English-PolishEuroparl/dev-0/out.tsv

Po osiągnięciu uzgodnionej kwoty 4 850 ton rocznie każda dodatkowa tona będzie kosztować 65 EUR.
Tendencja do nienakładania pułapu na to, ile statków UE mogą złowić na wodach państw trzecich, jest szkodliwa i zła.
Nie wystarczy nam prowadzić innej polityki rybołówstwa w zależności od tego, czy jesteśmy na naszych własnych wodach, czy na wodach kraju trzeciego.
Chciałbym również nalegać, abyśmy w większym stopniu zadbali o to, aby pieniądze, które UE wypłaca krajom trzecim w zamian za zawieranie umów w sprawie połowów, były przeznaczane w taki sposób, aby zdecydowanie przyniosły korzyści lokalnej ludności.
(DE) Panie przewodniczący, pani Damanaki, panie i panowie! Cieszę się, że Parlament ma wreszcie głosować w tej sprawie i chciałbym podziękować sprawozdawcom za ich pracę.
Zmiana rozporządzenia Rady w sprawie środków finansowych we Wspólnocie jest jednym z głównych narzędzi, których potrzebujemy do realizacji wspólnej polityki rybołówstwa.
Dotyczy to w szczególności obszarów międzynarodowych stosunków w dziedzinie rybołówstwa, gromadzenia danych i badań naukowych.
Szczególnie ważne są systemy kontroli wspólnej polityki rybołówstwa i ich wdrażanie.
Sprawozdawca dołożył wszelkich starań, aby przekonać kolegów posłów o potrzebie podwyższenia poziomu współfinansowania maksymalnie do 75%.
Nie byliśmy w stanie spełnić jego życzeń.
Istniejące przepisy sprawdziły się w praktyce i już pozwalają na pewne wyjątki.
Państwa członkowskie już korzystają z możliwości współfinansowania i nie ma potrzeby stosowania dalszych zachęt.
Ważne jest, aby zmiana rozporządzenia utorowała drogę do spójnych ram prawnych.
Panie przewodniczący! Powiedziałbym, że sprawozdanie Greliera daje Komisji zbyt wiele ustępstw.
Rybakom na zachód od Szkocji trudno jest zrozumieć, dlaczego Komisja może powiedzieć, że chce wyeliminować odrzuty i jednocześnie odrzucić poprawki do tych środków technicznych.
Komisja woli rozszerzyć obecny zakres środków technicznych powodujących odrzuty, w tym plamiaka, o co najmniej kolejne 18 miesięcy.
Komisja preferuje kolejne 18 miesięcy tak zwanych środków tymczasowych, które nie pozwoliły na zachowanie zapasów.
Kolejne 18 miesięcy na zrzucanie martwych ryb do morza.
Wzywam jutro kolegów do poparcia wszystkich poprawek w naszym głosowaniu i mam nadzieję, że poprawki te zostaną przyjęte, a jeśli zostaną przyjęte, mam nadzieję, że Komisja zmieni swoje podejście i wykorzysta nadarzającą się okazję do podjęcia działań w sprawie odrzutów , a nie tylko mówić o działaniach w przyszłości.
Panie przewodniczący! Złożyłem poprawkę do rozporządzenia w sprawie środków technicznych, aby spróbować rozwiązać anomalię, o której przed chwilą wspomniał Ian Hudghton, a która wystąpiła u zachodniego wybrzeża Szkocji.
Pod koniec 2009 r. Komisja wprowadziła tymczasowe zasady dotyczące składu połowów na okres 12 miesięcy, podejmując słuszną próbę ochrony stad ryb białych na tym obszarze, ale te tymczasowe przepisy zostały już przeniesione na kolejny rok na mocy ogólne porozumienie, które przedłużyło wszystkie środki techniczne UE o 12 miesięcy.
Obecnie Komisja stara się ponownie przedłużyć zasady do końca 2012 r., Przygotowując nowe ramy dla środków technicznych w ramach pakietu reform WPRyb.
Niezamierzona konsekwencja tego będzie oznaczać, że tymczasowe rozporządzenie, które zostało wprowadzone na okres tylko jednego roku, będzie teraz obowiązywać przez co najmniej trzy lata, podczas których okoliczności na zachodzie Szkocji zmieniły się dramatycznie, zmuszając naszych rybaków do wyrzucania dobrych świeży plamiak z powrotem do morza, martwy.
Mam nadzieję, że jutro Parlament poprze moją poprawkę.
(PT) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Gratulując wszystkim czterem sprawozdawcom, chciałbym skupić się tylko na dwóch omawianych sprawozdaniach.
W 2008 r. Brak porozumienia w sprawie projektu rozporządzenia mającego na celu uproszczenie i wyjaśnienie rozporządzenia UE w sprawie ochrony zasobów rybnych doprowadził do przyjęcia obecnego rozporządzenia, które ustanowiło zestaw środków przejściowych, początkowo przewidzianych na okres od 1 stycznia 2010 i 30 czerwca 2011.
Obecny wniosek ustawodawczy przedłuża to rozwiązanie przejściowe o dodatkowe 18 miesięcy - innymi słowy do 1 stycznia 2013 r. - do czasu przyjęcia nowego rozporządzenia w sprawie środków technicznych określających ramy zreformowanej wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb).
Ważne jest, aby utrzymać ramy regulacyjne dla rybołówstwa w tym okresie przejściowym, chroniąc interesy rybaków, nie tracąc z oczu podstawowego celu, jakim jest promowanie zrównoważonego rybołówstwa.
Obecny zamiar nie przedłużania stosowania sieci trójściennych i zakazu ich stosowania na głębokości od 200 do 600 metrów od 1 października 2010 r. Nie stanowi dobrego przykładu tego, co opisano.
Obecny zakaz tej techniki połowowej, który jest stosowany od dziesięcioleci przez część portugalskiej floty niewielkiej skali do ciągłej eksploatacji gatunków, takich jak żabnica i morszczuk, był poważnym ciosem gospodarczym i społecznym dla sektora i rybołówstwa. społeczności najbardziej zależne od eksploatacji tych zasobów.
Dlatego wzywam państwa do poparcia w przyjęciu wniosku, który ja i moi koledzy, pan Capoulas Santos i pan Ferreira, przedłożyliśmy w Izbie, a który ma na celu jedynie zapewnienie, że to, co było prawem do 1 października 2010 r., Pozostanie nim do 2013 r.
Pragnę również wspomnieć o projekcie rozporządzenia określającego wspólnotowe środki finansowe związane z wdrażaniem WPRyb i prawa morza: sprawozdanie Ferreiry.
Wraz z Europejskim Funduszem Rybackim jest to najważniejszy instrument finansowy wspierania rybołówstwa, zapewniający finansowanie w obszarach stosunków międzynarodowych, zarządzania, gromadzenia danych naukowych i opinii oraz monitorowania realizacji WPRyb.
W tym kontekście chciałbym wyrazić pełne poparcie dla propozycji przedłożonych w tej Izbie przez sprawozdawcę, aby zwiększyć możliwość współfinansowania UE do 60% w zakresie gromadzenia, zarządzania i wykorzystywania podstawowych danych, a także w odniesieniu do gromadzenia, zarządzania i wykorzystywania danych uzupełniających.
Powszechne i rosnące uznanie znaczenia zarządzania rybołówstwem, poparte aktualną i dogłębną wiedzą naukową na temat stanu stad, w pełni uzasadnia przyjęcie propozycji sprawozdawcy, a także całego jego sprawozdania.
(ES) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Gratuluję czterem sprawozdawcom tych sprawozdań znakomitej pracy.
Skoncentruję się na dwóch sprawozdaniach, biorąc pod uwagę ich znaczenie.
Jedna z nich dotyczy porozumienia ze Związkiem Komorów.
Jest to umowa w sprawie połowów między Unią Europejską a krajem położonym w południowo-wschodniej Afryce - wspominam o tym, więc wiemy też, gdzie jesteśmy w przestrzeni - gdzie 60% populacji żyje poniżej progu ubóstwa i gdzie jedyną formą dochodu jest turystyka. lub pomoc państwa.
Umowa ta stwarza możliwość odłowu ich nadmiaru ryb.
Powtarzam: nadmiar ryb.
Przewiduje również rekompensatę w celu rozwoju samego kraju, poprawy infrastruktury i własnych zdolności.
Ustanawia ramy partnerstwa na podstawie kryteriów zrównoważonego i odpowiedzialnego rybołówstwa, chroniącego zasoby biologiczne.
Musimy wziąć pod uwagę, że istnieją tam gatunki wędrowne, takie jak tuńczyk, i że co roku stado w następnym roku jest ustalane na podstawie kryteriów naukowych.
Ułatwia badania naukowe i obecność obserwatorów na pokładzie, a także utrzymanie ryb na tym obszarze, ponieważ ogranicza się do obszaru przybrzeżnego, co umożliwia rozwój rodzimego rybołówstwa.
Protokół ten jest bardzo korzystny dzięki dostępowi, jaki europejskie łodzie rybackie mają do tego obszaru, pomocy rozwojowej, lepszemu zatrudnieniu i lepszym perspektywom gospodarczym.
Ma jednak również bardzo ważny element: zapobiega połowom państw trzecich, chyba że odpowiednio zapewnią ochronę środowiska.
Kraje trzecie łowią 75% zasobów rybnych obszaru.
Dlatego uważamy, że umowa ta nie tylko pomaga Związkowi Komorów, ale także pomaga chronić środowisko.
Szczególną uwagę należy również zwrócić na ważne sprawozdanie Greliera w sprawie rozporządzenia ustanawiającego środki techniczne, które wygasają za trzy miesiące, w przypadku którego wnosi się o przedłużenie do grudnia 2012 r., Ponieważ w przeciwnym razie wystąpiłaby próżnia prawna, niepewność prawna i słaba ochrona zasobów morskich.
Chcielibyśmy jednak również podkreślić ocenę załączonej deklaracji wzywającej Komisję do przyjęcia pewnych poprawek: pewnych środków technicznych proponowanych przez państwa członkowskie.
Kwestia sieci została już tutaj wspomniana, mówimy też o kwestii głębokości.
Ma to wpływ na niektóre łowiska i uważamy, że Komisja powinna go uwzględnić ze względu na wpływ, jaki ma na same stada.
Wpływa na obszary 8, 9 i 10 i jest ważne, aby przezwyciężyć te niedociągnięcia, które pojawiają się przy stosowaniu rozporządzenia, które szkodzi nie tylko rybołówstwu, ale także lokalnej ludności.
(ES) Panie przewodniczący! Zagłosuję za tym porozumieniem, ponieważ jest ono korzystne dla floty europejskiej.
Łącznie skorzysta na nim 70 statków, o 12 więcej niż w poprzedniej umowie, a na pokładzie będzie przynajmniej jedna lokalna załoga.
Jest to korzystne dla Komorów, ich mieszkańców i sektora produkcyjnego z wielu powodów.
Po pierwsze, jest to pozytywne, ponieważ sprawozdanie zachęca do współpracy opartej na wspieraniu rozwoju lokalnego oraz ponieważ związana z tym rekompensata finansowa jest kierowana na ten obszar.
Po drugie, jest pozytywny, ponieważ zachęca rządy regionu do przestrzegania praw człowieka, co jest kluczowym warunkiem utrzymania porozumienia.
Po trzecie, jest pozytywny, ponieważ wspiera formy rybołówstwa na mniejszą skalę praktykowane tam i gwarantuje, że 8500 osób na Komorach żyjących z tego rodzaju działalności będzie miało własny obszar połowowy: europejskie statki nie będą mogły łowić w obrębie w promieniu 10 mil morskich od każdej wyspy.
Wreszcie jest pozytywny, ponieważ promuje zrównoważone rybołówstwo na tym obszarze, zawiera mechanizm obiektywnej analizy zasobów rybnych i ustanawia mechanizmy współpracy naukowej w tym celu.
(GA) Panie przewodniczący! Cieszę się, że mogę powiedzieć kilka słów w imieniu mojej grupy na ten temat i bez wątpienia rybołówstwo jest tematem kontrowersyjnym, jednym z najbardziej kontrowersyjnych tematów, które pojawiają się w Parlamencie.
W moim kraju jest stare powiedzenie, że opinii jest tyle samo, ile ludzi, i dotyczy to rybaków i rybołówstwa.
Dlatego też nam, posłom, trudno jest mówić jednomyślnie w tej sprawie, ale jednocześnie musimy dołożyć wszelkich starań.
Jeśli chodzi w szczególności o Grenlandię, myślę, że pan komisarz przedstawił dość wyważony pogląd na sytuację.
Istnieją oczywiście kwestie dotyczące zaufania Parlamentu Europejskiego do Rady, ale, jak sama powiedziała, zostanie znalezione pragmatyczne rozwiązanie, które jest oczywiście pożądane.
Jest to ważne z punktu widzenia Unii Europejskiej.
Jest to równie ważne, a może ważniejsze, z punktu widzenia Grenlandii - kraju, który jest prawie całkowicie zależny od europejskiego rynku ryb i, oczywiście, prawie całkowicie zależny od rybołówstwa w swojej gospodarce.
W odniesieniu do Grenlandii możemy tylko powiedzieć, że ryby stamtąd, jak przewidziano w niniejszym raporcie, będą weryfikowalne i będą najwyższej jakości - w przeciwieństwie do wielu ryb przybywających do Unii Europejskiej z potwornych hodowli ryb na południowym wschodzie. Azja, której jakości nie da się zweryfikować i która zdaniem wielu pochodzi z zanieczyszczonych wód.
Mamy zatem do czynienia z ogromnym obszarem, którym musimy się zająć, w szczególności dlatego, że sama komisarz dzisiejszego popołudnia podczas tury pytań przedstawiła nieco ponury obraz przyszłości zasobów rybnych i społeczności przybrzeżnych.
Z tego powodu istnieje potrzeba opracowania obszernej polityki dotyczącej akwakultury w Europie w ramach przyszłej WPRyb.
W międzyczasie z zadowoleniem przyjmuję przedstawione tutaj propozycje i przyjmuję słowa pana komisarza dotyczące tego, co się stanie.
(ES) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Ja również gratuluję sprawozdawcom tych czterech sprawozdań.
Zanim omówię sprawozdania pana Ferreiry i pani Fragi Estévez, chciałbym wyrazić poparcie dla sprawozdania pana Capoulasa Santosa, w którym zaleca przyjęcie protokołu określającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w umowie o partnerstwie z Unią Komorów i przypomina nam o potrzebie aktywnego udziału Parlamentu w tym procesie.
Zgadzam się również z podstawowymi aspektami sprawozdania pani Grelier w sprawie środków technicznych.
Wzywam Komisję do przyspieszenia oceny skutków i nadania priorytetu opracowaniu rozporządzenia w sprawie tych środków, tak aby mogło ono zostać przyjęte jak najszybciej: przed 2013 r., Jeśli to możliwe.
Sprawozdanie Ferreiry zmienia rozporządzenie (WE) nr 861/2006 w sprawie wspólnotowych środków finansowych, które jest jednym z narzędzi wykorzystywanych do stosowania wspólnej polityki rybołówstwa, obok Europejskiego Funduszu Rybackiego (EFR).
Sprawozdanie wyjaśnia jego zakres i dostosowuje go do rzeczywistych potrzeb wspólnej polityki rybołówstwa w ramach nowego traktatu lizbońskiego, więc myślę, że jest pozytywny.
Jednak podobnie jak sprawozdawca i biorąc pod uwagę, że jednym z podstawowych warunków osiągnięcia zrównoważonego rybołówstwa jest zapewnienie aktualnej i dokładnej wiedzy na temat zasobów rybnych, żałuję, że nie było możliwe podniesienie stawek współfinansowania w odniesieniu do danych gromadzenie, zarządzanie i wykorzystanie.
Sprawozdanie Fragi Estévez ma wpływ na ustanowienie przepisów dotyczących zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności w przypadku przywozu niektórych produktów rybołówstwa i produktów ubocznych rybołówstwa pochodzących z Grenlandii lub z krajów trzecich.
Przepisy dotyczą praktycznie 90% eksportu Grenlandii w tym obszarze, który w 2007 roku osiągnął 251 mln euro.
Istnieje szerokie porozumienie co do stosowania zasad regulujących handel wewnątrz Unii Europejskiej, z którą Grenlandia jest stowarzyszona, do tych importowanych produktów.
Pozwoli to rozszerzyć jednolity rynek produktów rybołówstwa i ich produktów ubocznych.
Oczywiste jest, że nie ma zgody co do tego, jaka powinna być podstawa prawna, dlatego z dużym zadowoleniem przyjmujemy decyzję Komisji o promowaniu porozumienia.
Parlament śledzi sprawozdanie swoich służb prawnych, opinię Komisji Prawnej i stanowisko utrzymywane przez Komisję Rybołówstwa.
Mamy nadzieję, że te kwestie zostaną rozwiązane, że Grenlandia otrzyma priorytet, jaki ma i na jaki zasługuje, oraz że zostanie osiągnięte porozumienie legislacyjne.
(RO) Panie przewodniczący! Chciałabym pogratulować wszystkim czterem sprawozdawcom całej ich ciężkiej pracy nad tym pakietem środków w zakresie rybołówstwa.
Pragnę podkreślić, że wspólnotowe środki finansowe na wdrażanie wspólnej polityki rybołówstwa są głównym instrumentem finansowania Unii Europejskiej w tym sektorze i muszą być stale dostosowywane do potrzeb obywateli zaangażowanych w tę dziedzinę i ściśle odpowiadać aktualnym wyzwania.
Środki finansowe potrzebne do realizacji wspólnej polityki rybołówstwa obejmują również finansowanie projektów w takich obszarach, jak: stosunki międzynarodowe, zarządzanie, gromadzenie danych, doradztwo naukowe, systemy kontroli i egzekwowanie tej polityki.
Uważam, że zarządzanie rybołówstwem musi opierać się na aktualnej, dokładnej wiedzy naukowej na temat stanu zasobów.
Ma to właśnie na celu lepsze dostosowanie przepisów rozporządzenia do rzeczywistych potrzeb.
Członek Komisji. - Panie przewodniczący! Chciałbym udzielić panu kilku krótkich wyjaśnień dotyczących pańskich uwag.
Jeśli chodzi o dyskusję nad umowami o partnerstwie w sprawie połowów, w ramach naszego wniosku dotyczącego reformy staramy się obecnie zapewnić dobre wykonanie tych umów w sprawie połowów z korzyścią dla lokalnej ludności.
Dopóki nie otrzymaliśmy nowej propozycji nowej generacji umów w sprawie połowów, staraliśmy się poprawić obecną sytuację.
Staramy się zapewnić realizację porozumienia Komory i zrobić wszystko, co w naszej mocy dla miejscowej ludności.
W odniesieniu do problemów wspomnianych w związku z Parlamentem oraz informacji przekazanych posłom do Parlamentu na temat umów, Komisja przekazała posłom do Parlamentu wszystkie informacje - nawet te ograniczone - i to właśnie będziemy robić w przyszłości.
Jeśli chodzi o środki techniczne i sprawozdanie pani Grelier, rozumiem, że było wiele obaw, ponieważ obecnie przedłużamy obecne rozporządzenie.
Musieliśmy to zrobić, ponieważ musimy poczekać na wdrożenie reformy, ale rozumiem, dlaczego wzywają nas Państwo do podjęcia pewnych działań w celu przyjęcia nowego rozporządzenia przed końcem 2013 roku.
Mogę powiedzieć - ponieważ nie mogę złożyć państwu obietnic, których nie mogę dotrzymać - że dołożymy wszelkich starań, aby przyspieszyć procedurę dotyczącą nowego rozporządzenia, a także wdrożenia podstawowego rozporządzenia dotyczącego reformy, aby dać państwom członkowskim kompetencje w zakresie środków technicznych.
Jeśli chodzi o następną kwestię - rozporządzenie finansowe - mam nadzieję, że osiągniemy podejście po pierwszym czytaniu, ponieważ byłoby to bardzo dobre dla wdrażania rozporządzenia w przyszłości.
Jeśli chodzi o przypadek Grenlandii, chciałbym powtórzyć, że jesteśmy tutaj, aby znaleźć rozwiązanie w oparciu o podstawę prawną wniosku.
Dla Komisji praca nad merytoryczną kwestią jest bardzo ważna, ponieważ dobre stosunki z Grenlandią są dla nas absolutnym priorytetem politycznym.
Mogę powtórzyć, że Komisja jest tutaj, aby ułatwić i znaleźć kompromis z Radą.
Panie przewodniczący! Jeszcze tylko kilka sekund, aby podziękować za poczynione uwagi, a następnie przejdziemy do tego, o czym spodziewałem się porozmawiać.
Wiemy, że istnieją drobne aspekty umów partnerskich, które wymagają korekty.
Doceniam stanowisko pani komisarz, w tym jej osobiste stanowisko dotyczące udziału posłów do Parlamentu Europejskiego i mam nadzieję, że to jej osobiste stanowisko może wpłynąć na instytucjonalne stanowisko Komisji, abyśmy osiągnęli cel, do którego dążymy. .
sprawozdawca. - (PT) Panie przewodniczący! Chciałabym również podziękować za uwagi, które wszyscy przedstawili, oraz za godną uwagi wytrwałość, jaką wszyscy nadal demonstrują o tej porze.
Muszę również powiedzieć, jeśli chodzi o uwagi dotyczące sprawozdania w sprawie środków finansowych, że proponowane przez nas poprawki nie zagrażają konsensusowi osiągniętemu do tej pory podczas rozmów trójstronnych.
Uważam, że można pójść trochę dalej, zachowując ten konsensus, iw związku z tym jestem wdzięczny za uwagi zgłoszone przez wielu posłów popierających proponowane poprawki.
Uważam, jak powiedziało kilku posłów, że nieprzyjęcie tych poprawek stanowiłoby niezrozumiałą niespójność ze strony Unii Europejskiej, która z jednej strony chce zwiększonego udziału w pewnych obszarach, którym przypisuje rosnące znaczenie, z drugiej strony sprzeciwia się przeznaczeniu funduszy niezbędnych do uznania tego rosnącego znaczenia.
W odniesieniu do sprawozdania w sprawie przejściowych środków technicznych, chciałbym podkreślić - co zostało również zrobione podczas wielu wystąpień - poprawkę popartą przeze mnie i dwóch innych posłów, mającą na celu wyeliminowanie negatywnej dyskryminacji bez podstaw naukowych, i podkreślam, że nie ma podstaw naukowych uzasadniających negatywną dyskryminację niektórych segmentów portugalskiej floty rybackiej używającej sieci trójściennych.
Z biegiem czasu flota ta dowiodła swojej zdolności do wykorzystywania przedmiotowych zasobów, a mianowicie soli i morszczuka, w sposób zrównoważony.
Ponieważ nie ma solidnych naukowych powodów uzasadniających ten zakaz, nie powinien on był przede wszystkim iść naprzód, zwłaszcza w świetle znaczących negatywnych konsekwencji gospodarczych i społecznych, jakie by z tego wynikały.
Z tych samych powodów chciałbym na koniec powiedzieć, panie przewodniczący, że popieramy również wnioski złożone przez naszych kolegów posłów z Irlandii i Szkocji w odniesieniu do tego samego sprawozdania.
sprawozdawca. - (DE) Panie przewodniczący! Zrobię co w mojej mocy, aby mówić wolniej - obiecuję.
(FR) Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować moim kolegom posłom za ich ogólnie przychylne uwagi na temat tego sprawozdania, które są również odzwierciedleniem debat, które odbyły się podczas posiedzeń w Komisji Rybołówstwa.
Podzielam stanowisko pani komisarz co do przyjęcia poprawki określającej rozmiar oczek sieci kaproszowatych i nie wyrażania zgody na żadne konkretne wnioski o zmianę niektórych środków technicznych, ponieważ nie są one poparte żadnymi ocenami skutków dla statków i odnośnych ekosystemów lub ponieważ państwa członkowskie nie przesłały niezbędnych danych naukowych.
Wszystkie te środki są ze sobą powiązane i nie zostały ocenione.
Chciałbym podkreślić, tak jak zrobili to dzisiejszego wieczoru przedmówcy, pilną potrzebę przeprowadzenia przez Komisję oceny obecnych środków tak szybko, jak to możliwe i na podstawie tej oceny, aby sporządzić nowy wniosek, którym można się zająć. jednocześnie z reformą wspólnej polityki rybołówstwa, a nie po niej.
Pragnąłem zwrócić państwa uwagę na tę kwestię, panie komisarzu, i odnotowuję gotowość przyspieszenia prac nad wnioskiem.
Kończąc, muszę jeszcze raz wspomnieć o znaczeniu wspólnej pracy między instytucjami UE i sektorem rybołówstwa w zakresie gromadzenia i udostępniania danych naukowych.
Uważam, że jest to niezbędna podstawa nowej, sprawiedliwej i opartej na współpracy wspólnej polityki rybołówstwa, która ma wystarczające zasoby - i to jest ważna kwestia - i która godzi potrzeby gospodarcze i zrównoważony rozwój sektora w interesie wszystkich: społeczności rybackiej konsumenci i obywatele.
Panie przewodniczący! Chciałbym szczególnie podziękować pani komisarz za odpowiedź, której udzieliła na moje pytanie, mówiąc, że byłaby gotowa zaakceptować zmianę podstawy prawnej i mam nadzieję, że Rada również pójdzie tą samą linią, jak komisarz wyruszył.
W każdym razie rozważałem możliwość zwrócenia się z wnioskiem o zwrócenie tego sprawozdania do komisji przed końcowym głosowaniem, ale później przemyślałem to lepiej i zdałem sobie sprawę, że może to tylko jeszcze bardziej opóźnić ten wniosek, który moim zdaniem jest pozytywny dla Grenlandii i dla Unii Europejskiej oraz że byłoby wskazane, aby nie opóźniać go bardziej.
W każdym razie mam nadzieję, że Rada zgodzi się z zamiarami Komisji Rybołówstwa, które są w pełni uzasadnione, i mam nadzieję, że zostanie osiągnięte rozwiązanie, biorąc pod uwagę, że jedynym problemem jest podstawa prawna, a nie treść.
W każdym razie cieszę się, że osiągnęliśmy ten wynik; ponadto zawsze mamy możliwość zwrócenia się do Trybunału Sprawiedliwości, jeśli uznamy, że wskazane jest kontynuowanie tej sprawy.
W każdym razie jutro okażemy dobrą wolę, wydając opinię, i mamy nadzieję, że Rada odpowie i rozważy pierwsze czytanie w Parlamencie, jak już powiedziałem.
Dlatego dziękuję panu komisarzowi za gotowość do bezpośredniej współpracy w tej sprawie oraz dziękuję wszystkim moim kolegom, którzy pracowali nad tym sprawozdaniem i popierali je.
Pozostaje tylko mieć nadzieję, że Rada zgodzi się z naszymi intencjami, które, jak powiedziałem, są uzasadnione i poparte nie tylko przez Komisję Prawną, ale także przez służby prawne Parlamentu Europejskiego.
Zamknięto wspólną debatę nad czterema sprawozdaniami dotyczącymi spraw rybołówstwa.
Głosowanie nad wszystkimi czterema sprawozdaniami odbędzie się 6 kwietnia o godzinie 12:00.
w piśmie. - W odniesieniu do sprawozdania Greliera głosowałem przeciwko mojej grupie w sprawie czterech poprawek - poprawki 4, poprawki 5CP, poprawki 6 i poprawki 3.
Jestem rozczarowany, że poprawki nie zostały przyjęte.
Niemniej jednak na koniec poparłem sprawozdanie, aby zapewnić ochronę irlandzkiego przemysłu kaproszowatego i pewność prawną w tej kwestii, zamiast czekać na pełną reformę w 2013 r.
w piśmie. - (FI) Reforma wspólnej polityki rybołówstwa Unii jest jednym z najważniejszych zadań tego Parlamentu.
Jak wszyscy wiemy, polityka rybołówstwa UE od dłuższego czasu jest przedmiotem intensywnej krytyki i nie bez powodu.
Istnieje wiele pytań dotyczących przełowienia, połowów na terytorium krajów rozwijających się oraz pomocy państwa dla przemysłu rybnego, z których wszystkie należy szybko rozwiązać.
Sprawozdanie pana posła Ferreiry w sprawie wspólnotowych środków finansowych, które mamy dziś przed sobą, dotyczy kluczowych kwestii, jeśli chodzi o reformę polityki rybołówstwa.
Są to: gromadzenie danych, badania, współpraca wewnętrzna, administracja sprawami rybołówstwa oraz systemy monitorowania wspólnej polityki rybołówstwa.
Ważne jest również zapewnienie, aby harmonizacja polityki rybołówstwa, zwłaszcza z polityką środowiskową i morską, była głównym priorytetem i wymagała również zasobów.
w piśmie. - (PT) Wspólna polityka rybołówstwa (WPRyb) obejmuje szereg środków opracowanych przez Unię Europejską w celu zapewnienia trwałości i konkurencyjności europejskiego sektora rybołówstwa.
W ramach reformy WPRyb głównymi priorytetami są zwiększenie jej skuteczności w celu lepszego zapewnienia rentowności flot europejskich, ochrony zasobów rybnych, powiązania z polityką morską oraz dostarczania konsumentom żywności wysokiej jakości.
Pod tym nagłówkiem mieszczą się środki przyjęte dziś przez Parlament, takie jak przegląd środków technicznych i dostosowanie istniejącego prawodawstwa w celu uwzględnienia zebranych danych naukowych.
Należy zrównoważyć trwałość i konkurencyjność sektora.
Działalność rybacka ma zasadnicze znaczenie dla gospodarczego i społecznego rozwoju społeczności przybrzeżnych, ponieważ przyczynia się do ożywienia regionów i sprzyja działalności w powiązanych sektorach.
Na przykład w najbardziej oddalonych regionach Unii, które reprezentują największą wyłączną strefę ekonomiczną Unii Europejskiej, sektor rybołówstwa odgrywa fundamentalną rolę w ich działalności gospodarczej, co czyni go priorytetem zapewnienie zrównoważonego rozwoju i rozwoju sektora.
(Posiedzenie zostało otwarte o godzinie 09:00)
Zarządzanie i partnerstwo na jednolitym rynku - Jednolity rynek dla Europejczyków - Jednolity rynek dla przedsiębiorstw i wzrostu - Zamówienia publiczne (debata)
Pierwszym punktem jest wspólna debata na temat jednolitego rynku, w ramach której omówione zostaną następujące materiały: sprawozdanie pani Kalniete w imieniu Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów w sprawie zarządzania i partnerstwa na jednolitym rynku [ 2010/2289 (INI)], sprawozdanie Correii De Campos w sprawie jednolitego rynku dla Europejczyków [2010/2278 (INI)], sprawozdanie pana Buşoiego w sprawie jednolitego rynku dla przedsiębiorstw i wzrostu [2010/2277 (INI) ] oraz oświadczenie Komisji w sprawie zamówień publicznych.
Chciałbym powitać w Izbie komisarza Barniera i urzędującą przewodniczącą Rady, panią Győri.
Teraz udzielam głosu sprawozdawcom.
Jako pierwsza przemówi pani Kalniete.
Panie przewodniczący! Kiedy mówimy o zarządzaniu i partnerstwie na jednolitym rynku, w Parlamencie uważamy, że jednym z głównych wymogów wprowadzenia jednolitego rynku w życie jest zapewnienie mu przywództwa politycznego na najwyższym szczeblu.
Przewodniczący Komisji musi, wspólnie z przewodniczącym Rady, przyjąć odpowiedzialność za konsolidację jednolitego rynku.
Państwa członkowskie również muszą wziąć niezwykle aktywny udział w tym procesie.
W przeciwnym razie wiele pomysłów na to, co moglibyśmy zrobić, aby ponownie uruchomić wzrost w Europie, stworzyć nowe miejsca pracy i zwiększyć jej konkurencyjność w zglobalizowanym świecie, pozostanie po prostu dobrymi intencjami, torując drogę do transformacji Europy w chorego człowieka świata.
Dlatego w tej rezolucji wzywamy przewodniczącego Komisji i przywódców państw członkowskich do wzięcia udziału i przyjęcia odpowiedzialności za wprowadzanie ustawodawstwa i zmian w polityce, których wymaga jednolity rynek.
Rezolucje, które mają zostać dziś przyjęte, są jasnym sygnałem kierunków, w jakich Parlament oczekuje działań ze strony Komisji.
Wymienię niektóre z najważniejszych priorytetów pracy: jednolity rynek cyfrowy i ujednoliconą przestrzeń własności intelektualnej, mobilność zawodową obywateli europejskich, zachęcanie do transgranicznych zamówień publicznych i usług oraz dostosowanie systemów podatkowych.
Jeśli chodzi o zarządzanie jednolitym rynkiem, za decydujące uważam cztery kierunki.
Po pierwsze, zapewnienie wdrożenia norm jednolitego rynku, które zostały już przyjęte.
Wszystkie państwa członkowskie muszą terminowo i przejrzyście wprowadzać regulacje dotyczące jednolitego rynku, a Komisja ze swojej strony musi ściśle i konsekwentnie monitorować ich wdrażanie.
Po drugie, zmniejszenie tendencji protekcjonistycznych.
Ochrona będzie jedynie sprzyjać fragmentacji rynku europejskiego i zmniejszeniu naszej ogólnej konkurencyjności.
Po trzecie, zmniejszenie różnych kosztów transakcyjnych, które utrudniają sprawne funkcjonowanie gospodarki europejskiej.
Dotyczy to nie tylko takich mechanizmów jak skuteczna, prosta i pozasądowa procedura rozstrzygania sporów, ale także przyjaznego dla użytkownika transgranicznego e-zarządzania z funkcjonującą elektroniczną wymianą niezbędnych informacji i dokumentów.
Czwartym kierunkiem jest większe zaangażowanie grup społecznych w tworzenie i wdrażanie polityki zgodnie z zasadami zapisanymi w traktacie lizbońskim.
Na koniec, panie przewodniczący, chciałbym podziękować wszystkim kontrsprawozdawcom i koordynatorom za ich wkład i wynikającą z tego współpracę biznesową, która, mam nadzieję, pozwoli nam dziś przyjąć rezolucje w sprawie jednolitego rynku zdecydowaną większością głosów, oraz kontynuować prace ostatnich lat nad opracowywaniem przepisów, które rzeczywiście skonsolidują jednolity rynek i uczynią z niego instrument tworzenia wzrostu gospodarczego i miejsc pracy w Europie.
sprawozdawca. - (PT) Panie przewodniczący, panie Barnier, panie i panowie! Parlament odpowiedział na wniosek Komisji dotyczący środków potrzebnych do ożywienia jednolitego rynku za pomocą sprawozdania, nad którym dziś debatujemy i nad którym głosujemy.
Z zestawu 19 wniosków dotyczących Aktu o jednolitym rynku dla Europejczyków, których byłem sprawozdawcą, zidentyfikowaliśmy pięć priorytetów, wykorzystując jako kryteria namacalność i wykonalność w perspektywie krótkoterminowej.
Po pierwsze, musimy zwiększyć mobilność obywateli europejskich poprzez wzajemne uznawanie kwalifikacji zawodowych, legitymacji zawodowej, europejski paszport umiejętności i regularne pomiary mobilności w UE.
Po drugie, musimy usprawnić kontrole graniczne towarów importowanych z krajów trzecich i sporządzić wieloletni plan działania w zakresie nadzoru rynku i bezpieczeństwa produktów.
Po trzecie, rozporządzenie w sprawie roamingu należy przedłużyć do czerwca 2015 r., Wprowadzając pułapy cenowe dla roamingu, aby zmniejszyć koszty ponoszone przez obywateli i przedsiębiorstwa.
Po czwarte, potrzebujemy gwarantowanego dostępu do podstawowych usług bankowych o zwiększonej przejrzystości i porównywalności.
Po piąte, przeszkody napotykane przez pracowników mobilnych muszą zostać usunięte, aby zapewnić pełną możliwość przenoszenia ich praw emerytalnych.
Zadanie to było proste i oparte na konsensusie, ale trudniej było osiągnąć porozumienie w sprawie środków służących rozwiązaniu problemu zmęczenia jednolitym rynkiem, o którym mowa w sprawozdaniu Montiego, oraz osiągnąć całościowe, skoordynowane podejście do reagowania na potrzeby i nieufność obywateli, które zostały jasno określone w sprawozdanie Grecha przyjęte przez tę Izbę w maju ubiegłego roku.
Z pewnością uważamy za sztuczne podzielenie prac Parlamentu na trzy oddzielne sprawozdania, pomimo wysiłków Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów zmierzających do ujednolicenia analiz i działań.
Trzy elementy - przedsiębiorstwa, Europejczycy i sprawowanie rządów - muszą rozwijać się jednocześnie, aby stworzyć konkurencyjny jednolity rynek, charakteryzujący się inteligentnym, sprzyjającym włączeniu społecznemu i zrównoważonemu wzrostowi, dzięki czemu Europejczycy będą w centrum zainteresowania tego rynku.
Uznajemy również, że mnożenie się inicjatyw Komisji w tej sprawie, wraz ze strategią Europa 2020, polityką przemysłową i Europą innowacji, grozi zatarciem centralnej kwestii rewitalizacji, która ma uczynić ideę jednolitego rynku nie tylko bardziej przyjazny, ale też bardziej atrakcyjny dla Europejczyków.
Panie przewodniczący, panie i panowie, konsensus był najtrudniejszy w dwóch kwestiach.
Po pierwsze, w odniesieniu do poszanowania wartości i praw społecznych, natknęliśmy się na niechęć posłów z racji prawicy oraz w Grupie Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy do zaakceptowania konieczności trwałej ochrony praw socjalnych Europejczyków, nigdy nie zostanie zalany względami rynkowymi w jakimkolwiek przyszłym prawodawstwie.
Szczególnie żałujemy, że nie nadano priorytetu odwołaniu się do przeglądu dyrektywy o delegowaniu pracowników.
Po drugie, w odniesieniu do ochrony usług socjalnych świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym celem było zapobieżenie uzależnieniu zakresu działalności tych usług od względów czysto rynkowych lub przynajmniej wyeliminowanie możliwości przekształcenia publicznych usług socjalnych w prywatne monopole lub oligopoli w dziedzinach takich jak zaopatrzenie w wodę, transport miejski, edukacja, zdrowie i pomoc społeczna.
Chociaż wydaje się, że użyteczne byłoby wprowadzenie konkurencyjnego zarządzania i mechanizmów rynku wewnętrznego do tych usług, wartości społeczne związane z powszechnym dostępem będą musiały być chronione, ponieważ w takich przypadkach zasady solidarności przeważają nad zwykłymi względami rynkowymi.
W związku z tym spotkaliśmy się z niechęcią ze strony grup parlamentarnych co do naszego prawa do przyjęcia prawodawstwa europejskiego w tej sprawie i zgodziły się one jedynie na „wykorzystanie wszystkich dostępnych opcji [...], w oparciu o protokół 26 do art. Traktat.
Grupa, do której należę, wstrzymała się od głosu w końcowym głosowaniu nad trzema sprawozdaniami komisji, ponieważ nie poczyniono żadnych postępów w zakresie społecznego wymiaru jednolitego rynku.
Jednak po głosowaniu w komisji uwzględniono szereg pozytywnych punktów, które znacznie poprawiły sprawozdanie.
Konsensus został osiągnięty poprzez szereg kompromisów, przy czym ostateczne poprawki zostały zaakceptowane przez główne grupy parlamentarne bez wygranych i przegranych.
Wszystkie grupy parlamentarne przyczyniły się do końcowego rezultatu - co jest zasługą Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz osób, które pracowały nad raportem - poprzez 266 poprawek, a także opinie pięciu komisji.
Wszystkie składki były przydatne.
Chciałbym podziękować kontrsprawozdawcom Róży Gräfin von Thun, Jürgenowi Creutzmannowi, Malcolm Harbour, Emilie Turunen i Kyriacos Triantaphyllides, a także koordynatorom grup za produktywną krytykę i ducha współpracy, który umożliwił negocjacjom pozytywny wynik.
W szczególności dziękuję panu Harbour za hojną, perspektywiczną postawę, którą odcisnął na pracach komisji w ciągu ostatnich czterech miesięcy.
Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Rynek wewnętrzny jest niewątpliwie jednym z największych sukcesów Unii Europejskiej i jednym z jej niezaprzeczalnych atutów, z czego wszyscy możemy być dumni.
Myślę, że nie będzie przesadą stwierdzenie, że rynek wewnętrzny ma kluczowe znaczenie dla integracji europejskiej.
W miarę upływu czasu rynek wewnętrzny przynosił korzyści zarówno konsumentom, jak i europejskim przedsiębiorstwom, i przyczynił się do naszego wzrostu gospodarczego.
Ostatnio jednak zauważyliśmy pewien ospałość w integracji rynku.
Dlatego musimy nadać nowy impuls rynkowi wewnętrznemu. Musimy odnowić zaufanie europejskich obywateli.
Potrzebujemy nowego początku.
Bardzo cenię pracę Komisji w tym względzie, aw szczególności doskonałą pracę wykonaną przez komisarza Barniera, któremu raz jeszcze chciałbym pogratulować zdecydowanego zaangażowania i wysiłków na rzecz ożywienia rynku wewnętrznego.
Komisja przedstawiła nam ambitny, a jednocześnie praktyczny i bardzo potrzebny program odbudowy rynku wewnętrznego.
Jestem całkiem pewien, że jeśli środki te zostaną wdrożone, sprawią, że rynek wewnętrzny stanie się bardziej atrakcyjny dla naszych obywateli i przedsiębiorstw oraz pomogą mu ogólnie skuteczniej funkcjonować.
Jeśli chodzi o moje sprawozdanie, muszę powiedzieć, że nie mieliśmy łatwego zadania.
Nasze zadanie było ambitne, ponieważ musieliśmy znaleźć konsensus co do środków stanowiących podstawę silnego i nowoczesnego jednolitego rynku, który przyczyniłby się do przyszłego wzrostu, a przede wszystkim spełniłby oczekiwania naszych obywateli i przedsiębiorstw.
Zastanawialiśmy się, czy należy kłaść nacisk na innowacje, co należy zrobić w dziedzinie praw własności intelektualnej i jakie środki fiskalne są właściwe, aby wzmocnić jednolity rynek i jednocześnie szanować suwerenność państw członkowskich .
Po naszych dyskusjach i po wielu uwagach - za które chciałbym podziękować wszystkim kontrsprawozdawcom, sprawozdawcom za opinie i wszystkim innym kolegom posłom, którzy zgłosili poprawki - udało nam się zidentyfikować zestaw pięciu priorytetów do natychmiastowej realizacji.
Pierwszy priorytet dotyczy środków wspierania innowacji i kreatywności na jednolitym rynku, co jest niezbędne, jeśli chcemy silniejszego i bardziej zrównoważonego wzrostu.
Stworzenie patentu unijnego i trwającego już ujednoliconego systemu rozstrzygania sporów, a także usprawnienie zarządzania prawami autorskimi mają ogromne znaczenie.
Jeśli chcemy innowacji, musimy również znaleźć rozwiązanie, które pozwoli na ich sfinansowanie, takie jak inwestycje długoterminowe i ramy, które ułatwią skuteczne inwestowanie funduszy venture capital.
Obligacje projektowe UE mogą być również doskonałą okazją do inwestycji infrastrukturalnych w dziedzinie energetyki czy telekomunikacji.
Nasz trzeci priorytet ma na celu dostosowanie jednolitego rynku do naszej agendy cyfrowej poprzez stymulowanie handlu elektronicznego.
Wymaga to środków, które zwiększyłyby zaufanie konsumentów i przedsiębiorstw do handlu elektronicznego, takich jak zwalczanie podrabiania i piractwa oraz ułatwianie dostaw transgranicznych i transgranicznego odzyskiwania długów.
Czwarty priorytet ma na celu uczynienie jednolitego rynku lepszym środowiskiem dla MŚP, biorąc pod uwagę ich znaczenie dla wzrostu gospodarczego i potencjał tworzenia miejsc pracy.
Potrzebują lepszego dostępu do rynków kapitałowych.
Środki fiskalne, takie jak wprowadzenie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych, jasne ramy dotyczące podatku VAT i zmniejszenie obciążeń administracyjnych, mogłyby zachęcić MŚP do prowadzenia działalności transgranicznej.
Wreszcie należy zracjonalizować procedury zamówień publicznych.
Potrzebują one uproszczenia, aby umożliwić MŚP udział w procedurach, i powinny być lepiej wykorzystywane w celu wspierania inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu.
Panie przewodniczący, panie i panowie! Uważam, że znajdujemy się w kluczowym momencie tej pracy, którą wspólnie podjęliśmy w świetle jasnej, kompleksowej i dokładnej analizy rynku wewnętrznego dokonanej przez pana Montiego, w świetle sprawozdania pana Grecha, które przyjęliście ogromną większością głosów iw czasie, gdy uważnie słuchamy obywateli każdego z naszych państw członkowskich, musimy ocenić, dokąd zmierzamy pod względem wzrostu, zatrudnienia i spójności społecznej.
Jakie wiadomości otrzymują ludzie z Brukseli i Strasburga?
W tej chwili komunikaty są konieczne, ale zawsze są trudne lub restrykcyjne.
Są to przesłania dotyczące regulacji lub, jak w przypadku mojej pracy, zarządzania, nadzoru, redukcji deficytu i długu.
Są to zatem komunikaty istotne, ale restrykcyjne i trudne.
Uważam, że musimy dodać do nich inne przesłania, a przede wszystkim inne działania, aby przywrócić zaufanie do projektu europejskiego oraz powodów, dla których powinniśmy działać razem, zamiast stać samotnie lub robić rzeczy samodzielnie, aby sprostać wyzwaniom związanym z globalizacja.
To jest właśnie sedno naszej pracy i chciałbym osobiście podziękować naszym trzem sprawozdawcom, którzy przed chwilą zabrali głos: pani Kalniete, panu Correii de Campos i przed chwilą panu Buşoi.
Chciałbym również podziękować przewodniczącemu, panu posłowi Harbourowi, któremu, jak już wspomniano, udało się z wielką skutecznością i uważnym wysłuchaniem ustawić blisko 11 komisji parlamentarnych do pracy w bardzo krótkim czasie.
Chciałbym również dodać do tego podziękowania dla koordynatorów różnych grup politycznych, ponieważ mieliście do uzgodnienia między wami wiele spraw, biorąc pod uwagę dużą liczbę poruszonych przez nas kwestii.
W ten sposób wyślesz bardzo silny sygnał do innych instytucji, a także do przedsiębiorstw i obywateli.
Kontynuując sprawozdanie Montiego i Grecha, przewodniczący Barroso poprosił mnie o współpracę z 12 moimi kolegami, jako wspólne zadanie w ramach kolegium, nad ożywieniem rynku wewnętrznego i reformami strukturalnymi, które będą wymagane, aby obaj mogą pojawić się trzy lub cztery punkty wzrostu, które zawiera rynek.
Przypomnę, panie i panowie, że na tym dużym rynku, który ponadto stanowi podstawę europejskiego projektu politycznego, 60% naszego eksportu trafia do pozostałych 26 państw członkowskich.
Każdy kraj, od największych do najmniejszych z naszych krajów, eksportuje średnio 60% swoich towarów i usług tuż obok samego dużego rynku.
Uważa się, że potencjał wzrostu na tym rynku jest jeszcze większy, jeśli będzie on działał wydajniej.
Tak powstał Akt o jednolitym rynku.
W ten sposób zidentyfikowaliśmy 50 propozycji zawartych w tej małej niebieskiej księdze, którą wysłałem do wszystkich waszych krajów w 23 językach UE, do każdego krajowego posła, związku zawodowego i organizacji zawodowej.
Następnie spędziliśmy czas w naszych dyskusjach, aby wybrać spośród tych propozycji te, które będą najskuteczniejsze w poprawie jakości życia przedsiębiorstw i obywateli.
Dlatego też w środę w przyszłym tygodniu kolegium będzie debatować nad Aktem o jednolitym rynku w następstwie tych dyskusji, przed podjęciem działań oraz w świetle dzisiejszych obrad i debat.
Panie i panowie! Jestem głęboko przekonany, że każdy region jest potrzebny, każdy biznes jest potrzebny i każdy obywatel jest potrzebny, aby wygrać walkę o konkurencyjność i wzrost.
Każdy region: właśnie dlatego na początku tworzenia jednolitego rynku i Aktu o jednolitym rynku przewodniczący Komisji Jacques Delors chciał wesprzeć budowę jednolitego rynku polityką spójności, aby nawet regiony pozostające w tyle za w zakresie rozwoju mogą również brać udział w walce o wzrost i konkurencyjność: wszystkie regiony, w tym regiony najbardziej oddalone, najbardziej oddalone.
Każda firma jest potrzebna, jeśli chodzi o innowacje lub tworzenie - przychodzą na myśl patenty, które forsujemy - jeśli chodzi o małe i średnie przedsiębiorstwa, które uzyskują finansowanie i mają mniejszą złożoność administracyjną i biurokrację, z którymi trzeba sobie poradzić, jeśli chodzi o handlować bezpiecznie online, a jeśli chodzi o udział w zamówieniach publicznych, do których wrócę za chwilę.
Każdy region, każda firma, każdy obywatel jest potrzebny.
W naszym codziennym życiu wszyscy na przemian jesteśmy konsumentami, użytkownikami usług, oszczędzającymi, udziałowcami, pracownikami, rzemieślnikami, a celem jest ułatwienie mobilności transgranicznej oraz zapewnienie kwalifikacji zawodowych, umiejętności i praw socjalnych. szanowani i uznani, że powinniśmy mieć dostęp do wysokiej jakości usług publicznych, że powinniśmy czuć się bezpieczni i chronieni, gdy kupujemy produkty przez Internet lub w jakikolwiek inny sposób oraz że nie powinniśmy być dwukrotnie opodatkowani.
To tylko kilka przykładów, z którymi musimy się uporać, aby rynek wewnętrzny działał skuteczniej.
Jaki jest następny krok po twojej debacie?
W dniach 24 i 25 marca Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła podjęte przez nas działania oraz działania, które sama podjęła w zakresie wspólnego prawodawstwa.
Poproszono nas o ustalenie priorytetów i dlatego, jak już powiedziałem, wraz z moimi kolegami, którzy tak ciężko pracowali i którym dziękuję, w przyszłym tygodniu zaproponuję kolegium wybranie 12 dźwigni, które sprawią, że rynek wewnętrzny będzie lepiej funkcjonował skuteczne dla przedsiębiorstw i obywateli.
Dla każdej z tych dźwigni, na przykład mobilności, finansowania małych przedsiębiorstw, własności intelektualnej, podatków, usług publicznych lub spójności społecznej, zaproponujemy kluczowe działanie, które będzie nowe, które mamy nadzieję, będzie skuteczne dla przedsiębiorstw i obywateli, i będzie to możliwe w ciągu dwóch lat.
Rezultat oznacza, że ​​Komisja go złoży, a Parlament i Rada będą mogły głosować nad nim i przyjąć go w 2011 i 2012 r.
Będzie to 20. rocznica przyjęcia Aktu o jednolitym rynku i jednolitego rynku w 2012 r.
Jeśli dobrze rozumiemy, co mówią do nas Europejczycy, nie mamy prawa, szanowni posłowie, pozwolić, aby ta rocznica była nostalgiczna lub melancholijna.
Musi to być aktywna rocznica, która pobudza wzrost i tak chcemy ją obchodzić w ramach Aktu o jednolitym rynku.
Będziemy mieć 12 dźwigni: 12 konkretnych, ale nie wyłącznych propozycji.
Dla każdej z tych dźwigni określimy inne pomysły, działania i propozycje, które Komisja opracuje w tym samym czasie, ale będzie 12 kluczowych działań, które będą symbolizować tę pracę.
Mam nadzieję, że Rada Europejska na najwyższym szczeblu, Parlament, który reprezentujecie, Komisja z naszej strony oraz prezydencja węgierska - której dziękuję pani poseł Győri za zaangażowanie - będą w stanie podjąć, nieco uroczyście, mam nadzieję, że do końca czerwca lub lipca uda się zrealizować ten akt o jednolitym rynku.
Panie przewodniczący! To wszystko, co mogę powiedzieć w tej sprawie.
Poprosiłeś mnie o omówienie jednego z tych aspektów w oświadczeniu Komisji.
Chciałbym to zrobić teraz, aby zostawić czas na późniejszą debatę.
Ten aspekt, ujęty w Akcie o jednolitym rynku, dotyczy 17% gospodarki europejskiej, a mianowicie zamówień publicznych i zamówień publicznych.
Chciałbym również powiedzieć kilka słów na temat czterech projektów, które realizujemy z Państwem w zakresie zamówień publicznych, jak podkreślono w sprawozdaniu Buşoi.
Pierwszym projektem jest ogólna rewizja dyrektyw z 2004 r., Mająca na celu zagwarantowanie jak najlepszego wykorzystania środków publicznych, umożliwienie jak największej liczbie przedsiębiorstw udziału w zamówieniach publicznych oraz zapewnienie, że wysokiej jakości produkty i usługi można nabywać przy mniejszym obciążeniu biurokratycznym.
Z praktycznego punktu widzenia chciałbym uprościć procedury i uczynić je bardziej elastycznymi, a także przyjrzeć się, w jaki sposób możemy zaspokoić specyficzne potrzeby małych władz lokalnych, na przykład udostępniając im uproszczone procedury.
Po drugie, chciałbym ułatwić dostęp do zamówień publicznych, zwłaszcza w kontekście transgranicznego udziału małych i średnich przedsiębiorstw.
Na koniec chciałbym zachęcić na wszelkie możliwe sposoby, jak podkreślił przewodniczący komisji, pan Harbour, i pańska komisja, do bardziej odpowiedzialnych i bardziej świadomych ekologicznie lub bardziej ekologicznych zamówień, które również promują innowacje lub włączenie społeczne.
Różne cele reformy zostaną teraz przełożone na proste, bardziej wyważone zasady.
Przeprowadziliśmy, ale nie zakończyliśmy, bardzo obszernych konsultacji i oceny ekonomicznej w terenie.
Mamy zieloną księgę i obecnie szukamy najskuteczniejszych propozycji.
Przepisy nie obejmują wszystkiego.
Jednocześnie Komisja będzie pracować nad inicjatywami sektorowymi mającymi na celu lepsze wykorzystanie zamówień publicznych oraz promowanie celów, takich jak cele zawarte w strategii „Europa 2020”.
Obejmują one aktualizację podręcznika na temat zielonych zamówień publicznych, który przygotowuję wraz z moim kolegą, panem Potočnikiem, wdrażanie europejskiego planu na rzecz efektywności energetycznej, nad którym pracujemy z panem Oettingerem lub panią Hedegaard, lub promowanie zamówień przedkomercyjnych ogólnie planuje i planuje innowacyjne działania zakupowe, które koordynujemy wspólnie z panem Tajanim i panią Geoghegan-Quinn.
To pierwszy projekt.
Drugi projekt dotyczy koncesji.
Chciałbym szybko poczynić konkretne postępy w kwestii koncesji, nie czekając na zakończenie długofalowych prac nad modernizacją ram zamówień publicznych.
Panie i panowie! Koncesje odgrywają coraz ważniejszą rolę w tworzeniu infrastruktury świadczenia usług publicznych.
Sześćdziesiąt procent partnerstw publiczno-prywatnych w Europie działa na zasadzie koncesji.
Poza koncesjami na roboty budowlane obecnie nie ma jednak europejskiego prawa koncesyjnego i mimo że mają zastosowanie ogólne zasady Traktatu, istnieje w tym obszarze rzeczywista niepewność prawna, która uniemożliwia rozwój tego typu umów.
Jako dowód mogę przytoczyć 24 wyroki Trybunału Sprawiedliwości z ostatnich lat.
Chciałabym zaproponować utworzenie uproszczonych ram, ograniczonych do pewnych podstawowych zasad, które nie będą kolidować z krajowymi ramami prawnymi, jeśli będą dobrze funkcjonować. Nie nałoży nadmiernych obciążeń administracyjnych na władze lokalne, przede wszystkim ze względu na progi, które będę proponować.
Wiem, że w kilku waszych grupach toczą się wątpliwości i debaty.
Ze swojej strony jestem przekonany, słuchając wszystkich, że jeśli będziemy uważnie wyznaczać sobie cele, unikniemy nieporozumień.
Władze publiczne będą nadal mogły same organizować usługi publiczne, ale jeśli zdecydują się na outsourcing, nie sądzę, aby ktokolwiek sprzeciwił się podstawowemu poziomowi przejrzystości i zasadom zapewniającym brak dyskryminacji.
Uważam, że jest to niezbędne, aby zoptymalizować wykorzystanie środków publicznych, ograniczyć praktykę udzielania zamówień bez odpowiedniego rozgłosu lub skutecznego prawa do regresu, a także zmniejszyć pewne ryzyko korupcji.
Z punktu widzenia przedsiębiorstw, jeśli staramy się ożywić rynek wewnętrzny, kto może sprzeciwić się pomysłowi wprowadzenia go w życie w obszarze koncesji?
Myślę w szczególności o małych i średnich przedsiębiorstwach, które obecnie nie dysponują takimi zasobami, jak duże przedsiębiorstwa, aby wyszukiwać i pozyskiwać zamówienia za granicą, jeśli nie są one publikowane.
Minimalne ramy dotyczące koncesji będą oznaczać przejrzystość i informacje, a tym samym ułatwi najmniejszym przedsiębiorstwom uzyskanie dostępu do niektórych zamówień.
Jest to również kwestia lepszego stanowienia prawa.
Ukierunkowane, dobrze przemyślane prawodawstwo jest lepszą opcją, która będzie kosztować mniej niż próba rozwiązania problemów za pomocą zasady dotyczącej naruszeń.
Trzeci projekt, o którym szybko opowiem, dotyczy europejskiego rynku obronnego.
Będziemy współpracować z państwami członkowskimi w związku z wdrożeniem dyrektywy z 2009 r., W przypadku której termin transpozycji upływa za kilka tygodni.
To kwestia dostosowania polityk płatniczych, które często są sprzeczne z prawem UE.
Wraz z panem Tajanim zorganizuję 23 maja w budynkach Parlamentu w Brukseli konferencję poświęconą tej kwestii europejskiego rynku przemysłu obronnego.
Na koniec chciałbym szybko poruszyć kwestię, która była odkładana zbyt długo, a mianowicie międzynarodowy wymiar zamówień publicznych.
Cel jest jasny: większy dostęp do rynków dla naszych przedsiębiorstw, a my również jesteśmy naturalnie gotowi zaoferować więcej w duchu wzajemnej wzajemności i korzyści.
Większy handel przyniesie korzyści wszystkim.
Teraz muszę zwrócić uwagę na problem, jaki mamy obecnie w związku z tą podstawą otwartego handlu i korzyściami z tym związanymi.
Prawda jest taka, że ​​nasi główni partnerzy - Stany Zjednoczone, Japonia w ramach Porozumienia w sprawie zamówień rządowych (GPA) i Chiny na podstawie umowy dwustronnej - tak naprawdę nie chcą zobowiązać się do dalszego otwierania swoich rynków.
Z naszej strony nie mamy żadnych realnych dźwigni negocjacyjnych, o ile nasze własne rynki są już uważane, praktycznie oczywiście, za otwarte.
Panie i panowie! Międzynarodowe zobowiązania wynikające z GPA i porozumień Światowej Organizacji Handlu (WTO) nie zostały jeszcze transponowane do prawa UE.
W tym kontekście państwa członkowskie stosują przepisy na bardzo różne sposoby, co zakłóca rynek wewnętrzny.
Dlatego obecnie w Europie nasze przedsiębiorstwa cierpią z powodu niesprawiedliwości - pamiętam przypadek autostrad w Polsce.
Przedsiębiorstwa zagraniczne mają tu w Europie bardzo szeroki dostęp, często znacznie wykraczający poza to, co wynegocjowała UE, podczas gdy nasze własne przedsiębiorstwa napotykają trudności, próbując uczestniczyć w zamówieniach u niektórych naszych głównych partnerów.
Dlatego w tym roku wraz z moim kolegą, panem komisarzem De Guchtem, planujemy przedłożyć przepisy, które transponują nasze zobowiązania międzynarodowe w zakresie zamówień publicznych do prawa UE, co da nam potrzebną dźwignię negocjacyjną.
Opowiadamy się za otwartością, ale nie opowiadamy się za naiwnością.
Chodzi o zapewnienie europejskim nabywcom solidnej, jasnej podstawy prawnej do rozpatrywania ofert od przedsiębiorstw z kraju, z którym mamy inne umowy, niż z kraju, z którym UE jeszcze nie zawarła umowy, oraz o zapewnienie większa pewność prawa.
Powiem jasno: nie chodzi o przekształcenie Europy w fortecę.
Musimy stworzyć środowisko dla naszych przedsiębiorstw, które będzie realistyczne, uczciwe i otwarte, ale nie naiwne.
Tam jesteśmy.
Zgodnie z prośbą Pana i Pańskiego Parlamentu, panie przewodniczący, chciałem skorzystać z okazji tej debaty na temat ożywienia rynku wewnętrznego, aby poruszyć ten ważny obszar, który ponadto będzie jedną z 12 dźwigni ożywienia jednolitego rynku, o których ja o których mowa na początku mojego wystąpienia, a mianowicie o zamówieniach publicznych i modernizacji, którą zaproponujemy w porozumieniu z Państwem w najbliższych tygodniach.
Panie przewodniczący, panie komisarzu, szanowni posłowie! Jak powiedziała również pani Kalniete, Unia Europejska i gospodarka potrzebują lokomotywy.
Zdecydowanie zgadzam się z tym pomysłem.
Być może pamiętacie, że jakiś czas temu, na początku węgierskiej prezydencji w Unii Europejskiej, również węgierski premier dał do zrozumienia w tej Izbie, że nie wystarczy radzić sobie i zarządzać następstwami kryzys, aby zachęcić państwa członkowskie do prowadzenia bardziej rygorystycznej polityki fiskalnej i do jej kontrolowania.
Obecnie pracujemy również nad kilkoma takimi ustawami.
Przygotowano również kompleksowy pakiet zarządzania kryzysem gospodarczym.
Musimy również zwrócić uwagę na pozostanie wiarygodnym w oczach naszych obywateli.
Stanie się tak jednak tylko wtedy, gdy będziemy w stanie tworzyć miejsca pracy.
To właśnie do tworzenia tych miejsc pracy szukamy środków, które nam to umożliwią.
Jestem głęboko przekonany, że jednolity rynek jest właśnie tym: niewykorzystaną szansą, w której leży nasza przyszłość, obok realizacji strategii Unii Europejskiej również do 2020 roku.
Dlatego też, biorąc pod uwagę wszystkie te kwestie, z dużym zadowoleniem przyjmuję zobowiązanie zarówno Komisji Europejskiej, jak i Parlamentu Europejskiego do ożywienia jednolitego rynku, a także priorytety, które wskazała Komisja i które Parlament również przedstawia w trzech doskonałych sprawozdaniach.
Mogliśmy już omawiać różne pomysły i stanowiska dotyczące sprawozdania przedstawionego wcześniej przez pana kolegę, pana posła Grecha.
Ponadto uważam, że obecne trzy sprawozdania również przyczynią się do ukierunkowanej debaty, w wyniku której będziemy mogli wspólnie podjąć konkretne działania do 2012 r., Do dwudziestej rocznicy, o której również wspomniał pan komisarz Barnier.
Jak państwo również wiecie, a komisarz podkreślił również, na posiedzeniu w dniu 10 marca Rada ds. Konkurencyjności wymieniła poglądy na temat wyniku konsultacji społecznych, koncentrując się na kryteriach określających priorytetowe obszary zaangażowania instytucji i państw członkowskich.
W oparciu o tę debatę prezydencja węgierska przygotowuje się do przyjęcia konkluzji w sprawie proponowanych działań priorytetowych na posiedzeniu Rady ds. Konkurencyjności w dniu 30 maja.
Pozwólcie, że przypomnę wam również o szerszym kontekście.
W obecnej sytuacji, ze względu na presję polityczną i gospodarczą oraz środki podjęte w celu złagodzenia tego problemu, jednolity rynek może wcale nie być popularny wśród obywateli, przedsiębiorstw i instytucji.
Jednak, mówiąc słowami profesora Montiego, myślę, że właśnie w takich chwilach, teraz, istnieje największe zapotrzebowanie na jednolity rynek, kiedy ze względu na skutki kryzysu instynktownie staramy się wycofać w wąskie ale bardzo znane granice narodowe.
Jestem jednak przekonany, że nie możemy ulegać tej pokusie.
Dlatego najwyraźniej nadszedł czas, abyśmy stworzyli polityczną zachętę dla jednolitego rynku.
Jak podkreśliliście, panie i panowie, w swoim wcześniejszym sprawozdaniu w sprawie utworzenia jednolitego rynku dla konsumentów i obywateli, a także w sprawozdaniu profesora Montiego stwierdzono, że jednolity rynek stoi przed testem.
Czy stanie się środkiem, który zbliży Unię Europejską do jej obywateli, przyczyniając się do zauważalnej poprawy ich codziennego życia? A może będzie to tylko arena, która służy zarówno ochronie wąskich gardeł utrudniających funkcjonowanie jednolitego rynku, jak i utrzymywanym sektorom?
Odpowiedź na te pytania zależy od tego, jak bardzo będziemy zaangażowani w wykonywanie naszej pracy w nadchodzących miesiącach.
Po dzisiejszym przyjęciu przez Parlament Europejski rezolucji, Komisja będzie mogła przyjąć zmieniony komunikat w połowie kwietnia, jak już wspomniano.
Mamy nadzieję, że wszystkie przesłania polityczne, a także to, za czym opowiada się pan w swoim sprawozdaniu, zostaną uwzględnione w dokumencie Komisji.
Po przedstawieniu wniosków ustawodawczych liczymy na to, że uda nam się stworzyć specjalne partnerstwo z Państwem i Komisją, które da możliwość szybkiego zbadania i przyjęcia głównych środków określonych w ostatecznym Akcie o jednolitym rynku.
Pozwólcie mi teraz podkreślić kilka elementów z trzech przedstawionych nam sprawozdań, nie reagując w pełni na każdą poruszoną kwestię.
Prezydencja z zadowoleniem przyjmuje fakt, że sprawozdawca chciałby umieścić kwestię jednolitego rynku w porządku obrad Rady Europejskiej.
Uważamy, że postęp w zakresie Aktu o jednolitym rynku wchodzi w zakres ogólnych wytycznych politycznych Unii Europejskiej, o których mowa w Traktacie.
Wskazanie wytycznych politycznych jest jednak z pewnością zadaniem Rady Europejskiej.
Porządek w tym zakresie jest ustalany przez przewodniczącego Rady Europejskiej, ale chciałbym wszystkim przypomnieć, że konkluzje Rady Europejskiej z 24 i 25 marca również odnosiły się do znaczenia jednolitego rynku.
Prezydencja pragnie wyrazić wdzięczność Parlamentowi za konsekwentne wspieranie Rady ds. Konkurencyjności w opracowywaniu konkretnych środków dotyczących stworzenia jednolitego systemu patentowego.
Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że jednolity system patentowy bez końca zwiększyłby konkurencyjność przedsiębiorstw.
Ponadto odbyliśmy tutaj bardzo dobrą debatę na ten temat i dziękuję Parlamentowi za współpracę w upoważnieniu Rady do zainicjowania tego w ramach wzmocnionej współpracy.
Zgadzamy się również, że urzeczywistnienie jednolitego rynku cyfrowego oraz wzmocnienie i poprawa sytuacji małych i średnich przedsiębiorstw są niezbędne do promowania europejskich innowacji.
Poprzez mobilność obywateli, aw szczególności uznawanie kwalifikacji zawodowych, możemy rozważać dalsze kwestie dotyczące obywateli europejskich.
Dlatego zgadzamy się ze stwierdzeniem, że naszym priorytetowym zadaniem w tej dziedzinie jest podjęcie wzmożonych działań UE i osiągnięcie natychmiastowych, wymiernych rezultatów.
Prezydencja stwierdziła również, że prawie wszystkie przeanalizowane sprawozdania, w tym wcześniejszy raport Grecha, a także sprawozdanie Correia De Campos, kładą szczególny nacisk na zagwarantowanie obywatelom UE korzystania z praw rynku wewnętrznego.
W związku z tym z zadowoleniem przyjmujemy wyniki osiągnięte w tej dziedzinie, które są wynikiem działań podjętych przez Komisję.
Obejmują one utworzenie portalu Twoja Europa, sieci SOLVIT i pojedynczych punktów kontaktowych na mocy dyrektywy usługowej.
Niemniej jednak podzielamy Państwa opinię, że nadal można zrobić więcej w interesie obywateli UE korzystających ze swoich praw.
Na koniec pozwolę sobie na dygresję dotyczącą drugiego priorytetu prezydencji węgierskiej.
Podczas moich dotychczasowych konsultacji parlamentarnych w sprawie pakietu sześciu wniosków ustawodawczych dotyczących gospodarki, sześciopaku, często słyszałem krytykę, że państwa członkowskie, przez które powinniśmy rozumieć Radę, oraz Rada Europejska, mając na uwadze makroostabilność finansowa, zaniedbanie pobudzania wzrostu i wychodzenia z kryzysu realnej gospodarki, a jeśli nie, przypisują tym ostatnim celom jedynie miękkie, nieobliczalne narzędzia, a treść strategii Europa 2020 jest głównie ograniczona do tego.
Cóż, uważam - i odniosłem się do tego również we wprowadzeniu - że jednolity rynek i ukryty w nim ogromny potencjał wzrostu może dać odpowiednią odpowiedź na te obawy, zapewniając jednocześnie gwarancję wyważonej reakcji europejskiej Unia.
Myślę, że naszym głównym zadaniem jest dokończenie całego procesu konsolidacji jednolitego rynku przy użyciu możliwie jak najbardziej przejrzystych środków, w ścisłej współpracy z Parlamentem Europejskim.
Rada jest gotowa do takiej współpracy, w pełnym partnerstwie z Komisją, Parlamentem i ich posłami.
Dziękuję bardzo, panie przewodniczący.
Panie i panowie! Te pięć wystąpień - trzy w imieniu Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, przemówienie komisarza i pani Győri - zapoczątkowało wielką debatę, która jest bardzo ważna dla przyszłości Unii Europejskiej i swoich obywateli, a także dla naszego szybkiego rozwoju.
Chciałbym jeszcze raz wszystkim przypomnieć, że pierwotny pomysł ożywienia jednolitego rynku to ten, który zrodził się w komisji IMCO.
Jeszcze raz chciałbym pogratulować wszystkim kolegom posłom, którzy zasiadają w komisji, i chciałbym, aby pan poseł Harbour przyjął te podziękowania i gratulacje w ich imieniu.
To także komisja IMCO wpadła na pomysł sprawozdania Mario Montiego - doskonałego sprawozdania, które jest nam bardzo pomocne w naszej pracy.
Chciałbym również podziękować panu komisarzowi Barnierowi za doskonałą i bardzo obszerną prezentację propozycji Komisji Europejskiej w odpowiedzi na nasze sprawozdania.
Jeśli chodzi o zamówienia publiczne, często okazują się one piętą achillesową naszej pracy w państwach członkowskich.
Dlatego niezwykle ważne jest, abyśmy posunęli się naprzód w tej sprawie, a prezydencja węgierska z pewnością pomoże w tych wysiłkach.
Jesteśmy przekonani, że jest to potrzebne, ponieważ ta kwestia jest bardzo ważna dla mieszkańców Europy.
O wadze tych raportów i tej dyskusji świadczy liczba komisji parlamentarnych, które przygotowały opinie.
Zrobiło to osiem komisji i wiecie równie dobrze jak ja, że ​​osiem komisji parlamentarnych bardzo rzadko przygotowuje opinie na temat jednego zestawu sprawozdań.
Te komitety będą teraz po kolei zabierać głos.
Pani Andrés Barea, w imieniu Komisji Handlu Międzynarodowego, ma pani głos.
Panie przewodniczący! Komisja Handlu Międzynarodowego jest jednym z ośmiu zaangażowanych komitetów i chciałbym podziękować jej członkom za wkład, jaki wnieśli do sprawozdania.
Konsolidacja jednolitego rynku jest jednym z celów strategii „Europa 2020” opartej na wzroście.
Unia Europejska jest głównym graczem na arenie międzynarodowej.
Na zglobalizowanym rynku UE musi sprostać wyzwaniom, przed którymi stoi.
Wyzwaniem dla firm, dla naszych firm, na rynku międzynarodowym jest generowanie wysokich oczekiwań i dużych możliwości, ale także odpowiedzialność społeczna: rozwój społeczny z gwarancjami dla pracowników i usługami publicznymi.
Podejmujemy również zobowiązanie wobec krajów rozwijających się: walka z ubóstwem jest milenijnym celem rozwoju.
W przyszłości nasza branża i firmy muszą opierać się na wiedzy i musimy walczyć z fałszerstwami w obszarze własności intelektualnej.
Musimy bronić naszych przedsiębiorstw zgodnie z kryteriami badań i rozwoju oraz kryteriami społecznymi, a także bronić naszych zagranicznych interesów dla obywateli Europy i osób spoza Unii Europejskiej.
Panie przewodniczący! Chciałabym rozpocząć od złożenia hołdu komisarzowi Barnierowi, przedstawicielowi Rady, aw szczególności moim kolegom z Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów.
W imieniu Komisji Gospodarczej i Monetarnej chciałbym podkreślić wagę sprawozdań, o których dziś tutaj rozmawiamy, które silnie odzwierciedlają ducha sprawozdania Montiego, z ideą promowania pomyślnej gospodarki liberalnej, promowania konkurencji oraz promowanie dynamicznego, innowacyjnego rynku.
To właśnie te ścieżki doprowadzą nas do punktu, w którym strategia Europa 2020 może faktycznie wyjść poza bycie papierową inicjatywą i stać się rzeczywistością, wspierając małe i średnie przedsiębiorstwa, które są głównymi pracodawcami w gospodarce europejskiej, wspierając przedsiębiorstw w ogóle i tworzenie idei trwałego wzrostu gospodarczego, który może w coraz większym stopniu opierać się na rynku wewnętrznym, na faktycznie skutecznym zarządzaniu gospodarczym, a przede wszystkim na idei realnego wzrostu naszej gospodarki.
Panie przewodniczący, panie i panowie! Znaczenie Aktu o jednolitym rynku polega na jego pragnieniu zaspokojenia potrzeb rynku, ułatwianiu dostępu i udziału wszystkich zaangażowanych stron: przedsiębiorstw, konsumentów i pracowników.
Biorąc pod uwagę ten ambitny cel, jestem zadowolony z interwencji zaproponowanych przez pana Barniera i wskazówek przedstawionych przez ten Parlament.
Moim zdaniem pewne priorytety są niezbędne do osiągnięcia celów, które postawiła UE, w szczególności: poprawa dostępu małych i średnich przedsiębiorstw do rynku krajowego, zmniejszenie ich obowiązków administracyjnych i ułatwienie ich udziału w przetargach, zniesienie wszelkie przeszkody w rozwoju handlu elektronicznego oraz wspieranie i finansowanie innowacji, w szczególności poprzez emisję obligacji na projekty Unii Europejskiej, zwłaszcza w energetyce, transporcie i telekomunikacji.
Wreszcie, tylko łącząc rozwój i wspieranie świata biznesu z celami strategii Europa 2020 w zakresie zatrudnienia, możemy osiągnąć to, co uważam za cel tego aktu, a mianowicie stworzyć społeczną gospodarkę rynkową opartą na wzroście, konkurencyjności i zrównoważony rozwój.
Panie przewodniczący! Jacques Delors mylił się, twierdząc, że nie można zakochać się w jednolitym rynku, ponieważ w debacie na ten temat wyraża się wiele gorących uczuć.
Podejście Komisji było ambitne, a obecnie realizowanych jest kilka bardzo ważnych projektów: patent europejski, wspólny rynek energii i tak dalej.
Jednak jedna kwestia pozostaje dokuczliwym problemem: wkład społeczny sprawozdania jest bardzo niski.
Na przykład prawie nic nie mówi się o delegowanych pracownikach, a sposób opisu usług charytatywnych i klauzuli społecznej związanej z jednolitym rynkiem jest niestety bardzo niejasny.
Jest dla mnie tajemnicą, dlaczego solidniejsze i bardziej zintegrowane prawa społeczne są postrzegane przede wszystkim jako problem.
Chciałbym wszystkim przypomnieć, że w krajach skandynawskich solidne prawa socjalne pozwoliły połączyć wysoki poziom konkurencyjności z produktywnością.
Czy to nie jest dużo mądrzejsze podejście, panie komisarzu?
Panie przewodniczący, panie Barnier, chciałbym odpowiedzieć na uwagi mojego kolegi posła.
Zamiast klauzuli społecznej komisja zaproponowała zbadanie wpływu, jaki środki wprowadzone na rynku wewnętrznym będą miały na zatrudnienie.
Jest to o wiele ważniejsze niż stosowanie ogólnych wzorów.
Jeśli chcemy osiągnąć postęp na rynku wewnętrznym, musimy zwracać uwagę na kwestie społeczne i kłaść na nie nacisk we wszystkim, co robimy.
Z tego powodu ocena skutków uwzględniająca w szczególności te wymagania jest szczególnie ważna.
Chciałbym zgłosić jeszcze jeden komentarz.
Zaskoczyło mnie, gdy prezydent mówił o zarządzaniu gospodarczym, które nadal jest tłumaczone na niemiecki jako Wirtschaftslenkung.
Termin ten jest również używany do określenia centralnej kontroli państwa nad gospodarką.
Mamy bardzo złe doświadczenia z kontrolą państwa nad gospodarką w jednym obszarze Niemiec.
Jestem przekonany, że dalszy rozwój rynku wewnętrznego będzie możliwy tylko wtedy, gdy będziemy koordynować wszystkie nasze gospodarki krajowe. To jest bardzo jasne.
Nie będziemy jednak w stanie poczynić postępów na rynku wewnętrznym za pomocą zarządzania gospodarczego.
Dziś dyskutujemy, w jaki sposób możemy nadać impuls rynkowi wewnętrznemu.
To już dawno spóźnione, ponieważ w przyszłym roku będziemy obchodzić 20. rocznicę rynku wewnętrznego.
Dlatego z zadowoleniem przyjmuję oświadczenie pana Barniera, w którym powiedział, że chce skupić się na kilku konkretnych środkach, które nie zostały jeszcze wdrożone i które nadadzą nowy impuls rynkowi wewnętrznemu.
Rynek wewnętrzny to ogromna szansa dla nas wszystkich.
Może to prowadzić do tworzenia większej liczby miejsc pracy, a naszym celem musi być znalezienie pracy dla ludzi.
To najlepsza polityka społeczna, jaką możemy wprowadzić, ponieważ osoby zatrudnione również rozwiną poczucie własnej wartości.
Dlatego musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby zapewnić postęp w tej dziedzinie.
Potrzebujemy wyważonego pakietu środków, który przyniesie korzyści przedsiębiorstwom i obywatelom.
Z jednej strony chcemy, aby w szczególności średnie przedsiębiorstwa korzystały z rynku wewnętrznego w większym stopniu niż w przeszłości.
Dlatego pilnie potrzebujemy unijnego systemu patentowego, aby firmy mogły wreszcie chronić i sprzedawać swoje innowacyjne produkty w całej Europie po rozsądnych kosztach.
Ponadto firmy potrzebują więcej funduszy na rozwój innowacji.
Europejski rynek kapitału wysokiego ryzyka to tylko jeden z wielu środków, jakie można podjąć.
Harmonizacja podatku od wartości dodanej i podstawy opodatkowania osób prawnych, o których teraz rozmawiamy, również pobudzi rynek wewnętrzny.
Z drugiej strony musimy również podjąć konkretne środki, które zwiększą zaufanie obywateli do rynku wewnętrznego.
Musimy poprawić uznawanie kwalifikacji zawodowych, być może za pomocą europejskiej legitymacji zawodowej.
Ułatwi to pracę w innym państwie członkowskim i zwiększy mobilność obywateli na europejskim rynku wewnętrznym.
Potrzebujemy również europejskiej organizacji nadzoru rynku i chciałbym to podkreślić, ponieważ państwom członkowskim ciągle nie udaje się zastosować tej dokumentacji w praktyce.
Nie chcemy, aby na rynku wewnętrznym sprzedawano niebezpieczne produkty.
Jeżeli uda nam się przyjąć ten wniosek znaczną większością głosów, będziemy mogli nadać nowy impuls rynkowi wewnętrznemu.
Panie przewodniczący, panie i panowie! Jeśli mamy przywrócić zaufanie na rynku, musimy nadać priorytet potrzebom konsumentów, pracowników i przedsiębiorstw.
Jeżeli chcemy wzmocnić prawa obywateli, pracowników i użytkowników usług publicznych, należy poświęcić wiele uwagi zagwarantowaniu społecznego wymiaru przyszłego jednolitego rynku.
Wzrost, rozwój i świadomość społeczna muszą iść w parze.
Wzrost gospodarczy musi służyć obywatelom.
Z tego punktu widzenia pakiet regulacji dotyczących standardów dla firm zawiera kilka dobrych propozycji, w tym plan działania na rzecz zwiększenia dostępu małych i średnich przedsiębiorstw do rynków kapitałowych oraz nowych linii finansowania innowacyjnych firm i rozwoju regionalnego. .
Małe i średnie przedsiębiorstwa są sercem naszej gospodarki i motorem wzrostu rynku wewnętrznego.
Panie przewodniczący! To do nas należy zapewnienie tych celów, jeśli mamy wyjść z kryzysu i promować nowy model rozwoju, trwały wzrost i nowe wysokiej jakości miejsca pracy.
Panie przewodniczący, pani poseł Győri, pani komisarz, panie i panowie! Mam do powiedzenia jedną rzecz, słowo, które może mocno kontrastuje z obecną sytuacją gospodarczą, ale które należy jeszcze bardziej podkreślić.
To słowo to `` ambicja '': ambicja dotycząca rynku wewnętrznego, pani komisarz, ambicja dla Europy, ambicja, aby udowodnić obywatelom, że integracja europejska jest krokiem naprzód w zakresie ich praw, praw pracowników, konsumentów, turystów, ale, bardziej ogólnie , jako pojedynczy osobnicy.
Chciałbym złożyć hołd panu Barnierowi, który uosabia tę ambicję we wszystkich projektach, które chce zrealizować.
Jako sprawozdawca komisji opiniodawczej parlamentarnej Komisji Rozwoju Obszarów Wiejskich z zadowoleniem przyjmuję omówione zagadnienia: potrzebę podjęcia specjalnych działań dla regionów o szczególnych cechach geograficznych, takich jak regiony najbardziej oddalone, utworzenie europejskiego patentu dla przedsiębiorstw i statutu europejskiego w przypadku fundacji, towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, a także stowarzyszeń, emisja obligacji na finansowanie określonych projektów oraz potrzeba wspierania zrównoważonego rozwoju na rynku wewnętrznym.
Panie przewodniczący! Nie osiągniemy celów strategii „Europa 2020”, ani nie zwiększymy innowacyjności i konkurencyjności gospodarki, jeśli nie potraktujemy jednolitego rynku w sposób holistyczny.
Dlatego chciałbym podziękować komisarzowi Barnierowi za jego bardzo wszechstronne podejście do jednolitego rynku oraz profesorowi Mario Montiemu za to wspaniałe sprawozdanie.
Chciałbym zwrócić uwagę na cztery ważne aspekty.
Po pierwsze, patent europejski, który może zostać wprowadzony do użytku w przyszłym roku, innymi słowy, w 20. rocznicę wejścia w życie jednolitego rynku.
Po drugie, potrzeba poważnego potraktowania kwestii praw autorskich, ponieważ prawa autorskie to wielka nadzieja i szansa dla rozwoju rynku twórczości, a ten aspekt rynku powinien być wspólnie regulowany.
Mam tu na myśli przede wszystkim wspólny system zarządzania prawami autorskimi i poważnego traktowania utworów osieroconych, a także zmniejszenie obciążenia małych i średnich przedsiębiorstw.
Wiąże się to z bardzo konkretnymi krokami, takimi jak: uproszczenie księgowości, ochrona znaków towarowych, europejski statut fundacji, a przede wszystkim możliwość łączenia rejestrów przedsiębiorstw.
Jeżeli wprowadzimy środki w wymienionych przeze mnie obszarach, mam nadzieję, że 20 milionów małych przedsiębiorstw będzie mogło skutecznie i swobodnie funkcjonować na jednolitym rynku europejskim.
Panie przewodniczący! Oznacza to, że mogę skrócić minutę lub dwie w czasie wystąpienia pana Lehne.
Chciałbym podziękować panu komisarzowi i wszystkim innym za dyskusję, którą tu odbyliśmy.
Nie zauważyłem jednak żadnej wzmianki o kilku sprawach, które moim zdaniem są niezwykle ważne i które zawarłem w sprawozdaniu.
Mam nadzieję, że pani komisarz pomoże nam w urzeczywistnieniu tego.
Chwaliliśmy profesora Montiego w przestworza, ale jego wniosek był taki, że transpozycja dyrektywy jest głównym problemem wpływającym na rynek wewnętrzny.
Mówi, że musimy więcej pracować z przepisami.
Osobiście uważam, że mniej znaczy więcej; miejmy mniej prawodawstwa z Europy.
Jednak cokolwiek faktycznie robimy, należy to robić w jednolity sposób, ponieważ musimy zapobiec temu, aby 27 państw członkowskich stało się zbiorem państw, które transponują prawodawstwo na różne sposoby, co stwarza ogromną barierę dla małych i średnich dużych przedsiębiorstw w zakresie pracy ponad granicami.
Panie przewodniczący! Kolejną rzeczą, która została przeoczona - i która jest chyba naszą największą porażką ze wszystkich - jest kwestia marketingu.
Mamy tutaj najlepszych prawników.
Tworzymy świetne prawa.
Uważamy, że spoczywa na nas obowiązek ulepszania rynku dla naszych obywateli.
Wydaje się jednak, że sami obywatele nie są tego świadomi.
W rzeczywistości mamy problem z tym, że nie jesteśmy w stanie zbudować pomostu między nami a nimi.
Potrafimy biegle posługiwać się terminologią prawniczą, ale wydaje się, że nie potrafimy komunikować się bezpośrednio z naszymi obywatelami.
Tym, co jest zagrożone - i mam nadzieję, że tak się nie stanie - jest to, że my, jako Unia Europejska, możemy coraz bardziej oddalać się od obywateli Europy.
Myślę, że w nadchodzących latach naprawdę musimy skupić się i inwestować w sposoby poszukiwania wsparcia poszczególnych obywateli dla Unii Europejskiej i dla tego, co robimy.
W tej kwestii jest wiele do zrobienia i myślę, że powinniśmy w to zainwestować i że powinniśmy skonsultować się z naszymi doradcami ds. Komunikacji, jak najlepiej to osiągnąć.
Wreszcie uderzyło mnie, że nasi obywatele nie znają różnicy między Komisją Europejską, Parlamentem i Radą.
W każdym państwie członkowskim mamy trzech przedstawicieli, których ręce są ostatecznie związane, ponieważ pracują dla oficjalnych organizacji.
Jeśli państwa członkowskie wyrażają negatywne opinie o Unii Europejskiej, nie ma nikogo, kto mógłby temu przeciwdziałać.
Myślę, że sensowne byłoby rozważenie posiadania jednego przedstawiciela UE w państwach członkowskich - nazwijcie to ambasadorem - który ostatecznie mógłby odpowiedzieć na wszelkie negatywne wypowiedzi na temat Unii Europejskiej.
Jeśli to zrobimy, nie staniemy się podobni do Titanica.
Na Titanicu wszyscy uważali, że wszystko jest w porządku, ale ostatecznie prawdziwe niebezpieczeństwo czaiło się na zewnątrz.
Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować Komisji i Radzie za dzisiejsze poranne wprowadzenie.
Napisanie opinii w sprawie rynku wewnętrznego w imieniu Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wydało mi się niezwykle interesujące.
Uważam, że rynek wewnętrzny powinien otrzymać szerokie poparcie w Parlamencie Europejskim, zwłaszcza w Komisji Wolności Obywatelskich, ponieważ swoboda przemieszczania się w Unii jest ważna, szczególnie w przypadku osób, pracowników migrujących i migrantów wykwalifikowanych, których potrzebujemy, aby zwiększenie siły roboczej na rynku wewnętrznym.
Jednakże, panie przewodniczący, mamy tak wiele celów, ale jak dotąd osiągnęliśmy tak niewiele rezultatów.
Jestem bardzo zadowolony z 12 dźwigni komisarza Barniera i mam nadzieję, że w nadchodzących miesiącach będziemy w stanie przyspieszyć ten proces, ponieważ konkurencja poza UE nie będzie czekać, aż rynek wewnętrzny UE wypełni tę lukę.
Panie przewodniczący, pani poseł Győri, pani komisarz, panie i panowie! Uważam, że naprawdę mogę powiedzieć, że praca sprawozdawców jest doskonała, podobnie jak przyjemne i pocieszające słowa Komisji i Rady.
Te trzy sprawozdania zachowują ducha i dalekowzroczny bodziec, które charakteryzują nową strategię dla jednolitego rynku profesora Mario Montiego, i udaje im się przedstawić jedność celu ożywienia jednolitego rynku europejskiego za pomocą 50 środków, które są następnie powielane i syntetyzowane lub Parlament podkreślił w 14 priorytetach.
W ramach tych działań 19 jest poświęconych skoncentrowaniu rynku na interesach obywateli.
Uważam, że aby prawdziwie i w pełni urzeczywistnić jednolity rynek, ważne jest zmniejszenie przepaści między obywatelami a jednolitym rynkiem poprzez działania na rzecz przywrócenia zaufania publicznego, promowanie procesu integracji politycznej i społecznej poprzedzającej integrację gospodarczą, a przede wszystkim poprzez ustanowienie innego sposobu postrzegania jednolitego rynku przez obywateli europejskich.
Uważam, że wszystkie te cele są zawarte w środkach zawartych w tych trzech sprawozdaniach.
(Debata została na kilka chwil przerwana)
Idąc za radą komisji, przechodzimy do mówców w imieniu grup partyjnych.
Zanim oddam głos pierwszemu mówcy z listy, panu posłowi Karasowi, mam dwa bardzo krótkie uwagi.
Dowiedzieliśmy się, że dzisiejszego ranka łódź z ponad dwustu migrantami, zauważona u wybrzeży Lampedusy, wywróciła się z powodu złych warunków na morzu.
Straż przybrzeżna robi wszystko, co w jej mocy, aby uratować zaginionych ludzi.
Sytuacja jest bardzo poważna.
Z niecierpliwością czekamy na realizację zobowiązań podjętych przez Komisję i rządy w tej Izbie.
Przejdę teraz do drugiego stwierdzenia.
Dwa lata po tragicznym trzęsieniu ziemi, które spustoszyło miasto L'Aquila i region Abruzzo, pragnę powtórzyć troskę i troskę Parlamentu o ofiary trzęsienia ziemi oraz wyrazić nadzieję, że harmonogram odbudowy historycznego dziedzictwa regionu i zasoby mieszkaniowe można przyspieszyć.
Zarządzanie i partnerstwo na jednolitym rynku - Jednolity rynek dla Europejczyków - Jednolity rynek dla przedsiębiorstw i wzrostu - Zamówienia publiczne (kontynuacja debaty)
Panie przewodniczący! Bardzo dziękuję za informacje, które nam przekazał, panie Barnier.
Traktat lizboński obowiązuje już od dwóch lat i po raz pierwszy mamy zrównoważoną społeczną gospodarkę rynkową jako europejski model społeczny.
Może to umożliwić nam dokonanie milowego kroku w kierunku unii gospodarczej i społecznej w Europie.
Koncepcja rynku wewnętrznego musi opierać się na tej zasadzie.
Rynek wewnętrzny istnieje od 20 lat, ale nie został jeszcze ukończony.
Mamy strategię Europa 2020, której nie możemy zrealizować bez wsparcia rynku wewnętrznego, i omawiamy perspektywę finansową do 2020 r., Która, jeśli nie zapewni większych środków na inicjatywy polityczne w zakresie konkurencyjności, wzrostu, zatrudnienia i solidarność społeczna nie pozwoli nam na wdrożenie koncepcji „Europa 2020” i pełne osiągnięcie jej celów.
Dzięki euro rynek wewnętrzny staje się rynkiem wewnętrznym.
Rynek wewnętrzny ma zasadnicze znaczenie dla wzrostu i zatrudnienia.
Wszystko, co wzmacnia rynek wewnętrzny, zwiększa również konkurencyjność Europy, a tym samym jej niezależność.
Dlatego bardzo się cieszę, że podejmujemy tę inicjatywę, ponieważ jest to najważniejszy krok, jaki może wykonać Unia Europejska.
Chodzi o umożliwienie małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP) dostępu do kapitału.
Musimy upewnić się, że wsparcie finansowe udzielane MŚP przybiera nie tylko formę kredytu i promocji pożyczek.
Musimy również przyjrzeć się innym podejściom.
Ważne jest, abyśmy wspierali fundusze venture capital, obligacje projektowe i handel elektroniczny, skuteczniej zwalczali piractwo, tworzyli wspólną skonsolidowaną podstawę opodatkowania osób prawnych, regulowali zamówienia publiczne i wprowadzali cztery swobody: swobodny przepływ osób, towarów, usługi i kapitał.
Wszyscy mamy dużo do zrobienia.
Dziękuję za tę inicjatywę, panie Barnier.
Panie przewodniczący! Mam wielką nadzieję, że uda się uratować 200 osób znajdujących się w niebezpieczeństwie, ponieważ jest to bardzo ważna sprawa.
Dziękujemy za poinformowanie nas o tym.
Panie Barnier, pani poseł Győri, panie i panowie! Artykuł 3 traktatu lizbońskiego, który chroni społeczną gospodarkę rynkową, przedstawia nowe podejście i nowe zadanie polityczne na przyszłość.
Oczywiście musimy teraz wykonać to zadanie i czekaliśmy na to przez ostatnie dwa lata.
Cieszę się, że Komisja Europejska wykonała pierwszy krok w tym kierunku.
Bardzo się też cieszę, że nam w Grupie Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim udało się, po ciężkiej walce, zapewnić włączenie klauzuli społecznej do stanowiska Parlamentu Europejskiego podczas dzisiejszego głosowania w tej sprawie. .
To bardzo ważna kwestia, ponieważ stanowi podstawę spójności społecznej i pozwoli nam zapewnić, że rynek wewnętrzny będzie postrzegany przez mieszkańców Unii Europejskiej jako element społeczny.
Jest to niezbędne, jeśli chcemy, aby obywatele Europy odzyskali zaufanie do systemu politycznego w Unii Europejskiej.
W szczególności Komisja musi ostatecznie uznać decydujące znaczenie praw socjalnych na rynku wewnętrznym i skupić się na społecznych skutkach prawodawstwa europejskiego.
Dlatego ważne jest, aby Parlament raz jeszcze przypomniał Komisji o klauzuli społecznej zapisanej w traktacie lizbońskim.
Chciałbym podziękować panu Barnierowi za zapewnienie nas, że weźmie to pod uwagę i pójdzie tą drogą.
Może być pewien pełnego poparcia Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim.
Panie Barnier! Klauzula społeczna oznacza oczywiście również, że należy odpowiednio zmienić dyrektywę o delegowaniu pracowników.
Oznacza to, że prawo do pracy i do strajku musi być szanowane w państwach członkowskich, łącznie z kwestiami, które naprawdę dotyczą ludzi, i że prawa te muszą być włączone do polityki rynku wewnętrznego Unii Europejskiej bez żadnych „przeciw” i „jeśli” i bez ograniczenia.
To nas dotyczy jako socjaldemokratów.
Jeżeli rynek wewnętrzny będzie się rozwijał na tej podstawie, udzielimy Państwu naszego wsparcia, a nasza polityka będzie zmierzać we właściwym kierunku.
Oczywiście w tym kontekście ważne są również inne pytania.
Uznawanie kwalifikacji zawodowych, europejski paszport kwalifikacji i pełna możliwość przenoszenia emerytur w ramach Unii Europejskiej to kwestie, które interesują obywateli Europy i które zapewnią, że rynek wewnętrzny będzie rynkiem dla ludzi.
Dokładnie to zawsze powtarzamy my, socjaldemokraci. Gospodarka służy ludziom, a nie odwrotnie.
Jeśli pójdziemy tą drogą, będziemy na dobrej drodze.
Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować sprawozdawczyni i pozostałym kontrsprawozdawcom za doskonałą współpracę przy tych sprawozdaniach.
Pracowaliśmy razem dobrze i cieszę się również, że w końcu Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim zgodziła się na kompromis.
Byłoby dziwnie, gdybyśmy nie zdołali osiągnąć szerokiego kompromisu w odniesieniu do tych sprawozdań.
Chciałbym wspomnieć o trzech rzeczach, które moim zdaniem okazały się sukcesem dla Grupy Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy w sprawozdaniu, nad którym pracowałem, a mianowicie sprawozdaniu w sprawie zarządzania i partnerstwa na jednolitym rynku.
Pierwszym priorytetem, który uwzględniliśmy, jest fakt, że szefowie państw lub rządów UE muszą przejąć przywództwo polityczne w tej dziedzinie.
Jest to absolutnie niezbędny warunek wstępny osiągnięcia wyników i osiągnięcia niezbędnego ustalenia priorytetów.
Po drugie, zadbaliśmy o to, abyśmy skupili się na właściwym i terminowym wdrożeniu przepisów w tej dziedzinie.
To był poważny problem związany z dyrektywą usługową i mamy oczywiście nadzieję, że się nie powtórzy w przyszłości.
Wreszcie mamy alternatywną formę rozwiązywania sporów, którą należy promować na szczeblu UE, zwłaszcza w przypadku konsumentów dokonujących zakupów w Internecie.
Całe skupienie się na handlu elektronicznym w ogóle stanowi również duży krok naprzód iw związku z tym należy wspomnieć, że właśnie przyjęliśmy również dyrektywę w sprawie praw konsumentów, która również zmierza w tym samym kierunku, który wyraźnie jest jeszcze kolejny duży krok we właściwym kierunku.
Na koniec chciałbym zdecydowanie zaapelować do pana komisarza Barniera o zapewnienie, że skoro ten duży pakiet dotyczący jednolitego rynku przechodzi teraz dalej w systemie, będziemy również promować komunikację na ten temat.
Nasze dotychczasowe doświadczenia w zakresie komunikacji na temat jednolitego rynku - jednolitego rynku dla obywateli - pozostawiają wiele do życzenia.
Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni, ale jeśli mogę, gorąco zachęcam pana komisarza, aby włożył wiele wysiłku w zapewnienie, że naprawdę promujemy komunikację i pobudzimy ją, aby obywatele i małe przedsiębiorstwa stali się bardziej świadomi faktu, że ten wspaniały pakiet rzeczywiście istnieje.
Fakt, że brakuje świadomości na ten temat, wydaje się obecnie największym problemem.
Dlatego zdecydowanie zalecałbym, abyśmy oddali komunikację strzał w ramię.
Panie przewodniczący, panie i panowie! W latach osiemdziesiątych XX wieku, w dekadzie, w której się urodziłem, ówczesny przewodniczący Komisji Jacques Delors powiedział, że jednolity rynek powinien mieć wymiar społeczny.
Teraz, ponad 20 lat później, mamy sytuację, w której mamy 23 miliony bezrobotnych, istnieje presja na płace i warunki pracy oraz na usługi publiczne, jest prawie 18 milionów pracujących ubogich, aw Europie rosną nierówności.
Jednocześnie tracimy pracę i tak naprawdę nie wiemy, jak mamy się utrzymać w przyszłości.
Musimy stwierdzić, że nadal mamy do wykonania ogromną ilość pracy, jeśli chodzi o ustanowienie europejskiego wymiaru społecznego.
Pan Monti podjął tę kwestię w zeszłym roku w swojej wspaniałej propozycji dla nas wszystkich.
Uważam, że wskazał absolutnie kluczową kwestię, mówiąc, że istnieją pewne wąskie gardła, innymi słowy, pewne punkty krytyczne, które musimy zaakceptować iz którymi musimy sobie poradzić, jeśli chcemy osiągnąć postęp, niektóre z nich mają charakter społeczny. i przyrodniczy.
W rzeczywistości jest to główna idea, którą moim zdaniem powinniśmy kontynuować lub realizować w najbliższej przyszłości.
Debata nad tym dokumentem w Parlamencie była dość trudnym procesem, ale bardzo się cieszę, że jako Parlament na posiedzeniu możemy dziś przedstawić nasze zalecenia dotyczące kontynuacji pracy Komisji i pana Barniera.
Chciałbym wspomnieć o trzech punktach, które są dla nas bardzo ważne w Grupie Zielonych / Wolnym Przymierzu Europejskim i stanowią absolutnie centralne przesłanie.
Pierwszym przesłaniem, jakie należy dziś z tego wyciągnąć, jest to, że chcemy zielonego jednolitego rynku.
Ma to zostać osiągnięte między innymi poprzez innowacje i wykorzystanie publicznych zaproszeń do składania ofert i zamówień w taki sposób, aby aktywnie promować przejście na zieloną gospodarkę.
Ma to również zostać osiągnięte poprzez wprowadzenie śladu środowiskowego produktów i znalezienie instrumentów finansowania, które mogą pomóc w realizacji tych zielonych inwestycji, w tym euroobligacji, które mają pokryć nasze duże zapotrzebowanie na inwestycje związane z przejściem na Zielona ekonomia.
Drugie przesłanie od nas dzisiaj jest takie, że chcemy społecznego jednolitego rynku.
Oznacza to między innymi, że chcemy fundamentalnej i dokładnej analizy społecznej prawodawstwa przed jego złożeniem, a zatem chcemy również odniesienia do polityki społecznej - jest to termin, który uzgodniliśmy w odpowiednim prawodawstwie dotyczącym jednolitego rynku, aby przypomnieć wszystkich zobowiązań nałożonych na nas traktatem lizbońskim w zakresie podstawowych praw socjalnych.
Nasze trzecie przesłanie jest takie, że chcemy jednolitego rynku konsumentów, obejmującego między innymi ambitne inicjatywy, nadzór rynku i prawa pasażerów.
Jest to zatem doskonały dokument, który my, Zieloni, możemy dziś poprzeć.
Chciałbym, żeby przesłanie było nieco jaśniejsze i chciałbym, żeby ten dokument sprawił, że marzymy, że Europa może przewodzić światu, jeśli chodzi o sprawiedliwość społeczną, nowe miejsca pracy i przejście na zieloną gospodarkę.
Prawdopodobnie wciąż mamy do zrobienia pod tym względem, ale myślę, że to dobry początek.
w imieniu grupy ECR. - Panie przewodniczący! Z wielką przyjemnością witam doskonałe sprawozdania trzech sprawozdawców i dziękuję wszystkim posłom - nie tylko członkom Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, ale także członkom Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów. reprezentowanych tu wiele innych komitetów, które przyłączyły się do nas w tym wielkim przedsięwzięciu.
Już po jakości wkładów z różnych dziedzin przekonaliśmy się, jak bardzo jesteśmy zaangażowani w ten temat.
Odbyliśmy ożywione debaty i ożywione argumenty, ale łączy nas wspólny cel, jakim jest chęć, aby konkurencyjna gospodarka jednolitego rynku działała, konkurencyjna społeczna gospodarka rynkowa i aby te dwie rzeczy były ze sobą połączone.
Osiągnęliśmy to w tym, co zrobiliśmy do tej pory.
Historia tego ważnego projektu, o którym wielu z Was wspominało, miała swoje zalążki przede wszystkim w pracy profesora Montiego, za którą składam mu hołd, oraz na życzenie mojej komisji - i szczególnie dziękuję wszystkim koordynatorom. za wsparcie i energię, jaką w to włożyli - aby powiedzieć, że Parlament również potrzebował odpowiedzi na to.
Odnieśliśmy wrażenie, że ukończenie podstawowego fundamentu strategii UE 2020 na rzecz inteligentnego wzrostu, zatrudnienia i innowacji - jednolitego rynku - nie zostało tak naprawdę odzwierciedlone jako priorytet polityczny.
Mogliśmy współpracować z komisarzem - i tutaj składam hołd Michelowi Barnierowi, który skorzystał z okazji, aby z nami współpracować - aby wyrazić to jako priorytet polityczny w postaci Aktu o jednolitym rynku.
To był prawdziwy sukces Parlamentu.
To lekcja na temat tego, jak komisje mogą wykorzystać swoją siłę inicjatywy politycznej, współpracując, aby posunąć ten ruch naprzód, ponieważ gdyby nie Parlament, nie byłoby nas tutaj dzisiaj.
Bardzo się cieszę, widząc, że jest tu Martin Schulz - jedyny lider tej grupy - którego serdecznie witam.
Mam nadzieję, że jest to lekcja, którą przyswoi sobie w przyszłej pracy, jaką może wykonać w tym Parlamencie.
Myśląc o tym, co jest w tym raporcie, pojawiło się kilka wiadomości.
Po pierwsze, wielu kolegów powiedziało, że w szczególności w takich dziedzinach jak towary i usługi wykonaliśmy ogromną pracę, ale nie jest ona wystarczająco znana; ludzie z tego nie korzystają.
Są też obszary, które naprawdę musimy rozwijać.
Część z nich dotyczy strategii „Europa 2020”, innowacji i sieci cyfrowych.
Zielone technologie nie są dostatecznie odzwierciedlane, chociaż niektóre nie nadają się do celu.
Bardzo się cieszę z tego, co powiedział pan o zamówieniach publicznych, a wzajemne uznawanie również musi się zmienić.
Będziemy wspólnie nad nimi pracować, ale dzisiaj stworzyliśmy ramy i podstawy, w których możemy je rozwijać.
Jeszcze raz pragnę podziękować wszystkim, którzy są zaangażowani w ten wielki wysiłek w imieniu wszystkich obywateli Europy.
Panie przewodniczący! Chciałbym zadać pytanie panu posłowi Harbourowi, który jest kolegą z Parlamentu Europejskiego z West Midlands w Wielkiej Brytanii.
Dużo mówił o byciu w Unii Europejskiej i wywieranym przez to wpływie; faktycznie jest przewodniczącym jednej z najbardziej wpływowych komisji w Parlamencie Europejskim - Komisji Jednolitego Rynku.
W rzeczywistości jest jedynym konserwatywnym posłem do PE, który jest przewodniczącym komisji.
Niedawno przedstawił pisemną deklarację poparcia dla małych firm, ale otrzymał tylko nieco ponad 200 podpisów.
Czy to poziom jego wpływu?
A może jest tylko eurofilem w eurosceptyku w nic nieznaczącej grupie ECR, która wciąż na nowo oszukuje brytyjską opinię publiczną?
Panie przewodniczący, pani Sinclaire i ja reprezentujemy region Zjednoczonego Królestwa, którego obywatele polegają na jednolitym rynku, jeśli chodzi o pracę i przyszłość.
Cały czas pracuję z małymi przedsiębiorstwami i mogę jej powiedzieć, że małe przedsiębiorstwa w Midlands zaopatrujące wielkie firmy z branży motoryzacyjnej, niedaleko od miejsca, w którym ona i ja mieszkamy, pracują obecnie w nadgodzinach z powodu nowych możliwości które stworzyliśmy, dając im ramy do ataku na rynek liczący 500 milionów ludzi - tak duży obszar.
W ogóle nie przepraszam za pracę, którą tu wykonuję.
Chciałbym, żeby inni ludzie byli bardziej konstruktywni i wykonywali prawdziwą pracę dla swoich lokalnych mieszkańców, zamiast po prostu przychodzić tutaj i narzekać.
Panie przewodniczący, panie komisarzu! Bardzo podobało mi się dzisiejsze wystąpienie.
Uważamy jednak, że Komisja trzyma się filozofii stojącej za strategią lizbońską, która zgodnie z oficjalnym stanowiskiem Komisji nie osiągnęła wyznaczonych celów.
Strategia jednolitego rynku musi przede wszystkim wyjaśnić swoje wizje i na nowo zdefiniować priorytety, zarówno na poziomie teoretycznym, jak i praktycznym, tak aby była dostatecznie widoczna dla opinii publicznej.
Wierzymy, że rynek jest użyteczny, że ma swoje zalety; jednak nie jest to model społeczny per se.
Wymiar społeczny należy określić jako najwyższy priorytet, a nową agendę dotyczącą jednolitego rynku należy tak skonfigurować, aby poprawiała sprawiedliwość społeczną.
W społeczeństwie wolnorynkowym nie wszystko może być na sprzedaż.
Usługi użyteczności publicznej, usługi publicznej służby zdrowia i usługi o znaczeniu gospodarczym nie powinny być objęte prawem konkurencji ani przepisami dotyczącymi jednolitego rynku.
Powszechny dostęp do opłacalnych i wysokiej jakości usług publicznych jest kluczową kwestią polityczną.
Jednocześnie nie można uchylić praw podstawowych, takich jak prawo do działalności związkowej.
Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Nie wygłoszę kolejnego przemówienia na temat poszczególnych punktów.
Reprezentuję koalicjanta w rządzie jednego z krajów założycielskich Unii Europejskiej, czyli Ligi Północnej.
Nie jest to kwestia lepszej komunikacji - słyszałem, jak kolega mówił o ambasadorze ds. Komunikacji w przypadku ataku na działalność Unii Europejskiej - ale raczej kwestia zaangażowania terytoriów.
Doceniamy te trzy środki.
Mają pozytywne aspekty i wymagają dopracowania, w odniesieniu do których jako grupa złożyliśmy poprawki.
Podstawowym czynnikiem jest zaangażowanie, ponieważ Włochy różnią się od Finlandii i różnią się od Portugalii.
Ważne jest, aby była to szansa, a nie narzucenie, jak to często bywało w przeszłości.
Musimy być ostrożni, uznając kraje, które nie przestrzegają wytycznych, za przestępców, ponieważ jeśli nie są w stanie ich przestrzegać, to oczywiście nie tylko ze względu na to, ale prawdopodobnie dlatego, że dyrektywy te nie mogą być jednolicie rozmieszczone w 27 krajach.
Naszym celem jest jednolity rynek.
To nie jest cel, ale środek i jako taki dla małych i średnich przedsiębiorstw oraz konsumentów ważne jest, aby proces ten był przede wszystkim konkretny, a nie deklaracje zasad, ale konkretne działania rozpoczynające się od tych konkretnych dwunastu punktów, po drugie, powinno istnieć rzeczywiste zaangażowanie rządów i terytoriów, ponieważ w przeciwnym razie ryzykujemy ustanowienie kolejnych ram, których ludzie i producenci nie są mile widziani.
Żaden ambasador ds. Komunikacji nie jest w stanie określić, czy dyrektywa lub jednolity rynek są dostosowane do społecznej i produkcyjnej struktury, która musi ją przyjąć.
Panie przewodniczący! Przede wszystkim w zbiorze przepisów stwierdza się, że jeśli poseł do tej Izby chce zgłosić sprawę porządkową, przewodniczący powinien ustąpić, a był to porządek proceduralny, który chciałem uczynić. .
Te niebieskie karty pozwalają Posłowi zadać pytanie innemu Posłowi.
Jeśli poseł zignoruje to pytanie, myślę, że do pana, panie przewodniczący, należy poproszenie posła o udzielenie odpowiedzi na to pytanie.
Moje pytanie było proste: w jaki sposób wpływ pana Harbour pomógł w przyjęciu jego pisemnego oświadczenia, które nie uzyskało wymaganej liczby podpisów?
Nasz szanowny kolega, pan Harbour, odpowiedział.
Każdy może teraz zinterpretować tę odpowiedź jako mniej lub bardziej kompletną.
Możesz uważać, że to chęć, inni mogą to uznać za kompletne. Ale tutaj kończy się debata.
Nie możemy przekształcić tak ważnego tematu jak ten w dwustronną dyskusję między państwem a panem Harbour.
(NL) Panie przewodniczący! Zacznę od pozytywów.
Raporty, które mamy przed sobą, obejmują szereg dobrych propozycji, takich jak posunięcie naprzód dyrektywy usługowej, patent europejski i rozwiązanie problemu nadmiernych opłat roamingowych.
Są to rzeczy, które wpłyną na podstawową kwestię rynku wewnętrznego i pomogą indywidualnym obywatelom i przedsiębiorstwom w rozwoju.
Niestety muszę również zauważyć, że istnieje wiele innych inicjatyw, które wykraczają daleko poza cel rynku wewnętrznego.
Wspomnę o kilku: celach klimatycznych i w zakresie emisji CO2, równości społeczno-ekonomicznej, sprawiedliwych warunkach pracy i, oczywiście, większej solidarności: to jest społeczno-ekonomicznym schemacie redystrybucji, który niewątpliwie będzie wymagał większych nakładów finansowych.
Każda z tych propozycji ma charakter socjalistyczny i, o ile widzimy, żadna z nich nie wchodzi w zakres obowiązków Europy i na pewno żadna z nich nie ma nic wspólnego z rynkiem wewnętrznym.
Myślenie, że różnice w Europie można zlikwidować za pomocą interwencji społeczno-gospodarczych, to bułka z masłem.
Rynek wewnętrzny nigdy nie miał na celu stworzenia wszechstronnej równości w Europie.
Panie przewodniczący! Delegacja holenderskiej Partii Wolności (PVV) wolałaby rynek wewnętrzny, który koncentruje się na podstawowej kwestii, czyli na promowaniu wolności i współpracy gospodarczej.
Zajmij się tymi dwoma problemami, które są opóźnione, i pozbądź się wszelkich zbędnych inicjatyw.
Dla PVV propagowana tutaj wizja rynku wewnętrznego jest pomostem za daleko.
Panie przewodniczący! Chciałbym powiedzieć panu komisarzowi, że pracując nad sprawozdaniem w sprawie pańskiego bogatego dokumentu, byliśmy, podobnie jak pan, stale świadomi, że jednolity rynek ma służyć Europejczykom.
Może właśnie dlatego negocjacje między różnymi grupami politycznymi w sprawie ostatecznej formy tekstu były tak trudne.
Zgadzam się z nimi, że nawet jeśli nie zakochujemy się w jednolitym rynku, możemy być bardzo wzruszeni.
To naprawdę dobrze, że Parlament Europejski wysłał dziś jasny sygnał do Komisji i Rady w postaci 15 priorytetowych wniosków i jestem osobiście zadowolony, że podkreśliliśmy znaczenie mobilności naszych obywateli.
Lepszy dostęp do usług bankowych; łatwiejsze uznawanie kwalifikacji zawodowych; pełna możliwość przenoszenia emerytur: są to dziedziny, w których obywatele potrzebują rozwiązań, aby studiować, pracować i inwestować w różnych państwach członkowskich przez całe życie.
Europejczycy oczekują od nas konkretnych działań związanych z konkretnymi potrzebami, a my musimy je realizować.
Weźmy na przykład opłaty za połączenia głosowe i roaming danych.
Najwyższy czas, aby przestały one utrudniać mobilność Europejczyków na tym kontynencie - naszym kontynencie bez granic wewnętrznych.
Ta kwestia jest również poruszona w dokumencie, nad którym będziemy dziś głosować.
Wreszcie Parlament Europejski proponuje pomysł zorganizowania dorocznego forum jednolitego rynku, które powinno umożliwić prawdziwą dyskusję z obywatelami.
Dla mnie jest to kluczowy sposób zaangażowania obywateli Europy w reformę jednolitego rynku z okazji jego 20. rocznicy i z tego wydarzenia życzę nam wszystkim wielu sukcesów.
(FI) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Jednym z powodów problemów jednolitego rynku jest złe zarządzanie.
Obecnie niewybaczalnie duża liczba dyrektyw zbyt długo czeka na wdrożenie na szczeblu krajowym. Zbyt wiele zostało wdrożonych niezadowalająco lub nieprawidłowo.
Państwa członkowskie muszą same wziąć odpowiedzialność za żywotność jednolitego rynku.
Wspólne zasady, których nie przestrzega się w żaden konkretny sposób, nie mają żadnej wartości.
Jednym z niebezpieczeństw jest nierówność obywateli UE.
Prawa i obowiązki muszą być takie same dla wszystkich obywateli i przedsiębiorstw UE.
Moim zdaniem sprawozdanie pani poseł Kalniete nie podkreśla w wystarczającym stopniu wagi roli Parlamentu Europejskiego.
Zgodnie z traktatem lizbońskim rola Parlamentu jako prawodawcy musi być równa roli Rady.
Jestem przekonany, że ożywienie jednolitego rynku będzie zależało od równego udziału i ścisłej współpracy wszystkich instytucji UE.
Tylko działając razem, możemy osiągnąć cele, które pierwotnie wyznaczono dla jednolitego rynku. Są to: wspieranie konkurencyjności, społeczna gospodarka rynkowa i zrównoważony rozwój.
W swoim wystąpieniu na wczorajszym posiedzeniu plenarnym Schulz dobitnie stwierdził, że ani przewodniczący Komisji, ani przewodniczący Rady Europejskiej nie mają prawa umniejszać roli Parlamentu.
Wiarygodność polityki UE i przyszłość Unii ostatecznie zależą od skutecznej demokracji.
Legitymację prac Parlamentu zapewnia 500 milionów europejskich wyborców w bezpośrednich wyborach krajowych.
To oni należą do najważniejszych wpływowych ludzi, aktorów i decydentów w Europie.
Funkcjonalność jednolitego rynku i przyszłość Unii Europejskiej zależą także od tego, jak się zachowują i jakie podejmują decyzje.
(SV) Panie przewodniczący! UE to z pewnością więcej niż jednolity rynek, ale bez jednolitego rynku nie ma UE.
Jednolity rynek jest naszym najważniejszym narzędziem umożliwiającym UE wyjście z kryzysu gospodarczego.
Nie ma zatem konfliktu między tym, co jest dobre dla obywateli Europy, a tym, co jest dobre dla europejskich przedsiębiorstw.
Każdy odniesie zwycięstwo, jeśli uda nam się usunąć pozostałe przeszkody w swobodnym przepływie osób, towarów, kapitału i usług.
Jednolity rynek jest wciąż daleki od ukończenia, a sektor usług w szczególności wymaga przebudowy i ulepszenia.
Dotyczy to również rynku cyfrowego, abyśmy mogli czerpać korzyści z dynamicznych skutków swobodnego przepływu.
Jednym z kamieni węgielnych jednolitego rynku jest euro.
Wspólna waluta zapewnia stabilność firmom, które nie muszą martwić się o kursy walut.
Euro upraszcza handel transgraniczny.
Gdyby euro zostało wprowadzone w całej UE, w tym w moim kraju, Szwecji, z pewnością pobudziłoby to i wzmocniło Europę oraz nadałoby jednolitemu rynkowi dodatkową siłę.
Mielibyśmy więcej miejsc pracy i więcej dobrobytu.
A propos, panie przewodniczący, w pełni popieram uwagi wygłoszone przez Malcolma Harbour.
(FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Myślę, że wielu moich kolegów posłów pamięta, że ​​tło tego pakietu dotyczącego jednolitego rynku pochodzi ze sprawozdania Montiego, a sprawozdanie Montiego zalecało znaczny kompromis między zwolennikami większej konkurencji, jeśli chcesz, i ci, którzy opowiadają się za nadaniem większej wagi aspektom społecznym, środowiskowym i podatkowym.
Uważam, że tutaj w Parlamencie - i dopóki teksty nie zostaną odrzucone w głosowaniach, które będziemy mieć na posiedzeniu plenarnym za kilka godzin - udało nam się znaleźć ten kompromis, w tym w 14 propozycjach wynikających z trzech sprawozdań jako całość.
Wiem również, że prowadzi Pan dyskusje w kolegium komisarzy w celu ustalenia, które z głównych tematów będzie pan utrzymywał, i wyraźnie będziemy zwracać dużą uwagę na to, czy ta równowaga znaleziona w Parlamencie i pożądana przez pana Montiego została podjęta i rozszerzona do 12 głównych tematów projektów, do których się odnosiliście.
Chciałbym zwrócić uwagę na trzy kwestie, które wydają mi się szczególnie ważne, nawiązując do tego, co pani Turunen powiedziała chwilę temu w imieniu Grupy Zielonych / Wolnego Przymierza Europejskiego.
Pierwszy aspekt dotyczy konkurencji.
Kwestią jednolitego rynku jest ustalenie, gdzie możemy skoncentrować konkurencję.
Czy koncentrujemy konkurencję na innowacjach, produktach, czy też koncentrujemy się na zasadach, poprzez dumping środowiskowy lub socjalny?
Uważam, że rzeczywiście osiągnęliśmy równowagę tutaj, w Parlamencie - i mam nadzieję, że może Pan to przenieść do Komisji - co oznacza „tak” dla większej konkurencji poprzez innowacje, „tak” dla większej inwestycji kapitałowej, ale również „tak” klauzuli społecznej, „tak” normom środowiskowym, które zapewniają, że konkurencja nie prowadzi do dumpingu regulacyjnego.
Są to dwa aspekty, które uważam za fundamentalne dla naszego kompromisu.
Druga kwestia, na którą chciałbym zwrócić uwagę, dotyczy aspektów podatkowych.
Kiedy zaproponował pan skonsolidowaną podstawę opodatkowania przedsiębiorstw wielonarodowych w swojej pierwszej wersji Aktu o jednolitym rynku, nie była to propozycja opcjonalna: innymi słowy, wszystkie przedsiębiorstwa musiały podlegać tej skonsolidowanej podstawie opodatkowania.
We wniosku przedstawionym przez Komisję mniej więcej 10 dni temu jest to środek opcjonalny: innymi słowy, zamiast budować aspekt jednolitego rynku, Komisja go burzy.
Będziesz dodawać nowy system, poziom złożoności, arbitraż regulacyjny zamiast tworzyć harmonizację podatkową.
Wniosek złożony przez Komisję dwa tygodnie temu jest całkowicie sprzeczny z tym, czego my w Parlamencie chcemy i co zaproponowaliście.
Ostatnią kwestią, na którą chciałbym bardzo szybko zwrócić uwagę, jest pojęcie wzajemności, w dokładnie takich samych terminach, jak Ty.
Jednolity rynek liczy 500 milionów ludzi; jest podmiotem gospodarczym, ale jest też podmiotem politycznym, który musi zapewnić nam większy wpływ na kształtowanie globalizacji.
(CS) Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować panu komisarzowi za jego 12 środków w sprawie Aktu o jednolitym rynku i za inspirację do sprawozdania Mario Montiego, ale chciałbym wspomnieć o jednym nazwisku, które jest tutaj ważne i które z pewnością może być uzgodniony przez nas wszystkich, którzy pracowali nad działaniami w zakresie rynku wewnętrznego w Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, i tak nazywa się Malcolm Harbour.
To z pewnością jedno z najważniejszych nazwisk dzisiejszej sesji.
Komisarz nie będzie obrażony, ponieważ siedział z nami w komisji, kiedy Malcolm Harbour wystąpił z inicjatywą dotyczącą rynku wewnętrznego, inicjatywą, która na nowo otworzyła całą debatę na temat rynku wewnętrznego i wszystkich - niezależnie od ich przynależności politycznej, czy to socjaliści, zieloni, liberałowie, czy sami europejscy konserwatyści i reformatorzy - powiedziałbym, że prawie wszyscy poparli ten pomysł, dlatego chcę wspomnieć o nazwisku Malcolm Harbour.
Moim zdaniem musimy teraz walczyć z nacjonalizmem ekonomicznym, a czas jest tylko jednym z naszych wrogów w tej walce.
W związku z brakiem czasu pokładam nadzieję, że pan komisarz Barnier będzie w stanie przekształcić te 12 środków w środki legislacyjne.
(SV) Panie przewodniczący! Pani Győri rozpoczęła swoje przemówienie od stwierdzenia, że ​​potrzebujemy siły napędowej gospodarki.
To prawda, potrzebujemy tego, ale chciałbym dodać, że potrzebujemy również siły napędowej sprawiedliwości społecznej i zrównoważonego społeczeństwa.
Nigdy nie należy postrzegać praw socjalnych jako przeszkód.
Wręcz przeciwnie, są one warunkiem wstępnym zrównoważonej i społecznej gospodarki oraz wzrostu.
Nikt nie wspomniał o idei nowej strategii podatku VAT.
Zrobię to, ponieważ mamy różne przepisy dotyczące podatku VAT w różnych państwach członkowskich.
Na przykład Szwecja finansuje dużą część swojego systemu opieki społecznej za pomocą przepisów dotyczących podatku VAT.
Już teraz cierpimy z powodu prawodawstwa UE, ponieważ UE nie pozwoli nam zwolnić organizacji pozarządowych z podatku VAT.
Dotyczy to wszystkich organizacji wolontariackich, na przykład zajmujących się zajęciami dla dzieci i młodzieży.
Musimy mieć prawo do samodzielnego decydowania o tych zasadach dotyczących podatku VAT.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Utworzenie jednolitego rynku jest jednym z celów Komisji Europejskiej w odpowiedzi na kryzys gospodarczy.
Wszystkie trzy raporty mają pozytywne i negatywne aspekty.
Zgadzamy się na wykorzystanie nowych technologii, handlu elektronicznego i innowacji w celu pobudzenia rozwoju biznesu i zwiększenia konkurencyjności.
Aby zachęcić do tworzenia rynku dla Europejczyków, priorytetem powinna być większa koordynacja działalności handlowej w celu kontrolowania towarów z krajów trzecich.
Utworzenie wspólnego rynku może być jedynie szansą na wzrost gospodarczy, ponieważ spełnia kryteria przejrzystości i większego zaangażowania realiów regionalnych.
Nadal istnieją problemy, takie jak przyznanie specjalnego mandatu przewodniczącemu Komisji jako nadzorcy jednolitego rynku oraz brak ochrony małych i średnich przedsiębiorstw oraz ich pracowników.
Jeżeli chcemy wspierać europejską gospodarkę, musimy powstrzymać przenoszenie się przedsiębiorstw.
(HU) Panie przewodniczący, panie i panowie! Zasadniczo można zgodzić się z przedstawionym nam sprawozdaniem.
Pozostaje jednak pytanie, na ile naprawdę możemy temu nadać sens.
Oznacza to, że swoboda przemieszczania się ludzi i swobodny przepływ kapitału to zasadniczo piękne słowa, ale co Węgrzy widzieli do tej pory?
Widzieli, że zachodni kapitał może napływać do Europy Wschodniej, ale z Europy Wschodniej tylko ludzie mogą iść na zachód, a zatem tylko ruch ludzi jest wolny.
Czy nie można sobie wyobrazić węgierskich czy może czeskich czy polskich przedsiębiorców wykupujących np. Niemiecką firmę produkującą Volkswagena, a następnie zamykających ją, by stworzyć własny rynek?
Z drugiej strony niemieccy, francuscy i brytyjscy przedsiębiorcy zrobili to na Węgrzech, kiedy pozbyli się przemysłu cukrowniczego, spożywczego, konserwowego i tekstylnego w tym kraju.
Rzeczywiście, w 2004 roku prowadzili nawet kampanię na podstawie tego, że powinniśmy wstąpić do Unii Europejskiej, ponieważ węgierscy przedsiębiorcy mogliby wtedy otwierać cukiernie w Wiedniu.
Węgierscy przedsiębiorcy nie będąc w stanie otworzyć cukierni w Wiedniu, nie są w stanie nawet otworzyć cukierni w małej wiosce.
Z tego powodu przemysł spożywczy, przemysł tekstylny i przemysł konserwowy muszą zostać odbudowane również w Europie Wschodniej, abyśmy mogli być członkami, szanowanymi członkami Unii Europejskiej na równych prawach.
(DE) Panie przewodniczący, panie Barnier, panie i panowie! Po pierwsze, chciałbym serdecznie podziękować wszystkim w Parlamencie Europejskim i Komisji Europejskiej, którzy byli zaangażowani w to wspólne sprawozdanie.
Prawie 20 lat temu rynek wewnętrzny został utworzony na mocy Jednolitego Aktu Europejskiego.
Od tamtego czasu niewątpliwie wiele osiągnięto, ale proces ten przypomina bieg na 100 metrów. Ostatnie kilka metrów jest najtrudniejsze i najbardziej uciążliwe.
Dlatego tym bardziej mile widziany jest fakt, że pan Barnier, konsultując się z innymi komisarzami, przedstawił nam niewiarygodnie spójne podejście do ostatnich kilku metrów wyścigu w kierunku rynku wewnętrznego.
W przeszłości nie osiągnięto odpowiedniego postępu w tej czy innej dziedzinie, właśnie dlatego, że strategia nie została odpowiednio sprawdzona przez różne dyrekcje generalne i Komisję, aby zapewnić jej spójność.
Musimy współpracować we wszystkich grupach w Parlamencie Europejskim i z Komisją, aby zapewnić zmianę tej sytuacji.
Kluczowym akcentem ostatnich kilku metrów wyścigu na rynku wewnętrznym, ostatnim zrywem, jak to nazywam, jest naczelna zasada społecznej gospodarki rynkowej, która oznacza poważne traktowanie praw pracowników, przedsiębiorstw, obywateli i wszystkich osób zaangażowanych świata biznesu i upewniając się, że osiągamy sprawiedliwą równowagę między różnymi państwami członkowskimi, a także między różnymi interesami zainteresowanych stron.
Uważam, że kompromisy, które osiągnęliśmy w różnych grupach, są bardzo zbliżone do tej zasady.
Niemniej jednak, panie Barnier, chciałbym zwrócić uwagę, że Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) uzgodniła wewnętrznie we wszystkich komisjach listę priorytetów dla kolejnych środków, które zostaną podjęte z proponowanego przez pana pakietu.
Lista składa się z czterech kluczowych punktów.
Chcemy, aby podjęto ostateczny wysiłek na rzecz wprowadzenia podstawowych swobód na rynku wewnętrznym.
Na przykład jedna czwarta kwalifikacji zawodowych w Unii Europejskiej istnieje tylko w jednym państwie członkowskim.
To pokazuje, że jest jeszcze wiele do zrobienia i że rynek nie funkcjonuje prawidłowo pod względem otwartości.
Ponadto chcemy stworzyć transgraniczny, cyfrowy rynek wewnętrzny i globalną perspektywę rynku wewnętrznego.
W tym względzie niezwykle ważne są propozycje dotyczące polityki zamówień publicznych, a Parlament przygotuje rezolucję w tej sprawie podczas następnej sesji.
(FR) Panie przewodniczący, pani Győri, pani komisarz, panie i panowie! Chciałbym pogratulować wszystkim posłom do Parlamentu Europejskiego, którzy brali udział w sporządzaniu tych sprawozdań.
Myślę, że udało nam się opracować trzy wyważone teksty, które stanowią mocny sygnał z Parlamentu do kolegium komisarzy w sprawie naszych priorytetów dotyczących jednolitego rynku, który skutecznie działa w imieniu naszych obywateli, na rzecz wzrostu i przedsiębiorstw.
Jako kontrsprawozdawcy sprawozdania pana Buşoiego stworzyliśmy jasną mapę drogową dla Komisji.
Po pierwsze, i tutaj wszyscy się zgadzamy, panie komisarzu, istnieje wniosek dotyczący ram prawnych dotyczących zamówień publicznych, partnerstw publiczno-prywatnych i koncesji na usługi, które powinny chronić małych operatorów, MŚP i samorządy lokalne, oraz które zagwarantują wzajemność między UE, kraje uprzemysłowione i główne kraje rozwijające się.
Następnie należy zadbać o to, abyśmy nadali priorytet wspólnej skonsolidowanej podstawie opodatkowania osób prawnych i jasnym ramom dotyczącym podatku VAT.
Ma to kluczowe znaczenie, jeśli chcemy, aby nasze MŚP rozwijały się w zdrowym, konkurencyjnym środowisku.
Wreszcie, musimy zapewnić finansowanie innowacji, aby stymulować silny i trwały wzrost w głównych europejskich projektach infrastrukturalnych poprzez tworzenie euroobligacji.
Na zakończenie chciałbym podkreślić, jak ważne jest moim zdaniem, że osiągnęliśmy zadowalający kompromis w kluczowych kwestiach, jakimi są możliwości zagwarantowania praw socjalnych w różnych przepisach dotyczących jednolitego rynku oraz ochrony usług użyteczności publicznej w ramach ducha traktatu lizbońskiego.
Panie komisarzu, przesyłamy państwu bardzo jasny komunikat: gospodarka musi służyć obywatelom, a nie odwrotnie.
Potrzebujesz naszej pomocy.
Dziś udzielamy państwu tej pomocy, a także poważnego wyzwania: pogodzenia naszych obywateli z projektem europejskim.
Więc nie zawiedź nas i daj im pewność, której potrzebują!
Panie przewodniczący! Jako liberał z zadowoleniem przyjmuję wprowadzenie Aktu o jednolitym rynku.
Usunięcie barier krajowych powinno stworzyć skuteczny jednolity rynek, ale czy rzeczywiście ma to zastosowanie we wszystkich sektorach?
Wydaje mi się to oczywiste w sektorze energetycznym, a tym bardziej w kontekście niedoboru zasobów i napięć międzynarodowych.
Jestem głęboko przekonany, że Europa musi dołożyć wszelkich starań, aby skłonić państwa członkowskie do łączenia się ze sobą i inwestowania w ich infrastrukturę, co jest warunkiem wstępnym wspólnego rynku energii i bezpieczeństwa dostaw.
Jednak ta nowa brukselska mantra jest pożądana tylko wtedy, gdy wzmacnia konkurencyjność i niższe ceny dla konsumentów, a są sektory, w których może to być niemożliwe.
Wątpię, czy stworzenie europejskich liderów telekomunikacji, ustanowienie ogólnoeuropejskich licencji w sektorze audiowizualnym lub jednolity rynek treści internetowych przyniesie w dłuższej perspektywie większą konkurencyjność, czy też pobudzi kreatywność, kulturę i wzrost.
Więc może powinniśmy poświęcić trochę czasu, aby usiąść i pomyśleć, i nie powinniśmy jak byki wpychać się w koncepcję łatwego rynku.
Panie przewodniczący! Zacznę od podziękowania wszystkim sprawozdawcom za ich wysiłki, a zwłaszcza pani poseł Kalniete za jej ciężką pracę i kierownictwo naszego przewodniczącego, Malcolma Harbour'a.
Rząd Wielkiej Brytanii szacuje, że wartość prawdziwego jednolitego rynku wyniosłaby 800 miliardów euro PKB UE - to naprawdę zdumiewająca liczba.
Wciąż jest wiele do zrobienia, aby to zapewnić.
Poprawa zarządzania jednolitym rynkiem musi być kluczowym strategicznym priorytetem UE.
Niezwykle ważne jest, abyśmy w tych trudnych ekonomicznie czasach starali się zwiększyć naszą konkurencyjność, zwiększyć wzrost, stworzyć miejsca pracy i pobudzić innowacje.
Cieszę się z wyniku tego sprawozdania, które podkreśla znaczenie wyraźnego zobowiązania i odpowiedzialności państw członkowskich za ponowne ożywienie jednolitego rynku, co ma kluczowe znaczenie dla jego sukcesu.
Przeprowadzając rygorystyczny proces monitorowania i skracając czas potrzebny na transpozycję dyrektyw, państwa członkowskie będą w stanie zwiększyć handel i zapewnić dobrze funkcjonujący jednolity rynek.
Bardzo popieram również priorytetowe działanie podkreślone w sprawozdaniu pana Correii de Campos w odniesieniu do wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych, którego będę sprawozdawcą.
Musimy pilnie zidentyfikować przeszkody napotykane przez państwa członkowskie we wdrażaniu tej dyrektywy i przez samych specjalistów.
(NL) Panie przewodniczący! Kiedy debatowaliśmy nad doskonałym sprawozdaniem pana Louisa Grecha, odniosłem wrażenie, że zarówno Parlament, jak i Komisja zdawały sobie sprawę z potrzeby nadania rynkowi wewnętrznemu większej orientacji społecznej.
Wszyscy zgodziliśmy się, że wyjaśnienie częściowej porażki rynku wewnętrznego polega na tym, że podbił on serca dużych przedsiębiorstw, ale nie zwykłych ludzi.
Jednak nie zgłoszono jeszcze żadnych propozycji dotyczących rozdziału społecznego dotyczącego ochrony praw związkowych i układów zbiorowych.
Z drugiej strony szefowie rządów i Komisja mówili o ograniczaniu płac, a niektórzy nawet wzywali do zniesienia układów zbiorowych.
Nawet istnienie samego ruchu związkowego jest teraz kwestionowane.
Panie komisarzu Barnier, niech cię to nie zrzuci.
Podążaj za swoim sercem społecznym i upewnij się, że rynek wewnętrzny staje się rynkiem dla wszystkich, a nie tylko zabawką dużych firm.
W związku z tym wzywam państwa do przedstawienia wniosku, w którym będzie jasno określone, że prawa socjalne nie powinny być podporządkowane zasadzie nieokiełznanej konkurencji.
Jedno słowo do mojej koleżanki, pani Sinclaire.
Współpraca z Malcolm Harbour nad pisemną deklaracją w sprawie MŚP była przyjemnością.
Nie otrzymaliśmy od pana żadnego wsparcia i uważam, że pańska krytyka deklaracji jest całkowicie nieuzasadniona.
(SK) Panie przewodniczący! Próba stworzenia jednolitego rynku dla firm i wzrostu napotyka na wiele barier administracyjnych, które są naturalną konsekwencją faktu, że otoczenie biznesowe rozwijało się niezależnie w różnych państwach członkowskich, na różnych etapach iw różnych warunkach.
Wysiłek mający na celu zsynchronizowanie otoczenia biznesowego wszystkich 27 państw członkowskich wydaje mi się bardzo ambitnym celem.
Dlatego chciałbym zwrócić uwagę na opcję podejścia alternatywnego, które nie wymaga od początku pełnej współpracy wszystkich państw członkowskich.
Procedura przewidziana w art. 20 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) umożliwiła nam już osiągnięcie znacznego postępu w rozwiązaniu od dawna nierozwiązywalnego problemu patentu europejskiego poprzez tak zwaną wzmocnioną współpracę w ustanawianiu jednolitej ochrony patentowej.
Jestem głęboko przekonany, że gdyby grupa silniejszych gospodarczo państw członkowskich, w szczególności Francja i Niemcy, znalazła wolę ujednolicenia zasad rachunkowości i stworzenia wspólnego systemu rachunkowości i opodatkowania, byłoby to możliwe dzięki wzmocnionej współpracy na podstawie art. 20 TUE, aby położyć podwaliny pod wspólny system rachunkowości, do którego inne państwa członkowskie mogłyby stopniowo dołączać.
Jestem głęboko przekonany, że poprzez dobry wybór wyważonych, stopniowych kroków można znacząco wspomóc funkcjonowanie jednolitego rynku UE.
Panie przewodniczący! Pani Kalniete chce ożywić jednolity rynek i sprawić, by brzmiał jak rakieta V-2: niezwykle niebezpieczna, ale nigdy nie trafiona.
Pan Correia de Campos jest zaniepokojony przepływem pracowników. Cóż, ja też.
UE zalała Wielką Brytanię dodatkowymi pracownikami.
Wielka Brytania postrzega świat jako rynek.
Prawdziwym kaftanem rozporządzenia UE jest zamknięcie naszej branży, zatrzymanie innowacji, gdy wyprzedza przepisy i zamknięcie tradycyjnego przemysłu, w którym produkt jest dobry, ale różni się od zatwierdzonej wersji kontynentalnej.
Drobny biznes jest tutaj ofiarą.
Wielka Brytania jest jedną z tych, które to przestrzegają, ale cierpi, ponieważ tak postępuje: na przykład kosztowne przestrzeganie przepisów, których Komisja nie będzie egzekwować, w przemyśle trzody chlewnej i jaj, co sprawia, że ​​nasz produkt jest niekonkurencyjny.
Mam o wiele więcej przykładów, ale poświęcono mi tylko minutę na uratowanie małych firm.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Uważam, że teraz ważne jest zjednoczenie naszych głosów w podziękowaniu panu Barnierowi za jego pracę, a także za wybitną pracę pana Harbour.
Inicjatywa wysunięta przez Komisję jest wynikiem wielu lat pracy, w tym pracy kolegów posłów, którzy poprzedzili pana Barniera.
Wraz z jego publikacją możemy wreszcie w tym miejscu lepiej uwypuklić i nadać priorytet kwestii jednolitego rynku, który z nieuniknionych powodów i trudny do zrozumienia dla opinii publicznej nie otrzymał, moim zdaniem, wystarczająco dużo uwagi w ramach programu 2020.
Uważam, że jednolity rynek jest wielkim wyzwaniem dla Unii Europejskiej.
Z jednej strony może nas wydostać z trudnej sytuacji kryzysowej, az drugiej może uczynić nas jeszcze silniejszymi i bardziej wpływowymi w zakresie polityk wdrażanych w pozostałych częściach świata.
Niemniej jednak zawsze musimy zwalczać opór ze strony państw członkowskich i myślę, że wskazówki zawarte w tym sprawozdaniu będą wymagały od wszystkich wspólnego wysiłku.
Jeśli chodzi o moją grupę, czy mogę pożyczyć sformułowanie użyte przez pana posła Schwaba, z którym w pełni się zgadzam, który powiedział, że jesteśmy w końcowym sprincie.
W tym ostatnim sprincie rzeczy są bardziej ekscytujące, ale także trudniejsze.
Uważam, że to, o co prosimy Komisję, za co mamy podziękować panu Barnierowi, to skupienie się na ujednoliceniu kwalifikacji zawodowych, jednolitym rynku cyfrowym, jednolitym rynku zamówień publicznych i zwróceniu szczególnej uwagi na MŚP.
Do tego dodaję swoje zwykłe motto: musimy uprościć, uprościć, uprościć.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Dziękuję sprawozdawcom i panu Barnierowi za ich hojny wkład dla Parlamentu.
Popieramy ideę rynku wewnętrznego, który jest w stanie zrozumieć i spełnić oczekiwania społeczne oraz implikacje, których wymaga wymiar społeczny.
To nie jest mrzonka; jest realistyczny, a także nowoczesny.
To właśnie ta wizja wzmacnia rynek, ponieważ skupienie się wyłącznie na elemencie ekonomicznym, sprowadzając go w istocie do kwestii ekonomii, pokazało, że nie rozwiąże on ani problemów wzrostu, ani spójności.
Krótko mówiąc, oznacza to, że musimy teraz w pełni zrealizować ideał europejskiej społecznej gospodarki rynkowej.
W dzisiejszych tekstach mamy to.
Uznaje się przedsiębiorstwa społeczne, spółdzielnie i ich rolę, towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych i fundacje, które stanowią 10% europejskich przedsiębiorstw i wiele z naszych miejsc pracy.
Taka jest rzeczywistość, w której rzeczywiste przedsiębiorstwa wykazują pluralizm gospodarczy i pluralizm biznesu.
Pracują z kapitałem, ale nie dla kapitału, i chcą tworzyć pracę, dobrobyt, jakość życia i innowacje oraz pokazywać, że wartości te powinny i mogą być częścią rynku wewnętrznego w Europie.
Panie przewodniczący! Największym osiągnięciem Unii Europejskiej jest ustanowienie jednolitego rynku.
Swobodny przepływ towarów, usług, siły roboczej i kapitału napędza innowacje i zwiększa dobrobyt 500 milionów ludzi mieszkających w Europie.
Wspólny rynek był powodem, dla którego mój kraj przystąpił do EWG, a jednolity rynek jest powodem, dla którego pozostajemy częścią UE, ale w ostatnich latach uwaga UE odeszła od ukończenia jednolitego rynku.
Zbyt dużo czasu i pieniędzy zostało zmarnowanych na wspaniałe projekty, które nie przynoszą korzyści ludziom, których reprezentujemy.
Uważam, że nadszedł czas, aby ponownie skupić naszą uwagę na jednolitym rynku.
Jej ekspansja i sukces ma kluczowe znaczenie dla naszych gospodarek.
Jest to jeden z niewielu obszarów, w których UE może raczej zapewnić wzrost, niż go utrudniać.
Prosiłbym pana komisarza o śmiałość.
Zamiast tworzyć więcej przepisów, które wypędzają miejsca pracy z londyńskiego City, poprosiłbym go o skupienie się na stworzeniu konkurencyjnego i tworzącego miejsca pracy jednolitego rynku dla Europy.
(DE) Panie przewodniczący! Prawo zamówień publicznych i udzielanie zamówień publicznych są istotną częścią rynku wewnętrznego.
Panie Barnier! Moją odpowiedzią na pańskie uwagi dotyczące chęci promowania integracji społecznej w tym kontekście jest to, że bardzo mało słyszałem o ochronie praw socjalnych lub o ochronie układów zbiorowych.
Oto niektóre z podstawowych zasad, których, jak powiedziałeś, nie chcesz kwestionować.
Jeśli chcemy chronić podstawowe zasady, musimy zapewnić w przyszłości, podczas procesu udzielania zamówień publicznych, utrzymanie podstawowych standardów socjalnych, nienaruszanie układów zbiorowych i uniemożliwienie korzystania z taniej siły roboczej.
Wszystko to jest częścią nowoczesnego prawa zamówień publicznych.
Chciałbym jasno powiedzieć, że nie możemy dłużej kłaść większego nacisku na swobody gospodarcze i wolną konkurencję niż na podstawowe prawa socjalne.
Albo chcemy Europy socjalnej, albo chcemy stałego konfliktu z ludźmi, którzy odwracają się od Europy, ponieważ nie chroni ona ich interesów.
(FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Kryzysy gospodarcze i społeczne zawsze powodują ból naszych obywateli i wywołują wątpliwości w społeczeństwie i naszych gospodarkach.
Już od trzech lat istnieje wiele dowodów na to, że w obliczu trudności narody mają pokusę, by zwrócić się przeciwko sobie.
W jednej chwili słyszymy o obfitości szczypania grosza, następnej o trudnościach w konkurowaniu o zamówienia publiczne, a od czasu do czasu słyszymy w tej Izbie wątpliwości co do samej pożyteczności Europy.
Europa jest postrzegana jako odpowiedzialna za kryzys.
Jednak, panie i panowie, to kryzys jest przyczyną wątpliwości.
Pańskie przesłanie, panie komisarzu, jest takie, aby powiedzieć obywatelom Europy, że Europa wróciła i jej rolą jest ich ochrona.
W przeszłości Europa była naiwna w kwestiach handlu zagranicznego.
To musi się skończyć.
Europa jest często trudna do zrozumienia.
Powinno stać się łatwe do zrozumienia.
Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za regulacyjne wybieranie nitek, co daje Europie reputację fabryki produkującej skomplikowane szczegóły.
Europa musi ucieleśniać ciągłe dążenie do uproszczenia.
Zbyt często Europa jest zbiorem 27 reguł, które zbyt często są ze sobą sprzeczne.
Europa musi kontynuować harmonizację.
Wtedy nadejdzie czas, aby porozmawiać o dumpingu socjalnym i dumpingu podatkowym między państwami członkowskimi, ponieważ jak sądzimy, że kiedykolwiek uda nam się osiągnąć nasz jednolity rynek, jeśli przepisy będą nadal tak bardzo różnić się w poszczególnych państwach?
Wreszcie Europa jest często postrzegana jako źródło ograniczeń. Powinien być odtąd postrzegany jako źródło możliwości.
Panie i panowie, panie komisarzu! Rzeczywiście chcecie - a ja to pochwalam - przywrócenia jednolitego rynku obywatelom.
To złagodzi ich obawy i dostarczy nowych powodów do wspólnego życia.
Pani komisarz! Budując jednolity rynek, chce pan fundamentów politycznych, a nie tylko gospodarczych.
Jestem pewien, że Parlament poprze pana w tej sprawie.
(FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Jednolity rynek, kiedy został utworzony, był źródłem nadziei dla europejskich konsumentów.
Jednak z biegiem czasu mieli poważne wątpliwości co do korzyści, jakie może to przynieść w ich codziennym życiu.
Mam tu na myśli w szczególności handel elektroniczny, który jest wciąż niedostatecznie wykorzystywany z powodu braku zaufania.
Myślę również o braku ochrony pasażerów i nieprzestrzeganiu przez państwa członkowskie przepisów w tej dziedzinie.
Myślę o tym, że nadal potrzebujemy europejskiego statutu spółek wzajemnych i stowarzyszeń konsumenckich.
Myślę również o całkowitym braku przejrzystości w sektorze usług finansowych, ale mam świadomość, panie komisarzu, że pracuje pan niestrudzenie nad tymi kwestiami.
Aby przywrócić zaufanie naszych obywateli i wreszcie zapewnić skuteczne funkcjonowanie jednolitego rynku, musimy podjąć ambitne i ukierunkowane działania.
To właśnie proponujemy w trzech sprawozdaniach, nad którymi dziś debatujemy.
Szczególnie cieszy mnie włączenie horyzontalnej klauzuli społecznej i klauzuli dotyczącej usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, które pozwalają nam zrobić pierwszy krok w kierunku bardziej socjalnej Europy.
Naszym obowiązkiem, obowiązkiem nas wszystkich tutaj, instytucji - i mam do pana zaufanie, panie komisarzu - jest szybkie wprowadzenie w życie naszych propozycji dotyczących jednolitego rynku działającego w imieniu jego obywateli.
(CS) Panie przewodniczący! Jeżeli chcemy ożywić europejską gospodarkę i zwiększyć konkurencyjność w środowisku globalnym, naszym głównym celem musi być wreszcie, po 20 latach, usunięcie wszystkich barier utrudniających rozwój małych i średnich przedsiębiorstw, działalność gospodarcza.
Konieczne jest zatem zakończenie harmonizacji standardów technicznych i rachunkowych, promowanie handlu elektronicznego, powiązanie rejestrów handlowych, wdrożenie interoperacyjności systemów identyfikacji on-line i uznawania kwalifikacji, a także konsekwentna eliminacja dyskryminacji przedsiębiorstw uzasadnienie miejsca ich pochodzenia, a także usprawnienie warunków udziału w przetargach publicznych.
50 punktów, które obecnie zawiera Akt o jednolitym rynku, ma absolutnie kluczowe znaczenie i musimy je ożywić.
Różnice w krajowych systemach prawnych tworzą biurokratyczne bariery dla przedsiębiorstw, spowalniają inwestycje i ograniczają efektywność skali i korzyści płynące z synergii, ale różnice te istnieją nawet w obszarach, które zostały już zharmonizowane dyrektywami, ale dyrektywy zostały wdrożone w państwach członkowskich w sposób niekonsekwentny Państw, a tym samym nadal istnieją bariery w prowadzeniu działalności gospodarczej na jednolitym rynku.
Czy nie byłoby lepiej przyjąć środki, które umożliwią jednolitą interpretację prawa i jednolite wdrażanie we wszystkich krajach, a także ograniczy dyrektywy, które dopuszczają zmiany w prawie krajowym?
Bardzo doceniam fakt, że komisarz Barnier postawił sobie za swój główny priorytet ukończenie jednolitego rynku i ma nasze pełne poparcie.
Chciałbym podziękować wszystkim posłom do Parlamentu Europejskiego, którzy uczestniczyli i współpracowali w tym celu.
Panie przewodniczący! W maju 2010 r. Parlament zagłosował za postrzeganiem jednolitego rynku jako całościowego, ujednoliconego projektu, znajdującego równowagę między otwartą gospodarką przyjazną MŚP a prawami socjalnymi i podstawowymi obywateli.
Należy to uwzględnić we wszystkich przepisach dotyczących jednolitego rynku, odzyskując tym samym zaufanie obywateli.
Jednak wdrożenie i przyjęcie wielu doskonałych propozycji zawartych w różnych raportach oraz w samej ustawie jest trudnym zadaniem.
Musimy dopilnować, aby ożywiony, na nowo zdefiniowany jednolity rynek miał miejsce i nie został odsunięty na bok.
Ostatecznie to do instytucji należy polityczne wsparcie jednolitego rynku oraz nadanie mu niezbędnego rozmachu i przywództwa, czego niestety czasami brakuje.
W związku z tym proponuję, aby jedną ze stałych cech forum Jednolitego Rynku było przeprowadzanie corocznej oceny i audytu w celu oceny stanu funkcjonowania jednolitego rynku, a przede wszystkim tego, czy wyznaczone cele i cele w akcie zostały osiągnięte lub nie, tym samym przekonując obywateli Europy, że jednolity rynek naprawdę reprezentuje ich interesy i aspiracje.
(PL) Panie przewodniczący! Jednolity rynek 60 lat temu mógł wydawać się mrzonką, ale dziś jest faktem i rzeczywistością w życiu codziennym prawie 500 milionów Europejczyków.
Oczywiście z jednej strony możemy być dumni, że idea Unii Europejskiej została zrealizowana z tak doskonałymi rezultatami, ale z drugiej strony musimy mieć świadomość, że ten projekt tak naprawdę nigdy się nie skończy. ponieważ świat idzie do przodu, Europa nadal się rozwija, a obywatele Unii Europejskiej będą nadal w coraz większym stopniu korzystać z możliwości, jakie daje im jednolity rynek.
Akt o jednolitym rynku, nad którym dziś debatujemy, oraz wyniki konsultacji społecznych jednoznacznie pokazują, że harmonizacja rynku UE to nie tylko procesy gospodarcze w szerokim tego słowa znaczeniu, ale także rozwiązania legislacyjne, które mają pomóc zwykłym obywatelom w pełnym wykorzystaniu możliwości, jakie stwarza rynek wewnętrzny UE.
Dlatego z ogromnym zadowoleniem przyjmuję propozycje komisarza Barniera, które są ściśle związane z poprawą pewności prawa i funkcjonowania zasad międzynarodowego prawa prywatnego, ponieważ dają praktyczne rozwiązania problemów wynikających z mobilności obywateli.
Są to sprawy, które być może na pierwszy rzut oka nie są bezpośrednio związane z poprawą funkcjonowania wolnego rynku, ale stają się coraz bardziej problematyczne dla zwykłych obywateli i przedsiębiorców działających poza granicami kraju.
Sprawniejsze funkcjonowanie jednolitego rynku w pewnym stopniu wymusi na całej Unii Europejskiej rozwijanie współpracy także w zakresie prawa cywilnego i administracyjnego.
Rynek europejski musi dostosowywać się do najnowszych metod, a to zawsze będzie stawiało nam nowe wyzwania związane z jego modernizacją.
Dlatego z wielką nadzieją i entuzjazmem będę oczekiwał spełnienia zasad zapisanych w Akcie o jednolitym rynku.
(DE) Panie przewodniczący, pani poseł Győri, panie Barnier! Rynek wewnętrzny leży w samym sercu Unii Europejskiej i po kilku latach chaosu musimy ustanowić nowe ramy regulacyjne dla obywateli, pracowników, konsumentów i przedsiębiorstw.
Magicznym słowem we wszystkich tych środkach jest integracja - włączenie społeczeństwa obywatelskiego, dialogu społecznego i aktywnego stosowania horyzontalnej klauzuli społecznej zgodnie z zasadami społecznej gospodarki rynkowej.
To, czego moim zdaniem brakuje, co stanowi prawdziwą wadę rynku wewnętrznego, to propozycja dotycząca transgranicznego przeniesienia siedziby spółek akcyjnych.
Obecna sytuacja prowadzi do negatywnej konkurencji między systemami. To nie jest dobre dla firm ani dla ich pracowników.
Panie Barnier! Widzieliśmy, że jest pan bardzo pracowity i gotowy do przedstawienia szerokiej gamy propozycji.
Proszę, zajmij się również tym tematem.
(PT) Panie przewodniczący! Sprawozdania, nad którymi debatujemy - i gratuluję ich sprawozdawcom - wzmacniają szereg inicjatyw na rzecz ożywienia rynku wewnętrznego.
Chciałbym podkreślić zobowiązanie Komisji, w szczególności komisarza Barniera, któremu dziękuję, oraz pozytywną odpowiedź Parlamentu, za pośrednictwem Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, w priorytetowe traktowanie konkurencyjności i dynamizmu rynku, które są podstawowym filarem Europy. Strategia 2020.
Europejczycy i przedsiębiorstwa liczą na skuteczne środki stymulacyjne, dzięki którym europejska gospodarka będzie mogła ponownie się rozwijać.
Mają nadzieję na wyższe zatrudnienie i oczekują stworzenia większego dobrobytu.
Jak podkreślił komisarz, otwarcie rynków dla naszych przedsiębiorstw poprzez usunięcie przeszkód i trudności przyniesie im szczególną ulgę i niezrównaną okazję do wypełniania ich misji jako siły napędowej naszej gospodarki.
Niezbędne są środki mające na celu zmniejszenie obciążeń administracyjnych i biurokratycznych małych i średnich przedsiębiorstw, ułatwienie im dostępu do kredytów i rynku usług oraz promowanie patentu europejskiego i uznawania kwalifikacji.
Rozwój handlu elektronicznego jest ważny dla zwiększenia zaufania konsumentów i przedsiębiorstw do tego rodzaju handlu; skupienie się na innowacjach ma zasadnicze znaczenie dla silnego i trwałego wzrostu; a inicjatywa na rzecz przedsiębiorczości społecznej jest niezbędna do tworzenia innowacyjnych projektów przedsiębiorczości na rzecz integracji społecznej.
To kilka środków, które zagwarantują ten ambitny projekt ukończenia, pogłębienia i pełnego wykorzystania jednolitego rynku z korzyścią dla obywateli Europy.
Na koniec ważne jest zalecenie państwom członkowskim, aby podwoiły wysiłki na rzecz poprawy transpozycji i wdrażania przepisów dotyczących rynku wewnętrznego.
(FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Jest pan niewątpliwie świadomy, że wyczerpujące dyskusje, jakie odbyliśmy w tej Izbie na temat pańskiego komunikatu, dotyczyły roli usług publicznych, usług świadczonych w interesie ogólnym na jednolitym rynku i tego, jak one są zawarte w przepisach.
Udało nam się sformułować kompromis, który zachęca Państwa do wyjścia poza Waszą propozycję 25 i zapraszamy Państwa do wyjścia poza zwykłą komunikację, która nie spełniłaby oczekiwań i potrzeb interesariuszy, użytkowników i wszystkich zainteresowanych stron usług publicznych, a także nie spełniłby celów, które ponadto stawiacie.
Unia Europejska musi wysłać jasny i jednoznaczny komunikat na temat usług publicznych.
W tym celu musimy ustanowić odpowiednie ramy prawne, niezależnie od tego, czy będą to rozporządzenie, czy dyrektywa.
Traktat lizboński daje nam do tego podstawy prawne.
Teraz do Państwa należy przekształcenie ich we wniosek legislacyjny.
Jestem pewien, że Parlament jest gotowy pójść za panem w tej sprawie.
(PL) Panie przewodniczący, panie komisarzu, na początku chciałbym pogratulować sprawozdawcom bardzo dobrze wykonanej pracy.
Wszyscy zgadzamy się ze stwierdzeniem, że Unia Europejska potrzebuje lepszego jednolitego rynku, dlatego z zadowoleniem przyjąłem propozycje jego pogłębienia i ulepszenia.
Nie chciałbym, aby w dyskusji o pogłębianiu rynku wewnętrznego zabrakło odniesienia do największego i najbardziej ambitnego planu - planu, który mimo wielu lat pracy nie jest jednak rzeczywistością - planu stworzenia jednolitego rynku usług.
Komisja Europejska zgłosiła wiele ambitnych i nowych pomysłów na pogłębienie tego rynku.
Są cenne i niezbędne, aby działał sprawnie, ale chciałbym również zaapelować o kontynuację i wzmocnienie planów, które nadal nie służą w pełni obywatelom i przedsiębiorstwom.
Dyrektywa usługowa jest jednym z pierwszych etapów otwierania sektora usług, ale nie powinniśmy na tym poprzestać.
Powinniśmy wykorzystać doświadczenie zdobyte podczas pracy nad dyrektywą usługową, aby usunąć inne przeszkody i uprościć obowiązujące przepisy.
Wiele sektorów nadal pozostaje zamkniętych, wiele praktyk w naszych państwach członkowskich utrudnia swobodny przepływ usług, a sztandarowa idea dyrektywy usługowej - pojedyncze punkty kontaktowe - nie działa w pełni.
Panie komisarzu, moim zdaniem wiele inicjatyw w ramach Aktu o jednolitym rynku nie przyniesie oczekiwanych korzyści, jeśli nie usprawnimy jednolitego rynku usług.
Skuteczna realizacja licznych inicjatyw ustawy zależy od sprawnego funkcjonowania rynku usług.
Wystarczy w tym miejscu wspomnieć o uznawaniu kwalifikacji zawodowych, handlu elektronicznym i lepszych warunkach dla małych i średnich przedsiębiorstw, choć lista jest oczywiście znacznie dłuższa.
Dlatego apeluję do Komisji Europejskiej o konsekwentne otwieranie sektora usług jako podstawy sukcesu innych inicjatyw Aktu o jednolitym rynku.
(IT) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Profesor Mario Monti, człowiek, którego kultura liberalna jest doceniana i nigdy nie kwestionowana, mówi w swoim raporcie dotyczącym rynku krajowego, że konieczne jest osiągnięcie równowagi między rynkiem, jego regułami i prawa ludzi, którzy mieszkają i pracują na tym rynku.
Mówi to, ponieważ jest przekonany, że spójność społeczna jest ważnym czynnikiem konkurencyjności i ponieważ, podobnie jak my, uważa, że ​​godność ludzi nigdy nie powinna być kwestionowana, ani jako obywatele, ani oczywiście jako pracownicy.
Z tego powodu klauzula społeczna jest ważna.
Jest to instrument, który jest popierany przez przeważającą większość w tym Parlamencie i dlatego prosimy pana i przewodniczącego Barroso o uwzględnienie go we wszystkich aktach ustawodawczych dotyczących rynku wewnętrznego.
Tylko w ten sposób, poprzez wzmocnienie roli i wkładu poszczególnych pracowników, rynek osiągnie swój potencjał.
(RO) Panie przewodniczący! Chciałabym pogratulować sprawozdawcom, w szczególności panu Camposowi, jakości ich pracy, a także za przygotowanie ambitnych propozycji sprostania wyzwaniu pogodzenia dwóch pozornie sprzecznych celów: ożywienia jednolitego rynku i przywrócenia obywatelom Europy. „zaufanie do prawidłowego funkcjonowania rynku.
Moim zdaniem Akt o jednolitym rynku musi obejmować spójny, wyważony pakiet środków, zgodnie ze sprawozdaniem Grecha i sprawozdaniem Montiego, które położy podwaliny pod Europę wartości dodanej zarówno dla obywateli, jak i dla przedsiębiorstw.
Obawy i prawa obywateli muszą znajdować się w centrum działań mających na celu ożywienie i wzmocnienie rynku wewnętrznego.
W związku z tym z zadowoleniem przyjmuję wniosek dotyczący karty obywatela na szczeblu UE, który będzie zawierał wielojęzyczne informacje o prawie do życia i pracy w każdym państwie członkowskim.
Przechodzimy teraz do procedury pytań z sali.
Niestety mam na swojej liście około 18 nazwisk, więc nie każdy zabierze głos, ponieważ nie mamy wystarczająco dużo czasu.
Postaram się jednak podzielić ten czas sprawiedliwie i równo.
(HU) Panie przewodniczący! Rynek wewnętrzny kieruje wieloma równie ważnymi czynnikami.
Problem na szczeblu UE jest spowodowany brakiem kompleksowej platformy, ale stwarza to również szansę na wzrost.
W trzech raportach uwzględniono te niedociągnięcia, a także doskonale je zdefiniowano.
Jednak samo ich opisanie nie zachęci zainteresowanych stron.
Zaproponowałem liczne poprawki do projektu sprawozdania, których jednym z obszarów było rozwiązanie niektórych nierozstrzygniętych kwestii związanych ze swobodnym przepływem pracowników.
Ponadto jednolity rynek powinien w równym stopniu przynosić korzyści wszystkim przedsiębiorstwom.
Mam tu na myśli w szczególności małe i średnie przedsiębiorstwa.
Bardziej intensywny wzrost gospodarczy w UE można osiągnąć jedynie poprzez usunięcie przeszkód na rynku wewnętrznym.
Innymi słowy, sam rozległy, zintegrowany rynek może być siłą napędową innowacji w przyszłości.
Gratuluję sprawozdawcom, dziękuję komisarzowi Barnierowi za jego pracę i gratuluję prezydencji węgierskiej.
(SK) Panie przewodniczący! Często zdarza się, że wysiłki mające na celu utrzymanie jednolitego rynku odbywają się kosztem praw socjalnych i przestrzegania pewnych tradycji krajowych na rynku pracy.
Obecnie jednolity rynek stoi ponadto przed innym problemem, ponieważ kryzys gospodarczy rzuca cień na perspektywy jego dalszego pomyślnego rozwoju.
Uważam jednak, że konieczne jest uwzględnienie elementu społecznego w przepisach mających zastosowanie do jednolitego rynku w celu rzeczywistego kierowania polityki do obywateli oraz w celu zapewnienia spójności poprzez przestrzeganie praw socjalnych i praw pracowniczych.
Naszym wspólnym wysiłkiem musi być zapewnienie, aby jednolity rynek i jego funkcjonowanie przyniosły korzyści zarówno obywatelom, jak i przedsiębiorstwom, przyczyniając się w ten sposób do ogólnego wzrostu konkurencyjności Europy.
Musimy także ukierunkować przyjęte środki prawne na realizację takich celów, jak stabilna i odpowiedzialna polityka płacowa oraz odpowiednia reprezentacja kobiet na stanowiskach kierowniczych.
Panie przewodniczący! Mając do czynienia ze sprawozdaniami Unii Europejskiej, nigdy nie ufaj etykiecie i zawsze sprawdzaj zawartość opakowania.
Wydaje się, że sprawozdania te dotyczą jednolitego rynku, handlu i przenoszenia miejsc pracy z gospodarek o wyższych płacach do gospodarek o niższych wynagrodzeniach.
Jednak jeden ze sprawozdawców nie stracił okazji, by szukać kolejnego pretekstu do dalszej imigracji - nie tylko w Europie, ale poprzez wyraźne implikacje spoza Europy.
Raport Correia de Campos odnosi się do napływu wysoko wykwalifikowanych pracowników i pracowników sezonowych - zwykle nie znanych z nadmiaru kwalifikacji - jako korzystnych dla gospodarki europejskiej.
Ludzie nie są postrzegani jako ludzie, ale jako mobilne czynniki produkcji.
Sprowadzanie wykwalifikowanych pracowników z Trzeciego Świata pozbawia biedne kraje ludzi, na których utratę nie mogą sobie pozwolić.
Co więcej, przyprowadź ludzi z Trzeciego Świata do Europy, a zabierzesz ze sobą część Trzeciego Świata.
Nie można ich zmienić w nowych Europejczyków, stosując odrobinę kulturowego gwiezdnego pyłu.
Ludzie nie są wytworem odrębnych kultur; odrębne kultury są wytworem odrębnych ludów.
(IT) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Zgadzam się z wytycznymi zawartymi w tym ważnym komunikacie przygotowanym przez Komisję Europejską w odpowiedzi na sprawozdanie profesora Montiego z maja ubiegłego roku.
Zarządzanie i partnerstwo to dwa aspekty niezbędne do ożywienia rynku.
Rzeczywiście, aby stawał się coraz bardziej skuteczny i konkurencyjny, potrzebuje silnych wskazówek politycznych i przywództwa na wysokim szczeblu.
Osiąga się to również poprzez uczynienie całego systemu europejskiego bardziej demokratycznym.
Stanowiska, decyzje i akty, które przyjmujemy, muszą być wynikiem wysoce skoordynowanej współpracy między różnymi instytucjami europejskimi.
Ponadto można jeszcze bardziej wzmocnić rolę Parlamentu w tworzeniu przepisów dotyczących jednolitego rynku.
Traktat lizboński już wniósł wielki wkład w tym kierunku; to znaczy ustanowiła nowe zasady zapewniające większe uprawnienia Parlamentowi, ale samo to nie wystarczy.
Myślę w szczególności o tych aktach, w których Parlament wyraził mocne i jasne, ale odbiegające od stanowiska Rady i rządów państw członkowskich.
Panie przewodniczący! Debata jest niezbędna, ponieważ usprawniając funkcjonowanie jednolitego rynku, mamy potencjał do generowania wzrostu gospodarczego, który zasadniczo prowadzi do tworzenia miejsc pracy.
Ucieszyłem się, że osiągnięto kompromis w sprawie klauzuli społecznej.
Równowaga między rynkiem a naszymi wartościami społecznymi jest niezwykle ważna; utrata tej zasady byłaby głęboko szkodliwa.
Jeśli chodzi o agendę cyfrową, chociaż wiele państw członkowskich czyni postępy, wiele z nich niestety postrzega je jako nieistotne.
Jeśli państwa członkowskie nie zrealizują tego programu, konkurencyjność całej UE ucierpi.
Jaką presję można wywrzeć, aby zapewnić, że żaden obywatel UE, niezależnie od tego, gdzie mieszka, nie zostanie w tyle w tej cyfrowej rewolucji, która nas otacza?
Wreszcie, jeśli chodzi o zamówienia publiczne, z zadowoleniem przyjmuję propozycje Komisji.
Jednak w jaki sposób możemy zapewnić, że innowacyjne zamówienia publiczne znajdują się w centrum naszej agendy?
(SK) Panie przewodniczący! Pomysł, że Europejczycy muszą tworzyć więcej lub więcej miejsc pracy, ma dla nas fundamentalne znaczenie.
Przede wszystkim należy zrozumieć, że to obywatel musi znajdować się w samym sercu inicjatywy, czy to z perspektywy praw konsumentów, czy też na poziomie strategii komunikacyjnych lub praw autorskich, czy też poprawy środowiska dla transgranicznych operacji małych i średnich przedsiębiorstw, które są podstawą każdej gospodarki.
Musimy przyspieszyć proces uznawania kwalifikacji zawodowych, aby zwiększyć mobilność, z uwzględnieniem układów zbiorowych.
Kluczową wagę przywiązuję również do wdrażania tych samych przepisów we wszystkich państwach członkowskich, odpowiedniej ochrony socjalnej - powtarzam, ochrony socjalnej - oraz walki z wykluczeniem społecznym.
Panie przewodniczący! Na koniec chciałbym powiedzieć, że włączenie tych elementów do europejskich ram kwalifikacji przyniesie realne korzyści obywatelom, jak również skuteczny mechanizm mobilności siły roboczej.
(ES) Panie przewodniczący, panie komisarzu, dziękuję za pańskie słowa i zgadzam się z panem, że musimy wysłuchać naszych obywateli i przywrócić ich wiarę w projekt europejski.
Dlatego dzisiejszy dzień mógłby być wielkim dniem dla Europy i europejskiej integracji społecznej.
Dzieje się tak, ponieważ przyjmując te sprawozdania, nie tylko zmierzamy w kierunku odrodzenia jednolitego rynku, kluczowego elementu w walce z obecnym kryzysem gospodarczym, ale także odpowiadamy na żądania obywateli pragnących ruszyć w kierunku większej Europy i wzmocnić prawa społeczne.
Europa musi odpowiedzieć na nowe globalne wyzwania, przekształcając gospodarkę europejską w wysoce konkurencyjną społeczną gospodarkę rynkową i stymulując zauważalny wzrost, z większą liczbą lepszych miejsc pracy.
Jednak cel ten powinien opierać się na włączeniu klauzuli społecznej do całego prawodawstwa związanego z rynkiem wewnętrznym, dzięki czemu obywatele będą w centrum naszej uwagi i będą traktowani priorytetowo, wzmacniając w ten sposób ich prawa społeczne.
Na koniec chciałbym prosić Komisję o jak najszybsze przedstawienie tych propozycji.
(GA) Panie przewodniczący! Bez wątpienia jednolity rynek był bardzo ważny dla państw członkowskich w postępie, jaki poczyniły w sprawach gospodarczych.
W przyszłości będzie to ważniejsze, zwłaszcza dla krajów takich jak mój własny, które próbują wyjść z kryzysu gospodarczego.
Według mnie jednolity rynek wymaga dwóch rzeczy: po pierwsze, większej świadomości opinii publicznej, a zwłaszcza MŚP, w odniesieniu do jego potencjału, a po drugie, musimy odblokować bariery dla jego rozwoju.
Po pierwsze, dla rozwoju handlu elektronicznego szybkie łącza szerokopasmowe są bezwzględnym warunkiem wstępnym.
Po drugie, dla energii jako jednolitego rynku w Europie, europejska supersieć, która jest projektem długoterminowym, jest absolutnie niezbędna.
Po trzecie, w obszarze innowacji będziemy potrzebować patentu europejskiego, o którym wspomniała pani poseł Győri, w ramach wzmocnionej współpracy, a także ośrodków doskonałości na niezależnie ocenianych uczelniach.
(PT) Panie przewodniczący! Doświadczenie pokazuje, że nie ma równowagi między konkurencją a obroną praw socjalnych i praw pracowniczych.
To, co mamy dzisiaj w imię liberalizacji jednolitego rynku, to wzrost prywatyzacji, wzrost bezrobocia, które spowodowało, bardziej niepewną pracę i, w wielu przypadkach, gorsze usługi dla konsumentów.
Istnieją ogromne przykłady, w tym w moim kraju, Portugalii, z rozprzestrzenianiem się liberalizacji transportu, poczty i komunikacji, gdzie usługi są teraz gorsze, mniej osób jest zatrudnionych, a miejsca pracy są bardziej niepewne.
Dlatego mówimy, że ważne jest, aby bronić klauzuli społecznej we wszystkich tych procesach.
Główny problem polega na tym, że nie stosują się do niego ani rządy, ani sama Komisja, ani Rada, jak jasno pokazały obrady Rady w dniu 25 marca.
(CS) Panie przewodniczący! Jestem głęboko przekonany, że świadomość i zaufanie obywateli mają kluczowe znaczenie dla powodzenia jednolitego rynku wewnętrznego.
Oczywiście zakłada to między innymi komunikację dostępną i zrozumiałą dla obywateli.
Chciałabym ponownie wezwać Komisję do poważnego przemyślenia tego, jak wyjaśni swoje plany obywatelom.
Konsultacje społeczne dotyczące samego dokumentu dotyczącego jednolitego rynku wewnętrznego pokazały, o co proszą ludzie i co uważają za główne słabe punkty integracji europejskiej.
Większość osób wskazała wniosek numer 48 jako główny priorytet, w ramach którego Komisja zobowiązuje się do wzmocnienia konsultacji i dialogu ze społeczeństwem obywatelskim.
Następnie zwróci szczególną uwagę na opinie konsumentów podczas opracowywania aktów prawnych.
Ufam, że wyniki konsultacji społecznych zostaną uwzględnione w tym przypadku.
Na koniec chciałbym podziękować i pogratulować wszystkim sprawozdawcom i życzę panu komisarzowi wszystkiego najlepszego z okazji kontynuowania pracy.
Panie przewodniczący! Nadszedł czas, aby ponownie umieścić gospodarkę realną w centrum europejskiej agendy i przywrócić zaufanie obywateli do naszego wspólnego rynku.
Ponowne uruchomienie jednolitego rynku to historyczna szansa dla Europy na powrót do biznesu.
Weźmy to.
Najlepszym sposobem dążenia do Europy socjalnej jest tworzenie miejsc pracy io to właśnie chodzi w Akcie o jednolitym rynku.
Właśnie dlatego starałem się nie osłabić tego ważnego aktu i zwiększyć europejską zdolność do konkurowania na rynku światowym i tworzenia miejsc pracy.
Opierałem się próbom wprowadzenia zbędnych regulacji i dodatkowej biurokracji czy kwestii takich jak klauzula społeczna.
Poparłem osiągnięty konsensus, aby dać Komisji szerokie uprawnienia do dalszych działań.
Teraz jest czas na działanie.
Wszystkie instytucje UE, zainteresowane strony i Rada powinny przyjąć wspólną odpowiedzialność za dalsze wdrażanie takich kwestii, jak pakiet towarowy, dyrektywa usługowa i Small Business Act, oraz zwiększenie zaufania do handlu elektronicznego.
Wreszcie, mam nadzieję, że handel detaliczny, który jest filarem gospodarki europejskiej, również znajdzie się wysoko na liście priorytetów politycznych.
(EL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Czy zdaje pan sobie sprawę, że trzyma Pan przyszłość Europy w swoich rękach?
Myślę, że dzisiejsza debata ma ogromne znaczenie dla przyszłości Unii Europejskiej, dla przyszłości obywateli Europy i dla przyszłości euro.
Obywatelom europejskim w 27 państwach członkowskich niezwykle trudno jest wytrzymać i zrozumieć narzucone im środki oszczędnościowe, jeśli nie rozumieją wartości i znaczenia rynku wewnętrznego.
Dlatego dziś uważam, że ta debata zadecyduje, czy przyszłoroczna 20. rocznica jednolitego rynku będzie świętem, czy uroczystością żałobną.
Uważam, że istnieje trójkąt, który tworzą obywatele, przedsiębiorstwa i zarządzanie. Ten trójkąt musi być trójkątem równoramiennym.
Na obecnym etapie strona obywateli jest wyjątkowo słaba. Można to naprawić jedynie poprzez horyzontalną klauzulę społeczną, dlatego o nią poprosiliśmy i dlatego staramy się osiągnąć kompromis.
Na zakończenie pan poseł Delors powiedział, że nikt nie może się zakochać w rynku wewnętrznym.
Powinieneś sprawić, by było to miłe.
Panie przewodniczący, panie i panowie! Jestem bardzo wdzięczny każdemu z Państwa za jakość waszych wystąpień z całego szeregu poglądów.
Wysłuchałem z wielką uwagą wszystkiego, co mieliście do powiedzenia, wyrazu waszej czujności, a także, ogólnie - i jestem tego bardzo świadomy, ponieważ jest to coś, czego potrzebujemy - wyrażenia waszej zachęty i wsparcia dla naszego podejścia.
Chciałbym ponownie podziękować trzem sprawozdawcom, pani Kalniete, panu Buşoi i panu Correii de Campos, i powiedzieć panu posłowi Kožušníkowi, że miał rację, podkreślając centralną rolę w tej debacie pana Harbour, ponieważ nie była ona przesądzona Podsumowując, 11 komisji i chciałbym podziękować sprawozdawcom, którzy zabrali głos, byłoby w stanie współpracować.
Pan Grech i Monti zalecili to całościowe lub globalne podejście, a równolegle, panie i panowie, Komisja pod kierownictwem przewodniczącego Barroso wykonała tę samą pracę.
Wspólnie z 12 innymi komisarzami pracowaliśmy nad sformułowaniem tych 50 propozycji i ostatecznie w przyszłym tygodniu nad określeniem 12 dźwigni modernizacji jednolitego rynku oraz 12 symbolicznych propozycji dotyczących tych dźwigni.
Przed chwilą pan poseł Zwiefka mówił o utopii, wspominając ojców założycieli.
Pamiętam coś, co powiedział jeden z tych ojców założycieli, pan Jean Monnet, kiedy zrobiono pierwszy krok w kierunku jednolitego rynku, a węgiel i stal zostały po raz pierwszy połączone w 1950 roku.
Powiedział: „Nie jestem ani pesymistą, ani optymistą, jestem tylko zdeterminowany”.
Wierzę, panie i panowie, że obecnie - powtarzam to sobie tutaj - kiedy uważnie słucha się opinii publicznej i słyszy jej złość, jej niepokój, kiedy widzi się, ilu z nich cierpi, kiedy widzi się brak pracy i wzrostu, czas na ponowną determinację, szczególnie w obszarach gospodarki i wzrostu.
Ponadto pani Thun odniosła się właśnie teraz do tej europejskiej determinacji.
Uważam, że dzięki niezwykle konstruktywnej pracy, jaką wykonaliście wspólnie z różnymi komisjami i różnymi grupami, jest bardzo ważne, abyście byli w stanie wkrótce - przynajmniej mam taką nadzieję - przystąpić do głosowania, które wyraża tę determinację i które Rada, a ze swojej strony również Komisja, będą musiały wziąć to pod uwagę.
W każdym razie ta wspierająca praca, którą wspólnie wykonaliście, sprawia, że ​​czuję się pewnie w swojej własnej determinacji, i czuję się uspokojony sukcesem debaty publicznej, którą prowadziliśmy przez cztery miesiące w sprawie Aktu o jednolitym rynku, ponieważ otrzymaliśmy Przypominam sobie 850 uwag, a także fakt, że sama Rada Europejska zasygnalizowała swoje poparcie dla naszego podejścia.
W ten sposób Komisja określi wnioski, do których jest zobowiązana przedstawić teksty w ciągu najbliższych 12 miesięcy, i mam nadzieję, że my, Rada, Parlament i Komisja, będziemy w stanie wdrożyć te teksty w latach 2011 i 2012.
Panie i panowie! Jak państwo widzą, my, Komisja, poprzez pańskie ustawodawstwo, tworzymy wiele przepisów.
Te, które obecnie opracowuję na podstawie wniosków wyciągniętych z kryzysu finansowego, to regulacje reaktywne lub zapobiegawcze.
W tym przypadku, w ramach Aktu o jednolitym rynku, naszą ambicją jest stworzenie proaktywnej i dynamicznej regulacji oraz przekształcenie tego rynku wewnętrznego, jak zalecili panowie Juvin i pani Auconie, w to, czym powinien być: przestrzenią możliwości, czymś znacznie więcej przestrzeń ograniczeń, którą mają małe i średnie przedsiębiorstwa oraz obywatele.
Obywatele są konsumentami, a my będziemy pracować nad zagwarantowaniem bezpieczeństwa spożywanych przez nich produktów i zniesieniem wszelkich dyskryminujących barier.
Obywatele są pracownikami, a my będziemy pracować nad uznaniem kwalifikacji zawodowych i poszanowaniem praw socjalnych osób pracujących w innym kraju.
To właśnie zaleciły pani Jaakonsaari i pani Gebhardt.
Obywatele korzystają z usług publicznych.
Jest to obawa, którą wielu z państwa wyraziło, w szczególności panie Triantaphyllides, a ponadto zalecam, aby pani Castex, która zabrała głos przed chwilą, uważnie przeczytała - co bez wątpienia już uczyniła - mój kolega, propozycja pana Almunii w sprawie rewizja pakietu Monti-Kroes.
Moim zdaniem zawiera nowe i otwarte odpowiedzi dotyczące jakości usług publicznych i dostępu do nich.
Ponadto obywatele są oszczędzającymi i pożyczkobiorcami, a ja właśnie nakreśliłem przepisy dotyczące jednolitego zintegrowanego rynku kredytów hipotecznych.
Poza obywatelami są też przedsiębiorstwa, które tworzą miejsca pracy.
Pan Creutzmann, pan Karas, przed chwilą i pani Corazza Bildt mówili o potrzebie konkurencyjności, zwłaszcza w przypadku małych i średnich przedsiębiorstw.
Będziemy pracować nad korzystniejszymi warunkami rachunkowymi i podatkowymi, postępem w zakresie innowacji, patentów i praw autorskich, o którym wspomniał pan poseł Manders, nad dostępem do inwestycji, a także, jak sądzę, nad partnerstwami publiczno-prywatnymi.
Chciałbym podziękować pani Vergnaud za wsparcie, jakie okazała dla naszego projektu dotyczącego koncesji.
Musimy ulepszyć zarządzanie rynkiem wewnętrznym.
Pan poseł Schwab powiedział właśnie teraz coś bardzo ważnego na temat podziału na przedziały i próbowałem nad tym pracować z moimi kolegami z Komisji.
Ten podział ma zastosowanie do oceny różnych dyrektyw.
Jak już państwo wiecie, przeprowadzam obecnie ocenę dyrektywy usługowej, o której wspomniały pani Handzlik i pani Roithová, kraj po kraju i usługa po służbie, i widzę wyraźne dowody na podział na przedziały.
Czasami w przypadku określonego pracownika lub określonego inżyniera lub architekta występuje efekt harmonii w stosowaniu dyrektywy usługowej, dyrektywy o kwalifikacjach zawodowych i dyrektywy w sprawie handlu elektronicznego.
Chciałbym pracować, panie pośle Schwab, w kierunku niezbędnego rozdrobnienia.
Panowie Løkkegard i Grech wspomnieli również o komunikacji.
Zanim się zakomunikujesz, musisz coś zrobić, a kiedy coś zrobisz, musisz to wyjaśnić w taki sposób, aby obywatele zrozumieli, co zostało zrobione.
Dlatego w całym systemie rynku wewnętrznego przywiązuję dużą wagę do tych narzędzi, które przybliżają Europę do jej obywateli: systemu Solvit, który zaczyna dobrze działać, Systemu Informacji Rynku Wewnętrznego (IMI) , pojedyncze punkty kontaktowe, Twoja Europa i forum, o którym wspomniał pan Grech, w celu poprawy dialogu między wszystkimi zainteresowanymi stronami a społeczeństwem obywatelskim.
Podsumowując, panie przewodniczący, chciałbym wszystkim przypomnieć o niektórych przekonaniach, które kierowały tym, co robiłem podczas całego mandatu, który został mi powierzony przy pańskim wsparciu.
Zacznę od mojego głównego przekonania, ponieważ mówimy o gospodarce i zatrudnieniu.
Szanowni Państwo, reszta świata nie czeka na nas.
W niektórych obszarach idzie znacznie szybciej niż my.
Nie możemy pozwolić sobie stać z boku i być widzami naszej własnej przyszłości.
My, Europejczycy, musimy być siłą napędową naszej własnej przyszłości.
Ponadto głównym argumentem, siłą napędową, która skłania nas do bycia agentami naszej własnej przyszłości, jest jednolity rynek.
Byłem w Chinach kilka dni temu.
Jesteśmy tam szanowani, ponieważ reprezentujemy rynek 500 milionów konsumentów i obywateli.
Starajmy się nadal łączyć nasze zasoby i wzmacniać nasz rdzeń - jednolity rynek.
Jednolity rynek jest podstawą, platformą naszej gospodarki.
Jeśli będzie działać efektywnie, wszystko, co na nim zbudujemy, w zakresie prywatnych inicjatyw dla przedsiębiorstw lub lokalnych, krajowych i europejskich inicjatyw publicznych i prywatnych, będzie działać lepiej.
Dlaczego na przykład walczymy o ponowne uruchomienie kwestii patentów, która pozostaje w impasie przez ostatnie 30 lat?
Powodem jest to, że wszystkie publiczne i prywatne inicjatywy w dziedzinie innowacji i twórczości zostały osłabione, poważnie osłabione, ponieważ nie mamy patentu europejskiego lub ponieważ nasze patenty kosztują 10 razy więcej niż w USA, więc platforma musi działać skutecznie.
Na tym polega sedno sprawy i gdy to nastąpi, będziemy w stanie skuteczniej budować na jej fundamencie wiele inicjatyw.
Moim drugim głównym przekonaniem jest to, że nadszedł czas, aby pracować nad odnową wzrostu.
W tym miejscu chciałbym zasygnalizować moje porozumienie z panią Turunen, która właśnie teraz wezwała do innego rodzaju wzrostu.
Wzrost, który wyłoni się z tego kryzysu, i tutaj pani Turunen ma rację, musi różnić się od poprzedniego wzrostu, musi szanować zasoby naturalne, przestrzenie naturalne, które nie są ani wolne, ani niewyczerpane, i włączymy te cele w szczególności do nowy kodeks lub nowe przepisy dotyczące zamówień publicznych, a także opodatkowania, które muszą odegrać rolę w osiągnięciu bardziej ekologicznego wzrostu.
Moje trzecie przekonanie, panie i panowie, jest takie, że nie można osiągnąć trwałych wyników gospodarczych bez innowacji i spójności społecznej.
To dynamiczny kompromis, do którego odniósł się pan Canfin i który zalecił pan poseł Monti, w tym w dziedzinie podatków.
Zarówno panowie Canfin, jak i pan Cofferati wspomnieli o tym temacie, a pani Toia wspomniała właśnie teraz o temacie, który pojawi się we wnioskach dotyczących Aktu o jednolitym rynku, a mianowicie o rozwoju sektora, w który wierzę, sektora społecznego.
Moim czwartym przekonaniem, powtarzam to tutaj, jest to, że jeśli mamy wygrać walkę o konkurencyjność, każde z naszych terytoriów, bez względu na to, jak słabe i jak oddalone jest od Brukseli, ma do odegrania rolę.
Każda firma jest w stanie wygrać własną bitwę, nawet tę najmniejszą z nich, i musimy im w tym pomóc.
Wreszcie wszyscy nasi obywatele, nawet najsłabsi, którzy czasami są wykluczeni z powodu utrudnień, mogą wygrać własne bitwy o konkurencyjność, pod warunkiem, że otrzymają zachętę i wsparcie.
Moim piątym przekonaniem jest to, że w odniesieniu do tego, co dzieje się w pozostałej części świata, naszą ambicją musi być, jak nalegam, bycie agentami, a nie widzami.
Ponadto nie możemy tylko cieszyć się, że Europa jest kontynentem konsumpcji.
Europa musi nadal być kontynentem produkcji, nie tylko usług, ale obszarem, w którym utrzymujemy bazę produkcyjną, i to jest również celem szeregu propozycji, które poczynimy w sprawie inwestycji długoterminowych.
Szanowni posłowie! Przedstawiłem państwu moje dwojakie ambicje, gdy zostałem komisarzem.
To się nie zmieniło i pozostanie niezmienione do końca mojej kadencji.
Zamierzamy oddać rynki finansowe, których potrzebujemy, z powrotem w służbę gospodarki realnej, a nie na odwrót, jak to miało miejsce przez ostatnie 15 lat.
Rolą biznesu nie jest praca na rzecz rynków, ale lepiej zarządzanych i nadzorowanych rynków finansowych, które mają służyć realnej gospodarce.
Naszym celem jest przywrócenie gospodarki realnej, a mianowicie dużego jednolitego rynku, służbie wzrostu i postępu ludzkości.
Powinniście przeczytać w przyszłym tygodniu - może nie być doskonały i niewątpliwie można go ulepszyć - projekt Aktu o jednolitym rynku zaproponowany przez Komisję Europejską w świetle waszych debat, a także w świetle tej podwójnej ambicji: przywrócenia rynku w służbie gospodarki i oddania jej z powrotem w służbie wzrostu i postępu ludzkiego.
Panie przewodniczący! Pragnę podziękować wszystkim, którzy wzięli dziś udział w tej debacie.
Dla mnie jest to niezwykle ważne z dwóch aspektów.
Z jednej strony potwierdziliście Państwo przekonanie prezydencji węgierskiej, że rynek wewnętrzny odgrywa ogromną rolę w wreszcie stymulowaniu wzrostu gospodarczego w Unii Europejskiej i zapewnianiu, że wreszcie możemy ponownie stworzyć nowe miejsca pracy.
Inną wielką zaletą tej debaty jest to, że wyrażono bardzo wiele myśli i pomysłów, które będziemy mogli również włączyć do prac Rady.
Komisja wykonała już znaczną część pracy. Oczywiście oni też mają jeszcze wiele do zrobienia.
Rada pragnie później bardzo ściśle współpracować z tą Izbą przy przyjmowaniu konkretnych przepisów.
Dlatego podziękowania należą się wszystkim, którzy do tej pory pomagali w tym procesie jako sprawozdawca lub członek Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów i na których zaangażowanie liczymy również w przyszłości.
Jak już wielokrotnie wspominano, prezydencja węgierska opowiadała się za celem silnej Europy. To również motto prezydencji węgierskiej.
Co więcej, zawsze mówimy, że myślimy o silnej Europie, która stawia obywatela, ludzi, w centrum swojej polityki, i tego też nie możemy tracić z oczu, rozważając jednolity rynek.
Chciałbym osobno odnieść się do niektórych z najczęściej dyskutowanych kwestii podczas debaty.
Pierwsza to sytuacja małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP).
W istocie są oni kluczowymi graczami na rynku wewnętrznym iw konsekwencji zamierzamy zrobić wszystko, aby umieścić ich na mapie.
Oznacza to po części ułatwienie dostępu do finansowania dla MŚP, zmniejszenie obciążeń administracyjnych i zapewnienie uproszczonego dostępu do zamówień publicznych.
Przywiązujemy dużą wagę do przeglądu programu Small Business Act, który będzie przedmiotem obrad Rady ds. Konkurencyjności w maju.
Zamierzamy również przyjąć wnioski na ten temat.
Drugim takim tematem jest agenda cyfrowa.
Również o tym powiedziano bardzo dużo podczas dzisiejszej debaty. Wszyscy wiemy, że w tej dziedzinie istnieje ogromny niewykorzystany potencjał.
Musimy ulepszyć opcje i warunki elektronicznej administracji i transakcji biznesowych.
Służą temu inicjatywy w zakresie handlu elektronicznego i administracji elektronicznej, ale w szerszym sensie uważam, że celem dyrektywy w sprawie praw konsumentów jest również zachęcanie do transakcji transgranicznych w oparciu o jeden zestaw przepisów europejskich.
W tym miejscu mógłbym również wspomnieć o wdrożeniu dyrektywy usługowej, która ma wpływ na znaczną część rynku wewnętrznego, której głównym elementem jest uproszczona administracja elektroniczna.
Trzecią kwestią, którą chciałbym poruszyć, jest to, że zakończenie tworzenia rynku wewnętrznego jest moim zdaniem nie do pomyślenia bez budowy i ukończenia infrastruktury energetycznej i transportowej.
Prezydencja węgierska poświęciła już szczególną uwagę realizacji jednolitego rynku energii w pierwszych trzech miesiącach.
Kilku posłów wspomniało również w debacie o obligacjach infrastrukturalnych.
Z zainteresowaniem czekamy na wynik konsultacji publicznych w tej sprawie.
Ochrona praw intelektualnych to także kwestia, której poświęciliśmy do tej pory wiele uwagi.
Wspomniałem również na wstępie o europejskim systemie patentowym i wierzę, że po rozpoczęciu wzmocnionej współpracy będziemy w stanie wspólnie sformułować jej treść i że jeśli chodzi o przepisy wykonawcze, będziemy w stanie osiągnąć największy możliwy postęp na posiedzeniu Rady ds. Konkurencyjności w maju.
Mam również nadzieję, że jest nawet taka możliwość, że uda nam się dojść do porozumienia.
Na koniec chciałbym odnieść się do aspektów społecznych.
Jest to kwestia, która również wzbudziła największe zainteresowanie w dzisiejszej debacie, a także wzbudziła największe emocje w Izbie.
Uważam, że w Komisji, a także w tej Izbie odbyła się bardzo ożywiona debata na ten temat, i jestem pewien, że tak będzie również w Radzie.
Jak powiedziałem wcześniej, potrzebujemy silnej Europy z czynnikiem ludzkim w centrum.
Myślę, że to jasno wskazuje na podejście prezydencji węgierskiej do tej kwestii, ale możemy to zrobić tylko w wyważony sposób i biorąc pod uwagę wszystkie aspekty.
Oznacza to, że jeśli umieścimy czynnik ludzki w centrum uwagi, tworzenie miejsc pracy jest z pewnością najważniejszym zadaniem, ponieważ jeśli możemy zagwarantować, że każdy, kto chce pracować, będzie mógł to zrobić, uważam, że nie możemy zaoferować naszym obywatelom więcej niż to. .
Po drugie, jak wszyscy wiemy, europejski model społeczny, europejska społeczna gospodarka rynkowa, został wystawiony na próbę.
Ochrona tego leży w naszym wspólnym interesie.
Oczywiście nie ma jednego modelu we wszystkich 27 państwach członkowskich, ponieważ wszyscy wdrażamy go w inny sposób.
Musimy też być realistami.
Model ten został wystawiony na próbę: konkurencyjność UE, konkurencyjność państw członkowskich, zależy od tego, czy potrafimy dostosować ten model społeczny do wyzwań XXI wieku.
Z tego powodu nie możemy tego traktować jako świętości, ale jako coś, czego bronimy wspólnymi siłami, dostosowując to do XXI wieku.
Wreszcie często wspominano również o mobilności.
Uważam, że jest to obszar, w którym najpilniej i najłatwiej będziemy mogli poczynić postępy, i za wszelką cenę chcielibyśmy przyjąć konkluzje w tej sprawie na posiedzeniu Rady ds. Konkurencyjności w maju.
Wreszcie zamiarem prezydencji węgierskiej jest zapewnienie jak największej widoczności jednolitego rynku i jesteśmy przygotowani do podjęcia zobowiązań na najwyższym szczeblu.
W tym liczymy na posłów i przewodniczącego Komisji, a także posłów i przewodniczącego Parlamentu Europejskiego.
Panie przewodniczący! Kończąc tę ​​najbardziej owocną dyskusję, chciałbym podkreślić, że ta dyskusja pokazała, że ​​my, posłowie do Parlamentu Europejskiego, uznajemy naszą odpowiedzialność wobec obywateli Europy za ożywienie gospodarki i tworzenie nowych miejsc pracy.
Konsolidacja jednolitego rynku jest tak samo ważna dla ożywienia gospodarki, jak dwie pozostałe inicjatywy: wzmocnienie zarządzania gospodarczego i strategia 2020.
Musimy podnieść polityczną rangę jednolitego rynku.
Zarówno politycy, jak i całe społeczeństwo muszą zrozumieć jego znaczenie, dlatego bardzo ważnym elementem odrodzenia jednolitego rynku jest komunikacja: komunikacja z biznesem, komunikacja z Europejczykami, a także komunikacja między trzema instytucjami.
Cieszę się, że jesteśmy zjednoczeni w naszym dążeniu do ożywienia, zjednoczenia i wzmocnienia rynku europejskiego.
sprawozdawca. - (PT) Panie przewodniczący! Chciałabym rozpocząć od podziękowania wszystkim za tę debatę, która była bardzo wartościowa.
Jednak w tej chwili nie miałem czasu na przeczytanie ostatniej części mojego przemówienia, które było zasadniczo podziękowaniem komisarzowi Barnierowi.
Nie ma lepszego sposobu, abym mu podziękował, niż przypomnieć sobie pierwsze zdanie jego przemówienia.
Powiedział, że nadszedł czas, aby Europa podniosła poprzeczkę, a nie tylko przekazała ludziom złe wieści.
Nie mógłbym się z panem bardziej zgodzić, panie komisarzu, i chciałbym państwu powiedzieć, że w tym względzie Parlament wykonał swoją pracę w odpowiednim czasie i jest gotowy przekazać ludziom dobre wieści.
sprawozdawca. - Panie przewodniczący! Chciałabym podziękować wszystkim za wkład w tę debatę i pozytywne uwagi.
Chciałbym również pogratulować moim kolegom, pani Kalniete i panu Correii De Campos, ich dobrej pracy.
Mamy teraz do dyspozycji trzy raporty, które są wynikiem kilku miesięcy ciężkiej pracy.
Pomimo trudności, które napotkaliśmy, jestem zadowolony z osiągniętych wyników.
Zidentyfikowaliśmy właściwe wyzwania i zestaw wykonalnych rozwiązań.
Są także wyraźnym wyrazem zaangażowania Parlamentu Europejskiego w pogłębienie i wzmocnienie jednolitego rynku.
Jestem głęboko przekonany, że te trzy sprawozdania będą pożytecznym uzupełnieniem szerokich konsultacji społecznych zorganizowanych przez Komisję, w wyniku których uzyskano prawie 750 odpowiedzi.
Z zadowoleniem przyjmuję zainteresowanie, jakie przedsiębiorstwa, osoby fizyczne, organizacje pozarządowe i władze publiczne wykazały w Akcie o jednolitym rynku, ponieważ niezwykle ważne jest, abyśmy osiągnęli szeroki konsensus w sprawie środków dostosowywania jednolitego rynku do oczekiwań naszych obywateli i przedsiębiorstw.
Cieszę się, że Komisja jest naprawdę aktywna i że niektóre inicjatywy są już w toku.
Nie wątpię, że Komisja należycie uwzględni poglądy Parlamentu Europejskiego, ponieważ ostatecznie najważniejsze pytanie brzmi: czy możemy w znaczący sposób zmienić nasze działania i wysiłki?
Moja odpowiedź brzmi: tak, możemy, ale aby to zrobić, potrzebujemy odwagi, a nie nieśmiałości.
Musimy działać natychmiast, a nie po kilku latach.
Musimy wszyscy działać razem w naszych wysiłkach, a nie osobno, podejmując pojedyncze działania.
Czas działać.
Panie przewodniczący! Na początku tej debaty mój kolega, pan de Jong, powiedział, że nie działam w komentarzach, które skierowałem do kolegi w pytaniu.
Nie wydaje mi się, abyśmy pytali o równowagę wpływu posła do tej Izby na tę instytucję.
Czy mogę z szacunkiem poprosić o milczenie, aby móc wygłosić przemówienie?
To niesprawiedliwe, że można krytykować osobę za zadawanie pytań w tym Parlamencie.
Na pytanie nie udzielono odpowiedzi i należy na nie odpowiedzieć.
Zamiast tego mój kolega odpowiedział na pytanie o pracę w West Midlands.
Czy wtedy przypomni mu się, w jaki sposób UE dotowała miejsca pracy w Ryton Plant w Coventry?
Głosowanie: 6 kwietnia 2011 r.
Głosowanie nad oświadczeniem Komisji w sprawie zamówień publicznych odbędzie się na następnej sesji miesięcznej.
Niniejszy wniosek upraszcza prawodawstwo, łącząc kilka dyrektyw.
W rzeczywistości objaśnia przepisy i ułatwia ich zrozumienie i przyjęcie przez przedsiębiorstwa i konsumentów.
Uważam, że będzie to sposób na nadanie nowego impetu rynkowi wewnętrznemu i, mam nadzieję, regionom o słabszych gospodarkach ze względu na ich skalę, oddalenie i zależność gospodarczą od niewielkiej liczby produktów, tak jak ma to miejsce w przypadku regionów najbardziej oddalonych .
Ogólnie rzecz biorąc, potrzebne są środki, aby zaradzić spadkowi popytu wynikającemu z zakupów transgranicznych i ważne jest, aby zapewnić, że przepisy te będą korzystne dla regionów takich jak Azory.
Obszary bardziej odizolowane są bardziej zainteresowane wysyłką wielu swoich produktów.
Ich przedsiębiorstwa potrzebują dostępu do jasnego prawodawstwa, a konsumenci muszą mieć dostęp do szerszego asortymentu towarów po bardziej konkurencyjnych cenach.
W sytuacjach, w których istnieje zharmonizowane prawodawstwo w dziedzinach takich jak informacje przed zawarciem umowy, które zawiera nowy wniosek, jednym ze sposobów dalszego podniesienia poziomu zaufania do produktów z regionów najbardziej oddalonych - a tym samym zwiększenia ich dostępności i konsumpcji na rynku wewnętrznym - będzie wzmocnienie ich wizerunku poprzez certyfikację jakości, poprzez wprowadzenie w tym celu określonych środków.
Kryzys gospodarczy i finansowy, który wciąż znosimy, pokazał nam, że odchodząc od podstawowego celu gospodarki, jakim jest zapewnienie dobrobytu obywatelom, grozi nam zepchnięcie całego społeczeństwa na upadek.
Dotyczy to również jednolitego rynku.
Nie możemy zapominać, że jego rolą jest umożliwienie każdemu obywatelowi Europy korzystania z równoważnych praw ekonomicznych i społecznych zapewniających im dobrobyt w całej Unii Europejskiej.
Należy pogłębić jednolity rynek i ponownie ukierunkować go na obywateli i ich interesy.
Uważam, że w tym okresie kryzysu ważne jest, abyśmy osiągnęli maksymalne możliwe korzyści z czegoś, co jest cenniejsze w Europie, a mianowicie z kapitału ludzkiego.
Mobilność pracowników w UE jest kluczem do ożywienia gospodarczego i rozwoju jednolitego rynku.
Musimy zachęcać do tej mobilności, a pierwszym krokiem, jaki warto podjąć, jest usunięcie wszelkich barier utrudniających przepływ siły roboczej wewnątrz UE.
Ograniczenia nałożone na pracowników z nowych państw członkowskich utrudniają zdrowy rozwój jednolitego rynku i należy je natychmiast znieść.
W celu ożywienia jednolitego rynku nasza polityka europejska musi działać w środowisku przyjaznym dla biznesu, którego celem jest wspieranie innowacji i wzrostu oraz strategiczne repozycjonowanie gospodarki europejskiej.
Europa potrzebuje silnego przywództwa politycznego, aby ustanowić i wdrożyć priorytety gospodarcze tej wielkości.
Nowa strategia europejska, zainspirowana wytycznymi raportu Montiego, ma tę zaletę, że wskazuje konkretne środki wyjścia z tego okresu kryzysu gospodarczego poprzez przywrócenie produktywności i poziomu zatrudnienia.
Spośród 50 propozycji przedstawionych przez Komisję chciałbym szczególnie podkreślić kroki podjęte w celu zapewnienia większej konkurencyjności MŚP, łatwiejszego dostępu do kredytów i umiędzynarodowienia, tak aby mogły one wykorzystać nowe możliwości inwestycyjne oferowane przez rynek światowy.
Powinienem skorzystać z okazji, aby raz jeszcze przypomnieć, że MŚP są najbardziej autentycznymi przedstawicielami europejskiej struktury gospodarczej i podać liczne przykłady doskonałości, do których należy zachęcać i wspierać.
Agenda cyfrowa, walka z fałszerstwami, wzmocnienie handlu elektronicznego i usprawnienie systemu zamówień publicznych to inne szeroko wspierane priorytety mające na celu zapewnienie konkretnej realizacji korzyści gospodarczych sprzyjających stabilności i spójności monetarnej.
Wyrażenie „Akt o jednolitym rynku” jest na ustach wszystkich od czasu, gdy profesor Mario Monti napisał swoje sprawozdanie.
Z niecierpliwością oczekuję 12 środków, które Komisja Europejska określi jako kluczowe dla przyszłości jednolitego rynku.
Jednocześnie mogę sobie wyobrazić, co będą obejmować.
Dlatego dzisiaj chciałbym odnieść się nie tyle do konkretnych pomysłów, jak patent UE, prawa autorskie czy zamówienia publiczne, ale skupić się na zasadach, którymi moim zdaniem powinniśmy się kierować.
Uważam, że przyszłe regulacje dotyczące jednolitego rynku powinny z jednej strony odzwierciedlać filozofię jednolitego rynku, która była rozwijana przez lata, ale z drugiej strony musi być dostosowana do rzeczywistości XXI wieku.
Jako przykład przytoczę zasadę, która przyświecała Wspólnocie Europejskiej od jej powstania - obrona tzw. Handlu równoległego, czyli handlu legalnymi produktami poza oficjalnymi kanałami dystrybucji, na przykład sprzedaż w Niemczech telewizorów Grundiga, które zostały legalnie zakupione we Francji.
Obecnie bardzo często handel równoległy odbywa się w Internecie na różnych stronach.
Prawa tego należy bronić, wspierając rozwój jednolitego rynku w Internecie i ogólnie rozwój handlu elektronicznego, a także zapewniając większy dostęp do dóbr kultury w legalnych sklepach internetowych.
Mamy w tej dziedzinie wiele do zrobienia, zarówno jeśli chodzi o ułatwienie przedsiębiorcom funkcjonowania w wirtualnym świecie, jak i zwiększenie zaufania konsumentów do transakcji internetowych.
Jednolity rynek jest główną siłą napędową rozwoju Unii Europejskiej i oprócz poprawy konkurencyjności stwarza również ramy dla integracji społecznej i tworzenia miejsc pracy.
Propozycje dotyczące pogłębienia jednolitego rynku, niezależnie od tego, czy dotyczą usunięcia barier administracyjnych, przed którymi stoją małe przedsiębiorstwa, czy pobudzenia handlu elektronicznego, muszą przynosić korzyści obywatelom.
Realizacja strategii nie może naruszać praw socjalnych i nie może podważać osiągnięć w zakresie dobrobytu.
Nadal istnieje zbyt wiele barier utrudniających egzekwowanie praw pracowników, kupujących i konsumentów bez granic wewnętrznych.
Wdrażanie dyrektywy w sprawie swobodnego przepływu również jest niepełne, mimo że zatrudnienie jak największej liczby osób i jak najlepsze zarządzanie europejską siłą roboczą są szczególnie ważne z punktu widzenia wyjścia z kryzysu.
Sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego jest wspomagane przez wspólne europejskie działanie przeciwko korupcji i przestępczości zorganizowanej oraz realizację programu sztokholmskiego mającego na celu stworzenie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
Musimy podjąć kroki w celu zapewnienia uznawania kwalifikacji zawodowych w UE, przenoszenia uprawnień emerytalnych i dostępu do podstawowych usług bankowych.
Przed nami również dalsze zadania w zakresie zapewnienia swobodnego przepływu usług i poszanowania praw pracowników delegowanych.
Biorąc pod uwagę wagę tej kwestii i surowe ograniczenia czasowe, do których musiał sprostać Parlament, wszyscy możemy być zadowoleni z tego, co osiągnęliśmy.
Ogólnie zgadzam się z priorytetami określonymi w różnych sprawozdaniach, w szczególności z uznawaniem kwalifikacji zawodowych, przenoszeniem uprawnień emerytalnych, racjonalizacją postępowań o udzielenie zamówienia, inicjatywami dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz dostępem dla wszystkich do niektóre podstawowe usługi bankowe
Z pewnością, moim zdaniem, zasługiwały na podkreślenie inne środki, takie jak kwestia zasobów zbiorowych, ale doskonale zdaję sobie sprawę, że trudno było zdecydować między tymi 50 propozycjami.
Cieszę się również, że udało nam się osiągnąć kompromis w sprawie klauzuli społecznej, która stanowi, że wszelkie przepisy dotyczące jednolitego rynku powinny podlegać ocenie skutków społecznych i, jeśli jest to uzasadnione ustaleniami, powinny zawierać odniesienie do kwestii politycznych i społecznych. prawa.
Wreszcie kolejnym powodem do zadowolenia jest fakt, że Parlament wzywa do zagwarantowania dostępu, jakości i przystępności usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (UOIG) i usług socjalnych użyteczności publicznej (SSGI) oraz zachęca Komisję do podejmowania sektorowych inicjatyw ustawodawczych na tym obszarze.
Najpierw chciałbym podziękować sprawozdawcom za ilość pracy, jaką włożyli w przygotowanie sprawozdań dotyczących jednolitego rynku, a także pogratulować im końcowego wyniku.
Cieszę się, że w 20. rocznicę ustanowienia jednolitego rynku mamy przed sobą rezolucję, która pomoże Europejczykom w pełnym wykorzystaniu potencjału jednolitego rynku.
Jestem przekonany, że jego wejście w życie pozwoli na wzmocnienie konkurencyjności rynków europejskich i przybliży nas do osiągnięcia celów wyznaczonych w strategii „Europa 2020”.
Uważam, że sieci TEN-T są ważnym czynnikiem w osiągnięciu sprawnie funkcjonującego jednolitego rynku. Dlatego cieszę się, że w sprawozdaniach zwrócono uwagę na ich szczególne znaczenie.
Sieci TEN-T są jednym z filarów sprawnie funkcjonującej gospodarki rynkowej, stwarzającym warunki dla uczciwej konkurencji w skali całej Unii Europejskiej.
W kontekście czekających nas decyzji w sprawie przyszłego kształtu sieci TEN-T chciałbym zwrócić uwagę na potrzebę lepszego połączenia „starej piętnastki” z nowymi państwami członkowskimi oraz na fakt, że większy transport wewnętrzny spójność rozszerzonej Unii Europejskiej jest ważnym czynnikiem konkurencyjności UE.
Jednolity rynek ma kluczowe znaczenie dla przyszłego wzrostu gospodarki UE.
Szczególną uwagę należy zwrócić na małe i średnie przedsiębiorstwa, ponieważ to one mają największy potencjał wzrostu i tworzenia miejsc pracy.
Jednolity rynek musi przynosić korzyści małym przedsiębiorstwom, ponieważ to one zapewniają większość miejsc pracy, ale jednocześnie mają większe trudności w korzystaniu z możliwości oferowanych przez jednolity rynek.
Finansowanie rozwoju i innowacji stanowi dla nich problem.
Podobnie musimy zwrócić uwagę na lokalne przedsiębiorstwa na obszarach znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, słabo zaludnionych oraz w dzielnicach miejskich borykających się z trudnościami.
Polityka konkurencji jest podstawowym środkiem umożliwiającym UE posiadanie dynamicznego, skutecznego i innowacyjnego rynku wewnętrznego, a także konkurencyjności na poziomie globalnym.
UE musi podjąć ważne środki, aby zapewnić poprawę dostępu MŚP do informacji, tak aby były one świadome możliwości oferowanych przez jednolity rynek i środków finansowych zapewnianych przez UE.
Ja także uważam, że włączenie celów strategii Europa 2020 i elementów Small Business Act do wszystkich polityk UE dotyczących jednolitego rynku jest ważne.
Ma to kluczowe znaczenie dla pokonywania istniejących barier na szczeblu krajowym i unijnym.
w piśmie. - Moim zdaniem jednolity rynek dla Europejczyków powinien również oznaczać jednolity rynek jakości.
Niestety w niniejszym raporcie nie ma żadnego odniesienia do tej kwestii.
W Unii Europejskiej produkty są czasami oferowane pod tymi samymi nazwami handlowymi, ale z innym składem produktu, w różnych krajach.
Produkty podobno mają tę samą markę, ale są dostępne w różnych stężeniach lub mocach.
Zgłoszono sytuacje, w których produkty czterech różnych kategorii jakości były sprzedawane pod tą samą marką, w zależności od kraju docelowego.
W rezultacie ten - podobno - ten sam produkt ma różną jakość w zależności od kraju zakupu.
Ponieważ marka kojarzy się z postrzeganą jakością, praktyka ta może wprowadzać opinię publiczną w błąd.
Firmy muszą unikać wprowadzania konsumentów w błąd co do korzyści związanych z marką towarów.
Jeśli producenci chcą obniżyć jakość oferowanych przez siebie towarów, powinni użyć innej marki.
Nasi obywatele uważają, że jakość towarów markowych powinna być identyczna na każdym rynku, kierując się zasadą, że jedna marka to jeden poziom jakości.
Ponieważ moi wyborcy są zajęci tą kwestią, chciałbym, aby była ona poruszana w naszych dyskusjach w tej Izbie.
Cieszę się, że sprawozdanie byłego komisarza Montiego, które było ogólnie chwalone, w którym argumentuje on za dalszym rozwojem i urzeczywistnianiem rynku wewnętrznego jako „warunku wstępnego wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarki rynkowej”, spotkało się z gotową odpowiedzią ze strony Parlament Europejski.
W końcu nie można zaprzeczyć, że kryzys finansowy i gospodarczy zadał Europie ciężki cios.
Dalszy rozwój rynku wewnętrznego, który jest największym rynkiem na świecie, będzie jednym z naszych najważniejszych atutów w tym zakresie.
Musimy podjąć ukierunkowane działania na rzecz naszych MŚP, które tworzą gospodarcze centrum Europy: wystarczający dostęp do rynków kapitałowych, ułatwienie handlu internetowego i pierwszy krok w kierunku wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych.
Nasi obywatele również mogą na tym skorzystać: na przykład z możliwości studiowania za granicą, bardziej rygorystycznego bezpieczeństwa zabawek, niższych stawek roamingowych.
Jako europejscy decydenci nie możemy tego wystarczająco podkreślić.
Wyzwania są poważne, dlatego musimy dołożyć wszelkich starań, aby stworzyć pełnoprawne ramy dla rynku wewnętrznego usług online.
Za pomocą tych trzech sprawozdań Parlament Europejski wysyła jasny sygnał, że poważnie myślimy o reformie rynku wewnętrznego.
Przejdźmy teraz konsekwentnie do tej pracy.
Jeśli Europa ma przezwyciężyć obecne trudne warunki i konkurować z szybko rozwijającymi się gospodarkami, musi inwestować w sektory, które zapewnią jej przewagę konkurencyjną.
Wspólny rynek jest największą przewagą konkurencyjną Europy i należy go odpowiednio wykorzystać.
Ponadto recesja prowadzi państwa członkowskie UE do głębszego zjednoczenia gospodarczego i musimy to wykorzystać, aby skonsolidować gospodarkę europejską, aby była bardziej konkurencyjna zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym.
W związku z tym w naszych oficjalnych dokumentach musimy dążyć do bardziej ambitnego pogłębienia wspólnego rynku europejskiego, zwłaszcza usług.
Należy również uznać rolę przedsiębiorstw w tworzeniu funkcjonującego jednolitego rynku.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Przed głosowaniem chciałbym poświęcić kilka chwil na przypomnienie tej Izbie, Radzie i Komisji Europejskiej, że dwa lata temu w L'Aquili miało miejsce trzęsienie ziemi, podczas którego 309 osób zmarło, a ponad 1 650 osób zostało rannych.
Teraz, gdy podniosłem tę kwestię, wyślę dziś wszystkim posłom do Parlamentu Europejskiego nagranie wideo, które zostało nakręcone w L'Aquili 13 stycznia.
Wzywam wszystkich kolegów, aby przyjrzeli się temu, ponieważ obywatele L'Aquili czekają na zdecydowaną odpowiedź ze strony Europy.
Dziękuję, pani Alfano.
Ja również wspomniałem podczas dzisiejszej debaty o tej strasznej rocznicy. Miałeś rację, przypominając o tym temu wypełnionemu domowi.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Ostatniej nocy na Morzu Śródziemnym miała miejsce kolejna tragedia.
Imigranci z Afryki Północnej zginęli, próbując przedostać się do Włoch i Europy.
Zaginionych jest 130, a 20 ciał zostało już odnalezionych.
Jeśli chodzi o imigrację, nie wolno nam zapominać, że mówimy o mężczyznach, kobietach i dzieciach, a nie tylko o liczbach.
Nie może być więcej powściągliwości; Rada i rządy muszą działać.
Obywatelska i demokratyczna Europa musi okazać swój smutek iz tego powodu, panie przewodniczący, proszę o zaproszenie tej Izby do uczczenia minutą ciszy pamięci ofiar imigracji.
Dziękuję, panie Sassoli. - Oczywiście spełnię twoją prośbę.
Zanim poproszę Izbę o uczczenie minuty ciszy i refleksję nad pamięcią o tych ofiarach, chciałbym udzielić głosu panu posłowi Tavaresowi, który poprosił o zabranie głosu na ten sam temat.
Panie przewodniczący! Otrzymaliśmy informację, że łódź z Libii przewożąca uchodźców wywróciła się na Morzu Śródziemnym.
Wiemy, że są trupy i 150 osób zaginęło.
Prawie rok temu ten Parlament zatwierdził instrument współdecyzji przewidujący mechanizm nadzwyczajny w celu przesiedlenia uchodźców, którzy byli atakowani zbrojnie lub w sytuacjach kryzysowych, jak ma to miejsce w przypadku wojny domowej w Libii.
Instrument ten już od roku leży na stole Rady.
W zeszłym miesiącu skierowaliśmy do Rady pytanie ustne, w którym stwierdziliśmy, że dotyczy to życia ludzi i jest ważne.
A teraz, niestety, jest to oczywiste.
Zgodnie z prośbą pana posła Sassoliego, którą, jak sądzę, wszyscy podzielą, będziemy teraz obchodzić minutę ciszy ku pamięci tych, którzy zmarli zeszłej nocy.
(FR) Panie przewodniczący! 20 sekund tylko na to, by głos sprzeciwu usłyszał w tym chórze politycznej poprawności.
