W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. pilskiego.
Historia miejscowości sięga jednak co najwyżej początków XVI wieku. Prawa miejskie magdeburskie Trzcionce nadał 3 marca 1731 król Polski August II Mocny. W latach 1738-1755 Trzcianka była własnością Stanisława Poniatowskiego (ojca ostatniego króla Polski).
W latach 2005-2009 Ks. hm Zdzisław Peszkowski był patronem honorowym Hufca Ziemi Sanockiej ZHP, a po tym okresie 10 listopada 2008 roku przyjął jego imię do swojej nazwy. Na fasadzie budynku przy ulicy Zielonej 39 w Sanoku (tzw. willa Pod Topolami, Dom Harcerza, Komenda ZHP) w dzielnicy Błonie znajduje się tablica pamiątkowa poświęcona ks. hm Zdzisławowi Peszkowskiemu. Inskrypcja głosi: "Na pamiątkę nadania Hufcowi ZHP Ziemi Sanockiej imienia Księdza hm. Zdzisława Peszkowskiego zuchy, harcerze, instruktorzy. Sanok 10.11.2008 r."
Syn Wojciecha i Barbary, cioteczny brat Szymona Szymonowica. Pierwsze nauki pobierał w lwowskiej szkole katedralnej. Od 1579 student Akademii Krakowskiej, gdzie w 1580 uzyskał stopień bakałarza (bakałarzował zapewne po szkołach prowincjonalnych). Przebywał też we Lwowie jako nauczyciel w szkole katedralnej, w której wcześniej był uczniem. W latach 1587-1590 był prawdopodobnie jej rektorem. W międzyczasie kształcił się we Włoszech. W 1593 uzyskał magisterium i doktorat z filozofii. W tym samym roku został seniorem Bursy Jerozolimskiej w Krakowie i wykładowcą na wydziale "artium". W 1595 dostał się jako profesor do Kolegium Mniejszego. Na początku 1597, na wezwanie Jana Zamoyskiego, objął w Akademii Zamojskiej katedrę filozofii moralnej. Parę miesięcy później został rektorem Akademii Zamojskiej - funkcję tę powierzano mu jeszcze kilkukrotnie. Jeden z głównych przedstawicieli renesansowej filozofii polskiej, należał do czołowych profesorów Akademii, był gł. kierownikiem drukarni i przedsięwzięć naukowo-wydawniczych. Zwolennik empiryzmu i metody indukcyjnej w nauce. Walczył o świeckość i autonomię szkoły przeciw hegemonii władz duchownych.
Od 1918 w Polsce. Działał w kierownictwie polskiego Bundu. W okresie międzywojennym był czołowym działaczem lewego skrzydła Bundu. Początkowo opowiadał się przeciwko przystąpieniu Bundu do Kominternu. Od 1934 był zwolennikiem współpracy z Komunistyczną Partią Polski. Był członkiem kilku Rad Miejskich Warszawy, zaś w latach 1927-1936 był ławnikiem tejże rady. Był współredaktorem i publicystą "Fołks-Cajtung".
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie gdańskim.
Obozy niemieckie 1933-1945
Obozy niemieckie 1933-1945 − obozy i podobozy kierowane przez SA, a później SS, policję i Wehrmacht utworzone w latach 1933-1945 przez władze nazistowskie III Rzeszy. Obozy te, w liczbie przynajmniej 12 tysięcy, utworzone były na własnym terytorium III Rzeszy oraz na ziemiach państw okupowanych.
Wykaz bibliografii dla serii artykułów o niemieckich obozach w latach 1933-1945 został umieszczony na .
W latach 1964-1990 członek mołdawskiej partii komunistycznej, był głównym sekretarzem partii w latach 1985-1989. W latach 1971-1978 pracował w ministerstwie rolnictwa Mołdawskiej SRR.
W latach 1945-1954 i 1973-1975 miejscowość była siedzibą gminy Wisła Wielka. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego.
Bund (w jęz. jidysz בונד - Związek); pełna nazwa - אַלגעמיינער ייִדישער אַרבעטערסבונד אין ליטע, פּוילן און רוסלאַנד (Allgemejner Jidisher Arbeiterbund in Lite, Poilen un Rusland) - Powszechny Żydowski Związek Robotniczy na Litwie, w Polsce i Rosji; ros. Всеобщий еврейский рабочий союз в Литве, Польше и России) – istniejąca w latach 1897-1948 lewicowa, antysyjonistyczna partia żydowska działająca w kilku państwach europejskich w okresie od lat 90. XIX wieku do drugiej połowy lat 40. XX wieku. Bund stanowił autonomiczną część Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji w latach 1898-1903 i 1906-1912.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie poznańskim.
Zawody samochodowe odbywają się w Polsce od 1927 roku. Przed wojną były to Mistrzostwa Polski w Jeździe Automobilowej. Po II wojnie światowej wznowiono rywalizację na polskich trasach w 1949 roku. W latach 1949-1954 mistrzów wyłaniano w zawodach Jednodniowej Jazdy Konkursowej. Od 1955 roku zaczęto rozgrywać rajdy-eliminacje składające się na cykl Mistrzostw Polski w Rajdach Samochodowych. Początkowo tytuły mistrzowskie przyznawano wyłącznie w poszczególnych klasach - nie było klasyfikacji generalnej. Sytuacja taka trwała do 1967 roku, kiedy wprowadzono klasyfikację generalną.
W latach 1989-1990 zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych Mołdawskiej SRR, wcześniej był generałem radzieckiej milicji. W 1994 został pierwszym sekretarzem Mołdawskiej Partii Komunistycznej. Cztery lata później (1998) został posłem do parlamentu mołdawskiego, natomiast od 4 kwietnia 2001 do 11 września 2009 pełnił funkcję prezydenta Mołdawii.
W latach 1942-1944 Clauberg przeprowadzał na Żydówkach i niekiedy Cygankach masowe zabiegi sterylizacyjne bez znieczulenia, powodujące straszliwe cierpienie i śmierć ofiar. Clauberg opracował metodę bezoperacyjnej sterylizacji, która polegała na wprowadzeniu do kobiecych narządów rodnych (po uprzednim stwierdzeniu drożności jajowodów) specjalnie spreparowanego drażniącego środka farmakologicznego, którego działanie polegało na wywołaniu ostrego stanu zapalnego; w następstwie po kilku tygodniach dochodziło do zrośnięcia się jajowodów i w konsekwencji niepłodności. Rezultaty tych eksperymentów były każdorazowo sprawdzane aparatami rentgenowskimi. Cały zabieg przeprowadzany był pod pretekstem rutynowego badania ginekologicznego. Zabiegi były przeprowadzane w bardzo brutalny sposób, często wywoływały powikłania w postaci zapalenia otrzewnej i krwotoków z dróg rodnych, przebiegających z wysoką gorączką i ogólną posocznicą, równie często dochodziło do zapaści, będącej przyczyną zgonów. W raporcie dla Himmlera z 7 czerwca 1943 Clausberg stwierdził z dumą: ""Niedaleki jest moment, kiedy będę mógł powiedzieć, że jeden lekarz z pomocą może dziesięciu asystentów, będzie w stanie przeprowadzić kilkaset, jeżeli nie tysiąc sterylizacji dziennie.""
W styczniu 1918 ppłk Abakanowicz zgłosił się do służby w I Korpusie Polskim gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, w którym sformował i dowodził eskadrą 16 samolotów (o nazwie Awiacja I Korpusu). W czerwcu 1918, gdy I Korpus został zmuszony do złożenia broni, rozkazał spalić samoloty, aby nie zostały przejęte przez wojska niemieckie. Podczas próby przedostania się do Francji został aresztowany przez bolszewików, ale uwolniono go pod warunkiem wstąpienia do lotnictwa sowieckiego. Wcielono go do zgrupowania Aleksjeja Szyrinkina. Po skierowaniu jego eskadry na front polski, 1 maja 1920 podczas lotu odłączył się od grupy i wylądował myśliwcem Nieuport 24bis na polskim lotnisku wojskowym w Żodzinie koło Borysowa. Polski Oficerski Trybunał Orzekający uwolnił go od zarzutu zdrady i przywrócił stopień pułkownika, otrzymał także za to Polową Odznakę Pilota. W latach 1921-1930 służył w lotnictwie polskim, m.in. dowodził 11., a potem 5. pułkiem lotniczym. W 1921 został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. W 1930 z powodów zdrowotnych (przeżył dwie katastrofy lotnicze), został przeniesiony do rezerwy.
W latach 1921 - 1930 pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji, min. kierował Wyższą Szkołą Lotniczą w Grudziądzu, dowodził najpier 11, a potem 5 pułkiem lotniczym. w 1930 roku z powodów zdrowotnych został przeniesiony do rezerwy. Być może na ten stan zaważyły inne względy - Abakanowicz krytycznie odnosił się do niektórych decyzji władz lotnictwa wojskowego (min. stanu technicznego sprzętu lotniczego). wiadomo też, że ówczesne władze wojskowe pomijały go w awansach.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Pałac Zimowy w Petersburgu (rus. Зимний дворец) – położony na brzegu Newy barokowy pałac budowany w latach 1754 - 1762 według projektu Bartolomeo Rastrellego dla Elżbiety (wzorowany był na francuskim Wersalu). Budowę ukończono po jej śmierci. Jako pierwsza zamieszkała w nim cesarzowa Katarzyna II.
W latach 1711-1754 w mieście powstało pięć Pałaców Zimowych. Pierwszy "Dom Zimowy" zbudowany został dla Cara Piotra I w 1711 roku, na brzegu Zimowego Kanału, drugi - na miejscu obecnego Teatru Ermitażu (wybudowany w latach 1716-19 według projektu architekta G. I. Mattarnowi, przebudowany w latach dwudziestych XVIII wieku według projektu architekta Domenico Trezziniego). W 1732 architekt Bartolomeo Rastrelli rozpoczął budowę trzeciego Pałacu Zimowego z fasadą skierowaną na rzekę Newę i Plac Pałacu. Czwarty - drewniany Pałac Zimowy został zaprojektowany również przez Rastrelliego i zbudowany w 1755 roku, przy Newskim Prospekcie. Obecny, piąty Pałac Zimowy zaprojektowany przez tegoż architekta, a wybudowano w latach 1754-62 w stylu barokowym.
W latach 1990 - 1996 redagował i wydawał akademickie pismo ""Sowizdrzał - Listy Bractwa Sowizdrzalskiego AR w Krakowie"" (ukazywało się nieregularnie). W 1985 rozpoczął wydawanie pisma "Inclusion" (pol. "Wrostek") w języku angielskim, poświęconego badaniu życia zastygłego w bursztynie. Zainicjował także wydawanie kwartalnika "Meganeura" (dotyczącego śladów życia w żywicach kopalnych), ukazującego się nakładem Fundacji Nauki Rady Europy w Strasburgu. W 2001 Stowarzyszenie Bursztynników w Polsce nadało mu tytuł "Bursztynnika Roku 2000". Był też autorem licznych artykułów publicystycznych (między innymi w Forum Akademickim) i pośmiertnie wydanej książki dotyczącej problemu niepełnosprawności ("1981 Rok Niepełnosprawnych"; Rafael, 2008).
Przodkowie Andersona pochodzili ze Szwecji. Działał w Partii Republikańskiej, od 27 września 1951 do 5 stycznia 1955 sprawował funkcję gubernatora Minnesoty. Jego poprzednikiem na tym stanowisku był republikanin Luther Wallace Youngdahl, a następcą demokrata Orville Freeman. Dwukrotnie sprawował funkcję zastępcy gubernatora - w latach 1939-1943 i 1945-1951. Przeszedł na stanowisko gubernatora po nominacji Youngdahla na sędziego Sądu Okręgowego w Waszyngtonie, w 1953 wygrał wybory na gubernatora z Freemanem, ale uległ mu dwa lata później.
Maria Pasło-Wiśniewska (ur. 27 marca 1959 w Szamotułach) – polska ekonomistka, bankowiec i polityk, w latach 2005-2007 posłanka na Sejm.
Ukończyła Szkołę Podstawową nr 54 im. Jana Kasprowicza, maturę zdała w VIII Liceum Ogólnokształcącym im. Adam Mickiewicza w Poznaniu. Następnie skończyła studia ekonomiczne w Akademii Ekonomicznej w Poznaniu oraz studia podyplomowe w latach 1989-1990 w Kellog School of Management na Northwestern University w Chicago.
Po remoncie, w 1897 doszło na nim do wybuchu kotła, w którym zginęło 14 ludzi, po czym "Huáscar" już nie powrócił do służby liniowej. W 1901 został wycofany ze służby i zakotwiczony w bazie Talcahuano jako stacjonarny hulk koszarowy, po zdemontowaniu kotłów. W latach 1917-1930 służył jako okręt-baza okrętów podwodnych. W kolejnych latach pozostawał nadal zakotwiczony w Talcahuano. W 1934 okręt udostępniono do zwiedzania i ustawiono na nim 4 działka salutacyjne, podnosząc na nim proporzec Dowódcy 2. Strefy Morskiej.
W rocznicę bitwy pod Angamos, 8 października 1952, po odrestaurowaniu, "Huáscar" został otwarty jako okręt-muzeum w bazie marynarki wojennej Chile w Talcahuano. Stał się pomnikiem morskiej chwały obu narodów. W odrestaurowanym salonie dowódcy okrętu na rufie znajdują się portrety zarówno dwóch poległych na jego pokładzie dowódców chilijskich – Arturo Prata i Manuela Thomsona, jak i peruwiańskiego admirała Miguela Grau. W pomieszczeniach kotłowni urządzono kaplicę. W latach 1971-1972 okręt przeszedł remont i dalszy etap restauracji.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie tarnowskim.
Pochodził ze spolonizowanej rodziny inżyniera kolejowego Hermana. Ukończył gimnazjum we Lwowie, następnie studiował polonistykę, germanistykę i filozofię na Uniwersytecie Lwowskim. Pomiędzy 1905 a 1908 był stypendystą Ossolineum. W 1908 uzyskał doktorat z polonistyki i germanistyki i rozpoczął pracę w szkolnictwie średnim. W latach 1910-1911 studiował w Niemczech i Francji. W 1912 habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1916-1920 był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1920 Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie kierował Oddziałem Filologii Polskiej Nowszej Zakładu Filologii Polskiej. Od 1919 był członkiem PAU, od 1933 Polskiej Akademii Literatury, od 1951 PAN. W czasie okupacji radzieckiej Lwowa (1939-1941) był zatrudniony na lwowskim Uniwersytecie, który wówczas nosił okupacyjną nazwę im. Iwana Franki, broniąc zajęć po polsku. 17 września 1940 roku wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. W czasie okupacji niemieckiej (1941-1944) ukrywał się jako Jan Zalutyński na Lubelszczyźnie – Stefania Skwarczyńska, uratowana przezeń z Kazachstanu, umieściła go u pp. Fudakowskich, Teleżyńskich i Żółtowskich (Krasnobród, Wilkołaz k. Kraśnika, Milejów). Po wojnie zamieszkał w Lublinie. W latach 1944-1947 był tam profesorem KUL, zaś w 1947 przeniósł się do Krakowa, gdzie był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. W Krakowie mieszkał już do śmierci.
Ryszard Andrzejewski znany jest przede wszystkim z wieloletnich występów w grupie muzycznej Slums Attack, której był współzałożycielem. W 2002 roku wraz z zespołem otrzymał nagrodę polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyka. W latach 2000-2004 współtworzył formację Ski Skład. Prowadzi także solową działalność artystyczną.
Labilne własności karbonylków metali połączone z łatwością ich syntezy powodują, że są one bardzo często podstawowym, wyjściowym substratem do otrzymywania wielu związków metaloorganicznych. Łatwość zrywania i tworzenia wiązań metal-karbonylek jest też bardzo przydatna w katalizie i dlatego ogromna większość katalizatorów metaloorganicznych zawiera zwykle przynajmniej jeden ligand tego rodzaju – kompleksy czysto karbonylkowe są jednak zbyt reaktywne aby same pełnić tę rolę. Jedyny wyjątek stanowi Fe2(CO)9, który był stosowany w latach 1925-1945 jako dodatek przeciwstukowy do benzyny w Niemczech i krajach okupowanych przez Niemcy w czasach II wojny światowej.
W latach 1945-1949 przebywał jako radca kulturalny W Ambasadzie RP w Paryżu, w latach 1949-1952 w Pradze. W latach 1952-1957 wchodził w skład zespołu redakcyjnego „Przeglądu Kulturalnego”, publikował też w tygodniku „Świat”. W latach 1956-1965 znów pracował w Paryżu reprezentując Polskę w UNESCO. Od 1971 był wicedyrektorem departamentu MSZ. Lata 1974-1977 spędził w Dakarze jako Ambasador PRL w Senegalu; w 1978 przeszedł na emeryturę.
W 1896 bracia Orgelbrand przekształcili swój zakład w ""Towarzystwo Akcyjne Odlewni Czcionek i Drukarni S.Orgelbranda Synów"" o kapitale zakładowym 350 tysięcy rubli, którego Mieczysław został dyrektorem zarządzającym. Produkcja "Towarzystwa" w roku 1897 osiągnęła wartość 290718rubli, to jest 25% wartości wszystkich zakładów poligraficznych w Warszawie. Zapewniwszy sobie w Rosji rynek zbytu dla produkcji czcionek "Towarzystwo" otworzyło w Petersburgu, Moskwie i kilku innych większych miastach Cesarstwa i Kongresówki składy czcionek. W 1899 zakupiono dużą drukarnię od spółki Reszke, Ruszkowski i Rundo, a w 1901 rozpoczęto remont i rozbudowę (zakończone w 1908) siedziby firmy (przeniesionej na ten czas na ul.Hożą41 oraz na ul.Zgoda7, gdzie mieściła się tymczasowo księgarnia). "Towarzystwo" akcyjne braci Orgelbrandów dokonało w latach 1901-1902 fuzji z "Warszawskim Towarzystwem Akcyjnym Artystyczno-Wydawniczym", po której kapitał zakładowy firmy wzrósł do 850000rubli, a pod nową nazwą "Towarzystwo Akcyjne Odlewni Czcionek, Drukarni i Litografii S.Orgelbranda Synów" zatrudniała ona 600 osób przy 215 maszynach. Mieczysław był głównym akcjonariuszem "Towarzystwa" z pakietem 122 akcji na 871 ogółem.
Skupiając się na działalności poligraficznej Mieczysław ograniczył profil wydawniczy "Towarzystwa", co nie znaczy jednak, że został całkowicie zarzucony. Zmniejszoną do dwunastu tomów wersję ""Encyklopedii Powszechnej"", dzieła ojca - Samuela, wydano w sumie trzykrotnie: pierwsze wydanie w latach 1872-1876 oraz dwa wydania "stereotypowe" w latach 1877-1878 z Suplementem w 1879 oraz w latach 1883-1884 z Suplementem II w 1884. W 1895 przystąpiono do opracowania 18-tomowej ilustrowanej wersji "S.Orgelbranda Encyklopedii Powszechnej", której tom pierwszy ukazał się w 1898, a szesnasty - po śmierci Mieczysława, w 1904; dwa kolejne, dodatkowe tomy z Suplementami ukazały się później, w 1911 i 1912 roku.
Oprócz "Encyklopedii" wydawano w "Towarzystwie" m.in. kosztowne wydawnictwa ilustrowane (np. w1877, wspólnie z Drzeworytnią Warszawską, ""Wilanów. Album widoków i pamiątek"" W.Gersona i H.Skimborowicza), wznawiano starsze publikacje (np. w latach 1885-1887 ""Starożytną Polskę"" T.Lipińskiego i M.Balińskiego z uzupełnieniami F.K.Martynowskiego), dzieła popularnonaukowe, słowniki (grecko-polski Z.Węclewskiego, łacińsko-polski Ł.Koncewicza). Spośród czasopism wydawano w 1872 wspomniany już ""Wieniec"" i (1882-1887)""Kurier Codzienny"", których Mieczysław był redaktorem naczelnym, a jego brat Hipolit - wydawcą, ponadto od 1902 ilustrowane czasopismo dla kobiet ""Tygodnik Mód i Powieści"" i w tym samym czasie również ilustrowany tygodnik ""Przyjaciel Dzieci"".
Uczeń szkoły im. M. Konopnickiej przy ul. Zielonej 10 we Lwowie. Jako 14-15 letni chłopiec śpiewał solo w kościele pw. św. Wincentego a Paulo przy ul. Snopkowskiej. W latach 1943-1946 uczęszczał do Szkoły Przemysłu Artystycznego we Lwowie. Po wojnie uczył się w Liceum Sztuk Plastycznych w Krakowie, które ukończył w 1949, następnie studiował na wydziale plakatu krakowskiej ASP. Po dyplomie (1955) przeniósł się do Warszawy. W latach 1959-1962 był dyrektorem artystycznym miesięcznika "Ty i Ja". Od 1963 za granicą: w RFN, Włoszech, Francji. W 1971 otrzymał obywatelstwo francuskie.
Powiat grodziski istniał w latach 1887-1932, 1941-1945 i od 1999.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa skierniewickiego. W wyniku ostatniej reformy administracyjnej miasto na krótko pozbawiono roli powiatu.
Istniejącą w tym miejscu niewielką osadę handlową podniósł do rangi stolicy król Moshoeshoe I w 1869. Maseru było następnie stolicą brytyjskiego protektoratu Basuto w latach 1869-1871 i 1884-1966, kiedy to stało się stolicą niepodległego Lesotho.
Jurczenko doskonale znał amerykańskie służby wywiadowcze, był bowiem w latach 1975-1980 oficerem bezpieczeństwa KGB w ambasadzie radzieckiej w Waszyngtonie. Z racji swojej pracy miał stały kontakt z agentami FBI. Często bywał z nimi w lokalu Dankers przy E street w północno-zachodnim Waszyngtonie, nieopodal głównej siedziby FBI. Jego ulubionym trunkiem była szkocka whisky. Po zakończeniu misji w Stanach Zjednoczonych powrócił do Moskwy, tam został głównym oficerem kontrwywiadu ds. bezpieczeństwa wewnętrznego. Współpracował ze szpiegami, którzy zbiegli do Związku Radzieckiego, m.in. Haroldem (Kimem) Philbym oraz George'em Blake. W kwietniu 1985 roku Jurczenko został mianowany zastępcą szefa I Zarządu Głównego KGB.
Dnia 29 maja 2008 zapadła decyzja o reaktywacji zespołu Kazik Na Żywo. Pierwszy koncert po reaktywacji knż odbył się 14 lutego 2009 w toruńskim Studenckim Klubie Pracy Twórczej "Od Nowa". Powrócono do składu z lat 1995-2000 (gitarzystą został ponownie Robert Friedrich).
Wraz ze Zbigniewem Mitznerem założył tygodnik satyryczny "Szpilki" w 1935 roku. Był jego redaktorem naczelnym w latach 1935-1937 i po wojnie od roku 1946 do 1953. Współpracował także z innymi polskimi wydawnictwami periodycznymi: "Przekrojem", "Przeglądem Kulturalnym", "Trybuną Ludu", "Panoramą", "Zwierciadłem" i "Expressem Wieczornym".
Gmina Miłkowice (do 1954 "gmina Grzymalin") - gmina wiejska w województwie dolnośląskim, w powiecie legnickim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie legnickim.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa częstochowskiego.
W latach 1909-1921 pracował w przemyśle rosyjskim. Powrócił do niepodległej już Polski w 1922 i został zatrudniony jako konstruktor w warszawskiej Fabryce Silników "Perkun". Jeszcze w tym samym roku przeniósł się do Poznania. Tam pracował w Zakładach H. Cegielski (szef biura technicznego) oraz wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki; w latach 1930-1936 pełnił funkcję dyrektora tej szkoły. Od 1936 był wizytatorem szkół przemysłowych przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie.
Jednak co do jego miejsca urodzenia powstały wątpliwości, po tym jak stwierdzono, że dokumenty parafialne z Koniuszy z lat 1810-1860 (wcześniejsze księgi tejże parafii, do której należały Rzędowice, spłonęły w 1796 r.) nie wspominają o innych Bartoszach, poza rodziną Wojciecha. Natomiast Ambroży Grabowski we "Wspomnieniach" wymienia miejsce urodzenia Bartosza jako Zakrzów, w pobliżu Skalbmierza. Niestety, również skalbmierskie księgi spłonęły w 1794. Ale autor "Wspomnień" mógł go pomylić ze Stanisławem Świstackim.
W latach 1973-1976 miejscowość była siedzibą gminy Trzebież.
Klub został założony w 1892 roku po fuzji dwóch miejscowych klubów, Newcastle East End i Newcastle West End. Siedzibą klubu jest stadion Sports Direct Arena. Ośrodki szkoleniowe znajdują się na Darsley Park oraz w Little Benton. Newcastle UTD od dawna walczy z lokalnym rywalem Sunderland A.F.C. w znanych na całą Anglię The Tyne-Wear Derby. W roku 2010 Newcastle powróciło do Premier League.Pierwszy swój tytuł mistrzowski Newcastle wygrało w roku 1905. Na drugi tytuł kibice czekali 2 lata, kolejne rozgrywki wygrywali w latach 1908-1909 i 1926-1927. Klub może także pochwalić się sporą ilością Pucharów Angli, a jest ich 6. Udawało im się także wygrywać Superpuchar Anglii, czy Puchar Miast Targowych. W sezonie 2011/12 z zespołu odeszło kilka piłkarzy min:Kevin Nolan, Alan Barton i Jose Enrique. Do klubu dołączyli Yohan Cabaye i Demba Ba. Newcastle w tym sezonie nie odniosło porażki przez 11 meczów, przegrywając dopiero z Manchester City F.C.. Później klub zaczął tracić punkty w lidze i spadli z 3 na 7 miejsce. Jednak w styczniu 2012 roku Sroki pozyskały Papisa Cisse. Newcastle znów zaczęło grać dobrze i awansowało o kilka pozycji w górę. Na koniec sezonu klub pokonał Chelsea 2-0 po dwóch trafieniach Papisa Cisse. Ostatecznie klub zajął 5 miejsce w lidze wyprzedzając Chelsea i Everton, dwa kluby pozostające w europejskich pucharach.
Barwy klubu są białe i czarne. Na początku Newcastle grało w czerwonych strojach z białymi szortami. Stroje klubu bardzo często się zmieniały. W latach 1914-1961 grali w białe koszule i czarne spodenki. W roku 2003 Newcastle podpisało umowę z Nothern Rock. W styczniu 2010 roku na koszulkach klubu pojawił się znak Puma. Od sezonu 2012/13 klub sponsoruje firma Virgin Money.
W latach 1998-2000 miała miejsce ostatnia przebudowa stadionu, która zwiększyła pojemność do ponad 52 000 miejsc; koszt całej przebudowy wyniósł około 42mln funtów.
W latach 1969-1974 był wikarym w parafii św. Joanny Chantal, gdzie proboszczem był ks. Jean-Marie Lustiger. Zajmował się głównie katechizacją i formacją świeckich. W latach 1974-1981 był kierownikiem duchowym oraz wykładowcą teologii moralnej i sakramentalnej w seminarium "de Saint-Sulpice" w Issy-les-Moulineaux. Brał udział w pracach różnych ruchów zajmujących się duszpasterstwem rodzin i przygotowaniem do sakramentu małżeństwa. Prowadził również kursy w ramach stałej formacji kapłanów.
W latach 1981-1999 był wikariuszem generalnym archidiecezji paryskiej i bliskim współpracownikiem kard. Jean-Marie Lustigera, którego jest następcą. W Paryżu zajmował się przede wszystkim szkolnictwem, duszpasterstwem w katedrze, seminarium diecezjalnym, środkami społecznego przekazu, duszpasterstwem rodzin, działalnością charytatywną i katechizacją.
Gmina Stare Czarnowo – gmina wiejska w województwie zachodniopomorskim, w północno-wschodniej części powiatu gryfińskiego. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie szczecińskim.
Została zbudowana w latach 1564-1568 przez Regniera z Amsterdamu i drezdeńczyka Hansa Kramera, jako gdańska rezydencja królów polskich.
W latach 1994-1996 i 2005-2009 trener polskiej kadry seniorów. Jest także działaczem w Polskim Komitecie Olimpijskim.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie szczecińskim.
Po II wojnie światowej Stepnicę przyłączono do Polski. W latach 1945-1946 miejscowość nosiła przejściowo nazwę "Stobnica", obecną nazwę wprowadzono rozporządzeniem ministrów Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 roku. Wtedy także włączono do niej wieś Czerwonak. Nieużytkowaną linię kolejki wąskotorowej pod koniec lat 90. XX wieku zamknięto a później z czasem rozebrano.
Chrzest bojowy samolotu B-2 Spirit miał miejsce podczas operacji "Sprzymierzona Siła" (ang. "Allied Force") w Kosowie w 1999 roku. Wówczas B-2 Spirit sprawdził się bardzo dobrze. Od tego czasu samoloty Spirit brały udział podczas operacji "Trwała Wolność" (ang. "Enduring Freedom") w Afganistanie w latach 2001-2002 oraz operacji "Iracka Wolność" (ang. "Iraqi Freedom") w Iraku.
Sebastian Petrycy, syn Stanisława, pochodził z rodziny mieszczańskiej. Początkowe wykształcenie pobierał w rodzinnym mieście. W 1583 ukończył studia na Akademii Krakowskiej, które kontynuował na uniwersytecie w Padwie (1589-1590), gdzie uzyskał doktorat z medycyny. W 1588 został profesorem retoryki na Wydziale Sztuk Wyzwolonych Akademii Krakowskiej. Starał się o nostryfikację swojego padewskiego dyplomu, jednak Wydział Lekarski małodusznie nie dopuszczał do swego grona nowych członków i celowo wydłużał formalności. Zniechęcony Petrycy wyjechał w 1591 do Lwowa. Tu ożenił się i osiadł, otworzył własną praktykę lekarską. Wkrótce jednak spadł na niego ciąg nieszczęśliwych wypadków - zgon żony (28 lutego 1596) oraz strata jedynej córeczki, Zuzanny. W latach 1597-1599 prowadził proces o schedę po teściu, który ostatecznie przegrał w 1600. Wrócił do Krakowa w 1601 i objął stanowisko lekarza przybocznego biskupa krakowskiego kardynała Bernarda Maciejowskiego. Rozpoczyna się okres dworski w życiu Petrycego. Wkrótce wiążę się on z rodem Mniszchów. W 1606 wraz z orszakiem Maryny Mniszchówny udał się na jej wesele z Dymitrem Samozwańcem w Moskwie. Cudem uniknął śmierci w rzezi Polaków. Został przez Rosjan pojmany i przez rok przebywał w więzieniu aż do września 1607. W czasie pobytu w Moskwie ma miejsce jeszcze jedna osobista tragedia w życiu Petrycego - ginie bez wieści jego młodszy syn Gabriel.
W 1603 roku otrzymał ostatecznie zezwolenie na inkorporację do Wydziału Lekarskiego, ale dopiero w 1607 powrócił do działalności akademickiej. W latach 1608-1615 wykładał medycynę na Akademii Krakowskiej. W 1615 rozgorzał spór między Petrycym i jego największym wrogiem Walentym Fontaną. W konflikt zaangażowały się władze uczelni, które opowiedziały się po stronie Fontany. W 1616 Petrycy wystąpił z Wydziału Lekarskiego i powrócił do zawodu lekarza. Nigdy jednak nie zerwał kontaktów z uczelnią. Jego starszy syn Jan Innocenty Petrycy również został profesorem Akademii Krakowskiej.
Powstało na miejscu wsi leżącej na stokach Wzgórz Warszewskich na wysokości około 75-85 m n.p.m. Obecnie zabudowana około 500 domkami jednorodzinnymi, które powstały w latach 1980-1995 oraz budowane są współcześnie. Od północy, zachodu i południa Osów jest otoczony lasem (Puszcza Wkrzańska).
Gmina Grunwald – gmina wiejska w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie olsztyńskim.
Gatunek nie jest jeszcze zagrożony, chociaż w latach 1977-1978 liczbę zabitych osobników szacuje się na około 270 tysięcy. Lis wirginijski jest często uciążliwy dla rolników lub ginie w pułapkach przeznaczonych na inne drapieżniki. Niejednokrotnie jest łowiony dla futra.
Skomielna Biała – duża wieś letniskowa w (województwie małopolskim) w powiecie myślenickim, gminie Lubień (wraz z Krzeczowem, Tenczynem i Lubniem). W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie nowosądeckim.
Po wojnie w 1953 roku następuje elektryfikacja wsi. W 1973 roku w wypadku samochodowym na 'zakręcie śmierci' ginie trener polskich kolarzy Henryk Łasak. Lata 90. to okres telefonizacji, gazyfikacji i kanalizacji wsi. W latach 1973 – 1999 w ramach reformy administracyjnej Skomielna Biała wchodzi w skład województwa nowosądeckiego, w ramach gminy Lubień. W latach 1997-2003 dokonuje się gruntowna rozbudowa (nowe skrzydło i hala sportowa) szkoły. W 1999 – po zakończonych skutkiem pozytywnym zabiegach powstaje gimnazjum im. Henryka Łasaka. W 1999 w ramach reformy administracyjnej Skomielna Biała wchodzi w skład województwa małopolskiego, powiat Myślenice, gmina Lubień. W latach 2003-2005 dochodzi do rozbudowy przebiegającej przez miejscowość "Zakopianki" (m.in. instalacja sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu dróg krajowych).
Zybułtowo zostało założone w XIV wieku. W 2004 roku wieś liczyła około 500 mieszkańców. Do drugiej połowy lat 90. ubiegłego wieku we wsi działała część gospodarstwa Stacja Hodowli Roślin Mielno, będącego przez lata głównym pracodawcą w okolicy. Wraz z reformą szkolnictwa z lat 2003-2004 w Zybułtowie zlikwidowano szkołę podstawową. W 2004 roku ukończono budowę oczyszczalni ścieków.
Gmina Tarnowo Podgórne - gmina wiejska w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie poznańskim. Jedna z najbogatszych gmin w Polsce.
Kabaret zdobył dużą popularność dzięki częstym występom w telewizji oraz błyskotliwym tekstom Roberta Górskiego. W emitowanym w latach 2003-2006 w TVP2 autorskim programie satyrycznym grupy pt. "Tygodnik Moralnego Niepokoju" co tydzień prezentowane były premierowe skecze. Kabaret skupia się głównie na sprawach społecznych, absurdach życia codziennego oraz nie stroni od polityki. Na przełomie 2007 i 2008 roku kabaret tworzył program pt. "Miesięcznik Moralnego Niepokoju". Corocznie jest gospodarzem Kabaretowej Nocy Listopadowej.
Córka pochodzącej z Jamajki śpiewaczki gospel, jedna z sześciorga rodzeństwa (jeden z braci został aktorem broadwayowskim). W młodości uzyskała wykształcenie muzyczne w Kanadyjskim Królewskim Konserwatorium. Występowała w serialach i filmach reklamowych w telewizji kanadyjskiej, następnie wyjechała do Los Angeles (1988). Wystąpiła w wielu serialach, m.in. "The Round Table", "The Young Riders", "China Beach", "Homicide:Live on the Street". W latach 1995-1999 należała do obsady serialu "Ostry dyżur".
W latach 1896-1898 był dyrektorem Instytutu Patologii na Jawie, a 1898-1928 profesorem higieny i medycyny sądowej na uniwersytecie w Utrechcie.
Od 1945 Nowe Warpno należy do Polski. W październiku 1945 powołano polskie władze miejskie i urzędy. W latach 1945-1946 miejscowość była stolicą przejściowo istniejącego powiatu wieleckiego. Obecnie miasteczko jest małym ośrodkiem turystycznym, siedzibą Urzędu Gminy i Miasta.
W latach 1985-1999 pracował w Centrum Wspierania Technik Informacyjnych i Decyzyjnych (IDSC, "Information and Decision Support Centre") w Kairze. Zajmował odpowiednio stanowisko konsultanta ds. systemów informacyjnych (1985-1988), menedżera ds. źródeł informacyjnych (1988-1989), dyrektora wykonawczego (1989-1996) oraz wicedyrektora rady doradczej (1996-1999). W tym czasie nadzorował wprowadzanie projektów IT w różnych ministerstwach i agencjach. Był również odpowiedzialny za komputeryzację programu produkcji i wydawania dowodów tożsamości.
W latach 1989-1993 był żonaty z aktorką Talią Balsam.
Syn Andrzeja Kuchara, byłego trenera kadry koszykarzy. Rozpoczął karierę w 1995, zdobył 4 tytuły Mistrza Polski (klasa N-3 w 1998, F-2 w 1999 i 2000, Super 2000 2009). Jest zwycięzcą Volkswagen Sport Trophy '99, w sezonie 2002 był fabrycznym kierowcą zespołu Hyundai-Castrol World Rally Team. W latach 1999-2003 startował w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Zasiadał za kierownicą takich samochodów rajdowych jak: Volkswagen Golf Kit-Car, Toyota Corolla WRC, Hyundai Accent WRC, Ford Focus WRC, Mitsubishi Lancer Evo VI, Evo VII (gr.N), Subaru Impreza spec C (gr.N), Fiat Punto Super 1600, Peugeot 207 Super 2000, Peugeot 307 WRC.
Początkowo znany jako Szperek, od XIX Antonin, na cześć Antoniego Radziwiłła. Przed rokiem 1878 miejscowość należała administracyjnie do powiatu odolanowskiego, w latach 1975-1998 do województwa kaliskiego, a w latach 1887-1975 i od 1999 do powiatu ostrowskiego.
Pierwsze papirusy odkryto w 1752 roku w Herkulanum, willi Kalpurniusza Pizona. Za początkową datę w historii papirologii należy uznać rok 1788, kiedy to profesor uniwersytetu w Kopenhadze N. Schow opublikował pierwszy grecki dokument papirusowy Egiptu (tzw. Charta Borgiana). Około 1820 roku znaleziono szereg dokumentów papirusowych w Memfis i Tebach. Pierwszy literacki papirus, zawierający XXIV pieśń Iliady znaleziono w 1821. Największą ilość tekstów greckich znaleźli: w latach 1884-1890 wybitny egiptolog angielski W.M. Flinders Petrie, po nim Frederic George Kenyon, wreszcie dwaj wybitni uczeni angielscy B.P. Grenfell i A. S. Hunt. Papirologia jako odrębna nauka pomocnicza występuje od końca XIX wieku, kiedy rozpoczęto planowe poszukiwanie papirusów w Oksyrynchos, Elafantynie, Aphrodito, Fajum i w wielu innych miejscowościach. Bardzo duża ilość tekstów opublikowanych przez uczonych tej miary, co C. Wessey, U. Wilcken, B.P. Grenfell, A.S. Hunt, W. Schubert i L. Mittels zwróciła na tę dyscyplinę baczniejszą uwagę historyków i pozwoliła określić jej istotne zadania.
Efektem tych rozmów było stworzenie w 1917 roku National Hockey League. W pierwszym sezonie w rozgrywkach wzięły udział tylko cztery zespoły: Montreal Canadiens, Toronto Arenas, Ottawa Senators oraz Montreal Wanderers. Przez pierwsze siedem sezonów w rozgrywkach brały udział jedynie zespoły z Kanady, dopiero w latach 1924-1925 do rozgrywek przystąpił zespół ze Stanów Zjednoczonych – był nim Boston Bruins. W sezonie 1926-1927 postanowiono po raz pierwszy podzielić ligę na dwie dywizje: amerykańską i kanadyjską. Liga NHL przez 25 sezonów, poczynając od 1942-1943 do 1966-1967 składała się wyłącznie z oryginalnej szóstki. Spowodowane to było wielkim kryzysem i rozpoczęciem II wojny światowej. W sezonie 1974-1975 ligę podzielono na dwie konferencje:
Podział na konferencje i dywizje stosowany w 2008 r. istnieje od sezonu 1998-1999, gdy obecny komisarz ligi postanowił wzorem z ligi NBA nazwać konferencje i dywizje geograficznie. W całej historii NHL tylko dwa razy nie przyznano Pucharu Stanleya. Pierwszy raz w sezonie 1918-1919, kiedy mimo, iż rozegrano pięć meczów finałowych rozgrywki przerwano z powodu epidemii hiszpanki. Natomiast drugi raz nie przyznano go w sezonie 2004-2005 z powodu lokautu w NHL.
Liga w 2008 podzielona jest na dwie konferencje. Każda z nich dzieli się na trzy dywizje, w których występuje po pięć drużyn. Obecny podział istnieje od sezonu 1998-1999, a ostatnie zmiany nastąpiły w sezonie 2011-2012 gdy do ligi dołączył zespół Winnipeg Jets.
Guillaume Apollinaire dzieciństwo spędził w Rzymie z matką i młodszym o dwa lata bratem Albertem. Przez pewien czas rodzina przebywała także w Bolonii. Związek Angeliki z Francesco Flugi d'Aspermontem został zerwany pod presją jego rodziny, po czym matka wraz z dziećmi przeprowadziła się do Monako. Początkowo Guillaume uczył się w kolegium Saint-Charles, następnie w kolegium Stanislas w Cannes, a później w liceum w Nicei. W tych latach przeszedł okres wielkiej żarliwości religijnej; następnie zaczął interesować się literaturą, a w szczególności poezją symbolistów. Wtedy też napisał pierwsze swoje utwory, które wydawał z przyjacielem Ange Toussaint-Luca. Poeta przyjął wtedy pseudonim Guillaume Macabre. Uczył się dobrze, jednak maturę, którą pisał w 1897 – oblał. Po tym wydarzeniu jego zainteresowanie literaturą wzrosło jeszcze bardziej. Matka, wraz ze swym towarzyszem życia – Juliuszem Weilem i synami, postanowiła opuścić Niceę. Rodzina przebywała krótko w Aix-les-Bains i Lyonie, po czym wiosną 1899 osiedliła się w Paryżu. Jeszcze w tym samym roku Angelika i Juliusz wyjechali do Belgii (do Spa), umieszczając chłopców na kilka miesięcy w niedalekim pensjonacie w Stavelot. To tu Guillaume napisał swoje pierwsze opowiadania i szkic do "Gnijącego czarnoksiężnika" ("L'Enchanteur pourrissant"). Gdy poeta powrócił do Paryża, postanowił znaleźć pracę; ukończył także kurs scenografii, jednak nie znalazł zatrudnienia w tym zawodzie. Pracował jako asystent pewnego literata, a także w piśmie "Tabarin". Ok. 1899-1901 zaczął pisać "Poetę zamordowanego" ("Le poète assassiné"); wtedy też powstało kilka wierszy, które później miały wejść do "Alkoholi" ("Alcools"). W sierpniu 1901 wyjechał do Nadrenii, gdzie napisał jeden ze swych ważniejszych cykli "Wiersze nadreńskie (Rhénanes)". Podczas tego pobytu doświadczył również pierwszej wielkiej, lecz nieszczęśliwej miłości; zakochał się w Annie Playden, ona jednak nie przyjęła jego oświadczyn. Następnie udał się w podróż do Niemiec, Czech i Austrii. Szczególnie istotny dla jego twórczości okazał się pobyt w Wiedniu i Pradze (gdzie napisał opowiadania "Przechodzień z Pragi" – "Le passant de Prague" i "Polowanie na orła" – "La chasse à l'aigle").
Kolejne lata działalności wyróżniały się ilością różnorakich organizacyjnych biwaków. W czerwcu w Żerkowie odbywał się Biwak Rocznicowy 31 JŚDHS, a na początku września w Klęce – Harcerski Start (biwak rozpoczynający rok harcerski). Łącznie z rozlicznymi biwakami doskonalącymi i doszkalającymi dla kadry oraz okazjonalnymi akcjami różnych drużyn, w latch 2004-2007 liczba imprez wyniosła piętnaście. Wynikiem był stały wzrost jakości oraz atrakcyjności prowadzonej działalności. Kooperacja z drużyną ze Świerklańcu przyniosła już w 2004 widoczne efekty – jej liczba członków wzrosła do trzydziestu.
Lata 2002-2007 zapisały się na kartach historii przede wszystkim intensywnymi pracami remontowymi harcówki Organizacji, stanowiącej jej siedzibę i dumę w tym okresie (patrz sekcja Harcówka).
Pierwsze wzmianki o Lewkowie pochodzą z 1413. Przez dłuższy czas wieś była własnością Koźmińskich, w XVIII w. często zmieniała właścicieli (Sokolniccy, Gorzeńscy, Krzyżanowscy). W 1786 zakupiona przez Wojciecha Lipskiego herbu Grabie (herb szlachecki), adiutanta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. W latach 40. XIX wieku ukrywał się tu, u Józefa Lipskiego, poeta Roman Zmorski. W rękach Lipskich pozostawała do wybuchu II wojny światowej. W 1928 Lewków odwiedził prezydent Ignacy Mościcki. Ostatni przedwojenni właściciele Lewkowa to Jan Lipski oraz jego brat, Józef Lipski, ostatni ambasador Rzeczypospolitej w Berlinie (1934-1939). Miejscowość przynależała administracyjnie przed 1887 r. do powiatu odolanowskiego, w latach 1975-1998 do województwa kaliskiego, a w latach 1887-1975 i od 1999 do powiatu ostrowskiego.
Citroën GS/GSA - samochód osobowy produkowany w latach 1970-1986 pod marką Citroën, najmniejszy model tej firmy z zawieszeniem hydropneumatycznym.
Powiat trzebnicki - powiat istniejący w latach 1946-1975 w Polsce (w północno-wschodniej części województwa wrocławskiego),na dwnych terenach "Landkreis Trebnitz". Jego siedzibą jest miasto Trzebnica. Utworzony na nowo w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej w (w północno-wschodniej części województwa dolnośląskiego). Graniczy z powiatami : milickim, oleśnickim, średzkim, górowskim, wołowskim, wrocławskim, rawickim oraz z Wrocławiem (miasto na prawach powiatu). Jest to powiat bogaty w walory historyczne i przyrodnicze. Przez powiat biegną drogi krajowe nr "5" i nr "15".
W latach 1816-1945 "Landkreis Trebnitz". 1 stycznia 1945 obejmował on dwa miasta Trzebnica i Strupina, 142 gminy i 1 Gutsbezirk.
Powiat Średzki należy do obszarów o najstarszym osadnictwie na Śląsku. Najdawniejsze ślady odkryto w Głosce i szacuje się, że pochodzą z końcowego okresu paleolitu, czyli 8-13 tys. lat temu. Naukowcy twierdzą, że Słowianie przybyli na tereny Powiatu Średzkiego w VI w., zaś do państwa Polan przyłączono je pod koniec X w., za panowania Bolesława Chrobrego. W XII w. na szlaku handlowym pojawiła się osada targowa - Środa Śląska, przemianowana sto lat później na miasto. Lokacja Środy Śląskiej nastąpiła na prawie niemieckim, które po dostosowaniu do miejscowych potrzeb i warunków zaczęto nazywać "prawem średzkim". W 1335 r. region Średzki został włączony do Czech, a w latach 1526 - 1740 z całym Śląskiem, przeszedł pod panowanie Habsburgów. W 1740 r. powiat został przyłączony do Prus. Przechodzenie kolejno pod panowanie czeskie, austriackie i pruskie skutkowało wieloma wojnami wyniszczającymi okolice, ale również wieloma wpływami kulturowymi i religijnymi. Pierwszym starostą średzkim był w latach 1742-1749 Karl Friedrich von Poser - właściciel dóbr w Radkowicach i Zakrzycach. W okresie wojen napoleońskich Środę Śląską odwiedził sam cesarz Napoleon Bonaparte, który w czerwcu 1813 r. oczekiwał tu na zawarcie rozejmu. Pod koniec II wojny światowej region został zajęty przez wojska radzieckie, stając się ich zapleczem w walkach o Wrocław. Po wojnie na mocy postanowień konferencji w Jałcie i Poczdamie, Śląsk - a wraz z nim powiat średzki, powrócił do Polski, kończąc siedmiowiekowe, obce panowanie. Pierwszym starostą po wojnie został Romuald Czapliński, a przewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej utworzonej w 1946 r. - Szczepan Koralewicz..
Powiat oleśnicki – powiat istniejący w latach 1945-1975 - powiat w Polsce (województwo dolnośląskie), utworzony na nowo w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Oleśnica.
Od lat 80. pracował przy produkcjach filmowych i telewizyjnych. Wystąpił m.in. w "Dirty Dancing", "F/X" i "Crimes and Misdemeanors", podkładał głos w filmie animowanym "Piękna i Bestia" (produkowanym przez wytwórnię Disneya). W latach 1992-2004 kreował postać detektywa Lennie Briscoe w serialu "Prawo i porządek"; zagrał także w trzech odcinkach kontynuacji tego serialu - "Law & Order: Trial by Jury", nie dożył jednak ich premiery telewizyjnej. Zmarł po chorobie nowotworowej.
W latach 1928-1929 J. Jakubisiakowa podczas badań chruścików w jeziorze, znalazła 34 ich gatunki, z których trzy były nowe dla Polski: Leptocerus tineiformis, Ceraclea annulicornis i Beraea maurus, a dwadzieścia dla Polski zachodniej w jej ówczesnych granicach. Przeprowadzono także badania porównawcze w zakresie podobieństwa zespołów larwalnych chruścików z Jeziorem Wigry.
Urodził się w Strasburgu (wówczas terytorium Niemiec), jego ojcem był fizjolog Albrecht Bethe. Studiował na uniwersytetach we Frankfurcie i Monachium. W roku 1928 uzyskał stopień doktora. Do 1933 prowadził badania naukowe w Niemczech, a po dojściu do władzy Hitlera wyjechał do Anglii gdzie przez rok pracował na University of Manchester. Następnie przeniósł się do USA i przyjął amerykańskie obywatelstwo. Od 1937 był profesorem fizyki teoretycznej na Cornell University w Ithaca, w latach 1943-1956 kierował departamentem fizyki teoretycznej w ośrodku badań atomowych w Los Alamos. Był delegatem na pierwszą Międzynarodową Konferencję o Zakazie Prób Atomowych w Genewie, gdzie przyczynił się do wynegocjowania traktatu o zakazie prób z bronią jądrową w atmosferze.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa opolskiego.
Od powstania php w 1998 miesięczna liczba postów rosła dosyć równomiernie aż po lata 2002-2003 (z wyjątkiem listopadowo-grudniowego wybuchu aktywności w 1999r), po czym wyraźnie obniżyła się i odtąd raczej opadała gdzieś od czerwca roku 2004, w którym to miesiącu wyniosła (wg. Google'a) 1986 postów, i miesięczna liczba postów progu 2000 nigdy już nie osiągnęła.
