r. (Kościół Zielonoświątkowy w RP).
Uchwałą XII Synodu Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego podjętą dn. 22 maja 1987 r. zdecydowano rozwiązać powołaną po II wojnie światowej federację kościołów ewangelicznych (Zjednoczony Kościół Ewangeliczny). Decyzję tę zatwierdzono 1 lutego 1988 r. w Urzędzie do Spraw Wyznań. Jednocześnie powołano samodzielny Kościół Zielonoświątkowy, w skład którego weszły zbory zielonoświątkowe na Śląsku Cieszyńskim, dawne społeczności stanowczych chrześcijan oraz zbory przedwojennego Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej (oprócz tzw. grupy lubelskiej, która zachowała poprzednią nazwę i stanowi odrębną wspólnotę). Kościół Zielonoświątkowy po usamodzielnieniu się liczył 82 zbory. Do 2010 r. Kościół Zielonoświątkowy był członkiem Aliansu Ewangelicznego w RP.
Kościół Szatana (ang. "Church of Satan") – satanistyczna grupa wyznaniowa, założona w nocy z 30 kwietnia na 1 maja 1966 r. (data symboliczna - naprawdę Kościół Szatana zaczął formować się pod koniec roku) w USA przez Antona Szandora LaVeya.
W Kościele Szatana dwukrotnie doszło do schizmy: w 1975 r., kiedy powstała Świątynia Seta i w październiku 1997 r. - powstanie Pierwszego Kościoła Satanistycznego.
W filmie zadebiutował w 1963 r. w komedii romantycznej "Tom Jones". W 1965 zagrał króla Henryka VI w produkcji BBC "Wojny róż". 
W 1967 r. był nominowany do nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej dla najlepszego aktora brytyjskiego za główną rolę w filmie "Morgan: przypadek do leczenia".
Historyczny powiat ełcki (Landkreis Lyck) istniał na tym terenie jeszcze w granicach Niemiec, a następnie po II wojnie światowej do 1975 roku. Współczesny powiat ełcki powstał w 1999 r. w wyniku reformy administracyjnej kraju. Położony jest we wschodniej części województwa warmińsko-mazurskiego. Graniczy od północy z powiatem oleckim i suwalskim, od zachodu z giżyckim i piskim, od wschodu z augustowskim i od południa z grajewskim. Zajmuje obszar 1111,9 km2, który zamieszkuje 86 tys. mieszkańców. W skład powiatu ełckiego wchodzą Miasto Ełk oraz gminy Ełk, Kalinowo, Prostki i Stare Juchy.
Na podstawie art. 55 ustawy "ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu" zaprzeczanie publicznie i wbrew faktom zbrodniom, o których mowa w art. 1 pkt 1 powyższej ustawy jest przestępstwem ściganym z urzędu zagrożonym grzywną lub karą pozbawienia wolności do lat 3. Wyrok podawany jest do publicznej wiadomości.
Po raz pierwszy zabłysnęła w świecie aktorstwa, grając od 1976 do 1981 r. w operze mydlanej "The Edge of Night". Jej kariera aktorska załamała się w latach 80. Dopiero rola jako Lucille Ball w filmie "" z 1991 r. pozwoliła jej powrócić do świata aktorskiego z pozytywnymi recenzjami.
Zagrała wiele ról w telewizji amerykańskiej, włączając w to serię "Strange Luck", "Becker" oraz "Titus". Zagrała także kluczową rolę w ostatnim telewizyjnym dramacie "The Lyon's Den". Jednak jej najbardziej znaną kreacją aktorską okazała się postać Ruth DeWitt Bukater, matki Rose, w filmie "Titanic" Jamesa Camerona z 1997 r. W serialu Eureka zagrała rolę 107-letniej, nie starzejącej się fizycznie naukowiec o wyglądzie 50-latki. 
W dniu 7 września 1954 ZSRR założył tutaj swój poligon nuklearny. Pierwszą bombę zdetonowano w 1955, 30 października 1961 zdetonowano tam największy jak do tej pory ładunek nuklearny na świecie – "Car Bombę" (ros. "Царь-бомба") o mocy 58 megaton. Od 1963, kiedy to zawarto porozumienie ze Stanami Zjednoczonymi o ograniczeniu prób nuklearnych, przeprowadzano tutaj tylko wybuchy podziemne, o znacznie mniejszej mocy ładunków. W sumie od 21 września 1955 r. do 24 października 1990 na poligonie tym przeprowadzono 135 prób atomowych, z czego nad powierzchnią ziemi 87, 1 – naziemny, 2 – nadwodne, 3 – podwodne i 42 podziemne.
Przez role w powyższych produkcjach Bernard Hill stał się jedynym w historii aktorem grającym w dwóch głośnych filmach, które zdobyły rekordową liczbę 11 Nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej ("Titanic" w 1997 r., "Władca Pierścieni: Powrót Króla" w 2003 r.).
Religijni Żydzi twierdzą, że w przyszłości Trzecia Świątynia zostanie wybudowana na tym wzgórzu. Dla laickich Żydów Wzgórze Świątynne jest znaczącym symbolem narodowym. Przejęcie w 1967 r. Ściany Płaczu było wielkim narodowym osiągnięciem nawet dla niereligijnych mieszkańców Izraela.
Działająca do dziś stadnina krajowa w Dillenburgu powstała w 1770 r. jako stadnina dworska. Początkowo hodowano tu ciężkie konie robocze, wprowadzając często krew oldenburską i wschodniofryzyjską. W 1962 r. rozpoczęto hodowlę ukierunkowaną na uzyskanie nowoczesnych koni do sportu jeździeckiego, zwłaszcza do ujeżdżenia i skoków przez przeszkody. W tym celu krzyżowano je nie tylko z pełną krwią angielską, ale także z rasą hanowerską i westfalską. Wywarły one duży wpływ na konie heskie. Następnie powrócono do używania ogierów holsztyńskich, oldenburskich, co powiększyło kaliber tych koni. Dzisiejsze konie z Dillenburga są rozpowszechnione w prywatnej hodowli na wsi.
Kosta Chetagurow (oset. Къоста Хетæгкаты, ur. 15 października 1859 r., zm. 1 kwietnia 1906 r.) – osetyjski pisarz, poeta, malarz, publicysta i działacz społeczny, uznawany za najwybitniejszego pisarza, tworzącego w języku osetyjskim. 
Od 1927 r. Ormianie wydawali we Lwowie, po polsku, swoje czasopismo noszące tytuł "Posłaniec św. Grzegorza". Tytuł nawiązywał do postaci pierwszego ormiańskiego świętego, chrystianizatora Armenii z przełomu III i IV wieku.
W 1980 r. w Krakowie powstało Koło Zainteresowań Kulturą Ormian przy oddziale Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Podobne koła zawiązały się także w Warszawie i Gdańsku. Obecnie w Krakowie działa również Ormiańskie Towarzystwo Kulturalne. Zebrania krakowskich i warszawskich organizacji odbywają się w lokalnych Muzeach Etnograficznych. 
18 maja 1937 r. wojska generała Franco poniosły porażkę w bitwie z republikanami pod Guadalajarą.
Do grudnia 1940 roku na cmentarzu pochowano ponad 117 tysięcy zmarłych. Znaczny przyrost pochówków nastąpił w czasie II wojny światowej wskutek nalotów bombowych na miasto. Po 1945 roku Polaków chowano początkowo na wolnych kwaterach, a następnie w miejscu starych likwidowanych grobów. W teren cmentarza włączono też cmentarz garnizonowy oraz teren wojskowy. Od 1945 r. do końca 2000 r. pochowano 139 tys. osób.
Do odbudowy bramy przystąpiono w 1959 r., przy czym nie odtworzono kopuły z krzyżem wieńczącej pierwotnie bramę. Drugą zmianą w stosunku do stanu sprzed wojny było wyburzenie do poziomu gruntu skrzydła wschodniego i wzniesienie na jego miejscu kaplicy cmentarnej (zwanej w ówczesnej nomenklaturze "domem przedpogrzebowym"). Odbudowę zakończono w 1963 r. W roku 2008 brama przeszła gruntowny remont (koszt: 3 mln PLN).
Po zakończeniu II wojny światowej kaplica nie była użytkowana. Dopiero w 1981 przystąpiono do jej odbudowy. W trakcie prac remontowych (w maju 1981 r.) wybuchł pożar, który strawił znaczną część budowli – całkowitemu spaleniu uległa m.in. centralna kopuła. Odbudowa trwała 13 lat. Pierwsza ceremonia pogrzebowa odbyła się w kaplicy w marcu 1994. W 2005 przy kaplicy rozpoczęło pracę krematorium.
Spoczywa tu łącznie 3379 żołnierzy: 367 żołnierzy polskich (w tym 203 nieznanych) i 3012 żołnierzy radzieckich (2586 nieznanych). Kwatera powstawała sukcesywnie w latach 1946-54, gdy chowano tu żołnierzy ekshumowanych z tymczasowych miejsc pochówku z terenu Pomorza Szczecińskiego (zwłaszcza z okolic Szczecina, Dobrej, Gryfina, Kołbaskowa, Nowogardu, Łobza, Płot). Złożono tu również szczątki żołnierzy poległych na Ziemi Meklemburskiej w czasie operacji berlińskiej. Ostatni pochówek na kwaterze wojennej miał miejsce w 1983 r.
Nagrobek urnowy (zdjęcie) z ok. 1910 r. ozdobiony płaskorzeźbionymi figurami mężczyzny i kobiety z dzieckiem. Forma pomnika nawiązuje do sztuki staroegipskiej. W pobliżu znajdują się nagrobki aktorki Stanisławy Engelówny i zasłużonych dla życia muzycznego Szczecina Czesławy i Wacława Piotrowskich.
Stacja 18. Grupa nagrobków przy Alei Okólnej, ok. 1920 r.
Nagrobek rodziny Kissling (zdjęcie) składa się z ustawionych półkoliście filarów podpierających poziomą belkę z napisem (w tłumaczeniu) "Działaj, dopóki trwa dzień, gdy nadejdzie noc, nikt nie jest w stanie działać". Oba nagrobki powstały ok. 1910 r.
Pomniki powstałe przed 1945 r.
Do zapisu języka osetyjskiego wykorzystywane mogą być alfabety oparte na alfabecie gruzińskim albo łacińskim. Od 1937 r. oficjalnie używany jest alfabet, oparty na rosyjskiej grażdance: 
Realizując projekt Trawers Gaszerbrumów od I do III, zdobył Gaszerbrum I (25 czerwca 2008) i Gaszerbrum II (6 lipca 2008). Peter Hámor i Piotr Morawski zdobyli szczyt Gaszerbrum I (8068 m) o 13:30 lokalnego czasu, z sukcesem dokonali trawersu Gaszerbrum I, zdobywając szczyt w stylu alpejskim, pokonując w dolnej części tzw. drogę hiszpańską (prawa grań południowo-zachodniej ściany), a wyżej – drogą pierwszych zdobywców (Amerykanie w 1958 r.) Piotr Morawski i Peter Hámor 6 lipca o godz. 9:15 czasu lokalnego zdobyli Gaszerbrum II (8035 m), wspinając się na wierzchołek w stylu alpejskim normalną drogą.
Zdaniem Bogumiła Grotta tezy "Nacjonalizmu", które autor ten interpretuje jako bliskie nazizmowi o charakterze faszystowskim wprowadziła w życie w 1929 r. powstająca Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów, co poskutkowało w latach II wojny światowej ludobójstwem Polaków i Żydów.
Po trzecim rozbiorze Polski i Litwy teren powiatu należał do Prus. W 1807 roku (traktat tylżycki) przeszedł pod jurysdykcję Rosji. Po 1918 roku obszar dzisiejszego powiatu siemiatyckiego znalazł się w województwie białostockim, w obrębie powiatu bielskiego. Powiat siemiatycki powstał po II wojnie światowej. Przestał istnieć w 1975 roku, w związku z ówczesną reformą administracyjną. 1 stycznia 1999 r. nastąpiła jego reaktywacja. W stosunku do obszaru sprzed 1975 roku, powiat został zmniejszony o teren gminy Ciechanowiec.
Dolina od dawna była odwiedzana przez mieszkańców Szczyrby, którzy wypasali w niej bydło. Także myśliwi i turyści docierali do Doliny Młynickiej wcześnie. Zimą jako pierwsi w dolinie byli E. Baur, Alfred Martin i H. Schäfer 4 stycznia 1906 r.
Kamianna liczy ok. 200 mieszkańców. W centrum wsi znajduje się drewniany kościół pw. Narodzenia NMP, dawna cerkiew prawosławna pw. świętyh Kosmy i Damiana z 1892 r. Zaś dawna drewniana cerkiew greckokatolicka z 1805 r. pod wezwaniem św. Paraskiewy została w 1949 r. przeniesiona do Bukowca na Pogórzu Rożnowskim, gdzie po znacznej przebudowie służy jako kościół rzymskokatolicki. 
Najwyższym aktem prawnym regulującym istnienie stowarzyszeń w Polsce jest Konstytucja z 2 kwietnia 1997 r., która w artykule dwunastym stanowi, iż „"Rzeczpospolita Polska zapewnia wolność tworzenia i działania związków zawodowych, organizacji społeczno-zawodowych rolników, stowarzyszeń, ruchów obywatelskich, innych dobrowolnych zrzeszeń oraz fundacji"”.
Podstawowym aktem prawnym regulującym problematykę stowarzyszeń, ich zakładania i funkcjonowania jest ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (UPS), tekst jednolity: (). 
Ustawa z 1989 r. wyodrębnia dwa główne rodzaje stowarzyszeń: stowarzyszenia oraz stowarzyszenia zwykłe. Stowarzyszenia, które podlegają rejestracji w KRS nazywa się czasami stowarzyszeniami rejestrowymi.
Ze względu na niesubordynacje organizacja została rozwiązana na przełomie 1939 i 1940 r. Po rozwiązaniu Selbstschutzu Hans Frank utworzył na bazie jego członków tzw. Sonderdienst (zwany "prywatną policją Hansa Franka"), działającą do końca wojny na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Używana ona była m.in. do ściągania kontyngentów, zwalczania partyzantów, a także brała czynny udział w akcjach represyjnych i eksterminacyjnych. Większość członków Selbstschutzu nie poniosła kary za popełnione w Polsce zbrodnie. Po wojnie wielu byłych działaczy tej organizacji zrobiło w Niemczech kariery w lokalnych władzach CDU lub CSU albo w Ziomkostwach i Związku Wypędzonych.
W ciągu następnych dwóch dziesięcioleci stała się ona jednym z najważniejszych portów Wysp Japońskich i w 1889 r. osiągnęła 122 tys. mieszkańców. Znaczącymi krokami w rozwoju infrastruktury miejskiej była budowa sieci wodociągowej (1887) i elektryfikacja miasta (1890). Jednym z najdramatyczniejszych zdarzeń, jakie dotknęły miasto, było potężne trzęsienie ziemi w 1923 r., podczas którego śmierć poniosło około 20 tys. osób, a w gruzach legło bądź spłonęło 60 tys. budynków. Dzięki wielkiemu wysiłkowi władz i mieszkańców miasto odbudowano do końca 1929 r. 
W 1931 r. prowadzone u ujścia rzeki Tsurumi prace doprowadziły do osuszenia znacznych terenów, na których zbudowano potem wiele obiektów przemysłowych. Kolejne dramatyczne chwile miasto przeżyło podczas amerykańskich bombardowań w 1945 r. Do najtragiczniejszego nalotu doszło 29 V, kiedy zginęło ponad 14 tys. osób, a zniszczeniu uległo prawie 80 tys. budynków.
Dawniej Dolina Hlińska była ulubionym przez kłusowników miejscem polowań na kozice. W 1887 r. poeta Franciszek Henryk Nowicki w czasie wycieczki z przewodnikiem Klimkiem Bachledą naliczył ich 80. Obecnie również często tutaj przebywają. Pochodzenie nazwy doliny nie jest znane. Przez turystów odwiedzana jest rzadko, nawet w szczycie sezonu ruch turystyczny jest tutaj niewielki. Pierwszymi znanymi z nazwiskami osobami w dolinie byli Edward Homolacs, Stanisław Homolacs, Władysław Koziebrodzki, Ernst Schauer, Józef Stolarczyk, Stanisław Władzicki i przewodnicy Krzeptowscy, Samek, Maciej Sieczka i Jędrzej Wala (starszy) z pięcioma tragarzami. Zimą pierwsi byli w dolinie E. Baur i Alfred Martin 18 marca 1906 r.
Getto w Andrychowie – Getto utworzone 26 września 1941 r. przez Niemców w Andrychowie. Getto miało charakter rotacyjny – było miejscem gdzie zwożono Żydów przed wywiezieniem ich do Auschwitz. Przebywali tu Żydzi m.in. z Andrychowa, Białej, Czańca, Inwałdu, Kęt, Nidku i Żywca.
Borynia (ukr. "Бориня") - osiedle typu miejskiego w zachodniej Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie turczańskim. Status osiedla typu miejskiego uzyskała w 1981 r. Liczy około 1627 mieszkańców. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1552 r.
W 1921 r. liczyła około 1791 mieszkańców z czego 318 (17,7% ogółu mieszkańców) stanowili Żydzi, którzy mieli tu swoją synagogę. W latach 1919-1939 miejscowość należała do Polski i wchodziła w skład powiatu turczańskiego województwa lwowskiego. 28 września 1944 miejscowość została zajęta przez wojska radzieckie.
W 1934 r. był oficerem rezerwy 9 Pułku Piechoty Legionów w Zamościu, w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 r. i 124. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty oraz pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto.
Gdy w Niemczech w 1919 r. zniesiono tytuły arystokratyczne (art. 109 konstytucji weimarskiej i ustawa z 23 czerwca 1920 o zniesieniu przywilejów stanowych szlachty) stały się one częścią nazwiska rodowego, natomiast w Austrii znikły zupełnie (ustawa z 3 kwietnia 1919 o uchyleniu szlachectwa) i tak zamiast "Freiherr Werner von Braun" stosuje się "Werner Freiherr von Braun" (Werner baron von Braun) czy też zamiast "Graf Anton von Magnis" pisze się "Anton Graf von Magnis" (Antoni hrabia Magnis). Również w Polsce konstytucja marcowa w 1921 zniosła tytuły arystokratyczne. W Polsce szyk "imię-tytuł-nazwisko" był zwyczajem jeszcze przedrozbiorowym, jednak ograniczonym do ceremonialnych uroczystości i podpisów itp. Wskutek snobizmu czy też mody konstrukcję tę zaczęto naśladować i stosować szerzej także w języku polskim; stąd czasem zamiast mówić "hrabia Wojciech Dzieduszycki" używa się dość pretensjonalnej w codziennych sytuacjach lub w zwykłym tekście formy "Wojciech hr. Dzieduszycki" czy też "Adam Karol książę Czartoryski".
Gmina Kołobrzeg została utworzona w 1972 r.
Robert Cray (ur. 1 sierpnia 1953 r. w Columbus, USA) — wokalista i gitarzysta, w 1974 roku stworzył grupę The Robert Cray Band. Towarzyszył w nagraniach m.in. Albertowi Collinsowi, Ericowi Claptonowi, Tinie Turner, B.B. Kingowi, Chuckowi Berry'emu. 
W 1909 r. w Trzanowicach odbywały się już regularne nabożeństwa, niedługo potem powstaje zbór w Boguminie. Po 1921 r. powstają dzięki szeroko zakrojonej akcji misyjnej nowe zbory w Krakowie, Tarnowie, Nowym Sączu, Lublinie, Piotrkowie Trybunalskim, Kozakowicach-Nierodzimiu, czy Chorzowie. W czasie II wojny światowej część zborów zaprzestała swej działalności, a część współpracowała z tymi kierunkami, które w Rzeszy Niemieckiej połączyły się w jeden związek pod nazwą Bund Evangelisch Freikirchlicher Gemeinden (Związek Wolno Kościelnych Zborów Ewangelicznych). 3 maja 1947 r. Kościół Wolnych Chrześcijan wszedł w skład "Zjednoczenia Wolnych Chrześcijan". 24 maja 1947 r. "Zjednoczenie Wolnych Chrześcijan" weszło w skład "Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego". W roku 1981 wolni chrześcijanie w Polsce ponownie tworzą związek wyznaniowy pod nazwą: Kościół Wolnych Chrześcijan.
Bałuty - niegdyś dzielnica Łodzi (do 31 grudnia 1992 r.), obecnie obszar podległy delegaturze Urzędu Miasta Łodzi Łódź-Bałuty. Bałuty były drugą co do wielkości dzielnicą: obejmują pow. 78,9 km², a jednocześnie zamieszkane są przez największą liczbę ludności (ok. 223 tys. mieszkańców na 775,2 tys. w całej Łodzi).
Od 1 stycznia 1993 r. podział Łodzi na dzielnice został formalnie zniesiony, jednak w świadomości mieszkańców utrzymał się on do dnia dzisiejszego.
Jego ojciec był urzędnikiem kolejowym, a on sam ukończył z wyróżnieniem Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W latach 1883-1888 studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, tytuł doktora uzyskał za pracę: „Najdawniejsze stosunki Inflant z Polską do r. 1393”. W latach 1889-1890 prowadził badania w archiwach watykańskich. Po powrocie pracował naukowo w Archiwum Akademii Umiejętności. Następnie pracował w bibliotekach Akademii Umiejętności i Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednocześnie działał m.in. w Klubie Słowiańskim, Towarzystwie Szkoły Ludowej i Uniwersytecie Ludowym. W tym czasie publikował liczne artykuły w czasopismach: „Czas”, „Przegląd Polski”, „Przegląd Powszechny”, „Głos Narodu” i miesięczniku „Świat Słowiański”, którego był redaktorem. Od 1919 r. pracował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie jako zastępca profesora, gdzie habilitował się w 1920 r. pracą "Dzieje Rosji do r. 1449". W 1922 r. uzyskał tytuł profesora. W latach 1922-1929 kierował katedrą historii Europy Wschodniej. Został zmuszony do udania się na przedwczesną emeryturę z powodu nieprzychylnego nastawienia sanacji do jego dzieł. Filister honoris causa korporacji akademickiej Conradia Po wojnie zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim, lecz odsunięty od działalności dydaktycznej, w latach 1946-1948 publikował liczne artykuły poświęcone głównie kwestiom samorządu i historii gospodarczej w „Niedzieli”.
Zmarł 10 lutego 1949 r. w Krakowie, pochowany w dwa dni później w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Salwatorskim.
Początkiem rozważań cywilizacyjnych Konecznego była refleksja nad stosunkiem Polski do Europy, naszej wartości cywilizacyjnej w ogóle, prowadzona w 1917 roku. Zaowocowała ona artykułem „Polska w kulturze powszechnej” w dwutomowym dziele pod redakcją Feliksa Konecznego (1917 lub 1918). Był to jednocześnie początek prac nad książką „O wielości cywilizacyj”. Pierwszą obszerniejszą pracą historiozoficzną Konecznego było opublikowane w 1921 r. „Polskie Logos a Ethos. Roztrząsanie o znaczeniu i celu Polski”. Są to rozważania o celu Polski jako państwa i Polaków jako narodu. Cel taki pojmował on nie jako coś danego z góry, ale jako wybraną w sposób wolny ideę przewodnią, wokół której koncentrują się wysiłki narodu w danym okresie historycznym. Idea taka miałaby wynikać z okazanych w toku rozwoju danego narodu predyspozycji i uwzględniać potrzeby całej ludzkości. Koneczny twierdził, że miano narodu przysługuje tylko tym wspólnotom, które posiadają właśnie taki cel, inny niż własne przetrwanie. Celem Polski, zdaniem Konecznego, było (czy też powinno być) głoszenie i dowodzenie nadrzędności prawa moralnego nad dążeniem za wszelką cenę do skuteczności w polityce, a także rozpowszechnianie idei dobrowolnej unii między narodami, której najdoskonalszy przykład widział w Uniach polsko-litewskich. W roku akademickim 1926/27 Koneczny prowadził na Uniwersytecie Stefana Batorego całoroczne wykłady, w wymiarze 3 godzin tygodniowo, z przedmiotu „Wstęp do nauki o cywilizacji”. W tym czasie publikuje szereg artykułów i broszur historiozoficznych, m.in.: „Różnolitość cywilizacyjna Słowiańszczyzny” (1925), „Bizantynizm niemiecki” (1927), „Kościół w Polsce wobec cywilizacji” (1928), „Zawisłość ekonomii od etyki” (1932), w których kształtował własne rozumienie podstawowych dla swojej historiozofii pojęć takich jak: cywilizacja, trójprawo, pięciomian bytu (Quincunx), personalizm, indywidualizm, gromadność.
Utworzenie Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej wiąże się nierozerwalnie z osobą generała lejtnanta Armii Czerwonej Andrieja A. Własowa. Podczas wojny z Niemcami był dowódcą kolejno IV Korpusu Zmechanizowanego, 37 Armii, 20 Armii, a ostatecznie 2 Armii Uderzeniowej i jednocześnie zastępcą dowódcy Frontu Wołchowskiego. Po rozbiciu jego armii 11 lub 12 lipca 1942 r. dostał się do niewoli niemieckiej. Podjął kolaborację z Niemcami, wydając 27 grudnia tego roku tzw. Deklarację Smoleńską. Głosiła ona konieczność zbudowania nowej Rosji poprzez obalenie reżimu stalinowskiego. W tym celu miała powstać Rosyjska Armia Wyzwoleńcza podporządkowana komitetowi rosyjskiemu z gen. A. A. Własowem na czele. Początkowo niemieccy wojskowi popierali jego działania. Pozwolili mu na odbycie dwóch podróży na okupowane obszary ZSRR, gdzie wygłaszał przemówienia propagandowo-agitacyjne, cieszące się dużą popularnością miejscowej ludności. 
W kwietniu i maju 1943 r. niemieckie Oberkommando des Heeres (OKH) wydało rozkazy wprowadzające odznaki ROA na mundurach żołnierzy wszystkich rosyjskich formacji wojskowych walczących po stronie wojsk niemieckich. Mieli je nosić także Hiwi. Odznaka mogła być noszona na lewym lub prawym rękawie munduru powyżej łokcia. Miało to służyć wywołaniu wrażenia masowości ROA, gdyż na stronę Niemców przeszło kilkaset tysięcy obywateli ZSRR. Ocenia się, że naszywki ROA mogło nosić nawet 800 tys. Rosjan i przedstawicieli innych narodowości (głównie Kozaków, ale też Ukraińców, czy przedstawicieli narodów Azji Środkowej) w służbie armii niemieckiej. OKH wprowadziło również stopnie wojskowe ROA. W rzeczywistości jednostki wojskowe ROA nigdy nie powstały, zaś sama formacja miała charakter głównie propagandowy. Wynikało to ze zdecydowanego sprzeciwu Adolfa Hitlera, który nie wierzył w lojalność rosyjskich żołnierzy i samego gen. A. A. Własowa, zamkniętego na rozkaz führera w lipcu 1943 r. w areszcie domowym. Jedynym wyjątkiem był gwardyjski batalion ROA, sformowany od maja 1943 r. we Wrocławiu, a następnie przeniesiony pod Psków.
W ramach ROA funkcjonowała ponadto szkoła propagandystów ROA w Dabendorfie pod Berlinem. Szkoliła ona oficerów propagandowych, przydzielanych następnie do sztabów niemieckich jednostek wojskowych. Wiosną 1944 r. powstała filia szkoły w Rydze. W ramach ośrodka w Dabendorfie istniały też redakcje pism ROA "Заря" i "Доброволец", przeznaczonych dla jeńców wojennych z Armii Czerwonej, robotników i osób cywilnych pochodzących z ZSRR. W kwietniu 1943 r. w szkole odbyła się 1 Antybolszewicka Konferencja Jeńców Dowódców i Żołnierzy Armii Czerwonej, którzy wstąpili w Szeregi Rosyjskiego Ruchu Wyzwoleńczego.
Od połowy 1943 r. w Berlinie istniała kancelaria gen. A. A. Własowa, pełniąca jednocześnie funkcję Kwatery Głównej, której komendantem został mjr M. A. Kaługin, zaś od września tego roku – płk Konstantin G. Kromiadi. Wszystkie wschodnie formacje zbrojne, których żołnierze nosili naszywki ROA, faktycznie podlegały Generałowi Formacji Wschodnich gen. Ernstowi Köstringowi, zaś wpływ gen. A. A. Własowa był zerowy. Generałowi A. A. Własowowi udało się w końcu doprowadzić do utworzenia własnych sił zbrojnych dopiero pod koniec 1944 r. w formie Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji. Pomimo tego nazwa Rosyjska Armia Wyzwoleńcza nadal funkcjonowała. Przykładowo w ramach Sił Zbrojnych KONR działała szkoła oficerska ROA, zaś żołnierze nosili stopnie wojskowe ROA (np. generał ROA). Do wysokich oficerów ROA, a następnie Sił Zbrojnych KONR należeli m.in. gen. Fiodor I. Truchin, gen. Iwan A. Błagowieszczeński, płk Grigorij A. Zwieriew, płk Siergiej K. Buniaczenko, płk Michaił A. Meandrow.
Po raz pierwszy pojawiła się w handlu w 1973 r. Na dobre opanowała rynek jubilerski w 1976 r., kiedy to otrzymano ją przy wykorzystaniu metody stapiania czaszowego.
Wraz z upływem czasu rośliny przestawały się mieścić w szklarniach. Zdecydowano więc w 1955 r. o adaptacji budynku dawnej stołówki w parku Źródliska. Podwyższono o kilka metrów dach, a donice z najwyższymi roślinami zagłębiono w grunt. Po remoncie 1 września 1956 roku palmiarnia została udostępniona publiczności.
Ma syna Alexandra Petera Daltona (ur. 7 sierpnia 1997 r.), którego matką jest Oksana Grigorieva.
Vandalícia - Reinhardt Dozy (1820-1883), holenderski autor znanej "Historii Muzułmańskiej Hiszpanii" (wydanej w czterech tomach w 1984 r.) przedstawił teorię, według której "Al-Andalus" jest arabskim tłumaczeniem "Vandalicia" lub "Vandalucia", twierdząc tym samym, że te tereny mogły otrzymać tę nazwę nie w Iberii, ale wśród Arabów z Maghrebu.
Pierwszego wejścia na szczyt dokonał Fritz Jäger w 1904 r.
Ostatni z Branickich, hr. Władysław Branicki, zmarł w 1914 r., pozostawiając majątek w rękach żony, Julii z Potockich i córki Anny, zamężnej za Juliuszem Tarnowskim z Końskich. I wojna światowa, której fronty wprawdzie nie dotarły do Suchej, przyniosła jednak kilkuletni okres dość rabunkowej gospodarki i w rezultacie upadek gospodarczy majątku. Najcenniejsze zbiory i dokumenty rodzinne Branickich wywieziono do Wiednia, a w samym zamku (zgodnie z życzeniem właścicieli) urządzono wielki szpital wojskowy. W międzyczasie (1917) zmarł Juliusz Tarnowski. Po odzyskaniu niepodległości Anna z Branickich Tarnowska wróciła do Suchej z Końskich, gdzie spędzała wojnę w rodowym majątku Tarnowskich. Z czasem suskim majątkiem zaczął zarządzać syn Anny i Juliusza, Juliusz Tarnowski, który władał nimi fizycznie do września 1939 r., kiedy to wyemigrował do Francji. Po zakończeniu II wojny światowej nieruchomości wchodzące w skład suskiego majątku Tarnowskich (ziemie uprawne, lasy, obiekty gospodarcze, kompleks zamkowy w Suchej i in.) zostały upaństwowione.
Dzień Edukacji Narodowej – polskie święto oświaty i szkolnictwa wyższego ustanowione 27 kwietnia 1972 r. określone ustawą – "Karta praw i obowiązków nauczyciela" jako Dzień Nauczyciela. Od 1982, na mocy ustawy – "Karta Nauczyciela" obchodzone jako Dzień Edukacji Narodowej.
Historia Dnia Nauczyciela w Polsce ma swoje początki w 1957 r. Podczas Światowej Konferencji Nauczycielskiej w Warszawie ustalono, że 20 listopada będzie Międzynarodowym Dniem "Karty Nauczyciela" i świętem nauczycieli. Konferencja została zorganizowana przez Związek Nauczycielstwa Polskiego (ZNP). Ustawa z dnia 27 kwietnia 1972 r. zwana "Kartą praw i obowiązków nauczyciela", wprowadziła Dzień Nauczyciela, obchodzony w rocznicę powołania Komisji Edukacji Narodowej. W 1982 r. "Kartę praw i obowiązków nauczyciela" zastępuje "Karta Nauczyciela" zmieniając nazwę święta na Dzień Edukacji Narodowej oraz wprowadzając zapis o treści - "Dzień ten uznaje się za święto wszystkich pracowników oświaty" (...).
Światowy Dzień Nauczyciela (ang. "World Teacher's Day") pod patronatem UNESCO obchodzony jest w dniu 5 października. Dzień ten proklamowany został w 1994 r., na pamiątkę podpisania w 1966 r. „Rekomendacji w sprawie statusu nauczyciela”, opracowanej przez UNESCO i Międzynarodową Organizację Pracy. Jest okazją do podkreślenia wiodącej roli nauczycieli, w zapewnieniu najwyższej jakości edukacji na wszystkich poziomach nauczania.
W kampanii wrześniowej 1939 r. eskadra walczyła w składzie Brygady Bombowej, operując z lotnisk: Podlodów.
Wiosną 1925 r. jednostka przemianowana została na 121 Eskadrę Myśliwską, a 2 sierpnia 1928 r. na 111 Eskadrę Myśliwską. Razem ze 112 Eskadrę Myśliwską tworzyła III Dywizjon Myśliwski 1 Pułku Lotniczego (III/1 dm).
W połowie czerwca 1939 r. do eskadry przydzielono 4 podchorążych ze Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie i 4 elewów ze Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich z Krosna.
W kampanii wrześniowej 1939 r. walczyła w składzie Brygady Pościgowej, operując z lotniska Zielonka. Na uzbrojeniu eskadry znajdowało się 10 samolotów PZL P.11c.
W czasie II wojny światowej z 20 pilotów eskadry zginęło 11, w tym wszyscy podchorążowie XII promocji SPL (awansowani na podporuczników ze starszeństwem z 15 sierpnia 1939 r.). Pięciu pilotów zostało asami myśliwskimi.
Obsada etatowa we wrześniu 1939 r.
Jednak od XIX wieku zainteresowanie pieszą wędrówką znacznie zmalało. Mimo, że zalicza się do sportów olimpijskich, nie wzbudza już porównywalnych emocji. Niemniej jednak piesi nadal uczestniczą w takich popularnych wędrówkach z Land's End do John o' Groats w Wielkiej Brytanii, czy przemierzają Amerykę Północną od morza do morza. Pierwszą osobą, która obeszła kulę ziemską był Dave Kunst. 20 czerwca 1970 r. rozpoczął swą wędrówkę z miasteczka Waseca w stanie Minnesota na wschód. 5 października 1974 r. zakończył wyprawę, wchodząc do miasta od strony zachodniej. Tego typu pokazy wytrzymałości są często powiązane z akcjami charytatywnymi czy zbiórką pieniędzy. Biorą w nich udział zarówno takie sławy, jak Sir Jimmy Savile czy Ian Botham jak i zwyczajni obywatele, którzy inaczej nie znaleźliby się w centrum uwagi opinii publicznej.
Typową zabudową jest zabudowa jedno lub wielorodzinna poniemiecka. Ciekawym obiektem jest szkoła założona przez Niemców w 1931 r. Szkoła polska powstała w 1946 r.
W tym samym dniu Sejm powołał na stanowisko prezesa Rady Ministrów Józefa Cyrankiewicza i powierzył mu zadanie skompletowania składu rządu. Sejm na wniosek Cyrankiewicza powołał Radę Ministrów w dniu 25 czerwca 1965 r. 
Rząd istniał do 27 czerwca 1969 r., kiedy złożył dymisję.
18 maja 1961 r. Sejm powołał rząd w składzie zaproponowanym przez Cyrankiewicza. W jego skład weszły 33 osoby: premier, 5 wicepremierów, 23 ministrów oraz 4 przewodniczących komitetów i komisji. Jedno stanowisko nie zostało obsadzone.
Rząd istniał do 24 czerwca 1965 r., kiedy podał się do dymisji i Sejm IV kadencji ją przyjął.
Komsomoł był młodzieżowym zapleczem KPZR, a jego celem była indoktrynacja młodzieży w Związku Radzieckim ideałami komunistycznymi. Mówią o tym słowa Lenina wygłoszone na III Zjeździe Komsomołu (2-10 X 1920 r.) aby młodzież "uczyła się z komunizmu". Mieli to być budowniczowie społeczeństwa Socjalistycznego ("Młodzież – Budowniczym Socjalizmu" L. Breżniew). Utworzona została na I Ogólnozwiązkowym Zjeździe Związków Młodzieży Robotniczej i Chłopskiej w dniach 29 X-4 XI 1918. Pod nazwą Rosyjski Komunistyczny Związek Młodzieży. Organizacja miała wpływ na władze. Konstytucja ZSRR z 1977 r. dała jej nawet prawo występowania z inicjatywą ustawodawczą, wysuwania kandydatów na radnych i ta sama Konstytucja ZSRR stawiała tę organizację zaraz po Partii i Związkach Zawodowych. W 1977 r. 32,4% składu rad terenowych stanowiła młodzież do lat 30, z czego większość stawała się później członkami elity partyjnej w ZSRR.
Najzimniejszym miesiącem jest styczeń z temperaturami około 1,5 °C na północno-wschodnim wybrzeżu do mniej niż -2 °C na wyżynach. Bardzo niskie temperatury zazwyczaj występują w styczniu i lutym (np. najniższa zanotowana temperatura na Wyspach Brytyjskich: -27,2 °C w Braemar, 10 stycznia 1982 r.). Występuje tu także zjawisko zwane wiatrem Foehn. Najcieplejszym miesiącem jest lipiec, ze średnią dzienną temperaturą wynoszącą ok. 20 °C, najwyższą w Szkocji. Dla porównania w innych wschodnich rejonach Szkocji średnie temperatury w tym okresie wynoszą najwyżej 16 °C.
W 1992 r. został wydany studyjny album Tourism, na którym znalazło się kilka koncertowych nagrań, przez co mylnie uważany był za album koncertowy. Album promował wielki hit How Do You Do!. Płytę zakupiło już dwa razy mniej fanów i był to początek końca amerykańskiej kariery, gdzie zaczęła królować muzyka grunge. Mimo to w pozostałych krajach na świecie zespół wciąż należał do pierwszej ligi.
W 1993 r. Roxette nagrali koncert w popularnym cyklu MTV Unplugged.
Sławno było dawniej stacją węzłową, wkrótce po zakończeniu II wojny światowej rozebrane zostały tory w kierunku Polanowa i Ustki, a w 1997 r. do Korzybia. W 1991 r. zamknięto połączenie kolejowe z Darłowem. Uruchomiono je ponownie w czerwcu 2005 roku. Dzisiaj czynne linie kolejowe ze Sławna prowadzą do Stargardu Szczecińskiego i Gdańska Głównego (linia kolejowa nr 202) oraz do Darłowa (linia kolejowa nr 418).
Traktat Wersalski przywrócił w 1920 r. Sulmierzyce Polsce, ponownie wytyczając granicę wzdłuż zachodnich przedmieści. W konsekwencji jedyne połączenie kolejowe miasta uległo zawieszeniu aż do 1945 r. W 1932 miasto włączono, razem z całym powiatem odolanowskim do powiatu ostrowskiego, a w 1934 roku, wraz z wsią Chwaliszew, do powiatu krotoszyńskiego. Podczas II wojny światowej hitlerowcy zniszczyli pomnik Sebastiana Klonowica. Nowy odsłonięto w roku 1957. Przejęcie Śląska przez Polskę i utrata pozycji miasta granicznego po 1945 roku przyczyniła się do znacznego ograniczenia roli Sulmierzyc do tego stopnia, że 1 stycznia 1973 straciły prawa miejskie, przywrócone 9 grudnia 1973 (a więc już po jedenastu miesiącach) dzięki staraniom mieszkańców. W 1984 roku Sulmierzyce uzyskały w konkursie "Mistrz Gospodarności" drugie miejsce, a w latach 1985 i 1986 miejsce pierwsze. W 1988 roku miasto zostało odznaczone, "w uznaniu zasług położonych dla rozwoju gospodarczego i kulturalnego kraju", Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1991 r. połączenie kolejowe z Miliczem zostało ponownie zawieszone; tory zostały ostatecznie rozebrane ok. 2000 r.
Płomyczek – popularne czasopismo dla starszych dzieci i (obecnie) młodzieży młodszej, ukazujące się od 1917 roku. Początkowo ukazywał się jako „młodszy brat” nieistniejącego już „Płomyka”, który zlikwidowany został w 75. roku swego istnienia, w 1991 roku. Od 1 września 1927 r. wydawany jako samodzielne czasopismo. W latach 1917-1952 ukazywał się jako tygodnik, dalej do 1989 jako dwutygodnik, od 1990 jest to miesięcznik. Nie był drukowany w czasie wojny. Z dniem 1 marca 2013 roku wydawca zawiesił wydawanie "Płomyczka".
Pierwsza wzmianka o Myśliborzu występuje w dokumencie z 1238 r., w którym mowa jest o nadaniu przez Władysława Odonica templariuszom 1000 łanów ziemi nad rzeką Myślą. Myślibórz prawa miejskie otrzymał w latach 1262-1270 (jako miasto brandenburskie). Pod koniec XIII i na początku XIV wieku nastąpił intensywny rozwój miasta, które w latach 1298–1537 było stolicą Nowej Marchii i wiodącym centrum gospodarczym regionu. Stołeczny charakter sprawił, że miasto wznosiło liczne reprezentacyjne budowle oraz zostało ufortyfikowane silnymi murami miejskimi. W 1433 r. miasto spalili husyci. W tym czasie Myślibórz znajdował się w rękach Krzyżaków 1402–1455. W 1473 r. zdobycia i zniszczenia miasta dokonał książę zachodniopomorski Bogusław X. W XVI wieku dwukrotnie Myślibórz padał pastwą ogromnego pożaru 1539 r. i 1590 r. Wojny toczone w XVII i XVIII wieku (zwłaszcza tzydziestoletnia i siedmioletnia) spowodowały ogromne zniszczenia miasta, przez co nastąpiło osłabienie w rozwoju gospodarczym Myśliborza i regionu. Nadzieję na poprawę przyniosło dopiero uruchomienie połączeń kolejowych z Kostrzynem nad Odrą i Stargardem Szczecińskim w 1882 r., Barlinkiem w 1883 r. i Gorzowem Wielkopolskim w 1912 r. W wyniku działań zbrojnych w końcowym okresie II wojny światowej miasto zostało zniszczone w ok. 40%. Zdobyte przez wojska radzieckie 2 lutego 1945 r., a następnie 23 maja 1945 r. przekazane zostało administracji polskiej.
- w 1991 r.: Myślibórz-Gorzów,
- w 1991 r.: Głazów-Barlinek,
- w 1999 r.: Myślibórz-Kostrzyn,
W pierwszej połowie XX w. paradygmatem chemii "zatrzęsło" odkrycie subtelnej struktury budowy atomu - w szczególności odkrycie istnienia jądra atomu przez Ernesta Rutherforda w 1911 r. oraz odkrycie zależności między liczbą atomową a strukturą powłok elektronowych przez Henryego Moseleya w 1913 r., które to dokonania ostatecznie wyjaśniły dlaczego własności chemiczne pierwiastków zależą od miejsca zajmowanego w układzie okresowym. Częściowo na bazie tych dokonań, a także zastosowania teorii kwantów Maxa Plancka, w 1914 r. Niels Bohr zaproponował pierwszy model orbitalnej struktury atomu wodoru.
