Halloween documents (Dokumenty Halloween) - używana poza Microsoftem nazwa serii jedenastu dokumentów, z których pewne są poufnymi memorandami dotyczących potencjalnej strategii Microsoftu w odniesieniu do ruchu Open Source, a szczególnie Linuksa, pozostałe komentarzami Erica Raymonda i innymi materiałami związanymi z tą sprawą.
Pierwszy dokument napisany przez inżyniera z Microsoftu Vinoda Valloppillila przeciekł w październiku bjji do Erica Raymonda, który natychmiast opublikował opatrzoną komentarzami wersję na swojej stronie internetowej. Dokument zawierał odniesienia do drugiego memorandum (autorami byli Vinod Valloppillil i Josh Cohen), zajmującego się w szczególności Linuksem, który także został skomentowany i opublikowany przez Raymonda. Microsoft potwierdził z czasem autentyczność tych dokumentów.
Dokumenty określają Open Source, a zwłaszcza Linuksa, jako główne zagrożenie dla dominacji Microsoftu w przemyśle software'owym, a także sugerują sposoby, w jakie Microsoft mógłby zahamować postępy tego ruchu. Dokumenty przyznają, że produkty Open Source, w tym Linux, są technicznie konkurencyjne w stosunku do niektórych produktów Microsoftu oraz definiują strategię ich zwalczania. Była to sytuacja wysoce kłopotliwa dla Microsoftu, który publicznie odżegnywał się od takich zamiarów.
Od chwili opublikowania dwóch pierwotnych dokumentów do opinii publicznej przeciekły dalsze memoranda Microsoftu dotyczące pokrewnych zagadnień. Ukazują one obawy Microsoftu odnośnie do konkurencyjnych programów Open Source i potencjalne zagrożenie dla jego pozycji w przemyśle oprogramowania.
Ostatnią strategię inni opisują jako "Embrace, extend and extinguish" (objąć, rozwinąć i wygasić).
Macromedia
Macromedia – amerykańska firma software'owa z siedzibą w San Francisco, tworząca oprogramowanie do tworzenia grafiki i budowy witryn internetowych.
Firma powstała w bjjc r., z połączenia Authorware, Inc. (twórców pakietu Authorware) i MacroMind-Paracomp (producenta Macromind Director). W bjjj r. Macromedia zakupiła firmę Allaire i jej biznesowe oprogramowanie sieciowe, w tym edytor HomeSite. W caad zakupiono eHelp Corporation, produkującą oprogramowanie do tworzenia systemów pomocy, jak RoboHelp, RoboDemo (obecnie Captivate) i RoboInfo.
W kwietniu caaf firma Macromedia została wykupiona przez Adobe.
II Korpus Polski
Polskie korpusy noszące w nazwie cyfrę rzymską - "II"
Marek Olewiński
Marek Olewiński (ur. 23 listopada bjeh w Złotowie, zm. 29 marca caaf w Warszawie) – polski polityk, poseł na Sejm II, III i IV kadencji.
Życiorys.
Ukończył studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji Wyższej Szkoły Ekonomicznej. od bjhg do rozwiązania należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, później był członkiem SdRP i od bjjj Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Od bjhc do bjja pracował na różnych stanowiskach w Fabryce Lin i Drutu "Drumet", m.in. jako dyrektor naczelny. Później do bjje prowadził własną działalność gospodarczą.
W bjjd i bjjh uzyskiwał mandat posła na Sejm II i III kadencji z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Po raz trzeci został posłem w caab z okręgu toruńskiego. W IV kadencji pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Finansów Publicznych. W caae przeszedł do Socjaldemokracji Polskiej, rok później zmarł.
Teksańska masakra piłą mechaniczną (film bjhe)
Teksańska masakra piłą mechaniczną (oryg. "The Texas Chain Saw Massacre") – amerykański horror filmowy z bjhe roku w reżyserii Tobe’a Hoopera, znany jako jeden z pierwszych oficjalnych slasherów. Przyniósł sławę reżyserowi i otworzył mu drogę do kariery w Hollywood. Na przestrzeni lat uzyskał status filmu kultowego, a przez filmoznawców zaliczany jest do grona najlepszych horrorów w dziejach kinematografii. Magazyn "Entertainment Weekly" umieścił go na pozycji szóstej zestawienia "Pięćdziesięciu najbardziej kultowych filmów".
Doczekał się trzech sequeli oraz remake’a i prequela, odpowiednio w latach: bjig, bjja, bjje, caad, caag.
Obraz opowiada o losach diabolicznej rodziny mieszkającej na peryferiach stanu Teksas. Spośród nich wyróżnia się Leatherface, noszący na twarzy maskę z ludzkiej skóry i mordujący ludzi głównie za pomocą tytułowej piły mechanicznej.
Dozwolone od 18 lat.
Treść.
Piątka nastolatków – inwalida Franklin Hardesty (Paul A. Partain), jego siostra Sally (Marilyn Burns), ponętna Pam (Teri McMinn), jej chłopak Kirk (William Vail) i chłopak Sally Jerry (Allen Danziger) – wybiera się do Teksasu, by odwiedzić grób dziadka Hardestych i następnie spędzić wakacje w domu należącym do rodziny Sally i Franklina. Podczas dłużącej się podróży zabierają ze sobą dziwacznego autostopowicza, który w ich vanie rani najpierw siebie, a następnie Franklina brzytwą. Mężczyzna zostaje wyrzucony z pojazdu.
Po dotarciu na miejsce, grupa rozdziela się i wybiera się na zwiedzanie okolicy. Pam i Kirk szukają jeziora, w którym chcą popływać. Po drodze trafiają na odludny dom, do którego Kirk wchodzi, by pożyczyć od właścicieli potrzebną benzynę, pozostawiając swoją dziewczynę przed posesją. Gdy jego powrót się przedłuża, do domu wchodzi też Pam. W poszukiwaniu chłopaka, natrafia na pomieszczenie, w którym znajduje różne przedmioty wykonane z ludzkich kości. Uciekając, zostaje złapana przez postawnego mężczyznę o pseudonimie Leatherface (Gunnar Hansen), który zaciąga ją do swojego rzeźniczego pomieszczenia, gdzie Pam dostrzega zwłoki Kirka. Leatherface wiesza Pam na rzeźniczym haku i powraca do obrabianego przez siebie ciała Kirka. Tymczasem, po powrocie do vana, Sally i Franklin zaczynają martwić się o swoich przyjaciół. Jerry zostaje wysłany na ich poszukiwania i trafia do tego samego domu, co oni. W chłodziarce znajduje ciało Pam, które nagle powraca do życia. Na miejscu zjawia się Leatherface, zabija Jerry'ego uderzeniem młota i wpycha Pam z powrotem do chłodziarki.
Gdy nadciąga wieczór, Sally i Franklin wybierają się na poszukiwania niepowracających przyjaciół. W lesie zaskakuje ich Leatherface, który płata ciało Franklina piłą mechaniczną. Sally ucieka, krzycząc, a Leatherface rusza w pogoń za nią. Dziewczyna odnajduje drogę na stację benzynową, którą wcześniej odwiedziła wraz z grupą. Właściciel stacji Drayton Sawyer (Jim Siedow) próbuje uspokoić Sally. Sally ulega mężczyźnie, lecz szybko orientuje się, że jest on powiązany ze ścigającym ją psychopatą i autostopowiczem, który zaatakował Franklina. Sally budzi się przywiązana do krzesła, posadzona przy stole, podczas kolacji organizowanej w rzeźniczym domu przez autostopowicza, Leatherface'a i ich brata Draytona, którzy wraz ze swoim niemal zmumifikowanym dziadkiem (John Dugan) zastraszają ją i grożą jej. Sally cudem uwalnia się z knebli i wybiega z domu, wyskakując przez okno. Leatherface i autostopowicz gonią ją, a drugi z psychopatów dźga ją podczas pościgu brzytwą. Gdy grupa pojawia się nagle na drodze, kierowca ciągnika siodłowego przejeżdża autostopowicza. Zatrzymuje się w obawie o ofiarę, lecz zostaje zaatakowany przez Leatherface'a, który następnie goni jego i Sally. Kierowca tira rzuca w Leatherface'a narzędziem w głowę, przez co morderca traci przytomność. Szybko ją odzyskuje, gdy potwornie rani sobie nogę piłą. Sprawca wypadku ucieka, a Sally zatrzymuje kierowcę pick-upa i wsiada do jego samochodu w ostatniej chwili przed atakiem Leatherface'a. Sally, w skrajnej histerii, cieszy się z udanej ucieczki, pozostawiając sfrustrowanego Leatherface'a, ze wściekłością i goryczą porażki wymachującego w powietrzu piłą mechaniczną...
Historia filmu.
Film uważany jest przez znawców za klasyk wśród horrorów i prekursor podgatunku slasher. Gdy w październiku bjhe roku na ekrany kin wchodził zaledwie drugi z kolei reżyserski film Tobe'a Hoopera, nikt nie wiedział, że na zawsze zmieni on oblicze horroru filmowego. Siła filmu Hoopera tkwi w ukazaniu zła nie w obliczu potwora, strzygi czy modnego w latach sześćdziesiątych przybysza z kosmosu – jak to robiono wcześniej, a w bliźnim. Ucieleśnieniem zła okazała się bowiem zamieszkująca peryferie Teksasu rodzina zbrodniarzy, lubujących się w fizyczno-psychicznym torturowaniu i mordowaniu swoich ofiar. Film powstał we wczesnych latach siedemdziesiątych i był pierwszym tak brutalnym i krwawym projektem przeznaczonym do szerokiego odbioru publicznego.
Spełnionym zadaniem "Teksańskiej masakry piłą mechaniczną" było zaszokowanie publiki otwartymi scenami bestialstwa i zwyrodnienia. Nakręcony za niewielkie pieniądze film (aktorzy w nim grający za swoje role nie dostali więcej niż tysiąc dolarów wynagrodzenia) okazał się ogromnym przebojem i doczekał trzech kolejnych części. Lecz tylko pierwszy z sequeli zrealizował jeszcze Tobe Hooper, dwanaście lat po premierze niniejszego filmu, ponadto w konwencji komedii gore; film nie spotkał się z pozytywnym przyjęciem zagorzałych fanów pierwowzoru, który miał niepowtarzalny klimat – surowe, często niedoświetlone zdjęcia, oszczędna, budząca szczery niepokój muzyka wzbudzały lęk i sprawiały wrażenie wiarygodności. Ten film określono niepokojącym już od pierwszych minut. Liczne elementy jego fabuły – niekorzystny układ planet, makabryczne wiadomości usłyszane w radiu, budzące strach majaczenia miejscowego alkoholika czy wreszcie napotkany autostopowicz, którego piątka młodych ludzi podróżujących vanem na swoje nieszczęście zabiera – potęgowały w widzu realne wrażenie strachu. Oglądający dowiadują się także o makabrycznym odkryciu policji na miejscowym cmentarzu, gdzie zwłoki wielu nieboszczyków zostają bezczeszczone i kradzione – następnie okazuje się, że mieszkająca w okolicach rodzina Sawyerów lubuje się w ozdabianiu swojego domu różnymi gadżetami robionymi z kości. Ten pomysł na koszmarny wystrój zaczerpnięto ze sprawy Eda Geina (podobnie jak zamiłowanie Leatherface'a do przywdziewania maski z ludzkiej skóry). Po serii mordów, Ed Gein został złapany w bjfh roku w stanie Wisconsin; sąsiedzi powiedzieli potem, że był miłym, choć skrytym człowiekiem. W jego domu policja znalazła rozkładające się zwłoki, abażury i fotele z ludzkiej skóry, liczne naczynia zrobione z kości. Później niektórzy ludzie w miasteczku Plainfield z przerażeniem przypomnieli sobie że czasami kupowali od niego mięso, a oskarżony podczas przesłuchania stwierdził z rozbrajającą szczerością, że nigdy nie był na polowaniu. Ta prawdziwa historia zainspirowała nie tylko Hoopera do nakręcenia horroru, ale również Roberta Blocha, który mieszkał w tym samym stanie co Gein, do napisania "Psychozy".
Specyficzny, parny klimat filmu potęgowały jego najdrobniejsze aspekty wizualne i dźwiękowe. Charakterystycznym posunięciem reżysera okazał się pomysł celowego przybrudzenia taśmy filmowej, który zadziałał na korzyść w ukazaniu filmu jako historii o "brudnym, spsiałym świecie", o której wspominali krytycy. Uciążliwe warunki meteorologiczne spowodowane zbyt wysoką temperaturą podczas kręcenia zdjęć również znalazły swoje odbicie w gotowym projekcie. Wielu fanów filmu Hoopera nie przyjęło z aprobatą powstałego po latach jego remake'u, ponieważ jego atmosfera była różna od klimatu hooperowskiego horroru. Właściwe występowanie muzyki filmowej, poza sekwencją wyświetlania kredytów, jest znikome, a za podkład dźwiękowy, wedle wizji reżysera, posłużyły między innymi dźwięki otwieranego trumiennego wieka czy rozkopywanej ziemi.
Początkowo przyjęty sceptycznie, na przestrzeni lat film stał się sztandarową pozycją wśród slasherów i filmów gore, a także wśród samych horrorów, poziomem stając na równi z tak spektakularnie ocenianymi filmami jak "Egzorcysta", "Halloween" czy "Krzyk". Na krytycznym portalu Rotten Tomatoes film zdobył 70% głosów użytkowników, stając się jednym z lepiej przyjętych filmów grozy. Jeszcze lepiej film wyceniono w bazie Internet Movie Database, gdzie jego średnia przekracza 7.5.
Sukces filmu Hoopera przyczynił się do powstania długiej serii filmowej. Filmy z właściwej serii powstały w latach bjig-bjje; były to trzy sequele, zbliżone poziomem, pierwszy z nich wyreżyserowany w bjig roku właśnie przez reżysera części pierwszej. O ile "Teksańska masakra piłą mechaniczną 2" i "Teksańska masakra piłą mechaniczną 3" były czarnymi komediami z elementami gore, tak "czwórka" – ', kontynuowała bezpośrednio motyw przedstawiony w części pierwszej i zawierała w sobie znikome ilości czarnego humoru. Nie spotkała się jednak z pozytywnym przyjęciem. W caad roku, kiedy moda na odświeżanie starszych datą horrorów rosła, Marcus Nispel odnowił konwencję serii i wyreżyserował remake filmu Hoopera, który przysporzył serii nowych fanów. Film odniósł wielki sukces komercyjny i przyczynił się do realizacji prequela remake'u: ' (caag). W Hollywood spekulowano krótko na temat realizacji kolejnej części filmu – sequela do prequela, jednak twórcy filmów wyprodukowanych po roku caad ostatecznie zdementowali pogłoski na ramach internetowego serwisu Bloody Disgusting, stwierdzając, że seria jest dla nich zakończona.
Wydanie filmu i restrykcje wiekowe.
Jeszcze w fazie postprodukcji występowały problemy z wypuszczeniem filmu do dystrybucji ze względu na jego bestialską brutalność. Ostatecznie 28 sierpnia bjhe roku wytwórnia Bryanston Distributing Company wyraziła zgodę na jego promocję. Tobe Hooper ubiegał się dla swojego filmu o kategorię PG-13 (z ang. "parents strongly cautioned"; według amerykańskiego systemu przyznawania filmom kategorii wiekowych, dozwolony od lat trzynastu), jednak ostatecznie stowarzyszenie MPAA przyznało mu oznaczenie R ("restricted"; osoby poniżej siedemnastego roku życia mogą oglądać film jedynie z rodzicem lub pełnoletnim opiekunem). Amerykańska kategoria R okazała się ulgowa, gdy liczne kraje zakazały dystrybucji filmu na swoich terenach, a inne opóźniły jego premierę do kilku, kilkunastu lub nawet kilkudziesięciu lat. Powstawały także wersje ocenzurowane, przy czym poddawane były mocnym obróbkom montażowym.
Od momentu światowej premiery, film wydano na kasetach VHS, LaserDiscu oraz dyskach CED, UMD, DVD i Blu-ray. Obecnie jest on łatwo dostępny, lecz we wczesnych latach osiemdziesiątych dystrybucja filmu przeznaczona do użytku domowego również sprawiała kłopoty. Próba wydania filmu na kasetach wideo w Wielkiej Brytanii skończyła się fiaskiem, a "Teksańska masakra piłą mechaniczną" trafiła na tzw. listę "video nasties" – zestawienie filmów o brutalnej treści, przesyconych krwawymi scenami lub kontrowersyjnymi wątkami religijnymi.
Polskie wydanie DVD.
26 października caaj roku film trafił do obiegu DVD w Polsce, nakładem Epelpolu. Owo wydanie okazało się jednak być wadliwe, a nabywcy filmu, tuż po jego zakupie, masowo skarżyli się na niekorzystną jakość techniczną obrazu. Z czasem premiera źle skonfigurowanego filmu przeistoczyła się w skandal wśród osób, które go zakupiły, ponieważ Epelpol jako pierwszy, jak dotąd, zajął się dystrybucją "Teksańskiej masakry piłą mechaniczną" na polskim rynku DVD.
Wydanie Epelpolu zawierało szereg dodatków: między innymi dokumentalne filmy "Szokująca prawda o "Teksańskiej masakrze piłą mechaniczną"" i "Rany. 7 opowieści piły mechanicznej", a także wywiad z Teri McMinn i niewykorzystane materiały filmowe.
Inspiracje.