Teneryfa w ostatnich latach notowała znaczny wzrost liczby ludności – znacznie powyżej średniej państwa. W roku 1990 mieszkało tu 663306osób natomiast w 2000 roku 709 365 – wzrost liczby ludności – 46059osób. W latach 2000-2007 również zanotowano dużą stopę wzrostu ludności – 155705osób w 2000 roku, aby zamknąć się liczbą 865070mieszkańców w 2007. Łącznie od 1990 roku do 2008 liczba mieszkańców wyspy wzrosła o 222727osób.
Na Teneryfie nie ma linii kolejowej. Firma będąca właścicielem tramwajów w latach 2007-2008 rozpoczęła prace nad budową linii kolejowej, która połączy Santa Cruz z południową częścią wyspy. Rada Teneryfy zatwierdziła budowę. Łączna trasa ma wynosić około 80 km a czas podróży całą trasą do 35 minut, natomiast z zatrzymaniem się na każdej stacji – 45 minut.
Początki systemu edukacji na Teneryfie sięgają XVI wieku. W 1530 roku w zakonie Dominikanów zaczęto studiować filozofię. Rozwój edukacji nastąpił w XVIII i XIX wieku. Dzięki pracy "Económica Real Sociedad de Amigos del País" powstawały nowe instytucje oraz szkoły. Jednym z nich był instytut szkolnictwa średniego utworzony w 1846, który wypełnił lukę po zamknięciu Universidad de San Fernando. W 1850 roku powstała pierwsza elementarna szkoła na Wyspach Kanaryjskich która w 1866 roku została przemieniona w kolegium nauczycielskie. Punktem zwrotnym było powstanie II Republiki Hiszpańskiej ("Segunda República Española"). W latach 1929-1933 liczba szkół wzrosła prawie dwukrotnie.
W XVI-XVIII w. Czersk i Piaseczno z sąsiednimi wsiami stanowiły tzw. starostwa niegrodowe, należące do stołowych dóbr królewskich, oddawane w dzierżawę starostom. Wsie Jeziorna i Okrzeszyn znajdowały się w granicach starostwa warszawskiego. Miasto Góra w latach 1670-1795 było miastem kościelnym, należącym do biskupów poznańskich i nosiło nazwę Nowa Jerozolima. Pozostałe miejscowości były wsiami szlacheckimi.
W latach 1796-1814 Piaseczno znajdowało się w powiecie warszawskim, Czersk i Góra w powiecie czerskim z siedzibą w Grójcu. Od 1815 r. wszystkie miejscowości wchodziły w skład obwodu, od 1842 r. powiatu warszawskiego. Taki stan rzeczy trwał do 1867 r. W latach 1867-1879 Góra Kalwaria była miastem powiatowym (powiat górnokalwaryjski), następnie włączona została do powiatu grójeckiego. Pozostałe miejscowości znajdowały się w granicach powiatów grójeckiego, warszawskiego i błońskiego.
Terytorium dzisiejszego powiatu należało do rozbiorów do województwa mazowieckiego, w latach 1796-1806 do departamentu warszawskiego w prowincji Prusy Południowe, w okresie Księstwa Warszawskiego od 1807 do 1814 r. nadal pozostawało w departamencie warszawskim. W latach 1815-1837 znajdowało się w województwie mazowieckim w Królestwie Polskim, w latach 1837-1845 w guberni mazowieckiej, a w latach 1845-1915 w guberni warszawskiej. W okresie okupacji niemieckiej podczas I wojny światowej (1915-1918) należało do Generał-Gubernatorstwa Warszawskiego. W odrodzonej Polsce znajdowało się w granicach województwa warszawskiego, a w latach II wojny światowej w dystrykcie warszawskim Generalnego Gubernatorstwa. Od 1945 do 1975 r. stanowiło część województwa warszawskiego, w latach 1975-1998 województwa stołecznego warszawskiego, a od początku 1999 r. znajduje się w województwie mazowieckim.
W latach 1945-1952 uczeszczał do średniej szkoły w Charkowie, w 1958 ukończył Sumską Wojskową Szkołę Techniczną, a w 1968 - Wojskowo-inżynieryjną Akademię Radiotechniczną Obrony Przeciwlotniczej. W 1977 ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. J. Woroszyłowa.
Kryzys Sueski to międzynarodowy konflikt, który rozegrał się na Bliskim Wschodzie wokół Kanału Sueskiego. Kanał został zbudowany w latach 1859-1869 z państwowych funduszy Francji i Egiptu, pod kierunkiem F.M. de Lessepsa. Zbudowano go na Przesmyku Sueskim między deltą Nilu i wyżyną półwyspu Synaj, łącząc w ten sposób Morze Śródziemne z Morzem Czerwonym. W 1875 roku egipskie długi zagraniczne zmusiły chedywa Isma’ila do sprzedania egipskich akcji Brytyjczykom, co zapewniło im decydujący głos w sprawach Kanału. Brytyjczycy przejmując nad nim całkowitą kontrolę, w 1882 utworzyli w strefie Kanału swoje posterunki i bazy wojskowe.
Poręba została po raz pierwszy wzmiankowana w 1485 roku jako „Poramba”. W XV-XVI wieku miejscowość należała do znanego rodu rycerskiego Strela, fundatorów pierwszego kościoła na Górze Świętej Anny, która przez długi czas należała do dóbr w Porębie. Od 1637 roku właścicielem Poręby był Melchior Ferdynand Gaszyn. Do 1936 roku wioska nosiła urzędową nazwę Poremba, a w latach 1936-1945 Mariengrund. Poręba posiada nietypową dla wsi opolskiej łańcuchową zabudowę, położona jest bowiem w wąskiej długiej dolinie. Stąd prowadzi bardzo urozmaicony krajobrazowo szlak kalwarii na Górę Świętej Anny, z wieloma kaplicami i okazałym drzewostanem. W centrum Poręby znajduje się kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny oraz Dom Opieki im. Edmunda Bojanowskiego.
Studiował prawo na uniwersytetach we Fryburgu, Zurychu i Genewie oraz w Instytucie Stosunków Międzynarodowych w Genewie, miał tytuł doktora praw. Od 1950 prowadził praktykę adwokacką w kantonie Sankt Gallen, jednocześnie rozpoczął działalność polityczną w szeregach Chrześcijańsko-Demokratycznej Partii Ludowej. Był kolejno sekretarzem i przewodniczącym kantonalnej organizacji partyjnej w Sankt Gallen. W latach 1954-1971 był członkiem Rady Narodowej (jednej z izb parlamentu), brał udział w pracach kilku komisji (wojskowej, spraw zagranicznych, specjalnej śledczej) oraz kierował frakcją parlamentarną Chrześcijańsko-Demokratycznej Partii Ludowej.
W latach 1312-1317 wybuchł konflikt Bolesława III i Henryka z książętami głogowskimi o ziemie, które zostały wydarte niegdyś ich ojcu. Długotrwała wojna, w której po stronie synów Henryka V uczestniczył Władysław Łokietek, zakończyła się przyłączeniem Uraza do dzierżaw Henryka, zaś Wołowa i Lubiąża do dzierżaw Bolesława.
W polityce wewnętrznej Henryk opierał swoje rządy na potężnym patrycjacie Wrocławia, który obdarzał licznymi przywilejami. Wobec kościoła był niezwykle stanowczy, przez co w latach 1319-1321 znalazł się pod klątwą kościelną.
Pierwszy synod Katolickiego Kościoła Ruskiego odbył się w 1626. Następne planowane (a nawet zwoływane) w 1647, oraz w 1683-1684 nie doszły do skutku, chociaż formalnie miały odbywać się co 4 lata.
W latach 1923-1939 Kościół Katolicki w II Rzeczypospolitej podjął próbę przywrócenia unii z kościołem prawosławnym, ostatecznie skasowanej przez władze rosyjskie w 1875 (likwidacja unickiej diecezji chełmskiej). Watykan powołał w 1924 kościół bizantyjsko-słowiański w Polsce.
W latach 1946-1990 Kościół greckokatolicki był największą podziemną organizacją religijną w ZSRR, udzielającą wbrew sowieckim władzom sakramentów i nauczającą potajemnie religii. W katedrze łacińskiej we Lwowie o. Rafał Kiernicki udzielał sakramentów wiernym Kościoła greckokatolickiego. Samizdatowe pismo Kościoła greckokatolickiego "Віра Батьків (Wira Bat’kiw)" (pol. "Wiara ojców") redagował i wydawał Teodozjusz Starak, po uzyskaniu niepodległości przez Ukrainę pierwszy poseł Ukrainy w Polsce.
W Warszawie działają obecnie dwie cerkwie greckokatolickie. Jedna z nich, zbudowana w latach 1781-1784 według klasycystycznego projektu Dominika Merliniego, znajduje się przy ul. Miodowej i jest zarazem siedzibą zakonu Bazylianów. Druga została uruchomiona trzy lata temu z powodu coraz większej liczby osób wyznania greckokatolickiego znajdujących się w Warszawie i jest afiliowana przy kościele o. Augustianów w Łomiankach pod Warszawą. Parafia warszawska istnieje od 1721.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie krośnieńskim.
Po śmierci w 1889 r. Teofila Wojciecha Ostaszewskiego, majątek przejął jego syn Kazimierz, który założył tu fabrykę powozów i stadninę koni. Po matce, Emmie z Załuskich, utalentowanej pianistce, wnuczce kompozytora Michała Kleofasa Ogińskiego, odziedziczył pasję do muzyki. Skomponował szereg utworów na fortepian, wydane w latach 1996-1998 w Wielkiej Brytanii na płytach CD "Music of the Oginski Dynasty" (ed. Olympia, vol 1-2).
Ruptawa – sołectwo Jastrzębia-Zdroju. W latach 1973-1975 miejscowość była siedzibą gminy Ruptawa.
W latach 1560-1569 uczył się w kolegium jezuickim w Braniewie, skąd wyniósł dobre wykształcenie oraz głęboką pobożność. Brał udział w wojnie Stefana Batorego z Gdańskiem w 1576 oraz walkach z Carstwem Rosyjskim. Związał się w tym czasie z obozem kanclerza Janem Zamojskim, stając się z czasem politycznym oponentem Zygmunta III Wazy. W 1585 został starostą generalnym krakowskim, w 1589 wojewodą lubelskim, a w latach 1601-1620 był wojewodą krakowskim. W latach 1596-1600 był marszałkiem wielkim koronnym.
Absolwent kierunku trenerskiego Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach. Karierę rozpoczynał w sosnowieckim MKS-ie. W latach 1966-1979 siatkarz Płomienia Milowice, z którym zdobył Puchar Europy Siatkarzy (1978) oraz dwukrotne mistrzostwo Polski (1977 i 1979).
W celu zwiększenia przepustowości węzła Karczemki, będącego skrzyżowaniem z gdańską trasą W-Z, w latach 2011-2012 dokonano jego rozbudowy poprzez budowę drugiego wiaduktu i bezkolizyjnych zjazdów z drugiego pasa obwodnicy. W tym samym czasie przebudowano węzeł w Straszynie, wprowadzając do niego nowo wybudowaną południową obwodnicę Gdańska.
Jednakże próbki materiału pochodzącego z erupcji poddane analizie metodą 14C umiejscawiały erupcję w okresie 1760-1540 p.n.e. ze wskazaniem na okres wcześniejszy. Podczas Trzeciego Międzynarodowego Kongresu poświęconemu erupcji Thery uczestnicy założyli, iż omawiane zdarzenie miało miejsce w I. połowie XVII wieku p.n.e. Wnioski wulkanologów zostały jednak stanowczo odrzucone przez egiptologów, którzy nie zamierzali zmieniać ustalonej chronologii egipskiej wskazując na małą wiarogodność datowania za pomocą metody węgla radioaktywnego. Należy przy tym zaznaczyć, że zmiana chronologii starożytnego Egiptu oznaczałaby zmianę całej chronologii starożytnej dla II. tysiąclecia p.n.e.
Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1969 rozpoczął pracę w dziale sportowym "Trybuny Ludu". Lata 1976-1982 spędził w "Sztandarze Młodych", a od 1982 pracował w "Rzeczpospolitej". Przez kilka lat był kierownikiem działu sportowego "Rzeczpospolitej", a potem zastępcą kierownika tego działu.
W latach 1896-1900 z powodu braku dostępu do obserwatorium Kapteyn zgłosił się do analizy zdjęć wykonanych przez Davida Gilla, który w Królewskim Obserwatorium na Przylądku Dobrej Nadziei (RPA) prowadził fotograficzny przegląd gwiazd nieba południowego. Rezultatem tej współpracy było opublikowanie trzytomowego "Cape Photographic Durchmusterung" (Fotograficzny przegląd nieba z Przylądka), spisu pozycji i jasności 454 875 gwiazd. Dodatkowo w 1897 r. Kapteyn odkrył nazwaną jego nazwiskiem gwiazdę, mającą największą ze znanych wówczas prędkość ruchu własnego. Obecnie jest ona na drugim miejscu, zaraz za Gwiazdą Barnarda.
Szczegóły prac Komisji Kodyfikacyjnej nie są dokładnie znane. Po ośmiu latach prac projekt kodeksu został ukończony i w latach 1912-1914 został przesłany częściami biskupom i tym, którzy mieli prawo do udziału w soborze powszechnym do zaopiniowania. Treść projektu była objęta tajemnicą. Tym razem uwagi były opracowywane tylko przez Komisję Kodyfikacyjną.
Po wojnie mimo zmiany granic i związanego przymusu ekspatriacji nie opuścił rodzinnych stron. Pracował nadal jako duszpasterz w Stryju i Stanisławowie, w latach 1947-1956 w okolicach Karagandy. Od 1956 przebywał w Kazachstanie, pracował w miejscowościach Żmerynka, Brahiłów, Czeczelnik, Krasne.
Wkrótce pogorszeniu uległ jego stan zdrowia. W latach 1966-1968 przebywał na urlopie zdrowotnym w Świeradowie-Zdroju, gdzie pełnił funkcję kapelana Sióstr Zmartwychwstanek. 15 lipca 1968 został mianowany proboszczem parafii w Biedrzychowicach Górnych koło Bogatyni. W 1972 zmarł wskutek choroby nowotworowej.
Grał na boisku na pozycjach napastnika, pomocnika i rozgrywającego. Karierę rozpoczynał w klubie Wawel Wirek Ruda Śląska, w 1954 przeszedł do Zrywu Chorzów. W latach 1959-1973 bronił barw Górnika Zabrze; przez piętnaście sezonów wystąpił w 293 meczach ligowych, w innych oficjalnych rozgrywkach (Puchar Polski, europejskie puchary, Puchar Ligi) zaliczył dalsze 101 meczów. W spotkaniach polskiej ekstraklasy strzelił 96 bramek. Odniósł wraz z Górnikiem szereg sukcesów – 9 tytułów mistrza Polski (1959, 1961, 1963-1967, 1971, 1972), 6 Pucharów Polski (1965, 1968-1972), finał Pucharu Zdobywców Pucharów (1970).
W latach 1961-1969 wystąpił w 16 oficjalnych meczach reprezentacji Polski, zdobywając w nich 2 bramki. Reprezentował także barwy narodowe w kadrze juniorów jeszcze jako piłkarz Zrywu Chorzów.
A. Czubiński wywarł duży wpływ na organizacyjny rozwój Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, pełniąc kolejno obowiązki kierownika: Zakładu Historii Ruchów Społecznych (1965-1969), Zakładu Historii Niemiec (1969-1979), Zakładu Historii Powszechnej XIX i XX wieku (1979-1998). W latach 1963-1964 był prodziekanem, a w latach 1964-1966 dziekanem Wydziału Filozoficzno-Historycznego UAM. Od 1969 do 1971 pełnił obowiązki wicedyrektora Instytutu Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Był członkiem Zjednoczenia Patriotycznego "Grunwald", członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (członkiem Egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego w Poznaniu). Na przełomie lat '60 i '70 przystał do reformatorskiego skrzydła wokół Edwarda Gierka.
Jednocześnie kierował innymi ważnymi placówkami naukowymi. W latach 1978-1991 był dyrektorem Instytutu Zachodniego w Poznaniu, a wkrótce także współprzewodniczącym Wspólnej Komisji Polska-RFN do spraw Podręczników Szkolnych z Historii i Geografii UNESCO. W latach 1971-1991 był członkiem, a następnie wiceprzewodniczącym Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów, był członkiem Prezydium Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk oraz licznych rad naukowych, redaktorem wielu czasopism historycznych (m.in. "Kwartalnika Historycznego", "Dziejów Najnowszych", "Roczników Historycznych", "Przeglądu Zachodniego" i innych), organizatorem kilkudziesięciu zespołowych przedsięwzięć wydawniczych. W latach 1986-1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. Był długoletnim przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego kwartalnika KC PZPR "Z Pola Walki", w którym publikowano artykuły na temat historii polskiego i międzynarodowego ruchu robotniczego i komunistycznego. Wieloletni członek Komitetu Redakcyjnego kwartalnika historii wojskowości "Wojskowy Przegląd Historyczny".
W III RP zachował silnie lewicowe poglądy i sympatię dla PRL (jednakże złagodzoną). Na konferencjach, w publikacjach i polemikach konsekwentnie bronił dorobku PRL. Według jego historiozofii, w latach 1944-1989 Polska stopniowo uniezależniała się od ZSRR, przechodząc od pełnej zależności do daleko posuniętej autonomii, jej sytuacja była lepsza aniżeli innych "demoludów", a zasługę w tym oprócz nieokiełznanego narodu ma również wielu ówczesnych przywódców. Pozytywnie o stosunkach wytworzonych w Polsce w latach 1944-1989 miał świadczyć też przebieg historii po 1989 r. - to dzięki nim według Czubińskiego możliwe było przejście "ze stanu demokracji ludowej do stanu demokracji parlamentarnej" i "od stanu pseudosocjalizmu do stanu gospodarki rynkowej". Podkreślał też zasługi krajowej lewicy dla utrzymania państwowości polskiej (która w myśl porozumienia Hitlera i Stalina miała zniknąć całkowicie), chwalił podjęcie odbudowy państwa polskiego w ramach kurateli radzieckiej ("innej alernatywy wówczas nie było"). Przekonywał też, że ogólny bilans rozwoju ekonomiczno-społecznego PRL jest pozytywny i prognozował, że teza ta z czasem będzie zyskiwać coraz więcej zwolenników. Jego wypowiedzi w tym zakresie spotykały się z dezaprobatą wielu innych historyków epoki.
Mąż Barbary z domu Sikorskiej, z którą miał dwójkę dzieci: syna Piotra i córkę Annę. Powracając wraz synem w 1974 r. do Poznania, rozstał się z żoną (która wraz z córką pozostała w Warszawie) i w 1975 r. poślubił Barbarę Szulc, zatrudnioną od 1968 r. na stanowisku administracyjnym w Instytucie Historii UAM (w latach 1972-1989 jako wicedyrektor instytutu ds. administracyjnych). W 1993 r. owdowiał.
W latach 1912-1926 był kolejno inżynierem i naczelnym inżynierem w firmie Siemens-Schuckert w Norymberdze; pełnił tam także funkcje zastępcy kierownika i kierownika laboratorium elektrotechnicznego. Laboratorium to sam zaprojektował, wzór ten wykorzystano w tworzeniu analogicznego laboratorium Głównego Urzędu Miar w Warszawie. Od 1920 Krukowski był doradcą naukowym i członkiem Komisji Elektrycznej przy Głównym Urzędzie Miar. W latach 1926-1930 wchodził w skład dyrekcji Polskich Zakładów Siemens-Schuckert w Warszawie, z racji tej pracy odbył serię podróży naukowych po Niemczech i Włoszech.
Zajmował się także pracą dydaktyczną. W latach 1928-1930 prowadził zlecone wykłady z liczników elektrycznych na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1930 przeniósł się do Lwowa, gdzie został profesorem pomiarów elektrotechnicznych Politechniki Lwowskiej oraz kierownikiem Laboratorium Elektrotechnicznego. Od 1934 był członkiem-korespondentem Akademii Nauk Technicznych (od 1936 członkiem czynnym), od 1937 członkiem Towarzystwa Naukowego we Lwowie.
W okresie sowieckiej okupacji Lwowa 1939-1940 nadal prowadził działalność naukową. Od 1939 prorektor sowieckiej Politechniki Lwowskiej. Został zamordowany przez Niemców w nocy z 3 na 4 lipca 1941 wraz z grupą uczonych lwowskich. Z małżeństwa z lekarką Heleną z Wasilkowskich nie miał dzieci.
Urodził się we Lwowie. Młodość spędził na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W 1944 roku przed nadejściem wojsk radzieckich opuścił wraz z rodziną Ukrainę i udał się na emigrację do Austrii. W latach 1944-1949 przebywał w Salzburgu, później w Stanach Zjednoczonych Ameryki.
W latach 1958-1969 pracował jako wykładowca akademicki w Stamford. W latach 1969-1972 był profesorem eklezjologii na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana w Rzymie.
30 marca 1958 w katedrze w Stamford przyjął święcenia kapłańskie w obrządku bizantyjskim. W latach 1966-1969 pełnił funkcje proboszcza parafii greckokatolickiej w Kerhonkson. W 1972 roku wstąpił do zakonu studytów. Od 1974 roku był przełożonym klasztoru w Grottaferrata.
W 2005 roku brał udział w konklawe po śmierci Jana Pawła II. Od sierpnia 2005 roku jako zwierzchnik Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego nosił tytuł arcybiskupa większego Kijowa i Halicza. W latach 2005-2010 podejmował starania o podniesienie swojej metropolii do rangi patriarchatu.
1867-1918
Pierwszy powiat słupecki istniał w latach 1867-1918 w ramach guberni kaliskiej, utworzonej przez władze carskie w Królestwie Polskim na mocy ukazu z 31 grudnia 1866 roku. Gubernia kaliska (utworzona 23 lutego 1837 na miejscu województwa kaliskiego i dzieliła się na 8 powiatów (ujazdów): kaliski, kolski, koniński, łęczycki, sieradzki, słupecki, turecki, wieluński; oraz na 142 gminy.
1919-1932
1956-1972
1973-1975
1975-1998
Rozpoczął studia prawnicze w Petersburgu. We wrześniu 1917 r. na krótko w 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, formowanym w Mińsku. W październiku 1918 r. zapisał się do warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, ale wkrótce potem wyjechał do Petersburga, z misją poszukiwania zaginionych ułanów 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1921 i otrzymał Order Virtuti Militari. W latach 1921-1924 kontynuował naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, m.in. u Józefa Pankiewicza. Od 1924 do 1931 r. przebywał z grupą kapistów (m.in. z Janem Cybisem i Zygmuntem Waliszewskim) w Paryżu. W latach 30. w Warszawie, współpracował m.in. z "Głosem Plastyków" i "Wiadomościami Literackimi".
Studiował na Uniwersytecie i Politechnice w Wiedniu. Służył w wojsku podczas I wojny światowej (m.in. jako przewodnik górski), był ranny, a krótko przed końcem wojny trafił do niewoli włoskiej. Po wojnie dokończył studia i pracował jako wykładowca na politechnice w Grazu; w Wiedniu obronił doktorat. Od 1927 był zastępcą profesora na politechnice w Innsbrucku, w latach 1928-1930 profesorem politechniki wiedeńskiej. Od 1930 pracował jako profesor w Innsbrucku.
W latach 1958-1963 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ), w latach 1960-1964 filozofię na tej samej uczelni.
Jan Woleński był członkiem PZPR od 1965 r. Opuścił szeregi tej partii po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 r. W latach 1980-1990 był członkiem NSZZ „Solidarność”.
W latach 1983-1985 był wydawcą podziemnej gazetki "Riposta" ukazującej się we Wrocławiu. Z powodu wystąpienia z PZPR nie otrzymywał paszportu w latach 1982-1986 i był objęty zakazem prowadzenia zajęć dydaktycznych na Politechnice Wrocławskiej w latach 1982-1988. W latach 1982-1988 wstrzymano wniosek o nadanie mu tytułu profesora.
W telewizji publicznej w latach 1994-1997 realizował i prowadził program "Swojskie klimaty", opracował także kilka telewizyjnych widowisk muzycznych, m.in. "Henryk Mikołaj Górecki - Spotkanie".
W latach 1903-1904 wykonano według projektu Stanisława Wyspiańskiego nowy strój dla lajkonika. W tej kreacji występuje on aż do dziś. Składa się on z wysokiego, wzorzystego i bogato zdobionego turbana, zwieńczonego półksiężycem i wysadzanego szklanymi koralikami oraz koralami. Kolejne elementy to: turecki kaftan z karminowego płótna, o szerokich rękawach i zapinany na haftki, okazały czerwony kontusz o kroju długiej zapinanej sukni, oraz obszyty złotymi nićmi i frędzlami pas w kolorze purpury. U boku Tatarzyna zwisa jatagan – krótka turecka szabla o zakrzywionej klindze i ozdobnej rękojeści. W ręku zaś dzierży lajkonik drewnianą buławę. Grzbiet konika okryty jest bordowym czaprakiem – ozdobną kapą o wschodnich motywach, zapinaną na guzy, i wyszywaną tysiącem pereł i korali w artystyczny ornament nawiązujący do perskich kobierców. U jej dołu zwisają metalowe dzwoneczki i półksiężyce. Z kolei szyję konika okrywa ozdobny napierśnik z trzema złotymi krążkami, a nad głową sterczy pióropusz z białych strusich piór. Jeździec nosi wysokie buty z cholewami z czerwonej skóry.
Jeden z organizatorów Ligi Polskiej, w latach 1848-1850 redagował (wspólnie z ks. Aleksym Prusinowskim) ludowe pismo "Wielkopolanin"; wydawał także inne pisma, m.in. "Krzyż a Miecz". Był wydawcą syntezy dziejów Słowiańszczyzny, "Słowiańskie starożytności" (czes. "Slovanské starožitnosti") autorstwa Pawła Józefa Szafarzyka, w przekładzie Hieronima Napoleona Bońkowskiego.
Przeniósł się na Pomorze, wreszcie w 1864 osiadł na stałe w Pelplinie; brał nadal udział w działalności narodowej, w latach 1863-1864 był więziony w Świnoujściu. W Pelplinie założył Towarzystwo Rolnicze oraz kasę pożyczkową. W ostatnich latach ograniczył działalność społeczną.
Służył w armii podczas wojny koreańskiej. Jako Afroamerykanin doświadczył na sobie prześladowań rasistowskich ze strony policji. Na uczelni w Chicago był liderem ruchu studenckiego, w latach 1964-1966 sekretarzem Studenckiego Komitetu Antywojennego ("Student Nonviolent Coordinating Committee"). W 1963 był jednym z głównych organizatorów Marszu na Waszyngton.
Urodził się w Końskowoli, w tamtejszej parafii został ochrzczony, a jego ojcem chrzestnym został Franciszek Zabłocki. W 1824 rozpoczął studia na Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego; po roku uzyskał stypendium rządowe, dzięki któremu mógł wyjechać na kształcenie artystyczne do Francji. W podróży towarzyszył mu brat Antoni. Nauczycielami Oleszczyńskiego byli kolejno: F. J. Heim (rysunek) i A. L. Dantan (rzeźba), a w latach 1826-1829 w Ecole des Beaux-Arts w Paryżu P. J. David d’Angers (rzeźba) i N. Tiolier (medalierstwo). Pod koniec studiów Oleszczyński wykonał m.in. posąg cesarza Aleksandra I oraz – na zamówienie Warszawskiego Towarzystwa Naukowego – medal Kopernika z okazji odsłonięcia pomnika astronoma w Warszawie.
Wielokrotnie sprawował mandat posła na sejmy prowincjonalne (od 1843). W 1848 kierował Komitetem Narodowym w Poznaniu w okresie wydarzeń Wiosny Ludów. Był posłem pierwszej pruskiej konstytuanty, a także w kolejnych kadencjach sejmu pruskiego. Zdecydowanie występował w obronie uprawnień Polaków, zarówno w mowach sejmowych, jak i publikacjach. Kierował Kołem Polskim, a w latach 1848-1850 także Ligą Polską. Jako wieloletni przywódca opozycji polskiej w Wielkopolsce cieszył się dużym autorytetem moralnym wśród ludności polskiej.
W latach 1920-1924 funkcjonował tutaj obóz dla internowanych żołnierzy URL.
Na ziemie polskie Trynitarianie zostali sprowadzeni za czasów Jana III Sobieskiego w okresie wojen tureckich. Zakon Trynitarzy działał na terenie Polski w latach 1685-1907. Obszar działalności tego zakonu ograniczał się do wschodnich ziem Rzeczypospolitej. Trynitarze byli zakonem kwestującym. Ich zadaniem było wykupywanie Polaków z niewoli tatarskiej (jasyru). Nierzadko zakonnicy, gdy już brakowało pieniędzy, sami oddawali się w ręce Tatarów, w zamian za uwalnianego z niewoli. W latach 1688 - 1783 polscy trynitarze wykupili 517 jeńców za kwotę 573.427 złotych polskich.
W 1848 wchodził w skład Komitetu Narodowego w Poznaniu. Jako członek polskiej delegacji występował w obronie spraw polskich w parlamencie we Frankfurcie. W 1849 bronił znanego adwokata Krotowskiego-Krauthofera, oskarżanego przez władze pruskie o udział w powstaniu z 1848. Wielokrotnie sprawował mandat poselski w sejmie pruskim (1849-1852, 1858-1861, 1867-1884), był także posłem do parlamentu niemieckiego (od 1871). Przeciwstawiał się germanizacji. Wypowiadał się w obronie języka polskiego w szkołach i urzędach wielkopolskich, domagał się poszanowania odrębności Wielkiego Księstwa Poznańskiego. W latach 1859-1860 wykrył prowokację prezydenta policji pruskiej, który upozorował w Poznaniu spisek antypruski.
Był synem stolnika wschowskiego Felicjana i Magdaleny z Potockich herbu Szeliga. W listopadzie 1806 wstąpił w Poznaniu do szwadronu gwardii honorowej Napoleona, wkrótce został skierowany do 5. pułku jazdy polskiej; po krótkim czasie otrzymał promocję na podporucznika, potem na porucznika. Walczył na Pomorzu (pod Tczewem i Gdańskiem), a latem 1807 przeszedł do pułku gwardii lekkokonnej, w szeregach której odbył kampanię hiszpańską, biorąc m.in. udział w szarży pod Somosierrą w której jako nieliczny dotarł do czwartej i ostatniej baterii wroga na sam szczyt przełęczy odnosząc przy tym 9 ran od bagnetów i dwie od kul wroga. Za ten brawurowy wyczyn otrzymał prawdopodobnie od samego Napoleona Legię Honorową. W 1809 brał udział w kampanii austriackiej, a 1810-1811 ponownie walczył w Hiszpanii. W trakcie kampanii rosyjskiej 1812-1813 służył w sztabie głównym w stopniu kapitana. Pod koniec 1813 otrzymał urlop zdrowotny, przebywał jakiś czas w Paryżu; w grudniu 1814 powrócił do kraju i mieszkał w Niegolewie koło Buku, a po zawarciu małżeństwa z Anną z Krzyżanowskich (1816) w majątku żony Włościejewki koło Śremu. Przez kilkanaście lat zajmował się gospodarstwem.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie poznańskim.
Po kasacie majątków kościelnych przez władze pruskie majątek kupili Objezierscy herbu Nałęcz. Wieś stanowiła posag Pauliny Objezierskiej (1809-1872) przy jej ślubie w 1823 r. z baronem Wilhelmem von Richthofenem (1799-1882). Po śmierci Wilhelma Lusowo trafiło w posiadanie rodziny von Palm, a później, w początku XX w., w ręce Komisji Kolonizacyjnej. Po I wojnie światowej majątek został rozparcelowany. W Lusowie mieszkał w latach 1920-1937 generał Józef Dowbor-Muśnicki, pochowany na tutejszym cmentarzu. W październiku 1940 Niemcy wysiedlili mieszkańców Lusowa na teren Generalnego Gubernatorstwa.
We wsi neogotycki kościół św. Jadwigi i Jakuba zbudowany w latach 1913-1916 z wykorzystaniem części starszego gotyckiego kościoła z XV w. Wewnątrz nagrobek późnorenesansowy oraz tablica pamiątkowa poświęcona generałowi Dowbor-Muśnickiemu.
Gmina Rutka-Tartak – gmina wiejska w województwie podlaskim, w powiecie suwalskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie suwalskim.
Przemysław I Noszak (cieszyński) (ur. między 1332 a 1336, zm. 23 sierpnia 1410) – książę cieszyński, bytomski i siewierski od 1358, w latach 1359-1368 i od 1405 strata Siewierza, od 1369 strata północnej części księstwa bytomskiego, a od 1405 reszty, 1378-1382 w Żorach, od 1384 połowa Głogowa i Ścinawy (bez okresu 1404-1406), 1397-1401 w Oleśnie, od 1385 w Strzelinie, 1401-1405 w Toszku.
Za panowania księcia Przemysława znacznie poszerzyły się granice posiadłości Piastów cieszyńskich. Odziedziczył po ojcu księstwo cieszyńskie i księstwo siewierskie (zakupione przez jego ojca Kazimierza w 1337 r. od Władysława II księcia bytomskiego. Zostało ono następnie sprzedane w 1359 za 2300 grzywien księciu świdnickiemu Bolkowi II. Do Cieszyna wróciło parę lat po po bezpotomnej śmierci Bolka ( 1368 ), ok. 1372 r.) oraz połowę księstwa kozielsko-bytomskiego. O to ostatnie stoczył w latach 1355-1369 ostry spór z Konradem II, który zakończył się ponownym podziałem tych ziem i utrzymaniem się Przemysława w południowej części księstwa.
W latach 1378-1382 udało mu się przejąć część księstwa raciborskiego z Żorami. Wreszcie dzięki poparciu króla Wacława IV znalazł się w 1384 w posiadaniu części księstwa głogowskiego wraz z połową Głogowa i Ścinawy, a następnie (w 1385) odkupił od księcia ziębickiego Bolka III Strzelin. Noszak wszedł też w posiadanie księstwa oświęcimsko-zatorskiego, na które ekspektatywę nadał mu w 1372 sam cesarz Karol IV - Przemysław był bowiem najbliższym krewnym książąt oświęcimskich, a po bezpotomnej śmierci kuzyna, Jana III, w 1405 nabył prawa do tych ziem.
W latach 1975-1990 w administracyjnych granicach Hawierzowa znajdowała się również Sucha Górna.
Adam Wacław (ur. 12 lub 13 grudnia 1574, zm. 13 lipca 1617) – z rodu Piastów, książę cieszyński w latach 1579-1617 (samodzielnie od 1595).
Bolesław I cieszyński (ur. po 1363, zm. 6 maja 1431) – książę cieszyński, od 1405 w pd. Bytomiu i Siewierzu, od 1406 w Oświęcimiu i Toszku, od 1410 w Cieszynie, Strzelinie, połowie Głogowa i Ścinawy, 1410-1414 w Oświęcimiu, Toszku i Strzelinie (który przetrzymywał do 1416) tylko jako regent, od 1414 w wyniku podziału w Cieszynie, połowie Bytomia, Siewierzu, połowie Ścinawy i Głogowa.
Aston Villa jest rekordzistą w liczbie zdobytych goli w jednym sezonie; w sezonie 1930/31 strzeliła 128 bramek. Legenda Villi, Archie Hunter jest pierwszym piłkarzem, który zdobył gola w każdej rundzie Pucharu Anglii, dokonał tego w roku 1887. W latach 1888-1901 Aston Villa nie przegrała żadnego meczu na własnym stadionie w Pucharze Anglii.
Syn Jana Damazego (nauczyciela, dyrektora gimnazjum) i Michaliny Franciszki z domu Wodzinowskiej, nauczycielki. Świadectwo maturalne uzyskał w 1926 w gimnazjum Michała Kreczmara i podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Równocześnie w latach 1928-1932 studiował w Wyższej Szkole Dziennikarskiej. W 1931 r. odbył praktykę konsularną w Paryżu.
W 1922 w wieku 27 lat został profesorem nadzwyczajnym Politechniki Warszawskiej; wykładał w Katedrze Matematyki na Wydziale Chemii, skąd po roku przeniósł się na Katedrę Matematyki na Wydziale Mechanicznym. Profesorem zwyczajnym został w 1938. W latach 1937-1939 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W czasie okupacji niemieckiej uczył na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego. Po wojnie zaangażowany w odbudowę katedr matematyki na Politechnice Łódzkiej, Politechnice Warszawskiej i WAT.
Przemysław (Przemysł, Przemko) II cieszyński (ur. ok. 1420, zm. 18 marca 1477), książę cieszyński i głogowski (formalnie od 1431), do 1442 razem z braćmi, w wyniku podziału na połowie Bielska i Skoczowie (formalnie także w Cieszynie), 1460-1476 na połowie Głogowa i Ścinawy, od 1468 w Cieszynie, od 1474 całe Bielsko)
Kazimierz II cieszyński (ur. 1448-1453, zapewne ok. 1449 – zm. 13 grudnia 1528) – książę cieszyński, w latach 1452- 1460 tylko formalnie, od 1460 współrządy z Przemysławem II, od 1477 w całości księstwa, 1479-1509 w Koźlu, od 1493 w Wołowie, 1498-1517 w Pszczynie, od 1506 w Opawie, od 1506 księstwo głogowskie (dożywotnio). Starosta generalny Śląska w latach 1497-1504, 1507-1517 i tylko Górnego Śląska w latach 1517-1528.
Za panowania ostatniej Piastówny księstwo przeszło przez jeden z najtrudniejszych okresów w swej historii. Była to wojna trzydziestoletnia, która regularnie pustoszyła cieszyńską ziemię (na terenie księstwa operowały wojska: w latach 1626-1627 duńskie Ernesta Mansfelda, 1642-1643 i 1645-1647 szwedzkie pod dowództwem odpowiednio pułkownika Rochowa i generała Königsmarcka), zarówno pod względem infrastruktury, jak i finansów. Na dodatek księstwo nawiedzały epidemie i klęski głodu. Ostatecznie doprowadziło to księstwo do załamania ekonomicznego i katastrofy demograficznej, z których nie mogło się podnieść przez następne 100 lat. Sama księżna była kilkakrotnie poważnie zagrożona - np. w 1642, kiedy musiała uchodzić do Jabłonkowa i 1645 kiedy ratowała się wyjazdem do Rzeczypospolitej (do Kęt), gdy Szwedzi zajęli miasto (skapitulowali dopiero w 1646). Dopiero pokój westfalski z 24 października 1648 zapewnił umęczonej ziemi spokój.
Bolesław (Bolko) II cieszyński (ur. ok. 1428, zm. 4 października 1452) – w latach 1431-1442 razem z braćmi w księstwie cieszyńskim (tylko formalnie), w wyniku podziału na połowie Bielska i Frysztacie, 1452 zamiana z bratem Wacławem I na połowę Bytomia.
Pełnił także mandat deputowanego do Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych w latach 1988-1998 (kadencje VI, VII, VIII), następnie w latach 1998-2003 wchodził w skład Stałego Komitetu Komitetu Krajowego Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin (IX kadencja).
Początek Santa Cruz bierze od dwunastej misji katolickiej, o tej samej nazwie, w łańcuchu misji założonych na zachodnim wybrzeżu. Misję założył Ojciec Fermin de Lasuen 28 sierpnia 1791 roku. Budynki misji zostały wykonane z tradycyjnej cegły adobe. Misja funkcjonuje do 1834 roku kiedy zostaje poddana sekularyzacji przez rząd Meksyku. Obecnie na terenie misji zachował się budynek mieszkalny z lat 1822-1824 w którym jest bardzo skromne muzeum.
Joey Belladonna (ur. 13 października 1960 w Nowym Jorku) - amerykański muzyk, wokalista. W latach 1985-1992 wokalista grupy Anthrax. Jako oficjalny powód wyrzucenia go z zespołu podano brak zaangażowania w jego działalność. Po odejściu rozpoczął karierę solową. Powrócił do Anthraxu w 2005 roku, aby opuścić go w styczniu 2007 i wrócić ponownie w maju 2010.
1795-1866
1866-1918
1919-1939
1939-1945
1945-1950
1950-1975
1975-1998
Od 1952 do śmierci w 2001 Tadeusz Chciuk-Celt przebywał w Monachium. Był współtwórcą działającej od 1952 Sekcji Polskiej Radia Wolna Europa. Był redaktorem działu wiejskiego oraz redaktorem programów poświęconych tematyce wsi, które prowadził pod pseudonimem „Michał Lasota”. Zawołaniem jego audycji było: „tym, co żywią i bronią – chłopom polskim szczęść Boże”. Walczył na falach eteru przeciw komunizacji Polski. Był nadto czołowym komentatorem politycznym rozgłośni, a także autorem słuchowisk radiowych i audycji harcerskich. W latach 1976-1983 (do czasu przejścia na emeryturę) pełnił funkcję zastępcy dyrektora Sekcji Polskiej RWE.
W XIX w. Radomsko zaczęło rozwijać się także pod względem urbanistycznym. W 1828 r. został zatwierdzony plan regulacji miasta określający jego zabudowę. Na szeroką skalę zaczęto utwardzanie ulic. W II poł. XIX w. wzniesiono najokazalsze budowle w mieście, a wśród nich ratusz. Miały w nim siedzibę władze miasta, ale znajdował się w nim również areszt i pomieszczenia na skład narzędzi ogniowych. Na parterze wydzielono pomieszczenia dla handlu. Wznoszone były także budowle sakralne. W latach 1869-1876 wybudowany został na miejscu dawnego nowy kościół w stylu neobarokowym pw. św. Lamberta.
Listy wyborcze wystawiały poszczególne ugrupowania polityczne samodzielnie lub w zjednoczonym bloku wyborczym. Polska Partia Socjalistyczna z reguły przystępowała do wyborów samorządowych razem z klasowymi związkami zawodowymi. Ugrupowania narodowe (ND, NPR i inne) łączyły się w tzw. Blok Narodowy. Komunistyczna Partia Polski jako nielegalna ( zdelegalizowana za to że: w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. popierała bolszewików a nie Polaków oraz posiadała siedzibę poza granicami Polski co było niezgodne z konstytucją ) nie mogła oficjalnie wystawić swych list wyborczych toteż zbojkotowała wybory samorządowe w 1919 r. Ugrupowania narodowe stanowiły siłę we wspólnym bloku wyborczym. W wyborach 1919 i 1922 zdobyły po 6 mandatów, w 1927 – 5 mandatów, natomiast w 1939 samej endecji przypadły tylko 2 mandaty (na 24 miejsca w Radzie Miejskiej). Także Chrześcijańska Demokracja przystępując do wyborów jako samodzielna siła polityczna w 1922 i 1927 r. uzyskała po 2 mandaty. Tymczasem z pięciokrotnie przeprowadzonych wyborów pięć razy zwycięstwo jako samodzielna partia odnosiła Polska Partia Socjalistyczna (1919 r. – 9 mandatów; 1922 r. – 3; 1927 r. – 9; 1934 r. – 9; 1939 r. – 12 mandatów). Dwukrotnie utworzyła socjalistyczny magistrat w latach 1919-1922 i 1927-1931. Pod naciskiem kół prawicowych tzw. "czerwone magistraty" zostały rozwiązane na mocy decyzji administracyjnych.
Stanowisko to występowało w różnych stopniach i rodzajach władzy - oznaczało dowódcę całości wojsk (ataman koszowy), bądź tylko jednego oddziału. Atamanem określano także zarządców terytorialnych - np. kurzeni (batalionu). W Zaporoskich oddziałach kozaków byli atamani koszowi i kurzenni, w oddziałach Dońskich kozaków - wojskowi , polowi, marszowi - wybierani w oddziałach na czas oddzielnych wypraw. Po powstaniu Buławina 1707-1708 atamani Wojsk Dońskich byli wyznaczani przez rząd, a od 1723 otrzymywali nazwę atamana mianowanego. Od 1866 ataman taki otrzymywał prawa generał-gubernatora i dowódcy okręgu wojskowego. W innych formacjach kozaków tytuł atamana mianowanego nosili generałowie gubernatorzy terytorialni, na terenie których były dyslokowane wojska kozaków, albo dowódcy okręgów wojskowych którym te wojska były podporządkowane. Jednostki terytorialne kozaków Dońskich, Amurskich i Usuryjskich, a także oddziały kozaków podporządkowane innym rodzajom wojsk, okręgów wojskowych, stanice i wsi miały także wyznaczanego atamana. Od 1827 tytuł atamana posiadał następca tronu. Tytuł atamana był zlikwidowany po 1917 wraz z likwidacją stanu kozactwa, przywrócony honorowo po 1990.
Pochodziła z prowincji Syczuan. Związana z ruchem komunistycznym od 1936, rok później została członkiem Komunistycznej Partii Chin. Pracowała we władzach lokalnych i centralnych, dochodząc w 1980 do stanowiska wiceministra zdrowia. Była deputowaną do Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych w latach 1954-1975 (kadencje I, II, III), wchodziła także w skład Komitetu Krajowego Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin w latach 1983-1993 (kadencje VI i VII).
Był znanym działaczem praw człowieka. W latach 1945-1949 pełnił funkcję zastępcy gubernatora stanu Delaware, a 1949-1953 i 1961-1965 gubernatora Delaware. Bez powodzenia ubiegał się o wybór na gubernatora w 1952, również bezskutecznie kandydował na senatora w 1958 i 1964 (dwukrotnie przegrywał rywalizację z republikaninem Johnem Williamsem).
Budżet miejski na rok rozliczeniowy 2007-2008 zamknął się na poziomie ponad 6 miliardów dolarów.
Bardziej radykalne metody rusyfikacyjne zastosowano na ziemiach I Rzeczypospolitej zajętej przez Imperium Rosyjskie po rozbiorach i wcielonych bezpośrednio do państwa rosyjskiego. Zamknięto Uniwersytet Wileński i Liceum Krzemienieckie, jako karę za udział jej studentów i uczonych w powstaniu listopadowym. Ukazem cara Mikołaja I w latach 1832-1834 z terenów Wołynia i Podola zostało wysiedlonych w głąb Rosji kilkanaście tysięcy polskich rodzin. W 1839 zlikwidowano Kościół unicki, a jego księży i wiernych zmuszano do przejścia na prawosławie. Stosowano ograniczenia i restrykcje w stosunku do kościoła rzymskokatolickiego, konfiskując masowo jego majątki jako karę za popieranie powstania styczniowego. Konfiskaty majątków stosowano także wobec uczestników powstania i właścicieli majątków ziemskich, na których także nakładano specjalne podatki. Wprowadzono także zakaz nabywania ziemi przez Polaków. Zlikwidowano całkowicie polskie teatry, czasopisma, szkoły i stowarzyszenia. Podobne metody stosowano wówczas nie tylko wobec Polaków, ale w stosunku do innych nierosyjskich narodów Imperium Rosyjskiego - w zależności jednak od lokalnej sytuacji, z różnym nasileniem.
Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka, Ukraińska SRR, Ukraina (ros. Украинская Советская Социалистическая Республика, "Ukrainskaja Sowietskaja Socyalisticzeskaja Riespublika", ukr. Українська Радянська Соціалістична Республіка, "Ukrajinśka Radianśka Socialistyczna Respublika") – w latach 1919-1922 państwo marionetkowe zależne od RFSRR, od 1922 republika związkowa ZSRR.
Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka powstała w wyniku rewolucji październikowej w 1917. Bolszewicy próbowali przejąć władzę w Kijowie równolegle do przewrotu w Piotrogrodzie, zostało to jednak uniemożliwione przez oddziały lojalne wobec Ukraińskiej Centralnej Rady, która 20 listopada 1917 proklamowała niepodległość Ukraińskiej Republiki Ludowej. W konsekwencji 24-25 grudnia 1917 roku w Charkowie bolszewicy stworzyli marionetkową Ukraińską Ludową Republikę Rad (nazwa podobna do Ukraińskiej Republiki Ludowej). Oddziały bolszewików 8 lutego 1918 roku zajęły Kijów. Po traktacie brzeskim terytorium Ukrainy znalazło się pod okupacją wojsk niemieckich i austro-węgierskich, zaś RFSRR była zmuszona uznać niepodległość Ukraińskiej Republiki Ludowej i 12 czerwca 1918 zawrzeć z Państwem Ukraińskim (Hetmanatem) zawieszenie broni, preliminaryjne do traktatu pokojowego. W latach 1918-1920 Kijów znajdował się kolejno we władaniu Ukraińskiej Republiki Ludowej, Hetmanatu, ponownie URL, bolszewików, Armii Ochotniczej gen.Antona Denikina, ponownie URL, bolszewików, władz URL sprzymierzonych z Polską, by od czerwca 1920 ostatecznie znaleźć się pod administracją sowiecką. 5-12 lipca 1918 roku utworzono ukraiński oddział RKP(b)- KPU(b).
Paul Michel Foucault (fr: miʃɛl fuko, ur. 15 października 1926 w Poitiers we Francji, zm. 25 czerwca 1984 w Paryżu) – francuski filozof, historyk i socjolog. W latach 1970-1984 zasiadał w Collège de France na specjalnie stworzonej dla siebie katedrze "Historia systemów myślenia".
Foucaultowi nie udało się w 1950 roku uzyskać agregacji (agrégation), ale powiodło mu się to gdy ponowił starania rok później – tak więc w 1951 roku złożył egzamin państwowy z filozofii, natomiast w 1952 roku zdobył dyplom z psychopatologii. Krótko wykładał w École Normale a następnie (w latach 1953–1954) pracował jako asystent na wydziale psychologii uniwersytetu w Lille (Université Lille Nord de France). Wówczas Foucault nie był zainteresowany karierą nauczycielską i zdecydował się na wyjazd z Francji na dłużej. Poza Francją przebywał w latach 1955-1960 pracując jako wykładowca literatury i języka francuskiego. Dzięki poparciu Georges'a Dumézila – swego przyjaciela i mentora, który zaaranżował mu stanowisko delegata kulturalnego mógł podjąć pracę na uniwersytecie Uppsala w Szwecji. Kierował tam "Maison de France" – placówką zajmującą się propagowaniem kultury francuskiej za granicą (w czasie jego pobytu bywali tam m.in. Albert Camus i Roland Barthes) W latach 1958-1959 był dyrektorem Centrum Francuskiego na Uniwersytecie Warszawskim. Pobyt w Polsce pogłębił jego rozczarowanie ideologią partii komunistycznej. Warszawę musiał opuścić nagle w wyniku prowokacji ubeckiej na tle seksualnym (Służba Bezpieczeństwa sprowokowała intrygę wykorzystując homoseksualizm Foucaulta). Następnie pracował jakiś czas w Hamburgu w Niemczech, gdzie stanął na czele Instytutu Francuskiego.