W 1953 r. Francis Crick, James Watson i Rosalind Franklin odkryli strukturę i ogólną zasadę działania DNA, które to odkrycie otworzyło drogę do współczesnych dokonań biochemii, inżynierii genetycznej i biotechnologii. Obecnie wszystkie dziedziny badań z przedrostkiem "bio-" należą do najszybciej rozwijającego się obszaru badań chemicznych, gdyż stanowią podstawę przyszłego rozwoju rolnictwa i medycyny.
Innym tego rodzaju kierunkiem są badania nad otrzymaniem nowych materiałów, w ramach których współpracują chemicy i fizycy ciała stałego. Największą grupę materiałów o niespotykanych w naturze własnościach stanową syntetyczne polimery. Pierwszy tego rodzaju materiał, który znalazł praktyczne zastosowane na większą skalę, był bakelit, otrzymany przez Leo Baekelanda w 1907 r. Chemia polimerów rozwinęła się jednak na dobre dopiero po II wojnie światowej. Odkryciem, które otworzyło drogę do masowego zastosowania tworzyw sztucznych opartych na polimerach, było opracowanie przez Karla Zieglera i Giulio Nattę w 1951 r. (Nagroda Nobla w 1963 r.) katalizatorów Zieglera-Natty, które umożliwiły masową i tanią produkcję polietylenu i polipropylenu z pochodnych ropy naftowej.
Odgrywają one ogromną rolę jako katalizatory wielu reakcji chemicznych prowadzonych na wielką skalę, których produkty stanowią podstawę całego przemysłu chemicznego. Pierwszy katalizator tego typu został na masową skalę zastosowany przez Otto Roelena w 1938 r. w reakcji hydroformylowania, prowadzącej do otrzymania aldehydu octowego z gazu syntezowego i etylenu. Dopiero jednak badania Ernsta Fischera i Geoffreya Wilkinsona (Nagroda Nobla w roku 1973) doprowadziły do pełnego zrozumienia działania tych katalizatorów i otworzyły drogę do projektowania ich struktury do konkretnych celów.
Kolejnym bardzo ważnym kierunkiem badań jest stereochemia i powiązana z nią synteza asymetryczna. Mimo że początków stereochemii można dopatrywać się już w połowie XIX w. (odkrycie dwóch form enancjomerycznych kwasu winowego przez Pasteura w 1850), to jednak faktyczny rozwój tej dziedziny, umożliwiający przemysłową produkcję czystych enancjomerycznie leków i innych biologicznie aktywnych związków chemicznych, rozpoczął się w latach 60. XX w. Do największych dokonań można tu zaliczyć opracowanie teoretycznych podstaw asymetrycznej katalizy enzymatycznej, za co John Warcup Cornforth i Vladimir Prelog otrzymali Nagrodę Nobla w 1975 r.
Pierwszą znaną osobą w Dolinie Ciemnosmreczyńskiej był Georg Pongrátz, który około 1750 r. mierzył głębokość Niżniego Ciemnosmreczyńskiego Stawu. 26 sierpnia 1751 r. był nad tym stawem także Jakob Buchholtz z dwoma pomocnikami. Zimą jako pierwsi pojawili się w dolinie W. Skórczewski i Stanisław Gąsienica Byrcyn 7 lutego 1914 r.
Wittgenstein – brytyjski biograficzny film fabularny z 1993 r., w reżyserii Dereka Jarmana.
Antti Autti (ur. 15 marca 1985 r.) - snowboardzista fiński, dwukrotny mistrz świata. Był jednym z największych bohaterów mistrzostw świata w Whistler, zdobywając złote medale w konkurencji halfpipe i big air. Dwa lata wcześniej, na mistrzostwach świata w Kreichsbergu, był 3. w big air i 4. w halfpipe. W Pucharze Świata, w sezonie 2003/2004 był drugi w klasyfikacji halfpipe'a, a w sezonie 2001/2002 był trzeci.
Po ukończeniu studiów Derek opracował scenografię do kilku oper i baletów ("Don Giovvani", "Jazz Calendar"), w tym dla English National Opera i dla The Royal Ballet, co jednak nie dawało mu wystarczającej satysfakcji artystycznej. Chciał wrócić do malarstwa, które było jego prawdziwą pasją. Odnosił na tym polu pewne sukcesy, a jego prace, m.in. pejzaże, były kilkukrotnie wystawiane. W maju 1961 r. obraz Jarmana "We Are Waitnig and Waiting" ("Czekamy i czekamy") wygrał w kategorii najlepszego obrazu amatorskiego wystawę "Daily Express".
Jako źródło pierwszych fascynacji filmem Jarman podawał w biografii film "La Dolce Vita" Federico Felliniego, który obejrzał mając 18 lat. Podczas studiów w Slade poznał niezależne, undergroundowe kino, a duże wrażenie zrobiły na nim wtedy takie filmy jak "Scorpio Rising" Kennetha Angera i nieco później filmy Andy’ego Warhola. Z filmem na gruncie profesjonalnym po raz pierwszy spotkał się na planie "Diabłów" Kena Russella, gdzie zajmował się scenografią. W 1970 r. przypadek zetknął go z tym reżyserem: w pociągu z Paryża poznał przyjaciółkę Russela, która skojarzyła ze sobą obydwu artystów. Z tym samym reżyserem Jarman pracował jeszcze przy realizacji scenografii do "Dzikiego Mesjasza". Przyznawał później, że ta współpraca wiele go nauczyła, a Russell był najlepszym nauczycielem filmu, na jakiego mógł trafić.
Już w trakcie rozpoczęcia prac nad scenografią dla Russela, Jarman zachwycił się możliwościami kamery "Super 8". Niewielka, mobilna i tania w eksploatacji, stała się dla niego synonimem niezależnej twórczości. Pierwszym obrazem jaki nakręcił na taśmie 8 mm był 6-minutowy obraz "Studio Bankside" nakręcony w 1971 r., później kolejno powstały "A Journey to Avebury" (składający się z zatrzymanych w kadrze plenerów z okolic Avebury), "Ogród Luksoru" (z wątkami typowymi dla New Age) i "Andrew Logan Kisses the Glitterati". Jarman notował na taśmie wspomnienia z podróży, rejestrował kameralne zdarzenia i sentymentalne miejsca. Powstawały z tego krótkometrażowe filmy poetyckie i manierystyczne impresje, często o bliskiej malarstwu estetyce. Eksperymentował z możliwościami kamery: nadawał obrazowi "chropowatości", zmieniał tempo filmowania, nakładał różne plany. Powstawały też filmy zupełnie pozbawione tradycyjnej filmowej narracji lub bez dialogów.
Pierwszym pełnometrażowym filmem Jarmana był "Sebastian" z 1975 r. Wciąż jednak był człowiekiem awangardowego undergroundu i postmodernistą "". Wśród brytyjskiej bohemy artystycznej zdobył status postaci kultowej już w latach 70. W kulturze masowej zaistniał jednak dopiero pod koniec lat 80., w czasach szerszej akceptacji kultury queer i estetyki postmodernistycznej. Momentem akceptacji Jarmana przez świat oficjalnego kina była premiera filmu "Caravaggio" w 1986 roku – najbardziej konwencjonalnego w formie filmu Jarmana. Mimo że zawarł w nim wszystkie główne wątki swej twórczości: motywy homoerotyczne, punkowy bunt, apoteozę bezkompromisowego artysty i outsidera, to jednak forma filmu była bardziej przystępna i efektowna od większości jego pozostałych produkcji.
Kolejnymi dziełami z cyklu filmowych biografii były "Edward II" (1991) i "Wittgenstein" (1993). Równolegle z nimi powstawały filmy zajmujące się sprawami społecznymi i zajmujące stanowisko w kwestiach politycznych: "Jubileusz" (1977) i "The Last of England" (1987). Ten ostatni określany jest jako pierwszy film kontrkultury punk. W 1987 r. Jarman wyreżyserował etiudę filmową pt. "Aria", który weszła do pełnometrażowego filmu o tym samym tytule, składającego się z dziesięciu krótkich form różnych reżyserów (m.in. Jean-Luc Godard, Ken Russel, Robert Altman).
W grudniu 1986 r. po ukończeniu filmu "Caravaggio" rozpoznano u niego zakażenie wirusem HIV. Mimo to wciąż pracował i tworzył, nawet gdy w ostatnich latach postępująca choroba odbierała mu wzrok. Filmy nabierały jednak stopniowo wymowy gorzkiego pesymizmu i radykalizmu w kwestiach społeczno-politycznych. Wielokrotnie wypowiadał się publicznie na temat swojej choroby.
W okresie władzy sowieckiej 1941-90 wielokrotnie próbowano zmusić mieszkańców do zaprzestania pielgrzymowania w to miejsce, a w 1961 r. podjęto próbę całkowitej jego likwidacji przy pomocy pił, siekier i buldożerów. Mimo to krzyże wciąż stawiano. Liczba krzyży nie jest dokładnie oszacowana. Oceania się, że samych krzyży stojących jest ok. 50 tysięcy, natomiast licząc z położonymi i podwieszonymi ich liczba może wynosić ponad 150 tys.
Papież Jan Paweł II podczas swojej pielgrzymki na Litwę w 1993 r. celebrował na Górze Krzyży mszę świętą.
Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 lipca 1998 r., z wynikiem 2595 punktów dzielił wówczas 88-95. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 1. miejsce wśród polskich szachistów. Po raz ostatni na liście rankingowej notowany był 1 lipca 2006 r., posiadał wówczas 2562 punkty, co dawało mu 18. miejsce wśród szachistów Stanów Zjednoczonych
Następne płyty nie zdobywały już takiej popularności, jak debiut. Druga płyta ""Nie wierzcie elektrykom"" (1991), niosła proroczą wizję nieudanej prezydentury Lecha Wałęsy. Następna, ""Miłość, muzyka, mordobicie"" (1992), ironicznie traktowała branżę muzyczną – Festiwal w Jarocinie, czy twórczość zespołu Republika. Czwarty album, ""Wojna plemników"" (1993), został potępiony przez działaczy katolickiej partii ZChN za śmiałość obyczajową i prowokującą okładkę. Kolejna płyta, ""Golonka, flaki i inne przysmaki"" (1995) to m.in. drwina z fali pseudogrunge'u i kultury reklam telewizyjnych ("Dramat fryzjerski"). ""Nie zapomnisz nigdy"" z 1994 r., była mieszanką największych hitów grupy oraz nowych piosenek, z których "To dla ciebie miły bracie" można chyba uznać za hymn ideowy grupy.
Dokumenty wspominają tę dolinę od 1670 r. Miała tradycje pasterskie i górnicze. W jej dolnej części znajduje się duża Polana pod Jaworem, która dawniej była ośrodkiem gospodarczym Hali Tomanowej Liptowskiej. W znajdujących się na niej szałasach w czasie II wojny światowej odpoczywali kurierzy wędrujący na trasie Zakopane–Budapeszt. Powyżej tej polany w kwietniu 1940 r. w trakcie ucieczki na Węgry w czasie śnieżnej zawieruchy zmarł z wycieńczenia polski naukowiec i taternik Włodzimierz Gosławski wraz z towarzyszącą mu Adą Kopczyńską. Polscy naukowcy mieli udział w badaniu tej doliny. Antoni Rehman w 1893 r. opisał jej moreny, Jerzy Młodziejowski w latach 1932–1934 zbadał jej stawki. Ludwik Zejszner w latach 1839–1840 badał źródło pod Tomanową Przełęczą.
Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1997 r., z wynikiem 2540 punktów zajmował wówczas trzecie miejsce (za Michałem Krasenkowem i Aleksandrem Wojtkiewiczem) wśród polskich szachistów.
W 1987 r. zdobył w we wsi Miętne brązowy medal mistrzostw Polski juniorów do 19 lat, natomiast w 1989 r. zdobył w Leszczynach tytuł młodzieżowego wicemistrza Polski. W latach 1991–2003 dwunastokrotnie awansował do finałów indywidualnych mistrzostw Polski. W bardzo udanym debiucie w 1991 roku zdobył tytuł wicemistrza, w 1996 roku - tytuł mistrza kraju. Uczestniczył w trzech olimpiadach szachowych (w 1992, 1996 i 1998 roku) na pozycji drugiego rezerwowego, będąc za każdym razem silnym punktem drużyny. Ogółem na olimpiadach rozegrał 26 partii (wynik procentowy 67,3%). Dwukrotnie reprezentował Polskę w drużynowych mistrzostwach Europy (w 1992 i 1997 roku). Jest również dwukrotnym medalistą mistrzostw Polski w szachach błyskawicznych: srebrnym (Żnin 2000) oraz brązowym (Łuków 1996).
Z zabytków zachował się późnorenesansowy dwór obronny z początku XVII w., przebudowywany w późniejszych latach, częściowo spalony w 1945 r., po wojnie odbudowany. Obok dworu pozostałości po parku dworskim z pomnikowymi dębami. Ponadto zachowały się średniowieczne rzeźby z nieistniejącego drewnianego kościoła – eksponowane obecnie w Muzeum Archidiecezjalnym w Katowicach.
Płomyk. Tygodnik ilustrowany dla dzieci i młodzieży – czasopismo wydawane od 1917 do 1991 roku. Pierwszym wydawcą był Związek Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych, a od 1930 r. Związek Nauczycielstwa Polskiego. W ostatnich dziesięcioleciach działalności dwutygodnik; ukazywały się 24 numery w roku, lecz wydania wakacyjne było łączone jako numery 11/12 i 13/14.
Założycielką pisma była Janina Porazińska. W okresie dwudziestolecia międzywojennego z czasopismem współpracowali m.in. Józef Czechowicz , Aleksander Kamiński, Franciszka Themerson czy Wanda Wasilewska. "Płomyk" już w 1915 roku zaczął się ukazywać jako dodatek do "Zorzy" Pauliny Krakowowej, potem w 1918 roku wydawany był już jako samodzielne czasopismo. Było to czasopismo bardzo nowoczesne, miało charakter różnotematyczny. Poszczególne numery nawiązywały do pór roku, jakichś szczególnych wydarzeń. Stopniowo, od lat 30. "Płomyk" nabrał charakteru monotematycznego i stał się tygodnikiem. Wprowadził bogaty dział korespondencji - były listy do redakcji pisane przez dzieci i listy od redakcji. Czasopismo to było bardzo cenne, gdyż podobnie jak "Szkółka dla dzieci" było skorelowane z programem szkolnym. Od 1929 roku wychodził jako dodatek do "Płomyka", "Płomyczek" (od 1930 r. jako samodzielne czasopismo). W 1936 ukazał się specjalny numer "Płomyka" idealizujący ZSRR, co spowodowało reakcję polskich władz i strajk nauczycielski w 1937.
Znajduje się tu kościół drewniany z XVII w. przeniesiony z Wodzisławia Śląskiego – Jedłownika w 1974 r., osiedle mieszkaniowe, dawny budynek pierwszego przedszkola w Jastrzębiu, Kopalnia Węgla Kamiennego Jas-Mos (dawniej KWK "Jastrzębie") oddana do użytku w 1962 r. oraz wzniesienie Boża Góra – prawdopodobne miejsce pierwszego osadnictwa w okolicy oraz punkt oporu podczas kampanii wrześniowej (bronione przez III Szwadron Pułku 3 Ułanów Śląskich), obecnie miejsce pochówku żołnierzy Armii Czerwonej z pomnikiem.
W roku 1924 Gracie otworzył komercyjną akademię sztuk walki, na początku w Belém a potem w Rio de Janeiro, a do jego uczniów należał młodszy brat Hélio, który od 1932 r. do połowy lat pięćdziesiątych był znanym brazylijskim zapaśnikiem zawodowym (inni bracia Carlosa to: Osvaldo, Gastao Jr., Jorge). Synowie Hélio: Royce, Rorion i Rickson, kontynuowali pracę ojca i w latach dziewięćdziesiątych opracowali znane na całym świecie Gracie Jiu-Jitsu. Natomiast w tym samym czasie siostrzeńcy Carlosa Gracie wprowadzili w Stanach Zjednoczonych pokrewny styl zwany Machado Jiu-Jitsu.
W Sycynie znajduje się cmentarz prawosławny, dawniej unicki, dzwonnica dębowa z XIX wieku, dawniej kryta gontem (teraz blachą) oraz fundamenty dawnej cerkwi unickiej spalonej w 1928 r. przez Ukraińców. Przed pożarem cerkwi nieznana osoba potajemnie wykradła dwie figury świętych apostołów św. Piotra i św. Pawła. Figury te znajdują się obecnie w kościele w Sworach.
W 1915 r. ksiądz prawosławny i prawie cała wieś (zostały tylko cztery rodziny wyznania katolickiego), uciekając przed Niemcami, wyjechała na wschód do Rosji.
W czasie powstania styczniowego dnia 24 lutego 1863 r. jeden z dowódców powstańczych Lewandowski dowiedział się że dwie roty wojska carskiego, pod dowództwem Aleksiejewa, przybyłe z Radzynia Podlaskiego mają udać się do Białej Podlaskiej. Lewandowski wraz z Aleksandrem Szaniawskim, naczelnikiem wojskowym powiatu bialskiego, urządził zasadzkę w lesie pod Sycyną, koło posterunku poczty. Zasadzka jednak się nie udała, ponieważ wartownicy posnęli i zasadzka została za wcześnie wykryta. Powstańcy licząc 100 żołnierzy nie mieli szans z oddziałem 500 osób. Dowódca poległ 24 lutego około godz. 13:00, miał 43 lata, ciało Szaniawskiego zabrała jego żona, na miejscu potyczki powstańców stoi kamienny pomnik z 1934 r. sponsorowany przez księżnę Izabelę Mirską. Kamienny pomnik został odnowiony w 2006 r. W Sycynie istniała karczma, zajazd, browar i cegielnia. Karczmę z zajazdem wybudowano w 1825 r. była własnością Leopopda Brzóski, znajdowała się przy szosie E-30. 
W pierwszej poł. XX w. we wsi znajdowały się tylko dwie studnie z kamienia. Jedna wykopana była na początku wsi a druga była koło kapliczki na końcu wioski. W sierpniu 1916 roku zatrzymał się w Sycynie w przemarszu z pierwszą Brygadą Legionów Józef Piłsudski. W okresie miedzy-wojennym planowano postawić pomnik Piłsudskiemu. Sycyna w tym czasie należała do gminy Swory. Obszar wsi i leżących wokół pól wynosił 302 ha, wieś zamieszkiwało w 1938 r. 128 osób. Prawie wszyscy byli wyznania prawosławnego i należeli do parafii Nosów gdyż cerkiew w Sycynie była zamknięta i nieczynna. Prawosławni z Sycyny w czasie okupacji hitlerowskiej należeli do parafii Dołha, po wojnie cerkiew była w starym sądzie w Białej Podlaskiej. W lesie blisko wsi znajduje się mogiła około 120 Żydów, którzy zostali tutaj rozstrzelani. Żydów Niemcy wieźli jesienią na wykopki furmankami z getta z Białej. Przy drodze do Sycyny furmanki skierowano na pole, gdzie następnie Żydom dano łopaty na wykopanie dołu. Po egzekucji zamordowanych ludzi zakopali chłopi z Sycyny.
Traktat ryski (lub inaczej pokój ryski), "Traktat pokoju między Polską a Rosją i Ukrainą, podpisany w Rydze dnia 18 marca 1921 r." (Dz.U. Nr 49, poz. 300) – traktat pokojowy zawarty przez Polskę i RFSRR oraz USRR, ratyfikowany przez Naczelnika Państwa 16 kwietnia 1921; obowiązywał od 30 kwietnia 1921, tj. wymiany dokumentów ratyfikacyjnych przez strony.
Urodził się w Szkocji, ale w wieku 6 lat wyemigrował wraz z rodziną do Australii. W wieku 15 lat rzucił szkołę. Pierwszy zespół Scotta to The Spektors, do którego przyłączył się w 1964 r. Po występach z innymi zespołami (m.in. Fraternity) w 1974 nawiązał współpracę z AC/DC (zastąpił usuniętego z zespołu Dave'a Evansa). Wspólnie z zespołem nagrał 6 albumów studyjnych i jeden koncertowy. Przed wstąpieniem do AC/DC był wokalistą między innymi The Valentines, The Spektors oraz Fraternity.
Powierzchnia powiatów według stanu na 1939 r., w przypadku wcześniejszego zniesienia lub zmiany przynależności wojewódzkiej powiatu na ostatni rok istnienia w ramach danego województwa. Liczba ludności na podstawie spisu powszechnego z 1931 r., w przypadku powiatów zniesionych lub przeniesionych przed tą datą, dane ze spisu powszechnego z 1921 r.
Pierwszy numer ukazał się 4 kwietnia 1926 r. z podtytułem "Tygodnik dla ludu katolickiego Diecezji Częstochowskiej. Ilustrowany tygodnik katolicki Diecezji Częstochowskiej". Redaktorem naczelnym był ks. Wojciech Mondry. W 1937 roku redaktorem został ks. Stanisław Gałązka. W latach 1928-1937 wydawany był jako "Kalendarz Jasnogórski".
W drugiej połowie lat 80. XX wieku był czołowym polskim juniorem. W 1986 r. zdobył brązowy medal mistrzostw Europy i tytuł mistrza Polski w kategorii do 20 lat. W 1989 r. został wicemistrzem świata juniorów w tej samej kategorii. Jego trenerami byli m.in. Henryk Dobosz, Zbigniew Doda, Zbigniew Szymczak, Włodzimierz Schmidt.
W latach 1990–2010 wielokrotnie awansował do finałów indywidualnych mistrzostw Polski. W 1992 r. w Częstochowie zdobył tytuł mistrza kraju. Wygrał turniej finałowy w 1997 r. w Sopocie, wspólnie z Robertem Kempińskim i Michałem Krasenkowem, jednak w dogrywce zajął trzecie miejsce. Kolejny medal zdobył w 2010 r. w Warszawie, zajmując trzecie miejsce za Mateuszem Bartlem i Radosławem Wojtaszkiem. Dwukrotnie był mistrzem Polski w szachach szybkich (1995 i 2000) oraz błyskawicznych (1998 i 2000). Uczestniczył w trzech olimpiadach szachowych: w Nowym Sadzie (1990), Manili (1992) i Moskwie (1994). Łącznie w 20 partiach rozegranych na olimpiadach uzyskał rezultat +13 -5 =14 (62,5%). Dwukrotnie reprezentował Polskę w drużynowych mistrzostwach Europy. W 1997 r. Międzynarodowa Federacja Szachowa FIDE przyznała mu tytuł arcymistrza.
Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 lipca 1992 r., z wynikiem 2525 punktów zajmował wówczas 2. miejsce (za Aleksandrem Wojtkiewiczem) wśród polskich szachistów.
Przy powierzchni ok. 7,8 km² należy do większych odnóg Doliny Cichej. Nieznane jest pochodzenie nazwy doliny. Prawdopodobnie jednak pochodzi po prostu od słowackiego słowa "hlina", czyli glina. Dawniej dolinę odwiedzali kłusownicy i była ona wypasana. Na Rówience pod Hlinikiem, na wysokości ok. 1350 m (w miejscu, gdzie dolina rozgałęzia się na Zawrat Kokawski i Szeroki Żleb) stał dawniej szałas należący do mieszkańców Wychodnej. Używany był przez nich do 1953 r. W czasie II wojny światowej bazowali w nim partyzanci z oddziału "Vysoké Tatry".
Miasto zostało ponownie zajęte przez Armię Czerwoną 6 lipca 1944 r. Po opanowaniu Nowogródczyzny, Sowieci wznowili wywózki do Kazachstanu i na Syberię. W wyniku polsko-sowieckiej umowy z 16 sierpnia 1945 r. całe województwo nowogródzkie przeszło pod władanie Białoruskiej SRR.
W latach 1971–1990 dwunastokrotnie awansował do finałów indywidualnych mistrzostw Polski. W 1985 r. w Gdyni podzielił I-III miejsce, a następnie wygrał w Warszawie miniturniej dogrywkowy zdobywając tytuł mistrza kraju. Reprezentował klub Pocztowiec Poznań, w barwach którego dwukrotnie zdobył (w latach 1985 i 1988) złote medale drużynowych mistrzostw Polski.
Najwyższy ranking w karierze osiągnął w lipca 1985 r., z wynikiem 2435 punktów dzielił wówczas 4-5. miejsce wśród polskich szachistów. Od 1999 r. nie występuje w turniejach klasyfikowanych przez Międzynarodową Federację Szachową.
Jako pierwsi zimą dotarli do Doliny Walentkowej Jerzy Bistram, Adam Karpiński i Kazimierz Szczepański 28 marca 1923 r. oraz tego samego dnia krótko później Marian Maurizio z towarzyszami.
Doktryna obronna Rzeczypospolitej Polskiej, przyjęta przez Komitet Obrony Kraju 21 lutego 1990 r., jest dokumentem państwowym, którego celem było zarysowanie nowej polityki obronnej Polski w świetle przemian regionu Europy Środkowej w 1989 r. Była to pierwsza powojenna jawna próba określenia i deklaracji publicznej podstawowych elementów narodowej strategii obronności. Dokument stanowi kontynuację tajnego dokumentu "Węzłowe założenia obronne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej", którego ostatnia edycja była przyjęta w 1987 r.
Ponadto, dokument oceniał możliwe zagrożenia bezpieczeństwa Polski oraz określał zadania, które należałoby podjąć w celu ich zwalczenia. Największe zagrożenie postrzegano w konflikcie międzykoalicyjnym między Układem Warszawskim a NATO. Głównym obszarem takiego starcia miał być Europa Środkowa, w tym Polska. Dokument miał charakter wybitnie obronny, pozostając w zgodzie z koalicyjną doktryną obronną, przyjętą przez Doradczy Komitet Polityczny Układu Warszawskiego w Berlinie w 1987 r.
W 1976 r. ukończyła Liceum Pielęgniarskie w Giżycku, a następnie warszawską PWST. Debiut w 1982 roku w czasie studiów w filmie Tadeusza Konwickiego "Dolina Issy". Była aktorką w Teatrze Dramatycznym w Słupsku następnie w warszawskich teatrach: Współczesnym (1981-1987), Dramatycznym (od 1987) a obecnie Ateneum. Jej mężem był aktor i reżyser Krzysztof Zaleski. Ma jednego syna.
Kolarstwo górskie powstało w USA, gdzie pod koniec lat 70. XX w. pojawiła się moda na jazdę rowerami w trudnym terenie, poza normalnymi drogami. Za twórcę tego sportu uważa się najczęściej Gary'ego Fishera, który w 1979 r. jako pierwszy wpadł na pomysł produkcji rowerów opartych generalnie na konstrukcji roweru miejskiego, ale o wzmocnionej i skróconej ramie, pozbawionych osłon, błotników i innych tego rodzaju zbędnych „ozdób” oraz zaopatrzonych w koła o średnicy 26 cali na szerokich oponach z grubym bieżnikiem zamiast dotychczas stosowanych gładkich i cienkich kół 28-calowych.
Jego prawdziwe imię to Əbülfəz Qədirqulu oğlu Əliyev, lecz zmienił je rozpoczynając działalność antykomunistyczną. Był pierwszym niekomunistycznym prezydentem Azerbejdżanu, od objęcia władzy w 1992 aż do upadku w czerwcu 1993 r. W swej polityce zorientowany był prozachodnio, próbując zacieśniać kontakty z Turcją oraz atakując w licznych wystąpieniach rządzony przez ajatollahów Iran. Nastawiony antyrosyjsko Elçibəy pragnąc uniezależnić kraj od wpływów Rosji dążył do zacieśniania kontaktów z Zachodem, dopuszczając m.in. zachodnie koncerny do poszukiwań i wydobycia azerskiej ropy.
W takiej sytuacji w czerwcu 1993 r. z inspiracji Rosji zorganizowano spisek, mający na celu odsunięcie Elçibəya od władzy. Przewrotem kierował wojskowy, pułkownik Surət Hüseynov. Elçibəy zwrócił się o pomoc do przewodniczącego parlamentu, Heydəra Əliyeva, jednak ten korzystając z sytuacji sam przejął władzę. Elçibəy został zmuszony do odejścia z polityki. Osiadł wówczas w swojej rodzinnej wiosce w Nachiczewanie. 
Syn Karola, Władysław Szajnocha (1857-1928) był znanym geologiem, twórcą monumentalnego "Atlasu geologicznego Galicji", a w 1920 r. jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Geologicznego i jego pierwszym przewodniczącym. W latach 1911-1912 i 1916-1917 był rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Ludność: 10 151 806 w 1989 r. (1969: 8 897 000)
Urodził się we Floß w Górnym Palatynacie (Bawaria). Został wychowywany w katolickiej rodzinie. Z zawodu był cukiernikiem. Po utracie pracy w 1930 r. został bezrobotnym. W lutym 1931 wstąpił do NSDAP (nr legitymacji partyjnej 454991), a w lipcu 1932 do SS (nr identyfikacyjny 44225). W 1933 rozpoczął służbę jako wartownik w obozie Dachau, gdzie pozostał do 1939. W 1939 Baer został przydzielony do dywizji SS Trupie Główki ("SS-Totenkopf") i brał udział w walkach frontowych. W 1942 został ranny i, jako niezdolny do służby na froncie, skierowany do Neuengamme, gdzie sprawował stanowisko adiutanta komendanta obozu. Od listopada 1943 kierował Urzędem DI w ramach WVHA oraz pełnił funkcję adiutanta Oswalda Pohla. 11 maja 1944 Baer został komendantem Auschwitz i stanowisko to pełnił aż do ewakuacji obozu pod koniec stycznia 1945. Był odpowiedzialny za zbrodnie popełniane na więźniach podczas marszu śmierci z Auschwitz i jego podobozów. Następnie mianowano go komendantem obozu Mittelbau-Dora (Nordhausen), gdzie między innymi kierował masowymi egzekucjami jeńców radzieckich. Z powodu kontuzji nogi Baer wyjechał przed kapitulacją III Rzeszy do Styrii w Austrii.
Po wojnie do grudnia 1960 r. ukrywał się w okolicach Hamburga pod nazwiskiem Karl Neumann i pracował jako robotnik leśny. Zdemaskowany – został aresztowany i osadzony w więzieniu śledczym we Frankfurcie nad Menem. Baer miał być głównym oskarżonym w drugim procesie oświęcimskim, ale zmarł niespodziewanie w areszcie 17 czerwca 1963.
Od 1902 r. Szczepanik był związany z Tarnowem. Posiadał swoje pracownie m.in. w Wiedniu, Berlinie i w Dreźnie. Zmarł 18 kwietnia 1926 r. w Tarnowie. Pochowany na Cmentarzu Starym.
Płk Jan Mazurkiewicz tuż przed wybuchem wojny obronnej 1939 r. przeniesiony został do Grupy Operacyjnej Dywersji - tzw. Grupy "Zygmunt", której zadaniem było przygotowanie akcji dywersyjnych na zapleczu wroga. W połowie września 1939 r. w Stanisławowie założył TOW.
Po zakończeniu działań wojennych, Komenda TOW znalazła się w Budapeszcie, skąd koordynowano tworzenie struktur w okupowanej Polsce oraz opiekowano się szlakami przerzutowymi kraj - Budapeszt - Paryż. Zadania TOW uzgadniane były bezpośrednio z Wodzem Naczelnym gen. Władysławem Sikorskim. Od czerwca 1940 r. Komenda TOW przeniosła się do kraju. W marcu 1943 r. nastąpiło scalenie TOW z Armią Krajową, w ramach której struktury TOW przeszły do Kedywu.
W projekcie Xanadu Teda Nelsona oryginalna propozycja hipertekstu, naszkicowana w książce "Literary Machines" z 1982 r., mówi, że od czytelnika pobierane byłyby automatycznie mikropłatności honorujące wkład pochodzący z rozmaitych źródeł.
Pierwsze badania, które przyczyniły się do jej powstania zapoczątkowano w 1980 r. na "Vrije Universiteit Amsterdam". Były one czynione przy współudziale "Centrum voor Wiskunde en Informatica" w Amsterdamie. Amoeba ujrzała światło dzienne w 1987 r. W jej rozwój zaangażowała się finansowo Wspólnota Europejska oraz, naukowo, partnerzy z Anglii i Norwegii. Rozwój Amoeby zatrzymał się w 1998 r. na wersji 5.3. W tym też czasie stała się ona wolnym oprogramowaniem.
Interpedia została zaproponowana przez Ricka Gatesa, który 22 października 1993 r. opublikował w grupie dyskusyjnej alt.internet.services wiadomość, w której stwierdzał, że takie repozytorium wiedzy, zawierające ogólną, encyklopedyczną wiedzę dla zwykłego laika, byłoby ważnym narzędziem zarówno dla niektórych badań naukowych, jak i dla całej społeczności Internetu (Net.Citizenry), i że trzeba by nawiązać kontakt z najróżniejszymi grupami ludzi, którzy zajmą się pisaniem artykułów. Sam termin "Interpedia" został ukuty przez R. L. Samuella, uczestnika dyskusji w grupie.
W listopadzie 1993 r. utworzono specjalną grupę usenetową comp.infosystems.interpedia (zobacz 
Osiedle Płonia od 1939 do 1945 r. wchodziło w skład tzw. Wielkiego Szczecina, po zakończeniu II wojny światowej włączone zostało w granice ówczesnego powiatu gryfińskiego, w 1972 r. ponownie przyłączone do Szczecina.
W okresie 1918-1922 pułk używał nazwy 22 Siedlecki Pułk Piechoty. W 1922 r. dowódca pułku ppłk Henryk Krok-Paszkowski w myśl uchwały korpusu oficerskiego 22 pp zabiegał w MSWojsk. o nadanie tej nazwy jednostce, co jednak nie zostało uskutecznione. Latem 1922 r. ten sam dowódca zwrócił się także do przeprowadzającego inspekcję Szefa Sztabu Generalnego gen. Władysława Sikorskiego z prośbą o przyjęcie szefostwa pułku. Gen. Władysław Sikorski przyjął prośbę, uzależniając definitywną zgodę od zezwolenia MSWojsk., co również nie zostało uskutecznione.
22 Pułk Piechoty powstał jako Siedlecki Okręgowy Pułk Piechoty 25 listopada 1918 roku w Siedlcach z Polaków z byłej armii rosyjskiej, nowozwerbowanych, batalionu Polskiej Siły Zbrojnej oraz członków Okręgu III Polskiej Organizacji Wojskowej obejmującego obwody: Siedlce, Łuków, Garwolin, Mińsk Mazowiecki, Jadów, Węgrów, Sokołów, jak również pewien obszar za Bugiem. Obwód siedlecki wystawił trzy komp. (1 kp -pchor. Antoni Głuchowski, 2 kp -pchor. Henryk Picheta, 3 kp- pchor. Władysław Kamiński), obwód łukowski wystawił dwie kompanie (pchor. Stefan Zdanowski sformował dwie komp., z których jedna jako 4 kp weszła w skład I batalionu 22 pp zaś druga pod komendą pchor. Stanisława Zdanowskiego, późniejszego wiceprezydenta i burmistrza Siedlec została wcielona do utworzonego później batalionu zapasowego). Z obwodu garwolińskiego ppor. Bolesław Studziński pokierował do Siedlec 6 kp. Obwód węgrowski dał 7 kp z plut. z Sokołowa, a obwody Mińsk Mazowiecki i Jadów stworzyły 8 kp pchor. Wiktor Drymmer zza Bugu przyprowadził silną komp., stacjonującą dotychczas w Siemiatyczach pod dowództwem por. Lucjana Janiszewskiego, tocząc drobne potyczki z patrolami 12 Armii Niemieckiej. Kompania ta została ściągnięta do pułku dopiero w lutym 1919 roku do Brześcia n. Bugiem i została włączona do I batalionu. Na początku nosiła nr 8., lecz przemianowano ją na 1. Po przeprowadzonej mobilizacji mniejsze oddziały pozostały w miastach powiatowych, zaś reszta odeszła do Siedlec. Dowódca III Okręgu POW w Siedlcach – ppor. Władysław Horyd "Przerwic" rozpoczął formowanie batalionów z luźnych kompanii. Na terenie miasta rozpoczął również formowanie jednego batalionu piechoty. "Urząd Zaciągowy Polskiej Siły Zbrojnej", którego kadrę stanowił plut. ppor. Albina Nowotnego. Pluton ten stawił się w Siedlcach w przeddzień rozbrojenia. Oddziały POW i PSZ odczuwały ogromny brak oficerów. W tym celu Ministerstwo Spraw Wojskowych przydzieliło do Siedlec kilku oficerów oraz kilkunastu podchorążych, absolwentów ze szkoły podchorążych w Warszawie i Ostrowi Mazowieckiej. W dniu 25 listopada 1918 r. przybył do Siedlec płk Wacław Pażuś, mianowany dowódcą Siedleckiego Okr. Wojsk. Płk Wacław Pażuś brał czynny udział w pracach powstawania pułku. 6 grudnia nastąpiła likwidacja III Okręgu POW i jej oddziały zostały podporządkowane dowódcy Siedl. Okr. Wojsk. W ten sposób powstały dwa 4-komp. bataliony – I batalion pod dowództwem ppor. Włodzimierza Kwiatkowskiego i II batalion pod dowództwem por. Stanisława Kobylińskiego oraz dwie komp. stanowiące zalążek III batalionu. W połowie grudnia poszczególne komp. połączyły się tworząc bardzo silny 4/I bp. II batalion pod dowództwem kpt. Fryderyka Stanka stanowiły dwie komp. (5. i 6.) w Siedlcach oraz dwie komp. (7. – pozostała na obszarze pow. węgrowskiego i sokołowskiego i 8. – na odcinku siemiatyckim). III batalion pod dowództwem por. Stanisława Kobylińskiego posiadał dawną 1. komp., która została przemianowana na szkołę podoficerską oraz komp. pozostawioną w charakterze garnizonu Łukowa. Organizację 22 pp w zasadniczy sposób oparto na wzorach pułków PSZ. Pod koniec grudnia MSWojsk. oddzieliło funkcję dowódcy Okr. Siedl. od dowódcy Siedleckiego Okręgowego Pułku Piechoty i dowództwo nad pułkiem otrzymał płk Kazimierz Chromiński (faktyczny pierwszy dca 22 pp). 4 stycznia 1919 r. do pułku przybył z 5 pp Legionów mjr Henryk Krok-Paszkowski (były dowódca Okr. Siedl. POW, późniejszy gen. bryg.) i objął dowództwo nad I batalionem. W tym samym miesiącu w Białej Podlaskiej pułk uzupełniono częścią rozwiązanej "Grupy płk-a Eugeniusza Pogorzelskiego", której żołnierze utworzyli 3. komp. II batalionu. W tym czasie stan 22 pp wynosił już 11 oficerów, 18 podchorążych i ok. 700 szeregowych. Ekwipunek i uzbrojenie początkowo przedstawiało się fatalnie. Brakowało mundurów, płaszczy i chlebaków, więc z tego powodu wielu żołnierzy posi
4 stycznia 1919 r. Pułk został wcielony do Grupy operacyjnej "Podlasie" gen. dyw. Antoniego Listowskiego (w skład Grupy Podlaskiej wchodziły: 22 pp, 34 pp, szwadron 2 p.uł oraz bateria 6 pal). W tym czasie Grupa Podlaska liczyła: 102 oficerów, 205 podoficerów, 2164 szeregowych, 4 działa, 19 cekaemów oraz pociąg pancerny "Kaniów" (później także "Generał Antoni Listowski"). Grupa ta obsadzała fragment odcinka linii demarkacyjnej z wojskiem niemieckim, okupującym teren tzw. "Ober-Ostu" (tereny za Bugiem). Pod dowództwem płk. Kazimierza Chromińskiego pułk w sile I batalionu oraz dwóch komp. II batalionu przyjechał z Siedlec do Białej Podlaskiej. W dniach 9-19 stycznia I batalion 22 pp obsadził linię demarkacyjną polsko-niemiecką na odcinku Janów Podlaski-Sławatycze, po czym powrócił na postój do Białej Podlaskiej. Ten okres pułk wykorzystał na szkolenie i dalszą organizację. Po zdobyciu ciężkich karabinów maszynowych (były, to poniemieckie cekaemy Maxim MG 08 7,92 mm oraz zdobyczne rosyjskie Maximy wz. 10 kal. 7,62 mm) zorganizowano i przeszkolono 1. i 2. komp. karabinów maszynowych. Miesiąc później oddziały 22 pułku brały udział w zajęciu Brześcia n. Bugiem (9 lutego żołnierze 22 pp zajęli forty Terespola i Brześcia tłumiąc pożary wzniecane przez uciekających Niemców; wcześniej w nocy z 5 na 6 lutego brali udział w nieudanym ataku (dowodził dca 34. pp mjr Aleksander Narbutt-Łuczyński) na forty Terespola, gdzie dostali się razem z 34. pp pod krzyżowy ogień niemieckich karabinów maszynowych – płk Kazimierz Chromiński miał pokierować odwrotem oddziałów polskich spod Kobylan). 17 lutego 1919 r. Komendantem garnizonu w Brześciu został płk Kazimierz Chromiński. W swoim pierwszym boju przeciw Rosjanom opanowali (3. komp. w składzie kolumny mjr.Władysława Dąbrowskiego) w dniu 24 lutego 1919 r. stację kolejową w Pińsku (zdobyto 1 parowóz i 200 wagonów). 9 marca 1919 r. II batalion (uzupełniony do stanu czterech komp. przez 1. komp. I batalionu) został przerzucony z rozkazu Naczelnego Dowództwa do walk w Małopolsce Wschodniej. 11 marca II batalion walczył jako odwód 12 pp z Ukraińcami pod Przemyślem (okolice fortów Jaksmanice i Mogiłki) – stracił 6 zabitych (w tym pchor. Teodora Wierzbickiego) i 3 wziętych do niewoli. Następnie batalion od 24 marca w grupie płk. Józefa Beckera bronił Dołhomościsk i walczył w Grupie płk. Władysława Sikorskiego pod Dębową Doliną i folwarkiem Karolówką. 22 kwietnia, na skutek zatargu pomiędzy płk. Kazimierzem Chromińskim, a gen. Antonim Listowskim (ten drugi wystawił kłamliwą i krzywdzącą opinię o dcy 22 pp w meldunku do Naczelnego Dowództwa; płk Kazimierz Chromiński wyrokiem Sądu Wojskowego z dn. 5 sierpnia 1919 r. z postawionych zarzutów został oczyszczony) dowództwo pułku objął młody i doskonale wykształcony ppłk hr. Władysław Grabowski (były oficer Gwardii Petersburskiej). II batalion w dniach 31 maja - 1 czerwca 1919 r. zwyciężył pod Horodyszczem i pod Poczapińcami (zagarnął, wtedy 4 działa i 18 karabinów maszynowych). Po walce z piechotą i kawalerią przeciwnika zajął Tarnopol, gdzie zdobył wielkie składy materiałów i sprzętu wojennego. Po uderzeniu Ukraińców II batalion wycofał się do Gołogór. Wziął udział w pierwszej fazie polskiej kontrofensywy czerwcowej. Po tym wydarzeniu II batalion został przetransportowany na Wołyń, gdzie 20 lipca opanował szturmem Strzelsk, odparł nieprzyjacielskie przeciwuderzenie i zajął Sarny. W tym okresie I batalion 22 pp wyruszył na front poleski. W maju 1919 r. batalion wyróżnił się w działaniach obronnych nad Jasiołdą oraz w walkach na południe od Prypeci. W dniach 2 - 11 lipca 1919 r. współdziałał z innymi oddziałami piechoty, kawalerii oraz z Flotyllą Pińską w ataku na Łuniniec. Batalion odniósł szczególne sukcesy pod Płotnicą, Łachwą i Turowem. W czasie obrony Łunińca I batalion bronił się nieustępliwie przed trzykrotną przewagą bolszewików. 2 sierpnia 
Na piersiach żołnierzy pułku (3 września 1920 r. pod Chełmem Naczelny Wódz osobiście udekorował dowódcę oraz kilku żołnierzy 22 pp) zabłysło 56 srebrnych krzyży Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy (tym samym odznaczeniem 4 grudnia 1920 r. w Łazdunach k. Lidy Marszałek Józef Piłsudski udekorował sztandar Pułku) i 484 Krzyże Walecznych (w tym 68 zdobyli oficerowie).