Tylko wy jesteście odpowiedzialni za te zgony ze względu na fałszywe nadzieje, które wzbudzacie w Europie i na świecie, że jesteśmy gotowi przyjąć wszystkich tych ludzi.
Za to całkowicie odpowiadasz.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałem tylko zapytać, ile jeszcze minut ciszy będziemy musieli zachować, zanim uzyskamy wspólną europejską politykę imigracyjną.
To nie jest czas na otwieranie debaty na temat, o którym rozmawialiśmy wczoraj.
Projekt budżetu korygującego nr 1/2011 - Sekcja III - Komisja (
Uruchomienie Funduszu Solidarności UE - Powodzie w 2010 roku w Polsce, Słowacji, Węgrzech, Czechach, Chorwacji i Rumunii (
Umowa w sprawie połowów między WE a Komorami (
Mechanizm rozstrzygania sporów w ramach Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między WE a Jordanią (
Umowa między UE a Marokiem ustanawiająca mechanizm rozstrzygania sporów (
Mechanizm rozstrzygania sporów w ramach Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między WE a Egiptem (
Udział Ukrainy w programach unijnych (
Przywóz z Grenlandii produktów rybołówstwa (
Udzielanie i cofanie ochrony międzynarodowej (
Europejskie statystyki dotyczące turystyki (
Wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa oraz w dziedzinie prawa morza (
Rybołówstwo - przejściowe środki techniczne (
Preliminarz dochodów i wydatków na rok 2012 - Sekcja I - Parlament (
Przed głosowaniem
Panie przewodniczący! Chciałbym dokonać prostej korekty technicznej, która w żaden sposób nie zmienia tego sprawozdania.
W art. 400 dotyczącym dochodów własnych występuje błąd transkrypcji; artykuł ten dotyczy wpływów z opodatkowania wynagrodzeń, wynagrodzeń i diet członków instytucji, urzędników, innych pracowników i osób pobierających emerytury.
Podana liczba to 48 103 216, podczas gdy poprawna liczba to 63 103 216 216.
Jest to jedynie poprawka lub korekta techniczna, która nie zmienia raportu w żaden sposób ani nie ma żadnych innych konsekwencji.
Zezwolenie i odmowa udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do rozwoju i zdrowia dzieci (
Panie przewodniczący! Posłowie do PE mają do odegrania ważną rolę w kontrolowaniu decyzji dotyczących oświadczeń zdrowotnych.
Otrzymałem wiele listów i e-maili z zaniepokojeniem od rodziców, głównych organizacji zdrowotnych i konsumenckich, położnych, organizacji pielęgniarek i lekarzy, a także UNICEF i WHO.
Dopóki społeczność naukowa nie osiągnie prawdziwego konsensusu co do słuszności tego twierdzenia, nie możemy na to pozwolić.
Dowody, które obecnie mamy, nie są rozstrzygające i nie ma dowodów na poparcie zastosowania takiego twierdzenia w formułach następczych.
Jeśli w przyszłości okaże się, że syntetyzowany DHA jest naprawdę korzystny dla niemowląt, powinniśmy uczynić go niezbędnym składnikiem wszystkich formuł i nie pozwolić, aby był używany jako chwyt marketingowy przez określoną markę.
Zachęcam do poparcia tej rezolucji.
Panie przewodniczący! Zdecydowanie nie chcę ponownie otwierać debaty, ale naprawdę powinniśmy dwa razy pomyśleć o oddaniu głosu ludziom, którzy mogą wyrazić swoją osobistą opinię pod pozorem dowodów naukowych.
Po prostu głosujmy.
Podjęliśmy decyzję.
Europejska międzynarodowa polityka inwestycyjna (
Ochrona interesów finansowych Wspólnot - walka z oszustwami (
Partie polityczne na poziomie europejskim i zasady dotyczące ich finansowania (
Zarządzanie i partnerstwo na jednolitym rynku (
Jednolity rynek dla Europejczyków (
- Przed głosowaniem nad poprawką 2
Panie przewodniczący! W imieniu grupy ALDE chciałbym zaproponować poprawkę ustną do poprawki 2.
Wyprowadza z poprawki 2 następujące słowa: „dostarczając władzom publicznym„ zestaw narzędzi ”do oceny jakości takich usług”.
Jednolity rynek dla przedsiębiorstw i wzrostu (
Kolejnym punktem porządku obrad jest głosowanie.
(DE) Panie przewodniczący! Celem wniosku jest ustanowienie nowego protokołu określającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie o partnerstwie w sektorze rybołówstwa między Wspólnotą Europejską a Związkiem Komorów.
Proponowana rezolucja określi uprawnienia do połowów dla statków rybackich Unii Europejskiej, w zależności od dostępnych nadwyżek zasobów rybnych, oraz rekompensatę finansową wymaganą w zamian za prawa dostępu i wsparcie dla sektora rybołówstwa.
W zasadzie z zadowoleniem przyjmuję to porozumienie.
Kontrolowane łowienie jest zawsze lepsze niż niekontrolowane łowienie.
Musimy jednak właściwie korzystać z tej umowy i stale oceniać jej wykonanie.
Dla mnie proste, naiwne pytanie jest takie, że nawet jeśli istnieją obecnie nadwyżki zasobów rybnych, musimy zapewnić, że sytuacja ta pozostanie niezmieniona w nadchodzących latach.
Panie przewodniczący! Czytając naszą dzisiejszą listę do głosowania, mam wrażenie, że czytam długi i drogi bilet.
Każda z tych pozycji sprowadza się do realokacji środków pochodzących od europejskich podatników albo do jakiegoś funduszu rybackiego, funduszu solidarności, albo do ratowania obszarów dotkniętych powodzią, czy cokolwiek innego.
Chciałbym skupić się na jednym szczególnym nadużyciu tego procesu, jakim jest wykorzystanie art. 122 ust. 2 do mobilizacji pieniędzy na ratowanie dotkniętych kryzysem gospodarek, a konkretnie Portugalii.
Fundusz ten został stworzony na wypadek klęsk żywiołowych, takich jak trzęsienia ziemi i powodzie.
Został zinterpretowany jako oznaczający gospodarkę, której zabrakło pieniędzy.
Jest to ewidentnie nielegalne.
Nie tylko nie jest to przewidziane w traktatach; jest to wyraźnie zabronione na mocy klauzuli „no bail-out”.
Ta Izba w jawny sposób narusza własne przepisy.
Ratując te kraje, krzywdzimy je - ponieważ nie pomagasz zadłużonemu przyjacielowi, zaciągając więcej pożyczek - i oczywiście szkodzimy naszym własnym podatnikom, a także naruszamy prawo.
To absurd, że Irlandia i Grecja przyłączą się do pomocy Portugalii.
Nie możesz wiecznie zaciągać się coraz głębszym długiem.
Nadchodzi dzień rozrachunku.
Panie przewodniczący! Podczas wczorajszych głosowań omawialiśmy kwestię migracji.
Jedną z kwestii, które należało omówić w odniesieniu do migracji, jest to, jak sprawić, by ludzie opuszczali swój kraj mniej atrakcyjnymi lub bardziej atrakcyjnymi dla pozostania we własnym kraju i dlaczego starają się opuścić swój kraj, często łamiąc rodzinę i inne lokalne więzi emocjonalne?
Jedną z rzeczy, którym musimy się przyjrzeć, jest wpływ naszej polityki w UE.
Kiedy podpisujemy te umowy połowowe - często z rządami krajów i one na tym korzystają - czy te umowy naprawdę przynoszą korzyści lokalnym rybakom?
Z pewnością powinniśmy ponownie przeanalizować wszystkie te umowy w sprawie połowów i zamiast podpisywać umowy w sprawie połowów, powinniśmy być może zwiększać zdolność połowową lokalnych rybaków, aby szerzyć bogactwo i tworzyć więcej miejsc pracy lokalnie, tak aby ludzie chcieli pozostać we własnych krajach, a nie starać się odejść.
Jeśli nie zastanowimy się dokładnie nad konsekwencjami niektórych z tych umów, zobaczymy większe zapotrzebowanie na migrację i ostatecznie będziemy omawiać migrację, a nie kwestie, które tutaj omawiamy.
(ES) Panie przewodniczący! Głosowałem za przyjęciem tej umowy, ponieważ eksport produktów rybołówstwa z Grenlandii stanowi 82% ich eksportu.
Osiemdziesiąt siedem procent z nich trafia do Unii Europejskiej, głównie do Danii, czyli 97%.
Komisja nie zgadza się z podstawą prawną, ale podzielam opinię Komisji Prawnej, która jednogłośnie przyjęła art. 43 ust. 2 i art. 204 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Jedyny artykuł protokołu (nr 34) w sprawie szczególnych ustaleń z Grenlandią.
Stanowisko popiera również Wydział Prawny Parlamentu Europejskiego.
Dlatego zgodnie z procesem legislacyjnym należy rozumieć, że jest to pierwsze czytanie w Parlamencie.
Wreszcie doceniam stanowisko pani komisarz, która akceptuje podstawę prawną i okazuje jej gotowość do ułatwienia porozumienia z Radą i nie dalszego opóźniania tak ważnego porozumienia.
Panie przewodniczący! Moja grupa głosowała za przyjęciem tego sprawozdania.
Zwracam uwagę, że dyskusja w Parlamencie na temat osób ubiegających się o azyl nie miała podżegającego tonu, który jest często używany w kilku państwach członkowskich UE.
Wynika to prawdopodobnie z faktu, że wbrew powszechnym opiniom ogólna liczba osób ubiegających się o azyl na Zachodzie spadła o ponad 40% w ciągu ostatniej dekady, według danych właśnie opublikowanych przez ONZ.
W 2010 r. W krajach uprzemysłowionych złożono łącznie 358 000 wniosków o azyl, w porównaniu z 620 000 wniosków złożonych w 2001 r.
Spadek wynika głównie z czynników wypychających w obszarach pochodzenia.
Oznacza to, że obraz jest znacznie bardziej zachęcający, niż się zwykle uważa.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Naturalnie pragnę pogratulować sprawozdawcy tego sprawozdania, które rzeczywiście sygnalizuje znaczący krok naprzód w polityce UE, w zaproszeniu Komisji do przedłożenia wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie procedury, które mają zostać przyjęte przez państwa członkowskie w celu uznania i ewentualnego cofnięcia ochrony międzynarodowej.
Uważam, że wydarzenia ostatnich dni między wybrzeżami afrykańskimi i europejskimi wskazują, że potrzebujemy, aby „pakiet azylowy” - jak ma się go nazywać - stał się wiążącą zasadą.
W szczególności myślę o pozytywnych poprawkach, które zostały przyjęte; na przykład cała kwestia większych zabezpieczeń w odniesieniu do nieletnich, ponieważ uważam, że dzieci nie mogą być zatrzymywane w żadnych okolicznościach (co jest dokładnie tym, co działo się na Lampedusie, gdzie dzieci były traktowane dokładnie tak samo jak dorośli, razem z dorosłymi, często w całkowicie niedopuszczalnych warunkach).
Byłoby lepiej, gdyby ta dyrektywa obowiązywała, zanim te dramatyczne wydarzenia miały miejsce w Europie i Afryce.
Inną bardzo ważną kwestią są osoby bezbronne i ich problemy, zwłaszcza kobiety, a także problemy związane ze sprawami rodzinnymi i zjazdami.
Gratuluję również sprawozdawczyni.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Pozwólcie, że powiem, że przed podjęciem decyzji o tym, jak dzieci są traktowane na Lampedusie, pan Costa sam powinien się tam udać.
Byłem na Lampedusie i widziałem, że wszystkie dzieci były traktowane zgodnie z włoskimi, a przede wszystkim międzynarodowymi zasadami.
Wróćmy teraz do tematu, który, jak wszyscy powiedzieli, jest bardzo aktualny.
Uważam, że wszystkie państwa członkowskie powinny być w pełni zobowiązane do przestrzegania zasady odmowy i prawa do azylu.
W związku z tym należy podzielić odpowiedzialność, korzystając ze środków Europejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców i zwracając się do Europejskiego Urzędu o zdecydowane wsparcie we wdrażaniu prawa do azylu, w tym zapewnienie wsparcia w zakresie szkolenia pracowników granicznych i usprawnienia europejskich mechanizmów azylowych.
(DA) Panie przewodniczący! W sprawozdaniu, które dziś przyjęliśmy, stwierdza się, że wniosek Komisji jest pragmatyczny.
Bardzo trudno mi zrozumieć, co jest pragmatyczne w odbieraniu obywatelom 27 państw członkowskich możliwości samodzielnego decydowania o składzie ludności w ich własnych krajach.
Polityka azylowa i polityka dotycząca cudzoziemców są tak ściśle związane z istnieniem danego kraju, że przerażające jest to, że UE zaczyna ingerować w te sprawy.
Z tego właśnie powodu Dania zachowała klauzulę opt-out dotyczącą wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, tak abyśmy w parlamencie duńskim mieli możliwość samodzielnego decydowania o tych sprawach i aby nie były to kwestie, które Parlament Europejski i druga UE instytucje mają się zająć.
Dlatego szokujące jest to, jak Europejski Trybunał Sprawiedliwości próbuje teraz podważyć duński opt-out dotyczący wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, a jeszcze bardziej szokujący jest fakt, że ten Parlament może przyjąć sprawozdanie - nieważne, że jest to sprzeczne z mój głos i głos Duńskiej Partii Ludowej - nawet nie zajmując się tą sprawą - w sprawie, która pociąga za sobą odebranie ludziom prawa do decydowania o własnej polityce wobec cudzoziemców, aw szczególności do oszukiwania i oszukiwania w odniesieniu do pierwotnie złożonych obietnic do kraju takiego jak Dania.
Panie przewodniczący! Ja i moi koledzy z UKIP wstrzymaliśmy się od głosu w sprawie poprawek do sprawozdania Guillaume w sprawie udzielania i cofania ochrony międzynarodowej, ale nie należy tego traktować jako obojętności.
Niniejsze sprawozdanie stanowi rozwinięcie wspólnej polityki imigracyjnej i azylowej w ramach traktatu lizbońskiego.
Nie chcę traktatu lizbońskiego ani wspólnej polityki imigracyjnej i azylowej.
Narody Europy nie chcą wspólnej polityki imigracyjnej i azylowej i dlatego odmówiono im referendum w sprawie traktatu lizbońskiego.
Wstrzymałem się od głosu w sprawie poprawek, ponieważ wymagałoby to poparcia istniejącego prawa UE i wybrania nitki, aby zdecydować, które elementy są gorsze od innych.
Pozostawiam zdenerwowanym posłom z partii konserwatywnej, laburzystowskiej, liberalno-demokratycznej i Zielonych, aby targowali się o warunki kapitulacji ich kraju.
Ja i moi koledzy z UKIP głosowaliśmy „nie” dla tego sprawozdania i „nie” dla wspólnej polityki imigracyjnej i azylowej.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Pracowałem jako kontrsprawozdawca w tej sprawie, więc nie mogłem nie głosować za jej przyjęciem wraz z moją grupą.
Zrobiłem to, wierząc, że jest to bardzo przydatne narzędzie do rozwoju sektora, który będzie siłą napędową europejskiej gospodarki.
Przemysł odchodzi od Europy; rolnictwo cierpi na poważne braki; tymczasem turystyka jest obszarem, który z pewnością może zaoferować perspektywy zatrudnienia, rozwoju gospodarczego oraz inteligentny, sprzyjający włączeniu społecznemu i kompatybilny wzrost.
W tym celu instrument, który dzisiaj zatwierdziliśmy, który pozwala na bardziej nowoczesne gromadzenie, przetwarzanie, przetwarzanie i przesyłanie danych niż poprzednia sytuacja, z pewnością da impuls temu działaniu.
Właśnie dlatego grupa ALDE i ja głosowaliśmy za.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Od grudnia 2009 r. Turystyka została uznana w traktacie, a więc w końcu ma podstawę prawną do rozwoju i wsparcia na szczeblu europejskim.
Ponadto turystyka stanowi silny motor wzrostu dla Europy.
Zauważyliśmy już, że branża turystyczna generuje ponad 5% PKB w Unii Europejskiej, angażując prawie dwa miliony małych i średnich przedsiębiorstw i generuje wskaźnik zatrudnienia przekraczający 12%.
Potrzebujemy więcej badań i bardziej porównywalnych statystyk, ponieważ są one przydatne do monitorowania działań, dokonywania porównań między państwami członkowskimi, pokazywania sposobu wykorzystania funduszy UE, pomagania w opracowywaniu najlepszych praktyk, a także do oceny i opracowywania programów turystycznych dla tych kategorii osób na niskim poziomie. budżety.
(ES) Panie przewodniczący! Z 40% wszystkich przybywających Unia Europejska nadal jest najpopularniejszym kierunkiem turystycznym na świecie.
Jest więc ekonomiczną siłą zatrudnienia, która sprzyja również integracji obszarów wiejskich.
Jednak popyt turystyczny zmienił się w ostatnich latach.
Dlatego poparłem cel polegający na stworzeniu wspólnych ram dla systematycznego tworzenia zharmonizowanych statystyk europejskich w zakresie podaży i popytu w państwach członkowskich oraz dostosowaniu, w razie potrzeby, ram prawnych do najnowszych trendów, takich jak wizyty jednodniowe .
Systematyczne gromadzenie informacji jest niezbędnym narzędziem do definiowania skutecznych polityk i ułatwiania podejmowania decyzji w sektorze prywatnym.
Poparłem również wprowadzenie rachunków satelitarnych, ponieważ byłyby one w stanie lepiej pokazać wpływ turystyki na gospodarkę i zatrudnienie oraz umożliwiłyby nam dokładniejsze określenie polityki na przyszłość.
(GA) Panie przewodniczący! Przemysł turystyczny był bardzo ważny dla Europy i będzie ważniejszy w przyszłości, zwłaszcza jeśli mamy tworzyć miejsca pracy, zwłaszcza na obszarach oddalonych i wiejskich.
Musi jednak opierać się na planowaniu, zwłaszcza planowaniu opartym na posiadanych przez nas statystykach.
Jeśli więc zależy nam na odpowiednim planowaniu i rozwijaniu turystyki, to musi opierać się na statystykach, które pokazują trendy dotyczące wynajmowanych miejsc noclegowych, turystów jednodniowych itp.
Na tej podstawie możemy rozwijać turystykę, zwłaszcza po to, aby położyć kres sezonowości, aby zachęcić starzejące się społeczeństwo do częstszych wakacji, a nawet zachęcić do tego młodych ludzi.
Każda drużyna piłkarska ma teraz przynajmniej jednego statystykę i na tym opiera swoje plany, dotyczy to również branży turystycznej.
(GA) Z przyjemnością głosuję za przyjęciem tego sprawozdania.
(ES) Panie przewodniczący! Rozporządzenie (WE) nr 1288/2009 rozszerza przejściowe środki techniczne, tak aby mogły być stosowane do czasu przyjęcia stałych środków.
Dla wszystkich lepiej byłoby, gdyby środki te zostały przyjęte ostatecznie i jak najszybciej.
Niemniej jednak, z uwagi na zbliżającą się reformę wspólnej polityki rybołówstwa, środki należy przyjąć po wprowadzeniu nowych ram prawnych.
Te nowe ramy planowane są na 2013 r., W związku z czym należy przedłużyć okres obowiązywania przejściowych środków technicznych do dnia 31 grudnia 2012 r., Mając na uwadze, że obecne rozporządzenie przestanie obowiązywać w 2011 r.
Dlatego głosowałem za przyjęciem tej inicjatywy.
Panie przewodniczący! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania Greliera, ale głosowałem przeciwko mojej grupie w sprawie czterech poprawek - poprawki 4, poprawki 5CP, poprawki 6 i poprawki 3.
Poprawka 4 to poprawka mojego kolegi, Pata the Cope Gallaghera, zezwalająca na stosowanie sieci oplątujących, których irlandzcy rybacy używają na lądzie.
W przeciwnym razie ryzykujemy wypchnięcie rybaków dalej w morze na północnym Atlantyku, co jest niepraktyczne i bardzo niebezpieczne.
50-metrowa łódź na Atlantyku bardzo różni się od 50-metrowej łodzi na Morzu Śródziemnym.
Głosowałem za poprawką 5CP w odniesieniu do rozmiarów oczek.
Ponownie, powoduje to poważny problem dla naszych rybaków na zachodnim wybrzeżu, którzy prowadzą połowy mieszane z udziałem smuklicy, żabnicy i morszczuka.
Nie wpłynie to negatywnie na zasoby dorsza, ponieważ obecnie przyłowy dorsza są bardzo małe.
Głosowałem również za poprawką 6 złożoną przez pana Struana Stevensona w związku z likwidacją skandalicznej działalności związanej z odrzutami plamiaka.
Na koniec poparłem poprawkę 3, którą zaproponowała moja portugalska koleżanka, pani Patrão Neves, która wspiera portugalskich rybaków.
Nie mam z tym zadnego problemu.
(ES) Panie przewodniczący! Popełniłem błąd w moim poprzednim wystąpieniu: mówiłem o niewłaściwym temacie z powodu problemu z tłumaczeniem, więc odwrócę przemówienia i powiem teraz, co powinienem był przeczytać wcześniej.
Głosowałem za przyjęciem środków finansowych, ponieważ konieczna była zmiana rozporządzenia, aby dostosować je do aktualnych potrzeb i funkcjonowania Unii.
Pragnę również podkreślić, że rozporządzenie przewiduje rozszerzenie listy organizacji kwalifikujących się do pomocy finansowej oraz aktualizację listy organów doradczych.
Gwarantuje również jednolite warunki wdrażania środków dotyczących kontroli i egzekwowania oraz wydatków poniesionych przez państwa członkowskie przy wdrażaniu systemu kontroli i egzekwowania przepisów mających zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa oraz w zakresie gromadzenia, zarządzania i wykorzystywania danych podstawowych.
Środki finansowe obejmują również aspekty ekonomiczne rybołówstwa i akwakultury oraz odniesienie do gromadzenia danych dotyczących środków ochrony środowiska.
Dlatego głosowałem za przyjęciem inicjatywy.
(FI) Panie przewodniczący! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, ale musimy dawać przykład i być bardzo skrupulatni, zwłaszcza jeśli chodzi o dyscyplinę budżetową.
Chciałbym powiedzieć, dlaczego głosowałem przeciwko grupie w odniesieniu do poprawki 8, którą złożyła Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim.
Sprawozdawca wspomina w nim o wykorzystaniu niewykorzystanych środków na projekty budowlane.
To jest tu zwyczaj od wielu lat, ale finansowanie projektów budowlanych w ten sposób nie jest jawne ani przejrzyste.
Musimy określić, jakie projekty budowlane mamy na etapie planowania budżetu, i nie powinniśmy angażować się w przenoszenie środków w ten sposób, co jest sprzeczne z dyscypliną budżetową.
Dlatego w tej kwestii głosowałem przeciwko wnioskowi grupy w imieniu grupy S&D w sprawie poprawki 8.
(DA) Panie przewodniczący! Głosowałem za odrzuceniem przedmiotowego sprawozdania budżetowego, ale tak naprawdę chciałbym podziękować wielu posłom - niestety zbyt wielu - którzy głosowali za jego przyjęciem, ponieważ dało to wspaniały obraz zmiany w postrzeganiu rzeczywistość tutaj w Parlamencie Europejskim i tu, w instytucjach UE, w odniesieniu do świata zewnętrznego, w którym znajdują się ludzie, dla których faktycznie tworzymy przepisy.
Pomimo tego, że zwróciliśmy się do państw członkowskich i innych instytucji o dokonanie cięć, podwoiliśmy wydatki w wielu obszarach dla samego Parlamentu Europejskiego i ogólnie dla instytucji UE.
Nastąpiło to na przykład poprzez wprowadzenie zamiaru zbudowania teraz zupełnie nowego muzeum gloryfikującego historię Europy i instytucje europejskie itp.
Uważam, że niesamowita liczba ludzi w państwach członkowskich, w których doświadczają cięć na szczeblu krajowym, zastanawia się, w jaki sposób ich przedstawiciele w Parlamencie Europejskim mogą tak swobodnie grać szybko i luźno na pieniądze, nawet w trakcie kryzys.
(ES) Panie przewodniczący! Jeśli nie ma pan nic przeciwko, chciałbym o czymś wspomnieć, zanim skończę.
W poprzednim punkcie powiedziałem „z powodu problemu z tłumaczeniem”, nie mając tu na myśli doskonałych tłumaczy, ale błąd, który popełniłem podczas czytania tekstu.
To ja popełniłem błąd w tłumaczeniu i chciałem to wyjaśnić, ponieważ wydaje się, że to tłumacze zawsze ponoszą winę.
Rzeczywiście, tłumacze zasługują na nasze uznanie za doskonałą pracę, jaką wykonują zarówno w Izbie, jak iw komisjach.
(FI) Panie przewodniczący! Chciałbym powiedzieć kilka słów na temat tego budżetu, dochodów i wydatków.
W tej sytuacji gospodarczej, a ponadto w Parlamencie Europejskim, musimy zdecydowanie zapewnić kontrolę wydatków.
Z tego powodu głosowałem inaczej niż zostało to zalecane w odniesieniu do niektórych aspektów tej sprawy.
Moim zdaniem powinniśmy być przygotowani na przykład na obniżenie kosztów podróży, ale jeśli ograniczymy liczbę lotów, bilety lotnicze posłów do Parlamentu Europejskiego powinny być wymienialne.
Czasami problem polega na tym, że te tanie bilety lotnicze nie podlegają wymianie.
Sam muszę latać, żeby się tu dostać; na przykład, aby dostać się do Strasburga, musisz wziąć trzy różne loty.
Dlatego ważne jest, aby bilety lotnicze były wymienialne.
Czasami propozycje oszczędności, takie jak te, mogą ostatecznie kosztować więcej, po prostu dlatego, że nie ma z nimi elastyczności.
Musimy jednak obniżyć koszty; to jest absolutnie jasne.
Niektóre koszty należy postrzegać jako inwestycje i myślę, że ta Izba Europejska może być dobrą inwestycją, która w przyszłości przyniesie wartość dodaną, nawet w kategoriach ekonomicznych, dla Unii Europejskiej i jej instytucji.
Panie przewodniczący! To znaczy wydawać, wydawać, wydawać, prawda?
Ciągle słyszymy o 500 milionach obywateli w tej Izbie, ale ta Izba jak najbardziej oddziela się od nich.
W poprawce 15 podkreślono, że wynagrodzenia i dodatki posłów do PE nie powinny być aktualizowane w 2012 r., Aby dać przykład, ale 391 naszych kolegów głosowało przeciw, ponieważ najwyraźniej nie dbają o przeciętnego obywatela UE, prawda?
Średnia płaca w UE wynosi 368 euro tygodniowo, ale niektórzy nasi koledzy - od 60 do 70 naszych kolegów - nieustannie rejestrują się w piątek w Strasburgu, kiedy nie ma biznesu, i żądają 304 euro.
Jaki to daje przykład?
Kolejna strata pieniędzy: ile miliardów będzie kosztować ten Dom Historii, aby sprzedawać propagandę i opowiadać, jak Unia Europejska „uratowała świat”?
(SK) Panie przewodniczący! Konsolidacja demokracji w UE wymaga nieustannych wysiłków na rzecz budowania uczciwego i przejrzystego środowiska zarówno dla kierowania, jak i finansowania partii politycznych na poziomie europejskim.
Obywatele UE powinni być bardziej zaangażowani w życie polityczne na szczeblu unijnym, dlatego konieczne jest tworzenie korzystnych warunków motywacyjnych do działania partii politycznych.
Ma to na celu uniknięcie sytuacji, w których na przykład mniej niż 20% zarejestrowanych wyborców bierze udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego, jak to miało miejsce w moim kraju.
Zgadzam się z ideą, że te partie polityczne powinny mieć wspólny i jednolity statut prawny, a także własną osobowość prawną opartą bezpośrednio na przepisach i traktatach UE.
Jeśli chodzi o system finansowania, przejrzystość stanowi nieodłączną część realizacji wartości, a zatem pierwszym priorytetem muszą być jednoznaczne warunki finansowania.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Artykuł 325 zobowiązuje Komisję i państwa członkowskie do ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej oraz do zwalczania nadużyć finansowych w obszarach, w których ta odpowiedzialność jest dzielona między Unię i państwa członkowskie.
Zgodnie z art. 325 ust. 5 Komisja we współpracy z państwami członkowskimi przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie roczne sprawozdanie w sprawie środków podjętych w celu wykonania niniejszego artykułu.
Zgadzam się, że musimy bardziej szczegółowo określić ilościowo poziomy odzyskania środków nienależnie wypłaconych państwom członkowskim UE, zbierając konkretne dane.
Kolejną ważną kwestią, słusznie podkreśloną przez panią poseł Ivan w swoim sprawozdaniu, jest stosowanie lepszych metod dochodzeniowych w sprawie oszustw popełnianych przez państwa członkowskie.
W ten sposób możemy ujednolicić środki zaradcze w całej Unii Europejskiej i określić, czy podobne rodzaje oszustw miały miejsce w innych krajach.
Dlatego poparłem to sprawozdanie.
Panie przewodniczący! Głosowałem przeciwko poprawce 1, która podkreśla potrzebę zerowej tolerancji dla błędów.
Myślę, że odróżnienie oszustwa od błędu jest niezwykle ważne.
Tak, nie powinno być tolerancji dla oszustw, a nawet ścigania karnego, ale w wielu przypadkach błąd jest nieumyślny.
Chociaż musimy odkryć wszystkie błędy i zapewnić odzyskanie takich pieniędzy, nie mogę zgodzić się z zasadą zerowej tolerancji z jednego bardzo prostego powodu.
To dlatego, że pracowałem z wieloma grupami społecznymi, grupami wolontariuszy, liderami i firmami partnerskimi i widziałem poziom czystej i całkowitej frustracji z powodu niezliczonych zasad, rewizji zasad w połowie lub w trzech czwartych drogi poprzez program i różne interpretacje przepisów na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim - przy czym każde naruszenie uznaje się za błąd.
Dlatego chociaż musimy zachować czujność w przypadku oszustw, musimy również uprościć, uprościć i ponownie uprościć przepisy.
(FI) Panie przewodniczący! Głosowałem za przyjęciem tego wniosku, który jest bardzo wartościowy, ponieważ dotyczy tego, czy powinniśmy finansować partie z pieniędzy podatników.
W takim przypadku muszą oczywiście istnieć jasne zasady, takie same dla wszystkich.
Moim zdaniem strony też muszą mieć swój własny system pozyskiwania środków, nawet jeśli jest to niewielka skala.
W poprawce 2 Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim zasugerowała, że ​​ten udział samofinansowania powinien wynosić zaledwie 5%.
Myślę, że powinno to być co najmniej 10%.
To bardzo mała kwota, jeśli weźmiemy pod uwagę, że jest to kwestia pieniędzy podatników, i powinniśmy być bardzo skrupulatni w tych sprawach.
(PL) Panie przewodniczący! Raport Giannakou otwiera drogę do realizacji postanowień art. 10 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 244 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Parlament i Rada powinny współpracować w celu określenia statusu partii na szczeblu europejskim i ich fundacji oraz powinny ustanowić zasady finansowania zarówno partii, jak i fundacji.
Należy jednak zwrócić uwagę na zapisy ust. 10 i 11 sprawozdania, które dotyczą przyszłości list ponadnarodowych w wyborach do Parlamentu.
To wprawdzie tylko propozycja na przyszłość, ale w chwili obecnej nie cieszy się ona uznaniem obywateli.
Dotyczy to w szczególności państw członkowskich, które miały doświadczenie z listami krajowymi i je zniosły.
Inną ważną kwestią jest moment wystąpienia tych propozycji - kryzys i proponowane oszczędności są także przyczyną niechęci do zwiększania rozmiarów instytucji europejskich.
Z naszego punktu widzenia ważniejszą sprawą wydaje mi się raczej możliwość zwiększenia liczebności Parlamentu Europejskiego w związku z rozszerzeniem Unii Europejskiej poprzez przystąpienie nowych państw członkowskich niż możliwość zwiększenia jego liczebności w oparciu o nowe listy.
(DA) Panie przewodniczący! Ja również chciałbym widzieć jasne zasady dla partii europejskich, ale zasadniczo muszę zapytać, jaki jest sens partii europejskich.
W sprawozdaniu stwierdzono, że przyczynią się one do lepszego zrozumienia instytucji UE i współpracy transgranicznej wśród obywateli Europy.
Jednak w rzeczywistości widzimy, że w miarę jak europejskie partie rosną, coraz więcej pieniędzy jest stale wykorzystywanych zarówno w ramach partii, jak i w funduszach i wszelkiego rodzaju innych związanych z nimi instytucjach, zgodnie z tymi rzeczami, poparcie obywateli Europy za i zrozumienie instytucji UE spada.
Najnowsze badanie Eurobarometru wykazało, że poparcie dla UE wśród Europejczyków jest najniższe w historii, więc to nie działa.
Dlatego chciałbym zadać fundamentalne pytanie, czy naprawdę ma sens dalsze marnowanie miliardów euro na te europejskie partie.
Nie wierzę, że tak jest i dlatego głosowałem za odrzuceniem przedmiotowego sprawozdania.
Panie przewodniczący! Głosowałem za odrzuceniem tego sprawozdania.
Możesz zatrzymać swoje 30 srebrników.
Nie dołączę do żadnej ogólnoeuropejskiej partii.
Nie będę sprzedawał swoich zasad, jak chcą to zrobić niektórzy w tej Izbie.
To niesprawiedliwe, że opinia publiczna po raz kolejny musiała wykorzystać swoje środki do finansowania polityków.
Politycy powinni być finansowani prywatnie z darowizn itp., A to powinno podlegać surowym regulacjom.
Ta Izba dopiero niedawno dowiedziała się, jak należy regulować polityków, ale finansowanie partii politycznych na rzecz ideału europejskiego nigdy nie może być właściwe.
Nigdy nie dołączę do partii ogólnoeuropejskiej.
Będę bronić moich zasad i do diabła z całym wami.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Głosowaliśmy nad trzema sprawozdaniami z własnej inicjatywy w sprawie Aktu o jednolitym rynku, który jest ważnym mechanizmem wzrostu gospodarki europejskiej i oczywiście tworzenia miejsc pracy, przynosząc konkretne i bezpośrednie rezultaty zarówno dla obywateli Europy, jak i dla małych i średnich przedsiębiorstw.
Jest wiele propozycji Komisji Europejskiej zmierzających do integracji i liberalizacji rynków europejskich, skutkujących działaniami wspierającymi małe i średnie przedsiębiorstwa, w szczególności mające wpływ na innowacyjność i ochronę kreatywności, poprawiając efektywność oraz trwałości zarówno materialnych, jak i niematerialnych sieci i infrastruktury.
Mam nadzieję, że napotkamy pewne przeszkody w tym strukturalnym kontekście wsparcia dla małych i średnich przedsiębiorstw, takie jak różnorodność przepisów krajowych, w tym przepisów i systemów podatkowych, które dzielą rynek, co skutkuje wyższymi kosztami przestrzegania przepisów dla przedsiębiorstw.
Panie przewodniczący! Dziś głosowaliśmy nad trzema sprawozdaniami dotyczącymi Aktu o jednolitym rynku i ich kluczowymi priorytetami;
Mam nadzieję, że Komisja i Rada przyjęły to do wiadomości. Musimy upewnić się, że zapewniamy to wszystkim obywatelom, aby europejska gospodarka mogła się rozwijać, zapewniać miejsca pracy i konkurować w skali światowej.
Musimy upewnić się, że prawodawstwo UE jest wdrażane na całym świecie, aby zmniejszyć bariery w handlu, ale także, abyśmy nie tworzyli przepisów UE, które zwiększają obciążenia dla naszych przedsiębiorstw.
(FI) Panie przewodniczący! Było to bardzo ważne sprawozdanie z punktu widzenia rozwoju jednolitego rynku.
Kiedy jednak mówimy o ochronie konsumentów, poprawka 3 była ważna w tym kontekście.
Zajęła się faktem, że minimalna harmonizacja w obszarze prawodawstwa konsumenckiego musi mieć pierwszeństwo przed pełną harmonizacją.
Głosowałem za przyjęciem tej poprawki i przeciw zaleceniom mojej grupy, ponieważ uważam, że na przykład poziom ochrony konsumentów w moim kraju jest niezwykle wysoki.
Jeśli teraz szybko dojdziemy do sytuacji, w której w pełni zharmonizowaliśmy ochronę konsumentów w całej UE, wiem, że normy w moim kraju spadną.
Dlatego uważam, że możemy podejść do tego zharmonizowanego standardu ochrony konsumentów tylko poprzez najpierw ustanowienie pewnych minimalnych norm, a następnie na tej podstawie podążanie drogą do całkowicie zharmonizowanej normy.
(SK) Panie przewodniczący! Wielkość rynku wewnętrznego towarów UE stanowi 17% światowego rynku towarów.
Wielkość rynku wewnętrznego usług UE stanowi 28% światowego handlu usługami.
Jeśli masa ta zostanie wprawiona w ruch w dobrym kierunku, powinna przynosić efekty w postaci wzrostu gospodarczego opartego na dynamice własnych zasobów.
Potwierdzi się to jednak tylko przy założeniu, że realizacja proponowanych działań, które poparłem, skutkuje eliminacją wąskich gardeł w przepływie osób, kapitału, towarów i usług pomiędzy poszczególnymi krajami Unii, zwiększając dostępność i niezawodność kredytów i usług bankowych, a także handel internetowy.
Będzie to prawdą tylko wtedy, gdy bardziej funkcjonalny jednolity rynek uwolni nowy potencjał we wdrażaniu produktów i działań pochodzących z UE oraz na rynkach UE.
Jeśli tak się stanie, 4% udział we wzroście gospodarczym w nadchodzących dziesięcioleciach może nie być nierealny.
(DA) Panie przewodniczący! Podzielam pogląd, że jednolity rynek jest zasadniczo dobrym pomysłem i że lepsze zarządzanie jednolitym rynkiem jest rozsądne i leży w interesie konsumentów.
Dziwię się jednak, że sześć poprawek, które złożyłem do tego sprawozdania, zostało odrzuconych tak przeważającą większością głosów.
Do czego to się w istocie sprowadza?
Cóż, sprowadzało się to do tego, że powinniśmy stosować minimalną harmonizację zamiast pełnej harmonizacji, a tym samym zapewnić, że kraje, które mają już dobre przepisy dla konsumentów, nie będą zmuszane do obniżania poziomu ochrony konsumentów.
Chodziło też o zupełnie unikalny model rynku pracy, jaki znamy z krajów skandynawskich, gdzie to nie ustawodawcy, ale partnerzy społeczni decydują o warunkach płacowych i warunków na rynku pracy, o tym, że to oni ustalają zasady i że powinniśmy raczej zachować i chronić nordycki model pracy, niż go osłabiać; Dwie całkowicie nieszkodliwe propozycje, które, jak jestem przekonany, otrzymałyby znaczną większość w głosowaniu wśród europejskich obywateli, zostały odrzucone w tej Izbie.
To pokazuje zmianę w postrzeganiu rzeczywistości charakterystyczną dla posłów tutaj, w Parlamencie Europejskim.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Jednolity rynek jest cennym narzędziem naprawy gospodarczej w Unii Europejskiej, zwłaszcza jeśli chodzi o tworzenie nowych miejsc pracy.
Sprawozdania dotyczące Aktu o jednolitym rynku to, ogólnie rzecz biorąc, wkład Parlamentu Europejskiego w proces konsultacji zapoczątkowany przez Komisję wraz z ogłoszeniem „W kierunku Aktu o jednolitym rynku.
Pięćdziesiąt propozycji ulepszenia naszej pracy, przedsiębiorstw i współpracy na rzecz wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarki rynkowej ”.
Myślę, że powinniśmy położyć większy nacisk na konkurencyjność małych i średnich przedsiębiorstw, walkę z podrabianiem i piractwem oraz stymulowanie innowacji i konkurencyjności poprzez zniesienie obciążeń biurokratycznych, administracyjnych i regulacyjnych.
Zgadzam się jednak z ogólną strukturą sprawozdania, aw szczególności z wymienionymi środkami, które mają na celu wzmocnienie handlu elektronicznego i uproszczenie systemu zamówień.
Z tego powodu głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ uważam, że stanowi ona kolejny krok w kierunku stworzenia dobrze funkcjonującego, zintegrowanego jednolitego rynku europejskiego.
Dziś Europa jest jedną z największych gospodarek świata, ale jej potencjał jest wciąż ogromny, zwłaszcza jeśli chodzi o wzrost gospodarczy i zatrudnienie.
Małe i średnie przedsiębiorstwa są siłą napędową i głównymi graczami obecnego ożywienia gospodarczego.
Europa musi zapewnić im większą ochronę, ułatwiając im dostęp do kredytów, ograniczając biurokrację i promując rozwój handlu elektronicznego.
Tylko w ten sposób będziemy w stanie stworzyć ekonomię społeczną opartą na wzroście, konkurencyjności i zrównoważonym rozwoju.
Zapewnienie UE wydajnego i innowacyjnego jednolitego rynku w dzisiejszym zglobalizowanym świecie oznacza uczynienie z niej niekwestionowanego bohatera światowej sceny gospodarczej.
(FR) Panie przewodniczący! Chciałem wyjaśnić, dlaczego głosowaliśmy za przyjęciem Aktu o jednolitym rynku.
Myślę, że to krok naprzód.
Parlamentowi udało się znaleźć właściwe kompromisy, które nie spłaszczają tekstu jego treści, ale zamiast tego wywierają rzeczywistą presję na tych, którzy w Komisji chcą, aby jednolity rynek nadal przyjmował podejście czysto wolnorynkowe, bez uwzględniania kwestii społecznych, kwestie podatkowe lub środowiskowe.
Chciałem również tylko wyjaśnić, że ust. 54, który dotyczy usług publicznych, usług użyteczności publicznej, jest problematyczny i dlatego głosowaliśmy przeciwko części tego ustępu, która nadal, w sensie ideologicznym, ale zawoalowanym, wzywa do dalszej liberalizacji.
Zamiast tego opowiadamy się za europejskimi usługami publicznymi i zabezpieczeniem ram europejskich, pozostawiając każdemu państwu członkowskiemu możliwość dalszego organizowania usług publicznych według własnego uznania, zwłaszcza na szczeblu terytorialnym.
(PL) Panie przewodniczący! Jednolity rynek bez wykluczeń, zarówno obywateli, jak i przedsiębiorstw - tak jednym słowem mógłbym opisać główny wątek dzisiejszej debaty na temat zatwierdzonego pakietu sprawozdań w sprawie Aktu o jednolitym rynku.
Z wielkim zainteresowaniem, ale i przyjemnością pragnę zwrócić uwagę na propozycje, które mają ułatwić funkcjonowanie w szczególności małym i średnim przedsiębiorstwom.
Dostęp do procedur zamówień publicznych jest bardzo ważny dla MŚP.
Zasługuje na zapowiedź uproszczenia tych procedur, aw szczególności ograniczenia barier finansowych w zamówieniach publicznych, które wykluczają znaczącą pozycję rynkową, a także uwzględnienia w zamówieniach specyfiki lokalnego rynku. szczególnego wsparcia.
Podobnie należy uznać, że MŚP oczekują pomocy w uzyskaniu dostępu do rynku, oczekują środków administracyjnych, które ułatwią im działanie, a także oczekują rozwiązania w zakresie patentów.
Osobiście z wielkim zainteresowaniem czekam na zapowiedziane przez pana Barniera przedstawienie 12 dźwigni stymulujących jednolity rynek.
Ogromnie zachęcająca jest zapowiedź, że okres, w którym będzie można oceniać innowacyjne rozwiązania, w szczególności te związane z tymi dźwigniami, będzie również stosunkowo krótki.
Popieram przedmiotowe sprawozdanie, ponieważ zgadzam się z kwotą zalecaną na naprawę szkód spowodowanych przez powodzie w krajach Polski, Słowacji, Węgier, Czech, Chorwacji i Rumunii, wynoszącą łącznie 182 388 893 euro.
Zgodziłem się z tym sprawozdaniem, które zatwierdza bez poprawek stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu korygującego 1/2011.
Niniejszy projekt budżetu korygującego ma na celu uruchomienie Funduszu Solidarności UE w wysokości 182,4 mln EUR w środkach na zobowiązania i na płatności w celu złagodzenia skutków powodzi spowodowanych ulewnymi opadami deszczu w Polsce, na Słowacji, w Czechach, na Węgrzech, w Chorwacji i Rumunii.
Uważam, że generalnie Fundusz Solidarności UE powinien być uruchamiany jak najszybciej po katastrofie naturalnej, a wnioski o pomoc finansową należy rozpatrywać w sposób skuteczny i szybki, tak aby możliwe było zapewnienie pilnych środków finansowych. pomoc dla krajów, które ucierpiały z powodu klęsk żywiołowych.
Poparłem sprawozdanie, ponieważ państwa członkowskie, które zostały dotknięte powodzią spowodowaną ulewnymi deszczami, spodziewają się, że zostanie uwzględniona kwota 182,4 mln EUR.
Są to Polska, Słowacja, Czechy, Węgry, Chorwacja i Rumunia.
Podobnie jak sprawozdawczyni uważam, że powinno być możliwe znacznie szybsze i skuteczniejsze uruchomienie wkładów z Funduszu Solidarności niż ma to miejsce obecnie.
Zgadzam się ze skorygowaną kwotą na mobilizację z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE), biorąc pod uwagę, że w kilku krajach, a mianowicie w Polsce, Słowacji, Węgrzech i Rumunii, bezpośrednie szkody spowodowane klęskami żywiołowymi przekraczają normalny próg 0,6% wartości krajowej brutto Dochód wymagany do uruchomienia FSUE.
Uważam również, że ważne jest, aby w następstwie klęski żywiołowej uruchomić FSUE tak szybko, jak to możliwe, oraz by wszystkie powiązane procedury organizacyjne, ustawodawcze i wykonawcze były przeprowadzane szybko i skutecznie.
Dlatego zgadzam się ze wspólnym stanowiskiem Rady w sprawie projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2011.
Komisja proponuje zmianę budżetu Komisji na 2011 r. W celu uwzględnienia potrzeby uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w wysokości 182,4 mln EUR w środkach na zobowiązania i na płatności w celu złagodzenia skutków powodzi spowodowanych ulewnymi opadami deszczu w Polsce , Słowacji, Czech, Węgier, Chorwacji i Rumunii.
Wniosek ten powinien zostać zatwierdzony przez Parlament na warunkach zaproponowanych przez sprawozdawcę.
Omawiane sprawozdanie dotyczy stanowiska Rady w sprawie projektu budżetu korygującego nr 1/2011 Unii Europejskiej na bieżący rok.
Komisja jest uprawniona do przedstawiania projektów budżetów korygujących w przypadku „nieuniknionych, wyjątkowych lub nieprzewidzianych okoliczności”.
W niektórych państwach członkowskich UE doszło do klęsk żywiołowych, które zniszczyły różną infrastrukturę, powodując szkody sięgające około 5,5 mld EUR, w niektórych przypadkach przekraczające próg 0,6% dochodu narodowego brutto.
Taka sytuacja stanowi uzasadnienie i podstawę do uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE), którego celem jest wyłącznie naprawa infrastruktury.
Ponieważ istniejące środki budżetowe są niewystarczające do pokrycia wniosków, zgadzam się z tym budżetem korygującym - pierwszym wnioskiem dotyczącym uruchomienia FSUE przedstawionym przez Komisję - który proponuje zwiększenie w kwocie 182 388 893 EUR w środkach na zobowiązania i na płatności.
Niniejszy budżet korygujący ma na celu odpowiedź na wniosek o uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE) w celu naprawienia szkód spowodowanych przez klęski, które dotknęły pięć państw członkowskich oraz Chorwację w maju i czerwcu 2010 r.
Były to „nieuniknione, wyjątkowe lub nieprzewidziane okoliczności”, zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu finansowym, w związku z czym naszym zdaniem ta procedura jest zarówno uzasadniona, jak i konieczna.
Kwota uruchomiona na wsparcie tych krajów - 182,4 mln EUR - stanowi zaledwie około 3% ogółu szkód, które szacuje się na około 5 512,7 mln EUR.
W ostatnich latach państwa członkowskie UE mocno ucierpiały na skutek wielu katastrof.
W ciągu pierwszych sześciu lat FSUE Komisja otrzymała 62 wnioski o wsparcie finansowe z 21 różnych krajów.
Około jednej trzeciej z nich zakwalifikowano jako „poważne klęski żywiołowe”, podobnie jak cztery przypadki, które obecnie tutaj rozważamy.
FSUE jest ważnym instrumentem pomagającym zaradzić prawie zawsze znaczącemu i często długotrwałemu wpływowi katastrof na ludzi, środowisko i gospodarkę.
Należy jednak również zobowiązać się do zapobiegania klęskom żywiołowym, wprowadzając w życie zalecenia zatwierdzone niedawno w tym celu przez Parlament.
Niniejsze sprawozdanie dotyczące projektu budżetu korygującego ma na celu odpowiedź na wniosek o uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE) w celu naprawienia szkód spowodowanych przez katastrofy, które dotknęły pięć państw członkowskich, a także Chorwację w maju i czerwcu 2010 r. .
Były to „nieuniknione, wyjątkowe lub nieprzewidziane okoliczności”, zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu finansowym, w związku z czym naszym zdaniem ta procedura jest zarówno uzasadniona, jak i konieczna.
Ważne jest również zaangażowanie w profilaktykę.
Zgodziłem się ze sprawozdaniem i propozycją sprawozdawcy, aby przyjąć bez poprawek stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu korygującego 1/2011, ponieważ pomoc finansowa dla tych krajów, tj. Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Chorwacji i Rumunii, musi zostać udzielona i nie można go dalej opóźniać.
w piśmie. - Głosowałem za tym wnioskiem Komisji dotyczącym uruchomienia FSUE, który opiera się na punkcie 26 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. W sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami, który umożliwia takie uruchomienie w ramach rocznego pułapu 1 miliarda euro.
Warunki kwalifikowalności do Funduszu są szczegółowo określone w rozporządzeniu Rady nr 2012/2002 ustanawiającym FSUE.
Należy przypomnieć, że celem Funduszu jest naprawa infrastruktury i działanie jako narzędzie refinansowania, a nie rekompensata szkód prywatnych.
Ten wniosek dotyczący uruchomienia FSUE jest pierwszym przedstawionym przez Komisję na rok 2011.
Ten projekt budżetu korygującego ma sens, biorąc pod uwagę cel środków uruchomionych za pośrednictwem Funduszu Solidarności w celu przeciwdziałania skutkom osuwisk i poważnych powodzi wynikających z intensywnych opadów deszczu w Polsce, na Słowacji, w Czechach, na Węgrzech, w Chorwacji i Rumunii.
Po sprawdzeniu, czy wnioski spełniają kryteria kwalifikowalności określone w rozporządzeniu (WE) nr 2012/2002, Komisja zaproponowała uruchomienie Funduszu Solidarności na kwotę 182,4 mln EUR w celu zajęcia się wydarzeniami w tych krajach.
Chciałbym jednak zwrócić uwagę na opóźnienie w mobilizacji tego rodzaju wsparcia.
Procedura musi być mniej zbiurokratyzowana i usprawniona, aby móc szybko reagować na przyszłe katastrofy.
w piśmie. - Uwzględniając fakt, że projekt budżetu korygującego nr 1/2011 do budżetu ogólnego na 2011 r. Ma na celu uruchomienie środków z Funduszu Solidarności UE w wysokości 182,4 mln EUR w środkach na zobowiązania i na płatności w celu złagodzenia skutków powodzi spowodowanych ulewnymi opadami deszczu w Polsce, na Słowacji, w Czechach, na Węgrzech, w Chorwacji i Rumunii głosowałem „za”.
Klęski żywiołowe nie są już rzadkością w Europie.
Najnowsze wydarzenia, takie jak powodzie w 2010 roku w Polsce, Słowacji, Rumunii, Czechach i na Węgrzech, pokazują, że Fundusz Solidarności jest niezbędny.
Fundusz ten nie jest wykorzystywany na rekompensaty szkód majątkowych dla osób prywatnych, ale przede wszystkim na odbudowę infrastruktury.
Dlatego można go uznać za odpowiedni instrument refinansujący.
W szczególności w krajach takich jak Polska, Słowacja, Węgry i Rumunia miały miejsce katastrofy na dużą skalę, a bezpośrednie szkody przekraczają zwykły próg 0,6% dochodu narodowego brutto.
Z tego powodu głosowałem za przyjęciem tego wniosku.
Niniejsze sprawozdanie odnosi się do projektu budżetu korygującego nr 1/2011 do budżetu ogólnego na 2011 r., Którego celem jest uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w wysokości 182,4 mln EUR w środkach na zobowiązania i na płatności w celu złagodzenia skutków powodzi w wyniku intensywnych opadów deszczu w Polsce, Słowacji, Czechach, Węgrzech, Chorwacji i Rumunii.
Jedynym celem projektu budżetu korygującego nr 1/2011 jest formalne włączenie tej zmiany budżetowej do budżetu na 2011 rok.
Podane powody w pełni uzasadniają ten budżet korygujący, dlatego głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.
Głosowałem za przyjęciem tego projektu budżetu korygującego, którego celem jest odpowiedź na uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej kwotą 182,4 mln EUR w środkach na zobowiązania i na płatności w celu złagodzenia skutków powodzi spowodowanych ulewnymi opadami deszczu w Polsce, Słowacji, Czechach, Węgrzech, Chorwacji i Rumunii.
w piśmie. - Wstrzymaliśmy się od głosu.
Raport dotyczy transferu płatności na uruchomienie Funduszu Solidarności UE w przypadku powodzi w 2011 r. W Polsce, Słowacji, Węgrzech, Czechach, Chorwacji i Rumunii.
Zgadzamy się z pilną potrzebą uruchomienia środków, ale nie z proponowaną metodą finansowania (poprzez „rezerwę ujemną”).
Popieram przedmiotowe sprawozdanie, którego celem jest zapewnienie pomocy UE z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej dla Polski, Słowacji, Węgier, Czech, Chorwacji i Rumunii po powodzi w maju i czerwcu 2010 r., Która dotknęła te obszary i ich ludność. .
UE musi nadal być organizacją solidarną.
Zgodziłem się z tym sprawozdaniem w sprawie przyznania pomocy finansowej z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej Polsce, Słowacji, Węgrom, Czechom, Chorwacji i Rumunii.
Porozumienie międzyinstytucjonalne umożliwia uruchomienie środków w ramach rocznego pułapu 1 mld EUR.
Uważam, że generalnie Fundusz Solidarności UE powinien być uruchamiany jak najszybciej po katastrofie naturalnej, a wnioski o pomoc finansową należy rozpatrywać w sposób skuteczny i szybki, tak aby możliwe było zapewnienie pilnych środków finansowych. pomoc krajom, które ucierpiały w wyniku katastrof naturalnych.
Celem Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE) jest zapewnienie szybkiej, skutecznej i elastycznej pomocy ludności państwa członkowskiego lub kraju negocjującego przystąpienie w przypadku poważnej klęski żywiołowej.
Fundusz ten uzupełnia fundusze publiczne państw członkowskich w sytuacjach nadzwyczajnych, w szczególności na pilne naprawy infrastruktury, tymczasowe schronienie i usługi ratunkowe w celu zaspokojenia najpilniejszych potrzeb ludności, a także na sprzątanie terenów dotkniętych klęską.
Polskę, Słowację, Węgry, Czechy, Chorwację i Rumunię dotknęły w 2010 roku ulewne deszcze, które spowodowały poważne powodzie powodujące ogromne straty w tych krajach.
Po katastrofach wspomniane kraje zwróciły się o pomoc do FSUE.
Ponieważ kryteria kwalifikowalności określone w odpowiednim rozporządzeniu zostały spełnione, zatwierdzono mobilizację FSUE w celu złagodzenia bólu, cierpienia i strat osób dotkniętych wspomnianymi katastrofami.
Z powyższych powodów poparłem to sprawozdanie.
Powodzie, które nawiedziły w zeszłym roku kraje na wschodzie Unii Europejskiej, spowodowały ogromne szkody materialne praktycznie w każdym regionie.
Wielu z nich nadal zmaga się z tragicznymi skutkami powodzi.
Wiele osób wciąż czeka na obiecaną przez władze pomoc finansową.
Poważne szkody dotyczą przede wszystkim rolnictwa, infrastruktury, sieci transportowej i miejsc dziedzictwa kulturowego.
Wiele osób cierpiało, często tracąc wszystko, co posiadali.
W samej Polsce bezpośrednie straty oszacowano na blisko 3 mld euro.
W związku z tym znacznie przekracza próg uruchomienia Funduszu Solidarności.
Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku pozostałych krajów ubiegających się o wsparcie z funduszu.
Znalezienie funduszy europejskich przewidzianych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym przyniesie znaczną ulgę regionom najbardziej dotkniętym katastrofą, umożliwiając prowadzenie prac mających na celu złagodzenie skutków klęski żywiołowej.
Zdecydowanie opowiadam się za uruchomieniem Funduszu Solidarności.
Z zadowoleniem przyjmuję decyzję Parlamentu Europejskiego o uwolnieniu środków z Funduszu Solidarności UE dla krajów Europy Środkowej dotkniętych zeszłorocznymi powodziami.
W przypadku Republiki Czeskiej kwota 125 milionów CZK jest przeznaczona na pokrycie części szkód spowodowanych przez powodzie na Morawach Północnych w maju i czerwcu ubiegłego roku.
Ponieważ ogólny poziom szkód oszacowano na 5 miliardów CZK, co stanowi mniej niż 0,6% czeskiego PKB, nie stanowiły one `` poważnej klęski żywiołowej '' w rozumieniu prawa europejskiego, w przypadku której pomoc z Funduszu Solidarności jest praktycznie zapewniona .
Konieczne było zatem wystąpienie o zwolnienie dla Republiki Czeskiej ze względu na fakt, że nasza ziemia została dotknięta tą samą klęską żywiołową, co sąsiednia Polska, której skutki były bardziej niszczycielskie.
W pierwotnym projekcie rezolucji Parlamentu Europejskiego tylko Polska została wymieniona jako kraj dotknięty katastrofą i dopiero po tym, jak wskazałem, że powodzie dotknęły również inne państwa, jej zakres został rozszerzony na cały region Europy Środkowej.
Cieszę się, że rząd czeski po początkowym rozluźnieniu i wahaniu przystąpił do działania i zdołał w wyznaczonym terminie złożyć wniosek o pomoc finansową z Funduszu Solidarności, który niewątpliwie okaże się teraz bardzo przydatny.
W świetle znacznych szkód spowodowanych przez poważne klęski żywiołowe, które miały miejsce, w szczególności w odniesieniu do własności prywatnej, sieci transportowych i miejsc dziedzictwa kulturowego, a także ponieważ szacowane całkowite bezpośrednie szkody we wszystkich tych krajach przekraczają normalny próg mobilizacji Funduszu Solidarności, który wynosi 0,6% dochodu narodowego brutto, zgadzam się z propozycją decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej na rzecz Polski, Słowacji, Węgier, Czech, Chorwacja i Rumunia.
Głosowałem za uruchomieniem Funduszu Solidarności Unii Europejskiej na rzecz Słowacji, Węgier, Czech, Chorwacji i Rumunii po poważnej powodzi, która dotknęła te kraje w maju i czerwcu 2010 roku.
Pragnę powtórzyć, że Rada musi pilnie kontynuować przegląd nowego rozporządzenia w sprawie Funduszu Solidarności, zatwierdzonego przez Parlament, aby uczynić je szybszym i skuteczniejszym.
Uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej na rzecz Polski, Słowacji, Węgier, Czech, Chorwacji i Rumunii jest uzasadnione z uwagi na ulewne deszcze i powodzie, które dotknęły te kraje oraz poważne szkody, które z tego wynikły.
Poparcie, jakie ta decyzja uzyskała od znacznej większości w odpowiedniej komisji parlamentarnej, pokazuje, jak szerokie jest poparcie, jakim się cieszy.
Żałuję cierpienia, jakie znosili ludzie i mam nadzieję, że uruchomienie funduszu złagodzi je i pomoże zapewnić szybszą i skuteczniejszą odbudowę na najbardziej dotkniętych obszarach.
W maju i czerwcu 2010 r. Europę Środkową i Wschodnią nawiedziła silna burza, która spowodowała ogromne szkody w niektórych państwach członkowskich, w szczególności poprzez zniszczenie infrastruktury publicznej, gospodarstw rolnych, sieci drogowych i kolejowych oraz majątku publicznego i prywatnego.
Powodzie w Polsce dotknęły prawie cały kraj, powodując szkody przekraczające 0,85% dochodu narodowego brutto (DNB); na Słowacji sztorm pozostawił niektóre obszary pod wodą, spowodował osunięcia ziemi i powodzie oraz doprowadził do szkód rzędu 0,89% DNB; na Węgrzech szkody sięgają 0,73% DNB; w Rumunii szacuje się go na ponad 875 mln EUR, czyli 0,67% DNB; w Chorwacji przekracza 153 mln EUR (0,6% DNB); aw Republice Czeskiej kwota ta wynosi 204 mln EUR (0,6% DNB).
Sytuacja ta uzasadnia uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej i doprowadziła do zatwierdzenia pierwszego budżetu korygującego na 2011 r.
W związku z tym, ponieważ jest objęty projektem budżetu korygującego, który został już zatwierdzony, i w świetle opinii Komisji Rozwoju Regionalnego zgadzam się ze stanowiskiem sprawozdawcy w sprawie uruchomienia 182 388 893 euro na pomoc w naprawie infrastruktura publiczna zniszczona przez burze w wyżej wymienionych państwach członkowskich.
W raporcie poparto uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE) w celu pomocy sześciu krajom: Polsce, Słowacji, Węgrom, Czechom, Chorwacji i Rumunii.
Kraje te zostały dotknięte przez ulewne deszcze, w niektórych przypadkach bez precedensu, rozległe powodzie, obsunięcia ziemi i błota.
W czterech krajach - w Polsce, na Słowacji, na Węgrzech i w Rumunii - katastrofy kwalifikują się jako „poważne klęski żywiołowe” zgodnie z definicją podaną w rozporządzeniu w sprawie FSUE; innymi słowy, szacuje się, że szkody przekraczają 0,6% ich dochodu narodowego brutto.
Uważamy, że mobilizacja tego wsparcia jest ważna i konieczna, dlatego głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania.
Po raz kolejny musimy zwrócić uwagę na nadmierne opóźnienia między wystąpieniem katastrofy, decyzją o uruchomieniu FSUE a faktycznym udzieleniem wsparcia UE dotkniętym państwom członkowskim i regionom.
W tym przypadku katastrofy miały miejsce w maju i czerwcu 2010 roku.
Parlament właśnie zatwierdził uruchomienie FSUE, prawie rok później.
Teraz inne wymogi proceduralne jeszcze bardziej opóźnią dotarcie pieniędzy do miejsca przeznaczenia.
Dlatego opowiadamy się za potrzebą dostosowania zasad uruchamiania tego funduszu, tak aby jego uruchamianie było bardziej elastyczne i terminowe.
Głosowaliśmy za przyjęciem tego sprawozdania, w którym zatwierdzono uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE) w celu pomocy sześciu krajom: Polsce, Słowacji, Węgrom, Czechom, Chorwacji i Rumunii.
W czterech krajach - w Polsce, na Słowacji, na Węgrzech i w Rumunii - katastrofy kwalifikują się jako „poważne klęski żywiołowe” zgodnie z definicją podaną w rozporządzeniu w sprawie FSUE; innymi słowy, szacuje się, że szkody przekraczają 0,6% ich dochodu narodowego brutto.
Musimy jednak zwrócić uwagę na nadmierne opóźnienia między wystąpieniem katastrofy, decyzją o uruchomieniu FSUE a faktycznym udzieleniem wsparcia UE dotkniętym państwom członkowskim i regionom.
Należy zaznaczyć, że katastrofy miały miejsce w maju i czerwcu 2010 roku.
Dlatego opowiadamy się za potrzebą dostosowania zasad uruchamiania tego funduszu, tak aby jego uruchamianie było bardziej elastyczne i terminowe.
Powodzie z 2010 roku dotknęły rozległe obszary w kilku krajach Europy Środkowej.
Klęska żywiołowa dotknęła głównie Polskę, Słowację, Węgry, Czechy, Chorwację i Rumunię.
Mieszkańcy tych terenów nie radzą sobie samodzielnie ze skutkami powodzi.
Nie potrafią poradzić sobie z konsekwencjami z własnych środków, ponieważ budżety poszczególnych państw są obciążone kryzysem gospodarczym i finansowym.
Komisja proponuje jednak uruchomienie Funduszu Solidarności UE na rzecz dotkniętych krajów.
Wszystkie wymienione kraje zwróciły się o pomoc do funduszu po tym, jak zostały uderzone i sparaliżowane wiosną i latem ubiegłego roku przez osunięcia ziemi, fale powodzi i prawie ciągłe opady deszczu.
W konsekwencji elementy naturalne spowodowały rozległe szkody na dotkniętych obszarach zarówno w infrastrukturze publicznej, jak i prywatnej, a także w transporcie drogowym i kolejowym, a także w rolnictwie.
Doszło również do poważnych szkód w mieniu, budynkach mieszkalnych i zabytkach kultury.
Należy zatem zapewnić dotkniętym państwom europejskim niezbędną pomoc finansową, aby mogły stawić czoła konsekwencjom klęski żywiołowej i jak najszybciej powrócić do normalnego życia.
Zgodziłem się z tym dokumentem, ponieważ Komisja poinformowała Parlament w swoim wniosku dotyczącym decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności UE (COM (2011) 0010), że na podstawie wniosków o pomoc przez Polskę, Słowację, Węgry, Czechy, Rumunię i kraj kandydujący Chorwację w związku z powodziami w maju, czerwcu i lipcu 2010 r., proponuje uruchomienie Funduszu Solidarności UE.
Aby uniknąć nieuzasadnionej zwłoki w zatwierdzeniu tego środka, który Komisja Budżetowa zamierza jak najszybciej przyjąć, należy zauważyć, że Komisja Rozwoju Regionalnego nie sprzeciwia się uruchomieniu Funduszu Solidarności UE w celu przekazania sumy 182 388 893 EUR dla zainteresowanych krajów, zgodnie z propozycją Komisji i zgodnie z zasadami określonymi w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r. I w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2012/2002.
Fundusz Solidarności jest instrumentem o pierwszorzędnym znaczeniu dla UE.
Oprócz wpływu finansowego stanowi również wyraz europejskiej solidarności.
Jednak Rada właśnie pokazała nam, że ta solidarność zaczyna się stopniowo zmniejszać.
W tej chwili, aby pomóc obywatelom, którzy już tak bardzo ucierpieli w wyniku zeszłorocznych powodzi, Rada zmusza nas do obcięcia środków z bardzo ważnych programów.
Ponadto, jeśli przyjrzymy się, które państwa członkowskie blokują obecnie w Radzie pojęcie `` nowych pieniędzy '' na pokrycie potrzeb funduszu, zauważymy, że to właśnie te państwa z kolei skorzystały na otrzymaniu dużych sum pieniędzy w poprzednich lat.
Unia opiera się na koncepcji solidarności.
Bez niej nie bylibyśmy w stanie ukształtować Europy, którą mamy dzisiaj, ani nie będziemy w stanie kształtować Europy jutra.
W przeciwieństwie do Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji uważam Fundusz Solidarności, którego środki są przeznaczone na pokrycie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi, za prawdziwy przejaw europejskiej solidarności.
Bardzo doceniam fakt, że w przedmiotowym sprawozdaniu zaproponowano również przydział środków na pokrycie szkód powodziowych w majątku publicznym w Republice Czeskiej.
Dzieje się tak zwłaszcza na Morawach Północnych, na które w maju ubiegłego roku dotknęła ta sama fala powodziowa, która spowodowała szkody w całym regionie Europy Środkowej.
Doceniam fakt, że Republika Czeska uzyskała środki z Funduszu Solidarności na pokrycie szkód tym bardziej, że okoliczne kraje zostały dotknięte falą powodziową bardziej niż Czechy.
W ramach europejskiej solidarności nie zapomniano jednak o odszkodowaniach dla Czech.
Pragnę również podziękować panu Březinie i panu Tošenovskiemu, z którymi skutecznie nalegałem na włączenie Republiki Czeskiej do grona krajów, które otrzymają odszkodowanie z Funduszu Solidarności w związku z tą falą powodzi.
Szczególne podziękowania należą się również przewodniczącemu Parlamentu, panu Buzkowi, za odwiedzenie wraz z nami dotkniętych obszarów Moraw i osobiste wsparcie dla Republiki Czeskiej.
Rok 2010 upłynął pod znakiem katastrofalnych powodzi w wielu krajach Europy, podczas których Polska doznała dwóch powodzi.
Powinniśmy z zadowoleniem przyjąć wyrazy solidarności Unii Europejskiej w łagodzeniu skutków powodzi oraz działania podjęte w celu złagodzenia straszliwej sytuacji osób dotkniętych nią - ludzi, którzy stracili dużą część, aw wielu przypadkach cały swój majątek materialny, doznał uszczerbku na zdrowiu, a nawet stracił bliskich.
W ramach popierania idei solidarności w potrzebie i cierpieniu potrzebna jest refleksja nad sposobami zapobiegania powodziom.
Sposobem na to jest podjęcie gospodarki wodnej: regulacja rzek, budowa zbiorników itp.
Znacznie więcej pieniędzy przeznaczonych na cele środowiskowe w Funduszu Spójności powinniśmy przeznaczyć na zapobieganie powodziom.
Popierając sprawozdanie Bögego, wzywam do poparcia propozycji zwiększenia środków w budżecie po 2013 roku.
Bardzo się cieszę, że w Parlamencie Europejskim zapadają takie konstruktywne decyzje.
Posłowie pochodzący z regionów dotkniętych powodziami bardzo starali się o przyznanie unijnej pomocy i, jak wiemy, droga do tego sukcesu nie była łatwa.
Zapewnienie 182,4 mln euro na rekompensatę za skutki ubiegłorocznych powodzi jest niezwykle ważne nie tylko dla regionów dotkniętych klęską żywiołową, ale także dla ludzi tam mieszkających.
Polska i Podkarpacie to obszar, który szczególnie ucierpiał w wyniku katastrofy i mam nadzieję, że środki finansowe udostępnione na odbudowę infrastruktury zostaną efektywnie wykorzystane.
Dzisiejsza decyzja Parlamentu jest ostateczna i rozpoczyna procedurę przekazywania środków unijnych, dlatego głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności UE - powodzie w 2010 roku w Polsce, Słowacji, na Węgrzech, w Czechach, Chorwacja i Rumunia.
w piśmie. - Popieram ten wniosek Komisji dotyczący decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności UE.
Na podstawie wniosków o pomoc złożonych przez Polskę, Słowację, Węgry, Republikę Czeską, Rumunię i kraj kandydujący Chorwację w związku z klęskami powodzi w maju, czerwcu i lipcu 2010 r. Proponuje zastosowanie Funduszu Solidarności UE.
Pragnę wyrazić swoją satysfakcję w dzisiejszym głosowaniu za zatwierdzeniem mobilizacji Europejskiego Funduszu Solidarności w celu udzielenia pomocy Polsce, Słowacji, Czechom, Węgrom, Rumunii i Chorwacji w związku z powodziami tam w zeszłym roku.
Chociaż między Parlamentem a Radą nadal panuje spór w sprawie technicznej procedury zamówienia na 182,4 mln euro potrzebnej do zrekompensowania państwom członkowskim odszkodowania, Europa po raz kolejny dowiodła swojej solidarności ze swoimi obywatelami.
Zgadzam się z wykorzystaniem nadwyżki budżetowej na 2010 r. Na pokrycie „ujemnych rezerw” wykorzystanych do znalezienia niezbędnych funduszy.
W istocie rezerwa ta jest metodą „księgową”, którą należy stosować na wypadek sytuacji nadzwyczajnych, które mogą zaistnieć w bieżącym roku budżetowym.
Solidarność to główna cecha Unii Europejskiej.
Opierając się na tej solidarności, uważam za stosowne i konieczne sprawozdanie w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w przypadku powodzi, które dotknęły Polskę, Słowację, Czechy, Węgry, Chorwację i Rumunię w 2010 roku.
Ta solidarność będzie tym bardziej potrzebna, że ​​zmiany klimatyczne nadal wywołują katastrofy w całej Europie.
W tym względzie należy opracować strategie, które pomogą również zmniejszyć poziom emisji gazów cieplarnianych.
Wysiłki Unii Europejskiej muszą być skierowane na konsolidację działań podejmowanych przez państwa członkowskie w celu zapobiegania i ograniczania skutków poważnych powodzi w Europie, które stają się coraz częstsze.
Jednym z priorytetów w tej kwestii musi być ocena przez państwa członkowskie działań, które zwiększają ryzyko powodzi i zwiększają szybkość reakcji, mobilność i elastyczność podejmowanych interwencji.
Na koniec chciałbym podkreślić, jak ważne jest, aby obywatele byli informowani o działaniach i planach zarządzania powodziami i uczestniczyli w nich.
Ten instrument solidarności był używany w przeszłości - szczególnie w moim kraju, przy wsparciu wysłanym na Maderę po ulewnych deszczach w lutym 2010 roku - a teraz ma sens, aby go zmobilizować w celu złagodzenia skutków, jakie zawsze miały katastrofy naturalne. mają wpływ na populacje krajów, których dotyczą.
Ubiegłoroczne intensywne opady deszczu doprowadziły do ​​katastrofalnej sytuacji w krajach Europy Środkowej.
Przelewające rzeki zalały ulice i domy.
Ludzie zostali pozbawieni środków do życia, a wielu z nich straciło prawie wszystko, co mieli.
Dlatego w tamtym czasie bardzo ważna była szybka ocena sytuacji i szybka pomoc.
Słowacja, Węgry, Polska, Republika Czeska, Chorwacja i Rumunia zwróciły się o pomoc do Unii Europejskiej, aby móc pomóc potrzebującym, korzystając z Funduszu Solidarności.
Bardzo się cieszę, że Parlament Europejski również dostrzegł tę sytuację i również zamierzał pomóc tym krajom.
Dlatego uważam, że poparcie tego wniosku w sprawie decyzji jest bardzo ważne i chciałbym skorzystać z okazji, aby wyrazić wdzięczność wszystkim, którzy wyrazili wówczas solidarność z moimi współobywatelami Europy Środkowej.
Po ulewnych opadach deszczu w sierpniu 2010 r., Które spowodowały wylewanie rzek i zmuszanie ludzi do opuszczania domów, Republika Czeska wystąpiła w październiku 2010 r. O pomoc z Funduszu Solidarności.
Nie przekroczono progu 0,6% dochodu narodowego brutto, jednak ucierpiała większość ludności, a gospodarka regionu była na skraju załamania.
Poważnie zniszczone zostały ważne obszary, takie jak turystyka i przemysł.
Pomoc ta pokryje część kosztów natychmiastowych środków niezbędnych do odbudowy uszkodzonej infrastruktury.
Dlatego popieram tę propozycję.
Zeszłego lata większość terytorium Rumunii nawiedziły poważne powodzie i osunięcia ziemi.
Szkody oszacowano na prawie 900 mln EUR, co stanowi prawie 0,7% PKB Rumunii.
Z zadowoleniem przyjmuję pomoc z Funduszu Solidarności, która pomoże zarówno złagodzić skutki katastrofy, jak i zapobiec innym incydentom o tym samym charakterze.
Fundusz Solidarności to jeden z konkretnych przykładów, które można zaoferować naszym obywatelom, ukazujących znaczenie wspólnych działań na szczeblu UE.
Komisja proponuje uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej na rzecz Polski, Słowacji, Węgier, Republiki Czeskiej, Chorwacji i Rumunii, zgodnie z porozumieniem międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r. W sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (PMI).
Porozumienie międzyinstytucjonalne umożliwia uruchomienie Funduszu Solidarności w ramach rocznego pułapu 1 mld EUR.
Oprócz wniosku o uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej na rzecz Polski, Słowacji, Węgier, Czech, Chorwacji i Rumunii, Komisja przedstawiła również projekt budżetu korygującego.
Ze sprawozdania jasno wynika, że ​​wszystkie wnioski spełniają kryteria kwalifikowalności określone w rozporządzeniu (WE) nr 2012/2002.
Dlatego głosowałem za uruchomieniem Funduszu Solidarności UE w wysokości 105 567 155 euro dla Polski, 20 430 841 euro dla Słowacji, 22 485 772 euro dla Węgier, 5 111 401 euro dla Czech, 3825 euro. 983 dla Chorwacji i 24 967 741 EUR dla Rumunii, co daje ogółem 182 388 893 EUR w środkach na zobowiązania i na płatności.
Bezpośrednie koszty powodzi, które nawiedziły Polskę, Słowację, Czechy, Węgry, Chorwację i Rumunię w 2010 r., Wynoszą 5 512 719 662 EUR.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, aby zatwierdzić uruchomienie 182,4 mln euro z Funduszu Solidarności UE przeznaczonych na te powodzie.
Nie zgodziłem się ze źródłem finansowania, „rezerwą ujemną” zaproponowaną przez Radę.
Głosowałem jednak za wnioskiem Rady, ponieważ uważam, że obywatele, którzy padli ofiarą powodzi, nie mogą stać się ofiarami międzyinstytucjonalnej bitwy między państwami członkowskimi a Parlamentem Europejskim.
Chodzi o wnioski o pomoc złożone przez Polskę, Słowację, Węgry, Czechy, Rumunię i Chorwację (jako kraj kandydujący) w celu uporania się ze znacznymi szkodami spowodowanymi przez katastrofalne powodzie w tych krajach w maju, czerwcu. i lipiec 2010.
Ponieważ wszystkie te wnioski spełniają kryteria kwalifikowalności określone w rozporządzeniu (WE) nr 2012/2002, głosowałem za przyjęciem tego wniosku o uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu przydzielenia kwoty 182 388 893 EUR na rzecz wymienionych krajów w oczekiwanie, że wsparcie to może przyspieszyć odbudowę dotkniętych obszarów i złagodzić cierpienie ich ludności.
Z ogromną przyjemnością głosowałem za projektem decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przekazania środków z Funduszu Solidarności UE Polsce, Słowacji, Węgrom, Czechom, Chorwacji i Rumunii.
Wszystkie te stany zostały w zeszłym roku dotknięte potężnymi powodziami w wyniku ulewnych deszczy, które spowodowały osunięcia ziemi i znaczną liczbę ofiar śmiertelnych, a także zniszczenia budynków mieszkalnych, przedsiębiorstw, obszarów rolniczych, sieci drogowej i kolejowej oraz innej infrastruktury.
Chociaż kwota proponowanej pomocy stanowi zaledwie kilka procent łącznej ilościowo określonej szkody dla większości krajów, jest to nadal znacząca pomoc, wynosząca łącznie 182 mln EUR.
Chciałbym zaznaczyć, że Unia Europejska powołała Fundusz Solidarności, aby pomóc mieszkańcom regionów dotkniętych klęskami żywiołowymi.
Chciałbym podziękować posłom za poparcie tego sprawozdania.
w piśmie. - Na rzecz.
Komisja proponuje uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej dla Polski, Słowacji, Węgier, Republiki Czeskiej, Chorwacji i Rumunii na podstawie pkt 26 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. W sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (PMI).
Porozumienie międzyinstytucjonalne umożliwia uruchomienie Funduszu Solidarności w ramach rocznego pułapu 1 mld EUR.
Równolegle z wnioskiem o uruchomienie Funduszu Solidarności dla Polski, Słowacji, Węgier, Republiki Czeskiej, Chorwacji i Rumunii, Komisja przedstawiła projekt budżetu korygującego (PBK nr 1/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r.) W celu wprowadzenia odpowiednich środki na zobowiązania i środki na płatności w budżecie na 2011 r., jak przewidziano w pkt 26 porozumienia międzyinstytucjonalnego.
Głosowałem za przyjęciem tego tekstu, ponieważ musimy uruchomić Fundusz Solidarności Unii Europejskiej w imieniu tych krajów Europy Środkowej i Wschodniej, które ucierpiały w wyniku powodzi w 2010 roku.
Kraje takie jak Polska, Słowacja, Węgry, Czechy, Chorwacja i Rumunia poniosły ogromne koszty po ulewnych deszczach w tym okresie, które spowodowały ogromne szkody w ich infrastrukturze.
Na przykład w samej tylko Polsce w maju i czerwcu 2010 r. Doszło do dwóch kolejnych powodzi w swoich głównych rzekach, które spowodowały poważne szkody w rolnictwie, sieciach transportowych i obiektach dziedzictwa kulturowego, przynosząc łącznie prawie 3 miliardy euro.
Obecnie priorytetem jest odbudowa regionów najbardziej dotkniętych tragicznymi wydarzeniami zeszłego roku, umożliwiająca im ponowne uruchomienie systemów produkcji bez dalszej zwłoki.
Powodzie z 2010 roku dotknęły w różnym stopniu kilka krajów europejskich.
Na przykład w Czechach powódź była mniejsza pod względem powierzchni lądu, ale konsekwencje były naprawdę destrukcyjne dla tego kraju, podobnie jak w Polsce.
Dlatego poparłem uwolnienie środków na podstawie możliwości przewidzianej w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2012/2002 w takich wyjątkowych sytuacjach.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, w tym za uwolnieniem środków dla Republiki Czeskiej i Chorwacji, która przedstawia podobny przypadek.
Poparłem sprawozdanie w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej, zgodnie z pkt 26 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. Między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami.
Niezwykle ważne jest, aby UE wspierała kraje, które ucierpiały w wyniku klęsk żywiołowych.
Straty spowodowane tą katastrofą przekraczają 2,9 miliarda euro.
Wsparcie finansowe UE pomoże w odbudowie infrastruktury publicznej, która została zniszczona w wyniku katastrofy: wodociągów, kanalizacji, dróg i mostów.
Od powodzi minął już prawie rok.
Pomoc jest nadal konieczna.
Powinien zostać zmobilizowany szybciej.
W tym celu należy skrócić procedury przyznawania pomocy finansowej z Funduszu Solidarności.
Popieram przedmiotowe sprawozdanie, ponieważ opowiada się za odpowiedzialnym rybołówstwem na obszarze połowowym Komorów w oparciu o politykę niedyskryminacji między różnymi flotami w strefie, jednocześnie rozpoczynając dialog na temat niezbędnych reform.
Popieram również to sprawozdanie, ponieważ stanowi postęp w stosunku do poprzedniej umowy, gdyż przewiduje zawieszenie wykonania protokołu w przypadku naruszenia praw człowieka.
Ponieważ jednak celem tego protokołu jest wzmocnienie partnerstwa i współpracy w sektorze rybołówstwa poprzez wykorzystanie wszystkich dostępnych instrumentów finansowych, chciałbym zwrócić uwagę na pilną potrzebę ram sprzyjających zwiększonym inwestycjom w sektorze i optymalizacji małych produkcja rybna w sektorze.
Poparłem to sprawozdanie, ponieważ zobowiązuje się ono do promowania odpowiedzialnego i zrównoważonego rybołówstwa wszędzie tam, gdzie statki UE mogą prowadzić działalność, w oparciu o dokładną ocenę dostępnych zasobów i upewnienie się, że uprawnienia do połowów, które mają być wykorzystane, zostały potwierdzone przez wiarygodne opinie naukowe i wykluczając jakiekolwiek ryzyko uszczuplenia lokalnych zapasów.
Związek Komorów uważany jest za jeden z najsłabiej rozwiniętych krajów, o gospodarce zależnej w dużym stopniu od zagranicznych subsydiów i pomocy technicznej.
Chociaż zasoby w Związku Komorów, które można eksploatować, głównie duże ryby pelagiczne, szacuje się na 33 000 ton rocznie, roczne połowy dokonywane przez lokalnych rybaków wynoszą około 16 000 ton, które są całkowicie wchłaniane przez lokalny rynek.
Głównym celem nowego protokołu jest określenie uprawnień do połowów oferowanych statkom UE w celu uzyskania praw dostępu i wsparcia sektorowego oraz kontynuacja współpracy między UE a UoC z myślą o poszerzeniu ram partnerstwa, w ramach których można rozwijać zrównoważone rybołówstwo polityka i odpowiedzialna eksploatacja zasobów rybnych w strefie połowowej Komorów w interesie obu stron.
Zawieranie dwustronnych umów w sektorze rybołówstwa między Unią Europejską a krajami spoza niej, zwanych „umowami o partnerstwie w sprawie połowów”, jest standardową praktyką w ramach wspólnej polityki rybołówstwa.
Głosowałem za jego przyjęciem, ponieważ uważam, że nowy protokół do umowy o partnerstwie w sprawie połowów ze Związkiem Komorów służy również interesom obu stron.
Z jednej strony poprawia uprawnienia do połowów oferowane statkom UE w strefie połowowej Komorów, ponieważ wyklucza się wszelkie możliwości zubożenia lokalnych zasobów na tym obszarze.
Z drugiej strony UE przeznacza środki na rozwój sektorowej polityki rybołówstwa na Komorach.
Zgadzam się z wnioskiem dotyczącym decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie o partnerstwie w sektorze rybołówstwa między Wspólnotą Europejską a Związkiem Komorów.
Uważam, że wspomniany protokół jest pozytywny, ponieważ promuje odpowiedzialne i zrównoważone połowy na wodach terytorialnych Komorów i służy interesom obu stron, ponieważ oferuje statkom UE uprawnienia do połowów w zamian za ważne wsparcie sektorowe dla społeczności na archipelagu Komorów.
Głosowałem za przyjęciem zalecenia w sprawie umowy połowowej WE-Komory, ponieważ strony zobowiązują się do promowania zrównoważonego i odpowiedzialnego rybołówstwa na obszarze połowowym Komorów oraz ponieważ przewiduje ona klauzulę zawieszającą w przypadku naruszania praw człowieka w Unii Europejskiej. Komory.
Obecny protokół do umowy w sprawie połowów obowiązującej między Wspólnotą Europejską a Związkiem Komorów, jednej z wielu umów o partnerstwie w sprawie połowów, których Unia Europejska jest współsygnatariuszem, wygasł w dniu 31 grudnia 2010 r.
Nowy protokół zostanie zawarty na okres trzech lat (2011-2013), począwszy od wejścia w życie decyzji Rady w sprawie tymczasowego stosowania tego protokołu i po wygaśnięciu obowiązującego protokołu.
Celem wniosku dotyczącego decyzji jest określenie uprawnień do połowów dla statków Unii Europejskiej na podstawie dostępnej nadwyżki zasobów, a także rekompensaty finansowej należnej oddzielnie za prawa dostępu i wsparcie sektorowe.
Nowy protokół służy interesom obu stron i ma na celu wzmocnienie współpracy w dziedzinie rybołówstwa poprzez wykorzystanie dostępnych instrumentów finansowych.
Odczuwano potrzebę stworzenia ram sprzyjających rozwojowi inwestycji w tym sektorze i optymalizacji produkcji rybnej na małą skalę.
Podobnie jak sprawozdawca uważam, że Parlament powinien mieć możliwość ścisłego monitorowania sposobu, w jaki umowa rozwija się i jest przestrzegana, a do Komisji należy zapewnienie, aby mogła to zrobić.
Niniejsze sprawozdanie koncentruje się na wniosku dotyczącym decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu określającego warunki, na jakich statki rybackie Unii Europejskiej (UE) mogą prowadzić operacje połowowe na wodach Związku Komorów.
Na przestrzeni lat UE zawarła umowy o partnerstwie w sprawie połowów z wieloma krajami i w zamian wniosła pewien wkład finansowy, który miał zasadniczo na celu wsparcie krajowej polityki rybołówstwa, w szczególności na ochronę zasobów.
Wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego Parlament przyjął na siebie zwiększoną odpowiedzialność w tym sektorze i teraz musimy wyrazić zgodę na nowe umowy w sprawie połowów.
Ponieważ protokół między UE a Związkiem Komorów wygasł w dniu 31 grudnia 2010 r., Należy go pilnie odnowić.
Wniosek, o którym mowa, służy interesom obu stron, co sprawozdawca bardzo dobrze wyjaśnia, dlatego głosowałem za jego przyjęciem.
Szkoda tylko, że jest spóźniona.
Niniejsze sprawozdanie popiera nowy protokół do umowy o partnerstwie w sektorze rybołówstwa między UE a Komorami, która będzie obowiązywać przez trzy lata i której głównym celem jest określenie uprawnień do połowów oferowanych statkom UE, wkładu finansowego należnego za prawa dostępu i wsparcie sektorowe.
Jest to umowa dotycząca praw dostępu do wód Komorów dla 70 europejskich łodzi w zamian za wkład finansowy w wysokości około 600 000 EUR rocznie, z czego około połowa jest przeznaczona na rozwój sektora rybołówstwa tego kraju.
Ten kraj praktycznie nie ma innych zasobów; Od tego sektora zależy 30 000 z 800 000 mieszkańców kraju.
To tutaj w sposób najbardziej widoczny zawiodły tzw. Umowy partnerskie w tej dziedzinie, co powinno być powodem do refleksji i zmian politycznych.
Upoważnienia do połowów otrzyma 45 sejnerów tuńczykowych - 22 z nich to francuskie, a 22 hiszpańskie - oraz 25 taklowców powierzchniowych: to więcej niż obecnie obowiązujący protokół, który upoważnia 40 sejnerów i 17 taklowców.
Portugalia nadal posiada pięć taklowców, które miała wcześniej.
Głównymi beneficjentami są nadal Francja i Hiszpania.
Zgadzam się z tym dokumentem, ponieważ zawieranie dwustronnych umów połowowych między Wspólnotą Europejską a państwami trzecimi, zwanych `` umowami o partnerstwie w sprawie połowów '' (FPA) od 2004 r., Jest standardową praktyką w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) i jest do zewnętrznego wymiaru polityki.
Zgodnie z umowami z krajami Afryki i Pacyfiku wkład finansowy UE jest w dużej mierze wyraźnie przeznaczony na wspieranie krajowych polityk rybołówstwa opartych na zasadzie zrównoważonego rozwoju i należytego zarządzania zasobami rybnymi.
Umowy o partnerstwie stanowią zatem zobowiązanie do promowania odpowiedzialnego i zrównoważonego rybołówstwa wszędzie tam, gdzie statki UE mogą prowadzić działalność, w oparciu o dokładną ocenę dostępnych zasobów i upewnienie się, że uprawnienia do połowów, które mają być wykorzystane, zostały potwierdzone przez wiarygodne opinie naukowe i przepisy wyeliminować ryzyko wyczerpania lokalnych zapasów.
Wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego zwiększono uprawnienia Parlamentu w zakresie umów o partnerstwie w sprawie połowów: zgodnie z art. 218 ust. 6 lit. a) TFUE PE musi teraz wyrazić uprzednią zgodę na zawarcie umowy, wymóg, który zastępuje wcześniejszą zwykłą procedurę konsultacji.
Uważam, że proponowany nowy protokół do umowy o partnerstwie w sprawie połowów ze Związkiem Komorów służy interesom obu stron.
Sektor rybołówstwa w regionie Komorów jest bardzo specyficzny.
Połowy dokonywane przez miejscowych rybaków rzadko kiedy wystarczają na zaspokojenie potrzeb lokalnej społeczności.
Jest to spowodowane słabo rozwiniętą i, szczerze mówiąc, nieistniejącą infrastrukturą portową i floty rybackiej.
Ludzie mieszkający na wyspach w tej części Oceanu Indyjskiego są bardzo biedni, borykają się z problemem bezrobocia i, jak pisze sam sprawozdawca, są w praktyce uzależnieni od pomocy finansowej z zagranicy.
Umowa partnerska, która umożliwia statkom z UE prowadzenie połowów na terytorium Komorów w zamian za wsparcie finansowe, niewątpliwie przyczyni się do wzmocnienia gospodarki regionu.
Powinniśmy jednak monitorować, w jaki sposób te środki są wydatkowane i czy rzeczywiście przyczyniają się do poprawy sytuacji w sektorze.
Celem nowego protokołu określającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w umowie o partnerstwie w sektorze rybołówstwa między Wspólnotą Europejską a Związkiem Komorów jest wzmocnienie partnerstwa i współpracy w sektorze rybołówstwa przy wykorzystaniu wszystkich dostępnych środków finansowych. instrumenty.
Protokół stworzy ramy sprzyjające wzrostowi inwestycji w tym sektorze i przyczyniające się do wzrostu wartości produktów rybołówstwa na małą skalę.
Z zadowoleniem przyjmuję propozycję ustanowienia tego nowego protokołu.
Projekt zalecenia Rady w sprawie ustanowienia protokołu określającego kwoty połowowe i rekompensatę finansową określone w partnerstwie z sektorem rybołówstwa Związku Komorów ma na celu nakreślenie roli, jaką Parlament Europejski powinien odgrywać w procedurze przeglądu ta umowa.
Europa zawsze dążyła do umów o partnerstwie w sektorze rybołówstwa, a partnerstwo ze Związkiem Komorów obowiązuje od 1988 roku.
Celem tego nowego protokołu jest określenie kwot połowowych, które będą oferowane statkom rybackim Związku Komorów, zapewnienie zrównoważonego i odpowiedzialnego wykorzystania zasobów rybnych, zwiększenie inwestycji w rybołówstwo na małą skalę i zwiększenie ich działalności.
Projekt decyzji Rady w sprawie projektu gwarantuje, że obaj partnerzy, Europa i Związek Komorów, skorzystają na odnowieniu umowy, ale ponieważ wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego Parlament uzyskał szczególną rolę w realizacji umów wydaje się nieuniknione, że na każdym etapie, aż do ostatecznego zatwierdzenia umowy, musimy określić środki, które będą obejmować Parlament.
Zawieranie dwustronnych umów w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a krajami trzecimi, zwanych „umowami o partnerstwie w sprawie połowów” (FPA) od 2004 r., Jest standardową praktyką w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) i ma kluczowe znaczenie dla zewnętrznego wymiaru tej polityki.
Umowy o partnerstwie stanowią zatem zobowiązanie do promowania odpowiedzialnego i zrównoważonego rybołówstwa wszędzie tam, gdzie statki UE mogą prowadzić działalność, w oparciu o dokładną ocenę dostępnych zasobów, upewniając się, że uprawnienia do połowów, które mają być wykorzystane, zostały potwierdzone wiarygodnymi opiniami naukowymi i orzeczeniami wyeliminować ryzyko wyczerpania lokalnych zapasów.
Ta nowa umowa zastępuje poprzednio obowiązującą, która wygasła w dniu 31 grudnia 2010 r.
Tego rodzaju umowa umożliwia statkom rybackim UE dostęp do stref połowowych wysp Komorów w zamian za wkład finansowy.
Ogromną zaletą tego rodzaju protokołu jest to, że Unia Europejska może pomóc w rozwoju tych krajów.
W tym przypadku zapewni większą pomoc sektorowi rybołówstwa, ponieważ sektor ten pochłonie około 50% wniesionych środków.
Powinniśmy pamiętać, że około 30 000 osób na Komorach jest bezpośrednio zależnych od sektora rybołówstwa, stąd znaczenie tego wsparcia.
w piśmie. - Umowa o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Komorami wygasła w grudniu 2010 r.
Nowy protokół obowiązuje od 2011 do 2013 roku i powinien być tymczasowo stosowany, dopóki procedura zgody Parlamentu Europejskiego nie jest zamknięta.
Zgodnie z projektem umowy strony zobowiązują się do promowania odpowiedzialnego rybołówstwa w strefie połowowej Komorów w oparciu o zasadę niedyskryminacji między różnymi flotami łowiącymi w tej strefie połowowej.
Jeżeli chodzi o uprawnienia do połowów, upoważnienie do połowów otrzyma 45 sejnerów tuńczykowych i 25 taklowców powierzchniowych.
Nowa umowa w porównaniu do poprzedniej zawiera klauzulę o przerwaniu realizacji protokołu w przypadku naruszenia praw człowieka.
Uważam, że konieczne jest wzmocnienie partnerstwa i współpracy w sektorze rybołówstwa przy użyciu wszystkich dostępnych instrumentów finansowych.
Dlatego głosowałem „za”.
Zawieranie dwustronnych umów w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a państwami trzecimi, zwanych „umowami o partnerstwie w sprawie połowów” (FPA), było standardową praktyką w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) i ma kluczowe znaczenie dla zewnętrznego wymiaru tej polityki.
Ta propozycja nowego protokołu do FPA między Unią Europejską a Wyspami Komorów stanowi integralną część zewnętrznego wymiaru WPRyb i służy interesom obu stron.
W raporcie zawarto następujące zalecenia, które uznaje się za istotne:
• Komisja powinna przesyłać Parlamentowi konkluzje z posiedzeń i prac wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 9 umowy, a także wieloletni program sektorowy, o którym mowa w art. 7 lit. c) protokołu, a także ustalenia corocznego oceny;
• Przedstawiciele Parlamentu Europejskiego, pełniący rolę obserwatorów, powinni mieć możliwość uczestniczenia w posiedzeniach i pracach wspólnego komitetu;
• Komisja powinna przedstawić przegląd wykonania porozumienia Parlamentowi i Radzie przed renegocjacją umowy;
• Parlament i Rada powinny być traktowane sprawiedliwie zarówno w odniesieniu do prawa do natychmiastowego i pełnego informowania, jak iw związku z monitorowaniem i oceną wdrażania międzynarodowych umów w sprawie połowów oraz negocjacjami w sprawie ich przeglądu.
Z powyższych powodów głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.
Celem tego protokołu jest zastąpienie protokołu załączonego do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Wyspami Komorów, która wygasła w dniu 31 grudnia 2010 r.
Głównym celem nowego protokołu jest określenie uprawnień do połowów oferowanych statkom UE w celu uzyskania praw dostępu i wsparcia sektorowego oraz kontynuacja współpracy między Unią Europejską a Związkiem Komorów, aby zachęcić do ustanowienia ram partnerstwa w ramach której należy opracować zrównoważoną politykę rybołówstwa i rozsądną eksploatację zasobów rybnych w strefie połowowej Komorów.
Zgodnie z nowym protokołem całkowity roczny wkład finansowy UE wyniesie 1 845 750 EUR przez cały trzyletni okres.
Przewiduje się również rozwój inwestycji w sektorze rybołówstwa w celu optymalizacji połowów na małą skalę.
Ponieważ uważam, że ten wniosek dotyczący nowego protokołu do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Komorami służy interesom obu stron, głosowałem za jego przyjęciem.
w piśmie. - Głosowałem przeciw.
Wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego zwiększono uprawnienia Parlamentu w zakresie umów o partnerstwie w sprawie połowów: zgodnie z art. 218 ust. 6 lit. a) TFUE PE musi teraz wyrazić uprzednią zgodę na zawarcie umowy, wymóg, który zastępuje wcześniejszą zwykłą procedurę konsultacji.
My, jako Zieloni, bardzo krytycznie oceniamy sposób, w jaki tego typu porozumienia były do ​​tej pory wdrażane.
Podpisywanie dwustronnych umów połowowych między Wspólnotą Europejską a krajami trzecimi zawsze było praktyką wspólnej polityki rybołówstwa, a tym samym centralnym aspektem jej wymiaru polityki zagranicznej.
Umowy z krajami Afryki i Pacyfiku przewidują, że znaczna część wzajemnych uzgodnień finansowych UE zostanie przeznaczona na wspieranie krajowych polityk rybołówstwa opartych na zasadach zrównoważonego rozwoju i dobrego zarządzania zasobami.
Dwustronne stosunki w sektorze rybołówstwa między Wspólnotą Europejską a Związkiem Komorów sięgają 1988 roku.
Przyjęta dziś rezolucja podkreśla, że ​​lepsze informowanie i większa kontrola Parlamentu Europejskiego na wszystkich etapach negocjacji wzmocniłyby partnerstwo i wywarłyby pozytywny wpływ na rozwój rybołówstwa.
Konieczne jest, aby zarówno Parlament Europejski, jak i Rada były traktowane na równi, czy to w odniesieniu do prawa do pełnego i natychmiastowego poinformowania, czy też w odniesieniu do monitorowania i oceny wykonania umów międzynarodowych w dziedzinie rybołówstwa, a także wszelkich negocjacji dotyczących zmiany tych umów.
Flota rybacka UE działa na całym świecie.
Od 1988 roku istnieją dwustronne stosunki między tym, co jest obecnie znane jako UE, a Związkiem Komorów.
Obecna rewizja Umowy o partnerstwie z 2006 r. W sektorze rybołówstwa, będąca częścią procesu jej przedłużania, spowodowała również uwzględnienie w umowie podstawowych zasad zrównoważonej polityki rybołówstwa i odpowiedzialnego wykorzystywania zasobów rybnych w obszarze połowowym Komorów.
Jest to nie tylko pożądana zmiana, ale także konieczność, jeśli UE i jej wspólna polityka rybołówstwa mają pozostać wiarygodne.
W tym kontekście apel sprawozdawcy o więcej informacji i większą kontrolę ze strony Parlamentu należy zdecydowanie poprzeć.
Z tego powodu głosowałem za przyjęciem sprawozdania.
Poprawa umowy handlowej Euromed może przyczynić się do stabilności gospodarczej i politycznej w tym regionie w celu skonsolidowania jednej przestrzeni, w której obowiązują takie wartości, jak pokój, sprawiedliwość, równość, wolność i demokracja.
Stworzenie standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów ma na celu zapewnienie usprawnionych i skutecznych procedur odwoławczych w ustalonych terminach, co mogłoby zwiększyć bezpieczeństwo i przewidywalność dwustronnych stosunków handlowych, poprawiając tym samym funkcjonowanie eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu.
Głosowałem za przyjęciem tego projektu rezolucji.
w piśmie. - (BG) Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ należy ustanowić skuteczny mechanizm rozstrzygania sporów handlowych między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim.
Proponowany mechanizm wzorowany jest na mechanizmach rozstrzygania sporów z najnowszych umów zawartych przez Unię Europejską, które są zgodne z zasadami i procedurami rozstrzygania sporów Światowej Organizacji Handlu.
Mechanizm ten będzie wspierać funkcjonowanie eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu, ale przede wszystkim zapewni stabilizację dwustronnych stosunków handlowych między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim.
Wszystkie ulepszenia układów eurośródziemnomorskich mają istotny wpływ na stabilność gospodarczą i polityczną krajów, przyczyniając się do niezliczonych korzyści społecznych i demokratycznych, które z nich wynikają.
Dlatego z zadowoleniem przyjmuję wszelkie wysiłki w tym kierunku.
Biorąc pod uwagę niepełne rozstrzygnięcie niektórych sporów wynikających z postanowień handlowych Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, przyznaję, że podejście dyplomatyczne było w tym kontekście nieskuteczne.
Dlatego akceptuję potrzebę wprowadzenia mechanizmu prostego i skutecznego stosowania środków, więc zgadzam się z projektem decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy w formie protokołu między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim.
Celem tego protokołu jest ustanowienie mechanizmu rozstrzygania sporów mającego zastosowanie do sporów wynikających z postanowień handlowych układu eurośródziemnomorskiego.
Układy eurośródziemnomorskie zawierają postanowienia o liberalizacji handlu towarami, ale zasady rozstrzygania sporów z nich wynikających opierały się przede wszystkim na dyplomacji i mogły zostać łatwo zablokowane przez stronę „krzywdzącą”.
Rada upoważniła Komisję do rozpoczęcia negocjacji z jej partnerami z regionu Morza Śródziemnego w 2006 r. W celu ustanowienia mechanizmów rozstrzygania sporów handlowych, wzorowanych na mechanizmach rozstrzygania sporów zawartych w najnowszych umowach zawartych przez Unię Europejską w ramach Światowej Organizacji Handlu.
W dniu 9 grudnia 2009 r. Parafowano projekt umowy z Jordanią.
Popieram mechanizm rozstrzygania sporów i mam nadzieję, że będzie on miał raczej funkcję odstraszającą niż represyjną.
Mam również nadzieję, że Jordania wytrzyma niestabilność w regionie i pozostanie umiarkowanym i odpowiedzialnym partnerem, jakim była za panowania króla Husseina i króla Abdullaha II.
Zalecenie to opiera się na projekcie decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu między Unią Europejską a Jordanią, którego celem jest wdrożenie mechanizmu rozstrzygania sporów w ramach układu eurośródziemnomorskiego.
Ogólnie rzecz biorąc, rozwiązywanie konfliktów handlowych między krajami metodami dyplomatycznymi nie zawsze przynosiło pożądany skutek. Dlatego też w kontekście regionu eurośródziemnomorskiego rozpoczęto negocjacje między UE a jej partnerami śródziemnomorskimi, w szczególności Jordanią.
Projekt porozumienia został podpisany 9 grudnia 2009 r. Na konferencji ministrów handlu państw eurośródziemnomorskich w Brukseli.
Głosuję za tym projektem rezolucji legislacyjnej Parlamentu Europejskiego, ponieważ mam świadomość, że znacząco poprawi on stosunki między państwami w zakresie wolnego handlu i przyczyni się do politycznej i gospodarczej stabilności tego regionu.
Dlatego z zadowoleniem przyjmuję nową umowę i mam nadzieję, że po jej wejściu w życie nie będzie żadnego konfliktu między UE lub jej państwami członkowskimi a Jordanią.
Jak wspomniano w uzasadnieniu niniejszego raportu, dotychczas spory wynikające z porozumień eurośródziemnomorskich były rozstrzygane wyłącznie na drodze dyplomatycznej.
Proponowany nam model `` alternatywny '' wpisuje się w logikę promowaną w ramach Światowej Organizacji Handlu, która w poszukiwaniu rzekomej skuteczności stara się ominąć suwerenność narodową, rozwiązywanie sporów poprzez poszanowanie specyfiki każdego kraju oraz prawa tych krajów bronić interesów ich i swoich narodów.
Rozwiązywanie sporów na drodze dyplomatycznej gwarantuje równe traktowanie krajów.
W przeciwieństwie do tego mechanizm ten obala tę zasadę, zachęcając do przepływu kapitału i stawiając władzę gospodarczą nad władzą polityczną, a interesy kapitału ponad interesy krajów i ich narodów.
Nasz sprzeciw wobec tego mechanizmu i jego implikacji jest tym bardziej uzasadniony, że wynika z zawarcia umowy między UE, której legalność wynikająca z traktatu lizbońskiego jest wątpliwa (aw każdym razie godna ubolewania), a reżimem króla Abdullaha , która nadal brutalnie tłumi wyłaniający się pokojowy ruch młodzieżowy domagający się reform i swobód demokratycznych.
Do tej pory spory wynikające z porozumień eurośródziemnomorskich były rozstrzygane wyłącznie na drodze dyplomatycznej.
W przeciwieństwie do tego mechanizm, który jest obecnie proponowany, obala tę zasadę, zachęcając do przepływu kapitału i stawiając władzę gospodarczą nad władzą polityczną, a interesy kapitału ponad interesy krajów i ich narodów.
Nasz sprzeciw wobec tego mechanizmu i jego implikacji jest tym bardziej uzasadniony, że wynika z zawarcia porozumienia między UE, której legitymacja wynikająca z traktatu lizbońskiego jest wątpliwa, a reżimem króla Abdullaha, który nadal brutalnie represjonuje wyłaniający się pokojowy ruch młodzieżowy domagający się reform i swobód demokratycznych.
Z zadowoleniem przyjmuje się utworzenie standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów, który powinien zapewniać usprawnione i skuteczne procedury dochodzenia roszczeń w ściśle określonych terminach.
Sprawozdawca uważa, że ​​te zmiany w umowach o wolnym handlu z Euromedu mogą przyczynić się do stabilności gospodarczej i politycznej w tym kluczowym regionie w celu skonsolidowania jednego obszaru pokoju, rozwoju, sprawiedliwości, równości, wolności, pluralizmu, demokracji i szacunku.
Ponadto właściwe zastosowanie takiego mechanizmu mogłoby zwiększyć bezpieczeństwo i przewidywalność naszych dwustronnych stosunków handlowych i mogłoby stanowić kolejny krok w kierunku ustanowienia i prawidłowego funkcjonowania strefy wolnego handlu Euromed.
Przeszłość pokazuje nam, że dyplomacja nie była skuteczna w rozwiązywaniu różnych istniejących sporów.
Dlatego z zadowoleniem przyjmuję utworzenie standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów, który powinien zapewniać usprawnione i skuteczne procedury dochodzenia roszczeń w ściśle określonych terminach.
Zgadzam się ze sprawozdawcą, że te ulepszenia eurośródziemnomorskich umów o wolnym handlu mogą przyczynić się do gospodarczej i politycznej stabilności w tym regionie, która ma kluczowe znaczenie dla konsolidacji jednego obszaru pokoju, rozwoju, sprawiedliwości, równości, wolności, pluralizmu, demokracja i szacunek.
Ponadto właściwe zastosowanie takiego mechanizmu mogłoby zwiększyć bezpieczeństwo i przewidywalność naszych dwustronnych stosunków handlowych i stanowi kolejny krok w kierunku utworzenia i prawidłowego funkcjonowania eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu.
w piśmie. - Wiem, że proponowany mechanizm wzorowany jest na mechanizmach rozstrzygania sporów z najnowszych umów zawartych przez Unię Europejską i WTO.
Dwustronne umowy handlowe powinny zawsze być w pełni zgodne z wielostronnym systemem handlowym.
Komisja musi zapewnić skuteczne wdrożenie.
Utrzymujące się spory mają negatywny wpływ na środowisko biznesowe.
Dlatego głosowałem „za”.
Za pomocą tego sprawozdania Parlament Europejski zgadza się na utworzenie standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów, który zapewni usprawnione i skuteczne procedury dochodzenia roszczeń w ściśle określonych terminach, gdy zajdzie potrzeba rozstrzygnięcia konfliktów między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, wynikające z postanowień handlowych układu eurośródziemnomorskiego.
Do tej pory rozstrzyganie sporów wynikających z porozumień eurośródziemnomorskich opierało się wyłącznie na środkach dyplomatycznych.
W praktyce takie podejście okazało się nieskuteczne i doprowadziło do sytuacji, w których niektóre spory pozostawały nierozwiązane, gdyż mogły być łatwo zablokowane przez stronę „poszkodowaną”.
Te zmiany w eurośródziemnomorskich umowach o wolnym handlu mogą przyczynić się do stabilności gospodarczej i politycznej w tym kluczowym regionie, konsolidując jeden obszar pokoju, rozwoju, sprawiedliwości, równości, wolności, pluralizmu, demokracji i szacunku.
Właściwe zastosowanie takiego mechanizmu mogłoby zwiększyć bezpieczeństwo i przewidywalność naszych dwustronnych stosunków handlowych i mogłoby stanowić kolejny krok w kierunku utworzenia i prawidłowego funkcjonowania eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu.
Mój głos za był umotywowany każdym z tych faktów.
Głosowałem za zawarciem umowy między UE a Jordanią, której celem jest ustanowienie mechanizmu rozstrzygania sporów w ramach postanowień handlowych umów eurośródziemnomorskich.
Do tej pory spory wynikające z porozumień eurośródziemnomorskich były rozstrzygane wyłącznie na drodze dyplomatycznej.
W praktyce takie podejście jest nieskuteczne i prowadzi do sytuacji, w których spory pozostają nierozwiązane lub są blokowane.
Mam nadzieję, że zastosowanie tego standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów zwiększy bezpieczeństwo i przewidywalność stosunków handlowych między UE a Jordanią.
W ramach eurośródziemnomorskich układów stowarzyszeniowych spory handlowe, które mogą powstać między dwiema stronami, Unią Europejską z jednej strony, a Jordanią z drugiej, są nadal rozstrzygane na drodze dyplomatycznej.
To rozwiązanie nie jest ani wydajne, ani przejrzyste, dlatego głosowałem za ustanowieniem standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów, ponieważ umożliwi to graczom po obu stronach Morza Śródziemnego handel w bezpieczniejszym i bardziej przewidywalnym środowisku.
Ten standardowy mechanizm oparty jest na rozwiązaniach zalecanych przez Światową Organizację Handlu w protokole ustaleń w sprawie rozstrzygania sporów, a także mechanizmach włączonych do dwustronnych umów handlowych niedawno zawartych przez UE.
Ostatecznie zatem dodanie takich mechanizmów do coraz większej liczby umów stworzy równe szanse nie tylko dla europejskich podmiotów gospodarczych, ale także dla ich partnerów w krajach trzecich.
Negocjacje te wywodzą się z obszaru, który w rzeczywistości nie był regulowany przepisami, co oznaczało, że nie istniały żadne procedury rozwiązywania sporów między UE a krajami śródziemnomorskimi.
Mechanizm rozstrzygania sporów jest wzorowany na standardowych procedurach międzynarodowych.
Ponieważ dotychczasowe podejście prowadziło w przeszłości do nierozwiązywalnych problemów, postąpiłem zgodnie z zaleceniem sprawozdawcy.
Głosowałem za tą rezolucją, ponieważ trzeba stworzyć skuteczny mechanizm rozstrzygania sporów handlowych między Unią Europejską a Królestwem Maroka.
Mechanizm ten zapewni stabilność dwustronnych stosunków handlowych między Unią Europejską a Królestwem Maroka.
Biorąc pod uwagę niepełne rozstrzygnięcie niektórych sporów dotyczących postanowień handlowych Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi a Królestwem Maroka, uznaję nieefektywność systemu stworzonego w tej dziedzinie za pomocą środków dyplomatycznych.
Dlatego akceptuję potrzebę wprowadzenia mechanizmu, który umożliwi wykorzystanie środków w prosty i skuteczny sposób, więc zgadzam się z projektem decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Królestwem Maroka ustanawiającej mechanizm rozstrzygania sporów .
w piśmie. - (RO) Biorąc pod uwagę, że obecne przepisy dotyczące rozstrzygania sporów opierają się na podejściu dyplomatycznym i mogą zostać łatwo zablokowane przez stronę, która nie wypełnia swoich zobowiązań, myślę, że przyjęcie tej umowy poprawi bezpieczeństwo i przewidywalność stosunków handlowych między Unia Europejska i Maroko, co jest korzystne zarówno dla firm, jak i konsumentów.
Przyjęcie umowy jest zgodne z euro-śródziemnomorską mapą drogową handlu po 2010 roku.
Podobnie jak inne, w umowie między Unią Europejską a Królestwem Maroka brakowało środków rozwiązywania konfliktów, co w naturalny sposób przyczyniło się do zmniejszenia jej wiarygodności i zmniejszenia oczekiwań stron w zakresie uzyskania sprawiedliwych rozwiązań w sporach.
Mam nadzieję, że przewidywany mechanizm wejdzie w życie i przyczyni się do wzmocnienia zaufania stron, a Królestwo Maroka będzie w stanie kontynuować reformy rozpoczęte już przez Hassana II i kontynuowane przez Mohammeda VI.
Zalecenie to opiera się na projekcie decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu między Unią Europejską a Marokiem, którego celem jest wdrożenie mechanizmu rozstrzygania sporów w ramach układu eurośródziemnomorskiego.
Ogólnie rzecz biorąc, rozwiązywanie konfliktów handlowych między krajami za pomocą środków dyplomatycznych nie zawsze przynosiło pożądany skutek. Dlatego w kontekście regionu eurośródziemnomorskiego rozpoczęto negocjacje między UE a jej partnerami śródziemnomorskimi, w szczególności Marokiem.
Projekt porozumienia został podpisany 9 grudnia 2009 r. Na konferencji ministrów handlu państw eurośródziemnomorskich w Brukseli i został potwierdzony 7 marca 2010 r. Podczas szczytu UE-Maroko.
Głosuję za przyjęciem tego projektu rezolucji legislacyjnej Parlamentu Europejskiego, ponieważ mam świadomość, że znacząco poprawi on stosunki między państwami w zakresie wolnego handlu i przyczyni się do politycznej i gospodarczej stabilności regionu.
Dlatego z zadowoleniem przyjmuję nową umowę i mam nadzieję, że po jej wejściu w życie nie dojdzie do żadnego konfliktu między UE lub jej państwami członkowskimi a Marokiem.
Zaproponowany nam model `` alternatywny '' wpisuje się w logikę promowaną przez Światową Organizację Handlu, która w poszukiwaniu rzekomej skuteczności stara się ominąć suwerenność narodową, stara się ominąć rozwiązywanie sporów poprzez poszanowanie specyfiki każdego kraju i stara się omijają ich prawo do obrony interesów swoich i swoich narodów.
Mechanizm ten z kolei obala tę zasadę, zachęcając do przepływu kapitału i stawiając władzę gospodarczą nad władzą polityczną, a interesy kapitału ponad interesy krajów i ich narodów.
Nasz sprzeciw wobec tego mechanizmu i jego implikacji jest tym bardziej uzasadniony, że wynika z zawarcia umowy o wolnym handlu z Marokiem, krajem, który nadal okupuje Saharę Zachodnią, oraz wykorzystywania i czerpania korzyści z zasobów, które nie należą do it: narusza prawo międzynarodowe i odmawia ludowi Sahrawi prawa do samostanowienia.
Niniejszy raport dotyczy zmiany obecnej sytuacji poprzez stworzenie mechanizmu rozwiązywania konfliktów.
Jak wspomniano w uzasadnieniu niniejszego raportu, dotychczas spory wynikające z porozumień eurośródziemnomorskich były rozstrzygane wyłącznie na drodze dyplomatycznej.
Komisja proponuje jednak obecnie `` alternatywny '' model, który pasuje do logiki promowanej przez Światową Organizację Handlu, która w poszukiwaniu rzekomej skuteczności stara się ominąć suwerenność narodową, stara się obejść rozwiązywanie sporów poprzez poszanowanie specyfiki każdego kraju i stara się omijać ich prawo do obrony interesów własnych i swoich narodów.
Nasz sprzeciw wobec tego mechanizmu i jego implikacji jest tym bardziej uzasadniony, że wynika z zawarcia umowy o wolnym handlu z Marokiem, krajem, który nadal okupuje Saharę Zachodnią, oraz wykorzystywania i czerpania korzyści z zasobów, które nie należą do it: narusza prawa ludu Sahrawi i odmawia im prawa do samostanowienia.
Z tego powodu głosowaliśmy przeciw.
w piśmie. - Popieram sprawozdawcę, który proponuje, aby Parlament wyraził zgodę na to porozumienie.
Utrzymujące się spory mają negatywny wpływ na środowisko biznesowe i konsumentów końcowych na obu wybrzeżach Morza Śródziemnego.
Bunty obywatelskie przeciwko arabskim despotom podpaliły drugą stronę Morza Śródziemnego.
Nie jest to oczywiście wystarczający powód, aby UE przestała dążyć do ustanowienia strefy wolnego handlu, na którą zgodziła się z tymi samymi despotami.
Wysłaliśmy jasny sygnał: UE nie chce negocjować z arabskimi demokracjami, które mogą się pojawić.
Głosuję przeciw.
Przeszłość pokazuje nam, że dyplomacji nie udało się skutecznie rozwiązać wielu istniejących sporów.
Zgadzam się z opinią sprawozdawcy, że te zmiany w umowach o wolnym handlu między UE a Marokiem mogą przyczynić się do stabilności gospodarczej i politycznej w tym kluczowym regionie w celu skonsolidowania jednego obszaru pokoju, rozwoju, sprawiedliwości, równości, wolności, pluralizmu, demokracja i szacunek.
Ponadto właściwe zastosowanie takiego mechanizmu mogłoby zwiększyć bezpieczeństwo i przewidywalność naszych dwustronnych stosunków handlowych i stanowi kolejny krok w kierunku ustanowienia i prawidłowego funkcjonowania strefy wolnego handlu UE-Maroko.
Do tej pory jednym z zadań służb dyplomatycznych było rozstrzyganie sporów związanych z układem eurośródziemnomorskim.
Obecnie planuje się wprowadzenie na szczeblu UE mechanizmów rozstrzygania sporów i wspierania regionów niestabilnych politycznie, takich jak Maroko, w tworzeniu jednolitego państwa charakteryzującego się pokojem, rozwojem, sprawiedliwością, równością, wolnością, pluralizmem, demokracją i szacunkiem.
Wstrzymałem się od głosu, ponieważ sprawozdawca nie opisał szczegółowo, w jaki sposób możemy zagwarantować przestrzeganie tych mechanizmów.
Umowa o liberalizacji między UE a Marokiem powinna być symbolem rozwoju, stabilności i naprawy gospodarczej całego regionu Afryki Północnej.
Unia nie może i nie może stracić możliwości udziału w tworzeniu odnowionej polityki handlowej, będącej w stanie pomóc tym krajom, które zostały przytłoczone przez zawirowania społeczne i polityczne, które mają dramatyczne konsekwencje dla gospodarek narodowych, a co za tym idzie, dla naszych inwestycji na tych obszarach.
Dzisiejsze głosowanie nad stworzeniem standardowego mechanizmu właściwego i skutecznego rozwiązywania sporów daje nam większą gwarancję wsparcia europejskich inwestycji w Maroku, które są kluczem do dobrobytu gospodarczego w całym regionie, obejmującym prawie wszystkie sektory.
Dzisiejsze głosowanie podkreśla również pragnienie Unii, aby uniknąć negatywnego wpływu na gospodarki i konsumentów końcowych po obu stronach Morza Śródziemnego, wybierając politykę protekcjonistyczną, w której nadal priorytetowo traktuje się szczególne interesy, opóźniając ratyfikację porozumień, które mają zasadnicze znaczenie dla przywrócenia równowagi i stabilizacji wybory gospodarcze obszaru, który zaczyna być interesujący dla naszych konkurentów handlowych, takich jak Chiny i kraje Bliskiego Wschodu.
Za pomocą tego sprawozdania Parlament Europejski zatwierdza utworzenie standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów, który powinien zapewnić usprawnione i skuteczne procedury dochodzenia roszczeń w określonych terminach w sporach wynikających z umów eurośródziemnomorskich między UE a Marokiem.
Rozwiązywanie sporów w drodze dyplomacji nie było skuteczne i prowadziło do sytuacji, w których niektóre spory pozostawały nierozwiązane, ponieważ strona „ranna” mogła je łatwo zablokować.
Opóźnienia występujące podczas rozstrzygania sporów mają negatywny wpływ na przedsiębiorstwa i konsumentów końcowych po obu stronach Morza Śródziemnego.
Te zmiany w eurośródziemnomorskich umowach o wolnym handlu mogą przyczynić się do gospodarczej i politycznej stabilności w tym kluczowym regionie, z myślą o skonsolidowaniu jednego obszaru pokoju, rozwoju, sprawiedliwości, równości, wolności, pluralizmu, demokracji i szacunku.
Wzorem dla proponowanego mechanizmu są mechanizmy rozstrzygania sporów zawarte w najnowszych umowach zawartych przez Unię Europejską oraz w Porozumieniu Światowej Organizacji Handlu w sprawie zasad i procedur regulujących rozstrzyganie sporów.
Komisja musi zapewnić skuteczne i wydajne wdrożenie mechanizmu.
Z powyższych powodów głosowałem za przyjęciem rezolucji, w której wyrażono zgodę na zawarcie umowy.
Głosowałem za zawarciem umowy między UE a Królestwem Maroka, której celem jest ustanowienie mechanizmu rozstrzygania sporów na podstawie postanowień handlowych umów eurośródziemnomorskich.
Mam nadzieję, że zastosowanie tego standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów zwiększy bezpieczeństwo i przewidywalność stosunków handlowych między UE a Królestwem Maroka.
w piśmie. - Na rzecz.
Do tej pory spory wynikające z porozumień eurośródziemnomorskich były rozstrzygane wyłącznie na drodze dyplomatycznej.
W praktyce nie jest to skuteczne i prowadziło do sytuacji, w których spory pozostawały nierozwiązane, ponieważ strona „szkodząca” mogła je łatwo zablokować.
Rada upoważniła Komisję do rozpoczęcia negocjacji z partnerami z regionu Morza Śródziemnego w 2006 r. W celu wynegocjowania odpowiedniego mechanizmu rozstrzygania sporów.
Projekt porozumienia z Marokiem został parafowany na eurośródziemnomorskiej konferencji ministerialnej handlu w Brukseli w dniu 9 grudnia 2009 r. I potwierdzony podczas szczytu UE-Maroko w dniu 7 marca 2010 r.
Z zadowoleniem przyjmuje się utworzenie standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów, który powinien zapewniać usprawnione i skuteczne procedury dochodzenia roszczeń w ściśle określonych terminach.
Popieram utworzenie standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów z Egiptem, umożliwiającego rozwiązanie problemów związanych z niewydajnością i impasami oraz zawarcie projektu umowy z tym krajem.
Umowa ta może przyczynić się do stabilności gospodarczej i politycznej w obszarze eurośródziemnomorskim, co pozwoli na przyszłość opartą na pokoju, sprawiedliwości, wolności, pluralizmie i demokracji.
Głosowałem za tą rezolucją, ponieważ konieczne jest ustanowienie skutecznego mechanizmu rozstrzygania sporów handlowych między Unią Europejską a Arabską Republiką Egiptu.
Mechanizm ten będzie wspierać funkcjonowanie eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu, ale przede wszystkim zapewni stabilizację dwustronnych stosunków handlowych między Unią Europejską a Arabską Republiką Egiptu.
Głosowałem za mechanizmem rozstrzygania sporów zaproponowanym przez pana posła Sustę.
Całkowicie zgadzam się, że właściwe zastosowanie standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów mogłoby być kolejnym krokiem w kierunku ustanowienia i skutecznego funkcjonowania eurośródziemnomorskiego wolnego handlu.
Do tej pory spory wynikające z porozumień eurośródziemnomorskich były rozstrzygane, w miarę możliwości, jedynie na drodze dyplomatycznej.
Zamiast tego potrzebujemy solidnej procedury, ponieważ przeciąganie sporów handlowych może mieć niekorzystne skutki dla konsumentów końcowych po obu stronach Morza Śródziemnego.
W świetle tego, co dzieje się w niektórych krajach Afryki Północnej, nie ma wątpliwości, że droga do stabilności gospodarczej i politycznej na tych terytoriach wiedzie między innymi poprzez dobrze funkcjonujące umowy o wolnym handlu na Morzu Śródziemnym.
Biorąc pod uwagę niepełne rozstrzygnięcie niektórych sporów dotyczących postanowień handlowych Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi a Arabską Republiką Egiptu, uznaję nieefektywność systemu stworzonego w tej dziedzinie przy użyciu środków dyplomatycznych.
W związku z tym akceptuję potrzebę wprowadzenia mechanizmu, który umożliwi wykorzystanie zasobów w prosty i skuteczny sposób, więc zgadzam się z projektem decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Arabską Republiką Egiptu ustanawiającej rozwiązanie sporu Mechanizm.
Obecna sytuacja w Egipcie może przyćmić potrzebę przyspieszenia przyjmowania takich porozumień.
Niemniej jednak, w obliczu zawirowań i niepewności charakterystycznych dla czasów, jakich ostatnio doświadczyliśmy w Kairze, państwo egipskie powinno być ostrożne, aby ponownie przejąć swoje funkcje w całości.
Wśród nich są stosunki zagraniczne, w szczególności z Unią Europejską, która jest jej partnerem w umowie eurośródziemnomorskiej.
Chociaż domniemane przyszłe spory z UE są w tej chwili prawdopodobnie najmniejszym zmartwieniem Egiptu, uważam, że przyjęcie mechanizmów, które umożliwią ich łatwe rozstrzygnięcie, nie może być niekorzystne dla dobra obu stron.
Egipt jest nierozerwalnie związany z historią Europy i świata.
Mam nadzieję, że jego przyszłość będzie równie wspaniała jak przeszłość.
Zalecenie to opiera się na projekcie decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu między Unią Europejską a Ludową Republiką Egiptu, którego celem jest wdrożenie mechanizmu rozstrzygania sporów.
Protokół ten nabiera szczególnego znaczenia w czasie, gdy Egipt podejmuje pierwsze kroki w kierunku wprowadzenia demokratycznego reżimu.
Ogólnie rzecz biorąc, rozwiązywanie konfliktów handlowych między krajami za pomocą środków dyplomatycznych nie zawsze przynosiło pożądany skutek. Dlatego w kontekście regionu eurośródziemnomorskiego rozpoczęto negocjacje między UE a jej partnerami śródziemnomorskimi, w szczególności Egiptem.
Projekt umowy został podpisany 27 kwietnia 2010 r. Na posiedzeniu Rady Stowarzyszenia UE-Egipt w Luksemburgu.
Głosuję za przyjęciem tego projektu rezolucji legislacyjnej Parlamentu Europejskiego, ponieważ mam świadomość, że znacząco poprawi on stosunki między państwami w zakresie wolnego handlu i przyczyni się do politycznej i gospodarczej stabilności tego regionu.
Dlatego z zadowoleniem przyjmuję nową umowę i mam nadzieję, że po jej wejściu w życie nie dojdzie do żadnego konfliktu między UE lub jej państwami członkowskimi a Arabską Republiką Egiptu.
Nasz sprzeciw wobec tego mechanizmu i jego implikacji jest tym bardziej uzasadniony, że wynika z zawarcia porozumienia między UE a reżimem dyktatora Mubaraka.
Powstanie narodu egipskiego na rzecz zmian demokratycznych, w obronie swojej suwerenności przed obcymi ingerencjami oraz zmowa reżimu z interesami imperializmu w regionie to pozytywny znak, który, mamy nadzieję, będzie miał praktyczny wyraz w odniesieniu do tej umowy i innych .
Nasz sprzeciw wobec tego mechanizmu i jego implikacji jest tym bardziej uzasadniony, że wynika z zawarcia porozumienia między UE, której legalność wynikająca z traktatu lizbońskiego jest wątpliwa, a reżimem dyktatora Mubaraka.
w piśmie. - Niezależnie od niepewnej sytuacji w Egipcie, uważam, że Parlament słusznie naciska na zatwierdzenie tej umowy, która powinna ułatwić życie przedsiębiorstwom, nie wypowiadając politycznego komentarza na temat obecnego rządu egipskiego.
Zgadzam się z opinią sprawozdawcy, że te zmiany w umowach o wolnym handlu między UE a Egiptem mogą przyczynić się do stabilności gospodarczej i politycznej w tym kluczowym regionie, z myślą o umocnieniu jednego obszaru pokoju, rozwoju, sprawiedliwości, równości, wolności, pluralizmu, demokracja i szacunek.
Ponadto właściwe zastosowanie takiego mechanizmu mogłoby zwiększyć bezpieczeństwo i przewidywalność naszych dwustronnych stosunków handlowych oraz stanowi kolejny krok w kierunku ustanowienia i prawidłowego funkcjonowania strefy wolnego handlu UE-Egipt.
w piśmie. - Głosowałem za odrzuceniem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ mam poważne obawy w związku z gospodarczym i politycznym podejściem UE do krajów objętych układem eurośródziemnomorskim.
Utworzenie strefy wolnego handlu miałoby dramatyczne konsekwencje dla ludzi pracy w regionie.
Na podstawie własnych danych UE oczekuje się, że Egipt straci 1,5 mln miejsc pracy.
Tragiczne perspektywy ekonomiczne dla młodych ludzi oraz gniew na korupcję i ekscesy maleńkiej elity dyktatorskiej leżą u podstaw ruchów rewolucyjnych i aspiracji narodu egipskiego.
Kontynuacja doktryny wolnego handlu w interesie europejskiego wielkiego biznesu i bogatych elit oznacza więcej tego samego i dlatego należy ją odrzucić.
Negocjacje w tej sprawie prowadzili przedstawiciele wypartego rewolucyjnego przewrotu dyktatorskiego reżimu Mubaraka.
Jednak najwyższy szczebel armii jest głęboko powiązany z interesami gospodarczymi poprzedniego reżimu i nie reprezentuje uzasadnionych żądań i aspiracji ludu pracującego.
Relacje handlowe muszą opierać się na potrzebach większości populacji, a nie na chciwości maleńkich elit i korporacji.
Za pomocą tego sprawozdania Parlament Europejski zatwierdza utworzenie standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów, który powinien zapewniać usprawnione i skuteczne procedury dochodzenia roszczeń w określonych terminach w sporach wynikających z umów eurośródziemnomorskich między UE a Arabską Republiką Egiptu.
Rozwiązywanie sporów w drodze dyplomacji nie było skuteczne i prowadziło do sytuacji, w których niektóre spory pozostawały nierozwiązane, ponieważ strona „ranna” mogła je łatwo zablokować.
Wzorem dla proponowanego mechanizmu są mechanizmy rozstrzygania sporów zawarte w najnowszych umowach zawartych przez UE oraz w Uzgodnieniu Światowej Organizacji Handlu w sprawie zasad i procedur regulujących rozstrzyganie sporów.
Komisja musi zapewnić skuteczne i wydajne wdrożenie mechanizmu.
Głosowałem za zawarciem umowy między UE a Egiptem, której celem jest ustanowienie mechanizmu rozstrzygania sporów na podstawie postanowień handlowych umów eurośródziemnomorskich.
Mam nadzieję, że zastosowanie tego standardowego mechanizmu rozstrzygania sporów zwiększy bezpieczeństwo i przewidywalność stosunków handlowych między UE a Egiptem.
Głosuję za przyjęciem tego zalecenia iz zadowoleniem przyjmuję utworzenie mechanizmu rozstrzygania sporów, który powinien zapewniać usprawnione i skuteczne procedury dochodzenia roszczeń w określonych terminach.
Zgadzam się również ze stanowiskiem sprawozdawcy, że zmiany w eurośródziemnomorskich umowach o wolnym handlu mogą przyczynić się do gospodarczej i politycznej stabilności w tym regionie, który ma kluczowe znaczenie dla konsolidacji jednego obszaru pokoju.
Zgodziłem się z tym dokumentem, ponieważ do tej pory spory wynikające z porozumień eurośródziemnomorskich były rozstrzygane wyłącznie na drodze dyplomatycznej.
W praktyce nie jest to skuteczne i prowadziło do sytuacji, w których spory pozostawały nierozwiązane, ponieważ strona „szkodząca” mogła je łatwo zablokować.
Zmiany w umowach o wolnym handlu z Euromed mogą przyczynić się do stabilności gospodarczej i politycznej w tym kluczowym regionie w celu skonsolidowania jednego obszaru pokoju, rozwoju, sprawiedliwości, równości, wolności, pluralizmu, demokracji i szacunku.
Ponadto właściwe zastosowanie takiego mechanizmu mogłoby zwiększyć bezpieczeństwo i przewidywalność naszych dwustronnych stosunków handlowych i mogłoby stanowić kolejny krok w kierunku ustanowienia i prawidłowego funkcjonowania strefy wolnego handlu Euromedu.
Utrzymujące się spory mają negatywny wpływ na środowisko biznesowe i konsumentów końcowych na obu wybrzeżach Morza Śródziemnego.
Wraz z wejściem w życie Traktatu z Lizbony bezpośrednie inwestycje zagraniczne stały się częścią polityki handlowej UE, a tym samym wyłączną kompetencją Unii.
W dobie, w której bezpośrednie inwestycje zagraniczne odgrywają istotną rolę w dobrobycie gospodarczym krajów i regionów, do rozwiązywania sporów w tym obszarze posłuży również dobrze funkcjonujący i skuteczny mechanizm rozstrzygania sporów.
Ponieważ zasady rozstrzygania sporów są oparte na podejściu dyplomatycznym i doprowadziły do ​​sytuacji, w której spory można łatwo zablokować, nowy mechanizm rozstrzygania sporów handlowych zasługuje na nasze poparcie.
Mechanizm ten jest wzorowany na najnowszych umowach zawartych przez UE oraz na porozumieniu Światowej Organizacji Handlu.
Istnieją już projekty umów z Jordanią, Marokiem i Egiptem, które obejmują również handel produktami rolnymi.
Z zadowoleniem przyjmuję decyzję Parlamentu Europejskiego o poparciu tych umów.
Głosuję za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ uważam za istotne, aby UE zapewniła odpowiedni mechanizm rozwiązywania sporów wynikających z wdrażania porozumień eurośródziemnomorskich.
W 2006 r. Rada upoważniła Komisję do rozpoczęcia negocjacji z partnerami z regionu śródziemnomorskiego i dopiero w 2009 r. Podpisano tę umowę.
Stworzenie standardowej metody rozwiązywania sporów powinno ostatecznie wprowadzić uproszczone i skuteczne procedury rozstrzygania sporów w określonych terminach.
Zgadzam się z opinią sprawozdawcy, który uważa, że ​​konieczne jest dokonanie rewizji umów o wolnym handlu Euromed, aby przyczynić się do stabilności gospodarczej i politycznej w tym regionie oraz skonsolidować obszar pokoju i rozwoju.
Proponowana metoda jest wzorowana na najbardziej aktualnych mechanizmach rozstrzygania sporów w umowach partnerskich uzgodnionych przez Unię Europejską i WTO.
W czasie, gdy bezpośrednie inwestycje zagraniczne odgrywają kluczową rolę w dobrobycie gospodarczym europejskich państw członkowskich, mam nadzieję, że skuteczny mechanizm rozstrzygania sporów pomoże rozwiązać spory również w tym obszarze.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania i pragnę podkreślić, że jest to ważny krok w prowadzeniu negocjacji między UE a Ukrainą w kierunku wytyczenia ścieżki, która może umożliwić jej pełne przystąpienie do UE w przyszłości.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.
Wdrażając europejską politykę sąsiedztwa, kraje partnerskie stopniowo zyskują możliwość uczestniczenia w niektórych programach unijnych i działaniach agencji.
To jeden z wielu środków mających na celu promowanie reform, modernizacji i przemian w krajach sąsiadujących z Unią Europejską.
W czerwcu 2007 roku Rada Unii Europejskiej po raz kolejny podkreśliła ogromne znaczenie Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, dlatego protokół ten stworzy Ukrainie warunki do udziału w ważnych programach unijnych i korzystania z najlepszych praktyk UE przyczyniających się do rozwoju demokracji procesy.
Głosowałem za propozycją naszego sprawozdawcy.
Uważam, że obie strony skorzystają na spełnieniu zobowiązań podjętych w ramach tego protokołu.
Unia Europejska zyska solidnego, stabilnego, demokratycznego partnera na swojej wschodniej granicy, a obywatele Ukrainy nieco wyraźniejszej perspektywy europejskiej.
Od samego początku mojej pracy w Parlamencie Europejskim zdecydowanie popieram prounijne aspiracje Ukrainy.
Ukraina jest jednym z najważniejszych partnerów polskiej polityki wschodniej.
Poza tym, wraz z Ukrainą, mój kraj przygotowuje się do organizacji przyszłorocznych mistrzostw Europy w piłce nożnej.
Dla osiągnięcia celów polityki zagranicznej Unii, a także ze względów bezpieczeństwa, niezwykle ważne jest zacieśnienie współpracy z Ukrainą w całej UE.
Uważam, że wspieranie rodzącej się demokracji na Ukrainie jest jednym z naszych najważniejszych obowiązków.
Dlatego popieram przyspieszenie negocjacji w sprawie strefy wolnego handlu i jak najszersze uczestnictwo Ukrainy w programach unijnych.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji, wyrażając tym samym zgodę na zawarcie protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską a Ukrainą.
Protokół ten zawiera porozumienie ramowe w sprawie ogólnych zasad udziału Ukrainy w programach unijnych.
Zawiera standardowe klauzule, które mają być stosowane do wszystkich krajów partnerskich w ramach Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, z którymi takie protokoły mają zostać zawarte.
Moim zdaniem Ukraina podejmuje niezbędne wysiłki i popieram zawarcie tej umowy.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji legislacyjnej w sprawie zgody Parlamentu Europejskiego na projekt decyzji Rady, na podstawie którego zostanie sporządzony protokół uzupełniający do umowy o partnerstwie i współpracy UE-Ukraina.
Na podstawie tego protokołu Ukraina otrzyma możliwość udziału w programach UE dotyczących biznesu i przedsiębiorczości, energii oraz technologii informacyjno-komunikacyjnych.
Zgodnie z tym porozumieniem Ukraina będzie musiała wnieść wkład finansowy do budżetu ogólnego UE w zależności od programów, w których chce uczestniczyć, a UE z kolei zagwarantuje, że programy te będą kontrolowane i audytowane przez instytucje UE.
Jestem wiceprzewodniczącym Komisji Współpracy Parlamentarnej UE-Ukraina i jestem przekonany, że zawarcie tego protokołu da Ukrainie większe możliwości konwergencji jej polityk z politykami, standardami i normami realizowanymi przez UE w wymienionych obszarach .
W stosunkach między Unią Europejską a Ukrainą nastąpił postęp i niepowodzenia, które czasami wynikały ze zmniejszonej lub zwiększonej strategicznej bliskości tego kraju z sąsiadującą Rosją.
W dniu 18 czerwca 2007 r. Rada wydała wytyczne dla Komisji w sprawie negocjowania umów ramowych z Algierią, Armenią, Azerbejdżanem, Egiptem, Gruzją, Izraelem, Jordanią, Libanem, Mołdawią, Marokiem, Autonomią Palestyńską, Tunezją i Ukrainą w sprawie ogólnych zasad regulujących te umowy. udział krajów w programach UE.
Uważam, że zawarcie powyższego porozumienia jest pozytywne, ze względu na konieczność jasnego określenia ram, w jakich Ukraina będzie uczestniczyć w programach europejskich, przyczyniając się tym samym do poprawy jej stosunków z Unią.
Europejska Polityka Sąsiedztwa (EPS) przewiduje stopniowe otwieranie programów Unii Europejskiej na udział krajów sąsiednich w celu promowania reform, modernizacji, a często także ich demokratyzacji.
W związku z tym w dniu 5 marca 2007 r. Rada przyjęła podejście ogólne mające „umożliwić partnerom objętym EPS udział w agencjach i programach wspólnotowych”.
W wyniku takiego podejścia Komisja rozpoczęła negocjowanie umów ramowych z krajami sąsiadującymi, w tym Ukrainą, których dokumentacja jest kompletna i gotowa do przedłożenia do zatwierdzenia przez Parlament Europejski, na warunkach określonych w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Głosuję za przyjęciem niniejszej Umowy o partnerstwie i współpracy ustanawiającej partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ukrainą, z drugiej strony, w sprawie ogólnych zasad udziału Ukrainy w programach unijnych. ponieważ jest to kolejny krok w realizacji celów, które przyświecały tworzeniu wspólnego rynku.
Zawarcie tej umowy rodzi dla nas szereg pytań, biorąc pod uwagę niezwykle niejasny charakter przedłożonego wniosku.
Wspomina się o programach, ale nie powiedziano nam, w jakich programach Ukraina będzie mogła uczestniczyć, jaką formę przybierze taki udział, jakie będą jego warunki finansowe i konsekwencje.
Świadczenia są ogłaszane, ale nie jest jasne, skąd pochodzą.
Uważamy, że zawieranie umów, których cele są takie jak te, które zostały ogłoszone, powinno opierać się na poszanowaniu suwerenności krajów i ich narodów, wzajemnym interesie, wzajemności i współpracy, z uwzględnieniem specyfiki każdego kraju; że powinni ocenić, co każdy może wnieść do porozumienia z gospodarczego, społecznego i kulturowego punktu widzenia.
Niewiele więcej możemy powiedzieć na temat tego sprawozdania, poza tym, że szkoda, że ​​zgadza się na ustanowienie protokołu, którego dokładnej treści i konsekwencji nie możemy poznać.
Zawarcie tej umowy rodzi szereg pytań, biorąc pod uwagę niezwykle niejasny charakter przedstawionego nam wniosku.
Wspomina się o programach, ale nie powiedziano nam, w jakich programach Ukraina będzie mogła uczestniczyć, jaką formę przybierze ten udział, ani jakie będą tego konsekwencje finansowe.
Wspomina się o ogólnych zasadach rządzących uczestnictwem, ale nie są one określone.
Korzyści są wymienione bez tego sprawozdania, w którym jasno określono, skąd mogą pochodzić.
Uważamy, że przy zawieraniu umów między suwerennymi krajami nadal istotne jest odniesienie się do następujących kwestii: poszanowanie suwerenności kraju i jego mieszkańców, wzajemny interes, wzajemność i współpraca, z uwzględnieniem specyfiki każdego kraju; ocena tego, co każdy może wnieść do porozumienia z gospodarczego, społecznego i kulturowego punktu widzenia.
Szkoda, że ​​głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania, które wyraża zgodę na ustanowienie protokołu, ponieważ nie otrzymaliśmy prawie żadnych informacji na temat jego treści i konsekwencji.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji w sprawie zgody Parlamentu Europejskiego na projekt decyzji Rady, na podstawie którego zostanie sporządzony protokół uzupełniający do umowy o partnerstwie i współpracy UE-Ukraina.
Ukraina otrzyma możliwość udziału w programach UE dotyczących biznesu i przedsiębiorczości, energii oraz technologii informacyjno-komunikacyjnych.
Ukraina będzie musiała wnieść wkład finansowy do budżetu ogólnego UE w zależności od programów, w których chce uczestniczyć, a UE z kolei zagwarantuje, że programy te będą kontrolowane i audytowane przez instytucje UE.
Ta polityka partnerstwa i współpracy zapewni Ukrainie większe możliwości zbieżności jej polityk z politykami prowadzonymi przez UE w tych obszarach.
w piśmie. - Głosowałem za tym sprawozdaniem technicznym, które zezwala Ukrainie na udział w programach Unii Europejskiej.
w piśmie. - (RO) Głosowałem za projektem rezolucji w sprawie decyzji Rady w sprawie umowy ramowej między Unią Europejską a Ukrainą w sprawie ogólnych zasad udziału tego kraju w programach unijnych.
Dokument ten jest częścią Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, ale jest także wyrazem chęci Ukrainy do udziału w bardziej aktualnych i przyszłych programach UE.
Ponadto Ukraina będzie mogła zwrócić się do Unii o pomoc w uczestnictwie w danym programie zgodnie z ogólnymi przepisami dotyczącymi ustanowienia Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa lub na podstawie wszelkich innych podobnych przepisów przewidujących pomoc zewnętrzną.
Może to także ożywić stosunki Rumunii z Ukrainą.
Musimy rozwijać te więzi w pragmatyczny sposób, aby obywatele czerpali bezpośrednie korzyści z naszych decyzji politycznych.
Relacje UE-Ukraina od dawna przeżywają dobre i złe chwile.
W większości przypadków nastroje te są podyktowane zwiększoną lub zmniejszoną bliskością Ukrainy z sąsiadującą Rosją.
Protokół ten przyczyni się do stworzenia jasnych ram dla udziału Ukrainy w różnych programach europejskich, tak aby w przyszłości stosunki UE-Ukraina nie miały takich wzlotów i upadków, jakie dotychczas musiały znosić.
Udział Ukrainy w programach Unii Europejskiej jest ważnym krokiem zarówno dla Ukrainy, jak i dla UE.
Pomoże to promować wymianę wiedzy naukowej i badań.
Programy studenckie zostaną rozszerzone, a obie strony przyniosą korzyści finansowe, gospodarcze i społeczne.
Położenie geograficzne Ukrainy jest ważnym czynnikiem, a także stanowi dużą zaletę dla UE, ponieważ umożliwi UE poprawę kontaktów z innymi państwami Europy Wschodniej.
Z tego powodu jestem zwolennikiem tego projektu.
Głosowałem za zaleceniem dopuszczenia Ukrainy do udziału w obecnych programach UE i programach ustanowionych w przyszłości, w takich obszarach jak przedsiębiorczość, energia, technologie i komunikacja.
Porozumienie przyspieszy reformę administracji publicznej na Ukrainie oraz konwergencję różnych dziedzin gospodarki tego kraju z prawodawstwem, standardami i przykładami dobrych praktyk UE.
W zamian za wkład finansowy w programy Ukraina będzie miała prawo uczestniczyć w charakterze obserwatora w komitetach koordynujących programy UE.
Uwzględnione zostaną inicjatywy programowe zaproponowane przez Ukrainę, podobnie jak te zaproponowane przez państwa członkowskie UE.
Umożliwi to Ukrainie stopniowe zbliżanie się do UE.
Stosunki między Unią Europejską a Ukrainą ulegają poprawie.
W dniu 18 czerwca 2007 r. Rada upoważniła Komisję do negocjowania umów ramowych z Algierią, Armenią, Azerbejdżanem, Egiptem, Gruzją, Izraelem, Jordanią, Libanem, Mołdawią, Marokiem, Autonomią Palestyńską, Tunezją i Ukrainą w sprawie ogólnych zasad rządzących tymi krajami. udział w programach UE.
Konieczne jest ustanowienie jasnych i precyzyjnych ram prawnych dla udziału Ukrainy w programach europejskich, przyczyniając się tym samym do poprawy jej stosunków z Unią.
Dlatego głosowałem za projektem decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy ustanawiającej partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony a Ukrainą z drugiej strony w sprawie umowy ramowej między Unii Europejskiej i Ukrainy w sprawie ogólnych zasad udziału Ukrainy w programach unijnych.
w piśmie. - uwzględniając projekt decyzji Rady (13604/2010), uwzględniając projekt protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy ustanawiającej partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ukrainą, z drugiej strony zawarta w dniu 14 czerwca 1994 r. w sprawie umowy ramowej między Unią Europejską a Ukrainą w sprawie ogólnych zasad udziału Ukrainy w programach unijnych (13962/2010), uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody złożony przez Radę zgodnie z art. 114, 168, 169, 172, 173 ust. 3, 188 i 192 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0401 / 2010), mając uwzględniając art. 81, art. 90 ust. 8 i art. 46 ust. 1 Regulaminu Parlamentu,
Uczestnictwo krajów objętych Polityką Sąsiedztwa w programach i agencjach unijnych jest jedną z najbardziej specyficznych form współpracy tych krajów z Unią.
Powinniśmy dążyć do tego, aby oferowane programy w jak największym stopniu wspierały reformy podejmowane w tych krajach w celu zbliżenia ich do Unii.
W tym tygodniu w Brukseli odbywa się 18. runda negocjacji Ukraina-UE w sprawie podpisania umowy stowarzyszeniowej.
Ten proces trwał zbyt długo.
Pora podpisać umowę, ponieważ leży ona w interesie zarówno UE, jak i Ukrainy.
Licząca 46 milionów mieszkańców Ukraina potrzebuje stabilizacji w regionie.
W ostatnich latach Ukraina zamieniła się w polityczne boisko piłkarskie: nie można jej zmuszać do wyboru między Rosją a Zachodem.
Ważne jest, aby państwa członkowskie UE, w szczególności Litwa, aktywnie dążyły do ​​ściślejszej współpracy ze swoimi wschodnimi sąsiadami, nawet jeśli utrzymują się pewne różnice.
Zawarcie udanego układu o stowarzyszeniu zachęciłoby Ukrainę do modernizacji i reform oraz pomogłoby jej zbliżyć się do standardów UE.
Jeśli chodzi o negocjacje w sprawie strefy wolnego handlu, musimy dążyć do porozumienia w sprawie propozycji taryfowych, procedur opodatkowania energii i zrównoważonego rozwoju.
Zasadnicze znaczenie ma również liberalizacja przepływu osób.
Litwini wciąż pamiętają ograniczenia w podróżowaniu, których doświadczyli.
Wiemy, co to znaczy mieszkać na zewnętrznej granicy Europy.
Ważne jest, aby kwestia ruchu bezwizowego była priorytetem numer jeden.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ w interesie dotkniętych regionów leży ustanowienie podstawy prawnej dla handlu między UE a Grenlandią, w tym przypadku podlegającej przepisom rynku wewnętrznego UE.
W 2010 r. Komisja przedstawiła Radzie projekt przepisów UE dotyczących przywozu produktów rybołówstwa, opierając się na art. 203 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej jako podstawie prawnej.
Zgadzam się z wykładnią, zgodnie z którą działalność tę należy regulować na podstawie przepisów art. 43 w związku z przepisami art. 204, co pozwala na dokonywanie zmian w drodze zwykłej procedury ustawodawczej.
Tylko w 2007 r. Prawie 87% produktów rybołówstwa eksportowanych z Grenlandii trafiło do UE.
Z tego powodu ustanowienie ogólnych zasad handlu i importu produktów rybołówstwa pochodzących z Grenlandii nie może być całkowicie pozostawione Komisji i Radzie, ponieważ byłoby to sprzeczne z postanowieniami traktatu lizbońskiego.
Dlatego uważam, że Parlament powinien zabrać głos w tak ważnym sektorze.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie importu produktów rybołówstwa z Grenlandii, które ma na celu zastosowanie reguł rynku wewnętrznego do tego przywozu, gdy Grenlandia zobowiązuje się do transpozycji prawodawstwa europejskiego, w szczególności przepisów dotyczących zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności.
Uważam jednak, że podstawę prawną wniosku należy dostosować tak, aby tekst miał formę rozporządzenia, a nie decyzji Rady.
W niniejszym wniosku określono ogólne zasady handlu między UE a Grenlandią między innymi produktami rybołówstwa, żywymi małżami, szkarłupniami, osłonicami, ślimakami morskimi i ich produktami ubocznymi.
Państwa członkowskie powinny zezwalać na przywóz produktów pochodzących z Grenlandii zgodnie z przepisami Unii dotyczącymi handlu wewnętrznego.
Przywóz produktów do Unii będzie podlegał szeregowi warunków, w tym skutecznej transpozycji i stosowaniu obowiązujących przepisów ustanowionych w przepisach Unii dotyczących zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności.
Podobnie jak sprawozdawca uważam, że proponowany tekst powinien zostać przyjęty w ramach zwykłej procedury ustawodawczej, a Parlament powinien w przyszłości wykonywać swoje uprawnienia ustawodawcze w podobnych przypadkach.
Eksport produktów rybołówstwa z Grenlandii stanowi około 82% jego całkowitego eksportu, osiągając w 2007 r. Łącznie 255 mln EUR.
Większość - 87% - skierowana była do UE, zwłaszcza do Danii, w 97%.
Komisja Prawna przyjęła jednogłośnie opinię popierającą wniosek, aby art. 43 ust. 2 i art. 204 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz jedyny artykuł Protokołu (nr 34) w sprawie szczególnych ustaleń dla Grenlandii stanowią podstawę prawną dla proponowanego tekstu legislacyjnego zamiast podstawy prawnej wybranej przez Komisję, czyli art. 203 TFUE.
W związku z tym, biorąc pod uwagę, że chodzi o kwestię prawną, a nie o treść wniosku w sprawie rezolucji, i biorąc pod uwagę uzyskany konsensus, zgadzam się z jej przyjęciem.
Wielka debata wokół tego raportu jest kwestią poboczną do jego motywacji.
W szczególności Komisja Rybołówstwa Parlamentu Europejskiego wyraziła sprzeciw wobec podstawy prawnej wybranej przez Komisję do przedłożenia niniejszego wniosku: art. 203 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), który stanowi, że Rada analizuje „przepisy dotyczące szczegółowe zasady i procedurę stowarzyszenia krajów i terytoriów z Unią ”po konsultacji z Parlamentem Europejskim.
Komisja Rybołówstwa uważa, że ​​art. 43 ust. 2 - odnoszący się do zwykłej procedury ustawodawczej lub współregulacji - oraz 204 TFUE powinny zostać przyjęte jako podstawa prawna wraz z jedynym artykułem Protokołu (nr 34) w sprawie szczególnych ustaleń dla Grenlandii.
Stanowisko to zostało poparte opinią Komisji Prawnej.
Na marginesie pozostaje ważna kwestia, która powinna stanowić u jej podstaw treść raportu: określenie zasad przywozu produktów rybołówstwa z Grenlandii do UE.
Najważniejsze towary eksportowane z Grenlandii to krewetki (59%), halibut grenlandzki (23%), dorsz (9,5%), kraby (1,9%), przegrzebki (1,4%) i ikra (1,3%).
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani Fragi, które pozwala Grenlandii na eksport produktów rybołówstwa do UE, mimo że nie jest jej członkiem.
Kiedy Grenlandia zdobyła znaczącą władzę wewnętrzną i zdecydowała się wycofać z WE, musiała negocjować wyjście.
Ten precedens kłamie fałszywym twierdzeniom, że wewnętrzne rozszerzenie UE wymagałoby ponownego ubiegania się o członkostwo przez nowo niepodległe państwa UE.
Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej zasady przywozu do Unii Europejskiej z Grenlandii produktów rybołówstwa, żywych małży, szkarłupni, osłonic, ślimaków morskich i ich produktów ubocznych.
Eksport produktów rybołówstwa z Grenlandii, około 82% całkowitego eksportu, wyniósł w 2007 r. 255 mln EUR, z czego największa część (87%) skierowana była do UE, zwłaszcza (97%) do Danii.
Decyzja ta obejmuje zmianę ram prawnych - od decyzji Rady do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady.
w piśmie. - (DE) Handel produktami rybołówstwa, żywymi małżami, szkarłupniami, osłonicami, ślimakami morskimi i ich produktami ubocznymi między Grenlandią a Unią Europejską zgodnie z przepisami określonymi w prawodawstwie Unii i innymi warunkami jest całkowicie dopuszczalny.
Dlatego nie ma powodu, aby sprzeciwiać się treści umowy.
Import tych produktów stanowi pożądany wkład w handel wewnątrz Unii.
Stosunki handlowe między UE a Grenlandią od kilku lat mają znaczący charakter.
Rzeczywiście, od 2007 r. Grenlandia wyeksportowała 82% swoich produktów rybołówstwa, z których 87% trafia na rynek europejski.
Możemy zatem powiedzieć, że jest to ważny zasób dla Grenlandii, oprócz tego, co Europa oferuje w postaci wsparcia finansowego w zamian za utrzymanie praw połowowych na wodach Grenlandii.
W dniu 26 kwietnia 2010 r. Parlament Europejski zwrócił się do Komisji Prawnej o wydanie opinii w celu określenia podstawy prawnej do zawarcia umów z Grenlandią.
Komisja Prawna niedawno udzieliła poparcia Parlamentowi i potwierdziła, że ​​podstawę prawną umów można znaleźć, zgodnie z postanowieniami art. 43 ust. 2 i art. 204 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
w piśmie. - Głosowałem za tym wnioskiem, który ustanawia zasady dotyczące przywozu do UE z Grenlandii produktów rybołówstwa i innych produktów morskich.
Grenlandia i UE zamierzają zawrzeć porozumienie sanitarne dotyczące tych produktów, mając na celu umożliwienie Grenlandii handlu tymi towarami z UE na podstawie przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, pod warunkiem że Grenlandia transponuje unijne przepisy sanitarne i sanitarne dotyczące produktów rybołówstwa.
Dzięki ustanowieniu przepisów dotyczących handlu między UE a Grenlandią produktami rybołówstwa, żywymi małżami, szkarłupniami, osłonicami, ślimakami morskimi i ich produktami ubocznymi, przywóz z Grenlandii jest zgodny z prawodawstwem UE.
Przywóz produktów do Unii musi podlegać mającym zastosowanie przepisom ustanowionym w przepisach Unii w zakresie zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności.
Dlatego ważne jest przyjęcie tego sprawozdania.
w piśmie. - Wiadomo, że Grenlandia i Unia Europejska zamierzają podpisać porozumienie sanitarne dotyczące ryb i produktów rybołówstwa przeznaczonych do spożycia przez ludzi.
Celem takiego porozumienia byłoby umożliwienie Grenlandii handlu tymi towarami z Unią na podstawie przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, pod warunkiem że Grenlandia transponuje unijne przepisy sanitarne i, w stosownych przypadkach, dotyczące zdrowia zwierząt, dotyczące produktów rybołówstwa.
Popieram ten układ i głosowałem „za”.
W dniu 26 kwietnia 2010 r. Rada zasięgnęła opinii Parlamentu Europejskiego w sprawie tego wniosku w ramach procedury konsultacji przewidzianej w art. 203 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).
Komisja Rybołówstwa i Służba Prawna Parlamentu wyraziły poważne wątpliwości co do wyboru przez Komisję art. 203 TFUE jako podstawy prawnej, proponując zamiast tego jako właściwą podstawę prawną art. 43 ust. 2 i 204 TFUE oraz jedyny artykuł Protokół (nr 34) w sprawie szczególnych ustaleń dla Grenlandii.
Projekt Komisji został zmieniony zgodnie ze sprawozdaniem, nad którym obecnie głosujemy, zgodnie z zaleceniami Komisji Prawnej.
Przedmiotowe sprawozdanie zasługuje na mój głos za przyjęciem, ponieważ jest absolutnie pożądane, aby zostało przyjęte teraz, w pierwszym czytaniu.
w piśmie. - Na rzecz.
Eksport produktów rybołówstwa z Grenlandii, około 82% całkowitego eksportu, wyniósł w 2007 r. 1,9 mld DKK (255 mln EUR), z czego największa część (87%) trafiła do UE, zwłaszcza (97%) do Danii.
W dniu 26 kwietnia 2010 r. Rada zasięgnęła opinii Parlamentu Europejskiego w sprawie tego wniosku w ramach procedury konsultacji przewidzianej w art. 203 TFUE.
Komisja Rybołówstwa i Służba Prawna Parlamentu Europejskiego wyraziły poważne wątpliwości co do wyboru podstawy prawnej przez Komisję, tj. Art. 203 TFUE, sugerując w zamian art. 43 ust. 2 i 204 TFUE oraz jedyny artykuł protokołu ( Nr 34) w sprawie szczególnych ustaleń dla Grenlandii jako właściwej podstawy prawnej.
W związku z tym Komisja Rybołówstwa zwróciła się do Komisji Prawnej o opinię w sprawie proponowanej podstawy prawnej.
Na posiedzeniu w dniu 28 października 2010 r. Komisja Prawna przyjęła jednogłośnie opinię w całości popierającą wniosek, aby podstawę prawną stanowiły art. 43 ust. 2 i 204 TFUE oraz jedyny artykuł Protokołu (nr 34) w sprawie szczególnych ustaleń dla Grenlandii. dla proponowanego aktu prawnego.
Obecnie istnieje specjalna umowa między UE a Grenlandią, na mocy której Unia Europejska zachowuje swoje prawa do połowów na wodach Grenlandii w zamian za wsparcie finansowe.
Grenlandia, była kolonia duńska, uzyskała pełną niepodległość w 1985 roku, utrzymując jednocześnie więzi z Unią Europejską jako jednym z jej terytoriów zamorskich.
Tylko w 2007 r. 82% eksportu Grenlandii stanowiły produkty rybołówstwa, z czego 87% trafiło do UE.
W dniu 26 kwietnia 2010 r. Komisja Rybołówstwa i Służba Prawna Parlamentu Europejskiego wyraziły poważne wątpliwości co do podstawy prawnej wybranej przez Komisję do sporządzenia umowy.
Mam nadzieję, że porozumienie, nad którym głosowaliśmy, spowoduje rozszerzenie stosowania wewnętrznych przepisów UE dotyczących produktów rybołówstwa, w tym produktów z Grenlandii.
Jednocześnie obowiązujące europejskie przepisy dotyczące zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności w sektorze rybołówstwa muszą być zawsze przestrzegane.
Zgadzam się ze stanowiskiem przedstawionym w tym sprawozdaniu, biorąc pod uwagę zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, i ponieważ jest to zatem prosta kodyfikacja istniejących tekstów , bez zmiany ich istoty.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie minimalnych standardów dotyczących procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej w państwach członkowskich.
Prace nad stworzeniem wspólnego europejskiego systemu azylowego (WESA) rozpoczęto natychmiast po wejściu w życie traktatu amsterdamskiego w maju 1999 r., Ale pomimo wysiłków podejmowanych w ciągu ostatnich dziesięciu lat w celu harmonizacji w sektorze azylowym nadal istnieją poważne rozbieżności pozostają między przepisami krajowymi a sposobem ich stosowania.
Zgadzam się z opinią, że w jakimkolwiek państwie członkowskim wnioskodawcy składający wniosek o azyl muszą cieszyć się wysokim standardem traktowania, który jest równoważny w całej Unii.
Sama harmonizacja legislacyjna w tym obszarze jest zatem niewystarczająca i musi być wsparta wzmocnioną praktyczną współpracą między państwami członkowskimi.
Oczywiste jest, że aby osiągnąć te cele, konieczne jest niezwłoczne podjęcie reform, tak aby osoby ubiegające się o azyl w państwach członkowskich UE miały zapewnioną skuteczną ochronę.
Głosując za przyjęciem rezolucji, my, posłowie do PE, przyczyniamy się do stworzenia sprawiedliwej i skutecznej europejskiej polityki azylowej.
Myślę, że propozycje są sprzeczne.
Z jednej strony ich celem jest osiągnięcie większej harmonizacji, polepszenie międzynarodowych standardów ochrony oraz podniesienie jakości i skuteczności procedur azylowych.
Z drugiej strony spowodują one nieuzasadnione obciążenia administracyjne, uproszczone procedury sądowe znacznie zwiększą skłonność sądów do podejmowania pochopnych decyzji, różne grupy ludzi mogą być traktowane inaczej bez powodu, a suwerenność państw członkowskich może być bardzo ograniczone.
Rozważając zalety i wady propozycji, ponieważ żadna z nich nie jest wyraźnie poparta bardziej przekonującymi argumentami, wstrzymałem się od głosu.
Głównym celem Unii Europejskiej w dziedzinie azylu jest ustanowienie do 2012 r. Wspólnego obszaru ochrony i solidarności w oparciu o wspólną procedurę azylową.
Pomimo wysiłków podejmowanych w ciągu ostatnich dziesięciu lat w celu osiągnięcia harmonizacji w sektorze azylowym, nadal istnieją poważne rozbieżności między przepisami krajowymi a sposobem ich stosowania.
W którymkolwiek państwie członkowskim wnioskodawcy składają wniosek o azyl, muszą korzystać z takiego samego traktowania, biorąc pod uwagę wspólne standardy obowiązujące w całej Unii Europejskiej.
Przyjęcie solidnych europejskich ram prawnych jest warunkiem sine qua non, jeśli Unia pragnie wprowadzić wspólny europejski system azylowy w odpowiedni i skuteczny sposób.
Zatem jedynie poprzez usprawnienie i harmonizację procedur i związanych z nimi gwarancji będzie można stworzyć wspólny system azylowy.
Ponadto zasadnicze znaczenie ma zasadniczy przegląd dyrektywy w sprawie procedur, aby zapewnić dostępną, uczciwą i skuteczną procedurę, zarówno w interesie osób ubiegających się o azyl, jak iw interesach państw członkowskich.
Chciałbym podkreślić, że nowy zmieniony wniosek Komisji dotyczący tej dyrektywy może naprawdę pomóc w osiągnięciu większej harmonizacji, poprawie międzynarodowych standardów ochrony oraz podniesieniu jakości i skuteczności procedur azylowych.
Pomimo wysiłków poczynionych w ciągu ostatnich 10 lat w celu osiągnięcia harmonizacji w sektorze azylowym, nadal istnieją poważne rozbieżności między przepisami krajowymi i sposobem ich stosowania.
Takie rozbieżności są nie do pogodzenia ze wspólnym europejskim systemem azylowym i stanowią przeszkodę w jego rozwoju.
Są one sprzeczne z jednym z kamieni węgielnych systemu dublińskiego, który opiera się na domniemaniu, że systemy azylowe państw członkowskich są porównywalne. W którymkolwiek państwie członkowskim wnioskodawcy złożą wniosek o azyl, muszą korzystać z tego samego wysokiego poziomu ochrony w całej Unii.
Chociaż harmonizacja prawodawstwa nie wystarczy, aby zmniejszyć te różnice i będzie musiała zostać uzupełniona praktyczną współpracą między państwami członkowskimi, przyjęcie solidnych europejskich ram prawnych jest absolutnym warunkiem wstępnym dla Unii do wdrożenia wspólnego europejskiego systemu azylowego w odpowiedni i skuteczny sposób, tak, jak wielokrotnie zobowiązał się do tego.
Wniosek Komisji naprawi błędy z przeszłości, kiedy poprzednie podejście do azylu powodowało szereg niedociągnięć w zakresie gwarancji proceduralnych dla osób ubiegających się o azyl.
w piśmie. - Posłowie UKIP wstrzymali się od głosu w sprawie poprawek do tego sprawozdania.
Nie wynikało to z naszej obojętności; dzieje się tak raczej dlatego, że przedmiotowe sprawozdanie stanowi rozwinięcie wspólnej polityki imigracyjnej i azylowej na mocy traktatu lizbońskiego.
Narody Europy nie chcą też traktatu lizbońskiego ani wspólnej polityki imigracyjnej i azylowej, dlatego odmówiono im referendum w sprawie traktatu lizbońskiego.
Głosowanie nad poprawkami wiązałoby się z poparciem istniejącego prawodawstwa UE (którego też nie chcemy) i wybieraniem nitek, aby zdecydować, które elementy są gorsze od innych.
Dlatego eurodeputowani UKIP wstrzymali się od głosu w sprawie poprawek, ale zdecydowanym głosem „Nie” przyjęli sprawozdanie jako całość.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, aby zharmonizować różne systemy krajowe, przy jednoczesnej lepszej ochronie praw wnioskodawców i poprawie jakości procedur.
Niniejsza rezolucja zapewnia pomoc prawną od samego początku procedury, jednocześnie lepiej uwzględniając specyfikę wnioskodawców wymagających szczególnego traktowania, takich jak małoletni bez opieki.
Żałuję jednak, że podczas głosowania na posiedzeniu plenarnym europejska prawica postawiła sobie za cel wzmocnienie przyspieszonych procedur w oparciu o założenie, że wszyscy ubiegający się o azyl są potencjalnymi oszustami.
Żałuję, że te poprawki zostały przyjęte, ponieważ ta perspektywa azylu jest nieproporcjonalna.
w piśmie. - Jako poseł do PE UKIP jestem przeciwny wszelkim ingerencjom UE w brytyjski system azylowy oraz w jakąkolwiek powiązaną dyrektywę, która narzuciłaby Wielkiej Brytanii przepisy UE.
Dlatego wstrzymałem się od głosu przy głosowaniu nad wszystkimi poprawkami, ponieważ nie przyjmuję nawet tych, które mogłyby być uznane za pomocne; jest to sprawa wyłącznie dla Wielkiej Brytanii.
Dlatego głosowałem przeciwko zmienionemu wnioskowi i rezolucji legislacyjnej.
W ostatnim dziesięcioleciu poczyniono ogromne postępy w tworzeniu wspólnego europejskiego systemu azylowego.
Nadal istnieją jednak poważne rozbieżności między przepisami krajowymi i sposobem ich stosowania, które należy przezwyciężyć, jeśli chcemy do 2012 r. Ustanowić wspólny obszar ochrony i solidarności, oparty między innymi na wspólnej procedurze azylowej.
Głównym celem jest to, aby niezależnie od państwa członkowskiego, w którym osoby ubiegające się o azyl składały wniosek o udzielenie azylu, cieszyły się one wysokim standardem traktowania, który jest równoważny w całej Unii.
Dlatego ważny jest gruntowny przegląd dyrektywy w sprawie procedur, aby zapewnić przystępną, uczciwą i skuteczną procedurę.
Inicjatywa Komisji jest generalnie pozytywna, umożliwiając większą spójność i harmonizację, poprawiając standardy ochrony oraz poprawiając jakość i skuteczność procedur.
Gratulowałbym sprawozdawczyni jej pracy i zaangażowania, ale żałuję, że niektóre z jej propozycji posunęły się trochę za daleko, co ostatecznie uniemożliwiło porozumienie z Radą w sprawie tej inicjatywy, która wydaje się tak pilnie potrzebna, aby zwiększyć skuteczność azyl i zapobieganie nadużyciom.
Sprawozdanie pani poseł Guillaume to ważny krok w kierunku przeglądu przepisów UE dotyczących azylu i ochrony osób ubiegających się o azyl na 2012 r.
W świetle strasznych tragedii, które miały miejsce, takich jak niedawne zatonięcie libijskiej łodzi u wybrzeży Lampedusy, rewizja ta ma zasadnicze znaczenie, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że szanse wnioskodawcy na uzyskanie azylu mogą się znacznie różnić w zależności od państwa członkowskiego.
Niniejszym tekstem wzywamy Komisję Europejską do uwzględnienia w proponowanej rewizji prawa do bezpłatnej porady prawnej od początku procedury; lepsze uwzględnienie osób ubiegających się o wizę, takich jak małoletni bez opieki; oraz ramy dotyczące terminów odwołań.
Żałuję jednak tylko, że europejska prawica zaostrzyła przyspieszone procedury w oparciu o założenie, że osoby ubiegające się o azyl to przede wszystkim potencjalni oszuści, co ogranicza ich prawa.
Jednak przyjęcie sprawozdania pani poseł Guillaume jest wyraźnym sygnałem dla Rady i Komisji, że muszą one działać na rzecz zagwarantowania wszystkim osobom ubiegającym się o azyl w Europie godnych i uczciwych warunków i procedur.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ twierdzę, że środki te przyczyniają się do stworzenia wspólnego, sprawiedliwego i skutecznego europejskiego systemu azylowego.
Środki te mają bezpośredni wpływ na osoby ubiegające się o ochronę, a także na zdolność Unii Europejskiej do rozwijania i tworzenia prawdziwej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
Unia Europejska i państwa członkowskie od dawna pracują nad wdrożeniem wspólnego europejskiego systemu azylowego.
Łatwo jest zrozumieć wrażliwość i złożoność podejmowanych w tym celu wysiłków, ponieważ sprawa ta trafia w samo sedno uprawnień państw wobec cudzoziemców.
Komisja przedstawiła jednak Parlamentowi i Radzie wnioski mające na celu zapewnienie odpowiednich rozwiązań wykrytych problemów.
Przekształcenie dyrektywy w sprawie procedur, zaproponowane przez Komisję w dniu 21 października 2009 r., Jest częścią tego procesu doskonalenia.
Pomimo już przebytej odległości, nadal jesteśmy bardzo daleko od harmonizacji, której wielu z nas pragnie.
Zwiększenie harmonizacji procedur i gwarancji pozytywnie przyczyni się do wyjaśnienia procesu, dlatego proponowana zmiana dyrektywy wydaje się odpowiednia.
Prace nad stworzeniem wspólnego europejskiego systemu azylowego rozpoczęły się natychmiast po wejściu w życie Traktatu Amsterdamskiego w 1999 roku.
W grudniu 2005 r. W celu harmonizacji procedur prawnych w państwach członkowskich przyjęto dyrektywę Rady 2005/85 / WE w sprawie procedur azylowych, określającą zasady nadawania i cofania „statusu uchodźcy”.
Niedawne wstrząsy społeczne i polityczne w wielu krajach, zwłaszcza w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie, spowodowały, że kwestie związane z wnioskami o azyl w Unii Europejskiej znalazły się w porządku obrad.
Prawdę mówiąc, uchodźcy przekraczający granicę nie powinni być prześladowani ani przyjmowani z nieufnością.
Dlatego z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie tego wniosku, który zakończył się manichejską interpretacją tego problemu, uznając, że prawo do azylu jest prawem podstawowym i musi być traktowane sprawiedliwie i sprawiedliwie przez państwa członkowskie.
Z zadowoleniem przyjmuję propozycje sprawozdawcy, które mają na celu rozwój systemu pomocy prawnej, biorąc pod uwagę, że są to osoby szczególnie wrażliwe, którym brakuje skutecznych gwarancji; usprawnienie procedur; a także usprawnić procedury i zapewnić wnioskodawcom lepsze prawa, w szczególności małoletnich.
Wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie minimalnych norm dotyczących procedur przyznawania i cofania ochrony międzynarodowej w państwach członkowskich jest zgodny z tymi samymi wytycznymi, co utworzenie wspólnego europejskiego systemu azylowego.
Niemniej jednak należy rozumieć, że postęp tej „harmonizacji” prawa idzie w parze z ogólną polityką zagraniczną prowadzoną przez Unię Europejską i jej hipokryzją w kwestii imigracji i pomocy uchodźcom.
Sytuacja na Lampedusie, gdzie są tysiące uchodźców bez odpowiedniej ochrony, jest tego wyraźnym dowodem, nie wspominając o setkach lub tysiącach, które ginęły na łodziach przepływających przez Morze Śródziemne, jak to się właśnie powtórzyło, haniebnie.
Jesteśmy bardzo zaniepokojeni skalą obecnego problemu, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, co dzieje się podczas poważnych konfliktów zbrojnych, w szczególności w Libii.
Chcielibyśmy również podkreślić fakt, że omawiany wniosek dotyczący dyrektywy obejmuje aspekty, które doprowadzą do ograniczenia prawa do azylu i nałożenia na nie warunków, przede wszystkim ograniczając suwerenne prawo każdego państwa członkowskiego do dokonywania własnych wyborów i decydowania o własnych procedurach azylowych .
Projekt dyrektywy w sprawie minimalnych norm dotyczących procedur przyznawania i cofania ochrony międzynarodowej, nad którym dziś głosujemy w Parlamencie Europejskim, jest taki sam, jak w przypadku tworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego.
Niemniej jednak należy rozumieć, że postęp tej prawnej `` harmonizacji '' idzie w parze z ogólną polityką zagraniczną prowadzoną przez Unię Europejską i jej obłudnym stanowiskiem w sprawie imigracji i pomocy dla uchodźców, tak jak sytuacja na Lampedusie, gdzie są tysiące uchodźców bez odpowiedniej ochrony, nie wspominając o setkach lub tysiącach, którzy ginęli na łodziach przepływających przez Morze Śródziemne.
Chcielibyśmy również podkreślić fakt, że omawiany wniosek dotyczący dyrektywy obejmuje aspekty, które doprowadzą do ograniczenia dostępu do prawa do azylu i nałożenia na nie warunków, przede wszystkim w odniesieniu do suwerennego prawa każdego państwa członkowskiego do dokonywania własnych wyborów i decydowania o jego własne procedury azylowe.
Stąd nasze krytyczne stanowisko w odniesieniu do tego sprawozdania.
Ochrona międzynarodowa ma umożliwić osobom, które są naprawdę prześladowane we własnym kraju, szukanie schronienia w lepszych warunkach.
Jednak w obecnej sytuacji i chociaż niektóre poprawki pomogły go ulepszyć, sprawozdanie pani poseł Guillaume jest prawdziwą zachętą dla ludzi do nadużywania tego procesu, zatykania odpowiednich służb i pozbawiania tych, którzy naprawdę potrzebują szybkiego przeglądu sprawy.
Osoby niepełnoletnie, niezależnie od ich wieku i rzeczywistych okoliczności, korzystają z całkowitej nieuzasadnionej wartości firmy; istnieją ograniczone możliwości wykorzystania procedury przyspieszonej w celu odrzucenia wniosków oczywiście bezzasadnych; odwołania mają zawsze charakter zawieszający; wniosek o rewizję decyzji negatywnych stał się prawem; a niezbędna współpraca osoby ubiegającej się o ochronę prawie nigdy nie jest wymagana, nawet jeśli chodzi o udowodnienie jego tożsamości i pochodzenia, co jest jednak minimalnym warunkiem ponownego rozpatrzenia sprawy.
Wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej nie mogą i nie powinny być sposobem na obejście restrykcyjnych środków przeciwko niechcianej migracji ekonomicznej.
To haniebne, że Parlament pomaga w tego rodzaju obejściu, przyznając nadmierne prawa fałszywym osobom ubiegającym się o azyl.
w piśmie. - W odniesieniu do sprawozdania Guillaume'a, chociaż w zasadzie stanowi to znaczący krok w kierunku urzeczywistnienia wspólnego systemu polityki azylowej dla Europy, głosowałem przeciwko grupie w sprawie szeregu klauzul, ponieważ uważałem, że nie odzwierciedlały one realistycznie zawiłości i problemy, z którymi boryka się mój kraj, Malta, który jest stałym odbiorcą imigrantów.
Powiedziawszy to jednak, kiedy doszło do końcowego głosowania, głosowałem za całym sprawozdaniem, które ostatecznie zawierało szereg bardzo dobrych klauzul odnoszących się do potrzeb i trosk państw członkowskich.
Jednym z przykładów jest wezwanie do natychmiastowego uruchomienia wsparcia finansowego, administracyjnego i technicznego dla państw członkowskich otrzymujących nieproporcjonalnie dużą liczbę wniosków o azyl.
Taka inicjatywa jest niezbędna dla wszystkich państw członkowskich, ale szczególnie dla krajów takich jak Malta - często obciążonych obowiązkami i złożonością ze względu na przyjmowanie dużych napływów migrantów, których sama nie jest w stanie udźwignąć.
W środę 6 kwietnia 2011 r. Parlament Europejski przyjął raport dotyczący tzw. Dyrektywy w sprawie procedur azylowych.
Głosowanie to stanowi ważny krok w kierunku stworzenia prawdziwej europejskiej polityki azylowej, o którą od dawna się domagaliśmy.
Ponadto przyjęcie to jest wyraźnym sygnałem, że UE potrzebuje wspólnego europejskiego systemu azylowego (WESA) do 2012 r., Zwłaszcza że ostatnie wydarzenia w południowej części Morza Śródziemnego i niedawne przepływy migracyjne z Afryki Północnej wyraźnie dowiodły ograniczeń obecnego systemu europejskiego.
Istnieje pilna potrzeba zmiany dyrektyw UE w celu uzyskania wiarygodnego i wydajnego systemu.
W szczególności jestem głęboko przekonany, że przepisy dotyczące procedury przyspieszonej i odrzucania wniosków oczywiście bezzasadnych nie powinny mieć zastosowania do małoletnich bez opieki lub osób ubiegających się o azyl o specjalnych potrzebach, dlatego głosowałem za przyjęciem tych poprawek, które stanowiły inaczej.
Po drugie, Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy była całkowicie przeciwna dodaniu dalszych podstaw do zezwolenia na przyspieszoną rewizję wniosku o azyl, biorąc pod uwagę ryzyko, jakie te przepisy stwarzają dla osób ubiegających się o azyl, i głęboko żałuję, że odpowiednie poprawki zostały przyjęte tak niewielką większością głosów.
Wreszcie, jeśli chodzi o koncepcję „bezpiecznego kraju trzeciego”, zdecydowałem się wstrzymać od głosu.
Musimy pracować ciężej niż kiedykolwiek, aby ustanowić prawdziwy wspólny europejski system azylowy (WESA) na 2012 r. Poprzez lepszą ochronę praw wnioskodawców i poprawę jakości procedur.
Moje sprawozdanie idzie w tym kierunku, w szczególności poprzez uwzględnienie prawa do bezpłatnej porady prawnej od początku procedury; lepsze uwzględnienie osób ubiegających się o wizę, takich jak małoletni bez opieki; oraz ramy dotyczące terminów odwołań.
Żałuję, że europejska prawica skupiła się jedynie na zaostrzeniu przyspieszonych procedur w oparciu o pogląd, że prawie wszyscy ubiegający się o azyl są potencjalnymi oszustami, ponieważ ta perspektywa azylu jest nieproporcjonalna.
Moim zdaniem solidniejsze procedury i decyzje oraz szybsze rozpatrywanie spraw sprawią, że będzie mniej odwołań, a wnioski bezzasadne będą łatwiejsze do zidentyfikowania.
w piśmie. - Sprawozdanie Guillaume obejmuje ważne obszary prawa i podkreśla potrzebę pełnego poszanowania praw człowieka w odniesieniu do osób ubiegających się o azyl.
Mój kraj, Szkocja, nie ma jeszcze kontroli nad imigracją. Jednak polityka wdrażana przez kolejne rządy Wielkiej Brytanii była dość nieludzka.
Jestem dumny, że jestem członkiem partii, która aktywnie prowadziła kampanię przeciwko brutalnemu przetrzymywaniu w więzieniach małych dzieci ubiegających się o azyl.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ uważam, że powinniśmy wykorzystać tę okazję do stworzenia sprawiedliwego i skutecznego wspólnego europejskiego systemu azylowego.
Polityka azylowa ma bezpośredni wpływ na osoby ubiegające się o ochronę, a także na zdolność Unii Europejskiej do rozwijania i tworzenia prawdziwej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
Konieczne jest zapewnienie zharmonizowanych, uczciwych i skutecznych procedur w ramach wspólnego europejskiego systemu azylowego.
Wniosek skierowany do Parlamentu w sprawie dyrektywy w sprawie ewentualnego zapewnienia jednolitej procedury przyznawania prawa azylu 27 państwom Unii jest ważnym krokiem, ale delikatność tej kwestii wymaga uważnej i gruntownej refleksji.
Ostatecznym celem jest zapewnienie, aby państwa zbliżyły swoje prawa do siebie zgodnie z zobowiązaniami podjętymi na mocy traktatu sztokholmskiego, upraszczając i przyspieszając procedury.
Kolejnym celem jest zapewnienie osobom ubiegającym się o status uchodźcy wysokiego stopnia ochrony, zapewnienie szybkiego werdyktu w pierwszej instancji, bezpłatnej pomocy prawnej oraz pozwolenia na pobyt w kraju do czasu ostatecznego orzeczenia.
Pomimo dobrych intencji głosowałem za odrzuceniem projektu dyrektywy, ponieważ jest on nieprecyzyjny w niektórych aspektach technicznych i proceduralnych, a niektóre definicje są niejednoznaczne.
W rzeczywistości jest ona sformułowana w taki sposób, że dyrektywa mogłaby łatwo nadużyć ze strony skarżących.
Z tych powodów zdecydowałem się nie popierać tej wersji tekstu, ponieważ nie zgadzam się z nią całkowicie.
w piśmie. - (FR) W ramach swojego planu polityki azylowej Unia Europejska dąży do stworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego.
W istocie swoboda przemieszczania się w państwach członkowskich, które są stronami układu z Schengen, wymaga od nas podjęcia wspólnych wysiłków w celu zrozumienia kwestii imigracyjnych.
Sprawozdanie w sprawie udzielania i cofania ochrony międzynarodowej zreformuje system istniejący na mocy dyrektywy 2005/85 / WE.
Presja demograficzna w dzisiejszej Europie wymaga od nas rozważenia tych kwestii z większą czujnością.
Niestety, sprawozdanie pani poseł Guillaume nie odzwierciedla tych rozważań, które skłoniły mnie wraz z Grupą Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) do sprzeciwu.
Rzeczywiście, pozostawia zbyt wiele niejasności i swobody w procedurach, co stwarza ryzyko nadużycia tego historycznego prawa.
Na przykład pojęcie „członków rodziny” jest zbyt szerokie i istnieje ryzyko nadużyć.
Po sześciu miesiącach procedur to do danego państwa członkowskiego będzie należało udowodnienie, że wnioskodawca nie jest prześladowany, co znacznie utrudni zadanie właściwym organom.
Ograniczenia w stosowaniu procedur przyspieszonych dodatkowo zwiększą wszystkie te trudności.
Według raportu, pierwsze dni, kiedy uchodźcy przybywają do Europy, mają kluczowe znaczenie dla określenia ich statusu, a kraje europejskie muszą do 2012 r. Poprawić swoje procedury azylowe na tym pierwszym etapie.
W szczególności w przyjętym sprawozdaniu wezwano kraje UE do wzmocnienia minimalnych gwarancji proceduralnych, w szczególności w odniesieniu do prawa do bezpłatnej pomocy prawnej, prawa do informacji i prawa do przesłuchań; zwrócenie szczególnej uwagi na szczególnie wrażliwych kandydatów, takich jak dzieci; oraz przyjęcie w ramach współdecyzji z Parlamentem Europejskim wspólnej listy bezpiecznych krajów trzecich.
Głosowałem za odrzuceniem sprawozdania pani poseł Guillaume, ponieważ ustanawia ono kryteria harmonizacji procedur azylowych, które są nierealistyczne w stosunku do procedur obowiązujących obecnie w naszych państwach członkowskich.
Z pewnością chcemy wspólnego systemu azylowego, ale nie kosztem utopijnej harmonizacji.
Dzisiejsze głosowanie w Parlamencie wyraźnie pokazuje niepokój odczuwany w tej Izbie, której połowa odrzuciła to demagogiczne podejście, preferując bardziej odpowiedzialne podejście, opowiadające się za przyjęciem skutecznych i wykonalnych w praktyce systemów azylowych.
Wszystkie państwa członkowskie ONZ mają obowiązek chronić uchodźców i osoby ubiegające się o azyl.
UE uchyla się od ignorowania tego prawa, nakładając na państwa członkowskie graniczące z UE obowiązek przetrzymywania uchodźców i osób ubiegających się o azyl w obozach w oczekiwaniu na decyzję, która jest jeszcze bardziej niepewna, biorąc pod uwagę, że podejrzenie jest normą, przyspieszone procedury zostały utrzymane, a liczba liczba urzędników odpowiedzialnych za te sprawy została zmniejszona.
Z drugiej strony chciałbym zauważyć, że tekst ten wprowadza pewne istotne ulepszenia, takie jak koniec absurdalnej koncepcji „bezpiecznego kraju pochodzenia”, zakaz przetrzymywania nieletnich oraz włączenie prześladowań ze względu na orientację seksualną.
Minęło już ponad 10 lat, odkąd prace nad stworzeniem wspólnego europejskiego systemu azylowego (WESA) rozpoczęły się bezpośrednio po wejściu w życie Traktatu Amsterdamskiego w maju 1999 r., W oparciu o zasady zatwierdzone przez Radę Europejską w Tampere.
W pierwszej fazie WESA (1999-2005) celem była harmonizacja ram prawnych państw członkowskich w oparciu o minimalne standardy.
Jest jeszcze długa droga, zanim dojdzie do prawdziwej harmonizacji, ale musimy mieć świadomość, że tylko usprawnienie i harmonizacja procedur i związanych z nimi gwarancji umożliwi osiągnięcie wspólnego systemu.
Mając to na uwadze, fundamentalna zmiana dyrektywy w sprawie procedur jest absolutnie niezbędna, aby zapewnić dostępną, sprawiedliwą i skuteczną procedurę, zarówno w interesie osób ubiegających się o azyl, jak iw interesach państw członkowskich.
w piśmie. - Jeżeli celem uchwały jest stworzenie przystępnej, uczciwej i skutecznej procedury udzielania azylu na terytorium Unii Europejskiej, wówczas osoby poszukujące ochrony otrzymają standardowe gwarancje Unii Europejskiej, a państwa członkowskie będą mogły odróżniać osoby ubiegające się o azyl od innych migrantów.
Głosowałem „za”.
W wysiłkach na rzecz stworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego nacisk kładzie się na prawa osób ubiegających się o azyl.
Jednakże ignoruje to fakt, że większość tych osób nie jest prawdziwymi osobami ubiegającymi się o azyl, ale migrantami ekonomicznymi, którzy nie mają prawa do azylu na mocy Konwencji Genewskiej i którzy zajęli władzom czas, dostarczając nieprawdziwych informacji i zatrudniając szereg opóźnionych taktyka, która pociąga za sobą koszty rzędu miliardów euro.
Z drugiej strony postępy w zakresie repatriacji są bardzo niewielkie.
Wobec zalewu uchodźców z przeludnionych regionów świata, z których większość kieruje się względami ekonomicznymi, którzy importują do Europy problemy i konflikty obszarów całego świata i nie są zobowiązani do współpracy w tym procesie , musimy jednoznacznie sprzeciwić się wprowadzeniu bardziej rygorystycznych jednostronnych standardów ochrony, które jak magnes przyciągną osoby ubiegające się o azyl i migrantów ekonomicznych i tylko zaostrzą problem.
Głosowałem za przyjęciem tego wniosku, ponieważ musimy dołożyć wszelkich starań, aby stworzyć europejski system azylowy, który będzie jeszcze skuteczniejszy i będzie miał pozytywny wpływ na ludzi.
Polityka azylowa jest bardzo ważna, ponieważ ma ogromny wpływ na zdolność Unii Europejskiej do rozwijania i tworzenia wspólnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
Przede wszystkim musimy osiągnąć większą spójność między instrumentami azylowymi.
Procedury muszą zostać zharmonizowane, aby mogły przebiegać w uczciwy i skuteczny sposób.
Ponadto musimy wzmocnić minimalne gwarancje proceduralne.
Musimy zapewnić, aby osoby ubiegające się o azyl miały prawo do informacji, prawo do bycia wysłuchanym i prawo do bezpłatnej pomocy prawnej oraz aby nie istniały żadne ograniczenia tych praw.
Wszystkie instrumenty proceduralne muszą być niedyskryminacyjne i jednolicie stosowane, z należytym uwzględnieniem gwarancji i zasad dotyczących minimalnych praw.
Szczególną uwagę należy zwrócić na osoby ubiegające się o azyl znajdujące się w szczególnie trudnej sytuacji.
Należy odpowiednio zabezpieczyć i reprezentować interesy dzieci, stosując niezbędne procedury.
Zgadzam się z propozycją umożliwiającą natychmiastową deportację osoby, która może stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego Państwa Członkowskiego lub która została przymusowo wydalona z kraju ze względów bezpieczeństwa publicznego na mocy prawa krajowego.
Taka możliwość jest bardzo ważna i konieczna, ponieważ daje państwom członkowskim większe możliwości powstrzymania działania siatek terrorystycznych i podjęcia odpowiednich środków zapobiegawczych.
Dopiero w maju 1999 r., Po wejściu w życie Traktatu z Amsterdamu, rozpoczęto prace nad stworzeniem wspólnego europejskiego systemu azylowego (WESA), na podstawie zasad zatwierdzonych przez Radę Europejską w Tampere.
Osiągnięto znaczny postęp w tym kierunku.
Składany obecnie wniosek dotyczący zasadniczej zmiany i przekształcenia dyrektywy w sprawie procedur to kolejny krok naprzód.
W rzeczywistości istniejące nadal rozbieżności między przepisami krajowymi oraz w sposobie ich stosowania były całkowicie niezgodne z WESA i są przyczyną tych zmian.
Celem WESA jest zapewnienie wnioskodawcy wysokiego standardu traktowania, który jest równoważny w całej Unii, niezależnie od państwa członkowskiego, w którym składa wniosek o azyl.
W tym celu zgadzam się, że istnieje potrzeba ustanowienia solidnych europejskich ram prawnych, które umożliwią stworzenie odpowiedniego i skutecznego WESA.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że tylko ulepszenie i harmonizacja procedur i związanych z nimi gwarancji umożliwi zbudowanie wspólnego systemu.
Głosowałem za wspaniałym sprawozdaniem mojej koleżanki i przyjaciółki, pani poseł Guillaume, w sprawie procedur udzielania i cofania azylu w Europie.
Tekst ten stanowi ważny krok naprzód w ustanowieniu wspólnego europejskiego systemu azylowego (WESA) do 2012 r., Kładąc tym samym kres niedopuszczalnej sytuacji, w której w zależności od kraju europejskiego, w którym osoba ubiegająca się o azyl ubiega się o ochronę, ma ona szanse na bycie uznanych za uchodźców wahają się od 1% do 65%.
W związku z tym Parlament opowiedział się za większą sprawiedliwością i skuteczniejszymi procedurami azylowymi.
Proponuje, aby każdy kraj przestrzegał tych samych wzmocnionych zasad ochrony praw i unowocześniania procedur: bezpłatne porady prawne od pierwszego dnia, ramy czasowe dla odwołań, specjalna pomoc dla małoletnich bez opieki oraz szybsze rozpatrywanie spraw.
Ponadto, chociaż żałuję, że europejska prawica, która ma większość w Parlamencie, zdołała przyjąć poprawki do tekstu, które wzbudzają powszechne, przesadne podejrzenia co do szczerości osób ubiegających się o azyl, z wielkim zadowoleniem przyjmuję przyjęcie tego sprawozdania.
Piłka jest teraz w rękach tych państw członkowskich, które jeszcze nie podjęły decyzji w sprawie naszych propozycji.
w piśmie. - Na rzecz.
Szczególnie cieszę się, że nasi centroprawicowi koledzy zgodzili się co do potrzeby specjalnej ochrony, niezależnie od ich ogólnego stanowiska w sprawie azylu.
Lesbijki, geje, osoby biseksualne i transpłciowe uciekające z krajów takich jak Irak, Uganda, Honduras czy Indonezja muszą otrzymać szczególną ochronę, biorąc pod uwagę wrażliwość kulturową.
To duży krok w kierunku pełnego wypełnienia naszych zobowiązań wynikających z międzynarodowego prawa azylowego.
Parlament Europejski pokazuje, że przepisy dotyczące azylu wymagają aktualizacji, aby odzwierciedlić rzeczywistość: 76 krajów kryminalizuje akty homoseksualne, a 7 przewiduje karę śmierci (może wkrótce 8 w Ugandzie).
Żałuję, że nie przyjęto innych postępowych przepisów, ale dzisiejszy tekst ostatecznie przyniesie więcej sprawiedliwości osobom ubiegającym się o azyl LGBT.
Przyjęty dziś tekst stanowi formalne stanowisko Parlamentu Europejskiego w pierwszym czytaniu.
Przepisy azylowe zostaną skutecznie zmienione, gdy rządy UE przeanalizują tekst i zawrą porozumienie z Parlamentem Europejskim.
Po latach debat i podpisaniu traktatu lizbońskiego komisja przedstawiła Parlamentowi pierwszy projekt wspólnej procedury azylowej między państwami członkowskimi.
Celem jest ustanowienie do 2012 r. Wspólnego obszaru bezpieczeństwa i solidarności w oparciu o zharmonizowaną politykę azylową między państwami członkowskimi, pomimo utrzymujących się różnic między przepisami krajowymi.
W rzeczywistości te różnice narodowe są niezgodne ze wspólnym europejskim systemem azylowym i stanowią przeszkodę w jego realizacji.
W szczególności nowe prawo stanowi, że osobom ubiegającym się o azyl należy zapewnić równoważny poziom traktowania w całej Europie, niezależnie od państwa członkowskiego, w którym złożono wniosek.
Ważne jest, abyśmy pracowali nad stopniowym ulepszaniem i harmonizacją procedur i skutecznych gwarancji azylu w celu wdrożenia wspólnego europejskiego systemu.
Mam nadzieję, że w kontekście tego przeglądu zapewnimy dostępną, sprawiedliwą i skuteczną procedurę, zarówno w interesie osób ubiegających się o azyl, jak iw interesie ochrony państw członkowskich.
Wyraziliśmy tak zdecydowany sprzeciw wobec dyrektywy parlamentarnej w sprawie ujednoliconej procedury azylowej, ponieważ w przypadku jej wdrożenia unieważniłaby ona suwerenność państw członkowskich.
Uważamy, że niedopuszczalne jest uniemożliwienie państwom członkowskim odmowy azylu i uprzywilejowanego traktowania niechcianych osób w całej Unii Europejskiej, gdy są rodziny europejskie, którym nawet nie przysługuje prawo do mieszkania.
Osobom ubiegającym się o azyl przysługuje również całkowicie bezpłatne prawo do porady prawnej, pomocy i reprezentacji.
Określa również, że organizacje pozarządowe mogą odgrywać aktywną rolę w świadczeniu usług, udzielając informacji na temat procedur uzyskiwania ochrony oraz oferując wskazówki i porady osobom ubiegającym się o azyl, które należy zapewnić na przejściach granicznych lub w ośrodkach recepcyjnych.
Należy pamiętać, że wszystkie te świadczenia zostaną opłacone przez europejskich podatników i zostaną przyznane nie tylko uchodźcom, ale wszystkim osobom ubiegającym się o azyl, a tym samym każdemu nielegalnemu lub nielegalnemu imigrantowi, który o to poprosi.
w piśmie. - (DE) Głosowałem za odrzuceniem sprawozdania.
Chodzi o wdrożenie dobrze zorganizowanej, powszechnej i szybkiej procedury azylowej w Europie w oparciu o jednolite standardy prawne.
Jednak poprawki złożone przez zielonych i socjalistów zapewnią cudzoziemcom możliwość życia w UE bez prawie żadnych środków do sprawowania nad nimi kontroli.
W rezultacie wyrządzimy krzywdę prawdziwym osobom ubiegającym się o azyl, które ubiegają się o azyl, ponieważ ich życie jest zagrożone lub z powodów politycznych, religijnych lub etycznych, ponieważ będziemy ich grupować razem ze wszystkimi innymi migrantami.
To nie jest mój pomysł na politykę azylową.
Polityka azylowa powinna być aktem ludzkości i solidarności.
Jeśli zapewniamy tym osobom jakąś usługę, muszą oni coś w zamian zaoferować, na przykład uznając i szanując struktury kraju przyjmującego.
Sektor turystyki nabierał w ostatnich czasach coraz większego znaczenia dla europejskich przedsiębiorstw i ludzi.
W związku z tym ważne jest, aby statystyki służące opracowywaniu skuteczniejszych polityk turystycznych na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym były jak najbardziej wiarygodne, ponieważ stanowią one instrumenty wspierające proces decyzyjny w przedsiębiorstwach i sektorze prywatnym.
Powinienem również podkreślić, że ważne jest, aby Komisja z zadowoleniem przyjęła te sugestie w zakresie, w jakim zostały one zaproponowane.
Statystyki dotyczące turystyki odgrywają główną rolę w opracowywaniu skuteczniejszych polityk turystycznych na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym.
Jednak statystyki te są wykorzystywane nie tylko do monitorowania polityk dotyczących turystyki, ale odgrywają również kluczową rolę w kontekście polityki regionalnej i zrównoważonego rozwoju.
Uważam, że sektor turystyczny w Unii Europejskiej należy wzmocnić poprzez skoordynowane działania na szczeblu UE, które będą uzupełniać inicjatywy państw członkowskich.
Z zadowoleniem przyjmuję cel, jakim jest aktualizacja i optymalizacja ram prawnych dla europejskiej statystyki w dziedzinie turystyki, która pozwoli lepiej sprostać wyzwaniom stojącym przed tym sektorem, takim jak zmiana klimatu, ograniczenia środowiskowe, konkurencja światowa, trendy demograficzne i sezonowe rozmieszczenie ruchu turystycznego.
Te nowe wspólne ramy dla systematycznego tworzenia statystyki europejskiej w dziedzinie turystyki muszą zostać ustanowione przez państwa członkowskie, które gromadzą, opracowują, przetwarzają i przekazują zharmonizowane statystyki dotyczące podaży i popytu.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ turystyka jest ważną działalnością gospodarczą w Unii Europejskiej, przyczyniającą się do wzrostu zatrudnienia i wzrostu gospodarczego.
To do Europy przyjeżdża większość turystów na świecie: około 370 milionów turystów międzynarodowych odwiedzających rocznie.
Każdego roku Irlandię odwiedza około 7 milionów zagranicznych turystów.
Sektor turystyki ma ogromne znaczenie dla europejskich przedsiębiorstw i gospodarek państw członkowskich.
Obecnie od turystyki europejskiej zależy 1,8 miliona przedsiębiorstw i 9,7 miliona miejsc pracy.
W tym samym sektorze istnieją znaczne możliwości rozwoju w zakresie ekoturystyki, dziedzictwa, sportu i gastronomii.
Aby jak najlepiej wykorzystać te możliwości, sektor turystyczny musi być właściwie rozumiany.
W tym celu popieram sprawozdanie dotyczące informacji statystycznych i turystyki.
Dokładne informacje na temat turystyki lokalnej, krajowej i europejskiej pomogą UE w opracowaniu skutecznych polityk i pobudzeniu turystyki w Europie.
Ponieważ sektor turystyczny ma zasadnicze znaczenie dla Irlandii oraz w kontekście położenia geograficznego tego kraju, ze szczególnym zadowoleniem przyjmuję to, co zawiera sprawozdanie na temat szczególnej sytuacji wysp i regionów zewnętrznych oraz dyskusji na temat tych szczególnych przypadków w ramach unijnych ram działania na rzecz Europy. Turystyka.
Turystyka jest ważną działalnością gospodarczą w UE o dużym potencjale przyczyniania się do większego zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, a także do odgrywania ważnej roli w integracji społeczno-gospodarczej na obszarach wiejskich i słabiej rozwiniętych.
Przy około 1,8 miliona przedsiębiorstw, głównie MŚP, europejska branża turystyczna zatrudnia około 5,2% całkowitej siły roboczej (około 9,7 miliona miejsc pracy).
Popieram cel Komisji, jakim jest określenie nowych ram polityki dla turystyki w Europie, w oparciu o nowe kompetencje wprowadzone traktatem lizbońskim.
Sektor turystyki stoi przed poważnymi wyzwaniami, takimi jak rosnąca konkurencja globalna, trendy demograficzne, zmiany klimatyczne i ograniczenia środowiskowe, sezonowe rozmieszczenie ruchu turystycznego oraz coraz częstsze korzystanie przez klientów z nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych.
Uważam, że konieczne jest wzmocnienie sektora turystycznego UE poprzez skoordynowane działania na szczeblu UE, które uzupełniają inicjatywy państw członkowskich.
Niniejsze rozporządzenie, którego celem jest ustanowienie wspólnych ram dla systematycznego tworzenia statystyk europejskich w dziedzinie turystyki poprzez gromadzenie, zestawianie, przetwarzanie i przekazywanie przez państwa członkowskie zharmonizowanych statystyk europejskich dotyczących podaży i popytu w turystyce, jest bardzo ważne, ponieważ: jeśli zostanie odpowiednio wdrożony, możliwe będzie ustalenie rzeczywistej sytuacji w zakresie turystyki w państwach członkowskich i łatwiejsze będzie dostosowanie się do zmieniających się potrzeb turystów.
Turystyka to ważny sektor gospodarki europejskiej, w którym około 1,8 miliona przedsiębiorstw, głównie małych i średnich przedsiębiorstw, zatrudnia około 9,7 miliona pracowników.
Szacuje się, że przemysł turystyczny wytwarza ponad 5% produktu krajowego brutto UE.
Przedstawiając komunikat COM (2010) 352, Komisja dąży do określenia nowych ram politycznych dla turystyki w Europie, dążąc do wzmocnienia tego sektora poprzez skoordynowane działania na szczeblu UE, uzupełniające inicjatywy państw członkowskich.
Dlatego, aby nowe ramy polityczne odniosły sukces, decyzje muszą być podejmowane, uzasadnione i oparte na wiarygodnych i porównywalnych danych statystycznych.
W przedmiotowym sprawozdaniu, które zasłużyło na moje poparcie, uznano ważną rolę statystyk w opracowywaniu lepszych polityk turystycznych na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym, ponieważ stanowią one użyteczne instrumenty wspierające proces decyzyjny.
Popiera również ustanowienie wspólnych ram prawnych dla systematycznego tworzenia statystyk europejskich w dziedzinie turystyki poprzez gromadzenie, zestawianie, przetwarzanie i przekazywanie przez państwa członkowskie zharmonizowanych statystyk europejskich dotyczących podaży i popytu w turystyce.
Statystyka odgrywa ważną rolę w opracowywaniu skuteczniejszych polityk turystycznych i przy podejmowaniu decyzji biznesowych.
Popieram tekst, ponieważ z jednej strony zmiany, które zaszły w branży turystycznej w ostatnich latach, stworzyły potrzebę aktualizacji ram prawnych dla europejskiej statystyki w dziedzinie turystyki.
Po przyjęciu wniosek poprawi aktualność, porównywalność i kompletność przekazywanych statystyk, a także sprawi, że przetwarzanie danych będzie bardziej wydajne.
W sprawozdaniu Simpsona i rozporządzeniu, do którego się odnosi, proponuje się ustanowienie wspólnych ram gromadzenia i rozpowszechniania europejskiej statystyki turystycznej poprzez gromadzenie i przetwarzanie danych, które mają być prowadzone przez poszczególne państwa członkowskie z ujednoliconymi statystykami popytu i podaży w turystyce za pomocą zagregowanych tabel, które są następnie przesyłane elektronicznie do Komisji Europejskiej (Eurostatu).
Pomimo godnej pochwały pracy sprawozdawcy, nie mogę głosować za przyjęciem sprawozdania, ponieważ nie zmienia ono ilości pracy i gromadzenia danych określonych w rozporządzeniu.
Zestawienie tabel zaproponowane w rozporządzeniu jest dość złożone, a gromadzenie tak dużej ilości informacji jest moim zdaniem nieracjonalnym obciążeniem.
Dlatego nie mogę pochwalić biurokratycznych obciążeń i ingerencji, jakie spowodowałoby to rozporządzenie.
Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ konieczna jest poprawa europejskiej polityki turystycznej, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że europejski sektor turystyczny musiał ostatnio znosić trudną sytuację gospodarczą.
Wraz ze zmianą ram prawnych po wejściu w życie traktatu lizbońskiego Unia Europejska otrzymała większe kompetencje, a Komisja Europejska przedstawiła propozycję dotyczącą nowego kontekstu politycznego dla turystyki.
Celem niniejszego wniosku dotyczącego rozporządzenia jest aktualizacja i optymalizacja ram prawnych europejskiej statystyki w dziedzinie turystyki, ale istnieje obawa, że ​​wniosek nie przewiduje wprowadzenia rachunków satelitarnych turystyki (TSA).
Te TSA mają kluczowe znaczenie dla stopniowego rozwoju zintegrowanych systemów statystyki turystyki i lepszego zrozumienia prawdziwej wartości turystyki, jak również jej wpływu na miejsca pracy i gospodarkę.
Ponadto, aby wzmocnić bazę wiedzy dla rozwoju i wzrostu turystyki, Komisja powinna opracować program badań pilotażowych dotyczących turystyki.
Badania te byłyby przeprowadzane przez państwa członkowskie na zasadzie dobrowolności w celu opracowania systemu gromadzenia danych ukazujących wpływ turystyki na środowisko
W kilku państwach członkowskich, podobnie jak w przypadku mojej Portugalii, turystyka zajmuje ważne miejsce w gospodarce, które ma nieodłączny potencjał generowania nowych źródeł dochodów i wzrostu gospodarczego.
Turystyka stanowi trzecią co do wielkości europejską działalność społeczno-gospodarczą, generującą ponad 5% produktu krajowego brutto UE.
Unia Europejska pozostaje najpopularniejszym kierunkiem turystycznym na świecie, z 40% przyjazdów na całym świecie w 2008 roku.
UE dąży do określenia nowych ram politycznych dla turystyki, mając na celu wzmocnienie tego sektora, tak aby sprostać wielkim wyzwaniom, takim jak zmiana klimatu, trendy demograficzne i globalizacja, poprzez skoordynowane działania na szczeblu UE, które uzupełniają inicjatywy państw członkowskich .
Gromadzenie danych dotyczących turystyki umożliwia lepsze poznanie wielkości reprezentowanej przez ten sektor, jego cech, profilu turystów i różnych wzorców podróżowania, co przyczynia się nie tylko do właściwego formułowania polityk dla sektora, ale także do lepsze zrozumienie konsekwencji społeczno-ekonomicznych.
Dlatego popieram aktualizację i optymalizację obecnego systemu statystyk, abyśmy mogli mieć wiarygodne i porównywalne statystyki.
Nie możemy zaprzeczyć, że w ciągu ostatniej dekady turystyka zmieniła się radykalnie, między innymi dzięki postępowi technologicznemu.
Dlatego konieczna jest aktualizacja przepisów dotyczących gromadzenia danych i statystyk.
W tym względzie zgadzam się z wnioskiem Komisji dotyczącym wprowadzenia nowego rozporządzenia, które uchyla niektóre przestarzałe elementy.
Jednocześnie jestem jednak za poprawkami do rozporządzenia Parlamentu, zwłaszcza w odniesieniu do z jednej strony konieczności wprowadzenia zharmonizowanych statystyk odzwierciedlających czysto społeczne aspekty turystyki, z drugiej zaś strony stanowisko sprzeciwiające się podejmowaniu działań delegowanych przez Komisję w kluczowych kwestiach i na czas nieokreślony.
Uważam również, że poważnym niedociągnięciem jest fakt, że Komisja nie uwzględniła wprowadzenia rachunków satelitarnych turystyki (TSA), ponieważ tego typu dane dawałyby pełniejszy obraz wpływu turystyki na rynek pracy i gospodarka.
Na koniec jestem bardzo zainteresowany propozycją wprowadzenia dobrowolnego zbierania statystyk turystycznych dotyczących zwyczajów osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej, a następnie ustanowieniem projektów pilotażowych w celu poprawy udziału takich osób w turystyce.
Europa zajmuje siódme miejsce w pierwszej dziesiątce miejsc docelowych w badaniu statystycznym obejmującym 50 najpopularniejszych krajów świata.
Pokazuje to bardzo wyraźnie, że Europa ma ogromny potencjał turystyczny i kulturowy, wciąż oferując możliwości do wykorzystania, także dla obywateli Europy.
Myślę, że jedną z takich możliwości jest zachęcanie do udziału nie tylko osób starszych, ale także młodych, rodzin żyjących w trudnych warunkach i osób o ograniczonej sprawności ruchowej w programach turystyki socjalnej opracowanych przez Unię.
Potrzebne są jednak do tego odpowiednie statystyki, opracowane przy użyciu wspólnych metod gromadzenia danych, mające na celu opracowanie programów skierowanych do tych grup turystów w każdym państwie członkowskim UE.
w piśmie. - Głosowałem dziś za sprawozdaniem dotyczącym europejskich statystyk dotyczących turystyki.
To pozytywny krok do ustanowienia rozporządzenia, które będzie uwzględniać statystyki dotyczące turystyki ze wszystkich państw członkowskich.
Znaczenie turystyki w prawie europejskim było znacznie podwyższone, gdy w grudniu 2009 r. Została objęta kompetencjami na mocy traktatu lizbońskiego.
W przyszłości państwa członkowskie będą musiały zapewnić dokładność przekazywanych danych statystycznych w celu uzyskania wysokiej jakości wyników.
Chociaż koordynacja na szczeblu europejskim będzie bardzo korzystna dla europejskiego sektora turystyki, wszelkie inicjatywy ogólnoeuropejskie powinny mieć na celu uzupełnienie inicjatyw i strategii turystycznych państw członkowskich.
Dostarczając dane statystyczne, UE będzie w lepszej pozycji, aby pomóc branży turystycznej, w tym MŚP, oraz poprawić ogólny marketing Europy jako wysoce pożądanego celu turystycznego.
W raporcie dokonano rozróżnienia między turystyką wewnętrzną a krajową.
Turystyka wewnętrzna obejmuje turystyczną bazę noclegową, a turystyka narodowa - udział w turystyce, w tym wycieczki.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że statystyki dotyczące turystyki przyczyniają się do rozwoju skuteczniejszej polityki i stanowią użyteczne narzędzie wspierania procesów decyzyjnych przedsiębiorstw i sektora prywatnego.
Nie ma wątpliwości, że to nowe rozporządzenie poprawi aktualność, porównywalność i kompletność przekazywanych statystyk, a także wydajność przetwarzania danych.
Według danych zawartych w raporcie Europa pozostaje najpopularniejszym kierunkiem turystycznym na świecie, a turystyka jest trzecią co do wielkości działalnością społeczno-gospodarczą w UE, z około 1,8 mln przedsiębiorstw, głównie małymi i średnimi przedsiębiorstwami, 9,7 mln miejsc pracy i równoważną produkcją. 5% produktu krajowego brutto UE.
Z tego właśnie powodu jest to działalność, która powinna być odpowiednio monitorowana, regulowana i wspierana, szczególnie w kontekście ożywienia gospodarczego i konieczności zwiększenia produkcji dóbr przeznaczonych do sprzedaży.
Chociaż jest to rzeczywistość dla całej UE, jest to szczególnie ważne dla Portugalii, która jest krajem, który od dłuższego czasu bardzo inwestuje w turystykę, jako szczególnie dynamiczną działalność gospodarczą o ogromnym potencjale wzrostu.
W tym kontekście i biorąc pod uwagę znaczenie, jakie głęboka i realistyczna znajomość realiów turystyki ma dla opracowywania odpowiednich polityk, wniosek Komisji mający na celu aktualizację i optymalizację ram prawnych dla europejskiej statystyki w dziedzinie turystyki, nad którym dziś głosowaliśmy, jest ważny.
Niniejsze sprawozdanie dotyczy dziedziny, która ma fundamentalne znaczenie dla przyszłości UE: turystyki.
Według Światowej Organizacji Turystyki (WTO) pomimo kryzysu, który zapanował na poziomie globalnym, w 2010 r. Sektor ten odnotował wzrost o 2%, pomimo wszystkich wstrząsów politycznych w wielu częściach świata.
Na poziomie europejskim, oprócz stałego wzrostu, turystyka obejmuje 1,8 mln przedsiębiorstw, z których większość to małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), zapewniające 9,7 mln miejsc pracy i zajmujące trzecie miejsce pod względem wielkości działalności społeczno-gospodarczej w UE, i generuje ponad 5% swojego produktu krajowego brutto (PKB).
Ponadto Europa jest najpopularniejszym kierunkiem turystycznym na świecie, z 40% wszystkich przyjazdów turystów.
Działanie to ma kluczowe znaczenie dla realizacji celów określonych w strategii „Europa 2020”.
Niniejsze rozporządzenie aktualizuje obecnie obowiązujące rozporządzenie, w szczególności w odniesieniu do gromadzenia i przetwarzania danych o zapewnieniu i dostępności dla osób o ograniczonej sprawności ruchowej, które są niezbędne do przygotowania nowej strategii turystycznej UE.
Z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie tego wniosku, który oprócz stworzenia programu badań pilotażowych do przeprowadzenia przez państwa członkowskie, będzie zawierał dane dotyczące turystyki wiejskiej i turystyki ekologicznej, które obejmują ponad 50 000 miejsc noclegowych, z których zdecydowana większość są zarządzane przez MŚP.
Użyteczność informacji statystycznych zależy od ich porównywalności w czasie i przestrzeni, co pociąga za sobą przyjęcie wspólnego zestawu definicji i klasyfikacji.
W szczególnym przypadku turystyki sektor ten obejmuje pojęcia i definicje od dawna niejasne, co utrudnia uzyskanie rzetelnych i wiarygodnych informacji.
Dlatego konieczne jest wyjaśnienie i zharmonizowanie kryteriów i definicji, które umożliwią uzyskanie porównywalnych danych.
Istnienie tych statystyk ma ogromne znaczenie dla określenia bezpośredniego i pośredniego wpływu turystyki na gospodarkę, wspierania planowania i rozwoju nowych opcji turystycznych lub dostosowywania istniejących.
Propozycja zawarta w raporcie ma na celu poprawę terminowości, porównywalności i kompletności przekazywanych statystyk, a także wydajności przetwarzania danych, w tym lepszą ocenę danych.
Ma również na celu dostosowanie ram prawnych, tak aby odzwierciedlały najnowsze zmiany w sektorze wraz z wprowadzeniem nowych zmiennych, takich jak ruch turystyczny w ciągu jednego dnia.
Dlatego głosowaliśmy za.
Wiemy, że posiadanie informacji statystycznych jest ważne, chociaż ich użyteczność zależy od ich porównywalności w czasie i przestrzeni, co pociąga za sobą przyjęcie wspólnego zestawu definicji i klasyfikacji.
Istnienie tych statystyk ma ogromne znaczenie dla określenia bezpośredniego i pośredniego wpływu turystyki na gospodarkę, wspierania planowania i rozwoju nowych opcji turystycznych lub dostosowywania istniejących.
Propozycja zawarta w raporcie ma na celu poprawę porównywalności i kompletności przekazywanych statystyk, a także wydajności przetwarzania danych, w tym lepszą ocenę danych.