Wpływom "Teksańskiej masakry piłą mechaniczną", okrzykniętej jednym z najlepszych i najbardziej wpływowych filmów grozy w historii światowej kinematografii, uległy twory licznych reżyserów horrorów. Ridley Scott kredytował film jako źródło inspiracji dla swojego klasyka "Obcy - ósmy pasażer Nostromo". Śladem Tobe'a Hoopera poszli także scenarzyści niezależnego filmu "Halloween", Debra Hill i John Carpenter. "Halloween" również nie epatował widzów krwawymi scenami i bluzgającym językiem, a na przestrzeni lat uzyskał status filmu kultowego. "Nie chcieliśmy, by film był brutalny. Chcieliśmy, by był jak pajac na sprężynie wyskakujący z pudełka po jego otwarciu" – wyznała Hill. "Halloween" znalazł się wśród dwudziestu pięciu najlepszych filmowych horrorów według tygodnika "Time". Według Rebecki Ascher-Walsh film zainspirował popularne serie horrorów: trylogię "Martwe zło" Sama Raimiego, cykl "Halloween" oraz "Blair Witch Project" i jego sequel: "". Również "Dom tysiąca trupów" Roba Zombie powstał z fascynacji reżysera projektem Hoopera.
"Teksańska masakra piłą mechaniczną" zainspirowała nie tylko filmowców. Punk rockowy zespół The Ramones złożył filmowi hołd w swoim utworze pt. "Chain Saw", znajdującym się na albumie "Ramones", wydanym 23 kwietnia bjhg roku. Zmarły w caab roku członek zespołu, wokalista Joey Ramone, słowa do piosenki napisał po obejrzeniu filmu.
Postać Leatherface'a zainspirowała także gitarzystę Bucketheada, który wykorzystał fragmenty dialogów z filmu w utworach z płyty "Giant Robot" (NTT Records, bjjg), a kilka kompozycji to jego autorska wizja muzycznej ilustracji do scen z filmu.
Conrad Beck
Conrad Beck (16 czerwca bjab - 31 października bjij) to szwajcarski kompozytor.
Komponował muzykę instrumentalną, symfoniczną i chóralną. W swych kompozycjach łączył elementy muzyki francuskiej i niemieckiej. Wpływ na jego twórczość wywarli Nadia Boulanger, Arthur Honegger i Albert Roussel.
Infrastruktura
Infrastruktura, służba komunalna (łac "infra" = "w dolnej części" i "structura" = "układ, szyk") – podstawowe urządzenia, budynki użyteczności publicznej i instytucje usługowe, których istnienie jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarki i społeczeństwa.
Infrastruktura wspiera działalność produkcyjną, służy rozwojowi produkcji, choć sama nie bierze bezpośredniego udziału w produkcji. Oznacza układ i wzajemne relacje elementów (części) stanowiących całość np. budowy, ustroju, struktura kryształu, struktura społeczna, agrarna itp.
Klasyfikacja i podstawowy podział infrastruktury transportu.
Podstawowy podział infrastruktury transportu
Elementy infrastruktury transportowej (liniowej i punktowej)
Obóz Zjednoczenia Narodowego
Obóz Zjednoczenia Narodowego (popularnie nazywany też "Ozon") – organizacja polityczna tworzona na polecenie marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego od połowy bjdg. Jej powstanie ogłosił płk dypl. Adam Koc w deklaracji ideowo-politycznej z 21 lutego bjdh. Pomysłodawcą nazwy Obozu Zjednoczenia Narodowego był Ferdynand Goetel.
Celem organizacji było wzmożenie obronności państwa i wdrażanie postanowień konstytucji kwietniowej. Obóz Zjednoczenia Narodowego wywodził się ze środowisk sanacyjnych. Preferowano wyeksponowanie roli armii, oraz Rydza-Śmigłego jako następcę Marszałka Piłsudskiego. Objawiało się to m.in. poprzez ustanawianie Rydza-Śmigłego "drugą osobą w państwie po Panu Prezydencie" co zakłócało porządek konstytucyjny (w myśl konstytucji z bjdf drugą osobą w państwie był Marszałek Senatu).
Organizacja ta była oskarżana o tendencje faszystowskie i antysemickie. Oznakami tego były m.in. fakty, iż Żydzi nie mogli być członkami organizacji oraz nawoływanie do bojkotu handlu żydowskiego.
Historia.
Po wyborach w październiku bjdf Walery Sławek w proteście przeciw żądaniu prezydenta włączenia do rządu Eugeniusza Kwiatkowskiego jako jednocześnie ministra skarbu i wicepremiera podał się do dymisji, a nowym premierem został Marian Zyndram-Kościałkowski. Następnie przedkładając interes państwa nad własny Sławek rozwiązał BBWR. Potem stracił stanowisko przewodniczącego Związku Legionistów Polskich na rzecz Adama Koca. Obóz pułkowników utrzymał wpływy jedynie w parlamencie do czasu nowych wyborów.
Rydz-Śmigły poszukując politycznego oparcia dla swojej grupy zlecił Adamowi Kocowi opracowanie programu politycznego nowego ugrupowania i powstał prorządowy Obóz Zjednoczenia Narodowego (OZN). Jego program zakładał skupienie obywateli wokół obozu rządowego, ale nie uzyskał szerszego poparcia społecznego. Przeciwko niemu występowały prawie wszystkie partie – od lewicy do prawicy – w parlamencie i poza nim. Dopiero zagrożenie niemieckie doprowadziło do zaniechania wewnętrznych sporów i skupienia się na wzmocnieniu siły państwa.
OZN miał własną reprezentację w parlamencie IV kadencji (bjdf - bjdi), operającą się na tych posłach i senatorach, którzy przyjęli propozycję płk A. Koca i w bjdh roku zawiązali klub parlamentarny OZN.
Według danych z grudnia bjdh roku do OZN należało 40-50 tys. członków, a w lutym następnego ok. 100 tys. Członkostwo mogło być indywidualne bądź zbiorowe (np. stowarzyszenia). Członkiem indywidualnym mógł być każdy obywatel Polski o "nieposzlakowanej opinii", nie należący do żadnego innego ugrupowania politycznego. Organizacją młodzieżową OZN był Związek Młodej Polski.
OZN kierował początkowo płk Adam Koc, a następnie gen. Stanisław Skwarczyński. Już po wybuchu wojny kierownictwo przejął płk Zygmunt Wenda. W czasie II wojny światowej OZN stworzył m.in. Obóz Polski Walczącej.
Linki zewnętrzne.
Deklaracja Ideowo-Polityczna Obozu Zjednoczenia Narodowego
Infrastruktura telekomunikacyjna
Infrastruktura telekomunikacyjna – według prawa telekomunikacyjnego, urządzenia telekomunikacyjne, oprócz telekomunikacyjnych urządzeń końcowych, oraz w szczególności linie telekomunikacyjne, kanalizacje kablowe, słupy, wieże, maszty, kable, przewody oraz osprzęt wykorzystywane do zapewnienia telekomunikacji.
Pod pojęciem infrastruktury telekomunikacyjnej na przykład rozumie się zespół kabli i urządzeń, z których zbudowana jest sieć telefoniczna lub inna telekomunikacyjna. W jej skład wchodzi linia do abonenta, wyposażenie do obsługi abonenta na centrali oraz zestaw połączeń międzycentralowych wraz z urządzeniami do kierowania ruchu telekomunikacyjnego.
Lech Koziejowski
Lech Koziejowski (ur. 3 kwietnia bjej w Warszawie) – polski szermierz, złoty medalista olimpijski we florecie.
Największy sukces odniósł na swoich pierwszych igrzyskach olimpijskich w Monachium w bjhc. Wraz z Witoldem Woydą, Jerzym Kaczmarkiem, Markiem Dąbrowskim i Arkadiuszem Godelem zdobył złoty medal olimpijski po wygraniu w finale z drużyną ZSRR.
Uczestniczył jeszcze w dwóch kolejnych Olimpiadach. W Montrealu w bjhg zajął 5-6 miejsce w drużynie floretowej. W bjia z Igrzysk Olimpijskich w Moskwie przywiózł brązowy medal w turnieju drużynowym floretu (skład medalistów to oprócz Koziejowskiego: Adam Robak, Bogusław Zych i Marian Sypniewski).
Poza sukcesami olimpijskimi zdobył 4 złote medale, 3 srebrne i 1 brązowy (wszystkie w turniejach drużynowych) mistrzostw świata. Ciekawostką jest fakt, że oprócz floretu walczył także szpadą. Tą bronią wywalczył na mistrzostwach świata w bjhh szóste miejsce na świecie.
Po zakończeniu kariery zawodniczej został nauczycielem WF-u; obecnie uczy w szkołach podstawowych numer 94 oraz 340 w Warszawie.
Odporność komórkowa
Odporność komórkowa - odporność za którą odpowiedzialne są leukocyty obdarzone zdolnością do pochłaniania i wewnątrzkomórkowego trawienia lub usuwania ciał obcych. Odporność, którą można przenieść od odpornego dawcy do nieodpornego biorcy za pomocą komórek, lecz nie za pomocą surowicy. Komórkami swoistej odporności nabytej są limfocyt T i limfocyt B, komórkami nieswoistej odporności wrodzonej są granulocyty i makrofagi (PK).
Authorware
Authorware - firma powstała w bjih r., założona przez Michaela Allena, jak również projekt multimedialny opracowany przez tę firmę. Allen był współtwórcą PLATO Learning Management System (PLM) - systemu nauczania rozwijanego w latach 70. Firma Authorware połączyła się w bjjc r. MacroMind-Paracomp, tworząc firmę Macromedia. Macromedia została w roku caaf zakupiona przez Adobe Systems.
System Authorware (rozumiany jako klasa oprogramowania) jest interpretowanym, graficznym językiem programowania opartym na diagramach i pozwalającym na łączenie w aplikacji tekstu, dźwięku, grafiki, animacji i filmów.
Praca z systemami Authoware polega na tworzeniu diagramu ilustrującego strukturę aplikacji. Użytkownik może dodawać i zarządzać elementami tej aplikacji - dźwiękiem, grafiką, tekstem, a także dodawać elementy nawigacji, jak odsyłacze, przyciski i menu. Możliwe jest też używanie elementów programowania - zmiennych, funkcji i wyrażeń. Najczęściej wykorzystuje się je do tworzenia interaktywnych przewodników czy instrukcji, przez co są szczególnie przydatne zarówno w biznesie, jak i szeroko rozumianej edukacji, oszczędzając autorom kosztownych szkoleń.
Obecnie jednym z najpowszechniej używanych pakietów oprogramowania autorskiego jest Adobe Authoware, współpracujący z innymi aplikacjami tej firmy, jak Adobe Director.
RMS Olympic
RMS Olympic (w okresie pierwszej wojny światowej także HMT Olympic) – brytyjski parowy statek pasażerski, jeden z trzech statków typu "Olympic", do którego – oprócz jego samego – należał "Titanic" (zatonął w słynnym zderzeniu z górą lodową) oraz "Britannic" (przekształcony później w statek szpitalny). W przeciwieństwie do dwóch siostrzanych liniowców miał długą i udaną karierę na szlaku północnoatlantyckim, trwającą od bjbb do bjdf roku.
Historia.
"Olympic" został zbudowany w stoczni Harland and Wolff w Belfaście w Irlandii Północnej, zwodowany 20 października bjba roku. Był pierwszym z trzech liniowców typu "Olympic", które White Star Line zamówiła w irlandzkiej stoczni jako odpowiedź na największe, najszybsze i najbardziej luksusowe statki świata linii Cunard – "Mauretanię" i "Lusitanię". Tonaż nowego statku White Star Line wynosił 45 324 ton, kadłub mierzył 269 metrów długości, a parowe maszyny zdolne były do rozpędzenia tej jednostki do prędkości ponad 22 węzłów.
Jednym z wydarzeń, rzucających cień na karierę statku, było zderzenie w bjbb roku z brytyjskim krążownikiem HMS "Hawke". Po kolizji, która został odholowany do Belfastu na naprawy.
Kapitanem "Olympica" był Edward Smith, który zginął niecały rok po tym wydarzeniu w katastrofie siostrzanego "Titanica". Jedna ze stewardess (Violet Jessop) przeżyła zarówno kolizję "Olympica" z HMS "Hawke", jak również katastrofę "Titanica", a także zatonięcie "Britannica" w bjbg roku.
W bjbd roku "Olympic" został przebudowany w następstwie katastrofy "Titanica", która spowodowała wątpliwości odnośnie jakości i bezpieczeństwa "Olympica". Zainstalowano więcej łodzi ratunkowych oraz zbudowano podwójne dno, mające uchronić statek przed podzieleniem losu siostrzanej jednostki.
W bjbf roku, na czas I wojny światowej, "Olympic" został przekształcony w transportowiec wojska.
Chlubą załogi było staranowanie i zatopienie niemieckiego U-Boota U-103 12 maja bjbi roku, po nieskutecznym ataku torpedowym. Nie wszystkim ten wyczyn się spodobał, były opinie, że załoga "Olympica" powinna była uciec od zagrożenia, nie ryzykując życia tysięcy osób znajdujących się w tamtym momencie na jej pokładzie. Po zakończeniu wojny w poszyciu statku odkryto dziurę spowodowaną uderzeniem torpedy, która nie wybuchła.
Na pasażerski szlak transatlantycki powrócił w bjca roku. Na początku bjde roku został przetransferowany do konsorcjum Cunard - White Star. Wkrótce później, nocą 15 maja w gęstej mgle przeciął na pół i zatopił amerykański latarniowiec "Nantucket" nr 117, powodując śmierć 7 z 11 członków załogi (4 osoby zginęły na miejscu, a 3 rozbitków zmarło później z powodu ran).
Po tym wydarzeniu, w bjdf roku "Olympic" został wycofany z obsługi pasażerskiej i przeznaczony na złom. Niektóre elementy dekoracyjne z transatlantyku trafiły do hoteli i pubów, w większości w Londynie. Część dekoracji (panele ścienne, żyrandole) została następnie odzyskana i przy ich pomocy restaurację z "Olympica" (identyczną z restauracją z "Titanica") odtworzono w zmniejszonej nieco wersji na statku wycieczkowym "Celebrity Millenium" zbudowanym przez armatora Celebrity Cruises w caaa r.
Jan Byra
Jan Byra (ur. 27 maja bjfi w Józefowie) – polski polityk, poseł na Sejm II, III i IV kadencji, dziennikarz.
Życiorys.
Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od bjhh do rozwiązania należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był m.in. kierownikiem wydziału propagandy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Zamościu. Krótko pracował jako dziennikarz w "Kurierze Lubelskim", później przeniósł się do "Tygodnika Zamojskiego".
W III RP przystąpił do Socjaldemokracji RP, gdzie od bjja do bjjb był wiceprzewodniczącym rady wojewódzkiej. W bjjd, bjjh i caab z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej uzyskiwał mandat poselski (w bjjd i bjjh jako członek SdRP z okręgu zamojskiego, w caab jako członek SLD z okręgu chełmskiego). W marcu caae wraz z m.in. Markiem Borowskim był wśród współzałożycieli Socjaldemokracji Polskiej. W Sejmie IV kadencji zasiadał w Komisji Kultury i Środków Przekazu (jako wiceprzewodniczący) i w Komisji Łączności z Polakami za Granicą.
W caaf i caah bez powodzenia kandydował do Sejmu. Wrócił do pracy w redakcji "Tygodnika Zamojskiego".
Szczep (harcerstwo)
Szczep - rodzaj pośredniej struktury w organizacjach harcerskich, istniejącej pomiędzy gromadami, drużynami i kręgami, a szczeblem wyższym.
Związek Harcerstwa Polskiego.
W ZHP szczepem jest struktura, istniejąca pomiędzy podstawowymi jednostkami organizacyjnymi a hufcem, występuje fakultatywnie. Jest wspólnotą podstawowych jednostek organizacyjnych, działających w jednym środowisku (szkoła, osiedle, dzielnica). Podstawowym celem działania szczepu jest zapewnienie ciągu wychowawczego. Tworzą go minimum trzy podstawowe jednostki organizacyjne (gromady, drużyny, kręgi), działające w co najmniej dwóch grupach metodycznych.
Szczep powołuje właściwa komenda hufca.
Szczepem kieruje i odpowiada za jego pracę komenda szczepu, na której czele stoi komendant szczepu – pełnoletni instruktor wybrany przez drużynowych. Jest on mianowany na funkcję przez właściwego komendanta hufca.
Komendant szczepu powinien posiadać minimum stopień podharcmistrza i być przeszkolony do pełnionej funkcji.
W szczepie mogą być inni funkcyjni, których mianuje i odwołuje rozkazem komendant szczepu. Nie dotyczy to drużynowych, których mianuje i odwołuje komendant hufca.
Jako szczep może działać również harcerski klub specjalnościowy, skupiając gromady, drużyny i kręgi z danego terenu, posiadające miano Drużyny Specjalnościowej, tej samej specjalności.
Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej.
W ZHR szczep jest zbiorem drużyn harcerskich, często z tym samym numerem. Zdarza się że są w nim gromady zuchowe lub drużyny wędrownicze. W założeniu szczep jest jednostką gospodarczą. Ma pieczę nad sprzętem, organizuje ze strony technicznej akcje zimowe i letnie, choć zdarzają się szczepy, których celem jest podtrzymanie tradycji środowiska.
Lodowy sfinks
Lodowy sfinks (fr. "Le Sphinx des glaces") – jednotomowa powieść Juliusza Verne'a z cyklu "Niezwykłe podróże" złożona z 26 rozdziałów. Została wydana w bijh r.