W lutym 1919 r. rozkazem Dowództwa Siedleckiego Okręgu Wojskowego powstał w Siedlcach batalion zapasowy 22 pp. Pierwszym dowódcą batalionu został kpt. Wacław Kostek-Biernacki. Pełnił on tę funkcję w okresie 06.02.1919-08.10.1920. Zadaniem batalionu zapas. oprócz pełnienia służby garnizonowej było szkolenie rekrutów i uzupełnianie nimi stanu 22 pp na froncie. W okresie najtrudniejszych walk z bolszewikami (lipiec-sierpień 1920 r.) batalion zapas. 22 pp wraz z siedleckim Komitetem Obrony Narodowej zorganizował w Siedlcach ochotniczy 222 pp, którego dowództwo objął kpt. Wacław Kostek-Biernacki. 222 pp nie osiągnął stanu większego niż 3 komp. Pod koniec lipca 1. komp. 222 och. pp pod dowództwem ppor. Wacława Hankiewicza wysłano nad Bug do obrony odcinka koło Niemirowa i została ona wcielona do 18 pp. 4 sierpnia pozostałe 2 komp. pułku (d-cą 3. komp. był ppor. Otton Pawłowicz) wraz z całym siedleckim garnizonem zostały ewakuowane w kierunku na Dęblin, gdzie przekroczyły Wisłę. Po dotarciu do Radomia żołnierze zostali załadowani do wagonów towarowych i wyruszyli na Śląsk Cieszyński w celu zabezpieczenia granicy z Czechosłowacją. 222 och. pp zakwaterowany został w budynku szkolnym w Skoczowie, po czym po miesiącu powrócił do garnizonu w Siedlcach. Od września do grudnia 1920 r. pułk pełnił służbę kordonową oczyszczając teren Podlasia z bolszewickich niedobitków oraz pełnił służbę wartowniczą w siedleckiej Stacji Koncentracyjnej dla jeńców i dezerterów. W grudniu 222 och. pp został rozwiązany, a jego żołnierze zostali wysłani jako uzupełnienie dla 22 pp. Żołnierzem 222 pp był m. in. znany aktor Jacek Woszczerowicz i Zygmunt Michałowski. Pod komendą kpt. Biernackiego żołnierze batalionu zapas. 22 pp oraz 222. och pp z polecenia "lotnych wojskowych sądów doraźnych" wykonywali na terenie Siedlec wyroki śmierci na dezerterach z Wojska Polskiego oraz ludności sprzyjającej bolszewikom. Kolejnym dowódcą batalionu zapas. został kpt. Jerzy Józef „Oskierka” Kramarczyk i pełnił tę funkcję w okresie 23.10.1920 - 13.01.1922. W tym czasie batalion zapas. przygotowywał siedleckie koszary na powrót 22 pp ze wschodu oraz pełnił służbę garnizonową. Ostatnim dowódcą batalionu zapasowego był mjr Ludwik Stankiewicz, który objął dowództwo batalionu 21 stycznia 1922 aż do czasu rozwiązania i likwidacji batalionu do stanu kadry na jesieni 1922 r., kiedy to do Siedlec powrócił na stałe 22 pp.
We wrześniu 1922 r. powstał Wojskowy Klub Sportowy 22 Pułku Piechoty.
Jesienią 1923 r. II batalion powrócił do Siedlec na stałe.
12 stycznia 1926 r. pułk ustalił swą nową odznakę pułkową, którą w pułku przyjął marszałek Józef Piłsudski.
4 czerwca 1926 r. na Zamku Królewskim w Warszawie kompania honorowa 22 pp wraz ze szwadronem 1 Pułku Szwoleżerów wzięła udział w uroczystości zaprzysiężenia prof. Ignacego Mościckiego na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (22 pp "obstawiał" w tym dniu cały zamek). Prezydent oraz towarzyszący mu marszałek Józef Piłsudski odebrał raport od dcy 1 kp – kpt. Jerzego Albina de Tramecourt. Bataliony 22 pp przebywały w stolicy w charakterze wzmocnienia warszawskiego garnizonu do 1 lipca 1926 r.
1 września na odcinek obrony 22 pp uderzył niemiecki II Korpus Armijny (3 i 32 DP) z 4 Armii i po walkach w dniu 1 i 2 września 1939 r. 22 pp ponosząc ciężkie straty (rozbity III batalion i batalion ON "Koronowo") został odrzucony w rejon Bydgoszczy, gdzie został podporządkowany 15 Dywizji Piechoty i obsadził odcinek przedmościa Bydgoszczy. Następnie w dniach od 4 - 6 września prowadził walki obronne w rejonie Solca Kujawskiego, a następnie w dniu 7 września bronił rejonu Aleksandrowa Kujawskiego.
Od 8 września był podporządkowany 27 Dywizji Piechoty, w składzie której toczył walki obronne w rejonie Włocławka w okolicy miejscowości Wieniec z niemiecką brygadą "Netze". W walkach wyróżnił się II batalion 22 pp dowodzony przez mjr. Stanisława Allingera. W dniach 14 - 15 września 22 pp znajdujący się w rejonie Gąbina osłaniał tyły polskiego zgrupowania biorącego udział w walkach o likwidację niemieckiego przyczółka na południe od Płocka. W rejonie Gąbina planowano odtworzyć 9 DP złożoną z 22 i 35 pp, jej dowództwo. miał objąć płk Feliks Jędrychowski, dowódca 22 pp. W dniu 17 września 1939 r. znajdujące się w odwrocie za Bzurę bataliony 22 pp zostały zdziesiątkowane i rozproszone przez lotnictwo niemieckie w rejonie Iłowa; w tym dniu pułk przestał istnieć jako zwarta formacja. W walkach wrześniowych dwukrotnie ranny został dowódca 7. komp. (późniejszy gen. broni) ppor. Roman Paszkowski.
Dzięki staraniom mieszkańców Siedlec pułk otrzymał pierwszy sztandar w marcu 1919. Nie odpowiadał on jednak przepisom Ministerstwa Spraw Wojskowych, na skutek czego społeczeństwo Podlasia (sejmiki powiatów: siedleckiego, łukowskiego i janowskiego) ufundowały drugi, wykonany artystycznie z pięknego materiału, który przyniósł zaszczyt zarówno ofiarodawcom jak i jego wykonawcom. Pierwszy sztandar przedstawiał wizerunek orła a na drugiej stronie obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Drugi sztandar, zgodny z regulaminem, pułk otrzymał w 1921 r.
Po wojnie przeciw bolszewikom, w końcu 1920 r., Korpus Oficerski postanowił stworzyć pułkową odznakę pamiątkową dla oficerów i szeregowych 22 pp. Odznaka ta została wykonana wg projektu prof. Ferdynanda Ruszczyca i przedstawiała podłużny srebrny krzyż nałożony na wieniec z liści laurowych. Na środku krzyża znajdował się orzeł jagielloński a pod nim dwa (obnażone) złote skrzyżowane (ostrzami do góry) miecze. Na górnym ramieniu krzyża była umieszczona cyfra "22", na prawym ramieniu pierwsza połowa roku w którym Pułk powstał – "19", na lewym ramieniu druga część roku – "18" a na dolnym ramieniu litery "P.P.". Surowy statut Pułku postanawiał iż odznaka pułkowa należy się tylko tym żołnierzom którzy spędzili co najmniej pół roku na froncie.
12 stycznia 1926 r. pułk przyjął nowy wzór odznaki pamiątkowej. Przedstawiała ona krzyż (w barwach orderu Virtuti Militari niebiesko-granatowej w wersji oficerskiej) na który nałożony był złoty wieniec z liści laurowych. Na górze wieńca znajdowała się cyfra „22” a na jego dole litery „P.P.”. W środku wieńca znajdował się wizerunek sztandaru 22 pp na tle bagnetów. Zmieniono również zasady przyznawania pułkowej odznaki pamiątkowej.
Książę Henryk urodził się 15 września 1984 r. w St Mary's Hospital w Paddington w Londynie. Jego pełny tytuł brzmi Jego Królewska Wysokość Książę Henryk z Walii ("His Royal Highness Prince Henry of Wales"), choć popularnie nazywany jest "księciem Harrym".
Został ochrzczony 21 grudnia 1984 r. w St George's Chapel w Windsorze przez arcybiskupa Canterbury dr Roberta Runciego. Jego rodzicami chrzestnymi byli: Andrzej Mountbatten-Windsor, książę Yorku, lady Sarah Chatto, lady Vestey, lady Bartholomew, Bryan Organ i Gerald Ward.
Pojawiały się spekulacje, że biologicznym ojcem księcia Henryka jest major James Hewitt, instruktor jeździectwa i kochanek księżnej Walii. Major i księżna poznali się w 1981 r. Wprawdzie Diana twierdziła, że ich romans rozpoczął się w 1987 r., jednak niektórzy twierdzą, że zaczął się niedługo po spotkaniu. Hewitt pewnego razu powiedział, że "rude włosy księcia są podobne do moich, a ludzie twierdzą, że wyglądamy podobnie".
Podobnie jak książę Wilhelm, Henryk rozpoczął edukację w przedszkolu Jane Mynors. Później uczęszczał do Wetherby School i Ludgrove School. Od 1998 r. uczęszczał do Eton College. Edukację zakończył w czerwcu 2003 r. zdając dwa egzaminy na poziomie zaawansowanym. Z geografii uzyskał stopień D (dostateczny), zaś ze sztuki stopień B (bardzo dobry). W czasie nauki brał aktywny udział w zajęciach sportowych, głównie w polo i rugby. Okazywał też zainteresowanie żeglarstwem i narciarstwem.
Mistrz olimpijski z Monachium (1972) - wystąpił we wszystkich meczach reprezentacji Polski na igrzyskach. Na mistrzostwach świata w Niemczech (1974 r.) też zagrał w każdym spotkaniu i zajął wraz z drużyną 3. miejsce. Nie zdobył bramki, ale zaliczył siedem asyst. Znalazł się w "jedenastce gwiazd" mundialu na pozycji lewoskrzydłowego. Wziął udział w 62 meczach reprezentacji i zdobył 16 goli.
5 listopada 1938 r. na wniosek Polskiej Akademii Literatury "za wybitną twórczość naukową związaną z literaturą piękną" został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim.
Pierwsi turyści, którzy byli w Dolinie Suchej Ważeckiej, to Karol Englisch i przewodnik Paul Spitzkopf senior (18 lipca 1903 r.). Zimą jako pierwszy do doliny dotarł Peter Havas w styczniu 1906 r.
Memex - teoretyczny komputer analogowy, opisany w 1945 r. przez naukowca i inżyniera Vannevara Busha w zamieszczonym w "The Atlantic Monthly" artykule "As We May Think". Memex jest skrótem od angielskich wyrazów Memory Extender.
W pewnym sensie pulpit memeksu był czymś więcej niż tylko maszyną hipertekstową. Byłby to oparty na mikrofilmach prekursor komputera osobistego. Numer magazynu "Life" z listopada 1945 r. pokazywał pierwsze ilustracje, jak wyglądałby pulpit memeksu, a także kamerę, którą umieszczałby na głowie naukowiec wykonujący eksperymenty i maszynę do pisania zdolną do rozpoznawania głosu i odtwarzania go za pomocą syntezy. Maszyna memex była prawdopodobnie pierwszym praktycznym opisem tego, co dziś nazywamy biurem przyszłości.
Piechowice (do 1945 r. niem. "Petersdorf") – miasto i gmina leżące na Śląsku (Dolnym Śląsku), w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim. 
Do Piechowic należą części miejscowości (niektóre mają status osiedla): Górzyniec, Michałowice, Pakoszów, Piastów. W latach 1976-1997 dzielnicą Piechowic był także Jagniątków, przyłączone 1 stycznia 1998 r. do graniczącej z nim Jeleniej Góry. Miasto położone jest na wysokości 360–480 m n.p.m., a granica administracyjna sięga aż do wysokości 1509 m n.p.m., gdzie znajduje się drugi co do wielkości szczyt Karkonoszy - Wielki Szyszak. Gmina graniczy z gminami: Jelenia Góra, Stara Kamienica, Szklarska Poręba oraz z Czechami (przez szczyty Karkonoszy). 
Założone na przełomie XIII i XIV wieku, prawa miejskie uzyskało dopiero w 1967 r.(przy czym sąsiednie wsie jako osiedla znalazły się w obrębie nowopowstałego miasta). Geneza miasta wiąże się z Hansem Paterem, który zbudował młyn na terenie dzisiejszych Piechowic na początku XIV w. - stąd też nasiębierne koło młyńskie we współczesnym herbie miasta. Późniejsze wieki przyniosły rozwój tradycji szklarskich, podobnie jak w sąsiedniej Szklarskiej Porębie. Nowoczesny przemysł pojawił się w Piechowicach w XX w., co wynika z doprowadzenia kolei (w grudniu 1891 r., przedłużona do Szklarskiej Poręby i Korzenova w czerwcu 1902 r.) i budowy zakładów. Z uwagi na brak działań wojennych w czasie II wojny światowej przeniesiono do Piechowic produkcję z niektórych zakładów Berlina. Pozostały z tego okresu instalacje obronne (np. bunkry w Cichej Dolinie - obecnie znane w Polsce siedlisko nietoperzy).
Andriej Andriejewicz Własow, ros. Андрей Андреевич Власов (ur. 14 września 1901 r. we wsi Łomakinie w guberni niżnonowogrodzkiej w Rosji, zm. 2 sierpnia 1946 r. w Moskwie) – generał lejtnant Armii Czerwonej, dowódca Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA), a następnie Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji podczas II wojny światowej.
W 1915 r. ukończył szkołę kościelną, zaś w 1917 r. – 2 lata seminarium duchownego w Niżnym Nowogrodzie. W 1919 r. zakończył naukę w XI niżnonowogrodzkiej szkole robotniczej 2 klasy, po czym rozpoczął studia na wydziale rolniczym uniwersytetu państwowego w Niżnym Nowogrodzie. Na pocz. maja 1920 r. został zmobilizowany do Armii Czerwonej. W październiku tego roku zakończył kurs piechoty dla kadry dowódczej, po czym został skierowany na front. Uczestniczył w walkach z wojskami gen. Piotra N. Wrangla. Następnie tłumił bunty chłopskie. Udział w wojnie domowej zakończył w lipcu 1922 r., jako dowódca kompanii.
W 1930 r. wstąpił do Wszechzwiązkowej Partii Radzieckiej (bolszewików). Od lutego 1933 r. służył w sztabie Leningradzkiego Okręgu Wojskowego jako zastępca naczelnika 1 sektora 2 oddziału. W 1935 r. objął funkcję zastępcy naczelnika oddziału przygotowania wojskowego, zaś w 1936 r. – naczelnika szkoleniowego oddziału kursów tłumaczy wojskowych. Od lipca 1937 r. dowodził 215 pułkiem strzeleckim, zaś od listopada tego roku – 133 pułkiem strzeleckim. W maju 1938 r. został odkomenderowany do sztabu Kijowskiego Samodzielnego Okręgu Wojskowego, w którym objął funkcję naczelnika 2 oddziału. We wrześniu tego roku został dowódcą 72 Dywizji Strzelców. Jednocześnie w latach 1937-1938 jako członek trybunału wojskowego najpierw Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a potem Kijowskiego Samodzielnego Okręgu Wojskowego wydał kilkaset wyroków śmierci w sfabrykowanych procesach stalinowskich kadry oficerskiej Armii Czerwonej.
Pod koniec 1938 r. został wysłany wraz z kilkoma innymi oficerami do Chin jako doradca wojskowy. W grudniu 1939 r. powrócił do ZSRR. W styczniu 1940 r. objął dowództwo 99 Dywizji Strzelców stacjonującej w Przemyślu. 4 czerwca tego roku awansował do stopnia generała majora. Pod koniec września dywizja była inspekcjonowana przez ludowego komisarza obrony marszałka Siemiona K. Timoszenkę, uzyskując dobre oceny. 3 października w gazecie "Krasnoje znamia" został opublikowany artykuł gen. A. A. Własowa pt. "Nowyje mietody uczeby". Od 17 stycznia 1941 r. dowodził on 4 Korpusem Zmechanizowanym. 6 lutego tego roku odznaczono go Orderem Lenina.
Od ataku wojsk niemieckich na ZSRR 22 czerwca 1941 r. 4 Korpus Zmechanizowany toczył ciężkie walki, broniąc Lwowa. 17 lipca gen. A. A. Własow został wezwany przez marszałka Siemiona M. Budionnego do Kijowa, gdzie stanął na czele 37 Armii, broniącej miasta. Po odwrocie wojsk spod Kijowa i jego zajęciu przez Niemców udał się do Woroneża. 10 listopada w Moskwie odbył spotkanie z Józefem Stalinem. W jego wyniku 20 listopada został dowódcą 20 Armii, która broniła przedpola stolicy ZSRR. 6 stycznia 1942 r. awansował na generała lejtnanta, zaś 22 lutego tego roku został drugi raz odznaczony Orderem Lenina. Dowodząc 20 Armią, wykazał wybitne zdolności dowódcze. 10 marca mianowano go zastępcą dowódcy Frontu Wołchowskiego. 15 kwietnia gen. A. A. Własow przejął dowództwo 2 Armii Uderzeniowej, aby wydostać ją z okrążenia, w jakim znajdowała się od 19 marca. 30 kwietnia Niemcy przystąpili do likwidacji armii. Próby wyrwania się z okrążenia, podejmowane przez gen. A. A. Własowa, nie dały jednak żadnych rezultatów, on sam zaś, po 2-tygodniowej samotnej tułaczce, 12 lipca dostał się do niewoli we wsi Tuchowieci.
Początkowo trafił do sztabu dowódcy niemieckiej 18 Armii, następnie do Twierdzy Boyen w Giżycku, zaś ostatecznie przewieziono go 20 lipca do Winnicy, gdzie został osadzony w obozie jenieckim dla generałów i oficerów sztabu generalnego Armii Czerwonej. 3 sierpnia wraz z płk. Władimirem I. Bojarskim opracował memorandum skierowane do władz III Rzeszy, w którym wystąpił o utworzenie rosyjskiej armii narodowej do walki ze Stalinem. 10 września napisał tzw. "List Otwarty" do oddziału propagandy Oberkommando der Wehrmacht (OKW). W odpowiedzi 17 września został przewieziony do Berlina, gdzie trafił do rosyjskiego sztabu oddziału propagandy OKW. Zetknął się tam z Mieletijem A. Zykowem, który stał się jego jednym z najbliższych współpracowników, a także innymi wysokimi oficerami Armii Czerwonej, którzy znajdowali się w niewoli niemieckiej. 27 grudnia w Dabendorfie pod Berlin podpisał tzw. "Deklarację Smoleńską", głoszącą konieczność walki ze stalinizmem w celu zbudowania nowej Rosji. W tym celu miała powstać rosyjska armia wyzwoleńcza podporządkowana komitetowi rosyjskiemu z gen. A. A. Własowem na czele. Deklaracja została ogłoszona 13 stycznia 1943 r. w okupowanym Smoleńsku. Sygnatariusze deklaracji stworzyli Rosyjski Ruch Wyzwoleńczy.
Początkowo niemieccy wojskowi popierali działania gen. A. A. Własowa. Pozwolili mu na odbycie 2 podróży na okupowane obszary sowieckie. W tym celu w lutym 1943 r. gen. A. A. Własow został przewieziony na front do sztabu Grupy Armii "Mitte". Miał on przekonywać lokalną ludność do swoich idei i współpracy z Niemcami. 25 lutego wystąpił publicznie w Smoleńsku, 29 kwietnia w Rydze, zaś 1 maja w Pskowie. Jego przemówienia cieszyły się dużą popularnością. 3 marca w piśmie "Zaria" ukazał się jego artykuł pt. "Poczemu ja stał na put' bor'by s bolszewizmom". 8 czerwca w kwaterze Adolfa Hitlera miało miejsce spotkanie poświęcone osobie gen. A. A. Własowa i utworzeniu Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA). Jednakże latem A. Hitler wystąpił przeciwko działalności gen. A. A. Własowa, w wyniku czego znalazł się on w areszcie domowym. W Berlinie istniała jego kancelaria, pełniąca jednocześnie funkcję Kwatery Głównej. Wszystkie wschodnie formacje zbrojne, których żołnierze nosili naszywki ROA, faktycznie podlegały Generałowi Formacji Wschodnich, zaś wpływ gen. A. A. Własowa był zerowy.
Znajdował się on w stanie bezczynności do 16 września 1944 r., kiedy doszło do jego spotkania z Reichsführerem SS Heinrichem Himmlerem. W jego wyniku doszło do wyrażenia zgody na powołanie Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji (KONR) jako organu politycznego, opublikowanie manifestu politycznego i utworzenie Sił Zbrojnych KONR jako formacji sojuszniczej w stosunku do armii niemieckiej. 14 listopada w okupowanej Pradze został przez gen. A. A. Własowa podpisany i przedstawiony Manifest KONR. Dopiero pod koniec stycznia 1945 r. został on przez Niemców mianowany głównodowodzącym Sił Zbrojnych KONR, w skład których ostatecznie weszły jedynie trzy dywizje piechoty, w tym do końca wojny tylko jedna osiągnęła gotowość bojową i wzięła udział w walkach oraz jednostki tyłowe i zapasowe, nie stanowiące na dodatek jednego związku operacyjnego. 16 lutego gen. A. A. Własow wraz z gen. Ernstem Köstringiem przyjął paradę 1 Dywizji Sił Zbrojnych KONR gen. Siergieja K. Buniaczenki. 26 marca uczestniczył w ostatnim zebraniu KONR w Karlovych Varach. W II poł. kwietnia, próbując ratować żołnierzy Sił Zbrojnych KONR, wysłał do Amerykanów jako parlamentariusza gen. Wasilija F. Małyszkina. Rozmowy ze stroną amerykańską prowadziło też kilku innych wysokich oficerów Sił Zbrojnych KONR. 6 maja 1 Dywizja gen. S. K. Buniaczenki wspomogła powstańców praskich. Być może nastąpiło to na rozkaz gen. A. A. Własowa.
On sam 11 maja przedostał się do miejsca przebywania żołnierzy 1 Dywizji, gdzie oddał się w ręce Amerykanów. Jednakże już 12 maja został w niejasnych okolicznościach przejęty przez Sowietów, po czym natychmiast przewieziony do Moskwy. Został osadzony w więzieniu na Łubiance, gdzie przeszedł przesłuchania. 30 lipca 1946 r. rozpoczął się proces gen. A. A. Własowa i 11 innych wyższych oficerów ROA przed kolegium wojskowym Najwyższego Sądu ZSRR. 31 lipca został ogłoszony wyrok śmierci dla głównodowodzącego ROA, wykonany 2 sierpnia przez powieszenie na strunie fortepianowej (dokładnie w ten sam sposób Niemcy dokonywali egzekucji na przeciwnikach reżimu hitlerowskiego pod koniec wojny). Dodatkowo w podstawę czaszki kat wbił mu żelazny hak.
Obecnie poprzez stację w Janowicach Wielkich odbywają się regularnie połączenia regionalne w granicach województwa dolnośląskiego oraz regularne bezpośrednie połączenia ze Świnoujściem, Gdynią, Warszawą, Przemyślem i stacjami pośrednimi. Trasa została zelektryfikowana już w 1928 r. Przez Bóbr na terenie Janowic przechodzą dwa kamienne wiadukty i żelazno-stalowo-kamienny most kolejowy.
W latach 1608-1609 wzniesiono nad rzeką Bóbr rezydencję, dla Daniela Schaffgotscha (według tradycji – na miejscu starszego zamku, jednak ani zachowane detale architektoniczne, ani dokumenty tego nie potwierdzają). Został on spalony przez Szwedów w 1642 r. i w 2 poł. stulecia odbudowany przez wdowę po Danielu – Jadwigę. Gruntowna przebudowa miała miejsce w 1775 r., następne w latach 1830-1840 (wówczas dla Wilhelma Stolberga) założono piękny, dobrze zachowany do dziś park krajobrazowy z widokiem na Janowice, Rudawy Janowickie i pobliskie Góry Sokole. Do dziś w parku zachowało się blisko siedemset drzew. W 1910 r. powstały stylowe, drewniane, przysłupowo-ryglowe budynki gospodarcze. Z renesansowego detalu zachował się kominek w dawnej sali balowej. Dziś dwór funkcjonuje jako Dom Pomocy Społecznej i należy do jednych z najlepiej utrzymanych obiektów z tego okresu. Pałac wchodzi w skład Parku Kulturowego Kotliny Jeleniogórskiej.
De Vries krótki czas pracował jako asystent w bibliotece publicznej w Hilversum, gdzie mieszkał od 1928. W 1932 ożenił się z Aafje Vernes, z którą miał jedno dziecko. W latach 30. de Vries pracował w bibliotece publicznej w Sneek. W 1936 r. wstąpił do Holenderskiej Partii Komunistycznej (HPK), a rok później przeniósł się do Amsterdamu i wrócił do dziennikarstwa. Pracował w redakcji pism „De Tribune” (później przemianowanego na „De Waarheid”) i „De Vrije Katheder”'. Rozwiódł się 17 marca 1938.
De Vries jako członek HPK uczestniczył w obradach amsterdamskiej Rady Miasta. W 1946 r. był wystawionym przez HPK kandydatem do izby niższej parlamentu holenderskiego, lecz mandatu nie uzyskał. Pozostał członkiem partii komunistycznej w czasach zimnej wojny, co było przez kolegów pisarzy bardzo źle przyjmowane. Bronił zamachu stanu, w wyniku którego komuniści objęli w 1948 r. władzę w Czechosłowacji, w pozytywnym tonie pisał o rosyjskiej interwencję na Węgrzech (1956), a w 1953 roku napisał pean na cześć Stalina. Był członkiem PEN-Clubu.
Razem ze Steve'em Harrisem są jedynymi członkami Iron Maiden, których nagrania znajdują się na każdym albumie zespołu od założenia w 1975 r. Iron Maiden.
Mimo przedrewolucyjnej przyjaźni z Leninem rewolucję październikową przyjął z niechęcią, publikował antybolszewickie felietony, próbował ratować aresztowanych pisarzy. W 1920 roku jego druga żona, Maria Fiodorowna Andrejewa, aktorka, została komisarzem politycznym do spraw teatru i ministrem sztuki. Skonfliktowany z władzami i chory na gruźlicę na polecenie Lenina wyjechał 6 października 1921 r. na leczenie za granicę. W latach 1921-1924 mieszkał na emigracji w Niemczech, w Berlinie, Bad Saarow i Heringsdorfie (gdzie leczył gruźlicę), później do 1927 we Włoszech (Sorrento).
W dniach 1-3 września 1939 r. dywizja broniła pozycji pod Mławą przed przeważającymi siłami niemieckiego I Korpusu Armijnego z 3 Armii w składzie: 11 DP i 61 DP oraz Dywizji Pancernej "Kempf", nacierającymi z terenu Prus Wschodnich w kierunku na Warszawę (Patrz: bitwa pod Mławą). Pierwsze natarcia niemieckie 1 września zostały odparte mimo współdziałania piechoty z czołgami (strata ok. 25 czołgów). Nie mogąc zdobyć pozycji mławskiej od czoła, Niemcy wykonali w godzinach popołudniowych natarcie na pozycję pod Rzęgnowem; po dwugodzinnym przygotowaniu artyleryjskim przełamali ją i zaczęli wychodzić na tyły 20 DP. Próby ich zatrzymania kontratakiem 79 pp nie powiodły się, wobec czego dowództwo Armii "Modlin" nakazało zorganizowanie obrony wschodniego skrzydła 20 DP na odcinku Dębsk-stacja Nosarzewo oraz przygotowanie kontrataku odwodowej 8 DP w kierunku północno-wschodnim. Ponowne próby niemieckie ataków na Mławę od czoła, przy wsparciu czołgów i lotnictwa, przeprowadzone 2 września, Niemcy okupili dużymi stratami. Udało im się jedynie opanować Żaboklik i Górę Kamieńską bronione przez 79 pp.
Powstanie leskie – masowe wystąpienia ludności chłopskiej bieszczadzkiej przeciwko władzy sanacyjnej w okresie między 21 czerwca a 9 lipca 1932 r. Rebelia wywołana była ciężkim losem chłopów i kryzysem gospodarczym początku lat 30. (wielki kryzys) w II RP.
Inaczej było jednak na terenie Bieszczadów. Tu ideę tę chciał wprowadzać starosta leski. W tym celu zaprosił hr. Potockiego na spotkanie 19 czerwca 1932 r. w Ustrzykach Dolnych. Na spotkaniu tym powołano Komitet Organizacyjny, w skład którego weszli aktywiści – agitatorzy (w tym Polacy, Ukraińcy i Niemcy).
Następnym etapem miały być zebrania wiejskie – z których pierwsze miało się odbyć w Berehach Dolnych 21 czerwca 1932 r.
W wyniku starć śmierć poniosło kilkanaście osób, a kilkaset odniosło poważne rany. Łącznie aresztowano około od 260 do 800 osób z prawie wszystkich wsi powiatu leskiego. Powstanie objęło ok. 5 tys. osób z 19 wsi. W 1964 r. w Bóbrce postawiono pomnik upamiętniający te tragiczne wydarzenia.
Radio założył 1 czerwca 1992 roku Tomasz Stachaczyk przy współpracy Wojciecha Dąbrowskiego oraz Janusza Surmy. Początkowo nadawano na amatorskim sprzęcie, na częstotliwości 70,1 MHz. W 1993 roku zmieniono częstotliwość na 69,9 MHz. 31 marca 1994 r. Radio Piotrków znalazło się wśród wśród 16 stacji lokalnych, które jako pierwsze otrzymały koncesję na nadawanie.W drugą rocznicę swojego powstania, rozgłośnia zorganizowała trzydniowe święto (koncerty, pokazy pirotechniczne, imprezy sportowe). Uroczystości te dały początek oficjalnym Dniom Piotrkowa, które organizowane są odtąd co roku na początku czerwca. Od 1 stycznia 2000 r. stacja nadawała tylko w górnym paśmie UKF, na częstotliwości 98,2 MHz. Wiosną 2006 r. Radio Piotrków wystąpiło do KRRiTV o zmianę nazwy programu. 
W latach 1402-1454 należało do państwa krzyżackiego, by ostatecznie powrócić do Brandenburgii. Od tego czasu miasto nieprzerwanie pozostawało pod władzą dynastii Hohenzollernów aż do 1918 r., wchodząc od 1701 r. w skład Prus, a od r. 1871 – Niemiec.
31 stycznia 1945 r. miasto zdobyte zostało przez oddziały radzieckie (XII Korpus Pancerny Armii Czerwonej); w wyniku walk oraz umyślnych podpaleń zniszczeniu uległo wówczas ponad 50% zabudowy. W następstwie II wojny światowej miasto znalazło się w granicach Polski. Miejscową ludność która pozostała w mieście przesiedlono za Odrę, a do Barlinka sprowadzono polskich osadników. W rezultacie częściowej, powojennej odbudowy Barlinek stał się uprzemysłowionym miasteczkiem Pomorza Zachodniego.
1 kwietnia 1973 r. zlikwidowano ostatnie połączenie kolejowe miasta (z Myszyńcem). Wraz z likwidacją powiatów w 1975 Kolno utraciło status miasta powiatowego, odzyskując go wskutek reformy administracyjnej w 1999 r.
Kolno nie posiada połączenia kolejowego (W dniu 1.04.1973 r. zamknięto Ostrołęcka Kolej wąskotorową łączącą miasto z Myszyńcem).
Biblioteka w Szkole. Czasopismo nauczycieli bibliotekarzy – miesięcznik instrukcyjno-metodyczny dla nauczycieli, wydawany od 1991 r.
W 1918 r. w odrodzonym państwie polskim, w tworzonym właśnie Wojsku Polskim powołano pułki ułańskie, zachowując rogatywkę oraz lance. Podobne jednostki istniały też w armii Hallera oraz armii powstania wielkopolskiego. Oprócz pułków ułańskich, wywodzących się z jednostek polskich utworzonych w Rosji, kawalerii wielkopolskiej lub nowo formowanych już w Polsce, utworzono trzy pułki szwoleżerów, wywodzące się z jazdy Legionów Polskich oraz 10 pułków strzelców konnych, nazywanych początkowo też dragonami, utworzonych głównie z jednostek armii polskiej we Francji. Te trzy formacje kawalerii różniły się jedynie tradycjami i elementami umundurowania; najliczniejsze były pułki ułanów, którym to mianem mylnie i w uproszczeniu określa się czasami całą polską kawalerię przedwojenną. Wszystkie te formacje kawalerii używały karabinków, szabel i lanc. Pułki kawalerii polskiej walczyły o odradzające się państwo polskie w latach 1918-1921. Ułani 14 pułku kawalerii rozstrzygnęły trzydniową bitwę z armią ukraińską pod Jazłowcem 13 lipca 1919. Ułani oraz szwoleżerowie drugiej dywizji jazdy płk. Juliusza Rómmla byli głównymi aktorami ostatniej wielkiej bitwy kawalerii w historii wojskowości pod Komarowem, gdzie pokonali 2 dywizje słynnej z dzielności oraz okrucieństw „Konarmi” (1 Armia Konna) Siemiona Budionnego 31 sierpnia 1920.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej, rząd komunistyczny Bieruta nakazał rozwiązanie wszystkich pułków kawalerii Ludowego Wojska Polskiego w 1949 r., przerywając tym samym polską tradycję ułańską oraz kawaleryjską.
Zlecenie na opracowanie pistoletu kalibru 9x19 mm ogłosił MON na początku 1992 roku. Zadaniem zajął się zespół składający się z Wiesława Starka, który był kierownikiem zespołu, oraz Stefana Tkaczyka. Dołączyli do nich Wiesław Stępniak oraz Aleksander Wójtowicz - wszyscy z WITU. Praca pod kryptonimem "Piryt" zaowocowały dwoma prototypami (patent nr 171870), niestety kłopoty finansowe spowodowały przerwanie badań. Dzięki pomocy łódzkiej firmy "Prexer" prace mogły być kontynuowane i wreszcie w 1994 r. opracowany został WIST. Konkurentem WISTa był MAG-95. W 1997 r. przeprowadzono badania eksploatacyjno-wojskowe. WIST okazał się konstrukcją na tyle udaną, że od 1998 r. jest wprowadzany do uzbrojenia Wojska Polskiego. Szef Sztabu Generalnego WP rozkazem nr 68 z dnia 23 marca 1999 r. wprowadził na wyposażenie Sił Zbrojnych RP pistolet WIST.
Pierwszy komiks o Luckym Luke’u ukazał się w 1946 r. w tygodniku "Spirou", zaś w Polsce w 1962 r. w harcerskiej gazecie "Na przełaj". Według stanu na połowę 2012 r. nakładem francuskich wydawnictw Dupuis i Dargaud ukazało się 78 albumów, zaś w Polsce - 31 albumów opublikowanych przez różnych wydawców (ostatnio przez Egmont Polska). W 1971 r., wskutek zainteresowania ze strony Amerykanów, powstał pierwszy film animowany. Współpraca z USA dała razem dwadzieścia sześć dwudziestopięciominutowych filmów animowanych, czerpiących pomysły z dwudziestu sześciu wybranych albumów.
Bucharin wstąpił do partii w 1906 roku, w 1911 został relegowany z Uniwersytetu za działalność rewolucyjną i zesłany. Po ucieczce z zesłania na emigracji został najbliższym współpracownikiem Lenina, współpracował także z Lwem Trockim. W maju 1917 r. wrócił do Rosji. Na polecenie Lenina przygotowywał dekrety o nacjonalizacji przemysłu. W 1917-1918 roku był przywódcą frakcji "lewicowych komunistów". Sprzeciwiał się zawarciu pokoju brzeskiego, uważał, że Rosja - nawet kosztem kolejnych tysięcy ofiar - powinna kontynuować wojnę z krajami kapitalistycznymi. Do niego należy sławny cytat: "Przymus proletariacki we wszystkich swoich formach, poczynając od rozstrzeliwania, a kończąc na obowiązku pracy jest metodą tworzenia komunistycznego człowieka". Później jednak wsparł wprowadzenie rynkowej gospodarki NEPu, kierując do chłopów sławne wezwanie "Bogaćcie się!". W latach 1918-1929 był redaktorem naczelnym "Prawdy". 
Po śmierci Lenina członek Biura Politycznego i główny ideolog partii. Był autorem licznych prac filozoficznych i ekonomicznych, wieszczących nieuchronny upadek kapitalizmu, a także tekstu Konstytucji, która weszła w życie w 1936 roku. Popierał Stalina przeciwko Trockiemu, a następnie Zinowjewowi i Kamieniewowi. W 1928 r. wystąpił przeciwko przymusowej kolektywizacji, proponując ewolucyjne, stopniowe uspółdzielczanie. W efekcie jego poglądy, podzielane przez premiera Rykowa i lidera związków zawodowych Tomskiego zostały nazwane "odchyleniem prawicowym". W listopadzie 1929 r. usunięty z Biura Politycznego. 
W XIX i XX wieku na ziemię pyrzycką przyjeżdżały tysiące Polaków. Pracowali w tutejszych gospodarstwach rolnych. W 1909 r. z ich składek powstała polska kaplica katolicka przy dzisiejszej ulicy Lipiańskiej, obecnie nieistniejąca.
W pierwszych dziesięcioleciach XX wieku oddawano do użytku sieci kanalizacyjną, wodociągową i gazową. Od 1921 r. powstawały osiedla przy obecnych ulicach Wojska Polskiego, Ogrodowej i Jana Pawła II (wcześniej Klonowa). Zbudowano też obiekty sportowe, m.in. odkryty basen o wymiarach olimpijskich.
Zimą 1945 r. zostały ustanowione przez Niemców twierdzą broniącą dostępu do Szczecina. Po trwających ponad miesiąc działaniach wojennych twierdza została zdobyta przez oddziały 47 Armii Radzieckiej gen. F. Pierchorowicza. 2 marca 1945 r. to data zajęcia Pyrzyc przez Sowietów i symboliczny początek administracji polskiej w mieście. W wyniku walk zostało ono zniszczone w 90%. Znaczna część zabytków jednak przetrwała.
Zniszczenia powojenne były powodem przeniesienia latem 1945 r. siedziby powiatu do Lipian. Po pięciu latach, naznaczonych odgruzowywaniem miasta i początkami jego odbudowy, Pyrzyce znów stały się siedzibą powiatu.
W 1958 r. zaczęto odbudowę gotyckiego kościoła pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny. Wśród ocalałych budowli znalazła się też kaplica Świętego Ducha, która po renowacji została zaadaptowana w 1969 r. na bibliotekę miejską. Odrestaurowano ratusz miejski, który stał się jak dawniej siedzibą władz. Dokonano również konserwacji i odrestaurowania zniszczonych odcinków murów miejskich (głównie w części północnej). W 1991 r. zakończono remont kościoła poaugustiańskiego Najświętszej Marii Panny Bolesnej, który znajduje się w historycznie najstarszej części miasta (ul. Staromiejska).
1 stycznia 1973 r. na podstawie uchwały Wojewódzkiej Rady Narodowej Pyrzyce stały się siedzibą gminy. W mieście znajdowała się Gminna Rada Narodowa licząca 68 radnych. W skład rady wchodziły cztery komisje: Planu, Budżetu i Finansów oraz Spraw Komunalnych i Zaopatrzenia; Rolnictwa; Oświaty, Kultury i Spraw Socjalnych; Ładu i Porządku Publicznego. Powołano wspólny dla miasta i gminy Urząd Stanu Cywilnego oraz Społeczną Komisję Pojednawczą. 9 grudnia 1973 r. w miejsce Urzędu Gminy oraz Prezydium Miejskiej Rady Narodowej powołano Urząd Miasta i Gminy.
W 1989 r. rozpoczęła działalność nowa oczyszczalnia ścieków, a od 1997 r. Pyrzyce, jako pierwsze miasto w Polsce, mogły się pochwalić posiadaniem ciepłowni geotermalnej.
W 1987 r. zlikwidowany został odcinek kolei do Płońska, a w następnych latach zamknięto kolejne połączenia pasażerskie. W 2004 r. wyłączono z ruchu ostatnie połączenie, z Pyrzyc do Stargardu Szczecińskiego. Obecnie trasa kolejowa jest wykorzystywana tylko do przewozów towarowych. W 2009 rozebrano linię kolejową do Gryfina i odcinek Głazów - Myślibórz, w 2012 rozmontowano linię do Godkowa. Obecnie przez Pyrzyce przechodzi jedynie linia kolejowa Stargard Szczeciński - Pyrzyce - Głazów
Od 1 stycznia 1999 r. (wejście w życie reformy administracyjnej) miasto jest siedzibą powiatu, wchodzącego w skład województwa zachodniopomorskiego. Powiat pyrzycki obejmuje gminy: Pyrzyce, Lipiany, Bielice, Przelewice, Kozielice oraz Warnice.
Po wojnie, od 1952 do 1954 organem władz był "Głos Ziemi Pyrzyckiej". Od końca lat 80. do 1995 roku Podregion Pyrzycki NSZZ Solidarność wydawał gazetę "Baszta", której tytuł i winieta nawiązywały do Baszty Sowiej – jednej z najbardziej rozpoznawalnych budowli Pyrzyc. W 1991 r. opublikowano trzy numery "Wiadomości Pyrzyckich", które później przez krótki czas były pyrzyckim dodatkiem do "Gazety Wyborczej". W latach 90. ukazywała się "Agropanorama na Pomorzu" – miesięcznik o tematyce rolno-gospodarczej, a w latach 1999-2000 tygodnik "7 Dni Pyrzyc", który później został połączony z bliźniaczym "7 dni Stargardu" i tym sposobem nastąpiło zamknięcie gazety. W tym samym czasie docierał do Pyrzyc miesięcznik "Gazeta Nasza" wzbogacany później o dodatek "Kolumna pyrzycka". W lipcu i sierpniu w formacie dwutygodniowym wyszły cztery numery czasopisma "Głos Pyrzycki".
Od 1991 r. do dziś wydawany jest miesięcznik "Gazeta Ziemi Pyrzyckiej", od 2002 ukazuje się także dwutygodnik "Puls Powiatu". Początkowo w dwóch mutacjach - pyrzyckiej i myśliborskiej (podtytuły odpowiednio: dwutygodnik powiatu pyrzyckiego i myśliborskiego), od 2004 przez trzy lata numerowany od nowa jako gazeta dla obu powiatów, bez podtytułu, natomiast od września 2007 wydawany wyłącznie w powiecie pyrzyckim z podtytułem "Dwutygodnik powiatu pyrzyckiego" i zachowaną numeracją od 2004 roku. Redakcja mieści się w Lipianach.