Dlatego głosowaliśmy za przyjęciem tego sprawozdania.
w piśmie. - Moja grupa poparła sprawozdanie w sprawie statystyk dotyczących turystyki, które aktualizuje i unowocześnia sposób gromadzenia europejskich statystyk dotyczących turystyki, zwłaszcza w świetle współczesnych trendów, takich jak tanie loty i krótkie pobyty.
Politycy muszą uznać wielkie znaczenie przemysłu turystycznego dla Europy.
Poszczególne państwa członkowskie zdają sobie sprawę, że należy zrobić więcej, aby pomóc temu sektorowi, który w znacznym stopniu przyczynia się do wzrostu gospodarczego.
Na przykład turystyka jest jednym z największych sektorów gospodarki Wielkiej Brytanii.
Obsługuje bezpośrednio 1,36 mln miejsc pracy - i przewiduje się, że do 2020 r. 1,5 mln - i prawie 3 mln, jeśli uwzględnić zatrudnienie pośrednie.
Te liczby mówią same za siebie!
Wielka Brytania pragnie aktywnie i pozytywnie uczestniczyć w dyskusjach na temat turystyki na szczeblu UE, w pełni wspierając potrzebę poprawy konkurencyjności europejskiego przemysłu turystycznego i jego zdolności do zrównoważonego wzrostu.
Musimy jednak dopilnować, aby działania na szczeblu UE nie naruszały zasady pomocniczości.
Państwa członkowskie konkurują ze sobą, mimo że potrafią dzielić się najlepszymi praktykami i współpracować w niektórych kwestiach, takich jak usprawnienie połączeń transportowych w całej Europie i inne środki ułatwiające konsumentom podróżowanie.
Zakończę prostą wiadomością - odwiedź Wielką Brytanię!
Traktat lizboński zwiększył odpowiedzialność UE za turystykę.
Nie trzeba dodawać, że statystyki dostarczają podstawowych informacji i pozwalają na wyciągnięcie interesujących wniosków nie tylko na poziomie UE, ale także na poziomie krajowym i regionalnym.
W moim regionie, który jest domem dla niemieckojęzycznej społeczności w Belgii, turystyka jest nie tylko ważnym obszarem kompetencji, ale także kluczowym czynnikiem ekonomicznym.
Z tego powodu statystyki te stanowią istotny element kształtowania polityki.
Jednak jest również jasne, że różne poziomy - regionalny, krajowy i transgraniczny - muszą współpracować, aby dokładniej zdefiniować regiony Europy jako miejsca turystyczne, zwłaszcza na obszarach przygranicznych.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ konieczne jest zdefiniowanie nowych, ulepszonych ram polityki dla turystyki w Europie.
Turystyka jest ważną działalnością gospodarczą w UE o dużym potencjale przyczyniania się do większego zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, a także do odgrywania ważnej roli w integracji społeczno-gospodarczej na obszarach wiejskich, peryferyjnych i słabiej rozwiniętych, takich jak obszary bogate w dziedzictwo przemysłowe.
Statystyki w tej dziedzinie są wykorzystywane nie tylko do monitorowania polityk turystycznych, ale odgrywają również rolę w szerszym kontekście polityki regionalnej i zrównoważonego rozwoju.
Musimy zająć się głównymi wyzwaniami stojącymi przed sektorem, takimi jak rosnąca konkurencja globalna, trendy demograficzne, zmiany klimatyczne i ograniczenia środowiskowe, sezonowość ruchu turystycznego oraz coraz częstsze korzystanie przez klientów z nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych.
Istnieje potrzeba wzmocnienia sektora turystycznego UE poprzez skoordynowane działania na szczeblu UE, które uzupełniają inicjatywy państw członkowskich.
Aby z powodzeniem wdrożyć nowe ramy polityczne, decydenci na wszystkich szczeblach zarządzania muszą podejmować świadome decyzje w oparciu o wiarygodne i porównywalne dane statystyczne.
Turystyka jest ważną działalnością gospodarczą, która ma pozytywny wpływ na wzrost gospodarczy i zatrudnienie w Europie, dlatego konieczne jest zaktualizowanie i optymalizacja ram prawnych europejskiej statystyki w dziedzinie turystyki, wzmacniając tym samym sektor turystyczny na szczeblu UE.
W konsekwencji wdrożenie wspomnianych środków zwiększy konkurencyjność turystyki europejskiej i pobudzi jej harmonijny rozwój.
Uważam, że wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie europejskiej statystyki w dziedzinie turystyki, nad którym głosowano w tej Izbie, należy uznać za szczególnie interesujący i również bardzo przydatny.
Przemysł turystyczny jest dla Europy wiodącym sektorem o ogromnym znaczeniu we Wspólnocie, ponieważ odgrywa ważną rolę w gospodarkach poszczególnych państw członkowskich.
Branża turystyczna ma nadal znaczny potencjał w zakresie zatrudnienia, dlatego warto byłoby podjąć działania ułatwiające lepszą organizację, co pozwoliłoby na pełne rozwinięcie jej potencjału.
Stworzenie wspólnych ram gromadzenia i zestawiania porównywalnych i kompleksowych statystyk dotyczących turystyki europejskiej może być pomocne jedynie w poprawie sytuacji.
Zrozumienie popytu konsumenckiego umożliwi przedsiębiorstwom prywatnym i publicznym interwencję w celu zaspokojenia potrzeb sektora, poprawiając wyniki i konkurencyjność.
Popieram proponowane rozporządzenie, ponieważ uważam, że ujednolicone statystyki europejskie, które są przejrzyste, rzetelne i obiektywne, są skutecznym sposobem wspierania tej dużej branży, która ma duże znaczenie dla mojego kraju.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby pozostać najpopularniejszym celem turystycznym na świecie.
Aby to osiągnąć, musimy maksymalnie wykorzystać każdą możliwą opcję finansowania.
Rozwój zrównoważonego, odpowiedzialnego sektora turystycznego o wysokiej jakości wymaga aktualizacji i ulepszenia ram prawnych dla statystyki europejskiej w tej dziedzinie.
Jeśli poprawimy jakość sprawozdawczości statystycznej w oparciu o wiarygodne dane porównawcze, zyskamy solidne podstawy, jeśli chodzi o podejmowanie decyzji dotyczących opracowywania polityk i instrumentów finansowych UE.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, w którym uznano ważną rolę statystyki w opracowywaniu skuteczniejszych polityk turystycznych na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym.
W ten sam sposób statystyki dotyczące turystyki stanowią przydatne narzędzie wspierające podejmowanie decyzji w biznesie i sektorze prywatnym.
W związku z tym sprawozdawca popiera cel proponowanego rozporządzenia, jakim jest ustanowienie wspólnych ram dla systematycznego tworzenia europejskiej statystyki w dziedzinie turystyki poprzez gromadzenie, zestawianie, przetwarzanie i przekazywanie przez państwa członkowskie zharmonizowanych statystyk europejskich dotyczących podaży i popytu w turystyce.
Po przyjęciu wniosek prawdopodobnie poprawi aktualność, porównywalność i kompletność przekazywanych statystyk, a także efektywność przetwarzania danych, w tym lepszą walidację danych.
Ponadto konieczne jest dostosowanie ram prawnych do najnowszych trendów w branży turystycznej poprzez wprowadzenie nowych zmiennych, na przykład dotyczących wizyt jednodniowych.
Turystyka to niewątpliwie jeden z sektorów gospodarki o największym potencjale rozwojowym.
W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci turystyka zyskiwała na znaczeniu dla europejskich przedsiębiorstw i obywateli.
Przy około 1,8 miliona przedsiębiorstw, z których większość to małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), zatrudniające około 5,2% całkowitej siły roboczej, czyli około 9,7 miliona miejsc pracy, szacuje się, że europejski przemysł turystyczny generuje ponad 5% produkt krajowy brutto (PKB) UE.
Dlatego turystyka stanowi trzecią co do wielkości działalność społeczno-gospodarczą w UE.
Ponadto UE pozostaje głównym celem podróży turystycznych na świecie, odnotowując 370 milionów przyjazdów turystów w 2008 r., Czyli 40% przyjazdów turystów na świecie.
Jednak nadal istnieje potencjał do dalszego wzrostu.
w piśmie. - Nie trzeba mówić, że turystyka ma duży potencjał, który stwarza szansę na zwiększenie zatrudnienia i wzrostu gospodarczego.
Turystyka odgrywa ważną rolę w integracji społeczno-gospodarczej obszarów wiejskich, peryferyjnych i słabiej rozwiniętych, które mają bogate dziedzictwo kulturowe.
Statystyki w dziedzinie turystyki są wykorzystywane nie tylko do monitorowania polityki turystycznej, ale odgrywają również ważną rolę w szerszym kontekście polityki regionalnej i zrównoważonego rozwoju.
Całkowicie zgadzam się ze sprawozdawcą.
Znaczące statystyki, które dostarczają odpowiedzi na pytania dotyczące przyczyn sukcesów i trendów w branży turystycznej, mogą pomóc w zapobieganiu wielu błędnym inwestycjom.
Wiele miast od lat zastanawiało się, dlaczego ich oczekiwania dotyczące turystyki pozostały niespełnione po wyborze na Europejską Stolicę Kultury.
Jednak ograniczona dostępność i porównywalność danych turystycznych jest również problemem z punktu widzenia planowania przestrzennego.
Ostatecznie, jeśli istnieje potencjał do wzrostu liczby odwiedzających, ważne jest, aby zorganizować to w taki sposób, aby nie miało to negatywnego wpływu na lokalną ludność.
Zbyt wiele niepewnych czynników, różne oczekiwania i niematerialne atrakcje, takie jak specyficzne warunki pogodowe, sprawiły, że prognozy turystyczne stały się grą losową.
Elastyczne godziny pracy i bezpieczeństwo wpływają na turystykę, podobnie jak zmiany społeczne.
Ostatecznie decydującymi czynnikami będą prawdopodobnie gospodarka światowa i cena ropy.
Nawet najlepsze europejskie statystyki dotyczące turystyki nie mogą tego zmienić, dlatego wstrzymałem się od głosu.
Parlament Europejski przyjął dziś ważny dokument dotyczący ram prawnych europejskiej statystyki w dziedzinie turystyki.
Państwa członkowskie muszą regularnie dostarczać dane dotyczące liczby miejsc noclegowych i ich obłożenia oraz popytu w turystyce.
Ponieważ zmieniają się europejskie zwyczaje podróżnicze (np. Wzrost lotów krótkodystansowych), a sektor turystyczny przechodzi na pewne innowacje (np. Rezerwacje online), konieczna jest aktualizacja ram prawnych regulujących gromadzenie informacji statystycznych w dziedzinie turystyki .
Jednak moim zdaniem szczególnie ważny przepis, popierany przez Parlament Europejski, dotyczy gromadzenia danych dotyczących osób o ograniczonej sprawności ruchowej i jego wpływu na możliwość uzyskania przez te osoby pełnoprawnych usług turystycznych.
Ciągle rozmawiamy o poprawie jakości życia osób niepełnosprawnych i musimy uwzględnić turystykę w tym obszarze.
Tylko wtedy będziemy mogli skutecznie realizować politykę turystyczną i chronić prawa konsumentów.
Sprawozdanie pana Simpsona w sprawie statystyki europejskiej w dziedzinie turystyki to tekst, który zastąpi dyrektywę w tej sprawie, która ma obecnie 15 lat.
Podążanie z duchem czasu i przeredagowywanie jego przepisów jest prerogatywą systemu europejskiego, zwłaszcza w świetle znaczenia i ciągłego rozwoju sektora turystycznego w Europie w ostatniej dekadzie.
Dlatego głosowałem za przyjęciem sprawozdania.
Nowe wymagania w sektorze, które wymagają coraz bardziej szczegółowych, aktualnych i porównywalnych danych, powodują, że niezbędna jest aktualizacja statystyk turystycznych.
Dostęp do udogodnień, usług dla osób niepełnosprawnych i koszty podstawowych towarów to kluczowe dane, które wymagają aktualnej bazy danych, z którą użytkownicy mogą korzystać.
Turystyka ma ogromne znaczenie gospodarcze w UE, a mechanizmy, które przyczyniają się do jej promocji, są pożądane i należy je wspierać.
Statystyki odgrywają ważną rolę w tworzeniu skuteczniejszej polityki turystycznej na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym.
W istocie są one użytecznym instrumentem wspierającym proces podejmowania decyzji w przedsiębiorstwach i sektorze prywatnym.
Niniejsze rozporządzenie ma na celu ustanowienie wspólnych ram prawnych dla systematycznego tworzenia statystyki europejskiej w dziedzinie turystyki poprzez gromadzenie, zestawianie, przetwarzanie i przekazywanie przez państwa członkowskie zharmonizowanych statystyk europejskich dotyczących podaży i popytu w turystyce.
Wniosek ten powinien poprawić aktualność, porównywalność i kompletność przekazywanych statystyk, a także wydajność przetwarzania danych, w tym lepszą ocenę danych.
Rozporządzenie to dostosowuje również ramy prawne, aby odzwierciedlić najnowsze zmiany w branży turystycznej poprzez wprowadzenie nowych zmiennych, takich jak ruch turystyczny w ciągu jednego dnia.
Z tych powodów głosowałem za przyjęciem sprawozdania.
Turystyka jest ważną działalnością gospodarczą w UE.
Statystyki są pomocne w monitorowaniu określonych polityk turystycznych i są przydatne w kontekście polityk regionalnych i zrównoważonego rozwoju.
W UE system statystyki turystyki jest regulowany dyrektywą 95/57 / WE.
Jednak od wejścia w życie tej dyrektywy branża turystyczna i względny popyt uległy znacznym zmianom.
W związku z tym Komisja przedstawiła nowy wniosek dotyczący rozporządzenia, którego celem jest ustanowienie ram politycznych dla turystyki przy wykorzystaniu uprawnień nadanych przez traktat lizboński.
Jego celem jest aktualizacja i usprawnienie ram prawnych mających zastosowanie do statystyki europejskiej w dziedzinie turystyki, aby uwzględnić najnowsze trendy w tej dziedzinie.
W tym względzie konieczne jest nie tylko wzmocnienie sektora turystyki poprzez skoordynowane działania na szczeblu UE, ale także stworzenie wspólnych ram dla systematycznego tworzenia statystyk poprzez gromadzenie, zestawianie, przetwarzanie i przekazywanie przez państwa członkowskie zharmonizowanych statystyk europejskich na podaż i popyt w sektorze.
Na podstawie powyższego, głosuję przychylnie na projektowane rozporządzenie.
w piśmie. - Głosowałem za.
Turystyka jest ważną działalnością gospodarczą w UE, o dużym potencjale przyczyniania się do większego zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, a także do odgrywania ważnej roli w integracji społeczno-gospodarczej na obszarach wiejskich, peryferyjnych i słabiej rozwiniętych, takich jak obszary bogate w dziedzictwie przemysłowym.
W UE dyrektywa 95/57 / WE w sprawie zbierania informacji statystycznych w dziedzinie turystyki porządkuje system statystyki turystycznej.
Eurostat publikuje te statystyki, które są gromadzone i zestawiane przez krajowe organy statystyczne.
Aby z powodzeniem wdrożyć nowe ramy polityczne, decydenci na wszystkich szczeblach zarządzania muszą podejmować świadome decyzje w oparciu o wiarygodne i porównywalne dane statystyczne.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ turystyka jest ważną działalnością gospodarczą w UE, z dużym potencjałem przyczynienia się do tworzenia miejsc pracy i wzrostu.
Turystyka odgrywa istotną rolę w rozwoju społeczno-gospodarczym obszarów wiejskich, które są często marginalizowane i słabo rozwinięte.
W tym kontekście statystyki nie tylko monitorują określone polityki turystyczne, ale są również przydatne w szerszym kontekście polityk regionalnych i zrównoważonego rozwoju.
Dokument odnosi się również do głównych wyzwań stojących przed sektorem, takich jak zwiększona konkurencja globalna, trendy demograficzne, zmiany klimatyczne i ograniczenia środowiskowe, sezonowe rozmieszczenie ruchu turystycznego oraz coraz częstsze wykorzystywanie nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych przez klientów.
Głosowałem za odrzuceniem sprawozdania, ponieważ proponowane przepisy wymagałyby comiesięcznego gromadzenia danych w celu pomiaru sezonowości oraz gospodarczych i społecznych aspektów sektora, prowadzonego głównie przez małe i średnie przedsiębiorstwa.
Celem tej strategii jest dogłębne zrozumienie dynamiki, cech i wielkości turystyki, ale wydaje mi się, że jest ona nadmiernie uciążliwa, biurokratyczna i kosztowna.
Ponadto Komisja zwraca się o przekazanie uprawnień, a tym samym o możliwość zmiany elementów wniosku.
Tabele, które mają być sporządzane co miesiąc na podstawie projektu rozporządzenia, są złożone i wymagają gromadzenia nadmiernej ilości informacji.
Głosowałem dziś za przyjęciem omawianego sprawozdania dotyczącego europejskiej statystyki w dziedzinie turystyki.
Myślę, że to sprawozdanie jest ważne, biorąc pod uwagę wpływ sektora turystycznego na gospodarkę Unii Europejskiej i liczbę miejsc pracy, które zapewnia.
1,8 miliona przedsiębiorstw zatrudnia około 10 milionów osób, co stanowi około 5,2% wszystkich miejsc pracy.
Unia Europejska w znacznym stopniu wspiera rozwój turystyki w różnych regionach w celu zwiększenia dostępności różnych rodzajów turystyki.
Dlatego konieczne jest posiadanie dokładnych i odpowiednich statystyk, zarówno dla sektora prywatnego, jak i publicznego.
Unię Europejską odwiedza rocznie ponad 370 milionów turystów zagranicznych, czyli łącznie 40% turystów na całym świecie.
Jednocześnie sprawia to, że ważniejsze jest posiadanie aktualnych i bezstronnych danych statystycznych.
Turystyka jest trzecią najważniejszą działalnością społeczno-gospodarczą w UE, co oznacza, że ​​jej wymiar gospodarczy, jako generatora miejsc pracy, ma kluczowe znaczenie dla państw członkowskich.
Co więcej, jej prywatny aspekt nie tylko wzmacnia wizerunek, jaki Europa przedstawia światu, ale także promuje obywatelstwo europejskie.
Po wejściu w życie Traktatu z Lizbony UE przejęła nowe uprawnienia w zakresie turystyki, co potwierdza art. 195 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).
Te nowe ramy prawne pozwalają UE wspierać, koordynować i uzupełniać działania państw członkowskich oraz zmniejszać obciążenia administracyjne.
Z tych powodów głosuję za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ uważam, że niezbędne jest wyposażenie wszystkich zainteresowanych stron w sektorze turystyki w wiarygodne dane statystyczne, aby mogli dostosować się do wyzwań, przed jakimi stoi turystyka europejska.
Koordynacja europejska, przy efektywnym udziale państw członkowskich, ma kluczowe znaczenie dla wdrożenia tego systemu i konkretnej oceny konkurencyjności przemysłu turystycznego.
Znajomość wielkości tego sektora, jego cech, profili turystycznych, wydatków w tym sektorze oraz korzyści i / lub problemów, jakie przynosi gospodarkom krajowym, powinna stanowić część tego rozszerzonego badania.
Głosuję za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ dotyczy ona ważnych środków związanych z podwyższeniem stawek współfinansowania działań w obszarach stosunków międzynarodowych, zarządzania, gromadzenia danych, doradztwa naukowego oraz monitorowania i wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa.
Ponieważ wiedza naukowa zależy od zrównoważonego rozwoju działalności, wzrost stawek współfinansowania związanych z zestawieniem baz danych, zarządzaniem i wykorzystaniem staje się atutem.
Warto również podkreślić nacisk na rozwój akwakultury, wraz ze środkami na rzecz wzrostu, a także śledzeniem i monitorowaniem z punktu widzenia środowiska i zdrowia, co umożliwi jej zrównoważony rozwój.
Jeśli chodzi o środki kontroli ich wód, realizowane przez organy nadzoru państw członkowskich, będą one skuteczne tylko wtedy, gdy zostaną zainwestowane w technologię i systemy kontroli, które są bardziej skuteczne i mniej kosztowne.
Należy również rozważyć działania dotyczące środków kontrolnych na wodach w celu uzyskania wyższego wskaźnika współfinansowania, jako sposobu na umożliwienie i wdrożenie większej zgodności z przepisami.
Rozporządzenie (WE) nr 861/2006 ustanawia wspólnotowe środki finansowe na realizację wspólnej polityki rybołówstwa i prawa morza, które jest ważnym instrumentem finansowym UE w dziedzinie rybołówstwa.
Od czasu przyjęcia tego rozporządzenia zmieniło się kilka elementów prawodawstwa.
Komisja proponuje jego zmianę w celu zapewnienia spójności wszystkich elementów ram prawnych, a także wyjaśnienia zakresu niektórych finansowanych działań.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ proponuje ono wprowadzenie pewnych poprawek do wniosku Komisji, które przyczynią się do jaśniejszego prawodawstwa.
Zmiany te opierają się na ostatnich wydarzeniach w sektorze rybołówstwa i perspektywach na przyszłość, a mianowicie na możliwości zwiększenia współfinansowania unijnego z 50% do 60%, co stanowi atut dla rozwoju sektora rybołówstwa w Portugalii, oraz nadanie większego znaczenia akwakulturze , co uzasadnia wprowadzenie możliwości gromadzenia, zarządzania i wykorzystywania danych środowiskowych w tym zakresie, oprócz danych społeczno-ekonomicznych.
Poparłem to sprawozdanie, ponieważ rozporządzenie (WE) nr 861/2006 ustanawiające wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa oraz w dziedzinie prawa morza jest ważnym instrumentem finansowym UE w zakresie rybołówstwa.
Jest to jeden z dwóch głównych sposobów realizacji WPRyb, drugi to Europejski Fundusz Rybacki.
Podobnie jak sprawozdawca uważam, że generalnie staje się coraz bardziej oczywiste, że zarządzanie rybołówstwem musi opierać się na aktualnej wiedzy naukowej na temat stanu zasobów.
Jest to warunek wstępny zrównoważonego rozwoju rybołówstwa.
Jeśli chodzi o kontrolę, niewątpliwie w chwili obecnej istnieje większa świadomość jej znaczenia dla przyszłości i zrównoważonego rozwoju sektora rybołówstwa oraz jako środka krzewienia kultury przestrzegania zasad.
Państwa członkowskie i ich organy kontrolne odgrywają i muszą nadal odgrywać główną rolę w nadzorowaniu i egzekwowaniu środków kontrolnych na ich wodach terytorialnych.
Jest to kluczowy sposób zapewnienia zgodności z przepisami i poszanowania zasobów.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 861/2006.
W maju 2006 r. Rada zatwierdziła ten ważny instrument finansowania działalności połowowej.
Teraz jednak musimy dokonać przeglądu rozporządzenia, aby zapewnić spójność między wszystkimi elementami ram prawnych.
Dostosowanie się do czasów oznacza wykorzystanie nowych technologii, które mogą zapewnić lepszą obsługę przy mniejszym marnowaniu zasobów gospodarczych.
Aby lepiej odpowiadać na rzeczywiste potrzeby, uważamy za stosowne wyjaśnienie niektórych artykułów rozporządzenia i wyjaśnienie zakresu niektórych finansowanych działań.
Na koniec zgadzam się ze sprawozdawcą co do potrzeby zarządzania rybołówstwem w oparciu o aktualną i rygorystyczną wiedzę naukową na temat zasobów oraz większą kontrolę, tak aby rybołówstwo było bardziej zrównoważone.
w piśmie. - (RO) Myślę, że znaczenie sektora akwakultury stale rośnie.
Niniejsze sprawozdanie jest tego dowodem, podkreślając „nowy impuls dla strategii zrównoważonego rozwoju europejskiej akwakultury” i oferując realistyczne perspektywy rozwoju tego sektora.
Monitorowanie i nadzór środowiskowy i zdrowotny prowadzony w odpowiedni sposób pomaga zatem uczynić ten ważny sektor bardziej zrównoważonym.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie „Wspólnotowych środków finansowych na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa oraz w dziedzinie prawa morza”.
Żałuję jednak, że propozycja zwiększenia wskaźników współfinansowania w obszarze gromadzenia dodatkowych danych, zarządzania nimi i ich wykorzystania do 60% kwalifikowalnych wydatków nie została przyjęta.
Rozporządzenie (WE) nr 861/2006 z dnia 22 maja 2006 r., Które Komisja proponuje zmienić, to rozporządzenie ustanawiające wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) oraz w dziedzinie prawa morza, oraz zapewnia finansowanie w następujących obszarach: stosunki międzynarodowe, zarządzanie, gromadzenie danych i doradztwo naukowe oraz monitorowanie i wdrażanie WPRyb.
Ta rewizja nie pociąga za sobą żadnej fundamentalnej zmiany celów, rodzaju finansowanej działalności ani struktury finansowej i budżetu.
Sprawozdawczyni uważa jednak, że ważne jest przedstawienie zmian, które dostosowują prawodawstwo bardziej do najnowszych trendów w sektorze i jego przyszłych perspektyw, zwłaszcza w odniesieniu do zarządzania rybołówstwem, wspartego naukową wiedzą na temat stanu zasobów i inwestycji w akwakulturę.
Dlatego przedkładana jest propozycja podwyższenia stawek współfinansowania przewidzianych w kontekście gromadzenia podstawowych danych, zarządzania nimi i ich wykorzystywania.
Głosuję za tym z perspektywy czysto krajowej, aby wesprzeć przemysł rybny w naszym kraju.
Niniejsze sprawozdanie dotyczy wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 861/2006 z dnia 22 maja 2006 r. Ustanawiające wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa oraz w dziedzinie prawa Morze.
Od 2006 roku kilka aspektów ww. Rozporządzenia uległo zmianie i stało się nieaktualne, więc ich zmiana jest uzasadniona.
Niniejszy wniosek opiera się na obowiązującym rozporządzeniu i ma na celu ochronę działalności przybrzeżnej poprzez finansowanie modernizacji sektora, w szczególności wyposażenia i komputeryzacji.
Głosuję za przyjęciem tego wniosku w sprawie rozporządzenia, ponieważ uwzględniono proponowane poprawki przedłożone przez Komisję, a także inne wkłady, które znacznie poprawiają poprzednie rozporządzenie, w szczególności pod względem finansowania inwestycji - co jest dla nas kluczowe, abyśmy mogli dysponujemy dokładnymi i aktualnymi danymi naukowymi, które zasadniczo pozwalają nam podejmować środki wymagane w każdej sytuacji - oraz zwiększać stawki współfinansowania.
Cenimy przyjęcie przez Parlament poprawek do wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia zawartego w sprawozdaniu.
Zmiany te umożliwią państwom członkowskim finansowanie rozwoju różnorodnych technologii, które będą wykorzystywane w przemyśle rybnym, wraz ze sprzętem i oprogramowaniem lub sieciami informatycznymi, które pozwolą im kompilować, zarządzać, walidować, analizować i opracowywać metody pobierania próbek oraz dążyć do wymiany danych dotyczących rybołówstwa.
Jedna nowa możliwość finansowania dotyczy badań dotyczących uzależnienia od importu produktów rybołówstwa.
W obszarze akwakultury możliwe będzie również finansowanie gromadzenia danych środowiskowych, zarządzania nimi i ich wykorzystywania, promowanie monitorowania i nadzoru środowiska i zdrowia w tym sektorze w celu przyczynienia się do jego zrównoważonego rozwoju.
Jednakże możemy nie żałować odrzucenia poprawek mających na celu, choć skromne, podwyższenie maksymalnego wskaźnika współfinansowania wspólnotowego dla państw członkowskich w zakresie gromadzenia, zarządzania i wykorzystywania danych naukowych na temat stanu zasobów oraz w obszarze monitorowania .
Wskazuje to zatem na niespójność UE, która z jednej strony naruszyła uprawnienia państw członkowskich w tej dziedzinie, z drugiej zaś odmawia wzmocnienia środków finansowych przeznaczonych na te działania.
Niniejsze sprawozdanie zmieniło rozporządzenie (WE) nr 861/2006 ustanawiające wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) oraz w dziedzinie prawa morza.
Stanowi ważny instrument finansowy Unii Europejskiej w dziedzinie rybołówstwa.
Wraz z Europejskim Funduszem Rybackim (EFR) stanowią one dwa główne instrumenty stosowania WPRyb.
Komisja uważa również, że w niektórych przypadkach doświadczenie wykazało potrzebę zapewnienia nieznacznego dostosowania przepisów rozporządzenia, aby lepiej odpowiadały potrzebom.
W związku z tym daje nam ograniczony zakres tej zmiany, przy czym zasadniczo zachowano cele i strukturę pierwotnego rozporządzenia.
Jednak sprawozdawca, poseł z Portugalskiej Partii Komunistycznej (PCP), pan Ferreira, uznał za stosowne zaproponowanie pewnych dodatkowych poprawek, które choć dość szczegółowe, mogłyby przyczynić się do lepszego dostosowania tego prawodawstwa do ostatnich zmian w sektorze i z perspektywami na przyszłość.
Żałuję jednak, że nie wszystkie z przedłożonych przez niego propozycji zostały przyjęte, a zwłaszcza potwierdzenie możliwości zwiększenia wskaźników współfinansowania wspólnotowego przewidzianych w obszarze zbierania, zarządzania i wykorzystywania zarówno podstawowych, jak i dodatkowych danych naukowych dotyczących stanu zasobów rybnych. , w tym propozycję podwyższenia maksymalnego limitu z 50% do 60% oraz w zakresie monitorowania działalności.
w piśmie. - Mogłem poprzeć sprawozdanie pana posła Ferreiry.
Konieczne jest, aby istniały odpowiednie fundusze na egzekwowanie prawa morza, a jest to jeden z niewielu obszarów związanych z rybołówstwem, w którym UE zapewnia pewną wartość dodaną.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ powszechnie uznaje się, że zarządzanie rybołówstwem musi opierać się na aktualnej, dokładnej wiedzy naukowej na temat stanu zasobów.
Jest to warunek sine qua non zrównoważonego rozwoju rybołówstwa.
Dlatego uważam, że powinno być dopuszczalne podniesienie stawek współfinansowania określonych w obszarze gromadzenia podstawowych danych, zarządzania nimi i ich wykorzystywania, do proponowanego maksymalnego poziomu 75%.
Biorąc pod uwagę, że akwakultura jest postrzegana jako sektor o coraz większym znaczeniu - o czym świadczy niedawno sporządzone, omówione i przyjęte sprawozdanie na temat „nowego impulsu dla strategii zrównoważonego rozwoju europejskiej akwakultury” - z realistycznymi perspektywami wzrostu, odpowiedniego zbioru, zarządzania i ustalenia dotyczące użytkowników powinny mieć zastosowanie zarówno do danych środowiskowych, jak i do danych społeczno-ekonomicznych.
W związku z tym można by przeprowadzić monitorowanie i nadzór środowiskowy i zdrowotny.
Pomogłoby to uczynić sektor bardziej zrównoważonym.
Obecnie zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa jest szczególnie ważny.
Państwa członkowskie i ich organy kontrolne odgrywają i muszą nadal odgrywać główną rolę w nadzorowaniu i egzekwowaniu środków kontrolnych na swoich wodach: jest to kluczowy sposób zapewnienia zgodności z przepisami i poszanowania zasobów.
Aby praca ta była skuteczna, państwa członkowskie muszą nabyć dostępne technologie lub być w stanie je rozwijać i modernizować.
Powiązana inwestycja mogłaby uczynić systemy sterowania bardziej wydajnymi i tańszymi w eksploatacji.
Rozporządzenie jest ważnym instrumentem wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa.
Działania kontrolne odgrywają coraz większą rolę we wspieraniu zrównoważonego rozwoju i dalszego istnienia sektora rybołówstwa.
Ważne jest, aby państwa członkowskie i ich organy nadzorcze egzekwowały środki kontrolne na swoich wodach, aby zapewnić łowiska zgodne z przepisami i szanujące zasoby.
Ponadto rośnie znaczenie akwakultury, co uzasadnia wprowadzenie opcji gromadzenia, zarządzania i wykorzystywania danych środowiskowych i społeczno-ekonomicznych.
Z zadowoleniem przyjmuję rewizję rozporządzenia, ponieważ zagwarantuje ona wdrożenie wspomnianych środków.
Wniosek dotyczący zmiany rozporządzenia Rady (WE) nr 861/2006 ustanawiającego wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa oraz w dziedzinie prawa morza jest ważnym instrumentem finansowym mającym na celu ochronę rybołówstwa.
Głosowałem za przyjęciem wniosku, ponieważ uważam, że musimy zmienić obecną wersję rozporządzenia, aby dostosować jego przepisy do traktatu lizbońskiego.
Przegląd pozwolił nam ulepszyć tekst, umożliwiając nam odpowiednią i skuteczną reakcję na potrzeby sektora.
Rosnące znaczenie akwakultury uzasadnia wprowadzenie przepisów dotyczących gromadzenia danych środowiskowych, społeczno-ekonomicznych i zdrowotnych, zarządzania nimi i ich wykorzystywania, aby przyczynić się do jej zrównoważonego rozwoju.
Fundamentalna rola przypada poszczególnym państwom, na których spoczywa obowiązek zapewnienia przestrzegania zasad i kontroli korzystania z wody przy wykorzystaniu nowych technologii w świetle rozwoju nauki.
Modyfikacje wprowadzone w tym prawodawstwie powinny ułatwić posunięcia w kierunku polityki regionalizacji WPRyb, co z zadowoleniem przyjmuję.
Obowiązujące rozporządzenie (WE) nr 861/2006 ustanawia wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) i prawa morza oraz stanowi ważny instrument finansowy UE w dziedzinie rybołówstwa.
Wraz z Europejskim Funduszem Rybackim (EFR) stanowią one dwa główne instrumenty stosowania WPRyb.
Niniejsze rozporządzenie przewiduje finansowanie w następujących obszarach: stosunki międzynarodowe, zarządzanie, gromadzenie danych i doradztwo naukowe oraz monitorowanie i wdrażanie WPRyb.
Żałuję jednak, że propozycja zwiększenia potencjalnego poziomu współfinansowania do 60% wydatków kwalifikowalnych, w szczególności na środki związane z monitorowaniem działalności połowowej oraz gromadzeniem, zarządzaniem i wykorzystaniem danych, nie została przyjęta, ponieważ przyjęcie tego wzrostu byłoby korzystne dla sektora rybołówstwa w moim kraju.
w piśmie. - Zmiana rozporządzenia (WE) nr 861/2006 ustanawia drugi po Europejskim Funduszu Rybackim główny instrument finansowy wspólnej polityki rybołówstwa.
Tak zwany „drugi instrument” zapewnia finansowanie gromadzenia danych i środków kontrolnych, doradztwa naukowego, systemów kontroli i egzekwowania wspólnej polityki rybołówstwa.
Konieczne jest sprecyzowanie zakresu niektórych finansowanych działań i poprawienie sformułowania niektórych artykułów.
Ponadto uważa, w świetle doświadczenia, że ​​należy wprowadzić szereg drobnych dostosowań, aby umożliwić skuteczniejsze dostosowanie przepisów rozporządzenia do rzeczywistych potrzeb.
Zmiany, które mają zostać wniesione do rozporządzenia (WE) nr 861/2006, powinny pomóc w umożliwieniu podwyższenia określonych stawek współfinansowania jasno określonego wspólnego finansowania w dziedzinie prawa morza.
Finansowe działania Unii w zakresie wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa UE i prawa morza dają nam środki ekonomiczne do realizacji wspólnej polityki rybołówstwa z finansowaniem ukierunkowanym na obszary wymagające rozwoju i koordynacji w zakresie ustawy morze.
Z tego powodu głosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Ferreiry.
Zmiana tego rozporządzenia pomoże wyegzekwować wspólną politykę i wykorzystać fundusze na gromadzenie danych, stosunki międzynarodowe oraz obszary naukowo-techniczne dotyczące rybołówstwa.
w piśmie. - Głosowałem za.
Rozporządzenie (WE) nr 861/2006 ustanawiające wspólnotowe środki finansowe na wdrażanie wspólnej polityki rybołówstwa oraz w obszarze prawa morza jest ważnym narzędziem finansowania UE w zakresie rybołówstwa.
Jest to jeden z dwóch głównych środków zastosowanych - drugim jest Europejski Fundusz Rybacki (EFR) - aby przełożyć WPRyb w praktyce.
Zapewnia finansowanie w następujących obszarach: stosunki międzynarodowe, zarządzanie, gromadzenie danych, doradztwo naukowe oraz systemy kontroli i egzekwowania WPRyb.
W każdej sferze działalności niniejszy przepis obowiązuje w połączeniu z innymi przepisami lub decyzjami.
To powiązane prawodawstwo zmieniło się pod pewnymi względami od czasu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 861/2006, które w związku z tym należy zmienić, aby wszystkie elementy ujednolicić w ramach prawnych.
Komisja stara się również wyjaśnić zakres niektórych finansowanych środków oraz poprawić brzmienie niektórych artykułów.
Ponadto uważa, w świetle doświadczenia, że ​​należy wprowadzić szereg drobnych dostosowań, aby umożliwić skuteczniejsze dostosowanie przepisów rozporządzenia do rzeczywistych potrzeb.
Rozporządzenie (WE) nr 861/2006 ustanawiające wspólnotowe środki finansowe na realizację wspólnej polityki rybołówstwa oraz w obszarze prawa morza jest ważnym instrumentem UE służącym do finansowania rybołówstwa.
Dokument ten jest również jednym z dwóch głównych środków służących do wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa.
Zapewnia finansowanie w następujących obszarach: stosunki międzynarodowe, zarządzanie, gromadzenie danych, doradztwo naukowe oraz kontrola i wdrażanie wspólnej polityki rybołówstwa.
Przyjęta dziś rezolucja uznaje znaczenie zarządzania rybołówstwem w oparciu o aktualną i rygorystyczną wiedzę naukową dotyczącą zasobów.
W dokumencie dostrzeżono rosnące znaczenie akwakultury, działalności, która generuje realne perspektywy rozwoju tej działalności, a także innych z nią związanych, uzasadniając wprowadzenie możliwości stosowania wytycznych dotyczących gromadzenia, gospodarowania i użytkowania zasobów środowiskowych i społeczno-społecznych. danych ekonomicznych, umożliwiając tym samym kontrolę środowiska i zdrowia w tym sektorze, co przyczyni się do jego zrównoważonego rozwoju.
Głosowany dziś dokument ma na celu dostosowanie środków finansowych na realizację polityki rybołówstwa do ewolucji ram prawnych, zmian w bieżących potrzebach oraz doprecyzowanie prawne działań, które należy podjąć, w szczególności tych zawartych w decyzji 2000/439 / WE. które nie zostały jeszcze uwzględnione w tekście rozporządzenia nr 861/2006.
Jeżeli chodzi o gromadzenie danych, we wniosku Parlamentu uważa się za niezbędne rozszerzenie zakresu wdrażania, tak aby objął zarządzanie nim i warunki jego stosowania.
Niezbędne jest również ułatwienie zawierania umów publicznych z organami międzynarodowymi oraz wprowadzenie obowiązku posiadania szczegółowych informacji w celu realizacji wspólnych projektów.
Pożądane byłoby zwiększenie potencjalnego poziomu współfinansowania, w szczególności w odniesieniu do środków monitorowania działalności połowowej oraz gromadzenia danych, zarządzania nimi i ich wykorzystywania, do 60% kwalifikowalnych wydatków.
Akwakultura jest nie mniej ważna, a dane na jej temat powinny podkreślać zarówno aspekty społeczno-gospodarcze, jak i środowiskowe.
Ponadto coraz bardziej konieczne staje się wykorzystanie nowych technik, co wymaga ciągłego dostosowywania i unowocześniania istniejących technik.
Chciałbym pogratulować mojemu koledze z Konfederacyjnej Grupy Zjednoczonej Lewicy Europejskiej - Nordyckiej Zielonej Lewicy, panu Ferreirze (PCP), jego sprawozdania, które zostało dziś przyjęte ogromną większością głosów w Parlamencie Europejskim.
Niniejsze sprawozdanie potwierdza znaczenie zarządzania rybołówstwem w oparciu o aktualną i dokładną wiedzę naukową na temat stanu zasobów.
Niestety, nie przyjęto niektórych poprawek pana Ferreiry, na przykład tych, które umożliwiały podwyższenie stawek współfinansowania (z 50% do 60%) w obszarze gromadzenia, zarządzania i wykorzystywania danych naukowych dotyczących zasobów rybnych.
Niniejsze sprawozdanie pokazuje wkład, jaki grupa GUE / NGL może mimo wszystko wnieść do debat w Parlamencie Europejskim i wiem, że możemy liczyć na pana Ferreirę, że będzie kontynuował tę walkę o zrównoważone rybołówstwo, dając pierwszeństwo rybakom działającym na małą skalę nad grupami przemysłowymi w sektor.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Ferreiry w sprawie poprawy zarządzania instrumentami finansowymi dla rybołówstwa, które regulują finansowanie szeregu działań, wśród których są zazwyczaj kontrole połowów.
Dlatego uważam, że ogólne porozumienie w sprawie tekstu między Radą a Parlamentem Europejskim jest dobrym kompromisem w zakresie wspólnej polityki rybołówstwa i prawa morza.
Głosuję za tym sprawozdaniem.
Uważam, że cel tego sprawozdania jest ważny, ponieważ ma na celu przedłużenie uzgodnień przejściowych o kolejne 18 miesięcy, do 1 stycznia 2013 r., Tak aby nowy pakiet środków technicznych mógł zostać opracowany jako część kontynuacji wspólnej polityki rybołówstwa .
Ponieważ porozumienie w sprawie projektu rozporządzenia mającego na celu uproszczenie i wyjaśnienie wspólnotowych zasad ochrony zasobów rybnych nie było możliwe w 2008 r., Przyjęto rozporządzenie ustanawiające zestaw środków przejściowych na okres od 1 stycznia 2010 r. Do 30 czerwca 2011 r.
Przedmiotowe sprawozdanie, które zasługiwało na moje poparcie, ma na celu przedłużenie tego okresu przejściowego do stycznia 2013 r., Tak aby można było sporządzić nowy zestaw środków technicznych w ramach trwającej reformy wspólnej polityki rybołówstwa.
Wzywa również Komisję do podjęcia inicjatywy w tym nowym okresie przedłużenia obowiązującego rozporządzenia i do przeprowadzenia, wraz z zainteresowanymi stronami, oceny wpływu, jaki obecnie obowiązujące środki wywierają na wdrażające je statki i na ekosystemy pokryty.
Wyniki tej oceny należy wziąć pod uwagę przy sporządzaniu nowego projektu rozporządzenia.
Równie ważne jest, aby przyszły wniosek Komisji w sprawie środków technicznych jasno określał kompetencje Rady i Parlamentu, zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą.
Głosowałem za wnioskiem, ponieważ brak porozumienia w sprawie ochrony zasobów rybnych może mieć niepożądane konsekwencje.
Wniosek o przedłużenie obowiązywania rozporządzenia Rady z 2009 r. W sprawie ustanowienia przejściowych środków technicznych o 18 miesięcy, czyli do 31 grudnia 2012 r., Umożliwi Komisji przygotowanie nowego pakietu środków technicznych, który stanie się częścią reformy wspólnego rybołówstwa polityka.
Uważam, że poprawki są do przyjęcia, ponieważ wspólna polityka rybołówstwa musi z jednej strony chronić zasoby rybne, az drugiej przynosić korzyści zwykłym obywatelom, w tym przypadku irlandzkim rybakom działającym na małą skalę.
To jest właśnie powód, dla którego uważam, że należy znaleźć równowagę między limitami połowowymi, środkami technicznymi i potrzebami rybaków.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ środki techniczne są bardzo ważne, ponieważ określają działalność rybaków i wpływają na przyszłość zasobów rybnych.
Wszyscy jesteśmy zainteresowani pogodzeniem równowagi gospodarczej sektora, a tym samym zapewnieniem godziwych dochodów rybakom z odnawialnymi i zrównoważonymi zasobami rybnymi.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, aby w dłuższej perspektywie wspierać przemysł rybny w Irlandii i Europie.
Zrównoważone rybołówstwo musi być naszą naczelną zasadą.
Znalazłem wiele bardzo mocnych argumentów za poprawkami Gallaghera, ale ostatecznie głosowałem wraz z moją grupą za utrzymaniem spójności politycznej w grupie.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie rybołówstwa i ustanowienia przejściowych środków technicznych.
Żałuję jednak, że proponowane uchylenie decyzji Komisji zakazującej połowów morszczuka i żabnicy przy użyciu trójściennych sieci wzdłuż wybrzeża Portugalii, bez żadnych badań naukowych na poparcie tego, zostało odrzucone.
W 2008 r. Komisja przedstawiła projekt rozporządzenia Rady w sprawie ochrony zasobów rybnych za pomocą środków technicznych, które miało zastąpić poprzednie rozporządzenie.
Ponieważ podobny wniosek nie został przyjęty ze względu na pewność prawa oraz w celu utrzymania odpowiedniej ochrony zasobów morskich i zarządzania nimi, przyjęto rozporządzenie (WE) nr 1288/2009 ustanawiające środki przejściowe od dnia 1 stycznia do końca czerwca 2011 r.
W świetle zobowiązań wynikających z traktatu lizbońskiego w 2010 r. Komisja wycofała swój wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie ochrony zasobów rybnych za pomocą środków technicznych.
Podstawowe zasady dotyczące tych środków technicznych należy teraz włączyć do nowego podstawowego rozporządzenia w sprawie reformy wspólnej polityki rybołówstwa, a kolejny wniosek w tej sprawie ma zostać przedstawiony w 2011 r.
Ponieważ obecnie nie ma innych obowiązujących przepisów, proponuje się przedłużenie ważności tego rozporządzenia o dodatkowe 18 miesięcy, do 1 stycznia 2013 r.
Biorąc pod uwagę przedstawione argumenty dotyczące pewności prawa i ochrony, uważam, że to rozszerzenie jest warte poparcia.
Mam nadzieję, że ten dodatkowy czas pozwoli na ocenę wpływu obowiązujących środków.
Sektor rybołówstwa ma kluczowe znaczenie dla Unii Europejskiej, nie tylko ze względu na kwestię żywności, ale także ze względu na kwestie środowiskowe, ponieważ ekosystemy wodne są zagrożone.
Ponieważ Parlament zdaje sobie sprawę ze znaczenia tego sektora, często omawiał tę sprawę.
W 2009 r. Przyjęła rezolucję w sprawie konieczności ochrony zasobów rybnych w Oceanie Atlantyckim i Morzu Północnym.
Obowiązujące rozporządzenie, które zostało przyjęte w 2008 r., Ustanowiło zestaw środków przejściowych, które miały obowiązywać do czerwca 2011 r., Czyli do tymczasowej daty wejścia w życie nowych ram prawnych w ramach wspólnej polityki rybołówstwa.
Komisja nie była jednak w stanie przedstawić projektu rozporządzenia.
W związku z tym Komisja zwraca się o przedłużenie obecnego rozporządzenia do 1 stycznia 2013 r., Kiedy to oczekuje się, że UE będzie dysponować aktami prawnymi do przyjęcia przez Radę i Parlament zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą określoną w traktacie lizbońskim.
Przepisy te będą oparte na aktualnych badaniach naukowych, tak aby nie zagrażały zasobom morskim planety.
W związku z tym zgadzam się, że obecne rozporządzenie powinno obowiązywać do 1 stycznia 2013 r.
Istnienie odpowiednich regulacji w zakresie środków technicznych jest instrumentem niezbędnym do zrównoważonego użytkowania i właściwej ochrony zasobów rybnych.
To rozporządzenie w sprawie przejściowych środków technicznych wynikało z braku porozumienia w 2008 r. W sprawie projektu rozporządzenia mającego na celu uproszczenie i wyjaśnienie wspólnotowych przepisów dotyczących ochrony zasobów rybnych.
Miał on obowiązywać w okresie od 1 stycznia 2010 r. Do 30 czerwca 2011 r.
Obecnie proponuje się jego przedłużenie o dodatkowy okres 18 miesięcy lub do 1 stycznia 2013 r. W celu ustanowienia nowego zestawu środków technicznych w kontekście trwającej reformy wspólnej polityki rybołówstwa, w oczekiwaniu na wniosek Komisji w 2011 roku.
Uważamy, że tego przedłużenia nie należy dokonywać bez usunięcia niedociągnięć i problemów związanych z obecnym prawodawstwem.
Niestety sprawozdawca i większość w Parlamencie, zgodnie ze stanowiskiem Komisji, temu zapobiec.
Jest to przypadek dyskryminacji bez żadnego naukowego uzasadnienia wobec części portugalskiej floty rybackiej prowadzącej połowy na niewielką skalę, której celem jest połów soli i morszczuka za pomocą sieci trójściennych, co jest zabronione na mocy obecnych przepisów.
Będzie to miało negatywne konsekwencje gospodarcze i społeczne, których można i należy unikać.
w piśmie. - „Nigdy więcej odrzutów!” woła Komisja.
„Słuchaj przemysłu” to udawane hasło.
Następnie stara się ponownie nałożyć fundamentalnie błędne przepisy na kolejne 18 miesięcy.
Ze względu na te zasady nie mniej niż 42% połowów plamiaka na zachód od Szkocji jest zrzucanych do morza.
Dzisiejsze głosowanie oznacza, że ​​ta nieprzyzwoitość będzie trwała przez kolejne 18 miesięcy.
Londyńska Partia Pracy poparła Komisję: kolejna haniebna zdrada naszych nadmorskich społeczności!
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ w 2008 r., Wobec braku porozumienia w sprawie projektu rozporządzenia mającego na celu uproszczenie i wyjaśnienie przepisów wspólnotowych dotyczących ochrony zasobów rybnych, przyjęto rozporządzenie ustanawiające pakiet przejściowych środków technicznych, które miały pierwotnie obowiązywać. od 1 stycznia 2010 r. do 30 czerwca 2011 r.
Celem niniejszego wniosku jest przedłużenie tych uzgodnień przejściowych o kolejne 18 miesięcy, tj. Do 1 stycznia 2013 r., Tak aby można było sporządzić nowy pakiet środków technicznych - który będzie przedmiotem wniosku przedłożonego przez Komisję w 2011 - w ramach trwającej reformy wspólnej polityki rybołówstwa.
Komisja musi wykorzystać to przedłużenie obowiązywania obecnego rozporządzenia, aby przeprowadzić ocenę - przy zaangażowaniu zainteresowanych stron - wpływu obecnych środków na statki, które je stosują, i na odnośne ekosystemy.
Wyniki oceny Komisja będzie musiała uwzględnić przy opracowywaniu nowego wniosku dotyczącego rozporządzenia, które będzie obowiązywać od 1 stycznia 2013 r. I które wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego zostanie przyjęte w ramach procedury współdecyzji.
Przedłużenie obowiązywania rozporządzenia w sprawie ochrony zasobów rybnych poprzez środki techniczne na kolejne 18 miesięcy otwiera możliwość analizowania i oceny obecnego wpływu na statki i ekosystemy objęte rozporządzeniem.
W związku z tym wniosek jest bardzo mile widziany, ponieważ pozwoli na jak najlepsze wykorzystanie zidentyfikowanych możliwości poprawy.
Wyniki oceny mogą następnie zostać włączone przez Komisję do procesu sporządzania nowego wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie ochrony zasobów rybnych za pomocą środków technicznych.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ale aby wesprzeć szkocki przemysł rybny, chcę, aby plamiak został wyłączony z zakresu rozporządzenia.
W 2008 r. Brak porozumienia w sprawie projektu rozporządzenia w sprawie uproszczenia i wyjaśnienia wspólnotowych przepisów dotyczących ochrony zasobów rybnych doprowadził do przyjęcia rozporządzenia ustanawiającego zestaw środków przejściowych, które pierwotnie przewidziano na okres od 1 stycznia 2010 r. Do 30 Czerwiec 2011.
Za pomocą niniejszego wniosku ustawodawczego zamierzamy przedłużyć ten system przejściowy o kolejne 18 miesięcy, do 1 stycznia 2013 r., Aby ustanowić nowy zestaw środków technicznych w ramach trwającej reformy wspólnej polityki rybołówstwa, w oczekiwaniu na wniosek Komisji w trakcie 2011.
Komisja powinna zatem skorzystać z nowego okresu przedłużenia obecnego rozporządzenia, aby przeprowadzić - przy udziale zaangażowanych stron - ocenę wpływu obecnie obowiązujących środków na statki, które je wdrażają, oraz na ekosystemy, których dotyczą.
W 2008 r., Wobec braku porozumienia w sprawie projektu rozporządzenia mającego na celu uproszczenie i wyjaśnienie wspólnotowych zasad ochrony zasobów rybnych, przyjęto rozporządzenie ustanawiające pakiet przejściowych środków technicznych, które pierwotnie miały obowiązywać od 1 stycznia 2010 r. Do 30 czerwca 2011 r. .
Celem niniejszego wniosku jest przedłużenie tych uzgodnień przejściowych o kolejne 18 miesięcy, tj. Do 1 stycznia 2013 r., Tak aby można było sporządzić nowy pakiet środków technicznych - który będzie przedmiotem wniosku przedłożonego przez Komisję w 2011 - w ramach trwającej reformy wspólnej polityki rybołówstwa.
Brak porozumienia w 2008 r. W sprawie projektu przepisów mających na celu uproszczenie i wyjaśnienie wspólnotowych przepisów dotyczących ochrony zasobów rybnych spowodował, że przyjęliśmy rozporządzenie ustanawiające zestaw środków tymczasowych pierwotnie przewidzianych na okres od 1 stycznia 2010 r. Do 30 czerwca 2011 r.
Wniosek ustawodawczy, nad którym dziś głosowaliśmy, ma na celu przedłużenie okresu obowiązywania ustaleń przejściowych o kolejne osiemnaście miesięcy, to jest do 1 stycznia 2013 r., W celu określenia nowego zestawu środków technicznych w ramach trwającej reformy wspólnego polityka rybołówstwa, w sprawie której Komisja przedstawi wniosek w 2011 r.
Parlament przyjął również rezolucję w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie ochrony zasobów rybnych poprzez środki techniczne na Oceanie Atlantyckim i Morzu Północnym.
W tekście podkreślono znaczenie odpowiedniego podziału kompetencji między Radę, Parlament i Komisję.
W dzisiejszym głosowaniu Parlament zwraca się do Rady i Parlamentu, zgodnie ze wspólną decyzją, za przyszły wniosek Komisji w sprawie środków technicznych służących ustanowieniu zasadniczych elementów przepisów.
Wniosek przedstawiony dziś na posiedzeniu plenarnym Parlamentu ma na celu przedłużenie okresu przejściowego ustanowionego w 2008 r. Na ochronę zasobów rybnych.
Biorąc pod uwagę, że przedmiotowe przepisy wygasają w dniu 30 czerwca 2011 r., Ta seria środków powinna zostać przedłużona o dodatkowe 18 miesięcy, do stycznia 2013 r.
Komisja będzie zatem musiała wykorzystać nowy okres przedłużenia, aby promować ocenę skutków istniejących środków oraz środków, które należy uwzględnić przy opracowywaniu nowego wniosku na okres od dnia 1 stycznia 2013 r., Który ma zostać przedłożony w 2011 roku.
W odniesieniu do przeglądu środków technicznych objętych prawodawstwem istotne jest rozszerzenie stosowania sieci trójściennych wzdłuż wybrzeża do głębokości od 200 m do 600 m do dnia 31 grudnia 2012 r., Co umożliwi statkom dalsze połowy zasobów. o dużym znaczeniu gospodarczym dla portugalskiego rybołówstwa krajowego, np. żabnicy, w zrównoważony sposób.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, biorąc pod uwagę osiągnięcia w negocjacjach, zwłaszcza w odniesieniu do zwiększenia budżetu Parlamentu o 2,3% w porównaniu z 2011 r., Ograniczenia finansowania budynku Konrada Adenauera w Luksemburgu oraz wycofania jednostki oceny wartość dodana, która przewidywała dodatkowe obniżki do wartości 13,7 mln EUR.
Finansowanie potrzeb wynikających z rozszerzenia UE wraz z przystąpieniem Chorwacji i dostosowaniem do traktatu lizbońskiego zostanie włączone do karty lub budżetu korygującego.
Chciałbym jednak podkreślić, że w świetle trudności gospodarczych i finansowych w państwach członkowskich oraz wytycznych dotyczących budżetu na 2012 r., Które przyjął Parlament, Parlament stwierdził potrzebę zachowania dyscypliny budżetowej we własnym budżecie, utrzymując ją poniżej stopy inflacji dla 27 państw członkowskich i przy przekonaniu, że realne oszczędności zapewnią jej prawidłowe i wydajne funkcjonowanie.
Uważam jednak, że w klimacie oszczędności, którego doświadcza UE, ważne jest również, aby posłowie ograniczali swoje wydatki.
Rozpoczynamy procedurę głosowania nad budżetem na 2012 rok.
Zaproponowanie oszacowania należy do Parlamentu.
Uważam, że szacunek, nad którym dziś głosowaliśmy, jest wyważony i dlatego go poparłem.
Po raz pierwszy Parlament zaproponował zwiększenie budżetu (2,3%) poniżej inflacji (2,8%).
Wydaje mi się, że w obecnych czasach oszczędności fiskalnych jest to rzeczywiście konieczne.
Ponadto w pełni popieram potrzebę zbadania nowych możliwości finansowania w celu określenia długoterminowej strategii budżetowej.
Oczekuję na propozycje Komisji w tej sprawie.
Zgadzam się, że obecna sytuacja finansowa, gospodarcza i społeczna UE zobowiązuje Parlament Europejski i inne instytucje UE do reagowania na wymaganą jakość i skuteczność oraz do stosowania surowych procedur zarządzania, aby można było osiągnąć oszczędności.
Ogólny poziom projektu szacunków Parlamentu Europejskiego na 2012 r. Powinien wzrosnąć o 2,3% w stosunku do budżetu na 2011 r. I nie przekroczyć obecnej stopy inflacji wynoszącej 2,8%.
W przyszłości Parlament musi dokonać większych oszczędności oraz zaostrzyć procedury zarządzania i monitorowania.
Głosowałem za sprawozdaniem pana posła Fernandesa.
Niniejsze sprawozdanie pozwala nam obiektywnie zbadać budżet Parlamentu Europejskiego na 2012 rok.
Z pewnością będzie to wymagał napięty budżet oszczędnościowy.
Ważne jest, abyśmy również wzięli pod uwagę inflację, co oznacza, że ​​budżet na 2012 r. Faktycznie obejmuje zmniejszenie dostępnych kwot.
Wszystkie pozycje wydatków muszą być uzasadnione i zatwierdzone.
Pozycje wydatków zmiennych muszą być przetwarzane jako część analiz kosztów i korzyści, aby w ten sposób można było uniknąć wszelkich dodatkowych kosztów w przyszłości.
W 2012 roku musimy poprawić sytuację młodych ludzi.
Wyznaczone cele muszą odnosić się przede wszystkim do młodych ludzi.
Powinienem zwrócić uwagę, że młodzi ludzie potrzebują pomocy w uzyskaniu szkolenia zawodowego i radzeniu sobie z odsetkiem osób porzucających naukę.
W związku z tym należy przeznaczyć więcej pieniędzy na projekty skierowane do młodych ludzi.
Potrzebują wsparcia, które umożliwi im integrację na rynku pracy.
w piśmie. - Popieram to sprawozdanie, ponieważ zapewnia ono odpowiednie ramy budżetowe dla ważnej dla obywateli Europy pracy instytucji UE w tym okresie kryzysu gospodarczego.
Nie poparłem jednak stanowiska Grupy w kwestiach takich jak zamrożenie diet posłów do PE i zapewnienie posłom do PE podróży klasą biznesową.
Uważam, że było to właściwe w czasach kryzysu, kiedy zwykli pracownicy cierpią z powodu ogromnego bólu związanego z cięciami.
Głosuję za przyjęciem sprawozdania pana posła Fernandesa w sprawie budżetu Parlamentu i gratuluję mu ogromnej pracy, którą wykonał.
Chciałbym podkreślić wysiłki podjęte na rzecz powściągliwości i oszczędności, które odpowiadają ustalonym przez niego priorytetom.
Ponieważ uprawnienia Parlamentu wzrosły na mocy traktatu lizbońskiego, uzasadnione byłyby wyższe koszty operacyjne.
Jednak budżet Parlamentu na 2012 r. Stanowi realny spadek, przy wzroście niższym niż inflacja w UE i przy cięciach o 49 mln EUR w porównaniu z pierwotnym wnioskiem.
Przyjęty budżet pozostaje poniżej 20% pozycji 5, co nie miało miejsca od kilku lat.
Sprawozdawca musiał również walczyć z dezinformacją i demagogią.
Niektórzy ludzie w złej wierze próbowali insynuować, że podnosi to pensje posłów.
Parlament nie odpowiada za tę sprawę: wynagrodzenie posłów - które wynosi 38,5% wynagrodzenia sędziego w sądzie - jest ustalane przez Radę, a wartość pozostałych dotacji ustala Prezydium, a nie Parlament, i nie może przekroczyć poziomu inflacji publikowanego przez Eurostat.
Ponadto linia budżetowa dotycząca dotacji i płatności, w tym środków na wypłaty wynagrodzeń posłów, rośnie tylko o 0,55% w porównaniu z 2011 r.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania i chciałbym podkreślić, że przewidywany wzrost budżetu Parlamentu o 2,3% jest niższy niż prognozowana inflacja w UE na poziomie 2,8%, co doprowadzi do realnej obniżki o 0,5% w 2012 r.
Chciałbym jednak potępić demagogię związaną z trzema proponowanymi poprawkami, które mają na celu zmianę przepisów dotyczących posłów podróżujących do iz kraju zamieszkania oraz do Parlamentu i głosowałem przeciwko nim.
Nie lubię uchylać się od odpowiedzialności, więc skorzystałem z mojego głosu, chociaż poprawki były tak mylące, że prawdopodobnie zostałbym objęty licznymi wyjątkami, które zaproponowały.
Żałuję również stanowiska niektórych kolegów posłów, którzy wiedząc z góry, że dany wniosek nie zostanie przyjęty, narzucili ciężar zrobienia czegoś „politycznie niepoprawnego” na innych, a jeszcze na innych, którzy „woleli” nie brać udziału w głosowaniu trzy poprawki, o których mowa, pomimo udziału we wszystkich głosowaniach przed i po nich.
Należy również pamiętać, że zgodnie z obowiązującym statutem nikt nie jest zobowiązany do podróżowania w klasie biznes.
Niemniej jednak co tydzień widzę moich kolegów posłów ze wszystkich partii, podróżujących klasą biznesową, w tym podczas lotu do Portugalii, który nastąpił po głosowaniu; jest kilka rzadkich wyjątków, nie dotyczących pojedynczych członków, ale podczas niektórych sporadycznych podróży.
w piśmie. - Poparłem to sprawozdanie, które przedstawia opinię Parlamentu na temat wydatków niezbędnych do realizacji polityki i administracji w roku budżetowym 2012.
W raporcie dąży się do tego, aby środki finansowe były zwiększane przynajmniej zgodnie z inflacją na kluczowe wydatki na politykę społeczną w czasie rosnącego bezrobocia.
Raport proponuje maksymalny wzrost budżetu o 2,3%, utrzymując wzrost poniżej stopy inflacji w UE.
To ponad połowa pierwotnego wniosku administracyjnego o podwyżkę o 5,2%.
Poparłem również szereg poprawek do tego sprawozdania sprzeciwiających się podwyżkom wynagrodzeń i diet posłów do PE.
Parlament Europejski ma obowiązek wydawać pieniądze podatników w odpowiedni i odpowiedzialny sposób.
W dobie kryzysu gospodarczego szczególnie ważne jest oszczędne gospodarowanie pieniędzmi podatników.
Dlatego godne ubolewania jest to, że Parlament nie jest gotowy zobowiązać się do oszczędzania pieniędzy, na przykład podróżując klasą ekonomiczną na lotach krótszych niż cztery godziny.
Ponieważ Parlament po raz kolejny stracił okazję do zademonstrowania obywatelom Europy, że jest zdecydowany oszczędzać, odpowiedzialnie obchodzić się z pieniędzmi podatników i rezygnować z ich przywilejów, głosowałem przeciwko przyjęciu sprawozdania.
Oczywiście podzielamy pogląd Komisji Budżetowej, że Parlament Europejski powinien teraz „wykazać się odpowiedzialnością i powściągliwością budżetową” iz zadowoleniem przyjmujemy zawarte w sprawozdaniu wezwanie do „rygorystycznego i skutecznego zarządzania ograniczonymi zasobami”.
Ponieważ jednak poprawki dotyczące zamrożenia wynagrodzeń i dodatków posłów w przyszłym roku zostały odrzucone - a wynik głosowania oznaczał również, że ponownie z zadowoleniem przyjęto budowę budynku dla administracji Parlamentu Europejskiego w Luksemburgu, co według niektórych obliczeń , będzie kosztować 549 mln euro - nie byliśmy w stanie poprzeć rezolucji w obecnym kształcie.
Dlatego zdecydowaliśmy się wstrzymać się od głosu w końcowym głosowaniu.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie preliminarza dochodów i wydatków Parlamentu na rok budżetowy 2012 - sekcja I - Parlament.
Żałuję jednak, że w czasie obecnego kryzysu Parlament nie czuł się zdolny do dawania przykładu i odrzucił propozycje zmiany obecnego systemu wynagrodzeń posłów, a także propozycje niezaktualizowania wynagrodzeń i dodatków w 2012 r.
W negocjacjach dotyczących budżetu Parlamentu na 2012 r. Walczyliśmy o znaczne obniżenie pierwotnej propozycji o 5,7%.
Ostateczny wynik wyniósł 2,3%, co oznacza realne zmniejszenie budżetu w porównaniu z inflacją.
Mimo że jest to bardzo duży krok we właściwym kierunku, nie jesteśmy w pełni usatysfakcjonowani.
Uważamy, że powinno być możliwe zidentyfikowanie dalszych oszczędności.
Z tego powodu w negocjacjach popieraliśmy również wniosek, który uzyskał obecnie szerokie poparcie całego Parlamentu.
W tym wniosku wzywamy do bardziej długoterminowego przeglądu wydatków Parlamentu.
Od zbyt dawna w Parlamencie istniała tendencja do podejmowania nowych decyzji, które miałyby długoterminowe konsekwencje finansowe, bez patrzenia na całość.
Parlament nie może po prostu co roku podejmować decyzji dotyczących wzrostu kosztów, nie starając się również znaleźć sposobu na ich sfinansowanie poprzez zmianę priorytetów i poprawę wydajności.
Na koniec chcielibyśmy również podkreślić fakt, że opowiadamy się za przeglądem kosztów zwrotu kosztów podróży posłów do PE i innych dodatków.
Nie jest jednak możliwe podjęcie decyzji o ich zmianach jedynie poprzez zmniejszenie środków budżetowych.
Wymaga zmiany Statutu posła.
To jest coś, nad czym będziemy pracować i wspierać w przyszłości.
Budżet na 2012 r. Jest przedmiotem debaty w czasie, gdy wiele państw członkowskich stoi w obliczu skrajnej potrzeby powściągliwości budżetowej i oszczędności.
Dlatego budżet na funkcjonowanie Parlamentu powinien, jak podkreśla sprawozdawca: „odpowiadać wymaganą jakością i wydajnością oraz [...] stosować surowe procedury zarządzania, aby osiągnąć oszczędności”.
Opinia publiczna europejska nie zrozumiałaby, gdyby UE, poproszona o poświęcenie się w swoich krajach, nie wykazała się powściągliwością i skutecznością w zarządzaniu własnymi zasobami.
W związku z tym opinia publiczna prosi nas, abyśmy właściwie zarządzali przydzielonymi nam środkami i dokonywali oszczędności, kiedy tylko jest to możliwe.
Sprawozdanie mojego kolegi, pana posła Fernandesa, czyni pewien postęp w tym kierunku.
Ze względów etycznych, zwłaszcza gdy prosimy Europejczyków, zwłaszcza Portugalczyków, o poświęcenie się, zdecydowałem się nie głosować za żadną poprawką, która wpłynie na moje wynagrodzenie lub wykonywanie moich obowiązków jako posła.
Pomimo kryzysu kapitalizmu, który mocno uderzył w pracowników i ogół społeczeństwa, oraz środków oszczędnościowych skierowanych do tych, którzy mają najmniej, budżety UE nie odzwierciedlały potrzeby zmiany kierunku polityk, które są odpowiedzialne za ten kryzys w UE.
Niniejsze sprawozdanie nie odwołuje się do wytycznych dotyczących budżetu ogólnego UE.
Nie można go jednak oddzielić od obecnej sytuacji.
Oprócz obaw, które zgłosiliśmy podczas debaty na posiedzeniu plenarnym, obawiamy się, że planowane ramy zwiększą niepewność zatrudnienia, pogłębiając sytuację pracowników, którzy po dziesięcioleciach służby nie mają stałej umowy o pracę, a także ”wielu pracowników do agencji pracy tymczasowej.
Z tego powodu głosujemy przeciwko projektom poprawek, które otwierają drogę do niepewności, opowiadając się za oszczędnościami w Parlamencie.
Niniejsze sprawozdanie dotyczące budżetu Parlamentu odzwierciedla sprzeczności dotykające większość reprezentowanych tu sił politycznych.
Chociaż nie odnosi się to do wytycznych dla budżetu UE, nie można ich rozpatrywać w oderwaniu od podstawowych polityk, które kierują ich losem.
Pomimo uwzględnienia korekt w wydatkach Parlamentu poprzez zmniejszenie zewnętrznego świadczenia usług i innych drobnych wydatków, ale jednocześnie zwiększenie pozycji dotyczących dotacji i kosztów podróży, sekcja I przepisu na 2012 r. Dotycząca Parlamentu oznacza wzrost o 2,3% w tej samej sekcji budżet na 2011 rok.
Obawiamy się, że proponowane ramy zwiększą niepewność zatrudnienia, pogarszając sytuację pracowników, którzy po dziesięcioleciach pracy nie mają umowy o pracę na czas nieokreślony, a także „przeniesienie” wielu pracowników do agencji pracy tymczasowej.
Z tego powodu głosujemy przeciwko projektom poprawek, które otwierają drogę do niepewności, opowiadając się za oszczędnościami w Parlamencie i które mają na celu promowanie finansowania europejskich partii i europejskich fundacji politycznych, chociaż uważamy, że posłowie powinni dawać przykład, zmieniając ich status finansowy, a my głosowaliśmy przeciwko znacznej podwyżce wynagrodzeń.
Z tych wszystkich powodów głosowaliśmy przeciwko przyjęciu przedmiotowego sprawozdania.
w piśmie. - W odniesieniu do sprawozdania pana posła Fernandesa, mimo że w zasadzie głosowałbym za poprawkami 13 i 15, wstrzymałem się od głosu z przyczyn technicznych.
Chodzi o to, że zasadniczo wynagrodzenie posła do Parlamentu Europejskiego reguluje Statut posła do Parlamentu Europejskiego, zgodnie z którym zmiana lub aktualizacja wynagrodzeń posłów do Parlamentu Europejskiego następuje poprzez zmianę statutu posła, a nie poprzez głosowanie na posiedzeniu plenarnym w odniesieniu do rocznego budżetu UE. dowolnego roku.
Głosowałem za poprawką 15, aby nie zwiększać wynagrodzeń posłów i dodatków, ponieważ przeżywamy kryzys.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ obecna sytuacja finansowa, gospodarcza i społeczna UE zobowiązuje instytucje do reagowania na wymaganą jakość i skuteczność oraz do stosowania surowych procedur zarządzania, aby można było osiągnąć oszczędności.
Zrozumiałe jest, że instytucjom należy zapewnić wystarczające zasoby, ale w obecnym kontekście gospodarczym należy nimi zarządzać w sposób rygorystyczny i skuteczny.
Uważam również, że Parlament musi poczynić większe oszczędności oraz zaostrzyć procedury zarządzania i monitorowania.
Musimy kontynuować modernizację i racjonalizację administracji, zmniejszając zależność od usług zewnętrznych i stosując efektywne podejście do zarządzania zasobami ludzkimi, a wszystkie instytucje muszą dołożyć wszelkich starań, aby ograniczyć wydatki, przygotowując własne szacunki wydatków do projektu budżetu na 2012 r., Co niewątpliwie pomagają oszczędzać pieniądze podatników.
Państwa członkowskie UE muszą w dzisiejszych czasach podejmować trudne decyzje dotyczące własnych budżetów krajowych.
Kontrolowane są wydatki, podobnie musimy postępować w UE.
Nie jestem zwolennikiem zwiększenia budżetu Unii: wręcz przeciwnie, należy go zmniejszyć.
W trudnej sytuacji gospodarczej nie jest właściwe, aby Parlament Europejski planował w przyszłym roku wzrost wydatków o 2,3%.
Musimy znaleźć więcej obszarów, aby dokonać oszczędności w hojnym rocznym budżecie Parlamentu w wysokości 1,7 miliarda euro.
Plany projektu Domu Historii Europejskiej należy teraz odłożyć na lód.
Jeśli chodzi o wiec w Strasburgu w Brukseli, kosztuje to europejskich podatników około 200 mln euro rocznie.
To tyle, ile roczny budżet Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, która reprezentuje partie centrowe i liberalne w Parlamencie Europejskim, była jak dotąd jedyną z grup politycznych Parlamentu, która twierdzi, że Strasburg powinien przestać być wykorzystywany.
Wzywam inne frakcje parlamentarne, a przede wszystkim państwa członkowskie UE, które faktycznie będą decydować w tej sprawie, aby żądały tego samego.
Duńska Partia Liberalna głosowała przeciwko poprawce 3 w sprawozdaniu Fernandesa dotyczącym preliminarza dochodów i wydatków Parlamentu na rok budżetowy 2012.
Duńska Partia Liberalna opowiada się za obniżeniem przez Parlament kosztów podróży, ale ważne jest, aby posłowie nadal mogli szybko zmieniać bilety.
Wniosek nie uwzględnia tego.
Głosowałem za przyjęciem wstępnego budżetu Parlamentu Europejskiego na 2012 r. I cieszę się, że został on utrzymany poniżej inflacji, dlatego wysyłam przesłanie odpowiedzialności do naszych współobywateli.
W czasach wielkiej trzeźwości budżetowej ważne jest, aby Parlament Europejski dawał przykład w zarządzaniu i osiągał oszczędności tam, gdzie jest to możliwe.
W szczególności chciałem wyrazić swoją konsternację i zaniepokojenie sposobem, w jaki dotychczas zajmowano się projektem Domu Historii Europejskiej.
Choć podzielam cel, jakim jest stworzenie miejsca, w którym społeczeństwo może dowiedzieć się o głównych fazach integracji europejskiej od zakończenia drugiej wojny światowej, niemniej jednak jestem zaskoczony względnym przybliżeniem, z jakim są potrzebne inwestycje i prowizoryczne koszty bieżące. określone ilościowo i zaniepokojone nieprzejrzystością niektórych procedur decyzyjnych.
Dlatego wstrzymałem się od głosu w sprawie poprawki złożonej przez Grupę Europa Wolności i Demokracji, wzywającej do bezwarunkowego anulowania tego projektu.
Głosowałem jednak za poprawką złożoną przez Grupę Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów), wprowadzającą większą przejrzystość i odpowiedzialność w załatwianiu tej sprawy oraz wymagającą odpowiedniej kontroli parlamentarnej.
w piśmie. - Głosowałem przeciwko tej rezolucji, ponieważ nie mogę poprzeć 2,3% wzrostu budżetu Parlamentu w czasie, gdy Rada dokonała cięć o 4,4%, a Komisja ograniczy wzrost wydatków administracyjnych do 1%.
Kryzys, który spustoszył świat, oraz trudne warunki gospodarcze i budżetowe w państwach członkowskich skłaniają Parlament do wykazania się odpowiedzialnością i powściągliwością budżetową w roku budżetowym 2012, nie zagrażając ambitnym celom, które wyznaczył, w tym doskonałości legislacyjnej.
Budżet Parlamentu na przyszły rok wzrośnie mniej niż stopa inflacji.
Budżet powinien wynieść 1 725 mld euro, co oznacza wzrost o 2,3% w 2012 roku.
To niższa niż 2,8% stopa inflacji dla 27 państw członkowskich UE.
Tego rodzaju troska musi być zawsze obecna przy omawianiu budżetów UE, aby każdy w państwach członkowskich mógł mieć coś do powiedzenia w sprawie polityki UE i upewnić się, że ich wkład jest właściwie wdrażany.
Po pierwsze, chciałbym pogratulować sprawozdawcy wykonanej pracy.
Dotyczy to sprawy, która jest zawsze paląca, ale która w burzliwych czasach, w których żyjemy, stała się szczególnie taka.
Warunki gospodarcze i budżetowe, w jakich obecnie znajdują się wszystkie państwa członkowskie, nie są nieznane Parlamentowi i Parlament powinien wykazać się odpowiedzialnością i powściągliwością budżetową w roku budżetowym 2012, zachowując jednocześnie poziom jakości swojej pracy.
Budżet został zmniejszony o 2,3% w ujęciu realnym w porównaniu z budżetem na 2011 r. I uległ całkowitemu cięciu o 48,9 mln EUR w porównaniu z proponowanymi szacunkami.
Wynika to w szczególności z cięć wydatków na budynki.
Chciałbym podkreślić troskę sprawozdawcy, która odzwierciedla troskę całej jego grupy o zaangażowanie na rzecz młodych ludzi.
W tym celu sprawozdawca proponuje obniżenie pułapu działu 5 wieloletnich ram finansowych na 2012 r. O 100 mln EUR i podniesienie o tę samą kwotę innych działów, które sprzyjają młodym ludziom.
Jest to wyważone sprawozdanie, które w należyty sposób uwzględnia ograniczenia budżetowe potrzebne w czasie kryzysu i zapewnia warunki pomyślnej i dobrej jakości pracy.
Dlatego głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.
Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ uważam, że w obecnej sytuacji kryzysowej Parlament i pozostałe instytucje UE powinny działać z odpowiedzialnością i powściągliwością, stosując rygorystyczne procesy zarządzania budżetem, aby promować optymalizację zasobów i oszczędzać.
W tym miejscu chciałbym publicznie wyrazić uznanie za doskonałą pracę wykonaną przez sprawozdawcę, mojego kolegę, pana posła Fernandesa.
w piśmie. - Głosowałem przeciw.
Powody są takie, że nie poczyniono żadnych rzeczywistych oszczędności w żadnej linii budżetowej, że wydatki często właśnie odkładano na 2013 r., Że wnioskowana przez nas redukcja kosztów podróży najprawdopodobniej się nie powiedzie, a procedura negocjacyjna dotycząca tego sprawozdania nie była przejrzysta i ukierunkowana. aby wykluczyć mniejsze grupy z bardziej krytycznymi poglądami na temat proponowanego zwiększenia budżetu.
Przyjęty dziś raport ma na celu promowanie rygorystycznego zarządzania zasobami w celu ograniczenia wydatków publicznych.
Biorąc pod uwagę dobrze znane trudności finansowe, jakie mają państwa członkowskie, konieczne jest ograniczenie kosztów i utrzymanie ich wzrostu poniżej aktualnej stopy inflacji.
Dlatego z zadowoleniem należy przyjąć zmniejszenie całkowitej kwoty.
Dodatkowe zasoby potrzebne do zaspokojenia potrzeb traktatu lizbońskiego i przyszłego rozszerzenia powinny zostać określone w procedurach uzgodnienia budżetu na późniejszym etapie.
w piśmie. - Wstrzymałem się od głosu w końcowym głosowaniu nad tym sprawozdaniem, ponieważ w czasach oszczędności w całej Unii Europejskiej wspieranie projektów takich jak Europejski Dom Historii wydaje się śmieszne.
Może to być wartościowy projekt sam w sobie, ale oczywiście brakiem Parlamentu, który reprezentuje naród, byłoby zgodzenie się w tej chwili z tymi wydatkami.
Głosowałem przeciwko preliminarzowi wydatków i dochodów PE na 2011 r., Ponieważ rezolucja zawiera szereg kwestii, których nie mogę poprzeć.
Sprzeciwiam się kolejnemu zwiększeniu budżetu Parlamentu.
Parlament sprzedaje to ćwiczenie jako zmniejszenie budżetu, podczas gdy w rzeczywistości chodzi o zmniejszenie krzywej wykorzystanych zasobów.
W tych czasach kryzysu i cięć, zamrożenie wydatków wydaje mi się bardziej odpowiednim środkiem.
Wszystkie poprawki zgłoszone przez niektórych posłów wymagające pewnego stopnia oszczędności (brak lotów klasą biznesową w przypadku lotów poniżej czterech godzin; zamrożenie dodatków na wydatki sekretarskie itp.) Zostały odrzucone, co jest godne ubolewania.
Ponadto głosowałem za rezygnacją z projektu Muzeum Historii Europejskiej nie dlatego, że uważam taki projekt za nieciekawy lub nieistotny, ale dlatego, że nie uważam, aby taki projekt był realizowany przez Parlament ze środków z własnego budżetu. .
Poza tym koszty projektu zaplanowanego na Brukselę wymykają się całkowicie spod kontroli.
Z tego powodu głosowałem za przyjęciem poprawki, która wyraźnie stwierdza, że ​​należy uważniej przyjrzeć się centrum kosztów.
w piśmie. - Biorąc pod uwagę trudne środki oszczędnościowe, które są obecnie podejmowane we wszystkich państwach członkowskich, uważam, że zapewnienie środków na Europejski Dom Historii jest obecnie niewłaściwe i dlatego głosowałem za odrzuceniem przedmiotowego sprawozdania.
Podczas głosowania nad sprawozdaniem Fernandesa dotyczącym preliminarza dochodów i wydatków Parlamentu na 2012 r. Konieczne było uwzględnienie obecnych trudności gospodarczych i budżetowych.
Tak więc wstępny projekt raportu, który przewidywał budowę Domu Historii Europejskiej z wygórowanymi kosztami bieżącymi, był absolutnie sprzeczny z moim głębokim przekonaniem o ograniczeniach budżetowych w przypadku środków publicznych.
Dlatego konieczne jest, aby wszystkie gwarancje finansowe dotyczące tego projektu zostały jasno określone przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac.
Instytucje europejskie muszą przestrzegać prawdziwej dyscypliny budżetowej, zwłaszcza w dobie obecnego kryzysu gospodarczego.
Biorąc pod uwagę trudne warunki gospodarcze i budżetowe, w jakich znajdują się państwa członkowskie, Parlament powinien wykazać się odpowiedzialnością i powściągliwością budżetową w roku budżetowym 2012, nie zagrażając jednak swojemu celowi, jakim jest doskonałość legislacyjna.
Budżet, o którym mowa, został realnie obniżony o 2,3% w porównaniu z budżetem na 2011 r. I uległ całkowitej redukcji o 48,9 mln EUR w porównaniu z proponowanymi szacunkami.
Wynika to w szczególności z cięć wydatków na budynki, kosztów 18 nowych posłów oraz przystąpienia Chorwacji.
Te dwa ostatnie punkty będą później przedmiotem budżetu korygującego.
Inwestowanie w młodych ludzi jest obecnie kluczowym priorytetem dla Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów).
Na koniec chciałbym podkreślić, że likwidacja linii budżetowej dla Domu Historii Europejskiej nie zagrozi jego rentowności, ponieważ kwota zostanie przeniesiona do innego działu, zgodnie z przejrzystym procesem zatwierdzonym przez władzę budżetową.
Sprawozdanie pana posła Fernandesa w sprawie budżetu Parlamentu Europejskiego na rok budżetowy 2012 obejmuje oszczędności, ostrożne plany wydatków i możliwie największy stopień przejrzystości w wykorzystaniu środków budżetowych, a także wsparcie dla bieżącej polityki środowiskowej i ciągłe informowanie obywateli Europy.
Jednak z jednej strony trudno zrozumieć, dlaczego nie było większości za zamrożeniem wydatków na `` koszty biurowe '' na 2012 r., Az drugiej strony poziomy wydatków na Dom Historii Europejskiej są zdecydowanie zbyt wysokie i powinny poddać pilnemu przeglądowi w świetle obecnego kryzysu strukturalnego.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania z własnej inicjatywy pana posła Fernandesa w sprawie preliminarza dochodów i wydatków na 2012 rok.
W pełni zgadzam się z celami zarysowanymi w przyjętym tekście, którymi są: rygorystyczne podejście do zarządzania zasobami ludzkimi przed utworzeniem nowych stanowisk, większe bezpieczeństwo w Parlamencie Europejskim, strategia cyfrowa w odniesieniu do sieci społecznościowych, -fi usługi i strategia dotycząca nieruchomości w celu bardziej inteligentnego zarządzania wszelkimi wydatkami na budynki należące do Parlamentu.
Głosuję za przyjęciem tej rezolucji, która ma na celu zmianę rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności, które zostały zatwierdzone wyłącznie przez Komisję zgodnie z tym rozporządzeniem.
Głosuję za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ dotyczy ona oświadczenia zdrowotnego znajdującego się na liście dozwolonych oświadczeń dotyczących stosowania mleka dla niemowląt u niemowląt w wieku sześciu miesięcy lub starszych, ponieważ kwas dokozaheksaenowy (DHA), rodzaj kwasu, został wykryty jako mający dodawany do mleka modyfikowanego.
Popieram projekt uchwały w sprawie oświadczeń zdrowotnych dotyczących żywności przeznaczonej dla dzieci.
Zdrowie dzieci musi być lepiej chronione przed wszystkimi zaleceniami żywieniowymi podawanymi na żywności, które czasami są mylące i które prowadzą do kupowania ich tylko dlatego, że twierdzą, że mają korzystne działanie odżywcze lub fizjologiczne.
Musimy dać konsumentom gwarancję, że produkty na rynku są bezpieczne, a ich oznakowanie zgodne z prawdą i właściwe, aby dostarczyć konsumentowi informacji niezbędnych do dokonywania wyborów z pełną znajomością faktów i stworzyć równe warunki konkurencji w przemyśle spożywczym.
Obecnie w niektórych państwach członkowskich istnieje szeroki zakres wskaźników stosowanych w etykietowaniu i reklamowaniu żywności, które odnoszą się do substancji, których korzystnego działania nie wykazano lub co do których nie ma wystarczającego naukowego konsensusu.
Dlatego musimy dopilnować, aby substancje, które są uważane za korzystne, były poddawane badaniom naukowym i badaniom przeprowadzanym przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA).
Rezolucja dotyczyła udzielania i odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do rozwoju i zdrowia dzieci.
Głosowałem za odrzuceniem rezolucji zaproponowanej na posiedzeniu plenarnym, ponieważ uważam, że istotne jest, aby oświadczenia dotyczące dzieci w wieku od 6 do 12 miesięcy mogły być składane i weryfikowane naukowo przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA).
Głosowałem przeciwko tej inicjatywie, ponieważ zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (WE) nr 1924/2006 oświadczenie zdrowotne, zgodnie z którym spożycie kwasu dokozaheksaenowego (DHA) przyczynia się do prawidłowego rozwoju wzroku niemowląt w wieku od 6 do 12 miesięcy nie wynikać z opinii ekspertów przekazanej Komisji.
Co więcej, raport opublikowany w czerwcu 2010 roku w British Medical Journal wykazał, że 10 lat po karmieniu formułą wzbogaconą DHA dzieci były cięższe i miały wyższe ciśnienie krwi.
Nie ma jasnego naukowego konsensusu co do wpływu preparatu wzbogaconego DHA na niemowlęta, co jest sprzeczne z art. 5 i 6 omawianego rozporządzenia.
Ponieważ zarzut jest niezgodny z celem i treścią projektu rozporządzenia, głosowałem przeciwko jego przyjęciu.
Zgadzam się, że stwierdzenie, że „spożycie kwasu dokozaheksaenowego (DHA) przyczynia się do prawidłowego rozwoju oczu niemowląt w wieku do 12 miesięcy” powinno zostać dodane do unijnego wykazu zatwierdzonych oświadczeń zdrowotnych, zgodnie z proponowanym rozporządzeniem Komisji .
Z ogólnie przyjętej wiedzy naukowej wynika, że ​​nie tylko DHA w mleku matki, ale także syntetyczny DHA dodawany do nabiału dla niemowląt i innych pokarmów przeznaczonych dla niemowląt, wspomaga rozwój oczu niemowląt.
Jeśli odrzucimy umieszczenie DHA na unijnej liście zatwierdzonych oświadczeń zdrowotnych, może to stanowić niebezpieczny precedens, w którym prace Europejskiego Urzędu ds.Bezpieczeństwa Żywności nie doprowadzą do niczego, po prostu dlatego, że jakiekolwiek oświadczenia zdrowotne dotyczące jakichkolwiek substancji, które przeszły przez wymagający a rygorystyczny proces oceny wspomnianego organu mógłby zostać zawetowany z powodów ideologicznych.
Poparłem tę rezolucję, ponieważ uważam, że oświadczenia zdrowotne mogą wpływać na wybory dokonywane przez konsumentów, dlatego oświadczenia te należy stosować w sposób odpowiedzialny, w oparciu o najwyższej jakości oceny naukowe.
Z pewnością prawdą jest, że obecność DHA w mleku matki pozytywnie wpływa na rozwój wzrokowy niemowląt do 12 miesiąca życia.
Jednak nie oznacza to automatycznie, że syntetyzowany DHA, zawarty w innych formach mleka dla niemowląt, ma taki sam efekt.
W mleku kobiecym DHA towarzyszą inne koenzymy i kofaktory, które wspólnie wpływają na rozwój wzroku.
W chwili obecnej w środowisku naukowym nie ma zgody co do pozytywnego wpływu, jaki mleko modyfikowane wzbogacone DHA mają na niemowlęta.
Dlatego uważam, że przedwczesne jest, abyśmy zezwalali na stosowanie takiego twierdzenia, dopóki nie uzyskamy na to namacalnych naukowych dowodów.
Ten rodzaj oświadczenia zdrowotnego może wprowadzać konsumentów w błąd i mieć niepożądane skutki dla zdrowia ich dzieci.
w piśmie. - Potępiam dzisiejsze głosowanie, które w niewielkim stopniu odrzuciło sprzeciw wobec wprowadzającego w błąd oświadczenia zdrowotnego złożonego przez głównego producenta mleka dla niemowląt.
To porażka rodzin z małymi dziećmi.
Jestem rozczarowany, że wielu konserwatywnych posłów do PE reprezentowało wielkie interesy biznesowe w tej sprawie.
Głosowanie to otwiera drzwi do dalszego agresywnego marketingu produktów spożywczych, który nie jest poparty solidnymi dowodami naukowymi.
DHA występuje naturalnie w mleku matki i wspomaga rozwój oczu dzieci. Ale syntetyzowany DHA dodawany do mleka modyfikowanego jest inny.
Ponieważ dowody naukowe są nadal niejednoznaczne, nie możemy pozwolić, aby rodzice byli wprowadzani w błąd.
Zdrowie niemowląt jest zbyt ważne, aby pozostawić je w rękach działu marketingu międzynarodowej firmy.
Dzisiejsze wąskie głosowanie Parlamentu w sprawie odmowy odrzucenia wniosku jest bardzo rozczarowujące.
Nie chcieliśmy, aby stwierdzenie, że kwas dokozaheksaenowy (DHA), kwas tłuszczowy występujący w mleku matki, był dobry dla prawidłowego rozwoju wzrokowego niemowląt, pojawiał się na produktach dla niemowląt.
Brak danych naukowych na poparcie opinii wydanej przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), na której Komisja Europejska oparła się, proponując zezwolenie na umieszczanie tego oświadczenia na żywności przeznaczonej dla niemowląt.
Należało zatem zastosować zasadę ostrożności, a co za tym idzie, nie autoryzować tego roszczenia.
Niestety, zaledwie 8 głosami Parlament zdecydował się przyjąć propozycję Komisji.
W związku z tym kwestia niezależności i dokładności ocen EFSA ponownie pojawia się na stole.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie `` udzielenia i odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do rozwoju i zdrowia dzieci '', ponieważ nie ma żadnego naukowego dowodu na to, że zsyntetyzowany kwas dokozaheksaenowy (DHA) dodaje się do mleka modyfikowanego i inne pokarmy przeznaczone dla niemowląt, różniące się od DHA znajdującego się w mleku matki, przyczynia się do wizualnego rozwoju dzieci.
Dlatego uważam, że dopóki nie zostaną przeprowadzone rozstrzygające badania, oświadczenie żywieniowe nie powinno być zatwierdzane.
Kwestia potencjalnie akceptowalnych oświadczeń na etykietach lub reklamach rodzajów żywności jest bardzo ważna, ponieważ może prowadzić do fałszywych oczekiwań lub do przyjęcia zachowania, które nie ma podstaw naukowych.
W związku z tym każde oświadczenie, które ma zostać dodane do wykazu dozwolonych oświadczeń zdrowotnych, należy rozpatrywać w świetle najnowszego stanu wiedzy naukowej, aby można było je odpowiednio uzasadnić.
Komisja twierdzi, że jest to prawdą w tym przypadku, kiedy uważa, że ​​udowodniono, iż „spożycie kwasu dokozaheksaenowego (DHA) przyczynia się do prawidłowego rozwoju wzroku niemowląt do 12 miesiąca życia”.
Niniejsza rezolucja Parlamentu Europejskiego dotyczy projektu rozporządzenia złożonego przez Komisję w sprawie wydawania zezwoleń na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odmowy ich wydawania, odnoszących się do zmniejszenia ryzyka zachorowań lub zdrowia i rozwoju dzieci.
Odżywianie ogółu społeczeństwa, aw szczególności dzieci, musi zasługiwać na najwyższą uwagę wszystkich organów europejskich, ponieważ zagrożony jest zdrowy wzrost i jakość życia ludzi.
Promowanie żywności z wykorzystaniem oświadczeń może wprowadzać konsumentów w błąd i naruszać porady naukowe.
Dlatego biorąc pod uwagę argumenty wysunięte przez sprawozdawczynię w tej równie delikatnej, jak istotnej sprawie, głosuję za odrzuceniem tego projektu rozporządzenia, ponieważ uważam, że nie chroni ono odpowiednio zdrowia publicznego, zwłaszcza dzieci.
Dokument ten sprzeciwia się przyjęciu projektu rozporządzenia zaproponowanego przez Komisję w sprawie `` w sprawie udzielania i odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do rozwoju i zdrowia dzieci '', ponieważ nie jest ono zgodne z celami i treścią rozporządzenie w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności.
Dotyczy to przede wszystkim problemów wynikających z dodania, przy użyciu różnych środków, kwasu dokozaheksaenowego (DHA) do mleka matki, gdzie przyczynia się on do prawidłowego rozwoju wzroku u dzieci w wieku do 12 miesięcy.
Jednak ogólnie przyjęte dowody naukowe pokazują, że wpływ tego samego syntetyzowanego DHA dodanego do mleka modyfikowanego i innej żywności dla niemowląt nie jest jasny.
Oznacza to, że nie ma jasnego naukowego konsensusu co do wpływu preparatów wzbogaconych w DHA na niemowlęta w środowisku biologicznym innym niż mleko matki, niezależnie od tego, czy jest ono stosowane w mleku modyfikowanym, czy w innej żywności dla niemowląt.
Dlatego pojawia się sprzeciw wobec przyjęcia projektu rozporządzenia Komisji.
Dzisiaj niestety przegapiliśmy ważną okazję, by powtórzyć, że w żaden sposób nie powinniśmy zniechęcać do karmienia piersią, zwłaszcza poprzez stosowanie profili żywieniowych, które mają dostarczać wiarygodnych informacji.
W rzeczywistości nie ma naukowych dowodów na to, że dodanie kwasu dokozaheksaenowego (DHA) do substytutów mleka poprawia rozwój wzroku.
Popieram rezolucję, ponieważ uważam ją za doskonale zgodną z duchem międzynarodowego kodeksu dotyczącego marketingu substytutów mleka wydanego przez Światową Organizację Zdrowia.
W istocie kodeks ten ma między innymi na celu zapewnienie, że żadna forma reklamy lub inna forma promocji substytutów mleka matki nie jest dozwolona.
Powszechnie wiadomo, że karmienie piersią ma pozytywny wpływ zarówno na zdrowie dziecka, jak i matki, zmniejszając ryzyko raka piersi.
Co więcej, ostatnie badania opublikowane przez UNICEF, a także przez Włoskie Towarzystwo Medycyny Prenatalnej, podkreślają, że liczba zgonów noworodków mogłaby spaść o 22%, gdyby dzieci były karmione piersią.
Wolałabym, aby cała energia włożona w promowanie sztucznego mleka została skierowana na wsparcie matek, które z radością karmiłyby swoje dzieci piersią, gdyby otrzymały niezbędne wsparcie.
Produkty dla dzieci, takie jak mleko modyfikowane, muszą mieć możliwość korzystania z oświadczeń, jeżeli zostały naukowo potwierdzone przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), tak jak w przypadku kwasu dokozaheksaenowego (DHA), który przyczynia się do prawidłowego rozwoju wzrokowego niemowląt w wieku od sześciu do 12 miesięcy.
Zakaz wszelkiej komunikacji, nawet dotyczącej uznanych efektów naukowych, znacznie utrudniłby badania i innowacje w tym sektorze.
Należy również pamiętać, że po sześciu miesiącach wszystkie kobiety nie chcą lub nie mogą karmić piersią i muszą mieć możliwość korzystania z preparatów dla niemowląt, dla których oświadczenia zdrowotne zostały ocenione naukowo.
Nie chodzi o stwierdzenie wyższości formuły wzbogaconej DHA nad mlekiem matki.
Nie o to chodzi!
Dziś Parlament wybrał drogę rozsądku, odrzucając tę ​​rezolucję na rzecz zakazania tego twierdzenia i piętnowania pracy EFSA.
w piśmie. - Głosuję za przyjęciem tej rezolucji, aby odrzucić oświadczenie zdrowotne, zgodnie z którym dodanie naturalnego kwasu tłuszczowego DHA do żywności dla niemowląt przyczynia się z wielu powodów do prawidłowego rozwoju wzrokowego niemowląt.
Po pierwsze, istnieje różnica między syntetycznym DHA i DHA w mleku matki.
Również autorytatywne badania pokazują, że nie ma udowodnionych korzyści w zakresie rozwoju wzroku, a także niektóre badania wykazały negatywny wpływ formuły wzbogaconej DHA na zdrowie niektórych dzieci.
Krótko mówiąc, potrzeba więcej badań
Delegacja holenderskiej Partii Wolności (PVV) głosowała za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ istnieją wyraźne wątpliwości co do oświadczeń zdrowotnych dotyczących DHA.
Chcielibyśmy jednak, aby ponownie przeanalizowano procedury uznawania oświadczeń zdrowotnych.
PVV zdecydowanie wspiera niezależne badania naukowe i właśnie z tego powodu chcemy przejrzystej procedury, która nie przyniesie spornych wyników.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu w sprawie udzielenia i odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do rozwoju i zdrowia dzieci, ponieważ towary na wspólnym rynku muszą być bezpieczne w konsumpcji, zgodne z normami i legalne.
Oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności muszą być uzasadnione i naukowo udowodnione, zwłaszcza gdy mówimy o dzieciach i ich zdrowiu.
Konieczne jest upewnienie się, że substancje, których dotyczy oświadczenie, mają korzystne działanie odżywcze lub fizjologiczne.
Oświadczenie powinno być poparte naukowo, biorąc pod uwagę całość dostępnych danych naukowych i ważąc dowody.
Oświadczenia zdrowotne powinny być dopuszczane do użytku we Wspólnocie jedynie po dokonaniu naukowej oceny spełniającej najwyższe możliwe standardy, a oświadczenia żywieniowe i zdrowotne nie mogą wprowadzać w błąd.
w piśmie. - Głosowałem za tą rezolucją, która kwestionuje autoryzowane twierdzenie dotyczące żywności dla niemowląt.
Dopuszczone oświadczenie dotyczy DHA, kwasu tłuszczowego występującego naturalnie w mleku matki, który, jak wiadomo, jest ważny dla rozwoju wzroku niemowląt.
Jednak syntetyzowany DHA dodawany do mleka modyfikowanego jest inny.
Producent mleka modyfikowanego Mead Johnson wystąpił do Europejskiego Urzędu ds.Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) i Stałego Komitetu ds.Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt (SCFCAH) o pozwolenie na stosowanie oświadczenia zdrowotnego `` Spożycie kwasu dokozaheksaenowego (DHA) przyczynia się do prawidłowego wizualnego rozwoju niemowlęta do 12 miesiąca życia ”.
Roszczenie zostało zatwierdzone na podstawie dowodów dostarczonych przez Mead Johnson.
Jednak niezależny przegląd wszystkich dostępnych dowodów dotyczących DHA w mleku modyfikowanym w 2008 roku wykazał, że dodanie DHA do mleka modyfikowanego „nie przyniosło żadnych udowodnionych korzyści w zakresie wzroku, funkcji poznawczych ani wzrostu fizycznego”.
Co więcej, do EFSA nie przedłożono żadnych badań, które wykazałyby wpływ podawania dziecku mieszanki do dalszego żywienia niemowląt z suplementem DHA po karmieniu dziecka od urodzenia nie suplementowanym preparatem dla niemowląt.
Ponieważ twierdzenie to byłoby dozwolone tylko w przypadku formuł pochodnych, ma to kluczowe znaczenie.
Wydaje mi się, że zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywnościowe są kamieniami węgielnymi, na których rozwija się społeczeństwo ludzkie.
Gdy te wymagania są spełnione i zagwarantowane, zmniejsza się ryzyko zdrowotne, a wzrost populacji odbywa się w kontrolowanych warunkach, które zapewniają bezpieczeństwo.
Były to kryteria leżące u podstaw rozporządzenia UE z dnia 20 grudnia 2006 r. Dotyczącego oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności.
Zasady nadal określone w tym rozporządzeniu zapewniają bliski związek między eksperymentalnymi i zweryfikowanymi danymi naukowymi a zezwoleniem na stosowanie określonej żywności.
Projekt rozporządzenia Komisji, o którym dziś dyskutujemy, nie zapewnia wszystkich niezbędnych gwarancji ani zwykłej zasady ostrożności przy braku niezbędnych wymogów naukowych, aby zapewnić, że oświadczenia żywieniowe i zdrowotne nie wprowadzają w błąd.
To powinno skłonić nas do odmowy zgody.
DHA w mleku matki pełni funkcję, którą wykazały dowody naukowe, ale jego syntetyczna wersja nie jest jeszcze zgodna z celami i treścią rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.
Nie możemy bawić się problemami zdrowotnymi, zwłaszcza jeśli dotyczą one dzieci.
Z tego powodu podzielam opinię sprawozdawcy.
Głosowałem przeciwko rezolucji odrzucającej wskazanie na obecność DHA w substytutach mleka dla niemowląt, ponieważ uważam, że słuszne jest reklamowanie powodów, dla których dodaje się DHA.
Chcę tu nadmienić, że DHA to kwas tłuszczowy omega 3, który jest obecny w mleku matki i ma pozytywny wpływ na wzrok dziecka.
Chciałbym zwrócić uwagę, że EFSA, Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, wydał pozytywną opinię, w której obszernie wskazał na obecność tej substancji.
Nie podobało mi się wiele otrzymanych e-maili, które wskazywały na przekonanie, że wolimy sztuczne mleko od mleka matki.
Musimy zawsze dostarczać odpowiednich informacji o substancjach dodawanych do produktów spożywczych, zwłaszcza gdy są one przeznaczone dla dzieci.
W tej porze lunchu Parlament Europejski wysłał sygnał o niewysłowionej słabości, odrzucając rezolucję, w której odmawiano dodania oświadczenia zdrowotnego dotyczącego żywności przeznaczonej dla niemowląt w wieku poniżej 12 miesięcy z 328 głosami za i 323 przeciw, ale wymaganą bezwzględną większością głosów 369. .
Ale to był przypadek podręcznikowy: sprzeciwić się opinii wydanej przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA).
W tym przypadku EFSA wydał zezwolenie producentom środków spożywczych przeznaczonych dla noworodków, aby twierdzili, że syntetyzowana wersja kwasu dokozaheksaenowego (DHA), kwasu tłuszczowego naturalnie występującego w mleku kobiecym, przyczynia się do prawidłowego rozwoju wzrokowego niemowląt do 12 miesiąca życia ”.
Nie zostało to udowodnione naukowo, co zostało potwierdzone w piśmie wysłanym dziś rano do posłów do Parlamentu Europejskiego przez Światową Organizację Zdrowia.
Bardzo żałuję tego uderzenia w twarz znacznej liczbie europejskich interesariuszy: Europejskiej Konfederacji Dużych Rodzin, Europejskiego Stowarzyszenia Konsumentów i Stałego Komitetu Europejskich Lekarzy, które po prostu domagały się, aby niemowlęta nie były uważane za zwykłych konsumentów.
Żałuję, że Parlament po prostu zapomniał uczynić ze zdrowego rozsądku i etyki priorytetem europejskiej polityki bezpieczeństwa żywności.
Głosowałem przeciwko projektowi rozporządzenia mającego na celu zatwierdzenie oświadczenia zdrowotnego, zgodnie z którym spożycie kwasu dokozaheksaenowego (DHA) przyczynia się do prawidłowego rozwoju wzroku niemowląt do 12 miesiąca życia.
Podczas gdy większość posłów głosowała za odrzuceniem, było o 40 głosów za mało, aby osiągnąć większość kwalifikowaną wymaganą do zatwierdzenia odrzucenia.
Jednak rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady stanowi, że oświadczenia żywieniowe i zdrowotne nie mogą wprowadzać w błąd i muszą być oparte na dowodach naukowych.
Ponadto, nawet jeśli ogólnie przyjęte dowody naukowe wskazują, że DHA w mleku matki przyczynia się do rozwoju wzrokowego niemowląt, obecnie nie ma naukowego konsensusu co do możliwego związku przyczynowego między spożyciem mleka modyfikowanego wzbogaconego syntetyzowanym DHA a lepszym rozwojem wzroku niemowląt.
Wydaje mi się, że wobec braku naukowego konsensusu istnieje potrzeba przeprowadzenia dalszych badań nad możliwymi skutkami, zarówno korzystnymi, jak i szkodliwymi, suplementacji DHA, zanim będzie można zastosować DHA w preparatach do dalszego żywienia niemowląt i żywności dla niemowląt. uznano w UE za korzystne.
Parlamentowi nie udało się dziś skorzystać z okazji, aby zakazać przyszłego stosowania tego twierdzenia w oczekiwaniu na bardziej przekonujące dowody naukowe.
Żałuję tego.
Wprowadzono nadzór nad oświadczeniami zdrowotnymi, aby konsumenci nie byli wprowadzani w błąd przez fałszywe informacje.
Powinien jednak również służyć zwiększeniu świadomości konsumentów.
Dlatego głosowałam za przyjęciem wniosku Komisji dotyczącego włączenia oświadczenia zdrowotnego dotyczącego DHA na mleku w proszku dla dzieci, ponieważ dostarcza on pozytywnych informacji matkom, które z poważnych powodów zdrowotnych nie mogą karmić piersią swoich dzieci.
Konieczne jest udzielenie tym kobietom pozytywnych informacji na temat mleka w proszku w momencie, gdy podejmują decyzję o zakupie.
Nie będziemy w ten sposób podważać znaczenia karmienia piersią dla rozwoju dziecka, ponieważ każda mama jest o tym w pełni poinformowana przez pediatrę.
w piśmie. - Za, ponieważ w rezolucji konsensusu uznano, że projekt rozporządzenia Komisji w sprawie udzielania i odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do rozwoju i zdrowia dzieci jest niezgodny z celem i treścią rozporządzenia (WE) nr 1924 / 2006 i sprzeciwia się przyjęciu projektu rozporządzenia Komisji.
Kwas dokozaheksaenowy, znany jako DHA, to substancja występująca w mleku matki, a liczne badania naukowe wskazują, że odgrywa on pozytywną rolę w rozwoju wzroku u noworodków.
Uważam, że szczegółowe informacje na temat produktów wzbogaconych tym składnikiem, takich jak sztuczne mleko, pozwolą konsumentowi dokonać bardziej świadomego wyboru podczas zakupów.
Nie uważam za uzasadnione obawy tych, którzy twierdzą, że reklamując tę ​​substancję wzmacniającą, matki porzuciłyby karmienie piersią na rzecz tego typu produktów.
Mleko matki zawiera substancje i składniki aktywne, które są dla niemowląt fundamentalne i niezastąpione, ale niestety nie wszystkie kobiety mogą karmić piersią.
Głosowałem więc za odrzuceniem rezolucji, ponieważ uniemożliwiając dostęp do odpowiednich informacji, odbieramy jeszcze jedną pomoc matkom, które nie mogą karmić piersią swoich dzieci, zmuszone są do stosowania tych produktów.
w piśmie. - Poparłem tę rezolucję, ponieważ uważam, że oświadczenia zdrowotne dotyczące DHA nie zostały poparte naukowo i uważam, że konsumenci nie powinni być wprowadzani w błąd.
Oczywiste jest, że mleko matki to najlepszy pokarm dla noworodków.
Jednak nie wszystkie matki mogą karmić swoje dzieci piersią, na przykład ze względów zdrowotnych.
Dlatego istnieje zapotrzebowanie na mleko modyfikowane.
W takim przypadku oczywiście należy mieć nadzieję, że substytut pod względem składu jest jak najbardziej podobny do mleka matki.
W tym projekcie rezolucji zakwestionowano znaczenie składnika znanego jako DHA dla dzieci i ich rozwoju.
DHA stara się zastąpić kwasy tłuszczowe w mleku matki, które, jak stwierdzono, pomagają w rozwoju oczu dziecka i które przynajmniej niektórzy producenci tego substytutu dodali do swoich produktów.
Celem tego wniosku było w szczególności zaprzeczenie, że konsument byłby informowany o DHA np. Na etykiecie produktu.
Chociaż generalnie chciałbym nalegać na ostrożność przy korzystaniu z różnych materiałów marketingowych, uważam, że po przeprowadzeniu dużej liczby badań naukowych powinno być teraz możliwe odpowiednie poinformowanie konsumenta.
Politycy powinni także wierzyć decyzjom organów bezpieczeństwa.
W tym przypadku Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (ESFA) stwierdził, w odniesieniu do dowodów naukowych, że produkt jest bezpieczny.
Z tych powodów głosowałam przeciwko projektowi rezolucji pt. „Udzielanie zezwoleń i odmowa udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do rozwoju i zdrowia dzieci”.
w piśmie. - W świetle faktu, że Światowa Organizacja Zdrowia utrzymuje, że `` nie ma solidnych dowodów, aby móc powiedzieć, że dodanie DHA do preparatów dla niemowląt przyniesie istotne korzyści kliniczne '', zdecydowałem się zagłosować przeciwko zezwalaniu firmom na składanie bezpodstawnych twierdzeń dotyczących zdrowia korzyści z DHA.
Istnieje niebezpieczeństwo, że te potencjalnie wprowadzające w błąd oświadczenia mogą spowodować zwiększenie ilości mleka modyfikowanego podawanego dzieciom, które mogą tracić ważne składniki odżywcze, takie jak DHA, naturalnie występujące w mleku matki.
Parlament Europejski odrzucił dziś projekt rezolucji złożony przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, w którym wezwano do przeprowadzenia dalszych badań, zanim będzie można stwierdzić, że kwas dokozaheksaenowy (DHA) jest substancją o korzystnych właściwościach dla niemowląt .
Żałuję, że rezolucja nie została przyjęta bez przeprowadzenia wszystkich niezbędnych badań naukowych, mimo że systematyczny przegląd dowodów dotyczących DHA i rozwoju neurologicznego niemowląt opublikowany przez Cochrane Library w 2008 r. Wykazał, że karmienie niemowląt urodzonych w terminie preparatem mlecznym wzbogaconym w DHA i inne podobne długołańcuchowe kwasy tłuszczowe nie mają udowodnionych korzyści pod względem wzroku, funkcji poznawczych lub wzrostu fizycznego.
Pomimo wątpliwości wyrażonych przez członków Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności większość w Parlamencie upoważniła Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności do stwierdzenia, że ​​„kwas dokozaheksaenowy przyczynia się do prawidłowego rozwoju wzrokowego niemowląt w wieku do 12 lat”. miesięcy ”.
Jednak w szczególności przypadek kontrowersyjnego leku Mediator powinien skłonić instytucje europejskie do zachowania odrobiny ostrożności.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ w obliczu coraz bardziej zglobalizowanego świata UE jako całość musi zdecydować się na produktywne opcje inwestycyjne i zgadzam się ze stanowiskiem wyrażonym w tym sprawozdaniu, zgodnie z którym Komisja i Rada powinny rozpocząć negocjacje od rozpocząć inwestowanie w krajach trzecich, takich jak Kanada, Indie i Chiny.
W związku z tym uważam, że ważne jest, aby Parlament zapewnił odpowiedzialne postępowanie europejskich inwestorów za granicą, chroniąc jednocześnie prawa UE do regulowania zgodnie z naszym interesem publicznym.
Przyszła polityka europejska musi promować zrównoważone inwestycje, które będą szanować środowisko, zwłaszcza w przemyśle wydobywczym, i sprzyjać odpowiednim warunkom pracy w przedsiębiorstwach objętych międzynarodowymi inwestycjami.
Uważam, że każdej umowie inwestycyjnej powinien towarzyszyć zestaw przepisów socjalnych i środowiskowych, zarówno przy negocjowaniu rozdziału w ramach umowy o wolnym handlu, jak iw przypadku samodzielnych umów inwestycyjnych.
Polityka europejska musi chronić różnorodność biologiczną oraz wspierać transfer technologii i poprawę infrastruktury.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że Unia Europejska potrzebuje spójnej polityki inwestycyjnej, która wniesie pozytywny wkład we wzrost gospodarczy, zrównoważony rozwój i zatrudnienie.
Traktat lizboński przyznaje UE wyłączne kompetencje w dziedzinie bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ).
Ta sytuacja, która ma znaczące konsekwencje, stawia podwójne wyzwanie zarówno dla zarządzania ponad 1200 dwustronnymi umowami inwestycyjnymi (BIT) już zawartymi przez państwa członkowskie, jak i dla określenia przyszłej europejskiej polityki inwestycyjnej, która spełni oczekiwania inwestorów i państw beneficjentów, jednocześnie , jednocześnie przestrzegając celów działań zewnętrznych UE.
Przy zawieraniu BITów celem jest zapewnienie inwestorom z krajów rozwiniętych ochrony prawnej i finansowej.
Zgadzam się, że przy opracowywaniu przyszłej polityki inwestycyjnej UE ochrona inwestorów musi pozostać pierwszym priorytetem umów inwestycyjnych.
Przyszła polityka UE musi również promować inwestycje, które są zrównoważone, szanujące środowisko (szczególnie w dziedzinie przemysłu wydobywczego) i sprzyjające dobrej jakości warunkom pracy w przedsiębiorstwach, na które inwestycja będzie ukierunkowana.
Stąd niedawna reforma wytycznych Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, mająca na celu promowanie odpowiedzialnego zachowania przedsiębiorstw międzynarodowych, powinna być wspierana przez UE.
Wszyscy mamy świadomość, że zgodnie z traktatem lizbońskim inwestycje zagraniczne należą do wyłącznych kompetencji UE.
W oparciu o te nowe uprawnienia, zarówno Komisja, jak i państwa członkowskie mogą wspólnie z Parlamentem opracować politykę promowania inwestycji wysokiej jakości, które będą miały pozytywny wpływ na wzrost gospodarczy i zatrudnienie.
Kryzys doprowadził, co było naturalne, do zmniejszenia wielkości bezpośrednich inwestycji zagranicznych, które w 2007 roku osiągnęły poziom 1 500 mld euro.
Z zadowoleniem przyjmuję również propozycję wprowadzenia terminu „inwestor UE” i uważam, że ochrona wszystkich inwestorów z UE powinna być najwyższym priorytetem umów inwestycyjnych.
Podzielam pogląd sprawozdawcy, że nie wszystkie rodzaje inwestycji wymagają takiego samego wysokiego poziomu ochrony i że na przykład krótkoterminowe inwestycje spekulacyjne nie zasługują na taki sam poziom ochrony jak inwestycje długoterminowe.
W związku z tym zakres przyszłych umów europejskich musi być ograniczony wyłącznie do bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ).
To jest powód, dla którego poparłem to sprawozdanie, które należy do dziedzin podlegających wyłącznym kompetencjom Parlamentu Europejskiego.
Parlament chciał wyjaśnić zasady, które UE będzie musiała wprowadzić podczas negocjowania przyszłych umów inwestycyjnych.
Oprócz ochrony inwestorów Komisja musi uwzględnić we wszystkich przyszłych umowach szczegółowe klauzule określające prawo strony trzeciej i UE do regulowania dziedzin technologicznych związanych z ochroną bezpieczeństwa narodowego, środowiska, zdrowia publicznego, pracowników i prawa konsumentów i polityka przemysłowa.
Jest to potężny sygnał, który został przekazany Radzie i Komisji w przededniu rozpoczęcia negocjacji inwestycyjnych z krajami takimi jak Kanada, Indie, a wkrótce także Chiny.
Europejscy inwestorzy muszą zachowywać się odpowiedzialnie za granicą, chroniąc jednocześnie prawo Unii Europejskiej do regulowania inwestycji w interesie publicznym.
Głosowałem za tym sprawozdaniem, ponieważ uważam, że proponowana polityka inwestycyjna spełni oczekiwania zarówno inwestorów, jak i zaangażowanych państw, przyczyniając się w ten sposób do zwiększenia konkurencyjności UE i jej przedsiębiorstw.
Skoordynowana europejska międzynarodowa polityka inwestycyjna mogłaby mieć istotny wpływ na tworzenie miejsc pracy nie tylko w UE, ale także w krajach rozwijających się.
Zgodnie z art. 206 i 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) należą do wyłącznych kompetencji UE.
Oprócz zarządzania dwustronnymi umowami inwestycyjnymi, które zostały zawarte, do Unii należy określenie polityki dotyczącej przyszłych inwestycji europejskich, która spełni oczekiwania inwestorów i krajów-odbiorców, a jednocześnie będzie respektować swoje cele w zakresie działań zewnętrznych. .
Ochrona inwestorów powinna pozostać głównym priorytetem umów inwestycyjnych.
Wzywa się jednak Komisję do przedstawienia jasnej definicji inwestycji, które powinny być chronione.
Przyszłe umowy powinny opierać się na najlepszych praktykach zaczerpniętych z doświadczeń państw członkowskich oraz powinny uwzględniać potrzeby małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP).
Niniejsze sprawozdanie dotyczy problemów przyszłej europejskiej polityki inwestycji międzynarodowych.
Od momentu powstania UE państwa członkowskie podpisały wiele dwustronnych umów inwestycyjnych (BIT): około 3000 od 1959 r.
Wraz z wejściem w życie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej sprawa ta znalazła się w wyłącznych kompetencjach UE i jest obecnie częścią przygotowań do przyszłej europejskiej polityki inwestycyjnej, nad którą należy dokładnie przedyskutować.
Jest to sprawa najwyższej wagi, ponieważ znajdujemy się w punkcie zwrotnym i stoimy przed dwoma wyzwaniami: zapewnienie UE niezbędnych narzędzi umożliwiających firmom za granicą realizację ich programów inwestycyjnych, a jednocześnie zapewnienie Europie pozycji lidera. w globalnych inwestycjach.
Żyjemy w czasach, gdy biznes jest bardzo agresywny, dlatego nasze kryteria wyboru partnerów handlowych muszą być dobrze przemyślane.
Dlatego zgadzam się ze sprawozdawcą tego tekstu w odniesieniu do poszanowania prerogatyw Parlamentu i że procesy negocjacyjne należy przesyłać na czas, aby uniknąć niepotrzebnych opóźnień lub poważnych zakłóceń w stosunkach UE z tymi krajami.
Bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) definiuje się jako „długoterminową inwestycję, stanowiącą co najmniej 10% kapitału / udziałów spółki stowarzyszonej i zapewniającą inwestorowi kontrolę zarządczą nad działalnością spółki stowarzyszonej”.
Wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego BIZ przeszły w wyłączną kompetencję UE, której głównym zadaniem jest zarządzanie obecnymi dwustronnymi umowami inwestycyjnymi (BIT) oraz określanie europejskiej polityki inwestycyjnej, która „wychodzi naprzeciw oczekiwaniom inwestorów i państw beneficjentów” .
W oparciu o te nowe obowiązki zaleca się wdrażanie wspólnej polityki inwestycyjnej.
Dyskusyjne jest co najmniej, że BIZ przynoszą tak wychwalane korzyści dla krajów „beneficjentów”. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy odbywa się pod jurysdykcją UE, w obronie interesów, których zwykle broni.
Przykład Portugalii jest szczególnie wymowny.
Ponieważ prawdą jest, że jednym z poważnych problemów, z jakimi boryka się gospodarka portugalska, jest ciągły spadek inwestycji, co znajduje odzwierciedlenie w niskich stopach wzrostu gospodarczego i rosnącym bezrobociu, w gospodarce portugalskiej odnotowano wiele bezpośrednich inwestycji zagranicznych w tym kraju. lat.
Niemniej rzeczywistość jest taka, że ​​coraz większa część bogactwa wytworzonego w Portugalii jest przenoszona za granicę.
W definicji podanej przez Trybunał Sprawiedliwości UE bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) oznaczają `` długoterminową inwestycję, stanowiącą co najmniej 10% kapitału własnego / udziałów spółki stowarzyszonej i zapewniającą inwestorowi kontrolę zarządczą nad podmiotem stowarzyszonym działalność firmy ”.
Ze względu na te nowe obowiązki sprawozdawca opowiada się za wdrożeniem wspólnej polityki inwestycyjnej.
Jednak nasza pozycja jest inna.
W większości przypadków BIZ nie rozwiązują problemu rozwoju w krajach, w których są realizowane.
Wszyscy dobrze wiemy, czym zajmują się międzynarodowe koncerny.
Pozostają, podczas gdy uzyskują ogromne zyski i dotacje.
Następnie, przy najmniejszych oznakach kłopotów, szukają gdzie indziej i nie zwracają uwagi na bezrobocie i przeszkody w rozwoju, które tworzą.
Portugalia niestety doskonale zna tę sytuację.
Od wejścia w życie traktatu lizbońskiego Komisja ma wyłączne kompetencje do podpisywania i negocjowania umów dotyczących bezpośrednich inwestycji zagranicznych.
Sprawozdanie pana Arifa jest naznaczone dobrymi intencjami, podobnie jak droga do piekła.
Jest szczególnie zaniepokojony zdolnością funduszy państwowych do wyrządzania szkód, spekulacyjnym formom inwestycji, do których nie należy zachęcać, wykluczeniem wrażliwych sektorów, klauzulami społecznymi i środowiskowymi, przestrzeganiem zasady wzajemności oraz uprawnieniami regulacyjnymi państw członkowskich , z których wszystkie są kwestiami, które chciałby widzieć w centrum przyszłej polityki europejskiej.
Myślę, że ma rację, zwłaszcza w tej ostatniej kwestii.
Absolutnie nie można dopuścić, aby interesy finansowe inwestorów zagranicznych miały pierwszeństwo przed uprawnieniami państw członkowskich do przyjmowania wiążących norm społecznych, środowiskowych i podatkowych.
A właśnie to proponowało Wielostronne porozumienie w sprawie inwestycji, które na szczęście nigdy nie zostało przyjęte przez Światową Organizację Handlu (WTO).
Jednak Komisja poparła tę nikczemność!
Dlatego stwierdzenie, że nie mam absolutnie żadnego zaufania do tej instytucji w zakresie obrony, przestrzegania lub egzekwowania zasad określonych w sprawozdaniu, jest niedopowiedzeniem.
Nadanie mu dzisiaj wyłącznych uprawnień do negocjowania „dwustronnych umów inwestycyjnych” w imieniu i na rzecz 27 państw członkowskich jest przestępstwem.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ konieczne jest zbudowanie zintegrowanej i spójnej polityki inwestycyjnej, która wspiera inwestycje wysokiej jakości i pozytywnie przyczynia się do postępu gospodarczego na świecie i zrównoważonego rozwoju.
Wierzę, że wspólna polityka inwestycyjna spełni oczekiwania zarówno inwestorów, jak i zainteresowanych państw oraz pomoże zwiększyć konkurencyjność UE i jej przedsiębiorstw oraz zwiększyć zatrudnienie.
Ryzyko inwestycyjne jest generalnie wyższe w krajach rozwijających się i mniej rozwiniętych.
Silna i skuteczna ochrona inwestorów w postaci umów inwestycyjnych ma kluczowe znaczenie dla ochrony europejskich inwestorów i może poprawić zarządzanie i zapewnić stabilność.
Aby umowy inwestycyjne przyniosły dalsze korzyści tym krajom, powinny również opierać się na zobowiązaniach inwestorów w zakresie przestrzegania praw człowieka i standardów antykorupcyjnych w ramach szerszego partnerstwa między UE a krajami rozwijającymi się w celu zmniejszenia ubóstwa.
w piśmie. - (RO) Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że musimy zagwarantować konkurencyjność zewnętrzną i jednolite traktowanie wszystkich inwestorów z UE.
Musimy także mieć maksymalny wpływ na międzynarodowe negocjacje inwestycyjne.
Muszą obejmować każdy rodzaj inwestycji.
UE musi zapewnić, że żaden inwestor UE nie będzie traktowany gorzej niż na podstawie dwustronnych umów inwestycyjnych podpisanych między państwami członkowskimi.
Liberalizacja inwestycji i ochrona stają się podstawowymi instrumentami wspólnej międzynarodowej polityki inwestycyjnej.
Państwa członkowskie będą jednak nadal stosować polityki promujące inwestycje, które będą uzupełniać wspólną międzynarodową politykę inwestycyjną i być z nią zgodne.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, w którym wzywa się do lepszego zdefiniowania standardów ochrony inwestorów i większej przejrzystości systemu arbitrażowego, prawa do odwoływania się od decyzji arbitrów międzynarodowych oraz możliwości konsultacji ze związkami zawodowymi i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego.
Do tej pory umowy inwestycyjne były tak skoncentrowane na ochronie inwestorów, że firmy mogły czasami działać w krajach rozwijających się bez poszanowania względów środowiskowych lub społecznych.
Takie zachowanie nie będzie już tolerowane.
Dlatego w raporcie wezwano do wprowadzenia nowych zasad i społecznej odpowiedzialności biznesu jako podstawowego elementu każdej przyszłej umowy.
UE będzie w coraz większym stopniu otrzymywać inwestycje zagraniczne i nie możemy naciskać na ochronę inwestorów ze szkodą dla interesu ogólnego.
W sprawozdaniu wezwano do prawdziwej równowagi między interesami publicznymi i prywatnymi.
Ma na celu skuteczną ochronę europejskich inwestorów przed bezprawnymi wywłaszczeniami lub ukrytymi przepisami mającymi na celu odcięcie ich od niektórych rynków.
Gwarantuje również, że władze publiczne zawsze będą w stanie regulować w interesie ogólnym.
Wzywam do gruntownej i branżowej reformy mechanizmu rozstrzygania sporów, który do tej pory umożliwiał prywatnym firmom podejmowanie działań prawnych przeciwko krajom, a czasami atakował ich prawo społeczne i środowiskowe.
Podczas gdy wzywa się państwa członkowskie i ich obywateli do zaciśnięcia pasa, niniejszy tekst wzywa te ostatnie do zapewnienia ochrony interesów zagranicznych inwestorów prywatnych.
Nie przewiduje nawet obowiązku ochrony usług publicznych przed wszelkimi prywatnymi inwestycjami.
Nie ma szacunku dla dóbr należących do całej ludzkości, takich jak woda.
Głosuję za odrzuceniem sprawozdania.
Bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) podlegają wyłącznym kompetencjom UE, zgodnie z art. 206 i 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Należy zarządzać dwustronnymi umowami inwestycyjnymi, które zostały zawarte, a Unia powinna ustanowić europejską politykę dotyczącą przyszłych inwestycji, która spełni oczekiwania inwestorów i krajów beneficjentów.
Ochrona inwestorów jest ważna, ale wzywa się Komisję do przedstawienia jasnej definicji inwestycji, które powinny być chronione.
Przyszłe umowy powinny opierać się na najlepszych praktykach z przeszłości, a także powinny uwzględniać potrzeby małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP).
w piśmie. - Jak zrozumiałem, przedmiotowe sprawozdanie dotyczy międzynarodowych umów inwestycyjnych.
Głównymi celami tych traktatów jest zwiększenie dostępu inwestorów zagranicznych do rynków oraz zapewnienie wysokiego poziomu ochrony inwestycji i inwestorów przed arbitralnymi działaniami rządów państw otrzymujących inwestycje.
Przed wejściem w życie traktatu lizbońskiego istniał podział zadań, w ramach którego Komisja negocjowała dostęp do rynku bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ), a państwa członkowskie podpisywały umowy o ochronie inwestycji z państwami trzecimi.
Wraz z traktatem lizbońskim bezpośrednie inwestycje zagraniczne stały się wyłączną kompetencją UE i integralną częścią zewnętrznej polityki handlowej UE.
Dobrze, że to sprawozdanie wysyła silny sygnał do Komisji i Rady, które mają rozpocząć negocjacje inwestycyjne z krajami trzecimi, takimi jak Kanada, Indie, a wkrótce także Chiny.
Dlatego też niezwykle ważne jest, aby Parlament zapewnił odpowiedzialne zachowanie europejskich inwestorów za granicą, chroniąc jednocześnie prawo UE do tworzenia regulacji w interesie publicznym.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie międzynarodowej polityki inwestycyjnej.
Ponieważ bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) zostały objęte wyłączną kompetencją UE, należy dołożyć wszelkich starań, aby zbudować spójną i zintegrowaną politykę inwestycyjną, która szanuje prawa człowieka i zasady praworządności.
Wspólna polityka inwestycyjna będzie promować inwestycje wysokiej jakości, zrównoważony rozwój gospodarczy, społeczny i przyjazny dla środowiska oraz będzie miała pozytywny wpływ na postęp gospodarczy na całym świecie.
Uważam, że taka polityka inwestycyjna pomoże Europie pozostać głównym podmiotem w dziedzinie bezpośrednich inwestycji zagranicznych, a to pomoże ożywić wzrost gospodarczy, zwiększyć konkurencyjność przedsiębiorstw i promować tworzenie miejsc pracy.
Uważam, że Komisja musi pilnie opracować strategię inwestycyjną UE, ponieważ zarówno inwestycje zagraniczne w UE, jak i inwestycje UE za granicą mają pozytywny wpływ na wzrost i zatrudnienie w UE i innych krajach, w tym w krajach rozwijających się.
Należy dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić wysoki poziom ochrony inwestorów, który jest podstawą stabilności i dobrego zarządzania.
Ponadto małym i średnim przedsiębiorstwom należy zapewnić pewność prawa, stwarzając im dogodne warunki do inwestowania na rynkach zagranicznych.
Umowy inwestycyjne powinny być zawierane w pełnej zgodności ze standardami antykorupcyjnymi i przy jednoczesnym zobowiązaniu do przestrzegania praw człowieka.
Zgodnie z art. 206 i 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) należą do wyłącznych kompetencji UE.
Rozwój ten, który ma poważne konsekwencje, stanowi wyzwanie o dwojakim charakterze, a mianowicie zarządzanie ponad 1200 dwustronnymi umowami inwestycyjnymi (BIT) i określenie europejskiej polityki w zakresie przyszłych inwestycji, która spełnia oczekiwania inwestorów i państw beneficjentów, przy jednoczesnym poszanowaniu Cele działań zewnętrznych UE.
Spójna, rozsądna i skuteczna polityka inwestycyjna wymaga jasnej definicji BIZ oraz jasnego określenia ich zakresu i zastosowania.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania i chciałbym podkreślić apel Parlamentu do Komisji, aby zawierał on przepis dotyczący ustanowienia jasnej definicji inwestycji, które mają być chronione, w tym zarówno bezpośrednich inwestycji zagranicznych, jak i inwestycji portfelowych, z zastrzeżeniem, że inwestycje mają charakter spekulacyjny. przyroda, zgodnie z definicją Komisji, nie powinna być chroniona.
Głosowałem za doskonałym sprawozdaniem mojego kolegi i przyjaciela, pana Arifa, w sprawie polityki UE w zakresie bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ).
W tym dokumencie Parlament formułuje moim zdaniem dwa główne wymogi przy definiowaniu sposobu kształtowania przyszłych międzynarodowych umów o ochronie inwestycji, które są wiążące dla Europy.
Pierwszym wymogiem jest, aby wszystkie te umowy zawierały klauzule zobowiązujące europejskich inwestorów do odpowiedzialnego postępowania za granicą w kwestiach gospodarczych, społecznych i środowiskowych.
Drugim wymogiem jest to, że wszystkie te umowy pozostawiają rządom krajów otrzymujących tę inwestycję możliwość ustanawiania przepisów dla dobra wspólnego.
W przeszłości niektóre klauzule dotyczące ochrony inwestycji prywatnych umożliwiały przyjęcie przez państwo trzecie przepisów socjalnych lub środowiskowych jako wywłaszczenia pośredniego skutkującego rekompensatą.
Musimy położyć kres tym nadużyciom.
Chociaż Parlament po raz pierwszy wypowiedział się w takich sprawach, w sprawozdaniu Arifa wystrzelono ostrzegawczy strzał w łuki Rady i Komisji, przygotowujących się do rozpoczęcia negocjacji z Indiami, Kanadą, a wkrótce z Chinami.
Zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej bezpośrednie inwestycje zagraniczne podlegają wyłącznej jurysdykcji Unii.
Stanowi to wyzwanie, które należy przezwyciężyć za wszelką cenę, zwłaszcza w odniesieniu do ustanowienia europejskiej polityki inwestycyjnej, która będzie odpowiadać potrzebom europejskich inwestorów i krajów-odbiorców, a jednocześnie będzie w stanie spełnić cele działań zagranicznych UE .
Liczne umowy inwestycyjne podpisane przez UE, zarówno dwustronne, jak i wielostronne, muszą gwarantować ochronę inwestorów we wszystkich odpowiednich sektorach.
Przyszła polityka UE powinna promować zrównoważone i przyjazne dla środowiska inwestycje, które sprzyjają dobrym warunkom pracy w przedsiębiorstwach dotkniętych inwestycjami zagranicznymi.
Wszystkim umowom inwestycyjnym musi towarzyszyć zestaw odpowiednich przepisów środowiskowych i społecznych jako forma dodatkowej gwarancji.
w piśmie. - Wstrzymujący się.
Zgodnie z art. 206 i 207 TFUE bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) należą do wyłącznych kompetencji UE.
Ta sytuacja, która ma znaczące konsekwencje, stanowi podwójne wyzwanie, zarówno w odniesieniu do zarządzania ponad 1200 dwustronnymi umowami inwestycyjnymi (BIT), które zostały już zawarte przez państwa członkowskie (MS), jak i określenia przyszłej europejskiej polityki inwestycyjnej, która spełnia oczekiwania inwestorów. i państwa beneficjentów, przy jednoczesnym poszanowaniu celów działań zewnętrznych UE.
Określenie tej przyszłej polityki, która zostanie włączona do wspólnej polityki handlowej, wiąże się w pierwszej kolejności z analizą dotychczas prowadzonych polityk inwestycyjnych.
Są to krytyczne czasy, w których UE musi stawić czoła kryzysowi gospodarczemu i społecznemu.
Na tym etapie UE musi skoncentrować swoją energię na wzroście oraz generowaniu inwestycji i miejsc pracy.
Rozszerzenie kompetencji UE na sektor bezpośrednich inwestycji zagranicznych w traktacie lizbońskim pozwoli nam położyć podwaliny pod wspólną europejską politykę w tym sektorze.
Musimy zapewnić europejskim przedsiębiorstwom narzędzia potrzebne do dokonywania bezpiecznych i wysokiej jakości inwestycji za granicą.
Ochrona naszych przedsięwzięć za granicą musi być naszym priorytetem.
Ponieważ UE jest najbardziej „otwartym” rynkiem na świecie, musimy przyjąć ramy ochrony naszych przedsiębiorstw i odpowiednich warunków, które zapewnią równowagę z naszymi podstawowymi partnerami handlowymi, tak aby europejskie przedsiębiorstwa miały podobne warunki konkurencji.
Głosowałem za przyjęciem tego konkretnego sprawozdania, ponieważ uważam, że jest to krok we właściwym kierunku, jeśli chodzi o osiągnięcie tego ostatecznego celu.
Traktat lizboński wprowadził daleko idące zmiany w obszarze wspólnej polityki handlowej.
Po pierwsze, na mocy postanowień traktatu wspólna polityka handlowa została rozszerzona m.in. o kwestie związane z bezpośrednimi inwestycjami zagranicznymi.
Po drugie, zmieniła się procedura podejmowania decyzji - Rada podejmuje teraz decyzje większością kwalifikowaną, a Parlament uzyskał prawo współdecyzji.
Oznacza to, że zgoda naszej Izby będzie konieczna zarówno w przypadku ratyfikacji umów handlowych, jak iw sprawach inwestycyjnych (dotyczących bezpośrednich inwestycji zagranicznych).
Unia musi stworzyć w ramach wspólnej polityki handlowej europejską politykę inwestycyjną, która spełni oczekiwania inwestorów i państw beneficjentów.
Polityka inwestycyjna musi również uwzględniać priorytety polityki zagranicznej Unii Europejskiej.
W tym kontekście pojawia się również kwestia regulacji na szczeblu międzynarodowym, ze szczególnym uwzględnieniem negocjacji na forum WTO.
Nowe uprawnienia nadane Unii na mocy traktatu lizbońskiego wpływają również pośrednio na kompetencje Parlamentu Europejskiego, stawiając go na równi z Radą w procesie podejmowania decyzji w obszarze bezpośrednich inwestycji zagranicznych.
Nowa spójna i zintegrowana polityka inwestycyjna UE powinna mieć korzystny wpływ na postęp i rozwój gospodarczy na świecie.
Jako jeden z najważniejszych bloków gospodarczych UE ma silną pozycję negocjacyjną, która dzięki wspólnej polityce w obszarze inwestycji bezpośrednich może przyczynić się do wzrostu konkurencyjności UE i jej przedsiębiorstw oraz wzrostu zatrudnienia.
w piśmie. - Uważam, że należy chronić prawo UE do regulacji w interesie publicznym, a także, że musimy zapewnić odpowiedzialne zachowanie europejskich inwestorów poza UE, dlatego poparłem to sprawozdanie.
Na mocy traktatu lizbońskiego bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) podlegają wyłącznej kompetencji UE.
Stanowi to wyzwanie dwojakie: po pierwsze, jeśli chodzi o zarządzanie obecnymi dwustronnymi umowami inwestycyjnymi (BIT) państw członkowskich, a po drugie, zdefiniowanie europejskiej polityki inwestycyjnej, która spełni oczekiwania inwestorów, państw-beneficjentów i interesy UE.
Niezbędna jest zintegrowana, spójna polityka, która wspiera inwestycje wysokiej jakości i która pozytywnie przyczynia się do postępu gospodarczego i zrównoważonego wzrostu na całym świecie.
W tym celu powinniśmy dążyć do jasnej definicji inwestycji, które mają być chronione, z wyjątkiem inwestycji o charakterze spekulacyjnym, które nie powinny podlegać ochronie.
Przydatne byłoby wprowadzenie terminu „inwestor z UE” oraz dokładne zdefiniowanie „inwestora zagranicznego”.
Identyfikując najlepsze praktyki zaczerpnięte z doświadczeń państw członkowskich oraz przestrzegając podstawowych standardów, takich jak niedyskryminacja, sprawiedliwe i równe traktowanie oraz ochrona przed wywłaszczeniem bezpośrednim i pośrednim, stworzymy podstawy spójnej polityki europejskiej w tej kwestii.
Środki te oraz definicja podziału odpowiedzialności między UE a państwa członkowskie przyczynią się do stworzenia warunków dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) do inwestowania za granicą.
W sprawozdaniu priorytetowo traktuje się ochronę wszystkich inwestorów z UE.
Podkreśla również fakt, że nowe inwestycje promowane przez UE muszą być opłacalne i przyjazne dla środowiska oraz sprzyjać utrzymaniu wysokiego standardu warunków pracy.
Na koniec tworzy listę krajów, które będą uprzywilejowanymi partnerami.
Wierzę, że wszystko to pomoże stworzyć solidną międzynarodową politykę inwestycyjną w Unii Europejskiej.
Dlatego głosowałem za przyjęciem sprawozdania pana Arifa.
Na mocy traktatu lizbońskiego bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) znalazły się w wyłącznej kompetencji UE.
Chętnie poparłem to sprawozdanie, które przedstawia zarys nowej międzynarodowej polityki inwestycyjnej i wzmacnia pozycję UE jako największego odbiorcy BIZ.
To sprawozdanie wysyła mocne przesłanie: Europa musi odgrywać kluczową rolę w inwestycjach jutra.
Pojawienie się nowych gospodarek zachwiało równowagę między krajami i ich zdolność do inwestowania.
Europejskie przedsiębiorstwa muszą znaleźć się na nowych rynkach, a UE musi pomóc im w rozwoju, zapewniając im pewność prawa i wzmacniając ich integrację z gospodarką światową.
BIZ są istotną częścią działań krajów europejskich, ale czy zawsze są motorem wzrostu?
BIZ są skuteczne tylko wtedy, gdy są ujęte w odpowiedniej polityce, która wprowadza jasne przepisy.
W ten sposób sprawozdanie gwarantuje otoczenie gospodarcze i prawne dla przedsiębiorstw, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), które jako siła napędowa wzrostu i zatrudnienia mają fundamentalne znaczenie dla naszej struktury gospodarczej.
Musimy zachować czujność, aby nie pozostawić ich na łasce agresywnego zachowania inwestorów zagranicznych.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania ze względu na propozycje Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim dotyczące lepszego nadzoru funduszy przedakcesyjnych, biorąc pod uwagę doświadczenia z 2009 roku; ze względu na działania UE przeciwko tytoniu w ramach globalnego partnerstwa; a także ze względu na przemieszczanie innych towarów do lub z UE, co kosztuje podatników i pozbawia budżet UE środków i działań na rzecz rozwiązania tego problemu.
Wreszcie ważne będzie monitorowanie prac prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) w ciągu roku, a nie tylko podczas debaty nad rocznym sprawozdaniem.
Zgodziłem się z tym sprawozdaniem, w którym wezwano do podjęcia środków i zapewnienia zasobów w celu zapewnienia, aby fundusze UE nie podlegały korupcji, a także zapewnienia pełnej przejrzystości beneficjentów funduszy UE.
Pieniądze podatników UE muszą być wykorzystywane odpowiednio i efektywnie.
Państwa członkowskie muszą mieć skuteczne mechanizmy kontroli i odpowiednie możliwości wykrywania nadużyć.
Wszystkie pieniądze wpłacone w wyniku nieprawidłowości muszą zostać zwrócone do budżetu UE.
Z całego serca głosowałem za sprawozdaniem i propozycjami przygotowanymi przez naszego kolegę posła.
Oprócz krytyki i dwuznaczności w ocenie Komisji popieram pomysł sprawozdawcy, że wnioski dotyczące sytuacji w zakresie interesów finansowych Unii i wyników walki z nadużyciami możemy wyciągnąć jedynie wtedy, gdy uwzględnimy dane z rocznego sprawozdania Trybunał Obrachunkowy Unii Europejskiej za rok 2009 i na podstawie sprawozdania OLAF.
Art. 325 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zobowiązuje Komisję Europejską i państwa członkowskie do ochrony interesów finansowych UE i zwalczania nadużyć finansowych w dziedzinach, za które odpowiedzialność ponosi Unia i państwa członkowskie.
Uważam, że generalnie sprawozdanie Komisji Europejskiej zatytułowane „Ochrona interesów finansowych Wspólnoty - zwalczanie nadużyć finansowych - sprawozdanie roczne 2009” nie zawiera informacji na temat szacowanego poziomu nadużyć finansowych i nieprawidłowości w poszczególnych państwach członkowskich, ale koncentruje się raczej na poziom raportowania.
Moim zdaniem wyników nie można uznać za empiryczny dowód poziomu nadużyć finansowych i nieprawidłowości, właśnie dlatego, że nie można z nich uzyskać pełnego obrazu rzeczywistej sytuacji w zakresie nadużyć finansowych i nieprawidłowości w państwach członkowskich.
Dlatego zgadzam się ze sprawozdawcą, który uważa, że ​​najwłaściwszym podejściem jest wyciągnięcie wniosków na temat sytuacji w zakresie ochrony interesów finansowych UE i zwalczania nadużyć, tak jak w rocznym sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego z wykonania budżetu, które przedstawia najbardziej wiarygodne źródło informacji, podczas gdy sprawozdania Komisji i Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) dostarczają głównie informacji o konkretnych sprawach.
Artykuł 325 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) nakłada na Komisję Europejską i państwa członkowskie obowiązek ochrony interesów finansowych UE i zwalczania nadużyć finansowych.
Komisja powinna kontynuować swoje wysiłki w celu zapewnienia przestrzegania przez państwa członkowskie ich obowiązków sprawozdawczych w celu dostarczenia wiarygodnych i porównywalnych danych oraz dokonania rozróżnienia między nieprawidłowościami a nadużyciami.
Umożliwi to instytucjom europejskim podjęcie działań.
Będzie to jednak możliwe tylko wtedy, gdy informacje będą przejrzyste.
Jeśli tak, będziemy w stanie odpowiednio wykorzystać fundusze UE, zyskując w ten sposób wiarygodność i zaufanie obywateli Europy.
Biorąc pod uwagę poziom nadużyć finansowych w porównaniu z liczbą nieprawidłowości w sektorze zasobów własnych w przypadku państw członkowskich Austrii, Hiszpanii, Włoch, Rumunii i Słowacji, w których nadużycia finansowe stanowią ponad połowę całkowitej kwoty nieprawidłowości w każdym państwie członkowskim, wspomnę o niedociągnięciach w krajowym dozorze celnym, myślę, że należy wzmocnić systemy dozoru celnego.
Jednocześnie Komisja Europejska musi wywiązywać się ze swoich obowiązków w zakresie zapewniania przestrzegania przez państwa członkowskie ich obowiązków sprawozdawczych w celu dostarczania wiarygodnych i porównywalnych danych na temat nieprawidłowości i nadużyć finansowych.
Oszustwo, zgodnie z bardzo trafną definicją sprawozdawcy, „jest przykładem umyślnego wykroczenia i przestępstwa”, a nieprawidłowość „stanowi nieprzestrzeganie reguły”.
To są ramy definiujące, w ramach których powinniśmy mieć zerową tolerancję dla nadużyć finansowych i uczynić naszym celem, jak powiedział w odniesieniu do sprawozdania z 2008 r., Wyeliminowanie nieprawidłowości finansowych w UE.
Jak wskazałem w pytaniu pod koniec ubiegłego roku, po dochodzeniu przeprowadzonym przez Financial Times, istnieją poważne wątpliwości co do celu i skuteczności Funduszu Spójności.
Te wątpliwości nie mogą po prostu ograniczać się do gazet.
Jednocześnie niniejsze sprawozdanie również „ubolewa nad faktem, że duże kwoty funduszy UE są nadal wydawane nieprawidłowo i wzywa Komisję do podjęcia odpowiednich działań w celu zapewnienia szybkiego odzyskania tych środków”.
To niewłaściwe wykorzystanie funduszy UE sprawia, że ​​konieczna jest lepsza administracja, a także monitorowanie wydatkowania środków.
Należy również przewidzieć możliwość skutecznego karania państw członkowskich, które nie wykorzystują dobrze otrzymanych środków.
Tylko w ten sposób możemy osiągnąć cel zerowego oszustwa w UE.
Niniejszy projekt rezolucji odnosi się do sprawozdania Komisji dla Parlamentu i Rady w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot - Zwalczanie nadużyć finansowych - Sprawozdanie roczne 2009 (COM (2010) 382) i jest zgodny z art. 325 Traktatu w sprawie funkcjonowania Unii Europejskiej (TFUE), który nakłada na Komisję i wszystkie państwa członkowskie obowiązek ochrony interesów finansowych UE i którego ust. 2 nakłada na Komisję obowiązek przedkładania Parlamentowi i Radzie szczegółowego sprawozdania rocznego.
Pomimo ulepszeń, jakie dokonały się w ostatnich latach, konieczne jest kontynuowanie wysiłków na rzecz zapobiegania wszelkiego rodzaju nadużyciom, nawet jeśli są one również zwalczane przez organy państw członkowskich.
Zgadzam się z propozycjami sprawozdawcy, które powinny zostać uzupełnione zaleceniami zasugerowanymi podczas debaty, a zwłaszcza z potrzebą wyjaśnienia pojęć „oszustwo” i „nieprawidłowości”, ponieważ oznacza to świadome zachowanie, które szkodzi interesom UE; powinien również istnieć lepszy system zarządzania nieprawidłowościami.
Mam nadzieję, że dzięki uwzględnieniu przedstawionych sugestii raport za 2010 rok będzie lepszy niż za rok 2009.
Raport zawiera podsumowanie dostępnych statystyk dotyczących nieprawidłowości zgłoszonych przez państwa członkowskie w różnych obszarach, w tym w polityce rolnej, polityce spójności, funduszach przedakcesyjnych i odzyskiwaniu tradycyjnych zasobów własnych UE.
W 2009 r. W obszarach wymienionych w różnych państwach członkowskich wykryto niezliczone nieprawidłowości.
Wiele z tych nieprawidłowości jest wykrywanych i / lub zgłaszanych z opóźnieniem, co zagraża ochronie i właściwemu wykorzystaniu budżetu publicznego.
Popieramy krytykę i uwagi sprawozdawcy dotyczące potrzeby wdrożenia skutecznego systemu naprawczego.
Szczerze mówiąc, obecnie ogólny wskaźnik odzysku jest niski.
Podkreślamy jednak, że walka z nadużyciami i korupcją powinna być prowadzona na poziomie jak najbliższym miejsca, w którym zjawiska te mają miejsce, z różnych powodów, w szczególności efektywności.
Dlatego konieczne jest nasilenie walki z oszustwami i korupcją w każdym państwie członkowskim, ponieważ samo wspólne prawodawstwo na szczeblu UE nie jest panaceum na to zjawisko.
Jest to raport na temat interesów finansowych UE, który przedstawia podsumowanie dostępnych statystyk dotyczących nieprawidłowości zgłoszonych przez państwa członkowskie w różnych obszarach, w tym w polityce rolnej, polityce spójności, funduszach przedakcesyjnych i odzyskiwaniu tradycyjnych zasobów własnych UE.
W 2009 r. W tych obszarach w różnych państwach członkowskich stwierdzono niezliczone nieprawidłowości.
Wiele z tych nieprawidłowości jest wykrywanych i / lub zgłaszanych z opóźnieniem, co zagraża ochronie i właściwemu wykorzystaniu pieniędzy podatników.
Popieramy krytykę sprawozdawcy dotyczącą konieczności wdrożenia skutecznego systemu naprawczego.
Obecnie ogólna stopa odzysku jest daleka od pożądanego poziomu.
Chcielibyśmy jednak podkreślić, że ważniejsze niż posiadanie wspólnego prawodawstwa na szczeblu UE w celu zwalczania korupcji i nadużyć finansowych, każde państwo członkowskie musi zastosować walkę z oszustwami i korupcją w praktyce.
W każdym razie ostrzegalibyśmy przed myleniem kontroli z nadmierną biurokracją, która podważa prawa tych, którzy szukają wsparcia, zwłaszcza małych organizacji społecznych oraz małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP).
Pochwalam pracę wykonaną przez sprawozdawcę.
Z prac, w tym przeglądu OLAF, wynikają oszukańcze nieprawidłowości w UE.
Praca Komisji nie jest jednak wyczerpująca, ponieważ nie zgłasza ona danych dotyczących oszustw w poszczególnych państwach członkowskich, co podkreślił sprawozdawca.
Z tego powodu popieram tę propozycję.
w piśmie. - Oszustwo w UE uderza w samą integralność systemu.
Niezwykle ważne jest, aby UE i jej państwa członkowskie kontynuowały ważne prace w tej dziedzinie i mogłem poprzeć to sprawozdanie.
Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ państwa członkowskie muszą przede wszystkim chronić pieniądze podatników, podejmując wysiłki na rzecz zwalczania oszustw.
Musimy wzmocnić stosowaną metodologię raportowania i zdolność wykrywania nadużyć w państwach członkowskich.
W opracowanym przez Komisję dokumencie „Ochrona interesów finansowych Unii Europejskiej - zwalczanie nadużyć finansowych - sprawozdanie roczne 2009” nie podano informacji na temat szacowanego poziomu nieprawidłowości i nadużyć finansowych w poszczególnych państwach członkowskich, w związku z czym nie jest możliwe uzyskanie przeglądu faktycznego poziomu nieprawidłowości i nadużyć finansowych w państwach członkowskich oraz identyfikowanie i dyscyplinowanie osób o najwyższym poziomie nieprawidłowości i nadużyć finansowych.
W sprawozdaniu Komisji nie omówiono szczegółowo nadużyć finansowych, a nieprawidłowości zostały omówione bardzo szeroko.
Niestety, duże kwoty funduszy UE są nadal wydawane nieprawidłowo, dlatego Komisja musi podjąć odpowiednie działania w celu zapewnienia szybkiego odzyskania tych środków.
Nie należy tolerować błędów, a Komisja we współpracy z państwami członkowskimi musi sporządzić odpowiednie sprawozdanie zgodnie z traktatem, aby dać Parlamentowi wystarczającą pewność, że cel ten został osiągnięty i że podejmowane są działania mające na celu zwalczanie oszustw się prawidłowo.
W niniejszym raporcie przedstawiono statystyczne podsumowanie nieprawidłowości zgłoszonych przez państwa członkowskie w obszarach, w których wykonują one budżet (polityka rolna, polityka spójności i fundusze przedakcesyjne, tj. Około 80% budżetu) oraz o poborze tradycyjnych środków własnych UE. zasoby.
Myślę, że ochrona interesów finansowych UE i walka z nadużyciami to szczególnie ważne obszary, a odpowiedzialność za nie leży w gestii zarówno Unii Europejskiej, jak i państw członkowskich.
Sprawozdanie zawiera również oszacowanie nieprawidłowości, które wystąpiły w odniesieniu do wydatków zarządzanych bezpośrednio przez Komisję, a także przegląd działań operacyjnych Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, w którym stanowczo krytykuje się Komisję za dostarczanie zbyt małej ilości informacji na temat nadużyć finansowych i nieprawidłowości.
Uważa się to za wynik złej sprawozdawczości państw członkowskich.
Na przykład wskaźniki oszustw we Francji i Hiszpanii uważa się za „podejrzanie niskie”.
W przyszłości chcemy widzieć wyraźny podział między nieprawidłowościami a nadużyciami, biorąc pod uwagę, że oszustwo jest przestępstwem, podczas gdy nieprawidłowość to nieprzestrzeganie reguły.
W sprawozdaniu prosi się również o zestawienie szacowanych nadużyć finansowych i nieprawidłowości w każdym państwie członkowskim, tak aby można było podjąć działania dyscyplinarne wobec poszczególnych krajów.
Zgodnie z rezolucją, duże kwoty funduszy UE są nadal wydawane nieprawidłowo.
Parlament wzywa Komisję do podjęcia działań w celu zapewnienia szybkiego odzyskania tych środków, zwłaszcza we Włoszech.
Zwłaszcza w rolnictwie i polityce spójności tempo odzyskiwania zaległych kwot jest „katastrofalne”.
Podzielam opinię sprawozdawcy, że Komisja nie przedstawiła w swoim sprawozdaniu bardzo potrzebnych informacji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot i zwalczania nadużyć finansowych, nawet w odniesieniu do szacowanego poziomu nadużyć finansowych i nieprawidłowości w poszczególnych państwach członkowskich UE, w związku z zarządzaniem środkami unijnymi.
Wobec tego, co bez przesady można nazwać gigantyczną skalą korupcji w niektórych państwach członkowskich, w tym w Czechach, jest to bardzo poważny mankament.
Jeśli przyjrzymy się nadużyciom finansowym i tzw. Nieprawidłowościom na szczeblu unijnym, zwykle istnieje „tylko” określony segment korupcji i nadużyć finansowych ogólnie na poziomie poszczególnych państw członkowskich, niemniej jednak jest to bardzo istotny segment.
Moim zdaniem istnieje pilna potrzeba rozważenia, czy prace prowadzone obecnie przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych są wystarczająco efektywne i czy nie powinny one podlegać zmianom strukturalnym i metodologicznym, w tym bardziej agresywnemu podejściu.
„Ochrona interesów finansowych Wspólnot” obejmuje walkę z oszustwami i nieprawidłowościami.
Ważne jest, aby dokonać rozróżnienia między nieprawidłowością lub nieprzestrzeganiem reguły a oszustwem lub umyślnym wykroczeniem, które jest przestępstwem.
Innymi słowy, w sprawozdaniu Komitetu nie dokonano w pełni tego rozróżnienia i omówiono obszernie nieprawidłowości, nie zajmując się jednak szczegółowo przypadkami nadużyć finansowych.
Wyróżniono trzy obszary, które stanowią około 80% budżetu UE: polityka rolna, polityka spójności oraz fundusze przedakcesyjne.
Wdrażanie tych polityk i wydatków zależy od państw członkowskich, które są odpowiedzialne za krajowe narzędzia zwalczania nieprawidłowości i nadużyć finansowych.
Zaangażowanie administracji jest zbyt niejednorodne, a wysoki poziom zaległych nieprawidłowości w niektórych państwach członkowskich jest nie do przyjęcia.
Oczekuje się również ulepszeń w procedurach zamówień publicznych, zwłaszcza w zakresie zapewnienia przejrzystości i zwalczania oszustw.
W niniejszym sprawozdaniu podkreślono liczbę nieprawidłowości i nadużyć finansowych w wydatkowaniu środków UE w każdym państwie członkowskim.
Wzrost liczby zgłaszanych przypadków był spowodowany wprowadzeniem nowych technologii komunikacyjnych.
Uważam, że należy zrobić wszystko, aby nałożyć odpowiedzialność na państwa członkowskie i ukarać je za oszustwa i nieprawidłowości.
Konieczne jest udostępnienie niezbędnych informacji na temat każdego państwa członkowskiego, aby zwiększyć skuteczność systemów kontroli i monitorowania oraz zapewnić prawdziwy obraz sytuacji.
Państwa członkowskie powinny wprowadzić system zarządzania nieprawidłowościami, aby udoskonalić wypełnianie swoich obowiązków sprawozdawczych wobec instytucji europejskich.
Rolnictwo, polityka spójności i fundusze przedakcesyjne to obszary, w których wskaźniki nieprawidłowości i nadużyć są szczególnie wyraźne.
Dlatego konieczne jest podjęcie działań w celu zwiększenia monitorowania, wykrywania i korygowania.
Musimy zająć się stworzeniem przejrzystego i efektywnego systemu zarządzania i wydatkowania środków unijnych.
w piśmie. - Wiem, że w sprawozdaniu rocznym zbadano, jak dobrze finanse UE są chronione przed nadużyciami ze strony Komisji i państw członkowskich, zgodnie z wymogami art. 325 TFUE.
Istnieją obszary, w których państwa członkowskie wykonują budżet (rolnictwo, spójność, fundusze przedakcesyjne) oraz pobierają środki własne UE w postaci ceł i ceł.
Ważne jest, aby zawrzeć porozumienie w sprawie walki z przemytem tytoniu między UE a producentami tytoniu.
Każdy, kto jest zamieszany w kradzież w sklepach, zostanie złapany i ukarany.
Z drugiej strony możliwe jest przeniesienie milionów euro z puli finansowania UE bez prawie żadnego ryzyka.
Nie chodzi tylko o to, że prawdopodobieństwo odkrycia jest niewielkie.
Nawet jeśli w końcu można udowodnić popełnienie oszustwa, państwa członkowskie nie są zainteresowane wszczęciem postępowania sądowego i odzyskaniem pieniędzy.
Hojny system dotacji nadal narażony jest na oszustwa i nieprawidłowości.
Istnieje wiele przypadków oszustw, w szczególności we wschodnich i południowych państwach członkowskich.
Finansowanie pomocy przedakcesyjnej okazało się szczególnie podatne.
W przypadku Turcji pomoc przedakcesyjna nie tylko przynosi korzyści krajowi pozaeuropejskiemu, ale w niektórych przypadkach znika w kieszeniach skorumpowanych urzędników.
Aby uniknąć dalszych szkód dla podatników, musimy oczyścić pokłady.
Niniejsze sprawozdanie stanowi tylko jeden krok w tym kierunku.
Ostatecznie mało prawdopodobne jest, abyśmy byli w stanie zagwarantować, że pieniądze europejskich podatników nie zostaną odprowadzone do innego państwa UE lub nawet do regionów poza UE.
Głosowałem odpowiednio.
Niniejsze sprawozdanie dotyczące walki z oszustwami społecznymi idzie w dobrym kierunku, koncentrując się na potrzebie domagania się większej jasności i powtarzając absolutną konieczność, aby nigdy nie tracić czujności.
Włochy są niestety jednym z najbardziej dotkniętych krajów.
Zdecydowana większość tych epizodów ma miejsce w południowych Włoszech i dotyczy kradzieży lub niewłaściwego wykorzystania środków przeznaczonych na rozwój na tych obszarach.
Celem tych środków jest wspieranie wzrostu i rozwoju zdegradowanych obszarów.
Jeśli jednak te epizody oszustwa mają miejsce dokładnie tam, gdzie jest większe zapotrzebowanie na inwestycje, można dobrze zrozumieć, w jaki sposób powstałe szkody zostaną podwojone.
Dlatego potrzeba w tym obszarze coraz większej uwagi w postaci ciągłego monitorowania i aktualnych informacji, które natychmiast zwróciłyby naszą uwagę na potencjalne nadużycia.
W sprawozdaniu podkreślono te kwestie, dlatego zdecydowałem się głosować za.
Dnia 5 kwietnia Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot i zwalczania nadużyć finansowych.
Obowiązkiem Komisji Europejskiej i państw członkowskich jest ochrona interesów finansowych UE poprzez zwalczanie oszustw, oszustw i korupcji.
Przyjęty dokument zawiera statystyki dotyczące tego problemu, z których wiele jest alarmujących.
Brakuje odpowiednich danych, systemy nadzoru nie zawsze działają prawidłowo, a wiele rządów nie wydaje się chętnych do współpracy.
Oszustwa i korupcja działają przede wszystkim na szkodę podatnika i uważam, że należy dołożyć wszelkich starań, aby doprowadzić do ich całkowitej eliminacji.
Popieram opinie Parlamentu Europejskiego i jego wymóg, aby państwa członkowskie sprawowały realną kontrolę nad wydatkowaniem środków z budżetu UE, a także udzielały pełnych i rzetelnych informacji w tym zakresie.
Równie ważne jest wprowadzenie otwartych i przejrzystych systemów zamówień publicznych oraz ulepszony nadzór nad uproszczonymi procedurami celnymi w całej Unii.
Środki te nie tylko będą pomocne w wykrywaniu i zwalczaniu przypadków korupcji obecnie, ale także znacznie ograniczą ich występowanie w przyszłości.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie ochrony interesów finansowych UE i zwalczania nadużyć finansowych, ponieważ jest to temat interesujący wszystkie państwa członkowskie, z którym wszyscy musimy się zmierzyć, aby lepiej skoordynować nasze wysiłki przeciwko spekulacjom lub niewłaściwemu zarządzaniu krajowymi i / lub zasoby UE.
W tekście wymieniono szereg statystyk dotyczących nadużyć finansowych, nieprawidłowości i niespójności stwierdzonych w różnych państwach członkowskich oraz w samych instytucjach UE.
Dane służą jako ostrzeżenie dla osób, które chronią interesy finansowe Unii i które starają się udzielić szczegółowych i wiarygodnych informacji, aby dać wyczerpujący obraz sytuacji międzynarodowej w zakresie nieprawidłowości i nadużyć finansowych w celu ochrony interesów publicznych.
Niniejsze sprawozdanie Komisji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot - Zwalczanie nadużyć finansowych - Sprawozdanie roczne za 2009 r., Przedłożone zgodnie z art. 325 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), zasadniczo nie zawiera dostarczają wszelkich informacji o szacowanym poziomie nieprawidłowości i nadużyć finansowych w każdym państwie członkowskim, koncentrując się raczej na poziomie komunikacji. W związku z tym niemożliwe jest jasne wyobrażenie sobie prawdziwej skali nieprawidłowości i nadużyć finansowych w państwach członkowskich ani zidentyfikowanie i ukaranie osób o najwyższym poziomie nieprawidłowości i nadużyć finansowych.
Zgadzam się ze sprawozdawcą, że najwłaściwszym podejściem jest oparcie wniosków dotyczących sytuacji w zakresie ochrony interesów finansowych UE i zwalczania nadużyć finansowych na rocznym sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego za rok 2009, które jego zdaniem jest najbardziej wiarygodne źródło informacji, a raporty Komisji i Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych służą głównie jako pomocnicze informacje na temat tendencji w zgłaszaniu oraz jako studia przypadków.
Głosowałem za tym sprawozdaniem z tych powodów.
w piśmie. - Na rzecz.
Art. 325 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nakłada na Komisję Europejską i państwa członkowskie obowiązek ochrony interesów finansowych UE i zwalczania nadużyć finansowych w obszarach, za które odpowiedzialność ponosi Unia Europejska i państwa członkowskie.
Zgodnie z art. 325 ust. 5 Komisja we współpracy z państwami członkowskimi corocznie przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie środków podjętych w celu wykonania tego artykułu.
Sprawozdanie Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej - zwalczanie nadużyć finansowych - sprawozdanie roczne za 2009 r. (COM (2010) 382) zawiera podsumowanie statystyk dotyczących nieprawidłowości zgłoszonych przez państwa członkowskie w tych obszary, w których państwa członkowskie wykonują budżet (polityka rolna, polityka spójności i fundusze przedakcesyjne, tj. około 80% budżetu) oraz pobór tradycyjnych zasobów własnych UE.
Zawiera również oszacowanie nieprawidłowości w obszarze wydatków zarządzanych bezpośrednio przez Komisję oraz przegląd działań operacyjnych Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ zbyt często brakuje nam wiarygodnych informacji na temat nieprawidłowości i nadużyć finansowych związanych z wydatkami UE w państwach członkowskich.
Zbyt często nie ma rzeczywistej kontroli poboru ceł i odzyskiwania nieprawidłowo wydanych pieniędzy.
Obecnie ważne jest podjęcie konkretnych kroków w celu wyraźnego rozróżnienia nieprawidłowości od nadużyć finansowych, ponieważ nadużycia finansowe są przestępstwem, a nieprawidłowości oznaczają nieprzestrzeganie przepisów i łatwo mogą być niezamierzone.
Musimy mieć ich podział dla każdego państwa członkowskiego, aby można było podjąć działania dyscyplinarne wobec poszczególnych krajów.
Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych prowadzi rocznie kilkaset dochodzeń w sprawach dotyczących uchylania się od płatności na rzecz UE i niewłaściwego wykorzystania środków finansowych UE. Ukrywanie skali oszustwa nic nie da.
Wręcz przeciwnie, kiedy tak się dzieje, nie zdajemy sobie sprawy z niebezpieczeństw, a co za tym idzie, nie chronimy się przed nimi.
Martwi mnie obecna sytuacja niskiego wskaźnika odzysku źle wydanych pieniędzy.
Środki odzyskane od beneficjentów w latach 2007-2009 stanowią zaledwie 10% wszystkich kwot odzyskanych.
Musimy wprowadzić skuteczny system naprawy i uważnie monitorować postępy w tej dziedzinie.
Kontrola nadużyć finansowych nie może ograniczać się tylko do instytucji europejskich, ale należy ją zapewnić w poszczególnych państwach członkowskich.
To one powinny projektować i okresowo oceniać systemy zamówień publicznych, aby umożliwić zapobieganie korupcji.
Ponadto państwa członkowskie powinny zachować przejrzystość i odpowiedzialność w dziedzinie zamówień publicznych.
Należy również dołożyć starań, zarówno w Unii, jak iw państwach członkowskich, aby zapewnić prostotę procedur i ograniczyć nadmierną biurokrację.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ walka z oszustwami leży nie tylko w interesie finansowym UE, ale ma również kluczowe znaczenie dla ochrony konsumentów.
Niniejsze sprawozdanie, które zostało zatwierdzone przez wszystkie europejskie grupy polityczne, podkreśla szacowaną skalę nieprawidłowości i przypadków nadużyć finansowych w każdym państwie członkowskim związanych z wydatkowaniem środków unijnych.
Zdaniem Komisji wzrost liczby zgłaszanych przypadków był spowodowany wprowadzeniem nowych technologii komunikacyjnych.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania i uważam, że Komisja powinna uczynić więcej, aby nałożyć na państwa członkowskie odpowiedzialność i zdyscyplinować państwa członkowskie w zakresie nadużyć finansowych i nieprawidłowości.
Konieczne jest udostępnienie niezbędnych informacji na temat każdego państwa członkowskiego, aby zwiększyć skuteczność systemów kontroli i monitorowania oraz zapewnić prawdziwy obraz sytuacji.
Jednocześnie państwa członkowskie powinny wprowadzić system zarządzania nieprawidłowościami, aby usprawnić wypełnianie swoich obowiązków sprawozdawczych wobec instytucji europejskich.
Rolnictwo, polityka spójności i fundusze przedakcesyjne to obszary, w których wskaźniki nieprawidłowości i nadużyć są szczególnie wyraźne, w związku z czym konieczne jest podjęcie działań w celu zwiększenia monitorowania, wykrywania i korygowania.
Niezwykle ważne jest, aby wszystkie podmioty europejskie, a szczególnie te z państw członkowskich, współpracowały ze sobą w celu stworzenia klimatu przejrzystości i dyscypliny w wydatkowaniu środków europejskich.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie nadużyć finansowych związanych z wydatkami europejskimi w państwach członkowskich.
W niniejszym sprawozdaniu krytykuje się wzrost podejrzeń o nadużycia finansowe, zarówno pod względem liczby, jak i wielkości, w porównaniu z całkowitą liczbą nieprawidłowości wykrytych w niektórych państwach członkowskich (w Polsce, Rumunii i Bułgarii) i wzywa Komisję, odpowiednie agencje unijne i państwa członkowskie do podjąć środki w celu zapewnienia, aby fundusze europejskie nie podlegały korupcji, oraz przyjąć odstraszające sankcje w przypadku stwierdzenia korupcji i oszustw.
Wydaje się, że jest to wymóg minimalny.
W niniejszym raporcie Parlament zwraca również uwagę na Francję i Hiszpanię, „wyrażając zaniepokojenie” podejrzanie niską liczbą podejrzanych nadużyć w tych krajach, i wzywa Komisję do dostarczenia informacji na temat zdolności wykrywania nadużyć w tych krajach.
Walka z korupcją ma fundamentalne znaczenie.
Nie może jednak przesłaniać złożoności procedur.
Prawdziwe uproszczenie powinno umożliwić większy dostęp do funduszy zarówno lokalnym społecznościom, jak i małym organizacjom, które ich potrzebują.
Bez wątpienia ułatwiłoby to zarządzanie funduszami i zapewniło lepszą kontrolę parlamentarną.
Należy jak najszybciej znaleźć skuteczne rozwiązanie problemu wysokiego poziomu błędu w alokacji środków UE.
Musimy natychmiast wprowadzić surowe środki, aby zapobiec nieuczciwemu pozyskiwaniu funduszy publicznych.
UE i państwa członkowskie muszą współpracować, aby zapewnić, że finansowanie unijne przyniesie maksymalne korzyści obywatelom Europy, ponieważ ostatecznie leży to w interesie obu stron.
W sprawozdaniu stwierdzono, że Zintegrowany System Zarządzania i Kontroli jest osłabiany przez niedokładne dane, niepełne kontrole krzyżowe i brak działań następczych.
Te problemy muszą zostać rozwiązane.
Jasne przepisy i pełna przejrzystość w odniesieniu do udziału i przydziału środków, w połączeniu ze ścisłymi zasadami dotyczącymi kontroli, są najlepszymi środkami gwarantującymi, że oszukańcze praktyki zostaną zatrzymane, zanim będą mogły się rozpocząć.
Głosowałem za przyjęciem tekstu przedstawionego przez panią poseł Ivan w sprawie ochrony interesów finansowych UE i zwalczania nadużyć finansowych w obszarach, za które odpowiedzialność ponoszą Unia i państwa członkowskie.
Uważam, zwłaszcza w świetle ostatnich wydarzeń, że ważne jest, aby zwrócić uwagę na ten problem i zapewnić stałe zaangażowanie w umożliwienie jednolitego i jednolitego sprzeciwu wobec oszustw w całej UE.
w piśmie. - My w UKIP jesteśmy zasadniczo przeciwni europejskim partiom politycznym.
Jedynym autentycznym sposobem przedstawiania opinii i poglądów wyborców z państw członkowskich jest krajowa partia polityczna.
Niemniej jednak byłoby źle, gdyby tylko partie europejskiego superpaństwa były uprawnione do korzystania z pieniędzy podatników, jeśli taka jest oferta.
Dlatego UKIP zastrzega sobie prawo do udziału w europejskiej partii politycznej.
Byłoby całkowicie niesłuszne, gdyby polityczny establishment stłumił głos wielu milionów Brytyjczyków i innych narodów w państwach narodowych kontynentu, które sprzeciwiają się projektowi europejskiemu.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ jest to duży krok w tworzeniu wspólnej podstawy prawnej regulującej ich finansowanie.
Niniejsze sprawozdanie jest krokiem we właściwym kierunku, ponieważ nie uznaje statutu europejskiego dotyczącego zasobów ludzkich stron, a rozróżnia warunki powołania partii i jej finansowania.
Pozytywne jest również uwzględnienie odniesień do fundacji politycznych.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie stosowania przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania.
Jest to ważny dokument przyczyniający się do rozwoju europejskich partii politycznych w celu aktywizacji zainteresowania opinii publicznej sprawami UE.
Aby obywatele UE wspierali te partie i ufali im, konieczne jest wzmocnienie jednolitych i przejrzystych ram finansowania partii politycznych na szczeblu europejskim.
Przyjmując tę ​​rezolucję, Parlament Europejski otwarcie wspiera przejrzyste finansowanie, które jest podstawowym elementem wartości demokratycznych i dobrych rządów.
Bardzo ważne jest, aby europejskie partie polityczne promujące demokrację w Unii uzyskały wspólny i jednolity status prawny.
Przyjęcie statutu europejskiego opartego na prawie UE, który pomógłby zharmonizować aspekty fiskalne partii politycznych UE, wydaje się ważniejsze niż kiedykolwiek dla partii w celu osiągnięcia ich celów.
Zgadzam się z opinią sprawozdawcy, że ten dokument pomoże usprawnić działanie systemu partii politycznych w UE.
Unia Europejska składa się z obrazu różnych narodów, kultur, opinii i przekonań, które w obecnym klimacie społecznym i politycznym muszą być jednolicie reprezentowane i wspierane na równych prawach na forach legislacyjnych, zarówno krajowych, jak i europejskich.
Pojęcie reprezentatywności stanowi podstawę budowania Europy i będzie musiało być utrzymane i wspierane, ponieważ jest to jedyny sposób, w jaki projekt zjednoczonej Europy może mieć jakiekolwiek znaczenie.
Uważam, że złagodzenie systemu finansowania partii politycznych na szczeblu europejskim może pomóc wzmocnić i promować w przyszłości zasadę demokracji przedstawicielskiej, a tym samym interesy wszystkich obywateli europejskich, którzy wnoszą wkład do budżetu Unii.
Przechodząc od koncepcji europejskiego „polis” do poczucia europejskiej tożsamości politycznej, musimy dążyć do uproszczenia bezpośrednich kontaktów między obywatelami Europy a partiami politycznymi.
Pani poseł Giannakou podkreśla w swoim sprawozdaniu, że nie można tego osiągnąć bez przeglądu statusu i finansowania partii europejskich.
Należy skoncentrować się, jak to dobrze określono w sprawozdaniu, na zmniejszeniu biurokracji związanej z procedurami przyznawania finansowania, jednak w połączeniu z wprowadzeniem surowych kar w przypadku nieprawidłowości lub niezgodności z istniejącymi przepisy prawne.
Dlatego głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.
Poparłem sprawozdanie przedstawione przez panią poseł Giannakou, w którym proponuje się w szczególności, aby partie polityczne i fundacje europejskie miały własną osobowość prawną wraz z ustanowieniem wspólnego statusu prawnego i podatkowego opartego na prawie UE.
Wzywa Komisję Europejską do przedstawienia konkretnych propozycji w tym zakresie.
Ponadto potwierdza, że ​​partia polityczna na szczeblu UE może otrzymać finansowanie tylko wtedy, gdy jest reprezentowana w Parlamencie Europejskim przez co najmniej jednego ze swoich członków.
Głosowałem za przyjęciem tego ważnego sprawozdania.
Traktat lizboński przewiduje, że partie polityczne odgrywają ważną rolę w tworzeniu wspólnej europejskiej przestrzeni obywatelskiej, dlatego bardzo ważne jest, aby miały one jednolity status prawny i aby finansowanie było możliwie jak najbardziej przejrzyste i rozliczalne wobec społeczeństwa.
Obecnie wiele partii politycznych działających w Europie jest stosunkowo zamkniętych, a zmiany w ich kierownictwie są niewielkie, co w konsekwencji osłabia rolę tych organizacji politycznych w zapewnianiu zaangażowania obywateli w podejmowanie decyzji politycznych.
Reformując regulację działalności partyjnej, Unia Europejska mogłaby wykorzystać tę okazję do promowania rewitalizacji europejskich partii politycznych.
Uważam, że ustanawiając nowe, ujednolicone zasady dotyczące działalności partii i jej finansowania, powinniśmy uwzględnić kryteria demokracji dotyczące tworzenia wewnętrznych struktur partii i konkretnych gwarancji demokratycznych.
Gdyby organizacje polityczne nie zdołały ich wdrożyć, zostałyby pozbawione niektórych możliwości, takich jak przyznanie środków publicznych.
Zgadzam się ze sprawozdawcą, że europejskie partie polityczne są podstawowym instrumentem demokracji parlamentarnej, nawet jeśli na tym etapie są one jedynie organizacjami patronackimi zrzeszonych partii krajowych.
Popieram również pomysł, że tylko partie reprezentowane przez co najmniej jednego posła do PE kwalifikują się do finansowania.
Uważam, że pomysł zwrócenia się do Komisji o przedstawienie projektu statutu europejskich partii politycznych zgodnie z TFUE jest słuszny.
Opowiadam się wraz ze sprawozdawcą, że potrzebujemy zmian w przepisach finansowych regulujących finansowanie europejskich partii i fundacji politycznych oraz że fundusze muszą zostać w całości przydzielone na początku roku.
To sentyment podzielany przez wszystkich obywateli Europy i na tym poziomie to, czy jesteście za Europą, czy przeciw integracji Europy, nic nie zmienia.
Istnieje pilna potrzeba ponownego zajęcia się kwestiami europejskimi.
Partie polityczne na poziomie europejskim mają szerokie możliwości działania.
Muszą obmyślić nowe perspektywy i nadać nowy impuls instrumentom demokratycznej Europy.
Dlatego musimy złagodzić warunki, w jakich istnieją partie polityczne na szczeblu europejskim, aby uwolnić energię.
Musimy nadać tym nowym przestrzeniom debaty jasny status i wreszcie prawdziwą perspektywę dla działalności partii politycznych na szczeblu europejskim w nadchodzących wyborach.
Odrzuciłem ten raport z wielu powodów.
Wiele propozycji dotyczących bezpośredniego finansowania i statusu europejskich partii politycznych jest sprzecznych z partiami krajowymi.
Posłowie do PE są wybierani przez różne kraje za pośrednictwem partii krajowych.
Po wyborach mogą dzięki partiom narodowym tworzyć ugrupowania europejskie, ale realizując swoje partyjne interesy w kraju.
Ten raport nie popiera tego pomysłu.
Rozwój europejskich partii politycznych ma zasadnicze znaczenie dla wzbudzania publicznego zainteresowania sprawami UE.
Zajęcie się kwestią regulowania partii europejskich jest głębszą troską, związaną z tym, jak stworzyć ponadnarodową przestrzeń obywatelską złożoną z wolnych i równych obywateli, i czym jest `` zbiorowe założenie '' w postaci `` umowy obywatelskiej '' między różnymi narodami, może mieć wpływ na przyszłość integracji.
Opracowanie pakietu reform dla europejskich partii politycznych jako środka mobilizującego energię demokracji indywidualnych i zorganizowanych obywateli nie jest łatwym zadaniem, nie tylko ze względu na złożoność systemową UE.
Wzmocnienie europejskich partii politycznych jest sposobem na wzmocnienie partycypacyjnego zarządzania w UE, a ostatecznie na wzmocnienie demokracji.
Przyszłość UE zależy od europejskich partii politycznych, choć może się to wydawać skomplikowane.
Stworzenie bezpiecznego i przejrzystego otoczenia dla działalności i finansowania europejskich partii politycznych to pierwszy krok.
Potrzebujemy europejskiej przestrzeni, w której partie polityczne aktywnie stawiają obywateli w centrum troski Unii Europejskiej i pomagają im w ich codziennym życiu, w czasie, gdy widać, że obywatele europejscy są oderwani od Unii.
Europejskie partie polityczne, które odgrywają ważną rolę w kształtowaniu demokracji w UE, powinny otrzymać wspólny i jednolity statut prawny.
Europejskie partie polityczne powinny być podmiotami posiadającymi osobowość prawną, aby móc przezwyciężyć różnice między europejskimi partiami politycznymi a władzami europejskimi z punktu widzenia procedur podatkowych.
Jeśli chodzi o tworzenie partii europejskich, słuszne i właściwe jest, aby statut partii europejskich uznawał wybieranych przedstawicieli na szczeblu europejskim, krajowym i regionalnym za równe, o ile przedstawiciele regionalni są wybierani do parlamentów regionalnych.
Oprócz tego każda europejska partia polityczna powinna mieć przynajmniej jednego przedstawiciela, który jest posłem do Parlamentu Europejskiego.
W końcu jest to również warunek zakwalifikowania europejskiej partii politycznej do finansowania z Parlamentu Europejskiego.
w piśmie. - UKIP jest zasadniczo przeciwny europejskim partiom politycznym.
Są stratą pieniędzy uciskanych podatników.
Nie ma takiej potrzeby, a autentycznym sposobem reprezentowania opinii narodów państw członkowskich pozostaje krajowa partia polityczna.
Niemniej jednak należy jasno zrozumieć, że UKIP zastrzega sobie prawo do udziału w europejskiej partii politycznej, aby ona również mogła skorzystać z pieniędzy tych podatników, aby lepiej reprezentować miliony Brytyjczyków i innych ludzi z całego kontynentu, którzy sprzeciwiają się Unia Europejska i wszystkie jej dzieła, których głos jest tłumiony przez rządzącą klasę polityczną.
w piśmie. - Zdecydowanie popieram to sprawozdanie jako kolejny krok w budowaniu prawdziwych europejskich partii politycznych, które mogą działać na skalę ogólnoeuropejską.
Jedynym sposobem przezwyciężenia deficytu demokracji, w wyniku którego obywatele Europy nie czują się częścią europejskiego projektu, jest budowanie prawdziwej polityki europejskiej.
Kluczowe znaczenie mają tu ogólnoeuropejskie partie polityczne.
Wstrzymałem się od głosu, mimo że w sprawozdaniu zaproponowano rozwiązanie problemu spowodowanego faktem, że europejskie partie polityczne działają jako organizacje pozarządowe z siedzibą w Belgii.
Partie europejskie, posiadające własne atrybuty ideologiczne i polityczne, muszą uzyskać jasną osobowość prawną.
Pod pewnymi warunkami mogą pomóc pobudzić obywateli do działania i szukać decyzji z korzyścią dla ludzi, a nie silnych finansowo.
Mam jednak zastrzeżenia do niektórych punktów sprawozdania, o ile mogą one zostać wykorzystane jako ograniczenia swobody i niezależności organizacji i działania partii europejskich.
Ich wewnętrzne funkcjonowanie i organizacja oraz działania polityczne muszą zależeć od ich własnych wyborów politycznych, bez zewnętrznych ograniczeń.
Zasady rządzące politycznym i prawnym uznaniem partii oraz ich niezbędnym finansowaniem muszą ułatwiać ich działanie, aby mogły one swobodnie tworzyć alternatywne polityki, co jest samą istotą demokracji.
Muszą także zapewnić, że będą działać, bez wpływu restrykcyjnych ram politycznych i silnych interesów ekonomicznych, jako rzecznicy narodu europejskiego.
UE działa jako demokracja przedstawicielska, zgodnie z traktatem lizbońskim.
Na szczeblu europejskim partie polityczne odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu europejskiej świadomości politycznej i wyrażaniu woli społeczeństwa UE.
Jednak europejskie partie polityczne są jedynie organizacjami patronackimi dla partii krajowych i ostatecznie nie będą miały bezpośredniego kontaktu z wyborcami w państwach członkowskich.
Wzmocnienie europejskich partii politycznych obejmuje również przyjęcie przez nie statutu politycznego, prawnego i podatkowego, w tym autonomicznej osobowości prawnej opartej bezpośrednio na prawie UE.
Lepsze uregulowania prawne dotyczące europejskich partii politycznych i powiązanych z nimi fundacji politycznych również przyniosą korzyści pod względem przejrzystości.
Przejrzyste finansowanie jest kluczowym elementem wspierania wartości demokratycznych i promowania dobrych rządów, przy założeniu, że może to również pomóc we wzmocnieniu zaufania publicznego do partii politycznych.
Partie polityczne na szczeblu europejskim to nonsens.
Nie istnieje „przestrzeń polityczna na szczeblu UE”, której wielu broni.
Idee mogą być wyrażane, a rzeczywiste i polityczne debaty można prowadzić tylko w ramach podmiotu, w którym obywatele podzielają te same wartości, ten sam język i tę samą kulturę, czyli naród.
W przedmiotowym sprawozdaniu argumentuje się, że partie polityczne na szczeblu europejskim muszą być miejscem „wyrażania woli obywateli Unii”.
To nierealistyczny cel.
Rekord wstrzymania się od głosu pobity w każdych wyborach europejskich powinien nam przypomnieć, że poziom ponadnarodowy nie jest poziomem uczciwej i skutecznej demokracji.
Ogromne dotacje europejskie przyznane tym partiom to skandal.
Rosnące poczucie wyobcowania i brak zainteresowania ze strony obywateli jest namacalne, ale Parlament Europejski i, bardziej ogólnie, instytucje europejskie są zdeterminowane, aby stworzyć od podstaw europejską przestrzeń polityczną.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ opowiada się ono za bezpiecznymi i przejrzystymi standardami funkcjonowania i finansowania europejskich partii politycznych w UE.
Przyszły europejski statut partii politycznych będzie ważnym krokiem w kierunku większego udziału społeczeństwa, bardziej reprezentatywnej demokracji i Europy bliższej swoim obywatelom.
W odniesieniu do sprawozdania w sprawie przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania, zdecydowaliśmy się głosować za odrzuceniem ustępu w tekście, który proponuje, aby europejskie partie polityczne mogły uczestniczyć w kampaniach referendalnych w państwach członkowskich, jeżeli referenda mają znaczenie dla UE.
Europejskie partie polityczne, które są w dużej mierze finansowane z funduszy UE, mogą obecnie uczestniczyć tylko w wyborach do Parlamentu Europejskiego.
Uważamy, że obecne zasady są rozsądne.
O wyborach krajowych lub referendach należy decydować bez udziału partii finansowanych z budżetu UE lub innych środków zewnętrznych.
Nasza demokracja opiera się na reprezentatywności, którą realizują partie polityczne.
Z tego właśnie powodu są to demokratyczne instrumenty reprezentujące uzasadnione interesy społeczeństwa, zarówno ściśle, na przykład za pośrednictwem władz lokalnych, jak i na bardziej odległym szczeblu, poprzez ich reprezentację w instytucjach europejskich.
To nie przypadek, że posłowie do Parlamentu Europejskiego są zorganizowani w partie polityczne, a zatem starają się reprezentować interesy opinii publicznej zgodnie z programem priorytetów określonych przez ich orientację polityczną.
Jak mówi sprawozdawca, `` stworzenie bezpiecznego i przejrzystego otoczenia dla funkcji i finansowania europejskich partii politycznych jest działaniem głęboko demokratycznym '', więc uważam, że inicjatywa ustanowienia jasnych ram regulacyjnych w zakresie ich uznawania i finansowania jest krokiem pozytywnym. .
Partie polityczne i związane z nimi fundacje polityczne są istotnymi instrumentami demokracji parlamentarnej.
Przyczyniają się do kształtowania woli politycznej narodu.
Odgrywają również kluczową rolę w szkoleniu i selekcji swoich kandydatów.
Traktat lizboński przewiduje, że rolę tę pełnią partie polityczne i ich fundacje w celu stworzenia europejskiego polis, przestrzeni politycznej na szczeblu UE i demokracji europejskiej, której częścią jest europejska inicjatywa obywatelska. kluczowy element konstytutywny.
Europejskie partie polityczne i fundacje polityczne stały się nieodzownymi podmiotami w życiu politycznym UE, zwłaszcza w zakresie kształtowania i rozpowszechniania stanowisk różnych „rodzin politycznych”.
Zgadzam się z kryteriami dostępu do finansowania, w szczególności z odsetkiem dochodów i reprezentatywnością danej partii politycznej.
W raporcie jest kilka względów, które spowodowały, że się z nim nie zgadzamy.
Udział partii politycznych na szczeblu europejskim w kampaniach referendalnych w państwach członkowskich jest jednym z takich rozważań, nawet jeśli temat referendum jest bezpośrednio powiązany z kwestiami dotyczącymi UE.
Nie zgadzamy się również z przedstawioną propozycją, aby europejskie partie polityczne rozpoczęły proces badania warunków bezpośredniej rekrutacji poszczególnych obywateli na członków.
Te rozważania składają się na stanowisko co do zasady niekorzystne dla tworzenia partii politycznych o zasięgu europejskim.
Proces ten jest nierozerwalnie związany z neoliberalnym, federalistycznym i militarystycznym charakterem i celami obecnego procesu integracji, w którym ponadto pełni rolę instrumentalną.
Głosowaliśmy przeciwko temu sprawozdaniu z powodu naszego sprzeciwu wobec tworzenia ogólnoeuropejskich partii politycznych i naszego stanowiska w sprawie kapitalistycznej integracji UE.
To samo dotyczy propozycji składanych na odpowiednich fundacjach politycznych.
Jednak w konkretnym przypadku tego sprawozdania istnieją również inne powody, dla których głosowaliśmy przeciw.
Na przykład uważamy, że udział partii politycznych na szczeblu europejskim w kampaniach referendalnych w państwach członkowskich jest niewłaściwy, nawet jeśli temat referendum jest bezpośrednio powiązany z kwestiami dotyczącymi UE.
Nie zgadzamy się również z przedstawioną propozycją, aby europejskie partie polityczne rozpoczęły proces badania warunków bezpośredniej rekrutacji poszczególnych obywateli na członków.
Nadanie partiom politycznym na poziomie europejskim statusu prawnego i osobowości prawnej opartej wyłącznie na prawie UE oznacza przekształcenie ich w ponadnarodowy podmiot w uzupełnieniu do przepisów krajowych regulujących partie polityczne, z których się składają.
Ma na celu sztuczne i dogmatyczne stworzenie dwudziestej ósmej przestrzeni politycznej, która jest tylko wirtualna.
Sprzeciwiam się również zaostrzaniu zasad dotyczących tworzenia tych partii, z odpowiednim złagodzeniem warunków finansowych, którym podlegają, oraz wszelkim powiązaniom między uznaniem `` europejskiego '' statusu partii a jej dostępem do finansowania publicznego. .
Próbują wszelkimi dostępnymi środkami zredukować klub, aby nieliczni uprzywilejowani członkowie mogli łatwiej korzystać z jego zalet finansowych i politycznych.
Wreszcie prawo partii politycznych na szczeblu europejskim do udziału w kampaniach referendalnych dotyczących spraw europejskich jest moim zdaniem niejednoznaczne.
Niektórzy z moich kolegów posłów zaaprobowali to, myśląc o ewentualnych referendach w sprawie przystąpienia Turcji do UE, które w każdym razie nie zostaną zorganizowane.
Osobiście wyobrażałem sobie niedopuszczalną ingerencję w referenda związane z przystąpieniem lub przyjęciem euro przez kraj, referenda związane z prawem każdego narodu i tylko każdego narodu do samostanowienia.
Głosowałem za odrzuceniem tego sprawozdania.
To sprawozdanie miało moje pełne poparcie, ponieważ w pewnym stopniu zachęca do powstania europejskiej demokracji opartej na partiach o odpowiednio sprecyzowanym statusie prawnym i osobowości prawnej.
Ma to niewątpliwą zaletę, że wzmacnia ich legitymację w oczach obywateli, którzy nadal uważają, że UE jest zbyt daleko.
Chodzi również o promowanie przejrzystości działania, co uważam za kluczowe dla zakładanej demokracji.
Wreszcie ich finansowanie będzie bardziej przejrzyste, co może tylko zwiększyć ich legitymację, iz zadowoleniem przyjmuję to.
Zgodziłem się z tym sprawozdaniem, ponieważ stworzenie bezpiecznego i przejrzystego środowiska dla funkcjonowania i finansowania europejskich partii politycznych jest głęboko demokratycznym aktem.
Potrzebujemy przestrzeni, przestrzeni europejskiej, w której partie polityczne zjednoczyłyby obywateli UE i pomagałyby im w ich codziennym życiu.
Przyjęcie szczegółowych przepisów umożliwiających osiągnięcie tego celu ma dwojakie konsekwencje.
Z jednej strony, aktualne i publiczne informacje będą szybko dostarczane na temat tworzenia europejskich partii politycznych i ich sytuacji w Europie.
Obywatele będą świadomi, że uczestnicząc w pracach europejskiej partii politycznej, muszą przestrzegać prawa Unii Europejskiej oraz że partie polityczne mają prawa i obowiązki.
Z drugiej strony europejski statut europejskich partii politycznych otwiera drogę do stworzenia ponadnarodowego systemu partyjnego.
To kluczowy pierwszy krok w kierunku większego uczestnictwa, większej demokracji i wreszcie większej Europy.
Ważne jest, aby rozwijać europejskie partie polityczne.
Parlament Europejski od dawna martwi się faktem, że społeczeństwo nie wykazuje zainteresowania sprawami UE.
Było to widoczne w słabej frekwencji w wyborach parlamentarnych.
W ostatnich wyborach europejskich zaledwie 40,3% uprawnionych do głosowania Finów faktycznie poszło i zagłosowało.
W ostatnich latach nastąpił znaczny wzrost finansowania europejskich partii politycznych i fundacji.
W bieżącym roku strony otrzymają wsparcie finansowe w łącznej wysokości 17,4 mln euro, a fundacje 11,4 mln euro.
Teraz musimy szczególnie zadbać o to, aby te pieniądze, pochodzące od europejskich podatników, były wydawane w sposób otwarty i jak najbardziej rozsądny.
Również w przyszłości nie powinno być już żadnego wzrostu wsparcia finansowego.
„Partie polityczne na poziomie europejskim przyczyniają się do kształtowania europejskiej świadomości politycznej i wyrażania woli obywateli Unii”.
Tymi słowami art. 10 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej określa rolę, jaką muszą odgrywać europejskie partie polityczne.
Mimo że traktat lizboński nadaje im tę rolę, nie zawsze mogą one spełniać ją w optymalny sposób.
Uważam, że europejskie partie polityczne mogą i powinny skuteczniej przyczyniać się do życia politycznego i społecznego Europy, aby zwiększyć zainteresowanie opinii publicznej sprawami wewnętrznymi Unii.
W świetle tych rozważań konieczne jest, aby europejskie partie polityczne uzyskały uznany status prawny oraz jedną, jednolitą politykę podatkową, która pozwoli na prawdziwą konwergencję organizacyjną.
W istocie uważam, że statut partii politycznych na szczeblu europejskim mógłby utorować drogę nie tylko do zaangażowania ludności, ale także do stworzenia prawdziwie ponadnarodowego systemu partyjnego, który miałby zasadnicze znaczenie dla zagwarantowania większej demokracji w Europie.
Od 7 lat główne europejskie ugrupowania polityczne stały się partiami europejskimi, zrzeszonymi w grupach reprezentowanych w tej Izbie.
Jednak widoczność i działalność tych partii transeuropejskich jest poważnie ograniczona przez wszechobecność lojalności narodowych.
Nie kwestionując tych ostatnich, które są niezbędne dla demokratycznych aspiracji Unii, musimy starać się wspierać powstanie europejskiej debaty ponadnarodowej jako jedynego środka, który umożliwi Europie postęp.
Sprawozdanie pani poseł Giannakou ma w szczególności na celu promowanie tworzenia partii politycznych na szczeblu europejskim i dlatego uzyskało moje poparcie.
Wzywa Komisję do wdrożenia przepisów tworzących status takich organów, ułatwiających ich finansowanie i umożliwiających im lepszą integrację z codziennym życiem politycznym obywateli.
Przedmiotowe rozporządzenie stworzyłoby uprzywilejowaną przestrzeń, w której interesy transeuropejskie ujrzałyby światło dzienne, oferując jednocześnie zasady ostrożności gwarantujące otwartą i przejrzystą debatę.
w piśmie. - Głosowałem za tym sprawozdaniem, które uważam za ważny krok w kierunku stworzenia statutu prawnego regulującego partie polityczne na szczeblu europejskim.
Ponieważ partie polityczne są reprezentowane na szczeblu europejskim, instytucje oczekują od nich informowania opinii publicznej o sprawach europejskich.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania ustanawiającego wspólny status prawny i podatkowy europejskich partii politycznych.
Stało się to możliwe dzięki traktatowi lizbońskiemu, który nadaje UE osobowość prawną.
Status ten jest niezbędny dla konwergencji w zakresie budżetu i organizacji partii politycznych na poziomie europejskim oraz ich fundacji.
Fundacje powiązane z partiami politycznymi biorą udział w debatach na tematy polityczne o znaczeniu ogólnym.
Zasady finansowe są doprecyzowane w celu uzyskania wiarygodnych i przejrzystych informacji na temat ich finansowania i funkcjonowania.
Jedną z ważnych zasad jest warunek finansowania, który wymaga, aby partia była reprezentowana przez co najmniej jednego posła w Parlamencie Europejskim.
Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ uważam, że jeśli można powiedzieć, że w naszych krajach nie ma demokracji bez partii politycznych, to należy również powiedzieć, że nie będzie prawdziwej demokracji europejskiej bez europejskich partii politycznych.
Ponieważ argumentowałbym, że finansowanie partii krajowych przez przedsiębiorstwa i ich lobby powinno być całkowicie zabronione, przy publicznym finansowaniu gwarantowanym przez państwo, uważam również, że partie europejskie powinny być finansowane z budżetu UE i nie powinny otrzymywać `` darowizn '' z legalnych osoby.
Ogromne znaczenie ma propagowanie bezpiecznych i przejrzystych standardów funkcjonowania i finansowania europejskich partii politycznych w UE.
Przyszły europejski statut partii politycznych odegra dużą rolę w urzeczywistnieniu tego faktu, ponieważ zapewni większy udział społeczeństwa, bardziej reprezentatywną demokrację i Europę bliższą obywatelom.
w piśmie. - Jestem przekonany, że stworzenie bezpiecznego i przejrzystego otoczenia dla funkcjonowania i finansowania europejskich partii politycznych jest głęboko demokratycznym aktem.
Potrzebujemy przestrzeni, przestrzeni europejskiej, dla działających partii politycznych, które wprowadzają obywateli do jądra Unii i pomagają im w ich codziennym życiu.
Przyjęcie szczegółowych zasad umożliwia osiągnięcie tego celu i jest dwojakie: z jednej strony dostarcza bieżących, szybkich i publicznych informacji o tworzeniu europejskich partii politycznych i ich wspólnym europejskim statusie.
Obywatele są świadomi, że udział w europejskiej partii politycznej oznacza, że ​​uczestniczą w organie objętym prawem Unii Europejskiej, a partie polityczne mają prawa i obowiązki.
Z drugiej strony europejski statut europejskich partii politycznych otwiera drogę do stworzenia ponadnarodowego systemu partyjnego.
Na środowym posiedzeniu Parlament Europejski przyjął raport Giannakou w sprawie statusu i zasad dotyczących finansowania partii politycznych na szczeblu europejskim.
Moim zdaniem rozwój europejskich partii politycznych jest kluczowym narzędziem, dzięki któremu możemy wzbudzić zainteresowanie opinii publicznej sprawami Unii Europejskiej, co moim zdaniem przełoży się na większą frekwencję w wyborach do Parlamentu Europejskiego.
Ponadto partie polityczne są platformą dialogu z obywatelami, który odbywa się poprzez liczne seminaria i dyskusje polityczne.
Dzięki wprowadzeniu możliwości finansowania europejskich partii politycznych Traktat z Maastricht i Traktat z Nicei umożliwiły im niezależne działanie od frakcji parlamentarnych.
Jednak pomimo tego niezaprzeczalnego kroku w kierunku poprawy statusu partii europejskich, ich głównym źródłem finansowania są nadal indywidualne składki członkowskie oraz w niewielkim stopniu darowizny.
Pragnę wyrazić nadzieję, że przyjęty dokument doprowadzi do znaczącej poprawy pozycji partii politycznych na szczeblu europejskim.
Głosowałem za przyjęciem tej ważnej rezolucji, ponieważ partie polityczne na szczeblu europejskim są ważnym czynnikiem integracji w Unii, której celem jest stworzenie europejskiego polis, przestrzeni politycznej na szczeblu UE i demokracji europejskiej.
Europejskie partie polityczne muszą ściśle współpracować ze swoimi członkami w partiach krajowych i regionalnych, w związku z czym powinny cieszyć się dogodnymi warunkami pracy i należy im przydzielić fundusze.
Konieczne jest zapewnienie maksymalnej przejrzystości i kontroli finansowej europejskich partii politycznych finansowanych z budżetu ogólnego Unii Europejskiej.
Przede wszystkim rozporządzenie finansowe musi zostać uzupełnione o przepisy mające na celu wyłącznie regulację finansowania europejskich partii i fundacji.
Ponadto należałoby zrobić wyjątek, zgodnie z którym finansowanie byłoby udostępniane tym stronom na początku roku budżetowego w wysokości 100%, a nie 80%, a niezależne zasoby, które strony są zobowiązane do wykazania, zostałyby zmniejszone do 10%.
Aby zapewnić przejrzyste i zgodne z przeznaczeniem wykorzystanie przyznanych środków, rozporządzenie musi przewidywać kary za naruszenie procedur finansowania.
Biorąc pod uwagę fakt, że europejskie partie polityczne odgrywają rolę polityczną na szczeblu UE, zgadzam się z propozycją przyznania im prawa do udziału w kampaniach referendalnych, które są bezpośrednio związane z kwestiami UE, oraz umożliwienia im wykorzystania przyznanych im pieniędzy do finansowania tych kampanii.
Tylko silne i skutecznie działające europejskie partie polityczne mogą pomóc w silniejszym łączeniu instytucji UE z obywatelami, dlatego Komisja powinna w trybie pilnym zaproponować projekt statutu europejskich partii politycznych.
Wybory do Parlamentu Europejskiego powinny stać się bardziej demokratyczne.
Obywatele UE powinni mieć możliwość głosowania nie tylko na listy krajowe, ale także europejskie.
Europejskie partie polityczne i fundacje polityczne zyskują coraz większe znaczenie w życiu politycznym Unii Europejskiej.
Jednak nadal trudno im zdobyć większą popularność i poparcie, ponieważ są one jedynie organizacjami zrzeszającymi partie krajowe i nie mają bezpośredniego kontaktu z elektoratem w państwach członkowskich.
Musimy poprawić warunki, w jakich działają europejskie partie polityczne, ponieważ byłoby to równoznaczne z poprawą reprezentatywnego rządu UE i wzmocnieniem demokracji.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że jest to ważny krok - prawdopodobnie pierwszy - w kierunku wzmocnienia partii politycznych na szczeblu europejskim.
Zgadzam się ze sprawozdawcą, że musimy pilnie ustanowić ramy prawne dla działalności europejskich partii politycznych.
Finansowanie prac europejskich partii politycznych musi być przejrzyste.
Aby to zapewnić, należy umożliwić przeprowadzanie kontroli finansowania.
System demokratyczny, na którym opiera się UE, koncentruje się na obywatelach jako punkcie odniesienia, wokół którego podejmowane są wszystkie decyzje.
Obywatel jest reprezentowany przez partie polityczne, które, aby być gwarantami woli swoich wyborców, muszą przyjąć wspólne zasady przejrzystości i jednolitości.
Dlatego głosowałem za wdrożeniem przepisów dotyczących statutu i finansowania partii politycznych na szczeblu europejskim.
Regulacja unijna na taką skalę daje możliwość uzyskania obszernych informacji o europejskich partiach politycznych, gwarantuje przeciwdziałanie korupcji wewnętrznej i pobudza zainteresowanie obywateli, ułatwiając im udział w polityce UE.
Niniejsze sprawozdanie opiera się na założeniu, że rozwój europejskich partii politycznych ma kluczowe znaczenie dla mobilizacji interesu publicznego w sprawach UE.
U podstaw debaty na temat statutu partii europejskich leży głęboka troska o współtworzenie ponadnarodowej przestrzeni obywatelskiej złożonej z wolnych i równych obywateli oraz o to, co zbiorowe finansowanie w postaci `` obywatelskiej umowy '' między różnymi narodami może oznaczać dla przyszłość integracji.
Opracowanie pakietu reform dla europejskich partii politycznych jako środka mobilizującego energię demokratyczną indywidualnych i zorganizowanych obywateli jest trudnym, ale szlachetnym zadaniem, zwłaszcza ze względu na złożoność systemową UE.
Tę wadę można jednak przekształcić w zaletę, jeśli wyjaśnimy „konstruktywną misję” europejskich partii politycznych, a także sposób, w jaki jasny i poważny dialog na temat ich rozwoju politycznego może przyczynić się do powstania bardziej pluralistycznej demokracji.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że stworzenie bezpiecznego i przejrzystego środowiska dla funkcjonowania i finansowania europejskich partii politycznych sprzyja jakości europejskiej demokracji.
Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ uważam, że jeśli można powiedzieć, że w naszych krajach nie ma demokracji bez partii politycznych, to należy również powiedzieć, że nie będzie prawdziwej demokracji europejskiej bez europejskich partii politycznych.
Ponieważ argumentowałbym, że finansowanie partii krajowych przez przedsiębiorstwa i ich lobby powinno być całkowicie zabronione, przy publicznym finansowaniu gwarantowanym przez państwo, uważam również, że partie europejskie powinny być finansowane z budżetu UE i nie powinny otrzymywać `` darowizn '' z legalnych osoby.
Pogłębienie demokracji przedstawicielskiej i stworzenie przestrzeni politycznej na poziomie UE niewątpliwie wzmacnia rolę europejskich partii politycznych i ich fundacji.
Przyjęcie wspólnego i jednolitego statusu prawnego dla wszystkich europejskich partii politycznych i stowarzyszonych z nimi fundacji, opartych bezpośrednio na prawie UE, stanowi bardzo ważny pierwszy krok w tym kierunku.
Dlatego cieszę się z przyjęcia tego sprawozdania, ponieważ podkreśla ono znaczenie europejskich partii politycznych jako nieodzownych podmiotów w życiu politycznym UE, przedstawiających konkretne propozycje w celu stworzenia bezpiecznego i przejrzystego otoczenia regulacyjnego dla funkcjonowania i finansowania. europejskich partii politycznych.
Europejskie partie polityczne przyczyniają się do tworzenia europejskiej świadomości politycznej i wyrażania woli obywateli.
W czasie, gdy dążymy do zwiększenia udziału obywateli w działaniach UE i wzmocnienia jej demokratycznego charakteru, powinniśmy podjąć kroki w celu poprawy otoczenia regulacyjnego europejskich partii politycznych.
Popieram sprawozdanie mojej koleżanki, pani poseł Giannakou.
Należy zezwolić europejskim partiom politycznym - a nawet do tego zachęcać - do udziału w europejskich kampaniach referendalnych.
Uważam również, że ważne jest, aby oferowali możliwość indywidualnego i bezpośredniego uczestnictwa obywatelom, którzy tego chcą.
Ponadto należy zmodyfikować przepisy finansowe mające zastosowanie do partii politycznych.
Musimy zachęcać do samofinansowania poprzez zwiększenie obecnego rocznego limitu darowizn na osobę.
Należy też złagodzić inne zasady - myślę w szczególności o zezwoleniu na przeniesienie środków na następny rok budżetowy.
Wprowadzając takie zmiany, musimy jednak również zachować wszystkie obecne wymogi dotyczące przejrzystości i wprowadzić sankcje - przede wszystkim finansowe - czego obecnie brakuje w rozporządzeniu finansowym.
w piśmie. - Na rzecz.
Rozwój europejskich partii politycznych ma kluczowe znaczenie dla aktywizacji publicznego zainteresowania sprawami UE.
Przekraczając centralne znaczenie często podnoszonych pytań „kto rządzi i jak”, zwraca uwagę na pytanie „kto jest rządzony”.
Podstawą dyskursów na temat regulacji partii europejskich jest głębsza troska o to, jak współtworzyć ponadnarodową przestrzeń obywatelską złożoną z wolnych i równych obywateli i co zbiorowe założenie, w postaci `` obywatelskiej umowy '' między różnymi przyszłość integracji.
Opracowanie pakietu reform dla europejskich partii politycznych jako środka mobilizującego energię demokratyczną indywidualnych i zorganizowanych obywateli nie jest łatwym zadaniem, nie tylko ze względu na złożoność systemową UE.
Można to jednak przekształcić w zaletę, gdybyśmy wyjaśnili `` konstytutywną misję '' europejskich partii politycznych oraz to, w jaki sposób świadomy i oparty na zasadach dialog na temat ich rozwoju politycznego może ułatwić powstanie pluralistycznej demonstracji, której członkowie mogą kierować swoje demokratyczne roszczenia do: i za pośrednictwem instytucji centralnych.
Wzmocnienie europejskich partii politycznych jest sposobem na wzmocnienie partycypacyjnego zarządzania w UE i wreszcie na wzmocnienie demokracji.
Nie jest łatwym zadaniem wypracowanie pakietu reform dla ogólnoeuropejskich partii politycznych, które pozwolą im zmobilizować demokratyczne impulsy jednostek i organizacji obywatelskich.
Jednak stworzenie bezpiecznych i przejrzystych ram działania i finansowania ogólnoeuropejskich partii politycznych stanowi głęboko demokratyczny akt.
Musimy wspierać tworzenie europejskiej przestrzeni dla działań partii politycznych, która stawia obywateli w centrum Unii Europejskiej i pomaga im w ich codziennym życiu.
Zatwierdzenie określonych zasad może osiągnąć ten cel i ma podwójną korzyść.
Z jednej strony dostarcza aktualnych, szybkich i publicznych informacji o tworzeniu partii politycznych na szczeblu europejskim i ich wspólnym europejskim statusie.
W ten sposób obywatele wiedzą, że udział w partii politycznej na szczeblu europejskim jest objęty prawem UE i że partie polityczne mają nie tylko prawa, ale także obowiązki.
Z drugiej strony europejski statut partii politycznych na poziomie europejskim otwiera drogę do stworzenia ponadnarodowego systemu partyjnego.
Zatwierdzenie tej rezolucji jest pierwszym, nieodzownym krokiem w kierunku większego udziału obywateli w Europie.
Oczywiście podzielam pogląd, że partie polityczne i powiązane z nimi fundacje polityczne są niezbędnymi narzędziami demokracji parlamentarnej.
Rzeczywiście, zapewniają rozliczalność posłów, pomagają kształtować wolę polityczną obywateli, opracowują programy polityczne, selekcjonują i szkolą kandydatów, prowadzą dialog z obywatelami i umożliwiają obywatelom wyrażenie opinii.
Ponadto traktat lizboński wyraźnie przewiduje, że rolę tę odgrywają partie polityczne i stowarzyszone z nimi fundacje.
Są ważną częścią przestrzeni politycznej na szczeblu UE i europejskiej demokracji, której zasadniczą częścią jest europejska inicjatywa obywatelska.
Jednak głosowałem za odrzuceniem tego sprawozdania w końcowym głosowaniu, aby pokazać, że nie zgadzam się z odrzuceniem poprawki 10.
Jeśli chodzi o system finansowania i darowizn, poprawka ta pozbawiła osoby prawne i przedsiębiorstwa prawa do przekazywania rocznych darowizn w wysokości do 25 000 EUR.
Fakt, że Parlament Europejski pozwoli na dalsze kontynuowanie tej niefortunnej praktyki, otworzy drzwi dla firm i organizacji lobbystycznych wywierających silny wpływ na partie polityczne i fundacje europejskie poprzez udzielanie im wsparcia finansowego.
Nie chcę tego, stąd mój protest.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ promuje ono lepsze warunki zarządzania jednolitym rynkiem i angażowania w niego partnerów.
Jednak ważne jest, aby w centrum tych polityk umieścić ludzi i nadać Parlamentowi większe znaczenie polityczne w sprawach związanych z jednolitym rynkiem.
Poparłem sprawozdanie naszej koleżanki, pani poseł Kalniete, jak również dwa sprawozdania pana Busoiego i pana Correii de Campos.
Te trzy raporty zostały sporządzone w następstwie propozycji Aktu o jednolitym rynku opublikowanej przez Komisję Europejską.
Celem komisarza ds. Rynku wewnętrznego Michela Barniera jest ponowne ożywienie jednolitego rynku, ale przede wszystkim zbliżenie go do obywateli.
To jest cel, który w pełni popieram.
Akt o jednolitym rynku należy postrzegać jako okazję do pokazania obywatelom, że integracja europejska, aw szczególności jednolity rynek, jest prowadzona w ich interesie, a nie przeciwko nim.
Zagwarantowanie dostępu do podstawowych usług bankowych - lub, bardziej ogólnie, zabezpieczenie jakości i dostępności usług, które są niezbędne dla naszych współobywateli - jest krokiem w tym kierunku.
Jednym z głównych wyzwań związanych z ożywieniem jednolitego rynku jest zapewnienie skutecznego przywództwa politycznego, zaangażowania i koordynacji, dlatego też kompleksowe wytyczne na najwyższym szczeblu politycznym mają kluczowe znaczenie dla ponownego ożywienia jednolitego rynku.
Komisja Europejska musi odgrywać większą rolę koordynacyjną, a przewodniczący Komisji powinien otrzymać mandat do koordynowania i nadzorowania ponownego uruchomienia jednolitego rynku, w ścisłej współpracy z przewodniczącym Rady Europejskiej i właściwymi organami w państwach członkowskich .
Zgodziłem się z tym sprawozdaniem, ponieważ uważam, że konieczna jest poprawa koordynacji politycznej na wszystkich szczeblach, aby właściwie wdrażać priorytety jednolitego rynku, których celem jest pobudzenie wzrostu gospodarczego, konkurencyjności, społecznej gospodarki rynkowej i zrównoważonego rozwoju w Unii.
Poparłem propozycje sprawozdawcy i podejście przyjęte w komunikacie Komisji „W kierunku Aktu o jednolitym rynku”, a także pomysł, że potrzebne jest coroczne Forum Jednolitego Rynku.
Władze lokalne i regionalne powinny być bardziej zaangażowane w tworzenie jednolitego rynku, a dialog z partnerami społecznymi i społeczeństwem obywatelskim pomoże przywrócić zaufanie do jednolitego rynku.
Ja również uważam, że stosowanie rozporządzeń zamiast dyrektyw stworzyłoby jaśniejsze otoczenie regulacyjne i zmniejszyłoby koszty wdrażania.
Uważam również, że warto przeprowadzać ocenę stanu jednolitego rynku na każdym wiosennym posiedzeniu Rady Europejskiej.
Potrzebujemy również wniosku legislacyjnego Komisji w sprawie rozwiązywania sporów z wykorzystaniem alternatywnych mechanizmów do końca tego roku.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ moim zdaniem, aby skutecznie ożywić jednolity rynek UE, szczególnie ważne jest zapewnienie i strategiczne planowanie nie tylko konkretnych środków służących osiągnięciu celu, ale także skutecznych sposobów ich wykorzystania. .
Jednym z najważniejszych działań, na który wielokrotnie podkreślało wielu przedstawicieli społeczeństwa i grup interesu, a także samego profesora Montiego, jest zapewnienie przywództwa politycznego w tym szczególnie ważnym dla całej UE projekcie.
Pozwoliłoby to podkreślić znaczenie urzeczywistnienia rynku wewnętrznego w całej Unii Europejskiej.
Moim zdaniem równie ważnym środkiem jest wzmocnienie dialogu z partnerami społecznymi i społeczeństwem obywatelskim.
Podczas opracowywania przepisów dotyczących jednolitego rynku, które mogłyby mieć wpływ na rynek pracy, partnerzy społeczni powinni zawsze być aktywnie zaangażowani w prace przygotowawcze.
Szczególnie ważne jest również zaangażowanie i wzmocnienie partnerstwa z władzami lokalnymi i regionalnymi w procesie tworzenia jednolitego rynku, ponieważ w praktyce to właśnie na tym szczeblu należy stosować większość przepisów.
Wreszcie całkowicie się zgadzam, że samo przyjęcie środków nie wystarczy, jeśli chcemy zbliżyć Europę do jej obywateli.
Bardzo ważne jest, aby stale informować obywateli Europy o osiągnięciach rynku wewnętrznego i korzyściach, jakie on zapewnia, aby wiedzieli, jakie prawa i możliwości oferuje im Unia Europejska i jeden z jej kamieni węgielnych - wspólny rynek wewnętrzny.
Zarządzanie i partnerstwo to dwie kluczowe kwestie związane z ożywieniem jednolitego rynku.
W szczególności można jeszcze bardziej wzmocnić rolę Parlamentu w opracowywaniu przepisów dotyczących jednolitego rynku.
Traktat lizboński już wniósł wielki wkład w tym kierunku, ale to nie wystarczy.
Myślę w szczególności o tych aktach, w sprawie których Parlament zajął zdecydowane i jasne, ale różniące się od stanowiska Rady i rządów państw członkowskich stanowisko.
Weźmy na przykład odwieczną kwestię oznaczania pochodzenia produktów, etykietę „wyprodukowano w”, w szczególności w przepisach dotyczących sektora tekstylnego, które osobiście przestrzegałem.
Chociaż Parlament ma prawo zablokować przyjęcie aktu, jeśli nie zgadza się z Radą, czasami to nie wystarczy.
Potrzebujemy zmiany mentalności i nastawienia wszystkich zaangażowanych osób.