Pierwszy polski przekład w odcinkach, autorstwa Michaliny Daniszewskiej, pojawił się w bijh, a w postaci książkowej w biji. Brak informacji o wydaniach w języku polskim w dwudziestym wieku.
RR (ciśnienie tętnicze)
RR symbol używany dla oznaczenia ciśnienia tętniczego, którego pomiaru dokonano przy użyciu sfigmomanometru. Wywodzi się od nazwiska wynalazcy tego aparatu - Scipione Riva-Rocciego. Według purystów zarezerwowany jedynie dla wyników uzyskanych metodą Riva-Rocciego, podczas gdy dla innych pomiarów, np. metodą Korotkowa, należałoby stosować odmienne oznaczenie (np. CTK lub BP).
RR 120/80
Decydując się na oznaczanie ciśnienia tętniczego za pomocą skrótu 'RR' należy pamiętać, że oznacza ono także skrót od angielskich słów "respiratory rate" (= "częstość oddychania").
Dla przejrzystości, czystości formy oraz uniknięcia nieporozumień, opisując stan pacjenta (np. w artykule), jeśli używa się dla "częstości oddychania" - skrótu 'RR', to dla "ciśnienia tętniczego" bardziej właściwe jest używanie skrótu 'BP' ("blood pressure"). A jeszcze precyzyjniej - 'ABP' (= ""arterial blood pressure"").
Chromanie przestankowe
Chromanie przestankowe (łac. "claudicatio intermittens") – związany z niedokrwieniem objaw chorobowy polegający na występowaniu bólu mięśni kończyn dolnych pojawiający się podczas wysiłku i ustępujący po krótkim odpoczynku.
Najczęściej podczas marszu chory odczuwa ostry ból na skutek zwiększonego zapotrzebowania metabolicznego mięśni kończyn. Chwilowy odpoczynek powoduje ustąpienie dolegliwości i umożliwia kontynuowanie marszu. Odległość, jaka dzieli dwa miejsca zatrzymania, określamy jako dystans chromania. W związku z koniecznością częstego zatrzymywania się objaw ten nazywany jest również "objawem oglądającego wystawy sklepowe".
Najczęstszą przyczyną chromania przestankowego jest niedrożność tętnic obwodowych. W zależności od stopnia niedrożności i miejsca zwężenia tętnic, chory może odczuwać ból w całej nodze lub też tylko w łydce, udzie lub pośladku. Przyczyną może być również zespół usidlenia tętnicy podkolanowej.
U części pacjentów mimo istnienia zaburzenia krążenia obwodowego w kończynach dolnych nie są odczuwane typowe dolegliwości chromania przestankowego, ponieważ współwystępują choroby, np. przepuklina krążka międzykręgowego, choroba zwyrodnieniowa stawów kończyn dolnych, niedowład kończyn dolnych lub choroba niedokrwienna serca, przy których chromanie nie ujawnia się, bo chory nie jest w stanie wykonać odpowiedniego wysiłku fizycznego.
Najważniejsza w profilaktyce choroby jest modyfikacja czynników ryzyka rozwoju miażdżycy: zaprzestanie palenia tytoniu, normalizacja masy ciała, aktywny tryb życia, dieta uboga w tłuszcze zwierzęce, dobra kontrola farmakologiczna ewentualnie współistniejącej cukrzycy, hiperlipidemii i nadciśnienia tętniczego.
Chromanie przestankowe u koni opisał Bouley w bidb, a u ludzi Charcot w bifj. Kolejne klasyczne opisy są autorstwa Goldflama ("intermittirendes Hinken", bijf) i Erba ("dysbasia angiosclerotica", biji).
Przetarg
Przetarg – jeden ze zwyczajowych sposobów wyboru oferty w celu zawarcia umowy.
Na gruncie prawa polskiego ogólne zasady prowadzenia przetargów zawierają przepisy art. 701-705 kodeksu cywilnego, w szczególności stanowiące o związaniu ofertą. Do szczególnych form przetargów należą m.in. przetargi na zbycie nieruchomości przez podmioty publiczne (regulowane przepisami o gospodarce nieruchomościami) oraz przetargi na nabycie robót budowlanych, dostaw lub usług finansowanych ze środków publicznych lub zamawianych przez podmioty publiczne (tzw. zamówienia publiczne).
Najszerzej znane formy przetargów to aukcje - czy to zbycie dzieł sztuki, czy też obecnie internetowe.
Zobacz też.
pl:Przetarg
Trzcianka
Trzcianka (niem. "Schönlanke") – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Trzcianka. Siedziba sądu rejonowego i delegatury starostwa powiatowego. Położone na Pojezierzu Wałeckim, nad rzeką Trzcianką i trzema jeziorami.
Według danych z czerwca cabb roku miasto liczyło 17 230 mieszkańców.
Położenie.
Trzcianka jest położona w północno-zachodniej części województwa wielkopolskiego, w północnej części powiatu czarnkowsko-trzcianeckiego. Miasto leży w południowej części Pojezierza Wałeckiego. Otoczone jest lasami, które zajmują niecałe 50% powierzchni gminy.
W granicach miasta znajdują się jeziora: połączone kanałem Sarcze i Długie Jezioro oraz Okunie. Przez miasto przepływa rzeka Trzcianka.
W latach bjhf-bjji miasto administracyjnie należało do woj. pilskiego.
Według danych z 1 stycznia caba r. powierzchnia miasta wynosiła 18,30 km². Trzcianka stanowi 4,89% powierzchni gminy.
Według danych z caba r., miasto zajmuje obszar 18,3 km², w tym: użytki rolne – 42,28%, lasy – 45,95%.
Najbliższe duże miasta to: Piła (25 km) Poznań (90 km), Gorzów Wielkopolski (110 km), Bydgoszcz (120 km), Szczecin (170 km). Odległość z Trzcianki do Warszawy wynosi 375 km, a do Berlina 225 km.
Demografia.
(*) – dane szacunkowe
Historia miasta.
Tereny znajdujące się na północ od Noteci, pomiędzy Drawą a Łomnicą na przełomie wieków XIII i XIV
"W imię Pana Amen. Na wieczną pamiątkę... Dlatego my Zygmunt August z Bożej Łaski Król Polski, Wielki Książę Litwy jako też ziemi Krakowskiej, Sandomierskiej (...) Niniejszym podajemy do wiadomości wszystkim, którym należy, obecnym i przyszłym, którzy o tym wiedzieć powinni, że stawił się osobiście szlachetny Stanisław Sędziwój z Czarnkowa... Przedstawił pismo na pergaminie z podpisem przez świętego księcia Pana Zygmunta I Króla Polski, ojca naszego. (...) i prosił aby je naszym królewskim autorytetem potwierdzić i ratyfikować, umocnić i odnowić. (...) Treść tego słowo w słowo jest ta: (...) Chcemy zasługi tegoż Sędziwoja, naszego umiłowanego, naszą łaską wynagrodzić (...). Od tego czasu wsie nasze Bialla, Goliasza i Rossdrussga (...) jemu oraz następcom dajemy, przekazujemy, zatwierdzamy aby mogli je posiadać, sprzedać, podarować lub zamienić (...).".
Historia miejscowości sięga jednak co najwyżej początków XVI wieku. Prawa miejskie magdeburskie Trzcionce nadał 3 marca bhdb król Polski August II Mocny. W latach bhdi-bhff Trzcianka była własnością Stanisława Poniatowskiego (ojca ostatniego króla Polski).
Intensywnie rozwinęło się tu osadnictwo niemieckie (sukiennictwo) i żydowskie (handel wełną). W XVIII był to jeden z największych ośrodków sukienniczych Wielkopolski, posiadając ponad 200 warsztatów tkackich. W bhhc miasto znalazło się pod zaborem pruskim, by w biah wejść w granice Księstwa Warszawskiego. Od bibf ponownie stało się częścią Prus, a wraz z nimi od bihb Niemiec. W połowie XIX gdy wybudowano linię kolejową, miasto ożywiło się gospodarczo. Powstało wiele nowych fabryk i zakładów powodując tym samym rozwój miasta. Ze względu na dominację ludności niemieckiej traktat wersalski pozostawił w bjbj Trzciankę w granicach Rzeszy. W okresie międzywojennym miasto było stolicą powiatu noteckiego.
27 stycznia bjef Trzciankę zajęły wojska radzieckie i po 173 latach powróciła ona w granice państwa polskiego. Ludność miasta została wysiedlona do Niemiec i zastąpiona polskimi osadnikami. Na początku bjef r., w związku z działaniami Pełnomocnika Rządu na Obwód Trzcianecki, przywrócono również przedrozbiorową nazwę miasta – Trzcianka.
W bjgf rozebrano wznoszący się na placu Armii Czerwonej (obecnie plac Pocztowy) kościół ewangelicki z l. bied-bieh.
Gospodarka.
Wybudowano wysypisko odpadów, oczyszczalnię ścieków miejskich o przepustowości eaaa m³.
W Trzciance są zlokalizowane przedsiębiorstwa z branży handlowej, filie i oddziały banków, towarzystw ubezpieczeniowych i leasingowych. W mieście zlokalizowanych jest kilka sklepów wielkopowierzchniowych (Piotr i Paweł, POLOmarket, Netto, Biedronka). W grudniu caba r. została otwarta pierwsza w mieście galeria handlowa.
Kultura.
Trzcianka jest centrum kulturalnym, w którym wiele się dzieje z zakresu kultury. W mieście istnieją instytucje kulturalno-oświatowe dla mieszkańców miasta i powiatu.
Muzeum organizuje liczne imprezy, z których najbardziej efektowny jest organizowany w plenerze Piknik Muzealny.
Zespoły teatralne.
Teatr osiągnął wiele sukcesów na arenie ogólnopolskiej i wojewódzkiej. Do najważniejszych należą:
Nazwa zespołu stanowi nawiązanie do Liceum Ogólnokształcącego w Trzciance, skąd co roku przybywają młodzi aktorzy oraz do lotki jako przedmiotu, która pozwala wzbić się ponad przeciętność.
Media.
W mieście od bjjc roku działa telewizja kablowa – "Telewizja Lokalna Trzcianka" (TVL). Główne wydanie pojawia się raz w tygodniu, w każdy poniedziałek, a powtórki nadawane są w czwartki o godzinie 11:00 i 20:00. Stacja emituje serwis informacyjny, magazyn kulturalny, serwis sportowy oraz magazyn „Na sygnale”. W programie poruszane są sprawy ważne dla miasta, jak i gminy Trzcianka. Retransmitowane są Sesje Rady Miasta i Powiatu, a także miejskie uroczystości.
Turystyka.
Nad jeziorem Sarcze znajduje się kompleks rekreacyjno-sportowy, Ośrodek Sportu i Rekreacji. Przy Ośrodku działają: wypożyczalnia sprzętu wodnego, korty tenisowe, przystań żeglarska oraz boisko. Kompleks dysponuje dwugwiazdkowym hotelem i domkami kempingowymi.
W mieście jest też kilka pensjonatów.
Komunikacja.
Transport drogowy.
Miasto posiada dogodny układ komunikacyjny, krzyżują się w nim: droga wojewódzka nr i droga wojewódzka nr .
Kolej.
Przez stację Trzcianka przechodzi niezelektryfikowana linia kolejowa nr (część dawniej Pruskiej Kolei Wschodniej) łącząca stację Tczew ze stacją graniczną Kostrzyn (Kostrzyn nad Odrą). W chwili obecnej Trzcianka posiada bezpośrednie połączenia z Krzyżem, Piłą i Chojnicami (przewoźnik – Przewozy Regionalne).
Administracja.
Trzcianka należy do Związku Miast Polskich.
Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej cabc
Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej cabc (ukr. "Чемпіонат Європи з футболу cabc"), oficjalnie UEFA Euro cabc (ukr. "УЄФА Євро cabc") – czternasty turniej o mistrzostwo Europy w piłce nożnej mężczyzn, zorganizowany wspólnie przez Polskę i Ukrainę.
14 grudnia caaj na placu Michajłowskim w Kijowie oficjalnie zaprezentowano logo i hasło „Razem tworzymy przyszłość” (ukr. "Творимо історію разом") Euro cabc.
8 czerwca cabc turniej rozpoczął mecz otwarcia na Stadionie Narodowym w Warszawie, w którym Polska zremisowała z Grecją, a faza grupowa zakończyła się 19 czerwca. Ćwierćfinały zostały rozegrane od 21 do 24 czerwca, a półfinały 27 i 28 czerwca. Finał Mistrzostw odbył się 1 lipca cabc na Stadionie Olimpijskim w Kijowie.
Na turnieju zostało rozegranych 31 meczów. Zagrało w nich 14 drużyn narodowych wyłonionych w kwalifikacjach, w których brało udział 51 państw między sierpniem caba a listopadem cabb, oraz 2 ekipy gospodarzy. Był to ostatni turniej rozegrany w tym systemie, gdyż od cabg roku w 51 meczach rywalizować będą 24 drużyny.
1 lipca cabc reprezentacja Hiszpanii pokonała w finale Włochów (4:0) i jako pierwsza w historii obroniła tytuł Mistrza Europy z poprzednich mistrzostw. Jednocześnie stała się pierwszą w dziejach reprezentacją, która po zdobyciu kontynentalnego tytułu mistrzowskiego, zdobyła puchar świata i w trzecim kolejnym turnieju międzynarodowym obroniła mistrzowski tytuł.
Zwycięzca Euro cabc miał otrzymać automatyczną kwalifikację do Pucharu Konfederacji w piłce nożnej cabd w Brazylii, jednak w związku z wygraną Hiszpanii, która do Pucharu Konfederacji zakwalifikowała się już jako Mistrz Świata caba, miejsce to przyznane zostało Włochom, które w Euro cabc zajęły drugie miejsce.
Logo i symbole.
Oficjalna prezentacja logo Mistrzostw Europy cabc odbyła się na placu Michajłowskim w Kijowie 14 grudnia caaj. Grzegorz Lato, Hryhorij Surkis i Michel Platini odsłonili logo Euro cabc zebranym gościom, wśród których byli najważniejsi ukraińscy politycy z prezydentem Wiktorem Juszczenką i premier Julią Tymoszenko oraz przedstawiciele wszystkich miast-organizatorów. Logo jest inspirowane ukraińskimi tradycyjnymi wycinankami i nawiązuje do kultury obu państw-organizatorów, czyli Polski i Ukrainy. Centralnym elementem tej kompozycji jest łodyga (wyrażająca ich wspólną historię) z której wyrasta piłka, po boku – po stronie zachodniej, biało-czerwony kwiat symbolizujący narodowe barwy Polski, po prawej niebiesko-żółty kwiat w barwach Ukrainy.
Symbole, znaki i logotypy zostały zaprojektowane przez portugalską agencję reklamową Brandia Central, która od lat jest związana z UEFA. Logotyp i hasło imprezy ukazywały się na wszystkich materiałach promocyjnych dotyczących mistrzostw Europy. Autorem iluminacji jest szwajcarski artysta Gerry Hofstetter. W swoim dorobku ma on m.in. podobne projekty, przygotowane z myślą o Euro caai.
Piłka.
Oficjalna piłka Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej cabc to Tango 12, produkcji firmy Adidas, złożona z 32 termicznie łączonych paneli pokrytych specjalną, wypukłą powłoką, mającą ułatwiać kontakt z butem i kontrolę nad piłką. 24 panele ułożone są w sześć białych okręgów, na konturach których znajdują się barwy narodowe Polski i Ukrainy, natomiast w osiem pozostałych koloru czarnego, oddzielających okręgi, wpisane są grafiki nawiązujące do kultury ludowej organizatorów mistrzostw. Wewnętrzna warstwa piłki wyściełana jest tkaną powłoką. W porównaniu do poprzedniej piłki Adidasa - Jabulani - pod powierzchnią zewnętrzną znajduje się nowy typ pęcherza pozwalający na zwiększenie retencji powietrza i redukcję absorpcji wody.
Oficjalna prezentacja piłki odbyła się 2 grudnia cabb roku podczas ceremonii losowania grup turniejowych Euro cabc w Kijowie.
Maskotki.
Oficjalne maskotki mistrzostw – Slavek i Slavko – zostały zaprezentowane 16 listopada caba roku o godzinie 11:00 w Teatrze Polskim w Warszawie. Za projekt i wykonanie odpowiedzialna jest firma Warner Bros. Postacie to bliźniacy, Polak i Ukrainiec, ubrani w stroje piłkarskie w barwach narodowych swoich drużyn. Oraz włosy na żel farbowane na kolory swoich flag państwowych.
Imiona maskotek, podobnie jak w przypadku Euro caai, wybrali kibice z całego świata spośród trzech propozycji wytypowanych wcześniej przez UEFA oraz Lokalne Komitety Organizacyjne. Głos można było oddać poprzez oficjalną stronę UEFA, w restauracjach McDonald's w Polsce i na Ukrainie, bądź na specjalnych pokazach maskotek w ośmiu miastach-gospodarzach Euro cabc. Głosowanie odbywało się od 16 listopada do 3 grudnia caba roku. Wynik został ogłoszony 4 grudnia caba roku w Kijowie. Zwycięska propozycja otrzymała 56% głosów, Siemko i Strimko – 29%, Klemek i Ladko – 15%. W głosowaniu wzięło udział 39 223 osób.
Bilety.