Gdy w XVI wieku Pomorze stało się krajem protestanckim katolicyzm nie posiadał własnych świątyń, ani kapłanów. Katolicy zaczęli się pojawiać na początku XVIII wieku w garnizonach, w których obecnych było wielu Polaków. W 1783 roku komendant garnizonu szczecińskiego prosił władze kościelne o zezwolenie na odprawianie nabożeństw w kaplicy św. Ducha. W 1812 roku w liczących 2855 mieszkańców Pyrzycach katolicy stanowili 0,63% (18 osób), w roku 1831 było ro 0,7% (31 wyznawców), a w 1834 42 osoby natomiast w 1840 r. 37 osób. Od lat 60. XIX wieku Pyrzyce obsługiwała nowo powstała parafia katolicka pw. św. Jana w Stargardzie należąca do diecezji wrocławskiej. Msze Święte były odprawiane osiem razy w roku w sali ratuszowej. Na przełomie XIX i XX wieku zaczęli przyjeżdżać robotnicy sezonowi, których większość stanowili Polacy. Wówczas brakowało duchownych potrafiących mówić w języku polskim. Wiernych od kościoła odstraszały niemieckie kazania i modlitwy, a około roku 1906 zaczęli oni bojkotować kościoły. Wymuszali strajkami obsługę duszpasterską przez polskich duchownych. W 1910 r. katolików było już 103 i stanowili oni 1,2% ogółu mieszkańców Pyrzyc, natomiast w okolicach szacowano ich liczbę na 1800. Powstały wówczas warunki do organizacji parafii, która powinna mieś 100 katolików lokalnych i 200 sezonowych. Wobec naporu Polaków magistrat w 1909 roku wypowiedział używanie sali ratuszowej. Wobec tego robotnicy z uzbieranych składek zaadaptowali na kaplicę stodołę przy ulicy Myśliborskiej (ob. Lipiańskiej).
Międzyzdroje uzyskały połączenie kolejowe w 1899 r. po wybudowaniu odcinka z Wolina Pomorskiego, rok później linię przedłużono do Świnoujścia. W 1979 r. zelektryfikowano odcinek Szczecin Gł.- Goleniów, a rok później pozostałą część. Obecnie w gminie czynne są 2 stacje: Międzyzdroje i Lubiewo.
Obecna wersja herbu to poprawiony wzór herbu przyjętego 1 czerwca 1937 r. autorstwa profesora Mariana Friedberga. Zmieniony został wzór Orła Białego; dotychczasowa wersja oparta była na wizerunku identycznym, jak w godle państwowym, które nie jest zgodne z zasadami heraldycznymi (np. posiada cieniowane pióra). Nowy Orzeł został opracowany wg kanonu heraldycznego z uwzględnieniem historycznych przedstawień herbowych. Dokonano również małych zmian w wyglądzie korony, murów oraz bramy. 
Kielecki Teatr Tańca (KTT) – teatr założony w 1995 r. przez Elżbietę Szlufik-Pańtak, choreografa, reżysera i pedagoga. Debiut teatru miał miejsce na deskach Teatru Dramatycznego im. Stefana Jaracza w Olsztynie. Wystawiono wówczas spektakl "Uczucia". 
IKEA – prywatna, międzynarodowa firma specjalizująca się głównie sprzedażą detaliczną oraz produkcją mebli, a także artykułów dekoracyjnych. Została założona przez Ingvara Kamprada w 1943 r. Jej nazwa powstała jako akronim od wyrazów: Ingvar Kamprad (imię i nazwisko założyciela) oraz Elmtaryd i Agunnaryd (farma i miejscowość (parafia), w której się wychował).
Ingvar Kamprad, założyciel IKEA, jako nastolatek był związany z nazistowskim ugrupowaniem Nysvenska Rörelsen. W 1994 r. w liście do pracowników swojej sieci nazwał ten incydent "największą pomyłką swojego życia".
Stanisław Marusarz (ur. 18 czerwca 1913 w Zakopanem, zm. 29 października 1993 tamże) – polski skoczek narciarski, dwuboista i alpejczyk (w biegu zjazdowym i kombinacji alpejskiej), czterokrotny olimpijczyk, podporucznik AK, trener. Wicemistrz świata w skokach 1938 z Lahti. Kawaler Krzyża Wielkiego, Krzyża Komandorskiego i Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski, oraz Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari. Najlepszy Sportowiec Polski w roku 1938 w Plebiscycie Przeglądu Sportowego. Zasłużony Mistrz Sportu z 1951 r.
Stanisław Marusarz zajął w kombinacji siódme miejsce, ex aequo z fińskim zawodnikiem Timo Muramą, z notą 393,3 punktu. W konkursie skoków był 5., po skokach na 73 m i 75,5 m. Łączna nota wyniosła 221,6 pkt. Były to pierwsze punkty olimpijskie zdobyte przez Polaka na zimowych igrzyskach. Następne uzyskał Franciszek Gąsienica Groń w 1956 r. Marusarz w 1936 wywalczył jeszcze kolejny tytuł mistrza Polski w skokach, w kombinacji klasycznej i w sztafecie 4 razy 10 km, a w Plebiscycie Przeglądu Sportowego zajął 7. miejsce, otrzymując od czytelników 14 274 głosów.
Swój ostatni skok w życiu oddał w Zakopanem w 1979 r., w wieku 66 lat, na potrzeby filmu "Dziadek" Janusza Zielonackiego.
Oddany został do użytku na otwarcie mistrzostw świata w piłce nożnej w 1950 r. Po 1950 r. wykorzystywany był głównie do rozgrywania meczów piłkarskich pomiędzy największymi klubami Rio de Janeiro: Flamengo, Botafogo, Fluminense i Vasco da Gama. Stadion bywał również gospodarzem innych wydarzeń sportowych oraz wielu koncertów.
Stadion Maracanã uważany jest w Brazylii za największy cud architektury sportowej, a także największą świątynię drugiej brazylijskiej religii – futbolu. Jest stadionem narodowym, według konwencji haskiej z 14 maja 1954 r. jest dobrem narodowym, a tym samym posiada status zabytku.
Na pierwszym posiedzeniu FIFA po wojnie, jakim był kongres w Luksemburgu 1 lipca 1946 r. przyznano organizację najbliższych MŚ jedynemu wówczas kandydatowi, Brazylii (w efekcie wojennych rozstrzygnięć wcześniejsza kandydatura Niemiec stała się nieaktualna)
Podczas Kongresu dokonano istotnej zmiany w nazwie imprezy. Postanowiono, że zamiast nazwy Puchar Świata (Coupe de Monde), rozgrywki przyjmą nazwę Piłkarskie mistrzostwa świata (Coupe du monde de football) z podtytułem Puchar Rimeta. Uhonorowano w ten sposób zasługi Jules'a Rimeta – w 1946 r. wypadało 25-lecie jego prezydentury.
28 września 1947 r. w Paryżu Komitet Organizacyjny zaakceptował rok 1950 na finały MŚ. Była to propozycja Brazylijczyka Sotero Gomesa z 29 czerwca tego roku.
30 kwietnia 1950 r. w Londynie Komitet Organizacyjny uchwalił kilka postanowień technicznych: słupki i poprzeczki bramki muszą mieć przekrój kwadratowy, boiska nie mogą przekraczać wymiarów: 108 m długości i 72 m szerokości, zakazano gry przy sztucznym świetle, wszyscy piłkarze muszą grać w butach.
Oficjalną nazwę, "Estádio Jornalista Mário Filho" stadion przyjął w 1966 r., w którym to roku Mario Filho, brazylijski dziennikarz i felietonista sportowy zgodził się na to, aby stadion nosił jego imię i upoważnił administratora do przeprowadzenia odpowiednich procedur w tym kierunku. Mário Filho od samego początku popierał projekt budowy stadionu, a dzięki swemu dużemu zaangażowaniu w jego budowę, pozyskał nawet przydomek "Maracanã".
Decyzja o przyznaniu organizacji finałów stała się powodem do wielkiej radości w całej Brazylii. 11 listopada 1947 r. gubernator Rio de Janeiro, Angelo Mendes de Morais, podpisał dekret zezwalający na budowę reprezentacyjnego, największego na świecie stadionu. 22 maja 1948 r. rząd stanu Rio de Janeiro podjął ostateczną decyzję o jego budowie.
Projekt zatwierdził Prezydent Republiki Eurico Gaspar Dutra. Stadion początkowo został nazwany "Obligacją pożyczki komunalnej".Kamień węgielny pod przyszłą budowlę położono 2 sierpnia 1948 r.
Pierwszy mecz zaplanowano na 24 czerwca 1950 r., więc czasu do zakończenia budowy było niewiele, niespełna dwa lata i chociaż prace posuwały się szybko, ich harmonogram zaczął się chwiać. Wówczas to FIFA nakłoniła Ottorino Barassiego, przewodniczącego Włoskiej Federacji Piłkarskiej, mającego doświadczenie nabyte podczas organizacji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w 1934. we Włoszech, aby udzielił on pomocy Rio de Janeiro, co też się stało.
Stadion został poświęcony dopiero w 1964 r., w roku natomiast 1965, po wielu pracach modernizacyjnych, oficjalnie uznano, że jego budowa ostatecznie się zakończyła.
Inauguracyjny mecz na nowym stadionie rozegrany został 16 czerwca 1950 r. pomiędzy juniorami São Paulo i Rio de Janeiro (3:1). Napastnik gości Didi został piłkarzem, który jako pierwszy wpisał się na listę strzelców stadionu.
Mistrzostwa świata w 1950 r..
W "meczu otwarcia" 24 czerwca 1950 r. o godz. 15, na którym honory pełnił prezydent kraju, gen. Enrico Gaspar Dutra, gospodarze pokonali Meksyk 4:0. Mecz poprzedziła uroczystość otwarcia. Brazylijski piłkarz Ademir zdobył w 31 min. pierwszą bramkę, zostając później królem strzelców tych mistrzostw z liczbą 7 strzelonych goli. Mecz oglądało ok. 85 tysięcy widzów.
Po pokonaniu 9 lipca Szwecji (ok. 150 tysięcy widzów) i 13 lipca Hiszpanii (ok. 165 tysięcy widzów), Brazylia awansowała do finału. Powstała końcowa grupa: Brazylia, Hiszpania, Szwecja i Urugwaj. Po meczach Brazylii ze Szwecją (7:1) i Hiszpanią (6:1) oraz Urugwaju z Hiszpanią (2:2) i Szwecją (3:2), 16 lipca 1950 r. doszło w ostatnim meczu turnieju, do spotkania Brazylii z Urugwajem. Ten ostatni pojedynek decydował jednocześnie o tytule mistrza.
Pierwszym potwierdzonym turystą w Dolinie Złomisk był B. Łoś z przewodnikiem Jędrzejem Walą starszym w 1860 r. Częściej turyści zaczęli się tu pojawiać po 1874 r., kiedy to odkryto przejście przez Żelazne Wrota. Zimą jako pierwsi dolinę odwiedzili Harry Berceli, Károly Jordán, Johann Franz senior i Paul Spitzkopf senior 11 kwietnia 1903 r. w drodze na Wysoką.
Utworzono natomiast, odpowiadające potrzebom gospodarki rynkowej Ministerstwo Gospodarki, Skarbu Państwa, Spraw Wewnętrznych i Administracji, Komitet Integracji Europejskiej, Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast oraz Rządowe Centrum Studiów Strategicznych. Ugruntowano, występującą od 1990 r., tendencję przekazywania bardziej technicznych części zadań ministerstw centralnym organom administracji, podległym Prezesowi Rady Ministrów bądź odpowiednim ministrom.
Po I rozbiorze Huta Komorowska przeszła na własność skarbu Austrii. Początkowo dobra kasztelanii sandomierskiej dzierżawił hrabia Józef Kajetan Ossoliński. Na początku XIX wieku Huta wraz z innymi miejscowościami stała się własnością Kulczyckich. W roku 1835 byłe królewszczyzny, czyli tzw. dobra kameralne, sprzedane zostały podczas licytacji. Hutę Komorowską wraz z Majdanem, Komorowem i Brzostową Górą zakupił Jan Dolański z Baranowa, a po nim dobra te przejął Stefan Dolański. Ostatecznie drogą rodzinnych koligacji Hutę Komorowską i Majdan z Porębami odziedziczył wnuk Szczepana Dolańskiego, Czesław Kozłowiecki, który żeniąc się z Marią z Kaczkowskich otrzymał Komorów. Wybudował we wsi Huta Komorowska okazały dwór wraz z zabudowaniami folwarcznymi, a wokół niego założył park - arboretum. Po nim właścicielem Huty został jego syn Adam z żoną Marią z domu Janocha. Mieli oni troje dzieci: Czesława rozstrzelanego w 1940 r. przez hitlerowców; Jerzego, który po działaniach wojennych w czasie II wojny światowej wyemigrował do Kanady oraz Adama - późniejszego arcybiskupa i kardynała. Adam Kozłowiecki senior przy dworze wybudował tartak, cegielnię, zakład wyrobu dachówek i kręgów betonowych, a nieopodal na rzece Korzeń młyn wodny. Wraz z żoną powołał Fundację Naukowo-Wychowawczą, której celem miało być wybudowanie w Hucie Komorowskiej obiektów szkolnych służących kształceniu młodzieży z zakresu leśnictwa, rolnictwa i prawa. Wybuch II wojny światowej przerwał ich plany.
Plebiscyt na Górnym Śląsku (niem. "Volksabstimmung in Oberschlesien") – jeden z dwóch1) na Górnym Śląsku2) na Warmii, Mazurach i Powiślu3) na Śląsku Cieszyńskim, Spiszu i Orawie.Od tego ostatniego, na skutek nacisków premiera Czechosłowacji Edwarda Benesza, Polska odstąpiła w lecie 1920 r., w związku z fatalną sytuacją w wojnie polsko-bolszewickiej.</ref> plebiscytów dotyczących etnicznego pogranicza polsko-niemieckiego, które wyznaczono w 1919 w wersalskim traktacie pokojowym kończącym I wojnę światową. Plebiscyt był przeprowadzony 20 marca 1921 i poprzedzony dwoma powstaniami ludności Śląska domagającej się przyłączenia regionu do Polski (powstania śląskie).
W sierpniu 1920 r. niemieckie władze plebiscytowe zaostrzyły działalność antypolską, a Polacy antyniemiecką. 17 sierpnia 1920 rząd niemiecki zażądał od Międzysojuszniczej Komisji Plebiscytowej ogłoszenia neutralności Górnego Śląska w związku z toczącą się wojną polsko-bolszewicką, które to żądanie zostało spełnione. Wiadomości o zbliżaniu się wojsk bolszewickich pod Warszawę jeszcze bardziej ośmieliły Niemców. Bojówki niemieckie zaatakowały siedzibę powiatowego inspektora Międzysojuszniczej Komisji – pułkownika Blancharda, przy ul. Warszawskiej w Katowicach. Żołnierze francuscy użyli broni, zabijając 10 napastników. W odwecie Niemcy w bestialski sposób zamordowali działacza polskiego, doktora Andrzeja Mielęckiego, który niósł pomoc rannym.
W dniu 30 grudnia 1920 r. Międzysojusznicza Komisja Rządząca i Plebiscytowa na Górnym Śląsku postanowiła, że uprawnionym do głosowania zastaną osoby, które dnia 1 stycznia 1921 r. miały ukończony 20 rok życia i
Flotylla Wiślana – polska flotylla rzeczna, część Polskiej Marynarki Wojennej działająca w dorzeczu Wisły od listopada 1918 (pierwsze okręty) do rozwiązania 1 października 1925 r.
Oficerem, a potem komendantem niewymienionego wyżej "statku wojennego" (nomenklatura ówczesna) Flotylli Wiślanej "Wisła" był od kwietnia 1919 r. do do końca 1920 r. Heliodor Laskowski.
W 1330 r. było już przy ul. Floriańskiej co najmniej 10 domów, zaś pod koniec XV w. większość jej zabudowy była już murowana. Początkowo zabudowa ulicy miała charakter w przeważającej części mieszkalny. Tutejsze domy należały zazwyczaj do zamożnych warstw mieszczaństwa, a także szlachty. Od końca XVIII wieku powstawały przy ul. Floriańskiej liczne domy zajezdne i hotele, restauracje i muzea, stopniowo wypierające tradycyjną funkcję mieszkalną. W 1882 r. uruchomiono na ul. Floriańskiej linię tramwaju konnego przekształconą następnie (w 1901 r.) w linię elektryczną (dziś już nieistniejącą).
Nr 15. Kamienica "Pod Wiewiórką" – mieściła się tu drukarnia Piotrkowczyków, która rozpoczęła działalność w roku 1578 i przetrwała do 1674 r., kiedy została darowana Akademii Krakowskiej z przeznaczeniem na drukarnię akademicką. W kamienicy tej mieszkał również Rafał Józef Czerwiakowski – lekarz, profesor uniwersytetu. W 1989 r. na fasadzie budynku umieszczono tablicę z napisem: ""Tu żył i zmarł Rafał Józef Czerwiakowski 1743–1816, ojciec chirurgii polskiej"".
Ogólne równanie całkowe opisuje w ogólny sposób adsorpcję na energetycznie niejednorodnych (heterogenicznych) powierzchniach ciał stałych. Po raz pierwszy zostało podane (w postaci dyskretnej a nie ciągłej) przez Langmuira w 1918 r.
W latach 1896-1900 prowadził badania flory wyspy Jawy. Prowadził tam badania nad paprociami jawajskimi i pasożytami trzciny cukrowej, które przyniosły mu międzynarodowe uznanie. Jego pobyt na Jawie doczekał się literackiego opisu w powieści biograficznej Bolesława Mrówczyńskiego pt. "Dutur z Rajskiego Ogrodu" (wyd. 1958 r.). Po powrocie do kraju w latach 1900-1909 był kierownikiem katedry Akademii Rolniczej w Dublanach. Od 1909 r. profesor botaniki Uniwersytetu Lwowskiego, organizator Instytutu Biologiczno-Botaniczego uniwersytetu. Od 1912 r. profesor botaniki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1900 r. członek korespondent, od 1913 (zatwierdzony w 1914 r.) członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności; od 1886 r. współpracownik (od 1900 członek) – Komisji Fizjograficznej AU, a wlatach 1915-1917 – jej przewodniczący. W 1912 został dyrektorem Ogrodu Botanicznego w Krakowie, szybko podnosząc tę instytucję z upadku. W 1913 utworzył Instytut Botaniczny. W 1914 zaangażował się w działalność polityczną, popierając czyn zbrojny Józefa Piłsudskiego.
Po jego śmierci rodzina przekazała bibliotekę i materiały naukowe Instytutowi Botaniki UJ. Od 1983 r. jego imię nosi Górski Ogród Botaniczny koło Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem.
Dane te pochodzą z opisu przypadku śmierci jednej z ofiar tego związku Karen Wetterhahn, profesor toksykologii z "Dartmouth College" w stanie New Hampshire, w USA. Karen Wetterhahn jako doświadczony toksykolog miała świadomość, że pracuje z trucizną, ale nie wiedziano jeszcze wtedy, że związek ten potrafi przeniknąć przez typowe rękawice laboratoryjne. Jak wynika z jej zeszytu laboratoryjnego 14 sierpnia 1996 wykonywała ona eksperymenty z dimetylortęcią, w trakcie których pękła jej fiolka z tym związkiem o pojemności 0,5 ml. Jako doświadczony toksykolog pracowała z tym związkiem pod wyciągiem, w odpowiednim stroju i rękawicach gumowych. Po wykonaniu eksperymentu zdjęła ona prawidłowo rękawice i umieściła je w specjalnym koszu na toksyczne odpady. Na początku stycznia 1997 pojawiły się u niej pierwsze symptomy zatrucia dimetylortęcią. 28 stycznia 1997 r. zbadano stężenie dimetylortęci w jej krwi i stwierdzono, że przekracza 4 mg/l – co 80-krotnie przekracza graniczne stężenie śmiertelne tego związku i było już w tym momencie wiadomo, że nic nie jest w stanie uratować już jej życia. Zmarła 8 lipca 1997, w wieku 48 lat.
Michelangelo, który pojawił się w 1992 r., aktywizuje się 6 marca (w rocznicę urodzin włoskiego artysty doby Renesansu, Michała Anioła), zarażając sektory startowe dysku i nadpisując krytyczne dane systemowe, w tym FAT, co niszczy dysk. Odtworzenie danych z dysku uszkodzonego przez wirusa jest technicznie trudnym zadaniem.
Wskutek podjętej natychmiast akcji prewencyjnej, w 1992 r., skutki działania wirusa zostały zminimalizowane - ocenia się, że zdołał zarazić jedynie kilka tysięcy maszyn, choć spodziewano się wtedy znacznie gorszych skutków. Na fali powszechnego zainteresowania i wskutek powstałej paniki na rynku wypromowało się kilka firm produkujących oprogramowanie antywirusowe.
Izoterma Langmuira to podstawowa izoterma adsorpcji wprowadzona w 1916 r. przez Irvinga Langmuira, laureata nagrody Nobla w 1932 r.
Po zakończeniu wojny pojawiły się spory w kwestii przyszłości Palestyny. Francja opierała się na realizacji postanowień tajnej umowy Sykes-Picot (z 1916 r.), na mocy której miało powstać wielkie państwo arabsko-muzułmańskie pod nazwą Wielka Syria. Emir Mekki Said Husajn również opowiadał się za utworzeniem jednego państwa arabskiego. Natomiast stosunek brytyjski do Palestyny i syjonizmu był co najmniej dwuznaczny. Wobec tego powstały dwa protektoraty: (1) Protektorat Francuski (obejmujący obszar dzisiejszej Syrii i Libanu) oraz (2) Protektorat Brytyjski (obejmujący obszar Palestyny, Jordanii i Iraku).
W 1764 r. odnaleziono w Tivoli inskrypcję, przechowywaną dziś w Muzeum Laterańskim, z której zdaje się wynikać, że Kwiryniusz dwa razy był legatem Syrii. Autor Encyklopedii (loc.cit. str.570) uważa, że po raz pierwszy w latach oznaczonych na liście cyfrą cztery, zaś sir William Ramsay (podręczna Encyklopedia Biblijna Poznań 1960 t. I str.232) na podstawie inskrypcji na dwóch kamieniach pochodzących z Antiochii Pizydyjskiej (odkrytych w 1912 i 1913 r.) że w 10–8 p.n.e.
Antyproton został odkryty w 1955 r. przez O. Chamberlaina, E. Segrègo, C. Wieganda i Th. Ypsilantisa.
W 1920 r. do budynków sprowadzono benedyktynki, które z powodu I wojny światowej musiały opuścić klasztor w Ypres. Uszkodzone w pożarze w 1959 r. zabudowania zostały odbudowane, lecz kilka dziesięcioleci zaniedbań spowodowało silną ich erozję. Budynki z szarego wapienia są restaurowane począwszy od lat 90. XX w. i mieszczą obecnie ekskluzywną międzynarodową szkołę żeńską prowadzoną przez siostry zakonne.
Od samego początku do roku 1962, skoczkowie rozgrywali tylko jeden konkurs indywidualny i to na dużo mniejszych niż obecnie obiektach (najwyższa skocznia o punkcie konstrukcyjnym K-70). Od 1962 do 1989 r. skoczkowie skakali na dwóch rodzajach skoczni: K-70 i K-90, gdzie wyłaniano dwóch mistrzów świata. W roku 1991 po raz pierwszy skakano na skoczniach K-120. Od 1982 roku w skład mistrzostw świata weszły konkursy drużynowe – do roku 2001 tylko jeden konkurs, a dopiero w 2001 – pod naciskiem gospodarzy – zorganizowano w Lahti aż dwa konkursy drużynowe: na skoczni K-90 i K-120. Od 2009 roku rozgrywany jest również konkurs pań na skoczni normalnej.
Od połowy XVIII w. datuje się w Miastku gwałtowny rozwój przemysłu – głównie włókienniczego (będącego kontynuacją miasteckich tradycji sukienniczych) i drzewnego. W 1840 r. otworzono pierwszy w mieście młyn parowy. W 1878 r. przez miasto przebiegła pierwsza linia kolejowa, a w 1909 r. – druga. Do wybuchu II wojny światowej w Miastku funkcjonowały cztery zakłady włókiennicze i jeden zakład drzewny.
26 sierpnia 1939 r. ogłoszono w Miastku stan wojenny. Miastko przetrwało wojnę bez większych zniszczeń, ale zdobyte 3 marca 1945 r. przez żołnierzy radzieckich doznało z ich ręki zniszczeń sięgających 70% istniejących w mieście budowli. Już 14 marca 1945 r. utworzono powiat miastecki. Reforma z 1946 r. umieściła Miastko w województwie szczecińskim, z kolei w 1950 r. powiat miastecki znalazł się województwie koszalińskim. Następna reforma administracyjna w 1975 r. zniosła podział na powiaty i umieściła Miastko w województwie słupskim. Rok 1998 przyniósł w Miastku powstanie Społecznego Komitetu Obrony Powiatu Miasteckiego i wielkie protesty, mimo których po kolejnej reformie w 1999 r. Miastko pozostało jedynie gminą i znalazło się w powiecie bytowskim.
Na przestrzeni wieków herb ulegał częstym zmianom. W XVII w. miasto wprowadziło w pieczęci pruskiego orła. W końcu XIX w. nowe pieczęcie miejskie mają raz tarczę z poprzecznym strumieniem, raz z rosnącym gryfem. Zarząd miasta Rummelsburg posiadał do wybuchu II wojny światowej owalną pieczęć z rosnącym gryfem nad tarczą. Herb powiatu Rummelsburg został zaprojektowany przez prof. Otto Huppa z Monachium i zatwierdzony dekretem pruskiego ministra państwowego w dniu 5 marca 1932 r. W obrazie tym na srebrnym tle czerwony gryf trzyma w szponach niebieską kosę osadzoną w żółtej rękojeści.
Według planów z 1941 r. w okolicach Miastka miała przebiegać autostrada (tzw. berlinka) – miała mijać Miastko od południowego zachodu (w okolicach Miłocic do dziś są widoczne pozostałości prac ziemnych przy przecięciu planowanego szlaku autostrady z rzeką Czernicą) w kierunku północnego wschodu, gdzie w okolicach Brzeźna Szlacheckiego miała przecinać ówczesną granicę niemiecko-polską.
W połowie czerwca 1942 r. na pewien czas przerwano przyjmowanie transportów. Stało się to ze względu na oczekiwane duże transporty z Krakowa, które wymagały przygotowania nowych, większych komóry gazowych. Pierwszy etap działania Bełżca zakończył się. Podczas tego etapu – od połowy marca do połowy czerwca zabito w Bełżcu około 93 tysiące Żydów. Stary drewniany budynek z trzema komorami gazowymi został rozebrany, a na tym samym miejscu postawiono większy, solidniejszy budynek, 24 metry długi i 10 metrów szeroki. Miał on sześć komór gazowych, każda z nich 4x8 m (niektóre źródła podają 4x5). Nowe komory gazowe uruchomiono pod koniec lipca. Z maszynowni dochodził gaz spalinowy, którego używano do mordowania. Nie jest wykluczone, że może i inne zabudowania mogły być przysposobione do gazowania ludzi. Infrastruktura obozowa była w stanie mordować i kremować do 4-5 tysięcy osób dziennie. Jednorazowe gazowanie trwało 15-20 minut.
W połowie grudnia 1942 transporty do Bełżca wstrzymano. Zarzucono pomysł deportacji 200 tysięcy Żydów rumuńskich. Liczba Żydów deportowanych i zamordowanych w Bełżcu, którą można ustalić, wynosi około 414 tysięcy. Jednakże są setki maleńkich miejscowości, skąd deportowano tysiące ludzi, ale nie pozostały po nich żadne ślady. Tysiące Żydów z Niemiec, Austrii, Czechosłowacji i innych krajów deportowano najpierw do gett w dystrykcie lubelskim, a potem wysłano ich do Bełżca. Ich liczbę można szacować na 100 tysięcy. Jeżeli dodamy 93 tysiące Żydów zabitych w Bełżcu pomiędzy marcem i czerwcem 1942 r., otrzymamy liczbę ok. 600 tysięcy. Taką liczbę oszacował polski Komitet ds. Niemieckich Zbrodni Wojennych w Okupowanej Polsce. W procesie załogi Bełżca SS-Scharfuehrer Heinrich Gley i Robert Juhrs szacowali, że pomiędzy listopadem 1942, a marcem 1943 spalono w Bełżcu około pół miliona ciał (pomimo zakończenia działalności obozu akcja spalania zwłok i zacierania śladów trwała do wiosny 1943 roku). Liczba 600 tysięcy została zaakceptowana przez Landgericht Munchen w RFN, gdzie odbył się proces Bełżec-Oberhauser. Państwowe Muzeum na Majdanku określa ostateczną liczbę zamordowanych na 500 tysięcy.
Jan Ślęk (ur. w 1929 r.) – wrocławski dyrygent i pedagog.
Swoje zainteresowania twórcze skupia na formie walca, zwłaszcza wiedeńskiego. Jest założycielem i kierownikiem artystycznym odbywającego się od 1993 r. "Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Wiedeńskiej od Josepha Lannera do Roberta Stolza" we Wrocławiu, popularyzującego muzykę wiedeńską. Jego program wypełnia muzyka taneczna, operetkowa oraz symfoniczna. Jako propagator kultury austriackiej w Polsce w roku 2009 otrzymał Austriacki Krzyż Honorowy Nauki i Sztuki I klasy za wybitne osiągnięcia w dziedzinie sztuki i nauki przyznawany przez prezydenta Republiki Austrii. W 2008 r. otrzymał także Nagrodę Wrocławia. 
Zespół roboczy ds. ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych (ang. Working Party on the Protection of Indyviduals with regard to the Processing of Personal Data) - niezależny podmiot o charakterze doradczym, powołany na mocy art. 29 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych.
Do tworzenia oddziałów przystąpiono przed inwazją niemiecką na Związek Radziecki w maju 1941 r. w szkole policyjnej w Pretzsch (Elbe) w Saksonii. Sformowano cztery "Einsatzgruppen", oznaczone literami A, B, C i D, które podzielone zostały na "Einsatzkommanda" i "Sonderkommanda". "Einsatzgruppen" liczyła od 600 do 1000 SS-manów, SD-manów, członków Gestapo, Kripo, policjantów z 9 rezerwowego batalionu policyjnego i elitarnej jednostki tajnej policji Leitende Dienst. W literaturze przedmiotu podaje się informację, że dwie trzecie członków "Einsatzgruppen" miało wyższe wykształcenie prawnicze lub ekonomiczne, a jedna trzecia doktoraty. Jeden z dowódców "Einsatzkommando 6" z "Einsatzgruppen C", Ernst Biberstein, był pastorem i teologiem, inny z kolei z Sonderkomamando 7a, Einsatzgruppe B, Eugen Steimle, nauczycielem, a osądzony w Norymberdze Otto Ohlendorf był doktorem prawa, który skończył trzy fakultety uniwersyteckie. Oprócz wspomnianego Ohlendorfa tytuł doktora posiadali między innymi Franz Six (filozofia), Otto Rasch (prawo i ekonomia polityczna), Walter Blume (prawo), Martin Sandberger (prawo), Werner Braune (prawo), Eduard Strauch (prawo).
Podczas zdobywania Elbląga przez Armię Czerwoną (26.01–10.02.1945) katedra została w dniu święta Matki Boskiej Gromnicznej, 2 lutego 1945, doszczętnie wypalona. Pierwszym polskim księdzem, który przyjechał do Elbląga, był ks. Jan Ostrowski, były powstaniec warszawski. W lipcu 1945 r. Ministerstwo Administracji Publicznej skierowało do Elbląga ks. Hilarego Pracz-Praczyńskiego, franciszkanina, który starał się doprowadzić do porządku byłą kaplicę baptystów, gdyż wypalona świątynia nie rokowała nadziei na rychłą odbudowę. 2 kwietnia 1946 r. administrator apostolski diecezji warmińskiej Teodor Bensch skierował do parafii św. Mikołaja ks. Ludwika Białka, ten rozpoczął prace nad szybką odbudową kaplicy. 
Latem 1940 roku grupa należąca organizacyjnie do Komendy Obrońców Polski pod dowództwem dr Koperskiego "Szymka" zaatakowała pod Janowcem oddział niemieckiej żandarmerii. Akcja miała zapobiec wykryciu przez Niemców tajnego magazynu broni. W 1941 r. miejscowość została spacyfikowana przez hitlerowców, zginęło wtedy 210 mieszkańców. Po wojnie została odbudowana.
W 1998 roku powstał Gdański Terminal Kontenerowy, a w Porcie Północnym powstał terminal LPG. W 1998 r. zostały zmienione granice portu morskiego.
Zadanie sformowania i dowodzenia nim powierzono Mariuszowi Zaruskiemu. W skład 11 Pułku wszedł m.in. dywizjon kawalerii dowodzony przez rotmistrza Antoniego Jabłońskiego "Zdzisława", który pierwszym rozkazem nowo utworzonego 11 Pułku z dnia 16 marca 1919 r. objął funkcję zastępcy dowódcy pułku.
W 1939 r. miasto zostało zniszczone przez oddziały niemieckie. Podczas II wojny światowej rejon Pińczowa był miejscem aktywnej działalności partyzanckiej. Od lipca do sierpnia 1944 r. miasto było przejściowo wyzwolone przez partyzantów z AK, AL i Batalionów Chłopskich. Obszar o powierzchni 1000 km², wyzwolony spod okupacji hitlerowskiej, który obejmował tereny od Pińczowa po Działoszyce i od Nowego Korczyna po Nowe Brzesko, nosił nazwę Republiki Pińczowskiej.
W północnej ścianie dzwonnicy wmurowane są dwie tablice pamiątkowe. Starsza, wmurowana w 1933 r. w 250. rocznicę zwycięstwa Jana III Sobieskiego pod Wiedniem, młodsza, z r. 1998, upamiętnia osobę Józefa Piłsudskiego i jego pobyt w Pińczowie w 1914 r.
Vermeer Technologies Inc. – firma produkująca oprogramowanie z siedzibą w Cambridge w Massachusetts, USA, która w 1995 r. była twórcą pierwszej wersji graficznego edytora stron internetowych, FrontPage.
16 stycznia 1996 r. firma został zakupiona przez Microsoft, a FrontPage stał się kluczowym komponentem nowej strategii Microsoftu polegającej na budowie pełnego systemu narzędzi do publikowania dokumentów HTML w Internecie i w firmowych intranetach.
Wg świadectwa śmierci wydanego na zasadzie ksiąg metrykalnych z 30 sierpnia 1941 w Generalnym Gubernatorstwie w Legionowie (nr akt 105, rok 1941): "Karol Szwedowski mając 52 lata, s. Jacentego i Józefy umarł w Legionowie na Bukowcu z wycieńczenia po przebytych obozach, dnia 30 sierpnia 1941 r."
Powstał ruseński komitet rewolucyjny, który w 1874 r. stał się centralnym komitetem krajowym. Działalność miała na celu wyzwolenie Bułgarii spod zaboru tureckiego – stało się to w lutym 1878 r., kiedy rosyjskie wojska pod dowództwem gen. Totlebena wkroczyły do miasta. Przed i po wyzwoleniu powstało wiele fabryk (stocznia, garbarnia, browar i inne). W 1890 r. było już 14 fabryk, a w 1907 r. powstała największa w Bułgarii fabryka produkująca maszyny. W okresie międzywojennym miasto dotknął ogólnoświatowy kryzys gospodarczy – wiele firm i banków upadło lub wycofało się.
Po II wojnie światowej Bułgarii został narzucony sowiecki model ekonomiczny – rozpoczęła się nacjonalizacja i industrializacja. W ciągu kilku dziesięcioleci miasto stało się jednym z większych ośrodków przemysłowych w kraju. W 1954 r. został wybudowany most na Dunaju łączący Bułgarię i Rumunię (miasto Giurgiu) (most "Przyjaźni"), a potem 2 stacje kolejowe, lotnisko. W 1949 powstała opera, w 1959 filharmonia. Miasto gości na stałe wiele międzynarodowych festiwali muzycznych. Od 1946 istnieje wyższa uczelnia – obecnie Ruseński Uniwersytet. W 1976 wybudowano najwyższą na Bałkanach wieżę telewizyjną (201 m).
12 listopada 1946 r. nadano miejscowości polską nazwę Siedlęcin.
Najbardziej jednak ekscytującym sposobem poznania wodospadu, jest przejście wąskim podestem niedaleko niego nad rzeką, sięgającym aż po jego odległy kraniec. Podest, od czasu do czasu, zmywa woda, gwałtownie przybierająca w rzece. Z bliska zaś niemal na własnej skórze można odczuć potęgę wód grzmiących w przepaści poniżej. Wodospad wygląda, co prawda, najefektowniej w porze deszczowej, od listopada do marca, ale zazwyczaj jest malowniczy przez cały rok, choć zdarza się, że zamiera. W maju i czerwcu 1978 r. w okresie szczególnie uporczywej suszy, nurt osłabł tak bardzo, że przez 28 dni przez krawędź urwiska nie przepłynęła ani kropla wody. Był to pierwszy przypadek wyschnięcia wodospadu od 1934 r. Wodospad Iguaçu leży na granicy argentyńsko-brazylijskiej, ok. 320 km na wschód od Asunción w Paragwaju. Z lotniska w Asunción, główna autostrada prowadzi przez Paragwaj do brazylijskiej strony wodospadu, zjazd z autostrady zaś prowadzi przez most na jego argentyńską stronę.
Conciergerie pozostało więzieniem jeszcze przez cały XIX i nadal w pierwszej kolejności przeznaczone było dla skazanych na karę śmierci lub długoletniego odosobnienia. Wśród znanych osadzonych z tego okresu są marszałek Michel Ney i późniejszy cesarz Napoleon III. W celi Marii Antoniny znajdowała się kaplica. Dopiero w 1914 r. obiekt zamieniono na muzeum; obecnie jego część jest dostępna dla zwiedzających. Reszta obiektu mieści Pałac Sprawiedliwości. 
Matematyk John von Neumann zaproponował model ALU w 1945 roku, kiedy to sporządził spis założeń dla nowego komputera EDVAC (z ang. "Electronic Discrete Variable Automatic Computer", czyli elektroniczny komputer maszynowy o zmiennych nieciągłych). Później w 1946 r. pracował ze swoimi kolegami nad stworzeniem komputera dla Princeton Institute of Advanced Studies (IAS). Komputer IAS stał się prototypem dla wielu późniejszych komputerów. W swoim projekcie von Neumann nakreślił, co według niego będzie niezbędne w komputerze uwzględniając ALU. 
25 lipca 1994 roku sąd gospodarczy w Warszawie ogłosił upadłość Zakładów Kasprzaka, na wniosek jednego z wierzycieli ZRK . Z wnioskiem o upadłość wystąpił Tadeusz Koherewicz syndyk masy upadłości Naukowo-Produkcyjnego Centrum Półprzewodników CEMI, któremu Zakłady Kasprzaka były winne 4 mld starych złotych (czyli 400 tys PLN). Syndyk CEMI tłumaczył że kierownictwo Kasprzaka zaczęło negocjować z Bankiem Handlowym (jednym z jej głównych wierzycieli) spłatę długów poza porozumieniem z pozostałymi wierzycielami, przez co syndyk CEMI uznał to za działanie na szkodę wszystkich wierzycieli i wystąpił do sądu o ogłoszenie upadłości "Kasprzaka". Sędzią komisarzem w postępowaniu CEMI był Dariusz Czajka, prowadzący jednocześnie rozprawę upadłości Kasprzaka. Na syndyka upadłych Zakładów Kasprzaka wyznaczono Tomasza Palaszka, który kilka miesięcy później najatrakcyjniejszą część nieruchomości po ZRK sprzedał Kredyt Bankowi za 175 mld starych złotych (17,5 mln zł). Były szef ZRK ostatni dyrektor naczelny Marek Łotocki zaskarżył postanowienie sądu o ogłoszeniu upadłości przedsiębiorstwa. Postanowieniem z dnia 2 lutego 1995 r. Sąd Wojewódzki w Warszawie oddalił rewizję dłużnika, natomiast postanowieniem z dnia 7 października 1999 r. sąd ukończył postępowanie upadłościowe Przedsiębiorstwa Państwowego Zakłady Radiowe im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. 
Kartki na artykuły codziennego użytku w Polsce ostatecznie wycofał rząd Mieczysława Rakowskiego. Ostatnim towarem reglamentowanym było mięso – kartki obowiązywały do końca lipca 1989 r., jednakże w ostatnich miesiącach legalnie dostępne było tzw. mięso z uboju gospodarczego, w praktyce nieznacznie tylko droższe od mięsa reglamentowanego.
Ruud van Nistelrooy w reprezentacji Holandii zadebiutował 18 listopada 1998 r., w meczu przeciwko Reprezentacji Niemiec. Kontuzja Holendra praktycznie przekreśliła mu udział na Euro 2000 w swej ojczyźnie. Van Nistelrooy odbudował się jednak i na Euro 2004 był już gotowy. Reprezentacja Holandii zajęła na portugalskim turnieju 3.-4. miejsce, a Ruud (wraz z Wayne’em Rooneyem) zdobył 4 bramki, zostając wicekrólem strzelców.
Po powrocie do Rosji został docentem Uniwersytetu Technicznego w Tomsku. Nie pozostał jednak długo na uczelni, by poświęcić się karierze naukowej; jego pasją były podróże. W 1905 roku, po wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej, został wysłany do Mandżurii, gdzie prowadził badania geologiczne w poszukiwaniu surowców niezbędnych dla armii. Za organizowanie w Harbinie protestów przeciw rosyjskim represjom w Królestwie Kongresowym został aresztowany i skazany na karę śmierci. Dzięki wyjątkowemu szczęściu uniknął wykonania wyroku i uzyskał jego nadzwyczajne złagodzenie. Wkrótce potem został wybrany przewodniczącym Rewolucyjnego Komitetu Naczelnego, który przez pewien czas sprawował władzę w Mandżurii. W wyniku procesu, który potem wytoczono jego członkom, Ossendowski został skazany na półtora roku twierdzy. Odzyskał wolność w 1908 roku. Wydana w 1911 r. książka pt. "W Ludskoj Pyli" ("W ludzkim pyle"), poświęcona więziennym doświadczeniom Ossendowskiego, zyskała przychylną ocenę m.in. Lwa Tołstoja. W tym czasie nawiązał współpracę z wieloma rosyjskimi gazetami. Gdy w 1909 r. zaczął wychodzić w Petersburgu polskojęzyczny "Dziennik Petersburski", został jego korespondentem, a następnie redaktorem.
W 1918 r. opuścił zrewolucjonizowany Petersburg i wyjechał do Omska. W czasie wojny domowej w Rosji czynnie współpracował z dowództwem "Białych"; był m.in. doradcą admirała Kołczaka. Przekazał na Zachód tzw. dokumenty Sissona, które wykazywały, że Lenin był agentem wywiadu niemieckiego, a działalność partii bolszewickiej finansowana była za niemieckie pieniądze. Choć niektóre źródła uważają te dokumenty za sfałszowane, to fakt pomocy udzielonej Leninowi przez Niemieckie Naczelne Dowództwo jest pewny.
Ossendowskiemu światową sławę przyniosła książka: „Zwierzęta, ludzie, bogowie”, która na przełomie 1920 i 1921 r. ukazała się w Nowym Jorku, w 1922 r. w Londynie a w 1923 r. w Warszawie. Łącznie osiągnęła ona rekordową liczbę dziewiętnastu tłumaczeń na języki obce. Ossendowski opisał w niej wspomnienia z ucieczki z Rosji ogarniętej chaosem rewolucji. Opis obejmuje ucieczkę z Krasnojarska opanowanego przez bolszewików, zimę w tajdze, przeprawę do Mongolii i pobyt w niej u boku barona Ungerna.