Wzmocnienie europejskiego zarządzania gospodarczego, koordynacja wdrażania strategii „Europa 2020” i ożywienie jednolitego rynku mają kluczowe znaczenie dla ożywienia gospodarki europejskiej.
Jednolity rynek powinien być konkurencyjny, wnosząc pozytywny wkład w codzienne życie pracowników, studentów, emerytów i ogółu społeczeństwa, a także przedsiębiorstw, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP).
Jednym z głównych wyzwań związanych z ożywieniem jednolitego rynku jest zapewnienie przywództwa politycznego, zaangażowania i koordynacji.
Uważam, że dobre zarządzanie jednolitym rynkiem może istnieć tylko wtedy, gdy dostępne są dobrej jakości i aktualne informacje na temat jego funkcjonowania.
Wymaga to zastosowania odpowiednich instrumentów monitorowania i oceny polityk jednolitego rynku w celu połączenia różnych etapów cyklu politycznego, od koncepcji do realizacji.
Ważne jest również, aby państwa członkowskie zaangażowały się w ocenę i monitorowanie przepisów dotyczących jednolitego rynku.
Sprawozdanie Komisji w sprawie Aktu o jednolitym rynku jest kontynuacją sprawozdania pana Montiego „Nowa strategia na rzecz jednolitego rynku”.
Taki jest kontekst tego sprawozdania.
Cele są jasne: wzmocnienie wolnej konkurencji oraz przyspieszenie procesu liberalizacji i prywatyzacji różnych sektorów działalności gospodarczej i życia społecznego.
Retoryka raportu ma na celu zaciemnienie jego prawdziwych intencji, a twierdzenie, że dąży do wzmocnienia „wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarki rynkowej, mającej na celu pełne zatrudnienie i postęp społeczny oraz wysoki poziom ochrony i poprawy jakości środowiska” jest objawowy.
Jest pełna sprzeczności i demagogii, wspomina się również, że „przedsiębiorstwa, zwłaszcza [małe i średnie przedsiębiorstwa] (MŚP), oraz Europejczycy” będą „stanowić serce jednolitego rynku”.
W istocie z pewnością będą one przyczyną negatywnych konsekwencji, które stały się tak oczywiste w ostatnich dziesięcioleciach jednolitego rynku.
Konkluzje Rady z 25 marca oraz przyjęty tam „pakt euro plus” ilustrują jawną wojnę prowadzoną przeciwko pracownikom, młodzieży i emerytom, a ostatecznie przeciwko społeczeństwu.
Niniejsze sprawozdanie jest częścią pakietu odnoszącego się do komunikatu Komisji w sprawie Aktu o jednolitym rynku, którego propozycja jest kontynuacją sprawozdania pana Montiego pt. „Nowa strategia na rzecz jednolitego rynku”.
Ma więc na celu wzmocnienie wolnej konkurencji i przyspieszenie procesu liberalizacji i prywatyzacji, chociaż cały dokument jest sformułowany w sposób, który stara się zaciemnić jego rzeczywiste intencje, stwierdzając na przykład, że celem jest wzmocnienie „wysoce konkurencyjnego społeczna gospodarka rynkowa mająca na celu pełne zatrudnienie i postęp społeczny oraz wysoki poziom ochrony i poprawy jakości środowiska ”i dodając, że w związku z tym ma na celu umiejscowienie przedsiębiorstw, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), oraz Europejczycy w sercu jednolitego rynku.
W rzeczywistości jednak wystarczy przeczytać konkluzje Rady z 25 marca, a zwłaszcza `` pakt euro plus '', aby jasno zobaczyć, co jest zamierzone: wojna ze światem pracy, rokowania zbiorowe, związki zawodowe, emeryci i renciści. prawo do emerytur.
Kluczowe cele to przyspieszenie procesu koncentracji i akumulacji kapitału z korzyścią dla grup monopolistycznych, zakończenie wszelkich prób ochrony MŚP, pracowników i usług publicznych.
Stąd nasz głos przeciw.
Sprawozdanie przedstawione nam przez naszego kolegę posła z Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) (PPE) zawiera pewne ustalenia, które z pewnością są podzielane przez naszą grupę, takie jak potrzeba większego zaangażowania regionów i większej przejrzystości.
Jednak to nie wystarczy, aby zdobyć mój głos za, ponieważ nie zgadzam się z większością przedstawionych przez niego punktów.
Na przykład nie zgadzam się z przekonaniem, że Komisja powinna odgrywać jeszcze ważniejszą rolę, ani z nadmiernie częstymi odniesieniami do kwestii postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, ani z mandatem udzielonym Przewodniczącemu Komisji na koordynację rewitalizacji jednolity rynek.
Ze wszystkich sprawozdań dotyczących jednolitego rynku, które zostały dziś przyjęte i przeciwko którym głosowałem, tylko sprawozdanie pani poseł Kalniete odstaje nieco od tego pakietu.
Ma odwagę mówić o czymś innym niż o dalszej integracji i konsolidacji jednolitego rynku, która trwa od 25 lat, a Europejczycy nie widzą z tego wymiernych korzyści.
Mówi na przykład o słuchaniu obywateli i proponuje, abyśmy każdego roku identyfikowali główne źródła niezadowolenia i frustracji wśród obywateli i uwzględniali je.
To byłaby nowość!
„Nie dla liberalizacji usług publicznych” - tak powiedzieliby obywatele zirytowani opóźnieniami w usługach pocztowych, rosnącymi cenami energii, pogorszeniem usług kolejowych i tak dalej.
I zostałby zatrzymany!
Ludzie mają dość nieuczciwej konkurencji; mieli wystarczająco dużo relokacji i importu, które zabijają nasze miejsca pracy.
Chronilibyśmy nasze rynki i nasz przemysł, wysyłając opakowania WTO!
Porzućcie „pakt euro plus”, dla którego nasze płace i nasza siła nabywcza są mniej ważne niż przetrwanie waluty, która tylko przysporzyła nam kłopotów!
I będzie gotowe!
Biorąc jednak pod uwagę, jak długo demonstranci maszerowali za twoimi oknami, mówiąc takie rzeczy, kogo słuchałeś, oprócz lobbystów i handlarzy kołami?
Przedmiotowe sprawozdanie ma ogromne znaczenie, ponieważ dotyczy pytania, w jaki sposób rynek wewnętrzny, który jest jednym z głównych priorytetów UE, może przynieść większe korzyści obywatelom i przedsiębiorstwom europejskim, zapewniając bardziej efektywną współpracę zainteresowanych stron.
Oprócz dialogu i partnerstwa między zainteresowanymi stronami, takimi jak parlamenty narodowe, władze lokalne i regionalne oraz partnerzy społeczni, a także zwiększonej koordynacji, istnieje potrzeba uproszczenia istniejących przepisów i ich skuteczniejszego wdrażania przez państwa członkowskie.
W kontekście tego sprawozdania z zadowoleniem przyjmuję uznanie ważnej roli, jaką odegrał EURES (Europejski Portal Mobilności Zawodowej), w szczególności w odniesieniu do ułatwienia swobodnego przepływu pracowników, ponieważ ten punkt kontaktowy ma ogromne znaczenie, zwłaszcza w regionach przygranicznych.
Niezwykle istotne są także działania dla małych i średnich przedsiębiorstw, którym mają być przekazywane jasne informacje o rynku wewnętrznym.
w piśmie. - W sprawozdaniu Kalniete słusznie podkreślono znaczenie władz niższych niż władze państw członkowskich we wdrażaniu przepisów dotyczących jednolitego rynku.
W pełni popieram ten pogląd i uważam, że kiedy Szkocja odzyska niepodległość, właściwe będzie, aby te szczeble rządów poniżej szkockiego rządu krajowego w pełni zaangażowały się we wdrażanie zasad jednolitego rynku.
Głosowałem za tym sprawozdaniem, ponieważ proponuje przyjęcie dyrektywy, która w większym stopniu zaangażowałaby rządy krajowe i władze regionalne w przygotowanie nowej dyrektywy, poprzez konsultacje z pracodawcami, związkami i innymi stowarzyszeniami.
Wzywa Komisję do wskazania harmonogramu wdrażania Aktu o jednolitym rynku i do regularnego publikowania aktualizacji wymiernych postępów, aby społeczeństwo UE było bardziej świadome wdrażania aktu i podkreślało płynące z niego korzyści.
Proponuje się rozszerzenie partnerstwa z władzami lokalnymi i regionalnymi z polityki spójności na polityki jednolitego rynku.
Przepisy dotyczące jednolitego rynku są bardzo często wdrażane i egzekwowane przez władze państw członkowskich na szczeblu regionalnym lub lokalnym.
Doświadczenie związane z wdrażaniem dyrektywy usługowej jasno pokazało, że zaangażowanie władz regionalnych i lokalnych może być niezwykle ważne dla zapewnienia prawidłowego wdrażania i stosowania przepisów dotyczących jednolitego rynku.
Element dialogu i partnerstwa w zarządzaniu jednolitym rynkiem powinien zostać wzmocniony poprzez większe zaangażowanie parlamentów narodowych.
Wejście w życie traktatu lizbońskiego daje parlamentom narodowym okazję do zaangażowania się w przepisy dotyczące jednolitego rynku w całym cyklu legislacyjnym i uczestniczenia we wspólnych działaniach z Parlamentem Europejskim.
Mogłoby to przyspieszyć przyjmowanie kolejnych środków transpozycji na szczeblu państw członkowskich.
Stała wymiana informacji z parlamentami narodowymi na temat postępów w transpozycji mogłaby również ułatwić proces transpozycji.
Na uwagę zasługują wszelkie środki mające na celu rozwój i integrację państw członkowskich.
Nie ulega wątpliwości, że obecny system współpracy gospodarczej - Jednolity Rynek Unii Europejskiej - ułatwia życie wszystkim obywatelom, między innymi znosząc bariery handlowe i umożliwiając swobodny przepływ osób.
Jednak nowe propozycje muszą być sukcesywnie wprowadzane, aby nie dopuścić do stagnacji w systemie.
Zastanówmy się, czy przywództwo polityczne nie byłoby dobrym pomysłem na ożywienie jednolitego rynku.
Przewodniczący Rady Unii Europejskiej, we współpracy z Przewodniczącym Komisji Europejskiej, byłby upoważniony do koordynowania i nadzorowania tego procesu rewitalizacji przy zachowaniu jednak zaangażowania państw członkowskich.
Partnerstwo jako czynnik zarządzania jednolitym rynkiem powinno opierać się na dialogu z parlamentami państw członkowskich, a także na współpracy z władzami lokalnymi i regionalnymi.
Współpraca pomogłaby we właściwym wdrażaniu dyrektyw i przyniosłaby oczekiwane rezultaty.
Popieram ostateczną formę sprawozdania w sprawie zarządzania i partnerstwa na jednolitym rynku, a zwłaszcza jego kluczowych priorytetów.
Moim zdaniem regularna ocena sytuacji na rynku wewnętrznym usprawni jego funkcjonowanie.
Lepiej funkcjonujący rynek wewnętrzny jest również obietnicą szerszych, bardziej interaktywnych i przejrzystych konsultacji publicznych projektów aktów prawnych.
Jeśli uda nam się przekonać państwa członkowskie do opublikowania tabel porównawczych dla przepisów dotyczących jednolitego rynku, to jest szansa, że ​​uda nam się zmniejszyć deficyt we wdrażaniu dyrektyw dotyczących jednolitego rynku do 0,5% w przypadku ustawodawstwa nie jeszcze przyjęte i do 0,5% w przypadku nieprawidłowo wdrożonych przepisów.
Jednak podstawowym warunkiem sukcesu jest przyjęcie przez Komisję bardziej aktywnego podejścia do egzekwowania transpozycji prawa UE, niż ma to miejsce obecnie, na przykład w przypadku dyrektywy o usługach na rynku wewnętrznym.
Dyrektywa ta jest jednym z kamieni węgielnych funkcjonującego rynku wewnętrznego. Niestety jednak wiele państw wdrożyło ją późno i często nieprawidłowo, starając się zastosować zasady nacjonalizmu gospodarczego, na co Komisja przymyka oczy.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.
Sprawozdanie, które poparłem, zawiera wiele zasad, które osobiście uważam za fundamentalne dla Unii Europejskiej.
Mówiąc ogólnie, mam na myśli rodzaj dialogu, który należy jak najszybciej nawiązać między obywatelami a instytucjami na różnych szczeblach.
Dialog ten nabiera specyficznych i różnorodnych konotacji w odniesieniu do życia nas wszystkich Europejczyków, ale staje się o wiele bardziej istotny, gdy rozważa się utworzenie jednolitego rynku mającego na celu ożywienie całej gospodarki europejskiej i poprawę komunikacji między organami ustawodawczymi a bezpośrednimi beneficjentów.
Uważam, że priorytetami w dążeniu do wspólnego wzrostu powinno być podążanie w tym kierunku, przy jednoczesnym poszukiwaniu nowych metod zarządzania i monitorowaniu różnego rodzaju procedur, przy jednoczesnym usprawnianiu dostępu naszych obywateli do administracji publicznej.
W październiku ubiegłego roku komisarz ds. Rynku wewnętrznego i usług Michel Barnier przedstawił swój „Akt o jednolitym rynku” - zbiór 50 propozycji dotyczących pobudzenia wzrostu w Unii Europejskiej.
Następnie poproszono Parlament Europejski o przedstawienie opinii na temat różnych części tego dokumentu.
W części 3 aktu wezwano państwa członkowskie i instytucje do wdrożenia środków niezbędnych do zbliżenia obywateli i jednolitego rynku.
W szczególności zbliżenie to zostanie osiągnięte poprzez uruchomienie systemu wzajemnej oceny dyrektywy usługowej z 2006 r. Oraz zwiększenie konsultacji i dialogu ze społeczeństwem obywatelskim, zarówno podczas przygotowywania i wdrażania tekstów, jak i przy rozwiązywaniu problemów.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji Parlamentu, ponieważ z zadowoleniem przyjmuje on zobowiązania podjęte przez Komisję i podkreśla znaczenie poprawy jasności tekstów europejskich lub wykorzystania jego uprawnień do nakładania sankcji w celu zobowiązania państw członkowskich do przestrzegania ich zobowiązań.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, w którym stwierdzono, że jednym z kluczowych wyzwań związanych z ożywieniem jednolitego rynku jest zapewnienie przywództwa politycznego, zaangażowania i koordynacji.
Pięćdziesiąt propozycji dotyczących ożywienia jednolitego rynku obejmuje liczne teki, które zasadniczo obejmują kompetencje kilku komisarzy w Komisji i dotyczą kompetencji różnych komisji Parlamentu Europejskiego.
W Radzie Akt o jednolitym rynku jest ponadto podzielony na różne składy Rady, których rola i skuteczność są bardzo zróżnicowane.
Instytucje krajowe różnią się również bardzo pod względem konfiguracji i kultur organizacyjnych.
w piśmie. - (RO) Państwa członkowskie muszą przyjąć zdecydowane wspólne stanowisko, aby poprawić funkcjonowanie jednolitego rynku europejskiego i zapobiec nawrotowi protekcjonizmu gospodarczego, który doprowadziłby do fragmentacji rynku wewnętrznego i wpłynąłby na konkurencyjność.
Celem Europejskiego Aktu o jednolitym rynku jest rozwój współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi, także poprzez rozszerzenie roli władz regionalnych w celu ustanowienia koordynacji na ich szczeblu.
Niestety rejestracja takich programów na poziomie regionalnym jest stosunkowo trudna ze względu na różnice gospodarcze między regionami UE.
Aby ożywić słabiej rozwinięte regiony, musimy skupić się na kapitale ludzkim.
O zamożności regionu decyduje przede wszystkim produktywność jego mieszkańców i ich umiejętności, a także poziom inwestycji kapitałowych i ich innowacyjność.
Jednak nawet między regionami w tym samym państwie członkowskim występują znaczne różnice.
Uważam, że dostosowanie Jednolitego Rynku Europejskiego do potrzeb obywateli Europy osiąga się przede wszystkim poprzez poprawę mobilności pracowników.
Swobodny przepływ siły roboczej może w znacznym stopniu przyczynić się do zmniejszenia dysproporcji między regionami.
Innym kluczowym aspektem jest zapewnienie stałego kształcenia i szkolenia pracowników.
Pracownicy wyspecjalizowani i osoby, które przeszły kolejne zawody, mogą znacznie łatwiej sprostać specyficznym potrzebom rynku, dzięki dużej mobilności.
w piśmie. - (FR) Kryzys gospodarczy i finansowy pokazał porażkę euroliberalizmu, dogmatycznych ram jednolitego rynku.
Dalecy od zmiany kursu przywódcy UE pędzą na łeb na szyję tą samą drogą i konsolidują mechanizmy, które nieodłącznie stanowią podstawę nieograniczonej liberalizacji.
„Zarządzanie” zaproponowane pod pretekstem poprawy koordynacji ma na celu ominięcie i ukaranie parlamentów narodowych sprzeciwiających się stosowaniu tego dogmatu.
To sprawozdanie jest szkodliwe dla gospodarki europejskiej i wyraża pogardę dla suwerenności ludu.
Głosuję przeciwko.
Jednolity rynek zawsze był jednym z filarów rozwoju gospodarczego Europy.
Uważam, że jednym z kluczowych wyzwań związanych z ożywieniem jednolitego rynku jest zapewnienie przywództwa politycznego, zaangażowania i koordynacji.
Te 50 propozycji ożywienia Jednolitego Rynku obejmuje liczne teki, obejmujące przede wszystkim kompetencje kilku komisarzy Komisji Europejskiej i dotyczące jurysdykcji różnych komisji Parlamentu Europejskiego.
Ważne jest jednak, aby państwa członkowskie ustanowiły własne priorytety i opracowały własny program zgodnie z priorytetami jednolitego rynku.
Ważne jest, abyśmy wzmocnili rynek wewnętrzny, zwłaszcza podczas kryzysu gospodarczego, kiedy odczuwalne są skutki kryzysu.
Musimy wrócić na bezpieczny rynek pracy.
Można to zagwarantować przede wszystkim przy wsparciu małych i średnich przedsiębiorstw, które są jednym z głównych motorów gospodarki narodowej.
Ponieważ sprawozdawca opowiedział się za zwiększeniem nadzoru i oceny polityk rynku wewnętrznego, nie głosowałem za przyjęciem sprawozdania.
Nie jest jasne, jak można to osiągnąć i jakie miałoby to konsekwencje dla poszczególnych państw.
Głosowałem za odrzuceniem sprawozdania w sprawie zarządzania i partnerstwa na jednolitym rynku, ponieważ uważam, że jest ono zbyt niezrównoważone.
Niektóre nierozstrzygnięte kwestie nie są oceniane z należytą uwagą.
Nie powinniśmy wierzyć, że wielki jednolity rynek jest rozwiązaniem wszystkich problemów Europy, jak wydaje się być w niektórych częściach tego sprawozdania.
Uważam, że należy wziąć pod uwagę niektóre cechy i osobliwości różnych państw członkowskich.
Nie wszystkie kraje są takie same, a środek, który może być przydatny w jednym kraju, może spowodować poważne szkody w innym państwie członkowskim.
Ponadto należy dokładnie rozważyć system kar za przestępstwa, ponieważ grozi on zaostrzeniem i tak już trudnych sytuacji jeszcze bardziej szkodliwymi środkami.
Nadal musimy pamiętać o wszystkich problemach, które niesławna dyrektywa usługowa spowodowała i nadal powoduje, przynajmniej we Włoszech, na przykład wśród wędrownych handlowców i nadmorskich przedsiębiorstw.
Nie chciałbym, aby te problemy pojawiały się coraz częściej.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ ustanowienie i funkcjonowanie procesów zarządzania i partnerstwa jest jednym z głównych czynników zapewniających efektywne funkcjonowanie rynku.
Zwraca się uwagę na fakt, że partnerstwo należy rozszerzyć z polityki spójności na polityki jednolitego rynku.
Uważam, że parlamenty narodowe i władze regionalne muszą być bardziej zaangażowane w przygotowanie dyrektywy.
Jest to bardzo ważne dla zapewnienia prawidłowego wdrażania i stosowania prawodawstwa UE w państwach członkowskich.
Ponadto ułatwiłoby to proces transpozycji.
Aby uwzględnić potrzeby i interesy społeczeństwa, należy przeprowadzić konsultacje z pracodawcami, związkami i innymi stowarzyszeniami.
Należy zauważyć, że ramy zarządzania są ustanawiane poprzez interakcję między państwem, społeczeństwem obywatelskim i sektorem prywatnym, dlatego też szczególnie ważne jest, aby zarządzanie jednolitym rynkiem było oparte na zasadach przejrzystości i odpowiedzialności.
Aby struktury zarządzania mogły skutecznie funkcjonować, państwa członkowskie muszą regularnie przekazywać Komisji jasne i dokładne informacje dotyczące wdrażania dyrektyw.
Zgadzam się z propozycją zmniejszenia deficytu transpozycji dyrektyw dotyczących jednolitego rynku do 0,5% w przypadku pozostałych przepisów i 0,5% w przypadku nieprawidłowo transponowanych przepisów do końca 2012 r.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ zgadzam się z najważniejszymi punktami dotyczącymi zarządzania i partnerstwa na jednolitym rynku, które są w nim zawarte.
W szczególności zgadzam się z potrzebą wzmocnienia przywództwa politycznego i partnerstwa.
W istocie jednym z kluczowych wyzwań związanych z ożywieniem jednolitego rynku jest zapewnienie przywództwa politycznego, zaangażowania i koordynacji.
Pięćdziesiąt propozycji ożywienia jednolitego rynku obejmuje liczne teki, które zasadniczo obejmują kompetencje kilku komisarzy w Komisji i dotyczą jurysdykcji różnych komisji Parlamentu Europejskiego.
Ponadto w Radzie Akt o jednolitym rynku jest podzielony między różne części instytucji, których role i skuteczność są bardzo zróżnicowane.
Wzmocnienie dialogu politycznego, zaangażowania i koordynacji ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia ożywienia jednolitego rynku.
Aby zapewnić przywództwo, zgadzam się również ze sprawozdawcą, który sugeruje, aby przewodniczący Rady był upoważniony do koordynowania i nadzorowania tego procesu, w ścisłej współpracy z przewodniczącym Komisji, wyznaczając wiosenną sesję Rady Europejskiej jako czas na coroczną ocenę jednolitego rynku.
Należy sfinalizować konkurencyjny jednolity rynek europejski bez przeszkód, aby przynosić konkretne korzyści pracownikom, studentom, emerytom i ogólnie obywatelom, a także przedsiębiorstwom, zwłaszcza MŚP.
Dobre zarządzanie i pewność prawa mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celów gospodarczych i społecznych jednolitego rynku, w tym swobodnego przepływu pracowników, wspierania wysokiego poziomu zatrudnienia, gwarancji odpowiedniej ochrony socjalnej, walki z wykluczeniem społecznym, wysokiego poziomu edukacji i szkolenia zawodowe oraz możliwość przenoszenia emerytur.
Europejska władza wykonawcza musi nadal promować punkt kompleksowej obsługi, integrując wszystkie istniejące usługi w jednym punkcie dostępu i zapewniając obywatelom i przedsiębiorstwom informacje i wsparcie dotyczące ich praw na jednolitym rynku, a także praktyczne informacje na temat przepisów i procedur krajowych.
Wzywam państwa członkowskie do zwiększenia świadomości społecznej na temat punktu kompleksowej obsługi i jego usług składowych.
Komisja Europejska musi uwzględnić prawa podstawowe we wszystkich przepisach dotyczących jednolitego rynku.
Realizacja podstawowych swobód gospodarczych na jednolitym rynku nie może wpływać na prawa do rokowań zbiorowych i prawo do strajku określone w ustawodawstwie krajowym.
Pełne urzeczywistnienie konkurencyjnego jednolitego rynku, pozbawionego barier i dającego określone korzyści w codziennym życiu pracowników, studentów, emerytów i ogółu społeczeństwa, a także przedsiębiorstw, ma zasadnicze znaczenie dla ożywienia gospodarki europejskiej i pobudzenia wzrostu, konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju w UE.
Wszystkie zainteresowane strony - społeczeństwo, instytucje europejskie, państwa członkowskie - powinny zatem dołożyć starań, aby zapewnić ożywienie jednolitego rynku oraz ściśle i skutecznie koordynować swoje działania, w szczególności w celu poprawy transpozycji, wdrażania i stosowania odpowiednich przepisów w celu opracowania jaśniejszych ram regulacyjnych, zapewnienia większego zaangażowania władz regionalnych i lokalnych w ten proces, promowania otwartego, przejrzystego i regularnego dialogu z ich partnerami społecznymi i społeczeństwem obywatelskim, wzmocnienia współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi, oraz opracowanie narzędzi umożliwiających właściwe monitorowanie funkcjonowania rynku wewnętrznego.
W następstwie sprawozdania Montiego w sprawie ponownego uruchomienia jednolitego rynku Komisja przedłożyła do konsultacji społecznych dokument „W kierunku Aktu o jednolitym rynku”, sporządzony pod kierownictwem komisarza Barniera.
Na podstawie otrzymanych wkładów i ustalonych priorytetów Komisja zaproponuje ostateczną wersję tego aktu, która będzie zawierała kilkanaście priorytetowych środków służących urzeczywistnieniu jednolitego rynku.
Dlatego ważne jest, aby Parlament przyjrzał się swoim priorytetom i uprzednio przesłał Komisji jasny sygnał.
Ta rezolucja w sprawie zarządzania i partnerstwa, którą poparłem, wzywa do silniejszego przywództwa politycznego, poprawy wdrażania przepisów dotyczących jednolitego rynku oraz wprowadzenia narzędzi dobrego zarządzania (zmniejszenie deficytu transpozycji, zmniejszenie obciążeń administracyjnych, partnerstwo z władzami lokalnymi, silniejsze zaangażowanie parlamentów narodowych, dialog ze społeczeństwem obywatelskim itd.).
Jednym z zidentyfikowanych priorytetów jest alternatywna metoda rozwiązywania konfliktów.
W tej kwestii jestem rozczarowany, że zaniedbaliśmy roszczenia zbiorowe.
To zaniedbanie jest straconą szansą dla Parlamentu Europejskiego, aby potwierdzić swoje zobowiązanie do szybkiego wprowadzenia takiego instrumentu.
Sprawozdawca zasugerował, że jednym z kluczowych wyzwań związanych z ożywieniem jednolitego rynku jest zapewnienie przywództwa politycznego, zaangażowania i koordynacji.
Pięćdziesiąt propozycji dotyczących ożywienia jednolitego rynku obejmuje liczne teki, które zasadniczo obejmują kompetencje kilku komisarzy w Komisji i dotyczą kompetencji różnych komisji Parlamentu Europejskiego.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ uważam, że poprawa jednolitego rynku, poprzez aktywne wsparcie państw członkowskich i wszystkich zainteresowanych stron, ma zasadnicze znaczenie dla Unii Europejskiej.
Aktywny udział zainteresowanych stron można osiągnąć jedynie poprzez zmianę obecnej polityki jednolitego rynku, która zapewni przywództwo i zobowiązanie do jej ulepszania.
W pełni zgadzam się ze sprawozdawczynią, kiedy uważa, że ​​samo wzmocnienie roli Rady, jako instytucji kierującej wdrażaniem jednolitego rynku, nie wystarczy.
Potrzebujemy bardziej ukierunkowanego podejścia do wyboru instrumentów legislacyjnych, które oprócz Instytucji dałoby przewodniczącemu Rady Europejskiej mandat do koordynowania ożywienia jednolitego rynku, w ścisłej współpracy z przewodniczącym Komisji.
W rzeczywistości musimy zapewnić wytyczne polityczne na najwyższym szczeblu i zaprosić państwa członkowskie do wyznaczenia własnych priorytetów i opracowania własnego programu zgodnie z priorytetami jednolitego rynku, aby wziąć rzeczywistą odpowiedzialność za jego wdrażanie.
w piśmie. - Poparłem dwanaście środków zawartych w Akcie o jednolitym rynku, w szczególności skupiających się na agendzie cyfrowej i innowacyjnych zamówieniach.
Mam nadzieję, że przełoży się to na skuteczne środki legislacyjne Komisji.
Wdrażanie jednolitego rynku jawi się obecnie jako jeden ze środków przezwyciężenia kryzysu gospodarczego i finansowego, a tym samym promowania zwiększonej konkurencyjności i pełnej integracji z UE.
Konieczne jest stworzenie europejskiej przestrzeni, w której potencjał małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) może tworzyć ekonomiczną wartość dodaną, zgodnie z sugestią zawartą w komunikacie Komisji - Akt o jednolitym rynku.
Uważam, że niezbędne jest wspieranie europejskich MŚP wraz z pełną liberalizacją swobodnego przepływu osób, towarów i usług, aby zmaksymalizować korzyści płynące z jednolitego rynku.
Sprawozdawca określa pięć priorytetów, na których UE powinna się skoncentrować, spośród których chciałbym podkreślić następujące: stworzenie patentu europejskiego i ujednoliconego systemu rozstrzygania sporów, co ma zasadnicze znaczenie dla innowacji i kreatywności; nowe instrumenty finansowania innowacji dla MŚP; rozwój handlu elektronicznego poprzez zwiększanie zaufania przedsiębiorstw i opinii publicznej poprzez środki przeciw piractwu i podrabianiu; lepszy dostęp do rynków kapitałowych; oraz eliminacja i harmonizacja barier administracyjnych i podatkowych w działalności transgranicznej, przegląd zamówień publicznych oraz partnerstwa publiczno-prywatne, a także zachęcanie do zawierania umów transgranicznych.
Bardziej konkurencyjny jednolity rynek stanowi doskonałą okazję do pobudzenia wzrostu gospodarczego w krajach europejskich dotkniętych kryzysem.
Gospodarcze i społeczne cele jednolitego rynku - swobodny przepływ pracowników, walka z wykluczeniem społecznym i przenoszenie emerytur - są czymś, o co warto walczyć.
Aby jednak prawdziwy jednolity rynek stał się rzeczywistością, potrzebne są dobre zarządzanie i jasność prawa.
Struktury zarządzania jednolitym rynkiem muszą być tak proste, jak to tylko możliwe, ponieważ w przeciwnym razie ucierpi na tym skuteczność i przejrzystość jednolitego rynku.
Zgadzam się ze sprawozdawcą, że musimy wybrać bardziej odpowiednie środki legislacyjne.
Należy również dołożyć większych starań, aby poprawić współpracę administracyjną między państwami członkowskimi.
Pomogłoby to rozwiązać pilne problemy związane z wdrażaniem konkretnych dyrektyw, a także ustanowić wzajemne zaufanie między instytucjami państw członkowskich i bardziej efektywny jednolity rynek w perspektywie długoterminowej.
Uważam, że dla ożywienia jednolitego rynku ważne jest, aby promować tworzenie miejsc pracy i stworzyć otoczenie przyjazne dla biznesu.
Dobrze funkcjonujący jednolity rynek powinien sprzyjać przedsiębiorczości i usuwać przeszkody utrudniające zakładanie nowych MŚP.
Dotyczy to zwłaszcza Litwy, gdzie na 1 000 mieszkańców przypada około 31 MŚP, co jest wyraźnie mniej niż średnia w UE 27 (40).
Bardzo się cieszę z przyjęcia trzech rezolucji w sprawie ożywienia jednolitego rynku, które wzmacniają zarządzanie oraz rolę przedsiębiorstw i wzrostu, a także obywateli w tej polityce.
Ponad 20 lat po podpisaniu Jednolitego Aktu Europejskiego, swobodny przepływ osób, towarów i kapitału w całej Europie jest świadectwem sukcesu ambitnej polityki służącej obywatelom i wzrostowi, polityki, z której każdy może czerpać korzyści każdego dnia.
Nie wystarczyłoby nam jednak samo podsumowanie, ponieważ Europejczycy oczekują od nas konkretnych propozycji, które będą odpowiedzią na przyszłe wyzwania.
Określając nasze priorytety, stworzyliśmy zbiór wyważonych środków, odzwierciedlających jasny model polityczny, gospodarczy i społeczny.
W odniesieniu do tej konkretnej rezolucji w sprawie zarządzania i partnerstwa chciałem głosować za przyjęciem sprawozdania, które nada projektowi wymiar polityczny.
Aby ludzie byli lepiej poinformowani, nadzór nad wznowieniem będzie odtąd sprawował przewodniczący Komisji.
W ten sposób jednolity rynek jest reprezentowany przez organ europejski, co pozwoli obywatelom Europy skupić się wokół jednego projektu i wzmocni członkostwo w Europie.
Praktyczne ustalenia ostatnich dziesięcioleci służą ożywieniu rynku wewnętrznego i stanowią podstawę do wprowadzenia ważnych środków naprawczych.
Aby zapobiec przyszłym opóźnieniom we wdrażaniu środków krajowych, wykorzystane zostaną instrumenty przewidziane w traktacie lizbońskim, a parlamenty narodowe zostaną włączone w cały proces legislacyjny na szczeblu europejskim.
Jednak w szczególności druga propozycja jest zasadnicza.
Jej celem jest zagwarantowanie właściwej realizacji działań na szczeblu regionalnym i lokalnym, na których będą one miały największy wpływ na obywateli, oraz dopilnowanie, aby intencja przygotowania i przyjęcia dyrektywy na szczeblu europejskim była jasna obywatelom Europy.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Kalniete.
Ważne jest, aby skupić się na rewitalizacji jednolitego rynku, koncentrując się na działaniach o dużym potencjale wzrostu i tworzeniu miejsc pracy, które przyniosą konkretne i natychmiast widoczne rezultaty dla obywateli Europy.
Uważam również, że słuszne jest skupienie się na usprawnieniu prawodawstwa, aby rynek wewnętrzny UE był bardziej dostępny dla małych i średnich przedsiębiorstw, a przede wszystkim ustanowienie odnowionych działań UE na rzecz liberalizacji zawodów regulowanych i wzajemnego uznawania kwalifikacji.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ oprócz innych środków postępowych wprowadza ono związek między Aktem o jednolitym rynku a strategią Europa 2020, wspomina o potrzebie ochrony praw pracowników, koncentruje się na tworzeniu miejsc pracy i umożliwia przenoszenie uprawnień emerytów.
Mimo to społeczny wymiar tego sprawozdania nadal pozostaje w tyle za oczekiwaniami.
Poparłem sprawozdanie naszego kolegi posła, pana Correii de Campos, jak również dwa sprawozdania pani Kalniete i pana Busoiego.
Celem komisarza ds. Rynku wewnętrznego Michela Barniera jest ponowne ożywienie jednolitego rynku, ale przede wszystkim zbliżenie go do obywateli.
w piśmie. - (LT) Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.
Fragmentacja rynku wewnętrznego zmniejsza zaufanie obywateli UE do niego, ponieważ nie mogą oni korzystać ze swoich wolności.
Komunikat Komisji przedstawia zestaw narzędzi, które powinny pomóc w osiągnięciu jednolitego rynku, który jest zintegrowany i funkcjonuje bez przeszkód oraz który mógłby pobudzić ożywienie gospodarcze i konkurencyjność Europy.
Chciałbym zwrócić uwagę na jeden szczególnie ważny aspekt - znaczenie stworzenia jednolitego rynku energii.
Jednolity rynek energii jest szczególnie ważny dla konkurencyjności UE zarówno w UE, jak i na zewnątrz.
Utworzenie takiego rynku pomogłoby zmniejszyć zależność zewnętrzną i uczynić ceny energii bardziej przystępnymi, sprawiedliwymi i konkurencyjnymi dla naszych obywateli i przedsiębiorstw.
Legislacyjne i nielegislacyjne inicjatywy dotyczące energii powinny mieć na celu zabezpieczenie dostaw energii poprzez zdywersyfikowaną sieć energetyczną, nową infrastrukturę energii odnawialnej oraz skoordynowane badania i rozwój nowych źródeł energii.
Takie inicjatywy powinny być podejmowane w oparciu o ścisłą koordynację między Komisją, państwami członkowskimi i odpowiednimi sektorami przemysłu.
Prawdziwe pogłębienie jednolitego rynku z korzyścią dla obywateli, przedsiębiorstw i europejskiej konkurencyjności musi zostać wzmocnione poprzez tworzenie projektów infrastrukturalnych o wartości dodanej dla całej Europy, które są finansowane i zarządzane na szczeblu UE w celu zapewnienia naszej niezależności i bezpieczeństwa energetycznego.
Głosowałem za tym sprawozdaniem, ponieważ musimy poczynić postępy.
Naprawdę zbyt wiele przeszkód utrudnia obywatelom chęć studiowania, pracy lub wyjazdu na zakupy do innego państwa członkowskiego.
Jest to nadal równie trudne dla małych i średnich firm.
Obywatele europejscy również potrzebują więcej informacji, nie wspominając o prostszych, bardziej zrozumiałych i jasno zakomunikowanych przepisach.
Europa to nie tylko rynek; to także wspólnota obywateli - to stwierdzenie, które często słyszymy.
Jaka jest rzeczywistość?
Niewielu obywateli w to wierzy.
Stąd niniejsze sprawozdanie w sprawie jednolitego rynku dla Europejczyków, przyjęte dziś w odpowiedzi na Akt o jednolitym rynku przedstawiony przez Komisję w październiku ubiegłego roku.
Oprócz sprawozdań dotyczących przedsiębiorstw, wzrostu gospodarczego i zarządzania jednolitym rynkiem, niniejsze sprawozdanie dotyczy oczekiwań obywateli, konsumentów i użytkowników usług publicznych.
Wśród przytoczonych pomysłów jest większa przejrzystość opłat bankowych, ale także faktyczne uznawanie kwalifikacji zawodowych i przenoszenie uprawnień emerytalnych.
Negocjacje pozwoliły nam zawrzeć odniesienie do horyzontalnej klauzuli społecznej, która została ustanowiona traktatem lizbońskim i która obecnie musi zostać konkretnie transponowana do prawodawstwa.
Wreszcie, w sprawozdaniu ponownie podjęto koncepcję, za którą opowiada się komisarz Barnier, „zestaw narzędzi” dla usług użyteczności publicznej - w szczególności usług socjalnych użyteczności publicznej - które są obecnie przedmiotem poważnej troski obywateli i usługodawców w kraju. terytoria.
Chociaż sprawozdanie to ma charakter nielegislacyjny, ma tę zaletę, że obejmuje obywateli w dobrze znaną konieczność ukończenia tworzenia jednolitego rynku.
W 2010 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący odnowienia zaufania obywateli europejskich do jednolitego rynku w celu wzmocnienia „wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarki rynkowej, mającej na celu pełne zatrudnienie i postęp społeczny”.
Moim zdaniem wysiłki na rzecz wdrożenia jednolitego rynku koncentrowały się na samym rynku i jego organizacji, pomijając jednocześnie obawy i prawa obywateli, pracowników i konsumentów.
Szczególnie istotne jest ustanowienie jednolitego rynku energii, który powinien być w stanie pobudzić europejską konkurencyjność poprzez obniżenie cen energii i zależność od zagranicznych źródeł.
Inicjatywy ustawodawcze dotyczące energii powinny być wdrażane w ścisłej koordynacji między Komisją, państwami członkowskimi i odpowiednimi sektorami przemysłu.
Kolejną podstawową kwestią jest przejrzystość opłat bankowych, kosztów i rzeczywistych warunków udzielania kredytów hipotecznych w celu ochrony konsumentów i inwestorów oraz zapewnienia dostępu do kredytów osobom fizycznym i małym przedsiębiorstwom.
Wreszcie uważam, że wszelkie prawdziwe poszerzenie jednolitego rynku dla obywateli, przedsiębiorstw i konkurencyjności Europy będzie oparte na zdolności do rozwijania projektów infrastrukturalnych finansowanych przez UE.
Dlatego zachęcam Komisję do przedstawienia wniosków ustawodawczych w tej dziedzinie.
Podzielam pogląd, że funkcjonujący jednolity rynek jest kluczowym czynnikiem, który umożliwi Unii Europejskiej osiągnięcie pełnego potencjału w zakresie konkurencyjności, inteligentnego, sprzyjającego włączeniu społecznemu i zrównoważonego wzrostu oraz tworzenia większej liczby lepszych miejsc pracy.
Strategia jednolitego rynku powinna wzmocnić opiekę społeczną i prawa pracowników oraz zapewnić uczciwe warunki pracy dla wszystkich obywateli.
Głosowałem za przyjęciem inicjatywy ustawodawczej.
Uważam, że Komisja Europejska musi podjąć działania w celu zwiększenia mobilności obywateli.
Z zadowoleniem przyjmuję pomysł sporządzenia zielonej księgi w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych i stworzenia „tablicy wyników mobilności” do pomiaru tego wskaźnika w UE.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ moim zdaniem w celu przywrócenia zaufania obywateli europejskich do jednolitego rynku i poparcia dla idei Unii Europejskiej konieczne jest podjęcie dalszych działań w celu wzmocnienia praw socjalnych obywateli i ich realizacja.
Wymienione w raporcie obszary wymagające dalszych działań, zarówno na szczeblu krajowym, jak i unijnym, obejmują tworzenie nowych miejsc pracy z uwzględnieniem zmian demograficznych i na rynku pracy w państwach członkowskich, a także praw pracowniczych i zapewnienie godziwych warunków pracy, co jest szczególnie ważne, jednocześnie promując przepływ pracowników między państwami członkowskimi.
W raporcie podkreślono również potrzebę wzmocnienia praw obywateli jako konsumentów i odbiorców usług publicznych oraz potrzebę zorganizowania odpowiednich kampanii informacyjnych, podczas których byliby oni informowani o swoich prawach i wolnościach.
Zwraca się również uwagę na reformę ram uznawania kwalifikacji zawodowych i potrzebę zagwarantowania przenoszenia uprawnień emerytalnych, przy jednoczesnym zachęcaniu państw członkowskich do skuteczniejszej koordynacji ich polityki emerytalnej.
Propozycja komunikatu w sprawie przywrócenia zaufania obywateli Europy do jednolitego rynku, sporządzona przez Komisję, jest nieco niejasna, gdy analizuje się ją w powiązaniu ze strategią UE 2020.
Wiele zawartych w nim propozycji pokrywa się z różnymi innymi inicjatywami.
W tych okolicznościach, aby odnowiony jednolity rynek wspierał w UE wzrost gospodarczy, zatrudnienie i konkurencyjność, a także poszanowanie praw obywateli i konsumentów, potrzeba większej spójności, większej skuteczności i lepszego zarządzania.
Rada i państwa członkowskie muszą wspólnie wspierać europejskie i krajowe zobowiązanie do pogłębienia i wzmocnienia jednolitego rynku.
Wysiłki na rzecz stworzenia jednolitego rynku koncentrowały się na jego organizacji, a zbyt mało na troskach i prawach obywateli, pracowników i konsumentów, co może wyjaśniać niechęć obywateli europejskich do rynku wewnętrznego i ich brak entuzjazmu.
Obywatele muszą znaleźć się w centrum jednolitego rynku.
Ta kwestia jest jasno określona we wstępie do dokumentu. Z drugiej strony propozycje osiągnięcia tego celu są zbyt słabe, aby go osiągnąć.
W sprawozdaniu Grecha, przyjętym przez Parlament w maju 2010 r., Zalecono całościowe podejście do ożywienia i wzmocnienia rynku wewnętrznego, obejmującego kluczowe sektory, takie jak przemysł, energetyka i infrastruktura.
Zakończenie tworzenia jednolitego rynku jest cennym narzędziem służącym do ożywienia gospodarki europejskiej, zwłaszcza w zakresie tworzenia miejsc pracy.
Sprawozdania na ten temat, które dziś tutaj zatwierdziliśmy, stanowią moim zdaniem ważny krok w kierunku zintegrowanego i funkcjonalnego jednolitego rynku.
Komisja przedstawiła 50 propozycji, które umożliwią nam lepszą współpracę i handel.
Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, które ma na celu zapewnienie skutecznej wolności gospodarczej, przy jednoczesnej ochronie prawa do pracy, pełnej realizacji zasady równości wynagrodzeń i swobodnego przepływu pracowników (co obejmuje również pełne uznawanie zawodów w państwach członkowskich).
Dlatego zgadzam się z priorytetami określonymi przez sprawozdawcę, takimi jak wzmocnienie nadzoru rynku europejskiego, ustanowienie planu działania na rzecz zwalczania piractwa i podrabiania oraz opracowanie polityki komunikacyjnej, która podkreśli działania prowadzone przez UE.
w piśmie. - Niniejsze sprawozdanie jest częścią pakietu trzech sprawozdań, w których Parlament odpowiedział na obszerny komunikat Komisji w sprawie Aktu o jednolitym rynku, zawierający 50 wniosków ustawodawczych i nielegislacyjnych i podzielony na trzy różne rozdziały, z których jeden dotyczy obywateli, jeden dotyczący biznesu i jeden dotyczący zarządzania.
Celem SMA było wdrożenie sprawozdania Montiego, którego głównym celem było ponowne uruchomienie jednolitego rynku.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ale wstrzymałem się od głosu w przypadku niektórych poprawek, ponieważ stanowiły one część pakietu negocjowanego w sprawie poprawek kompromisowych.
Mam nadzieję, że to sprawozdanie stawia obywateli w centrum jednolitego rynku i wzmacnia jego wymiar społeczny.
Głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania w sprawie jednolitego rynku dla Europejczyków.
Raport zawiera wiele ważnych propozycji dotyczących rozwoju jednolitego rynku.
Szczególnym priorytetem jest dla nas zapewnienie poszanowania praw rynku pracy w związku z ożywieniem bardziej konkurencyjnego jednolitego rynku.
Raport zawiera jednak również propozycje wezwania Komisji do zidentyfikowania i wyeliminowania przeszkód podatkowych, przed którymi stoją obywatele Europy, oraz do dalszego rozwijania polityki imigracyjnej w odniesieniu do imigrantów i pracowników sezonowych.
Naszym zdaniem są to sprawy narodowe.
Zgłoszono również szereg poprawek do sprawozdania, których ducha popieramy, ale nie uważamy, aby to sprawozdanie uzasadniało tego typu poprawki.
Zgadzam się z tym sprawozdaniem.
Utworzenie jednolitego rynku zawsze było jednym z głównych celów procesu integracji europejskiej i dziś bardziej niż kiedykolwiek odczuwamy potrzebę jego wzmocnienia poprzez konkretne środki, które mają na celu zajęcie się trzema kluczowymi aspektami.
Musimy wzmocnić jednolity rynek europejski, aby uczynić go wysoce wydajnym i konkurencyjnym, i musimy go odnowić w ramach polityk UE w celu zwalczania skutków kryzysu finansowego.
Całkowicie zgadzam się z propozycjami Parlamentu Europejskiego dotyczącymi wzmocnienia zaufania konsumentów i przedsiębiorców.
Głównym priorytetem realizacji tego projektu okazuje się przyjęcie pilnych środków ułatwiających mobilność obywateli, co uczyniłoby rynek bardziej otwartym dla pracowników europejskich i promowało pełne zatrudnienie.
Nie możemy dłużej rozważać rozwoju jednolitego rynku bez większego zaangażowania obywateli.
Na przykład poprawa dostępu do usług bankowych i kredytów hipotecznych w celu ochrony inwestorów, konsumentów i instytucji finansowych lub rozwiązanie nierozstrzygniętych kwestii dotyczących swobodnego przepływu pracowników, takich jak wzajemne uznawanie kwalifikacji zawodowych.
Głosowałem za rezolucją pana Camposa, ponieważ uważam, że zaproponowany przez niego ostateczny tekst jest wyważony.
Ponadto z zadowoleniem przyjąłem fakt, że sprawozdawca ponownie wspomniał o propozycjach zawartych w sprawozdaniach Grecha i Montiego.
Przywrócenie zaufania obywateli Europy do prawidłowego funkcjonowania jednolitego rynku powinno być głównym celem Komisji Europejskiej.
W każdym razie podzielenie wniosków na trzy różne rozdziały nie zapewnia pełnego przeglądu Aktu o jednolitym rynku. Rzeczywiście, ta krytyka została zawarta w raporcie końcowym pana Camposa.
Ponadto, jako kontrsprawozdawca mojej grupy politycznej w sprawie opinii Komisji Gospodarczej i Monetarnej w sprawie sprawozdania `` Jednolity rynek dla Europejczyków '', złożyłem poprawkę, w której zażądałem, aby państwa członkowskie nadal stosowały ograniczenia na swoich rynkach pracy wobec pracowników z nowych państw członkowskich znoszą te bariery ze względu na oczywiste korzyści gospodarcze, zwłaszcza w czasie kryzysu gospodarczego.
Cieszę się, że ta poprawka spotkała się z poparciem większości moich kolegów posłów.
Zbyt często Unia Europejska jest odległa od swoich obywateli, jej polityka wydaje się odległa, a projekt europejski jest pozbawiony sensu w oczach Europejczyków.
Jeżeli jednolity rynek ma być tylko kanałem dla szalejącej liberalizacji, deregulacji usług publicznych, systemów socjalnych i praw pracowników poprzez poddanie ich ostrej konkurencji, jest to powód do niepokoju, mimo że ma i może mieć kilka pozytywnych konkretnych konsekwencji dla konsumentów oraz w życiu codziennym naszych współobywateli.
Za pomocą sprawozdania pana Correia de Campos Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim walczyła o lepsze uregulowania prawne w zakresie wzmacniania jednolitego rynku oraz o to, aby to wzmocnienie służyło ogólnemu interesowi Europejczyków, a nie tylko temu przedsiębiorstw.
Interesy te obejmują prawa konsumentów, ochronę praw pracowników przed tendencją do dumpingu socjalnego, z wyraźnym uznaniem zbiorowych układów pracy we wszystkich państwach członkowskich Unii, apel o uznanie ram dla usług publicznych oraz powszechny dostęp do tych usług.
Integracja jednolitego rynku musi teraz iść w parze z postępami w Europie socjalnej, która jest potrzebna bardziej niż kiedykolwiek w czasie, gdy recesja nadal dotyka Europejczyków.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem sprawozdania „Jednolity rynek dla Europejczyków”.
Obowiązkiem instytucji europejskich jest wspieranie wysoko rozwiniętej, wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarki rynkowej, która będzie dążyć do tworzenia pełnego zatrudnienia i stymulowania postępu społecznego.
Uważam, że jednolity rynek jest jedną z kluczowych sił napędowych wzrostu w Europie.
Zmęczenie rynkiem jest powodem do niepokoju i należy to szczegółowo zbadać.
Co najważniejsze, w niniejszym sprawozdaniu potwierdzono podstawowe prawa socjalne obywateli w dziedzinie działań zbiorowych, prawa pracy, ochrony zatrudnienia i restrukturyzacji przemysłu zgodnie z pierwotnym prawem europejskim.
Popieram krótkoterminowe strategie zaproponowane w tym sprawozdaniu, w tym wzmocnienie europejskiego nadzoru rynkowego, utworzenie jednolitego zintegrowanego rynku kredytów hipotecznych oraz usunięcie przeszkód podatkowych i podwójnego opodatkowania.
Wdrożenie rozsądnej polityki handlu elektronicznego zwiększy zaufanie obywateli i konsumentów do zakupów online.
Chciałabym również z zadowoleniem przyjąć propozycję stworzenia planu działania na rzecz ograniczenia nielegalnego podrabiania towarów.
Przyczyni się to do szybkiego powrotu do wzrostu w sektorze towarów.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ wpisuje się ono w ideę jednolitego rynku, który jest bardziej przyjazny i atrakcyjniejszy dla europejskiej opinii publicznej.
Należy podkreślić, że tekst zawiera środki zapewniające poszanowanie wartości i praw społecznych w prawodawstwie UE, tak aby nigdy nie można ich było podporządkować podejściu rynkowemu.
Jest to jedno z trzech sprawozdań, nad którymi dziś debatujemy i nad którymi głosujemy, dotyczących rynku wewnętrznego i konsolidacji jednolitego rynku.
Chociaż sprawozdawca stara się tutaj również ukryć konsekwencje swojego poparcia dla liberalizacji, opowiadając się za klauzulą ​​społeczną we wszystkich aktach prawnych dotyczących jednolitego rynku, zgodnie z art. 9 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, prawda jest taka, że ​​nie jest on nieświadomy tego, że ani Komisja, ani Rada go przestrzegają.
Wiele państw członkowskich również go nie przestrzega, jak ma to miejsce w przypadku Portugalii.
Coraz więcej chwalonych jest dla wolnej konkurencji i zawodów wiary w rynek, liberalizację i prywatyzację, czego przykładem jest upór przy wdrażaniu dyrektywy usługowej.
Związek z konkluzjami Rady z 25 marca, a przede wszystkim z nowo przemianowanym „paktem euro plus” jest jasny.
Niemcy pierwotnie to wymyśliły i nazwały „paktem na rzecz konkurencyjności” i wypowiadają wojnę pracownikom, ich prawom socjalnym i ludziom w ogóle, potępiając jednocześnie zależność krajów o słabszej gospodarce i naprawdę cofającej się cywilizacji.
Dlatego głosowaliśmy przeciw, tak jak w przypadku dwóch pozostałych sprawozdań.
Jest to kolejne sprawozdanie dotyczące rynku wewnętrznego i jest częścią pakietu odnoszącego się do komunikatu Komisji w sprawie Aktu o jednolitym rynku, którego propozycja jest kontynuacją sprawozdania pana Montiego „Nowa strategia dla jednolitego rynku”.
Chociaż sprawozdawca również próbuje tutaj ukryć swoje prawdziwe poparcie dla liberalizacji, opowiadając się za klauzulą ​​społeczną we wszystkich przepisach dotyczących jednolitego rynku, zgodnie z art. 9 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, prawda jest taka, że ​​nie jest on nieświadomy tego, że ani Komisja, ani Rada go nie przestrzegają.
W ten sposób zamiarem jest wzmocnienie wolnej konkurencji i przyspieszenie procesu liberalizacji i prywatyzacji, czego również nie ukrywa raport, poprzez naleganie na wdrożenie dyrektywy usługowej.
Wydaje się zatem, że jest to zgodne z konkluzjami Rady z 25 marca, a zwłaszcza z „paktem euro plus”, który wypowiada wojnę światowi pracy i prawom socjalnym, nalegając na przyspieszenie liberalizacji.
W swoim sprawozdaniu nasz portugalski kolega poseł zawarł zalecenia, które popieramy, takie jak potrzeba przejścia na jednolity rynek, który sprzyja kwestiom praw konsumentów, a zwłaszcza nadanie priorytetowego charakteru kontrolom celnym towarów z krajów trzecich.
Oprócz tych pozytywnych aspektów istnieją jednak istotne rozbieżności co do sposobu, w jaki państwa członkowskie powinny stosować się do dyrektyw, oraz zbyt wiele odniesień do społecznych form przedsiębiorczości.
Dlatego wstrzymam się od głosu.
Niniejsze sprawozdanie dotyczy 19 inicjatyw zaproponowanych przez Komisję, które umieszczą obywateli europejskich w centrum rynku wewnętrznego, a jednocześnie będą działać na rzecz zrównoważonej społecznej gospodarki rynkowej.
Ze szczególnym zadowoleniem przyjmuję to sprawozdanie, między innymi dlatego, że przyniesie ono korzyści obywatelom Europy, zwłaszcza tym, którzy mieszkają w regionach przygranicznych.
Proponowane środki ułatwią codzienne życie obywateli i przedsiębiorstw w regionach przygranicznych.
Raport wspiera inicjatywę uznawania kwalifikacji zawodowych oraz inicjatywę „Mobilna młodzież”.
Ponadto zostaną zidentyfikowane i wyeliminowane przeszkody podatkowe, a także zostaną podjęte zdecydowane środki w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu.
Ponadto raport wzywa do sprawiedliwych warunków pracy dla wszystkich Europejczyków, a także do pełnego przenoszenia uprawnień emerytalnych.
Dzięki tym środkom obywatele staną się centralnym punktem rynku wewnętrznego. Ich specyficznym potrzebom będą odpowiadały konkretne środki.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, które słusznie podkreśla potrzebę „poszanowania zasad pomocniczości i suwerenności państw członkowskich”.
Szkoda tylko, że nie wszystkie państwa członkowskie są gotowe uznać, gdzie leży suwerenność.
W 1953 r. Najwyższy sąd cywilny Lorda Prezydenta Szkocji potwierdził, że w przeciwieństwie do innych części Wielkiej Brytanii, w szkockim prawie konstytucyjnym suwerenność należy do ludu.
Jakże niefortunne jest zatem to, że wszystkie partie związkowe blokowały próby rządu Szkocji promowania tej zasady w drodze referendum w sprawie niepodległości Szkocji.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ istnieje potrzeba wzmocnienia nadzoru rynku europejskiego, zapewnienia lepszego dostępu do podstawowych usług bankowych, ustanowienia jednolitego zintegrowanego rynku kredytów hipotecznych oraz usunięcia przeszkód podatkowych i podwójnego opodatkowania.
Szybkie i skuteczne wdrożenie polityki handlu elektronicznego jest również konieczne, aby zwiększyć zaufanie obywateli i konsumentów podczas zakupów w Internecie.
Ponadto istnieje potrzeba opracowania planu działania przeciwko podrabianiu i piractwu jako głównego narzędzia prewencyjnego, gwarantującego bezpieczeństwo konsumpcji towarów znajdujących się w obrocie na jednolitym rynku, o odpowiednich standardach i zgodnie z prawem.
Komisja i państwa członkowskie powinny opracować skuteczną politykę komunikacyjną dotyczącą Aktu o jednolitym rynku, opartą na audycie politycznym dotyczącym jego namacalności dla obywateli.
Wymagamy również, aby system punktów odniesienia, oparty na horyzontalnej klauzuli społecznej, oceniał stosowność wszystkich środków w ramach jednolitego rynku w oparciu o ich wpływ społeczny, namacalność i wykonalność, aby był on podstawą przyszłej polityki.
Nasi obywatele muszą znajdować się w centrum projektu jednolitego rynku.
Nie ulega wątpliwości, że jednolity rynek, o którym dziś mówimy, jest jednym z największych osiągnięć integracji gospodarczej w Unii, ale należy pamiętać, że naszym obowiązkiem nie jest zachęcanie do stagnacji, ale nieustanne dążenie do doskonałości.
Spójna całość zależy od części składowych, które podobnie jak elementy układanki tworzą solidną, mocną i stabilną konstrukcję.
Części składowe jednolitego rynku to ludzie, których prawa i obowiązki powinny być zawsze naszym priorytetem.
Naszym celem jest zdrowy i ciągły rozwój, który pobudzi wzrost gospodarczy, a taki wzrost jest możliwy tylko dzięki poprawie sytuacji ekonomiczno-społecznych i lepszemu zarządzaniu.
Powinniśmy się zastanowić, czy polityka nie powinna być prawdziwie skoncentrowana na obywatelach.
Rozwój i waloryzacja kapitału ludzkiego ma zasadnicze znaczenie, a rzeczywiste pogłębienie rynku powinno przynieść korzyści każdemu Europejczykowi - pracownikowi, konsumentowi i przedsiębiorcy.
Sprawozdanie w sprawie jednolitego rynku dla Europejczyków zawiera wiele pozytywnych propozycji, takich jak wsparcie mobilności obywateli czy eliminacja podwójnego opodatkowania obywateli europejskich, ale zawiera również wiele propozycji noszących piętno przeregulowania i które ostatecznie hamulec na jednolitym rynku i spowodować jego stagnację.
Osobiście nie popieram wniosków dotyczących bardziej uregulowanego i kontrolowanego jednolitego rynku finansowania detalicznego ani wniosku dotyczącego automatycznego przedłużenia środka regulującego roaming, ponieważ ten środek regulacyjny był tylko tymczasowy i powinien był spowodować ujednolicenie cen roamingu.
W przypadku zawodności mechanizmów rynkowych regulacja ostatecznych cen detalicznych powinna być instrumentem ostatniej instancji, tak jak w przypadku rozporządzenia w sprawie roamingu.
Wezwania polityków do automatycznego przedłużenia tego rozporządzenia są bardziej politycznie populistycznym gestem niż racjonalnie uzasadnionym krokiem odzwierciedlającym zmiany, które zaszły w UE w dziedzinie telekomunikacji od 2007 roku.
Propozycja ogłoszenia konkursu telewizyjnego „Europejski biznes transgraniczny roku” jest moim zdaniem bezsensownym marnotrawstwem zasobów europejskich.
Dlatego postanowiłem wstrzymać się od głosu w głosowaniu nad tym sprawozdaniem.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ jestem głęboko przekonany, że istnienie jednolitego rynku stanowiłoby najważniejszy przejaw silnej i spójnej Europy.
Promowanie przedsiębiorstw społecznych, zapewnianie swobodnej mobilności obywateli europejskich i promowanie nowoczesnych usług bankowych dla wszystkich to tylko kilka z głównych punktów, na których musimy skoncentrować nasze pomysły, zasoby i projekty.
Odnosząc się w szczególności do pierwszego punktu, z całego serca cieszę się z wezwania Komisji do opublikowania zielonej księgi w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych w różnych państwach członkowskich UE.
Byłby to ważny krok w kierunku uczynienia roli edukacji i szkoleń bardziej namacalną w coraz bardziej otwartym kontekście europejskim.
Część 2 aktu stanowi podstawę pojednania Europejczyków z jednolitym rynkiem.
Jacques Delors powiedział kiedyś: „W jednolitym rynku nie można się zakochać”.
To z pewnością prawda, ale mimo to możemy spróbować uczynić go użytecznym dla obywateli.
Z tego powodu poparłem rezolucję Parlamentu Europejskiego, w której z zadowoleniem przyjęto równowagę między swobodami pracowników a wymogami ekonomii społecznej.
Tym samym w tej części ustawy ważne miejsce zajmują te elementy, które są istotne dla Europejczyków, takie jak usługi publiczne, infrastruktura komunikacyjna, solidarność i zatrudnienie, a także ochrona konsumentów.
Ta równowaga odzwierciedla pełną świadomość Komisji, że rynek nie może działać przeciwko obywatelom, ale musi działać, aby im służyć, zarówno w krótkim, jak i długim okresie.
Wysiłki zmierzające do stworzenia jednolitego rynku koncentrowały się na rynku i jego organizacji, a bardzo niewiele na troskach i prawach obywateli, pracowników i konsumentów, co może wyjaśniać niechęć Europejczyków do rynku wewnętrznego i ich zmęczenie.
Obywatele muszą znaleźć się w centrum jednolitego rynku.
Jest to jasno określone we wstępie do dokumentu; Jednak propozycje realizacji tego celu są zbyt słabe, aby go osiągnąć.
Przyznając, że Europejczycy w przeważającej większości odrzucają jednolity rynek, niniejsze sprawozdanie potwierdza jego centralne miejsce w systemie wspólnotowym.
Deklarowana chęć wzmocnienia przepisów socjalnych i uwzględnienia obaw obywateli, choć z pewnością pozytywna, nie ma zastosowania do zasady jednolitego rynku, biorąc pod uwagę wolną i niezakłóconą konkurencję, jaką obecnie obserwujemy.
To sprawozdanie jest sprzeczne i wprowadza w błąd.
Wysiłki mające na celu pobudzenie jednolitego rynku powinny koncentrować się na obawach i prawach obywateli i przedsiębiorstw, zapewniając im wymierne korzyści.
Potrzebne jest również odniesienie do praw socjalnych w prawodawstwie dotyczącym jednolitego rynku, a także należy zaproponować środki zachęcające do mobilności obywateli i zapewniające możliwość przenoszenia ich praw emerytalnych.
Tylko w ten sposób odniesiemy sukces w postaci pełnego i funkcjonującego jednolitego rynku.
Ponad pół wieku temu kraje Europy zjednoczyły się w celu ustanowienia jednolitego rynku.
Uważamy, że założyliśmy ją ćwierć wieku temu. Jednak dzisiaj jest jeszcze wiele kwestii, którymi musimy się zająć, aby jednolity rynek mógł skutecznie funkcjonować, a Unia Europejska była konkurencyjna.
Uważam, że spośród wszystkich środków omówionych i wymienionych w przyjętym przez nas dokumencie szczególnie ważne są dwa aspekty: uczenie się przez całe życie i zmniejszenie bezrobocia wśród młodych ludzi oraz ustanowienie i funkcjonowanie jednolitego rynku energii.
Jeśli chodzi o młodzież, to właśnie ta część społeczeństwa będzie żyła w tworzonej przez nas Europie.
Dlatego ważne jest, aby stwarzać młodym ludziom wszelkie możliwości odpowiedniego przystosowania się i zaangażowania w tworzenie swojej przyszłości.
Rynek energii to nowy obszar polityki UE.
Inteligentne sieci energetyczne niewątpliwie odegrają ważną rolę w gospodarce przyszłości, dlatego nie możemy zwlekać ani poświęcać wystarczającej uwagi i środków na ich tworzenie i ulepszanie.
Zgadzam się z tą rezolucją, ponieważ najwięcej uwagi należy poświęcić podstawowym prawom socjalnym oraz zapewnieniu praw konsumentów i swobodnego przepływu pracowników, towarów i przedsiębiorstw.
Jednolity rynek musi stwarzać warunki dla zrównoważonego wzrostu i wyższego zatrudnienia, a obywatele muszą znajdować się w jego centrum.
W konsekwencji bardzo ważne jest, aby unikać zakłóceń konkurencji.
Jednolity rynek pozostanie konkurencyjny, jeżeli będą przestrzegane wszystkie prawa socjalne.
Musimy zagwarantować i stale wzmacniać opiekę społeczną i prawa pracownicze oraz zapewnić godne warunki pracy.
Zgadzam się z propozycją uniemożliwiającą pracę na terytorium państwa członkowskiego bez przestrzegania jego przepisów dotyczących wynagrodzeń i warunków pracy.
Należy w pełni wdrożyć zasadę równego wynagrodzenia za pracę jednakowej wartości.
Należy usunąć bariery w swobodnym przepływie pracowników.
Musimy otworzyć rynki pracy w państwach członkowskich dla wszystkich pracowników europejskich, ale regulacja tych rynków musi być wdrażana zgodnie z zasadami rynku pracy tych państw członkowskich, w tym skandynawskim modelem układów zbiorowych.
Bardzo ważne jest, aby dać państwom członkowskim prawo do samodzielnego decydowania, czy powinny przyznać obywatelom krajów spoza UE prawo pobytu na ich terytorium.
Aby jednolity rynek był zorientowany społecznie, przemysł musi zostać zrestrukturyzowany w sposób zrównoważony i muszą odbywać się stałe konsultacje z partnerami społecznymi.
Bardzo ważne jest zapewnienie sektorowi publicznemu możliwości bardziej efektywnego angażowania przedsiębiorstw w swoją pracę, tak aby obywatele mogli otrzymać wysokiej jakości, innowacyjne usługi publiczne i zapewnić do nich powszechny dostęp.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie jednolitego rynku dla Europejczyków, ponieważ uważam, że Europa powinna przyjąć wspólne ramy regulacyjne, które zaspokajają potrzeby obywateli i niwelują nierówności i rozbieżności na rynku wewnętrznym.
Po kryzysie gospodarczym Europa potrzebuje rynku, na którym pracownicy i konsumenci są w centrum polityki.
Tekst dotyczący jednolitego rynku dla Europejczyków wzywa do większej koordynacji między instytucjami europejskimi, państwami członkowskimi i przedsiębiorstwami w celu wzmocnienia polityki planowanej przez Parlament Europejski i zapewnienia, że ​​spełnia ona wszystkie potrzeby rynku europejskiego.
Głosowałem za jego przyjęciem, ponieważ zgadzam się z głównymi priorytetami przedstawionymi Komisji przez Parlament.
Najważniejszą z tych propozycji jest wezwanie do podjęcia działań w celu zwiększenia mobilności obywateli Europy, w szczególności poprzez opublikowanie Zielonej Księgi w sprawie wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych, w tym oceny istniejących ram oraz, w stosownych przypadkach, do zaproponować inicjatywę ustawodawczą mającą na celu zreformowanie tych ram w 2012 r., oceniając jednocześnie wykonalność i wartość dodaną ogólnounijnych legitymacji zawodowych i „europejskiego paszportu umiejętności” w 2011 r.
Jest to pozytywny środek mający swoje uzasadnienie w obecnej sytuacji i mający na celu zwiększenie mobilności w UE.
Chciałbym również podkreślić apel do Komisji o przedłożenie wniosku ustawodawczego w sprawie zagwarantowania dostępu do niektórych podstawowych usług bankowych do czerwca 2011 r. Oraz o poprawę przejrzystości i porównywalności opłat bankowych do końca 2011 r., A także wezwanie do przedłożenia wniosku legislacyjnego propozycja usunięcia przeszkód napotykanych przez mobilnych pracowników w celu zapewnienia pełnej możliwości przenoszenia uprawnień emerytalnych.
Jednolity rynek dla Europejczyków dotyczy przede wszystkim miejsc pracy i tworzenia innych nowych, co pomoże stworzyć środowisko, w którym przedsiębiorstwa i obywatele będą mogli w pełni korzystać ze swoich praw. Potrzebne jest ambitniejsze podejście do wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie delegowania pracowników, przy zmianie dyrektywy, która zapewni, wraz ze swobodami gospodarczymi, ochronę najbardziej zaawansowanych norm i praktyk w zakresie prawa pracy i stosunków pracy, a także poszanowanie praw do zbiorowej reprezentacji i rokowań, do działań zbiorowych, w tym prawa do strajku i pełnej realizacji zasady równej płacy za pracę jednakowej wartości.
Niezbędne jest rozwijanie europejskiej sieci transportowej za pomocą wspólnych ram finansowania europejskiego, pobudzanie konkurencyjności i integracji oraz ułatwianie mobilności obywateli i pracowników poprzez świadczenie usług po przystępnych cenach.
Myślę, że zapewnienie pracownikom szkolenia i kwalifikacji ma ogromne znaczenie, ponieważ są one niezbędne do tworzenia miejsc pracy, integracji społecznej i powodzenia jednolitego rynku.
Wzywam państwa członkowskie do usunięcia barier utrudniających mobilność pracowników z nowych państw członkowskich, mając na uwadze pozytywny wpływ mobilności pracowników w kontekście kryzysu finansowego i gospodarczego.
Pełne urzeczywistnienie konkurencyjnego jednolitego rynku bez barier ma zasadnicze znaczenie dla ożywienia gospodarki europejskiej oraz pobudzenia wzrostu, konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju w UE.
Wysiłki na rzecz ożywienia i wzmocnienia jednolitego rynku powinny również koncentrować się na troskach i prawach ogółu, konsumentów, użytkowników usług publicznych i przedsiębiorstw, zapewniając im wymierne korzyści w celu całkowitego przywrócenia ich zaufania do projektu europejskiego i informacje o możliwościach oferowanych przez rynek wewnętrzny.
W tym kontekście należy przyjąć środki, które mogą zwiększyć mobilność Europejczyków i zapewnić ochronę konsumentów, a także wzmocnić dobrobyt społeczny i zabezpieczyć prawa pracowników.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania Correia De Campos, które dotyczy 19 inicjatyw dotyczących obywateli i jednolitego rynku zawartych w Akcie o jednolitym rynku, zaproponowanym przez komisarza Barniera.
Poparłem to sprawozdanie, które przypomina nam, jak istotne jest ponowne umieszczenie obywateli w centrum jednolitego rynku.
Do tej pory zbyt często wysiłki zmierzające do ukończenia słynnego „wielkiego rynku” koncentrowały się na jednolitym rynku i jego organizacji.
Powinniśmy wykonać to zadanie jeszcze raz w świetle obaw i praw obywateli, pracowników i konsumentów.
Wzywam Komisję do poparcia kluczowych priorytetów zawartych w tej rezolucji.
W szczególności chciałbym tu wspomnieć o trzech pilnych celach, aby uczynić jednolity rynek bardziej atrakcyjnym w oczach naszych współobywateli: poprawa mobilności (czy to na przykład w zakresie uznawania kwalifikacji zawodowych, czy też w zakresie możliwości przenoszenia) uprawnień emerytalno-rentowych dla pracowników mobilnych), rozszerzając rozporządzenie „roaming” - w szczególności proponując ograniczenie detalicznej ceny transferu danych w roamingu - i wreszcie, dostępność podstawowych usług bankowych oraz przejrzystość i porównywalność opłat bankowych w całej Europie.
W dniu 11 listopada 2010 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący komunikatu w celu odnowienia zaufania Europejczyków do jednolitego rynku.
Ten Akt o jednolitym rynku będzie przedmiotem dyskusji do 28 lutego 2011 r.
Ogólne podejście zaproponowane przez Komisję jest kontynuacją raportu Mario Montiego dla przewodniczącego Komisji Europejskiej „Nowa strategia dla jednolitego rynku”.
Jej celem, zgodnie z art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, jest wzmocnienie „wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarki rynkowej, mającej na celu pełne zatrudnienie i postęp społeczny oraz wysoki poziom ochrony i poprawy jakości środowiska” poprzez: umieszczenie przedsiębiorstw, zwłaszcza MŚP, i Europejczyków w centrum jednolitego rynku.
Komunikat Komisji „W kierunku Aktu o jednolitym rynku na rzecz wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarki rynkowej” zawiera 50 propozycji usprawnienia naszej pracy, prowadzenia działalności gospodarczej i wymiany między sobą ”, aw szczególności rozdział II„ Przywrócenie zaufania poprzez umieszczenie Europejczyków w centrum zainteresowania Jednolity rynek ”, zawiera 19 inicjatyw dotyczących społecznego wymiaru jednolitego rynku.
Pełne wdrożenie jednolitego rynku jest decydującym krokiem dla Unii Europejskiej, aby w pełni wykorzystać swój potencjał w zakresie inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu.
Wymaga to harmonizacji ustawodawstwa krajowego, aby wspierać swobodny przepływ osób, towarów, usług i kapitału.
Dobrze prosperujący i dynamiczny rynek wewnętrzny zależy od naszej zdolności do przedstawiania polityk, które mogą wspierać wzrost, zatrudnienie i innowacje.
Dzisiejszym głosowaniem Parlament po raz kolejny pokazuje, że opinia publiczna musi odgrywać kluczową rolę w odnowie jednolitego rynku, ponieważ są oni kluczowymi podmiotami zdolnymi do zaktywizowania pozytywnych kręgów wzrostu i innowacji.
Zakończenie polityki jednolitego rynku jest ściśle powiązane z integracją z innymi obszarami polityki, takimi jak konkurencja, przemysł, energia i transport.
Ważne, że weszliśmy w tak szeroką dyskusję na temat wspólnego, jednolitego rynku europejskiego, który działa od 20 lat, ale nie wykorzystał w pełni swojego potencjału.
Pomimo całego prawodawstwa, zaleceń i wzajemnych zapewnień nie możemy powiedzieć, że w pełni wdrożyliśmy jednolity rynek, ale bez jednolitego rynku Europa nie będzie w ogóle zjednoczona.
Stworzenie jednolitego rynku jest czymś, co może wzmocnić ideę Unii.
Dlaczego nadal nie można stworzyć rynku bez barier, pomimo powszechnej zgody państw członkowskich, że właśnie ten kierunek polityki powinien być kontynuowany?
Silnie zakorzenione partykularyzmy krajowe - i są one zbyt mocno zakorzenione - stoją na drodze do budowania jednolitego rynku.
Musimy znieść bariery protekcjonistyczne, aby móc ożywić jednolity rynek.
Zgadzam się z poglądem, że struktury i procesy zarządzania jednolitym rynkiem są zbyt skomplikowane.
Wynika to głównie z tego, że w Unii jest zbyt wiele różnic.
Wzmocnienie wspólnej waluty i przyjęcie jej w całej Unii jest niezbędne do stworzenia nowej jakości na jednolitym rynku.
Jednolity rynek nie może istnieć tylko dla dużych firm, ale powinien również istnieć dla małych i średnich przedsiębiorstw, a zwłaszcza dla konsumentów.
Naszym celem jest przejrzystość i harmonizacja.
Stworzenie prawdziwie jednolitego rynku jest naszym priorytetem, dlatego Rada Europejska i Parlament Europejski powinny co roku oceniać stan jednolitego rynku, ponieważ pozwoli nam to monitorować, w jakim stopniu udało nam się osiągnąć założone przez nas cele zestaw.
Niniejsze sprawozdanie ma na celu wzmocnienie środków mających na celu umieszczenie obywateli w centrum projektu jednolitego rynku, koncentrując się na 19 inicjatywach ukierunkowanych na potrzeby obywateli Europy.
Uważam, że konieczne jest przywrócenie zaufania społeczeństwa europejskiego do projektu europejskiego, a aby to osiągnąć, należy skoncentrować wysiłki na obawach i prawach obywateli, konsumentów, użytkowników usług publicznych i przedsiębiorstw.
Konieczne jest stworzenie całościowego podejścia do jednolitego rynku, które będzie w stanie odpowiedzieć na deficyt demokracji odczuwany zarówno przez europejską opinię publiczną, jak i przez podmioty publiczne i prywatne.
Wspieranie mobilności poprzez eliminację barier administracyjnych i podatkowych oraz harmonizację kwalifikacji, inwestycje w projekty transgraniczne w kilku obszarach, koordynacja działań celnych i monitorowanie rynków krajowych oraz rozszerzenie rozporządzenia w sprawie roamingu to przykłady środków które moim zdaniem są kluczem do zacieśnienia relacji między społeczeństwem a projektem europejskim.
Warto jednak raz jeszcze podkreślić, że społeczny aspekt jednolitego rynku powinien być uzupełniony politycznym ładem i partnerstwem między UE a organami krajowymi oraz wymiarem ekonomicznym, który ułatwi wzrost gospodarczy i uczyni Europę bardziej konkurencyjną.
Ta konkretna rezolucja w sprawie jednolitego rynku dla Europejczyków stawia obywateli w centrum naszych obaw.
Zachęcając do mobilności i wymiany, niezależnie od miejsca pochodzenia, wieku czy zawodu, niniejsze sprawozdanie stanowi krok w kierunku europejskiego rynku pracy.
Ponadto środki ochrony socjalnej, o których mowa w rezolucji, są niezbędne do uregulowania tego rynku i wspierania modelu gospodarki społecznej opartej na solidarności.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ koncentruje się ono na potrzebie wspierania projektów przynoszących wartość dodaną Europie, potrzebie nowej polityki przemysłowej oraz na rozwoju regionalnym poprzez inwestowanie w klastry w poszczególnych regionach.
Głosuję również za jego przyjęciem, ponieważ promuje on jednolity rynek energii, zmniejszając zależność energetyczną oraz tworząc bardziej konkurencyjną infrastrukturę i ceny dla konsumentów końcowych.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie jednolitego rynku dla przedsiębiorstw i wzrostu.
Jednolity rynek jest kamieniem węgielnym zarówno dla przedsiębiorstw, jak i dla konsumentów, a szczególną uwagę należy zwrócić na małe i średnie przedsiębiorstwa, które mają największy potencjał dalszego rozwoju i zwiększonego zatrudnienia.
Popieram opinię sprawozdawcy, że stymulowanie handlu elektronicznego i tworzenie jednolitego rynku cyfrowego to kolejny ważny aspekt jednolitego rynku.
Jest to bardzo złożony proces, biorąc pod uwagę różnice w systemach podatkowych, prawie umów i wymogach prowadzenia działalności gospodarczej w państwach członkowskich UE, ale należy kontynuować wysiłki w tej dziedzinie.
Istnieje również potrzeba koordynowania polityki fiskalnej, ponieważ wprowadzenie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych uczyniłoby jednolity rynek lepszym otoczeniem biznesowym dla europejskich przedsiębiorstw.
Aby osiągnąć cele strategii „Europa 2020”, jednolity rynek musi zapewnić warunki niezbędne do inteligentnego i trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu.
Należy ulepszyć zarządzanie gospodarcze w Unii Europejskiej, aby stworzyć warunki gospodarcze niezbędne dla przedsiębiorstw do wykorzystania możliwości oferowanych przez jednolity rynek, umożliwiając im rozwój i zwiększanie konkurencyjności.
Usunięcie barier dla mobilności i harmonizacja przepisów instytucjonalnych w celu wspierania integracji, wzrostu gospodarczego i solidarności europejskiej to główne korzyści dla jednolitego rynku.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, aby zwiększyć zaufanie do jednolitego rynku na każdym szczeblu i usunąć obecne bariery uniemożliwiające przedsiębiorstwom dostęp do rynku.
Jednolity rynek oparty na wolnej i uczciwej konkurencji jest głównym celem reformy gospodarczej Unii Europejskiej i zapewnia Europie kluczową przewagę konkurencyjną w zglobalizowanej gospodarce.
Jednolity rynek, który funkcjonuje sprawnie i opiera się na wolnej i uczciwej konkurencji, jest głównym celem reformy gospodarczej UE.
Obecnie rynek wewnętrzny jest nadal rozdrobniony, a utrzymujące się przeszkody administracyjne i regulacyjne mają negatywny wpływ na wszystkie przedsiębiorstwa, w szczególności na małe i średnie przedsiębiorstwa, które nie są w stanie w pełni korzystać ze wszystkich korzyści oferowanych przez jednolity rynek.
Nie uregulowano przepisów dotyczących licencjonowania praw autorskich w UE, co ma bezpośredni wpływ na podrabianie i piractwo.
Prowadzi to do zmniejszenia zaufania przedsiębiorców do handlu elektronicznego i napędza fragmentację przepisów dotyczących ochrony własności intelektualnej, co hamuje innowacje na jednolitym rynku.
Szczególnie ważne jest, aby właściwie zająć się kwestią zamówień publicznych, które stanowią 17% PKB UE.
Dotychczas zamówienia transgraniczne stanowiły niewielką część całego rynku zamówień publicznych, ponieważ MŚP nadal mają ograniczony dostęp do rynków zamówień publicznych.
Usługi są kluczowym sektorem dla wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, ale jednolity rynek usług jest nadal słabo rozwinięty, w szczególności z powodu luk i trudności napotykanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do wdrażania dyrektywy usługowej.
Zgadzam się z propozycjami zawartymi w komunikacie Komisji „W kierunku Aktu o jednolitym rynku”, ale uważam, że w celu zapewnienia skutecznego funkcjonowania jednolitego rynku państwa członkowskie muszą usprawnić wdrażanie już przyjętych inicjatyw UE, takie jak Small Business Act, który pomógłby rozwiązać wiele problemów administracyjnych i regulacyjnych, z którymi borykają się dziś przedsiębiorstwa w UE.
Aby utrzymać swoją pozycję światowego lidera gospodarczego, Europa musi stale wspierać i stymulować rozwój gospodarczy.
Jednolity rynek europejski ma fundamentalne znaczenie zarówno dla przedsiębiorstw, jak i konsumentów.
Powinniśmy zwrócić szczególną uwagę na małe i średnie przedsiębiorstwa, które napędzają wzrost gospodarczy i zapewniają znaczną liczbę miejsc pracy.
Należy zastosować innowacyjne środki i odpowiednie instrumenty finansowe, aby poprawić ich konkurencyjność, dostęp do informacji i udział w programach badawczych.
Ciekawym pomysłem jest propozycja stworzenia obligacji projektowych, które pozwolą przedsiębiorcom na pozyskanie środków.
Jednolity rynek cyfrowy powinien również stanowić ważny element gospodarki.
Należy dołożyć starań, aby pobudzić zwłaszcza handel elektroniczny, ponieważ przyczynia się on do zwiększenia handlu transgranicznego.
Uważam również, że niezbędne jest stworzenie patentu UE i ujednoliconego systemu rozstrzygania sporów.
Jestem przekonany, że dobrze funkcjonujący jednolity rynek przyczyni się do trwałego wzrostu gospodarczego, dlatego popieram rezolucję.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że aby skutecznie ożywić jednolity rynek UE i zwiększyć globalną konkurencyjność całej UE oraz stworzyć nowe miejsca pracy, konieczne jest przyjęcie i wdrożenie wielu środków promujących zrównoważony wzrost i rozwój biznesu.
Uważam również, że bardzo ważne jest, aby działania te były skoordynowane z działaniami na rzecz rozwoju regionalnego i były komplementarne, aby uniknąć koncentracji przemysłu, przedsiębiorstw i usług w niektórych regionach, podczas gdy inne bardziej oddalone regiony pozostają na łaskę losu.
Raport porusza również niezliczone inne kwestie wpływające na codzienne życie obywateli, konkurencyjność przedsiębiorstw, a także tworzenie nowych miejsc pracy w Europie - prowadzenie badań naukowych i promocja nowych technologii, a także rozwój i ekspansja transportu infrastruktury energetycznej i telekomunikacyjnej.
Ponadto raport porusza kwestię istotną dla Litwy, zwracając uwagę na konieczność modernizacji infrastruktury energetycznej w krajach Europy Wschodniej, aby można było z powodzeniem połączyć je z sieciami energetycznymi Europy Zachodniej.
W tym obszarze podkreśla się również przystępność cenową energii dla konsumentów w całej Europie.
W sprawozdaniu zachęca się również do współpracy między Komisją a państwami członkowskimi w celu ustanowienia i promowania korzystania z bardziej efektywnych i czystszych systemów transportowych, a także rozwoju międzynarodowego handlu elektronicznego, usprawniając również systemy płatności online.
Unia Europejska to jedna z wiodących gospodarek świata, której motorem są małe i średnie przedsiębiorstwa.
UE musi zwrócić szczególną uwagę na te organizacje, które przede wszystkim odczuły skutki kryzysu gospodarczego, między innymi dlatego, że MŚP mają największy potencjał wzrostu i zatrudnienia.
W związku z tym jest rzeczą oczywistą, że europejskie wysiłki powinny mieć na celu wspieranie trwałego wzrostu gospodarczego.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ ma ono tę zaletę, że pozwala określić właściwe priorytety w celu zbudowania silniejszego jednolitego rynku, zdolnego do lepszego zaspokojenia potrzeb przedsiębiorstw w UE i zapewnienia wyższych stóp wzrostu.
Zgadzam się więc z wytycznymi przedstawionymi w tym dokumencie, które moim zdaniem mogą aktywnie przyczynić się do transformacji jednolitego rynku w innowacyjnym, sprzyjającym przedsiębiorstwom środowisku, opartym na gospodarce cyfrowej i efektywnym swobodnym przepływie usług.
W tym celu zgadzam się z potrzebą wspierania handlu elektronicznego zdolnego do promowania handlu transgranicznego, koordynacji polityk fiskalnych i większego usprawnienia transgranicznych zamówień publicznych, czyli punktów, w których europejskie MŚP pozostają w tyle.
Głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania w sprawie jednolitego rynku dla przedsiębiorstw i wzrostu.
Nie zgadzamy się jednak z poglądem, że różnice w przepisach podatkowych mogą powodować znaczne przeszkody w transakcjach transgranicznych lub że koordynacja krajowych polityk podatkowych, zgodnie z propozycją pana Montiego w jego sprawozdaniu, przyniosłaby znaczną wartość dodaną przedsiębiorstwom i obywatelom .
Z drugiej strony opowiadamy się za koordynacją między państwami członkowskimi w celu zapobiegania unikaniu opodatkowania i rajom podatkowym dla przedsiębiorstw.
Stawki podatkowe pozostają w gestii państw członkowskich.
Uważam, że w celu stworzenia funkcjonalnego jednolitego rynku, na którym regułą jest zdrowa i wydajna konkurencja, środki opisane w niniejszym sprawozdaniu są niezbędne
Zdecydowanie zgadzam się z potrzebą stworzenia jednolitego rynku cyfrowego, ponieważ brak odpowiednich przepisów wpływa w niemałym stopniu na efektywność rynku europejskiego, zwłaszcza w ostatnich czasach, biorąc pod uwagę postęp technologiczny innych krajów, które są naszymi ekonomicznymi konkurentami.
Musimy wziąć pod uwagę ogromny potencjał handlu elektronicznego, zwłaszcza jeśli chodzi o rozwój handlu transgranicznego i, jak powiedziałem wcześniej, wynikający z niego wzrost konkurencyjności, który przyniesie on na rynek.
Ponadto zgadzam się z potrzebą działania na dwóch innych frontach; sektor usług i MŚP.
Niezbędne jest właściwe wdrożenie dyrektywy o usługach i zreformowanie ram regulacyjnych w zakresie normalizacji, tak aby obejmowały one te.
Ponadto czekamy na projekt legislacyjny Komisji Europejskiej.
Wreszcie, jak powiedziałem w innych debatach, musimy zidentyfikować nowe zachęty i udzielić większego wsparcia małym i średnim przedsiębiorstwom, kręgosłupowi naszego rynku i twórcom tak wielu miejsc pracy.
w piśmie. - (RO) Myślę, że Europa skorzysta na poprawie dostępu wszystkich firm, w tym małych i średnich przedsiębiorstw, do informacji o wsparciu finansowym dla innowacji, o które mogą się ubiegać, tak aby bardziej zaangażować się w programy badawcze aw szczególności w partnerstwach publiczno-prywatnych zamierzających prowadzić programy badawcze i innowacyjne.
Myślę, że potencjał tych przedsiębiorstw nie został wystarczająco wykorzystany.
Dlatego UE musi wspierać ten sektor w rozszerzaniu jego działalności, w tym na poziomie transgranicznym, oraz w wykorzystywaniu wszystkich obecnych możliwości, jakie daje jednolity rynek.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania w sprawie „Jednolitego rynku dla przedsiębiorstw i wzrostu”, ponieważ uważam, że znacznie poprawi ono nasz rynek wewnętrzny z korzyścią dla wszystkich obywateli.
W rzeczywistości sprawozdanie to będzie miało na celu wzmocnienie konkurencyjności przemysłu, zrównoważonego rozwoju i tworzenia miejsc pracy.
Unia Europejska ma wyjątkową gospodarkę, która może pochwalić się 500 milionami konsumentów.
Utrzymując, wzmacniając i promując europejski rynek wewnętrzny, zapewni to większy przepływ towarów i usług bez barier w handlu między państwami członkowskimi.
W czasach oszczędności krytyczne znaczenie ma zwiększenie wzrostu gospodarczego.
Zgadzam się, że należy podjąć dalsze kroki w celu zapewnienia odpowiedniego wdrożenia dyrektyw dotyczących usług i kwalifikacji zawodowych.
Dzięki prawidłowemu wdrożeniu tych dyrektyw obywatele Europy będą mogli podróżować do innych państw członkowskich w celu podjęcia pracy i świadczenia usług bez dużych obciążeń administracyjnych.
Jednym z głównych celów Unii Europejskiej jest posiadanie obszaru bez barier.
W sprawozdaniu popiera się również wspieranie MŚP, które obecnie wymagają dużego wsparcia.
Ponieważ Europa jest największą gospodarką na świecie, wdrożenie jednolitego rynku ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia obywatelom i przedsiębiorstwom poczucia pewności i bezpieczeństwa.
Kryzys, którego doświadcza świat w ogóle, a Europa w szczególności, skłania nas do refleksji nad przyszłością UE i środkami, które musimy przyjąć, aby ożywić europejską gospodarkę.
W październiku 2010 r. Komisja przyjęła komunikat zatytułowany „Akt o jednolitym rynku”, będący następstwem sprawozdania pana Montiego „Nowa strategia dla jednolitego rynku”.
Wśród jego celów było wdrożenie środków zapewniających przedsiębiorstwom silniejszy, bardziej zrównoważony i sprawiedliwy wzrost.
Dlatego cieszę się, że to sprawozdanie zostało przyjęte, ponieważ ma na celu między innymi zmniejszenie obciążeń biurokratycznych dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) poprzez zapewnienie im dostępu do kredytów, inwestowanie w innowacje i modernizację usług , na przykład poprzez zarządzanie elektroniczne i wdrażanie gospodarki cyfrowej.
Są to podstawowe filary strategii „Europa 2020”, która w znacznym stopniu przyczyni się do zwiększenia konkurencyjności jednolitego rynku i pobudzenia jego wzrostu.
To kolejne sprawozdanie z pakietu dotyczącego konsolidacji jednolitego rynku.
Zawiera bezwstydne pochwały dla rynku i wolnej konkurencji w obliczu oczywistej katastrofy spowodowanej tą polityką i jej strasznych konsekwencji, które są dziś odczuwalne przez pracowników, małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) oraz ogół ludzi. , szczególnie w krajach o słabszych gospodarkach.
Skoncentrujmy się na przykładach przytoczonych w niektórych cytatach ze sprawozdania, na przykład w dziedzinie energii: „zwraca uwagę na znaczenie w pełni funkcjonującego wewnętrznego rynku energii […]; Podkreśla, że ​​wewnętrzny rynek energii powinien przyczyniać się do utrzymania cen przystępnych zarówno dla konsumentów, jak i dla przedsiębiorstw ”.
Sprzeczność i fałsz są tutaj oczywiste.
Wystarczy spojrzeć na to, co dzieje się w Portugalii, aby zdać sobie sprawę, że liberalizacja doprowadziła do prywatyzacji, wysokich cen dla przedsiębiorstw i konsumentów oraz zysków przekraczających miliard euro dla akcjonariuszy EDP - Energias de Portugal, SA i tym podobnych. kwota dla Galp Energia, SGPS, SA i innych firm z sektora.
Jednak to samo można powiedzieć o sektorach takich jak usługi pocztowe, telekomunikacja czy sektor finansowy.
To kolejne sprawozdanie z pakietu komunikatów Komisji w sprawie Aktu o jednolitym rynku, którego propozycja jest kontynuacją sprawozdania pana Montiego zatytułowanego „Nowa strategia dla jednolitego rynku”.
Jest to kolejny pean na cześć wolnej konkurencji, chociaż przesłania jego treść, aby ukryć dynamit zawarty w tym darze wysyłanym pracownikom, małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP), a zwłaszcza mieszkańcom krajów o słabszych gospodarkach.
Spójrzmy na kilka przykładów pozycji zawartych w raporcie, zwłaszcza dotyczących energii:
„zwraca uwagę na znaczenie w pełni funkcjonującego wewnętrznego rynku energii […]; Podkreśla, że ​​wewnętrzny rynek energii powinien przyczyniać się do utrzymania cen przystępnych zarówno dla konsumentów, jak i dla przedsiębiorstw ”.
Co więcej, wystarczy spojrzeć na to, co dzieje się w Portugalii, aby zdać sobie sprawę, że liberalizacja doprowadziła do prywatyzacji, wysokich cen dla przedsiębiorstw i konsumentów oraz zysków przekraczających 1 miliard euro dla akcjonariuszy EDP - Energias de Portugal, SA i podobną kwotę dla Galp Energia, SGPS, SA i innych firm z sektora.
Coś podobnego można powiedzieć o innych sektorach, w tym usługach pocztowych czy telekomunikacji, nie wspominając o sektorze finansowym.
Dlatego głosowaliśmy za odrzuceniem sprawozdania.
w piśmie. - Czterej irlandzcy posłowie Fine Gael zagłosowali za przyjęciem sprawozdania w sprawie Aktu o jednolitym rynku dla przedsiębiorstw i wzrostu, ponieważ popieramy ogólny kierunek rezolucji, ale nie popieramy CCCTB, jak wyjaśniliśmy w poprzednich wyjaśnieniach.
w piśmie. - W sprawozdaniu Buşoiego wezwano do stworzenia przyjaznego dla przedsiębiorstw jednolitego rynku i słusznie podkreślono znaczenie MŚP.
W jednej części UE, w Szkocji, dziesiątki tysięcy małych przedsiębiorstw skorzystało z programu premii dla małych przedsiębiorstw rządu szkockiego i traktuję to jako przykład najlepszej praktyki dla innych krajów europejskich.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ aby skutecznie ożywić jednolity rynek UE i zwiększyć globalną konkurencyjność całej UE oraz stworzyć nowe miejsca pracy, konieczne jest przyjęcie i wdrożenie wielu środków, które będą promować zrównoważony rozwój przedsiębiorstw i rozwój.
Dziś Europa stała się największą gospodarką świata.
Jednolity rynek jest kamieniem węgielnym zarówno dla przedsiębiorstw, jak i konsumentów, ale może zapewnić większy wzrost gospodarczy i zatrudnienie, a jego pełny potencjał nie jest jeszcze widoczny.
Szczególną uwagę należy zwrócić na małe i średnie przedsiębiorstwa, które mają największy potencjał dalszego rozwoju i wzrostu zatrudnienia.
Dlatego bardzo ważne jest, aby wspierać trwały wzrost gospodarczy.
Sam jednolity rynek i działające na nim przedsiębiorstwa mają kluczowe znaczenie dla przyszłego wzrostu gospodarek UE.
Jednolity rynek musi stać się innowacyjnym, przyjaznym dla biznesu otoczeniem, opartym na gospodarce cyfrowej, w którym swobodny przepływ usług jest skuteczny.
Dobrze funkcjonujący jednolity rynek usług ma duży potencjał wzrostu, a tym samym naszego ożywienia gospodarczego.
Tylko trwały wzrost może zagwarantować tworzenie trwałych miejsc pracy.
Należy podjąć dalsze kroki w celu zapewnienia właściwego wdrożenia dyrektywy usługowej i dyrektywy o kwalifikacjach zawodowych.
Ponadto tworzenie ogólnounijnych legitymacji zawodowych w stosownych przypadkach jest pomysłem wymagającym analizy, biorąc pod uwagę potencjał takich kart w zakresie zwiększenia swobody przemieszczania się obywateli UE i uproszczenia procedur rekrutacyjnych dla przedsiębiorstw w UE.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ dostrzegam pilną potrzebę poprawy warunków dla MŚP, aby Europa była naprawdę konkurencyjna na świecie.
Wielokrotnie udowodniono, że zmniejszenie obciążeń biurokratycznych dla MŚP spowodowało wzrost gospodarczy i zwiększyło ich konkurencyjność.
Nie podjęto wystarczających wysiłków, aby umożliwić MŚP funkcjonowanie z mniejszą liczbą przeszkód biurokratycznych i z większą wydajnością.
MŚP są siłą napędową europejskiej gospodarki.
W e-świecie zachodzą również dramatyczne zmiany.
Obecnie UE nie jest tak naprawdę konkurencyjna na rynkach elektronicznych.
Oznacza to, że musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby pobudzić handel elektroniczny, dokonując rzeczywistych postępów we wdrażaniu europejskiego jednolitego rynku cyfrowego.
Podjęto ważne kroki, ale nadal pozostaje wiele do zrobienia i musimy robić szybkie postępy.
Z zadowoleniem przyjmuję wysiłki zaproponowane w tym sprawozdaniu w celu dalszego rozwoju tej kwestii.
Sprawozdanie w sprawie jednolitego rynku przedsiębiorstw i wzrostu jest moim zdaniem bardzo wyważone i uważam, że wdrożenie proponowanych środków pobudzi wzrost jednolitego rynku, a ostatecznie także gospodarek państw członkowskich.
W szczególności zgadzam się z kluczowymi priorytetami sprawozdania, takimi jak utworzenie patentu UE i jednolitego systemu rozstrzygania sporów, podkreślenie potrzeby długoterminowych inwestycji w innowacyjne sektory, zwiększenie zaufania przedsiębiorców i konsumentów do handlu elektronicznego oraz pobudzenie rozwój handlu elektronicznego na jednolitym rynku, eliminacja biurokratycznych przeszkód, na jakie napotykają małe i średnie przedsiębiorstwa w działalności transgranicznej, oraz racjonalizacja procesów udzielania zamówień publicznych.
Ponieważ popieram wszystkie wyżej wymienione środki i jestem przekonany o ich przydatności i korzyściach, głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.
Dążenie do celów wyznaczonych w strategii 2020 wymaga od Europy tworzenia warunków sprzyjających wzrostowi i innowacjom poprzez inwestycje i zdecydowane działania na rynku europejskim.
Europa musi utrzymać wzrost i promować skuteczne strategie na rynku wewnętrznym, które mają na celu zwiększenie konkurencyjności, innowacji i badań.
Komisja musi zagwarantować wdrożenie pakietu, który zapewni osiągnięcie tych celów poprzez podjęcie działań na rzecz poprawy konkurencyjności na rynku krajowym.
Wzmocnienie zarządzania gospodarczego w Unii Europejskiej jest zatem ważnym krokiem, który pozwoli firmom na rynku zmaksymalizować korzyści oferowane przez jednolity rynek.
Stworzenie europejskich obligacji na finansowanie projektów oraz patent ważny w całej Europie to tylko niektóre z punktów, które skłoniły mnie do poparcia rezolucji.
Jednolity rynek jest ważnym celem do osiągnięcia.
Mając na uwadze różne warunki panujące w różnych państwach członkowskich, zadaniem UE musi być zminimalizowanie takich rozbieżności, tak aby wszystkie europejskie przedsiębiorstwa mogły odnieść korzyści.
W części 1 ustawy omówiono plany Komisji dotyczące wprowadzenia środowiska sprzyjającego przedsiębiorczości.
Dlatego musimy promować twórczość i innowacje z perspektywy zrównoważonego rozwoju, który łączy międzynarodową konkurencyjność z ochroną MŚP.
Ta rezolucja Parlamentu Europejskiego zatwierdza i uzupełnia zobowiązania Komisji, dlatego ją poparłem.
Przypomina nam również o potrzebie wspierania gospodarki realnej bardziej niż kiedykolwiek; w szczególności poprzez ambitną europejską politykę przemysłową.
W celu ustanowienia prawdziwie jednolitego rynku dla MŚP w rezolucji proponuje się utworzenie statusu „europejskiej spółki prywatnej”, który zachęcałby do transgranicznego tworzenia i funkcjonowania tych podstawowych elementów struktury gospodarczej Unii.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że jednolity rynek jest bez wątpienia głównym atutem naszej globalnej konkurencyjności.
Bez niej nie odegralibyśmy tak ważnej roli w utrzymaniu globalnej równowagi sił ekonomicznych, zwłaszcza w czasie, gdy na scenie światowej pojawiają się nowe mocarstwa.
Postęp rynku wewnętrznego i dalszy rozwój regionów wzajemnie się uzupełniają i wspólnie tworzą potężną Europę, charakteryzującą się spójnością i konkurencyjnością.
W tym względzie chciałbym podkreślić szczególnie ważną rolę, jaką polityka regionalna odgrywa w integracji jednolitego rynku.
Myślę, że zwiększona dostępność dla każdego regionu w Unii Europejskiej jest absolutnym warunkiem wstępnym dla dynamicznego i silnego jednolitego rynku.
Nowe państwa członkowskie znajdują się w szczególnej sytuacji, w której nadal występuje niski poziom dostępności.
Wsparcie inwestycji w infrastrukturę i jej ulepszanie pomoże zwiększyć konkurencyjność opóźnionych regionów i zapewnić harmonijne funkcjonowanie rynku wewnętrznego.
Pomoże to znacznie poprawić globalną konkurencyjność całej Unii Europejskiej.
W niniejszym projekcie sprawozdania nakreślono priorytetowe środki, które należy podjąć, aby zbudować silniejszy jednolity rynek, lepiej odpowiadający potrzebom przedsiębiorstw w UE i generujący wyższe stopy wzrostu niż dotychczas.
Priorytety sprawozdawcy podzielono na cztery grupy, których celem jest przekształcenie jednolitego rynku w innowacyjne, przyjazne dla biznesu środowisko, oparte na gospodarce cyfrowej, w którym swobodny przepływ usług jest efektywny.
Tylko trwały wzrost może zagwarantować tworzenie trwałych miejsc pracy
W niniejszym sprawozdaniu proponuje się większą liberalizację sektora energetycznego i pocztowego oraz silniejsze stosowanie dyrektywy usługowej pod pretekstem wspierania przedsiębiorstw i pobudzania wzrostu.
Zgodnie z ideologią neoliberalną za hamowanie wzrostu obwinia regulacje administracyjne i ochronę usług publicznych.
Europejscy przywódcy nie wyciągnęli wniosków z kryzysu z 2008 roku, ale radykalna zmiana kierunku na inną Europę jest niezbędna.
Komunikat „Akt o jednolitym rynku” opiera się na temacie przywództwa politycznego i zasadzie partnerstwa jako podstawowych instrumentów ożywienia i pogłębienia jednolitego rynku.
Musimy stworzyć nową dynamikę w stosunkach międzyinstytucjonalnych oraz we współpracy i zaangażowaniu państw członkowskich, a także parlamentów narodowych oraz władz regionalnych i lokalnych, aby można było poprawić stosowalność i wdrażanie przepisów dotyczących jednolitego rynku .
Wszyscy musimy zobowiązać się, państwa członkowskie i instytucje europejskie, do monitorowania, oceny i modernizacji wdrażania prawodawstwa europejskiego.
W szczególności małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) są ważnym motorem napędowym całej naszej gospodarki.
Należy im zaoferować znacznie więcej możliwości ugruntowania pozycji i ekspansji na rynku wewnętrznym.
Do tego celu potrzebny jest kapitał, a MŚP muszą mieć do niego łatwiejszy dostęp.
Innym czynnikiem, który pomoże nam zapewnić trwały i zrównoważony wzrost europejskich gospodarek narodowych, jest wsparcie sektora usług.
W tym celu potrzebny jest swobodny przepływ usług.
Cały rynek wewnętrzny musi stać się bardziej atrakcyjny, aby stać się innowacyjnym i przyjaznym dla biznesu otoczeniem.
UE potrzebuje również cyfrowego rynku wewnętrznego, aby poprawić konkurencyjność i promować wzrost.
Wszystkie przedsiębiorstwa w UE powinny móc czerpać korzyści z rynku wewnętrznego, nawet jeśli wiele dziedzin, takich jak handel elektroniczny, nadal wymaga wyraźnego rozwoju.
Nie głosowałem za przyjęciem sprawozdania, ponieważ sprawozdawca zaproponował wprowadzenie nowej strategii dotyczącej podatku VAT, ale nie podał dostatecznie szczegółowych informacji na temat tego, jak będzie to wyglądać w praktyce.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ jednolity rynek jest bardzo ważnym czynnikiem dla przedsiębiorstw i wzrostu.
Dużą uwagę należy zwrócić na innowacje i kreatywność oraz odpowiedni mechanizm ich finansowania.
Innowacje stanowią podstawę silnego i bardziej zrównoważonego wzrostu i tworzenia miejsc pracy.
Przede wszystkim, aby zapewnić skuteczne funkcjonowanie mechanizmu finansowania, musimy stworzyć korzystne warunki dla długoterminowych inwestycji w innowacyjne i tworzące miejsca pracy sektory.
Szczególną uwagę należy zwrócić na małe i średnie przedsiębiorstwa, które mają ogromny wpływ gospodarczy na gospodarkę europejską.
Jednolity rynek musi stać się lepszym otoczeniem dla MŚP, pomagając im rozszerzać działalność transgraniczną, poprawiając ich dostęp do rynków kapitałowych oraz usuwając bariery administracyjne i fiskalne.
Należy stworzyć MŚP warunki do otrzymywania odpowiedniego wsparcia w ramach polityki regionalnej Unii, biorąc pod uwagę ich znaczenie dla poprawy więzi społecznych w dzielnicach miejskich lub na obszarach słabo zaludnionych.
Struktura europejskiego sektora bankowego musi być pluralistyczna, aby zaspokoić potrzeby finansowe MŚP.
Bardzo ważne jest ustanowienie jaśniejszych ram VAT i wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych.
Uważam, że należy pilnie przyjąć statut europejskiej spółki prywatnej, aby ułatwić zakładanie i transgraniczną działalność małych i średnich przedsiębiorstw.
Należy zauważyć, że procedury zamówień publicznych muszą być bardziej racjonalne.
Musimy uczynić warunki dla zamówień transgranicznych korzystniejszymi, zapewniając wzajemność z krajami uprzemysłowionymi i głównymi wschodzącymi gospodarkami.
Kryzys finansowy i gospodarczy zmobilizował UE do poszukiwania nowych zasad i systemów zapewniających równowagę i wzrost; Sprawozdanie Mario Montiego nadało ton projektowi ustawy o jednolitym europejskim rynku wewnętrznym.
Głównym celem jest zapewnienie wzrostu i rozwoju, ale także bezpieczeństwa i gwarancji dla małych i średnich przedsiębiorstw, inwestorów i konsumentów oraz wszystkich uczestników rynku, których funkcje handlowe muszą być ułatwione.
Moje głosowanie na „tak” świadczy nie tylko o chęci poparcia tekstu, ale także o rzeczywistym zaangażowaniu obywateli w poprawę przepisów i zapewnienie równych możliwości inwestycji i konsumpcji w stale rozwijającym się systemie zarówno dla sektora publicznego, jak i prywatnego.
W niniejszym sprawozdaniu Parlament przedstawia pięć głównych priorytetów, których celem jest konsolidacja jednolitego rynku przedsiębiorstw i wzrostu: stworzenie patentu UE i ujednoliconego systemu rozstrzygania sporów patentowych; finansowanie innowacji; promocja handlu elektronicznego; lepszy dostęp do jednolitego rynku i większy udział małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w jednolitym rynku; oraz usprawnienie procedur związanych z zamówieniami publicznymi.
Zgadzam się z przedstawionymi priorytetami i dlatego głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.
Chciałbym powtórzyć moje przekonanie, że stworzenie patentu UE i ujednoliconego systemu rozstrzygania sporów patentowych jest niezbędne, aby wspierać innowacje i kreatywność na jednolitym rynku.
Wiadomo, że innowacje i kreatywność są czynnikami wzrostu.
Uważam, że obok tego środka Komisja i państwa członkowskie powinny wziąć pod uwagę znaczenie innowacji dla silnego i trwałego wzrostu, a także dla tworzenia miejsc pracy.
Sposobem na promowanie wzrostu jest zapewnienie odpowiedniego finansowania innowacji, zwłaszcza poprzez tworzenie europejskich pożyczek zabezpieczających finansowanie projektów UE.
Należy ponownie uruchomić i zakończyć jednolity rynek, aby osiągnąć cele określone w strategii „Europa 2020”, tak aby zapewnić większy wzrost przedsiębiorstwom, w tym przedsiębiorstwom ekonomii społecznej (spółdzielniom, stowarzyszeniom, towarzystwom wzajemnym i fundacjom), oraz stworzyć więcej lepszych miejsc pracy, a także zapewnić odpowiednią ochronę praw europejskich pracowników i konsumentów.
Wzywam do stworzenia bardziej przyjaznego dla MŚP otoczenia regulacyjnego poprzez dokładną ocenę wpływu wszelkich nowych środków regulacyjnych lub legislacyjnych na MŚP w celu ograniczenia biurokracji, zwiększenia konkurencyjności i wspierania wysokiej jakości zatrudnienia.
Konieczne jest również utrzymanie istniejących przepisów dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa pracowników.
We wniosku Komisji należy opublikować strategię dotyczącą podatku VAT, ponieważ lepsza koordynacja podatkowa między państwami członkowskimi jest potrzebna, aby uniknąć nieuczciwej konkurencji podatkowej i zakłóceń rynku.
Uważam, że wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie wprowadzenia wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych zwiększy konkurencyjność MŚP, w szczególności poprzez zmniejszenie obowiązków wynikających ze złożoności administracyjnej i obniżenie wysokich kosztów generowanych w wyniku dostosowania się do różnych krajowych systemów podatkowych, a tym samym wywieranie potencjalnie pozytywnego wpływu na finanse publiczne i zatrudnienie.
W związku z tym wskazane jest przyjęcie środków umożliwiających zbudowanie silniejszego jednolitego rynku, który jest w stanie lepiej odpowiadać na potrzeby przedsiębiorstw w UE, w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw, tworząc w ten sposób środowisko sprzyjające innowacjom opartym na gospodarka cyfrowa, w której istnieje rzeczywista swoboda przepływu usług.
Dobrze funkcjonujący jednolity rynek ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia konkurencyjności, tworzenia miejsc pracy i trwałego wzrostu w Europie.
Dlatego głosowałem za przyjęciem znakomitego sprawozdania mojego kolegi, pana posła Busoiego, w którym przedstawiono kilka priorytetów dotyczących usprawnienia funkcjonowania jednolitego rynku, którym towarzyszy szereg wniosków ustawodawczych służących osiągnięciu tego celu.
Musimy przyspieszyć tworzenie patentu wspólnotowego, zracjonalizować procedury udzielania zamówień i zapewnić większy bodziec dla gospodarki cyfrowej poprzez wzmocnienie zaufania przedsiębiorstw i obywateli do handlu elektronicznego.
Na koniec pozwolę sobie podkreślić dwie zasadnicze dźwignie wzrostu, które należy pilnie zastosować.
Pierwsza to długofalowa innowacja wspierająca transformację ekologiczną gospodarek.
Można tego dokonać, tworząc więzi w UE, a dokładniej w dziedzinie energii, transportu i telekomunikacji.
Drugim jest zwiększenie udziału MŚP w jednolitym rynku poprzez rozwój ich źródeł finansowania i poprawę ich dostępu do rynków kapitałowych, eliminację barier fiskalnych w ich działalności transgranicznej oraz rewizję ram zamówień publicznych w celu stworzenia procedur bardziej elastyczny i mniej biurokratyczny.
w piśmie. - Głosowałem za.
W październiku 2010 r. Komisja przyjęła komunikat zatytułowany „W kierunku Aktu o jednolitym rynku”, aby ożywić jednolity rynek.
W pierwszej części tego komunikatu Komisja proponuje szereg działań, które mają zapewnić silniejszy, trwały i sprawiedliwy wzrost gospodarczy.
Jednolity rynek jest kamieniem węgielnym zarówno dla przedsiębiorstw, jak i dla konsumentów, ale może zapewnić większy wzrost i zatrudnienie, a jego pełny potencjał nie jest jeszcze widoczny.
Szczególną uwagę należy zwrócić na MŚP, które mają największy potencjał dalszego rozwoju i wzrostu zatrudnienia.
Komunikat „Akt o jednolitym rynku” odnosi się do kwestii przywództwa politycznego i zasady partnerstwa jako podstawowych instrumentów ożywienia jednolitego rynku.
Dynamika stosunków międzyinstytucjonalnych oraz współpraca i zaangażowanie państw członkowskich, w szczególności parlamentów narodowych oraz władz regionalnych i lokalnych, to mechanizmy, które poprawią stosowanie i wdrażanie przepisów dotyczących jednolitego rynku.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że przedstawione środki są niezbędne.
Spośród nich chciałbym zwrócić uwagę na włączenie oceny stanu jednolitego rynku do wiosennej sesji Rady, publikację zielonej księgi z udziałem społeczeństwa obywatelskiego oraz władz regionalnych i lokalnych, publikację korelacji tabele i wreszcie zmniejszenie deficytów i błędów w transpozycji dyrektyw.
Zarówno państwa członkowskie, jak i instytucje europejskie powinny zaangażować się w monitorowanie, ocenę i modernizację wdrażania prawodawstwa europejskiego, ponieważ tylko wtedy polityka integracyjna może odnieść sukces.
Chciałbym również zwrócić uwagę, że władze regionalne i lokalne powinny odgrywać ważniejszą rolę, zgodnie z zasadą pomocniczości i zasadą partnerstwa.
Poparłem sprawozdanie naszego kolegi posła, pana Busoiego, a także dwa sprawozdania pani Kalniete i pana Correii de Campos.
Trzy sprawozdania Parlamentu Europejskiego w odpowiedzi na Akt o jednolitym rynku Komisji dotyczą kwestii, które są ważne dla europejskiego przemysłu oraz jego małych i średnich przedsiębiorstw.
Uproszczenie ustawodawstwa i biurokracja, walka z fałszerstwami, znaczenie innowacji i zwiększony dostęp do kredytów to punkty, w których nasze przedsiębiorstwa oczekują niezbędnych interwencji ze strony Europy, aby mogły znów być konkurencyjne na rynkach międzynarodowych.
Z drugiej strony to, co naprawdę jest niezbędne do odbudowy i urzeczywistnienia jednolitego rynku europejskiego, to jednolita polityka podatkowa w Unii.
Polityka podatkowa jest tlenem, którego małe i średnie przedsiębiorstwa europejskie potrzebują do odrodzenia, które nie może kończyć się na początkowym bodźcu, ale który zapewni im konsolidację i wzrost.
Brak harmonizacji fiskalnej w Europie powoduje nierównowagę między różnymi terytoriami UE, takimi jak północno-wschodnie Włochy i Słowenia, które konkurują na poziomie fiskalnym, a także pod względem stopnia rozwoju swoich gospodarek.
Te trzy sprawozdania dotyczące rynku wewnętrznego nie ekscytują nas, ponieważ oprócz pozycji, które moglibyśmy poprzeć, znajdujemy inne, z którymi się nie zgadzamy.
W tym przypadku jednak, pomimo rzeczy, z którymi nie zgadzam się w sprawozdaniu posła z Grupy Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy (ALDE), takich jak środki, które moim zdaniem przynoszą korzyści raczej dużym korporacjom niż małym przedsiębiorstwom, Wstrzymam się od głosu ze względu na wagę, jaką przywiązuje się do innowacji w celu promowania wzrostu.
w piśmie. - Proponowany przez Komisję Europejską Akt o jednolitym rynku ma na celu uwolnienie potencjału jednolitego rynku i przywrócenie gospodarki i konkurencyjności UE na właściwe tory po kryzysie gospodarczym.
Głosowałem za zaleceniami Parlamentu w sprawie Aktu o jednolitym rynku Komisji i wzywam Komisję Europejską do przyjęcia tych zaleceń w celu zapewnienia wzmocnienia struktur zarządzania, zapewnienia wsparcia dla innowacji i tworzenia miejsc pracy oraz umieszczenia obywateli w centrum jednolitego rynku .
Musimy współpracować nad wzmocnieniem zarządzania jednolitym rynkiem i wprowadzeniem bardziej skoordynowanego podejścia politycznego przywództwa, które zwiększy skuteczność Aktu o jednolitym rynku i przywróci zaufanie obywateli do inicjatywy.
Z zadowoleniem przyjmuję rezolucję wzywającą do większego skupienia się na mobilności obywateli i uważam, że istotne jest również, aby ponowne uruchomienie jednolitego rynku koncentrowało się na potrzebach MŚP w celu zapewnienia środowiska, które stworzy nowe, innowacyjne przedsiębiorstwa w całej Europie. UE, a zwłaszcza w Walii.
w piśmie. - Poparłem dwanaście środków zawartych w Akcie o jednolitym rynku i mam nadzieję, że Komisja przełoży to na skuteczne środki legislacyjne.
Lekcje, jakie należy wyciągnąć dla bezpieczeństwa jądrowego w Europie po awarii jądrowej w Japonii
Kolejnym punktem porządku dziennego jest debata nad oświadczeniami Rady i Komisji w sprawie wniosków, jakie należy wyciągnąć dla bezpieczeństwa jądrowego w Europie po wypadku jądrowym w Japonii.
Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Przede wszystkim pozwolę sobie powiedzieć, że cieszę się, że kontynuujemy debatę, która rozpoczęła się w zeszłym miesiącu.
Z jednej strony świadczy to o powadze sprawy, z drugiej świadczy o tym, że poza tymi wszystkimi reakcjami emocjonalnymi, które wciąż niezwykle poważna sytuacja w Japonii słusznie wywołuje u nas wszystkich, nasze instytucje zamierzają podjąć działania. w tej sprawie z należytą rozwagą.
Jednocześnie chciałbym potwierdzić, że jesteśmy gotowi nieść stałą i konkretną pomoc Japończykom, zarówno w formie pomocy humanitarnej, jak i pomocy ekspertów ds. Energii jądrowej.
Rada Europejska stwierdziła to jasno 25 marca.
Ponadto chciałbym zwrócić uwagę, że prezydencja węgierska natychmiast zareagowała na katastrofę w Japonii, w szczególności na działania związane z zagrożeniami związanymi z energią jądrową.
Pozwolę sobie już na wstępie rozwiać te błędne przekonania, jakie społeczeństwo może formułować w odniesieniu do bezpieczeństwa jądrowego, a mianowicie, że dopiero teraz, w związku z zewnętrzną sytuacją kryzysową, UE zdaje sobie sprawę ze znaczenia tej sprawy.
Z jednej strony jest to poważny błąd, ponieważ w rzeczywistości od ponad 25 lat w Europie obowiązują w Europie prawnie wiążące ramy, które nieustannie dostosowujemy, ostatnio, na przykład w 2009 r. Dyrektywa bezpieczeństwa.
Z drugiej strony także dlatego, że zapewnienie bezpieczeństwa jądrowego jest procesem ciągłym, podczas którego sukcesywnie udoskonalamy specyfikacje, wyciągamy wnioski z takich wydarzeń, jakie miały miejsce obecnie w Fukushimie, a także regularnie sprawdzamy rzeczywisty stan bezpieczeństwa instalacji.
W marcu Rada Europejska potwierdziła, że ​​reakcja UE musi iść w parze z kierunkami, które łączą zapewnienie bezpieczeństwa na miejscu z doskonaleniem ram regulacyjnych.
Jednym z aspektów tej wielowątkowej odpowiedzi UE jest kompleksowa ocena ryzyka i bezpieczeństwa europejskich elektrowni jądrowych, czyli kwestia „testów warunków skrajnych”.
Zakres tego i związane z tym praktyczne kroki należy określić, biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia i w pełni wykorzystując dostępną wiedzę fachową.
Europejska Grupa Regulatorów ds. Bezpieczeństwa Jądrowego i jej członkowie, niezależne krajowe organy regulacyjne, muszą zakończyć określanie wspomnianych powyżej praktycznych kroków do połowy maja, co prawdopodobnie pozwoli na rozpoczęcie ich oceny latem.
Kilka państw członkowskich i operatorów jądrowych przyjęło już decyzje wymagające przeglądu bezpieczeństwa elektrowni.
Na tej podstawie można zatem wyciągnąć pierwsze wnioski i opublikować pod koniec roku.
W związku z tym organy oceniające udostępnią wyniki testów warunków skrajnych zarówno opinii publicznej, jak i Komisji.
Na podstawie tego ostatniego raportu Rada Europejska oceni wstępne wyniki do końca roku.
W ramach drugiego, tj. Aspektu regulacyjnego, Rada Europejska zwróciła się już do Komisji o przegląd istniejących ram prawnych i regulacyjnych w zakresie bezpieczeństwa obiektów jądrowych i przedstawienie propozycji ich udoskonalenia w razie potrzeby.
Jednocześnie musimy kontynuować prace, które już są prowadzone w dziedzinie regulacji prawnych i musimy przyjąć wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie postępowania z wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi.
W końcu specyfikacje bezpieczeństwa należy oczywiście określić w taki sposób, aby obejmowały cały cykl życia obiektów jądrowych.
W trzecim kroku musimy również zwrócić się do krajów trzecich sąsiadujących z UE o przyłączenie się do tej oceny i podniesienie poziomu ich wymogów bezpieczeństwa.
Kwestie bezpieczeństwa nie ograniczają się oczywiście do energii jądrowej.
W przypadku jakiegokolwiek źródła energii, bez względu na to, jak duży może być jego udział w bezpieczeństwie dostaw, nie możemy sobie pozwolić na przedłożenie rozważań o zagwarantowaniu dostaw przed aspektami bezpieczeństwa związanymi ze zdrowiem ludzi lub ochroną środowiska.
Jak państwo wiecie, musimy również wziąć pod uwagę istniejącą sytuację w Europie, a mianowicie, że zużycie paliw w państwach członkowskich opiera się na różnych mieszankach.
W związku z tym każdy może swobodnie decydować o swoim miksie energetycznym.
Tak pozostanie w dającej się przewidzieć przyszłości, ponieważ mówimy o koszyku energetycznym, którego określenie należy do kompetencji państw członkowskich.
Jednak w odniesieniu do wspólnych celów nie przeszkadza nam to robić postępów na drodze do tworzenia wspólnej polityki energetycznej.
Na przykład w tym roku rozpoczniemy analizę Energy Roadmap 2050. Czyniąc to, ocenimy stopień, w jakim poszczególne źródła energii muszą przyczyniać się do osiągnięcia celów klimatycznych, z którymi jednocześnie musimy zrealizować naszą politykę energetyczną, bezpieczeństwo dostaw, zrównoważony rozwój i cele konkurencyjności.
Jednak oprócz swobody określania koszyka energetycznego, pogłębianie rynku wewnętrznego i coraz ściślejsze połączenia międzysystemowe skutkują rosnącą współzależnością między politykami energetycznymi państw członkowskich a decyzjami dotyczącymi wyboru źródła energii.
W związku z tym rozsądne jest również sformułowanie wspólnej wizji wpływu naszej polityki energetycznej na inwestycje, ceny energii i regulacje.
Oznacza to również, że ponieważ energia jądrowa stanowi obecnie 30% produkcji energii w Europie, żadne z 14 państw członkowskich, które wybrały energię jądrową, nie może sobie pozwolić na natychmiastowe zamknięcie swoich elektrowni jądrowych bez uprzedniej konsultacji z innymi państwami członkowskimi i zbadania obu potencjalnych alternatywne źródła energii i kwestie związane z siecią w procesie.
W tym celu prezydencja zamierza przeprowadzić szczegółową wymianę poglądów na nieformalnym spotkaniu ministrów energii w maju, aby rozwiązać kwestie związane z tym tematem.
Wreszcie ważne jest, abyśmy informowali również opinię publiczną o podstawowych założeniach oraz o zaletach i wadach wybranych źródeł energii.
Jestem przekonany, że w dzisiejszej debacie możemy się do tego przyczynić.
Członek Komisji. - (DE) Panie przewodniczący, pani poseł Győri, panie i panowie, straszne trzęsienie ziemi z 11 marca, następujące po nim tsunami, awaria w elektrowni jądrowej, która spowodowała zniszczenia w różnych blokach, oraz fakt, że nadal nie ma końca w perspektywie procesu naprawiania szkód i przezwyciężania zagrożeń, bo elektrownia jądrowa wciąż wymyka się spod kontroli, nawet przy zastosowaniu najnowszych technologii: wszystkie te wydarzenia budzą niepokój w zakresie bezpieczeństwa i energetyki w Unii Europejskiej i poza nią.
Dlatego 11 marca zaprosiliśmy grupę wysokiego szczebla, złożoną z ministrów i przedstawicieli rządów, firm budujących elektrownie jądrowe oraz sektora energetycznego, na spotkanie 15 marca.
W Radzie Ministrów ds. Energii w dniu 21 marca przygotowywaliśmy się do Rady Europejskiej, która ostatecznie 25 marca wezwała Komisję i krajowe organy ds. Bezpieczeństwa jądrowego do przeprowadzenia specjalnego testu warunków skrajnych i kompleksowego badania bezpieczeństwa w celu zapewnienia najwyższych możliwych standardów bezpieczeństwa.
Od tego czasu opracowujemy kryteria testów.
Dyrekcje generalne, ja i organy ds. Bezpieczeństwa jądrowego przygotowaliśmy katalog kryteriów testowych, który zostanie przedstawiony państwu i opinii publicznej, zanim zostanie ostatecznie przyjęty.
Z jednej strony dotyczy to konsekwencji zagrożeń dla elektrowni w Unii Europejskiej wynikających z trzęsień ziemi i wezbrań, zwłaszcza na wybrzeżu Atlantyku.
Z drugiej strony dotyczy konsekwencji dla samych elektrowni, innymi słowy, kwestii, w jaki sposób można chronić systemy chłodzenia, zasilanie elektryczne i generatory awaryjne.
Inne czynniki testowe obejmują ataki terrorystyczne i cybernetyczne oraz zderzenia samolotów z elektrowniami.
Wierzymy, że konsultacje i decyzja w sprawie kryteriów testów zostaną zakończone do połowy maja na posiedzeniu ENSREG, Europejskiej Grupy Regulatorów ds. Bezpieczeństwa Jądrowego.
Spodziewamy się, że do końca roku odbędą się kompleksowe testy w celu zapewnienia najwyższych możliwych standardów bezpieczeństwa w 143 elektrowniach jądrowych w Unii Europejskiej.
Rozmawialiśmy z rządami Federacji Rosyjskiej i Ukrainy, aw ciągu najbliższych kilku dni będziemy kontaktować się ze Szwajcarią i Armenią, a ponadto z krajami planującymi budowę elektrowni atomowych, takimi jak Turcja i Białoruś.
Naszym celem w tym wszystkim jest zapewnienie, że najwyższe standardy bezpieczeństwa i kryteria testowe dla badań zdarzeń lotniczych są stosowane w krajach, które są bezpośrednimi sąsiadami Unii Europejskiej.
Wiemy, że odpowiedzialność za koszyk energetyczny, a zatem również za technologie energetyczne, elektrownie jądrowe i inne technologie spoczywa na państwach członkowskich.
W ciągu ostatnich kilku dni stało się jasne, że państwa członkowskie chcą zachować te uprawnienia.
Innymi słowy, na podstawie obecnych traktatów i prawodawstwa nie wydaje się realistyczne podejmowanie decyzji w sprawie energii jądrowej na szczeblu europejskim.
Jednak test bezpieczeństwa, w którym każdy musi wziąć udział, wydaje mi się wspólnym mianownikiem dla wszystkich państw członkowskich ze względu na wysokie standardy, jakie narzuca, niezależnie od tego, czy posiadają one energię jądrową, czy nie.
Około 76% energii elektrycznej we Francji jest wytwarzane przez energię jądrową, podczas gdy w Austrii odsetek ten wynosi 0%.
Ogółem 14 państw członkowskich korzysta z energii jądrowej, a 13 nie.
Niemcy badają obecnie skrócenie czasu pracy swoich elektrowni.
Polska zastanawia się, czy zbudować swoją pierwszą elektrownię jądrową, a Włochy zastanawiają się, czy zainwestować w dodatkowe elektrownie.
Oprócz przeprowadzenia dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa uważamy, że największe znaczenie ma przeniesienie dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa jądrowego do prawa krajowego do lipca tego roku.
Naszym planem było przeprowadzenie w 2014 r. Oceny dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa jądrowego, która została przyjęta przez Parlament i Radę i ma zostać transponowana do prawa krajowego.
Teraz chcemy to przyspieszyć.
Zamierzamy poinformować Państwa do końca roku o naszych dalszych rozważaniach na temat możliwości wzmocnienia dyrektywy, ponieważ obecnie dotyczy ona przede wszystkim formalnych uprawnień i organów, które należy utworzyć, a także innych dziedzin.
Chciałbym również wspomnieć o wnioskach dotyczących odpadów promieniotwórczych, które zostały przedstawione przez Komisję i są obecnie przedmiotem debaty w Parlamencie i Radzie.
Przyczynią się one również do wspólnych środków zapewniających najwyższy możliwy poziom bezpieczeństwa.
Wiemy, że badanie zdarzenia lotniczego doprowadzi do wyciągnięcia przez państwa członkowskie własnych wniosków.
Jednak polegam na wpływie, jaki rzeczywistość będzie miała w tym przypadku.
Liczę na to, że państwa członkowskie wezmą pod uwagę ocenę bezpieczeństwa, normy i niezbędne środki zaproponowane przez ekspertów i zastosują je w praktyce w swoich krajach i ich elektrowniach jądrowych.
W połowie maja powiemy Ci, kiedy spodziewamy się, że będziemy mogli przedstawić Ci projekt testu warunków skrajnych i kryteria testu opracowane na poziomie roboczym.
Panie przewodniczący! W imieniu mojej grupy chciałbym podziękować komisarzowi Oettingerowi za podjęcie pracy nad kwestią bezpieczeństwa jądrowego bezpośrednio po katastrofie w Japonii.
Ta praca ma ogromne znaczenie dla bezpieczeństwa naszych obywateli, ponieważ katastrofa jądrowa w Japonii pokazała, że ​​musimy dokonać przeglądu naszych przepisów dotyczących bezpieczeństwa jądrowego.
To ważne zadanie dla państwa i dla Rady, ponieważ w Europie jesteśmy od siebie wzajemnie zależni, jeśli chodzi o bezpieczeństwo jądrowe.
Potrzebujemy europejskiego testu warunków skrajnych dla wszystkich obiektów jądrowych i, jak pan powiedział, kryteria muszą zostać zharmonizowane.
Potrzebujemy obiektywnego i przejrzystego sprawozdania - to znaczy sprawozdania publicznego - z testu warunków skrajnych, którego punktem wyjścia musi być najwyższy poziom bezpieczeństwa.
Panie przewodniczący! Mam nadzieję, że Pan i państwa członkowskie ciężko pracują nad tym zharmonizowanym podejściem, abyśmy mogli polegać na najwyższych standardach bezpieczeństwa.
Jeżeli obiekt jądrowy nie przejdzie testu warunków skrajnych, Ty i Rada musicie zapewnić zobowiązanie ze strony tego państwa członkowskiego do podjęcia natychmiastowych działań.
Takie działanie mogłoby nawet obejmować czasowe lub nawet trwałe zamknięcie elektrowni jądrowej.
W związku z tym ważne jest, abyśmy uwzględniali również elektrownie jądrowe, które znajdują się po obu stronach naszych granic, ponieważ czasami mają one nawet większy wpływ na naszych obywateli niż elektrownie jądrowe, które w całości znajdują się w Europie.
Proszę, zwróć na to szczególną uwagę.
Musimy odpowiednio zbadać rozważane działania i zagrożenia.
Energia jądrowa jest źródłem energii, z którego nie możemy tak po prostu zrezygnować, ponieważ zapewnia dużą część naszej energii i przyczynia się do zmniejszenia emisji CO2.
Musimy jednak przemyśleć naszą przyszłość i energię odnawialną, a także ambitnie dalej rozwijać efektywność energetyczną.
Panie przewodniczący! Energia jądrowa różni się od innych źródeł energii.
W niezwykle krótkim czasie może wyrządzić ogromne szkody krajom, ludziom i przyszłym pokoleniom.
Dlatego cieszę się, że Parlament Europejski wydaje się mieć silne i szerokie poparcie, jeśli chodzi o energię jądrową i kwestie bezpieczeństwa.
Mam nadzieję, że zaowocuje to również jasnymi, szerokimi i wspólnymi decyzjami.
Energii jądrowej nie można regulować i monitorować wyłącznie na szczeblu krajowym.
Energia jądrowa nie zna granic państwowych ani europejskich.
Dlatego też debata na temat bezpieczeństwa i praca nad bezpieczeństwem muszą mieć bardzo szeroki program.
W związku z tym ważne jest, abyśmy podjęli jak najbardziej spójną decyzję i choć raz pominęli fakt, że mamy nieco odmienne opinie w kwestii energii jądrowej.
Chodzi o wspólny interes w perspektywie krótko- i długoterminowej: bezpieczeństwo.
W dłuższej perspektywie sytuacja ta wskazuje na niezrównoważony stan naszych obecnych dostaw energii.
Nie mamy wystarczająco zróżnicowanego koszyka energetycznego.
Dyskusja o inwestycjach w energię odnawialną i efektywność energetyczną musi zostać uruchomiona.
To, czego potrzebujemy, to nic innego jak zmiana paradygmatu w naszej polityce energetycznej, ale nie o tym powinna być mowa w tej rezolucji.
Musi to być początek nowego początku dla przesuwania naszego systemu energetycznego w kierunku zrównoważonej energetyki i oczywiście przygotowania do strategii wygaszania energetyki jądrowej - w niektórych przypadkach w najbliższej przyszłości, aw innych , w nieco dłuższym lub średnim lub długim okresie.
w imieniu grupy ALDE. - Panie przewodniczący! Tragiczne wydarzenia w Japonii ujawniły nie tylko błędy i wady japońskich reaktorów.
Wydarzenia w Fukushimie ujawniły również niedociągnięcia w międzynarodowym systemie zabezpieczeń w elektrowniach jądrowych.
Obecnie wielu Europejczyków martwi się bezpieczeństwem jądrowym w Europie.
W związku z tym konieczne jest, aby Unia Europejska dokonała kompleksowej ponownej oceny swojego podejścia do bezpieczeństwa jądrowego.
Liberałowie i Demokraci uważają, że proponowane przez Radę testy warunków skrajnych są zbyt słabe.
Powinniśmy testować nie tylko technologię i geografię, ale także całą kulturę bezpieczeństwa i gotowość do reagowania na wieloaspektowe scenariusze katastrof.
Jest również absolutnie niezbędne, aby testy stały się obowiązkowe i opierały się na wspólnych i przejrzystych kryteriach wspólnotowych.
Dla każdego powinno być oczywiste, że nie możemy pozostawić rządom i władzom krajowym samodzielnego nadzoru.
Zamiast tego testy warunków skrajnych powinny być przeprowadzane przez niezależnych ekspertów z zachowaniem pełnej przejrzystości.
Wszystkie fakty powinny być podawane do wiadomości publicznej pod nadzorem Komisji.
Dziś jest to jedyna wiarygodna alternatywa dla tej technologii.
MAEA powinien również przeprowadzić kompleksowy przegląd unijnych przepisów dotyczących bezpieczeństwa jądrowego.
Powinniśmy mieć europejskie standardy i surowe wymagania.
Komisja jest odpowiedzialna, ale Rada jest również odpowiedzialna za podjęcie działań i przejęcie odpowiedzialności.
Wreszcie ważne jest, abyśmy teraz wyciągnęli wnioski z alternatywnych źródeł energii i efektywności energetycznej.
Czas zdecydować o wiążących celach.
Panie przewodniczący, panie Oettinger! Wie pan już, że nie ufam pańskim testom warunków skrajnych.
Chciałabym krótko wyjaśnić, dlaczego tak jest.
Uważam, że nie jest dobrym rozwiązaniem, aby organy krajowe i organy nadzorcze były odpowiedzialne za określenie kryteriów testu i ocenę wyników.
Do tej pory byli oni wyłącznie odpowiedzialni za nadzór i testowanie elektrowni jądrowych w Unii Europejskiej.
Członkowie tych organów będą częścią znanej sieci starych chłopców, którzy z radością zaświadczą, że elektrownie jądrowe innych osób były bezpieczne, są bezpieczne i nadal będą bezpieczne.
Czy naprawdę wierzysz, że krajowe organy regulacyjne nagle zdadzą sobie sprawę, że dotychczas wykonywały złą robotę i były zbyt tolerancyjne?
Nie wierzę w to, panie pośle Oettinger, i nie wyjaśnił mi pan jeszcze, w jaki sposób zamierza pan zagwarantować, że cały ten system nadzoru nagle stanie się niezależny.
Dobrowolny charakter testów warunków skrajnych jest kolejnym dowodem na to, że nie możemy traktować ich tak poważnie, jak byśmy chcieli.
Nadal masz jednak czas na zmianę planów i dajesz nam gwarancję, że niezależni eksperci będą mieli dostęp do roślin.
Możesz zagwarantować, że wszystko zostanie przetestowane i że nie zobaczymy tylko raportów na papierze z systemu, który słusznie opisałem jako sieć starych chłopców, ponieważ wszyscy zaangażowani ludzie znają się i są przyjaciółmi od dziesięcioleci i zawsze byli. zaakceptował najwyższe poziomy ryzyka.
Chciałbym państwu wyjaśnić, że my w Grupie Zielonych / Wolnym Przymierzu Europejskim oczekujemy, że testy warunków skrajnych zostaną zaprojektowane w taki sposób, że pokażą, które elektrownie jądrowe naprawdę nie są już akceptowane, a które powinny zostać odłączone od sieci pierwszy.
Jeśli testy warunków skrajnych rzeczywiście mają doprowadzić do zmiany kierunku w Europie, postrzegamy je jako podstawę harmonogramu wyjścia, który rozpocznie się teraz i, jeśli wszystko pójdzie dobrze w Europie, może zakończyć się około 2025 r.
Chciałbym prosić pana o zrobienie jednej konkretnej rzeczy, panie pośle Oettinger.
W ciągu ostatnich kilku dni udzieliliście kilku wywiadów i wyjaśnialiście na przykład w Niemczech, że wiecie, które elektrownie jądrowe nie przejdą tych testów warunków skrajnych i że są Państwo pewni co do niektórych z nich.
Prosimy o upublicznienie nazw tych elektrowni.
Na przykład, jeśli jednym z nich jest Fessenheim, elektrownia, która, jak powiedział francuski organ nadzorczy, nie jest odpowiednio chroniona przed wysoką wodą lub trzęsieniami ziemi, należy opublikować nazwy miejsc, które stanowią zagrożenie.
Zwiększyłoby to zaufanie społeczne do twoich polityk.
w imieniu grupy ECR. - Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować urzędującemu przewodniczącemu i pani komisarz za ich oświadczenia.
Ich zmierzona zawartość różni się od niektórych innych wkładów.
Przede wszystkim pamiętajmy, że istnieje ogromna różnica między 50-letnimi reaktorami w Japonii a nowymi konstrukcjami przygotowywanymi w Europie - ogromna różnica.
Pamiętajmy również, że istnieje ogromna różnica między zagrożeniami sejsmicznymi, przed którymi stoi Japonia, a tymi w Europie Zachodniej.
Przede wszystkim musimy mieć całkowitą pewność co do tego, co się stało, zanim podejmiemy kroki w celu przeglądu tego, co robimy i co planujemy zrobić.
Nowoczesne reaktory są obecnie projektowane tak, aby wytrzymać zagrożenia, które były niewyobrażalne 20 lub 50 lat temu.
Cieszę się, że się ze mną zgadzasz, pani Harms.
(Okrzyki pani Harms)
To był niegrzeczny mikrofon, a pani zabiera mi czas, pani Harms.
Jest propozycja moratorium.
Sprzeciwiam się temu, ponieważ byłoby to działanie w pośpiechu bez dowodów naukowych.
Musimy dowiedzieć się, co się stało, zanim podejmiemy jakiekolwiek kroki w celu zmiany naszej już imponującej kultury bezpieczeństwa w Europie.
Zgadzam się, że chcemy wzmocnić naszą kulturę bezpieczeństwa, ale nie działajmy w pośpiechu.
Panie przewodniczący! Niedawno w Niemczech miały miejsce demonstracje, podczas których 250 000 osób wezwało do natychmiastowego wycofania się z energii jądrowej i przejścia na w 100% energię odnawialną.
Obie te rzeczy są możliwe.
Po Czarnobylu i Fukushimie jest jasne, że energia jądrowa zawsze będzie wiązała się z ryzykiem szczątkowym.
Dlatego też normy bezpieczeństwa jądrowego w całej Europie muszą być obowiązkowe, aby opierały się na najlepszych dostępnych technologiach.
Pomimo przyjęcia dyrektywy Rady w sprawie bezpieczeństwa jądrowego obiektów jądrowych w 2009 r. W państwach członkowskich nadal obowiązują normy bezpieczeństwa.
Dlatego pilnie potrzebujemy przeglądu tej dyrektywy przy udziale Parlamentu w ramach procedury współdecyzji, która nie jest oparta na traktacie Euratom.
Chciałbym zobaczyć inicjatywę angażującą jak najwięcej grup w Parlamencie, która wezwie Radę i Komisję do sporządzenia wniosku dotyczącego dyrektywy w tej sprawie.
Uważam, że potrzebujemy scenariusza wyjścia z energii jądrowej obejmującego całą Europę.
w imieniu grupy EFD. - Panie przewodniczący! Zgadzam się z tym, co zostało powiedziane do tej pory, a także z tym, że musimy pomyśleć o jutrzejszym moratorium, jak zasugerował pan poseł Chichester.
Chcę jednak dodać, co następuje: wkraczamy w nową erę, nowy świat.
Wszystkie klęski żywiołowe, które miały miejsce w XXI wieku, były mega-katastrofami: mega-pożarami, mega-trzęsieniami ziemi i mega-morskimi pływami.
Jak możemy się chronić przed zagrożeniem nuklearnym wynikającym z tych katastrof i unikać takiego zagrożenia?
Widzimy, że z powodu tych katastrof narażamy się również na mega-zabójstwa.
W tym Parlamencie potępiamy zbrodnie przeciwko ludzkości.
Uważam, że efektywność TEPCO jako firmy jest nową formą zbrodni przeciwko ludzkości: brak przejrzystości, żadnych środków ostrożności i nic nie robi się w sprawie pracowników, którzy walczą z problemem.
Wzywam was wszystkich do przemyślenia tej nowej zbrodni przeciwko społeczeństwu, z którą będziemy musieli się zmierzyć w XXI wieku.
(ES) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Potrzebujemy energii do jedzenia, podróżowania, studiowania, leczenia chorób i do wielu innych rzeczy.
Ta energia zawsze pochodziła z różnych źródeł.
W niektórych przypadkach z najstarszych źródeł, takich jak energia wodna, energia kopalna, a nawet energia jądrowa; w innych przypadkach z najnowocześniejszych, na przykład odnawialnych źródeł energii.
Oprócz tego opracowywane są technologie w celu zwiększenia bezpieczeństwa, w niektórych przypadkach, lub zapewnienia większej wydajności, jak w przypadku energii odnawialnej.
Istnieją również badania, które nie zostały jeszcze zastosowane, takie jak składowanie dwutlenku węgla lub takie, które mają - i będą - prowadzić nas do energii termojądrowej.
To wszystko jest konieczne, panie i panowie, ponieważ życie ludzkie funkcjonowało i rozwijało się w oparciu o ciągłe ulepszanie wykorzystywanych zasobów i badań, które to umożliwiły.
Komunikacja, energia, medycyna i nauka opierają się na tym: na ciągłym ulepszaniu wszystkich naszych zasobów.
Niedawno tsunami i trzęsienie ziemi, które je spowodowało, spowodowało poważne szkody dla ludności Japonii, w tym ofiary, zaginięcia i straty materialne, a także znaczne szkody w elektrowni Fukushima.
Mając to wszystko na uwadze, musimy poprawić bezpieczeństwo.
Jutro w tej Izbie odbędzie się głosowanie nad wspólną rezolucją, na którą zgodziła się zdecydowana większość grup parlamentarnych.
Wyraża to, co nas łączy, a nie to, co nas dzieli.
Prosiłbym grupy, aby pozostały lojalne wobec treści wniosku i nie pozwalały, by ich własne interesy przeszkadzały we wspólnym interesie lub wspólnym poglądom, które osiągnęliśmy w związku z tym wnioskiem.
To jest nasza odpowiedzialność za jutro.
(ES) Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym wyrazić moje najgłębsze współczucie ofiarom i rodzinom ewakuowanym z powodu wypadku jądrowego.
Panie i panowie! Lekcja, jaką powinniśmy rzeczywiście wyciągnąć z tego wypadku, to pilna potrzeba wzmocnienia środków bezpieczeństwa.
Jednak bezpieczeństwo obejmuje również zasoby ludzkie.
Musimy zapewnić najwyższy poziom szkolenia dla pracowników sektora.
Musimy zagwarantować optymalne warunki pracy.
Stworzenie doskonałych ram dla szkolenia i pracy to zadanie, które można realizować z poziomu instytucji europejskich.
Chciałbym również podkreślić zobowiązania, które Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim (S&D) poczyniła w swoim planie energetycznym dla Europy, które są zdecydowanym zobowiązaniem na rzecz energii odnawialnej, infrastruktury, efektywności energetycznej i mobilność elektryczna.
W tym kontekście uważam również, że powinniśmy ponownie otworzyć debatę w sprawie węgla, ponieważ jest to nasze jedyne rodzime źródło energii kopalnej.
Panie przewodniczący! Testy warunków skrajnych dotyczące standardów technicznych nie wystarczą.
Nie chodzi tylko o trzęsienia ziemi.
Problemem w Japonii była kumulacja zdarzeń: zalanie, utrata zasilania zewnętrznego i zakłócenia łączności.
Widzieliśmy, jak jeden problem prowadzi do drugiego, i że już sama radioaktywność miejsca w Fukushimie ogromnie utrudnia prace związane z bezpieczeństwem, które muszą być kontynuowane.
Wypadek jądrowy nie jest wydarzeniem liniowym; konsekwencje rozchodzą się na zewnątrz jak radioaktywność, która wciąż przedostaje się do morza.
Dlatego ważne jest, aby proponowane testy warunków skrajnych uwzględniały wielorakie, złożone, geometryczne konsekwencje zdarzenia katastroficznego.
Panie komisarzu, jak pan powiedział, państwa członkowskie mają prawo decydować o swoim koszyku energetycznym, ale pan ponosi odpowiedzialność za bezpieczeństwo jądrowe.
Czy zgadza się Pan, że państwa członkowskie powinny nałożyć moratorium na planowanie i uruchamianie nowych elektrowni jądrowych?
Co zaproponuje Pan, aby upewnić się, że rządy i inwestorzy skupią się teraz na tym, jak uzyskać większe zaangażowanie w efektywność energetyczną i odnawialne źródła energii?
(DE) Panie przewodniczący, panie Oettinger, panie i panowie! Dramatyczne wydarzenia w Japonii pokazały nam, że jedyną całkowicie bezpieczną elektrownią jądrową jest ta, która nigdy nie została zbudowana lub ta, która została zamknięta.
Tylko te są całkowicie bezpieczne.
Od wydarzeń w Japonii wiemy, że wszystkie inne twierdzenia są nieprawdziwe.
Obywatele Europy o tym wiedzą i dlatego chcą, abyśmy otrzymali od nas zdecydowaną reakcję.
Jedyną odpowiedzią, jaką możemy dać, jest to, że naszą wizją jest rozwój Europy całkowicie opartej na energii odnawialnej.
Możemy stopniowo zacząć urzeczywistniać tę wizję poprzez połączenie efektywności energetycznej w domach, transporcie, przemyśle i wytwarzaniu energii elektrycznej, szerokiej gamie odnawialnych źródeł energii i wykorzystaniu gazu ziemnego jako paliwa przejściowego.
Panie Oettinger, jest pan w trakcie opracowywania planu działania w zakresie energii do 2050 r.
Nasze pytanie do Ciebie brzmi: czy jesteś przygotowany do współpracy z nami nad taką wizją?
Czy jesteś przekonany, że Plan działania w zakresie energii do 2050 r. Powinien być podstawą dyskusji nie tylko z ekspertami, ale także z obywatelami Europy na temat innej przyszłości energii w Europie?
(PL) Panie przewodniczący! Jeśli dziś musimy się czegoś nauczyć i odrobić pracę domową po tym, co wydarzyło się w Japonii, powinniśmy to robić z wielką ostrożnością.
Będziemy musieli się skoncentrować i dokładnie przemyśleć.
Odejście od energetyki jądrowej czy narzucenie nierealistycznych wymagań dla tej części naszego systemu energetycznego nie wyeliminuje ani jednego problemu.
Tuż za naszymi granicami powstanie jeszcze więcej elektrowni, które nie będą podlegały naszym normom bezpieczeństwa ani nadzorowi naszych organów regulacyjnych.
Dziś w Kaliningradzie i na Białorusi tego typu zmiany w celu zaspokojenia popytu z Europy Środkowej już się rozpoczęły.
Ucieczka energii jądrowej z Unii pokaże, że nasze wysiłki są iluzoryczne.
Po raz kolejny uderzymy w konkurencyjność naszego systemu energetycznego, a tym samym w naszą gospodarkę i przemysł.
Po raz kolejny plany ekologiczne przyniosą korzyści naszej konkurencji, głównie z Rosji.
Dlatego też, jeśli mamy dziś podnieść standardy, których wymagamy od energii jądrowej, musimy mieć gwarancję, że energia elektryczna wytwarzana przez reaktory znajdujące się poza naszymi granicami będzie podlegać tym samym rygorystycznym kryteriom.
(CS) Panie przewodniczący! Z katastrofy w Japonii można wyciągnąć kilka możliwych wniosków.
Po pierwsze, sektor energetyczny powinien znajdować się pod kontrolą państwa, aw każdej elektrowni powinny znajdować się niezawodne zaplecze, które jest odpowiednio oddalone.
Firma TEPCO zachowała się nieodpowiedzialnie.
Po drugie, powinniśmy wspierać środowisko na wszelkie możliwe sposoby i mówić „nie” podżegaczom zielonego paniki, którzy od dawna szantażują Europę.
Po trzecie, potrzebujemy zmiany nastrojów w naszym Parlamencie i Komisji.
W Parlamencie Europejskim od dawna panuje niecywilizowana atmosfera i potrzebujemy Komisji odważnych mężczyzn i kobiet, którzy nie boją się nowych rozwiązań i mają ducha pionierów, a nie pasjonatów, którzy na sposób pewnego rodzaju chrząszcz, toczą przed sobą kulę drobnych osobistych interesów, nawet w odniesieniu do stanowisk europejskich.
(DE) Panie przewodniczący, panie Oettinger, panie i panowie! W pełni popieram wspólną rezolucję.
Wysyłamy dwa konkretne przesłania do osób zajmujących odpowiedzialne stanowiska w państwach członkowskich oraz do ludności Europy.
Potrzebujemy wspólnych zasad, które ochronią nas przed awariami jądrowymi w całej Europie.
Czas na zaściankowe podejście do bezpieczeństwa jądrowego już dawno minął.
Dwie starsze elektrownie w Niemczech, 180 km od Strasburga, zostały tymczasowo wyłączone i odłączone od sieci.
Około 100 km stąd w Fessenheim znajduje się reaktor, który, o ile nam wiadomo, nie jest bezpieczniejszy niż dwie elektrownie w Niemczech, które zostały odłączone od sieci w wyniku wydarzeń w Japonii.
Ten przykład jasno pokazuje, że potrzebujemy wspólnych kryteriów na bardzo wysokim poziomie.
Mamy już podstawę prawną, a kwestia tego, jak daleko posuwamy się z istniejącą podstawą prawną, zawsze będzie miała charakter polityczny.
Musimy posunąć się znacznie dalej niż w przeszłości.
Drugie przesłanie jest takie, że niezależnie od decyzji podjętych w państwach członkowskich, a jedne będą odłączały elektrownie od sieci szybciej niż inne, nie powinniśmy zastępować utraconej energii dodatkowym importem gazu np. Z Rosji.
Paragrafy 21 i 22 pokazują kierunek, w którym chcemy podążać.
Chcemy więcej energii odnawialnej i większej efektywności energetycznej.
Panie Oettinger, przed wydarzeniami w Fukushimie opracował pan plan działania na rzecz efektywności energetycznej.
To był ważny krok naprzód, który teraz należy jeszcze pilniej wprowadzić w życie.
Osobiście zgadzam się z większością tej Izby, że potrzebujemy wiążących celów.
Nie chcemy już korzystać z paliw kopalnych.
Chcemy pracy w handlu i przemyśle.
Efektywność energetyczna jest opłacalna, dlatego pilnie musimy poczynić postępy w tej dziedzinie.
(FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Energia jądrowa jest niewęglowym źródłem energii, ale także przejściowym źródłem energii, które zależy od wyczerpujących się zasobów.
Jest to również potencjalnie niebezpieczna forma energii.
Oczywistym priorytetem, po Fukushimie, jest spojrzenie na bezpieczeństwo naszych elektrowni.
Te testy warunków skrajnych muszą być przeprowadzane w możliwie najbardziej skoordynowany sposób na poziomie Unii, a potencjalnie także poza naszym najbliższym sąsiedztwem, przez niezależne podmioty działające zgodnie z najsurowszymi normami i przy jak największej przejrzystości.
Z kolei walka ze zmianami klimatu wymaga spójnej i ambitnej polityki.
Chociaż energia jądrowa oznacza, że ​​możemy emitować mniej CO2 do atmosfery, aby wyprodukować potrzebną nam energię elektryczną, nie możemy być od niej zależni.
W krajach takich jak Francja, które produkują energię jądrową, zmniejszenie jej udziału jest warunkiem koniecznym podjęcia wszelkich dalekosiężnych decyzji.
Ten proces oznacza, że ​​musimy podwoić nasze wysiłki, jeśli chodzi o oszczędzanie energii i zwiększenie udziału odnawialnych źródeł energii, które w średnim i długim okresie będą w stanie pokryć prawie całe nasze zużycie.
Chodzi o bezpieczeństwo elektrowni, ale musi też dotyczyć bezpieczeństwa dostaw w całej Unii Europejskiej, aby żaden kraj nie znalazł się w trudnej sytuacji gospodarczej.
Wreszcie prawdziwa solidarność wymaga utworzenia Wspólnoty Energetycznej.
(FR) Panie przewodniczący! Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, jestem oczywiście zbyt szczęśliwy, mogąc poprzeć wszystkie propozycje moich kolegów posłów dotyczące zasadniczej niezależności osób, które będą odpowiedzialne za przeprowadzanie testów warunków skrajnych, oraz pogląd, że te przepisy zostaną ustalone na poziomie Wspólnoty.
Nie oszukujmy się jednak: mamy kilka starych elektrowni, które zostały zaprojektowane bez uwzględnienia kumulacji zagrożeń iw efekcie bez względu na to, czy będziemy przeprowadzać testy warunków skrajnych, nigdy nie będziemy mieć pełnego bezpieczeństwa przy istniejących elektrowniach .
Musimy być tego w pełni świadomi.
Ponadto nie wierzę, że większość obywateli europejskich akceptuje dziś pomysł zapłacenia ceny za wypadek jądrowy w Europie.
To luksus, na który nas nie stać; musimy być tego w pełni świadomi.
Musimy zatem zorganizować stopniowe wycofywanie energii jądrowej, mając na uwadze nasze potrzeby gospodarcze, nasze potrzeby w zakresie zatrudnienia, nasze możliwości przemysłowe i wymóg niezwiększania naszych emisji gazów cieplarnianych.
Myślę, że wszyscy jesteśmy tego świadomi.
Jak powinniśmy to zrobić?
Powinniśmy to zrobić w ramach wielkiego europejskiego projektu, jakim jest stopniowe wycofywanie energii jądrowej.
Claude wspomniał o 15 latach.
Myślę, że to bardzo optymistyczne; prawdopodobnie potrwa trochę dłużej.
Jest to jednak wielki projekt, który mógłby zmobilizować Europejczyków, mógłby przywrócić zaufanie do nas samych, a także do instytucji, bo poza Fukushimą, panie przewodniczący, jest to nadal akt nieposłuszeństwa wobec władz publicznych i organów nadzorczych.
Musimy być tego świadomi.
Panie przewodniczący! Chciałbym prosić panią Trautmann o odpowiedź na moje pytanie.
We Francji istnieje system niezależnych regulatorów, którzy wykonują bardzo dobrą robotę.
Czy uważa Pan, że model francuski mógłby być stosowany w całej Europie, z europejskim regulatorem opartym na systemie francuskim?
(FR) Panie przewodniczący! Dziękuję mojemu koledze, posłowi Rübig, za zadanie tego pytania.
Myślę, że w rzeczywistości francuski regulator jest niezależny - jego propozycje są tego świadectwem.
Myślę, że biorąc pod uwagę logikę tego, o czym wspomniałem w odniesieniu do Europejskiej Wspólnoty Energetycznej, powinniśmy mieć niezależnego regulatora na szczeblu europejskim i udostępnić środki nadzorcze, aby zapewnić niezależność pracy organu regulacyjnego i faktyczne jego kompetencje.
W tej kwestii, pani Trautmann, niezależny organ na papierze, tak.
Biorąc pod uwagę jego skład i brak pluralizmu w tworzących go ludziach, szczerze mówiąc, moglibyśmy zadać sobie wiele pytań.
(FR) Panie przewodniczący! Na szczeblu krajowym zawsze można kwestionować skład iz tego punktu widzenia zgadzam się z uwagą pani Lepage.
Myślę, że wkrótce doczekamy się okresu, w którym będzie można lepiej zapewnić pluralizm, ale w każdym razie nie chciałbym kwestionować uczciwości pracy tych osób, które sumiennie podjęły się zadania, a szczególnie jednej osoby, Panie Lacoste.
(CS) Panie przewodniczący! Od kilku tygodni z zapartym tchem śledzimy niesamowitą walkę w Japonii ze skutkami gigantycznego trzęsienia ziemi i następującego po nim tsunami.
Podziwiam też sposób, w jaki sobie z tym poradzili Japończycy, o czym jeszcze nie powiedziano.
Ludzie zawsze uczą się z każdej katastrofy.
Wydarzenia takie jak te zawsze prowadziły do ​​ulepszeń technicznych i środków bezpieczeństwa.
Ludzie nie przestają latać po poważnych katastrofach lotniczych.
Poprawiono niezawodność i bezpieczeństwo.
Ważne jest, aby zebrać wszystkie doświadczenia z eksploatacji elektrowni jądrowych z katastrofy w Japonii.
Musimy poprawnie ocenić ten ekstremalny naturalny test warunków skrajnych i zdobyć jak najwięcej doświadczenia w zakresie środków technicznych i bezpieczeństwa.
Elektrownie jądrowe muszą być gotowe na ekstremalne klęski żywiołowe.
Musimy również uczyć się z procedur awaryjnych, ponieważ to również jest częścią działania i bezpieczeństwa zakładu.
Politycy muszą powstrzymywać się od szybkich i prostych ocen.
Z pewnością rozsądne jest posiadanie maksymalnej liczby ponownych weryfikacji elektrowni jądrowych.
Doświadczenia japońskie są okazją do odpowiedzialnej oceny istniejących norm bezpieczeństwa, bez zbędnych politycznych wybryków.
(DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Wszyscy wiedzą, że zarówno w państwach członkowskich, jak iw grupach politycznych są bardzo różne opinie na temat tego, czy powinniśmy mieć energię jądrową, czy nie.
Dzisiejsza debata pokazała, że ​​w grupach są również różne poglądy.
Z drugiej strony w Japonii doszło do katastrofy, która stanowi ogromny problem.
Rozpoczęliśmy debatę na ten temat i myślę, że rezolucja stwarza nam ważną okazję, by dziś i jutro skupić się na jednej konkretnej kwestii, a mianowicie, czy możemy wspólnie podnosić nasze standardy bezpieczeństwa i czy będziemy w stanie wprowadzić zwiększone Jakiekolwiek mocarstwa europejskie lub szersza współpraca europejska.
Chociaż w tej rezolucji jest wiele rzeczy, które mi się nie podobają, uważam, że moi koledzy posłowie wykonali świetną robotę, ponieważ przygotowali tekst, który bardziej skupia się na bezpieczeństwie i współpracy europejskiej.
Dlatego chciałbym zapytać, czy nie jest to najwyższy czas, abyśmy skorzystali z okazji, jaką daje dzisiejsza i jutrzejsza debata, aby odłożyć na bok pytanie, czy powinniśmy wyjść z energii jądrowej, czy też jesteśmy entuzjastami, czy też nie. zwolenników energii jądrowej i zamiast tego skupić się na tym.
Gdybyśmy wszyscy zgodzili się nie poddawać jutrzejszych poprawek, które przedłożyliśmy, pod głosowanie - chciałbym tylko, aby zostały one przedstawione - i skoncentrować się na głosowaniu znaczną większością, a może nawet jednomyślnie, za większym bezpieczeństwem i większymi europejskimi uprawnieniami zrobiłby więcej dla reputacji Parlamentu Europejskiego i dla procesu wyciągania konsekwencji z wydarzeń w Japonii, niż gdybyśmy kontynuowali spory, które zawsze toczymy.
Być może możemy odłożyć je na następny tydzień.
Chciałbym cię prosić o przemyślenie, czy powinniśmy tego spróbować.
(DE) Panie przewodniczący, panie Reul! Wie pan, że zawsze opowiadałem się za wyższym poziomem bezpieczeństwa w przemyśle jądrowym.
Jeśli chodzi o dyrektywę w sprawie bezpieczeństwa jądrowego, którą przyjęliśmy dwa lata temu, odniosłem niewielki sukces.
Zdecydowana większość tej Izby sprzeciwiła się najwyższym standardom bezpieczeństwa.
Temat nowego poczucia wzajemnego zaufania stawia nas przed kolejnym poważnym problemem.
Parlament nie może wnieść wkładu w tę debatę.
W przypadku jakichkolwiek wątpliwości decyzje dotyczące bezpieczeństwa jądrowego i testów warunków skrajnych będą podejmowane przez Radę i Euratom.
Parlament zostanie wykluczony z tego procesu.
Na ogół jesteśmy w stanie wyrazić swoją opinię, ale czy będzie to miało jakieś konsekwencje, czy nie, zależy od bogów.
Jeżeli teraz mówi Pan, że w przyszłości podejmiemy działania przeciwko staremu traktatowi Euratom i zapewnimy konsultacje i przejrzystość we wszystkich obszarach związanych z bezpieczeństwem, być może uda nam się osiągnąć lepsze zrozumienie.
(DE) Panie przewodniczący, pani poseł Harms! Nie w pełni zrozumiałem pańskie pytanie, ponieważ nie było to pytanie.
Nie jest to jednak nic złego, ponieważ poczyniłem wysiłek i nadal będę się starał wykorzystać tę okazję.
Wiesz, że mamy całkowicie odmienne stanowiska w tej sprawie.
Byłby to ważny sygnał, niezależnie od kwestii uprawnień, gdybyśmy mogli uzgodnić znaczną większością głosów w kwestii zwiększenia bezpieczeństwa.
Rezolucja obejmuje szereg obszarów, o wiele więcej niż te, które już przyjęliśmy, i znacznie więcej, niż byłem gotów się podjąć.
To prawda i masz całkowitą rację.
Jeśli jednak uda nam się dojść do porozumienia w sprawie większego bezpieczeństwa i większej Europy, wyślemy sygnał do państw członkowskich.
Jeśli zrobimy to jutro na podstawie sporu, ponieważ mamy różne stanowiska w kwestii tego, czy powinniśmy wyjść z energetyki jądrowej, to prawdopodobnie nie będzie to miało większego wpływu.
To wszystko, o co proszę, ni mniej, ni więcej.
Panie przewodniczący! Jestem głęboko urażony, że pani Harms tylko nękała mnie z mikrofonu, ale machnęła niebieską kartą do mojego kolegi, pana Reula.
Czy nie mogę mieć równego traktowania?
Panie przewodniczący, panie Reul, chciałem pana zapytać, czy pańskie stanowisko w ogóle się zmieniło.
Sweter, który dziś mam na sobie, ma 30 lat.
W tamtych czasach demonstrowaliśmy przeciwko energii atomowej.
Tzw. Eksperci powiedzieli nam, że ryzyko wypadku istnieje raz na dziesięć tysięcy lat.
Dyrektor Poczdamskiego Instytutu Badań nad Wpływem Klimatu, pan Schnellhuber, powiedział niedawno w wywiadzie dla Die Zeit, że to prawda.
Jeśli podzielić dziesięć tysięcy lat przez 400 elektrowni jądrowych na świecie, otrzymamy 25 lat.
Dlatego możemy spodziewać się awarii reaktora co 25 lat.
Najpierw Czarnobyl, potem Fukushima.
Gdzie dalej?
Czy zmieniłeś swoje stanowisko w tej sprawie?
Czy nadal wierzysz, że elektrownie jądrowe są bezpieczne, czy też podzielasz moją opinię, że Zwentendorf jest jedyną bezpieczną elektrownią jądrową na świecie?
(DE) Panie przewodniczący! Oczywiście moja opinia się zmieniła, ale nie zasadniczo.
Czy to źle nie zmieniać swoich poglądów na coś?
Jednak moja opinia bardzo się zmieniła i mam nadzieję, że zauważyliście to.
Wyjaśniłem, że będę głosować za przyjęciem tej rezolucji, jeśli pozostanie bez zmian.
To poważna zmiana w porównaniu z moimi wcześniejszymi poglądami.
Możesz uznać to za zadowalające lub niezadowalające.
Trzymam się tego, co powiedziałem.
Byłoby dobrze, gdybyśmy mogli przyjąć tę rezolucję jednogłośnie.
(DE) Panie przewodniczący! Słyszał pan, co powiedział przewodniczący Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii.
Teraz przemawiam jako przewodniczący Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, a różnice nie mogą być większe.
Fakt, że potrzebujemy najwyższych poziomów bezpieczeństwa dla wszystkich elektrowni jądrowych, jest oczywisty.
Wszyscy się z tym zgadzamy.
Panie pośle Oettinger, pański test warunków skrajnych jest ważnym pierwszym krokiem, ale nie jest wystarczający.
Uważam również, że musimy ponownie przemyśleć nasze podejście i wymyślić nowe, które będzie głębsze i znacznie bardziej fundamentalne.
Dlatego oprócz najwyższych standardów bezpieczeństwa w UE potrzebujemy również scenariusza wyjścia z ryzykownej technologii, której nie możemy usprawiedliwić stosowania na gęsto zaludnionym kontynencie europejskim.
Panie Reul, ty i inni będziecie musieli się na to zgodzić.
Wasi koledzy w Berlinie poczynili znacznie większe postępy niż wy tutaj w Strasburgu i Brukseli.
Prawdopodobnie osiągnęli punkt zwrotny, podczas gdy nadal tkwisz w swoich starych pomysłach.
Mam nadzieję, że uda nam się sformułować sformułowanie, scenariusz i strategię wyjścia z energetyki jądrowej.
Panie Oettinger, mapa drogowa, którą opracowuje pan w czerwcu tego roku, byłaby wspaniałą okazją do osiągnięcia tego.
Po testach warunków skrajnych musisz nam również przedstawić swoje wyobrażenie o tym, jak możemy wyjść z technologii jądrowej.
(IT) Panie przewodniczący, pani Győri, pani komisarz, panie i panowie! Uważam, że nasze kondolencje należy złożyć wszystkim ofiarom wielkiej katastrofy, która nawiedziła Japonię.
Sytuacja jest naprawdę niepokojąca, ale myślę, że zadaniem polityki nie jest dokonywanie wyborów w warunkach paniki, ale próba zachowania racjonalności i zmierzenia się z rzeczywistością najlepiej, jak potrafimy.
To powiedziawszy, myślę, że powinniśmy zacząć od dwóch ważnych kwestii.
Po pierwsze, istnieje tylko jedno niebo, a jednak kraj jest podzielony granicami, które nie mają nic wspólnego z problemami, które mamy w programie; a po drugie, musimy zawsze dążyć do zrównoważonego rozwoju, który składa się z wielu elementów.
Ten zrównoważony rozwój składa się z trzech elementów, które należy połączyć: ekonomiczny, środowiskowy i społeczny.
Jeśli nam się to uda, myślę, że pójdziemy we właściwym kierunku.
Myślę, że przedłożona rezolucja, którą w pełni popieram i która została szeroko podzielona, ​​nadeszła w odpowiednim momencie, abyśmy wzięli na siebie odpowiedzialność za bezpieczeństwo, co powinno stanowić diagnozę obecnej sytuacji i spojrzeć w przyszłość .
Jak powinniśmy patrzeć w przyszłość?
Spełniając kryteria zobowiązaliśmy się do przestrzegania, a przede wszystkim do podejmowania decyzji dotyczących wydajności i odnowy, które zawsze powinny uwzględniać kulturę i innowacje w badaniach, w tym w Międzynarodowym Eksperymentalnym Reaktorze Termojądrowym (ITER).
Prezydencja została poinformowana, że ​​dziś są urodziny pana Leinena, a więc wszystkiego najlepszego, panie Leinen.
(HU) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Bezpieczeństwo jądrowe ma ludzką twarz.
Projektowanie, budowa, eksploatacja, nadzór i zamknięcie elektrowni, a także tworzenie aktów prawnych, to działania człowieka.
Dlatego kluczowym elementem bezpieczeństwa jest wiedza i maksymalne wykorzystanie działalności człowieka.
Utrzymanie i praktyczne wykorzystanie tej wiedzy jest niezbędne zarówno w związku z eksploatacją elektrowni, jak i przez długi czas w związku z ich zamykaniem.
Zgadzam się z przeprowadzeniem testów warunków skrajnych i zgadzam się, że zdobyte doświadczenie powinno zostać włączone do dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa jądrowego.
Zgadzam się, że powinniśmy przeprowadzać kontrole transgraniczne, choćby po to, aby uspokoić ludność.
Zgadzam się, że powinniśmy zrobić wszystko, aby uczestniczyć w organizacjach międzynarodowych, wnosząc jak najlepszą wiedzę.
W szczególności zgadzam się, że powinniśmy wykorzystać działania badawczo-rozwojowe do unieszkodliwienia odpadów promieniotwórczych z ostatnich 60 lat.
Jest jedna rzecz, z którą szczególnie się zgadzam: niezależnie od decyzji, jaką podejmiemy w odniesieniu do energii, powinniśmy nalegać, aby 500 milionów ludzi w Europie otrzymało energię elektryczną.
(FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Mówimy dziś o poprawie bezpieczeństwa energii jądrowej, a nie o kwestionowaniu cywilnej energii jądrowej, gdy jest ona istotnym elementem niezależności energetycznej i walki z gazami cieplarnianymi w wielu Państwa członkowskie Unii Europejskiej.
Europejska inicjatywa przeprowadzania testów warunków skrajnych we wszystkich naszych elektrowniach jest pierwszym istotnym i rozsądnym krokiem, który jest odpowiedzią na oczekiwania europejskich obywateli.
Musimy przeprowadzić te testy, stosując wspólne podejście i wspólne kryteria, których metodologia będzie musiała zostać powierzona Europejskiej Grupie Organów Regulacyjnych ds. Bezpieczeństwa Jądrowego.
Kraje sąsiadujące z Unią Europejską również powinny przejść te testy, biorąc pod uwagę istniejące ryzyko transgraniczne.
Oprócz tych testów Unia Europejska musi pracować nad harmonizacją międzynarodowych standardów na najwyższym poziomie, w ramach G20 i Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, w oparciu o cele Stowarzyszenia zachodnioeuropejskich organów nadzoru jądrowego dotyczące nowych reaktorów.
W Unii Europejskiej powinniśmy promować i intensyfikować współpracę między krajowymi organami ds. Bezpieczeństwa.
Unia Europejska musi służyć za wzór zarówno dla wzmocnienia reguł, jak i dla solidarnych wysiłków.
Uważam, że w obliczu tego rodzaju katastrofy utworzenie europejskich sił ochrony ludności jest potrzebne bardziej niż kiedykolwiek.
(NL) Panie przewodniczący! Zgadza się: znajdzie się pan zwolenników i przeciwników energii jądrowej w całym spektrum politycznym.
Jednak nie rozumiem, dlaczego niektórzy ludzie nadal nie otworzyli oczu na ten temat, nawet po Fukushimie.
Stało się nie do pomyślenia.
Połączenie różnych czynników doprowadziło do katastrofy, która mogłaby się zdarzyć również w naszej części świata.
Nie ma czegoś takiego jak zero ryzyka.
Dziś musimy zrobić trzy kroki.
Przede wszystkim, jak zaproponował pan komisarz, test warunków skrajnych powinien być przeprowadzony w sposób jawny, z zachowaniem pełnej przejrzystości, a jednocześnie należy podjąć kroki, aby objąć nim jak najszerszą gamę zakładów.
Musimy jednak również upewnić się, że działamy na podstawie wyników tego testu warunków skrajnych.
Każda niebezpieczna elektrownia jądrowa powinna zostać zamknięta.
Po drugie, musimy zadbać o zorganizowanie stopniowego wycofywania energii jądrowej.
Nie możemy mieć elektrowni jądrowych, które są zbudowane na okres eksploatacji trzydziestu lat i pozostają w użyciu po czterdziestu, a nawet pięćdziesięciu latach.
Po trzecie, byłoby zbyt absurdalne dla słów, gdybyśmy w tej Unii Europejskiej zdecydowali się na nowe elektrownie jądrowe.
W Europie jest tylko jedna droga naprzód, a mianowicie energia odnawialna, a my w tej Izbie powinniśmy osiągnąć konsensus na rzecz odnawialnych źródeł energii.
(PL) Panie przewodniczący! 26 kwietnia minie ćwierć wieku od katastrofy w Czarnobylu, najgorszej katastrofy jądrowej w historii.
Po dwudziestu pięciu latach wspominamy wszystkie ofiary tragedii, tych, którzy cierpieli i tych, którzy do dziś odczuwają skutki katastrofy.
Ta tragiczna rocznica zbiegła się niestety z wydarzeniami w Japonii.
Przypominając katastrofę w Czarnobylu, chciałbym wyrazić solidarność z Japończykami, którzy zmagają się ze skutkami wypadku w elektrowni atomowej Fukushima, który sam w sobie był spowodowany falami tsunami.
Do dziś zanieczyszczenia można znaleźć w żywności produkowanej w regionach Ukrainy, które były narażone na działanie radioaktywnego cezu 137 - izotopu o okresie półtrwania wynoszącym 30 lat.
Greenpeace przeprowadził badania, z których wynika, że ​​co najmniej w dwóch województwach, żytomirskim i rownowskim, miejscowa ludność spożywa skażone mleko, grzyby, owoce, ryby słodkowodne i warzywa.
Według oficjalnych danych wysoki poziom promieniowania występuje na obszarach oddalonych o 30 km od elektrowni.
Szacuje się jednak, że dotknięty obszar może w rzeczywistości obejmować łącznie około 50 000 km2 w wielu województwach Ukrainy.
Obecnie w Europie działa 165 działających reaktorów, nie licząc Rosji.
Warto wiedzieć, że są one zlokalizowane nie tylko na terytorium Unii Europejskiej, ale także w krajach sąsiednich w pobliżu jej granic.
Rosja i Białoruś rozpoczynają budowę elektrowni w pobliżu granic Unii.
Musimy zapytać, jaką można dać gwarancję ich bezpieczeństwa?
Nie należy kupować energii z elektrowni jądrowych znajdujących się poza granicami Unii Europejskiej, jeśli nie spełniają one najwyższych standardów bezpieczeństwa określonych w testach warunków skrajnych w Unii Europejskiej.
(Przewodniczący przerwał mówcy)
Powiem to jeszcze raz: w tej chwili Rosja i Białoruś budują elektrownie atomowe w pobliżu granic Unii Europejskiej.
W związku z tym uważam, że państwa członkowskie Unii Europejskiej nie powinny kupować energii jądrowej z tych elektrowni, jeśli nie przejdą testów warunków skrajnych, które są takie same, jak te wymagane w Unii Europejskiej.
(RO) Panie przewodniczący! Chciałbym rozpocząć od wyrażenia pełnego współczucia dla narodu japońskiego.
Uważam, że teraz ważne jest, abyśmy udzielili im wszelkiego możliwego wsparcia.
Wypadek w Fukushimie pokazał nam, że niektóre istniejące elektrownie jądrowe nie są bezpieczne.
Dlatego musimy przywiązywać większą wagę do bezpieczeństwa jądrowego.
Uważam, że konieczne jest natychmiastowe przeprowadzenie testów bezpieczeństwa w elektrowniach jądrowych.
Z drugiej jednak strony musimy unikać pułapki podejmowania emocjonalnych i bezpodstawnych decyzji dotyczących utrzymania lub rezygnacji z energii jądrowej.
Decyzja o składzie koszyka energetycznego musi pozostać w gestii państw członkowskich, a rolą Unii Europejskiej musi być zapewnienie najwyższych standardów bezpieczeństwa.
Jednak wszelkie środki podejmowane na szczeblu europejskim lub krajowym w odniesieniu do koszyka energetycznego i regulacji energii jądrowej muszą opierać się na wysokim poziomie obiektywizmu naukowego.
(LV) Panie przewodniczący! Energia jądrowa generuje obecnie około jednej trzeciej całkowitego zużycia energii w Europie.
Gdybyśmy chcieli w krótkim czasie zastąpić tę moc, istnieją tylko dwie realne alternatywy: tj. Zwiększenie wykorzystania węgla lub gazu ziemnego.
Obie te alternatywy mają swoje trudności.
W przypadku węgla jest to emisja CO2.
W przypadku gazu ziemnego większość jest oczywiście importowana z Rosji.
Dlatego w perspektywie krótkoterminowej można zrobić dwie rzeczy.
Ważniejsze jest to, co już zostało omówione: zwiększenie środków bezpieczeństwa.
Jednak, panie i panowie, zwiększenie środków bezpieczeństwa w Europie nie wystarczy, ponieważ sąsiedzi Europy, Rosja i Białoruś, idą naprzód, niezależnie od naszych debat na temat bezpieczeństwa jądrowego.
Będą rozwijać swoje reaktory, dlatego musimy zadbać o to, aby wysokie standardy europejskie obowiązywały nie tylko w Europie, ale także w innych częściach świata, zwłaszcza w naszych sąsiednich państwach, Rosji i Białorusi.
Oczywiście drugą rzeczą, którą Europa musi zrobić, również w krótkim okresie, co możemy zrobić, jest ciągłe wzmacnianie naszych środków w dziedzinie oszczędzania energii i coraz większy nacisk na odnawialne źródła energii, coraz częściej wykorzystując wiatr , źródła energii słonecznej, wody i biomasy.
Oczywiście, także w perspektywie długoterminowej, to właśnie oszczędność energii i zwiększone wykorzystanie wiatru, słońca, wody i biomasy zmniejszy naszą zależność zarówno od energii jądrowej, jak i od importowanych źródeł energii.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Wiadomości dotyczące Fukushimy są coraz bardziej niepokojące.
Granice bezpieczeństwa zostały znacznie przekroczone i nie wiemy, co stanie się w najbliższej przyszłości.
Brakowało jasnej i przejrzystej komunikacji.
Należy przeprowadzić testy warunków skrajnych w istniejących elektrowniach jądrowych, a jeśli wynik budzi zaniepokojenie, musimy mieć odwagę wezwać do ich natychmiastowego zamknięcia.
Musimy wprowadzić wyższe międzynarodowe standardy bezpieczeństwa i nie powinniśmy myśleć o budowie nowych elektrowni jądrowych.
Musimy przygotować drogę do stopniowego wycofywania tego rodzaju energii, co powoduje nieodwracalne szkody dla środowiska i zdrowia ludzi.
Niezbędne jest uważne przemyślenie rozwoju przyszłej polityki energetycznej.
Musimy pilnie opracować polityki mające na celu oszczędność i efektywność energetyczną oraz zwiększenie inwestycji w badania nad nowymi technologiami i odnawialnymi źródłami energii.
Wreszcie powinniśmy rozpocząć debatę z udziałem obywateli i władz lokalnych.
(SL) Panie przewodniczący! Zgadzam się z posłami, którzy powiedzieli, że powinniśmy zapewnić bezpieczeństwo jądrowe na szczeblu europejskim.
Jednakże, panie i panowie, musimy uznać w tym względzie, że `` kultura bezpieczeństwa '' to bardzo szerokie pojęcie, które bierze pod uwagę zarówno ... która obejmuje zarówno bezpieczną technologię jądrową, jak i zapewnienie odpowiednich zasobów finansowych, odpowiednie standardy bezpieczeństwa oraz silne i niezależne organy nadzorcze.
Moim zdaniem to wszystko powinno być również częścią tych europejskich norm bezpieczeństwa.
Nie chodzi o to, że brakuje nam zaufania do istniejących instytucji, ale o zapewnienie na poziomie instytucjonalnym jak najwyższego bezpieczeństwa również w przyszłości.
Panie komisarzu, powiedział pan, że państwa członkowskie nie są tym zainteresowane, ale kim są te państwa członkowskie?
Gdybyśmy zapytali naszych obywateli (a takie badania opinii publicznej zostały już przeprowadzone), zobaczylibyście, że są zadowoleni z przeniesienia części uprawnień na Unię Europejską.
Muszę jasno stwierdzić, że jestem przeciwny zamykaniu elektrowni jądrowych z powodów politycznych.
W Japonii jest kilka elektrowni jądrowych, a jedna z nich została dotknięta tą poważną awarią jądrową.
Zanim przyjmiemy różne środki, musimy mieć argumenty i ustalenia ekspertów.
Dlatego musimy dysponować specjalistycznymi analizami tego, co wydarzyło się w Fukushimie, jeśli mamy w ogóle poznać prawdziwe przyczyny wypadku jądrowego i uszkodzenia rdzenia.
Na zakończenie chciałbym tylko powiedzieć, że przeszliśmy długą drogę w kierunku przyjęcia dyrektywy w sprawie odpadów radioaktywnych i że dzięki tej dyrektywie będziemy w stanie pokazać, że jesteśmy poważni.
(Mówca zgodził się odpowiedzieć na trzy pytania zgodnie z regułą niebieskiej kartki na mocy art. 149 ust. 8 Regulaminu)
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Pytam moją koleżankę, czy tysiące zgonów nie są kwestią do przemyślenia i refleksji przez długi czas, skoro właśnie powiedziała, że ​​nie mamy wystarczających powodów, aby wierzyć, że moc jest niebezpieczna.
Ponieważ w Japonii odnotowano tysiące nowych zgonów, chciałem zapytać, czy ten fakt może nie wystarczyć.
Panie przewodniczący! Chciałabym zapytać moją koleżankę, ile elektrowni jądrowych musi zlikwidować, zanim powie, że to wystarczy.
Mówi, że tylko jedna elektrownia jądrowa w Japonii została trafiona.
Jednak było sześć elektrowni jądrowych, a nie jedna.
Ilu wystarczyłoby, żeby zmieniła zdanie?
(DE) Panie przewodniczący, pani poseł Jordan Cizelj! W Pańskim kraju znajduje się elektrownia w Kršku, która jest postrzegana raczej krytycznie, między innymi dlatego, że znajduje się w strefie trzęsienia ziemi.
Czy jesteście przygotowani przynajmniej na to, aby upewnić się, że jest to jedna z pierwszych elektrowni, które zostaną zbadane za pomocą ścisłych i miejmy nadzieję obiektywnych testów warunków skrajnych, abyśmy mogli upewnić się, że obywatele nie są narażeni na bezpośrednie ryzyko z tej elektrowni, chociaż znajduje się w strefie trzęsienia ziemi i że ulepszenia można wprowadzać tak długo, jak długo istnieje elektrownia?
(SL) Panie przewodniczący! Rzeczywiście, w Japonii są tysiące ofiar i osobiście im głęboko współczuję i uważam, że Unia Europejska powinna zaoferować wszelką możliwą pomoc.
Jestem jednak przeciwna wykorzystywaniu tych ofiar w imię jakiejś ideologicznej walki z wykorzystaniem energii jądrowej.
Dlatego powiedziałem, że musimy przeanalizować przyczyny, które doprowadziły do ​​tej awarii jądrowej i dowiedzieć się, czy są one w ogóle możliwe w Europie i jak możemy ich uniknąć.
Prosiłbym również, abyśmy nie mylił ofiar klęski żywiołowej, ofiar trzęsienia ziemi i tsunami, z potencjalnymi ofiarami wypadku jądrowego.
Oto moja odpowiedź na pierwsze pytanie.
Jeśli chodzi o drugie pytanie, ile wypadków w elektrowniach jądrowych ...
Czy mogę kontynuować?
Ile wypadków zajmie mi zmiana zdania?
Wspomniałem o jednej instalacji, która ma kilka reaktorów, a więc pojedynczej instalacji z kilkoma reaktorami.
Wiemy, że w Japonii jest wiele roślin.
Myślę, że każdy zakład ... lub każdy wypadek należy traktować bardzo poważnie; nie powinniśmy myśleć w kategoriach liczby wypadków, ponieważ musimy brać pod uwagę każdy wypadek, a nie tylko wypadek, ale także każdy inny incydent uznany za mniej niż wypadek.
Z każdego takiego incydentu musimy się czegoś nauczyć.
Rzeczywiście, ten sam przykład mówi nam, że nie powinniśmy wyciągać z jednego wypadku wniosku, że technologia jądrowa jest nie do przyjęcia.
Jest jeszcze jedno pytanie, na które nie odpowiedziałem.
Były trzy pytania.
Elektrownia jądrowa Krško.
Czy mogę?
Bezpieczeństwo tej elektrowni zostało przetestowane, a Austria, która była wówczas bardzo aktywna w tej kwestii, również przeprowadziła dodatkowe testy bezpieczeństwa sejsmicznego.
W rezultacie wprowadzono dodatkowe modyfikacje i jest to obecnie w rzeczywistości ustalona praktyka.
Jestem głęboko przekonany, że wszyscy w Słowenii zgodzą się na natychmiastowe przeprowadzenie takiego testu warunków skrajnych w Kršku.
Ponieważ jesteśmy małym krajem atomowym, jesteśmy przyzwyczajeni do poddawania nas stosunkowo większej liczbie testów międzynarodowych niż ma to miejsce w przypadku innych elektrowni jądrowych w większych krajach.
(DE) Panie przewodniczący, panie Oettinger, panie i panowie! Pochodzę z Austrii i wszyscy martwimy się o Krško.
Mam nadzieję, że zapewnienia złożone przez panią Jordan Cizelj zostaną spełnione.
Chciałbym wyrazić troskę i współczucie dla mieszkańców Japonii, którzy wiele wycierpieli i którzy ze spokojnym stoicyzmem radzą sobie z tymi wydarzeniami.
Powinniśmy jednak spróbować wyciągnąć z katastrofy jakieś pozytywne wnioski.
Jedynym pozytywnym aspektem jest to, że musimy ponownie przemyśleć nasze stanowisko i zacząć wyciągać wnioski z katastrofy w Europie.
Jedną z krótkoterminowych lekcji jest potrzeba wprowadzenia ogromnej poprawy standardów bezpieczeństwa w europejskich reaktorach.
Kolejna lekcja jest taka, że ​​musimy ustanowić europejski organ ochrony ludności.
Europa musi pozwolić swoim zespołom bezpieczeństwa i ratownictwa na współpracę ponad granicami państw.
Długofalowa lekcja wiąże się z koniecznością opracowania wspólnego scenariusza wyjścia, ponieważ wydarzenia wyraźnie pokazały, że obecna technologia jądrowa jest zbyt niebezpieczna i jest mało prawdopodobne, aby zmieniła się w przyszłości.
Konsekwencje są zbyt długotrwałe.
Z moich uwag widać, że podział przebiega przez wszystkie grupy, w tym Grupę Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci).
Jednak ogólnie uważam, że powinniśmy wziąć sobie do serca fakt, że obiecane nam przez wszystkich słynne normy bezpieczeństwa po prostu nie mogą być zagwarantowane.
Dlatego testy warunków skrajnych muszą obejmować akumulację różnych rodzajów ryzyka.
Jeśli zbadamy tylko poszczególne ryzyka, nigdy nie będziemy mieli realistycznego scenariusza.
W tym kontekście realistyczne oznacza, że ​​na przykład bardzo trudno jest przewidzieć tsunami, nawet jeśli jest mało prawdopodobne, aby miało ono miejsce w Europie, ale mamy tutaj strefy trzęsień ziemi.
(RO) Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym wyrazić podziw i szacunek dla stosunku Japończyków do niezwykłej sytuacji, przez którą się znajdują.
Sytuacja ta wywołała gorące dyskusje na temat przyszłości energii jądrowej - czy kontynuować, czy porzucić.
Uważam, że musimy przyjąć wyważoną postawę, biorąc pod uwagę każdy aspekt: ​​wymagania gospodarcze, bezpieczeństwo publiczne i zmiany klimatyczne.
Uważam, że przyszła polityka energetyczna musi opierać się na znalezieniu równowagi między energią odnawialną, nowymi technologiami w zakresie konwencjonalnych źródeł energii i energią jądrową w bezpiecznych warunkach.
Konieczne są inwestycje w badania nad wydajną produkcją energii odnawialnej.
Musimy inwestować, aby zapewnić nowe źródła surowców konwencjonalnych i nowe szlaki dostaw do Europy - korytarz południowy.
Jednocześnie potrzebne są innowacje i badania w zakresie nowych technologii, które pozwolą wyeliminować szkodliwy wpływ konwencjonalnej produkcji energii na środowisko.
Dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa jądrowego musi zostać zmieniona w celu zaostrzenia wymagań.
Testy warunków skrajnych zaproponowane przez Komisję są konieczne.
Kryteria należy określić, biorąc pod uwagę każdy aspekt: ​​wiek, technologie i zagrożenia naturalne.
Testy należy przeprowadzić przy udziale Komisji.
Wyniki testów należy wykorzystać przy rewizji dyrektywy.
Konsekwencje testów muszą być bardzo jasne.
Te, które przechodzą, nadal działają, te, które zawodzą, zatrzymują się.
Powinienem wskazać na potrzebę europejskiej polityki w zakresie przetwarzania i składowania odpadów jądrowych, a także likwidacji elektrowni.
Wreszcie, ale nie jest to najmniej ważna kwestia, opinia publiczna musi zachować zaufanie do energii jądrowej i być odpowiednio informowana.
Panie przewodniczący! Chciałbym krótko skomentować elektrownie jądrowe w krajach trzecich, które są bardzo blisko granic UE.
Dzisiaj wspomniano już o dwóch szczególnych przypadkach, dwóch jednoczesnych projektach jądrowych: jeden w obwodzie kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej, który jest całkowicie otoczony przez Litwę, Polskę i Morze Bałtyckie, a drugi na Białorusi, gdzie planowana jest elektrownia jądrowa. ma powstać zaledwie 20 km od granicy z Litwą.
Gdy cały świat przyglądał się dramatycznym wydarzeniom w Fukushimie, 15 marca rząd Białorusi i rosyjski państwowy koncern energetyczny Rosatom podpisały kontrakt, na mocy którego Rosatom będzie musiał do 2018 roku zakończyć budowę elektrowni atomowej na Białorusi.
Rosja przygotowuje również dla Białorusi 6 miliardów dolarów na sfinansowanie tego projektu.
Władze Białorusi nie zgadzają się więc z koniecznością odpowiedniego poinformowania sąsiadów Białorusi o planowanym przedsięwzięciu, a projekt w obecnej postaci wyraźnie narusza Konwencję z Espoo o ocenach oddziaływania na środowisko.
(RO) Panie przewodniczący! Z zadowoleniem przyjmuję decyzję Komisji o wprowadzeniu testów wytrzymałościowych na reaktory jądrowe w Unii Europejskiej.
Wzywamy do przeprowadzania tych inspekcji w oparciu o wspólne, szczegółowe kryteria oceny w celu dalszej poprawy bezpieczeństwa jądrowego w Unii Europejskiej.
Unia ma obecnie 143 reaktory jądrowe, a energia jądrowa stanowi 30% koszyka energetycznego.
Państwa członkowskie są odpowiedzialne za swój własny koszyk energetyczny, ale za bezpieczeństwo jądrowe odpowiadamy wszyscy.
Dlatego ważne jest, abyśmy mieli rezolucję w sprawie bezpieczeństwa jądrowego w Unii Europejskiej.
Pragnę podkreślić, że inwestycje w bezpieczeństwo jądrowe muszą być zagwarantowane dla każdego reaktora jądrowego do końca przewidzianego okresu ich eksploatacji.
Testy warunków skrajnych spowodują podniesienie standardów dla przyszłych reaktorów jądrowych, a co za tym idzie, kosztów energii jądrowej.
Unia musi zatem poczynić znaczne inwestycje w środki w zakresie efektywności energetycznej oraz w produkcję i wykorzystanie odnawialnych źródeł energii, zwłaszcza w budynkach i transporcie.
(FI) Panie przewodniczący! To dobrze, że UE chce testów warunków skrajnych dla swoich państw członkowskich i sąsiadów.
Jedyną wadą jest to, że nie będą one obowiązkowe.
UE nieśmiało pyta teraz, czy można by to przeprowadzić.
Inną wadą jest to, że UE nie opracowała wspólnych standardów.
Konieczne jest jednak, aby takie istniały.
Po trzecie, testy te powinien przeprowadzić niezależny organ.
Po prostu nie mogę uwierzyć, że organy krajowe powiedzą, że w ich kraju wystąpiły awarie lub że one same zaniedbały prawidłowe monitorowanie witryn.
Jeśli mają to być autentyczne testy, powinny istnieć dla nich normy, powinny być przeprowadzane jawnie, a niezależne strony powinny je przeprowadzać.
(FR) Panie przewodniczący! Niemniej jednak chciałbym przypomnieć moim kolegom posłom, że wypadek w Fukushimie jeszcze się nie skończył i że nadal istnieje ryzyko eksplozji związane ze stopionym rdzeniem.
Mam pytanie do naszego komisarza, pana Oettingera.
Chodzi o wdrożenie tych testów warunków skrajnych.
Jak przed chwilą powiedział nasz kolega poseł, w jaki sposób można uzyskać gwarancję, że wszystkie kryteria, o których wspomniał pan w Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, są uwzględniane przez każde państwo członkowskie korzystające z elektrowni jądrowych?
W jaki sposób zmusisz państwo członkowskie, aby zezwoliło niezależnym ekspertom na weryfikację i monitorowanie elektrowni, jeśli odmówi?
Powodem, dla którego o to pytam, jest to, że jeśli sami monitorują, nie widzę, w jaki sposób zastosujemy twoje testy warunków skrajnych.
Bezwzględnie musi istnieć niezależny organ monitorujący elektrownie w każdym państwie członkowskim.
Co więcej, w jaki sposób zapewnimy, że kraje sąsiadujące - mówił pan o Armenii, z Metsamor i innymi krajami, takimi jak Białoruś, i tak dalej - zaakceptują taki monitoring?
Parlament będzie musiał pana wspierać, panie komisarzu, ale jak to zrobimy?
Wreszcie, na nas ciąży rzeczywista odpowiedzialność za stopniowe wycofywanie energii jądrowej i właśnie w tym miejscu należy przedstawić Parlamentowi scenariusze osiągnięcia tego celu.
To jedyna gwarancja, że ​​nie będzie dalszych wypadków.
(SK) Panie przewodniczący! Rozległe szkody w elektrowni jądrowej w Fukushimie spowodowane przez nadzwyczajną klęskę żywiołową pokazały, że niezwykle ważne jest dbanie o bezpieczeństwo w tego typu obiektach.
Dlatego słuszne i właściwe jest, aby Komisja Europejska podjęła decyzję o niezwłocznym przeprowadzeniu audytu bezpieczeństwa wszystkich elektrowni jądrowych na naszym terytorium.
Obywatele Europy mają prawo do bezpieczeństwa, a profesjonalny, niezależny audyt obiektów jądrowych może nas ostrzec o wszelkich brakach i zagrożeniach, których moglibyśmy uniknąć przy ostrożnej eksploatacji.
Nie wątpię, że wynikiem ustaleń audytu bezpieczeństwa naszych obiektów jądrowych będzie poważna decyzja zobowiązująca operatorów elektrowni do niezwłocznego naprawienia wszelkich uchybień w obiektach, a nie próby obejścia kryteriów bezpieczeństwa, których spełnienie musi być warunkiem wstępnym dla funkcjonowania elektrowni jądrowej.
Panie komisarzu! Jestem pewien, że opinia publiczna europejska oczekuje, że dziś poprowadzimy otwarty i uczciwy dialog na temat przyszłości europejskiej polityki energetycznej, w tym określenia nowych limitów bezpieczeństwa dla wszystkich elektrowni w Europie.
(DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Katastrofa jądrowa w Japonii pokazała nam jedną rzecz.
Natura jest silniejsza i potężniejsza niż ludzkość.
Z tego powodu najwyższy czas, abyśmy ostatecznie odłączyli od sieci stare elektrownie jądrowe i te, które są zagrożone trzęsieniami ziemi, a na dłuższą metę wycofać się z energii jądrowej.
Potrzebujemy testów warunków skrajnych, panie Oettinger!
Nie chcemy drugiego Czarnobyla.
Potrzebujemy limitów żywności z Japonii.
Mam jedno pytanie do Komisji.
Czy naprawdę chcesz napromieniować mieszkańców Europy?
Powinieneś natychmiast wycofać to rozporządzenie wykonawcze, a najlepiej dzisiaj.
Musimy inwestować i wykorzystywać alternatywne źródła energii.
Oni istnieją.
Są bezpieczne, przyjazne dla środowiska i mniej szkodliwe dla ludzi.
I jeszcze jedno: tworzą nowe miejsca pracy.
W Austrii mieliśmy elektrownię jądrową Zwentendorf, która nigdy nie była podłączona do sieci.
Teraz jest to elektrownia słoneczna.
Panie przewodniczący! Ta debata powinna dotyczyć bezpieczeństwa jądrowego.
Oczywiście poszło dalej i dotyczy miksu energetycznego.
Czy mogę zasugerować, abyśmy odbyli tę debatę, kiedy Komisja przedstawi swoją mapę drogową w dziedzinie energii?
Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, czy mogę zapytać pana komisarza, czy stosowne jest użycie słów „testy warunków skrajnych”, ponieważ w przypadku bankowości słowa „testy warunków skrajnych” z pewnością nas zawiodły.
Chciałbym prosić o użycie słów „oceny bezpieczeństwa” lub „oceny ryzyka”.
Jakie działania będą kontynuowane po tych ocenach bezpieczeństwa?
Czy zapewni pan, że będą one przeprowadzane we wszystkich elektrowniach jądrowych, w tym w zakładach unieszkodliwiania odpadów i utylizacji, ponieważ jestem szczególnie zaniepokojony Sellafield, położonym blisko granicy z Irlandią?
Musimy teraz przyjrzeć się bezpieczeństwu roślin.
Niestety, niektórzy koledzy mówią, że jesteśmy bardzo zależni od energii jądrowej - nawet ci, którzy nie mają elektrowni na swoim terytorium - więc bezpieczeństwo jest najważniejsze.
Przejdźmy do kolejnego etapu patrzenia na miks energetyczny.
Bądźmy szczerzy: odnawialne źródła energii też nie są łatwą odpowiedzią.
(EL) Panie przewodniczący! 25 lat zajęło nam zapomnienie o Czarnobylu i obawiam się, że katastrofa w Japonii nie wystarczy, aby nam o tym przypomnieć.
Systematycznie potępiamy Japonię. To tak, jakbyśmy chcieli powiedzieć, że to Japonia, a nie energia jądrowa, jest niebezpieczna.
Rozpoczęliśmy testy bezpieczeństwa w naszych elektrowniach jądrowych i ponownie nalegamy, że istnieje coś takiego jak bezpieczna technologia jądrowa.
Musimy natychmiast zamknąć elektrownie jądrowe mające ponad trzydzieści lat i położyć kres wszelkim myślom o budowie nowych elektrowni.
Potrzebujemy natychmiastowego podatku „atomowego”, który pozwoli nam odzwierciedlić całkowity koszt energii jądrowej dla środowiska.
Musimy zainwestować w poprawę wydajności energii fotowoltaicznej i dokonać rzeczywistych inwestycji w zwiększenie wydajności wszystkich odnawialnych źródeł energii.
Panie komisarzu! Inicjatywa ustawodawcza i odpowiedzialność za nasze działanie lub konsekwencje naszego braku działania spoczywają na Panu.
Panie przewodniczący, szanowni posłowie, przede wszystkim chciałbym przyjrzeć się naszej długoterminowej polityce energetycznej.
Chcielibyśmy zaprosić Cię do zaangażowania się w Energy Roadmap od pierwszego dnia.
Z tego powodu proponuję spotykać się z grupami od maja w celu omówienia różnych scenariuszy dla europejskiego sektora energetycznego na nadchodzące dziesięciolecia.
Jeden scenariusz, czyli jeden wariant ze wszystkimi wynikającymi z niego konsekwencjami, z pewnością będzie polegał na wyznaczeniu celu dla jak największego, nawet 100%, udziału energii odnawialnej w produkcji energii elektrycznej, co będzie miało wpływ na sieci energetyczne, magazyny, badania, wydajność i szereg innych czynników.
Jednocześnie jednak chciałbym prosić wszystkich o wzięcie pod uwagę podstawy prawnej.
Traktat lizboński ma zaledwie 18 miesięcy, a ty byłeś bardziej zaangażowany w jego tworzenie niż ja.
Traktat przyznaje Unii Europejskiej wszechstronne uprawnienia legislacyjne w dziedzinie energii, z jednym tylko daleko idącym wyjątkiem, który został uwzględniony dość celowo.
Kwestia technologii energetycznej i koszyka energetycznego pozostaje w gestii parlamentów narodowych.
Możemy spierać się o to, czy było to słuszne, ale jest jasne, że wnioski, jakie należy wyciągnąć z wydarzeń w Japonii w odniesieniu do mapy drogowej w zakresie energii, muszą opierać się na traktacie lizbońskim i w obecnym stanie rzeczy uważam, że Zmiana art. 194 jest mało prawdopodobna w dającej się przewidzieć przyszłości.
Chciałabym, aby została zmieniona i uważam, że na szczeblu europejskim istnieje wystarczająca wiedza fachowa w zakresie koszyka energetycznego.
Jednak przez kilka następnych lat technologia energetyczna i wytwarzanie energii elektrycznej są sprawą państw członkowskich.
Istnieje jednak jedno ograniczenie, które uzgodniliśmy wspólnie z państwami członkowskimi.
Cel 20% energii odnawialnej ogranicza uprawnienia państw członkowskich do pozostałych 80%.
W związku z tym, ponieważ za dziewięć lat będziemy musieli osiągnąć poziom 20% energii odnawialnej przy wsparciu i zaangażowaniu państw członkowskich i będziemy musieli stale oceniać sytuację za pomocą sprawozdań z postępów, uprawnienia państw członkowskich zostaną ograniczone. do 80% lub nawet mniej niż to.
Wynika to z faktu, że ogólna wartość 20% będzie oznaczać prawdopodobnie 10% energii odnawialnej w sektorze transportu.
W dziedzinie wytwarzania energii elektrycznej, która jest obecnie przedmiotem zainteresowania, dążymy do uzyskania udziału energii odnawialnej w wysokości 35% - wody, biomasy, energii geotermalnej, słonecznej i wiatrowej - w ciągu dziewięciu lat.
Oznacza to, że za trzy do czterech lat energetyka odnawialna wyprzedzi energetykę węglową i jądrową w sektorze elektroenergetycznym.
Uważam, że nie możemy wystarczająco pochwalić tego procesu rozwoju.
W sumie 35% energii odnawialnej w dziewięć lat!
Mapa drogowa dla energii będzie koncentrować się nie tylko na 2050 r., Ale także na 2025 i 2030 r., Czyli kolejnej dekadzie, w której musimy inwestować w technologię, sieci energetyczne i magazyny.
Jestem pewien, że możemy dojść do konsensusu co do procentu wytwarzania energii wynoszącego 40 + x% w 2030 r., A następnie podjąć decyzję w tej sprawie z państwami członkowskimi.
Gdy energia odnawialna będzie stanowić 40% lub więcej, państwa członkowskie będą odpowiedzialne tylko za 60% lub mniej, a to będzie oznaczać, że będziemy czynić postępy w kwestii uprawnień na szczeblu europejskim za wiedzą i zgodą państwa członkowskie.
Dla niektórych może to nie być wystarczająco szybkie, ale bez zmiany traktatu lizbońskiego, która obecnie nie jest realistyczna, cel wyniesie 20%, potem 35%, a później 40% lub więcej energii odnawialnej.
Oznacza to wyraźne przesunięcie władzy w kierunku kontroli europejskiej i szczebla europejskiego.
Patrząc na scenariusz energii odnawialnej, powinniśmy również zawsze brać pod uwagę to, co dzieje się w państwach członkowskich.
Jednym z przykładów jest Polska, duży i wschodzący kraj, który bardzo szanuję.
W Polsce 90% energii elektrycznej jest obecnie wytwarzane z węgla.
Dziewięćdziesiąt procent!
Nie sądzę, żeby było to prawdopodobne, dlatego też chciałbym zapytać posłów wszystkich obecnych tu grup z dużego i wschodzącego państwa członkowskiego - Polski: Czy wierzysz, że politycy w twoim kraju niezależnie od tego, kto sprawuje władzę, będzie w stanie w ciągu najbliższych kilku lat i dziesięcioleci zmniejszyć procent węgla do zera?
Nie sądzę, żeby to zrobili.
Nawiasem mówiąc, Polska obecnie planuje nową elektrownię jądrową.
Oznacza to, że Polacy chcą, aby energia jądrowa stanowiła część ich miksu energetycznego, aby zmniejszyć zależność od gazu i Federacji Rosyjskiej.
Pani Harms, polski rząd został wybrany demokratycznie i jest bardzo szanowany we własnym kraju.
Szczególnie my, Niemcy, nie powinniśmy myśleć, że zawsze wiemy lepiej.
Ufam naszym przyjaciołom w Polsce, że będą brać pod uwagę kwestie bezpieczeństwa w taki sam sposób, w jaki ci ufam.
(Brawa i wrzeszczenie)
Przewodniczącemu grupy chciałbym powiedzieć, że mamy w Niemczech tendencję do decydowania o wszystkim w Europie.
Radzę wziąć pod uwagę i zaakceptować procesy demokratyczne w Polsce i we Francji z odpowiednią pokorą.
Przemawiam jako Europejczyk.
Znam swój kraj, Niemcy, i szanuję procesy demokratyczne w Polsce, we Francji iw każdym innym państwie członkowskim.
Jednak każdemu krajowi, w którym dostawy energii w 90% są oparte na węglu, trudniej będzie zejść do 0%.
Dlatego w moich planach jest opcja węgla bez emisji CO2.
Każdy, kto zna sytuację w Polsce, Rumunii czy Hiszpanii, zrozumie, że węgiel trzeba uwzględnić jako opcję w Energy Roadmap 2050, w przeciwnym razie będzie ignorował realia demokratycznie wybranych parlamentów i rządów.
Z tego powodu uważam, że badania nad wychwytywaniem i składowaniem dwutlenku węgla (CCS) oraz projekty demonstracyjne są bardzo ważne na drodze do innego celu, jakim jest osiągnięcie sektora energetycznego wolnego od CO2 w ciągu najbliższych kilku dekad.
W mapie drogowej pani Hedegaard zawarliśmy redukcję emisji CO2 w sektorze energetycznym o 10% do 2050 r. W porównaniu z obecnymi poziomami.
Jeśli chodzi o temat energetyki jądrowej, wszyscy wiemy, że są kraje, które obecnie mają moratorium na elektrownie jądrowe lub które chcą je zamknąć, na przykład Niemcy.
Niektórzy z naszych sąsiadów, na przykład Szwajcaria, odroczyli proces planowania nowych elektrowni jądrowych.
Są jednak kraje, które są w trakcie budowy elektrowni jądrowych, na przykład Finlandia, są kraje, które obecnie mają energię jądrową i planują nowe elektrownie, a także inne, które nie mają energii jądrowej i chcą zbudować swoją pierwszą elektrownię. roślina.
Dlatego uważam, że pomimo tych wszystkich różnic i odmiennych kultur bardzo ważne jest, aby test warunków skrajnych i badanie bezpieczeństwa z najwyższymi standardami bezpieczeństwa zostały wprowadzone i zaakceptowane przez wszystkie państwa członkowskie.
Jest to mały, ale decydujący wspólny mianownik, który zapewni najwyższy możliwy poziom bezpieczeństwa krajom z energią jądrową i bez niej.
Niektórzy mówcy wspominali o tym, że władze powinny być niezależne.
Posiadamy kontrolę i nadzór publiczny w wielu dziedzinach życia, w tym w zakresie zdrowia, bezpieczeństwa, transportu drogowego, energetyki, przemysłu i innych.
Chciałbym wyrazić moje fundamentalne zaufanie do systemu nadzoru publicznego.
Pani Harms, wydała pani obszerne oświadczenia odnoszące się do sieci starych chłopców i zasugerowała, że ​​krajowe organy dozoru jądrowego nie wypełniają swoich ustawowych zadań.
Uważam, że jest to poważny zarzut, który oznacza brak zaufania do pana kolegi posła, pana Trittina, który jako niemiecki federalny minister środowiska był odpowiedzialny za ten organ regulacyjny w Niemczech przez siedem lat.
Mam fundamentalne zaufanie do tych organów i naszym zadaniem jest z nimi pracować.
Przed podjęciem decyzji przedstawię państwu projekt testu warunków skrajnych oraz kryteria testu w maju w sposób całkowicie przejrzysty.
Będę zainteresowany wysłuchaniem Pańskich sugestii dotyczących tego, gdzie projekt można ulepszyć, uzupełnić lub zaostrzyć w celu rozpoczęcia procesu, który ostatecznie doprowadzi do szerokiej akceptacji wszystkich państw członkowskich i wysokiego poziomu kontroli.
Ten test warunków skrajnych, który zlecili nam szefowie państw lub rządów, jest pierwszą wspólną europejską procedurą zapewniającą najwyższe standardy bezpieczeństwa we wszystkich 143 elektrowniach jądrowych.
To innowacja i rozwój, który powinien zyskać poparcie Parlamentu i nie spotykać się od razu z krytyką i nieufnością.
Moja ostatnia uwaga jest taka, że ​​odziedziczyłem dyrektywę w sprawie bezpieczeństwa jądrowego z czerwca 2009 r., Która musi zostać transponowana do prawa krajowego do lipca tego roku.
Mogę z całą stanowczością powiedzieć, że uważam, iż nie ma on dostatecznej treści, ponieważ koncentruje się przede wszystkim na wdrażaniu formalnych regulacji, określaniu uprawnień i określaniu wymagań dla organów nadzorczych; moim zdaniem nie ma wystarczającej ilości podstawowej treści.
Dlatego w drugiej połowie roku, w trakcie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa, chciałbym omówić z Państwem, zgodnie z wymogami Rady Europejskiej, kwestię, w jaki sposób możemy przeprowadzić wczesną, szybką weryfikację tego bezpieczeństwa. dyrektywy i ustanowić konkretne wymagania dotyczące bezpieczeństwa energii jądrowej na poziomie europejskim.
Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Ta debata była bardzo pouczająca.
Dziękuję bardzo, śledzę go z wielką uwagą.
Prezydencja węgierska rozpoczęła to półrocze z dużymi ambicjami w obszarze polityki energetycznej.
Ambicją, której nie mieliśmy, było rozwiązanie kwestii miksu energetycznego.
Uważam, że dzisiejsza debata również pokazała, że ​​nie byłby to realistyczny cel.
Argumentowano za i przeciw posiadaniu pewnych wskazówek dotyczących koszyka energetycznego w Unii Europejskiej.
Uważam, że nie będziemy w stanie rozwiązać tego problemu w dającej się przewidzieć przyszłości, ale nie jestem pewien, czy jest to problem; jako takie, państwa członkowskie muszą być w stanie podejmować odpowiedzialne decyzje dotyczące własnego koszyka energetycznego.
Mieliśmy jednak ambicje, aby dokonać znacznych postępów w tworzeniu wspólnego rynku energii.
Rada Europejska w dniu 4 lutego 2011 r. Postawiła to sobie za cel oraz likwidację wysp energetycznych w Unii Europejskiej do 2015 r., A następnie na posiedzeniu Rady ds. Energii pod koniec lutego mogliśmy również przyjąć konkluzje, w których Uważam, że jest to duży krok naprzód.
O ile nam wiadomo, w listopadzie Komisja opublikuje plan działania w zakresie energii do roku 2050.
Ministrowie energii już jednak przeprowadzą wstępną debatę na ten temat i związane z nim cele na nieformalnym posiedzeniu Rady ds. Energii w dniach 2 i 3 maja w Budapeszcie, a prezydencja przygotuje raport i podsumowanie polityczne tego zagadnienia, które będzie dotyczyło porządku obrad formalnego posiedzenia Rady ds. Energii w czerwcu.
Jestem pewien, że te pytania, które zostały podniesione teraz na tej sali, pojawią się również podczas debat Rady, a także ufam, że gdy prezydencja węgierska podsumuje tę debatę, Komisja będzie mogła się na nich opierać, kończąc Plan działania dotyczący energii, który zostanie opublikowany w listopadzie.
O tym, że państwa członkowskie maksymalnie angażują się zarówno w kwestię bezpieczeństwa energii jądrowej, jak i wspólne ramy europejskie, najlepiej świadczą konkluzje Rady Europejskiej z 24–25 marca.
W konkluzjach tych podkreślono, że musimy wyciągnąć wnioski z katastrofy w Japonii i musimy dokonać przeglądu stanu bezpieczeństwa elektrowni jądrowych w UE i przeprowadzić testy warunków skrajnych.
ENSREG i Komisja zostały poproszone o jak najszybsze uczynienie tego i przedstawienie wniosku dotyczącego ich kompetencji i zasad, tak aby ogólna ocena mogła zostać następnie przygotowana i opublikowana przez Komisję na podstawie ocen tych niezależne władze.
Wreszcie sama Rada Europejska ponownie podejmie ten temat na ostatnim posiedzeniu Rady Europejskiej w 2011 roku.
Szefowie państw lub rządów podkreślili również, że bezpieczeństwo jądrowe nie może ograniczać się do terytorium Unii Europejskiej i że będziemy również prosić naszych sąsiadów o wykonanie tych testów warunków skrajnych.
Stwierdzili również, że w obszarze bezpieczeństwa jądrowego potrzebne są najwyższe możliwe standardy, a Rada Europejska wyznaczyła Komisji poważne zadania, które - jak jestem tego pewien i jak wspomniał również pan komisarz - zrealizuje z największym zaangażowaniem.
I tak intensywna jak mogła być dzisiejsza debata, były wspólne punkty, co do których, jak sądzę, wszyscy się zgadzamy: powinny istnieć wspólne ramy europejskie, powinniśmy zrobić wszystko na każdym szczeblu, aby zapewnić jak najwyższy poziom. bezpieczeństwa, a wszystko to powinniśmy robić w sposób przejrzysty, zapewniając maksymalny rozgłos.
Rada jest gotowa do współpracy zarówno z Radą Europejską, jak i Parlamentem Europejskim w ramach tych zasad.
Otrzymałem sześć projektów rezolucji złożonych zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu.
Głosowanie odbędzie się jutro w południe.
Istnieje poważne zagrożenie jądrowe dla Irlandii ze strony stacji jądrowych, niektórych działających, a innych zamkniętych, na zachodnim wybrzeżu Wielkiej Brytanii.
Sellafield jest najbardziej znany.
Stacje te są zrozumiałym powodem niepokoju dla mieszkańców Irlandii, którzy mają prawo do otrzymywania dokładnych i aktualnych informacji na ich temat.
Chociaż istnieje dwustronne porozumienie w sprawie wymiany informacji w przypadku incydentu jądrowego między Irlandią a Wielką Brytanią, Irlandia i inne kraje sąsiednie muszą być wcześniej zaangażowane w proces bezpieczeństwa.
UE musi przeprowadzić gruntowny przegląd stosowanego przez siebie podejścia do bezpieczeństwa jądrowego oraz kryteriów oceny bezpieczeństwa stacji.
Kompleksowe, niezależne i przejrzyste testy warunków skrajnych należy rozpocząć natychmiast.
Testy warunków skrajnych w obiektach jądrowych stanowią krok naprzód.
Aby uzyskać z nich to, co najlepsze, szczegółowe wyniki muszą być udostępniane sąsiednim krajom oraz Komisji Europejskiej, aby umożliwić wprowadzenie odpowiednich środków i wdrożenie planów bezpieczeństwa w celu ochrony mieszkańców Europy.
w piśmie. - (RO) Przepisy bezpieczeństwa w przemyśle jądrowym należy poddać przeglądowi w kontekście katastrofy jądrowej w Fukushimie.
Mówimy o ponad 400 reaktorach jądrowych na całym świecie.
Z zadowoleniem przyjmuję jak najszybsze wprowadzenie „testów warunków skrajnych”.
Jednak ten środek nie wystarczy - wymagana jest kultura bezpieczeństwa jądrowego.
W tym miejscu powinienem wspomnieć o awarii w Czarnobylu w 1986 r., Która wprowadziła pojęcie „bezpieczeństwa jądrowego”.
Jeśli chodzi o Rumunię, chciałbym zaznaczyć, że nie ma ryzyka trzęsienia ziemi zagrażającego działaniu elektrowni jądrowej Cernavodă.
Przeprowadzone kontrole prewencyjne wykazały, że oba reaktory pracują bezpiecznie.
Generują około 20% zużycia energii w kraju.
Roślina może wytrzymać trzęsienia ziemi o sile 8 w skali Richtera, podczas gdy trzęsienia ziemi, które mogą wystąpić w Rumunii, mają średnią wielkość od 7 do 7,5.