Tak jak w poprzednich edycjach turnieju bilety były przyznawane losowo na podstawie aplikacji złożonych na stronie internetowej organizatora lub też były dystrybuowane przez narodowe związki piłkarskie w 16 państwach finalistów. Składanie aplikacji na bilety Euro cabc prowadzone było w dniach 1-31 marca cabb roku, zaś samo losowanie odbyło się pod koniec kwietnia cabb. Z całkowitej liczby 1 mln 400 tys. sztuk na 31 meczów turnieju, bezpośrednio w sprzedaży było dostępne 41%, pozostali kibice otrzymają bilety dzięki subskrypcjom na mecze oraz loteriom sponsorów. Łącznie zostało zgłoszonych ponad 12 milionów aplikacji, co jest 17% wzrostem w stosunku do ubiegłych finałów mistrzostw i jest jednocześnie rekordem wszech czasów popularności Mistrzostwa Europy w piłce nożnej.
Ceny w zależności od miejsc na stadionach zostały określone na 30 € (za bramkami) do 600 € za najlepsze miejsca na finał w Kijowie. Ponadto oprócz indywidualnych biletów na pojedyncze mecze, fani mogli kupić pakiety meczowe, aby kibicować określonej drużynie oraz na wybranym stadionie. Dostępne były również bilety dla osób niepełnosprawnych. Portal biletowy UEFA służy także właścicielom wejściówek do ewentualnej ich odsprzedaży.
Trofeum.
Na siedem tygodni przed rozpoczęciem turnieju puchar Mistrzów Europy rozpoczął swoją podróż po miastach gospodarzach. Na sto dni przed pierwszym meczem, w mieście Nyon w Szwajcarii odbyła się ceremonia wypuszczenia balonu w kształcie Pucharu Euro, w której uczestniczył Prezydent UEFA Michael Platini. Balon o wysokości 35 m podróżował wokół wszystkich 8 miast-gospodarzy, przypominając kibicom o zbliżającym się turnieju.
Drużyna Hiszpanii – zwycięzcy poprzedniej edycji turnieju Euro – otrzymała na ręce kapitana reprezentacji Ikera Casillasa nową wersję Pucharu Henriego Delaunay'a. Druga wersja trofeum jest oparta na pierwowzorze nazwanym na cześć Henriego Delaunay'a, zaprojektowanym przez Arthusa-Bertranda w bjga roku, byłego prezesa Francuskiego Związku Piłki Nożnej i pierwszego sekretarza generalnego UEFA.
Puchar, wykonany ze srebra, waży 8 kilogramów i mierzy 60 centymetrów, i jest 18 cm wyższy oraz 2 kilogramy cięższy od oryginału. Srebrna podstawa jest większa, nadając pucharowi większą stabilność. Nazwy krajów, które dotychczas wygrały rozgrywki i poprzednio widniały na cokole, zostały wygrawerowane na odwrocie. Puchar został zaprojektowany przez Pierre Delaunaya, syna Henriego, wizjonera turniejów Mistrzostw Europy UEFA. Pierwowzór był dziełem złotnika Chobillona, natomiast obecny wykonał przez zakład złotniczy Asprey z Londynu.
Oferta polsko-ukraińska.
Zarówno dla Polski, jak i Ukrainy udział w postępowaniu konkursowym o organizację piłkarskich mistrzostw Europy był pierwszą w historii próbą starania się o przeprowadzenie wielkiej imprezy futbolowej. Wiosną caad roku wstępną koncepcję zorganizowania ME na Ukrainie po raz pierwszy publicznie zaprezentował prezes Ukraińskiego Związku Piłki Nożnej (FFU) Hryhorij Surkis. Uznał on jednak, iż sama Ukraina nie ma zbyt wielkich szans na przyznanie tak wielkiej imprezy, przekonał więc do swojego pomysłu władze Polskiego Związku Piłki Nożnej (PZPN). W sierpniu caad w trakcie posiedzenia FFU w Kijowie odbyły się wstępne rozmowy między Surkisem i przedstawicielem PZPN Adamem Olkowiczem. 27 września caad doszło we Lwowie do podpisania umowy o współpracy między PZPN i FFU (było to zarazem pierwsze w dziejach zagraniczne posiedzenie polskiej futbolowej centrali, jednak – aby przestrzegać przepisów – najważniejsze uchwały przegłosowano między Rzeszowem i Przemyślem – w autokarze wiozącym polskich delegatów do Lwowa). Podpisano tam trzy dokumenty: uchwałę o wspólnej organizacji Euro cabc, 5-letnią umowę o współpracy między federacjami oraz listy do ówczesnych prezydentów obu państw: Aleksandra Kwaśniewskiego i Leonida Kuczmy z prośbą o poparcie starań.
Partnerzy kandydatury.
Istotnym elementem starań danego kraju o organizację Mistrzostw Europy w piłce nożnej jest przekonanie UEFA, że jego kandydatura cieszy się poparciem rządu, społeczeństwa oraz biznesu.
Jednym z istotnych elementów prezentacji polsko-ukraińskiej kandydatury, przedstawionej na zamkniętej dla mediów prezentacji w Cardiff, obok wystąpień prezesów piłkarskich federacji piłkarskich – Michała Listkiewicza (PZPN) i Hrihorija Surkisa (FFU), trenerów reprezentacji narodowych – Leo Beenhakkera i Ołeha Błochina, było wspólne wystąpienie prezydentów Polski i Ukrainy – Lecha Kaczyńskiego i Wiktora Juszczenki, dających gwarancje państwowe. Polsko-ukraińska prezentacja w Cardiff była również czynnie wspierana przez gwiazdy sportowe: Irenę Szewińską, Włodzimierza Smolarka, Jerzego Dudka, Witalija Kłyczkę oraz zdobywcę Złotej Piłki Andrija Szewczenkę.
Polsko-ukraińska kandydatura otrzymała wsparcie strony rządowej. Zarówno w postaci udzielonych gwarancji rządowych, czyli zapewnienia UEFA, że w przypadku wyboru Polski i Ukrainy rząd dopełni wszelkich starań, żeby Mistrzostwa Europy odbyły się, jak i w formie finansowej. Rządy Polski i Ukrainy przekazały po 10 milionów złotych każdy na przygotowanie oferty.
Po 3,5–letnich przygotowaniach kandydatury, 18 kwietnia caah wspólna misja zakończyła się pełnym sukcesem.
Procedura wyboru gospodarza.
Do finałowego etapu Komitet Wykonawczy UEFA zdecydował się wybrać 3 kandydatury: włoską, chorwacko-węgierską i polsko-ukraińską. Grecja (z 2 głosami) i Turcja (6 głosów) zostały wcześniej wyeliminowane. Gospodarza Euro cabc pierwotnie planowano wyłonić 8 grudnia caag, jednak ze względów formalno-organizacyjnych termin przesunięto o ponad 4 miesiące.
18 kwietnia caah w tajnym głosowaniu w Cardiff, przy zachowaniu wymaganego kworum (ośmiu osób), bezwzględną większością głosów wygrała wspólna oferta Polski i Ukrainy, więc druga tura głosowania nie była konieczna.
Organizacja rozgrywek.
Przebieg turnieju.
Do rozgrywek Euro cabc zakwalifikowało się 16 krajowych męskich reprezentacji seniorskich, które zostały – metodą losowania – podzielone na cztery czterozespołowe grupy. Losowanie odbyło się 2 grudnia cabb w Kijowie o godzinie 18:00 czasu środkowoeuropejskiego (godz. 20:00 czasu miejscowego). Rywalizacja dwóch grup toczyć się będzie w Polsce, a dwóch pozostałych na Ukrainie. Początkowo zakładano, że schemat rozgrywkowy (tzw. drabinka) ułożony zostanie w ten sposób, by aż do zakończenia półfinałów żadna z drużyn nie musiała przemieszczać się pomiędzy oboma państwami. Tylko kibice reprezentacji, która awansuje do finału turnieju, mieliby przemieścić się z Polski na Ukrainę. Plany te nie zostały jednak uwzględnione przy ustalaniu terminarza opublikowanego przez UEFA 4 października caba roku.
Komitet organizacyjny.
26 kwietnia caah Prezes Rady Ministrów Jarosław Kaczyński podpisał zarządzenie w sprawie powołania Międzyresortowego Zespołu – Komitetu Organizacyjnego Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO cabc. W skład komitetu weszli przedstawiciele władz państwowych, samorządów, organizacji społecznych oraz mediów. Na czele Komitetu Organizacyjnego w Polsce stanął premier Jarosław Kaczyński, natomiast na Ukrainie prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko.
14 maja caah Minister Sportu i Turystyki Tomasz Lipiec powołał Macieja Grześkowiaka na stanowisko "szefa sztabu organizacyjnego Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro cabc". 24 lipca caah został on jednak odwołany i zastąpił go Michał Borowski powołany przez nową minister sportu Elżbietę Jakubiak. Zostały również powołane spółki celowe do koordynacji mistrzostw PL.cabc oraz budowy stadionów Narodowe Centrum Sportu.
Prawo o Euro cabc.
Zasady przygotowania turnieju Euro cabc reguluje tzw. "ustawa o Euro cabc". Rządowy projekt wpłynął do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej 3 września caah, jako druk sejmowy nr cbbe. Prace nad projektem prowadziła Komisja Nadzwyczajna do rozpatrzenia projektów ustaw związanych z koalicyjnym programem rządowym "„Solidarne Państwo”", wprowadzono poprawki do projektu. Już 7 września caah przeprowadzono głosowanie w sprawie przyjęcia całości projektu ustawy – uchwalono ją na posiedzeniu nr 47 Sejmu V kadencji. 410 posłów było za, 0 przeciw, 2 wstrzymało się (głosowanie nr 103). Senat Rzeczypospolitej Polskiej nie wniósł poprawek. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński podpisał ustawę 19 września caah. W ustawie określono m.in. podmioty wykonujące przedsięwzięcia związane z turniejem i warunki ułatwiające organizację mistrzostw oraz sposób realizacji gwarancji rządowych. Na jej mocy tworzone są spółki celowe z ograniczoną odpowiedzialnością (takie jak np. PL.cabc Sp. z o.o., która odpowiada za koordynację wszystkich działań związanych z przygotowaniami do imprezy od strony samorządowej i rządowej), które są odpowiedzialne za realizację inwestycji, finansowanych z budżetów państwa i jednostek samorządowych oraz środków Unii Europejskiej.
Euro cabc – Polska Sp. z o.o. (LOC Poland) oraz LLC LOC Euro cabc Ukraina (LOC Ukraine), powołane odpowiednio przez Polski Związek Piłki Nożnej i Ukraiński Związek Piłki Nożnej (FFU) na zlecenie UEFA, są organizatorem Finałowego Turnieju ME w piłce nożnej UEFA EURO cabc ™ w Polsce i na Ukrainie. Ich główne zadania związane są z wdrażaniem usług w wielu dziedzinach, takich jak zakwaterowanie, organizacja uroczystości, transport, przygotowanie miast gospodarzy, programy wsparcia, przygotowanie obozów treningowych, wsparcie techniczne i pozyskanie wolontariuszy zgodnie z wytycznymi UEFA.
Wykaz przedsięwzięć Euro cabc, zawartych w ofercie przyjętej przez UEFA oraz objętych zobowiązaniami i gwarancjami Rady Ministrów lub jednostek samorządu terytorialnego Rzeczypospolitej Polskiej, a także innych niezbędnych do przeprowadzenia turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO cabc, został określony rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 12 października caah roku w sprawie wykazu przedsięwzięć Euro cabc ().
Infrastruktura.
Miasta goszczące turniej: Warszawa, Gdańsk, Wrocław, Poznań, Kijów, Lwów oraz centra pobytowe jak np. Kraków są popularnymi destynacjami turystycznymi, w przeciwieństwie do Doniecka i Charkowa zastępującego pierwotną kandydaturę Dniepropetrowska. W związku ze zwycięstwem polsko-ukraińskiej kandydatury i przyznaniem praw do organizacji turnieju oraz wymogami UEFA, Polska zobowiązała się zmodernizować oraz wybudować nowe: linie kolejowe, dworce, porty lotnicze, autostrady, hotele tak aby zapewnić kibicom swobodny dostęp do aren mistrzostw. Przed rozpoczęciem Euro cabc w Polsce miało istnieć 3 tys. kilometrów autostrad i dróg ekspresowych. W kwietniu cabc minister transportu Sławomir Nowak poinformował, iż w związku z opóźnieniami przed mistrzostwami nie powstanie odcinek autostrady A1 Stryków-Pyrzowice i nie uda się też ukończyć odcinków A1 Toruń-Stryków oraz A4.
Mistrzostwa Europy w piłce nożnej w cabc odbyły się na ośmiu stadionach. Były to: Stadion Narodowy w Warszawie, Stadion Miejski we Wrocławiu, PGE Arena w Gdańsku, Stadion Miejski w Poznaniu, Stadion Olimpijski w Kijowie, Donbas Arena w Doniecku, Stadion Metalist w Charkowie oraz Arena Lwów we Lwowie. Większość, bo 5 z 8 stadionów przygotowywanych na Euro cabc, to całkowicie nowe obiekty (posiadają 4.kategorię UEFA). Pozostałe (w Poznaniu, Charkowie i Kijowie) przeszły gruntowną renowację. Największą areną Mistrzostw był lekkoatletyczny Stadion Olimpijski w Kijowie, mieszczący 70 050 widzów, natomiast największym typowo piłkarskim obiektem był warszawski Stadion Narodowy z widownią dla 58 500 kibiców.
Oprócz 8 miast gospodarzy, w Euro cabc uczestniczyły inne miejscowości jako Centra Pobytowe na Euro cabc do treningu dla narodowych drużyn piłkarskich.
Sędziowie.
20 grudnia cabb roku Komitet Sędziowski UEFA obradujący w Nyonie przedstawił listę 12 sędziów, którzy poprowadzili mecze podczas Mistrzostw. ME cabc były pierwszą dużą imprezą piłkarską, w której ani jeden mecz nie został poprowadzony przez sędziego z obywatelstwem kraju gospodarza bądź gospodarzy. Spośród sędziów liniowych także nikt nie reprezentował Polski lub Ukrainy.
Eliminacje do Euro cabc.
Grupy eliminacyjne.
Eliminacje grupowe do Euro cabc rozpoczęły się 11 sierpnia caba i trwały do 11 października cabb. Mecze eliminacyjne rozgrywane były we wtorki, piątki i soboty.
Baraże.
Losowanie par barażowych odbyło się w hotelu Sheraton w Krakowie. Mecze barażowe odbyły się 11 i 15 listopada cabb.
Zakwalifikowane drużyny.
W finałach Mistrzostw Europy cabc wystąpiło szesnaście narodowych reprezentacji w systemie stosowanym od Finałów Euro bjjg. Niektóre krajowe federacje piłkarskie proponowały rozszerzenie turnieju do 24 drużyn, ponieważ liczba narodowych federacji gwałtownie się zwiększyła od lat dziewięćdziesiątych, kiedy miało miejsce ostatnie poszerzenie liczby uczestników (53 w kwietniu caag w porównaniu do 48 w Euro bjjg). W kwietniu caah "Komitet Wykonawczy UEFA" oficjalnie zdecydował, że podczas Euro cabc nie nastąpi poszerzenie.
Dwunastu z szesnastu finalistów uczestniczyło w poprzednim turnieju Euro caai. Reprezentacja Anglii oraz Reprezentacja Danii w piłce nożnej, które uczestniczyły w Euro caae w Portugalii, powróciły po nieobecności w edycji caai. Reprezentacja Irlandii w piłce nożnej powróciła po 24-letniej absencji w turnieju - był to jej 2 występ w finałach. Reprezentacja Ukrainy w piłce nożnej zadebiutowała jako niepodległe państwo (wcześniej brała udział w mistrzostwach jako część ZSRR).
Podział na koszyki.
Uroczystość ostatecznego "losowania do finałów" UEFA EURO cabc, miała miejsce 2 grudnia cabb w Ukraińskiej Akademii Sztuk Pięknych w Kijowie na Ukrainie. Wielogodzinna ceremonia była prowadzona przez znaną ukraińską dziennikarkę Olgę Freimut oraz polskiego dziennikarza Piotra Sobczyńskiego. Obok Michela Platiniego zasiadł prezes ukraińskiej federacji piłkarskiej Hryhorij Surkis oraz Grzegorz Lato. Głównym punktem było przemówienie prezydenta Wiktora Janukowycza.
Tak jak miało to miejsce w finałach caae oraz caai, szesnastu finalistów zostało podzielonych na cztery "koszyki", używając terminologii UEFA. Gospodarzom przysługiwał przywilej losowania z koszyka nr 1 z Hiszpanią, jako drużyną broniącą tytułu.
W procedurze losowania, do każdej z 4 grup została przypisana jedna drużyna z każdego koszyka. Ustalenie grafiku uzależnione było od miejsca w koszyku (np. A2, A3 lub A4). Z powodów logistycznych, Polska i Ukraina otrzymały miejsca A1 i D1. Piłki były losowane przez poprzednich zawodników drużyn, które zdobyły Mistrzostwa Europy: Horsta Hrubescha, Marco van Bastena, Petera Schmeichela oraz Zinedine'a Zidane'a.
Terminarz Euro cabc.
Faza grupowa.
Jeżeli dwie drużyny uzyskały tę samą liczbę punktów, tę samą liczbę bramek i remisują pod koniec ostatniego meczu grupowego między tymi drużynami, kolejność tych drużyn rozstrzygają rzuty karne, pod warunkiem, że żadne inne drużyny nie uzyskały tej samej liczby punktów we wszystkich meczach grupowych. Jeżeli więcej niż dwie drużyny uzyska tę samą liczbę punktów, stosuje się wyżej wymienione kryteria.
Grupa D.
Źródło: Terminarz EURO cabc
Faza pucharowa.