Prawo bankowe reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (tekst jednolity ).
Dolina była wypasana od XVI wieku przez mieszkańców wsi: Jurgów, Czarna Góra i Lendak, przetrząsali ją też poszukiwacze skarbów. Były tutaj również kopalnie rud miedzi i srebra istniejące jeszcze do połowy XIX wieku. W 1751 r. dolina była zwiedzana przez cesarską komisję badającą Tatry (był w niej Jakob Buchholtz), od połowy XIX wieku zaczęli (rzadko) odwiedzać dolinę turyści podążający tędy na Jagnięcy Szczyt i Kołową Przełęcz. W zimie jako pierwszy w Dolinie Kołowej był Stanisław Hiszpański 2 kwietnia 1928 r. Całą dolinę wraz z Bździochowym Koryciskiem przeszedł Stanisław Krystyn Zaremba 9 kwietnia 1934 r.
Do lat 70. XX wieku maronici mieszkali głównie na terenie Libanu i stanowili około 30% ludności tego kraju. Zamieszkiwali północne i centralne regiony w paśmie górskim Libanu i we wschodniej części Bejrutu. Od 1926 r. maronicka nacja odgrywa ważną rolę w życiu politycznym Republiki Libanu. Na mocy niepisanej umowy pomiędzy libańskimi grupami religijnymi z tej społeczności wybierany jest prezydent państwa. 
Kuna – waluta Chorwacji. Obowiązywała w Niezależnym Państwie Chorwackim w czasie II wojny światowej (1941-1945). Została ponownie wprowadzona w 1994 r. jako waluta Republiki Chorwackiej. Dzieli się na 100 lip.
Powyżej Hawraniego Działu dno doliny i jej zbocza zajmują dwie duże hale, które dawniej były jednym z większych ośrodków pasterskich. Wypasała tutaj miejscowość Biała Spiska. Gleba jest tutaj bardzo żyzna, jak na tatrzańskie warunki, a porost trawy bardzo dobry. Początkowo wypasano tylko woły (ok. 1900 r. 400 sztuk), później również owce (w 1926 r. 2600 sztuk). Feliks Berdau w 1855 r. pisał: ""Wegetacja na tych ogromnych łąkach tak bujna, że trawa prawie po pas, a tysiące wołów węgierskich wypasa się corocznie tamże"". Sąsiedzi zazdrościli mieszkańcom Białej Spiskiej tych hal, zachowały się informacje o napadach na ich trzody i szałasy w latach 1562, 1578 i 1596 przez poddanych zamku w Niedzicy (do niego należały tereny poniżej własności bielskich) i mieszkańców Frankowej. Po zniesieniu pasterstwa hale te zarastają stopniowo lasem.
W 1981 r. Ministerstwo Kultury i Sztuki kupiło dla zamku w Galerii Heim w Londynie kilka portretów Potockich, a istniejąca od kilku lat Fundacja na rzecz Muzeum-Zamku w Łańcucie nabyła portret Alfreda I Potockiego pędzla Jana Tabińskiego. Na terenie zamku powstała też kolekcja sztuki cerkiewnej oraz izba pamięci 10 Pułku Strzelców Konnych. Do obiektów objętych oddziaływaniem muzeum włączono również ufundowaną przez jednego z Lubomirskich synagogę ze zbiorami judaików.
Jak wynika z dekretu z dnia 25 października 1786 r. władza duchowna połączyła parafię Konarzewo z parafią w Dopiewie - postanowiono wówczas, że kościołem parafialnym będzie świątynia konarzewska. Dlatego też w 1803 roku rozebrano kościół dopiewski. w 1938 r. kardynał August Hlond ponownie z parafii konarzewskiej wydzielił nową parafię dopiewską. 
Oryginalny, "pałaco-zamek", udający warowną rezydencję, neogotycki, jednak ze zdobieniami secesyjnymi. Powstał w 1900 r. dla ówczesnego właściciela wsi, Hansa von Treskowa, o czym świadczy herb umieszczony nad głównym wejściem. Złożony z wielu przylegających do siebie brył, nad którymi góruje umieszczona centralnie masywna wieża. Remontowany w 2004 r., leży nad brzegiem jeziora i jest otoczony parkiem. Obecnie w rękach prywatnych - restauracja i hotel.
Szkoła powstała 3 kwietnia 1876 r. Od 1972 r. mieści się w dwóch budynkach. W tym oddanym do użytku w 1972 r. znajduje się obecne Gimnazjum (dawniej Szkoła Podstawowa). Od 31 maja 1986 r. szkoła nosi imię Janusza Korczaka, a od 1997 r. posiada swój sztandar.
Był twórcą terminu wyobraźnia socjologiczna, który rozwinął w książce z 1959 r. pod tym samym tytułem, uznawanej za jedną z najbardziej wpływowych publikacji w socjologii XX wieku. Za pomocą tego pojęcia chciał poszerzyć spojrzenie jednostek na rzeczywistość, zazwyczaj ograniczone do najbliższego kręgu społecznego. Twierdził, że socjologia powinna skoncentrować się na analizie związków ludzkich biografii z historią społeczeństw w celu zrozumienia istoty oddziałujących na jednostki struktur społecznych w danym miejscu i czasie. Wyobraźnia socjologiczna to perspektywa poznawcza umożliwiająca przekroczenie ograniczonego, indywidualnego doświadczenia biograficznego ("osobiste troski") i ujęcie go w kategoriach procesów społeczno-historycznych o ponadindywidualnym charakterze ("publiczne problemy").
W XIX w. przez Petrykozy poprowadzono linię kolejową (odcinek Opoczno – Końskie). Po I wojnie światowej w 1919 r. zbudowano tartak istniejący do dziś (obecnie ma status zakładu pracy chronionej). W czasie okupacji hitlerowskiej działali tu partyzanci Armii Krajowej, m.in. Witold Kucharski ps. Wicher i Ludwik Lucjan Zieliński ps. Brzeszczot.
Ahimsa to polska grupa sceny niezależnej powstała w 1989 r. w Warszawie, nazwa pochodzi od odmiany filozofii hinduistycznej. Założycielami zespołu byli Tomek Grewiński (instrumenty perkusyjne) i Tomek Sierajewski (gitara), wkrótce do zespołu dołączył brat Grewińskiego, Mirosław Grewiński (gitara basowa). Przez dłuższy okres zespół poszukiwał wokalisty, jeden z przejściowych nabytków Paweł Krawczyk został następnym gitarzystą grupy. Dopiero w 1993 r. do zespołu przyłączył się na stałe wokalista Andrzej Mazurowski. Zespół wziął udział w Przystanku Woodstock i często koncertował za granicą. Autorką niektórych tekstów grupy jest Kayah, była życiowa partnerka Tomka "Tomika" Grewińskiego. Obecnie jest on jej managerem. Z kolei, Paweł Krawczyk gra obecnie w zespole Hey, a Tomek Sierajewski w zespołach Elvis Deluxe i The Black Tapes. Andrzej Mazurowski w latach 1997-2008 był dziennikarzem TVP. Pracował m.in. dla Panoramy, Teleexpressu i Monitora Wiadomości.
W styczniu 1923 został skierowany do Wyższej Szkoły Kawalerii (Advanced Cavalery School) w Ford Riley, którą ukończył w czerwcu. We wrześniu zaczął uczęszczać na kurs w Szkole Dowództwa i Sztabu Generalnego w Leavenworth, który ukończył w czerwcu 1924 z wyróżnieniem. Po ukończeniu edukacji trafił do I Korpusu w Bostonie. W marcu 1925 został przeniesiony na Hawaje, gdzie poznał Omara N. Bradleya. W trakcie tej służby napisał do Departamentu Stanu o zagrożeniu, jakie może stanowić Japonia, ostrzegając, że Pearl Harbor jest narażone na nagły atak bez wypowiedzenia wojny, który może być przeprowadzony przez samoloty startujące z lotniskowców. W lipcu 1934 został przeniesiony do 5. Pułku Kawalerii w Forcie Clark w Teksasie i awansował do stopnia pułkownika. W listopadzie 1937 r. kolejny raz trafił do 3. Pułku Kawalerii w Forcie Myer, tym razem już jako jego dowódca. Po ataku Niemiec hitlerowskich na Polskę przekonał Kongres o potrzebie stworzenia nowoczesnych oddziałów pancernych. Otrzymał promocję na generała i został dowódcą brygady zmechanizowanej, która wkrótce powiększyła się do rozmiarów dywizji i otrzymała nazwę 2. Amerykańskiej Dywizji Pancernej.
Największą miejscowością, będącą zarazem siedzibą organów gminy (burmistrza i rady gminy), jest miasto Stęszew. Największą wsią w gminie jest Strykowo (ponad 1000 mieszkańców). Miejscowością, która niegdyś posiadała prawa miejskie jest wieś Modrze. Po wybudowaniu linii kolejowej z Poznania do Grodziska Wielkopolskiego w 1905 r. Modrze utraciło znaczenie na rzecz Strykowa.
Ukończył gimnazjum w Krzeszowicach, liceum w Katowicach a w 1953 r. PWST w Krakowie. Aktor Teatru Wybrzeże w Gdańsku (1953–1955 i 1958–1960), teatrzyku studenckiego Bim-Bom wraz ze Zbigniewem Cybulskim (1955–1958), Teatru Ateneum w Warszawie (1960–1963), kabaretów Dudek i Wagabunda (1963–1966), Teatru Komedia (1966–1969). Często występował w Telewizji Polskiej w programach estradowych, satyrycznych, a także w Teatrze Telewizji.
W 1649 r. powstało tu "Bractwo Kurkowe", w II poł. XIX w. – gniazdo Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół", a w 1922 r. – Szamotulski Klub Sportowy, który pod nazwą Sparta Szamotuły działa do dziś z sekcją piłki nożnej. Klub "Sparta" wykorzystuje obiekty Szamotulskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji (m.in. 2 boiska piłkarskie, płyta treningowa, hala "Wacław", basen kąpielowy, kryta pływalnia i korty tenisowe). W Szamotułach ma swą siedzibę szkółka piłkarska MSP Szamotuły. W lipcu 2006 w mieście odbywały się mecze fazy grupowej Mistrzostw Europy U-19 w piłce nożnej. W Szamotułach działają też dziecięcy klub sportowy MKS Szamotuły oraz drużyna seniorów Sparta Szamotuły, które niedawno się połączyły i stanowią jedną całość.
Posiadłość często zmieniała właścicieli. Przez kilka lat po wojnie mieścił się tu PGR, a w 1955 r. majątek przekazano Akademii Rolniczej w Szczecinie, która utworzyła tu Rolniczy Zakład Doświadczalny. Od 2005 r. w pałacu (zwanym oficjalnie dworem) znajduje się, należący do ZUT, Ośrodek Szkoleniowo-Badawczy w Zakresie Energii Odnawialnej.
Dolina Batyżowiecka oraz pobliskie Dolina Stwolska i Dolina Wielkiej Huczawy zostały przekazane przez króla w 1264 r. "comesowi" Botyzowi, od którego to wzięła się nazwa miejscowości Batyżowce i licznych obiektów w Tatrach. Jako tzw. państwo batyżowieckie tereny te należały później do rodziny Máriássych – aż do roku 1897, kiedy to prawie całe zostały wykupione przez Christiana Hohenlohego. Wyjątkiem była górna część Doliny Batyżowieckiej, przejęta w 1901 r. przez państwo węgierskie. Wszystkie dobra Hohenlohego po południowej stronie Tatr zakupiło państwo czechosłowackie w roku 1928. Dziś cały ten obszar należy do TANAP-u, a tereny pomiędzy Magistralą Tatrzańską a Drogą Wolności stanowią rezerwat ścisły.
Rząd Bolesława Bieruta – rząd pod kierownictwem premiera Bolesława Bieruta (dotychczasowego Prezydenta RP i przewodniczącego KC PZPR), desygnowanego na Prezesa Rady Ministrów 20 listopada 1952 r. przez Sejm PRL I kadencji, po ustąpieniu dotychczasowego rządu Józefa Cyrankiewicza. 21 listopada 1952 r. Sejm powołał rząd w składzie zaproponowanym przez Bieruta. W skład Rady Ministrów weszło 39 członków: premier, 8 wicepremierów i 30 ministrów. Cztery ministerstwa pozostały nieobsadzone.
Rząd istniał do 20 lutego 1957 r., kiedy premier Cyrankiewicz złożył dymisję gabinetu Sejmowi II kadencji. W składzie Rady Ministrów następowały duże zmiany: spowodowane odwołaniem Bieruta w 1954 r. oraz wydarzeniami Października 1956 r.
Dolina Stwolska od dawna była znana myśliwym ze Stwoły i innych miejscowości. Pierwszymi znanymi turystami, którzy przebyli górną część doliny, byli Alexander Münnich i jego towarzysze w 1874 r. Zimą prawdopodobnie pierwsi byli tu Ernst Dubke oraz przewodnicy Johann Breuer i Johann Franz senior 14 lutego 1906 r.
W latach 1979 - 1981 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a po studiach rozpoczętych w roku 1982 ukończył w 1987 ekonomię na Uniwersytecie Kilońskim (Niemcy). W roku 1981 wraz z czterema studentami z Niemiec (RFN), Austrii oraz Węgier założył Europejskie Stowarzyszenie Studentów Prawa (ELSA), które obecnie zrzesza około 30 tys. studentów prawa i młodych prawników z 220 uniwersytetów z 41 krajów Europy. W latach 1988-1991 pracownik naukowy w Institut fuer Weltwirtschaft w Kilonii. Był doradcą Leszka Balcerowicza od grudnia 1989 do grudnia 1991. W 1990 roku w wieku 30 lat został powołany na stanowisko prezesa Polskiego Banku Rozwoju SA. W listopadzie 1995 r. odszedł z PBR i objął posadę w Banku Rozwoju Eksportu SA. BRE Bankiem kierował od maja 1998 roku do listopada 2004 roku. Wcześniej był wiceprezesem (od lutego 1996 roku) i pierwszym wiceprezesem (od maja 1997 roku) tego banku. Od stycznia 2002 do listopada 2004 członek Zarządu Regionalnego Commerzbank AG (Frankfurt) odpowiedzialny za całość operacji w Europie Centralnej i Wschodniej. Od 1999 roku związany z Grupą ITI jako członek Rady Dyrektorów, od stycznia 2005 pełni funkcję jej Prezesa i Dyrektora Generalnego. Aktywny uczestnik World Economic Forum. W latach 2004 - 2007 Prezes Polsko-Niemieckiej Izby Przemysłowo-Handlowej. Od 2007 Wiceprezydent PKPP "Lewiatan". Członek Polskiej Rady Biznesu. Od 2005 roku zasiada w Radzie Nadzorczej TVN SA, a od 2007 roku pełni funkcję jej Przewodniczącego. W czerwcu 2012 został powołany do Rady Nadzorczej (Verwaltungsrat) szwajcarskiej Grupy Stadler Rail, europejskiego producenta pojazdów szynowych. Członek rad nadzorczych firm krajowych i zagranicznych.
Dolina jest otwarta w kierunku południowym, o dość wąskiej i zalesionej części dolnej, wyżej krajobraz zmienia się na alpejski. W 1906 r. Walery Eljasz-Radzikowski pisał o niej: "„...dolina ta wybija się na czoło, należy w ogóle do najbardziej tatrzańskich, jeśli tak powiemy, zjawisk w Tatrach”."
Od najdawniejszych czasów właścicielami doliny był ród Máriássych z Batyżowiec. W latach 1897-98 część doliny kupił Christian Hohenlohe i dołączył do swojego rezerwatu myśliwskiego. W 1928 r. teren doliny wykupił rząd Czechosłowacji i przeznaczył na zalążek TANAP-u. Niegdyś dolina była wypasana, w XIX w. wypasano tutaj głównie woły. W 1879 r. Walery Eljasz-Radzikowski pisał o ścieżkach wydeptanych ku Żabim Stawom przez woły. Penetrowali ją poszukiwacze skarbów, a Ludwik Zejszner w 1855 r., pisząc o płatach śniegu w Dolinie Hińczowej, dodał: „"pod którymi lud prawi, że leżą bogate żyły złota”". Prowadzono też w niektórych miejscach prace górnicze (m.in. w Grani Baszt).
20 stycznia 1974 r. o godz. 10.40 w Dolinie Mięguszowieckiej wydarzyła się największa jak do owej pory katastrofa lawinowa w Tatrach. Żlebem spod Przełęczy nad Skokiem w Grani Baszt zeszła potężna lawina, która przewaliła się przez Mięguszowiecki Potok i wdarła 140 m na przeciwległy stok, wspinając się na niego z rozpędu aż 44 m w górę. Na stoku tym, na śnieżnym pólku trenowali z instruktorem uczestnicy kursu narciarskiego ze słowackiego Technikum Budowlanego. Lawina przysypała 24 z nich. Dzięki błyskawicznej akcji ratunkowej (było to tylko 400 m od schroniska nad Popradzkim Stawem) udało się odgrzebać spod śniegu 11 płycej przywalonych. W ciągu następnych godzin i kilku dni liczne zespoły ratunkowe (z pomocą przyszło również wojsko) odgrzebały ciała 10 uczestników kursu; wśród nich nauczyciela z 12-letnim synem. Pies wskazał miejsce, gdzie po 5 godzinach od zejścia lawiny wydobyto żywego 18-latka przywalonego metrową warstwą śniegu. Ciała dwóch uczniów udało się znaleźć dopiero wiosną po stopieniu się śniegu.
Papież Paweł VI wydał w 1967 r. konstytucję apostolską "Indulgentiarum Doctrina", w następnym roku uzupełniony przez zawierający szczegółowy wykaz odpustów "Enchiridion Induldentiarum". Zniesiono miary czasu odpustów cząstkowych: „Co do odpustu cząstkowego pominięto dawne określenie dni i lat, a wyszukano nową formę czyli miarę, wedle której bierze się pod uwagę samą czynność wiernego, spełniającego dzieło ubogacone odpustem.” Uzasadnieniem jest fakt, iż czas jest właściwością rzeczywistości ziemskiej i trudno o nim mówić w przypadku czyśćca. Konstytucja mówi natomiast o wielkości odpustu cząstkowego, „tym większej, im większa jest miłość działającego i wartość dzieła.”
Jest to komiksowa opowieść oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia mieszkających w Nowym Jorku Arta Spiegelmana oraz jego ojca – Władka Szpigelmana, polskiego Żyda, który ocalał z Holocaustu, ale okupił to znacznymi zmianami w swoim charakterze. Trudna osobowość Władka zawsze powodowała liczne komplikacje pomiędzy nim a jego synem Artiem – młodym rysownikiem, mającym za sobą pobyt w zakładzie psychiatrycznym. Poprzez realizację komiksu i wywiady z ojcem młody Art stara się zrozumieć historię swojego ojca oraz jego życiowe postępowanie, które doprowadziło do tak wielu konfliktów w przeszłości. Samobójstwo żony Władka i matki Artiego – Andzi w USA w 1968 roku na skutek powracających w jej głowie koszmarów wojny przeżytej w Polsce, utrata całej licznej rodziny podczas II wojny światowej (w tym starszego syna – Rysia), lata (od marca 1944 r. do stycznia 1945 r.) spędzone w obozie koncentracyjnym w Auschwitz uczyniły z Władka człowieka nieufnego wobec świata i ludzi, oszczędnego do granic chorobliwego skąpstwa, nieprzyjemnego dla bliskich i stale doszukującego się spisku w działaniach drugiej żony – Mali. Wspólne rozmowy ojca z synem stają się jednak podstawą do uporządkowania skomplikowanych relacji między nimi oraz próbą przedstawienia czasów Holocaustu z punktu widzenia jednostki.
ż kilka lat po otwarciu nowego obiektu, podczas meczu Szkocja – Anglia, rozgrywanego 5 kwietnia 1902 r. w ramach British Home Championship miała miejsce pierwsza wielka tragedia ("First Ibrox disaster"), w wyniku której śmierć poniosło 25 osób, a 517 zostało rannych. Jak wykazało dochodzenie, zawalenie się drewnianej konstrukcji Trybuny Zachodniej spowodowane było jej uszkodzeniem wskutek obfitych opadów deszczu w noc poprzedzającą mecz.
W pierwszych trzech sezonach działalności w nowej roli (1899–1902) Wilton za każdym razem prowadził swój zespół do końcowego triumfu w rozgrywkach ligowych. Kolejne lata upłynęły jednak pod znakiem wyraźnej dominacji lokalnego rywala, który sześciokrotnie zdobywał najważniejsze krajowe trofeum, w związku z czym „The Gers” na kolejny tytuł musieli czekać aż do roku 1911. Niepowodzenia w walce o mistrzostwo zostały częściowo zrekompensowane zdobytym w 1903 r. czwartym w historii klubu Pucharem Szkocji, po pokonaniu Hearts (1:1, 0:0, 2:0).
Mistrzostwo Szkocji z 1911 roku zapoczątkowało okres trzyletniej dominacji Rangers na froncie ligowym, a kolejne triumfy przypadły na sezony 1917/1918 i 1919/1920, w którym „The Gers” rekordowo, 106 razy wpisywali się na listę strzelców. Jak się później okazało, sukces z tamtego roku był ostatnim, ósmym pod wodzą Wiltona. 2 maja 1920 r. menadżer Rangers, w wieku 54 lat uległ śmiertelnemu wypadkowi, tonąc podczas żeglugi u zachodnich wybrzeży Szkocji, niedaleko Gourock. 
Wskutek wybuchu II wojny światowej rozgrywki piłkarskie w całym kraju zostały zawieszone 2 września 1939 r. Przez sześć lat odbywały się jedynie lokalne zawody piłkarskie, które choć niezaliczane do oficjalnych klubowych osiągnięć, zakończyły się sukcesem Rangers, którzy triumfowali w 1940 r. w Emergency War League i Emergency War Cup, a także sześciokrotnie triumfowali w Southern League i czterokrotnie w Southern League Cup.
Wznowienie oficjalnych rozgrywek w Szkocji w 1946 r. było zarazem inauguracją nowego turnieju – Pucharu Ligi Szkockiej, który odtąd regularnie pojawiał się w kalendarzu szkockich zespołów i był okazją do wywalczenia potrójnej korony, czyli tzw. Treble. Pierwsze tego typu osiągnięcie Rangers zanotowali w sezonie 1948/1949, gdy w Scottish League Division A jednym punktem okazali się lepsi od Dundee, a w finałach krajowych pucharów pokonali Clyde (4:1) i Raith Rovers (2:0).
Latem 1947 r. doszło natomiast do sporych zmian organizacyjnych w klubie. Amatorskiemu wówczas zarządowi, w skład którego wchodzili głównie byli piłkarze Rangers, przewodniczył James Bowie. Zasugerował on wtedy 71-letniemu już Struthowi, by opuścił stanowisko menadżera, dając tym samym szansę młodszym. Po tych szokujących dla wielu słowach Bowie został usunięty ze struktur zarządczych i nigdy więcej nie pojawił się już na Ibrox.
Wcześniej, bo już w premierowym powojennym sezonie, „The Gers” skutecznie obronili wywalczony w 1939 r. mistrzowski tytuł i łącznie w pierwszych siedmiu latach po przymusowej przerwie cztery razy sięgali po najwyższe ligowe laury, również czterokrotnie zdobyli Puchar Szkocji i dwukrotnie Puchar Ligi. Szczególnie wyjątkowym było zdobycie mistrzostwa w roku 1953, kiedy to wyrównanie na kwadrans przed końcem ostatniego w sezonie pojedynku dało punkt, który pozwolił na zrównanie się z ekipą Hibernianu i wyprzedzenie jej stosunkiem bramkowym (wówczas przy równej liczbie zdobytych punktów decydowała nie różnica w zdobytych i straconych golach, ale ich iloraz).
Sezon 1953/1954, który Rangers zakończyli bez sukcesu, zajmując dopiero czwarte miejsce w rozgrywkach ligowych, okazał się ostatnim w roli menadżera dla Strutha. Ze swojego stanowiska zrezygnował 15 czerwca 1954 r. 34 lata jakie spędził na ławce trenerskiej uczyniły go najdłużej pracującym i najbardziej utytułowanym szkoleniowcem w historii klubu, z którym wywalczył kilkadziesiąt różnych trofeów, wśród nich 18 krajowych mistrzostw i 10 Pucharów Szkocji. Struth wsławił się również swoim ogromnym przywiązaniem do dyscypliny u zawodników, od których wymagał określonych standardów zachowań, również poza boiskiem czy też odświętnego ubioru, których nieodzownym elementem było nakrycie głowy – melonik. 
W kolejnych sezonach Rangers spisywali się znacznie lepiej na arenie międzynarodowej, docierając do fazy półfinałowej (1959/1960, rekordowa porażka w dwumeczu z Eintrachtem Frankfurt 4:12) i ćwierćfinałowej (1961/1962 i 1964/1965) najbardziej prestiżowych rozgrywek klubowych na świecie, a także dwukrotnie wystąpili w decydujących meczach Pucharu Zdobywców Pucharów – w 1961 r. (porażka z Fiorentiną 0:2 i 1:2) i 1967 r. (0:1, po dogrywce z Bayernem Monachium). 
Udane reprezentowanie kraju na europejskich stadionach nie przełożyło się jednak na dalsze sukcesy w rodzimych rozgrywkach. Od czasu wspomnianej potrójnej korony „The Gers” zapisali na swoje konto tylko dwa trofea – Puchar Ligi z 1965 r. i Puchar Szkocji wywalczony rok później. Dopiero piąta pozycja w lidze, poprzedzająca dwa tytuły wicemistrzowskie, połączona z początkiem wyraźnej dominacji na krajowym podwórku ekipy Celticu sprawiły, że gdy lokalny rywal rozgrywał jesienią 1967 roku w Ameryce Południowej mecze o miano najlepszej drużyny świata władze klubu zaoferowały 58-letniemu Symonowi stanowisko menadżera generalnego i tym samym odsunięcie go od bezpośredniego kierowania zespołem. 1 listopada tego samego roku propozycja ta została przez niego odrzucona, co poskutkowało jego natychmiastowym zwolnieniem i mianowaniem nowym szkoleniowcem Rangers Davida White'a, dotychczasowego asystenta Symona.
Na arenie europejskiej w latach 1967–1969 „The Gers” występowali w mającym niższą rangę Pucharze Miast Targowych i docierali do fazy ćwierćfinałowej oraz półfinałowej, za każdym razem ulegając późniejszemu triumfatorowi – odpowiednio Leeds United i Newcastle United. Jako finaliści Pucharu Szkocji z 1969 r. Rangers wystartowali w kolejnym sezonie w Pucharze Zdobywców Pucharów, ale zostali wyeliminowani przez drużynę Górnika Zabrze, dwukrotnie przegrywając 1:3. 27 listopada 1969 r., dzień po rewanżowym starciu, White otrzymał wypowiedzenie, a tymczasowym menadżerem mianowano Williego Thorntona.
Wszelkie osiągnięcia sportowe z tego sezonu zostały jednak zepchnięte na dalszy plan z powodu wydarzeń, jakie miały miejsce 2 stycznia 1971 r. Tego dnia na Ibrox rozgrywano tradycyjne, noworoczne Old Firm Derby. Gdy w 90. minucie meczu Celtic za sprawą Jimmy'ego Johnstone'a objął prowadzenie część fanów „The Gers” zaczęła opuszczać trybuny Ibrox. Wówczas, na sekundy przed końcowym gwizdkiem, Colin Stein doprowadził do wyrównania, ustalając wynik spotkania na 1:1. W tym czasie upadek dziecka pośród tłumu wychodzącego ze stadionu schodami nr 13 spowodował, że ludzie zaczęli się wzajemnie tratować. Naporu nie wytrzymały barierki i ogromny ścisk przyczynił się do zablokowania dróg oddechowych, a w konsekwencji śmierci 66 kibiców. Wydarzenia z tamtego popołudnia, znane pod nazwą Ibrox disaster, zapoczątkowały szereg zmian na stadionie Rangers, a podczas jego gruntownej modernizacji wzorowano się na obiekcie Borussi Dortmund – Westfalenstadion.
Tydzień po zdobyciu Pucharu Zdobywców Pucharów z funkcji menadżera niespodziewanie zrezygnował Waddell i postanowił zająć miejsce w zarządzie, a dotychczasowe stanowisko przekazał swojemu doradcy – Jockowi Wallace'owi, który oficjalnie nowym szkoleniowcem został 31 maja 1972 r.
Mimo że w kolejnym sezonie „The Gers” nie zanotowali większych sukcesów, a w rozgrywkach ligowych uplasowali się na najniższym stopniu podium, to rok później piłkarze prowadzeni przez Wallace'a przerwali trwającą blisko dekadę dominację „The Bhoys” i po jedenastu latach zdobyli Mistrzostwo Szkocji, zdecydowanie wyprzedzając ekipy Hibernianu i Celticu. Sezon 1974/1975 był zarazem ostatnim, w którym szkocka ekstraklasa liczyła osiemnaście zespołów. Od 1975 r. nosiła ona miano Scottish Premier Division i uczestniczyła w niej już tylko dziesiątka najlepszych drużyn w kraju. W pierwszych zawodach rozgrywanych w nowej formule ponownie bezkonkurencyjni okazali się zawodnicy z Ibrox, którzy dodatkowo wywalczyli Puchar Szkocji (3:1 z Hearts) i Puchar Ligi (1:0 z Celtikiem), kompletując tym samym trzecią w historii potrójną koronę.
W wyniku zamieszek na Heysel z maja 1985 r. i zawieszenia jakie nałożyła UEFA na kluby Football League First Division, nowy menadżer miał ułatwione zadanie w realizacji swojego celu, jakim było zbudowanie swojego zespołu w oparciu o angielskich, a nie jak dotychczas, jedynie szkockich zawodników. Już pierwszego lata pod wodzą Sounessa na Ibrox trafiło kilku graczy zza południowej granicy, na czele z reprezentantami kraju Chrisem Woodsem (pomiędzy 29 listopada 1986 r. a 31 stycznia 1987 r. nowo pozyskany bramkarz ustanowił brytyjski rekord 1196 minut bez straconej bramki ) i Terrym Butcherem, a premierowy dla nich sezon 1986/1987 zakończył się zdobyciem pierwszego od dziewięciu lat Mistrzostwa Szkocji oraz Pucharu Ligi Szkockiej, po finałowej wygranej 2:1 nad Celtikiem. 
Pomimo kolejnych głośnych transferów z 1987 r. (m.in. Richard Gough, Ray Wilkins, Trevor Francis czy Mark Walters) i stale słabnącej siły New Firm „The Gers” rozczarowali w rozgrywkach ligowych, nie zdołali obronić tytułu i ostatecznie zajęli trzecią pozycją, przegrywając nie tylko z Celtikiem, ale i z Hearts. W Pucharze Mistrzów drużyna z Ibrox zanotowała najlepszy od dziewięciu lat wynik, dochodząc do fazy ćwierćfinałowej (porażka w dwumeczu 2:3 ze Steauą Bukareszt), a ponownym sukcesem zakończył się start w League Cup, gdzie Rangers zwyciężyli w decydującym pojedynku Aberdeen (3:3, 5:3 w rzutach karnych).
23 listopada 1988 r. nowym właścicielem Rangers został David Murray, kupując od Lawrence'a Marlborough za 6 milionów funtów większościowe udziały, a w czerwcu następnego roku mianował się prezesem, zastępując na tym stanowisku Holmesa. Od początku swojego panowania na Ibrox Murray zaskakiwał wielu kibiców i obserwatorów swoimi działaniami, a jednym z najbardziej szokujących posunięć było pozyskanie już po kilku tygodniach Mo Johnstona – byłego gracza Celticu i pierwszego od kilkudziesięciu lat otwartego wyznawcy religii rzymskokatolickiej do mającego protestanckie tradycje Rangers. Tylko w pierwszym dziesięcioleciu władania szkockim klubem nowy właściciel przeznaczył na wzmocnienia składu i rozwój infrastruktury przeszło 140 milionów funtów i to właśnie w tych działaniach eksperci doszukują się genezy kryzysu finansowego Rangers.
W sezonie 1990/1991 głównym rywalem Rangers w walce o mistrzostwo Szkocji był Aberdeen. 16 kwietnia 1991 r., gdy liga wkraczała w decydującą fazę, rezygnację złożył Souness, który postanowił pomóc swojemu byłemu klubowi – Liverpoolowi. Murray, w podziękowaniu za pracę jaką Szkot wykonał dla Rangers, pozwolił mu odejść do Anglii, a trzy dni później nowym menadżerem ogłosił Waltera Smitha, asystującemu do tej pory byłemu szkoleniowcowi. Ostatnim trofeum wywalczonym za kadencji Sounessa był Puchar Ligi zdobyty w listopadzie 1990 r. po finałowej wygranej 2:1 nad Celtikiem.
Choć w sezonie 1997/1998 nowo pozyskany Włoch Marco Negri strzelał gole w każdym z pierwszych dziesięciu meczów (zdobywając wówczas 23 bramki), to ogłoszona w lutym decyzja Waltera Smitha o planowanym opuszczeniu klubu po zakończeniu rozgrywek oraz marcowe odejście Gascoigne'a miały znaczący wpływ na obniżkę formy zespołu. Pomimo wygranej nad Celtikiem na cztery kolejki przed końcem sezonu, co pozwoliło objąć pozycję lidera, w trzech następnych spotkaniach „The Gers” dwukrotnie przegrywali, w tym z Kilmarnock po bramce z 90. minuty, która pozwoliła lokalnemu rywalowi na przypieczętowanie tydzień później mistrzowskiego tytułu. W Pucharze Szkocji klub przegrał 1:2 z Hearts, przez co był to pierwszy od dwunastu lat sezon bez zdobytego trofeum (z Pucharu Ligi piłkarzy z Ibrox wyeliminowało w ćwierćfinale Dundee United). Zapowiedziane wcześniej odejście Smitha ostatecznie nastąpiło 31 maja 1998 r. Dzień później jego następcą mianowano pierwszego w historii klubu zagranicznego menadżera – Holendra Dicka Advocaata.
Rangers naprzemiennie używają obecnie dwóch herbów. Pierwszy z nich, przedstawiający splecione ze sobą litery R, F i C (pochodzące od pełnej nazwy klubu), pojawił się już w 1872 r., a po zakończeniu sezonu 2002/2003, w którym „The Gers” wywalczyli swoje 50. Mistrzostwo Szkocji, nad herbem umieszczono pięć złotych gwiazdek, z których każda miała symbolizować dziesięć tytułów. Począwszy od 1968 r. widnieje on na klubowych strojach.
Rangers posiada jedno z najsilniejszych na świecie zaplecze kibicowskie, a średnia frekwencja na ligowych spotkaniach rozgrywanych na własnym stadionie (w sezonie 2011/2012: 46 324) regularnie mieści się w pierwszej dwudziestce na liście europejskich klubów z najwyższą liczbą widzów. Kibice „The Gers”, zwani niekiedy Bluenoses bądź Bears, są autorami wielu rekordów, między innymi najwyższej frekwencji na brytyjskim meczu ligowym (118 567 z Celtikiem, 2 stycznia 1939 roku), spotkaniu towarzyskim (104 679 z Eintrachtem Frankfurt, 17 października 1961 r.), meczu pucharowym niebędącym finałem (143 470 z Hibernianem, 27 marca 1948 r.) czy też ligowym pojedynku na czwartym poziomie rozgrywek (49 913 ze Stirling Albion, 8 grudnia 2012 r.).
Już po niespełna trzech latach na stadionie doszło do pierwszej katastrofy, w której zginęło 26 osób, a 517 doznało uszczerbku na zdrowiu. Druga tragedia, ze stycznia 1971 r., pochłonęła 66 ofiar i raniła ponad 200 kibiców. Wydarzenia te, które przeszły do historii jako Ibrox Disasters, doprowadziły do gruntownej modernizacji stadionu, nadzorowanej przez Williama Waddella. Po wielu latach przebudowy obecny wygląd obiektu Rangers uzyskano w 1997 roku, kiedy oficjalnie zmieniono jego nazwę na Ibrox Stadium. Efekt tych prac doceniła UEFA, przyznając mu maksymalną notę "pięciu gwiazdek", która następnie została zastąpiona przez Kategorię Elite. Po kolejnych modyfikacjach w ocenie stadionów Ibrox zajmuje obecnie miejsce na liście obiektów najwyższej, Kategorii 4. 
25 października 2012 z koryta starorzecza Warty (niedaleko miejscowości Warta, woj. łódzkie) wydobyto czołg Valentine Mk IX z czasów II wojny światowej. Okoliczni mieszkańcy od dawna opowiadali historię o zatopionym w starym korycie rzeki Warty czołgu. W styczniu 1945 r. pod pojazdem załamał się lód i maszyna, należąca do Armii Czerwonej, utknęła w rzece na dziesięciolecia. Akcja wydobycia trwała dwa dni. Wrak był zatopiony w mule i dzięki prawie beztlenowemu środowisku czołg zachował się w idealnym stanie. Po wydobyciu obracały się koła i gąsienice. Do czasów obecnych zachowało się kilkanaście egzemplarzy czołgu Valentine różnych wersji, z czego zachowane są prawdopodobnie tylko 3 lub 4 egzemplarze tego czołgu które brały udział w działaniach bojowych podczas II wojny światowej, pozostałe to egzemplarze używane wyłącznie do szkoleń lub w celach doświadczalnych.
Nadrenia-Palatynat (niem. "Rheinland-Pfalz") – kraj związkowy w południowo-zachodnich Niemczech. Założony został w 1947 r. Stolicą kraju związkowego jest Moguncja.
Kraj związkowy został sformowany 30 sierpnia 1946 r. zarządzeniem francuskiego rządu wojskowego z krainy Palatynat i części Nadrenii. Powstanie nowego kraju związkowego zostało zatwierdzone podczas referendum 18 maja 1947 roku.
W końcu października 1939 r. w Warszawie zostaje powołana Tajna Organizacja Nauczycielska (TON) – jednocząca największy Związek Nauczycielstwa Polskiego oraz pięć innych organizacji nauczycielskich. Należało stworzyć konspiracyjny system nauczania oparty na całym społeczeństwie. Była to jedna z form walki z okupantem. TON początkowo objęła szkolnictwo powszechne, wkrótce powstały jednak komplety o programie szkoły średniej. Szybko ustalono zasady organizacyjne kompletu (liczbę uczniów i godzin nauki, stworzono tajne programy nauczania oraz zasady korzystania z lokali). Na podstawie tajnych programów uczono przede wszystkim zakazanych przedmiotów: języka polskiego, geografii i historii. Tajnym nauczaniem w zakresie szkoły podstawowej objęto w całej Polsce 1,5 miliona dzieci. Tajne komplety prowadzili profesorowie wyższych uczelni w Warszawie i Krakowie. Otwieranie nowych szkół zawodowych (za zgodą władz niemieckich), pomagało w zorganizowaniu tajnego nauczania na poziomie uniwersyteckim. Mogło się ono odbywać w lokalach tych szkół i korzystać z pomocy naukowych. Nauczanie w tajnych kompletach przynosiło wymierne efekty. Tysiące licealistów i studentów kontynuowało naukę i studia, zdawało maturę oraz uczyło się mowy ojczystej i historii.
Gdy te terytoria trafiły po 1941 r. pod władzę niemiecką – okupant niemiecki zlikwidował również i te szkoły. Po roku 1941 tajne nauczanie podjęły uniwersytety we Lwowie (Uniwersytet Lwowski) i w Wilnie (Uniwersytet Wileński). We Lwowie niemieccy okupanci pozwolili z czasem na częściowe reaktywowanie szkolnictwa wyższego, jednak na zasadzie wyższych szkół zawodowych ("Fachkurse"). Dzięki temu prowadzono wyższe kursy medyczne na dawnym Wydziale Lekarskim UJK [http://www.lwow.home.pl/lek/albert1.html] i kursy zawodowe na niektórych wydziałach Politechniki Lwowskiej. Zajęcia prowadzone w większości przez przedwojenną polską kadrę naukową stały na wysokim poziomie i z reguły absolwenci tych kursów uzyskiwali po wojnie nostryfikację swych dyplomów na polskich uczelniach.
Pod koniec XIX wieku Dolinka Smocza była odwiedzana częściej niż obecnie – wchodzono nią na Wysoką. Pierwszymi osobami znanymi z nazwiska, które odwiedziły to miejsce, byli Tytus Chałubiński i uczestnicy zorganizowanej przez niego 10 sierpnia 1876 r. wycieczki na Wysoką. Zimą dotarli do doliny jako pierwsi Ernst Dubke, Aladár Polnisch senior, Johann Breuer i Johann Franz senior 6 marca 1905 r.
Po przybyciu Carnapa, uważanego często za najwybitniejszego w tym gronie filozofa, Koło Wiedeńskie zostało skompletowane. W opublikowanym w 1929 r. manifeście podano nazwiska jego czternastu członków. Oprócz już wymienionych Carnapa, Feigla, Franka, Gödla, Hahna, Krafta, Mengera, Neuratha, Schlicka i Waismanna, należeli doń filozofowie Gustav Bergmann, Marcel Natkin, Theodor Radković i matematyk - siostra Hahna i druga żona Neuratha - Olga Hahn-Neurath. Po wyjeździe Bergmanna i Feigla do Stanów Zjednoczonych ich miejsca zajęli Bela von Juhos i Edgar Zilsel.
Członkowie Koła nawiązali współpracę z założonym w Berlinie w 1928 r. Towarzystwem Filozofii Empirycznej. Jego przywódcą był Hans Reichenbach (1891-1953), który - aby podkreślić pewne różnice poglądów - określał siebie mianem logicznego empirysty, Carnapa i jego kolegów nazywając logicznymi pozytywistami. Wśród berlińskich empirystów znajdował się Carl Gustav Hempel (ur. 1905), który odebrał wykształcenie z matematyki i fizyki. Do grupy należeli też logik Kurt Grelling i rozwijający teorii prawdopodobieństwa Richard von Mises.
W 1929 r. przyjechał do Warszawy Karl Menger, którego poruszyły osiągnięcia założonej na przełomie wieków przez Kazimierza Twardowskiego (1866-1938) szkoły lwowsko-warszawskiej w zakresie logiki i metodologii. Wkrótce potem do Wiednia pojechał Alfred Tarski, by w ramach prowadzonego przez Mengera kolokwium matematycznego przedstawić najważniejsze osiągnięcia logiczne własne i swych kolegów. Wkrótce potem Kazimierz Ajdukiewicz, Leon Chwistek, Kazimierz Leśniewski, Jan Łukasiewicz, Tadeusz Kotarbiński, Alfred Tarski i inni nawiązali z wiedeńskimi empirystami logicznymi stałą współpracę.
W 1895 r. Ernst Mach (1838-1916) objął na Uniwersytecie Wiedeńskim nowo utworzoną Katedrę Historii i Teorii Nauk Indukcyjnych. Gdy po wylewie krwi do mózgu zrezygnował z pracy na uczelni, jego miejsce zajął w 1902 r. fizyk i filozof Ludwig Boltzmann (1844-1906), który zmienił jednak nazwę katedry aby nie wygłaszać wykładu inauguracyjnego na cześć swojego poprzednika, a filozoficznego wroga.