Foucault wrócił do Francji, by ukończyć pracę doktorską pisaną poza krajem. Od 1960 roku pracował jako docent psychologii na uniwersytecie w Clermont-Ferrand. W sobotę 20 Maja 1961 r. 35-letni Foucault stanął przed szczelnie wypełnionym amfiteatrem Sorbony i komisją egzaminacyjną. Błyskotliwa obrona rozprawy doktorskiej składającej się z dwóch części (głównej – "Folie et déraison: Histoire de la folie à l'âge classique" i pomocniczej – tłumaczenie i opracowanie Antropologii Kanta) stanowiło punkt zwrotny w karierze Foucaulta. W roku 1962 Foucault otrzymał nominację profesorską – objął katedrę w Clermont-Ferrand – tam również poznał swego towarzysza życia, Daniela Deferta. W latach 1966-1968 był profesorem filozofii w Tunisie – był tam świadkiem buntu studentów, z którym sympatyzował, ściągając na siebie niechęć władz. W 1968 roku objął stanowisko organizatora Wydziału Filozoficznego na powołanym właśnie do życia w wyniku wydarzeń majowych Uniwersytecie w Vincennes.
W latach 1434-1449 żył w Kłobucku kanonik krakowski, historyk Jan Długosz – piastujący tu funkcję proboszcza. Z tego okresu pochodzi opis Kłobucka zamieszczony w Historii Polski. Dzięki położeniu na szlaku handlowym, łączącym Śląsk z Wielkopolską – Kłobuck w średniowieczu rozwijał się prężnie, szczególnie rozwijało się rzeźnictwo w oparciu o pędzone tą trasą bydło. To z kolei spowodowało rozwój miejscowego rolnictwa jako źródła zaopatrzenia już istniejących rzeźni.
Azerbejdżańska Socjalistyczna Republika Radziecka, Azerbejdżan (ros. "Азербайджанская Советская Социалистическая Республика", azer. "Азәрбајҹан Совет Сосиалист Республикасы") - była jedną z republik ZSRR od 28 kwietnia 1920. Od 1922 do 1936 roku wchodziła w skład tego państwa jako jedna z trzech republik Zakaukaskiej FSRR (łącznie z Gruzińską SRR i Armeńską SRR). W latach 1936-1991 była bezpośrednio republiką związkową ZSRR.
W latach 1966-1968 pracowała na Wydziale Dziennikarskim UW, potem w Telewizji Polskiej. W latach 1982-1989 ze względów politycznych została usunięta z pracy w telewizji. Po roku 1989 znów pracowała w TVP, zajmując stanowiska kierownicze w programie 2, m.in. pełniła obowiązki dyrektora TVP2, a w latach 1991-2000 była szefową Działu Form Dokumentalnych „Dwójki”. Za stworzenie cykli filmowych „Małe Ojczyzny” i “Moje miejsce” dostała nominację do „Oskara samorządowego”, film dokumentalny „W duchu i prawdzie” został wyróżniony na festiwalu w Niepokalanowie (podziękowanie od Jana Pawła II), a film „Podsłuchane życie” został nagrodzony „Melchiorem 2009”. Do najważniejszych jej filmów należą też: „Solidarność - jak zerwaliśmy żelazną kurtynę” i „Dialog z księdzem Tischnerem”.
Badania Golgiego i innych włoskich badaczy malarii (Grassiego, Bignamiego, Bastianelliego, Celliego, Marchiafavy) w latach 1885-1892 wyjaśniły cykl rozwojowy zarodźców. określany w dawnej literaturze jako cykl Golgiego. W latach 1885 i 1886 rozróżnił trzeciaczkę i czwartaczkę, a w latach 1889 i 1900, wspólnie z Marchiafavą, dokładniej opisał różnice między tymi postaciami choroby. Związek czasowy między podziałem pasożytów a wzrostem gorączki znana jest jako prawo Golgiego.
1975-1998 powiat nie istniał
Powiat lidzbarski powstał w 1818 r., kiedy Prusy Wschodnie zostały podzielone na cztery powiaty zamiast dotychczasowych dwóch. Do 1975 w granicach powiatu znajdowało się Dobre Miasto, które w latach 1865-1896 było jego siedzibą (po spaleniu się starostwa w Lidzbarku).
Stoszowice (niem. "Peterwitz", wcześniej "Polnisch Peterwitz") – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, siedziba gminy Stoszowice. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
W latach 1945-1950 siedziba gminy Knurów. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa katowickiego.
Knurów leży w południowej części Polski, w województwie śląskim, w południowych granicach powiatu gliwickiego. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa katowickiego. Położenie miasta w regionie jest korzystne ze względu na bliskie sąsiedztwo z Gliwicami (odległe o 9 km) oraz Rybnikiem (odległy o 20 km). W administracji kościelnej Knurów należy do metropolii katowickiej.
Gwałtowny rozwój Knurowa przypada na przełom XIX i XX wieku, kiedy to w wyniku odkrycia bogatych złóż węgla kamiennego podjęto decyzję o budowie koksowni oraz kopalni. Dzięki temu w latach 1900-1921 w północno-wschodniej części Knurowa powstały cztery kolonie dla urzędników i robotników. Są to przykłady tzw. osiedli patronackich, wznoszonych w sąsiedztwie macierzystych zakładów pracy. Twórcą i projektantem knurowskich kolonii był światowej sławy urbanista Karl Henrici. Zespoły te odznaczały się regularnością i geometrycznością układu. Do dziś obiekty te zresztą zachowały swój odrębny charakter od reszty miasta wyróżniając się cechami wiejskiej zabudowy z dużą ilością zieleni. Typowym tego przykładem jest np.: III Kolonia w rejonie ul. Dworcowej, Słoniny i sąsiednich.
Poza domami mieszkalnymi sukcesywnie rozbudowano infrastrukturę towarzyszącą. Uruchomiono w 1908 roku pierwszą linie kolejową, w 1912 roku powstał jeden z najbardziej charakterystycznych budynków – Lecznica Spółki Brackiej (obecnie szpital miejski przy ul. Niepodległości). W rejonie ulic Niepodległości i 1 Maja wzniesiono kilkanaście, w większości modernistycznych kamienic, w latach 1928-1929 wybudowano także ratusz miejski. W pobliżu ul. Dworcowej warto ponadto zwrócić uwagę na odnowioną kapliczkę św. Jana Nepomucena ufundowaną w 1919 roku oraz kościół pw. św. Cyryla i Metodego z oryginalnymi wystrojem projektu Henryka Burzca – rzeźbiarza z Zakopanego.
W latach 60. XX wieku powstał przystanek osobowy Knurów Kopalnia, co było dużym udogodnieniem dla mieszkańców miasta, ponieważ znajdował się blisko centrum. W latach 1978-1979 knurowską linią kolejową kursowało 12 pociągów pasażerskich na dobę. Drugi przystanek osobowy Szczygłowice Kopalnia powstał na początku lat 90. XX wieku. Służył on głównie górnikom dojeżdżającym do pracy.
W latach 1818-1948 na terenie obecnego województwa warmińsko-mazurskiego, istniał powiat lubawski poprzednik obecnego powiatu nowomiejskiego. Powiat powstał 1 kwietnia 1818 na terenie Prus Zachodnich. Był jednym z najrdzenniejszych polskich powiatów (o wskaźniku 96,6% ludności polskiej). Mimo że nazwa powiatu wywodzi się od miasta Lubawy, ośrodkiem administracyjnym było ważniejsze pod względem społeczno-gospodarczym Nowe Miasto Lubawskie (dawniej "Nowe Miasto nad Drwęcą"). Urzędował tu landrat pruski).
Wyceny jednostek funduszu – po początkowym okresie, gdy sesje na giełdzie w Warszawie odbywały się co tydzień – były ustalane w cyklu tygodniowym, przez wyceny dwukrotne w tygodniu, dziś odbywają się zwykle codziennie. W historii zdarzył się jeden przypadek wstrzymania okresowego wycen – po wrześniu 2001, gdy fundusz inwestycyjny inwestujący na rynku giełdowym w USA nie miał możliwości wyceny swoich akcji. Spółka, która utworzyła pierwszy w Polsce wówczas fundusz powierniczy (Pioneer Pierwsze Polskie Towarzystwo Funduszy Powierniczych S.A.), po kilku zmianach właścicielskich i organizacyjnych istnieje do dziś (Pioneer Pekao Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A.) i zarządza w Polsce funduszami o łącznej wartości majątku 15 mld zł (ca 1/6 rynku – według danych instytucji samorządowej Izba Zarządzających Funduszami i Aktywami). Wartość środków zgromadzonych w funduszach inwestycyjnych przekraczała 100 mld zł (po kryzysie w latach 2008-2009 spadła, by w pierwszej połowie 2010 powrócić do 100 mld zł).
Budynek Hôtel de Cluny należy do jednych z najlepiej zachowanych przykładów średniowiecznej architektury świeckiej w stolicy Francji. Swoją nazwę zawdzięcza pierwotnej funkcji – był to bowiem tzw. "hôtel particulier", czyli pewnego rodzaju rezydencja, której gospodarzami byli od 1334 opaci z klasztoru Cluny. Kiedy opaci z Cluny przenieśli się do nowego budynku na Sorbonie, gmach przejął Jacques d'Amboise, biskup Clermont i przełożony opactwa Jumièges. W latach 1485-1510 rozbudowano rezydencję w stylu będącym połączeniem gotyku i renesansu. W 1793 państwo skonfiskowało gmach. W roku 1833 gmach został zaadaptowany na muzeum, w którym kolekcjoner-amator i miłośnik sztuki średniowiecznej Alexandre Du Sommerard urządził zbiory dziedzictwa sztuki średniowiecznej, w tym dzieł ocalałych ze zniszczeń rewolucji. Po jego śmierci w 1842 kolekcję nabyło państwo, a w roku 1843 muzeum zostało otwarte dla zwiedzających. Pierwszym kuratorem zbiorów został syn Alexandra du Sommerarda, Edmond.
Sub Pop wydała pierwszy 1000 kopii na białym winylu, następne 2000 na czarnym, dalsze wydania znajdowały się na czerwonych i niebieskich płytach. Pierwsze 3000 kopii zostało wydanych wraz z fotografią Jasona Evermana. Wersje winylowe nie zawierają utworów "Big Cheese" i "Downer". Album został wydany w Wielkiej Brytanii za pośrednictwem Tupelo Records w czerwcu 1989 - pierwsze 300 kopii zostało wydanych na białym winylu, następne 2000 - na ciemnozielonym. Reszta wydanych kopii to czarne winyle. Wersja brytyjska również nie zawierała utworu "Downer". W Australii Bleach został wydany za pośrednictwem Waterfront Records i w latach 1990 - 1992 wydany kilkakrotnie z różnymi kolorami płyt i okładek. Sub Pop wydała zmasterowaną wersję albumu na CD i kasecie magnetofonowej w kwietniu 1992.
W latach 2002-2006 miasto było rządzone przez socjaldemokratów, Partię Lewicy i Zielonych, a po wyborach w 2006 r. rządzi miastem koalicja składająca się z czterech partii burżuazyjnych: konserwatywna Umiarkowana Partia Koalicyjna "(szw. Moderata Samlingspartiet)", Ludowa Partia Liberałów "(szw. Folkpartiet Liberalerna)", Partia Centrum "(szw. Centerpartiet)" i Chrześcijańska Demokracja "(szw. Kristdemokraterna)".
Pracował w przemyśle energetycznym. W 1946 wstąpił do SPD; reprezentował partię w Bundestagu w latach 1961-1980 oraz w Parlamencie Europejskim w latach 1961-1969. Był członkiem Prezydium SPD (1973-1979), a w latach 1976-1980 zastępcą przewodniczącego frakcji parlamentarnej SPD w Bundestagu.
W latach 2000-2001 prowadził teleturniej "Podaj dalej" w telewizji RTL 7.
Operacje morskie w cieśninie Dardanelskiej – działania w latach 1915-1916 podczas I wojny światowej, prowadzone głównie przez Królewską Marynarkę Wojenną Wielkiej Brytanii (Royal Navy) z dużą pomocą marynarki francuskiej i niewielkim wkładem okrętów z Rosji i Australii. Kampania Dardanelska rozpoczęła się jako operacja wyłącznie morska (z okrętami bombardującymi brzeg nieprzyjaciela), ale z biegiem czasu rola okrętów stała się pomocnicza, działały one jako ruchome baterie wspomagające wojska lądowe. Przez całą kampanię podejmowano także wiele prób przejścia okrętów podwodnych przez cieśninę Dardanelską z nadzieją na przedarcie się na Morze Marmara i zadanie strat marynarce handlowej Imperium osmańskiego.
W 1965 roku podjęto decyzję o tworzeniu sztucznego lodowiska, którego wykonawcą była Sanocka Fabryka Autobusów "Autosan". Budowę rozpoczęto 1966 roku na terenie byłego amfiteatru przy ulicy Mickiewicza. Po reaktywacji zespołu hokejowego, drużyna została zgłoszona do rozgrywek ligi okręgowej w sezonie 1965/1966, prowadzona przez instruktora Edwarda Pilszaka pod szyldem Stal Sanok uplasowała się na 3. miejscu. Lodowisko Torsan oddano do użytku jesienią 1968 roku, a oficjalnie obiekt został otwarty 9 listopada 1968 roku. W latach 1967-1970 zespół Stali rywalizował w rozgrywkach klubowych z takimi drużynami jak Czuwaj Przemyśl, JKS Jarosław, Karpaty Krosno czy Glinik Gorlice. W 1968 rou oddane do użytku zostało sztuczne lodowisko przy ul. Mickiewicza w Sanoku (oficjalne otwarcie nastąpiło w listopadzie), jednak spotkania ligowe rozgrywane były sporadycznie. Główną przeszkodą były niekorzystne warunki atmosferyczne.
Linia (Pozycja) Środkowej Odry (niem. "Oderstellung"). Jest to zespół około 650 (z planowanych ok. 780) jednokondygnacyjnych żelbetowych schronów bojowych, obserwacyjnych lub biernych wyposażonych w liczne pancerze forteczne (np. płyty, półkopuły i kopuły pancerne). Zbudowane zostały w latach 1928-1939 (modernizowanych w 1944-45r.) wzdłuż lewego brzegu Odry od Wrocławia do Krosna Odrzańskiego. Oprócz betonowych umocnień wybudowano także setki schronów drewniano-ziemnych, betonowych stanowisk karabinów maszynowych, okopy, rowy przeciwpancerne i umocnione stanowiska artylerii. Rejony mostów otoczono zasiekami z drutu kolczastego i założono pola minowe. Oprócz zasadniczej linii obrony powstały także fortyfikacje przedpola i umocnione przyczółki mostowe na prawym brzegu Odry, a także fortyfikacje tyłowe na Linii Bobru - tzw. "Rygiel Bobru".
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Pierwsza wzmianka w kronikach o miejscowości pochodzi z ok. 1428 r., kiedy król Władysław Jagiełło nadał Skierbieszów biskupom chełmskim. Biskup Maciej z Łomży uzyskał w roku 1493-1496 u Jana Olbrachta przywilej na lokację miasta na prawie niemieckim z targami tygodniowymi i jarmarkami.
Od tamtego czasu powiat sandomierski istnieje nieprzerwanie, jedynie z krótkimi przerwami w XX w. w latach 1939-1944 oraz 1973-1999.
Wg dystrybucji soli na zjeździe deputatów z województwa sandomierskiego w Nowym Mieście Korczynie w dniu 12 sierpnia 1688, należnej na dobra szlacheckie ziemskie za lata 1667 - 1668 r., powiat sandomierski obejmował 1 445 1/4 łanów.
Rysunek 1.2 Wydatki ogółem w UR Sandomierz (1995-1998) i SP Sandomierz (1999-2010) w latach 1995-2010 (w zł)
</timeline> Rysunek 1.1 Dochody ogółem w Budżecie Powiatu Sandomierz w latach 1999-2010 (w zł)
Rysunek 1.2 Wydatki ogółem w Budżecie Powiatu Sandomierz w latach 1999-2010 (w zł)
W 2005 roku powstał chór szkolny "Batory" pod nadzorem dyrektora artystycznego Jerzego Antepowicza, który regularnie występuje na wszystkich ważnych uroczystościach szkolnych i daje koncerty okolicznościowe w szkole. W latach 2006-2009 dyrygentem chóru był Sławomir Leszczyński.
Po ukończeniu gimnazjum warszawskiego, rozpoczął studia w Szkole Głównej (1862-1866). W latach 1866-1879 uczył w warszawskich szkołach średnich. Po wprowadzeniu przez władzę rosyjskie do szkół średnich języka rosyjskiego jako wykładowego zrezygnował z pracy. Od 1891 był sekretarzem Urzędu Starszych Zgromadzenia Kupców w Warszawie. Był współredaktorem "Biblioteki Warszawskiej".
Przyszedł na świat w rodzinie baptystów jako najstarszy syn kierownika firmy transportu ciężarowego Williama A. Pitta i szkolnej pedagog Jane Etty Hillhouse. Ma rodzeństwo – brata Douga i siostrę Julie Neal. Dzieciństwo spędził w Springfield w Missouri. W 1982 ukończył szkołę średnią Kickapoo High School w Springfield. W latach 1982-1986 studiował dziennikarstwo ze specjalizacją w reklamie w Missouri School of Journalism przy University of Missouri-Columbia, lecz w 1986, tuż przed zakończeniem studiów, zdecydował się wyjechać do Hollywood.
Lata 1946-1959 spędziła w Paryżu, potem przeniosła się do USA. Była bohaterką wielu romansów, m.in. z Giovannim Agnellim, baronem Elie de Rotschildem, księciem Aly Khanem (synem Agi Khana III). Po ślubie z Harrimanem (z którym znajomość zawarła jeszcze w okresie II wojny światowej) zaangażowała się w działalność Partii Demokratycznej. Dążyła do odzyskania przez partię władzy w Białym Domu w okresie prezydentury Reagana i Busha seniora, co nastąpiło ostatecznie w 1992. Wybrany wówczas prezydent Clinton mianował Pamelę Harriman ambasadorem USA we Francji.
W latach 1929-1939 był pracownikiem naukowym Państwowego Muzeum Zoologicznego, od 1947 kierownikiem Katedry Zoologii i Parazytologii Uniwersytetu Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie (od 1948 tytuł profesora UMSC). Od 1953 sprawował funkcję dyrektora Instytutu Zoologii Uniwersytetu Warszawskiego. Był również członkiem Polskiej Akademii Nauk (1965 członek korespondent, 1971 członek rzeczywisty) oraz założycielem i redaktorem czasopisma międzynarodowego "Acta Protozoologica". Pisał artykuły także do "Annales UMC-S" oraz "Acta Parasitologica Polonica" Opracował podręcznik akademicki "Zarys protozoologii" (1964) i liczne prace popularnonaukowe.
W latach 1933-1935 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. W stopniu podporucznika brał udział w kampanii wrześniowej oraz obronie Warszawy. Podczas okupacji przebywał w oflagu Doessel, gdzie działał w ruchu oporu.
Pododdział złożony był z dwóch, a w latach 1933-1937 trzech, eskadr (141, 142 i 143).
W latach 1989-1990 zabezpieczono bramy, część murów i nagrobków oraz kapliczek. Od połowy lat 90. działa Towarzystwo, które gromadzi fundusze na renowację zabytkowych grobowców, m.in. podczas corocznych kwest w Zaduszki.
Podsumowanie: Cztery sezony gier w Pucharze Lata to 24 mecze, 13 zwycięstw, 4 remisy, 7 porażek, 42 bramki zdobyte, 33 stracone. Daje to 140,8 pkt i 352 miejsce w rankingu na lata 1970-79 według listy klubowej sporządzonej przez statystyków z european-football-statistics.com.uk Warto dodać, że w latach 1967-1994 nie było w tych rozgrywkach fazy pucharowej.
Utworzona w 1928 z przemianowania 15 Eskadry Myśliwskiej, noszącej przejściowo w latach 1925-1928 numer 112 Eskadry Myśliwskiej.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.
W 1839 będąc stypendystą Królestwa Polskiego rozpoczął studia na wydziale historyczno-filologicznym uniwersytetu petersburskiego. W latach 1842-1847 był nauczycielem w gimnazjum warszawskim, mieszczącym się w Pałacu Kazimierzowskim. W 1847 został przeniesiony do Końskich, gdzie pracował w szkole powiatowej. Przyczyną przeniesienia na prowincję był artykuł wydrukowany w "Bibliotece Warszawskiej" o Helenie Iwanownie, córce Iwana III i żonie Aleksandra Jagiellończyka. Cenzura uznała artykuł za niezgodny w swej wymowie z rosyjską racją stanu, cały nakład "Biblioteki Warszawskiej" został skonfiskowany i zniszczony. W latach 1849-1863 Bartoszewicz był nauczycielem w szkole powiatowej w Lesznie; uczył łaciny, a od 1859 języka polskiego. W styczniu 1863 został kustoszem Biblioteki Głównej. W latach 1860-1870 był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1863 współpracował z nielegalnym pismem "Dzwon Duchowy". W latach 1863-1866 wykładał w II Gimnazjum Męskim w Warszawie historię Polski. 1 stycznia 1868 został zwolniony ze służby rządowej i przeszedł na emeryturę.
Gerard Labuda (ur. 28 grudnia 1916 w Nowej Hucie koło Kartuz, zm. 1 października 2010 w Poznaniu) – polski historyk, mediewista. Specjalność naukowa: historia powszechna i historia Polski; historia słowiańszczyzny zachodniej w tym historia Pomorza i Kaszub; wydawca źródeł skandynawskich i anglosaskich do historii Słowian zachodnich; historia kultury i cywilizacji, metodologia badań historycznych. Rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w latach 1962-1965. W latach 1984-1989 wiceprezes PAN; w latach 1989-1994 prezes PAU, następnie jej prezes honorowy. Członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL. Mieszkał w Poznaniu.
W 1936 roku rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Poznańskim. Podczas studiów pisał rozprawy historyczne – jego monografia o biskupie Chrystianie zyskała status monumentalnej pozycji w polskiej historiografii. W 1938 pracował przy porządkowaniu archiwum Ordynacji Wielopolskich w Chrobrzu. W roku akademickim 1938-1939 był stypendystą Uniwersytetu w Lund w Szwecji. Studia historyczne przerwał mu wybuch II wojny światowej, kontynuował je na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich z siedzibą w Warszawie. Tam otrzymał w 1943 tytuł magistra na podstawie wydanej w 1937 roku publikacji "Polska i krzyżacka misja w Prusach". Doktorat obronił w 1944 roku, również na podstawie przedwojennej rozprawy "Założenia Arcybiskupstwa Magdeburskiego i Biskupstwa Poznańskiego na tle wschodniej polityki misyjnej". W okresie okupacji pracował jako księgowy w niemieckim zarządzie Liegenschaftverwaltung w Chrobrzu, równolegle wykładał konspiracyjnie historię średniowieczną Polski w filii Uniwersytetu Ziem Zachodnich w Kielcach. Potajemnie udostępniał dostępne mu (z racji obowiązków zawodowych) archiwalia do konspiracyjnych badań naukowych.
Od 1950 profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Poznańskiego; od 1951 członek korespondent PAU, a od 1953 także w Instytucie Historii PAN – tamże na czele Zakładu Historii Pomorza. Profesor zwyczajny 1956, w latach 1958-1961 dyrektor Instytutu Zachodniego, rektor UAM 1962-1965. Do jego zasług organizacyjnych należało powołanie rady doradczej w postaci kolegium rektorskiego oraz istniejącego do dziś Kolegium Rektorów Miasta Poznania. Od 1964 roku członek korespondent PAN, od 1969 członek rzeczywisty, w latach 1972-1994 członek prezydium PAN, 1972-1980 prezes oddziału poznańskiego PAN, 1984-1989 wiceprezes PAN. Członek i wieloletni sekretarz, w latach 1972-1975 i 1980-1981 prezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności po jej reaktywacji w 1989, prezez PAU w latach 1989-1994, potem jej prezes honorowy. Był przewodniczącym Rady Naukowej Biblioteki Kórnickiej, redagował m.in. "Historię dyplomacji", "Słownik starożytności słowiańskich" i "Polski Słownik Biograficzny". Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu im. O. Kolberga 1960-2008. Członek komisji UNESCO, PRL i RFN ds. podręczników szkolnych 1972-1989.
W 1968 jego czterej synowie wzięli udział w "protestach marca 1968" na UAM. Wezwany do ministerstwa w celu wyjaśnienia tej sprawy odparł, że jego (jako "dawnego rektora") synowie stanęli w marcu 1968 roku po właściwej stronie. W rezultacie działań komisji wiceministra Mistewicza, z dniem 1 września 1970 r., w ramach "polityki jednoetatowości", zaprzestał pracy na UAM, pozostając w Instytucie Historii PAN. Dzięki wsparciu ze strony ministra szkolnictwa wyższego Henryka Jabłońskiego uzyskał jednak bezterminowy urlop bezpłatny, co umożliwiło mu formalnie zachowanie stanowiska na UAM. Dzięki temu mógł (choć już bez wynagrodzenia) nadal kierować do emerytury w 1986 roku pracami Zakładu Historii Powszechnej i Polski do XV w. Instytutu Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, a okresowo prowadzić również wykład kursowy. Nieudane próby przerwania owego urlopu w celu przywrócenia pełnego etatu profesorskiego podjęte zostały w latach 1974-1975 przez ówczesnego rektora UAM Benona Miśkiewicza.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie katowickim.
We wsi zachowały się dwa skrzydła obronnego zamku zbudowanego przez Golasowskich w XV wieku w stylu gotyckim i rozbudowanego później w stylu renesansowym w XVI w. przez ród Czelów herbu Kościesza z Czechowic, którzy kupili zamek w 1538 r. Po śmierci ostatniego z Czelów właścicielem zamku został Joachim Bludowski. W 1657 roku właścicielami zamku stali się Pełkowie herbu Pogonia. Zamek został przez nich przebudowywany w XVIII w. W latach 1837 - 1945 właścicielami zamku była rodzina Folwarcznych. Po zniszczeniach wojennych, obiekt wyremontowano w latach 1956-1957 i w latach 1993-1995. Mieści m.in. izbę muzealną, hotel i restaurację.
Marchia Graniczna Poznańskie-Prusy Zachodnie, także Pogranicze poznańsko-zachodniopruskie (niem. "Grenzmark Posen-Westpreußen") – prowincja Prus w latach 1922-1938 utworzona z części Prus Zachodnich i Prowincji Poznańskiej, które pozostały przy Niemczech po traktacie wersalskim. Stolicą prowincji była Piła. W 1933 roku prowincja miała powierzchnię 7695 km² i liczyła 337 578 mieszkańców.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie białostockim.
W latach 1945-1954 miejscowość była siedzibą gminy Kończyce Wielkie a w 1975-1998 położona była w województwie bielskim.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie bielskim.
Był synem Franciszka (organisty i nauczyciela muzyki) i Józefy ze Szmytkowskich. Początkowe nauki muzyczne pobierał u ojca oraz starszego brata Józefa. W latach 1878-1880 pracował jako organista w kościele parafialnym w Buku (po śmierci ojca). Przeniósł się następnie do Poznania, gdzie był dyrygentem chóru Stowarzyszenia Śpiewaczego "Stella" oraz pomagał w pracy bratu Józefowi - organiście przy katedrze. Odbył roczny kurs w szkole muzyki kościelnej w Ratyzbonie (1881).
W latach 1887-1888 przez krótki okres pracował w Brzeżanach, gdzie proboszczem był ksiądz Leonard Solecki.
Gród z podgrodziem istniał tu już w XII w., prawa miejskie Koźmin otrzymał pomiędzy 1251, a 1283 r. W 1338 Kazimierz III Wielki darował miasto Maćkowi Borkowicowi, który zbudował w Koźminie zamek. Po upadku wojewody miasto wielokrotnie zmienia właścicieli. W XVI w. był własnością rodu Górków, po nich między innymi Sapiehów. W czasach I Rzeczypospolitej należał do najsilniejszych grodów w Wielkopolsce. W XVI w. był tu znaczny ośrodek sukienniczy, a w XVII w. znany ośrodek reformacji (w 1561 bracia czescy otworzyli w Koźminie drukarnię). W 1875 wybudowano linię kolejową, co przyspieszyło rozwój miasta. W latach 1887-1932 miasto powiatowe (powiat koźmiński). W 1906 miał miejsce w Koźminie strajk dzieci szkolnych. Już w listopadzie 1918 sformowano tu Radę Robotniczo-Żołnierską oraz, po wybuchu powstania wielkopolskiego, kompanię żołnierską. Zakończenie II wojny światowej nastąpiło w Koźminie 23 stycznia 1945. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. kaliskiego. Przed 1875 i od 1999 w powiecie krotoszyńskim.
W latach 1966-1982 drużyny z Oceanii walczyły w jednej strefie eliminacyjnej z drużynami z Azji.
Gmina Dąbrowa Chełmińska – gmina wiejska w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie bydgoskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie bydgoskim. Siedzibą gminy jest Dąbrowa Chełmińska.
W latach 1922-1924 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Biura Ścisłej Rady Wojennej. Następnie przeniesiony został do lotnictwa i wyznaczony na stanowisko dowódcy 12 Eskadry Lotniczej w Warszawie (IX 1925-VIII 1927). Później był attaché wojskowym w Turcji, dowódcą 22 Eskadry Liniowej (VIII 1929-I 1930), I oficerem sztabu w Dowództwie 2 Grupy Lotniczej, dowódcą 31 Eskadrą Liniowej w Poznaniu-Ławicy (XI 1931-XI 1933), dowódcą I i II Dywizjonu Liniowego w 3 Pułku Lotniczym, zastępcą dowódcy 3 Pułku Lotniczego.
W kampanii wrześniowej 1939 dowodził lotnictwem i OPL Armii "Łódź", a następnie Armii "Warszawa". Przez Węgry przedostał się do Francji, tam pełnił funkcję szefa Oddziału III Operacyjnego Dowództwa Lotnictwa. Od 17 czerwca 1940 kierował faktycznie ewakuacją lotnictwa polskiego w dniach upadku Francji, w miejsce dowódcy lotnictwa gen. Józefa Zająca. Przez Casablancę ewakuował się w lipcu 1940 do Gibraltaru. W latach 1940-1942 dowódca Polskiego Oddziału Transportowego w Afryce, 1942-1943 delegat Polskich Sił Powietrznych na Środkowym Wschodzie. 14 września 1943 został mianowany Inspektorem Polskich Sił Powietrznych, pełnił funkcję do stycznia 1948 (odpowiednia ranga brytyjska RAF: Vice Air Marshal).
Ukończył medycynę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1901 uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. W latach 1904-1914 pracował w szpitalach warszawskich. Od 1914 służył w armii rosyjskiej, m.in. w 52 Dywizji Piechoty. Od stycznia 1919 roku był sekretarzem delegacji Piłsudskiego w Paryżu. Za pracę w Polskiej Organizacji Wojskowej został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.
27 maja 1931 został ponownie mianowany ministrem pracy i opieki społecznej w rządzie Aleksandra Prystora. 27 lipca 1932 zajmowany przez niego urząd zmienił nazwę na „Minister Opieki Społecznej”, a kierowany resort na „Ministerstwo Opieki Społecznej”. Od 10 maja 1933 do 15 maja 1934 pełnił urząd Ministra Opieki Społecznej w rządzie Janusza Jędrzejewicza. W latach 1935-1939 był komisarzem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie przy ulicy Czerniakowskiej 231. W 1936 był protektorem Rady Głównej Polskiego Towarzystwa Eugenicznego z siedzibą na ulicy Nowy Świat 1. Mieszkał na Żoliborzu przy ulicy Kajetana Koźmiana 11.
Od 1939 roku przebywał na Węgrzech, gdzie organizował środowisko piłsudczyków. Był m.in. szefem Obozu Polski Walczącej na Węgry. W latach 1944-1945 wraz z najbliższymi współpracownikami ukrywał się na Słowacji . Po wojnie powrócił do Polski, pracował jako lekarz. Był autorem wielu prac z medycyny wojskowej.
Czersk (kaszb. "Czérsk") – miasto w południowej części województwa pomorskiego, w powiecie chojnickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Czersk. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego.
W latach 1655-1660 Czersk podupadł, w wyniku zniszczeń wojennych Potopu szwedzkiego. Miejscowa ludność wraz z proboszczem - ks. Gradzikowskim - musiała kryć się przed Szwedami w pobliskich lasach. Dla odbudowy zrujnowanego miasta przyczynić się miało uzyskane od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego prawo odbywania jarmarków w Czersku.
W latach 1828-1830 dokonano przebudowy tzw. "traktu napoleońskiego" przechodzącego przez Czersk wyznaczając tę szosę na trasę poczty królewskiej. W 1867 we wsi powstała pierwsza apteka, w 1870 uruchomiono ekspedycję pocztową z telegrafem zajmującą się również przewozem podróżnych, a w latach 1871-1873 przez Czersk wybudowano dwutorową linię kolejową z Berlina do Królewca i Gdańska w ramach sieci "Preußische Ostbahn". Czersk uzyskał połączenie ze Szlachtą, a przez nią Laskowicami i Skórczem. Do Szlachty pierwszy pociąg ruszył 20 sierpnia 1908. Czersk stał się ośrodkiem przemysłu drzewnego. Jego rozwój ekonomiczny zaowocował tym, że w 1880 w Czersku był już Bank Ludowy, Spółka Rolniczo-Handlowa, a obok młyna wodnego - tartak (zwany wówczas piłą), cegielnia i browar. W ciągu roku odbywały się cztery wielkie targi kramne i na bydło.
15 października 1928 oddano do eksploatacji linię kolejową z Czerska do Bąka, będący zarazem dogodnym połączeniem do Gdyni. W latach 1928-1929 wybudowano betonową szosę łączącą Czersk z Tucholą. W mieście powstawały nowe domy prywatne i komunalne. Zmodernizowano gazownię, założono system kanalizacji, uregulowano stosunki wodne.
W latach 1109-1119 podejmowane były kolejne próby ustanowienia podległości Pomorza Gdańskiego Polsce. Polski książę, Bolesław III Krzywousty, pokonał Pomorzan w Bitwie pod Nakłem (1109), kolejny najazd wojsk polskich nastąpił w 1112. W 1119 roku Krzywousty pokonał dwóch książąt pomorskich - sądzi się, że jednym z nich mógł być Świętopełk. Od tego momentu datuje się podległość Pomorza Gdańskiego Polsce, zaś gwarantami zależności mieli być namiestnicy, od drugiej połowy XII w. tworzący dynastię Sobiesławiców.
W latach 1948- 2010 w Karaczi istniało polskie przedstawicielstwo konsularne, do roku 2000 w randze Konsulatu a w latach 2000 - 2010 Konsulatu Generalnego.
Giovanni Colombo (ur. 6 grudnia 1902 w Caronno w archidiecezji mediolańskiej, zm. 20 maja 1992 w Mediolanie) - włoski duchowny katolicki, arcybiskup Mediolanu (1963-1979), kardynał, w latach 1965-1966 członek komitetu zarządzającego Konferencją Episkopatu Włoch.
Studiował w Mediolanie, w seminarium, następnie na Uniwersytecie Katolickim. 29 maja 1926 przyjął święcenia kapłańskie w Mediolanie. Przez kilkadziesiąt lat wykładał zarówno w seminarium, jak i na Uniwersytecie Katolickim, w latach 1953-1960 był rektorem mediolańskiego seminarium. 7 grudnia 1948 został obdarzony godnością papieskiego prałata domowego.
Po raz pierwszy zostały przeprowadzone w roku 1882, następnie były organizowane co roku, z przerwami w latach 1915-1919 i 1940-1946.
Aleksander Imeretyński pochodził z rodu Bagratydów - dynastii królewskiej, która kiedyś rządziła Gruzją. W latach 1897-1900 pełnił funkcję generał-gubernatora Warszawy z nadania cara, zastępując w fotelu Pawła Szuwałowa. Pozorny zwolennik porozumienia z Polakami i pozyskania ich przychylności dla państwa rosyjskiego.
Pod koniec I wojny światowej, gdy rozpadała się monarchia Habsburgów, dowództwo wojsk austriackich we Lwowie sprzyjało dążeniom kół ukraińskich do przejęcia władzy w mieście. Skutkiem tego w październiku 1918 w mieście stacjonowało kilka tysięcyW książce Macieja Krotofila pt. Ukraińska Armia Halicka 1918-1919 podano: "Większość tych jednostek jesienią 1918 r. znajdowała się na frontach: włoskim i serbskim. Niektóre były na Ukrainie Naddnieprzańskiej. W Galicji nie było w tym czasie oddziałów bojowych składających się w znaczącej mierze z Ukraińców. Stacjonowały tu tylko jednostki zapasowe (kadry), oraz pododdziały asystencyjne, wartownicze i gospodarcze." strona 29. 2. We Lwowie stacjonowało ok. 1500 żołnierzy narodowości ukraińskiej przed wybuchem wojny polsko-ukraińskiej. Kolejny fragment z pracy M. Krotofila, strona 40: "Przejęcia władzy we Lwowie dokonali ukraińscy żołnierze z batalionów zapasowych 15 Pułku Piechoty (ok. 500 ludzi) i 19 Pułku Piechoty Lenwehry (ok. 400 ludzi), 30 Batalionu Strzelców Polowych (ok. 90 ludzi), Batalionu Asystencyjnego 41 Pułku Piechoty (ok. 350 ludzi) oraz pododdziałów wartowniczych i pomocniczych. W sumie na początku walk ukraińskie dowództwo dysponowało ok. 1500 żołnierzy.</ref> żołnierzy narodowości ukraińskiej, przy braku we Lwowie żołnierzy narodowości polskiej wysłanych na inne, odległe od Lwowa odcinki frontu.
Pierwsze bojowe zastosowanie samolotu B-1 "Lancer" miało miejsce podczas operacji Desert Fox w Iraku, w grudniu 1998 roku. Samoloty B-1 Lancer brały także udział w operacji Allied Force w byłej Jugosławii w 1999 roku. Dokonywały również bombardowań podczas operacji Enduring Freedom w Afganistanie w latach 2001-2002 oraz w trakcie operacji Iraqi Freedom w Iraku.
Studiował w seminarium w Albie, na Uniwersytecie Katolickim w Mediolanie oraz w Papieskim Athenaeum Św. Apolinarego w Rzymie. Przyjął święcenia kapłańskie 29 czerwca 1923 w Rzymie. Wykładał w seminarium Piusa XI w Fano, a w latach 1935-1964 w Papieskim Athenaeum Św. Apolinarego i na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. 14 grudnia 1935 został obdarzony godnością tajnego szambelana papieskiego, a 23 kwietnia 1939 papieskiego prałata domowego.
Europa – jednoosobowa klasa łodzi żaglowej. Zaprojektowana w roku 1960, jako jeden z typów łodzi spełniających przepisy klasy Moth, dlatego była początkowo znana jako "Moth-Europe". Konstruktor: Alois Roland (Belgia). W latach 1992-2004 klasa olimpijska dla kobiet.
W latach 1945-54 siedziba gminy Recław. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.
Front Ludowy , określenie polityki koalicji tworzonych w latach 1935-1938 (po VII Kongresie Kominternu) przez partie komunistyczne z partiami socjalistycznymi i socjaldemokratycznymi w Europie. Łącząc się, przejmowały władzę w państwie wykorzystując demokratyczne procedury wyborcze, tworząc następnie wspólny rząd koalicyjny.
Rejon Kłodzka należał przypuszczalnie pod koniec X wieku do przypuszczalnie suwerennego państwa libickiego, którym władał ród Sławników. Dopiero po wytraceniu całego rodu w 995 roku, tereny którymi władali znalazły się pod panowaniem dynastii Przemyślidów, rządzących w Pradze. Ziemia Kłodzka znajdowała się dwukrotnie w rękach Bolesława Chrobrego w 1003 i 1017 roku, jednak ostatecznie w 1038 roku została ponownie opanowana przez Czechów. W latach 1050-1096 prowincja ta znajdowała się w granicach państwa piastowskiego. Ostatecznie rywalizacja ta została zakończona w 1137 roku pokojem kłodzkim, na mocy którego Śląsk pozostał w granicach Polski, a ziemia kłodzka przypadła Czechom. Jeszcze na krótko w latach 1278-1290 Kłodzczyzna przeszła we władanie Henryka IV Probusa, który następnie poprzez swój testament przekazał ją Wacławowi II Czeskiemu za cenę niemieszania się w sprawy jednoczenia Śląska z Polską. Dynastia Przemyślidów wygasła w 1306 roku, a jeden z ich kolejnych sukcesorów – Jan I Luksemburski oddał ziemię kłodzką w dożywotnie lenno w 1327 roku Henrykowi VI Dobremu, księciu wrocławskiemu. Po jego śmierci w 1335 roku, przeszła ona ponownie jako lenno dożywotnie na Bolka II, księcia ziębickiego (1336), a po jego śmierci w 1341 roku powróciła do Korony Czeskiej. Ostatnie lata panowania Jana Luksemburskiego i jego syna cesarza Karola IV, przyniosły ze sobą falę germanizacyjną, ale przed wszystkim przyczyniły się do znaczącego rozwoju prowincji.
Tocząca się w latach 1618-1648 wojna trzydziestoletnia wpłynęła na znaczny upadek społeczny i gospodarczy tej krainy, która niszczona była przez przechodzące tędy armie oraz klęski epidemii, rabunkami i pożarami. Ziemia kłodzka bardzo powoli dźwigała się z tego stanu w jakim znalazła się w połowie XVII wieku. Jej zaludnienie spadło o 20%, z czego w miastach do 50%. Uprawa roli, rzemiosło i handel ucierpiały poważnie. W następnych latach dochodziło także do rozruchów chłopskich w latach: 1661, 1668 i 1679.
Wkrótce po usadowieniu się na Śląsku Prusacy utworzyli z hrabstwa kłodzkiego osobny powiat. Nie podlegał on jednak, jak pozostałe utworzone na Śląsku powiaty pod jedną z kamer wojenno-dominialnych, a bezpośrednio był podporządkowany śląskiemu prowincjalnemu ministrowi. Odrębność ziemi kłodzkiej została utrzymana także w używanej nazwie nowo zdobytej prowincji. Wszystkie akta urzędowe kierowano do „Śląska i hrabstwa kłodzkiego”. Dla ziemi kłodzkiej mianowano również odrębnego gubernatora wojskowego. Również landrat kłodzki cieszył się nieco wyższym statutem, gdyż był jednocześnie radcą podatkowym. W 1818 roku z jego południowej części wydzielono powiat bystrzycki (Landkreis Habelschwerdt). W latach 1816-1820 cała ziemia kłodzka wchodziła w skład istniejącej przejściowo rejencji dzierżoniowskiej, a po jej likwidacji do rejencji wrocławskiej, w której pozostawała aż do zakończenia II wojny światowej. W międzyczasie w 1854 roku z północnej części powiatu wyodrębniono powiat noworudzki (Landkreis Neuerode), istniejący do 1932 roku, kiedy to ponownie włączono go do powiatu kłodzkiego.
Przez powiat kłodzki przechodzą obecnie cztery linie kolejowe. Najważniejszą magistralę kolejową stanowi linia kolejowa nr 276 z Międzylesia do z Wrocławia Głównego. Dziennie przejeżdża nią kilkanaście pociągów osobowych należących do Przewozów Regionalnych i Kolei Dolnośląskich (szynobusy) oraz składów towarowych. Łączy ona główne miejscowości powiatu ze stolicą województwa, którym jest Wrocław. Ponadto prowadzi ona do granicy państwa. Trasa obejmuje następujące stacje i przystanki kolejowe na terenie powiatu: "Międzylesie" → Roztoki Bystrzyckie → Domaszków → Długopole Zdrój → Bystrzyca Kłodzka Przedmieście → Bystrzyca Kłodzka → Gorzanów → Krosnowice Kłodzkie → Kłodzko Miasto → Kłodzko Główne → "Ławica". Linia powstała w latach 1874-1875 i jest w pełni zelektryfikowana od 1993 roku.
W czasach prehistorycznych szerokie stepy południowej Rosji były zasiedlone przez pasterskich nomadów. Według teorii kurhanowej ludność praindoeuropejska uformowała się na południu dzisiejszej Rosji (ok. 10 000 lat temu), a następnie migrując do Europy i Azji dała początek m.in. Grekom, Germanom, Celtom, Bałtom, Słowianom i ludom indo-irańskim. Przypuszczalnie ok. 6000-7000 lat temu przywędrowały z okolic Uralu do Europy Północnej pierwsze plemiona ugrofińskie. Nowo przybyłe ludy wkrótce zdominowały ludność paleoeuropejską, która uległa całkowitej asymilacji z migrantami. W okresie starożytnym Step Pontyjski był zamieszkiwany przez Scytów a jego kresy zachodnie również przez Sarmatów. We wczesnym średniowieczu przez terytorium Rosji wędrowały liczne ludy różnego pochodzenia, m.in. Hunowie, Alanowie, Awarowie, Bułgarzy, Chazarowie, Połowcy i Węgrzy. Pomimo istnienia interakcji pomiędzy wymienionymi ludami a Słowianami, nie wiadomo czy ludy te miały bezpośredni wpływ na etnogenezę Rosjan. W poł. VII w. na terenach Północnego Kaukazu powstał Kaganat Chazarski (ok. 650–969) – jedyne znane państwo judaistyczne, którego mieszkańcy nie byli etnicznymi Żydami. Chazarowie opanowali w VIII w. znaczne obszary południowej Rosji i Ukrainy podporządkowując sobie część wschodniej Słowiańszczyzny (m.in. plemię Polan).
Nazwa dynastii pochodzi od zamku Wittelsbach koło Aichach w Górnej Bawarii. W 1180 roku Otto V otrzymał księstwo Bawarii (jako Otto I). Jego syn Ludwik I Bawarski w 1214 roku otrzymał także Palatynat Reński. Dynastia kilkakrotnie się dzieliła. Po raz pierwszy w 1253 roku. Młodsza linia dolnobawarska uzyskała w osobie Ottona III w latach 1305-1308 tron Węgier. Linia ta wygasła w 1340 roku na Janie I. Jej ziemie przejęła linia starsza, górnobawarska. Ta ostatnia linia już w drugim pokoleniu podzieliła się na kolejne dwie główne linie. Starsza przejęła dobra w Palatynacie, młodsza w Bawarii.
Z linii Pfalz-Neumarkt pochodził Krzysztof III, który w latach 1440-1448 panował w państwach Danii, Norwegii i Szwecji, połączonych Unią Kalmarską.
Z linii elektorskiej Pfalz-Simmern pochodził Fryderyk V wybrany w 1619 roku królem Czech (tzw. "król zimowy"). Powstanie, jakie wówczas wybuchło przeciwko Habsburgom w Pradze ("defenestracja praska"), stało się początkiem wojny trzydziestoletniej. W latach 1623-1648 linia palatyńska utraciła czasowo godność elektorów, przekazana książętom Bawarii.
Z linii Pfalz-Birkenfeld wywodził się książę Maksymilian I, sojusznik cesarza Napoleona I. Od 1799 elektor Bawarii, w 1805 roku przyjął za zgodą cesarza Francuzów tytuł króla Bawarii. Jego wnuk Otto panował w latach 1832-1862 jako król Grecji. Najbardziej sławnym był jego prawnuk Ludwik II, znany jako budowniczy bajkowych zamków. Z bocznej linii książąt w Bawarii ("Herzog in Bayern") wywodziła się słynna cesarzowa Elżbieta (Sisi), żona cesarza Franciszka Józefa I, a także jej imienniczka Elżbieta Gabriela, żona króla Belgów Alberta I.
Jej założycielem był Ludwik IV, od 1314 roku król niemiecki, a od 1328 roku cesarz. Jego potomkowie rządzili w Brandenburgii w latach 1320-1373 oraz w Holandii w latach 1354-1432. Najważniejsze były jednak posiadłości w Bawarii.
Polski wynalazca i w dziedzinie lotnictwa nie ograniczał się wyłącznie do prac teoretycznych. W 1909 roku zaprezentował model prototypu płatowca „Canard”, który wyposażył w tylne śmigło i - co było zabiegiem prekursorskim - samoczynne urządzenia stabilizacyjne. W 1913 powstał aeroplan „Drzewiecki”, na którym wypróbowano jego rozwiązania. W latach 1926-1929 skonstruował śmigło o łopatkach nastawnych. Przez wiele lat był popularną postacią we francuskim świecie nauki, a jego dom stał zawsze otworem dla licznej grupy młodych - naturalnie w większości polskich i francuskich - naukowców i był częstym miejscem ich dysput. Z inicjatywy Drzewieckiego wybudowano pierwszy we Francji tunel aerodynamiczny.
Pierwotnie późnogotycki, przebudowany gruntownie w latach 1525-1535 pod kierunkiem architekta Wendela Roskopfa i później jeszcze kilkakrotnie w XVIII i XIX w. Szczególnie godne uwagi są późnogotyckie detale kamieniarki i tzw. sklepienie cyrklowe w Sali Ślubów oraz renesansowe portale przeniesione z rynkowych kamienic.
Najokazalsza świątynia miasta, późnogotycka (1482-1492, ukończona w 1521 r.), przykład dojrzałego gotyku na Śląsku. Po pożarze w 1642 r. kościół odbudowano w latach 1665-1692 w stylu barokowym. Od 1689 r. odbudowana prowadzona była przez włoskiego architekta Giulio Simonettiego. Obiekt wyróżnia się bogato zdobionymi portalami, ciekawym szczytem zachodnim ze sterczynami oraz wysoką masywną wieżą. Wewnątrz bogate barokowe wyposażenie z 1 poł. XVIII w. W skarbcu przechowywane są relikwiarze św. Jana Nepomucena i Krzyża Św.