Do fazy pucharowej awansują drużyny, które zajęły dwa pierwsze miejsca w każdej grupie. Od tej fazy gra toczy się systemem pucharowym (przegrany odpada). W razie remisu zostanie rozegrana dogrywka, jeśli i ona nie wyłoni zwycięzcy, następuje seria rzutów karnych.
Finał.
MISTRZ EUROPY cabc
HISZPANIATRZECI TYTUŁ
Źródło: Terminarz EURO cabc
Strzelcy.
1 gol.
Gole samobójcze
Transmisje telewizyjne.
Oficjalnym, jedynym nadawcą w Polsce została Telewizja Polska S.A., na Ukrainie "Ukraińska Narodowa Telewizja" (NTU) oraz "Telewizja Ukraina" (TRK). Wszystkie spotkania były transmitowane na żywo w ponad dwustu krajach na świecie.
W przypadku zerwania łączy telewizyjnych mecze Euro cabc miały być przerywane. Zdecydowano o tym po awarii, która uniemożliwiła większości telewidzów na świecie obejrzenie 21 minut półfinału Niemcy - Turcja w caai roku.
W Polsce transmisje można było oglądać w jakości HD: obraz w rozdzielczości baiai, dźwięk w systemie wielokanałowym Dolby Digital 5.1.
Mecz otwarcia pomiędzy reprezentacjami Polski i Grecji śledziło średnio 12 mln 550 tys. widzów, mecz Polski z Rosją 13 mln 574 tys. widzów, a z Czechami - 12 mln 813 tys. widzów.
Mecz finałowy był dostępny do obejrzenia w technologii 3D.
Franz Beck
Franz Ignaz Beck (20 lutego bhde, Mannheim - 31 grudnia biaj, Bordeaux) to niemiecki kompozytor.
Uczył się grać pod okiem swego ojca Johanna Aloysa Becka oraz Johanna Stamitza w Mannheim. Potem pracował w Wenecji i Neapolu. Od bhfa przebywa najpierw w Marsylii a potem w Bordeaux. Najbardziej znanym jego utworem jest "Stabat Mater" z bhid.
Komponował głównie symfonie.
LVG C.V
LVG C.V – niemiecki samolot wielozadaniowy (rozpoznawczy i bombowy). Zaprojektowany i zbudowany w niemieckich zakładach lotniczych Luft-Verkehrs-Gesselschaft.
Historia.
Samolot wielozadaniowy LVG C.V jest kolejnym samolotem zaprojektowanym w przez inż. Franza Schneidera z niemieckich zakładów lotniczych Luft-Verkehrs-Gesselschaft (LVG).
Pierwszym z serii samolotów wielozadaniowych był zbudowany w bjbd roku prototyp oznaczony jako LVG A.I w układzie dwupłata. Następnie na przełomie bjbd – bjbe roku rozpoczęto produkcję dwumiejscowych samolotów rozpoznawczych i szkolnych LVG B.I i LVG B.II, a w bjbf roku kolejny samolot szkolny LVG B.III. Pod koniec bjbe roku powstał samolot doświadczalny LVG E.I, który stał się początkiem serii wojskowych samolotów wielozadaniowych dla niemieckiego lotnictwa w toczącej się I wojnie światowej. Pierwszym samolotem z tej serii był samolot rozpoznawczy LVG C.II w układzie dwupłatu, dwumiejscowy zbudowany w bjbf roku. Jego ulepszoną wersją był budowany od bjbg roku samolot LVG C.IV. Lecz do najbardziej znanych i powszechnie stosowanych przez lotnictwo niemieckie w I wojnie światowej należały samoloty wielozadaniowe LVG C.V i LVG C.VI budowane od końca bjbg roku.
Samolot LVG C.V był dobrze opracowany pod względem aerodynamicznym i miał stosunkowo mocną konstrukcję. Kadłub miał konstrukcję drewnianą kratownicową. Z przodu kadłuba mieścił się silnik rzędowy Benz, chłodzony cieczą z charakterystyczną wyprowadzoną do góry rurą wylotową spalin ze wszystkich cylindrów oraz usytuowaną za nią rurą zasysającą powietrze. Za silnikiem znajdowały się dwie kabiny – pierwsza pilota, tuż za nią druga obserwatora. Na końcu kadłuba umieszczono usterzenie klasyczne o kształcie eliptycznym – poziome proste, pionowe skośne. Pokrycie kadłuba stanowiła z przodu przy silniku blacha aluminiowa, za silnikiem sklejka. Płaty o konstrukcji drewnianej i kształcie prostokątnym, na końcach lekko zaokrąglone, był usztywniony słupkami i cięgnami stalowymi. Lotki umieszczono tylko na górnym płacie, w którym również znajdował się zbiornik paliwa i na zewnątrz pośrodku chłodnica cieczy. Płaty i usterzenie pokryte było płótnem.
Samolot LVG C.V zostały zastosowane przez Niemców w działania wojennych w drugiej połowie bjbh roku, na początku na froncie zachodnim, a potem od bjbi roku także na innych frontach m.in. w Palestynie. Używano ich do rozpoznania fotograficznego, do współpracy z artylerią i jako lekkie bombowce.
Ogółem wyprodukowano ponad bcaa samolotów wielozadaniowych LVG C.V. Oprócz nich w zakładach LVG do końca wojny produkowano następne wersje samolotów wojskowych: od bjbh roku samolot rozpoznawczy LVG C.VI, od bjbi roku samoloty rozpoznawcze LVG C.VII, LVG C.VIII i LVG C.IX; jednomiejscowe samoloty myśliwskie: w bjbh roku LVG D.II, LVG D.III i LVG D.IV, w bjbi – LVG D.V i LVG D.VI oraz dwumiejscowe samoloty bombowe: w bjbf roku LVG G.I, w bjbh – LVG G.II i w bjbi – LVG G.III.
Użycie w lotnictwie polskim.
Po zakończeniu I wojny światowej w bjbj roku oddziały polskie na terenie Małopolski przejęły od Niemców 7 samolotów LVG C.V. W bjca roku w warsztatach na lotnisku Ławica w Poznaniu ze zdobytych części zmontowano jeszcze w lipcu i sierpniu 42 samoloty tego typu.
Samoloty te skierowani do eskadr wywiadowczych: 4., 6., 8., 12. i 14.. Do eskadr tych włączono również 12 nowych samolotów LVG C.V i LVG C.VI zakupionych w Niemczech. Eskadry te wzięły udział w walkach w latach bjbj – bjca, w tym w wojnie polsko-bolszewickiej.
Opis techniczny samolotu LVG C.V.
Samolot LVG C.V był dwumiejscowym samolotem wielozadaniowym, dwupłatem o konstrukcji mieszanej. Podwozie klasyczne – stałe. Napęd – 1 silnik rzędowy, śmigło drewniane, dwułopatowe.
Holographic Versatile Disc
Uniwersalny dysk holograficzny (ang. "Holographic Versatile Disc" - HVD) – technologia nośników optycznych nowej generacji, mogąca teoretycznie pomieścić 3,9 TB danych na płycie jednowarstwowej.
[[Plik:HVDstruct.png|thumb|right|250px|Struktura płyty HVD
Nośniki te pozwalają na zapis danych w przestrzeni trójwymiarowej dysku wielkości 13 cm. W napędach stosuje się dwa rodzaje laserów: zielony oraz czerwony.
Historia.
W latach 80. firma IBM zaczęła interesować się wykorzystaniem holografii do przechowywania danych, tworząc urządzenia zdolne do zapisu holograficznego (zajmowały znaczną powierzchnię i wymagały laserów dużej mocy). Prace nad nośnikami holograficznymi rozpoczął rosyjski ośrodek badawczy. Jednak problemy technologiczne nie pozwoliły na opracowanie wygodnych systemów do przechowywania danych na nośnikach optycznych. Dopiero 16 września caae roku na konferencji COST Action P8 firma Optware przedstawiła nośniki do zapisu holograficznego, oraz moduł głowicy zapisu/odczytu. Obecnie holografią zajęła się organizacja o nazwie HVD Forum, skupiająca firmy zainteresowane HVD.
Ekspektatywa
O "ekspektatywie odrębnej własności lokalu" wspomina ustawodawca w art. 19 ust. 1 Ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Ekspektatywa odrębnej własności lokalu jest roszczeniem o ustanowienie przez spółdzielnię odrębnej własności lokalu na rzecz osoby, z którą spółdzielnia zawarła umowę o budowę lokalu (o której mowa w art. 18 ust. 1 Ustawy o spółdzielniach). Roszczenie to powstaje z chwilą zawarcia umowy o budowę lokalu. Ekspektatywa odrębnej własności lokalu podlega też egzekucji, a zatem może w drodze egzekucji przejść na inne osoby.
Istnieje możliwość scedowania ekspektatywy wierzytelności na inne podmioty (umowa przyrzeczona zbywalna).
Gwiazda południa
Gwiazda Południa (fr. "L’Étoile du sud", biie) − jednotomowa powieść Juliusza Verne'a z cyklu "Niezwykłe podróże" złożona z 24 rozdziałów.
Pierwszy polski przekład pojawił się w bijf
Uparty Keraban
Uparty Keraban (tytuł przekładany był jako Keraban uparty)
(fr. "Kéraban-le-Têtu", biid) - dwutomowa powieść Juliusza Verne'a z cyklu "Niezwykłe podróże" złożona z 17 rozdziałów (1. tom) oraz 16 rozdziałów (2. tom).
Pierwszy polski przekład (w odcinkach) pojawił się w biie
Pryzmatoid
Pryzmatoid to typ wielościanu, którego wszystkie wierzchołki leżą na dwóch równoległych płaszczyznach.
formula_1
Przykładami pryzmatoidów są prostopadłościan, graniastosłup, ostrosłup, antygraniastosłup, pryzma.
34 Pułk Piechoty (II RP)
34 Pułk Piechoty (34 pp) – oddział piechoty Wojska Polskiego II RP.
Pułk brał udział w walkach w bjbj oraz w wojnie polsko-bolszewickiej w roku bjca.
Święto pułkowe obchodził 8 maja w rocznicę bitwy pod Rzeczycą i zwycięstwa nad Dnieprem w bjca.
W bjdj w trakcie kampanii wrześniowej walczył w składzie 9 Dywizji Piechoty.
Formowanie.
34 Pułk Piechoty powstał 7 grudnia bjbi z 2 Pułku Piechoty PSZ ("Polnische Wehrmacht") oraz członków POW i ochotników z Podlasia. Już 1 listopada bjbi r. na rozkaz władz wojskowych polskich do Dęblina przybył na czele niewielkiego oddziału mjr Aleksander Jerzy Narbutt-Łuczyński. Zażądał i wyegzekwował on tego samego dnia od komendanta twierdzy – austriackiego mjr. Nemansky'ego wydanie twierdzy w ręce polskie. Wycofujący się w popłochu Austriacy przekazali twierdzę Dęblin ze wszystkimi magazynami i składami wojskowymi. Początkowo Pułk przyjął nazwę "4 Pułk Piechoty" (powstał tylko 1 batalion kpt. Ludwika Bittnera). Z rozkazu Sztabu Generalnego z dnia 7 grudnia bjbi 4 Pułk Piechoty został przemianowany na 34 Pułk Piechoty. Mjr Aleksander Łuczyński został zatwierdzony na stanowisku dowódcy pułku. Nowo tworzący się pułk otrzymał jako kadrę oficerską od Dowództwa Okręgu Generalnego – Lublin 36 oficerów z kursów oficerskich dla oficerów z byłej armii carskiej w Zajezierzu k.Dęblina. Inni oficerowie i podoficerowie rekrutowali się spośród Legionów oraz z armii austriackiej. Mjr Aleksander Łuczyński aby ułatwić trud organizacyjny stworzył 15 grudnia baon etapowy nr 34 przeznaczony do służby garnizonowej i wartowniczej w twierdzy Dęblin. Jednocześnie stworzył 3 półbataliony o pełnej kadrze oficerskiej (zamierzał je w przyszłości rozwinąć do pełnych etatów). W końcu grudnia DOG – Lublin zażądało bezzwłocznego wystawienia przynajmniej jednego pełnego batalionu na potrzeby frontu lwowskiego. Z kadry oficerskiej III półbaonu oraz z szeregowych pozostałych półbatalionów został zorganizowany naprędce III batalion pod dowództwem kpt. Bębenkowskiego. 31 grudnia III batalion został przetransportowany z Dęblina do Białej Podlaskiej, opuszczonej dopiero przez Niemców. Po kilku dniach pobytu w Białej Podlaskiej został na rozkaz DOG – Lublin zawrócony do Dęblina. W międzyczasie I i II półbataliony zostały już uzupełnione przez napływających ochotników. W dniach 7-14 stycznia bjbj r. cały pułk stopniowo przetransportowano do Białej Podlaskiej, gdzie został włączony do Grupy gen. Listowskiego. W tym okresie pułk czerpał uzbrojenie i umundurowanie z dęblińskiej twierdzy. Bataliony pułku zostały wyposażone w karabiny włoskie i austriackie zaś umundurowanie i ekwipunek były poniemieckie.
Walki o granice.
Cechą charakterystyczną działań pododdziałów pułku do lata bjbj był ich udział w walkach w rozproszeniu. W końcu stycznia bjbj pułk wszedł w skład poleskiej grupy operacyjnej Na początku lutego Niemcy chcą przekazać miasto i twierdzę Brześć Ukraińcom. Dowódca grupy gen. Listowski zorganizował uderzenie uprzedzające. Dwie kompanie pułku pod dowództwem por. Jana Sokołowskiego otrzymały rozkaz zdobycia Kobylan i Błotkowa. Natarcie wspierała 4 bateria 7 pap oraz 4 szwadron 2 p.uł. Na Brześć uderzono 5 lutego bez powodzenia. Pododdziały 22 pułku nie weszły do walki. Po pertraktacjach, 9 lutego Niemcy przekazali jednak Brześć i Terespol gen. Listowskiemu. Po zajęciu miast pułk przegrupowano koleją do Kobrynia. Zorganizował on tam obronę rzeki Muchawiec. 17 lutego Rosjanie zajęli Antopol. Na miejscowość uderzył szwadron rtm. Żelisławskiego wzmocniony pododdziałem białogwardzistów oraz kompanią 34 pułku. Natarcie odniosło sukces. Bój pod Antopolem był pierwszym starciem wojsk polskich i sowieckich.
W kwietniu dowódca grupy operacyjnej postanowił zdobyć Łuniniec. 4 kwietnia wzdłuż toru kolejowego Pińsk – Łuniniec uderzył III batalion por. Kazimierza Glińskiego, a z Porzecza przez Łohiszyn nacierały dwie kompanie II batalionu pod dowództwem por. Wincentego Wolskiego. Z Sokołówki przez Waliszcze uderzył oddział partyzancki por. Koja wzmocniony pozostałymi kompaniami II bp. Natarcie nie uzyskało powodzenia. Kolejne próby zdobycia ważnego węzła drogowo kolejowego również nie powiodły się.
5 kwietnia bjbj roku, w Pińsku, z rozkazu majora Aleksandra Łuczyńskiego żołnierze pułku rozstrzelali 35 osób narodowości żydowskiej (zob. Masakra w Pińsku).
1 lipca wojska frontu litewsko-białoruskiego podjęły ofensywę w celu zajęcia Mińska i wyjścia na rubież Dźwiny i Berezyny. 3 lipca znad kanału Ogińskiego i Jesiołdy uderzył działający już całością sił 34 pułk piechoty. Dobrze prowadzone kilkudniowe działania piechoty i kawalerii przyniosły sukces i 10 lipca bjbj pododdziały pułku weszły do Łunińca.
4 lipca bjca na froncie północnym do natarcia przeszły armie Michaiła Tuchaczewskiego. Ofensywa Rosjan spowodowała załamanie całego frontu polskiego. 9 Dywizja wycofywała się w kierunku Mozyrza. Pułk wrócił do swych zimowych stanowisk obronnych nad Ptyczę. 9 czerwca opuszczono stanowiska. Znad Ptyczy pułki rozpoczęły dalszy odwrót 9 lipca. 16 lipca pułk odszedł od odwodu Naczelnego Wodza i zgrupował się w okolicach Grodna.
Od 20 lipca pułk walczył w rejonie Grodna z 3 Korpusem Kawalerii Gaj Chana. Gaj Chan tak wspomina te walki: "Straciłem 500 ludzi zabitych i rannych. 400 koni i 7 dni drogiego czasu".
24 lipca wycofywał się drogą Kuźnica – Sokółka. W rejonie Sokółki przebił się przez szyki bolszewickiej 15 Dywizji Kawalerii. 27 lipca koło Tykocina przekroczyła Narew i tam zorganizował obronę.
31 lipca wycofano się znad Narwi. 2 sierpnia walczono w rejonie Mężenina. Tu odniesiono sukces. Przeciwnikowi zadano dotkliwe straty. Jednak pod Jabłonką pułk został rozbity. Stracił blisko 3/4 stanu osobowego oraz większość karabinów maszynowych i taborów. Tylko około 300 żołnierzom udało się dołączyło do XVIII BP w okolicach Wyszkowa. 34 pułk przeszedł reorganizację w Pabianicach. Wrócił do dywizji do Białej Podlaskiej we wrześniu bjca.
Pułk w okresie pokoju.
Pułk stacjonował w garnizonie Biała Podlaska.
W pułku zorganizowano specjalną kompanię dla opóźnionych, która szkoliła rekrutów dla potrzeb całego DOK. Żołnierze ci wcześniej z różnych przyczyn opóźnili swoje stawiennictwo w macierzystej jednostce.