W 1907 r. w czwartkowe wieczory w jednej z wiedeńskich kawiarni zaczęła odbywać regularne spotkania grupa młodych naukowców i filozofów, wśród których na plan pierwszy wysunęli się fizyk Philipp Frank (1884-1966), znany matematyk Hans Hahn (1879-1934) i ekonomista Otto Neurath (1882-1945). Przejęci byli kryzysową sytuacją, w jakiej na początku dwudziestego wieku znalazła się fizyka, a jeszcze bardziej znaczeniem rewolucji w fizyce zapoczątkowanej ogłoszeniem przez Einsteina szczególnej teorii względności. Załamanie się mechanicystycznego obrazu świata, stanowiącego od dwóch stuleci wzorzec naukowości, wielu uznało za klęskę nauki w ogóle: okazała się ona użytecznym technicznie narzędziem, ale nie prawdziwą wiedzą o świecie. Wspomniani młodzi myśliciele usiłowali w tej sytuacji sformułować zasady nowej filozofii nauki, w której świetle fizyka zachowałaby prawo do miana wiedzy, a osiągnięcia Einsteina jawiłyby się jako postęp poznawczy w stosunku do fizyki klasycznej. Źródła inspiracji znaleźli w pismach Macha (krytyka wyjaśniania jako redukcji do procesów mechanicznych, radykalny empiryzm) i Poincarégo ("Był on dla nas niczym Kant uwolniony od pozostałości średniowiecznej scholastyki i naoliwiony współczesną nauką" (Frank 1950, Wstęp, § 4)), a także Duhema ("W fizyce niemożliwe jest experimentum crucis"), Hilberta (ujęcie aksjomatów jako "ukrytych definicji") oraz w filozoficznych i metodologicznych uwagach Einsteina. Żywo dyskutowali też zagadnienia moralne, religijne i polityczne.
Dało to początek nieformalnej grupie, która w 1922 r. zaprosiła do Wiednia Moritza Schlicka (1882-1936) aby objął na uniwersytecie wspomnianą katedrę po Machu i Boltzmannie, przemianowaną tym razem na Katedrę Filozofii i Historii Nauk Indukcyjnych. Wkrótce po przybyciu Schlick zaczął w czwartkowe wieczory prowadzić seminarium, wokół którego w ciągu następnych kilku lat uformowała się grupa określana mianem Koła Wiedeńskiego. Wielu jej członków nie było profesjonalnymi filozofami, zaś filozofowie w większości mieli pozafilozoficzne wykształcenie. Do najaktywniejszych należeli początkowo, obok wspomnianych już Hahna, Neuratha i Schlicka, historyk Victor Kraft, prawnik Felix Kaufmann, matematyk Kurt Reidemeister i dwóch studentów, Friedrich Waismann (1896-1959) i Herbert Feigl (1902-19..). Często przyjeżdżał do Wiednia pracujący na Uniwersytecie Karola w Pradze wspomniany już Frank, luźniej z Kołem związany był matematyk Karl Menger, a także słynny później logik Kurt Gödel (1906-1978).
Moritz Schlick pochodził z bogatej pruskiej rodziny o nacjonalistycznych tradycjach. Studiował fizykę, doktorat na podstawie pracy o odbiciu światła w ośrodkach niejednorodnych, pisanej pod kierunkiem Maxa Plancka, uzyskał w Berlinie w 1906 r. Choć jego pracę o czasie i przestrzeni w fizyce współczesnej pochwalił sam Einstein, zdecydował się porzucić fizykę dla filozofii, którą wykładał na uniwersytetach w Rostocku i Kiel. Jego pierwsza książka filozoficzna była poświęcona poszukiwaniu szczęścia, rozgłos przyniosła mu natomiast ogłoszona w 1918 r. Allgemeine Erkenntnislehre (Ogólna teoria poznania).
W 1926 r. przybył do Wiednia Rudolf Carnap (1891-1970). Przyszedł na świat w rodzinie niemieckich tkaczy. Pracę nad doktoratem z fizyki przerwał mu wybuch wojny, którą spędził jako oficer na froncie. Doktorat z filozofii otrzymał w Jenie w 1921 r. na podstawie pracy o przestrzeni we współczesnej fizyce; był w tym czasie głęboko poruszony filozoficznym znaczeniem teorii względności. Jeszcze przed wojną uczęszczał na wykłady Gottloba Fregego z logiki, studiował też logiczne i epistemologiczne prace Bertranda Russella. Przed przybyciem do Wiednia oprócz kilku artykułów o czasie, przestrzeni i przyczynowości, napisał ogłoszony parę lat później Abriss der Logistik (Zarys logiki matematycznej, 1929). Wkrótce potem ukończył swoje pierwsze ważne dzieło filozoficzne, Der logische Aufbau der Welt (Logiczna budowa świata, 1928).
Po przybyciu Carnapa, uważanego często za najwybitniejszego w tym gronie filozofa, Koło Wiedeńskie zostało skompletowane. W opublikowanym w 1929 r. manifeście podano nazwiska jego czternastu członków; oprócz już wymienionych Carnapa, Feigla, Franka, Gödla, Hahna, Krafta, Mengera, Neuratha, Schlicka i Waismanna, należeli doń filozofowie Gustav Bergmann, Marcel Natkin, Theodor Radković i matematyk - siostra Hahna i druga żona Neuratha - Olga Hahn-Neurath. Gdy Bergmann i Feigl wyjechali do Stanów Zjednoczonych ich miejsca zajęli Bela von Juhos i Edgar Zilsel.
Rychło nawiązano współpracę z założonym w Berlinie w 1928 r. Towarzystwem Filozofii Empirycznej. Jego przywódcą był Hans Reichenbach (1891-1953), który - aby podkreślić pewne różnice poglądów - określał siebie mianem logicznego empirysty, Carnapa i jego kolegów nazywając logicznymi pozytywistami. Najwybitniejszą wśród berlińskich empirystów postacią okazał się Carl Gustav Hempel (ur. 1905), który odebrał wykształcenie z matematyki i fizyki. Do grupy należeli też logik Kurt Grelling i zasłużony dla rozwoju teorii prawdopodobieństwa Richard von Mises.
W 1929 r. przyjechał do Warszawy Karl Menger, którego bardzo poruszyły osiągnięcia założonej na przełomie wieków przez Kazimierza Twardowskiego (1866-1938) szkoły lwowsko-warszawskiej w zakresie logiki i metodologii. Wkrótce potem do Wiednia pojechał Alfred Tarski, by w ramach prowadzonego przez Mengera kolokwium matematycznego przedstawić najważniejsze osiągnięcia logiczne własne i swych kolegów. Wkrótce potem Kazimierz Ajdukiewicz, Leon Chwistek, Kazimierz Leśniewski, Jan Łukasiewicz, Tadeusz Kotarbiński, Alfred Tarski i inni nawiązali z wiedeńskimi empirystami logicznymi stałą współpracę.
Obok Macha decydujący wpływ na kształtowanie się filozoficznego programu Koła Wiedeńskiego wywarł Ludwig Wittgenstein (1889-1951), którego młodzieńcza praca Logisch-philosophische Abhandlung ukazała się w 1921 r., w rok później wydano ją wraz z równoległym przekładem angielskim jako Tractatus logico-philosophicus. Wkrótce członkowie kształtującego się Koła uznali, że w książce tej sformułowane zostały podstawowe zasady filozofii, jakiej poszukiwali. Ponoć prowadzone w roku 1926 studia nad tekstem przypominały w nastroju egzegezę pism objawionych. Tymczasem Wittgenstein porzucił uprawianie filozofii i przez parę lat pracował jako nauczyciel wiejski w Dolnej Austrii. Gdy przeniósł się do Wiednia Schlickowi udało się w 1927 r. nawiązać z nim kontakt. Przez kilka lat Schlick i Waismann spotykali się, początkowo w towarzystwie Carnapa i Feigla, z Wittgensteinem - nie były to spotkania dyskusyjne, raczej ich uczestnicy wysłuchiwali improwizowanych uwag autora Traktatu niczym, by użyć określeń ze wspomnień Carnapa, dzieła sztuki bądź boskiego objawienia.
W 1929 r. na cześć powracającego do Wiednia Moritza Schlicka (który po wykładach w Stanach Zjednoczonych odrzucił oferty pracy na tamtejszych uniwersytetach) wydano filozoficzny manifest: Wissenschaftliche Weltauffassung: Der Wiener Kreis (Naukowy światopogląd: Koło Wiedeńskie). Napisany przez Neuratha, przy pomocy Carnapa i Hahna, ten dwudziestostronicowy tekst poglądy samego Schlicka przedstawiał w dość krzywym zwierciadle; część członków Koła odniosła się do niego z dezaprobatą. Nigdy więcej podobnego manifestu nie sporządzono. (Ogólnie rzecz biorąc, zasadniczy podział w Kole Wiedeńskim przebiegał między jego "lewym skrzydłem" Neuratha i Hahna, podkreślającym intersubiektywny charakter wiedzy i społeczną rolę nauki, a "prawym skrzydłem" Schlicka i Waismanna, znajdującym się pod przemożnym wpływem Wittgensteina i nastawionym indywidualistycznie. Carnap usiłował czas jakiś godzić oba stanowiska, w końcu skierował się w lewo.)
W 1930 r. Koło Wiedeńskie rozpoczęło intensywną działalność wydawniczą i propagandową. Przejęty kwartalnik filozoficzny przemianowano na "Erkenntnis"; pismo to, redagowane przez Carnapa i Reichenbacha, stało się główną trybuną nowej filozofii. W latach 1928-1937 wydano dziesięć książek w serii "Schriften zur wissenschaftlichen Weltauffassung", m. in. Schlicka Zagadnienia etyki (1930), Neuratha Empirische Soziologie (1931), Carnapa Logiczną składnię języka (1934), a także Logikę odkrycia naukowego (1934) Karla Poppera (który nie należał do Koła i ani razu nie uczestniczył w czwartkowym seminarium Schlicka). Opublikowano też w latach 1933-1939 dziewięć broszur w redagowanej przez Neuratha serii "Einheitswissenschaft". Zaczęto organizować kongresy nowej filozofii; pierwszy w Pradze w 1929 r., drugi rok później w Królewcu. Począwszy od kongresu w Pradze w 1934 r. poczęli w nich uczestniczyć, oprócz Austriaków i Niemców, Polacy, Skandynawowie, Amerykanie i inni. Jeśli chodzi o Amerykanów, to współpracę z Kołem nawiązali Charles Morris (1901-1979), Ernest Nagel (1901-1985) i Willard van Orman Quine (1908-2000). W Anglii empiryzm logiczny miał tylko jednego wybitnego przedstawiciela, Alfreda J. Ayera (1910-1989), który po pobycie w Wiedniu przedstawił - we własnym ujęciu - podstawowe założenia tej filozofii w książce Language, Truth and Logic (Język, prawda i logika, 1936). Bliscy nowej filozofii byli Skandynawowie Jørgen Jørgensen, Eino Kaila, Arne Naess, Åke Petzäll. Kolejne kongresy odbyły się w Paryżu (1935), Kopenhadze (1936), znów w Paryżu (w ramach Dziewiątego Międzynarodowego Kongresu Filozofii, 1937), w Cambridge (1938), a we wrześniu 1939 r. w Harvardzie.
Kres działalności empirystów logicznych w Europie położyła ekspansja niemieckiego faszyzmu. Feigl, Neurath, Reichenbach i Waismann byli bezpośrednio zagrożeni jako Żydzi, dla pozostałych (inaczej niż dla Heideggera) faszyzm był nieakceptowalny. W 1934 r. niespodziewanie umarł Hahn. W 1936 r. Schlick został zastrzelony przez umysłowo chorego studenta, co położyło kres regularnym spotkaniom Koła (jego zabójca po włączeniu Austrii do Niemiec został wypuszczony z więzienia jako członek partii faszystowskiej, ponownie uwięziony przez Rosjan wyszedł rychło na wolność jako świeżo nawrócony komunista). W tym samym roku Carnap, który jeszcze w 1931 r. przeniósł się z Wiednia do Pragi, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych (pracował kolejno na uniwersytetach w Chicago i w Los Angeles), gdzie od paru lat przebywał już Feigl; dołączyli do nich Gödel, Kaufmann, Menger i Zilsel. Neurath przeniósł się do Holandii, skąd w 1940 r. zdołał przeprawić się do Anglii. Wyemigrował tam też Waismann. Reichenbach w 1933 r. opuścił Niemcy i przez pięć lat wykładał na Uniwersytecie w Stambule, później pracował w Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Od 1937 r. w Yale, a potem w Princeton wykładał Hempel. W 1938 r., gdy zakazano rozpowszechniania publikacji empirystów logicznych w krajach niemieckojęzycznych, Neurath przeniósł "Erkenntnis" do Hagi; wydawał to pismo do 1940 r. pod tytułem zmienionym na "Journal of Unified Science".
Ostatnim wielkim przedsięwzięciem Koła Wiedeńskiego i jego współpracowników miała być International Encyclopedia of Unified Science (Międzynarodowa Encyklopedia Nauki Zjednoczonej). Otto Neurath, autor projektu, żywił nadzieję, że odegra ona podobną rolę jak niegdyś Wielka Encyklopedia Francuska. Całość miała składać się z 26 tomów, poświęconych kolejno zagadnieniom podstaw nauki zjednoczonej, problemom metodologicznym, przeglądowi aktualnego stanu poszczególnych dyscyplin, a wreszcie omówieniu praktycznych zastosowań wiedzy naukowej. Każdy tom zawierałby 10 monografii napisanych przez naukowców i filozofów zarówno zachodnich, jak i azjatyckich, publikowano by je równolegle w językach angielskim, francuskim i niemieckim; dziesięciotomowy suplement składałby się z map i wykresów. Byłaby to wielka synteza nauk ujętych z perspektywy logicznego empiryzmu. Projekt został zaaprobowany podczas Pierwszego Międzynarodowego Kongresu Jedności Nauki w Paryżu w 1935 r., w trzy lata później ukazały się, pod redakcją Neuratha, Carnapa i Morrisa, dwa zbiory artykułów o charakterze programowym. Ostatecznie seria przeobraziła się jednak w zbiór odrębnych prac filozoficznych coraz bardziej odległych od ideału jedności nauki. Ostatni, VI Międzynarodowy Kongres Jedności Nauki, odbył się w 1941 r. w Chicago. W ramach "Encyklopedii" ukazała się - jako jedyna książka w serii broszur - w 1962 r. Struktura rewolucji naukowych Thomasa S. Kuhna (zob. rozdz. 4), uważana powszechnie za gwóźdź do trumny logicznego empiryzmu.
Jak powiedziano, po II wojnie światowej dawni członkowie i współpracownicy Koła Wiedeńskiego przestali określać siebie mianem empirystów czy pozytywistów logicznych. Prawie wszyscy, wraz ze swymi uczniami, prowadzili działalność na terenie Stanów Zjednoczonych, ale nie powstał tam żaden jednolity ruch filozoficzny. Z drugiej strony między ich poglądami zachodziły liczne podobieństwa: łączyły ich zarówno idee przejęte (w złagodzonej postaci) po Kole Wiedeńskim, jak i nieustanne oddziaływanie wzajemne, co w sumie pozwala określić ich dokonania mianem standardowej koncepcji teorii naukowych. Podstawową trybuną tej filozofii nauki stał się założony w 1934 r. kwartalnik "The Philosophy of Science", a także tomy wydawane od 1956 r. w serii "Minnesota Studies in the Philosophy of Science".
Debiutancki koncert Niebiesko-Czarnych odbył się 24 marca 1962 w klubie "Żak" w Gdańsku. Tego samego roku, w czerwcu, zajęli pierwsze miejsce na Pierwszym Festiwalu Młodych Talentów. Pierwszych nagrań radiowych dokonali we wrześniu, a nagrań płytowych w listopadzie tego samego roku. W 1962 i 1963 byli gospodarzami sopockiego Non-Stopu. W styczniu 1963 powołanego do wojska Jerzego Kosselę zastąpił Janusz Popławski, a w lipcu i sierpniu podczas Non-Stopu opuścili zespół: Daniel Danielowski, Henryk Zomerski i Jerzy Kowalski. Ich miejsce zajęli: Zbigniew Bernolak, Zbigniew Podgajny i Andrzej Nebeski. Również od Non-Stopu w 1963 r. rozpoczął występy z Niebiesko-Czarnymi Michaj Burano. W grudniu 1963 roku wspólnie z Michajem Burano, Czesławem Niemenem i Heleną Majdaniec wystąpili w paryskiej Olimpii i nagrali pierwszą płytę na zachodzie Europy (DECCA 460.811 M).
Od lipca 1965 r. w miejsce Włodzimierza Wandera, Andrzeja Nebeskiego i Zbigniewa Bernolaka, którzy założyli grupę Polanie, przyszli: Krzysztof Wiśniarowski i Tadeusz Głuchowski z zespołu Tony. W listopadzie 1966, opuścił zespół Czesław Niemen, który założył własny zespół Akwarele. W roku 1966 wspólnie z Michajem Burano zdobyli Grand Prix Festiwalu Piosenki w Rennes, a w Paryżu zajęli 1. miejsce w turnieju zespołów rockowych w klubie Golf Drout. W 1967 zespół opuścili: Krzysztof Wiśniarowski (którego zastąpił Krzysztof Potocki), Helena Majdaniec i Piotr Janczerski. W nocy z 31 października na 1 listopada 1967 Niebiesko-Czarni wystąpili w Radiu Luksemburg. 
Awansowany do stopnia podporucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 r. Następnie pełnił służbę w Straży Granicznej.
1 stycznia 1945 otrzymał stopień kapitana i został wcielony do 1 Brygady Zaporowej w Majdanku. Następnie w po kilku miesiącach pracy jako komendant Szkoły Podoficerskiej Kawalerii awansował na majora i został skierowany do zorganizowania Zakładu Tresury Psów Służbowych Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Michalinie (od 1946 r. w Sułkowicach). Jednocześnie pełnił też obowiązki instruktora szkolenia szwadronów kawalerii. W 1959 r. mianowany został komendantem Zakładu Tresury Psów Służbowych Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Milicji Obywatelskiej w Sułkowicach. Od 1 kwietnia 1956 r. do 1 września 1958 r. kierował Zakładem Tresury Psów Służbowych Milicji Obywatelskiej w Sułkowicach. Awansował do stopnia pułkownika i w 1959 przeszedł na zasłużoną emeryturę. 
Po wojnie aktywnie działał w związku kynologicznym i oddał nieocenione zasługi w hodowli rasy Gończy polski. Jest autorem książki "Na dnie jeziora", która została wydana już po jego śmierci w Polsce w 1981 r. oraz w Czechach w 1989 r. Jest to biografia, która stanowi ważną pozycję w historii polskich Bieszczadów.
"Krążyły plotki, że Starewicz nie jest Polakiem. On zawsze był Polakiem. Tylko wybuch wojny w 1939 r. uniemożliwił mu powrót do kraju, do Warszawy. Kilka miesięcy przed wybuchem wojny, producent pan Stefan Katelbach podpisał z nim kontrakt na realizację filmu pt. "Pani Twardowska", na podstawie poematu A. Mickiewicza." - Charles Ford bliski przyjaciel Starewicza
Wieś została wyzwolona 21 lipca 1944 r. przez oddziały AK Obwodu tomaszowskiego, przed nadejściem wojsk sowieckich. 
Scopus powstał w 2002 r. jako odpowiedź wydawnictwa Elsevier na wzrastającą popularność i oddziaływanie analogicznego serwisu Instytutu Filadelefijskiego ("ISI Web of Science"). Według twórców, baza Scopus obejmuje 16 000 czasopism (w porównaniu z 16 725 w ISI – dane na koniec listopada 2008), łatwiejsza i przyjemniejsza w obsłudze i lepiej zintegrowana z elektronicznymi bazami danych wydawców poszczególnych czasopism. Posiada ona podobny system indeksowania cytowań jak baza ISI, który obejmuje także cytowania patentowe, podobnie jak w bazie ISI. ISI posiada jednak indeks cytowań od 1900 r., podczas gdy Scopus dopiero od 1996. Baza Scopus reklamuje się także jako mniej "amerykocentryczna". W bazie ISI ponad 70% indeksowanych czasopism jest wydawana w USA, podczas gdy w Scopus jest to 60%.
Telewizja Polska, finansująca serial zdecydowała o zakończeniu realizacji I części serialu w 1979 r. W tym czasie w studio przygotowano produkcję czterech kolejnych odcinków. Zostały one ukończone w 1980 roku pod ogólnym tytułem "Nowe przygody Misia Uszatka" z przeznaczeniem do kin na seanse "porankowe" dla dzieci. W filmach tych Miś nie żegnał dzieci w piżamce i nie było końcowej, dobranockowej piosenki. Produkcja została sfinansowana z pieniędzy otrzymanych przez Studio z Ministerstwa Kultury. Później kontynuowano produkcję serialu telewizyjnego do roku 1987.
7 października 1944 roku nastąpił słynny "bunt Sonderkommando" w Krematorium IV. Był to ostatni z trzech wielkich buntów w dziejach hitlerowskich obozów (po buncie w Sobiborze i Treblince). Wzięło w nim udział prawie całe Sonderkommando (poza obsadą Krematorium III). Po zgromadzeniu przemyconych z obozu w Monowicach materiałów wybuchowych więźniowie częściowo zniszczyli krematorium nr IV i razem z więźniami osadzonymi w krematorium nr II podjęli próbę masowej ucieczki - zakończyła się ona niepowodzeniem. Większość z nich (451 osób) zginęła na miejscu. Straty były też po stronie załogi obozu. Buntem kierowali polscy Żydzi: Jankiel Handelsman, Josef Deresiński, Załmen Gradowski, Josef Darębus. Podjęte po buncie śledztwo ujawniło, że materiały wybuchowe dostarczyły cztery więźniarki, Żydówki – Roza Robota, Ala Gertner, Regina Safirsztain i Estera Wajcblum, pracujące przy demontażu starych samolotów. Zostały ujęte i publicznie powieszone w styczniu 1945 r., na 21 dni przed wyzwoleniem obozu.
Red Bull pojawił się poza granicami Austrii w roku 1992 roku na Węgrzech i w Słowenii, w 1994 r. rozpoczęto sprzedaż w Niemczech, w roku 1995 w Polsce, a w roku 1997 w Stanach Zjednoczonych. Dziś Red Bull sprzedawany jest w ponad 150 krajach na całym świecie.
Devon (znana również jako Devin lub Devin Striker, ur. 28 marca 1977 r. w Allentown w Pensylwanii) – to aktorka filmów porno. "Bomis Babe Report" uznał Devon za jedną z najbardziej pociągających kobiet w przemyśle filmów pornograficznych.
Pierwsze zetknięcie Devon z przemysłem erotycznym i pornograficznym nastąpiło w "New Breed" (1998). Po krótkim czasie podpisała kontrakt z firmą Vivid Video. W 1999 r. Devon wystąpiła w "E! Entertainments"' programie Howarda Sterna. Zaczęła również pozować dla kilku męskich magazynów (jej zdjęcie opublikowano na okładce "Club Magazine", została również "Penthouse Pet" w styczniu 2001). W styczniu 2002 dostała pierwszą nagrodę w swojej karierze w kategorii "Best interactive DVD" za "Virtual Sex with Devon" ("Virtual Sex with Devon" zostało również później nagrodzone przez "Empire" i "AFW"). Firma Digital Playground podpisała z Devon kontrakt na wyłączność. W maju 2002 r. była na rozkładówce magazynu "Stuff".
Do 1954 roku miejscowość była siedzibą gminy Chełmno. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa konińskiego. Miejsce utworzenia w 1941 r. pierwszego na ziemiach polskich niemieckiego obozu zagłady.
Wzmiankowana w języku polskim po raz pierwszy w 1136 r. pośród innych miejscowości w tzw. Bulli gnieźnieńskiej jednym z najcenniejszych zabytków polskiej historiografii. Już wówczas była własnością arcybiskupów gnieźnieńskich. Od połowy XVI wieku stanowiła centrum klucza składającego się z sześciu wsi. Istniał tutaj także folwark arcybiskupi. W 1837 r. generał lejtnant Karol Bystram otrzymuje jako darowiznę majątek, którego centrum stanowi dawny pałac arcybiskupi. Jest to nagroda za zasługi wojenne i tłumienie powstania listopadowego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości majątek przechodzi na własność Skarbu Państwa. W dniu 7 października 1863 r. doszło w pobliżu wsi do potyczki pomiędzy kilkudziesięcioosobowym oddziałem jazdy powstańczej a kozakami. W połowie listopada 1914 r. w okolicach Chełmna i Rzuchowa dochodzi do bitwy pomiędzy wojskami rosyjskimi i niemieckimi. Świadectwem tamtych wydarzeń jest cmentarz wojenny, na którym spoczywają polegli w bitwie żołnierze. W czasach drugiej wojny światowej istniał tutaj niemiecki obóz zagłady Kulmhof. W okresie okupacji Niemcy zmienili nazwę wsi na niem. "Kulmhof an der Nehr" (1939–1945). 31 stycznia 1942 naziści za próbę poinformowania opinii publicznej o istnieniu obozu, dokonują aresztowania sekretarza gminy, Stanisława Kaszyńskiego. Wkrótce potem zostaje aresztowana również jego żona Karolina Kaszyńska. Kaszyński zginął rozstrzelany trzy dni później. 7 kwietnia 1943 r. pałacyk został zburzony przez Niemców. W 1973 r. otwarto nowo wybudowaną szkołę podstawową, która od 1999 r. nosi imię Adama Mickiewicza.
Początkowo zwłoki zakopywano we wspólnych mogiłach. Od lata 1942 r. podjęto akcję ich wydobycia i palenia w ogromnych ogniskach. W tym celu wybudowano także dwa prowizoryczne piece krematoryjne. 
Ośrodek funkcjonował od 8 grudnia 1941 do kwietnia 1943 oraz krótko w połowie 1944 r., kiedy to podjęto akcję ostatecznej likwidacji łódzkiego getta. Do Kulmhof wywieziono wówczas ofiary pierwszego etapu, w czerwcu. Potem kierowano je już tylko do komór gazowych Auschwitz-Birkenau.
Obecnie na miejscu obozu mieści się muzeum i oraz monumentalny pomnik, wzniesiony 27 września 1964 r. Potężna betonowa płyta o wymiarach 35 i 36 m i wysokości 6-7 m, wsparta jest na pięciu piramidach. Na jej przedniej ścianie znajduje się olbrzymia płaskorzeźba, przedstawiająca sceny męczeństwa więźniów. Obok widniej napis - "Pamiętamy". Na tylnej ścianie pomnika wyryto fragment wstrząsającego listu napisanego przez jedną z ofiar: 
Po południowej stronie pomnika utworzono lapidarium nagrobków ze zniszczonego w latach 1941–1943 cmentarza żydowskiego w Turku. W głębi lasu - obok zrekonstruowanych fragmentów krematorium i zbiorowych mogił - ustawiono w 1990 r. Ścianę Pamięci. Przy niej znajdują się liczne tablice i pomniki upamiętniające ofiary Holocaustu.
Historię regionu ze stolicą w Garwolinie wywodzi się do 25 lutego 1539 r., kiedy to król Zygmunt I Stary nakazał przeniesienie roków ziemskich dla prawobrzeżnej części powiatu czerskiego (z wyłączeniem Karczewa i Radwankowa) do Garwolina. Do okresu zaborów region obejmował jednak tylko obszar na Mazowszu. Dopiero w XIX w. włączono weń większą część ziemi stężyckiej. W podobnej postaci powiat przetrwał do 1975 r., kiedy to zlikwidowano powiaty. Po przywróceniu tych jednostek podziału administracyjnego w 1999 r. południowa część dawnego powiatu znalazła się w powiecie ryckim w woj. lubelskim.
Pierwsza sesja została oficjalnie zapoczątkowana nabożeństwem ekumenicznym, sprawowanym 22 sierpnia 1948 r. w Nieuwe Kerk w Amsterdamie. Uczestniczyło w niej 351 delegatów, reprezentujących 147 wspólnot kościelnych, głównie protestanckich i mniejszych starożytnych Kościołów wschodnich z 44 krajów. Była też niewielka delegacja prawosławnych z Konstantynopola i Grecji. Delegatom towarzyszyły setki zmienników, akredytowanych obserwatorów, delegatów młodzieży oraz dziennikarze.
Dichlorodifenylotrichloroetan (łac. "Clofenotanum"; DDT, "Azotox") – organiczny związek chemiczny z grupy chlorowanych węglowodorów. Stosowany jako środek owadobójczy. Syntezę DDT przeprowadził po raz pierwszy w 1874 austriacki chemik Othmar Zeidler. Właściwości owadobójcze tego związku odkrył Szwajcar Paul Müller, za co otrzymał Nagrodę Nobla w 1948 r.
Po dwuletnim pobycie w Płocku Krzywicki w 1888 r. zamieszkał w Warszawie. Od chwili powstania Związku Robotników Polskich stał się obok Juliana Marchlewskiego aktywnym jego działaczem i czołowym teoretykiem. Po aresztowaniach niektórych członków ZRP wyjechał do Berlina, w 1893 r. odwiedził Stany Zjednoczone, później często wyjeżdżał na krótko z Warszawy do bibliotek w Berlinie, Petersburgu i Londynie. Do 1916 r. współpracował z PPS-Lewicą. Powszechnie znany i ceniony jako teoretyk marksistowski ma wielkie zasługi w wykształceniu kilku pokoleń młodzieży socjalistycznej poprzez wykłady (od 1888 r. wykładał na tajnym Uniwersytecie Latającym w Warszawie, od 1904 tamże w Towarzystwie Kursów Naukowych, oraz na Wolnej Wszechnicy Polskiej), dorobek publicystyczny i naukowy. Dwukrotnie więziony był X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej: w latach 1899-1900 (za „organizowanie bezpłatnych czytelni”) oraz w 1905 r. za udział w rewolucji.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. pracował w kilku placówkach naukowo-badawczych i uczelniach. Kierował katedrą historii ustrojów społecznych Uniwersytetu Warszawskiego i Instytutem Gospodarstwa Społecznego. W 1938 r. Instytut Gospodarstwa Społecznego wydał jubileuszową księgę pamiątkową na jego cześć. Za swe osiągnięcia na polu nauki powołany został w skład Polskiej Akademii Umiejętności. Jednogłośnie wybrano go też na przewodniczącego nowo powstającego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego.
Za swoją działalność Ludwik Krzywicki został uhonorowany m.in. nagrodą im. Natansona, Kasy im. Mianowskiego oraz w 1934 r. Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy za całokształt działalności. W 1940 roku Uniwersytet w Kownie przyznał mu doktorat honoris causa, chcąc w ten sposób wyrazić uznanie za prowadzone przez Krzywickiego niemal od początku wieku badania nad litewskimi grodziskami. Wiele jego prac poświęconych temu tematowi zostało przetłumaczonych na język litewski.
Zmarł na atak serca 10 czerwca 1941 r. w Warszawie.
Microsoft Works pojawił się na rynku w 1987 r. (w wersji dla MS-DOS). 
We wrześniu 1939 w mieście nie były prowadzone żadne poważniejsze działania wojenne. Zajęcie Świętochłowic nastąpiło w nocy z 2 na 3 września. Na terenie miasta powstało filie obozów koncentracyjnych. Najbardziej znany był utworzony w 1943 r. obóz Eintrachthütte w dzielnicy Zgoda. Był on filią obozu KL Auschwitz, na terenie którego zginęło kilkaset więźniów. 27 stycznia 1945 miasto zostało zajęte przez Armię Czerwoną. Natychmiast po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną ponownie otwarto Obóz Zgoda. Komendantemi zostali Aleksy Krut i Salomon Morel. W ciągu 300 dni istnienia obozu zmarło lub zostało zamęczonych do 2500 przetrzymywanych osób. Obóz zlikwidowano 16 listopada 1945.
Obszar ziem dawnej Rzeczypospolitej pod władzą cesarza rosyjskiego zmieniał się na przestrzeni lat, tj. od I rozbioru w 1772 r. do chwili odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 r.
Po I wojnie światowej i pokoju ryskim (w 1921 r.), kończącym wojnę polsko-bolszewicką, znaczna część ziem dawnego zaboru rosyjskiego pozostała przy ZSRR bądź znalazła się w granicach Litwy i Łotwy.
Program, rozwijany od 1987 r. do 2008 r., był oferowany na rynku w wielu wersjach językowych. Od początku 2005 r. na rynku dostępna m.in. polskojęzyczna wersja Works 8 oraz anglojęzyczna wersja Works Suite 2005, różniące się znacznie zakresem oferowanych narzędzi. Dodatkowo wersja 9 jest darmowa, ale na licencji zbliżonej do adware (z reklamami, których wyłączenie kosztuje ok. $39).
Powiat nowosądecki – powiat w Polsce (województwo małopolskie), utworzony w 1999 r. w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Nowy Sącz.
Po wojnie ziemię sądecką włączono do województwa krakowskiego, a Nowy Sącz stał się siedzibą powiatu. W wyniku reformy administracyjnej w 1975 r. powstało województwo nowosądeckie, zniesione w 1999 r. Nowy Sącz znów stał się siedzibą powiatu.
W 1910 r. Zygmunt Freud założył Międzynarodowe Towarzystwo Psychoanalityczne (IPA), które wydaje certyfikaty uprawniające do wykonywania zawodu psychoanalityka. Warunkiem uzyskania takiego certyfikatu są wieloletnie studia w Towarzystwie, składające się m.in. z własnej psychoanalizy, pracy klinicznej przebiegającej pod ścisłym nadzorem superwizorskim i szkoleń teoretycznych. W Polsce działa Polskie Towarzystwo Psychoanalityczne (zarejestrowane w 1997 r.). W 2004 r. zrzeszało ono 24 członków posiadających kwalifikacje uznawane przez Międzynarodowe Towarzystwo Psychoanalityczne.
Wydawnictwo założył w 1826 roku Louis Hachette (ur. 1800, zm. 1864). Po 38 latach działalności wydawnictwo stało się światowym liderem na rynku wydawniczym książek. Dynamiczny rozwój firmy pozwolił na przekroczenie granic Francji już w 1947 r. Pod koniec XX w. firma otrzymała aktualną nazwę Groupe Hachette Livre.
Pierwszymi znanymi osobami w Dolinie Koprowej byli Georg Pongrátz ok. 1750 r. oraz Jakob Buchholtz 26 sierpnia 1751 r. Zimą jako pierwsi dolinę odwiedzili E. Baur i Alfred Martin 18 marca 1906 r.
Dolina była od dawna wypasana, jeszcze do 1954 r. wypasano na Garajowej Polanie. Lasy były silnie eksploatowane. Jak podaje Maria Steczkowska, w 1858 r. były one bardzo przerzedzone, a w wielu miejscach całkiem wycięte. Skutkiem tego były ogromne lawiny schodzące z Liptowskich Kop. Lasy niszczył też pożar: w 1943 r. w ogromnym, kilkudniowym pożarze spłonęło 240 ha lasu na prawych zboczach doliny. Jednak w trudno dostępnych miejscach, jak np. w dolinie Niewcyrce, w Ciemnych Smreczynach czy na Krywaniu, przetrwały duże partie pierwotnych lasów i niezmienionego przez człowieka krajobrazu. Górale z Zakopanego od dawna w Dolinie Koprowej polowali na kozice i niedźwiedzie, a dolina była często opisywana w polskiej literaturze. Tutaj toczyły się akcje powieści Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Tadeusza Malickiego, Jadwigi Roguskiej-Cybulskiej i Adama Bahdaja. W latach 1944–1945 w zakątkach Doliny Koprowej chroniły się duże oddziały partyzantki słowackiej i radzieckiej.
BAE Systems - wielonarodowy koncern przemysłu zbrojeniowego i lotniczego, powstały 30 listopada 1999 r. z połączenia British Aerospace (BAe) i Marconi Electronic Systems (MES) (część zbrojeniowa General Electric). Do swoich rynków macierzystych (domowych) koncern zalicza: Australię, Arabię Saudyjską, Republikę Południowej Afryki, Szwecję, Wielką Brytanię oraz Stany Zjednoczone, gdzie powstaje większość technologii koncernu. Dwoma największymi spółkami koncernu są zarejestrowana w Anglii i Walii BAE Systems plc oraz zależna od niej BAE Systems Inc. z siedzibą w Rockville w stanie Maryland, USA, jednakże koncern posiada swoje placówki w wielu krajach na wszystkich kontynentach, w tym w Polsce.
Początkowo folwark i osada należąca do gminy Okuniew. Legenda o pochodzeniu nazwy głosi, iż jej właścicielem był starosta warszawski – Grzybowski. Co najmniej od początku XX wieku własność księcia Emanuela Bułhaka. Według spisu z 1931 r. na terenie Woli Grzybowskiej były 52 domy. W czasach II wojny światowej poważnie zniszczona, odbudowana, w 1968 r. włączona do miasta Wesoła.
Tereny obecnego osiedla Wesoła-Centrum należały ok. 500 lat temu do dóbr wsi Długa, a w XVII w. – do gminy Okuniew. Początki osadnictwa są związane z budową Kolei Terespolskiej. W Wesołej powstała wówczas platforma przeładunkowa dla wojska rosyjskiego, która z czasem stała się przystankiem kolejowym. Wokół niego powstawały domy urzędników, kolejarzy, tramwajarzy, a także letnisko. W 1918 r. osiedle przybrało nazwę "Wesoła". Dalszy rozwój wiązał się ściśle z Warszawą. Według danych z 1931 r. w Wesołej było 70 budynków mieszkalnych. Pod koniec lat trzydziestych nastąpił burzliwy rozwój budownictwa willowego, czemu sprzyjał klimat i walory krajobrazowe osiedla.
W 1895 r. Zielona była wsią w powiecie warszawskim, w gminie Okuniew, o powierzchni 245 mórg z 68 mieszkańcami. W 1795 r. Austriacy wystawili tu komorę celną. Był to murowany, klasycystyczny budynek, zburzony w 1944 r. Grzybowa i Zielona od lat 30. z biednych osad przekształciły się w pokaźne osady letniskowe, wchodzące w skład gminy Wawer. Dzisiaj są to piękne osiedla położone wśród lasów między dwiema wydmami parabolicznymi. Na jednej z nich znajduje się "Kamień Piłsudskiego", upamiętniający ćwiczenia polowe Polskiej Organizacji Wojskowej 29 kwietnia 1917, w których uczestniczył brygadier Józef Piłsudski.
Podczas I wojny światowej w 1915 r. wojska niemieckie przejęły rosyjską linię obrony, przebiegającą przez pasmo wydm Starej Miłosny, tworząc linię obronną zwaną Brückenkopf Warschau (Przedmoście Warszawy). W latach międzywojennych Stara Miłosna staje się prosperującą miejscowością letniskową z uzdrowiskiem borowinowym dla dzieci "Nasza Chata" i lotniskiem szybowcowym. Duże zniszczenia spowodowała II wojna światowa. W latach 1952-1957 miejscowość była siedzibą gminy Wesoła (tzw. "dzielnicy powiatu").
W 1957 r. Wesoła weszła w skład nowo powstałego powiatu otwockiego. 17 grudnia 1968 dotychczasowe osiedla połączono i utworzono miasto Wesoła w województwie warszawskim. W 1971 r. liczyło ono 8367 mieszkańców i obejmowało obszar 23 km².
W 1946 r. wprowadzono urzędowo nazwę "Drawsko", zastępując poprzednią niemiecką nazwę "Dramburg". W 1948 r. zmieniono nazwę na "Drawsko Pomorskie".
W 1945 r. miasto zostało dotkliwie zniszczone. Łobez został wyzwolony 3 marca 1945 r. po ostrzale artyleryjskim z Suliszewic i nocnych walkach z fanatykami z Hitlerjugend (HJ – przybudówka Oddziałów Szturmowych SA, kompanie bojowe „Jagdkommandos” – uzbrojenie: granatnik pancerfaust) przez żołnierzy Armii Czerwonej (1 Armia Pancerna 1 Frontu Białoruskiego, 44 Brygada Pancerna Gwardii (Dowódca: płk Ivan Josif Gussakowski-później generał, II-krotny „Bohater Związku Radzieckiego”), 108 Gwardyjski Pułk Czołgów Ciężkich (Dowódca: płk Władimir D. Reutow(?)) i oddział łobeskich partyzantów (Polacy i (prawdopodobnie) osoby innej narodowości (Rosjanie, Francuzi lub Serbowie), którzy zbiegli z okolicznych jenieckich obozów pracy, gdzie było ich wiele w powiecie, a w Łobzie istniały w czasie wojny dwa obozy pracy). Następnie do Łobza weszli żołnierze polscy LWP z 43 Pułku Artylerii Lekkiej (Dowódca: mjr Ilia Sadowski), którzy stoczyli potyczkę 6.03.1945 r. w Świętoborcu z oddziałami XX Korpusu SS (Dowódca: gen.porucznik Günther Krappe (ur. 1893, †1981).
W mieście znajduje się stacja kolejowa, przez którą przechodzi linia kolejowa nr 202 (trasa Stargard – Gdańsk Gł.), kursują autobusy PKS i prywatne busy osobowe. Do 1991 r. czynna była linia wąskotorowa ze Stargardu Szczecińskiego (ruch towarowy do 1995 r. ruch osobowy do do 1991 r.).
Utworzony w XIV wieku powstał na obszarze historycznej ziemi rudzkiej (wieluńskiej), istniejącej już od XIV w. Terytorialne ukształtowanie się powiatów zależało wówczas od miejsca odbywania się sądów, te zaś odbywały się w miejscach bardziej zaludnionych. Na przestrzeni wieków granice powiatu ulegały zmianom. W czasie okupacji został wcielony do Rzeszy Niemieckiej. Po wyzwoleniu odbudowano administrację powiatową wedle stanu z 1939 r. Kolejne zmiany, a zarazem duży cios ukształtowanej przez stulecia wspólnocie kulturalnej, ekonomicznej i społecznej, jaką na przestrzeni blisko ośmiu wieków była ziemia wieluńska, zadała reforma podziału administracyjnego państwa z 1 czerwca 1975 r. Powiat wieluński przestał istnieć, a jego obszar znalazł się w granicach dwóch województw: sieradzkiego i częstochowskiego.
Mołdawska Socjalistyczna Republika Radziecka, Mołdawia (ros. "Молдавская Советская Социалистическая Республика", mołd., "Република Советикэ Сочиалистэ Молдовеняскэ") powstała 2 sierpnia 1940 r. W jej skład weszła większość ziem przyłączonych w 1940 r. do ZSRR kosztem Rumunii, oraz około połowy obszaru istniejącej od 1924 r. na wschodnim, należącym do ZSRR, brzegu Dniestru Mołdawskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (w składzie Ukraińskiej SRR). 
Mołdawska SRR niepodległość jako Republika Mołdawii ogłosiła 23 maja 1991 r., zaś wkrótce potem jej leżące na wschodnim brzegu Dniestru ziemie, stanowiące tereny dawnej Mołdawskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej ogłosiły niepodległość jako Naddniestrzańska Republika Mołdawska.
W czasach I Rzeczypospolitej pow. sieradzki od poł. XIV w. do 1793 r. należał do województwa sieradzkiego, a po II rozbiorze Polski został włączony do zaboru pruskiego. Po utworzeniu Królestwa Polskiego był częścią składową guberni kaliskiej, w l. 1845-1867 należał do guberni warszawskiej, potem znowu do kaliskiej - aż do 1914 r. W okresie międzywojennym powiat został włączony do nowo utworzonego woj. łódzkiego. W czasach okupacji niemieckiej w niezmienionych granicach został włączony do rejencji kaliskiej w tzw. Kraju Warty. Po II wojnie światowej jego powierzchnia wynosiła 1422 km kw., a zamieszkiwało w nim 130 tys. ludności. W 1955 r. jego część pn. włączono do nowego pow. poddębickiego, zatem liczba ludności zmniejszyła się do 120 tys., a powierzchnia do 1316 km kw. W l. 1975-1999 powiat nie istniał bowiem wtedy w miejsce powiatów utworzono w Polsce tzw. rejony.