Gimnazjum zostało wzniesione w latach 1861-1864 według projektu architekta Oppermanna. Charakterystyczna smukła, strzelista budowla z jasnego piaskowca (któremu po roku 2000 przywrócono jego dawny wygląd) nawiązuje do najlepszych wzorów neogotyku angielskiego i jest jedną z najciekawszych realizacji tego typu na Dolnym Śląsku. Główną atrakcją, oprócz samej architektury, jest piękna, wysoka na dwie kondygnacje aula w zachodnim skrzydle. Jej wnętrze było bogato dekorowane – m.in. popiersiami wybitnych postaci kultury i nauki starożytnej oraz niemieckiej.
Budynek z 1857 r., powstał na fundamentach dawnego arsenału miejskiego. Swój obecny wygląd zawdzięcza przebudowie przeprowadzonej w latach 1885-1886 przez Wilhelma Döricha i Richarda Schillera. Powstała wówczas neorenesansowa budowla z motywami powtarzających się półkoliście zamkniętych okien oraz wieńczącym fasadę frontonem z akroterionami. W latach 2009-2012, staraniem władz powiatu bolesławieckiego, teatr został poddany gruntownej renowacji, a jego wnętrza przywrócono do dawnej świetności.
Zamek stanowił jedną z kilku warowni granicznych wybudowanych przez księcia Bolka I Surowego na południowo-zachodniej granicy księstwa świdnicko-jaworskiego pod koniec XIII w. W latach 90. XIV w. stracił swoje znaczenie obronne, przekształcając się w założenie zamkowo-folwarczne. Na przełomie XVI i XVII w. otrzymał renesansowy wygląd, gruntownie przebudowany w latach 1881-1884 w stylu eklektycznym na polecenie ówczesnego właściciela – hrabiego Fryderyka Jerzego zu Solms-Baruth, zwanego „starym księciem”. Za jego panowania w Kliczkowie kilkakrotnie przebywał sam cesarz Niemiec. Kompletnie zniszczony po wojnie obiekt został w latach 2000-2001 pieczołowicie odrestaurowany i przeznaczony na centrum hotelowo-konferencyjne. Odtworzone zostało również rozległe założenie parkowe.
Klasztor został ufundowany w 1217 r. przez św. Jadwigę Śląską, a w 1247 r. przekazany zakonowi magdalenek, które przebywały w nim aż do 1810 r. W 1495 r. zakon stał się właścicielem miasta Nowogrodziec. Klasztor był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany, m.in. w latach 1726-1729 i 1788-1794. Częściowo uszkodzony w 1813 r. oraz w czasie działań II wojny światowej. Od 1945 r. pozostaje w trwałej ruinie.
Mała dostępność odbiorników fabrycznych i ich wysokie ceny spowodowały duże zainteresowanie samodzielną budowa odbiorników. Od końca 1923 r. zaczęły się pojawiać się w Polsce pierwsze książki, przeznaczone dla radioamatorów. Wydawnictwa dotyczące techniki radiowej w języku polskim spotykane były wprawdzie już w roku 1917, czyli przed odzyskaniem niepodległości, były to jednak materiały, pisane przez polskich specjalistów wojskowych dla polskich żołnierzy, wcielonych do służby radiotelegraficznej w armiach zaborców. Polska literatura radiotechniczna z lat 1918 - 1923 dotyczyła również niemal wyłącznie radiotelegrafii wojskowej.
Od 1816 roku powiat znajdował się w prowincji Śląsk w rejencji dzierżoniowskiej, z którą w 1820 roku, został włączony do rejencji legnickiej (niem. "Regierungsbezirk Liegnitz"), powiat jeleniogórski znajdował się w jej granicach aż do 1945 roku. W czasach pruskich, nosił on nazwy "Kreis Hirschberg" (pol. "powiat Jelenia Góra"), a od 1927 r. "Landkreis Hirschberg im Riesengebirge" (pol. "powiat ziemski Jelenia Góra w Karkonoszach"). W latach 1919-1938 i 1941-1945 obecny powiat jeleniogórski należał do prowincji Dolny Śląsk, która dwukrotnie tworzona była poprzez podział prowincji Śląsk na dwie prowincje: Dolny i Górny Śląsk.
Po wybuchu I wojny światowej i upadku Albanii, Włosi przejęli jej północne tereny, a Grecja zyskała południową część tego kraju, tzw. Północny Epir. Wewnętrzne podziały wśród Greków spowodowały, że siły greckie zostały wycofane z tego regionu w 1916 r. i zajęte przez Włochów. Konferencja Pokojowa w Paryżu w 1919 r. przyznała te tereny Grecji, ale przegrana tego kraju z wojnie grecko-tureckiej w latach 1919-1922 spowodowała, że Grecja nie mogła ich utrzymać i przeszły pod władanie Albanii.
Lagasz (sum. lagaški zapisywane ŠIR.BUR.LAki) – starożytne miasto-państwo założone przez Sumerów w południowej Mezopotamii; obecnie stanowisko archeologiczne "Tell al-Hiba" w Iraku. Zostało zasiedlone w IV tysiącleciu p.n.e. W drugiej połowie III tysiąclecia p.n.e był to ważny ośrodek polityczny i kulturalny Sumerów. Po upadku, miasto-państwo odrodziło się za rządów Gudei (2144-2124 p.n.e), stając się głównym ośrodkiem sumeryjskim, później utraciło jednak znaczenie. W latach 1877-1933 prowadzono w nim (z przerwami) wykopaliska. Władzy miasta Lagasz podlegał również port morski w Eninkimarze nad Zatoką Perską.
W latach 1119-1121 Jan pokonał Turków Seldżuckich, zajmując południowo-zachodnią Anatolię. Jednak w 1122 przemieścił swe wojska do Europy, by odeprzeć najazd Pieczyngów na Mezję. Owi najeźdźcy byli sprzymierzeńcami księcia kijowskiego. Gdy Pieczyngowie wkroczyli do Tracji, armia bizantyńska otoczyła ich pod Beroią, Jan złożył im obietnicę zawarcia korzystnego układu, po czym zaatakował z zaskoczenia ich obóz. Wywiązała się zażarta walka, lecz z końcem dnia dwudziestotysięczna armia bizantyńska odniosła miażdżące zwycięstwo. Położyło ono kres najazdom Pieczyngów na terytorium cesarstwa. Wielu jeńców zostało osadzonych jako sprzymierzeńcy w granicach Bizancjum.
Teraz Jan mógł skoncentrować swoją uwagę na Azji Mniejszej, która miała stanowić centrum jego zainteresowania przez większość jego pozostałego panowania. Cesarz dążył do powstrzymania naporu tureckiego na granicę bizantyńską w Anatolii. W latach 1130-1135 podjął kampanię przeciw Daniszmendydom. Następnie podjął próbę przywrócenia kontroli bizantyńskiej w regionie. Zdobył rodową siedzibę Komnenów w Kastamonu, następnie zdobył Gangrę, gdzie zostawił dwutysięczny garnizon. Jednak opór turecki był silny i Jan musiał wkrótce ponownie zdobywać Kastamonu, zajęte ponownie przez Turków. Następnie Jan odniósł zwycięstwo nad Daniszmendydami w północno-wschodniej Azji Mniejszej, a sułtan został w wyniku tej porażki zamordowany przez własnych ludzi.
1975-1998 nie istniał
1975-1998 nie istniał
Gmina Kolno – gmina wiejska w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie olsztyńskim.
W latach 1963-1990 Związek Radziecki, a później Rosja prowadziły w cieśninie podwodne próby jądrowe .
Chrewt (w latach 1977-1981 Przystań) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie bieszczadzkim, w gminie Czarna przy drodze wojewódzkiej nr .
Po wyparciu Normanów, w latach 1085-1090 bez wyraźnych sukcesów próbował odeprzeć najazdy Połowców i Kumanów (z północy), Serbów (z zachodu) i Turków (ze wschodu). Przywróciwszy chwilowo potęgę Cesarstwa, poprosił Zachód o dostarczenie wojsk zaciężnych, których w Bizancjum brakowało.
1975-1998 nie istniał
Internetowy Obywatel Roku - honorowy tytuł przyznawany w latach 2001-2005 przez organizację Internet Obywatelski, podczas odbywających się w Warszawie styczniowych targów Komputer Expo. Otrzymywała go osoba, która - zdaniem organizatorów - w roku poprzednim najbardziej przysłużyła się sprawie wykorzystywania Internetu oraz innych środków komunikacji elektronicznej w kontaktach obywateli z władzami, a także za ogólne zasługi na rzecz rozwoju Internetu. Po 2005 roku tytuł nie był przyznawany.
Podczas II wojny światowej, w czerwcu 1940, około 17 ha zabudowy miasta zostało zniszczone wskutek bombardowania przez wojska niemieckie. W latach 1950-1970 trwała odbudowa miasta. Wówczas też (1959) założono na południowych przedmieściach dzielnicę Orléans-la-Source, na której terenie ulokowano uniwersytet wraz z miasteczkiem uniwersyteckim i "Parc Floral" ("Park Kwiatowy").
Hôtel Groslot to renesansowa rezydencja, wznosząca się przy placu de l'Etape, w pobliżu katedry i merostwa. Niegdyś prywatna rezydencja, potem siedziba merostwa, dziś jest udostępniany zwiedzającym i pełni funkcje reprezentacyjne. Budynek został wzniesiony w latach 1549-1555 dla Jakuba Groslot, miejscowego sędziego, prawdopodobnie według projektu Jacques'a Androuet du Cerceau Starszego. W rezydencji gościli królowie Francji; tu zmarł Franciszek II w 1560 roku. W połowie XIX wieku budynek został odrestaurowany. Przed budynkiem stoi pomnik Joanny d'Arc, wyrzeźbiony przez Marię Orleańską.
Powiat żywiecki – powiat ziemski w Polsce (województwo śląskie), utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Żywiec. W latach 1945-1975 powiat żywiecki znajdował się w województwie krakowskim.
Cmentarz otwarto 6 grudnia 1901 roku. W latach 1900-1903 pod kierunkiem architekta Wilhelma Meyera-Schwartau zbudowano bramę główną oraz budynki administracji i kaplicę cmentarną. W roku 1918 w nekropolii pochowanych było już 57 tysięcy osób i zajęte kwartały wschodnie i środkowe. Po I wojnie światowej rozpoczęto pochówki w kwartale zachodnim. W roku 1925 do kostnicy dobudowano krematorium.
W latach 1924-1925 przy kaplicy wzniesiono krematorium, z wysokim, szesnastometrowym kominem.
Treningi tenisowe rozpoczął jako 8-latek. Mistrz Australian Open w deblu juniorów (1980) i narodowy mistrz Australii juniorów (1981), w latach 1982-1996 występował jako tenisista zawodowy. Wygrał w ciągu kariery trzy turnieje w grze pojedynczej (Hongkong 1983, Adelajda 1987, Newport 1988), ponadto ośmiokrotnie docierał do finału. Najlepszym sezonem w karierze singlowej był rok 1993, kiedy dotarł do półfinałów turniejów na wszystkich nawierzchniach (mączce, trawie, betonie i dywanie halowym), był w finałach na trawie w Rosmalen (późniejszy turniej w 's-Hertogenbosch, przegrał w finale z Francuzem Boetschem) i Nottingham (przegrał w finale z rodakiem Stoltenbergiem), w IV rundzie Wimbledonu (przegrał z Szwajcarem Hlaskiem w pięciu setach) oraz osiągnął życiowy sukces - półfinał wielkoszlemowy na US Open.
Większe sukcesy odnosił w grze podwójnej. W latach 1983-1993 wygrał łącznie 16 turniejów (z różnymi partnerami). Latem 1993 para Masur/Mark Kratzmann zajmowała pozycję nr 1 w rankingu najlepszych debli na świecie. Wspólnie z Kratzmannem występował w deblowym turnieju Masters w 1992 (półfinał) i 1993. Kilkakrotnie docierał do deblowych półfinałów turniejów wielkoszlemowych (French Open 1988 i 1992, Australian Open 1993).
Marek Nowicki (ur. 21 lipca 1947 w Łodzi, zm. 10 października 2003 w Warszawie) – polski działacz społeczny, obrońca praw człowieka, z wykształcenia fizyk jądrowy, w latach 1972-1981 pracował na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Jeden z przywódców reaktywowanej w 1987 roku Polskiej Partii Socjalistycznej. W latach sześćdziesiątych współtworzył studencki ruch alpinistyczny w Polsce, a w następnej dekadzie był Prezesem Federacji Akademickich Klubów Alpinistycznych i członkiem Zarządu Polskiego Związku Alpinizmu.
W latach 1980-1981 działał w Regionie Mazowsze NSZZ Solidarność, gdzie przewodniczył Komisji Mediacji, a następnie był Szefem Zespołu do spraw Technicznej Organizacji Akcji Protestacyjnych Regionu. Kierował demonstracjami ulicznymi, zajmował się ich organizacją oraz przygotowywaniem planów strajkowych. W stanie wojennym był internowany w Białołęce, Załężu i w Kielcach-Piaskach.
Po studiach specjalizował się w ortopedii i chirurgii ortopedycznej w Klinice Ortopedii Uniwersytetu Poznańskiego pod kierunkiem prof. Ireneusza Wierzejewskiego. W latach 1925-1926 pogłębiał swoją wiedzę w zakresie ortopedii, pracując u prof. Nove-Josseranda w Lyonie oraz prof. Ombredanne'a w Paryżu. Od 1926, jako asystent, prowadził dla studentów wychowania fizycznego UP wykłady z gimnastyki leczniczej i masażu, a w 1928 został kierownikiem Poradni Sportowo-Lekarskiej w Poznaniu. W 1931 został prymariuszem Poznańskiego Zakładu Ortopedycznego im. B. S. Gąsiorowskiego. W 1932 ponownie wyjechał za granicę, gdzie nawiązał kontakty prof. Putti'm z Bolonii oraz prof. Patrikiem Haglundem ze Sztokholmu. W rok później (1933) habilitował się, pisząc rozprawę "Badania z dziedziny etiologii i patogenezy wrodzonego zwichnięcia biodra". W tym okresie został członkiem honorowym poznańskiej Korporacji Akademickiej "Icaria".
Zaraz po wojnie Wiktor Dega powrócił do Poznania, gdzie podjął nauczanie na Uniwersytecie. W grudniu 1945 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego i posadę kierownika Katedry i Kliniki Ortopedycznej. Po reformie w 1950 wraz z kierowaną przez siebie katedrą i kliniką przeszedł do nowo utworzonej Akademii Medycznej w Poznaniu. Zorganizowanie pracy kliniki od podstaw pozwoliło mu na wdrożenie własnego programu kompleksowego leczenia chorych z upośledzoną czynnością narządu ruchu. W 1956 został mianowany profesorem zwyczajnym. W latach 1957-1967 był ekspertem WHO w zakresie readaptacji, a w okresie 1959-1962 - rektorem AM. W 1960 jako jednemu ze światowych pionierów rehabilitacji udało mu się w Poznaniu utworzyć pierwszą na świecie Katedrę Medycyny Rehabilitacyjnej. Jego sukcesy sprawiły, że w 1969 Ministerstwo Zdrowia włączyło rehabilitację w ramy organizacji opieki medycznej. W tym samym roku otrzymał doktorat Honoris Causa swojej uczelni. W następnym roku Europejskie Biuro WHO uznało jego program kompleksowej rehabilitacji obecnej na każdym etapie leczenia za modelowy. Zmarł 16 lutego 1995 roku w Poznaniu.
Ferhat Abbas . W 1938 założył Algierską Unię Ludową, która głosiła program autonomii wewnętrznej i zrównania w prawach osadników francuskich z ludnością tubylczą. W 1946 powołał Demokratyczną Unię Manifestu Algierskiego. Od 1955 był członkiem Frontu Wyzwolenia Narodowego. W latach 1958-61 stał na czele Tymczasowego Rządu Republiki Algierskiej. W latach 1962-1963 pełnił funkcję przewodniczącego Narodowego Zgromadzenia Konstytucyjnego Algierii, co dawało mu wówczas pozycję głowy państwa. W wyniku różnic w kierownictwie FWN wycofał się z polityki.
Wskutek prześladowań władz carskich (aresztowanie w 1907), w 1908 wyjechał do Lwowa, a w latach 1909-1911 kontynuował studia prawnicze w Wiedniu.
W 1914 brał udział w organizowaniu we Lwowie Związku Wyzwolenia Ukrainy, następnie przeniósł się do Berlina, gdzie w latach 1914-1916 kierował Służbą Informacyjną Ukraińskiego Klubu Parlamentarnego Rady Państwa w Wiedniu, wydając równocześnie biuletyn "Korrespondenz". W tym okresie skierował do niemieckich kół politycznych trzy memoriały o konieczności utworzenia państwa ukraińskiego.
Po obaleniu Hetmanatu i restytucji Ukraińskiej Republiki Ludowej kierował w latach 1919-1921 sekcją prasową i informacyjną misji dyplomatycznej URL w Bernie.
W latach 1949-1952 wykładał literaturę ukraińską na francuskojęzycznym Uniwersytecie w Montrealu oraz dużo publikował. Nie uczestniczył w ukraińskim życiu politycznym.
Studiował architekturę na Politechnice w Helsinkach w latach 1916-1921 u Armasa Lindgrena. Wrócił do Jyväskylä, gdzie otworzył swoje pierwsze biuro architektoniczne w 1923. Rok później ożenił się z architektką Aino Marsio. W 1927 przeniósł biuro do Turku, a w 1933 do Helsinek. W 1934 bierze pierwszy raz udział w wystawie wzornictwa przemysłowego, a rok później wraz z żoną Aino, Maire Gullichsen i Nilsem Gustavem Hahlem założył firmę Artek, produkującą wyposażenie wnętrz, przede wszystkim meble i lampy. Aalto opatentował pierwsze krzesło zawieszone o ramie ze sklejki. W 1940 został profesorem architektury na Massachusetts Institute of Technology w Cambridge, gdzie wykładał do 1949. W 1949 zmarła Aino Aalto. W 1952 Alvar Aalto ożenił się ze znacznie od siebie młodszą Elissą Mäkiniemi i wziósł swój dom letni na wyspie Muuratsalo. W 1955 został członkiem Akademii Fińskiej, a w latach 1963-1968 był jej prezesem.
Do 1954 roku istniała gmina Bratoszewice. W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie łódzkim.
Powiat bielski powstał w roku 1850 jako jedna z siedmiu podstawowych jednostek administracyjnych Śląska Austriackiego. Składał się z trzech powiatów (obwodów) sądowych – bielskiego, którego podstawą było zniesione właśnie księstwo bielskie (17 gmin), skoczowskiego (35 gmin) i strumieńskiego (15 gmin), które w latach 1855-1868 stanowiły samodzielne powiaty polityczne. W 1870 roku wyłączono z terenu powiatu jego siedzibę – Bielsko, które stało się miastem wydzielonym.
Powiat bialski z siedzibą w Białej (po I wojnie światowej "Biała Krakowska") istniał w latach 1855-1950. Od chwili powstania aż do 1918 roku leżał w austriackiej Galicji, będąc jedną z części obwodu wadowickiego. W latach 1867-1910 w skład powiatu wchodziły obwody sądowe: bialski, kęcki i oświęcimski (ten ostatni jest zasadniczą częścią powiatu oświęcimskiego, istniejącego w latach 1910-1931, 1951-1975 i od 1999 roku).
Kształcił się w Wyższej Szkole Rzemieślniczej w Łodzi – ukończył ją w 1903, a następnie w Instytucie Technologicznym w Charkowie, skąd w 1904 wydalono go za przynależność do organizacji niepodległościowej. W latach 1904-1906 uczył się w szkole wojskowej w Kazaniu, po jej ukończeniu w stopniu podporucznika otrzymał przydział do 260 pułku piechoty w Batumi, jako adiutant przy batalionie szkoły podoficerskiej. W 1913 awansował na kapitana. W czasie I wojny światowej dowodził kompanią, a następnie batalionem. Po ciężkim ranieniu w Prusach został uznany za niezdolnego do służby liniowej i zwolniony z armii. Od maja 1915 przebywał w Warszawie, gdzie pracował w komisji wojskowej. Po rewolucji lutowej działał w różnych polskich organizacjach w Rosji, m.in. w I Korpusie Polskim. Był między innymi szefem sztabu twierdzy Bobrujsk, a później szefem sztabu 2 Dywizji Strzelców Polskich.
W latach 1921-1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 108. lokatą w korpusie oficerów piechoty. We wrześniu 1922, po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 2 na stanowisko I oficera sztabu generała dywizji Lucjana Żeligowskiego. Pełniąc służbę w Inspektoracie Armii Nr 2 pozostawał oficerem nadetatowym 55 pułku piechoty w Lesznie.
Po tzw. amnestii zwolniony, w latach 1942-1947 przebywał w Palestynie. Postrzegany jako piłsudczyk nie uzyskał, pomimo kilkakrotnych próśb, zgody na przyjęcie do służby wojskowej. Zmarł 29 czerwca 1964 w Penley, w Wielkiej Brytanii. Pochowany na cmentarzu Pwllheli.
Obecnie Jolie jest jedną z najlepiej rozpoznawalnych na świecie gwiazd Hollywood. Według badań Q score po otrzymaniu Oscara w 2000 Angelinę rozpoznawało około 31% Amerykanów, w 2006 natomiast było to już 81% respondentów. W 2006 badania marketingowe firmy ACNielsen, przeprowadzone w 42 państwach, wykazały, że Angelina Jolie i Brad Pitt są w opinii przedsiębiorstw z całego świata najbardziej pożądanymi promotorami ich marek i produktów. Jolie w latach 2006 i 2008 znalazła się na liście stu najbardziej wpływowych ludzi świata wg magazynu „Time”. W roku 2006 została wybrana najpiękniejszą kobietą świata w rankingu magazynu "People" oraz wygrała głosowanie wśród widzów brytyjskiej stacji Channel 4 na symbol seksu wszech czasów w 2007 roku. W latach 2006-2008 zajmowała czołowe miejsca w sporządzanej corocznie liście najbardziej wpływowych gwiazd mediów "Celebrity 100" wg czasopisma "Forbes". Jolie została również wpisana do mającej ukazać się w 2009 księgi rekordów Guinnessa jako najbardziej wpływowa aktorka.
W 1983 roku wraz ze swoim bratem Igorem założył Sepulturę. W latach 1993 - 1995 udzielał się równolegle w utworzonym razem z Alexem Newportem projekcie Nailbomb.
W latach 1937-1945 był więźniem obozu koncentracyjnego Buchenwald. Jego najbardziej znanym dziełem jest, zawierająca wątki własnych przeżyć obozowych, powieść "Nadzy wśród wilków" (1958, niem. "Nackt unter Wölfen") opowiadająca o działalności ruchu oporu w Buchenwaldzie. Na kanwie tej powieści w 1963 roku nakręcono film "Nadzy wśród wilków" produkcji enerdowskiej. Z inspiracji powieścią powstał utwór "Naked Among Wolves" niemieckiej grupy muzycznej Heaven Shall Burn, opublikowany na albumie "Whatever It May Take" (2002).
Służył przed 1917 jako oficer kawalerii w Armii Imperium Rosyjskiego, następnie do maja 1918 w I Korpusie Polskim w Rosji, a po przedostaniu się przez Murmańsk do Armii gen. Hallera we Francji powrócił z nią w czerwcu 1919 do kraju. W armii Hallera służył w latach 1919 – 1920 dowodząc dyonem strzeleckim, szwadronem instruktorskim szwoleżerów oraz szwadronem zapasowym szwoleżerów . Zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem 1 czerwca 1919. Pełnił służbę w 6 Pułku Strzelców Konnych (1920-1922), 8 Pułku Ułanów (1922-1924) jako dowódca dywizjonu i Centrum Wyszkolenia Kawalerii (1924-1929). Awansowany na pułkownika 15 sierpnia 1924 . W kwietniu 1929 został dowódcą 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie, a w lutym 1934 dowódcą XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce. W latach 1937-1939 był szefem Departamentu Kawalerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 19 marca 1939 został mianowany generałem brygady.
Studiował medycynę w Brukseli. Po uzyskaniu tytułu doktora medycyny (1892), w latach 1894-1901 pracował pod kierunkiem Ilji Miecznikowa w paryskim Instytucie Pasteura. Od 1901 roku kierował brukselską filią Instytutu Pasteura, a w latach 1907-1935 był profesorem uniwersytetu tamże.
W 1990 objął stanowisko wiceprzewodniczącego zarządu Regionu Łódzkiego NSZZ „Solidarność”, a w latach 1992-1997 pełnił funkcję przewodniczącego tego regionu związku. Od 1995 był wiceprzewodniczącym Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Należał do najbliższych współpracowników Mariana Krzaklewskiego, a w 1996 do inicjatorów utworzenia Akcji Wyborczej Solidarność, w ramach której został pełnomocnikiem Krajowego Komitetu Wyborczego AWS.
Po odzyskaniu Smoleńska w wyniku wojny polsko-rosyjskiej 1609-1618 wprowadzono specjalny rodzaj pospolitego ruszenia dla Smoleńszczyzny, Siewierszczyzny i Czernihowszczyzny, gdzie szlachta oraz mieszczanie posiadający dobra ziemskie obowiązani byli stawiać się w twierdzach ujezdu (zachowana rosyjska jednostka administracyjna będąca częścią powiatu), w którym posiadali swe dobra. Szlachcic, który pełnił służbę w wojsku zaciężnym obowiązany był wystawić zastępcę. Ponieważ do obrony tych ziem przywiązywano ogromną wagę, tylko tam groziła konfiskata dóbr za niestawienie się na pospolite ruszenie (co po wojnie polsko-rosyjskiej 1632-1634 spotkało 13 obywateli). Również tylko na tych obszarach obowiązek pospolitego ruszenia obowiązywał całą szlachtę bez względu na posiadany majątek.
W latach 1964-1965 sprawował urząd Przewodniczącego Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, czyli formalnej głowy państwa; nie uczestniczył w spisku przeciwko Chruszczowowi, ale wiedział o nim i zaakceptował nowe władze. W 1965 odszedł na emeryturę (tj. został odsunięty przez nową ekipę Breżniewa).
W 1999 roku firma "Sulimar" zdecydowała się na rozpoczęcie samodzielnej produkcji piwa. W latach 1999-2000 na bazie istniejącej rozlewni wybudowano w Piotrkowie Trybunalskim nowoczesny browar, który nazwano "Browar Kiper". W 2007 roku zakład zwiększył znacznie swoje moce produkcyjne. W tym czasie zarząd nad firmą "Sulimar" przejęli synowie założycieli. Zmieniono również nazwę z "Browar Kiper" na "Browar Cornelius". Pierwszym piwem pod nowym szyldem browaru był uwarzony 18 czerwca 2007 r. "Cornelius Weizen Bier". Od 2009 roku browar systematycznie rozszerza swoje portfolio pod tą marką.
Od 2010 roku firma "Sulimar" koncentruje się na promocji marki "Cornelius" w dużych sieciach handlowych na terenie Polski. W związku z rozszerzeniem oferty i polityką ekspansji podjęto się rozbudowy zakładu. Inwestycja zrealizowana w latach 2010-2011 pozwoli docelowo produkować w browarze maksymalnie do 1 000 000 hl piwa rocznie.
Przyczyną wojny Francji z koalicją 1672-1679 była nieudana próba zdobycia przez Ludwika XIV hiszpańskich Niderlandów. Pomimo, że Anglia, Holandia i Szwecja podpisały w roku 1668 traktat o potrójnym przymierzu, zwrócony przeciwko Francji (który zmusił Francuzów do rezygnacji z sukcesów osiągniętych w wojnie dewolucyjnej), król Anglii Karol II zawarł w Dover tajny pakt z Francją.
W latach okupacji sowieckiej 1939-1941 ośrodek w Dublanach działał w ramach Lwowskiego Instytutu Politechnicznego. Po zajęciu Lwowa przez armię niemiecką uczelnia przestała działać, od kwietnia 1942 zaczęto tworzyć nową szkołę, a w sierpniu 1942 rozpoczęły się państwowe rolnicze kursy zawodowe, z niemieckim językiem wykładowym.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie kieleckim.
Pacanów (prawa miejskie od 1265 do 1869) leży na skrzyżowaniu dróg łączących Kielce z Tarnowem oraz dawnego szlaku książęcego – królewskiego łączącego Kraków z Sandomierzem. Jan Długosz podaje, że założycielem Pacanowa był Seminarius. Na jego prośbę ówczesny biskup krakowski Maur w latach 1109-1118 poświęcił świątynię w Pacanowie i uposażył ją dziesięcinami. Erygował w Pacanowie – pierwszą „wiejską” parafię, nie związaną z podlegającą księciu kasztelanią.
Wykaz bibliografii dla serii artykułów o niemieckich obozach w latach 1933-1945 został umieszczony na osobnej stronie.
W 1921 r. liczyła około 1791 mieszkańców z czego 318 (17,7% ogółu mieszkańców) stanowili Żydzi, którzy mieli tu swoją synagogę. W latach 1919-1939 miejscowość należała do Polski i wchodziła w skład powiatu turczańskiego województwa lwowskiego. 28 września 1944 miejscowość została zajęta przez wojska radzieckie.
Przemysł II Ottokar (czes. "Přemysl Otakar II."; ur. ok. 1233, zm. 26 sierpnia 1278) – król Czech w latach 1253-1278 z dynastii Przemyślidów.
Po śmierci ojca w 1253 roku Przemysł został królem Czech. Rok później zawarł układ pokojowy z Węgrami, na mocy którego doszło do podziału posiadłości Babenbergów: król Węgier Bela IV zatrzymał Styrię, natomiast Przemysł zawładnął resztą dziedzictwa Babenbergów. Jako sojusznik zakonu krzyżackiego brał udział w latach 1254-1255 w krucjatach w Prusach. Wówczas to na jego cześć został założony zamek nazwany Królewcem. Gdy w Niemczech nastał czas tzw. wielkiego bezkrólewia, Przemysł początkowo poparł wybór na króla Niemiec króla Kastylii Alfonsa X, jednak później zmienił front i opowiedział się za Ryszardem, księciem Kornwalii, w zamian za co uzyskał potwierdzenie swych roszczeń do krajów austriackich. Wtedy rozpoczęły się kolejne walki z Węgrami, których Przemysł pokonał w bitwie pod Kressenbrunn w 1260 roku, dzięki czemu opanował Styrię. Zamierzając opanować resztę ziem austriackich, Przemysł musiał zmierzyć się z książętami Bawarii, którzy zgłosili pretensje do ziem arcybiskupstwa Salzburga. Dzięki układowi ze swoim krewnym Bernardem, księciem Karyntii w 1269 roku zajął Karyntię. W 1273 roku Przemysł chciał sięgnąć po koronę króla Niemiec, jednak elektorowie, którzy obawiali się potęgi króla Czech, powołali na tron niemiecki słabego wówczas Rudolfa I Habsburga. Początkowo Przemysł, wobec niezadowolenia z jego rządów szlachty czeskiej, pogodził się z porażką o tron Niemiec, zawarł w 1276 roku układ z Rudolfem, na mocy którego zrzekł się władztwa w krajach austriackich i złożył hołd lenny z Czech i Moraw. Mimo że elekcję Rudolfa I poparł papież Grzegorz X, Przemysł nie pogodził się z wyborem Habsburga na króla Niemiec i podjął z nim walkę, nawiązując wcześniej sojusze m.in. z książętami Bawarii, polskimi (Leszek Czarny, Bolesław V Wstydliwy, Henryk IV Prawy). W 1278 roku Przemysł wszczął wojnę z Habsburgiem, najechał Austrię, gdzie 25 sierpnia 1278 doszło do bitwy pod Suchymi Krutami. Wojska czeskie i ich sprzymierzeńcy ponieśli całkowitą klęskę, król Przemysł Ottokar, mimo że przeżył walkę, wkrótce (jeszcze na polu bitwy) został zabity.
Karekin I Sarkisjan (także Garegin I Sarkissian, ur. 1932, zm. 1999) - duchowny Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego, w latach 1994-1999 najwyższy patriarcha tego Kościoła - Jego Świątobliwość Katolikos Wszystkich Ormian, Patriarcha Świętej Stolicy Eczmiadzynu.
Urodził się w Kessab, w północnej Syrii 27 sierpnia 1932 jako Neszan Sarkisjan. W 1946 wstąpił do seminarium duchownego prowadzonego przez ormiański patriarchat cylicyjski. W 1949 przyjął święcenia diakońskie. Seminarium ukończył z wyróżnieniem w 1952, zaś 28 września tego roku został wyświęcony na księdza-zakonnika - przyjął wtedy imię Karekin na cześć ormiańskiego patriarchy cylicyjskiego Karekina I Howsepiana. W 1955 został uzyskał tytuł "wartabed" - doktora teologii Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego. W latach 1955-1956 zarządzał wydziałem seminarium duchownego w Antelias, w latach 1956-1957 był jego dziekanem. W latach 1957-1959 studiował teologię na Oxfordzie.
Jego ojciec był urzędnikiem kolejowym, a on sam ukończył z wyróżnieniem Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W latach 1883-1888 studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, tytuł doktora uzyskał za pracę: „Najdawniejsze stosunki Inflant z Polską do r. 1393”. W latach 1889-1890 prowadził badania w archiwach watykańskich. Po powrocie pracował naukowo w Archiwum Akademii Umiejętności. Następnie pracował w bibliotekach Akademii Umiejętności i Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednocześnie działał m.in. w Klubie Słowiańskim, Towarzystwie Szkoły Ludowej i Uniwersytecie Ludowym. W tym czasie publikował liczne artykuły w czasopismach: „Czas”, „Przegląd Polski”, „Przegląd Powszechny”, „Głos Narodu” i miesięczniku „Świat Słowiański”, którego był redaktorem. Od 1919 r. pracował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie jako zastępca profesora, gdzie habilitował się w 1920 r. pracą "Dzieje Rosji do r. 1449". W 1922 r. uzyskał tytuł profesora. W latach 1922-1929 kierował katedrą historii Europy Wschodniej. Został zmuszony do udania się na przedwczesną emeryturę z powodu nieprzychylnego nastawienia sanacji do jego dzieł. Filister honoris causa korporacji akademickiej Conradia Po wojnie zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim, lecz odsunięty od działalności dydaktycznej, w latach 1946-1948 publikował liczne artykuły poświęcone głównie kwestiom samorządu i historii gospodarczej w „Niedzieli”.
Uczęszczała do szkoły Sióstr Niepokalanek w Szymanowie. W latach 1957-1958 studiowała w PWST w Warszawie, po czym podjęła pracę w TVP jako inspicjentka. W 1973 roku Ministerstwo Kultury i Sztuki przyznało jej – bez egzaminu – uprawnienia aktorskie.
Urodził się 17 kwietnia 1922 w Mosulu jako Rafael Józef Warda. W latach 1933-1936 uczył się w patriarszym seminarium duchownym w Mosulu, po czym został wysłany do Rzymu, by studiować filozofię i teologię na uczelniach papieskich. W grudniu 1946 został wyświęcony na księdza. Ukończył studia w 1947 jako doktor obojga praw, teologii i filozofii. Po powrocie do Mosulu został wicerektorem seminarium duchownego, w którym uczył francuskiego i wykładał teologię moralną. W latach 1950-1956 był kapelanem dla załóg stacji wydobywczych ropy naftowej przedsiębiorstwa Iraq Petroleum Company w północnym Iraku.
Idi Amin piastując urząd prezydenta, rządził w sposób dyktatorski, tworząc brutalny i represyjny reżim oskarżany o wiele zbrodni. Z początku Amin prowadził politykę prozachodnią w oparciu o dobre kontakty z Wielką Brytanią i Izraelem w przeciwieństwie do poprzedniego rządu Miltona Obote, coraz bardziej zorientowanego na kraje bloku komunistycznego i zacieśnianie więzów z lewicowymi rządami w Afryce. Pierwszą zagraniczną wizytę państwową Amin złożył w 1971 w Izraelu, drugą w tym samym roku w Anglii. W latach 1971-1972 reżimowi pomagali Izraelczycy, przekazując pomoc finansową, modernizując armię i szkoląc oficerów. Amin uzyskał patent spadochroniarza w armii izraelskiej jeszcze w latach 60., a inżynierowie wojskowi z Izraela rozbudowali lotnisko w Entebbe na początku lat 70.
Program Mariner został zapoczątkowany przez NASA w 1960 roku i realizowany był przez Jet Propulsion Laboratory. W latach 1962 - 1973 zostało wysłanych łącznie 10 sond Mariner, spośród których 3 uległy zniszczeniu lub awarii podczas startu. Sondy Mariner dokonały pierwszych udanych przelotów obok najbliższych Ziemi planet i wykonały pierwsze fotografie z bliska powierzchni Marsa i Merkurego. Mariner 9 stał się pierwszym sztucznym satelitą innej planety. Mariner 10 wykonał pierwszy manewr wspomagania grawitacyjnego.
Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Założyciel art-rockowego zespołu Iluzjon. W latach 1993-2001 brał udział w licznych projektach muzycznych niezależnej sceny warszawskiej, takich jak m.in.: Dym, Nediam, F.M.F. Od 1998 do 2000 współtworzył zespół Lifeline, który dał się poznać szerszej publiczności na przeglądach i festiwalach.
W latach 1945-1948 studiował na wydziale architektury w College of Arts and Crafts w Nottingham.
Eskadra dziedziczyła tradycje i godło 7 Eskadry Myśliwskiej, w składzie której w latach 1919-1920 walczyli amerykańscy piloci, którzy przybyli do Polski, aby wziąć udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
Syn pisarza w języku malajam z Kerali, studiował na uniwersytecie w Delhi i od 1958 pracował w dyplomacji. Przebywał na placówkach w Chile, Meksyku, Japonii i Australii, w 1971 został mianowany przez rząd Indiry Gandhi pierwszym ambasadorem Indii w niepodległym Bangladeszu (do 1974). W kolejnych latach był rzecznikiem rządu w Delhi, pracował w ambasadach w Tokio i Waszyngtonie. W latach 1980-1985 był ambasadorem w Afganistanie, 1985-1989 wysokim komisarzem Indii w Sri Lance, 1989-1991 ambasadorem w Pakistanie. W 1991 został sekretarzem stanu ds. zagranicznych. W pracy dyplomatycznej był zdecydowanym rzecznikiem roli lidera w regionie dla Indii, przyczynił się jednocześnie do uregulowania stosunków dwustronnych z Pakistanem. Prowadził wiele znaczących negocjacji regionalnych, m.in. w sprawie wątpliwości granicznych z Chinami. Reprezentował interesy Indii w wielu organizacjach międzynarodowych, ONZ, UNESCO, Ruchu Państw Niezaangażowanych, Międzynarodowej Organizacji Pracy oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju Przemysłowego (UNIDO).
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Jej tradycje sięgają roku 1803, a jej historia rozpoczyna się w 1921 wraz z powołaniem Polskiej Dyrekcji Ubezpieczeń Wzajemnych (na tabliczce widocznej na górnej fotografii obok widnieją daty 1803 i 1921). Od 1927 do 1952 firma działała jako Powszechny Zakład Ubezpieczeń Wzajemnych, zaś w latach 1952-1990 jako Państwowy Zakład Ubezpieczeń. Ze względu na przyznany w 1952 roku monopol, największa firma ubezpieczeniowa w kraju. W roku 2011 PZU zostało przyznane godło „Jakość Obsługi 2011”, w ramach programu Jakość Obsługi, jako jednemu z trzech (obok Allianz i Ergo Hestia) ubezpieczycieli w Polsce.
Urodził się 8 stycznia 1902 w Orenburgu (26 grudnia 1901 według kalendarza juliańskiego). W 1919 wstąpił do Armii Czerwonej, a rok później do partii. W czasie służby wojskowej był komisarzem. Następnie studiował w Moskwie. Później był pracownikiem technicznym aparatu partyjnego. W latach 1934-1939 był kierownikiem ważnego Wydziału Kierowniczych Organów Partyjnych KC WKP(b), aktywnie uczestnicząc w przeprowadzeniu Wielkiej Czystki – m.in. uczestniczył w przesłuchaniach działaczy partyjnych.
Gmina Lelów (do 1870 "gmina Sokolniki") – gmina wiejska w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie częstochowskim.
W latach 1501-1502 dla Cezara pracował Leonardo da Vinci, jako architekt i inżynier wojskowy, obmyślając nowe machiny wojenne.
W latach 1948-2006 przeprowadzono 60 operacji pokojowych z powołaniem tego typu sił przez ONZ, w których wzięło udział ponad 750 tysięcy osób pochodzących z ponad 110 krajów. Życie straciły 2272 osoby, w tym 1816 żołnierzy. Koszt w latach 1948-2005 wyniósł 52 mld $ w cenach z 2004 r.
I rzeczywiście, w latach 1989-1997 wybierano po 2 senatorów z każdego województwa (po 3 w województwie katowickim i warszawskim); tę samą liczbę mandatów obsadzano w województwie chełmskim (250 tys. mieszkańców) i w województwie gdańskim (1,5 mln mieszkańców), wybory nie były przeto równe w sensie równości materialnej.
W latach 20. XX wieku ruch komsomolski odegrał dużą rolę w budowie przemysłu ciężkiego w ZSRR. Zaciągi były odzewem na VII Zjazd Komsomołu w 1926. Dzięki pierwszemu zaciągowi wyjechało 200 tys. komsomolców na tzw. Wielkie Budowy Socjalizmu, oraz 66 tys. na Ural. Największym czynem pozostała budowa w 1937r. Komsomolska nad Amurem (Komsomoł budował także inne miasta np.: Turksib, Magnitka itd.) oraz Bajkalsko-Amurskiej Magistrali Kolejowej. Za czasów kolektywizacji na wieś udało się 140 tys. komsomolców, przyczynił się do likwidacji analfabetyzmu (od 1930r. objął patronat nad szkołami i od 1931r. nad Marynarką Wojenną i siłami powietrznymi ZSRR). W latach 1971-1975 do budowy 670 obiektów wyjechało ok. 500 tys. komsomolców, były to budowle KamAZ-u (przedsiębiorstwo aut ciężarowych), BAM-u (Magistrala Kolejowa), elektrownie jądrowe "Atommasz", wspólne budowle krajów RWPG, kombinat apatytów, ropy naftowej i gazu ziemnego na Syberii, kombinat elektrometalurgiczny w Oskole, czy zagospodarowanie nieczarnoziemnej strefy niezamieszkanej w RFSRR, prace melioracyjne, wiejskie hufce pracy (liczyły 20. tys. osób) i inne. Należy także wymienić akcję z lat 70 "Komsomoł – wiejskiej szkole" kiedy wybudowano 10tys. szkół i wyposażono 98 tys. pracowni szkolnych i warsztatów. W różnych formach dokształcania poza szkolnego brało udział 19,1 mln osób. Ważną dziedziną wychowawczą było sprawowanie politycznego i organizacyjnego kierownictwa nad organizacjami pionierów i Oktiabriat, w których wychowywanych było ponad 25 mln dzieci.
W latach 1979-1981 była deputowaną do Parlamentu Europejskiego. W 1981 została pierwszą kobietą-ministrem w rządzie irlandzkim, obejmując stanowisko szefa resortu zdrowia i opieki społecznej w koalicyjnym gabinecie Partii Pracy i Fine Gael. Była ministrem do 1982. Odeszła z życia politycznego w 1987.
Był synem rzemieślnika Emila i Sabiny z Gąsiorowskich. Kształcił się w szkołach w Kocmaniu na Bukowinie, po złożeniu matury w 1914 wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie. W latach 1915-1919 studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego, przyjął święcenia kapłańskie 29 maja 1919.
W 1945 w ramach repatriacji lwowskie seminarium przeniesiono do Kalwarii Zebrzydowskiej; ks. Nowicki objął w nim w 1946 funkcję rektora. W 1950 podjął współpracę z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim jako profesor nadzwyczajny, wykładając historię źródeł prawa kanonicznego i prawa kościelnego publicznego na Wydziale Prawa Kanonicznego. Wyboru Nowickiego na rektora KUL na jesieni 1951 nie zatwierdziły władze państwowe; przeniósł się on wówczas do pracy w Sądzie Biskupim w Lublinie (audytor). Jednocześnie prowadził wykłady z prawa kanonicznego w Prymasowskim Studium Społeczno-Prawnym dla zakonnic w Lublinie (potem przeniesionym do Warszawy) oraz specjalistyczne kursy dla sióstr zakonnych i spowiedników. W latach 1955-1965 ponownie był profesorem KUL. Działał w Towarzystwie Naukowym KUL, przy którym pełnił obowiązki sekretarza generalnego. Był także kanonikiem gremialnym i papieskim prałatem domowym (10 kwietnia 1959).
Do 1975 roku Sławno leżało w województwie koszalińskim. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa słupskiego.
W miejscowości swoją siedzibę ma Miejski Klub Sportowy Sława Sławno, założony 13 maja 1946 roku. Rozgrywa swoje mecze na Stadionie Miejskim w Sławnie, który ma pojemność 2.500 miejsc (250 siedzących) oraz wymiary murawy 100 x 60 m. Sława Sławno ma barwy biało-czerwono-czarno-niebieskie. W latach 2001-2006 zespół piłkarski występował w klasie okręgowej (okręg koszaliński grupa północna). W latach 2006-2008 zespół grał w IV lidze w grupie zachodniopomorskiej. W sezonie 2008/2009 klub grał w III lidze pomorskiej i zakończył rozgrywki na 13 miejscu które dawało przez sezonem utrzymanie jednak po zmianie regulaminu IV ligi i wycofaniu się z rozgrywek II ligi Kotwicy Kołobrzeg Sława spadła do IV ligi W 2010 roku Sława spadła do V ligi. W sezonie 2010/2011 Klub z powrotem awansował do IV ligi , trenerem wówczas był, były 5-krotny Reprezentant Polski Grzegorz Lewandowski. Obecnie Sława ABWood Sławno gra w wojewódzkiej lidze okręgowej, a trenerem jest Tadeusz Żakieta.
Był synem urzędnika państwowego Ferdynanda i Marii z domu Władarz. W latach 1880-1884 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego; po studiach rozpoczął wieloletnią pracę w skarbowości państwowej. Był urzędnikiem w Powiatowej Dyrekcji Skarbu w Krakowie, od 1892 w Krajowej Dyrekcji Skarbu we Lwowie. Pracował także jako docent w Szkole Politechnicznej we Lwowie oraz wykładowca Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Jako uznany specjalista prowadził zajęcia z ustawodawstwa akcyzowego, ekonomii społecznej, polityki ekonomicznej i nauki skarbowości. Otrzymywał tytuły państwowe - był radcą skarbu (1907) i radcą tworu cesarskiego (13 grudnia 1915).
Odszedł ze służby państwowej 16 kwietnia 1919. Powrócił do Lwowa, gdzie był dyrektorem Towarzystwa Akcyjnego Zjednoczony Przemysł Spirytusowy. W latach 1912-1936 był także komisarzem rządowym pierwszej lwowskiej giełdy zbożowo-towarowej. Po najeździe sowieckim na Polskę aresztowany przez NKWD i deportowany do Kazachstanu gdzie zmarł.
Rodzice Kory poznali się po II wojnie światowej w Krakowie, gdzie oboje pracowali jako urzędnicy. Olga była ich piątym i najmłodszym dzieckiem. Ze względu na bardzo trudną sytuację materialną i zdrowotną rodziców w latach 1955-1960 Kora przebywała w domu dziecka prowadzonym przez siostry prezentki w Jordanowie - aż do ukończenia II klasy szkoły podstawowej. W latach 1961-1962 przebywała w Jabłonowie Pomorskim, gdzie zamieszkała u swojego wujostwa i uczęszczała do szkoły podstawowej w klasie IV. Jako nastolatka była silnie związana z krakowskim środowiskiem artystycznym i hippisowskim. Przyjaźniła się z Piotrem Skrzyneckim, Jerzym Beresiem, Wiesławem Dymnym, Krystyną Zachwatowicz czy Piotrem Markiem. To w czasach hippisowskich przyjęła swój pseudonim Kora.
Płomyczek – popularne czasopismo dla starszych dzieci i (obecnie) młodzieży młodszej, ukazujące się od 1917 roku. Początkowo ukazywał się jako „młodszy brat” nieistniejącego już „Płomyka”, który zlikwidowany został w 75. roku swego istnienia, w 1991 roku. Od 1 września 1927 r. wydawany jako samodzielne czasopismo. W latach 1917-1952 ukazywał się jako tygodnik, dalej do 1989 jako dwutygodnik, od 1990 jest to miesięcznik. Nie był drukowany w czasie wojny. Z dniem 1 marca 2013 roku wydawca zawiesił wydawanie "Płomyczka".
W latach 1975-1997 część Bytomia, od 1998 ponownie samodzielne miasto, a w latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa katowickiego. W latach 1945-1951 siedziba wiejskiej gminy Radzionków.
W latach 1945-1948 członek Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie (w stopniu podpułkownika). Później był m.in. kierownikiem Działu Niemcoznawczego w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych i kierownikiem Redakcji Literatury Niemieckiej w Państwowym Instytucie Wydawniczym (1955-1962).
Aleksander Sołżenicyn w książce "Archipelag GUŁag" szacuje, że w obozach tego systemu uśmiercono od początku rewolucji do roku 1956 ok. 60 milionów ludzi. Dokładniejsze są szacunki historyka Roberta Conquesta, podającego w książce "Wielki Terror" liczbę 42 milionów ludzi, którzy zginęli bezpośrednio w obozach (ich zgony zostały oficjalnie „zaksięgowane” przez służby obozowe), oraz trudną do oszacowania (od 10 do nawet 30 milionów) liczbę ludzi, którzy nie zmarli w samych obozach, lecz w trakcie transportu oraz na skutek chorób i wycieńczenia już po wypuszczeniu z obozów. Robert Conquest (na podstawie danych archiwalnych) podaje też liczbę osób, które przewinęły się przez te obozy: w latach 1931-32 w obozach przebywało stale około 2 miliony ludzi, w latach 1933-35 - 5 milionów, w latach 1935-36 - 6 milionów. W czasie drugiej wojny światowej nastąpił gwałtowny rozwój obozów i w latach 1942-1953 przebywało w nich już stale ok. 10-12 milionów ludzi, czyli mniej więcej 5% całej populacji ZSRR.