Kampania wrześniowa.
W bjdj w trakcie kampanii wrześniowej walczył w składzie 9 Dywizji Piechoty.
W chwili rozpoczęcia wojny pułk wraz z dywizją znajdował się w odwodzie Armii Pomorze. W dniu 1 września wykonując marsz w rejon Piły-Młyna w celu zajęcia pozycji obronnych nad rzeką Brdą stoczył walkę z Niemcami w rejonie Pruszcza, Bagienicy i Gostycyna. I batalion skutecznie bronił Gostycyna, III batalion został rozbity przez oddziały 3 DPanc. w lesie na wschód od Pruszcza. II batalion zajmował pozycje w rejonie Łyskowa.
2 września nacierał w składzie dywizji, w ogólnym kierunku na Sokole-Kuźnicę. Ciężkie straty poniósł II batalion walczący w rejonie mostu w Sokole-Kuźnicy, ranny został wówczas dowódca pułku. I batalion osłaniał uderzenie 35 Pułku Piechoty na Klonowo. W dniu 3 września pułk pod dowództwem mjr. Jana Klakla przebijał się w składzie 9 DP w kierunku Świecia.
3 września bjdj po walkach w rejonie Terespola Pomorskiego większość żołnierzy pułku dostała się do niewoli niemieckiej. Z rozbitków został sformowany batalion, który następnie wszedł w skład Grupy ppłk. dypl. Jana Maliszewskiego osłaniającego od północy działania w bitwie nad Bzurą. Dowódca pułku, ppłk dypl. Wacław Budrewicz dwukrotnie ranny w walkach na Pomorzu został przewieziony do szpitala w Brześciu nad Bugiem. Po dostaniu się do sowieckiej niewoli został zamordowany w bjea r.
Batalion marszowy 34 pp pod dowództwem kpt. Tadeusza Radziszewskiego walczył w obronie Brześcia.
Żołnierze pułku.
Obsada personalna pułku w bjce r.
Obsada personalna pułku w bjci r.
Odznaczeni srebrnym krzyżem Orderu „Virtuti Militari” V klasy za wojnę bjbi-bjcaSpis utworzony na podstawie "Zarys historji wojennej 34-go pułku piechoty" s. 56
Symbole pułkowe.
Sztandar</ref>.
Odznaka pamiątkowa
Zatwierdzona Dz. Rozk. MSWojsk. nr 4, poz. 39 z 29 lutego bjdc roku. Odznaka ma kształt krzyża o ostro ściętych końcach ramion, pokrytych białą emalią z czarną obwódką. Na środku krzyża nałożona jest sześcioboczna tarcza pokryta amarantową emalią że srebrnym orłem typu jagiellońskiego. Ramiona krzyża połączone są wieńcem laurowo dębowym, w który wpleciono dwa skrzyżowane miecze. Na ramionach krzyża wpisano numer, daty powstania pułku i ustanowienia odznaki 34 7-12-18 7-12-19. Trzyczęściowa – oficerska, wykonana z tombaku srebrzonym, emaliowana, na rewersie numerowana. Wymiary: 40×40 mm. Wykonanie: Józef Michrowski - Warszawa.
Stormtroopers of Death
Stormtroopers of Death (szerzej znany pod skrótową nazwą S.O.D.) – amerykański zespół rockowy, założony w bjif w Nowym Jorku przez lidera zespołu Anthrax – Scotta Iana. Uważany za jednego z twórców (obok D.R.I.) stylu crossover thrash czyli połączenia stylistyki hardcore punk i heavy metalu.
Biografia.
Pomysł założenia zespołu powstał w czasie nagrywania płyty. Ian w wolnym czasie notował pomysły na nowe piosenki. W efekcie narodziła się idea utworzenia nowego projektu muzycznego. Ian przedstawił Danowi Lilkerowi (ówczesnemu basiście Anthrax), Charliemu Benante (perkusja) i mającemu śpiewać Billy'emu Milano (poznany przez Iana w nowojorskim klubie CBGB's) 10 kompozycji. Resztę utworów czwórka muzyków napisała w dzień przed nagraniem albumu. Nagrania i miksowanie w studio "Pyramid Sound" w Nowym Jorku zajęły 3 dni. Pierwszy album zawierał 21 utworów i do dziś zaskakuje ilością pomysłów, humorem i ciężkością materiału muzycznego. Po ukazaniu się albumu S.O.D. ruszył w krótką trasę koncertową.
W bjjc koncert zarejestrowany w klubie "The Ritz" ukazał się jako album koncertowy "Live At Budokan". 7 lat później zespół wypuścił na rynek kolejny album studyjny, "Bigger Than the Devil". Płyta nie była jednak tak nowatorska i interesująca jak pierwsza.
S.O.D. był zawsze bardziej projektem niż zespołem; działał z dużymi przerwami do początku XXI wieku Billy Milano założył równolegle działający Methods of Destruction (M.O.D.), który stał się kontynuatorem S.O.D.
Adam Podgórecki
Adam Podgórecki (ur. 16 grudnia bjcf w Krakowie, zm. 18 sierpnia bjji w Ottawie) – polski socjolog prawa, profesor doktor habilitowany.
Życiorys.
Był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, współtwórcą Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji. Kierował Zakładem Socjologii Norm i Patologii Społecznej. Uważany za kontynuatora pracy naukowej Leona Petrażyckiego i Marii Ossowskiej. Usunięty wraz z gronem współpracowników z uczelni (pod zarzutem "antypaństwowej działalności naukowej"), w bjhh wyjechał z Polski. Był przez kilkanaście lat profesorem Uniwersytetu Carleton w Ottawie, gościnnie wykładał także na uniwersytetach w Chicago, Filadelfii, w Oxfordzie, na Stanford University i innych uczelniach. Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie (od bjid).
W gronie jego uczniów na UW byli m.in. Andrzej Celiński (działacz „Solidarności”, potem polityk Unii Demokratycznej, Unii Wolności, SLD oraz SdPl), Andrzej Kojder (profesor UW, b. podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta Wałęsy, b. przewodniczący Polskiego Towarzystwa Socjologicznego), profesorowie Kazimierz Frieske, Jacek Kurczewski, Jerzy Kwaśniewski ("spadkobierca" katedry).
Był autorem ponad 20 książek i kilkuset publikacji naukowych. Zajmował się teorią socjologii, metodologią socjotechniki, socjologią prawa i moralności, dewiacją społeczną, wiedzą o państwie. Wydał także około 50 tomów przypowieści fikcyjnego mędrca chińskiego Si-tiena.
W należącym do Uniwersytetu Warszawskiego Pałacu Zamoyskich znajduje się Sala im. prof. Adama Podgóreckiego.
Antonio Bazzini
Antonio Bazzini (ur. 11 marca bibi w Brescii, zm. 10 lutego bijh w Mediolanie) – włoski kompozytor i skrzypek.
Występował jako skrzypek wirtuoz. Po zakończeniu kariery skrzypka został dyrektorem konserwatorium w Mediolanie. Jego uczniem był między innymi Giacomo Puccini. Komponował głównie utwory na skrzypce oraz wokalne, kameralne i na orkiestrę.
Katastrofa lotnicza pod Palomares
Wypadek lotniczy z dnia 17 stycznia bjgg roku, do którego doszło w pobliżu miejscowości Palomares. W wyniku zderzenia pomiędzy amerykańskimi samolotami podczas wykonywania manewru tankowania w powietrzu katastrofie uległ amerykański bombowiec strategiczny B-52 z czterema bombami termojądrowymi na pokładzie. W wyniku katastrofy bomby opadły na obszar wybrzeża wywołując skażenie radioaktywne.
Katastrofa.
17 stycznia bjgg amerykański bombowiec strategiczny typu Boeing B-52 Stratofortress odbywał rutynowy manewr tankowania w powietrzu z latającej cysterny typu KC-135. Podczas manewru bombowiec zbliżył się zbyt mocno do cysterny, wskutek czego wysięgnik podajnika paliwa wbił się w kadłub. Nastąpił zapłon paliwa w podajniku, a następnie w głównych zbiornikach KC-135. Wybuch zbiorników spowodował zniszczenie KC-135 oraz przełamanie kadłuba bombowca. Cała 4-osobowa załoga KC-135 zginęła w katastrofie. Spośród 7-osobowej załogi B-52 jedynie czterem lotnikom udało się pomyślnie katapultować z samolotu.
Upadek bomb w rejonie wybrzeża.
Podczas katastrofy złamaniu uległa konstrukcja mocująca 4 bomby termojądrowe typu MK28FI. Wszystkie bomby zostały uwolnione i wypadły z uszkodzonego bombowca. Mimo iż bomby nie były uzbrojone, automatyczne systemy kontroli opadania zadziałały i otworzyły spadochrony hamujące (służące oryginalnie do opóźnienia detonacji bomby w przypadku zrzutu na niskiej wysokości). Trzy z bomb opadły na ląd w pobliżu rybackiej wioski Palomares. Czwarta wpadła do morza.
Akcja zabezpieczenia bomb.
Trzy z bomb MK28FI szybko odnaleziono w pobliżu Palomares. Czwartą udało się odnaleźć i wydobyć dopiero po 81 dniach akcji prowadzonej z użyciem okrętu USS "Petrel" oraz batyskafów Aluminaut i DSV Alvin. Kluczowe dla sukcesu akcji wydobywczej czwartej bomby były informacje jednego z lokalnych rybaków, który widział opadającą na spadochronie do morza bombę.
Skażenie radioaktywne.
Dwie spośród bomb, które opadły na ląd zostały poważnie uszkodzone wskutek uderzenia. Uszkodzenia te spowodowały eksplozję części ładunków konwencjonalnych, przeznaczonych oryginalnie do skoordynowanej eksplozji mającej na celu ściśnięcie i zapoczątkowanie reakcji rozszczepienia plutonu (który w tych typach bomb służył jako zapalnik syntezy termojądrowej). Na skutek tych wybuchów część masy ładunków plutonu została rozrzucona po okolicy powodując skażenie radioaktywne.
Usunięcie skutków skażenia wymagało wywiezienia dużej ilości okolicznej gleby. Pozostałości skażenia są do dziś wykrywalne w rejonie upadku bomb.
Monitor Polski
Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" (w praktyce najczęściej używa się nazwy Monitor Polski, oficjalny skrót to M. P.) – dziennik urzędowy wydawany przez Prezesa Rady Ministrów, służący do urzędowego ogłaszania aktów prawnych wewnętrznie obowiązujących wydawanych przez naczelne organy władzy państwowej.
W odróżnieniu od aktów normatywnych publikowanych w Dzienniku Ustaw, akty prawne ogłaszane w Monitorze Polskim nie mogą być źródłem praw i obowiązków dla obywateli.
Obok Monitora Polskiego wydawany jest także Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski B". Służy on przede wszystkim do publikacji sprawozdań finansowych.
Édouard Lucas
François Édouard Anatole Lucas (ur. 4 kwietnia biec w Amiens - zm. 3 października bijb w Paryżu ) - francuski matematyk.
Studiował w Ecole Normale Superieure w Paryżu, służył w armii francuskiej i był profesorem matematyki w Paryżu. W pracy naukowej zajmował się algebrą. Od jego nazwiska nazwano ciąg Lucasa.
Badał ciąg Fibonacciego i podał wzór na n-ty wyraz ciągu. Opracowywał metody testowania pierwszości liczb (Test Lucasa-Lehmera).
Interesował się rozrywkowymi zastosowaniami matematyki. W biid roku wymyślił grę zwaną Wieże Hanoi, którą rozprowadzał pod pseudonimem "N.Claus de Siam" (anagram od "Lucas d'Amiens").
Obrona Poczty Polskiej w Gdańsku
Obrona Poczty Polskiej w Gdańsku – jedno z pierwszych starć zbrojnych II wojny światowej, obrona gmachu Poczty Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku przez zorganizowaną grupę polskich pocztowców. Trwała od rana do wieczora 1 września bjdj r.
Poczta Polska w Wolnym Mieście Gdańsku.
Urząd Gdańsk 1 stał się od bjda głównym polskim urzędem pocztowym w Gdańsku. Mieściła się w nim między innymi centrala telefoniczna z bezpośrednim połączeniem z Polską. Szacuje się, że w bjdj na Poczcie Polskiej pracowało nieco ponad 100 osób.
Do kwietnia bjdj komórką samoobrony Poczty Polskiej kierował Alfons Flisykowski. Większość pocztowców należało zaś do tajnej organizacji Związku Strzeleckiego, której członkowie byli szkoleni na kursach w Polsce.
Od kwietnia dowództwo przejął ppor. Konrad Guderski, który został przysłany do Gdańska przez Sztab Główny Wojska Polskiego. Zajął się on szkoleniem pocztowców oraz przygotowaniem do obrony. W tym celu wycięte zostały drzewa otaczające gmach poczty oraz zabezpieczone wejście do budynku. W połowie sierpnia załogę poczty wzmocniono dziesięcioma pracownikami, którzy zostali oddelegowani z Gdyni i Bydgoszczy.
Obrona Poczty Polskiej.
Atak na Pocztę Polską rozpoczął się o godz. 4:45 równocześnie z rozpoczęciem ostrzału Westerplatte przez pancernik Schleswig-Holstein. Nieco wcześniej ok. godz. 4:00 budynek pozbawiono prądu oraz połączenia telefonicznego.
W skład sił niemieckich wchodziły: specjalny oddział gdańskiej Policji Porządkowej (Schutzpolizei) oraz pododdziały SS Wachsturmbann "E" i SS-Heimwehr Danzig. Oddziały te dysponowały oprócz broni ręcznej trzema samochodami pancernymi ADGZ. Atakiem dowodził komendant gdańskiej Policji Porządkowej pułkownik Willi Bethke, zaś odpowiedzialność operacyjną za akcje formacji paramilitarnych ponosił szef gdańskiej policji SS-Oberführer Johannes Schäffer.
W gmachu Poczty Polskiej na placu Heweliusza w Gdańsku przebywały z chwilą ataku Niemców 1 września bjdj następujące osoby: 43 pocztowców polskich z Gdańska, 10 pocztowców delegowanych z Gdyni i Bydgoszczy, oraz jeden kolejarz polski z Gdańska. Dysponowali oni trzema lekkimi karabinami maszynowymi Browning wz. bjci, pistoletami i karabinami oraz pewną ilością granatów ręcznych. Poza tym w budynku przebywali jeszcze: dozorca domu, jego żona i ich 10-letnia wychowanica.
Niemiecki plan ataku (opracowany w lipcu bjdj) zakładał zdobycie poczty poprzez przebicie się z sąsiadującego przez ścianę z pocztą budynku Krajowego Urzędu Pracy. Równocześnie trzy grupy szturmowe miały związać siły obrońców i wedrzeć się do gmachu od frontu.
Według założeń opracowanych przez Sztab Główny Wojska Polskiego pocztowcy mieli się utrzymać przez ok. 6 godzin, do czasu przybycia z odsieczą części Armii Pomorze. Pocztowcom, w przeciwieństwie do dowódcy załogi Westerplatte, nie przekazano informacji o wycofaniu Korpusu Interwencyjnego z Pomorza ani nie odwołano polecenia obrony.
Pierwszy atak niemiecki, mimo, że Niemcom udało się wedrzeć do budynku, zakończył się niepowodzeniem i został odparty. Równocześnie został odparty atak od strony Urzędu Pracy, gdzie zostały wybite dziury w ścianach. Podczas tego drugiego szturmu śmierć poniósł (od wybuchu własnego granatu, którym zlikwidował grupę Niemców, atakujących przez dziurę w ścianie) dowódca obrony ppor. Konrad Guderski.
Około godz. 11 siły atakujące zostały wzmocnione dwoma działami 7,5 cm Le.IG 18 kalibru 75 mm. Drugi atak, który miał już wsparcie artyleryjskie, także zakończył się niepowodzeniem napastników.
Około godz. 15 niemiecki dowódca zarządził przerwę w szturmie i dał pocztowcom dwie godziny na kapitulację. Równocześnie została sprowadzona haubica kal. 105 mm, a saperzy wykonali podkop pod ścianą poczty, w którym założyli 600 kilogramowy ładunek wybuchowy. Po upływie ultimatum (o godz. 17) ładunek został odpalony, burząc część ściany budynku, a oddziały niemieckie przy wsparciu trzech dział ruszyły do szturmu zajmując część budowli. W tym czasie obrona została ograniczona do piwnic, gdzie przed ostrzałem schronili się obrońcy.
Około godz. 18 pod pocztę sprowadzono motopompy, które do piwnic wpompowały benzynę podpaloną następnie przy pomocy miotaczy ognia. W wyniku tych działań żywcem spłonęło prawdopodobnie pięciu pocztowców (Brunon Marszałkowski, Stanisław Rekowski, Bronisław Szulc oraz dwaj niezidentyfikowani).
O godz. 19 podjęto decyzję o kapitulacji. Jako pierwszy z płonącego budynku ok. godz. 19 wyszedł dyrektor dr Jan Michoń. Mimo że niósł białą flagę, został przez napastników zastrzelony. To samo spotkało wychodzącego za nim naczelnika poczty Józefa Wąsika (niektóre źródła podają, że został żywcem spalony miotaczem płomieni).
Losy pocztowców po kapitulacji.
Z budynku udało się uciec sześciu pocztowcom. Dwóch z nich: Franciszka Mionskowskiego oraz rannego Alfonsa Flisykowskiego, aresztowano już 2 września i osadzono z pozostałymi obrońcami; pozostała czwórka (Andrzej Górski, Franciszek Mielewczyk, Władysław Milewczyk i Augustyn Młyński) zdołała uciec i przeżyć wojnę.