Pierwszy publiczny kontakt z piosenką Maryla Rodowicz miała w 1962 r., kiedy wzięła udział w eliminacjach do I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Chociaż została zakwalifikowana do finału, nie wystąpiła w nim, ponieważ termin finału zbiegł się z Lekkoatletycznymi Mistrzostwami Polski Młodzików, w których zdobyła mistrzowski tytuł w sztafecie 4x100 m.
W czasie studiów na AWF w Warszawie od sierpnia 1965 r. Rodowicz występowała w składzie bigbitowego zespołu "Szejtany", działającego w studenckim klubie "Relax".
W 1965 r. wokalistka zdobyła z zespołem 1. miejsce na warszawskim przeglądzie zespołów bigbeatowych w klubie "Finka".
W 1966 r. związała się ze studenckim kabaretem "Gag", który działał pod przewodnictwem kompozytora Jerzego Andrzeja Marka i poety Adama Kreczmara.
Pierwszym jej poważniejszym sukcesem był występ w 1967 r. na Przeglądzie Piosenki Studenckiej w Lublinie i na Giełdzie Piosenki w Częstochowie z piosenką "Jak cię miły zatrzymać" (muz. Jerzy Andrzej Marek, sł. Adam Kreczmar, utwór z repertuaru Teresy Tutinas), gdzie zdobyła główną nagrodę.
Występ na odbywającym się w Krakowie w dniach 24-26 listopada 1967 r. VI Studenckim Festiwalu Piosenki zaowocował zdobyciem 1. nagrody za piosenki "Jak cię miły zatrzymać" i "Pytania" (słowa Jonasz Kofta).
Na początku 1968 r. Maryla Rodowicz (obok Skaldów, Niebiesko-Czarnych i Alibabek) wzięła udział w filmie TV "Kulig", w reżyserii Stanisława Kokesza. Zaśpiewała w nim piosenki "Jeszcze zima", "Trzy, może nawet cztery dni" i "Walc na trzy pas". Główną rolę grał Bogumił Kobiela.
W 1968 r. zadebiutowała na VI Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w koncercie Debiutów z zainspirowanymi amerykańskim folkiem utworami "Zabierz moje sukienki" i "Co ludzie powiedzą". W tym samym roku dokonała pierwszych nagrań dla Radiowego Studia Piosenki III programu PR. Od listopada Maryli Rodowicz towarzyszą gitarzyści (Tomasz Myśków, Grzegorz Pietrzyk).
Na VII KFPP w Opolu w 1969 r. zdobyła nagrodę Przewodniczącego Towarzystwa Przyjaciół Opola za piosenkę "Mówiły mu" (muz. Stefan Rembowski, sł. Andrzej Bianusz). W tym roku występowała także na: Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie ("Mówiły mu"), Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Politycznej w Soczi (III nagroda i nagroda dziennikarzy za piosenki "Żyj mój świecie", "Za duże buty" i "Ech, drogi") oraz Festiwalu FAMA w Świnoujściu.
W 1970 r. występowała także w wielu innych festiwalach: Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, w Sopocie (III nagroda za "Jadą wozy kolorowe"), w Palermo i kubańskim kurorcie Varadero.
W roku 1971 na IX Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu Rodowicz zdobyła główną nagrodę za wykonanie piosenki "Z tobą w górach" (muz. Katarzyna Gärtner, sł. Jerzy Kleyny). W tym roku występowała także w wielu innych festiwalach: Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu. W 1971 r. wydany został drugi album wokalistki „Wyznanie” (Pronit (1972)LP XL / SXL 0806). Po raz trzeci artystka otrzymała Srebrny Gwóźdź Sezonu Plebiscytu Popularności Czytelników "Kuriera Polskiego". W tym roku Maryla Rodowicz wyjechała również w swoją pierwszą trasę koncertową po ZSRR oraz w Czechosłowacji.
W 1972 r. na X Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu zdobyła nagrodę Państwowego Wydawnictwa Muzycznego za "Kochaniem, pragnieniem", oraz Tytuł Miss Obiektywu – Nagroda Fotoreporterów. Maryla wystąpiła także na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Wokalistka wydała też kolejny singel na rynek czechosłowacki. W tym roku też wydała album „Maryla Rodovićzova”.
W 1973 r. na XI Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu Maryla Rodowicz otrzymała wyróżnienie za "Diabeł raj" (muz. Katarzyna Gärtner, sł. Agnieszka Osiecka). Uczestniczyła także w Festiwalu „Bratysława Lira” w Bratysławie (Czechosłowacja) gdzie zdobywa Grand Prix du Disque, w Festiwalu „Złoty Orfeusz” w Słonecznym Brzegu (Bułgaria), Festiwalu Piosenki w Splicie (Jugosławia), Międzynarodowy Festiwal Piosenki w Sopocie gdzie zdobyła Grand Prix du Disque, Nagrodę Publiczności oraz Nagrodę Czytelników „Wieczoru Wybrzeża” za utwory "A gdzie to siódme morze" (muz. Katarzyna Gärtner, sł. Jerzy Kleyny), "Diabeł i raj" (muz. Katarzyna Gärtner, sł. Agnieszka Osiecka) i "Małgośka" (muz. Katarzyna Gärtner, sł. Agnieszka Osiecka). Artystka wzięła też udział w Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Berlinie. Nagrała album „Maryla Rodowicz” oraz pierwsze single na rynek NRD. Artystka otrzymała Nagrodę Ministra Kultury NRD, uczestniczyła w filmie TV „Nareszcie razem” wraz z Urszulą Sipińską. Koncertowała w NRD oraz Czechosłowacji.
W 1974 r. XII Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu Maryla Rodowicz otrzymała wyróżnienie za "Urodzajny rok", wydała album „Rok”, trzeci album piosenkarki na polskim rynku. Uczestniczyła w ceremonii otwarcia Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w Monachium gdzie wykonała piosenkę "Futbol" (muz. Leszek Bogdanowicz, sł. Jonasz Kofta). Nawiązała współpracę z kompozytorem Jackiem Mikułą. Otrzymała po raz czwarty nagrodę Srebrnego Gwoździa Sezonu Plebiscytu Popularności Czytelników "Kuriera Polskiego", a piosenka "Małgośka" zajęła II miejsce w plebiscycie "Non Stopu" za 1973 r.
W 1976 r. Rodowicz uczestniczyła w XIV Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu Koncert Przebojów, Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Stambule. Został wydany czwarty album na polskim rynku „Sing-Sing”. Artystka została nagrodzona Gwoździem Sezonu 76, Złotym Medalem Estrady, Star of Year (tytuł przyznawany przez brytyjski "Music Week", Nagrodę „Kukułki” przyznawana przez "Radiokurier", tytułem Wokalistki Roku w plebiscycie miesięcznika "Non Stop". Rodowicz koncertowała w NRD i wzięła udział w 20 programach TV, w tym „Maryla 2000” w Sali Kongresowej.
W 1977 r. na XV Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu wzięła udział w koncercie „Nastroje, nas troje”, a dwie jej piosenki "Krąży, krąży złoty pieniądz" i "Bossanova do poduszki" znalazły się w dziesiątce najlepszych piosenek festiwalu. W Sopocie wzięła udział w Festiwalu Interwizji z piosenkami "Nie ma jak pompa" i "Kolorowe jarmarki", gdzie otrzymała Nagrodę Główną Publiczności Interwizji i Nagrodę Publiczności. Maryla Rodowicz wzięła również udział w filmie muzycznym „Hak” oraz w spektaklu Teatru STU w Krakowie „Szalona lokomotywa” (rola Hildy, występowała razem z Markiem Grechutą, spektakl reżyserował Krzysztof Jasiński). Otrzymała nagrodę „Złota Ręka” "Przekroju" za najwybitniejsze osiągnięcia roku w dziedzinie mody i kostiumologii.
W 1978 r. wzięła udział w XVI Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, gdzie zdobyła I nagrodę za "Remedium". Uczestniczyła w telewizyjnym filmie muzycznym „Dziewczyna z zapałkami”. Koncertowała w Bułgarii USA i Kanadzie oraz wzięła udział w Festiwalu Młodzieży i Studentów w Hawanie (Kuba), gdzie poznała Fidela Castro. Na Sopockim Festiwalu Interwizji zaśpiewała w duecie z Heleną Vondráčkovą piosenkę "Laska nebeska". Wydała album „Wsiąść do pociągu”.
W 1986 r. uczestniczyła w XXIII KFPP w Opolu, Festiwalu Muzyki Country Mrągowo’86, XXII Festiwalu Piosenki Radzieckiej Zielona Góra – koncert Przyjaźni. Została uhonorowana Dyplomem Ministra Spraw Zagranicznych za wybitne zasługi w upowszechnianiu kultury polskiej za granicą. Wydała longplay zatytułowany „Gejsza nocy”. Maryla Rodowicz odbyła także trasę koncertową po ZSRR.
W latach 1988-1990 wzięła udział w kolejnych dwóch festiwalach w Opolu (XXV KFPP i XXVII KFPP). Uczestniczyła też w Międzynarodowym festiwalu Radiowym (1989), w San Remo w Jubileuszowym 40. Festiwalu Piosenki Włoskiej oraz w 1988 w pierwszym Festiwalu Piosenki Polskiej w Witebsku. Koncertowała w Izraelu i Chinach. W 1990 r. wydała longplay pt. „Absolutnie nic”, który był jej jedenastym albumem na polskim rynku. Na tej płycie wziął udział gościnnie w piosence „To już było” jako gitarzysta Wojciech Waglewski, w piosence „Gonią wilki za owcami” na trąbce zagrał Tomasz Stańko.
W 1991 r. Maryla Rodowicz wydała pierwszą w swojej dyskografii płytę kompaktową „Full”, która zawierała zupełnie nowe wersje jej największych przebojów. Na tej płycie też wystąpił Wojciech Waglewski.
W 1992 r. koncertuje w Kanadzie i Szwajcarii. W tym roku ukazała się również autobiograficzna książka piosenkarki pt. "Niech żyje bal", w której opisała nie tylko przebieg swojej kariery, ale też życie uczuciowe, ujawniając ponadto wiele opowieści zza kulis ówczesnego show-biznesu. Rodowicz uczestniczyła również w międzynarodowym Pikniku Muzyki Country Sopot ’92, XXX Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, gdzie otrzymała nagrodę Grand Prix za całokształt twórczości, w Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie zostaje nagrodzona Bursztynowym Słowikiem za twórczość estradową.
W 1993 r. wzięła udział w XXXI KFPP w Opolu oraz w nagraniach telewizyjnych: „Kabaretowa Lista Przebojów”, „Piosenki z butiku” i „Szansa na sukces”.
W 1994 r. wzięła udział w XXXII KFPP w Opolu. Nagrała album „Marysia biesiadna” z piosenkami biesiadnymi, który okazał się jej największym komercyjnym sukcesem w Polsce. Płyta uzyskała status podwójnie "Platynowej Płyty" i rozeszła się w ćwierćmilionowym nakładzie. Artystka promowała bestsellerowy album grając koncert pt. „Marysia biesiadna” dla TV Kraków oraz cykl koncertów pod hasłem „Gala Piosenki Biesiadnej”. W tym samym roku Rodowicz trzymała Nagrodę Artystyczną Polskiej Estrady „Prometeusz ’94”.
W 1995 r. Rodowicz zagrała epizod w filmie „Dzieje Mistrza Twardowskiego” obok Daniela Olbrychskiego, gdzie wcieliła się w rolę Pani Twardowskiej. Nagrała też album „Złota Maryla”, promowany przebojem „Dworzec”, który rozszedł się w nakładzie ponad 60 tysięcy sztuk. Uczestniczyła ponadto w programie TV niemieckiej oraz otrzymała muzyczną nagrodę programu „Teleexpress”.
W 1996 r. Rodowicz postanowiła podsumować swoją karierę trzypłytowym wydawnictwem „Antologia”, zawierającym jej największe przeboje – poszczególne części były dostępne także osobno. Wszystkie części łącznie osiągnęły status "Złotej Płyty", przekraczając nakład 50 tysięcy sztuk. Wokalistka uczestniczyła w XXXIII KFPP w Opolu w koncercie „Kwiaty we włosach” poświęconym twórczości Krzysztofa Klenczona. Na XXXV Jubileuszowym Festiwalu w Sopocie otrzymała Nagrodę Specjalną Prezesa TVP S.A. za całokształt twórczości.
W 1997 roku otrzymała nagrodę „Mateusz” dla Wybitnej Osobowości Rozrywkowej przyznaną przez Program III Polskiego Radia. Wydała dwupłytową kompilację „Tribute to Agnieszka Osiecka – Łatwopalni” zawierającą mniej znane piosenki Osieckiej nagrane przez Rodowicz w ciągu jej całej kariery oraz premierową piosenkę "Łatwopalni" napisaną ku pamięci zmarłej poetki przez Jacka Cygana i skomponowaną przez najpopularniejszego wówczas kompozytora, Roberta Jansona. Utwór ten okazał się tak wielkim przebojem, że po raz pierwszy doprowadził artystkę na sam szczyt prestiżowej radiowej "Listy Przebojów Programu Trzeciego". W 1997 r. Rodowicz uczestniczyła także w XXXIV KFPP w Opolu w koncercie „Zielono mi” poświęconym Agnieszce Osieckiej. Otrzymała też „Super Wiktora” za całokształt twórczości telewizyjnej.
W 1999 r. Maryla Rodowicz wzięła udział w trasie koncertowej w cyrkach obejmującej 10 miast. Uczestniczyła także w koncercie na Placu Czerwonym w Moskwie z okazji 750-lecia miasta. Zdobyła I miejsce wśród wokalistek w plebiscycie „Polityki” – „Piosenkarze, piosenkarki i zespoły XX wieku”, otrzymała nagrodę „Grubej Ryby” od Radia Kolor „za najbardziej zmysłowy głos”, tytuł Najpopularniejszej Piosenkarki rankingu OBOP-u, „Telekamerę ’99” przyznaną przez czytelników „TeleTygodnia” dla najpopularniejszej osobowości telewizyjnej w kategorii „Najpopularniejsza Wokalistka”. W tym roku został także wydany album „Karnawał 2000” z polskojęzycznymi wersjami największych latynoskich standardów, promowany singlem „Czadu Maryla” z melodią hitu „Maria” Ricky'ego Martina.
Bitwa pod Megiddo – 19-21 września 1918 r.
Po śmierci Burdzińskiego dyrektorem ogrodu został Jan Żabiński, człowiek wielkiej wiedzy, miłośnik zwierząt i popularyzator przyrody. W ogrodzie działo się dobrze. Na przykład, w 1937 r. przyszło na świat słoniątko, co było osiągnięciem na skalę światową, bowiem azjatycka słonica Tuzinka, córka Kasi i Jasia, była jednym z nielicznych, a konkretnie dwunastym słoniem urodzonym w warunkach ogrodu zoologicznego. Słoniątko bardzo szybko stało się ulubieńcem warszawiaków.
W 1978 r. zoo liczyło ok. 2000 okazów zwierząt reprezentujących 380 gatunków. W latach 1970-1978 frekwencja wynosiła ok. 900 000 zwiedzających rocznie. W latach 80. XX wieku zoo znalazło się w planie inwestycyjnym miasta i nastąpiła poprawa - powstały nowe budynki i poprawiły się warunki bytowe zwierząt. 
W 1997 r. został otwarty wówczas bardzo nowoczesny pawilon dla gadów (herpetarium). Pod koniec roku 1998 otwarto ptaszarnię wraz z azylem dla ptaków krajowych. 2 maja 2003r. zakończyła się budowa słoniarni oraz budynków dla nosorożców. 14 stycznia 2006 r. otwarto pawilon dla bezkręgowców. 12 lipca 2006 r. wybieg dla jaguarów.
Ogród Zoologiczny wpisany jest do rejestru zabytków wraz z Parkiem Praskim, nr rej.: 1434-A z dnia 3 lipca 1990 r.
27 grudnia 1918 wielu polskich mieszkańców Skalmierzyc przystąpiło do Powstania wielkopolskiego. 29 grudnia 1918 siły polskie ostatecznie przejęły kontrolę nad osadą. Formalnie Nowe Skalmierzyce zostały włączone do Polski wraz z większością historycznej Wielkopolski na mocy Traktatu Wersalskiego z 1919 r. W rezultacie miejscowość utraciła graniczną lokalizację, co wpłynęło na spowolnienie tempa życia i rozwoju gospodarczego. W kolejnych latach okresu międzywojennego rozwój ten powoli zaczął się odnawiać.
Skalmierzyce Nowe miały status osiedla przemysłowego w latach 1956–1962. W 1962 r. Skalmierzyce Nowe uzyskały status miasta, a także zmieniono nazwę na "Nowe Skalmierzyce".
Żółwie czerwonolice były masowo sprowadzane na teren Unii Europejskiej, a następnie sprzedawane w sklepach zoologicznych jako tzw. "żywe zabawki". Bardzo często zdarzało się, że żółwie były wyrzucane przez nieodpowiedzialnych hodowców. Bardzo szybko zadomawiają się w obcym środowisku, przez co stanowią zagrożenie dla rodzimych gatunków flory i fauny. Rozporządzenie Rady UE nr 338/97/EC z dnia 9 grudnia 1996 r. wymienia ten gatunek żółwi w załączniku B, oznacza to że na przewóz żółwi tego gatunku przez granicę Unii Europejskiej wymagane jest zezwolenie Ministra Środowiska. W Polsce na podstawie ustawy o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880) posiadanie tego gatunku żółwia wymaga rejestracji w Wydziale Ochrony Środowiska miejscowego starostwa powiatowego, w ciągu 14 dni od daty jego nabycia. Podczas rejestracji należy udowodnić legalne pochodzenie żółwia, przez przedstawienie dowodu zakupu żółwia lub zaświadczenia lekarza weterynarii, że zwierzę zostało urodzone w hodowli.
W architekturze włoskiej tego okresu panuje zastój. Powielane są wzory architektury wczesnego chrześcijaństwa. Największą uwagę przywiązuje się do wystroju wewnętrznego i wyglądu elewacji, która często naśladuje osiągnięcia minionych epok. Nowe kościoły budowane są jako bazyliki z dachem opartym na więźbach dachowych, które niekiedy przesłaniają pułapy. Sklepienia na szerszą skalę zaczęto ponownie stosować dopiero w XII wieku. Do podziału wnętrza na nawy stosowane są zazwyczaj kolumny, wieloboczne filary spotykane są niezmiernie rzadko. Podobnie nieczęsto spotyka się wydłużone nawy poprzeczne i jeszcze rzadziej obejścia (wyjątkiem są kościoły Św. Zofii w Padwie i Św. Stefana w Weronie). Kościoły mają zazwyczaj absydy w osi głównej oraz, zwłaszcza na północy, dodatkowo dwie mniejsze absydy na przedłużeniu naw bocznych. Do pierwszych dzieł z okresu romańskiego należy przebudowa opactwa na Monte Cassino przeprowadzona w latach 1066 – 1071. Na miejscu istniejącego wcześniej kościoła zbudowano od podstaw nowy klasztor wzorowany na zbudowanej w Rzymie bazylice św. Piotra. Romańskie założenia, mimo licznych ingerencji poczynionych zwłaszcza w okresie baroku, zostały zachowane aż do 1944 r.
Samolot ten zakupiła 9 kwietnia 1936 r. Bułgaria w ilości 12 sztuk. Zostały one dostarczone do Bułgarii w kwietniu i maju 1937 roku. Samoloty te zyskały sobie dobrą opinię wśród bułgarskich pilotów. Następnie 31 marca 1938 r. rząd Bułgarii zakupił 42 samoloty, z tym, że miały to być samoloty z mocniejszym silnikiem Gnôme-Rhône 14N01. Samoloty te otrzymały oznaczenie PZL.43A. Maszyny miały być dostarczone do Bułgarii do początków sierpnia 1939 roku. Nastąpiło jednak opóźnienie dostawy i do końca sierpnia 1939 roku wysłano do Bułgarii 36 samolotów, natomiast ostatnie 6 sztuk było niemal przygotowane do wysyłki, lecz wybuch wojny spowodował, że nie zostały wysłane.
W lotnictwie bułgarskim samoloty PZL.43 pozostawały do początków 1945 r. Ostatnie egzemplarze skasowano i złomowano latem 1946.
Indeks Represjonowanych to program badawczy Ośrodka KARTA (realizowany od 1988 r.), w ramach którego prowadzona jest całościowa imienna dokumentacja losów obywateli polskich prześladowanych w ZSRR w latach 1939-1959. Od 2002 r. program realizowany jest pod patronatem Instytutu Pamięci Narodowej, przy wsparciu Ministerstwa Nauki i Informatyzacji i Fundacji na rzecz Nauki Polskiej.
Badawczo-opiniotwórczy program Wspólne Miejsce – Europa Wschodnia, polegający na wspólnym dokumentowaniu przeszłości, zainicjowany został w 1992 r. podczas Tygodnia Sumienia w Polsce – spotkania w Warszawie kilku tysięcy Sybiraków z członkami Stowarzyszenia Memoriał z Rosji i Ukrainy. Ośrodek od tej pory koordynował działania partnerskie mające na celu udokumentowanie szczególnie zaniedbanych poznawczo obszarów wspólnej historii XX wieku. W pracach programu uczestniczą partnerzy m.in. z Rosji, Białorusi, Litwy, Ukrainy, Bułgarii, Czech i Słowacji.
Marian Jachimowicz (ur. 12 maja 1906 w Schodnicy (pow. drohobycki) - zm. 12 listopada 1999 r. w Wałbrzychu) - polski poeta, tłumacz i malarz. 
Początki Nowego Tomyśla sięgają XIII w., choć pierwsze ślady osadnictwa na tych obszarach pochodzą sprzed 11 tys. lat (m.in. pozostałości grobów skrzynkowych koło Wytomyśla i smolarni pod Jastrzębskiem Starym). Od średniowiecza znana była wieś Tomyśl, położona pośród wielkich kompleksów leśnych. W XVIII w. okolice Tomyśla zaczęli zagospodarowywać osadnicy olęderscy, sprowadzani przez właścicieli tych ziem, rodzinę Szołdrskich. Wśród nowych mieszkańców dominowali protestanccy Niemcy z Brandenburgii, Śląska i Pomorza, toteż wkrótce koniecznością stała się budowa zboru ewangelickiego. Świątynia powstała w osadzie "nova colonia Glinki" w 1780 r., a kilka lat później Feliks Szołdrski postanowił lokować koło kościoła nowe miasto. Ostatecznie osadzie nadano prawa miejskie i nazwę Nowy Tomyśl 8 kwietnia 1786 r. przywilejem wydanym przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wieś dla odróżnienia nazwano Starym Tomyślem. Pod koniec XIX wieku było to jedyne miasto w Wielkopolsce bez kościoła katolickiego, a wszyscy katolicy należeli do parafii w odległym o 8 km Wytomyślu. W 1905 r. Nowy Tomyśl liczył 1985 mieszkańców, z czego 86,1% stanowili Niemcy, 8,2% – Polacy, zaś Żydzi – 5,7%. Ludność niemiecka dominowała w mieście aż do lat 20. XX w.
Powstańcy wielkopolscy opanowali Nowy Tomyśl 3 stycznia 1919. Powrót miasta do Polski usankcjonował traktat wersalski z 28 czerwca 1919 r. Podczas II wojny światowej obszar ten był terenem silnej akcji germanizacyjnej, a mieszkańców polskiego pochodzenia wywożono na roboty do Niemiec. Walki o miasto zakończyły się 27 stycznia 1945 roku.
W całym kraju Nowy Tomyśl słynie też jako miasto wikliniarzy. Tradycje te sięgają XIX w., kiedy w te okolice sprowadzono z Ameryki Północnej specjalne odmiany wikliny. W mieście co roku w ostatni weekend wakacji organizowany jest Jarmark Chmielo-Wikliniarski. W 1985 r. założono tutaj Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa (oddział Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie).
Do 1963 roku medale nadawano w zwykłym trybie, z wyjątkiem lat 1867 i 1886 kiedy przyznano dwa odznaczenia oraz kilku lat gdy nie przyznano ich wcale. Od 1964 r. Królewskie Towarzystwo Astronomiczne nadaje corocznie dwa złote medale, jeden za osiągnięcia z dziedziny astronomii, drugi – z geofizyki.
""W 1989 r. zmarł dyrektor Andrzej Osadziński - człowiek oddany Bogusławicom bez reszty, będący jednocześnie wiceprezesem Polskiego Związku Jeździeckiego i sędzią międzynarodowym w skokach przez przeszkody i WKKW, działał czynnie przez długie lata w polskiej hodowli koni. Dla uczczenia pamięci dyrektora Andrzeja Osadzińskiego przed budynkiem dyrekcji ustawiono kamień z tablicą pamiątkową, a corocznie w maju organizowane są Ogólnopolskie Zawody w Skokach przez Przeszkody o Memoriał Barbary i Andrzeja Osadzińskich.""
W sierpniu 1964 r. Stanleyville było miejscem rzezi przeprowadzonej przez Ludową Armię Wyzwolenia, która 5 sierpnia po zajęciu miasta, rozpoczęła mordowanie czarnych mieszkańców miasta i wzięła jako zakładników 1600 obcokrajowców (Belgów, Brytyjczyków, Francuzów, Włochów, Austriaków, Greków, Portugalczyków, Pakistańczyków, Indusów i Amerykanów). W wyniku trwającej od 24 listopada operacji "Czerwony Smok" (Dragon Rouge) miasto zostało wyzwolone przez białych najemników majora Mike Hoare wspieranych przez oddziały belgijskie i amerykańskie. Podczas komunistycznej rebelii wymordowanych zostało 8 tys. czarnych mieszkańców Stanleyville i 185 białych zakładników.
Ferdinand Foch otrzymał 13 kwietnia 1923 r. dekretem prezydenta RP stopień Marszałka Polski, na wniosek ministra Spraw Wojskowych gen. dyw. Kazimierza Sosnkowskiego i premiera rządu gen. dyw. Władysława Sikorskiego. 15 kwietnia 1923 r. wręczenia nominacji dokonał w imieniu prezydenta RP gen. K. Sosnkowski. Również 15 kwietnia został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Wojennego Virtuti Militari i Orderem Orła Białego, ale Order Virtuti Militari został wręczony marszałkowi 4 maja podczas uroczystości w Belwederze.
11 maja 1922 r. odbyła się w auli Politechniki Lwowskiej uroczystość nadania doktoratu honoris causa marszałkowi Francji Ferdinandowi Fochowi. Wydarzeniu temu nadano szczególnie uroczysty charakter, całe grono wystąpiło we frakach, u wrót uczelni witali Focha rektor Julian Fabiański i prorektor Maksymilian Tytus Huber, oni też w auli wygłosili odpowiednie przemówienia. W imieniu młodzieży przemawiał, w mundurze kapitana Wojska Polskiego, były prezes Bratniej Pomocy, Jan Nawrocki. Kiedy marszałek opuszczał gmach, rozentuzjazmowana młodzież studencka wyprzęgła konie i pociągnęła karetę przy pomocy lin ulicami Sapiehy i Kopernika, wśród wiwatujących gęstych szpalerów ludności do ratusza, gdzie dostojnemu gościowi nadano obywatelstwo honorowe Lwowa.
Na wniosek francuskiego personelu kopalni Knurów w dniu 17 września 1922 r. szyb IV nazwano imieniem marszałka. Kopalnie tę po 2000 roku połączono z sąsiednią Kopalnią Węgla Kamiennego Szczygłowice. Obecnie jako Knurów-Sczygłowice, wchodzi w skład Kompanii Węglowej S.A.
Syn Stanisława Centkiewicza i Stanisławy Bresteczer. Ukończył Gimnazjum św. Kazimierza w Warszawie (1924), następnie Institut Superieur w Liege (Belgia). W 1920 r. jako żołnierz Armii Ochotniczej brał udział w wojnie przeciw bolszewikom. Z zawodu inżynier elektryk. Był autorem prac naukowych z zakresu radiometeorologii i elektrotechniki. W 1932/1933 r. kierował pierwszą polską wyprawą polarną na Wyspę Niedźwiedzią. W latach 1934-1939 pracował w Obserwatorium Aerologicznym Państwowego Instytutu Meteorologicznego w Legionowie.
Po powstaniu warszawskim trafił do obozu koncentracyjnego Neuengamme koło Hamburga. Pracował po wojnie jako dyrektor techniczny Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Dolnośląskiego w Jeleniej Górze oraz w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym. W 1950 r. osiadł w Legionowie, gdzie podjął pracę w Obserwatorium Meteorologicznym PIHM. W drugiej połowie 1955 r. przeprowadził się wraz z żoną na Saską Kępę w Warszawie. Działał w Związku Literatów Polskich, pełnił m.in. funkcję jego wiceprezesa. Był autorem szeregu powieści młodzieżowych i reportażowych poświęconych terenom podbiegunowym; większość z utworów napisał wspólnie z żoną Aliną (1907–1993). Otrzymał wiele nagród literackich – nagrodę Prezesa Rady Ministrów (1955), nagrodę marynistyczną im. Zaruskiego (1963), nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki (1969).
Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa określa zasady ustalania prawa do zasiłków osób podlegających ubezpieczeniu chorobowemu ujętemu w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.
Już w 1890 r. na IV Kongresie Międzynarodowym Karnym i Penitencjarnym w Petersburgu stwierdzono, że zbyt swobodne posługiwanie się rejestrem karnym stanowi rzeczywistą przeszkodę pomocy więźniom, utrudnia znalezienie im pracy i jest niekiedy powodem recydywy zwolnionych więźniów. Problematyka ta była także przedmiotem dyskusji na późniejszych kongresach. W okresie powojennym szeroko dyskutowano nad tym zagadnieniem na XII Kongresie Karnym i penitencjarnym w Hadze w 1950 r. 
Instytucja zatarcia skazania powoduje uznanie skazania za niebyłe. Oznacza to, że osoba, co do której nastąpiło skazanie, jest uważana za niekaraną, a z zatartego skazania nie można wyciągnąć żadnych skutków prawnych (jest to przykład fikcji prawnej). Z Krajowego Rejestru Karnego jest usuwana karta karna. Tak więc osoba, wobec której zastosowano zatarcie skazania może w stosunkach prawnych występować jako niekarana. Z socjologicznego punktu widzenia zatarcie skazania ma pełnić funkcję ułatwiającą integrację skazanego ze społeczeństwem. Zatarcie skazania w polskim Kodeksie karnym z 1997 r. następuje z mocy prawa lub na wniosek skazanego.
1 sierpnia 1936 r. Hindenburg był obecny podczas ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich w Berlinie.
Po wystartowaniu z Frankfurtu z 97 osobami na pokładzie (36 pasażerów i 61 osób załogi) i trzydniowej podróży przez Atlantyk, sterowiec spłonął 6 maja 1937 r. podczas cumowania na lotnisku w Lakehurst w stanie New Jersey (USA). Zginęło 13 pasażerów i 22 członków załogi oraz główny członek załogi naziemnej, kapitan Ernst Lehmann. Odpowiadał on m.in. za starty Hindenburga. Niektórzy uważają, że stał on na czele sabotażu i kazał zniszczyć Hindenburga. Wiele ofiar nie zginęło w płomieniach, ale zostało przygniecione przez innych, skaczących ze statku pasażerów. Katastrofę przeżył też kapitan sterowca Max Pruss. Z ciężkimi oparzeniami trafił do szpitala.
Resztki aluminiowej konstrukcji statku zostały przewiezione do Niemiec i użyte do produkcji samolotów wojskowych dla Luftwaffe, podobnie jak szkielety LZ 127 Graf Zeppelin i LZ 130 Graf Zeppelin II zezłomowanych w 1940 r. we Frankfurcie nad Menem.
Decyzja o budowie samolotu bojowego opartego na demonstratorze Have Blue została podjęta 16 listopada 1978 roku. Pierwszy testowy egzemplarz F-117 został oblatany 18 czerwca 1981 r. Pierwszy egzemplarz produkcyjny został oblatany 15 stycznia 1982 r, w tym samym roku pierwszy egzemplarz F-117A został dostarczony USAF. Gotowość bojową osiągnięto w październiku 1983. W 1990 roku zakończono produkcję F-117A. Łącznie wyprodukowano 59 sztuk tego samolotu. 
Przyszły premier urodził się w 1943 r. w St Helier Hospital w Carshalton. Jest synem Toma Pscala Huberta Majora-Balla. Ochrzczono go pod imionami John Roy, ale w akcie urodzenia pozostało tylko pierwsze imię. Jednakże młody Major aż do początku lat 80. używał imienia Roy. Wykształcenie odebrał w szkole podstawowej w Cheam Common oraz w Rutlish Grammar School w Merton (po 1954 r.). W latach 50. upadła działalność ojca związana z dekoracjami ogrodowymi, co zmusiło rodzinę do przeprowadzenia się do Brixton w 1955 r. W 1956 r. zobaczył po raz pierwszy debatę w Izbie Gmin.
Major opuścił szkołę w 1959 r. Starał się o posadę konduktora w autobusach, ale jego podanie zostało odrzucone. Dostał dopiero pracę urzędnika w biurze maklerskim "Pratt & Sons". Szybko jednak zwolnił się z tej pracy i razem z bratem Terrym pomogał ojcu w jego interesach. W tym czasie wstąpił do Młodych Konserwatystów.
Po kilku latach bez zatrudnienia rozpoczął w 1963 r. pracę w London Electicity Board. Rozpoczął również korespondencyjny kurs bankowości. W maju 1965 r. rozpoczął pracę w Standard Chartered Bank.
W 1964 r. Major wystartował w wyborach do rady Lambeth Borough i wybory te niespodziewanie wygrał. W radzie był przewodniczącym komisji budownictwa, odpowiadajac za budowę sieci osiedli mieszkaniowych. W maju 1971 r. przegrał wybory i utracił miejsce w radzie. W 1974 r. podjął próbę dostania się do Izby Gmin w okręgu St Pancras North. Okręg ten był jednak tradycyjnie laburzystowski i Major wybory te przegrał. W listopadzie 1976 r. został wybrany przez lokalny oddział Partii Konserwatywnej w Huntingdonshire jako kandydat w tym okręgu w najbliższych wyborach. Wybory te odbyły się w 1979 r. i zapewniły Majorowi miejsce w parlamencie.
Okręg Majora został zlikwidowany w 1983 r. Major wystartował wówczas w okręgu Huntingdon i ponownie wygrał wybory. Wygrywał także w latach 1987, 1992 i 1997. Wybory 1992 r. wygrał z rekordową przewagą 36 230 głosów.
W 1981 r. został parlamentarnym prywatnym sekretarzem, a w 1983 r. asystentem whipa. W 1985 r. został podsekretarzem stanu w ministerstwie zabezpieczenia socjalnego. W 1986 r. został ministrem stanu w tym departamencie. Po wyborach 1987 r. został członkiem gabinetu jako naczelny sekretarz skarbu. 24 lipca 1989 r. został ministrem spraw zagranicznych. Na tym stanowisku pozostał tylko przez 3 miesiące, obejmując następnie stanowisko Kanclerza Skarbu. Major przedstawił projekt tylko jednego budżetu (była to jednocześnie pierwsza transmisja telewizyjna tego wydarzenia).
Po rezygnacji urzędującej premier Margaret Thatcher w wyborach na lidera konserwatystów w 1990 r. Major został jednym z kandydatów w drugiej turze głosowań. Jego kontrkandydatami byli Michael Heseltine i Douglas Hurd. 27 listopada obyło się głosowanie, które wygrał Major uzyskując 185 głosów. Następnego dnia nowy lider Partii Konserwatywnej udał się do Pałacu Buckingham, gdzie królowa Elżbieta II powołała go na premiera Wielkiej Brytanii.
Podczas pierwszego roku rządów Majora nastąpił zastój gospodarczy Wielkiej Brytanii. W nadchodzących wyborach 1992 r. partii rządzącej nie dawano wielkich szans na reelekcję. Pewnym kandydatem na przyszłego premiera był Lider Opozycji Neil Kinnock. Major prowadził kampanię wyborczą na ulicach, wielokrotnie przemawiając z przenośnych platform (tzw. "soapbox"). Te działania zyskały dla konserwatystów sporo poparcia i przyczyniły się do nieoczekiwanego zwycięstwa Partii Konserwatywnej, chociaż przewaga w parlamencie stopniała do 21 głosów.
Niedługo po wyborach, 16 września 1992 r., doszło do tzw. Czarnej Środy, kiedy to w wyniku ataków spekulanckich i podwyższeniu stóp procentowych rząd Majora zmuszony był wycofać funta szterlinga z systemu ERM. Spowodowało to kryzys ekonomiczny, upadek wielu przedsiębiorstw oraz załamanie się rynku mieszkaniowego. W tej sytuacji Major rozważał swoją dymisję, do której ostatecznie nie doszło.
Po kilku miesiącach sytuacja gospodarcza poprawiła się, ale wówczas uwagę opinii publicznej przyciągnął spór jaki rozgorzał wewnątrz Partii Konserwatywnej na temat integracji europejskiej. Aminozje wystąpiły na tle sporu o ratyfikację traktatu z Maastricht z 1992 r. Wywołał on krytykę w partii oraz w rządzie. Ratyfikację poparła laburzystowska opozycja, ale krytykowała poszczególne fragmenty traktatu. "Zbuntowało" się również 23 konserwatywnych deputowanych (tzw. "Maastricht Rebels"), co spowodowało, że rząd utracił większość w Izbie Gmin i traktat nie został ratyfikowany. 23 lipca 1993 r. Major zażądał głosowania nad wotum zaufania dla swojego gabinetu. Uzyskał je większością 40 głosów. 2 sierpnia ostatecznie Wielka Brytania ratyfikowała traktat.
Lata 1992–1993 były okresem licznych skandali obyczajowych w Partii Konserwatywnej, które były od razu nagłaśniane przez tabloidy. David Mellor, Dvid Ashby, lord Caithness, Alan Amos, Tim Yeo oraz Michael Brown byli zamieszani w skandale seksualne. Graham Riddick, David Tredinnick, Tim Smith oraz Neil Hamilton byli oskarżeni o przyjęcie łapówek od biznesmena Mohameda Al Fayeda. Spowodowało to, że na konferencji Partii Konserwatywnej w 1993 r. Major zainicjował politykę "Powrotu do korzeni" ("Back to Basics"), czyli do tradycyjnych rodzinnych wartości. Kampania ta nie przyniosła jednak żadnych rezultatów i została zaniechana.
Niedługo po objęciu urzędu premiera Major nawiązał rozmowy z Tymczasową IRA. We wrześniu 1994 r. IRA ogłosiła zawieszenie broni, które przetrwało do lutego 1996 r.
22 lipca 1995 r. spory w Partii Konserwatywnej osiągnęły taki stopień, że Major podał się do dymisji i zapowiedział swój start w wyborach na lidera. Przeciwko niemu wystartował minister ds. Walii John Redwood. Major wygrał te wybory uzyskują 218 głosów wobec 89 oddanych na Redwooda. Wygrane wybory nie poprawiły jednak pozycji Majora w Partii Konserwatywnej. W grudniu 1996 r. rząd utracił większość w Izbie Gmin. 17 marca 1997 r. zarządził wybory do Izby Gmin. Miał nadzieję, że wzrost gospodarczy poprawi notowania jego partii.
Wybory 1997 r. zakończyły się największą klęską konserwatystów po 1832 r. W nowym parlamencie Partia Konserwatywna uzyskała 165 miejsc. Przewaga zwycięskiej Partii Pracy wynosiła 179 głosów. Major wygrał w swoim okręgu wyborczym przewagą 18 140 głosów. 2 maja oficjalnie przekazał pieczęcie premiera królowej Elżbiecie. Królowa powołała na premiera lidera laburzystów, Tony'ego Blaira.
Po wyborach Major na krótko pozostał Liderem Opozycji. Nowe wybory na lidera partii w czerwcu 1997 r. wygrał William Hague. Major pozostał deputowanym do 2001 r., kiedy zrezygnował z ubiegania się o reelekcję. W 1999 został odznaczony Order Kawalerów Honoru. 23 kwietnia 2005 r. został kawalerem Orderu Podwiązki. Odmówił przyjęcia dożywotniego tytułu parowskiego.
Major był zawsze zapalonym krykiecistą i na emeryturze poświęcił wiele uwagi swojej pasji. Do 2002 r. był prezydentem Surrey County Cricket Club. Od 1998 r. jest członkiem Carlyle Group's European Advisory Board, w maju 2001 r. został przewodniczącym Carlyle Europe. Z tego stanowiska zrezygnował w sierpniu 2004 r. W marcu 2001 r. wygłosił mowę pogrzebową w opactwie westminsterskim dla słynnego krykiecisty, lorda Cowdreya. W 2005 r. został wybrany do komitetu Marylebone Cricket Club.
Po śmierci księżnej Diany w 1997 r. został specjalnym opiekunem książąt Williama i Harry’ego, odpowiedzialnym za sprawy prawne i administracyjne.
3 października 1970 r. poślubił Normę Johnson (ur. 12 lutego 1942), córkę Normana Wagstaffa i Edith Johnson. Norma była nauczycielką i członkinią Młodych Konserwatystów. Mają razem dwoje dzieci – syna Jamesa (ur. 1975) i córkę Elizabeth. Małżonkowie mieszkają niedaleko Weybourne w północnym Norfolk.
C-HTML został opracowany w 1998 r. przez japońską firmę ACCESS, jako alternatywa dla WML (w przeciwieństwie do niego nie zawiera "kartowej" struktury) i XHTML Basic. Strony zapisany w tym języku mogą być oglądane w przeglądarce internetowej i tworzone w edytorze HTML.
2 sierpnia 1914 r. został wyświęcony w Lipsku istniejący do dziś neogotycki kościół parafii katolickiej. Jego budowę rozpoczęto w 1906 r. W czasie I wojny światowej miasto zostało zniszczone w znacznej części. Wyzwolenie Lipska nastąpiło ok. 22 sierpnia 1919 r.
W 1939 r. z tego terenu wyrusza oddział majora Henryka Dobrzańskiego – Hubala. W mieście znajduje się tablica upamiętniająca te wydarzenie. Od 1940 r. w okolicy Lipska jest budowany system umocnień radzieckich. We wrześniu 1941 r. hitlerowcy wywieźli 99 osób pochodzenia żydowskiego do getta w Grodnie. Tragiczną datą w historii Lipska jest 13 lipca 1943 r., kiedy to wojska hitlerowskie rozstrzelały 50 mieszkańców Lipska na fortach w Naumowiczach koło Grodna. W wyniku działań wojennych miejscowość została mocno zniszczona.
Lipsk odzyskuje prawa miejskie w 1983 r. Ważną rolę w tym fakcie przypisuje się pochodzącemu z Lipska gen. Mirosławowi Milewskiemu, od 1981 r. ministrowi spraw wewnętrznych PRL, a także Towarzystwu Przyjaciół Lipska – organizacji zrzeszającej byłych i obecnych mieszkańców. W latach 80. w Lipsku rozwija się przemysł lekki (produkcja podzespołów indukcyjnych oraz maszyn rolniczych).
Dolina ta znana jest z katastrofalnych lawin. W marcu 1956 r. zeszła z niej lawina o objętości 288 tys. metrów sześciennych.
CAS powstała w 1907 r. w Columbus w stanie Ohio w USA, z inicjatywy kilkunastu członków ACS. Obecnie zatrudnia ona ok. 1000 pracowników oraz korzysta z usług kilkudziesięciu tysięcy współpracowników na całym świecie. Instytucja ta jest formalnie biorąc przedsiębiorstwem, które jest w 100% własnością ACS.