Tragedia w Fukushimie w bardzo bolesny sposób wprowadziła nas w nową erę w zakresie wykorzystania energii jądrowej.
Jednocześnie zarówno wyzwania energetyczne XXI wieku, jak i zagrożenia związane z wiekiem i rosnącą zawodnością wielu elektrowni jądrowych spowodowały zmianę iw efekcie traktat Euratom, który w zasadzie nie był zmieniany od ponad pół wieku, wymaga przeglądu.
Aby na szczeblu europejskim istniał pełny nadzór nad sektorem charakteryzującym się brakiem przejrzystości, Euratom musiałby zostać włączony do Unii Europejskiej, a kwestie bezpieczeństwa jądrowego należałoby objąć zwykłą procedurą ustawodawczą.
W ramach przeglądu można dodać ostrzejsze specyfikacje bezpieczeństwa, ograniczenia (takie jak strefy trzęsień ziemi) i surowe specyfikacje konstrukcyjne dla nowych elektrowni jądrowych, wraz z regularnymi, wiarygodnymi testami wytrzymałościowymi istniejących elektrowni.
Nie trzeba dodawać, że nowe ścisłe ramy musiałyby być stosowane przez kraje sąsiadujące z UE, oczywiście do czasu, gdy uda nam się raz na zawsze wyrwać się z koszmaru elektrowni jądrowych.
w piśmie. - Jestem przeciwnikiem energii rozszczepienia jądrowego na zasadzie bezpieczeństwa, podczas gdy popieram trwające badania nad potencjałem syntezy jądrowej jako możliwej bezpieczniejszej alternatywy w dłuższej perspektywie.
Nie ma bezpiecznego sposobu.
Zawsze będą wypadki.
Niedawna awaria jądrowa w Japonii, do której powiedziano nam, że nigdy nie może się zdarzyć, po raz kolejny pokazuje, że obecna produkcja energii jądrowej jest potencjalnie katastrofalna.
Jego produkt uboczny, odpady radioaktywne, już teraz stanowią śmiertelne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, skutecznie na zawsze.
Zamiast inwestować miliardy euro w nowe elektrownie jądrowe, musimy zainwestować te pieniądze w rozwój odnawialnych źródeł energii.
W wyniku japońskich doświadczeń kilka krajów prawdopodobnie ponownie przemyśli swoje strategie dotyczące energii jądrowej.
Niemcy podjęły już konkretne kroki i zamknęły na trzy miesiące swoje elektrownie jądrowe zbudowane przed 1980 rokiem.
Gdyby wiele państw członkowskich w całej Europie ponownie przemyślało swoje strategie dotyczące energii jądrowej w wyniku wydarzeń w Japonii, mogłoby to mieć znaczący wpływ na europejskie rynki energii, ponieważ energia wytwarzana przez elektrownie jądrowe musiałaby zostać zastąpiona z innych źródeł .
Jestem przekonany, że w obecnej sytuacji pospieszne środki mogą mieć takie same szkodliwe skutki, jak potencjalna katastrofa.
Zamiast tego najlepiej byłoby rozważnie uwzględnić skutki poszczególnych scenariuszy.
Tylko w ten sposób możemy zapobiec wzrostowi cen energii elektrycznej podobnemu do konsekwencji wspomnianych wyżej środków niemieckich, a także zapobiec wyzwaniom związanym z bezpieczeństwem dostaw również państwom członkowskim, które w normalnych okolicznościach są eksporterami energii elektrycznej.
Europa musi jasno przemyśleć skutki, jakie ponowne przemyślenie strategii energii jądrowej miałoby na rynku energii.
Nie jest również jasne, jakie technologie mogłyby być odpowiednie do zastąpienia mocy elektrowni jądrowych.
Kolejnym ważnym pytaniem jest, jakie skutki mogłaby mieć ewentualna zmiana strategiczna na rynki gazu, bezpieczeństwo dostaw gazu i cele UE w zakresie redukcji emisji dwutlenku węgla.
Na koniec z zadowoleniem przyjmuję szybką reakcję Komisji Europejskiej i zapowiedź, że europejskie elektrownie jądrowe zostaną poddane testom warunków skrajnych.
Najważniejsze jest jednak pytanie, jakie dalsze działania planuje Europa w celu zagwarantowania bezpieczeństwa produkcji energii jądrowej.
w piśmie. - (BG) Tragedia w Fukushimie zmusza nas do wyciągnięcia wniosków i natychmiastowego przyjęcia środków, których oczekują obywatele Europy.
Jednak środki te powinny być skierowane we właściwym kierunku.
Podstawowym problemem, którym musimy się zająć, jest sposób zagwarantowania bezpieczeństwa obywatelom Europy.
W nadchodzących miesiącach Parlament Europejski będzie zajmował się szeregiem tekstów legislacyjnych, które określą przyszłość sektora energetycznego w Europie, aw szczególności energii jądrowej.
W tej chwili bezpieczeństwo jest naszym najwyższym priorytetem.
Nie powinniśmy porównywać europejskich elektrowni z 40-letnią elektrownią jądrową w Fukushimie, której prywatny właściciel odmówił spełnienia wymogów dotyczących zwiększenia bezpieczeństwa.
UE musi jak najszybciej przyjąć minimalne normy bezpieczeństwa, które będą obowiązywały wszystkie elektrownie.
Normy te powinny zostać opracowane i przyjęte przed przeprowadzeniem testów warunków skrajnych w elektrowniach.
Podczas swojej kadencji Bułgarska Partia Socjalistyczna kilkakrotnie nalegała na ustanowienie takich standardów, ale jak dotąd tak się nie stało.
Zarówno normy, jak i kryteria testów warunków skrajnych muszą zostać opracowane przez specjalistów z Europejskiej Grupy Regulatorów ds. Bezpieczeństwa Jądrowego.
Wspieram rozwój nowych technologii, a zwłaszcza odnawialnych źródeł energii.
Jest jednak oczywiste, że nie są one w stanie zastąpić obiektów jądrowych w krótkim i średnim okresie.
Kolejną lekcją z wypadku w elektrowni jądrowej Fukushima 1 jest to, że całkowite powierzenie wytwarzania energii sektorowi prywatnemu jest niebezpieczne.
Kapitał prywatny maksymalizuje zyski, nawet kosztem zaniedbania środków bezpieczeństwa.
Ile globalnych kryzysów gospodarczych, „wycieków ropy w Zatoce Meksykańskiej” lub „Fukushimas” zajmie zanim w końcu to przyznamy?
Świat jest obecnie w kryzysie finansowym z powodu nieodpowiedzialności prywatnych inwestorów.
Z powodu nieodpowiedzialności prywatnych firm naftowych w morzu są miliony ton ropy.
Z powodu nieodpowiedzialności prywatnej firmy, Japonia zajmie dziesięciolecia, aby uporządkować radioaktywne skażenie lądu, morza i łańcucha pokarmowego.
Energia jądrowa powinna zawsze znajdować się pod kontrolą państwową i międzynarodową.
Planowane testy warunków skrajnych muszą mieć jednolite standardy, przejrzyste i niezależne organy kontrolne oraz mieć charakter transgraniczny.
Chociaż w Europie istnieją ramy prawne inicjujące ciągłe doskonalenie technologii, będzie potrzeba znacznych inwestycji w badania i szkolenia, aby zagwarantować najwyższy możliwy poziom bezpieczeństwa i ochrony zdrowia i środowiska, zgodne z najnowszymi odkryciami naukowymi i technicznymi.
Konieczne będą również szeroko zakrojone inwestycje w zakresie zagospodarowania odpadów jądrowych i wypalonego paliwa jądrowego, które są obecnie składowane w mniej lub bardziej tymczasowych warunkach.
Lekcje płynące z tej katastrofy muszą być skierowane zdecydowanie na zapewnienie bezpieczeństwa, a nie na zamknięcie jedynego dostępnego nam prawdziwie zrównoważonego, neutralnego dla klimatu źródła energii.
w piśmie. - Awaria jądrowa w Japonii wzbudziła nowe obawy o bezpieczeństwo energii jądrowej na całym świecie.
W Rumunii elektrownia jądrowa w Cernavodă została oceniona przez różne organy, w tym Komisję Europejską i Międzynarodową Agencję Energii Atomowej.
Badanie przeprowadzone w 2004 r. Wskazało, że zagrożenie sejsmiczne jest największym pojedynczym czynnikiem ryzyka dla bezpieczeństwa w zakładzie.
Należy skutecznie zarządzać tym ryzykiem i, jak przypominają nam tragiczne wydarzenia w Japonii, w trybie pilnym.
Dlatego z zadowoleniem przyjmuję niedawną propozycję wprowadzenia testów warunków skrajnych dla obiektów jądrowych, a także wejście w życie dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa jądrowego.
Niezależnie od tego, co zdecydujemy o przyszłym miksie energetycznym i w jaki sposób osiągniemy nasze cele niskoemisyjne, bezpieczeństwo obiektów jądrowych, w tym składowisk długoterminowych, będzie nadal miało ogromne znaczenie zarówno dla obecnych, jak i przyszłych pokoleń.
Energia jądrowa jest zasobem, bez którego globalna gospodarka nie może się obyć w dłuższej perspektywie.
Nie możemy dojść do wniosku, że odrzucamy energię jądrową tylko dlatego, że zdarzają się niebezpieczne wypadki wpływające na funkcjonowanie elektrowni jądrowych.
Rozwiązaniem jest przeznaczenie przez nas większych środków na badania w tej dziedzinie i ulepszenie technologii jądrowej, abyśmy mogli zmniejszyć ryzyko spowodowane wypadkami.
Tak, musimy wycofać energię jądrową - to jasne.
Jednak nie da się tego zrobić z dnia na dzień.
W samej Belgii 55% naszej energii elektrycznej pochodzi z energii jądrowej.
Jak byśmy się ogrzali, nakarmili i zapewnili sobie światło, gdybyśmy zdecydowali się jutro zamknąć wszystkie nasze elektrownie?
Dlatego musimy działać na dwóch poziomach.
Po pierwsze, musimy podnieść standardy bezpieczeństwa istniejących elektrowni, w szczególności wykorzystując testy warunków skrajnych, które są obecnie przeprowadzane w państwach członkowskich.
Oprócz niezbędnej harmonizacji tych testów na szczeblu europejskim, musimy być jak najbardziej przejrzysty dla społeczeństwa.
Musimy przywrócić zaufanie do naszej energii jądrowej.
Po drugie, musimy zintensyfikować nasze badania i innowacje, aby jak najszybciej opracować rozwiązania, które pozwolą nam oszczędzać energię i promować zrównoważone i efektywne odnawialne źródła energii.
Najtańszą, najmniej zanieczyszczającą i najmniej niebezpieczną energią jest energia niezużyta.
Wysiłki te powodują, że od dziś konieczne jest posiadanie wiążących przepisów i masowych inwestycji na szczeblu europejskim i w państwach członkowskich.
Sytuacja w Syrii, Bahrajnie i Jemenie
Kolejnym punktem porządku dziennego jest debata nad oświadczeniem wiceprzewodniczącej Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa pani Ashton w sprawie sytuacji w Syrii, Bahrajnie i Jemenie.
Urzędujący przewodniczący Rady, pan Németh, zabierze głos w imieniu pani Ashton.
w imieniu wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa. - Panie przewodniczący! Jestem tu dzisiaj, aby przedstawić państwu kilka uwag w imieniu wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton na temat sytuacji w Bahrajnie, Syrii i Jemenie.
Wydarzenia w Syrii przybrały ostatnio dramatyczny obrót.
W Jemenie już tragiczna sytuacja może się pogorszyć, a bardzo napięta atmosfera, która teraz panuje w Bahrajnie, budzi poważne zaniepokojenie, nawet jeśli rozlew krwi był mniejszy.
UE bardzo uważnie śledziła szybko rozwijające się wydarzenia w całym regionie, co potwierdzają liczne spotkania na wysokim szczeblu, formalne oświadczenia i konkluzje Rady.
Co więcej, baronessa Ashton utrzymuje stały kontakt z kluczowymi partnerami, a także z kluczowymi graczami w samych krajach.
Odbywa się to codziennie bezpośrednio przez telefon lub za pośrednictwem jej przedstawicieli w danych krajach, aby wywierać wpływ UE wszędzie tam, gdzie jest to możliwe i kiedy może to pomóc.
Sytuacja każdego kraju jest wyjątkowa i wymaga strategicznej, dokładnie przemyślanej i dobrze dopasowanej reakcji.
Ale kiedy wydarzenia toczą się tak szybko, tym ważniejsze jest budowanie rozsądnej polityki opartej na solidnych fundamentalnych zasadach.
Pozwólcie, że przytoczę trzy zasady: po pierwsze, odrzucenie przemocy - masowe protesty należy zawsze rozpatrywać w sposób pokojowy i przy pełnym poszanowaniu praw człowieka i podstawowych wolności; po drugie, do promowania dialogu - różnic i pretensji należy zająć się w konstruktywny sposób przez właściwe osoby, które są gotowe do rozmowy ze sobą, odrzucając uprzedzenia i warunki wstępne; po trzecie, fundamentalne reformy polityczne i gospodarcze muszą pochodzić z krajów, a UE bardzo wyraźnie dała do zrozumienia, że ​​jest gotowa udzielić szybkiego wsparcia w razie potrzeby.
Pozwólcie, że przejdę teraz bardziej szczegółowo do trzech krajów przed nami.
W Bahrajnie, pomimo pewnego powrotu do normalności na ulicach, sytuacja pozostaje napięta.
Wciąż trwają aresztowania, a osoby zatrzymywane są za najwyraźniej jedynie skorzystanie z prawa do wolności wypowiedzi.
Podobnie jak w innych częściach regionu, UE i sama wysoka przedstawiciel wprost potępili przemoc w Bahrajnie i wezwali władze i wszystkie obecne siły do ​​pełnego poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, a także międzynarodowych standardów humanitarnych.
Wielokrotnie wzywaliśmy również władze Bahrajnu i opozycję do rozpoczęcia prawdziwego dialogu narodowego.
W tym celu wysoka przedstawiciel rozmawiała bezpośrednio z ministrem spraw zagranicznych.
Bez konkretnych kroków, które skłoniłyby wszystkie właściwe osoby do rozmowy bez wyjątków i warunków wstępnych, istnieje rosnące ryzyko, że przeważą elementy radykalne.
Miałoby to jasne i niepokojące konsekwencje dla stabilności w regionie.
Najlepszym sposobem zachowania i wspierania stabilności pozostaje dialog.
To jest przesłanie, które Wysoka Przedstawiciel zabierze ze sobą podczas spotkania z ministrami Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej w najbliższym miesiącu.
W Syrii od połowy marca powszechne protesty rozprzestrzeniły się w wielu miastach.
Brutalne represje, z jakimi się spotkały, są niedopuszczalne.
Wysoka przedstawiciel i Unia Europejska wielokrotnie wzywali władze Syrii do zaprzestania przemocy, poszanowania prawa ludzi do pokojowych demonstracji i wysłuchania ich uzasadnionych aspiracji.
Naród syryjski zasługuje na długo oczekiwane reformy polityczne, zwłaszcza w odniesieniu do wolności słowa, zgromadzeń, udziału w życiu politycznym i rządów.
Przemówienie prezydenta Assada do narodu z 30 marca nie zawierało ani jasnego programu reform, ani harmonogramu ich realizacji.
UE będzie nadal naciskać na Syrię, aby niezwłocznie przeprowadziła reformy.
Muszą być rzeczywiste, polityczne i społeczno-ekonomiczne, poważne - nie tylko kosmetyczne - i muszą zostać wdrożone bez dalszej zwłoki.
Będziemy bardzo uważnie obserwować, jak nowy rząd, dopiero powstający, będzie postępował w reformach.
Mamy nadzieję, że powstanie komitetu prawniczego zaowocuje opracowaniem nowych aktów prawnych, które pozwolą na zniesienie stanu wyjątkowego i zagwarantują prawa człowieka i podstawowe wolności.
Jednocześnie UE będzie nadal naciskać na przywódców Syrii, publicznie i prywatnie, aby powstrzymali się od użycia siły przeciwko demonstrantom.
Równie ważne jest przekazanie, że osoby odpowiedzialne za przemoc i ofiary śmiertelne muszą zostać pociągnięte do odpowiedzialności, a wszyscy więźniowie polityczni i obrońcy praw człowieka muszą zostać uwolnieni.
Sytuacja w Jemenie nadal budzi największe zaniepokojenie.
Przesłania Wysokiej Przedstawiciel po opłakanej przemocy 18 marca były krystalicznie jasne, a konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z 21 marca potępiły UE potępienie użycia siły wobec demonstrantów.
UE stwierdziła również jednoznacznie, że osoby odpowiedzialne za utratę życia i obrażenia powinny zostać pociągnięte do odpowiedzialności za swoje działania i postawione przed sądem.
Od tego czasu przesłania płynące od przywódców jemeńskich są mniej jasne.
Z tego powodu wysoka przedstawiciel zadzwoniła do prezydenta Saleha bezpośrednio przez telefon 30 marca, wzywając go do uczynienia wszystkiego, co możliwe, aby zapobiec dalszemu rozlewowi krwi.
Stwierdziła, że ​​najlepszym sposobem zapewnienia tego jest niezwłoczne rozpoczęcie wiarygodnej i szybkiej przemiany politycznej.
Podstawą tej zmiany konstytucyjnej powinny być konkretne i spójne zobowiązania, które są odpowiednio realizowane.
Czas ucieka, a ofiarami będą naród jemeński.
Dlatego w ścisłej współpracy z partnerami międzynarodowymi UE była i pozostanie bardzo aktywnie zaangażowana w próby rozładowania kryzysu w Jemenie.
Podczas gdy pan Brok siedzi obok pana Salafranci, chciałbym skorzystać z okazji, aby pogratulować mu wczorajszego sukcesu jego zespołu.
Nosi szalik Schalke 04, drużyny, która odniosła wspaniałe zwycięstwo, ale z pomocą jednego z najlepszych graczy na świecie, Hiszpana Raúla.
Teraz gratulujemy panu Brokowi, pan Salafranca zabiera głos w imieniu Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) przez półtorej minuty.
Panie przewodniczący! Całkowicie zgadzam się z tym, co pan powiedział.
Panie komisarzu Németh, panie i panowie! Chciałbym powiedzieć, że nieustannie śledzimy przepływ informacji dostarczanych przez wysoką przedstawiciel, panią Ashton, na temat wydarzeń w tych krajach i myślę, że powinniśmy docenić jej wysiłki w imieniu Unii Europejskiej na rzecz demokratycznych aspiracji w Bahrajnie, Jemenie i Syrii.
Jutro Parlament przyjmie rezolucję w tej sprawie, popieraną przez wszystkie grupy polityczne.
Chciałbym jednak, panie przewodniczący, zadać kilka pytań i poprosić pana Németha o przekazanie ich pani Ashton.
Przede wszystkim w niektórych organach Unii i oczywiście w tym Parlamencie panuje poczucie, że robimy krok wstecz w rozwoju wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony i że wracamy do czasy współpracy politycznej.
Oczywiście nie po to ustanowiliśmy traktat lizboński.
Po drugie, pojawiła się sprzeczność związana z rosnącą potrzebą obecności Europy w tych krajach, bez wiedzy, jaki będzie efekt końcowy tych procesów przejściowych.
Oczywiste jest, że musimy być obecni, a także jasne jest, że hasło użyte w komunikacie pani Ashton jest bardzo mądre: „więcej za więcej”
Jednak pytanie, które chcę zadać - i zakończę teraz, panie przewodniczący - dotyczy tego, czy państwa członkowskie UE są skłonne zwiększyć środki, aby sprostać rosnącym potrzebom pojawiającym się w tych krajach.
Panie przewodniczący! Jesteśmy bardzo świadomi intensywnych wysiłków dyplomatycznych, które podjęła pani Ashton, i że kontynuuje ona swoje działania, a także jesteśmy świadomi trudności związanych z sytuacjami, z którymi się boryka.
Rzeczywiście, Syria, Jemen i Bahrajn to kraje, z którymi nie mamy żadnych umów poza umowami handlowymi, które na przykład nie zawierają klauzul dotyczących praw człowieka i mamy bardzo niewiele dostępnych środków.
Mimo to chciałbym powiedzieć trzy rzeczy.
Przede wszystkim w odniesieniu do inspiracji ludzi, w stosunku do tych, którzy są dziś na ulicach, pod ostrzałem snajperów, musimy nie tylko stanąć za nimi, ale także zadbać o to, by przemoc się skończyła. za wszelką cenę.
Dziś widziałem syryjskiego dysydenta.
Ostatecznie ci dysydenci wzywają do zakończenia przemocy, aby mogli wyrazić siebie.
W tej kwestii chciałbym powiedzieć, że nawet jeśli nie zawarliśmy umowy z Syrią, powinniśmy teraz wykorzystać cały arsenał dostępnych nam sankcji, jeśli to konieczne, aby zakończyć tę przemoc.
Po drugie, chciałem powiedzieć, że generalnie są to kraje - i dotyczy to krajów Zatoki Perskiej, a także Libii - które uzbroiliśmy, a nawet przesadziliśmy.
Myślę, że minimalnym wymogiem jest lepsza kontrola zbrojeń, aby te kraje i te rządy nie stały się beczkami prochu, które następnie obracają się przeciwko ich ludności.
Wreszcie pojawia się kwestia podwójnych standardów.
Chciałbym powiedzieć, że byliśmy bardzo ostrożni w stosunku do Bahrajnu i bardzo stanowczy w stosunku do innych krajów.
Wiem, że Bahrajn jest szczególnie wrażliwą sytuacją, że Arabia Saudyjska wysłała tam wojska i że Arabia Saudyjska i Rada Współpracy Zatoki pomagają nam przeciwko Libii, ale nie chcielibyśmy handlować ceną baryłki ropy i poparcie dla nas przeciwko rządowi Libii za cenę milczenia odnośnie szyitów, którzy są obecnie represjonowani przez rząd Bahrajnu.
w imieniu grupy ALDE. - Panie przewodniczący, jestem zły.
Na wczorajszym spotkaniu naszej grupy wysłuchaliśmy trzech świadków z organizacji Human Rights Watch i Amnesty International, którzy byli obecni w Bahrajnie, Jemenie i Syrii.
Ich historie były przerażające.
Złościło mnie to.
List, który otrzymaliśmy od baronessy Ashton, nie jest strategią.
Po raz kolejny jest to kolejny program.
Powinniśmy przestać wysyłać puste wiadomości, tak jak robiliśmy to zbyt długo w przypadku Tunezji, Egiptu i Libii.
Czas podjąć działania.
Po pierwsze, UE powinna zaapelować o zwołanie specjalnej sesji Rady Praw Człowieka ONZ w Genewie.
ONZ powinna wysłać misję do tych trzech krajów, aby pociągnąć reżimy do odpowiedzialności za łamanie praw człowieka.
Po drugie, UE powinna wezwać do zakazu eksportu broni ze wszystkich państw członkowskich UE do tych trzech krajów.
Niedopuszczalne jest, aby kraje UE nadal sprzedawały broń tym reżimom.
Po trzecie, UE powinna jasno powiedzieć, że jeśli reżimy polityczne w tych krajach stanowią przeszkodę w demokratyzacji, to najwyższy czas, aby odeszły.
W międzyczasie powinniśmy wprowadzić sankcje, takie jak zamrożenie aktywów i zakaz podróżowania.
Powtarzam, że czas podjąć działania.
Panie przewodniczący! To bardzo dobra wiadomość, że ludność dąży do odzyskania swoich wolności i praw oraz do zmiany reżimu politycznego i większej demokracji.
Jest to sedno polityki zagranicznej Unii Europejskiej i projektu europejskiego.
To może tylko wzbudzić nasz entuzjazm i nasze wsparcie.
Bardzo zła wiadomość jest jednak taka, że ​​te populacje cierpią z powodu niezwykle silnych represji, demonstrując te wartości i aspiracje, narażając swoje życie, a to jest całkowicie nie do przyjęcia.
Zatem imperatyw ochrony ludności, który doprowadził do działań zbrojnych w Libii, musi teraz przybrać inne formy, aby chronić tych, którzy demonstrują w tych trzech krajach.
Uważam, że oświadczenia są niezwykle ważne - uzasadnione oświadczenia, aspiracje wyznawanych przez te populacje - ale potrzebujemy również działań.
W ramach tej akcji potrzebujemy zapewnienia, że ​​wszyscy przywódcy odpowiedzialni za użycie nieproporcjonalnej siły wobec swojej ludności nie pozostaną bezkarni.
W tym celu dyplomatyczne zwołanie i aktywizacja państw członkowskich Rady Praw Człowieka ONZ musi być w pełnym toku, aby otrzymać misje, raporty i rezolucje, tak aby odpowiedzialni politycy uzyskali zapewnienie, że te akty przemocy będą nie pozostać bezkarnym.
Wreszcie, myślę, że z pewnością dysponujemy metodami obejścia „blackoutu” prasy.
Dziennikarze, zarówno krajowi, jak i zagraniczni, napotykają poważne trudności w dokumentowaniu sytuacji.
Wiemy, co robić; mamy instrumenty do ominięcia tych przeszkód.
Absolutnie musimy z nich skorzystać.
Wtedy, kiedy mamy środki do działania, myślę, że musimy znaleźć sposób na ich wykorzystanie.
Oczywiście nie jest to właściwy moment, aby ścigać prezydenta Syrii, aby podpisał umowę o readmisji, która w każdym razie mogłaby być przewidziana jedynie pod pewnymi warunkami, w tym bardzo poważnym, skutecznym i odpowiednim programem wdrażania reform Syria i uwolnienie wszystkich więźniów sumienia i pokojowych demonstrantów, nie tylko tutaj, ale także w dwóch pozostałych krajach.
w imieniu grupy ECR. - Panie przewodniczący! Chciałbym to powiedzieć panu ministrowi: kiedy tu siedziałem, słuchając pańskiego oświadczenia, usłyszałem, co ma pan do powiedzenia, ale to były tylko słowa - czasami bardzo słodkie, ale niestety puste słowa.
To wszystko było reakcyjne; nie było nic proaktywnego w tym, co nam przedstawiłeś.
Słuchając, tak naprawdę napisałem nagłówek „Plan” na kartce papieru, na której zamierzałem zanotować informacje, które pan nam poda na temat tego, co zamierza zrobić UE.
Wciąż mam przed sobą zupełnie pustą kartkę.
Nie miałeś dziś nic do przekazania.
W przedstawionym planie nie było nic proaktywnego.
Ludzie na całym Bliskim Wschodzie oczekują, że Europa wystąpi i pomoże im uzyskać ich prawa, a wszystko, co dla nich masz, to puste słowa.
W ostatnim przedstawionym planie działania brakowało podstawowego elementu, a prasowa debata dotyczyła tego, że przywódcy Bliskiego Wschodu nadal są w stanie zabierać pieniądze swoim społeczeństwom i wnosić je do Europy. nic, co mogłoby temu zapobiec w przyszłości.
Sam powiedziałeś, że czas ucieka.
Jeśli tak jest i uważam, że tak jest, to dlaczego przedstawiliście nam dziś tylko czystą kartkę?
Proszę, miej więcej szacunku dla tej Izby.
Panie przewodniczący! Jesteśmy z mieszkańcami Jemenu, Syrii i Bahrajnu w ich dążeniach do wolności i demokracji oraz w krwawych represjach wobec demonstracji i protestów ludowych.
Dlatego musimy być jasni.
Po pierwsze, wzywam nas do natychmiastowego zaprzestania sprzedaży broni do tych krajów.
Europa nadal sprzedaje broń używaną do zabijania cywilów.
Po drugie, powinniśmy stać po stronie ludu, a nie reżimów autorytarnych lub dyktatorskich.
Powiedziawszy to, w ramach naszej solidarności nie powinniśmy zapominać, że nadal stosujemy podwójne standardy, z jednym zestawem zasad odnoszącym się do aspiracji demokratycznych ludzi, a innym z przepisami dotyczącymi dbania o interesy i prowadzenia interesów.
W Libii bombardowanie najwyraźniej wykroczyło poza mandat samej ONZ, podczas gdy w Bahrajnie nie zrobiliśmy nic poza protestem, gdy armia Arabii Saudyjskiej wkroczyła do kraju, aby ratować kleptokrację.
Podczas gdy młodzi ludzie robią wszystko, co w ich mocy, przeciwko armiom i policji, wkładając serce i duszę w konfrontację z tymi siłami, my ograniczamy się do pisania not dyplomatycznych.
Chciałbym zakończyć, panie przewodniczący, stwierdzeniem, że myślenie, że istnieją militarne rozwiązania problemów politycznych, jest tak samo błędne, jak myślenie, że narody arabskie wciąż nie zauważyły ​​naszej dwulicowości.
Panie przewodniczący! Radykalna zmiana reżimu w sensie przejęcia władzy przez radykalne siły islamskie w Syrii, Bahrajnie i Jemenie byłaby równoznaczna z jawną katastrofą, zarówno w kraju, jak i na arenie międzynarodowej.
Prawdziwym zwycięzcą w tej nieprzewidzianej sytuacji, przynajmniej na Półwyspie Arabskim, byłby z pewnością irański duet rządzący Chamenei-Ahmadineżad, a to zapłaciło już i tak małą szansę na wiosnę perską.
Nawiasem mówiąc, sytuacja kryzysowa w Damaszku, Manamie i Sanie dała UE doskonałą okazję do narzucenia, w ścisłej współpracy ze Stanami Zjednoczonymi, jasnych warunków dalszego wspierania tych reżimów, które są w poważnych tarapatach: politycznych i reformy społeczno-gospodarcze.
Panie przewodniczący! Kilka lat temu odwiedziliśmy Syrię z delegacją PE.
Od 2003 roku to jedyne świeckie państwo w regionie zapewniło schronienie setkom tysięcy irackich chrześcijan, co powinno służyć jako znak ostrzegawczy.
Niech Zachód dołoży wszelkich starań, aby niezwykle krwawa wojna domowa w Iraku nie rozlała się na Syrię.
(DE) Panie przewodniczący! Jaśminowa rewolucja, która rozpoczęła się w Tunezji, niestety nie przebiega tak pokojową drogą w Jemenie, Syrii i Bahrajnie.
Dialog między rządem a opozycją jest zdecydowanie najlepszym sposobem uzgodnienia aktywnego rozwiązania problemów społecznych i ekonomicznych, czego pragną ludzie, oraz dążenia do bardziej demokratycznego uczestnictwa.
To, czy tego rodzaju porozumienia będą wówczas dotrzymane, to zupełnie inna kwestia.
Przecież falę protestów wywołały złamane obietnice reform politycznych.
Ludzi odkładano obietnicami zbyt długo i teraz potrzebne są działania.
Podwójna strategia gwałtownego tłumienia demonstracji opozycji i jednocześnie obiecywanie kilku niewielkich reform bez wprowadzenia realnych zmian politycznych, jak wiemy, może doprowadzić do eskalacji sytuacji we wszystkich trzech krajach.
Trwające niepokoje w Syrii budzą obawy, że broń kupiona przez rząd może zostać sprzedana organizacjom terrorystycznym, takim jak Hezbollah.
Moim zdaniem UE powinna odgrywać rolę bezstronnego mediatora w tych konfliktach.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Mecz kończy się dopiero po drugim meczu, więc poczekajmy na rewanż między Inter Mediolan a Schalke 04, aby zobaczyć, kto przejdzie do następnej rundy.
Tymczasem zgadzam się, że Raul jest świetnym piłkarzem.
To, co dzieje się w Syrii, Jemenie i Bahrajnie, nie różni się od tego, co dzieje się w innych częściach świata.
Chociaż przyczyną takich wstrząsów są zwykle przyczyny ekonomiczne, we wszystkich przypadkach istnieje głęboka tęsknota za wolnością.
Facebook i Internet przełamały izolację wielu, zbyt wielu fałszywych demokracji, które długo istniały w wielu regionach świata.
Jest nowe przywództwo, nowa idea polityki, która odzwierciedla marzenia wielu młodych ludzi.
Istnieje potrzeba obywatelstwa, zwłaszcza tam, gdzie młodzież na całym świecie jest bardziej świadoma i wykształcona.
Kilka dni temu zwolniono dysydenta Suhayr al-Atassi i jest to sygnał, choć niewielki, wskazujący na rozwój wolności myśli i wolności politycznej.
To samo podekscytowanie odczuwa się w Jemenie, gdzie narastają protesty przeciwko prezydentowi Salehowi, i to samo w Bahrajnie.
Musimy działać siłą, aby powstrzymać tę przemoc.
Należy wspierać drogę do demokratyzacji; nie możemy pozwolić sobie po raz kolejny pozostać w tyle.
To, co dzieje się na Morzu Śródziemnym, jest z pewnością trudnym do zrozumienia sygnałem, dlatego Europa musi zabrać głos i działać solidarnie, co w tej chwili prawdopodobnie pomogłoby regionom narażonym na zwiększoną presję migracyjną na Morzu Śródziemnym.
Panie przewodniczący! Niezależnie od tego, czy jest to skoordynowany atak snajperski, czy obóz protestacyjny w Sanie w Jemenie 15 marca, stłumienie protestów 100 000 osób w Dara w Syrii 17 marca lub szóste piętro szpitala Salmaniya, Bahrajn, gdzie rannych demonstrantów zabierają mężczyźni w kominiarkach z bronią, nigdy nie wracają, i gdzie ranni są zmuszani do wyjazdu, ponieważ ma jedyny bank krwi w kraju, musimy pokazać, że podczas gdy media mogą koncentrować się tylko na ten Parlament będzie występował w obronie praw człowieka wszędzie tam, gdzie są one zagrożone.
Dziś musimy wezwać Radę do Spraw Zagranicznych, aby postarała się o jednoznaczną odpowiedzialność wszystkich osób odpowiedzialnych za przemoc, niezależne śledztwa i brak bezkarności.
To jest podstawowe ostrzeżenie, aby teraz zapobiec dalszej przemocy wobec protestujących.
Po drugie, kiedy słyszymy, że siły bezpieczeństwa Bahrajnu wystrzeliły rzekomo nieśmiercionośne pociski z odległości mniejszej niż jeden metr, zabijając protestujących, dosłownie rozłupując im głowy na pół, musimy zawiesić autoryzację, dostawę i transfer całej broni. Region.
Wreszcie zasady zawarte w komunikacie komisarza Füle w sprawie południowego sąsiedztwa muszą wpływać na nasze podejście do procesu poszukiwania układu o stowarzyszeniu z Syrią.
Musimy zacząć od nalegania na nieograniczony dostęp międzynarodowych obserwatorów praw człowieka już teraz.
Świat arabski zmienił się wraz z jaśminową rewolucją i musimy pokazać, że zmieniliśmy się wraz z nią.
(DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Wiosna nadeszła do Morza Śródziemnego, ale w Zatoce Perskiej i Syrii nadal panuje zima.
Obrazy przemocy, które widzimy, są przerażające.
Zginęło kilkaset osób, a Amnesty International i ONZ przedstawiły alarmujące raporty.
Apele, które wysuwa Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, są jasne.
Chcemy, aby nadzwyczajna sesja Rady Praw Człowieka ONZ w Genewie odbyła się jak najszybciej.
Rada Europy i państwa członkowskie Unii Europejskiej, które są reprezentowane w Radzie Praw Człowieka ONZ, powinny przyjąć to wezwanie.
Rada ONZ zawsze bardzo szybko podejmuje działania, jeśli chodzi o stanięcie jednej strony w konflikcie na Bliskim Wschodzie.
Nadszedł czas, aby stawić czoła prawdziwemu wyzwaniu, jakie stanowią te skrajne naruszenia praw człowieka.
Potrzebujemy reform, potrzebujemy przejścia na demokrację i potrzebujemy embarga na broń.
Wszystkie te rzeczy zostały już tutaj wspomniane.
Oglądałem na żywo przemówienie prezydenta Syrii Assada.
To dyktatura w stylu średniowiecznym, która wykorzystuje zachodnie agencje PR do przedstawiania swoich przedstawicieli jako pseudomodernizacyjnych wpływów w błyszczących magazynach.
Agencje i czasopisma powinny zadawać sobie pytanie, czy to naprawdę właściwa decyzja.
Teraz do Jemenu.
Moim zdaniem jest to największe niebezpieczeństwo: ryzyko rozłamu między północą a południem, aktywna komórka Al-Kaidy i niebezpieczeństwo upadku państwa.
W przypadku Somalii mamy już taki upadek państwa, a nasza misja Atalanta działa w Zatoce Adeńskiej.
Europa jest bezpośrednio zainteresowana tym obszarem i musimy usłyszeć więcej niż to, co powiedział tu dziś przedstawiciel Rady.
(NL) Panie przewodniczący! Szczerze mówiąc, muszę przyznać, że moją reakcją było zdumienie, gdy zwróciłem uwagę na trzy zasady, które przedstawił minister: odrzucenie przemocy, promocja dialogu w celu wyrównania niektórych różnic między opiniować i zająć się niektórymi skargami i, oczywiście, koniecznymi reformami politycznymi.
Otóż, samo wezwanie do dialogu w tej chwili naprawdę nie robi różnicy, ani nie jest naprawdę wiarygodne.
Uważam, że Unia Europejska naprawdę powinna podjąć znacznie bardziej zdecydowane działania, aby doprowadzić do tych demokratycznych reform.
Słyszymy, że wysoka przedstawiciel ma wiele oficjalnych kontaktów, ale co robi, aby utrzymać kontakt ze społeczeństwem obywatelskim; co ona robi, żeby ich słuchać?
Poprzedni mówcy już to powiedzieli: Unia Europejska musi natychmiast zaprzestać dostarczania broni do regionu.
Kiedy widzę, że na przykład broń warta ponad 100 milionów euro została dostarczona do samego Jemenu w zeszłym roku przez nie mniej niż osiem krajów europejskich, zastanawiam się, czy europejskie wspólne stanowisko w sprawie eksportu broni w ogóle coś znaczy.
Czy nie powinniśmy podejmować w tej sprawie pilnych działań?
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Mam na myśli Bahrajn.
Ten mały kraj ma strategiczną pozycję pod względem równowagi w Zatoce i dystrybucji dostaw energii.
Dobrze znana jest obecność dużej rafinerii ropy saudyjskiej.
Chciałbym zwrócić państwa uwagę na jeden aspekt tej sytuacji, który wydaje mi się szczególnie niepokojący.
Wiarygodne źródła zidentyfikowały wpływ Iranu na szyicką populację Bahrajnu.
Jest to dodatek do uzasadnionych aspiracji do bardziej znaczących reform w rządzie tego kraju.
Trudno jest określić, jak duży wpływ zewnętrzny wywarł na ostatnie wydarzenia w Bahrajnie, ale istnieje ryzyko destabilizacji regionu, która może rozszerzyć się na wschodnie regiony Arabii Saudyjskiej, gdzie mieszka inna duża grupa szyitów.
Iran finansuje Hamas, wspiera Hezbollah w Libanie i wpływa na wewnętrzną politykę Iraku, gdzie szyicki islam jest dominującym składnikiem rządu.
Gdyby zakłócenie równowagi rozprzestrzeniło się na Zatokę, skutki byłyby oczywiste i mogłyby zaistnieć globalne reperkusje.
Musimy być bardzo ostrożni w ocenie tego, co dzieje się na Bliskim Wschodzie i odróżniać uzasadnione dążenia narodów do większej demokracji od wpływów zewnętrznych, które mają strategiczne ambicje na tym obszarze.
(NL) Panie przewodniczący! Mówimy dzisiaj o trzech bardzo różnych krajach o bardzo specyficznych warunkach lokalnych.
W Jemenie powstanie osiągnęło masowe rozmiary, pomimo brutalnej przemocy ze strony policji i wojska.
W Bahrajnie istnieje poważne ryzyko, że cały region może zostać zdestabilizowany z powodu zaangażowania Arabii Saudyjskiej i Iranu.
Wreszcie w Syrii opozycja praktycznie nie ma pola manewru, a reżim wydaje się być przygotowany do podjęcia wszelkich starań, aby stłumić protesty.
Biorąc pod uwagę te szczególne okoliczności, uważam, że UE powinna prowadzić stosunki dwustronne z tymi krajami.
Jest kilka zasad, których należy przestrzegać.
Oczywiście każdy obywatel ma prawo do demonstracji i swobodnego wyrażania swojej opinii.
Co jednak zrobić z pokojowymi protestami, w których ci właśnie obywatele stają się jednocześnie ofiarami represji z powodu interwencji policji i wojska?
Czy zamierzamy to zbadać na arenie międzynarodowej?
Co robi UE, aby promować to dochodzenie?
Po drugie, rządy są zobowiązane do podjęcia dialogu z opozycją i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, ponieważ przemoc i ucisk nigdy nie są rozwiązaniem.
Co konkretnie robi UE, aby wspierać ten dialog?
A jeśli po tym reżimy w Syrii i Bahrajnie, a także w Jemenie nadal nie są w stanie lub nie chcą słuchać swoich narodów, jakie będą tego konsekwencje dla naszych stosunków z tymi krajami?
Panie przewodniczący! Musimy zaoferować konkretną pomoc, jak już wielokrotnie mówiono, ale ta konkretna pomoc musi mieć również realną treść.
Jak zamierzamy to osiągnąć?
Chciałbym dzisiaj usłyszeć plan, jak zamierzamy się do tego zabrać.
Chciałbym tylko skierować komentarz do pani komisarz.
Uważam, że w konkretnym przypadku Syrii, a także Turcji, powinniśmy wezwać do wywierania nacisku, między innymi, w ramach planów, które najwyraźniej zostaną opracowane w nadchodzących dniach.
Ostatnia uwaga. Myślę, że nasza delegacja do spraw stosunków z krajami Maszreku mogłaby tu wykonać świetną robotę i że powinniśmy zrobić wszystko, aby im to umożliwić.
(PT) Panie przewodniczący! UE musi być konsekwentna w swoich oświadczeniach i działaniach na temat powstań ludowych w Jemenie, Syrii, Bahrajnie i innych krajach świata arabskiego.
Stawką jest nie tylko jej wiarygodność: chodzi również o skuteczność przesłania, jakie wysyła do dyktatur będących celem protestów, a także do mężczyzn i kobiet, którzy ryzykują swoim upodobaniem, wyjść na ulice, by wzywać ludzi. prawa, sprawiedliwość i demokracja.
UE jest przerażająco niejednoznaczna, w szczególności w odniesieniu do Bahrajnu.
Jest to odzwierciedleniem sprzeczności polityki zagranicznej z podwójnymi standardami, która dotyczy ropy i dostaw broni przez państwa członkowskie nie tylko do Bahrajnu, ale także do Arabii Saudyjskiej, z naruszeniem wspólnego stanowiska w sprawie eksportu sprzętu wojskowego.
Parlament wzywa do natychmiastowego zaprzestania sprzedaży broni, a Wysoka Przedstawiciel apeluje - głośno i wyraźnie - do władz Bahrajnu o rozliczenie osób zabitych lub zaginionych podczas tłumienia pokojowych protestów oraz o zaprzestanie natychmiastowe nałożenie na media środków zaciemnienia.
Panie przewodniczący! Wczoraj wieczorem pomogłem zorganizować przesłuchanie ekspertów z regionu, którzy powiedzieli nam, że w Bahrajnie zginęło do tej pory co najmniej 23 osoby z rąk sił bezpieczeństwa; w Syrii 132; aw Jemenie co najmniej 63.
Można zapytać: co może zrobić UE?
Cóż, nasza rezolucja, która zostanie jutro przyjęta, zawiera pewne sugestie.
Muszę jednak powiedzieć, że w poprzednich miesiącach Parlament Europejski przyjął rezolucje w sprawie Tunezji, Egiptu i Libii, a moje biuro porównało te rezolucje z działaniami Komisji, jej planem zmian, i nie daj mi dużo odwagi.
Marnujemy tutaj nasze słowa, chyba że posłucha nas Komisja i Rada.
Tak więc, jak mówię, publikuję tę analizę na mojej stronie internetowej.
Uważam, że traktat lizboński dał Parlamentowi Europejskiemu dodatkowe obowiązki.
Pozostałe elementy polityki zagranicznej Unii Europejskiej muszą nas traktować poważnie.
Szczególnie w czasach ogromnych zmian w świecie arabskim wszyscy musimy współpracować.
Panie przewodniczący! Syria, Bahrajn i Jemen to trzy tyranie, którym rzucają wyzwanie ich własni obywatele i ci obywatele zasługują na nasze bezwarunkowe wsparcie.
Do tej pory działania UE wobec fali demokratyzacji w regionie były niepewne, pozbawione siły i wiarygodności.
Jeśli chcemy zwiększyć oba, powinniśmy przede wszystkim zacząć od wyeliminowania podwójnych standardów, które stosowaliśmy w przeszłości.
Wspieraliśmy te autokracje na kilka sposobów i my, Europejczycy, razem z Rosją i Stanami Zjednoczonymi, sprzedawaliśmy im prawie każdy rodzaj uzbrojenia.
Teraz ubolewamy nad konsekwencjami naszego handlu bronią z autokratami Zatoki Perskiej w postaci ofiar, niewinnych ofiar broni, którą im sprzedaliśmy.
Jeśli chcemy być wiarygodni, powinniśmy anulować wszystkie kontrakty zbrojeniowe z tymi krajami i Radą Współpracy Państw Zatoki Perskiej oraz poprosić o ustanowienie embarga na broń w całej Afryce Północnej i regionie Bliskiego Wschodu.
Zmniejszenie ich budżetu wojskowego będzie dywidendą do zainwestowania w fundusz przemian demokratycznych.
(ES) Panie przewodniczący! Historyczny i nieodwracalny krok w kierunku demokracji w krajach arabskich nie zakończył się na wciąż kruchych przemianach w Egipcie i Tunezji, ani na wsparciu, również historycznym, społeczności międzynarodowej dla aktywizacji zasady odpowiedzialność za ochronę ludności Libii.
Obecnie zmiany trwają w Syrii, Jemenie i Bahrajnie, a Unia Europejska musi być obecna; komisarz Füle, komisarz Füle, musi wyciągnąć wnioski z tego, co było wcześniej i przejąć przywództwo w międzynarodowej reakcji, stosując daleko idące środki, takie jak dobrze zdefiniowana europejska polityka sąsiedztwa, oraz poprzez konkretne i natychmiastowe środki, aby ludność tych krajów a także obywatele Europy wiedzą, że nie ma rozdźwięku w zaangażowaniu Unii Europejskiej na rzecz wolności, godności, demokracji i praw człowieka.
Władze w Syrii, Jemenie i Bahrajnie powinny pamiętać, że użycie przez państwo przemocy wobec ludności ma natychmiastowe konsekwencje; muszą także zdać sobie sprawę, że nie wystarczy dokonać powierzchownych zmian w ich autokratycznych rządach.
Zamiast tego muszą rozpocząć natychmiastowy dialog z ruchami opozycyjnymi i społeczeństwem obywatelskim; zwolnić natychmiast więźniów politycznych, dziennikarzy i obrońców praw człowieka; i natychmiast zakończyć stan wyjątkowy.
Panie przewodniczący! Nie powinniśmy przymykać oczu na rażące łamanie praw człowieka w tych trzech krajach.
Sytuacja w Syrii jest bardzo poważna, a jej stawka jest najwyższa.
W Syrii celem są nauczyciele, działacze opozycji, dziennikarze i blogerzy.
Zabito wielu ludzi; wielu zatrzymanych; zagraniczni dziennikarze zostali wyrzuceni z kraju; istnieje blokada informacji; żadnej niezależnej prasy.
Dlatego powinniśmy rozważyć sankcje wobec Syrii.
Powinniśmy również rozważyć działania polityczne w Jemenie i Bahrajnie.
Jeśli chodzi o Jemen, mamy stałą umowę o wywozie broni; powinniśmy rozważyć zawieszenie tej umowy.
Kiedy debatujemy nad sytuacją w tych trzech krajach: po pierwsze, wezwijmy do odpowiedzialności; po drugie, zróbmy specjalne sesje w Radzie Praw Człowieka ONZ w Genewie ...
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Mieszkałem w Bahrajnie przez trzy lata, od 1987 do 1990 roku.
Wtedy był uważany za jeden z najbardziej demokratycznych krajów Zatoki Perskiej i był uważany za taki nawet w ostatnich latach.
Więc trzeba sobie wyobrazić, co się dzieje w innych krajach, biorąc pod uwagę, że Arabia Saudyjska wykonuje kilkaset egzekucji rocznie, biorąc pod uwagę, że w Iranie mają miejsce straszne masakry, biorąc pod uwagę, że w całej Zatoce morderstwa są powszechne i istnieje całkowite zaprzeczenie praw prasa.
Dziś zatwierdziliśmy rezolucję w sprawie Syrii, Jemenu i Bahrajnu, ale kiedy przygotujemy rezolucję dla Arabii Saudyjskiej, Algierii, Chin i innych krajów, które łamią prawa człowieka na świecie?
Problem w tym, że tu, na Zachodzie, z jednej strony widzę dziwną rzecz ...
(FR) Panie przewodniczący! Jaką rolę musi odegrać Europa w krajach, których reżimy są konfrontowane przez ludzi, ale których przywódcy pozostają głusi na powtarzające się wezwania do większej demokracji, prawdziwych reform strukturalnych i sprawiedliwszego rozwoju?
Oto jest pytanie, które jest nam stawiane.
Dla mnie jest pierwsza odpowiedź.
To pilna sprawa.
Unia musi napiąć mięśnie, wykorzystując cały arsenał dostępnych jej sankcji, aby położyć kres represjom i doprowadzić do natychmiastowego uwolnienia więźniów politycznych i dziennikarzy.
Musi poprzeć powołanie niezależnej komisji do zbadania popełnionych czynów i wezwać do zwołania specjalnej sesji Rady Praw Człowieka.
Myślę, że w perspektywie średnioterminowej musimy ponownie dogłębnie przyjrzeć się naszym stosunkom z tymi krajami.
Unia Europejska musi odtąd pokazywać, że jest zdecydowanie po stronie opinii publicznej, po stronie ludzi, a nie rządzących.
W tym celu Unia musi nawiązać i prowadzić stały dialog ze wszystkimi siłami społeczeństwa obywatelskiego, z wszystkimi, którzy chcą wspierać demokrację, a także z przywódcami ruchów opozycyjnych.
Jest to zatem głęboka zmiana ...
Panie przewodniczący! Słyszeliśmy, że Parlament bardzo poważnie podchodzi teraz do poważnych naruszeń praw człowieka w trzech krajach: Bahrajnie, Jemenie i Syrii.
Musimy usłyszeć od Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych, musimy usłyszeć od Komisji, jak możemy pokazać, że nie pracujemy już w oparciu o podwójne standardy.
Powiedziano nam o bardzo wielu konkretnych środkach.
Musimy usłyszeć, jak przebiegają operacje w Radzie Praw Człowieka ONZ.
Czy Unia Europejska jest zjednoczona w apelu o specjalne sesje poświęcone Syrii, Bahrajnie i Jemenie?
Słyszeliśmy, że czas zaprzestać eksportu broni do tych krajów.
Nie możemy czekać, więc proszę, co teraz zamierza zrobić Europejska Służba Działań Zewnętrznych i Komisja?
Panie przewodniczący! W Syrii siły bezpieczeństwa brutalnie odpowiedziały śmiercionośną siłą na demonstracje dotyczące uzasadnionych skarg.
Wojowniczość prezydenta Assada i jego retoryka wobec Izraela, naszego sojusznika, jego poparcie dla terrorystów, takich jak Hezbollah, oraz jego przyjaźń z Iranem - wszystko to sprawia, że ​​moim zdaniem jest on niebezpiecznym autokratą.
W przeciwieństwie do tego Bahrajn jest stosunkowo nowoczesną i postępową monarchią konstytucyjną.
Niestety, szyiccy ekstremiści, inspirowani i wspierani przez Iran, nadal podsycają napięcia na tle religijnym i szerzą propagandę przeciwko rządowi i królowi.
Król cierpliwie starał się wysłuchać obaw protestujących i nawiązać dialog, ale oczywiście musimy potępić wszystkie zgony nieuzbrojonych demonstrantów.
Wreszcie wydaje się, że w Jemenie prezydent Saleh, używając nieproporcjonalnej siły, zraził swoich głównych zwolenników, w tym Stany Zjednoczone, pomimo jego wieloletnich zdecydowanych działań w celu wykorzenienia terrorystów z Al-Kaidy.
Wycofanie od niego wsparcia UE teraz, bez wiedzy, co nastąpi później, jest strategią wysokiego ryzyka.
Panie przewodniczący! Możemy zapytać, co powinniśmy zrobić, aby złagodzić polityczny impas i cierpienie ludzi w tych krajach, ale zakłada to trzy propozycje.
Po pierwsze, że wszystko jest w naszej mocy; po drugie, że robienie czegokolwiek jest właściwą rolą; i po trzecie, że obecnej sytuacji w żaden sposób nie można przypisać naszej ingerencji.
Jak mówimy, brytyjskiemu personelowi wojskowemu wręcza zawiadomienia o zwolnieniu - często podczas pełnienia czynnej służby - od nieszczęsnego rządu Wielkiej Brytanii.
Byłoby absurdem oczekiwać, że pozostali żołnierze zostaną zmuszeni do podjęcia dalszych przygód.
Państwa zawierają uroczyste, ale zwykle niepisane, przymierze ze swoimi żołnierzami, aby wysłać je do bitwy i zaryzykować życie, ale tylko wtedy, gdy w grę wchodzą żywotne interesy narodu lub obywateli.
W tych państwach nie mamy żywotnych interesów.
Istnieją również wszelkie powody, by sądzić, że siły zewnętrzne powiązane ze Stanami Zjednoczonymi i ich sojusznikami mają żywotny interes w destabilizacji Syrii.
Nie mam informacji o reżimie partii Baas ...
(DE) Panie przewodniczący! Uważam, że wielu młodych ludzi mieszkających w tych krajach tęskni za demokracją, modernizacją i wolnością.
Musimy wziąć ten fakt pod uwagę.
Musimy starać się zdobywać przyjaciół w tych krajach i nie wydawać ogólnych ocen.
Zamiast tego musimy zidentyfikować osoby, które nie przestrzegają zasad nowoczesnego społeczeństwa.
Z tego powodu powinniśmy starać się organizować programy wymiany dla małych i średnich firm, nauczycieli, profesorów uczelni i dziennikarzy.
Naszym zadaniem jest nawiązywanie przyjaźni w tych krajach.
Mam nadzieję, że wkrótce podejmiemy tego typu działania.
Panie przewodniczący, panie ministrze, podobnie jak wielu obecnych w tej Izbie podzielam przerażenie z powodu przemocy i naruszeń praw człowieka, których byliśmy świadkami w całym regionie.
Nie mogłem jednak pozwolić, aby ta chwila minęła bez mówienia - szczególnie Panu, panie ministrze - że pańskie oświadczenie dzisiejsze w imieniu Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa pokazuje najbardziej umiejętnie i być może lepiej niż ktokolwiek z nas mógłby kiedykolwiek nie ma sensu tego urzędu i milionów euro, które na niego wydaliśmy.
Wasze dzisiejsze przesłanie jest całkiem słuszne: jedno o odrzuceniu przemocy, jedno o promocji dialogu, jedno o reformach z krajów, których to dotyczy.
Ale szczerze mówiąc, w takich sytuacjach to wszystko to macierzyństwo i szarlotka.
Potrzebujemy dużo, dużo więcej niż dziwna rozmowa telefoniczna i oświadczenie wzywające do tego, tego czy innego; i myślę, że ludzie na Bliskim Wschodzie ...
w imieniu wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa. - (HU) Panie przewodniczący, panie i panowie! Bardzo dziękuję za wystąpienia.
(Przemówienie jest kontynuowane w języku angielskim.)
Panie przewodniczący! Pozwólcie mi najpierw odpowiedzieć konkretnie na kilka pytań dotyczących Bahrajnu.
Podniesiono kwestię irańskiej ingerencji w wewnętrzne sprawy Bahrajnu.
Jak dotąd nie ma twardych dowodów na to, że Iran wtrącał się w sytuację Bahrajnu, prowokując radykalizację.
Jest to oczywiście ryzyko i jeszcze jeden dobry powód, aby jak najszybciej rozpocząć narodowy dialog w Bahrajnie, aby uniknąć tej opcji.
Jeśli chodzi o inwazję Arabii Saudyjskiej w Bahrajnie, chciałbym podkreślić fakt, że sześć państw Rady Współpracy Zatoki Perskiej zawarło między sobą zbiorowe porozumienie o bezpieczeństwie.
O obecność sił saudyjskich i innych sił Zatoki Perskiej w Bahrajnie zwrócono się w ramach tej umowy i zapewniło ją więcej niż jedno państwo członkowskie RWPZ.
Nie jest to jedynie kwestia prawnicza.
W naszej ocenie rozwoju sytuacji w tym regionie musimy bardzo poważnie potraktować wymiar regionalny.
Jeśli chodzi o Jemen, chciałbym zwrócić uwagę, że Unia Europejska faktycznie zawiesiła pewną pomoc dla Jemenu, na przykład pomoc w zakresie cywilnego zwalczania terroryzmu.
Myśleliśmy, że potrzebujemy zróżnicowanego podejścia w tym względzie.
Pozwólcie, że przemówię teraz po węgiersku, aby odpowiedzieć na niektóre zadane pytania.
(HU) Pan Salafranca poruszył kwestię, jaki będzie wynik przejścia.
W związku z tym chciałbym podkreślić, że nie wiemy, jaki będzie wynik arabskiej wiosny.
Nikt nie wie, a kilka miesięcy temu nawet nie wiedzieliśmy, że taki efekt domina może zostać uruchomiony.
Uważam jednak, że na razie ostateczny wynik arabskiej wiosny nie jest przesądzony.
Dlatego też uważam, że będzie to zależało w bardzo dużym stopniu od nas.
Oto jak chciałbym odpowiedzieć panu Salafrance: ostateczny wynik tej arabskiej wiosny będzie zależał w bardzo dużym stopniu również od nas.
Uważam, że przedstawione tutaj propozycje były bardzo przydatne i uważam, że zarówno obecni przedstawiciele Komisji, jak i przedstawiciele Rady i Służby Działań Zewnętrznych z zadowoleniem przyjęli wszystkie przedstawione propozycje.
Jesteśmy w trakcie przeglądu naszej polityki sąsiedztwa i wszystkie przedstawione tutaj propozycje zostaną uwzględnione w przeglądzie tej polityki.
Dlatego uważam, że to bardzo szczęśliwa okoliczność, że szczyt Partnerstwa Wschodniego w Budapeszcie, który miał się odbyć za kilka tygodni od teraz, nie odbędzie się, bo w ten sposób będziemy mieli czas na uwzględnienie wysuniętych propozycji. teraz do przeglądu Polityki Sąsiedztwa.
Uważam, że ujednolicenie tej polityki sąsiedztwa jest bardzo ważne.
Ta polityka sąsiedztwa musi obejmować wymiar wschodni w taki sam sposób jak wymiar południowy.
I tylko wtedy, gdy jesteśmy w stanie stworzyć jednolitą, spójną, przemyślaną politykę sąsiedztwa tutaj, w ramach Unii Europejskiej, możemy być wiarygodni w oczach naszych południowych sąsiadów, którzy zwracają baczną uwagę na wszystko, co mówimy.
Przedstawione tutaj propozycje w związku z polityką sąsiedztwa - jak na przykład przez ostatnich mówców, pani Dodds i pana Rübiga - podkreśliły stosunki cywilne.
Priorytetowe traktowanie stosunków cywilnych, stosunków obywatelskich, a zwłaszcza stosunków z młodzieżą, jest jednym z pomysłów naszej polityki sąsiedztwa.
Tworzenie prawdziwie nowych funduszy i, jeśli to konieczne, funduszy nowej wielkości, również musi być kluczową częścią tego przeglądu.
Jednocześnie nie powinniśmy zapominać, że każdy aspekt wymaga indywidualnego podejścia.
Są kraje, w których wprowadzenie sankcji lub embarga na broń lub, w niektórych przypadkach, działań militarnych było już nieuniknione.
Jak wiecie, Libia nie jest jedynym krajem w naszym południowym sąsiedztwie, w którym trwa interwencja zbrojna; od kilku dni istnieje również na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
Dziś wieczorem będzie to osobny temat, o którym jeszcze nie rozmawiamy.
Uważam jednak, że tych krajów, w których interwencja militarna stała się nieunikniona z powodu wojny domowej, nie należy mylić z krajami, o których teraz rozmawiamy, mimo że te represyjne kraje, te autorytarne, represyjne kraje również bawią się przemoc.
Uważam jednak, że wysoka przedstawiciel skierowała do tych krajów bardzo mocny sygnał dotyczący ich stosunku do przemocy.
A sama akcja wojskowa, która ma miejsce w Libii i na Wybrzeżu Kości Słoniowej, musi być bardzo mocnym przesłaniem dla tych krajów, dla wszystkich trzech z nich.
W ciągu ostatnich kilku tygodni społeczności europejskiej i międzynarodowej udało się sformułować bardzo jasną filozofię.
„Prawo do ochrony” i „obowiązek ochrony” to nowe zasady, które zostały ostatnio zastosowane przez społeczność międzynarodową i które muszą być również znakiem ostrzegawczym dla Jemenu, Bahrajnu i wszystkich, dla wszystkich autorytarnych reżimów w regionie.
To, co ma teraz miejsce, interwencje wojskowe, nie jest analogią do Iraku, ale znacznie bardziej do Rwandy czy Kosowa, gdzie społeczność międzynarodowa musiała interweniować, aby chronić obywateli.
Uważam, że społeczność międzynarodowa bardzo mocno wysyła teraz to przesłanie do krajów, które stosują przemoc wobec swoich obywateli.
Panie i panowie, szanowna instytucja, jaką jest Parlament Europejski, pozwólcie, że odpowiem tylko krótko na kilka bardziej szczegółowych propozycji.
Przekażę Pana wysoce jednomyślną i ogólną propozycję zwołania specjalnej sesji Rady Praw Człowieka ONZ do Wysokiego Przedstawiciela.
Ta propozycja była z pewnością kluczowym elementem toczącej się debaty i należy ją rozważyć.
Przekażę również Wysokiemu Przedstawiciel podobnie jasną i zgodną opinię na temat eksportu broni, która została tutaj wyrażona.
Uważam, że musimy być w stanie ustanowić odpowiednią równowagę między współpracą a sankcjami w odniesieniu do tych trzech grup krajów.
Zdecydowanie jest to zadanie szczególne, jeśli chodzi nie o stosowanie sankcji i interwencji zbrojnej, ale o współpracę, a jeśli to konieczne, o pewien stopień sankcji w stosunku do grupy krajów.
Uważam również, że to, co powiedziała pani poseł Oomen-Ruijten, że Unia Europejska musi być w stanie bardzo mocno polegać na Turcji przy formułowaniu swojej polityki wobec regionu, za ważne.
Bardzo dziękuję za debaty i bardzo dziękuję za uwagi, przemówienia i pytania.
Rezolucja w sprawie sytuacji w Syrii, Bahrajnie i Jemenie słusznie potępia brutalne i mordercze represje, których ofiarami są demonstranci w Syrii, a także w Jemenie i Bahrajnie.
Przywódcy tych trzech krajów wydają rozkaz strzelania do własnego narodu, który słusznie domaga się wolności politycznej, godności ludzkiej i sprawiedliwości społecznej.
Poprzez tę rezolucję Parlament Europejski zdecydowanie wyraża swoją solidarność z obywatelami Syrii, Bahrajnu i Jemenu, którzy okazują wielką odwagę w demonstrowaniu swoich aspiracji w obliczu sił rządowych, które otwierają ogień do nieuzbrojonych cywilów.
Oprócz wiary islamskiej Syrię, Bahrajn i Jemen łączy jedno: reżim autorytarny, niezależnie od tego, czy władca jest królem, prezydentem czy klanem Assada.
W kategoriach zachodnich są to niewątpliwie systemy niedemokratyczne.
Rosnące tendencje rewolucyjne, takie jak te w Egipcie czy Tunezji, są zduszane w zarodku, a demokracja i prawa człowieka są lekceważone.
Na przykład w Jemenie 37% nieletnich dziewcząt zawiera przymusowe małżeństwa.
To stawia Jemen na drugim miejscu na świecie, wyprzedzonym jedynie przez Somalię.
Rządy tych trzech krajów muszą wykazać, że działają na rzecz swoich obywateli, a nie przeciwko nim.
UE od dziesięcioleci wspiera takie kraje i wypowiada się w obliczu takich krajów, mając na względzie korzyści gospodarcze i geopolityczne.
UE powinna mocniej walczyć o demokrację i prawa człowieka oraz zwalczać proces radykalnej islamizacji w tych krajach.
w piśmie. - Chociaż sytuacja w Syrii, Bahrajnie i Jemenie jest kwestią, którą należy pilnie zająć, chciałbym zwrócić państwa uwagę na niepokojącą sytuację w Libanie, gdzie przetrzymywanych jest siedmiu obywateli UE z Estonii.
Chciałbym podziękować baronessie Ashton za jej szybką odpowiedź i zapewnienie dwa tygodnie temu, że sprawa zostanie rozpatrzona na najwyższym możliwym szczeblu w UE.
Otrzymaliśmy teraz informację, że porywacze, podając się za członków „ruchu renesansu i reform”, wręczyli niejasną notę ​​okupu, która mówi, że ogłoszą swoje dalsze żądania w późniejszym czasie.
Mówi się, że siedmiu estońskich obywateli żyje.
Pragnę zaapelować do baronessy Ashton, aby zaangażowała się w rozwiązanie kryzysu zakładników, jako wiceprzewodnicząca Komisji i wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa.
W grę wchodzi życie Europejczyków, a to wymaga pilnej uwagi Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych.
To szansa dla baronessy Ashton, aby zademonstrować, z czego jest zrobiona.
Czwarta Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie krajów najsłabiej rozwiniętych
Kolejnym punktem porządku dziennego jest debata nad oświadczeniami Rady i Komisji w sprawie czwartej konferencji ONZ w sprawie krajów najsłabiej rozwiniętych.
Urzędujący przewodniczący Rady. - Panie przewodniczący! Unia Europejska jest w pełni zaangażowana w sukces czwartej konferencji ONZ poświęconej krajom najsłabiej rozwiniętym, która odbędzie się w Stambule w dniach 9-13 maja 2011 r.
Uważa, że ​​konferencja ta stanowi doskonałą okazję do zwiększenia wsparcia dla krajów najsłabiej rozwiniętych (LDC).
Rada przyjęła niedawno konkluzje, które mają służyć negocjatorom UE jako wytyczne w procesie przygotowawczym i podczas konferencji.
Nadanie priorytetu krajom najsłabiej rozwiniętym jest koniecznością w naszym wspólnym dążeniu do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju (MCR).
W związku z tym pozostajemy mocno zaangażowani we wspieranie sprzyjającego włączeniu społecznemu i zrównoważonego rozwoju wszystkich krajów najsłabiej rozwiniętych, które reprezentują najbiedniejszy i najsłabszy segment społeczności międzynarodowej, i które charakteryzują się również ostrą podatnością na zewnętrzne wstrząsy gospodarcze, klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka oraz zaraźliwe. choroby.
Zdecydowanie popieramy wynik skupiający się na obszarach i środkach, które mogą wnieść wartość dodaną w odniesieniu do specyficznych potrzeb krajów najsłabiej rozwiniętych i które powinny odzwierciedlać wnioski wyciągnięte z brukselskiego programu działania z 2001 r., Poprzez zachowanie spójności z milenijnymi celami rozwoju oraz wyznaczenie konkretnych celów LDC.
Długoterminowe zobowiązanie wynikające z odnowionego partnerstwa z krajami najsłabiej rozwiniętymi zawierającego odpowiednie środki ma fundamentalne znaczenie w szybko zmieniającym się świecie.
W szczególności Unia Europejska uważa, że ​​wynik konferencji w Stambule powinien obejmować trzy główne cele: po pierwsze, zwalczanie wrażliwości i niestabilności krajów najsłabiej rozwiniętych oraz dalsze wzmacnianie ich odporności na wstrząsy; po drugie, tworzenie sprzyjających warunków dla zrównoważonego rozwoju krajów najsłabiej rozwiniętych; po trzecie, promowanie sprzyjającego włączeniu społecznemu i trwałego wzrostu gospodarczego krajów najsłabiej rozwiniętych.
Cele te będą nadal nadawać kierunek dyskusjom Unii Europejskiej z krajami najsłabiej rozwiniętymi w trakcie całego procesu przygotowawczego i podczas samej konferencji.
Unia Europejska zawsze przewodziła wysiłkom społeczności międzynarodowej na rzecz wspierania krajów najsłabiej rozwiniętych i jest ich największym darczyńcą.
Jest partnerem rozwojowym odnoszącym największe sukcesy w wypełnianiu swoich zobowiązań, w szczególności w zakresie dostępu do rynku, reguł pochodzenia i redukcji zadłużenia.
Poczyniła znaczne postępy w zakresie oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) oraz spójności polityki na rzecz rozwoju.
Niektóre kraje najsłabiej rozwinięte osiągnęły w ciągu ostatniej dekady dobry wzrost gospodarczy i postępy w rozwoju, jednak uznajemy, że ogólnie postępy były nierówne.
Wiele pozostaje do zrobienia, zwłaszcza w Afryce Subsaharyjskiej oraz w krajach, które znajdują się zarówno w konflikcie, jak iw niestabilnej sytuacji.
Z tego powodu UE potwierdziła ostatnio swoje zobowiązanie, w kontekście ogólnego zobowiązania ODA, do wspólnego osiągnięcia celu, jakim jest zapewnienie krajom najsłabiej rozwiniętym 0,15–0,20 PNB.
Kraje najsłabiej rozwinięte ponoszą główną odpowiedzialność za własny rozwój, a pomoc społeczności darczyńców powinna opierać się na inicjatywie i pełnej odpowiedzialności krajów otrzymujących pomoc.
Unia Europejska podkreśla również współzależność ogólnego postępu w krajach najsłabiej rozwiniętych z poprawą dobrych rządów, demokracji, praw człowieka i równości płci.
Wreszcie, jednocześnie jesteśmy głęboko przekonani, że wszystkie kraje mają obowiązek pomagać krajom rozwijającym się w wydostaniu się z ubóstwa i osiągnięciu postępów w realizacji milenijnych celów rozwoju.
Postęp w krajach najsłabiej rozwiniętych jest powiązany z jakością i spójnością polityk partnerów rozwojowych.
Należy zatem skierować znaczne wysiłki na poprawę wydajności i skuteczności mechanizmów pomocy oraz wypełnienie istniejących zobowiązań.
UE kilkakrotnie wzywała innych darczyńców do wypełnienia tych zobowiązań.
Gospodarki wschodzące powinny również zapewnić sprawiedliwą część pomocy krajom najsłabiej rozwiniętym.
Członek Komisji. - Panie przewodniczący! Komisja jest zaangażowana w sukces czwartej konferencji Narodów Zjednoczonych poświęconej najsłabiej rozwiniętym krajom w Stambule, nadając nowy impuls polityczny dla wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu, zrównoważonego rozwoju i ograniczenia ubóstwa w krajach najsłabiej rozwiniętych.
To nasze przekonanie i zaangażowanie wyraża się w konkluzjach Rady, przyjętych w zeszłym tygodniu 31 marca, w sprawie wytycznych dotyczących udziału UE w zbliżającej się konferencji na temat krajów najsłabiej rozwiniętych.
Bardzo się cieszę, że Parlament będzie silnie reprezentowany w delegacji, która weźmie udział w tej konferencji.
Wiele najsłabiej rozwiniętych krajów poczyniło postępy w swoim rozwoju, ale postęp jest nierówny i nadal pozostaje wiele do zrobienia.
Zbyt mało krajów najsłabiej rozwiniętych przechodzi z tej kategorii, a większość z nich ma opóźnienia w osiąganiu milenijnych celów rozwoju.
My, zarówno darczyńcy, jak i kraje najsłabiej rozwinięte, musimy wyciągnąć ważne wnioski z sukcesu niektórych z najsłabiej rozwiniętych krajów, a także z realizacji brukselskiego programu działania.
Globalne partnerstwo i wzajemna odpowiedzialność są niezbędne dla powodzenia konferencji.
Rozwój to wspólne wyzwanie.
Kraje rozwijające się ponoszą główną odpowiedzialność za własny rozwój poprzez opracowywanie i wdrażanie odpowiednich polityk oraz osiąganie dobrych rządów.
Jeśli chodzi o kraje najsłabiej rozwinięte, Unia Europejska była ich partnerem rozwojowym odnoszącym największe sukcesy w wypełnianiu swoich zobowiązań, zwłaszcza w zakresie dostępu do rynku, reguł pochodzenia i redukcji zadłużenia.
Unia Europejska jest największym donatorem dla krajów najsłabiej rozwiniętych i poczyniła znaczne postępy w zakresie oficjalnej pomocy rozwojowej, potrajając pomoc dla tych krajów w ostatniej dekadzie.
W Stambule Unia Europejska wezwie innych darczyńców i partnerów na rzecz rozwoju, aby sprostali jej zaangażowaniu i ambicjom.
Kraje rozwinięte mają obowiązek pomagać krajom rozwijającym się w wyjściu z ubóstwa.
W tym kontekście globalnego partnerstwa, wschodzące gospodarki również powinny mieć swój udział.
Zrównoważony rozwój oraz długotrwały, sprawiedliwy i sprzyjający włączeniu społecznemu wzrost są niezbędne dla każdego z tych krajów.
Sektor prywatny ma do odegrania kluczową rolę w tym względzie i może mieć ogromny wpływ na życie ludzi poprzez tworzenie bogactwa i miejsc pracy.
Potencjał handlu jako siły napędowej wzrostu i zatrudnienia jest znaczny.
Niemniej jednak Unia Europejska chce podkreślić współzależność postępów w krajach najsłabiej rozwiniętych w zakresie praw człowieka, równości płci, demokracji, dobrych rządów, pokoju i bezpieczeństwa.
Postęp w krajach najsłabiej rozwiniętych jest powiązany z równością i spójnością polityk partnerów rozwojowych.
Dlatego usilne wysiłki powinny być skierowane na poprawę efektywności i skuteczności mechanizmów pomocowych oraz spójności polityki na rzecz rozwoju.
Prezydencja ogłosiła już trzy priorytety, więc dodam tylko, że konferencja powinna również poruszyć kwestię ukończenia studiów.
Unia Europejska będzie apelować o bardziej systematyczny mechanizm przyznawania ograniczonych czasowo ustępstw i wsparcia krajom, które ukończyły szkołę.
Komisja jest przekonana, że ​​ta nowa dynamika spowoduje znaczny wzrost liczby krajów przechodzących z kategorii krajów najsłabiej rozwiniętych w następnym dziesięcioleciu.
Panie przewodniczący, panie ministrze, panie komisarzu! Jak pan całkiem słusznie powiedział, panie Németh, konkluzjom Rady, w połączeniu ze zobowiązaniami podjętymi przez Unię Europejską, muszą towarzyszyć skuteczne środki wspierające ogólne przedsięwzięcie.
Oczywiście reprezentacja Parlamentu Europejskiego na konferencji ONZ poświęconej najsłabiej rozwiniętym krajom w Stambule będzie „uzbrojona” w dobrą rezolucję wyrażającą satysfakcjonujące stanowiska.
Istnieje jednak problem ze statusem reprezentacji, ponieważ jako obserwatorzy nie będą mogli interweniować bezpośrednio i myślę, że Komisja i przewodniczący Barroso mogliby dokonać ważnej interwencji, aby zmienić tę sytuację.
Wzrost i bezpieczeństwo w Unii Europejskiej oraz kontrola przepływów migracyjnych nie mogą zostać osiągnięte, gdy około miliard obywateli żyje w nędzy i ubóstwie.
Wydawałoby się, że wysiłki na rzecz rozwoju krajów najsłabiej rozwiniętych wymagają rewizji, bo choć winne są również kraje najsłabiej rozwinięte, mechanizmy przełamania błędnego koła ubóstwa wydają się nieskuteczne.
Chciałbym podkreślić, że bogactwo krajów słabo rozwiniętych jest wykorzystywane przez osoby z zewnątrz i że nadrzędną cechą tych krajów są deficyt demokracji, korupcja i brak bezpieczeństwa.
Wszystko to powoduje brak podstawowej infrastruktury w sektorach edukacji, zdrowia, transportu, komunikacji, produkcji podstawowej, rolnictwa, bankowości i administracji publicznej.
Myślę, że w Stambule można by przyjąć mechanizmy poprawiające podejście do problemu ubóstwa.
Panie przewodniczący! Wzrost gospodarczy o 7%, duży wzrost liczby dzieci uczęszczających do szkół podstawowych, więcej krajów, których obywatele domagają się demokracji: w najmniej rozwiniętych krajach Afryki w ciągu ostatnich 10 lat dokonał się duży postęp.
Kraje te pracowały na rzecz lepszego zarządzania i mobilizowały własne środki finansowe.
Szczególnym wkładem bogatych krajów było umorzenie długów i zapewnienie dostępności szczepionek.
Jednak nas jeszcze nie ma, ponieważ szybki wzrost gospodarczy w krajach najbiedniejszych nie idzie w parze z proporcjonalnym zmniejszaniem ubóstwa.
Lista najbiedniejszych krajów pozostaje praktycznie niezmieniona od dziesięcioleci.
Zmniejszyła się liczba osób utrzymujących się za mniej niż 1 USD dziennie, ale liczba osób żyjących za mniej niż 2 USD dziennie pozostaje taka sama.
Bogate kraje raczej utrzymały skorumpowane reżimy, niż rozważały sprawiedliwy podział zasobów.
Dlatego stwierdzenie, że rozwój nie działa, jest absurdalne i cyniczne.
Nie daliśmy mu wystarczającej szansy.
Konferencja ONZ w Stambule będzie musiała wyciągnąć z tego pewne wnioski.
Dużo więcej uwagi należy poświęcić sprawiedliwemu podziałowi bogactwa w samych najbiedniejszych krajach.
Zapewni to stabilność i sprawiedliwą dystrybucję.
To wyeliminuje napięcia i przyniesie pokój.
Sprawiedliwość społeczna uczyni również znacznie więcej dla rozwoju gospodarczego niż nierówność dyktatur rządzonych przez małą klikę na szczycie.
Kraje z demokracją osiągają sprawiedliwą dystrybucję znacznie szybciej niż dyktatury.
Dobre zarządzanie przybliży nas do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju.
Musimy też zrobić więcej dla zdrowia publicznego.
Dla rodziny w biednym kraju choroba jest katastrofą finansową.
Choroba to luksus, na który nikt nie może sobie pozwolić.
Musimy zatem pracować nad finansowaniem opieki zdrowotnej z ubezpieczenia zdrowotnego, aby nie tylko dostępne były szczepionki, ale także dobre szpitale i kliniki.
Panie przewodniczący! W latach 1980–2011 światowy PKB wzrósł o 19 000 mld USD.
Ten wzrost powinien oznaczać, że mamy wystarczające środki, aby wyeliminować skrajne ubóstwo.
To tyle z arytmetyki.
Jeśli chodzi o politykę, poprawa sytuacji najbiedniejszych nie jest tak prosta.
Dlatego musimy dokonać pewnych jasnych wyborów.
Po pierwsze, w naszych programach współpracy musimy skupić się na najbiedniejszych krajach.
Po drugie, i jest to konsekwencja pierwszego punktu, musimy stopniowo wycofywać się z krajów wschodzących.
Chiny, główny wierzyciel Stanów Zjednoczonych, mają do dyspozycji wystarczające środki, aby poradzić sobie z biedą panującą w ich granicach.
Po trzecie, potrzebujemy silnych partnerstw z krajami najsłabiej rozwiniętymi.
Muszą wykonać większość pracy.
Jedyne, co możemy zrobić, to pomóc im naszym know-how, naszą wiedzą i wolą polityczną.
Nie możemy zrobić nic więcej ani mniej niż to.
Chciałbym poruszyć jeszcze jedną kwestię: ponieważ jesteśmy największym darczyńcą, do nas, jako Unii Europejskiej, należy również przejęcie wiodącej roli na tej konferencji.
w imieniu grupy ECR. - Panie przewodniczący! Chcę podziękować pani Theocharous za poruszenie kwestii statusu Parlamentu Europejskiego na konferencjach międzynarodowych: jesteśmy jedną z trzech siostrzanych instytucji UE i musimy się temu bardzo szybko przyjrzeć, albo będą kłopoty.
Jesteśmy największym donatorem dla najsłabiej rozwiniętych krajów świata; potroiliśmy pomoc w ciągu ostatnich kilku lat, ale ubóstwo wzrosło, a nie zmniejszyło się.
Jakieś dziesięć lat temu Pascal Lamy i Komisja ds. Rozwoju wprowadzili „Wszystko oprócz broni”.
Stopniowo Parlament przekształcił ją w „Wszystko oprócz farm”.
Obecnie najsłabiej rozwinięte kraje świata nie mają potencjału przemysłowego, mają potencjał rolniczy.
Jeśli naprawdę chcesz wyeliminować ubóstwo i pomóc tym ludziom, musimy zwiększyć ich zdolność do handlu.
To nie pomoc, ale handel zmniejszy ubóstwo.
Jednak aby zmniejszyć ubóstwo i zwiększyć handel, musimy zwiększyć ich zdolność do eksportu tego, co mogą eksportować, czyli produktów rolnych, produktów rybołówstwa i tak dalej.
Ale my tego nie robimy.
Wprowadziliśmy rygorystyczne normy, co jest bardzo ważne dla zdrowia europejskiego konsumenta, ale nie pomagamy zwiększać możliwości tych najsłabiej rozwiniętych krajów.
Tak więc spośród 51 krajów tylko trzy przeszły z kraju najsłabiej rozwiniętego do kraju, który nie jest najsłabiej rozwinięty.
Musimy zwiększyć ten wysiłek, w przeciwnym razie oszukamy siebie i te kraje.
Panie przewodniczący! Chciałbym zapytać przedstawicieli Rady i Komisji, dlaczego uważają, że muszą odnieść się do tego tematu za pomocą dymków.
Nie sądzę, abyśmy pomagali komukolwiek, nie składając konkretnego oświadczenia, z którego wynika, że ​​w okresie poprzedzającym konferencję w Stambule państwa członkowskie i Unia Europejska muszą wreszcie w pełni wypełnić swoje zobowiązania i że nie możemy tolerować państw członkowskich. coraz częściej uchylają się od odpowiedzialności.
Niedopuszczalne jest, aby miliard ludzi nadal cierpiał głód, większość z nich w krajach najsłabiej rozwiniętych (LDC), innymi słowy, w najbiedniejszych krajach świata.
Niedopuszczalne jest również, aby większość naszej pomocy rozwojowej nie była przeznaczona na wsparcie i rozwój rolnictwa.
Odsetek używany do tego celu gwałtownie spadł w ostatnich latach, podczas gdy miliard ludzi głoduje.
Powoli zaczynam myśleć, że mówienie, że mamy nadzieję, iż kraje najsłabiej rozwinięte staną się bardziej odporne na wstrząsy, jest podejściem cynicznym.
Wzywam państwa do podjęcia konkretnych środków w celu rozwiązania problemów i podjęcia konkretnych zobowiązań w celu zapewnienia krajom najsłabiej rozwiniętym rzeczywistej pomocy.
(NL) Panie przewodniczący! Zbliżający się szczyt ONZ w sprawie najsłabiej rozwiniętych krajów jest dobrą okazją do debaty na temat tego, czy pomoc rozwojowa ma sens, czy też jest bezsensowna.
Argument dotyczący ilości pomocy, jak powszechnie wiadomo - to znaczy twierdzenie, że im więcej pomocy udzielisz, tym większy będzie rozwój gospodarczy - został całkowicie zdyskredytowany.
Chciałbym wykorzystać swój czas na zacytowanie tego, co kenijski ekonomista James Shikwati powiedział Der Spiegel w Internecie 7 kwietnia 2005 r.
Cytat: „Pomoc rozwojowa służy utrzymaniu dużej biurokracji na miejscu, zachęca do korupcji i samozadowolenia oraz uczy Afrykanów raczej żebrać niż być niezależnymi”, bez cytatu.
Ponadto pomoc rozwojowa osłabia lokalne rynki i powoduje, że duch przedsiębiorczości, którego tak bardzo potrzebujemy, wyparowuje.
Niezależnie od tego, jak absurdalnie to zabrzmi, pomoc rozwojowa jest jedną z przyczyn problemów Afryki.
Gdyby Zachód wstrzymał te płatności, normalni Afrykanie nawet by tego nie zauważyli.
Tylko urzędnicy państwowi byliby mocno dotknięci.
Tak więc, zamiast wydawać więcej pieniędzy, potrzeba mniej korupcji, więcej przedsiębiorczości i większej samodzielności.
(NL) Panie Claeys, czy zgodzi się ze mną, że zagraniczne interesy bogatych krajów Europy Zachodniej i Stanów Zjednoczonych doprowadziły do ​​utrzymania się u władzy dyktatorów, aw konsekwencji do tego, że pomoc rozwojowa często nie działa, ponieważ pomoc ta trafił do niewłaściwych kieszeni i dlatego, że nigdy nie zrobiliśmy nic, aby temu zaradzić, w interesie utrzymania „stabilności”, która w rzeczywistości nie była warta miana, jak wykazano w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie?
Stać w obronie demokracji oznacza stanąć w obronie demokratów w krajach rozwijających się i pozwolić upaść dyktatorom, jednocześnie utrzymując przepływ pomocy rozwojowej.
(NL) Panie pośle Berman, tak, częściowo zgadzam się z tym, co pan powiedział.
Rzeczywiście, jesteśmy winni za to, że niektórym dyktatorom udało się utrzymać władzę.
Myślę na przykład o europejskiej polityce wobec Kuby, gdzie widzieliśmy, że Fidel Castro jest uważany za partnera, z którym możemy robić interesy.
Rzeczy tego typu powinny w istocie odejść w przeszłość i powinniśmy rozmawiać tylko z ludźmi, którzy zostali demokratycznie wybrani i którzy mają również władzę ustanowienia demokracji we własnym kraju.
(PL) Panie przewodniczący! Termin „kraje najsłabiej rozwinięte” powstał 40 lat temu, aby pomóc krajom rozwiniętym i innym donatorom zidentyfikować te społeczności na świecie, które najbardziej potrzebują pomocy.
Definicja „kraju najsłabiej rozwiniętego” stosowana przez ONZ nie opiera się wyłącznie na poziomie dochodu na mieszkańca, ale uwzględnia również kapitał ludzki i problemy związane z rozwojem gospodarczym.
Rozkład geograficzny tych krajów jest bardzo charakterystyczny, ponieważ zdecydowana większość z nich znajduje się w Afryce.
Dlatego Unia Europejska ma rację, zwracając szczególną uwagę na ten kontynent.
Podstawowym problemem jest to, że rośnie liczba krajów uznawanych za kraje najsłabiej rozwinięte, podczas gdy liczba krajów, które rozwinęły się w stopniu wystarczającym, aby przejść z tej grupy, wynosi zaledwie trzy.
Dlatego też konferencja ONZ powinna poważnie zastanowić się, jak wprowadzić skuteczną, wymierną i łatwą do monitorowania strategię opuszczenia krajów najsłabiej rozwiniętych.
Cieszę się, że Komisja Europejska i Rada mają propozycje, które mogą pomóc w tym procesie.
Jednym z nich jest wspieranie wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu.
Wiem, że niektórzy posłowie martwią się tą kadencją, ponieważ nie są pewni, czy wzrost będzie rzeczywiście sprzyjający włączeniu społecznemu.
Z drugiej jednak strony bez wzrostu nie będziemy budować potencjału gospodarczego krajów rozwijających się.
(EL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Potrzebujemy namacalnego celu, który można by przyjąć na konferencji w Stambule, a celem tym powinno być zmniejszenie liczby najsłabiej rozwiniętych krajów do połowy ich liczby.
Wydaje się to oczywiste, ale w ciągu ostatnich 30 lat zaledwie 3 z tych krajów zdołały wznieść się ponad kategorię krajów najsłabiej rozwiniętych.
Aby to osiągnąć, musimy wywiązać się z naszych zobowiązań i przeznaczyć od 0,15 do 0,20% naszego rocznego produktu krajowego brutto (PKB) na pomoc rozwojową dla tych krajów.
Równie ważne jest zapewnienie spójności polityki na rzecz rozwoju.
Nie możemy z jednej strony dawać pieniędzy tym krajom, az drugiej strony w zasadzie okradać je poprzez nieuczciwe umowy handlowe między nimi a UE.
Musimy spłacić nasz dług pieniężny, co oznacza również inwestowanie w tych krajach, zarówno w celu ich dostosowania, jak i walki ze zmianami klimatycznymi oraz spłaty długu, który narosł w wyniku naszej niesprawiedliwej wspólnej polityki rolnej.
W tym celu musimy promować suwerenność żywnościową tych krajów, wspierając tradycyjną politykę rolną, lokalne zasoby, lokalne uprawy i lokalne rynki oraz zapobiegając atakom spekulacyjnym, przejmowaniu ziemi i monopolom nasiennym, które zagrażają nam wszystkim, zwłaszcza tym. słabe kraje.
Panie przewodniczący! Zastanawiam się, czy szanowny pan zgodzi się ze mną - bo użył bardzo mocnego słowa „kradnij” - które okradamy krajom rozwijającym się.
Takim przykładem może być to, że dajemy 2 miliony euro małej wyspie u wybrzeży Atlantyku na ich połowy, za 7 000 ton tuńczyka, a sprzedajemy go na ulicach Europy za 235 milionów euro.
Więc przeliczamy 2 miliony euro na 235 milionów euro.
To właśnie robimy z naszą polityką rybołówstwa.
(EL) Panie przewodniczący! Pan Deva ma rację.
Umowy w sprawie połowów między Unią Europejską a krajami trzecimi to w dużej mierze kwestia, która wymaga dogłębnej analizy.
Umowy są konieczne, ale Unia Europejska musi również, zawierając te umowy w sprawie połowów z odnośnymi krajami, uczynić to w możliwie najbardziej opłacalny sposób.
Musimy jednak również sprawdzić, czy pieniądze, które płacimy w zamian za połowy, są wystarczające i czy są wykorzystywane jako pomoc rozwojowa, aby ostatecznie wzmocnić te kraje, aby mogły wyjść z kategorii krajów najsłabiej rozwiniętych.
(PL) Panie Przewodniczący! Pan Németh nie ma racji w swoim optymizmie co do krajów kończących status krajów najsłabiej rozwiniętych, podczas gdy p. Deva, p. Kaczmarek i p. Arsenis mają rację mówiąc, że w ciągu ostatnich 10 lat tylko trzy kraje - Botswana, Cape Verde i Maledives - ukończyły tę grupę.
Oznacza to, że w rzeczywistości główną przyczyną ubóstwa jest polityka, ponieważ są kraje bardzo zamożne, które nie posiadają żadnych zasobów naturalnych, takie jak Szwajcaria i Japonia, az drugiej strony są kraje bogate w zasoby naturalne. zasoby, które są jednak słabe.
Oznacza to, że przyczyną ubóstwa jest polityka, a nie odwrotnie.
Dlatego obok pomocy krajom LDC i handlu z nimi rolą Unii Europejskiej powinno być udzielanie pomocy politycznej prowadzącej do stabilizacji i demokracji w tych krajach.
Oto, co musimy zrobić.
(RO) Panie przewodniczący! Czwarta konferencja ONZ w sprawie najsłabiej rozwiniętych krajów stanowi dobrą okazję do przeglądu międzynarodowej polityki pomocy dla handlu.
Ta grupa krajów boryka się z trudnościami finansowymi na tle globalnych przemian gospodarczych w następstwie kryzysu finansowego.
Stały wzrost cen podstawowej żywności jest poważnym problemem, którego nie można ignorować.
Głównym celem pomocy na rzecz wymiany handlowej jest zwiększenie krajowej i międzynarodowej konkurencyjności 48 państw.
W związku z tym powinienem podkreślić wagę eliminacji ubóstwa i efektywnego wykorzystania pomocy finansowej udzielanej w ramach realizacji milenijnych celów rozwoju.
Uważam, że pożyteczne jest zaangażowanie krajów rozwijających się w ten proces ze względu na ich doświadczenia w zakresie reformowania infrastruktury handlowej.
(FR) Panie przewodniczący! Postęp w krajach najsłabiej rozwiniętych odzwierciedla naszą własną politykę rozwojową oraz politykę społeczności międzynarodowej.
Wzrost liczby krajów sklasyfikowanych jako najsłabiej rozwinięte jest wyraźną wskazówką, że nadszedł czas, aby dokonać przeglądu naszej polityki, naszych instrumentów i naszych zasobów.
Najbiedniejsze kraje są bardzo podatne na wojny, kryzysy i powszechną biedę.
Dlatego niezwykle ważne jest, abyśmy nadal pracowali na rzecz pokoju, stabilności, demokracji i praw człowieka.
Należy wziąć pod uwagę trzy inne elementy.
Po pierwsze, musimy ponownie przeanalizować czynniki wewnętrzne, takie jak korupcja, brak demokratycznych zabezpieczeń i luki w prawach własności, które powodują, że kraje te pozostają słabo rozwinięte.
Po drugie, musimy wzmocnić nasze podejście gospodarcze, zapewniając większe wsparcie rolnikom, MŚP oraz dobre wykorzystanie zasobów państwowych w celu stworzenia nowych instrumentów.
Wreszcie, musimy lepiej ukierunkować nasze instrumenty pomocowe i zapewnić ich spójność z milenijnymi celami rozwoju.
Jeżeli dostosujemy globalną politykę rozwoju, tak aby odzwierciedlała rzeczywiste potrzeby każdego kraju oraz większy udział sektora prywatnego i społeczeństwa obywatelskiego, będziemy w stanie lepiej sprostać wyzwaniom następnej dekady.
(ES) Panie przewodniczący! 10 lat temu w Brukseli kraje-donatory uzgodniły program działania dla krajów najsłabiej rozwiniętych (LDC).
Wyznaczamy cele w zakresie eliminacji skrajnego ubóstwa w tych krajach.
Dla nas wszystkich jest oczywiste, że kraje najsłabiej rozwinięte najbardziej cierpią z powodu skutków globalnego kryzysu gospodarczego, finansowego lub środowiskowego lub spowodowanego rosnącymi cenami żywności.
Jednak 10 lat później nie osiągnęliśmy wyznaczonych przez nas celów i tylko dwóm z 48 krajów wchodzących w skład bloku LDC udało się uzyskać status LDC.
Jesteśmy w decydującym momencie.
Na zbliżającej się czwartej konferencji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Stambule, przeprowadzone do tej pory prace zostaną poddane przeglądowi i ustalony zostanie nowy Program Działania.
Powinniśmy odnowić nasze zaangażowanie na rzecz krajów najsłabiej rozwiniętych i pokazać, że w ciągu 10 lat wyciągnęliśmy wnioski z poprzedniego okresu i jesteśmy w stanie zapewnić skuteczne wsparcie wysokiej jakości, które umożliwi nam osiągnięcie naszych celów nie w 2021 r., Ale w 2015 r. poprzez realizację Milenijnych Celów Rozwoju.
Panie przewodniczący! Wszystkie trzy kluczowe obszary - wrażliwość krajów najsłabiej rozwiniętych, zrównoważony rozwój i wspieranie wzrostu gospodarczego - są mile widziane.
Chciałem jednak zapytać, czy kwestia bezpieczeństwa żywnościowego będzie częścią dyskusji.
Była wzmianka o Afryce Subsaharyjskiej; obecnie 80% rolników z Afryki Subsaharyjskiej to kobiety.
Jeśli możemy pomóc w opracowaniu lepszych metod rolniczych, inwestowaniu w najsłabszych na świecie, pomaganiu im się wyżywić, możemy wnieść ogromny wkład w zdrowie i dobrobyt najbiedniejszych na naszym świecie.
Życzę delegacji dobrze, gdy wyjdą z tego Parlamentu na konferencję, ale nie mogę się też doczekać sprawozdania, które usłyszymy od wszystkich, którzy wezmą udział.
(RO) Panie przewodniczący! Głęboko wierzę, że ten Parlament bierze odpowiedzialność za wyniki osiągnięte przez Unię Europejską w ramach projektu promującego globalną solidarność w walce z ubóstwem.
Jednocześnie jestem głęboko przekonany, że jesteśmy Parlamentem, który bierze odpowiedzialność za wykorzystanie pieniędzy europejskich podatników.
Chciałbym spróbować przyjąć do wiadomości, że ta konferencja musi zapewnić, w tym nam, okazję do oceny modelu solidarności, który promowaliśmy. Dzieje się tak, ponieważ jeśli spojrzymy na to, co nazywamy krajami mniej rozwiniętymi, zobaczymy, że kraje biedne nadal pozostają biedne, podczas gdy kraje bogate utrzymują pewien poziom życia.
Musimy ponownie ocenić model, którego używamy do przekazywania darowizn i udzielanego przez nas wsparcia, ponieważ istnieje ryzyko, że pomoc ta stanie się szkodliwa dla krajów otrzymujących pomoc.
(PT) Panie przewodniczący! Podczas tej debaty rozmawialiśmy o najbiedniejszych i najsłabszych krajach świata.
Wśród nich jest blisko 50 krajów, których ludzie cierpią z powodu kolejnych niepowodzeń w realizacji zaleceń kolejnych konferencji ONZ.
To nie nieuchronność losu, nieuniknione naturalne ograniczenia czy ograniczenia czynią te kraje biednymi; wręcz przeciwnie, kilka z nich jest rzeczywiście bardzo bogatych w zasoby naturalne.
Raczej jest to niesprawiedliwość i nieludzkość systemu, który jest dominującym na świecie sposobem organizacji gospodarczej i społecznej, który jest podtrzymywany przez asymetryczne relacje, które tworzą i powielają nierówności.
Jest wynikiem wolnego handlu, deregulacji finansowej, nielegalnej, ale dozwolonej ucieczki kapitału do rajów podatkowych oraz wojen i konfliktów napędzanych sporami o zasoby naturalne.
To właśnie zerwanie z fundamentami tego systemu oraz autentyczna i solidarna polityka współpracy i pomocy rozwojowej tkwi w możliwości emancypacji tych narodów i rozwoju ich krajów.
Członek Komisji. - Panie przewodniczący! Myślę, że ta interesująca debata pokazuje, że wszyscy mamy te same cele.
Znajduje to również odzwierciedlenie we wspólnym projekcie rezolucji przedstawionym przez grupy polityczne.
W szczególności chciałbym wspomnieć o następujących głównych celach, które wszyscy podzielamy: po pierwsze, aby konferencja była zorientowana na wyniki, a Unia Europejska powinna wypełniać swoje zobowiązania.
Ma to na celu wspieranie krajów, aby mogły uzyskać status kraju najsłabiej rozwiniętego.
Podjęliśmy zobowiązania w zakresie dostępu do rynku i redukcji zadłużenia, a także zarezerwowania części oficjalnej pomocy rozwojowej dla krajów najsłabiej rozwiniętych.
Oczywiście spójność polityki na rzecz rozwoju powinna przyczyniać się do wszystkich obszarów polityki wspierających walkę z ubóstwem krajów najsłabiej rozwiniętych, a priorytet należy przyznać, jak słusznie podkreśliła pani poseł Stihler, bezpieczeństwu żywnościowemu, rolnictwu i infrastrukturze.
Rzeczywiście, jak zasugerował pan Deva, handel odgrywa bardzo ważną rolę.
Wszyscy uznaliśmy główną odpowiedzialność krajów najsłabiej rozwiniętych za ich własny rozwój, dlatego do zwiększenia ich zasobów krajowych potrzebny jest skuteczniejszy system podatkowy i dobre zarządzanie w kwestiach podatkowych.
Wreszcie, nawet jeśli nie ponoszą praktycznie żadnej odpowiedzialności za zmiany klimatyczne, kraje najsłabiej rozwinięte zostaną przez nie najsilniej dotknięte i mamy obowiązek pomóc im się do tego dostosować.
Podsumowując, ta Izba zawsze bardzo wspierała sprawę krajów najsłabiej rozwiniętych i jestem pewien, że będzie to kontynuowane.
Urzędujący przewodniczący Rady. - Panie przewodniczący! Jeżeli chodzi o łączną kwotę ODA, chciałbym podkreślić, że od 2002 r., Określając swoje zobowiązanie na konferencję w Monterey, Rada ponownie podkreśla potrzebę zmobilizowania wszystkich innych dostępnych źródeł finansowania rozwoju - przede wszystkim środków krajowych. uzupełnione realnymi innowacyjnymi mechanizmami finansowania - oraz wsparciem ze strony krajów rozwiniętych, sektora prywatnego i gospodarek wschodzących.
W ostatnich konkluzjach z kwietnia 2011 r. Rada wskazała, że ​​UE poważnie rozważa propozycje innowacyjnych mechanizmów finansowania o znacznym potencjale generowania dochodów, aby zapewnić przewidywalne finansowanie rozwoju, zwłaszcza dla krajów najuboższych i najbardziej narażonych.
Zgadzam się z opinią komisarza Füle dotyczącą znaczenia dotrzymywania naszych zobowiązań w Unii Europejskiej, a także z jego uwagami dotyczącymi znaczenia zwiększenia możliwości handlu między krajami najsłabiej rozwiniętymi a Unią Europejską.
Otrzymałem sześć projektów rezolucji złożonych zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu.
Głosowanie odbędzie się w czwartek 7 kwietnia 2011 r. O godz.
Sprawozdanie z postępów Islandii w 2010 roku
Kolejnym punktem porządku dziennego są oświadczenia Rady i Komisji w sprawie sprawozdania z postępów Islandii w 2010 roku.
Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Bardzo doceniam aktywne zaangażowanie Parlamentu Europejskiego w proces rozszerzenia i jego konstruktywny udział w ogólnej debacie na temat rozszerzenia, a zwłaszcza w procesie akcesyjnym Islandii.
Jako jedna z najbardziej udanych polityk unijnych w historii UE, rozszerzenie Unii Europejskiej jest jednym z najważniejszych priorytetów naszej prezydencji.
W dniu 17 czerwca 2010 r. Rada Europejska jednogłośnie zdecydowała o przyznaniu Islandii statusu kraju kandydującego.
Pierwsze spotkanie konferencji akcesyjnej na szczeblu ministerialnym odbyło się 27 lipca 2010 r., Aw listopadzie 2010 r. Rozpoczął się proces przeglądu, który przebiega zgodnie z planem.
Następna konferencja akcesyjna na szczeblu ministerialnym zaplanowana jest na 27 czerwca; w ten sposób będziemy mieli okazję podsumować osiągnięte wyniki i, mamy nadzieję, otworzyć jak najwięcej rozdziałów.
Jest kilka szczególnie ważnych obszarów, na które chciałbym szczególnie zwrócić uwagę.
Projekt rezolucji Parlamentu również określa te kwestie.
W swoim sprawozdaniu z 2010 r. Na temat osiągniętych wyników Komisja stwierdziła, że ​​Islandia spełnia kryteria polityczne wymagane do członkostwa i mimo że została mocno dotknięta kryzysem gospodarczym i finansowym, jest odpowiednio przygotowana do podjęcia środków niezbędnych do spełnienia wymogów określonych w art. Członkostwo w UE.
W dniu 14 grudnia 2010 r. Rada przypomniała w swoich konkluzjach, że Islandia jest demokracją o długiej historii dobrego funkcjonowania, silnymi instytucjami i bliskimi stosunkami z UE.
Stwierdzono również, że ogólna gotowość Islandii jest wystarczająca, aby przyjąć i stosować dorobek prawny UE, w szczególności ze względu na fakt, że kraj ten jest członkiem Europejskiego Obszaru Gospodarczego i stroną układu z Schengen.
Islandię można uznać za funkcjonującą gospodarkę rynkową i może ona w perspektywie średnioterminowej odzyskać zdolność radzenia sobie z presją konkurencji i siłami rynkowymi obecnymi na jednolitym rynku.
Rada przypomniała, że ​​negocjacje mają na celu pełne przyjęcie i stosowanie przez Islandię dorobku prawnego UE.
O przebiegu negocjacji zadecyduje wypełnienie przez Islandię wszystkich zobowiązań wynikających z Porozumienia EOG, uwzględniając m.in. konkluzje Rady Europejskiej z 17 czerwca 2010 r., A także wyniki, jakie osiąga w eliminowaniu innych niedociągnięć. zidentyfikowane w opinii Komisji.
Jednocześnie Rada przypomniała z jednej strony, że w trakcie negocjacji akcesyjnych Porozumienie EOG będzie nadal stanowiło podstawową podstawę traktatu między Islandią a UE, a z drugiej strony, że Islandia również aktywny i konstruktywny partner w ciągu ostatnich dwóch lat w tych ramach oraz w odniesieniu do strefy Schengen.
Kraj osiągnął również dobre wyniki w stosowaniu rozwijającego się dorobku prawnego UE.
W związku z tym Rada zachęciła Islandię do kontynuowania tej praktyki.
Projekt rezolucji Parlamentu Europejskiego przedstawia kompleksowy obraz osiągniętych wyników i zadań do wykonania.
Jeśli chodzi o to drugie, chciałbym zwrócić państwa uwagę na nasze wspólne zadanie, czyli konieczność odpowiedniej i dogłębnej komunikacji ze społeczeństwem, zarówno w odniesieniu do obywateli Islandii, jak i obywateli UE.
W świetle powyższego chciałbym raz jeszcze zwrócić uwagę, że jest jeszcze bardzo wiele do zrobienia, w tym podczas prezydencji węgierskiej.
Jeśli chodzi o prezydencję, to oczywiście liczymy, że wszystkie państwa członkowskie, Komisja i oczywiście Parlament Europejski poprą Islandię w tych wysiłkach.
Niezbędne jest, abyśmy utrzymali dynamikę prac i tym samym posunęli negocjacje do przodu tak bardzo, jak to możliwe, jeszcze w tym półroczu.
Jestem przekonany, że akcesja Islandii może stać się historią sukcesu.
Może nadać impet całej polityce rozszerzenia i wzmocnić jej sukces.
Mottem i celem węgierskiej prezydencji jest silna Europa.
Przyczyniają się do tego wszystkie postępy dokonane w procesie akcesyjnym Islandii.
Członek Komisji. - Panie przewodniczący! Dzisiejsza debata na temat Islandii i kolejnych kroków w jej procesie akcesyjnym jest bardzo stosowna.
Chciałabym podziękować Izbie za wsparcie dla członkostwa Islandii i pogratulować sprawozdawcy, panu posłowi Predie, sprawozdania wysokiej jakości.
Omawiana rezolucja stanowi pomocny wkład w ten proces: dostarcza Islandii właściwe przesłanie we właściwym momencie.
Ocena zgodności Islandii z dorobkiem prawnym - przegląd - przebiega zgodnie z planem.
Od listopada 2010 r. Omówiono 24 rozdziały i zakończono 23 dwustronne spotkania kontrolne, dotyczące rybołówstwa, rolnictwa, środowiska, polityki regionalnej i usług finansowych.
Screening jest ważnym procesem technicznym, a na spotkaniach zidentyfikowano już wrażliwe kwestie i wyzwania w kluczowych rozdziałach, takich jak rolnictwo, środowisko i rybołówstwo.
Ten etap negocjacji zakończy się do czerwca 2011 roku.
Mogę potwierdzić, że spodziewamy się, że rzeczywiste negocjacje rozpoczną się pod koniec prezydencji węgierskiej, wraz z otwarciem niektórych rozdziałów na konferencji akcesyjnej zaplanowanej na 27 czerwca 2011 r.
To ambitny, ale możliwy do osiągnięcia harmonogram i wszystkie strony są zdecydowane iść naprzód.
Komisja jest gotowa wziąć pod uwagę specyfikę i oczekiwania Islandii, w ramach istniejącego podejścia do negocjacji akcesyjnych oraz w pełni chroniąc zasady i przepisy Unii.
Dlatego staramy się pracować w duchu otwartym i konstruktywnym, aby znaleźć rozwiązania akceptowalne dla obu stron, w sposób odzwierciedlający wysoki poziom współpracy między Unią Europejską a władzami Islandii.
Jak w przypadku każdej dotychczasowej akcesji, należy się spodziewać, że nie zawsze będzie to łatwe zadanie, ale wierzymy, że wyruszyliśmy z Islandią w udaną podróż.
Jeśli chodzi o Icesave, o czym mowa w pańskiej rezolucji, Komisja z zadowoleniem przyjęłaby szybkie rozwiązanie tej sprawy w interesie wszystkich zaangażowanych stron.
Na froncie gospodarczym imponująca jest konsolidacja bankowa i fiskalna Islandii w ramach programu MFW.
Program dostosowawczy przebiega zgodnie z planem, a rząd zobowiązuje się do dalszej konsolidacji.
Wzmocniona restrukturyzacja zadłużenia pomoże wzmocnić ożywienie gospodarcze.
Rząd pracuje również nad strategią stopniowego znoszenia kontroli kapitału. Przyczyni się to do poprawy klimatu biznesowego.
Pozwolę sobie również pokrótce wspomnieć o środkach wsparcia, które wprowadzamy w ramach instrumentu pomocy przedakcesyjnej (IPA).
Przewidziano całkowitą orientacyjną pulę w wysokości 28 mln EUR na następne trzy lata w celu wsparcia wzmocnienia zdolności administracyjnych i przygotowania Islandii do zarządzania funduszami strukturalnymi.
Osiągnięto znaczne postępy w finalizacji krajowego programu IPA na 2011 r. Oraz rozpoczęto szereg konkretnych działań w ramach programu pomocy technicznej i wymiany informacji (TAIEX).
W pełni podzielam pańskie poglądy na temat potrzeby opartej na faktach debaty publicznej na temat przystąpienia do UE.
Może rzeczywiście odgrywać decydującą rolę w zwiększaniu zrozumienia realiów polityk i działań Unii Europejskiej oraz może pomóc rozwiać mity.
Ponadto bardzo cieszę się z faktu, że władze Islandii rozpoczęły intensywne działania komunikacyjne.
Pocieszające jest odnotowanie, że opinia publiczna w Islandii znacznie się poprawiła na korzyść UE w ciągu ostatniego roku - zarówno pod względem poparcia dla kontynuacji procesu akcesyjnego, jak i stosunku do członkostwa w UE i jej wizerunku.
Komisja intensyfikuje własne działania informacyjne i komunikacyjne, aby ułatwić opartą na rzetelnych informacjach debatę publiczną.
Delegatura Unii Europejskiej w Reykjavíku jest w pełni operacyjna i aktywnie uczestniczy w działaniach komunikacyjnych, a planowane jest utworzenie centrum informacyjnego o UE.
Ponieważ okres przesiewowy dobiega końca, z niecierpliwością czekam na rozpoczęcie otwierania różnych rozdziałów w Islandii.
Panie przewodniczący! Chciałabym rozpocząć od powitania z zadowoleniem obecności Komisji i Rady na sali obrad, a także owocnej współpracy, jaką do tej pory prowadziliśmy z tymi dwiema instytucjami, w tym przy opracowywaniu tej rezolucji.
Podobnie jak dziewięć miesięcy temu, kiedy ogłosiliśmy wniosek Islandii o członkostwo w Unii Europejskiej, zdecydowaliśmy się poruszyć cztery główne punkty tego sprawozdania.
Kryteria polityczne.
Islandia przoduje pod tym względem, z silną tradycją demokracji.
Poza tym uważam, że musimy z zadowoleniem przyjąć postęp, jaki dokonał się w ostatnich miesiącach w zakresie wzmocnienia niezależności sądownictwa, usunięcia dominującego stanowiska ministra sprawiedliwości w zakresie powoływania sędziów i zwiększania ich niezależności.
Jednocześnie środki te muszą być rygorystycznie wdrażane.
Kryteria ekonomiczne.
Jako członek Europejskiego Obszaru Gospodarczego Islandia wypełnia już dużą część zobowiązań państwa członkowskiego.
Z zadowoleniem przyjmuję porozumienie w sprawie prawodawstwa Icesave.
Mam nadzieję, że - jak wskazują sondaże - ludność Islandii zdecyduje się ją wesprzeć w referendum, które odbędzie się za trzy dni, zapewniając tym samym, że ten dwustronny spór zniknie z procesu negocjacji w sprawie przystąpienia do UE.
Ważnym czynnikiem jest także współpraca regionalna.
Przystąpienie Islandii do UE daje Unii wyjątkową okazję do wzmocnienia swojej obecności w regionie Arktyki w ogóle, aw szczególności w Radzie Arktycznej.
Wreszcie opinia publiczna ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia pomyślnego zakończenia procesu akcesyjnego.
Mając to na uwadze, uważam, że należy zachęcić władze w Reykjaviku do inicjatywy rozpoczęcia publicznej debaty i konsultacji ze wszystkimi interesariuszami tego projektu.
Jest to tym ważniejsze, że badania opinii publicznej wskazują na poparcie Islandczyków dla kontynuowania negocjacji akcesyjnych.
Panie przewodniczący, panie i panowie! Jutrzejsze głosowanie jest jednym z kroków, które wkrótce doprowadzą do przystąpienia Islandii do Unii Europejskiej.
Jak powiedział pan Preda, Islandia poczyniła znaczne postępy.
Podam kilka przykładów: wzmocnienie niezależności sądownictwa, specjalna komisja śledcza do zbadania i przeanalizowania procesów, które doprowadziły do ​​upadku islandzkiego systemu bankowego, utworzenie wspólnej komisji parlamentarnej między Unią Europejską a Islandią, sytuacja związana z wejściem do strefy euro, większe doświadczenie w sektorze energii odnawialnej.
Bardzo drażliwa kwestia „Icesave” pozostaje otwarta, aw sobotę odbędzie się referendum, które przyciągnie Islandczyków do urn.
Chociaż wynik referendum jest przedmiotem debaty, myślę, że ma on bardzo dużą wartość demokratyczną, ponieważ daje mieszkańcom Islandii poczucie odpowiedzialności i angażuje ich jeszcze bardziej na tym delikatnym etapie negocjacji.
Chociaż pierwsze referendum nie przyniosło pozytywnego wyniku, rząd Islandii ciężko pracował nad stworzeniem szerokiej koalicji, która byłaby w stanie wyjaśnić obywatelom powód zaangażowania Islandii w zwrot kosztów Wielkiej Brytanii i Holandii za poniesione szkody.
W tej chwili Europa powinna polegać na cierpliwości i szacunku, bez wywierania nadmiernej presji, która mogłaby spowodować jakąś samoobronę i zamknięcie w islandzkim społeczeństwie.
W odniesieniu do rybołówstwa i rolnictwa uważam, że Europa i Islandia muszą znaleźć najlepsze rozwiązanie, aby spełnić kryteria ustanowione w Traktacie i zachować islandzką gospodarkę, ekosystemy i specyficzne cechy tego kraju.
Przystąpienie Islandii do Unii Europejskiej będzie oznaczało, że Europa zbliża się do bieguna północnego, co będzie miało znaczące pozytywne skutki w dziedzinie polityki, gospodarki, środowiska i nauki.
Oczywiste jest, że sześćdziesiąt lat później przynależność do Europy jest nadal atrakcyjną możliwością.
w imieniu grupy ALDE. - Panie przewodniczący! Z przyjemnością dowiedziałem się od pani komisarz, że przegląd rozdziałów akcesyjnych dotyczących Islandii, który rozpoczął się w listopadzie ubiegłego roku, powinien zostać wkrótce zakończony.
Oczywiście Islandia, jako członek EOG, odniosła dużą korzyść, ponieważ przyjęła już znaczną część dorobku prawnego.
Cieszę się również, że z sondaży w Islandii wynika, że ​​65% Islandczyków chce, aby negocjacje były kontynuowane.
Wykorzystam swoją pozycję przewodniczącego KWJ, aby przekonać Islandczyków, aby nie zajmowali ugruntowanych stanowisk, dopóki nie będą wiedzieć dokładnie, o co chodzi w dalszej części roku.
Drugie posiedzenie Wspólnej Komisji Parlamentarnej UE-Islandia odbędzie się w Reykjaviku w dniach 26 i 27 kwietnia.
Został utworzony w zeszłym roku i naprawdę wierzę, że jest ważnym forum dialogu i współpracy między UE a parlamentem islandzkim.
Muszę powiedzieć, że jestem rozczarowany, że państwa nadbrzeżne nie osiągnęły porozumienia w Oslo na początku marca.
Konieczne jest osiągnięcie porozumienia.
Nie możemy łowić miliona ton makreli między czterema krajami przybrzeżnymi, podczas gdy słyszymy, że opinie naukowe dotyczą tylko połowy tego.
w imieniu grupy Verts / ALE. - Panie przewodniczący! Mały kraj zawsze przysparza UE wiele bólu głowy, kiedy chce przystąpić, a bóle głowy Islandii, jak wiemy, dotyczą rybołówstwa, środowiska i wszystkiego innego, o czym wspomniał komisarz.
Mamy jednak przepis i ta Izba mogłaby przyjąć bardziej przyjazną postawę, ponieważ małe kraje należy traktować delikatnie.
Zawsze podziwiam oparte na zasadach, polityczne podejście pana Tannocka do dorobku prawnego i tego, co Islandia robi, a czego nie robi.
Tym razem jednak moja grupa i ja nie zgadzamy się z radykalnym tonem tych poprawek i dlatego bardzo prosimy o znalezienie do jutra kompromisu ze sprawozdawcą.
Już teraz wyobrażam sobie sześć dodatkowych krzeseł w tym Parlamencie i dodatkową kabinę dla tłumaczy.
w imieniu grupy ECR. - Panie przewodniczący! Grupa ECR w pełni popiera przystąpienie Islandii do Unii Europejskiej, chociaż decyzja jest zdecydowanie kwestią wyłącznie dla Islandczyków w referendum.
Islandia to mała, stabilna i zamożna demokracja oraz członek-założyciel NATO i Rady Europy.
Jej gospodarka jest jednak silnie uzależniona od rybołówstwa, jednak po katastrofalnym przedsięwzięciu związanym z usługami finansowymi, Islandia prawdopodobnie zażąda znacznych koncesji, aby chronić swój przemysł rybny, jeśli kiedykolwiek przystąpi do UE.
Miejmy nadzieję, że zapewniłoby to Wielkiej Brytanii i innym państwom członkowskim idealną okazję do dążenia do szerszej i dalszej reformy kontrowersyjnej wspólnej polityki rybołówstwa.
Jeśli chodzi o wielorybnictwo, nie przepraszam za to.
Nie lubię też walk byków ani kogutów, ale są one, wierzcie lub nie, dozwolone w niektórych częściach UE ze względu na kulturę narodową, więc jeśli Islandia przystąpi do UE, musi - moim zdaniem - zabezpieczyć swojego przemysłu wielorybniczego, jeśli nalega na to.
Wreszcie Islandia musi zobowiązać się do spłaty środków pieniężnych należnych Wielkiej Brytanii i Holandii po upadku Icesave.
Negatywny wynik zbliżającego się referendum w Islandii w tej sprawie może okazać się poważną przeszkodą we wsparciu rządu Wielkiej Brytanii.
w imieniu grupy EFD. - Panie przewodniczący! W Wielkiej Brytanii pierwszy dzień kwietnia nazywany jest prima aprilis i ludzie z wielką radością oszukują się nawzajem.
Kiedy więc niektórzy donoszą, że Islandia jest na dobrej drodze do przystąpienia do UE w przyszłym roku, myślę: „Prima aprilis!”
W rzeczywistości ankieta wykazała, że ​​64% Islandczyków chce pozostać niezależnymi, tylko 24% chce nadal ubiegać się o członkostwo w UE, a 60% islandzkich przedsiębiorstw jest temu przeciwnych.
Mówi się też, że Islandia chce bezpieczeństwa euro.
Prima Aprilis!
Nawet własne banki Portugalii odmawiają obecnie kupowania portugalskich obligacji.
Islandia ani nie zrezygnuje ze swoich bogatych łowisk - wytwarzających 40% jej eksportu - aby przyłączyć się do katastrofalnej wspólnej polityki rybołówstwa, ani nie porzuci islandzkiego parlamentu, który ma ponad 1000 lat i jest laureatem nagrody UNESCO w dziedzinie demokracji.
Nawet pomimo bankowego kaca Islandii, podobnie jak Wielkiej Brytanii, lepiej radzi sobie na zewnątrz.
Nie ma się co oszukiwać!
Trochę się tam pogubiłem, panie Campbell Bannerman, z prima aprilis.
Dzisiaj jest 6 kwietnia, właśnie sprawdziłem dwukrotnie, ale przypuszczam, że możesz ogłosić prima aprilis, jak chcesz!
Panie przewodniczący! Jak to się tutaj często zdarza, ta debata ma niewielki związek z rzeczywistością, a żaden z demokracją.
Większość tutaj mówi, jakby Islandia została wciągnięta do czarnej dziury w strefie euro.
Ale to nie jest wiadomość pochodząca od Islandczyków.
Bieżące sondaże opinii publicznej pokazują, że tych, którzy chcą zachować swoją niezależność, jest prawie dwa do jednego, liczebnie przewyższając euro-Quislingów i eurofilów.
Siedemdziesiąt pięć procent Islandczyków mądrze nie ufa UE.
Jedyna islandzka partia opowiadająca się za członkostwem spadła w sondażach z 30% do 18%.
Tak samo jest w całej Europie.
Podczas gdy elity polityczne zbliżają się do coraz ściślejszej unii i imperium federalnego, ludzie chcą wolności i niezależności.
Takie rozbieżności są podłożem rewolucji.
Gratulujcie sobie postępów w przystąpieniu, ile tylko zechcecie, ale nadchodzący krach finansowy w krajach zdławionych w kaftanie bezpieczeństwa euro będzie kosztowny dla nas wszystkich, ale śmiertelny dla waszej Utopii.
Islandia i narody, które teraz utknęły w twojej malinowej Rzeszy, będą wreszcie wolne.
(SV) Panie przewodniczący! Islandia jest małym krajem pod względem liczby ludności, z około 300 000 mieszkańców, ale jest to wielki naród.
Naprawdę chcę podkreślić to, co zostało tutaj powiedziane.
Islandia ma demokratyczne tradycje, ma imponującą kulturę i faktycznie była w stanie zapewnić bezpieczeństwo społeczne na długo przed tym, zanim inne kraje były w stanie to zrobić.
Oczywiście mogliśmy ugrzęznąć w rozmowie o ekscesach gospodarczych 2008 roku, ale takie ekscesy miały miejsce w wielu krajach niż tylko w małej Islandii.
Oczywiste jest, że kiedy mały naród liczący 300 000 mieszkańców jest dotknięty niepohamowaną gospodarką rynkową, administracja nie wywołuje efektów bezwładności.
To jest coś, o czym nie powinniśmy zapominać, kiedy mówimy o kraju, narodzie wyspiarskim w regionie Arktyki.
Rozumiem też bardzo dobrze, że Islandczycy są zainteresowani wędkarstwem.
Jest to również gałąź przemysłu, dzięki której z pokolenia na pokolenie można żyć na wyspie.
Musimy być ostrożni, kiedy mówimy o małym narodzie, aby nie wpadać w coś w rodzaju roli wielkiego brata.
Islandia jest naturalnie przedmiotem kontroli ze strony UE i chciałbym powiedzieć, że radzi sobie z nią lepiej niż wiele obecnych państw członkowskich, które zrobiłyby, gdyby zostały poddane tak rygorystycznej kontroli, jakiej obecnie poddajemy Islandię.
Nie chcę przez to powiedzieć, że jest źle.
Uważam również, że Norwegii będzie łatwiej zbliżyć się do UE i ostatecznie zostać jej członkiem, jeśli dołączy Islandia.
Islandię należy powitać z zadowoleniem.
Islandia tchnie życie w UE i na pewno nie jest to ofiara.
Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować sprawozdawczyni.
Projekt rezolucji, który mamy przed sobą, jest wyważony i obejmuje wszystkie kluczowe aspekty sprawozdania z postępów.
Z 33 rozdziałami omówionymi w sprawozdaniu z postępów, Islandia szybko przechodzi do spełnienia kryteriów przystąpienia do UE.
Istotne jest odniesienie we wniosku do raportu specjalnej komisji śledczej w sprawie upadku islandzkiego systemu bankowego.
Z zadowoleniem przyjmuje się fakt, że winowajcom kryzysu zostanie wymierzona sprawiedliwość.
Być może UE i jej państwa członkowskie mogłyby skopiować rozsądne podejście Islandii.
Są jednak dwie kwestie, które chciałbym poruszyć dzisiejszego wieczoru: lody lodowe i makrele.
Miejmy nadzieję, że referendum, które odbędzie się pod koniec tego tygodnia, zakończy sagę.
Byłem jednak rozczarowany, że drugie referendum było konieczne po intensywnych renegocjacjach i zatwierdzeniu przez Althingi, islandzki parlament.
W przypadku makreli jednostronne zwiększenie kwot bez dyskusji i konsekwencje dla sąsiednich flot były krótkowzroczne.
Potrzeba rozwiązania problemów związanych z rybołówstwem ma zasadnicze znaczenie dla powodzenia negocjacji akcesyjnych.
Na koniec chciałbym życzyć powodzenia drugiemu JPC, kierowanemu przez Pata the Cope Gallaghera, w Reykjaviku 26 i 27 kwietnia.
Panie przewodniczący! Cieszę się, że większość Islandczyków w ostatnich sondażach mówi, że nie ma zamiaru przystąpić do UE, ponieważ, szczerze mówiąc, dlaczego chcemy, aby dołączyli?
Co dokładnie przyniosą do naszego europejskiego klubu?
Mają załamaną gospodarkę, zbankrutowały ich banki, ich wulkan zamknął naszą przestrzeń powietrzną na dziewięć dni - przypuszczam, że musielibyśmy zapłacić za to rachunek, gdyby to się powtórzyło - a teraz plądrują nasze stada makreli.
W 2005 roku Islandia wyładowała 367 ton makreli z północno-wschodniego Atlantyku.
W tym roku zamierzają wyładować 150 000 ton.
Jaki rodzaj dobrego zarządzania - zrównoważone zarządzanie rybołówstwem - tak nazywasz?
Zawsze szczycą się tym, że mają zrównoważone rybołówstwo i śmieją się ze wspólnej polityki rybołówstwa, którą stosujemy.
To prawie przestępstwo.
To prawie nielegalne połowy i nie ma mowy, abyśmy zapraszali ich do przystąpienia do UE.
(FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Zacznę od mojego zwykłego refrenu: Parlament ma tylko jedną siedzibę, Strasburg.
Jak państwo wiedzą, Komisja Rybołówstwa jest zaniepokojona sytuacją dotyczącą makreli.
Szczególnie niepokoi mnie niedawne załamanie negocjacji między Unią Europejską, Islandią i Wyspami Owczymi.
Od ponad 10 lat kwota makreli jest przydzielana przy użyciu stałego klucza przydziału na podstawie historycznych połowów dla każdego państwa nadbrzeżnego.
Od 2010 r. Islandia domaga się nowych, znacznie wyższych kwot, powołując się na hipotetyczną redystrybucję geograficzną zasobów makreli spowodowaną zmianą klimatu.
Dlatego Islandia nagle - jak właśnie powiedział pan Stevenson - zwiększyła swoje kwoty połowowe z 2 000 ton do 130 000 ton w 2010 r.
To wzrost o ponad 6 500%, panie i panowie.
Decyzja ta jest nie do przyjęcia, ponieważ została podjęta jednostronnie i jest karą dla rybaków z UE.
Co więcej, jest to bardzo negatywny sygnał w kontekście negocjacji akcesyjnych Islandii.
Nie możemy zaakceptować tej jednostronnej decyzji.
Chcielibyśmy zobaczyć szybkie rozwiązanie konfliktu między Islandią a Unią Europejską.
Islandia musi dostosować się do naszej wspólnej polityki rybołówstwa, zamiast zmieniać naszą wspólną politykę rybołówstwa z korzyścią dla Islandii.
Moim zdaniem Islandia prowadzi niebezpieczną grę, narzucając nam te niedopuszczalne warunki.
Islandia musi przedstawić bardziej realistyczną propozycję.
Pod koniec dnia nikt nie chce widzieć przełowienia lub załamania się stad makreli, co byłoby szkodliwe dla wszystkich stron.
Wzywam Islandię do większej odpowiedzialności i elastyczności w negocjacjach oraz do wykazania większej przejrzystości w dyskusjach.
(PL) Panie Przewodniczący! Serdecznie gratuluję Islandii uzyskania statusu kraju kandydującego.
Zgodnie z oświadczeniem Komisji, przygotowania Islandii do spełnienia wymogów Unii Europejskiej są ogólnie dobre i zgodne z harmonogramem.
Nie należy jednak zapominać, że warunkiem przystąpienia jakiegokolwiek kraju do Unii Europejskiej jest wyraźne zaangażowanie zarówno rządu, jak i społeczeństwa.
Dlatego uważam, że skuteczna strategia informowania społeczeństwa ma kluczowe znaczenie dla uzyskania poparcia społeczeństwa dla członkostwa Islandii w Unii Europejskiej.
Z doświadczeń Polski wynika, że ​​istotną rolę może odegrać tu nie tylko szeroka gama działań rządowych, ale także ogólnopolskie media, lokalne organizacje pozarządowe oraz współpraca międzynarodowa na poziomie regionalnym i lokalnym.
(RO) Panie przewodniczący! Jak również zauważyłem podczas oficjalnej wizyty delegacji Parlamentu Europejskiego w zeszłym roku, której byłem członkiem, Islandia dokonała ogromnych inwestycji w edukację oraz badania i rozwój.
Gratuluję władzom islandzkim wsparcia udzielonego strategii lizbońskiej i ich zaangażowania w tę strategię, w tym poprzez przyjęcie strategii „Islandia 2020”, w której podkreśla się znaczenie tych obszarów i wyznacza cele na nadchodzące lata.
Myślę, że przystąpienie do Unii Europejskiej przyniesie korzyści wszystkim zaangażowanym stronom.
Islandia zyska stabilność gospodarczą i walutową, a Unia Europejska wzmocni się w regionie Arktyki oraz w obszarach takich jak energia odnawialna i zmiany klimatyczne.
Jestem głęboko przekonany, że poprawa dialogu ze społeczeństwem obywatelskim, a także między Unią Europejską a Islandią ma nadrzędne znaczenie.
Moje proste zalecenie dla Islandczyków jest takie, aby przed zajęciem stanowiska zaczekali na ostateczny wynik negocjacji.
(FI) Panie przewodniczący, panie i panowie! Możemy sobie pogratulować.
Chęć Islandczyków do przyłączenia się do nas pokazuje, że UE jest nadal atrakcyjną perspektywą.
Stabilność, dobrobyt i bezpieczeństwo wynikające z integracji europejskiej zostały osiągnięte tak pomyślnie, że kraj o tak wysokim standardzie życia, jak Islandia, chce do nas dołączyć.
Oczywiście, kryzys gospodarczy Islandii również może odegrać jakąś rolę w tym wszystkim.
Członkostwo Islandii w UE może jednak nie być oczywiste.
Czy odpowiednio rozważyliśmy, jaka będzie wartość dodana Islandii dla Europy?
W praktyce Islandia już zleciła swoje ustawodawstwo Brukseli, a siły obronne NATO.
Byłby to najmniejszy kraj w UE pod względem liczby ludności.
Z drugiej strony może być ironią, że w porównaniu z wcześniejszymi rozszerzeniami Islandia, jako zamożny i ceniony kraj kandydujący, rzeczywiście spełniałaby warunki członkostwa w UE.
Liczę na aktywne i całkowicie otwarte dyskusje na temat członkostwa Islandii w UE.
(SK) Panie przewodniczący! Oceniając sprawozdanie z postępów Islandii, należy wziąć pod uwagę wiele aspektów.
Islandia to w pełni funkcjonująca demokracja i kraj, który spełnia wszystkie oczekiwane standardy w zakresie praw człowieka.
Islandia jest częścią Europejskiej Strefy Wolnego Handlu, a zatem jest zgodna z dorobkiem prawnym w wielu obszarach objętych tą agendą.
W porównaniu z innymi krajami kandydującymi, daje to Islandii przewagę nad konkurencją.
Pomimo tego, że Islandia ma funkcjonującą gospodarkę rynkową, jednym z jej największych problemów jest kryzys w sektorze finansowym.
Niepokoi podzielony sektor bankowy i dług publiczny sięgający 90% PKB.
Sytuacja może się poprawiać, ale bardzo powoli.
Obniżona inflacja jest moim zdaniem pozytywnym zjawiskiem, ale jednocześnie rośnie bezrobocie.
Z zadowoleniem przyjmuję decyzję Islandii wzmacniającą niezawisłość sądownictwa w związku z wymianą sędziów.
Osobiście uważam postęp Islandii w dziedzinie edukacji i kultury za ogromny sukces.
Standardy są bardzo wysokie na tle UE, dzięki czemu kraj uczestniczy w programach „Młodzież w działaniu” i Erasmus Mundus uczenia się przez całe życie. Zgadzam się też z wnioskami Komisji, że Islandia to stabilna demokracja z silnymi instytucjami.
Członek Komisji. - Panie przewodniczący! Dzisiejsza dyskusja okazała się owocna w określeniu kroków, jakie Islandia musi podjąć, aby zapewnić pozytywny wynik negocjacji akcesyjnych.
Jak stwierdzono w projekcie rezolucji, którą dziś omawialiśmy, oraz w sprawozdaniu Komisji z postępów w listopadzie ubiegłego roku, Islandia jest na zaawansowanym etapie wypełniania zobowiązań członkowskich i osiągnęła wiele, ale musi osiągnąć więcej w szeregu dobrze zdefiniowanych zagadnienia.
Niektórzy z was wspominali o makreli.
Chociaż kwestia ta dotyczy przede wszystkim zarządzania przez zainteresowane państwa nadbrzeżne stadem makreli w północno-wschodnim Atlantyku, powiem tak: jesteśmy rozczarowani brakiem postępów w ostatnich konsultacjach.
Utrzymują się istotne różnice zdań między stronami - w szczególności między Unią Europejską i Norwegią z jednej strony a Wyspami Owczymi i Islandią z drugiej - w odniesieniu do ich odpowiednich udziałów.
Zrównoważony charakter tego zasobu jest ważny dla naszego przemysłu rybnego, a Komisja we współpracy z państwami nadbrzeżnymi będzie nadal badać wszystkie możliwe ścieżki w celu znalezienia zrównoważonego rozwiązania dla zasobów makreli.
Islandia wkracza obecnie w decydującą fazę, w której tempo postępu na drodze do członkostwa w UE zależy od jej własnej determinacji.
Jestem przekonany, że przy naszym wspólnym wsparciu i, co najważniejsze, przy zaangażowaniu i wsparciu swoich obywateli, Islandia jest w stanie dokonać rzeczywistego postępu w kierunku Unii Europejskiej.
Panie przewodniczący, panie i panowie! Dziękuję za tę debatę.
Zwrócił pan uwagę na wiele kwestii, którymi jestem przekonany, że Rada zajmie się w odpowiedni sposób podczas negocjacji akcesyjnych, a my będziemy mogli poświęcić najwyższą uwagę ich rozwiązaniu.
Pragnę poinformować, że planuję uczestniczyć w posiedzeniu Rady Stowarzyszenia Islandia-UE pod koniec kwietnia i ufam, że w tych sprawach otrzymamy informacje z pierwszej ręki od władz Islandii.
Nigdy nie było wątpliwości, że to właśnie rolnictwo, a zwłaszcza rybołówstwo, czy sprawa Icesave, są najtrudniejsze.
Ufam jednak, że Komisja zajmie się tymi kwestiami w bardzo przejrzysty sposób.
Posłowie będą również odpowiednio informowani o tych kwestiach przez cały czas w trakcie negocjacji akcesyjnych.
Na koniec chciałbym dodać jeszcze jedną myśl: bardzo się cieszę, że podczas debaty żaden z mówców nie zakwestionował faktu, że Islandia ma doskonale funkcjonujący demokratyczny system instytucjonalny i kulturę polityczną - wszyscy to uznaliśmy.
Jestem przekonany, że Islandczycy podejmą bardzo odpowiedzialną decyzję o przystąpieniu do Unii Europejskiej.
Zaufajmy im w tym; to jest ich zadanie.
Naszym zadaniem jest umożliwienie im przystąpienia i jeśli zdecydują się na to, powitamy ich odpowiednio.
Na zakończenie debaty otrzymałem projekt rezolucji złożony zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu.
Islandia nie rozważała poważnie pełnego członkostwa w UE od początku integracji europejskiej, ubiegając się o członkostwo w 2009 r. Po zapaści finansowej.
Mimo to krajowi udało się osiągnąć europejskie standardy i w wielu obszarach spełnić określone warunki niezbędne do pomyślnej integracji z obecnymi 27 krajami UE.
Członkostwo w Europejskim Obszarze Gospodarczym i Strefie Schengen w znacznym stopniu przyczyniło się do tego postępu.
Chociaż Islandii udało się wdrożyć znaczną część prawodawstwa europejskiego, samą procedurę akcesyjną może utrudnić np. Polityka gospodarcza czy polityka rybołówstwa.
Stanowi to połowę islandzkiego eksportu, stanowiąc 10% jej PKB.
Nierozwiązany jak dotąd spór między Islandią a Holandią i Wielką Brytanią można uznać za kolejną przeszkodę dla członkostwa Islandii.
Zainteresowane strony nadal szukają odpowiedniego sposobu na zrekompensowanie obywatelom Holandii i Wielkiej Brytanii, którzy stracili swoje oszczędności w wyniku upadku islandzkich banków.
Fakt, że znaczna część obywateli Islandii nie opowiada się zbytnio za członkostwem w UE, można również w pewnym stopniu uznać za czynnik negatywny, pomimo znacznego poparcia ludności dla rozmów akcesyjnych.
Dlatego też właściwe może być, aby rząd Islandii zainicjował kroki w celu poinformowania obywateli o tym, co członkostwo w instytucjach europejskich oznaczałoby dla kraju i jakie korzyści płyną z tego w codziennym życiu ludności.
Jak wiemy, Islandia rozpoczęła negocjacje akcesyjne w lipcu 2010 roku.
Islandia od samego początku znajdowała się w uprzywilejowanej pozycji ze względu na członkostwo w Europejskim Obszarze Gospodarczym.
Postęp Islandii na drodze do członkostwa w UE jest ewidentny.
Perspektywa akcesji jest postrzegana w pozytywnym świetle, ale nadal istnieją pewne kwestie sporne, takie jak wielorybnictwo, które jest zakazane w UE, chęć Islandii do ochrony swoich rynków rybołówstwa i rolnictwa oraz spór o Icesave.
Konieczne są dalsze postępy, głównie w dziedzinie rybołówstwa, rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich.
Ważne jest, aby dojść do porozumienia w kwestii kwot połowowych.
Powinniśmy podkreślić konieczność dostosowania islandzkich przepisów dotyczących rybołówstwa do zasad rynku wewnętrznego UE.
Nie zapominajmy, że Islandia to kraj, w którym gospodarka w dużym stopniu opiera się na rybołówstwie.
Dlatego też, po przystąpieniu Islandii do UE, chciałaby zachować pewien stopień kontroli nad zarządzaniem łowiskami w swojej własnej wyłącznej strefie ekonomicznej.
Powinniśmy również zwrócić uwagę na poważne różnice w kwestii połowów wielorybów.
Zakaz połowów wielorybów jest częścią zbioru prawa UE, które każde nowe państwo członkowskie musi zaakceptować.
Na uwagę zasługują ostatnie wyniki badań opinii publicznej, które pokazały wzrost poparcia społecznego dla kontynuowania negocjacji akcesyjnych oraz wzrost zaufania do Parlamentu Europejskiego.
Perspektywa przystąpienia Islandii została dobrze przyjęta.
Jednak nadal istnieją sporne kwestie, takie jak wielorybnictwo, które jest zakazane w Unii Europejskiej, oraz chęć Islandii do ochrony swoich rynków rybnych.
Nie sądzę, abyśmy mogli zrobić jakiekolwiek ulgi w przypadku połowów wielorybów.
Niezależnie od czynników historycznych nie możemy dopuścić do sytuacji, w której kraj ubiegający się o członkostwo w UE zamierza łowić te rzadkie i chronione zwierzęta.
Normy, które zostały przyjęte i weszły w życie we Wspólnocie Europejskiej po wielu latach pracy, nie mogą być „naginane” do brutalnej rzeczywistości ze względu na tradycję.
Kolejną kwestią jest spór o wielkość połowów makreli.
Jak wiadomo, pomimo apeli o przestrzeganie zasad odpowiedzialnego rybołówstwa, w 2010 r. Rząd w Reykjaviku jednostronnie ustalił całkowity dopuszczalny połów tego gatunku, który był znacznie wyższy niż limity określone w opiniach naukowych.
Islandia nie wykazała się otwartością i elastycznością niezbędną do osiągnięcia kompromisu w tej sprawie.
Ponadto Islandia ogłosiła, że ​​wprowadzi limity połowowe na 2011 r. W wysokości 146 000 ton.
Takie podejście napawa mnie strachem, kiedy myślę o przyszłej współpracy z Islandią w zakresie rybołówstwa.
Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że ten konflikt zagraża negocjacjom akcesyjnym z Islandią.
Jednak osobiście uważam, że w obu przypadkach nie powinniśmy godzić się na żadne ustępstwa i powinniśmy egzekwować przestrzeganie norm ustanowionych przez Unię w sektorze rybołówstwa.
Sprawozdanie z postępów w 2010 r. Dotyczące Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii
Kolejnym punktem porządku obrad są oświadczenia Rady i Komisji w sprawie sprawozdania z postępów w 2010 r. Dotyczącego Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii.
Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Jutro przyjmie pan rezolucję w sprawie sprawozdania z postępów w 2010 r. W sprawie Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii.
Jak państwo wiecie, w konkluzjach z dnia 14 grudnia 2010 r. Rada potwierdziła jednomyślne zaangażowanie w perspektywę Unii Europejskiej krajów Bałkanów Zachodnich.
Ostatecznym celem tej perspektywy jest członkostwo tych krajów w Unii Europejskiej.
Gratuluję wyważonych ustaleń projektu rezolucji.
Tekst obiektywnie odzwierciedla bieżącą sytuację i zawiera cenne zalecenia.
Szkoda, że ​​pomimo wyników i postępów, jak dotąd FYROM nie mogła rozpocząć negocjacji akcesyjnych.
Uważam, że to strata nie tylko dla kandydata, ale także dla UE.
Cieszę się, że główne przesłanie projektu rezolucji Parlamentu odpowiada jednej z podstawowych zasad prezydencji.
Indywidualne osiągnięcia zawsze muszą być uznawane przez UE.
Jeśli chodzi o szczegóły, z zadowoleniem przyjmujemy fakt, że kraj ten dokonał znaczących osiągnięć w tak kluczowych obszarach reform, jak funkcjonowanie policji i sądownictwo.
Wdrażanie umowy ramowej z Ochrydy nadal stanowi podstawowy element demokracji i praworządności w tym kraju.
Również w tym względzie odnotowano pewne sukcesy, na przykład we wdrażaniu ustawy o językach.
Niemniej jednak istotne jest, aby kraj jak najszybciej osiągnął dalsze osiągnięcia w takich dziedzinach, jak dialog między podmiotami politycznymi, reforma wymiaru sprawiedliwości i administracji publicznej, walka z korupcją, wolność słowa i poprawa otoczenia biznesowego.
Przedmiotowe obszary są również szczegółowo omówione w rezolucji, którą przyjmiesz, i muszą one nadal mieć priorytet wśród planów rządu w Skopje.
Rada przyznała, że ​​Komisja powtórzyła swoje zalecenie dotyczące rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych z Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii.
W konkluzjach z grudnia 2010 r. Rada stwierdziła, że ​​jest gotowa powrócić do tej kwestii w trakcie prezydencji węgierskiej, ale niestety wobec braku nowych istotnych wydarzeń prezydencja nie była w stanie rozpocząć tego kroku, ponieważ jeszcze.
W tym miejscu muszę podkreślić, że dobrosąsiedzkie stosunki nadal mają kluczowe znaczenie.
Należy traktować jako fakt, że ogólny postęp, a zwłaszcza kroki podejmowane w kierunku integracji europejskiej, mogą być udane tylko wtedy, gdy na wszystkich poziomach społeczeństwa istnieje zaangażowanie polityczne.
Niemniej jednak na aktorach politycznych w społeczeństwie demokratycznym spoczywa szczególna, wyjątkowa odpowiedzialność, na przykład za rozwiązywanie różnic zdań za pomocą środków demokratycznych, a mianowicie za dialog i kompromis.
Dlatego wzywamy podmioty polityczne Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii do wznowienia dialogu, nie tylko w celu przyspieszenia tempa procesów reform, ale także w celu zapewnienia dojrzałości demokratycznych instytucji ich kraju.
Szczególnej uwagi wymaga perspektywa przedterminowych wyborów.
Stabilność obecnej koalicji jest niezwykła pomimo trudności.
Byłoby powodem do niepokoju, gdyby następne wybory stworzyły rozdźwięk na palecie politycznej.
Aby zmniejszyć to ryzyko, ważne byłoby ogłoszenie przedterminowych wyborów w oparciu o szerokie porozumienie osiągnięte w Parlamencie.
Chociaż z jednej strony chciałbym zachęcić Byłą Jugosłowiańską Republikę Macedonii, jej polityczne kierownictwo i instytucje do wzmożenia wysiłków i starań, aby sprostać oczekiwaniom stawianym przez ich obywateli, z drugiej strony chciałbym wzywają Komisję i Parlament Europejski do dalszego zwracania należytej uwagi na kandydata i region.
Żaden inny bodziec do zapewnienia stabilności i dobrobytu na Bałkanach, które są nam dostępne, nie jest tak skuteczny, jak perspektywa europejska i promocja procesu akcesyjnego.
Ufam, że w trakcie prezydencji węgierskiej pojawi się namacalny znak, który udowodni Bałkanom, że proces rozszerzenia jest wciąż żywy, a ten znak może być decydującym wydarzeniem w przystąpieniu Chorwacji, czyli zakończenie negocjacji akcesyjnych. .
Jestem przekonany, że zadziałałoby to jak magnes na wszystkie kraje na Bałkanach, w tym na Byłą Jugosłowiańską Republikę Macedonii.
Członek Komisji. - Panie przewodniczący! Jestem wdzięczny za możliwość przedyskutowania stanu procesu akcesyjnego z Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii.
Dziękuję również panu posłowi Vigeninowi za posunięcie do przodu tego sprawozdania, opierając się na dokładnym przygotowaniu pana Thalera.
Raport jest wyczerpujący, dokładny i przedstawia wyzwania, jakie stoją przed nami.
W ciągu ostatnich 20 lat kraj poczynił znaczne postępy z dwóch powodów.
Po pierwsze, trzeba było dołożyć wszelkich starań, aby przezwyciężyć trudne problemy, a nawet konflikty.
Po drugie, perspektywa europejska była wielką zachętą do postępu.
Dzisiejsze wyzwanie polega na zastosowaniu tej samej formuły - wielkich wysiłków połączonych z europejską zachętą - aby pchnąć kraj do przodu.
Jestem wdzięczny za poparcie Parlamentu Europejskiego dla zalecenia Komisji dotyczącego rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych.
Uważamy, że kraj jest gotowy do zaangażowania się w wyższy poziom integracji z Europą.
W rzeczywistości negocjacje akcesyjne są naszym najpotężniejszym instrumentem wspierania reform.
Muszę jednak podzielić się z wami moim zainteresowaniem ostatnimi wydarzeniami.
Nasza rekomendacja potwierdziła, że ​​kraj w wystarczającym stopniu spełnił kryteria polityczne, ale podkreślił, że potrzebne są dalsze wysiłki w większości obszarów.
Dotychczasowe wydarzenia w tym roku nie wykazały oczekiwanego postępu.
Komisja konsekwentnie zwraca się o dialog polityczny, reformę sądownictwa i administracji publicznej, walkę z korupcją, wolność słowa i wdrożenie porozumienia ramowego z Ochrydy.
Miałem bardzo udane spotkanie z premierem Gruevskim w Brukseli 24 marca.
Uzgodniliśmy, że zintensyfikujemy nasze wysiłki, aby przywrócić agendę UE priorytetowe znaczenie dla tego kraju.
Komisja będzie wspierać i monitorować ten proces, w tym poprzez regularny dialog akcesyjny między Komisją a rządem.
Jeśli chodzi o wybory, spodziewamy się, że liderzy dołożą wszelkich starań, aby wybory były w pełni przejrzyste i zgodne z najlepszymi międzynarodowymi standardami.
Czas zależy całkowicie od nich.
Nadal podkreślam, że wolność słowa ma fundamentalne znaczenie i że dziennikarze muszą mieć możliwość swobodnego wyrażania swoich poglądów.
Komisja oczekuje właściwej procedury i nieselektywnego stosowania prawa.
Należy również energicznie kontynuować walkę z korupcją.
W pełni zgadzam się z naciskiem położonym na ten temat w sprawozdaniu Parlamentu Europejskiego iz zadowoleniem przyjmuję państwa sugestie dotyczące wzmocnionego monitorowania w tej dziedzinie.
Dla mnie dziesiąta rocznica podpisania umowy ramowej z Ochrydy tego lata jest okazją do podsumowania realizacji, zebrania razem wszystkich społeczności w kraju i odnowienia zobowiązania do sprostania bieżącym wyzwaniom.
Wreszcie, jeśli chodzi o monitorowanie po liberalizacji reżimu wizowego, potrzebujemy przeglądu środków podjętych w celu zapobiegania nadużyciom reżimu wizowego.
Kraje korzystające z bezwizowego dostępu do Unii Europejskiej muszą podjąć wszelkie niezbędne środki, aby ograniczyć nieuzasadnione wnioski o azyl.
Rok 2011 to ważny rok dla całego regionu.
Przewodniczący Barroso i ja będziemy razem odwiedzać region, zaczynając od jutra i kończąc w Ochrydzie w sobotę.
Będziemy okazywać nasze zaangażowanie na rzecz krajów tego regionu, podkreślając jednocześnie, że powinny one nie szczędzić wysiłków, aby nadać pozytywny impuls dla rozszerzenia.
Ważne jest, aby Skopje odgrywało aktywną rolę.
Dlatego ważne jest, aby rozwiązać kwestię nazwy.
Obie strony powtórzyły swoje zobowiązanie do znalezienia rozwiązania.
Miałbym nadzieję, że zostanie to znacznie lepiej odzwierciedlone w ostatniej rundzie negocjacji w Nowym Jorku.
Konsekwentnie podnosiłem tę kwestię, zachęcając obie strony do pełnego zaangażowania.
I wiem, że obaj premierzy w swoich bezpośrednich kontaktach włożyli już znaczne wysiłki w osiągnięcie wzajemnie akceptowalnego porozumienia.
Mam nadzieję, że uda im się wykorzystać te wysiłki w tym roku.
Rozwiązanie byłoby znaczącym przełomem w przekształceniu 2011 roku w rok obiecujący dla rozszerzenia.
Dziękuję również za uwagi i prośby związane z programem IPA.
IPA jest konkretnym dowodem na to, że nie tylko oceniamy i krytykujemy kraje, ale w rzeczywistości bardzo praktycznie wspieramy je w ich wysiłkach.
Dlatego w pełni zgadzam się z Tobą, że ten instrument musi być używany tak efektywnie i efektywnie, jak to tylko możliwe.
Przyjmę do wiadomości Państwa prośby o dalsze finansowanie w dziedzinie bezrobocia, transportu i środowiska, aby dodać do naszych bieżących wysiłków.
W przypadku większości komponentów IPA za wybór projektów odpowiadają władze krajowe.
Jest to bardzo ważne dla własności kraju.
Ponadto w okresie 2011-2013 wprowadzamy wraz z władzami kraju podejście sektorowe.
Oznacza to, że skupimy się na sektorach, w których pomoc jest najbardziej potrzebna, i będziemy planować na kilka lat do przodu.
W tym kontekście Wasze sugestie są bardzo cennym wkładem w nasz stały dialog programowy.
Podsumowując, uważam, że Komisja i Parlament w dużym stopniu zgadzają się co do osiągnięć kraju i pozostałych wyzwań.
Mam wielką nadzieję, że kwestia nazwy rzeczywiście zostanie rozwiązana w najbliższej przyszłości, a przed oczekiwanym jesienią orzeczeniem Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.
Wszyscy doskonale zdajemy sobie sprawę, że Unia Europejska ma do odegrania swoją rolę w dostarczaniu odpowiednich zachęt.
Jesteśmy w krytycznym momencie, jeśli chodzi o kraj.
Może albo pójść drogą ku Europie, z obopólną korzyścią, albo pozostać przy reszcie regionu.
To jest czas dla nas wszystkich, aby wypełnić swoje obowiązki i zobowiązania.
Panie przewodniczący, przedstawiciele Komisji i Rady, panie i panowie! Podjąłem odpowiedzialność za przedstawienie rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie sprawozdania z postępów w 2010 r. W sprawie Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii.
Chcę podkreślić, że były sprawozdawca, Zoran Thaler, wykonał świetną robotę.
Mamy przed sobą obiektywne sprawozdanie, które, mam nadzieję, uzyska szerokie poparcie podczas jutrzejszego głosowania.
W 2011 r. Może nadać nowy impuls procesowi rozszerzenia w całym regionie Bałkanów Zachodnich.
Chorwacja kończy negocjacje członkowskie.
Serbia jest na dobrej drodze do uzyskania zgody Komisji Europejskiej na rozpoczęcie takich negocjacji.
Macedonia musi zrobić wszystko, co w jej mocy, aby pozostać w tyle w tym procesie.
Kluczowym problemem jest rozwiązanie sporu o nazwę z Grecją.
Przedterminowe wybory są okazją dla nowego rządu, który zostanie utworzony, by wykorzystać zaufanie elektoratu do podjęcia ostatecznej decyzji w tej sprawie.
Musi być jasne, że odkładanie tego procesu pociąga za sobą coraz wyższe koszty dla obywateli Macedonii.
Mamy nadzieję, że przywódcy tego kraju będą odważni i dalekowzroczni.
Można również zwrócić się o mediację do Komisji Europejskiej, aby droga do członkostwa w Unii Europejskiej została ostatecznie otwarta dla Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii.
Mamy nadzieję, że Rada weźmie pod uwagę stanowisko Parlamentu Europejskiego i że negocjacje w sprawie członkostwa rozpoczną się jak najszybciej.
Jednak kraj nie może po prostu czekać, ale w międzyczasie przeprowadzić wszystkie niezbędne reformy.
Umożliwi to znacznie szybsze zakończenie negocjacji w przyszłości.
Proces budowy stabilnego systemu politycznego musi być kontynuowany.
Kluczowym elementem jest ulepszenie prawa wyborczego.
Potrzebna jest większa liczba i skuteczniejsze środki i ustawodawstwo przeciwko korupcji, a także reformy systemu sądownictwa i administracji publicznej.
Oczekujemy poważnych wysiłków w zakresie zagwarantowania wolności i niezależności mediów.
Relacje międzyetniczne są powodem do niepokoju.
Dziesiąta rocznica podpisania umowy ramowej z Ochrydy jest okazją do dokonania przeglądu dokonanych osiągnięć i nakreślenia przyszłych celów z udziałem wszystkich grup etnicznych.
Mam nadzieję, że integracja europejska i konieczne reformy w tym kraju przekażą kluczowe przesłanie wszystkim głównym siłom politycznym i że wyrażą one szerokie porozumienie również po wyborach.
Na koniec chciałbym powiedzieć, że Parlament Europejski wkrótce wyznaczy stałego sprawozdawcę, któremu spodziewamy się należytego szacunku i zaufania.
(DE) Panie przewodniczący, panie Vigenin! Przemawiał pan tutaj jako sprawozdawca, a nie jako zwykły mówca.
Czy zdajesz sobie sprawę, że kraj przeprowadził masowe reformy i poczynił ogromne postępy?
Niestabilność wynika z działań Unii Europejskiej.
UE i Rada zostały powstrzymane przez szantażującą taktykę Grecji, którą wyraźnie zajęła się prezydencja węgierska.
Czy wiedziałeś o tym, czy naprawdę wierzysz w to, co powiedziałeś?
(BG) Panie przewodniczący! Nie wiem, panie pośle Posselt, czego nie zrozumiał pan w moim wystąpieniu, a co jest sprzeczne z faktycznym sprawozdaniem i poglądem, które podzielała Komisja Spraw Zagranicznych.
Nie sądzę, abyśmy niepotrzebnie dawali władzom Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii możliwość wykorzystania oświadczeń takich jak Twoje, aby spróbować zrzucić winę za reformy, które nie zostały przeprowadzone i cele, które nie zostały osiągnięte, na Komisję Europejską i Parlament Europejski.
Myślę, że sprawozdanie zachęca do reform, ale nadal wymaga dalszych działań, co jest naturalne, gdy widzimy, że w kraju, który prawdopodobnie zostanie członkiem Unii Europejskiej, są prawdziwe problemy.
w imieniu grupy PPE. - Panie przewodniczący! Mamy przed sobą dość wyważone i obiektywne sprawozdanie i chciałbym podziękować wszystkim kolegom, którzy się do niego przyczynili.
Raport ma istotne znaczenie dla przyszłości kraju i procesu integracji z UE.
Była Jugosłowiańska Republika Macedonii jest krajem kandydującym od 2005 r. I teraz, po raz drugi, Komisja zaleciła rozpoczęcie negocjacji.
Popieramy to zalecenie, aw sprawozdaniu ponownie wzywa się Radę do natychmiastowego rozpoczęcia negocjacji.
Uważam, że to aktualna rozmowa.
FYROM potrzebuje agendy europejskiej jako bodźca do pozytywnych zmian w przyszłości.
To powiedziawszy, nie powinniśmy ustępować FYROM, ale musimy motywować jej polityków do postępu i pracy nad agendą europejską.
Kraj przeżywa ostatnio kryzys polityczny, w wyniku którego część opozycji bojkotuje parlament.
Nie jest to sposób, w jaki należy prowadzić dyskurs polityczny.
Sprzeczności polityczne należy rozwiązywać w drodze dialogu, w oparciu o demokratyczne instytucje stworzone w tym celu.
Dlatego mam nadzieję, że przedterminowe wybory zwołane na czerwiec 2011 r. Przyczynią się do rozwiązania tej sytuacji.
Powinny być przejrzyste, bezpłatne i uczciwe oraz powinny być prowadzone zgodnie ze wszystkimi obowiązującymi normami międzynarodowymi i przy udziale wszystkich partii politycznych.
Kwestia współpracy regionalnej i stosunków z sąsiadami jest szczególnie ważna dla FYROM i jej sąsiadów.
Mam nadzieję, że główna kwestia, która powstrzymywała ten kraj od rozpoczęcia negocjacji, zostanie wkrótce rozwiązana.
Podsumowując, chciałbym powiedzieć, że jako politycy musimy wnieść do regionu więcej wizji i szerszej perspektywy.
Naszym obowiązkiem i odpowiedzialnością jest stymulowanie pozytywnych zmian w tym kraju.
Panie przewodniczący! Zgodnie z wizją rozszerzenia Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy popiera natychmiastowe rozpoczęcie negocjacji.
Panie przewodniczący! Nie chciałbym, aby Macedonia dołączyła do Turcji jako jedno z państw, które - parafrazując Talleyranda - tańczą, a nie dążą do swoich europejskich aspiracji.
Chociaż w przedmiotowym sprawozdaniu - i muszę podziękować byłemu sprawozdawcy, panu Thalerowi, za wyważenie i obiektywizm, jakie wykazał podczas jego sporządzania - stwierdza się, że sytuacja w Macedonii poprawiła się pod wieloma względami, uważam, że rozpoczęcie negocjacji będzie rozwiązaniem, które pomoże przyspieszyć reformy, stworzyć demokratyczne ramy i realną szansę dla tego kraju, aby stać się państwem członkowskim Unii Europejskiej.
To ironiczne, że ludność tego kraju, w przeciwieństwie do Islandii, jest zmotywowana do przyjęcia wartości europejskich.
W tym drugim przypadku liczba osób zainteresowanych podzielaniem się tymi naszymi wartościami jest bardzo mała.
Z drugiej strony w Macedonii ocena wyników przywództwa politycznego nie jest korzystna.
Nie uważam, aby ta ocena była priorytetowa.
w imieniu grupy Verts / ALE. - Panie przewodniczący! Komisja Spraw Zagranicznych przedstawiła dobre i wyważone sprawozdanie w sprawie postępów Macedonii, a my, jako Zieloni, z radością je popieramy.
Z jednej strony jest krytyczny wobec władz w Macedonii, i to bardziej niż w zeszłym roku.
Muszą pracować nad stabilnością polityczną, muszą powstrzymać wszelkie prowokacje mniejszości etnicznych i sąsiadów oraz muszą zagwarantować wolność mediów i wypowiedzi.
Z drugiej strony jednoznacznie wzywa do otwarcia negocjacji.
Kraj spełnia kryteria i na to zasługuje.
Chciałbym, żeby Grecja uszanowała radę Komisji i Parlamentu i przestała blokować proces akcesyjny.
Może zawsze powstrzymać ostateczną decyzję, jeśli naprawdę tego chce.
Mam wielką nadzieję, że Macedonia będzie nadal pracować nad tym, by stać się dojrzałą europejską demokracją, niezależnie od tego, co zrobi Grecja.
Dialog akcesyjny, o którym właśnie wspomniał komisarz Füle, wydaje się obiecujący w tym względzie.
W każdym razie reforma to dobra rzecz.
w imieniu grupy ECR. - Panie przewodniczący! W tym roku obchodzimy 30 lat odkąd wasz kraj, Grecja, został członkiem UE.
Uważam, że jako potwierdzony filhellen Grecja wniosła ogromny wkład do naszej Unii.
Zyskał również bardzo dużo, więc dlaczego Grecja nadal odmawiałaby tych samych korzyści swojej sąsiadce, Macedonii, po prostu ze względu na swoją nazwę, jest zupełnie poza mną i wielu z mojego kraju.
Nadszedł czas, aby inne państwa członkowskie zajęły znacznie bardziej zdecydowane stanowisko wobec Grecji w tej sprawie.
Po otrzymaniu ogromnego pakietu refinansowania zadłużenia z UE, aby zapobiec załamaniu się jej gospodarki opartej na euro, Grecja nie jest teraz w stanie stać zakładnikiem całego procesu rozszerzenia u sąsiada.
Macedonia jako kandydat długo i cierpliwie czekała na rozpoczęcie negocjacji akcesyjnych.
Byłoby teraz katastrofą, gdyby dalsze opóźnienia doprowadziły do ​​zwrócenia się Macedonii do wewnątrz i porzucenia ambicji związanych z członkostwem w UE i NATO.
Jest to prawdziwe ryzyko, biorąc pod uwagę niestabilność polityczną Macedonii i zbliżające się wybory.
Musimy wysłać silny sygnał poparcia dla sił reformatorskich i postępu w Macedonii.
Niezastosowanie się do tego odbije się negatywnie na całych Bałkanach Zachodnich, regionie, w którym perspektywa członkostwa w UE jest spoiwem spajającym razem te niespójne kraje.
Panie przewodniczący! Opowiadamy się za rozszerzeniem Unii Europejskiej o wszystkie kraje bałkańskie, jeśli sobie tego życzą.
Chciałbym jednak zwrócić uwagę, opierając się na dotychczasowych postępach w procesie rozszerzenia, że ​​współpraca z tymi krajami i procedura akcesyjna - zwłaszcza w czasach kryzysu gospodarczego - powinny przyczynić się do zrównoważonego rozwoju oraz gospodarczego i społecznego dobrobytu krajów objętych procesem rozszerzenia. Unii i jej obywateli, a nie narzucanie polityk gospodarczych, które pogrążają te kraje w recesji, zwiększają bezrobocie i ograniczają prawa socjalne.
Uważam również, panie komisarzu, że procedura akcesyjna powinna być prowadzona z poszanowaniem prawa międzynarodowego i procedur międzynarodowych, w tym przypadku z poszanowaniem i poparciem dla procedury znalezienia powszechnie akceptowalnego rozwiązania kwestii nazwy, pod egidą ONZ.
Jest to ważna kwestia i należy ją rozwiązać przed rozpoczęciem negocjacji akcesyjnych.
Siły polityczne w FYROM powinny podjąć niezbędne kroki i unikać praktyk i retoryki, które zaostrzają problem.
Ich wola polityczna, jeśli chodzi o to, czy chcą procedury akcesyjnej, czy też nie, będzie oceniana na tej podstawie, a nie na misjach o charakterze wojskowym, takich jak Afganistan, które w sprawozdaniu ponownie uznano za osiągnięcie tego kraju.
Panie przewodniczący, pan Zoran Thaler, który występował jako sprawozdawca w sprawie FYROM, nie jest już z nami po poważnych skargach, o których wszyscy czytamy w Sunday Times.
Moim zdaniem cieszy się on domniemaniem niewinności.
Jednak w świetle postawionych mu zarzutów niniejsze sprawozdanie dotyczące FYROM nie cieszy się domniemaniem wiarygodności.
W liście do przewodniczącego Izby z dnia 22 marca poprosiłem, aby sprawozdanie nie było poddawane pod głosowanie do czasu ogłoszenia wyników dochodzeń po otwarciu postępowania pojednawczego.
Dlatego wzywam wszystkich posłów do wstrzymania się od głosu w tym głosowaniu w celu zachowania integralności i wiarygodności Izby.
Osobiście to zrobię.
Niemniej jednak muszę w każdym razie skomentować, że nie zgadzam się ze stanowiskiem pani poseł Győri, ale uważam opinie pana Füle i zastępcy sprawozdawcy za realistyczne.
Zwrócili uwagę, że kraj ten jest przesiąknięty korupcją, bez planu na horyzoncie, a relacje między różnymi grupami etnicznymi i spór z Grecją o nazwę pozostają.
W związku z tym należy poważnie uwzględnić ten punkt w sprawozdaniu.
(BG) Panie przewodniczący! Zgadzam się do pewnego stopnia z tym, co powiedział pan komisarz Füle, a mianowicie, że rzeczywiście widzimy namacalny postęp w rozwoju Macedonii w miarę zbliżania się do Unii Europejskiej.
Jednak nadal pozostaje wiele nierozwiązanych kwestii.
Na przykład sprawa dotycząca rejestracji bułgarskiej organizacji pozarządowej „RADKO” toczy się od lat przed Sądem Najwyższym Republiki Macedonii.
Ze względu na tę rejestrację i jej odrzucenie, a ściślej mówiąc, „RADKO” wygrało tutaj, w budynku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, bardzo blisko naszego Parlamentu, za którą skazano Macedonię.
Ludzie uważający się za Bułgarów, których będę nazywać „bułgarską grupą etniczną” dla ułatwienia, mimo że nie jest to dokładna definicja, są nadal jedyną grupą etniczną w Macedonii bez zarejestrowanej partii politycznej.
Wynika to z represji, które trwają już od 20 lat wobec każdego, kto deklaruje, że uważa się za Bułgarów.
Doszło do tego, że ci ludzie nie chcą już tworzyć partii politycznej, tak jak robią to wszystkie inne grupy etniczne w Macedonii.
Uważam, że kwestie te są niezwykle ważne i należy je rozwiązać, ponieważ są one częścią kryteriów politycznych, które moim zdaniem - iw tej kwestii nie zgadzam się z komisarzem - Macedonia nie spełniła.
Dopóki te problemy nie zostaną rozwiązane, nie jest możliwe rozpoczęcie jakiejkolwiek nowej fazy negocjacji w sprawie przystąpienia Macedonii do Unii Europejskiej.
(EL) Panie przewodniczący! Wysłuchałem Komisji; sprawozdanie Komisji jest tym razem znacznie bardziej krytyczne niż poprzednim razem i wszyscy wiemy, co dzieje się w kraju.
Niemniej jednak wysłuchałem kolegów posłów wysuwających bezprecedensowe teorie.
Teorie, na przykład, ponieważ Grecja jest w kryzysie gospodarczym, powinna powiedzieć „tak” wszystkim innym, czego chcą.
Chciałbym zwrócić uwagę moim koleżankom i kolegom posłom, że dopóki Grecja jest w kryzysie gospodarczym, żaden rząd nie zgodzi się na rozpoczęcie negocjacji w Radzie, a dowód dobrej wiary Grecji został zademonstrowany, gdy wyraziła zgodę na kandydaturę tego kraju.
W konsekwencji albo kwestia nazwy, która jest wykorzystywana jako przykrywka dla propagandy i starań o postawienie aktualnej sytuacji politycznej na pierwszym miejscu, zostanie rozwiązana lub negocjacje się nie rozpoczną i żaden grecki rząd nie zgodzi się na to.
Pragnę również powiedzieć moim kolegom posłom, że jest wiele krajów, które przez długi czas uniemożliwiły innym krajom przystąpienie do Unii.
Nie można zatem potępiać Grecji za korzystanie z jej absolutnych praw wynikających z traktatów w Radzie.
(DE) Panie przewodniczący, pani Győri, panie komisarzu Füle! Byłem jednym z pierwszych lub być może pierwszym sprawozdawcą ds. Macedonii w tej Izbie i z żalem obserwuję, jak sytuacja się rozwinęła i nie rozwinęła.
Potem zostałem sprawozdawcą Chorwacji i tam widać wyraźną różnicę.
Chorwacja miała problemy ze swoimi sąsiadami, w tym Słowenią, ale Chorwacja pracowała nad ich rozwiązaniem.
Jeśli Macedonia nie podejmuje wystarczających wysiłków, aby rozwiązać swoje trudności, chociaż nie chcę winić tylko jednej strony, to przynajmniej jest to problem Macedonii.
Bądźmy szczerzy.
Nie można nadać krajowi większego poczucia tożsamości, stawiając na każdym placu posąg Aleksandra Wielkiego lub nazywając lotnisko imieniem Aleksandra Wielkiego.
Musisz być zainteresowany rozwiązaniem problemów.
Dlaczego to zainteresowanie jest ważne?
Pan Füle odniósł się do umowy ramowej z Ochrydy, która stanowi znaczący postęp.
Jednak im mniej wysiłku włożą kraj i rząd we wdrożenie reform wewnętrznych i znalezienie rozwiązania wspólnie z Grecją, tym więcej Albańczycy w tym kraju będą mówić: `` Co robimy w tym kraju, kiedy naprawdę nie mamy możliwości przystąpienie do Unii Europejskiej?
Dlatego tak pilna jest współpraca Macedonii z Grecją w celu rozwiązania problemu.
(BG) Panie przewodniczący, pani komisarz Győri, ja również chciałbym podziękować panu posłowi Vigeninowi za wspaniałą prezentację tego sprawozdania.
Wolą polityczną Unii Europejskiej jest szybkie i pomyślne zintegrowanie wszystkich krajów Bałkanów Zachodnich z Unią Europejską i uzyskanie pełnego członkostwa w rodzinie europejskiej.
Problemy, które narosły w przeszłości, zwłaszcza na Bałkanach, można pokonać jedynie poprzez integrację europejską.
Pozwoliłoby to na odwrócenie granic w tej części Europy ze znaku podziału na znak jedności, tak jak w tym przypadku np. Między Francją a Niemcami.
Rezolucja uwzględnia i przyjmuje z zadowoleniem postępy poczynione przez ten kraj, zwłaszcza w sektorze gospodarczym.
Podkreśla jednak, że kraj musi ukończyć pozostałą część drogi do pełnego członkostwa.
W rezolucji wspomniano również o obszarach problemowych.
Są to stosunki polityczne i międzyetniczne, stosunki dobrosąsiedzkie, stan wolności mediów oraz prawa wszystkich obywateli, niezależnie od deklarowanego pochodzenia etnicznego.
Szczególnie osoby, które otwarcie deklarują swoje bułgarskie pochodzenie etniczne, są czasami dyskryminowane.
W rezolucji wspomniano również o znaczeniu zachowania dziedzictwa kulturowego i historycznego, które jest ważną wartością europejską.
Dobrze, że rezolucja ta wyraźnie porusza kwestię etnicznych bułgarskich zabytków kultury w Macedonii.
Zaufanie buduje się poprzez poszanowanie faktów historycznych, a nie poprzez prowokacyjną, niepotrzebną manipulację i zniekształcanie prawdy.
Szczerze pragnę, aby obywatele Macedonii szybko przezwyciężyli problemy przeszłości, abyśmy mogli powitać ich jako pełnoprawnych obywateli Unii Europejskiej.
Jednak ten proces przezwyciężania problemów osiąga się poprzez polityczną wolę zerwania więzi z ludźmi, którzy służyli w byłych jugosłowiańskich komunistycznych tajnych służbach, infiltrowali i angażowali się w akty prowokacji w życiu politycznym i gospodarczym, medialnym i społecznym Macedonii, podobnie jak zdarzyło się oczywiście w innych krajach Europy Wschodniej.
(EL) Panie przewodniczący! Kilka dni temu rząd pana Gruevskiego ogłosił przedterminowe wybory.
W środku oburzenia z powodu naruszenia niezależności prasy, niezawisłości sądownictwa i planu zagospodarowania przestrzennego Skopje z 2014 r., W czasie, gdy dialog polityczny został zatrzymany, Gruevski podejmuje próbę odwrotu do przodu.
Jeśli do tego niefortunnego środowiska wewnętrznego doda się nierozwiązaną kwestię nazwy, poważnie podważy to europejskie perspektywy tego kraju.
Rząd grecki wielokrotnie udowadniał, że chce raz na zawsze zamknąć ten rozdział poprzez zacieśnienie kontaktów dwustronnych na szczeblu premierów.
Niestety, jak dotąd nie wynikło z tego nic pozytywnego, bez winy Grecji.
W tych ramach pan Gruevski gra w gry przedwyborcze i próbuje przekonać międzynarodową opinię publiczną, że to Grecja wyciąga nowe króliki z kapelusza w kwestii nazwy, tym samym nieustannie utrudniając rozstrzygnięcie tej różnicy.
Odpowiedzialność za europejską przyszłość tego kraju spoczywa w jego rękach i jest on wezwany do wypełnienia swoich obowiązków.
(SV) Panie przewodniczący! Ponieważ mam tylko jedną minutę, wspomnę tylko o jednej kwestii.
Od czasu rozszerzenia nauczyliśmy się, że prawdziwe reformy rozpoczynają się dopiero po rozpoczęciu negocjacji.
Nie jest tak, że jutro, gdy tylko rozpoczniemy negocjacje z Macedonią, zakończymy również ten proces.
To tylko początek.
Będzie wtedy wiele okazji do zablokowania kraju, jeśli Grecja sobie tego życzy, ale zablokowanie kraju w tej sytuacji i przy szczególnym położeniu geograficznym tego kraju jest całkowicie nieodpowiedzialne.
Macedonia znajduje się w bardzo delikatnej sytuacji.
Gdyby ten kraj czekał jeszcze dłużej, wysyłałby niewłaściwe sygnały.
Przyczyniłoby się tylko do wzrostu nacjonalizmu i wzmocnienia bardzo negatywnych sił, z którymi chcemy walczyć poprzez rozszerzenie.
(SK) Panie przewodniczący! W drodze ze Strasburga do Brukseli dwukrotnie przekraczamy Luksemburg.
Najpierw przez suwerenne państwo Luksemburg, a następnie przez region belgijski o tej samej nazwie.
Gdyby Belgowie podążali za logiką Greków podczas tworzenia UE, dziś by jej nie było.
Macedonia jest gotowa do rozpoczęcia rozmów w sprawie przystąpienia do UE.
Jeśli jednak ma nadal podążać ścieżką demokracji, będzie potrzebował naszej pomocy i solidarności, tak jak ostatnio potrzebowała tego Grecja.
W pełni szanuję prawo weta każdego państwa członkowskiego, jeśli chodzi o przyjmowanie nowych członków.
Chciałbym jednak zaapelować do posłów z Grecji, aby okazali dobrą wolę i poparli nie tylko to sprawozdanie, ale także poprawkę, która przywraca odniesienie do macedońskiego w tekście jako jednego z języków urzędowych.
(HU) Panie przewodniczący! Osiągnięcia Macedonii w zakresie integracji europejskiej zostały już bardzo docenione w sprawozdaniu krajowym z lutego ubiegłego roku.
Odpowiednia decyzja Parlamentu Europejskiego po raz kolejny wezwała do rozstrzygnięcia debaty o nazwie i natychmiastowego rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych.
Uważam za niedopuszczalne, a nawet wręcz skandaliczne, że w minionym roku również w tym zakresie nie dokonano żadnego znaczącego postępu.
Podważa to wiarygodność samej UE.
UE, podobnie jak prezydencja węgierska, do swoich priorytetów zalicza przystąpienie krajów bałkańskich, w tym Chorwacji i państwa macedońskiego.
Proszę Parlament, Radę i Komisję o wsparcie, niezależnie od nazwy kraju, w jak najszybszym rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z Macedonią.
(HU) Panie przewodniczący! Zgadzam się z tymi, którzy zwracają uwagę na wzajemną odpowiedzialność.
Unia Europejska, Rada Europejska jest odpowiedzialna za ciągłe ociąganie się z negocjacjami akcesyjnymi i tym samym pozbawianie się jednego z najważniejszych narzędzi, jakim jest stabilizacja regionu, podobnie jak przywódcy Macedonii wierzą, że jeśli negocjacje akcesyjne się nie rozpoczynają, nie ma potrzeby kontynuowania reform, o których wspominali minister Győri i komisarz Füle.
A jeśli chodzi o nazwę, to muszę powiedzieć, że jako Węgier z Europy Środkowej uważam ten spór między Grecją a Macedonią za wyjątkowo absurdalny.
Uważam, że brak elastyczności obu stron jest niedopuszczalny.
Zastanawiam się, jak zareagowałaby Unia Europejska, gdyby na przykład Węgry sprzeciwiły się przystąpieniu Rumunii w 2007 roku.
Na Węgrzech nie było najmniejszego ryzyka, że ​​tak się stanie, dlatego też proszę obie strony o rozsądne powściągliwość.
(SK) Panie przewodniczący! Nie można zaprzeczyć, że Macedonia poczyniła znaczne postępy w ciągu ostatniego roku.
Jednak w kluczowych obszarach nadal istnieje możliwość wprowadzenia ulepszeń.
Moim zdaniem najważniejsze wymagania to zapewnienie niezawisłości wymiaru sprawiedliwości, poziomu wolności wypowiedzi w mediach, silniejszego społeczeństwa obywatelskiego i lepszego dialogu politycznego.
Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich wykonało znacznie więcej pracy w ciągu ostatniego roku, ale liczba jego zaleceń zaakceptowanych przez administrację publiczną spadła.
Dlatego zgadzam się z opinią Komisji, że należy wzmocnić pozycję rzecznika praw obywatelskich.
Z zadowoleniem przyjmuję jednak sukces w dziedzinie poprawy ochrony mniejszości i praw kulturalnych.
Macedonia znacznie zmniejszyła liczbę Romów bez dokumentów osobistych.
Niestety, ich warunki życia są nadal marne i nadal spotykają się z dyskryminacją.
Jak wszyscy wiemy, jest to kwestia, która nie dotyczy tylko Macedonii.
Sytuacja Romów utwierdza nas tym bardziej, że jest to problem ogólnoeuropejski.
Pomimo problemów Macedonia pozostaje stabilnym krajem w regionie, cieszącym się dobrymi relacjami z sąsiednimi państwami i uważam, że jest na dobrej drodze do UE.
(SK) Panie przewodniczący! Była Jugosłowiańska Republika Macedonii od dawna jest zainteresowana przystąpieniem do UE.
Zgodnie z dostępnymi informacjami kraj ten jest obecnie gotowy do rozmów akcesyjnych, ponieważ w wystarczającym stopniu spełnił niezbędne kryteria polityczne, osiągając postęp w reformie administracji publicznej, sądownictwa i policji.
Ustrój polityczny wydaje się stabilny, partie polityczne komunikują się ze sobą, poprawiła się także pozycja mniejszości.
Wciąż można zgłaszać pewne zastrzeżenia co do niezawisłości wymiaru sprawiedliwości, walki z korupcją i wolności słowa w mediach, co ma negatywny wpływ na otoczenie biznesowe i napływ kapitału zagranicznego.
Osiągnięto jednak postęp w dziedzinie harmonizacji przepisów i polityk, zwłaszcza w zakresie swobodnego przepływu towarów, prawa dotyczącego przedsiębiorstw handlowych i usług finansowych, a także sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa.
Jestem zatem pewien, że obywatele Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii teraz całkiem słusznie oczekują, że wolna Europa poda im rękę przyjaźni.
Miejmy pewność, że otworzymy im drzwi do Unii Europejskiej.
(EL) Panie przewodniczący! Wszyscy w tej Izbie popieramy europejskie perspektywy Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii.
My - a zwłaszcza greccy posłowie do Parlamentu Europejskiego - chcemy również rozwiązać istniejący od dawna problem nazwy tego kraju.
Są to dwa cele, które domyślnie są ze sobą ściśle powiązane, ale które nie idą równolegle, panie komisarzu.
Czy sądzi Pan, że te dwa wzajemnie powiązane cele zostaną osiągnięte, jeśli w przyszłości będziemy wspierać natychmiastowe rozpoczęcie negocjacji akcesyjnych między tym krajem a Unią Europejską?
Mogę państwa zapewnić, że przyniosą one dokładnie odwrotny skutek: damy rządowi Gruewskiego bodziec do jeszcze większej nieustępliwości, przedłużając w ten sposób impas w negocjacjach w sprawie nazwy, a tym samym dalej zamrażając perspektywy akcesyjne tego kraju.
Jeżeli jutro przyjmiemy to sprawozdanie, będzie to zła wiadomość, zła polityka i zły ruch, dlatego jutro będę głosować za odrzuceniem sprawozdania.
(DE) Panie przewodniczący! Podobnie jak pan Swoboda, chciałbym porównać Chorwację i Macedonię.
Oba kraje mają wzorowe wyniki, jeśli chodzi o mniejszości.
Mniejszości w obu krajach są reprezentowane w rządzie, co nie ma miejsca w większości państw członkowskich UE.
Jest jednak jedna różnica.
W Chorwacji opozycja przyjęła w dużej mierze konstruktywne podejście.
W Macedonii opozycja socjalistyczna stosuje brutalną taktykę blokowania.
Żałuję, że niektórzy posłowie do tej Izby zamienili się dziś w narzędzia socjalistycznej opozycji podczas kampanii wyborczej.
Członek Komisji. - Panie przewodniczący! Jak stwierdzono w projekcie rezolucji, o której dziś rozmawiamy, oraz w sprawozdaniu Komisji z postępu prac z listopada 2010 r., Kraj ten w wystarczającym stopniu spełnił kryteria polityczne.
Musi jednak utrzymać tempo procesu reform we wszystkich obszarach.
To rzeczywiście krytyczna kwestia.
Jak pokazała dyskusja, wszyscy zgadzamy się w tej ważnej kwestii.
Jak już powiedziałem, jesteśmy w krytycznym momencie, jeśli chodzi o ten kraj.
Musi dalej podążać drogą do Europy, podczas gdy reszta regionu posuwa się naprzód.
Przywództwo kraju musi skupić się na przyszłości z korzyścią dla jego obywateli.
Będą mieli całe nasze wsparcie w tym przedsięwzięciu.
Pozwolę sobie poczynić jeszcze jedną uwagę, która moim zdaniem jest ważna dla kraju, o którym debatujemy, i dla całego regionu.
Nie po raz pierwszy widzieliśmy partię reprezentowaną w parlamencie wychodzącą i bojkotującą prace parlamentu.
Pozwólcie, że powiem wam mój osobisty pogląd; jest to niedopuszczalne.
Myślę, że wszystkie kraje aspirujące i kandydujące muszą wykorzystywać instytucje demokratyczne, aby je wzmacniać, a nie osłabiać.
Muszą się nauczyć, że demokrację należy ćwiczyć w ramach demokratycznych instytucji, a nie na zewnątrz.
Mam wielką nadzieję, że przyłączysz się do mnie i wyślesz mocne przesłanie do krajów w regionie, że partie polityczne, niezależnie od tego, czy są z prawej, czy z lewej strony, powinny wykorzystać integracyjny charakter tego procesu do wspólnej pracy nad agendą europejską nie wyprowadzać argumentów na ulicę.
Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Pozwólcie, że odniosę się do jednego aspektu, a mianowicie do kwestii nazwy kraju, i zacznę od stwierdzenia, że ​​głęboko współczuję niezadowoleniu, a nawet złości posłów z tego powodu. materia.
Nie ma nic gorszego niż sytuacja, w której zwlekamy z jakimś problemem, a nawet jeśli kraj osiąga wyniki, nie jesteśmy w stanie tego przyznać.
Muszę powiedzieć, że uważam utrzymanie dobrych stosunków sąsiedzkich za kwestię zasadniczą, a rozszerzenie jest możliwe tylko w tym kierunku.
Częścią tego powinno być osiągnięcie przez strony rozwiązania akceptowanego przez obie strony w drodze negocjacji pod auspicjami ONZ.
Rada z zadowoleniem przyjmuje trwający dialog na wysokim szczeblu i oczekuje, że przyniesie on rezultaty.
Obecnie cała uwaga skupiona jest na toczącej się sprawie przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości, gdzie argumenty przedstawione ustnie zostały wysłuchane między 21 a 30 marca.
Ostateczna decyzja spodziewana jest na wrzesień 2011 roku.
Jednak fakt, że spór o nazwę pozostaje nierozwiązany, a także przedłużanie się dotychczas nieudanych negocjacji, nie może stanowić uzasadnienia dla spowolnienia reform w kraju.
Prezydencja węgierska prowadziła pogłębione dwustronne negocjacje z zainteresowanymi stronami przed rozpoczęciem swojej kadencji i zachęcała je do znalezienia rozwiązania.
To oni muszą znaleźć to rozwiązanie.
Chociaż każdy może pomóc, ostatecznie zależy to od nich.
Dlatego nieustannie zachęcamy do tego dialogu i poszukiwania rozwiązania.
Byłoby mi bardzo przykro, gdybyśmy nie mogli poczynić postępów w tej sprawie podczas prezydencji węgierskiej.
Jak wspomniałem, powodem tego jest nie tylko była Jugosłowiańska Republika Macedonii, ale cały region, dziedziniec Unii Europejskiej, dla którego czas nie był już dziedzińcem, ale integralną częścią UE. .
Powinno być dla nas ważne, abyśmy w końcu mogli dokonać postępu.
Otrzymałem jeden projekt rezolucji złożony zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu.
Jestem zadowolony i smutny, że odbywamy dziś tę debatę.
Jest mi przykro, ponieważ minęło już sześć lat od czasu, gdy Rada przyznała Republice Macedonii status kraju kandydującego, bez wyznaczenia daty rozpoczęcia negocjacji, pomimo poczynionych postępów.
Analizując sprawozdanie pana posła Vigenina, dostrzegam wiele żądań stawianych mojemu krajowi, Rumunii, w okresie przedakcesyjnym.
Jednak zauważam, że pomimo szybkiej, konkretnej odpowiedzi Republiki Macedonii na te żądania, nie poczyniliśmy żadnych postępów w otwieraniu negocjacji.
Uważam, że droga Republiki Macedonii do członkostwa w UE trwa zbyt długo i nie chcemy, aby jej obywatele kiedyś stracili optymizm i nadzieję.
Zgadzam się z naszym sprawozdawcą, który apeluje do Komisji, Rady i Wysokiego Przedstawiciela o rozpoczęcie opracowywania ogólnie obowiązującego mechanizmu arbitrażowego, który rozwiąże kwestie dwustronne, w tym spór z Grecją o nazwę tego kraju.
To ważny sprawdzian nie tylko dla wspólnej polityki zagranicznej po traktacie lizbońskim, ale także dla zdolności Unii do rozwiązywania sporów na jej granicach.
Ostatnie sprawozdanie oceniające dotyczące Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii (FYROM) nie jest ani gorsze, ani lepsze od poprzednich.
Jednak wszyscy wiemy, że treść tych raportów nie jest główną przeszkodą w rozpoczęciu rozmów akcesyjnych.
Przeszkodą jest spór z Grecją o nazwy.
Bez tego prawdopodobnie rozmowy już by się rozpoczęły.
Dlatego UE powinna odgrywać bardziej zdeterminowaną rolę w jego rozwiązaniu, być może nawet decydującą.
Po prawie 20 latach bezowocnych poszukiwań wyjścia, teraz całkowicie słuszna jest debata na temat kolejnych kroków, w tym ewentualnych zmian w mechanizmie negocjacyjnym.
Komisja powinna przedstawić odpowiednie alternatywne propozycje w tym kierunku.
Poprzez naszą długotrwałą bierność wszyscy przyczyniliśmy się do niepewnego losu całego kraju, ale jest to kraj, który nadal - nawet po tylu latach - podlega UE.
Powinniśmy również zakończyć „włóczenie się” między Parlamentem, Komisją i Radą w związku z rozpoczęciem rozmów akcesyjnych.
Nikt nie traktuje poważnie „dialogu głuchoniemych” między Parlamentem i Komisją z jednej strony, a Radą z drugiej.
Dzieje się tak, ponieważ podważa wiarygodność UE jako całości.
Nie oszukujmy się - poparcie dla przystąpienia do UE w FYROM jest nadal wysokie.
Jednak w dłuższej perspektywie znacznie spadła.
Cierpliwość mieszkańców FYROM, zarówno Macedończyków, jak i Albańczyków, ma swoje granice, nawet jeśli każdy ma ku temu swoje powody.
Sytuacja na Wybrzeżu Kości Słoniowej
Kolejnym punktem porządku dziennego jest oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w sprawie sytuacji w Wybrzeżu Kości Słoniowej.
w imieniu wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa. - Panie przewodniczący! W zeszły poniedziałek operacje ONZ na Wybrzeżu Kości Słoniowej i francuskich oddziałach Licorne przystąpiły do ​​neutralizacji ciężkiej broni, która była skoncentrowana w rękach byłego prezydenta Laurenta Gbagbo.
Broń ta w ostatnich tygodniach była często używana do terroryzowania ludności cywilnej w Abidżanie, powodując wielu zabitych i rannych.
Neutralizacja tej broni była zatem konieczna dla ochrony ludności cywilnej i została przeprowadzona zgodnie z mandatem udzielonym przez Radę Bezpieczeństwa ONZ w rezolucji 1975.
Wkrótce potem siły republikańskie lojalne demokratycznie wybranemu prezydentowi Alassane Ouattara rozpoczęły ofensywę naziemną na ostatnią twierdzę Laurenta Gbagbo w Abidżanie, aby zmusić go do przekazania władzy.
Mamy nadzieję, że w związku z tymi trwającymi operacjami całe Wybrzeże Kości Słoniowej znalazło się teraz pod kontrolą legalnego rządu.
Mogę tylko żałować, że to przekazanie władzy można było osiągnąć jedynie za cenę ludzkiego życia i cierpienia, a sam werdykt urn nie wystarczył.
Jest to jednak zwycięstwo demokracji w Afryce i stanowi ważny sygnał dla wielu krajów przechodzących wybory polityczne na tym kontynencie.
Od czasu porażki w wyborach prezydenckich 28 listopada 2010 r. Gbagbo odmówił przekazania władzy, mimo że międzynarodowi obserwatorzy opisali wybory jako wolne i uczciwe, a cała społeczność międzynarodowa, poprzez certyfikat ONZ, uznała jego przeciwnika, Alassane Ouattarę. , jako wybrany zgodnie z prawem Prezydent.
W ciągu czterech miesięcy, które minęły, ECOWAS, Unia Afrykańska i ONZ podjęły kilka inicjatyw w celu wynegocjowania pokojowego przekazania władzy.
Chciałbym wyrazić uznanie dla tych organizacji za ich wysiłki na rzecz pokoju i demokracji.
Niestety, wszystkie propozycje pokojowego przekazania władzy zostały odrzucone przez pana Gbagbo, który nalegał na nielegalne trzymanie się władzy.
W związku z tym UE pociąga go osobiście do odpowiedzialności za cierpienia i rozlew krwi, które mieszkańcy Wybrzeża Kości Słoniowej przeszli przez ostatnie cztery miesiące powyborczego kryzysu.
Dlatego pan Gbagbo powinien zostać pociągnięty do odpowiedzialności za swoje czyny.
UE, za pośrednictwem wysokiej przedstawiciel, baronessy Ashton, pogratulowała prezydentowi Ouattara zwycięstwa, ale zdajemy sobie sprawę z licznych wyzwań, które go czekają.
Wygrał wojnę, ale teraz musi wygrać pokój.
Należy przywrócić prawo i porządek, aby setki tysięcy ludzi, którzy opuścili swoje domy, a nawet opuścili kraj, mogli teraz czuć się bezpiecznie i wrócić do domu.
Należy ożywić gospodarkę, aby zakończyć ostatnie dziesięć lat recesji i zapewnić wzrost gospodarczy i zatrudnienie.
Administracja musi ponownie zacząć funkcjonować, aby usługi publiczne mogły być świadczone.
UE wspierała Wybrzeże Kości Słoniowej przez długie lata kryzysu.
Współpraca UE obejmuje pomoc humanitarną, ale także pomoc pokonfliktową na odbudowę i pojednanie.
Od 2003 r. Wypłacono około 500 mln EUR.
W ostatnich dramatycznych miesiącach UE podjęła szereg środków ograniczających wobec osób i podmiotów wspierających pana Gbagbo, co jest uznawane przez naszych afrykańskich partnerów za istotną pomoc w czasie kryzysu.
UE powinna nadal towarzyszyć Wybrzeżu Kości Słoniowej w tym kluczowym momencie.
Przygotowywany jest pakiet pomocowy, który ma zostać uruchomiony jak najszybciej.
Nadszedł czas, aby rozpocząć prace na rzecz wprowadzenia pokoju na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
Panie przewodniczący! Wydarzenia ostatnich 24 godzin na Wybrzeżu Kości Słoniowej były oszałamiające.
Słyszeliśmy, że Gbagbo miał się poddać, co później zostało odrzucone.
Teraz, zmęczeni czekaniem na wynik niekończących się sporów, republikańskie siły prezydenta Ouattary rozpoczęły ofensywę na Abidżanie.
W całym tym zamieszaniu nie zapominajmy, co doprowadziło nas do obecnej sytuacji.
Przypomnę, że w ciągu ostatnich czterech miesięcy zginęło kilkaset osób i milion uchodźców zostało wysiedlonych.
Nie możemy tracić z oczu szerszego obrazu.
Powodem takiej sytuacji jest to, że pan poseł Gbagbo uparcie odmawiał wysłuchania werdyktu urn i zaakceptowania porażki.
Myślę, że w końcu nadszedł czas, kiedy jego reżim załamuje się w wyniku dezercji jego zwolenników, aby pan Gbagbo scedował władzę na prawowitego prezydenta Alassane Ouattara.
Co więcej, nie możemy zapominać o łamaniu praw człowieka i naruszeniach prawa humanitarnego, które miały miejsce w kraju, co może stanowić zbrodnię przeciwko ludzkości.
Nie należy szczędzić wysiłków, aby postawić sprawców tych naruszeń przed wymiarem sprawiedliwości - dotyczy to również wymiaru sprawiedliwości międzynarodowej.
Na koniec chciałbym pochwalić działania podjęte w ramach operacji ONZ na Wybrzeżu Kości Słoniowej (UNOCI), przy wsparciu sił francuskich, w celu wyegzekwowania mandatu Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych, mającego na celu zaprzestanie używania ciężkiej broni. oraz w ochronie ludności cywilnej.
Panie przewodniczący! Zbliża się koniec walki o władzę na Wybrzeżu Kości Słoniowej, po tym, jak zginęło ponad 1500 osób, prawie milion osób w regionie zostało uchodźcami, splądrowano całe ulice domów i splądrowano gospodarkę. zatrzymał się.
Kraj przeżywa katastrofę i to jest cena, jaką Laurent Gbagbo musiał zapłacić za odmowę przyznania się do porażki.
Jego nieustająca odmowa uszanowania życzeń wyborców zasługuje na zdecydowane potępienie.
Na potępienie zasługuje również wiele innych rzeczy: cała przemoc ostatnich kilku miesięcy, liczne naruszenia praw człowieka, groźby, przemoc wobec personelu ONZ, przemówienia wzniecające nienawiść i porwania.
Wciąż trwają walki, ale odejście Gbagbo jest negocjowane i to dobra wiadomość.
Jednak sytuacja nadzwyczajna na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
Wielu mieszkańcom Wybrzeża Kości Słoniowej kończy się teraz jedzenie i woda, ponieważ nie odważyli się opuścić swoich domów.
Niezbędne jest, aby prezydent Alassane Ouattara otrzymał wszelkie wsparcie w procesie powrotu do rządów prawa, dzięki którym ludzie będą mogli żyć w pokoju i bez strachu i dzięki którym przywrócona zostanie wolność prasy.
Powrót do praworządności jest teraz pierwszą rzeczą, która musi się wydarzyć.
W tym względzie Prezydent ma obowiązek powstrzymać swoje wojska przed użyciem siły przeciwko ludności i dobrze, że Ouattara nakazał dochodzenie w sprawie okoliczności wstrząsającej masakry w Duékoué.
Bez względu na to, co wybiorą mieszkańcy Wybrzeża Kości Słoniowej, aby przywrócić rządy prawa, za pośrednictwem sądów lub komisji prawdy i pojednania, jedno jest jasne: nie ma przedawnienia w przypadku zbrodni wojennych.
Międzynarodowy Trybunał Karny musi mieć możliwość wykonywania swojej pracy.
Sankcje miały wpływ: Gbagbo został osuszony finansowo.
Musimy jednak teraz zapewnić, abyśmy szybko zaczęli znosić sankcje, gdy tylko Ouattara obejmie prawowity urząd, ponieważ wszystko zatrzymało się.
Zagrożone są nawet programy zaopatrzenia w leki ludzi na Wybrzeżu Kości Słoniowej z HIV-AIDS.
Panie przewodniczący! Osoby przekazujące pomoc dla Wybrzeża Kości Słoniowej nie powinny teraz opuszczać kraju na lodzie.
w imieniu grupy ALDE. - (FR) Panie przewodniczący! W tej chwili mam nadzieję, że koniec kryzysu na Wybrzeżu Kości Słoniowej jest bliski.
Wszyscy chcielibyśmy usłyszeć, że pan Gbagbo poddał się w ciągu najbliższych kilku godzin.
Społeczność międzynarodowa była bardzo cierpliwa, Unia Afrykańska podjęła kilka rund mediacji, a ONZ postanowiła nie interweniować między obiema stronami przez kilka miesięcy.
Operacja Narodów Zjednoczonych na Wybrzeżu Kości Słoniowej (UNOCI) podjęła teraz działania, przy wsparciu francuskich żołnierzy Licorne i zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa, ale zrobiła to w celu ochrony cywilów przed ciężką bronią używaną przez obecny reżim.
Kryzys na Wybrzeżu Kości Słoniowej powinien być teraz przykładem dla wszystkich, którzy odmawiają oddania władzy pomimo porażki wyborczej.
Osoby te muszą zrozumieć, że od teraz społeczność międzynarodowa jest zdeterminowana do egzekwowania prawa.
Jednak w krajach rozdartych konfliktami, w których koncepcja narodu wciąż ewoluuje, nie możemy zadowolić się ogłoszeniem zwycięzcy.
Musimy dążyć do pojednania narodowego.
To jest wiadomość, którą teraz musimy wysłać panu posłowi Ouattara, który będzie odpowiedzialny za ustanowienie rządu jedności narodowej.
Ponieważ każdy obóz oskarżył drugi o masakry i zbrodnie przeciwko ludzkości, należy wszcząć dochodzenie w celu ustalenia winy i wymierzenia sprawiedliwości.
Sprawiedliwość może wiązać się z zemstą, ale może również przynieść pokój.
Chciałbym opowiedzieć się za tą drugą opcją, jeśli pozwoli to Wybrzeżu Kości Słoniowej na powrót do pokoju i stabilności oraz na wznowienie wzrostu i rozwoju.
Panie przewodniczący! Jestem teraz zdezorientowany.
Słyszałem, jak prezydencja węgierska mówiła: pan Ouattara wygrał wojnę; teraz musi wygrać pokój.
Jednak cały dzień oglądam telewizję, śledząc wszystkie wiadomości i wydaje mi się, że Ouattara wciąż wygrywa wojnę.
Wygląda na to, że to się wydarzy, ale wciąż jest daleko.
Kiedy w końcu uda mu się objąć stanowisko prezydenta kraju, pozostawi za sobą cztery miesiące nędzy, które pozostawiły kraj w stanie upadku, gospodarkę w kawałkach, ludzi martwych i grupy ludności, które grały przeciwko jednemu. inny.
Co za początek nowego okresu rządzenia!
Jeśli używamy wyrażeń takich jak „zwycięstwo demokracji w Afryce” do opisania wyborów, które zakończyły się wojnami, to wydaje mi się, że musimy mylić słowa.
O wiele poważniejszy jest jednak fakt, że kraj ten zareagował na wybory w taki sposób.
Co powinniśmy teraz zrobić w Europie, jeśli pan Ouattara będzie miał szansę objąć swoje stanowisko?
Myślę, że bojkotem kakao pokazaliśmy, że jesteśmy w stanie podjąć szybkie działania i możemy wykorzystać handel do promowania demokracji.
Wybrzeże Kości Słoniowej jest jednym z krajów AKP: jako takie otrzymuje od nas pomoc rozwojową, a zatem częścią tego obrazu musi być dialog polityczny.
Musimy nawiązać dialog polityczny z człowiekiem, który jest w stanie pokazać, że może z powrotem zjednoczyć wszystkie części kraju.
Musi pokazać nam i reszcie świata, ale przede wszystkim swojemu ludowi, że jest w stanie wyjść poza tę przemoc i jest gotowy do zadośćuczynienia.
Panie przewodniczący! Trudno jest wypowiedzieć się na temat sytuacji na Wybrzeżu Kości Słoniowej, która nieustannie się zmienia i jest niezwykle niepewna.
Zacznę od podziękowania kontrsprawozdawcom, którzy spędzili dzisiejszy poranek nad projektem rezolucji, która zostanie przedstawiona jutro.
Wszyscy pracowaliśmy razem, aby zapewnić, że ruch jest wyważony i wybiegający w przyszłość.
Dziś wiemy, że prawdopodobnie oba obozy dopuściły się okrucieństw i że sprawcy będą musieli stanąć przed sądem, bez względu na to, kim są.
Ludność Wybrzeża Kości Słoniowej była główną ofiarą sytuacji na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
Obecność ONZ w terenie w postaci operacji ONZ na Wybrzeżu Kości Słoniowej (UNOCI) nie była w stanie zapewnić ochrony ludności cywilnej.
Co gorsza, podjęła działania, przy wsparciu francuskich sił zbrojnych, przeciwko jednej stronie, co prawda pod auspicjami rezolucji ONZ, ale z 1975 r., Która ma 36 lat.
Przewodniczący Unii Afrykańskiej, Obiang Nguema, potępił to wczoraj w sposób jednoznaczny.
Na szczęście UNOCI nie wydaje się być zaangażowana w ostateczny atak, który najwyraźniej jest teraz prowadzony przez wojska pana Ouattary.
Wobec tego wszystkiego nie chcieliśmy być kojarzeni z rezolucją i nie będziemy głosować za nią.
Wszyscy jesteśmy świadomi roli Francji w Afryce.
Françafrique wyrządził wiele szkód i nadal to robi.
Co więcej, władze francuskie nie ukrywają tej polityki, twierdząc, że chcą chronić i podtrzymywać interesy Francji.
(FR) Panie przewodniczący! Najstraszniejszą rzeczą w naszych nowoczesnych społeczeństwach, aw szczególności w społeczeństwie europejskim, a dokładniej w naszym Parlamencie, jest uogólniona mentalność trzody: nasza skłonność do zachowywania się jak owce.
Poza dwoma ostatnimi mówcami, wszyscy po prostu papugowali to, co przeczytali w gazecie, usłyszeli w radiu lub zobaczyli w telewizji.
Wszyscy nam mówią, że pan Ouattara wygrał wybory, co jest całkiem możliwe, ale z pewnością nie było to jednoznaczne.
Wszyscy mówią, że wczorajsza brutalna interwencja wojskowa była sposobem na zneutralizowanie ciężkiej broni.
Te rzeczy są przedstawione w najbardziej różowych terminach.
Neutralizacja ciężkiej broni to inna nazwa bombardowania.
Sam widziałem skutki bombardowań: jestem oficerem rezerwy i mogę powiedzieć, że bombardowanie polega na zabijaniu, paleniu, wysadzaniu w powietrze.
Innymi słowy, jest to akcja militarna prowadzona na korzyść jednej strony i przeciwko drugiej.
Może to uzasadnione, ale tutaj, wśród parlamentarzystów, wśród przedstawicieli politycznych, powinniśmy być na tyle odważni, aby powiedzieć prawdę.
Powiedziano nam również, że ta broń miała być użyta do terroryzowania ludności cywilnej.
Jednak pod koniec dnia, w czasie wojny domowej, niektórzy cywile są uzbrojeni, zwłaszcza gdy jeden obóz ma kałasznikowów i wspiera połowę armii narodu.
Myślę więc, że powinniśmy położyć kres tej hipokryzji.
Podjęliśmy brutalne działania na rzecz jednego obozu i przeciw drugiemu.
Czy to działanie było uzasadnione?
Być może.
Na zakończenie chciałbym powiedzieć, że nie rozumiem, w jaki sposób pan Ouattara może być niewinny z powodu okrucieństw popełnionych przez jego żołnierzy, podczas gdy pan Gbagbo jest zawsze obwiniany za okrucieństwa popełnione przez jego żołnierzy.
(Mówca zgodził się odpowiedzieć na pytanie zadane zgodnie z regułą niebieskiej kartki na mocy art. 149 ust. 8 Regulaminu)
(FR) Panie przewodniczący! Chciałbym po prostu zapytać pana posła Gollnischa, co jego zdaniem oznacza wynik wyborów i czy oznacza to, że zwycięstwo pana Ouattary musi ostatecznie doprowadzić do przejęcia przez niego władzy.
To kwestia wyłącznie demokratycznej legitymacji.
Udałem się do Wybrzeża Kości Słoniowej jako szef misji obserwacji wyborów i mogę Państwa zapewnić, że wybory były ważne i że był jasny i jednoznaczny zwycięzca.
(FR) Panie przewodniczący, panie Preda! Powiedziałem, że pan Ouattara mógł równie dobrze wygrać wybory, ale nie sądzę, by były one tak jednoznaczne, jak pan sugeruje.
W każdym razie Trybunał Konstytucyjny Wybrzeża Kości Słoniowej nie przyjął tego poglądu, mimo że jest on formułowany według linii politycznych, podobnie jak francuski Trybunał Konstytucyjny.
Ze swojej strony byłbym zachwycony, gdybyśmy skupili się na wyborach we Francji.
Reprezentuję grupę, która ma miliony wyborców, z liderem, który dotarł do ostatniej tury wyborów prezydenckich, ale który nie ma ani jednego posła, ani jednego senatora w naszym parlamencie krajowym.
A jednak jesteś całkowicie odporny na ten szczególny skandal.
(Wezwania z sali posiedzeń „poza tematem”)
(PL) Panie przewodniczący! Były prezydent Wybrzeża Kości Słoniowej Laurent Gbagbo powiedział wczoraj, że jest gotowy do kapitulacji i zwrócił się do ONZ o ochronę.
Trwają negocjacje w sprawie kapitulacji Gbagbo.
Prowadzone są po przejęciu rezydencji prezydenckiej w Abidżanie przez siły lojalne demokratycznie wybranemu prezydentowi Ouattara.
W opinii premiera Soro koniec rządów Gbagbo to kwestia godzin.
Nie jestem tego pewien, ale mam nadzieję, że tak będzie.
Jednak wiemy na pewno, że w konflikcie zbrojnym giną również cywile, w tym kobiety i dzieci.
W starciach między zwolennikami dwóch polityków zginęło około 1500 osób, a milion musiało opuścić swoje domy.
Kilka dni temu jeden z doradców Gbagbo powiedział, że nawet ewentualna masakra w Abidżanie nie przekona byłego prezydenta do przyznania się do porażki w wyborach prezydenckich i przekazania władzy.
Łatwo więc przewidzieć, co się stanie na Wybrzeżu Kości Słoniowej: szybkie zakończenie walk, wyjazd byłego prezydenta z kraju, co znacząco ustabilizuje sytuację, wymierzenie sprawiedliwości wszystkim, którzy mają. popełnił zbrodnie wojenne lub morderstwa oraz stabilizację kraju.
Unia Europejska powinna wspierać wszystkie te środki.
(FI) Panie przewodniczący! Z pewnością pospieszyliśmy z pomocą Libii, ale w przypadku Wybrzeża Kości Słoniowej od listopada pozostaliśmy nieaktywni.
Sankcje nałożone przez Radę są krokiem we właściwym kierunku, ale kiedy zostaną zniesione?
Dlaczego zostały one wykorzystane do zablokowania eksportu ziarna kakaowego przez Zarząd Portu w Abidżanie i zamknięcia rafinerii ropy naftowej?
Jeśli nie pomagamy, przynajmniej nie powinniśmy sprawiać więcej kłopotów.
Niewinnymi ofiarami będzie gospodarka Wybrzeża Kości Słoniowej, aw perspektywie długoterminowej również konsumenci europejscy.
Laurent Gbagbo musi ustąpić i powinno być wsparcie dla szybkiego powrotu uchodźców do ich domów.
Kraje sąsiednie nie radzą sobie z obecną liczbą uchodźców.
UE musi pomóc w organizacji wyborów i budowie demokratycznych instytucji.
Nie należy jednak uniemożliwiać normalnej działalności.
Wybrzeże Kości Słoniowej to najlepiej prosperująca gospodarka w Afryce Zachodniej.
Ożywienie gospodarcze i dostęp do rynków UE dla eksportowanych produktów są prawdziwym kluczem do odbudowy kraju.
Oczekuję odpowiedzi Komisji.
(FR) Panie przewodniczący! W przeciwieństwie do pana Gollnischa jestem zdania, że ​​nie możemy pozwolić cywilom umierać wśród ogólnej obojętności, ponieważ są oni narażeni na przemoc i przemoc ze strony nielegalnej głowy państwa.
Rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ z 1975 r. Upoważnia społeczność międzynarodową do utrudniania reżimu, który używa broni przeciwko własnemu narodowi.
W obecnym przypadku oznacza to postęp, ponieważ nie jesteśmy już zmuszeni patrzeć bezradnie, jak ludność cywilna jest poddawana okrucieństwom popełnianym przez ich przywódców.
Jednak chociaż powinniśmy z zadowoleniem przyjąć fakt, że możemy teraz przebić się przez mur obojętności w prawie międzynarodowym, musimy również zapewnić podjęcie wszelkich należytych środków ostrożności, aby zagwarantować, że siła wojskowa pozostanie ostatecznością.
Niestety na Wybrzeżu Kości Słoniowej prezydent Gbagbo nie podjął żadnych działań, aby uniknąć tego ostatecznego wyniku.
Kiedy już wszystko zostało powiedziane i zrobione, ośmielam się mieć nadzieję, że rezolucja 1975 w sprawie Wybrzeża Kości Słoniowej, wraz z rezolucją 1973 w sprawie Libii, posłużą do zniechęcenia innych do powoływania się na suwerenność państwa jako wymówkę dla zabijania własnych obywateli.
Połączenie Międzynarodowego Trybunału Karnego i niedawnego stanowiska Rady Bezpieczeństwa ONZ oznacza, że ​​barbarzyńskie czyny popełnione bezkarnie wkrótce nie będą już regułą, ale miejmy nadzieję, staną się wyjątkiem.
(DE) Panie przewodniczący! Czy w tak głęboko podzielonym kraju, jakim jest Wybrzeże Kości Słoniowej, czy trwały pokój można doprowadzić do trwałego pokoju za pomocą przemocy i czy można legitymizować zwycięzcę wyborów prezydenckich?
Wydaje się to niezwykle wątpliwe, zwłaszcza że nie udało się wyjaśnić prawdziwych przyczyn konfliktu.
Kraj został zdestabilizowany w wyniku problemów gospodarczych spowodowanych w dużej mierze przez programy dostosowań strukturalnych Banku Światowego.
Sankcje, które zostały szybko nałożone w celu osłabienia rządu Gbagbo, zaostrzyły sytuację i doprowadziły do ​​kryzysu humanitarnego na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
Kwestionowana jest legitymacja obu pretendentów do prezydentury.
Za masakry ludności cywilnej odpowiedzialne są armie obu stron.
Po raz kolejny Zachód stanął po jednej ze stron i teraz ONZ (ONZ) prowadzi wojnę u boku wojsk francuskich, próbując zapewnić zwycięstwo jednej strony w konflikcie.
Czy mocarstwa europejskie po raz kolejny będą decydować o losie Afrykańczyków tak, jak robiły to w czasach kolonialnych, ale tym razem przy wsparciu ONZ?
Co się stało z zasadami prawa międzynarodowego?
Czy to jest koncepcja, na której powstała ONZ?
Zamiast dążyć do pokojowego rozwiązywania konfliktów, ONZ wydaje się wspierać wojny domowe lub zajmować w nich strony.
Czyj to interes?
(FR) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałbym podkreślić, że odkładając na bok kryzys polityczny na Wybrzeżu Kości Słoniowej, mamy do czynienia z prawdziwym kryzysem humanitarnym, który może się utrzymywać.
W wyniku przemocy powyborczej ponad milion przesiedleńców wewnętrznych i uchodźców.
Co więcej, powódź uchodźców może ponownie wywołać rosnące napięcia w regionie.
Panie i panowie, kryzys humanitarny nie zostanie rozwiązany w drodze porozumienia politycznego, które jest obecnie wypracowywane.
Musimy być w stanie reagować szybko, jeśli mamy uniknąć najgorszego scenariusza.
Cokolwiek się stanie, chaos w Abidżanie potrwa kilka miesięcy.
Chciałabym pogratulować Komisji decyzji o zwiększeniu budżetu pomocy humanitarnej do pięciokrotności pierwotnej kwoty, zwiększając europejskie wsparcie do ponad 30 milionów euro.
Unia Europejska musi zmobilizować wszystkie niezbędne zasoby, aby pomóc najsłabszym grupom ludności i monitorować ewolucję ich potrzeb.
Musimy również zadbać o to, aby szersze relacje medialne poświęcone sytuacji w Libii nie przyćmiały powagi kryzysu humanitarnego na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
Ponadto obecna sytuacja w zakresie bezpieczeństwa uniemożliwia pracownikom humanitarnym działanie i dotarcie do ludzi, co jest straszne.
Chciałbym zakończyć stwierdzeniem, że nie może być bezkarności: musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby zapewnić wymierzoną sprawiedliwość.
(DE) Panie przewodniczący! Po pierwsze, chciałbym wyrazić swoje zdziwienie, że po raz kolejny nie ma tu baronessy Ashton.
Jednak cieszę się, że reprezentuje ją mój przyjaciel, pan Németh.
Chciałbym widzieć go, pana Füle lub innej osoby na stałe koordynującej politykę zagraniczną Unii Europejskiej, a nie kogoś, kto rzadko bywa w Parlamencie Europejskim.
W samej sprawie chciałbym jasno powiedzieć, że oczywiście Wybrzeże Kości Słoniowej ma wiele problemów, które wymagają rozwiązania.
Jednak prezydent Ouattara był wyraźnie zwycięzcą wyborów i jest osobą, która ma legitymację demokratyczną.
Takie jest zdanie Unii Afrykańskiej i wielu innych organów.
Dlatego powinniśmy być wdzięczni, że Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ), a przede wszystkim Sekretarz Generalny ONZ i prezydent Sarkozy, zapobiegli masakrze, podobnie jak w innych państwach afrykańskich, takich jak Rwanda i Demokratyczna Republika Republiki Ludowej. Kongo.
Z tego powodu nie powinniśmy się o to spierać.
Oczywiście nie rozwiązuje to problemów.
Jednak kiedy Putin zaczyna krytykować ONZ i mówić, że Sekretarz Generalny ONZ wykroczył poza swój mandat, destabilizuje to ONZ w momencie, gdy jest to pilnie potrzebne.
Również Unia Afrykańska nie powinna tak głośno wyrażać swoich opinii, bo zupełnie nie pomogła w tym kryzysie.
Unia Afrykańska powinna była pomóc we wprowadzeniu demokracji na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
My, Europejczycy, popełniliśmy w przeszłości wiele błędów i nadal to robimy.
Jednak w tym przypadku za błędy odpowiada ktoś inny.
Nasze służby poinformowały mnie, i myślę, że warto wiedzieć o tym, że na początku roku biuro wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel przesłało listę posiedzeń plenarnych, w których będzie mogła uczestniczyć.
Od tamtej pory było wiadomo, że tym razem nie może jej tu być, więc oczywiście jeśli mamy debatę, która dotyczy takich spraw, ktoś inny musi ją reprezentować i to powinno być jasne.
Przechodzimy teraz do procedury pytań z sali.
Jest trzech mówców.
(FR) Panie przewodniczący! Przemoc naprawdę nasila się w Wybrzeżu Kości Słoniowej.
Konflikt polityczny między dwojgiem ludzi spowodował niestety kryzys humanitarny.
Oczywiście należy przestrzegać podstawowej demokratycznej zasady poszanowania wyników wyborów.
Dlatego odejście pana Gbagbo jest nieuniknione.
Pytanie brzmi: co będzie dalej?
Istnieje niebezpieczeństwo, że napięcia między oboma obozami będą się nasilać.
Co planujemy zrobić, jeśli wybuchnie wojna domowa?
Powinniśmy dążyć do osiągnięcia trzech rzeczy.
Naszym głównym priorytetem musi być utrzymanie pokoju i stabilności, które są potrzebne mieszkańcom Wybrzeża Kości Słoniowej do powrotu do codziennego życia: jedzenia, zapewniania opieki, pracy i chodzenia do szkoły.
Należy powołać niezależną komisję do zbadania aktów przemocy, do jakich doszło od początku konfliktu.
Po drugie, operacja ONZ na Wybrzeżu Kości Słoniowej i Unia Afrykańska muszą kontynuować swoje działania.
Jednak powinniśmy również rozważyć ustanowienie mechanizmu dialogu, który obejmie wszystkie strony, zarówno w kraju, jak i z szerszej społeczności międzynarodowej.
Na koniec pozwolę sobie przypomnieć, że Unia Europejska wysłała misję obserwacji wyborów.
Unia musi teraz naciskać, aby jej zalecenia zostały uwzględnione i włączone do procesu pokryzysowego.
Panie przewodniczący! Przy pomocy nowoczesnej technologii obserwuję, jak rozwija się sytuacja na Wybrzeżu Kości Słoniowej, kiedy tu siedzę.
Te elementy wyposażenia odgrywają swoją rolę na Wybrzeżu Kości Słoniowej, podobnie jak w Afryce Północnej, gdzie ludzie wysyłają SMS-y o pomoc i pomoc medyczną.
W ciągu ostatnich sześciu miesięcy cierpliwość przyjaciół z Wybrzeża Kości Słoniowej została mocno wypróbowana: było to jak wypadek samochodowy w zwolnionym tempie, gdy obserwowaliśmy, jak kraj wpada w sytuację, w której się teraz znajduje - i to zawsze najbardziej bezbronni, którzy cierpią.