Był uczniem św. Sergiusza z Radoneża. Brak źródeł pisanych powoduje, że chronologia jego prac ustalana jest przez ich analizę stylistyczną. Za pierwsze dzieło Rublowa uznaje się freski soboru Zaśnięcia Matki Bożej na Gorodku w Zwieniogorodzie (ok. 1400 rok) zachowane do dziś w niewielkich fragmentach. Wraz ze swoimi mistrzami, Teofanem Grekiem i Prochorem z Gorodca, dekorował sobór Zwiastowania Matki Bożej na Kremlu w 1405. W 1408 razem z Teofanem wykonał freski do soboru Zaśnięcia Matki Bożej we Włodzimierzu nad Klaźmą. Z tych prac zachowają się fragmenty z zachodniej części cerkwi oraz dwa rzędy ikon z ikonostasu. 1410-1420 to czas prac znów w Zwienigorodzie. Zachowały się trzy ikony z rzędu Deesis i freski soboru Narodzenia Matki Boskiej klasztoru Sawino-Starożewskiego, ocalałe we fragmentach.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego.
Pierwsza wzmianka o Myśliborzu występuje w dokumencie z 1238 r., w którym mowa jest o nadaniu przez Władysława Odonica templariuszom 1000 łanów ziemi nad rzeką Myślą. Myślibórz prawa miejskie otrzymał w latach 1262-1270 (jako miasto brandenburskie). Pod koniec XIII i na początku XIV wieku nastąpił intensywny rozwój miasta, które w latach 1298–1537 było stolicą Nowej Marchii i wiodącym centrum gospodarczym regionu. Stołeczny charakter sprawił, że miasto wznosiło liczne reprezentacyjne budowle oraz zostało ufortyfikowane silnymi murami miejskimi. W 1433 r. miasto spalili husyci. W tym czasie Myślibórz znajdował się w rękach Krzyżaków 1402–1455. W 1473 r. zdobycia i zniszczenia miasta dokonał książę zachodniopomorski Bogusław X. W XVI wieku dwukrotnie Myślibórz padał pastwą ogromnego pożaru 1539 r. i 1590 r. Wojny toczone w XVII i XVIII wieku (zwłaszcza tzydziestoletnia i siedmioletnia) spowodowały ogromne zniszczenia miasta, przez co nastąpiło osłabienie w rozwoju gospodarczym Myśliborza i regionu. Nadzieję na poprawę przyniosło dopiero uruchomienie połączeń kolejowych z Kostrzynem nad Odrą i Stargardem Szczecińskim w 1882 r., Barlinkiem w 1883 r. i Gorzowem Wielkopolskim w 1912 r. W wyniku działań zbrojnych w końcowym okresie II wojny światowej miasto zostało zniszczone w ok. 40%. Zdobyte przez wojska radzieckie 2 lutego 1945 r., a następnie 23 maja 1945 r. przekazane zostało administracji polskiej.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.
Już od końca średniowiecza Bielany były miejscem, z którego wodę pitną czerpał Toruń, w latach 1893-1894 powstała tu nowoczesna stacja wodociągów „Stare Bielany”.
Na obszarze dzielnicy można poruszać się autobusami. Dostępnymi liniami dziennymi są 0, 11, 15, 17, 18, 26, 20, 34, 36, 40, natomiast ruch nocny obsługują linie 02 oraz 04. Oprócz tego możliwe jest poruszanie się tramwajami po południu miasta. W latach 2012-2013 sieć tramwajowa na Bielanach zostanie rozbudowana o odcinek Sienkiewicza - Gagarina - Szosa Okrężna.
Badania archeologiczne dowodzą, że pierwsze ślady osadnictwa ludzkiego w obszarze dzisiejszej Gazy pochodzą z V tysiąclecia p.n.e. Pojawiły się wówczas tutaj pierwsze osady rolnicze. Znalezione liczne rękodzieła garncarstwa i kości słoniowej dowodzą, że ludzie ci posiadali wyraźnie wykształconą kulturę. Pod koniec IV tysiąclecia p.n.e. na ziemie Kanaanu zaczęły napływać pierwsze fale ludności egipskiej. Około 3400 p.n.e. Egipcjanie wznieśli twierdzę Taur Ikhbanah, która znajdowała się na południe od dzisiejszego miasta Gaza. Była to pierwsza starożytna twierdza egipska wzniesiona na zewnątrz Egiptu. Z tego okresu pochodzą znalezione przedmioty wykonane z miedzi wydobywanej w rejonie Petry. Dowodzi to utrzymywania więzi handlowych pomiędzy tymi ziemiami. Około 3300-3000 p.n.e. Gaza rozwinęła się w duży ośrodek miejski, który wraz ze wzrostem handlu odgrywał coraz większą rolę na lądowym szlaku handlowym „"Via Maris"”. Jednak z czasem interesy gospodarcze Egiptu przesunęły się na północ do dzisiejszego Libanu, skąd zaczęto sprowadzać drogą morską drzewo cedrowe. Rola Gazy została wówczas zredukowana do niewielkiego portu morskiego, do którego zawijały jedynie statki z podstawowymi towarami. Cały region zaczął wówczas cierpieć z powodu upadku gospodarki, a niepotrzebna już twierdza Tell es-Sakan została porzucona przez Egipcjan.
W 634 rejon Gazy zajęli muzułmanie, jednak samo miasto zostało zdobyte w 637 bez większego oporu. Ogromna większość mieszkańców tych okolic przeszła wówczas na islam. Ci, którzy pozostali chrześcijanami, mieli pozwolenie na wyznawanie swojej wiary. W 661 obszar Gazy wszedł w skład kalifatu Ummajjadów. W 750 nastąpił koniec dominacji Umajjadów i początek epoki Abbasydów. Gaza była wówczas ważnym ośrodkiem handlu i rzemiosła, a jednocześnie centrum kultury muzułmańsko-chrześcijańskiej z tolerancyjnym prawem islamskim. Dla muzułmanów miasto Gaza miało szczególne znaczenie, ponieważ było miejscem pochówku Haszima, dziadka Mahometa. Z tego powodu miasto zostało odbudowane, a architektura chrześcijańska wymieszała się z architekturą islamską. Wybudowano górujący nad miastem meczet Umar Ibn Al-Khattab. Urodził się tutaj islamski teolog Muhammad al-Shafi (767-820), który założył sunnicką szkołę prawa muzułmańskiego Szafi. Dominującym językiem stał się arabski, chociaż greka i aramejski nadal pozostawały w powszechnym użyciu. W latach 780-800 doszło do licznych napadów Beduinów od strony pustyni. W 978 Gaza weszła do kalifatu Fatymidów, a w latach 1079-1099 była pod panowaniem Wielkich Seldżuków. Fanatyczne postępowanie Seldżuków i ograniczanie chrześcijanom prawa dostępu do miejsc świętych w Ziemi Świętej, doprowadziły do zorganizowania w 1096 I wyprawy krzyżowej.
Gaza, poza Starym Miastem, posiada jedenaście dzielnic. Pierwsze poszerzenie miasta miało miejsce w XIII wieku, kiedy to na wzgórzu położonym na wschód od Starego Miasta wybudowano dzielnicę Szuja’ijja. W latach 1930-1940 na wydmach na zachód od centrum miasta powstała dzielnica Rimal, a wzdłuż południowych i południowo-zachodnich granic Starego Miasta powstała dzielnica Zeitoun. Równocześnie dzielnica Szuja’ijja rozszerzyła się na wschód, tworząc nowe dzielnice al-Judeide i al-Turukman. Obszar położony pomiędzy Rimal a Starym Miastem zajęły dzielnice al-Sabra i al-Daraj. Na początku 1950, na północy powstała dzielnica al-Nasser, nazwana na cześć egipskiego prezydenta Nassera. Na północnym wschodzie znajduje się dzielnica Tuffah, która dzieli się na dwie części: wschodnią i zachodnią. W odległości 3km na północ od Starego Miasta jest dzielnica Szeik Radwan, której nazwa pochodzi od grobowca szejka Radwana. Miasto wchłonęło również nadmorską wioskę al-Szati. W granicach miasta znajduje się także obóz uchodźców al-Szati, jest on jednak poza jurysdykcją miejską. Po 1990 na południowym skraju dzielnicy Rimal powstała najbardziej zamożna Tel al-Hawa, a na południowej krawędzi miasta powstała dzielnica Szeik Ijlin.
W 2006 w Gazie istniało 210 szkół, z czego 151 było prowadzonych przez palestyńskie Ministerstwo Edukacji, 46 przez agencję UNRWA, a 13 było szkołami prywatnymi. Łącznie uczyło się w nich ponad 154 tys. uczniów. Liczba zatrudnionych nauczycieli wynosiła 5877. W mieście są cztery wyższe uczelnie: Uniwersytet Al-Azhar, Al-Quds Open University, Uniwersytet Al-Aqsa i Islamski Uniwersytet Gazy. Islamski Uniwersytet został założony w 1978 przez Ahmeda Jassina i grupę biznesmenów, stając się pierwszą wyższą uczelnią w mieście. W latach 2006-2007 na uniwersytecie uczyło się ponad 20 tys. studentów. Uniwersytet Al-Aqsa został założony w 1991. Uniwersytet Al-Azhar jest uczelnią świecką, która została założona w 1992. Natomiast utworzony w 1992 Al-Quds Open University prowadzi szeroko zakrojoną edukację. W mieście znajduje się także duża biblioteka publiczna.
Urodził się Northwood w Middlesex w Wielkiej Brytanii, w średniozamożnej rodzinie wojskowych – był synem pochodzącego z Nowej Zelandii pilota RAF-u. Wychowywał się w kolejnych brytyjskich bazach wojskowych w Anglii, Włoszech i Pakistanie. Jak sam twierdził "otrzymał najbardziej konwencjonalne brytyjskie wychowanie". W szkole podstawowej jego nauczyciel Robin Nascoe zaszczepił w nim zainteresowanie sztuką. Po ukończeniu Canford School w Canford Magna (hrabstwo Dorset), w latach 1960-1963 studiował z polecenia ojca literaturę, historię i historię sztuki w King’s College London University. Dzięki tym studiom ojciec zgodził się, aby kształcił się dalej w Slade School of Fine Art (1963-1967).
W latach 1898-1904 jak większość wykształconych Japończyków, studiował na technicznych uczelniach europejskich we Francji i Wielkiej Brytanii.
W latach 1968-1973 był słuchaczem Wydziału Cybernetyki Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie. Studia ukończył z wyróżnieniem broniąc pracę dyplomową nt. ""Ekonometryczny model sterowania gospodarką narodową w okresie zagrożenia wojennego"". W 1976 roku obronił doktorat nauk technicznych (rozprawa doktorska "Optymalizacja kierowania międzynarodową kooperacją produkcyjną"), w 1979 roku habilitował się (rozprawa habilitacyjna "Wektorowa optymalizacja w modelach decyzyjnych ze szczególnym uwzględnieniem modeli growych"), w 1987 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego.
Wojna dewolucyjna 1667-1668
W latach 60. XVII w. spore posiadłości mocarstwa hiszpańskiego stały się przedmiotem zainteresowania mocarstw europejskich. Zainteresowanie to wzmogło się po koronacji schorowanego Karola II na króla Hiszpanii, co wróżyło przyszłe bezkrólewie w państwie iberyjskim. Przyrodnia siostra Karola II Maria Teresa Hiszpańska, małżonka Ludwika XIV była szczególnie zainteresowana tronem dla Ludwika. Według zwyczaju flandryjskiego głoszącego, że dzieci z pierwszego małżeństwa po śmierci ojca dziedziczą jego spadek (prawo dewolucyjne) Ludwik zażądał dla siebie terytoriów Niderlandów hiszpańskich, części Burgundii oraz Luksemburga. Mimo że testament Filipa IV wyraźnie odmawiał Marii Teresie prawa do tych ziem, król francuski rozpoczął w roku 1667 wojnę, starając się wykorzystać zaangażowanie głównych konkurentów w konflikty zbrojne (wojna hiszpańsko-portugalska 1661-1668 oraz druga wojna angielsko-holenderska).
Bossuet i Fénelon krytykowali się wzajem w latach 1697-1699 w niezliczonych pamfletach. Za czasów pontyfikatu papieża Innocentego XII inkwizycja potępiła "Maximes des Saints" Fenelona 12 marca 1699.
W latach 1945-1954 siedziba gminy Jordanowo. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Historia Jordanowa jest nierozłącznie związana z dziejami sąsiedniego klasztoru. W latach 1940-1942 na terenie wsi istniał obóz pracy przymusowej, w którym więziono łódzkich Żydów.
Nie tylko w byłym ZSRR używano go do lokalnej komunikacji pasażerskiej, ale w wielu innych krajach. W latach 1958-1962 na regularnych liniach wewnętrznych Deutsche Lufthansa w byłej NRD, latały samoloty An-2 odpowiednio przystosowane do tego celu.
Po raz pierwszy wzmiankowany w 1116 w Powieści minionych lat jako jedno z miast Księstwa Turowskiego. W 1160 został stolicą odrębnego Księstwa Słuckiego, którego pierwszym znanym księciem był Włodzimierz Mścisławowicz, wnuk Włodzimierza II Monomacha. Od lat 1320-1330 aż do 1793 pozostawał częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego (od 1507 do województwa nowogródzkiego). Od 1395 Słuck stanowił własność rodu Olelkowiczów.
Uczynił z Gałowa znany ośrodek kulturalny. Pracował tam ekonomista, wuj Ludwik Górski oraz malarz Julian Fałat; Mycielski zgromadził także bogatą bibliotekę. Niezależnie od zainteresowań kulturalnych prowadził udaną działalność rolniczo-hodowlaną oraz udzielał się społecznie. Należał do Towarzystwa Pomocy Naukowej, Centralnego Towarzystwa Gospodarczego, spółek zakupu i sprzedaży "Rolnik". W latach 1887-1890 pełnił mandat poselski w parlamencie Rzeszy, gdzie w Kole Polskim należał do grupy konserwatystów. Nie odegrał większej roli parlamentarnej.
W latach 1952-1969 redaktorem naczelnym była Hanna Ożogowska.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
Traktat określił również losy ludności polskiej znajdującej się na terytorium kontrolowanym przez bolszewików. O obywatelstwo polskie mogły się starać osoby, które ukończyły 18 rok życia i 1 sierpnia 1919 były zameldowane na terenie dawnego Królestwa Polskiego. Do Polski mogli wyjechać również potomkowie powstańców zesłanych w latach 1830-1865 oraz wszyscy, którzy mogli udowodnić, że są nie dalej niż w trzecim pokoleniu potomkami osób, które stale zamieszkiwały na terytorium dawnej Rzeczypospolitej. Zainteresowani mieli 1 rok na złożenie oświadczenia o wyborze obywatelstwa.
Artykuł VI traktatu faktycznie ograniczał możliwości wyboru opcji obywatelstwa polskiego (np. w głębi Rosji) i umożliwił władzom sowieckim blokowanie wyjazdów do Polski. Nawet potomkowie uczestników walk o niepodległość w latach 1830-1865 musieli udowadniać urzędnikom sowieckim m.in. działalność, używanie języka polskiego jako mowy potocznej wskazujące na przywiązanie do polskości. Nie przewidziano żadnej procedury odwoławczej. Większość z nich poniosła tragiczne konsekwencje zapisów traktatowych.
W latach 1940-1946 był wiceprzewodniczącym Rady Komisarzy Ludowych ZSRR a od roku 1943 jednocześnie przewodniczącym Rady Komisarzy Ludowych Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Od roku 1942, w oblężonym Leningradzie, pełnił funkcję pełnomocnika Komitetu Obrony Państwa. Od 1946 był członkiem Biura Politycznego KC KPZR, a w okresie 1952-1960 należał do jego prezydium. W latach 1946-1964 pełnił funkcje ministra kilku resortów, w tym ministra finansów; jednocześnie był przewodniczącym Państwowego Komitetu Planowania. W latach 1960-1964 był wicepremierem, a następnie po wewnątrzpartyjnym zamachu stanu i obaleniu N.S. Chruszczowa objął funkcje premiera ZSRR, którą pełnił prawie do końca życia (przeszedł na emeryturę w październiku 1980, dwa miesiące przed śmiercią).
Pierwszy numer ukazał się 4 kwietnia 1926 r. z podtytułem "Tygodnik dla ludu katolickiego Diecezji Częstochowskiej. Ilustrowany tygodnik katolicki Diecezji Częstochowskiej". Redaktorem naczelnym był ks. Wojciech Mondry. W 1937 roku redaktorem został ks. Stanisław Gałązka. W latach 1928-1937 wydawany był jako "Kalendarz Jasnogórski".
W 1993 roku po raz pierwszy awansował do finału indywidualnych mistrzostw Polski oraz zdobył tytuł mistrza Polski w szachach szybkich i błyskawicznych. Od tego czasu należy do ścisłej czołówki polskich szachistów. W latach 1993 - 2007 czternaście razy brał udział w finałach mistrzostw Polski, zdobywając 8 medali: 5 złotych (1993, 1998, 1999, 2003, 2007), srebrny (2000) i 2 brązowe (1995, 2002). Brał udział w pięciu kolejnych olimpiadach szachowych od 1994 do 2002 roku. W 2002 roku na olimpiadzie w Bled z pozycji pierwszego rezerwowego uzyskał rezultat +7 -0 =3 (85%) - najlepszy wynik procentowy w powojennej historii występów polskich szachistów na olimpiadach. Trzykrotnie reprezentował Polskę na drużynowych mistrzostwach Europy. W 2000 roku zdobył brązowy medal na indywidualnych mistrzostwach Europy w Saint-Vincent. Dwukrotnie zajął pierwsze miejsce na międzynarodowych turniejach w Genewie (w 1995 i 2000 roku). W roku 2001 podzielił II miejsce w otwartym turnieju w Biel. W 2003 zajął III miejsce w silnie obsadzonym turnieju na Bermudach (za Giovannim Vescovim i Piotrem Swidlerem). W 2004 podzielił IV miejsce w otwartym turnieju "Aerofłot Open" w Moskwie, natomiast w 2007 zdobył w Warszawie tytuł wicemistrza Europy w szachach szybkich (w finale przegrywając z Aleksiejem Aleksandrowem). W 2008 r. zwyciężył w Neustadt an der Weinstrasse. W 2011 r. podzielił I m. (wspólnie z Dariuszem Świerczem) w rozegranym w Warszawie memoriale Mieczysława Najdorfa.
Dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski juniorów: w 1980 w Chełmnie (w kategorii do lat 17) oraz w 1985 we Wrocławiu (do lat 20). Oprócz tego w 1983 z Katowicach zajął II miejsce (za Leszkiem Węglarzem) w grupie do lat 17. W latach 1985 - 2001 szesnastokrotnie uczestniczył w finałach mistrzostw Polski. W 1987 roku zdobył tytuł indywidualnego mistrza kraju, poza tym dwukrotnie (1989 i 1993) - tytuł wicemistrza. W 1986 roku udanie zadebiutował na olimpiadzie szachowej w Dubaju, wynikiem 7½ pkt w 10 partiach zdobywając indywidualnie brązowy medal na V szachownicy. Brał udział w kolejnych pięciu olimpiadach, w tym raz (Moskwa, 1994) na I szachownicy. Reprezentował Polskę w dwóch finałach drużynowych mistrzostw Europy, w 1992 roku w Debreczynie zdobywając brązowy medal na II szachownicy.
Dolina Walentkowa położona jest na wysokości ok. 1400-1900 m. Jej górną część (powyżej ścieżki na Zawory) nazywa się Walentkowym Kamiennym lub po prostu Kamiennym. Spod wierzchołka Świnicy opada do niej Żleb Blatona. Dolina ma powierzchnię 1,5 km², a jej dno tworzy płytką nieckę i zawalone jest piargami i wielkimi skałami. Pod jedną z tych skał, nazywaną Walentkową Kolebą, mieli niegdyś schronienie pasterze. Dolina Walentkowa mimo niewielkiej użyteczności pasterskiej była kiedyś wypasana.
Dawniej dolina tętniła życiem pasterskim, wypasali tutaj mieszkańcy słowackiej wsi Wychodna. Dawniej trawiaste obszary po zaprzestaniu wypasu zarastają borówczyskami, zaroślami malin i lasem. Pozostałością pasterskiej przeszłości jest kilka zarastających polan, m.in. położona na wysokości 1300-1350 m Polana Kamienista. Dolina Kamienista była też jednym z ważniejszych szlaków z Polski na Liptów. Prowadził on z Doliny Kościeliskiej przez Pyszniańską Przełęcz i Dolinę Kamienistą. Był używany przez przemytników, kupców i zbójników. Tędy chodzili bohaterzy "Legendy Tatr" Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Po utworzeniu Tatrzańskiego Parku Narodowego Dolina Pyszniańska jako obszar ochrony ścisłej została wyłączona z turystyki, a szlak przestał być używany.
Gmina Brenna – gmina wiejska w województwie śląskim, w powiecie cieszyńskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie bielskim.
Syn Karola, Władysław Szajnocha (1857-1928) był znanym geologiem, twórcą monumentalnego "Atlasu geologicznego Galicji", a w 1920 r. jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Geologicznego i jego pierwszym przewodniczącym. W latach 1911-1912 i 1916-1917 był rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W latach 1918-1925 opracował system filmu barwnego, wysoko ceniony za bliskie realizmowi oddawanie kolorów. Pracował także nad odtwarzaniem filmu dźwiękowego. Udało mu się stworzyć kamizelkę kuloodporną (opatentował ją niemal w tym samym czasie inny Polak - Kazimierz Żegleń) z jedwabnej tkaniny z cienkimi blachami stalowymi. Wynalazek ten przyniósł Szczepanikowi sławę, ponieważ obronił przed zamachem króla hiszpańskiego Alfonsa XIII, który w dowód wdzięczności udekorował Szczepanika wysokim odznaczeniem państwowym. Podobnie zamierzał uczynić Mikołaj II, jednakże Szczepanik z pobudek patriotycznych odmówił przyjęcia orderu; zatem zamiast orderu car obdarował go złotym zegarkiem wysadzanym brylantami.
Od 1994 roku (za wyjątkiem 2001) Airbus zwiększał produkcję, równolegle ze wzrostem portfela zamówień. W latach 2003-2011 Airbus produkował więcej samolotów niż jego rywal w segmentach samolotów dla ponad 100 pasażerów, amerykański Boeing Commercial Airplanes. Między 2010 a 2012 Airbus dostarczył 1632 samoloty komercyjne, o jeden więcej niż w dekadzie 1990-1999. Po latach dominacji Boeinga w segmencie szerokokadłubowym obaj producenci stworzyli duopol z ofertą samolotów o podobnych parametrach. Od 2008 do 2012 dostawy samolotów szerokokadłubowych A330/A340 wynosiły kolejno 85, 86, 91, 87 i 103 egzemplarze i w latach 2008 i 2010 były większe niż konkurencyjnych Boeing 767/777. Model A330 od wypuszczenia na rynek przez koncern z Seattle w 2003 nowego "Dreamlinera" zdobył zamówienia na prawie 800 sztuk. A340 nie zdołał konkurować z dwusilnikowym Boeingiem 777, przez co 10 listopada 2011 europejski koncern ogłosił, 20 latach po oblocie, oficjalne zakończenie programu A340. W 2013 roku Airbus przeprojektuje skrzydła modelu A380 i wprowadzi je do produkcji w 2014. Producent ma nadzieję osiągnąć próg rentowności A380 na poziomie operacyjnym w 2015 roku (cały program wymaga 420 sztuk).
W okresie 1918-1922 pułk używał nazwy 22 Siedlecki Pułk Piechoty. W 1922 r. dowódca pułku ppłk Henryk Krok-Paszkowski w myśl uchwały korpusu oficerskiego 22 pp zabiegał w MSWojsk. o nadanie tej nazwy jednostce, co jednak nie zostało uskutecznione. Latem 1922r. ten sam dowódca zwrócił się także do przeprowadzającego inspekcję Szefa Sztabu Generalnego gen. Władysława Sikorskiego z prośbą o przyjęcie szefostwa pułku. Gen. Władysław Sikorski przyjął prośbę, uzależniając definitywną zgodę od zezwolenia MSWojsk., co również nie zostało uskutecznione.
Budynek został wybudowany w latach 1970 - 1973 kosztem 150 milionów dolarów dla korporacji handlowodetalicznej Sears. Od momentu budowy do 15 lipca 2009 nosił nazwę Sears Tower. W marcu 2009 brytyjska firma Willis Group Holdings, Ltd. wykupiła prawa do nazwy budynku. Formalnie nowa nazwa zaczęła obowiązywać 16 lipca 2009, jednak zmiana spotkała się z pospolitą dezaprobatą mieszkańców Chicago, którzy masowo zamierzają używać oryginalnej nazwy. Przy jego budowie pracowało ponad 2400 robotników. Jego projektantami byli Bruce Graham i Fazlur Khan z firmy Skidmore, Owings and Merrill.
Urodzony w Święcianach na Litwie, w 1889 roku wyemigrował z rodzicami do USA. Początkowo związany był z ruchem ortodoksyjnym, z czasem jednak jego poglądy ewoluowały w kierunku heterodoksji. Ukończył w 1902 roku Żydowskie Seminarium Teologiczne (związane z judaizmem konserwatywnym) i został rabinem. Siedem lat później rozpoczął pracę w tymże seminarium jako dziekan. Wykładał tam homiletykę (sztukę głoszenia kazań), Midrasz oraz filozofię religii. W latach 1917-1922 współtworzył Centrum Judaistyczne, w którym pracował również jako rabin. Jego książka "Judaizm jako cywilizacja" (1934) stała się manifestem judaizmu rekonstrukcjonistycznego.
W latach 1919–1925 był profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Etnologii i Etnografii Uniwersytetu Poznańskiego. W 1925 przeniósł się na UJ, został profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Etnologii i Socjologii. Od 1934 prowadził wykłady z socjologii i polskiej kultury ludowej na Uniwersytecie Warszawskim, kierując jednocześnie Katedrą Socjologii (do 1948). W latach 1934–1936 pełnił funkcję kierownika Departamentu Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W latach 1926-1932 pełnił funkcję sekretarza Komisji Etnograficznej PAU. W okresie międzywojennym został odznaczony m.in. Medalem Niepodległości.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.
W latach 1961-1990 nie można było nabyć w drodze zasiedzenia nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa.
W latach 1945-54 siedziba wiejskiej gminy Piechowice. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa jeleniogórskiego.
Do Piechowic należą części miejscowości (niektóre mają status osiedla): Górzyniec, Michałowice, Pakoszów, Piastów. W latach 1976-1997 dzielnicą Piechowic był także Jagniątków, przyłączone 1 stycznia 1998 r. do graniczącej z nim Jeleniej Góry. Miasto położone jest na wysokości 360–480 m n.p.m., a granica administracyjna sięga aż do wysokości 1509 m n.p.m., gdzie znajduje się drugi co do wielkości szczyt Karkonoszy - Wielki Szyszak. Gmina graniczy z gminami: Jelenia Góra, Stara Kamienica, Szklarska Poręba oraz z Czechami (przez szczyty Karkonoszy).
W 1930 r. wstąpił do Wszechzwiązkowej Partii Radzieckiej (bolszewików). Od lutego 1933 r. służył w sztabie Leningradzkiego Okręgu Wojskowego jako zastępca naczelnika 1 sektora 2 oddziału. W 1935 r. objął funkcję zastępcy naczelnika oddziału przygotowania wojskowego, zaś w 1936 r. – naczelnika szkoleniowego oddziału kursów tłumaczy wojskowych. Od lipca 1937 r. dowodził 215 pułkiem strzeleckim, zaś od listopada tego roku – 133 pułkiem strzeleckim. W maju 1938 r. został odkomenderowany do sztabu Kijowskiego Samodzielnego Okręgu Wojskowego, w którym objął funkcję naczelnika 2 oddziału. We wrześniu tego roku został dowódcą 72 Dywizji Strzelców. Jednocześnie w latach 1937-1938 jako członek trybunału wojskowego najpierw Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a potem Kijowskiego Samodzielnego Okręgu Wojskowego wydał kilkaset wyroków śmierci w sfabrykowanych procesach stalinowskich kadry oficerskiej Armii Czerwonej.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie jeleniogórskim.
Po zniszczeniach wojennych zamek Bolczów został odbudowany dopiero w latach 1517-1518 prawdopodobnie przez Hansa Dippolda von Burghaus, (który wystarał się o prawa miejskie dla Miedzianki w roku 1519). Na zamku powstał dziedziniec, a w południowym narożniku wzniesiono wieżę obronną, zaś w murach umieszczono szereg strzelnic.
Zamek Bolczów kolejno zmieniał właścicieli – w latach 1537-1545 należał do Justusa Decjusza z Krakowa, dworzanina króla polskiego Zygmunta Starego. W latach 1520-1550 ponownie rozbudowano zamek, między innymi wzniesiono, wysunięty przed wieżę bramną, kamienny mur oraz zbudowano basteję, suchą fosę, przystosowano także mury do broni artyleryjskiej poprzez wykonanie strzelnic kluczowych. Prace kontynuowano do roku 1550.
W latach 1608-1609 wzniesiono nad rzeką Bóbr rezydencję, dla Daniela Schaffgotscha (według tradycji – na miejscu starszego zamku, jednak ani zachowane detale architektoniczne, ani dokumenty tego nie potwierdzają). Został on spalony przez Szwedów w 1642 r. i w 2 poł. stulecia odbudowany przez wdowę po Danielu – Jadwigę. Gruntowna przebudowa miała miejsce w 1775 r., następne w latach 1830-1840 (wówczas dla Wilhelma Stolberga) założono piękny, dobrze zachowany do dziś park krajobrazowy z widokiem na Janowice, Rudawy Janowickie i pobliskie Góry Sokole. Do dziś w parku zachowało się blisko siedemset drzew. W 1910 r. powstały stylowe, drewniane, przysłupowo-ryglowe budynki gospodarcze. Z renesansowego detalu zachował się kominek w dawnej sali balowej. Dziś dwór funkcjonuje jako Dom Pomocy Społecznej i należy do jednych z najlepiej utrzymanych obiektów z tego okresu. Pałac wchodzi w skład Parku Kulturowego Kotliny Jeleniogórskiej.
Grumman F6F Hellcat (z ang. "jędza") – amerykański pokładowy samolot myśliwski z okresu II wojny światowej. Jednosilnikowy, jednomiejscowy dolnopłat. Jeden z najbardziej znanych samolotów biorących udział w walkach na Dalekim Wschodzie. Produkowany w latach 1942-1945 w liczbie blisko 14 000 sztuk (głównie wersje F6F-3 i F6F-5). Zasłynął rekordową liczbą 5216 zestrzeleń uzyskanych przez pilotów na jednym typie maszyny, z czego 5156 stanowią samoloty japońskie.
W 1917 został członkiem KC i Rady Piotrogrodzkiej; od 1922 czł. Biura Politycznego. W 1917 był komisarzem spraw wewnętrznych w rządzie Lenina, następnie w latach 1918-1921 przewodniczącym Najwyższej Rady Gospodarki Narodowej i w latach 1921-1924 wiceprzewodniczącym Rady Komisarzy Ludowych. Po śmierci Lenina szef rządu (przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych ZSRR).
razem z Bucharinem przeciwko kolektywizacji rolnictwa i forsownej industrializacji, co nazwano "odchyleniem prawicowym". W 1930 został odwołany z funkcji szefa rządu oraz z Biura Politycznego. Jego miejsce w rządzie zajął Wiaczesław Mołotow. W latach 1931-1936 ludowy komisarz łączności. Został aresztowany w lutym 1937 w czasie plenum KC WKP(b), a następnie osądzony w marcu 1938 w procesie pokazowym wraz z Bucharinem, Gienrichem Jagodą, Nikołajem Krestinskim i innymi, skazany na śmierć i rozstrzelany.
W 1948 ukończył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W latach 1939-1952 (z przerwą wojenną) pracował jako asystent w Stacji Hodowli Roślin A. Janasz i S-ka w Dańkowie, następnie był kierownikiem firmy nasiennej w Kutnie i dyrektorem oddziału Hodowli Buraka Cukrowego firmy A. Janasz i S-ka.
Od 1953 pracował w Zakładzie Ziemniaka Instytutu Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Warszawie. Współtworzył Instytut Ziemniaka w Boninie i w latach 1966-1972 był jego pierwszym dyrektorem, następnie (do 1989) kierownikiem Zakładu Chorób Wirusowych i Nasiennictwa. Jednocześnie uzyskiwał kolejne stopnie i tytuły naukowe - doktorat (1960), habilitacja (1965), profesura nadzwyczajna (1974), profesura zwyczajna (1979). W 1989 przeszedł na emeryturę. Należał do Polskiego Towarzystwa Biometrycznego, Polskiego Towarzystwa Fitopatologicznego, Europejskiego Stowarzyszenia Badań nad Ziemniakiem (1975-1978 przewodniczący), był również członkiem PTTK. Wchodził w skład komitetów redakcyjnych "Biuletynu Instytutu Ziemniaka" i czasopisma "Ziemniak", a także Rady Naukowej Instytutu Ziemniaka oraz komitetów naukowych PAN - Komitetu Ochrony Roślin i Komitetu Uprawy i Hodowli Roślin.
Mimo przedrewolucyjnej przyjaźni z Leninem rewolucję październikową przyjął z niechęcią, publikował antybolszewickie felietony, próbował ratować aresztowanych pisarzy. W 1920 roku jego druga żona, Maria Fiodorowna Andrejewa, aktorka, została komisarzem politycznym do spraw teatru i ministrem sztuki. Skonfliktowany z władzami i chory na gruźlicę na polecenie Lenina wyjechał 6 października 1921 r. na leczenie za granicę. W latach 1921-1924 mieszkał na emigracji w Niemczech, w Berlinie, Bad Saarow i Heringsdorfie (gdzie leczył gruźlicę), później do 1927 we Włoszech (Sorrento).
Stela Naram-Sina – kamienna płyta upamiętniająca zwycięstwo akadyjskiego króla Naram-Sina (ok. 2254-2218 p.n.e.) nad górskim ludem Lulubejów. Zabytek ten odnaleziony został w Suzie przez archeologów francuskich pod koniec XIX wieku. Obecnie przechowywany jest w zbiorach Luwru w Paryżu.
W Polsce wydawnictwa drugiego obiegu zaczęły ukazywać się w połowie lat 70-tych XX wieku. Były one inspirowane powstającymi wówczas niezależnymi organizacjami i partiami politycznymi (Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, Konfederacja Polski Niepodległej, Komitet Obrony Robotników). Do istniejącyh wczesniej pism "Tu Polska", "Spotkania", "Robotnik" niezależne organizacje i partie dodawały swoje - "Opinia", "Droga", "Gospodarz", "Bratniak", "Komunikat KOR". W latach 1976 - 1980 wydano prawie 200 tytułów czasopism. W latach 1980 - 1981 w okresie działalności legalnej "Solidarności" na rynku funkcjonowało około 160 wydawnictw i drukarzy, którzy wydali ogółem około 2,5 tysiąca tytulów książek oraz ponad 3 tysiące tytułów czasopism.Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku ruch wydawniczy nie zamarł, a wprost przeciwnie - powiększył się. Od 1981 do 1988 roku ukazało się ponad 4,5 tysiąca tytułów książkowych oraz około 2 tysięcy tytulów czasopism. Najwięcej książek i broszur (636 pozycji)ukazało się w 1983 roku.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa katowickiego.
Po zakończeniu II wojny światowej Zendek wraz z reaktywowaną gminą Mierzęcice i całym powiatem zawierciańskim znalazł się w granicach województwa śląsko-dąbrowskiego (potem jego nazwę zmieniono na śląskie, w 1950 – katowickie, przejściowo w latach 1953-1956 – stalinogrodzkie).
Jean Guillaume Auguste Lugol (ur. 18 sierpnia 1788 w Montauban, zm. 16 września 1851 w Neuilly-sur-Seine) (według niektórych źródeł urodzony w 1786) – lekarz francuski, który m.in. w latach 1823-1829 opracował i udoskonalił metodę leczenia wola (powiększenia tarczycy) przy pomocy roztworu jodku potasu i samego jodu, zwanego od jego nazwiska płynem Lugola. W latach 1829-1834 napisał także cztery opracowania na temat gruźliczego zapalenia węzłów chłonnych (skrofułów).
W latach 1973-1996 miejscowość była siedzibą gminy Tąpkowice. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa katowickiego.
Od 1955 pracowała w redakcji "Życia Warszawy", od 1969 do 1981 w "Polityce", której korespondentem w ZSRR była w latach 1966-1969. Reportaże z ZSRR wydała w tomie "Na wschód od Arbatu". W latach 1982-1987 była zastępcą kierownika literackiego Zespołu Filmowego "Tor". Na początku lat 90. szkoliła reporterów w "Gazecie Wyborczej".
Gmina Ożarowice (dawn. "gmina Ożarowice w Sączowie"; 1950-1954 "gmina Sączów", 1955-1972 gromada Ożarowice, 1973-1996 "gmina Tąpkowice" z siedzibą w Ożarowicach) – gmina wiejska, w województwie śląskim, w powiecie tarnogórskim. W latach 1975-1998 gmina należała terytorialnie do województwa katowickiego. Historycznie jest częścią Zagłębia Dąbrowskiego.
W 1945 roku władze PRL przywróciły podział administracyjny sprzed okupacji, z tą różnicą, że gmina znalazła się w granicach województwa śląsko-dąbrowskiego (później śląskiego, od 1950 roku katowickiego, przejściowo w latach 1953-1956 nazwanego województwem stalinogrodzkim). W 1950 roku zlikwidowano gminę Ożarowice, powołując w jej miejsce gminę Sączów, odłączając jednocześnie od gminy wieś Wymysłów.
Aj (także Ay lub Eje) - faraon, władca starożytnego Egiptu. Prawdopodobnie panował w latach 1323-1319 p.n.e. Był synem Jujego i Czuju, a więc bratem królowej Teje. Niektórzy badacze uważają go również za ojca Nefertiti. Zaliczany jest do grona władców XVIII dynastii.
Gmina Świdnica - gmina wiejska w województwie dolnośląskim, w powiecie świdnickim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie wałbrzyskim.
Maria Karolina Zofia Felicja Leszczyńska herbu Wieniawa (ur. 23 czerwca 1703 w Trzebnicy, zm. 24 czerwca 1768 w Wersalu) – królowa Francji w latach 1725-1768 jako żona Ludwika XV. Młodsza córka króla polskiego Stanisława Leszczyńskiego i Katarzyny Opalińskiej.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego.
W latach 1402-1454 należało do państwa krzyżackiego, by ostatecznie powrócić do Brandenburgii. Od tego czasu miasto nieprzerwanie pozostawało pod władzą dynastii Hohenzollernów aż do 1918 r., wchodząc od 1701 r. w skład Prus, a od r. 1871 – Niemiec.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa katowickiego.
Kolno – miasto i gmina w województwie podlaskim, w powiecie kolneńskim, położone na Wysoczyźnie Kolneńskiej. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa łomżyńskiego.
Użyty bojowo został przez lotnictwo włoskie w trakcie drugiej wojny abisyńskiej w latach 1935 - 1936 oraz przez lotnictwo paragwajskie w trakcie wojny o Chaco w latach 1932 - 1936.
Gmina Dragacz (do 1954 "gmina Grupa") – gmina wiejska w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie świeckim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie bydgoskim.
Wykaz bibliografii dla serii artykułów o niemieckich obozach w latach 1933-1945 został umieszczony na .
Pomimo ich odkrycia, nikt nie zdecydował się na przybicie do żadnej z tych wysp, aż do marca 1855, kiedy zrobili to myśliwi ze statku "Corinthian" pod dowództwem kapitana Erasmusa Darwina Rogersa. W latach 1855-1880 na wyspach przebywali amerykańscy marynarze polujący na foki. Do 1880 większość mieszkających tam fok została wybita i myśliwi opuścili te tereny.
W latach 1923-1926 zawodnik klubu Pentatlon Poznań. Stoczył 13 oficjalnych walk (11 zwycięstw, 1 remis, 1 porażka) oraz około 30 walk pokazowych. Od 1926 trener boksu w Warcie Poznań, od 1932 wykładowca w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego (dzisiejsza AWF) w Warszawie, od 1936 samodzielny trener polskiej reprezentacji bokserskiej. Wcześniej pomagał zagranicznym trenerom kadry Polski w przygotowaniach m.in. do pierwszego w historii oficjalnego meczu międzypaństwowego z Austrią (1928).
Podczas dalszych walk II wojny światowej, w Wojsku Polskim na Zachodzie nadal funkcjonowały oddziały nazywane tradycyjnie ułanami, lecz na ogół będące już oddziałami pancernymi, używającymi czołgów lub samochodów pancernych i jedynie odwołującymi się do tradycji kawaleryjskich. Jedynie Pułk Ułanów Karpackich w początkowym okresie swojego istnienia w latach 1940-1941 używał koni, lecz nie brał na nich udziału w walkach. W okupowanym przez Niemcy oraz Sowietów kraju pierwszym oddziałem partyzanckim był oddział mjr. Henryka Dobrzańskiego – Hubala, działający do śmierci dowódcy wiosną 1940. Oddziały kawalerii używane były na małą skalę jedynie w partyzantce prowadzonej głównie przez Armię Krajową. Praktyczne znaczenie tego rodzaju oddziałów wraz z rozwojem techniki wojskowej stopniowo jednak malało. Mimo to, w 1943 w nowo formowanym Ludowym Wojsku Polskim utworzono trzy konne pułki ułanów, które walczyły na terenie Polski i Niemiec w składzie 1 Warszawskiej Samodzielnej Brygady Kawalerii.
W latach 1908-1918 pracownik Banku Anglii wysokiego szczebla. Zasłynął pełnymi humoru powieściami "The Golden Age" ("Złoty wiek") (1895) i "Dream Days" ("Dni marzeń", której częścią jest "Opieszały smok") (1898); współcześnie ceniony przede wszystkim za baśń "O czym szumią wierzby" ("The wind in the willows") (1908), opowiadającej o przygodach Ropucha i jego przyjaciół - Kreta, Pana Borsuka, Szczura, Wydry i Myszy. Na jej podstawie powstały filmy i seriale telewizyjne, w tym w latach 1984 - 1990 uważany za najwierniejszą adaptację serial animowany.
Następnie Skałkowski rozpoczął pracę do doktoratu o generale Janie Henryku Dąbrowskim. W związku z tymi badaniami przebywał w latach 1902 -1903 w Paryżu. Uczył się tam w polskiej szkole w Batignolles, otrzymywał też stypendium kasy im. Mianowskiego. Po powrocie do Lwowa był tylko formalnie w latach 1903-1910 zastępcą nauczyciela w swoim macierzystym gimnazjum. W tym czasie zaangażował się mocno w dalszą działalność polityczną. Był jednym z inicjatorów wydawania organu „Zetu” pisma „Teki”, którego redakcja pierwotnie mieściła się w domu Skałkowskiego. Wobec dużej aktywności politycznej został członkiem Ligi Narodowej w 1904 roku. W roku 1908 był jednym z redaktorów dwutygodnika „Rzeczpospolita”.
W roku 1906 Skałkowski pracował w bibliotece Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1907-1911 przebywał w Paryżu, głównie dzięki przyznanemu mu stypendium W. Osławskiego. Był już wówczas znany jako specjalista od dziejów Polski porozbiorowej. Świadczą o tym kontakty H. Sienkiewicza ze Skałkowskim podczas pisania przez niego powieści „Legiony” oraz S. Żeromskiego w czasie pracy nad sztuką o Józefie Sułkowskim. W roku 1913 habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim na podstawie pracy "O kokardę Legionów" (Lwów 1912). Recenzentem habilitacji byli T. Wojciechowski i B. Dębiński. W roku 1913 Skałkowski został zastępcą Askenazego na katedrze historii nowożytnej Uniwersytetu Lwowskiego. Skałkowski prowadził wykłady do 1919 roku w zastępstwie S. Askenazego przebywającego w Petersburgu na kwerendach.
Po wojnie z powrotem podjął pracę na Uniwersytecie w Poznaniu. Znowu dał się poznać jako świetny organizator pomagając ludziom poszkodowanym przez wojnę i odbudowując zbiory archiwalne i biblioteczne. W latach 1945-1947 był dziekanem Wydziału Historyczno-Filozoficznego. Nadal aktywnie działał jako naukowiec, dużo publikując, współpracując z Polskim Słownikiem Biograficznym. Działał w towarzystwach historycznych – był członkiem czynnym PAU i członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Historycznego.
Bucharin wstąpił do partii w 1906 roku, w 1911 został relegowany z Uniwersytetu za działalność rewolucyjną i zesłany. Po ucieczce z zesłania na emigracji został najbliższym współpracownikiem Lenina, współpracował także z Lwem Trockim. W maju 1917 r. wrócił do Rosji. Na polecenie Lenina przygotowywał dekrety o nacjonalizacji przemysłu. W 1917-1918 roku był przywódcą frakcji "lewicowych komunistów". Sprzeciwiał się zawarciu pokoju brzeskiego, uważał, że Rosja - nawet kosztem kolejnych tysięcy ofiar - powinna kontynuować wojnę z krajami kapitalistycznymi. Do niego należy sławny cytat: "Przymus proletariacki we wszystkich swoich formach, poczynając od rozstrzeliwania, a kończąc na obowiązku pracy jest metodą tworzenia komunistycznego człowieka". Później jednak wsparł wprowadzenie rynkowej gospodarki NEPu, kierując do chłopów sławne wezwanie "Bogaćcie się!". W latach 1918-1929 był redaktorem naczelnym "Prawdy".
Prace konserwatorskie i badawcze trwały w latach 1961-1969 i jeszcze do roku 1975 w okolicach przedbramia.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa katowickiego.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego.
Libiąż – miasto w woj. małopolskim, w powiecie chrzanowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Libiąż. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa katowickiego.
Kościół został wybudowany w latach 1904 - 1911 według projektu bardzo znanego polskiego architekta - Teodora Talowskiego, który był zwolennikiem stylów historycznych, rysownikiem i specjalistą w opracowywaniu skrajnie romantycznych fasad. Kościół w Libiążu należał do jednych z jego ostatnich projektów. Architekt zmarł w 1910 roku. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Walerego Eliasza-Radzikowskiego
Po wojnie, od 1952 do 1954 organem władz był "Głos Ziemi Pyrzyckiej". Od końca lat 80. do 1995 roku Podregion Pyrzycki NSZZ Solidarność wydawał gazetę "Baszta", której tytuł i winieta nawiązywały do Baszty Sowiej – jednej z najbardziej rozpoznawalnych budowli Pyrzyc. W 1991 r. opublikowano trzy numery "Wiadomości Pyrzyckich", które później przez krótki czas były pyrzyckim dodatkiem do "Gazety Wyborczej". W latach 90. ukazywała się "Agropanorama na Pomorzu" – miesięcznik o tematyce rolno-gospodarczej, a w latach 1999-2000 tygodnik "7 Dni Pyrzyc", który później został połączony z bliźniaczym "7 dni Stargardu" i tym sposobem nastąpiło zamknięcie gazety. W tym samym czasie docierał do Pyrzyc miesięcznik "Gazeta Nasza" wzbogacany później o dodatek "Kolumna pyrzycka". W lipcu i sierpniu w formacie dwutygodniowym wyszły cztery numery czasopisma "Głos Pyrzycki".
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa katowickiego.
Odzyskawszy wolność, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie prawie natychmiast uzyskał patent oficerski. Przez następne 30 lat był zatrudniony w Federalnym Departamencie Uzbrojenia. W latach 1846-1848 walczył w armii Stanów Zjednoczonych w wojnie z Meksykiem. Po zakończeniu działań wojennych został kwatermistrzem arsenału Baton Rouge w Luizjanie, w stopniu sierżanta służby uzbrojenia (ang. "ordnance seargent").
W latach 1644-1652 był nuncjuszem w Neapolu. W 1655 Kolegium Kardynalskie udzieliło mu pełnomocnictw dla uspokojenia napiętej sytuacji w Lombardii (w okresie sediswakancji po śmierci Innocentego X). Kolejny papież Aleksander VII powierzył mu dalsze funkcje w Kurii Rzymskiej, został m.in. sekretarzem Kongregacji Biskupów oraz asesorem w Kongregacji Inkwizycji. Kilkakrotnie odmawiał przyjęcia nominacji kardynalskiej, ostatecznie został kardynałem z nominacji Klemensa IX 29 listopada 1669. Papież nie zdążył nadać mu tytularnego kościoła prezbiterskiego, gdyż zmarł już niespełna dwa tygodnie później, 9 grudnia.
Dom nr 10 (odnowiony w 1977-1980 pamięta czasy gotyku. Kiedyś były tu dwie kamieniczki, jednak spaliły się podczas wielkiego pożaru w 1850; odbudowano je już jako jeden gmach. W tym domu mieszkał Ludwik Michałowski (1829–1899 – znany kolekcjoner sztuki, prowadzący salon artystyczny. Podczas drugiej wojny światowej bomba uszkodziła fasadę i wczesnobarokowy portal, który w 1957–1958 został odnowiony. Mimo wielu przekształceń ocalało wewnątrz kilka gotyckich portali i ładna izba "na zadzi" z interesującą kolumną międzyokienną i pięknym stropem.
Stadion Maracanã (oficjalna nazwa port. Estádio Jornalista Mário Filho) w Brazylii w Rio de Janeiro – jeden z największych obecnie stadionów piłkarskich świata mogący pomieścić w różnych latach, według różnych źródeł od 95 do 200 tysięcy widzów. Zbudowany w latach 1948-1950 (1965).
W latach 1990-1992 pełnił funkcję głównego specjalisty w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą. Od 1996 do 2006 pracował w Komitecie Integracji Europejskiej. W latach 1997-2004 był podsekretarzem stanu w UKIE, następnie w okresie od 1 kwietnia 2004 do 1 kwietnia 2006 sekretarzem stanu w tym urzędzie. W latach 2004-2006 pełnił też funkcję sekretarza Komitetu Integracji Europejskiej (tzw. ministra do spraw europejskich). 1 kwietnia 2006 został sekretarzem stanu w Ministerstwie Finansów, zrezygnował z tego stanowiska już 21 września 2006.
Miłosław to miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie wrzesińskim, położone na Równinie Wrzesińskiej, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Miłosław. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego.