W odróżnieniu od innych tego rodzaju serwisów (ISI, Scopus, Beilstein) "Chemical Abstracts" nie stosują selekcji źródeł, lecz starają się gromadzić wszelkie dostępne dane. Drukowana wersja "Chemical Abstracts" jest nadal wydawana. Ukazuje się w formie zeszytów, które są wydawane raz na tydzień. W co czwartym numerze znajduje się indeks miesięczny, zaś raz do roku wydawany jest indeks roczny. Pojedynczy rocznik "Chemical Abstracts" zawiera ok. 800 000 streszczeń z ok. 9 500 czasopism naukowych i ok. 50 biur patentowych. Indeks roczny jest sam w sobie opasłym tomem liczącym obecnie ok. 1000 stron. Jeden rocznik "Chemical Abstracts" zajmuje obecnie ok. 1 metra bieżącego półki bibliotecznej. "Chemical Abstracts" w formie drukowanej były przez lata dostępne w niemal wszystkich szanujących się naukowych bibliotekach chemicznych, zajmując w nich całe jedno pomieszczenie. Na koniec 2004 r. liczba wszystkich zgromadzonych od 1907 r. streszczeń przekroczyła 24 miliony.
Radosław Ostrowski, "Radasłaŭ Astroŭski", biał. "Радаслаў Астроўскі" (ur. 6 listopada 1887, według kalendarza juliańskiego 25 października, w Zapolu w powiecie słuckim w Imperium Rosyjskim, zm. 17 października 1976 r. w Benton Harbor w USA) – białoruski publicysta i działacz narodowo-społeczny.
Uczył się w gimnazjum w Słucku, ale w 1907 r. został z niego wydalony za udział w działalności rewolucyjnej. W 1908 r. wstąpił na uniwersytet w Sankt Petersburgu na studia matematyczno-fizyczne. Przed ich ukończeniem został jednak w lutym 1911 r. aresztowany ponownie za działalność rewolucyjną. Przebywał w więzieniu w Petersburgu i Pskowie, po czym władze carskie nakazały mu osiedlenie się w Prużanie pod nadzorem policji. W 1913 r. uzyskał zgodę na dokończenie studiów na uniwersytecie w estońskim Tartu (Dorpat). Następnie pracował jako nauczyciel w szkołach w Częstochowie i Mińsku. Okres I wojny światowej spędził w Rosji. Od 1915 r. wykładał w mińskim instytucie pedagogicznym, gdzie uzyskał tytuł profesora.
Po rewolucji lutowej 1917 r. wyjechał na ziemie białoruskie, zostając w Słucku komisarzem powiatowym Rządu Tymczasowego. W marcu tego roku wziął udział w Konferencji Organizacji i Partii Białorusi. We wrześniu był organizatorem gimnazjum białoruskiego w Słucku, gdzie nauczał i został pierwszym jego dyrektorem. Należał do Białoruskiej Socjalistycznej Hramady. Wydawał też pismo ""Рoдны Край"". W grudniu 1917 r. uczestniczył w Kongresie Wszechbiałoruskim w Mińsku, opowiadając się za niezależnym państwem białoruskim. W obliczu zbliżającej się armii bolszewickiej wyjechał na Ukrainę Naddnieprzańską, gdzie wstąpił do białej Armii Ochotniczej gen. Antona I. Denikina.
Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej jesienią 1920 r., powrócił na ziemie białoruskie. W listopadzie-grudniu tego roku brał udział w antybolszewickim powstaniu słuckim. Po niepowodzeniu walk przeszedł wraz z resztkami wojsk białoruskich na terytorium Polski. Wznowił swoją aktywność polityczną wśród Białorusinów mieszkających we wschodniej Polsce. Został administratorem pomocy amerykańskiej. W latach 1924-1936 był dyrektorem gimnazjum białoruskiego w Wilnie. W lutym 1924 r. zainicjował powstanie pro-polskiego Polsko-Białoruskiego Towarzystwa, ale po jego rozpadzie jeszcze w tym samym roku nawiązał współpracę z nielegalną Komunistyczną Partią Zachodniej Białorusi, wstępując w 1926 r. w jej szeregi. Założył i stanął na czele nielegalnego komsomołu w swoim gimnazjum. W 1925 r. został zastępcą przewodniczącego Białoruskiej Włościańsko-Robotniczej Hromady. Należał też do kierownictwa Towarzystwa Szkoły Białoruskiej, Białoruskiego Towarzystwa Dobroczynności, Białoruskiego Towarzystwa Naukowego i był dyrektorem banku spółdzielczego w Wilnie, przez który przechodziły pieniądze na finansowanie Hromady. Po rozpoczęciu działań przeciw Hromadzie na pocz. 1927 r., Ostrowskiego aresztowano, a następnie wydalono do centralnej Polski.
W 1928 r. powrócił do działalności politycznej, reprezentując postawę lojalną wobec władz państwowych, dbając przy tym o interesy ludności białoruskiej. W 1929 r. był współzałożycielem Białoruskiego Zawodowego Związku Nauczycielskiego. W 1930 r. wszedł w skład prezydium Centralnego Związku Białoruskich Kulturalno-Oświatowych oraz Gospodarczych Organizacji i Instytucji (Centrasajuzu). W II poł. lat 30. publikował pod pseudonimem "Эра" liczne artykuły w białoruskich pismach, w tym w gazecie ""Родны край"". W 1936 r. został zmuszony do opuszczenia Wilna i zamieszkał w Łodzi.
Po ataku wojsk niemieckich na ZSRR 22 czerwca 1941 r., podjął współpracę z okupantami. Na pocz. września roku przyjechał do okupowanego Mińska, rozpoczynając organizowanie administracji białoruskiej. Stanął na czele tzw. Nebenbureau, które było lokalnym odpowiednikiem generalnego komisariatu. Już w październiku został jednak zdymisjonowany przez gauleitera Wilhelma Kube z powodu współpracy w okresie międzywojennym z komunistami, a następnie władzami polskimi. Później pełnił funkcje burmistrza w Briańsku, Smoleńsku i Mohylewie. Pod koniec grudnia 1943 r. został przewodniczącym Białoruskiej Centralnej Rady (BCR), która miała się stać zalążkiem zależnego od Niemiec rządu Białorusi. W lutym 1944 r. podpisał odezwę w sprawie utworzenia i mobilizacji do Białoruskiej Obrony Krajowej. Pod koniec czerwca tego roku współorganizował w Mińsku II kongres wszechbiałoruski, a po zakończeniu jego obrad wraz z kierownictwem BCR ewakuował się do Rzeszy.
Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał w zachodnich Niemczech. Rozpuścił Białoruską Centralną Radę. Na pocz. czerwca 1945 r. w obozie dla przesiedleńców w Ratyzbonie został członkiem Białoruskiego Komitetu Narodowego. 31 grudnia 1947 r. wydał odezwę w sprawie utworzenia Centralnego Przedstawicielstwa Białoruskiego. Działał jako reprezentant Białorusinów w kierownictwie Antybolszewickiego Bloku Narodów. W 1956 r. wyjechał do USA, gdzie kontynuował emigracyjną działalność polityczno-społeczną.
W wigilijną noc 1998 r. w Elektrowni Turów doszło do jednej z największych awarii w polskiej energetyce zawodowej. Prawie całkowitemu zniszczeniu uległ blok energetyczny o mocy 200 MW, uszkodzonych zostało wiele urządzeń sąsiednich jednostek wytwórczych, wyłączono większość generatorów a w maszynowni wybuchł groźny pożar.
24 grudnia 1998 r. w Elektrowni Turów prowadzono planowe wyłączenie z pracy bloku nr 5. Po obniżeniu mocy turbogeneratora przez zamknięcie dopływu pary do turbiny, obsługa bloku wysłała z elektrowni rozkaz wyłączenia wyłącznika blokowego w stacji wysokiego napięcia Mikułowa. Niestety, wskutek uszkodzenia hydraulicznego układu sterowania tego wyłącznika otworzyły się jedynie styki biegunów dwóch faz, natomiast biegun trzeciej fazy pozostał zamknięty. Mimo niecałkowitego otwarcia wyłącznika do układów automatyki bloku został wysłany błędny sygnał o pełnym, trzyfazowym wyłączeniu. W wyniku połączenia generatora z siecią tylko jedną fazą doszło do jego wypadnięcia z synchronizmu, po czym przeszedł do pracy silnika asynchronicznego zasilanego niepełnofazowo.
W 1944 r. odznaczony przez gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari
Dolina ma powierzchnię nieco ponad 5 km² i wyrzeźbiona jest w skałach krystalicznych. Jest w większości zalesiona (w wyższych partiach rosną limby) i porośnięta kosówką, ale w jej górnych partiach są jeszcze spore trawiaste obszary. Płynie przez nią potok Koprowica ("Kôprovnica"), dopływ Cichej Wody Liptowskiej ("Tichý potok"). Dolina jest niedostępna dla turystów, od 1948 r. stanowi obszar ochrony ścisłej TANAP-u.
W 1945 świątynia został ponownie przejęta przez karmelitów bosych, którzy w 1950 ukończyli odbudowę zniszczonej podczas walk o Cytadelę świątynię przywracając jej barokowy wygląd. Odbudowa trwała przez ponad 20 lat. W latach 1952-1993 klasztor był siedzibą Kolegium Filozoficznego dawnej Prowincji Polskiej. Od roku 1984 trwały tu prace nad całkowitą renowacją kościoła, którego poświęcenie odbyło się 19 marca 1990 r. Dnia 15 października 1990 r. przy klasztorze rozpoczął działalność Instytut Duchowości Carmelitanum. Od września 1993 roku w klasztorze poznańskim mieści się Wyższe Seminarium Duchowne Prowincji Warszawskiej. Od kwietnia 2006 r. kościół został podświetlony. Przy klasztorze ma także obecnie siedzibę Wydawnictwo Warszawskiej Prowincji Karmelitów Bosych "Flos Carmeli".
Są długowiecznymi zwierzętami, gdyż w sprzyjających warunkach mogą dożyć nawet 300 lat. Dobrym przykładem może być żółw o imieniu Tu'i Malila, podarowany przez kapitana J. Cooka królowi Tonga ok. 1777 r. Jeszcze w 1949 r. był w dobrej formie, a umarł w 1965 roku w wieku ok. 188 lat.
Wyspy Galápagos są parkiem narodowym od 1959, chroniącym 97.5% obszaru archipelagu. UNESCO uznało wyspy jak Miejsce Światowego Dziedzictwa w 1978 r. Fundacja Karola Darwina została powołana do ochrony wysp w Belgii w 1959 r.
Żółwie z Galapagos nie są jeszcze wolne od zagrożeń. Domowe zwierzęta przywiezione na wyspy przez osadników zdziczały i żyją w Parku Narodowym powodując poważne problemy w ochronie populacji żółwi. Szczury, psy i świnie pożerają jaja i młode żółwie. Kozy i osły wyjadają szatę roślinną, bydło i konie tratują grunt zgniatając żółwie gniazda. Zdarzają się wypadki kłusownictwa, szczególnie na wyspie Isabela - w ten sposób zabito ok. 120 żółwi od 1990 r.
Dzięki utworzeniu na Galapagos Parku Narodowego zaczęto ratować zagrożone podgatunki żółwia słoniowego. W 1969 r. założono Stację Biologiczną Charles Darwin aby ratować 11 istniejących jeszcze podgatunków żółwia słoniowego. Jednym z najważniejszych zadań było ustabilizowanie środowiska życiowego dla żółwi. To wymagało wyrugowania z wysp wprowadzonych zwierząt. Jednocześnie zabierano złożone jaja, aby nie padły łupem zdziczałych zwierząt, a następnie poddawano procesowi inkubacji w stacji. Kiedy żółwie podrosły na tyle, by nie zagrażały im psy i szczury wypuszczano je na ich rodzimych wyspach. Te metody odniosły duży sukces i ochroniły populację żółwia na kilku wyspach takich jak Espaňola. W tym samym czasie usuwano wprowadzone zdziczałe zwierzęta. Chociaż kilka podgatunków żółwia słoniowego zostało uratowanych to wiele pracy jeszcze pozostaje do wykonania.
Rejon doliny zbudowany jest z łupków krystalicznych i gnejsów. Przez porośniętą lasem i kosodrzewiną dolinę płynie Krzyżny Potok ("Krížny potok"), zasilający Cichą Wodę Liptowską ("Tichý potok"). Dolina jest niedostępna dla turystów, od 1948 r. stanowi obszar ochrony ścisłej TANAP-u.
Pod koniec II wojny światowej w dolinie mieściła się baza oddziału partyzanckiego „Vysoké Tatry”. W listopadzie partyzanci zostali zaatakowani przez oddziały niemieckie i stoczyli z nimi potyczkę. Przypomina o tym ustawiony w 1968 r. pamiątkowy kamień w Dolinie Cichej na Niżniej Polanie Cichej, nieco powyżej wylotu Doliny Krzyżnej.
System wymagał 4 MB pamięci operacyjnej i 80 MB miejsca na dysku. Był też ściśle związany z mało popularnym klonem Uniksa, uruchamianym na maszynach Macintosh - był więc nieprzenośny. W 1991 r., po zmianach dokonanych w AU/X i wskutek braku funduszy, projekt Intermedia został zakończony.
Kanpur (hindi: कानपुर, do 1948 r. znany jako "Cawnpore") – największe miasto stanu Uttar Pradesh w północnych Indiach. 
W 1909 r. Ulrich Salchow wykonał podczas zawodów skok wykonywany w jeździe tyłem z wewnętrznej krawędzi łyżwy, po którym wylądował na zewnętrznej krawędzi drugiej łyżwy – skok ten nosi nazwę salchow.
Xerox Star - oficjalnie znany jako 8010, był rewolucyjną stacją roboczą wypuszczona na rynek jako komercyjny produkt w 1981 r.; stację nazywano też Dandelion lub Dlion. Star został opracowany przez Xerox Systems Development Division, a nie przez Xerox PARC, jak się powszechnie sądzi. Niemniej wiele idei zostało zaczerpniętych z prac Xerox PARC, jak WYSIWYG, Ethernet i usługi sieciowe. Komputer zawierał maszynę wirtualną dla języka programowania Mesa, bezpośredniego prekursora Modula-2 i Modula-3.
W 1909 został profesorem i kierownikiem laboratorium w Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie. Lata międzywojenne spędził jako docent i profesor w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, gdzie organizował nauczanie fizyki. W 1926 r. na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego obronił doktorat, a w 1931 na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej przeprowadził habilitację.
Urodził się w Kłodnicy k. Bełżyc. Gimnazjum lubelskie ukończył w 1860 r. Powstanie styczniowe przerwało mu rozpoczęte studia w Warszawie. Walczył w oddziale gen. Langiewicza, biorąc udział w bitwach pod Wąchockiem, na Świętym Krzyżu i w Staszowie. Pod Małogoszczem dostał się do niewoli i przebywał w więzieniach do stycznia 1864 r, kiedy to został zesłany na Sybir. Po powrocie do domu w Niezabitowie zajął się gospodarowaniem. Zrujnowany, osiedlił się w 1880 r. w Nałęczowie, prowadząc działalność naukowo-publicystyczną. W 1915 r. przeniósł się do Lublina. Położył duże zasługi w obronie polskości Chełmszczyzny, gromadząc i publikując materiały dotyczące tego regionu. W czasie I wojny światowej zorganizował Biuro Statystyczne, które rejestrowało straty wojenne w 27 powiatach będących pod okupacją austro-węgierską. Autor "Opisu statystycznego guberni lubelskiej" i "Pamiętników". W Lublinie jedna z ulic (boczna ul. Głębokiej, biegnąca wzdłuż cmentarza) nosi jego imię. 
Requiem Records - niezależne polskie wydawnictwo undergroundowe funkcjonujące nieprzerwanie od 1995 r.
Do XVIII w. tereny na południe od linii kolejowej nie były zamieszkane, dopiero w XIX w. wraz z uprzemysłowieniem miasta zaczęto je zabudowywać. Część ta została włączona do Szczecina wraz z utworzeniem powiatu grodzkiego w 1857 r., natomiast część północna osiedla została kupiona w 1911 r. przez ówczesnego nadburmistrza Szczecina, Friedricha Ackermanna, od powiatu Randow. W międzyczasie w 1898 r. Niebuszewo zostało połączone "obwodową linią kolejową" (ob. linia kolejowa nr 406) prowadzącą wówczas do Jasienicy, przedłużoną 12 lat później do Trzebieży. Nalot aliancki w nocy z 29 na 30 sierpnia 1944 zniszczył wiele zabudowań os. Bolinko. Na Niebuszewie istniała również fabryka samochodów Stoewer, na ulicy Naruszewicza, oraz Browary Elysium i Tivoli (Niemcewicza). Na ówczesnym osiedlu Rollberg (dzisiaj północna część ulicy Krasińskiego) znajdowała się również strzelnica. Po wojnie część wschodnia dzielnicy, na której dziś znajduje się Osiedle Piastowskie, była pustkowiem pełnym ruin. Natomiast ocalała część stała się ośrodkiem społeczności żydowskiej, która jednak do końca lat sześćdziesiątych w większości wyemigrowała (do dziś na ul. Niemcewicza mieści się siedziba miejscowego oddziału TSKŻ oraz Gminy Wyznaniowej Żydowskiej).
Innym komunikacyjnym obiektem jest otwarta w 1907 r. zajezdnia tramwajowa Niemierzyn, jedyna czynna tuż po zakończeniu II wojny światowej. 1 października 2004 została ona wyłączona z eksploatacji z powodu braku pieniędzy na jej remont (ostatnio remontowana była w latach 20. XX w.). W hali byłej zajezdni z dniem 1 stycznia 2006 powstało Muzeum Techniki i Komunikacji - Zajezdnia Sztuki w Szczecinie.
Tolar (kod ISO 4217: SIT) był od października 1991 r. do 31 grudnia 2006 r. oficjalną walutą Słowenii. Dzielił się na 100 stotinów, przy czym wobec faktu, że jednostka podwielokrotna miała bardzo niską siłę nabywczą (przelicznik wynosił w przybliżeniu 1 SIT = 0,00417 EUR), stotiny nie były w praktycznym użyciu.
Powiat brzeski istniał również w latach 1945-1975. Bezpośrednio po II wojnie światowej należał do II okręgu administracyjnego "Dolny Śląsk" Ziem Odzyskanych. 28 czerwca 1946 r. wszedł w skład nowo utworzonego woj. wrocławskiego. W skład woj. opolskiego należał od 6 lipca 1950 r. aż do 1 czerwca 1975 r., kiedy w ramach ogólnopolskiej reformy zlikwidowano powiaty.
Jako uczeń siedmioklasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców m. Lublina uczestniczył od 1904 r. w pracach kółek samokształcących, był wiceprzewodniczącym Związku Młodzieży Narodowej w Lublinie. Jako jednemu z organizatorów strajku szkolnego w 1905 r. uniemożliwiono mu kontynuowanie nauki w szkołach lubelskich. Edukację uzupełnił w Warszawie, gdzie w 1910 r. ukończył prywatną Szkołę Przemysłowo-Techniczną (bez matury). Jesienią powołano go do armii carskiej celem odbycia trzyletniej służby wojskowej.
Tuż po wybuchu I wojny światowej został ponownie zmobilizowany i wysłany na front rosyjsko-austriacki. W bitwie pod Kraśnikiem, w sierpniu 1914 r., dostał się do niewoli austriackiej. W 1916 r. zaciągnął się do Legionów, otrzymując przydział do 6 Pułku Piechoty Legionów. Wziął udział w jesiennych bojach nad Stochodem. Następnie wraz z pułkiem udał się do Nałęczowa i Dęblina na odpoczynek Po odmowie złożenia przysięgi na wierność cesarzom Niemiec i Austro-Węgier został internowany w obozie w Szczypiornie, a następnie Łomży. W obozie łomżyńskim pełnił funkcję dowódcy internowanych legionistów z 6 pp Leg. Zwolniony przez Niemców w lipcu 1918 r. powrócił do domu. Wkrótce, na rozkaz przełożonych, wyjechał do Siedlec, obejmując obowiązki komendanta III Okręgu Podlaskiego POW.
W niepodległej już Polsce kontynuował karierę wojskową, służąc w 22 Pułku Piechoty (zwanym powszechnie siedleckim). W okresie wojny polsko-bolszewickiej dowodził kompanią techniczną i przeszedł z nią cały szlak bojowy. Wyróżnił się zwłaszcza w bitwie pod Jełaniem-Strakomiczami (7 kwietnia 1920) oraz w walkach w obronie Warszawy. Po ustaniu działań zbrojnych pułk stacjonował w okolicach Mołodeczna, skąd powrócił do Siedlec dopiero we wrześniu 1922 r.
Po przewrocie majowym de Tramecourt otrzymał awans i w stopniu majora został oddelegowany do Wilna, gdzie w Dowództwie Obozu Warownego pełnił służbę jako oficer sztabowy. Jesienią 1928 r. opuścił szeregi WP i podjął pracę w administracji państwowej. W czerwcu 1929 r. został mianowany starostą w Mołodecznie. Następnie piastował urząd starosty dziśnieńskiego w Głębokiem (wrzesień 1931 – kwiecień 1932), wileńsko-trockiego (kwiecień 1932 – wrzesień 1935) i radomskiego (wrzesień 1935 – luty 1937).
17 lutego 1937 r. premier Felicjan Sławoj Składkowski mianował go wicewojewodą poleskim i powierzył pełnienie obowiązków wojewody na czas niedyspozycji Wacława Kostka-Biernackiego. Funkcję tę pełnił do 10 września 1937 r., gdy rozpoczął urzędowanie jako wojewoda lubelski (z datą nominacji 8 września 1937). Największym jego osiągnięciem okazało się włączenie w skład COP południowej części woj. lubelskiego. W Lublinie pełnił wiele funkcji dodatkowych. Był m.in. przewodniczącym Prezydium Honorowego Wojewódzkiego Obywatelskiego Komitetu Zimowej Pomocy Bezrobotnym, przewodniczącym Rady Wojewódzkiej, przewodniczącym Rady Fundacji Szpitala św. Wincentego a Paulo, prezesem Zarządu Aeroklubu Lubelskiego, przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Funduszu Pracy, prezesem Okręgu Lubelskiego LOPP, a także członkiem honorowym Automobilklubu Lubelskiego.
Po wybuchu II wojny światowej pozostał w Lublinie, nadzorując poczynania zarówno instytucji państwowych, jak i społecznych. Przyczynił się do uratowania m.in. obrazów Jana Matejki "Bitwa pod Grunwaldem" i "Kazanie Skargi", ewakuowanych galerami do Kazimierza Dolnego. Funkcję sprawował do 14 września 1939 r. Po zajęciu Lublina przez wojska niemieckie został 20 października 1939 r. aresztowany i rozstrzelany w listopadzie w niewyjaśnionych okolicznościach. Data i miejsce pochówku pozostają do dziś nieznane.
Kyzył założony został w 1914 r. pod nazwą Biełocarsk, w 1918 przemianowano go na Chem-Bełdyr. Dzisiejszą nazwę – oznaczającą po tuwińsku ""czerwony"" – nadano miastu w 1926 r.
Hurghada powstała nad Zatoką Sueską z brytyjskiej osady poszukiwaczy ropy naftowej (od ok. 1913 r.) i początkowo odgrywała rolę osady rybackiej. Miasto zostało założone na początku XX w. W roku 1930 powstała osada mieszkaniowa pracowników "Narodowego Instytutu Oceanografii i Rybołówstwa". Od wczesnych lat 80. XX w. po pokoju egipsko-izraelskim podpisanym w Camp David zaczęła się rozwijać jako wielki międzynarodowy ośrodek turystyczny dzięki arabskim i zagranicznym inwestorom. 
Pod koniec 1940 "Zo" przeniesiono do Warszawy – dostała przydział do Wydziału Łączności Zagranicznej Komendy Głównej Armii Krajowej "Zagroda". Od połowy 1941 r. jeździła między Warszawą a Berlinem przewożąc w obie strony pocztę, która kursowała przez Szwecję do Londynu i z powrotem. Dodatkowym zadaniem Zawackiej było zorganizowanie szlaków kurierów podążających do Londynu przez Niemcy. W latach 1939–1945 korzystając z fałszywych dokumentów przekraczała granice Rzeszy ponad sto razy przenosząc meldunki i informacje, zaś w przerwach między wyprawami uczyła się na tajnych kompletach.
Jeszcze w latach sześćdziesiątych Elżbieta Zawacka zajęła się gromadzeniem materiałów historycznych dokumentujących działalność Armii Krajowej w czasie wojny, jako emerytka powróciła do tej pracy. Działała w ruchu kombatanckim „Solidarności”, w 1986 współzakładała w Toruniu Klub Historyczny AK (działający następnie jako Klub Historyczny im. Antoniego Antczaka). Dzięki jej zaangażowaniu grono kilku osób w Toruniu zainicjowało, w końcu 1988 r., powstanie ogólnopolskiego stowarzyszenia byłych żołnierzy Armii Krajowej (obecnie Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej). W pierwszym zarządzie głównym tej organizacji, który kładł podwaliny pod jej dalszy rozwój, pełniła funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego. W 1990 współtworzyła Fundację "Archiwum Pomorskie Armii Krajowej" – była jej honorowym przewodniczącym.
W myśl Przepisu Ubioru Polowego Wojsk Polskich z 1919 r.: na naramiennikach kurtki i płaszcza w odległości 1 cm od wszycia, w poprzek naramiennika, naszyte równolegle prosto w odległości 1,5 cm jeden od drugiego dwa płaskie sznureczki srebrne oksydowane szerokości 5 mm. Na środku naramiennika wzdłuż jedna gwiazdka haftowana oksydowanymi nićmi lub wytłaczana pięciopromienna, o ostrych promieniach.
W 1910 r. Swarzędz liczył 3 459 mieszkańców, tym: 1 927 Polaków (55,7%), 1 371 Niemców (39,6%) i 161 Żydów (4,7%).
W czasie wojny amerykańsko-hiszpańskiej Pershing odznaczył się w bitwach pod Kettle i na wzgórzach San Juan na Kubie. Wziął także udział w kilku wyprawach przeciwko powstańcom w czasie wojny filipińsko-amerykańskiej. W 1905 r. został wysłany do Tokio jako wojskowy attaché, był obserwatorem po stronie japońskiej w czasie wojny rosyjsko-japońskiej. Po powrocie z Japonii został gubernatorem prowincji Moro na Filipinach.
Po wybuchu I wojny światowej prezydent Woodrow Wilson mianował Pershinga głównodowodzącym Amerykańskich Sił Ekspedycyjnych (AEF) w 1917 r. Pershing był odpowiedzialny za organizację, wyszkolenie i zaopatrzenie młodej i niedoświadczonej armii amerykańskiej, która do końca wojny rozrosła się do ponad 2 mln żołnierzy. W czasie pobytu w Europie Pershing był pod nieustannym naciskiem politycznym ze strony Francji i Wielkiej Brytanii, aby AEF zostały rozbite na mniejsze oddziały służące przy armiach francuskiej i angielskiej. Pershing był przeciwny takiemu rozwiązaniu i tylko dzięki jego uporowi AEF był jednolitą organizacją wyłącznie pod dowództwem amerykańskim. W tym czasie George Marshall był jednym z jego asystentów, a Patton został oddelegowany do stworzenia pierwszej amerykańskiej brygady czołgów.
W czasie II wojny światowej powstała potrzeba utworzenia dodatkowego stopnia generalskiego i admiralskiego, ponieważ w sojuszniczych armiach było coraz więcej marszałków. Utworzono więc w 1944 r. stopnie "pięciogwiazdkowego" admirała ("Fleet Admiral") i generała ("General of the Army") oznaczane 5 srebrnymi gwiazdkami – uznano nieoficjalnie, że będą one równoważne z honorowymi stopniami Pershinga i Deweya, ale inaczej oznaczane i nazywane. W przypadku admirała Deweya nie istniały problemy związane ze starszeństwem, bo zmarł w 1917 r., natomiast co do generała Pershinga i 5-gwiazdkowych generałów uznano, że obowiązuje tutaj zasada starszeństwa (w przypadku dwóch oficerów równym stopniem za ważniejszego uznaje się tego, który dłużej nosi dany stopień) stawiająca wyżej Pershinga. W 1945 pojawiły się propozycje, aby utworzyć przed inwazją na Japonię "sześciogwiazdkowe" (6 srebrnych gwiazdek) stopnie generalskie i admiralskie ("Flag Admiral" i "Flag General"), które zamierzano nadać MacArthurowi i Nimitzowi – równocześnie zamierzano zrównać z nimi stopnie nadane Pershingowi i Deweyowi. Jednakże z powodu kapitulacji Japonii do tego nie doszło – stało się to jednak źródłem problemów z określeniem rzeczywistej rangi stopni Pershinga i Deweya. Generał Pershing odmawiał konsekwentnie noszenia innych oznak stopnia niż przyznane mu 4 złote gwiazdki.
"Black Jack" Pershing został szefem sztabu wojsk amerykańskich w 1921 i służył na tym stanowisku do 1924 r.
Za swoje wspomnienia "My Experience in the World War" otrzymał nagrodę Pulitzera w 1932 r.
W 1940 r., jeszcze przed przystąpieniem Ameryki do wojny, był zwolennikiem udzielenia jak najdalej idącej pomocy dla Wielkiej Brytanii. Jego podobizna zdobi "Army of Occupation of Germany Medal".
W 1940 r. około 100 Łemków emigrowało z Powroźnika na Ukrainę, pod naciskiem Niemców. Następnie w ramach Akcji Wisła w 1947 r. wysiedlono z Powroźnika kolejne 451 osób. Na wyludnione tereny napłynęła ludność polska z Kresów Wschodnich i z innych wiosek Podkarpacia. W 1951 r. decyzją biskupa tarnowskiego, zlikwidowano parafię greckokatolicką w Powroźniku i erygowano parafię rzymsko-katolicką.
Przed 1990 rokiem Akajew był niezaangażowanym politycznie naukowcem (profesorem fizyki) i prezesem Kirgiskiej Akademii Nauk, raczej nieprzychylnie nastawionym do partii komunistycznej, aczkolwiek prowadził potem promoskiewską politykę – był też autorem pomysłu Wspólnoty Niepodległych Państw. W 1991 roku został przewodniczącym Rady Najwyższej Kirgistanu, prowadząc swój kraj do ogłoszenia niepodległości 31 sierpnia 1991 roku. Nie mając żadnych kontrkandydatów zwyciężył w wyborach prezydenckich w 1991 r., zdobywając 95% głosów. Był powtórnie wybierany w latach 1995 i 2000, choć wskazywano wtedy na naruszenia procedury wyborczej. 
Pierwszym Polakiem na szczycie McKinley był Marek Głogoczowski, który zdobył górę w 1970 r.
Męska linia Romanowów wygasła wraz ze śmiercią Piotra II w 1730 roku. W 1762 r. wnuk Piotra I Wielkiego, książę Holsztynu Karol Piotr Ulryk z dynastii Oldenburgów zasiadł na tronie imperatorów Rosji jako Piotr III Holstein-Gottorp-Romanow. Po okresie panowania jego żony Katarzyny II (1762-1796), jego potomkowie zasiadali na tronie rosyjskim do 1917 r. Od panowania Piotra III Holstein-Gottorp-Romanow niektórzy mówią o dynastii Holstein-Gottorp-Romanow (porównaj: Habsburgowie/Dom Habsbursko-Lotaryński) pomimo, że Piotr III wraz ze swymi potomkami przyjął nazwisko Romanow rezygnując z nazwiska rodowego.
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Przepisy wprowadzające kodeks cywilny (, z późn. zm.), która zawiera w głównej mierze przepisy derogacyjne, kolizyjne i intertemporalne przygotowała polski system prawa do wejścia w życie kodeksu cywilnego. Akty prawne wymienione wyżej zostały w całości lub w części uchylone przez niniejszą ustawę.
Pierwsza nowelizacja nastąpiła w 1971 r. W okresie PRL-u kodeks cywilny znowelizowano ośmiokrotnie.
Bardzo obszerna nowelizacja nastąpiła w 1990 r. w związku z transformacją ustrojową w Polsce. Przejście z gospodarki centralnie sterowanej na gospodarkę kapitalistyczną wywołało potrzebę dokonania głębokich zmian w kodeksie cywilnym, głównie w zakresie własności oraz umów (wprowadzono do kodeksu cywilnego np. zasadę swobody umów, która jest jednym z fundamentów gospodarki wolnorynkowej – mówi o niej art. 3531 kodeksu cywilnego).
W latach 50. zaczął występować już zawodowo w programach radiowych i klubach nocnych, a jego zachrypły głos stawał się coraz szerzej znany. Jednak dopiero w 1969 r. wydał pierwszy singel sygnowany własnym nazwiskiem. W 1975 udało mu się wydać kompletną płytę "O Rei do Coco" "("Król Coco")" utrzymaną w tradycyjnych tanecznych rytmach północnej Brazylii. W sumie wydał 27 albumów.
Pierwszym turystą w dolinie, którego nazwisko się zachowało, był Eugeniusz Janota z towarzyszami i przewodnikiem Maciejem Sieczką 9 września 1867 r. W zimie pierwsi byli tu Józef Lesiecki i Józef Oppenheim 14 kwietnia 1914 r.
Według rzymskiej Kongregacji Nauki Wiary, fakt konieczności posiadania mandatu kościelnego nie odbiera teologowi prawa do postawy krytycznej, krytycyzm nie jest jednak według tejże Kongregacji tożsamy z "duchem krytycznym", który naznaczony jest zwykle subiektywnymi emocjami i uprzedzeniami. Zgłębienie Objawienia wymaga sięgania do właściwego rodzaju filozofii i innych nauk, które harmonijnie ujmują prawdę o człowieku, świecie i Bogu. Kryterium oceny tych nauk i ich narzędzi pojęciowych stanowi sama "nauka objawiona". W zastosowaniu tego kryterium pomaga "nadprzyrodzony zmysł wiary" obecny w Kościele. Razem z szacunkiem do chrześcijańskiego depozytu nauczania wiary teolog w swej refleksji ma być krytyczny, ma prowadzić swe badania racjonalnie, rzetelnie spełniając jej wymogi epistemologiczne - ponieważ teologia w ciągu swego istnienia stworzyła własny system wiedzy naukowej. Przykładem teologów, którzy w XX w. utracili prawo do uprawiania teologii katolickiej z powodu zbyt wielkich rozbieżności ich poglądów z Tradycją Apostolską, byli m.in. niemieccy teolodzy Hans Küng oraz Uta Ranke-Heinemann. Historycznie, od początków drugiego tysiąclecia chrześcijaństwa ortodoksją teologów w Kościele katolickim zajmowała się inkwizycja, która później została przekształcona w Święte Oficjum, by w 1965 r. trakcie Soboru watykańskiego II otrzymać nazwę Kongregacja Nauki Wiary.
Henryk Zieliński (ur. 22 września 1920 r. w Szembruczku koło Grudziądza, zm. 6 marca 1981 we Wrocławiu) – historyk, profesor zwyczajny Uniwersytetu Wrocławskiego. Syn nauczyciela języka polskiego na pograniczu polsko-niemieckim na Pomorzu, żołnierz kampanii wrześniowej w 1939, ranny w bitwie nad Bzurą, jeniec oflagów i stalagów. Po zwolnieniu z obozu i przybyciu do Krakowa w 1944 student tajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego, a po zakończeniu wojny absolwent tej uczelni. Wieloletni pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego (w latach 1970-1972 – profesor Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Obowiązkową służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Saperów w Modlinie w latach 1932-1933, po czym powrócił do Zakładu Geologii UW. W 1934 r. uczestniczył w polskiej wyprawie polarnej na Spitsbergen. Na pamiątkę jego udziału w ekspedycji jeden ze szpicbergeńskich lodowców nazwany został Lodowcem Różyckiego (współrzędne geograficzne ). Od 1937 zatrudniony w Państwowym Instytucie Geologicznym) jako starszy geolog. Poszukiwał rud żelaza w Radomskiem i badał północne obrzeżenie Gór Świętokrzyskich.
Od 1951 sprawował funkcję organizatora Ośrodka Szkolenia Geologów, którego prace doprowadziły do utworzenia Wydziału Geologii na UW w 1952. W tym roku objął pierwszą na świecie Katedrę Geologii Czwartorzędu i kierował nią do jej likwidacji w 1962 r. Następnie objął kierownictwo Zakładu Geologii Czwartorzędu na Wydziale Geologii UW. W 1952 otrzymał Nagrodę Państwową II Stopnia za pracę "Górny dogger i dolny malm Jury Krakowsko-Częstochowskiej". Od października 1953 przez dwa lata sprawował funkcję dyrektora Instytutu Geologicznego Centralnego Urzędu Geologii (poprzednio Państwowego Instytutu Geologicznego), nie przerywając pracy na Uniwersytecie Warszawskim. Przeprowadził jego reorganizację i opracował nowy program prac badawczo-poszukiwawczych, zwłaszcza dla Niżu Polskiego.
Od 1952 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, po wchłonięciu przez nią Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, którego był wieloletnim członkiem. Od 1965 r. członek rzeczywisty PAN. W latach 1954-1957 był członkiem ówczesnej Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do spraw rozwoju kadr naukowych.
Karol Olgierd Borchardt był synem lekarza i urzędniczki. W dzieciństwie wraz z matką wyjechał do Paryża. Po powrocie do kraju mieszkał w Wilnie, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej, a potem do Gimnazjum Humanistycznego im. Adama Mickiewicza. W 1924 roku zdał maturę i wstąpił na Wydział Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Rok później rozpoczął naukę w Szkole Morskiej w Tczewie, którą ukończył w roku 1928. Następnie pływał na pasażerskich transatlantykach armatora Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe SA, pełniąc kolejno funkcje oficerskie. W 1936 roku otrzymał dyplom kapitana żeglugi wielkiej. W 1938 r. rozpoczął pracę w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni, obejmując stanowisko zastępcy komendanta żaglowca szkolnego "Dar Pomorza".
Wybuch drugiej wojny światowej zastał go na "Darze Pomorza" w czasie rejsu szkolnego. Na polecenie władz udał się do Sztokholmu, a potem do Szkocji. Następnie wrócił do GAL-u i pływał na statkach pasażerskich przekształconych w transportowce. Został starszym oficerem polskiego flagowego statku pasażerskiego "MS Piłsudski" i w listopadzie 1939 r., przeżył jego zatopienie, podczas którego został poważnie ranny w głowę. Po wyleczeniu został starszym oficerem kolejnego transatlantyka, "MS Chrobry" i w 1940 r. przeżył jego zbombardowanie i zatopienie w kampanii norweskiej. Został ponownie ranny, odnowił mu się ciężki uraz z poprzedniego wydarzenia i wskutek tego stan zdrowia utrudniał mu potem służbę na morzu.
W roku 1942 gaulliści z Londynu i działacze Ruchu Oporu skoordynowali swe poczynania wobec wzmagających się represji Niemców oraz reżimu Vichy. Poważne wzmocnienie dla podziemia przyniosło zjednoczenie politycznych sił Ruchu Oporu: delegat de Gaulle'a Jean Moulin (członek partii radykalnej, wybitny organizator) został pierwszym przewodniczącym "Krajowej Rady Ruchu Oporu", w której skład weszły główne siły polityczne Resistance: komuniści, socjaliści, radykałowie, chrześcijańscy demokraci. Po aresztowaniu Moulina na czele CNR zastąpił Georges Bidault. W marcu 1944 r. w ślad za zjednoczeniem politycznym nastąpiło zjednoczenie wojskowe podziemia. Poprzez scalenie kilku organizacji zbrojnych głównie gaullistów z AS i komunistów z FTFP oraz wojskowych zawodowych z ORA powstały "Francuskie Siły Wewnętrzne" - FFI. Ich dowódcą został generał Marie Pierre Koenig. W ostatnim roku okupacji nastąpił znaczny wzrost liczby akcji bojowych, aktów sabotażu oraz dywersji. Największe natężenie osiągnęły one po rozpoczęciu operacji wyzwalania Europy Zachodniej 6 czerwca 1944 roku rozwinęła się wówczas masowa partyzantka. W Paryżu i Marsylii wybuchły powstania zbrojne. Resistance samodzielnie oswobodziła szereg departamentów francuskich opuszczanych przez wycofujący się Wehrmacht. Po wyzwoleniu Francji znaczna część członków oddziałów Resistance wstąpiła do oddziałów regularnych armii francuskiej.
Po 1918 r. przestaje obowiązywać dotychczasowa nazwa osady; przejściowo używa się nazwy Uroczysko, a od 1925 r. obowiązuje nazwa Maczki. 
Domicyl (łac. "domicilium" - miejsce zamieszkania) – stałe miejsce zamieszkania osoby fizycznej lub siedziba osoby prawnej. Może oznaczać również stałe miejsce dopełniania zobowiązań finansowych. W prawie międzynarodowym prywatnym jeden z łączników wskazujących, jakie prawo należy zastosować dla oceny spornego stosunku. Pojęcie domicylu jest również obecne w prawie konstytucyjnym wielu państw. Przykładem może być wymóg domicylu (minimum 14 lat) w stosunku do kandydata na urząd Prezydenta USA. W polskim prawie wekslowym oznacza miejsce (miejscowość), w którym weksel jest płatny (art. 37 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe).
Powrót do regulacji rynkowych w okresie Nowej Ekonomicznej Polityki (NEP) wymagał odbudowy pieniądza i bankowości. Pieniądz odbudowano drogą trzech kolejnych denominacji. W 1922 r. wprowadzono rubla „wzór 1922”, na który wymieniono dotychczasowe (carskie, kierenki i sowznaki (ale nie ruble emitowane przez Białych Rosjan w czasie wojny domowej) w relacji 1:10 tys. W 1923 r. wprowadzono rubla „wzór 1923”, na który wymieniono wcześniejsze znaki pieniężne w relacji 1:100 rubli „wzór 1922” lub 1:1 mln rubli wcześniejszych.
Jednocześnie poczynając od końca 1922 r., wprowadzono do obiegu czerwońce. Były to banknoty o nominale 10 złotych, przedrewolucyjnych rubli o parytecie złota (1 czerwoniec = 7,74 g. czystego złota). Stopniowo ich udział w obiegu wzrastał. W 1924 r. wymieniono na czerwońce wszystkie dotychczasowe znaki pieniężne w relacji 1 rubel złoty „wzór 1924” = 50 tys. rubli „wzór 1923” = 5 mln rubli „wzór 1922” = 50 mld rubli sprzed roku 1922, przy czym uchwalono także zakaz pokrywania deficytu budżetowego przez emisję pieniądza. Odtąd banknot o nominale 1 czerwońca stanowił równowartość 10 rubli.
Centralnym bankiem był Bank Państwowy (Gosbank), utworzony w 1921 r. rozpoczął udzielania kredytów na zasadach komercyjnych, dla przemysłu i handlu. W latach 1922-1925 powstało kilka wyspecjalizowanych banków, których większościowym właścicielem był Gosbank, a pozostałe akcje należały do syndykatów, spółdzielni, prywatnych przedsiębiorstw krajowych i zagranicznych.
Powstało wiele banków, już w 1923 roku istniało ich 17, a w październiku 1926 roku było już 61 niezależnych banków. Między innymi jesienią 1922 r. powstały: Bank Przemysłowy, Bank Handlu Zagranicznego i Bank Spółdzielni i w 1925 r. Bank Budownictwa Mieszkaniowego.