W tym tygodniu rozmawialiśmy tutaj o uchodźcach przybywających z Afryki Północnej do Europy, ale słyszeliśmy również doniesienia o prawie milionie uciekinierów do sąsiednich krajów, które są prawie tak samo biedne lub nawet biedniejsze niż Wybrzeże Kości Słoniowej.
Przyjaciele tego kraju muszą być w pogotowiu, aby jak najszybciej pomóc przywrócić go do normalności i zdrowia oraz dać tamtejszej ludności perspektywę pomyślności w przyszłości.
(PT) Panie przewodniczący! Sytuacja wojny domowej na Wybrzeżu Kości Słoniowej jest nadal niepokojąca, kraj jest sparaliżowany gospodarczo i charakteryzuje się wysokim poziomem przemocy, która dotknęła jego mieszkańców i przekształciła go w kryzys humanitarny.
Najwyższy czas położyć temu kres.
Wiemy, że istnieją od dawna przyczyny poważnej sytuacji, w jakiej się tam znajduje, zwłaszcza ubóstwo i nierówności społeczne pozostawione tam przez dawny kolonializm lub plany dostosowania strukturalnego narzucane od lat przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW).
Jednak te ostatnie cztery miesiące nędzy po wyborach pokazały, jak godne ubolewania jest to, że społeczność międzynarodowa, w tym Unia Europejska, nie wykorzystała w wystarczającym stopniu kanałów dyplomatycznych w celu pokojowego i politycznego rozwiązania kryzysu.
Godna pożałowania jest również rola Francji w tej sprawie, która wolała interwencję militarną niż upieranie się kanałami dyplomatycznymi.
Dlatego wzywamy do zakończenia wojny i przemocy ze strony wszystkich stron oraz wzywamy UE do podjęcia odpowiednich działań.
Panie przewodniczący, panie i panowie! Cytując słowa słynnego węgierskiego poety: „Wśród morderców ten, kto milczy, jest wspólnikiem”.
Kiedy widzimy, że tysiące umierają, a miliony ludzi uciekają, nie możemy pocieszać się zwrotami przywołującymi gołębicę pokoju, ale musimy podjąć działania.
I zanim ktokolwiek nakreśli paralele między akcją w Libii i Wybrzeżu Kości Słoniowej a tym w Iraku, chciałbym wszystkim przypomnieć, że obecna akcja nie przypomina Iraku czy nawet Afganistanu, ale Rwandy i Kosowa, i to jest nie jest przypadkiem, że w ciągu ostatnich kilku tygodni tak dużo mówiliśmy o posiadaniu, jak to sformułowaliśmy, „prawa i obowiązku ochrony” cywilów, obywateli.
W związku z tym chciałbym powtórzyć, że tak, pan Gbagbo przegrał tę walkę, jest sam w swoim bunkrze i czeka na swój los.
Pragnę również podkreślić, że w obecnej sytuacji podstawa prawna tego działania jest niepodważalna.
Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję 1975, a ta rezolucja zapewnia całkowicie jasny mandat do działania.
Po trzecie, chciałbym również podkreślić, że popełnione zbrodnie nie mogą dłużej pozostawać owiane w zapomnienie i bez dochodzenia.
Z wielką satysfakcją odnotowuję, że wybrany zgodnie z prawem prezydent Ouattara, a także premier wyrazili zgodę i wyraźnie wspierają ONZ w prowadzeniu międzynarodowego śledztwa w sprawie popełnionych masakr.
Dlatego dochodzenie w sprawie tych masakr jest już częścią i bardzo wyraźnym warunkiem wstępnym jakiejkolwiek ugody.
Jeśli chodzi o wkład Unii Europejskiej, ECHO przewidziało już w tym momencie 30 mln euro na pomoc humanitarną i, jak wskazałem również w moim przemówieniu wprowadzającym, w najbliższej przyszłości Unia Europejska przygotuje pakiet, który zapewnia wsparcie Unii Europejskiej dla celów gospodarczych i instytucjonalnych legalnie wybranych prezydenta i rządu.
Otrzymałem siedem projektów rezolucji złożonych zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu.
Głosowanie odbędzie się jutro w południe.
(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 20:35 i wznowione o godz. 21:00)
Przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa - wymiar wschodni - przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa - wymiar południowy
Kolejnym punktem porządku dziennego jest wspólna debata nad oświadczeniami Komisji w sprawie:
Przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa - wymiar wschodni
Przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa - wymiar południowy.
Członek Komisji. - Pani przewodnicząca! Cieszę się, że mam możliwość wymiany poglądów z Parlamentem na temat europejskiej polityki sąsiedztwa.
W kontekście bieżących wydarzeń w południowym rejonie Morza Śródziemnego nie może być ważniejsze ponowne rozwinięcie tej polityki.
W rzeczywistości w ciągu ostatnich dziewięciu miesięcy Komisja dokonała przeglądu tej polityki.
Pragnę skorzystać z okazji, aby podziękować posłom za ich wkład w konsultacje, w ramach których uzyskano odpowiedzi od krajów partnerskich, państw członkowskich UE, naukowców i grup społeczeństwa obywatelskiego.
Przeczytałem zarówno raport Mário Davida na południu, jak i raport Marka Siwca na wschodzie i uważam je za ważne i przydatne.
Cieszę się, że nasze myśli idą w tym samym kierunku.
Zauważyliście Państwo, że wyniki naszych wcześniejszych dyskusji na temat polityki sąsiedztwa zostały już odzwierciedlone w komunikacie w sprawie partnerstwa na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z 8 marca.
Teraz przygotowujemy się do szerszego komunikatu w sprawie wyników przeglądu, który ma zostać opublikowany w maju.
Kluczowym wynikiem przeglądu jest położenie nowego nacisku na zróżnicowanie polityki sąsiedztwa zgodnie z potrzebami i życzeniami każdego kraju partnerskiego.
Chociaż polityka nadal będzie oferować zaangażowanie wszystkich partnerów, każdy sąsiad jest inny i ma inne aspiracje.
Niektóre kraje partnerskie chcą osiągnąć jak największe postępy w kierunku Unii Europejskiej - a nawet przystąpienia - ale inne wolą jak najlepiej wykorzystać inne korzyści płynące z polityki sąsiedztwa.
Dzięki temu przyniesie więcej za więcej, w konkretny i zróżnicowany sposób, przy silniejszym politycznym sterowaniu naszymi relacjami z naszymi partnerami.
Niemniej jednak, jak zarówno pan David, jak i pan Siwiec zalecają w swoich sprawozdaniach, nasze wspólne wartości, takie jak demokracja, praworządność i poszanowanie praw człowieka, będą w centrum zmienionej polityki sąsiedztwa dla wszystkich krajów partnerskich.
Powinny znaleźć wyraz w silniejszym wspólnym zaangażowaniu w elementy niezbędne do demokratyzacji.
Mam na myśli w szczególności wolne i uczciwe wybory, wolność słowa i zrzeszania się, niezawisłość sądów, walkę z korupcją i reformę sektora bezpieczeństwa.
Jak podkreślono w obu raportach, zmieniona polityka sąsiedztwa również uzna znaczenie społeczeństwa obywatelskiego i będzie działać na jego podstawie.
Organizacje pozarządowe mają wiedzę i doświadczenie w przeprowadzaniu demokratycznych i rynkowych reform oddolnych, w oparciu o wspólne wartości.
Dobrze prosperujące społeczeństwo obywatelskie angażuje obywateli i pomaga pociągać rządy do odpowiedzialności, tak więc Unia Europejska uzupełni swoje stosunki z rządami o znacznie ściślejsze zaangażowanie w społeczeństwo obywatelskie.
Jest to również ważne na poziomie regionalnym i subregionalnym, gdzie na przykład Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Partnerstwa Wschodniego poczyniło duże postępy.
Nadchodzący komunikat będzie zawierał więcej szczegółów na temat podejścia do dwóch podregionów naszego sąsiedztwa.
Pokaże, w jaki sposób widzimy dalszy rozwój Partnerstwa Wschodniego po szczycie w ramach polskiej prezydencji.
Na południu Unia na rzecz Regionu Morza Śródziemnego ma potencjał, aby dokonać realnej zmiany, ale szczerze mówiąc, jeszcze tego nie dokonała i należy ją ożywić.
Jego obietnica polega na opracowywaniu konkretnych projektów gospodarczych z naciskiem na zatrudnienie, innowacje i wzrost.
Sekretariat Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego ma najlepszą pozycję, aby działać jako katalizator i gromadzić państwa, instytucje międzynarodowe i finansowe oraz firmy prywatne w celu pracy nad takimi projektami gospodarczymi.
Chciałbym pokrótce wspomnieć o trzech innych elementach, które ujawniły się w przeglądzie, które będą kluczowe dla zmienionej polityki sąsiedztwa: po pierwsze, rola handlu i integracji gospodarczej we wspieraniu stabilności i dobrobytu w krajach partnerskich.
Najważniejszym narzędziem do osiągnięcia tego jest pogłębiona i wszechstronna strefa wolnego handlu.
Udany DFCTA ma moc transformacji.
Zachęca się do reform regulacyjnych przeprowadzanych przez kraj partnerski poprzez handel.
Następnie potrzeba lepszej mobilności między krajami partnerskimi a Unią Europejską, ponieważ nie ma lepszego sposobu promowania wartości europejskich niż wymiana doświadczeń między osobami.
Polityka sąsiedztwa będzie dążyć do poprawy mobilności, nie tracąc z oczu bezpieczeństwa.
Wreszcie wyrażone w konsultacjach przez wiele krajów partnerskich pragnienie większego zaangażowania politycznego w Unii Europejskiej.
Bliższy i bardziej treściwy dialog polityczny we wszystkich obszarach naszych stosunków pomoże nam rozwiązywać trudne problemy w duchu wzajemnego zaufania.
Z niecierpliwością czekam na nadchodzącą debatę i wezmę pod uwagę Twoje opinie.
Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Historyczne czasy, w których żyjemy, wymagają zdecydowanych i zdecydowanych działań.
Podobnie jak wielu z was, obserwowaliśmy wydarzenia rozwijające się w regionie śródziemnomorskim z mieszaniną nadziei, troski i oczekiwania.
Cieszę się jednak z proaktywnego stanowiska, jakie Parlament przygotowuje się do przyjęcia w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) - wymiaru południowego, które, mam nadzieję, doprowadzi do większej obecności UE w tej dziedzinie, nie tylko jako klienta. , ale także jako zaangażowany partner.
Od samego początku należy podkreślić bezwzględną konieczność popierania naszych podstawowych wartości w stosunkach z naszymi sąsiadami.
Nie możemy dłużej godzić się na naszą obronę demokracji, praw człowieka, a zwłaszcza sprawiedliwości społecznej.
Nie możemy dłużej skupiać się na krótkoterminowej stabilności kosztem interesu naszych obywateli, ciągłej ich obrony oraz ich wolności indywidualnej i zbiorowej, ze szczególnym uwzględnieniem praw kobiet.
W przyszłości Unia musi wspierać podejście oddolne do swojej polityki sąsiedztwa.
Jest to niezwykle ważne.
Dopiero większe zaangażowanie lokalnych społeczności i społeczeństwa obywatelskiego zapewni maksymalną skuteczność w jej wdrażaniu.
Nie mogę jednak powstrzymać się od wyrażenia mojej frustracji: żałuję, że Parlament i Komisja nie były skłonne w pełni wykorzystać tej okazji, aby raz na zawsze rozróżnić EPS na wschodzie - od krajów, które mogłyby w przyszłości potencjalnie stać się naszymi partnerami w Unii - i EPS na południu.
Wzywam również Komisję do wykazania w procesie przeglądu w dniu 20 kwietnia ambicji, której wymaga obecna sytuacja, a mianowicie stworzenia dostosowanej do potrzeb polityki sąsiedztwa dostosowanej do każdego państwa, z jasnymi punktami odniesienia i dokładną oceną, która może prowadzić do przyszłości Śródziemnomorski obszar gospodarczy, obejmujący nowe demokracje południa.
Kończąc, panie komisarzu, wierzymy, że dobra atmosfera i współpraca, które charakteryzowały prace nad tym tematem, doprowadzą do stałego zaangażowania Parlamentu w planowanie i ocenę tej polityki.
Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Doszliśmy dziś do finału, a raczej półfinału prac związanych z przeglądem polityki wschodniej Unii Europejskiej.
Można powiedzieć, że polityka sąsiedztwa została kiedyś pomyślana jako swego rodzaju „nagroda pocieszenia” dla krajów, które nie zamierzały przystąpić do Unii Europejskiej.
Jak wygląda dzisiaj sytuacja?
Jakie są kraje objęte polisą?
Można powiedzieć, że polityka jest listą sukcesów - różnego rodzaju sukcesów - bo nie można jednym słowem powiedzieć, co Mołdawia osiągnęła w tamtych latach w porównaniu z Ukrainą i np. Z tragiczną sytuacją. na Białorusi.
Można jednak powiedzieć, że w tych krajach pojawiło się więcej wartości europejskich, tworzy się coraz więcej prawa, widać większą troskę o ludzi, a gospodarki pracują znacznie wydajniej - i odegraliśmy w tym swoją rolę.
To efekt polityki wschodniej, którą dziś nazywa się Partnerstwem Wschodnim.
Jeżeli dzisiaj mówimy o tym, że chcemy dokonać przeglądu tej polityki, to należy powiedzieć, że chcemy widzieć, że kraje te będą się poruszać na różne sposoby i z różną szybkością. ku naszym wartościom - ku temu, co oferuje im Unia Europejska.
Jeśli jest to polityka à la carte, pozwólmy tym krajom wykazać się inicjatywą i dobrze na nie zareagujmy.
Chcemy w większym stopniu, o czym jest napisane w raporcie, aby polityka sąsiedztwa była czymś dla obywateli, elit, dziennikarzy i młodzieży.
Chcemy, żeby zobaczyli, jak wygląda nasze życie i że warto je organizować w taki sposób, w jaki to robimy.
Chcemy w dłuższej perspektywie ułatwić podróżowanie do Unii Europejskiej - chcemy, aby system wizowy był łatwiejszy.
Powiedzmy również, tak jak robimy to bezpośrednio w sprawozdaniu: tak, ta polityka potrzebuje pieniędzy.
Jednak pieniądze, które Unia Europejska na to przeznacza, powinny być lepiej wydane, powinny trafiać do tych, dla których są przeznaczone, a niekiedy omijać państwa i administrację państwową, która jest w stanie je zmarnować.
Na koniec powiedzmy coś o konflikcie.
Bo w tej Izbie toczy się konflikt dotyczący faktu, że nie możemy lub nie chcemy jasno powiedzieć, jakie jest sformułowanie ...
Pani przewodnicząca! Zawsze z uśmiechem na twarzy, panie komisarzu, od początku obecnej kadencji PE, jeśli nie wcześniej, prowadziliśmy bardzo intensywną i ożywioną debatę na temat pilnej potrzeby zreformowania wschodniego i południowego wymiaru europejskiego sąsiedztwa. Polityka.
Potrzeba takiej reformy, która powinna doprowadzić do skuteczniejszej integracji interesów w tych regionach, stała się w rzeczywistości aktualna i ostra; stało się to koniecznością w następstwie dramatycznych zmian i procesów, które zaszły w regionie.
Rezolucja, którą przygotował mój kolega poseł, Mário David, który jest doskonałym sprawozdawcą, i która została uzupełniona przez wielu kontrsprawozdawców i posłów w miarę rozwoju wydarzeń, jest dziś kompletnym dokumentem.
Podkreśla naszą odpowiedzialność za rozwijanie stosunków z krajami regionu w oparciu o nowoczesne wartości, wolności demokratyczne i prawa człowieka.
W tym względzie nie jest przypadkiem, że my, w szczególności Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, bardziej niż kiedykolwiek położyliśmy nacisk na równe traktowanie kobiet, uznanie różnorodności i ochronę wszystkich mniejszości.
Wszystko to powinno stać się integralną częścią polityki, którą Unia Europejska będzie w przyszłości promować w swoim sąsiedztwie, w tym za pośrednictwem swojej służby dyplomatycznej.
Musimy skuteczniej wspierać tych, którzy w różnych krajach walczą o te same cele: o wolność, prawo do udziału w podejmowaniu decyzji i uczciwą eksploatację zasobów naturalnych.
W rezolucji zwraca się uwagę na pilną potrzebę bardziej operacyjnych instrumentów finansowych, za pomocą których możemy wspierać rozwój gospodarczy, modernizację infrastruktury i inwestycje na obszarach, na których są efektywne ... gdzie efekty mogą być nieco mniej widoczne, ale które będą odczuwalne w dłuższej perspektywie, na przykład w edukacji, integracji instytucji badawczych i akademickich oraz we wprowadzaniu nowych technologii.
Wreszcie, nie jest przypadkiem, że rezolucja zwraca uwagę na pilną potrzebę ożywienia Unii na rzecz regionu Morza Śródziemnego z myślą o rozwoju, dialogu i rozwiązaniu nierozstrzygniętych problemów w regionie.
Najwyższy czas, panie i panowie, abyśmy otworzyli skrzynkę nierozstrzygniętych kwestii i zamrożonych konfliktów, tak aby fala demokratyzacji mogła usunąć wszelkie pozostałe przeszkody polityczne na drodze do pokoju, pojednania i nowych ram rozwoju w regionie.
Pani przewodnicząca! Zastanawiam się, czy pan poseł Vajgl rozważył koszty, jakie dla podatnika UE poniosą te eksterytorialne inicjatywy zaproponowane w sprawozdaniu i które również popiera?
(SL) Panie Dartmouth! Jeśli mówi pan o całej inicjatywie, o której mowa w sprawozdaniu, myślę, że nasze inwestycje z pewnością będą z pewnością bardzo, bardzo korzystne w porównaniu ze szkodami, jakie mogą powstać, jeśli nie angażuj się bardziej w tym obszarze.
Dotyczy to zwłaszcza Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego, gdzie jest oczywiste, że potrzebujemy bardziej wyszukanych instrumentów, aby rozwinąć jakąś skuteczną politykę ze strony Unii Europejskiej.
Pani przewodnicząca! Partnerstwo Wschodnie jest wciąż bardzo nowe.
Dlatego ważne jest, abyśmy ocenili, podobnie jak w tym sprawozdaniu, czy nasi sąsiedzi z Europy Wschodniej w ogóle zbliżyli się do celów reform demokratycznych.
Oczywiste jest, że nastąpił postęp w tej dziedzinie, ale widzieliśmy również komplikacje.
Dla Białorusi, a także dla Ukrainy, autokratyczny system Rosji, który charakteryzuje się elastycznym podejściem do polityki zagranicznej i twardym podejściem do polityki wewnętrznej oraz uciskiem i represjami, jest oczywiście bardziej atrakcyjny i zapewnia więcej wskazówek niż to, co ma do zaoferowania UE. .
Jednak doświadczenia i błędy popełnione w Unii dla Śródziemnomorza, której celem było osiągnięcie stanu bezpieczeństwa poprzez wspieranie despotycznych reżimów, pokazują, że musimy polegać na siłach innych niż skorumpowane rządy.
Nasz cel, jakim jest aktywne społeczeństwo obywatelskie oparte na wolności i podstawowych wartościach UE, można osiągnąć jedynie oddolnie poprzez promowanie i wspieranie samoorganizacji społeczeństwa obywatelskiego.
Forum społeczeństwa obywatelskiego, powstałe w ramach Partnerstwa Wschodniego, to dobry początek.
Jest też obecnie jedynym organem, w który zaangażowana jest białoruska opozycja.
Niestety miejsca w Euronest pozostaną puste, podczas gdy w kraju nie ma swobodnie i prawidłowo wybranego parlamentu.
Forum społeczeństwa obywatelskiego potrzebuje naszego wsparcia, jak opisaliśmy w pkt 20 sprawozdania.
Pozostanie to jednak zwykła deklaracja intencji, chyba że poprą ją skutecznymi środkami.
Dlatego wzywam was pilnie do poparcia jutro poprawki 5, która przewiduje stałe wsparcie finansowe i sekretariat dla organizacji.
Prosimy o poparcie jutro poprawki 5, tak abyśmy mogli poczynić postępy w tworzeniu społeczeństwa obywatelskiego.
To naprawdę doskonałe podejście.
Sam w Berlinie doświadczyłem, jak ludzie mogą osiągać tego rodzaju cele, pracując u podstaw.
w imieniu grupy ECR. - Pani przewodnicząca! Kraje Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej w południowym sąsiedztwie wyraźnie potrzebują długoterminowego politycznego i - w stosownych przypadkach - finansowego wsparcia UE.
W krajach takich jak Egipt, Tunezja i Libia powinniśmy skoncentrować nasze wysiłki na konsolidacji rodzących się demokratycznych przebudzeń w trwałe dziedzictwo stabilnego, świeckiego i oświeconego zarządzania.
W Syrii powinniśmy bardziej wspierać demokratyczną opozycję wobec prezydenta al-Assada, który najwyraźniej nie jest przyjacielem Zachodu, jak widzieliśmy na podstawie jego starań z Koreą Północną o opracowanie broni jądrowej i jego politycznego poparcia dla Iranu i terroryzmu .
Nieuchronnie trwające zawirowania wymagają skierowania priorytetów EPS na południe.
Nie powinno się to jednak odbywać kosztem naszych partnerów w wymiarze wschodnim.
Niektóre z tych krajów rozpoczęły także długoterminowy proces demokratycznych przemian, otwartości i reform.
Byłoby perwersyjne, gdybyśmy nagradzali ich za ten postęp, odmawiając im zasobów i wsparcia w celu utrzymania ich prozachodniego kursu, po prostu na tej podstawie, że wymiar południowy potrzebuje teraz uwagi UE bardziej paląco.
Jeśli chodzi o Libię, zdecydowanie popieram strefę zakazu lotów i pilną potrzebę zmiany reżimu.
Popieram uznanie Tymczasowej Rady Narodowej i odmrożenie zamrożonych przez UE aktywów Kadafiego i przekazanie pieniędzy siłom prodemokratycznym Bengazi na zakup dostaw, a nawet broni.
Uważam, że rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1970 zakazuje sprzedaży broni tylko Dżamahirijji, a zatem nie rebeliantom z Bengazi, chociaż niestety wydaje się, że prawodawstwo UE nieprawidłowo transponuje rok 1970, nakładając całkowite embargo na broń.
Pani przewodnicząca, panie Füle, panie Siwiec, dziękuję za poświęcenie się temu tematowi.
Parlament niemal jednogłośnie uważa, że ​​polityka sąsiedztwa nie przyniosła oczekiwanych rezultatów.
Nie zgadzam się jednak z analizą przyczyn.
Rezultaty nie spełniają naszych oczekiwań, ponieważ nie skupiliśmy się na interesach, które mamy wspólne z naszymi sąsiadami.
Zamiast tego skupiliśmy się na naszych własnych interesach i na naszych pomysłach, jak powinny się rozwijać kraje sąsiadujące.
Oczywiście potrzebujemy innego podejścia.
Potrzebujemy polityki, która uczyni współpracę między obiema stronami główną zasadą i która będzie szanować suwerenne prawo obywateli krajów partnerskich do kształtowania ich przyszłości bez ingerencji z zewnątrz.
Treść polityki musi koncentrować się na naszych wspólnych europejskich wyzwaniach i przekształcić politykę partnerstwa w stałe narzędzie do prawdziwej współpracy w dyskusjach i do znajdowania rozwiązań wspólnych problemów.
Nie osiągniemy żadnego postępu w naszej polityce sąsiedztwa, dopóki nie zmienimy naszych poglądów i nie opracujemy nowych podejść politycznych.
w imieniu grupy EFD. - (NL) Pani przewodnicząca! Przygotowując się do tej debaty, ponownie przeczytałem list otwarty, który Swietłana Aleksiejewicz, z pewnością najważniejszy intelektualny głos Białorusi, skierowany do prezydenta Aleksandra Łukaszenki.
Pisze, cytując: „Nasi ludzie też boją się rewolucji.
Jednak nikt nie chce już tak żyć.
Przed wyborami dialog polityczny w naszym społeczeństwie dopiero się rozpoczął, ale od razu zdusiliście go w zarodku.
Nasz kraj ponownie sparaliżował strach ”.
Aleksiejewicz wezwał Łukaszenkę do wznowienia dialogu z ludem.
Czy to był może naiwny pomysł?
Na koniec dnia w wywiadzie udzielonym Neue Zürcher Zeitung 31 stycznia 2011 r. Pisarz odniósł się do Łukaszenki jako o przetrzymywaniu całego narodu białoruskiego jako zakładniku i dyktatorze z syndromem małego człowieka, nad którym tylko Kreml mógł wywierać realny wpływ. wpływ.
Chodzi jednak o to, że nie ma dowodów na to, że Łukaszenko chętnie wkłada wszystkie swoje jajka do moskiewskiego koszyka.
W związku z tym instytucje europejskie mogłyby zapewnić strategiczne otwarcie, pomimo obecnej trudnej sytuacji.
Życzę panu komisarzowi Füle dużo mądrości, wytrwałości, a nawet pełnego poparcia naszego Parlamentu w nawiązywaniu i jak najpełniejszym wykorzystaniu odpowiedzialnego kontaktu z Białorusią.
(EL) Pani przewodnicząca! Dziękuję panu komisarzowi za jego uwagi.
Prawdą jest, że Europejska Polityka Sąsiedztwa i Wymiar Wschodni były decydującymi krokami w dążeniu do pogłębienia stosunków z naszymi wschodnimi sąsiadami.
Niemniej jednak obecnie istnieje pilna potrzeba nadania temu wysiłkowi nowego impetu.
Kryzys, który wybuchł w krajach Afryki Północnej, które są objęte Południowym Wymiarem Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, zmonopolizował interes międzynarodowy, ale wymiar wschodni stanął przed podobnymi wyzwaniami i nadal stoi przed nimi.
Wydarzenia na Białorusi są bardzo wyraźnym przesłaniem i sygnałem ostrzegawczym dla Unii Europejskiej, jeśli chodzi o obowiązki, jakie musi ona przyjąć w takich przypadkach.
Potrzebujemy długoterminowego planu strategicznego na rzecz wzrostu i stabilności w regionie.
W związku z tym przegląd Europejskiej Polityki Sąsiedztwa - i Wymiaru Wschodniego - musi odzwierciedlać przyjęcie większego zobowiązania politycznego ze strony naszych partnerów.
Od samego początku musi być jasne, że wspieranie i poszanowanie procedur demokratycznych, praworządności, podstawowych praw człowieka i ochrony mniejszości to ważne punkty w ocenie postępów naszych partnerów.
Dlatego z wyprzedzeniem potrzebujemy jasnych priorytetów i wymiernych celów.
Oczywiście tego rodzaju ocena nie powinna być horyzontalna; musimy różnicować nasze stosunki z naszymi partnerami, ponieważ każdy kraj będzie musiał być oceniany osobno pod kątem postępów, jakie poczynił, w oparciu o jasno określone kryteria.
Demokracja i prawa człowieka nie znoszą dwuznaczności; Unia Europejska powstała w oparciu o te zasady i dlatego ma moralny obowiązek ich utrzymania w przyszłości.
W tych ramach przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa powinien nadać nowy impuls działaniom na rzecz promowania merytorycznych ram politycznych dla współpracy z naszymi wschodnimi partnerami.
(DE) Pani przewodnicząca! Chciałabym bardzo krótko powiedzieć coś w odpowiedzi na zastrzeżenie mojego kolegi posła dotyczące kosztów, mimo że znowu zniknął.
Dwaj sprawozdawcy, którzy przygotowali bardzo dobre sprawozdania i którym chciałbym bardzo podziękować, wskazują stosunkowo wyraźnie, jakie byłyby koszty, gdybyśmy nie mieli polityki sąsiedztwa.
Byłyby znacznie wyższe pod względem kosztów ludzkich, jeśli spojrzymy na kryzys uchodźczy na południu, ale także oczywiście pod względem kosztów gospodarczych i społecznych, jeśli spojrzymy na wszystkie nasze sąsiadujące kraje na południu i wschodzie.
Chciałbym powiedzieć kilka słów o Partnerstwie Wschodnim.
Inni posłowie będą mówić o partnerstwie południowym.
Prawdą jest, że sytuacja na Białorusi jest zła, ale musimy dołożyć wszelkich starań, aby skontaktować się z nieoficjalnymi organami, indywidualnymi obywatelami, młodymi ludźmi i studentami, aby zachęcić od wewnątrz do prawdziwie pozytywnego i demokratycznego rozwoju.
Odpowiadając panu Schulzowi, który wcześniej powiedział, że Białoruś i Ukraina są w tej samej sytuacji, chciałbym wyjaśnić, że różnice między nimi są bardzo duże.
Na Ukrainie powinniśmy przyjrzeć się problemom, ale także temu, co idzie dobrze i pozytywnym zmianom.
Krótka uwaga na temat Kaukazu Południowego, ponieważ ważne jest, abyśmy również na tym obszarze skupili się.
Niepokojące są wydarzenia w Azerbejdżanie, gdzie więzieni są blogerzy i demonstranci.
To wstyd, że kraj taki jak Azerbejdżan i jego prezydent robią takie rzeczy.
Niepokoi nas ewentualny nowy konflikt między Azerbejdżanem a Armenią.
Chciałabym prosić pana posła Füle, aby bardzo uważnie obserwował ten region i pomógł mu wyjść z bałaganu, w jakim się znajduje, iz tej sytuacji konfliktowej.
Pani przewodnicząca! Chciałbym zwrócić państwa uwagę na zamrożony konflikt w regionie Górskiego Karabachu, który jest nieodłączną częścią Republiki Azerbejdżanu.
Ilekroć omawia się politykę sąsiedztwa lub inną politykę dotyczącą regionu Kaukazu Południowego, należy zawsze mieć na uwadze integralność terytorialną Azerbejdżanu, a także Gruzji.
Parlament musi uszanować fakt, że region Górskiego Karabachu jest uznawany na arenie międzynarodowej za część Azerbejdżanu, chociaż jest okupowany przez armeńskie siły zbrojne i, jak wiemy, wspierany politycznie przez władze Kremla.
To uznanie powinno zawsze znajdować odzwierciedlenie w dokumentach i oświadczeniach zarówno w Parlamencie, Radzie, jak i Komisji.
Należy odradzać wszelkie inicjatywy ze strony UE mające na celu ukrycie tego faktu, aby dążyć do pokojowego i zgodnego z prawem rozwiązania zamrożonego konfliktu w Górskim Karabachu i w regionie.
(FR) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Ruchy ludowe w południowym regionie Morza Śródziemnego wyraźnie podkreśliły słabości naszej europejskiej polityki sąsiedztwa.
Moim zdaniem problem leży nie tyle w celach polityki sąsiedztwa, które określono w art. 8 i 21 traktatu lizbońskiego w sprawie promowania i poszanowania praw człowieka i demokracji - które są również celami społecznymi - ale raczej w naszych wadliwa realizacja tych celów.
W związku z tym musimy wyciągnąć wnioski na przyszłość.
To właśnie jest robione w ramach bieżących prac nad przeglądem polityki.
Pierwsza kwestia, którą poruszył pan poseł Schulz, to nasza zdolność do zapewnienia rzeczywistego i skutecznego wsparcia dla społeczeństwa obywatelskiego we wszystkich krajach sąsiednich, niezależnie od ich znaczenia z punktu widzenia handlu, strategii czy sytuacji politycznej.
Kiedy kraje sąsiednie znajdują się w fazie transformacji, jest to niezwykle przydatne i konieczne.
Jest to również niezaprzeczalnie łatwiejsze niż wtedy, gdy pracują pod jarzmem autorytarnego reżimu, jak to ma miejsce w Syrii, ale jest to wyzwanie, kwestia, którą musimy się nauczyć skutecznie rozwiązywać.
Uważam, że będziemy również musieli nauczyć się omawiać te kwestie z naszymi partnerami, nie tylko na forach poświęconych prawom człowieka, takich jak podkomisje, ale także na najwyższym szczeblu politycznym.
Jednocześnie jednak musimy dopilnować, aby porządki obrad podkomisji nie zostały oderwane od sytuacji, jak miało to miejsce w przeszłości, ani nie zostały uwzględnione w innych organach, takich jak Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (WSiSW).
Popieram komunikat w sprawie partnerstwa na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego, który moim zdaniem ma kluczowe znaczenie.
Wydaje mi się, że powinniśmy również dodać oddzielny cel dotyczący sprawiedliwości społecznej i zwalczania nierówności.
Oczywiście będziemy musieli ponownie przemyśleć nasze rozumienie mobilności w regionie śródziemnomorskim.
Myślę, że partnerstwo na rzecz mobilności jest pozytywną cechą, ale będziemy również musieli nauczyć się, jak promować korzyści płynące z tej mobilności dla osób podróżujących między północną i południową częścią Morza Śródziemnego oraz dla kraju przyjmującego i kraju pochodzenia.
Będziemy również musieli uwzględnić te zmieniające się ruchy w zakresie podstawowych praw osób, które przekraczają Morze Śródziemne i osiedlają się w Europie.
(PL) Pani przewodnicząca! Obecna dyskusja toczy się w czasie, gdy przyjmujemy nowe podejście do polityki sąsiedztwa.
Chcielibyśmy definitywnie zakończyć czasy, kiedy pojęcie stabilności było używane jako karta przetargowa, kiedy pojęcie stabilności było używane do uzyskania ustępstw w dziedzinie praw człowieka i zasad demokracji.
Dlatego chciałbym skorzystać z okazji, aby zwrócić uwagę na całościowe podejście do polityki sąsiedztwa.
Nie myślmy wstecz tylko o ostatnich kilku miesiącach; pamiętajmy też o wcześniejszych wydarzeniach, takich jak te, które miały miejsce na Białorusi.
Dziś podkreślamy potrzebę utrzymania dżentelmeńskiego porozumienia w sprawie przeznaczenia jednej trzeciej środków dostępnych w ramach Polityki Sąsiedztwa na politykę wschodnią.
Nie myślimy o dzieleniu się bogactwem, ale o dzieleniu się bezpieczeństwem.
To kwestia fundamentalnego bezpieczeństwa i przyszłości współpracy państw członkowskich UE z krajami, które w przyszłości będą być może także członkami Unii.
(FR) Pani przewodnicząca! Rewolucje arabskie dały początek wielkiej nadziei w zainteresowanych krajach i poza nimi.
Pokazali, że demokracja i prawa człowieka mogą być wartościami uniwersalnymi.
Jednak mieszkańcy tych krajów pozostają bardzo sceptyczni co do Unii Europejskiej.
Rozumiem to w świetle przeszłości i poparcia udzielanego dyktatorom.
Mogę to również zrozumieć, kiedy dowiaduję się, że nie jesteśmy w stanie omówić pomocy demokratycznej bez natychmiastowego powiązania jej z podejściem gospodarczym, które ignoruje wybory dokonywane przez te kraje - i co gorsza, gdy widzę, że niektóre rządy, w tym mój domagając się, aby pomoc europejska była uzależniona od umów o readmisji.
To dziwne rozumienie mobilności.
Panie komisarzu, zastanawiam się, czy nie moglibyśmy dać mocnego sygnału w odniesieniu do Tunezji, wzywając do moratorium na zadłużenie tego kraju do czasu ustanowienia demokratycznie wybranego rządu, co ma nastąpić w lipcu.
Sugerowałbym również, abyśmy pomogli im w audycie długu i umorzeniu bezprawnego długu, z którego skorzystała rodzina Ben Ali-Trabelsi, kosztem Tunezji.
Chciałbym otrzymać szczegółową odpowiedź na moje pytanie, panie komisarzu.
(EL) Pani przewodnicząca! Uważam, że komisarz Füle prawidłowo zajmuje się kwestią nadzoru nad europejską polityką sąsiedztwa, której zakres obejmuje 16 państw, od podbrzusza Afryki po podbrzusze Rosji.
Jednak europejska polityka sąsiedztwa została przetestowana przez ostatnie wydarzenia w świecie arabskim, które uwidoczniły niezadowolenie ludzi z ich autokratycznych reżimów, a jednocześnie niepowodzenie reform gospodarczych i społecznych w tych krajach wspieranych przez Unia.
Autokratyczne reżimy w Libii, Tunezji, Egipcie i innych krajach istnieją od lat i my z nimi współpracujemy.
Teraz nagle podejmujemy działania przeciwko nim.
Dlatego musimy dokonać przeglądu strategii europejskiej polityki sąsiedztwa poprzez promowanie demokracji i praw człowieka oraz kontrolowanie planowanego finansowania.
Głównym czynnikiem, który należy właściwie ocenić, jest to, że młodzi ludzie w tych krajach są lepiej wykształceni i jednocześnie bezrobotni; niestety 7 400 000 obywateli europejskich znajduje się w dokładnie takiej samej sytuacji.
Pani przewodnicząca! Rozwój sytuacji w południowym sąsiedztwie wywołał wiele krytyki wobec dotychczas prowadzonej polityki sąsiedztwa UE.
Oczywiście powinniśmy być krytyczni, ale powinniśmy też być uczciwi.
Polityka Sąsiedztwa w dużym stopniu przyczyniła się do rozwoju stosunków z tymi krajami - i to nie tylko z tymi krajami, ale także z ich społeczeństwami, co będzie jednym z głównych zagadnień, które należy teraz dodać do przeglądu Polityki Sąsiedztwa.
Zmiany te w pewnym stopniu wynikają z zaangażowania Unii Europejskiej w te kraje.
W związku z tym musimy zrewidować tę politykę i dostosować ją, ale nie powinniśmy po prostu krytykować tego, co zostało zrobione do tej pory.
Jako takie, sprawozdania PE stanowią ważny wkład w przegląd EPS i mam nadzieję, że zostaną wzięte pod uwagę przez Komisję.
Chciałbym przestrzec przed próbami przeciwstawienia się Wschodowi i Południu, nie tylko w odniesieniu do ponownego skupienia uwagi, ale być może także w odniesieniu do realokacji funduszy i zasobów.
Musimy być przy tym bardzo ostrożni i brać pod uwagę fakt, że z jednej strony oczywiście wyzwaniem jest wspomaganie procesów demokratycznych w Egipcie i Tunezji oraz wspieranie demokratyzacji na Południu, ale też na przykład zachowanie pokoju na Kaukazie Południowym i przyczynianie się do pokojowego rozwiązywania zamrożonych konfliktów i konsolidacji demokracji.
(FI) Pani przewodnicząca! Jest bardzo ważne, abyśmy oprócz polityki sąsiedztwa południowego rozmawiali także o polityce sąsiedztwa wschodniego.
Wiąże się z tym bardzo wiele wewnętrznych problemów administracyjnych, a administrację przynajmniej rosyjskimi programami należy przenieść do Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Regionalnej.
Powodem tego jest to, że władze zarządzające programami mogłyby je zmienić, aby odzwierciedlić bardziej szczególne cechy i warunki regionalne.
Byłby to również sposób na zapewnienie ich ciągłości.
Musimy pamiętać, że zmiana ta sama w sobie nie wymagałaby żadnych specjalnych zmian w podstawie prawnej programów ani w budżecie UE.
Byłby to raczej przypadek wewnętrznej decyzji Komisji.
Obecnie w programach tych jest bardzo dużo problemów i powinniśmy wprowadzić w nich pewne zmiany strukturalne.
Byłby to jasny komunikat i mam nadzieję, że Komisja również zrobi wszystko, co w jej mocy, aby poprzeć tę decyzję.
(PL) Pani Przewodnicząca! Europejska Polityka Sąsiedztwa, a w jej ramach Partnerstwo Wschodnie to kluczowy obszar i wyzwanie dla Unii Europejskiej.
To ważne ramy polityczne dla wzmocnienia stosunków z krajami partnerskimi - krajami, z którymi powinniśmy zmierzać w kierunku integracji gospodarczej i politycznej.
W przypadku Ukrainy proces ten powinien zakończyć się perspektywą pełnego członkostwa w Unii Europejskiej, oczywiście po spełnieniu kryteriów kopenhaskich, a do tego niezbędne jest większe zaangażowanie polityczne władz w Kijowie. .
Nie zapominajmy o Europejczykach na Białorusi, kraju o cywilizacji podobnej do naszej, ale zamkniętej przez reżim Łukaszenki.
Zróbmy wszystko, co w naszej mocy, aby Białorusini zobaczyli, że Europa o nich pamięta i wspiera ich starania o demokrację.
Możemy dać realny wyraz naszym wysiłkom, obniżając koszty związane z uzyskaniem wiz Schengen, ułatwiając kontakty międzyludzkie między Białorusią a resztą Europy oraz wspierając inicjatywy społeczne i obywatelskie na Białorusi.
Ułatwiając podróże i kontakty między Unią a Białorusią, możemy znacznie skuteczniej osłabić reżim Łukaszenki niż dziesiątkami oświadczeń czy rezolucji.
Na koniec chciałbym zwrócić uwagę, że w wielu krajach objętych polityką sąsiedztwa nadal istnieją poważne problemy w zakresie poszanowania wolności słowa, zwłaszcza w mediach, wolności zrzeszania się i wolności zgromadzeń.
Jako Parlament w wolnej Europie musimy ...
(Przewodniczący wyłączył mikrofon)
(CS) Pani przewodnicząca! Mam nadzieję, że nie ma tu nikogo z krajów Partnerstwa Wschodniego, ponieważ na podstawie naszej liczby mogą pomyśleć, że nie jesteśmy zainteresowani Partnerstwem Wschodnim.
Ja również chciałbym podkreślić wagę i potrzebę debaty na temat Partnerstwa Wschodniego.
Jest to ważne, ponieważ obszar na wschód od granic UE oferuje niezastąpione możliwości biznesowe, jeśli chodzi o utrzymanie konkurencyjności Unii w nadchodzących dziesięcioleciach.
Obszar ten stanowi również ogromne źródło kultury, która odgrywa rolę w tworzeniu tradycji europejskich i bez której nie można zrozumieć tożsamości europejskiej.
Debata na temat Partnerstwa Wschodniego jest również konieczna ze względu na fakt, że nie jest do końca jasne, czy wszyscy przywiązujemy taką samą wagę do tego projektu.
Wszystkie wielostronne inicjatywy związane z Partnerstwem Wschodnim - demokracja, stabilność, integracja gospodarcza, bezpieczeństwo energetyczne i kontakty międzyludzkie - są niewątpliwie przydatne zarówno dla UE, jak i dla sześciu sąsiadujących z nią krajów.
Zamieszanie wywołały wypowiedzi niektórych polityków, którzy mówią o synergii czarnomorskiej lub o demokratycznej strefie buforowej.
W tym momencie Partnerstwo Wschodnie przestaje być instrumentem ...
(SK) Pani przewodnicząca! Wiarygodność Unii Europejskiej jako globalnego gracza politycznego zależy również od jej zdolności i woli do promowania rozwoju i reform w celu stabilizacji krajów sąsiednich.
Współpraca UE z krajami Partnerstwa Wschodniego stwarza tym krajom szansę osiągnięcia politycznego postępu w kierunku wartości wolności i demokracji.
Jednak ze względu na zróżnicowany rozwój polityczny poszczególnych krajów UE musi zastosować zmienne podejście i zapewnić więcej pomocy i środków unijnych tym wschodnim partnerom, którzy są gotowi pójść dalej i szybciej w wypełnianiu swoich zobowiązań.
Moglibyśmy zrobić więcej, aby zachęcić w szczególności Ukrainę i Mołdawię do poczynienia postępów w negocjacjach i do próby osiągnięcia porozumienia w sprawie szerokiej i kompleksowej strefy wolnego handlu.
Moim zdaniem powinniśmy również kontynuować negocjacje z Armenią, Azerbejdżanem i Gruzją.
Białoruś będzie musiała znaleźć formę komunikacji odpowiednią do sytuacji politycznej.
Mieszkańcy kraju nie mogą jednak stać się zakładnikami swoich politycznych przedstawicieli, którzy zdecydowali się na wdrożenie własnej wersji demokracji.
(NL) Pani przewodnicząca! Kładziemy dziś ważny fundament pod rozwój Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (ENPI).
Chciałbym w tym miejscu podkreślić tylko jedną kwestię, konkretną kwestię dla komisarza w sprawie programów dotyczących granic zewnętrznych, programów transgranicznych.
Mamy 15 programów o budżecie 1,1 miliarda euro.
Jednak ze wszystkich stron słyszymy, że nie idzie im dobrze.
Rozwój był powolny.
Elastyczność jest bardzo ograniczona iz tego, co usłyszałem dzisiaj, rozumiem, że polska prezydencja zamierza się tym zająć.
Polacy naprawdę chcą iść do przodu i zobaczyć, czy trzeba wprowadzić jakieś zmiany, aby przywrócić spójność tych programów, cel 3, podejście INTERREG, które znamy od lat.
Moje pytanie do pani komisarz brzmi: jak zamierza pan się tym zająć?
Właściwie, zgodnie z rozporządzeniem ENPI, miałeś już przeprowadzić ocenę w zeszłym roku.
Nie widziałem dokumentów dotyczących tego.
W jaki sposób zamierzasz teraz uwzględnić to w swoich majowych publikacjach i czy może zechcesz zorganizować przesłuchanie we współpracy z tym Parlamentem, na którym moglibyśmy zaprosić najbardziej zainteresowane osoby i posłuchać o ich doświadczeniach?
Mam wrażenie, że niektóre rzeczy naprawdę wymagają modyfikacji.
(IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Dokonując przeglądu polityki sąsiedztwa UE, wyruszamy w podróż, która nie zakończy się szybko.
Wydarzenia na Morzu Śródziemnym sygnalizują proces głębokich zmian i będą miały trwałe konsekwencje nie tylko dla krajów tego regionu, ale także dla Europy.
Musimy mieć świadomość, że przejście do pełnej demokracji nie będzie łatwe i że przemianom tym towarzyszy wiele zagrożeń i niepewności.
Z tego powodu jest wiele rzeczy, które musimy zrobić, a to zajmie trochę czasu.
Odpowiedź Europy musi charakteryzować się strategią opartą na natychmiastowych i długoterminowych działaniach.
Musimy ułatwić dostęp do rynków europejskich i umożliwić większą mobilność.
Powinniśmy zorganizować konferencję, aby zbadać możliwość umorzenia lub renegocjacji zadłużenia tych krajów, które wybrały drogę do demokracji; musimy udostępnić odpowiednie środki finansowe i zapewnić wsparcie dla procesu demokratycznego poprzez wzmocnienie instytucji parlamentarnych i partii politycznych, zapewniając pełny udział wszystkich obywateli.
Wszystko to powinno się odbywać w ramach ożywionego dialogu eurośródziemnomorskiego.
Stawką jest strategiczna, polityczna przyszłość Europy.
Uważam, że Europa musi zrozumieć, że musimy działać na wschodzie i na południu, ale w tej chwili szczególny priorytet ma południe.
Te polityki wymagają fundamentalnych zmian; musimy wreszcie otworzyć nowy rozdział.
(PL) Pani Przewodnicząca! Wymiar wschodni to jeden z najważniejszych obszarów rozwoju Unii Europejskiej w ramach Europejskiej Polityki Sąsiedztwa.
Obejmuje takie kraje jak Ukraina, Białoruś, Mołdawia, Gruzja, Azerbejdżan i Armenia.
Unia ma w tych krajach bardzo ważne interesy gospodarcze i finansowe, o których nie należy zapominać, ale najważniejsze powinny być sprawy związane z energią.
To przez niektóre z tych krajów mogą powstać alternatywne trasy energetyczne do rosyjskich rurociągów, takie jak Sarmatia i gazociąg Nabucco.
W celu zacieśnienia współpracy między wymienionymi przeze mnie krajami a Unią Europejską należałoby zliberalizować unijną strefę handlową, co pozwoliłoby na prowadzenie większej liczby interesów i zbliżyłby te kraje do Unii Europejskiej, a przecież Unia jest , już dziś największy partner gospodarczy tych krajów.
Ostatecznie oczywiście powinniśmy pomyśleć o strefie wolnego handlu, która w naturalny sposób połączy nas w określony sposób.
Wreszcie, nie możemy zapominać o złagodzeniu obowiązku wizowego, intensyfikacji programów międzyludzkich i wsparciu finansowym wymiany młodzieży z krajów Partnerstwa Wschodniego z młodymi ludźmi z UE.
(PL) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Wszyscy chcielibyśmy, aby polityka Unii Europejskiej była skuteczna, ale aby była skuteczna, musi być w pełni spójna zarówno pod względem wschodniego wymiaru polityki sąsiedztwa, jak i wymiaru południowego.
Jeśli chodzi o wymiar wschodni, chciałbym zwrócić szczególną uwagę na tak zwane zamrożone konflikty, sytuację w Mołdawii, aw szczególności sytuację w Naddniestrzu i Górskim Karabachu, a także chciałbym powiedzieć Kilka słów - zwłaszcza że jestem stałym sprawozdawcą Parlamentu Europejskiego ds. Gruzji - o sytuacji w Abchazji i Osetii Południowej.
W tych sprawach potrzebna jest dziś spójna polityka Unii Europejskiej.
Spójna polityka Unii musi oznaczać wspólną i konsekwentną politykę, która jest identyczna zarówno z polityką europejską, w tym w szczególności Wysokiego Przedstawiciela, jak i innymi członkami Komisji Europejskiej, a także z państwami członkowskimi.
Musimy dziś mówić jednym głosem do rosyjskich przywódców i powiedzieć im, że nie wypełniają zobowiązań podjętych w 2008 r. I na przykład, że misja obserwacyjna Unii Europejskiej powinna otrzymać jak najszybciej dostęp do Abchazji i Osetii Południowej.
(PT) Pani przewodnicząca! Powstania ludowe w Afryce Północnej ujawniają błędy europejskiej polityki i dyplomacji kierowanej rzekomą realpolitik, która wspiera dyktatorów i zdewaluowane dążenia do wolności, sprawiedliwości i szans dla wszystkich ludzi.
W rezultacie UE na nowo zdefiniowała swoje priorytety w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) na południu.
Zgadzam się z nowymi kierunkami, zwanymi „trzema paniami”: „pieniądze, dostęp do rynku i mobilność”.
Robię to jednak ze zrozumieniem, że wsparcie, jakie oferujemy naszym sąsiadom, musi być uzależnione od wykazania woli politycznej i konkretnego postępu w procesach demokratyzacji.
Nie ma demokracji bez partii politycznych.
Dlatego priorytetem powinno być wspieranie szkolenia demokratycznych sił politycznych w zakresie finansowania i organizacji, ponieważ wzmocni to pozycję młodych ludzi i kobiet, którzy odważnie rozpoczęli arabską wiosnę.
W społeczeństwach, które nadal są zdominowane przez religijne przekonania państwa i działają według patriarchów, podstawą każdej prawdziwie demokratycznej zmiany będzie udział kobiet i poszanowanie praw człowieka.
To musi być podstawowa orientacja politycznego wsparcia UE dla południowego regionu Morza Śródziemnego.
Wreszcie, UE powinna również promować zaangażowanie wszystkich wschodzących graczy w dialog polityczny, w tym partii o religijnych agendach, takich jak te związane z Bractwem Muzułmańskim, których nie należy izolować, ale raczej zapraszać do gry demokratycznej.
(PL) Pani Przewodnicząca! Żeby polityka, o której rozmawiamy, przyniosła oczekiwany pozytywny skutek, potrzebne będą pieniądze.
Dlatego powinniśmy trzymać się dżentelmeńskiej zgody co do podziału od jednej trzeciej do dwóch trzecich dostępnych środków.
Jest to konieczne, aby móc skutecznie prowadzić tę politykę.
Po drugie, potrzebujemy jasnej diagnozy sytuacji.
Dlatego nie można porównywać Białorusi, która jest kontrolowana przez jasny, przejrzysty i można powiedzieć kliniczny przykład reżimu, z Ukrainą, która boryka się z problemami demokratyzacji.
Po trzecie, taka polityka daje perspektywę członkostwa krajom, które starają się to osiągnąć.
Jasna perspektywa członkostwa pomaga stworzyć samospełniającą się przepowiednię, a jeśli społeczeństwa i rządzący tymi krajami mają wrażenie, że pełne członkostwo w UE jest celem osiągalnym, to z pewnością będzie bardziej prawdopodobne.
(ES) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Żałuję nieobecności Rady w dzisiejszej debacie.
W odniesieniu do sąsiedztwa południowego przedstawię trzy kwestie.
Po pierwsze, Unia Europejska musi wspierać i ułatwiać procesy demokratycznych przemian.
W przeszłości sąsiednie władze uzasadniały swoją bezczynność troską o stabilność.
Po drugie, życzę pomyślności gospodarczej naszym południowym sąsiadom; wymaga to wielu reform, inwestycji oraz pomocy finansowej i gospodarczej, a także handlu, nie tylko z północą, ale także z handlem południe-południe, który obecnie nie istnieje.
Jestem zaniepokojony linią przyjętą przez Komisję i wysoką przedstawiciel, panią Ashton: w artykule opublikowanym w The New York Times 18 marca 2011 r. Wydaje się, że radzi ona tym krajom, aby specjalizowały się w eksporcie produktów rolnych na rynki europejskie.
Nie zgadzam się.
Komisarz Füle jest tego doskonale świadomy, chociaż wydaje się, że kręci głową.
Kraje te potrzebują zróżnicowanej gospodarki i rolnictwa.
Powtarzam: zróżnicowane.
Muszą również zadbać o swoje krajowe potrzeby żywnościowe i nie ograniczać się do kilku produktów eksportowych, które dodatkowo budzą niepokój europejskich rolników.
Dlatego potrzebujemy zdrowego rozsądku i rozwagi w tej kwestii.
Po trzecie, musimy ożywić Unię dla Śródziemnomorza (UfM) i jej projekty, które mogą pomóc w gospodarczej modernizacji krajów śródziemnomorskich.
Niestety, Unia dla Śródziemnomorza wciąż znajduje się w impasie, nie ma sekretarza generalnego i nie może być nadal porywana przez brak postępów między Izraelem a Palestyną.
Szanowni Państwo, stoimy przed poważnym wyzwaniem.
Pani przewodnicząca! Wschodnie sąsiedztwo UE może okazać się najlepszym sprawdzianem dla polityki zagranicznej UE.
Unia musi przestrzegać własnych ram prawnych, a zwłaszcza strategii bezpieczeństwa UE, która podkreśla „potrzebę posiadania bogactwa dobrze zarządzanych krajów na swoich granicach”.
Powinien również wdrożyć to we własnej kompleksowej strategii, aby przynieść pozytywne zmiany.
Jednak najpoważniejszą przeszkodą dla formalizacji EPS na wschodzie pozostają nierozwiązane konflikty w Naddniestrzu i na Kaukazie Południowym, które są przyczyną niestabilności regionu oraz problemów politycznych i gospodarczych.
Wystarczy wspomnieć o dzisiejszym wybuchu w Naddniestrzu, który poważnie uszkodził gazociąg.
UE pilnie potrzebuje wsparcia wysiłków na rzecz rozwiązania konfliktu, w tym poprzez bezpośrednią mediację, budowanie zaufania i pomoc humanitarną dla milionów osób wewnętrznie przesiedlonych i uchodźców.
Dlatego UE powinna dopilnować, aby jej znacznemu wsparciu finansowemu i technicznemu w regionie towarzyszyła wzmocniona obecność polityczna i dobrze określone uwarunkowania.
(PL) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Chciałbym zacząć od gratulacji dla autorów obu raportów, aw szczególności dla autora raportu dotyczącego wschodniego wymiaru polityki sąsiedztwa, pana Siwiec.
Te gratulacje nie są oferowane po prostu z grzeczności.
Wynikają one z mojego szczerego przekonania, że ​​w końcu mamy raporty, z których wynika, że ​​europejska polityka sąsiedztwa powinna w znacznie większym stopniu opierać się na wartościach, które są dla nas najważniejsze: poszanowanie praw człowieka, wolność mediów i demokratyczne rządy.
Powtórzę to, co powiedziałem tutaj w tej Izbie w poniedziałek: lekcja z wydarzeń w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie dowodzi, że ludzie tam mieszkający, zwłaszcza ludzie młodzi, nie tylko domagają się więcej chleba; domagają się również większej wolności i większego poszanowania ich praw jako obywateli i ludzi.
To samo dotyczy naszych sąsiadów na Wschodzie, aw szczególności Białorusi, kraju będącego bezpośrednim sąsiadem Unii Europejskiej.
Chciałbym opowiedzieć o skandalicznych wydarzeniach, które miały miejsce dzisiejszego popołudnia w Grodnie na Białorusi, gdzie dziennikarz Andrzej Poczobut, któremu zarzuca się obrazę Prezydenta w artykułach dla prasy międzynarodowej w związku z pracą dziennikarską. został właśnie aresztowany przez KGB, aby uniemożliwić mu rozmowę z nami, posłami do Parlamentu Europejskiego, na jutrzejszym posiedzeniu białoruskiej delegacji.
To są skandaliczne praktyki.
Europejska Polityka Sąsiedztwa powinna pomóc nam zapobiec takim sytuacjom, jak ta, która wydarzyła się dziś po południu w przypadku Andrzeja Poczobuta.
(SV) Pani przewodnicząca! Jestem wdzięczny, że Komisja zdecydowała się przedstawić przegląd południowego wymiaru europejskiej polityki sąsiedztwa.
Z pewnością jest potrzebny.
Musimy przyznać, że Europa spotykała się z dyktaturami z tolerancją, a nie z twardymi żądaniami demokracji.
To kosztowało nas zaufanie do Europy.
Dlatego potrzebujemy nowej polityki, polityki, która pomoże odbudować te kraje po dziesięcioleciach złych rządów.
Europa może wiele w tym zakresie zrobić, przede wszystkim jako najważniejszy partner handlowy regionu.
Najlepszym podejściem byłoby prawdopodobnie zainwestowanie właśnie w tę odbudowę i handel, aby odzyskać utracone zaufanie.
Dlatego cieszę się, że w tym komunikacie Komisja mówi o wymiarze handlowym - że powinniśmy zwiększyć dostęp do rynku dla naszych północnoafrykańskich sąsiadów, aby pomóc im wykorzystać handel do zapewnienia im dobrobytu.
Jednak obecnie to europejskie bariery celne, zwłaszcza w sektorze rolnym, stanowią główną przeszkodę w rozwoju.
Weźmy na przykład ceny minimalne produktów rolnych, które oznaczają, że im wydajniej produkuje się owoce i warzywa, tym wyższe cła muszą być za nie zapłacone.
To jest przeszkoda dla rozwoju i dobrobytu.
Dlatego chciałbym zaproponować, aby pierwszym krokiem, jaki Komisja mogłaby uczynić, jest zapewnienie tym krajom Afryki Północnej, które rozpoczęły drogę ku demokracji, wolnego dostępu do rynku w Europie.
To jest coś, co zrobiliśmy dla Bałkanów Zachodnich po wojnie w Jugosławii i dlaczego nie wyciągnąć wniosków z tego przykładu?
Dobrobyt Europy budujemy na wolnym handlu w Europie, dlaczego więc nie pomóc naszym północnoafrykańskim sąsiadom budować ich dobrobyt na wolnym handlu z nami?
(EL) Pani przewodnicząca! Europejska polityka sąsiedztwa jest bez wątpienia skuteczną polityką.
Musimy jednak uczynić go bardziej dynamicznym i skuteczniejszym.
Niekorzystny klimat gospodarczy, z którym mamy obecnie do czynienia, nie powinien być traktowany jako alibi lub pretekst do zaniechania dalszego wzmacniania go.
Powinno to dotyczyć głównie wymiaru południowego.
Jest to teraz pilnie potrzebne w następstwie ostatnich dramatycznych wydarzeń, ostatnich dramatycznych incydentów w Afryce Północnej.
Te społeczeństwa potrzebują naszego wsparcia; potrzebują naszego niezbędnego, ale dyskretnego wsparcia i podkreślam słowo „dyskretny” z oczywistych powodów historycznych i politycznych.
Musimy wspierać społeczeństwo obywatelskie w tych krajach, jego demokratyczne działania i żądanie większej wolności.
Ponadto nie możemy zapominać, że Morze Śródziemne zamienia się w imigracyjną bombę zegarową; to kolejny powód, dla którego powinniśmy wspierać stabilność, demokrację i wzrost w tych krajach poprzez politykę sąsiedztwa.
Pani przewodnicząca! Chciałabym pogratulować pani komisarz komunikatu w sprawie partnerstw, w którym przyjęto szybkie i dalekowzroczne podejście.
Widzimy przeprojektowanie polityki sąsiedztwa, a Komisja jest strażnikiem holistycznego podejścia.
Uważam, że sprzeciwianie się południowej i wschodniej części sąsiedztwa jest dla mnie fatalne.
Przeprojektowujemy i chociaż są dobre wieści o tym, co dzieje się na południu, znaczenie tego przeprojektowania i przemyślenia wykracza poza południe.
Obejmuje także wschód.
Powinniśmy przejść od polityki związanej z rządem lub polityki ukierunkowanej na politykę zorientowaną na społeczeństwo iz krótkowzrocznej polityki dotyczącej interesów gospodarczych w kierunku polityki zorientowanej na prawa człowieka i demokrację.
W naszej polityce powinniśmy stać się hojni wobec społeczeństw oraz znacznie bardziej wymagający i surowi wobec rządów.
Nie powinniśmy też mieszać status quo ze stabilnością.
Powinniśmy przejść do pewnego rodzaju przejściowego podejścia.
Budowanie tego nowego paradygmatu dla polityki sąsiedztwa pociąga za sobą konieczność zmiany polityki wschodniej w tym samym kierunku.
Powinniśmy zwracać jednakową uwagę zarówno na południe, jak i wschód.
Finansowanie powinno być symetryczne, ponieważ istnieje fałszywy dylemat sprzeciwiający się obydwu i powinno to być finansowanie inteligentne.
Występuje tutaj niedofinansowanie strukturalne.
Każdego roku płacimy krajom objętym polityką sąsiedztwa 20% tego, co płacimy reszcie świata.
Wiem, jak trudno jest dziś mówić o finansowaniu.
Ale ta polityka musi zostać przeprojektowana, a to również wymaga dodatkowego finansowania.
Pani przewodnicząca! Obecnie ważne jest, aby dokładnie rozważyć i znaleźć właściwą równowagę między obydwoma czynnikami europejskiej polityki sąsiedztwa.
EPS powinna stać się bardziej elastyczna, proaktywna i zoptymalizowana.
Jeśli chcemy stworzyć obszar stabilności, wspólnych wartości i postępu w Europie, po pierwsze nie powinniśmy już ograniczać się do z góry określonych kwot.
Pomoc finansową należy wyważyć zgodnie z zaangażowaniem politycznym i wolą zbliżenia się do wartości, wolności i standardów UE.
Powinien być zorientowany na wyniki i powiązany z obiektywnymi i jasnymi kryteriami dotyczącymi demokratyzacji i postępów w reformach.
Po drugie, powinniśmy rozważyć stworzenie narzędzia szybkiego reagowania w ramach EPS w celu szybkiego i elastycznego reagowania na zmiany polityczne w krajach partnerskich, jak to miało ostatnio miejsce w południowym sąsiedztwie.
Po trzecie, ważna jest również atrakcyjność pomocy unijnej.
Dodatkową zachętą byłoby uproszczenie procedur alokacji funduszy UE i aktywne dzielenie się wiedzą fachową przez państwa członkowskie na wczesnych etapach programowania.
(RO) Pani przewodnicząca! Pochodzę z Galaţi, rumuńskiego miasta położonego na granicy Unii Europejskiej z Republiką Mołdowy i Ukrainą.
Dlatego wspomnę konkretnie o przeglądzie wschodniego wymiaru europejskiej polityki sąsiedztwa.
Muszę podkreślić jego znaczenie zarówno dla realizacji strategii Unii Europejskiej na rzecz regionu Dunaju, jak i dla bezpieczeństwa energetycznego Unii Europejskiej.
Wzywam Komisję i państwa członkowskie do uruchomienia kompleksowej strategii Unii Europejskiej dla Morza Czarnego oraz do zapewnienia wystarczających zasobów finansowych i ludzkich, aby skutecznie ją wdrożyć.
Z zadowoleniem przyjmuję przystąpienie Ukrainy i Republiki Mołdawii do Traktatu o Wspólnocie Energetycznej, co wniesie istotny wkład w osiągnięcie celów Unii w zakresie bezpieczeństwa energetycznego oraz w bezpieczeństwo tych krajów.
Jeśli chodzi o priorytetowe projekty energetyczne Unii, powinienem podkreślić znaczenie południowego korytarza gazowego.
Myślę, że gazociąg Nabucco, wraz z rurociągiem transadriatyckim, paneuropejskim rurociągiem naftowym, interkonektorem Turcja-Grecja-Włochy czy ...
Pani przewodnicząca! Popieram europejską politykę sąsiedztwa jako znaczące ramy polityczne dla wzmocnienia demokracji zarówno w wymiarze wschodnim, jak i południowym, ale teraz poprosiłem o zabranie głosu, aby zadać nam wszystkim następujące pytanie: czy Unia Europejska moralne prawo do wskazywania krajom trzecim drogi do prawdziwej demokracji jest dobrze uzasadnione.
Oba projekty rezolucji przywołują takie wartości EPS, jak demokracja, praworządność, poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności, w tym wolność mediów, niezawisłość sądownictwa i walka z korupcją.
Czy sama Unia Europejska jest mistrzem we wszystkich tych dziedzinach, biorąc pod uwagę np. Sytuację mediów we Włoszech i na Węgrzech, masowe bezpaństwowości na Łotwie i Estonii oraz podejrzenie korupcji w naszym Parlamencie?
Mam wielką nadzieję, że utrzymamy ...
Pani przewodnicząca! Sąsiedztwo jest tutaj kluczowym słowem.
Nawet w życiu prywatnym posiadanie dobrych sąsiadów jest dla każdego wielką wartością.
Dobry sąsiad to osoba przyjazna, która nie ingeruje nadmiernie w czyjeś sprawy, ale w potrzebie jest gotowa wyciągnąć rękę przyjaźni.
To jest coś, co Unia Europejska powinna praktykować jako politykę.
Jest to dość łatwe, gdy kraje sąsiadujące są równie przyjazne, stabilne i demokratyczne.
Jeśli tak nie jest, problem jest większy.
Sugestia, że ​​powinniśmy współpracować ze społeczeństwem obywatelskim, zwłaszcza w tych krajach, jest bardzo dobra.
Mój kolega, pan poseł van Nistelrooij, zwrócił uwagę, że wydajemy 1,1 miliarda euro na działania graniczne i potrzebujemy bardziej spójnego podejścia.
Zgadzam się z tym.
Również sugestia, że ​​powinniśmy odbywać regularne przesłuchania, zwłaszcza ze społeczeństwem obywatelskim pochodzącym z niedemokratycznych reżimów, jest dobra, aby mogli usłyszeć, co mamy do powiedzenia, a my możemy usłyszeć bezpośrednio od nich.
(FR) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! W swoim opisie perspektyw europejskiej polityki sąsiedztwa w południowym regionie Morza Śródziemnego wspomniał pan o potencjalnych katalizatorach.
Jednak zapomniałeś wspomnieć o jednej grupie, do której ja sam należę.
W Europie ludzie tacy jak ja - imigranci i dzieci imigrantów - pochodzący z terenów, które kiedyś były skolonizowane przez Europę, są nadal stygmatyzowani.
Jednak jesteśmy i możemy się stać zasobami ludzkimi: wpływowymi pośrednikami między północą a południem w tym historycznym czasie.
Panie komisarzu Füle, co pan myśli o tej opcji?
Czy weźmiesz to pod uwagę?
(LT) Pani przewodnicząca! Przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa jest jednym z naszych najważniejszych zadań.
Wydarzenia w Egipcie, Tunezji, Libii, Jemenie, Bahrajnie i innych miejscach bezlitośnie przełamują wiele stereotypów w naszych umysłach: że większość ludzi na Bliskim Wschodzie lub w Afryce Północnej nie dba o prawa człowieka i że są przyzwyczajeni do życia pod dyktaturą. reżimy.
Rewolucja w świecie arabskim pokazała, że ​​to błąd.
Kilka tygodni temu odwiedziłem Egipt w dniu, w którym odbyło się w tym kraju referendum w sprawie zmian w konstytucji.
Wszyscy, których spotkaliśmy, rozmawiali o wolności, sprawiedliwości i demokracji.
Większość podkreślała, że ​​potrzebują innego rodzaju wsparcia ze strony Unii Europejskiej.
Potrzebne jest wsparcie dla wzmocnienia społeczeństwa obywatelskiego, tworzenia partii politycznych i obrony praw człowieka, tak aby przyszłe wybory parlamentarne i prezydenckie były demokratyczne, wolne i uczciwe.
Zachodzące tam procesy demokratyczne są bardzo kruche i wrażliwe i musimy im pomóc w odpowiednim czasie.
Członek Komisji. - Pani przewodnicząca! Doceniam jeden bardzo ważny element, a mianowicie fakt, że my, Komisja i Parlament, zbliżamy się równolegle do przeglądu naszej polityki sąsiedztwa.
Nie jest to sytuacja, jak w przypadku wielu innych polityk, w których przychodzimy tutaj z produktem, który został już sfinalizowany, a następnie dyskutujemy.
Weszliśmy w ten proces jakiś czas temu i dzięki interakcji mogliśmy już uwzględnić szereg dobrych pomysłów Parlamentu i wyjaśnić kilka z nich.
Długa lista mówców, którzy przedstawili wiele cennych sugestii i zadali dobre pytania, jest dowodem na to, że takie podejście było słuszne.
W traktacie lizbońskim, który również został uzgodniony i przegłosowany w tej Izbie, postawiliśmy wysokie ambicje.
Uzgodniliśmy, że Unia Europejska będzie globalnym graczem.
Catherine Ashton, wiceprzewodnicząca Komisji i wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa. Obie uważam, że z trudem moglibyśmy spełnić to oczekiwanie, nie odgrywając przede wszystkim naprawdę konstruktywnej roli w naszym sąsiedztwa i że z trudem moglibyśmy odegrać taką rolę bez sprostania wyzwaniom naszego sąsiedztwa, w tym przedłużającemu się konfliktowi.
Mając to na uwadze, wspólnie rozpoczęliśmy proces przeglądu w czerwcu ubiegłego roku.
W tamtym czasie nasze ambicje polegały przede wszystkim na refleksji nad nowymi instrumentami wprowadzonymi na mocy traktatu lizbońskiego.
Zachodzą duże zmiany w zakresie działań zewnętrznych, polegające na zastąpieniu sześciomiesięcznej prezydencji i jej priorytetów w stosunkach zewnętrznych konsekwentną i spójną polityką, którą gwarantuje osoba o podwójnej roli, łącząca wspólnotowy instrument WPZiB, a także posiadająca po raz pierwszy zdolności Służby Działań Zewnętrznych.
Zmodernizowano także ambasady, które reprezentują nie tylko Komisję, ale także Unię Europejską.
To są wielkie rzeczy.
Wiem, że tu i ówdzie pojawia się wiele wyzwań, pytań, a nawet krytyki, ale jestem przekonany, że te zmiany zaowocują bardziej spójną polityką UE w zakresie działań zewnętrznych.
Chcieliśmy, aby znalazło to odzwierciedlenie w naszej Polityce Sąsiedztwa.
Chcieliśmy też zrobić jedną z ważnych rzeczy, których według nas brakuje.
Patrząc na sąsiedztwo, brakowało nam poczucia przynależności tych krajów do polityki sąsiedztwa.
Niektórzy z naszych partnerów mówili, że polityka sąsiedztwa została im narzucona i tak naprawdę nigdy się z nimi nie skonsultowano.
Dlatego uważają, że ich poglądy nie były brane pod uwagę i że istniał jeden schemat, który był stosowany do wszystkich, bez uwzględnienia specyfiki.
Ale potem nadeszła arabska rewolucja.
Dało nam lustro - które, jak sądzę, było bardzo potrzebne - do zadawania ważnych pytań, takich jak to, jak jesteśmy gotowi, aby uzupełnić aspiracje wschodzących demokracji, jak daleko jesteśmy gotowi posunąć się, aby poradzić sobie z sytuacjami takimi jak tego, z którym mamy do czynienia w Libii, i jak długo powinniśmy tu i ówdzie iść na kompromisy i kojarzyć stabilność z autokracją, akceptując fakt, że nie zawsze mieliśmy wartości na tym samym miejscu, co nasze interesy.
Nasz komunikat z 8 marca był próbą odpowiedzi na niektóre z tych pytań - aby być z Państwem absolutnie szczery, na proste pytania - ponieważ tak naprawdę odpowiedzieliśmy tylko na te, które dotyczyły wschodzących demokracji.
Trudniejsze pytania pozostawiliśmy do przeglądu strategicznego EPS.
Wiele z nich nadal wymaga odpowiedzi.
W komunikacie z 8 marca określiliśmy trzy podstawowe filary, które zostaną odzwierciedlone również w przeglądzie strategicznym.
Pierwsza z nich wspiera przemiany demokratyczne i budowanie instytucji w sąsiednich państwach.
W drugim skupiono się na relacjach ze społeczeństwami i wsparciu dla społeczeństw obywatelskich.
Trzeci zapewnia wsparcie sprzyjającego włączeniu społecznemu i zrównoważonemu wzrostowi wśród naszych sąsiadów.
Wiele krajów Południa się zmienia, zmiany, które nie ograniczają się do tych krajów, ale do całego regionu.
Zmieniają także nas i sposób, w jaki reagujemy na sytuację - sposób, w jaki będziemy proaktywnie reagować i realizować te nowe zjawiska w naszym sąsiedztwie.
Będzie to miało reperkusje na Wschodzie, a nasze wspólne myślenie z naszymi wschodnimi partnerami wymaga wyciągnięcia wniosków.
Ta refleksja na temat Wschodu nie odbywa się kosztem Południa, a wydarzenia na Południu oraz nasze obecne zainteresowanie i skupianie się na Południu nie odbywają się kosztem naszego zainteresowania Wschodem.
Proces przeglądu EPS wzmocni potrzebę zrównoważonego podejścia do naszego sąsiedztwa, czy to na wschodzie, czy na południu.
Pojawia się nowy impuls do zastąpienia, czasami, preferowanej prawdziwej polityki w naszym sąsiedztwie, ambitną i znacznie bardziej proaktywną polityką opartą na naszych wartościach.
Istnieje również rozmach, aby jasno określić, co chcemy osiągnąć za pomocą instrumentów polityki sąsiedztwa lub za ich pomocą.
Kilka lat temu mówiliśmy o strefie pokoju, stabilności i dobrobytu.
To ważna koncepcja, która wciąż jest aktualna, ale partnerzy chcą więcej.
Na Wschodzie niektóre z nich są bardzo jasne, jeśli chodzi o europejskie aspiracje.
Mieszkańcy Południa chcą mieć bardziej zdefiniowane instytucjonalnie ramy integracji gospodarczej.
Czy powinniśmy unikać dzielenia się swoimi przemyśleniami na te tematy?
Myślę, że powinniśmy jasno powiedzieć, że Partnerstwo Wschodnie nie jest sposobem na pozbycie się członkostwa w UE przed krajami na Wschodzie, ale jest dla nich sposobem na budowanie większej ilości Unii Europejskiej w swoich krajach.
Myślę, że powinniśmy złożyć ofertę najbardziej rozwiniętym krajom Południa - pewnego rodzaju ramy, które pozwolą im uczestniczyć nie w podejmowaniu decyzji, ale w ich kształtowaniu.
Nie spodziewajcie się bardzo technicznego kaftana bezpieczeństwa w stosunkach dwustronnych z naszymi sąsiadami.
Spodziewaj się tylko kilku, ale bardzo jasnych i bardzo ważnych punktów odniesienia.
W wyniku tego przeglądu EPS należy się spodziewać elastycznej i indywidualnie dostosowanej struktury oraz interakcji, która dobrze funkcjonuje między sterowaniem politycznym z jednej strony a naszymi programami oraz pomocą techniczną i finansową z drugiej.
To nie będzie łatwy proces.
Żadna zmiana nie jest łatwa, ale w porównaniu do swojego poprzednika ma to być proces ciągły, w którym możliwości przeglądu lub, jeśli chcesz, możliwość uzyskania informacji zwrotnej lub sprawdzenia rzeczywistości, będą ważną cechą uwzględnioną w tym przeglądzie EPS.
Wielu z was mówiło o pieniądzach.
Im większe są nasze ambicje, tym więcej zasobów będą potrzebować.
Logika jest tutaj bardzo jasna.
Ale czy chodzi tylko o pieniądze?
Absolutnie nie.
Chodzi także o naszą kreatywność, naszą spójność, poważne traktowanie interesów naszych partnerów i ambitne podejście do otwierania naszego rynku handlowego i rozwiązywania problemu mobilności.
W rewolucji jaśminowej w dużej mierze chodziło o godność i sprawiedliwość.
Zmieńmy zatem te dwie kwestie - godność i równość - w zasady, na których będzie się opierać nasza polityka.
Parlament ma do odegrania bardzo ważną rolę w tym względzie.
Otrzymałem dwa projekty rezolucji złożone zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu.
Głosowanie odbędzie się w czwartek 7 kwietnia.
w piśmie. - Wszystkie kraje europejskie, które spełniają kryteria przystąpienia do UE, powinny mieć perspektywę członkostwa w UE.
Wymiar wschodni EPS powinien wyraźnie doceniać tę podstawową zasadę jako taką i zapewnić, że nasi sąsiedzi w Europie Wschodniej będą mogli konkretnie zobaczyć wiarygodną perspektywę przyszłego członkostwa.
Najsilniejszym bodźcem do reform demokratycznych i politycznych oraz tworzenia społeczeństwa obywatelskiego jest i pozostanie perspektywa członkostwa w UE.
Podczas gdy przyszli kandydaci powinni w pełni odrabiać lekcje, UE musi bez wątpienia udowodnić, że nasze zaangażowanie w rozszerzenie pozostaje aktualne i wiarygodne.
Aby wzmocnić tę wiarygodność i rozwiać wszelkie wątpliwości co do podwójnych standardów, UE powinna jasno określić, że stosunki z naszymi wschodnimi sąsiadami muszą opierać się przede wszystkim na wartościach demokratycznych, poszanowaniu praw człowieka i praworządności.
Ponieważ każdy kraj powinien być oceniany indywidualnie, podstawowe wartości muszą być jednakowo szanowane w każdym kraju, niezależnie od konkretnych interesów gospodarczych i politycznych poszczególnych państw członkowskich.
Te same zasady należy zastosować do stosunków z Rosją, gdzie stan praworządności i praw człowieka jest gorszy niż w większości krajów objętych EPS.
Muszę przyznać, że byłem dość zdumiony, czytając rezolucję zaproponowaną przez Komisję Spraw Zagranicznych.
Nie potrafię zrozumieć, w jakim zakresie demonstracje na Białorusi, gdzie tzw. Protestujący otrzymują duże wsparcie z zagranicy, z burzą buntu w Egipcie i Tunezji wywołaną rosnącymi cenami żywności i bezrobociem, są zupełnie poza moim zrozumieniem.
Moim zdaniem absurdalny wniosek jest typowy dla absurdu tzw. Polityków.
Pan Siwiec najwyraźniej nie zauważył demonstracji, w których zginęło kilkadziesiąt osób w monarchiach świata arabskiego, ani wojny w Libii.
Tak właśnie powinno być.
W punkcie 12 brak jest wypowiedzi na temat negatywnych wydarzeń w Mołdawii.
Część posłów z Grupy Europejskiej Partii Ludowej do tego stopnia zakochała się w Julii Tymoszenko, że ukraiński rząd bez niej wydaje się niedemokratyczny, mimo że w ciągu ostatniego roku udało mu się znacznie poprawić sytuację gospodarczą i polityczną kraju.
Moim zdaniem wezwanie w punkcie 13 do wielostronnego wspierania rozwoju partii demokratycznych na Białorusi jest bezpośrednią interwencją w wewnętrzne sprawy innego państwa.
Szkoda, że ​​nie widzimy podobnych wysiłków na rzecz rozwoju demokracji w państwach UE, na przykład na Węgrzech.
Punkt 52 rezolucji uważam za kolejną rażącą bezczelność, podobnie jak wspieranie różnych działań wywrotowych, takich jak Biełsat czy Radio Rosja i Europejskie Radio dla Białorusi.
Bardzo przypomina mi to okres zimnej wojny, jaki znamy z podręczników do historii.
Podczas dzisiejszej debaty w Parlamencie Europejskim przeprowadziliśmy dalszą dyskusję na temat wschodniego wymiaru polityki sąsiedztwa Unii Europejskiej.
Nie wolno nam zapominać, że jej celem powinno być wzmocnienie stosunków między Unią a jej wschodnimi sąsiadami, zwłaszcza z Ukrainą, poprzez promowanie wszelkiego rodzaju inicjatyw obywatelskich, społecznych i gospodarczych.
Młodzi obywatele Ukrainy oczekują wsparcia ze strony państw członkowskich Unii, a przede wszystkim otwarcia granic, aby mogli swobodnie przemieszczać się między krajami, studiować i rozwijać swoje pasje i zainteresowania.
Bardzo ważne jest zapewnienie lepszej realizacji umów dotyczących prostszych procedur wizowych i strefy wolnego handlu między UE a Ukrainą.
Powinniśmy także rozszerzyć system stypendiów dla studentów z krajów wschodnich objętych Europejską Polityką Sąsiedztwa i zachęcić ich do większej aktywności społecznej i politycznej.
Z zadowoleniem przyjmuję wspólną dyskusję nad dwoma sprawozdaniami w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa, ponieważ musimy przyjąć spójne podejście do naszych sąsiadów zarówno na południu, jak i na wschodzie.
Przede wszystkim chcę podkreślić, że konkurowanie ze sobą obu regionów geograficznych przynosi skutki odwrotne do zamierzonych.
Nie chodzi tu o rywalizację o zasoby, ale o skuteczne kierowanie środków do tych partnerów, którzy czynią postępy w odniesieniu do wspólnych kryteriów stanowiących podstawę naszej Polityki Sąsiedztwa.
Myślę w szczególności o poszanowaniu praw człowieka, demokracji i praworządności.
Dlatego uważam, że musimy być na tyle odważni, aby docenić pozytywne rezultaty osiągnięte przez naszą politykę sąsiedztwa, tak jak w przypadku Gruzji i Mołdawii, ale także niekorzystne wydarzenia, jak niestety stało się z Białorusią czy Ukrainą.
Zróżnicowanie musi być podstawowym kryterium, które dotyczy również południowego sąsiedztwa.
Z drugiej strony, nasze żądania dotyczące poszanowania przez naszych europejskich partnerów wspólnych wartości Unii muszą być konsekwentne i bardzo wysokie.
Kiedy dokonujemy przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa, ważne jest, aby ocenić wpływ tej polityki na migrację.
Żadna polityka sąsiedztwa nie może być w pełni skuteczna w tej dziedzinie bez zajęcia się przyczynami niestabilności, które powodują migrację.
Pociąga to za sobą współpracę regionalną, potencjalnie poprzez umowy dwustronne, zarówno z krajami pochodzenia, jak iz krajami tranzytu.
Musimy współpracować z krajami tranzytowymi i krajami pochodzenia w zakresie migracji, aby zapobiec gwałtownym wzrostom.
Musimy pomóc krajom pochodzenia migrantów w demokratyzacji i osiągnięciu dobrych rządów, dając im dostęp do naszych wartości i naszego doświadczenia.
Jeśli chodzi o europejską politykę sąsiedztwa, potrzebujemy agendy gospodarczej, która może zwiększyć poziomy zatrudnienia i umów handlowych, które mogą generować rzeczywisty, rynkowy rozwój gospodarczy.
Komisarz Füle i wysoka przedstawiciel Ashton popierają, stosując formułę „więcej za więcej”, koncepcję warunków pomocy, która ma na celu nagrodzenie krajów najbardziej aktywnych w zakresie reform demokratycznych i poszanowania praw człowieka.
Należy wspierać takie podejście, ponieważ jest ono zgodne z naszymi wartościami, efektywne dla rozwoju i słuszne przez europejskich podatników.
W związku z ostatnimi wydarzeniami w Europie Południowo-Wschodniej musimy zrewidować europejską politykę sąsiedztwa w odniesieniu do południowych krajów partnerskich, zapewniając środki i pomoc niezbędne do prawdziwej demokratycznej transformacji oraz tworząc podstawy głębokich reform politycznych, społecznych i instytucjonalnych .
Ważne jest, aby w przeglądzie polityki priorytetowo traktować kryteria niezależnego sądownictwa, poszanowania podstawowych wolności, w tym wolności mediów i walki z korupcją, ale konieczne jest również ponowne rozważenie i dokładne zbadanie strategii śródziemnomorskiej UE w celu wzmocnienie dialogu politycznego i wspieranie wszystkich sił demokratycznych i społecznych.
Kryzys świata arabskiego pokazał, że dotychczasowy kierunek polityki sąsiedztwa zawiódł.
Instrumenty finansowe muszą być bardziej przejrzyste, a przy wypłacie pomocy należy stosować podejście zorientowane na wyniki.
Dotyczy to również wschodniego wymiaru polityki.
Europejska polityka sąsiedztwa przyszłości musi opierać się na transgranicznych stosunkach między ludźmi; dotyczy to w szczególności wymiaru wschodniego, ponieważ kraje uczestniczące w Partnerstwie Wschodnim również mają perspektywę uzyskania statusu kandydata.
Sprawę wzajemnego zwolnienia wizowego między Ukrainą a UE należy traktować pragmatycznie i nie wykorzystywać do wywierania presji politycznej.
Rząd Ukrainy ma wiele do zrobienia w dziedzinie wzmacniania praw człowieka i demokracji.
Jednak ostatnimi osobami, które powinniśmy za to karać, są obywatele Ukrainy.
Jeżeli Rada Europejska wspiera obywateli Białorusi przy nakładaniu sankcji na Białoruś, nie powinna też stosować innego standardu do Ukrainy.
Udzielenie zwolnienia z obowiązku wizowego tak szybko, jak to możliwe - miejmy nadzieję, że jeszcze w tym roku - może położyć podwaliny pod zaufanie gospodarcze niezbędne do stworzenia strefy wolnego handlu.
Ufam, że polska prezydencja potraktuje tę sprawę priorytetowo.
Szkoda, że ​​szczyt Partnerstwa Wschodniego nie mógł odbyć się podczas prezydencji węgierskiej.
Węgry mogły potraktować partnerów UE we wschodnim sąsiedztwie znacznie bardziej obiektywnie niż Polaków, którzy ze względu na swoje doświadczenia historyczne w kilku stosunkach prowadzili w ostatnich latach stronniczą politykę.
w piśmie. - Europejska Polityka Sąsiedztwa powinna pozostać europejska, a nie francuska, rumuńska czy polska.
Rozróżnienie między sąsiadami na południu i wschodzie, po którym nastąpiłby transfer środków ze wschodu na południe, mogłoby przynieść korzyści programowi państwa-sponsora, ale położyłoby kres europejskiej polityce sąsiedztwa.
Presja wywierana przez Francję, by finansować Południe, przy jednoczesnym głodzeniu programów dla Wschodu, może stanowić niefortunny precedens.
Europa powinna zajmować się swoim sąsiedztwem, a nie priorytetowymi sąsiadami.
Przelew środków ze wschodu na południe byłby katastrofalnym sygnałem dla naszych wschodnich partnerów.
Nie ma sensu wspierać demokracji na Południu przez osłabianie jej na Wschodzie.
Aspiracje europejskie i wartości demokratyczne wschodnich partnerów mogą zostać dodatkowo zniszczone przez impulsywną politykę liberalizacji reżimu wizowego.
W tej dziedzinie nie ma miejsca na politykę „najpierw Rosja”.
Obywatele Rosji mają prawo do swobodnego podróżowania, ale nie przed naszymi partnerami na Wschodzie.
Udzielenie Rosji ruchu bezwizowego zmieniłoby rosyjski paszport w złoty dokument poszukiwany w Gruzji, Mołdawii i na Ukrainie.
Zdestabilizowałoby to wewnętrznie te kraje.
Nalegam, aby UE poważnie rozważyła te problemy.
Wykorzystywanie przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie
Kolejnym punktem porządku dziennego jest oświadczenie Komisji w sprawie stosowania przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
Członek Komisji. - Pani przewodnicząca! Musimy z całą mocą odrzucić wszelkie ataki na przemoc wobec kobiet, od zastraszania po napaść na tle seksualnym.
Są to odrażające zbrodnie, często popełniane na najbardziej bezbronnych i bezbronnych ludziach.
Niestety faktem jest, że w wielu krajach na całym świecie, nie tylko w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie, wciąż brakuje odpowiednich ram prawnych chroniących kobiety i dziewczęta przed przemocą.
Nic nie zachęca do zgłaszania takich ataków.
Należy zrobić znacznie więcej, aby odstraszyć sprawców i pociągnąć ich do odpowiedzialności za swoje czyny.
Kobiety nadal zmagają się z dyskryminującymi prawami i głęboko zakorzenioną nierównością kulturową.
Na przykład w Egipcie komitet narodowy utworzony w celu napisania nowej konstytucji składa się tylko z mężczyzn, a nawet w nowym rządzie jest tylko jedna minister.
Jest to nie do utrzymania, o czym świadczy odwaga pokazana przez kobiety tunezyjskie i egipskie podczas ostatnich wydarzeń w ich krajach.
Jeśli połowa populacji zostanie wykluczona z reform politycznych i instytucjonalnych, z trudem może się to udać.
W tym kontekście stanowczo potępiamy coraz częstsze doniesienia o poważnych naruszeniach praw człowieka, w tym o gwałtach, napaści na tle seksualnym i poważnym poniżaniu aktywistek.
Unia Europejska jest zaangażowana we wzmacnianie roli kobiet w sferze politycznej, obywatelskiej, społecznej, gospodarczej i kulturalnej, a także na walkę z dyskryminacją i bezkarnością.
Właśnie dlatego jedna z ośmiu wytycznych UE dotyczących praw człowieka wyraźnie ma na celu „promowanie równości płci i zwalczanie dyskryminacji kobiet”.
Deklaracja barcelońska z 1995 r., Która ustanowiła partnerstwo eurośródziemnomorskie, wyraźnie wzmacnia to zobowiązanie wobec regionu eurośródziemnomorskiego.
Równość płci jest jednym z priorytetów pięcioletniego planu prac uzgodnionego przez szefów państw na szczycie w Barcelonie w 2005 r., Zorganizowanym dla upamiętnienia 10. rocznicy partnerstwa eurośródziemnomorskiego.
W świetle tych zobowiązań eurośródziemnomorska konferencja ministerialna poświęcona wzmocnieniu roli kobiet w społeczeństwie, która odbyła się w listopadzie 2006 r. W Stambule, zapoczątkowała innowacyjny i pionierski proces.
Ministrowie (w tym z Algierii, Jordanii, Libanu, Maroka, okupowanych terytoriów palestyńskich, Syrii i Tunezji) uzgodnili przyjęcie holistycznego podejścia opartego na następujących powiązanych ze sobą priorytetach: po pierwsze, prawa polityczne i obywatelskie kobiet; po drugie, prawa społeczne i ekonomiczne kobiet oraz zrównoważony rozwój; wreszcie prawa kobiet w sferze kultury oraz rola komunikacji i środków masowego przekazu.
Od konferencji w 2006 r. Trwają prace nad wdrożeniem wspólnych ram działania, w szczególności poprzez realizację priorytetów krajowych, z mechanizmem monitorowania i raportami publikowanymi przez Komisję Europejską.
Partnerzy w Unii dla Śródziemnomorza potwierdzili swoje zobowiązania w tym zakresie na drugiej konferencji ministerialnej w Marakeszu w listopadzie 2009 roku.
Społeczeństwo obywatelskie było w pełni zaangażowane w dyskusje.
Zwiększenie świadomości i widoczności procesu było jednym z dużych wyzwań, na które zgodzili się prawie wszyscy uczestnicy procesu.
Poza tymi ramami regionalnymi ważną metodą rozwiązywania tych palących problemów jest dialog dwustronny Unii Europejskiej, w tym za pośrednictwem podkomitetów zajmujących się kwestiami płci.
Pani przewodnicząca! Chciałabym zakończyć, mówiąc, że Unia Europejska nie będzie tolerować przemocy wobec kobiet w żadnej formie i użyjemy wszelkich możliwych środków, aby temu zapobiec.
w imieniu grupy PPE. - Pani przewodnicząca, pani komisarz! Naprawdę doceniam zdecydowane zaangażowanie Komisji w potępienie przemocy wobec kobiet jako narzędzia wojny - używanej systematycznie w konfliktach zbrojnych do różnych celów, w tym do poniżania, zastraszania, terroru politycznego, wydobywania informacji, nagradzania żołnierzy, a nawet czystki etniczne.
Przemoc wobec kobiet podczas konfliktów zbrojnych jest w dużej mierze oparta na tradycyjnym postrzeganiu kobiet jako własności.
Ponieważ kobiety w wielu kulturach pełnią rolę przekaźników kultury i symboli narodów, przemoc wobec kobiet jest również wykorzystywana jako sposób na atakowanie wartości społeczeństwa i jego honoru.
Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego uznaje przemoc seksualną jako część ataku na ludność cywilną - przeciwko ludzkości - za zbrodnię wojenną.
Różne formy przemocy seksualnej w konfliktach zbrojnych, w tym niewolnictwo seksualne, przymusowe małżeństwa i wymuszona ciąża, są zbrodniami wojennymi i powinny być uważane za poważne naruszenia Konwencji Genewskiej.
Zbyt często osoby odpowiedzialne za akty przemocy seksualnej podczas wojny pozostają bezkarne; zbyt często przemoc wobec kobiet jest akceptowana jako nieunikniony element wojny; zbyt często jego sprawcom zapewnia się amnestię w ramach układów pokojowych.
Nadszedł czas, aby potępić te nieludzkie praktyki w dowolnej części świata, a nasze dzisiejsze przesłanie powinno być takie, że sprawcy tych zbrodni wojennych nie mogą już pozostać bezkarni.
Pani przewodnicząca, w przeciwieństwie do doniesień docierających do nas teraz z Libii, gdzie widzimy tylko mężczyzn walczących na froncie, zdjęcia sprzed miesiąca z głównego placu w Bengazi, z placu Tahrir oraz z demonstracji w Tunezji, Bahrajn, Syria, Jordania i Maroko pokazały kobiety w każdym wieku wzywające do wolności, sprawiedliwości i demokracji.
Kobiety, a zwłaszcza młode kobiety, odegrały i nadal odgrywają kluczową rolę w powstaniach w Afryce Północnej i świecie arabskim.
Ich los w tych krajach, naznaczony silnie patriarchalnymi i religijnymi tradycjami, będzie nie tylko wyznacznikiem drogi, którą te kraje podążą w nadchodzących miesiącach i latach w poszukiwaniu demokracji i poszanowania praw człowieka.
Dlatego UE musi nadać priorytet wspieraniu kobiet, które odważnie rozpoczęły protesty arabskiej wiosny, w tym poprzez finansowanie organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz poprzez pomoc polityczną, techniczną i finansową dla kobiet, które chcą aktywnie uczestniczyć, zachęcając ich do zaangażowania we wszystkich demokratycznych instytucjach i organach władzy politycznej i gospodarczej jako członkowie, kandydaci partii politycznych i tak dalej.
Konieczne jest również, aby UE zmobilizowała wszystkie swoje wysiłki na najwyższym szczeblu w celu zwalczania prób zastraszania, represji i przemocy seksualnej popełnianych wobec kobiet, które ośmielają się podnieść głos.
Jak powiedział komisarz Füle, przykłady takie jak wymuszanie testów dziewictwa na kobietach, które protestowały na placu Tahrir w dniu 8 marca, czy gwałt i uwięzienie Imana al-Obeidiego w Libii są absolutnie nie do zniesienia.
Oczekujemy, że wysoka przedstawiciel i komisarz zażądają natychmiastowego i niezależnego dochodzenia w tych sprawach, podając przykłady, aby się nie powtórzyły.
w imieniu grupy ALDE. - Pani przewodnicząca! Grupa ALDE zaproponowała i zainicjowała tę debatę, ponieważ chcemy dziś wieczorem wyrazić nasze zaniepokojenie sytuacją kobiet w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie w obliczu obecnych zmian politycznych i zamieszania.
W ciągu ostatnich kilku tygodni byliśmy świadkami poważnych naruszeń praw człowieka w Libii i Egipcie, w szczególności dotyczących kobiet.
Nie zamierzam wchodzić w szczegóły wszystkich tych spraw, ale pozwolę sobie wspomnieć tylko o dwóch symbolicznych i niepokojących sytuacjach, które należy natychmiast potępić.
Iman al-Obeidi, Libijka, powiedziała międzynarodowej prasie, że została zgwałcona zbiorowo, a następnie zatrzymana przez żołnierzy popierających Kadafiego i przesłuchiwana przez 72 godziny przed zwolnieniem.
W Egipcie, jak wspomnieli moi koledzy, kilka protestujących kobiet twierdziło, że zostały poddane tak zwanym testom dziewictwa - a także zgwałcone przez żołnierzy - a niektóre z nich są obecnie sądzone za „niezaliczenie” takich testów.
Przypadki te dostarczyły dodatkowych dowodów na to, że gwałt jest nadal używany jako broń w czasie konfliktu w celu terroryzowania i poniżania ludności cywilnej.
Byłoby niedopuszczalne, gdybyśmy nie podnosili głosu przeciwko tym strasznym okrucieństwom popełnianym na kobietach.
Wzywamy Komisję i Radę stanowczo do przeciwstawienia się i potępienia wykorzystywania seksualnego, zastraszania i wszelkich innych form wykorzystywania kobiet w kontekście bieżących wydarzeń w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
Musimy również wykorzystać wszystkie dostępne instrumenty polityczne, aby zagwarantować, że po transformacji tych społeczeństw prawa kobiet będą gwarantowane i przestrzegane.
Wczoraj przyjęliśmy nasze sprawozdanie w sprawie ram polityki UE w zakresie zwalczania przemocy wobec kobiet i byłoby niedopuszczalne stosowanie podwójnych standardów, jeśli chodzi o nasze działania polityczne poza Unią.
W związku z tym propagowanie praw kobiet musi zostać w pełni zintegrowane z europejską polityką sąsiedztwa, jej programami i projektami, a jednocześnie należy wprowadzić konkretne strategie polityczne dotyczące praw kobiet i ich wzmocnienia.
Pani przewodnicząca! Wymuszone tak zwane testy dziewictwa, które armia egipska wymusiła na protestujących kobietach na placu Tahrir oraz wielokrotny gwałt na Libijce dokonany przez żołnierzy to przerażające przestępstwa, które stały się podstawą dzisiejszego projektu rezolucji.
Nie możemy wykluczyć, że wszystkie strony konfliktów w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie dopuszczą się większej przemocy seksualnej.
W listopadzie ubiegłego roku w Parlamencie Europejskim wezwaliśmy państwa członkowskie UE i samą UE, by wreszcie poważnie potraktowały sytuację kobiet podczas wojen i konfliktów zbrojnych.
W tym momencie przedstawicielka Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych Baronessa Ashton poinformowała o poczynionych postępach.
Istnieją obecnie ulepszone międzynarodowe ramy zapobiegania przemocy wobec kobiet w regionach objętych konfliktem, a kilka krajów przyjęło również krajowe plany działania.
Wymiana najlepszych praktyk jest bardzo ważna.
UE przeznaczyła już 300 mln EUR na środki obejmujące opiekę medyczną, a kolejne 200 mln EUR zostało zatwierdzone na realizację rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325. W 2011 r. Planowane jest wprowadzenie lokalnych strategii w strefach konfliktów.
Bardzo ważną rolę w tym zakresie odgrywa szkolenie personelu.
Dlatego konieczne jest, aby wszystkie te doświadczenia i środki zostały uwzględnione i uwzględnione w realizacji paktu UE na rzecz partnerstwa i demokracji z krajami południowego regionu Morza Śródziemnego.
Z pewnością uzyskasz poparcie Parlamentu Europejskiego w tej pracy.
Pani przewodnicząca! Wiemy, że kobiety aktywnie uczestniczą w powstaniach wzywających do większej demokracji, praw i wolności w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
Wiemy jednak również, że podlegają one powszechnej i systemowej praktyce gwałtów i niewolnictwa seksualnego, które są uznawane za zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne na mocy konwencji genewskiej.
W związku z tym alarmujące są doniesienia, które pojawiają się, czy to z Demokratycznej Republiki Konga, czy z Egiptu, Libii czy z innych krajów.
Dlatego wzywamy do skutecznych działań dyplomatycznych, które stanowczo sprzeciwią się stosowaniu agresji seksualnej, zastraszaniu i nękaniu kobiet w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie lub w jakimkolwiek innym miejscu.
Chcielibyśmy również podkreślić znaczenie uznania roli kobiet w rewolucjach i podkreślić potrzebę zagwarantowania ich praw, w tym ich udziału w nowych strukturach demokratycznych, prawnych, ekonomicznych i politycznych tych społeczeństw, przynosząc wielowiekową dyskryminację, którą mają. cierpiał do końca.
(NL) Pani przewodnicząca! Rewolucje w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie również przyniosły nowe możliwości.
Dzieło odbudowy kraju i ustanowienia demokracji w Tunezji i Egipcie może naprawdę rozpocząć się teraz.
Na placach i ulicach Kairu, Tunisu i Bengazi kobiety były i nadal są ważną częścią rewolucji.
Możliwości jest tak wiele, ale są też niebezpieczeństwa.
Twierdzenia młodej Libijki, przedstawione w telewizji, że została zgwałcona przez wojska Kadafiego, wstrząsnęły opinią publiczną.
Nie były to jednak pierwsze takie doniesienia, a od tego czasu pojawiły się kolejne.
Przemoc seksualna jest wykorzystywana jako narzędzie uciskania kobiet i uciszania ich, na przykład w Kairze, gdzie kobiety były wykorzystywane i poddawane testom na dziewictwo przez wojsko.
Podczas wojny w Libii przemoc wobec kobiet jest używana jako broń.
W próżni władzy, która powstaje w czasach bezprawia, nie ma kontroli.
Kobiety tracą ochronę prawną.
Dlatego musimy wysłać jasny sygnał, pani przewodnicząca, że ​​to nie może i nie powinno mieć miejsca!
Musimy wysłać wyraźny sygnał nowym przywódcom, że tego rodzaju przestępstwa należy badać i karać.
Nikomu, kto ma te zbrodnie na sumieniu, nie można pozwolić ujść na sucho.
Chciałabym również podkreślić, że te kobiety muszą być chronione i nie można pomijać roli kobiet w odbudowie społeczeństwa.
Prawa kobiet muszą być zapisane w prawie iw tym celu kobiety powinny być również mianowane na stanowiska w komisjach konstytucyjnych, parlamentach i rządach, tak aby sprawy takie jak edukacja kobiet, ich prawa i zwalczanie szkodliwych tradycyjnych praktyk były wysoko na pierwszym miejscu. terminarz.
Niezależność ekonomiczna jest kluczowym elementem wzmacniania pozycji kobiet, a przedsiębiorczość należy wspierać, na przykład poprzez wykorzystanie mikrokredytów.
Pani przewodnicząca! Napaści seksualne na kobietach - a w niektórych przypadkach także na mężczyznach - w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie są poważnym problemem i muszą zostać niezwłocznie rozwiązane przez władze w regionie, zarówno nowe siły demokratyczne, jak i starsze reżimy.
Chciałabym wezwać wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, baronessę Ashton, do omówienia niszczycielskiej sytuacji w zakresie przemocy seksualnej w tym regionie z przedstawicielami krajów docelowych w kontekst południowego wymiaru europejskiej polityki sąsiedztwa w celu postawienia sprawców przed wymiarem sprawiedliwości i zapewnienia poszanowania praw człowieka zarówno kobiet, jak i mężczyzn.
Uważam, że przemoc seksualna to najgorszy rodzaj wojny.
Należy tego unikać za wszelką cenę i karać w możliwie najostrzejszy sposób.
(GA) Pani przewodnicząca! Dwa miesiące temu rozmawialiśmy o przemocy wobec kobiet w Europie.
Stwierdzono wówczas, że do 25% Europejczyków padło ofiarą przemocy.
Teraz mówimy o przemocy seksualnej wobec kobiet w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
To smutna opowieść i nie można jej dłużej tolerować.
Dlatego ważne jest, abyśmy o tym rozmawiali i zrobili coś, aby temu zapobiec.
Niestety, nie tylko w czasie wojny, ale i pokoju, na całym kontynencie afrykańskim panuje bardzo archaiczny stosunek do kobiet.
Jest to oczywiście zaostrzone w czasie wojny.
Zgadzam się jednak z panem komisarzem, że musimy zwrócić uwagę na te sprawy, aw szczególności spróbować pociągnąć do odpowiedzialności osoby, które popełniają te zbrodnie.
W ten sposób, miejmy nadzieję, na pewnym etapie możemy zmienić nastawienie i wyeliminować tę obrzydliwą praktykę.
(SK) Pani przewodnicząca! Przemoc seksualna nie stanowi naruszenia praw człowieka kobiet ani mężczyzn.
Prawa nie istnieją w tej formie.
Przemoc seksualna jest zbrodnią przeciwko godności ludzkiej, która jest podstawowym prawem każdego człowieka, zarówno kobiet, jak i mężczyzn.
Dotyczy to nie tylko Europy, ale także Egiptu, Libii, Demokratycznej Republiki Konga i innych krajów Afryki i Bliskiego Wschodu, o których mowa w niniejszej rezolucji.
Konflikty zbrojne nie mogą być czynnikiem łagodzącym.
W Demokratycznej Republice Konga zaczęło się od gwałtu na kobietach, a teraz gwałceni są także mężczyźni.
Jednak rezolucje to tylko słowa.
Musimy też działać.
Komisja musi rozpocząć szczegółowe monitorowanie przypadków łamania praw człowieka na świecie, a jednocześnie musi zaproponować instrumenty, za pomocą których Europa będzie mogła egzekwować przestrzeganie praw człowieka w razie potrzeby.
W przeciwnym razie partnerstwa, w które inwestujemy tak dużo, równie dobrze można nazwać płatnościami okupu.
Członek Komisji. - Pani przewodnicząca! Chciałbym powiedzieć szanownym posłom, że pytania i konkretne przypadki, na które zwrócili naszą dzisiejszą uwagę, są rzeczywiście bardzo poważne i stanowią czarną plamę wiszącą nad wydarzeniami, które miały miejsce w ostatnich tygodniach w Afryce Północnej i Bliski wschód.
Odnotowałem kwestie, które poruszyli podczas tej debaty, oraz przedstawione sugestie.
Jak powiedziałem, Unia Europejska dysponuje szeregiem instrumentów i zrobi wszystko, aby wspierać większy udział kobiet w życiu obywatelskim i politycznym, wolnym od gróźb, zastraszania i przemocy.
Chciałbym również zwrócić uwagę posłów na pewne pozytywne wydarzenia w ostatnim czasie, takie jak utworzenie Biura Praw Człowieka w sekretariacie Rady Współpracy Państw Zatoki.
Powinniśmy z zadowoleniem przyjąć takie kroki.
Nasze wsparcie dla organizacji międzynarodowych, w szczególności dla kobiet ONZ, i dla społeczeństwa obywatelskiego, będzie miało zasadnicze znaczenie dla wspierania zmian od wewnątrz.
To również pokazuje, dlaczego nasza polityka dialogu i zaangażowania jest tak ważna i musi być kontynuowana, nie tylko w przypadku naszych nowych rozmówców.
Otrzymałem pięć projektów rezolucji złożonych zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu.
Głosowanie odbędzie się w czwartek 7 kwietnia.
Przemoc seksualna jest wyjątkowo odrażającym środkiem prowadzenia wojny i ohydnym narzędziem walki lub poniżania drugiej strony konfliktu.
W przypadku Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu praktyki te są szczególnie okrutne, ponieważ ujawniają ogromną skalę cynizmu i demoralizacji, gdyż dominująca w regionie religia ma bardzo restrykcyjne podejście do spraw seksualnych.
Ci, którzy dopuszczają się aktów przemocy seksualnej, łamią wiele zasad i kodeksów postępowania.
Wojny i konflikty często przynoszą z takich ludzi niewyobrażalne zło.
Będziemy z tym walczyć i nigdy nie przestaniemy potępiać tego barbarzyństwa.
Porządek dzienny następnego posiedzenia: patrz protokół
Roczne sprawozdanie EBI za rok 2009 (debata)
Pierwszym punktem jest sprawozdanie pana Cutaşa w imieniu Komisji Gospodarczej i Monetarnej dotyczące sprawozdania rocznego Europejskiego Banku Inwestycyjnego za rok 2009 (2010/2248 / INI).
Panie przewodniczący! Przedstawienie tego sprawozdania na temat działalności Europejskiego Banku Inwestycyjnego jest częścią corocznego ćwiczenia demokratycznego, za które Bank odpowiada przed Parlamentem Europejskim.
Chociaż ćwiczenie to jest wykonywane regularnie, nie można go bagatelizować, ponieważ zawiera zalecenia w sprawach ważnych dla przyszłości Unii Europejskiej.
Po wejściu w życie traktatu lizbońskiego w grudniu 2009 r. Europejski Bank Inwestycyjny stał się instrumentem wspierania polityki zewnętrznej Unii Europejskiej, będąc jednocześnie ważnym partnerem napędzającym gospodarkę Unii.
Chciałbym podziękować moim kolegom posłom za ulepszenia, jakie wprowadzili do sprawozdania.
Chciałbym również podziękować całemu personelowi banku za doskonałą współpracę, zwłaszcza prezesowi Maystadtowi i wiceprezesowi Kolatz-Ahnenowi.
Wszyscy szukamy metody pogodzenia rosnącego zadłużenia i deficytów państw członkowskich z celami wzrostu gospodarczego określonymi na przykład w strategii UE 2020, która wymaga dużych inwestycji w edukację, zdrowie, technologię, zrównoważoną energię i infrastrukturę.
Myślę, że rozwiązanie tego problemu jest rozwiązaniem europejskim, a Europejski Bank Inwestycyjny ma do odegrania ważną rolę w tej sytuacji.
Przedstawię tutaj dwa znaczące przykłady tego, w jaki sposób Europejski Bank Inwestycyjny ożywił i będzie nadal stymulował gospodarkę europejską.
Po pierwsze są to pożyczki dla małych i średnich przedsiębiorstw, a następnie obligacje projektowe.
Nie możemy zapominać, że 99% europejskich przedsiębiorstw to małe i średnie przedsiębiorstwa.
Inwestowanie w MŚP jest sposobem wnoszenia znaczącego wkładu w działania innowacyjne, badawczo-rozwojowe w Unii Europejskiej.
Europejski Bank Inwestycyjny zaoferował małym i średnim przedsiębiorstwom finansowanie powyżej jego rocznego celu wynoszącego 7,5 mld EUR w 2009 i 2010 r.
W 2010 r. Utworzono również Europejski Instrument Mikrofinansowy, w ramach którego zgromadzono środki w wysokości 200 mln EUR przeznaczone dla osób potrzebujących mikrokredytów.
Zauważamy jednak, że trudności utrzymują się na etapie dostępu przedsiębiorców do środków.
Uważam, że musimy zwiększyć przejrzystość procedur stosowanych przy wyborze pośredników finansowych Banku i przy udzielaniu im kredytów.
Obowiązkiem Europejskiego Banku Inwestycyjnego jest również oferowanie pomocy technicznej i współfinansowania regionom konwergencji, aby umożliwić im absorpcję dostępnych im funduszy po wyższej stopie procentowej.
Kolejnym tematem, który chciałbym poruszyć, są obligacje projektowe.
Czy mamy prawo pokładać tak wielkie nadzieje w tym instrumencie finansowym?
Myślę, że tak.
Jego celem jest podniesienie ratingu kredytowego obligacji emitowanych przez przedsiębiorstwa poprzez przyciągnięcie inwestycji prywatnych, uzupełniających inwestycje krajowe i realizowane za pośrednictwem funduszy spójności.
Dzięki temu efektowi mnożnikowemu firmy uzyskają więcej pieniędzy na realizację projektów infrastrukturalnych w obszarach transportu, energetyki, IT i zrównoważonego rozwoju.
Ważne jest, aby skupić się na niektórych kluczowych projektach, takich jak zrównoważony rozwój, infrastruktura drogowa i kolejowa oraz łączenie portów z rynkami europejskimi, a także na tych, które pozwolą na niezależność energetyczną, takich jak gazociąg Nabucco czy projekt ITGI.
Ponieważ omawiamy dziś możliwe rozwiązania wyjścia z kryzysu finansowego, przenosi nas to do tematu przejrzystości i rajów podatkowych.
Brak przejrzystości ze strony pośredników finansowych przyjął specyficzną formę uchylania się od opodatkowania i oszustw i przyczynił się do trudnej sytuacji, z którą mamy obecnie do czynienia.
Obowiązkiem Europejskiego Banku Inwestycyjnego, jako banku europejskiego, jest nie angażowanie się w operacje prowadzone w ramach jurysdykcji niechętnych do współpracy, jak określono w tej chwili przez różne organy międzynarodowe.
Jednocześnie listy te wciąż nie wystarczają.
Europejski Bank Inwestycyjny może wnieść swój wkład w tej dziedzinie, przeprowadzając odpowiednie oceny i regularnie publikując swoje wyniki.
Na koniec chciałbym wspomnieć o roli odgrywanej przez Bank poza Unią Europejską, w krajach na drodze do członkostwa w UE oraz w zakresie polityki współpracy i rozwoju.
W tych krajach Europejski Bank Inwestycyjny wspiera cele polityki zagranicznej Unii Europejskiej.
Dlatego uważam, że musimy zarówno wyznaczyć bardziej wyspecjalizowaną kadrę w tym obszarze, jak i podnieść poziom uczestnictwa podmiotów lokalnych w projekcie.
Cieszę się, że mogę wysłuchać opinii osób na sali i zabrać głos ponownie na koniec.
Panie przewodniczący, panie i panowie, przede wszystkim chciałbym podziękować za ponowne zaproszenie mnie do wzięcia udziału w debacie nad sprawozdaniem z działalności Europejskiego Banku Inwestycyjnego - to staje się prawdziwą tradycją.
W szczególności chciałbym podziękować sprawozdawcy, panu posłowi Cutaşowi.
Miał rozsądek, by nie patrzeć na sprawy tylko z perspektywy czasu, ale dawał też wskazówki na przyszłość.
W zasadzie o tym chciałbym z Państwem porozmawiać, jeśli mogę.
Wspomniał Pan, że nasza Rada Dyrektorów opracowała trójpłaszczyznowe podejście do pracy Europejskiego Banku Inwestycyjnego w ciągu najbliższych kilku lat.
Będziemy rozwijać naszą pracę w trzech obszarach: realizacji strategii Europa 2020, walce ze zmianami klimatycznymi oraz wspieraniu polityki zewnętrznej UE.
W obliczu kryzysu finansowego, a potem gospodarczego, który wybuchł w 2008 r., Państwa członkowskie zareagowały krótkoterminowo: różne plany krajowe, które miały początkowo na celu utrzymanie płynności banków, a następnie stymulowanie ożywienia gospodarczego.
Jak państwo wiedzą, te plany krajowe były wspierane przez europejski plan naprawy gospodarczej, przyjęty przez Radę Europejską w grudniu 2008 roku.
EBI odegrał swoją rolę, zwiększając wielkość swoich pożyczek z 48 mld EUR w 2007 r. Do 79 mld EUR w 2009 r., A także kierując ten zastrzyk środków na gospodarkę realną, w szczególności w obszary określone przez Radę jako priorytetowe, wsparcie dla małych i średnich przedsiębiorstw, jak właśnie podkreślił sprawozdawca.
Jednak po tej krótkoterminowej reakcji, która pozwoliła nam uniknąć najgorszego, potrzebna jest teraz odpowiedź długoterminowa.
I tu właśnie pojawia się strategia „Europa 2020”, a kluczową częścią tej strategii jest wzrost stopy zatrudnienia i produktywności, które muszą opierać się na tak zwanym trójkącie wiedzy: szkoleniach, badaniach i innowacjach.
EBI jest gotowy wnieść znaczący wkład w realizację tej strategii.
W 2010 roku przeznaczył ponad 4 miliardy euro na projekty w sektorze edukacji i ponad 7 miliardów euro na RDI - projekty badawcze, rozwojowe i innowacyjne.
EBI zamierza zwiększyć swoje finansowanie w tych obszarach i w tym celu zamierza nadal wdrażać, wraz z Komisją Europejską, instrumenty wspólnego finansowania na wzór RSFF - mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka - na badania, jako instrumenty tego rodzaju dają europejskiemu budżetowi dźwignię.
Przy tej samej kwocie środków budżet europejski może udźwignąć znacznie większą wielkość inwestycji, a jednocześnie te wspólne instrumenty zmniejszają ograniczenia kapitałowe spoczywające na EBI.
Oznacza to, że przy tej samej kwocie kapitału EBI może zwiększyć wielkość swoich pożyczek.
Wspomniałem o RSFF, instrumencie finansowania opartym na podziale ryzyka na potrzeby badań.
To dobry przykład.
Pod koniec 2010 r. Przy wkładzie budżetowym w wysokości około 390 mln EUR i przydziale kapitału EBI w wysokości około 700 mln EUR faktycznie byliśmy w stanie pożyczyć ponad 6 mld EUR, co pozwoliło sfinansować ponad 16 mld EUR inwestycji w badania.
Widać zatem dwa rodzaje dźwigni, jaką zapewnia taki instrument, i wydaje nam się jasne, że wkład EBI w strategię Europa 2020 będzie tym bardziej skuteczny, że będziemy mogli polegać na pragmatycznej współpracy z Komisją a także z innymi instytucjami finansowymi.
Drugi obszar: walka ze zmianami klimatycznymi i ich czasami tragicznymi konsekwencjami.
Stało się to priorytetem dla Unii Europejskiej, a więc także dla EBI.
Awaria jądrowa w Fukushimie i związane z nią pytania jeszcze bardziej wzmacniają potrzebę ogromnych inwestycji w oszczędzanie energii, odnawialne źródła energii i nowe technologie energetyczne.
W 2010 r. Pożyczki EBI na projekty bezpośrednio przyczyniające się do redukcji wielkości emisji gazów cieplarnianych wzrosły do ​​prawie 20 mld EUR, czyli prawie 30% naszych kredytów ogółem.
Pożyczki na projekty związane z energią odnawialną stanowiły 6,2 miliarda euro z naszych wszystkich pożyczek i zostały wykorzystane głównie na projekty związane z energią wiatrową i słoneczną.
Pożyczki na projekty poprawy efektywności energetycznej wzrosły do ​​2,3 mld EUR w 2010 r. W ciągu najbliższych kilku lat wzrosną one jeszcze bardziej, ponieważ istnieje ogromny potencjał oszczędzania energii, szczególnie w budynkach użyteczności publicznej i domach w wielu europejskich miastach.
Jeśli chodzi o inwestycje mające na celu rozwój transportu miejskiego, a tym samym zmniejszenie zanieczyszczeń powodowanych przez poszczególne środki transportu, w 2010 r. EBI udzielił pożyczki w wysokości 7,9 mld EUR.
W związku z tym będziemy kontynuować ten wysiłek.
Zamierzamy nadal wspierać oszczędzanie energii, efektywność energetyczną i odnawialne źródła energii, a także przewodzimy opracowaniu metodologii - nieuchronnie złożonej, biorąc pod uwagę trudności techniczne - w celu dokładniejszej oceny śladu węglowego wszystkich projektów, które wykonujemy. finanse.
Ten szczególny wysiłek świadczy o naszej woli, aby walka ze zmianami klimatu była głównym priorytetem.
Wreszcie, podsumowując, trzecia kwestia: żadna władza nie może oczekiwać prowadzenia polityki zewnętrznej bez wsparcia finansowego.
Chiny się tego nauczyły.
Interweniuje finansowo na całym świecie, aby wspierać cele jej polityki zewnętrznej.
Jeśli Unia Europejska naprawdę chce rozwijać politykę zewnętrzną, która ma wpływ na świat, to również musi mieć ramię finansowe.
Jeśli Unia Europejska sobie tego życzy, EBI może być tym ramieniem.
To jeden z wniosków ze sprawozdania Camdussusa w sprawie mandatu zewnętrznego EBI.
Czas pokaże, czy państwa członkowskie, które są jednocześnie akcjonariuszami EBI, zastosują się do tego zalecenia i podejmą jasną decyzję podczas przygotowywania perspektywy finansowej na lata 2014–2020.
Panie przewodniczący, panie i panowie! Oto przegląd trójstronnego podejścia EBI na nadchodzące lata.
Wiceprzewodniczący Komisji. - Panie przewodniczący! Na początku chciałbym podziękować naszemu sprawozdawcy, panu Cutaşowi, za jego bardzo dobre sprawozdanie.
Chciałbym również powitać pana Maystadta na tej sesji plenarnej, ponieważ bardzo ważne jest, aby Komisja pogratulowała jemu i EBI nieustannej zdecydowanej odpowiedzi na skutki światowego kryzysu finansowego.
Pomoc EBI była niezbędna.
EBI pomógł nam w rozwiązaniu problemu niedoboru kredytów na rynku, co miało kluczowe znaczenie nie tylko dla państw członkowskich UE i krajów kandydujących, ale także dla naszych partnerów na całym świecie.
EBI był w stanie znacznie zwiększyć swoją działalność kredytową i jednocześnie skierować wzrost na kluczowe obszary sprzyjające wzrostowi.
Komisja podziela pogląd Parlamentu, że wsparcie dla polityki spójności UE, a także przejście na gospodarkę niskoemisyjną są głównymi celami EBI.
W związku z tym Komisja połączyła siły z grupą EBI, aby wspierać systemy konwergencji za pomocą wspólnych instrumentów finansowych, które dobrze znamy - JASPERS, JEREMIE i nowy dodatek ELENA - w celu zwalczania zmian klimatycznych.
Ponadto z zadowoleniem przyjmujemy wzrost wolumenu pożyczek dla MŚP i zgadzamy się z Państwa apelem o bardziej jakościowe środki w celu zwiększenia wartości dodanej i przejrzystości interwencji Grupy EBI w tej dziedzinie.
W tym kontekście konieczna wydaje się ocena optymalnego podziału pracy między EBI i EFI.
Ogromne wysiłki podjęte przez EBI wskazują na znaczenie optymalizacji wykorzystania kapitału EBI.
Bardzo ważne jest, aby znaleźć odpowiednią równowagę między większymi wolumenami a działaniami obarczonymi wysokim ryzykiem, które pochłaniają więcej kapitału, ale zwiększają wartość interwencji Grupy EBI.
Chciałbym powiedzieć kilka słów o instrumentach finansowych.
Uważamy, że należy rozszerzyć wykorzystanie innowacyjnych instrumentów finansowych, wraz z kluczowymi instytucjami finansowymi, takimi jak EBI.
Instrumenty wykorzystujące pożyczki natychmiastowe, kapitał własny i gwarancje pomagają zmaksymalizować efekty budżetu UE poprzez przyciąganie dodatkowych środków od stron trzecich.
Ponadto zwiększone wykorzystanie wspólnych instrumentów finansowych i podział ryzyka z budżetem UE mogłoby skutkować uwolnieniem kapitału i zezwoleniem na wyższą dźwignię finansową zasobów własnych EBI oraz zwiększeniem jego zasięgu.
Ostatecznie oznacza to więcej projektów wspierających strategię Europa 2020 i lepsze wsparcie dla jej celów i założeń.
Bardzo dobrym przykładem jest inicjatywa w zakresie obligacji projektowych w ramach strategii „Europa 2020”, która jest obecnie przedmiotem konsultacji społecznych.
W strategii „Europa 2020” wezwano do inwestycji transgranicznych na dużą skalę w celu wsparcia sztandarowych działań strategii „Europa 2020” oraz rozwoju inteligentnej, zmodernizowanej iw pełni połączonej infrastruktury.
Inicjatywa w zakresie obligacji projektowych wspierałaby finansowanie określonych projektów w dziedzinie infrastruktury transportowej, energetycznej i komunikacyjnej, a potencjalnie także w innych sektorach, które mogą pomóc w stworzeniu podstaw dla zrównoważonego wzrostu i zatrudnienia w przyszłości.
Cieszę się, że w swoim sprawozdaniu poparliście tę inicjatywę.
W kontekście przygotowywania wniosków Komisji dotyczących kolejnych wieloletnich ram finansowych Komisja przeprowadza strategiczną refleksję i analizę, aby zapewnić optymalne wykorzystanie nowych instrumentów, w dialogu z EBI i innymi instytucjami finansowymi, aby skorzystać z wiedzę finansową i doświadczenie na rynku.
Na zakończenie chciałbym poczynić kilka uwag na temat zewnętrznych działań EBI.
W odniesieniu do finansowania EBI poza UE Komisja popiera podwyższenie pułapów zaproponowanych przez Parlament w ramach śródokresowego przeglądu upoważnienia zewnętrznego EBI, w szczególności zwiększenie o 1 mld EUR dla regionu śródziemnomorskiego.
Wiemy, jak ważne jest to dzisiaj.
Jest to niezbędne, aby EBI mógł kontynuować swoją interwencję na stałym poziomie i wspierać przemiany demokratyczne w naszych krajach partnerskich.
W ten sam sposób ponownie podkreślamy znaczenie, jakie dla EBI ma ponowne wykorzystanie środków powracających z poprzednich inwestycji w regionie śródziemnomorskim w celu dokonania inwestycji kapitału podwyższonego ryzyka w MŚP sektora prywatnego w tym regionie.
Ponadto popieramy stopniowe wzmacnianie potencjału rozwojowego EBI, ponieważ te dodatkowe potrzeby wymagałyby stopniowego zwiększania zasobów kadrowych wyspecjalizowanych w aspektach rozwojowych.
Zgodnie z wnioskiem Komisji powstałym po śródokresowym przeglądzie mandatu zewnętrznego EBI, Komisja powoła grupę roboczą w celu zbadania możliwego rozwoju unijnej platformy współpracy i rozwoju.
Celem jest optymalizacja funkcjonowania mechanizmów, łączenie dotacji i pożyczek z udziałem Komisji, EBI i innych instytucji wielostronnych i dwustronnych.
Utworzenie takiej platformy pomogłoby w tworzeniu synergii i zacieśniło współpracę między EBI a innymi instytucjami finansowymi.
W tym kontekście chciałbym wspomnieć, że protokół ustaleń między Komisją, EBI i EBOiR został podpisany na początku marca.
Panie przewodniczący, panie komisarzu! Chciałbym pochwalić uwagę, jaką poświęcasz posłom do Parlamentu Europejskiego, panie Maystadt, ponieważ jako prezes banku międzyrządowego nie jest pan do tego zobowiązany; doceniamy to.
Moje wystąpienie będzie dotyczyło bezpieczeństwa i uwspólnotowienia Europejskiego Banku Inwestycyjnego.
Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, panie Maystadt, powiedział pan, że pragnie pan stać się potęgą i finansowym ramieniem Unii Europejskiej.
Tak, ale z oceną potrójną A.
Ponadto w Komisji Kontroli Budżetowej od lat mówimy, że powinniście podlegać ostrożnościowemu nadzorowi regulacyjnemu.
Proponujemy, aby nadzór ten sprawował Europejski Bank Centralny lub, na podstawie dobrowolnego podejścia EBI, nowy Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, z udziałem jednego lub kilku organów regulacyjnych lub bez, i wzywamy pan, panie komisarzu, do składania wniosków.
Na zakończenie, panie przewodniczący, wspomnę o naszej propozycji przystąpienia Unii Europejskiej do Europejskiego Banku Inwestycyjnego, tak aby ten międzyrządowy instrument mógł stopniowo stać się instrumentem wspólnotowym.
w imieniu grupy PPE. - Panie przewodniczący! Ja również chciałbym mówić, podobnie jak przewodniczący Maystadt, o przyszłości i chciałbym poruszyć trzy kwestie.
Po pierwsze, wzrost i restrukturyzacja są tym, czego Europa potrzebuje, a to oznacza inwestycje i finansowanie inwestycji.
Dzisiejsze uzasadnione pytanie brzmi: skąd mogą pochodzić te fundusze.
Istotnym elementem odpowiedzi na to pytanie jest Europejski Bank Inwestycyjny i jego rodzina instytucji.
Myślę też, że należy pamiętać, że w nadchodzących latach będziemy mieć ogromną globalną konkurencję o finansowanie.
Budżety krajowe będziemy w nastroju do dalszych cięć.
Będziemy mieć również sektor bankowy, w którym będzie wiele niepewności, kiedy wznowi normalne działania związane z finansowaniem, i oczywiście będziemy mieć budżet europejski, który jak zwykle pozostanie zbyt mały, aby był skuteczny i mógł rozwiązać nasze problemy.
Dlatego EBI będzie absolutnie niezbędny.
Panie przewodniczący! Wyrazy uznania dla mojego kolegi posła, pana Cutasa, za jego doskonałe sprawozdanie dotyczące sprawozdania rocznego EBI za rok 2009.
Komplementy również za przegląd, który nam tutaj dał.
Chciałbym jednak skomentować jeden szczególny aspekt, a mianowicie stosunki między Radą a Parlamentem.
Parlament Europejski jest współprawodawcą w zakresie mandatu zewnętrznego Europejskiego Banku Inwestycyjnego, w odniesieniu do wszystkich działań banku poza UE, w krajach sąsiadujących i rozwijających się.
Wydaje się jednak, że Radzie niezwykle trudno jest poważnie potraktować propozycje Parlamentu dotyczące przeglądu mandatu zewnętrznego.
Ku mojemu zaskoczeniu Rada ma w zwyczaju chłodno odrzucać wszelkiego rodzaju nowe propozycje wysuwane przez tę Izbę jako „nie do przyjęcia”.
Mówię w szczególności o propozycjach, aby EBI odgrywał aktywną rolę, jeśli chodzi o środki mające na celu przeciwdziałanie zmianom klimatycznym, oraz aby EBI odgrywał większą rolę w mikrofinansowaniu.
Czy te propozycje są „nie do przyjęcia”?
Czy zadaniem Rady jest określenie zakresu tematów, które Parlament Europejski może omawiać?
Nie, Parlament Europejski i Rada są współprawodawcami na równych prawach i wspólnie z Komisją Europejską i pozostając z nią w bliskim kontakcie, powinny wspólnie określić zasady rządzące zewnętrznymi działaniami EBI.
Wymaga to konsultacji, wspólnych dyskusji, kompromisu, otwartej postawy obu prawodawców.
Dlatego używanie słowa „niedopuszczalne” w celu opisania propozycji, które zdecydowana większość Parlamentu Europejskiego uważa za ważne, jest bezsensowne i nieproduktywne.
Otóż, taka oderwana postawa ze strony Rady jest nie do przyjęcia, jeśli o mnie chodzi.
Fakt, że nie ma tu nikogo z Rady, jest absurdalny i ilustruje, jak bardzo są oderwani.
EBI jest podstawowym narzędziem działań zewnętrznych UE na całym świecie.
Bank publiczny, który może przyczynić się do wzrostu gospodarczego i poprawy infrastruktury pożyczkami, jest niezbędny do rozwoju naszych sąsiadów.
To samo dotyczy naszych stosunków z krajami rozwijającymi się.
Tam również bank publiczny jest niezbędny.
Taki bank musi przestrzegać traktatu lizbońskiego i jego celów.
Jednym z takich celów jest ograniczenie ubóstwa.
Parlament Europejski chce jasno określić tę rolę banku w jego mandacie zewnętrznym.
Oczekuję od Rady otwartej i konstruktywnej postawy, która pozwoli nam wspólnie dojść do tego wyjaśnienia.
Panie przewodniczący, panie Maystadt, chciałem podkreślić jedną kwestię.
Kiedy zaczynaliśmy pracę nad tym sprawozdaniem, istniała już oczywista potrzeba długoterminowych inwestycji ze względu na to, co wydarzyło się w Unii Europejskiej.
Kryzys pokazał, że jesteśmy zbyt krótkowzroczni w naszej pracy, jak powiedziałby Tommaso Padoa-Schioppa.
Naprawdę potrzebujemy długoterminowych inwestycji, a Twoja instytucja odgrywa ważną rolę.
Wszystko, co wydarzyło się ostatnio - myślę w szczególności o południowym rejonie Morza Śródziemnego i być może świadomości wielu trudności związanych z naszymi wyborami energetycznymi - jest tym bardziej powodem, aby zachęcić Cię do pracy i wesprzeć ty.
W tej Izbie zawsze znajdą się posłowie do PE, którzy wspierają Twoją pracę.
Zgadzam się jednak z tym, co powiedział pan poseł Audy: bardzo ważne jest również, aby iść w kierunku zwiększonego nadzoru, tak jak uczyniliśmy to w przypadku wielu instytucji.
Chodzi mi o to, że chociaż osobiście opowiadam się za obligacjami projektowymi i wieloma pomysłami, które są obecnie w obiegu, bardzo zależy mi na tym, abyśmy nie spieszyli się z rozwiązaniem partnerstwa publiczno-prywatnego, nie patrząc więcej dokładnie, jak są one utworzone i ile ostatecznie będą kosztować podatników i wszystkich, którzy są w nie zaangażowani.
Uważam, że mogłyby być bardzo przydatnym narzędziem, ale w tej chwili są też fundusze w Europie - myślę o funduszu Marguerite oraz o pracy kancelarii depozytowo-konsygnacyjnych, które podjęły działania ponad granicami - i ja w związku z tym chciałem opowiedzieć się za większymi długoterminowymi inwestycjami i monitorowaniem, które są odpowiednie do tego, co próbujemy wspólnie osiągnąć.
Uważam, że przynajmniej tego powinniśmy się spodziewać.
W każdym razie wspieramy was i chcielibyśmy, aby wszystkie ostatnie wydarzenia, które miały miejsce, zachęcały do ​​bardziej dalekosiężnej i szerszej debaty.
Panie przewodniczący, panie Maystadt, panie komisarzu! Jak pan wie, Grupa Zielonych / Wolnego Przymierza Europejskiego jest tradycyjnie bardzo przywiązana do EBI.
Uważamy, że jest to niezwykle ważny instrument polityki publicznej, a ponieważ jesteśmy do niego bardzo przywiązani, również bardzo go wymagamy - te dwa elementy idą w parze.
Uważamy, że EBI ostatecznie jest bankiem samym w sobie i jako taki podlega ograniczeniom bankowym, które należy wziąć pod uwagę.
Kilku moich kolegów posłów słusznie odniosło się do faktu, że EBI być może powinien wziąć pod uwagę nowe ograniczenia związane z sektorem bankowym.
Jednocześnie jest to naprawdę wyjątkowy bank, bo rzeczywiście jest finansowany z pieniędzy podatników.
Ma również robić to, czego inni nie robią, i przyjmować zasady wykraczające poza to, co może zrobić sektor prywatny.
Chciałbym podkreślić jedną lub dwie kwestie, w których uważam, że EBI mógłby sobie poradzić jeszcze lepiej, mimo że w ostatnich miesiącach poczyniono postępy.
Pierwsza kwestia dotyczy rajów podatkowych.
To niezwykle ważna walka nie tylko dla nas, ale także, jak sądzę, dla ogromnej większości moich kolegów posłów w tej Izbie.
Kryzys pokazał, że raje podatkowe są niejasne, podkopują i osłabiają cały system finansowy i światową gospodarkę.
Dlatego w tym raporcie większość posłów popiera pogląd, że należy zapewnić jeszcze większy stopień przejrzystości w odniesieniu do pożyczek udzielanych przedsiębiorstwom, które przechodzą przez raje podatkowe.
Uważam, że należy zaprzestać tej praktyki.
Doskonale zdaję sobie sprawę, że w terenie istnieją ograniczenia operacyjne, ale jest tu kwestia polityczna, która polega na tym, że jeśli jesteście potęgą za Europą, musicie toczyć bitwy. Jeśli toczysz bitwy, to myślę, że walka z rajami podatkowymi powinna być jedną z nich.
Jeśli chodzi o nas, to oczywiście chcielibyśmy pójść dalej; innymi słowy, chcielibyśmy, abyś nałożył warunki na pożyczki EBI dla przedsiębiorstw, które nie są częścią całego łańcucha wartości w rajach podatkowych i które znajdują się przynajmniej na czarnej liście OECD, która jest obecnie weryfikowana.
Druga kwestia, którą chcieliśmy poruszyć, dotyczy kwestii monitorowania i zarządzania.
Pani Goulard mówiła o tym przed chwilą.
Uważam, że powinniśmy poszerzyć wybór, że powinniśmy zwiększyć poziom wspólnej rozliczalności, tak aby wybór projektów z udziałem pieniędzy podatników był dokonywany w sposób jak najbardziej demokratyczny i przejrzysty.
Trzecia kwestia dotyczy pomiaru korzyści z twojego działania.
Oczywiście mierzysz je również w kategoriach finansowych.
Jak powiedziałem wcześniej, jesteś własnym bankiem, co oznacza, że ​​masz wyzwania, którym musisz sprostać, jeśli chodzi o stosunek ryzyka do zysku.
Jednak Twoim celem jest zapewnienie innych korzyści i dlatego wykorzystuje się pieniądze publiczne.
Twoim celem jest zapewnienie korzyści w zakresie spójności społecznej, walki z ubóstwem, ochrony środowiska.
Myślę, że mógłbyś zrobić jeszcze większy postęp w raportowaniu, mierzeniu tych pozafinansowych korzyści, które są w samym sercu twojego działania i twojej legitymacji.
Uważam, że zamiast zestawiać korzyści finansowe z pozafinansowymi, należy przeprowadzić jak najszerszą ocenę, a nie ograniczać się tylko do kwestii pieniężnych i finansowych.
Wreszcie, ostatni punkt mojego wystąpienia będzie dotyczył zmian klimatycznych.
W sprawozdaniu wyraźnie stwierdza się, że należy dążyć do wszystkich celów UE.
Jednym z oficjalnych celów Unii Europejskiej jest zapewnienie 80% redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2050 roku.
Nie będzie to możliwe, jeśli nadal będziemy finansować elektrownie węglowe, które mają 40-letni okres eksploatacji i emitują ogromne ilości CO2.
Panie przewodniczący! Czy pan Canfin uważał, że wykorzystanie EBI jako instrumentu porządku publicznego, którego on sam i jego zwolennicy, będzie miało bezpośrednie koszty finansowe dla podatników UE, a zwłaszcza podatników brytyjskich?
Czy on w ogóle to rozważał?
(FR) Mam na to bardzo prostą odpowiedź.
Uważam, że EBI kosztował brytyjskich podatników o wiele mniej niż inne, całkowicie prywatne banki w Wielkiej Brytanii, i uważam, że interes ogólny, podobnie jak podatników brytyjskich, jest znacznie lepiej obsługiwany przez EBI niż inne banki w Wielkiej Brytanii że podatnik musiał się wykupić.
w imieniu grupy ECR. - Panie przewodniczący! Parlament spędził wiele godzin w tej Izbie, omawiając, w jaki sposób uczynić z europejskich organów nadzoru odpowiedzialne za nasze usługi finansowe organizacje najbardziej przejrzyste i odpowiedzialne.
W rezultacie utworzono europejskie organy nadzoru, które są w pełni kontrolowane przez ten Parlament.
Jednak w nowej erze odpowiedzialności po kryzysie finansowym oraz w świetle zmian wprowadzonych przez traktat lizboński musimy ustanowić porównywalny poziom nadzoru i kontroli istniejących instytucji UE, w tym EBI.
Biorąc pod uwagę centralną rolę EBI w finansowaniu strategii państw członkowskich UE i zagranicznej działalności UE, nadszedł czas, aby poprawić poziom rozliczalności jego działalności przed Parlamentem.
Portfel pożyczek oraz ogólną działalność bankową i pożyczkową EBI należy oceniać w taki sam sposób, jak ocenialibyśmy nasze banki komercyjne.
Muszą zostać poddane rygorystycznym testom warunków skrajnych, a wszystkie działania finansowe muszą pozostać w bilansie.
W przypadku wykorzystania dźwigni finansowej lub ryzyka powinniśmy sankcjonować limity ryzyka, ponieważ ostatecznie każde niewykonanie zobowiązania oznacza, że ​​to podatnik ponownie zapłaci.
Najwyższy czas, aby ten Parlament zwrócił się o ściślejszą rolę w nadzorowaniu działalności EBI, zwłaszcza w obliczu wzrostu roli Banku w opracowywaniu nowych instrumentów finansowych.
Panie przewodniczący, panie Maystadt, panie komisarzu, panie i panowie! Podstawowym zadaniem Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) jest wspieranie celów UE poprzez długoterminowe finansowanie rentownych inwestycji.
Oznacza to również, że EBI jest związany wartościami UE; innymi słowy, przez standardy społeczne, przejrzystość, wysokie standardy środowiskowe, rozwój zrównoważonej gospodarki i tworzenie miejsc pracy.
Jednak od organizacji pozarządowych zaangażowanych w lokalną realizację projektów finansowanych przez EBI słyszymy, że w żadnym wypadku nie zapewnia się konsekwentnie przestrzegania tych standardów.
Wspomnieli o tym już inni mówcy.
Organizacje pozarządowe krytykują brak przejrzystości, jeśli chodzi o sposób monitorowania pożyczek w UE i na świecie, ich wykorzystania oraz raportowania o nich przez pośredników finansowych EBI.
W jakim stopniu EBI jest świadomy tej krytyki, a do jakiego stopnia EBI faktycznie zajmuje się taką krytyką?
To właśnie chcielibyśmy wiedzieć.
Z naszego punktu widzenia przynajmniej niektóre z tego, o co organizacje pozarządowe domagają się od EBI, są całkiem wiarygodne: większa przejrzystość w zakresie udzielania kredytów przez pośredników finansowych oraz opracowanie jaśniejszych warunków finansowania dla pośredników finansowych, a także kryteria efektywności dla udzielanie pożyczek.
Aby zwiększyć przejrzystość, organizacje pozarządowe proponują ponadto, aby informacje środowiskowe i finansowe dotyczące projektów finansowanych przez EBI były publikowane przed ich zatwierdzeniem.
W szczególności projekty EBI w krajach trzecich powinny być poddawane niezależnym ocenom trwałości w celu określenia gospodarczego, społecznego i ekologicznego wpływu danego projektu.
Wydaje się jednak, że oprócz przejrzystości istnieją również inne problemy.
Monitorowanie zgodności z unijnymi normami środowiskowymi, społecznymi i dotyczącymi zamówień również spotkało się z krytyką ze strony organizacji pozarządowych.
Ścisłe monitorowanie spełniania tych standardów powinno być oczywistością we wszystkich operacjach finansowych EBI.
Projekty, które nie spełniają tych standardów, powinny zostać wykluczone ze wsparcia.
Na koniec chciałbym odnieść się do tematu polityki energetycznej.
Cieszy nas, że wspieranie zrównoważonych i bezpiecznych dostaw energii jest już jednym z aktualnych celów EBI.
W obliczu katastrofy związanej z reaktorem Fukushima promowanie przyszłościowej, odnawialnej, wolnej od CO2 i bezatomowej produkcji energii, a także promowanie efektywności energetycznej we wszystkich obszarach, w których EBI inwestuje, musi uzyskać najwyższy priorytet.
(DE) Panie przewodniczący! Prezes Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) stwierdził, że w jego wizjonerskiej wizji EBI może stać się obok Chin siłą napędową w krajach rozwijających się.
Podniósł pan teraz krytykę tej współpracy na rzecz rozwoju.
Czy mógłby Pan udzielić bardziej szczegółowych informacji na ten temat i co sądzisz o podstawowym założeniu, że EBI mógłby być odpowiednim instrumentem równoważącym lub uzupełniającym to, co Chińczycy robią w krajach rozwijających się?
(DE) Panie przewodniczący! Myślę, że trudno jest teraz szczegółowo omówić tę kwestię ze względu na dostępny czas.
Jednak mam wiele raportów od organizacji pozarządowych, które z przyjemnością udostępniam.
Uważam, że Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) również je zna.
Raporty te mówią o tym, jak pomoc rozwojowa jest wspierana lokalnie przez EBI w krajach afrykańskich i azjatyckich, a także zawierają krytykę.
Z przyjemnością udostępniam raporty, ale w tej chwili nie mogę szczegółowo odpowiedzieć na pytanie.
w imieniu grupy EFD. - Panie przewodniczący! Wstanę dziś przed Izbą, aby wspomnieć o jednej lub dwóch rzeczach, które mogą być pomocne.
Spędziłem 35 lat jako bankier inwestycyjny, menadżer inwestycyjny, doradca inwestycyjny i strateg ekonomiczny i nigdy w życiu nie kupiłem niewypału.
Nigdy nie kupiłem niewypałego banku dla swoich klientów, ale w ciągu ostatnich kilku lat jako podatnik kazałem politykom i biurokratom przystawić mi broń do głowy i sprawić, żebym kupił więcej niewypałych banków, niż można by uścisnąć kij.
To nie są nawet brytyjskie banki niewypałów, to zagraniczne banki niewypałów, a dzisiaj słyszę, że brytyjski podatnik jest proszony o forsowanie Portugalii.
Jeśli chcę inwestować za granicą, kupię fundusz rynków wschodzących.
Nie chcę, aby znacjonalizowany bank Myszki Miki inwestował na siłę moje pieniądze ani moich wyborców.
Mówię „Bank Myszki Miki”, panie Maystadt, ponieważ jedyne, co do tej pory od pana słyszałem, to to, w jaki sposób zamierza pan zainwestować pieniądze, aby zmienić pogodę.
Nigdy w życiu nie słyszałem tylu bzdur.
Nie wiem, skąd czerpiesz radę, ale statystycznie pogoda nie zmieniła się od około 15 do 16 lat, więc w co zamierzasz przeznaczyć te wszystkie pieniądze?
Nie chcę inwestować w pański bank, podobnie jak Brytyjczycy.
Radziłbym państwu, jeśli chcecie zachować swój status AAA, zignorować apele tej Izby - pełnej ekscentryków, zielonych i znudzonych gospodyń domowych - w szczególności w odniesieniu do ust. 48 sprawozdania.
Panele słoneczne w krainie antylop gnu, żyraf i bębnów bongo szybko stracą ocenę AAA.
(DE) Panie przewodniczący! Jest coś w rodzaju luki w rzeczywistości, gdy słucha się komentarzy właśnie wygłoszonych przez brytyjskiego mówcę, a następnie przygląda się faktycznym zmianom, które miały miejsce w ostatnich latach na rynkach finansowych i bankach, w których rzekomo mamy zainwestować tyle zaufania.
Wracając do moich konkretnych punktów: Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) jest ważnym instrumentem w trzech obszarach.
Uważam, że to, co mówi pan Klute, powinno stanowić część strategii w świecie zewnętrznym.
To przerażające widzieć, jak chińscy inwestorzy, inwestorzy państwowi, w coraz większym stopniu podważają systemy polityczne, ponieważ są zaangażowani w kilka lokalnych projektów budowy mostów.
Szukając wkładu Unii Europejskiej, nie ma praktycznie nic.
Myślę, że powinieneś kontynuować tę ścieżkę.
Moja druga uwaga dotyczy małych i średnich przedsiębiorstw, które są bezmyślnie lekceważone przez tradycyjne banki nastawione wyłącznie na maksymalizację zysków.
Po trzecie, następuje zmiana w polityce energetycznej.
Chociaż katastrofa z udziałem japońskiego reaktora jest rzeczywiście tragedią, może dać wam kolejny powiew do zrobienia czegoś w tej sprawie w Europie.
(FR) Panie przewodniczący, panie Maystadt, panie komisarzu! Po uwagach, które właśnie wysłuchałem, a które są niegodne tej Izby, chciałbym państwu powiedzieć, że większość z nas uważa, że ​​działanie EBI jest bardzo pozytywne.
Ulepszenia wprowadzone traktatem lizbońskim zapewniają nowe możliwości działania, które powinny pomóc EBI w osiągnięciu jeszcze większej skuteczności i zapewnieniu odpowiednich rozwiązań światowego kryzysu finansowego.
Jak podkreślił Pan, EBI zapewnia realne wsparcie małym i średnim przedsiębiorstwom i wnosi istotny wkład w osiągnięcie celu konwergencji polityki spójności UE.
Działania te należy kontynuować i, jeśli to możliwe, zwiększyć.
EBI musi zrobić więcej, aby promować strategiczne inwestycje w Europie, dlatego chciałbym zaprosić państwa do wspierania tych, którzy podjęli inicjatywy mające na celu poprawę długoterminowego finansowania, aw szczególności biur depozytowo-konsygnacyjnych - caisse des dépôts i cassa dei depositi - i KfW.
Uważam, że należy je wspierać, ponieważ obecnie opracowywane regulacje bankowe i rachunkowe nie zachęcają do uwzględniania inwestycji długoterminowych i karania tych, którzy je wybierają.
Ponadto, wbrew temu, co się często mówi, potrzebujemy zmian, a nie tylko dostosowań.
Finansowanie długoterminowe jest, jak pan również powiedział, niezbędne, aby otworzyć nowe perspektywy dla Europy.
Poza Unią Europejską ma pan rację, mówiąc, że EBI musi działać jako siła napędowa i dlatego musi proponować inicjatywy, w szczególności w zakresie finansowania krajów śródziemnomorskich.
W obecnych niespokojnych warunkach, które dotykają wiele z tych krajów, EBI może wnieść pożyteczny wkład w rozwój gospodarczy w kontekście Unii dla Śródziemnomorza poprzez ukierunkowane finansowanie, a tym samym może pomóc w ustanowieniu demokratycznej cywilizacji w tych krajach, których przyszłość jest nadal niepewna.
Odnotowałem, że jesteście gotowi wnieść ten wkład, jeśli Unia poprosi was o to, co mam nadzieję, że tak się stanie.
(ES) Panie przewodniczący, panie Maystadt, panie komisarzu, panie i panowie! Przede wszystkim chciałbym pogratulować panu Cutaşowi doskonałego sprawozdania.
Europejski Bank Inwestycyjny musi osiągać lepsze, lepsze i szybsze wyniki.
Kryzys gospodarczy jeszcze bardziej zwiększył znaczenie jego roli w finansowaniu projektów we wszystkich sektorach gospodarki w interesie Unii Europejskiej.
Kryzys utrudnił dostęp do kredytu, a także uwypuklił potrzebę gruntownego przemyślenia naszego modelu gospodarczego.
EBI ma do odegrania kluczową rolę.
Aby pełnić tę rolę, musi utrzymywać wysoki poziom wypłacalności i wystarczająco silną pozycję finansową, aby umożliwić mu dostęp do finansowania na rynkach kapitałowych na korzystnych warunkach.
Musi mieć również dostępne instrumenty umożliwiające realizację niezbędnych projektów, które w innym przypadku nie uzyskałyby wsparcia finansowego ze strony banków komercyjnych i które bardzo trudno byłoby uzyskać finansowanie na korzystnych warunkach gdzie indziej.
EBI osiągnął pewne pozytywne wyniki w 2009 r., Kiedy jego działalność wzrosła o 40%, finansowanie małych i średnich przedsiębiorstw o ​​55%, finansowanie regionów słabiej rozwiniętych o 36%, a środki na walkę z klimatem zmiana i promocja efektywności energetycznej wzrosła o 73%
Jest jednak wiele do zrobienia, a osiągnięcie strategicznych celów Unii Europejskiej nadal wymaga trwałego, długoterminowego finansowania.
Dostępność takiego finansowania zmniejszyła się w wyniku kryzysu.
Dlatego musimy promować euroobligacje.
Musimy wprowadzić nowe instrumenty i nowe osiągnięcia w dziedzinie inżynierii finansowej, a także musimy stworzyć wspólną platformę obejmującą inne międzynarodowe instytucje finansowe.
Musi temu również towarzyszyć poprawa zarządzania samego EBI i przegląd jego wewnętrznego mandatu.
Krótko mówiąc, EBI powinien być pomostem skutecznie łączącym inwestycje z potrzebami UE.
Panie przewodniczący! Powstaję jako przedstawiciel Wielkiej Brytanii, który uważa, że ​​powinniśmy być w Unii Europejskiej i ją zmieniać.
Pan Bloom, w imieniu Partii Niepodległości Wielkiej Brytanii, nie reprezentuje Brytyjczyków.
Jego partia nie ma przedstawicieli w Izbie Gmin i nie ma nadziei na umieszczenie ich tam w dającej się przewidzieć przyszłości.
Myślę, że w tej konkretnej debacie przyglądamy się pragmatycznej polityce i zastanawiamy się, jak uzyskać stosunek wartości do ceny dla obywateli Europy w związku z ograniczonymi zasobami.
Gratuluję prezesowi Europejskiego Banku Inwestycyjnego pracy, jaką wykonał przez wiele lat na rzecz budowania wiarygodności tej instytucji.
Moje pytania dotyczą kwestii obligacji projektowych.
Czy przed nadejściem tego dokumentu w czerwcu będzie pan przedłożyć tekst odrębny od tekstu Komisji, abyśmy mogli wyrazić pańskie opinie podczas przygotowywania wieloletniej perspektywy finansowej, czy też wszystko zostanie poskładane?
Czy te fundusze będą potencjalnie obligacjami projektowymi do celów poza Unią, czy też będą to po prostu obligacje projektowe na transport i inne rzeczy, o których wspomniał pan komisarz?
Na koniec, a być może najważniejsze, czy będziemy mogli rozważyć oszczędności w funduszach strukturalnych i Funduszu Spójności, biorąc pod uwagę, że zapewniasz dodatkowe finansowanie infrastruktury, ponieważ będzie to kluczowe pytanie, gdy będziemy mieli do czynienia z potencjalnym zamrożeniem perspektywa finansowa do 2020 roku?
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Sprawozdanie z działalności Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) podkreśla kilka ważnych i mile widzianych punktów.
Pierwszą z nich jest potrzeba coraz większego skoncentrowania naszych wysiłków na ułatwianiu małym i średnim przedsiębiorstwom dostępu do kredytu.
Z zadowoleniem przyjmuję również odniesienie do inicjatywy w zakresie obligacji projektowych, które uważam za przydatne narzędzie wzrostu i rozwoju w tak strategicznym sektorze jak infrastruktura.
Jestem nieco zdziwiony odniesieniem do działań zewnętrznych EBI, dla których żąda się większych zasobów finansowych i ludzkich.
Raport EBI za 2009 rok wskazuje kraje korzystające z takich pożyczek i zauważam z rozczarowaniem, że Turcja otrzymuje lwią część, prawie jedną trzecią całości przyznanej wszystkim państwom spoza UE.
To także nieco ponad jedna czwarta kwoty przyznanej Włochom, jednemu z głównych udziałowców EBI.
Same Włochy również potrzebują znacznych pożyczek i dotacji.
Dlatego uważam to za absurdalny brak równowagi.
Uważam, że nie do przyjęcia jest przyznanie ogromnych środków krajowi, takim jak Turcja, który znajduje się poza UE i moim zdaniem zawsze takim pozostanie.
(BG) Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym powiedzieć, że tak krótkie, precyzyjne i jasne sprawozdanie w przedmiotowej sprawie jest rzadkim widokiem w tym Parlamencie.
Europejski Bank Inwestycyjny bez wątpienia odgrywa fundamentalną i bardzo ważną rolę w rozwoju Europy.
Chciałbym jednak poczynić kilka uwag na temat sprawozdania i tego, co zostało powiedziane w tej Izbie.
Przede wszystkim popieram z wewnętrznej perspektywy politykę Europejskiego Banku Inwestycyjnego dotyczącą rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw.
Myślę, że ta kwestia jest dużo ważniejsza dla Europy niż zmiany klimatyczne.
To na tym bank musi skoncentrować swoje wysiłki, a nie tylko na rozwoju zielonych technologii. Jednak obszar ten będzie się rozwijał, jeśli wspierane będą małe i średnie przedsiębiorstwa.
Poza tym, z perspektywy wewnętrznej, zgadzam się również z opinią Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie ewentualnego nadzoru Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego, który jest nowym organem odpowiedzialnym za podejmowanie takich działań.
Wreszcie dane, które właśnie zacytował pan Morganti, są niezwykle alarmujące.
Zgadzam się również z wyrażonym poglądem, że zwłaszcza w przypadku inwestycji zagranicznych należy również sprawować kontrolę parlamentarną, ponieważ niedopuszczalne jest, aby kraje zewnętrzne otrzymywały więcej funduszy europejskich niż same kraje europejskie.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! W pełni zgadzam się z panem Gauzèsem.
Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) zawsze odgrywał znaczącą i kluczową rolę w rozwoju Unii Europejskiej.
Jej rola i działanie są jeszcze ważniejsze w czasach kryzysu, jakim jest obecnie.
Niedawne reformy zarządzania gospodarczego związane ze skutkami kryzysu mogą spowodować, że państwa członkowskie przeznaczają mniej środków na ważne projekty, takie jak tworzenie infrastruktur o strategicznym znaczeniu dla rozwoju całej Unii.
Jednym z przykładów jest projekt transportu kolejowego TEN-T.
Zgadzam się z inicjatywą Komisji Europejskiej dotyczącą obligacji projektowych. Obligacje projektowe stanowią doskonałe rozwiązanie w zakresie pozyskiwania finansowania i wzmacniania infrastruktury, której Europa potrzebuje do modernizacji i pełnego wykorzystania potencjału rynku wewnętrznego.
Rola EBI w emisji tych obligacji i zarządzaniu nimi jest zatem kluczowa.
W sprawozdaniu nalega się na zwiększenie finansowania małych i średnich przedsiębiorstw i zgadzam się, że działalność EBI musi być ukierunkowana i zorientowana na wyniki.
Panie przewodniczący! Pozwolę sobie powiedzieć, że w związku z działalnością banku pojawiły się pewne krytyczne kwestie.
W szczególności chciałbym zwrócić uwagę, że wiele małych i średnich przedsiębiorstw często nie jest w stanie skorzystać z oferowanych możliwości, ponieważ projekty otrzymujące dofinansowanie wymagają ogromnych inwestycji i organizacji, co w praktyce stanowi przeszkodę dla małych i średnich uczestniczące przedsiębiorstwa.
Kolejnym problemem jest czas potrzebny na zabiegi.
Są one często niejasne i biurokratyczne oraz niezgodne z działalnością i wymogami danej branży.
Nie chcę ponownie podkreślać znaczenia tych przedsiębiorstw dla naszej struktury społeczno-gospodarczej, dlatego mam nadzieję, że uda się nawiązać dialog z małymi i średnimi przedsiębiorstwami, który pomoże przyspieszyć procedury i wyeliminować jak najwięcej biurokracji.
EBI może i musi odgrywać ważną rolę w zarządzaniu ostatnimi wydarzeniami na Morzu Śródziemnym.
Europa musi wyjść poza sytuację nadzwyczajną i wdrożyć długoterminową strategię, aby zapewnić, że finansowanie i inwestycje będą dokonywane na miejscu, w oparciu o wspólne decyzje, w celu promowania demokracji i rozwoju gospodarki społecznej i rynkowej.
(SV) Panie przewodniczący! Chciałbym zwrócić uwagę na dwie główne kwestie w tym sprawozdaniu.
Po pierwsze, Europejski Bank Inwestycyjny odgrywa centralną rolę w strategii „Europa 2020”.
Dotyczy to w szczególności inwestycji w zieloną infrastrukturę.
Aby europejska gospodarka była silna i zrównoważona, potrzeba więcej inwestycji w koleje i porty.
Muszą być one również połączone z sieciami drogowymi w efektywnych węzłach transportowych.
Infrastrukturę należy złożyć w dobrze funkcjonującą całość.
Europejski Bank Inwestycyjny powinien być jeszcze bardziej aktywny w tych kluczowych obszarach.
Wymaga to nowego sposobu myślenia, jeśli chodzi o elastyczne rozwiązania finansowe.
Europejskie obligacje na finansowanie projektów to doskonały krok we właściwym kierunku, ale należy je uzupełnić o więcej nowych opcji finansowania.
Przede wszystkim dostrzegam okazję do wypracowania modelu, w którym istnieje bardziej produktywna współpraca na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym.
Po drugie, Europejski Bank Inwestycyjny odgrywa ważną rolę w polityce rozwoju UE.
Jest tam określony potencjał do poprawy.
Działania Banku powinny być bardziej przejrzyste, bardziej lokalne i wyraźnie skoncentrowane na głównych celach prac rozwojowych Unii.
W decyzjach Europejskiego Banku Inwestycyjnego należy zawsze brać pod uwagę aspekty środowiskowe, związane z ubóstwem i rozwojem.
Panie przewodniczący! EBI przeznacza do 1 miliarda euro na budowę turbin wiatrowych i innych projektów dotyczących energii odnawialnej w Wielkiej Brytanii.
Chociaż doskonale wpisuje się to w strategię walki ze zmianami klimatycznymi, niepokoi mnie fakt, że obecne kryteria regulujące finansowanie EBI nie są przejrzyste i nie odpowiadają za analizę tych projektów i ich należytą staranność.
Według pana Maystadta na rozwój farm wiatrowych w całej UE przeznaczono 6 miliardów euro, ale EBI po prostu przyjmuje wnioski o finansowanie od zainteresowanych rządów bez kontroli.
Myślę, że to nie wystarczy.
Firmy zajmujące się energią odnawialną w Wielkiej Brytanii twierdzą, że ich turbiny mają współczynnik obciążenia 30%.
W rzeczywistości w całym ubiegłym roku ich współczynnik obciążenia wyniósł tylko 21%.
Nie działają, gdy jest najzimniej, a zapotrzebowanie na energię elektryczną jest największe.
Nie są one ekonomicznie opłacalne i podwoją lub potroją ceny energii elektrycznej dla konsumentów, jednocześnie nie ograniczając emisji CO2.
To rozwijający się skandal finansowy, a EBI powinien zaprzestać finansowania energii wiatrowej.
Panie przewodniczący! Czy mógłbym tylko podziękować Jamesowi Ellesowi za jego spostrzeżenia w związku z komentarzami pana Blooma i zasugerować moim kolegom z UKIP, że jeśli chcą coś powiedzieć lub spór z kolegami, nie muszą obrażać żebyśmy to zauważyli.
Pan Bloom opisał posłów jako ekscentryków, zielonych i znudzonych gospodyń domowych;
Sugerowałbym, aby powiedział nam, do jakiej kategorii należy.
Przejdźmy teraz do mojej bardziej merytorycznej uwagi na temat Europejskiego Banku Inwestycyjnego.
Irlandia odniosła korzyści dzięki finansowaniu MŚP, ale być może prezydent skomentuje - lub inni mogą skomentować - jak dostępne jest to finansowanie, ponieważ ogłaszane są ogłoszenia i MŚP są zachwycone tymi ogłoszeniami, ale kiedy szukają linii kredytowej , dostęp do niego może być niezwykle trudny.
Myślę, że jest to kwestia o praktycznym znaczeniu dla sektora MŚP i chciałbym uzyskać odpowiedź w tej sprawie.
(SK) Panie przewodniczący! Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) został utworzony w celu wspierania celów i polityk Unii Europejskiej, zarówno w ramach Unii, jak i poza nią.
Bank sam jest finansowany za pomocą obligacji gwarantowanych przez państwa członkowskie UE.
Sprawozdawca, pan Cutaş, zwrócił nam uwagę, że gwarancje dla działalności EBI w budżecie UE wyniosły prawie 20 miliardów euro do końca 2009 r., Czyli dużo nawet dla UE, a zatem Parlament ma uzasadnienie moim zdaniem oczekując wyjaśnienia ryzyka związanego z tym obowiązkiem.
Dobrze byłoby też wiedzieć więcej o tym, jak spożytkować odsetki od udzielonych pożyczek, a także o opłatach administracyjnych zabezpieczonych z budżetu UE.
EBI odpowiada przed państwami członkowskimi UE, Trybunałem Obrachunkowym i OLAF-em.
Propozycja wprowadzenia ewentualnego nadzoru regulacyjnego, który polegałby na monitorowaniu jakości finansów, sytuacji finansowej, dokładnym pomiarze wyników i przestrzeganiu zasad dobrych praktyk zawartych w raporcie Cutaş, wydaje mi się dobrym pomysłem, w związku z tym chciałbym zalecić Komisji, aby poważnie rozważyła jego utworzenie w interesie większej przejrzystości w zarządzaniu zasobami UE.
(RO) Panie przewodniczący! Ja również chciałbym pogratulować panu posłowi Cutaşowi przygotowania tego bardzo dobrze zorganizowanego sprawozdania.
Działania Europejskiego Banku Inwestycyjnego muszą być lepiej ukierunkowane, selektywne i ukierunkowane na konkretne wyniki.
Bank musi współpracować z odpowiedzialnymi i przejrzystymi pośrednikami finansowymi.
Należy zwiększyć długoterminowe inwestycje strategiczne w Europie.
Musimy skupić się na infrastrukturze i spójności na szczeblu europejskim.
Z zadowoleniem przyjmuję skupienie się Banku na obszarach najbardziej dotkniętych kryzysem: MŚP, regionach konwergencji i działaniach na rzecz klimatu.
W odniesieniu do udzielonych pożyczek EBI musi prowadzić aktywną politykę dostarczania informacji za pośrednictwem swojej strony internetowej.
Należy zwrócić uwagę na wypłacone kwoty, liczbę dokonanych przydziałów i regiony, które skorzystały z tych środków.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! W obliczu kryzysu gospodarczego, kryzysu na Morzu Śródziemnym i kryzysu energetycznego, z Japonią jako przypadkiem, jeśli chodzi o energię jądrową, myślę, że jako ramię operacyjne tej polityki Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) ma do odegrania kluczową rolę.
Uważam, że EBI musi działać zarówno w Europie, jak i poza nią.
Dziś mamy do dyspozycji Morze Śródziemne w ramach nowego ważnego planu, który należy jak najszybciej uruchomić.
Jak powinniśmy to zrobić?
Poprzez nowe mechanizmy finansowe, takie jak obligacje projektowe, jak często powtarzaliśmy.
Panie komisarzu, proszę powiedzieć nam więcej o harmonogramie i realizacji tych obligacji projektowych.
Chciałbym zapytać prezesa EBI, co się stało z funduszem utworzonym z tego, co pozostało po planie naprawy, który uruchomiliśmy kilka miesięcy temu.
Ponieważ czas ma kluczowe znaczenie w tym konkretnym czasie, powiedz nam coś o tej zasadzie, a także o funduszu Marguerite, ponieważ nie wiem, co się z nim stało.
W odniesieniu do tych funduszy, które powinny pobudzić i pobudzić gospodarkę, w tej chwili kluczowym czynnikiem jest czas ich wdrożenia.
(LV) Panie przewodniczący! Moim zdaniem roczne sprawozdanie Banku za 2009 r. Powinno zostać zarówno zatwierdzone, jak i przyjęte.
Mówiąc o przyszłości, zgadzam się z wieloma mówcami tutaj.
Ze swojej strony uważam, że warto byłoby przeprowadzić przegląd strategiczny i analizę finansowania inwestycji (bez dotacji), spłaty wkładów kapitałowych państw członkowskich do Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI), pożyczek, innowacyjnych instrumentów, planowanie i zarządzanie ukierunkowane na takie długoterminowe projekty, które nie przynoszą natychmiastowych rezultatów, oraz ulepszenia programów gwarancji, utworzenie sekcji inwestycyjnej w budżecie Unii, konsorcja finansowe między Europą, instytucjami krajowymi i lokalnymi, partnerstwo polityczne i publiczne, oraz inne możliwości.
To jeszcze bardziej podniosłoby jakość działalności banku.
(RO) Panie przewodniczący! Skoncentrowanie się inwestycji EBI na regionach konwergencji, MŚP i działaniach na rzecz zwalczania zmian klimatycznych stanowi odpowiedź na skutki kryzysu w najbardziej dotkniętych obszarach.
Regiony konwergencji cieszą się znacznym wsparciem ze strony EBI.
Pożyczki na programy strukturalne mają na celu zwiększenie poziomu absorpcji oraz efektywniejsze wykorzystanie i wzmocnienie funkcji dźwigni europejskich środków pomocy finansowej, zwłaszcza na obszarach o niskim poziomie dostępu do funduszy.
Wspólne inicjatywy EBI i Komisji wspierające konwergencję miały na celu zachęcenie MŚP do dostępu do finansowania, rozwijania mikrokredytów z myślą o wzroście gospodarczym i tworzeniu miejsc pracy, a także zapewniania wsparcia dla zrównoważonych inwestycji na obszarach miejskich.
Instrumenty finansowe JESSICA, JEREMIE i JASPERS przyniosły realne korzyści.
Dzięki ich skutecznemu wykorzystaniu wspieram poszerzanie ich zakresu i identyfikację innowacyjnych produktów finansowych w przyszłości.
Gratuluję panu Cutaşowi doskonałego sprawozdania, które przedstawił.
(DE) Panie przewodniczący, panie Maystadt! Ta debata ma ogromne znaczenie dla gospodarek naszych państw członkowskich.
Okazało się, że te kraje, które mają zdrową równowagę między dużymi koncernami a małymi i średnimi przedsiębiorstwami, najlepiej wyszły z kryzysu.
Patrząc na Niemcy, mamy sytuację, w której 70% gospodarki stanowią MŚP, co umożliwia nam zapewnienie odpowiedniej liczby miejsc pracy i szkoleń.
Musimy przekazać przesłanie różnym bankom w państwach członkowskich, że ułatwia to dokonywanie inwestycji, że małe i średnie przedsiębiorstwa mogą się rozwijać oraz że Europejski Bank Inwestycyjny zapewnia w tym wsparcie.
Jest to bardzo ważne, jeśli mamy przywrócić naszym gospodarkom wzrost i być konkurencyjnymi na rynku w stosunku do Ameryki i Azji Południowo-Wschodniej.
Dlatego uważam, że ta inicjatywa Europejskiego Banku Inwestycyjnego ma ogromne znaczenie.
Musi jednak również skutecznie wywoływać wzrost, aby wydobyć nas z kryzysu gospodarczego i finansowego.
Wiceprzewodniczący Komisji. - Panie przewodniczący! Kilku szanownych posłów odniosło się do kwestii odpowiedniego nadzoru regulacyjnego.
Chciałbym ich zapewnić, że Komisja starannie rozważa kwestię nadzoru regulacyjnego EBI.
W istocie potrzebne są odpowiednie ramy nadzoru, które zapewnią ciągłe utrzymanie doskonałej zdolności kredytowej EBI.
Należy jednak odpowiednio uwzględnić ponadnarodowy charakter EBI i przepisów ustawowych EBI, które stanowią część traktatu.
EBI podjął ostatnio konkretne kroki w celu zaradzenia tej sytuacji, w szczególności poprzez egzekwowanie przepisów komitetu audytu, który ma duże doświadczenie w zakresie nadzoru bankowego.
Ponadto, ponieważ EBI uzyskał refinansowanie z EBC, spełnia on również niezbędne wymogi sprawozdawcze wobec EBC.
Z drugiej strony uważamy, że europejski organ bankowy i EBC nie mogą zapewnić nadzoru regulacyjnego EBI, ale oczywiście nie wykluczamy możliwości finansowania przez EBI innych rodzajów porozumień opartych na zasadzie dobrowolności. EBI z innymi organami.
Jeśli chodzi o współpracę i rolę Komisji we współpracy z EBI, w tym miejscu chciałbym podkreślić, że Komisja odgrywa już znaczącą rolę w zarządzaniu EBI, ponieważ wydaje opinię na temat wszystkich pożyczek EBI, na temat zasobów własnych i ma przedstawicieli zasiadających w radzie dyrektorów EBI.
Mogę Państwa zapewnić, że współpraca między Komisją a EBI jest wzorowa i doskonała.
Jeśli chodzi o nadzór nad zewnętrznymi programami UE i związanymi z nimi procedurami udzielania absolutorium, poza działaniami EBI pod egidą Europejskiego Funduszu Rozwoju, czyli głównie instrumentu inwestycyjnego AKP, które są prowadzone na podstawie szczególnego rozporządzenia finansowego EFR, nie jesteśmy świadomi wszelkich innych działań budżetowych UE prowadzonych w połączeniu z zasobami EBI, które nie podlegają zwykłej procedurze udzielania absolutorium.
Odpowiadając pani poseł Hübner, oczywiście w pełni zgadzamy się z apelami o maksymalizację potencjału EBI poprzez otwieranie nowych dźwigni w celu zwiększenia potencjału oferowania kredytów i pomocy MŚP, zwłaszcza w obecnym okresie po kryzysie finansowym i presji na kredyty.
Dlatego szukamy również innowacyjnych podejść, jak to zrobić.
Chciałabym tylko przypomnieć Izbie, że rozporządzenie finansowe UE zostało niedawno zmodyfikowane, aby wyraźnie uwzględnić ten apel o innowacyjne instrumenty.
Już teraz z niego korzystamy, zwłaszcza w programach zorientowanych na finansowanie badań i innowacji.
Jestem przekonany, że dzięki doświadczeniom wyniesionym z tego projektu, innowacyjne narzędzia finansowania można wykorzystać również w innych obszarach.
Panie przewodniczący! Jestem wdzięczny wszystkim mówcom za ich uwagi, chociaż uważałem, że jeden z nich był szczególnie niedokładny.
Oczywiście w dostępnym mi czasie nie jestem w stanie szczegółowo odpowiedzieć na wszystkie niezwykle interesujące kwestie, które zostały podniesione.
Myślę, że niektóre z nich można by dokładniej zbadać w komisji.
W szczególności była to ważna kwestia poruszona przez panią poseł Hübner.
Jeżeli chcecie, aby EBI rzeczywiście mógł wnieść znaczący wkład w realizację strategii „Europa 2020”, w szczególności poprzez opracowanie wspólnych instrumentów z Komisją, to oczywiście ramy regulacyjne muszą na to pozwolić.
Podczas gdy obecnie debatuje Pan nad nowym projektem przepisów finansowych, myślę, że powinien pan uważać, aby Europejski Bank Inwestycyjny rzeczywiście mógł wnieść taki wkład.
Z tego punktu widzenia propozycja Komisji wydaje się być w pełni odpowiednia.
Jednak Rada i Parlament nadal muszą to zaakceptować.
Dlatego też masz do odegrania rolę w przeglądzie przepisów finansowych.
Uważam, że bardziej dogłębne badanie byłoby również warte rozważenia w przypadku innych podniesionych kwestii: kwestii rajów podatkowych, do której odniósł się pan poseł Canfin.
Mogę mu potwierdzić, że Europejski Bank Inwestycyjny prowadzi bardziej rygorystyczną politykę w tej kwestii niż inne międzynarodowe instytucje finansowe, co wyjaśnia również, dlaczego ostatnio musieliśmy odmówić współfinansowania niektórych projektów z Afrykańskim Bankiem Rozwoju, Bankiem Światowym i Europejskim Bankiem w zakresie odbudowy i rozwoju: nie spełniły one surowszych kryteriów, jakie mamy w tym względzie.
Niemniej jednak mogę powiedzieć panu Canfinowi, że nie ma mowy o finansowaniu promotora znajdującego się w kraju znajdującym się na czarnej liście OECD, ale jestem całkiem przygotowany, aby zbadać tę kwestię bardziej szczegółowo, łącznie z kwestiami poruszonymi przez pana Klute. , która obejmowała pożyczki dla małych i średnich przedsiębiorstw oraz przejrzystość w tym zakresie.
Nie wydaje mi się, żeby było wiele instytucji finansowych, które są skłonne udzielić tyle informacji o alokacjach małym i średnim przedsiębiorstwom, a chciałbym podkreślić, że nastąpił wyraźny wzrost liczby małych i średnich przedsiębiorstw, które korzystały z pożyczek udzielonych przez Europejski Bank Inwestycyjny bankom pośredniczącym.
W 2010 r. Skorzystało z nich ponad 60 000 małych przedsiębiorstw.
Chciałbym zwrócić uwagę na trzy cechy, które sprawiają, że Europejski Bank Inwestycyjny jest raczej wyjątkową instytucją.
Po pierwsze, wbrew temu, co powiedział jeden z państwa, nie korzystamy z pieniędzy podatników.
Żeby było jasne, nie prosimy podatnika w Wielkiej Brytanii o ani jednego centa.
(FR) Nie korzystamy z pieniędzy podatników; wykorzystujemy fundusze, które codziennie zbieramy na światowych rynkach finansowych.
Właśnie dlatego tak ważne jest dla nas utrzymanie naszego ratingu AAA.
Pożyczamy w Azji i Stanach Zjednoczonych, a dzięki zgromadzonym w ten sposób środkom możemy finansować projekty na korzystnych warunkach.
Jedyny wpływ na budżet to gwarancja politycznego ryzyka związanego z wykonywaniem zewnętrznego mandatu udzielonego nam przez Radę i Parlament.
Tutaj w rzeczywistości istnieje gwarancja, która ma tymczasowy koszt dla budżetu europejskiego, ponieważ odkładamy 9% wszystkich pożyczek udzielonych w ramach mandatu zewnętrznego - robimy to dwa lata po pierwszej wypłacie - i oczywiście kwota ta maleje w miarę spłaty pożyczek.
W związku z tym, ponieważ w rzeczywistości nie musimy korzystać z tej gwarancji, ostatecznie budżet europejski nie ponosi żadnych kosztów.
Żaden!
Należy zatem zdać sobie sprawę, że z pewnością nie jesteśmy instytucją, która kosztuje podatników.
Druga cecha: jesteśmy jedyną prawdziwie europejską instytucją finansową; nasi udziałowcy to wszystkie państwa członkowskie i są to wyłącznie państwa członkowskie Unii Europejskiej.
Jesteśmy jedyną instytucją finansową, która na mocy Traktatu jest prawnie zobowiązana do finansowego wspierania celów politycznych Unii Europejskiej.
Ponadto jesteśmy jedyną instytucją finansową, która nie może sfinansować projektu, jeśli nie uzyskał już pozytywnej opinii Komisji Europejskiej.
Komisja Europejska wydaje tę opinię po dokonaniu oceny przez wszystkie służby, wszystkie dyrekcje generalne, od Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji do Dyrekcji Generalnej ds. Środowiska.
Dlatego jesteśmy zobowiązani do ścisłego przestrzegania europejskich zasad i polityk.
Podlegamy audytom Trybunału Obrachunkowego w zakresie wymaganym przez trójstronne porozumienie.
Cały czas współpracujemy z Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) i dodam, że jesteśmy bliscy wyrażenia zgody na nadzór ze strony nowego Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego.
W każdym razie, jeśli chodzi o Europejski Bank Inwestycyjny, bylibyśmy bardzo szczęśliwi mogąc poddać się oficjalnej formie nadzoru bankowego.
Jesteśmy nadzorowani pośrednio, na przykład przez osoby z doświadczeniem w nadzorze bankowym, które angażujemy w nasz komitet audytu.
Chciałbym jednak raz jeszcze potwierdzić, że jesteśmy całkowicie otwarci na właściwy nadzór ze strony tego nowego europejskiego organu.
Podsumowując, trzecią cechą, na którą chciałbym zwrócić uwagę, jest fakt, że Europejski Bank Inwestycyjny jest również raczej wyjątkowy ze względu na rodzaj posiadanej wiedzy.
Jesteśmy instytucją, która na stałe zatrudnia ponad 100 inżynierów oraz szereg wyspecjalizowanych konsultantów, co jest rzadkością w banku.
Ponadto potwierdziliśmy doświadczenie i wiedzę w niektórych dziedzinach.
Aby dać przykład, jesteśmy wzywani do udzielania porad technicznych w przypadku projektów, których nie możemy sfinansować, ponieważ mają one siedzibę w regionie poza naszym mandatem.
Dlatego uważam, że szkoda byłoby nie skorzystać z tej wiedzy.
W niektórych obszarach, takich jak transport miejski, efektywność energetyczna, obieg wody i wsparcie dla MŚP, EBI posiada dość unikalną wiedzę specjalistyczną.
Dlatego zakończę stwierdzeniem, że szkoda byłoby nie wykorzystać w pełni tego potencjału poprzez współpracę z Parlamentem Europejskim, która jest być może bardziej systematyczna i zorganizowana.
Postawiono kilka bardzo ważnych pytań.
W Turcji finansujemy więcej po prostu dlatego, że taki jest nasz mandat, ustalony wspólnie przez Radę i Parlament.
Postawił nam zadanie większego finansowania w krajach kandydujących, co oznacza, że ​​w Turcji i Chorwacji finansujemy proporcjonalnie więcej niż w innych krajach.
Jesteśmy tutaj, aby wykonywać mandaty, które zostały nam powierzone przez władze europejskie, w szczególności przez Radę i Parlament.
Dlatego uważam, że uzasadnia to być może systematyczną i bardziej zorganizowaną współpracę z Parlamentem Europejskim.
Panie przewodniczący! Chciałabym rozpocząć od podziękowania wszystkim mówcom w tej konstruktywnej debacie.
Muszę przyznać, panie Maystadt, że pomimo kilku krytycznych uwag wszyscy moi koledzy posłowie, którzy zabrali głos, uznali ważną rolę, jaką Europejski Bank Inwestycyjny może odegrać podczas obecnego kryzysu gospodarczego i finansowego.
Bez wątpienia potrzebujemy inwestycji i projektów zrównoważonego rozwoju w Unii Europejskiej.
Dlatego uważam, że musimy wdrażać i rozważać ambitne pomysły i nie bać się ich wymyślać i proponować.
Na koniec chciałbym na koniec podkreślić następującą kwestię: nie zapominajcie o przejrzystości i lepszej komunikacji ze wszystkimi instytucjami europejskimi.
Na koniec, panie Maystadt, uważam, że mogę powiedzieć w imieniu moich kolegów posłów, że w przyszłości może pan liczyć na wsparcie Parlamentu Europejskiego.
Głosowanie odbędzie się w południe.
Jesteśmy świadomi wagi, jaką pożyczki z Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) mogą mieć dla rozwoju i postępu społecznego, biorąc pod uwagę jego niskie stopy procentowe i długie terminy płatności.
Jednak opcje, które oferuje, nie są ani wystarczająco przejrzyste, ani wystarczająco jasne, podobnie jak kraje i regiony, które najbardziej potrzebują pożyczać od niego, te, które są najbardziej uprzywilejowane w zakresie jego pożyczek.
Niniejsze sprawozdanie, które popieramy, zawiera zatem kilka uwag krytycznych, sugestii i propozycji.
Nie zgadzamy się jednak na przekształcenie EBI w zwykłe narzędzie UE do realizacji jej polityk, a także na rozwiązywanie problemów spójności społeczno-gospodarczej i rozwoju społecznego, które należy uwzględnić w budżecie UE oraz w funduszach strukturalnych i spójności UE.
Oczywiście EBI może monitorować i usprawniać te wysiłki, ale nie może zastępować polityki budżetowej UE.
Najważniejszymi wymogami jest to, aby działania Europejskiego Banku Inwestycyjnego były jeszcze bardziej przejrzyste dla Parlamentu Europejskiego i aby instrumenty finansowe zlecane przez niego na zewnątrz były wykorzystywane w jeszcze bardziej ukierunkowany sposób.
Zalecamy rozważenie propozycji wprowadzenia nadzoru ostrożnościowego również dla tej instytucji w celu dokładnego pomiaru jakości sytuacji finansowej EBI i jego wyników, a także przestrzegania skutecznych i skutecznych praktyk biznesowych.
Chciałbym podkreślić, że nie składamy tego wniosku, ponieważ mamy wątpliwości co do prawidłowości działań EBI, ale ponieważ, naszym zdaniem, co do zasady, jak wyraźnie stwierdzono w deklaracji londyńskiej grupy G20 dwa lata temu, „wszystko to ma znaczenie systemowe instytucje, rynki i instrumenty finansowe powinny podlegać odpowiedniemu zakresowi regulacji i nadzoru ”.
Proponujemy wezwanie Komisji Europejskiej do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu analizy prawnej możliwości nadzoru ostrożnościowego EBI do 30 listopada 2011 r., Ponieważ zgodnie z obowiązującymi przepisami żadna instytucja europejska nie ma prawa nadzorować EBI.
Jednak ze względu na zwiększoną rolę EBI, a także ze względu na rozszerzenie dla niego gwarancji UE, pilna zmiana tego jest uzasadniona.
Uzasadnione byłoby rozwijanie zwiększonego nadzoru zawodowego i społecznego, podobnie jak w ostatnich latach w innych pozabankowych instytucjach finansowych.
Działalność pożyczkowa EBI musi w przyszłości stać się bardziej selektywna, skuteczniejsza i bardziej zorientowana na wyniki, w szczególności w odniesieniu do finansowania MŚP.
W tym celu należy również bardziej systematycznie gromadzić i publikować informacje o udzielonych pożyczkach.
Szczepienia przeciwko chorobie niebieskiego języka (debata)
Kolejnym punktem jest sprawozdanie Janusza Wojciechowskiego w imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie projektu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2000/75 / WE w zakresie szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka - 05499 / 2011 - C7-0032 / 2011 -.
sprawozdawca. - (PL) Panie przewodniczący! Z wielką satysfakcją mogę przedstawić Parlamentowi sprawozdanie w sprawie zmian w dyrektywie w sprawie szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka, która stanowi ogromne zagrożenie dla hodowli bydła, owiec i kóz w wielu państwach członkowskich UE. .
Jestem szczególnie szczęśliwy, ponieważ trzy lata temu w tej Izbie, podczas poprzedniej kadencji, miałem zaszczyt przedstawić sprawozdanie w sprawie nowej strategii na rzecz zdrowia zwierząt, opartej na zasadzie „lepszej profilaktyki niż leczenia”.
Dzisiejsza poprawka do dyrektywy w sprawie szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka jest praktyczną realizacją tej samej zasady.
Poprawiamy ochronę przed tą chorobą i przyczyniamy się do poprawy zdrowia zwierząt. Koszty związane z ich leczeniem będą niższe, a cały proces szczepień lepiej zorganizowany.
Zmiana dotyczy faktu, że obowiązująca dyrektywa z 2000 roku została dostosowana do ówczesnych warunków, aw szczególności do szczepień, które były wówczas dostępne na rynku.
Szczepienia te musiały być i nadal muszą być podawane, ale z pewnymi ograniczeniami ze względu na fakt, że istnieje niebezpieczeństwo przeniesienia wirusa ze zwierząt zaszczepionych na te, które nie zostały zaszczepione.
Oznacza to, że podczas procesu szczepień wymagane są różne ograniczenia, na przykład szczepienia podawane na określonych obszarach i ograniczenia dotyczące przemieszczania zwierząt.
Stanowi to spore obciążenie dla hodowców, w wyniku czego skuteczność tych szczepień jest ograniczona.
Nauka zrobiła krok naprzód.
Posiadamy szczepionki drugiej generacji, które zostały przetestowane i mogą być podawane bez obawy o przeniesienie wirusów na niezaszczepione zwierzęta.
Dzięki temu można je podawać bez stosowania obecnych ograniczeń.
W związku z tym podanie tych szczepień będzie korzystne dla hodowców, gdyż będzie mniej uciążliwe iz pewnością skuteczniejsze.
Będzie można nimi zarządzać w znacznie szerszym zakresie.
W tej kwestii procedury postępują bardzo szybko.
Komisja Rolnictwa wykonała swoje prace wkrótce po otrzymaniu projektu aktu prawnego od Komisji Europejskiej i obecnie przedstawia go Parlamentowi.
Mamy nadzieję, że w sezonie letnim tego roku możliwe będzie przeprowadzenie masowych szczepień nową szczepionką.
To jest powód tych poprawek i dlatego Parlament w swoich poprawkach do sprawozdania, które przedłożyłem, uwzględnił ramy czasowe, w których ustawodawstwo państw członkowskich powinno zostać dostosowane do wymogów dyrektywy, tak aby szczepienia mogły być przeprowadzone w tym roku i nie będziemy musieli czekać do następnego sezonu.
Pragnę przypomnieć o kontrowersjach, jakie towarzyszyły temu sprawozdaniu i zmianom dyrektywy dotyczącym tabel korelacji zaproponowanych przez Komisję.
W moim sprawozdaniu zgadzamy się z wprowadzeniem obowiązku uwzględnienia tabel korelacji, które zawierają informacje dotyczące transpozycji dyrektywy do prawa krajowego oraz które konkretne przepisy dokonują transpozycji przepisów dyrektywy do prawa krajowego.
Jest to uważane przez administracje niektórych państw członkowskich za biurokratyczny wymóg, ale należy na to spojrzeć inaczej.
Dzięki wprowadzeniu tego wymogu prawo europejskie stanie się bardziej przejrzyste.
Obywatelom będzie łatwiej sprawdzić, czy dyrektywa została transponowana do prawa krajowego iw jaki sposób.
Myślę, że to dobra praktyka.
O ile mi wiadomo, jest to pierwsza lub jedna z pierwszych przyjętych dyrektyw, które wprowadzają ten wymóg, i myślę, że robi to całkiem słusznie.
Powinno to stać się standardową praktyką w naszym prawodawstwie.
Jeszcze raz chciałbym podziękować za umożliwienie mi przedstawienia sprawozdania i czuję, że poprawiamy sytuację hodowców, a także zmniejszamy cierpienie zwierząt w UE.
Wiceprzewodniczący Komisji. - Panie przewodniczący! Komisja jest wdzięczna Parlamentowi za poparcie dla wniosku w sprawie dalszego ułatwiania szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka oraz za zalecenia w związku z tą bardzo ważną kwestią.
W szczególności chciałbym podziękować sprawozdawcy, panu posłowi Wojciechowskiemu, za jego zaangażowanie w tę sprawę.
Choroba niebieskiego języka jest powodem dużego zaniepokojenia wszystkich rolników w Unii Europejskiej.
Do lat 90. XX wieku choroba niebieskiego języka była uważana za egzotyczną dla UE, a jej ogniska występowały sporadycznie w południowej Europie.
Jednak ostatnie lata przyniosły kilka fal epidemii choroby, które dotknęły wiele państw członkowskich, w tym w Europie Środkowej i Północnej, powodując znaczne straty w produkcji zwierzęcej i zakłócenia w handlu żywymi zwierzętami.
W ciągu ostatnich kilku lat nastąpiła znaczna poprawa sytuacji w zakresie choroby niebieskiego języka w całej UE, w niemałym stopniu dzięki masowym kampaniom szczepień, w dużej mierze współfinansowanym przez Unię Europejską.
W 2008 r. UE współfinansowała 150 mln EUR i przeznaczyła 120 mln EUR w 2009 r. I 100 mln EUR na kolejne lata.
Zgodnie z obecnymi przepisami szczepienia są dozwolone tylko na obszarach, które podlegają pewnym ograniczeniom ze względu na obecność choroby niebieskiego języka.
Proponowane zmiany dyrektywy wprowadzają możliwość stosowania szczepionek inaktywowanych w całej Unii Europejskiej.
Poprawka umożliwiłaby szersze stosowanie szczepień ochronnych przeciwko chorobie niebieskiego języka, co zapewni lepszą kontrolę choroby i zmniejszy obciążenie, jakie stanowi dla sektora rolnego.
Sprawozdanie Parlamentu jest najbardziej aktualne i ważne dla stanu zdrowia zwierząt w Unii Europejskiej.
W sprawozdaniu słusznie uznano pilną potrzebę, aby dać państwom członkowskim wystarczająco dużo czasu na zaszczepienie zwierząt przed rozpoczęciem kolejnego sezonu choroby niebieskiego języka.
Nie możemy tracić z oczu faktu, że chociaż sytuacja choroby niebieskiego języka znacznie się poprawiła w ostatnich latach, choroba nie została zwalczona.
UE jest nadal narażona na nowe fale epidemii choroby niebieskiego języka w przyszłości i ważne jest, aby państwa członkowskie miały możliwość ochrony zwierząt przed wirusem, gdy są one zagrożone.
Państwa członkowskie powinny mieć możliwość optymalizacji swoich programów szczepień w celu zmniejszenia skutków przyszłych ognisk choroby niebieskiego języka w Unii Europejskiej.
W istocie szereg państw członkowskich już wskazało, że chcą jak najszybciej wdrożyć ten środek.
Sprawozdawca odnosi się do naprawdę bardzo trudnej kwestii tabel korelacji, które są bardzo ważne dla śledzenia prawidłowej i właściwej transpozycji prawodawstwa UE do krajowych systemów prawnych.
Jest to długotrwała kwestia i odbyliśmy w tej Izbie wiele debat na temat tego, jak kontrolować i monitorować prawidłową transpozycję prawa UE do krajowych systemów prawnych.
Widzimy, że tabele korelacji są najlepszym narzędziem do tego, monitorowania tego i zapewnienia odpowiedniej transpozycji prawa UE.
Jednocześnie jesteśmy bardzo świadomi, że zwłaszcza w przypadku tak pilnych kwestii, jak ta, o której dziś rozmawiamy, musimy bardzo ciężko pracować, aby znaleźć rozwiązanie między Parlamentem a Radą, aby uniknąć niepotrzebnych blokad.
Mam nadzieję, że Rada wykaże się wystarczającą elastycznością, aby to prawodawstwo mogło zostać przyjęte na czas przed rozpoczęciem sezonu, w którym może wybuchnąć choroba niebieskiego języka.
Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Jak już powiedziano, wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka jest bardzo ważnym krokiem w kierunku wykorzenienia tej niebezpiecznej choroby zwierząt.
Jest to choroba atakująca przeżuwacze, takie jak bydło, owce i kozy. Może to spowodować śmierć zwierząt.
Nowe szczepionki inaktywowane pozwalają wykluczyć ryzyko infekcji, dzięki czemu szczepionka ta może być z powodzeniem stosowana również na obszarach, na których choroba jeszcze nie wystąpiła.
Pozwoli to państwom członkowskim na skuteczniejsze stosowanie szczepionek, znacznie zmniejszając obciążenie sektora rolnego w wyniku tej choroby.
Nowe szczepionki pozwalają raz na zawsze zwalczać chorobę na prawdziwie szerokim froncie i mam nadzieję, że państwa członkowskie i rolnicy wykorzystają tę okazję.
Zapewnia większe bezpieczeństwo i jest niewątpliwie znaczną poprawą zdrowia zwierząt.
Im bardziej ograniczymy rozprzestrzenianie się choroby niebieskiego języka za pomocą nowych szczepionek, tym większe będą możliwości eksportu zwierząt hodowlanych z korzyścią dla gospodarki.
Aby dyrektywa mogła wejść w życie, a nowe szczepionki mogły zostać udostępnione, w rzeczywistości ważne jest, abyśmy szybko podjęli decyzję.
W poniedziałek Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi dała wyraźny sygnał, jednogłośnie przyjmując sprawozdanie, a Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) przejmie jej przewodnictwo w dzisiejszym głosowaniu plenarnym.
Popieram wezwanie sprawozdawcy do pozostawienia tabel korelacji w sprawozdaniu.
W końcu nie możemy podejmować decyzji w Europie bez dostarczenia przez państwa członkowskie informacji o tym, jak są one wdrażane.
Potrzebujemy również tej przejrzystości - i mówię to Radzie bardzo wyraźnie - w celu wzmocnienia wiarygodności UE.
Na koniec chciałbym podziękować sprawozdawcy za jego dobrą pracę i konstruktywną współpracę.
Raport będzie miał nasze poparcie.
Panie przewodniczący! Mam raczej oświadczenie niż pytanie.
Głosowanie nie było jednomyślne, ponieważ nie głosowałem za.
Panie przewodniczący! Choroba niebieskiego języka jest stałym zagrożeniem dla naszego inwentarza żywego, a tym samym dla zdrowia publicznego.
Do tej pory używaliśmy aktywowanej szczepionki do zwalczania tej choroby, której stosowanie wiąże się z koniecznością ograniczenia przemieszczania zwierząt do określonych obszarów, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusa na niezainfekowane zwierzęta.
Stosowanie szczepionki i szczepień ograniczało się zatem do obszarów, na których w przeszłości wykryto zakażone zwierzęta.
Było to niekorzystne dla poszkodowanych rolników, którzy cierpieli z dwóch powodów: po pierwsze z powodu choroby, a po drugie z powodu ograniczeń.
Wszystkich tych problemów można pozornie uniknąć dzięki zastosowaniu nowej szczepionki inaktywowanej, która oprócz zapobiegania potencjalnym zaburzeniom na wewnętrznym rynku żywca, umożliwi również opracowanie nowych, dalekosiężnych - co jest naprawdę ważne - strategii zapobiegawczych zwalczanie tej choroby.
Dlatego też dla branży hodowlanej istotne jest, abyśmy zmienili dyrektywę, aby umożliwić stosowanie tej szczepionki, i abyśmy zrobili to jak najszybciej.
Panie i panowie! Przestrzeganie naszych traktatów, zwłaszcza w odniesieniu do tabel korelacji, nie powinno być wymówką dla niewprowadzenia tego rozporządzenia w życie przed latem.
Takie opóźnienie spowodowałoby tylko dalsze szkody dla rolników.
Panie Przewodniczący, chciałbym bardzo podziękować Panu Wojciechowskiemu za jego doskonałą i efektywną pracę.
Poprzedni mówcy wspominali, o co właściwie chodzi: nowa skuteczna szczepionka.
Dlatego chciałbym poświęcić kilka sekund na wskazanie, że jest to być może pierwszy namacalny dowód na to, co stanie się w naszym rolnictwie, gdy klimat zmieni się dramatycznie.
W Szwecji, skąd pochodzę, pomysł, że cztery lub pięć lat temu moglibyśmy mieć chorobę taką jak choroba niebieskiego języka u przeżuwaczy, byłby całkowicie nierealistyczny.
W południowej Europie była to choroba sporadyczna.
Dziś jest to rzeczywistość i mieliśmy pierwszą epidemię.
Dlatego też bardzo ważne jest, abyśmy teraz przystąpili do szczepień, ale jest również niezwykle ważne, gdy mówimy o klimacie, środowisku i przyszłości, aby zdać sobie sprawę, że zmieni się nie tylko suchość i opady.
Duża zmiana klimatu przyniesie też coś zupełnie innego: epidemie chorób i epizootie zarówno wśród ludzi, jak i zwierząt.
Musimy uwzględnić to w równaniu, na przykład podczas omawiania strategii „Europa 2020”.
W jakim kierunku zamierzamy podążać?
Jest to również ważne, abyśmy jako prawodawcy to zrozumieli.
Możemy podejmować decyzje tylko na podstawie wiedzy, którą mamy dzisiaj, ale musimy mieć elastyczność, aby móc podejmować nowe decyzje, gdy zdobędziemy nową wiedzę i - w tym przypadku - nowe szczepionki.
w imieniu grupy ECR. - Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym podziękować panu Wojciechowskiemu za szybkość, z jaką udało mu się przedstawić to sprawozdanie Izbie.
Pracował nad tym niezwykle ciężko.
Chcę wrócić do obszaru tabel korelacji.
Komisarz powiedział, że ma nadzieję, że to wystarczy, ale muszę powiedzieć panu komisarzowi, że „nadzieja” to za mało.
To bardzo poważna choroba, którą musimy opanować tego lata.
Przenoszą go małe muchy, tak zwane muszki, i tego lata trzeba będzie go opanować.
Pan Wojciechowski zrobił swoje i nie można go w żaden sposób winić za jakiekolwiek opóźnienia.
Byłoby bardzo niefortunne, gdyby konflikty wewnętrzne w Brukseli lub nadmierna biurokracja spowodowały opóźnienia.
Z pewnością potrzebujemy działań, ponieważ choroba rozprzestrzenia się niezwykle szybko i musimy mieć możliwość szczepienia poza obszarami dotkniętymi chorobą.
Muszę przypomnieć Izbie, że w wielu przypadkach, jak mówił pan Wojciechowski i inni, lepiej zapobiegać niż leczyć.
Myślę, że przy tej okazji musimy się ruszyć i chcę, aby Komisja zapewniła nas, że biurokracja nas nie powstrzyma.
w imieniu grupy EFD. - Panie przewodniczący! Jest to choroba, w odniesieniu do której rolnicy powinni samodzielnie podejmować decyzje w oparciu o swoje szczególne okoliczności.
Jako rolnik z Wielkiej Brytanii będę polegał na zaleceniach weterynaryjnych, a nie na opiniach biurokratów z innych krajów.
Doceniam wsparcie brytyjskiego podatnika, który finansuje moje szczepionki i jestem sfrustrowany, że UE w ogóle musi być zaangażowana.
Dałeś nam tę chorobę.
Proszę, nie pogarszaj sprawy.
Obecnie omawiamy tę kwestię pomimo zapewnień, że traktat lizboński nie stanowił fundamentalnej zmiany.
Jeśli tak jest, dlaczego tak wiele środków, dużych i małych, takich jak ten, trzeba przekształcić, aby były zgodne z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej?
Nie wiemy, jak zostanie rozwiązana kwestia tabel korelacji, a ten temat doskonale ilustruje zamieszanie, do jakiego może doprowadzić tzw. Współdecyzja.
Podczas gdy rząd brytyjski wyda tyle, ile potrzeba, aby dostosować się do twojego sposobu myślenia, inne państwa członkowskie mogą postrzegać sprawy zupełnie inaczej.
Panie przewodniczący! Dziękuję sprawozdawcy za to sprawozdanie.
Chociaż generalnie popieram zasadę stojącą za tym sprawozdaniem, chciałbym dodać, że szczepionkę tę należy stosować tylko wtedy, gdy właściwy organ stwierdzi znaczące zagrożenie dla populacji inwentarza żywego.
W Irlandii Północnej zarówno rolnicy, jak i Departament Rolnictwa i Rozwoju Wsi bardzo ciężko pracowali, aby utrzymać Irlandię Północną wolny obszar.
Ważne jest, aby Komisja i Rada uznały status obszaru wolnego w UE i ustanowiły zabezpieczenia dla tych obszarów.
Jednak w Europie nadal istnieje znaczne ryzyko rozprzestrzeniania się tej choroby, w związku z czym uważam, że konieczne jest, aby Irlandia Północna miała możliwość stosowania szczepionek.
Konieczne jest, aby właściwy organ monitorował przemieszczanie się i nakładał zakazy handlu, jeśli jest to konieczne, aby powstrzymać rozprzestrzenianie się choroby niebieskiego języka, oraz aby wszystkie podmioty przestrzegały dobrych praktyk.
Ważne jest, aby wszystkie państwa członkowskie konstruktywnie współpracowały w celu zmniejszenia ryzyka rozprzestrzeniania się tej choroby i ochrony przemysłu przed poważną epidemią.
Komunikacja między państwami członkowskimi a Komisją jest istotną częścią monitorowania i kontrolowania ognisk chorób.
Zachęcałbym do tego.
(RO) Panie przewodniczący! Epidemia, podobnie jak choroba niebieskiego języka, ma poważny wpływ nie tylko na hodowców zwierząt, ale także na konsumentów i ogólnie na gospodarkę europejską, powodując śmiertelność zwierząt i zakłócenia w handlu.
Ograniczenia dotyczące przemieszczania zwierząt mocno uderzają w zasoby gospodarcze miejsc lub regionów, w których są nakładane.
W przypadku kampanii szczepień zapobiegawczych, na przykład zgodnie z obowiązującymi przepisami, należy utrzymać strefę ograniczeń, nawet jeśli nie odnotowano przypadków choroby niebieskiego języka.
Dlatego środek zaproponowany przez Komisję jest sprawiedliwy i korzystny ekonomicznie dla producentów i konsumentów.
Jednocześnie środek ten jest zgodny z zasadą wykorzystania każdego postępu naukowego w rolnictwie.
Powinienem również wspomnieć o ważnym wkładzie, jaki do tej pory wniosły fundusze europejskie w poprawę sytuacji w zakresie epidemii choroby niebieskiego języka.
Unia współfinansowała duże kampanie szczepień na kwotę 370 mln EUR w ciągu ostatnich trzech lat, jak również wspomniał pan komisarz.
Uważam, że współfinansowanie programów szczepień powinno być również kontynuowane w nadchodzących latach, biorąc pod uwagę ich skuteczność oraz nowe, znacznie prostsze ramy prawne, nad którymi dziś debatujemy.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Przede wszystkim chciałbym podziękować panu posłowi Wojciechowskiemu i wszystkim kontrsprawozdawcom za pracę nad tym sprawozdaniem, która ma na celu uelastycznienie przepisów dotyczących szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka.
Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi dołożyła wszelkich starań, aby zatwierdzić tekst w trybie pilnym, aby umożliwić rozpoczęcie kampanii szczepień przed latem.
Komisja Europejska przedstawiła wniosek, który nie uwzględniał przyjęcia traktatu lizbońskiego.
Innymi słowy, pozostawił uprawnienia decyzyjne wyłącznie Radzie, całkowicie wykluczając Parlament.
Po intensywnych dyskusjach, za które chciałbym podziękować Działowi Prawnemu Parlamentu oraz sekretariatowi Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, udało nam się osiągnąć porozumienie w sprawie zmiany podstawy prawnej, zgodnie z art. 43 ust. 2 Traktatu; innymi słowy, w ramach zwykłej procedury ustawodawczej.
Teraz oczekujemy, że Rada równie skutecznie zaakceptuje nasze stanowisko i włączy tabele korelacji, aby udzielić szybkiej odpowiedzi europejskim hodowcom zwierząt.
Panie przewodniczący! Ze względu na połączenie szczepień i ograniczeń w przemieszczaniu zwierząt, liczba ognisk choroby niebieskiego języka znacznie spadła w ostatnich latach.
Choroba powoduje intensywne cierpienia i śmierć wśród zarażonych zwierząt i ma wymierny negatywny wpływ na gospodarkę wiejską i społeczność rolniczą.
Z zadowoleniem przyjmuję środki umożliwiające państwom członkowskim stosowanie szczepionek inaktywowanych przeciwko chorobie niebieskiego języka na obszarach nie dotkniętych tą chorobą i dziękuję sprawozdawcy za jego pracę w tej sprawie.
Państwom członkowskim należy zezwolić na elastyczność, aby były proaktywne i czerpały z postępu technologicznego w produkcji szczepionek, zmniejszając w ten sposób obciążenie sektora rolnego, jakim jest ta choroba, i zapobiegając występowaniu bez negowania statusu państw członkowskich jako obszaru wolnego od choroby, jak to miało miejsce wcześniej walizka.
Szczepienie jest skutecznym środkiem weterynaryjnym w odpowiedzi na chorobę niebieskiego języka, co w połączeniu z dalszymi środkami, takimi jak nadzór, oznacza, że ​​zwalczenie tej choroby w Europie jest realną możliwością.
Szczepienie mające na celu kontrolowanie i ostateczne zwalczanie choroby spowoduje zmniejszenie strat ekonomicznych i będzie korzystne dla europejskich zwierząt hodowlanych.
Panie przewodniczący! Cieszę się, że to prawodawstwo da rolnikom elastyczność, wybór i nadzieję.
Zbyt długo naszą strategię szczepień hamował fakt, że nie opracowaliśmy wystarczająco wyrafinowanych produktów, aby umożliwić szczepienie zwierząt poza strefami zamkniętymi.
Przebywanie w strefie zamkniętej może mieć katastrofalne skutki dla środków do życia rolnika.
Niebezpieczne może być również brak ochrony zwierząt przed chorobami, zwłaszcza tak szkodliwymi i zjadliwymi jak choroba niebieskiego języka.
Opracowanie nowych szczepionek i zmiany zasad, na które, mam nadzieję, Parlament wyrazi dziś zgodę, pozwolą Wielkiej Brytanii na przejście do statusu wolnego od choroby niebieskiego języka.
Pozwoli to na swobodniejszy przepływ zwierząt i zaoszczędzi pieniądze na obszarach wiejskich.
Jednak niezwykle ważne jest, aby zasady te weszły w życie tak szybko, jak to możliwe.
Rolnicy w West Country muszą mieć możliwość szczepienia przed końcem maja, aby zapewnić zwierzętom pełną ochronę.
Wszyscy tu obecni rozumiemy tło międzyinstytucjonalnej walki toczącej się wokół tabel korelacji, ale mogę państwu powiedzieć, że rolnicy, których reprezentuję, nie rozumieją tego i polegają na nas, ich wybranych przedstawicielach, że rozwiążemy to za nich.
To pilna kwestia i musi zwyciężyć zdrowy rozsądek.
Zajmijmy się tym teraz, uzgodnijmy szybką ścieżkę dla pilnych problemów tego rodzaju i zaszczepmy nasze zwierzęta gospodarskie.
(DE) Panie przewodniczący! Choroba niebieskiego języka to epidemia zwierzęca dotykająca przeżuwacze, która już spowodowała ogromne szkody w całym sektorze hodowlanym i produkcyjnym.
Od wybuchu epidemii w wielu państwach członkowskich w 2000 r. Wyrządzono znaczne szkody gospodarcze.
Jak zawsze, ilekroć pojawiają się straty ekonomiczne, straty finansowe najbardziej dotykają tych na dole łańcucha produkcyjnego.
W szczególności załamał się kwitnący handel bydłem hodowlanym.
Pomimo szczepień eksport został całkowicie sparaliżowany w niektórych krajach.
Również w Austrii, gdzie hodowla bydła ma długą tradycję, źródła utrzymania wielu rolników były zagrożone.
Musimy teraz poświęcić trochę czasu na podjęcie działań zapobiegawczych.
Choroba nie została wyeliminowana i może pojawić się ponownie w dowolnym momencie.
Musimy uczyć się na doświadczeniu i szybko oferować pomoc.
To, co było prawdą dziesięć lat temu, już nie obowiązuje.
Stara dyrektywa w sprawie środków zwalczania choroby niebieskiego języka z 2000 r. Wymaga ulepszenia i aktualizacji.
Zasady szczepień, które obowiązywały w tamtym czasie, należy dostosować do rozwoju technologicznego, aby skuteczniej zwalczać chorobę niebieskiego języka i zmniejszyć obciążenia rolników.
Ówczesne zasady zostały opracowane z myślą o stosowaniu żywych szczepionek atenuowanych, które były jedynymi dostępnymi szczepionkami w momencie przyjęcia dyrektywy 10 lat temu.
Dzisiejsze szczepionki są bardziej zaawansowane.
Musimy wziąć pod uwagę ten fakt.
Z zadowoleniem przyjmuję szybkie działania Komisji i Parlamentu oraz opowiadam się za szybkim wdrożeniem nowej dyrektywy.
Jako przedstawicielka społeczności rolniczej wiem, jak ważne jest myślenie w cyklu rocznym.
Szybkie podjęcie decyzji pozwoli nam do jesieni mieć użyteczne i jednolite orzeczenie, co leży w interesie państw członkowskich, a przede wszystkim hodowców i rolników.
Wielkie podziękowania dla sprawozdawcy.
(PT) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Nie mam rzeczywistych zastrzeżeń do propozycji zawartych w przedmiotowej rezolucji legislacyjnej i chciałbym pogratulować Komisji tej inicjatywy, która ma na celu uznanie postępu naukowego i zezwolenie na stosowanie szczepionek przeciwko choroby niebieskiego języka poza obszarami objętymi ograniczeniami dotyczącymi przemieszczania zwierząt, ponieważ ten rodzaj szczepionki nie stwarza żadnego ryzyka dla niepożądanego krążenia wirusa.
Chciałbym również pogratulować i podziękować za pracę podjętą przez sprawozdawcę Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, pana Wojciechowskiego, oraz jej przewodniczącego, pana De Castro, która pozwoliła Radzie i Komisji na szybkie porozumienie w odniesieniu do podstawy prawnej niniejszego wniosku.
Dlatego w przeciwieństwie do tego, co pierwotnie proponowano, uprawnienia ustawodawcze są dzielone przez Parlament i Radę w ramach zwykłej procedury ustawodawczej wprowadzonej traktatem lizbońskim.
Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi omówiła i zatwierdziła swoje sprawozdanie w krótkim czasie, aby umożliwić dzisiejsze głosowanie w tym miejscu i jak najszybciej podjąć kolejny krok w kierunku porozumienia z Radą. w ten sposób umożliwić wejście w życie nowych przepisów tej dyrektywy.
Dlatego też chciałbym wezwać Radę do osiągnięcia kompromisu ze stanowiskiem Komisji i Parlamentu, które, jestem pewien, zostanie dziś zatwierdzone tutaj przez znaczną większość.
(DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Dostosowanie przepisów dotyczących szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka jest zgodne z nową polityką szczepień UE wyrażoną w strategii w zakresie zdrowia zwierząt na lata 2007–2013 pod hasłem „Lepiej zapobiegać niż leczyć”.
Bardziej elastyczna procedura szczepień zwierząt jest konieczna, jeśli mamy być w stanie skuteczniej zwalczać epidemie, takie jak choroba niebieskiego języka, i zmniejszyć ich wpływ na rolnictwo.
Większa elastyczność i zapobieganie niewątpliwie byłyby pożądane w przypadku wielu epidemii zwierząt.
Surowa polityka zakazu szczepień, jaką od dawna prowadzimy w UE, nie ma już znaczenia.
W związku z tym jestem zdania, że ​​robimy tutaj właściwy krok.
Chciałabym również poprzeć panią Paulsen, która powiedziała, że ​​w wyniku zmian klimatycznych w najbliższej przyszłości musimy spodziewać się innych epidemii zwierząt.
To z kolei sugeruje, że potrzebujemy jasnej strategii i tutaj oczywiście możemy to poprawnie przećwiczyć.
W tym kontekście chciałbym również powtórzyć, że nie powinno być również dalszej dyskusji na temat uboju w Komisji.
W przypadku choroby niebieskiego języka odnieśliśmy oczywiście korzyści z faktu, że wspieraliśmy badania, a teraz mamy szczepionkę inaktywowaną i jesteśmy w stanie przeprowadzić kompleksowe szczepienia, które wcześniej były bardzo niebezpieczne i bardzo trudne.
Jesteśmy zatem w nowej sytuacji.
Chciałabym również podziękować sprawozdawczyni za tak szybką pracę.
Doświadczenie nauczyło nas, aby spodziewać się pierwszych epidemii późnym latem i jesienią.
W związku z tym kraje muszą opracować strategie szczepień, a także je wdrożyć.
Panu Agnewowi chciałbym powiedzieć, że jeśli ma pan dobrego weterynarza, to on zaleci szczepienia, bo tego chcą znani mi weterynarze i słyszałem to wielokrotnie podczas dyskusji.
Oczywiście to nie koniec.
Komisja musi opracować przepisy wykonawcze i dostosować je do nowego procesu, a należy to zrobić równie szybko, jak tutaj w Parlamencie.
Dlatego wzywam Komisję do szybkiego działania, abyśmy mogli wykorzystać ten postęp naukowy przed końcem roku.
(FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Jestem wdzięczny naszemu koledze, posłowi Wojciechowskiemu, za jego sprawozdanie, które przypomina nam o znaczeniu odpowiedniego prawodawstwa w tej sprawie.
Jednak niezależnie od tego, czy szczepionka jest żywą, atenuowaną, czy inaktywowaną, biorąc pod uwagę obecny stan naszej wiedzy, badania krwi nie pozwalają nam określić, w jaki sposób patogenny organizm dostał się do krwi zwierzęcia - innymi słowy, czy pochodzi ze szczepionki, czy ze środowiska naturalnego .
Dlatego też, jeśli nie zostanie opracowana szczepionka oznaczona inaktywowana - to znaczy szczepionka, której organizm chorobotwórczy pochodzi ze szczepionki - nie będzie możliwe odróżnienie zwierzęcia zaszczepionego od zwierzęcia zakażonego wirusem.
Jest to jednak warunek konieczny, jeśli region lub kraj ma zostać uznany za bezpieczny przed jakimkolwiek skażeniem.
W związku z tym istnieje duże ryzyko, że kraje chronione przed jakimkolwiek zakażeniem ustanowią bariery handlowe między sobą a krajami stosującymi tę inaktywowaną szczepionkę.
W związku z tym Unia Europejska ma obowiązek zachęcać do ciągłych badań nad szczepionką oznaczoną inaktywowaną, aby zapewnić większe bezpieczeństwo biologiczne w Unii, co umożliwi nam skuteczniejsze połączenie naszego podejścia do zdrowia i handlu.
Panie przewodniczący! Warto odnotować komentarz komisarza, że ​​liczba przypadków choroby niebieskiego języka spada: z 48 000 przypadków w 2008 r. Do 120 w 2010 r.
To powiedziawszy, nadal nie jesteśmy pewni, jaki będzie trend w przyszłości, więc rozwój tej inaktywowanej szczepionki i dyskusja na temat technicznych aspektów jej stosowania są bardzo mile widziane.
Byłoby pożyteczne, gdyby Rada była na sali obrad, abyśmy mogli zająć się kwestią, czy rzeczywiście jest gotowa przedstawić tabele korelacji, które Parlament i Komisja uważają za niezbędne - i być może jest to kwestia, do której Rada mogłaby się zwrócić z powrotem do nas dość szybko.
Zapobieganie wszystkim chorobom, a tej w szczególności, koncentruje się na hodowli zwierząt, ograniczaniu przemieszczania się zwierząt, ochronie przed nosicielami oraz omawianej dziś rano kwestii - szczepień.
(CS) Panie przewodniczący! Problem ze stosowaniem nieaktywnej szczepionki do szczepień poza strefą zamkniętą polega na tym, że zwierzęta będą wykazywać pozytywne wyniki w testach serologicznych i aby ustalić, czy zwierzęta zostały zaszczepione, czy też są rzeczywiście chore, konieczne będzie wykonanie test wirusologiczny, który jest droższy.
Spowoduje to problemy w handlu zwierzętami i ich transferze.
Z uwagi na fakt, że wiąże się to z transpozycją dyrektywy do prawa krajowego, termin 30 czerwca 2011 r. Będzie również trudny do osiągnięcia ze względów proceduralnych.
Osobiście nie zgadzam się również ze zmianą daty wejścia w życie dyrektywy z wcześniejszej, dwudziestej, na dzień po jej opublikowaniu.
Powinniśmy również zrozumieć, że sporządzanie tabel korelacji dodatkowo zwiększy obciążenie administracyjne.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Myślę, że robimy krok naprzód, aby zrozumieć, że nie jest to problem związany z niektórymi obszarami Europy, Europy Południowej czy Afryki Północnej.
Jednak mój pogląd na środek jest pozytywny.
Chciałabym zapytać pana posła Tarabellę, czy on lub Komisja nie są zdania, że ​​należy natychmiast zająć się również problemem aplikowania do służb weterynaryjnych, aby można było znaleźć środek, który umożliwiłby wyeliminowanie problemu w całej Unii Europejskiej.
(DE) Panie przewodniczący! Poprawa przepisów dotyczących szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka to niezwykle ważna sprawa.
Nowe szczepionki inaktywowane po raz pierwszy pozwalają producentom wykluczyć ryzyko zakażenia tą potencjalnie wysoce niebezpieczną chorobą, ponieważ szczepionki można teraz stosować również na obszarach, na których wcześniej nie stwierdzono choroby niebieskiego języka.
W związku z tym musimy wielokrotnie podkreślać, że rolnictwo - w tym eksport zwierząt hodowlanych - jest ważnym czynnikiem we wszystkich krajach Europy.
Dlatego rolnicy muszą mieć możliwość skorzystania z najnowszej wiedzy na temat zdrowia zwierząt, która została wykorzystana do opracowania tych szczepionek.