Początkowo popiersia ustawiano wokół centralnego, zadrzewionego, kolistego placu w środku parku. Nieco dalej, w południowo-wschodniej części zieleńca, usytuowany był tylko pomnik Tadeusza Kościuszki, który stał na lewo od wejścia, na dnie osuszonego stawu. Popiersia kute były w marmurze tyrolskim z Lass, odpornym na krakowskie warunki atmosferyczne. Gotowe biusty umieszczano na wysokich czworobocznych cokołach. Pomniki zaczęto ustawiać na przełomie lat 80. i 90. XIX w., ale niektóre z nich wykonano już wcześniej. W roku 1900 było ich 31. Autorami popiersi byli m.in. rzeźbiarze: Alfred Daun (zachowane pomniki jego dłuta to popiersia: Jana Długosza, Stefana Czarnieckiego, Fryderyka Chopina, ks. Piotra Skargi, Jana Zamoyskiego i Tadeusza Kościuszki), Michał Stefan Korpal który wykonywał biusty wybitnych Polaków w l. 1897-1907 (jego autorstwa były pomniki: Zygmunta Krasińskiego, Artura Grottgera, Józefa L. Hauke-Bosaka, ks. Augustyna Kordeckiego, Jana Matejki, Tadeusza Rejtana, ks. Stanisława Staszica), Aleksander Korpal, syn Michała Stefana, który pomagał ojcu w pracy i inni, mniej znani artyści. Wykonane przez Szczepkowskiego duże popiersie Henryka Jordana zostało ustawione w parku w roku 1914. Pomnik umieszczono przy głównej alei, pośrodku klombu, na centralnym miejscu kolistego placu, w otoczeniu wcześniej powstałych popiersi sławnych Polaków. Monument składa się z masywnego cokołu o podstawie w formie półkoliście wygiętych ku przodowi stopni, na którym stoi czworoboczny postument z popiersiem. Całość obwiedziona jest szerokim, płaskim kamiennym krawężnikiem. Na frontowej ścianie postumentu widnieje napis: "Henrykowi Jordanowi wdzięczni rodacy" oraz daty urodzin i śmierci Doktora. Natomiast na tylnej ścianie postumentu umieszczono następujące słowa: "Żeś o siły i zdrowie młodzieży serdecznie się troszczył nie szczędząc mienia i trudu, błogosławić Ci będą przyszłe pokolenia narodu". Poniżej widnieje data MCMXIV i łacińska sentencja: "Fortes Creantur Fortibus et Bonis" (Z dzielnych rodzą się dzielni i zacni).
Huta Komorowska – wieś w Polsce położona w Kotlinie Sandomierskiej, administracyjnie w województwie podkarpackim, w powiecie kolbuszowskim, w gminie Majdan Królewski. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
W 1746 roku rozpoczęła się budowa nowego, murowanego domu zakonnego. Zakończono ją w latach 1771-1777. Ówczesny budynek stanowi zachodnie skrzydło dzisiejszej budowli. Rokokowy klasztor pozostał w ręku zgromadzenia aż do kasaty w 1805 roku (w klasztorze było wtedy dwóch księży-emerytów). Budynek przeszedł wówczas do dyspozycji biskupów poznańskich. W 1807 roku został tu urządzony szpital i dom dla księży emerytów. W latach 1836-1839 w budynku urzędowała pruska komisja fortyfikacyjna.
Od 1848 roku, z przerwą w latach 1877-1893 Siostry Miłosierdzia św. Wincentego á Paulo (szarytki) prowadziły w byłym klasztorze sierociniec. W latach 1899-1900 przeprowadziły rozbudowę budynku o skrzydło północne, które utrzymano w identycznym stylu co skrzydło zachodnie, oraz kaplicę. Po II wojnie światowej na parterze umieszczono przychodnię zdrowia. Szarytki prowadziły przedszkole na piętrze, na poddaszu zakwaterowano kilka rodzin. W 1990 roku na Śródkę wrócili filipini. Kongregacja ze Świętej Góry koło Gostynia postanowiła umieścić w pomieszczeniach opuszczonych wtedy przez szarytki dom formacyjny dla kleryków.
Uczęszczał do gimnazjum w Jarosławiu (finansowo wspomagany przez Czartoryskich), należał jednocześnie w latach 1909-1913 do Polskich Drużyn Strzeleckich i organizacji skautowskiej w Jarosławiu. Od 1910 był także członkiem Organizacji Młodzieży Narodowej. Po ukończeniu w 1913 gimnazjum podjął studia medyczne na Uniwersytecie Lwowskim. Od 1 sierpnia 1914 służył jako lekarz w armii austriackiej. Walczył na froncie rosyjskim, rumuńskim, włoskim. Od 6 listopada 1918 służył w Wojsku Polskim – był uczestnikiem Obrony Lwowa w 1918 i wojny bolszewickiej 1920 oraz kampanii litewskiej. Po demobilizacji w 1921 (a także z przerwami wcześniej - od 1917) kontynuował we Lwowie studia medyczne, uzyskując w 1922 doktorat. W latach 1921-1928 był asystentem, a po habilitacji w 1928 docentem Katedry i Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1931 odbył praktykę ortopedyczną w Bolonii i w Nowym Jorku, zaś od 1938 był profesorem tytularnym UJK. W latach 1931-1939 pracował jako ordynator Oddziału Chirurgicznego Szpitala Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie. W kampanii wrześniowej brał udział w obronie Lwowa - był naczelnym chirurgiem szpitala wojskowego mieszczącego się w gmachu głównym Politechniki Lwowskiej. W okresie pierwszej okupacji sowieckiej (1939-1941) był kierownikiem Kliniki Chirurgii Ogólnej Lwowskiego Instytutu Medycznego, pełniąc jednocześnie funkcję szefa sanitarnego w Komendzie Obszaru ZWZ. W czasie okupacji niemieckiej (od lipca 1941) pracował jako wykładowca medycznych kursów zawodowych we Lwowie. Zagrożony aresztowaniem przez Niemców i śmiercią ze strony UPA we wrześniu 1943 opuścił Lwów i ukrywał się w Kalwarii Zebrzydowskiej.
Kazimierz (Kaźko) II zatorski (ur. około 1450, zm. 1490) – książę zatorski w latach 1468-1474 razem z braćmi, od 1474 książę na połowie Zatoru, z bratem Wacławem (do 1484/7), potem samodzielnie.
Jako dowódca Oddziału Uderzeniowego Adolfa Hitlera (Stosstrupp "Adolf Hitler"), Berchtold uczestniczył w Puczu monachijskim, w dn. 9 listopada 1923, w którym został ranny. Musiał się potem ukrywać i wyemigrował do Tyrolu. W latach 1924-1926 był dowódcą SA w okręgu Karyntii (Kärnten), a od 1925 – potwierdził swoje członkostwo w NSDAP (tym razem otrzymał numer partyjny 964).
W latach 1927 - 1943 Berchtold udzielał się m.in. w prasie nazistowskiej, kierując działami literackimi w Völkischer Beobachter i w Der SA-Mann. W latach 1933 - 1935 Berchtold był radnym w Radzie Miejskiej w Monachium, zaś od 29 marca 1936 do 8 maja 1945 – posłem do Reichstagu.
Na pierwszej konferencji ustalono nazwy dla miejscowości liczących powyżej 5000 mieszkańców, podczas drugiej ustalone zostały nazwy miejscowości do 5000 mieszkańców oraz niektórych stacji kolejowych, trzecia konferencja ustaliła nazwy reszty stacji kolejowych oraz miejscowości liczących 500 do 1000 mieszkańców, na czwartej konferencji ustalone zostały nazwy miejscowości liczących od 250 do 500 mieszkańców (dla byłych Prus Wschodnich również części osad liczących 500 do 1000 mieszkańców), piąta konferencja ustaliła nazwy dla wsi liczących poniżej 250 mieszkańców (w przypadku Prus 250 do 500). Resztę nazw ustaliła ostatnia, szósta konferencja. W latach 1946-1951 przywrócono lub ustalono nowe nazwy polskie dla ok. 32 tys. miejscowości oraz ok. 3 tys. obiektów fizjograficznych. Opracowany wówczas materiał nazewniczy Ziem Odzyskanych ujęty został w publikacji "Słownik Nazw Geograficznych Polski Zachodniej i Północnej" pod redakcją prof. Stanisława Rosponda (również przewodniczącego podkomisji śląskiej).
Po ukończeniu studiów wrócił do Nowego Jorku, gdzie przez dwa lata uczęszczał na prywatne lekcje kompozycji u Halla Overtona. W latach 1958-1961 studiował kompozycję w Julliard School of Music. Tam poznał Philipa Glassa, z którym współpracował zarówno na polu muzyki jak i interesów. Wśród jego nauczycieli byli między innymi William Bergsma i Vincent Perchetti.
W 1974 wydał "Zapiski o muzyce", zawierające jego eseje, teorie i poglądy na muzykę. Na lata 1976-1977 przypadły studia Reicha nad tradycyjnymi sposobami recytacji hebrajskich psalmów religijnych prowadzone zarówno w Nowym Jorku jak i Jerozolimie.
Rok 1995 przyniósł "Proverb" napisane na zamówienie BBC. Utwór skomponowany na otwarcie Royal Albert Hall inspirowany był filozofią Ludwika Wittgensteina. Utwór opracowany na sześć głosów, dwa instrumenty klawiszowe i dwie perkusje to kolejny spektakularny sukces Reicha. W latach 1996-1997 prezentowany był przez muzyków Reicha wraz z Theatre of Voices w Londynie, Kopenhadze Hamburgu, Monachium i miastach amerykańskich.
Wacław II (ur. około 1450, zm. pomiędzy 1484 a 1487) – w latach 1468-1474 książę zatorski wspólnie z braćmi, od 1474 na połowie Zatoru, z bratem Kazimierzem.
W latach 1881-1891 studiował nauki przyrodnicze i medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim, później w Bonn i Monachium, gdzie w 1893 roku pełnił funkcję asystenta w Instytucie Fizjologii Roślin. Swoją wiedzę poszerzał też w Strasburgu, Bonn, Wrocławiu i Tybindze. Zaczął również wtedy publikować liczne artykuły naukowe. Po zakończeniu studiów został adiunktem w Ogrodzie Botanicznym w Krakowie.
W latach 1896-1900 prowadził badania flory wyspy Jawy. Prowadził tam badania nad paprociami jawajskimi i pasożytami trzciny cukrowej, które przyniosły mu międzynarodowe uznanie. Jego pobyt na Jawie doczekał się literackiego opisu w powieści biograficznej Bolesława Mrówczyńskiego pt. "Dutur z Rajskiego Ogrodu" (wyd. 1958 r.). Po powrocie do kraju w latach 1900-1909 był kierownikiem katedry Akademii Rolniczej w Dublanach. Od 1909 r. profesor botaniki Uniwersytetu Lwowskiego, organizator Instytutu Biologiczno-Botaniczego uniwersytetu. Od 1912 r. profesor botaniki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1900 r. członek korespondent, od 1913 (zatwierdzony w 1914 r.) członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności; od 1886 r. współpracownik (od 1900 członek) – Komisji Fizjograficznej AU, a wlatach 1915-1917 – jej przewodniczący. W 1912 został dyrektorem Ogrodu Botanicznego w Krakowie, szybko podnosząc tę instytucję z upadku. W 1913 utworzył Instytut Botaniczny. W 1914 zaangażował się w działalność polityczną, popierając czyn zbrojny Józefa Piłsudskiego.
Polski Teatr Ludowy we Lwowie – teatr założony na przełomie 1957-1958 we Lwowie z inicjatywy emerytowanego nauczyciela – polonisty, skrzypka, wielkiego miłośnika polskiej literatury i teatru – Piotra Hausvatera (1894-1966). Pierwsze przedstawienie odbyło się 19 kwietnia 1958 roku w Polskiej Szkole Nr 10 we Lwowie.
W kolejnych latach, młodzi Lane'owie dużo podróżowali, pracując w rozmaitych miejscach. Świadoma braków w wykształceniu, Lane uczyła się w tym czasie kilku języków. Ok. 1910 zaczęła zarabiać pisaniem, początkowo do gazet. Imała się także innych zajęć. W latach 1912-1914 była jedną z niewielu kobiet-agentów nieruchomości w Kalifornii. Z mężem sprzedali wtedy farmę, zlokalizowaną na terenie dzisiejszych: San José i Silicon Valley (północna Kalifornia). Małżeństwo ich przeżywało wtedy trudności, aż ostatecznie się rozpadło w 1918.
OpenBIOS – wolna, przenośna wersja BIOS, zgodna z IEEE 1275-1994 (Open Firmware), czyli zawierająca zestaw instrukcji niezależnych od urządzenia (co pozwoli uruchamiać system z kart rozszerzeń), mająca pracować na wszystkich popularnych platformach, jak x86, Alpha, AMD64, IPF, a także w systemach zagnieżdżonych, gdzie zunifikowany firmware znacznie ułatwi przenośność.
Od 1898 roku uczył się na wydziale prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, rok później kontynuował ten kierunek na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pod kątem artystycznym kształcił się w latach 1900-1906 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego. Od 1902 do 1905 roku pracował jako karykaturzysta w czasopismach "Chochoł" i "Liberum Veto". W latach 1905-'06, dzięki otrzymanemu stypendium, edukował się w Académie Julian w Paryżu. Osiadł we Lwowie, skąd często urządzał wielomiesięczne wyprawy na polskie Pokucie. Od 1908 roku był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, a od 1912 roku wiedeńskiej grupy Hagenbund. W tym samym roku podjął pracę jako nauczyciel malarstwa dekoracyjnego w Królewskiej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego we Wrocławiu. W okresie I wojny światowej był żołnierzem armii austriackiej.
Spopularyzował w Polsce metodę ikonologiczną w badaniach nad dziełami sztuki. W latach 1963-1979 był prezesem Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Był członkiem zagranicznych akademii naukowych: holenderskiej, belgijskiej i mogunckiej, a także Akademii Sztuk Pięknych San Fernando w Madrycie. Doktor "honoris causa" Uniwersytetu w Groningen.
Był również twórcą drzeworytu, którego uczył się na początku lat czterdziestych w Warszawie, od Tadeusza Cieślewskiego. W latach 1943-1947 wykonał ekslibrisy Ihora Szewczenki, Andrzeja Vincenza, Michała Walickiego. Jego dziełem jest również logo Stowarzyszenia Historyków Sztuki.
Studiował inżynierię i architekturę na Uniwersytecie Turyńskim, astronomii uczył się w obserwatoriach w Berlinie i rosyjskim Pułkowie. W latach 1862-1900 był dyrektorem Obserwatorium Brera w Mediolanie.
Katanga (w latach 1971-1997 "Shaba") – w latach 1966-2005 prowincja w południowej części Demokratycznej Republiki Konga (w latach 1971-1997 znanej jako "Zair") o powierzchni 496,877 km², zamieszkana w 2012 roku przez 5,9 miliona osób. Stolicą i największym miastem było Lubumbashi (dawniej zwane "Elizabethville"). Na mocy konstytucji z 2006 roku Katanga została z trzyletnim okresem "vacatio legis" podzielona na cztery mniejsze prowincje: Górna Katanga, Górne Lomami, Lualaba i Tanganika.
Ukończył seminarium nauczycielskie w Łowiczu, w latach 1924-1944 pracował jako wiejski nauczyciel w powiecie łowickim (w Kompinie i Bocheniu). Działał w wielu organizacjach zajmujących się szerzeniem kultury i aktywizacją polityczną młodzieży wiejskiej. W okresie okupacji działał w konspiracji; był członkiem AK ps. "Głóg"; ukończył podziemną podchorążówkę; prowadził tajne komplety gimnazjalne. Po wojnie przez krótki czas mieszkał w Łodzi (gdzie był członkiem redakcji tygodnika "Wieś"), następnie w Warszawie (członek redakcji "Tygodnika Kulturalnego"). Debiutował w 1923 na łamach czasopisma "Łowiczanin".
Uczestnik powstania listopadowego. Na emigracji członek Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. Z Ludwikiem Mierosławskim przygotował plan ogólnonarodowego powstania w 1846. W czasie Wiosny Ludów był w krakowskim Komitecie Narodowym, był organizatorem Gwardii Narodowej. W latach 1848-1849 dowodził utworzonym przez siebie legionem polskim na Węgrzech. Oddział liczył blisko 3 tys. żołnierzy, walczył do końca powstania i wyróżnił się w wielu trudnych bojach, m.in. pod Szolnokiem, Hatvan, Tapiobicske, Vac, Isaszeg, Nagy-Szarlo. Jako demokrata, Wysocki często był w konflikcie z Bemem i Dembińskim.
Gmina Skoczów – gmina miejsko-wiejska w województwie śląskim, w powiecie cieszyńskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie bielskim.
Zaraz po tym posiedzeniu SS-Brigadeführer Streckenbach polecił podległym sobie służbom izolować kilkuset członków tajnych organizacji. Jednocześnie nakazał wstrzymać zwalnianie z więzień Polaków, których zatrzymano podczas akcji represyjnych jesienią 1939. W efekcie 30 marca 1940 przez Generalne Gubernatorstwo przeszła fala masowych aresztowań. Podczas roboczej konferencji nt. stanu bezpieczeństwa w GG, która odbyła się w Krakowie 25 kwietnia 1940, Streckenbach poinformował, że policji bezpieczeństwa udało się wówczas aresztować 1000 osób z grona 2200-2400 poszukiwanych „członków ruchu oporu”. Jednocześnie zwrócił uwagę, że na skutek działań wojennych prowadzonych we wrześniu 1939 tysiące polskich przestępców kryminalnych znalazło się na wolności, z czego ok. 15 000 – 20 000 przebywa na terytorium Generalnego Gubernatorstwa, stwarzając poważne zagrożenie dla porządku i bezpieczeństwa.
W I wojnie światowej Turcja wystąpiła po stronie państw centralnych. Widząc w tym szansę dla sprawy arabskiej, Abdullah w 1915 Abdullah nawiązał pierwsze kontakty z Brytyjczykami i zachęcał ojca do nawiązania korespondencji z wysokim komisarzem brytyjskim w Egipcie sir Henry McMahonem. Korespondencja dotyczyła możliwości wyzwolenia Arabów spod panowania osmańskiego. W latach 1916-1918 Abdullah i jego brat Fajsal I współpracowali z agentem brytyjskiego wywiadu Thomasem Lawrencem, odgrywając kluczową rolę w arabskiej rewolcie przeciwko Turkom. W trakcie jej trwania Arabowie przeprowadzili liczne rajdy na obszarze Arabii, zdobywając między innymi Akabę (6 lipca 1917). W efekcie arabskich działań została zahamowana ofensywa wojsk tureckich na strefę Kanału Sueskiego. Rewolta zakończyła się 1 października 1918 zajęciem Damaszku. Arabowie mieli nadzieję, że ich plany utworzenia wielkiego państwa arabskiego urzeczywistnią się. Jednak państwa ententy prowadziły własną niezależną tajną politykę i realizowały odrębne plany co do Bliskiego Wschodu.
Po ogłoszeniu 22 listopada 1947 rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 w sprawie podziału Palestyny na dwa państwa, król Abdullah I był najsilniejszym arabskim przywódcą na Bliskim Wschodzie. W latach 1946-1947 Abdullah mówił, że nie zamierza „poprzeć ani utrudniać podziału Palestyny, oraz utworzenia państwa żydowskiego”. Oficjalnie popierał on ideę utworzenia państwa arabskiego, jednak podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny stał się zwolennikiem przyłączenia zachodnich terenów Palestyny do Królestwa Transjordanii. W lutym 1948 jego premier uzyskał poparcie brytyjskiego rządu dla planu przyłączenia arabskiej części Palestyny do Transjordanii. Brytyjscy oficerowie służący w Legionie Arabskim otrzymali zezwolenie na dalszą służbę, pod warunkiem nieuczestniczenia w walkach na terenie państwa żydowskiego. Wielka Brytania nie chciała arabskiej inwazji na państwo żydowskie i utworzenia państwa palestyńskiego z wielkim muftim Jerozolimy na czele. Król Abdullah posunął się do tajnych spotkań z przedstawicielami Agencji Żydowskiej (na jednym z tych spotkań była obecna Golda Meir), na których omawiano koncepcje podziału Palestyny niezależnie od rezolucji ONZ. Według historyka Avi Shlaima ten plan był popierany przez brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Ernesta Bevina.
Gmina Strumień – gmina miejsko-wiejska w województwie śląskim, w powiecie cieszyńskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie bielskim.
W latach 1612-1618 dowodził polskim garnizonem w Smoleńsku odpierając przez wszystkie te lata liczne ataki oddziałów rosyjskich. W 1615 roku, już jako pisarz polny litewski, na czele niewielkiej armii szachował blokującą Smoleńsk armię rosyjską. W latach 1617-1618 brał udział w nieudanej wyprawie królewicza Władysława na Moskwę. W 1618 dowodził załogą podczas oblężenia Smoleńska. Po przybyciu wojsk Chodkiewicza wspólnie rozbili oblegające miasto oddziały.
Podczas wojny z Rosją w latach 1632-1634 wsławił się po szczególnie przy obronie Smoleńska – przez dziesięć miesięcy bronił miasta przed oblegającymi je wojskami Michała Borysowicza Szeina, odpierając wszystkie szturmy, aż do nadejścia odsieczy Władysława IV. Walczył pod Witebskiem, Olszą i Mścisławiem. Uczestniczył jako komisarz w rokowaniach pokojowych, zwieńczonych zawarciem w dniu 14 czerwca 1634 pokoju w Polanowie.
Kylemore Abbey (irl. "Mainistir na Coille Móire") – opactwo w zachodniej części hrabstwa Galway w Irlandii, nad brzegiem Kylemore Lough, zbudowane w stylu neogotyckim przez Mitchella Henry'ego w 1868 r. (pałac, przekształcony później w klasztor) i w latach 1877-1881 (kościół). Architekt w romantycznej manierze połączył w budynkach opactwa motywy i detale zaczerpnięte ze słynnych obiektów sakralnych Wysp Brytyjskich, m.in. katedry w Norwich. Wnętrze kościoła klasztornego jest bogato zdobione inkrustacjami i witrażami. W pobliżu kościoła znajduje się duży ogród w stylu wiktoriańskim, z pawilonami ogrodowymi i zabytkowymi szklarniami.
W latach 1957–1965 stanowisko naczelnego biskupa piastował Jan Maria Michał Sitek. Ten duchowny był entuzjastą języka esperanto. Przetłumaczył liturgię mszalną na ten międzynarodowy język. Podczas Światowego Kongresu Esperantystów w 1959 odprawił ekumeniczną Mszę św. w tym języku. Kolejnym zwierzchnikiem Kościoła (1965-1972) był biskup Wacław Maria Innocenty Gołębiowski. 6 sierpnia 1972 Stanisław Maria Tymoteusz Kowalski został konsekrowany na biskupa z udziałem starokatolickiego arcybiskupa Utrechtu Marinusa Koka i biskupa Haarlemu Gerarda van Kleefa oraz biskupów polskokatolickich Juliana Pękalę i Tadeusza Majewskiego. W tym samym miesiącu biskup Maria Tymoteusz stanął na czele Kościoła Starokatolickiego Mariawitów; urząd ten piastował niemal do śmierci (1997). W latach 1997-2007 zwierzchnikiem Kościoła był biskup Zdzisław Maria Włodzimierz Jaworski, a od 2007 (do chwili obecnej) - biskup Michał Maria Ludwik Jabłoński.
W latach 1906-1909 wspólnota mariawitów funkcjonowała jako samodzielne wyznanie, lecz nie jako Kościół w rozumieniu katolickim. Dopiero po konsekracji biskupa Kowalskiego, 5 października 1909, stała się ona Kościołem, przyjmując nazwę Kościół Katolicki Mariawitów. W 1919 Kościół, dając wyraz swej przynależności do Unii Utrechckiej, zrzeszającej Kościoły starokatolickie, przyjął nazwę Staro-Katolicki Kościół Mariawitów.
Gmina Miastko – gmina miejsko-wiejska w województwie pomorskim, w powiecie bytowskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie słupskim.
W latach 1945-1946 miasto administracyjnie należało do woj. gdańskiego, w latach 1946-1950 do woj. szczecińskiego, w latach 1950-1975 do woj. koszalińskiego, a w latach 1975-1998 do woj. słupskiego.
Miastko było starym osiedlem słowiańskim. Pierwsze wzmianki o miejscowości, określanej wówczas zarówno jako "miasteczko", jak i "wieś", pochodzą z dokumentów z lat 1335, 1368, 1478, 1496 i 1506. Miastko było wówczas własnością lenną niemieckiej rodziny von Massow. W latach 1616-1617 mieszkańcy wszczęli bunt przeciw Massowom. Zamieszki w Miastku trwały właściwie do wybuchu wojny trzydziestoletniej. Wymiernym efektem buntu było otrzymanie w 1617 r. po raz pierwszy przez Miastko praw miejskich. W latach 1628 (podczas wycofywania się stacjonującej przez rok w mieście armii cesarskiej) i 1657 (podczas najazdu wojsk polskich w ramach wojny polsko-szwedzkiej) dwa pożary zniszczyły ponad 1/3 budynków w mieście, zaś 26 czerwca 1719 r. trzecia pożoga zniszczyła miasto właściwie w całości (pozostają jedynie dwa ocalałe budynki). Od 1637 roku Miastko należało do Szwecji, a od 1657 r. do Brandenburgii. Mimo nadania praw miejskich rodzina von Massow w dalszym ciągu traktowała Miastko jako swoją własność, dalsze spory spowodowały nawet interwencję króla Fryderyka Wilhelma I w 1721 r. Spór został jednak ostatecznie zakończony wyrokiem sądu nadwornego w Koszalinie (1781). Po raz pierwszy w historii siedzibą powiatu zostało Miastko w 1843 r.
Wykaz bibliografii dla serii artykułów o niemieckich obozach w latach 1933-1945 został umieszczony na .
W latach 1782-1787 studiował na Oxfordzie, gdzie uzyskał tytuł doktora medycyny. W 1802 skonstruował refraktometr, a w 1809 goniometr. W 1807 skonstruował urządzenie pozwalające na odwzorowanie modelu w doskonałej perspektywie, które sam nazwał "camera lucida". W 1812 zaprojektował prosty obiektyw znany jako obiektyw pejzażowy Wollastona używany początkowo w "camera obscura", a w późniejszy czasie także w pierwszych dagerotypach. W 1813 lub 1815 stworzył własne ogniwo galwaniczne zbudowane z płyty ołowianej, zwiniętej w kształt litery U z umieszczoną wewnątrz płytką cynkową. W 1803 odkrył pallad, a w 1804 rod.
Od 1793 był członkiem Royal Society, a w latach 1804-1816 pełnił funkcję sekretarza towarzystwa. Na cześć uczonego nazwano minerał wollastonit.
Joey Vera (ur. 24 kwietnia 1963) – amerykański muzyk, kompozytor, wokalista i multiinstrumentalista, a także producent muzyczny i inżynier dźwięku. Joey Vera znany jest przede wszystkim z wieloletnich występów w grupie muzycznej Fates Warning w której pełni funkcję basisty. Z przerwami od 1982 roku gra w zespole Armored Saint. Od 1994 roku prowadzi także solową działalność artystyczną. W latach 2004-2005 współpracował z formacją Anthrax. Był także członkiem grupy Office of Strategic Influence.
W latach 1793-1799 studiował medycynę, w 1800 obronił doktorat nauk medycznych; uczeń L. N. Vauquelina. Od 1806 był dyrektorem laboratorium chemicznego i wykładowcą na Uniwersytecie w Getyndze, od 1817 profesorem chemii i farmacji w Hanowerze. Pełnił także funkcję inspektora generalnego aptek hanowerskich. W 1817 odkrył pierwiastek kadm w popiołach pozostałych po wytapianiu cynku z jego węglanu.
Ukończył w 1954 Szkołę Główną Planowania i Statystyki. Tytuł profesora nauk ekonomicznych uzyskał w 1988. Do 1990 roku dyrektor do spraw finansowych Instytutu Nauk Ekonomicznych PAN (dyrektorem naczelnym był (1981-1990) prof. zw. dr hab Józef Pajestka, i prof. dr hab. Cezary Józefiak). W latach 1994-1997 był dyrektorem do spraw naukowych (dyrektorem był wówczas prof. dr hab. Marek Belka).
W 1923 nowym proboszczem kościoła św. Mikołaja został ks. Arthur Kather, który doprowadził do porządkowania i konserwacji wnętrza kościoła. Jego zasługą było umieszczenie w przedsionku kościoła tablicy upamiętniającej poległych parafian w czasie trzech wojen w XIX i XX w.: 1813, 1870-1871 i 1914-1918. W 1915 ks. Kather dokonał remontu i konserwacji obecnej zakrystii pochodzącej z 1402. W tym samym roku rozpoczął przestawianie i konserwację ołtarzy. W czasie tych czynności odkryto cenne gotyckie malowidła z końca XIV w., które również zakonserwowano.
W latach 1969-1989 zamontowano witraże w kościele.
W latach 1979-1987 organistą katedry św. Mikołaja był Henryk Gwardak.
Początkowo pracował w Nowym Jorku jako nauczyciel języka francuskiego. W 1840 przyjął obywatelstwo amerykańskie i podjął naukę prawa amerykańskiego, co pozwoliło mu w 1845 uzyskać prawa adwokackie i otworzyć w Waszyngtonie kancelarię, wspólnie z Levim Woodburym. Pozostawał nieprzerwanie zaangażowany w działalność polonijną; w latach 1840-1844 prowadził aktywnie akcję propagandową, głosząc około 100 wielkich odczytów na temat sytuacji w Polsce, z czego część przed delegatami kongresów stanowych. Efektem tej akcji było wydanie kilkunastu korzystnych dla polskich emigrantów uchwał przez stanowe legislatury. Wybór przemówień z tego okresu Tochman ogłosił drukiem w 1844 w pracy "Na temat społecznych, politycznych i literackich stosunków w Polsce i perspektyw na przyszłość w powiązaniu z polityką Rosji wobec Stanów Zjednoczonych Ameryki".
Bjørnson upamiętnił się jako rzecznik małych narodów (Finów, Rumunów), dążących do większej swobody lub pełnego samostanowienia. W latach 1907-1908 szczególnie ostro wypowiadał się przeciwko zakusom madziaryzacyjnym, których ofiarą padli Słowacy. Był również zwolennikiem powołania międzynarodowych sądów rozjemczych, które miałyby rozstrzygać konflikty dotyczące wielu państw. Kwestia wolności narodowej nigdy nie przestała go zaprzątać, choć zdarzało się, że jego rozważania przedrukowywane w prasie europejskiej uznawano za niesprawiedliwe i powierzchowne. Tak było w roku 1906, kiedy napisał do paryskiego "Courrier Européen" artykuł o galicyjskich Ukraińcach prześladowanych przez Polaków. Z ostrą ripostą wystąpili wtedy Ignacy Paderewski, a zwłaszcza Henryk Sienkiewicz, który odpowiadając na zarzuty (nieskrępowany indywidualizm Polaków, skłonności do tyranii, okrucieństwo w stosunku do ludów przyłączonych i podbitych, przesadne uwielbienie niezależności i monstrualny egoizm) wypomniał Norwegowi brak rozeznania w faktach, naiwne zawierzenie niepewnym źródłom i nieznajomość historii. Mimo to podobno jeszcze na łożu śmierci Bjørnson pisał wiersz poświęcony polskim robotnicom, które, żyjąc w nędzy, próbują pomagać innym. Z tego utworu zachował się jedynie incipit "De gode gjerninger redder verden!" ("Dobre uczynki zbawią świat!"). Kiedy wybuchła afera związana z rzekomą działalnością szpiegowską Alfreda Dreyfusa, Bjørnson stanął po stronie oskarżonego i wielokrotnie podkreślał, że wierzy w jego niewinność. Bronił również Lindy Murri oskarżonej o zamordowanie męża w głośnej naonczas sprawie kryminalnej.
Zapowiedzią odmiany była komedia "Nowożeńcy" (1865), opisująca kryzys małżeński dwa dni po ślubie, spowodowany niedojrzałością dziewczyny zbyt silnie związanej z rodzicami. W "Bankructwie" (1875) Bjørnson ukazuje przemianę duchową spekulanta, który po finansowym krachu dzięki wsparciu rodziny wraca na drogę uczciwości. W "Redaktøren" (1875) z kolei atakuje demoralizację środowiska prawicowych dziennikarzy. Kolejne sztuki Bjørnsona wywołują skandal i stają się celem ostrych ataków konserwatywnej publiczności. Powodem jest coraz odważniejsze poruszanie kwestii obyczajowych i otwarta krytyka Kościoła, któremu zarzucał odrzucenie teorii ewolucji i zbytnią represyjność. Uznał, że Victor Hugo - jego ulubiony pisarz, którego teksty tłumaczył - jest uczciwszym chrześcijaninem niż większość teologów. Wypowiadał się też przeciwko boskiej naturze Jezusa, przez co zyskał w Norwegii miano heretyka. Z tego względu lata 1880-1881 spędził w Stanach Zjednoczonych, gdzie zresztą wystawiano jego sztuki, a lata 1882-1887 w Paryżu. Przykładem nowych zapatrywań Bjørnsona jest przede wszystkim niezwykle ceniony przez Tołstoja dramat "Kongen" (1877), w którym podważa autorytet kościelny i ustrój monarchiczny. Utwór ten na wiele lat zniknął ze scen i znano go wyłącznie w wersji drukowanej, poprzedzanej od trzeciego wydania esejem dotyczącym wolności duchowej. "Leonarda" (1879) to niebanalny portret niezależnej kobiety zakochanej ze wzajemnością w narzeczonym swojej wychowanicy i zarazem kpina z podwójnej moralności mieszczan skupionych wokół rodziny biskupa. W "Rękawiczce" (1883), wystawionej dopiero po złagodzeniu kilku scen, Bjørnson ukazał dramat dziewczyny, która tuż przed zaręczynami dowiaduje się o bujnej przeszłości erotycznej swojego wybranka, a przy okazji odkrywa fałsz w małżeństwie własnych rodziców. Kwestia równouprawnienia została tu przedstawiona bardzo dobitnie, co musiało oburzać wielu widzów. Protestowali również przedstawiciele norweskiej bohemy, odrzucający rygorystyczne wymagania moralne, które Bjørnson postawił zarówno przed kobietami, jak i mężczyznami. Gwałtowną polemikę wzbudziła także sztuka "Ponad siły" (1883). Jej dwuznacznym bohaterem jest charyzmatyczny pastor nieświadomy faktu, że niosąc nadzieję wiernym, przysparza cierpień własnej rodzinie. Zdaniem Bjørnsona mistycyzm, wiara w cuda i dosłowne traktowanie zasad chrześcijaństwa okazują się niemożliwe do pogodzenia z realiami i wymogami współczesności. W drugiej części sztuki (1895) autor odszedł od problematyki religijnej i dowodził, że sprzeczność interesów między robotnikami a pracodawcami w połączeniu z naiwnym idealizmem musi nieuchronnie doprowadzić do tragedii.
Miejscowość w 1325 wymieniana w kronikach pod nazwą "Serokomla". Zmiana nazwy na Janowiec (na pamiątkę poprzednich właścicieli) i otrzymanie praw miejskich nastąpiło w 1537 r., na podstawie przywileju otrzymanego od króla Zygmunta Starego. Miasto miało w założeniach (wykorzystując dogodne położenie leżącej naprzeciw przeprawy wiślanej z Mięćmierza wsi Serokomli) obsługiwać i czerpać spodziewane zyski z ważnego w XVI w. szlaku handlu wołami prowadzącego z Rusi przez Małopolskę na Śląsk. Ostatecznie, zamierzenia Piotra Firleja – starosty radomskiego i założyciela miasta – nigdy nie miały się spełnić. Po Firlejach Janowiec przeszedł w ręce Tarłów a następnie Lubomirskich. W 1655 r. Jerzy Lubomirski potwierdził stare i nadał nowe przywileje miastu. Z czasów potopu szwedzkiego datuje się ograbienie miasteczka i zniszczenie zamku (wkrótce odbudowanego). W 1732 r. król August II rozszeżył dotychczasowe przywileje dla Janowca. Wiek dziewiętnasty to stopniowy upadek gospodarczy miasteczka, które najpierw przegrało spory z właścicielami zamku o prawo do pastwisk i lasów (1812-1813), w 1820 r. właściciele zamku rozebrali ratusz, a w 1869 r. władze carskie po rewizji miast pozbawiły Janowiec praw miejskich. W okresie międzywojennym Janowiec należał do Gminy Oblasy. W latach 1929-1931 proboszczem janowieckim był poseł na sejm konstytucyjny (1919-1921, pierwszy po odzyskaniu niepodległości) ks. dr Władysław Chrzanowski (1886-1933), działacz społeczny, oświatowy i polonijny.
W latach 1973-1976 miejscowość była siedzibą gminy Swobnica. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.
W latach 1992-1996 FIAT produkował odmianę modelu Cinquecento z silnikiem elektrycznym o nazwie "Elettra". Samochód wyposażony był w silnik elektryczny prądu stałego o mocy do 9,2kW/12,5KM przy 2500 obr/min, moment obrotowy wynosił 35Nm. Pojazd dostępny był w dwóch wariantach, z bateriami ołowianymi lub niklowo-kadmowymi. Wersja z bateriami ołowiano-żelowymi miała masę własną 1110 kg i zasięg w mieście do 70 km, poza miastem do 100 km przy prędkości średniej 50 km/h, żywotność baterii wynosiła 600 cykli ładowania. Drugi wariant zapewniał 3-krotnie większą trwałość, masa własna pojazdu wynosiła 1020 kg, a zasięg wzrastał do 100 km w mieście i 150 km poza nim. Cinquecento Elettra wykorzystywał dwa zestawy akumulatorów, jeden pod maską silnika, drugi pod tylną kanapą - w miejscu zbiornika paliwa. Powstało ponad 100 egzemplarzy elektrycznej wersji Cinquecento.
Pińczów – miasto w województwie świętokrzyskim, siedziba powiatu pińczowskiego, jak również miejsko-wiejskiej gminy Pińczów. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. kieleckiego.
Za sprawą Mikołaja Oleśnickiego miasto stało się ośrodkiem reformacji. Oleśnicki udzielił tu schronienia m.in. Franciszkowi Stankarowi – profesorowi Akademii Krakowskiej, uwięzionemu przez biskupa krakowskiego na zamku w Lipowcu i wyzwolonemu przez grupę szlachty. W latach 1550-1551 z miasta wypędzono paulinów, a kościół zmieniono w zbór kalwiński. W budynkach poklasztornych powstało słynne na całą Europę gimnazjum pińczowskie nazywane później sarmackimi Atenami. W szkole nauczał m.in. Francuz Piotr Statorius-Stojeński, wychowanek kolegium w Lozannie. Do Polski skierowany został dzięki pomocy samego Jana Kalwina. Statorius był autorem szczegółowego programu szkoły wydanego pod tytułem "Urządzenie gimnazjum pińczowskiego". Był to pierwszy tego rodzaju dokument w historii polskiego szkolnictwa.
W 1559 r. w gronie pedagogicznym akademii doszło do konfliktu na tle sporów dogmatycznych dotyczących charakteru Trójcy Świętej. Akademię opuścił wówczas jej rektor Grzegorz Orszak. Nowym rektorem uczelni wybrano Statoriusa. Środowisko związane z pińczowską uczelnią zajmowało się drugim w historii tłumaczeniem Biblii na język polski. Tzw. Biblia Brzeska ukazała się w 1563 r. Od miejsca w którym wykonano tłumaczenie, bywa ona także nazywana Biblią Pińczowską. W latach 1558-1562 w mieście funkcjonowała drukarnia publikująca dzieła reformatorskie. Jej założycielem był Daniel z Łęczycy. W Pińczowie swoje prace drukował m.in. Andrzej Frycz Modrzewski.
W 1657 wojska szwedzkie zajęły miasto i zamek. W 1701 na 100-lecie istnienia ordynacji pińczowskiej, ordynat Józef Władysław Gonzaga-Myszkowski ufundował w Pińczowie kolonię akademicką pod zarządem Akademii Krakowskiej. W latach 1757-1761 uczył się w niej Hugo Kołłątaj. Po bitwie pod Kliszowem w 1702 miasto zostało ponownie zajęte przez Szwedów. Król szwedzki Karol XII urządził w Pińczowie na pewien czas swoją kwaterę.
W XVIII wieku Pińczów stał się jednym z ważniejszych ośrodków żydowskich w Małopolsce. W 1765 roku zamieszkiwało tu 2862 Żydów, w 1856 – 2877 (co stanowiło 70% ludności). Kapitał żydowski przyczynił się do rozwoju gospodarczego miasta w XIX wieku. Powstała fabryka sukna Rosenberga, fabryka wyrobów bawełnianych i farbiarnia Berensteina. W radzie miejskiej w latach 1927-1930 zasiadało 15 Polaków i 15 Żydów, a przewodniczył jej miejscowy proboszcz (żeby uniknąć pata).
Przed kościołem stoi dzwonnica zbudowana w latach 1685-1691 przez architekta Wojciecha Trybulskiego. Składa się ona z dwóch kondygnacji oddzielonych gzymsem. Całość nakrywa łamany dach namiotowy, zwieńczony iglicą z krzyżem. Od strony zachodniej, pod dachem, widoczna jest tarcza zegara. W dzwonnicy zawieszone są trzy gotyckie dzwony, które noszą imiona: Jan, Fabian i Jutrzniak. W dolnej kondygnacji była kiedyś czynna brama cmentarna o dwóch kamiennych portalach, bowiem do końca XVIII w. tereny przy kościele i klasztorze były cmentarzem.
Kaplica stanowiła część dawnego zamku-rezydencji królewskiej Kapetyngów. Została zbudowana w latach 1241-1248 prawdopodobnie przez Pierre'a Montreuila. Znany jest z licznych przekazów ikonograficznych, w tym z miniatury z "Bardzo bogatych godzinek księcia de Berry" autorstwa Braci Limbourg.
Leży w północnej części Zalewu, na południe od wyspy Wolin, od której oddzielona jest Starą Świną. Wyspa powstała w latach 1874-1880 przez przekopanie południowo-wschodniego fragmentu wyspy Uznam Kanałem Piastowskim, który skrócił drogę wodną ze Świnoujścia do Szczecina.
W latach 1996-2004 zasiadał w ławach Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi.
W 1720 powstał tu pierwszy w Irlandii klub żeglarski. W mieście znajduje się neogotycka katedra św. Kolmana (wzniesiona w latach 1868-1918). W latach 1848-1950 z miasta wypływały statki z emigrantami, głównie do Ameryki. Migracje te miały miejsce szczególnie w czasie wielkiego głodu, gdzie wypłynęło stąd ok. 2,5 miliona Irlandczyków.
W latach 1849-1922 miasto nosiło nazwę Queenstown (nadaną na cześć królowej Wiktorii).
Place zbudowano w latach 1755-1775 według projektu Jacques'a Ange Gabriel'a. Na jego środku ustawiono pomnik Ludwika XV, a sam plac otrzymał jego imię. W czasach rewolucji francuskiej usunięto pomnik króla, a na placu ustawiono gillotynę. Swoje stałe miejsce gilotyna znalazła przy wejściu do Ogrodów Tuilerie. Tu pozbawiła życia ponad 1300 osób. Między innymi w 1793 roku ścięto na placu króla Ludwika XVI oraz królową Marię Antoninę.
Rue de Rivoli to ulica w centrum Paryża biegnąca równolegle do Sekwany obok Luwru o długości około 3 kilometrów. Wybudowana została w latach 1802-1835 na życzenie Napoleona. Jej nazwę nadano na cześć zwycięstwa Napoleona nad Austriakami w bitwie pod Rivoli w 1797.
Plac Bastylii (fr. "Place de la Bastille") – plac we wschodniej części Paryża na północnym brzegu Sekwany. W latach 1370-1789 stał tu zamek obronny, przebudowany w XVII wieku na więzienie - Bastylia. Jej zdobycie 14 lipca 1789 r., oraz późniejsze zburzenie stało się początkiem rewolucji francuskiej. Obecnie na placu stoi Kolumna Lipcowa, zbudowana z przetopionych armat Napoleona Bonaparte, ustawiona na pamiątkę ofiar rewolucji lipcowej 1830 roku. Obok znajduje się Opéra Bastille otwarta w dwusetną rocznicę rewolucji 1789 roku.
W latach 1976-2004 toczył się konflikt między armią indonezyjską a lokalnymi rebeliantami. Od wieków mieszkańcy Acehu stawiali silny opór, dawniej wobec holenderskich kolonistów, a następnie rządowi w Dżakarcie.
Powrócił do dyplomacji na początku lat 30. W latach 1932-1933 kierował delegacją japońską na nadzwyczajnej sesji Ligi Narodów w Genewie. Na sesji tej zajmowano się aneksją Mandżurii przez wojska japońskie i utworzeniem marionetkowego cesarstwa Mandżukuo. Matsuoka nie zdołał przekonać państw członkowskich Ligi do polityki japońskiej, w związku z czym przeprowadził akt wystąpienia Japonii z Ligi Narodów.
Przykładem wykwintnej architektury mauretańskiej jest Alhambra w Granadzie, pałac zbudowany w latach 1232-1273 i rozbudowywany do XIV wieku. Został zaplanowany wokół dwóch dziedzińców, z których przypuszczalnie większe znaczenie miał Dziedziniec Lwów, nazwany tak od rzeźb lwów dźwigających czaszę fontanny. "Cechuje go niezwykła wytworność ornamentów rozrzuconych hojnie po ścianach i łukach, inkrustowanych posadzek, rzeźbionych kolumn i kapiteli".
Monte Carlo - dzielnica Monako, znana m.in. z kasyn i plaży. Zamieszkuje ją ok. 20 tys. osób. Położona jest na stoku górskim, nad Morzem Liguryjskim (część Morza Śródziemnego). Znajdują się tam: uzdrowisko i kąpielisko morskie, ogród botaniczny, Musée National des Beaux-Arts, pochodzące z lat 1878-1879 kasyno zaprojektowane przez Charlesa Garniera oraz inne budynki eklektyczne z 2 połowy XIX wieku.
Studiował inżynierię chemiczną w Pekińskim Instytucie Technologicznym, który ukończył w 1963. Po studiach podjął pracę zawodową w przemyśle, w 1965 roku wstąpił do Komunistycznej Partii Chin. Pełnił szereg funkcji kierowniczych w przemyśle lokalnych i krajowym, zajmując jednocześnie ważne stanowiska w hierarchii partyjnej. Od 1991 do 1998 roku był wicedyrektorem Państwowej Komisji Restrukturyzacji Gospodarki. W latach 1992-2007 członek Komitetu Centralnego KPCh, do 1997 roku także jako członek Centralnej Komisji Dyscypliny Partyjnej.
W latach 1998-2004 członek Komitetu Prowincjonalnego KPCh prowincji Jilin. W 1998 roku wybrany wicegubernatorem i p.o. gubernatora prowincji Jilin, rok później gubernatorem. W październiku 2004 roku zrezygnował z funkcji gubernatora, zastąpił go Wang Min. Od 2002 roku delegat do Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych, od 2005 roku jest wiceprzewodniczącym parlamentarnej Komisji Prawnej.
Z ramienia Partii Demokratycznej zasiadała w latach 1964-1968 w Zgromadzeniu Stanowym Nowego Jorku. W 1968 stanęła do wyborów do Izby Reprezentantów w okręgu nowojorskim i jako pierwsza czarnoskóra kobieta zasiadła w Kongresie z wyboru, pokonując kandydującego w szeregach Partii Republikańskiej działacza praw człowieka Jamesa Farmera. Jej kadencja rozpoczęła się 3 stycznia 1969 - zasiadała w izbie przez kolejne siedem kadencji, do stycznia 1983. W styczniu 1969 współtworzyła grupę parlamentarną Afroamerykanów - Congressional Black Caucus.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.
Według "Wielkiej encyklopedii tatrzańskiej" nazwa "Koperszady" jest związana z prowadzonym na obszarze doliny kopalnictwem rud miedzi. Zajęciem tym w XVIII wieku, a być może również wcześniej, zajmowali się niemieccy górnicy ze Spisza. Teren ten nazywano po niemiecku: "Kupferschächte" (szyby miedzi). Z tego powstały polskie "Koperszady" i słowackie "Koperšády" (obecnie "Meďodoly"). Nazwa jest bardzo stara; znana jest od 1435 jako "Kompenschecht", w latach 1589-1595 jako "Kumperszachty". Walery Eljasz-Radzikowski (1894) twierdzi, że nazwa pochodzi od niemieckiego słowa "Koperschächte", czyli szyby pod Kopą.
Pierwotna rezydencja w postaci wieży obronnej znajdująca się na terenie istniejącego dziś założenia, zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich i jest datowana na 2 poł. XVI wieku. Zamek około 1610 roku został rozbudowany przez Stadnickich i jego plan przybrał kształt podkowy. Najpoważniejsza rozbudowa wg projektu którego autorem był Maciej Trapola nastąpiła w latach 1629-1641 gdy jego właścicielem był wojewoda Stanisław Lubomirski. Stąd często stosowana nazwa "Zamek Lubomirskich w Łańcucie". Zamek został wtedy otoczony potężnymi fortyfikacjami bastionowymi, które uchroniły zamek przed zdobyciem przez Szwedów w 1655 i Węgrów w 1657 roku. W roku 1745 właścicielem zamku w Łańcucie został marszałek wielki koronny Stanisław Lubomirski, którego żoną była Izabela Lubomirska z Czartoryskich (powszechnie nazywana "księżną marszałkową"). Po śmierci Stanisława Lubomirskiego pełne władanie nad zamkiem uzyskała jego żona, która po 1783 roku tereny fortyfikacji ziemnych zamieniła na ogrody. Po jej śmierci w roku 1816 Łańcut przeszedł w ręce jej wnuków Alfreda i Artura Potockich. W roku 1830 Łańcut stał się ordynacją z Alfredem Potockim jako pierwszym ordynatem. Artur Potocki otrzymał Krzeszowice.