Pozostali zostali aresztowani i umieszczeni w Prezydium Policji (28 osób), a ranni i poparzeni (16 osób) znaleźli się w szpitalu miejskim. Spośród osób odesłanych do szpitala w wyniku obrażeń zmarło 6 osób (5 w wyniku poparzeń). Najmłodszą ofiarą ataku na pocztę była 10-letnia Erwina Barzychowska, wychowanica dozorcy Jana Pipki i jego żony Małgorzaty. Silnie poparzona miotaczem płomieni (przy próbie opuszczenia gmachu poczty) zmarła w szpitalu po 7 tygodniach strasznych męczarni.
Grupę więzioną w Prezydium Policji przeniesiono po kilku dniach do Victoriaschule, więzienia, w którym w pierwszych dniach wojny więziono i torturowano gdańskich Polaków. Grupa ta była sądzona w pierwszym procesie pocztowców 8 września bjdj.
Dalsze losy pocztowców były różne. Ciała tych, którzy zginęli, pochowane zostały na cmentarzu na Zaspie (dzisiejszy Cmentarz Ofiar Hitleryzmu przy ul. Bolesława Chrobrego). Ci, którzy nie zdołali uciec i zostali aresztowani, skazani zostali przez Niemców na karę śmierci i rozstrzelani. Polscy pocztowcy, którzy nie brali udziału w obronie, zostali w większości aresztowani i osadzeni w obozach koncentracyjnych.
Proces pocztowców.
Obrońcy byli sądzeni w dwóch procesach przez sąd polowy brygady generała Friedricha Eberhardta, wchodzącej w skład 3. Armii Georga von Küchlera. 8 września sądzono 28 pocztowców, a 30 września pozostałych 10. Wszyscy zostali skazani na śmierć za bojówkarstwo (niem. Freischärlerei). Podstawą oskarżenia było rozporządzenie o specjalnym wojennym prawie karnym z bjdi.
Artykuł trzeci tego rozporządzenia brzmiał: ""partyzantem karanym śmiercią jest ten, kto bez posiadania przewidzianych przez prawo międzynarodowe zewnętrznych odznak przynależności do sił zbrojnych nieprzyjacielskiego mocarstwa, broni albo innych środków używa, lub mając w swoim posiadaniu, w zamiarze użycia na szkodę niemieckiego lub zaprzyjaźnionego wojska albo przynależnego do nich zabija lub podejmuje działanie, które na użytek wojenny mogą podejmować tylko członkowie sił zbrojnych w mundurze"". Wyrok wydał przewodniczący sądu Kurt Bode, a oskarżycielem był radca sądu wojskowego dr Hans Giesecke. Wyrok ostatecznie zatwierdził gen. Walther von Brauchitsch, naczelny dowódca wojsk lądowych.
Wyrok wykonano prawdopodobnie 5 października, około godziny 4 nad ranem, na ćwiczebnym poligonie policji gdańskiej na Zaspie. Pocztowcy zostali rozstrzelani. Jednym z kierujących egzekucją był SS-Sturmbannführer Max Pauly, ówczesny komendant obozu koncentracyjnego Stutthof (w roku bjeg skazany został on przez Brytyjski Trybunał Wojskowy na karę śmierci przez powieszenie).
Rewizja.
W bjjf r. Sąd Krajowy w Lubece przeprowadził rewizję procesu pocztowców, stwierdzając m.in. pogwałcenie reguł postępowania sądowego i naruszenia postanowień IV konwencji haskiej (bjah). W jej wyniku zostali oni przez sąd uniewinnieni. Do rozpoczęcia procesu przyczyniła się wydana w tym samym roku książka Dietera Schenka ""Polska Poczta w Gdańsku - historia pewnego niemieckiego morderstwa sądowego"". Wyrok oprócz znaczenia moralnego pozwolił na wystąpienie do rządu niemieckiego o odszkodowanie (zostało ono wypłacone w roku caab).
Odpowiedzialnych za mord sądowy Hansa Giesecke i Kurta Bode nigdy nie spotkała jakakolwiek kara. Zostali po wojnie zdenazyfikowani. Giesecke został dyrektorem Sądu Krajowego Hesji we Frankfurcie nad Menem, a Bode był sędzią, a potem wiceprezesem Wyższego Sądu Krajowego w Bremie. Zmarli w latach siedemdziesiątych jako cenieni prawnicy.
Wydarzenia powojenne.
Po wojnie dawny Plac Heweliusza otrzymał nazwę Placu Obrońców Poczty Polskiej. Z okazji 40. rocznicy bohaterskiej obrony, 1 września bjhj r. na placu odsłonięto Pomnik Obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku. W tym samym dniu, w bronionym w bjdj budynku, uruchomiono Urząd Pocztowy Gdańsk 1 oraz Muzeum Poczty i Telekomunikacji. To ostatnie stanowiło przez długi czas oddział Muzeum Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu, a od 1 stycznia caad r. włączono je w struktury Muzeum Historycznego Miasta Gdańska pod nazwą Muzeum Poczty Polskiej w Gdańsku.
Do 28 sierpnia bjjb r. nie było znane miejsce egzekucji obrońców Poczty Polskiej. Na zbiorowy grób 38 pocztowców natrafili przypadkowo robotnicy prowadzący prace ziemne przy budowie garaży banku na osiedlu Zaspa (między ulicą Burzyńskiego a aleją Jana Pawła II). Ekshumowane szczątki zostały ponownie pochowane na znajdującym się w pobliżu Cmentarzu Ofiar Hitleryzmu w Gdańsku, gdzie spoczywają także pomordowani kolejarze i celnicy z Szymankowa oraz działacze polscy Wolnego Miasta Gdańska zamordowani w Wielki Piątek 22 marca bjea r. w Stutthofie.
W bjji roku Rada Miasta Gdańska przyznała obrońcom Poczty Polskiej (łącznie 56 osobom) pośmiertnie tytuły Honorowych Obywateli Miasta Gdańska.
Zespół Leriche'a
Zespół Leriche'a (łac. "Syndroma Leriche") – zespół chorobowy polegający na niedrożności niektórych tętnic, występujący częściej u mężczyzn.
Przyczyny.
powstała na skutek procesu miażdżycowego (miażdżyca zarostowa tętnic).
Leczenie.
Leczenie zachowawcze.
U chorych, którzy nie mają bólów nocnych i zagrażającej martwicy, u których odległość chromania wynosi powyżej 400 m, należy dążyć do jak najdłuższego utrzymania takiego stanu. Chorzy ci powinni pracować i starać się chodzić, aby w ten sposób rozwijać jak najusilniej krążenie oboczne.
Chorym, którzy mają bóle nocne, należy podawać środki znieczulające w takich ilościach, aby mogli spać. Najczęściej podaje się morfinę, dolantynę i pantopon. Okres ten powinien trwać jak najkrócej do chwili operacyjnego przywrócenia krążenia w kończynie lub w razie niemożności naprawy krążenia — do czasu amputacji.
Leczenie operacyjne.
Jeżeli dystans chromania jest krótszy niż 400 m, choremu powinno się wykonać operacje naprawczą tętnic. Polega ona na wszczepieniu protezy (najczęściej poliestrowej), o kształcie odwróconej litery Y, między drożny odcinek aorty a tętnice udowe na wysokości odejścia tętnic głębokich uda (jest to rodzaj nazywanego potocznie by-passu). Ma ona na celu ominięcie miejsca zwężonego przez proces miażdżycowy.
Również często wykonuje się zabieg angioplastyki zwężonych naczyń, wszczepiając w miejsca stenozy stenty.
Scipione Riva-Rocci
Scipione Riva-Rocci (ur. 7 sierpnia bigd w Almese, zm. 15 marca bjdh w Rapallo) – włoski pediatra, wynalazca sfigmomanometru.
Od bjaa kierował szpitalem w Varese, a od bjai był profesorem na uniwersytecie w Pawii. W bijg opisał ostateczną wersję aparatu służącego do pomiaru ciśnienia tętniczego nazwanego sfigmomanometrem. Urządzenie to w krótkim czasie rozpowszechniło się na całym świecie i jest używane do dziś. Dominującą metodą pomiaru nie jest jednak metoda Riva-Rocciego, lecz jej modyfikacja dokonana przez Mikołaja Korotkowa – metoda Korotkowa.
Od nazwiska Riva-Rocciego pochodzi do dziś używany symbol określający ciśnienie tętnicze – RR, który, według purystów, powinien być jednak zarezerwowany dla pomiarów dokonywanych metodą Riva-Rocciego.
Nulla poena sine lege
Nulla poena sine lege – łacińska sentencja prawnicza oznaczająca "nie ma kary bez ustawy".
Organy państwowe działające w systemie prawa stanowionego mogą podjąć działania tylko w zakresie kompetencji które przyznają im obowiązujące normy prawne. Czyn nie jest karalny, jeśli nie istnieje norma prawna ustanawiająca sankcję za ten czyn. Co więcej, niedopuszczalne jest wymierzenie sprawcy kary, której za popełniony przez niego czyn ustawa nie przewiduje. Nie tylko zatem sam czyn musi być określony w ustawie ("nullum crimen sine lege"), lecz również kara przewidziana za ten czyn.
Miecz katowski
Miecz katowski – miecz służący w średniowieczu do wykonywania kary śmierci przez ścięcie.
Miejsce miecza katowskiego w rzeczywistości społecznej.
Od początku był uważany za narzędzie a nie broń, coś odmiennego niż miecze bojowe. Świadczą o tym chociażby przepisy cechowe, które na czeladnika cechu mieczniczego nakładają obowiązek wykonania osobno miecza bojowego i katowskiego, rozróżniając je starannie.
Innym świadectwem jest sposób ozdabiania miecza katowskiego specyficznymi dla tej profesji symbolami, niespotykanymi na broni. Emblematy te zwykle wykorzystywały motywy koła do łamania kości, szubienicy, topora, rózgi lub kańczuga – czyli narzędzi kary śmierci i, ogólnie rzecz biorąc, symbole strachu przed prawem. Spotykane dość często dłuższe hasła nawiązywały do czegoś, co z przymrużeniem oka możemy nazwać "filozoficznymi podstawami istnienia kata": zasady odwetu za wyrządzone zło – inaczej mówiąc dekoracje i napisy na mieczach katowskich, spotykane zresztą znacznie częściej niż na broni, odnosiły się do specyficznego aspektu prawa i sposobu w jaki kat "służył społeczeństwu" poprzez odstraszanie potencjalnych przestępców.
Takie rozróżnienie miecza-narzędzia wymiaru sprawiedliwości od miecza-broni osobistej mogło powstać dopiero, gdy w organizacji wymiaru sprawiedliwości dokonała się swoista specjalizacja.
Powstanie specjalnego miecza katowskiego było możliwe dopiero, gdy rozdzielono funkcje ścigania, sądzenia i karania przestępstw. Dopiero wtedy miecz do egzekucji mógł się wyspecjalizować i stracił przydatność bojową.
Sposób użycia.
Ilustracje z epoki przedstawiają zwykle skazańca klęczącego w modlitwie – wydaje się jednak, że równie często, jeśli nie częściej dokonywano jej unieruchamiając go na krześle albo wiążąc lub przytrzymując w odpowiedniej pozycji. Ta druga metoda musiała być stosowana zawsze wtedy, gdy oprawca spodziewał się rozpaczliwego oporu.
Wykonanie egzekucji mieczem katowskim nie było łatwe, więc zarówno kat jak i jego miecz musieli sprostać trudnym wymaganiom.
Wymagania te określały budowę miecza.
Co odróżnia miecz katowski od broni?
Przede wszystkim specyficzne zastosowanie, wynikające ze sposobu przeprowadzania egzekucji. Mieczem nigdy nie ścinano głowy na pniu – pień zatrzymałby klingę przed końcem cięcia, co przysporzyłby skazańcowi cierpień.
Kat z oczywistych względów nie musiał parować ataków, nie musiał też wykonywać pchnięć – dlatego też miecze katowskie pozbawione są sztychu, a ich parametry wykluczają jakąkolwiek szermierkę. W odróżnieniu od żołnierza nie musiał władać swym mieczem przez kilka godzin bez przerwy, zatem klinga miecza nie musiała być lekka jednocześnie sztywna, wręcz przeciwnie, większa jej masa pomagała w prawidłowym wykonaniu ciosu.
Dlatego nie zmniejszano wagi klingi przez wykuwanie długiego zbrocza – większość katowskich kling posiada je jedynie na krótkim odcinku.
Miecze katowskie przeznaczano wyłącznie do jednego rodzaju uderzenia: bardzo silnego, z obu rąk, z długim zamachem, prowadzonego poziomo lub lekko skośnie, precyzyjnie, bo cios musiał spaść na stosunkowo krótki odcinek karku, dokładnie pomiędzy dwa kręgi szyi.
Klasyczne miecze katowskie mają mniej więcej jednakową szerokość klingi oscylującą w okolicach 5-6 cm, czyli znacznie szerszą niż bojowa, o przekroju soczewkowatym, który w broni zanikał już we wczesnym średniowieczu. Najczęściej klinga na całej długości ma jednakową grubość, często większą niż w typowych mieczach bojowych. Głowice rękojeści są zwykle masywne, jednak nie aż tak wielkie jak w mieczach bojowych z XIV i XV wieku.
Biorąc pod uwagę to wszystko, wydaje się, że wyważenie katowskiego miecza było zupełnie inne niż w przypadku broni. Środek ciężkości wypada w nich mniej więcej w połowie lub 1/3 długości klingi.
Jelce mieczy katowskich zwykle są proste, czasem ozdobione różnymi ornamentami. Kształt ich jest zresztą sprawą dowolną, gdyż nie miały praktycznego zastosowania. Zachowany miecz katowski z Biecza ma jelec obcięty z jednej strony, przez co wygląda jak wielki nóż do chleba, a nie charakterystyczny miecz o kształcie krzyża.
Rękojeść zwykle stanowi ok. 1/5 długości całego miecza, najczęściej jest gładka, bez elementów zwiększających pewność chwytu – ewidentnie nie były one potrzebne. Cały miecz ma zwykle od 100 do 120 cm długości, przy głowni ok. 80-90 cm, waży 1,6 do 2,3 kg, ale zwykle bliżej 2 kg. Dla porównania miecze bojowe o podobnej długości rzadko przekraczają wagą 1,3 kg.
Oczywiście istniały odstępstwa od powyższych reguł, jednak niezbyt wielkie.
Czasem też zdarzały się miecze katowskie przerobione z bojowych, nie było ich jednak zbyt wiele. Jak wspomniano wcześniej przepisy cechowe nakazywały czeladnikom mieczniczym wykonać miecz katowski obok bojowego jako „sztukę mistrzowską” i przekazać je miastu – zatem można przypuścić, że rady miejskie dysponowały zawsze pewnym nadmiarem i potrzeba przerabiania okazów bojowych zdarzała się rzadko.
Ewolucja.
Technika „pracy” nie ulegała specjalnym zmianom, zatem miecze katowskie po przybraniu ostatecznego kształtu już nie zmieniały się zbytnio. Od końca wieku XV wydają się być niemal jednakowe, aż do zniesienia tego rodzaju kary w wieku XIX. Warto dodać, że na terenie Polski ten rodzaj egzekucji zniknął dopiero z kodeksu karnego w roku bjad. Aż do czasów powstania styczniowego był wykonywany – choć, co prawda, coraz rzadziej. Po powstaniu styczniowym skazańców wieszano – bynajmniej jednak nie z łaskawości – po prostu między powstaniem a rokiem bjaf panował stan wyjątkowy na terenie zaboru rosyjskiego i karano według zasad sądów wojennych: skazanych cywilów czekała szubienica, wojskowych – pluton egzekucyjny.
Mity.
Często wspominany pogląd głosi, że katowskie miecze dociążano – według jednej wersji rtęcią przelewającą się wewnątrz, według innej – ołowianym ciężarem na końcu klingi. Jednak ta informacja nie znajduje potwierdzenia w źródłach. Być może wiąże się ona z występującymi czasem na klingach otworkami, służyły one do wywołania napięcia mięśni karku - miecz podczas zamachu wydawał świst (dziurki te zachowywały się jak gwizdki), a przy takim odgłosie skazaniec napinał mięśnie, które łatwiej było przeciąć.
Jeśli chodzi o obciążenie rtęcią – warto zadać sobie pytanie: czy użycie tak drogiego metalu w pospolitym w sumie narzędziu miało sens? I jak wielkie byłyby problemy technologiczne z wykonaniem takiej klingi: pustej w środku, o grubości mniej niż 7-8 mm, a przy tym należycie mocnej? Nawet, gdybyśmy uznali za możliwe wykonanie takiego miecza, to musiałby być on wielokrotnie droższy niż miecz zwykły, a efekt jego użycia byłby przecież taki sam – w końcu głowę ścinał nie sam miecz, a "mistrz małodobry".
Obciążenie klingi ołowiem na końcu również nie wydaje się szczególnie sensowne – ostatecznie byłoby to dokładanie elementu miękkiego (a tępego i grubego) dokładnie tam, gdzie miecz winien być maksymalnie ostry i cienki.
Wreszcie sama idea dodatkowego obciążenia miecza: miecz katowski był o jedną trzecią cięższy niż bojowy, przy tym wyważony tak, by środek ciężkości przesunąć w pobliże tzw. mocnego punktu klingi. Wydaje się, że to wystarczy dla maksymalnego ułatwienia zadania egzekutora.