Są dwie rzeczy, których teraz potrzebujemy szczególnie.
Po pierwsze, potrzebujemy szybkiego rozwiązania dotyczącego praktyki w Unii Europejskiej.
Po drugie, moim zdaniem równie pilnie potrzebujemy obowiązku powiadamiania o środkach wprowadzonych w państwach członkowskich; innymi słowy, zobowiązanie państw członkowskich do składania sprawozdań Komisji.
Wiceprzewodniczący Komisji. - Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym podziękować Izbie za zdecydowane poparcie dla tego wniosku, a także za uznanie pilności sprawy i bardzo szybkich procedur.
Kilku z Państwa odniosło się do problemu tabel korelacji.
Chciałabym tylko przypomnieć, że Konferencja Przewodniczących nadała nowy impuls zajęciu się tą kwestią i nadała jej większe znaczenie, zwłaszcza w uznaniu problemu transpozycji prawodawstwa UE do prawa krajowego.
Chciałbym zapytać, czy rzeczywiście państwom członkowskim jest tak trudno powiadomić Komisję o podstawie prawnej, na podstawie której dokonały transpozycji rozporządzenia UE do swojego krajowego porządku prawnego.
Czy to naprawdę takie trudne?
Jestem pewien, że rozważając sposób transpozycji przepisów, muszą poczynić pewne przygotowania i zdecydować, jak zamierzają dokonać transpozycji.
Myślę, że wszyscy zdajemy sobie sprawę z faktu - i odbyliśmy kilka debat na ten temat - że Unia Europejska cierpi, gdy transpozycja prawa UE jest nierówna.
W szczególności w kwestii tak ważnej jak ta, o której dziś rozmawiamy, niewłaściwa transpozycja może mieć szkodliwe skutki.
Jednocześnie, jak powiedziałem w swoich uwagach wstępnych, chciałbym podkreślić, że Komisja wyraźnie sprzeciwia się niepotrzebnym zatorom.
Jesteśmy w pełni świadomi pilności tej sprawy.
Dlatego mam nadzieję, że dzięki większej elastyczności i intensywnym negocjacjom uda nam się znaleźć rozwiązanie tego problemu.
Komisja postara się być jak najbardziej pomocna, abyśmy mogli przyjąć to prawodawstwo przed rozpoczęciem sezonu potencjalnego wybuchu choroby niebieskiego języka.
Jeżeli chodzi o gotowość Komisji do wdrożenia tego środka, chciałbym zapewnić pana Schnellhardta i pana Uggiasa, że ​​Komisja wykonała swoją część.
Nasze środki wykonawcze są prawie ukończone.
Potrzebujemy jedynie zatwierdzenia tego wniosku przez prawodawcę.
Gdy już to zrobimy, możemy działać bardzo szybko.
Jeszcze raz chciałbym podziękować naszej sprawozdawczyni i Izbie za jej zdecydowane poparcie dla tego środka.
Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować wszystkim posłom, którzy wzięli udział w debacie i wyrazili poparcie dla mojego sprawozdania.
Dziękuję wszystkim kontrsprawozdawcom i członkom Komisji Rolnictwa, dzięki którym mogliśmy tak szybko i skutecznie zająć się tym sprawozdaniem.
Nieczęsto się zdarza, że ​​jesteśmy tak jednomyślni w przyjęciu pozytywnego dokumentu, który w oczywisty sposób zmierza do poprawy obecnej sytuacji.
Odnosząc się do tabel korelacji, do których w dyskusji przywoływano potencjalne źródło problemów, myślę, że trudno byłoby tutaj współczuć organom administracyjnym czy rządom państw członkowskich.
Stworzenie tabel i wysłanie ich do Komisji naprawdę nie będzie dużym problemem.
Pewne jest to, że obywatele, którzy chcą sprawdzić, czy ustawodawstwo ich państwa członkowskiego jest zgodne z prawem Unii Europejskiej, będą mieli większe problemy.
To oni będą musieli włożyć wysiłek i badania, jeśli nie ma tabel, jak to miało miejsce do tej pory.
Bardzo często trudno jest odnaleźć się w prawodawstwie UE.
Myślę i mam nadzieję, że ten instrument będzie dostępny dla wszystkich zainteresowanych, nie tylko dla Komisji, i że będzie to łatwo dostępny dokument, który będzie dostępny w razie potrzeby.
Będzie to również bardzo przydatny dokument.
Apeluję do Rady, aby nie kwestionowała tabel korelacji, a jeśli tak, to nie w tym przypadku, aby zgodnie z oczekiwaniami nowe szczepienia mogły wejść w życie w tym sezonie.
Nie możemy dopuścić do jakichkolwiek opóźnień, ponieważ zniweczyłoby to naszą szybką i wydajną pracę.
Jeszcze raz dziękuję wszystkim za współpracę przy tym raporcie.
Import pomidorów z Maroka do UE (petycja 1565/2009) (debata)
Następnym punktem porządku dziennego jest debata dotycząca pytania ustnego do Komisji w sprawie przywozu pomidorów z Maroka do UE (petycja 1565/2009, którą złożył José Maria Pozancos (hiszpański)), którą skierowała Erminia Mazzoni w imieniu Komisji Petycji - B7-0211 / 2011 ).
Panie przewodniczący, panie i panowie! Pytanie, które zadaliśmy w Komisji Petycji, pokazuje, że nasza Komisja nie była usatysfakcjonowana odpowiedzią Komisji w sprawie poruszonej przez Hiszpańską Federację Stowarzyszeń Producentów i Eksporterów Owoców, Warzyw i Kwiatów i żywe rośliny.
W rzeczywistości Komisja skupiła się na odpowiedzialności państw członkowskich za ustalanie cen, nie uwzględniając konkretnej kwestii zawartej w petycji, która polegała na zgłoszeniu nieprawidłowego przywozu pomidorów i innych warzyw z Maroka.
Te domniemane nieprawidłowości są już od kilku lat odnotowywane przez organ regulacyjny OLAF, który wskazał na nadużycia metody odliczenia przewidzianej w rozporządzeniu (WE) nr 3223/1994, które ustanawia trzy różne metody obliczenie.
Konsekwencjami tej sytuacji są niższe dochody dla Unii Europejskiej, nieuczciwa konkurencja i łamanie reguł rynkowych, a także stopniowe zubożenie europejskich producentów i eksporterów, przy czym zgłaszane są poważnie alarmujące sytuacje, w szczególności w Hiszpanii, Grecji, Portugalii, Francji i we Włoszech.
Komisja negocjuje nowe porozumienie dwustronne z Marokiem i po raz kolejny wydaje się, że porozumienie to nie bierze pod uwagę tych niepokojących faktów, ale kontynuuje drogę w kierunku realizacji przepływu eksportu z Maroka do Unii Europejskiej, który jest całkowicie nieuregulowany i niezgodny z prawem europejskim.
Myślę, że jest to temat, na którym powinniśmy się skupić.
Jest to temat, który dotyczy i dotyka obecnie wrażliwego nerwu, jakim są przepływy migracyjne.
W rzeczywistości ta ogromna masa ludzi przybywających z krajów położonych wzdłuż wybrzeża Afryki Północnej, w tym z Maroka, do Unii Europejskiej często obejmuje robotników rolnych, jak pokazują ostatnie wydarzenia w Rosarno.
Walczymy o ich przyjęcie.
Przede wszystkim jako Unia Europejska, a zwłaszcza jako Włochy, walczymy o zapewnienie im środków do życia.
Dalsze zmniejszanie potencjału produkcji rolnej w naszych krajach, a więc we Francji, Hiszpanii, Włoszech i Portugalii, które mają obecnie poważne problemy, spowodowałoby wszelkiego rodzaju szkody.
Chciałabym wiedzieć, co zamierza zrobić Komisja.
Wiceprzewodniczący Komisji. - Panie przewodniczący! Jeśli pan pozwoli, spróbuję odpowiedzieć na kilka pytań, które zostały postawione w tej petycji.
Chciałbym podziękować pani poseł Mazzoni za poruszenie tej kwestii, abyśmy mogli wyjaśnić nasze stanowisko w tej sprawie.
Po pierwsze, chciałbym zapewnić Izbę, że Komisja uważnie i uważnie monitoruje ilość pomidorów przywożonych z Maroka, stosując system kontroli krzyżowej oparty na oznaczaniu ilości importowanych przez marokańskie podmioty gospodarcze oraz codziennych rejestrach przywozu prowadzonych przez krajowe organy celne.
Komisja do dziś nie posiada żadnych dowodów systemowych oszustw lub systemowych niepowodzeń wprowadzonego systemu.
Mamy informacje dotyczące jednej sprawy, do której wrócę nieco później.
Jest to związane z rokiem 2007, kiedy OLAF rzeczywiście podkreślił, że obecny system może skutkować zachowaniami oportunistycznymi, ale niekoniecznie związanymi z nieprawidłowym zachowaniem.
Należy przypomnieć, że stosowanie systemu cen wejścia i pobieranie ewentualnych należności celnych przywozowych w związku z tym mechanizmem należy do wyłącznych kompetencji organów celnych państw członkowskich.
Innym aspektem tej kwestii, dość ważnym, jest międzynarodowy kontekst tej sprawy, coś, co jest naprawdę zdominowane przez rundę z Doha, która nie została jeszcze zakończona.
Jakakolwiek zmiana w systemie cen wejścia i jego obecnym mechanizmie stosowania może mieć szkodliwy wpływ na osiągnięte dotychczas wyniki.
Nowa umowa dwustronna z Marokiem chroni interesy europejskich producentów poprzez utrzymanie systemu miesięcznych kontyngentów taryfowych na pomidory i ścisłą kontrolę importowanych ilości.
Ponadto umowa zapewnia lepszą współpracę i większą przejrzystość w zakresie danych rynkowych w sektorze owoców i warzyw.
Ilościowy wzrost kwoty pomidorów został ograniczony do 52 000 ton, czyli znacznie poniżej tradycyjnych poziomów handlu, a wzrost ten jest stopniowy i rozłożony w czasie na cztery lata gospodarcze, co pozwala zachować obecne udziały w rynku i tradycyjną podaż do Unii Europejskiej.
W związku z tym Komisja uważa, że ​​wszelkie zmiany w obecnym systemie cen wejścia muszą być zgodne z warunkami odpowiednich umów międzynarodowych.
Komisja zapewnia prawidłowe stosowanie rozporządzenia i dlatego przeprowadziła dochodzenie za pośrednictwem OLAF-u.
Jest to prawdopodobnie przypadek, o którym mówi pani Mazzoni; czy istnieją nieprawidłowości wynikające z błędnej wykładni rozporządzenia wykonawczego.
Jednak za podjęcie działań następczych w związku z wynikami dochodzenia odpowiedzialne są krajowe organy celne.
Trwa proces odzyskiwania, ale za publikację danych odpowiedzialne są wyłącznie właściwe organy celne.
W zakresie organizacji nadzoru; była to jedna z kwestii poruszonych przez panią Mazzoni. W tym miejscu muszę powiedzieć, że Komisja, jak powiedziałem, monitoruje import pomidorów z Maroka za pomocą systemu kontroli krzyżowych.
Ilości importowane i zgłaszane co tydzień przez władze Maroka są monitorowane.
Dane są następnie porównywane z danymi dostarczonymi przez krajowe organy celne, które nadzorują system, a także przez Eurostat.
Myślę, że mamy bardzo dobre i precyzyjne informacje i gdyby były jakieś systematyczne nadużycia i systematyczne nieprawidłowości, na pewno byśmy to zauważyli i podjęli działania.
Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym wyrazić wdzięczność Komisji Petycji za jej ciężką pracę w związku ze skargą złożoną przez Hiszpańską Federację Stowarzyszeń Producentów i Eksporterów Owoców, Warzyw, Kwiatów i Żywych Roślin, na podstawie raportu opublikowanego przez OLAF, Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych, w 2007 r.
Uważam, że wnioski z tego sprawozdania są niezwykle jasne i zbyt dobrze uzasadniają działania Komisji Europejskiej - która powinna była zająć się tą sprawą już dawno - w celu wyjaśnienia funkcjonowania systemu cen wejścia, przynajmniej w odniesieniu do pomidora. sektor.
Jednak nie tylko nie podjęła żadnych działań w celu zapobieżenia różnego rodzaju oszustwom możliwym dzięki obecnemu rozporządzeniu w sprawie cen wejścia, ale Komisja wynegocjowała nową umowę rolną z Marokiem bez uprzedniego usunięcia niedociągnięć obecnie obowiązującego systemu przywozu.
Panie i panowie! Najwyższy czas, aby Komisja Europejska poważnie potraktowała swoje obowiązki, zaczęła badać, gdzie i jak popełniane są nadużycia i potencjalnie zażądała zapłaty wszelkich niezapłaconych ceł.
Uważam, że nie ma sposobu, aby ratyfikować nową umowę z Marokiem, dopóki nie zostaną rozwiązane wszystkie przedstawione przez nas szczegóły.
Naszym celem nie jest utrudnianie zawierania nowych umów międzynarodowych, ale zapewnienie, aby takie umowy nie zaszkodziły poważnie interesom producentów europejskich i aby zasady określone w tych umowach były przestrzegane.
Jeśli chodzi o nowe porozumienie z Marokiem, cały europejski sektor owoców i warzyw domaga się gwarancji, że uzgodnione warunki będą faktycznie przestrzegane.
Będzie to możliwe tylko dzięki reformie systemu cen wejścia.
Nie możemy zawrzeć nowej umowy z Marokiem, dopóki nie będziemy mieli nowego systemu cen wejścia.
Nie będziemy w stanie ratyfikować umowy, którą Komisja już zawarła.
Ponadto, jeżeli tę rolę nadzorczą mają pełnić państwa członkowskie, powinny one być zobowiązane do wniesienia znacznego wkładu finansowego.
Prawdą jest jednak również, że od dawna wzywamy do ustanowienia europejskich granic i systemu celnego podobnego do tego w Stanach Zjednoczonych, aby zapewnić skuteczną kontrolę.
Według hiszpańskich rolników, którzy złożyli petycję do Parlamentu Europejskiego, zaniżone ceny importowanych marokańskich pomidorów stanowią zagrożenie dla europejskich producentów żywności.
Odnoszą się do zaniżonej stawki minimalnej, która została ustalona na poziomie około 46 EUR za 100 kg w preferencyjnej umowie importowo-eksportowej między UE a Marokiem.
Według EUROSTATU Maroko wyeksportowało w grudniu 2010 r. Ponad 70 000 ton pomidorów, czyli ponad dwukrotnie więcej niż kwota przewidziana w umowie między UE a Marokiem.
To właśnie spowodowało duże straty dla europejskich producentów, nie wspominając o stratach związanych z płatnościami celnymi.
OLAF skomentował już tę sprawę, stwierdzając w swoim sprawozdaniu z 2007 r., Że mogą wystąpić nieprawidłowości w przywozie pomidorów z Maroka w związku z zaniżaniem cen pomidorów w porównaniu z ceną początkową uzgodnioną przez UE, co w efekcie pozwala na brak uiszczenia dodatkowych ceł.
Dodając mój głos do głosu innych członków Komisji Petycji, chciałbym jednak zapytać, czy Komisja ma zamiar zrewidować tego rodzaju przepisy i ewentualnie odzyskać niezapłacone cła.
w imieniu grupy ALDE. - Panie przewodniczący! W październiku ubiegłego roku skierowałem do Komisji pytanie pisemne w sprawie rozbieżności między danymi liczbowymi w różnych służbach UE dotyczących importu pomidorów z Maroka do UE.
W 2008 r. Różnica między DG TAXUD a Eurostatem wynosiła około 100 000 ton.
Komisja odpowiedziała, że ​​zauważyła problem i go rozwiązuje, ale nie jest dla mnie jasne, czy Komisja osiągnie to, na co zasługują europejscy obywatele i europejscy producenci.
Na terenie Unii Europejskiej importujemy pomidory nie tylko z Maroka, ale także z innych krajów trzecich.
Powinniśmy znaleźć sposób, aby negocjacje były bardzo uczciwe dla wszystkich, a nie kosztem europejskiego sektora rolnego.
Powinniśmy również znaleźć sposób na kontrolowanie tego, co importujemy z innych krajów spoza UE, zwłaszcza z niektórych portów północnoeuropejskich.
Bez skutecznych kontroli granicznych europejskie rolnictwo będzie miało bardzo trudną przyszłość.
Jeśli umowa UE-Maroko zaszkodzi europejskiej produkcji pomidorów, bardzo trudno będzie odzyskać produkcję na ziemi UE.
Zasady i obowiązki powinny być stosowane wobec wszystkich, co oznacza uczciwą konkurencję.
To, czego nie możemy zaakceptować, to stosowanie różnych zasad i obowiązków wobec producenta europejskiego i producenta rolnego spoza UE.
Akceptacja tego oznacza zaakceptowanie utraty konkurencyjności naszego sektora rolnego i ogromnego wpływu na siłę roboczą w Europie.
Jestem zwolennikiem wolnego handlu, ale w symetrycznych warunkach produkcji i informacji.
Jeśli ich nie ma, wolny handel nie jest uczciwy, a konkurencja nie jest uczciwą konkurencją.
Wreszcie nie uważam, że Parlament powinien ratyfikować umowę UE-Maroko bez włączenia klauzul dotyczących rynku pracy, wymiaru społecznego i środowiska w Maroku.
Jeśli tak się nie stanie, możemy stracić naszą europejską działalność rolniczą i nasz sektor łańcucha żywnościowego.
Panie przewodniczący! Podnieśliśmy kilka ostrzeżeń podczas debaty na temat umów handlowych dotyczących produktów rolnych między Marokiem a innymi krajami śródziemnomorskimi, takimi jak Egipt i Izrael.
Ostrzegliśmy, że jeśli zostaną one zawarte, jeszcze bardziej zwiększą presję, z jaką rolnicy w UE będą musieli obniżyć ceny produkcji, zwłaszcza w krajach takich jak Portugalia, i zaostrzą dodatkowe trudności ze zbywaniem ich produktów.
Potępiamy liberalizację handlu owocami i warzywami, które są typowo produktami śródziemnomorskimi, ponieważ doprowadziłoby to do tego, że duże supermarkety oferowałyby produkty o niższych cenach, które często są zwolnione z tych samych zasad i norm, które są nakładane na rolników w UE.
Zwracamy uwagę, że liberalizacja handlu produktami rolnymi sprzyja modelom intensywnej produkcji eksportowej, które sprzyjają dużemu agrobiznesowi kosztem małego i średniego rolnictwa, rolnictwa rodzinnego oraz zaopatrzenia rynków lokalnych i regionalnych.
Wszystko to ma negatywny wpływ na suwerenność, bezpieczeństwo i jakość żywności oraz na środowisko.
Ta sytuacja była powodem naszych ostrzeżeń, które Komisja niestety zignorowała i nadal to robi.
Zignorowała potrzebę ochrony interesów producentów unijnych, zapewniając uczciwe ceny produkcji i ciągłość działalności, zwłaszcza w przypadku małych i średnich gospodarstw.
Ponadto wiemy teraz, że Komisja zignorowała również raport Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), który potępił nieprawidłowości w przywozie pomidorów z Maroka, w raporcie potwierdzającym wpływ tego przywozu na obniżenie cen pomidorów w UE rynek.
Nie zadowalając się tym, w nowym rozdziale dotyczącym rolnictwa w układzie o stowarzyszeniu z Marokiem Komisja postanowiła dalej zwiększać import pomidorów do UE.
Kiedy wreszcie zostanie powstrzymany ten liberalny fundamentalizm, który wszystko poświęca dla interesów kilku dużych europejskich korporacji i międzynarodowych eksporterów?
W jaki sposób Komisja zamierza zadośćuczynić europejskim producentom za szkody, które wyraźnie im wyrządziła?
Zostawimy ci te pytania.
(ES) Panie przewodniczący! Plantatorzy pomidorów z Wysp Kanaryjskich, Murcji, Andaluzji i Wspólnoty Walencji, wszyscy producenci z Unii Europejskiej, potrzebują od Komisji podjęcia zdecydowanych działań w związku z niesprawiedliwą sytuacją, która powoduje dla nich poważne szkody.
Popełniane jest oszustwo i wiesz o tym.
Dzięki umowie z UE Maroko korzysta z ceny wejścia, której nie przestrzega.
Ponadto powinniśmy spojrzeć nie tylko na rok 2007, ale także rok 2010.
Komisja doskonale zdaje sobie sprawę, że hiszpańscy plantatorzy pomidorów muszą konkurować z plantatorami marokańskimi na niesprawiedliwych warunkach, ponieważ muszą ponosić znacznie wyższe koszty produkcji wynikające z surowych europejskich norm jakości, bezpieczeństwa żywności i bezpieczeństwa w miejscu pracy, a także ograniczeń dotyczących pestycydów, które są nie jest wymagane od krajów trzecich.
Mimo to nasi hodowcy, z wielkim wysiłkiem i zaangażowaniem w jakość, nadal ciężko pracują, aby uratować swoje plony.
W związku z tym niedopuszczalne jest, aby Komisja ignorowała nieprawidłowe funkcjonowanie systemu cen wejścia, którego złożoność sprzyja oszustwom, jak czyni to sam Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych, oraz aby Komisja odwróciła wzrok, gdy kwoty pomidorów uzgodnione z Marokiem są naruszone.
Nie wystarczy, aby Komisja powiedziała nam, że za nadzór odpowiedzialne są państwa członkowskie.
Jeśli nie wywiązują się ze swoich obowiązków, Komisja musi działać.
Niedopuszczalne jest łamanie przepisów dotyczących marokańskich kontyngentów przywozowych i niezapłacenie obowiązujących ceł bez podjęcia przez Komisję jakichkolwiek działań.
Komisja prosi, abyśmy zatwierdzili nową umowę z Marokiem.
Jeśli nie otrzymamy zapewnień, że system cen zostanie zmodyfikowany, aby zapobiec nieuczciwej konkurencji między marokańskimi i hiszpańskimi produktami, z pewnością nie będziemy wspierać tej inicjatywy.
Twoim obowiązkiem jest zapewnienie przestrzegania umów, ale także ochrona interesów plantatorów na Wyspach Kanaryjskich, Murcji, Walencji i Andaluzji.
Zrób to, zanim będzie za późno.
(ES) Panie przewodniczący! Wzywa do zmiany rozporządzenia w sprawie cen wejścia rozpoczęto w 2003 r.
Ten Parlament, państwa członkowskie, Hiszpania i Francja, przy wsparciu Włoch, Grecji i Portugalii, zwróciły się o to.
Przyczyną tego jest fakt, że rozporządzenie nie jest właściwie stosowane, a niektóre cła pozostają nieopłacone i stosowana jest stronnicza metoda obliczania.
W rezultacie cierpi sektor, mamy nieuczciwą konkurencję, a państwa członkowskie otrzymują mniejsze wpływy z ceł.
Specjalny Korpus Inspektorów ds. Owoców i Warzyw zweryfikował to, wskazując, że art. 5 rozporządzenia zezwala na stronnicze wnioski i, jak powiedziano wcześniej w tej Izbie, OLAF, Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych, stwierdził, że metoda obliczania używany umożliwia niepłacenie dodatkowych ceł.
Rozwiązanie tego problemu należy do Komisji.
Należy zapewnić rozwiązanie systemowi produkcyjnemu i państwom członkowskim.
Taka sytuacja trwa już 16 lat.
Sektor cierpi.
Europejski sektor owoców i warzyw, podobnie jak hiszpański sektor owoców i warzyw w Walencji, Murcji i Andaluzji, cierpi i potrzebne jest rozwiązanie.
Sytuacja ta dotyka również konsumentów.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Omawiana dziś petycja pojawiła się w czasie, gdy Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi Parlamentu oraz jej Komisja Handlu Międzynarodowego debatują nad nowym rozdziałem dotyczącym rolnictwa w umowie z Marokiem.
Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) potwierdza, że ​​wystąpiły nieprawidłowości w obliczaniu ceł na import pomidorów i że jest to szkodliwe dla producentów europejskich, tych samych producentów, którzy wyrażają zaniepokojenie spodziewanym wzrostem sprzedaży pomidorów i owoców i ogólnie import warzyw, który nastąpi, jeśli umowa zostanie podpisana.
Jesteśmy oczywiście wrażliwi na obawy wynikające z umów dwustronnych, w których element rolniczy jest często poświęcany na rzecz szerszych interesów przemysłowych.
Nie jest to dobry sposób postępowania i będziemy nadal powtarzać to Komisji Europejskiej.
Chciałbym jednak zwrócić uwagę, że obecny kryzys gospodarczy i polityczny w całym regionie Maghrebu powinien skłonić nas do uważnego rozważenia tej umowy z większą solidarnością.
(ES) Panie przewodniczący! Zgodnie z wnioskiem składających petycję z hiszpańskiej Federacji Stowarzyszeń Producentów i Eksporterów Owoców, Warzyw, Kwiatów i Żywych Roślin Komisja musi wprowadzić zmiany - i tutaj powtarzam wniosek przedstawiony przez Hiszpanię i inne Państwa członkowskie - niektóre artykuły rozporządzenia, do których się odnosimy.
Skupiając się na metodzie obliczania cen wejścia, jedną z trzech obecnie stosowanych metod, należy usunąć, a konkretnie tę znaną jako metoda „dedukcyjna”.
Jest to najbardziej konieczna zmiana, biorąc pod uwagę, że importerzy wybierają metodę, która w danym momencie pozwala im uniknąć płacenia dodatkowych ceł.
Teraz, gdy nowa umowa z Marokiem czeka na przyjęcie przez ten Parlament i wejdzie w życie, Komisja z pewnością udowodni swoją wartość, korygując system raz na zawsze.
Wzywamy do tego jeszcze raz dzisiaj, ponieważ prawidłowo działające ceny wejścia są rekompensatą, której nasi hodowcy mogą zasadnie oczekiwać, gdy uzgodniono jego wejście w życie.
(IT) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Uważam, że dzisiejsza debata po petycji przedstawionej przez Hiszpańską Federację Stowarzyszeń Producentów i Eksporterów Owoców, Warzyw, Kwiatów i Żywych Roślin jest trafna i dobrze zaplanowana w czasie, fakt, że umowa handlowa z Marokiem jest jednocześnie omawiana w Parlamencie.
Oczywiste jest, że petycja porusza kwestię, na którą wydaje się, że Komisja nie udzieliła jeszcze odpowiedzi.
Ta Izba zdecydowanie apeluje o udzielenie odpowiedzi przed podpisaniem nowej umowy, ponieważ niedopuszczalne jest, aby europejscy rolnicy nadal płacili cenę tego pragnienia wolnego handlu, które przenika Europę.
Musimy bronić i chronić naszych rolników, nie tylko w odniesieniu do produkcji pomidorów, ale także w odniesieniu do całej produkcji owoców i warzyw, na którą poważnie wpłynęłoby to masowe otwarcie rynku.
(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Krytyka, którą usłyszeliśmy dziś rano w związku z przedstawioną petycją, jest zrozumiała.
Myślę, że jest jeszcze długa droga, zanim będziemy mogli zapewnić, że ewentualne ogólne porozumienie z Marokiem w sprawie produktów rolnych zostanie zatwierdzone w drodze konsensusu.
Z jednej strony umowa musi uwzględniać potrzebę równowagi i nie powodować poważnych trudności dla europejskich producentów rolnych.
Z drugiej strony, musi szanować potrzebę jasnych i przejrzystych reguł konkurencji na rynkach rolnych.
To jest droga, którą należy podążać, aby zapewnić, że stosunki między Unią Europejską a Marokiem będą pozytywne.
W związku z tym wzywam Komisję do poszukiwania odpowiednich rozwiązań, które nie tracą z oczu interesów producentów, ale jednocześnie nie tracą z oczu odnowionej polityki hojności wobec Maroka, zwłaszcza w świetle wydarzeń w Maghrebie.
Byłoby to bardzo przydatne, aby to zrozumieć i nie chcę, abyśmy w końcu skutecznie importowali zbieracze pomidorów zamiast produktów rolnych i pomidorów.
Dlatego ważne jest, aby przeprowadzić dokładne badanie w celu stworzenia nowej polityki europejskiej.
(ES) Panie przewodniczący! Uważam, że polityka „biznes jak zwykle” była już w przeszłości przyczyną wielu nieszczęść.
Dlatego musimy być bardzo ostrożni, szczególnie w odniesieniu do obecnej sytuacji w Afryce Północnej.
Właśnie z tego powodu chciałbym przyłączyć się do tych, którzy powiedzieli, że w obecnych okolicznościach nie ma sensu posuwać się naprzód w sprawie umowy handlowej z Marokiem.
Jako sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Rybołówstwa uważam, że potrzebujemy dokładnego wyjaśnienia postępów osiągniętych w obecnych ramach.
Musimy również wyraźnie zażądać, aby wszelkie pomidory - lub inne produkty - wprowadzane do Unii Europejskiej były dostarczane na takich samych warunkach, jakie są wymagane od lokalnych plantatorów.
W przypadku braku tego zapewnienia powinniśmy - a nawet musimy - ponownie przemyśleć całe ramy i mam nadzieję, że to również zrobi ta Izba.
Uważam, że zamiast przyjąć politykę protekcjonistyczną, potrzebne jest zdecydowane zaangażowanie na rzecz sprawiedliwego handlu.
Musimy również uwolnić się od wszelkich wątpliwości, czym są ramy, abyśmy mogli wiedzieć i działać w jak najbardziej odpowiedzialny sposób.
(ES) Panie przewodniczący! Muszę podziękować wszystkim moim kolegom posłom, którzy zrozumieli problem regionu śródziemnomorskiego, delegacji hiszpańskiej i wszystkim, którzy rozumieją, że my na Wyspach Kanaryjskich, Murcji, Walencji i Almerii, oprócz frustracji z powodu niewywiązania się przez Komisję z jej porozumień i po tym, jak wiele firm wypadło z rynku, pozostają punktem wejścia dla imigrantów z Afryki Subsaharyjskiej, punktem wejścia dla imigrantów marokańskich i buforem przed kryzysem.
Dzieje się tak, ponieważ obecnie wspieramy, w dobie skrajnego kryzysu ekonomicznego, ludzi, którzy przychodzą do pracy i są w stanie wysłać pieniądze do domu swoim rodzinom.
Dlatego uważam, że Komisja musi również zachowywać się odpowiedzialnie w odniesieniu do kompetencji przyznanych jej na mocy traktatów.
Uważam, że Komisja nie zastanawiała się nad potrzebą ochrony interesów społeczeństwa ani koniecznością zapobiegania masowej polityce, która ponadto sprawia, że ​​importujemy produkty uprawiane w wyjątkowo wątpliwych warunkach fitosanitarnych.
(DE) Panie przewodniczący! Jednym z powodów powstania rynku wewnętrznego było zapewnienie europejskim konsumentom lepszej ochrony.
Konsumenci mają prawo do kupowania zdrowych, uczciwie wyprodukowanych produktów w całej Unii Europejskiej.
Otwarcie rynku - innymi słowy, kontrolowany kontyngent importowy - musi zatem podlegać spełnieniu co najmniej trzech warunków.
Po pierwsze, musi istnieć wyraźna kontrola wielkości dozwolonego importu.
Dotyczy to głównie aspektu ilościowego.
Po drugie, należy również kontrolować jakość produktów.
Dotyczy to również norm produkcyjnych.
Po trzecie, należy wziąć pod uwagę wpływ na rolników w Unii Europejskiej.
Należy zapobiegać biznesowi, który szkodzi stronom trzecim - a tutaj oznacza to ogólnie rzecz biorąc biznes faworyzujący przemysł ze szkodą dla rolnictwa.
Dlatego zwracam się do Komisji o poddanie umowy z Marokiem dalszej dokładnej analizie i o nie podpisywanie jej, dopóki nie zostanie ona poddana kolejnemu przeglądowi.
(FR) Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować hiszpańskim producentom, którzy złożyli nam tę petycję w odpowiednim czasie.
W istocie już od miesięcy w Parlamencie ostrzegamy Komisję o zagrożeniu dla naszego rynku wewnętrznego w postaci szeregu umów dwustronnych.
Oczywiście jesteśmy wrażliwi na kwestię rozwoju Maroka.
Oczywiście wiemy, że zapewnienie stabilności dla narodu marokańskiego w ich własnym kraju jest najlepszym możliwym rozwiązaniem i że powstrzyma nas to od rozwiązywania wielu problemów imigracyjnych w przyszłości.
Kiedy jednak Komisja mówi nam, że nowa umowa po prostu ratyfikuje sytuację, z raportów Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) jasno widać, że sytuacja, do której odnosi się Komisja, nie jest prawdziwym rozwiązaniem.
Ponadto chciałbym zwrócić uwagę Komisji na inną kwestię.
Powiedziano nam, że wynegocjowane - renegocjowane - umowy umożliwią nam wsparcie marokańskich producentów.
Jednak o jakich producentach mówimy?
Eksporterzy to przede wszystkim duże firmy rolno-spożywcze, które założyły ogromne farmy w Maroku.
Mali marokańscy producenci nie są tymi, którzy korzystają z naszych umów, ponieważ nie mają możliwości produkowania w warunkach akceptowanych na rynku europejskim.
Nie mylmy tej kwestii, ale też nie wprowadzajmy w błąd posłów do PE: to moja prośba do Komisji.
Wiceprzewodniczący Komisji. - Panie przewodniczący! Jeśli pan pozwoli, zacznę od pewnych liczb, ponieważ kilku mówców odniosło się do nich w swoich oświadczeniach.
Wykorzystam do tego dane Comext.
Przywóz pomidorów z Maroka do UE wzrósł ze 185 000 ton w sezonie 1999-2000 do 295 000 ton w latach 2009-2010, zgodnie z normalną tendencją importu świeżych owoców i warzyw z całego świata.
W tym samym czasie całkowity dodatkowy przywóz pomidorów do UE wzrósł z 242 000 ton do 493 000 ton.
Muszę podkreślić, że udział Maroka w całkowitym imporcie UE faktycznie spadł z 76% do 59%.
Produkcja pomidorów w UE waha się od 16 do 18 milionów ton rocznie, z czego 6,5 do 7,5 miliona ton jest przeznaczone na rynek świeży.
Myślę, że bardzo dobrze jest pamiętać o tych liczbach, abyśmy mogli zachować proporcjonalność tej dyskusji i rozmiaru problemu.
Jeśli chodzi o nową umowę z Marokiem, my w Komisji uważamy, że jest ona skromna i wyważona.
Jeżeli zostanie przyjęta, Komisja zapewni oczywiście pełne przestrzeganie wszystkich jej warunków i zasad.
Dodatkowe ilości w ramach kontyngentu taryfowego będą utrzymywane poniżej tradycyjnej średniej dostaw do UE.
Obecny średni roczny poziom wynosi 300 000 ton.
Przy dodatkowych 52 000 ton w ramach kontyngentu taryfowego będzie 285 000 ton, a zatem nadal będzie można przywozić 15 000 ton w ramach zwykłego systemu erga omnes.
Przechodząc do innego podniesionego problemu, a mianowicie twierdzenia, że ​​nie podjęliśmy działań, naprawdę nie mogę tego zaakceptować, ponieważ nie znaleźliśmy w systemie żadnej systemowej awarii.
W dniu dzisiejszym przedstawiono również jedną sprawę, w której OLAF zbadał problem i przekazał całą dokumentację z ustaleniami do sądu francuskiego, który nie potwierdził pełnego zakresu ustaleń OLAF-u, niemniej jednak częściowe odzyskanie niezapłaconych ceł spowodowało, że zaczęło się.
Chciałbym również zapewnić tę Izbę, że w odniesieniu do kontroli norm fitosanitarnych Komisja zapewnia możliwie najwyższą kontrolę i najwyższy możliwy poziom norm w odniesieniu do każdego importu świeżych owoców i warzyw do Unii Europejskiej.
Jednocześnie muszę powiedzieć, że rozumiem czujność posłów do Parlamentu Europejskiego i czujność sektora rolnego w tych bardzo istotnych kwestiach.
Chciałbym ich zapewnić, że jeśli organizacje mają konkretne dowody nadużyć, zachęca się je do poinformowania o tym Komisji, która dokładnie je przeanalizuje iw razie potrzeby podejmie odpowiednie działania.
Szczepienie przeciwko chorobie niebieskiego języka (
Pani przewodnicząca, panie i panowie! Chciałbym krótko zabrać głos, aby podkreślić znaczenie sprawozdania Wojciechowskiego w sprawie choroby niebieskiego języka dla kwestii instytucjonalnej, która dotyczy nas wszystkich.
Jeśli chodzi o treść, nie ma konfliktu między Komisją, Parlamentem i Radą.
Jednak włączenie tabel korelacji do tekstu pozostaje bardzo delikatną kwestią.
Pomimo całkowitego sprzeciwu Rady, Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi zdecydowała się głosować za przyjęciem tekstu zawierającego tabele korelacji, które zobowiązują państwa członkowskie do składania sprawozdań z transpozycji dyrektywy.
Teraz do Rady należy decyzja, czy przyjąć tabele korelacji i zawrzeć porozumienie w pierwszym czytaniu, czy też odpowiedzieć europejskim rolnikom za to, że kampania szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka zostanie pominięta w tym roku, aby nie ustąpić w tej kwestii.
Uważam, że to sprawozdanie może służyć jako precedens w przyszłych negocjacjach z Radą.
Musimy być zjednoczeni i zdeterminowani w apelowaniu o maksymalną przejrzystość ze strony państw członkowskich oraz w obronie całkowitego przestrzegania prawa UE.
Uważam, że sprawozdawca również chciałby zabrać głos.
sprawozdawca. - (PL) Pani przewodnicząca! W zasadzie pan De Castro powiedział to, co ja chciałem.
Dodam jedynie swój głos do apelu, aby Rada nie rzucała przeszkód w szybkim wdrożeniu nowej dyrektywy.
Tabele korelacji są początkiem i precedensem, który moim zdaniem stworzy najlepsze praktyki na przyszłość i pomoże w łatwiejszym monitorowaniu zgodności prawa europejskiego z prawem krajowym.
Lekcje, jakie należy wyciągnąć dla bezpieczeństwa jądrowego w Europie po awarii jądrowej w Japonii (
Sytuacja w Syrii, Bahrajnie i Jemenie (
Czwarta Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie krajów najsłabiej rozwiniętych (
Przed głosowaniem nad ust. 16:
Pani przewodnicząca! Chciałabym dodać po „ocenie ryzyka zmiany klimatu” słowa „co nie szkodzi handlowi”.
Sprawozdanie z postępów Islandii w 2010 r. (
Przed głosowaniem nad poprawką 2:
(RO) Pani przewodnicząca! Chciałbym, abyśmy zastąpili:
„Wzywa ludność Islandii do poparcia tego porozumienia” z „Zachęca mieszkańców Islandii do poparcia tego porozumienia”.
Panie Premie, przepraszam, ale myślę, że przeczytał pan niewłaściwą poprawkę ustną.
Masz dwa, czy mógłbyś spróbować drugiego.
To byłoby pomocne.
(RO) Pani przewodnicząca! Chciałbym, abyśmy w poprawce 2 zastąpili:
„Rozpocznij konstruktywne rozmowy” z „Kontynuuj konstruktywne rozmowy”.
Pani przewodnicząca! Wzywam wszystkich posłów, aby nie przyjmowali poprawki, i wzywam Islandię do ochrony swoich zasobów rybnych ...
(Przerwanie przez Prezydenta)
Sprawozdanie z postępów Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii za 2010 r. (
(EL) Pani przewodnicząca! Zgodnie z art. 177 Regulaminu pragnę złożyć wniosek o odroczenie debaty, ponieważ pan Zoran Thaler, który występował jako sprawozdawca tego sprawozdania, nie jest już z nami w związku z poważnymi zarzutami wysuniętymi w niedzielę. Czasy.
Moim zdaniem cieszy się on domniemaniem niewinności; jednakże w świetle postawionych mu zarzutów niniejsze sprawozdanie dotyczące FYROM nie cieszy się domniemaniem wiarygodności.
W najlepszym przypadku ten raport będzie źródłem wątpliwości.
Dlatego proponuję odroczenie debaty, wyznaczenie nowego sprawozdawcy i ponowne jej złożenie za trzy miesiące, aby zachować integralność Parlamentu.
Rzeczywiście mamy nowego sprawozdawcę, który przejął sprawozdanie.
Panie Vigenin, jeśli zechce pan zabrać głos, pozwolę panu na chwilę to uczynić.
Pani przewodnicząca! Nie powinniśmy brać udziału w tym ćwiczeniu propagandowym.
Ten raport został omówiony.
Wszystkie grupy polityczne osiągnęły szerokie porozumienie w sprawie tego sprawozdania.
Został przyjęty przez Komisję Spraw Zagranicznych zdecydowaną większością głosów.
Wczoraj odbyliśmy dobrą debatę i proszę Państwa o kontynuowanie głosowania teraz.
Pani przewodnicząca! Chcę zaproponować, aby głosowanie końcowe nad tą rezolucją było głosowaniem imiennym.
Poczekajmy, aż dojdziemy do końcowego głosowania i przekonamy się, czy Izba zechce to zrobić.
Pani przewodnicząca! Mówi się, że apele mogą być przyjmowane z 24-godzinnym wyprzedzeniem.
Jeżeli istnieje inna zasada, która to zastępuje i stanowi, że o apelu może zadecydować Parlament, czy mógłby Pan podać nam numer.
W przeciwnym razie wszyscy moglibyśmy prosić o apele, kiedy mielibyśmy na to ochotę.
Jako wiceprzewodniczący Waszej przewodniczącej mam dzisiaj prawo decydować, czy będziemy głosować imiennie, czy nie.
To art. 20 daje mi władzę, ale mimo to spytam Izbę.
Podnieśmy ręce.
Czy chcesz głosować imiennie?
Oczywiste jest, że Izba chce głosować imiennie, zgodnie z moim życzeniem, więc otwieram głosowanie nad ostatecznym projektem rezolucji.
(Parlament przychylił się do wniosku o głosowanie imienne)
Sytuacja na Wybrzeżu Kości Słoniowej (
Przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa - wymiar wschodni (
Przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa - wymiar południowy (
(PL) Pani Przewodnicząca! Chciałbym zapytać, czy można by wprowadzić małą korektę do zgłoszonej przeze mnie poprawki.
W rzeczywistości korekta ta została już w całości przedstawiona na końcu listy do głosowania.
Generalnie chodzi o to, że powinniśmy nie tylko odnosić się do wydarzeń w Libii, aby nie stwarzać wrażenia, że ​​ta korekta, że ​​nasza praca ma tylko określone zastosowanie. Powinniśmy również odnieść się do wszystkich wydarzeń w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie i podkreślić wagę faktu, że dwie trzecie finansowania (z podziałem od dwóch trzecich do jednej trzeciej) zostało przeznaczone na gest dobrej woli i jako wyraz tego, że wymiar południowy jest dla nas ważny.
Stosowanie przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie (
Raport roczny EBI za 2009 r. (
*
Pani przewodnicząca! Zgodnie z art. 110 naszego Regulaminu Komisja może w każdej chwili zażądać zezwolenia na złożenie oświadczenia w pilnej sprawie.
W ciągu nocy otrzymaliśmy katastrofalną gospodarczo, ale nie zaskakującą, wiadomość, że inny kraj ugryzł w pył i że Portugalia będzie musiała zostać uratowana.
Czy mogę zapytać, czy otrzymałeś dziś od Komisji wniosek o złożenie oświadczenia w sprawie Portugalii?
Jeśli nie, czy pan komisarz powiedziałby, dlaczego nie?
Czy uważa, że ​​ratowanie Portugalii nie jest na tyle ważne, by omawiać go ten Parlament, czy też po prostu chowa głowę w piasek?
Panie pośle Farage, przedstawił pan swoje stanowisko i jestem pewien, że pan komisarz Šefčovič usłyszał.
Do przywileju każdej instytucji należy reagowanie.
Zostałeś wysłuchany i zobaczymy, co się stanie.
Pani przewodnicząca, pytam: czy odpowiedź brzmi tak czy nie?
Czy otrzymałeś od Komisji prośbę o wydanie pilnego oświadczenia w sprawie sytuacji w Portugalii, czy nie?
Panie komisarzu Farage, jest to prerogatywa Komisji i miał pan szansę, aby zostać wysłuchanym.
Teraz przystąpimy do głosowania.
(FI) Pani przewodnicząca! Uważam, że bardzo ważne jest, abyśmy głosowali za przyjęciem tego sprawozdania wyraźną większością głosów.
To jest właśnie rodzaj pracy, jaką musi wykonać Parlament Europejski, aby zachować wiarę społeczeństwa w ten system.
Dlaczego jednak chciałem ponownie poruszyć ten temat teraz, gdy głosowanie dobiegło końca?
Podobnie jak sprawozdawczyni chciałbym podkreślić, że jest to ważna sprawa, zwłaszcza między instytucjami, a te tabele korelacji są ważnym początkiem.
Mam nadzieję, że będzie to funkcjonowało do końca, bez sporów między instytucjami, tak aby można było to wdrożyć jak najszybciej.
(IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Jest to ważny środek dla świata rolnictwa.
Środkowi temu należy jednak niezwłocznie towarzyszyć zobowiązanie Rady i rządów krajowych do jego niezwłocznego przyjęcia, przed końcem sezonu, w celu rozwiązania tego problemu, który dotyczy nie tylko południowej części Europy, ale całej Europy, jak pokazało dzisiejsze głosowanie.
Choroba niebieskiego języka dotyka owce i bydło w naszych gospodarstwach.
Dlatego podjęcie działań zmierzających do całkowitego wykorzenienia jest celem polityki zdrowotnej, do którego osiągnięcia rządy krajowe mogą się najlepiej przyczynić za pomocą tego środka, będąc elastycznym.
Musi również zostać niezwłocznie przyjęta poprzez transpozycję dyrektywy.
(FI) Pani przewodnicząca! Był to niezwykle ważny temat do debaty i myślę, że byłoby ważne, gdyby Parlament wysłał jasny sygnał, że bardzo martwimy się o to, co się stało.
Chcemy pokazać społeczeństwu, że robimy wszystko, co w naszej mocy, aby elektrownie jądrowe w Europie i na świecie były jak najbardziej bezpieczne.
Chcemy jednak również pokazać, że możemy kontynuować energetykę jądrową, gdy istnieje większa pewność co do tej kwestii.
Szkoda jednak, że większość tutaj głosowała przeciwko temu i dlatego jasne przesłanie nie zostało dziś wysłane.
(DE) Pani przewodnicząca! Jestem nieco rozczarowany, że Parlament nie był w stanie dziś zatwierdzić tego większością głosów, aby wyciągnąć sensowne wnioski z katastrofy reaktora w Japonii.
Uważam, że nie ma wątpliwości, że musi to oznaczać zorganizowanie wyraźnej zmiany w polityce energetycznej od energetyki jądrowej - a właściwie początek wycofywania - na szczeblu europejskim.
Po drugie, powinno być również oczywiste, że jeśli przeprowadzimy testy warunków skrajnych, każda elektrownia jądrowa, która nie przejdzie tych testów, będzie musiała zostać usunięta z sieci.
Żadna z tych propozycji nie uzyskała większości głosów.
Dlatego nie mogłem poprzeć rezolucji.
Mam nadzieję, że wkrótce uda nam się zorganizować jednolitą politykę energetyczną, która zapewni nam bezpieczną i rozsądną energię w przyszłości, co oznacza ruch w kierunku efektywności energetycznej i odnawialnych źródeł energii.
(SK) Pani przewodnicząca! Nikt na pewno nie wątpi, że wypadek w Fukushimie pokazał potrzebę zaostrzenia ocen funkcjonowania istniejących elektrowni jądrowych i budowy nowych.
Konieczny będzie przegląd i dostosowanie prawodawstwa, a także parametrów testów warunków skrajnych w europejskich elektrowniach jądrowych, w oparciu o wspólne kryteria stosowane w całej UE.
Biorąc pod uwagę fakt, że jest to problem globalny, który nie zna granic, mogłoby nawet istnieć porozumienie międzykontynentalne objęte przez władze globalne.
Nie wolno nam jednak spieszyć się z tym, ponieważ możemy wylać dziecko z kąpielą.
To kwestia rozwiązywania problemów czysto zawodowych, których upolitycznienie może tylko zaszkodzić.
Codziennie w mediach, a także w Parlamencie Europejskim, jesteśmy świadkami wielu demagogicznych twierdzeń, które nie mają żadnej podstawy zawodowej.
Ponieważ wnioski z debaty w Parlamencie Europejskim w pełni odzwierciedlają ten konflikt opinii, wstrzymałem się od głosu w ostatecznym głosowaniu nad stanowiskiem Parlamentu.
(FI) Pani przewodnicząca! Ja również nie mogłem głosować za przyjęciem tej rezolucji, a przynajmniej nie w jej obecnej formie, kiedy przychodziliśmy do głosowania nad nią.
W Europie nasi obywatele obawiają się o swoje bezpieczeństwo i nie bez powodu.
To powinno być teraz dla nas priorytetem.
Potrzebujemy konkretnych środków, aby zwiększyć poczucie bezpieczeństwa ludzi.
Ta rezolucja podzieliła opinie w całym Parlamencie.
Nie powinno być kwestią tego, czy jesteśmy przeciw, czy za energią jądrową: nalegamy na minimalne standardy bezpieczeństwa dla Europy jako całości.
Zaproponowane przez Komisję testy warunków skrajnych same w sobie nie wystarczą, aby uspokoić społeczeństwo.
Komisja powinna zbadać alternatywne rozwiązania energetyczne na przyszłość, uwzględniając jednocześnie różne potrzeby energetyczne państw członkowskich UE.
Moim zdaniem inwestowanie w energetykę jądrową nie powinno oznaczać mniejszej liczby badań lub rozwoju produktów w obszarze odnawialnych źródeł energii.
(SK) Pani przewodnicząca! Katastrofa w Fukushimie wywołała uzasadnione obawy społeczne dotyczące wykorzystania energii jądrowej, dlatego należy pomyśleć o obecnej sytuacji w UE i podjąć zdecydowane kroki w celu poprawy bezpieczeństwa, z którym Zgadzam się, a także przejrzystości w działaniu elektrowni jądrowych i ochronie zdrowia ludzkiego.
W obecnej sytuacji nie można, przy najlepszej woli świata, wyobrazić sobie funkcjonujący, konkurencyjny rynek energii elektrycznej bez udziału energii jądrowej w zrównoważonym miksie energetycznym, czy nam się to podoba, czy nie.
UE i państwa członkowskie mają obowiązek stworzenia polityki energetycznej, która zapewni suwerenność, niezależność polityczną i bezpieczeństwo ekonomiczne każdego państwa.
Instrumenty służące do osiągnięcia tego celu obejmują odpowiedni miks energetyczny, odpowiedni poziom mocy produkcyjnych, równowagę między podażą a popytem, ​​zmniejszenie energochłonności gospodarki i tak dalej.
Nie boję się podkreślać, że energia jądrowa jest ważnym zasobem do wytwarzania energii elektrycznej, ponieważ przyczynia się do większego bezpieczeństwa energetycznego, zwłaszcza państw o ​​ograniczonych rezerwach paliw stałych.
Wstrzymałem się od głosu w głosowaniu końcowym, ponieważ zawierało ono propozycję wprowadzenia moratorium na nowe reaktory.
Z pewnością się z tym nie zgadzam.
Pani przewodnicząca! Głosowałem za poprawką, w której kładzie się nacisk na przyszłość Europy bez broni jądrowej.
Tragedia w Fukushimie podkreśla ogromne zagrożenie, jakie energia jądrowa stanowi dla ludzkości i środowiska.
Potencjał ogromnej katastrofy i brak bezpiecznego sposobu unieszkodliwiania wypalonego paliwa jądrowego oznacza, że ​​energia jądrowa nie jest bezpiecznym sposobem na rozwój produkcji energii.
Tragedia uwydatnia również fakt, że prywatnym spekulantom nie można powierzyć ważnego zadania, jakim jest produkcja i dystrybucja energii.
Ostatecznie za ten kryzys odpowiada kapitalistyczna pogoń za zyskiem, bez względu na życie ludzkie, bezpieczeństwo ludzi czy środowisko.
Wzywam do nacjonalizacji sektora energetycznego pod demokratyczną kontrolą i kierownictwem pracowników.
Na tej podstawie moglibyśmy opracować racjonalny i zrównoważony plan produkcji, dystrybucji i wykorzystania energii, aby zapewnić wszystkim tanią i bezpieczną energię, jednocześnie chroniąc środowisko.
W centrum tego planu musi znajdować się długoterminowy program inwestycji w odnawialne źródła energii prowadzący do stopniowej wymiany elektrowni naftowych, gazowych, węglowych i jądrowych.
(IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Po tragedii w Fukushimie wszyscy musimy się zatrzymać i pomyśleć.
Energia jądrowa znów jest w centrum uwagi i uważam, że musimy przede wszystkim myśleć o przyszłości, o przyszłości naszych dzieci.
To prawda, że ​​potrzebujemy energii, ale potrzebujemy czystej energii i bezpiecznej energii.
Bezpieczeństwo jest dobre i dobre, ale to nie wystarczy.
Moratorium nie wystarczy; musimy pójść dalej.
Tragedia w Fukushimie mówi nam, że nie ma czegoś takiego jak elektrownie atomowe o zerowym ryzyku.
Przede wszystkim mówi nam, że musimy zorganizować szybkie wycofanie się z energetyki jądrowej i skupić naszą uwagę na odnawialnych, alternatywnych źródłach energii.
Europa potrzebuje nowej polityki energetycznej, aby powstrzymać budowę nowych elektrowni jądrowych ze względu na straszny wpływ, jaki te elektrownie mogą mieć na bezpieczeństwo, środowisko, klimat i przyszłe pokolenia.
Konieczna jest radykalna zmiana perspektywy dla bezpiecznej przyszłości opartej na oszczędzaniu energii i wykorzystaniu odnawialnych źródeł.
(PL) Pani Przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem rezolucji.
Rezolucja miała być wyrazem solidarności z ofiarami klęski żywiołowej i katastrofy jądrowej, która po niej nastąpiła, a także wyrazem wdzięczności i uznania dla wszystkich tych, którzy ryzykują własnym życiem, aby zapobiec jeszcze większej katastrofie.
Ja również jestem pełen podziwu dla solidarności, odwagi i determinacji, z jaką naród japoński reaguje na tę katastrofę.
Zgadzam się z konkluzją, że Unia Europejska musi dokonać kompleksowego przeglądu swojego podejścia do bezpieczeństwa jądrowego, ale nie możemy zmusić państw członkowskich do zaniechania działań mających na celu zapewnienie ich własnego bezpieczeństwa energetycznego, dlatego cieszę się, że odrzuciliśmy nierealistyczne i niebezpieczne przepisy zawarte w naszym rozkład.
(IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Włoska delegacja z Italia dei Valori zagłosowała za odrzuceniem tekstu rezolucji w sprawie energii jądrowej, ponieważ nie był on wystarczająco jasny, aby wyraźnie wskazać „nie” energii jądrowej.
Niestety, wszystkie poprawki, które mogłyby ulepszyć tekst i wybrać Europę wolną od energii jądrowej, natychmiast wolną od istniejących elektrowni jądrowych i bez przyszłych elektrowni jądrowych, zostały odrzucone.
Europa wolna od energii jądrowej jest jedyną możliwą drogą, jeśli chcemy zagwarantować naszym dzieciom i przyszłym pokoleniom przyszłość chronioną przed powtórzeniem się katastrof, takich jak Fukushima i Czarnobyl.
Te lekcje mówią nam, że nie ma czegoś takiego jak teoretyczne bezpieczeństwo.
Dlatego musimy zdecydowanie odmówić opcji jądrowej i inwestować w badania i innowacje w innych źródłach, które są naprawdę ekologiczne, odnawialne i czyste.
(DE) Pani przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji i bardzo ubolewam, że Parlamentowi nie udało się dziś osiągnąć jednolitego stanowiska.
Zwracam się w szczególności do tych posłów, którzy domagali się więcej.
Myślę, że lepiej byłoby zagłosować za kompromisem, ponieważ zdaję sobie sprawę, że Unia Europejska ma bardzo różne poglądy na temat energii jądrowej.
Właśnie dlatego, że skutki środowiskowe i skutki katastrof nie znają granic państwowych, uważam za ważne przyjęcie i zaakceptowanie minimalnych wymogów.
Przede wszystkim potrzebujemy jednolitego standardu bezpieczeństwa w Unii Europejskiej.
Po drugie, musimy zapewnić środki na wypadek przyszłych incydentów lub katastrof; innymi słowy, potrzebujemy europejskiego planu naprawy skutków katastrof.
Po trzecie, nie powinniśmy w dalszym ciągu zaniedbywać badań w dziedzinie energii odnawialnej, ale także w dziedzinie syntezy jądrowej oraz tworzenia magazynów i recyklingu paliw węglowych.
Pani przewodnicząca! Jestem również rozczarowany, że ta Izba nie była w stanie wysłać wyważonego i rozsądnego przesłania.
Nie ma wątpliwości, że zniszczenia w elektrowni atomowej w Fukushimie są katastrofą, ale ostatecznych ofiar śmiertelnych nie liczy się w tysiącach lub setkach, a być może nawet w dziesiątkach.
Szacuje się, że w wyniku najsilniejszego trzęsienia ziemi odnotowanego na tym obszarze na świecie nastąpi około 30 000 do 40 000 ofiar śmiertelnych z powodu zniszczonych dróg, mostów, linii kolejowych i budynków.
Czy na wszelki wypadek powinniśmy zburzyć wszystkie podobne konstrukcje w UE?
Technologia jądrowa nie jest winna w Japonii; lokalizacja to.
Reakcja paniki w Europie jest zatem nie tylko śmieszna, ale może również zaszkodzić środowisku, ponieważ nie ma wiarygodnej dostawy niskoemisyjnej alternatywy dla energii jądrowej, a paliwa kopalne będą dobrze prosperować.
Czy naprawdę tego chcemy?
(FI) Pani przewodnicząca! Wszyscy w Europie muszą martwić się o bezpieczeństwo i to jest ważne.
Musimy budować systemy, które są bezpieczne.
Oczywiście trzeba powiedzieć, że od czasu Fukushimy nastąpiła nadmierna reakcja.
Z drugiej strony jest to naturalne.
Pamiętam czas, kiedy Estonia zatonęła: niektórzy byli zdania, że ​​wszystkie statki powinny być zakazane, ponieważ są niebezpieczne.
Cóż, ludzie mogą mieć takie myśli.
Teraz jednak musimy pamiętać, że tylko jedna z 54 elektrowni jądrowych nie przeszła testu, któremu poddały ją tsunami i trzęsienie ziemi.
Mimo to musimy teraz spokojnie przeanalizować sprawę i pamiętać, że nie można generalizować na podstawie indywidualnego przypadku.
W rzeczywistości 300 000 Europejczyków umiera każdego roku w wyniku emisji paliw kopalnych i to jest coś, czym powinniśmy się najpierw przyjrzeć.
Zapewnienie bezpieczeństwa technologii jądrowej jest bardzo ważne i wiem, że w Europie będziemy również bezpiecznie budować elektrownie w przyszłości i należy temu poświęcić uwagę.
Niemniej jednak nie ma absolutnie żadnego powodu do niewłaściwej histerii na taką skalę.
Pani przewodnicząca! Czy mogę powiedzieć, że przez cały czas wstrzymałem się od głosu w tej sprawie.
Nie dlatego, że nie przejmuję się tą kwestią, bo naprawdę martwię się tą sprawą, ale zdaję sobie sprawę, że trzeba ją dopracować i nie ma łatwych odpowiedzi.
Mieszkam w Irlandii, reprezentuję Dublin, który leży na wschodnim wybrzeżu Irlandii.
Wzdłuż zachodniego wybrzeża Wielkiej Brytanii znajduje się pięć aktywnych elektrowni jądrowych; Nie mam do nich sprzeciwu.
Uważam jednak, że w obszarze bezpieczeństwa jądrowego i w interesie dobrego sąsiedztwa dobrym pomysłem byłoby posiadanie jakiejś formy wspólnego brytyjsko-irlandzkiego - kiedy mówię irlandzki, mam na myśli Irlandię północno-południową - przegląd bezpieczeństwa pracy tych zakładów, abyśmy byli informowani o ewentualnych zagrożeniach.
Ponadto, w razie wypadku, mogliśmy uczestniczyć w każdej ewakuacji, jaka może być potrzebna dla osób w Walii lub Anglii, abyśmy mogli odegrać swoją rolę jako dobry sąsiad.
W państwach członkowskich, w których znajdują się państwa sąsiadujące z takimi obiektami, konieczna jest dobrosąsiedzka współpraca.
To jest powód, dla którego chciałem dokonać tego wyjaśnienia.
(FI) Pani przewodnicząca! W Syrii, Bahrajnie i Jemenie ludzie próbowali stanąć w obronie godności ludzkiej, przejrzystości, praw podstawowych i prawa do demokracji.
Unia Europejska wykazała chęć i zdolność do ochrony ludności cywilnej Libii i wspierania demokratycznej rewolucji.
Musimy unikać podwójnych standardów i pokazywać, że będziemy postępować zgodnie z naszymi wartościami w polityce zagranicznej Unii Europejskiej.
Sytuacja w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie jest prawdziwym sprawdzianem dla nowej Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych.
Sprawne, sprawiedliwe społeczeństwo potrzebuje prawdziwego dialogu i interakcji między społeczeństwem obywatelskim a decydentami politycznymi.
Ludzi trzeba wysłuchać i to jest coś, o czym chcemy przypomnieć Syrii, Bahrajnie i Jemenie.
Nie rozpalamy rewolucji.
Satysfakcja, bezpieczeństwo i dobrobyt ludzi są priorytetem państwa, które szanuje sprawiedliwość.
Tą rezolucją pokazujemy, że Europa w swojej polityce zagranicznej wspiera wartości, dla których również została powołana.
Pani przewodnicząca! Wstrzymałem się od głosu w głosowaniu nad sytuacją w Syrii, Bahrajnie i Jemenie.
Ruchy rewolucyjne, które rozpoczęły się w Tunezji, zainspirowały i zachęciły miliony ludzi w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie do wzięcia udziału w powstaniach ludowych przeciwko brutalnym reżimom, które dyktatorsko rządzą tymi krajami od dziesięcioleci.
Powstania te po raz kolejny dowiodły potencjalnej siły klasy robotniczej i biedoty, by powstać i pokonać swoich ciemięzców.
Potępiam hipokryzję przywódców UE i innych krajów zachodnich, którzy dziś potępiają brutalne represje stosowane przez tych dyktatorskich przywódców, ale którzy wczoraj wspierali ich reżimy i zapewniali im ratunek.
Obecnie konieczne jest, aby masy zjednoczyły się ponad granicami etnicznymi i religijnymi, aby oczyścić skorumpowane elity i zbudować prawdziwie demokratyczne społeczeństwa, które mogą zapewnić przyzwoite miejsca pracy, przyzwoitą edukację i położyć kres ubóstwu.
Aby to osiągnąć, klasa robotnicza i biedni muszą przejąć kontrolę nad gospodarką i bogactwem istniejącym w regionie i wykorzystać je w interesie większości.
(PL) Pani Przewodnicząca! Byliśmy ostatnio świadkami masowych demonstracji w takich krajach jak Syria, Bahrajn i Jemen.
Protestujący domagają się demokracji w życiu publicznym, rezygnacji dyktatorów, a także, zwłaszcza w Syrii, zniesienia stanu wyjątkowego.
Jednak władze tych krajów stosują brutalną siłę wobec demonstrantów, zabijając wiele osób.
Szczególnie niepokojące jest zagrożenie dla całego regionu.
Użycie siły przeciwko własnym obywatelom jest naruszeniem każdego prawa.
Używanie ostrej amunicji jest nie do obrony i wymaga kategorycznego potępienia.
Apeluję do rządów tych krajów o zaprzestanie represji w imię praw człowieka, w tym prawa do pokojowego protestu i wolności słowa.
Wzywam instytucje europejskie i odpowiednie organizacje międzynarodowe do podjęcia środków dyplomatycznych w celu ochrony demonstrantów.
Mam nadzieję, że przyjmując dzisiejszą rezolucję, przyczynimy się również do ochrony podstawowych praw człowieka w tych krajach.
(FI) Pani przewodnicząca! Unia Europejska oczywiście wie, że musi wdrażać własne podstawowe wartości w swojej polityce.
Prawa człowieka to jeden z kluczowych obszarów; muszą być eksportowane na Bliski Wschód.
Naprawdę musimy przedstawić koncepcję i zrozumieć, co oznaczają prawa człowieka.
Nie jest to łatwe, ponieważ kultura Bliskiego Wschodu opiera się na innych wartościach.
W Europie wychowaliśmy się w świecie wartości judeochrześcijańskich, podczas gdy ich wartości wywodzą się z myślenia islamskiego.
W obu przypadkach ludzie są traktowani inaczej, a pojęcie istoty ludzkiej jest inne.
W każdym razie w Syrii od 1963 r. Obowiązuje stan wyjątkowy.
Pozwoliło to na egzekucję ludzi bez procesu.
To powstanie pokazuje nam, że w Europie naprawdę musimy otworzyć oczy i zobaczyć, że jedyną historią sukcesu na Bliskim Wschodzie jest jedyne państwo demokratyczne: Izrael, w którym istnieją prawa człowieka, wolność opinii i demokracja.
Powinniśmy teraz wywierać większy wpływ tego rodzaju na Syrię, Bahrajn i Jemen, aby mogły zaakceptować prawa człowieka dla wszystkich, a ponadto prawa kobiet i dzieci, tym samym być może wkraczając na drogę do demokracji.
Nie jestem jednak naiwny i wiem, że w świecie islamskim trudno jest posunąć te wartości do przodu.
Niemniej jednak jako Europejczycy powinniśmy spróbować ich eksportować i promować.
Pani przewodnicząca! Wstrzymałem się od głosu w sprawie sprawozdania z 2010 roku w sprawie Islandii.
W wyniku kryzysu finansowego i gospodarczego Islandia przeszła z piątego najbogatszego kraju na świecie do kraju nękanego kryzysem, wraz z załamaniem się jej systemu bankowego, w którym 40% gospodarstw domowych nie było w stanie opłacić rachunków, a emeryci stracili oszczędności ich życia.
W ubiegłym roku 93% ludności Islandii w referendum odrzuciło pomysł wypłacenia ponad 3,5 mld euro rządom Wielkiej Brytanii i Holandii.
Pomimo pewnych modyfikacji, w głosowaniu, które odbędzie się 9 kwietnia, w zasadzie mają do czynienia z takim samym porozumieniem.
Nie należy ich zmuszać do zaakceptowania tej umowy; umowa powinna zostać odrzucona.
Do obowiązków Islandczyków nie należy płacenie za kryzys.
Pracownicy, emeryci i ubodzy nie stworzyli tego kryzysu i nie mogą za niego płacić; ani w Islandii, ani w Grecji, ani w Portugalii, ani w Hiszpanii, ani w Irlandii ani gdzie indziej.
Ci międzynarodowi spekulanci, którzy czerpali ogromne korzyści z deregulacji rynków finansowych, muszą zapłacić.
(DE) Pani przewodnicząca! Zawsze się cieszę, gdy nowi członkowie dołączają do Unii Europejskiej, dlatego też głosowałem za przyjęciem tego wniosku.
Chciałbym jednak, aby wszystkie kwestie były jasno omawiane podczas negocjacji akcesyjnych oraz omawiane i rozwiązywane z wyprzedzeniem.
Problemy, które nie zostały rozwiązane z niewłaściwej polubowności, nie znikają.
Często jest to trudniejszy i bardziej długotrwały proces, aby je później rozwiązać, a rezultatem jest wzajemne rozczarowanie.
Powtórzę: zawsze cieszę się, kiedy nowy członek przystępuje do UE, ale każdy członek ma nie tylko prawa, ale także obowiązki.
(FI) Pani przewodnicząca! Przepraszam za incydent przed głosowaniem.
Miałeś rację.
Unia Europejska obiecała krajom bałkańskim szansę na rozszerzenie.
Uważam, że jest to jedyna gwarancja tamtejszego pokoju, jak powiedział również przede mną Martti Ahtisaari.
Komisja drugi rok z rzędu rekomenduje rozpoczęcie rozmów o członkostwie w sprawie Macedonii.
Unia Europejska nie może ukrywać się za sporem o nazwę Macedonii w procesie akcesyjnym.
Oczywiście należy spełnić formalne wymogi członkostwa i przeprowadzić reformy.
Spór o nazwę Macedonii nie byłby pierwszym, w którym nowe państwo członkowskie przyniosło ze sobą nierozwiązywalne problemy.
Wszyscy powinniśmy spojrzeć w lustro.
Dlaczego mielibyśmy traktować Macedonię inaczej?
Postęp Macedonii zależy przede wszystkim od samej Macedonii, ale UE nie powinna zamykać jej przed sobą drzwi z powodów politycznych, takich jak spór o jej nazwę.
(DE) Pani przewodnicząca! Głosowałem również za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania i rezolucji - za Macedonią.
Jeśli jednak mówimy o tym szczerze, należy wspomnieć o jednym szczególe.
Nie możemy powiedzieć ludziom i grupom etnicznym w innych krajach, aby zmieniły nazwę swojego języka, ponieważ inne kraje nie lubią tego, co nazywają.
Jest to określone w prawie międzynarodowym i jako Europejczycy musimy być pewni, że pozostaniemy w tej kwestii uczciwi.
W związku z tym byłem bardzo zirytowany, że niestety przyjęto jedną poprawkę, przeciwko której głosowałem, w której stwierdzono, że Macedończyk nie powinien być nazywany Macedończykiem.
Macedonia jest krajem o wielkich perspektywach w Europie, głównie dlatego, że ma również świetne perspektywy gospodarcze na Bałkanach, regionie, który ma prawdziwe trudności, dobrze prosperuje gospodarczo i prowadzi negocjacje z élanem - co jest bardzo pozytywne.
W związku z tym pozytywnym nastawieniem chciałbym podziękować wszystkim posłom, którzy głosowali za tą rezolucją, a także wszystkim, którzy współpracowali z tamtejszym parlamentem w ramach delegacji Parlamentu Europejskiego.
Powinniśmy jasno pokazać te perspektywy ludziom, którzy chcą być częścią Europy.
Pracujmy razem w tym celu.
(PL) Pani przewodnicząca! Tocząca się od ponad czterech miesięcy brutalna walka o władzę między ustępującym a nowo wybranym prezydentem Wybrzeża Kości Słoniowej jest sprzeczna z każdą zasadą, na której funkcjonuje współczesny świat.
Krwawe bitwy doprowadziły do ​​śmierci kilkuset osób mieszkających w kraju.
Ponad milion mieszkańców Wybrzeża Kości Słoniowej musiało opuścić swoje domy, a wielu uchodźców wciąż szuka schronienia w sąsiednich krajach.
Należy zrobić wszystko, aby winni zbrodni zostali pociągnięci do odpowiedzialności.
Przede wszystkim należy zbadać, czy doszło do ludobójstwa i zbrodni przeciwko ludzkości.
Niezbędne staje się również zapewnienie porządku i bezpieczeństwa obywateli poprzez położenie kresu wszelkim formom przemocy.
Nie można dopuścić do zastraszania miejscowej ludności i zagranicznych obserwatorów.
Należy w pełni zastosować się do wyników demokratycznych wyborów.
W rezultacie należy potępić działania byłego prezydenta, które są sprzeczne z wolą narodu.
Uzurpowanie władzy, podżeganie do przemocy i łamanie praw człowieka wymaga osądu odpowiednich władz międzynarodowych.
(FI) Pani przewodnicząca! Chętnie głosowałem za przyjęciem tej rezolucji.
Myślę, że szczególnie ważne jest, abyśmy zajęli jasne i twarde stanowisko w sprawie Białorusi, co jest oczywistą plamą na mapie Europy.
Musimy wdrożyć środki, które pozwolą Białorusi znaleźć drogę do demokracji.
W szczególności jednak, jeśli chodzi o głosowanie, chciałbym odnieść się do poprawki 1 do punktu 10, złożonej przez Grupę Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim, w której stwierdzili, że kraje partnerskie UE mają długoterminowa możliwość przystąpienia do UE.
Głosowałem przeciwko temu, ponieważ uważam, że nie powinniśmy robić tego automatycznie ani flirtować z ideą, że każde państwo może zostać członkiem, o ile jest partnerem.
Wiemy, co opinia publiczna myśli o pospiesznym rozszerzeniu iz tego powodu propozycje tego rodzaju nie powinny być przyjmowane.
Dlatego głosowałem przeciwko temu.
(PL) Pani Przewodnicząca! Wymiar wschodni europejskiej polityki sąsiedztwa jest strategicznym elementem stosunków międzynarodowych Unii Europejskiej.
Dalsza ekspansja będzie następować w tym kierunku.
Dlatego konieczne jest zwiększenie wydatków w celu rozwoju demokratycznych struktur tych krajów.
Wsparcie dla takich inicjatyw jak Bielsat ma niemałe znaczenie dla niezależności mediów na Białorusi, przy jednoczesnym wycofaniu pomocy dla mediów kontrolowanych przez państwo.
Wzywam do aktywnego wsparcia lokalnych władz demokratycznych w tych krajach poprzez programy partnerskie.
Umowy stowarzyszeniowe pozostają ważnym narzędziem stymulowania reform, a im więcej środków finansowych i wsparcia technicznego mogą zapewnić, tym lepsze są ich wyniki.
Poszerzenie zaplecza intelektualnego poprzez programy stypendialne wymaga również dodatkowych środków.
Apeluję o zwiększenie środków na wsparcie praw człowieka i rozwój społeczeństw obywatelskich.
Pogłębienie integracji społecznej pomoże wpływać na zmiany społeczne i polityczne i jest istotną inwestycją w przyszłość.
Dlatego popieram rezolucję.
(IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! 21 odniesień do dokumentów, 21 komentarzy wyjaśniających i 63 punkty podsumowujące wnioski Parlamentu zawarte w projekcie rezolucji, łącznie 105 punktów.
To wydaje się o wiele za dużo, aby było skuteczne.
Jednak w tej kwestii nie ma propozycji, w jaki sposób rozwój handlu międzynarodowego mógłby pomóc w osiągnięciu stabilności, a co za tym idzie spokoju i pokoju na południowych obszarach Morza Śródziemnego.
Handel międzynarodowy stał się formą nowej polityki zagranicznej i może pomóc w tworzeniu lepszych warunków życia w całym regionie.
Unia Europejska nie może zaniedbać niczego, co mogłoby sprzyjać rozwojowi właściwych stosunków handlowych, stymulując produkcję w różnych branżach.
Wszelkie postępy w tej dziedzinie pomogą w promowaniu demokracji i praw człowieka, ochronie godności kobiet, zwiększeniu bezpieczeństwa, stabilności, dobrobytu i sprawiedliwej dystrybucji dochodów i bogactwa oraz uniknięciu tragedii tysięcy ludzi uciekających przed głodem i emigrujących bez realnej nadzieja.
Opowiadam się za tym sprawozdaniem, które zmienia dyrektywę 2000/75 / WE.
Zarówno Rada, jak i Parlament zgadzają się na zmianę podstawy prawnej ze względu na fakt, że wniosek Komisji został złożony przed wejściem w życie traktatu lizbońskiego.
Moim zdaniem te poprawki są uzasadnione ze względu na rozprzestrzenianie się choroby oraz ponieważ naukowe odkrycie szczepionki nie stwarza takiego ryzyka, jak poprzednia.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Wojciechowskiego, które poprzez serię interesujących poprawek do tekstu Komisji ma na celu zaktualizowanie i uelastycznienie przestarzałego aktu prawnego, który nie odpowiada już warunkowym potrzebom.
Pomogłoby to państwom członkowskim w skuteczniejszym stosowaniu szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka, zmniejszając w ten sposób częstość występowania tej choroby w sektorze rolnictwa.
Cieszę się z poprawek zawartych w tej dyrektywie, które uelastyczniają przepisy dotyczące szczepień.
Dzięki nowej technologii dostępne są „szczepionki inaktywowane” przeciwko chorobie niebieskiego języka i nie stanowią one żadnego zagrożenia dla nieszczepionych zwierząt.
Obecnie uzgodniono, że szczepienie szczepionkami inaktywowanymi jest najlepszym narzędziem do zwalczania choroby niebieskiego języka i zapobiegania chorobom klinicznym w UE.
Powszechne stosowanie tych szczepionek podczas kampanii szczepień w 2008 i 2009 roku spowodowało znaczną poprawę stanu zdrowia.
Chciałbym wezwać do zmiany istniejących zasad szczepień określonych w dyrektywie 2000/75 / WE, aby uwzględnić najnowszy postęp technologiczny w produkcji szczepionek i zapewnić lepsze rozprzestrzenianie się wirusa choroby niebieskiego języka kontrolowane i zmniejszyć obciążenia sektora rolnego powodowane przez tę chorobę.
w piśmie. - Głosowałem za tym sprawozdaniem.
Jednak chociaż wierzę w zasadę umożliwiającą właściwemu organowi, tj. Państwu członkowskiemu, szczepienie przeciwko chorobie niebieskiego języka, sprzeciwiam się zasadzie włączenia do prawodawstwa wymogu przedstawienia tabel dotyczących transpozycji do prawa krajowego.
W przeszłości szczepienia przeciwko chorobie niebieskiego języka były przeprowadzane przy użyciu żywych szczepionek atenuowanych, co wymagało szeregu ograniczeń szczepień, aby uniknąć rozprzestrzeniania się wirusa na niezaszczepione zwierzęta.
Jednak postęp naukowy umożliwił stworzenie nowych szczepionek inaktywowanych.
W przeciwieństwie do „żywych szczepionek atenuowanych” można ich używać bezpiecznie i bez żadnych ograniczeń, ponieważ nie stwarzają ryzyka krążenia aktywnego wirusa.
Mając na uwadze poważne konsekwencje choroby niebieskiego języka dla chowu zwierząt gospodarskich, należy podjąć wszelkie środki, które czynią szczepienia łatwiejszymi i skuteczniejszymi, aby chronić rolników przed utratą zwierząt, a ostatecznie w celu ochrony bezpieczeństwa żywnościowego.
Choroba niebieskiego języka to choroba, która dotyka głównie przeżuwacze, takie jak owce, kozy i krowy, i może przybrać formę epidemii, jeśli sprzyjają jej warunki środowiskowe i klimatyczne, zwłaszcza późnym latem i wczesną jesienią.
Chociaż nie ma żadnych danych o zakażeniu człowieka, konieczne jest rozpoznanie tej choroby i podjęcie działań, które pozwolą na jej zwalczenie.
Na szczeblu UE chorobę tę zaobserwowano najpierw na południu, a następnie w centrum i na północy Europy.
Dzięki kolejnym kampaniom szczepień współfinansowanym przez UE, stosowanie niektórych szczepionek może nie wykorzenić choroby, ale pozwolić jej na dalsze rozprzestrzenianie się.
W związku z tym opracowano rodzaj szczepionki, który zapewnia kontrolę i zapobieganie tej chorobie w UE, ale jej stosowanie jest ograniczone obecnie obowiązującymi przepisami.
W związku z tym potrzebna jest zmiana obowiązującej dyrektywy.
Biorąc pod uwagę, że niniejszy wniosek dotyczący zmiany dyrektywy 2000/75 / WE Parlamentu i Rady jest zgodny ze strategią w zakresie zdrowia zwierząt (2007–2013) i wskazuje na bardziej elastyczne podejście do systemu szczepień, przyczyniając się w ten sposób do lepszej kontroli głównych chorób zwierząt , Głosuję za.
Niniejsze sprawozdanie ma na celu aktualizację dyrektywy 2000/75 / WE, która przyjmuje niektóre przepisy dotyczące środków zwalczania i zwalczania choroby niebieskiego języka.
W ostatnich latach poczyniono postępy w dziedzinie szczepień zwierząt.
Ryzyko związane z tak zwanymi „żywymi szczepionkami atenuowanymi” nie jest już zagrożeniem, ponieważ dostępne są teraz nowe szczepionki inaktywowane.
Te inaktywowane szczepionki, w przeciwieństwie do „żywych szczepionek atenuowanych”, nie stwarzają ryzyka niepożądanego krążenia wirusa ze szczepionki i mogą być bezpiecznie stosowane poza obszarami podlegającymi ograniczeniom.
Jest to odnotowane w raporcie.
Uważamy, że większa elastyczność szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka, biorąc pod uwagę rozwój technologiczny w produkcji szczepionek, przyczyni się do lepszej kontroli tej choroby i zmniejszy obciążenia, jakie niesie ona dla sektora rolnego.
Uważamy również, że poprawki do tej dyrektywy muszą zostać wdrożone jak najszybciej, aby przyniosły korzyści sektorowi rolnemu.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ choroba niebieskiego języka jest chorobą przeżuwaczy (takich jak bydło, owce i kozy).
Od początku XXI wieku w wielu państwach członkowskich, w tym w Europie Środkowej i Północnej, wystąpiło kilka fal epidemii, które spowodowały znaczne straty w zakresie zachorowalności, śmiertelności i zakłóceń w handlu żywymi zwierzętami.
Jak dotąd przepisy dotyczące kontroli i zwalczania choroby niebieskiego języka były oparte na doświadczeniach w stosowaniu żywych szczepionek atenuowanych, które były jedynymi dostępnymi szczepionkami.
Szczepionki te mogą prowadzić do niepożądanego krążenia wirusa szczepionkowego u niezaszczepionych zwierząt.
W ciągu ostatnich kilku lat pojawiły się jednak nowe szczepionki inaktywowane.
W przeciwieństwie do „żywych szczepionek atenuowanych” te inaktywowane szczepionki nie stwarzają ryzyka niepożądanego krążenia wirusa szczepionkowego i dlatego mogą być z powodzeniem stosowane poza obszarami podlegającymi ograniczeniom przemieszczania zwierząt.
Propozycja ta złagodziłaby niektóre ograniczenia, które stały się zbędne w świetle ostatnich zmian w produkcji szczepionek.
Nowe przepisy pomogłyby państwom członkowskim skuteczniej wykorzystywać szczepienia do zwalczania choroby niebieskiego języka i zmniejszyć obciążenie sektora rolniczego, jakie ta choroba powoduje.
W wyniku innowacji technicznych na rynku pojawiły się nowsze szczepionki przeciwko chorobie niebieskiego języka, które były niedostępne podczas opracowywania dyrektywy przez Komisję.
Dlatego popieram pogląd sprawozdawcy, że należy zaktualizować przepisy dotyczące szczepień, co ułatwi hodowcom zwierząt produkcję zdrowych zwierząt.
Uelastycznienie przepisów i ich liberalizacja pozwoli na bardziej efektywną hodowlę, a przede wszystkim sprawi, że skuteczniejsza będzie ochrona zwierząt przed niechcianymi i groźnymi chorobami.
W pełni popieram tę inicjatywę również z punktu widzenia jej charakteru, gdyż aby system prawny był skuteczniejszy, powinniśmy go maksymalnie uprościć i uelastycznić, a powyższe sprawozdanie spełnia ten cel.
Choroba niebieskiego języka to straszna epidemia zwierzęca dotykająca przeżuwacze, która spowodowała ogromne szkody w całym sektorze hodowlanym.
Szkody gospodarcze i straty wynikające z zastoju w handlu mocno uderzają w sektor rolnictwa.
Również w Austrii, gdzie hodowla bydła ma długą tradycję, wielu rolników uznało, że ich źródła utrzymania są zagrożone.
Obecnie ważne jest, aby wdrożyć środki wspierające i dokonać przeglądu starego rozporządzenia przed wybuchem kolejnej epidemii.
Zasady szczepień, które obowiązywały w tamtym czasie, należy dostosować do rozwoju technologicznego, aby skuteczniej zwalczać chorobę niebieskiego języka i zmniejszyć obciążenia rolników.
Z zadowoleniem przyjmuję szybkie działania na szczeblu UE i opowiadam się za szybkim wdrożeniem nowej dyrektywy.
Jako przedstawicielka społeczności rolniczej wiem, jak ważne jest myślenie w cyklu rocznym.
Szybkie podjęcie decyzji pozwoli nam do jesieni mieć użyteczne i jednolite orzeczenie, co leży w interesie państw członkowskich, a przede wszystkim tych, którzy hodują zwierzęta.
Choroba niebieskiego języka to choroba przeżuwaczy.
Od początku XXI wieku powoduje znaczne straty zwierząt dotkniętych tą chorobą.
Europa interweniowała, stosując dyrektywę Rady 2000/75 / WE, aby rozwiązać ten problem poprzez przepisy regulujące stosowanie „szczepionek atenuowanych”, aby skutecznie zwalczać konsekwencje tego zjawiska.
Dotychczas stosowane szczepionki, czyli te, do których odnosiła się wspomniana dyrektywa, stwarzały ryzyko przeniesienia wirusa na nieszczepione zwierzęta, dlatego szczepienia były dozwolone tylko w specjalnie wyznaczonych strefach.
W przeciwieństwie do szczepionek dostępnych na rynku w momencie wprowadzenia dyrektywy Rady 2000/75 / WE, nowe dostępne szczepionki są „szczepionkami inaktywowanymi” i nie stanowią takiego ryzyka.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ nowe przepisy umożliwią państwom członkowskim kontrolowanie tego zjawiska, zmniejszając w ten sposób negatywny wpływ tej choroby na wielu hodowców w Europie.
Mam nadzieję, że pomoże to w jak najszybszym przyjęciu pilnych środków w ciągu najbliższych kilku miesięcy.
Popieram treść wniosku Komisji.
Złagodziłoby niektóre ograniczenia, które stały się niepotrzebne w świetle ostatnich zmian w produkcji szczepionek.
Nowe przepisy pomogłyby państwom członkowskim skuteczniej wykorzystywać szczepienia do zwalczania choroby niebieskiego języka i zmniejszyć obciążenie sektora rolniczego, jakie ta choroba powoduje.
Szczepienia przeciwko chorobie niebieskiego języka przeprowadzono przy użyciu żywych szczepionek atenuowanych, w których wezwano do szeregu ograniczeń szczepień, aby uniknąć rozprzestrzeniania się wirusa na nieszczepione zwierzęta.
Jednak ostatnie postępy technologiczne doprowadziły do ​​odkrycia nowych szczepionek bez żywego wirusa.
Te nowe szczepionki mogą być używane bezpieczniej i bez żadnych ograniczeń, ponieważ nie ma już żadnego ryzyka krążenia aktywnego wirusa.
Biorąc pod uwagę poważne konsekwencje choroby niebieskiego języka dla gospodarstw hodowlanych, należy przyjąć wszelkie środki ułatwiające stosowanie dobrych praktyk w zakresie szczepień, tak aby chronić rolników przed utratą zwierząt, która może powodować szkody, które często okazują się śmiertelne dla takich gospodarstw.
Epidemie zwierząt mogą nadal zniszczyć źródła utrzymania rolników.
Jednym z nich jest choroba niebieskiego języka, której epidemie w Europie Północnej powtarzały się od 2000 roku i która może powodować szczególnie duże szkody.
Choroba wywoływana przez wirusa przenoszonego przez komara, rodzaj komara, jest szczególnie dotkliwie dotknięta bydłem i owcami.
Zaobserwowano również chorobę u kóz, ale przebieg choroby jest u nich znacznie mniej dramatyczny niż u innych gatunków.
Możliwość szczepienia została po raz pierwszy dopuszczona w 2000 r., Ale podlegała surowym zasadom, ponieważ nieleczone zwierzęta również mogły zostać zarażone wirusami poprzez szczepionkę.
Jednak obecnie dostępna jest nowa metoda szczepień, która nie stwarza takiego ryzyka, umożliwiając stosowanie bardziej elastycznych form szczepień.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, ponieważ uważam, że ochrona naszego inwentarza żywego przed chorobami epidemicznymi jest słuszna i właściwa.
Wymagana elastyczność pozwoli rolnikom chronić swoje zwierzęta.
Od kilku lat wielokrotnie występowały przypadki choroby niebieskiego języka, zwłaszcza w Europie Północnej.
Jest to epidemia zwierzęca dotykająca przeżuwacze, takie jak bydło, owce i kozy.
Konsekwencje były poważne, zarówno dla zwierząt gospodarskich, jak i dla rolników.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ opowiada się ono za wprowadzeniem innowacyjnej szczepionki, która w przeciwieństwie do swojej poprzedniczki nie wiąże się z ryzykiem zakażenia zdrowych zwierząt w wyniku szczepienia.
Wniosek Komisji w sprawie szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka, poprawiony w tym sprawozdaniu, ma na celu uelastycznienie przepisów dotyczących szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka, w szczególności poprzez zezwolenie na stosowanie szczepionek inaktywowanych poza obszarami objętymi ograniczeniami dotyczącymi przemieszczania się zwierząt.
Nowe przepisy pomogą państwom członkowskim w skuteczniejszym stosowaniu szczepionek w celu zwalczania choroby niebieskiego języka oraz w zmniejszeniu obciążenia, jakie choroba ta nakłada na sektor rolnictwa.
W istocie od 2004 r. Środki mające na celu ograniczenie mobilności i zbywalności spowodowały konieczność poważnych ograniczeń w odniesieniu do produktów, których to dotyczy, wpływając na normalne kanały handlowe na obszarze objętym ograniczeniami i powodując wzrost kosztów dla producentów.
Z tego powodu głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka.
w piśmie. - Głosowałem za.
Choroba niebieskiego języka to choroba przeżuwaczy, takich jak bydło, owce i kozy.
Od początku XXI wieku w wielu państwach członkowskich, w tym w Europie Środkowej i Północnej, wystąpiło kilka fal epidemii, powodujących znaczne straty w zakresie zachorowalności, śmiertelności i zakłóceń w handlu żywymi zwierzętami.
Dyrektywa Rady 2000/75 / WE z dnia 20 listopada 2000 r. Ustanawia przepisy szczególne dotyczące kontroli i zwalczania choroby niebieskiego języka, w tym przepisy dotyczące szczepień.
Zasady te zostały opracowane z myślą o stosowaniu „żywych szczepionek atenuowanych”, które były jedynymi dostępnymi szczepionkami w chwili przyjęcia dyrektywy dziesięć lat temu.
Z tego powodu dyrektywa 2000/75 / WE zezwala na szczepienia tylko w specjalnie wyznaczonych strefach, w których wystąpiła choroba i które podlegały ograniczeniom dotyczącym przemieszczania zwierząt.
W przeciwieństwie do „żywych szczepionek atenuowanych” te inaktywowane szczepionki nie stwarzają ryzyka niepożądanego krążenia wirusa szczepionkowego i dlatego mogą być z powodzeniem stosowane poza obszarami objętymi ograniczeniami dotyczącymi przemieszczania zwierząt.
W celu zapewnienia skuteczniejszej walki z chorobą niebieskiego języka i zmniejszenia obciążenia, jakie stanowi ona dla sektora rolnego, należy zaktualizować obecne przepisy dotyczące szczepień.
Raport, nad którym dziś głosowaliśmy, ma na celu uelastycznienie obecnych przepisów, ponieważ szczepionki inaktywowane stały się dostępne.
Można je z powodzeniem stosować poza obszarami podlegającymi ograniczeniom przemieszczania zwierząt.
Wniosek jest zgodny z nową strategią Unii Europejskiej w zakresie zdrowia zwierząt (2007-2013) `` Lepiej zapobiegać niż leczyć '', ponieważ obejmuje zarówno bardziej elastyczne podejście do szczepień, jak i poprawę obecnych środków zwalczania głównych chorób u zwierząt.
w piśmie. - EPLP w pełni popiera sprawozdanie mające na celu zmianę dyrektywy 2000/75 / WE w celu umożliwienia stosowania szczepionek inaktywowanych przeciwko chorobie niebieskiego języka poza obszarami objętymi ograniczeniami dotyczącymi przemieszczania zwierząt.
Nowe prawo po raz pierwszy wprowadza nową szczepionkę przeciwko chorobie niebieskiego języka, która wykorzystuje rozwój nauki od czasu wejścia w życie poprzednich przepisów.
Nowa szczepionka będzie szczepionką „inaktywowaną”, która rozwiąże obawy rolników przed tradycyjnymi szczepionkami „żywymi”.
EPLP jest zachwycona, że ​​UE wprowadziła nowe prawo, które przynosi realne korzyści rolnikom w Wielkiej Brytanii.
Uspokaja rolników, którzy są zaniepokojeni śmiertelną chorobą i obecnymi szczepieniami w miarę zbliżania się sezonu choroby niebieskiego języka wraz z cieplejszą pogodą.
Rolnicy będą teraz mieli dostępną nową i bezpieczniejszą szczepionkę i będą mieli większe uprawnienia w zakresie własnych programów szczepień.
Do tej pory rolnicy utraciliby prawo do szczepienia swoich zwierząt, gdyby Wielka Brytania została uznana za całkowicie wolną od choroby niebieskiego języka.
Jednak zgodnie z nowym prawem rolnicy mają możliwość kontynuowania szczepień dla własnego spokoju, jednocześnie czerpiąc korzyści z łatwiejszego eksportu.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, które pomoże w walce z chorobą niebieskiego języka w UE.
w piśmie. - Głosowałem za zmianą przepisów dotyczących szczepień przeciwko chorobie niebieskiego języka, aby umożliwić stosowanie skuteczniejszych szczepionek i ograniczyć biurokrację dla rolników.
Nowe prawo przyniesie realne korzyści rolnikom w całej Europie, a zwłaszcza w Walii.
Wielka Brytania otrzyma status obszaru wolnego od choroby niebieskiego języka, ale rolnicy nadal będą mogli szczepić swoje zwierzęta przeciwko tej śmiertelnej chorobie.
Danie rolnikom większych uprawnień do podejmowania własnych decyzji dotyczących szczepień jest mile widzianym impulsem dla przemysłu rolnego w Walii i zapewni możliwość wywozu zwierząt gospodarskich bez obecnych ograniczeń.
Popieram przedmiotową rezolucję, ponieważ jej głównym celem jest zapewnienie najwyższego poziomu bezpieczeństwa ludności po katastrofach, takich jak ta, która wydarzyła się niedawno w Japonii.
Należy bardzo dokładnie rozważyć techniczne aspekty bezpiecznego pułapkowania energii, ponieważ sytuacja taka, jak ta, z którą mamy obecnie do czynienia, może mieć jeszcze poważniejsze konsekwencje zarówno dla zdrowia ludzkiego, jak i dla środowiska, a także może mieć wpływ materialny.
Głosowałem za odrzuceniem rezolucji w sprawie wniosków, jakie należy wyciągnąć dla bezpieczeństwa jądrowego w Europie po awarii jądrowej w Japonii.
Głosowałem za odrzuceniem rezolucji, ponieważ podczas głosowania nad piątym akapitem większość Parlamentu Europejskiego zatwierdziła drugą część, w której apeluje o moratorium na rozwój energetyki jądrowej i budowę nowych elektrowni jądrowych w Unii Europejskiej.
Przepis ten został przyjęty, chociaż moja grupa - Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) - głosowała przeciw.
Straciwszy głos w tej ważnej sprawie, nie mogłem głosować za przyjęciem tej rezolucji.
Dlatego głosowałem przeciwko, w przeciwnym razie głosowałbym przeciwko strategii energetycznej mojego własnego kraju, Litwy, której głównym celem jest niezależność energetyczna.
Litwa od kilku lat szykuje się do budowy nowej elektrowni jądrowej, a przygotowania trwają od kilku lat.
Katastrofa nuklearna w Fukushimie miała szereg konsekwencji dla europejskiego życia politycznego.
Pierwsza lekcja, jaką UE wyciągnęła z japońskiej katastrofy, to podjęcie natychmiastowych działań w celu zaostrzenia kontroli bezpieczeństwa w elektrowniach jądrowych za pomocą testów wytrzymałościowych.
Każda elektrownia jądrowa, zarówno w Europie, jak i poza nią, może być bronią zniszczenia.
Uważam, że nikt z nas nie chciałby ponownie przeżyć katastrofy w Czarnobylu z 26 kwietnia 1986 roku.
Druga lekcja jest taka, że ​​nauka i technologia mogą dokonać gigantycznych postępów we wszystkich dziedzinach, ale zawsze muszą brać pod uwagę główne ograniczenie, którym jest natura i jej nieprzewidywalność.
To właśnie z powodu wydarzeń pozostających poza kontrolą człowieka powinniśmy dywersyfikować nasze źródła energii, w tym poprzez wykorzystanie dostępnych nam odnawialnych źródeł energii.
Gdyby jednak jako źródło energii wybrano energię jądrową, należy najpierw poinformować ludzi o kosztach, korzyściach i konsekwencjach takiego wyboru.
Ważne jest, aby nie zapominać, że ten wybór technologii musi być poparty powszechnym konsensusem, a opinie ludzi muszą być wysłuchane i szanowane.
w piśmie. - Głosowałem za odrzuceniem przedmiotowego sprawozdania ze względu na kilka jego wad, począwszy od podejścia do kwestii jądrowej.
Po tragedii w Japonii nie można już zajmować się argumentem nuklearnym wyłącznie w kategoriach bezpieczeństwa.
Tytuł raportu brzmi `` na lekcjach, jakie należy wyciągnąć dla bezpieczeństwa jądrowego w Europie po awarii jądrowej w Japonii '', ale nie można wyciągnąć żadnej specjalnej lekcji, poza tym, że potwierdza praktyczną niemożność kontrolowania zarówno zagrożeń, jak i konsekwencji poważna awaria jądrowa.
Rezolucja w tej sprawie nie może koncentrować się wokół kwestii bezpieczeństwa jądrowego bez uwzględnienia najważniejszego zabezpieczenia jądrowego, jakim jest strategia wyjścia z samej energetyki jądrowej.
Musimy zareagować na awarię jądrową w Japonii.
Nie oznacza to, że powinniśmy wyciągać pochopne wnioski.
Musimy prowadzić spokojne, obiektywne dyskusje na temat stanu energii jądrowej w Europie oraz środków zapewniających maksymalne bezpieczeństwo.
Stąd popieram zamiar poddania europejskich elektrowni jądrowych szeroko zakrojonych testów warunków skrajnych, zawartych we wspólnej rezolucji.
Jeśli chodzi o szerszą kwestię źródeł energii w Europie, przypomnę, że musimy mieć na uwadze cel 20% redukcji emisji CO2 do 2020 r., A także ochronę niezależności energetycznej UE.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, chociaż nie wszystkie poprawki zaproponowane przez Grupę Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów zostały przyjęte podczas głosowania.
Tekst rezolucji zawiera szczególnie ważne postanowienia dotyczące elektrowni jądrowych planowanych dla obwodu kaliningradzkiego i Białorusi.
Rezolucja zwraca uwagę, że istnieją poważne problemy z wymienionymi konstrukcjami w zakresie norm bezpieczeństwa jądrowego i przestrzegania odpowiednich zobowiązań zgodnie z konwencjami międzynarodowymi.
Problemy te dotyczą nie tylko Litwy, która graniczy z Białorusią i obwodem kaliningradzkim, ale całej Europy.
Dokument zawiera również ważne propozycje zapewnienia zgodności z najwyższymi wymogami bezpieczeństwa jądrowego oraz podjęcia kompleksowych testów w elektrowniach jądrowych już eksploatowanych w UE, tak aby można było ocenić rzeczywisty stan bezpieczeństwa takich elektrowni.
Reakcja UE na katastrofę w Japonii była właściwa: zareagowaliśmy szybko, bez paniki.
Natychmiast utorowaliśmy drogę do szczegółowego dochodzenia pod nadzorem europejskim.
Bardzo ważne jest, aby 1. testy warunków skrajnych były przeprowadzane przez niezależnych ekspertów oraz 2. aby wyniki tych testów były rygorystycznie przestrzegane.
Oznacza to, że instalacje jądrowe niespełniające norm, które nadal nie spełniają norm, powinny zostać zamknięte.
Oczywiście elektrownie w innych częściach Europy, poza UE, powinny być poddawane tym samym niezależnym testom pod egidą Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej.
Każde państwo, które odmówi w tym udziału, stanie się międzynarodowym pariasem, nawet jeśli chodzi o handel międzynarodowy.
Energia jądrowa była i pozostaje technologią przejściową, technologią, której niestety będziemy musieli trzymać się przez dziesięciolecia.
Będziemy musieli nawet poczynić nowe inwestycje, aby sprostać naszym potrzebom energetycznym i jednocześnie skonsolidować nasze ambicje klimatyczne.
W tym czasie musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby zmniejszyć ryzyko wypadków do poziomu zerowego.
Lobby pro-nuklearne wciąż ma przed sobą świetlaną przyszłość!
Nie ma sensu zagłębiać się w kontekst tej rezolucji, to było całkowicie oczywiste.
Jednak Parlament Europejski nie zajmuje stanowiska w sprawie energii jądrowej.
To prawdziwa szkoda.
Na stole pojawiło się kilka jasno określonych kwestii: moratorium na budowę nowych elektrowni jądrowych, przeprowadzenie niezależnych testów warunków skrajnych, rozwój odnawialnych form energii oraz działania w kluczowym obszarze efektywności energetycznej.
Jednak początkowe dobre intencje wspólnej rezolucji zostały szybko rozbite na kawałki: ponieważ każda grupa parlamentarna zajęła stanowisko za lub przeciw, ostatecznie głosowanie za tym projektem, który nie ma przesłania politycznego, stało się niemożliwe.
Powiedzmy sobie jasno: od Parlamentu Europejskiego oczekiwałem znacznie więcej.
Oczywiste jest, że lobby pro-nuklearne wciąż ma przed sobą świetlaną przyszłość, a jednocześnie wielu posłów wciąż nie rozumie opinii i odczuć opinii publicznej w tej sprawie.
Martwi mnie, że Parlament Europejski (PE) nie zatwierdził dziś kompromisowej formy rezolucji w sprawie bezpieczeństwa jądrowego w Europie po wypadku jądrowym w Japonii.
Uważam za haniebne, że PE nie jest w stanie przedstawić opinii publicznej swojej opinii na temat energii jądrowej.
W wyniku tego braku jedności może się zdarzyć, że w zbliżających się rozmowach między europejskimi organami na temat formy testów warunków skrajnych dla elektrowni PE zostanie zignorowany.
Zieloni i socjaliści najwyraźniej nie byli w stanie zaakceptować faktu, że ich propozycje zaprzestania korzystania z energii jądrowej lub zamknięcia elektrowni jądrowych zbudowanych przed 1980 rokiem nie powiodły się.
Głosowałem przeciwko temu wspólnemu projektowi rezolucji.
Rezolucja kompromisowa była dobrym punktem wyjścia i poparłem poprawki na rzecz starannie zaplanowanego i przygotowanego wycofywania energii jądrowej, odzwierciedlającego walkę z globalnym ociepleniem.
Głosowałem również za poprawkami wzywającymi do inwestowania w badania i innowacje w celu promowania oszczędności energii i znacznego zwiększenia liczby odnawialnych form energii.
Jednak wynik głosowania - głosowanie niespójne - zmusił mnie do głosowania przeciw zmienionej rezolucji.
Obecnie konieczne jest przeprowadzenie dogłębnej debaty na temat wszystkich tych kwestii i przeprowadzenie transformacji energetycznej w duchu solidarności, z uwzględnieniem sytuacji we wszystkich państwach członkowskich.
w piśmie. - Jestem rozczarowany głosowaniem nad tą rezolucją.
Dyskutujemy na temat lekcji dla bezpieczeństwa jądrowego w Europie po kryzysie w Japonii.
Jednak jestem głęboko przekonany, że nie ma czegoś takiego jak bezpieczna energia jądrowa i że testy warunków skrajnych, które mają miejsce w tym roku, odwracają uwagę od prawdziwego problemu - przejścia do Europy zasilanej energią odnawialną.
Biorąc pod uwagę najnowsze badania, jest jasne, że jest technicznie możliwe, że do 2050 r. 95% naszych dostaw energii może pochodzić z odnawialnych źródeł energii, takich jak wiatr, pływy, fale, słońce i biomasa.
Pamiętając o tym celu i ponieważ obecnie dokonujemy długoterminowych wyborów energetycznych, powinniśmy w nadchodzących latach wycofywać elektrownie jądrowe w całej Europie.
Żałuję, że Parlament nie wyciągnął żadnych wniosków z tego, co wydarzyło się w Japonii.
Dalsze zaprzeczanie wielkim zagrożeniom związanym z wykorzystaniem energii jądrowej nie jest najlepszym sposobem służenia społeczeństwu.
Zgromadzenie plenarne w Parlamencie nie było w stanie przyjąć rezolucji, co było nieudolnym spektaklem, w którym grupy znosiły się nawzajem i odrzucały swoje propozycje bez możliwości przyjęcia czegokolwiek wspólnego.
Należało uczynić więcej z ponadnarodowego charakteru zagrożeń i konsekwencji tych katastrof oraz bezpieczeństwa ludzi.
Oczywistymi konkluzjami powinno być zwiększenie bezpieczeństwa jądrowego, testowanie słabości, zamrażanie projektów ekspansji jądrowej w UE i skuteczniejsze inwestowanie w czystą energię i oszczędzanie energii.
Zamykanie oczu na to, co wydarzyło się w Japonii i udawanie, że nic się nie stało, jest niewrażliwe i niebezpieczne.
Czarnobyl i Fukushima tylko zaostrzyły apel o większą przejrzystość i więcej informacji na temat zagrożeń i katastrof.
w piśmie. - Pragnę odnotować, że nie brałem udziału w głosowaniu nad poszczególnymi punktami i poprawkami do wspólnej rezolucji.
Chociaż konsekwentnie sprzeciwiałem się energii jądrowej, uważam, że dyskusja została wykorzystana przez skrajne opinie po obu stronach sporu jądrowego, co zapewniło, że w Parlamencie nie można znaleźć wspólnej płaszczyzny.
Uważam, że musimy zapewnić, aby wszystkie obiekty były sprawdzane w celu zapewnienia maksymalnej ochrony obiektów, a co ważniejsze, bezpieczeństwa i ochrony ludności w ich lokalizacji.
Oczywiście musimy zapewnić bezpieczeństwo dostaw energii w sposób zrównoważony i mamy okazję przyjrzeć się alternatywnym źródłom energii, które możemy wykorzystać, jednocześnie pomagając środowisku.
Ta ideologiczna debata nie może jednak odrywać się od bezpośredniej troski o udzielenie Japończykom wszelkiej możliwej pomocy w odbudowie po tej katastrofie.
Dlatego wstrzymałem się od głosu podczas końcowego głosowania.
Głęboko ubolewam nad wyzyskiem dla stronniczych celów katastrofy, która dotknęła Japonię.
Parlament Europejski stracił okazję do wysłania mocnego przesłania państwom członkowskim i Komisji Europejskiej w celu poprawy bezpieczeństwa elektrowni jądrowych w Europie i krajach sąsiednich, w szczególności poprzez testy warunków skrajnych.
To powinno być przedmiotem dzisiejszej debaty, abyśmy mogli zapewnić w imieniu społeczeństwa, że ​​forma energii, która jest nadal głównym składnikiem koszyka energetycznego w większości krajów europejskich - i na pewno pozostanie taką w następnym. kilka lat, zanim zrównoważone, odnawialne i nieemitujące CO2 źródło energii może je zastąpić i zaspokoić zapotrzebowanie naszego społeczeństwa na energię elektryczną - będzie tak bezpieczne, jak to tylko możliwe.
11 marca Japonię nawiedziło potężne trzęsienie ziemi, po którym nastąpiło tsunami, które spowodowało największy kryzys nuklearny w historii kraju, w którym elektrownia jądrowa Fukushima doznała poważnych zniszczeń strukturalnych i od tego czasu grozi jej bezpośrednie niebezpieczeństwo wywołania nuklearnego katastrofa o wielkich rozmiarach.
Wydarzenia te wywołały falę reakcji w Europie, kiedy komisarz Oettinger zwróciła się o zwołanie nadzwyczajnego posiedzenia Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, a kanclerz Niemiec podjęła decyzję o zawieszeniu decyzji o przedłużeniu żywotności elektrowni jądrowych w jej kraju o trzy miesiące, oraz austriacki minister środowiska, pan Berlakivich, domagający się przeprowadzenia testów na europejskich roślinach.
Niezbędne jest wyciągnięcie wszelkich możliwych wniosków z katastrofy w Fukushimie, w szczególności w odniesieniu do przepisów bezpieczeństwa nałożonych na elektrownie jądrowe w UE, aby zapewnić ich bezpieczeństwo, a ostatecznie bezpieczeństwo obywateli Europy.
Ponownie w tym trudnym momencie chciałbym skorzystać z okazji, by złożyć szczere kondolencje i solidarność z ofiarami katastrofy w Japonii.
Problemy, które wystąpiły w elektrowni atomowej Fukushima, spowodowały, że dyskusja o energii z syntezy jądrowej stała się tematem porządku dziennego, ponieważ 30% energii zużywanej w UE ma takie pochodzenie, a są kraje, w których produkcja krajowa wynosi 80%, jak Francja , a także kraje bez elektrowni jądrowych, takie jak Portugalia i Austria.
Dlatego konieczne jest, aby UE promowała program sprawdzania bezpieczeństwa w swoich elektrowniach jądrowych, zwłaszcza przeprowadzając tak zwane „testy warunków skrajnych”.
Oceny te powinny opierać się na modelu rygorystycznej i zharmonizowanej oceny, obejmującej wszystkie rodzaje możliwych zagrożeń w realistycznym scenariuszu na poziomie europejskim i powinny zostać przeprowadzone do końca tego roku w sposób niezależny i skoordynowany, obejmujący wszystkie istniejące i planowane obiekty jądrowe w UE.
Obecnie energia jądrowa ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia dostaw energii o niskiej emisji dwutlenku węgla w Europie.
Musimy jednak dążyć do większej efektywności energetycznej i zwiększenia udziału energii odnawialnej.
Komisja i państwa członkowskie powinny inwestować w modernizację i rozbudowę europejskiej infrastruktury w dziedzinie energii, a także w wzajemne połączenia sieci, aby zagwarantować niezawodne dostawy energii.
Zapewnienie bezpieczeństwa obiektów jądrowych i zapobieganie ryzyku wypadków w każdy możliwy sposób to ważne kwestie poruszone w niniejszej rezolucji, w której wezwano również państwa członkowskie do nałożenia moratorium na rozwój i rozruch nowych reaktorów jądrowych, przynajmniej na okres, w którym przeprowadza się i ocenia testy warunków skrajnych ”.
Musimy jednak zadbać o to, aby tragedia, która wydarzyła się w Japonii, nie była szansą na rozwój lobby, ani na to, aby postęp, jaki można osiągnąć dzisiaj, został odwrócony w przyszłości.
Wnioski należy traktować poważnie i musimy wyciągać wnioski z tych doświadczeń, aby zdiagnozować wady i niedociągnięcia w zakresie projektowania i eksploatacji, które mogą prowadzić do wypadków w innych obiektach.
To doświadczenie należy również wziąć pod uwagę w ramach przyszłego rozwoju energetyki.
Eksperci z wyspecjalizowanych organów w państwach członkowskich, a także z Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA) muszą uczestniczyć w tej ocenie, zachowując jednocześnie swoją rolę, uprawnienia, autonomię i niezależność.
Jako techniczny, autonomiczny i niezależny organ, zalecenia w tym zakresie powinny pochodzić od MAEA przy odpowiednim wsparciu ze strony UE, a nie odwrotnie.
Szkoda, że ​​rezolucja ta jest wykorzystywana jako pretekst do zabezpieczenia tzw. Wspólnej polityki energetycznej i jej celów związanych z liberalizacją sektora energetycznego.
Ten projekt rezolucji nie był najlepszy.
Dlatego został odrzucony, chociaż miał pewne pozytywne aspekty, dlatego wstrzymaliśmy się od głosu.
Zapewnienie bezpieczeństwa obiektów jądrowych i zapobieganie ryzyku wypadków w każdy możliwy sposób to ważne kwestie poruszone w niniejszej rezolucji, w której wezwano również państwa członkowskie do nałożenia moratorium na rozwój i rozruch nowych reaktorów jądrowych, przynajmniej na okres, w którym przeprowadza się i ocenia testy warunków skrajnych ”.
Musimy jednak dopilnować, aby tragedia, która wydarzyła się w Japonii, nie stała się odskocznią dla grup interesów gospodarczych do otwierania nowych dróg ze szkodą dla interesów i bezpieczeństwa opinii publicznej.
Zamiast tego ważne jest, aby zdiagnozować usterki i niedociągnięcia w zakresie projektowania i eksploatacji, które mogą prowadzić do wypadków w innych obiektach.
Eksperci z organów specjalistycznych w państwach członkowskich, a także z Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA) powinni uczestniczyć w tej ocenie, zachowując jednocześnie swoją rolę, uprawnienia, autonomię i niezależność.
Lekcje należy potraktować poważnie, a wyniki analizy tego doświadczenia należy uwzględnić w przyszłym rozwoju energetyki.
Nie zgadzamy się na ingerencję w polityki energetyczne państw członkowskich czy krajów trzecich: jako organ techniczny, autonomiczny i niezależny, zalecenia w tym zakresie powinny pochodzić od MAEA przy odpowiednim wsparciu UE.
Japonia stoi w obliczu największej powojennej katastrofy.
Przywódcy tego kraju opisali niszczycielskie trzęsienie ziemi w połączeniu z gigantycznymi falami tsunami i późniejszym zagrożeniem nuklearnym jako najgorszy kryzys od czasu zrzucenia przez wojsko USA bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki.
Natura wyrządziła ogromne i niezastąpione straty, zwłaszcza w zakresie życia ludzkiego i mienia.
Jednak sytuacja w elektrowni atomowej Fukushima pozostaje zagrożeniem.
Chcąc zapobiec podobnym zagrożeniom w przyszłości, należałoby rozważyć wprowadzenie w państwach UE tzw. Testów warunków skrajnych elektrowni jądrowych.
Powinny one wskazywać, w jakim stopniu elektrownie są w stanie wytrzymać podobne katastrofy.
Podobna sytuacja do tej w Japonii może mieć miejsce w całej Europie.
Dlatego pożądane jest również, aby mieć bardziej rygorystyczny monitoring systemów bezpieczeństwa w elektrowniach jądrowych, wzmacniając ich słabe strony i eliminując wszelkie niedociągnięcia.
W interesie poszczególnych krajów, a także w ramach ich możliwości, jest poszukiwanie rozwiązania problemu jądrowego - czy to poprzez poprawę bezpieczeństwa, czy całkowite wycofanie z eksploatacji.
Niezbędna jest jednak współpraca na szczeblu europejskim.
Chociaż Europie nie zagrażają gigantyczne fale tsunami, w XXI wieku istnieje zagrożenie np. Atakami terrorystycznymi, atakami hakerów komputerowych na systemy elektrowni jądrowych i tak dalej.
Z punktu widzenia bezpieczeństwa, zakres, w jakim elektrownie mogą przeciwdziałać takim potencjalnym zagrożeniom, jest bardzo dyskusyjny.
Nie poparłem rezolucji, po pierwsze dlatego, że nie wniosła ona niczego pozytywnego oprócz zakazów, ograniczeń i ogólnej niechęci do technologii jądrowej.
Po drugie, nie wskazuje na wyjście z zupełnie nowej sytuacji dla całej polityki energetycznej.
Na przykład punkty 19, 20 i 21 mogły wprowadzić nowe pomysły i kierunki w zakresie zintegrowanego myślenia o efektywności energetycznej, zwłaszcza efektywności w odniesieniu do energii ze źródeł pierwotnych, której posiadamy największe rezerwy, zwłaszcza paliw kopalnych.
Po trzecie, zawarte w nim radykalne sugestie wymagają ogólnokrajowego referendum, które w moim kraju ma się odbyć z inicjatywy partii lewicowych.
Może takie referendum należałoby przeprowadzić na szczeblu UE.
Po czwarte, mój kraj, w wyniku dotychczas błędnych przepisów UE, został zmuszony do wstrzymania niezbędnych inwestycji w elektrownie węglowe, a teraz to samo lobby twierdzi, że musimy wstrzymać inwestycje w technologię jądrową.
Więc co zostało?
Rezolucja wskazuje jedynie na energię ze źródeł odnawialnych.
W moim kraju całkowita pojemność tych zasobów pokryłaby 13%, maksymalnie 20%, podstawowych potrzeb.
Może w Szwecji sytuacja jest inna, bo ma duże rezerwy energii wodnej, ale nie w Polsce.
Przypadek Fukushimy wymaga przeglądu całej dotychczasowej polityki energetycznej Unii Europejskiej.
Podniecenie, które ogarnęło niektóre grupy polityczne po awarii jądrowej w Fukushimie, ponieważ liczyły na zdobycie punktów politycznych od tyłu, jest nie do przyjęcia.
Nie pamiętam, żeby komuniści byli tak zjadliwi po katastrofie w Czarnobylu w 1986 roku.
To prawda: nie ma czegoś takiego jak „zerowe ryzyko”, jeśli chodzi o energię jądrową.
Nie ma czegoś takiego jak zero ryzyka w życiu.
Musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby zminimalizować to ryzyko.
Na razie nie mamy jednak żadnych wiarygodnych alternatyw.
Zmuszanie państw członkowskich do pilnego porzucenia tego źródła energii, zaprzestania budowy nowych elektrowni i zamknięcia innych jest całkowicie sprzeczne z całkowitym odrzuceniem energii kopalnej pod pretekstem, że jej wykorzystanie przyczyni się do globalnego ocieplenia.
Energia jądrowa lub energia kopalna: możesz faworyzować jedną z nich, ale nie możesz wykluczyć ich obu.
Ani energia wodna, ani dzisiejsze alternatywne źródła energii nie są w stanie zaspokoić naszych potrzeb w zakresie dostaw.
Kraje, które przestały używać energii jądrowej - ale nie głoszą innym - są w rzeczywistości bardzo szczęśliwe, że ich sąsiedzi, od których zaopatrują się, nie dokonali takiego samego wyboru jak oni!
Powstrzymaj hipokryzję.
Rezolucja parlamentu w sprawie wniosków wyciągniętych z wypadku jądrowego w Japonii zawierała kilka bardzo pozytywnych punktów w odniesieniu do bezpieczeństwa elektrowni, zalecając na przykład `` testy warunków skrajnych '' przeprowadzane w skoordynowany sposób na szczeblu UE przez niezależne organy działa zgodnie z najbardziej rygorystycznymi normami i całkowicie przejrzyście.
Ponadto, podobnie jak wszyscy we francuskiej delegacji socjalistycznej, poparłem poprawki na rzecz starannie zaplanowanego i przygotowanego wycofania energii jądrowej, odzwierciedlającego walkę z globalnym ociepleniem.
Wycofywanie się z energii jądrowej będzie musiało iść w parze ze zwiększonymi inwestycjami w badania i innowacje, aby zmniejszyć naszą zależność energetyczną i zwiększyć liczbę odnawialnych form energii w koszyku energetycznym państw członkowskich UE.
Głosowałem jednak przeciwko całemu wnioskowi, ponieważ było to jedynie zestawienie punktów widzenia, stanowiące niespójny wniosek.
Po tak katastrofalnym wydarzeniu jak Fukushima kwestia przyszłości sektora tak wrażliwego jak energia jądrowa wymaga czegoś więcej niż pospiesznie przygotowanej rezolucji.
Będziemy teraz musieli poświęcić trochę czasu na zorganizowanie prawdziwie konstruktywnej debaty, poruszającej wszystkie związane z nią kwestie, a jednocześnie umożliwiającej każdemu wyrażenie swojej opinii.
Niniejsza rezolucja nie może szczegółowo omówić wszystkich aspektów debaty na temat energii jądrowej.
Jestem jednak przekonany, że naszym celem musi być stopniowe wycofywanie tego źródła energii i szersze wykorzystywanie energii odnawialnej.
W poprawce 10 zaproponowano również, aby w przypadku elektrowni jądrowych położonych na obszarach przygranicznych władze lokalne i regionalne musiały być zaangażowane w decyzje po obu stronach granicy.
Ta poprawka nie została przyjęta.
Chociaż niektóre aspekty rezolucji są rzeczywiście pozytywne, poprawka 10 była dla mnie decydująca.
Dlatego zdecydowałem się nie popierać już tej rezolucji i wstrzymać się od głosu.
Cieszę się, że Parlament Europejski odrzucił tę rezolucję.
Lekcja, jaką musimy wyciągnąć po Fukushimie, obejmuje zalecenie wprowadzenia testów warunków skrajnych, ustanowienie nowych wspólnych norm bezpieczeństwa w UE oraz ochronę przed każdym możliwym scenariuszem.
Jednak wprowadzenie moratorium na nowe elektrownie jądrowe na okres przeprowadzania testów warunków skrajnych w UE jest nie do przyjęcia.
Utrudni to rozwój znacznie bezpieczniejszych elektrowni nowej generacji.
Nie chodzi tu o ustalenie, czy należy kwestionować zalety tego źródła energii, ani też o uleganie idealistycznym, obskurantystycznym wartościom tych, którzy chcieliby go zakazać.
Rezygnacja z energii jądrowej oznacza promowanie wysoce zanieczyszczających elektrowni węglowych; ma wpaść z powrotem w ręce spółek naftowych, przy niepewnych cenach ropy i ogromnym ryzyku osłabienia gospodarki; a zatem oznacza koniec naszej niezależności energetycznej.
Głosowałem przeciwko wspólnej rezolucji z powodu odrzucenia przez Izbę dwóch kluczowych poprawek przedstawionych przez Grupę Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim w sprawie opracowania średnio- i długoterminowych strategii stopniowego wycofywania energii jądrowej oraz określenie wiążących celów w zakresie energii odnawialnej.
Głosowanie tej Izby przeciwko całej rezolucji podkreśla fakt, że kwestia jądrowa nie jest już tylko kwestią większego bezpieczeństwa.
Obecnie konieczne jest, abyśmy zaczęli poważnie myśleć o kwestii energii i inwestycjach w odnawialne źródła energii.
Tragiczne doświadczenia Japonii pokazały nam, jak konieczne jest dogłębne omówienie energii jądrowej.
W tym sensie głosowanie w Parlamencie Europejskim jest pierwszym krokiem w kierunku zmiany kierunku wyborów w zakresie polityki energetycznej zarówno w skali europejskiej, jak i międzynarodowej.
Katastrofa w Japonii obudziła obawy ludzi o bezpieczeństwo jądrowe.
W rezolucji Grupy Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy podkreśliliśmy, że chcieliśmy, aby proponowane testy warunków skrajnych stały się obowiązkowe dla państw członkowskich i umożliwić niezależnym ekspertom zarządzanie ich wdrażaniem oraz że testy muszą być przejrzystym.
Wstrzymaliśmy się od głosu w głosowaniu nad wspólną rezolucją, ponieważ zawierała ona również propozycję moratorium na budowę nowych reaktorów jądrowych na czas przeprowadzania testów warunków skrajnych.
Wszelkie problemy dotyczą przede wszystkim starszych reaktorów ze starszą technologią, a nie nowych reaktorów jądrowych z nową technologią.
Nie chcemy zakazywać rozwoju nowej technologii, która przyczyni się do realizacji celu UE, jakim jest redukcja emisji dwutlenku węgla.
Jesteśmy przeciwni zakazowi całej idei energii atomowej.
Po katastrofie w Czarnobylu w 1986 r. Szwecja wprowadziła przepisy, które sprawiły, że przygotowywanie się do budowy elektrowni jądrowych było nielegalne.
Uważamy również, że Finlandia i Szwecja powinny inwestować w badania nad energią jądrową i odgrywać wiodącą rolę w rozwoju reaktorów jądrowych przyszłej generacji.
Wniosek, jaki można wyciągnąć z katastrofy w Japonii, jest taki, że nie powinniśmy uruchamiać elektrowni jądrowych przez tyle lat.
Katastrofę można postrzegać bardziej jako inspirację do budowy nowych reaktorów jądrowych.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji i żałuję, że Parlament nie był w stanie uzgodnić ani jednego projektu rezolucji w tej aktualnej sprawie.
Uważam, że energia jądrowa musi pozostać ważnym i bezpiecznym źródłem energii europejskiej.
Popieram postulat przeprowadzenia kompleksowych testów warunków skrajnych, które muszą być przeprowadzane zarówno we wszystkich istniejących, jak i planowanych elektrowniach jądrowych, a zadowalające wyniki w odniesieniu do których muszą być warunkiem koniecznym ich dalszego funkcjonowania.
Podzielam obawy wyrażone w przedmiotowym projekcie rezolucji, że rozwój nowych projektów jądrowych na Białorusi i w Rosji (obwód kaliningradzki) budzi poważne obawy co do standardów bezpieczeństwa jądrowego i przestrzegania zobowiązań zawartych w konwencjach międzynarodowych oraz że Europejczycy, Państwa członkowskie i Komisja Europejska muszą odpowiedzieć na te obawy w duchu solidarności.
Dlatego nasza Unia musi zapewnić, aby te testy warunków skrajnych i normy bezpieczeństwa jądrowego, które zostaną w rezultacie określone, były stosowane nie tylko w UE, ale także w odniesieniu do elektrowni jądrowych już zbudowanych lub będących w fazie planowania w krajach sąsiadujących z Europą. .
W następstwie wypadku jądrowego w Japonii tysiące ludzi zginęło i zniknęło bez śladu.
Wyrządzono również znaczne szkody materialne, których konsekwencje będą miały długoterminowe konsekwencje dla zdrowia ludzi.
Nawet teraz nadal odczuwamy konsekwencje Czarnobyla i dlatego dziś musimy ponownie ocenić nasze podejście do bezpieczeństwa jądrowego w UE i na świecie.
Jeśli chodzi o ulepszanie projektów jądrowych, na Białorusi i w Kaliningradzie istnieją ogromne problemy związane ze standardami bezpieczeństwa jądrowego i przestrzeganiem odpowiednich zobowiązań w konwencjach międzynarodowych, ponieważ problemy te nie dotyczą tylko państw członkowskich, które graniczą z tymi regionami, ale dla całej Europy, a podmioty UE i Komisja Europejska muszą działać razem, zgodnie z zasadą pomocniczości.
W uchwale w sprawie strategii UE dla regionu Morza Bałtyckiego oraz roli makroregionów w przyszłej polityce spójności stwierdza się, że biorąc pod uwagę planowany rozwój energetyki jądrowej w regionie Morza Bałtyckiego, państwa członkowskie UE muszą spełniać najbardziej rygorystyczne normy bezpieczeństwa i ochrony środowiska, a Komisja Europejska musi monitorować i sprawdzać, czy kraje sąsiadujące z zewnętrznymi granicami UE stosują to samo podejście i przestrzegają konwencji międzynarodowych.
Elektrownie jądrowe budowane w pobliżu zewnętrznych granic UE muszą spełniać międzynarodowe normy bezpieczeństwa jądrowego i ochrony środowiska.
Obecnie efektywność energetyczna i oszczędność energii, energia odnawialna i zrównoważona oraz wprowadzenie ogólnoeuropejskich sieci energii elektrycznej nabrały szczególnego znaczenia.
Ponadto ważne jest, aby inteligentna sieć energetyczna mogła działać dzięki pozyskiwaniu energii ze zdecentralizowanych generatorów energii.
Poważny wypadek, który miał miejsce w elektrowni jądrowej Fukushima Daiichi w dniu 11 marca 2011 r. W wyniku trzęsienia ziemi i następującego po nim tsunami, spowodował szkody i długofalowe konsekwencje dla zdrowia poprzez skażenie środowiska.
W następstwie ostrzeżeń Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej o stanie przestarzałych elektrowni jądrowych wydaje się konieczne określenie środków umożliwiających ocenę poziomu bezpieczeństwa w instalacjach.
Współpraca i koordynacja między państwami członkowskimi ma kluczowe znaczenie, ponieważ tego rodzaju kryzysy mają konsekwencje nie tylko dla krajów, w których są zbudowane, ale także na bardziej rozległym poziomie.
Wydarzenia, które miały miejsce, pokazują, że aby zapobiec katastrofom na taką skalę, Europa musi wdrożyć szereg bardzo rygorystycznych środków w celu oceny istniejących poziomów bezpieczeństwa.
Rozwój nowych elektrowni jądrowych na Białorusi i w Rosji wymaga od Komisji podjęcia działań poprzez otwarcie dialogu z tymi krajami w celu zapewnienia bezpieczeństwa nie tylko ich sąsiednim krajom, ale całej Europie.
Zasadniczo popieram tę rezolucję, ponieważ wzywa ona do podjęcia pierwszego kroku w kierunku wycofywania energii jądrowej w całej Unii Europejskiej.
Jeśli chodzi o merytoryczną treść rezolucji, to jednak chciałbym zauważyć, że - jak to często bywa z rezolucjami tego typu - jest to sprawa zbyt mała, zbyt wolna.
Ostatecznie przeważa zasada najniższego wspólnego mianownika, co z pewnością nie może być satysfakcjonujące w dłuższej perspektywie.
Jedynym słusznym rozwiązaniem byłoby całkowite wycofanie energii jądrowej w całej Unii Europejskiej i uczynienie tego tak szybko, jak to możliwe.
Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby to osiągnąć.
W kwietniu głosowaliśmy nad wspólną rezolucją w sprawie wniosków, jakie należy wyciągnąć dla bezpieczeństwa jądrowego w Europie po awarii jądrowej w Japonii.
Głosowałem przeciwko tej rezolucji, ponieważ poza zakazami i moratorium na rozwój energetyki jądrowej oraz sugestią stopniowego wycofywania się z energetyki jądrowej (co jest nierealistyczne), nie wnosi ona niczego pozytywnego, ani nie dostarcza żadnych rozwiązań dla przyszłość energetyki w ogóle.
Sytuacja po tragedii w Fukushimie całkowicie zmieniła filozofię podejścia do przyszłości energetyki w Europie i Polsce.
W naszym kraju energetyka oparta w 95% na węglu już ucierpiała na skutek przyjęcia pakietu klimatyczno-energetycznego.
Wstrzymane zostały również inwestycje związane z budową dwóch elektrowni jądrowych.
W uchwale podkreślono jedynie znaczenie energii wytwarzanej ze źródeł odnawialnych, która w Polsce stanowi tylko 13%, a najwyżej 20% naszych potrzeb.
Co więcej, referendum w sprawie energetyki jądrowej, proponowane przez lewicę, ma się jeszcze odbyć w Polsce, stąd wnioski płynące z tej rezolucji są przedwczesne.
Z zadowoleniem przyjąłem fakt, że większość głosowała przeciwko rezolucji.
Uważam, że powinniśmy unikać podejmowania natychmiastowych, dalekosiężnych decyzji politycznych dotyczących roli energii jądrowej w koszyku energetycznym w perspektywie średnio- i długoterminowej.
Ważne jest, abyśmy mieli jasny obraz oparty na dokładnych danych o tym, co wydarzyło się w elektrowni jądrowej Fukushima.
Nie możemy zapominać o korzyściach płynących z energii jądrowej, która wytwarza niską emisję dwutlenku węgla, generuje stosunkowo niższe koszty i zapewnia niezależność energetyczną.
Do tej pory energia jądrowa była, statystycznie, najbezpieczniejszą formą energii, z najmniejszą liczbą ofiar wypadków w porównaniu z innymi źródłami energii (np. Gaz i ropa).
Niezbędne jest również poszanowanie decyzji państw członkowskich w zakresie określania składu ich własnego koszyka energetycznego.
Energia jądrowa ma do odegrania ważną rolę w osiąganiu celów Unii Europejskiej określonych w strategii „Europa 2020” i strategii energetycznej na bieżącą dekadę.
Głosowałem za odrzuceniem rezolucji w sprawie bezpieczeństwa jądrowego w Europie w następstwie wypadku jądrowego w Japonii.
Powodem, dla którego głosuję przeciwko, jest wezwanie w rezolucji do wprowadzenia moratorium na rozwój nowych elektrowni jądrowych.
Uważam, że produkcja energii jądrowej w bezpiecznych warunkach ma ogromne znaczenie.
Zgadzam się z przeprowadzaniem testów warunków skrajnych.
Uważam jednak, że nałożenie moratorium na czas nieokreślony jest niewłaściwe.
Okres ten może być niezwykle ważny dla obecnie rozwijanych elektrowni, zwłaszcza z punktu widzenia finansowania.
Za strukturę koszyka energetycznego odpowiadają państwa członkowskie.
Dlatego uważam, że nie można narzucić takiej decyzji na szczeblu UE.
w piśmie. - Głosowałem za odrzuceniem rezolucji, ponieważ przyjęte poprawki pozostawiły nam tekst, w którym nie poświęcono wystarczającej uwagi kwestiom bezpieczeństwa jądrowego.
Katastrofa w Fukushimie przypomniała planecie, że nie ma zerowego ryzyka dla energii jądrowej.
Niebezpieczeństwo, jakie energia jądrowa stanowi dla ludzkości, jest absolutnie niezrównoważone, podobnie jak wysoki poziom ryzyka związanego z wytwarzanymi odpadami.
Dlatego musimy pójść dalej w zapewnianiu bezpieczeństwa i ulepszaniu testów bezpieczeństwa.
Te dwa kryteria byłyby minimalnym warunkiem osiągnięcia porozumienia.
Żadna strategia wyjścia nie została jeszcze zagwarantowana w celu wprowadzenia rzeczywistych zmian w europejskiej polityce energetycznej, która musi zmierzać w kierunku określenia alternatyw, a wygaszanie umożliwi stopniowe porzucanie przemysłu jądrowego w Europie.
Głosowałem za odrzuceniem tej rezolucji, ponieważ uważam, że żadna z powyższych przesłanek nie jest gwarantowana.
Katastrofa w Fukushimie przypomina światu, że nie ma czegoś takiego jak zerowe ryzyko, jeśli chodzi o energię jądrową.
Energia jądrowa stanowi niedopuszczalne zagrożenie dla ludzkości.
Dlatego musimy pójść dalej niż tylko wzmożone testy bezpieczeństwa i bezpieczeństwa.
Musimy opracować europejski plan natychmiastowego wycofania energii jądrowej.
Wycofanie się z energii jądrowej wymaga czasu.
To zbrodnia przeciwko ludzkości, jeśli teraz nie zacznie się do niej przygotowywać.
Nie poprę tej rezolucji, jeśli odrzucone zostaną poprawki wzywające do wycofania energii jądrowej.
Ten projekt rezolucji w sprawie bezpieczeństwa jądrowego w Europie był więcej niż potrzebny.
Zajmuje się wszystkimi niebezpieczeństwami związanymi z energią jądrową i mam nadzieję, że nada impuls do kompleksowego przemyślenia na temat wykorzystania energii jądrowej w Europie.
Liczne poprawki zgłoszone przez Grupę Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie były konieczne, aby bezpośrednio zająć się szerokim zakresem istniejących zagrożeń i wezwać do szybkiego wycofania energii jądrowej.
Ponieważ jestem przekonany, że człowiekowi nigdy nie uda się całkowicie przejąć ryzyka stwarzanego przez elektrownie jądrowe, opowiadam się za tym szybkim wycofywaniem się i popieram poprawki w tym zakresie.
Ponieważ projekt rezolucji jest ostatecznie krokiem w tym kierunku, głosowałem za jego przyjęciem.
Podczas głosowania nad uchwałą w sprawie bezpieczeństwa energetyki jądrowej po awarii w Fukushimie głosowałem przeciwko projektowi nowelizacji dotyczącej celów redukcji CO2 z trzech powodów: a) sprawa nie dotyczy tematu bezpieczeństwa jądrowego; b) wyznaczone cele nadają nieproporcjonalnie duże znaczenie roli UE w jednostronnej redukcji CO2; c) tak ambitna - i tak naprawdę nierealistyczna - redukcja CO2 byłaby do zaakceptowania tylko wtedy, gdyby była połączona z podatkiem od CO2 od importu, co mogłoby poważnie wpłynąć na konkurencyjność europejskiego przemysłu, a także wiodących europejskich przedsiębiorstw do przenoszenia produkcji w krajach bez ograniczeń CO2, co ma poważny wpływ na gospodarkę i zatrudnienie w UE.
Głosowałem przeciwko wspólnemu projektowi rezolucji w sprawie lekcji, jakie należy wyciągnąć dla bezpieczeństwa jądrowego w Europie po awarii jądrowej w Japonii, z następujących powodów: co najmniej siedem zgłoszonych poprawek jest naukowo nierealistycznych; wiele fragmentów tekstu to po prostu ukąszenia bez prawdziwej treści, a ci, którzy wypowiadają się przeciwko energii jądrowej, również nie przedstawiają alternatywnych rozwiązań dla jej wykorzystania.
Na koniec muszę zaznaczyć, że żałuję, iż Parlament Europejski nie zajął stanowiska w tej sprawie.
Jednak stanowisko, które należy przyjąć, musi być wyważone, pragmatyczne, oparte na udokumentowanych naukowo realiach i realistycznych rozwiązaniach.
Najwyższy czas na ponowne przemyślenie kwestii wykorzystania energii jądrowej w Europie.
Musimy teraz zacząć działać, zamknąć niebezpieczne reaktory i, w perspektywie średnioterminowej, znaleźć sposób na całkowite wycofanie energii jądrowej.
Musimy raz na zawsze odrzucić błędne przekonanie, że człowiek ma pod kontrolą niebezpieczeństwa związane z energią jądrową.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie bezpieczeństwa jądrowego, ponieważ po ostatnich wydarzeniach w Japonii nie możemy sobie pozwolić na to, aby nie zająć się tą kwestią w sposób odpowiedzialny i przy zastosowaniu obiektywnych kryteriów.
Uważam, że ważne jest, aby Europa dokonała przeglądu swoich przepisów dotyczących bezpieczeństwa w elektrowniach jądrowych w celu zagwarantowania absolutnych poziomów bezpieczeństwa, które można określić za pomocą testów warunków skrajnych, które pokażą wszelkie zagrożenia i ograniczenia w korzystaniu z energii jądrowej.
Rezolucja sama w sobie ma na celu pokazanie, że mimo wszystko można wyciągać wnioski z katastrof, a także reagować jasno i skutecznie, aby się nie powtórzyły.
Podkreśla również potrzebę dążenia do alternatywnych źródeł energii, takich jak energia odnawialna, podczas gdy energia jądrowa pozostaje niezbędnym źródłem energii niskoemisyjnej.
Głosowałem za odrzuceniem rezolucji w sprawie wniosków, jakie należy wyciągnąć dla bezpieczeństwa jądrowego w Europie po awarii jądrowej w Japonii, ponieważ nie wierzę, że kwestia przyszłości energii jądrowej - kluczowa dla naszych współobywateli - może zostać rozwiązana przez tę Izbę w ciągu kilku godzin poprzez poprawki przyjęte bez prawdziwej debaty.
Wszystkie kwestie należy przedstawić na stole i nie można wykluczać żadnych opcji, i właśnie dlatego potrzebujemy czasu.
Stawką jest wiarygodność naszego Parlamentu i dobro naszych współobywateli, którzy nie zrozumieliby - i słusznie - gdybyśmy mieli zaangażować ich w długoterminowe działania, o których wcześniej nie dyskutowaliśmy spokojnie i wyczerpująco, biorąc pod uwagę uwzględniają różne sytuacje w poszczególnych krajach i ograniczenia naszej wspólnej walki ze zmianami klimatycznymi.
Na koniec chciałbym powiedzieć, jak bardzo mi przykro, że z powodu ekstremistów ze wszystkich stron Parlament nie był w stanie zatwierdzić w tej chwili natychmiastowego zwiększenia bezpieczeństwa elektrowni jądrowych, mimo że w naszej grupie osiągnęliśmy konsensus wymagający możliwie najpoważniejsze, przejrzyste i niezależne kontrole.
Jestem zła, że ​​Parlament Europejski odrzucił dziś rezolucję w tak kluczowej sprawie, jak wnioski, jakie należy wyciągnąć z katastrofy jądrowej w Fukushimie.
Jeśli chodzi o naszą instytucję, to nie ma miejsca przed i po 11 marca 2011 roku.
A jednak były silne sygnały!
W końcu uzgodnienie kilku prostych zasad nie było zbyt trudne:
Zasada wspierania Komisji, aby mogła przeprowadzić te „testy warunków skrajnych” z państwami członkowskimi w odniesieniu do 143 reaktorów jądrowych działających w Europie;
Zasada przedłożenia do 15 kwietnia dokładnego harmonogramu w odniesieniu do przyjętych kryteriów: niezależnych ekspertów, priorytetowe traktowanie bezpieczeństwa obiektów jądrowych, które są z natury rzeczy bardziej niebezpieczne ze względu na ich lokalizację w strefach sejsmicznych lub przybrzeżnych oraz raporty bezpieczeństwa dla społeczeństwa;
Zasada natychmiastowego wyłączania zakładów, które nie przejdą „testów warunków skrajnych”.
Opinia europejska oczekuje, że nasza instytucja będzie odpowiedzialna i rozsądna, zwłaszcza w tak kontrowersyjnej kwestii, jak energia atomowa.
Być może ostatecznie nie jest to złe dla wyboru energii, a tym samym decyzji, czy zrezygnować z energii jądrowej, czy też nie, pozostając wyłącznie w gestii kraju.
w piśmie. - Głosowałem przeciw.
Bardzo się cieszę, że ostatecznie lobby pro-nuklearne zawiodło.
Jest całkowicie niezrozumiałe, że Grupa PPE i inni głosowali przeciwko stwierdzeniu, że nie ma żadnego ryzyka, przeciwko stopniowemu wycofywaniu się z rynku teraz, przeciwko przejściu w kierunku niemal w 100% energooszczędnej gospodarki odnawialnej do 2050 roku, przeciwko przyszłość Europy i tak dalej.
Ostateczny tekst był absolutnie nie do przyjęcia i cieszę się, że większość w tej Izbie poparła nas, Zielonych, w odrzuceniu wspólnej rezolucji.
Poważny wypadek jądrowy w elektrowni Fukushima Daiichi 11 marca spowodował śmierć tysięcy ludzi, a także niewyobrażalne szkody materialne dla całej japońskiej gospodarki.
Ta masakra zmusza każdy kraj na świecie do ponownego przeanalizowania swojego stanowiska w zakresie wykorzystania technologii energii atomowej.
Niestety w wielu przypadkach wybory te ulegają przyspieszeniu w wyniku ostatnich tragicznych wydarzeń, a z wielu kręgów pojawiają się wezwania do całkowitego i natychmiastowego demontażu elektrowni jądrowych.
UE od pewnego czasu ponownie rozważa swoje całościowe podejście do bezpieczeństwa jądrowego, ale ważne jest, aby wziąć pod uwagę fakt, że technologia ta będzie przez wiele lat stanowić część koszyka energetycznego różnych państw członkowskich.
W przyszłości być może uda się zaspokoić nasze potrzeby energetyczne z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii, ale nie jest to jeszcze możliwe, ani nie będzie możliwe przez długi czas.
Opowiadam się za bardziej restrykcyjnymi środkami bezpieczeństwa dla elektrowni jądrowych, zgodnie z tymi, które mają zastosowanie do instalacji najnowszej generacji.
Uważam jednak, że opcja wstrzymania produkcji energii jądrowej z dnia na dzień jest krótkowzroczna i bezcelowa.
Jest podyktowane bardziej emocjami niż rzeczywistą potrzebą i może rzucić na kolana gospodarki wiodących uprzemysłowionych krajów świata.
Po katastrofie jądrowej, która dotknęła Japonię, nie mamy innego wyjścia, jak tylko dokonać przeglądu europejskiego planu energetycznego.
Musimy zwrócić szczególną uwagę zarówno na elektrownie jądrowe już działające, jak i na te, które są na etapie planowania.
Unia Europejska przewidziała już, że testy warunków skrajnych będą przeprowadzane we wszystkich zakładach, w tym w państwach sąsiednich, które mają z Unią stosunki.
Przedmiotowa rezolucja przewiduje również moratorium na budowę nowych elektrowni, aby umożliwić właściwą ocenę związanego z nimi ryzyka.
Musimy mieć świadomość, że w nadchodzących dziesięcioleciach wiele krajów będzie nadal zależnych od energii jądrowej, ale jednocześnie nie możemy pozwolić, aby w Europie istniały elektrownie, które stanowią zagrożenie dla ludności.
Elektrownie sprzed 1980 roku muszą zostać wycofane z eksploatacji.
W niektórych krajach, na przykład we Włoszech, przeprowadza się oceny, aby zdecydować, czy zrezygnować z energii jądrowej, czy też nie, i konieczne jest wdrożenie wspólnych decyzji, również na szczeblu europejskim.
Niesamowite jest to, że Parlament Europejski nie był w stanie wypowiedzieć się w sprawie takiej jak omawiana dzisiaj, która jest ważna i budzi głębokie zaniepokojenie obywateli.
W rzeczywistości wszystkie rezolucje zostały odrzucone, w tym wspólna rezolucja, którą poparliśmy.
Przemawiając kilka dni temu na spotkaniu przemysłowców, włoski minister finansów, pan Tremonti, ukuł nowe sformułowanie - „dług jądrowy”.
Państwa członkowskie, które zainwestowały w energię jądrową, mają najwyższy poziom długu publicznego.
Ile kosztuje zamknięcie elektrowni pierwszej i drugiej generacji?
Ile kosztują testy warunków skrajnych, o których dziś rozmawiamy tak długo?
Kiedy okaże się, że elektrownia jest „zestresowana”, ile kosztuje jej „odstresowanie”?
Ponadto, ile kosztuje unieszkodliwianie odpadów radioaktywnych?
Nikt nam jeszcze nie powiedział.
Jako Unia Europejska moglibyśmy zacząć myśleć o różnych możliwościach pokazania państwom członkowskim.
Co więcej, biorąc pod uwagę, że Komisja będzie musiała przedstawić nam mapę drogową, dlaczego nie zacząć myśleć o rzeczywistych inwestycjach w energię jądrową czwartej generacji - czystą energię jądrową lub syntezę jądrową - albo nawet zacząć rozważać ogólny plan energetyczny?
Oczekujemy, że komunikat Komisji nakreśli mapę drogową w tej sprawie i spróbujemy w końcu nadać Unii Europejskiej jasny kierunek w tym sektorze.
Awaria jądrowa w elektrowni Fukushima spowodowała ogromną katastrofę, a skażenie radioaktywne dotknęło również wiele osób, które znajdowały się w pobliżu elektrowni i odniosły obrażenia.
Wiele szpitali odmawia ich przyjęcia i leczenia ze względu na ryzyko zakażenia.
Chociaż premier Japonii zapowiedział likwidację elektrowni Fukushima, sytuacja pozostaje nierozwiązana: system chłodzenia jednego z reaktorów nie jest używany, a do środowiska przedostaje się znaczna ilość radioaktywności.
W świetle powyższego ważne jest, aby zapewnić wszelką niezbędną pomoc humanitarną i finansową oraz ustanowić jak najbardziej wiarygodne międzynarodowe zasady bezpieczeństwa, aby zapobiec w przyszłości innym katastrofom podobnym do tej w Japonii.
Z tego powodu głosowałem za odrzuceniem rezolucji, ponieważ pominęło w niej poprawki wzywające państwa członkowskie do sporządzenia ewentualnych strategii rezygnacji z energetyki jądrowej i niezwłocznego poinformowania regionalnych i lokalnych organów transgranicznych o ich programach krajowych, jeśli ich realizacja mogłaby mieć znaczenie. efekt transgraniczny.
w piśmie. - Chociaż jest to delikatny okres tuż po ogromnych problemach z bezpieczeństwem jądrowym w Japonii, energia jądrowa pozostaje głównym czynnikiem przyczyniającym się do dostaw energii w UE i na świecie.
Poglądy wyrażane przez posłów, którzy starają się wymusić wcześniejsze zamknięcie i zaniechanie polityki w tej sprawie, sprawiły, że głosowanie za elementami tego sprawozdania było bardzo trudne z powodów pragmatycznych, a nie ze szczególnie pro lub antynuklearnego podejścia.
Nie mogłem poprzeć „agresywnych” poprawek, które mogłyby zaszkodzić polityce dostaw energii opartej na podejściu „mieszanym”, prowadzącym do zmniejszenia emisji CO2 i ostatecznego wzrostu odnawialnych źródeł energii.
Nie osiągnęliśmy dziś żadnego porozumienia w sprawie tej rezolucji, która miała wyciągnąć wnioski z katastrofy jądrowej w Fukushimie.
Grupa Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie od lat opowiada się za wycofaniem energii jądrowej, ponieważ zagrożenie dla ludzi i środowiska jest niedopuszczalnie wysokie oraz ponieważ istnieje więcej niż wystarczająca ilość alternatyw.
Udowodniła to zwłaszcza Fukushima.
To smutne, że Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy nadal wierzą w swoje nuklearne marzenia, nawet jeśli, jak to teraz wyjaśniły Japonia i Czarnobyl, ostatecznie zakończy się koszmarami.
Mimo to wciąż jest wielu ludzi, którzy niechętnie budzą się ze swojego złego nuklearnego snu.
Jedyną naprawdę bezpieczną energią jądrową nie jest energia jądrowa.
Poprawka, w której wezwano do wycofania energii jądrowej, została odrzucona.
Większość w tej Izbie wydaje się nie rozumieć, że przez okres czterdziestu lat całkowicie technicznie i ekonomicznie wykonalne jest wytwarzanie naszej energii elektrycznej w sposób całkowicie zrównoważony za pomocą takich środków, jak efektywność energetyczna i zależność od słońca, wiatru, energii geotermalnej, wody i biomasa.
Na razie wydaje się, że lobby energetyki jądrowej zyskuje na popularności.
Stąd mój głos na „nie” w końcowym głosowaniu.
w piśmie. - Głosowałem za odrzuceniem rezolucji w końcowym głosowaniu, ponieważ uważam, że musimy omówić tę kwestię w kontekście ogólnej strategii energetycznej UE, a nie w kontekście japońskiej tragedii jądrowej.
Po katastrofie jądrowej, która ma miejsce obecnie w Japonii, musi nastąpić dogłębna debata na temat elektrowni zlokalizowanych we Francji i Europie.
We wszystkich działających elektrowniach jądrowych należy przeprowadzić testy warunków skrajnych, zwłaszcza gdy znajdują się one w strefach sejsmicznych.
Myślę w szczególności o elektrowni Fessenheim w Górnym Renie.
Ponadto uważam, że nałożenie moratorium bez ograniczeń czasowych na rozwój i uruchomienie nowych reaktorów jądrowych nie jest ekonomicznie opłacalnym rozwiązaniem i może zagrozić wielu miejscom pracy, a także niebezpiecznie osłabić naszą produkcję energii.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosków, jakie należy wyciągnąć dla bezpieczeństwa jądrowego w Europie po awarii jądrowej w Japonii, ponieważ jej celem jest zwiększenie bezpieczeństwa jądrowego w UE, a nie zakazanie produkcji i wykorzystywania energii jądrowej.
Dlatego głosowałem przeciwko wszystkim poprawkom mającym na celu usunięcie energii jądrowej z koszyka energetycznego Europy.
Chociaż nie głosowałem za nałożeniem moratorium na budowę nowych reaktorów jądrowych, uważałem, że gdyby takie moratorium zostało nałożone, to należałoby ograniczyć je tylko do okresu `` testu warunków skrajnych '', który reaktory jądrowe w UE będą miały. być w trakcie.
Umożliwiłoby to budowę nowych reaktorów skorzystanie z wniosków z testów warunków skrajnych, zapewniając wzrost bezpieczeństwa jądrowego.
Obecnie energia jądrowa stanowi 30% koszyka energetycznego Europy.
Unia Europejska jest w dużym stopniu uzależniona od miksu energetycznego państw członkowskich, aby osiągnąć cel „20-20-20”.
Nie możemy zdecydować się na pozbycie się energii jądrowej bez ustalenia, jakie będą dostępne zrównoważone źródła energii, które mogą zaspokoić zapotrzebowanie UE na energię w nadchodzących latach, po cenach, na które stać obywateli.
UE musi inwestować w środki w zakresie efektywności energetycznej, zwłaszcza w budynki i transport, a także w wykorzystanie odnawialnych źródeł energii.
w piśmie. - Kryzys nuklearny w Japonii uruchomił szereg pomysłów, które sprowadzają się do irracjonalnego tsunami.
Energia jądrowa jest obecnie demonizowana i rośnie presja domagająca się całkowitego przejścia z energii jądrowej na tak zwane alternatywne źródła energii.
Ale ta szkoła myślenia graniczy z jawnym przesądem.
W reaktorze jądrowym w Fukushimie doszło do bezprecedensowej kombinacji katastrof.
To dowodzi, że natura jest nieprzewidywalna i że tsunami nie można zakazać, ale nie dowodzi, że wina leży po stronie energii jądrowej.
Energia jądrowa ma znacznie bezpieczniejszy zapis niż jakiekolwiek inne źródło energii.
Podczas gdy ropa prawdopodobnie generuje wyzysk, zależność, wojny i dyktatury, energia jądrowa jest historycznie znacznie bezpieczniejsza.
Naszym głównym zmartwieniem w odniesieniu do energii jądrowej powinna być rzeczywiście ocena ryzyka i jednolite procedury bezpieczeństwa na szczeblu europejskim.
Gdy te kryteria zostaną spełnione i będą przestrzegane, energetyka jądrowa może położyć kres lub poważnie ograniczyć politykę uzależnienia energetycznego.
I chociaż nie można zapobiec klęskom żywiołowym, energia jądrowa nie jest sama w sobie poważnym ryzykiem.
Prawdziwe zagrożenie nie pochodzi z dobrze obsługiwanych reaktorów jądrowych, ale z reaktorów jądrowych znajdujących się pod niewłaściwą kontrolą polityczną.
Innymi słowy, spójrz na Iran, a nie Japonię.
w piśmie. - Uważam, że ta rezolucja była odruchową reakcją na tragiczną sytuację w Japonii i nie pozostawiła wystarczająco dużo czasu na debatę o kwestiach dotyczących bezpieczeństwa elektrowni jądrowych w UE.
Energia jądrowa jest istotnym źródłem energii w całej Europie, przy czym niektóre państwa członkowskie pozyskują aż 75% swojej energii elektrycznej z energii jądrowej, a przegląd bezpieczeństwa elektrowni jądrowych powinien być priorytetem, w tym testy warunków skrajnych w istniejących elektrowniach.
Nie powinno to jednak prowadzić do zamykania istniejących elektrowni, jeżeli nie ma obaw co do bezpieczeństwa, ani uniemożliwiać otwierania nowych instalacji jądrowych w celu zastąpienia przestarzałych elektrowni.
Potrzebujemy dorosłej debaty na temat tych kwestii, aby zapewnić zrównoważoną mieszankę odnawialnych i innych niskoemisyjnych źródeł energii, tak aby światła pozostały włączone w całej Europie.
w piśmie. - Po odrzuceniu wspólnego projektu rezolucji głosowałem za przyjęciem tego tekstu, który, choć nie jest doskonały, zapewnia właściwą równowagę między bezpieczeństwem jądrowym a pragmatycznym podejściem do tej kwestii.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem rezolucji grupy Verts / ALE, ponieważ wszystkie inne rezolucje w tej sprawie upadły.
Poparłem to, aby okazać poparcie dla zaleceń dotyczących bezpieczeństwa, ale nie podobały mi się bardziej ekstremalne nastroje antyatomowe, które wyrażała.
w piśmie. - Głosowałem za odrzuceniem rezolucji, którą uznałem za niemal naiwnie pro-nuklearną.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji.
Demonstranci w Bahrajnie, Syrii i Jemenie wyrazili uzasadnione aspiracje demokratyczne i zdecydowane powszechne żądanie reform politycznych, gospodarczych i społecznych ukierunkowanych na osiągnięcie prawdziwej demokracji, zwalczanie korupcji, zapewnienie poszanowania praworządności, praw człowieka i podstawowych wolności, zmniejszenie nierówności społecznych i tworzenie lepszych warunków ekonomicznych i społecznych.
Rządy tych krajów odpowiedziały na słuszne aspiracje ludzi brutalnymi represjami, arbitralnymi aresztowaniami i torturami, które doprowadziły do ​​poważnych ofiar śmiertelnych, obrażeń i więzień.
Przemoc stosowana przez rządy tych krajów wobec własnej ludności musi mieć bezpośrednie konsekwencje dla ich stosunków dwustronnych z Unią Europejską. UE może i musi wykorzystywać liczne narzędzia, aby powstrzymać takie działania, takie jak zamrażanie aktywów, zakazy podróżowania itp.
UE musi dokonać przeglądu swojej polityki wobec tych krajów oraz w pełni i skutecznie wykorzystać istniejące wsparcie udzielane w ramach Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa, Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka oraz Instrumentu na rzecz Stabilności, aby w trybie pilnym pomóc tym krajom i społeczeństwa obywatelskie na Bliskim Wschodzie iw Zatoce Perskiej na drodze do demokracji i poszanowania praw człowieka.
Tunezja, Egipt i Libia były najważniejszymi wiadomościami na początku 2011 roku.
Jednak nie tylko te państwa mają demokratyczne aspiracje.
Ruchy na dużą skalę pojawiły się również w Bahrajnie, Jemenie i Syrii.
Tam też niestety władze odpowiedziały przez pryzmat represji i przemocy.
Państwo nie może stosować przemocy wobec własnego narodu i nie może być karane przez Unię Europejską w kontekście jej stosunków dwustronnych.
Poprzez tę rezolucję Unia Europejska wspiera ludność Syrii w jej dążeniu do rzeczywistego zniesienia stanu wyjątkowego obowiązującego od 1963 r., Wyraża solidarność ze wszystkimi mieszkańcami tych krajów i wzywa Unię Europejską do ponownego zdefiniowania swoich stosunków postępów reform.
Myślę, że Unia Europejska musi bardziej niż kiedykolwiek promować wartości demokratyczne i okazać solidarność z narodami krajów południowego regionu Morza Śródziemnego w ich dążeniach do demokratycznego społeczeństwa.
Sytuacja w krajach arabskich przypomina mi upadek reżimów komunistycznych w Europie Środkowej i Wschodniej.
My także przeszliśmy przez podobne wydarzenia i potrafimy zrozumieć żądania tych ludzi, dlatego naszym moralnym obowiązkiem jest okazywanie im solidarności.
Protesty, które trwają w tych krajach od kilku tygodni, są wyraźnym dowodem na to, że niedemokratyczne reżimy nie spełniają oczekiwań ludności i nie są w stanie zapewnić tym społeczeństwom stabilności politycznej i dobrobytu.
Wysoka przedstawiciel i Komisja powinni stanowczo sprzeciwić się stosowaniu przemocy wobec demonstrantów i wywierać nacisk na władze w Syrii, Jemenie i Bahrajnie, aby zobowiązały się do konstruktywnego dialogu politycznego w celu rozwiązania sytuacji.
Ponadto uważam, że zawarcie układu o stowarzyszeniu między UE a Syrią powinno być uzależnione od chęci władz Syrii do przeprowadzenia reform zmierzających do ustanowienia demokracji.
Unia ma do dyspozycji ten instrument i uważam, że powinna go wykorzystywać w jak największym stopniu do wspierania ustanowienia demokracji w krajach arabskich.
Niedawne protesty w kilku krajach arabskich pokazują, że niedemokratyczne i autorytarne reżimy nie mogą zapewnić wiarygodnej stabilności, a wartości demokratyczne odgrywają kluczową rolę w partnerstwach gospodarczych i politycznych.
Wzywam władze Bahrajnu, Syrii i Jemenu do przestrzegania międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka i podstawowych wolności.
Konieczne jest, aby jak najszybciej rozpoczęły otwarty i znaczący proces dialogu politycznego z udziałem wszystkich demokratycznych sił politycznych i społeczeństwa obywatelskiego w celu przygotowania drogi dla prawdziwej demokracji, zniesienia stanów wyjątkowych i wprowadzenia w życie rzeczywistych, ambitnych i znaczących reform politycznych, gospodarczych i społecznych, które są niezbędne dla długoterminowej stabilności i rozwoju.
Bahrajn może stać się miejscem konfrontacji między Iranem a Arabią Saudyjską.
W tej sytuacji nie można pominąć elementu religijnego w rozwoju wydarzeń w regionie w czasie, gdy opozycja szyicka jest wspierana przez Iran, a dynastia sunnicka cieszy się poparciem monarchii na tym obszarze.
Ponadto bliskie więzi między Iranem, Syrią, Hamasem i Hezbollahem, a także napięcia religijne między sunnitami a alawitami w Syrii powinny skłonić nas do zachowania ostrożności, ponieważ istnieje ogromne ryzyko, że eskalacja przemocy popchnie Syrię również wojna, z zewnętrzną ingerencją.
Masakra w Hama w 1982 r., W której ofiarami znalazło się 20 000 Syryjczyków, jest tragicznym ostrzeżeniem w tym względzie, podobnie jak niepowodzenia w Somalii, Afganistanie i Iraku w zakresie sposobu, w jaki Zachód musi działać w regionie, charakterystycznych cech nie można ignorować.
Uważam, że potrzebujemy więcej dyplomacji i mniej siły zbrojnej, więcej troski o obronę praw człowieka i ochronę ludności cywilnej, a mniej o potencjał wyborczy interwencji zewnętrznej, a także o zwrócenie większej uwagi na ubóstwo i korupcję, z którymi borykają się te społeczeństwa. , zwłaszcza w Jemenie.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ potępiam brutalne represje wobec pokojowych demonstrantów przeprowadzane przez siły bezpieczeństwa w Bahrajnie, Syrii i Jemenie.
Chciałbym wyrazić swoje poparcie i solidarność z mieszkańcami tych krajów, którzy kierując się uzasadnionymi dążeniami demokratycznymi, wykazują wielką odwagę i determinację.
Syria, Bahrajn i Jemen zostały wstrząśnięte protestami, które zostały brutalnie stłumione.
Wzywam ich rządy do podjęcia owocnego dialogu z demonstrantami.
Przemoc wymierzona w te ludy nie powstrzyma ich w nieskończoność w domaganiu się tego, co według nich należy do nich.
Spowoduje to jedynie opóźnienie w skorzystaniu z tych praw, nadanie im bardziej skrajnych stanowisk i zachęci do bardziej wymagających reakcji w przyszłości.
Sam Machiavelli, który obszernie teoretyzował o tym, że lepiej jest się bać niż być kochanym, ostrzegał książąt świata, że ​​niepotrzebne i szkodliwe jest poddawanie się nienawiści.
Byłoby lepiej, gdyby władze tych państw podjęły konkretne reformy i pozwoliły swoim obywatelom cieszyć się standardami demokracji, wolności i sprawiedliwości zbliżonymi do najlepszych na świecie.
Przykład ustanowiony przez cały okres swojego istnienia daje Unii Europejskiej historyczny obowiązek wypowiadania się przeciwko wszelkim naruszeniom praw człowieka i walki o prawo ludzi do samostanowienia, zarówno poprzez potępienie, jak i pomoc rozwojową.
Obecna sytuacja w Bahrajnie - która ma strategiczne znaczenie w odniesieniu do równowagi w Zatoce - i która pod pozorem normalności jest bardzo napięta, z ciągłym zatrzymywaniem osób, którym zarzuca się jedynie łamanie prawa do wolność wypowiedzi.
W Syrii protesty w kilku miastach zostały brutalnie stłumione pomimo apeli UE o przestrzeganie prawa do wolności wypowiedzi i zrzeszania się.
Wreszcie sytuacja w Jemenie jest głęboko niepokojąca i została już potępiona przez UE z powodu represji demonstrantów, wobec których nie możemy przejść obojętnie.
Dlatego zgadzam się ze środkami zaproponowanymi w tej rezolucji, a zwłaszcza z potępieniem osób odpowiedzialnych za masakry w tych krajach, i mam nadzieję, że przyniosą one skutek w jak najkrótszym czasie, tak aby upokorzenie ich narodu mogło ustać.
Z zadowoleniem przyjmuję również inicjatywę wezwania Komisji Praw Człowieka ONZ do potępienia tych naruszeń praw podstawowych.
Mamy do czynienia z innym przykładem hipokryzji większości w tym Parlamencie.
Po pierwsze, ponieważ grupują różne sytuacje i kraje w tej samej rezolucji.
Robią to celowo, proponując „dialog” przejściowy, aby pomóc swoim sojusznikom (Bahrajn i Jemen) oraz naciskać na tych, którzy nie bronią ich interesów (Syria).
Istnieją wyraźne różnice w tym, co wydarzyło się w Libii, gdzie dialog został zastąpiony agresją militarną, uniemożliwiającą pokojowe rozwiązanie konfliktu.
Cele są jasne: zakamuflować ruch wojsk z Arabii Saudyjskiej i Zjednoczonych Emiratów Arabskich do Bahrajnu, aby wspomóc tamtejszy reżim oligarchiczny, przy wsparciu Stanów Zjednoczonych - kraju, który utrzymuje swoją główną flotę Zatoki Perskiej w Bahrajnie - oraz stłumić walkę ludu Bahrajnu o zmiany społeczne i demokrację.
To samo dzieje się w Jemenie, gdzie występują oni w obronie reżimu, który brutalnie represjonuje swoich obywateli, i walczą o demokratyczne zmiany i poprawę warunków życia, aby chronić sojusznika w tzw. Wojnie z terroryzmem. ”.
Ta rezolucja jest kolejnym przykładem hipokryzji większości w Parlamencie.
Przede wszystkim dlatego, że w tej samej rezolucji wrzucają różne sytuacje i kraje do siebie.
Czy warto zapytać, dlaczego w Libii nie opowiadano się za „dialogiem”, a nie za bombardowaniem?
To samo w Jemenie, gdzie występują w obronie reżimu, który brutalnie represjonuje swój lud, i walczy o demokratyczne zmiany i poprawę warunków życia, aby chronić sojusznika w tzw. „Wojnie z terroryzmem”.
Obecnie próbuje się ukryć zewnętrzną ingerencję w Syrii poprzez finansowanie i uzbrojenie tak zwanych „pokojowych protestów” w kraju o antyimperialistycznym nastawieniu, potępiającym izraelską i amerykańską politykę w regionie.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ w następstwie podobnych wydarzeń w innych krajach arabskich demonstranci w Bahrajnie, Syrii i Jemenie wyrazili uzasadnione aspiracje demokratyczne i zdecydowane popularne żądania reform politycznych, gospodarczych i społecznych mających na celu osiągnięcie prawdziwej demokracji, zwalczanie korupcji i nepotyzmu , zapewniając poszanowanie praworządności, praw człowieka i podstawowych wolności, zmniejszając nierówności społeczne i tworząc lepsze warunki gospodarcze i społeczne.
Dlatego Unia Europejska i jej państwa członkowskie powinny wspierać pokojowe demokratyczne aspiracje ludzi w Bahrajnie, Syrii i Jemenie, a rządy tych krajów nie mogą reagować nasilającymi się brutalnymi represjami.
Nie można usprawiedliwić poważnych przestępstw, takich jak pozasądowe zabójstwa, uprowadzenia i zniknięcia, arbitralne aresztowania, tortury i niesprawiedliwe procesy.
w piśmie. - Głosowałem za tą rezolucją.
Uważam, że UE musi ponownie ocenić swoje stosunki dwustronne z Syrią, Bahrajnem i Jemenem w świetle ich brutalnych represji wobec demonstrantów, a rozmowy w sprawie przyszłego układu o stowarzyszeniu z Syrią muszą zostać zawieszone.
Martwi mnie również obecność międzynarodowych żołnierzy w Bahrajnie i wzywam do wszczęcia dochodzenia w sprawie śmierci 54 demonstrantów w Jemenie.
W polityce zewnętrznej większości rządzących UE nadal dominują podwójne standardy.
Ta rezolucja jest tego doskonałym przykładem.
Słusznie krytykuje Alego Abdullaha Saleha i Bashara al-Assada, ale nie króla Bahrajnu.
Wspomina się o martwych i rannych ofiarach represji rządów Jemenu i Syrii, ale nie Bahrajnu.
Nie ma żadnego uzasadnienia dla okazywania takiego szacunku.
Odmawiam poparcia tego obłudnego tekstu, który pod pretekstem potępienia jednych wybacza innym.
Syria, Bahrajn i Jemen znalazły się w uścisku serii popularnych buntów, które są siłą stłumione.
Moim zdaniem nie jest to najlepszy sposób radzenia sobie z tą sytuacją, ponieważ przemoc rodzi tylko więcej przemocy.
Rządy tych krajów muszą szukać środków dialogu z przywódcami demonstracji, aby móc osiągnąć takie poziomy porozumienia, które zapobiegną śmierci i rozlewom.
Władze tych państw powinny zająć się podjęciem konkretnych reform, które umożliwią ich obywatelom dostęp do demokracji, wolności i sprawiedliwości, podobnie jak w większości krajów.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ uważam, że Unia Europejska jest w stanie, poprzez dyplomację, promować proces demokratycznych i pokojowych zmian w Bahrajnie, Jemenie i Syrii.
Jestem po stronie narodów tych krajów, którzy chcą, tak jak my wszyscy, poprawy warunków gospodarczych, zmniejszenia nierówności społecznych, zwalczania korupcji i nepotyzmu, wprowadzenia reform demokratycznych oraz zagwarantowania podstawowych praw człowieka.
Popieram to twierdzenie PE, w którym stanowczo potępia brutalne represje sił bezpieczeństwa na pokojowych demonstrantach w Bahrajnie, Syrii i Jemenie i składa kondolencje rodzinom ofiar; wyraża solidarność z mieszkańcami tych krajów, pochwala ich odwagę i determinację oraz zdecydowanie popiera ich uzasadnione dążenia do demokracji.
Wzywa również władze Bahrajnu, Syrii i Jemenu do powstrzymania się od stosowania przemocy wobec demonstrantów i do poszanowania ich prawa do wolności zgromadzeń i wypowiedzi; potępia ingerencje władz Bahrajnu i Jemenu w zapewnianie leczenia oraz odmowę i ograniczanie dostępu do placówek opieki zdrowotnej; podkreśla, że ​​osoby odpowiedzialne za spowodowanie śmierci i obrażeń powinny zostać pociągnięte do odpowiedzialności i postawione przed sądem; oraz wzywa władze do natychmiastowego uwolnienia wszystkich więźniów politycznych, obrońców praw człowieka i dziennikarzy oraz wszystkich zatrzymanych w związku z ich pokojową działalnością w kontekście protestów.
Obecny stan rzeczy w kilku krajach afrykańskich, a także w Bahrajnie, Syrii i Jemenie, jest wynikiem uzasadnionych dążeń ludu do reform politycznych, gospodarczych i społecznych mających na celu wprowadzenie prawdziwej demokracji.
Powszechnie wiadomo, że represyjne przepisy ograniczające obywatelom korzystanie z ich praw obywatelskich i politycznych zawsze obowiązywały w tych krajach.
W rezultacie ludzie bardzo pragną reform politycznych i społecznych.
Niestety rządy reagują na te uzasadnione żądania brutalnymi represjami i stosowaniem przepisów antyterrorystycznych, które mają usprawiedliwić pozasądowe egzekucje, tortury, uprowadzenia i zniknięcie wielu demonstrantów.
Obecnie liczba ofiar śmiertelnych, ofiar i aresztowań w Syrii, Bahrajnie i Jemenie jest niezwykle wysoka.
Nadmierne użycie siły przez rządy przeciwko demonstrantom naruszyło każdą międzynarodową konwencję dotyczącą praw obywatelskich i politycznych.
Razem ze sprawozdawcą potępiam brutalne tłumienie pokojowych demonstrantów przez siły bezpieczeństwa w tych krajach, miażdżąc ich uzasadnione demokratyczne aspiracje.
Musimy wyrazić naszą całkowitą solidarność i wspierać odwagę i determinację, jakie te narody okazują całemu światu.
w piśmie. - Sytuacja w Syrii, Bahrajnie i Jemenie to nieprzewidywalny trwający proces, a nie krwawy, ale niepowstrzymany marsz w kierunku demokracji.
Tło polityczne w Syrii i Jemenie było przez długi czas autorytarne lub wręcz dyktatorskie.
Nie czyni to jednak z opozycji w pełni demokratycznej alternatywy.
Zwłaszcza w Jemenie, gdzie panuje bezprawie, podzielona polityka, siły gromadzące się pod parasolem opozycji goszczą lub mogą ustąpić miejsca terrorystycznym lub radykalnym siłom antydemokratycznym.
W przeszłości „stabilność” w polityce zagranicznej na Bliskim Wschodzie była substytutem bezczynności lub status quo.
Z pewnością była to przereklamowana koncepcja.
Teraz może stać się niedoceniany.
Racjonalne, nieemocjonalne podejście lepiej służyłoby interesom europejskim iw dużej mierze demokratycznym.
Potrzeba demokracji w krajach o długiej historii prześladowań politycznych nie powinna stać się przeszkodą dla przyszłego procesu demokratycznego.
Nie oznacza to, że należy wspierać reżimy Assada czy Saleha, ale oznacza, że ​​rozwiązaniem powinna być negocjowana strategia wyjścia, a nie gwałtowna i niekontrolowana zmiana reżimu.
Ostrożność i jasna polityka są dużo bardziej odpowiednie w krajach i regionach, które mogą przejść od jednego systemu ucisku do drugiego.
Parlament Europejski przyjął dziś rezolucję wzywającą do ponownej oceny stosunków UE z Syrią, Bahrajnem i Jemenem w celu uwzględnienia powstań ludowych w tych krajach.
Gdybym myślał, że taki jest rzeczywiście zamiar instytucji europejskich, miałby moje pełne poparcie.
Kluczowym elementem tej rezolucji jest wezwanie do „wstrzymania dalszych negocjacji w sprawie podpisania wciąż oczekującego układu o stowarzyszeniu między UE a Syrią” oraz fakt, że „zawarcie takiej umowy powinno zależeć od zdolności syryjskiej władz do przeprowadzenia oczekiwanych demokratycznych reform w namacalnej formie ”. Punkt należycie odnotowany.
Muszę jednak zaznaczyć, i sama rezolucja to przyznaje, że „podpisanie tej umowy jest opóźniane na wniosek Syrii od października 2009 r.”.
Można się więc tylko zastanawiać, jaki wpływ naprawdę będzie miała ta deklaracja.
Dlatego wstrzymałem się od głosu w sprawie tego tekstu.
Głosowanie w naszym Parlamencie, które nastąpiło po kilku rezolucjach od czasu rewolucji jaśminowej w Tunezji, jest dowodem na to, że wydarzenia w świecie arabskim to fala, której wielkości i długowieczności nikt nie jest w stanie przewidzieć.
Wprawdzie sytuacja jest inna w każdym z krajów, ale ostatecznie te ruchy ludowe są wyrazem niezachwianego pragnienia demokracji, wolności i sprawiedliwości.
Unia Europejska nie może pozwolić, aby uzasadnione i pokojowo wyrażone żądania ludzi były stłumione przy użyciu przemocy, która niestety wydaje się być jedyną odpowiedzią reżimów stojących plecami do muru.
Europa musi zdecydowanie wyrażać się, w szczególności za pośrednictwem Wysokiego Przedstawiciela / Wiceprzewodniczącego Komisji, aby potwierdzić swoje poparcie dla publicznych demonstracji, wzywających do poszanowania podstawowych wartości propagowanych i bronionych przez Unię w tych krajach.
Nasz Parlament, który jest uważany za świątynię demokracji, musi powtórzyć swoją solidarność z tymi narodami i musi wspierać je w procesie przemian demokratycznych.
Dlatego ważne jest, abyśmy zrewidowali nasze stosunki z krajami Afryki Północnej, Bliskiego Wschodu i Bliskiego Wschodu, abyśmy razem mogli z powodzeniem budować obszar stabilności, pokoju i dobrobytu.
Głosuję za przyjęciem tego projektu rezolucji.
Uważam, że ważne jest zwiększenie skuteczności pomocy rozwojowej i potrzeba spójnej polityki wsparcia w takich obszarach jak współpraca handlowa i rozwojowa, zmiany klimatyczne, rolnictwo itp.
UE musi przyjąć wspólne stanowisko wobec krajów najsłabiej rozwiniętych (LDC) i nie powinna pozwalać, aby kryzysy gospodarcze i finansowe zagroziły rozwojowi partnerstw z krajami najsłabiej rozwiniętymi.
Istotne jest, aby globalne zobowiązanie do zaspokojenia specyficznych potrzeb krajów najsłabiej rozwiniętych w zakresie zrównoważonego rozwoju we wszystkich jego aspektach ekonomicznych, społecznych i środowiskowych oraz do wspierania ich w wysiłkach na rzecz eliminacji ubóstwa zostało potwierdzone podczas tej konferencji.
Przed konferencją w Stambule w maju UE potwierdziła swoje poparcie dla osiągnięcia Milenijnych Celów Rozwoju (MCR) w krajach rozwijających się i raz jeszcze potwierdziła swoje zobowiązanie do zapewnienia konkretnych programów pomocowych.
Chociaż w niektórych krajach i regionach odnotowano znaczny postęp, cel zmniejszenia o połowę poziomu ubóstwa na świecie jest nadal daleki od osiągnięcia.
Jedenaście milionów dzieci wciąż umiera każdego roku z powodu uleczalnych chorób, z których większość przed ukończeniem pięciu lat; co czwarta osoba nie ma dostępu do wody pitnej; 114 milionów dzieci nadal nie ma dostępu do edukacji podstawowej; około 600 milionów kobiet nadal jest analfabetami; i tak samo wiele osób nie ma dostępu do postępu.
Niepowodzenie w osiągnięciu celów ustanowionych w 2001 roku nie zniechęci narodów uprzemysłowionych, które wręcz przeciwnie, będą nadal zapewniać, że kraje potrzebujące pomocy znajdują się na szczycie międzynarodowej agendy, promując podaż nowych ukierunkowanych źródeł finansowania i tworzenie programów współpracy.
Podniesienie na nowo tych krajów i zapewnienie przyszłości tysiącom ludzi wymaga zaangażowania, wielkiej determinacji politycznej i konsekwentnej mobilizacji środków finansowych - wszystkich warunków, które UE spełnia.
w piśmie. - Głosowałem przeciwko wspólnemu wnioskowi na IV konferencji Narodów Zjednoczonych poświęconej krajom najsłabiej rozwiniętym, ponieważ wniosek nie jest wystarczająco skoncentrowany na problemie nieskuteczności pomocy międzynarodowej.
Wniosek i oświadczenie Komisji podczas debaty parlamentarnej pomijają obecną krytyczną dyskusję na temat ostatnich 50 lat międzynarodowej pomocy dla krajów globalnego Południa i lekceważą wnioski, jakie można wyciągnąć z przeszłych niepowodzeń i sukcesów.
Skąd tak ogromna porażka pomocy dla Afryki?
Dlaczego tak ogromna porażka polityki Banku Światowego w zakresie rozwoju i ograniczania ubóstwa?
Skąd tak wielki skandal związany z dostawami pomocy zagranicznej do Afganistanu w ciągu ostatnich 10 lat?
Skąd ogromny sukces polityki eliminacji ubóstwa w Chinach, Wietnamie i Brazylii?
Jeśli nie będziemy w stanie odpowiedzieć na te trudne pytania, nigdy nie będziemy w stanie wykorzystać 60 miliardów euro pomocy rozwojowej na rzecz krajów najsłabiej rozwiniętych.
Zgodziłem się z tą rezolucją.
Czwarta konferencja ONZ poświęcona krajom najsłabiej rozwiniętym powinna skupić się na spójności polityki na rzecz rozwoju, ponieważ jest to ważny czynnik ograniczania ubóstwa.
Oprócz istniejących wyzwań sytuację w krajach najsłabiej rozwiniętych pogorszyły niedawne globalne kryzysy finansowe, żywnościowe, zmiany klimatyczne i energetyczne.
Dlatego ta konferencja ONZ powinna być zorientowana na wyniki, w oparciu o jasne wskaźniki i cel polegający na zmniejszeniu liczby krajów najsłabiej rozwiniętych o połowę do 2020 r., W połączeniu ze skutecznymi i przejrzystymi mechanizmami monitorowania i działań następczych.
Szkoda, że ​​48 krajów jest obecnie klasyfikowanych jako kraje najsłabiej rozwinięte (LDC), a 75% z 800 milionów mieszkańców tych krajów żyje za mniej niż 2 dolary dziennie.
Długofalowym celem współpracy rozwojowej powinno być stworzenie warunków dla trwałego rozwoju gospodarczego i sprawiedliwej redystrybucji bogactwa.
Pokój i bezpieczeństwo mają kluczowe znaczenie dla skuteczności polityki rozwojowej, a UE powinna lepiej koordynować swoje podejście w celu rozwiązywania problemów stabilności w krajach najsłabiej rozwiniętych i wspierania wysiłków na rzecz budowania potencjału potrzebnego do budowy pokojowych, demokratycznych i sprzyjających integracji państw.
Konieczne jest również nadanie priorytetu bezpieczeństwu żywnościowemu, rolnictwu, infrastrukturze, budowaniu potencjału, a w szczególności wzrostowi gospodarczemu i dostępowi do technologii, jak również rozwojowi ludzkiemu i społecznemu krajów najsłabiej rozwiniętych.
Ponieważ poprzednie konferencje koncentrowały się na zasadach, mam nadzieję, że czwarta konferencja ONZ będzie ukierunkowana na określenie wyników i opracowanie jasnych wskaźników umożliwiających zmniejszenie o połowę liczby mniej rozwiniętych krajów do 2020 r.
Spośród 51 krajów słabo rozwiniętych, w których 78% ludności żyje za mniej niż 1,25 dolara dziennie, tylko trzy opuściły tę kategorię w ostatnich latach.
Sytuacja jest niepokojąca, ponieważ kraje te są najbardziej narażone na ciężkie próby, takie jak kryzys finansowy i żywnościowy oraz zmiany klimatyczne, a jednocześnie stoją w obliczu skrajnego ubóstwa, braku infrastruktury i rosnącego bezrobocia.
Ta rzeczywistość podkreśla niestety, że społeczność międzynarodowa nie wypełniła zobowiązań określonych w brukselskim programie działań.
Mam nadzieję, że podczas konferencji, na której będę reprezentować Grupę Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim, skoncentrujemy się na osiągnięciu spójności w zakresie polityk rozwoju i metod wdrażania innowacyjnych mechanizmów finansowania, mając na celu m.in. zapewnienie skuteczniejszej pomocy tym krajom, które należy zachęcać do wdrażania odpowiedniej polityki.
w piśmie. - (PT) Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ uważam, że czwarta konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie krajów najsłabiej rozwiniętych wymaga przedstawienia środków umożliwiających integrację tych krajów z gospodarką światową oraz poprawę ich dostępu do Rynki UE.
Komisja Europejska powinna rozważyć zwiększenie pomocy dla tych krajów, aby zminimalizować koszty wynikające z liberalizacji ich rynków.
Pomimo pomocy technicznej i finansowej udzielanej przez lata krajom najsłabiej rozwiniętym (LDC), należy koniecznie uznać, że krajom tym nie udało się wydostać z tego statusu i nadal mają trwałe słabości i potrzeby.
Słuszne jest jedynie wspomnienie o wyjątkowych okolicznościach w Republice Zielonego Przylądka, tak jak w przyjętej rezolucji, ponieważ krajowi udało się, pomimo braku środków, przezwyciężyć niektóre trudności, z którymi się borykał, i poprawić warunki życia ludności.
W związku z tym chciałbym pogratulować mieszkańcom Republiki Zielonego Przylądka, ich rządowi i partiom w związku z tym, że byli w stanie podjąć działania w sposób odpowiedzialny i godny szacunku: ten portugalskojęzyczny kraj jest dziś przykładem dla krajów najsłabiej rozwiniętych.
Pomimo ograniczeń w handlu oraz problemów ze szkoleniem i dostępem do informacji, zasobów i jednostek produkcji, nie można wystarczająco podkreślić, że niedorozwój LDC wynika głównie z braku umiejętności ich decydentów i nieefektywności ich instytucji, jako ludzie są tak zdolni pod innymi względami.
Czwarta konferencja Organizacji Narodów Zjednoczonych poświęcona krajom najsłabiej rozwiniętym (LDC-IV) odbędzie się w Stambule w Turcji w dniach 9-13 maja br.
UE, która zawsze była liderem we wspieraniu krajów rozwijających się poprzez programy zwalczania ubóstwa - na które środki finansowe wzrosły trzykrotnie w ciągu ostatnich kilku lat - jest bardzo zaangażowana w organizację tego spotkania.
Parlament będzie również reprezentowany przez delegację przedstawiającą przemyślane propozycje, chociaż status obserwatora nie zapewni mu dużej widoczności i mam nadzieję, że stanowi to znaczący impuls do wygrania `` bitwy '' o zrównoważony rozwój i sprawiedliwy wzrost dla tych krajów .
Biorąc pod uwagę, że wszystkie kraje mają obowiązek wspierania krajów najsłabiej rozwiniętych (LDC), aby osiągnąć milenijne cele rozwoju, zgadzam się z propozycjami zawartymi w tym wspólnym projekcie rezolucji i chciałbym, aby cel polegał na zmniejszeniu o połowę liczba krajów najsłabiej rozwiniętych do 2020 roku osiągnięta.
LDC-IV musi wspierać konkretne środki, które pomogą znaleźć rozwiązania dla potrzeb rozwojowych krajów najsłabiej rozwiniętych, zwalczać ubóstwo oraz zapewnić przyzwoite dochody i byt.
W kontekście czwartej konferencji Narodów Zjednoczonych na temat krajów najsłabiej rozwiniętych należy rozważyć milenijne cele rozwoju przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w 2000 r. I ocenić ich wdrażanie, a konkretnie: eliminację ubóstwa i głodu; promowanie równości mężczyzn i kobiet; zwiększenie i poprawę opieki zdrowotnej nad matką / dzieckiem; zwalczanie HIV / AIDS; rozwój zrównoważenia środowiskowego; i osiągnięcie powszechnej edukacji podstawowej.
Jeśli chodzi o politykę rozwojową, rozbieżność między słowami i działaniami UE jest wyraźna.
Mamy do dyspozycji środki, aby wykorzenić ubóstwo.
Są one nawet zwiększane przez korzyści płynące z rozwoju naukowego i technologicznego.
Niemniej jednak obserwujemy wzrost ubóstwa na poziomie globalnym.
Jest to rezultat systemu, który dominuje na świecie: kapitalizmu, który jest z natury niesprawiedliwy i nierówny.
Chcielibyśmy podkreślić wagę alternatywnej rezolucji złożonej przez Konfederacyjną Grupę Zjednoczonej Lewicy Europejskiej - Nordyckiej Zielonej Lewicy, a także poprawek zgłoszonych do wspólnej rezolucji - niestety odrzuconych przez większość - które dotyczą m.in. takie jak: suwerenność żywnościowa, rozwój rolnictwa oraz konieczność położenia kresu szantażowaniu przez UE szeregu krajów rozwijających się na podstawie tzw. umów o partnerstwie gospodarczym.
Niezbędne jest wspieranie najbiedniejszych i najbardziej wrażliwych krajów na świecie, w tym blisko 50 krajów, których mieszkańcy odczuwają skutki kolejnych niepowodzeń w realizacji wniosków kolejnych konferencji ONZ.
W większości przypadków ta sytuacja jest spowodowana kolonializmem oraz wyzyskiem ich bogactw i narodów.
To nie nieuchronność losu, nieuniknione naturalne ograniczenia czy ograniczenia czynią te kraje biednymi.
Wręcz przeciwnie: kilka z nich jest bogatych, bardzo bogatych w zasoby naturalne.
W innych przypadkach to kontynuacja kapitalistycznego wyzysku z niesprawiedliwością i nieludzkością systemu - który jest dominującym na świecie sposobem organizacji gospodarczej i społecznej - jest podtrzymywana przez asymetryczne relacje, które tworzą i podtrzymują nierówności.
To właśnie zerwanie z fundamentami tego systemu oraz autentyczna i solidarna polityka współpracy i pomocy rozwojowej daje możliwość emancypacji tych ludzi i rozwoju tych krajów.
Ponad 40 krajów świata należy do kategorii krajów najsłabiej rozwiniętych.
Z zadowoleniem przyjmuję próbę aktywnego udziału UE w konferencji ONZ na najwyższym szczeblu i oczekuję od tego konkretnych zobowiązań.
W ciągu ostatnich 10 lat najbiedniejsze kraje odnotowały większy postęp niż w poprzedniej dekadzie.
Mimo to nadal istnieje wiele problemów: rosnąca zależność od towarów importowanych, ubóstwo, niski poziom kapitału ludzkiego oraz podatność na zmiany klimatyczne i klęski żywiołowe.
Problemy te należy rozwiązać ze wszystkich stron, ale szczególnie ważne są dwie kwestie.
Po pierwsze, kraje te muszą napływać inwestycje do produktywnych sektorów gospodarki.
Po drugie, należy pomóc w budowaniu struktur demokratycznych w tych krajach, umożliwiających im samodzielne decydowanie o strategicznych priorytetach bez obcej ingerencji.
Wahania na rynku towarowym i wynikające z nich konsekwencje to specyficzna kwestia, którą należy rozwiązać.
W perspektywie długoterminowej odpowiedzią jest dywersyfikacja gospodarki.
Z perspektywy krótko- i średnioterminowej ważne jest, aby kontrolować szoki cenowe, zwłaszcza w obszarze żywności.
Jeśli chodzi o stanowisko UE, ważne jest, aby skupić się na spójnej polityce zewnętrznej.
Dokument Komisji z 16 lutego jest wyczerpujący, ale musi przyjąć bardziej krytyczne podejście.
Musimy przyznać, że nie wszystkie działania UE w dziedzinie handlu lub bezpośrednich inwestycji zagranicznych są zgodne z polityką rozwoju.
Moim zdaniem powinny się jej podporządkować.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ od czasu trzeciej konferencji ONZ w sprawie krajów najsłabiej rozwiniętych (LDC-III) i przyjęcia brukselskiego programu działań podjęto pewne pozytywne kroki, na przykład „Wszystko oprócz broni” inicjatywy i wzrost oficjalnej pomocy rozwojowej, która podwoiła się w latach 2000-2008, oraz bezpośrednich inwestycji zagranicznych, które wzrosły z 6 do 33 mld USD, umożliwiając 19 krajom osiągnięcie 3% stopy wzrostu.
LDC-IV powinien być zorientowany na wyniki, w oparciu o jasne wskaźniki i cel polegający na zmniejszeniu liczby LDC o połowę do 2020 r., W połączeniu ze skutecznymi i przejrzystymi mechanizmami monitorowania i działań następczych.
Chciałbym podkreślić potrzebę nadania priorytetu bezpieczeństwu żywnościowemu, rolnictwu, infrastrukturze, budowaniu potencjału, wzrostowi gospodarczemu sprzyjającemu włączeniu społecznemu, dostępowi do technologii oraz rozwojowi ludzkiemu i społecznemu w krajach najsłabiej rozwiniętych.
Uważam, że LDC-IV powinien skupić się na spójności polityki na rzecz rozwoju jako istotnym czynniku zmiany polityki na poziomie krajowym i międzynarodowym, w związku z czym wzywam do kształtowania polityki we wszystkich obszarach - takich jak handel, rybołówstwo, środowisko, rolnictwo, zmiany klimatyczne, energia, inwestycje i finanse - wspieranie potrzeb rozwojowych krajów najsłabiej rozwiniętych w celu zwalczania ubóstwa i zagwarantowania godnych dochodów i środków do życia.
Wzywam UE do wywiązania się ze swoich zobowiązań w zakresie dostępu do rynku i zmniejszenia zadłużenia oraz do potwierdzenia, jak ważne jest osiągnięcie celu oficjalnej pomocy rozwojowej wynoszącego 0,15–0,20% DNB dla krajów najsłabiej rozwiniętych, mobilizując w tym celu zasoby krajowe i jako działanie uzupełniające, innowacyjne mechanizmy finansowania.
Uważam, że czwarta konferencja Narodów Zjednoczonych poświęcona krajom najsłabiej rozwiniętym wymaga przedstawienia środków niezbędnych do umożliwienia integracji tych krajów z gospodarką światową i poprawy ich dostępu do rynków UE.
Jednak pomimo wysiłków wszystkich, cele nie zostały osiągnięte, chociaż Republika Zielonego Przylądka wyróżnia się tutaj, ponieważ osiągnęła pewien sukces i podniosła jakość życia swoich obywateli do wyższego poziomu niż inne najsłabiej rozwinięte kraje.
Kryzys gospodarczy w krajach rozwiniętych spowodował ograniczenia handlowe, które z kolei powodują gospodarcze uciskanie krajów mniej rozwiniętych.
Rodziny na skraju absolutnego ubóstwa odnotowały 15% wzrost cen żywności w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, które według danych Banku Światowego wzrosły o 29% w porównaniu z 2009 rokiem.
W związku z tym nie można zignorować niedawnego oficjalnego wniosku biednych krajów o zniesienie ograniczeń eksportowych.
Kryzys gospodarczy z pewnością utrudnia negocjacje; Jednak twarde negocjacje na plecach ludzi żyjących w absolutnym ubóstwie są w najlepszym przypadku wątpliwe moralnie.
Ten konkretny projekt rezolucji, który poparłem, podkreśla i podkreśla konkretne polityki mające na celu odwrócenie tej sytuacji, zarówno na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym, w wielu sektorach, takich jak handel, rybołówstwo, środowisko, rolnictwo, zmiany klimatyczne, energia, inwestycje i sektor finansowy.
Parlament Europejski zamierza wnieść swój wkład w czwartą konferencję Narodów Zjednoczonych poświęconą krajom najsłabiej rozwiniętym poprzez niniejszą rezolucję.
Popieram ten wkład, ponieważ uważam również, że ta konferencja powinna wspierać spójną politykę rozwoju poprzez promowanie środków we wszystkich obszarach - takich jak handel, rybołówstwo, środowisko, rolnictwo, zmiana klimatu, energia, inwestycje i finanse - w celu zapewnienia silnego wsparcia na potrzeby rozwojowe krajów najsłabiej rozwiniętych (LDC), w celu zwalczania ubóstwa oraz zapewnienia godnych dochodów i utrzymania.
Podobnie jak rezolucja, za którą głosowałem, chciałbym również podkreślić, że w 2007 r. Republika Zielonego Przylądka była jednym z trzech krajów, które wycofały się ze statusu LDC.
To kraj o niewielkich zasobach, który był w stanie pracować na rzecz wzrostu i zwalczać ubóstwo.
Dlatego pragnę pogratulować mieszkańcom Republiki Zielonego Przylądka i ich rządowi.
w piśmie. - Na rzecz.
Za pomocą tej rezolucji PE: 1.
Uważa, że ​​kraje LDC-IV powinny być zorientowane na wyniki, w oparciu o jasne wskaźniki i cel polegający na zmniejszeniu liczby LDC o połowę do 2020 r., W połączeniu ze skutecznymi i przejrzystymi mechanizmami monitorowania i działań następczych; 2.
Uważa, że ​​kraje LDC-IV powinny skupić się na spójności polityki na rzecz rozwoju jako na ważnym czynniku zmiany polityki na szczeblu krajowym i międzynarodowym; w związku z tym wzywa do kształtowania polityki we wszystkich obszarach - takich jak handel, rybołówstwo, środowisko, rolnictwo, zmiana klimatu, energia, inwestycje i finanse - w celu wspierania potrzeb rozwojowych krajów najsłabiej rozwiniętych w celu zwalczania ubóstwa i zagwarantowania godnych dochodów i środków do życia; 3.
Wzywa UE do wywiązania się ze zobowiązań w zakresie dostępu do rynku i zmniejszenia zadłużenia; Potwierdza znaczenie osiągnięcia celu oficjalnej pomocy rozwojowej wynoszącego od 0,15 do 0,20% DNB dla krajów najsłabiej rozwiniętych, mobilizując w tym celu środki krajowe oraz, jako środek uzupełniający, innowacyjne mechanizmy finansowania.
Na dzień dzisiejszy 48 krajów na świecie jest klasyfikowanych jako najsłabiej rozwinięte, a około 800 milionów ludzi żyje za mniej niż 2 dolary dziennie.
W latach 2000-2010 średni wskaźnik rozwoju społecznego dla krajów najsłabiej rozwiniętych wzrósł zaledwie o 0,04%.
Ten niewielki wzrost stopniowo oddala ich od ośmiu milenijnych celów rozwoju określonych przez ONZ w 2000 roku.
Na szczęście po trzeciej konferencji ONZ podjęto pewne pozytywne kroki w zakresie oficjalnej pomocy rozwojowej, umożliwiając około 19 krajom osiągnięcie 3% stopy wzrostu.
Podzielam opinię sprawozdawcy, podkreślającą wagę czwartej konferencji ONZ.
Główne cele muszą koncentrować się na polityce rozwoju, rolnictwie i rybołówstwie oraz muszą dążyć do uzyskania konkretnych wyników i innowacyjnego finansowania.
Mam nadzieję, że wkład w zrównoważony rozwój przełoży się również na wsparcie dla zdrowia, edukacji i promowania demokracji oraz mocno trzymam się poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności jako podstawowych elementów polityki rozwojowej Unii Europejskiej.
Obecnie istnieje 48 krajów najsłabiej rozwiniętych (LDC), co oznacza, że ​​co piąty kraj na świecie należy do tej kategorii.
Kategoria LDC została stworzona przez Zgromadzenie Ogólne ONZ na początku lat 70., czyli ponad 40 lat temu.
Od tego czasu liczba krajów najsłabiej rozwiniętych wzrosła dwukrotnie, a tylko trzy (Botswana, Malediwy i Republika Zielonego Przylądka) mogły ukończyć tę grupę.
To pokazuje, że ubóstwo się szerzy, a skuteczność dotychczasowych działań jest ledwo zauważalna.
Kryzys gospodarczy dodatkowo pogorszył krytyczną sytuację.
Jej skutki w dużym stopniu dotknęły kraje LDC i spowodowały dalsze pogłębienie występujących tam problemów.
Wynikają one w szczególności z zadłużenia, wysokich cen żywności i paliw oraz zmiany klimatu.
Dlatego poparłem rezolucję w sprawie czwartej konferencji ONZ w sprawie krajów najsłabiej rozwiniętych z pełnym przekonaniem i świadomością jej znaczenia.
Istnieje potrzeba pogłębionej, kompleksowej analizy i diagnozy sytuacji krajów najsłabiej rozwiniętych oraz konkretnych propozycji rozwiązań mających na celu poprawę warunków życia mieszkańców tych krajów w perspektywie krótkoterminowej, a długoterminowego wyjścia z grupy.
Jako członek Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE chciałbym zwrócić szczególną uwagę na brak mechanizmów kontroli podjętych prac.
Nie brakuje nam woli politycznej i chęci pomocy, ale niestety nie monitorujemy odpowiednio naszych wysiłków, w wyniku czego są one mało skuteczne.
Jako jeden z autorów rezolucji w sprawie IV konferencji Narodów Zjednoczonych poświęconej krajom najsłabiej rozwiniętym (LDC) uważam, że bezwzględnie konieczne jest, aby Parlament Europejski wykazał niezachwiane zaangażowanie wobec mieszkańców krajów najsłabiej rozwiniętych.
Wzrost liczby państw należących do tej kategorii (od 1971 r. Liczba krajów najsłabiej rozwiniętych wzrosła z 25 do 48) wymaga od społeczności międzynarodowej podwojenia wysiłków na rzecz osiągnięcia celu zmniejszenia o połowę liczby LDC do 2020 r.
Z tego punktu widzenia zasadnicze znaczenie ma zapewnienie prawdziwej spójności polityki między politykami bezpośrednio wpływającymi na kraje najsłabiej rozwinięte, takimi jak pomoc rozwojowa, handel, rybołówstwo, środowisko, rolnictwo, zmiana klimatu, energia, inwestycje i finanse, aby zmniejszyć ubóstwo i gwarantują godziwe dochody i środki do życia mieszkańcom krajów najsłabiej rozwiniętych.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie czwartej konferencji ONZ w sprawie krajów najsłabiej rozwiniętych.
W tej rezolucji Parlament Europejski stoi na straży zasady spójności między różnymi politykami UE w dziedzinie pomocy rozwojowej i współpracy.
Oznacza to, że w stosunkach UE z krajami najsłabiej rozwiniętymi polityka we wszystkich obszarach - w tym handlu, rybołówstwa, środowiska, rolnictwa, zmian klimatycznych, energetyki, inwestycji i finansów - musi być tak zaprojektowana, aby wspierać ich potrzeby rozwojowe. .
Ponadto rezolucja przypomina, jak ważne jest osiągnięcie celu oficjalnej pomocy rozwojowej wynoszącego 0,15–0,20% DNB dla krajów najsłabiej rozwiniętych oraz ostrzega przed niekorzystnym wpływem nabywania gruntów rolnych, takim jak wywłaszczenie drobnych rolników oraz niezrównoważone użytkowanie gruntów i wody.
Zasada spójności ma na celu zapobieganie deklaracjom dobrych intencji, które nigdy nie są przekładane na działanie, oraz sprzecznym politykom sektorowym.
Teraz pozostaje go wdrożyć.
Chciałem wykorzystać swój głos, aby potwierdzić moje zdecydowane zaangażowanie w walkę z ubóstwem, zarówno przeciwko jego przyczynom, jak i skutkom.
Otwiera się nieubłagana przepaść między najsłabiej rozwiniętymi krajami a gospodarką światową, tworząc błędne koło, w którym ofiarami są ludność.
Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za opóźnienia w osiąganiu milenijnych celów rozwoju, co sprawia, że ​​skoordynowane działania UE i ONZ są sprawą pilną.
Obszary priorytetowe są dobrze znane: bezpieczeństwo żywnościowe, dostęp do wody i opieki zdrowotnej oraz umiejętności czytania i pisania.
Rozwiązania też są dobrze znane, ale żałuję, że deklaracje dobrych intencji rzadko przekładają się na działanie.
A jednak to właśnie dzięki działaniom na rzecz lepszej dystrybucji bogactwa, wspieraniu krajów najsłabiej rozwiniętych na drodze do wzrostu i demokracji oraz zwalczaniu szaleńczej spekulacji cenami towarów te wyjątkowo wrażliwe kraje będą w stanie uciec z błędnego koła ubóstwa.
To nie tylko odpowiedzialność; jest to wymóg bezpieczeństwa dla Unii, ponieważ ubóstwo jest niestety często źródłem niestabilności.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ popieram przystąpienie Islandii do UE, pod warunkiem że rządowi uda się zapewnić poparcie obywateli dla tego krajowego zobowiązania politycznego.
Z zadowoleniem przyjmuję perspektywę przystąpienia Islandii do UE, ponieważ Islandia ma silną tradycję demokratyczną i kulturę obywatelską, co pozwoli jej bez przeszkód wejść do grona państw członkowskich UE.
Uważam, że przystąpienie Islandii do UE zwiększy szanse Unii na odgrywanie bardziej aktywnej i konstruktywnej roli w Europie Północnej i w Arktyce, przyczyniając się do wielostronnego zarządzania i zrównoważonych rozwiązań politycznych w regionie.
Islandia jest już aktywnym uczestnikiem Rady Nordyckiej, a także polityki UE dotyczącej wymiaru północnego, Rady Euro-Arktycznej Morza Barentsa i Rady Arktycznej, która jest głównym wielostronnym forum współpracy w Arktyce.
Przystąpienie Islandii do UE wzmocniłoby europejską obecność w Radzie Arktycznej.
Islandia może również wnieść cenny wkład w unijną politykę środowiskową i energetyczną ze względu na swoje doświadczenie w dziedzinie energii odnawialnych, zwłaszcza w zakresie wykorzystania energii geotermalnej, ochrony środowiska i środków przeciwdziałania zmianom klimatycznym.
Głosowałem za sprawozdaniem z postępów w sprawie Islandii w 2010 r. Sporządzonym przez mojego kolegę, Cristiana Predę, ponieważ myślę, że nadszedł czas, aby ocenić perspektywy UE tego kraju.
W trakcie negocjacji z UE władze Islandii wykazały autentyczne zaangażowanie w ten proces i silną wolę polityczną, aby w odpowiednim czasie spełnić wszystkie kryteria przystąpienia.
Przede wszystkim Islandia ma długą tradycję demokracji.
Ochrona praw człowieka i współpraca z wiodącymi organizacjami międzynarodowymi to kwestie o najwyższym priorytecie w programie politycznym Islandii.
Na froncie gospodarczym władze opracowały już strategię przedakcesyjną, aby zapewnić dywersyfikację swoich sektorów działalności i wyjście z recesji.
Myślę, że Islandia jest w stanie przyjąć zobowiązania wynikające z bycia państwem członkowskim UE.
Powinienem wspomnieć, że w chwili obecnej warunki zostały spełnione dla 10 rozdziałów negocjacyjnych.
W tym kontekście z zadowoleniem przyjmuję inicjatywę Komisji Europejskiej dotyczącą rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych z Islandią w czerwcu br.
Niniejsze sprawozdanie zawiera dobry przegląd aktualnego stanu stosunków między Unią Europejską a Islandią.
Od czasu traktatu paryskiego utrzymujemy przyjazne, bliskie i oparte na współpracy więzi z tym krajem.
Został mocno dotknięty kryzysem gospodarczym, finansowym i bankowym.
Należy podjąć reformy i musimy do nich zachęcać.
Od początku procesu akcesyjnego rozpoczęliśmy otwarty i konstruktywny dialog z rządem Islandii, który również wyraził chęć przystąpienia do strefy euro.
Rozszerzenie o Islandię pozwoli na większą spójność polityki europejskiej w regionie Arktyki, zwłaszcza w zakresie rybołówstwa, transportu morskiego, badań naukowych i ochrony środowiska.
Jednak Europa nie jest podporą ani lekarstwem na kryzys gospodarczy.
To od Islandii zależy wyraźne poparcie dla prawdziwego projektu integracji z resztą Europy.
Cieszy mnie perspektywa posiadania kraju o silnej tradycji demokratycznej i solidnej kulturze obywatelskiej jako nowego państwa członkowskiego UE.
Islandia osiąga dobre wyniki w zakresie ochrony praw człowieka i zapewnia wysoki poziom współpracy z międzynarodowymi mechanizmami ochrony praw człowieka.
Przystąpienie Islandii do UE wzmocni zatem rolę Unii w promowaniu i obronie praw człowieka i podstawowych wolności na całym świecie.
Dzięki swojemu doświadczeniu Islandia może również wnieść cenny wkład w politykę UE w dziedzinie energii odnawialnej, zwłaszcza w obszarach eksploatacji energii geotermalnej, ochrony środowiska i przeciwdziałania zmianom klimatycznym.
Przystąpienie Islandii do UE poprawi perspektywy odgrywania przez UE bardziej aktywnej i konstruktywnej roli w północnej Europie i Arktyce, poprzez wkład w wielostronne zarządzanie i trwałe rozwiązania polityczne dla regionu.
w piśmie. - Głosowałem za odrzuceniem tego sprawozdania.
W pogoni za rozszerzeniem obawiam się, że ten Parlament i instytucje UE ignorują kwestie o strategicznym znaczeniu dla państw członkowskich.
Godne ubolewania jest to, że po raz kolejny Islandia i Wyspy Owcze znacznie zawyżyły proponowane połowy makreli w 2011 r., Zagrażając stadu i żywotności naszego przemysłu rybnego pelagicznego.
To oburzające zachowanie obnaża kłamstwo, że Islandia jest liderem w zrównoważonym zarządzaniu rybołówstwem.
Ostatniego lata, w odpowiedzi na nieprzejednane stanowisko Islandii w tej sprawie, powiedziano nam, że Komisja rozważa zawieszenie negocjacji w sprawie przystąpienia Islandii do UE, ale wydaje się, że niewiele się wydarzyło na tym froncie.
Członkostwo Islandii w „Klubie UE” nie może i nie może być kontynuowane, podczas gdy Islandia rażąco ignoruje zasady tego klubu.
Jak to ujęto w nagłówku jednej z gazet, czy naprawdę będziemy rozważać, jak Islandia przechodzi od upadku swoich brzegów do zniknięcia naszych najcenniejszych łowisk?
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania z postępów Islandii w 2010 r., Ponieważ uważam, że musimy wspierać przystąpienie jednej z najstarszych demokracji europejskich do UE, pod warunkiem spełnienia niezbędnych wymogów, takich jak zniesienie połowów wielorybów i handel produktami wydobytymi z wielorybów.
Ze wszystkich krajów, których przystąpienie do Unii Europejskiej jest proponowane, Islandia jest najlepiej do tego przygotowana i do przyjęcia wartości i zasad, którymi kieruje się Unia.
Wierzę, że Unia zyska na wkładzie Islandii.
Ogólnie rzecz biorąc, Islandia ma te same standardy, aw niektórych przypadkach wyższe, niż te, które mają obowiązywać w Unii.
Uważam, że dostosowania, których jeszcze trzeba dokonać, nie spowodują zbytniego opóźnienia procesu akcesyjnego.
Niniejszy projekt rezolucji odnosi się do sprawozdania z postępów w 2010 r. Dotyczącego postępów Islandii na drodze do członkostwa w Unii Europejskiej.
Negocjacje w sprawie przystąpienia Islandii rozpoczęły się w lipcu 2010 roku.
Uważam, że należy stworzyć warunki niezbędne do zakończenia procesu akcesyjnego Islandii i zapewnienia powodzenia tego przystąpienia: jest to kraj o silnej tradycji demokratycznej i silnej kulturze obywatelskiej, a jego przystąpienie wzmocni rolę Unii w promowaniu obronności praw człowieka i podstawowych wolności na całym świecie.
Islandia należy do Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu i ma gospodarkę rynkową, która może przynieść UE pewne korzyści, szczególnie w dziedzinie energii odnawialnej.
Niemniej jednak Islandia musi przedstawić dowody rzeczywistego zainteresowania i współpracować przy rozwiązywaniu nierozstrzygniętych kwestii w sektorze zarządzania rybołówstwem.
Zgodnie ze złożonym sprawozdaniem poczyniono pewne postępy, ale przed nami jeszcze długa droga, zwłaszcza w odniesieniu do sektora rybołówstwa.
Mam nadzieję, że te nierozwiązane kwestie zostaną szybko rozwiązane, tak aby proces akcesyjny Islandii zakończył się sukcesem.
Nasze stanowisko co do zasady w odniesieniu do procesów akcesyjnych nowych krajów do Unii Europejskiej jest dobrze znane: kiedy taka decyzja zostanie podjęta, musi być oparta na woli zaangażowanych osób, którą należy uszanować.
Dlatego czekamy na stanowisko narodu islandzkiego w momencie przystąpienia, abyśmy mogli uwzględnić to stanowisko w przyszłości.
Oprócz tej zasady wstrzymaliśmy się również od głosu ze względu na fundamentalne podstawy procesu rozszerzenia UE, biorąc pod uwagę kapitalistyczny charakter procesu integracji i cele, do których dąży.
Po wyczerpaniu się regionów oddalonych, powstałych w wyniku poprzednich rozszerzeń, istnieje potrzeba dalszego rozwoju i zdobycia nowych rynków.
Jesteśmy niezadowoleni z niektórych wymagań, jakie Unia Europejska stawia Islandii, w tym z tego raportu. na przykład wymóg liberalizacji szeregu sektorów, w szczególności sektora finansowego, który jest tym poważniejszy, że był to jeden z sektorów odpowiedzialnych za kryzys, który tam wystąpił, z którego ucieczka była możliwa tylko dzięki jasnemu stanowi interwencja.
Wstrzymaliśmy się od głosu z powodu naszego stanowiska w sprawie rozszerzenia Unii Europejskiej.
Czekamy na stanowisko narodu islandzkiego w chwili przystąpienia, abyśmy mogli uwzględnić to stanowisko w przyszłości.
To powiedziawszy, jesteśmy niezadowoleni z niektórych wymagań, jakie Unia Europejska stawia Islandii, w tym z tych zawartych w tym sprawozdaniu, z którymi całkowicie się nie zgadzamy: na przykład wymogi liberalizacji szeregu sektorów, w szczególności sektora finansowego. , co jest tym poważniejsze, że był to jeden z sektorów odpowiedzialnych za ówczesny kryzys, z którego ucieczka była możliwa tylko dzięki wyraźnej państwowej i ludowej interwencji.
Czekamy na przyszłe wydarzenia, w szczególności referendum w dniu 9 kwietnia 2011 r., W celu uzyskania jaśniejszego stanowiska w sprawie członkostwa tego kraju.
Chciałbym wyjaśnić, dlaczego wstrzymuję się od głosu w sprawie tego tekstu, tak jak robię to za każdym razem, gdy głosuje się tutaj nad sprawozdaniem dotyczącym negocjacji akcesyjnych z krajem europejskim.
Nie dlatego, że kwestionuję prawo Islandii do wejścia do Unii Europejskiej; to dlatego, że uważam, że dołączanie do niej nie jest dobrym pomysłem.
Rzeczywiście, zdecydowana większość ludzi na Islandii wydaje się mieć ten sam pogląd.
Decyzja o członkostwie została podjęta w chwili paniki po załamaniu się islandzkiego systemu bankowego, aby skorzystać z europejskiego wsparcia.
Wszyscy wiedzą, że Islandia chce przyjąć euro, nie będąc członkiem Unii Europejskiej, co jest głupotą, gdy wiemy, jakie to ma konsekwencje, i że Islandia jest członkiem Europejskiego Obszaru Gospodarczego i strefy Schengen.
Tak czy inaczej, to Islandczycy ostatecznie zdecydują.
I mam nadzieję, że jeśli powiedzą „nie”, zostaną wysłuchani.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ negocjacje akcesyjne z Islandią rozpoczęto w lipcu 2010 r. I niezbędne jest stworzenie warunków do zakończenia procesu akcesyjnego z Islandią i zapewnienie, że jej przystąpienie zakończy się sukcesem.
Islandia może wnieść cenny wkład do polityk UE ze względu na swoje doświadczenie w dziedzinie energii odnawialnych, zwłaszcza w zakresie wykorzystania energii geotermalnej, ochrony środowiska i środków przeciwdziałania zmianom klimatycznym.
Przystąpienie Islandii do UE zwiększyłoby szanse Unii na odgrywanie bardziej aktywnej i konstruktywnej roli w Europie Północnej i Arktyce, przyczyniając się do wielostronnego zarządzania i zrównoważonych rozwiązań politycznych w regionie.
Niezbędne jest również udzielenie obywatelom UE jasnych i wyczerpujących, opartych na faktach informacji na temat skutków przystąpienia Islandii.
Należy podjąć wysiłki w tym celu i uważam, że równie ważne jest wysłuchiwanie obaw i pytań obywateli i reagowanie na nie oraz odpowiadanie na ich poglądy i interesy.
Musiałem z całego serca poprzeć rezolucję w sprawie sprawozdania z postępów Islandii w 2010 roku, poddanego pod głosowanie w Parlamencie.
W minionym roku Islandia wykazała gotowość do przestrzegania na wielu frontach polityki europejskiej i zasad, które ją inspirują.
Dzięki silnej tradycji obywatelskiej i demokratycznej, postępowi w umacnianiu niezawisłości sądownictwa, a także szczególnej uwadze poświęconej aspektowi ekonomicznemu, który w coraz większym stopniu spełnia kryteria stawiane przez Europę, jest krajem, który przystąpił do UE. UE można oceniać tylko pozytywnie, nie tylko dlatego, że wzmocniłoby to rolę Unii w Radzie Arktycznej.
Ochrona praw człowieka, wzmocnienie otoczenia legislacyjnego w zakresie wolności słowa i dostępu do informacji oraz wysokie wskaźniki inwestycji w edukację, badania i rozwój, mające na celu rozwiązanie problemu wysokiego poziomu bezrobocia wśród młodzieży, świadczą o pracowitości kraj i jego zdecydowane pragnienie dostosowania się do Europy.
To ludność Islandii będzie miała ostatnie słowo: będą musieli zagłosować w referendum i mam nadzieję, że opowiedzą się za dołączeniem do naszej wielkiej europejskiej rodziny.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, w której między innymi „z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte między przedstawicielami rządów Islandii, Holandii i Wielkiej Brytanii w sprawie Icesave, w szczególności w sprawie zagwarantowania zwrotu kosztów poniesionych w związku z wypłatą minimalnych gwarancji na rzecz deponenci w oddziałach Landsbanki Islands hf. w Wielkiej Brytanii i Holandii; z zadowoleniem przyjmuje zatwierdzenie przez islandzki parlament większością trzech czwartych porozumienia w dniu 17 lutego 2011 r. ”; oraz „przyjmuje do wiadomości decyzję prezydenta Islandii o skierowaniu projektu ustawy do referendum i wyraża nadzieję na zakończenie postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, które rozpoczęło się 26 maja 2010 r., wszczęte przez Urząd Nadzoru EFTA przeciwko rządowi Islandii”.
Tekst ten potępia odmowę przez Islandczyków spłaty zadłużenia zaciągniętego przez prywatne banki, mimo że zdecydowaną większością głosów głosowali przeciwko tej spłacie.
Zobowiązuje je rygorystycznie do stosowania kryteriów kopenhaskich.
Z zadowoleniem przyjmuje plany MFW dla tego kraju.
Proponuje kampanię kierowaną przez Komisję w Islandii na wzór kampanii irlandzkiej w oczekiwaniu na ogólnokrajowe referendum w sprawie członkostwa w UE.
Głosowałem przeciwko tym powtarzającym się pokazom siły przeciwko narodowi islandzkiemu i surowej logice tekstu liberalnej normalizacji.
Islandia poczyniła konkretne kroki w kierunku przyszłego przystąpienia do UE i ma najlepszą pozycję wśród krajów kandydujących, aby spełnić wymogi przystąpienia.
Jednak niedawna kwestia wypłaty do Holandii i Wielkiej Brytanii funduszy utraconych przez obywateli tych krajów, którzy dokonali inwestycji w bankrut islandzki, może stworzyć przeszkody w przystąpieniu tego kraju.
Islandia już blisko współpracuje z Unią Europejską jako członek Europejskiego Obszaru Gospodarczego, układów z Schengen i rozporządzenia dublińskiego.
Islandia osiąga również bardzo dobre wyniki, jeśli chodzi o ochronę praw człowieka.
Istnieje wysoki poziom inwestycji w takich dziedzinach, jak edukacja, badania i rozwój, co sprawia, że ​​Islandia zajmuje dobre miejsce na arenie międzynarodowej w tych obszarach.
Zanim jednak będziemy mogli mówić o przystąpieniu Islandii do UE, wymagana jest zgoda ludności Islandii.
Wskazane byłoby zaprzestanie wszelkiej propagandy UE mającej na celu przekonanie Islandczyków o korzyściach z przystąpienia.
Z ekonomicznego punktu widzenia raport OECD z maja 2010 roku mówi, że Islandii udało się skonsolidować swoją gospodarkę i pomimo kryzysu finansowego jej dochód na mieszkańca nadal jest światowym liderem.
Projekt ma zatem moje poparcie.
Przede wszystkim chciałbym wyjaśnić, że ewentualne przystąpienie Islandii do Unii uzależnione jest od zgody Islandczyków.
Decyzję należy pozostawić obywatelom i UE nie może dalej na nią wpływać.