Pierwotna wieża obronna znajdująca zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich i jest datowana na 2 poł. XVI wieku. Powstała jako obiekt najstarszy w całym założeniu i była później częścią obronnego fortalicjum z pocz. XVII wieku należącego do rodu Stadnickich. Stadniccy po 1610 roku rozbudowali fortalicjum w zamek na planie podkowy z krużgankami i czterema małymi bastejami w narożach. W latach 1629-1641 wojewoda Stanisław Lubomirski całkowicie przebudował zamek na założenie w typie ""pallazzo in fortezza"" otaczając zamek potężnymi ziemno-murowanymi fortyfikacjami bastionowymi na planie gwiazdy oraz fosą. Plan zamku był autorstwa Macieja Trapola, a fortyfikacje zaprojektował Krzysztof Mieroszewski. Fortyfikacje były na tyle potężne, że w 1655 roku Szwedzi pod dowództwem gen. Douglasa nawet nie próbowali szturmu i po odmowie kapitulacji przez komendanta Adama Dzierżaka wycofali się spod zamku. W 1657 roku twierdza obroniła się także przed siedmiogrodzkimi wojskami Rakoczego. W 2 poł. XVII wieku przeprowadzono remont i unowocześnienie fortyfikacji. Po 1783 roku księżna Izabela Czartoryska rozpoczęła poszerzanie ogrodów w związku z czym zniwelowano częściowo fortyfikacje bastionowe przez co straciły one funkcje obronne. Do dzisiaj jednak widoczny jest ich zarys w terenie.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa poznańskiego.
W Polsce członkiem WAGGGS jest Związek Harcerstwa Polskiego (członek-założyciel WAGGGS w latach 1928-1950 i ponownie od 1996).
Pomiędzy Konferencjami władzę sprawuje Komitet Światowy. Aktualnie złożony jest z 17 członkiń. Pięć z nich to przewodniczące regionów, które są wybierana przez Konferencje Regionalne, pozostałe są wybierane demokratycznie przez Konferencję Światową. Kadencja trwa trzy lata. Przewodniczącą w kadencji 2002-2005 była Kirsty E. Gray; 2005-2008 - Elspeth Henderson; od 2008 jest Margaret Treloar.
Gmina Białaczów – gmina wiejska w województwie łódzkim, w powiecie opoczyńskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie piotrkowskim.
Strykowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Stęszew. W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie poznańskim.
Jerzy Swatoń (ur. 24 maja 1947 w Cieszynie) – polski polityk, w latach 2004-2005 minister środowiska.
Gmina Ujazd (niem. "Gemeinde Ujest") – gmina miejsko-wiejska w województwie opolskim, w powiecie strzeleckim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie opolskim. W 2006 roku w gminie wprowadzono język niemiecki jako język pomocniczy.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa piotrkowskiego.
W latach 1762–1766 starosta czerski marszałek wielki koronny Franciszek Bieliński podjął próbę remontu zamku (wtedy powstał most przez fosę) w celu umieszczenia w nim sądu grodzkiego i ziemskiego z archiwum. Jednak po III rozbiorze Polski i objęciu Czerska przez Prusaków mury zostały częściowo zburzone. Od tego czasu zamek jest zrujnowany. W latach 1907-1911 Towarzystwo Opieki nad Zabytkami Przeszłości sfinansowało pierwsze prace konserwatorskie przeprowadzone przez Kazimierze Skórewicza. Podczas I wojny światowej zamek został uszkodzony podczas walk niemiecko-rosyjskich w 1915 roku. W 1927 roku podjęto badania, dzięki którym odkryto fundamenty kościoła św. Piotra.
Ahimsa to polska grupa sceny niezależnej powstała w 1989 r. w Warszawie, nazwa pochodzi od odmiany filozofii hinduistycznej. Założycielami zespołu byli Tomek Grewiński (instrumenty perkusyjne) i Tomek Sierajewski (gitara), wkrótce do zespołu dołączył brat Grewińskiego, Mirosław Grewiński (gitara basowa). Przez dłuższy okres zespół poszukiwał wokalisty, jeden z przejściowych nabytków Paweł Krawczyk został następnym gitarzystą grupy. Dopiero w 1993 r. do zespołu przyłączył się na stałe wokalista Andrzej Mazurowski. Zespół wziął udział w Przystanku Woodstock i często koncertował za granicą. Autorką niektórych tekstów grupy jest Kayah, była życiowa partnerka Tomka "Tomika" Grewińskiego. Obecnie jest on jej managerem. Z kolei, Paweł Krawczyk gra obecnie w zespole Hey, a Tomek Sierajewski w zespołach Elvis Deluxe i The Black Tapes. Andrzej Mazurowski w latach 1997-2008 był dziennikarzem TVP. Pracował m.in. dla Panoramy, Teleexpressu i Monitora Wiadomości.
Gmina Stęszew – gmina miejsko-wiejska w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie poznańskim. Gmina położona jest 25 km na południowy zachód od Poznania.
Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Stęszew. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego. Przez miasto przepływa rzeka Samica.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego.
Free Soil Party ("Freesoilerzy", "Partia Wolnej Ziemi") – amerykańska partia polityczna założona przez abolicjonistów w latach 1847-1848 jako sprzeciw na rozciągnięcie niewolnictwa na tereny przyłączone do Stanów Zjednoczonych po wojnie z Meksykiem. Partia zakończyła działalność w 1854 roku.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie szczecińskim.
Ranasinghe Premadasa (23 czerwca 1924 w Kolombo - 1 maja 1993 w Kolombo), polityk Sri Lanki, w latach 1978-1989 premier, następnie prezydent państwa.
W latach 1968-1970 i w 1977 pełnił funkcję ministra ds. samorządu lokalnego. W 1978 objął stanowisko premiera z nominacji prezydenta Jayewardene. 19 grudnia 1988 został wybrany w wyborach powszechnych na następcę Jayewardene i objął urząd 2 stycznia 1989.
Gmina Strzelce Opolskie – gmina miejsko-wiejska w województwie opolskim, w powiecie strzeleckim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie opolskim.
Lelów – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim, siedziba gminy wiejskiej gminie Lelów. W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie częstochowskim. Lelów leży na Progu Lelowskim, nad rzeką Białką, ok. 35 km na wschód od Częstochowy.
W latach 1979 - 1981 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a po studiach rozpoczętych w roku 1982 ukończył w 1987 ekonomię na Uniwersytecie Kilońskim (Niemcy). W roku 1981 wraz z czterema studentami z Niemiec (RFN), Austrii oraz Węgier założył Europejskie Stowarzyszenie Studentów Prawa (ELSA), które obecnie zrzesza około 30 tys. studentów prawa i młodych prawników z 220 uniwersytetów z 41 krajów Europy. W latach 1988-1991 pracownik naukowy w Institut fuer Weltwirtschaft w Kilonii. Był doradcą Leszka Balcerowicza od grudnia 1989 do grudnia 1991. W 1990 roku w wieku 30 lat został powołany na stanowisko prezesa Polskiego Banku Rozwoju SA. W listopadzie 1995 r. odszedł z PBR i objął posadę w Banku Rozwoju Eksportu SA. BRE Bankiem kierował od maja 1998 roku do listopada 2004 roku. Wcześniej był wiceprezesem (od lutego 1996 roku) i pierwszym wiceprezesem (od maja 1997 roku) tego banku. Od stycznia 2002 do listopada 2004 członek Zarządu Regionalnego Commerzbank AG (Frankfurt) odpowiedzialny za całość operacji w Europie Centralnej i Wschodniej. Od 1999 roku związany z Grupą ITI jako członek Rady Dyrektorów, od stycznia 2005 pełni funkcję jej Prezesa i Dyrektora Generalnego. Aktywny uczestnik World Economic Forum. W latach 2004 - 2007 Prezes Polsko-Niemieckiej Izby Przemysłowo-Handlowej. Od 2007 Wiceprezydent PKPP "Lewiatan". Członek Polskiej Rady Biznesu. Od 2005 roku zasiada w Radzie Nadzorczej TVN SA, a od 2007 roku pełni funkcję jej Przewodniczącego. W czerwcu 2012 został powołany do Rady Nadzorczej (Verwaltungsrat) szwajcarskiej Grupy Stadler Rail, europejskiego producenta pojazdów szynowych. Członek rad nadzorczych firm krajowych i zagranicznych.
Z polecenia cesarza dokonał analizy kosztu utrzymania wojsk zaciężnych (nie zawsze do końca wiernych) i przedstawił pomysł utworzenia narodowej regularnej piechoty, wzorowanej na szwajcarskich pikinierach, znanej odtąd jako landsknechci. Za zgodą cesarza sformował i przeszkolił takie oddziały, wyposażając część z nich w 3-metrowe piki. Na ich czele w 1509 rozgromił wojska weneckie, a w latach 1513-1514 odniósł szereg zwycięstw nad połączonymi wojskami wenecko-francuskimi.
W latach 2005-2009 spotykał się z mistrzynią Włoch Valentiną Marchei. Pojawiały się plany wspólnego występu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 w Vancouver. Para zdecydowała się na rozstanie w styczniu 2009, najprawdopodobniej związane to było z ich karierami sportowymi.
Gmina Izbicko (niem. "Gemeinde Stubendorf") – gmina wiejska w województwie opolskim, w powiecie strzeleckim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie opolskim. W 2006 roku w gminie wprowadzono język niemiecki jako język pomocniczy.
Gmina Jemielnica (; ) – gmina wiejska w województwie opolskim, w powiecie strzeleckim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie opolskim. W 2006 roku w gminie wprowadzono język niemiecki jako język pomocniczy.
Gmina Solec Kujawski – gmina miejsko-wiejska w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie bydgoskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie bydgoskim. W 1999 roku zostało uruchomione Radiowe Centrum Nadawcze, które za pomocą dwóch masztów nadajnikowych emituje 1 Program Polskiego Radia.
Urodził się 15 sierpnia 1901 w Białowieży. Wykształcenie ogólne - osiem klas szkoły podstawowej. W 1919 wstąpił do Armii Czerwonej. Wykształcenie wojskowe - dywizyjna szkoła ckm 27. DP (październik 1919 - kwiecień 1920). Uczestniczył w wojnie domowej w szeregach Armii Czerwonej, a w latach 1922-1924 kształcił się i ukończył szkołę oficerską w Smoleńsku w stopniu podporucznika. Po ukończeniu szkoły dowodził plutonem, a w latach 1934-1936 pełnił obowiązki szefa sztabu pułku. W latach 1938-1942 pełnił obowiązki szefa oddziału szkolenia w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie, równocześnie uczył się w niej i w 1942 ją ukończył.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie krośnieńskim.
W latach 2002-2004 partnerem Clijsters był Xavier Malisse.
U wybrzeży Kamerunu w zatoce Ambas kupił wyspę Mondoleh (za czarny tużurek, cylinder i trzy skrzynki dżinu). Stanowiła ona potem miejsce wypadowe wypraw. Badał wybrzeże Kamerunu, dorzecze rzeki Mungo oraz odkrył Jezioro Słoniowe (Balombi-O-M'Bu). W Kamerunie założył w 1882 polską kolonię. Ta jednak nie przetrwała długo, gdyż już w 1884 przybyli na te tereny Niemcy i Anglicy. Wtedy Stefan Szolc-Rogoziński zdecydował o poddaniu tejże kolonii Brytyjczykom, jednak już w niedługim czasie Kamerun i polską kolonię przejęli Niemcy. 20 maja 1884 r. zmarł Klemens Tomczek. 12 grudnia tego samego roku Rogoziński wraz z Janikowskim zdobyli szczyt Fako (dziś: wulkan Kamerun, 4095 m n.p.m.) - najwyższy szczyt Kamerunu. 29 sierpnia 1885 r., podczas kolejnego pobytu w kraju, Stefan Rogoziński ożenił się z literatką Heleną Janiną Boguską, piszącą pod pseudonimem "Hajota". Wrócił do Afryki pod koniec 1886 r. Kupił plantację na wyspie Fernando Po, jednak nie przyniosła ona zysków, które pozwoliłyby sfinansować następne wyprawy. Od 1885 roku członek Królewskiego Towarzystwa Geograficznego w Londynie. W latach 1892-1893 podróżował po Egipcie. W 1893 powrócił do kraju, jednakże z nadzieją na następne wyprawy pojechał do Paryża. Tam, w wieku 35 lat zginął tragicznie pod kołami paryskiego omnibusa.
Gmina Koronowo – gmina miejsko-wiejska w województwie kujawsko-pomorskim, w północno-zachodniej części powiatu bydgoskiego. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie bydgoskim. Gmina ma charakter turystyczno-rolniczy, jest największa w powiecie.
Założony w 1874, zespół ma głębokie tradycje patriotyczne – szesnastu piłkarzy służyło w trakcie I wojny światowej, z czego siedmiu poległo. W 1890 Hearts był jednym z założycieli Scottish Football League. We wczesnej fazie rozwoju klub odnosił sukcesy na arenie narodowej – był mistrzem Szkocji w latach 1895 i 1896, czterokrotnie triumfował w Pucharze Szkocji. W niedokończonym sezonie w 1914 zespół znajdował się na 1. miejscu w lidze, do 1954 klub nie odniósł żadnych sukcesów. Najlepszy okres dla Hearts przypadł w latach 1954-1963 – zespół zdobył Puchar Szkocji (1956), dwukrotnie mistrzostwo Szkocji (1958, 1960) oraz czterokrotnie Puchar Ligi Szkockiej. W latach 70. zespół kilkakrotnie spadał do niższych rozgrywek ligowych, by w 1984 powrócić do ekstraklasy. Hearts kilkakrotnie awansowali do Pucharu UEFA (np. w 1987 ulegli Dukli Praga; najlepszym wynikiem klubu w tych rozgrywkach jest ćwierćfinał w sezonie 1988/1989). W latach 90. władze klubu zatrudniały kilku trenerów, zespół zaś awansował do finału Pucharu Szkocji (1996), zdobył Puchar (1998) oraz odpadł w 1. rundzie Pucharu UEFA (1999). W 2006 klub został wicemistrzem Szkocji oraz zdobył Puchar Szkocji.
Pierwotnie stroje klubu byłby całkowicie białe z akcentami kasztanowymi koloru i sercem wyszytym na piersi – zespół występował w tych strojach do 1876. Przez jeden sezon zespół grał w strojach z czerwonymi, niebieskimi i białymi paskami (byłby to kolory klubu St. Andrew, który zaczerpnął barwy z symboli St. Andrew's University, z którego pochodziło większość cżłonków zespołu). W wyniku modyfikacji obecnie barwy Hearts to przeważnie kasztanowy, kolor, z którym władze klubu identyfikowały się od momentu powstania. Przed sezonem 2008-2009 kolor strojów (kasztanowo-biały) ewoluował w stronę całkowicie kasztanowego.
W następnych sezonach Hibernian utrzymywał się w czołówce ligi, zajmując w latach 1896-1901 miejsca w ligowej tabeli powyżej piątego. "Hibs" prowadzili równocześnie rywalizację z Hearts o prymat w derbach Edynburga. Rywalizacja o wyższe miejsce w tabeli od lokalnego rywala prowadzona była ze zmiennym szczęściem. Do sezonu 1901/02 pojedynki te nie przynosiły Hibernianowi znaczących sukcesów w lidze oraz pucharach. Sezon 1901/02 klub zaliczył do udanych, pomimo zajęcia szóstego miejsca w lidze. 26 kwietnia 1902 "Hibs" zmierzyli się w finale Pucharu Szkocji z drużyną Celticu. Wygrywając 1:0, zespół przypieczętował swój drugi triumf w tych rozgrywkach.
Kolejne zmiany na stanowisku trenerskim nie przynosiły znaczących zmian w grze drużyny, której forma bardzo się wahała. Ani David Gordon w latach 1919-1920, ani Alex Maley w latach 1920-1925 nie osiągnęli z klubem znaczących sukcesów sportowych. Fakt ten spowodował, że klub zdecydował się na zatrudnienie Bobby'ego Templetona na stanowisku szkoleniowca w 1925. Templeton pomimo ogromnej pracy włożonej w drużynę nie zdołał utrzymać jej w I lidze. W sezonie 1930/1931 "Hibees" zajęli 19. – przedostatnie miejsce w lidze, gromadząc 25 punktów. W 38 spotkaniach sezonu 1930/1931 Hibernian odnotował 9 zwycięstw, 7 remisów i aż 22 porażki, które skazały go na grę w II lidze.
W pierwszym sezonie po awansie Hibernian, występując jako beniaminek, utrzymał się w lidze, zajmując 16. miejsce w tabeli. Przez sześć kolejnych sezonów od powrotu do ligi, aż do wybuchu II wojny światowej, "Hibees" plasowali na końcu ligowej tabeli, zajmując jednak zawsze miejsca gwarantujące pozostanie w lidze. W latach 1939-1945 rozgrywki ligowe zostały zawieszone na czas wojny światowej.
Kolejne lata nie przyniosły znaczącej poprawy formy. Klub w latach 80. należał do ligowych średniaków, plasując się siedmiokrotnie na miejscach od 6. do 8. W latach 1982-1986 drużyną kierowali Pat Stanton oraz John Blackley. Jedynym znaczącym osiągnięciem klubu tamtych lat było dotarcie do finału Pucharu Ligi Szkockiej. 27 października 1985 Hibernian przegrał 0:3 z drużyną Aberdeen F.C.. Był to zarazem czwarty przegrany mecz finałowy o to trofeum w historii klubu z Edynburga. Wyróżniającymi się zawodnikami, którzy jednocześnie stanowili o sile zespołu lat 80., byli: Alan Rough, Gordon Durie oraz John Collins.
Pomimo tej specjalnej opieki mocarstw zachodnich w latach 60. Berlin Zachodni był miejscem kontestacji środowisk lewicowych oraz gwałtownych protestów studenckich w latach 1967-1968
Książę zginął 27 grudnia 1428 w bitwie pod Starym Wielisławiem w Kotlinie Kłodzkiej stoczonej z husytami dowodzonymi przez Jana Kralovca. Przyczyną klęski był nierozważny atak na husycki wagenburg tabor, czyli szaniec zbudowany z wozów bojowych. Nie wiadomo, gdzie został pochowany. Na domniemanym miejscu śmierci księcia stoi kaplica wybudowana w latach 1904-1905 według projektu Ludwiga Schneidera.
Dundee Football Club – szkocki klub piłkarski założony w 1893 roku. Barwy granatowo-białe. Drużyna rozgrywa swoje mecze na Dens Park – stadionie, który wraz z obiektem ich największego rywala – Dundee United, są prawdopodobnie najbliżej siebie położonymi stadionami piłkarskimi na świecie.W latach 1996-1999 piłkarzem tego klubu był Dariusz Adamczuk, srebrny medalista olimpijski z Barcelony.Największym sukcesem klubu, oprócz Mistrzostwa Szkocji w sezonie 1961/62 był awans do finału Scottish Cup w roku 2003, gdzie Dundee FC przegrało 0:1 z Rangers. ów sukces pozwolił The Dees wystąpić w Pucharze UEFA, gdzie po wyeliminowaniu albańskiej Villazni Szkodra musieli uznać wyższość włoskiej Perugii.
Był drugim synem Williama Cavendish-Bentincka, 3. księcia Portland, dwukrotnego premiera Wielkiej Brytanii, młodszym bratem Williama Bentincka, 4. księcia Portland, członka rządu. Służył wojskowo, dochodząc do stopnia oficerskiego. W latach 1803-1807 był gubernatorem Madrasu. Uczestniczył w wojnie hiszpańskiej, następnie dowodził siłami brytyjskimi na Sycylii. Został odwołany w 1815.
Homo antecessor – kości kilku hominidów tego gatunku, o mózgu objętości ok. 1000 cm³, odkryto w latach 1996-1997 w jaskini Cueva Mayor w Atapuerca koło Burgos. Datuje się je w oparciu o metodę paleomagnetyczną na 780 tys. lat.
Commodore & Amiga. Magazyn użytkowników komputerów Commodore - miesięcznik wydawany przez Spółdzielnię Bajtek w latach 1992-1995 (dokładniej: od numeru 01/1992 do 10/1995). Poświęcone było komputerom serii Commodore & Amiga.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa poznańskiego.
Jego ojciec, także Eduardo, był w latach 1935-1940 ministrem spraw zagranicznych Meksyku i generałem, a wcześniej w latach 1914-1915 ambasadorem w Peru.
Uprawiał w młodości szermierkę, zdobywał mistrzostwo Meksyku i Ameryki Środkowej w szpadzie, był członkiem kadry narodowej. Po zakończeniu kariery sportowej był aktywnym działaczem sportowym. W latach 1950-1955 kierował Meksykańską Federacją Szermierki, następnie (1955-1957) Panamerykańską Federacją Szermierki. Jako wiceprezydent meksykańskiego Narodowego Komitetu Olimpijskiego przekonał działaczy MKOl do przyznania Meksykowi prawa organizacji igrzysk olimpijskich w 1968. W czasie olimpiady był szefem protokołu oraz koordynatorem prac Kongresu Olimpijskiego. Jednocześnie w latach 1965-1972 pełnił funkcję dyrektora Meksykańskiego Centrum Sportów Olimpijskich.
W 1971 został wybrany członkiem MKOl; w latach 1967-1993 brał udział w pracach Komisji Medycznej MKOl (od 1980 jako jej wiceprzewodniczący). W 1991 nadano mu członkostwo honorowe MKOl. Był ponadto członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Olimpijskiej oraz prezydentem Panamerykańskiej Konfederacji Medycyny Sportowej.
Kardynał Paluzzi-Altieri zgromadził w swoim ręku dużą władzę i liczne stanowiska. Był m.in. legatem w Awinionie (1670-76) i Urbino (1673-77), prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (od 1671), proprefektem Kongregacji Soboru Trydenckiego (1671-72) oraz sekretarzem Listów Apostolskich. Od sierpnia 1671 był także kamerlingiem Św. Kościoła Rzymskiego (już po śmierci papieża Klemensa w latach 1678-1679 był jednocześnie kamerlingiem Kolegium Kardynalskiego), a w karierze duchownej został awansowany na arcybiskupa Rawenny (1670-1674). Wykonywał funkcję kardynała-protektora wobec licznych zakonów, wspólnot i instytucji, m.in. wobec zakonu dominikańskiego oraz katolików irlandzkich. Liczne stanowiska kardynał wykorzystał do wzbogacenia się, wielkie sumy wydał na budowę okazałego pałacu rodowego w Rzymie. Niepopularny, pozostał jednak w Kurii Rzymskiej także po śmierci protektora. Na konklawe 1691 był poważnym kandydatem na papieża. W 1689 został promowany na kardynała-biskupa, kolejno diecezji Sabina (1689-91), Palestrina (1691-98) i Porto e Santa Rufina (1698). Od 1693 był archiprezbiterem Bazyliki Laterańskiej, a od grudnia 1697 subdziekanem Kolegium Kardynałów.
Tajne nauczanie było bezwzględnie zwalczane przez niemieckie władze okupacyjne – w latach 1939-1945 życie straciło 8,5 tys. polskich nauczycieli. Nauczyciele i uczniowie wiedzieli, że w razie wykrycia groziło im, a nawet właścicielom mieszkań, w których odbywały się komplety, więzienie i obóz koncentracyjny. Brutalne represje stosowane przez okupanta nie powstrzymywały jednak tajnego nauczania. Mimo grożących kar za nielegalne nauczanie większość nauczycieli nie przerwała swej misji i przez cały okres okupacji służyła młodzieży. Tajne komplety, prowadzone na tak wielką skalę na ziemiach polskich, były jedyną tego rodzaju formą oporu w okupowanej Europie.
Na ziemiach polskich okupowanych w latach 1939-1941 przez Związek Sowiecki (na wschód od Bugu) utrzymywały się w różnym stopniu i formach szkoły podstawowe i średnie z językiem polskim. Były one jednak przez sowiecki system poważnie zreorganizowane, zarówno jeżeli chodzi o skład grona pedagogicznego (wykluczenie duchownych, a także nauczycieli zaangażowanych patriotycznie), jak też programu nauczania (wprowadzenie dodatkowych przedmiotów, najczęściej związanych z komunistyczną ideologią, usunięcie religii, zmiany w programach nauczania historii, geografii itd.) czy organizację szkół (likwidacja szkół prywatnych i prowadzonych przez zgromadzenia zakonne, wprowadzenie koedukacji w szkolnictwie średnim). Szkoły wyższe zostały poddane dość gruntownej ukrainizacji lub rusyfikacji, usunięto część kadry profesorskiej, wprowadzając na jej miejsce wykładowców sprowadzonych z całego terenu ZSRR zlikwidowano wydziały teologiczne, wprowadzono nauczanie ideologii komunistycznej, dzielono (np. z Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza utworzono Instytut Medyczny) lub łączono wydziały czy uczelnie (połączono Wydziały Prawa Uniwersytetu w Czerniowcach i Uniwersytetu Lwowskiego - [http://www.lwow.home.pl/rocznik/prawo39-45.html.
W 1930 r. Koło Wiedeńskie rozpoczęło intensywną działalność wydawniczą i propagandową. Przejęty kwartalnik filozoficzny przemianowano na "Erkenntnis"; pismo to, redagowane przez Carnapa i Reichenbacha, stało się główną trybuną nowej filozofii. W latach 1928-1937 wydano dziesięć książek w serii "Schriften zur wissenschaftlichen Weltauffassung", m. in. Schlicka Zagadnienia etyki (1930), Neuratha Empirische Soziologie (1931), Carnapa Logiczną składnię języka (1934), a także Logikę odkrycia naukowego (1934) Karla Poppera (który nie należał do Koła i ani razu nie uczestniczył w czwartkowym seminarium Schlicka). Opublikowano też w latach 1933-1939 dziewięć broszur w redagowanej przez Neuratha serii "Einheitswissenschaft". Zaczęto organizować kongresy nowej filozofii; pierwszy w Pradze w 1929 r., drugi rok później w Królewcu. Począwszy od kongresu w Pradze w 1934 r. poczęli w nich uczestniczyć, oprócz Austriaków i Niemców, Polacy, Skandynawowie, Amerykanie i inni. Jeśli chodzi o Amerykanów, to współpracę z Kołem nawiązali Charles Morris (1901-1979), Ernest Nagel (1901-1985) i Willard van Orman Quine (1908-2000). W Anglii empiryzm logiczny miał tylko jednego wybitnego przedstawiciela, Alfreda J. Ayera (1910-1989), który po pobycie w Wiedniu przedstawił - we własnym ujęciu - podstawowe założenia tej filozofii w książce Language, Truth and Logic (Język, prawda i logika, 1936). Bliscy nowej filozofii byli Skandynawowie Jørgen Jørgensen, Eino Kaila, Arne Naess, Åke Petzäll. Kolejne kongresy odbyły się w Paryżu (1935), Kopenhadze (1936), znów w Paryżu (w ramach Dziewiątego Międzynarodowego Kongresu Filozofii, 1937), w Cambridge (1938), a we wrześniu 1939 r. w Harvardzie.
W styczniu 1964 roku z zespołem rozpoczął występy wokalista Wojciech Korda, który od lipca, po odejściu Krzysztofa Klenczona, pełnił również funkcję gitarzysty. W latach 1963-1965 zespół był nagradzany na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, również w 1965 roku Niebiesko-Czarni wystąpili w Sopocie na V Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w koncercie p.t. Na płytach całego świata .
W latach 1949-1958 zrealizował we Francji jeszcze kilka filmów dla dzieci. Pierwszym z nich była "Zanzabelle w Paryżu" według scenariusza napisanego z córką Ireną na podstawie bajki Soniki Boe. Film ten jak i następne "Kwiat Paproci", "Świergotka", "Niedziela w Szczebiotkowie", "Czujny Nos" i "Północna Karuzela" przysporzyły autorowi kolejnych międzynarodowych nagród. Jego dochody jednak zmalały. Ostatnia próba zrealizowania "Snu Nocy Letniej" skończyła się finansową klęską.
Znanych jest wiele przypadków wydawania zastępczego pieniądza, m.in. na Śląsku w okresie wojen napoleońskich i w okresie Wiosny Ludów. W największej ilości pojawił się w Niemczech i Austrii w latach 1914-1924 – tak zwany "Notgeld" drukowany w związku z wydarzeniami I wojny światowej. Zawirowania ekonomiczne wywołały wówczas pojawienie się pieniądza zastępczego na mniejszą skalę w każdym z krajów europejskich z wyjątkiem Wielkiej Brytanii, którą jako jedyną ominęły zakłócenia w obiegu środków płatniczych. Ponownie, choć w dużo mniejszej ilości, pieniądz zastępczy był używany w okresie wielkiego kryzysu lat 1929-1933. Na ziemiach polskich zastępcze pieniądze kursowały w czasie II wojny światowej, a także na krótko w niektórych miastach tuż po wyzwoleniu.
Bełżec – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Bełżec, na szlaku komunikacyjnym Lublin-Lwów . Siedziba gminy Bełżec. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
W latach 1965-1970 pracował ponad rok w Poliklinice Zakładowej Kombinatu Metalurgicznego w Eisenhüttenstadt, jako kierownik jej Oddziału Chorób Zawodowych i Medycyny Przemysłowej. Po powrocie do kraju kontynuował pracę w ZZL.
W latach 1974-1978 pracował jako starszy asystent Franciszka Spiocha w Zakładzie Fizjologii Pracy przy Instytucie Medycyny Pracy w Przemyśle Węglowym i Hutniczym w Sosnowcu oraz kierownik jego Pracowni Ergonomicznej.
W latach 1987-1994 pracował w Górniczym Zespole Opieki Zdrowotnej w Katowicach, w późniejszym okresie jako kierownik Przychodni Zakładowej Głównego Instytutu Górnictwa; jednocześnie w latach 1986-1991 lekarz przemysłowy sosnowieckiego "Politexu". Karierę zawodową zakończył w 1995.
W latach 1867-1933 miejscowość była siedzibą gminy Sobibór. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego.
4 km na zachód od wsi, w środku lasu, znajduje się Sobibór Stacja Kolejowa. Znajduje się tam czynna towarowa stacja kolejowa Sobibór (przeładunek drewna) i muzeum wraz z pomnikiem, upamiętniającym dawny obóz zagłady. Przy stacji działał w latach 1942-1943 niemiecki obóz zagłady SS-Sonderkommando Sobibor, w skład załogi którego wchodziło 30 Niemców oraz 150 Ukraińców. Zamordowano tam co najmniej ćwierć miliona ludzi. 14 października 1943 w obozie wybuchł bunt części internowanych, w wyniku którego zostało zabitych dwunastu esesmanów, zaś trzystu więźniom udało się uciec z obozu.
Po urodzeniu otrzymał imię: „Étienne”. W młodości był oficerem francuskiej Legii Cudzoziemskiej. W 1963 obalił w zamachu stanu prezydenta Togo Sylvanusa Olympio. W latach 1963-1967 był szefem sztabu armii. W latach 1967-2005 sprawował funkcję prezydenta Togo. Był najdłużej pozostającym przy władzy politykiem afrykańskim.
W latach 1991-2001 drużyna rozgrywała mecze w starej hali OSiR. Od 2001 mecze ligowe i pucharowe odbywają się w nowoczesnej Hali Mistrzów.
Urodziła się i wychowywała w konserwatywnej miejscowości. Gdy uczyła się w szkole średniej, jej rodzice rozwiedli się. Piętnastoletnia Jenna przerwała naukę i rozpoczęła pracę, aby pomóc matce. Wykonywała dorywczo niskopłatne prace. Kiedy skończyła 18 lat podjęła się pracy jako striptizerka. Jednak już po pierwszym dniu tej pracy odeszła. Rok później, podczas pobytu w dyskotece poznała osobę mająca kontakty w branży porno. 19 lipca 2001 Jenna Haze nakręciła swoją pierwszą scenę porno. W latach 2002-2005 miała kontrakt na wyłączność z Jill Kelly Productions, w ramach którego występowała jedynie w scenach lesbijskich. W 2003 otrzymała nagrodę magazynu AVN w kategoriach "Best New Startlet" i "Best Solo Sex Scene".
W latach 1999-2002 do powiatu grójeckiego należała również gmina Tarczyn, która 1 stycznia 2003 została przyłączona do powiatu piaseczyńskiego .
W opublikowanej w 1962 roku książce "Silent Spring" amerykańska biolog Rachel Carson, pracownik United States Fish and Wildlife Service, oskarżyła przedsiębiorców stosujących DDT o doprowadzenie do wyginięcia całych populacji ptaków, wskazując na związek pomiędzy jego stosowaniem a zbyt cienkimi skorupkami jaj ptaków drapieżnych. Publikacja zaowocowała masową kampanią medialną oraz postępowaniem EPA ("Environmental Protection Agency"), które po toczących się w latach 1970-1972 przesłuchaniach zakazało stosowania DDT w USA. Liczne badania sprawdzające wpływ DDT na środowisko wykazały, że u wielu gatunków ptaków ekspozycja na tę substancję wpływa na znaczne zmniejszenie grubości skorupki jaj. Nie został jeszcze zbadany mechanizm, który wywołuje to zjawisko, jednakże podejrzewa się, że p,p'-DDE (pochodna rozpadu DDT) inhibituje ATPazę wapnia i redukuje ilość wapnia absorbowanego z krwi podczas wytwarzania jaja. Przeprowadzono również badania, które wykazały obniżanie jakości skorupki jaja przez o,p'-DDT. Masowe stosowanie DDT spowodowało również istotny spadek liczebności (lokalnie nawet wymarcie) północnoamerykańskich sokołów wędrownych i w konsekwencji znaczne zmniejszenie różnorodności genetycznej tamtejszych populacji.
W 1960 ukończył studia na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1952-1980 pracował jako publicysta ekonomiczny w wielu polskich gazetach i czasopismach, a w latach 1968-1972 był korespondentem w Bonn, ówczesnej stolicy Niemiec (RFN)
Gmina Zagnańsk (do 1976 "gmina Samsonów") – gmina wiejska w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w otulinie Suchedniowsko-Oblęgorskiego Parku Krajobrazowego (Góry Świętokrzyskie). W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie kieleckim.
Po dwuletnim pobycie w Płocku Krzywicki w 1888 r. zamieszkał w Warszawie. Od chwili powstania Związku Robotników Polskich stał się obok Juliana Marchlewskiego aktywnym jego działaczem i czołowym teoretykiem. Po aresztowaniach niektórych członków ZRP wyjechał do Berlina, w 1893 r. odwiedził Stany Zjednoczone, później często wyjeżdżał na krótko z Warszawy do bibliotek w Berlinie, Petersburgu i Londynie. Do 1916 r. współpracował z PPS-Lewicą. Powszechnie znany i ceniony jako teoretyk marksistowski ma wielkie zasługi w wykształceniu kilku pokoleń młodzieży socjalistycznej poprzez wykłady (od 1888 r. wykładał na tajnym Uniwersytecie Latającym w Warszawie, od 1904 tamże w Towarzystwie Kursów Naukowych, oraz na Wolnej Wszechnicy Polskiej), dorobek publicystyczny i naukowy. Dwukrotnie więziony był X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej: w latach 1899-1900 (za „organizowanie bezpłatnych czytelni”) oraz w 1905 r. za udział w rewolucji.
W latach 1878-1879 doszło do pierwszych aresztowań. Wielu socjalistów zdecydowało się na emigrację. Miejscem, w którym gromadzili się socjaliści nie tylko polscy, stała się od 1879 roku Genewa. Znaleźli się tam Ludwik Waryński, Stanisław Mendelson, oraz Maria Jankowska-Mendelson. Publikowali na łamach pism "Równość", a później "Przedświt". Wkrótce podjęli pracę w kraju na terenie zaboru pruskiego i zaboru rosyjskiego. Uważali, że robotnicy są podmiotem sprawczym historii, którzy prowadzą walkę z burżuazją walka klas. Aby pomóc robotnikom pragnęli w ich imieniu przejąć władzę polityczną. Środkiem prowadzącym do tego celu miało być wywołanie ogólnopolskiej rewolucji. Aby doprowadzić do tego wydarzenia, utworzono w 1882 roku w Warszawie partię Proletariat. Ta rewolucja, rozpoczęta tutaj, ponieważ, zdaniem działaczy właśnie w Rosji i w Polsce istniały najlepsze warunki do jej wybuchu, miała stać się zaczynem przemian ogólnoświatowych.
Po raz pierwszy zostało poddane naukowej analizie przez badającego krynickie zdroje radcę górniczego, profesora Uniwersytetu Lwowskiego Baltazara Hacqueta oraz opisane w jego pracy pt. "Neueste physicalische Reisen in den Jahren 1788-1795 durch die dacischen und sarmatischen Karpathen" wydanej w 1796. Była to szczawa wodorowęglanowowapniowa z duża ilością kwasu węglowego stosowana jako woda dietetyczna.
Z waloryzacji przyrodniczej Świętochłowic wynika, że na terenie miasta odnaleziono około 260 gatunków zwierząt, z czego około 60 podlega ochronie prawnej. W oparciu o badania ornitologiczne z lat 1986-2003 stwierdzono, że samych ptaków występuje tu 146 gatunków, z tego 91 gatunków lęgowych, 15 prawdopodobnie lęgowych i 40 nielęgowych (przelotnych, zimujących lub zalatujących okresowo).
Ayalon rozpoczął w 1963 służbę w Marynarce Wojennej jako komandos płetwonurek, w latach 1970-1973 przeszedł szkolenie oficerskie. Następnie objął dowodzenie kilkoma niewielkimi okrętami; w tym samym czasie pełnił także służbę na lądzie. W 1981 objął stanowisko zastępcy dowódcy marynarki, które sprawował do 1991; następnie wyjechał na studia do Stanów Zjednoczonych, studiował m.in. w US Naval War College i na Uniwersytecie Harwardzkim, gdzie uzyskał magisterium.
W 1714 r. Berwick wyparł Karola z Barcelony, aczkolwiek cesarz nie wyrzekł się pretensji do hiszpańskiego tronu. Karol utrzymywał jeszcze stosunki ze swoimi katalońskimi stronnikami, na jego dworze przebywało wielu uchodźców z Hiszpanii, a wielkie wpływy na dworze miała tzw. hiszpańska rada. Traktaty z lat 1713-1714 przyznawały Karolowi hiszpańskie posiadłości we Włoszech - Mediolan i Neapol (Sycylia przypadła księciu Sabaudii Wiktorowi Amadeuszowi II). Ku Włochom kierowały się również ambicje Filipa V, podsycane przez jego drugą żonę, Elżbietę Farnese, która dla swojego pierworodnego Karola szukała szansy na tron właśnie we Włoszech, gdzie wymierały książęce rody w Parmie i Toskanii.
Podpisując pokój w Satmarze powstańcy otrzymali obietnicę, że cesarz będzie respektował węgierskie prawa, przywróci im skonfiskowane majątki i uszanuje swobody religijne. Karol nie miał zamiaru dotrzymywać tych warunków. Uczestników powstania wygnano, a ich majątki zostały skonfiskowane. Rządy austriackie oparte zostały na grupie proaustriackich magnatów (tzw. labancach), którzy utrzymywali dobre kontakty z księciem Eugeniuszem Sabaudzkim. Sejm z lat 1712-1715 zniósł pospolite ruszenie szlachty i powołał do życia stałą armię składającą się w połowie z cudzoziemców i pozostającą pod austriacką komendą. Sejm stopniowo tracił znaczenie. Cesarz zwoływał go coraz rzadziej, a przez 10 ostatnich lat swojego panowania obywał się w ogóle bez sejmu. Wojsko podporządkowano wiedeńskiej Radzie Wojennej.
Kolejna wojna z Turcją wybuchła prawie 20 lat później. W latach 1735-1736 Rosjanie zdobyli Azow, spustoszyli Krym i podeszli pod Stambuł. Zagrożona Turcja przyjęła mediację Austrii. W Wiedniu patrzono z zazdrością na rosyjskie sukcesy. Mediacja służyła temu, aby uzyskać dogodną pozycję przetargową w celu dokonania rozbioru Turcji. Kongres pokojowy w Niemirowie był więc farsą i już w 1737 r. Austriacy uderzyli na Turcję. Tu spotkała ich jednak niespodzianka.
Karol był ostatnim męskim przedstawicielem dynastii Habsburgów. W 1703 r. jego ojciec wydał akt, że gdyby żaden z jego synów nie pozostawił męskiego dziedzica, kraje dziedziczne Habsburgów mają przypaść najstarszej córce Józefa. 19 września 1713 r. Karol wydał sankcję pragmatyczną, która dziedziczką tych krajów ustanawiała jego córki, z pominięciem potomstwa Józefa. W latach 1722-1723 cesarz doprowadził do przyjęcia sankcji przez wszystkie kraje monarchii. W ten sposób dotychczasowa unia personalna ustępowała miejsca unii realnej.
Międzychód (niem. "Birnbaum") – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie międzychodzkim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Międzychód. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego. Położone nad Wartą w Kotlinie Gorzowskiej. Po roku 1998 nastąpił powrót miasta w granice województwa wielkopolskiego.
Na mocy traktatu wersalskiego Międzychód ponownie znalazł się w granicach Polski, stanowiąc w latach 1920-1939 najdalej wysunięte na zachód miasto II Rzeczypospolitej (granica z Rzeszą Niemiecką przebiegała ok. 4 km na zachód od miasta).
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie toruńskim.
Palmiarnia Wałbrzyska – palmiarnia o powierzchni ok. 1900 m², znajdująca się na terenie wałbrzyskiego osiedla Lubiechów. Jest to jeden z najstarszych obiektów tego typu w Polsce, wybudowany w latach 1911-1913 z polecenia Henryka XV von Pless. Palmiarnia, przy której funkcjonuje kawiarnia i sklep z roślinami, jest dostępna dla zwiedzających. Zgromadzono w niej około 80 gatunków roślin z całego świata, a dodatkową ciekawostką jest fakt, iż ściany palmiarni od wewnątrz pokrywa tuf wulkaniczny z Etny.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Gmina Stara Kiszewa - gmina wiejska, położona w południowej części województwa pomorskiego - w powiecie kościerskim, w pasie Pojezierza Pomorskiego - 18º10'E i 53º59'N. W latach 1975-1998 gmina administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
W 1947 habilitował się na podstawie rozprawy "Rodzaje i motywy reakcji negatywnych". W 1949 otrzymał profesurę na UMCS. W latach 1950-1968 był kierownikiem Katedry Psychologii Ogólnej Wydziału Humanistycznego UW, a od 1968 do 1978 roku - dyrektorem Instytutu Psychologii na Wydziale Psychologii i Pedagogiki. Zmarł w wieku 89 lat. Został pochowany 24 marca 2000 na Cmentarzu Ewangelicko Reformowanym.
Był wiceprzewodniczącym Komitetu Nauk Pedagogicznych i Psychologicznych PAN oraz przewodniczącym w latach 1972-1981 Komitetu Nauk Psychologicznych PAN, w latach 1963-1980 - wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Unii Psychologii Naukowej, a także członkiem Komitetu Wykonawczego Międzynarodowego Komitetu Psychologii Stosowanej. Został wybrany honorowym przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.
Tama umożliwia regulację poziomu wody na Nilu, poniżej Asuanu. Pozwoliła między innymi na zmniejszenie efektów powodzi w latach 1964 oraz 1973, a także susz w latach 1972-1973 i 1983-1984. Ponadto, umożliwiła rozwój rybołówstwa w obrębie Jeziora Nasera.
Po raz pierwszy zostaje wymieniona w 1244, kiedy książę Przemysł I zamienił się z biskupem poznańskim odstępując kościół i otaczającą go osadę w zamian za osadę i kościół św. Rocha. Pośrednio z dokumentów wynika, że świątynię wzniesiono w 1222. Według podania kościół wzniesiono w miejscu, gdzie św. Wojciech wygłosił kazanie przed udaniem się z wyprawą misyjną do Prus i gdzie prawdopodobnie od XI wieku znajdowała się drewniana kaplica. W miejscu pierwszej świątyni, w XV wieku postawiono nowy, gotycki kościół. W pierwszej połowie XVI wieku dobudowano nawy boczne, a sto lat później szczyty wieńczące wschodnią i zachodnią fasadę. W 1634 roku przy południowej nawie wzniesiono kaplicę św. Antoniego. Podczas remontu w latach 1911-1912 wnętrze otrzymało secesyjne polichromie autorstwa Antoniego Procajłowicza oraz witraże wykonane według projektów Stanisława Wyspiańskiego i Józefa Mehoffera.
Świątynię odbudowano w latach 1946-1949. Podczas tych prac usunięto tynki ze wszystkich ścian poza późnorenesansowymi szczytami. Odsłonięto również gotyckie portale na północnej i południowej elewacji, podczas gdy główne wejście od strony zachodniej musiano zrekonstruować. Natomiast w latach 1951-1952 przeprowadzono prace konserwacyjne we wnętrzu. Nowe witraże wykonali Stanisław Powalisz – w nawie głównej i północnej, oraz Henryk Nostitz-Jackowski w nawie południowej.
Podczas II wojny światowej był naczelnym chirurgiem armii radzieckiej na froncie karelskim. Od 1956 kierował katedrą chirurgii szpitalnej I Moskiewskiego Instytutu Medycznego; w 1963 został (pozostając jednocześnie na poprzedniej funkcji) dyrektorem Ogólnozwiązkowego Naukowo-Badawczego Instytutu Chirurgii Klinicznej i Eksperymentalnej. W latach 1965-1980 był ministrem zdrowia ZSRR.
Podczas I wojny światowej w 1915 r. wojska niemieckie przejęły rosyjską linię obrony, przebiegającą przez pasmo wydm Starej Miłosny, tworząc linię obronną zwaną Brückenkopf Warschau (Przedmoście Warszawy). W latach międzywojennych Stara Miłosna staje się prosperującą miejscowością letniskową z uzdrowiskiem borowinowym dla dzieci "Nasza Chata" i lotniskiem szybowcowym. Duże zniszczenia spowodowała II wojna światowa. W latach 1952-1957 miejscowość była siedzibą gminy Wesoła (tzw. "dzielnicy powiatu").
W 1971 roku został zrehabilitowany i przeniesiony do pracy w sekretariacie partyjnym w Mongolii Wewnętrznej. W 1973 roku został członkiem KC KPCh. W latach 1975-1980 sprawował funkcję pierwszego sekretarza KPCh w prowincji Syczuan, gdzie przeprowadził skuteczne reformy ekonomiczne (m.in. częściowo dekolektywizując rolnictwo i zwiększając samodzielność dyrektorów przedsiębiorstw), które w krótkim czasie podniosły produkcję przemysłową i rolną. Tzw. "eksperyment syczuański" stał się później modelem dla reform ekonomicznych przeprowadzonych przez Deng Xiaopinga.
W latach 1960-1970 w Meksyku był korespondentem NBC na Amerykę Łacińską. Później został tamże prezydentem Związku Dziennikarzy Zagranicznych. W swoich wypowiedziach bronił Indian. W 1972 roku za film ukazujący ludobójstwo brazylijskich plemion zdobył w USA nagrodę "Humanitas Prize".
Jednym z ważniejszych wydarzeń na Dalekim Wschodzie do których doszło na krótko przed wojną był konflikt między Chinami a Japonią o władzę na Półwyspie Koreańskim. Efektem walk prowadzonych w latach 1894-1895 było podpisanie pokoju, który zmusił Chiny do oddania pod zwierzchnictwo zwycięskiej Japonii wielu swoich terenów w tym m.in. Korei. W związku z interwencją rządów Rosji, III Republiki Francuskiej oraz Cesarstwa Niemieckiego wygrana strona zrzekła się jednak półwyspu Liaotung.
Osłabienie siły militarnej Rosji po wojnie czasowo zmieniło równowagę sił w Europie na rzecz Państw Centralnych, co dało możliwość Austro-Węgrom do aneksji Bośni i Hercegowiny. Ogólnie jednak Berlin i Wiedeń z porażki Rosji w wojnie rosyjsko-japońskiej nic nie zyskały i to nie tylko z powodu utworzenia sojuszu brytyjsko-francusko-rosyjskiego. Wstyd z porażki Rosji w wojnie doprowadził do pozytywnych zmian w armii i marynarce. Przeprowadzone reformy wojskowe w latach 1905-1912 sprawiły, że na frontach I wojny światowej armia rosyjska działała bardziej sprawnie niż w latach 1904-1905. Oficerowie młodsi i starsi aktywnie wykorzystywali zgromadzone doświadczenie bojowe. Prowadzono bardziej aktywne szkolenie, co było szczególnie widoczne w artylerii. Rosyjskie działa polowe w 1914 roku, prowadziły skuteczny ogień z zakrytych pozycji, tworząc trzon obrony m.in. w bitwie galicyjskiej.
W latach 1938-1945 istniał tu jedyny niemiecki obóz koncentracyjny przeznaczony dla kobiet KL Ravensbrück. Na przełomie lat 1944-1945 stał się on centralnym obozem rozdzielczym dla licznych transportów więźniów. Oszacowano, że przez bramy tego obozu przeszło prawie 132 000 kobiet i dzieci z 27 narodowości (w tym najwięcej Polek), z których 92.000 zamordowano.
Jan (Janusz) V (zwany też w literaturze IV) zatorski (ur. około 1455, zmarł 17 września 1513) – w latach 1468-1474 książę zatorski razem z braćmi, od 1474 na połowie Zatoru, z bratem Władysławem, 1482 podział w wyniku którego książę na połowie Zatoru (strata Wadowic), od 1490, druga część Zatoru, od 1493 Wadowice, w 1494 rezygnacja z władzy.
Pierwotnie Grzybowo. Wzmiankowany w 1213 roku w związku z nadaniem dóbr klasztorowi w Ołoboku przez Władysława Odonica. W XVI wieku majątek Pogrzybowskich, od 1612 własność Daźdźboga Karnkowskiego, starosty bobrownickiego i odolanowskiego. Karnkowscy byli właścicielami wsi do lat '30 XIX wieku. W czasie Wiosny Ludów krótko stacjonowała tu polska Szkoła Podchorążych. W latach 1861-1894 własność Niemojowskich, później dobra nabyła pruska Komisja Kolonizacyjna. Losy miejscowości są ściśle związane z dziejami sąsiedniego Raszkowa. Przed 1932 rokiem miejscowość położona była w powiecie odolanowskim, w latach 1975-1998 w województwie kaliskim, w latach 1932-1975 i od 1999 w powiecie ostrowskim.
W latach 1912-1919 (z przerwą w latach trwania I wojny światowej) w Karkemisz prace wykopaliskowe z ramienia British Museum prowadzili Charles Leonard Woolley (odkrywca słynnych Grobów Królewskich z Ur) i Thomas Edward Lawrence (znany później jako Lawrence z Arabii).
W latach 1946-1950 miasto administracyjnie należało do woj. szczecińskiego, natomiast w latach 1950-1998 do woj. koszalińskiego.