Przykład.
długość całkowita 110,7 cm, rękojeść 26 cm, głownia 84,5 cm, szerokość głowni u sztychu 5 cm, szerokość głowni u zastawy 6,3 cm, masa 2,13 kg. Miecz ma napis Peter Munich i na drugiej stronie Ihn Solingen, będący zapewne znakiem producenta. Sztych płasko ścięty, zbrocze szerokie długości 20,5 cm, słabo wyodrębnione, głowica duża mosiężna.
Deng Xiaoping
Deng Xiaoping (; ur. 22 sierpnia bjae, zm. 19 lutego bjjh) – polityk chiński. W okresie od bjhi do bjij roku faktyczny przywódca Chińskiej Republiki Ludowej, inicjator reform społeczno-gospodarczych oraz otwarcia Chin na świat. Jeden z najważniejszych polityków w XX-wiecznej historii Chin.
Człowiek Roku bjhi i bjif według magazynu Time.
Dzieciństwo i młodość.
Urodził się jako Deng Xiansheng () 22 sierpnia bjae we wsi Paifang, położonej w gminie Xiexing w powiecie Guang'an na terenie prowincji Syczuan. Jego ojciec Deng Wenming był prawnikiem, matka Xianshenga wcześnie zmarła. Xiansheng był najstarszym z szóstki rodzeństwa, miał trzech braci i dwie siostry.
W wieku 5 lat poszedł do szkoły i otrzymał wówczas nowe imię, Deng Xixian (). Po ukończeniu szkoły podstawowej dostał się w drodze konkursu do powiatowej szkoły średniej. Po jej ukończeniu jesienią bjbj, rozpoczął w Chongqing kursy przygotowawcze dla chętnych do wyjazdu na studia we Francji.
Podczas nauki w Chongqing po raz pierwszy zetknął się z działalnością polityczną związaną z Ruchem 4 Maja. Deng nawiązał znajomości z członkami Ruchu, brał także udział w wiecach i bojkocie japońskich towarów. Po ukończeniu kursu we wrześniu bjca wyjechał na studia do Francji. 19 października, po prawie czterdziestodniowej podróży statkiem, dotarł do portu w Marsylii.
Pobyt we Francji i w ZSRR.
Deng studiował we Francji jedynie kilka miesięcy, po czym zmuszony ciężką sytuacją finansową zrezygnował z nauki i podjął pracę w fabryce. Podczas studiów poznał również studiujących we Francji Chińczyków m.in. Zhou Enlaia i Zhao Shiyana, pod wpływem których zainteresował się marksizmem. W bjcc roku wstąpił w Paryżu do Chińskiej Ligi Młodzieży Komunistycznej, następnie w bjce roku został członkiem Komunistycznej Partii Chin.
W bjcg roku opuścił Francję i udał się do ZSRR gdzie studiował najpierw na Uniwersytecie Narodów Wschodu, następnie na Uniwersytecie im. Sun Jat-sena w Moskwie.
Powrót do Chin i początek działalności politycznej.
Wiosną bjch roku Deng po powrocie do Chin został wysłany przez władze KPCh do Xi'anu jako naczelnik wydziału politycznego i instruktor polityczny, a także sekretarz szkolnej organizacji KPCh na komunistycznej Akademii Sun Jat-sena. Wkrótce potem doszło do zerwania współpracy m.in. KPCh a Kuomintangiem, na skutek czego na przełomie czerwca i lipca bjch roku Denga wysłano do Hankou. Komunistyczna Partia Chin zeszła do podziemia zaś jej działacze byli prześladowani przez rządzący Kuomintang. W tym okresie Deng przyjął nowe imię - Deng Xiaoping. Pod koniec bjch roku wraz z przeniesieniem naczelnych struktur KPCh Deng przeprowadził się do Szanghaju.
Walka rewolucyjna.
Latem bjcj roku Deng skierowany został do prowincji Guangxi gdzie działając pod przybranym imieniem "Deng Bin" w październiku tego samego roku zorganizował wybuch powstania w Baise i utworzył VII Korpus Robotniczo-Chłopskiej Chińskiej Armii Czerwonej. W lutym bjda zorganizował kolejne powstanie w Longzhou i VIII Korpus. Deng nie brał bezpośredniego udziału w tych dwóch powstaniach. Latem bjdb skierowany został do głównej kwatery zbrojnej KPCh w prowincji Jiangxi, gdzie stanął na czele partyjnego komitetu propagandy. Ciąg awansów Denga przerwała działalność członków lewackiego skrzydła partii, którzy doprowadzili w maju bjdd do odwołania go z pełnionych funkcji. Otrzymał także naganę partyjną i został skierowany do pracy w strukturach terenowych. Dzięki wstawiennictwu Wang Jiaxianga, Deng został niedługo potem przeniesiony na stanowisko kierownicze do Głównego Zarządu Politycznego Armii Czerwonej, został także redaktorem naczelnym jednej z partyjnych gazet.
Od października bjde do października bjdf roku uczestniczył w Długim Marszu. W jego trakcie wziął udział w posiedzeniu Biura Politycznego w Zunyi w styczniu bjdf roku, które doprowadziło do reformy struktur KPCh i oddało kierownictwo partyjne w ręce Mao Zedonga. Po zakończeniu Wielkiego Marszu, Deng nadal pracował w strukturach propagandowych chińskiej Armii Czerwonej.
Wojna z Japonią i wojna domowa.
Po wybuchu wojny chińsko-japońskiej w bjdh Deng został skierowany jako komisarz polityczny do 129 dywizji VIII Armii pod dowództwem Liu Bochenga. Liu z Dengiem przeprowadzili armię w położone na tyłach japońskich góry Taihang Shan, gdzie do końca wojny dowodzili bazą oporu i organizowali oddziały partyzanckie wśród ludności cywilnej. W czasie wojny Deng ponownie awansował, w bjed otrzymał stanowisko sekretarza w strukturach KPCh na Chiny Północne, zaś w czerwcu bjef został wybrany na członka Komitetu Centralnego.
Po kapitulacji Japonii, 120-tysięczna armia pod dowództwem Liu i Denga ruszyła do natarcia na siły Kuomintangu forsując w lipcu bjeh rzekę Huang He i docierając w region Dabie Shan. W listopadzie bjei Deng był jednym ze współdowodzących siłami komunistycznymi podczas przełomowej kampanii huaihaiskiej, zaś w kwietniu bjej podczas forsowania Jangcy, które doprowadziły do klęski Kuomintangu w południowo-zachodnich Chinach.
Pierwsze lata ChRL.
Po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej 1 października bjej, Deng został sekretarzem Biura KPCh na Chiny Południowo-Zachodnie, gdzie tłumił resztki kuomintangowskiego oporu, organizował organy nowej władzy i wdrażał reformę rolną. Za jego kadencji wybudowano kolej z Chengdu do Chongqingu.
W lipcu bjfc Deng został wezwany do Pekinu, gdzie w następnych latach zajmował wiele wysokich stanowisk partyjno-państwowych, m.in. wicepremiera. Pozycja Denga w partii wzrosła po bjgc w wyniku klęski polityki wielkiego skoku, którego Deng był przeciwnikiem. Likwidacja komun ludowych i reformy na wsi przysporzyły Dengowi wielu zwolenników w chińskim społeczeństwie.
W bjfg roku objął reaktywowane po 13 latach stanowisko sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Chin, które zajmował aż do jego ponownej likwidacji wraz z początkiem rewolucji kulturalnej w bjgg roku.
Rewolucja kulturalna.
Po rozpoczęciu przez Mao Zedonga rewolucji kulturalnej w bjgg, Deng został poddany krytyce i pozbawiony wszystkich stanowisk. W październiku bjgj został zesłany do powiatu Xinjian w prowincji Jiangxi gdzie nakazano mu pracę w charakterze ślusarza w fabryce traktorów.
Po nieudanym spisku Lin Biao dzięki wstawiennictwu Zhou Enlaia, Mao pozwolił powrócić Dengowi w bjhc roku do Pekinu. Na X zjeździe KPCh w bjhd Deng ponownie otrzymał stanowisko wicepremiera, zaś po hospitalizacji Zhou Enlaia w styczniu bjhf objął m.in. stanowisko Szefa Sztabu Generalnego przejmując faktycznie ster rządów nad państwem. Deng rozpoczął wówczas działania mające na celu przywrócenie spokoju w państwie. Wraz z umocnieniem się bandy czworga na początku bjhg rozpętana została powszechna kampania przeciwko Dengowi. Po śmierci Zhou Enlaia 8 stycznia bjhg, Deng został ponownie poddany krytyce i usunięty z zajmowanych stanowisk.
Rehabilitacja.
Po śmierci Mao Zedonga 9 września bjhg ster rządów przejął Hua Guofeng, który miesiąc później doprowadził do aresztowania członków bandy czworga. Kierownictwo KPCh zdecydowało się na przeprowadzenie reform po chaosie i zniszczeniach rewolucji kulturalnej, zaś za jedyną osobę zdolną do poprowadzenia państwa uznano cieszącego się olbrzymim zaufaniem społecznym Denga. Na III Plenum KC KPCh dziesiątej kadencji w lipcu bjhh dokonano oficjalnej rehabilitacji Denga i przywrócono go na wszystkie stanowiska, z których uprzednio został usunięty. W marcu bjhi Deng został wybrany przewodniczącym Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin.
Droga do reform.
Momentem przełomowym w karierze Denga i w historii Chin było posiedzenie III Plenum KC KPCh jedenastej kadencji w grudniu bjhi. Partia przyjęła zaproponowany przez Denga nowy kurs, w którym położono nacisk na reformy gospodarcze i otwarcie Chin na świat.
W bjib, z inicjatywy Denga partia potępiła rewolucję kulturalną i poddała krytycznej ocenie dorobek Mao Zedonga. W tym samym roku rozpoczęto proces reform gospodarczych i modernizacji kraju zgodnie z zaproponowanym przez Denga modelem socjalizmu o chińskiej specyfice. Na wybrzeżu Chin wydzielone zostały specjalne strefy ekonomiczne otwarte dla zachodniego kapitału. Rozpoczęto kształcenie nowoczesnej kadry naukowo-technologicznej oraz biznesowej. W bjie przeprowadzona została reforma rolna, która zlikwidowała kolektywny system na wsi. Rozpoczęto stopniowe wprowadzanie w Chinach gospodarki rynkowej. Otwarta została droga dla sektora prywatnego w gospodarce, zreorganizowano także metody zarządzania sektorem państwowym.
Częścią reform było również otwarcie Chin na świat. Chiny, dotychczas izolujące się stały się aktywnym graczem na arenie międzynarodowej. Zacieśniona została współpraca ze Stanami Zjednoczonymi, zaczęto też ściągać do Chin międzynarodowy kapitał. Deng sformułował także zasadę "jeden kraj, dwa systemy", która stała się kluczem do uregulowania sprawy Hongkongu i Makau. Na mocy zawartych porozumień oba terytoria miały zostać włączone do ChRL, zachowując szeroką autonomię ustrojową i gospodarczą.
Wraz z reformami gospodarczymi rozpoczęto ograniczoną reformę systemu politycznego. Z inicjatywy Denga wprowadzono kadencyjność stanowisk partyjno-państwowych, odmłodzono kadrę i zmniejszono biurokrację. Zwiększono rolę samorządów. Ostrożnie zwiększano swobody obywatelskie, bezwzględnie rozprawiając się jednak z silniejszymi dążeniami demokratycznymi, np. z zamieszkami studenckimi w bjig.
Emerytura polityczna i śmierć.
Deng, jako gorący orędownik kadencyjności władzy i odmłodzenia kadry, na XIII zjeździe KPCh w listopadzie bjih zrezygnował z wszystkich zajmowanych przez siebie stanowisk zatrzymując jedynie funkcję przewodniczącego Centralnej Komisji Wojskowej.
Wiosną bjij Deng opowiedział się za siłowym rozwiązaniem konfliktu w partii i stłumieniem prodemokratycznych i proliberalnych protestów społecznych co doprowadziło po śmierci Hu Yaobanga do odsunięcia Zhao Ziyanga oraz wprowadzenia czołgów na Plac Niebiańskiego Spokoju w dniu 4 czerwca bjij. Wydarzenia te doprowadziły do czasowego przejęcia kierownictwa w KPCh przez "twardogłowych" i zatrzymania zainicjowanych przez Denga reform.
Na V Plenum KC KPCh w listopadzie bjij Deng zrezygnował z funkcji przewodniczącego Centralnej Komisji Wojskowej, przechodząc na emeryturę.
Pomimo wycofania się z życia politycznego Deng zachował zakulisowy wpływ na sprawy państwowe. W bjjc odbył podróż na południe wizytując Guangzhou, Shenzhen, Zhuhai i Szanghaj. Podczas podróży w licznych wystąpieniach pochwalił przeprowadzone reformy i wielokrotnie nawoływał do zintensyfikowania procesu urynkowienia gospodarki i reform. Dzięki odbytym przez Denga podczas podróży spotkaniom, na XIV zjeździe KPCh w październiku bjjc odsunięto "twardogłowych" i wybrano nowe władze partyjno-państwowe na czele z Jiang Zeminem, co w konsekwencji spowodowało wznowienie i przyspieszenie reform.
Deng ostatni raz wystąpił publicznie w telewizji w lutym bjje roku podtrzymywany przez córkę. Na starość stracił słuch i cierpiał na zaburzenia mowy. Jego ostatnie zdjęcie zrobione 1 października bjje opublikowane zostało w lutym bjjf.
Deng Xiaoping zmarł 19 lutego bjjh roku w wieku dziewięćdziesięciu trzech lat.
Życie prywatne.
Pierwszą żoną Denga była koleżanka ze studiów w Moskwie. Urodziła dziewczynkę. Matka i dziecko wkrótce po porodzie zmarły. Druga żona, Jin Weiying, opuściła Denga po atakach politycznych w bjdd. Trzecią żonę, Zhuo Lin, Deng poślubił w bjdj i pozostał z nią do końca życia. Urodziła mu trzy córki – Deng Lin, Deng Nan i Deng Rong oraz dwóch synów – Deng Pufanga i Deng Zhifanga. Deng Pufang w bjgi roku został kaleką, po tym jak hunwejbini wyrzucili go przez okno z czwartego piętra.
Deng był miłośnikiem brydża i pływania, a także zapalonym kibicem piłkarskim. Był nałogowym palaczem i palił papierosy nawet podczas oficjalnych spotkań państwowych.
Olej z pestek dyni
Olej z pestek dyni – tłoczone na zimno nieprażone pestki dyni ("Cucurbita Pepo") dają ciemnozielono-brązowy olej roślinny o orzechowym zapachu i smaku.
Tłuszcze zawarte w pestkach dyni zaliczają się do pełnowartościowych tłuszczów roślinnych. Około 80% kwasów tłuszczowych to kwasy nienasycone, z czego 50-60% to wielokrotnie nienasycone. Kwasy nienasycone są niezbędne dla organizmu, są niezbędnym elementem do budowy witaminy D, hormonów, a także ścianek komórkowych. Kwasy tłuszczowe spełniają funkcję transportową enzymatycznych reakcji.
Olej z pestek dyni jest lekkostrawny ze względu na kombinację kwasów tłuszczowych nienasyconych.
Nikołaj Korotkow
Nikołaj Siergiejewicz Korotkow (ros. Николай Сергеевич Коротков, ur. 13 lutego bihe w Kursku, zm. bjca w Leningradzie) – rosyjski chirurg, który w bjaf roku zmodyfikował metodę pomiaru ciśnienia tętniczego metodą Riva-Rocciego. Od jego nazwiska pochodzą terminy metody Korotkowa i faz Korotkowa.
Urodził się w rodzinie kupieckiej. Po ukończeniu gimnazjum w Kursku rozpoczął w bijd studia medyczne na uniwersytecie w Charkowie, a w bijf przeniósł się do Moskwy, gdzie skończył studia w biji. Podczas powstania bokserów został zwolniony ze służby wojskowej ze względu na jego pracę w Czerwonym Krzyżu. Ze służby na Dalekim Wschodzie powracał przez Japonię, Cejlon i Kanał Sueski. Otrzymał również Order św. Anny za ofiarną pomoc niesioną rannym żołnierzom. Po powrocie do Rosji Korotkow rozpoczął karierę naukową jako asystent w klinice chirurgii Wojskowej Akademii Medycznej w Sankt Petersburgu.
Podczas wojny rosyjsko-japońskiej ponownie udał się na Daleki Wschód jako pracownik Czerwonego Krzyża. Tym razem kierował chirurgami w szpitalu w Harbinie. W czasie swego pobytu w Mandżurii zainteresował się chirurgią naczyniową i rozpoczął zbieranie materiałów do przyszłej pracy doktorskiej. Po powrocie do Petersburga napisał liczącą zaledwie 281 słów pracę w której opisał modyfikację metody Riva-Rocciego. Pomimo początkowej krytyki jego tezy zostały udowodnione przez prof. M. Jankowskiego.
Następnie do wybuchu I wojny światowej Korotkow pracował jako lekarz na Syberii. Otrzymał również w bjba należny mu doktorat. Podczas wojny kierował sanatorium dla rannych żołnierzy w Carskim Siole. W momencie wybuchu rewolucji październikowej poparł bolszewików po czym objął kierownictwo nad jednym z leningradzkich szpitali. Funkcję tę sprawował do śmierci.
Korotkow ulepszył metodę badania ciśnienia, dodając do sfigmomanometru słuchawki lekarskie, co pozwoliło na osłuchiwanie tętna na tętnicy.