Jeśli chodzi o sprawozdanie z postępów, Islandia wypada na tle międzynarodowych porównań w wielu dziedzinach, aw innych jest nawet liderem w tej dziedzinie: myślę tutaj o takich dziedzinach, jak dochód na mieszkańca, edukacja, badania i rozwój oraz ochrona ludzi prawa.
Dlatego głosowałem za przyjęciem tego projektu rezolucji.
Islandia to jedna z najstarszych demokracji europejskich.
Spośród krajów ubiegających się o członkostwo w Unii Europejskiej jest z pewnością najlepiej przygotowanym krajem, nie tylko dlatego, że ma podobne demokratyczne zasady i wartości jak państwa członkowskie Unii, ale także dlatego, że ma takie same lub wyższe standardy rozwoju.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania z postępów w 2010 r., Ponieważ uważam, że po spełnieniu niezbędnych wymogów akcesyjnych, wśród których podkreśliłbym zniesienie połowów wielorybów i handel produktami wydobywanymi z wielorybów, UE zyska na przystąpieniu do kraj.
Jednak kwestia przystąpienia tego kraju powinna zostać należycie ujęta w ramach wspólnych polityk Unii, w szczególności wspólnej polityki rybołówstwa.
Ze względu na względne znaczenie sektora rybołówstwa w gospodarce Islandii mogą pojawić się trudności z harmonizacją polityk właściwych dla tego sektora.
Za pomocą tej rezolucji PE między innymi: z zadowoleniem przyjmuje perspektywę przyjęcia jako nowego członka UE kraju o silnej tradycji demokratycznej i kulturze obywatelskiej; podkreśla, że ​​przystąpienie Islandii do UE jeszcze bardziej wzmocni rolę Unii jako światowego promotora i obrońcy praw człowieka i podstawowych wolności; wyraża uznanie dla Islandii za dobre wyniki w zakresie ochrony praw człowieka i zapewnianie wysokiego poziomu współpracy z międzynarodowymi mechanizmami ochrony praw człowieka; popiera trwające prace nad wzmocnieniem otoczenia legislacyjnego w zakresie wolności wypowiedzi i dostępu do informacji; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje islandzką inicjatywę dotyczącą nowoczesnych mediów, która umożliwia zarówno Islandii, jak i UE zajęcie silnego stanowiska w zakresie ochrony prawnej wolności wypowiedzi i informacji.
Islandia jest krajem kandydującym do członkostwa w Unii Europejskiej od 2010 roku.
Głosowałem za przyjęciem tego projektu rezolucji, ponieważ jestem przekonany, że ten kraj ma solidną tradycję demokratyczną i kulturę obywatelską, a jego przystąpienie jeszcze bardziej wzmocni rolę UE jako światowego promotora i obrońcy praw człowieka i podstawowych wolności.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ popieram przystąpienie Islandii do UE.
Głosuję za przyjęciem tej rezolucji, w której zaleca się wdrożenie układu o stowarzyszeniu i stabilizacji z UE, ale ubolewa, że ​​Rada nie rozważa otwarcia negocjacji zgodnie z zaleceniami Komisji.
Chciałbym również wyrazić zaniepokojenie rosnącymi napięciami etnicznymi oraz brakiem dialogu politycznego i wolności prasy.
Partie polityczne powinny położyć kres bojkotowi parlamentu krajowego i nawiązać dialog z instytucjami.
Żałuję również, że spór z Grecją nadal blokuje drogę tego kraju do przystąpienia do UE.
Kwestie bilateralne muszą zostać rozwiązane przez zainteresowane strony w duchu dobrego sąsiedztwa, przede wszystkim z uwzględnieniem interesów europejskich.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem wniosku o zakończenie debaty nad oświadczeniami Rady Europejskiej i Komisji w sprawie sprawozdania z postępów w 2010 r. W sprawie Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii (FYROM).
Uważam, że jest to bardzo wyważony ruch.
Wyraża zaniepokojenie obecną sytuacją polityczną w FYROM, w tym bojkotem parlamentu narodowego przez partie opozycyjne, oraz ryzykiem, że wydarzenia te mogą niekorzystnie wpłynąć na agendę tego kraju w UE.
Wniosek składa również gratulacje dla kraju z okazji rocznicy podpisania porozumienia z Ochrydy, które pozostaje kamieniem węgielnym jego stosunków międzyetnicznych, i wzywa rząd do wspierania wszechstronnego dialogu między społecznościami etnicznymi.
Doceniłem również pozytywną ocenę wniosku w sprawie nieustannych wysiłków FYROM na rzecz stabilizacji regionu.
Jako członek delegacji Parlamentu Europejskiego na Byłą Jugosłowiańską Republikę Macedonii uważnie śledzę postępy tego kraju i jego kandydatury do członkostwa w Unii Europejskiej.
Chociaż nadal ma wiele do zrobienia w obszarach polityki, sądownictwa, administracji publicznej, walki z korupcją i wolności słowa, Była Jugosłowiańska Republika Macedonii poczyniła znaczne postępy w obszarach takich jak decentralizacja, edukacja i system więziennictwa reforma.
Dwustronne problemy między tym krajem a Grecją nie mogą utrudniać rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych.
Głosowałem za otwarciem tych negocjacji.
Ponadto chciałbym zaznaczyć, że w czerwcu odbędą się w kraju przedterminowe wybory.
Dlatego wzywam wszystkie partie polityczne do zjednoczenia się i ścisłej współpracy, aby zapewnić przystąpienie ich kraju do Unii Europejskiej.
Zgodziłem się z tym raportem.
W 2005 r. Rada Europejska przyznała status kandydata Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii, ale od tamtej pory nie wyznaczyła daty rozpoczęcia negocjacji, pomimo znacznych postępów tego kraju na drodze do UE.
Pomimo poczynionych postępów w Macedonii nadal panuje niestabilność polityczna, która może wpływać na proces integracji europejskiej.
Brak dialogu między rządem a partiami opozycyjnymi w kraju uniemożliwia osiągnięcie porozumienia w sprawie przeprowadzenia reform strukturalnych.
Reforma sądownictwa nie została w pełni zakończona, media i administracja publiczna zostały upolitycznione, a nierozwiązana kwestia integracji grup etnicznych uniemożliwia Macedonii dalsze postępy i wdrażanie reform niezbędnych do zapewnienia zasad praworządności i demokracja.
Uważam, że rząd macedoński musi bardziej zaangażować partie opozycyjne w proces decyzyjny i zapewnić otwarty i konstruktywny dialog na temat wszystkich problemów, przed którymi stoi obecnie ten kraj.
Głosowałem za sprawozdaniem z postępów w 2010 r. W sprawie Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, ponieważ uważam, że unijna perspektywa Bałkanów ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia stabilności regionu.
W tym kontekście współpraca z Grecją ma ogromne znaczenie.
Spór o nazwę byłej Jugosłowiańskiej Republiki odgrywa kluczową rolę w rozmowach o negocjacjach akcesyjnych, gdyż jest jedną z przeszkód uniemożliwiających rozpoczęcie negocjacji.
Dobre stosunki sąsiedzkie są niezbędne podczas procesu uzyskiwania statusu państwa członkowskiego UE.
Dlatego Była Jugosłowiańska Republika Macedonii i Grecja muszą znaleźć rozwiązanie kwestii, jak nazwać państwo.
Jak dotąd Grecja dowiodła, że ​​jest godnym zaufania partnerem do dyskusji w odniesieniu do pozostałych rozdziałów.
Najwyższy czas, aby oba państwa doszły do ​​porozumienia, tak aby przyszłe negocjacje akcesyjne były prowadzone przy wsparciu wszystkich państw członkowskich UE.
W tym względzie pomocne może być wezwanie do neutralnych mediatorów zewnętrznych, takich jak zaangażowanie w spór Sekretarza Generalnego ONZ.
Zgodnie z wcześniejszymi rezolucjami Parlamentu żałuję, że Rada nie podjęła decyzji o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych, zgodnie z zaleceniem Komisji drugi rok z rzędu.
Proces rozszerzenia UE jest potężnym narzędziem służącym pokojowi, stabilizacji i pojednaniu w tym regionie.
Jestem szczególnie zaniepokojony utrzymującym się wysokim poziomem bezrobocia, szczególnie wśród ludzi młodych, problemem, który występuje w wielu krajach regionu.
Chciałabym wezwać rząd do szybkiego wdrożenia bardziej skutecznych środków w celu poprawy inwestycji publicznych skoncentrowanych na polityce zatrudnienia i wykorzystaniu siły roboczej w stabilnych i przyzwoitych miejscach pracy dobrej jakości.
Cieszę się jednak z niedawnego przyjęcia ustawy energetycznej, która ma na celu liberalizację krajowego rynku energii elektrycznej i jest zgodna z odpowiednimi dyrektywami europejskimi.
Z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie krajowej strategii na rzecz zrównoważonego rozwoju, ale należy poczynić więcej wysiłków w celu egzekwowania przepisów w dziedzinie środowiska, a na ten cel trzeba przeznaczyć odpowiednie fundusze.
Chciałbym zaapelować o ściślejszą współpracę w zakresie ponadnarodowych zagadnień środowiskowych w oparciu o normy UE, zwłaszcza w zakresie jakości wody, gospodarki odpadami i ochrony przyrody.
Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej - Nordycka Zielona Lewica opowiada się w zasadzie za rozszerzeniem w kierunku Bałkanów Zachodnich, o ile sobie tego życzy jej obywatele.
Wstrzymałem się od głosu w głosowaniu nad tym konkretnym sprawozdaniem, ponieważ oprócz wszystkiego innego są problematyczne kwestie związane z proponowanymi reformami gospodarczymi i sposobem zajęcia się kwestią nazwy.
Z dotychczasowych doświadczeń związanych z rozszerzeniem wynika, że ​​współpraca z krajami Bałkanów Zachodnich i proces ich integracji, zwłaszcza w okresie kryzysu gospodarczego, powinny przyczyniać się do zrównoważonego rozwoju oraz dobrobytu gospodarczego i społecznego obywateli krajów objętych procesem rozszerzenia oraz Unii.
W sprawozdaniu kładzie się jednak nacisk na nagradzanie wyborów, takich jak rozmieszczenie żołnierzy w Afganistanie i gdzie indziej, lub promowanie polityk gospodarczych, takich jak prywatyzacje, które pogłębiają recesję poprzez wzrost bezrobocia i nierówności społeczne oraz ograniczanie praw socjalnych.
Ponadto proces integracji powinien przebiegać z poszanowaniem prawa międzynarodowego i procedur międzynarodowych.
W tym szczególnym przypadku, w kwestii nazwy, raport powinien zachęcać do szacunku i wsparcia dla procedury znalezienia powszechnie akceptowalnego rozwiązania pod egidą ONZ.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ ponownie zaleca Radzie podjęcie decyzji o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii.
Rada przyznała temu państwu status kraju kandydującego w 2005 r., Ale od tego czasu nie wyznaczyła daty rozpoczęcia negocjacji, pomimo znacznych postępów, jakie kraj ten poczynił na drodze do UE.
w piśmie. - (PT) Wystąpiły pewne opóźnienia w procesie integracji Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii.
Mimo to Macedonia poczyniła postępy w dążeniu do przyjęcia wspólnotowego dorobku prawnego i zapewnienia swoim instytucjom rzetelnych struktur i dobrych praktyk, zgodnie z zaleceniami UE.
Kryzys polityczny, który nękał ten kraj, w pełni pokazuje, że wiele pozostaje do zrobienia i że jest jeszcze długa droga, zanim obiektywnie spełni on wszystkie kryteria realnej perspektywy przystąpienia.
Chciałabym wezwać Grecję i Byłą Jugosłowiańską Republikę Macedonii, aby spróbowały przezwyciężyć różnice i pokazały, że są wierne hojnemu duchowi założycielskiemu UE, którego wszyscy tak bardzo dziś potrzebujemy.
Niniejszy projekt rezolucji koncentruje się na postępach, jakie Była Jugosłowiańska Republika Macedonii poczyniła na drodze integracji z UE w ciągu ostatniego roku.
W dniu 16 grudnia 2005 r. Rada przyznała Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii status kraju kandydującego do przystąpienia.
W 2008 r. Określono zasady, priorytety i warunki przystąpienia i są one monitorowane przez Komisję.
Chociaż ocena była pozytywna, istnieją aspekty, które należy zintensyfikować, takie jak dialog z Grecją na temat statusu nowego państwa członkowskiego, reforma administracji publicznej i wymiaru sprawiedliwości, zwalczanie przestępczości zorganizowanej i korupcji, poszanowanie wolności ekspresji i współpracy instytucjonalnej.
Obecna sytuacja polityczna, w tym bojkot parlamentu narodowego przez partie opozycyjne, może negatywnie wpłynąć na priorytety kraju wobec UE.
Zainteresowane strony muszą rozwiązywać kwestie dwustronne w duchu dobrego sąsiedztwa.
Wszyscy gracze muszą zwiększyć swoje wysiłki oraz wykazać się odpowiedzialnością i determinacją w rozwiązywaniu wszystkich nierozstrzygniętych kwestii, które utrudniają proces przystąpienia kraju kandydującego i własną politykę UE w regionie.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ w 2005 r. Rada Europejska przyznała Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii status kandydata, ale od tamtej pory nie ustaliła daty rozpoczęcia negocjacji, pomimo znacznych postępów tego kraju w zakresie jego droga do UE; ponieważ kwestie dwustronne nie powinny stanowić przeszkody w procesie przystąpienia i być wykorzystywane jako przeszkoda w procesie przystąpienia, chociaż należy je rozstrzygnąć przed przystąpieniem; a także ponieważ kontynuacja procesu akcesyjnego przyczyniłaby się do stabilności Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i dodatkowo wzmocniłaby dialog międzyetniczny.
Zainteresowane strony muszą rozwiązywać kwestie dwustronne w duchu dobrego sąsiedztwa iz uwzględnieniem ogólnych interesów UE.
Wszyscy kluczowi gracze i zainteresowane strony powinni zintensyfikować swoje wysiłki i wykazać się odpowiedzialnością i determinacją w rozwiązywaniu wszystkich nierozstrzygniętych kwestii, które nie tylko utrudniają proces przystąpienia kraju kandydującego i własną politykę UE w regionie, ale mogą również mieć wpływ na stosunki międzyetniczne, stabilność regionalna i rozwój gospodarczy.
W dokumencie wezwano odpowiedzialne władze do wzmocnienia niezależności i wolności mediów, stosowania wobec nich wszystkich równych standardów i poprawy przejrzystości ich własności.
Martwi mnie niewystarczający dialog między rządem a partiami opozycyjnymi oraz ogólny klimat nieufności i konfrontacji.
Konieczne jest kontynuowanie reform wymiaru sprawiedliwości w celu zapewnienia jego profesjonalizmu, skuteczności i niezależności od nacisków politycznych, rozszerzenia walki z korupcją i poprawy otoczenia biznesowego.
Proces rozszerzenia UE jest silnym bodźcem zachęcającym do procesu pokojowego, stabilizacji i pojednania na Bałkanach.
Macedonia poczyniła znaczące postępy w demokratyzacji państwa, bezpośrednio ze względu na polityczną wolę uzyskania pełnoprawnego członka rodziny narodów europejskich.
Komisja Europejska oceniła ten postęp i już drugi rok z rzędu wezwała Radę Europejską do otwarcia negocjacji akcesyjnych z Macedonią.
Rada nie podjęła tej decyzji również drugi rok z rzędu.
Stwarza to wrażenie, że jedną z nieuzasadnionych przeszkód w rozpoczęciu tych negocjacji są wzajemne kości niezgody, w tym stosunki z Grecją.
Spory te nie mogą blokować procesu akcesyjnego Macedonii, tym bardziej, że kontynuacja procesu akcesyjnego sprzyjałaby stabilności i jeszcze bardziej wzmocniła dialog między społecznościami etnicznymi w Macedonii.
Oczywiście Macedonia ma jeszcze wiele do zrobienia, aby zreformować instytucje rządowe i sądowe, skutecznie zwalczać zorganizowaną przestępczość i korupcję oraz rozwijać demokratyczny dialog w społeczeństwie.
Oczywiście przyjęcie nowego państwa członkowskiego, w tym Macedonii, do UE nastąpi dopiero po spełnieniu wszystkich wymogów i tylko za jednoznaczną zgodą instytucji UE i państw członkowskich UE.
Właśnie dlatego ważne jest rozpoczęcie procesu negocjacji akcesyjnych, który - jestem przekonany - będzie sprzyjał pozytywnym zmianom w Macedonii i całym regionie.
Projekt rezolucji w sprawie sprawozdania z postępów Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii w 2010 roku, nad którym głosował Parlament, został przyjęty znaczną większością głosów i za zgodą kilku grup politycznych.
Doceniam wysiłki tego kraju, aby dostosować się do standardów europejskich.
Reforma sądownictwa, walka z korupcją oraz reforma administracji publicznej i więziennictwa to niektóre z ważnych osiągnięć w zakresie zgodności z dorobkiem prawnym Wspólnoty.
Równie godne pochwały jest skupienie się na przyznaniu lokalnej autonomii i przyjęciu prawa antydyskryminacyjnego, a także zobowiązaniu do równouprawnienia płci.
Wolność słowa i niezależność mediów nadal stanowią jednak problem.
Ponadto niepokój budzą rosnące napięcia między różnymi grupami etnicznymi w kraju.
Dlatego uważam, że pomimo pozytywnych wyników, należy nadal zwracać uwagę na kwestię instytucjonalną, która jest bardzo delikatna i poddawana próbie.
Podsumowując, mam nadzieję, że proces zbliżenia z Europą zostanie wzmocniony działaniami mającymi na celu wypełnienie istniejących do dziś luk.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem rezolucji, aby wyrazić uznanie dla postępów Macedonii na drodze do integracji europejskiej i podkreślić pozostałe cele, które należy osiągnąć z korzyścią dla jej mieszkańców.
Niezbędne jest wysłanie Macedonii pozytywnego sygnału dotyczącego jej przyszłości w Unii Europejskiej, aby utrzymać europejski rozmach i kontynuować rozpoczęty dialog polityczny.
Kwestia nazwy istniejąca między Macedonią a Grecją jest wyłącznie kwestią dwustronną, która nie powinna przeszkadzać w rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych.
Ponadto na mocy Umowy przejściowej między Grecją a Macedonią z dnia 13 września 1995 r. Grecja zgodziła się nie sprzeciwiać się stosowaniu Macedonii do instytucji międzynarodowych, co obejmuje również proces negocjacyjny UE-Macedonia.
W Komisji Spraw Zagranicznych zgłaszałem poprawki dotyczące administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości i działań antykorupcyjnych.
Przyjęcie krajowej strategii reformy administracji publicznej oraz utworzenie podkomitetu ds. Stabilizacji i układu o stowarzyszeniu to pozytywne kroki w celu zapewnienia zdolności i profesjonalizmu administracji publicznej.
Podkreślam, że ujednolicenie orzecznictwa i publikacja wszystkich orzeczeń sądowych ma ogromne znaczenie dla przewidywalności wymiaru sprawiedliwości i zaufania publicznego do systemu.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie Macedonii iz zadowoleniem przyjmuję dalsze wysiłki w walce z korupcją, przejawiające się między innymi wdrożeniem drugiej rundy zaleceń GRECO i wejściem w życie poprawek do kodeksu karnego.
Zachęcam władze do dalszego wdrażania przepisów zwalczających korupcję i zwiększających niezależność, skuteczność i zasoby wymiaru sprawiedliwości.
Jednak korupcja pozostaje powszechna i wzywam do dalszych intensywnych wysiłków w celu jej wyeliminowania.
Podkreślam pilną potrzebę skutecznego i bezstronnego egzekwowania przepisów antykorupcyjnych, w szczególności w zakresie finansowania partii politycznych i konfliktów interesów.
Zwracam uwagę na znaczenie zapewnienia, aby system sądownictwa funkcjonował bez ingerencji politycznej iz zadowoleniem przyjmuję wysiłki zmierzające do zwiększenia wydajności i przejrzystości systemu sądownictwa.
Podkreślam potrzebę stworzenia rejestru ścigania i wyroków skazujących, w stosunku do których można będzie mierzyć postęp, i wzywam do ujednolicenia orzecznictwa w celu zapewnienia przewidywalnego systemu sądownictwa i zaufania publicznego.
W Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii pogwałcenie niezależności prasy, niezawisłości sądownictwa i planu zagospodarowania przestrzennego Skopje z 2014 r. Jest na porządku dziennym.
Jednocześnie dialog polityczny został zatrzymany.
Wraz z nierozwiązaną kwestią dodania nazwy do tego niefortunnego środowiska wewnętrznego, jasne jest, że europejskie perspektywy tego kraju są poważnie zagrożone.
W rezolucji wezwano Byłą Jugosłowiańską Republikę Macedonii do dołożenia wszelkich starań, aby zliberalizować swoją gospodarkę i rynek energii elektrycznej.
Daje krajowi lekcje demokracji, a nawet dziennikarstwa.
Głosowałem za odrzuceniem tego aroganckiego i tandetnego tekstu.
Była Jugosłowiańska Republika Macedonii napotkała pewne przeszkody na swojej drodze do przystąpienia do UE.
Pomimo postępów w przyjmowaniu całego dorobku prawnego Wspólnoty, zapewniającego jej instytucjom rzetelne struktury i najlepsze praktyki, wciąż pozostaje długa droga.
Wiele pozostaje do zrobienia, o czym świadczy kryzys polityczny, który nęka państwo.
Dnia 9 kwietnia 2001 r. Macedonia była pierwszym krajem na Bałkanach Zachodnich, który zawarł Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu z UE.
Stan reform od 2001 r. Można ocenić pozytywnie pod wieloma względami.
Jeśli chodzi o sądownictwo, przyjęto przepisy prawne zapewniające zarówno niezależność od nacisków politycznych, jak i skuteczność.
Z zadowoleniem należy również przyjąć poprawę przejrzystości systemu sądownictwa, w szczególności w zakresie rozwiązywania zaległych spraw w większości sądów.
Już teraz widać, że kraj ten czyni postępy w kierunku przejścia do funkcjonującej gospodarki rynkowej, chociaż przed nami jeszcze długa droga.
Jedynie spór z Grecją o jej nazwę blokuje przystąpienie Macedonii do UE i należy mieć nadzieję, że uda się to rozwiązać w najbliższej przyszłości.
Jednak wstrzymałem się od głosu, ponieważ niektóre aspekty sprawozdania są bardzo niezrównoważone.
Głosowałem za przyjęciem sprawozdania monitorującego z 2010 r. Dotyczącego Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii.
Proces przystąpienia Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii doświadczył znacznych opóźnień pomimo postępu politycznego i społeczno-gospodarczego, jakiego dokonał ten kraj.
Mam nadzieję, że istniejące różnice i problemy regionalne uda się przezwyciężyć z korzyścią dla wspólnego europejskiego dobra.
w piśmie. - Na rzecz.
W przedmiotowej rezolucji zasadniczo stwierdza się, że PE podziela ocenę zawartą w sprawozdaniu Komisji z postępów w 2010 r. Dotyczącą Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i wyraża ubolewanie, że Rada nie podjęła decyzji o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych, zgodnie z zaleceniem Komisji na drugi rok w wiersz i zgodnie z poprzednimi rezolucjami Parlamentu.
Wyraża zaniepokojenie obecną sytuacją polityczną, w tym bojkotem parlamentu narodowego przez partie opozycyjne, oraz ryzykiem, że wydarzenia te mogą niekorzystnie wpłynąć na agendę UE w tym kraju i przypomina o swoim poprzednim zaleceniu skierowanym do Rady, aby niezwłocznie rozpocząć negocjacje.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ uważam, że nadszedł moment, aby rozpocząć autentyczne i właściwe negocjacje akcesyjne z Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii.
W rzeczywistości, odkąd Rada Europejska w dniu 16 grudnia 2005 r. Przyznała temu krajowi status kraju kandydującego do członkostwa w UE, nie podjęto żadnych znaczących kroków w tej sprawie.
Należy to wywodzić przede wszystkim z szeregu problemów w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii, w szczególności w odniesieniu do bojkotu parlamentu krajowego przez partie opozycyjne.
Ten i inne problemy, takie jak obecność wolnych i niezależnych mediów, uważanych za niezbędne dla rozwoju stabilnej demokracji, muszą zostać jak najszybciej wyjaśnione, aby obie strony mogły ponownie ruszyć na drogę do rozszerzenia UE Na wschód.
Głosowałem przeciwko temu konkretnemu sprawozdaniu, ponieważ, jak powiedziałem wcześniej na posiedzeniu plenarnym, uważam, że biorąc pod uwagę poważne zarzuty wysunięte 20 marca w Sunday Times pod adresem sprawozdawcy, pana Zorana Thalera, który początkowo przedłożył tekst, który następnie został przekazany głosować w Komisji Spraw Zagranicznych w dniu 16 marca, przed ujawnieniem się przeciwko niemu i komu może przysługiwać domniemanie niewinności oraz zgłoszenie nowego sprawozdawcy, ten projekt rezolucji nie cieszy się domniemaniem wiarygodności.
Moim zdaniem dla uczciwości i wiarygodności Izby byłoby błędem głosowanie nad tym wnioskiem przed ujawnieniem wyników dochodzeń po wszczęciu postępowania pojednawczego.
Popieram przedmiotową rezolucję, ponieważ sytuacja kryzysowa w Wybrzeżu Kości Słoniowej powinna zostać szybko zakończona, ponieważ już doprowadziła do wielu zgonów.
Społeczność międzynarodowa uznaje demokratyczne zwycięstwo pana Ouattary i musi teraz podwoić swoje wysiłki, aby pomóc mu w przejęciu władzy w sposób pokojowy.
Ponieważ jest to poważna sytuacja, która nie tylko zagraża prawomocnym wyborom dokonywanym przez ludność, ale także ma konsekwencje dla łamania praw człowieka, UE musi działać w sposób dyplomatyczny, korzystając ze wszystkich mechanizmów, którymi dysponuje, aby pomóc przywrócić normalną sytuację, a co najważniejsze, zapobiec większej liczbie zgonów.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ w ciągu ostatnich czterech miesięcy Wybrzeże Kości Słoniowej pogrążyło się w głębokim kryzysie politycznym wynikającym z odmowy przez obecnego prezydenta Laurenta Gbagbo zrzeczenia się władzy na rzecz prawowitego prezydenta Alassane'a Ouattary, pomimo fakt, że ten ostatni wygrał wybory prezydenckie w listopadzie 2010 roku i został uznany za zwycięzcę przez społeczność międzynarodową, po zatwierdzeniu wyników przez ONZ.
Według źródeł ONZ od grudnia 2010 r. W Wybrzeżu Kości Słoniowej zginęły setki osób, a faktyczna liczba ofiar prawdopodobnie będzie znacznie wyższa, ponieważ o przemocy mającej miejsce w głębi kraju nie zawsze donosi się w prasie .
Ataki są celowo skierowane przeciwko siłom pokojowym ONZ i instytucjom.
Zgadzam się z potrzebą podjęcia szybkich międzynarodowych działań politycznych w celu rozwiązania sytuacji humanitarnej na Wybrzeżu Kości Słoniowej i zapobieżenia nowemu kryzysowi migracyjnemu w regionie.
Komisja i państwa członkowskie muszą skoordynować swoje wysiłki z innymi międzynarodowymi darczyńcami, aby odpowiedzieć na pilne potrzeby ludności Wybrzeża Kości Słoniowej i krajów z nim sąsiadujących.
Popieram sankcje, obejmujące zakaz wizowy i zamrożenie aktywów, nałożone przez Radę Bezpieczeństwa ONZ, Unię Afrykańską i Radę Unii Europejskiej na wszystkie osoby i podmioty, które sprzeciwiają się prawowitej władzy prezydenta, oraz fakt, że sankcje te są mają pozostać na miejscu do powrotu do władzy prawowitych władz.
Zdecydowanie potępiam podejmowane przez byłego prezydenta Gbagbo i jego zwolenników próby brutalnego uzurpowania sobie woli mieszkańców Wybrzeża Kości Słoniowej i chciałbym przyłączyć się do wezwania pana Gbagbo do natychmiastowej rezygnacji z władzy.
Szkoda, że ​​ludność Wybrzeża Kości Słoniowej musiała zapłacić tak wysoką cenę za poszanowanie swojej demokratycznej woli, którą wyrazili w wyborach prezydenckich w listopadzie 2010 roku.
Chciałbym wyrazić moje pełne poparcie dla prezydenta Ouattary, jego rządu i mieszkańców Wybrzeża Kości Słoniowej w ich zadaniach pojednania, odbudowy i zrównoważonego rozwoju.
Pragnę wezwać do rozpoczęcia negocjacji w celu przywrócenia porządku, pokoju, stabilności i bezpieczeństwa w tym trudnym zadaniu, jakim jest wspieranie zjednoczenia narodowego.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie sytuacji na Wybrzeżu Kości Słoniowej, potępiającej brutalne próby przejęcia władzy przez byłego prezydenta, pana Gbagbo, i podkreślając potrzebę natychmiastowego zrzeczenia się przez niego władzy na rzecz demokratycznie wybranego prezydenta. Ouattara, aby przywrócić pokój i demokrację w kraju.
Pomimo wspaniałej wizji Félixa Houphouëta-Boignego, Wybrzeże Kości Słoniowej jest dziś krajem rozdartym przez konflikt między Gbagbo i Ouattarą, który grozi, że będzie trwał w nieskończoność.
Mieszkańcy Wybrzeża Kości Słoniowej z niepokojem i lękiem przyglądali się postępom militarnym poszczególnych frakcji, obawiając się załamania bezpieczeństwa i dalszej destabilizacji kraju.
Wybrzeże Kości Słoniowej to kolejny przykład niebezpieczeństwa stwarzanego przez dyktatorskie przywództwo, które trwa z biegiem czasu i pozostawia próżnię instytucjonalną oraz brak praktyk demokratycznych i korzystania z wolności po ich odejściu.
Zgodnie z przykładem, który dawała przez całe swoje istnienie, Unia Europejska ma historyczny obowiązek wypowiadania się przeciwko wszelkim naruszeniom praw człowieka i szerzenia poszanowania prawa narodów do samostanowienia, zarówno poprzez potępienie, jak i rozwój programy.
Niedawno obserwowaliśmy gwałtowny wzrost przemocy i zweryfikowanych masakr na Wybrzeżu Kości Słoniowej, gdzie proces demokratyzacji nie jest akceptowany przez wszystkich mieszkańców Wybrzeża Kości Słoniowej.
Parlament przyjął kilka rezolucji w sprawie sytuacji politycznej w tym kraju, zwłaszcza 16 grudnia 2010 r.
Inne instytucje UE i instytucje międzynarodowe, takie jak Rada Bezpieczeństwa ONZ i Władza Szefów Państw Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS), potępiły łamanie praw człowieka w tym kraju w wyniku braku akceptacji wyników wyborów , które zostały poświadczone przez ONZ, przez obalonego prezydenta, pana Gbagbo, co doprowadziło do fali przemocy w kraju, w wyniku której zginęły setki osób i około miliona uchodźców.
Dlatego zgadzam się z przedstawionymi tu środkami i głosuję za przyjęciem tego wniosku, ponieważ uważam, że Parlament powinien opowiadać się za polityką zagraniczną opartą na wartościach, a nie wyłącznie na interesach gospodarczych.
Nie głosowaliśmy za przyjęciem tej rezolucji i nadal jesteśmy zaniepokojeni sytuacją wojenną na Wybrzeżu Kości Słoniowej, paraliżem gospodarczym tego kraju i wysokim poziomem przemocy dotykającej ludzi, który przekształcił się w kryzys humanitarny.
Wiemy, że istnieją od dawna przyczyny poważnej sytuacji, która ma tam miejsce, zwłaszcza bieda i nierówności społeczne, które były dziedzictwem dawnego kolonializmu lub strukturalnych planów dostosowań narzucanych od lat przez MFW.
Te ostatnie cztery miesiące nędzy po wyborach pokazały, jak godne ubolewania jest to, że społeczność międzynarodowa, w tym UE, nie wykorzystała w wystarczającym stopniu kanałów dyplomatycznych w celu pokojowego politycznego rozwiązania kryzysu.
Rola Francji jest szczególnie niefortunna, ponieważ woli interwencję wojskową niż korzystanie z kanałów dyplomatycznych.
Dlatego nalegamy, aby wojna i przemoc ze strony wszystkich stron zostały zakończone, i wzywamy UE do podjęcia odpowiednich działań.
Ta rezolucja to mistrzowska klasa w złej wierze.
Dokonuje niesamowitego wyczynu polegającego na tym, że nigdy nie mówimy negatywnie o obozie pana Ouattary, którego skalę okrucieństw Organizacja Narodów Zjednoczonych jest jednak w trakcie weryfikacji na miejscu.
Jednak prawdą jest, że pan Ouattara, muzułmanin pochodzenia spoza Wybrzeża Kości Słoniowej, wyszkolony w MFW w Waszyngtonie, może tylko uzyskać twoje poparcie.
Rezolucja chwali prace Organizacji Narodów Zjednoczonych na Wybrzeżu Kości Słoniowej (UNOCI) w przestworzach, mimo że sama ONZ była zobowiązana zwrócić się do Francji o pomoc w zabezpieczeniu jej misji, a zwłaszcza w zapewnieniu ochrony cudzoziemcom .
To jest świetny dowód skuteczności i użyteczności!
Jeśli chodzi o uwagę, jaką przykładasz do zapewnienia utrzymania wyniku wyborów, byłoby dobrze, gdybyś poświęcił taką samą nieustanną uwagę, gdy narody europejskie odrzucają traktaty, które im zawarłeś.
W rzeczywistości popierasz tylko wyniki, które Ci odpowiadają.
Nie można poprzeć takiego krótkowzrocznego, czarno-białego podejścia, podobnie jak rezolucji, która jest nawet gorzej poinformowana niż artykuły w europejskich gazetach, na których wydaje się, że się ono opiera.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ w ciągu ostatnich czterech miesięcy Wybrzeże Kości Słoniowej pogrążyło się w głębokim kryzysie politycznym wynikającym z odmowy przez obecnego prezydenta Laurenta Gbagbo zrzeczenia się władzy na rzecz prawowitego prezydenta Alassane'a Ouattary, pomimo fakt, że ten ostatni wygrał wybory prezydenckie w listopadzie 2010 roku i został uznany za zwycięzcę przez społeczność międzynarodową, po zatwierdzeniu wyników przez ONZ.
Wszelkie wysiłki dyplomatyczne mające na celu znalezienie pokojowego rozwiązania powyborczego impasu politycznego, w tym działań Unii Afrykańskiej, Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej i Prezydenta Republiki Południowej Afryki, zakończyły się niepowodzeniem.
Od połowy lutego zintensyfikowały się walki zarówno w stolicy, jak i na zachodzie kraju, a alarmujące doniesienia wskazują na coraz częstsze stosowanie ciężkiej artylerii przeciwko ludności cywilnej.
Na Wybrzeżu Kości Słoniowej popełniono okrucieństwa, w tym przypadki przemocy seksualnej, wymuszonych zaginięć, pozasądowych egzekucji oraz nadmiernego i masowego użycia siły wobec ludności cywilnej, co jest równoznaczne ze zbrodniami przeciwko ludzkości.
Dlatego Parlament wzywa prezydenta Ouattarę do ułatwienia pokoju i pojednania narodowego.
Poważny kryzys polityczny i instytucjonalny, który wstrząsa Wybrzeżem Kości Słoniowej od kilku miesięcy, wywołał falę przemocy, która wydaje się nie mieć końca.
Zdecydowanie potępiam podejmowane przez byłego prezydenta Gbagbo próbę gwałtownego obalenia prawomocnego wyniku wyborów, w których pokonał go Alassane Ouattara.
Od kilku miesięcy Wybrzeże Kości Słoniowej jest sceną miejskiej partyzantki między zwolennikami ustępującego prezydenta a ludem.
Uważam, że Europa, szczególnie w sytuacjach takich jak ta, w których podstawowe prawa człowieka i sam ideał demokracji są poważnie zagrożone, musi dać głośno i wyraźnie swój głos, potępiając takie czyny i okazując silną dezaprobatę i oburzenie.
w piśmie. - Z zadowoleniem przyjmuję rezolucję, w której wezwano wszystkie siły polityczne w Wybrzeżu Kości Słoniowej do poszanowania woli narodu wyrażonej swobodnie w wynikach wyborów prezydenckich z dnia 28 listopada 2010 r., Ogłoszonych przez ISE i poświadczonych przez Specjalnego Przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ, i który uznał Alassane Dramane Ouattara za prezydenta elekta Wybrzeża Kości Słoniowej.
Rezolucja wzywa wszystkie strony Wybrzeża Kości Słoniowej, w szczególności do powstrzymania się, zapobiegania i ochrony ludności cywilnej przed wszelkimi formami nielegalnego przymusu i łamania praw człowieka.
Rezolucja potępia również w najostrzejszych słowach próby byłego prezydenta Gbagbo i jego zwolenników, aby uzurpować sobie wolę narodu Wybrzeża Kości Słoniowej, podżegając do przemocy i podważając integralność procesu wyborczego.
W związku z tym podkreśla, że ​​wszyscy uczestnicy, w tym pokonani kandydaci, muszą w pełni szanować wyniki demokratycznych wyborów, i podkreśla, że ​​niepowodzenie w utrzymaniu tych wyników jeszcze bardziej zagroziłoby pokojowi i stabilności w Wybrzeżu Kości Słoniowej;
Poszanowanie demokracji jest niezbywalną zasadą UE.
Dlatego musimy zdecydowanie potępić wydarzenia na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
Użycie przemocy wobec ludności cywilnej w Wybrzeżu Kości Słoniowej przez pana Gbagbo po przegranych wyborach jest niedopuszczalne i musi on natychmiast ustąpić i przekazać władzę.
Osoby odpowiedzialne nie mogą pozostać bezkarne i musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby zidentyfikować ich i ścigać na szczeblu międzynarodowym, jeśli zajdzie taka potrzeba, za przestępstwa przeciwko ludności cywilnej, dzięki czemu UE będzie w stanie zapewnić niezbędne wsparcie dochodzenia.
Po wynikach wyborów na Wybrzeżu Kości Słoniowej prezydent Gbagbo - który został demokratycznie oddany głosowaniu - nie był przygotowany do zaakceptowania jego usunięcia ze stanowiska.
Ani próby negocjacji, ani krytyka międzynarodowa nie zakończyły się sukcesem, co doprowadziło do kryzysu, w którym doszło do gwałtownych konfliktów.
Ważne jest, aby utrzymać międzynarodową presję, na przykład potępiając naruszenia praw człowieka i przestępstwa przeciwko prawu humanitarnemu w możliwie najostrzejszych słowach oraz nakładając sankcje.
Równie ważne są wysiłki na rzecz uprowadzonych cywilów, w tym obywateli UE.
Jednak rezolucja ta dotyczy tylko okrucieństw popełnionych przez wojska pokonanego prezydenta Gbagbo, a nie zarzutów stawianych żołnierzom nowo wybranego prezydenta Ouattary.
W przypadku aktów przemocy nie powinno mieć znaczenia, kto je popełnił.
Poważne naruszenia praw człowieka i akty przemocy, których dopuścił się pokonany prezydent Gbagbo, muszą zostać potępione przez UE w możliwie najostrzejszy sposób.
Jeśli prawo humanitarne będzie nadal łamane, należy nałożyć określone sankcje.
Jednak ważne jest również, aby karane były brutalne zbrodnie po obu stronach; innymi słowy, także te, o które oskarżany jest nowy prezydent Ouattara.
Dla ofiar brutalnych napaści nie ma większego znaczenia, kto nakazał przemoc.
W tym względzie uważam rezolucję za zbyt jednostronną.
Biorąc pod uwagę kryzys polityczny, z poważnymi konsekwencjami społecznymi, jakich doświadcza ten kraj, z zadowoleniem przyjmuję zobowiązanie podjęte przez UE i wyrażone przez komisarz Georgievę, aby pomóc rozwiązać kryzys humanitarny.
w piśmie. - Na rzecz.
Dołączam swój głos do tych, którzy: 1.
Wyraża ubolewanie, że impas polityczny, który nastąpił po wyborach, nie został rozwiązany w sposób pokojowy i wszystkie wysiłki dyplomatyczne w tym celu nie przyniosły rezultatu; 2.
Potępia tragiczne straty w ludziach i mienia w wyniku aktów przemocy, które miały miejsce po wyborach, i wzywa MM Gbagbo i Ouattara do zapewnienia poszanowania praw człowieka i praworządności; i 3.
Wezwij M Ouattarę i M. Gbagbo, aby wzięli na siebie odpowiedzialność za zapobieganie przemocy i represjom po bitwie w kraju oraz zademonstrowali swoje zaangażowanie na rzecz pokojowych przemian demokratycznych.
W ciągu ostatnich czterech miesięcy Wybrzeże Kości Słoniowej pogrążyło się w głębokim kryzysie politycznym.
Odmowa ustępującego prezydenta Laurenta Gbagbo oddania władzy Alassane Ouattara, zwycięzcy wyborów prezydenckich w listopadzie 2010 roku, wywołała spiralę przemocy w całym kraju, która nie wykazuje żadnych oznak osłabienia.
Walki nasiliły się od połowy lutego zarówno w stolicy, jak i na zachodzie kraju, i wciąż docierają do nas niepokojące wieści o coraz większym użyciu ciężkiej artylerii przeciwko ludności cywilnej.
Jak dotąd wysiłki dyplomatyczne społeczności międzynarodowej nie przyniosły skutku, pomimo uznania wyniku wyborów przez ONZ.
Nadszedł czas, aby potępić próby byłego prezydenta Gbagbo i jego zwolenników, aby brutalnie podważyć życzenia narodu Wybrzeża Kości Słoniowej.
Laurent Gbagbo musi natychmiast ustąpić i scedować władzę na Alassane Ouattara, legalnie wybranego prezydenta.
Od czterech miesięcy Wybrzeże Kości Słoniowej pogrąża się w głębokim kryzysie politycznym spowodowanym odmową przekazania władzy prawowitemu prezydentowi Alassane Ouattara przez byłego prezydenta Laurenta Gbagbo.
Sytuacja ta ma szczególnie katastrofalne konsekwencje humanitarne.
Przemoc po wyborach doprowadziła do powstania ponad miliona przesiedleńców wewnętrznych i uchodźców.
Co więcej, ten masowy napływ uchodźców może ponownie wywołać oczywiste napięcia w tym regionie.
W związku z tym ten kryzys może się utrzymywać.
Chociaż z zadowoleniem przyjmuję decyzję Komisji o pięciokrotnym zwiększeniu pomocy humanitarnej, zwiększając tym samym pomoc europejską do 30 milionów euro, ważne jest, aby Unia Europejska zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby pomóc najbardziej wrażliwym grupom ludności i monitorować ich zmieniające się potrzeby.
Pragnąłem poprzeć tę rezolucję, która wyraźnie potępia okrucieństwa popełnione na ludności cywilnej przez milicję lojalną wobec ustępującego prezydenta Wybrzeża Kości Słoniowej, Laurenta Gbagbo.
Preferowane byłoby zakończenie konfliktu środkami dyplomatycznymi, ale poziom przemocy osiągnięty w Abidżanie i twarda, autodestrukcyjna postawa obalonego prezydenta wymagały interwencji ONZ w celu ochrony ludności cywilnej i pomocy prawowitemu prezydentowi Alassane Ouattara, przejmij władzę.
W związku z tym niniejsza rezolucja popiera interwencję sił francuskich pod kontrolą ONZ, co pomaga w egzekwowaniu prawa i wyników wyborów oraz w ochronie życia cywilów i obywateli europejskich.
Po przywróceniu rządów prawa legalne władze Wybrzeża Kości Słoniowej, przy wsparciu społeczności międzynarodowej, będą musiały zapewnić, że przegrany kandydat w ostatnich wyborach prezydenckich w Wybrzeżu Kości Słoniowej, Laurent Gbagbo, wraz ze wszystkimi podejrzanymi urzędnikami łamania praw człowieka, są sądzeni za swoje czyny.
Wreszcie uważam, że UE musi nadal wypełniać swoje zobowiązanie do zapewniania długoterminowego wsparcia Wybrzeżu Kości Słoniowej, aby wspierać pojednanie narodowe oraz pomóc w odbudowie i stabilizacji kraju.
Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ ma ono ważne cele, takie jak liberalizacja wiz, umowy o wolnym handlu, kontakty ze społeczeństwem obywatelskim i niestosowanie siły w odniesieniu do udziału UE w konfliktach, a także samostanowienia i integralności terytorialnej.
Europejska Polityka Sąsiedztwa (EPS) od jej uruchomienia w 2004 r. Doprowadziła do zacieśnienia stosunków z krajami partnerskimi.
Partnerstwo Wschodnie (PW) to znaczące ramy polityczne dla pogłębiania stosunków z krajami partnerskimi, oparte na zasadach współwłasności i odpowiedzialności.
Priorytety PW obejmują rozwój demokracji, dobre rządy i stabilność, integrację gospodarczą i konwergencję z politykami UE, zwłaszcza w zakresie środowiska, zmian klimatycznych i bezpieczeństwa energetycznego.
Wdrażanie EPS napotyka pewne przeszkody; w związku z tym przegląd EPS musi zawierać jasno określone priorytety działań, jasne analizy porównawcze i zróżnicowanie oparte na wynikach.
EPS musi nadal opierać się na zasadach demokracji, praworządności, poszanowaniu praw człowieka i podstawowych wolności oraz musi wspierać reformy polityczne, społeczne i gospodarcze naszych najbliższych partnerów.
Głosowałem za inicjatywą Komisji i Rady dotyczącą przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa - wymiar wschodni.
Polityka ta przyniosła rezultaty dzięki swojej elastyczności i teraz należy ją dostosować do nowych realiów w Europie.
Właśnie dlatego należy go lepiej dostosować do specyfiki każdego kraju objętego programem.
Uważam, że najważniejszą kwestią powinno być zaangażowanie krajów partnerskich, a nie położenie geograficzne.
Jednak w centrum reform przeprowadzanych w państwie są ludzie.
Kraje na wschodzie i południu muszą mieć te same możliwości, co stwarza konieczność przywrócenia równowagi w polityce sąsiedztwa.
Byłe państwa radzieckie również potrzebują współpracy z UE, co podzielał również Joe Biden podczas swojej ostatniej wizyty w Kiszyniowie.
Powinienem zaznaczyć, że Republika Mołdawii jest wiodącym reformatorem w ramach Partnerstwa Wschodniego.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ przegląd wschodniego wymiaru europejskiej polityki sąsiedztwa obejmuje takie główne cele, jak procesy demokratyczne, dobre rządy i stabilność, integracja gospodarcza, środowisko, zmiana klimatu i bezpieczeństwo energetyczne.
Parlament Europejski jest zdania, że ​​zwalczanie korupcji, zwłaszcza w wymiarze sprawiedliwości i policji, powinno być dla UE najwyższym priorytetem w rozwoju jej stosunków z partnerami wschodnimi.
Ponadto konieczne jest zintensyfikowanie wysiłków na rzecz zwalczania międzynarodowych siatek przestępczości zorganizowanej oraz zacieśnienia współpracy policyjnej i sądowej z właściwymi agencjami UE.
Bardzo ważne jest, aby organizacje społeczeństwa obywatelskiego aktywnie kontynuowały swoją pracę, szczególnie w dziedzinie praw człowieka, promowania procesów demokratycznych i zapewniania wolności mediów.
Chciałbym podkreślić znaczenie wolności słowa oraz wolnych i niezależnych mediów, w tym Internetu, dla rozwoju demokracji.
Chciałbym również podkreślić znaczenie związków zawodowych i dialogu społecznego jako elementu demokratycznego rozwoju wschodnich partnerów.
Raporty Komisji na temat EPS nie tylko przedstawiają rzeczywiste korzyści płynące z polityki dobrego sąsiedztwa, ale także związane z nią wyzwania.
Należy zrewidować EPS i przyjąć inne podejście do sposobu, w jaki Unia Europejska reaguje na postęp dokonany przez kraje sąsiadujące w zakresie reform społeczno-gospodarczych, udzielając im wsparcia finansowego i politycznego oraz dostosowując je do specyficznych potrzeb każdego z nich. kraj.
Partnerstwo Wschodnie oferuje ramy polityczne dla konsolidacji stosunków między UE a jej wschodnimi sąsiadami oraz kontynuacji reform społeczno-gospodarczych w krajach partnerskich.
Postęp osiągnięty przez każdy kraj należy oceniać za pomocą analizy porównawczej opartej na z góry określonych kryteriach, ale nie bez uwzględnienia specyficznych cech każdego kraju.
„Perspektywa europejska, obejmująca artykuł 49 Traktatu o Unii Europejskiej” mogłaby stanowić siłę napędową reform w tych krajach.
Parlament musi odgrywać ważną rolę zarówno w ustalaniu kryteriów oceny, jak i we wzmacnianiu wolności i demokracji w sąsiadujących krajach partnerskich.
Przede wszystkim chciałbym pogratulować mojemu koledze, panu posłowi Siwiec, znakomitej pracy, jaką wykonał i współpracy, a raczej syntezy pomysłów, które osiągnęliśmy, w odniesieniu do ogólnej zasady przeglądu. europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS).
Oprócz tego, co już powiedziałem o rezolucji w sprawie wymiaru południowego, której byłem sprawozdawcą, chciałbym podkreślić potrzebę, aby oba wymiary EPS sprzyjały podejściu oddolnemu w przyszłości, i podkreślić, że jedynie większe zaangażowanie społeczności lokalnych i społeczeństwa obywatelskiego zapewni maksymalną skuteczność we wdrażaniu EPS przez UE.
Mam również nadzieję, że UE nie będzie sprzyjać krótkoterminowej stabilności kosztem najlepszych interesów i stałej obrony obywateli oraz ich wolności indywidualnej i zbiorowej, ze szczególnym naciskiem na prawa kobiet, jak powiedziałem w swoim wystąpieniu.
Chociaż jestem niezmiernie zadowolony z wyników uzyskanych w tych dwóch sprawozdaniach, raczej żałuję, że Parlament i Komisja choć raz nie wykorzystały w pełni tej okazji, aby odróżnić kraje objęte EPS na wschodzie od krajów wschodnich. które potencjalnie staną się naszymi południowymi partnerami w ramach EPS.
Celem rezolucji w sprawie wschodniego wymiaru europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) jest zalecenie, aby kolejny strategiczny przegląd EPS wzmocnił zróżnicowanie między państwami w oparciu o ich ambicje i zobowiązania, po czym nastąpi realny postęp i konkretne kroki.
Należy wziąć pod uwagę specyfikę każdego partnera, w tym jego cele i potencjał.
Podstawowe wartości europejskie, w tym demokracja, praworządność i poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności, niezawisłość sądownictwa i walka z korupcją, są podstawą, na której powstała EPS, i powinny one być głównym miernikiem oceny roli wschodnich partnerów.
Wolność prasy i walka z korupcją powinny być dla UE priorytetem podczas budowania stosunków z tymi krajami, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w ogólnych ramach rozwoju instytucjonalnego.
Cele UE są bardzo szerokie i opierają się na rozszerzeniu na kraje sąsiadujące w celu stworzenia dużego obszaru swobodnego przepływu osób i towarów.
W tych okolicznościach europejska polityka sąsiedztwa (EPS) odgrywa kluczową rolę w jej strategii rozwoju i wzrostu.
W tym celu przyjęto kilka instrumentów i rezolucji, w szczególności Europejski Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa (ENPI) oraz kluczowe wybory wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.
Dlatego cieszę się z przyjęcia tego sprawozdania i proponowanych środków, w szczególności z wzmocnienia finansowania i współpracy z różnych sektorów, a także z drugiego szczytu Partnerstwa Wschodniego w drugiej połowie 2011 r.
Chciałbym zwrócić uwagę na potrzebę zintensyfikowania dialogu UE z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego w tych krajach, wspierania wolnego handlu i stabilności, zachęcania do wymiany doświadczeń i mobilności między państwami członkowskimi i tymi krajami oraz promowania dialogu wielostronnego .
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ przegląd wschodniego wymiaru europejskiej polityki sąsiedztwa obejmuje takie podstawowe cele, jak demokracja, praworządność, poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności, gospodarka rynkowa, zrównoważony rozwój i dobre rządy.
Podkreśla, że ​​EPS nadal stanowi ramy o strategicznym znaczeniu dla pogłębiania i wzmacniania relacji z naszymi najbliższymi partnerami, aby wspierać ich reformy polityczne, społeczne i gospodarcze, oraz podkreśla znaczenie zachowania zasady współodpowiedzialności przy projektowaniu i wdrażaniu programy i działania.
Partnerstwo Wschodnie zostało zapoczątkowane jako ramy polityczne dla rozwoju wschodniego wymiaru EPS, który ma na celu pogłębienie i zacieśnienie stosunków między UE a jej wschodnimi sąsiadami, sprzyjając politycznemu stowarzyszeniu, integracji gospodarczej i zbliżeniu legislacyjnemu, wspierając jednocześnie oraz reformy społeczno-gospodarcze w krajach partnerskich.
Pragnę podkreślić, że reformy gospodarcze muszą iść w parze z reformami politycznymi, a dobre zarządzanie można osiągnąć jedynie poprzez otwarty i przejrzysty proces decyzyjny oparty na instytucjach demokratycznych.
Szczególnie ważne jest wspieranie dalszej współpracy regionalnej w obszarze Morza Czarnego i wzmacnianie polityki UE wobec regionu Morza Czarnego, w szczególności poprzez uruchomienie pełnoprawnej strategii UE na rzecz Morza Czarnego i zapewnienie niezbędnych zasobów finansowych i ludzkich za jego skuteczną realizację.
w piśmie. - Zawsze popierałem wschodnią politykę sąsiedztwa Unii Europejskiej i widać to po moich wcześniejszych działaniach.
Popieram przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa, głównie dlatego, że należy wnieść znaczący wkład w zapewnienie, że prawa człowieka i zasady polityczne zostaną silniej włączone do analizy sytuacji politycznej w krajach trzecich.
Podkreśla pozytywne zmiany w zakresie praw człowieka i demokratyzacji w niektórych krajach partnerskich i pewne negatywne wydarzenia w innych, zwłaszcza na Białorusi.
Uważam również za ważny fakt, że zwraca szczególną uwagę na mobilność studentów, naukowców, naukowców i biznesmenów, zapewniając dostępność wystarczających zasobów i wzmacniając istniejące programy stypendialne.
Z tych wszystkich powodów popieram przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa.
Przegląd polityki sąsiedztwa musi w dalszym ciągu rozwiązywać specyficzne problemy, z którymi borykają się regiony położone na granicy Unii Europejskiej.
Myślę, że do rozwiązania tak różnorodnych problemów potrzebne są znaczne zdolności administracyjne.
Oprócz wyzwań demograficznych, zmian klimatycznych, konkurencyjności gospodarczej i jakości życia, regiony graniczące z państwami trzecimi muszą zmagać się z szeregiem konsekwencji wynikających z problemów, które nie są właściwie rozwiązywane.
Tak jest na przykład w przypadku sposobu zarządzania klęskami żywiołowymi.
Interwencje w sytuacjach kryzysowych są niezwykle trudne, jeśli sąsiednie kraje nie mają możliwości reagowania, a żaden region nie jest w stanie samodzielnie zareagować na całą sytuację.
Dlatego zaproponowałem, aby regiony położone na granicy UE, które graniczą z co najmniej dwoma państwami spoza UE, były traktowane jako regiony „platformowe” i odpowiednio wspierane.
Polityka sąsiedztwa musi uwzględniać zdolność regionów położonych w UE, ale posiadających granice zewnętrzne, do rozwiązywania znacznie bardziej złożonych problemów.
W tym celu należy zapewnić współmierne wsparcie finansowe.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji i zachęcam kraje regionu do ściślejszej współpracy oraz do zaangażowania się w pogłębiony i przedłużony dialog na wszystkich odpowiednich szczeblach w obszarach takich jak wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość, a zwłaszcza granice zarządzanie, migracja i azyl, walka ze zorganizowaną przestępczością, handel ludźmi, nielegalna imigracja, terroryzm, pranie pieniędzy i handel narkotykami, a także współpraca policyjna i sądowa.
Rezolucja przypomina, że ​​stosunki dobrosąsiedzkie są jednym z najważniejszych warunków wstępnych postępu krajów EPS na drodze do członkostwa w UE.
Nowa europejska polityka sąsiedztwa, której nam obiecano, jest po prostu podobna, z kilkoma dodatkowymi przebłyskami demokratycznej jasności.
Jeśli chodzi o wymiar wschodni, jest tam wszystko: strefy wolnego handlu, wsparcie dla projektów Nabucco i AGRI oraz outsourcing „zarządzania przepływami migracyjnymi”.
Nic się nie zmieniło.
UE nie jest ani państwem, ani demokracją, ale już teraz zachowuje się jak imperialistyczna potęga.
Pierwotnie te trzy kraje Kaukazu Południowego zostały wyłączone z Europejskiej Polityki Sąsiedztwa i objęte jedynie zakresem działania Polityki Sąsiedztwa.
Plany działania na rzecz pogłębienia stosunków dwustronnych są ważnym instrumentem Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, w przypadku których negocjowane są indywidualnie dla każdego kraju, ponieważ w praktyce każdy kraj podąża własną drogą.
W szczególności region Kaukazu Południowego charakteryzuje się szeregiem konfliktów, których ostateczne rozwiązanie jest oceniane nawet przez ekspertów jako niezwykle trudne w niektórych przypadkach.
W tym kontekście należy wielokrotnie podkreślać, że polityka sąsiedztwa UE nie prowadzi automatycznie do przystąpienia (jak w procesie rozszerzenia).
Raczej dotyczy aspektów polityki bezpieczeństwa i zwiększania stabilności.
Nie zostało to dostatecznie wyrażone w rezolucji, dlatego nie głosowałem za jej przyjęciem.
Europejska Polityka Sąsiedztwa jest instrumentem zapewniania stabilności oraz wspierania struktur pokojowych i demokratycznych, a także pogłębiania stosunków dwustronnych z krajami otaczającymi UE.
Szczególnie w krajach Kaukazu Południowego jest wiele do zrobienia, zwłaszcza że region ten jest wielokrotnie przedmiotem konfliktów.
To, czym europejska polityka sąsiedztwa nie jest i nie powinno być, jest wstępnym etapem polityki rozszerzenia.
Uważam, że nie jest to jasne, w związku z czym nie mogę poprzeć wniosku.
Europejska polityka sąsiedztwa (EPS) okazała się skutecznym instrumentem polityki zagranicznej, promującym wzmocnienie stosunków z krajami trzecimi, przynoszącym pewne wymierne korzyści.
Ostatecznym celem skutecznej polityki sąsiedztwa jest zapewnienie pokoju.
Partnerstwo Wschodnie to ramy polityczne, które są ważne dla pogłębiania stosunków z krajami partnerskimi i między nimi, w oparciu o zasadę wspólnych obowiązków i odpowiedzialności.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ uważam również, że zacieśnienie stosunków między wszystkimi krajami, zgodnie z niniejszym zaleceniem, wymaga większego wspólnego zaangażowania i dalszych postępów w kierunku dobrych rządów i standardów demokratycznych.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, w której potwierdzono potrzebę przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) opartej na poszanowaniu podstawowych wartości i zasad UE oraz na większym zaangażowaniu społeczeństwa obywatelskiego i społeczności lokalnych, a także podkreślającej znaczenie wschodniego Wymiar jako instrument zacieśniania stosunków UE z jej wschodnimi sąsiadami w celu wspierania reform politycznych, społecznych i gospodarczych w tych krajach oraz pogłębiania zaangażowania we wspólne wartości i zasady, takie jak demokracja, praworządność, poszanowanie człowieka prawa i dobre rządy w kontekście integracji europejskiej.
Dołączam swój głos do tych, którzy z zadowoleniem przyjmują postęp w stosunkach między UE a krajami sąsiadującymi w ramach EPS i potwierdzam wartości, zasady i zobowiązania, na których została zbudowana EPS, do których należą demokracja, praworządność, poszanowanie praw człowieka oraz podstawowe wolności, gospodarka rynkowa, trwały rozwój i dobre rządy; uznać, że EPS nadal stanowi ramy o strategicznym znaczeniu dla pogłębiania i wzmacniania stosunków z naszymi najbliższymi partnerami, aby wspierać ich reformy polityczne, społeczne i gospodarcze, oraz podkreślać znaczenie zachowania zasady współodpowiedzialności przy opracowywaniu i wdrażaniu programów i działania.
Zgodnie z art. 8 Traktatu o Unii Europejskiej Unia rozwija szczególne stosunki z krajami sąsiadującymi, dążąc do ustanowienia obszaru dobrobytu i dobrego sąsiedztwa.
Jak widzieliśmy, europejska polityka sąsiedztwa w dużym stopniu doprowadziła do zacieśnienia stosunków z krajami partnerskimi i przyniosła wiele wymiernych korzyści dla wspólnego dobra.
Wciąż jednak istnieją wyzwania i obecnie należy się skoncentrować na priorytetach działań, z bardziej skutecznymi punktami odniesienia, w szczególności w odniesieniu do Partnerstwa Wschodniego.
Partnerstwo z naszymi wschodnimi sąsiadami stanowi ramy polityczne o wielkim znaczeniu dla dobrobytu Europy, a jego platforma pracy koncentruje się na czterech tematach: demokracji, dobrych rządach, integracji gospodarczej i konwergencji z politykami europejskimi.
Niestety w tej chwili konflikty, które wybuchły w tych krajach, poważnie podważają ich rozwój gospodarczy, społeczny i polityczny oraz stanowią poważną przeszkodę we współpracy i bezpieczeństwie regionalnym, o czym świadczą niedawne powstania w Tunezji i Egipcie.
Chciałbym zobaczyć strategiczny przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa, która opiera się na wartościach Unii, które są skierowane przeciwko opresyjnym reżimom i która wspiera uzasadnione demokratyczne aspiracje ludów wschodnich.
Od momentu powstania Europejska Polityka Sąsiedztwa przyniosła wymierne korzyści wszystkim zaangażowanym stronom.
Tworzy ramy współpracy, która ma strategiczne znaczenie dla wspierania reform politycznych, społecznych i gospodarczych naszych najbliższych partnerów.
Partnerstwo Wschodnie koncentruje się na rozwoju demokracji, dobrych rządów i stabilności, integracji gospodarczej i zbliżeniu się do polityki UE.
Od czasu utworzenia EPS zauważalny jest postęp w dziedzinie praw człowieka, demokratyzacji życia publicznego i reform gospodarczych w wielu krajach partnerskich.
Jedynie Białoruś w ograniczonym stopniu uczestniczy we współpracy z UE, a jej dalszy udział w EPS powinien być uwarunkowany chęcią poszanowania podstawowych zasad demokracji i wolności.
Należy zwrócić uwagę na walkę z korupcją, prawo wyborcze i sposób przeprowadzania wyborów, tak aby były one zgodne ze standardami prawa międzynarodowego.
Należy wyrazić poparcie dla Zgromadzenia Parlamentarnego EURONEST, podkreślając jego rolę we wzmacnianiu demokracji i rozwoju współpracy z krajami Partnerstwa Wschodniego.
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie przeglądu Europejskiej Polityki Sąsiedztwa ma sprostać wyzwaniom, które pojawiły się w ostatnich miesiącach w naszym sąsiedztwie, zarówno w wymiarze wschodnim, jak i południowym.
Wydarzenia te pokazały, że obecne zaangażowanie UE w sąsiedztwie jest nieadekwatne.
Zmiana paradygmatu zaproponowana przez Parlament Europejski z „najpierw stabilności” na „najpierw demokratyzacja i prawa człowieka” jest konieczna w polityce UE.
Nie można już dłużej udawać, że status quo polityczny, czyli utrzymanie autorytarnych reżimów, jest lepszy dla Europy i jej bezpieczeństwa.
Nadszedł czas na solidarność z naszymi sąsiadami.
Pomimo różnic większość krajów sąsiadujących ma wspólne cechy: ograniczona wolność lub jej brak, a także brak powodzenia w modernizacji.
Przeznaczenie dodatkowych, hojnych funduszy na budowę stabilnego sąsiedztwa UE wydaje się nieuniknione.
W związku z tym EPS powinna nadal opierać się na zasadzie warunkowości, współpracy dwustronnej i wielostronnej oraz powinna zostać rozszerzona o dążenie do integracji instytucjonalnej, liberalizację systemu wizowego, otwarcie rynku europejskiego i wsparcie dla społeczeństwa obywatelskiego.
Warto jeszcze raz przypomnieć stanowisko Polski, zwolennika kolejnych rozszerzeń UE, która dwa lata temu w partnerstwie ze Szwecją nawoływała państwa członkowskie do wzmocnienia wschodniego wymiaru EPS w postaci inicjatywy Partnerstwa Wschodniego.
W obliczu bieżących wydarzeń rola Polski nabiera znaczenia symbolicznego.
Polska, która ma historyczne doświadczenia w transformacji swojego systemu polityczno-gospodarczego, może być dobrym przewodnikiem i wzorem dla wschodnich i południowych sąsiadów UE w bieżącej polityce.
Europejska polityka sąsiedztwa (EPS) okazała się kluczowym instrumentem polityki zagranicznej UE, sprzyjającym bliższym relacjom między krajami partnerskimi i zapewniającym korzyści dla obu stron.
Zmiany, które wynikają z wejścia w życie traktatu lizbońskiego, mają na celu nadanie większej spójności, skuteczności i legitymizacji zewnętrznemu wymiarowi UE.
Konieczne jest jednak przeanalizowanie i wskazanie błędów z przeszłości.
W przeglądzie EPS i Partnerstwa Wschodniego należy określić priorytety poszczególnych działań każdego z partnerów, a także punkty odniesienia i zróżnicowanie w oparciu o wyniki i osiągnięte wyniki.
Podejście oddolne, wspierające społeczeństwo obywatelskie i procesy demokratyzacji, jest warunkiem wstępnym długoterminowej stabilności i wzrostu.
Aby rozwiązać problemy społeczno-gospodarcze regionu, potrzebny jest silny nacisk na szkolenia, edukację, badania i mobilność.
Na koniec chciałbym podkreślić wsparcie, jakiego UE udzieliła białoruskiemu społeczeństwu obywatelskiemu we wzmacnianiu demokratycznych i społecznych reform, aby umożliwić jego udział w EPS i innych politykach sektorowych.
Popieram oświadczenia, w których zobowiązuje się, że należy wziąć pod uwagę nowe wydarzenia, przeszłe błędy i wsparcie dla demokratycznych przemian, a także reformy gospodarcze i społeczne w regionie, zwalczanie korupcji oraz propagowanie praw człowieka i podstawowych wolności .
Co najważniejsze, należy rozwinąć wymiar wielostronny i stworzyć synergię między dwustronnym i wielostronnym wymiarem tego partnerstwa, w tym ożywienie Unii dla Śródziemnomorza (UFM) i wzmocnienie roli związków zawodowych wśród ludności cywilnej.
Należy również zwrócić uwagę na potrzebę zwiększenia środków przeznaczonych na tę politykę i lepszego ich wykorzystania.
Musimy przemyśleć naszą politykę dotyczącą południowego regionu Morza Śródziemnego.
Europejska polityka sąsiedztwa miała promować wartości demokracji i praw człowieka, ale wydarzenia, które mają miejsce na południowym wybrzeżu Morza Śródziemnego od początku roku pokazują, że nam się to nie udało.
Wprawdzie współpraca w takich obszarach jak edukacja i modernizacja gospodarki przyniosła owoce.
Nie można tego samego powiedzieć o dobrych rządach, reformie sądownictwa i demokracji, które są jednak głównymi celami europejskiej polityki sąsiedztwa.
Ten tekst ma tę zaletę, że proponuje rozwiązania, które pozwolą radykalnie przemyśleć tę politykę.
Mam nadzieję, że Komisja Europejska i Rada będą mogły czerpać z niego inspirację.
Podczas debaty plenarnej w Strasburgu wprowadzono dziś ważne strategiczne zmiany w europejskiej polityce sąsiedztwa (EPS).
Pokazało to, że Europa może być proaktywna, jeśli chce, i że może pozostać zjednoczona wokół ideału.
Dziś po raz kolejny to udowodniliśmy.
Cieszę się, że widzę to w rezolucji, w sprawie której miałem zaszczyt być sprawozdawcą.
Rzeczywiście, z przyjemnością zauważyłem, że komisarz Füle z zadowoleniem przyjął prawie wszystkie nasze propozycje, co cała Izba mogła zobaczyć podczas debaty poprzedzającej to głosowanie.
Wzywam teraz Komisję, aby zademonstrowała ambicję, której wymaga ta chwila w procesie przeglądu w dniu 10 maja, z polityką sąsiedztwa dostosowaną do każdego państwa, z jasnymi punktami odniesienia i uważnym rozważeniem.
Umożliwi to przyszły śródziemnomorski obszar gospodarczy z nowymi demokracjami na południu i mam nadzieję, że dobra atmosfera i współpraca, które charakteryzowały prace nad tym tematem, doprowadzą do stałego zaangażowania Parlamentu w planowanie i ocenę tej polityki.
Uważam, że jest absolutnie niezbędne, aby UE opowiadała się w przyszłości za podejściem oddolnym do swojej polityki sąsiedztwa, z powodów przedstawionych w tej rezolucji.
w piśmie. - Głosowałem za odrzuceniem tego wniosku.
Chociaż niezbędne jest, abyśmy starali się wspierać pokój i demokrację w regionie Morza Śródziemnego, jest absolutnie jasne, że strategia stojąca za europejską polityką sąsiedztwa jak dotąd zawiodła.
Taka polityka kosztuje podatników w regionie półtora miliarda euro rocznie, ale w oczywisty sposób nie przyniosła efektów.
Obecnie w tym regionie mamy do czynienia z kryzysem uchodźczym i wiele reżimów zwraca się przeciwko własnym obywatelom.
Nie mam wątpliwości, że wkrótce zostaniemy poproszeni o zatwierdzenie dalszego finansowania.
Bez jasnych celów i programu pracy ta zagmatwana polityka będzie nadal nieskuteczna dla najsłabszych w regionie.
Równie jasne jest, że wysoka przedstawiciel była nieskuteczna w koordynowaniu reakcji na utrzymujące się bezpieczeństwo i sytuację humanitarną.
Niedawne wydarzenia w południowym regionie Morza Śródziemnego, które rozpoczęły się w Tunezji w grudniu 2010 r., Nadały nowy pilny charakter przeglądowi europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS).
Parlament powinien monitorować procesy przemian demokratycznych w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego i wraz z innymi instytucjami europejskimi wspierać te przemiany tak szybko i pokojowo, jak to tylko możliwe, zapewniając ważne wsparcie za pośrednictwem dostępnych mu instrumentów, które mają na celu promowanie i reform społecznych.
Wzmocnienie demokracji, praworządności, dobrych rządów, walka z korupcją oraz poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności to podstawowe elementy dialogu politycznego między UE a jej południowymi sąsiadami.
Biorąc pod uwagę te wydarzenia, Unia na rzecz Regionu Morza Śródziemnego zasługuje na ożywienie i należy ją wzmocnić z myślą o południowym wymiarze EPS.
Jestem zadowolony z jakości tej rezolucji i jej przyjęcia i chciałbym pogratulować mojemu koledze, panu Davidowi.
Cele UE są bardzo szerokie i opierają się na rozszerzeniu na kraje sąsiadujące w celu stworzenia dużego obszaru swobodnego przepływu osób i towarów.
W tych okolicznościach europejska polityka sąsiedztwa (EPS) odgrywa kluczową rolę w jej strategii rozwoju i wzrostu.
W tym celu przyjęto kilka instrumentów i rezolucji, w szczególności Europejski Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa (ENPI) oraz kluczowe wybory wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.
Jednak przegląd EPS ma teraz większe znaczenie w kontekście wydarzeń w południowej i wschodniej części Morza Śródziemnego.
UE powinna wyciągnąć wnioski z wydarzeń na południu, zwłaszcza w Tunezji i Egipcie, i zrewidować swoją politykę wspierania demokracji i praw człowieka, tak aby stworzyć mechanizm wdrażania klauzul dotyczących praw człowieka we wszystkich umowach z państwami trzecimi.
Rewizja EPS powinna nadać priorytet kryteriom związanym z niezawisłością sądownictwa, poszanowaniem podstawowych wolności, pluralizmem i wolnością prasy oraz walką z korupcją.
W świetle ostatnich wydarzeń w basenie Morza Śródziemnego oraz ich bezpośrednich i pośrednich konsekwencji dla krajów europejskich, musimy przeprowadzić szybki i dokładny przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa.
Nowa strategia europejska musi opierać się na ponownym zdefiniowaniu zasobów dostępnych dla Morza Śródziemnego, na zwiększeniu zobowiązań finansowych w celu ułatwienia reform politycznych, gospodarczych i społecznych w krajach regionu oraz na naciskaniu na środki związane z imigracją.
Co więcej, jeśli chodzi o radykalne zmiany, które dotykają naszych południowych sąsiadów, uważam, że nadeszła chwila przyjęcia nowego europejskiego podejścia w celu nie tylko obrony demokracji, ale także podjęcia konkretnych działań w celu złagodzenia presji migracyjnej i zagwarantowania bezpieczeństwa energetycznego. Dostawa.
W tym kontekście konieczne jest jak najszybsze połoŜenie podwalin pod nowe i wzmocnione partnerstwo z naszymi sąsiadami na południu: partnerstwo mające na celu wspieranie stabilności, rozwoju gospodarczego i przemian demokratycznych w regionie.
Mając to na uwadze, uważam, że Unia Europejska musi odgrywać kluczową rolę w geopolitycznym kontekście regionu.
Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ podkreśla on znaczenie powołania grupy zadaniowej z udziałem Parlamentu w odpowiedzi na apele o monitorowanie procesów przemian demokratycznych składane przez podmioty na rzecz zmian demokratycznych, zwłaszcza w odniesieniu do wolnych i demokratycznych wyborów oraz rozwój instytucjonalny, w tym niezależne sądownictwo.
Wzywa również UE do silnego wsparcia procesu reform politycznych i gospodarczych w regionie, wykorzystując wszystkie istniejące instrumenty w ramach polityki sąsiedztwa wschodniego oraz, w razie potrzeby, przyjmując nowe, aby pomóc w jak największym w skuteczny sposób możliwy proces przemian demokratycznych, z naciskiem na poszanowanie podstawowych wolności, dobre rządy, niezależność sądownictwa i walkę z korupcją, odpowiadając w ten sposób na potrzeby i oczekiwania narodów naszych południowych sąsiadów.
Musimy zapewnić lepiej ukierunkowaną pomoc, w szczególności skierowaną do społeczeństwa obywatelskiego i społeczności lokalnych, zgodnie z podejściem oddolnym.
Jednakże każde zwiększenie przydzielonych środków powinno opierać się na dokładnej ocenie potrzeb i być spójne ze wzrostem skuteczności programów wdrażanych, dostosowanych i uszeregowanych według priorytetów zgodnie z wymogami każdego kraju beneficjenta.
w piśmie. - Głosowałem za tą rezolucją, która przypomina, w świetle bieżących wydarzeń na południowym wybrzeżu Morza Śródziemnego, zwłaszcza w Tunezji i Egipcie, o niepowodzeniach EPS w zakresie promowania i ochrony praw człowieka w krajach trzecich; nalega, aby UE wyciągnęła wnioski z tych wydarzeń i zrewidowała swoją politykę wspierania demokracji i praw człowieka w celu stworzenia mechanizmu wdrażania klauzuli dotyczącej praw człowieka zawartej we wszystkich umowach z krajami trzecimi; nalega, aby w przeglądzie EPS nadać priorytet kryteriom związanym z niezawisłością sądownictwa, poszanowaniem podstawowych wolności, pluralizmem i wolnością prasy oraz walką z korupcją; i apeluje o lepszą koordynację z innymi politykami Unii wobec tych krajów.
Nowa europejska polityka sąsiedztwa, której nam obiecano, jest po prostu podobna, z dodatkiem kilku niezbędnych względów demokratycznych.
Co do reszty, umowy wynegocjowane z dyktaturami mają przetrwać: strefy wolnego handlu, outsourcing „zarządzania przepływami migracyjnymi”, bezpieczeństwo energetyczne UE - wszystko tam jest.
UE nie mogłaby mniej przejmować się rozwijającymi się demokracjami.
Od kilku lat UE w swojej polityce sąsiedztwa koncentruje się na liberalizacji gospodarczej, mając nadzieję, że przyniesie to pozytywne polityczne skutki uboczne.
Dynamizm reform gospodarczych był od dawna osłabiany przez reżimy autorytarne poprzez nasilenie represji państwowych.
W kontekście eskalacji wydarzeń w Libii wątpliwe jest, czy europejska polityka sąsiedztwa może rzeczywiście przyczynić się do większej stabilności.
W krajach Maghrebu wydaje się, że nadzieje związane z procesem barcelońskim mogą się częściowo spełnić, aczkolwiek z efektami ubocznymi, których UE nie przewidziała i na które nie była przygotowana - choć powszechnie kojarzone są z procesami transformacji.
Sam proces barceloński to dobra rzecz i wziąłem to również pod uwagę podczas głosowania.
Europejska polityka sąsiedztwa (EPS) okazała się skutecznym instrumentem polityki zagranicznej.
Parlament, poprzez delegacje międzyparlamentarne i Zgromadzenie Parlamentarne Unii dla Śródziemnomorza, powinien przyjąć na siebie odpowiedzialność za propagowanie idei, zgodnie z którą stabilność i dobrobyt Europy są ściśle powiązane z demokratycznymi rządami oraz postępem gospodarczym i społecznym krajów południowego sąsiedztwa, oraz promowanie debaty politycznej, prawdziwej wolności, reform demokratycznych i praworządności w sąsiednich krajach partnerskich.
Z tych powodów, które zostały wyrażone w rezolucji, głosowałem za.
Niedawne protesty w kilku krajach południowego sąsiedztwa UE, zwłaszcza w Tunezji, Egipcie i Libii, wyraźnie pokazały, że UE musi zmienić swoją politykę sąsiedztwa, dając jej bardziej ambitne i skuteczniejsze instrumenty, które pozwolą jej zachęcać i wspierać żądane reformy polityczne, gospodarcze i społeczne.
W związku z tym niezwykle ważne jest, aby przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) odzwierciedlał te zmiany i umożliwiał odpowiednią odpowiedź na stojące przed nimi wyzwania, z naciskiem na bezkompromisową obronę wartości demokratycznych oraz podstawowych praw i wolności, z zaangażowaniem większe zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego i społeczności lokalnych.
Pan poseł David, sprawozdawca, bardzo dobrze to podkreśla w swoim sprawozdaniu i chciałbym mu pochwalić doskonałą pracę.
PE potwierdza wartości, zasady i zobowiązania, na których została zbudowana EPS, które obejmują demokrację, praworządność, poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności oraz poszanowanie praw kobiet, dobre rządy, gospodarkę rynkową i zrównoważony rozwój, oraz powtarza, że ​​EPS musi stać się ważnymi ramami dla pogłębiania i wzmacniania stosunków z naszymi najbliższymi partnerami, aby zachęcać i wspierać ich reformy polityczne, społeczne i gospodarcze, których celem jest ustanowienie i utrwalenie demokracji, postępu oraz możliwości społecznych i gospodarczych dla wszystkich; podkreśla znaczenie utrzymania zasad wspólnej odpowiedzialności i współodpowiedzialności za tworzenie i wdrażanie programów EPS; uważa, że ​​od jej uruchomienia w 2004 r. EPS,
Zgodnie z art. 8 Traktatu o Unii Europejskiej Unia rozwija szczególne stosunki z krajami sąsiadującymi, dążąc do ustanowienia obszaru dobrobytu i dobrego sąsiedztwa.
Poszanowanie i promowanie demokracji i praw człowieka, zwłaszcza praw kobiet, to podstawowe zasady Unii Europejskiej i muszą stanowić wspólne wartości podzielane z krajami partnerskimi Europejskiej Polityki Sąsiedztwa.
Dzisiejsze powstania ludowe w Tunezji, Egipcie i Libii są konsekwencją ogólnego niezadowolenia ludzi z ich własnych totalitarnych reżimów i rozprzestrzeniają się na cały region wschodni.
W obliczu tej zmienionej sytuacji społecznej i politycznej UE musi dokonać skutecznych zmian w swojej polityce sąsiedztwa, aby skutecznie wspierać proces reform w dziedzinie praw człowieka i demokracji.
UE musi szczegółowo określić strategiczne priorytety realizowane w ramach partnerstw z jej wschodnimi i południowymi sąsiadami.
Chciałabym, aby Unia podjęła działania, które wspierała wola zainicjowania procesu demokratyzacji, zwłaszcza w odniesieniu do większego udziału kobiet w życiu publicznym i lepszego planowania rozwoju społeczno-gospodarczego.
Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ bieżące wydarzenia powinny zachęcić nas do zreformowania polityki sąsiedztwa, a nie tylko do zmiany jej ukierunkowania.
Pod względem gospodarczym, handlowym i politycznym poszanowanie praw i wolności powinno być jednocześnie warunkami i celami naszej współpracy.
Pomoc finansowa, której UE udziela w tym celu, powinna zostać znacznie zwiększona i powinna spełniać te same warunki i cele.
Powinniśmy również ożywić Unię na rzecz Regionu Morza Śródziemnego z moralnego punktu widzenia, jeśli chodzi o jej wymagania i praktyczne, jeśli chodzi o jej osiągnięcia.
Nasza współpraca nie powinna już ograniczać się do wymiany informacji z władzami rządzącymi: Unia Europejska powinna traktować priorytetowo rozmowę z różnymi członkami społeczeństwa obywatelskiego i zachęcać do powstawania i organizowania pluralizmu politycznego w tym regionie.
Zachęcając do wprowadzenia zgodnych z prawem, zorganizowanych zmian władzy, nie staniemy przed dylematem między bezwarunkowym wsparciem dla rządów w imię stabilności i chaosu.
Ponadto, opierając tym razem naszą współpracę na wartościach, nadamy jej popularną legitymację i ciągłość niezbędną do sprostania historycznym wyzwaniom tego regionu.
W dzisiejszym głosowaniu poparłem rezolucję dotyczącą przeglądu Europejskiej Polityki Sąsiedztwa zarówno w wymiarze wschodnim, jak i południowym.
Te rezolucje są szczególnie ważne, biorąc pod uwagę niedawny przebieg wydarzeń w regionie południowym.
W szczególności musimy wziąć pod uwagę zdecydowane żądania ze strony opinii publicznej kilku południowych sąsiadów UE, aby obalić dyktatury i dążyć do demokracji.
Strategiczny przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa musi w pełni uwzględniać te wydarzenia i poddawać je refleksji.
Obie rezolucje, zarówno w odniesieniu do wymiaru południowego, jak i wschodniego, są ważne dla wzajemnie korzystnej współpracy między UE a jej różnymi krajami sąsiadującymi w celu zapewnienia niezbędnego rozwoju w zakresie demokracji, praw człowieka, a także gospodarki i bezpieczeństwa.
Stabilność i dobrobyt Europy są ściśle związane z sukcesami południowych sąsiadów EPS w zakresie demokratycznych rządów, a także ich sukcesem gospodarczym i społecznym, dlatego ważne jest, aby wspierać zasady debaty politycznej, pełne wolności, reformy demokratyczne i praworządność w krajach partnerskich polityki sąsiedztwa.
Powstania w Tunezji, Egipcie i Libii były takim zaskoczeniem dla Europy, że wszyscy zgadzają się, że powinna ona zrewidować warunki swojej współpracy z krajami śródziemnomorskimi.
Mamy już kilka opcji, jeśli chodzi o zapewnienie długoterminowego wsparcia przemian demokratycznych, rozwoju gospodarczego i integracji regionalnej naszych południowych sąsiadów.
UE ma do dyspozycji dwa narzędzia: Unię dla Śródziemnomorza oraz Europejski Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa.
Obaj pokazali swoje słabości, ale prawdziwe zaangażowanie polityczne mogłoby naprawić nasze błędy.
Dlatego popieram tę rezolucję, która zapewnia jasne ramy i szczegółowe cele dla następnej europejskiej polityki sąsiedztwa.
Chciałbym jednak zwrócić uwagę moich kolegów posłów na transgraniczny wymiar tej polityki.
Uwzględniając zaledwie 5% całkowitego budżetu ENPI, jest on pomijany przez rząd centralny, a jego programowanie podlega alarmującym opóźnieniom.
Jednak wymiar ten może działać jako katalizator wielu inicjatyw strukturalnych na rzecz współpracy w regionie Morza Śródziemnego.
Ustanowienie prawdziwego partnerstwa UE-Morze Śródziemne oznacza nie tylko większe uwzględnienie aspiracji narodów, ale także zapewnienie rzeczywistych inwestycji w konkretne projekty.
Poparłem rezolucję w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa - wymiar południowy.
Ze stanowiska członka Komisji Praw Kobiet chciałbym zwrócić szczególną uwagę na znaczenie polityki równości płci jako nieodłącznego elementu praw człowieka, który jest również podstawową zasadą Unii Europejskiej.
Prawa kobiet muszą być priorytetem rozmów z krajami objętymi europejską polityką sąsiedztwa (EPS).
Zgodnie z rezolucją prawa kobiet powinny zostać uwzględnione w nowelizacjach prawa skodyfikowanego (prawo konstytucyjne, prawo karne, prawo rodzinne i wszystkie organy prawa cywilnego) oraz powinny zostać włączone do dialogu na temat praw człowieka prowadzonego z krajami partnerskimi EPS.
Powinniśmy także skupić się na działaniach, które pogłębi integrację społeczną kobiet.
Potrzebujemy programów promujących edukację kobiet i musimy promować ich zatrudnienie i zwiększać ich udział w życiu publicznym.
Skutki działań zmierzających do poprawy równości płci w krajach objętych EPS powinny być stale monitorowane i nadzorowane, a niepowodzenia w tym obszarze powinny być kategorycznie potępiane, a nawet karane.
Opowiadam się za niewzmacnianiem stosunków UE z tymi krajami trzecimi, które w niewystarczającym stopniu włączają kobiety do swojej polityki i instytucji w sprawach związanych z organizacją społeczeństwa obywatelskiego (w szczególności z organizacjami praw człowieka i kobiecymi).
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, które ma duże znaczenie, biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia w południowym sąsiedztwie UE.
Istotne jest, aby odnowiona polityka wspierała demokratyzację i rzeczywiste reformy w zainteresowanych krajach.
Wydarzenia w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie świadczą o nieskuteczności europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS), ale także o nowych wyzwaniach stojących przed UE jako podmiotem regionalnym.
Stworzenie obszaru dobrobytu i dobrego sąsiedztwa opartego na wartościach UE powinno nadal stanowić podstawę stosunków z krajami partnerskimi EPS - w tym szczególnym przypadku z krajami śródziemnomorskimi.
Uważam, że w pierwszej kolejności należy dokonać przeglądu programów indykatywnych na lata 2011-2013, uwzględniając najpilniejsze potrzeby, a jednocześnie uczynić instrumenty finansowe, w szczególności Europejski Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa ( ENPI) oraz europejska inicjatywa na rzecz demokracji i praw człowieka (EIDHR), bardziej elastyczna w celu zapewnienia bezpośredniego wsparcia organizacjom społeczeństwa obywatelskiego.
Chciałbym również zaapelować o wzmocnienie Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego zarówno pod względem finansowania, jak i zaangażowania państw członkowskich, jako uprzywilejowanego forum wymiany najlepszych praktyk, na którym należy ustanowić jasną politykę śródziemnomorską, oparty na polityce partnerstwa, zasadzie „własności” i warunkowości.
Na koniec uważam, że należy pilnie znaleźć rozwiązania, które zakończą wojnę w Libii, a także przygotują pakiet działań na rzecz odbudowy kraju po zakończeniu konfliktu.
Z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie tej rezolucji przez nasz Parlament, który dokonuje oceny i decyduje o przyszłym kierunku partnerstwa eurośródziemnomorskiego.
Moje zobowiązanie do zbliżenia między dwoma wybrzeżami Morza Śródziemnego skłoniło mnie do przedstawienia szeregu propozycji, które z radością stwierdzam, że zostały zatwierdzone przez moich kolegów posłów.
W szczególności podkreśliłem potrzebę dokonania przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa w świetle wydarzeń w świecie arabskim, pogłębiając dialog ze społeczeństwem obywatelskim, zachęcając do wymiany dobrych praktyk, gwarantując poszanowanie praw człowieka w naszych układach o stowarzyszeniu oraz wspierając demokratyczny proces przemian w tych krajach.
EPS daje nam wspaniałą okazję do promowania naszych wartości i wzmocnienia naszych stosunków z krajami u progu Europy.
Z tego powodu mam nadzieję, że nasze partnerstwo z naszymi sąsiadami z południowego regionu Morza Śródziemnego stanie się priorytetem naszej polityki zagranicznej.
Będę czuwał nad zapewnieniem, abyśmy pracowali na równych zasadach i aby przeznaczono wystarczające środki na osiągnięcie naszego celu, jakim jest uczynienie regionu śródziemnomorskiego obszarem pokoju, dobrobytu i współpracy.
Popieram tę rezolucję, ponieważ chroni ona najbardziej podstawowe prawa obywatelskie, w szczególności te dotyczące wolności słowa.
Tego typu zachowanie powinno mieć konsekwencje dla stosunków między UE a każdym państwem dopuszczającym się takich zamachów na wolność.
Bez silnego nacisku politycznego na te kraje trudno będzie doprowadzić do pokoju.
UE powinna zawsze przodować w zwalczaniu tego rodzaju ataków i zachować czujność na przyszłe wydarzenia w regionie.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie stosowania przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
Kobiety, które aktywnie uczestniczyły w powstaniach na rzecz większej demokracji, praw i wolności w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie, zasługują na nasz szacunek i wsparcie.
Unia Europejska nie może milczeć, gdy ci odważni bojownicy o demokrację i wolność są okrutnie traktowani.
W związku z tym wzywamy Komisję i rządy państw członkowskich do zdecydowanego przeciwstawienia się wykorzystywaniu napaści seksualnych, zastraszaniu i atakowaniu kobiet w Libii i Egipcie, ponieważ obecne reżimy tych krajów wykorzystywały przemoc seksualną wobec kobiet jako broń w konfliktach, które powstały podczas tych rewolucji.
Władze Egiptu muszą podjąć pilne kroki w celu zaprzestania stosowania tortur, zbadania wszystkich przypadków wykorzystywania pokojowych demonstrantów i zaprzestania ścigania cywilów przed trybunałami wojskowymi.
Głęboko wierzę, że zmiany zachodzące w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie muszą przyczynić się do położenia kresu dyskryminacji kobiet i ich pełnego uczestnictwa w życiu społecznym na równych warunkach z mężczyznami.
Akty przemocy popełnione na kobietach i dzieciach w ciągu ostatnich kilku tygodni, podczas konfliktów, które wybuchły w Afryce Północnej, nie są zaskoczeniem, ponieważ niestety kobiety żyjące w konfliktach zbrojnych coraz częściej stają się celem upokorzeń, tortur, opętania i kontroli, której intencją jest całkowite lub częściowe zniszczenie określonej grupy.
To jednak idzie dalej: nikt nie ma prawa naruszać godności kobiet tylko dlatego, że mają one odwagę domagać się prawa do wyrażania swoich myśli, aktywnie uczestnicząc w budowaniu pokojowego i demokratycznego świata i żądając przede wszystkim , prawo do równości płci.
Zadawanie nieludzkiego i poniżającego traktowania, takiego jak porażenie prądem, „testy dziewictwa”, przemoc fizyczna i psychiczna, gwałt i niewolnictwo, jest niedopuszczalną praktyką, której musimy powiedzieć „wystarczy”.
Jeśli chodzi o wydarzenia w tych krajach Afryki Północnej, słuszne jest, aby osoby odpowiedzialne za te poważne naruszenia zostały ukarane, jak w każdym innym konflikcie na świecie, ponieważ mamy tutaj do czynienia nie tylko z cywilami, jeszcze bardziej naganne, także z żołnierzami.
Mam szczerą nadzieję, że UE odniesie sukces w wywieraniu presji, aby kraje te szybko ratyfikowały szereg międzynarodowych instrumentów sądowych, w tym Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego i Konwencję dotyczącą statusu uchodźców z 1951 r.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ istnieje pilna potrzeba zaprzestania stosowania przemocy i wykorzystywania seksualnego wobec kobiet.
Komisja Europejska i państwa członkowskie powinny zdecydowanie potępić wykorzystywanie seksualne, zastraszanie, tortury i przemoc wobec kobiet w Libii i Egipcie.
Musimy wezwać Najwyższą Radę Wojskową Egiptu do podjęcia natychmiastowych środków w celu powstrzymania tych brutalnych zbrodni wobec kobiet.
Musimy zapewnić, aby wszystkie siły bezpieczeństwa i siły zbrojne otrzymały wyraźne instrukcje, że zbrodnie i tortury nie mogą być tolerowane, zostaną w pełni zbadane, a sprawcy zostaną pociągnięci do odpowiedzialności.
Ponadto każdy powinien mieć możliwość wyrażenia swoich poglądów na temat demokratycznej przyszłości swojego kraju bez zatrzymywania, torturowania lub poniżającego i dyskryminującego traktowania.
Kobiety odegrały kluczową rolę w zamieszkach wzywających do większej demokracji, praw i wolności w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
Niestety reżimy w Libii i Egipcie wykorzystują przemoc jako sposób na zastraszanie i poniżanie kobiet, czyniąc je bardziej bezbronnymi.
Zdecydowanie potępiam czyny popełnione przez armię egipską przeciwko protestującym kobietom zatrzymanym na placu Tahrir.
Należy pilnie podjąć natychmiastowe kroki, aby położyć kres temu poniżającemu traktowaniu oraz zapewnić, aby wszystkim siłom bezpieczeństwa i armii powiedziano jasno, że tortury i inne formy znęcania się będą przedmiotem dokładnego śledztwa.
Do władz egipskich należy podjęcie pilnych działań w celu zaprzestania stosowania tortur, zbadania wszystkich przypadków wykorzystywania pokojowych demonstrantów oraz zakończenia procesów cywilnych przed trybunałami wojskowymi.
Wzywam Komisję i rządy państw członkowskich do energicznego przeciwstawienia się agresji seksualnej, zastraszaniu i nękaniu kobiet w Libii i Egipcie.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ stanowczo potępia ona reżimy w Libii i Egipcie za uciekanie się do agresji seksualnej w trakcie konfliktu będącego częścią obecnych rewolucji.
Kobiety odegrały kluczową rolę w tych zamieszkach, walcząc i ryzykując życiem o więcej demokracji, praw i wolności.
Niezwykle ważne jest, aby zmiany zachodzące w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie przyczyniły się do położenia kresu dyskryminacji kobiet i ich pełnego uczestnictwa w życiu społecznym na równych prawach z mężczyznami.
Niestety wszyscy zdajemy sobie sprawę, że okresy niepokojów i konfliktów zbrojnych zaostrzają sytuacje przemocy wobec kobiet i dzieci oraz prowadzą do wzrostu liczby przypadków wykorzystywania seksualnego.
Praktyka ta jest absolutnie naganna, podobnie jak stosowanie tortur, gwałtów zbiorowych, `` testów dziewictwa '', gróźb i znęcania się fizycznego lub psychicznego skierowanych przeciwko kobietom w celu zastraszenia lub zastraszenia kobiet lub ograniczenia ich praw do udziału w życiu politycznym, jak to się dzieje w Egipcie i Libii.
UE, aw szczególności Parlament, powinna być bastionem ochrony praw podstawowych i godności ludzkiej oraz jasno i jednoznacznie potępiać wszelkie przypadki łamania tych wartości.
Zdecydowanie potępiam praktyki przemocy wobec kobiet, a także dzieci, w ostatnich konfliktach na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej i zaapelowałbym o podjęcie najbardziej odpowiednich środków w celu ochrony ich najbardziej podstawowych praw i godności.
Walka z łamaniem praw człowieka jest głównym celem UE i jej instytucji.
W związku z tym stosowanie przemocy seksualnej w jakimkolwiek konflikcie spowodowało najsilniejsze wyrzeczenie i potępienie przez te organizacje.
Rzeczywiście, Parlament przyjął wiele rezolucji potępiających przemoc wobec kobiet.
Ten wspólny projekt rezolucji koncentruje się na tej przemocy, w szczególności przemocy seksualnej, popełnianej wobec kobiet w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
Doniesienia o przemocy w kontekście wojny i represji, które do nas dotarły, są absolutnie makabryczne i wywołały wielki odraz i oburzenie.
Sprawcy takiego zachowania nie mogą pozostać bezkarni, nawet jeśli są chronieni przez dyktatorów lub pod pretekstem zacofanej mentalności.
Dlatego głosuję za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, które potępia wszelkiego rodzaju przemoc wobec kobiet w jakimkolwiek regionie, wzywa do surowych kar dla sprawców i ustanawia priorytet UE dla procesu wzmocnienia pozycji kobiet, zwłaszcza tych, które miały odwaga uczestniczenia w tzw. „arabskiej wiośnie” i zachęcanie do pełnego uczestnictwa w życiu obywatelskim krajów, w których mieszkają.
W dyskusji, która odbyła się na temat stosowania przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie, Komisja zobowiązała się, że będzie zdecydowanie opowiadać się za położeniem kresu przemocy seksualnej i niewolnictwu, które zgodnie z genewą są uznawane za zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne Konwencja.
Jak stwierdzono w przedłożonym przez nas projekcie rezolucji, konieczne jest naleganie na skuteczne działania dyplomatyczne stanowiące przeciwstawianie się agresji seksualnej, zastraszaniu i nękaniu kobiet w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie lub w jakimkolwiek innym miejscu.
Chcielibyśmy również podkreślić wagę uznania roli kobiet w rewolucji i podkreślić potrzebę zagwarantowania praw kobiet, w tym ich udziału w nowych strukturach demokratycznych, prawnych, gospodarczych i politycznych tych krajów, kończących wielowiekową dyskryminacja, której doświadczyli.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie stosowania przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
Wzywa Komisję i państwa członkowskie do zdecydowanego sprzeciwu wobec wykorzystywania napaści na tle seksualnym, zastraszania i ataków na kobiety w Libii i Egipcie.
Uważam, że każdy powinien mieć możliwość wyrażenia swoich poglądów na temat demokratycznej przyszłości swojego kraju bez zatrzymywania, torturowania lub poniżającego i dyskryminującego traktowania.
Należy uznać rolę kobiet w rewolucjach i procesach demokratyzacji, a także podkreślić konkretne zagrożenia, przed którymi stoją, a także potrzebę wspierania i obrony ich praw.
w piśmie. - Poparłem tę rezolucję, w której wzywam Komisję i rządy państw członkowskich do zdecydowanego przeciwstawienia się wykorzystywaniu napaści seksualnych na kobiety w Libii i Egipcie oraz zastraszaniu i atakowaniu ich, a także stanowczo potępia przymusowe `` testy dziewictwa '' wykonywane przez armię egipską na protestujących kobietach zatrzymanych na placu Tahrir i uważa tę praktykę za niedopuszczalną, ponieważ stanowi ona formę tortur; wzywa Najwyższą Radę Wojskową Egiptu do podjęcia natychmiastowych środków w celu zaprzestania tego poniżającego traktowania oraz do zagwarantowania, że ​​wszystkie siły bezpieczeństwa i armii zostaną wyraźnie poinstruowane, że tortury i inne formy znęcania się, w tym przymusowe „testy dziewictwa”, nie mogą być tolerowane i zostaną w pełni zbadane
W konfliktach wojennych to kobiety i dzieci są często prawdziwymi ofiarami.
Od dawna wiadomo, że gwałt i tortury zdarzają się często.
Nie inaczej jest w Libii i Egipcie - wynika z doniesień zagranicznych dziennikarzy.
W Egipcie demonstrantki aresztowano i poddano testom dziewictwa, które również zostały udokumentowane.
W Libii żołnierze dopuszczali się gwałtów i tortur.
Kolejnym czynnikiem obciążającym jest to, że kobiety, które opowiedziały swoje historie, muszą teraz spodziewać się surowych represji, takich jak oskarżenie o zniesławienie.
Po raz kolejny dochodzi tutaj do poważnych nadużyć praw człowieka, z którymi należy coś zrobić, w tym także mocarstwa zachodnie.
Głosowałem za przyjęciem rezolucji, ponieważ UE również nie może przymykać oczu na te okrucieństwa i słuszne jest żądanie od rządów Egiptu i Libii, aby te sprawy zostały zbadane bez wyjątku, a sprawcy zostali pociągnięci do odpowiedzialności, aby kraje mogą nadal podążać ścieżką ku demokracji i wolności.
W trakcie niepokojów w Egipcie i Libii w międzynarodowych mediach wielokrotnie pojawiały się doniesienia o tragicznych napaściach i aktach przemocy wobec kobiet.
Tortury i gwałty często pozostają bezkarne, ponieważ władze po cichu umarzają sprawy lub, co gorsza, same kobiety są oskarżane o „zniesławienie”.
Role ofiary i sprawcy są odwracane na korzyść patriarchalnego społeczeństwa.
UE nie może stać bezczynnie; UE musi zrobić więcej, aby chronić kobiety i dzieci, a także zasadę praworządności dla wszystkich w Egipcie i Libii.
Dlatego głosowałem za przyjęciem tego projektu rezolucji.
Wspólny projekt rezolucji w sprawie stosowania przemocy seksualnej podczas konfliktów w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie stanowczo potępia zbrodnie zidentyfikowane w Egipcie i Libii.
Ataki na kobiety w obu krajach i skargi na `` testy dziewictwa '' przeprowadzane przez wojsko na kobietach zebranych na placu Tahrir, a następnie poddanych gwałcie i torturom, aby mogły być sądzone przed sądami wojskowymi za niepowodzenie , są nieludzkimi i przestępczymi czynami, które stanowią całkowite naruszenie Konwencji Genewskiej o zbrodniach przeciwko ludzkości i zbrodniach wojennych.
Oprócz pełnego potępienia, projekt rezolucji, który poparłam, wzywa Komisję i rządy państw członkowskich do zdecydowanego przeciwstawienia się wykorzystywaniu napaści seksualnych na kobiety w Libii i Egipcie oraz zastraszaniu i atakowaniu ich. do podjęcia konkretnych i skoordynowanych działań w celu natychmiastowego zaprzestania tych praktyk.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ potępia ona przemoc na tle płciowym i oczywiście stosowanie przemocy seksualnej w konfliktach.
Zgadzam się z wyrażoną w rezolucji potrzebą priorytetowego traktowania praw człowieka w działaniach podejmowanych w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) jako integralnej części procesu demokratyzacji, a także z potrzebą podzielenia się przez UE z tymi krajami doświadczeniami w polityce równości i walce z przemocą na tle płciowym.
W powstaniach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie kobiety odgrywają aktywną rolę w domaganiu się wspólnego pragnienia demokracji i praw podstawowych.
Niestety, rządzące w Libii i Egipcie reżimy jak zawsze uciekały się do napaści na tle seksualnym jako broni skierowanej na kobiety.
Musimy potępić stosowanie przemocy seksualnej jako narzędzia zastraszania i poniżania kobiet, nie zapominając, że powstająca obecnie próżnia władzy może doprowadzić do pogorszenia ich praw.
Jednym ze znaczących przypadków jest przypadek Libijki, która w marcu powiedziała niektórym dziennikarzom w hotelu w Trypolisie, że była ofiarą zbiorowego gwałtu dokonanego przez żołnierzy.
Dziś ta młoda kobieta została pozwana za zniesławienie przez tych samych mężczyzn, którzy ją zgwałcili.
Musimy działać, zdecydowanie potępiając nieproporcjonalny wpływ konfliktów zbrojnych na kobiety i wzmacniając ich rolę w budowaniu pokoju.
Ufam, że potępienie przez UE przemocy wobec kobiet i dzieci, zwłaszcza podczas konfliktów zbrojnych, oraz wszelkich form ich dyskryminacji w rozumieniu konwencji genewskiej, zostanie dokonane w możliwie najostrzejszy sposób.
Całym sercem poparłem rezolucję w sprawie zwalczania przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
Masowa przemoc seksualna wobec kobiet jest stałym elementem konfliktów zbrojnych w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci (UNICEF) podaje między innymi przykład Kenii, względnie stabilnego kraju, w którym zamieszki przedwyborcze doprowadziły do ​​podwojenia liczby ofiar przemocy seksualnej w ciągu kilku dni.
Przemoc seksualna staje się epidemią.
W rzeczywistości stała się jedną z taktyk wojennych.
Unia Europejska nie może pozostać neutralna w tej kwestii.
Dlatego też zasadnicze znaczenie ma włączenie problematyki płci do głównego nurtu europejskiej polityki sąsiedztwa oraz w centrum naszych wysiłków na rzecz stworzenia skutecznego i zorganizowanego podejścia do równości płci w krajach objętych tą polityką.
Prawa człowieka, których nieodłącznym elementem jest równość mężczyzn i kobiet, powinny stanowić zasadniczy element procesów demokratycznych w krajach trzecich.
To szokujące, że pomimo powszechności przemocy seksualnej w Afryce, rządy nie uwzględniają walki z nią wśród swoich priorytetów, co widać na przykład w przypadku Republiki Południowej Afryki.
UE powinna skoncentrować swoje wysiłki szczególnie na kobietach.
Bardzo ważne są zawarte w rezolucji propozycje dotyczące pogłębienia integracji społecznej kobiet, promocji ich zatrudnienia, walki z analfabetyzmem wśród kobiet oraz tradycyjnych szkodliwych praktyk.
Edukacja kobiet i dziewcząt musi obejmować znajomość przysługujących im praw.
Podczas ostatnich wydarzeń w Afryce Północnej rządzące reżimy Libii i Egiptu wykorzystały napaść seksualną jako broń do zastraszania i prześladowania kobiet, które brały udział w tamtejszych powstaniach.
Po pierwsze, niezwykle ważne jest, aby sprawcy tych czynów byli sądzeni za swoje zbrodnie, a po drugie, aby kobiety, które padły ofiarą takich okrucieństw, były chronione przed wszelkimi represjami.
Sam byłem w regionie Kivu we wschodniej Demokratycznej Republice Konga, gdzie ta haniebna praktyka jest regularnie stosowana przez żołnierzy i członków grup zbrojnych.
Mogę zaświadczyć o skrajnym cierpieniu ofiar gwałtu kobiet i bezkarności sprawców tych okrucieństw.
Społeczność międzynarodowa musi zrobić wszystko, co w jej mocy, aby sprawcy tych zbrodni nie pozostali bezkarni.
Rewelacje dotyczące zbrodni honorowych i upokorzenia, jakiego doznały kobiety podczas powstań w świecie arabskim, zszokowały mnie i zaniepokoiły, i cieszę się, że nasz Parlament potępił okrucieństwa popełnione na nich.
Europa nie może pozwolić, aby takie łamanie praw człowieka i jej najbardziej podstawowych wartości było bezkarne u jej progu, w krajach partnerskich i w kontekście pokojowych demonstracji.
Dlatego nalegam, aby zbadać te barbarzyńskie czyny i ukarać sprawców.
Nasza rezolucja odnosi się do podstawowego wymogu dotyczącego przyszłości tych krajów: przyznania kobietom centralnej roli w procesie demokratyzacji społeczeństw arabskich.
Kobiety odegrały wiodącą, milczącą, wręcz niedocenianą rolę w ruchach wyzwoleńczych i myślę, że należało oddać im hołd w tym tekście.
Europa zobowiązała się do wspierania krajów Afryki Północnej, Bliskiego Wschodu i Bliskiego Wschodu w ich procesie demokratycznym.
Teraz od nas zależy, czy włączymy do tego podejścia gwarancje poszanowania praw człowieka i równości kobiet i mężczyzn.
Popieram to sprawozdanie, które odpowiednio porusza ważne kwestie, takie jak nowy Statut Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) w następstwie traktatu lizbońskiego, obligacje projektowe, konsekwencje dla planowanego finansowania EBI w czasie kryzysu gospodarczego, jego finansowanie po 2013 r. i jego działalność poza UE, w szczególności projekty rozwojowe, projekty zazieleniania oraz sposoby wzmocnienia się w odniesieniu do zagranicznych centrów finansowych.
Europejski Bank Inwestycyjny odgrywa kluczową rolę we wspieraniu MŚP, szczególnie w czasie obecnego kryzysu finansowego i spowolnienia gospodarczego.
Biorąc pod uwagę ogromne znaczenie MŚP dla gospodarki europejskiej, uzgodniono, że w latach 2008–2011 MŚP powinny otrzymać pożyczki o łącznej wartości ponad 30 mld EUR.
Europejski instrument mikrofinansowy Progress został utworzony w marcu 2010 r. Z finansowaniem w wysokości około 200 mln EUR przez Komisję i Bank.
Jednak MŚP nadal mają trudności z uzyskaniem kredytu.
Jak stwierdzono w raporcie Bank Watch, MŚP, zwłaszcza te z państw członkowskich Europy Środkowo-Wschodniej, nie są w stanie skorzystać z przeznaczonej dla nich pomocy.
EBI musi określić jasne warunki finansowania i bardziej rygorystyczne kryteria skuteczności udzielania pożyczek dla swoich pośredników finansowych udzielających pożyczek.
Krajowym pośrednikom finansowym wyznaczono okres dwóch lat na udzielenie pożyczek, ale jak stwierdzono w raporcie, niektórzy pośrednicy finansowi udzielili tylko niewielkiej części pożyczek lub nie udzielili ich wcale, chociaż środki finansowe znajdowały się na ich rachunkach.
Ponadto na stronie internetowej EBI nadal brakuje publicznie dostępnych danych dotyczących wykorzystania i beneficjentów przyznanych środków.
Uważam, że EBI musi zwiększyć przejrzystość swoich pożyczek za pośrednictwem pośredników finansowych i co roku składać sprawozdania na temat swoich pożyczek dla MŚP, w tym ocenę dostępności i skuteczności tych pożyczek oraz listy beneficjentów pożyczek.
Przede wszystkim chciałbym pogratulować Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu (EBI) całej pracy, jaką wykonał, w szczególności wsparcia dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) poprzez finansowanie, które stale rośnie od 2008 r., Oraz również poprzez utworzenie europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress w marcu 2010 r.
Uważam również, że zaangażowanie w ideę obligacji projektowych, która ma na celu poprawę wiarygodności kredytowej obligacji wyemitowanych przez same przedsiębiorstwa, a które są wykorzystywane do finansowania europejskiej infrastruktury transportowej, energetycznej i informatycznej, jest pozytywnym krokiem.
Na tym etapie pożądane jest, aby zarówno Komisja, jak i EBI przedstawiły konkretne propozycje obligacji projektowych.
Warto również podkreślić ważną pracę, jaką EBI może wykonać w ramach strategii „Europa 2020”, upraszczając procedury i maksymalizując mnożniki w celu przyciągnięcia inwestorów z sektora publicznego i prywatnego.
W odniesieniu do finansowania EBI poza UE uważam, że protokół ustaleń podpisany przez EBI, EBOR i Komisję jest pożądany, aby zacieśnić współpracę we wszystkich krajach, w których prowadzą one działalność, z podwójnym celem udzielania pożyczek polityki zarówno spójne ze sobą, jak i zgodne z celami politycznymi UE.
Europejski Bank Inwestycyjny (EBI), utworzony w 1958 r. Na mocy traktatu rzymskiego, jest wspólnotą finansową UE, której głównym celem jest przyczynianie się do zrównoważonego rozwoju UE poprzez integrację gospodarczą i spójność terytorialną.
Z zadowoleniem przyjmuję zmiany wprowadzone traktatem lizbońskim, które zapewniają większą elastyczność finansowania EBI.
Przypominam zmiany wprowadzone traktatem lizbońskim, wyjaśniające cele finansowania przyznanego przez EBI państwom trzecim, które powinny wspierać ogólne zasady regulujące interakcje UE z resztą świata, określone w art. 3 ust. 5 TUE, który w ramach tego zapewnienia powinien wspierać cele działań zewnętrznych UE.
Ta instytucja finansowa jest zobowiązana corocznie przedkładać Parlamentowi dokument zawierający bilans swojej działalności.
Niniejszy projekt rezolucji koncentruje się na analizie sprawozdania z 2009 roku.
Dokument ten odnosi się nie tylko do ulepszeń wynikających z przyjęcia nowego statutu, ale także do działalności EBI.
Uznajemy znaczenie, jakie pożyczki z Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) mogą mieć dla rozwoju i postępu społecznego, biorąc pod uwagę jego niskie stopy procentowe i długie okresy płatności.
Jednak jej opcje nie zawsze są wystarczająco przejrzyste i jasne.
Ponadto kraje i regiony, które najbardziej potrzebują pożyczać od niego, nie są też tymi, które są najbardziej uprzywilejowane w zakresie jego pożyczek.
Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) odgrywa obecnie niezastąpioną rolę w zapewnianiu finansowania w UE i poza nią.
W przedstawionym raporcie pozytywnie oceniono fakt, że EBI działał prawidłowo, wspierając MŚP w UE w czasie kryzysu.
Prawdą jest, że bank formalnie przeznaczył 30 miliardów euro w ciągu czterech lat na wsparcie MŚP.
Problem polega jednak na tym, że nie wszystkie pieniądze trafiły nawet do MŚP.
Mówiąc konkretnie, tylko około połowa przyznanych środków trafiła do MŚP w regionie V4 w pierwszym okresie.
EBI dał bankom niewytłumaczalnie długi okres dwóch lat na dystrybucję środków, a także nie przewidział żadnych sankcji wobec banków w przypadku niedotrzymania tego terminu.
Banki Europy Środkowej dotknięte kryzysem były aż nazbyt zadowolone z „zatrzymania” tych funduszy.
To, co było zapowiadane jako wsparcie dla MŚP, stało się zatem w rzeczywistości wsparciem dla centralnych oddziałów zagranicznych banków w Europie Środkowej.
Jest wystarczająco dużo powodów, by sądzić, że nie był to przypadek, ale projekt.
Podsumowując krótko - EBI ma również problemy w obszarze rozwoju.
Musi zatrudnić więcej pracowników wyspecjalizowanych w rozwoju.
EBI ma obecnie za mało personelu, pomimo wpływu na tak zwane kraje rozwijające się.
Zgadzam się również ze sprawozdawcą, że EBI musi dokonać surowych zmian w finansowaniu przez pośredników, ponieważ może to skończyć się w rajach podatkowych.
Z zadowoleniem przyjmuję fakt, że Parlament Europejski ocenia roczne sprawozdanie Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI), aczkolwiek z wyraźnej perspektywy.
EBI odgrywa decydującą rolę w walce z kryzysem.
Dla mnie jednak kwestie przejrzystości i wymiernych rezultatów pozostają wątpliwe.
Działalność EBI skupia się na trzech obszarach, w których kryzys najbardziej dotknął: małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), regiony konwergencji i działania w dziedzinie klimatu.
MŚP odgrywają kluczową rolę w ożywieniu gospodarki europejskiej i walce z bezrobociem, dlatego wskazane byłoby ułatwienie im dostępu do kapitału niezbędnego do rozwoju.
W tym względzie przydatne byłoby, gdybyśmy mogli corocznie dokonywać oceny dostępności i skuteczności przedmiotowych pożyczek, co zapewniłoby przejrzystość ostatecznego celu pożyczek i usprawniłoby proces administracyjny.
Również pod tym względem uważam, że niezwykle ważne jest, aby EBI zaktualizował i zaostrzył swoją politykę dotyczącą zagranicznych centrów finansowych.
EBI odgrywa bardzo ważną rolę w zwiększaniu konwergencji Unii Europejskiej, a dzięki oferowanej przez niego pomocy technicznej i współfinansowaniu regiony objęte celami konwergencji mogą korzystać z coraz większej części dostępnych im środków.
Dlatego uważam, że dalsze zwiększanie tej roli jest praktyczne i wymaga wsparcia.
Na koniec proponuję, aby propozycja wprowadzenia przejrzystego nadzoru regulacyjnego w interesie jakości sytuacji finansowej EBI, dokładnego pomiaru jego wyników oraz zgodności z efektywnymi i skutecznymi praktykami biznesowymi zasługiwała na rozważenie.
Akceptuję fakt, że w tym okresie kryzysu działania Europejskiego Banku Inwestycyjnego powinny koncentrować się na pomocy małym i średnim przedsiębiorstwom, które są kręgosłupem naszego społeczeństwa.
Mile widziane jest zaangażowanie lokalnych pośredników finansowych i dialog z nimi.
Moim zdaniem bardzo ważny jest nacisk położony na energię odnawialną w krajach kandydujących.
Z tego powodu głosuję za przyjęciem sprawozdania.
Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ Parlament Europejski z zadowoleniem przyjmuje zmiany wprowadzone traktatem lizbońskim, umożliwiające większą elastyczność w finansowaniu EBI, w tym: udziały kapitałowe jako uzupełnienie zwykłej działalności banku; możliwość tworzenia spółek zależnych i innych podmiotów w celu regulowania tzw. działalności specjalnej oraz świadczenia szerszych usług pomocy technicznej; oraz wzmocnienie Komitetu Audytu.
Zaleca uwzględnienie sugestii wprowadzenia ostrożnościowego nadzoru regulacyjnego w zakresie jakości sytuacji finansowej EBI, dokładnego pomiaru jego wyników oraz przestrzegania zasad dobrej praktyki biznesowej.
Z zadowoleniem przyjmuje również ideę obligacji projektowych, których celem jest podniesienie ratingu kredytowego obligacji emitowanych przez same przedsiębiorstwa w ramach strategii Europa 2020 i które są wykorzystywane do finansowania europejskiej infrastruktury transportowej, energetycznej i informatycznej oraz ekologizacji gospodarki.
Taka emisja obligacji na finansowanie projektów miałaby pozytywny wpływ na dostępność kapitału na trwałe inwestycje wspierające wzrost i zatrudnienie, uzupełniające inwestycje krajowe i inwestycje Funduszu Spójności.
w piśmie. - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, w którym zaleca się podjęcie następujących kroków w celu wzmocnienia roli EBI w zakresie rozwoju: a) przydzielenie większej liczby oddanych i wyspecjalizowanych pracowników posiadających wiedzę fachową w zakresie zagadnień rozwoju i krajów rozwijających się, a także zwiększenie obecność personelu w państwach trzecich, b) zwiększenie udziału podmiotów lokalnych w projektach, c) dodatkowy kapitał dedykowany w obszarze projektów ukierunkowanych na rozwój, d) przydział większej liczby dotacji, e) badanie możliwość zgrupowania działalności EBI w krajach trzecich w ramach jednego, odrębnego podmiotu.
Pragnę odnotować moją satysfakcję, że raport Cutaş dotyczący sprawozdania rocznego Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) za 2009 rok został zatwierdzony.
Chciałbym podkreślić doskonałą pracę wykonaną przez EBI na rzecz małych i średnich przedsiębiorstw w okresie trudności gospodarczych i trudnego dostępu do kredytów.
Opowiadam się ponadto za opracowaniem przez EBI, we współpracy z Komisją Europejską, obligacji projektowych do wykorzystania przy finansowaniu dużych projektów infrastrukturalnych związanych z transportem, energią i telekomunikacją, które są niezbędne do osiągnięcia celów wzrostu i spójności w Unii.
W rocznym sprawozdaniu Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) za 2009 rok podkreślono zasadniczą rolę, jaką EBI odegrał we wspieraniu małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), zwłaszcza w obecnym okresie kryzysu finansowego i recesji gospodarczej.
EBI skupił się na trzech obszarach, które kryzys w Europie dotknął najbardziej, a mianowicie: MŚP, regionach konwergencji i działaniach na rzecz klimatu.
Znaczenie MŚP dla gospodarki europejskiej jest niekwestionowane, dlatego z zadowoleniem przyjmuję zwiększenie finansowania EBI dla MŚP w latach 2008-2010, które wyniosło 30,8 mld euro, oraz utworzenie Europejskiego Instrumentu Mikrofinansowego, któremu przyznano około 200 mln EUR od Komisji i EBI.
Chociaż nie jest to tekst, który my, jako Zieloni, sporządzilibyśmy sami, uznaliśmy, że tekst jest na tyle akceptowalny, aby głosować za jego przyjęciem.
Dokument, który został dziś zatwierdzony, podkreśla wyraźną potrzebę dodatkowego wsparcia ze strony Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) w obszarach strategicznych dla naprawy europejskiej gospodarki: małych i średnich przedsiębiorstw, spółek o średniej kapitalizacji i infrastruktury oraz innych kluczowych dla wzrostu gospodarczego i zatrudnienia - wzmacnianie projektów w ramach strategii Europa 2020.
W sprawozdaniu wezwano EBI do inwestowania w transport towarowy w europejskim sektorze kolejowym, a także w inne transeuropejskie sieci transportu towarowego, ze szczególnym uwzględnieniem portów Morza Śródziemnego, Morza Czarnego i Morza Bałtyckiego, aby ostatecznie połączyć je z rynkami europejskimi .
EBI powinien ponadto w większym stopniu wspierać budowę sieci TEN-T w celu wywołania efektu dźwigni dla większej liczby inwestycji, zarówno ze strony sektora publicznego, jak i prywatnego.
Aby osiągnąć ten cel, obligacje projektowe mogą stanowić uzupełniający instrument inwestycyjny obok budżetu funduszu TEN-T.
Przypadek Ai Weiwei w Chinach
Kolejnym punktem porządku dziennego jest debata nad sześcioma projektami rezolucji w sprawie Ai Weiwei w Chinach.
autor. - Panie przewodniczący! Po raz pierwszy uczestniczyłem w popołudniowej debacie w czwartek, więc myślę, że mogę wyciągnąć pewne wnioski dla Konferencji Przewodniczących, jeśli chodzi o uatrakcyjnienie sesji plenarnej.
Cieszę się, że kwestia ta została umieszczona w porządku obrad, ponieważ przypadek pana Ai Weiwei jest dość dramatyczny, ponieważ najnowsze informacje, jakie posiadamy, wskazują, że z pewnością władze chińskie nie mają zamiaru go zwolnić.
Najlepsze, co możemy zrobić, to zatwierdzić pilną rezolucję, którą uzgodniliśmy ze wszystkimi grupami, abyśmy mogli zwiększyć presję na chińskie władze.
Muszę państwu powiedzieć, że mam wątpliwości, czy ta rezolucja cokolwiek zmieni postawę Komunistycznej Partii Chin i władz chińskich.
W rzeczywistości to, co robimy z Chińczykami w zakresie praw człowieka, to gra.
Mówimy o prawach człowieka, mówią, że otworzą dialog i uważamy, że sytuacja się zmieniła.
Nic się nie zmieni.
Taka jest rzeczywistość.
Mamy noblistę, która nie mogła uczestniczyć w spotkaniu w Oslo.
Mamy teraz pana Ai Weiwei, który jest znanym artystą i był jednym z ostatnich dysydentów, którzy mieli możliwość coś powiedzieć.
Jedyne, co możemy powiedzieć, to pilna rezolucja, w której potępiamy to, co się dzieje.
W każdym razie miałem nadzieję, że możemy zapytać, dlaczego powinniśmy nadal uczestniczyć w forach, które Komunistyczna Partia Chin organizuje z naszymi partiami politycznymi.
Ubolewam, że nie było wystarczającego wsparcia ze strony innych grup, aby dojść do porozumienia w tej sprawie.
Moglibyśmy przynajmniej uzgodnić zasadę, że nie będziemy dalej uczestniczyć w forach z Komunistyczną Partią Chin, jeśli pan Weiwei i inni dysydenci nie zostaną uwolnieni.
Przynajmniej z tego powodu liczyłem na poparcie wszystkich obecnych tutaj grup - wraz z drugą poprawką zgłoszoną przez Zielonych, nawet jeśli jej najlepsza część została wyeliminowana.
Tak, to prawda, złożyli fantastyczną poprawkę, a następnie usunęli najlepszą część!
OK, to nie była ich wina, ale najwyraźniej inni.
(Przerwanie przez Prezydenta)
Może zajmie mi to minutę dłużej niż zwykle, ale panu Ai Weiwei zajmie to najwyraźniej dziesięć lat dłużej.
Jeśli możemy mówić na korzyść kogoś, kto może spędzić lata w więzieniu, minuta dłużej to niewiele, panie przewodniczący!
(DE) Panie przewodniczący! Nie wiem, jak często jest tu pan Verhofstadt.
Chciałem go zapytać, czy nie powinien przychodzić częściej, bo wtedy zobaczyłby, że sesje tutaj są zawsze bardzo atrakcyjne.
Tyle, że niestety są ludzie, którzy nie przychodzą, ale to można zmienić.
Sesje są niezwykle atrakcyjne.
Panie przewodniczący, panie i panowie! Doskonale pamiętam pierwszy raz, kiedy zobaczyłem dzieło chińskiego artysty Ai Weiwei.
W tym czasie, około 2000 roku, byłem wykładowcą historii sztuki w Lizbonie i tam, w antologii współczesnych artystów, znajdował się jego ogromny żyrandol wielkości pokoju, przewrócony i połamany.
Było to zarazem niezwykle piękne i nieco przejmujące i smutne.
Ten obraz w jakiś sposób odzwierciedla również obraz Chin: zdolnych do pokazania się jako wystawnych, bogatych, rozwiniętych i zdolnych do zaprezentowania się światu, jak podczas ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich.
To wyrafinowane Chiny, ale z czymś poważnie zepsutym w środku.
Tym czymś jest wola, wolność słowa i duch samych Chińczyków.
Spotkaliśmy się dzisiaj, aby omówić przypadek artysty Ai Weiwei i poprosiliśmy władze chińskie o zwolnienie go, rozmowę z prawnikiem i żoną oraz postawienie zarzutów, jeśli są prawdziwe. , a nie zarzuty podbijane na miejscu.
Przede wszystkim zebraliśmy się tutaj, aby powiedzieć, że duch kreatywności, wyobraźni i humoru tego artysty z pewnością przetrwa znacznie dłużej niż jego strażników.
autor. - Panie przewodniczący! Po raz kolejny debatujemy o Chinach i nietolerancji sprzeciwu ich rządu.
Jak wiemy z naszej debaty w zeszłym miesiącu na temat wandalizmu starożytnego miasta Kaszgar przez reżim komunistyczny, Chiny energicznie próbują tłumić ekspresję kulturową, która nie odpowiada temu, co ich komunistyczni władcy uważają za stosowne.
Ai Weiwei jest spadkobiercą wspaniałych i starożytnych tradycji artystycznych Chin.
Swoje talenty artystyczne wykorzystał również do podniesienia świadomości ponurego stanu praw człowieka w Chinach i braku wolności politycznej.
Oczywiście w Chinach również brakuje wolności słowa.
Jak inaczej reżim może wyjaśnić aresztowanie pana Ai w związku z przestępstwami gospodarczymi i fakt, że nie dopełnił on prawidłowych procedur wyjazdu przed podróżą na Tajwan.
To jest po prostu zasłona dymna.
W rzeczywistości prawdziwy powód został później wyjaśniony przez państwową gazetę Global Times w groźnym artykule redakcyjnym, w którym stwierdzono, że Ai zapłaci cenę za swój opór.
Brzydzimy się haniebnym traktowaniem tego wybitnego artysty przez rząd chiński.
W tej Izbie wzywamy do jego natychmiastowego uwolnienia i raz jeszcze wyrażamy ubolewanie, że Chiny posuwają się tak ekstremalnie do tych, którzy ośmielają się mówić w obronie swoich podstawowych praw człowieka.
Panie przewodniczący! Ponad rok temu mówiliśmy w tej Izbie o skazaniu Liu Xiaobo na karę więzienia.
Tutaj omawiamy teraz drugiego sygnatariusza Karty 08, który został zatrzymany przez władze chińskie.
Jak już zostało powiedziane, Ai Weiwei to nie tylko bardzo znany artysta, ale także jeden z największych krytyków reżimu komunistycznego.
Został aresztowany w niedzielę i nie ma żadnych perspektyw na jego uwolnienie.
Rzeczywiście, widzieliśmy dzisiaj, że władze chińskie utrzymywały, że jego aresztowanie było sprawą ekonomiczną, a nie polityczną, co jest jawnym kłamstwem.
Jak powszechnie wiadomo, Ai Weiwei nie mógł uczestniczyć w ceremonii wręczenia Nagrody Nobla.
Jego aresztowanie jest częścią szerszego trendu rozprawiania się z działaczami na rzecz praw człowieka.
W naszej rezolucji zawarliśmy całą listę osób, o których, jak sądzę, lady Ashton musi wspomnieć, gdy tylko nadarzy się okazja.
Uważam, że musimy ogólniej ocenić nasz dialog na temat praw człowieka.
autor. - Panie przewodniczący! To nie przypadek, że coraz bardziej represyjne środki przeciwko chińskim dziennikarzom, dysydentom, działaczom na rzecz praw człowieka i prawnikom mają miejsce w następstwie lub w trakcie zawirowań rewolucji w Afryce Północnej.
Słowo „jaśmin” zostało niedawno usunięte z chińskiego Internetu.
Dzisiejsze wiadomości, które podkreślił pan poseł Preda, są bardzo ważne, ponieważ teraz widzimy, jak dyktatorzy kopiują się nawzajem i porównują notatki.
Widzimy, że metody, które Rosja zastosowała przeciwko Chodorkowskiemu i Lebiediewowi, zostały wykorzystane przez Wenezuelę i Kazachstan przeciwko biznesmenom, którzy zbytnio zbliżają się do wpływów politycznych, którzy chcą tworzyć partie opozycyjne: wszyscy są karani w imię przestępstw gospodarczych.
Kara za przestępstwo gospodarcze to nazwa, jaką nadają represjom politycznym.
Musimy mieć świadomość, że w Chinach nie zdarzyło się to dużo wcześniej: jest to punkt zwrotny, który nie wróży dobrze.
Ważne jest, aby posłowie do Parlamentu Europejskiego wymieniali nazwiska prześladowanych aktywistów podczas ich podróży do Chin i podczas spotkań z ich chińskimi odpowiednikami oraz nalegali na wizytę w więzieniu.
Wiemy, że wielu prześladowanych cierpi straszliwe tortury w chińskich więzieniach, czasami w tak zwanych „czarnych więzieniach”, które są całkowicie niezidentyfikowanymi miejscami.
Przypomina to wszystkim delegacjom Parlamentu Europejskiego, że wszystkie z nich mają prawo i obowiązek wypełniać swoje obowiązki w zakresie praw człowieka, kiedy odwiedzają kraje.
Wzywamy do natychmiastowego uwolnienia Ai Weiwei.
Zniknięcie Ai Weiwei należy rozumieć w kontekście coraz bardziej desperackich represji politycznych ze strony władz chińskich.
Wszystko to dzieje się w obawie, że rewolucyjny duch świata arabskiego zarazi chińskie społeczeństwo.
Jednak UE może coś zmienić.
Łamanie praw człowieka przez władze chińskie musi być stałym tematem dialogu politycznego z Chinami, a dialog ten należy przemyśleć ponownie, aby zapewnić konkretne rezultaty, w szczególności przegląd orzeczeń sądowych, które zatrzymały obrońców praw człowieka w więzieniu .
Negocjacje w sprawie nowej umowy ramowej nie mogą pomijać kwestii praw człowieka, podporządkowując wszystko interesom handlowym.
Realizując swoje interesy gospodarcze, sama UE ma obowiązek wspierać działaczy takich jak Ai Weiwei, Liu Xiaobo i Hu Jun, którzy odważnie walczyli o pilną reformę polityczną w Chinach, przeciwko uciskowi oraz o prawa człowieka i podstawowe wolności.
Chiny, jako stały członek Rady Bezpieczeństwa ONZ, mają szczególne zobowiązania dotyczące praw człowieka, zawarte w Karcie Narodów Zjednoczonych, i muszą odpowiadać za nie nie tylko przed swoimi obywatelami, ale także przed resztą świata.
Panie przewodniczący! Bardzo się cieszę, że w Parlamencie Europejskim mogliśmy tak szybko dodać aktualne naruszenie praw człowieka do listy pilnych petycji.
Jak wiemy, przypadek Ai Weiwei nie jest w rzeczywistości jedynym poważnym naruszeniem praw człowieka, którego wciąż winna jest Komunistyczna Partia Chin, ale, jak już wcześniej wspomniała pani Hautala, ruch demokratyczny w Chinach otrzymał nowy impuls z powstań w Afryce Północnej.
W ciągu ostatnich kilku tygodni urzędnicy zintensyfikowali swój nadzór nad krytykami rządu, a wielu dysydentów, działaczy i prawników zajmujących się prawami człowieka zostało zatrzymanych w areszcie domowym lub zatrzymanych przez policję.
Jak stwierdziła Amnesty International, aresztowanie Ai Weiwei to alarmujący zwrot wydarzeń w zwiększonej liczbie kontrataków chińskich władz przeciwko dysydentom.
Nie można teraz pozwolić, aby interesy gospodarcze zmywały kwestię praw człowieka i nie pozwalały na natychmiastowe uwolnienie więźniów sumienia.
Panie przewodniczący, panie i panowie! Uzasadnienie Pekinu dla aresztowania artysty Ai Weiwei za przestępstwa gospodarcze nie jest przekonujące, podobnie jak potrzeba traktowania wolnego, dysydenckiego artysty tak surowo.
Nie jest to przekonujące, ponieważ to aresztowanie jest jednym z setek zatrzymań przeciwników i częścią systematycznego tłumienia wszelkich przejawów sprzeciwu.
W czasie, gdy w świecie arabskim wybuchają powstania, wracamy myślami do obrazów okrutnej przemocy na placu Tiananmen wobec młodych Chińczyków, którzy podobnie jak dzisiejsi jaśminowi rewolucjoniści domagali się wolności i demokracji.
Chiny otworzyły się na Zachód pod względem gospodarczym, nie łącząc jednak produkcji z poszanowaniem środowiska i bezpieczeństwem pracy i nie są w stanie objąć demokracji i pluralizmu w jakiejkolwiek formie.
Nie jest to z naszej strony ingerencja w chińskie sprawy wewnętrzne, jak utrzymuje Pekin, ale atrakcyjność mężczyzn i kobiet, ruchów i partii, które zamierzają zbudować świat wolny od nietolerancji na wszystkich kontynentach.
Rząd w Pekinie powinien obserwować, co dzieje się na świecie, aby zrozumieć, że jeśli to się nie zmieni, to wydarzenia historyczne i obywatele Chin zmienią Chiny.
w imieniu grupy ALDE. - Panie przewodniczący! Coraz częstsze są doniesienia o niepokojącej sytuacji w zakresie praw człowieka w Chińskiej Republice Ludowej.
W Parlamencie mamy tę kwestię na porządku dziennym prawie każdej sesji.
Podobnie jak zwykłe cykle represji, niedawne stłumienie trwało już od jakiegoś czasu, co może sygnalizować walkę o władzę między reformatorami a twardogłowymi w partii komunistycznej.
Rząd chiński utrudnił dostęp do zagranicznych stron internetowych, zablokował oprogramowanie szyfrujące używane do przeskakiwania potocznie zwanego `` wielką zaporą ogniową Chin '', utrudnił dostęp do Googlemail i zintensyfikował aresztowania, w tym aresztowania artysty o międzynarodowej sławie i krytyka reżim, Ai Weiwei.
Potrzebne jest zdecydowane działanie.
Dlatego wzywam wysoką przedstawiciel, baronessę Ashton, do podjęcia démarche z Pekinem.
Ai Weiwei musi zostać teraz zwolniony.
Panie przewodniczący! Ai Weiwei był - i to jest bardzo smutna prawda - jednym z ostatnich odważnych krytyków chińskiego przywództwa.
Jego aresztowanie było bez wątpienia nie tylko kulminacją całej fali aresztowań krytyków, ale także przesłaniem dla wszystkich innych, że nawet międzynarodowe znaczenie nie może zapewnić ochrony przed powrotem do więzienia przez chińskie władze lub nawet przed zniknięciem całkowicie.
Jednocześnie nasze reprezentacje są regularnie ignorowane w dialogu dotyczącym praw człowieka, który Unia Europejska prowadzi z chińskimi przedstawicielami na wszystkich szczeblach - z przyjaznym uśmiechem, ale mimo to ignoruje się i odrzuca.
Nasuwa się pytanie, jaką strategię możemy zastosować w odpowiedzi na to.
Uważam, że musimy odpowiedzieć w naszej własnej delegacji w Chinach i jasno powiedzieć podczas naszej następnej wizyty w Chinach, że chcemy również odwiedzić tych krytyków, że chcemy ich widzieć - w przeciwnym razie nie ma już sensu kontynuowanie naszych praw człowieka dialog.
Nie mamy ochoty rozmawiać z ceglaną ścianą.
w imieniu grupy GUE / NGL. - Panie przewodniczący! Potępiam aresztowanie Ai Weiwei i wzywam do jego natychmiastowego uwolnienia.
Jego zatrzymanie jest jednym z najpoważniejszych od dziesięcioleci represji policyjnych w Chinach.
Od 2008 r. Budżet na bezpieczeństwo wewnętrzne Chin wzrósł niewiarygodnie ponad budżet wojskowy.
Obecnie wynosi on niesamowite 95 miliardów dolarów.
To opłaca się za masowy aparat represji państwowych, w tym ponad 40 000 policjantów, których jedynym zadaniem jest pilnowanie internetu pod kątem sprzeciwu.
Te represje są nasilane, ponieważ reżim obawia się rozprzestrzeniania się rewolucji z Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej.
Reżim ma prawo się bać.
Rewolucje tamtejsze pokazują, że powstająca klasa robotnicza i zmartwychwstała biedota są potężniejsze niż nawet najbardziej brutalne metody represji, najbardziej represyjne reżimy.
Potrzebna jest masowa walka, w szczególności stworzenie niezależnych, demokratycznych masowych organizacji klasy robotniczej.
Walka z dyktaturą musi być połączona z walką o prawdziwie socjalistyczną zmianę w Chinach, w ramach której ogromne bogactwa i zasoby Chin są przenoszone na demokratyczną własność publiczną, a gospodarka jest demokratycznie planowana w celu podniesienia poziomu życia zwykłych ludzi.
(DE) Panie przewodniczący! Ai Weiwei jako artysta nadał twarze dzieciom ofiarom trzęsienia ziemi w Syczuanie.
Jako działacz na rzecz praw obywatelskich nadał Karcie 08 twarz.
Teraz oddaje twarz tym ludziom, którzy zniknęli w więzieniach i więzieniach w Chinach - tysiącom anonimowych.
Znamy setki z nich i tutaj, w tej Izbie, musimy dać głos tym, którzy stają w obronie praw człowieka, ale których tymczasowo uciszono.
Dlatego mówię całkiem jasno, że oczywiście te debaty na temat praw człowieka i dialog są konieczne.
Rozumiem tych, którzy mówią, że nie mają ochoty rozmawiać z ceglaną ścianą.
Jeśli jednak przestaniemy mówić do tego ceglanego muru, dyktatorzy dostaną to, czego chcieli.
Był tam wielki reformator, Zhou Enlai.
Zhou Enlai nie był demokratą, ale był chińskim patriotą i otworzył swój kraj.
Potrzebujemy demokratycznego Zhou Enlai, który zorganizuje demokratyczne otwarcie swojego kraju.
Jeśli kraj nie przeprowadzi demokratycznych reform, wpadnie w ten sam rodzaj kryzysów, co w latach trzydziestych XX wieku.
W interesie Chin leży pomoc w dokonaniu przełomu w zakresie praw człowieka, dlatego też musimy wspierać również te inicjatywy.
(FI) Panie przewodniczący! Artysta Ai Weiwei, który zdobył międzynarodowe uznanie, jest kimś, kto wzbogacił chińską kulturę i sztukę.
Zamiast nagradzać go i traktować z szacunkiem, Chiny zamknęły go w więzieniu.
Prawa człowieka to nie tylko koncepcja europejska: to uniwersalne zasady leżące u podstaw godności ludzkiej.
Przedstawiciele Służby Działań Zewnętrznych Unii Europejskiej i Delegacji UE w Chinach muszą zwrócić uwagę na sprawę Ai Weiwei w rozmowach z chińskimi władzami na najwyższym szczeblu dyplomatycznym.
Jednak dialog dotyczący praw człowieka z Chinami nie może po prostu pozostać na poziomie wystąpień dyplomatycznych.
Biorąc pod uwagę powtarzające się łamanie praw człowieka i sytuację w zakresie praw człowieka, która zawiodła, Unia Europejska musi wyciągnąć wnioski i ponownie rozważyć swoje stosunki z Chinami.
Dialog na temat praw człowieka nie może być po prostu pustymi słowami: należy podjąć pozytywne kroki, musi nastąpić kontynuacja i dwukierunkowa dyskusja.
Poza tym kultura i sztuka są zasobami, które wzbogacają społeczeństwo i je rozwijają, zarówno na Zachodzie, jak i na Wschodzie, Południu i Północy.
Uachtaráin w Chinach to zagadka.
Z jednej strony zmodernizował i przejął wiele zachodnich praktyk, jak widzieliśmy na igrzyskach olimpijskich, w których miałem zaszczyt uczestniczyć, i rzeczywiście były one wielkim sukcesem.
Chociaż pod pewnymi względami doszło do zachodu, pod innymi jest archaiczny, w szczególności w odniesieniu do praw podstawowych, zwłaszcza wolności opinii.
Doskonałym przykładem jest przypadek Ai Weiwei.
Oto światowej sławy artysta, aresztowany 3 kwietnia bez wyraźnego powodu.
Od tamtej pory nikt o nim nie słyszał, a to oczywiście jest całkowicie i całkowicie nie do przyjęcia.
Wzywamy go dzisiaj po jego powrót do żony, przyjaciół i asystentów.
Ponieważ jedno jest pewne - a Chińczycy powinni to wziąć pod uwagę - Ai Weiwei zostanie zapamiętany i sławny długo po tym, jak ludzie, którzy byli odpowiedzialni za jego aresztowanie, zostaną zapomniani.
(DE) Panie przewodniczący! Uważam, że to, co robią tutaj Chińczycy, jest świadomą prowokacją polityczną, lub inaczej mówiąc, politycznym testem.
Ma na celu sprawdzenie siły, determinacji i wiarygodności krajów demokratycznych.
To atak na prawa człowieka.
Prawdą jest, że musi istnieć dialog, ale właśnie z tego powodu musimy jasno powiedzieć Chińskiej Republice Ludowej, że dalsza współpraca gospodarcza musi iść w parze z dalszą demokratyzacją ich kraju.
Dlatego domagamy się uwolnienia Ai Weiwei.
Nawiasem mówiąc, gdy dyktatorzy chcą uniknąć oskarżeń o procesy polityczne, zawsze grają w karty uchylania się od płacenia podatków lub przestępstw gospodarczych.
Tak było w byłej NRD, tak jest w Rosji i niestety tak jest też w Chińskiej Republice Ludowej.
Dlatego stanowczo popieram tę rezolucję.
(DE) Panie przewodniczący! Najpierw chciałbym zgodzić się z panem Verhofstadtem.
To rzeczywiście wstyd, że te debaty na temat praw człowieka, które są w rzeczywistości bardzo ważne dla nas, Europejczyków, wierzących w wartości, odbywają się zawsze w czwartkowe popołudnia, kiedy większość ludzi już wyjechała.
Chciałbym, żeby to zostało jeszcze raz odnotowane w protokole.
To jest coś, co musimy zmienić.
Teraz jednak mówimy o Chinach i tam jesteśmy mniej lub bardziej bezsilni, jak już powiedziano.
Pani Lichtenberger mówiła o ścianie z cegły.
Panie pośle Posselt, przy okazji nie wierzę, że tak naprawdę w interesie Chin leży - jak pan powiedział - pomoc w dokonaniu przełomu w zakresie praw człowieka.
Najwyraźniej nie leży to w interesie chińskiego rządu, chociaż niewątpliwie leży to w interesie Chińczyków.
Rozmawiamy dzisiaj o wielu osobach: wspomniano już o Ai Weiwei i Liu Xiaobo.
W przeszłości często debatowaliśmy, w jaki sposób możemy dokonać przełomu w zakresie praw człowieka.
Nie chodzi tylko o poinstruowanie baronessy Ashton, aby przy każdej okazji wypowiadała się przeciwko łamaniu praw człowieka w Chinach.
Wszyscy nasi ministrowie spraw zagranicznych i przedstawiciele muszą to zrobić i musimy trzymać się razem.
Myślę, że to jedyny sposób, w jaki możemy faktycznie mieć niewielki wpływ na Chiny.
W przeciwnym razie Chiny jako silna potęga gospodarcza będą nas rozgrywać przeciwko sobie i niczego nie osiągniemy.
To byłaby bardzo zła rzecz, szczególnie dla zainteresowanych osób.
Wiceprzewodniczący Komisji. - Panie przewodniczący! Zatrzymanie wybitnego chińskiego artysty Ai Weiwei na lotnisku w Pekinie w dniu 3 kwietnia podczas próby podróży do Hongkongu słusznie wzbudziło międzynarodowe zaniepokojenie.
Delegacja Unii Europejskiej do Chin i publiczne oświadczenie natychmiast potępiły coraz częstsze stosowanie arbitralnych zatrzymań wobec obrońców praw człowieka, prawników i działaczy w Chinach oraz podkreślają obawy UE dotyczące Ai Weiwei.
W tej chwili nie mamy żadnych informacji na temat miejsca pobytu pana Ai i pragnę dziś podkreślić, że pogląd UE na arbitralne zatrzymania i zaginięcia jest taki, że stanowi to poważne naruszenie praw człowieka i jest nie do przyjęcia w każdych okolicznościach.
Wzywamy do natychmiastowego uwolnienia Ai Weiwei.
Ponadto, jak jasno wynika z rezolucji przedstawionej tej Izbie, zatrzymanie Ai Weiwei jest tylko jednym z wielu niedawnych przypadków arbitralnego zatrzymania i zaginięcia w Chinach.
Według doniesień kilku znanych chińskich prawników, którzy często występują w imieniu oskarżonych w sprawach dotyczących praw człowieka, zostało aresztowanych przez funkcjonariuszy policji od lutego i od tego czasu ich nie widziano.
Obawy co do ich traktowania potęguje jedynie trwające zniknięcie prawnika Gao Zhishenga, który, z wyjątkiem krótkiego ponownego pojawienia się w kwietniu 2010 r., Zaginął od ponad dwóch lat.
Wysoka przedstawiciel jest zaniepokojona doniesieniami opartymi na rozmowach z panem Gao w kwietniu 2010 r., Że w początkowym okresie zaginięcia był przetrzymywany w odosobnieniu w różnych niedozwolonych miejscach przetrzymywania i poddawany niewłaściwemu traktowaniu.
Istnieją ponadto doniesienia, że ​​w ostatnich tygodniach znaczna liczba blogerów i działaczy politycznych została oskarżona o popełnienie przestępstw, takich jak obalenie władzy państwowej, lub została zatrzymana bez postawienia zarzutów.
Mogę zapewnić tę Izbę, że wiceprzewodnicząca / wysoka przedstawiciel, Catherine Ashton, bardzo uważnie śledzi rozwój wydarzeń i przy najbliższej okazji poruszy te kwestie władzom chińskim, a UE poinformuje również władze chińskie o swoim zaniepokojeniu. podczas następnej rundy dialogu UE-Chiny na temat praw człowieka, którego daty zaproponowaliśmy w maju.
Pozwolę sobie poprzeć stwierdzenie pani poseł Meissner, że naprawdę potrzebny jest jeden głos, jednolite przesłanie, które pochodzi nie tylko od instytucji UE, ale ze wszystkich państw członkowskich UE.
Zakaz wyborów do rządu tybetańskiego na uchodźstwie w Nepalu
Kolejnym punktem porządku dziennego jest debata nad sześcioma projektami rezolucji w sprawie zakazu wyborów do rządu tybetańskiego na uchodźstwie w Nepalu.
Panie przewodniczący! Myślę, że wszyscy z aprobatą i podziwem śledziliśmy wysiłki narodu tybetańskiego zmierzające do zdobycia prawa do rządzenia własnym krajem.
Wiele prób znalezienia sensownego rozwiązania przez rząd na wygnaniu lub Dalajlamę, duchowego przywódcę Tybetańczyków w drodze negocjacji z chińską władzą, zawsze kończyło się niepowodzeniem.
Chińczycy najwyraźniej nie traktują Tybetańczyków jako partnerów we wspólnym państwie, ale jako przeszkodę uniemożliwiającą im pełne opanowanie okupowanego terytorium.
Stanowisko rządu Nepalu jest zatem skomplikowane.
Z jednej strony musi wypełniać swoje zobowiązania międzynarodowe i gwarantować społeczności tybetańskiej powszechne prawa, z drugiej jednak nie może lekceważyć opinii swojego ogromnego sąsiada.
Stanowisko rządu Nepalu wobec wyborów do rządu tybetańskiego na uchodźstwie jasno mówi nam, kto jest prawdziwym globalnym graczem w tym regionie.
Dla rządu Nepalu są to Chiny.
My, Europejczycy, możemy wykonywać symboliczne gesty i zgłaszać zastrzeżenia do słabego rządu Nepalu.
Jeśli jednak naprawdę chcemy zmienić stanowisko Tybetańczyków, naszym partnerem w dialogu musi być rząd chiński, ponieważ jest on politycznym liderem regionu, wpływającym na zasady polityki regionalnej.
Oczywiście możemy złożyć oświadczenie rządowi Nepalu, ale to nie rozwiąże problemu.
autor. - Panie przewodniczący! Od czasu zniesienia monarchii nepalskiej i wyboru rządu kierowanego przez maoistów w Katmandu, Nepalu i Chinach nieuchronnie zbliżyły się do siebie znacznie.
Nic więc dziwnego, że władze Nepalu uniemożliwiły uchodźcom tybetańskim mieszkającym w Nepalu głosowanie na premiera i parlament na uchodźstwie.
Rzeczywiście, podobny plan wyborczy na październik ubiegłego roku został zakłócony przez policję nepalską, niewątpliwie w odpowiedzi na naciski z Pekinu.
Fakt, że Chiny próbowały ingerować w nieoficjalne wybory, które odbyły się w innym suwerennym państwie sąsiednim, jest oznaką pogardy ich przywódców dla demokracji i ich paranoi na temat Tybetu.
Dla Chin jest to oczywiście nieistotne. W tamtych czasach Dalajlama, duchowy przywódca Tybetu, podkreślał, że dąży do maksymalnej autonomii Tybetu, a nie niezależności.
Mam nadzieję, że wysoka przedstawiciel - której dziś nie ma - poruszy ten epizod z Chinami, a także z Nepalem, którego rodząca się demokracja jest utrzymywana częściowo dzięki pieniądzom podatników UE w formie pomocy finansowej.
Pragnę również skorzystać z okazji, aby wyrazić uznanie dla odwagi, hartu ducha i pokojowego oporu Tybetańczyków, których przykład jest dla nas wszystkich inspiracją.
Nepal jest rzeczywiście w delikatnej sytuacji geopolitycznej i geograficznej, ale powinien szukać inspiracji u swojego demokratycznego sąsiada na południu, Indiach, a nie u represyjnej dyktatury, która istnieje na północy, czyli ChRL.
Mam nadzieję, że pewnego dnia demokracja stanie się normą w całej Azji.
Panie Tannock, wykorzystał pan tylko półtorej minuty.
Następnym razem dam ci dodatkowe pół minuty!
Panie przewodniczący, panie i panowie! Oczywiście nie wystarczy, że tłumienie kultury tybetańskiej w Chinach nasila się coraz bardziej od igrzysk olimpijskich w 2008 roku.
Od tego czasu w rzeczywistości sytuacja tylko się pogorszyła.
Nie było ani jednego kroku naprzód.
Obecnie wywierana jest również presja za granicą, aby maksymalnie utrudnić lub wręcz uniemożliwić Tybetańczykom korzystanie nawet z prawa do głosowania w parlamencie na uchodźstwie.
Już od kilku lat widzieliśmy, jak ogromną presję wywiera się na Nepal - czy to dotyczy przyjmowania uchodźców, czy takich kwestii, jak prawa wyborcze dla Tybetańczyków.
Powinniśmy jednak być zadowoleni, że takie rzeczy są gwarantowane.
Unia Europejska powinna się z tego wyciągnąć.
Chińskie przywództwo wywiera presję na siostrzaną partię, nawet na Nepal jako całość, aby podjęto działania przeciwko Tybetańczykom - a Nepal jaskiniowy.
Musimy skoncentrować nasze wysiłki, aby temu przeciwdziałać, co obejmuje wycofanie jakiejkolwiek pomocy.
autor. - Panie przewodniczący! Chciałbym poruszyć trzy kwestie dotyczące poprawek ALDE do tej rezolucji.
Po pierwsze, uzasadnienie zmian opiera się na przyczynowym charakterze okupacji Tybetu przez Chińską Republikę Ludową w celu udaremnienia wyborów w Tybecie w Nepalu.
Chociaż rezolucja dotyczyła kwestii zakazu wyborów do rządu tybetańskiego na uchodźstwie w Nepalu, nie można jej wyrwać z szerszego kontekstu statusu Tybetu.
Po drugie, gdyby nie było odniesienia do chińskiej okupacji Tybetu, która jest przyczyną i powodem wywierania przez Pekin nacisku na rząd Nepalu, byłoby to tak, jakby mówić o pierwszej wojnie światowej, nie wspominając o zabójstwie Franciszka Ferdynanda.
Wreszcie wezwanie do znaczącej autonomii Tybetu jest jedyną konstruktywną propozycją, jaką może złożyć Parlament Europejski, aby uniknąć ponownego wprowadzenia zakazu wyborów w Tybecie w Nepalu.
Apeluję do kolegów o wsparcie.
Panie przewodniczący! Kraj, z którego pochodzę, ma bogate doświadczenie, jeśli chodzi o rządy na uchodźstwie.
W latach 1939-1990 w sumie 15 polskich premierów i sześciu prezydentów rządziło z politycznej emigracji.
Polacy nie zrezygnowali z pogoni za demokracją, aż wreszcie czerwony kolor solidarności połączył się z bielą karty do głosowania, by w 1989 roku narodzić się nowe, demokratyczne państwo.
Dziś również Federalna Demokratyczna Republika Nepalu ma szansę na nowy początek dzięki konstytucji, która wejdzie w życie 28 maja.
Szkoda by było, gdyby Nepal zepsuł tę uroczystość, nadal ograniczając prawa mniejszości tybetańskiej i otrzymał w ten sposób czerwoną kartkę od społeczności międzynarodowej.
Uważam, że uniemożliwienie udziału Tybetańczyków z Nepalu w ostatnich wyborach premiera na uchodźstwie jest niedopuszczalnym naruszeniem podstawowych praw obywatelskich.
Unia Europejska powinna wykorzystać wszystkie środki dyplomatyczne i finansowe, aby zneutralizować presję Chin na Nepal, aw dalszej perspektywie zapewnić Tybetańczykom prawo do głosowania, zrzeszania się i demonstrowania swoich poglądów.
Podobnie jak w przypadku Polski, gdzie nie udało się powstrzymać pracy 21 przebywających na emigracji przedstawicieli rządu, jestem przekonany, że następcy Dalajlamy nie zaprzestaną swojej działalności.
Nepal i Chiny powinny o tym pamiętać.
Panie przewodniczący! 20 marca około 80 000 wygnanych Tybetańczyków na całym świecie wzięło udział w bezpośrednich wyborach nowego premiera i członków rządu.
W charakterze obserwatorów wyborów uczestniczyli posłowie do Parlamentu Europejskiego, w tym członkowie Intergrupy Parlamentu Europejskiego ds. Tybetu.
Moje doświadczenie w Szwajcarii było takie samo, jak moich kolegów posłów z innych krajów: wybory przeprowadzono uczciwie, potajemnie i całkowicie zgodnie z zasadami demokracji.
Jedynym wyjątkiem był Nepal, gdzie siły bezpieczeństwa - pod naciskiem rządu chińskiego - uniemożliwiły udział w wyborach dziesiątkom tysięcy Tybetańczyków.
Czyniąc to, kontynuowali celowe działania podjęte w zeszłym roku, kiedy skonfiskowano urny wyborcze i zamknięto miejsca głosowania.
Jednak Nepal nie jest państwem wasalnym.
Rząd w Katmandu musi udowodnić, że potrafi wyzwolić się spod chińskich wpływów.
Prawa podstawowe obejmują wolność słowa, wolność zgromadzeń, a także wolność wyborczą.
Panie komisarzu, Europejska Służba Działań Zewnętrznych musi stanowczo nalegać, aby te prawa człowieka były przestrzegane.
Panie przewodniczący! Nakazany przez władze Nepalu zakaz organizacji wyborów do rządu tybetańskiego na uchodźstwie stawia pod znakiem zapytania sytuację w zakresie praw człowieka w tym stanie.
Chciałbym zaznaczyć, że członkowie społeczności tybetańskiej zorganizowali ten proces, aby uczynić swoje instytucje demokratycznymi.
Taka inicjatywa musi być ułatwiona, gdziekolwiek by miała miejsce.
Nadszedł czas, aby Nepal pokazał, że jego demokracja funkcjonuje zarówno w kraju, jak i na arenie międzynarodowej, zwłaszcza po to, aby oddane głosy mogły zostać przesłane do Centralnej Komisji Wyborczej do 15 kwietnia w celu zatwierdzenia.
Apeluję do rządu Nepalu, aby skorzystał z okazji i naprawił sytuację w zakresie praw podstawowych w swoim kraju.
Ten aspekt ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia skutecznej polityki sąsiedztwa.
Panie przewodniczący, panie komisarzu! Musimy walczyć o prawa demokratyczne wszędzie, nie tylko w naszym sąsiedztwie, nie tylko w Afryce Północnej.
Musimy mieć standardową europejską politykę wobec niedemokratycznie wybranych rządów, przeciwko rządom, które nie przestrzegają praw demokratycznych.
Pan poseł Verhofstadt powiedział, że do pewnego stopnia jesteśmy hipokrytami.
To prawda, ponieważ często nie stawiamy żadnych zasad nad handlem.
Typowym przykładem jest umowa Mercosur, w której w celu otwarcia handlu szczęśliwie poświęcamy 11% Amazonii i miliony europejskich rolników.
Komisja jest w tym wszystkim winna, panie komisarzu.
Komisarz ds. Handlu jest często obojętny wobec innych polityk europejskich.
Jeśli jednak będziemy dalej tak postępować, nadal będziemy hipokrytami.
Nepal musi szanować demokratyczne prawa uchodźców z Tybetu, a Unia Europejska musi użyć wszelkich dostępnych jej środków i musi podnieść tę kwestię we wszystkich ramach, nie tylko w związku z prawami człowieka.
To nie tylko sprawa baronessy Ashton; jest to również sprawa pana De Guchta i całej Komisji.
Panie przewodniczący, panie i panowie, prześladowani przez władze chińskie od zbyt wielu lat, to dziś Nepal pozbawia Tybetańczyków fundamentalnego prawa politycznego: prawa do głosowania.
Jedno jest pewne, to fakt, że Pekin znalazł nowego sojusznika w swoim prześladowaniu Tybetańczyków, a tym nowym sojusznikiem jest Nepal.
W rzeczywistości jednak to wszystko wykracza daleko poza wybory, ponieważ od kilku lat rząd Nepalu, pod naciskiem władz chińskich, coraz bardziej ogranicza wolność słowa Tybetańczykom przebywającym na wygnaniu na swojej ziemi.
W czerwcu ubiegłego roku Katmandu przekazało chińskim władzom uchodźców z Tybetu.
Aresztowania prewencyjne i zakaz demonstracji, zgromadzeń, a nawet ruchu stały się częstym zjawiskiem wśród Tybetańczyków mieszkających w Nepalu.
Nasz Parlament musi zatem przestać być hipokrytą i nie tylko oburzyć się, ale także zdecydowanie potępić te akty represji ze strony Nepalu oraz, bardziej ogólnie, bardzo wiele - zbyt wiele - naruszeń praw człowieka i Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych.
Ponadto wzywamy Nepal do zaprzestania nękania i złego traktowania uchodźców politycznych, a także po prostu do poszanowania ich praw.
Kiedy rozważamy historię Nepalu jako kraju przyjmującego - coś, czym Tybetańczycy zawsze byli aż do niedawna - ostatecznie bardzo smutne jest to, co rząd wyrządza uchodźcom politycznym.
w imieniu grupy Verts / ALE. - Panie przewodniczący! Uważam, że to po prostu oburzające, że Tybetańczycy mieszkający w Katmandu nie otrzymali pozwolenia na głosowanie w wyborach z powodu nacisków ze strony Chin.
Presja, jaką Chiny wywierają na Nepal, uniemożliwiając uchodźcom korzystanie z minimalnego poziomu praw wynikających z prawa międzynarodowego, jest czymś, co my jako Unia Europejska powinniśmy potępić.
Powinniśmy również wyrazić zaniepokojenie faktem, że Chińczycy uniemożliwiają innemu krajowi udzielenie pomocy humanitarnej.
Ważne jest, aby Wysoki Przedstawiciel, za pośrednictwem delegatury UE w Katmandu, uważnie monitorował sytuację.
To jest coś, o co prosiliśmy już od dłuższego czasu.
Mając na uwadze obecną sytuację, nie możemy dłużej czekać.
Presja ze strony Chin jest czymś, czemu musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby przeciwdziałać, a jeśli nie zrobimy tego teraz, kiedy próbujemy rozpocząć ten dialog z Chińczykami, to obawiam się, że nigdy tego nie zrobimy.
Panie przewodniczący! Uważam, że to wystarczająco złe, że Tybetańczycy nie mają prawa do samostanowienia w kraju, w którym się urodzili, ale istnieje również presja, aby odmawiali im swoich najbardziej podstawowych praw demokratycznych poza swoim krajem, jak wielu z nich boleśnie wybrało wygnanie lub zostało do niego zmuszonych.
Jednym z argumentów, który zawsze był używany przez tych, którzy krytycznie odnosili się do oporu Tybetańczyków, było to, że opór ten, skupiony na postaci Dalajlamy, miał wiele niedemokratycznych aspektów.
Teraz, gdy tybetański ruch oporu jest w trakcie demokratyzacji, bardzo niefortunne jest to, że Nepal, kraj, w którym mieszka tak wielu Tybetańczyków, uniemożliwił przeprowadzenie demokratycznych wyborów w normalny sposób.
Chciałbym jednak również prosić o uznanie jednej rzeczy: często nasze rządy jako pierwsze ulegają naciskom rządu chińskiego, aby stworzyć rzeczywistość zgodną z marzeniami i życzeniami chińskich przywódców.
Musimy zrozumieć, że w Nepalu rząd prawdopodobnie chciał zrobić to samo.
Dlatego też, jeśli chcemy wywrzeć presję na rząd Nepalu, aby postąpił inaczej, musimy również zacząć od wywarcia presji na nasze rządy, aby pokazały, że mają kręgosłup w dyskusjach z władzami chińskimi.
(RO) Panie przewodniczący! Władze Nepalu pod naciskiem rządu chińskiego uniemożliwiły około 20 tysiącom Tybetańczyków w Nepalu udział w wyborach na premiera rządu tybetańskiego na uchodźstwie.
Prawo do głosowania, a także prawo do wolnych wyborów i pokojowych demonstracji to podstawowe prawa każdego człowieka i społeczności.
Im więcej przeszkód utrudnia ludziom korzystanie z tych praw, tym większa jest ich determinacja w ich wykonywaniu.
Jestem głęboko przekonany, że większe jest również pragnienie Tybetańczyków w Nepalu, aby wybrać swojego szefa rządu na uchodźstwie.
Rzeczywiście, próby władz nepalskich i chińskich, by rządzić nimi ze strachu, przyniosły dokładnie odwrotny skutek.
Wzywam Wysokiego Przedstawiciela Unii Europejskiej do jasnego wyrażenia tych żądań i środków ze strony Parlamentu Europejskiego w dialogu z władzami Nepalu i Chin.
(FI) Panie przewodniczący! Chiny zwiększyły swoją presję na rząd tybetański na uchodźstwie.
Ponad 10 000 Tybetańczyków w Nepalu nie mogło głosować na premiera i członków parlamentu rządu na uchodźstwie.
Pod naciskiem Chin główne partie Nepalu wspierają tzw. Politykę jednych Chin i uważają Tybet za nieodłączną część Chin.
Z tego powodu uchodźcy tybetańscy przebywający w Nepalu są przez cały czas trzymani pod ścisłą kontrolą.
Chociaż ta rezolucja dotyczy zakazu wyborów, w tle znajduje się okupacja Tybetu przez Chiny.
Władza Chin i wywierana przez nie presja stale rosną wraz ze wzrostem ich wpływów gospodarczych.
To, podobnie jak poprzednia rezolucja w sprawie Ai Weiwei, pokazuje, jak ponura jest polityka prowadzona przez Komunistyczną Partię Chin.
Jak powiedział pan komisarz, Europa musi być jednomyślna w swojej polityce wobec Chin.
Panie przewodniczący! Nie zamierzałem zabierać głosu w tej sprawie, ale ponieważ Dalajlama odwiedzi mój kraj w przyszły czwartek i przemówi w moim okręgu wyborczym na Uniwersytecie w Limerick, gdzie jestem pewien, że będzie miał wiele do powiedzenia w tej sprawie. i inne kwestie.
Oczywiście postępowanie nepalskiego ministerstwa spraw wewnętrznych w zakresie konfiskaty urn wyborczych jest całkowicie naganne.
Jeśli chodzi o to, co wydarzyło się w Katmandu - miejscu znanym ze śpiewu i historii, a to nawet smutniejsze - nie można było liczyć do 10 000 głosów.
Możemy mieć tylko nadzieję, że my w Unii Europejskiej, wyrażając jednomyślnie nasz głos, możemy wywrzeć presję, nie tylko w Nepalu, ale także na ich panów, Chińczyków, aby postarali się być nieco bardziej wyrozumiali, zwłaszcza w odniesieniu do do Tybetu i Dalajlamy.
Na koniec chcę powiedzieć, że będzie on w Irlandii tak samo mile widziany, jak królowa Anglii i prezydent Obama, którzy również przybędą.
(FI) Panie przewodniczący! Prawo do udziału w demokratycznych wyborach jest powszechnym prawem podstawowym.
Trwające obecnie wybory są ważne dla zachowania tożsamości i kultury Tybetu.
Tybetańczycy głosują na nowego duchowego przywódcę, gdy obecny Dalajlama ustąpi.
W 2009 roku uzgodniliśmy, że UE będzie wspierać demokrację i partycypacyjne zarządzanie w stosunkach zagranicznych.
Musimy być konsekwentni i stać za naszą polityką.
Oczywiście Nepal staje po stronie Chin pod presją.
Należy przypomnieć Nepalowi o jego międzynarodowych zobowiązaniach w zakresie praw człowieka do ochrony demokratycznych praw Tybetańczyków i nie powinien on przeszkadzać w przeprowadzeniu wolnych wyborów.
Wiceprzewodniczący Komisji. - Panie przewodniczący! Jak pan wie, w Nepalu mieszka około 20 000 Tybetańczyków, większość z nich pochodzi z dawnych czasów.
Cieszyli się swobodą działalności gospodarczej, prawem pobytu w Nepalu, a do niedawna również przestrzenią polityczną do debatowania między sobą o przyszłości Tybetu.
Niedawne wybory, które odbyły się 20 marca, były ważnym wydarzeniem dla społeczności poza Tybetem i znaczącym krokiem naprzód w długim procesie reform przewidzianym przez Dalajlamę.
W tym kontekście z niepokojem zauważamy, że władze Nepalu zacieśniają kontrolę nad polityczną działalnością Tybetańczyków w Nepalu.
20 marca władze skutecznie uniemożliwiły udział w głosowaniu ponad 10 000 z nich.
To nie pierwszy raz, kiedy to się stało.
Podczas wcześniejszej rundy głosowania w Nepalu 3 października ubiegłego roku, sondaże zostały stłumione przez władze Nepalu, które zajęły urny wyborcze i zamknęły miejsca głosowania społeczności tybetańskiej.
Unia Europejska, poprzez swoją delegację w Katmandu i ambasady państw członkowskich UE, monitoruje te wydarzenia w ścisłym kontakcie ze społecznością tybetańską i rządem.
UE jest zdania, że ​​uchodźcy tybetańscy powinni mieć możliwość korzystania z prawa do zrzeszania się zgodnie z międzynarodowymi standardami praw człowieka.
Należy to zrobić w sposób umożliwiający sprawną realizację tych praw.
Należy utrzymać dostęp do terytorium Nepalu, a dżentelmeńską umowę między rządem Nepalu a Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców należy uszanować.
Nowi przybysze z Tybetu zatrzymani przez władze Nepalu w drodze do Katmandu powinni zostać niezwłocznie i bez przeszkód przekazani pod opiekę UNHCR.
Tybetańczycy sprzed 1990 r., Którzy zostali uznani przez rząd Nepalu za uchodźców, powinni otrzymać odpowiednią rejestrację w Nepalu.
Chciałbym zapewnić tej Izbie, że UE będzie nadal poruszać tę kwestię w rozmowach z władzami i kontynuować monitorowanie i informowanie o przyszłych wydarzeniach.
Tybetański Dalajlama podjął decyzję o wycofaniu się z życia politycznego i kontynuowaniu roli duchowego przywódcy swojego ludu.
Jest oczywiście jednym z najbardziej znanych przywódców, a ludzie na całym świecie czerpią siłę i pociechę z jego idei dotyczących dobroci, zrozumienia i pacyfizmu.
Jego duchowa rola pozostanie na swoim miejscu, ale jego obowiązki polityczne zostaną przeniesione na emigracyjny rząd premiera Tybetu.
Nie obędzie się to jednak bez problemów.
Z powodu rosnącej presji rządu chińskiego, około 20 000 Tybetańczyków mieszkających w Nepalu nie otrzymało pozwolenia na głosowanie.
Rząd nepalski stwierdził, że demonstracje Tybetańczyków są sprzeczne z polityką „jednych Chin” i potwierdził, że nie pozwoli na „działania przeciwko Pekinie” na swojej ziemi.
Dlatego nałożyła zakaz głosowania grupom tybetańskim.
Nic dziwnego, ponieważ władze Nepalu wielokrotnie były winne naruszania wolności słowa i praw człowieka Tybetańczyków na uchodźstwie.
Dzieje się tak pomimo faktu, że Nepal podpisał międzynarodowe umowy ONZ dotyczące praw obywatelskich i politycznych.
Ze swojej delegacji w Katmandu Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinna uważnie monitorować sytuację polityczną w Nepalu, aw szczególności traktowanie uchodźców tybetańskich, oraz zapewnić poszanowanie ich praw.
Przestrzeganie zasad demokracji jest ważne, jeśli tożsamość Tybetu ma zostać zachowana i wzmocniona, zarówno w Tybecie, jak i poza nim.
Cały świat doskonale zdaje sobie sprawę, jak skomplikowana jest sytuacja Tybetańczyków, którzy od dziesięcioleci domagają się już nie tyle niezależności, co przynajmniej poszanowania podstawowych praw autonomii od rządu chińskiego.
Naród o tak bogatej i wyjątkowej kulturze żyje pod ciągłym zagrożeniem ze strony potężnego sąsiada.
Teraz, gdy Dalajlama zrezygnował z przywództwa politycznego na rzecz nowego pokolenia demokratycznych przywódców, Tybetańczycy stanęli przed szansą na wzmocnienie tradycji demokratycznych, mimo że rząd tybetański nadal jest zmuszony działać na wygnaniu.
Jednak tysiące Tybetańczyków mieszkających w Nepalu zostało pozbawionych tego prawa.
Presja ze strony Chin wydaje się być bardzo skuteczna, a to, co dotychczas było pokojowymi demonstracjami w obronie wolności słowa i praw podstawowych, może stać się sytuacją trudną do kontrolowania, co z pewnością będzie miało reperkusje międzynarodowe.
W końcu możemy sobie wyobrazić, jak skutecznie rząd chiński będzie chciał poradzić sobie z tymi, którzy „zakłócają pokój” w Tybecie.
Niedawne wydarzenia powinny przypomnieć światu, że prawa Tybetańczyków są nieustannie łamane, a kwestia Tybetu nie jest zamkniętym rozdziałem, ponieważ Tybetańczycy z pewnością będą nadal nalegać na poszanowanie ich niezależności i będą to robić zawsze. - narastający hałas.
Kolejnym punktem porządku dziennego jest debata nad sześcioma projektami rezolucji w sprawie Zimbabwe.
Panie przewodniczący! To nie pierwszy raz, kiedy rozmawiamy o sposobie rządzenia zastosowanym przez Roberta Mugabe i jego partię.
W lipcu 2008 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję wprowadzającą sankcje wobec Roberta Mugabe i jego otoczenia.
Powodem tej decyzji były, podobnie jak dzisiaj, poważne naruszenia praw człowieka przez administrację rządzącą.
Nowe przypadki zastraszania, aresztowań, a także niezbadane zniknięcia politycznych rywali partii rządzącej potwierdzają, że Robert Mugabe i jego partia wiedzą, że uczciwy i przejrzysty konkurs polityczny pozbawiłby ich władzy i stworzyłby perspektywę kar za terroryzowanie ludność i grabież bogactwa kraju przez wiele lat.
Z pewnością wszyscy możemy zgodzić się na przyjęcie projektu rezolucji, mając nadzieję, że działania zainicjowane przez UE mogą pomóc mieszkańcom Zimbabwe, którzy są terroryzowani przez ich rząd, w odwróceniu, z pomocą przywódców obywatelskich i opozycji, obecnego trudną sytuację w kraju środkami możliwie pokojowymi.
Akredytowanie przez Unię Europejską ambasadora Roberta Mugabe w tej sytuacji z pewnością byłoby zniewagą dla przyzwoitych ludzi.
Dlatego, panie i panowie, spróbujmy, przynajmniej poprzez nasze polityczne zachowanie, promować ważne zmiany polityczne w Afryce Południowej.
autor. - Panie przewodniczący! Odkąd jestem w tym Parlamencie, czyli od około dwunastu lat, staramy się pomóc mieszkańcom Zimbabwe w lepszym życiu i większym optymizmie na przyszłość.
Wyjaśniliśmy dwa punkty.
Po pierwsze, tak długo, jak Robert Mugabe pozostawał u władzy, chroniony przez niewielki element służący samemu sobie w Zanu-PF i siłach bezpieczeństwa, rabując bogactwo narodu dla własnego wzbogacenia, nie było szans na prawdziwą zmianę.
Po drugie, to mieszkańcy Zimbabwe, przy wsparciu ich afrykańskich sąsiadów - i tu oczywiście wymieniam w szczególności Afrykę Południową - należały do ​​niezbędnych zmian.
Może, tylko może, wreszcie nastąpił jakiś ruch we właściwym kierunku.
Wiesz, kiedy Mugabe się martwi: zaczyna panikować.
Jego policja i milicja zaczynają atakować każdego, kogo uważają za przeciwników.
MDC ma być w koalicji dzielącej się władzą, ale w ostatnich dniach pobito i aresztowano ministrów i posłów MDC, a także obrońców praw człowieka.
Przypuszczam, że Mugabe jest coraz bardziej zdenerwowany z dwóch powodów.
Widział, co stało się z jego przyjacielem i głównym bankierem, Kaddafim; a zaledwie tydzień temu, 31 marca, Południowoafrykańska Wspólnota Rozwoju, obejmująca Republikę Południowej Afryki i wszystkich sąsiadów Zimbabwe, w końcu wyraziła głębokie zaniepokojenie odrodzeniem się przemocy w Zimbabwe.
Wezwał do zaprzestania tej przemocy i do wdrożenia wszystkich elementów globalnego porozumienia politycznego.
Powołał zespół do opracowania mapy drogowej do pokojowych, wolnych i uczciwych wyborów w Zimbabwe, a dziś zespół ten znajduje się w Harare.
Wzywamy rządy europejskie i UE do zintensyfikowania zaangażowania, aby wykorzystać wszystkie swoje wpływy polityczne w Afryce Południowej, aby pomóc w przeprowadzeniu szybkich zmian na lepsze w Zimbabwe i utorować drogę odpowiednio monitorowanym wyborom, które miałyby odbywać się w atmosferze wolnej od zastraszania .
Dopóki nie ma dowodów na rzeczywistą zmianę, środki ograniczające skierowane konkretnie do Mugabe i jego bliskich sojuszników muszą pozostać w mocy.
W związku z tym nie ma możliwości, aby UE akredytowała jednostronnie mianowanego wysłannika Mugabe na ambasadora.
Jestem przekonany, że gdy mieszkańcy Zimbabwe odzyskają wolność i ustanowią prawdziwą demokrację i praworządność, społeczność międzynarodowa, w tym UE, jest gotowa do udzielenia hojnej pomocy.
Panie przewodniczący! Według moich obliczeń zajmuję się sytuacją w Zimbabwe od około dziesięciu lat.
Kiedyś pracowałem dla organizacji rozwojowej w Amsterdamie i od czasu do czasu sprowadzaliśmy działaczy praw człowieka z Zimbabwe do Holandii, do Europy, aby dać im trochę wytchnienia.
Nie tylko po to, by poznać innych aktywistów i wymienić się historiami, ale także po to, by dać im szansę na chwilę ucieczki z Zimbabwe.
Jedną z osób, które wtedy spotkałem, był Abel Chikomo, o którym również wspomnieliśmy w tej rezolucji.
Działacz na rzecz praw człowieka, który przez te wszystkie lata nigdy nie stracił entuzjazmu, motywacji dla sprawy.
To właśnie z powodu ludzi takich jak on przyjmujemy tego rodzaju rezolucje, ponieważ szczerze mówiąc, nie sądzę, aby pan poseł Mugabe tracił z tego powodu sen.
Te rezolucje mają na celu zapewnienie, aby on i jego koledzy z MDC odnowili motywację do kontynuowania swojej pracy.
Do czego moglibyśmy dążyć z tymi rezolucjami, poza egzekwowaniem sankcji?
Dlatego nalegałbym, abyśmy zaostrzyli proces Kimberley dotyczący handlu diamentami konfliktowymi do tego stopnia, że ​​diamenty z Zimbabwe nie będą w ogóle oferowane na sprzedaż, ponieważ są one powodem, dla którego rząd łamie prawa człowieka, uciska ludzi , zatrudnianie dzieci i tak dalej.
Nasze zaangażowanie w Zimbabwe jest dobrze znane, ale powinniśmy wciąż o nim wspominać, właśnie dzięki ludziom takim jak Abel Chikomo.
autor. - Panie przewodniczący! Poważnym zaniepokojeniem jest fakt, że sytuacja praw człowieka w Zimbabwe pogorszyła się w szczególności w ostatnich miesiącach, a niepokój ten dotyczy celowego utrudniania przez Zanu-PF rządowi jedności narodowej Zimbabwe.
Parlament Europejski musi zażądać natychmiastowego zaprzestania prześladowań opozycji politycznej wobec Zanu-PF, aresztowanych i torturowanych działaczy obywatelskich oraz organizacji pozarządowych, na które napadnięto i których członkowie byli arbitralnie zatrzymywani.
UE powinna utrzymać środki ograniczające skierowane przeciwko osobom i podmiotom powiązanym z reżimem Mugabe do czasu, gdy pojawią się rzeczywiste dowody na poprawę sytuacji w Zimbabwe.
Ludność Zimbabwe powinna również otrzymać wolność słowa bez obawy przed brutalnymi prześladowaniami, arbitralnym uwięzieniem lub torturami, a osoby, które dopuszczają się systematycznych prześladowań politycznych, powinny być ścigane.
Przełamująca się nad Zimbabwe fala ucisku jest wyraźną oznaką kłopotów, które poprzedzą zbliżające się wybory.
Społeczność międzynarodowa, aw szczególności gracze polityczni w regionie, tacy jak Południowoafrykańska Wspólnota Rozwoju, nie mogą tolerować nękania i arbitralnych aresztowań dokonywanych przez Zanu-PF i siły bezpieczeństwa przeciwko działaczom społeczeństwa obywatelskiego oraz członkom i zwolennikom MDC i muszą domagać się większego poszanowania praw człowieka przed wyborami.
Naloty policyjne na biura organizacji praw człowieka, takich jak Forum Praw Człowieka Zimbabwe i kilka innych, rzekomo w celu poszukiwania materiałów wywrotowych oraz aresztowania różnych pracowników organizacji pozarządowych i członków samego MDC, a także studentów i młodych aktywistów, którzy nasilają się od lutego, są taktyki w niedopuszczalnej kampanii zastraszania.
Zamiast rozpocząć kampanię terroru przeciwko tym, którzy odmawiają podpisania petycji przeciwko restrykcyjnym środkom nałożonym przez UE na przywódców powiązanych z Mugabe, przywódcy Zanu-PF powinni zwrócić większą uwagę na wnioski wyciągnięte z arabskiej wiosny, i pozwolić na prawdziwie wolne wybory.
w zastępstwie autora. - Panie przewodniczący! Po pierwsze, chcę powiedzieć, że zabieram głos w imieniu mojego kolegi, Alaina Cadeca, który miał tu dziś po południu przemawiać.
Z trzech tematów, które omawiamy, jest to zdecydowanie najgorszy i prawdopodobnie najczęściej powracający, jak powiedzieli mówcy.
Robert Mugabe już zbyt długo kroczy na światowej scenie i zachowuje się w najbardziej dyktatorski i brutalny sposób wobec własnego narodu, a zwłaszcza wobec przeciwników w swoim kraju.
Rząd jedności narodowej, który został utworzony w 2009 r. W celu wprowadzenia demokracji, oczywiście nie działa, z powodu jego starań, aby tak się nie stało.
Zastraszanie, arbitralne aresztowania i zaginięcia - co jest prawdopodobnie innym sposobem na określenie doraźnych egzekucji - przeciwników, szczególnie w ostatnich miesiącach, jest całkowicie nie do przyjęcia.
Nawet organizacjom pozarządowym nie udało się uciec: dokonano nalotów na ich biura, a ich pracowników zatrzymano, więc jest całkiem oczywiste, że należy podjąć działania przeciwko temu dyktatorowi.
Jak powiedział pan Van Orden, przynajmniej Unia Afrykańska zaczyna teraz formować wobec niego jakąś klasę opozycji, a to daje nam tutaj, w Unii Europejskiej, okazję, by stanąć po jego stronie i zgromadzić wszystkie możliwe siły dyplomatyczne, które mamy w naszym dysponowanie w tej kwestii, aby po pierwsze zapewnić, że pan Mugabe zaprzestanie aresztowań i egzekucji, a po drugie, że zostanie przyjęta konstytucja dotycząca wolności ludu Zimbabwe, co doprowadzi do wolnych wyborów i ustanowienia prawdziwie demokratycznego rząd w Zimbabwe.
Panie przewodniczący! Wszyscy wiemy, że umowa z 2008 r., Wdrożona w 2009 r., Dotycząca podziału władzy między Robertem Mugabe i Morganem Tsvangirai lub między Zanu-PF a MDC, nie była umową idealną, ani też nie świat idealny, ale było to jedyne możliwe porozumienie mające na celu poprawę sytuacji w zakresie praw człowieka i demokracji w Zimbabwe.
Faktem jest, że pan Mugabe i jego sojusznicy zrobili wszystko, co w ich mocy, aby to porozumienie nie zadziałało.
Używali presji i zastraszania, próbując przełamać ruch opozycyjny, który obecnie ma większość w niższej izbie parlamentu.
Zaledwie kilka minut temu doniesiono, że doszło do ataków i przemocy wobec ludzi, którzy zgromadzili się wokół pomnika, na którym byli bojownicy MDC.
Istotne jest, aby UE nie odwracała wzroku od tego, co dzieje się w Zimbabwe, aby nie pozwoliła panu Mugabe ujść na sucho tej ostatniej sztuczce mianowania ambasadora bez zapoznania się z mechanizmami konstytucyjnymi jego kraju, a także zapewnia, że sprzedaż diamentów nie przynosi korzyści panu Mugabe i jego sojusznikom.
Panie przewodniczący! Nie wszyscy w Zimbabwe będą zadowoleni z dzisiejszej debaty, ponieważ za kilka dni 18 kwietnia będzie w Zimbabwe Dzień Niepodległości.
Ci, którzy robią złe rzeczy w tym kraju, będą mieli zepsute świętowanie.
Porozumienia dotyczące podziału władzy są często problematyczne.
Wynika to z faktu, że generalnie nie odzwierciedlają one wyniku demokratycznej decyzji obywateli, ale wymuszony przez sytuację kompromis.
Tak właśnie było w Zimbabwe.
Jednak porozumienia w sprawie podziału władzy mogą być dopuszczalne i mogą mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, jeśli zostaną spełnione określone warunki.
Jednym z nich jest poprawa sytuacji w zakresie praw człowieka.
Dlatego mamy do czynienia z prawami człowieka w tym kraju.
Na przykład wątpliwe jest, czy środki ograniczające stanowią niezbędne i skuteczne narzędzie. Jednak nie możemy pozwolić, aby osoby, które nie chcą podpisać petycji wzywającej do zniesienia tych środków, były bite i prześladowane.
Dlatego bronimy tych, którzy walczą o prawa człowieka.
Panie przewodniczący! Partia Mugabe i jej mechanizmy, jak powiedzieli moi koledzy posłowie, obecnie grożą, torturują i atakują każdego, kto walczy o demokrację, wolności demokratyczne i przejście do płynnego demokratycznego reżimu w Zimbabwe.
Jesteśmy odpowiedzialni za to, co dzieje się w Afryce.
Wielokrotnie interweniowaliśmy w historii demokracji na tym kontynencie, zwłaszcza na początku, kiedy powstawały te nowe kraje, i blokowaliśmy demokratyczne procedury, kiedy zagrażały naszym interesom.
W związku z tym mamy podwójny obowiązek pomagać Zimbabwe w zdobyciu demokratycznie wybranego rządu.
Emocjonalnie ta sytuacja jest dla Greków niezwykle ważna.
Mieliśmy bardzo surową dyktaturę od 1967 do 1974 roku, a wtedy jakiekolwiek potępienie Rady Europy lub organizacji międzynarodowej dawało nadzieję obywatelom walczącym w Grecji.
Dlatego nie wolno nam zepsuć żadnych relacji z nielegalnie mianowanymi przedstawicielami Zimbabwe i byłymi współpracownikami reżimu Mugabe, a Unia Europejska wraz z krajami swojego regionu musi zagwarantować przejście Zimbabwe do demokracji i stosowanie ustawy Kimberley Proces.
w imieniu grupy ECR. - Panie przewodniczący! UE wspiera proces Kimberley, którego celem jest wyeliminowanie afrykańskich diamentów konfliktowych - czyli tak zwanych krwawych diamentów - z rynku światowego.
Jednak ostatnie wydarzenia w Zimbabwe są niepokojące.
Przewodniczący Procesu Kimberley, Mathieu Yamba z Demokratycznej Republiki Konga, jednostronnie i bez konsultacji zdecydował o zezwoleniu na sprzedaż diamentów z kopalni Marange w Zimbabwe.
Ta kopalnia, nad którą debatowano w Izbie w zeszłym roku, została przejęta przez prezydenta Roberta Mugabe i jego kumpli.
Setki ludzi zostało wywłaszczonych ze swoich domów i istnieją wiarygodne doniesienia o jego siłach bezpieczeństwa torturujących, gwałcących, a nawet zabijających mieszkańców.
Sprzedaż diamentów z kopalni Marange pomoże Mugabe w dalszym umacnianiu jego tyrańskiego uścisku nad Zimbabwe i rzeczywiście wzbogaci jego zbirów Zanu-PF.
Dlatego wzywam Unię Europejską, jako stronę procesu Kimberley, do podniesienia tego skandalu na najwyższym szczeblu i nalegam na przywrócenie opartego na konsensusie procesu decyzyjnego w procesie Kimberley.
Mówiąc bardziej ogólnie, od dawna wzywam do podobnego systemu, certyfikacji, obejmującego inne zasoby naturalne wydobywane w Afryce, aby uniemożliwić brutalnym rządom lub grupom partyzanckim sprzedaż minerałów w celu finansowania zakupów broni.
Cieszę się, że mogę współpracować z londyńską organizacją pozarządową Global Witness o międzynarodowej renomie, której celem jest uchwalenie ustawy Dodda-Franka, w której administracja Stanów Zjednoczonych jest liderem.
(RO) Panie przewodniczący! Zacznę od stwierdzenia, że ​​ilekroć słyszę rozmowę o Robercie Mugabe, widzę przede mną rumuńskiego dyktatora Nicolae Ceauşescu.
W rzeczywistości w latach 80. Mugabe był stałym gościem Ceauşescu wraz z Kaddafim.
Jestem wdzięczny panu Van Ordenowi, ponieważ przypomniał mi o związku między Mugabe a Kaddafim.
W rzeczywistości myślę, że Mugabe nauczył się czegoś od Ceauşescu, a mianowicie nienawiści do działaczy społeczeństwa obywatelskiego.
46 członków społeczeństwa obywatelskiego aresztowanych 19 lutego przez siły bezpieczeństwa w Zimbabwe jest obecnie oskarżonych o zdradę.
Teraz grozi im kara śmierci.
To jest kara.
Ich jedyną „zbrodnią” jest to, że rozmawiali o tym, co wydarzyło się w Egipcie i Tunezji.
Rozwiązaniem dla reżimu Mugabego jest zasadniczo przeprowadzenie uczciwych i wolnych wyborów.
Miejmy nadzieję, że przy tej okazji będzie to możliwe.
(FI) Panie przewodniczący! W lutym Rada do Spraw Zagranicznych UE przyjęła konkluzje dotyczące sytuacji w Zimbabwe.
Okres obowiązywania sankcji UE byłby kontynuowany, ponieważ tak naprawdę nie osiągnięto odpowiedniego postępu w zakresie reform wewnętrznych w kraju.
Zniesienie ograniczeń będzie wymagało konkretnych postępów w realizacji porozumienia o podziale władzy politycznej z 2008 roku.
Ta pozorna umowa o podziale władzy nie była w stanie przeszkodzić siłom bezpieczeństwa Mugabe w dalszym prześladowaniu jego przeciwników, a teraz są oni aresztowani, torturowani i mordowani, nawet do poziomu ministerialnego.
Ponieważ sankcje UE nie są wymierzone w mieszkańców Zimbabwe, UE jest obecnie nadal największym dostawcą pomocy w tym kraju, której udziela w szczególności na rolnictwo i produkcję żywności.
UE musi nadal wywierać presję na Mugabe, a jeśli zapadnie decyzja o przeprowadzeniu wyborów, UE powinna być zaangażowana jako obserwator.
(PL) Panie przewodniczący! Od czasu naszej ostatniej debaty o Zimbabwe w październiku ubiegłego roku sytuacja w tym kraju w Afryce Południowej nie uległa zmianie.
Bezrobocie osiągnęło 90%, średnia długość życia to 44 lata, a obywatele tego kraju nie mają dostępu do podstawowej opieki zdrowotnej.
Oczywiste jest, że porozumienie polityczne osiągnięte dwa lata temu przez prezydenta Mugabe i premiera Tsvangirai nie spełniło pokładanych w nim nadziei i potrzebne jest nowe, w pełni demokratyczne rozwiązanie.
Sytuacja wewnętrzna w Zimbabwe nie zmieniła się w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, ale sytuacja zewnętrzna uległa zmianie.
Dziś debatujemy o kraju w kontekście `` Wiosny Ludów '' w Afryce i chociaż Harare jest oddalone o 6000 kilometrów od Tunisu, najnowszy przypadek Wybrzeża Kości Słoniowej pokazuje, że czasami demokracja nie zna żadnych barier .
W związku z tym Parlament Europejski apeluje do rządu Zimbabwe o uwzględnienie aktualnej sytuacji międzynarodowej i silnej reorientacji w polityce wewnętrznej, a przede wszystkim o zaprzestanie represji wobec opozycji politycznej, uwolnienie jej przedstawicieli z więzień i umożliwienie im udziału w wybory.
Sześć miesięcy temu powiedziałem, że biednego kraju, takiego jak Zimbabwe, nie stać na szukanie alternatywnych problemów.
Dziś myślę, że afrykańska „Wiosna Ludów” dodatkowo obciąża polityczny dług prezydenta Mugabe.
(RO) Panie przewodniczący! Jako członek delegacji do spraw stosunków z Parlamentem Panafrykańskim jestem głęboko przekonany, że Unia Europejska, a zwłaszcza Lady Ashton, powinna zająć zdecydowane stanowisko przeciwko działaniom reżimu Mugabe, które polegają na zastraszaniu oraz prześladowanie działaczy na rzecz praw człowieka, a także zachęcanie do poszanowania praw i wolności publicznych, w tym wolności słowa i zgromadzeń, do czego Zimbabwe formalnie się zobowiązało na poziomie globalnym.
Zimbabwe musi przestrzegać swoich zobowiązań międzynarodowych, w tym Afrykańskiej Karty Praw Człowieka i Ludów, uchylając wszystkie swoje przepisy krajowe, które są sprzeczne z międzynarodowymi tekstami dotyczącymi ochrony praw człowieka.
Wierzę też szczerze, że kraje tego regionu, a głównie RPA, mogłyby zaangażować się we wspieranie powrotu do demokracji i poszanowania praw człowieka w Zimbabwe.
(RO) Panie przewodniczący! Wydarzenia, które mają obecnie miejsce w Zimbabwe, są sygnałem alarmowym dla sytuacji w zakresie praw człowieka na kontynencie afrykańskim.
W perspektywie czerwcowych wyborów prezydent Mugabe prowadzi kampanię zastraszania swoich rywali.
W ciągu ostatnich dwóch miesięcy aresztowano setki urzędników państwowych, obrońców praw człowieka i przeciwników reżimu.
Taka sytuacja jest nie do przyjęcia.
Ponadto Mugabe odroczył o rok opracowanie demokratycznej konstytucji.
Nowe prawo podstawowe gwarantowałoby przeprowadzenie wyborów w przejrzystych okolicznościach.
Powinienem zaznaczyć, że sytuacja gospodarcza kraju jest głęboko dotknięta.
Prezydent opowiada się za nacjonalizacją górnictwa, które jest głównym sektorem gospodarczym Zimbabwe.
Takie działanie jest szkodliwe, bo to właśnie zagraniczne inwestycje w tym sektorze utrzymały stabilność państwa w obliczu kryzysu gospodarczego.
(FI) Panie przewodniczący! W Zimbabwe prezydent Mugabe i partia Zanu-PF nie zdołali dotrzymać warunków globalnego porozumienia politycznego zawartego w 2009 roku.
Zimbabwe nie było w stanie przejść w kierunku demokracji.
Wręcz przeciwnie, w ciągu ostatnich kilku miesięcy nastąpił wyraźny wzrost zastraszania przeciwników politycznych oraz liczby arbitralnych aresztowań i zaginięć.
Wysiłki zmierzające do zapewnienia stabilności nie przyniosą owoców w takim klimacie politycznym jak obecny.
Zimbabwe nadal jest krajem, w którym możesz być maltretowany lub torturowany za swoje poglądy polityczne.
System legislacyjny, który znosi wolne i otwarte dziennikarstwo, ogranicza prawo do wolności słowa.
Dziennikarze są prześladowani.
Należy zrobić wszystko, aby wspierać postępy tego kraju w kierunku prawdziwej demokracji i rozwoju gospodarczego.
Słuszne i słuszne jest to, że w lutym tego roku Rada Europejska zdecydowała o przedłużeniu restrykcyjnych środków dotyczących osób i organizacji związanych z administracją Mugabe oraz o prowadzeniu rejestru czarnej listy.
Uważam również, że należy je kontynuować, dopóki nie pojawią się prawdziwe dowody prawdziwej zmiany w Zimbabwe.
Jednak środki te powinny być skierowane wyłącznie do skorumpowanego rządu Zimbabwe i nie mogą zaostrzać trudnej sytuacji ludności Zimbabwe.
(DE) Panie przewodniczący! Kiedy byłem dzieckiem, otrzymywałem listy z ówczesnej Rodezji.
Trzy siostry mojego dziadka były zakonnicami katolickimi w ówczesnej Rodezji i Afryce Południowej.
Nigdy nie pisali o potrzebie głodu mieszkańców Rodezji.
To, co dziś słyszymy z tego kraju, jest po prostu nie do przyjęcia.
Rodezja, a później Zimbabwe, były koszem chleba południowej Afryki.
Panu Mugabe - komunistycznemu socjalistycznemu dyktatorowi - udało się zamienić ten koszyk z chlebem w strefę głodu.
Chciałbym podziękować wszystkim kolegom posłom, którzy ponownie umieścili tę sprawę w porządku dziennym.
To nie do przyjęcia, że ​​temu dyktatorowi, panu Mugabe, pozwalano tak długo terroryzować ludność Zimbabwe.
Uważam, że klucz do zakończenia tego problemu leży w południowej Afryce.
Z przykrością stwierdzam, że tak długo, jak Republika Południowej Afryki nie umieści tego dyktatora na swoim miejscu, będzie nadal terroryzował swój lud.
Wiceprzewodniczący Komisji. - Panie przewodniczący! Myślę, że wszyscy zgodzilibyśmy się, że Zimbabwe i jego łamanie praw człowieka były przedmiotem naszego programu już zbyt długo.
Wszelkie przebłyski nadziei na jakiś pozytywny rozwój są natychmiast niszczone przez wybuchy politycznych represji i przemocy.
To jest dokładnie to, co wydarzyło się ponownie zaledwie kilka miesięcy temu.
W związku z tym Unia Europejska musiała przystąpić do odnowienia swoich środków ograniczających po raz ósmy w lutym tego roku.
Tym wyraźnym gestem chcieliśmy podkreślić krytyczne znaczenie porozumienia między partiami rządzącymi w sprawie niezbędnych kroków prowadzących do wyborów w kraju.
W tym kontekście UE podkreśliła swoją gotowość do zmiany swojej decyzji w odpowiedzi na dalsze konkretne wydarzenia w terenie.
UE jest głęboko zaniepokojona nasileniem się przemocy politycznej, jaki zaobserwowano w ostatnich miesiącach w Zimbabwe.
W dniu 11 marca, wraz z 21 ambasadami i przedstawicielstwami, UE wydała oświadczenie, w którym wyraziła swoje zaniepokojenie wzrostem zastraszania i przemocy o podłożu politycznym.
W tym kontekście UE z zadowoleniem przyjmuje wynik ostatniego szczytu SADC, który odbył się 31 marca 2011 r.
Komunikat SADC wzywa do natychmiastowego zaprzestania przemocy, zastraszania, nawoływania do nienawiści i nękania oraz wzywa rząd Zimbabwe do podjęcia wszelkich niezbędnych kroków w celu przeprowadzenia wyborów.
Oferuje pomoc w organizowaniu wyborów zgodnie z zasadami i wytycznymi SADC rządzącymi demokratycznymi wyborami.
Z tego powodu SADC wyznaczy urzędników, którzy dołączą do południowoafrykańskiego zespołu ułatwiającego i będą współpracować ze wspólnym komitetem monitorującym i wdrażającym.
UE uważa, że ​​wzmocnione wysiłki w zakresie ułatwień i mediacji podejmowane przez SADC i Republikę Południowej Afryki mają kluczowe znaczenie dla zapobiegania dalszej niestabilności w Zimbabwe.
UE z zadowoleniem przyjmuje starania regionu o mediację w kryzysie w Zimbabwe.
Republika Południowej Afryki, pełniąc rolę koordynatora, wraz z SADC jako gwarantem globalnego porozumienia politycznego, zdecydowała o akredytowaniu ambasadora Zimbabwe.
W tej chwili utrzymanie otwartego formalnego kanału komunikacji z Zimbabwe i podtrzymywanie dialogu z inkluzywnym rządem ma kluczowe znaczenie i nie powinniśmy narażać stanowiska ambasadora UE w Harare.
UE będzie działać i działać w ścisłej koordynacji ze wszystkimi państwami członkowskimi UE.
UE pozostaje największym dostawcą pomocy rozwojowej dla Zimbabwe.
Chcemy jasno powiedzieć, że jesteśmy twardzi wobec reżimu, ale staramy się pomagać ludziom.
Z wypłatą około 365 mln euro od czasu ustanowienia globalnego porozumienia politycznego w 2009 r. Jesteśmy - jak powiedziałem - największym darczyńcą.
Zasoby są przekazywane wyłącznie za pośrednictwem organów ONZ i wyspecjalizowanych organizacji pozarządowych.
Od 2009 r. UE wspiera również reformy zarządzania, określone w globalnym porozumieniu politycznym, w tym proces reform konstytucyjnych.
UE finansuje również programy dotyczące praw człowieka, w tym programy obrońców praw człowieka.
Musimy tylko mieć nadzieję, że cała presja międzynarodowa doprowadzi w końcu do wolnych i uczciwych wyborów w Zimbabwe i do stopniowej normalizacji bardzo trudnej sytuacji w tym kraju.
W ostatnich miesiącach wielu przeciwników reżimu Mugabe, a także przedstawiciele organizacji pozarządowych zostało arbitralnie aresztowanych przez władze Zimbabwe.
Partia pana Mugabe systematycznie uniemożliwia utworzonemu w 2009 r. Rządowi jedności narodowej Zimbabwe utorowanie drogi przemianom demokratycznym i wiarygodnym wyborom.
Musi nastąpić natychmiastowe zakończenie wszelkiej przemocy politycznej popełnianej przez zwolenników pana Mugabe.
Unia Europejska i jej państwa członkowskie muszą aktywnie współpracować z Unią Afrykańską i Południowoafrykańską Wspólnotą Rozwoju, aby zapewnić, że przyszłe wybory nie będą odbywać się w atmosferze zastraszania i przemocy.
Z zadowoleniem przyjmuję fakt, że rezolucja Parlamentu Europejskiego wzywa wszystkie partie polityczne Zimbabwe do współpracy przy opracowaniu nowej demokratycznej konstytucji, akceptowalnej dla wszystkich mieszkańców Zimbabwe, przed następnymi wyborami.
Po raz kolejny widzimy, że zastraszanie, aresztowania, przemoc, a nawet tortury są bronią używaną przez Mugabe przeciwko swoim przeciwnikom politycznym i społeczeństwu obywatelskiemu.
Siły lojalne wobec Mugabe zastraszają ministrów opozycji w rządzie jedności narodowej.
Nękali liderów organizacji praw człowieka i aresztowali 46 przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego pod zarzutem zdrady, a niektórzy z nich byli bici, a nawet torturowani podczas aresztowania.
Trwałej struktury nie można zbudować w oparciu o strach i terror lub przeciwko wolnościom obywatelskim i politycznym.
Wzywam Wysokiego Przedstawiciela Unii Europejskiej do wsparcia wysiłków zmierzających do przeprowadzenia wolnych wyborów w Zimbabwe, wolnych od przemocy i zastraszania.
Potrzebny jest prawowity rząd, który będzie szanował prawa i podstawowe wolności, innymi słowy, okazywał szacunek ludziom.
Jednym środkiem musi być zaostrzenie ograniczeń Unii Europejskiej wobec obywateli Mugabe.
Przypadek Ai Weiwei w Chinach (
Zakaz wyborów do rządu tybetańskiego na uchodźstwie w Nepalu (
Zimbabwe (
(Posiedzenie zostało zamknięte o godz. 16:30)
Oświadczam, że wznowiłem sesję Parlamentu Europejskiego przerwaną w czwartek 7 kwietnia 2011 r.
Chciałbym zacząć od kilku komentarzy.
Dziś obchodzimy Dzień Europy.
Większość dnia spędziłem we Florencji, która, jak wiecie, jest siedzibą Europejskiego Instytutu Uniwersyteckiego i gdzie odbywa się Festiwal Europy.
Tam też odbyła się konferencja na temat stanu Unii Europejskiej, spotkałem się ze studentami z European University Institute.
Świętujemy 61. rocznicę doniosłej deklaracji Roberta Schumana, która utorowała drogę do utworzenia Unii Europejskiej, a teraz wspólnie osiągnęliśmy wiele.
Robert Schuman byłby dumny z naszych osiągnięć.
Nasi ojcowie założyciele wiedzieli, że kryzysy istnieją po to, aby je przezwyciężyć i aby pomóc nam zbudować solidne fundamenty na przyszłość, dlatego dziś, 9 maja, pamiętając o przeszłości, pracujemy nad teraźniejszością i spoglądamy w przyszłość z nadzieją.
Po drugie, Unia Europejska jest dziś pełnoprawnym uczestnikiem spraw międzynarodowych.
Potwierdziło to 3 maja Zgromadzenie Ogólne ONZ, które przytłaczającą większością głosów zaakceptowało udział Unii Europejskiej w pracach ONZ.
Przedstawiciele Unii Europejskiej będą mogli zabierać głos na Walnym Zgromadzeniu i zgłaszać poprawki uzgodnione przez państwa członkowskie UE.
To wspólne osiągnięcie państw członkowskich, Komisji i Rady, ale także Parlamentu Europejskiego.
Nasz głos i działania muszą pozostać zjednoczone.
Nasze wspólne działanie jest szczególnie ważne, ponieważ stoimy przed koniecznością podjęcia decyzji o dalszych działaniach w Afryce Północnej, gdzie rosną napięcia, a także w Syrii i Bahrajnie.
Punkt trzeci: 17 maja będziemy obchodzić Międzynarodowy Dzień Przeciw Homofobii w Unii Europejskiej.
Unia Europejska walczy z dyskryminacją na wszystkich frontach, w Europie i poza nią.
Homofobia nie jest wyjątkiem.
Niestety, ludzie na całym świecie nadal są prześladowani, torturowani, a nawet zabijani.
Obowiązek ochrony osób dyskryminowanych jest zapisany w naszych najważniejszych aktach prawnych - w Traktacie i Karcie Praw Podstawowych.
Będziemy przestrzegać tego obowiązku.
I wreszcie punkt czwarty: Parlament Europejski całkowicie potępia egzekucję jednego z mężczyzn skazanych na śmierć przez trybunał wojskowy w Strefie Gazy za współpracę z Izraelem.
Unia Europejska jest zawsze przeciwna karze śmierci.
Powrót do wykonywania egzekucji podważa wysiłki na rzecz trwałego pojednania w Palestynie.
Wniosek o skorzystanie z immunitetu poselskiego
Teraz kilka ogłoszeń administracyjnych.
Pan de Magistris złożył dwa wnioski o skorzystanie z immunitetu i przywilejów w dwóch sprawach sądowych, w których jest zaangażowany odpowiednio w Cosenzy i Mediolanie.
Pan Uspaskich złożył wniosek o skorzystanie z immunitetu i przywilejów w sprawie sądowej, w której obecnie uczestniczy w Wilnie.
Pan Tudor złożył wniosek o skorzystanie z immunitetu i przywilejów.
Zgodnie z art. 6 ust. 3 Regulaminu wnioski te zostaną przesłane do właściwej komisji, czyli do Komisji Prawnej.
(IT) Panie przewodniczący! To nie jest kwestia formalna;
Po prostu nie mogłem zrozumieć, co właśnie powiedziałeś.
Jeśli mam rację, pan de Magistris zwrócił się o skorzystanie z immunitetu.
Musi być jakieś nieporozumienie.
Ponieważ pan de Magistris jest mistrzem walki przeciwko immunitetowi w moim kraju, został on prawdopodobnie źle zinterpretowany.
Myślę, że jest mało prawdopodobne, by pan de Magistris zwrócił się o skorzystanie z immunitetu.
Musiałem źle zrozumieć i dlatego chciałbym uzyskać wyjaśnienia w tej sprawie.
Jak powiedziałem, była to prośba o skorzystanie z immunitetu.
Decyzja zostanie podjęta przez naszą komisję jak zwykle, zgodnie z art. 6 ust. 3 Regulaminu.
(ES) Panie przewodniczący! Jestem pewien, że dzieje się tak niedawno, ale nie wspomniał pan o wczorajszym poważnym wydarzeniu na Kubie: wydaje się, że kubański dysydent Juan Wilfredo Soto García został zamordowany przez policję w publicznym parku w Santa Clara na Kubie.
Panie przewodniczący! Uważam, biorąc pod uwagę wrażliwość Parlamentu na kwestię praw człowieka, że ​​powinien pan zażądać przynajmniej niezależnego śledztwa, które rzuci światło na zabójstwo tego kubańskiego dysydenta.
Jeśli takie wydarzenie rzeczywiście miało miejsce, przyjmiemy takie samo stanowisko, jakie pan zaproponował.
Dziękuję za zwrócenie na to uwagi.
Rozdano ostateczny projekt porządku dziennego, sporządzony przez Konferencję Przewodniczących na posiedzeniu w czwartek 5 maja 2011 r., Zgodnie z art. 137 Regulaminu.
[Środa]:
Istnieje poprawka, którą wkrótce przedstawi pan poseł Speroni.
Jeśli chodzi o debatę na temat polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i obrony, Grupa Europa Wolności i Demokracji zwróciła się o to, aby oświadczenie Wysokiej Przedstawiciel i Wiceprzewodniczącej Komisji w sprawie sytuacji w Syrii i Obozie Ashraf obejmowało wspólnotę koptyjskich chrześcijan w Egipcie .
Jest to poprawka na środę, na poranną sesję o godzinie 09:00, kiedy będzie obecna pani Ashton.
Pan Speroni przedstawi teraz poprawkę. Dziękuję Ci.
Panie przewodniczący! Nie chcieliśmy zasadniczo zmieniać - a raczej proponować fundamentalnej zmiany - porządku obrad poprzez dodanie lub zastąpienie elementu; po prostu prosimy o rozwinięcie tematu, na który będzie informował wiceprzewodniczący.
Po prostu prosimy, aby do omawianego tematu dodać Syrię, obóz Ashraf i sprawę mniejszości chrześcijańskiej, a przede wszystkim mniejszości koptyjskiej w Egipcie.
Rozmawiamy o delikatnym obszarze i temacie, który dotyczy ochrony mniejszości, dlatego też proszę moich kolegów posłów o zatwierdzenie tego wniosku.
(FR) Panie przewodniczący! W pełni popieram tę prośbę, ale poprosiłem pana o zabranie głosu, aby móc zabrać głos w sprawie wtorkowego porządku obrad.
Nie wiem, czy może mi pan udzielić głosu teraz, czy też chce mi pan udzielić głosu po podjęciu decyzji w sprawie wniosku pana posła Speroni.
Musimy teraz zamknąć naszą wstępną dyskusję na temat środy.
(IT) Panie przewodniczący! Zabieram głos, aby poprzeć prośbę pana posła Speroniego, właśnie dlatego, że sytuacja zdominowana przez starcia z udziałem społeczności koptyjskiej jest ilustracją zagrożeń związanych z tym, co dzieje się w Egipcie.
Dlatego wzywam do poparcia tej prośby, właśnie dlatego, że nie jest to kwestia obrony demonstracji tożsamości wspólnoty koptyjskiej.
Jest to raczej dowód na złożoną sytuację w Egipcie.
Dlatego uważam, że ścisłe monitorowanie przez Parlament Europejski - zwłaszcza poprzez oświadczenie komisarza Ashtona - jest absolutnie konieczne.
(FR) Panie przewodniczący, panie i panowie! Wszyscy byli zszokowani tym, co wydarzyło się w Egipcie.
Musimy być jednak rozsądni.
Sześć punktów zostanie omówionych z baronessą Ashton.
Masz Syrię, Ashraf, masz raport Gualtieriego, raport Albertiniego, masz problem Europy jako globalnego aktora w ONZ.
To naprawdę nie ma sensu.
Uważam, że powinniśmy zwrócić się do Komisji Spraw Zagranicznych o omówienie sytuacji w Egipcie, w tym wszystkiego, co zaszło między mniejszościami, o sporządzenie sprawozdania z własnej inicjatywy, a następnie po prostu o przeprowadzenie przez miesiąc debaty na temat Egiptu z baronessą Ashton. później.
Potrzebujemy właściwej debaty na temat tego, co się dzieje w Egipcie.
Jeśli dodasz szósty punkt, jedna osoba omówi to, a inni omówią coś innego.
Nie skupisz debaty na Egipcie, omawiając sześć punktów z baronessą Ashton.
Dlatego rozumiem wasze emocje, ale dodanie czegoś, co i tak nie będzie omawiane w środę rano, nie jest rozwiązaniem.
(FR) Panie przewodniczący! Powiem krótko: Konferencja Przewodniczących zaplanowała głosowanie w sprawie ewentualnego uchylenia mojego immunitetu parlamentarnego na jutro, we wtorek.
Nie chcę rozwodzić się w tej sprawie, ale jeśli chodzi o konkretną kwestię porządku obrad, chciałbym nawet powiedzieć, że jestem trochę zszokowany - delikatnie mówiąc - że skoro żadna debata nie została zaplanowana, ja nie mogę przedstawić Izbie mojego punktu widzenia, nawet przez dwie lub trzy minuty.
Uważam, że jest uzasadnienie, aby to przedstawić, ponieważ wydaje mi się, że sprawozdawca powtórnie powtórzył argument przytoczony ostatnio przez panią poseł Wallis, która stwierdziła, że ​​należy uchylić mój immunitet parlamentarny, co Trybunał Sprawiedliwości potępił w bardzo jasny sposób .
To nie jest kwestia porządku.
(FR) Panie przewodniczący! Apeluję o debatę, wzywam do dwóch lub trzech minut na wystąpienie.
O ile wiem, jest to pozycja na porządku dziennym.
Dwie lub trzy minuty na obronę honoru posła do PE: to wszystko, o co proszę.
Czy to możliwe, że pewnego dnia ten Parlament może uszanować prawo jednego ze swoich posłów do obrony i to nie tylko w Gwatemali czy Indonezji, ale w tej Izbie?
Panie pośle Gollnisch, działamy zgodnie z art. 7 ust. 8 Regulaminu, który jasno określa, jak należy postępować w takich sprawach.
Wszelkie uwagi dotyczące porządku obrad należy zgłaszać najpóźniej godzinę przed sesją, którą właśnie rozpoczęliśmy.
Powtarzam, jest to zawarte w art. 7 ust. 8 naszego Regulaminu.
(FR) Panie przewodniczący! Konferencja Przewodniczących zaplanowała na środę po południu debatę na temat propozycji rządów Włoch i Francji, aby odrzucić układy z Schengen.
Przepraszam, to właściwie zaplanowane na wtorek po południu, o 15:00.
Konferencja Przewodniczących zdecydowała, że ​​pan Barroso powinien wziąć w niej udział i chciałbym się dowiedzieć z dostępnych informacji, czy będzie tam obecny.
Dlaczego jest to dla nas bardzo ważne?
Jest to ważne, ponieważ pierwszą osobą, która zajęła stanowisko po spotkaniu na szczycie między Sarkozy'm a Berlusconim, był przewodniczący Komisji, pan Barroso, podczas gdy komisarze wyrazili następnie inny pogląd.
Biorąc pod uwagę, że faktycznie zadaniem przewodniczącego Komisji jest reprezentowanie Komisji, nie możemy się doczekać, aby pan Barroso był obecny we wtorek po południu o godzinie 15:00.
Przepraszam, że pomyliłem wtorek i środę.
Panie Cohn-Bendit, dziękuję za uwagi.
Sprawdzę to.
W tej chwili nie mam innych informacji, ale mogę to dla Ciebie sprawdzić.
Specjalny gest!
Deklaruję przyjęty porządek obrad na tydzień.
Kryzys w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowany wzrostem cen ropy (debata)
pytanie ustne do Komisji w sprawie kryzysu w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowanego wyższymi cenami paliwa, skierowane przez João Ferreirę i Patricka Le Hyarica w imieniu Konfederacyjnej Grupy Zjednoczonej Lewicy Europejskiej - Nordycka Zielona Lewica - B7-0306 / 2011) ,
pytanie ustne do Komisji w sprawie kryzysu w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowanego wzrostem cen ropy, które skierowali Alain Cadec, Antonello Antinoro, Jim Higgins, Jarosław Leszek Wałęsa, Maria do Céu Patrão Neves, Werner Kuhn, Ioannis A. Tsoukalas, Crescenzio Rivellini , Rareş-Lucian Niculescu, Vito Bonsignore i Salvador Garriga Polledo w imieniu Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) - B7-0307 / 2011),
pytanie ustne do Komisji w sprawie kryzysu w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowanym wyższymi cenami ropy, skierowane przez Philippe'a de Villiersa i Juozasa Imbrasasa w imieniu Grupy Europa Wolności i Demokracji - B7-0308 / 2011),
pytanie ustne do Komisji w sprawie kryzysu europejskiego sektora rybołówstwa spowodowanego wzrostem cen ropy, skierowane przez Brittę Reimers w imieniu Grupy Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy - B7-0310 / 2011),
pytanie ustne do Komisji w sprawie rosnących cen ropy naftowej i wsparcia dla rybaków, które skierowali Josefa Andrés Barea, Kriton Arsenis, Luis Manuel Capoulas Santos, Estelle Grelier, Iliana Malinova Iotova, Guido Milana, Ulrike Rodust, Antolín Sánchez Presedo i Catherine Trautmann w imieniu Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim - B7-0311 / 2011),
pytanie ustne do Komisji w sprawie kryzysu w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowanym wzrostem cen ropy, skierowane przez Isabellę Lövin w imieniu Grupy Zielonych / Wolnego Przymierza Europejskiego - B7-0313 / 2011).
Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Po pierwsze Parlament ma tylko jedną siedzibę: Strasburg!
Od lutego 2011 r. Cena ropy stale rośnie, a ostatnio przekroczyła granicę 100 USD.
Wzrost cen ropy poważnie dotknął rybaków we wszystkich europejskich regionach przybrzeżnych.
Rzeczywiście, koszty operacyjne rybołówstwa rosną, podczas gdy ceny ropy rosną.
Szczególnie poważnie dotknięte są połowy na małą skalę.
Dochody rybaków zależą również od ceny ropy.
Profesjonaliści na całym świecie mówią mi, że niepokoją się wzrostem cen ropy.
Chcę, abyśmy działali razem, aby zapewnić firmom możliwość wykonywania swojej pracy pomimo wzrostu kosztów operacyjnych.
Z tym pytaniem i rezolucją, która nastąpi, wzywam państwa członkowskie, aby w razie potrzeby pomogły specjalistom ds. Rybołówstwa w kontynuowaniu ich pracy bez zakłócania konkurencji.
Dlatego wzywam do podniesienia progu pomocy de minimis z 30 000 do 60 000 euro na przedsiębiorstwo.
W żaden sposób nie oznacza to zwiększenia budżetu Parlamentu ani budżetu europejskiego.
Pomoc de minimis to pomoc, której państwa członkowskie mogą udzielić swoim przedsiębiorstwom, jeśli uważają, że nie zakłóci ona konkurencji.
Wzywam do nieco większej elastyczności dla państw członkowskich.
Wzywam również Komisję do dokładnej analizy mojego wniosku i zrozumienia obaw całego sektora, który należy zachować i rozwijać.
Społeczność rybacka składa się z mężczyzn i kobiet potrzebujących przyzwoitych dochodów, których musimy wspierać.
W wyniku, między innymi, wzrostu importu produktów rybołówstwa i akwakultury na rynku europejskim, sektor ten staje się coraz bardziej niestabilny.