Łobez znalazł się wśród miejscowości, które jako pierwsze otrzymały prawa miejskie – już w 1295 roku figuruje jako „miasto”, w 1348 zaś dostał potwierdzenie swoich praw miejskich według prawa lubeckiego. W XIV wieku występuje już burmistrz i rada miejska. Wtedy też Łobez otoczono murami, które przetrwały do XVIII wieku. W 1460 uzyskał własne sądownictwo. Borkowie wznieśli też w Łobzie zamek, który przetrwał do XVIII wieku. W 1648 miasto weszło w skład Brandenburgii. W latach 1818-1945 miasto administracyjnie należało do powiatu Regenwalde, początkowo z siedzibą w Resku, a od roku 1860 z siedzibą w Łobzie.
W latach 1946-1975 Łobez był siedzibą powiatu łobeskiego (przejściowo w roku 1945 powiatu Ławiczka) zlikwidowanego w trakcie zmian administracyjnych w roku 1975. Od roku 2002 Łobez jest ponownie siedzibą powiatu łobeskiego.
W czasach I Rzeczypospolitej pow. sieradzki od poł. XIV w. do 1793 r. należał do województwa sieradzkiego, a po II rozbiorze Polski został włączony do zaboru pruskiego. Po utworzeniu Królestwa Polskiego był częścią składową guberni kaliskiej, w l. 1845-1867 należał do guberni warszawskiej, potem znowu do kaliskiej - aż do 1914 r. W okresie międzywojennym powiat został włączony do nowo utworzonego woj. łódzkiego. W czasach okupacji niemieckiej w niezmienionych granicach został włączony do rejencji kaliskiej w tzw. Kraju Warty. Po II wojnie światowej jego powierzchnia wynosiła 1422 km kw., a zamieszkiwało w nim 130 tys. ludności. W 1955 r. jego część pn. włączono do nowego pow. poddębickiego, zatem liczba ludności zmniejszyła się do 120 tys., a powierzchnia do 1316 km kw. W l. 1975-1999 powiat nie istniał bowiem wtedy w miejsce powiatów utworzono w Polsce tzw. rejony.
Ludność powiatu zmniejsza się zarówno w miastach, jak i na obszarach wiejskich. Tylko w gm. Sieradz i gm. Brzeźnio odnotowano wzrost liczby mieszkańców. W poniższej tabeli przedstawiono stan ludności w latach 2003-2006 według podziału na miasta i gminy (obszary wiejskie).
Władysław (Włodko) (ur. około 1455, zmarł 1493) – książę zatorski w latach 1468-1474 razem z braćmi, od 1474 na połowie Zatora z bratem Janem V, w wyniku podziału 1482 książę na Wadowicach.
Wzmiankowane w 1392 roku jako "Przibislavicze". Losy wsi są ściśle związane z dziejami sąsiednich miejscowości, Pogrzybowa i Raszkowa. Przed 1932 rokiem miejscowość położona była w powiecie odolanowskim, w latach 1975-1998 w województwie kaliskim, w latach 1932-1975 i od 1999 w powiecie ostrowskim.
W latach 1988-1990 wzięła udział w kolejnych dwóch festiwalach w Opolu (XXV KFPP i XXVII KFPP). Uczestniczyła też w Międzynarodowym festiwalu Radiowym (1989), w San Remo w Jubileuszowym 40. Festiwalu Piosenki Włoskiej oraz w 1988 w pierwszym Festiwalu Piosenki Polskiej w Witebsku. Koncertowała w Izraelu i Chinach. W 1990 r. wydała longplay pt. „Absolutnie nic”, który był jej jedenastym albumem na polskim rynku. Na tej płycie wziął udział gościnnie w piosence „To już było” jako gitarzysta Wojciech Waglewski, w piosence „Gonią wilki za owcami” na trąbce zagrał Tomasz Stańko.
Urodził się w Tambowie w Związku Radzieckim, gdzie podczas II wojny światowej przebywali jego rodzice Adam i Elżbieta z domu Nissenbaum. Wiele lat mieszkał, tworzył i pracował w Lublinie. W latach 1980-1981 pracownik NSZZ „Solidarność”, w latach 1982-1987 na emigracji z własnego wyboru. Zamieszkał w Izraelu, skąd wrócił do Polski przez Rzym. W Europie Zachodniej oczekiwał na przywrócenie obywatelstwa polskiego. Po powrocie zamieszkał w Złotowie w Wielkopolsce.
W latach 1996-2001 pracował jako doradca w Kancelarii Prezydenta RP. Wydał m.in. tomik poezji "Wiersze na koniec wieku", "Poemat o mieście Złotowie i trochę innych wierszy", "Bzyk - wiersze nie dla dzieci", "Szmoncesy" oraz "Opowieści lasku żydowskiego".
W 1978 r. zoo liczyło ok. 2000 okazów zwierząt reprezentujących 380 gatunków. W latach 1970-1978 frekwencja wynosiła ok. 900 000 zwiedzających rocznie. W latach 80. XX wieku zoo znalazło się w planie inwestycyjnym miasta i nastąpiła poprawa - powstały nowe budynki i poprawiły się warunki bytowe zwierząt.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa krakowskiego.
Pierwsze ślady osadnictwa na terenie obecnego Giebułtowa pochodzą z neolitu, z lat 4500-1650 przed naszą erą. Inne liczne wykopaliska na terenie dzisiejszego Giebułtowa pochodzą z przełomu I i II w. n.e, a także z IV i XI w.
Gmina Lipie – gmina wiejska w województwie śląskim, w powiecie kłobuckim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie częstochowskim.
Studiował literaturę antyczną pod kierunkiem greckiego uczonego Manuela Chrysolorasa. W latach 1405-1415 zajmował, z krótkimi przerwami, stanowisko sekretarza kancelarii papieskiej. Jako sekretarz Jana XXIII uczestniczył w soborze w Konstancji. W 1415 po usunięciu Jana XXIII ze stolicy papieskiej, Bruni udał się do Florencji. Od 1427 aż do śmierci pełnił funkcję kanclerza Republiki Florenckiej.
Jego aktywna działalność polityczna w Galicji i monarchii austro-węgierskiej rozpoczęła się w 1885, kiedy został posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie i Rady Państwa w Wiedniu. W latach 1891-1902 był wiceprezydentem Rady Szkolnej Krajowej. Położył duże zasługi dla rozwoju oświaty w Galicji. W latach 1908-1913 był namiestnikiem Galicji, w 1915 założył Ligę Państwowości Polskiej, 1917 ministrem dla Galicji i w tym czasie czynił starania na rzecz reformy sejmowej i ugody z Ukraińcami.
Tworzona w Ośrodku KARTA komputerowa baza danych o osobach represjonowanych przez władze PRL w latach 1981-1989 powstaje w oparciu o zbiory Archiwum Opozycji – ogólnopolskiego centrum dokumentacji działań polskiej opozycji antykomunistycznej. W bazie znajdą się docelowo biogramy wszystkich osób prześladowanych z przyczyn politycznych w latach 80. – internowanych, aresztowanych, więzionych, skazanych przez sądy i kolegia do spraw wykroczeń. Dotychczas skomputeryzowaliśmy informacje o blisko 10 tysiącach internowanych w stanie wojennym. Każdy biogram zawiera podstawowe dane personalne, daty represji oraz, niekiedy, miejsca internowania. Baza obecnie nie jest publicznie udostępniana ze względu na ochronę danych osobowych określoną przez GIODO.
Nowy Tomyśl (niem. "Neutomischel") – miasto w woj. wielkopolskim, nad Szarką (dopływ Obry), w powiecie nowotomyskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Nowy Tomyśl. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego.
Zaprojektował go Arnolfo di Cambio w kształcie masywnego bloku na planie czworokąta. Trzykondygnacyjną budowlę zwieńczoną blankami zdobi charakterystyczna, wysoka (94,0 m) wieża z tarasem. Budowę pałacu rozpoczęto w 1299 r. Wieżę ukończono w 1310 r. W latach 1343-1592 wprowadzono wiele zmian (najwięcej w 1540 na polecenie Kosmy I, który zajmował pałac od 1537 do momentu przeprowadzki do Pałacu Pitti). Początkowo Pałac Vecchio był siedzibą republiki florenckiej, w okresie późniejszym pełnił rolę ratusza.
Studiował we Florencji. W 1404 został sekretarzem papieża Bonifacego IX, funkcje tę sprawował za czasów pontyfikatu Innocentego VII, Grzegorza XII, Aleksandra V i Jana XXIII, do 1415. Następnie podróżował po Francji, Niemczech i Szwajcarii; w czasie tych podróży odnalazł w bibliotekach klasztornych zapomniane teksty autorów rzymskich, m.in. Cycerona, Lukrecjusza, Kwintyliana, Tacyta, Witruwiusza. W 1423 został ponownie sekretarzem papieskim, funkcję tę sprawował do 1450. W latach 1453-1458 był kanclerzem Florencji.
W latach 1964-1991 księgi wieczyste prowadziły państwowe biura notarialne, jednak doświadczenie wykazało, że tylko sąd, jest w stanie prawidłowo prowadzić księgi wieczyste. Od 1991 księgi wieczyste znów są prowadzone przez wydziały ksiąg wieczystych w sądach rejonowych właściwych według miejsca położenia nieruchomości ("sąd wieczystoksięgowy"). Są prowadzone dla nieruchomości a nie dla właścicieli, to znaczy, że jedna osoba może być wskazana jako właściciel w kilku księgach wieczystych, natomiast to samo prawo własności winno być wykazane w jednej i tylko w jednej księdze wieczystej. W praktyce zdarza się, że to samo prawo własności bywa wpisane w dwóch lub nawet trzech księgach – sytuację taką należy usunąć w drodze procesu o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.
Syn Stanisława Centkiewicza i Stanisławy Bresteczer. Ukończył Gimnazjum św. Kazimierza w Warszawie (1924), następnie Institut Superieur w Liege (Belgia). W 1920 r. jako żołnierz Armii Ochotniczej brał udział w wojnie przeciw bolszewikom. Z zawodu inżynier elektryk. Był autorem prac naukowych z zakresu radiometeorologii i elektrotechniki. W 1932/1933 r. kierował pierwszą polską wyprawą polarną na Wyspę Niedźwiedzią. W latach 1934-1939 pracował w Obserwatorium Aerologicznym Państwowego Instytutu Meteorologicznego w Legionowie.
Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Poznaniu, członkiem jego władz i stałego jury konkursowego. Działał także w Stowarzyszeniu Artystów Wielkopolskich. Od 1914 mieszkał na stałe w Poznaniu; miał własną pracownię, a w latach 1926-1939 był dyrektorem Wielkopolskiego Muzeum Wojskowego. W 1929 organizował Dział Sztuki na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. 50-lecie pracy artystycznej Marcinkowskiego zostało uczczone nagrodą artystyczną miasta Poznania w 1929.
Urodził się w Wilamowicach koło Kęt w ubogiej rodzinie stolarza-cieśli, a zarazem rolnika – Franciszka Biby i Anny z Fajkiszów. W latach 1868-1872 uczęszczał do szkoły ludowej w Wilamowicach (trzy klasy) i Kętach (czwarta klasa). Był najstarszym dzieckiem spośród dziewięciorga rodzeństwa. W latach 1872-1880 był uczniem gimnazjum w Wadowicach, w którym zdał z odznaczeniem maturę. Następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. Jednocześnie rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Równolegle był słuchaczem wykładów na Wydziale Filozoficznym. Obydwa fakultety ukończył z wynikiem celującym.
W latach 1885-1986 studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wiedeńskiego, dokąd został skierowany przez kard. Albina Dunajewskiego, gdzie ciągu dwóch lat uzyskał stopień doktora teologii. W latach 1886-1887 studiował archeologię starochrześcijańską na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie a w 1888 przez jeden semestr teologię dogmatyczną w Instytucie Teologicznym w Paryżu.
W lata 1888-1890 po powrocie do kraju pracował przez rok jako wikariusz i katecheta w Kętach, przez następny rok w tym samym charakterze w Krakowie przy kościele św. Piotra i Pawła oraz jako suplent katechety (zastępca etatowego nauczyciela) w Gimnazjum św. Anny.
W latach 1788-1792 był posłem na Sejm Czteroletni. W 1791 był jednym z założycieli Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. Był członkiem polskiej loży masońskiej Trzech Braci.
Samolot F-117 Nighthawk był używany w kilku operacjach wojskowych. Pierwsza misja bojowa odbyła się podczas operacji Just Cause w Panamie w 1989 roku. Podczas tej misji samoloty F-117 zbombardowały lotnisko Rio Hato. Dwa lata później, podczas operacji Desert Storm nad Irakiem, samoloty F-117 dokonywały zrzutów naprowadzanych bomb na irackie cele. Samoloty F-117 brały także udział operacji Allied Force w byłej Jugosławii w 1999 roku. Zostały również użyte podczas misji "Trwała Wolność" (ang. "Enduring Freedom") w Afganistanie w latach 2001-2002 oraz operacji "Iracka Wolność" (ang. "Iraqi Freedom") w Iraku.
Niemiecka autostrada A10 (niem. "Bundesautobahn 10, BAB 10, Autobahn 10") – zewnętrzna autostradowa obwodnica Berlina. Potocznie znana jako Berliner Ring ("pierścień berliński"), jej obwód wynosi 196 km. Zaprojektowana przed wojną, jako "Reichsautobahn (RAB) 7". W latach 1936-1939 oddano do użytku 129 km drogi oznaczonych "RAB 7a" (część wschodnia) i "RAB 7b" (część południowa). Pozostałe 67 km (według planów przedwojennych "RAB 7c") na zachód i północ od stolicy, dokończono w latach 1972-1979, na obszarze ówczesnej NRD. Aktualnie w przebudowie jest węzeł "Autobahndreieck Schwanebeck" z autostradą A11, który od końca 2013 r. będzie posiadał nazwę "Autobahndreieck Barnim" (lub "Autobahnkreuz Barnim") oraz bezpośrednie połączenie z drogą B2, co przyczyni się do likwidacji węzła nr 36.
W latach 60. specjalny doradca ds. bezpieczeństwa narodowego prezydentów Johna F. Kennedy’ego, a następnie Lyndona B. Johnsona i współpracownik w tym zakresie Nelsona Rockefellera. W latach 1969-1974 Dyrektor Rady Bezpieczeństwa Narodowego. 1973-1977 sekretarz stanu – najpierw w administracji Richarda Nixona, a później Geralda Forda.
W latach 1995-2012 ornament na fladze był odsunięty od krawędzi przydrzewcowej i barwnego (czerwono-zielonego) pola wąskimi białymi pasami. W 2012 r. pasy te zlikwidowano.
Przewodził wielu wyprawom łupieskim przeciw Tatarom krymskim i Turkom. W latach 1554-1555 ufortyfikował na własne potrzeby Małą Chortycę dając początek Siczy Zaporoskiej.
Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej jesienią 1920 r., powrócił na ziemie białoruskie. W listopadzie-grudniu tego roku brał udział w antybolszewickim powstaniu słuckim. Po niepowodzeniu walk przeszedł wraz z resztkami wojsk białoruskich na terytorium Polski. Wznowił swoją aktywność polityczną wśród Białorusinów mieszkających we wschodniej Polsce. Został administratorem pomocy amerykańskiej. W latach 1924-1936 był dyrektorem gimnazjum białoruskiego w Wilnie. W lutym 1924 r. zainicjował powstanie pro-polskiego Polsko-Białoruskiego Towarzystwa, ale po jego rozpadzie jeszcze w tym samym roku nawiązał współpracę z nielegalną Komunistyczną Partią Zachodniej Białorusi, wstępując w 1926 r. w jej szeregi. Założył i stanął na czele nielegalnego komsomołu w swoim gimnazjum. W 1925 r. został zastępcą przewodniczącego Białoruskiej Włościańsko-Robotniczej Hromady. Należał też do kierownictwa Towarzystwa Szkoły Białoruskiej, Białoruskiego Towarzystwa Dobroczynności, Białoruskiego Towarzystwa Naukowego i był dyrektorem banku spółdzielczego w Wilnie, przez który przechodziły pieniądze na finansowanie Hromady. Po rozpoczęciu działań przeciw Hromadzie na pocz. 1927 r., Ostrowskiego aresztowano, a następnie wydalono do centralnej Polski.
W miejscu drewnianej kaplicy, w latach 1658-1687, zbudowano dzisiejszy kościół. Autorem projektu i kierownikiem budowy był Krzysztof Bonadura Starszy, a po jego śmierci pracę przejął jego syn, Krzysztof Bonadura Młodszy oraz Jerzy Catenazzi. Przyjmuje się, że poznańska świątynia miała architektonicznie nawiązywać do rzymskich wzorców, mianowicie karmelitańskich kościołów Santa Maria della Scala oraz Santa Maria della Vittoria. W 1801 roku, pomimo czynnego oporu wiernych, którzy przez osiem dni okupowali świątynię, władze pruskie usunęły zakonników, a kościół zmieniono najpierw na szpital wojskowy, następnie na koszary, a w końcu na magazyn słomy i siana. W dalszej kolejności kościół przekazano starokatolikom, a w 1804 luteranom. Od 1830 pełnił rolę kościoła ewangelicko-augsburskiego garnizonowego. Protestanci w 1831 zamurowali w fasadzie nisze przeznaczone dla figur świętych, dodali sygnaturkę, usunęli ołtarze a dodali empory. Pracami tymi kierował . Po I wojnie światowej kościół przejęli ponownie katolicy, którzy rozebrali empory. W latach 1934-1939 świątynia ponownie przejęła na siebie funkcję kościoła garnizonowego.
W 1945 świątynia został ponownie przejęta przez karmelitów bosych, którzy w 1950 ukończyli odbudowę zniszczonej podczas walk o Cytadelę świątynię przywracając jej barokowy wygląd. Odbudowa trwała przez ponad 20 lat. W latach 1952-1993 klasztor był siedzibą Kolegium Filozoficznego dawnej Prowincji Polskiej. Od roku 1984 trwały tu prace nad całkowitą renowacją kościoła, którego poświęcenie odbyło się 19 marca 1990 r. Dnia 15 października 1990 r. przy klasztorze rozpoczął działalność Instytut Duchowości Carmelitanum. Od września 1993 roku w klasztorze poznańskim mieści się Wyższe Seminarium Duchowne Prowincji Warszawskiej. Od kwietnia 2006 r. kościół został podświetlony. Przy klasztorze ma także obecnie siedzibę Wydawnictwo Warszawskiej Prowincji Karmelitów Bosych "Flos Carmeli".
Usunięty z pracy w rządzie po marcu 1968, obronił pracę doktorską i habilitacyjną, a następnie otrzymał tytuł profesora ekonomii. W latach 1970-1985 pracował w Instytucie Ekonomiki Przemysłu Chemicznego. Wykładał na wielu uczelniach w kraju i za granicą, był autorem kilkudziesięciu książek z dziedziny ekonomii i ekonometrii.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. koszalińskiego.
Autorem Kroniki polskiej był Wincenty, pod koniec XIII wieku określany tytułem mistrza. W latach 1208-1218 był on biskupem krakowskim, po czym zrezygnował z tej godności i zamieszkał w klasztorze Cystersów w Jędrzejowie, gdzie zmarł w 1223 roku. Po śmierci cieszył się lokalnym kultem, lecz dopiero w 1764 roku został beatyfikowany.
W latach 1989-1992 działacze Wydziału Wschodniego SW udzielali znaczącej pomocy sprzętowej, materiałowej i szkoleniowej działaczom niepodległościowym Litwy, Łotwy, Estonii, Ukrainy, a także Mołdawii, Gruzji, Kazachstanu, Armenii, Azerbejdżanu.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.
12 jednostek zostało w latach 1965-1966 wyeksportowanych do Jugosławii. Otrzymały tam oznaczenie "311/315-100" (311 to wagon rozrządczy, 315 – silnikowy). Kolejna seria 14 jednostek została dostarczona w latach 1974-1975 i otrzymały one oznaczenie "311/315-200". Obecnie pozostałe egzemplarze kursują w ramach kolei słoweńskich ( "Slovenske železnice"), a 10 sztuk sprzedanych zostało do Włoch. Jednostki słoweńskie zostały zmodernizowane w latach 2000-2002 poprzez montaż nowych silników firmy Siemens AG. W Jugosławii nosiły one przezwisko "gomułek" od nazwiska Władysława Gomułki, za którego czasów zostały wprowadzone do eksploatacji.
W sezonie 2003-04 Arsenal jako pierwszy klub w historii Premiership zakończył sezon bez ani jednej porażki, 49 razy wygrywając i remisując. Sam Arsene Wenger powiedział, że dla niego bardziej liczy się wygrana w Premiership niż pobicie rekordu. Podpisał też nowy kontrakt z klubem z Londynu, który będzie go obowiązywał do sezonu 2007-08. Ostatni tytuł Arsene Wenger wywalczył w 2005 roku - Wygrana w F.A. Cup - a Wenger został najbardziej utytułowanym trenerem w historii Arsenalu. Sezon 2005 - 2006 był dla Arsena Wengera i Arsenalu najsłabszy od kilku lat, lecz po raz pierwszy w historii kanonierom udało się awansować do finału Ligi Mistrzów. Finał ten wygrała niestety Barcelona, pokonując grający niemal od początku meczu w dziesiątkę Arsenal 2 - 1.
Karierę piłkarską rozpoczął w Zrywie Chorzów. Od 1962 bronił barw Górnika Zabrze, stając się jedną z legend klubu. Występował w Górniku przez 16 sezonów (do 1978, z przerwą 1975-1976 na grę we francuskim Valenciennes FC), zaliczając łącznie 395 spotkań ligowych (we wszystkich meczach oficjalnych Górnika – także w pucharach krajowych i europejskich – przekroczył 500). Jego udziałem stały się ówczesne sukcesy klubu – siedem tytułów mistrza Polski (1963-1967, 1971, 1972), sześć Pucharów Polski (1965, 1968-1972), finał Pucharu Zdobywców Pucharów 1970. Zdobył łącznie 124 bramki jako piłkarz Górnika, w tym 91 w ekstraklasie.
Ernest Pohl, w latach 1952-1990 Pol, (ur. 3 listopada 1932 w Rudzie Śląskiej, zm. 12 września 1995 w Hausach, Niemcy), polski piłkarz, reprezentant Polski, wielokrotny mistrz Polski, trzykrotny król strzelców polskiej ekstraklasy. Występował na pozycjach napastnika i pomocnika, nosił przydomki boiskowe "Nochal", "Yła", "Ewa".
Miał bogatą kartę reprezentacyjną. W latach 1955-1964 wystąpił w 46 oficjalnych spotkaniach kadry, strzelając 39 bramek; grał na igrzyskach olimpijskich w Rzymie (1960), gdzie w wygranym meczu z Tunezją zdobył pięć bramek (Polska wygrała 6:1), ale jego popisy strzeleckie nie zapobiegły odpadnięciu reprezentacji już w fazie eliminacyjnej po porażkach z Danią i amatorską drużyną Argentyny.
AMD Am5x86 (znany także jako 5x86-133, X5-133, TurboChip) – procesor bazujący na architekturze x86, produkowany w latach 1995-1999 przez firmę AMD.
Kazimierz I Oświęcimski (ur. ok. 1396, zm. 1433 lub 1434) – książę cieszyński i oświęcimski od 1410 (tylko formalnie), w wyniku podziału w 1414 w Oświęcimiu, Toszku, w latach 1416-1427 w Strzelinie.
Na terenie Parku znajduje się zbiornik rekreacyjny o powierzchni 30,5 ha, powstały w latach 1974-1978 na odnodze niewielkiej rzeki Ołobok.
Po zakończeniu kariery zawodniczej Salchow nadal działał w sporcie – w latach 1925-1937 był przewodniczącym Międzynarodowej Unii Łyżwiarskiej (ISU). Ponadto w latach 1928 – 1939 był prezesem szwedzkiego klubu sportowego AIK Solna.
Stojko zdobył dwa srebrne medale na igrzyskach olimpijskich w 1994 i 1998. Był trzykrotnym mistrzem świata w 1994, 1995 i 1997. Był też wielokrotnym mistrzem swojego kraju (1994, 1996-2000 i 2002).
Stanisław Ziemecki, Landau (ur. 11 kwietnia 1881 w Warszawie, zm. 19 stycznia 1956) - fizyk polski, w latach 1953-1956 rektor Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Lublinie. Początkowo używał nazwiska Landau.
Gmina Olesno – gmina wiejska w województwie małopolskim, w powiecie dąbrowskim. W latach 1975-1998 gmina administracyjnie należała do województwa tarnowskiego.
Prokura uregulowana jest obecnie w art. 1091 - 1099 kodeksu cywilnego.
Na rozkaz Karola Burbona II w latach 1738-1765 wykonano kilka sondaży, które zrobiły wiele szkód, ale także doprowadziły do odkrycia Willi Papirusów. W latach 1828-1865 próbowano wznowić prace, lecz skała wulkaniczna okazała się być zbyt twarda. Systematyczne prace rozpoczęto w 1927 roku i odsłonięto siedem insuli, lecz większość miasta wciąż nie jest odsłonięta.
19 stycznia 1626 został mianowany tytularnym patriarchą Antiochii, a w maju t.r. nuncjuszem w Hiszpanii. 30 sierpnia 1627 papież Urban VIII kreował nuncjusza Pamphiliego kardynałem (w sekretnym trybie "in pectore"), ujawniając nominację w listopadzie 1629. W latach 1639-1644 stał na czele Kongregacji Soboru Trydenckiego, a od 12 stycznia 1643 do 14 marca 1644 był kamerlingiem Św. Kolegium Kardynalskiego. Sprawował także urząd wiceprotektora Królestwa Polskiego.
Studiował medycynę i nauki polityczne na Uniwersytecie Belgradzkim. W 1937 związał się z ruchem komunistycznym. Pełnił wiele ważnych stanowisk w kierownictwie Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii i okręgu autonomicznego Kosowo. W latach 1963-1967 był przewodniczącym Rady Wykonawczej (rządu) Kosowa, a 1981-1982 przewodniczącym Prezydencji okręgu autonomicznego. Od czerwca 1984 sprawował przez rok rotacyjne przewodnictwo Prezydium Komitetu Centralnego Związku Komunistów Jugosławii.
Po działalności w latach 1984-1987 kabaret Potem rozpadł się. Bezpośrednią przyczyną rozpadu było powołanie do zasadniczej służby wojskowej dwóch członków grupy, ale pośrednio także spadek formy artystycznej kabaretu w kolejnych programach. Potem reaktywował się w 1989, a w nowym składzie znaleźli się byli członkowie kabaretu Drugi Garnitur Joanna Chuda (obecnie Kołaczkowska) i Adam Nowak (późniejszy lider zespołu Raz, Dwa, Trzy). Od około 1990 tworzyli go: Joanna Kołaczkowska, Mirosław Gancarz (od 1986), Leszek Jenek, Dariusz Kamys, Adam Pernal (pianista) i Władysław Sikora (kierownictwo).
W latach 1984-1987 powstały trzy programy kabaretowe ("Potem I", "Potem II" i "Potem III"), z których wybrane skecze złożyły się na "Pierwszy program".
Pochodził ze starego rodu lombardzkiego. Studiował nauki wyzwolone w seminarium rzymskim oraz prawo, teologię i filozofię na Uniwersytecie w Pizie (gdzie obronił w 1623 doktorat obojga praw). Po studiach wykładał filozofię w Pizie, następnie (1625) udał się do Rzymu. W Kurii Rzymskiej zajmował m.in. stanowiska referendarza Trybunału Sygnatury Apostolskiej, sekretarza Kongregacji Rytów, członka personelu legacji w Awinionie. Był także kanonikiem i wikariuszem Bazyliki Liberiańskiej. W latach 1634-1644 pełnił funkcję sekretarza pism dyplomatycznych ("Listów do Książąt"), w 1643 został radcą Trybunału Świętej Penitencjarii. Otrzymał honorowe obywatelstwo Rzymu. Publikował wysoko oceniane w Rzymie sztuki teatralne i poezje.
Do 1954 roku siedziba gminy Ciążeń. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego.
Pierwsza wzmianka o Ciążeniu jako siedzibie kasztelanii pochodzi z 1251. Krótko potem (1260) wieś zostaje nadana przez Przemysła I w posiadanie biskupstwu poznańskiemu. W kolejnych latach biskupi uzyskiwali szereg przywilejów, m.in. na urządzanie jarmarków, założenie targu i prowadzenie karczmy. Ukoronowaniem dobrej passy jest otrzymany w 1504 przywilej na założenie miasta, lecz do lokacji najprawdopodobniej nie dochodzi, ze względu na konkurencję niedalekich Pyzdr. W latach 1508-1510 na dworze biskupim w Ciążeniu przebywał Andrzej Krzycki, poeta, późniejszy prymas Polski. W 1818 wieś skonfiskowana przez władze carskie i przekazana hrabiemu Wacławowi Gutakowskiemu, szwoleżerowi Gwardii Napoleona, a później adiutantowi cara Aleksandra I. Majątek nie przynosił szczęścia swoim właścicielom – zbankrutował zarówno Gutakowski, jak i jego następcy – Zakrzewscy, po czym, w 1924, majątek w Ciążeniu przeszedł na własność Skarbu Państwa.
Uczestniczył w zjazdach młodzieżowych organizowanych przez polskie środowiska w całych Niemczech. Był wybitnym działaczem młodzieżowym Związku Polaków w Niemczech. W 1934 roku wraz z Józefem Kachlem i Wincentym Wawrzyniakiem był inicjatorem tzw. "buntu młodych". W latach 1933-1939 prezes ZPMK na Śląsku Opolskim. W latach 1936-1937 sekretarz Związku Polaków na Śląsku. Latem 1937 roku aresztowany, wolność odzyskał w listopadzie 1937 roku, w dniu ogłoszenia deklaracji mniejszościowej przez Hitlera. Po napaści Niemiec na Polskę został 11 listopada 1939 roku ponownie aresztowany i wraz z innymi działaczami życia polskiego osadzony w Buchenwaldzie. Należał tu do współorganizatorów obozowego polskiego ruchu oporu. Po prawie pięciu latach obozowej katorgi zginął 24 sierpnia 1944 roku podczas nalotu amerykańskich samolotów na zakłady wojskowe znajdujące się w pobliżu Buchenwaldu.
1975-1998 brak danych
Powiat swoim obszarem obejmuje najdalej wysunięty na południe skrawek Polski. Graniczy od zachodu z powiatem leskim (który w latach 1999-2002 należał administracyjne do pow. bieszczadzkiego) i na niewielkim odcinku z powiatem sanockim, od północy z powiatem przemyskim, natomiast od wschodu i południa granica powiatu pokrywa się z granica państwową z Ukrainą (obwód lwowski, obwód zakarpacki (rejon wielkoberezneński)). W jednym punkcie (szczyt Krzemieniec) (1221 m n.p.m.) powiat styka się z Republiką Słowacką, (powiat sninski). Do roku 1918 tereny obecnego powiatu graniczyły z węgierskim komitatem Ung.
Urodził się w Laskach Wielkich pod Żninem jako syn mieszczański (ojciec Jakub, matka Dorota Ninińska). Po zdobyciu wykształcenia w cenionym gimnazjum humanistycznym Valentina Trozendorfa w Goldbergu (Złotoryi na Śląsku) odbył w latach 1554–1558 studia na uniwersytecie w Królewcu (tzw. Albertyna). Przez kilka lat był duchownym kalwińskim, by ostatecznie przejść na luteranizm. Od 1556 roku przebywał na dworze księcia Albrechta Hohenzollerna, po 1560 roku propagator luteranizmu w Polsce, od 1565 superintendent ewangelicko-augsburski w Wielkopolsce; następnie kaznodzieja ewangelicki przy kościele Marii Panny w Toruniu w latach 1567-1569. W latach 1569-1589 działał pod opieką rodziny Ostrorogów w Grodzisku Wielkopolskim, gdzie uruchomił szkołę, drukarnię i kursy teologiczne, od 1591 aż do 26 stycznia 1603 był ministrem zboru w Brodnicy, pełniąc jednocześnie funkcje pastora miejskiego i nadwornego kaznodziei Zofii Działyńskiej. Uczestniczył w zjeździe w Sandomierzu i był jednym z twórców ugody sandomierskiej z 1570.
Produkowany w Czechach do 1939 oraz w latach 1945-1947 i w Polsce od 1978 (dla Przeoratów Czech, Polski i Szwecji obediencji paryskiej) krzyż zakonny posiada zamiast prostych inicjałów stylizowane w kształcie liści lipowych litery SLJ między ramionami. Rewers jest w tym modelu w niektórych wykonaniach nieemaliowany i posiada medalion NMP z Góry Karmel.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego.
Leży pomiędzy Krynicą-Zdrojem a Muszyną. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do starego woj. łódzkiego.
Schinkel uważany jest za pioniera naukowego podejścia do zagadnień konserwacji zabytków. Jako pierwszy postulował wykonywanie inwentaryzacji przed rozpoczęciem prac konserwatorskich. Nadzorował, między innymi, roboty konserwatorskie na zamku w Malborku oraz w okresie 1819-1824 restaurację stargardzkiego kościoła Mariackiego.
Urodził się w Lublinie w kamienicy Rynek 3. Ukończył Klasę Dykcji i Deklamacji oraz Szkołę Handlową Kronenberga w Warszawie. Debiutował w "Komedii omyłek" Szekspira w teatrze ogródkowym w 1896. Po rocznym pobycie i studiach w Genewie w 1899 zaangażował się do teatru łódzkiego, gdzie w sezonie teatralnym 1899-1900 rozpoczął w trupie Michała Wołowskiego swój pierwszy etap zawodowej pracy aktora. Następnie w Teatrze Miejskim w Krakowie, w latach 1900-1908 ujawnił talent komediowy i charakterystyczny. Z biegiem lat rozszerzył repertuar o role dramatyczne, nasycone ironią i sarkazmem. Jego dorobek twórczy obejmuje ok. 900 ról. Sztuka aktorska Zelwerowicza nie poddaje się jednoznacznym definicjom. Realista, czerpał inspiracje z rozmaitych stylów i kierunków: naturalizmu, modernizmu czy ekspresjonizmu, zachowując jednak własny ton.
Współtwórca polskiego szkolnictwa teatralnego, w 1932 doprowadził do powstania Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej, pierwszej polskiej nowoczesnej uczelni kształcącej aktorów i reżyserów. Był dyrektorem PIST-u w latach 1932-1936 i reaktywował Instytut w Łodzi po wojnie. W 1937 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury "za szerzenie zamiłowania do polskiej literatury dramatycznej".
W 1950 roku zdobył Mistrzostwo Polski w hokeju na lodzie. W latach 1950-1955 używano nazwy Związkowiec Krynica (pod tą nazwą wywalczono tytuł Mistrzów Polski) i Unia Krynica. W latach osiemdziesiątych (od 1982 roku), po rozwiązaniu sekcji hokejowej CWKS Legia Warszawa i przeniesieniu kilku zawodników do Krynicy, klub nosił nazwę CWKS Legia KTH Krynica. Pod nazwą KTH działy także sekcje saneczkarstwa, narciarstwa, tenisa ziemnego, lekkoatletyczna, piłkarska (sekcja pod nazwą Zuber) i szachowa. Przedstawicielami klubu byli liczni olimpijczycy i reprezentanci Polski w hokeju i saneczkarstwie.
Pomiędzy 1946-1949 był dyrektorem Instytutu Anatomii Uniwersytetu Berlińskiego w Berlinie. Stieve był dziekanem Wydziału Medycyny na Uniwersytecie Humboldta przemianowanym po wojnie z Uniwersytetu Berlińskiego. Popiersie Stievego na jego cześć stało na Sali wykładowej oraz w Berlińskim Szpitalu Charité.
Pierwsze próby skonstruowania samolotu mającego zastąpić Drakena podjęto w latach 1952 - 1957 pod kierunkiem słynnego projektanta fińskiego Aarne Lakomaa. Prace nad budową prototypu rozpoczęto w 1964 roku, a oblatano go 8 lutego trzy lata później. Celem projektu było zbudowanie jednosilnikowego samolotu z bardzo mocną jednostką napędową, posiadającego zdolności krótkiego startu i lądowania (STOL), który mógłby startować i lądować na zaimprowizowanych lotniskach polowych w postaci dróg lub autostrad w przypadku zniszczenia bronią jądrową głównych lotnisk. Inne wymagania poza zdolnością do lotów z prędkościami naddźwiękowymi na niskim pułapie i dwukrotną prędkością dźwięku na dużej wysokości to umiejętność krótkiego lądowania przy niskich kątach natarcia, w celu uniknięcia uszkodzeń podczas użytkowania polowych pasów startowych.
Od stycznia 1972 roku objął kierownictwo Kliniki Akademii Medycznej w Krakowie. W latach 1990-1993 był rektorem Akademii Medycznej w Krakowie. Andrzej Szczeklik doprowadził do włączenia wydziałów medycznych do Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1993-1996 pełnił funkcję prorektora ds. Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1994 członek Papieskiej Akademii Nauk.
Klimzowiec powstał w latach 1850-1866 wokół młyna wybudowanego przez Jacka Klimzę (stąd też nazwa, pochodząca od niem. "Klimsawiese", "Łąka Klimzy"). W roku 1860 ludność Klimzowca liczyła ok. 1200 mieszkańców, a w 1866 roku już ponad 2000. W 1868 roku Klimzowiec wszedł w skład nowotworzonego miasta Koenigshuette-OS (Królewska Huta).
W związku z pogarszającym się stanem wody w rzece w latach 1912-1913 wybudowano na terenie dzielnicy prowizoryczną doświadczalną oczyszczalnię ścieków.
W latach 1919-1921 ludność Klimzowca częściowo uczestniczyła w powstaniach śląskich.
W latach 2005–2007 Piotr Cywiński był wiceprezesem Stowarzyszenia Wikimedia Polska, a w latach 2007-2012 - członkiem Komisji Rewizyjnej tego stowarzyszenia.
Michaił Jefimowicz Fradkow, ros. "Михаил Ефимович Фрадков" (ur. 1 września 1950 we wsi Kurumocz k. Samary) – rosyjski ekonomista i polityk; przez wiele lat pracował w radzieckich instytucjach handlu zagranicznego; w latach 90. był szefem rosyjskich Ministerstw – Zagranicznych Stosunków Gospodarczych oraz Handlu; w latach 2001-2003 kierował policją podatkową; od 5 marca 2004 do 14 września 2007 Premier Federacji Rosyjskiej; od 9 października 2007 stoi na czele Służby Wywiadu Zagranicznego.
Po ukończeniu studiów przez wiele lat pracował w przedsiębiorstwach i instytucjach handlu zagranicznego. W latach 1973-1975 był pracownikiem biura radcy handlowego Ambasady ZSRR w Indiach. Od 1975 pracował w przedsiębiorstwie handlu zagranicznego "Tjażpromeksport", a od 1984 był zastępcą naczelnika głównego zarządu dostaw Państwowego Komitetu ds. Stosunków Gospodarczych. Od 1988 pełnił funkcję zastępcy naczelnika głównego zarządu koordynacji i regulacji zagranicznych operacji gospodarczych w Ministerstwie Zagranicznych Stosunków Gospodarczych ZSRR.
W latach 1991-1992 był zastępcą stałego przedstawiciela Rosji przy GATT w Genewie. W latach 1992-1998 pracował na kierowniczych stanowiskach rosyjskiego Ministerstwa Zagranicznych Stosunków Gospodarczych: od 19 października 1992 był wiceministrem, od 12 października 1993 pierwszym wiceministrem. 26 marca 1997 został czasowo pełniącym obowiązki ministra stosunków gospodarczych z zagranicą i handlu, a 16 kwietnia ministrem (w rządzie Wiktora Czernomyrdina). 30 kwietnia Ministerstwo zostało zlikwidowane, a Fradkow stanął na czele komisji likwidacyjnej.
Początki miejscowości sięgają X wieku. Pierwotnie Mikstat nosił nazwę Mixstadt (niem. "Mücke" – komar, "Stadt" – miasto). Nazwa wywodzi się od pobliskiej wsi Komorów. Prawa miejskie otrzymał około roku 1366. Wydano wówczas przywilej, w którym Janko – syn Mikołaja Zaremby, pan i dziedzic na Komorowie – sprzedaje wójtostwo w mieście Mixtad. Po pożarze (1479) odbudowane w roku 1528 otrzymało od Zygmunta Starego powtórny akt lokacyjny co przyczyniło się do ożywienia gospodarczego w mieście. W 1590 Zygmunt III Waza nadaje miastu przywilej na cztery jarmarki w roku. Od czasów zaborów stopniowo tracił na znaczeniu. W 1942 roku landrat ostrowski podjął decyzję o przesiedleniu w okolicę miasta ok. 2000 Polaków (tzw. Polenreservat) – robotników przymusowych. W 1943 akcję zarzucono. Obecnie związany z powiatem ostrzeszowskim, w przeszłości także z powiatem ostrowskim (1934-1955) i kępińskim (przed 1934 – przejściowo należał do niego Ostrzeszów wraz z okolicami). W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. kaliskiego. Z Mikstatem związani są także poseł Andrzej Grzyb i pedagog i budowniczy Bogdan Toboła, w Mikstacie urodził się także Rafał Dutkiewicz – prezydent Wrocławia.
Henryk Zieliński (ur. 22 września 1920 r. w Szembruczku koło Grudziądza, zm. 6 marca 1981 we Wrocławiu) – historyk, profesor zwyczajny Uniwersytetu Wrocławskiego. Syn nauczyciela języka polskiego na pograniczu polsko-niemieckim na Pomorzu, żołnierz kampanii wrześniowej w 1939, ranny w bitwie nad Bzurą, jeniec oflagów i stalagów. Po zwolnieniu z obozu i przybyciu do Krakowa w 1944 student tajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego, a po zakończeniu wojny absolwent tej uczelni. Wieloletni pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego (w latach 1970-1972 – profesor Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
W 1950 obronił doktorat z historii, w 1955 powołano go na stanowisko docenta. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1962. W latach 1965-1966 był dziekanem Wydziału Filozoficzno-Historycznego UWr. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1971 – w okresie, kiedy od 1970 do 1972 roku mieszkał w Katowicach i pracował na Uniwersytecie Śląskim; piastował tam funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego i dyrektora Instytutu Historii. Po powrocie do Wrocławia objął na Uniwersytecie Wrocławskim kierownictwo Zakładu Historii Polski i Powszechnej XX wieku; funkcję tę pełnił do śmierci.
Władysław I Święty, węg. "I. (Szent) László" (ur. ok. 1040-1048 w Krakowie, zm. 29 lipca 1095 w Nitrze na Węgrzech, obecnie Słowacja) – król Węgier z dynastii Arpadów, stronnik papieża Grzegorza VII podczas jego konfliktu z cesarzem Henrykiem IV, święty Kościoła katolickiego i patron Węgier.__NOTOC__
Pierwsze kluby (w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu i Toruniu) powstały na fali odwilży październikowej w 1956. W latach 1957-1976 przedstawiciele tych klubów tworzyli w Sejmie rodzaj umiarkowanie opozycyjnego wobec władz przedstawicielstwa środowisk ludzi wierzących. Po 1976 wielu działaczy KIK przeszło do działalności mniej lub bardziej jawnie opozycyjnej, współpracując ze środowiskiem KOR-u, a następnie współtworzyło NSZZ Solidarność. W 1989 środowisko KIK odegrało rolę pomostu między obozem władzy i opozycji solidarnościowej, współtworząc okrągły stół. Po 1989 wielu działaczy KIK-ów (m.in. Tadeusz Mazowiecki) włączyło się aktywnie w dokonujące się przemiany ustrojowe w Polsce.
Struktury poziome - w latach 1980 - 1981 ruch społeczny inspirowany przez „Solidarność” zmierzający do zastąpienia hierarchicznego, scentralizowanego zarządzania państwem - w tym także strukturami PZPR - porozumieniami na szczeblach najniższych, lokalnych.
Habilitował się w 1945 na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego pracą "Baton, kelowej i oksford Jury Krakowsko-Częstochowskiej", a w 1946 został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego i objął Katedrę Geografii Fizycznej na UW. W latach 1948-1951 pełnił obowiązki prodziekana Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego UW, a w okresie 1949-1950 był zastępcą dziekana tego wydziału.
W okresie 1971-1975 kierował utworzonym przy Wydziale Geologii UW Zespołem Naukowym Centralnej Magistrali Kolejowej (CMK), który przygotował w szczególności dokumentację linii dla odcinka Zawiercie-Grodzisk Mazowiecki oraz nie zrealizowanej części na północ od Warszawy.
Od 1952 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, po wchłonięciu przez nią Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, którego był wieloletnim członkiem. Od 1965 r. członek rzeczywisty PAN. W latach 1954-1957 był członkiem ówczesnej Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do spraw rozwoju kadr naukowych.
Aktywnie działał w wielu organizacjach naukowych, w szczególności INQUA ("International Association on Quaternary Research") w kongresach której w Madrycie (1957), Warszawie (1961), Denver (1965) i Paryżu (1969) odgrywał ważną rolą organizacyjną i naukową. Działał także w TUP (Towarzystwie Urbanistów Polskich) i PTG (Polskim Towarzystwie Geologicznym). W latach 1961-1964 był prezesem Polskiego Stowarzyszenia Filmu Naukowego.
W latach 1841-1843 brał udział w cyklu wykładów - odczytów publicznych, zorganizowanych z inicjatywy Tytusa Działyńskiego w Sali Czerwonej Pałacu Działyńskich w Poznaniu, gdzie prowadził wykłady z zakresu historii Polski i Słowiańszczyzny. Karol Libelt wykładał estetykę, Teodor Teofil Matecki – fizyki i chemii, Jakub Krotowski-Krauthofer – metodologię prawa, I. Lipski – agronomię, a Fabian Sarnecki uczył malarstwa.
Jest prezesem Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego i Polskiego Towarzystwa Medycyny Seksualnej. W latach 1995-1996 był ekspertem Ministerstwa Edukacji Narodowej w zakresie edukacji seksualnej, a w latach 1996-1998 liderem programu edukacji seksualnej ONZ. Od 1994 piastuje stanowisko krajowego specjalisty z zakresu seksuologii.
Francuski ruch oporu 1940-1944 (fr. "Résistance") – walka społeczeństwa francuskiego przeciwko okupantom niemieckim oraz władzom kolaboracyjnym podczas II wojny światowej.
W okresie zaboru pruskiego w latach 1818 - 1919 istniał pruski powiat "Landkreis Berent". W latach 1920-1939 (II Rzeczpospolita) i 1945-1975 (PRL) istniał powiat ziemski kościerski. W okresie wrzesień 1939 luty/marzec 1945 obszar powiatu znajdował się pod okupacją niemiecką.
Studiował nauki rolnicze na Norweskim Uniwersytecie Rolniczym (ukończył w 1939). W latach 1945-1955 był burmistrzem rodzinnego miasta Flå. W 1949 został wybrany do parlamentu, gdzie zasiadał do końca kariery politycznej w 1977.
W latach 1965-1971 był premierem (zastąpił Einara Gerhardsena), kierował koalicją czterech partii centroprawicowych. W późniejszym okresie pełnił m.in. funkcję szefa frakcji parlamentarnej Partii Centrum oraz przewodniczącego niższej izby parlamentu (Odelstingu). Jako przewodniczący partii (1955-1967) zreformował ją, m.in. w tym okresie nastąpiła zmiana nazwy z Partii Rolniczej (Bondepartiet) na Partia Centrum.
Porąbka to wschodnia, duża dzielnica Sosnowca. Miejsce w którym urodził się Edward Gierek. W latach 1967 - 1973 samodzielne miasto w powiecie będzińskim, na następne dwa lata wcielona w granice Kazimierza Górniczego jako jego dzielnica.
Kazimierz Górniczy – wschodnia dzielnica Sosnowca z ostatnią w całym Zagłębiu Dąbrowskim czynną Kopalnią Węgla Kamiennego "Kazimierz-Juliusz". W latach 1967-1975 samodzielne miasto w powiecie będzińskim, w granice którego w 1973 wcielono sąsiednią Porąbkę.
Syn rzeźnika, studiował filologię na Uniwersytecie Lwowskim. Działacz konspiracyjnych związków demokratyczno-niepodległościowych w Galicji. W 1846 roku za działalność spiskową skazany na karę śmierci, ułaskawiony zamieszkał we Lwowie i podjął prace w Bibliotece Pawlikowskich. Zagrożony ponownym aresztowaniem w 1846 udał się do Francji, po ogłoszeniu amnestii w 1865 roku wraca. Od 1870 roku członek rady szkolnej krajowej. W latach 1860-1883 był członkiem honorowym Poznańskego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Wcześniej istniejące, a nie spisane, prawa dla bartników zostały uznane przez króla Kazimierza Wielkiego i umieszczone w statutach wiślickich w 1347 roku - najstarszej kodyfikacji polskiego prawa. W latach 1750-1800 notowano 20 tys. zajętych przez pszczoły barci na Pomorzu Zachodnim. W Królestwie Kongresowym w 1827 r. było ich 70 tys. Na początku XX wieku Blank-Weissberg odnalazł już tylko nieliczne używane barcie w Puszczy Białowieskiej.
Klimontów to wschodnia, duża dzielnica Sosnowca. W latach 1967 - 1975 samodzielne miasto w powiecie będzińskim.
W okresie NEP-u umożliwiono także działalność przedsiębiorstw międzynarodowych. Opierała się ona na dzierżawieniu zakładów w formie koncesji. W latach 1926-1927 zawarto 117 umów tego rodzaju, objęte były nimi przedsiębiorstwa zatrudniające łącznie 18 tysięcy osób, produkujących niespełna 1% całkowitej produkcji przemysłowej ZSRR. Jednak w niektórych branżach udział zagranicznego kapitału był znaczny (przedsiębiorstwa dzierżawione w formie koncesji i spółki akcyjne, gdzie część kapitału należała do cudzoziemców), między innymi: w produkcji ołowiu i srebra – 60%, rudy manganu – 85%, złota – 30%, w produkcji odzieży i przedmiotów sanitarnych – 22%.
Centralnym bankiem był Bank Państwowy (Gosbank), utworzony w 1921 r. rozpoczął udzielania kredytów na zasadach komercyjnych, dla przemysłu i handlu. W latach 1922-1925 powstało kilka wyspecjalizowanych banków, których większościowym właścicielem był Gosbank, a pozostałe akcje należały do syndykatów, spółdzielni, prywatnych przedsiębiorstw krajowych i zagranicznych.
Michał Zaręba